Ακύρωση και ανυπακοή στη Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ και στη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας

Ο ξεσηκωμός των νησιωτών σε Χίο και Λέσβο είναι μια δίκαιη αντίδραση στην εδώ και χρόνια εγκατάλειψη και εμπαιγμό των κατοίκων αυτών των νησιών με βάση το μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα.

Η σημερινή κυβέρνηση διαχειρίζεται το πρόβλημα σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, δημιουργεί απάνθρωπες συνθήκες για όσους ξεριζώνονται από τη φτώχεια και τον πόλεμο, ώστε να αποθαρρυνθούν να χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως πέρασμα. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι κανένα τείχος, απαγόρευση, φυλακή δεν σταμάτησε ποτέ την μετανάστευση –ειδικά του απελπισμένου. Δεύτερον, με πρωτοφανή αυταρχισμό απέναντι στους κατοίκους των νησιών που δίκαια έχουν ξεσηκωθεί. Οι εικόνες απόβασης των ΜΑΤ ξεπερνούν και τη πιο νοσηρή ακροδεξιά φαντασία. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο βασικός στόχος των ΜΑΤ δεν είναι «η ανομία των Εξαρχείων», αλλά η καταστολή του «εχθρού λαού», όταν αυτός ξεσηκώνεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να ομιλεί και να ψαρεύει στα θολά νερά του «αντιαυταρχισμού», καθώς αυτός υπέγραψε τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας για το μεταναστευτικό-προσφυγικό, η οποία μετατρέπει τα ελληνικά ακριτικά νησιά σε φυλακές των μεταναστών-προσφύγων. Είτε «ανοικτές» με καθεστώς εξαθλίωσης για τους πρόσφυγες-μετανάστες και εγκατάλειψης για τους ντόπιους (Μόρια), είτε τις κλειστές που σχεδιάζει η ΝΔ.

Ο εγκλωβισμός προσφύγων και μεταναστών στα νησιά οφείλεται στη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας καθώς και στη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ. Σύμφωνα με αυτές τις συμφωνίες, κάθε πρόσφυγας και μετανάστης που περνά από την Ελλάδα δεν μπορεί παρά να εγκλωβιστεί στην Ελλάδα, μετατρέποντάς τη σε χωματερή ανθρώπινων ψυχών.

Αν δεν ανατραπούν οι διεθνείς αυτές συμφωνίες ώστε να απεγκλωβιστούν πρόσφυγες και μετανάστες από την Ελλάδα, το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Τα νησιά θα μετατρέπονται σε φυλακές, τα ΜΑΤ θα γίνονται στρατός κατοχής, οι νησιώτες θα αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, οι πρόσφυγες και μετανάστες θα στοιβάζονται επί χιλιάδες σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το έδαφος θα στρώνεται για την ενδυνάμωση της ακροδεξιάς!

Απαιτούμε η χώρα μας, που επί δεκαετίες αντιμετωπίζεται από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο ως χώρα δεύτερης διαλογής, καρπαζοεισπράκτορας, υποτακτικός και εσχάτως και ως αποθήκη ψυχών, να απειθαρχήσει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Με βέτο στα όργανα της Ε.Ε., με παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων ακόμα και ελληνικής υπηκοότητας σε όσους μετανάστες-πρόσφυγες θέλουν να φύγουν.

Αντιστεκόμαστε σε κάθε ρατσιστική φωνή και πολιτική που στοχοποιεί τον αδύναμο αθωώνοντας τον δυνατό. Όχι σε κλειστά κέντρα κράτησης, όχι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξαθλίωσης τύπου Μόριας, άμεση μεταφορά τους στην υπόλοιπη χώρα, αναλογικά, με δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

1. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διαχρονικά όπως και η σημερινή όξυνση με αφορμή το «μνημόνιο Τουρκίας Λιβύης» καθορίζονται από την ιμπεριαλιστική εμπλοκή, τον τουρκικό επεκτατισμό και αναθεωρητισμό, τον ελληνικό υποχωρητισμό. Αυτά, στο σύνολό τους, συγκροτούν το πλαίσιο του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Η όξυνση στις σχέσεις των δύο χωρών καθορίζεται από αυτό το πλαίσιο και δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο σε σύγκρουση με αυτό.

