Ας ξεκινήσουμε με μια προκλητική αξιολογητική κρίση: Όσοι λιγώνονται από την αντιεθνικιστική ρητορεία του Τσίπρα και πανηγυρίζουν μέσα τους για τις αναφορές του στο Δημοκρατικό Στρατό και στη Μίρκα Γκίνοβα, ας ενταχθούν κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ, να μην παιδεύονται κι αυτοί, και να μην παιδεύουν και άλλους.

Ας ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ και όσοι θεωρούν ότι «είναι κακή η επέκταση του ΝΑΤΟ», αλλά από την άλλη «ποιοι είμαστε εμείς που θα απαγορεύσουμε την είσοδο ενός γειτονικού κράτους στο ΝΑΤΟ;». Όποιος πιστεύει ότι «η εναντίωση στο ΝΑΤΟ είναι θέμα του γειτονικού κράτους και όχι δικό μας», απέχει μια σταλιά δρόμο από το να σφυρίζει αδιάφορα όταν βομβαρδίζεται η Συρία και διαμελίζεται το Ιράκ γιατί «ποιοι είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε τι θα γίνει σε μια άλλη χώρα;». Λες και άμα πει η όποια ελληνική Αριστερά «όχι στη Συμφωνία», θα απαγορεύσει («σταλινικά», ναι, ακούστηκε και αυτό) στους γείτονες την είσοδο στο ΝΑΤΟ.

Ας προστρέξουν στο κυβερνητικό κόμμα και όσοι αηδιάζουν με αποτροπιασμό μπροστά στη -λάθος είναι αλήθεια- θέση του ΚΚΕ ή της ΛΑΕ για ενίσχυση του αλυτρωτισμού των γειτόνων, καταπίνοντας με ευχαρίστηση τόνους Νατοϊκών λυμάτων και ιμπεριαλιστικών αποπάτων.

Το ίδιο και όσοι θεωρούν ότι το κρίσιμο σήμερα ζήτημα για την ελληνική κοινωνία είναι η διαίρεση ανάμεσα σε διεθνιστές και μακεδονομάχους. Αλλά και όσοι θεωρούν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι αποτέλεσμα του ελληνικού εθνικισμού και αν κατηγορούν σε κάτι την κυβέρνηση είναι ότι ήταν πολύ επιθετική με τους γείτονες και αντί να τους αφήσει το όνομα, τους υποχρέωσε σε αλλαγή. Αυτοί έχουν πάρει διαζύγιο με κάθε τι που θυμίζει μαρξισμό και διαλεκτική, μόνο που θεωρούν εαυτούς ειδήμονες και στον μαρξισμό και στη διαλεκτική.

Είναι κρίμα και άδικο όλοι οι παραπάνω να έχουν ενσωματωθεί από την κορυφή μέχρι τα νύχια στην κυρίαρχη αστική πολιτική και να μην απολαμβάνουν τα κάθε είδους προνόμια που έχει η ένταξη σε ένα κόμμα εξουσίας.

Είναι επίσης κρίμα να ταλαιπωρούν οι απόψεις ενός αστικού κοσμοπολίτικου εκσυγχρονισμού την Αριστερά, την ώρα που αυτή έχει ζωτική ανάγκη τη δικιά της ανταγωνιστική οργάνωση και ανταγωνιστική θεωρία για να ανασυντεθεί και να ξαναχτιστεί από τα σημερινά ερείπια.

Ο δε θαυμασμός στον «παιχταρά» Τσίπρα ή στον «τεκμηριωμένο και γνώστη» Κοτζιά, καλύτερα να αντικατασταθεί από τον θαυμασμό μπροστά στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ, στον Τσιτσιπά ή στον Ναδάλ.

Το να περιορίζει κάποιος τον εαυτό του στο ρόλο του ποδοσφαιρικού θεατή μιας ενδοαστικής κόντρας στη Βουλή ανάμεσα στα παλτά – μακεδονομάχους και στους παιχταράδες αντιεθνικιστές, είναι θέμα δικό του. Το να περιμένει ότι αυτό πρέπει να κάνει και η όποια Αριστερά επιμένει να είναι Αριστερά, πάει πολύ.

