Στον 21ο αιώνα η επικοινωνιακή προπαγάνδα, η καθοδήγηση, η μεταφορά και η παραπληροφόρηση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων πολέμου και οικονομικών μεταναστών προς τα ελληνικά σύνορα (θαλάσσια και επίγεια) από την τουρκική κυβέρνηση είναι σε εξέλιξη.

Υβριδικές μορφές επικοινωνιακού πολέμου, σε συνδυασμό με τα πρωτοφανή κύματα δυστυχισμένων προσφύγων που συρρέουν στα ελληνικά σύνορα, αποτελούν ένα ισχυρότατο όπλο στην εποχή μας. Ακόμα και νεκρά βρέφη στα καραβάνια των προσφύγων θα γίνουν εμπορικά και μιντιακά εκμεταλλεύσιμα απ’ όλες τις πλευρές για να πετύχουν το δικό τους μήνυμα. Ταυτόχρονα οι ακροδεξιές φωνές στο εσωτερικό της χώρας μας θα πληθαίνουν, προσπαθώντας να αποκτήσουν τη φωνή μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής», όπως κάποτε ζήτησε συστημικός δημοσιογράφος.

Εν μέσω μιας πρωτόγνωρης μαζικής προσφυγικής ροής για τα νεότερα ιστορικά δεδομένα της χώρας μας, γκρεμίζονται οι μύθοι της «δυτικής αλληλεγγύης».

● Ο πρώτος μύθος που καταρρέει παταγωδώς είναι τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά σύνορα». Οι συνεχείς αναφορές θεσμικών παραγόντων (χθεσινών και σημερινών συστημικών μέσων ενημέρωσης), εδώ και χρόνια, καλύπτουν δημαγωγικά την ανεπάρκεια των κυβερνήσεων της χώρας μας να κατακτήσουν τη λαϊκή κυριαρχία, στα χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας αλλά και των σημερινών γεωπολιτικών μνημονίων (πρόσφατη «αμυντική συνεργασία» Ελλάδας-ΗΠΑ ). Θεωρούν ότι με τη συνεχή και πλέον κουραστική θεωρία των λεγόμενων ευρωπαϊκών συνόρων ενισχύεται το αίσθημα ασφάλειας του ελληνικού λαού. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, αφού πολλαπλοί κίνδυνοι αναπτύσσονται και καραδοκούν.

● Ο δεύτερος μύθος που αποκαλύπτεται είναι η λεγόμενη «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη». Τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας (εξοπλιστικά προγράμματα προς την Τουρκία, επενδύσεις στη βαριά βιομηχανία, στον τουρισμό κ.λπ.) τροφοδοτούν τη «διπλωματική διγλωσσία» της Ε.Ε.

Η ευρω-τουρKική συμφωνία για το προσφυγικό κατέρρευσε αφού η τουρκική κυβέρνηση αναζητά σανίδα σωτηρίας για το νέο «Βιετνάμ» που την περιμένει στη Συρία. Θα εκβιάσει ταυτόχρονα για «οικονομική στήριξη» από τη Δύση, όπως και συνεχή εξοπλιστική βοήθεια (Patriot από τις ΗΠΑ). Θα προσπαθήσει ο Ερντογάν με κάθε τρόπο να διασωθεί από το πολιτικό του ναυάγιο, αφού όλο και περισσότεροι πολίτες της Τουρκίας δυσανασχετούν με την οικονομική κατάσταση και την αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά του καθεστώτος. Ο εθνικισμός αποτελεί για τον ίδιο μια δοκιμασμένη συνταγή, που απ’ ό,τι φαίνεται φθίνει.

● Ο τρίτος μύθος είναι η δήθεν «αναγκαία ΝΑΤΟϊκή συμμαχία». Λίγες μέρες πριν, το ΝΑΤΟ σε έκτακτη σύνοδο προσπάθησε να αποφασίσει ομόφωνα την καταδίκη των κυβερνήσεων της Συρίας, της Ρωσίας και του Ιράν για τις συγκρούσεις στο Ιντλίμπ. Η ελληνική κυβέρνηση αξιοποίησε ένα βέτο και απέτρεψε με την απόφαση αυτή του ΝΑΤΟ την εκ νέου μετατροπή της Τουρκίας σε «ΝΑΤΟϊκή εμπροσθοφυλακή» έναντι της Συρίας, της Ρωσίας και του Ιράν, χωρίς όμως να έχει έναν οδικό χάρτη στρατηγικής αντιμετώπισης της δυτικής μέγκενης σε βάρος της Ελλάδας, που ενδέχεται να παραμείνει σάκος του μποξ μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας.

● Ο τέταρτος μύθος που εξαϋλώνεται είναι η λεγόμενη «ευρωπαϊκή συνοχή». Το Δουβλίνο Ι, ΙΙ και ΙΙΙ αποτελούν μια πλήρη αποτυχία της λεγόμενης «ευρωπαϊκής συνοχής».