2. Η ιμπεριαλιστική πολιτική, κυρίαρχα των ΗΠΑ και δευτερευόντως της ΕΕ, χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» ρίχνοντας το βάρος χρησιμοποιώντας πότε τη μία και πότε την άλλη πλευρά. Η κυρίαρχη παρουσία των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναπαράγει χαμηλής έντασης συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις και επιτρέπει στρατιωτικά επεισόδια με κορυφαίο στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, την εισβολή, κατοχή και εποικισμό της μισής σχεδόν Κύπρου από την Τουρκία. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιδιαιτητεύει, μοιράζει ρόλους, διατηρεί εστίες έντασης, τις ενεργοποιεί κατά περίσταση, υιοθετεί κράτη και καθεστώτα, «συνετίζει» άλλα. Παρά τη σημερινή κρίση ισχύος και προσανατολισμού, οι ΗΠΑ καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, και βεβαίως και στα ελληνοτουρκικά. Υπό τις επιδιώξεις, τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών εξελίσσονται οι κρίσεις, τα επεισόδια, οι εντάσεις και οι συμφωνίες. Δεν είναι τυχαίο ότι η σημερινή όξυνση στο θέμα του καθορισμού των ΑΟΖ γίνεται μετά την ορμητική εισβολή των πολυεθνικών της ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο για να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων, αλλά και την αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης για το σχεδιασμό των νέων αγωγών ενέργειας που θα ανεξαρτητοποιήσουν τη ροή ενέργειας στην Ευρώπη από τη ρωσική πολιτική.

3. Η Τουρκία αποτελεί μια αναθεωρητική, επεκτατική δύναμη στην περιοχή, καθώς αμφισβητεί συνθήκες και σύνορα. Κάθε λίγα χρόνια προβάλει νέες απαιτήσεις, επιχειρώντας να αντιστοιχίσει μια ανερχόμενη πληθυσμιακά και γεωπολιτικά Τουρκία στον νέο της ρόλο. Αυτές οι νέες απαιτήσεις ξεκινούν στα όρια ή εκτός του διεθνούς δικαίου, επιβάλλονται όμως στην πράξη, καθώς δεν αναιρούνται, δεν αποσύρονται, δημιουργούν εκ των πραγμάτων νέα δεδομένα. Η Τουρκία θεωρεί ότι μπορεί να παίξει έναν ευρύτερο ρόλο τόσο για τους τουρκογενείς πληθυσμούς εκτός συνόρων, όσο και ευρύτερα για τους μουσουλμάνους. Με κάθε ευκαιρία διατρανώνει την πρόθεσή της να αναθεωρήσει τα καθιερωμένα σύνορα και τις αποδεκτές διευθετήσεις, ενώ δεν έχει πρόβλημα να εισβάλει σε άλλα κράτη (από την Κύπρο το 1974 ως Αττίλας, μέχρι τη Συρία πιο πρόσφατα και πιο εκλεπτυσμένα), υπό τις ευλογίες ή την ανοχή του ιμπεριαλισμού. Τα τελευταία χρόνια η ηγεσία Ερντογάν –χωρίς καμιά αντιπαράθεση από τους κεμαλιστές αλλά και με την αφωνία της τούρκικης αριστεράς– έχει επιταχύνει αυτή την τάση του τουρκικού κατεστημένου, παρά τα εσωτερικά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Η ηγεσία της Τουρκίας με τη θεωρία της γαλάζιας πατρίδας, επιχειρεί να ανακτήσει έναν ευρύτερο «ζωτικό χώρο» και να αναδειχθεί ως η σημαντικότερη περιφερειακή δύναμη. Αυτό το δόγμα επιβάλει διαρκώς νέες προκλήσεις, απαιτήσεις, αναθεωρήσεις και κάνει τις πολιτικές κατευνασμού αναποτελεσματικές και αδιέξοδες.

