Άρθρα

Όψιμος θρήνος για το ελληνικό καλοκαίρι

Όλη η Ελλάδα θρηνεί για το καλοκαίρι της (με εξαίρεση ίσως κάποιους που πλούτισαν ή έσπασαν ρεκόρ αφίξεων). Παρακολουθώ με ενδιαφέρον και προβληματισμό τον όψιμο πανικό της Καθημερινής και άλλων κυρίαρχων μέσων, της διανόησης των «καλών κύκλων» και γενικότερα τμημάτων των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων που δεν συνήθιζαν τα τελευταία χρόνια να δείχνουν τόσο έντονη δυσαρέσκεια σε τέτοιες «αναπτυξιακές δυναμικές».

Είναι σαφές ότι η ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη έχει φέρει κάποιους μετασχηματισμούς που έχουν «χτυπήσει» κάποια στρώματα που «ήλπιζαν να τη βολέψουν», και για αυτό ο προβληματισμός για το μέλλον του «ελληνικού καλοκαιριού» έχει πάψει να είναι περιθωριακός.

Κάνω μια προσπάθεια να αφήσω απέξω την οπτική, τη «θέση» από την οποία μιλά ο καθένας και η καθεμία, θέση εμφανώς προνομιούχα και στο παρελθόν και σήμερα σε σχέση με τα τμήματα της εργατικής τάξης που είτε βλέπουν μόνο σε ταινίες τις Κυκλάδες, είτε τυραννιούνται στα τουριστικά κάτεργά τους. Και αφήνω απέξω την νοσταλγική παρουσίαση του πρόσφατου παρελθόντος που συχνά ξεχνά χωρικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς.

Η πρώτη μου (καλοπροαίρετη) σκέψη είναι ότι πρόκειται για έναν ειλικρινή φόβο που μοιράζεται πλέον το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Με όποια οπτική και από όποια διαδρομή και αν έρχεται κανείς/καμία, η κατανόηση των επιπτώσεων στην κοινωνία, το περιβάλλον, το τοπίο και την τοπική και εθνική οικονομία από την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού σε ολόκληρες περιφέρειες της χώρας, είναι θετική. Αποτελεί μια βάση για βαθύτερη συζήτηση για την αναζήτηση εναλλακτικών, την τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη, την δημοκρατία κ.α. που καθόλου δεδομένη δεν ήταν.

Η δεύτερη (κακοπροαίρετη) σκέψη είναι ότι κάτι προσπαθούν να αρθρώσουν ορισμένοι κύκλοι του ελληνικού κατεστημένου που δεν το ξέρω ακόμα, αλλά το φοβάμαι. Π.χ. έναν ακόμα μεγαλύτερο «κόφτη» που να φιλτράρει ακόμα περισσότερο την πρόσβαση αποκλείοντας και άλλα τμήματα της κοινωνίας στο βωμό του «ορίου», του «πόσοι χωράνε»; Ή μήπως κάποιες νησίδες ασφαλείας του καλοκαιριού για κάποια τμήματα. Πάντως απολύτως αθώο τίποτα δεν το θεωρώ. Ξαφνικά, «αιρετικές» και σχετικά «ριζοσπαστικές» θέσεις καταλαμβάνουν σελίδες εφημερίδων που μέχρι χθες υμνούσαν την «βαριά βιομηχανία».

Όμως, κυρίως μια τρίτη σκέψη είναι στο μυαλό μου. Η σκέψη ότι, πράγματι, τώρα καταλαβαίνουν ορισμένοι/ες ότι «την πατήσανε». Και επειδή δεν έχω τρομερή εκτίμηση στην οξυδέρκεια και την γνώση των συμβουλατόρων της ελληνικής «ελίτ», αρχίζω να πιστεύω ότι πραγματικά δεν είχαν υπολογίσει τι θα συμβεί. Όταν εκθείαζαν κάθε νομοθετική σταυροφορία ενάντια στην προστασία του περιβάλλοντος και των εργατικών δικαιωμάτων, όταν παρουσίαζαν σαν «εκσυγχρονισμό» και «εξευρωπαϊσμό» της αποικιακού τύπου μεγάλες τουριστικές αναπτύξεις, όταν σαν μαγεμένα μαθητούδια κολάκευαν κάθε απατεώνα «επενδυτή», κάθε διάσημο «ινφλουένσερ» που θα «διαφήμιζε τη χώρα στο εξωτερικό», όταν χοροπηδούσαν στο χορό κάθε διεθνή τουριστικού πράκτορα, όταν επευφημούσαν την μετατροπή υπουργείων, Δήμων και Περιφερειών σε τουριστικά γραφεία, όταν γέμιζαν τις σελίδες τους με ιλουστρασιόν τρισδιάστατα αισθητικής Ντουμπάι, όταν υμνούσαν το μαράζωμα των παραδοσιακών δραστηριοτήτων ως δείγμα προόδου από την υπανάπτυκτη βαλκάνια χώρα τους, δεν το έκαναν μόνο γιατί αυτό επέτασσε η πολιτική και κοινωνική τους θέση.

Το έκαναν γιατί πράγματι ήλπιζαν πως όταν ολοκληρωθεί ο μετασχηματισμός, θα τρώνε παρέα με την Σκάρλετ Γιόχανσον ψαρικά ή με την Σάντρα Μπούλοκ γίδα βραστή. Ότι θα τα λένε το απόγευμα στο όμορφο νησιώτικο μπαλκόνι τους με τη Γαλλίδα συγγραφέα και θα πίνουν κοκτειλάκι με τον προγραμματιστή από την Καλιφόρνια συζητώντας στα άπταιστα αγγλικά που έμαθαν στο μεταπτυχιακό στο Λονδίνο.

Και νόμιζες εσύ χαμηλή μπουρζουαζία από τα Λίντλ, ότι φτάνει το πορτοφόλι σου για αυτό; Δεν μπορούσες να φανταστείς ότι όταν θα «σπάσουν τα σύνορα» για τους επενδυτές και τους πλούσιους (όχι φυσικά για το καημένο το παιδάκι, την Μαρία, που σκοτώθηκε στον Έβρο και ο πρωθυπουργός έβρισε μέχρι και από το βήμα της Βουλής), τότε θα αποκαλυφθεί και η δική σου γύμνια; Ότι τα 2,3,5 χιλιάρικα που κατάφερες να βγάζεις το μήνα πατώντας επί πτωμάτων, είναι στραγάλια για τους διεθνείς πλουτοκράτες; Ότι τα 20 και 30 ευρώ που έδινες για να φας στο ωραίο ταβερνάκι, θα φτάνουν μόνο για τη χωριάτικη, γιατί δίπλα η παρέα των Ευρωπαίων μπορεί να δώσει 70 και 100; Και ας βρίζεις πια την κυρά -Βάσω που αύξησε τις τιμές στο χταπόδι, και ας βγάζεις κορώνες ενάντια στον “πλουτισμό” της τοπικής κοινωνίας. Χαζή είναι νομίζεις κι αυτή, εσύ να πληρώνεσαι αδρά για ξεκούραστα πνευματικά επαγγέλματα και αυτή μια ζωή στην απέξω;

Όταν ήθελες να γίνει η Ελλάδα ο σημαντικότερος «παγκόσμιος τουριστικός προορισμός», πίστευες ότι εσύ θα έχεις θέση καλύτερη από τον ξεναγό, τον φίξερ ή και το ντεκόρ;

Όταν περίμενες ανυπόμονα να «μπει η Αθήνα στον χάρτη των επενδύσεων», περίμενες ότι θα μείνει στο 500άρικο η διαμερισματάρα στο Κολωνάκι;

Αυτά που κατηγορούσες ως δείγματα υπανάπτυξης, ήταν συχνά τα σωσίβια σε μια θεμελιωδώς προβληματική οικονομία. Η φτηνή ιδιοκτησία, τα διευρυμένα οικογενειακά δίκτυα, η άτυπη οικονομία, τομείς και τόποι ανεπαρκώς εκμεταλλευόμενοι.

Να τώρα η ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός:

Μας μένουν τα πραγματικά δείγματα οπισθοδρόμησης, η διαφθορά, το πελατειακό κράτος, ο μετεμφυλιακός αντικομμουνισμός, ο σεξισμός, ο τζαμπαμαγκισμός και η εξάρτηση από την ολιγαρχία και χάνουμε και ό,τι μας κρατούσε, τη φτηνή στέγη, το οικογενειακό σπίτι, την παραλία, το καλοκαίρι.

Πηγή: parallaxi

*Ο Θάνος Ανδρίτσος είναι συνιδρυτής της εταιρείας Commonspace Co-op .

Όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για τις “κενές θέσεις εργασίας” σε Μύκονο και Σαντορίνη αλλά δεν μας λένε

Βουίζει ο τόπος για τα κενά που παρατηρούνται στον τουρισμό και ειδικά στα καμάρια της “βαριάς βιομηχανίας” της χώρας, στη Μύκονο και στη Σαντορίνη. Η ελεύθερη αγορά που όλα τα λύνει, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης που όλα τα εξηγεί, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Γιατί οι επιχειρηματίες του τουρισμού δεν βρίσκουν εργαζόμενους την ώρα που η ανεργία είναι στο 13% επισήμως, και ακόμα ψηλότερα ανεπισήμως;

Η απάντηση είναι απλή. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης ίσως έλυνε το πρόβλημα σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο αλλά ο δικός μας κόσμος είναι αυτός της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, της επιχειρηματικής αρπαχτής και του εργασιακού μεσαίωνα.

