Άρθρα

Η Παλαιστίνη τώρα μας χωρίζει

Διαβάζοντας τα έργα του Άραβα κοινωνιολόγου του Μεσαίωνα Ιμπν Καλντούν πριν από πολλά χρόνια, εξεπλάγην από τις ιδέες του για τη γεωγραφία και το κλίμα, οι οποίες αποδίδουν όχι μόνο φυσικά αλλά και κοινωνιολογικά πρότυπα για τους ανθρώπους που ζουν στην ίδια κλιματική περιοχή. Εν ολίγοις, οι ιδέες αυτές υποδηλώνουν ότι αν κάποιος από το βόρειο ημισφαίριο μετακόμιζε στο νότιο ημισφαίριο, οι επιζώντες απόγονοί του θα είχαν τελικά τα ίδια φυσικά και κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά με τους ανθρώπους του νότιου ημισφαιρίου. Με γοήτευσε αυτή η ιδέα και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος σε αυτόν τον κόσμο να είναι ρατσιστής, γνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να έχει μεταλλαχθεί σε οποιονδήποτε άλλον.

Κρατώντας αυτή την αντίληψη και προσθέτοντας σε αυτήν χρόνια ψυχικής αναζήτησης, η οποία, επειδή γεννήθηκα μουσουλμάνος, με οδήγησε να εντρυφήσω στον Σουφισμό, ανέπτυξα την ακλόνητη πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ουσιαστικά ένα, και ότι όλο το κακό στον κόσμο είναι αποτέλεσμα του διχασμού μας. Ήμουν πεπεισμένος ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι στον Παγκόσμιο Βορρά επιτρέπουν στους στρατούς τους να δολοφονούν αθώους πολίτες ή να πεθαίνουν παιδιά από την πείνα σε μακρινά έθνη είναι ότι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τα θύματα ως όμοια με αυτούς και κατά συνέπεια δεν είναι σε θέση να συμπάσχουν μαζί τους και να νιώσουν τον πόνο τους. Αν το έκαναν, είπα στον εαυτό μου, το μεγαλύτερο μέρος του κακού στον κόσμο θα εξαφανιζόταν.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο κύριος στόχος των τεχνών πρέπει να είναι να ανθρωποποιήσουν όσους θεωρούμε διαφορετικούς. Όντας κι εγώ επίδοξος μυθιστοριογράφος, αποφάσισα ότι η ενότητα και το κοινό της ανθρώπινης ύπαρξης θα είναι το κύριο θέμα όλων των έργων μου.

Δεν μπορώ πλέον να υιοθετήσω τέτοιες πεποιθήσεις και δεν πιστεύω πλέον αυτές τις ιδέες.

Μου είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το κάλεσμα για αγάπη και ενότητα δεν αφορά τους καταπιεσμένους αλλά τους προνομιούχους. Μπροστά στο μίσος ή στην απάθεια εκείνων που δεν αισθάνονται τον πόνο τους ή δεν τους θεωρούν ίσους, οι διωκόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αγκαλιάσουν αυτό για το οποίο διώκονται, εθνικό, θρησκευτικό ή οτιδήποτε άλλο, και να αποδεχτούν τη διαίρεση. Το να ορκίζεται κανείς στην αγάπη και στην ενότητα είναι ένα προνόμιο που μόνο οι άνθρωποι του Παγκόσμιου Βορρά μπορούν πλέον να έχουν την πολυτέλεια να το κάνουν. Για τους υπόλοιπους από εμάς, δεν είναι τίποτα λιγότερο από αδυναμία και ταπείνωση.

Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στον Παγκόσμιο Νότο, παρακολουθώ με τρόμο τη συνεχιζόμενη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα και την τυφλή, εκπληκτική υποστήριξη της πλειοψηφίας των κυβερνήσεων και των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στον Παγκόσμιο Νότο, ανοίγω τα μάτια μου στην υποκρισία, τον ρατσισμό και την άσχημη επιβεβαίωση ότι οι ζωές και οι θάνατοί μας εξακολουθούν να μην εκτιμώνται ή να μην θεωρούμαστε ίσοι. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι στον Παγκόσμιο Νότο, εξοργίζομαι με την αφήγηση της καταδίκης αποκλειστικά της Χαμάς για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, το θράσος να ενεργεί κανείς σαν να αυτή να ήταν απρόκλητη, και την ηθική αποτυχία να τη δει στο πλαίσιο 75 χρόνων εξανδραποδισμού, αποικιοκρατίας, εθνοκάθαρσης, κλοπής γης, βίας, βασανιστηρίων και βιασμών στα χέρια του Ισραήλ.

