Άρθρα

Επιλεκτικές ευαισθησίες

/0 Comments/in /by

Σε άρθρο της στο Liberal με τίτλο “Κοκαλέρο τέλος – προς μεγάλη λύπη του κυρίου Τσίπρα” η “έγκριτη” βουλευτής και δημοσιογράφος Σοφία Βούλτεψη μας έδωσε τα φώτα της για τα τεκταινόμενα τις τελευταίες εβδομάδες στη Βολιβία.

Λίγα πράγματα προς αποκατάσταση της αλήθειας και χωρίς την παραμικρή διάθεση αγιοποίησης του Μοράλες , τα λάθη του οποίου ως προς την αμφιλεγόμενη διεκδίκηση 4ης προεδρικής θητείας παρά την απαγόρευσή της από το δημοψήφισμα του 2016 καθώς και τη μη ανάδειξη διαδόχου του  στην προεδρία  του MAS  πιθανότατα θα πληρώνουν για καιρό οι ιθαγενείς και γενικά ο λαός της Βολιβίας με την παλινόρθωση της πιο φαιάς λευκής δεξιάς. Ο ακροδεξιός Λουίς Φερνάντο Καμάτσο είναι ο πραγματικός ηγέτης του νέου καθεστώτος.

Η Βολιβία μεταξύ 2005 και 2018 ήταν μεταξύ των 46 χωρών που είδαν τα ποσοστά ευτυχίας των πολιτών τους να αυξάνονται (έκθεση ευτυχίας του ΟΗΕ για το 2019) την ίδια στιγμή που η Ελλάδα ήταν 126η μεταξύ 132 χωρών.

Έφτασε να έχει ανάπτυξη έως και 6,8% (2013) για να πέσει το 2018 στο 4,2% λόγω κυρίως του άσχημου διεθνούς κλίματος.

Το ποσοστό φτώχειας από 60% το 2006 έπεσε στο 34,6% το 2018 και οι εισοδηματικές διαφορές (δείκτης GINI) μειώθηκαν από 0,60 σε 0,47. Και βέβαια οι ελευθερίες που κερδήθηκαν αυτά τα 14 χρόνια από τους Αϊμάρα, τους Κέτσουα και τις περίπου 30 ακόμα ιθαγενικές κοινότητες ήταν πρωτόγνωρες με κυριότερη την ελευθερία λατρείας της “Μητέρας-Γης” (Πατσαμάμα) για την οποία ο Καμάτσο φώναζε “η Βολιβία για το Χριστό – η Πατσαμάμα δεν θα ξαναμπεί στο προεδρικό μέγαρο”. Εξαιρετικό δείγμα δημοκρατικής ανεξιθρησκίας από το καθεστώς της κυρίας Ανιές, απέναντι σε ό,τι λατρεύει το 65% του λαού.

Αφού όμως η κυρία Βούλτεψη και το Liberal έχουν τόσο μεγάλη ευαισθησία για τη δημοκρατία στη Βολιβία, μήπως πρέπει η ίδια δημοσιογράφος στο ίδιο site να μας πληροφορήσει ελαφρώς και για την Ονδούρα;

To 2009 είχαμε ανατροπή του νόμιμου πρόεδρου Μανουέλ Σελάγια με αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα υπό την κάλυψη της τότε Υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον.

Στις εκλογές της 26/11/2017 ο συντηρητικός πρόεδρος Χουάν Ορλάντο Ερνάντες διεκδικεί δεύτερη θητεία, παρά τη ρητή απαγόρευση του Συντάγματος, με αμφιλεγόμενη απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου. Λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας με τα προσωρινά αποτελέσματα επί του 57% να δίνουν καθαρό προβάδισμα στον υποψήφιο της αντιπολίτευσης Σαλβαδόρ Νασράλα, διακόπτεται η καταμέτρηση. Το ανώτατο εκλογοδικείο, ανακοινώνει 8 μέρες μετά, το θαύμα του πολλαπλασιασμού των ψήφων του Ερνάντες, ο οποίος με 42,9% επανεκλέγεται. Χιλιάδες στους δρόμους, δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες συλλήψεις, εξέγερση ακόμα και τμημάτων της αστυνομίας κατά των αρχών, και δύο χρόνια μετά αναγνωρισμένος από όλη τη δύση πρόεδρος της Ονδούρας παραμένει ο Χουάν Ορλάντο Ερνάντες. Και μια σημαντική υποσημείωση: Στην Ονδούρα το 60% του λαού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Είναι τρομακτική η σκέψη τι θα λεγόταν από την κυρία Βούλτεψη, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αλλα και από άλλους «πνευματικούς» ανθρωπους της χώρας, αν στη Βενεζουέλα του σοσιαλιστή Μαδουρο είχαν γίνει το ένα δέκατο αυτών που έχουν συμβει τον τελευταίο μήνα στη Χιλή του δισεκατομμυριούχου νεοφιλελεύθερου Πινιέρα.