Ζητούν εργαζόμενους με 800€ μαύρα στη λάντζα και με 1000€ στο σερβίρισμα, οι επιχειρήσεις που πωλούν 16€ την ΜΙΑ μπύρα Corona και 20€ τη ΜΙΑ χωριάτικη σαλάτα. Και αντί να αυξήσουν τις απολαβές, μειώνοντας απειροελάχιστα έστω τα υπερκέρδη τους, αντί να εξανθρωπίσουν τα ωράρια και τις συνθήκες, διαμαρτύρονται για την “αεργία” και την “τεμπελιά” των εργαζομένων.

Πρώτο κεφάλαιο: Μισθοί. Ο μισθός για σερβιτόρο Α στα καλά μαγαζιά κυμαίνεται από 1200€ μέχρι 1500€, για σερβιτόρο Β από 900€ μέχρι 1000€, για λάντζα από 800€ μέχρι 1100€ και για καμαριέρες από 900€ μέχρι 1000€. Αυτά αφορούν εργαζόμενους με προϋπηρεσία. Οι θέσεις ανειδίκευτων μπορεί να καλυφθούν από νέους και νέες χωρίς εμπειρία, που συνήθως βγάζουν ένα μικρό χαρτζιλίκι. Ο μισθός; Από 500€ το “κεφάλι”.

Δεύτερο κεφάλαιο: Ωράρια. Αν οι μισθοί σας φαίνονται από ανεκτοί έως ικανοποιητικοί, ας δούμε πόσο χρόνο εργασίας αποζημιώνουν. Το νόμιμο ωράριο είναι 6 ώρες και 40 λεπτά αν η σύμβαση είναι έξι εργάσιμες ημέρες, ή 8ωρο αν η σύμβαση αφορά πενθήμερο. Στην πράξη, κανείς εργαζόμενος σε τουριστική επιχείρηση δεν δουλεύει λιγότερο από 9 ώρες καθημερινά, 6 ημέρες την εβδομάδα και μπορεί να φτάσει και 12ωρο στην κορύφωση της σεζόν. Απλά μαθηματικά: Οι επιχειρήσεις πληρώνουν για 40 ώρες την εβδομάδα, αλλά οι εργαζόμενοι δουλεύουν τουλάχιστον για 54.

Ο νόμος σαφώς παραβιάζεται, αλλά όταν αυτό γίνεται από την εργοδοσία, το κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Στις ακόμα χειρότερες περιπτώσεις το ωράριο είναι σπαστό (3 ώρες πρωί, 6 ώρες το βράδυ), καθώς το μεσημέρι μειώνεται η κίνηση, αφήνοντας στον εργαζόμενο μηδαμινά περιθώρια ξεκούρασης. Επίσης παράνομο, αλλά ποιος νοιάζεται για αυτό;

Με δεδομένο ότι στα καλά νησιά και στους δημοφιλείς προορισμούς (Μύκονος, Σαντορίνη, Χαλκιδική κλπ) η σεζόν έχει μεγαλώσει, φτάνοντας σχεδόν τους 6 μήνες, είναι προφανές ότι αυτές οι συνθήκες είναι εξαντλητικές, αφόρητες και σχεδόν απαγορευτικές.

Με δεύτερο δεδομένο ότι ειδικά στον τομέα της εστίασης τόσο η Αθήνα όσο και η Θεσσαλονίκη, απορροφούν λόγω αύξησης τουριστικής κίνησης πολλές θέσεις εργασίας, το ερώτημα που οι λάτρεις της ελεύθερης αγοράς πρέπει να απαντήσουν είναι το παρακάτω: Γιατί ένας σεφ ή ένας σερβιτόρος να προτιμήσει να δουλεύει σε συνθήκες γαλέρας σε νησί με κάποιες απολαβές παραπάνω, και όχι στην Αθήνα, με χαμηλότερο ίσως μισθό, που όμως αντισταθμίζεται από μικρότερα έξοδα, παραμονή στην οικογενειακή έδρα και πιο ανθρώπινες συνθήκες;

Τρίτο κεφάλαιο: Μαφιόζικη αυθαιρεσία. Αν το επίθετο “μαφιόζικη” φαίνεται υπερβολικό, σκεφτείτε το ξανα: Έχουμε εργοδότες και επιχειρηματίες που καταγράφουν το 2022 τεράστια υπερκέρδη από την εκτίναξη της τουριστικής κίνησης. Στις 15 Απρίλη, ο τζίρος των καλών εστιατορίων ισοφάριζε τον περσινό και προπέρσινο της 15 Ιούνη. Την ίδια στιγμή, εκβιάζουν τον εργαζόμενο με χίλιους τρόπους.

Παράδειγμα πρώτο: Οι πραγματικές απολαβές, είναι πάντα μεγαλύτερες από αυτές που δηλώνονται. Οι συμβάσεις υπογράφονται με βάση τον ελάχιστο μισθό, ενώ η πραγματική αμοιβή μπορεί να είναι μιάμιση ή και δύο φορές πάνω. Ο λόγος; Δώρα και επιδόματα υπολογίζονται με βάση το μίνιμουμ, αυτό δηλαδή που δηλώνεται νομίμως, και όχι το πραγματικό. Ο επιχειρηματίας κερδίζει μέχρι και από το επίδομα και το δώρο του σερβιτόρου και της καμαριέρας.

Παράδειγμα δεύτερο: Δεν υπάρχουν παρά ως απειροελάχιστο ποσοστό συμβάσεις όπου δηλώνονται εργαζόμενοι μετά τις 12 το βράδυ. Όλοι -ως δια μαγείας-  εργάζονται μέχρι τις 10, το πολύ τις 11. Ο λόγος; Να μην πληρώνει ο επιχειρηματίας νυχτερινά και προσαυξήσεις. Το ότι όλα τα μαγαζιά δουλεύουν μεταμεσονύχτια – και ορισμένα δουλεύουν κατεξοχήν μεταμεσονύχτια – είναι μια ακόμα λεπτομέρεια στην οποία το κράτος κάνει τα στραβά μάτια για να κερδίζει ο εκατομμυριούχος επιχειρηματίας σε βάρος του εργαζομένου.

Παράδειγμα τρίτο: Κοινή πρακτική είναι η εργοδοσία να κρατά ποσοστά από τα φιλοδωρήματα. Το ποσοστό που συμφωνείται εκ των προτέρων (αν κάποιος θέλει να δουλέψει), είναι 50 – 50, αλλά μπορεί να φτάσει και 70 – 30 υπέρ της επιχείρησης. Δεν πρόκειται για μαφιόζικο νταβατζηλίκι σε κάτι που η επιχείρηση δεν έχει ούτε τυπικό ούτε ηθικό δικαίωμα να κατασχέσει;

Παράδειγμα τέταρτο: Οι λεγόμενοι πρακτικάριοι (όσοι σπουδαστές τουριστικών επαγγελμάτων κάνουν πρακτική άσκηση σε τουριστικές επιχειρήσεις), οφείλουν εκ του νόμου να απασχολούνται με 5μερο και 8ωρο. Στην πράξη, ο πρακτικάριος δουλεύει ακριβώς όπως οι άλλοι εργαζόμενοι. Εννιά με δώδεκα ώρες τη μέρα, έξι μέρες τη βδομάδα.

Παράδειγμα πέμπτο: Καταλύματα για τους εργαζόμενους άθλια, συνθήκες υγιεινής ανύπαρκτες, στοιβαγμένα κρεβάτια σε δωμάτια λίγων τετραγωνικών. Τα κανονικά δωμάτια άλλωστε δεν “σπαταλιούνται” για τους εργαζόμενους αλλά για τους τουρίστες που τα χρυσοπληρώνουν. Συνθήκες που θυμίζουν δουλοπαροικία προηγούμενων αιώνων.

Δεν ανοίγουμε εδώ καθόλου το σκανδαλώδες κεφάλαιο των επιστρεπτέων προκαταβολών της πανδημίας, από το οποίο οι μεγαλοκαρχαρίες του τουρισμού εξασφάλισαν τεράστια ποσά, με μηδενικό ρίσκο για τους ίδιους και επιδόματα πείνας για τους εργαζόμενους.

Κατόπιν αυτών, υπάρχει πραγματικά κανείς που να υποστηρίζει ότι η ζήτηση αντιστοιχεί στην προσφορά, ότι οι επιχειρήσεις ψάχνουν προσωπικό και δεν βρίσκουν ή ότι οι νέοι είναι τεμπέληδες και δεν πάνε για δουλειά στη σεζόν;

Α.Τ. λογιστής τουριστικής επιχείρησης

και για την αντιγραφή, antapocrisis

Από τους 5 μήνες αναποτελεσματικού lockdown στο… καλωσήρθες δολάριο με τα πανεπιστήμια ακόμη κλειστά.