4. Η Ελλάδα παθητικά αναμένει να ελεηθεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ επειδή παριστάνει την αταλάντευτη δυτικόφιλη δύναμη στην ευρύτερη περιοχή. Ο συγκεκριμένος ρόλος της ελληνικής άρχουσας τάξης δεν είναι συγκυριακός. Προκύπτει διαχρονικά από τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και οξύνθηκε με τη σχετική υποβάθμισή του την τελευταία δεκαετία. Η παθητική αναμονή του ελληνικού αστισμού να ελεηθεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ στα εθνικά ζητήματα επειδή είναι πειθήνιος στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, έχει ως αποτέλεσμα τη στρατηγική του κατευνασμού, των διαρκών υποχωρήσεων σε διαδοχικές καινούριες απαιτήσεις της Τουρκίας, την επίκληση του διεθνούς δικαίου, τη διπλωματία των ατελέσφορων ψηφισμάτων στους διεθνείς οργανισμούς. Η συμφωνία του Ελσίνκι που πανηγυρίστηκε ως μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης Σημίτη ήταν έκφραση αυτής της στρατηγικής: Ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, έστω και αν τελεί σχεδόν το μισό τμήμα της υπό κατοχή, υποψηφιότητα της Τουρκίας με τις φρούδες ελπίδες να τη «συνετίσει» η ΕΕ, αποδοχή ενός συνόλου «συνοριακών διαφορών» Ελλάδας – Τουρκίας που ολοένα αυξάνονται. Από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και μετά, μετράμε την διαφορά για την υφαλοκρηπίδα κατά τη δεκαετία του ’70, την αμφισβήτηση των χωρικών υδάτων κατά τη δεκαετία του ’80, το γκριζάρισμα του Αιγαίου και των βραχονησίδων τη δεκαετία του ’90 και σήμερα την ανακήρυξη τουρκικής ΑΟΖ που περνά πάνω από την Κρήτη. Κάθε φορά οι τουρκικές διεκδικήσεις αυξάνονται και η ελληνική απάντηση είναι οι αφελείς προσδοκίες ότι θα «καθαρίσουν» η ΕΕ ή οι ΗΠΑ, ενώ στην πραγματικότητα γίνεται ντε φάκτο αποδοχή νέων, επιπλέον «συνοριακών διαφορών». Ως κατάληξη της συγκεκριμένης στρατηγικής διαμορφώνεται η προσφυγή στη Χάγη, αλλά πλέον, κάθε νέα δεκαετία, το περιεχόμενο της προσφυγής στα Διεθνή Δικαστήρια δεν είναι μόνο ο ορισμός της υφαλοκρηπίδας (όπως ήταν η αρχική ελληνική θέση), αλλά το σύνολο των τουρκικών αμφισβητήσεων. Και όσο κι αν η Ελλάδα επικαλείται διαρκώς το διεθνές δίκαιο θεωρώντας ότι είναι με το μέρος της, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων δεν είναι ποτέ πλήρης δικαίωση για κάποιον από τους προσφεύγοντες. Η πίτα θα μοιραστεί, τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού απαιτούν συνεκμετάλλευση και η συνεκμετάλλευση σημαίνει συγκυριαρχία. Επειδή το κόστος μιας τέτοιας κατάληξης θα ήταν ακριβό, ο ελληνικός αστισμός συχνά επέλεγε τη στρατηγική της μη λύσης, της διαιώνισης στον χρόνο, της αναβολής, της κληροδότησης των χειρότερων στους επόμενους. Αυτή ήταν και είναι η μόνη αντιπαράθεση ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις και στις κατά καιρούς κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα, Μητσοτάκη. Σε κάθε περίπτωση όμως, το πλαίσιο ήταν και παραμένει κοινά αποδεκτό.

5. Η ανατροπή αυτού του πλαισίου, δηλαδή, και της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, και του τουρκικού αναθεωρητισμού, και της ελληνικής υποχωρητικότητας και ανάθεσης σε ΕΕ και ΗΠΑ, είναι όρος για την ειρηνική, ομαλή, αμοιβαία επωφελή συνύπαρξη των λαών της περιοχής, της Ελλάδας και της Τουρκίας.. Δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος πέρα από την συνολική ανατροπή πολιτικών και γεωστρατηγικών συσχετισμών, που θα ανοίξουν τον δρόμο στην ειρήνη και στη συνεργασία των λαών, χωρίς κινδύνους θερμών επεισοδίων και πολεμικών αναμετρήσεων. Οι επιμέρους «προτάσεις» και στρατηγικές της ελληνικής πολιτικής τάξης, όσο παραμένουν σε αυτό το πλαίσιο και όσο δεν αναμετρώνται με κάθε μία παράμετρό του, θα αποτελούν ανακύκλωση των αδιεξόδων. Ο ελληνικός αστισμός στο σύνολό του, επανέρχεται στην από χρόνια εκφρασμένη λογική της συνεκμετάλλευσης και επομένως της συγκυριαρχίας. Είναι η ιστορική συνέχεια της φράσης «η Κύπρος είναι μακριά» και κάθε φωνής που ισορροπούσε τις εθνικιστικές υστερίες στο εσωτερικό προς όφελος του χυδαίου αστικού πραγματισμού. Η ελληνική άρχουσα τάξη τροφοδότησε συχνά στο παρελθόν εθνικιστικές ρητορείες που όμως ποτέ δεν συγκρότησαν εξωτερική πολιτική και εθνική στρατηγική. Ήταν απλά προς εσωτερική κατανάλωση. Η συμφωνημένη στρατηγική του ελληνικού αστισμού ήταν ο κατευνασμός, η υποχώρηση, η αναμονή από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις «ισχυρές συμμαχίες» της χώρας. Επιμέρους έκφραση αυτής της καθολικά αποδεκτής αστικής στρατηγικής είναι η εξ αριστερών κοσμοπολίτικη τοποθέτηση ενάντια στους εθνικισμούς εκατέρωθεν του Αιγαίου, που μεταφράζει σε πολιτική στρατηγική τις πατριδοκάπηλες ρητορείες της ελληνικής αστικής τάξης και δεν βλέπει καθόλου τις αναθεωρητικές απαιτήσεις της Άγκυρας. Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν υπάρχει απλώς ένας ισοβαρής ανταγωνισμός αστικών τάξεων. Πρώτον, δεν είναι ισοβαρής και δεύτερον –και ίσως σημαντικότερο– δεν έχει απολύτως κανένα νόημα αν αποκοπεί από το ευρύτερο ευρωατλαντικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται κρίσεις, εντάσεις και συμφωνίες.