Μιλάμε για καταστολή και τρομοκρατία που όμοια της ίσως να ζήλευε και ο Πινοσέτ. Πιο πρόσφατα γεγονότα ο θάνατος 13 χρόνου στα οδοφράγματα, η δολοφονία δημοσιογράφου που είχε αρχείο με φωτογραφίες που καίγανε τον Πινιέρα, αλλα και το πλήθος των διαδηλωτών που εχουν χάσει το ένα τους μάτι από πλαστικές σφαίρες της αστυνομίας.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της φαιδρότητάς τους , στο περσινό πραξικόπημα ενάντια στον Μαδούρο, την ώρα που παρακρατικές ομάδες της αμερικανοκίνητης αντιπολίτευσης έκαιγαν ζωντανούς συνδικαλιστές και στελέχη της κυβέρνησης, τα ΜΜΕ της Δύσης τους προσμετρούσαν στους νεκρούς των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Και η σπουδή της Νέας Δημοκρατίας σαν νέα κυβέρνηση ήταν να αναγνωρίσει μέσα σε 48 ώρες, την πιο θλιβερή και αποτυχημένη μορφή πραξικοπηματία που εμφανίστηκε ποτέ, τον Γκουαϊδό. Από την πολλή εμπιστοσύνη στοπρόσωπό του, οι Γερμανοί ξανά μεταφέρουν την πρεσβεία τους στο Καράκας και στη νόμιμη κυβέρνηση, ενώ οι Αμερικανοί τον θεωρούν κουτσό άλογο.

Επιχείρηση Κόνδορας 2, με αμερικανικό πραξικόπημα στη Βολιβία

/0 Comments/in /by

«Υπήρχε ένας αρχηγός του στρατού που ζήτησε την παραίτηση ενός προέδρου κι ένας αρχηγός αστυνομίας που στασίασε. Αυτό σε όλο τον κόσμο αποκαλείται στρατιωτικό πραξικόπημα». Τα συγκεκριμένα λόγια προέρχονται από το νεοκλεγέντα πρόεδρος της Αργεντινής Αλμπέρτο Φερνάντες και δεν είναι καθόλου μα καθόλου προφανή, ούτε περιττά.

Σε όλο τον κόσμο ακόμη και στην Ευρώπη, που κράτησε εμφανείς αποστάσεις από τον Τραμπ και τις μεθόδους του, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια ώστε η πραξικοπηματική ανατροπή του Έβο Μοράλες από τη θέση του προέδρου της Βολιβίας να συγκαλυφθεί. Τα γεγονότα ωστόσο είναι αμείλικτα και βεβαιώνουν ότι από την Βολιβία ξεκίνησε η εφαρμογή μιας νέας «Επιχείρησης Κόνδορας», ανάλογης με αυτή που εφάρμοσε πάλι η Ουάσιγκτον, αρχής γενομένης από το 1968, ώστε να ανασχέσει στην αρχή την άνοδο αριστερών κυβερνήσεων και να τις ανατρέψει στη συνέχεια με τη βοήθεια στυγνών δικτατόρων, που άφησαν πίσω τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους αριστερούς και δημοκράτες.

Οι ανησυχίες της Ουάσιγκτον ξεκίνησαν όταν έβλεπε το ένα μετά το άλλο τα σχέδια της να ακυρώνονται: Στη Βενεζουέλα η ετοιμότητα του λαού και του στρατού έβαλαν στο συρτάρι το σχέδιο ανατροπής του εκλεγμένου προέδρου Νικολά Μαδούρο. Στον Ισημερινό ο εκλεκτός της πρόεδρος (και καταδότης του Τζουλιάν Ασάντζ) Λένιν Μορένο αναγκάστηκε να ανακαλέσει τα μέτρα του ΔΝΤ. Στη Χιλή ο ζάμπλουτος πρόεδρος Πινιέρα για πρώτη φορά από την πτώση της χούντας του Πινοτσέτ είναι αντιμέτωπος με ένα μαζικό, δημοκρατικό και ανυποχώρητο κίνημα που διεκδικεί πραγματικό εκδημοκρατισμό. Στην Αργεντινή ο νεοφιλελεύθερος Μαουρίτσιο Μάκρι αποχωρεί ταπεινωμένος κι ο περονιστής πρόεδρος έρχεται να συνεχίσει το πρόγραμμα της Κριστίνα Κίρχνερ. Αυτό το ντόμινο, που μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες έφερνε τους λαούς της Λατινικής Αμερικής στο προσκήνιο για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, έπρεπε να «κοπεί».