Ο Βούτσης είχε δίκιο όταν έλεγε πριν μήνες ότι το Μακεδονικό θα είναι όχημα ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Αυτό εννόησε ο Τσίπρας όταν μίλησε για τη δεξιά πολυκατοικία εντάσσοντας τον Καμμένο σε αυτήν, ενώ όλοι οι σχεδιασμοί του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν την ανασύσταση μιας μεγάλης ενιαίας Κεντροαριστεράς. Η παρέλαση των κυβερνητικών στελεχών από το σπίτι του υπέργηρου Λιβάνη δεν ήταν τίποτα άλλο από υποβολή διαπιστευτηρίων επ΄ αυτού του σχεδίου. Το ίδιο και η διάλυση του ΚΙΝΑΛ, του Ποταμιού, της Ένωσης Κεντρώων και λοιπών ενδιάμεσων.

Η διαπίστωση Βούτση μακάρι να συνοδευτεί και από την ανασύνθεση της πολιτικής και ανθρώπινης γεωγραφίας και στην Αριστερά. Ας πάνε να γίνουν ουρά της κυβέρνησης όσοι έχουν αφαιρέσει το κρίσιμο στοιχείο του ιμπεριαλισμού και των αστικών συμφερόντων. Όσοι μιλούν για τη συμφωνία υποβαθμίζοντας ότι η συμφωνία έγινε, ψηφίστηκε και θα εφαρμοστεί, βρέξει χιονίσει γιατί αυτή είναι η συνασπισμένη θέληση των ιμπεριαλιστών.

Ας πάνε να γίνουν εξαπτέρυγα του Τσίπρα όσοι μιλούν για τη συμφωνία έχοντας πέσει σε χειμερία νάρκη από το 1992, τότε που η κρατούσα αστική πολιτική ήταν ο εθνικισμός και σύσσωμο το ελληνικό Κοινοβούλιο κραύγαζε ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».

Τους έχουμε νέα: Εδώ και εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, υπό την καθοδήγηση ΕΕ και ΗΠΑ όλη η αστική πολιτική έχει περάσει στη σφαίρα του ρεαλισμού, της αποδοχής τετελεσμένων, της σύνθετης ονομασίας, της ανάγκης επίλυσης. Ο Σαμαράς χθες, ως αντιπολίτευση, ξαναθυμήθηκε ότι «η Μακεδονία είναι μία», αλλά ξέχασε ότι ως κυβέρνηση προωθούσε τη σύνθετη ονομασία.

Το να σκιαμαχεί κανείς με τον μακεδονομάχο Σαμαρά από τις θέσεις της επίσημης και διαχρονικής αστικής πολιτικής, δεν τον κάνει αριστερό, τον κάνει άξιο εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης.

Και από αυτή την άποψη ο Τσίπρας είναι παιχταράς: Η κοινωνία σε καταστολή, εμπεδώνει το ρόλο της ως παθητικού θεατή, η αστική πολιτική να βρίσκει τον καλύτερό της εκφραστή στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστεροί σε σύγχυση να ξερογλύφονται είτε με τις αντιδεξιές και αντιεθνικιστικές κορώνες του Τσίπρα, είτε να βρίσκουν καταφύγιο και αποκούμπι στο ακούνητο (και προς τούτο ακίνδυνο) ΚΚΕ.

Μόνο που ο Τσίπρας είναι στο αντίπαλο στρατόπεδο. Και όρος για την επιβίωση των κοινωνικών τάξεων που θέλει να εκφράσει η Αριστερά, είναι η συντριβή του.

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.

Από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η καταστροφική πυρκαγιά, η κυβέρνηση έδειξε να κάνει κυρίως επικοινωνιακή διαχείριση παρά διαχείριση κρίσης και αντιμετώπιση της καταστροφής. Και αυτό ακριβώς ήταν που προκάλεσε την οργή και την κατακραυγή. Τόσες μέρες μετά κι ακόμα δυσκολεύονται να το καταλάβουν.

Τα ΜΜΕ που ανέδειξαν εγκαίρως την κρισιμότητα της κατάστασης στοχοποιήθηκαν από τα κυβερνητικά στελέχη, που τα κατηγόρησαν ότι ψεύδονται και τρομοκρατούν τον κόσμο για να πλήξουν την κυβέρνηση.