Εμείς, που υποφέραμε από την αποικιοκρατία, καταλαβαίνουμε ότι το μόνο μέρος που πρέπει να κατηγορηθεί, είναι το Ισραήλ, η κατοχική δύναμη. Απλά και μόνο επειδή, αν δεν υπήρχε κατοχή, δεν θα υπήρχε Χαμάς. Εμείς, που υποφέραμε από την αποικιοκρατία, καταλαβαίνουμε ότι οι μαχητές της Χαμάς που επιτέθηκαν στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου δεν επέλεξαν να είναι μαχητές της αντίστασης και θα είχαν μια φυσιολογική ζωή αν δεν είχαν υποστεί κατοχή και δεν ζούσαν για σχεδόν δύο δεκαετίες σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου πάνω από το μισό του πληθυσμού αγωνιζόταν να εξασφαλίσει φαγητό λίγο πριν από τις 7 Οκτωβρίου. Εμείς, που υποφέραμε από την αποικιοκρατία, γνωρίζουμε πολύ καλά αυτή την αφήγηση όπου κατηγορούνται τα θύματα και όπου οι ίδιες ηθικές αρχές δεν εφαρμόζονται στην περίπτωσή μας.

Έτσι, για τους ανθρώπους που έχουν συνείδηση στον Παγκόσμιο Βορρά, που στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν, για όσους διαδηλώνουν, γράφουν και μιλούν, σας ευχαριστούμε που μας δίνετε ελπίδα στην ανθρωπότητα στην πιο σκοτεινή μας ώρα και δεν μας επιτρέπετε να μετατραπούμε σε τέρατα, όπως θέλουν οι εχθροί μας.

Και για τους άλλους, για εκείνους που διευθύνουν αυτό το σόου τρόμου στη Γάζα, για εκείνους που το διευκολύνουν, για εκείνους που δολοφονούν και τιμωρούν συλλογικά τους αθώους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, για εκείνους που ξέρουν ότι υπάρχουν παιδιά παγιδευμένα στο σκοτάδι κάτω από τα ερείπια των βομβαρδισμένων κτιρίων, που πεθαίνουν από τη δίψα και την πείνα και εξακολουθούν να είναι ενάντια σε μια κατάπαυση του πυρός, για εκείνους που έχουν αποκαλύψει την κακία της καρδιάς τους και το σκοτάδι της ψυχής τους, να ξέρετε ότι τώρα σας βλέπουμε όπως πραγματικά είστε. Οι μάσκες έχουν πέσει και εκατομμύρια από εμάς ανοίγουν τα μάτια τους για να συνειδητοποιήσουν πόσο πολύ μας μισείτε και μας αποανθρωποποιείτε. Εκατομμύρια από εμάς έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί και είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν τις ιδέες και τις αφηγήσεις οποιασδήποτε ομάδας, αρκεί αυτή να σας πολεμήσει ή να σας εναντιωθεί. Όποιο δόγμα κι αν υπάρχει – ισλαμιστικό, κομμουνιστικό ή μηδενιστικό – εκατομμύρια από εμάς είναι έτοιμοι να το ενστερνιστούν, αρκεί να πάρει θέση εναντίον σας.

Η Παλαιστίνη τώρα μας χωρίζει.

Έχουμε μίσος στις καρδιές μας και σας υπόσχομαι ότι το μίσος θα παραμείνει. Και σας υπόσχομαι ότι θα ζήσουμε έτσι και θα πεθάνουμε έτσι και θα μεταδώσουμε την οργή και τον πόνο μας. Και θα παραμείνουμε αιχμάλωτοι του μίσους μας, και εσείς θα παραμείνετε αιχμάλωτοι των εγκλημάτων και των φόβων σας, και η βία θα συνεχιστεί, και κανείς μας δεν θα είναι ελεύθερος, μέχρι να υπάρξει ισότητα, και μέχρι να υπάρξει δικαιοσύνη, και μέχρι η Παλαιστίνη να είναι ελεύθερη.

Πηγή: Mundoweiss

Μετάφραση: antapocrisis 

Βία, κακοποίηση, παρενόχληση, βιασμοί: κοινός παρονομαστής η ιδεολογία του ισχυρού

Το τελευταίο διάστημα, όλο και συχνότερα η δημόσια συζήτηση περιστρέφεται γύρω από εγκλήματα ιδιαίτερα απάνθρωπα, συχνά με θύματα γυναίκες, παιδιά, ΑΜΕΑ κ.ά. Οι καταγγελίες για το βιασμό στη Θεσσαλονίκη και την πιθανή ύπαρξη κυκλώματος μαστροπείας, ο βιασμός ανήλικης και η εκμετάλλευση γυναικών από ιερέα, η δυσώδης υπόθεση με τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ είναι μόνο μερικές από αυτές. Η μεγάλη εικόνα και τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία αποτυπώνουν σε παγκόσμια κλίμακα την ένταση της βίας κατά των γυναικών και των παιδιών, την γιγάντωση των κυκλωμάτων εμπορίας ανθρώπων, με βασικό σκοπό την σεξουαλική τους εκμετάλλευση, την αύξηση της διακίνησης και κατανάλωσης ναρκωτικών ουσιών κ.ά.