Η κυβερνητική πολιτική διαχείρισης της πανδημίας αποδείχθηκε άκρως αναποτελεσματική και αποτυχημένη. Οι γιατροί και νοσηλευτές δίνουν μάχη καθημερινά για να καλύψουν τα κενά στο ΕΣΥ, που είχαν δημιουργήσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και δεν ενίσχυσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν χάσει την ζωή τους εκτός ΜΕΘ. Οι εργαζόμενοι στοιβάζονται καθημερινά στα ΜΜΜ και στους χώρους δουλειάς και η μόνη προστασία που έχουν είναι η μάσκα. Ο ΕΟΔΥ σε κάθε «άνοιγμα» ήταν ανίκανος να εκτελεί σωστή ιχνηλάτηση, ενώ ο «ήλιος των εμβολίων», το σχέδιο εμβολιασμού της Ε.Ε., απέτυχε παταγωδώς. Η κυβέρνηση, αυτή τη στιγμή, ανοίγει την οικονομία χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο, καθώς δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο παρά μόνο να ανοίξει με κάθε κόστος τον τουρισμό, ώστε να σώσει ο,τι σώζεται από την φθορά της λόγω της πλήρους αποτυχίας της στην διαχείριση της πανδημίας.

Με το άνοιγμα της οικονομίας, θα περίμενε κανείς να λειτουργήσουν και τα πανεπιστήμια μας. Τα πανεπιστήμια μας, όμως, παραμένουν κλειστά. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι από τις λίγες κυβερνήσεις στην Ε.Ε. που κρατάει τόσο καιρό κλειστή την εκπαίδευση και φαίνεται να αποτελεί και το τελευταίο της μέλημα, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν πάρει τα κατάλληλα μέτρα ώστε η εκπαίδευση να γίνεται δια ζώσης.

Εμείς εδώ και έναν χρόνο βρισκόμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας παρακολουθώντας μαθήματα και εργαστήρια(!) πίσω από μια οθόνη. Βρισκόμαστε μακριά από τον χώρο όπου σπουδάζουμε, κοινωνικοποιούμαστε, συζητάμε και δρούμε! Οι 450.000 φοιτητές πανελλαδικά, βρισκόμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας κι αυτό αποτελεί πολιτική επιλογή της κυβέρνησης. Διότι η κυβέρνηση μπορούσε να δώσει λεφτά για την παιδεία, για προσλήψεις καθηγητών, για κτηριακές υποδομές, ώστε να  αραιώσουν τα τμήματα και τα εργαστήρια, όμως, συνειδητά δεν έκανε τίποτα από αυτά. Έκλεισε τα πανεπιστήμια μας, χωρίς να πάρει κανένα απολύτως μέτρο για την ενίσχυση τους και συνέχισε την υποχρηματοδότησή τους.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ως στόχο να τελειώνει με την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Προχώρησε έτσι αποφασιστικά στην ψήφιση των κατευθύνσεων  της Ε.Ε. για εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Έφερε νόμο, που αποκλείει χιλιάδες κόσμο από την Δημόσια Εκπαίδευση θεσπίζοντας ταξικούς κόφτες (Τράπεζα Θεμάτων, Βάση Εισαγωγής, Διαγραφές Φοιτητών) και στέλνει πολλούς από αυτούς στα Ιδιωτικά Κολλέγια, από τα οποία πλέον αγοράζεις ισοδύναμο πτυχίο με αυτό του Δημοσίου. Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι κλειστή, γιατί η κυβέρνηση μισεί την Δημόσια Παιδεία. Οι πολιτικές της την διαλύουν ακόμα περισσότερο και, παράλληλα δημιουργούν πελάτες για τα ιδιωτικά κολλέγια.

Από τις 15 Μάιου, ο τσουρουφλιστός «Greece 2.0»ήλιος είναι ανοιχτά διαθέσιμος για τους τουρίστες.  Έτσι πάρα πολλές οικονομικές δραστηριότητες είναι ήδη ανοιχτές, ενώ μετά τις 15 Μάη οι άποικοι της χώρας θα μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς SMS. Θα μπορούσε σε αυτό το σημείο κάποιος να θεωρήσει αυτονόητο ότι με την άρση του lockdown ακόμα και ως τελευταία προτεραιότητα θα υπήρχε μέριμνα για την ασφαλή επιστροφή  στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Οι μαθητές όλων των βαθμίδων επέστρεψαν στις σχολικές αίθουσες στις 10 Μάη με selftest, την μεγαλύτερη απόδειξη αποτυχίας στησίματος ενός σοβαρού επιδημιολογικού μηχανισμού. Την ίδια στιγμή για εμάς, τους φοιτητές, ούτε λόγος. Στον δημόσιο λόγο τους πανηγυρίζουν για την επιστροφή των φοιτητών στις κλινικές στις 10 Μάη, την στιγμή που ο κ. Συρίγος σε τηλεοπτική εκπομπή είχε αναγγείλει με βεβαιότητα τον εμβολιασμό των φοιτητών αυτών στο πρώτο 10ήμερο του Απρίλη και την επιστροφή τους πριν το Πάσχα. Ακόμα και τώρα μετά την επίσημη ανακοίνωση επιστροφής περιμένουμε να μάθουμε για τον εμβολιασμό. Πανηγυρίζουν επίσης την επιστροφή των τελειόφοιτων και των επί πτυχίω στις 15 Μάη αποκλειστικά για την διενέργεια πρακτικών ασκήσεων και εργαστηρίων. Το λογίζουν αυτό ως σπουδαία ενέργεια την στιγμή που ήδη είχαν εξαγγείλει την υλοποίηση τους για όλους τους φοιτητές απ’ τις  4 Ιουνίου. Φυσικά για τα υπόλοιπα μαθήματα ούτε λόγος, αφού η τηλε-εκπαίδευση έχει αποδειχθεί ένα χρήσιμο εργαλείο το οποίο έχει έρθει για να μείνει σύμφωνα με τα λεγόμενα τους.

Θέση των φοιτητών απ’ την αρχή της χρονιάς είναι ότι οι σχολές πρέπει να ανοίξουν και να πραγματοποιηθεί το σύνολο των μαθημάτων δια ζώσης. Εμείς είμαστε οι πρώτοι που θέλουμε να ζωντανέψουμε ξανά τους χώρους του πανεπιστημίου παρά την πολιτική σκοπιμότητα των εξαγγελιών αυτών και αυτό θα κάνουμε. Αυτό σημαίνει ότι παρά τις όποιες παραχωρήσεις τους, παρά την προσπάθεια να εκτονώσουν την δικαιολογημένη οργή και δυσαρέσκειά μας, για εμάς καθήκον για το επόμενο διάστημα  είναι να συνεχίζουμε να παλεύουμε:

Α) Για το άνοιγμα των πανεπιστημίων, απαιτώντας την εφαρμογή και την διάθεση των αναγκαίων πόρων για επιστροφή μας με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια.

Β) Για την μη εφαρμογή τoυ νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοίδη. Οι κινητοποιήσεις της τελευταίας βδομάδας  πριν το Πάσχα και οι αγώνες που προηγήθηκαν αυτής, ανάγκασαν την Κυβέρνηση να υποχωρήσει και τελικά να μην εγκατασταθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία από τον Απρίλη στις σχολές όπως είχε ανακοινώσει ο Χρυσοχοίδης. Κερδίσαμε πολύτιμο χρόνο ώστε να συγκροτήσουμε μέτωπο για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, με τους εκπαιδευτικούς, που αντιτίθενται στον νόμο. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας, ώστε να μην εφαρμοστεί καμία πτυχή του νόμου αυτού, που δημιουργεί μια παιδεία για λίγους και προνομιούχους και μας κάνει πελάτες των ιδιωτικών κολλεγίων.

  • ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
  • ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΤΩΡΑ
  • ΑΜΕΣΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ
  • ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΒΑΣΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ – ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΟΛΛΕΓΙΩΝ
  • Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ

Κολασοπαράδεισος

Μπορούμε να αντιληφθούμε την εξέλιξη της ανθρωπότητας ως μια πορεία από την αθωότητα στη βαρβαρότητα ή, εντελώς αντίστροφα, από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό. Και τα δυο παίζουν. Ο Φρόιντ καταδίκασε τον πολιτισμό ως πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας, ο Χομπς αντιθέτως είδε στον πολιτισμό, ακόμη και στις πιο βίαιες και αυταρχικές εκδοχές του, το ένστικτο της επιβίωσης απέναντι στις πιο αιματηρές εκδοχές της ανθρώπινης φύσης. Αλλά ο Ρουσό στάθηκε ανάμεσα και συμπύκνωσε στον ευγενή άγριό του την καλύτερη εκδοχή του είδους μας: γεννηθήκαμε στον παράδεισο της φυσικής ισότητας, περάσαμε (και ακόμη περνάμε) από την κόλαση της αφύσικης ανισότητας, αλλά έχουμε την ευφυΐα να καταλήξουμε σε ένα παράδεισο κοινωνικής ισότητας. Κοινωνικό συμβόλαιο και τα λοιπά.

