Πρόσφατα διαβάσαμε την είδηση ότι στην περιφέρεια του Κιέβου στην Ουκρανία απαγορεύτηκε η διδασκαλία της Ρωσικής γλώσσας στην προσχολική και στη δημόσια σχολική εκπαίδευση, πράγμα που αποτελεί και τυπική παράβαση του άρθρου 10 του Ουκρανικού συντάγματος που θεωρεί ότι «Στην Ουκρανία η ελεύθερη ανάπτυξη, χρήση και προστασία της Ρωσικής και των άλλων γλωσσών των εθνικών μειονοτήτων της Ουκρανίας είναι εγγυημένη» ενώ μέχρι το 2019 η Ρωσική απολάμβανε τα δικαιώματα της επίσημης γλώσσας σε μια σειρά από περιφέρειες της Ουκρανίας. Ο καθ΄ ύλην αρμόδιος Βαντίμ Βάσιλτσουκ, πρόεδρος της επιτροπής του Συμβουλίου για την εκπαίδευση, δήλωσε ότι το μέτρο «θα αποτρέψει την κλιμάκωση των εντάσεων στην κοινωνία και θα ενισχύσει την προστασία του χώρου της εκπαίδευσης στο Κίεβο από τις υβριδικές δραστηριότητες του εχθρικού κράτους» προσθέτοντας ότι «Η γλώσσα έχει σημασία και, σε καιρό πολέμου, είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας».

Εικόνα από την καταστροφή του αγάλματος του μεγάλου Ρώσου ποιητή Αλεξάντερ Πούσκιν στις 11 Οκτωβρίου 2022 στο Κίεβο.

Ο διαβόητος Πέτρο Ποροσένκο, πρόεδρος της Ουκρανίας πριν τον Ζελένσκι, πριν τη λήξη της θητείας του πέρασε ένα νόμο που στην ουσία[1] αποσκοπούσε στην εξάλειψη της Ρωσικής γλώσσας από τους Ρωσόφωνους της Ουκρανίας, οι οποίοι στην απογραφή του 2001 (τη μοναδική που έχει γίνει στην Ουκρανία από την πρόσφατη ανεξαρτησία της) αποτελούσαν περίπου το 30% του πληθυσμού ενώ ήταν η πλειοψηφία στη νότια και ανατολική Ουκρανία. Ο νόμος αυτός εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση Ζελένσκι φέτος τον Ιανουάριο, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες ακόμη και αυτών των αρμόδιων οργάνων της ΕΕ ως αντίθετος με τα κεκτημένα του Ευρωπαϊκού δικαίου (πράγμα που φυσικά έχει “ξεχαστεί” εντελώς σήμερα).

Όμως, τι αξία μπορεί να έχουν οι διαμαρτυρίες όταν κοτζάμ σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας της Ουκρανίας, ο επίσης διαβόητος Αλεξέι Ντανίλοβ δηλώνει ότι «Η Ρωσική γλώσσα πρέπει να εξαφανιστεί εξ ολοκλήρου από τις περιοχές μας καθώς αποτελεί στοιχείο της Ρωσικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου του πληθυσμού μας».

Είναι βέβαια γνωστό ότι ήδη πριν από τον Φεβρουάριο του 2022 οι κάτοικοι των Ρωσόφωνων περιοχών αντιμετώπιζαν σοβαρές ποινές εάν μιλούσαν στη μητρική τους γλώσσα. Ο ανεξάρτητος Αμερικανός δημοσιογράφος Πάτρικ Λάνκαστερ, που μεταδίδει ζωντανά από τις υπό Ρωσικό έλεγχο περιοχές, είχε ανεβάσει στις 25 Μαρτίου τη συζήτησή του με μια γιαγιά από το χωριό Σαρτανά στην περιοχή της Μαριούπολης (Ελληνικής καταγωγής μάλιστα), η οποία ανέφερε με παράπονο τα πρόστιμα που της είχαν επιβληθεί, όπως και στην ταμία, επειδή στο σούπερ μάρκετ καλησπερίστηκαν στη μητρική τους γλώσσα, τα ρωσικά. Υποθέτω ότι αν δεν ήταν γιαγιά, θα την είχε περιλάβει το σύνταγμα Αζόφ.

Πλέον τα βιβλία που είναι γραμμένα στη Ρωσική έχουν αποσυρθεί από σχολεία και βιβλιοθήκες και έχουν σταλεί για πολτοποίηση. Μάλιστα ορισμένα εθνικιστικά Ουκρανικά sites αναφέρουν με υπερηφάνεια ότι τώρα ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι θα καταλήξουν εκεί που τους αναλογεί, επειδή θα μετατραπούν σε χαρτί τουαλέτας.

Αλλά εδώ δεν μας ενδιαφέρει η περίπτωση της Ουκρανίας, που έχει σταματήσει να μας εκπλήσσει με τα νεοναζιστικά κρεσέντα των ιθυνόντων της, αλλά η περίπτωση της Λετονίας, η οποία θεωρείται μια τυπική και αναπτυγμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα στον ύμνο που της πλέκει η Wikipedia διαβάζουμε: «Η Λετονία είναι μια ανεπτυγμένη χώρα, με προηγμένη οικονομία υψηλού εισοδήματος- κατατάσσεται πολύ ψηλά στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης. Έχει ευνοϊκές επιδόσεις στις μετρήσεις των πολιτικών ελευθεριών, της ελευθερίας του Τύπου, της ελευθερίας του διαδικτύου, της δημοκρατικής διακυβέρνησης, του βιοτικού επιπέδου και της ειρήνης».

Πριν περάσουμε στο πιο πρόσφατο παράδειγμα καταστολής στα δικαιώματα στη χρήση της μητρικής τους γλώσσας των Ρωσόφωνων πληθυσμών της Λετονίας, να υπενθυμίσουμε ότι πρόσφατα ο πρέσβης στη Ρωσία αυτής της υποδειγματικής «Ευρωπαϊκής δημοκρατίας», Maris Riekstins, επισκέφθηκε το χωριό Bobrovka στην περιοχή Omsk και εκεί, μιλώντας προς τους δημοσιογράφους, έκανε εκπληκτικές δηλώσεις όταν ρωτήθηκε γιατί η κυβέρνησή του γκρεμίζει τα μνημεία που έχουν αφιερωθεί στη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά των Χιτλερικών ορδών. Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε για τη χώρα του ότι, επειδή η Ρωσία λέει ότι η ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία αποτελεί συνέχεια εκείνου του πολέμου κατά των Χιτλερικών, η Λετονία καταστρέφει τώρα τα αγάλματα που είχαν στηθεί προς τιμήν του Κόκκινου Στρατού στις μάχες κατά των Χιτλερικών, αφού αντιτίθεται στη Ρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία. Έμμεσα δηλαδή λέει ότι όπως η Λετονία ήταν με την πλευρά του Χίτλερ τότε, έτσι και τώρα είναι με την πλευρά των σημερινών υποστηρικτών του[2].

Λετονοί βετεράνοι του Β’ ΠΠ παρελαύνουν στη Ρίγα τραγουδώντας θούρια των SS

Ως γνωστόν, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο 140,000 Λετονοί κατατάχθηκαν στα SS και πολέμησαν στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου βρήκαν τον θάνατο 50,000 από αυτούς, όπως επισημαίνει η Ισραηλινή Haaretz σε ρεπορτάζ της για τις ναζιστικές λαμπαδηδρομίες που κάθε Μάρτιο οργανώνουν οι ναζί στη Ρίγα προς τιμήν των Λετονών SS του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι μόλις τον Σεπτέμβριο του 2019, ο Λετονός υπουργός άμυνας Artis Pabriks είχε δηλώσει ότι: «Οι Λετονοί Λεγεωνάριοι [ΣΗΜ. εννοεί αυτούς που στρατεύθηκαν στο πλευρό των Χιτλερικών] αποτελούν την τιμή του Λετονικού λαού και Κράτους. Θα τιμούμε την μνήμη των λεγεωναρίων που έπεσαν και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να την αμαυρώσει. Είναι καθήκον μας να τιμούμε αυτούς τους Λετονούς πατριώτες από τα βάθη της ψυχής μας».

Αλλά, ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Η Λετονία ανεξαρτητοποιήθηκε το 1991. Αν και το “Λαϊκό Μέτωπο” της Λετονίας που ηγήθηκε της μετάβασης στην ανεξαρτησία της χώρας είχε ως θέση του ότι όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι της Λετονίας θα μπορούσαν να γίνουν πολίτες αυτής της χώρας των 1,9 εκατομμυρίων κατοίκων—άλλωστε οι κάτοικοι αυτοί είχαν δικαίωμα ψήφου στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της χώρας—η κυβέρνηση πέτυχε τον αποκλεισμό της απόλυτης πλειοψηφίας (!) του πληθυσμού εισάγοντας ως προϋπόθεση για να αποκτήσει υπηκοότητα ένας πολίτης να ήταν αυτός ή οι απόγονοί του πολίτες της ανεξάρτητης (προ του 1940) Λετονίας.