Το έγκλημα και η βία δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ούτε μπορούν να αποδίδονται με υπεραπλουστεύσεις ή δόλο στους εκάστοτε αποδιοπομπαίους τράγους (τους μετανάστες, τους ψυχικά ασθενείς, το αντρικό φύλο γενικώς και αορίστως κ.ά.). Προϋπόθεση για την αντιμετώπιση κάθε τέτοιου φαινομένου, είναι η κατανόηση των αιτιών που το γεννούν και η εξάλειψή τους. Με άλλα λόγια, απέναντι στα γεγονότα, που αν μη τι άλλο προκαλούν αποτροπιασμό στην κοινωνική πλειοψηφία, θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες που υπερβαίνουν την τιμωρία του δράστη. Θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τα ερωτήματα: «Ποια είναι η κοινωνία που έχει οικοδομηθεί; Ποιες οι αξίες της; Γιατί παράγει τόση βία; Ποιος ευθύνεται;». Κι αυτό γιατί το έγκλημα, όσο κι αν αποτελεί έκφραση αντικοινωνικής συμπεριφοράς και στάσης, έχει βαθιά κοινωνικές αιτίες.

Κοινό σημείο στην αποχαλίνωση της βίας είναι η αντίληψη της επιβολής του ισχυρού στον αδύναμο. Ο καπιταλισμός, και μάλιστα ο νεοφιλελεύθερος, που διατυμπανίζει ότι κοινωνία δεν υπάρχει, μόνο άτομα σε αέναο ανταγωνισμό μεταξύ τους, παράγει συνθήκες ζούγκλας όχι μόνο στο πεδίο της οικονομίας αλλά και στην αντίληψη των ανθρώπων για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Η αντίληψη ότι το ατομικό μου συμφέρον είναι πάνω από όλα και ότι ο διπλανός υπάρχει μόνο για να ικανοποιεί αυτό το συμφέρον αποτελεί τον ιδεολογικό πυρήνα αυτού του συστήματος και τροφοδοτεί την «κατανάλωση» των πιο αδύναμων. Δεν θίγονται όλοι το ίδιο ούτε έχουν όλοι και όλες τις ίδιες πιθανότητες να θυματοποιηθούν, επειδή ακριβώς το άτομο –που μόνο ως τέτοιο αντιλαμβάνεται τον εαυτό του- γνωρίζει πολύ καλά ότι «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» και όχι το αντίστροφο, άρα μπορεί να επιτίθεται μόνο εκεί που «το παίρνει» να το κάνει.

Σε πολλές από αυτές τις υποθέσεις βλέπουμε ότι οι δράστες αισθάνονται ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο και ότι κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει. Η βεβαιότητά τους αυτή πηγάζει ακριβώς από τη θέση εξουσίας που κατέχουν: γόνοι πλουσίων οικογενειών της αστικής τάξης, καθηγητές ΑΕΙ με θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και πολιτικές διασυνδέσεις, υπεράνω πάσης υποψίας οικογενειάρχες και πνευματικοί καθοδηγητές των απελπισμένων στις φτωχογειτονιές, μυώδη φασιστοειδή, μέλη νεοναζιστικών οργανώσεων που δρουν κατ’ εντολή επιχειρηματιών και χαίρουν αστυνομικής ασυλίας και υποστήριξης… Χωρίς να έχουν όλοι την ίδια ισχύ, εξουσιάζουν πάντως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο φάσμα ανθρώπων και πραγμάτων και αυτήν ακριβώς την εξουσία ή την άμεση σχέση τους με αυτήν εκμεταλλεύονται. Στην περίπτωσή τους άλλωστε, η αστική δικαιοσύνη συνήθως κάνει τα στραβά μάτια ή έρχεται όταν είναι ήδη πολύ αργά, πάντα με προσοχή και απέραντο «σεβασμό» στην θέση ισχύος τους. Πώς να μην δρα ανεξέλεγκτος και να μην περηφανεύεται κιόλας αυτός που καταγγέλλεται για βιασμό, δεν κρατείται ούτε μια ώρα και έχει ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα να τον ξεπλένει διαστρέφοντας τα γεγονότα και τις πληροφορίες; Πώς μην λειτουργεί αποχαλινωμένος ένας καθηγητής ΑΕΙ σε βάρος του οποίου υφίστανται διώξεις για κακουργήματα, παρά ταύτα συνεχίζει κανονικά να διδάσκει και να κατέχει δημόσιες θέσεις, με το πειθαρχικό συμβούλιο να μην έχει καν συνεδριάσει; Προσοχή, δεν ισχυρίζεται κανείς πως μόνο οι πλούσιοι και όσοι έχουν θέσεις εξουσίας βιάζουν και σκοτώνουν. Είναι όμως οι μόνοι που μπορούν να το κάνουν και να μην τρέχει και τίποτα.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το εξής: η κυρίαρχη ανθρωποφαγική ιδεολογία μιας ραγδαία εκφασιζόμενης κοινωνίας δεν αγγίζει μόνο τα ανώτερα στρώματα, αλλά επηρεάζει βαθιά το σύνολο. Παράγεται όμως και διαχέεται στην κοινωνία από την αστική τάξη της χώρας και τους πολιτικούς και μιντιακούς και «πολιτιστικούς» εκπροσώπους της: ο νεοσυντηρητισμός, ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός και η εν γένει κουλτούρα του κοινωνικού κανιβαλισμού μεταπηδάει από τα δελτία ειδήσεων, την trap μουσική και τα reality επιβίωσης στα σχολεία, τις γειτονιές, τα γήπεδα. Όχι το αντίστροφο.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. και του Μητσοτάκη έχει πιαστεί επανειλημμένα να συναγελάζεται με παιδοβιαστές, βιαστές, οικονομικούς εγκληματίες κ.ά. όχι τυχαία. Παραμένει το κατεξοχήν κόμμα της αστικής τάξης της χώρας και περιβάλλον που οι πιο κανιβαλικές αντιλήψεις συναντούν τις νεοφιλελεύθερες εμμονές: Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, εκτός από παράταξη των ιδιωτικών κολλεγίων, είναι και η παράταξη των σεξιστικών αφισών, των «ξέφρενων πάρτυ» με «γνωστά μοντέλα», των τραμπούκων που σπάνε καταλήψεις και νοθεύουν εκλογές. Με αυτές τις αξίες μεγάλωσε τα «γαλάζια παιδιά» της, αυτά τα φιντάνια βρίσκονται σήμερα σε θέσεις εξουσίας.