Κατά κάποιον
 τρόπο η ανθρώπινη εξέλιξη είναι μια παλινδρόμηση μεταξύ κόλασης και παραδείσου και το ίδιο ισχύει για τις ουτοπίες, τις προβληματικές εφαρμογές τους και τις τραγικές διαψεύσεις τους. Ο χριστιανισμός, όπως και οι περισσότερες θρησκείες, προσπάθησε- με μεγάλη επιτυχία, είναι αλήθεια- να λύσει το πρόβλημα με την υπόσχεση της μετά θάνατον αποκατάστασης στον παράδεισο, που υπήρξε μεν για τους πρωτόπλαστους ευγενείς αγρίους, έκαναν όμως τη γνωστή κουτσουκέλα και εξέπεσαν. Αλλά η μετά θάνατον αποκατάσταση στον παράδεισο απαιτεί, ως γνωστόν, σκληρούς όρους. Μνημόνιο με τα όλα του και αποδοχή του ενδεχομένου να ζήσεις μια ζωή – κόλαση.

Ο καπιταλισμός, όμως, – το ευφυέστερο προσώρας σύστημα- έκανε κάτι πιο πρακτικό και χειροπιαστό. Αφού δεν μπορεί ούτε θέλει να είναι ο επίγειος παράδεισος της ανθρωπότητας, έκανε τον παράδεισο προϊόν. Για όσους και για όσο μπορούν να τον αγοράσουν. Υπάρχουν παράδεισοι για όλα τα βαλάντια. Από τον Αγγλο άνεργο που τρώει το επίδομα σε τέσσερις μέρες στον Λαγανά της Ζακύνθου, μέχρι τον Μπράνσον που έχει τον ιδιωτικό νησιωτικό παράδεισο στην Καραϊβική (σ.σ. μαθαίνω ότι τον έβαλε ενέχυρο, δεν βγαίνει ο άνθρωπας. Δεν οργανώνουμε έναν έρανο;). Ο τουρισμός είναι κατά κάποιον τρόπο η εμπορευματική εκδοχή της επαγγελίας του παραδείσου. Προσφέρεται σε όλα τα μεγέθη, σε ποικίλες συσκευασίες, για όλα τα γούστα, από τα πιο συμβατικά μέχρι τα πιο ακραία και ιδιότροπα.

Μπορείς να αγοράσεις παράδεισο στον βουνό ή στη θάλασσα, να έχεις ζέστη ή κρύο, ήλιο ή χιόνι. Αλλά αν είσαι βιτσιόζος διαθέτουμε παράδεισο στην κορυφή των Ιμαλαΐων, αν καταφέρεις να φτάσεις ζωντανός. Εχουμε παράδεισο στο μέσο της άνυδρης ερήμου, στην καρδιά της άγριας ζούγκλας, ακόμη και στο χείλος ενός ενεργού ηφαιστείου. Προσφέρουμε εμπειρίες τρομακτικές, μπορείς να διασχίσεις με τα πόδια το μεγαλύτερο φαράγγι του κόσμου, να διασχίσεις με καγιάκ το πιο άγριο ποτάμι ή να βουτήξεις στους πιο ορμητικούς καταρράκτες. Κι αν ξέραμε ότι κάπου βρίσκεται η κόλαση με τους πύρινους λάκκους της και τις λίμνες με τα αχνιστά βοθρολύματα κι εκεί σίγουρα θα προσφέραμε τουριστικά πακέτα.

Βεβαίως, η πιο διάσημη
, συμβατική, λαχταριστή και καλοκαιρινή εκδοχή παραδείσου είναι τα νησιά. Νησιά του αρχιπελάγους ή του ωκεανού. Τροπικά ή άνυδρα και κατάξερα. Καταπράσινα ή γυμνά και λευκά σαν την έρημο. Νησιά του Ατλαντικού, του Ειρηνικού, του Ινδικού. Η νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου.

Διαθέτουμε ένα από τα πυκνότερα δίκτυα τουριστικών παραδείσων του κόσμου. Δεν έχουν το πλεονέκτημα των παραδείσων της τροπικής ζώνης (ανοικτοί 365 μέρες τον χρόνο), αλλά έχουν το πιο σημαντικό πλεονέκτημα της εγγύτητας στην –προς το παρόν- μεγαλύτερη τουριστική αγορά του κόσμου, την ευρωπαϊκή. Τα ελληνικά νησιά είναι σχετικά νέα ανακάλυψη της τουριστικής βιομηχανίας. Πρακτικά, η μαζική ανακατασκευή τους σε εκδοχή εμπορεύσιμων παραδείσων είναι υπόθεση τεσσάρων δεκαετιών. Πριν από τη δεκαετία του ’80 ελάχιστοι νησιώτες είχαν την αίσθηση των προνομιούχων κατοίκων επίγειων παραδείσων. Η ομορφιά ήταν δεδομένη, αναγνωρίσιμη και διάχυτη κι η χαρά που αντλούσαν απ’ αυτήν στη μουσική ή στην αυτοσχέδια αρχιτεκτονική τους. Κι αυτό ίσως είναι ένα σταθερό νησιωτικό χαρακτηριστικό από την εποχή του χαμένου κυκλαδικού πολιτισμού. Αλλά για δεκαετίες- για αιώνες!- η ζωή στα νησιά ήταν σκληρή. Η θάλασσα ήταν πόρτα ελευθερίας, αλλά και σίδερα φυλακής. Η ναυτοσύνη ήταν πάντα μια αναπόφευκτη διέξοδος, ο εφοπλισμός και το εμπόριο έφεραν πλούτο σε αρκετά νησιά, αλλά ταυτόχρονα οι νησιώτες έπρεπε να εξασφαλίζουν όρους αυτάρκειας, ακόμη και με τους ελάχιστους φυσικούς πόρους του νησιού, που μπορεί να ήταν για μήνες αποκλεισμένο. Για πολλούς, η ζωή στα νησιά που σήμερα είναι παράδεισοι ήταν ό,τι πλησιέστερο στην επίγεια κόλαση.

Επειτα, ήρθαν η 
τουριστική βιομηχανία, η καταναλωτική νεύρωση των διακοπών, το παραθεριστικό real estate και ως ολετήρες άλλαξαν τα πάντα. Από το τοπίο και το στιλ, στο οποίο ο Λε Κορμπιζιέ βρήκε την ενσάρκωση του αρχιτεκτονικού του μανιφέστου της λιτότητας, απέμειναν μόνο φολκλορικές καρικατούρες. Μια απίθανη σπατάλη πόρων, μια τεράστια απαλλοτρίωση περιουσιακών στοιχείων, ένας διογκούμενος οικιστικός εποικισμός και ένας μαζικός εκμαυλισμός των τοπικών κοινωνιών μετέτρεψε τα νησιά σε θερινές βιτρίνες που στο τέλος της τουριστικής σεζόν σχεδόν ερημώνονται. Παράδεισοι του καλοκαιριού, καθαρτήρια του χειμώνα (η κόλαση είναι υπερβολή, γιατί η ομορφιά μένει εκεί: διαρκέστερη από κάθε εμπορευματική άλωση).

Η μετατροπή
 των νησιών σε παραδείσους παγκόσμιας ακτινοβολίας έφερε φυσικά πλούτο. Τεράστιο πλούτο και στην εθνική οικονομία και στις τοπικές κοινωνίες. Νοικοκυριά ολόκληρα με δουλειά 3-4 μηνών, φυσικά και με μπόλικη μαύρη εργασία, έγιναν ραντιέρηδες του χειμώνα. Ομως, είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες που οι νησιωτικές κοινωνίες –ή όσοι εποίκισαν τα νησιά για να πουλήσουν τουριστικό προϊόν- ανακαλύπτουν ότι το σύνορο που χωρίζει τον παράδεισο από την κόλαση είναι λεπτό όσο μια τρίχα. Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη περνάς στην άλλη πλευρά. Θύμα της κολοσσιαίας επιτυχίας σου.

Αν δεν επρόκειτο
 να υποφέρουν τόσες χιλιάδες άνθρωποι από ανεργία και απώλεια εισοδήματος, θα έλεγα ότι είναι σχεδόν διασκεδαστικά γελοίο ν’ ακούς από θινκ τανκ της εγχώριας ελίτ και από τον ΣΕΒ να διαπιστώνουν με στόμφο πόσο καταστροφική αποδείχτηκε η εξάρτηση της οικονομίας από τον τουρισμό. Να κουνούν το δάχτυλο σαν να λένε «σας τα λέγαμε εμείς…». Μπα; Κι αν δεν χτίζονταν οι παράδεισοι στα νησιά, πού θα πουλούσατε τα τσιμέντα σας και τον χάλυβά σας, που θα χτίζατε τις βίλες και τις ολυμπιακές πισίνες σας, πού θα φέρνατε τους σελέμπριτι φίλους σας, πού θα δένατε τα γαμάτα σκάφη σας; Αμπλαούμπλες μου! Καλωσήρθατε στον κολασοπαράδεισο. Δυο σε συσκευασία ενός.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ο τουρισμός ως «βαριά βιομηχανία της χώρας» και η Λάρκο

Το κλείσιμο του beach bar στον Άλιμο που ακολούθησε αυτό της Μυκόνου, σε συνδυασμό με την αύξηση των καταγεγραμμένων κρουσμάτων Κορονοϊού, κυρίως λόγω αφιχθέντων από άλλες χώρες, θύμισε ότι το ελληνικό καλοκαίρι και ο τουρισμός ως «βαριά βιομηχανία της χώρας», είτε είναι χαμένη υπόθεση είτε κρέμεται από μια κλωστή. Ήδη μεγάλα ξενοδοχεία θα παραμείνουν κλειστά, ενώ πράκτορες όπως η TUI ακυρώνουν συμβόλαια. Αν μέσα στον Ιούνιο ή αρχές Ιουλίου αυξηθούν τα κρούσματα και οδηγηθούμε σε αρκετές τοπικές καραντίνες, τότε η καταστροφή θα είναι ολική και για τις μικρότερες μονάδες και επιχειρήσεις του τουρισμού. Και βεβαίως η απόλυτη φτώχεια για τους 700.000 εργαζόμενους στον κλάδο αυτό, οι οποίοι θα πρέπει να επιζήσουν με παρατάσεις των επιδομάτων ανεργίας ή με τα φιλοδωρήματα της μερικής απασχόλησης.