Εννοείται ότι οι “μη-πολίτες” στερούνταν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι το οποίο προοριζόταν για εκείνους στις φλέβες των οποίων κυλούσε γνήσιο Λετονικό αίμα, όπως οι εικονιζόμενοι απόμαχοι των SS. Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ την άγνοιά μου για τους τρόπους ελέγχου της φυλετικής καθαρότητας των πολιτών από το Λετονικό κράτος. Για παράδειγμα, πόσο ποσοστό των προγόνων του πρέπει να έχει γνήσιο “Λετονικό” αίμα για να θεωρηθεί κάποιος ότι όντως είναι απόγονος Λετονών;

Εννοείται ότι οι αποκλεισμένοι από δικαιώματα κάτοικοι ήταν βασικά οι Ρωσόφωνοι. Βέβαια, στη συνέχεια, οι υπόλοιποι μόνιμοι κάτοικοι, μη-πολίτες, που παρέμειναν στη χώρα παρά τις διακρίσεις και διώξεις, απέκτησαν και αυτοί το δικαίωμα να γίνουν πολίτες μετά από μια σειρά…εξετάσεων ενώ και τα παιδιά κάτω των 15 ετών απέκτησαν αργότερα επίσης δικαιώματα πολίτη. Το 2015, σύμφωνα με την Wikipedia, υπήρχαν ακόμη περίπου 290,000 μη-πολίτες (14.1% των μόνιμων κατοίκων) οι οποίοι στερούνταν υπηκοότητας τόσο της Λετονίας όσο και οποιασδήποτε άλλης χώρας και δεν είχαν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές.

Δύο παρατηρήσεις πριν προχωρήσουμε: Αντίστοιχα ισχύουν και για την Εσθονία όσο αφορά τους πολίτες χωρίς υπηκοότητα[3]. Και επίσης, άλλη μία απόδειξη της μεροληψίας που επιδεικνύει η Wikipedia στην παροχή πληροφοριών, αποτελεί η συνύπαρξη στο ίδιο άρθρο των επαίνων για τις ελευθερίες που απολαμβάνουν οι πολίτες της «αναπτυγμένης» Λετονίας, της τεράστιας δημοκρατικότητας και σεβασμού στις ανθρώπινες ελευθερίες που επιδεικνύει αυτή η χώρα αφενός και της εν τάχει και ασχολίαστης παρουσίασης της περίπτωσης των “μη-πολιτών” καθώς και της αποσιώπησης της αποδοχής και ενθάρρυνσης των ναζί από την κυβέρνηση της χώρας αλλά και της καταπάτησης των δικαιωμάτων στη γλώσσα του Ρωσόφωνου πληθυσμού αφετέρου.

Πρόσφατα απαγορεύτηκε και στη Λετονία η χρήση και διδασκαλία της Ρωσικής γλώσσας. Τα τελευταία νέα που μας έρχονται από την χώρα αυτή είναι κωμικοτραγικά: Μια σειρά από σχολεία δεν θα λειτουργήσουν επειδή οι δάσκαλοι σε αυτά αποκλείστηκαν στις πρόσφατες …εξετάσεις στα Λετονικά που επιβλήθηκαν από το κράτος. Μεταφράζω την είδηση από την “Πράβδα”, την εφημερίδα του ΚΚΡΟ, η οποία με τη σειρά της την έχει πάρει από το Baltnews.

………………………………………………………..

ΣΚΛΗΡΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ

Pravda, No. 126 11-14 Νοεμβρίου 2022

Της Ilga VETROVA.

Οι μαθητές στη Λετονία, αναφέρει το Baltnews.com, έλαβαν ουσιαστικά μια δεύτερη περίοδο διακοπών: τα μαθήματα έπρεπε να ακυρωθούν λόγω της θέσης σε διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών που απέτυχαν στο κρατικό τεστ γλωσσομάθειας.

Η Δημοκρατία διεξάγει ελέγχους σε σχέση με τις τροποποιήσεις του εκπαιδευτικού νόμου, οι οποίες τέθηκαν σε ισχύ στις 25 Οκτωβρίου. Σύμφωνα με τους νέους όρους, η πρωτοβάθμια και προσχολική εκπαίδευση πρέπει να περάσει στη λετονική γλώσσα εντός τριών ετών.

Ιδού τι λέει, για παράδειγμα, η επικεφαλής του τμήματος εκπαίδευσης του δημοτικού συμβουλίου του Salaspils, Inga Elksne: “Στο βασικό σχολείο του Salaspils (που βρίσκεται κοντά στη Ρίγα. – σ.σ.), αμέσως [μετά την τροποποίηση του νόμου], στις 25 Οκτωβρίου, το κρατικό κέντρο γλωσσών πραγματοποίησε έλεγχο. Οι επιθεωρητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πέντε από τους 11 εκπαιδευτικούς δεν είχαν το απαιτούμενο επίπεδο γνώσης της λετονικής γλώσσας. Και σύμφωνα με τις αλλαγές στο νόμο, σε αυτή την περίπτωση, ο διευθυντής πρέπει να θέσει αμέσως τους εκπαιδευτικούς σε διαθεσιμότητα από την εργασία τους για τρεις μήνες. Στο διάστημα αυτό, πρέπει να βελτιώσουν τις γνώσεις τους στο απαιτούμενο επίπεδο Γ1, να περάσουν τις εξετάσεις και μετά θα μπορέσουν να επιστρέψουν στο σχολείο”.

Όπως σημειώνει η επικεφαλής του συνδικάτου των εργαζομένων στην εκπαίδευση Inga Vanaga, τέτοιες εξετάσεις διεξάγονται σε όλη τη Λετονία σε όλα τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία. Κατά τη γνώμη της, η απόφαση του υπουργείου να μεταφέρει την εκπαίδευση στη λετονική γλώσσα είναι “εννοιολογικά σωστή”, ωστόσο, πριν τη λήψη της, ήταν απαραίτητο να διαπιστωθεί η πραγματική κατάσταση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. “Εμείς, ως συνδικαλιστική οργάνωση, βλέπουμε ότι ούτε οι πολιτικοί στο κοινοβούλιο ούτε οι υπάλληλοι στο υπουργείο προβληματίστηκαν από αυτό. Αλλά ήταν απαραίτητο πρώτα να καταλάβουμε πόσοι εκπαιδευτικοί πρέπει να επιμορφωθούν και ποια θα είναι η κατάσταση στα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς”, δήλωσε η Vanaga.

Το Σαϊμά (Λετονικό κοινοβούλιο) υιοθέτησε σκληρές τροπολογίες με στόχο την εξάλειψη της ρωσικής γλώσσας, το Κρατικό Κέντρο Γλώσσας χαιρέτησε πάραυτα [τις αποφάσεις και έσπευσε να τις εφαρμόσει] και τώρα οι εκπαιδευτικοί απομακρύνονται από την εργασία τους και οι μαθητές από τη μελέτη. Προφανώς, οι γονείς των μικρών παιδιών θα πρέπει να τα πάρουν από τους παιδικούς σταθμούς…

[1] Δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά, επειδή δεν είναι ο σκοπός αυτού του άρθρου η ιστορική αναδρομή στην προσπάθεια των αρχών του Κιέβου να εξαλείψουν τη Ρωσική γλώσσα.

[2] Η ακριβής διατύπωσή του ήταν μάλλον χειρότερη: “Πρόκειται για τη συνέχεια του πολέμου που έλαβε χώρα στα μέσα του περασμένου αιώνα – του αγώνα κατά του φασισμού. Δεν θα κρατήσουμε τέτοια σύμβολα στην πατρίδα μας, επειδή είμαστε εναντίον αυτού του πολέμου”.

[3] Η υπηρεσία προσφύγων του ΟΗΕ έχει αφιερώσει ένα φυλλάδιο σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις των μη-πολιτών της Λετονίας και Εσθονίας

Είναι σαφές ότι από την αρχή η Ρωσία προσπάθησε, έστω και αν αυτό μεγένθυνε τις δικές της απώλειες, να περιοριστεί σε εντελώς στρατιωτικούς στόχους μέσω «χειρουργικών» χτυπημάτων. Οι απώλειες σε αμάχους από Ουκρανικής πλευράς είναι πραγματικά αμελητέες σε σύγκριση με το μέγεθος των επιχειρήσεων–μια σύγκριση με τις απώλειες των Ιρακινών αμάχων κατά την αντίστοιχου χρόνου διάρκεια των Αμερικανικών επιχειρήσεων στο Ιράκ (εκατό φορές περισσότεροι άμαχοι νεκροί και σακατεμένοι) το αποδεικνύει.