Όσα συμβαίνουν γύρω μας όλο και συχνότερα είναι συμπτώματα μιας κοινωνίας σε βαθιά κρίση, στην οποία κερδίζει κάθε μέρα έδαφος ο φασισμός, ακόμη και αν δεν αυτοαποκαλείται έτσι. Το ριζικό πρόβλημα μιας τέτοιας κοινωνίας δεν θα το λύσουν τα social media, ασχέτως αν σε κάποια περιπτώσεις παίζουν θετικό ρόλο (ο κανόνας είναι μάλλον το αντίθετο). Πρέπει να σταματήσουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα, να σταθούμε δίπλα στα θύματα, αλλά κυρίως να συμβάλλουμε στην αποκάλυψη των αιτιών της αδικίας, στην πάλη ενάντια στις ρίζες της, στο ξεγύμνωμα των απολογητών της και της ιδεολογίας τους, στην οικοδόμηση εναλλακτικής σε επίπεδο πολιτιστικό, πολιτικό, κοινωνικών σχέσεων και οικονομίας μακριά από την κυρίαρχη μαυρίλα που πυκνώνει.

Να μιλήσουμε, λοιπόν, για οπαδική βία

Να μιλήσουμε, λοιπόν, για οπαδική βία. Γιατί η δολοφονία του Άλκη είχε οπαδικό κίνητρο.