Αν προσθέσουμε και ότι αυξάνει η νευρικότητα στο Αιγαίο και νότια της Κρήτης, με βάση την τουρκική επιθετικότητα, φαίνεται ότι η βαριά βιομηχανία της χώρας, μόνο βαριά δε θα είναι. Για την ακρίβεια βέβαια ποτέ δεν ήταν. Ήταν ένα σύνθημα μιας παρασιτικής αστικής τάξης το οποίο ξεγυμνώνεται διαρκώς. Όπως ξεγυμνώθηκε το «ισχυρή Ελλάδα» το 2010 με την τότε οικονομική κρίση, έτσι και με την τωρινή υγειονομική κρίση, το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού λειτουργεί ως αντίστροφος καταλύτης που μεγαλώνει κάθε πρόβλημα και πολλαπλασιάζει κάθε αρνητική συγκυρία. Σε κάθε στροφή των εξελίξεων, είτε οικονομική, είτε γεωπολιτική, είτε ακόμα και μια πανδημία, η βαριά βιομηχανία του τουρισμού αποδεικνύεται φτερό στον άνεμο.

Τη διαπίστωση ότι το μοντέλο ανάπτυξης είναι στρεβλό δεν την κάνει, πλέον, μόνο η Αριστερά, ή τουλάχιστον αυτή η Αριστερά που αναγνωρίζει τον παρασιτικό και εξαρτημένο χαρακτήρα της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Όλο και περισσότεροι ψελλίζουν ότι δεν είναι δυνατόν σε μια έκτακτη κατάσταση να μη μπορούμε να παράξουμε υλικά αναγκαία για να ανταποκριθούμε.

Με αφορμή την υγειονομική κρίση τέθηκε το ερώτημα του τι μπορεί (αν πλέον μπορεί) να παράξει η Ελλάδα. Δεν συζητάμε φυσικά για τους αναπνευστήρες που παρήγαγε η Ιταλία ή τα ιατρικά μόνιτορ που παρήγαγε η Γερμανία. Συζητάμε για την απλή χειρουργική μάσκα που αποτελείται από βαμβάκι και ύφασμα και η οποία δεν μπορούσε να παραχθεί σε μια Ελλάδα με διαλυμένο παραγωγικό ιστό, κλειστές κλωστοϋφαντουργίες, ερειπωμένες βιομηχανικές μονάδες. Το ερώτημα τίθεται και πάλι όταν ένα εκατομμύριο άνθρωποι εξαρτώνται από το αν θα επιλέξουν οι Γερμανοί να κάνουν ηλιοθεραπεία στην Ελλάδα ή στην Κροατία ή αν ο Ερντογάν δημιουργήσει τετελεσμένα θερμών επεισοδίων στην Κρήτη.

Όσοι βλέπουν λίγο παραπέρα, αναγνωρίζουν το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει αυτό το μοντέλο ανάπτυξης. Ο Α. Παπαχελάς στην Καθημερινή το περασμένο Σαββατοκύριακο, είδε τη διέξοδο στην αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης στην αντιγραφή …του Ισραήλ. Επένδυση στην πολεμική βιομηχανία, εκμεταλλευόμενοι και υποθάλποντας την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και επένδυση στις νέες τεχνολογίες μέσω μιας Silicon Valley αλά Ελληνικά με φορολογικά και επενδυτικά κίνητρα για τις πολυεθνικές του διαδικτύου. Μια σύγκριση μάλλον ανιστόρητη που εκτός των άλλων ως προοπτική δημιουργεί  περισσότερα αδιέξοδα απ’ όσα λύνει. Στο Φόρουμ των Δελφών Βενιζέλος και Μυτιληναίος, εξέχοντες εκπρόσωποι του πολιτικού και επιχειρηματικού ιστού που εξέθρεψε το συγκεκριμένο μοντέλο αποφάνθησαν ότι «στην Ελλάδα είδαμε ότι έχουμε ήλιο και θάλασσα και χτίσαμε ένα μονοκλαδικό μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο όμως έχει ρίσκα και πρέπει να αλλάξει».

Είναι προφανές ότι από τη διαπίστωση μέχρι την αλλαγή πλεύσης υπάρχει τρομακτική απόσταση. Μια παρασιτική άρχουσα τάξη και ένα πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό που έχει μάθει να υπάρχει λόγω της εύνοιας και της προστασίας των δυτικών «συμμάχων», αποκλειστικά και μόνο ως διαμεσολαβητής για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, δεν μπορεί να αλλάξει τη φύση του.

Την εποχή που συζητιέται το στρεβλό της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και που αποδεικνύεται ότι η έμμεση ή άμεση εξάρτηση του 30% της οικονομίας μιας χώρας από τον τουρισμό είναι αδιέξοδο, προωθείται από την κυβέρνηση και την Ε.Ε. η τριχοτόμηση και η ιδιωτικοποίηση ή η χρεοκοπία μιας από τις μεγαλύτερες ελληνικές βιομηχανίες, της ΛΑΡΚΟ. Αν υλοποιηθεί το σχέδιο της κυβέρνησης, απειλείται με λουκέτο η μοναδική βιομηχανία νικελίου εντός Ε.Ε. και μία από τις δύο που λειτουργούν στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο εκτός Ρωσίας. Ή με εξαγορά από ανταγωνιστές (ακούγονται διάφοροι όμιλοι από Ελβετία).

Η Λάρκο από το 1989 είναι ανώνυμη εταιρεία με βασικούς μετόχους την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, τη ΔΕΗ και το ελληνικό δημόσιο (ΟΑΕ). Διαθέτει μεταλλεία σε Εύβοια, Βοιωτία, Καστοριά, Κοζάνη. Η εταιρεία διαθέτει επίσης ένα μεταλλουργικό εργοστάσιο στη Φθιώτιδα που απασχολεί την πλειονότητα των εργαζομένων της επιχείρησης. Μέχρι το 1989 ήταν ιδιοκτησίας Μποδοσάκη. Στην τότε εκκαθάριση φορτώθηκε με χρέη και μόλις το 2004 ξαναπέρασε σε κερδοφορία. Επί Καραμανλή το 2006 αλλάζει η ήδη υψηλή τιμολόγηση του ρεύματος και η ΛΑΡΚΟ πλήρωνε υπερδιπλάσια τιμή, με αποτέλεσμα από το χρέος που έχει σήμερα των 470 εκατ. Ευρώ τα 351,2 εκατ. είναι οφειλές προς τη ΔΕΗ.

Στα προβλήματα ανταγωνιστικότητας λόγω παγκοσμιοποίησης (νέα αντίστοιχα φτηνά εργοστάσια και εργατικά χέρια στην Ασία), η Ε.Ε. δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να χρηματοδοτήσει επενδύσεις για ανανέωση εξοπλισμού και νέες καινοτόμες μεθόδους ώστε να γίνει βιώσιμο το κόστος. Σημειωτέον ότι η παλαιότητα του εξοπλισμού κοστίζει πολλές φορές και ζωές εργατών. Με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου το 2014 και το 2017 κάνει σαφές ότι η μόνη «ανταγωνιστική» ελληνική μεγάλη επιχείρηση για την Ε.Ε. είναι η πτωχευμένη, απαξιωμένη και εν τέλει ξεπουλημένη σε πολυεθνικά μονοπώλια επιχείρηση. Να σημειώσουμε ότι η χώρα μας έχει επίσης κοιτάσματα χρωμίου, όπου μαζί με το νικέλιο μπορούν να παράξουν ανοξείδωτο χάλυβα και το 1982 πραγματοποιήθηκε (με επιτυχία) πείραμα στη ΛΑΡΚΟ παραγωγής αυτού, ωστόσο, στο πλαίσιο των πολιτικών της τότε ΕΟΚ, δεν προχώρησε στη δημιουργία αντίστοιχης μονάδας παραγωγής. Η ΛΑΡΚΟ όλα τα χρόνια πουλά το σιδηρονικέλιο σε ξένους ομίλους. Αυτοί παράγουν ανοξείδωτο χάλυβα και η Ελλάδα εισάγει αυτό που μπορούσε να παράγει καθετοποιημένα και να εξάγει.