Πολωνία, Ουγγαρία, Αυστρία κ.λπ. αλλά και μια σειρά άλλων χωρών της Ε.Ε. φλερτάρουν στο εσωτερικό τους με ακροδεξιές έως φιλονεοναζιστικές αντιλήψεις. Αλλες χώρες, όπως Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, θέλοντας να έχουν το προνόμιο της εκμετάλλευσης χωρών μέσω νεοαποικιακών πολιτικών (Βόρεια και Δυτική Αφρική, Υποσαχάρια Αφρική, Μέση Ανατολή, αραβικός κόσμος, Αφγανιστάν) εμμένουν σε τυχοδιωκτικούς πολέμους έως και την καταλήστευση ενεργειακού πλούτου. Γεγονότα που λειτουργούν ως γενεσιουργοί αιτίες, οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους από τις εμπόλεμες ζώνες, από χώρες που βιώνουν ανείπωτη φτώχεια και δυστυχία στην «κρεατομηχανή» του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού της Ευρώπης.

● Ο πέμπτος μύθος αφορά την προσπάθεια πλήρους εξοστρακισμού κάθε ξένης κουλτούρας στην Ελλάδα, που δεν συμβαδίζει με τις νεοσυντηρητικές απόψεις οι οποίες συνεχίζουν να αναπτύσσονται από ορισμένους κοινωνικούς, πολιτικούς και θρησκευτικούς κύκλους, που «πουλούν» ανέξοδο και επικίνδυνο εθνικισμό.

Αντίθετα, μια μεθοδευμένη, σύγχρονη εκπαιδευτική και εργασιακή πολιτική αναβάθμισης του παράγοντα εργασίας και παιδείας σε κάθε άνθρωπο στην πατρίδα μας, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για την ενσωμάτωση δεκάδων χιλιάδων μεταναστών στην Ελλάδα. Η ενσωμάτωση όσων επιθυμούν να ζήσουν στην Ελλάδα είναι μονόδρομος. Οπως επίσης και η διευκόλυνση όσων (που είναι και περισσότεροι) θέλουν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες.

Επίσης η ένταξη στην ελληνική κοινωνία όσων θέλουν να παραμείνουν αποτελεί λύση και του σοβαρού δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Κάθε άλλη οπισθοδρομική πολιτική θα οδηγήσει στη δημιουργία «κοινωνικών, πολιτισμικών και εργασιακών γκέτο», που αφθονούν σήμερα στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Θα οδηγήσει σε κοινωνίες τριών ταχυτήτων, με την παραβατικότητα, την κοινωνική περιθωριοποίηση και το θρησκευτικό και πολιτισμικό μίσος να είναι ο κανόνας.

Τέλος, η χώρα μας πρέπει να πάψει να θεωρεί ότι η Ε.Ε. αποτελεί το κέντρου του κόσμου. Κάθε διεθνής οργανισμός, κάθε κοινωνικός, πολιτικός δημοκρατικός φορέας πρέπει να θέσει στο επίκεντρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης και σε διεθνείς οργανισμούς τις μαζικές προσφυγικές ροές ως διεθνές πρόβλημα που θέτει επί τάπητος το τέλος των ιμπεριαλιστικών ΝΑΤΟϊκών πολέμων, το τέλος του νεοαποικιακού οικονομικού, ενεργειακού, περιβαλλοντικού, διατροφικού πολέμου σε βάρος άλλων λαών και χωρών που κατηγοριοποιούνται ως «υπανάπτυκτοι».

Ετσι λειτούργησαν οι σταυροφόροι κάποτε σε βάρος των λαών της Μέσης Ανατολής, ακόμα και του Βυζαντίου, πολύ πριν και οι κονκισταδόρες στους λαούς της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Η επανάληψη των τραγωδιών της ανθρώπινης ιστορίας δεν θα είναι απλά μια επαναλαμβανόμενη φάρσα αλλά μια πραγματική εκατόμβη θυμάτων που δείχνει την απόλυτη παρακμή που βιώνει ο ανθρώπινος πολιτισμός στις μέρες μας.

Τρεις πολιτικές προτάσεις προς άμεση υλοποίηση:

1. Προσφυγή της Ελλάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά και σε κάθε διεθνή οργανισμό για τη γρήγορη και αποτελεσματική παρέμβαση στην αντιμετώπιση:

Δουλεμπόρων και μαφιόζων στις ζώνες μετακίνησης προσφύγων στην ευρύτερη περιοχή των συνόρων, του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Διεθνής καταδίκη της τουρκικής κυβέρνησης που υποβοηθά τους δουλεμπόρους (με εφαρμογή κυρώσεων).

2. Αμεση στέγαση και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας (με τη συνδρομή των πλουσιότερων χωρών) σε όλους τους πρόσφυγες. Διευκόλυνσή τους να μεταβούν στις χώρες που επιθυμούν με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και επικύρωση του Σ.Α. του ΟΗΕ.

3. Συστηματική δραστηριοποίηση της ελληνικής διπλωματίας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης από το σύνολο των χωρών-μελών της Ε.Ε. Ολες οι χώρες χωρίς εξαιρέσεις να αναλάβουν τα βάρη που προκύπτουν αναλογικά. Αξιοποίηση βέτο αλλά και διακοπή κάθε οικονομικής «υποχρέωσης» της χώρας στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.

