Άρθρα

Το κοινωνικό πρόβλημα δεν λύνεται στην υπάρχουσα πολιτική σκηνή

Σχόλιο του antapocrisis.

Η παρουσία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ επιβεβαίωσε ότι η κομματική αντιπαράθεση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο είναι αναντίστοιχη με το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός της.

Το τρίπτυχο της κυβερνητικής πολιτικής συνοψίζεται στα εξής: Α. Δεν υπάρχει ακρίβεια, αλλά αν υπάρχει, φταίει ο Πούτιν. Β. Δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε ως κυβέρνηση, αλλά ο Τσίπρας είναι χειρότερος. Γ. Οι υποκλοπές δεν είναι σκάνδαλο, αλλά η ανάδειξή τους είναι επιχείρηση αποσταθεροποίησης της χώρας από την Τουρκία, τη Ρωσία και τους προδότες του έθνους

Οι υποκλοπές με υπογραφή Μητσοτάκη και προφανή στόχο να ελεγχθούν οι πολιτικές εξελίξεις, είναι δεδομένο ότι τσαλαπατούν το Σύνταγμα, τα δημοκρατικά δικαιώματα  και τον πυρήνα του κράτους δικαίου, που τάχα είναι αδιαμφισβήτητο στις χώρες του “ελεύθερου καπιταλισμού”.

Επιπλέον όμως δημιουργούν σημαντικές πολιτικές συνέπειες. Το ΠΑΣΟΚ διαρρηγνύει τις σχέσεις του με τη ΝΔ, με εξαίρεση φυσικά το τμήμα που είναι Μητσοτακικότερο του Μητσοτάκη (Λοβέρδος, Καϊλή κλπ), κάνοντας το ενδεχόμενο μιας δεύτερης θητείας Μητσοτάκη υπό κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ σχεδόν απίθανο.

Παράλληλα, τμήμα της ΝΔ διαφοροποιείται από τα έργα και τις ημέρες Μητσοτάκη, δηλώνοντας ταυτόχρονα προβληματισμένο από τη μονομερή, τυφλή και τελικά επιζήμια πρόσδεση της χώρας στον αμερικανικό άξονα.

Η ρευστότητα και η αβεβαιότητα σε μια χρονιά εκλογών, οξύνει την πολιτική αντιπαράθεση. H ΝΔ παραμένει πρώτη πολιτική δύναμη καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μην πείθει. Όμως ο στόχος της αυτοδυναμίας είναι άπιαστος και οι υποκλοπές Μητσοτάκη τίναξαν τα σενάρια συγκυβέρνησης.

Εκεί όμως που δεν υπάρχει αβεβαιότητα είναι η στάση που έχει το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος στο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Η πρωτοφανής ακρίβεια που σημαίνει ένα ακόμα επαχθές αλλά  κρυφό μνημόνιο στην πλάτη της κοινωνίας, δεν αντιμετωπίζεται με επιδοματικές πολιτικές, αλλά με ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας.

Αν η ΝΔ υπόσχεται ακόμα περισσότερο νεοφιλελευθερισμό, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δεσμεύεται για κρατικοποίηση της ΔΕΗ, για κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, για επιβολή πλαφόν στα υπερκέρδη;

Γιατί δεν  δεσμεύεται καν, ότι οι παρακολουθήσεις και οι υποκλοπές θα παύσουν οριστικά, ή έστω θα περιοριστούν σε περιπτώσεις εγκληματικής δραστηριότητας και όχι σε 15 χιλιάδες “εχθρούς της εθνικής ασφάλειας”;

Αυτό δεν αφορά απλώς το καθηλωμένο δημοσκοπικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το γεγονός ότι η αίσθηση του μονόδρομου εντείνεται, ότι το αδιέξοδο παγιώνεται, και το πρόβλημα επιβίωσης δεν λύνεται. Ούτε με τη σημερινή κυβέρνηση που δουλεύει για τα υπερκέρδη της άρχουσας τάξης, ούτε όμως με κάποια αυριανή κυβέρνηση που δεν τολμά να αμφισβητήσει σήμερα, από θέση αντιπολίτευσης, τα οικονομικά δόγματα του νοφιλελευθερισμού και τις γεωπολιτικές προτεραιότητες του ευρωατλαντισμού.

Η πολιτική αντιπαράθεση που εξελίσσεται με αφορμή τις υποκλοπές, την ακρίβεια, την ενέργεια, δεν είναι αντιπαράθεση επί της ουσίας, αλλά επί της λεπτομέρειας. Εναλλακτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα και η κοινωνική πλειοψηφία επιλέγει, προς το παρόν, την αναμονή και τον ατομικό αγώνα για την οικογενειακή επιβίωση. το πρόβλημα δεν είναι στην κοινωνία, αλλά στην πολιτική.

ΔΕΘ 2021: Πάλης Ξεκίνημα, Νέοι Αγώνες;

Χωρίς περιστροφές η απάντηση είναι όχι. Αν και η επίθεση στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα οξύνεται διαρκώς, η αλήθεια είναι ότι όταν μια λογική και συνταγή αποτυγχάνει για δεκαετίες, το πιο πιθανό είναι, αν επιμείνουμε σε αυτήν, να συνεχίσει το λαϊκό κίνημα να αποτυγχάνει να ανασχέσει την επίθεση.