Αντίθετα, η Ουκρανία από την αρχή επιδιώκει να εμπλέξει τη Ρωσία σε ολοκληρωτικό πόλεμο, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει το ΝΑΤΟ σε άμεση επέμβαση–πράγμα που πάντα ήταν ο υπ’ αριθμόν ένα στρατηγικός στόχος της Ουκρανίας. Οι Ουκρανικοί βομβαρδισμοί αποκλειστικά αμάχων στο Ντονμπάς, στη Ζαπορίζια και στην Χερσώνα αποτελούν μόνιμο και καθημερινό φρικιαστικό “φόντο” αυτού του πολέμου.

Η Ρωσία σπατάλησε πολύ χρόνο και έκαψε τη στρατηγική πρωτοβουλία που διέθετε χάριν της επιδίωξής της να βρεθεί κάποιος τρόπος συμφωνίας με την Ουκρανία. Κατά τη γνώμη μου, οι πράξεις της Ρωσίας δεν συμβαδίζουν με τις εκτιμήσεις που (είναι η αλήθεια, μόνο τελευταία) διατυπώνει ο Πούτιν ότι η Δύση πάντα αποσκοπούσε στη διάλυσή της ως κράτος. Η Ρωσία οδηγήθηκε σε άσχημη θέση άμυνας επειδή παρέμεινε αναποφάσιστη (και παραμένει ενδεχομένως ακόμη) για τον χαρακτήρα αυτού του πολέμου. Ναι, οι Δυτικοί υποδαυλίζουν και ενισχύουν με κάθε τρόπο την αυτοκτονική συμπεριφορά της Ουκρανίας. Αλλά είναι η υποχωρητικότητα και η προτάσεις καλής θέλησης προς ώτα μη ακουόντων ο τρόπος χειρισμού αυτής της κατάστασης;

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα «Ρωσικής αυτοσυγκράτησης» που κατέληξε μπούμερανγκ σε βάρος της Ρωσικής «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης» είναι η άρνηση της Ρωσίας να χτυπήσει γέφυρες και σιδηροδρομικούς κόμβους, εκτός και αν εκεί βρισκόταν άμεσα συγκεντρωμένο στρατιωτικό υλικό. Ουσιαστικά, μεγάλο μέρος των μεταφορών των εφοδίων από τη Δύση προς το μέτωπο διεξαγόταν και διεξάγεται χωρίς σοβαρή παρεμπόδιση, στο όνομα του να μην πληγεί η Ουκρανική πολιτική υποδομή, τη στιγμή που η Ουκρανία πλήττει όσο περισσότερο μπορεί τις αντίστοιχες Ρωσικές υποδομές, όχι μόνο στο Ντονμπάς και τη Χερσώνα, αλλά και στην Κριμαία, στο Μπέλγκοροντ και στο Κουρσκ.

Όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις έχουν εντοπίσει από τις αρχές του καλοκαιριού ότι οι Ρωσικές δυνάμεις στην ξηρά ήταν πολύ αδύνατες και δε θα μπορούσαν να κρατήσουν το μέτωπο σε περίπτωση Ουκρανικής αντεπίθεσης. Ρώσοι στρατηγοί είχαν ζητήσει επιστράτευση εδώ και μήνες προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Αντ’ αυτού, μακαρίως οι Ρωσικές αρχές μοίραζαν Ρωσικά διαβατήρια στους κατοίκους της περιοχής του Χαρκόβου και ο Ρωσικός προπαγανδιστικός μηχανισμός διαφήμιζε τις νέες πινακίδες κυκλοφορίας που έμπαιναν στα αυτοκίνητα των κατοίκων της περιοχής του Ίζιουμ, σύμφωνα με τις οποίες αυτά πλέον ανήκαν σε μια νέα περιοχή—του Χαρκόβου—στο Ρωσικό σύστημα ταξινόμησης.

Αυτές τις μέρες εκδηλώνεται ένα κύμα περιστολής των Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων σε πολλές πόλεις της Ρωσίας με στόχο τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν να δοθούν για την ενίσχυση του στρατού, κυρίως σε είδη πρώτης ανάγκης για τους στρατιώτες. Μοιάζει αυτή η πρωτοβουλία να έχει ενοχλήσει τόσο την Ρωσική προεδρία όσο και το υπουργείο άμυνας. Η αιτία είναι ότι κάτι τέτοιο θα διαταράξει την εικόνα της “κανονικότητας” που καλλιεργείται από τον Ρωσικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, η οποία συνεχίζεται ακόμη και μετά από όλα όσα έχουν συμβεί. Ενώ στην πραγματικότητα, η πρωτοβουλία αυτή ακριβώς έρχεται να φέρει σε επαφή το Ρωσικό κοινό με την πραγματικότητα, ζητώντας του να «συνεισφέρει».

Κατά την πρόσφατη μερική επιστράτευση αναφέρθηκαν πάμπολλα περιστατικά όπου εκατοντάδες επίστρατοι παρατιόντουσαν στη γη του πουθενά, στο ύπαιθρο ή σε ακίνητα τραίνα, για μέρες, χωρίς φαγητό και κρεβάτια. Επίσης πάρα πολλά περιστατικά ελλιπούς εφοδιασμού, τον οποίο οι στρατιώτες έπρεπε να προμηθευτούν από ιδιωτικές πηγές.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι ο Ρωσικός κρατικός μηχανισμός δεν το έχει πάρει απόφαση ότι διεξάγεται ΠΟΛΕΜΟΣ. Καλώς ή κακώς όμως, πόλεμος διεξάγεται και δεν έχει νόημα, από τη στιγμή που αυτός διεξάγεται και η Ουκρανική πλευρά όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να συζητήσει, αλλά απαιτεί και την άνευ όρων συνθηκολόγηση της …Ρωσίας, να συντηρείται μια επίφαση «κανονικότητας», που τελικά μόνο κακό προκαλεί στην κοινωνία, όταν αυτή τελικά συνειδητοποιεί πώς έχουν τα πράγματα.

Τα χαστούκια που δέχεται αυτός ο “Ρωσικός” τρόπος διεξαγωγής του πολέμου έρχονται απανωτά, με τελευταίο την αχρήστευση της γέφυρας της Κριμαίας, που θα μπορούσε να έχει σοβαρότατες συνέπειες στον εφοδιασμό των στρατευμάτων της Χερσώνας όπου δίνεται μάχη επιβίωσης, ακόμη και αν αυτή η αχρήστευση κρατήσει λίγες ημέρες ή εβδομάδες[i]. Και να μην αναφερθούμε στην περίπτωση επίθεσης των Ουκρανών προς Μελιτόπολη και Μαριούπολη…

Θα συνέλθει η Ρωσική διοίκηση; Αν δεν σκοπεύει να το πράξει, τότε καλύτερα θα είναι να προχωρήσει στην άνευ όρων συνθηκολόγηση που ζητάνε οι Ουκρανοί. Τουλάχιστον έτσι θα σωθούν και κάποιες ζωές, έστω και αν ακολουθήσει εκατόμβη για τους Ρωσόφωνους πληθυσμούς που θα παραδοθούν στο έλεος των νεο-ναζί.

Διαφορετικά, είναι καιρός να δοθούν τα πραγματικά δεδομένα στον Ρωσικό λαό, να ενημερωθεί και να αποφασίσει αν η Ρωσία θα πολεμήσει στα σοβαρά για την ακεραιότητα της χώρας του. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν γίνεται να μείνει και η πίττα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.

[i] Νεότερη ανακοίνωση του υπουργείου μεταφορών εκτιμά ότι η σιδηροδρομική επικοινωνία θα αποκατασταθεί σήμερα στις 20:00 ώρα Μόσχας (και Ελλάδας).

Μόνο στην Αμερική, τη χώρα του οπορτουνισμού, μπορείς να ξυπνήσεις μια φθινοπωρινή Κυριακή και να δεις έναν τέτοιο τίτλο στην εφημερίδα, που κάποτε, αλλά όχι πια, ήταν η κορυφαία: “Οι ΗΠΑ ορκίστηκαν να υπερασπιστούν τις δημοκρατίες της Κεντρικής Αμερικής. Οι αυταρχικές κυβερνήσεις τους όμως είχαν άλλα σχέδια”.

Αγαπητοί αναγνώστες, σκεφτείτε το αυτό για λίγα λεπτά. Γελάστε ή κλάψτε, ή ίσως κάντε και τα δύο, όπως έκανα κι εγώ.