Αυτό ήταν αρκετά ενδεικτικό για το πόσο πολύ είχαν υποτιμήσει τον κίνδυνο.

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Πυροσβεστική λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Δευτέρας και ο τρόπος που μιλούσε για το θέμα με τον αρμόδιο υπουργό καταδεικνύει ότι δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής. Δεκάδες παραθεριστές εκείνη την ώρα είχαν καεί και είχαν πνιγεί, ενώ κάποιοι εξακολουθούσαν να βρίσκονται στη θάλασσα αβοήθητοι για τέσσερις και πέντε ώρες.

Στη σύσκεψη αυτή δεν έγινε η παραμικρή αναφορά στον κόσμο που καιγόταν και πνιγόταν και δεν υπήρχε κανείς που να δίνει στον πρωθυπουργό την πραγματική εικόνα.

Την ήξεραν και είχαν αποφασίσει να την κρύψουν για επικοινωνιακούς λόγους, καθυστερώντας την αποκάλυψη της τραγωδίας; Ή η άγνοια που επιδείχθηκε ήταν πραγματική; Και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα.

Τις επόμενες μέρες που αποκαλύπτονταν η έκταση του δράματος με συγκλονιστικές λεπτομέρειες αλλά και η μοιραία ανεπάρκεια της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός, οι αρμόδιοι υπουργοί και όλοι οι υπεύθυνοι δεν θέλησαν να αναλάβουν καμία ευθύνη. Αντιθέτως, στη συνέντευξη που δόθηκε την Πέμπτη ισχυρίστηκαν ότι τα έκαναν όλα καλά και δεν βρίσκουν κάποιο λάθος.

Το αν διοικούν καλά ή όχι, όμως, κρίνεται εκ του αποτελέσματος και όχι από τις δικαιολογίες που ψελλίζουν όταν τους καλούν να λογοδοτήσουν.

Την κατακραυγή που ξεσήκωσαν οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα με τη συνέντευξή τους για την πυρκαγιά επιχείρησε να αντιμετωπίσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός την Παρασκευή στο υπουργικό συμβούλιο, «αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη». Στην πολιτική, όμως, και ειδικά μετά από τόσους νεκρούς, η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης δημόσια έχει νόημα μόνο αν συνοδεύεται από παραίτηση.

Διαφορετικά, δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί η πολιτική ευθύνη του πρωθυπουργού είναι αυτονόητη και εκ των πραγμάτων δεδομένη. Η 23η Ιουλίου ήταν η πρώτη μέρα, για φέτος, υψηλού κινδύνου για πυρκαγιά λόγω καιρικών συνθηκών. Όφειλαν να γνωρίζουν δηλαδή. Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του ήταν υποχρεωμένοι να ελέγξουν αν υπήρχε η σχετική ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού.

Οι μαρτυρίες των διασωθέντων αλλά και οι απόψεις που κατέθεσαν στον δημόσιο διάλογο καθηγητές που ειδικεύονται στο θέμα των φυσικών καταστροφών καταδεικνύουν ότι η πυρκαγιά πράγματι υποεκτιμήθηκε από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, η οποία δεν αντιλήφθηκε την αίσθηση του κατεπείγοντος και δεν έδρασε αναλόγως. Ειδικοί ισχυρίστηκαν ότι θα αρκούσε ακόμα κι ένας αποτελεσματικός μηχανισμός εκκένωσης για να σωθούν οι ζωές των αδικοχαμένων ανθρώπων, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει δώσει ακόμα καμία συγκεκριμένη απάντηση στο γιατί δεν δόθηκε τελικά η σχετική εντολή, όπως και σε πολλά άλλα.

Ειδήμονες επί του θέματος της αντιμετώπισης των καταστροφών εξήγησαν αναλυτικά τις παραλείψεις και τα λάθη του κρατικού μηχανισμού. Αλλά και οι μαρτυρίες των διασωθέντων υπήρξαν πολύ αποκαλυπτικές, φωτίζοντας τα γεγονότα.