Η εκλογική επιτυχία του Έβο Μοράλες και του κόμματος του, Κίνημα για το Σοσιαλισμό (MAS) στις εκλογές της 20η Οκτωβρίου ήταν αδιαμφισβήτητη. Κανένας παρατηρητής δεν παρουσίασε κανένα στοιχείο που να επιτρέπει αμφιβολίες (κι ας μην βεβαιώνει) ότι υπήρχε η παραμικρή παραβίαση της εκλογικής διαδικασίας που οδήγησε τον Μοράλες, ο οποίος κυβερνάει τη Βολιβία από το 2006, να κερδίσει και αυτές τις εκλογές με 47,08% κι η δεξιά αντιπολίτευση του Κάρλος ντε Μέσα να κερδίσει ένα 36,51%. Οι μοναδικές διαμαρτυρίες που διατυπώθηκαν αφορούσαν τα υψηλότερα ποσοστά που κέρδιζε ο Μοράλες όσο περνούσε η ώρα και ενσωματώνονταν στο αποτέλεσμα τα εκλογικά τμήματα των απομακρυσμένων περιοχών των Άνδεων. Τι πιο φυσιολογικό… Ο νίκη του Μοράλες πριν 13 χρόνια έβαλε για πρώτη φορά τέρμα σε μια παραδοξότητα: Να κυβερνά τη Βολιβία η λευκή μειοψηφία, όταν ο πληθυσμός της σε ένα ποσοστό πάνω από 65% αποτελείται από ιθαγενείς, που ανέκαθεν ήταν θύματα μιας διπλής εκμετάλλευσης, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, απόβλητοι ενός πολιτικού συστήματος το οποίο ήταν σχεδιασμένο για την λευκή μειοψηφία.

Ακόμη και ο χρόνος που επέλεξαν οι πραξικοπηματίες για να βάλουν σε κίνηση τα σχέδια τους επιβεβαιώνει την εκλογική νίκη του Μοράλες και δείχνει παράλληλα την βαθιά αποστροφή τους απέναντι στις δημοκρατικές διαδικασίες,. Καταλάβαιναν ότι αν ολοκληρώνονταν ομαλά οι εκλογές κι ανακηρυσσόταν πρόεδρο ο Μοράλες, όπως μπορούσε να συμβεί, θα όφειλαν να ανεχτούν την ήττα τους για μια θητεία ακόμη. Ο ίδιο άλλωστε ο πραξικοπηματίας Κάρλος ντε Μέσα, που είναι βαθιά μισητό πρόσωπο στους ιθαγενείς γιατί ήταν αντιπρόεδρος της Βολιβίας το 2003 όταν ο στρατός είχε σκοτώσει δεκάδες ιθαγενείς στον πόλεμο του φυσικού αερίου, είχε δηλώσει πώς δεν θα ανεχόταν κανένα άλλο αποτέλεσμα πέραν της δικής του επιτυχίας!

Υπήρχαν κι άλλες σοβαρότατες ενδείξεις που βεβαίωναν ότι η Δεξιά της Βολιβίας ετοιμαζόταν για πραξικόπημα. Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί πολύ πλούσιο υλικό που δείχνει ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Λα Πας προετοίμαζε εδώ και χρόνια την ανατροπή του Μοράλες. Οι ένοπλες παρακρατικές συμμορίες της Βολιβιάνικης Δεξιάς πολλές μέρες πριν την 20η Οκτωβρίου τρομοκρατούσαν τους ιθαγενείς, προσπαθώντας να τους αποτρέψουν από την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος, κ.α.