Τώρα μπορούμε να συζητήσουμε για το πώς ο δυτικός Τύπος μίλησε για τη σύνοδο κορυφής των μη δυτικών δυνάμεων στη Σαμαρκάνδη την περασμένη εβδομάδα και τι συνέβη όταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ρώσος πρόεδρος, συναντήθηκε με τον Σι Τζινπίνγκ και τον Ναρέντρα Μόντι, τους Κινέζους και Ινδούς ομολόγους του.

Για άλλη μια φορά διαπιστώνουμε ότι οι New York Times είναι απολύτως πρόθυμοι να μας πουν ότι η νύχτα δεν είναι σκοτεινή, ότι ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος και ότι το νερό δεν τρέχει από τις βρύσες. Για άλλη μια φορά οι κλίκες της ελίτ που εκπροσωπούν οι Times δεν θέλουν να καταλάβουμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι.

Η συγκέντρωση την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή στο Ουζμπεκιστάν ήταν η 22η σύνοδος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, μιας διάσκεψης ασιατικών και κεντροασιατικών εθνών που η Κίνα δημιούργησε το 2001 – ή το 1996, αν υπολογίσουμε έναν μικρότερο πρόδρομο που ονομάστηκε S-5. Επί του παρόντος, ο SCO έχει οκτώ μέλη – την Κίνα, τη Ρωσία, τις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, την Ινδία και το Πακιστάν – συν την παλιά Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών, τον Οργανισμό του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας και πολλούς παρατηρητές και “εταίρους διαλόγου”.

Η σύνοδος κορυφής της περασμένης εβδομάδας ήταν αξιοσημείωτη για μερικούς λόγους. Όπως αναμενόταν, το Ιράν και η Λευκορωσία καλωσορίστηκαν ως νέα μέλη, γεγονός που θα διευρύνει τον SCO σε 10 όταν προσχωρήσουν πλήρως. Η ένταξη της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς φέρνει το Ιράν σε αυτό που ισοδυναμεί με μια ολοένα και μεγαλύτερης επιρροής συνένωση ευρασιατικών εθνών, το ευθυγραμμίζει με την Πρωτοβουλία Ζώνης και Δρόμου του Πεκίνου και την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση της Μόσχας και επιτρέπει νέα μέσα υπέρβασης του καθεστώτος κυρώσεων που έχει επιβάλει η Ουάσινγκτον.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Τουρκία συμμετείχε ως ένας από τους εννέα εταίρους διαλόγου. Οι προθέσεις της Άγκυρας δεν είναι ακόμη σαφείς, καθώς σπάνια είναι σαφές τι θα κάνει στη συνέχεια ο πρόεδρος Ρετζέπ Ερντογάν, αλλά η παρουσία του ασταθούς Ερντογάν σε ένα φόρουμ μη δυτικών δυνάμεων εγείρει ερωτήματα σχετικά με τις μεσοπρόθεσμες δεσμεύσεις ενός μακροχρόνιου συμμάχου των ΗΠΑ, μέλους του ΝΑΤΟ και υποψήφιου για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η γη τελικά γυρίζει, είτε οι Αμερικανοί το αντιλαμβάνονται, είτε όχι.

Συνομιλίες Πούτιν-Σι

Οι μεγαλύτερες συμφωνίες στη Σαμαρκάνδη την περασμένη εβδομάδα προέκυψαν από τις συνομιλίες που είχε ο Πούτιν ατομικά με τον Σι και τον Μόντι. Να θυμάστε από εδώ και πέρα, ο Πάπας δεν είναι καθολικός και οι αρκούδες δεν αφοδεύουν στο δάσος.

Οι συνομιλίες Πούτιν-Σι ήταν η πολλοστή συνάντηση μεταξύ των δύο – πρέπει να έχουν φτάσει περίπου τις 40 συνόδους κορυφής μέχρι τώρα – αλλά ήταν η πρώτη τους πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλία μετά την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία τον περασμένο Φεβρουάριο και σηματοδότησε το πρώτο ταξίδι του Σι εκτός Κίνας μετά το χτύπημα της πανδημίας του Covid-19 το 2020.

Ιδού πώς ξεκίνησαν οι Times το ρεπορτάζ τους -από μεγάλη απόσταση, καθώς δεν είχαν κανέναν στη Σαμαρκάνδη- με τίτλο «Τα νεύματα του Πούτιν στις “ανησυχίες” του Σι και τα όρια της συνεργασίας τους»:

«Αντί να κάνουν μια επίδειξη ευρασιατικής ενότητας απέναντι στη Δύση, καθώς η Ρωσία αγωνιζόταν να ανακάμψει από την ταπεινωτική στρατιωτική υποχώρηση της περασμένης εβδομάδας στη βορειοανατολική Ουκρανία, οι δύο ηγέτες επέδειξαν ασυμφωνία στις δημόσιες δηλώσεις τους – και ο κ. Σι δεν έκανε καμία αναφορά στην Ουκρανία.

“Εκτιμούμε ιδιαίτερα την ισορροπημένη θέση των Κινέζων φίλων μας σε σχέση με την ουκρανική κρίση”, δήλωσε ο κ. Πούτιν σε τηλεοπτικές δηλώσεις κατά την έναρξη της συνάντησης. “Κατανοούμε τις ερωτήσεις και τις ανησυχίες σας σχετικά με το θέμα αυτό”».

Ερωτήματα και ανησυχίες, όρια, δυσαρμονίες: Ουάου. Υπάρχει πρόβλημα. Αυτό που έχουμε εδώ, αυτό που θέλουν οι Times να γνωρίζουμε, είναι τα σημάδια μιας μεγάλης ρήξης στην πολυδιαφημισμένη σινορωσική συνεργασία. Επιστρέφουμε στον Βλαδίμηρο τον απομονωμένο. Η ενασχόληση του Σι ήταν να ηρεμήσει τα νεύρα των άλλων παρευρισκομένων, που ήταν νευρικοί επειδή ο μεγαλομανής Ρώσος ηγέτης θα εισέβαλε την επόμενη φορά σε αυτούς:

“Η Κίνα επιδιώκει να προσφέρει ρητορικές διαβεβαιώσεις στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας που έχουν ανησυχήσει από τον πόλεμο στην Ουκρανία – μια εισβολή που προβλημάτισε ορισμένους ότι ο κ. Πούτιν είναι έτοιμος να χρησιμοποιήσει βία για να προσπαθήσει να ξαναχτίσει τη σοβιετική αυτοκρατορία”.

Τι χάος πρέπει να επικρατούσε στη Σαμαρκάνδη…

Ένας μοχθηρός επίδοξος τσάρος, ο καλύτερός του φίλος να του κάνει απλώς νεύματα και τα γόνατα των υπολοίπων να χτυπούν νευρικά γύρω από το τραπέζι των συσκέψεων.

Όλοι στρατεύτηκαν σε αυτή την κατεύθυνση. Η Wall Street Journal: Ο Πούτιν λέει ότι ο Σι Τζινπινγκ της Κίνας εξέφρασε “ανησυχίες” για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Politico: “Ο Πούτιν παραδέχεται ότι η Κίνα έχει “ερωτήσεις” και “ανησυχίες” για τον πόλεμο στην Ουκρανία”. CNBC: “Ο Πούτιν παραδέχεται ότι η Κίνα έχει ‘ανησυχίες’ για την εισβολή στην Ουκρανία”.

Πάντα αγαπούσα τα mainstream μέσα ενημέρωσης για την ποικιλομορφία τους, τη θαρραλέα αποφασιστικότητά τους να σκέφτονται τα πράγματα αυτόνομα και ανεξάρτητα και να τα λένε όπως αληθινά τα βλέπουν.

Αυτές οι ίδιες εφημερίδες και τα ίδια δίκτυα χτύπησαν για άλλη μια φορά μετά τη συνάντηση του Πούτιν με τον Μόντι. “Ξέρω ότι η σημερινή εποχή δεν είναι η εποχή του πολέμου”, σημείωσε ο Ινδός πρωθυπουργός. “Σήμερα θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε πώς μπορούμε να προχωρήσουμε στο δρόμο της ειρήνης”.

Απομόνωση της Ρωσίας στην παγκόσμια σκηνή

Ουάου και πάλι. Σε δύο προτάσεις ο Μόντι “υπογράμμισε τη διευρυνόμενη απομόνωση της Ρωσίας στην παγκόσμια σκηνή”, ανέφεραν οι Times. Και στη συνέχεια:

“Η τηλεοπτική κριτική του κ. Μόντι σε μια περιφερειακή σύνοδο κορυφής στο Ουζμπεκιστάν ήρθε μόλις μια μέρα αφότου ο κ. Πούτιν αναγνώρισε ότι ο Σι Τζινπίνγκ, ο ηγέτης της Κίνας, είχε “ερωτήσεις και ανησυχίες” σχετικά με τον πόλεμο.

Στο σύνολό τους, η απομάκρυνση από τον κ. Πούτιν από τους επικεφαλής των δύο πολυπληθέστερων χωρών του κόσμου -και οι δύο από τις οποίες έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση της ρωσικής οικονομίας απέναντι στις κυρώσεις της Δύσης- ακρωτηρίασε το μήνυμα του Κρεμλίνου ότι η Ρωσία απέχει πολύ από το να είναι ένας παγκόσμιος παρίας”.

Για άλλη μια φορά, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης συμπεριφέρθηκαν σαν μια καλά προβαρισμένη εκκλησιαστική χορωδία. Το Reuters έγραψε ότι ο Μόντι “επιτέθηκε” στον Πούτιν για το ζήτημα της Ουκρανίας. Το Newsweek -αυτοί οι ευαίσθητοι άνθρωποι- σημείωσε ότι ο Μόντι “αποφεύγει τον εναγκαλισμό με τον Πούτιν”.

Ο Πούτιν ο μη αγαπητός, ο Πούτιν, που είναι τελικά ένας παρίας. Επιπλέον, φαίνεται ότι η συνεργασία της Κίνας και της Ινδίας μετά την επέμβαση της 24ης Φεβρουαρίου ίσως οδεύει προς το τέλος της. Πάω στοίχημα ότι ο Πούτιν εύχεται να μην είχε περάσει ούτε καν κοντά από τη Σαμαρκάνδη, τόσο καταστροφική αποδείχθηκε η παρουσία του εκεί.

Ας ακολουθήσουμε τον παλιό μου κανόνα: Διαβάζουμε τους New York Times για να μάθουμε τι υποτίθεται ότι πρέπει να πιστεύουμε ότι συνέβη. Μετά πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τι συνέβη.

Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται να πάμε παραπέρα από την ιστοσελίδα του Κρεμλίνου, η οποία είναι πολύ καλή με τις μεταφράσεις και τις απομαγνητοφωνήσεις των σημαντικότερων περιστατικών, καθώς και μερικές ινδικές και κινεζικές πηγές.

Εδώ είναι η αναφορά του Kremlin.ru για τη συνάντηση Πούτιν-Σι και εδώ είναι η αναφορά της συνάντησης Πούτιν-Μόντι. Εδώ είναι ένα ρεπορτάζ για την πρώτη συνάντηση στην Global Times, την αγγλόφωνη εφημερίδα που εκδίδει η People’s Daily, και εδώ είναι η αναφορά που έδωσε στη δημοσιότητα το Νέο Δελχί για τη συνομιλία του Μόντι με τον Πούτιν.

Αυτές οι αναφορές και τα ρεπορτάζ ευθυγραμμίζονται, επιβεβαιώνοντας η καθεμία την ακρίβεια της άλλης. Αυτό που διαπιστώνουμε, πρώτον, είναι ότι τα αποσπάσματα που ο δυτικός Τύπος άρπαξε από τα μαλλιά και τα τράβηξε χιλιόμετρα μακριά, ήταν ριζικά αποκομμένα από τα συμφραζόμενα. Υπήρξε δηλαδή απολύτως προφανής πρόθεση των δυτικών ΜΜΕ να παραπλανήσουν τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές τους.

Βρίσκουμε, δεύτερον, τρίτον και τέταρτον, εκφράσεις φιλίας, υποσχέσεις αλληλεγγύης και δηλώσεις δέσμευσης στον κοινό σκοπό της οικοδόμησης της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων για την οποία έχουν μιλήσει ο Πούτιν και ο Σι, μαζί και χωριστά, από εκείνο το αξιοσημείωτο έγγραφο που εξέδωσαν από κοινού την παραμονή των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου στις αρχές Φεβρουαρίου.

Ο Σι προς τον Πούτιν, σύμφωνα με την αναφορά της Μόσχας:

“Μπροστά στις συνεχιζόμενες τρομερές παγκόσμιες αλλαγές που δεν έχουν υπάρξει ποτέ ξανά στην ιστορία, είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με τους Ρώσους συναδέλφους μας για να δώσουμε το παράδειγμα του τι είναι μια υπεύθυνη παγκόσμια δύναμη και να αναλάβουμε ηγετικό ρόλο προκειμένου να φέρουμε τον ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο σε μια πορεία βιώσιμης και θετικής ανάπτυξης”.

Ακολουθεί ο Μόντι προς τον Πούτιν, σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών της Ινδίας:

“Η σχέση μεταξύ της Ινδίας και της Ρωσίας έχει εμβαθύνει πολλαπλά. Εκτιμούμε επίσης αυτή τη σχέση καθώς είμαστε τέτοιοι φίλοι που είμαστε μαζί κάθε στιγμή στις τελευταίες δεκαετίες, και όλος ο κόσμος επίσης γνωρίζει πώς ήταν η σχέση της Ρωσίας με την Ινδία και πώς ήταν η σχέση της Ινδίας με τη Ρωσία και επομένως ο κόσμος επίσης γνωρίζει ότι πρόκειται για μια άρρηκτη φιλία”.

Και ούτω καθεξής, με πολλές παραλλαγές, σε όλα αυτά τα έγγραφα. Ο τίτλος των Global Times ήταν: “Ο Σι και ο Πούτιν συναντώνται στη σύνοδο κορυφής του SCO, σφυρηλατώντας στενότερους δεσμούς εν μέσω παγκόσμιας αναταραχής που προκαλούν οι ΗΠΑ”.

Τι μένει να πούμε για το τι υποτίθεται ότι συνέβη στη Σαμαρκάνδη, και τι πραγματικά συνέβη; Έχω δύο εκδοχές.

Πρώτον, ποτέ στη μακρά επί δεκαετίες πορεία μου στη δημοσιογραφική σχολή δεν έχω δει τόσο ξεδιάντροπη δημοσιογραφική διαφθορά όσο εδώ. Οι αναφορές που διαβάζουμε στους Times και σε όλα τα έντυπα που ακολουθούν την καθοδήγηση των Times σαν μικρά ψάρια δίπλα σε φάλαινα, είναι 180° ανάποδα από την άμεσα επαληθεύσιμη αλήθεια. Τα ψέματα, οι συσκοτίσεις, οι παραλείψεις και παρόμοιες πρακτικές δεν είναι κάτι καινούργιο στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Αυτό όμως φαίνεται να είναι ένα νέο ιστορικό χαμηλό.

Δεύτερον, οι δυτικές αναφορές στη διάσκεψη της Σαμαρκάνδης – αντίθετα από τι πραγματικά έγινε – μας φέρνει αντιμέτωπους με το βαθμό στον οποίο οι Αμερικανοί έχουν περιοριστεί σε ένα γυάλινο πύργο άγνοιας για θέματα παγκόσμιας σημασίας. Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να βλέπουμε τον κόσμο να γυρίζει.

Ευρασιατική Ενότητα

Ο SCO (Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης) είναι αφιερωμένος στην Ευρασιατική ενότητα και έχει σχέση με τη διάσημη θέση του Halford MacKinder για το Παγκόσμιο Νησί (σ..μ. κοινή προέλευση της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής), ο οποίος διατύπωσε το 1904 την άποψη ότι ο Ευρασιατικός χώρος προοριζόταν να αναδειχθεί σε “γεωγραφικό άξονα της ιστορίας”. Η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, η Πρωτοβουλία Ζώνης και Δρόμου, ο SCO: Αυτά είναι το οργανωτικό υπόβαθρο, όσο αυτή η στροφή του τροχού της ιστορίας πραγματοποιείται.

Γι’ αυτό δεν διαβάσαμε σχεδόν τίποτα την περασμένη εβδομάδα – επιφανειακά σχόλια και τίποτε περισσότερο, και σίγουρα καμία ουσιαστική ανάλυση. Οι συνομιλίες Πούτιν-Σι και Πούτιν-Μόντι δεν μπορούσαν να αγνοηθούν εντελώς, οπότε έπρεπε να παραποιηθούν κυριολεκτικά μέχρι το σημείο να μην αναγνωρίζονται.

Και οι δύο αυτές διμερείς συνομιλίες ήταν, στην πραγματικότητα, σημαντικές αποτυχίες για την Ουάσιγκτον – και ως εκ τούτου, προέκυψε φυσικά, η διαστρέβλωση. Το καθεστώς Μπάιντεν φαντασιώνεται εδώ και καιρό ότι μπορεί να διαταράξει την αυξανόμενη εταιρική σχέση μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου. Οι ΗΠΑ αυταπατώνται ακόμη περισσότερο ότι το Νέο Δελχί, (το οποίο τιμά την αρχή της αδέσμευτης Ινδίας που διατύπωσε ο Νεχρού σαν να είναι θέσφατο), μπορεί να στραφεί τόσο εναντίον του Πεκίνου όσο και της Μόσχας.

Αυτό που μόλις παρακολουθήσαμε είναι η έκταση αυτών των αυταπατών. Ας επεκτείνουμε, λοιπόν, απλώς αυτές τις αυταπάτες περαιτέρω, γιατί αυτοί που υποτίθεται ότι ηγούνται της δημοκρατίας μας απλά δεν μπορούν να διαχειριστούν τον 21ο αιώνα όπως αυτός εξελίσσεται μπροστά μας. Εμείς, υποτίθεται, δεν πρέπει να βλέπουμε αυτό που αρνούνται να αποδεχτούν.

Πηγή: Consortium News

Μετάφραση: antapocrisis

Πανηγυρισμοί στην κεντρική πλατεία Λένιν του Ντονέτσκ μετά την αναγνώριση από τη Ρωσία των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς

Χθες, 19 Σεπτεμβρίου, οι Βουλές των Αντιπροσώπων των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς ζήτησαν από τους επικεφαλής των κυβερνήσεών τους την άμεση διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για την ένταξη των χωρών τους στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Διαβάζουμε από το RIA-NOVOSTI: ΝΤΟΝΕΤΣΚ, 19 Σεπτεμβρίου – RIA Novosti. Τα κοινοβούλια της ΛΔ του Λουγκάνσκ και της ΛΔ του Ντονιέτσκ έκαναν έκκληση προς τους επικεφαλής των δημοκρατιών Leonid Pasechnik και Denis Pushilin να προβούν άμεσα σε δημοψήφισμα για την ένταξή τους στη Ρωσία.

Με τη σειρά του, ο αναπληρωτής επικεφαλής της διοίκησης της περιοχής Χερσώνα, Kirill Stremousov, μίλησε επίσης για παρόμοια αιτήματα από τους κατοίκους της περιοχής. Σύμφωνα με τον ίδιο, το δημοψήφισμα δεν θα είναι το τελικό σημείο και ο πληθυσμός θέλει να λάβει εγγυήσεις για την ένταξη της περιοχής στη Ρωσία.

Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, Alexander Kofman, τώρα είναι η ώρα να “σβήσουμε τα ανύπαρκτα σύνορα μεταξύ των κρατών μας”. Τόνισε επίσης τη σημασία ΄τα σύνορα μεταξύ της DPR και της Ουκρανίας να είναι ρωσικά.

“Σε σχέση με όλα τα παραπάνω, ζητώ από τον επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ Denis Pushilin και το Λαϊκό Συμβούλιο [δηλ. την κυβέρνηση] της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ να λάβουν την ενδεδειγμένη απόφαση για την άμεση διεξαγωγή δημοψηφίσματος”, δήλωσε ο Kofman.

Διευκρίνισε ότι η έκκληση θα αποσταλεί άμεσα τόσο στον επικεφαλής της DPR όσο και στο Λαϊκό Συμβούλιο.

Το Κοινοβούλιο της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ σημείωσε ότι η προσχώρηση στη Ρωσία δεν θα ήταν μόνο ένας θρίαμβος της ιστορικής δικαιοσύνης, αλλά θα εξασφάλιζε και το έδαφός της. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του σώματος Alexei Karyakin , ο τοπικός πληθυσμός πιστεύει ότι η σταθερότητα θα έρθει μετά το δημοψήφισμα. Παράλληλα, τόνισε ότι το δημοψήφισμα “δεν είναι θέμα μιας ημέρας”, οπότε είναι πρόωρο να μιλάμε για την ημερομηνία διεξαγωγής του.

Αργότερα, ο επικεφαλής της DPR, Denis Pushilin, συζήτησε τις εκκλήσεις των Κοινοβουλίων με τον συνάδελφό του από την LPR, Leonid Pasechnik, εισηγούμενος να συμμετάσχει ο ίδιος στις προσπάθειες των διοικήσεων και των κοινοβουλευτικών μηχανισμών να επεξεργαστούν βήματα για να αρχίσουν να προετοιμάζονται για το δημοψήφισμα. Συζήτησαν επίσης την από κοινού μελέτη θεμάτων ασφάλειας από τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου. Σύμφωνα με τον Pushilin, οι εκκλήσεις για τα δημοψηφίσματα αποτελούν πλέον έκφραση της γνώμης του λαού, η οποία “βρίσκεται στον αέρα εδώ και πολύ καιρό”.

“Νομίζω ότι με τέτοια σκέψη, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, κατά τη διάρκεια αυτών των οκτώ ετών, όταν οι δημοκρατίες γεννήθηκαν σε μια στιγμή, όταν οι δημοκρατίες έκαναν δημοψήφισμα σε μια μέρα το ’14, θα καταφέρουμε το ίδιο και εδώ, αλλά οι ενέργειές μας θα πρέπει να είναι συγχρονισμένες”, τόνισε ο επικεφαλής της DPR.

*          *          *

Κανένας αναρωτιέται τι θα αλλάξει αν οι ΛΔ ενταχθούν στη Ρωσία. Η απάντηση είναι ότι δεδομένης της σταθερής ομόφωνης τοποθέτησης των Ρωσικών διοικήσεων ότι δεν παραχωρούν ούτε σπιθαμή Ρωσικού εδάφους, θα πρέπει η Ρωσία να μην εγκαταλείψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες τις δύο ΛΔ αφού αυτές θα έχουν γίνει τμήμα του εδάφους της. Ουσιαστικά, τα δύο κοινοβούλια ζητούν από τη Ρωσία να δώσει διαβεβαιώσεις ότι δεν θα τις εγκαταλείψει στα χέρια του καθεστώτος του Κιέβου.

Είναι πολύ νωρίς για να γίνει μια ολοκληρωμένη ανάλυση αυτής της συνταρακτικής, κατά τη γνώμη μας, είδησης. Και ασφαλώς, η εκ των υστέρων αξιολόγηση της σημασίας της θα εξαρτηθεί από την έκβαση της εξελισσόμενης Ουκρανικής αντεπίθεσης, Εδώ θα επιχειρήσουμε μια άμεση εκτίμηση της κατάστασης που διαμορφώνουν αυτές οι αποφάσεις των δύο κοινοβουλίων.

Ρωσικές σημαίες πλάι στις σημαίες της ΛΔ του Ντονιέτσκ στην πλατεία Λένιν της πόλης του Ντονιέτσκ.

Α. Η υποχώρηση από το Χάρκοβο και οι Ουκρανικές θηριωδίες που επακολουθούν έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη των Ρωσόφωνων της Νότιας και Ανατολικής Ουκρανίας στους χειρισμούς της Ρωσικής κυβέρνησης. Ο κόσμος φοβάται ότι θα αφεθεί στη μοίρα του από τους Ρώσους. Δεδομένου ότι το 100% του πληθυσμού στις ΛΔ είναι “συνεργάτες του κατακτητή” σύμφωνα με τους ορισμούς του καθεστώτος του Κιέβου–πράγμα που αποδεικνύεται και από τους συνεχείς και βάρβαρους βομβαρδισμούς των αμάχων εκεί από την Ουκρανία–σε περίπτωση που μπει μέσα η Ουκρανία (και αυτό δεν αποκλείεται να συμβεί π.χ. στο Λυσιτσάνσκ) θα επακολουθήσει γενοκτονία. Η απαίτηση για δημοψήφισμα ένταξης στη Ρωσία αποτελεί έκφραση της ανησυχίας και των ερωτηματικών του λαού στις ΛΔ για τη σοβαρότητα με την οποία η Ρωσική κυβέρνηση αντιμετωπίζει το ζήτημα της “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης”.

Β. Αν γίνουν τα δημοψηφίσματα, η Ρωσία δεν είναι υποχρεωμένη να τα δεχτεί. Αλλά όμως, τυχόν άρνηση να το πράξει θα εκθέσει ανεπανόρθωτα τον Πούτιν, ιδιαίτερα αν επακολουθήσουν σφαγές των αμάχων των ΛΔ που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στη Ρωσία.

Γ. Τα δημοψηφίσματα δεν θα αλλάξουν την κατάσταση στο πεδίο ούτε μπορούν να αποκλείσουν την εισβολή των Ουκρανών στο ελεύθερο Ντονμπάς. Αυτό που θα αλλάξουν όμως είναι τον ίδιο τον τρόπο που οι Ρώσοι οφείλουν να βλέπουν την κατάσταση. Αν ο Πούτιν δεν ακολουθήσει, θα φέρει ιστορικές ευθύνες και αυτό θα του καταλογιστεί. Αν ακολουθήσει, τότε η όλη δομή και τα χαρακτηριστικά της λεγόμενης “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης” ντε φάκτο μεταβάλλονται.

Δ. Τα αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί η “ειδική στρατιωτική επιχείρηση” γίνονται εμφανέστερα μετά το αίτημα των λαών των ΛΔ. Διότι, τι σημαίνει “αποστρατιωτικοποίηση” της Ουκρανίας όταν αυτή βρίσκεται με στρατό ενός εκατομμυρίου, οργανωμένο κατά τα ΝΑΤΟικά πρότυπα και οπλισμένου με τα πλέον σύγχρονα ΝΑΤΟικά οπλικά συστήματα (μείον την αεροπορία, το οποίο είναι ζήτημα χρόνου); Και τι σημαίνει “αποναζιστικοποίηση” όταν οι ναζιστικές θεωρίες του Μπαντέρα και του Ντοντσόφ είναι ισχυρότερες από ποτέ άλλοτε μέσα στην Ουκρανική κοινωνία; Η Ρωσία ξεκίνησε κάτι το οποίο είναι σαφές ότι δε μπορεί να περπατήσει πάνω στα χνάρια που έχουν χαρακτεί.

Ε. Η απόφαση των δύο κοινοβουλίων, με τον εξαιρετικά επείγοντα και δραματικό χαρακτήρα της, έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον εφησυχασμό που βασίλευε μέχρι τα τέλη Αυγούστου στη Ρωσική πλευρά, η οποία ήδη μοίραζε Ρωσικές πινακίδες αυτοκινήτων στους κατοίκους του Ίζιουμ και κορόιδευε τους φόβους για το ενδεχόμενο να επανέλθει το Κίεβο εκεί. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η Ρωσική πλευρά έχει αρχίσει να συνέρχεται, αλλά δυστυχώς αυτές είναι ακόμη ισχνές. Θα τρανταχτεί άραγε τώρα μετά την απόφαση των δύο κοινοβουλίων;

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το άρθρο του σχολιαστή του RIA Novosti Sergey Savchuk σχετικά με την ενεργειακή κρίση την οποία η ίδια η ΕΕ προκάλεσε στις χώρες – μέλη της. Το άρθρο προφανώς απηχεί την οπτική της κυβέρνησης της Μόσχας, ωστόσο αποτυπώνει πλήρως την θλιβερή πραγματικότητα για την ηγεσία της Ευρώπης. Η αντιρωσική υστερία των ευρωπαϊκών ηγεσιών είναι απολύτως αυτοκαταστροφική για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και οικονομίες στο βαθμό που δεν μπορεί να βρεθεί άμεσα υποκατάστατο των ρωσικών ροών ενέργειας.

Η ευρωπαϊκή φρενίτιδα για το φυσικό αέριο που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες μπορεί δικαίως να θεωρηθεί το υπ’ αριθμόν ένα από τα ενεργειακά θέματα. Με δεδομένη την ένταση της ενημερωτικής και πολιτικής υστερίας που συνοδεύει τις προσπάθειες εγκατάλειψης του ρωσικού φυσικού αερίου ή τουλάχιστον μείωσης της εξάρτησης από αυτό, τώρα, ακόμα και αν μια αντιπροσωπεία εξωγήινων προσγειωνόταν στο Ανόβερο, κανείς δεν θα τους έδινε ιδιαίτερη σημασία.

Ωστόσο, αυτό είναι απολύτως κατανοητό.

Η χθεσινή ημέρα ξεκίνησε από τα 2.100 δολάρια, όσο ακριβώς κοστίζουν χίλια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου στο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο φυσικού αερίου TTF. Το ποσό αυτό καθαυτό, αν και εξαιρετικά επώδυνο για κάθε κρατικό προϋπολογισμό, δεν αποτελούσε ρεκόρ. Ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι με τη δύση του ηλίου η ίδια ποσότητα καυσίμου θα κόστιζε ήδη 2.500 δολάρια.

Η τιμή εκτοξεύθηκε σαν αστραπή μετά τη δήλωση της Gazprom ότι η άντληση αερίου μέσω του Nord Stream είχε μειωθεί στο 20% της σχεδιαστικής ικανότητας του αγωγού φυσικού αερίου. Ο δυτικός Τύπος, σε πλήρη κατάσταση παραφροσύνης, επιτέθηκε και πάλι στη Ρωσία με κατηγορίες ότι χρησιμοποιεί τους ενεργειακούς μεταφορείς ως υβριδικό όπλο, μοχλό για να προωθήσει τα συμφέροντα της εξωτερικής της πολιτικής και λοστό για να διασπάσει την ευρωπαϊκή ενότητα.

Οι δηλώσεις αυτές είναι τόσο συνηθισμένες όσο και ψευδείς.

Η άντληση φυσικού αερίου μέσω του κεντρικού αγωγού στον πυθμένα της Βαλτικής Θάλασσας μειώθηκε όχι ως μέρος του ύπουλου σχεδίου του ρωσικού Γενικού Επιτελείου, αλλά επειδή μια άλλη μονάδα άντλησης φυσικού αερίου βγήκε εκτός λειτουργίας για προγραμματισμένη συντήρηση. Λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν υπάρχουν πια ενδιάμεσοι σταθμοί συμπίεσης σε όλη τη διαδρομή προς τις ακτές της Γερμανίας, είναι καθαρά θέμα Φυσικής ότι η άντληση από τα συνήθη 164 εκατομμύρια κυβικά μέτρα την ημέρα θα πέσει το πολύ στα 30.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτό είναι το δεύτερο επεισόδιο στη σειρά μιας τραγικοκωμωδίας που εκτυλίσσεται δυτικά του Σμολένσκ .

Τον τελευταίο μήνα, όλη η Ευρώπη παρακολουθεί από κοντά τις περιπέτειες της πρώτης τουρμπίνας, την οποία η Siemens Energy (μετά από σύσταση της Rostekhnadzor, με την οποία συμφώνησε πλήρως) απενεργοποίησε, αποσυναρμολόγησε και έστειλε για επισκευή στον Καναδά. Η Οτάβα , κατόπιν αιτήματος της Ουάσιγκτον, κατακράτησε τη μονάδα, επικαλούμενη την αντιρωσική πολιτική κυρώσεων, και αρνήθηκε να την επιστρέψει μέχρις ότου η κατάσταση στην αγορά φυσικού αερίου, στη Γερμανία ειδικότερα και στην Ευρώπη συνολικά, να καταρρεύσει έως τον πάτο της απελπισίας. Το Βερολίνο, μετά από πολυάριθμες και μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, κατάφερε να ξαναγυρίσει την περιουσία του πίσω και μπορεί κανείς να μαντέψει σε τι ταπεινώσεις έπρεπε να υποβληθούν οι Γερμανοί.

Ωστόσο, η άτυχη τουρμπίνα δεν έφτασε ποτέ στο σταθμό συμπίεσης φυσικού αερίου Portovaya, κολλημένη σε ένα πλέγμα πολιτικών ίντριγκας και διπροσωπίας. Η Γερμανία κατηγόρησε για άλλη μια φορά τη Ρωσία ότι δεν θέλει να πάρει την τουρμπίνα και, για το λόγο αυτό, καθυστερεί την εκτέλεση των τελωνειακών εγγράφων. Απαντώντας, η Gazprom, πολύ λογικά, εξήγησε ότι δεν έχει επεξηγηθεί η τρέχουσα κατάσταση της [θεωρητικά επισκευασμένης] μονάδας ούτε οι πιθανοί περαιτέρω περιορισμοί που μπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του αγωγού φυσικού αερίου και της συντήρησης της υποδομής του.

Με απλά λόγια, πώς θα συμπεριφερθεί η [υποτίθεται] φιλική δυτική ομάδα.

Για παράδειγμα, είναι ακόμη εντελώς ασαφές αν ο Καναδάς θα επιτρέψει την εισαγωγή, επισκευή και επιστροφή των υπόλοιπων στροβίλων της Siemens χωρίς εμπόδια ή αν κάθε μονάδα θα πρέπει να επιστραφεί σχεδόν δίνοντας μάχη και με απροσδιόριστη χρονική καθυστέρηση. Επιπλέον, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του τεχνικού εμπειρογνώμονα που αναγνωρίζει η γερμανική πλευρά, τους επόμενους μήνες θα πρέπει να επισκευαστούν οι υπόλοιπες μονάδες συμπιεστών αερίου. Τα ερωτήματα της Gazprom είναι απολύτως λογικά: η εταιρεία πρέπει να πληροφορηθεί τον ορίζοντα παραγωγής και άντλησης, διότι το φυσικό αέριο δεν είναι άνθρακας, δεν μπορεί να στοιβάζεται στο λιμάνι αναχώρησης και να περιμένει την άδεια εξαγωγής. Παράγεται και μεταφέρεται αυστηρά σε συμβατικές ποσότητες, γνωστές από πολύ νωρίτερα.

Όλο αυτό το γαϊτανάκι των τουρμπινών λαμβάνει χώρα με φόντο τα απελπισμένα καραγκιοζιλίκια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προσπαθεί να ξεπεράσει τους νόμους του σύμπαντος.

Όλος ο προηγούμενος μήνας πέρασε υπό το σήμα των τελεσίδικων απαιτήσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , η οποία ουσιαστικά εκβίαζε τις χώρες μέλη της συμμαχίας να μειώσουν την κατανάλωση φυσικού αερίου κατά 15%. Με δεδομένο ότι ολόκληρη η ευρωζώνη καταναλώνει 396,6 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα μπλε καυσίμου ετησίως, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι πρέπει να βρουν τρόπο να αφαιρέσουν σχεδόν 60 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα από την κατανάλωση χωρίς να σκοτώσουν τη βιομηχανία της κάθε χώρας ξεχωριστά. Για λόγους κατανόησης, ας προσθέσουμε ότι αυτό είναι μόνο λίγο λιγότερο από ό,τι καταναλώνει ολόκληρη η βιομηχανία και ο πληθυσμός της Γερμανίας μαζί.

Για να καταλάβουμε πόσο κρίσιμη είναι η σημερινή κατάσταση, αρκεί να πούμε ότι το σχέδιο τορπιλίστηκε σχεδόν αμέσως από μια σειρά χωρών, οι κυβερνήσεις των οποίων δεν μπορούσαν να βρουν μια αποδεκτή απάντηση στα νέα ενεργειακά μαθηματικά. Αυτή τη φορά, δεν ήταν η Ουγγαρία, αυτή η αιώνια υπονομεύτρια της Ευρώπης, που αντιτάχθηκε στην απαίτηση ως σαμποτέρ, αλλά η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ελλάδα, οι οποίες πάντα ενεργούσαν ως ενιαίο μέτωπο συναίνεσης . Οι ντόπιοι πιστωτές και οι μηχανικοί ενέργειας δεν έχουν βρει πώς να περάσουν το χειμώνα χωρίς ρωσικό αέριο, αν είναι να μη παγώσουν μέρος του πληθυσμού και να μη διαλύσουν μέρος των επιχειρήσεών τους στην πορεία. Οι διαμάχες διήρκεσαν τόσο πολύ και χωρίς επιτυχία που, ως αποτέλεσμα, το Συμβούλιο απέφυγε να επικυρώσει το σχέδιο και αποφάσισε ότι οι χώρες θα πρέπει να αναλάβουν τέτοιες υποχρεώσεις μεμονωμένα και όχι με απόφαση της πλειοψηφίας των Βρυξελλών. Στην πραγματικότητα, τώρα γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης της περιβόητης ευρωπαϊκής ενότητας, που σκίστηκε στις ραφές στην πρώτη απειλή για τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα.

Η Ευρώπη είναι όμηρος της δικής της εντελώς υποτελούς πολιτικής απέναντι στις ΗΠΑ . Από τη μία πλευρά, τα μέλη της δυτικής συμμαχίας θέλουν πραγματικά να τιμωρήσουν τους πεισματάρηδες και ανυποχώρητους Ρώσους. Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση επιδεινώνεται τόσο ραγδαία που αν, ας πούμε, η Αυστρία επιδείκνυε αύριο ανεξαρτησία και προσπαθούσε να διαπραγματευτεί ξεχωριστά με τη Μόσχα για τον ενεργειακό εφοδιασμό, θα ανακηρυσσόταν αμέσως προδότης, θα στιγματιζόταν για ατιμία και θα έσπευδε αμέσως να ευθυγραμμιστεί. Φαίνεται ότι, έτσι που γίνεται τώρα, δεν είναι και τόσο ντροπιαστικό.

Η έλλειψη φυσικού αερίου, σαν σκουριασμένος λεκές στην επιφάνεια μετάλλου, εξαπλώνεται πέρα από την ευρωζώνη. Μόλις τις προάλλες υπήρξαν εκκλήσεις από το Κίεβο προς την Αμερική να οργανώσει ένα είδος “δανεισμού φυσικού αερίου” (lend and lease) για τη νεαρή δημοκρατία. Σύμφωνα με υπολογισμούς ντόπιων ειδικών, η Ουκρανία χρειάζεται αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο αξίας δέκα δισεκατομμυρίων δολαρίων για να επιβιώσει και να περάσει την περίοδο φθινόπωρου-χειμώνα. Με όλους τους τερματικούς σταθμούς υγροποιημένου φυσικού αερίου στις ΗΠΑ να λειτουργούν στα όριά τους και τα περιθώρια οικονομικής βοήθειας προς την Ουκρανία να περιορίζονται επίμονα, η επιθυμία του Κιέβου, το οποίο δεν διαθέτει ούτε έναν τερματικό σταθμό επαναεριοποίησης, είναι συγκρίσιμη με το όνειρο να περπατήσει κανείς στην επιφάνεια του Άρη χωρίς διαστημική στολή. [ΣΗΜ. Έχει αποκαλυφθεί όμως από την πρώην πρωθυπουργό της Ουκρανίας, Γιούλια Τιμοσένκο, ότι η Ουκρανία στην πραγματικότητα είναι αυτάρκης και ότι η όλη προσπάθεια αποτελεί ένα ακόμη κόλπο της Ουκρανικής ελίτ για να αποσπάσει χρήματα—μάλιστα αποκαλεί το σχέδιο αυτό ως τη «μεγαλύτερη απάτη του αιώνα».]

Η ευκολότερη λύση θα ήταν η εκκίνηση του Nord Stream 2, του οποίου η χωρητικότητα των 55 δισ. κυβικών μέτρων, αν δεν λύσει όλα τα προβλήματα, θα μείωνε σημαντικά την κρίση, αλλά ακόμη και εδώ το πρώτο βιολί δεν είναι η λογική, αλλά η πολιτική. Τις προάλλες στις Βρυξέλλες, ο Robert Habek, αντικαγκελάριος της Γερμανίας και υπουργός Οικονομικών Υποθέσεων και Προστασίας του Κλίματος, δήλωσε ότι η ενεργοποίηση του δεύτερου αγωγού θα αποτελέσει συνθηκολόγηση της Ευρώπης και κατάρρευση της πολιτικής των κυρώσεων. Ακούστηκε πολύ ωραίο, αν και οι ενδιαφερόμενοι δεν πληροφορήθηκαν ποτέ τη συνταγή με την οποία θα αντικατασταθεί η ρωσική παροχή καυσίμων.

Είμαστε μάρτυρες ενός μοναδικού ιστορικού θεάματος. Αυτό που βλέπουμε είναι μια φάρσα σε πλήρη ανάπτυξη, στην οποία ρωσόφοβοι πολιτικοί απαιτούν από τους ίδιους τους πολίτες τους να πλένονται λιγότερο, να κλείνουν τα κλιματιστικά στο αποκορύφωμα του καύσωνα του Ιουλίου, να επιλέγουν τη μετακίνηση με ποδήλατα αντί για αυτοκίνητα και, τέλος πάντων, να βλάπτουν με κάθε τρόπο τη Ρωσία. Η ανεπίλυτη αντίφαση μεταξύ ευσεβών πόθων και πραγματικότητας βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο της ρωσικής ενέργειας. Καμία περιοχή ή χώρα δεν συμφώνησε ποτέ να αντικαταστήσει έστω και το ήμισυ των ρωσικών εξαγωγών και χώρες όπως η Σαουδική Αραβία έφτασαν ακόμη και να προτείνουν στους πετρελαιοπαραγωγούς μας να συντονίσουν τις προσπάθειες και τον όγκο παραγωγής τους. Η Ευρώπη, ευσεβώς πεπεισμένη ότι είναι μια υπερεθνική οντότητα ικανή να υπαγορεύει τη θέλησή της σε χώρες και ολόκληρες ηπείρους, σπαρταρά, καταπίνει τις τελευταίες γουλιές αερίου σωτηρίας – και αυτό δεν είναι βέβαια οξυγόνο.

Η χώρα μας κατηγορείται επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ότι χρησιμοποιεί το φυσικό αέριο ως όπλο, ώστε αυτός ο υποβόσκων φόβος έχει πάρει πραγματικές διαστάσεις. Το αστείο είναι ότι η Ρωσία δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα γι’ αυτό.

Πηγή: RIA Novosti

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης