Άρθρα

Θα μπορούσε ο πόλεμος στην Παλαιστίνη ενδεχομένως να υπονομεύσει τη στρατηγική εταιρική σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ;

/0 Comments/in /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει άρθρο του Abdaljawad Omar, Παλαιστίνιου λέκτορα στη Δυτική Όχθη, όπου εξετάζεται η μετατόπιση του βάρους που έχει το Ισραήλ για τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ είχε πείσει την Ουάσινγκτον ότι το ζήτημα της Παλαιστίνης δεν αποτελούσε πλέον εμπόδιο για την εξομάλυνση ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και τις αραβικές χώρες – συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή (Ιορδανία, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ κλπ). Κοινό μάλιστα στοιχείο των αραβικών αυτών κρατών και του Ισραήλ ήταν η προσπάθεια περιορισμού της αυξανόμενης επιρροής του Ιράν στις αραβικές χώρες. Όμως η 7η Οκτωβρίου κατέρριψε την εικόνα της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ, εγείροντας αμφιβολίες για τις ικανότητές του να προστατεύσει τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά ακόμα περισσότερο έφερε ξανά το Παλαιστινιακό στο επίκεντρο της πολιτικής για τη Μέση Ανατολή, αναδεικνύοντας ότι η επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει μια ορισμένη μορφή επίλυσής του, διαφορετική από τη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του πολέμου, η εξέλιξη των γεγονότων στη Γάζα διατάραξε πλήρως τα θεμέλια της στρατηγικής σχέσης ΗΠΑ-Ισραήλ. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ βρίσκονταν στα πρόθυρα της εδραίωσης του οράματός τους για την περιοχή μέσω των Συμφωνιών του Αβραάμ, η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου τους κατάφερε σοβαρό πλήγμα. Τώρα, αντί να οριστικοποιείται αυτό το σχέδιο, οι ΗΠΑ φαίνονται ανόητες στα μάτια των χωρών της περιοχής, καθώς η συνεχιζόμενη υποστήριξή τους προς το Ισραήλ έχει προκαλέσει νέες εντάσεις στον αραβικό κόσμο και έχει καταπονήσει τα συστήματα συμμαχιών τους στην περιοχή. Ενώ κάποτε οι ΗΠΑ εμφανίζονταν ελεύθερες να προωθήσουν τις περιφερειακές συμμαχίες τους μέσω της εξομάλυνσης χωρίς να επιλύσουν το παλαιστινιακό ζήτημα, ενισχύοντας παράλληλα την ήπια ισχύ τους και μετατοπίζοντας τη στρατηγική και στρατιωτική τους εστίαση στην Ασία, τώρα οι ΗΠΑ διατρέχουν τον κίνδυνο να εγκλωβιστούν σε ένα τέλμα που μπορεί να αναδιαμορφώσει τις σχέσεις των ΗΠΑ σε ολόκληρη την περιοχή. Και αυτό περιλαμβάνει και το Ισραήλ.

Πολιτιστικοί, εκλογικοί και διάφοροι άλλοι παράγοντες έχουν διαμορφώσει ιστορικά τη συζήτηση εντός του αμερικανικού κατεστημένου εξωτερικής πολιτικής σχετικά με την αξία του Ισραήλ ως στρατηγικό πλεονέκτημα. Μεταξύ των διαφόρων επιχειρημάτων, το πιο σημαντικό είναι η στρατιωτική και πολιτική ισχύς του Ισραήλ ως αντίβαρο σε οποιαδήποτε αναδυόμενη ή δυνητική περιφερειακή δύναμη. Οι συνεχείς στρατιωτικές επιτυχίες του έθνους σε συγκρούσεις με πολλά αραβικά κράτη στις πρώτες μέρες του, ενίσχυσε περαιτέρω τη φήμη του ως τρομερού στρατηγικού παράγοντα, υπογραμμίζοντας τα οφέλη της εταιρικής σχέσης του με την Αμερική στην περιοχή. Στον Ψυχρό Πόλεμο, η ευθυγράμμιση του Ισραήλ με τις ΗΠΑ και το αντίβαρο στη σοβιετική επιρροή ενίσχυσε αυτή την άποψη. Είναι σημαντικό εδώ να επισημανθεί ότι οι στρατιωτικές επιδόσεις του Ισραήλ ήταν κεντρικής σημασίας για την αυξανόμενη υποστήριξη που συγκέντρωσε από το αμερικανικό κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής και για την επικρατούσα άποψη ότι παρέχει στην αμερικανική εξουσία έναν σταθερό σύμμαχο που διαθέτει ισχυρές στρατιωτικές και αποτρεπτικές ικανότητες.

Τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου έχουν ανατρέψει αυτή την εκτίμηση.

Εκτός από το να συντρίψει την εικόνα του ισραηλινού στρατιωτικού αήττητου, οι επιπτώσεις της 7ης Οκτωβρίου και του επακόλουθου γενοκτονικού πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα επέτρεψαν σε παίκτες όπως η Ρωσία και η Κίνα να επισημάνουν τα ηθικά και πολιτικά διπλά πρότυπα στη στάση της Αμερικής στην περιοχή και να παρουσιάσουν την πολιτική και ηθική τους θέση ως πιο αποδεκτή και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης.

Το πιο σημαντικό είναι ότι ο στρατιωτικός μηχανισμός και ο μηχανισμός πληροφοριών του Ισραήλ έχει σταδιακά αποδυναμωθεί και εξαρτάται περισσότερο από την αμερικανική ισχύ και είναι εξαιρετικά ασταθής και απρόβλεπτος όσον αφορά τον καθορισμό σαφών στρατηγικών στόχων στην τρέχουσα στρατιωτική εκστρατεία του – κατοχή της Γάζας, εθνοκάθαρση ή εισαγωγή ενός νέου διακανονισμού ασφαλείας μέσω της υποστήριξης περιφερειακών δυνάμεων ή μια περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση που θα καταλήξει σε νέες διαπραγματεύσεις με τη Χαμάς. Οι αναρίθμητες ισραηλινές φωνές που ζητούν σήμερα ποικίλες μορφές αντιποίνων -όπως η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής, προτάσεις για εκστρατεία εθνοκάθαρσης και η σκόπιμη στοχοποίηση αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών- αποξενώνουν ορισμένους από τους συμμάχους της Αμερικής στην περιοχή. Σε αυτούς περιλαμβάνονται φορείς όπως η Ιορδανία και η Αίγυπτος, και προσθέτουν στην αυξανόμενη άνοδο μιας ευρείας εκστρατείας υπέρ της κατάπαυσης του πυρός που έχει φέρει σε παγκόσμια κλίμακα σε δύσκολη θέση τις ΗΠΑ.

Τα γεγονότα αυτά έχουν ήδη αναδείξει τον βαθμό στον οποίο το Ισραήλ εξαρτάται όλο και περισσότερο από την ισχύ των ΗΠΑ. Καλεί αμερικανικές στρατιωτικές ενισχύσεις, τεντώνει το ήδη υπερφορτωμένο αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, απειλεί προς έναν περιφερειακό πόλεμο που θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στο αμερικανικό σύστημα συμμαχιών στην περιοχή και βάζει αμερικανούς στρατιώτες στη γραμμή του πυρός. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ το Ισραήλ διατηρεί μια “απορριπτική” στάση απέναντι στην πιθανότητα πολιτικής επίλυσης της σύγκρουσης με τους Παλαιστίνιους.

Ορισμένα άτομα, όπως ο Dennis Ross στο πρόσφατο άρθρο του στους NY Times, υποστηρίζουν σθεναρά ότι πρέπει να δοθεί στο Ισραήλ ο απαραίτητος χρόνος και χώρος για να διεξάγει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις στη Γάζα. Επικρατεί η πεποίθηση μεταξύ ορισμένων ότι το Ισραήλ έχει τη δύναμη να αλλάξει την κατάσταση στη Γάζα και ταυτόχρονα να αποτρέψει τη Χεζμπολάχ και το Ιράν με ελάχιστα ή καθόλου αντίποινα, ενώ διατηρεί τη δέσμευσή του να πολεμήσει και να θυσιάσει τους δικούς του στρατιώτες σε έναν πόλεμο που θα μπορούσε να παρασύρει το Ισραήλ και τις ΗΠΑ σε ένα ακόμη μεγαλύτερο τέλμα.