Κι αν τα παραπάνω δεν αρκούν για να φανεί ότι στη Βολιβία καταστρατηγείται το δικαίωμα ενός λαού να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του, ας κρατήσουμε ότι ο Μοράλες πριν αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Βολιβία και αναζητήσει πολιτικό άσυλο στο Μεξικό για να αποφύγει τη σφαγή των ιθαγενών, πρότεινε μια νέα καταμέτρηση των ψήφων. Πρότεινε επίσης την προκήρυξη νέων εκλογών. Καμία ωστόσο από τις προτάσεις του δεν έγινε δεκτή γιατί οι νεοφιλελεύθεροι αμερικανοκίνητοι πραξικοπηματίες ήξεραν πώς δεν έχουν τη λαϊκή στήριξη. Δεν είχαν επίσης ούτε την έγκριση των κοινοβουλευτικών σωμάτων, μιας και την πλειοψηφία έχει το Κίνημα για το Σοσιαλισμό, με αποτέλεσμα η πραξικοπηματίας Τζανίνε Άνιες να αυτοανακηρυχθεί μόνη της πρόεδρος. Τα ύστερα του κόσμου… Η αναγνώρισή της από τις ΗΠΑ αμέσως μετά ήρθε να προσφέρει τη νομιμοποίηση που της λείπει, ενώ οι απειλές της Ουάσιγκτον προς Βενεζουέλα και Νικαράγουα ότι λίγο πολύ θα έχουν την τύχη της Βολιβίας δείχνει ότι υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά στην «Επιχείρηση Κόνδορας 2» σε σχέση με την πρώτη «Επιχείρηση Κόνδορας». Τότε τουλάχιστον οι Αμερικανοί προσπαθούσαν να κρύψουν την εμπλοκή και τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο…

Πηγή: leonidasvatikiotis.wordpress.com

Η εξέλιξη των εγχειριδίων των πραξικοπημάτων στη Λατινική Αμερική

/0 Comments/in /by

Εχοντας διαβάσει το τελευταίο άρθρο του καθηγητή και πολιτικού αναλυτή Ατίλιο Μπορόν (έκδοση página 12) από την Αργεντινή σχετικά με τις εξελίξεις στη Βολιβία, παραθέτω μια συνοπτική επιμέλεια του κειμένου του, προσθέτοντας στο τέλος ταυτόχρονα ορισμένα συμπεράσματα από την πλευρά μου.

Δεκάδες πραξικοπήματα στη βαθύτατα τραυματισμένη ήπειρο της Λατινικής Αμερικής και στην Καραϊβική μάς υποχρεώνουν να δούμε την πολυπλοκότητα και τη βαθμιαία εξέλιξη του πώς σήμερα τα πραξικοπήματα αποκτούν χειρουργική αποτελεσματικότητα. Οι υπηρεσίες των ΗΠΑ μελετούν και βελτιώνουν την ιμπεριαλιστική τους πολιτική.

Το ιμπέριουμ δεν ανέχθηκε ποτέ τη σημερινή Βολιβία, ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένη οικονομικά και με τρόπο μάλιστα παραδειγματικό – η κυβέρνηση του Eβο Μοράλες εργάστηκε σκληρά για την ανάπτυξη, την ανακατανομή του πλούτου, τη συστηματική ροή των δημόσιων επενδύσεων, την καταπολέμηση της φτώχειας, την εθνικοποίηση του ενεργειακού πλούτου. Πολιτικές αποτελεσματικές και εγγυημένες, με μακροοικονομικούς και μικροοικονομικούς δείκτες βελτιωμένους σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής (παιδεία, υγεία, προστασία των ιθαγενών πληθυσμιακών ομάδων).

Ο ιμπεριαλισμός δεν δέχτηκε ποτέ μια κυβέρνηση που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά του. Δεκατέσσερα χρόνια δούλευε μεθοδευμένα για την εξουδετέρωση του βολιβιανού επιτεύγματος. Μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς, μία από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου βάδιζε σε νέους δρόμους ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Επρεπε το εγχείρημα να τελειώσει.

Πρέπει να μελετήσουμε τα εγχειρίδια παρέμβασης (οικονομικής, μιντιακής, πολιτιστικής, χρηματοπιστωτικής, ιντερνετικής), που δημοσιεύονται από διάφορες υπηρεσίες των ΗΠΑ και τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι «μεταμφιέζονται» σε ακαδημαϊκούς, διανοούμενους ή δημοσιογράφους, ώστε να είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται εγκαίρως τα επίμαχα κοινωνικά ή πολιτικά σήματα που θέτουν σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους.