Η πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης είναι δεδομένη. Αυτή κρίνεται για την επάρκεια της Πολιτικής Προστασίας, για την πρόληψη και την ετοιμότητα του κράτους να αντιμετωπίσει μια τέτοια πυρκαγιά χωρίς να υπάρξουν θύματα. Ο πρωθυπουργός έχει την ευθύνη να τοποθετεί αξιοκρατικά τους ικανότερους και τους καταλληλότερους σε κάθε υπεύθυνη θέση. Ειδικά όταν τους αναθέτει την ασφάλεια των πολιτών της χώρας.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να τα ρίξει στην αυθαίρετη δόμηση της περιοχής, αλλά και γι’ αυτήν το κράτος έχει την ευθύνη. Και δεν είναι μόνο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στις οποίες η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να τα ρίξει όλα, γιατί την ίδια ακριβώς πολιτική νομιμοποίησης αυθαιρέτων ακολούθησε κι αυτή. Καμία από τις δικαιολογίες που ψελλίζουν, λοιπόν, τα κυβερνητικά στελέχη αυτές τις μέρες δεν μπορεί να σταθεί. Αντιθέτως, κάθε νέα δικαιολογία του πρωθυπουργού τον εκθέτει ακόμα περισσότερο.

«Οι τραγωδίες γίνονται συχνά αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια προβλήματα, καταστάσεις και ολιγωρίες που σε ομαλές συνθήκες κρύβονται από τον δημόσιο διάλογο. Σήμερα, κατανοούμε όλοι με οδυνηρό τρόπο ότι κυβερνάμε μια χώρα όπου επί χρόνια κυριάρχησαν οι στρεβλώσεις» είπε στο υπουργικό συμβούλιο μπροστά στις κάμερες, παραδεχόμενος ότι μαθαίνει με τον οδυνηρό τρόπο και αφού πρώτα συντελεστεί η καταστροφή.

Το άλλο που προσπάθησε να κάνει ήταν να απαντήσει λες και η οργή του κόσμου κατευθυνόταν στους πυροσβέστες και όχι σε αυτόν, προσπαθώντας να ταυτιστεί μαζί τους, για προφανείς λόγους: «Ας μην πυροβολούν οι πολέμαρχοι του καναπέ εκείνους που έσωσαν χιλιάδες. Τους πυροσβέστες που έσπευσαν ηρωικά στον υπέρ πάντων αγώνα» είπε, ενώ οι κατηγορίες στρέφονται στην πολιτική ηγεσία, της οποίας η αδυναμία στην αντιμετώπιση των καταστροφών και η έλλειψη κάθε πρόληψης ήταν προφανείς.

Ενδεικτική της ανεπάρκειας όμως ήταν και η δήλωσή του στο υπουργικό συμβούλιο ότι τώρα θα προχωρήσουν στην κατάρτιση εθνικού σχεδίου που θα αντιμετωπίζει τις οικιστικές στρεβλώσεις, λες και δεν ήταν κυβέρνηση τρεισήμισι χρόνια ή λες κι έπρεπε να συμβεί μια τέτοια τραγωδία για να γίνουν πράγματα αυτονόητα (που κατά πάσα πιθανότητα πάλι δεν θα γίνουν).

Και συνέχισε περιγράφοντας τι πρέπει να γίνει για πράγματα που ήταν υποχρεωμένος να έχουν γίνει: «Πρέπει να είμαστε όλο το καλοκαίρι σε εγρήγορση και ετοιμότητα. Να οργανώσουμε την άμυνα της πολιτείας, και της κοινωνίας. Να εγγυηθούμε την προστασία του κάθε πολίτη…».

Ακόμα και αυτό το «Οφείλουμε να σταθούμε κοντά στους ανθρώπους που πλήρωσαν βαρύ φόρο, ζωής και περιουσίας στη φωτιά, ώστε κανένας να μη μείνει αβοήθητος και τίποτε να μην ξεχαστεί» οργή προκαλεί, όταν έρχεται μετά την καταστροφή. Γιατί δεν έπρεπε να μείνουν αβοήθητοι οι άνθρωποι που καίγονταν και πνίγονταν επί 4-5 ώρες, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των περισσοτέρων, χωρίς να βλέπουν πουθενά αυτούς που έπρεπε να τους διασώσουν.