1. Μέσα στην δεκαετία υπάρχει ενίσχυση των συνδέσμων οργανωμένων οπαδών. Λούμπεν κυρίως, και όχι μόνο, κόσμος, μη βρίσκοντας πουθενά συλλογική διέξοδο αλλά αναζητώντας μια συλλογική ταυτότητα, μπαίνει στους συνδέσμους.
2. Η κοινωνία γίνεται πιο συντηρητική, οι φασίστες και οι ακροδεξιοί, καλά οργανωμένοι, μπαίνουν στους συνδέσμους και εκτοπίζουν σταδιακά κάποιες αναρχικές ή πιο αριστερές τάσεις. Πολλοί σύνδεσμοι μετατρέπονται σε φασιστικούς θύλακες. Οπαδικές οργανώσεις κυριαρχούνται από φασίστες. Αλλάζει το στυλ των οργανωμένων οπαδών. Θυμίζουν στρατό, τάγματα εφόδου, με πιο οργανωμένα “πεσίματα”, σε αντιπάλους, με ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα.
3. Ο ατομισμός και ο ανταγωνισμός κυριαρχούν ακόμα περισσότερο, παντρεμένοι με έναν κοινωνικό αγριανθρωπισμό. Τον αδύναμο διπλανό μου, τον “διαφορετικό” θα τον τσακίσω μέχρι θανάτου.
4. Στην κεφαλή των ισχυρών ΠΑΕ μαφιόζοι. Κανονικοί εγκληματίες, λαθρέμποροι, πρεζέμποροι, μαφιόζοι με ξένους νταβάδες, γιουσουφάκια άλλων, άξεστοι χωριαταραίοι που βρέθηκαν με χρήμα και εξουσία, δεν έχουν αφήσει φράγκο στον τόπο αλλά μόνο τον ξεζουμίζουν. Διαλύουν την συγκρότηση, την ανάπτυξη και την ενότητά του, με πολιτισμό υποκουλτούρας, ματσίλας, βίας και όλων των χειρότερων χαρακτηριστικών της ανθρώπινης ύπαρξης. Η Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη της Ελλάδας. Η αστική τάξη του ΕΣΠΑ και της πρέζας. Κουμπουροφόροι, τραμπούκοι, που δρουν ανενόχλητοι σαν να τους ανήκει το ποδόσφαιρο και ο κόσμος του, μπουκάρουν στα αποδυτήρια για πλάκα, απειλούν διαιτητές. Αυτοί ενισχύουν τους οπαδικούς στρατούς, γιατί τους θέλουν δίπλα τους να καθαρίζουν στα δύσκολα. Ο Μαρίνακης και ο Μώραλης εκλέχτηκαν στον Πειραία με την βοήθεια των οπαδών. Ο Μελισσανίδης καθάρισε στη Φιλαδέλφεια με τραμπουκισμούς ενάντια σε συλλογικότητες και διαφωνούντες. Ο Σαββίδης μπήκε με όπλο μέσα στο γήπεδο και συνέχισε ανενόχλητος την επιχειρηματική του δραστηριότητα, ως “ευεργέτης” της πόλης μας.
5. Κάλυψη από τις ΠΑΕ των οπαδικών στρατών με δηλώσεις, με δικηγόρους και νομική προστασία στα δικαστήρια, με διανομή φθηνών εισιτηρίων, με τοποθέτηση ακόμα και “οπαδικών στελεχών” στα ΔΣ των ΠΑΕ. Διαχρονική κάλυψη των ΠΑΕ από τις κυβερνήσεις . Προστασία της ανομίας των ΠΑΕ με χαρακτηριστική περίπτωση το περιβόητο “άρθρο 44”, χατίρια, χάρισμα χρεών. Μια πολιτική ηγεσία, που κάθεται σούζα στις μεγάλες ΠΑΕ.
6. Βιτριολικά ΜΜΕ συμφερόντων των ΠΑΕ, δημοσιο-κάφροι στα payroll των ιδιοκτητών των ΠΑΕ και οπαδική δημοσιογραφία. Πρωτοσέλιδα που φτιάχνουν κλίμα, παρακινούν βίαια. “Κάψτε τους καρνάβαλους”, “τσακίστε τους”, “τελειώστε τους”. Αυτός ο καρκίνος.
Αυτοί είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της σημερινής δολοφονίας του 19χρονου. Όσο συντηρείται αυτό το “σύστημα σχέσεων” τόσο πιο πολύ θα ξεσαλώνουν οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ και οι οπαδικοί τους στρατοί. Κι αν δεν ξηλωθεί αυτή η σκατίλα, θα θρηνήσουμε κι άλλον Άλκη.

Δεν καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται

Άσκοπη βία. Είναι η βία που ασκείται από αστυνομικά όργανα ενάντια σε πολίτες και τυχαίνει να έρθει στο φως της δημοσιότητας και να προκαλέσει κοινωνικές αντιδράσεις. Αν όμως δεν δει το φως της δημοσιότητας ή ασκηθεί σε «απόκληρους» ή μέσα σε αστυνομικά τμήματα είναι σκόπιμη βία. Αν δεν υπάρχουν πειστήρια είναι αναγκαία βία. Επίσης, η άσκοπη βία προκαλεί ενόχληση στον πρωθυπουργό (ανάλογη ενόχληση του προκλήθηκε όταν χιλιάδες νοικοκυριά έμειναν επί μία βδομάδα χωρίς ρεύμα). Η άσκοπη βία θα εκλείψει όταν απαγορευτεί διά νόμου η βιντεοσκόπηση αστυνομικών εν ώρα δράσης.

