Άρθρα

Από το #Έρχεται_πoύτσα στο #ΝΔ_παιδεραστές: Μιλήστε μας λίγο εκεί στη Βουλή για την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου

Ο νυν πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος που ήρθε στην εξουσία έχοντας ως ένα από τα βασικά hashtags των εκλογών του 2019 το #Έρχεται_πoύτσα (απευθυνόμενο προς τον απερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ), διαμαρτύρεται σήμερα για την ποιότητα του διαλόγου στα Κοινωνικά Δίκτυα.

Τον έπιασε ο πόνος τον Κ. Μητσοτάκη για τη χαμηλή ποιότητα που ξάφνου χαρακτηρίζει τα ελληνικά social media και κυρίως το Twitter που εδώ και χρόνια είναι ο απόπατος της πολιτικής διαπάλης του ελληνικού κοινοβουλευτισμού. Εκατοντάδες μισθωμένοι (κυρίως), αλλά και άμισθοι χουλιγκάνοι τουιτάρουν με τη μεγαλύτερη ευκολία τις μεγαλύτερες χυδαιότητες και νομίζουν ότι αυτό είναι πολιτική.

Με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη ο ΣΥΡΙΖΑ σπίναρε το #ΝΔ_παιδεραστές. Τη γραμμή εκλαΐκευσε περαιτέρω ο Βαξεβάνης και την αναβάθμισαν οι Τράγκας, Χίος, Καραχάλιος κοκ. Δεν εννοούσαν απλώς ότι η υπόθεση Λιγνάδη έχει πολιτικές προεκτάσεις που ακουμπούν τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Εννοούσαν (ή αναρωτιούνταν «αθώα») για το αν ο Μητσοτάκης έχει στήσει κύκλωμα εκμετάλλευσης ανήλικων προσφυγόπουλων αναλαμβάνοντας τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα απευθείας στο πρωθυπουργικό του γραφείο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τη σειρά του εξανέστη, διότι το επίπεδο του διαλόγου έπεσε χαμηλά με το #ΝΔ_παιδεραστές, καθώς το κόμμα του μας είχε συνηθίσει σε κομψότατα μηνύματα, όπως αυτό του #Έρχεται _πoύτσα. Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω τρεντάρει συχνά πυκνά από τη ΝΔ κάθε φορά που τα ΜΑΤ δέρνουν φοιτητές ή τώρα που κινδυνεύει η ζωή του Κουφοντίνα.

Τα ΜΜΕ επίσης ανατρίχιασαν με τη διαστρέβλωση της αλήθειας και αποφάσισαν ότι τίθεται ζήτημα δημοκρατίας. Το αποφάσισε ο Παπαχρήστος που μέχρι πρότινος ισχυριζόταν ότι ο Τσίπρας ανακαίνισε τη βίλα του στο Σούνιο με πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, το ΣΤΑΡ που μας είπε ότι ο Λιγνάδης «κατηγορείται για το τίποτα» και ο ΣΚΑΙ που αναρωτιέται αν οι βιασθέντες ανήλικοι “είχαν γονείς να τους μαζέψουν”. Όλοι οι παραπάνω μαχητές της αλήθειας, θέτουν ζήτημα ποιότητας της δημοκρατίας.

Στην πραγματικότητα επιχειρούν να αθωώσουν την κυβέρνηση μετατρέποντας για ακόμα μια φορά ένα δικό τους σκάνδαλο σε μια σκευωρία του αντιπάλου.

Όποιος ισχυριστεί ότι ο Μητσοτάκης δεν είχε γνώση του #Έρχεται_πούτσα, ή ο Τσίπρας δεν είχε γνώση του #ΝΔ_παιδεραστές, κοροϊδεύει. Γνώση για τις τάσεις των hashtags που κυριαρχούν στον “πολιτικό διάλογο” έχει και ο τελευταίος τυχαίος σχολιαστής. Τα πολιτικά επιτελεία με δεκάδες στελέχη και δημοσιογράφους να δίνουν τη μάχη των trends, δεν έχουν απλώς γνώση, έχουν ισχυρότατο μερίδιο στη διαμόρφωσή τους. Και θα μπορούσαν με μία και μόνο εντολή ή δήλωση να περιορίσουν τον οχετό.

Η συζήτηση λοιπόν για την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου που προκαλεί αύριο η κυβέρνηση στη Βουλή είναι βαθιά υποκριτική. Μοιάζει με το να διαμαρτύρεται ο Τάκης ο Τσουκαλάς για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το αγνό φίλαθλο πνεύμα στα ελληνικά γήπεδα. Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου είναι λίγο πιο κάτω από τον υπόνομο, αλλά τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση έχουν πλήρη συνείδηση, γνώση και ευθύνη επ’ αυτού.

Και είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι η ΝΔ και τα χυδαία ΜΜΕ θέλουν ειλικρινά να θέσουν το θέμα του πολιτικού χουλιγκανισμού, της κομματικής εκμετάλλευσης ή της διαστρέβλωσης της θέσης του αντιπάλου.

Η φωλιά τους είναι λερωμένη. Επιπλέον είναι και βαθιά υποκριτές.

Γιατί όσο είναι χυδαίο να ισχυρίζεται κανείς ότι ο Μητσοτάκης πάσαρε ανήλικους στον Λιγνάδη, άλλο τόσο χυδαίοι είναι για παράδειγμα οι ισχυρισμοί της ίδιας της κυβέρνησης αλλά και του συνόλου σχεδόν των ΜΜΕ ότι όσοι υποστηρίζουν να μην πεθάνει ο Κουφοντίνας, υποστηρίζουν ταυτόχρονα την τρομοκρατία.

Γιατί πρέπει να καταδικαστεί δηλαδή ο Τράγκας και ο Χίος (που πρέπει), αλλά δεν πρέπει να καταδικαστούν σχεδόν όλοι οι βουλευτές της ΝΔ που θεωρούν υποστηρικτές της τρομοκρατίας όσους επιμένουν να εφαρμοστεί ο νόμος και στην περίπτωση του Κουφοντίνα;

Υπάρχει χυδαιολογία που βοηθά την ποιότητα της δημοκρατίας και χυδαιολογία που δεν τη βοηθά;

Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση;

Ας αναρωτηθεί αν βοήθησε το #ΝΔ_παιδεραστές στην ανάδειξη της πολιτικής ευθύνης της κυβέρνησης για το σκάνδαλο Λιγνάδη.

Αλλά και αν διευκολύνει ή δυσχεραίνει την απόπειρα Μητσοτάκη να αντιστρέψει μια πορεία φθοράς που επιταχύνθηκε απότομα από την αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, από το σάλο της Ικαρίας, από την βαθιά οικονομική κρίση.

Το πρόβλημα με το επίπεδο του διαλόγου στη δημόσια σφαίρα της πολιτικής αντιπαράθεσης δεν είναι οι κακές λέξεις ή τα αήθη υπονοούμενα.

Όσοι τα ακούμε, θα επιβιώσουμε.

Το πρόβλημα είναι ότι οι επιφανειακές χουλιγκάνικου τύπου συγκρούσεις κρύβουν ή αποπροσανατολίζουν τις βαθύτερες και ουσιαστικότερες ανατροπές που θα μπορούσαν να τεθούν, να ζυμωθούν, να προετοιμαστούν.

Ένα Μάτι την ημέρα. Θα πληρώσει κανείς;

Έκλεισαν σήμερα δύο εβδομάδες από τότε που οι απώλειες από κορωνοϊό στην Ελλάδα φτάνουν σχεδόν καθημερινά σε τριψήφιο νούμερο. Η χώρα πληρώνει κάθε μέρα ένα Μάτι σε φόρο θανάτου. Μόνο που κανείς δεν δίνει λόγο για την εξέλιξη του δεύτερου κύματος της τραγωδίας. Ουδείς αναλαμβάνει ευθύνη. Και ουδείς αναζητά ευθύνη.

Το Μάτι και οι νεκροί του έγιναν σημαία της προεκλογικής αντιπαράθεσης της σημερινής κυβέρνησης. Αλλά τα καθημερινά τριψήφια νούμερα θανάτων επί πανδημίας, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με άλλες πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις, δεν συσχετίζονται με την παραμικρή πολιτική ευθύνη. Πράγμα πρωτοφανές.

Δεν φταίει μόνο η εκτός κάθε ορίου αστικής δημοκρατίας κατάσταση στα ΜΜΕ που λειτουργούν ως εκτελεστές επικοινωνιακών συμβολαίων για τον Μητσοτάκη. Φταίει και η αντιπολίτευση -σύσσωμη η αντιπολίτευση- που δεν τολμά να ζητήσει παραιτήσεις και να αναδείξει πολιτικές ευθύνες.

Χτίζεται με αυτόν τον τρόπο ένα πέπλο “αντικειμενικότητας” και “αναπόφευκτου” που μετατρέπει την πανδημία σε φυσικό γεγονός.

Μεταμφιέζεται η εξελισσόμενη τραγωδία και οι χειρισμοί που την προκάλεσαν σε φυσική εξέλιξη που δεν μπορεί να αποφευχθεί, σε φόρο αίματος που δεν μπορούμε παρά να πληρώσουμε παθητικά και σιωπηλά.

Η κοινωνία εθίζεται στο να παρακολουθεί καθημερινά αρνητικά ρεκόρ να καταρρίπτονται, πεισμένη κι αυτή, ότι όλα είναι αντικειμενικά και μοιραία.

Αυτή η διακομματική αποδοχή των “αναπόφευκτων” απωλειών αθωώνει τις προφανείς ευθύνες. Τις κυβερνητικές ευθύνες διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και τις ευρύτερες πολιτικές ευθύνες όσων επί χρόνια αδιαφόρησαν για τη θωράκιση της δημόσιας υγείας.

Οι απολογητές της κυβέρνησης Μητσοτάκη συγκρίνουν διαρκώς τη χώρα με τις χειρότερες καταστάσεις στην Ευρώπη.

Αποκρύβουν ότι πέρα από την Ευρώπη υπάρχουν πολλές χώρες, από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι την Ιαπωνία και από τη Νότια Κορέα μέχρι την Κούβα που απέδειξαν ότι η πανδημία δεν είναι φυσικό φαινόμενο που αφήνει τα κράτη μοιραία και άβουλα. Απέδειξαν πολύ περισσότερο ότι υπάρχουν πολιτικές αντιμετώπισής της που δεν οδηγούν σε εκατόμβες νεκρών.

Αποκρύβουν ακόμα ότι ακόμα και στην Ευρώπη να παραμείνουμε, η Ελλάδα ξεπέρασε πολύ γρήγορα χώρες όπως η Γερμανία, η Νορβηγία, η Κύπρος σε συνολικό αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού από την αρχή της πανδημίας. Και αν εστιάσουμε στην τελευταία περίοδο, η Ελλάδα ξεπέρασε χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Σουηδία, η Ισπανία σε αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού.

Καμιά ευθύνη δεν υπάρχει για αυτές τις μακάβριες επιδόσεις;

Η Ελλάδα στις 3 Δεκεμβρίου κατέγραψε το θλιβερό προνόμιο να είναι η χειρότερη χώρα στον κόσμο σε ρυθμό αύξησης των θανάτων από Covid-19, καθώς διπλασιάστηκαν οι συνολικές απώλειες μέσα σε 14 ημέρες.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα πρώτο κύμα επί της ουσίας δεν υπήρξε, κάνει την κυβερνητική διαχείριση του δεύτερου κύματος, ακόμα πιο τραγική.

Οι απολογητές της κυβέρνησης δεν διστάζουν να συγκρίνουν τη χώρα που σχεδόν εκμηδένισε τα κρούσματα τον Ιούνιο, με χώρες που μετρούσαν δεκάδες χιλιάδες νεκρούς ήδη από πριν το καλοκαίρι.

Μόνο που με αυτόν τον τρόπο φανερώνουν τις ακόμα βαρύτερες ευθύνες που φέρει η κυβέρνηση για το πώς άνοιξε εγκληματικά τον τουρισμό, πώς δεν ετοίμασε τον παραμικρό μηχανισμό ελέγχου, ιχνηλάτησης, απομόνωσης, πώς άφησε τα νοσοκομεία σε καθεστώς διάλυσης και υποστελέχωσης για να μπορέσει να ενισχύσει το ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της υγείας.

Όλα αυτά συνιστούν βαριές πολιτικές, και ίσως και ποινικές ευθύνες.

Ο Μητσοτάκης εκλέχτηκε πατώντας πάνω στο Μάτι.

Το γεγονός ότι κάθε μέρα έχουμε ένα ισοδύναμο Μάτι σε νεκρούς από την πανδημία, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Το ότι δεν αποφεύχθηκε, είναι αντικειμενική πολιτική ευθύνη. Μόνο που για αυτήν δεν μιλά κανείς.

Και όχι, το να μιλάς για τους νεκρούς της πανδημίας και να αναδεικνύεις τις προφανέστατες πολιτικές ευθύνες, δεν συνιστά τυμβωρυχία. Το ανάποδο. Συνιστά δικαίωση.

Τυμβωρυχία είναι οι πανηγυρισμοί υπουργού της κυβέρνησης για τον μέχρι τώρα αριθμό νεκρών στη χώρα.

Τυμβωρυχία είναι να κάνεις σημαία τη Μαρφίν και το Μάτι για να κερδίσεις εκλογές.

Τυμβωρυχία είναι να μπουκώνεις με χρήμα τα κανάλια για να κάνουν υπερ-αφιερώματα στο εμβόλιο, στον εθελοντισμό, στις δωρεές ιδιωτών και σε οτιδήποτε άλλο σκαρφιστούν θλιβεροί γελωτοποιοί, ώστε να μην αναδεικνύονται οι εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες.

Τυμβωρυχία είναι να κλείνεις ένα μήνα από το λοκ ντάουν και ακόμα να ανοίγεις μαζικά τάφους στη Βόρεια Ελλάδα.

Ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που υπηρέτησε τα μνημόνια, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη απογύμνωση του δημόσιου τομέα πρόληψης και υγείας, οφείλει να δώσει λόγο.

Μια κυβέρνηση που μισεί τόσο πολύ τη δημόσια υγεία, που δεν έκανε τίποτα για να αποφευχθούν οι τραγικές διαστάσεις του δεύτερου κύματος της πανδημίας, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το επικοινωνιακό κεφάλαιο του επικεφαλής της, ακόμα και σε βάρος χιλιάδων νεκρών, οφείλει να δώσει λόγο.

Να πληρώσει για την ευθύνη που αντικειμενικά έχει.

Και αν δεν το ζητήσουν αυτό τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ας το ζητήσει ο λαός.

ΥΓ. Το Μάτι συνιστά απαράγραπτη πολιτική ευθύνη για την κυβέρνηση Τσίπρα. Η διαχείριση που έκανε, το κρύψιμο της καταστροφής, οι αποπροσανατολιστικές δηλώσεις, οι «στραβές στη βάρδια», ο πολιτικός και υπηρεσιακός σχεδιασμός της 23ης Ιουλίου του 2018, ήταν ένα πλέγμα εγκληματικών λαθών, παραλείψεων και πονηριών. Το γεγονός ότι η ΝΔ τυμβωρυχεί ασύστολα, δεν ήταν και δεν είναι δικαίωση της τότε κυβέρνησης. Κοινός παρονομαστής για τα κόμματα εξουσίας δεν είναι πλέον να αποφύγουν τους νεκρούς από μια πανδημία, ένα σεισμό, μια πλημμύρα ή μια πυρκαγιά, αλλά να αποφύγουν την πολιτική ζημιά που τυχόν θα έχουν οι κυβερνήσεις τους. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το βάθος της σαπίλας ενός κομματικού συστήματος που τάχα είναι πολωμένο, αλλά επί της ουσίας μοιράζεται κοινές πολιτικές.

Οι νεκροί έχουν ονοματεπώνυμο. Οι ευθύνες το ίδιο.

Κάθε απόγευμα παρατίθεται το ενημερωτικό δελτίο του ΕΟΔΥ με κρούσματα, νεκρούς, διασωληνωμένους. Και όλοι περιμένουμε να ακούσουμε. Περιμένουμε με την ελπίδα να πέσουν τα νούμερα. Να σταματήσουν να αυξάνουν κατά δεκάδες ή εκατοντάδες πλέον οι νεκροί. Και όλα είναι νούμερα. Τόσα κρούσματα, τόσοι  νεκροί, τόσοι διασωληνωμένοι. Και έχουμε μπει όλοι σ’ αυτή την διαδικασία. Κινδυνεύοντας να ξεχάσουμε ότι τα κρούσματα, οι νεκροί, οι διασωληνωμένοι είναι άνθρωποι. Ήταν και είναι άνθρωποι. Συμπολίτες μας με ονοματεπώνυμο, ζωή, οικογένεια, δουλειά. Σαν  των υπολοίπων. Που κόπηκαν απότομα από την  ‘’ατυχία’’ να κολλήσουν κορωνοιό. Από την “ατυχία” να στοιβάζονται σε ένα λεωφορείο για να πάνε στην δουλειά τους, από την “ατυχία” να δουλεύουν σε μια δουλειά χωρίς μέτρα, από την “ατυχία” να μην μπορούν να κάνουν εγκαίρως το test, από την “ατυχία” να μην  μπορεί να τους αντιμετωπίσει ικανοποιητικά το ΕΣΥ λόγω υπερπληθώρας ασθενών και έλλειψης εξοπλισμού και προσωπικού.

Όσο προχωράει η πανδημία πληθαίνουν οι κατηγορίες για μη ορθή διαχείριση ασθενών λόγω έλλειψης  προσωπικού και μέσων και συνεπώς μη τήρησης των πρωτοκόλλων βέλτιστης αντιμετώπισης. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θεσσαλονίκη, Δράμα, Σέρρες, Λάρισα, Αγρίνιο κ.α.

Πληθαίνουν οι κατηγορίες για την αλλοπρόσαλλη και επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης. Που κατηγορεί τους πολίτες για τα δικά της σφάλματα, χρεώνει τα πάντα στην ατομική ευθύνη, παριστάνει ότι όλα πάνε καλά, πανηγυρίζει που είμαστε (ακόμα) πίσω από το Βέλγιο, δηλώνει ότι με περισσότερες ΜΕΘ έχουμε περισσότερους θανάτους. Εσχάτως αποκαλύφθηκε ότι ο ΕΟΔΥ κρατά (και δίνει) λάθος στοιχεία στην Επιτροπή.

Άραγε για όλη αυτή την κατάσταση φταίει κανείς; Ή απλώς η πανδημία είναι μια φυσική καταστροφή; Υπάρχουν υπεύθυνοι που θα έπρεπε να είχαν προετοιμάσει αλλιώς την χώρα για το δεύτερο κύμα της πανδημίας; Ή απλώς θα μείνουμε στο ότι κάποιοι ήταν άτυχοι;

H έξοδος της χώρας από το πρώτο lockdown έγινε με επιδημιολογικά δεδομένα που επέτρεπαν διαφορετική διαχείριση. Υπήρχε χρόνος και χώρος για μια διαφορετική προετοιμασία και οργάνωση ενόψει του αναμενόμενου δεύτερου κύματος. Οι ομοσπονδίες γιατρών και υγειονομκών –και όχι μόνο- είχαν επισημάνει ήδη από τον Μάιο τα βήματα τα οποία έπρεπε να γίνουν. Στο πώς θα ανοίξει με ασφάλεια ο τουρισμός, πώς  θα ενισχυθεί το ΕΣΥ με προσωπικό και ΜΕΘ, το πως θα πρέπει να οργανωθεί η ΠΦΥ και πώς να γίνει η ιχνηλάτηση.

Η κυβέρνηση και οι παράγοντές της, μεθυσμένοι από το success story του πρώτου κύματος (που αποδεικνύεται πλέον εντελώς ότι ήταν καθαρή τύχη), δεν έδωσαν  καμία σημασία στις προειδοποιήσεις.

Επέλεξαν να μην μιλήσουν και να μην συμβουλευτούν κανέναν. Με την αλαζονεία για σύμβουλο, επέλεξαν να μην κάνουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα, νομίζοντας αφελώς ότι θα την σκαπουλάρουν όπως και την πρώτη φορά.

Ο Νοέμβριος όμως αποδείχθηκε ότι δεν ήταν Μάρτιος. Και οι εικόνες Ιταλίας έγιναν καθημερινότητα στα Νοσοκομεία της  Β. Ελλάδας. Όπου από κάθε μαρτυρία προκύπτει ότι οι συνθήκες νοσηλείας και περίθαλψης  δεν είναι αυτές που πρέπει, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν το προσωπικό και οι υποδομές…

Για όλους αυτούς τους συμπολίτες μας που χάθηκαν, υπάρχει κανείς να αναλάβει την ευθύνη;

Όπως και οι νεκροί, έτσι και οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Και ξεκινούν από πολύ ψηλά, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, κατηφορίζοντας προς  υπουργούς, γενικούς γραμματείς, ΥΠΕάρχες, διοικητές νοσοκομείων, επιτροπή εμπειρογνωμόνων. Που άφησαν τον λαό της χώρας απροετοίμαστο απέναντι στην πανδημία. Και οι ευθύνες αυτές δεν είναι μόνο πολιτικές. Είναι και ποινικές…

Οι φορείς που εκπροσωπούν τον εργαζόμενο κόσμο, τους υγειονομικούς, πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη να προχωρήσουν σε αναζήτηση των ευθυνών αυτών.  Και  δικαστικά. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ έχουν υποχρέωση να ζητήσουν την δικαίωση όσων «άτυχων» –με ονοματεπώνυμο- έπεσαν θύματα της εγκληματικής αδιαφορίας, αμέλειας και ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης και των μηχανισμών της.

Το δράμα που ζει ο λαός στην Βόρεια Ελλάδα μπορούσε να αποφευχθεί

Τον Μάρτη ζητούσαμε να “κλείσει” νωρίς η χώρα “κόντρα σε ανέμους και θύελλες” που προερχόταν από την αγορά, τους επαγγελματίες μεθοδολόγους, τους πολιτικούς του business as usual, τους ιδεοληπτικούς ψευδοδιανοούμενους και τους χρήσιμους ηλίθιους κάθε εξουσίας.

Το κάναμε γιατί γνωρίζαμε πολύ καλά οτι δεδομένης της κατάστασης του ελληνικού συστήματος υγείας, της “υγειονομικής κούρασης” του Ελληνικού πληθυσμού (μετά από 10 χρόνια μνημονίων), της μεταδοτικότητας του ιου SARS-CoV-2, της επικινδυνότητας της νόσου COVID-19 (για την οποία δεν γνωρίζαμε απολύτως τίποτα) και της ανεπάρκειας των test που υπήρχαν τότε, στην Ελλάδα θα γινόταν σφαγή.

Πιστεύαμε οτι θα κερδίζαμε χρόνο για να ενσωματωθεί στην χώρα η γνώση, η θεραπευτική και οργανωτική εμπειρία που με ταχύτατους ρυθμούς κερδιζόταν στις Ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν από τον Φλεβάρη στο μάτι του κυκλώνα.

Πως οργανώθηκε το σύστημα της περίθαλψης και η ένταξη του ιδιωτικού τομέα στην Γαλλία περιγράφεται με ακρίβεια στο post της Χρυσούλας Παπαγεωργίου.

Σήμερα στην Βόρειο Ελλάδα μετράν τους νεκρούς ανά ώρα. Στα νοσοκομεία η αναλογία είναι ένας γιατρός ανά πενήντα ασθενείς με βαρύ COVID-19. Δύο νοσοκόμες ανά πενήντα ασθενείς με βαρύ COVID-19. Οι άρρωστοι μένουν νηστικοί και διψασμενοι.

Το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό του ΕΣΥ παθαίνει burn out και συνεχίζει να τρέχει. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές οι νοσηλεύτριες οι καθαριστριες οι τραυτιοφορείς αρρωσταίνουν και πέφτουν σαν τις μύγες γιατί τους έστειλαν να αντιμετωπίσουν ασθενείς με αερομεταδιδόμενη μολυσματική νόσο χωρίς να τους εκπαιδεύσουν σοβαρά.

Στα χωριά των Σερρών, της Πιερίας, της υπαίθρου Θεσσαλονίκης, ο ιός θερίζει και οι άνθρωποι δεν έχουν από ποιον να ζητήσουν ιατρική βοήθεια και συμβουλή. Το τελευταίο που άκουσα είναι οτι μεταφέρουν γιατρούς από τα Κέντρα Υγείας στα νοσοκομεία.

Οι ανίδεοι πάνε και φυτεύουν ανεκπαίδευτους γιατρούς στις μονάδες COVID και το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαλύσουν ότι υπάρχει όρθιο.

Και προβληματίζονται δημόσια οι προύχοντες, γιατί, ενω εφαρμόζεται lockdown δεν πέφτει η καμπύλη. Και να οι επιστημονικές αντιπαραθέσεις (βγήκε ένας χθές και έλεγε οτι πρέπει να γίνει αυστηρό lockdown όπως στην Κινα).

Το δράμα που ζει ο λαός στην Βόρεια Ελλάδα μπορούσε να αποφευχθεί. Αρκεί οι κυβερνήτες, από τον Ιούνιο που τελείωσε το πρώτο κύμα – όλοι ξέραμε οτι έρχεται το δεύτερο – να μην ήταν στην διαχείριση State of Mind (SoM) και να μην αυτοπαραμυθιάζονται με τις μπούρδες Covid free country, να μην εφάρμοζαν μόνο τις εντολές της Μερκελ αλλά να έκαναν και καμιά εποικοδομητική ερώτηση (πχ. πείτε μας κ Αγκέλα πώς εκπαιδεύετε του γιατρούς σας για την επιδημία,? Πες μου ρε Μανώλη πώς το έκανες εσύ με τους Γάλλους κλινικάρχες).

Αρκεί οι τσανακογλύφτες των υπουργών που στοχοποιούν μονίμως τους πολίτες και έγιναν διδάκτορες στο θέμα της ατομικής ευθύνης να σήκωναν κανένα τηλέφωνο και να ρωτούσαν “ρε παιδιά πώς οργανώσατε το προσωπικό σας στο Pitié μετά το πρώτο κύμα?”, “πώς έγιναν τα νοσοκομεία της Μαδρίτης μετά το πρώτο κύμα?”.

Αν δεν είχαν τις επαφές και ντρεπόντουσαν να τηλεφωνήσου (γιατί αμα είσαι Αιλυνας τα ξέρεις όλα) ας παρακολουθούσαν κανένα διεθνές σεμινάριο από τα εκατοντάδες που γίνανε από τότε, και κάτι θα πιάναν (αγγλικά ξέρουν, αυτό είναι σίγουρο).

Σήμερα οι SoM γίνονται περισσότερο επικίνδυνοι γιατί διαχειρίζονται μια τεράστια κρίση και είναι πανικόβλητοι. Και όπως μου λέει ένας καλός μου φίλος “δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση από το να πανικοβάλλεται ο πιλότος του αεροπλάνου ανεξάρτητα αν είναι ο χειρότερος πιλότος που υπάρχει”. Το πρόβλημα είναι οτι μέσα στην δίνη της καταιγίδας δεν μπορείς να αλλάξεις τον πιλότο.

Οι SoM κυβερνήτες, μέσα στον πανικό τους αγκαλιάζουν την εικόνα του εμβολίου και γονυπετείς παρακαλούν για το θαύμα (ελπίζουν ίσως οτι επειδή ο Μπουρλά είναι Θεσσαλονικιός θα στείλει λίγα εμβόλια παραπάνω και γρήγορα πρώτα στα καρντάσια από το χωριό). Δεν έμαθαν ακόμη ούτε το στοιχειώδες, θαύματα δεν γίνονται και ούτε η Θεια Κοινωνία προστατεύει (το απέδειξε άλλωστε και το μεγάλο πείραμα της λιτανείας του Αγ Δημητρίου).

Είναι μοιραίοι και παρακολουθούν το σφαγείο να εξελίσσεται.

Σήμερα οι δυνάμεις της κοινωνίας αναγκαστικά θα μπουν μπροστά. Η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών είναι η μοναδική δύναμη που θα σταματήσει το σφαγείο στην χώρα.

Ο τζογαδόρος Γεωργιάδης και η συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης

Ο Άδωνης Γεωργιάδης, ομολόγησε σήμερα με συγκεκριμένο τρόπο τις ευθύνες της κυβέρνησης για την εξέλιξη της πανδημίας. Μας είπε οτι πίστεψαν στο καλό σενάριο οτι ο ιός το καλοκαίρι θα υποχωρούσε και δεν θα μας απασχολούσε μέχρι τον Οκτώβριο, γι’ αυτό εστίασαν στο άνοιγμα της οικονομίας και του τουρισμού. Αν ήξεραν οτι το δεύτερο κύμα θα ερχόταν από τον Αύγουστο θα είχαν λειτουργήσει διαφορετικά.

Αρχικά, να επισημάνουμε οτι οι κυβερνήσεις δεν θα έπρεπε να είναι τζογαδόροι. Όταν λειτουργούν ως τέτοιοι, μάλλον κάποιο πρόβλημα υπάρχει. Ειδικά όταν ο τζόγος αφορά τη δημόσια υγεία.

Επίσης, η κοινή λογική επιτάσσει όταν αντιμετωπίζεις μια πανδημία, της οποίας μάλιστα οι τρομακτικές συνέπειες αποκαλύφθηκαν από το πρώτο κύμα, να προετοιμάζεσαι με βάση το χειρότερο σενάριο και όχι αυτό να ποντάρεις σε αυτό που σε βολεύει.

Απ’ ό,τι φαίνεται εκ του αποτελέσματος, οι πολιτικές της κυβέρνησης και της Ε.Ε (κεντρική πολιτική το πανευρωπαϊκό άνοιγμα του τουρισμού) δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την κοινή λογική. Πέραν αυτών, η ομολογία για το καλοκαιρινό έγκλημα με το άνευ όρων άνοιγμα του τουρισμού, είναι λειψή. Γιατι σκόπιμα παραγνωρίζει ότι από τότε πέρασαν 3 μήνες και η κυβέρνηση δεν έκανε απολύτως τίποτα για να μη φτάσουμε στη σημερινή οριακή κατάσταση, με τους γιατρούς στη Θεσσαλονίκη να μιλάνε για επιλογή ασθενών που θα νοσηλευτούν σε ΜΕΘ.

Γιατί αν η εκτίμηση για το το θα γίνει με τον κορωνοϊό το καλοκαίρι -κατα τον Γεωργιάδη- ήταν κακή μαντεψιά, το να μην ενισχυθεί αποφασιστικά το ΕΣΥ αλλά να παίζονται επικοινωνιακά παιχνίδια με τον αριθμό των ΜΕΘ υπάρχουν, με τις ΜΕΘ που θα ανοίξουν …στο τέλος του χρόνου και με τις προσλήψεις που… θα γίνουν, αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή.

Όπως και συνειδητή πολιτική επιλογή είναι το να μην γίνουν προσλήψεις και αγορές οχημάτων/συρμών στα ΜΜΜ για να μην υπάρχει συνωστισμός, το να ανοίξουν τα σχολεία με 25 μαθητές ανά τάξη αντί για 15 με προσλήψεις καθηγητών και εύρεση χώρων και πολλά άλλα.

Όπως πολιτική επιλογή είναι, αντί για μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας να έχουμε ένα διαρκές κούνημα του δαχτύλου στην κοινωνία, ότι αυτή φταίει, ότι αυτή ήταν ανεύθυνη, ότι αυτή εφησύχασε κλπ.

Και όλα αυτά ακόμα και τώρα που βρισκόμαστε στο και πέντε σε σχέση με την αντοχή και τη δυνατότητα του συστήματος υγείας να ανταπεξέλθει στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Η κυβέρνηση αποδείχθηκε επικίνδυνη, είναι υπόλογη για όλα αυτά και πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της.

Ενισχύστε το ΕΣΥ και πάρτε ουσιαστικά μέτρα για την επιβίωση του λαού τώρα.

Τι σημαίνει ανάληψη της ευθύνης κ. Τσίπρα;

Τι σημαίνει ανάληψη της ευθύνης κ. Τσίπρα;

Σχόλιο του antapocrisis.

Με μια μελετημένη παρέμβασή του ο Α. Τσίπρας δήλωσε ότι αναλαμβάνει «στο ακέραιο την πολιτική ευθύνη» για την τραγωδία. Το πρώτο που σημειώνουμε είναι ότι με αυτή του τη δήλωση παραδέχεται ότι τα κυβερνητικά χαλκεία και οι έμμισθοι κόλακες επί τρεις ημέρες το παραξήλωσαν. Σε κατάσταση αμόκ, μας ζητούσαν να ζητήσουμε εμείς συγνώμη διότι απαιτούσαμε εξηγήσεις. Τα έβρισκαν όλα «καλώς καμωμένα». Ούτε ένα λάθος. Ούτε μια παραίτηση. Ούτε μία αυτοκριτική. Και όχι μόνο. Τα κυβερνητικά χαλκεία και οι έμμισθοι αυλοκόλακες τα έριχναν όλα στις (εξίσου) ένοχες πολιτικές των προηγούμενων. Οι πιο ξεσκολισμένοι κρατούσαν το σκορ των νεκρών, (όσο ήταν λιγότεροι από τις πυρκαγιές του 2007), για να τονίσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτερος. Πολλοί κατηγόρησαν άμεσα τα θύματα με πρώτο τον Τόσκα («γιατί να παραιτηθώ; Όλο το Μάτι ήταν αυθαίρετο»). Και οι πιο έξυπνοι από δαύτους μας προέτρεψαν να «δώσουμε χώρο στο πένθος», επιχειρώντας να κλείσουν το δρόμο στην αναζήτηση ευθυνών.

Η προσπάθειά τους, άθλια και θλιβερή, δεν πέτυχε. Δεν έπεισαν ούτε τον εαυτό τους. Ο κόσμος νιώθει ότι η μόνιμη επωδός του ΣΥΡΙΖΑ «φταίνε οι άλλοι» στην περίπτωση αυτή δεν πιάνει. Και ο Τσίπρας έσπευσε να αλλάξει ρότα. Όχι στην ουσία, αλλά στην επικοινωνία. Άδειασε μεγαλοπρεπώς τα φερέφωνά της κυβέρνησής του και με το γνωστό από τον Ιούλη του 2015 και τάχα δραματικό ύφος, ανέλαβε την ευθύνη.

Τι σημαίνει όμως ανέλαβε την ευθύνη;

Παραιτήθηκε ο ίδιος; Απέπεμψε κάποιον; Αποδέχτηκε την παραίτηση κάποιου άλλου; Ονομάτισε συγκεκριμένους υπουργούς, στελέχη, περιφερειάρχες κλπ που είχαν άμεση ή έμμεση ευθύνη να αποτρέψουν την καταστροφή; Προγραμμάτισε ανατροπές στα προγράμματα λιτότητας και περικοπής δαπανών; Έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο για ό,τι δημιούργησε την κατάσταση;

Τίποτα από αυτά.

Πρακτικά «ανάληψη πολιτικής ευθύνης» χωρίς τίποτα από τα παραπάνω, δεν υφίσταται. Ο Τσίπρας για μια ακόμη φορά χειρίζεται, κοροϊδεύει, εξαπατά. Αντικαθιστά την πολιτική με την επικοινωνιακή σαπουνόφουσκα, παίζοντας με την ψυχολογία της κοινωνίας. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, είναι κενή περιεχομένου αν δεν συνοδεύεται από παραιτήσεις (και όχι μόνο του Τόσκα), απόδοση δικαιοσύνης, ανατροπή των πολιτικών που οδήγησαν στην πρωτοφανέρωτη καταστροφή. Περιλαμβάνει ακόμη μια συγνώμη για τα αίσχη που διέδιδαν τα κυβερνητικά φερέφωνα επί ημέρες, προσβάλλοντας τους νεκρούς, προσβάλλοντας τους ανθρώπους που είδαν την περιουσία τους να χάνεται, προσβάλλοντας την κοινή λογική και τη νοημοσύνη.

Πού συνίσταται η ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης;

Σε τρία επίπεδα.

Η πολεοδομική αυθαιρεσία

Πρόκειται για το αγαπημένο θέμα των απανταχού κυβερνητικών, καθώς θεωρούν ότι έτσι βγάζουν το ΣΥΡΙΖΑ λάδι και την ουρά τους απέξω. Είναι αλήθεια ότι τα πολεοδομικά εγκλήματα στο Μάτι, σε περιοχές σαν το Μάτι, αλλά και στη Μάνδρα κλπ είναι προϊόν δεκαετιών. Όμως κάθε κυβέρνηση, έρχεται και νομιμοποιεί την προηγούμενη, επιβαρύνοντας την κατάσταση, σωρεύοντας αδιέξοδο πάνω στο αδιέξοδο.

Τα κυβερνητικά φερέφωνα θα είχαν δίκιο εάν:

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιούσε τα αυθαίρετα τα οποία σήμερα κατηγορεί ως υπαίτια για την τραγωδία

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιούσε τα αυθαίρετα τα οποία σήμερα κατηγορεί ως υπαίτια για την τραγωδία

1. Δεν είχε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατήσει στη νομιμοποίηση αυθαιρέτων, όπως μας πληροφορεί πανηγυρικά η φιλοκυβερνητική Εφημερίδα των Συντακτών ένα χρόνο πριν, με τον νόμο 4495/17. Σύμφωνα με στοιχεία του ΤΕΕ, η Ανατολική Αττική είναι η πρώτη σε τακτοποιήσεις, και στο ίδιο το Μάτι οι δηλώσεις αυθαίρετων προς τακτοποίηση έφτασαν τις 327. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε την ίδια ακριβώς ρότα με τους προηγούμενους και ποντάροντας στο ότι η κοινωνία, ζαλισμένη από τα μνημόνια, δεν θυμάται, επιχειρούσε μετά την καταστροφή να μας πείσει ότι το όργιο των επικίνδυνων αυθαιρεσιών είναι αποκλειστικά έργο των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι.

2. Δεν είχε πατήσει πάνω σε προηγούμενα διατάγματα για να εγκρίνει πολεοδομικά σχέδια, της ίδιας ακριβώς περιοχής που έγινε παγίδα θανάτου (Μάτι, Κόκκινο Λιμανάκι), όπως φαίνεται για παράδειγμα από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως τον Μάρτιο του 2017. Δεν ήταν μόνο οι προηγούμενοι που νομιμοποίησαν αυθαιρεσία πάνω στην αυθαιρεσία, ήταν και οι σημερινοί.

3. Είχε κάνει μισό έστω βήμα στην κατεύθυνση του να σταματήσει, και σε δεύτερο χρόνο, να διορθώσει τα χρόνια πολεοδομικά εγκλήματα. Με απαλλοτριώσεις, με δημόσια έργα, με ρυμοτομικές παρεμβάσεις, με εφαρμογή των νόμων για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες κλπ. Δεν υπάρχει ούτε μισό βήμα. Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένοχος.

Όλα τα παραπάνω αναιρούν το αγαπημένο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι για την τραγωδία φταίνε τα ίδια τα θύματα γιατί …είχαν χτίσει αυθαίρετα.

Η αντιπυρική προστασία

Το δεύτερο επίπεδο της ευθύνης είναι αυτό της προετοιμασίας αντιπυρικής προστασίας. Οι πετσοκομμένοι προϋπολογισμοί λόγω λιτότητας και μνημονίων, οι μειωμένες δαπάνες για πολιτική προστασία και δασοπυρόσβεση για να πιαστούν τα ματωμένα πλεονάσματα, η θλιβερή και συντριπτική αναλογία ανάμεσα στα μέσα πυρόσβεσης και στις πολεμικές δαπάνες που αιμοδοτούν τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, συνιστούν βαριά και άμεση πολιτική ευθύνη του Τσίπρα προσωπικά. Ο Τσίπρας οδήγησε τη χώρα σε νέο και βαρύτερο μνημόνιο, ο Τσίπρας επέβαλε τους προϋπολογισμούς των μνημονιακών υπερ-πλεονασμάτων, ο Τσίπρας επιλέγει να πληρώνει η κατεστραμμένη Ελλάδα βαρύ φόρο αίματος στις ΗΠΑ, για να χριστεί ο ίδιος ως ο εκλεκτός των Αμερικάνων στην περιοχή.

Αν αυτά φαντάζουν γενικά, ας πάμε σε κάτι πιο συγκεκριμένο: Ο Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας Γιάννης Καπάκης, δήλωνε ενάμισι μήνα πριν: «Η χώρα μας διαθέτει έναν δασοπυροσβεστικό μηχανισμό που ελάχιστες χώρες τον διαθέτουν (…) με ένα δίκτυο που εμείς έχουμε φτιάξει αυτή τη στιγμή εξαιρετικό, ειδικά στην Αττική και τα περιαστικά δάση, που η φωτιά σβήνεται με ένα, δύο οχήματα και με την κινητοποίηση του πρώτου εναέριου μέσου».

Σύμφωνα δε με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο ίδιος αυτός υπεύθυνος που αυτοθαυμαζόταν για το μηχανισμό που έχει δημιουργηθεί, τις ώρες της καταστροφής δεν ήταν καν παρών, όπως κατά νόμο επιβάλλεται.

Ο ίδιος και ο πολιτικός του προϊστάμενος κ. Τόσκας είναι ακόμα στις θέσεις τους.

Σύμφωνα με ερώτηση του ΚΚΕ, οι πετσοκομμένοι προϋπολογισμοί της Δασικής Υπηρεσίας και του Πυροσβεστικού Σώματος διατηρούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αφού το ποσοστό που διατίθεται από τον κρατικό προϋπολογισμό για την προστασία των δασών είναι της τάξης του 0,035%. Ενώ ο μέσος όρος της μείωσης των δαπανών για το Πυροσβεστικό Σώμα, έτσι όπως διαμορφώνεται μέσα από τους προϋπολογισμούς των ετών 2015, 2016, 2017, 2018 της σημερινής κυβέρνησης, είναι μεγαλύτερος από τον μέσο όρο των μειώσεων της τελευταίας 10ετίας.

Συνέπεια αυτών των μειώσεων είναι η παντελής απουσία προληπτικών μέτρων στα δασικά οικοσυστήματα με δασικούς δρόμους, αντιπυρικές ζώνες, υδατοδεξαμενές και η δυσχερής λειτουργικότητα του ΠΣ στον κατασταλτικό τομέα, αφού διατηρείται ένας επιβαρυμένος στόλος πυροσβεστικών οχημάτων, με το 55% περίπου να είναι πέραν της 20ετίας, χωρίς ουσιαστικές προσλήψεις για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών, με εργαζόμενους τριών ταχυτήτων και με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα.

Για όλα τα παραπάνω οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο και πολιτική σφραγίδα: Τσίπρας, Σκουρλέτης, Τόσκας, ΣΥΡΙΖΑ.

Το επιχειρησιακό σχέδιο

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Τσίπρα δεν χρειάζεται αυτοκριτική για το επιχειρησιακό σχέδιο. Όλα πήγαν περίφημα. Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν υπήρχαν και λάθη. Ωστόσο, χωρίς να κάνουμε τους εισαγγελείς, οι αναφορές από τους αυτόπτες μάρτυρες της καταστροφής μιλούν για εγκληματικά λάθη, όχι μόνο στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς (ακόμα και αν δεχτούμε ότι δεν αντιμετωπιζόταν λόγω ακραίων φαινομένων), όσο κυρίως στην εκκένωση της περιοχής και στην καθοδηγημένη μετακίνηση του πλήθους στην παραλία καθώς και στη διάσωσή του.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Πυροσβεστικής στην περιοχή επιχειρούσαν 190 Πυροσβέστες, 96 οχήματα και 3 Canadair. Γιατί μόνο τόσοι; Δεν πρόκειται για σοβαρές επιχειρησιακές επιλογές με άμεση πολιτική ευθύνη;

Μόνο ένα πυροσβεστικό όχημα διατέθηκε στη Μαραθώνος με την πυρκαγιά να κινείται κάθετα σε αυτήν και με τους υψηλούς ανέμους να περνούν τη δήθεν «αντιπυρική ζώνη» της Μαραθώνος εν ριπή οφθαλμού. Αυτό δεν είναι επιχειρησιακό λάθος;

Πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυκλοφορία από τη στιγμή που κόπηκε η Μαραθώνος εκτράπηκε μέσα στο Μάτι. Το αποτέλεσμα των καμένων ανθρώπων και αυτοκινήτων είναι γνωστό. Αυτό δεν είναι επιχειρησιακό έγκλημα;

Ένας σημαντικός αριθμός θυμάτων πέθανε στην παραλία από ασφυξία και άλλοι από πνιγμό, επειδή άργησαν να φτάσουν τα σκάφη του λιμενικού και η διάσωση γινόταν μεμονωμένα, ανεπαρκώς, ανοργάνωτα και χαοτικά, κατά βάση από ιδιώτες. Με αυτοθυσία που όμως δεν μπορεί να υποκαταστήσει την απουσία συντονισμού και σχεδίου. Ούτε εδώ υπάρχει επιχειρησιακή ευθύνη;

Ας απαντήσει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας που βρήκε το επιχειρησιακό σχέδιο αλάνθαστο, αν σε όλα τα παραπάνω μπορούσαν να διατεθούν περισσότερες δυνάμεις, να υπάρξει οργανωμένη εκκένωση, να συντονιστούν οι άφαντοι Δήμαρχοι και η ακόμα πιο άφαντη Περιφερειάρχης, να οργανωθεί άμεσα η διάσωση και μεταφορά των ανθρώπων που καίγονταν, ασφυκτιούσαν και πνίγονταν στην παραλία.

Το συμπέρασμα;

Σε όλα τα επίπεδα, και σε αυτό της πολεοδομικές αυθαιρεσίας, και σε αυτό της αντιπυρικής προστασίας, και σε αυτό του επιχειρησιακού σχεδιασμού, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι υπουργοί του, η Περιφερειάρχης του, και ο ίδιος ο Τσίπρας, έχουν ευθύνη.

Δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ευθύνη οι προηγούμενοι.

Αλλά τη βασική ευθύνη την έχει αυτός που κυβερνά. Ειδικά όταν δεν κυβερνά τρεις μήνες, αλλά τρία και πλέον χρόνια. Και ακόμη περισσότερο όταν με τις πράξεις του και τις πολιτικές του έχει σωρεύσει νέα αδιέξοδα, νέα δεινά, νέα προβλήματα, σε όλα τα επίπεδα.

Τούτων δοθέντων,ο ισχυρισμός του Τσίπρα για ανάληψη «στο ακέραιο της πολιτικής ευθύνης», αν δεν συνοδεύεται από παραιτήσεις και κυρίως ανατροπές στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, παραμένει κενός, υποκριτικός, χειριστικός.

Όπως και ο ίδιος.