Κανείς δεν ξεχνάει ότι κυβερνητικά στελέχη τις πρώτες ώρες υποτιμούσαν προκλητικά την πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει και μιλούσαν για προπαγάνδα των ΜΜΕ που την αναδείκνυαν. Ούτε ότι, αντί να απολογηθούν, είπαν ότι τα έκαναν όλα καλά και όταν ο κόσμος, οργισμένος απαιτούσε έστω μία συγγνώμη, βγήκε ο πρωθυπουργός και ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, χωρίς να δώσει κανένα περιεχόμενο στη δήλωση αυτή.

Αν, πάντως, η κυβέρνηση, που αυτές τις μέρες ενστερνίζεται τη λογική του «Μαζί τα φάγαμε», προωθώντας το «Μαζί τα κάψαμε» και ρίχνοντας ευθύνες στα θύματα, σκοπεύει να εξαιρεί από την Πολιτική Προστασία όσους έχουν αυθαίρετα, ας τους πει να λαμβάνουν μόνοι τους τα μέτρα πρόληψης και καταστολής σε περίπτωση πυρκαγιάς. Και, κυρίως, να μην περιμένουν τίποτα από την κυβέρνηση.

Μιλώντας σοβαρά, όμως, ο πρωθυπουργός οφείλει να θυμηθεί ότι εκείνος ζήτησε την ψήφο των πολιτών για να του ανατεθεί η διακυβέρνηση της χώρας. Τη δουλειά αυτή την κάνεις αν μπορείς. Αν δεν μπορείς, την αφήνεις σε άλλους. Ας το αποφασίσει τουλάχιστον τώρα, που έμαθε με τον οδυνηρό τρόπο, όπως ομολόγησε, ότι η εξουσία, εκτός από προνόμια, έχει και υποχρεώσεις.

Πηγή: www.lifo.gr

Βασιλική Σιούτη

Η Βασιλική Σιούτη ξεκίνησε να εργάζεται επαγγελματικά ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»  όπου παρέμεινε μέχρι και το 2011. Έχει πραγματοποιήσει αποστολές στα Βαλκάνια, στην Παλαιστίνη και στο Ιράκ. Kάλυψε ως απεσταλμένη της Ελευθεροτυπίας την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Συνεργάστηκε επίσης με τα δημοσιογραφικά σάιτ ThePressProject, Newpost και insidestory.gr. Σήμερα εργάζεται ως freelance-ανεξάρτητη δημοσιογράφος.

Νέο σοκ υπέστη ο κόσμος του αφελούς φιλελευθερισμού: ο Μίχαλος διαγράφτηκε από τη ΝΔ με καταγγελίες ότι στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ορκισμένος νεοφιλελεύθερος, ο αρχιερέας της ελεύθερης αγοράς, ο υπέρμαχος της ασυδοσίας των εργοδοτών, έγινε ΣΥΡΙΖΑ. Και η ΝΔ τον διαγράφει. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί αλλάζουν στρατόπεδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ζωντανή απόδειξη επ’ αυτού. Άλλαξε όμως ο Μίχαλος απόψεις και στρατόπεδο και έγινε ΣΥΡΙΖΑ; Ή ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τόσο δεξιός που ο Μίχαλος τον στηρίζει; Δυστυχώς για τη ΝΔ, ισχύει το δεύτερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αποτελεσματικός στο να υλοποιεί την αστική πολιτική, που η ΝΔ του Μητσοτάκη κινδυνεύει να μείνει μπουκάλα, στυμμένη λεμονόκουπα, απατημένη και παρατημένη θεραπαινίδα της άρχουσας τάξης που διάλεξε καλύτερη εκπρόσωπο: την κυβέρνηση Τσίπρα.