Αυτά τα γραπτά υπογραμμίζουν πάντοτε την ανάγκη καταστροφής της φήμης του λαϊκού ηγέτη, ο οποίος πρέπει να υποστεί μια καλά δουλεμένη «δολοφονία χαρακτήρα». Δηλαδή, να παρουσιαστεί ως κλέφτης, διεφθαρμένος, δικτάτορας ή αμόρφωτος (περίπτωση Εβο Μοράλες, Μαδούρο, Λούλα, Κίρχνερ, Κορέα), με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να «πυροβολούν» καθημερινά τους εγκεφάλους του πληθυσμού με δυσφήμηση, συνοδευόμενη, στην προκειμένη περίπτωση, από μηνύματα που απευθύνονται με μίσος κατά των ιθαγενών λαών και των φτωχών γενικότερα. Η Βολιβία ήταν το τέλειο «θύμα», το τέλειο εργαστήριο.

Μόλις επέλθουν τα παραπάνω, έρχεται η σειρά της πολιτικής ηγεσίας που ελέγχεται από τις οικονομικές ελίτ και την Ουάσινγκτον που, διεκδικώντας «μια αλλαγή», ζητούν να βάλουν τέλος στη «δικτατορία» του Μοράλες. Τη σκυτάλη παίρνει μετά ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑS), που αμέσως θέτει σε εφαρμογή την αμφισβήτηση των τελευταίων εκλογών όπου εν προκειμένω ο Μοράλες κέρδισε με 10 μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα της Ακροδεξιάς. Ο Μπολσονάρο στη Βραζιλία, συνεπικουρούμενος από τον Ντούκε της Κολομβίας, τον Πινιέρα της Χιλής και τον πρόεδρο του ΟΑS, Λουίς Αλμάγκρο, αυξάνουν την πίεση για άμεσο έλεγχο των εκλογικών αποτελεσμάτων. Το πετυχαίνουν.

Οι «δυνάμεις ασφαλείας» (αστυνομία, στρατός) εισέρχονται στη σκηνή. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για θεσμούς που ελέγχονται από πολυάριθμους οργανισμούς, ινστιτούτα και ακαδημίες (στρατιωτικές και πολιτικές) της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Τους εκπαιδεύουν και τους οπλίζουν (όλα αυτά λαμβάνουν χώρα τα τελευταία 70 χρόνια).

Αυτό που έκαναν αυτές οι «δυνάμεις ασφαλείας» ήταν να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο για την ανεξέλεγκτη βίαιη δράση των φασιστικών ορδών – ακριβώς όπως έδρασαν στο Μαϊντάν της Ουκρανίας, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία, για να ανατρέψουν μη αρεστές κυβερνήσεις. Οι ενοχλητικοί ηγέτες, που το ιμπέριουμ έπρεπε να εξοντώσει, εξαφανίζονται από την κεντρική πολιτική σκηνή. Ετσι εκφοβίζουν τον πληθυσμό, που δεν βλέπει ελπιδοφόρα διέξοδο. Δηλαδή, μια νέα κοινωνικοπολιτική καρικατούρα στρατιωτικού πραξικοπήματος «με πλήρη απουσία του στρατού», αφήνοντας τις αντιδραστικές συμμορίες, στρατολογημένες και χρηματοδοτούμενες από τις ελίτ, να επιβάλουν τον νόμο τους. Μόλις βασιλεύσει ο τρόμος και πριν από την παράλυση της κυβέρνησης, το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο.

Συμπέρασμα: Η ασφάλεια και η δημόσια τάξη δεν έπρεπε ποτέ να είχαν ανατεθεί στη Βολιβία σε μηχανισμούς όπως η αστυνομία και ο στρατός, που αποικιοποιήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τον ιμπεριαλισμό. Η εκ νέου δημιουργία τέτοιων μηχανισμών αποτελεί το πιο δύσκολο στοίχημα για κυβερνήσεις που επιλέγουν δρόμους χειραφέτησης από τον ιμπεριαλισμό.

Οταν ξεκίνησε η επίθεση εναντίον του Μοράλες, η κυβέρνησή του επέλεξε να μην απαντήσει στις προκλήσεις των φασιστών. Αυτό το αξιοποίησε η ξενοκίνητη αντιπολίτευση και ισχυροποίησε τη θεωρία της για «εκλογική απάτη» και το σχέδιό της για νέες εκλογές, αλλά στο τέλος χωρίς Εβο Μοράλες (όπως στη Βραζιλία, χωρίς Λούλα).

Τέλος, δεδομένης της απροθυμίας του Εβο Μοράλες να αποδεχτεί τον εκβιασμό και την τρομοκρατία με τη συνενοχή της αστυνομίας και της ηγεσίας του στρατού, οδηγήθηκε σε παραίτηση, υπό την απειλή ενός λουτρού αίματος για τον λαό του. Το πρόσφατο εγχειρίδιο δολοφονίας της δημοκρατίας στη Βολιβία, εξελισσόμενο πιθανά με αλγόριθμους τεχνητής ευφυΐας και αναλυτές που μαθαίνουν από τα λάθη τους, έκανε τη δουλειά του. Η παγκόσμια Αριστερά οφείλει όχι απλά να μελετά αλλά να παρεμβαίνει σε όλη την ιστορική εξέλιξη με το τεράστιο ιδεολογικό της οπλοστάσιο, την ιστορική της εμπειρία (μελετώντας και τα λάθη της). Εάν δεν το πράξει, θα ξεπεραστεί, αφήνοντας το σημάδι μιας ιστορικής παρένθεσης. Δεν της αρμόζει. Δεν μας αξίζει.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Πραξικόπημα στη Βολιβία: Πέντε μαθήματα

/0 Comments/in /by

Η τραγωδία της Βολιβίας μας προσφέρει εύγλωττα μαθήματα που οι λαοί μας και οι λαϊκές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πρέπει να μάθουν. Τα μαθήματα αυτά πρέπει να καταγραφούν στη συνείδησή μας για πάντα.

Ακολουθεί μια σύντομη λίστα, καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται, ως προοίμιο μιας πιο λεπτομερούς ανάλυσης στο μέλλον.

Πρώτον, ανεξάρτητα από το πόσο καλά μια κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί την οικονομία, όπως έκανε η κυβέρνηση Μοράλες -με ροή επενδύσεων και βελτίωση όλων των δεικτών, μακροοικονομικών και μικροοικονομικών- η δεξιά και ο ιμπεριαλισμός δε θα δεχθούν ποτέ μια κυβέρνηση που δεν υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Δεύτερον, πρέπει να μελετάμε όλα τα εγχειρίδια που δημοσιοποιούν οι διάφορες υπηρεσίες των ΗΠΑ και οι μαριονέτες τους, ακαδημαϊκοί ή δημοσιογράφοι, ώστε να καταλαβαίνουμε έγκαιρα τα σημάδια μιας ενδεχόμενης επίθεσης.

Σε αυτά τα κείμενα τονίζεται διαρκώς η ανάγκη να καταστραφεί η καλή φήμη ενός λαοφιλούς ηγέτη, με κατηγορίες για κακόβουλη συμπεριφορά, διαφθορά, δικτατορική διακυβέρνηση, ή ακόμα και αφέλεια ή ασχετοσύνη. Αυτό δηλαδή που λέγεται στη γλώσσα τους «δολοφονία χαρακτήρα».

Αυτό το καθήκον το αναθέτουν σε επικοινωνιολόγους, αυτοανακηρυγμένους «ανεξάρτητους δημοσιογράφους», που, χάρη στο σχεδόν μονοπωλιακό έλεγχο που διαθέτουν στα ΜΜΕ, διαχέουν στο μυαλό του κόσμου τέτοιες συκοφαντίες, συνοδευόμενες, όπως βλέπουμε στην παρούσα περίπτωση, με μηνύματα μίσους εναντίον των ιθαγενών πληθυσμών και των φτωχών γενικώς.

Τρίτον, όταν γίνουν όλα τα παραπάνω, είναι η σειρά των δεξιών πολιτικών ηγεσιών και των οικονομικών ελίτ να ζητήσουν «αλλαγή», να τερματιστεί η «δικτατορία» του Έβο, ο οποίος, όπως έγραψε ο αχαρακτήριστος Βάργκας Λιόσα λίγες μέρες νωρίτερα, είναι «ένας δημαγωγός που θέλει να μείνει αιώνια στην εξουσία».