Τα εθιμοτυπικά ραντεβού των συνδικάτων και της αριστεράς (ΔΕΘ, Πολυτεχνείο, 1η Μάη) πρέπει να υπάρχουν ως τέτοια. Είναι εθιμοτυπικά όμως, δεν τροποποιούν τους όρους συγκρότησης του λαϊκού κινήματος, δεν αλλάζουν τους συσχετισμούς.

Μετράμε σχεδόν 14.000 νεκρούς λόγω μιας αποτυχημένης διαχείρισης της πανδημίας, όπου το ΕΣΥ και οποιαδήποτε δημόσια δομή δεν ενισχύθηκε και το πρόγραμμα εμβολιασμού «κόλλησε» λόγω μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων της ΝΔ. Πρόσφατα κατεδαφίστηκε η επικουρική ασφάλιση. Ιδιωτικοποιούνται δάση, περιβάλλον, παραλίες. Το επιτελικό κράτος της λιτότητας αποδεικνύει την αδυναμία του να προστατέψει περιβάλλον, ζωές, περιουσίες. Στο χώρο της εκπαίδευσης δεκάδες χιλιάδες μαθητών ωθούνται είτε στη φτηνή κατάρτιση από τα 15, μέσω της τράπεζας θεμάτων, είτε στα ιδιωτικά κολέγια, μέσω της ειδικής βάσης εισαγωγής. Στα ΜΜΕ, τη δικαιοσύνη, τον τρόπο άσκησης εξουσίας, επικρατεί το προκλητικό δόγμα «το κράτος μου ανήκει». Την ίδια στιγμή η χώρα έχει γίνει οικόπεδο του ΝΑΤΟ.

Διεθνώς ο καπιταλισμός δείχνει ότι δε μπορεί να εξασφαλίσει την ελάχιστη συνεργασία και υποδομές για να περιορίσει έναν απλό αλλά θανατηφόρο ιό που μπλοκάρει την ομαλή λειτουργία των κοινωνιών, το κυρίαρχο δόγμα του, ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές του λιγότερου κράτους βρίσκονται σε αμφισβήτηση, υπαρξιακά ερωτήματα με βάση την καταστροφή του περιβάλλοντος έχουν πλέον τεθεί.

Όλα τα παραπάνω θα ήταν αρκετά για να συγκροτηθεί ένα δυναμικό κίνημα ανατροπής αυτής της πολιτικής και κυβέρνησης. Οι αντικειμενικές συνθήκες προσφέρουν ένα έδαφος εύφορο να ανθίσουν ιδέες αμφισβήτησης του συστήματος και αναζήτησης μιας νέας πολιτικής. Τίποτα από αυτά όμως δε συμβαίνει. Υπάρχει οργή, υπάρχει αγανάκτηση, όμως ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν έχουν αντίπαλο. Το σύστημα δε δέχεται αμφισβήτηση. Υπάρχει διαμαρτυρία και υπάρχει ενίσχυση του «Κανένα», όμως αυτά απέχουν από το να συγκροτούν αντίπαλο. Για την ακρίβεια, προς το παρόν, ενισχύουν ακροδεξιές και συστημικές ιδέες και αξίες. Η αναγνώριση του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού αποτελεί τον πρώτο όρο για τη συγκρότηση και δράση μιας πολιτικής δύναμης που θέλει να βάλει φρένο στην χειροτέρευση του συσχετισμού δύναμης και να συμβάλει στην δημιουργία ενός πραγματικά αντισυστημικού και δημιουργικού κινήματος.

Το πρόβλημα βρίσκεται στον υποκειμενικό παράγοντα. Η ΝΔ και το σύστημα δεν έχουν αντίπαλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί το σύστημα και κυρίως είναι αναξιόπιστος. Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται να διεμβολίσει ακροατήρια και να τροποποιήσει συσχετισμούς, όλα παραπέμπονται στη λαϊκή εξουσία και ως τότε απλά να συντηρείται ο μηχανισμός του κόμματος. Το ΜΕΡΑ25 κινείται στα όρια του συστήματος. Ο αντιφατικός χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αποτελεί μια βαβέλ με απόψεις αντικρουόμενες (πχ αμφισβήτηση ανάγκης εμβολιασμού), αρκετές φορές με έλλειψη στοιχειώδους σοβαρότητας και κυρίως αδυναμία να συγκροτήσει ενιαία πολιτική πρόταση προς την κοινωνία.  Η κατανόηση των αιτιών αυτού του υποκειμενικού προβλήματος, είναι ο δεύτερος όρος για τη συγκρότηση μιας πολιτικής δύναμης.

Αντιδράσεις και διαδηλώσεις θα υπάρχουν. Η ταξική πάλη δε θα σταματήσει. Και χρέους κάθε αριστερού και αγωνιστή είναι να την οργανώσει σε κοινωνικό επίπεδο και στους κοινωνικούς χώρους. Το κύριο όμως καθήκον είναι να αναμετρηθεί συλλογικά με τους όρους που απαιτούνται για να συγκροτηθεί μια νέα πολιτική δύναμη. Ώστε να μπορέσουμε να ξαναμιλήσουμε για πάλης ξεκίνημα και νέους αγώνες.