Τι λέει ο Μίχαλος που δεν το λένε όλα τα δυναμικά κέντρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό; Απολύτως τίποτα διαφορετικό:

Χαιρετίζει τη συμφωνία για το Μακεδονικό καθώς η λύση στα Νατοϊκά πλαίσια είναι η αναφανδόν επιλογή του ελληνικού αστισμού στα πλαίσια του στρατηγικού δόγματος της πλήρους προσκόλλησης στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Αίγυπτος που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Χαιρετίζει την «έξοδο από τα μνημόνια», καθώς κατοχυρώνονται σε βάθος δεκαετιών τα αιματηρά πλεονάσματα που σφαγιάζουν το κοινωνικό κράτος και παγιώνονται οι μαύρες ρυθμίσεις του μνημονιακού καθεστώτος, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, το ξεσάλωμα του κεφαλαίου.

Ξορκίζει τις πρόωρες εκλογές καθώς ουδείς από τα κέντρα εξουσίας, ούτε του εσωτερικού, ούτε του εξωτερικού, έχει λόγο να αμφισβητήσει σε αυτή τη φάση τον Τσίπρα. Από αστικής απόψεως είναι άψογος. Έχει βγάλει τεράστιο έργο, χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις και χωρίς κομματικό κόστος. Εγγυάται τη σταθερότητα για τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των δανειστών. Οι διεθνείς θεσμοί και οι εκπρόσωποι της πάλαι ποτέ τρόικας, οι ίδιοι που πριν τρία χρόνια τον αμφισβητούσαν, σήμερα τον αποθεώνουν. Γιατί να βιάζονται να φέρουν τον Μητσοτάκη;

Τα ίδια που λέει ο Μίχαλος τα έλεγε χθες και ο Μαραντζίδης, το γκόλντεν μπόι του ακραίου κέντρου. Αφού χρημάτισε στον αντικομμουνισμό και στον ιστορικό αναθεωρητισμό και επί μακρόν ήταν ο βασικός δημοσκόπος του ΣΚΑΙ, σήμερα, παραδέχεται, ανοικτά και παστρικά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσχώρησε απλά στο στρατόπεδο των αστών, αλλά λύνει και προβλήματα προς όφελός τους. Προβλήματα που η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσαν να λύσουν. Μπορεί η μετατόπιση Μαραντζίδη να σκόρπισε απλόχερα εγκεφαλικά στους καθυστερημένους νεοφιλελεύθερους, αλλά το προφανές είναι προφανές, άσχετα αν ο Μητσοτάκης δεν θέλει να το δει:

Σε αυτή τη φάση, ο Τσίπρας είναι καλύτερος για την άρχουσα τάξη και τους δανειστές.

Η ΝΔ ουρλιάζει για τη Σοβιετία που τάχα χτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια ώρα που ο Τσίπρας ιδιωτικοποιεί και ξεπουλά μέσω ΤΑΙΠΕΔ τους πάντες και τα πάντα, ενώ με τα εξωφρενικά πρωτογενή πλεονάσματα δεσμεύει τη χώρα σε αντικοινωνική πολιτική δεκαετιών. Ένας σοβαρός νεοφιλελεύθερος δεν μπορεί να μη βλέπει το γελοίον του ισχυρισμού. Και όσο η αξιωματική αντιπολίτευση στριμώχνεται με τον Μπαλτάκο και τη Χρυσή Αυγή για να εκφράσει το χώρο της καθυστερημένης πατριδοκαπηλείας, τόσο ο αστικός κόσμος και οι δανειστές θα δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Τσίπρα.

Δεν μετακινήθηκε ο Μίχαλος. Δεξιός και νεοφιλελεύθερος ήταν και παραμένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινήθηκε. Και μάλιστα εντυπωσιακά. Αντικαθιστά τη ΝΔ ως το επίσημο αγαπημένο κόμμα των Αμερικανών, των Ευρωπαίων, των αγορών και της άρχουσας τάξης.

Όπως το έλεγε ο Τενγκ Σιαο Πινγκ: Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια. Και ο Τσίπρας τα πιάνει. Η αστική τάξη το βλέπει. Ο Μίχαλος, ο Μαραντζίδης και άλλοι που διαρκώς θα πληθαίνουν, απλά το ομολογούν.

antapoΚΡΙΤΗΣ

Ο antapoΚΡΙΤΗΣ κρίνει και σχολιάζει σκωπτικά την επικαιρότητα στο antapocrisis.