Ωστόσο, η πολυπλοκότητα των συμφερόντων που διακυβεύονται λέει το αντίθετο. Τώρα που η αποτρεπτική ισχύς του Ισραήλ αμφισβητείται θανάσιμα, η στάση, η ισχύς και η χρησιμότητα του Ισραήλ αμφισβητούνται επίσης όλο και περισσότερο σε ολόκληρη την περιοχή. Ακόμη και το επιχείρημα του Ρος ότι οι φίλοι του στον αραβικό κόσμο θέλουν το Ισραήλ να καταστρέψει τη Χαμάς, είναι μια προσπάθεια να υποστηρίξει ότι οι συμμαχίες στην περιοχή δεν θα επηρεαστούν – κάτι που δείχνει την ανησυχία ότι θα επηρεαστούν. Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι στην περιοχή θέλουν το Ισραήλ να “τελειώσει τη δουλειά”, αλλά δεν θέλουν επίσης η συμπεριφορά του Ισραήλ να αποδυναμώσει ή να απειλήσει τα ζωτικά τους συμφέροντα.

Αν η Αμερική δεν θέλει να εμβαθύνει την εμπλοκή της στην περιοχή, θα βρεθεί σε μια περιφερειακή καταιγίδα που θα βλάψει την οικονομική της ανάκαμψη, θα μειώσει τις πιθανότητες του Μπάιντεν να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές και θα σπρώξει προς έναν ακόμη αμερικανικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή.

Η αφέλεια του λόμπι και η αμερικανική ασυμφωνία

Η 7η Οκτωβρίου δεν αποκάλυψε μόνο τα ελαττώματα της μεγάλης στρατηγικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, αλλά και την νοητική αρχιτεκτονική που τη διέπει. Αυτή η αρχιτεκτονική δημιουργήθηκε, διατηρήθηκε και προπαγανδίστηκε σχεδόν αποκλειστικά από το ισραηλινό λόμπι.

Η κυρίαρχη αφήγηση που συχνά προωθείται από το ισραηλινό λόμπι στην Ουάσιγκτον, με λίγες εξαιρέσεις όπως η J Street, υποστηρίζει ότι το παλαιστινιακό ζήτημα δεν είναι πλέον τόσο κεντρικό όσο ήταν κάποτε. Υποστηρίζουν ότι η γεωπολιτική δυναμική της περιοχής έχει μετατοπιστεί πέρα από την κεντρικότητα της παλαιστινιακής υπόθεσης. Αυτή η προοπτική φάνηκε να κερδίζει έδαφος, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς τις αυξανόμενες ανησυχίες μεταξύ των αραβικών πρωτευουσών σχετικά με την επιρροή του Ιράν στο Ιράκ, τη Συρία, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και την Υεμένη. Οι πρωτεύουσες αυτές επιθυμούσαν διακαώς γεωπολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για το Ιράν εν μέσω της αμερικανικής σηματοδότησης ότι έχει μετατοπίσει την προτεραιότητά του στις δύο πιο θεμελιώδεις προκλήσεις για την ηγεμονική του θέση: Ρωσία και Κίνα.

Η αντιληπτή αδυναμία και η έλλειψη νομιμοποίησης της Παλαιστινιακής Αρχής, μαζί με την αυξανόμενη ροπή της περιοχής στην ιρανική επιρροή, που επιδεινώθηκε από την ανησυχία των αραβικών κρατών για τα παναραβικά και ισλαμιστικά κινήματα, αποτέλεσαν το υπόβαθρο για τις συμφωνίες του Αβραάμ. Οι αραβικές χώρες επεδίωκαν επίσης να αξιοποιήσουν τη δύναμη του λόμπι στην αμερικανική εσωτερική πολιτική για να αποκτήσουν όπλα και να εμβαθύνουν τις στρατηγικές τους συμμαχίες με τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ.