Στο ερώτημα τι κάνουμε τώρα, απαντάμε ότι πατριωτισμός είναι να υπερασπίζεσαι το Διεθνές Δίκαιο και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας σου με το ίδιο σθένος που υπερασπίζεσαι τη δημόσια περιουσία, τα εργασιακά δικαιώματα, το περιβάλλον, τα δικαιώματα στη μόρφωση και στη δημόσια υγεία.

Διεθνισμός είναι να πολεμάς τη δημαγωγική και υποκριτική πολιτική της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, τον νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό και την ιμπεριαλιστική Δύση. Να αποδώσεις και να αποδείξεις ότι τα εγκλήματά τους έχουν ονοματεπώνυμο. Να υπερασπίζεσαι, όπως πάντα έκανε η Αριστερά, τον λαό, την πατρίδα και τη δυνατότητα σε όλους τους λαούς να έχουν το δικαίωμα στην ειρήνη και την ανάπτυξη. Κανείς δεν φεύγει από τον τόπο του εάν δεν του καταστρέφουν το ίδιο του το σπίτι.

Οσο πιο γρήγορα οι πόλεμοι στην περιοχή μας λάβουν ένα τέλος, τόσο πιο γρήγορα οι δουλέμποροι της ανθρώπινης δυστυχίας και τα «γεράκια» του πολέμου θα μείνουν άνεργοι και τότε οι λαοί θα προκόψουν στις πατρίδες τους.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Κώστας Ήσυχος

Πρώην βουλευτής και πρώην αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας

Τρία θα είναι τα αποτελέσματα, σε λίγους μήνες,  με βάση τη διαχείριση των κινήσεων του Ερντογάν από την ελληνική κυβέρνηση.

Πρώτον αρκετοί χιλιάδες πρόσφυγες θα έχουν περάσει τα σύνορα και θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, με βαρύ φόρο αίματος. Η κατάσταση στα ελληνικά νησιά θα γίνει ακόμα πιο αφόρητη και για τους πρόσφυγες και για τους ντόπιους και αρκετές χιλιάδες θα είναι φυλακισμένοι στα κλειστά κέντρα κράτησης στην ηπειρωτική χώρα – για τα οποία θα κοπάσουν οι αντιδράσεις καθώς θα αποτελούν μια «αναγκαστική» λύση σε συνθήκες «υβριδικού πολέμου».

Δεύτερον ο Ερντογάν θα αποσπάσει ανταλλάγματα από την ΕΕ. Είτε για τη Β. Συρία, είτε για τις ΑΟΖ, είτε για το προσφυγικό. Ο μόνος που θα έχει μείνει να ισχυρίζεται ότι ο εκβιασμός δεν πέρασε θα είναι ο Μητσοτάκης και οι κονδυλοφόροι του.

Τρίτον το κοινωνικό σώμα στην Ελλάδα δεν θα είναι το ίδιο. Ο συντηρητισμός θα έχει κερδίσει περισσότερες συνειδήσεις και θα έχει δηλητηριαστεί ακόμα περισσότερο από τον ιό του αγριανθρωπισμού και του ρατσισμού.

Έχουμε ένα κοινωνικό σώμα ταλαιπωρημένο από την κρίση. Που αισθάνθηκε εθνικά ταπεινωμένο από το πως μίλαγε η Ευρώπη για τους «τεμπέληδες Έλληνες» και δύο φορές ταπεινωμένο από την αδυναμία του να σηκώσει ανάστημα – άσχετα αν σήκωσε αλλά δεν υπήρχε ηγεσία να αναλάβει την ευθύνη – το 2015 απέναντι στους δυνάστες του.

Που μετά από δύο δεκαετίες μιας εικονικής ευδαιμονίας και αποπολιτικοποίησης, κινητοποιήθηκε με την κρίση, έθεσε ερωτήματα, πίστεψε ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, για να επιστρέψει μετά το 2015 στο μηδενισμό του «όλοι ίδιοι είναι» και στο «δεν γίνεται τίποτα».

Αυτό το κοινωνικό σώμα σήμερα μπολιάζεται με αγριανθρωπισμό. Στα πλαίσια ενός φαντασιακού πολέμου στα σύνορα της χώρας με αμάχους και ξεριζωμένους – που χρησιμοποιεί ο Ερντογάν για να εκβιάσει. Προτάσεις, ιδέες και πρακτικές της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του φασισμού, δηλητηριάζουν συνειδήσεις. Να βουλιάξουμε τις βάρκες, να τους βάλουμε φωτιά, να τους κάνουμε τη ζωή κόλαση. Να σκοτώσουμε μερικούς για  να διαδοθεί ώστε να μην έρχονται, να τους κλείσουμε σε στρατόπεδα στη Γυάρο. Προτάσεις «καθαρής λύσης» που πριν 6-7 χρόνια ακούγονταν μόνο από τη Χρυσή Αυγή, σήμερα κυκλοφορούν στα σχολεία, στα λεωφορεία και βέβαια στα social media.