Βέβαια τα ΜΜΕ στη χρεοκοπία της ΛΑΡΚΟ βλέπουν το γνωστό χιλιοπαιγμένο έργο. Τις πελατειακές σχέσεις και τους διορισμούς φίλων και εξαδέρφων, τη διαπλοκή με τη διοίκηση κάποιων συνδικαλιστών (οι οποίοι είναι της νεοφιλελεύθερης αντικρατικίστικης ΔΑΚΕ) τα προκλητικά προνόμια μερικών δεκάδων τέτοιων συνδικαλιστών, παραγόντων, στελεχών, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών αμείβεται με μισθούς των 1000 και των 1200 ευρώ.

Το ερώτημα βέβαια προς την κυβέρνηση είναι το εξής: Σε μια περίοδο που οι ευρωπαϊκές συνθήκες έχουν «χαλαρώσει», γιατί δεν επιλέγει να επενδύσει στη ΛΑΡΚΟ, να την ξανακάνει ανταγωνιστική και ταυτόχρονα να σπάσει το απόστημα των δικών της στελεχών και συνδικαλιστών που αμείβονται με 5.000 το μήνα; Γιατί επιλέγει να κλείσει άλλη μια βιομηχανία η οποία μπορεί να γίνει βιώσιμη;

Το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ είναι χαρακτηριστικό γιατί, παρά τις ρητορείες, ο λύκος δε μπορεί να γίνει πρόβατο. Το μοντέλο ανάπτυξης δεν μπορεί να αλλάξει από αυτούς που κερδοφορούν -άκοπα και αεριτζήδικα- από αυτό. Μια παρασιτική αστική τάξη για την οποία τα κέρδη είναι δικά της, αλλά οι ζημιές του ελληνικού δημοσίου. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία μεθοδεύει το κλείσιμο και την παρακμή των ελληνικών επιχειρήσεων προς όφελος των πολυεθνικών ομίλων. Ένα πολιτικό, δημοσιογραφικό προσωπικό που καθυβρίζοντας το δημόσιο διορίζει, κλέβει, αρπάζει ό,τι προλάβει από αυτό. Και σαν γαρνιτούρα, μια διαπλεκόμενη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (καμία σχέση με τη συντριπτική πλειοψηφία των συνδικαλιστών που δίνουν μάχες με αυταπάρνηση για τα εργατικά συμφέροντα), χρήσιμη για να ελέγχει τους εργαζόμενους και να συναινεί στα νεύματα της εξουσίας.

Μια αντίστροφη πορεία πρέπει να ξεκινήσει από το ξήλωμα όλου του παραπάνω πλαισίου. Για να σταματήσει το ανέκδοτο ότι η βαριά μας βιομηχανία είναι ο τουρισμός.

H αβάσταχτη ελαφρότητα της “βαριάς βιομηχανίας” της χώρας, του τουρισμού

Εξ΄ αρχής, ο τουρισμός, είναι ένα οικονομικό μοντέλο το οποίο εξαρτάται από παράγοντες εξωτερικούς ως προς την ανάπτυξη της εγχώριας οικονομίας μιας χώρας. Είναι λοιπόν ένας «φιλάσθενος» οικονομικός τομέας, καθώς είναι διαρκώς εξαρτώμενος από τις διεθνείς κρίσεις (οικονομικές, γεωπολιτικές, υγειονομικές, κτλ). Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα βάσει κάποιων ακόμη πολύ σημαντικών παραμέτρων, που είτε σχετίζονται με την λειτουργία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου, είτε οφείλονται σε κάποιες «ιδιαιτερότητες» της χώρας μας.

Πρώτον, μέσα στο διεθνώς παγκοσμιοποιημένο, οικονομικά και όχι μόνο, διεθνές περιβάλλον, όπου «φταρνίζονται στην Κίνα και αρρωσταίνουν στην Αμερική», οι κρίσεις «μεταφέρονται» άμεσα, χωρίς επί της ουσίας οι χώρες να μπορέσουν να ορθώσουν έγκαιρα κάποιο ουσιαστικό «τείχος προστασίας». Μια διεθνής κρίση, οποιασδήποτε σχεδόν μορφής, επηρεάζει πλέον σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό πολύ περισσότερες χώρες, αν όχι ολόκληρο τον πλανήτη, από ότι 10 ή 20 χρόνια πριν. Όπως η φούσκα των ακινήτων του 2008 που δημιούργησε  την μεγαλύτερη ύφεση των τελευταίων δεκαετιών, γεννήθηκε στην Αμερική και έπληξε τελικά την Ευρώπη, η πανδημία του Covid ταξίδεψε πολύ γρήγορα από την μακρινή Ασία στην Ευρώπη και στην Αμερική, δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση, κυρίως στον Δυτικό κόσμο.

Δεύτερο, το κυρίαρχο μοντέλο του φθηνού μαζικοποιημένου «εκβιομηχανοποιημένου» τουρισμού που έχει επιλεχθεί για την Ελλάδα, τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία, που αφορά κυρίως στα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα των all inclusive και των βραχιολιών, είναι ακόμη πιο επιρρεπές στην κατάρρευση μπροστά σε μια δύσκολη διεθνή συγκυρία, όπως η σημερινή. Οι εποχή των Γερμανών και των Γιουγκοσλάβων της Χαλκιδικής έχει περάσει ανεπιστρεπτί και η χώρα έχει «προσαρμοστεί» στον φθηνότερο τουρισμό των πακέτων και των προσφορών. Η τουριστική κίνηση μπορεί να αυξανόταν τα προηγούμενα χρόνια, τα τουριστικά έσοδα όμως δεν ακολουθούσαν αναλογικά την αύξηση αυτή.

Τρίτον, η τεράστια οικονομική εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από τον τουρισμό (αγγίζει το 30% του ΑΕΠ), δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες στο σύνολο της οικονομίας της χώρας. Όταν σχεδόν το 1/3 της οικονομίας εξαρτάται από έναν κλάδο, ο οποίος με τη σειρά του εξαρτάται από την διεθνή συγκυρία, δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να διαπιστώσεις το εξαιρετικά προβληματικό του πράγματος. Δεν χρειάζεται να ξέρεις καν οικονομικά προκειμένου να αντιληφθείς ότι στην περίπτωση που το ποσοστό από τον τουρισμό μειωθεί επικίνδυνα έστω και μία χρονιά, θα τροφοδοτήσει έναν φαύλο κύκλο, όχι μόνο συνολικότερης οικονομικής ύφεσης, αλλά περαιτέρω απορρύθμισης του τουριστικού μοντέλου. Η κατακρήμνιση της τιμής του προσφερόμενου τουριστικού προϊόντος, η αποδιοργάνωση των τουριστικών επιχειρήσεων και η ανασύσταση επί του χειρότερου της τουριστικής αγοράς, θα είναι μόνο κάποια από τα χαρακτηριστικά της επόμενης μέρας σε μια τέτοια περίπτωση. Η πρόγνωση της φετινής τουριστικής σεζόν είναι ακόμη θολή, αυτό όμως που ήδη φαίνεται είναι ότι εκατοντάδες μικρές ως επί το πλείστον ξενοδοχειακές μονάδες  έχουν βγάλει πωλητήριο και αρκετές χιλιάδες είναι αυτές που δεν θα λειτουργήσουν, ανοίγοντας την όρεξη μεγάλων ξένων ομίλων που θέλουν να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αντί να επιλέξει να εκμεταλλευτεί μακροπρόθεσμα το πλεονέκτημα της χώρας ως Covid-free, πράγμα που οφείλεται, πέρα από τους ιδιαίτερους  παράγοντες της χώρας, στην μεγάλη αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία του κόσμου, ανοίγει τον τουρισμό με όρους αγέλης, χωρίς την ύπαρξη προληπτικών μέτρων για τους επισκέπτες, όπως την πραγματοποίηση διαγνωστικών τεστς, την απαίτηση ανοσολογικών ή άλλων υγειονομικών πιστοποιητικών, χωρίς καν την ύπαρξη ολοκληρωμένων υγειονομικών πρωτοκόλλων. Και μάλιστα την ίδια στιγμή που το δεύτερο κύμα της πανδημίας θεωρείται βέβαιο από τα πλέον επίσημα χείλη. Η «απομόνωση» της χώρας, λόγω της χαμηλής αεροπορικής της συνδεσιμότητας, ήταν ένας από τους σημαντικότερους  παράγοντες της χαμηλής εξάπλωσης του Covid-19, σε σύγκριση με άλλες «ανεπτυγμένες» χώρες. Αν ο παράγοντας αυτός εξαλειφθεί με την είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών, κανείς δεν εγγυάται ότι η καμπύλη της εξάπλωσης του ιού δεν θα αρχίσει να ακολουθεί μια εκθετική πορεία, που εν μέσω καλοκαιριού και δεδομένου ότι έχουν γίνει ελάχιστα για την ενίσχυση των δομών υγείας, θα κάνει τη διαχείριση του νέου κύματος ακόμη πιο δύσκολη από το πρώτο.

Είναι γεγονός ότι οικονομίες που δεν βασίζονται στα δικά τους πόδια αλλά εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από εξωτερικούς παράγοντες, είναι καταδικασμένες σε συνθήκες κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε και αυτή που θα διανύσουμε, να αποσταθεροποιηθούν ακόμη περισσότερο. Η «βαριά βιομηχανία της χώρας» διανύει μια κρίσιμη περίοδο αβάσταχτης ελαφρότητας με άγνωστο το πότε, το πώς και σε ποιο βαθμό θα αναρρώσει. Μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο που προϋπήρχε αλλά ειδώθηκε ευκρινέστερα με την πανδημία, θα μπορούσε να υπάρξει καταρχήν μια αναζήτηση ενός διαφορετικού τουριστικού μοντέλου, λιγότερο εξαρτημένου από τον διεθνή παράγοντα, που δεν θα μπορεί να μη σέβεται τους ανθρώπους που υπηρετεί αλλά και το υπηρετούν, τις τοπικές κοινωνίες και φυσικά το περιβάλλον, κοινωνικό και φυσικό. Και να ανοίξει η αναγκαία εδώ και χρόνια συζήτηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με τη σταδιακή του απεξάρτηση από τον ξένο οικονομικό παράγοντα και την επανασύσταση μιας εγχώριας οικονομίας, που να μην αποδεικνύεται φούσκα και να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος σε κάθε κρίση, αλλά να μπορεί στηρίζεται στα δικά της πόδια, στις δικές της παραγωγικές δυνατότητες και να σέβεται τους ανθρώπους της εργασίας που το δημιουργούν.

Σοβαρά τώρα; Χώρα “Covid-Free” ή …Free Covid;

Στην Ελλάδα, λοιπόν, οι τουρίστες θα έρχονται χωρίς τεστ. Εκτός αν θέλετε να πιστέψετε ότι εκείνο το «δειγματοληπτικοί έλεγχοι» που είπαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός τουρισμού σάς εγγυάται ότι ο τυχόν φορέας του κορονοϊού θα πέσει σίγουρα πάνω στον όποιο δειγματοληπτικό έλεγχο θα γίνεται στα αεροδρόμια. (Αν το πιστεύετε να παίξετε τζόκερ γιατί μάλλον πιο πιθανό είναι να πετύχετε εκεί κάτι).

Στην αρχή, αν θυμάστε, ο κύριος Θεοχάρης μιλούσε για το «υγειονομικό διαβατήριο» ως απαραίτητο στοιχείο για να επιτύχει το ελληνικό πείραμα. Μας έλεγε μάλιστα ότι η Ελλάδα ασκεί πίεση στην Κομισιόν για να τεθούν συγκεκριμένοι όροι, πανευρωπαϊκού χαρακτήρα, για τον έλεγχο των ταξιδιωτών ΠΡΙΝ ξεκινήσουν από τις χώρες προέλευσης.

Στη συνέχεια όλα αυτά τα ξεχάσαμε.

Ας μην γελιόμαστε, τα υγειονομικά πρωτόκολλα στον τουρισμό καθορίζονται κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) από τις ανάγκες των επιχειρήσεων και όχι από τις συστάσεις των γιατρών. Για παράδειγμα οι γιατροί έλεγαν ότι θα έπρεπε σε ένα αεροπλάνο οι μισές θέσεις να είναι κενές για να τηρούνται στοιχειωδώς οι αποστάσεις. Οι αεροπορικές εταιρίες είπαν «ξεχάστε το, δεν μας συμφέρει».

Και το ξεχάσαμε. Και έτσι οι τουρίστες θα έρχονται πακτωμένοι δίπλα δίπλα επί δύο και τρεις ώρες που διαρκεί η πτήση αλλά μετά, στο λεωφορείο θα είναι πιο αραιά και πιο μετά, στην ξαπλώστρα, θα είναι στα 4 μέτρα ο ένας από τον άλλο.

Οι γιατροί αρχικά είπαν πως θα πρέπει να έχουν κάνει τεστ όσοι έρθουν. Αλλά οι tour operators είπαν «ξεχάστε το, αυξάνει πολύ το κόστος και θα αποτρέψει πολλούς από το να ταξιδέψουν».

Και το ξεχάσαμε. Και έτσι, ενώ ο κ. Θεοχάρης μιλούσε για το υγειονομικό διαβατήριο που θα πιέζαμε την ΕΕ να το εφαρμόσει, τελικά μας είπε χθες ότι θα κάνουμε μόνο δειγματοληπτικούς ελέγχους. Κι ο,τι γίνει.

Μεσολάβησε και άλλη μια φάση για τα test, η θεωρία των «72 ωρών». Οτι δηλαδή θα πρέπει ο ταξιδιώτης σε διάστημα τριών ημερών πριν πετάξει να έχει κάνει το τεστ και να έχει βγει αρνητικό. Και αυτό λέγαμε πως δεν ήταν επαρκές γιατί δεν μπορούσες να ξέρεις τι έχει μεσολαβήσει αυτές τις τρεις μέρες και αν τελικά τον κόλλησε ο ταξιτζής που τον πήγε στο αεροδρόμιο. Και ξεκίνησε μεγάλη συζήτηση για το πόσο γρήγορα μπορεί να βγουν τα αποτελέσματα και φτάσαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση να λέμε ότι μπορεί να γίνεται και μέσα σε 30 λεπτά. Περιέργως όμως και αυτό το ξεχάσαμε πλήρως και πήγαμε στο «καθόλου τεστ» ή έστω στο δειγματοληπτικά, που πρακτικά σημαίνει «καθόλου τεστ».

Στην Κρήτη θα ακούσετε ενδιαφέρουσες απόψεις επί αυτού του θέματος. Οι ξενοδόχοι και οι τουριστικοί πράκτορες, που φυσικά θέλουν πελατεία, λένε «ελάτε τώρα και τι έγινε, ακόμα και αν κολλήσουν μερικοί δεν μπορεί να ακυρώσουμε όλη τη σεζόν και να καταστραφούμε». Ακόμα και οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δυσκολεύονται όταν τους ρωτάς στο συγκεκριμένο θέμα και ας είναι οι πρώτοι που θα εκτεθούν σε κίνδυνο αν κάτι πάει στραβά. Αν οι έλεγχοι δυσκολέψουν τα ταξίδια, τότε θα έρθουν λιγότεροι τουρίστες και τότε θα έχουμε μεγαλύτερη ανεργία και άρα ακόμα και οι συνδικαλιστές δυσκολεύονται να μιλήσουν. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Μια τουλάχιστον πιο ειλικρινή απάντηση μου δίνει σε σημερινό ρεπορτάζ στην «Εφ.Συν,.» ο πρόεδρος του Παγκρήτιου Συλλόγου Διευθυντών Ξενοδοχείων Δημήτρης Κουμπαράκης: «Όταν ο υπουργός Τουρισμού αρχικά μίλησε για το τεστ εντός 72 ωρών, εμείς είπαμε ότι αυτό δεν είναι αρκετό και πως έπρεπε να θεσμοθετηθεί τεστ την ίδια μέρα που πρόκειται κάποιος να πετάξει. Τελικά πάμε στη λύση “καθόλου τεστ” και αυτό είναι προφανώς επικίνδυνο. Δείχνουν ότι έχουν να διαλέξουν μεταξύ του κινδύνου για αυξημένα κρούσματα, ίσως και θανάτους από τη μία και της οικονομικής ύφεσης και της ανεργίας από την άλλη. Και είναι προφανές ότι διαλέγουν το πρώτο».

Θέλετε να το ξαναγράψω;

Οικονομική ύφεση ή κίνδυνος για κρούσματα και θανάτους; Η απάντηση είναι κίνδυνος για κρούσματα και θανάτους. Εξάλλου, το ίδιο είπε και ο κ. Σόιμπλε προ ημερών όταν ρωτήθηκε για το πόσο μπορεί να σταματήσει η οικονομία για να προστατευτούμε από τον ιό: «Δεν υποχωρούν όλα μπροστά στην ανθρώπινη ζωή» είπε. Καταλάβατε φαντάζομαι.

Και αν υποψιάζεστε πως κάπου εδώ έρχεται μια παράγραφος για τον ταξικό χαρακτήρα των πολιτικών επιλογών, πολύ καλά το υποψιαστήκατε και ήδη αυτή την παράγραφο διαβάζετε. Ποιος κινδυνεύει περισσότερο λέτε; Ο πλούσιος βορειοευρωπαίος που θα έρθει στην ακριβοπληρωμένη του σουίτα και θα μπορέσει ακόμα και μες στην πανδημία να νοικιάσει ένα κομμάτι ελληνικής παραλίας σε ακόμα πιο prive καταστάσεις απ’ ο,τι τα προηγούμενα χρόνια, πλήρως απομονωμένος από τον έξω κόσμο ή ο μεσοαστός που θα νοικιάσει ένα δωμάτιο και θα είναι μέσα στις ορδές του all inclusive μαζί με τις υπόλοιπες φυλές του Ισραήλ;

Και κάτι ακόμα για την αγαπημένη μας Ευρωπαϊκή Ένωση, το «κοινό μας σπίτι» όπως μας τα έπρηξαν χρόνια τώρα να την αποκαλούμε οι Μενουμευρώπηδες. Δικαιούμαι να ρωτήσω τι θα γινόταν αν ήταν ανάποδα τα πράγματα και αν ήταν τούμπα ο χάρτης; Αν δηλαδή με κάποιο μαγικό τρόπο οι φτηνές και απολαυστικές διακοπές όλων των Ευρωπαίων δεν ήταν στον ευρωπαϊκό νότο αλλά στον βορά, τότε τι θα γινόταν; Αν υποθέσουμε ότι όλοι οι Έλληνες ονειρευόμασταν να περάσουμε Ιούλιο και Αύγουστο στις μπυραρίες της Βαυαρίας και δίπλα στα νούφαρα των γερμανικών λιμνών τι μέτρα θα έπαιρναν οι Γερμανοί για να μας αφήσουν να περάσουμε τα σύνορά τους; Θα υποχρέωναν, λέτε, τις υπόλοιπες χώρες να υποβάλλουν σε τεστ τους ταξιδιώτες τους πριν την αναχώρηση;

(Αν έχετε πάντως απορία, οι Γερμανοί για το Octoberfest, τη δική τους τουριστική ατραξιόν, το μεγαλύτερο φεστιβάλ μπύρας στον κόσμο που γίνεται τον Οκτώβριο, πήραν από τώρα την απόφαση να το ακυρώσουν γιατί φοβούνται τον συνωστισμό και τον κορονοϊό. «Το ρίσκο είναι υπερβολικά μεγάλο», είπε ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βαυαρίας. Αλλά στην Ελλάδα μια χαρά, δεν τρέχει τίποτα μπορούν να έρθουν άφοβα και χωρίς τεστ).

Και το κόστος;

Δείτε και κάτι ακόμα. Το κόστος των ελέγχων, των τεστ, της όλης διαδικασίας αν υποθέταμε ότι πείθαμε την Κομισιόν, θα το αναλάμβαναν οι ίδιοι οι τουρίστες και οι χώρες προέλευσης. Συνεπώς θα επιμεριζόταν σε κάθε χώρα που θα ήθελε να στείλει τους ταξιδιώτες προς τον νότο και βασικά κυρίως προς την Ελλάδα αφού Ιταλία και Ισπανία είναι ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού. Τώρα το κόστος των (δειγματοληπτκών έστω) ελέγχων θα το αναλάβουν εξ ολοκλήρου οι χώρες υποδοχής, δηλαδή κυρίως η Ελλάδα. Από αυτό και μόνο μπορείτε να καταλάβετε πόσο «δειγματοληπτικοί» θα είναι οι έλεγχοι. Και πάλι ριγμένη η φτωχή Ελλάδα. «Αν θέλετε τουρισμό απλά σκάστε και ανοίξτε τις πόρτες».

Και οι Έλληνες κύριε;

Και οι δικές μας διακοπές; Μέσα σε αυτό το κλίμα πώς θα πας εσύ διακοπές, που σε καλεί μάλιστα και ο υπουργός να το κάνεις υποσχόμενος ευρύτερα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού; Και ποιους θα συναντήσεις εκεί που θα πας; Και τι υγειονομικές υποδομές θα έχει εκεί που θα πας και ποιον θα πρωτοκαλύψουν όταν γίνει το κακό, εσένα ή τους τουρίστες από τα «ξενοδοχεία καραντίνας»; Είσαι σίγουρος ότι η δική σου ζωή θα μετράει το ίδιο με ενός Γερμανού ή ενός Βρετανού πολίτη που ο θάνατός του μπορεί να έχει επίπτωση στη διεθνή μας εικόνα και να λεκιάσει τον μύθο της ασφαλούς χώρας που τόσο πολύ μας πιπίλισαν το κεφάλι ότι είμαστε;

Και οι άνθρωποι που ζουν στους τουριστικούς προορισμούς;

Εδώ στην Κρήτη, στο Ηράκλειο είχαμε πρόσφατα μια αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής (τρομάρα της) που μας έλεγε ότι φοβάται ότι οι μετανάστες θα έρθουν και θα κολλήσουν μεταδοτικές ασθένειες τα παιδιά μας. Αλήθεια, τώρα πού χάθηκε η κυρία Σπανάκη; Τώρα δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μας που θα έρθουν οι ορδές των τουριστών χωρίς τεστ; Η μήπως επειδή αυτοί πληρώνουν δεν τρέχει τίποτα; Αν είναι καλά τα έσοδα στα ξενοδοχεία δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μας;

Τα παιδιά μας που παρεμπιπτόντως τα στείλατε ήδη στα Γυμνάσια και στα Λύκεια και από την 1η Ιουνίου θα τα στείλετε και στα Δημοτικά. Και από τις 15 Ιουνίου και μετά, θα είναι δίπλα δίπλα το ένα στο άλλο. Το παιδί π.χ. του λογιστή με το παιδί του ξενοδοχοϋπάλληλου που ο ίδιος έχει έρθει σε επαφή με όλους τους τουρίστες στο ξενοδοχείο. Και που φυσικά για να δουλέψει τα εξοντωτικά ωράρια που του επιβάλλουν θα αναγκαστεί να το αφήσει και στη γιαγιά και στον παππού το παιδί για να κολλήσουν τελικά και εκείνοι, που είναι στις ευπαθείς ομάδες.

Μακάρι να βγω ψεύτης και να είμαι υπερβολικός σε όλα τα παραπάνω. Το ρισκάρετε όμως;

Μην απαντήσετε. Η απάντηση είναι ναι, το ρισκάρετε.

Όχι επειδή το θέλετε, επειδή έτσι αποφάσισαν για σας και δεν έχετε άλλη επιλογή.

Και εσύ τί προτείνεις;

Αν διαβάσατε μέχρι εδώ ίσως να διατρέχει τη σκέψη σας το ερώτημα κι εσύ τι προτείνεις. Τι θα έκανες στη θέση τους; Δεν θα το αφήσω αναπάντητο. Πάμε λοιπόν.

  1. Τεστ σε όλους και όσο γίνεται πιο κοντά στην ώρα αναχώρησης. Εξάλλου πια το κόστος πέφτει δραματικά, στη Γερμανία πωλούνται προς 18 ευρώ χονδρική. Αν θέλει κάποιος να έρθει θα έρθει με τους δικούς μας κανόνες. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά «covid-free» χώρα. Όχι αυτή που πληρώνει καταχωρήσεις για να φωνάξει ότι είναι ασφαλής, αλλά αυτή που πραγματικά φροντίζει να μείνει ασφαλής. Οι αυστηροί κανόνες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς όφελός μας. Και επικοινωνιακά – εμπορικά. Για όσους έχουν μυαλό. Και όποιος θέλει ας έρθει αλλά με αυτούς τους όρους. Οι άλλοι ας μην έρθουν.
  2. Και αν δεν έρθουν θα έχουμε περισσότερα κλειστά ξενοδοχεία και ανεργία. Η απάντηση είναι μία. Ουσιαστική στήριξη της εργασίας και όχι με ψευτοεπιδόματα και επιδότηση ευέλικτων ωραρίων που μάλιστα φτάνουν μόνο μέχρι την κάλυψη του κατώτατου μισθού. Οχι με τη θεσμοθέτηση της ευέλικτης εκ περιτροπής εργασίας στα ξενοδοχεία που επί της ουσίας ανακοινώθηκε χθες. Αν αποφάσιζες ως κράτος να πληρώσεις εξ ολοκλήρου τους κανονικούς μισθούς που θα χάσουν οι άνθρωποι αυτοί, δεν θα ήταν «χάρη». Θα ήταν επένδυση για τη διατήρηση της «βαριάς σου βιομηχανίας» και την επόμενη χρονιά χωρίς να βάλεις σε κίνδυνο τους ανθρώπους σου. Αυτούς που θέλεις και το 2021 και το 2022 να παράξουν και πάλι υψηλό τουριστικό προϊόν, όταν θα έχει περάσει το κακό.
  3. Το ρίσκο που παίρνουμε είναι μεγαλύτερο από το μπόι μας. Ακόμα και με οικονομίστικη λογική τύπου Σόιμπλε η οικονομική ζημιά από μια πιθανή έξαρση των κρουσμάτων είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δαπάνη για κάλυψη μισθών. Δείτε την Ιταλία. Στην αρχή της πανδημίας έκλεινε τα καφέ αλλά άφηνε ανοιχτές τις βιομηχανικές της μονάδες με τους χιλιάδες εργαζόμενους να συνωστίζονται στα εργοστάσια και στα λεωφορεία για να πάνε και να έρθουν από τις δουλειές τους. Εκριναν πως η ζημιά θα ήταν τεράστια αν κλείσουν τα εργοστάσια αλλά μετά η ζημιά έγινε καταστροφή. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί τέτοιες βιομηχανίες δεν είχαμε. Η δική μας «βιομηχανία» ανοίγει τώρα. Αποφεύγουμε να βάλουμε αυστηρούς κανόνες για να περιορίσουμε τη ζημιά ρισκάροντας με μια ενδεχόμενη καταστροφή. Όποιος βλέπει μπροστά θα έπρεπε τώρα να προλαμβάνει, όχι αργότερα να τρέχει να καλύψει τα σπασμένα. Διαφημιζόμαστε ως χώρα Covid free διακινδυνεύοντας να γίνουμε χώρα όπου ο ιός θα κυκλοφορεί ελεύθερα, δηλαδή free Covid.

Πηγή: dionellis.gr