Οι Συμφωνίες του Αβραάμ αποτέλεσαν σημαντικό ορόσημο στην προσπάθεια να ενθαρρυνθούν οι Άραβες περιφερειακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ να δημιουργήσουν δημόσια σχέσεις με το Ισραήλ. Εκείνοι οι οποίοι στην ευρύτερη περιοχή διατηρούσαν προηγουμένως μυστικές διασυνδέσεις, έβλεπαν τώρα μια ευκαιρία να καθιερώσουν ανοιχτή διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική συνεργασία. Οι Συμφωνίες του Αβραάμ πραγματοποιήθηκαν μετά τους εμφυλίους πολέμους της Αραβικής Άνοιξης, οι οποίοι είχαν αποδυναμώσει την αντίθεση στην εξομάλυνση. Πολυάριθμες αραβικές κοινωνίες βίωσαν σοβαρές αναποδιές – με τις οικονομίες τους να καταρρέουν και ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας τους να έχει εκτοπιστεί. Η Παλαιστίνη επομένως έμεινε στο περιθώριο.

Το λόμπι και οι πολιτικές του έδειχναν θριαμβευτές. Ο συνδυασμένος αντίκτυπος των υποστηρικτών του Ισραήλ έπεισε τις αμερικανικές ελίτ και τους ειδικούς της εξωτερικής πολιτικής ότι η Παλαιστίνη δεν εμποδίζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι ο αραβικός κόσμος έχει ξεπεράσει αυτό το ζήτημα ή ότι δεν ήταν ποτέ σημαντικό εξ αρχής. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν, ο οποίος έχει δείξει ισχυρή υποστήριξη στο Ισραήλ, είχε περιορισμένη έως μηδενική εμπλοκή στο ζήτημα Ισραήλ-Παλαιστίνης και τα παλαιστινιακά συμφέροντα παραβλέπονταν σταθερά και θεωρούνταν διαχειρίσιμα. Η 7η Οκτωβρίου κάνει τους πάντες να φαίνονται ανόητοι, ακόμη και απερίσκεπτοι, και ο δυσανάλογος και μεσσιανικός τρόπος εκδίκησης του Ισραήλ απλά προσθέτει προσβολές πάνω στο τραύμα.

Σε μια εποχή που το Ισραήλ επιδιώκει την ενεργοποίηση της στρατιωτικής προστασίας των ΗΠΑ καθώς και της πολιτικής και διπλωματικής επιρροής τους, οι ΗΠΑ υποχρεούνται να αποδείξουν παγκοσμίως ότι στέκονται στο πλευρό των συμμάχων τους. Ωστόσο, καθώς η σύγκρουση συνεχίζεται, το Ισραήλ και το εγχώριο λόμπι των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν αυξανόμενη πίεση. Καθώς η υποκείμενη λογική και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν την “ειδική σχέση” ξεθωριάζουν, το Ισραήλ θα αρχίσει να αποκαλύπτεται ως βάρος, και μάλιστα δαπανηρό – επειδή επέλεξε να απορρίψει οποιαδήποτε πολιτική λύση και αντ’ αυτού επέλεξε στρατιωτικές λύσεις που δεν μπορούσε ωστόσο να επιβάλει από μόνο του.

Πηγή: Mundoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

Ο Μέγας Αναπροσανατολισμός: Ο Λίβανος κοιτάει ανατολικά

/0 Comments/in /by

Το κακόγουστο déjà vu που φέτος ζω στην Χώρα των Κέδρων κορυφώνεται αυτές τις μέρες.

Άρχισε δειλά-δειλά με τις τεράστιες διαδηλώσεις εν μέσω κρίσης χρέους τον περασμένο Οκτώβρη. Συνέχισε όταν επιβλήθηκαν άτυπα capital controls. Γιγαντώθηκε με τις ουρές στα ΑΤΜ και τις μολότοφ στις τράπεζες πριν τον κορονοϊό.

Κάποια στιγμή επεκτάθηκε και σε δημόσια πρόσωπα. Π.χ. ένας επιφανής αριστερός οικονομικός δημοσιογράφος, ο Μohammad Ζbeeb, θύμιζε μετεμψύχωση Βαρουφάκη. Ίδια καράφλα, ίδια καφρίλα εναντίον του.

Σήμερα το déjà vu είναι η καθημερινότητα μου. Μισθοί σε ελεύθερη πτώση, η ανεργία και η ακρίβεια σκαρφαλώνουν, το ΔΝΤ προ των πυλών με ακονισμένα μαχαίρια.