Υπέρμετρη βία. Αντίστοιχα, είναι η βία που έρχεται στο φως της δημοσιότητας και έχει ως αποτέλεσμα δολοφονίες διαδηλωτών –Πέτρουλας, Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, αλλά και Γρηγορόπουλος… Όταν το αποτέλεσμα είναι μόνο σπασμένα κεφάλια, τότε έχουμε βία με μέτρο. Επίσης, ως αποτέλεσμα υπέρμετρης βίας δεν μπορούν να θεωρηθούν δεκάδες νεκροί απεργοί και διαδηλωτές (Θεσσαλονίκη Μάης 1936, Αθήνα Πρωτομαγιά 1924, Πειραιάς 1923, Τρίκαλα 1925, Αγρίνιο 1926, Καλαμάτα 1934, Ηράκλειο 1935, Λευκάδα 1935, Βόλος 1936…) διότι τότε ήταν άλλες εποχές και δεν υπήρχε η ΕΕ και οι αξίες της. Ούτε πολιτικές δολοφονίες (Ζέβγος, Λαμπράκης…) διότι έγιναν από το παρακράτος και το κράτος δεν είχε ουδεμία ανάμιξη. Ούτε οι εκατοντάδες νεκροί σε φυλακές, εξορίες και τόπους εκτελέσεων μετά το 1945, διότι οι κομμουνιστές ήθελαν να πάρουν την εξουσία και το κράτος ασκούσε εναντίον τους νόμιμη βία και με μέτρο. Και σίγουρα, ούτε ατυχήματα (Σαράφης…), ή αυτοκτονίες (Παπαρήγας…).

Παράνομη βία. Ασκείται από απεργούς που περιφρουρούν την απεργία τους ή νεολαίους και εργαζόμενους που κάνουν κατάληψη. Το κράτος ασκεί μόνο νόμιμη βία (βλ. παραπάνω).

Η βία δεν είναι απάντηση στη βία. Όχι, πρέπει να καθόμαστε να τις τρώμε. Η άσκηση βίας είναι καθήκον των δυνάμεων καταστολής –διαδηλωτές, απεργοί, λαός και νεολαία πρέπει να γυρίζουν και το άλλο μάγουλο. Έτσι αποδείχνουν ότι δεν επιβουλεύονται την καθεστηκυία τάξη. Άλλωστε κάθε τέσσερα χρόνια ψηφίζουμε και έχουμε τους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο.

Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ρήση που χρησιμοποιείται για την καταδίκη οποιασδήποτε λαϊκής αντίδρασης ξεφεύγει από τα καθωσπρέπει πλαίσια εκδήλωσης διαμαρτυρίας. Η εκάστοτε κυβέρνηση καλεί την αντιπολίτευση να προβεί στην παραπάνω δήλωση όποτε βρίσκεται ο λαός στους δρόμους, η δε αντιπολίτευση την προτάσσει στο λόγο της επιβεβαιώνοντας τη νομιμοφροσύνη της και αποτάσσοντας τυχόν σπασμένες τζαμαρίες ή τραυματισμούς αστυνομικών. Η ανωτέρω ρήση επ’ ουδενί σχετίζεται με τη βία των δυνάμεων καταστολής.

Σε ό,τι μας αφορά.

Όχι, δεν καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, γενικά κι αόριστα. Υπάρχει η βία που καταπιέζει και η βία που απελευθερώνει. Η βία του επιτιθέμενου και η βία του αμυνόμενου. Η βία του καταχτητή και η βία για την απελευθέρωση από τον κατακτητή. Η βία του ιμπεριαλισμού και η βία για ανεξαρτησία. Η βία της τυραννίας και η βία για την ελευθερία. Η βία της ταξικής πάλης –της άρχουσας τάξης πάνω στους εκμεταλλευόμενους, και των εκμεταλλευόμενων για την αποτίναξη της εκμετάλλευσης. Το ίδιο το κράτος είναι μηχανισμός βίας για να διατηρεί την κυριαρχία της κυρίαρχης τάξης και να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.

Αντιπαλεύουμε τη βία που διαιωνίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τη βία της κρατικής καταστολής απέναντι σε όσους αντιδρούν και αγωνίζονται. Τη βία του ιμπεριαλισμού απέναντι στις εξαρτημένες χώρες και λαούς. Τη φασιστική βία του δυνατού απέναντι στον αδύναμο. Τη βία του ισχνού μεροκάματου, της λιγοστής σύνταξης, της ανεργίας, της χαμοζωής. Τη βία που στραγγαλίζει τη μόρφωση των νέων παιδιών, την υγεία του λαού, τη ζωή με αξιοπρέπεια. Τη βία της πλύσης εγκεφάλου των ΜΜΕ.

Είμαστε με τη βία που απελευθερώνει ως τη μόνη δυνατή απάντηση στη βία που καταπιέζει. Τη βία του εκμεταλλευόμενου ενάντια στον εκμεταλλευτή. Τη βία για την αποτίναξη κάθε τυραννίας και υποδούλωσης. Άλλωστε, η βία είναι η «μαμή της ιστορίας». Η ανθρωπότητα προχωράει μπροστά μέσα από συγκρούσεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Και «η επανάσταση δεν είναι ούτε ζωγραφική ούτε κέντημα, είναι πράξη βίας» (Μάο). Μια κορυφαία πράξη βίας του ελληνικού λαού, η Επανάσταση του ’21, συμπληρώνει 200 χρόνια από το ξέσπασμά της.

Ποιος λεηλατεί και ποιος λεηλατείται;

Όλα τα πρωτοσέλιδα έχουν να κάνουν με τις λεηλασίες – συγκεκριμένα, τις λεηλασίες στη Μινεάπολη, μετά τη δολοφονία από την αστυνομία ενός άοπλου αφροαμερικάνου άνδρα, που καταγράφηκε σε βίντεο. Στη σύγχρονη καθομιλουμένη,  η λέξη «λεηλασία» είναι φορτισμένη- συνοδεύεται με όλους τους συνειρμούς σχετικά με τη φυλή και την τάξη. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι τέτοιοι όροι είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας εκπαιδεύουν, συνήθως ανεπαίσθητα, να σκεφτόμαστε σε σχέση με τα οικονομικά, το έγκλημα και την τιμωρία με συγκεκριμένους στρεβλούς τρόπους.

Η μικροκλοπή, από ανθρώπους της εργατικής τάξης, προϊόντων από καταστήματα θεωρείται «λεηλασία». Αντίθετα, η κλοπή δισεκατομμυρίων δολαρίων από τους πλούσιους και τις εταιρείες, κατά τη διάρκεια του ταξικού τους πολέμου, θεωρείται καλή και απαραίτητη «δημόσια πολιτική» – υποβοηθούμενη και ενθαρρυμένη  από πολιτικούς της Ουάσιγκτον, που βάζουν φωτιά στη σκηνή του εγκλήματος  προσπαθώντας να συγκαλύψουν τα πάντα.

Για να κατανοήσουμε πραγματικά τη βαθιά σκοπιμότητα αυτής της διαδικασίας, σκεφτείτε πώς η λέξη «λεηλασία» σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη λεηλασία που είναι πλέον ρουτίνα της πολιτικής της κυβέρνησής μας, σε κλίμακα κατά πολύ μεγαλύτερη μεγαλύτερη από ένα βανδαλισμένο κατάστημα της Target.

Πράγματι, εάν η λεηλασία ορίζεται στο λεξικό ως «ληστεία, ειδικότερα σε μεγάλη κλίμακα» ως έκφραση διαφθοράς, τότε αυτά είναι δέκα παραδείγματα λεηλασίας που σπάνια όμως αποκαλούμε «λεηλασία»:

  1. «Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed) διέσωσε οικονομικά τους επενδυτές»: «Χάρη σε αυτήν την τεράστια κρατική επιχορήγηση, μεγάλες εταιρείες όπως η Boeing και η Carnival Cruises κατάφεραν να αποφύγουν την απευθείας λήψη χρημάτων – και να παρακάμψουν τις απαιτήσεις της νομοθεσίας να διατηρήσουν τον αριθμό των υπαλλήλων τους».
  2. «Οι εκατομμυριούχοι θα αποκομίσουν το 80% των οφελών από τη φορολογική αλλαγή εξαιτίας του κορωνοϊού»: «Η αλλαγή – η οποία τροποποιεί τι επιτρέπεται να αφαιρέσουν από τους φόρους τους οι ιδιοκτήτες καθορισμένων επιχειρήσεων – θα επιτρέψει σε μερικούς από τους πλουσιότερους της χώρας να αποφύγουν σχεδόν 82 δισεκατομμύρια δολάρια φορολογικών υποχρεώσεων για το 2020».
  3. «Η «κρυφή διάσωση» (“stealth bailout”) μεταφέρει εκατομμύρια δολάρια σε εταιρείες πετρελαίου»: «Η πρόβλεψη του νόμου περί ενισχύσεων ύψους 2,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων δίνει στις [εταιρείες] μεγαλύτερο περιθώριο για να μειώσουν τις πρόσφατες απώλειες… Η αλλαγή δεν στόχευε μόνο στη βιομηχανία πετρελαίου. Ωστόσο, η δομή της ωφελεί με μοναδικό τρόπο τις εταιρείες ενέργειας που είχαν ρεκόρ κερδών».
  4. «Το πακέτο φορολογικών ελαφρύνσεων μέσα στο πακέτο οικονομικής διάσωσης»: «Ως μέρος του πακέτου οικονομικής διάσωσης που έγινε νόμος τον περασμένο μήνα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προσφέρει 174 δισεκατομμύρια δολάρια σε προσωρινές φορολογικές ελαφρύνσεις σε πλούσιους ιδιώτες και μεγάλες εταιρείες».
  5. «Τα πλουσιότερα νοσοκομεία πήραν δισεκατομμύρια στο πακέτο διάσωσης για παρόχους υγείας»: «Είκοσι μεγάλες αλυσίδες έλαβαν περισσότερα από 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε ομοσπονδιακές επιχορηγήσεις, παρότι ήδη διέθεταν περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε μετρητά».
  6. «Οι αεροπορικές εταιρείες έλαβαν το «πιο γλυκό» πακέτο διάσωσης λόγω κορωνοϊού»: «Τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να στηρίξει τη βιομηχανία είναι ένα τεράστιο δώρο των φορολογουμένων στους μετόχους».
  7. «Μεγάλες, προβληματικές εταιρείες έλαβαν χρήματα διάσωσης στο πλαίσιο του προγράμματος δανείων μικρών επιχειρήσεων»: «Το αποκαλούμενο «Paycheck Protection Program» υποτίθεται ότι έπρεπε να βοηθήσει στο να αποτραπεί η χρεωκοπία μικρών εταιρειών καθώς η οικονομία βυθίζεται σε μια σοβαρή ύφεση… Ωστόσο, δεκάδες, μεγάλες αλλά χαμηλού προφίλ εταιρείες, με οικονομικά ή νομικά προβλήματα, έχουν επίσης λάβει μεγάλες πληρωμές στο πλαίσιο του προγράμματος».
  8. «Οι δημόσιες εταιρείες έλαβαν 1 δισεκατομμύριο δολάρια που προορίζονταν για μικρές επιχειρήσεις»: «Οι παραλήπτες περιλαμβάνουν 43 εταιρείες με περισσότερους από 500 εργαζόμενους, το μέγιστο όριο που τυπικά επιτρέπεται από το πρόγραμμα. Αρκετοί άλλοι παραλήπτες ευημερούσαν αρκετά ώστε να πληρώνουν στελέχη των 2 ή περισσότερων εκατομμυρίων δολαρίων».
  9. «Εταιρείες που εγκατέλειψαν τις ΗΠΑ για να μειώσουν τη φορολόγησή τους μπορούν να πληρούν τις προϋποθέσεις για οικονομική ενίσχυση από τη Fed»: «Οι εταιρείες που πραγματοποίησαν τη λεγόμενη αντιστροφή των εταιρικών συναλλαγών (σ.τ.μ. Αμερικανικές εταιρείες που εξαγοράζουν μια μικρή εταιρεία στο εξωτερικό και μετά αλλάζουν έδρα), διατηρώντας παράλληλα τις ουσιαστικές λειτουργίες τους στις ΗΠΑ φαίνεται να είναι επιλέξιμες για δύο νέα προγράμματα».
  10. «Η διάσωση της K Street»: «Οι λομπίστες ήδη διασώθηκαν οικονομικά, εκ του αποτελέσματος, όταν οι επιχειρήσεις διασώθηκαν. Αυτό είναι το είδος της απόλυτης διπλής εμβάπτισης. Οι εταιρείες εξυγιαίνονται από την τεράστια δύναμη των δεσμεύσεων της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, κάτι που τους επιτρέπει να διατηρήσουν ψηλά τις δαπάνες τους για άσκηση επιρροής (lobbying) και, στη συνέχεια, οι λομπίστες  να την ασκούν για δωρεάν χρήματα για τον εαυτό τους».

Αυτή η λεηλασία έχει πραγματικό αποτέλεσμα: Την ώρα που μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κινδυνεύουν να πέσουν στη φτώχεια και 43 εκατομμύρια Αμερικανοί αναμένεται να χάσουν την κάλυψή τους για υγειονομική περίθαλψη, το CNBC αναφέρει ότι «οι δισεκατομμυριούχοι της Αμερικής είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 434 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια του lockdown στις ΗΠΑ από τα μέσα Μαρτίου έως τα μέσα Μαΐου».

Προφανώς, όμως, όλη αυτή η λεηλασία δεν είναι αρκετή. Οι λεηλασίες γίνονται τώρα ακόμη πιο προκλητικές: ο Πρόεδρος Τραμπ επιβάλλει μια νέα μείωση φόρου κεφαλαιουχικών κερδών για τους επενδυτές, ενώ οι New York Times σημειώνουν ότι η νέα πρόταση της Προέδρου της Βουλής Nancy Pelosi «να άρει αναδρομικά ένα όριο στις κρατικές και τοπικές φορολογικές μειώσεις θα διοχετεύσει σε μεγάλο βαθμό χρήματα στους εξαιρετικά υψηλά κερδισμένους».

Δεν το αποκαλούμε «λεηλασία», επειδή διαπράττεται ήσυχα σε ωραία κτίρια γραφείων στην Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη.

Δεν το αποκαλούμε «λεηλασία», επειδή οι λεηλατητές φορούν πανάκριβα κοστούμια και είναι πολύ ευγενικοί καθώς κλέβουν με πάθος οτιδήποτε δεν είναι βιδωμένο στο πάτωμα.

Δεν το αποκαλούμε «λεηλασία», αλλά πρέπει – γιατί διαλύει τον κοινωνικό ιστό του έθνους μας, καταστρέφει την οικονομία μας και ρίχνει ολόκληρη την κοινωνία μας στο χάος.

Πηγή: Jacobin

Μετάφραση: antapocrisis