Φαντάζομαι ότι τώρα θα κάνει προπόσεις με σαμπάνια στη Μαδρίτη, βλέποντας στην τηλεόραση τις φασιστικές ορδές να λεηλατούν, να καίνε, να αλυσοδένουν δημοσιογράφους, να κουρεύουν και να ρίχνουν μπογιές σε μια γυναίκα δήμαρχο και να καταστρέφουν τις αναφορές αποτελεσμάτων της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης, σύμφωνα με τις εντολές του Δον Μάριο, ώστε να ελευθερώσουν τη Βολιβία από αυτόν τον κακό δημαγωγό.

Αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί ο Βάργκας υπήρξε και παραμένει ο ανήθικος σημαιοφόρος αυτής της κακόβουλης επίθεσης, αυτού του ατελείωτου εγκλήματος που σταυρώνει μια λαϊκή ηγεσία καταστρέφει τη δημοκρατία και εγκαθιδρύει ένα καθεστώς τρόμου που στηρίζεται σε πληρωμένες συμμορίες. Στόχος είναι να τιμωρήσουν έναν άξιο λαό που έχει το θάρρος να αναζητά την ελευθερία του.

Τέταρτο, εμφανίζονται στο προσκήνιο οι «δυνάμεις ασφαλείας». Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για οργανισμούς που ελέγχονται από διάφορες στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Αυτοί οι επαγγελματίες καταρτίζουν και οπλίζουν τις τοπικές δυνάμεις, οργανώνουν κοινές ασκήσεις και τους εκπαιδεύουν πολιτικά. Είχα την ευκαιρία να το επιβεβαιώσω όταν, προσκεκλημένος του Έβο, έκανα ένα μάθημα για τον αντι-ιμπεριαλισμό σε υψηλόβαθμους αξιωματικούς και των τριών σωμάτων.

Εκεί, σοκαρίστηκα από το βαθμό στον οποίο είχαν διεισδύσει τα πιο αντιδραστικά αμερικανικά συνθήματα, κληρονομημένων από την εποχή του ψυχρού πολέμου, και από την ανοικτή ενόχληση που ένιωθαν από το γεγονός η χώρα είχε έναν ιθαγενή για πρόεδρο.

Αυτό που έκαναν αυτές οι «δυνάμεις ασφαλείας» ήταν να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο για την ανεξέλεγκτη δράση των φασιστικών συμμοριών – όπως αυτών στην Ουκρανία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία – για να ανατρέψουν ηγέτες που ενόχλησαν την αυτοκρατορία, ή έστω να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, και να εκφοβήσουν το λαό, τους αγωνιστές ή ακόμη και κυβερνητικά στελέχη.

Με άλλα λόγια, ένα νέο κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο: στρατιωτικό πραξικόπημα ντε φάκτο, αφήνοντας αντιδραστικές συμμορίες που στρατολογούνται και χρηματοδοτούνται από τη δεξιά, να επιβάλλουν το νόμο τους. Όταν πλέον κυριαρχήσει ο τρόμος και η κυβέρνηση είναι ανοχύρωτη, το αποτέλεσμα είναι πλέον αναπόφευκτο.

Πέμπτο,  η ασφάλεια και η δημόσια τάξη στη Βολιβία, δεν έπρεπε ποτέ να μείνουν στα χέρια θεσμών όπως η αστυνομία και ο στρατός, ασφυκτικά ελεγχόμενα από τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, την εγχώρια δεξιά.

Όταν εξαπολύθηκε η επίθεση στον Έβο, επιλέχθηκε μια κατευναστική πολιτική, που δεν απαντούσε στις προκλήσεις των φασιστών.

Αυτό οδήγησε να αποθρασυνθούν οι δεξιοί πραξικοπηματίες και να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή τους. Πρώτα ζήτησαν επανακαταμέτρηση, ύστερα ισχυρίστηκαν ότι έγινε νοθεία και απαίτησαν καινούριες εκλογές. Και τελικά απαίτησαν εκλογές χωρίς τον Έβο (όπως ακριβώς στη Βραζιλία απαίτησαν εκλογές χωρίς τον Λούλα).

Τελικά ζήτησαν την παραίτηση του Έβο. Με δεδομένη την απροθυμία του να δεχτεί τον εκβιασμό, εξαπολύθηκε ο τρόμος με την εμπλοκή της αστυνομίας και του στρατού εξαναγκάζοντας τον Έβο να παραιτηθεί.

Όλα έγιναν όπως γράφουν οι οδηγίες.

Θα το μάθουμε το μάθημά μας;

Πηγή: en.granma.cu