Οι ΗΠΑ βάζουν όρους για να έρθει το ΔΝΤ: να κόψει η χώρα όλους τους δεσμούς με Συρία, ενώ κάτι γραφικοί διαδηλώνουν ενάντια στα όπλα της Χεζμπολάχ πετώντας την μπάλα στην εξέδρα – μόνο το aperol στο χέρι τους λείπει.

Είναι η λιβανέζικη εκδοχή του “Mένουμε Eυρώπη”. Με την διαφορά ότι εδώ πολλοί, παρά πολλοί, θέλουν να… πάνε Ανατολή.

Η γεωπολιτική-οικονομικη στροφή της χώρας προς τα ανατολικά (Συρία, Ιράκ, Ιράν και στο βάθος Κίνα), μόλις κατατέθηκε ως πρόταση στο τραπέζι από τα χείλη του Χασάν Νασράλα, του γενικού γραμματέα της Χεζμπολάχ.

“Δεν χρειαζόμαστε τους Αμερικανούς. Ο κόσμος είναι μεγάλος, ο κόσμος είναι ανοιχτός, υπάρχουν πολλοί και κάλοι φίλοι” είπε ο Νασράλα, ως άλλος Ανδρέας.

Στα σοβαρά όμως: Ο “Μέγας Αναπροσανατολισμός” της χώρας φαίνεται πως είναι η απάντηση του αυτό-ονομαζομενου “Άξονα της Αντίστασης” απέναντι στον οικονομικό πόλεμο που διεξάγουν ανοιχτά πια οι ΗΠΑ.

Αυτές άλλωστε έδειξε ο Νασράλα πίσω από την εξαφάνιση των δολαρίων στην αγορά, γεγονός που στέλνει τις τιμές και την λαϊκή αγανάκτηση στα ύψη.

Και αν αυτό μένει ακόμα να αποδειχθεί, οι ΗΠΑ μόλις επέβαλλαν αβάσταχτες οικονομικές κυρώσεις στην Συρία και σε όσους συνεργάζονται μαζί της – με την υπερψήφιση του Caesar Αct από το αμερικανικό Κογκρέσο.

Η Συρία, ακόμα και θανάσιμα τραυματισμένη, είναι καίριος σιτοβολώνας, βασική πηγή αγροτικών και φαρμακευτικών προϊόντων και το μοναδικό ανοικτό χερσαίο σύνορο του Λιβάνου.

Οι κυρώσεις έχουν ήδη καταρρακώσει την οικονομία της Συρίας, η φτώχεια απλώνεται παντού, απειλώντας να αποτελειώσει ό,τι άφησε όρθιο ο πόλεμος.

Ο Καίσαρας της Αυτοκρατορίας δείχνει τα δόντια του, έτοιμος να τα βυθίσει στις σάρκες άλλης μιας αραβικής χώρας.

Για να την σώσει από τον γκρεμό θέλει λάφυρο στο ΔΝΤ την κρατική περιουσία και δώρο στο Ισραήλ τα όπλα της αντίστασης.

Κραδαίνοντας κυρώσεις, θέτει τον Λίβανο σε αναγκαστικό δίλημμα.

Είτε υποταγή στο δυτικό γεωπολιτικό στρατόπεδο είτε οικονομικός πόλεμος, και πιθανή ρότα προς εμφύλιο πόλεμο.

Οι Λιβανέζοι μετά το τέλος του εμφυλίου το 1990 ζουν με τον φόβο του κάθε μέρα. Στις μνήμες, στα μπαούλα, ακόμα και στο κοινοβούλιο βλέπουν παλιούς πολεμάρχους με γραβάτες.

Το φάντασμα του εμφυλίου απλώνεται πάνω από την χώρα, ειδικά κάθε φορά που η γεωπολιτική μέγγενη σφίγγει, επαναφέροντας το εκβιαστικό δίλημμα μεταξύ Δύσης (και των συμμάχων της στον Νότο, βλ. Ισραήλ και Σαουδική Αραβία) ή Ανατολής (και των συμμάχων της στον Βορρά, βλ. Ρωσία).

Αυτό το δίλημμα δεν τίθεται και από τους δύο πόλους ισόμετρα, ωστόσο.

Δεν πρόκειται για δυο άλογα που τραβούν πεισμωμένα το ένα προς την Δύση, το άλλο προς την Ανατολή.