6. Η επαναφορά του ελληνικού αστισμού στη λογική της συνεκμετάλλευσης και συγκυριαρχίας σε όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών διαφορών, έρχεται μετά την κατάρρευση των αφελέστατων προσδοκιών ότι θα είναι συνδαιτημόνας σε ένα πλούσιο τραπέζι κερδών από το οποίο θα έχει αποκλειστεί η Τουρκία. Την τελευταία δεκαετία, η κρίση στα ανατολικά της Τουρκίας (επέμβαση και πόλεμος στη Συρία, Κουρδικό κλπ) και η προσωρινή όξυνση των σχέσεών της με τις ΗΠΑ δημιούργησαν την αυταπάτη και ότι η γειτονική χώρα είναι υπό διάλυση, βρίσκεται στη μέγγενη των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και επομένως η «σοφότερη» επιλογή για την Ελλάδα είναι να προσδεθεί ασφυκτικότερα από ποτέ στον ευρωατλαντικό άξονα. Η ελληνική αστική τάξη στα χρόνια των μνημονίων θεώρησε ότι τόσο η γεωπολιτική θέση της χώρας, όσο και η συγκυρία στην Ανατολική Μεσόγειο, επιβάλει την κατάργηση οποιουδήποτε ίχνους πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Έγινε δόγμα η πρόσδεση της χώρας σε κάθε τριμερή και κάθε άξονα που δουλεύει για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, με την αφελή προσδοκία ότι την ώρα του λογαριασμού, η Ελλάδα θα προσμετρήσει κέρδη. Η υπόθεση ήταν ότι η Τουρκία που όρθωσε το ανάστημά της στις ΗΠΑ και λοξοκοίταξε και προς τη Ρωσία θα πλήρωνε ακριβά, ενώ η Ελλάδα θα ευνοούνταν, τόσο μέσω γεωπολιτικής αναβάθμισης απέναντι στο «κενό» (που νόμιζαν ότι) θα άφηνε η Τουρκία στην περιοχή, όσο και μέσω των πολυπόθητων επενδύσεων για την εκκίνηση της ελληνικής οικονομίας ή ακόμα και με χάρες για τα δάνεια του ΔΝΤ. Οι ευσεβείς πόθοι για μια πληθωρική ελληνική ΑΟΖ που συνορεύει με Κύπρο και Αίγυπτο και αποκλείει την Τουρκία, ήταν απότοκο αυτής της προσδοκίας. Φυσικά αξίζει να σημειωθεί ότι η διαφορά στην πολιτική των δύο χωρών και το γεγονός ότι δεν πρόκειται για ανταγωνισμό δύο ισοβαρών αστικών τάξεων, αποκρυσταλλώνεται και στο γεγονός ότι η ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου ή και η ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου, δεν ανακηρύχθηκε ποτέ, υπό το φόβο της τουρκικής αντίδρασης. Δεν δημοσιοποιήθηκαν καν συντεταγμένες. Σε αντίθεση με την ΑΟΖ Τουρκίας – Λιβύης η οποία ανακηρύχθηκε και κατατέθηκε στον ΟΗΕ και περνά κυριολεκτικά πάνω από τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη.

7. Η ιστορία εκτυλίχτηκε διαφορετικά από τα αφελή σχήματα μιας εξαρτημένης από τον ιμπεριαλισμό αστικής τάξης. Οι ΗΠΑ βγήκαν σχετικά αποδυναμωμένες από την εμπλοκή τους στη Συρία, έχοντας ισχυρά εσωτερικά προβλήματα στο σύστημα εξουσίας τους. Η Τουρκία στην κρίση της Συρίας έπαιξε σε πολλά ταμπλό, δεν θεωρήθηκε «δεδομένη» και «βολική», φτάνοντας συχνά σε οριακό σημείο με τις ΗΠΑ και την ιδιότυπη ηγεσία τους. Η Ελλάδα από την άλλη, κατέληξε να έχει διαρρήξει δεσμούς και σχέσεις με οποιονδήποτε στην περιοχή δεν είναι πιστός υποτελής στους Αμερικανούς. Η ολοσχερής, τυφλή, μονομερής πρόσδεση στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ δεν άφησε και δεν αφήνει κανένα περιθώριο πολυδιάστατης και ανεξάρτητης πολιτικής σε όφελος της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Σε αντίθεση με τη γειτονική χώρα που τελικά αντάλλαξε ακριβά την (σίγουρη) παραμονή της στο νατοϊκό στρατόπεδο με πλήθος διεκδικήσεων σε όλες τις κατευθύνσεις, η Ελλάδα θεωρείται (και είναι) απολύτως δεδομένη, πάντα υπάκουη, πάντα ασφυκτικά δεμένη στον ευρωατλαντικό άξονα, χωρίς καν υποψία διαφωνίας ή διαμαρτυρίας σε όφελος των δικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων. Στην πολιτική αυτή της ελληνικής άρχουσας τάξης, ομονόησαν όλες οι κυβερνήσεις των μνημονίων με εξέχουσα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και Α. Τσίπρα που έκανε την Ελλάδα περισσότερο από ποτέ πειθήνιο όργανο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Από τη Συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι το κάλεσμα να γεμίσει η Ελλάδα αμερικανικές βάσεις, η ελληνική αστική πολιτική, και με αυτήν, και με την προηγούμενη κυβέρνηση, είναι μονοσήμαντα, τυφλά και άκριτα προσκολλημένη στην εξυπηρέτηση των ευρωατλαντικών συμφερόντων. Η σημερινή κατάληξη με την συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης, οι πανικόβλητες αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης, η προσφυγή στην ΕΕ ως βρεγμένη γάτα, οι επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο και η ολική επαναφορά της γραμμής Σημίτη – Μπακογιάννη για συνεκμετάλλευση και συγκυριαρχία, με συνεπικουρία του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύει απλώς ότι το να γίνεις Χατζηαβάτης του ιμπεριαλισμού δεν διασφαλίζει τίποτα πέρα από τον αυτοεξευτελισμό σου.

8. Επί της ουσίας, η ανακήρυξη ΑΟΖ εκ μέρους της Τουρκίας και της Λιβύης που αγνοεί όχι απλά το Καστελόριζο, αλλά την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, είναι πράξη επιθετική και επεκτατική, υπονομευτική κάθε απόπειρας ομαλής και ειρηνικής εξέλιξης. Από την άλλη, είναι προφανές ότι η ελληνική πρόθεση αναγνώρισης πλήρους επήρειας του Καστελόριζου στη διαμόρφωση των ΑΟΖ καθώς και ο περιορισμός της Τουρκίας, ήταν ανεδαφικές ονειρώξεις που δεν θα έστεκαν στα διεθνή δικαστήρια. Η διαχείριση που επιλέγει σήμερα η ελληνική αστική τάξη ενόψει των τουρκικών απαιτήσεων, είναι να επισείσει τον φόβο του πολέμου, των θερμών επεισοδίων και της στρατιωτικής εμπλοκής για να προχωρήσει κατά δόσεις σε «συνεκμετάλλευση» του Αιγαίου. Η ζύμωση, οι διεργασίες, η προετοιμασία της κοινής γνώμης, η επανεμφάνιση Σημίτη, η συναίνεση που διαμορφώνεται ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις, δείχνουν «Χάγη» και επομένως μοίρασμα και συγκυριαρχία. Είτε με προηγούμενη επανέναρξη συνομιλιών, είτε με απευθείας προσφυγή, είτε με εκ των προτέρων αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο, είτε με αποδοχή των αποφάσεων του διεθνούς δικαστηρίου, η κοινή συνισταμένη του αστικού πολιτικού συστήματος είναι η συγκυριαρχία και η συνεκμετάλλευση υπό την επιστασία (και κερδοφορία) των αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Το πρόβλημα σε αυτή τη στρατηγική είναι ότι η συγκυριαρχία, πέρα από τα προφανή προβλήματα, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και τροφοδοτεί την όρεξη για μια ευρύτερη ρευστοποίηση και διαδοχικές αναθεωρήσεις. Τα σύνορα, η εθνική ακεραιότητα, τα κυριαρχικά δικαιώματα δεν είναι ιδεολογική κατασκευή. Αποτελούν ιστορική δημιουργία. Ορίζουν συσχετισμούς, διαμορφώνουν πραγματικότητες, παράγουν υλικά αποτελέσματα. Το να παριστάνει κανείς τη στρουθοκάμηλο λέγοντας ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση επίσης η προσφυγή σε πολεμοκάπηλες και επικίνδυνες για τους λαούς και τη νεολαία πολιτικές. Ενίοτε οι οξύνσεις οδηγούν σε πολεμικά επεισόδια και μάλιστα ακριβά σε φόρο αίματος. Δεν είναι λύση τέλος, η υπέρβαση των διλημμάτων από περιβαλλοντική και ενεργειακά εναλλακτική σκοπιά, καθώς –αν και το ζήτημα των περιβαλλοντικών κινδύνων είναι σημαντικότατο– οι ελληνοτουρκικές σχέσεις οξύνονται με αφορμή και όχι μοναδική αιτία την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Η γραμμή της μη εκμετάλλευσης μετατοπίζει απλώς την καυτή πατάτα, παρόλο που σήμερα, υπό αυτούς τους συσχετισμούς, κανείς λαός της περιοχής δεν έχει συμφέρον από το να μετατραπεί η Ανατολική Μεσόγειος σε πεδίο εξορύξεων.

9. Το συμφέρον του ελληνικού λαού και των λαών της περιοχής, άρα και το καθήκον της Αριστεράς, είναι να αποτραπεί κάθε πολεμική περιπέτεια και στρατιωτική εμπλοκή, να μην ρευστοποιηθεί η εθνική κυριαρχία, να μην επιτραπεί η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, να μην δικαιωθεί ο αναθεωρητισμός, να μην τροφοδοτηθούν νέες διεκδικήσεις και επιθετικές ενέργειες, να μην βαθύνει η ιμπεριαλιστική κυριαρχία και εκμετάλλευση. Η παραπάνω εξίσωση όμως δεν έχει λύση στο παρόν πλαίσιο. Το πλαίσιο που ορίζεται από την ιμπεριαλιστική εμπλοκή, τον αναθεωρητισμό σε σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα, την υποτέλεια στις ΗΠΑ και την ΕΕ, δεν επιτρέπει τη μόνιμη, ομαλή και ειρηνική λύση του προβλήματος. Η έξοδος από αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο είναι η μοναδική λύση. Απαιτεί όμως κοινωνικούς και πολιτικούς μετασχηματισμούς, φιλολαϊκές ανατροπές, αντιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό αγώνα. Πράγματα δηλαδή που προκαλούν αναφυλαξία στην αστική πολιτική τάξη. Και κατευθύνσεις που οφείλουν να συγκροτήσουν μια αδύναμη σήμερα, αναξιόπιστη και σε σύγχυση (και για αυτό το θέμα) Αριστερά. Δεν γίνεται η Ελλάδα να είναι ο πρόθυμος αυτόχειρας με συμφωνίες για πλεονάσματα και λιτότητα για 40 χρόνια, για τα συμφέροντα των δανειστών. Να είναι πρόθυμη αποθήκη ψυχών της Ευρώπης στη διαχείριση του μεταναστευτικού, ο διαμεσολαβητής για την ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ, ο καλύτερος πελάτης των εμπόρων όπλων των ευρωατλαντικών συμφερόντων. Και ενώ είναι όλα αυτά, Μέρκελ, Πάιατ και λοιποί «σύμμαχοι» δηλώνουν “no comment” στο πρόσφατο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη ότι η εμμονή στον ευρωατλαντισμό συσσωρεύει νέα αδιέξοδα; Το λαϊκό κίνημα πρέπει να απαιτήσει «να σταματήσουμε να είμαστε το οικόπεδο ΗΠΑ-ΕΕ», «κυρίαρχη πολιτική – βέτο σε όργανα ΕΕ και ΝΑΤΟ», «καμία αναμονή από τους ψεύτικούς φίλους μας», «καμία εμπιστοσύνη στις πολυεθνικές εξορύξεων και στους ιμπερια-ληστές – έξω τώρα από τις ελληνικές θάλασσες»», «καταγγελία του μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης», «εφαρμογή δικαιώματος για ανακήρυξη ΑΟΖ, με βάση το διεθνές δίκαιο».

Χωρίς κόμματα, μέτωπα και κινήματα αντιιμπεριαλιστικά και υπέρ της φιλίας των λαών και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, δεν μπορεί να υπάρξει και να κυριαρχήσει μια ανεξάρτητη πολυδιαστατη και φιλειρηνική πολιτική.

Και έχει αποδειχθεί στην ιστορία του 20^ου αιώνα ότι τέτοια κινήματα μπορούν να οργανωθούν μόνο από το κίνημα που αμφισβητεί το σύστημα στο σύνολό του, αναγνωρίζει τον ιμπεριαλισμό ως τον βασικό εχθρό των λαών, κάνει συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης γύρω από τα εθνικά ζητήματα

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βορειοανατολική Συρία με διακηρυγμένο στόχο την εξόντωση των ενόπλων δυνάμεων των Κούρδων και ουσιαστικά την εκκαθάριση της περιοχής από το κουρδικό στοιχείο, αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο ανάφλεξης στον πόλεμο της Συρίας. Προηγήθηκε το πράσινο φως που έδωσαν οι ΗΠΑ, με την εξαγγελία της απόσυρσης της στρατιωτικής δύναμης που διατηρούσαν στην περιοχή, παραδίδοντας τους μέχρι χθες συμμάχους τους, Κούρδους, στις διώξεις Ερντογάν. Η εκεχειρία των 120 ωρών ολοκληρώθηκε με την ντε φάκτο αποδυνάμωση των κουρδικών θέσεων, την ανάδειξη ακόμα περισσότερο της Ρωσίας σε ρυθμιστική δύναμη και τον τουρκικό έλεγχο σε ζώνη εντός του συριακού εδάφους.

Η πραγματικότητα των γεγονότων και της αλληλουχίας τους, αναδεικνύει ξεκάθαρα τα εξής:

1.

Ο κυνισμός με τον οποίο οι Αμερικάνοι «πούλησαν» τους Κούρδους, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο  ιμπεριαλισμός κοιτάει μόνο τα συμφέροντά του και στο όνομα αυτών δεν διστάζει να ανατινάξει χώρες, να αιματοκυλίσει λαούς, να τους αντιμετωπίσει ως αναλώσιμους και να ξεπουλήσει εθνότητες που κατά καιρούς «υιοθετεί» ως συμμάχους. Αυτή είναι η ιστορία του πολέμου στη Συρία από την αρχή του έως τώρα. Οι ΗΠΑ και από κοντά η ΕΕ, αρχικά επένδυσαν στην ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και στο διαμελισμό της Συρίας, στο πλαίσιο του σχεδίου για μια κατακερματισμένη και ελεγχόμενη Μέση Ανατολή, όπου θα ανατραπούν ή θα αποδυναμωθούν οι «ενοχλητικές» χώρες- δυνάμεις του Ιράν, της Συρίας κ.ά. Ενίσχυσαν τις πιο σκοταδιστικές, φονταμενταλιστικές δυνάμεις από τις οποίες αναδύθηκε το τέρας του ISIS, προτού αναγκαστούν να συμβάλουν στην αντιμετώπισή του, αφού αυτό έγινε ανεξέλεγκτο. Αυτός ο βασικός σχεδιασμός έχει πλέον ηττηθεί. Η πολιτική των ΗΠΑ για απόσυρση από τη Συρία και εγκατάλειψη των Κούρδων, γίνεται στο έδαφος της ήττας του βασικού τους σχεδίου αλλά και ως κίνηση επαναπροσέγγισης με την Τουρκία, που παρά τις όποιες αντιπαραθέσεις και τις πολιτικές φθοράς της, κυρίως οικονομικής, προκειμένου να «συνετιστεί», παραμένει πολύ σημαντική για να χαριστεί στην επιρροή της Ρωσίας. Οι αμερικανικές εξαγγελίες για κυρώσεις, που περισσότερο σχετίζονται με αντιφάσεις εντός του συστήματος εξουσίας των ΗΠΑ, δεν αναιρούν το γεγονός ότι η τουρκική στρατιωτική εισβολή αποτελεί μια ακόμη «ευγενική χορηγία» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή μας.

Ο προσανατολισμός στα γεγονότα με κριτήριο τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τα γεωπολιτικά συμφέροντα και αντιπαραθέσεις δεν αποτελεί «εμμονή» αλλά πολιτικό ζήτημα ουσίας. Τοποθετήσεις που αγνοούν ή παραβλέπουν το ρόλο και τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού είναι –στην καλύτερη περίπτωση– αποπροσανατολιστικές. Έτσι, φαίνεται πόσο περιοριστική ήταν η πολιτική οπτική που επέλεγε να βλέπει μόνο ένα εγχείρημα χειραφέτησης των Κούρδων και αγνοούσε τον αυτοκτονικό εναγκαλισμό τους με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τα σχέδιά του στη Συρία.

2.

Αναδεικνύεται για άλλη μια φορά, με επώδυνο τρόπο για τον κουρδικό λαό, ότι οι λαοί δεν έχουν ανάγκη και δεν πρέπει να επιδιώκουν να έχουν «προστάτες». Η επιλογή της ηγεσίας του κουρδικού κινήματος –με παράδοση πατριωτική και αντιιμπεριαλιστική, του οποίου η ηρωική αντίσταση απέναντι στους τζιχαντιστές, πριν ακόμα ενταχθεί στο συνασπισμό δυνάμεων υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ, θα πρέπει να αναγνωρίζεται– να «συμμαχήσει» με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και να συνταχθεί με το σχέδιο διαμελισμού της Συρίας, προσδοκώντας ότι θα μπορέσει να προωθήσει τους δικούς του στόχους για αυτοδιάθεση, διαψεύδεται οικτρά καθώς ο θεωρούμενος ως προστάτης τους, τους αφήνει βορά στην τουρκική στρατιωτική εισβολή.

Το μήνυμα ωστόσο αφορά –ή θα έπρεπε να αφορά– όλους όσους εντάσσονται στα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή μας, σε Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, στο όνομα της ασφάλειας που «εγγυάται» η πρόσδεση στο άρμα του μεγάλου συμμάχου. Ο ελληνικός αστικός πολιτικός κόσμος, που τόσο επί ΣΥΡΙΖΑ όσο και επί ΝΔ πορεύεται με το αφήγημα της «στριμωγμένης» και παραπαίουσας Τουρκίας και της ευκαιρίας να αναδειχτεί η Ελλάδα σε «προνομιακό εταίρο» για ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περιοχή, και ως εκ τούτου μετατρέπει τη χώρα ακόμη περισσότερο σε μια μεγάλη αμερικανονατοϊκή βάση, θα έπρεπε να αισθάνεται τεράστια αμηχανία μπροστά στις εξελίξεις, αν δεν ήταν άνευ όρων εξαρτημένος σε ΗΠΑ και ΕΕ. Για το λαό και τη χώρα όμως, τίθεται όλο και πιο επιτακτικά ως ζητούμενο μια εξωτερική πολιτική, ανεξάρτητη και πολυδιάστατη, σαν η πιο ουσιαστική εγγύηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Είναι πλέον σαφές και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι μια τέτοια ανεξάρτητη  αντιμπεριαλιστική πατριωτική πολιτική μπορεί να την εγγυηθεί μόνο ο λαός και οι εργαζόμενοι της χώρας.

3.

Η Τουρκία έχει τη φιλοδοξία και τη στρατηγική να λειτουργήσει στην ευρύτερη περιοχή σαν μεγάλη ηγεμονική περιφερειακή δύναμη, εκμεταλλευόμενη τις δυνατότητες και την γεωπολιτική θέση που έχει. Στο πλαίσιο αυτό αναπτύσσεται και ο τουρκικός επεκτατισμός που μετά την επί 45 χρόνια κατοχή στην Κύπρο, εκδηλώνεται έμπρακτα με τη στρατιωτική εισβολή στη Συρία. Η επεκτατική και αναθεωρητική για τα σύνορα πολιτική δεν περιορίζεται μόνο στα νότια της Τουρκίας. Είναι υπαρκτή και στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Κύπρου και του Αιγαίου. Η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, «το γκριζάρισμα» περιοχών της ελληνικής επικράτειας, η υφαλοκρηπίδα, τα δώδεκα μίλια, οι σχεδόν καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, είναι εκδηλώσεις και αποτέλεσμα του τούρκικου επεκτατισμού. Η ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας, ο ραγιαδισμός και η τυχοδιωκτική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, με την ακόμη μεγαλύτερη πρόσδεση σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, τον άξονα με Κύπρο-Ισραήλ-Αίγυπτο, την προσδοκία ότι η εμπλοκή ξένων πολυεθνικών στις εξορύξεις υδρογονανθράκων θα σημάνει και εμπλοκή των αντίστοιχων χωρών στις εξελίξεις σε Κύπρο και Αιγαίο, όχι μόνο δεν μπορεί να διαφυλάξει τα εθνικά συμφέροντα και να ανακόψει  τον τούρκικο επεκτατισμό, αλλά εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους και δεινά. Μόνο η ανάπτυξη ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού κινήματος στην Ελλάδα, την Τουρκία, σε όλη τη Μ. Ανατολή μπορεί να ανακόψει τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και να διαφυλάξει την ειρήνη, την αλληλεγγύη και τη φιλία των λαών.

4.

Η εκεχειρία των 120 ωρών ολοκληρώθηκε με την καταρχήν επιτυχία της επιδίωξης Ερντογάν να δημιουργήσει μια ελεγχόμενη ζώνη ασφαλείας εντός συριακού εδάφους. Η Ρωσία κερδίζει έδαφος καθώς απομακρύνει ακόμα περισσότερο τη δημιουργία ενός φιλοαμερικανικού κουρδικού κρατιδίου που θα μπαίνει σφήνα στον άξονα Ιράν – Ιράκ – Συρία – Χεσμπολάχ. Η κυβέρνηση της Συρίας κάνει ένα ακόμα βήμα στην αποκατάσταση της ακεραιότητας της χώρας της ακόμα και αν «μοιράζεται» τμήμα της εδαφικής της κυριαρχίας με την Τουρκία. Οι ΗΠΑ αποχώρησαν και από το βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας εγκαταλείποντας τους οριστικά τους Κούρδους, σφραγίζοντας με αυτόν τον τρόπο, τόσο τις εγγενείς αντιφάσεις και εσωτερικές αντιπαραθέσεις της Ουάσινγκτον όσο και την ήττα των επιδιώξεών τους στο συριακό μέτωπο. Από κάθε άποψη οι χαμένοι των τελευταίων εξελίξεων είναι οι Κούρδοι.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και μετά τη συμφωνία της εκεχειρίας, η κατάσταση στη Συρία παραμένει εύφλεκτη, καθώς το υλικό των επόμενων αναφλέξεων και συγκρούσεων παραμένει ενεργό. Οι ισχύουσες διευθετήσεις δεν λύνουν με δίκαιο τρόπο τις αντιθέσεις στην περιοχή, ενώ ο τουρκικός έλεγχος επί συριακών εδαφών αποτελεί θρυαλλίδα για ένα νέο κύκλο αιματοκυλίσματος.

Η τουρκική εισβολή στη Συρία και η κατοχή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τμήματος των συριακών εδαφών είναι παράνομη και πρέπει να σταματήσει.

Ο αγώνας των Κούρδων ενάντια σε πολιτικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις εξόντωσής τους είναι δίκαιος.

Το δικαίωμα του συριακού κράτους να υπερασπιστεί την εδαφική του ακεραιότητα είναι απαραβίαστο.

Έξω οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από τη Συρία και τη Μ. Ανατολή – Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.