Γίνεται λοιπόν ο Έλληνας φασίστας;

Υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται, υπάρχει μια σιωπηρή πλειοψηφία που δεν συμφωνεί με τα καραγκιοζιλίκια ότι πολεμάμε τις λαστιχένιες βάρκες με τα γυναικόπαιδα αλλά βλέπει τον εκβιασμό Ερντογάν, δεν ακούει άλλες λύσεις, νιώθει αδύναμη και βλέπει το αδιέξοδο που έρχεται. Τέλος υπάρχει και το παραδοσιακό φασαριόζικο ακροατήριο της ακροδεξιάς που όμως απλώνει το δηλητήριο του αγριανθρωπισμού, διευρύνεται, αισθάνεται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, είναι ικανό να προχωρήσει σε ενέργειες που δε θα τολμούσε παλαιότερα. Το πρόβλημα μεγαλώνει αν αυτές οι ιδέες απλώνονται και στη νεολαία. Σήμερα το πρωί μαθητές Γυμνασίου στη Θεσσαλονίκη προχώρησαν σε αποχή ως ένδειξη αλληλεγγύης στους φαντάρους στον Έβρο. Το πανό τους έγραφε «Σύνορα κλειστά. Έλεος σε κανέναν»…

Κατά τ’ άλλα, αύριο, στις 6 Μαρτίου είναι η παγκόσμια μέρα κατά της σχολικής βίας.

Το κυριότερο είναι ότι η κυβέρνηση όχι απλά καλύπτει, αλλά διαπαιδαγωγεί και ενθαρρύνει σε αυτήν την κατεύθυνση. Τα δε ΜΜΕ ξεσαλώνουν.

Η ρητορική για ασύμμετρη απειλή και υβριδικό πόλεμο, το γεγονός ότι η κυβέρνηση καμαρώνει που διάφοροι στα πλαίσια μιας φαντασιακής επιστράτευσης έχουν πάρει τα όπλα, οι εντολές στο λιμενικό για ενέργειες «στα όρια της νομιμότητας», συνιστούν εκπαίδευση στον κοινωνικό αγριανθρωπισμό. Γιατί φτιάχνει εικόνα πολέμου απέναντι στους ξεριζωμένους μετανάστες και πρόσφυγες και την ίδια στιγμή δεν κάνει ούτε μια διπλωματική κίνηση απέναντι στην Τουρκία, δε ζητάει καν από τις χώρες της Ε.Ε. μέτρα απέναντι στην Τουρκία, πόσο μάλλον ανάληψη ευθύνης για τη λύση του προβλήματος. Για να μην πούμε ότι προχθές με βάση ρεπορτάζ στο Έθνος πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη συνάντηση Τούρκων και Ελλήνων επιχειρηματιών – με παρουσία του Τούρκου πρόξενου – για αναβάθμιση των εμπορικών σχέσεων.

Περίεργο πράγμα ο υβριδικός πόλεμος….

Η επένδυση στον αγριανθρωπισμό μέσα από τη ρητορική ότι ο εχθρός είναι ο πρόσφυγας είναι ο μόνος τρόπος για να σταθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αλλιώς, είτε θα έπρεπε να στοχοποιήσει την Ε.Ε.-πράγμα αδύνατο για υποτελείς, είτε θα εγκλωβίζονταν πολλοί ακόμα χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα και θα είχε να διαχειριστεί κι άλλες Μόριες.

Οι Έλληνες δεν είναι φασίστες, όμως η κυβέρνηση ενισχύει φασιστικές ιδέες και πρακτικές στον ελληνικό λαό, στη βάση ενός πραγματικού προβλήματος (μετατροπή της χώρας σε φυλακή κατατρεγμένων). Το έδαφος ήταν εύφορο, καθώς η προηγούμενη κυβέρνηση έμαθε την κοινωνία ότι «όλοι ίδιοι είναι» και ότι στο τέλος «όλοι τα ίδια κάνουν».

Λαός απογοητευμένος, λαός συμπιεσμένος, λαός χωρίς ελπίδα. Αυτό είναι το καλύτερο λίπασμα για τον εκφασισμό.

Και πάντα έτσι γινόταν. Οι κυρ Παντελήδες έκαναν  τις επαναστάσεις, οι κυρ Παντελήδες πίστεψαν και σε φασιστικές λύσεις. Σήμερα όμως, πάνω τους γράφει μια δεξιά έχει στη σημαία της ότι «τα αριστερά προγράμματα και λύσεις είτε δεν υπάρχουν είτε οδηγούν σε καταστροφές». Και έτσι προπαγανδίζει τη δική της μη-λύση ως τη μοναδική.

Το κρίσιμο πρόβλημα με τις τελευταίες εξελίξεις δεν είναι η πολιτική έκφραση της ακροδεξιάς. Αυτή καλύπτεται πλέον ανοικτά από τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Το κρίσιμο είναι η διάχυση της κοινωνικής ακροδεξιάς, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές, η μισαλλοδοξία, ο αγριανθρωπισμός. Το τσάκισμα της όποιας κοινωνικής συνοχής έχει απομείνει. Οι μέρες που έρχονται θα είναι δύσκολες και όσοι θέλουν να είναι τμήμα της ανάταξης και όχι τμήμα του κώματος της Αριστεράς οφείλουν να το πάρουν σοβαρά υπόψη.

Δημήτρης Μητρόπουλος

Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Αρθρογραφεί στο antapocrisis.

Ο καθένας έχει τις φαντασιώσεις του. Ορισμένοι νομίζουν ότι φυλάνε Θερμοπύλες. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε από τα σύνορα ότι ο Έβρος δεν πέφτει. Φυσικά κανείς δεν επιχείρησε να τον ρίξει. Αν είχαμε πραγματικό και όχι κατά φαντασία πόλεμο, η συντριπτική πλειοψηφία όσων δηλώνουν σήμερα απόγονοι του Λεωνίδα και ριγούν από συγκίνηση, θα εκλιπαρούσαν τις ΗΠΑ να επέμβουν κατευναστικά. Οι μνήμες του 1996 και της κρίσης των Ιμίων είναι νωπές.

Όσο φυσικά εχθρός προ των πυλών δεν υπάρχει (παρά μόνο άμαχοι που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα), η (ακρο)Δεξιά θα παριστάνει ότι πολεμά. Θα ρίχνει και ο στρατός βολές με πραγματικά πυρά στον Έβρο και στο Αιγαίο. Το πράγμα αλλάζει όταν πχ η Τουρκία ανακηρύσσει ΑΟΖ που περνά πάνω από την Κρήτη και την Κάρπαθο. Τότε τα γάλατα σφίγγουν και η (ακρο)Δεξιά θυμάται το διεθνές δίκαιο, την σύνεση, την ψυχραιμία. Ο δε στρατός δεν βγάζει τις φρεγάτες στο Αιγαίο διότι έτσι θα προκαλούσαμε τη γείτονα. Και δεν πρέπει. Αν έχουμε αντίπαλο ίσο ή και ισχυρότερο από εμάς, χρειαζόμαστε την ειρήνη. Αν έχουμε αντίπαλο άοπλους και γυναικόπαιδα, παίρνουμε τα όπλα.

Ιστορικά άλλωστε, η (ακρο)Δεξιά πολεμούσε για το έθνος αποκλειστικά και μόνο όταν δεν υπήρχε εθνικός πόλεμος. Από το 1897 και τους γενναίους των Αθηνών που πήγαν να απελευθερώσουν τη Μακεδονία και επέστρεψαν εντός τριημέρου, τρέχοντας, στα καφενεία της Κηφισιάς να συνεχίσουν να μπουρδολογούν για το έθνος, μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη στάση της βασιλόφρονας παράταξης, η ιστορία της Δεξιάς είναι μια ιστορία φαντασιακών πολέμων για το έθνος που είτε καταλήγουν σε τραγωδίες (αποκορύφωμα η Μικρασιατική εκστρατεία), είτε συνιστούν όνειδος για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Τότε που χρειάστηκε η Ελλάδα να πολεμήσει και ο πόλεμος είχε χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό και δίκαιο (1940-44) η (ακρο)Δεξιά ήταν κήρυκας της ήττας, της συνθηκολόγησης και της συνεργασίας με τον κατακτητή. Η ιστορία όσο κι αν διαστρέφεται και ξαναγράφεται δεν θα σβήσει τις ατιμωτικές οδηγίες του Γενικού Επιτελείου προς την 8η Μεραρχία τις παραμονές της 28ηςΟκτωβρίου. Ούτε τη συνθηκολόγηση Τσολάκογλου. Ούτε την ολοσχερή απουσία της από την εθνική Αντίσταση. Ούτε την -υβριστικότερη όλων- συνεργασία της με τον ναζί κατακτητή. Ο ταγματασφαλιτισμός και ο γερμανοτσολιαδισμός αποτελούν τη δεύτερη φύση της ελληνικής (ακρο)Δεξιάς.

Η (ακρο)Δεξιά πολέμησε βέβαια κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Τότε που με τις αμερικανικές ναπάλμ εξολόθρευε όλους όσους έδωσαν τα προηγούμενα χρόνια το αίμα τους για την πατρίδα. Τότε που ο Έλληνας υπουργός παρουσιάζοντας το ελληνικό στράτευμα στον Αμερικανό στρατηγό, δήλωνε «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας». Με τις πλάτες των Άγγλων και των Αμερικάνων, οι πρώην συνεργάτες των ναζί, οι πρώην μαυραγορίτες και καταδότες συγκρότησαν τον εθνικό κορμό. Και έκαναν το έθνος σημαία τους για να δικαιολογήσουν την επί της ουσίας αντεθνική στάση τους. Έστησαν στον τοίχο, εκτέλεσαν και βασάνισαν τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού λαού, αυτά που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας τους και είχαν το θράσος να τη θέλουν λαοκρατούμενη.

Η (ακρο)Δεξιά επιχείρησε μεταπολεμικά να ξαναπολεμήσει. Το 1974 στην Κύπρο. Με τα γνωστά θριαμβευτικά αποτελέσματα. Ο Αττίλας, η τουρκική εισβολή, κατοχή και εποικισμός της μισής περίπου Κύπρου συνιστά το δεύτερο εθνικό όνειδος (μετά την Μικρασιατική καταστροφή) της (ακρο)Δεξιάς παράταξης. Μπορεί η (ακρο)Δεξιά να δηλώνει και να παριστάνει διαχρονικά τον τουρκοφάγο, αλλά η ιστορία δείχνει το ακριβώς ανάποδο. Η (ακρο)Δεξιά σερβίρει και το τουρκικό καθεστώς τρώει.

Χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ η (ακρο)Δεξιά διαχρονικά επικαλείται το έθνος. Εγκαλεί τους αντιπάλους της για προδότες. Και φυσικά, καλεί σε πόλεμο όταν χρειάζεται ειρήνη και γίνεται λαγός όταν χρειάζεται πόλεμος.

Αυτή η παράταξη κάνει σήμερα μαθήματα πατριωτισμού.

Μιλώντας για «εισβολή» και για «ασύμμετρη απειλή», εμμέσως καλεί σε πόλεμο. Το παράδοξο όμως είναι ότι δεν καλεί σε πόλεμο απέναντι στο κράτος που -κατά τη δήλωση της κυβέρνησης- οργανώνει και συντονίζει την εισβολή. Πόλεμος ενάντια στην Τουρκία που οργανώνει και συντονίζει την εισβολή στην Ελλάδα;

Α πα πα.

Κάτι τέτοιο θα έπεφτε βαρύ. Δεν θα ήταν και ασφαλές. Άσε που θα μας έπαιρνε η υφήλιος στο ψιλό και οι προστάτες θα μας χόρταιναν φάπες.

Ενώ πόλεμος ενάντια σε αμάχους και γυναικόπαιδα είναι κάτι το ασφαλές. Έχει προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα. Αποκλείεται να «πέσει ο Έβρος». Αποκλείεται οι απέναντι (ακόμα και αν όλοι είναι πράκτορες του Ερντογάν) να περάσουν τα σύνορα πετώντας πέτρες και ξύλα. Δεν χρειάζονται καν τεθωρακισμένα. Αρκούν ΜΑΤ και χημικά και η νίκη μας είναι βεβαία. Είναι ωραίος ένας πόλεμος τον οποίο ξέρουμε ότι θα κερδίσουμε γιατί εχθρός δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία της (ακρο)Δεξιάς και στις ειδήσεις των καναλιών. Θα βγούμε κι από πάνω ως πατριώτες. Ήρωες. Τουλάχιστον Λεωνίδες. Άντε, έστω Κολοκοτρώνηδες.

Υπάρχει σήμερα με την έκρηξη της προσφυγικής κρίσης πρόβλημα; Προφανώς. Υπάρχει εχθρός; Ναι, αλλά δεν είναι ο μετανάστης. Είναι αυτός που δημιουργεί τη μετανάστευση και αυτός που κάνει τη διαχείρισή της αβίωτη και για τον μετανάστη και για τον ντόπιο. Μόνο που εδώ θέλει πραγματικό θάρρος και πληρώνεις κόστος για να τα βάλεις με τους μεγάλους και τους δυνατούς.

Για την (ακρο)Δεξιά το να φυλάς τα σύνορα της πατρίδας σου είναι ταυτόσημο με το να απελευθερώνεις τα πιο άγρια, τα πιο ποταπά ένστικτα απέναντι στον αδύναμο. Είναι ταυτόσημο με το να μηδενίζεις την αξία της ανθρώπινης ζωής του άλλου. Του απέναντι.

Για την (ακρο)Δεξιά είναι εύκολος ο πόλεμος όταν αυτός ο απέναντι είναι ανήμπορος να αντιδράσει. Όταν δεν σε απειλεί με όπλα αλλά μόνο με την μαζική παρουσία του. Όταν θέλει να χρησιμοποιήσει τη χώρα σου ως χώρα διέλευσης για να πάει στον προορισμό του. Και όταν πιθανά εγκλωβιστεί στη χώρα σου ή στην περιοχή σου σε κλίμακα που γίνεται μη διαχειρίσιμη.

Για την (ακρο)Δεξιά είναι αδιανόητο να τα βάλεις με τον ισχυρότερο. Και να τα βάλεις όχι με όπλα και σφαίρες. Αλλά με διπλωματικά και πολιτικά μέσα. Είναι αδιανόητο να καταγγελθεί για παράδειγμα η Τουρκία για την εισβολή και την κατοχή στη Βόρεια Συρία. Είναι αδιανόητο να καταργηθούν οι συνθήκες που εγκλωβίζουν τους πρόσφυγες στις χώρες υποδοχής. Είναι αδιανόητο να αναλάβουν τις ευθύνες τους αυτοί που διέλυσαν εδώ και τρεις δεκαετίες τη Μέση Ανατολή προκαλώντας τρομακτικές προσφυγικές ροές και μεταναστευτικά κύματα. Είναι αδιανόητο να δείξεις τους μεγάλους ενόχους, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Η (ακρο)Δεξιά και χθες και σήμερα και αύριο θα είναι ραγιάς στον ισχυρό και τσαμπουκάς στον ανίσχυρο.

Το ξέρουμε από την ιστορία. Οι τελευταίες μέρες απλώς μας το υπενθύμισαν.

ΥΓ. Ο όρος (ακρο)Δεξιά εφευρέθηκε για τις ανάγκες του σχολίου καθώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες.

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.

Σχόλιο του antapocrisis.

Σήμερα το πρωί το Λιμενικό ανακοίνωσε τον πνιγμό ενός παιδιού. Τον ανακοίνωσε χωρίς να αναφέρει τη λέξη θάνατος ή πνιγμός. Ήταν σε βάρκα που μπήκε σε ελληνικά χωρικά ύδατα και αναποδογυρίστηκε από τους ίδιους τους μετανάστες για να αποφύγουν την επαναπροώθηση.

Μόνο και μόνο αυτό το γεγονός θα όφειλε να κάνει την κυβέρνηση να αναθεωρήσει τις χθεσινές αποφάσεις που με πατριωτικό υφάκι ο εκπρόσωπος Πέτσας ανακοίνωσε. Να τις αναθεωρήσει, όχι επειδή έχει ανθρωπιστικές ευαισθησίες. Αλλά επειδή έχει τη στοιχειώδη νοημοσύνη να μην παριστάνει τον χρήσιμο ηλίθιο του Ερντογάν.

Τόσο στον Έβρο όσο και στο Αιγαίο, με την Ελλάδα να αυξάνει μέτρα αποτροπής και επαναπροώθησης και την Τουρκία να απελευθερώνει τις προσφυγικές ροές, στήνεται ένα σκηνικό που απλώς μετρά ανάποδα τον χρόνο από το να έχει κι άλλα αθώα θύματα.

Η ακροδεξιά ρητορική καταλήγει στο «ας πρόσεχαν, ποιος τους είπε να έρθουν». Όμως τα συντεταγμένα κράτη δικαίου δεν μπορούν να αποποιούνται των ευθυνών τους. Τουλάχιστον όχι χωρίς κόστος.

Η τουρκική κυβέρνηση με τη γνωστή της στάση έναντι του διεθνούς δικαίου και τον γνωστό σεβασμό που επιδεικνύει τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, έχει εμπλακεί σε πολεμική αναμέτρηση εκτός του εδάφους της και μετρά ήδη δεκάδες νεκρούς στη Συρία. Θεωρεί ότι τα στρατηγικά της συμφέροντα επιβάλουν αυτή την εμπλοκή και δεν διστάζει να υποδέχεται φέρετρα στρατιωτών καλυμμένα με την τουρκική σημαία.

Θα διστάσει μια τέτοια κυβέρνηση στην εικόνα κάποιων δεκάδων πνιγμένων παιδιών; Θα υποχωρήσει επειδή το ελληνικό Λιμενικό μιλά για «συνήθη τακτική κατά σύσταση των Τούρκων διακινητών»; Θα ντραπεί επειδή τα ελληνικά ΜΜΕ θα χρεώνουν την ευθύνη για τα νεκρά παιδιά στην Τουρκία; Θα φοβηθεί αν τη μαλώσουν οι διεθνείς οργανισμοί;

Τι εμποδίζει την Τουρκία να πολλαπλασιάσει την ένταση στον Έβρο στήνοντας μια πρόκληση; Προκαλώντας πυροβολισμούς και θανάτους αμάχων στη νεκρή ζώνη; Ο ανύπαρκτος σεβασμός στο διεθνές δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα;

Η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να αναλάβει ένα τέτοιο κόστος; Είναι έτοιμη να κατέβει (ή να ανέβει, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς) στο επίπεδο της απέναντι πλευράς; Είναι έτοιμη να αδιαφορήσει για την ανθρώπινη ζωή; Όχι μόνο προσφύγων και μεταναστών αλλά και δικών της παιδιών; Είναι αποφασισμένη να απαντήσει με πραγματικά πυρά προς αμάχους σε τυχόν προβοκάτσια; Και να αναλάβει μετά και το κόστος;

Γιατί εδώ το θέμα δεν είναι απλώς τι επιδιώκει ο ακροδεξιός αγριανθρωπισμός, ή το πώς θα εκτονωθεί ο Μπογδάνος, ο ΣΚΑΙ και το Πρώτο Θέμα, και όποιος άλλος καλεί να πάρουμε την Πόλη από την ασφάλεια του πολυτελούς καναπέ του, αλλά ποια είναι η πολιτική της χώρας.

Ο Ερντογάν επιχειρεί να πιέσει με όλους τους διαθέσιμους τρόπους την ΕΕ για να κερδίσει στήριξη. Οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στον Έβρο και στα τουρκικά παράλια είναι ισχυρό μέσο πίεσης. Και η τουρκική κυβέρνηση δεν θα διστάσει να το χρησιμοποιήσει με τον πιο κυνικό τρόπο.

Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε τον ρόλο του πορτιέρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον Έβρο και στο Αιγαίο. Τον ανέλαβε οικειοθελώς από τη στιγμή που δεν τολμά να ξεστομίσει ότι οι προσφυγικές ροές είναι ευρωπαϊκό και διεθνές πρόβλημα. Η πίεση των προσφυγικών ροών με αυτή την κοντόθωρη, αυτοκτονική, υποτελή πολιτική, εκτονώνεται στην Ελλάδα, αντί να αποσυμπιέζεται σε όλοκληρη την ΕΕ. Με οποιαδήποτε πολιτική σε εθνικό επίπεδο, είτε με χαλαρά σύνορα και κολαστήρια τύπου Μόριας, είτε με κλειστές δομές, είτε με ασφυκτικά φυλασσόμενα σύνορα, εύφλεκτη συγκέντρωση στον Έβρο και πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο, η Ελλάδα θα εγκλωβίζεται στο ρόλο που της επιφυλάσσουν το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον. Το γεγονός ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο τετραψήφιος αριθμός προσφύγων και μεταναστών έχει μπει στην Ελλάδα, δείχνει ότι έτσι κι αλλιώς, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα ασφαλείας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίζει τον χρήσιμο ηλίθιο στη σκακιέρα του Ερντογάν. Προς τέρψη του ακροδεξιού της ακροατηρίου αλλά και του κοινωνικού αγριανθρωπισμού που εξαπλώνεται. Μετατρέπει το πρόβλημα των τεράστιων προσφυγικών ροών, γέννημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των κατευθυνόμενων εμφύλιων συγκρούσεων σε αποκλειστικά ελληνικό, εθνικό ζήτημα αποτροπής και ασφάλειας. Μόνο που αυτό το σκηνικό όξυνσης, με πνιγμένα παιδιά και προσεχώς επιπλέον αθώα θύματα, πέραν του ότι συνιστά ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό (για όσους θεωρούν ότι μετέχουν αυτού), αυξάνει και τη διαπραγματευτική ισχύ του γείτονα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως και η προηγούμενη, δεν θέτει την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ έναντι των ευθυνών τους.

Για τον πόλεμο στη Συρία.

Για τη συνεχιζόμενη στήριξη στην τουρκική εισβολή και κατοχή στο Ιντλίμπ.

Για την δίκαιη κατανομή των προσφυγικών ροών.

Για να μην γίνει η Ελλάδα αποθήκη ψυχών.

Για να μην γίνει το μαντρόσκυλο της Ευρώπης-φρούριο.

Για να μην έχει αίμα στα χέρια της.

Σχόλιο του antapocrisis.

Διέρρευσε από κυβερνητικές πηγές ότι η Ελλάδα άσκησε βέτο στη χθεσινή σύνοδο του ΝΑΤΟ. Χωρίς κάτι τέτοιο να συνιστά ανατροπή της ελληνικής πολιτικής, θα ήταν μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη στη μονότονη υποτέλεια των τελευταίων ετών.

Σήμερα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, μασώντας τις δηλώσεις του, παραδέχτηκε ότι δεν μπήκε βέτο, αλλά εκφράστηκαν διαφωνίες.

Πράγματι, το τι ακριβώς έγινε στη χθεσινή σύνοδο, το εκφράζει ο Γενικός του Γραμματέας, λέγοντας επί λέξει τα παρακάτω:

“Η σημερινή συνάντηση είναι ένα σήμα αλληλεγγύης στην Τουρκία.
Η Τουρκία είναι το μέλος του ΝΑΤΟ που επηρεάζεται περισσότερο από όλους από τη σύγκρουση στη Συρία, που έχει υποφέρει από τρομοκρατικές επιθέσεις και που φιλοξενεί εκατομμύρια πρόσφυγες στο έδαφός της.
Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να υποστηρίζει την Τουρκία με σειρά μέτρων”.

Με δυό λόγια:

1. Η Τουρκία κατέχει παρανόμως συριακό έδαφος με στρατιωτικές της δυνάμεις που δρουν στο έδαφός της Συρίας.

2. Το ΝΑΤΟ μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ, την νίκη του Άσαντ στον εμφύλιο και την κυριαρχία της Ρωσίας, στηρίζει την τελευταία αντικαθεστωτική ελπίδα που είναι οι ισλαμιστικές συμμορίες στο Ιντλίμπ.

3. Η Τουρκία μετά τη συριακή αντεπίθεση και τους δεκάδες νεκρούς που προκάλεσε, αποφάσισε να μεταφέρει την πίεση σε ΕΕ και ΗΠΑ ώστε να σταματήσουν τη ρωσική προστασία στη συριακή αεροπορία και πυροβολικό.

4. Εργαλείο του Ερντογάν για μια τέτοια πίεση είναι το μεταναστευτικό και το σπρώξιμο κάποιων χιλιάδων προσφύγων στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

5. Η Ελλάδα αντί να ζητήσει την άμεση αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από τη Συρία και την ειρήνευση στην περιοχή, συντάσσεται με το ΝΑΤΟ και κατ΄επέκταση με την τουρκική επιθετικότητα στη βόρεια Συρία.

6. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετατρέπει το διεθνές πρόβλημα της συριακής κρίσης και του προσφυγικού σε μονομερές πρόβλημα της Ελλάδας (“υπεράσπιση των συνόρων μας”) ή σε διμερή ελληνοτουρκική διαφορά.

7. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν υπερασπίζεται τα ελληνικά σύνορα, αλλά τη δυνατότητα της ΕΕ να μην νιώθει την παραμικρή πίεση από τον εκβιασμό Ερντογάν. Είτε παριστάνοντας το μαντρόσκυλο στον Έβρο, είτε αποδεχόμενη τη μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ψυχών.