Το δίλημμα στον Λίβανο δεν τίθεται από το Ιράν, την Συρία, την Κίνα – που ζητούν συνεργασία, όχι αποκλειστικότητα.

Το δίλημμα “ή με εμάς ή εναντίον μας” μπαίνει μόνο από αυτούς που διαφημίζουν την δημοκρατία ως υπέρτατο εξαγωγικό τους αγαθό.

Από αυτούς των οποίων οι ιδρυτικές αρχές είναι η ελευθερία και η ισότητα…

Από αυτούς των οποίων το μήνυμα στους ιθαγενείς της Μέσης Ανατολής είναι “καθολική υποταγή ή καταστροφικός πόλεμος”.

Και αν προς τις αυτοχθονικές αραβικές μάζες το δίλημμα μπαίνει με ανοιχτά αποικιοκρατικούς όρους, δεν συμβαίνει το ίδιο προς τις ελίτ τους και σε χώρες πάνω στο γεωπολιτικό-γεωγραφικό σύνορο μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Εκεί το δίλημμα μπαίνει με ορούς οριενταλισμού, αυτού του εξευγενισμένου ιού της αποικιοκρατίας.

Ο νοητός οριενταλιστικός μεσημβρινός παρουσιάζεται σήμερα ως πολιτισμικό σύνορο μεταξύ της “πεφωτισμένης Δύσης” και της “βάρβαρης Ανατολής”.

Αρχίζει ενίοτε από Ελσίνκι, περνάει από Βαρσοβία και Βιέννη, κατεβαίνει Βελιγράδι και Σοφία, διασχίζει τα Σκόπια, διχαλιάζει μεταξύ Ισταμπούλ και Αθήνας και μετά ανοίγεται προς Λευκωσία και Βυρητό.

Οι αναλογίες με το αποικιοκρατικής έμπνευσης “σύνορο πολιτισμού” (frontier) κατά την εξάπλωση του ευρωπαϊκού εποικισμού της αμερικανικής ηπείρου είναι αυταπόδεικτες για τα θύματα, αλλά ανύπαρκτες για τους φανατικούς καταναλωτές του.

Τι και αν αυτά τα ρατσιστικά ψευτοδιλήμματα τα βάζει σχεδόν πάντα η πεφωτισμένη Δύση;

Τι και αν σε αυτά χώρες, όπως η Τουρκία απαντούν με πολύπλοκη και πολύπλευρη αναψηλάφηση της ταυτότητας τους, την οποία οι μετα-αποικιοκρατες βαφτίζουν ως ένα άλλο δίλημμα (πχ. κεμαλικοι ή νεο-οθωμανοί);

Τι και αν στα θολά νερά του οριενταλιστικού συνόρου ψαρεύουν αβέρτα και οι προοδευτικοί της Ευρώπης και της Ελλάδας, προβάλλοντας ανάκατα το Ιράν, το ISIS και τους Ταλιμπάν ως απόλυτα μεγέθη στον παγκόσμιο μετρητή βαρβαρότητας και ανελευθερίας;

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον Λίβανο, δεν συμβαίνει μόνο στον Λίβανο.

Συμβαίνει σε κάθε μέρος που βρίσκεται πάνω στο νοητό, μεταφερόμενο σύνορο μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Αυτό μπορεί να βρίσκεται στο κέντρο της Βυρητού, στο μετρό του Παρισιού, στα παράλια της Λέσβου, στο μυαλό όλων μας, όπου και αν βρισκόμαστε, όσο μακριά κι αν πήγαμε για να ξεφύγουμε από το δίλημμα και την πίεση να απαντηθεί έτσι ή αλλιώς.

Σκέφτομαι τελικά ότι το déjà vu που ζω σήμερα είναι η νέμεση απέναντι στην ύβρη που επιτέλεσα κάμποσα χρόνια πριν. Όταν, κυνηγημένος από την απόλυτα καταφατική αποδοχή του διλήμματος στην χώρα όπου γεννήθηκα, βρήκα καταφύγιο στον Λίβανο.

Τώρα το δίλημμα με βρήκε και εδώ. Κανένα καταφύγιο. Ο Μέγας Αναπροσανατολισμός εμπρός μας.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο