Άρθρα

Αποχαιρετούμε τον σ. Τάσο Σταυρόπουλο

Έφυγε την Πρωτομαγιά από κοντά μας ο σ. Τάσος Σταυρόπουλος.

Από τα φοιτητικά του χρόνια στρατευμένος στην Αριστερά, στάθηκε με συνέπεια και συνέχεια με το μέρος του εργαζόμενου λαού. Κατά τη διάρκεια της 30ετούς θητείας του στη Β’ βάθμια εκπαίδευση πρωτοστάτησε στους αγώνες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος των καθηγητών. Την τελευταία δεκαετία, αναδείχθηκε σε κύριο εκφραστή της αγωνιστικής στάσης στο κίνημα των συνταξιούχων και ειδικά των συνταξιούχων εκπαιδευτικών, μέσα από την Π.Ε.Σ.ΕΚ. της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος και πρόεδρός της μέχρι σήμερα.

Ο σ. Τάσος διακρίνονταν για την αταλάντευτη στάση του σε ζητήματα πολιτικών και ιδεολογικών αρχών, για την ουσιαστική  πολιτική λακωνικότητα του, την κοινή λογική που τον χαρακτήριζε και τον έκανε να προσεγγίζει τα πάντα με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων, καθώς και για την ακούραστη ανιδιοτέλειά του σε κάθε τι μικρό ή μεγάλο που του ζητιότανε. Ο σ. Τασος, παρόλο που δεν του άρεσαν οι ετικέτες, ήταν ένας γνήσιος κομμουνιστής.

Η Παρέμβαση είχε την τύχη και συνεργάστηκε μαζί του σε πολλές μετωπικές απόπειρες, τόσο σε κεντρικό πολιτικό όσο και σε κινηματικό επίπεδο. Ιδιαίτερα θα τον θυμόμαστε από τους κοινούς αγώνες μέσα από τις γραμμές του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και του Σχεδίου Β, για την οικοδόμηση ενός λαϊκού μετώπου διεξόδου από την κρίση, εξόδου από την ευρωζώνη.

Τον αποχαιρετούμε με σεβασμό και αγάπη.

Η απώλειά του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό.

Εκφράζουμε θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.

Είναι δίκαιο να οργιζόμαστε. Είναι ζήτημα ζωής να ανατρέψουμε το αντιλαϊκό και μνημονιακό σύστημα εξουσίας

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι αδιανόητο. Το έγκλημα στα Τέμπη δεν κουκουλώνεται εύκολα και θα στοιχειώνει πολλές γενιές για δεκάδες χρόνια. Ο πόνος των συγγενών, των φίλων, των γονιών, όσων σκοτώθηκαν, ακρωτηριάστηκαν ή τραυματίστηκαν είναι και δικός μας πόνος. Κανείς δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στο έγκλημα, το οποίο βαφτίστηκε τραγωδία για να κρυφτούν οι ευθύνες όσων προκάλεσαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους αυτή την εκατόμβη νεκρών. Κανείς γονιός δεν μπορεί να μην οργίζεται με την υψηλόμισθη και άριστη αλητεία των κυβερνήσεων και των σιδηροδρομικών εταιρειών, δημόσιων ή ιδιωτικών, που έχουν την απόλυτη ευθύνη για ό,τι συνέβη. Κανένας νέος, μαθητής, φοιτητής, εργαζόμενος δεν μπορεί να μην οργίζεται με τη χρόνια και συνειδητή αδιαφορία των υπεύθυνων που οδήγησε σε 57 νεκρούς.

2. Δεν πρόκειται κυρίως για ανθρώπινο λάθος. Η δήλωση του Κ. Μητσοτάκη επιχειρεί να κρύψει τις ευθύνες των κυβερνήσεων διαχρονικά και ειδικά της δικής του κυβέρνησης για την τεράστια απαξίωση των δημόσιων υποδομών, τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος από το ιδιωτικό κεφάλαιο και τους εργολάβους, την υποβάθμιση των δημόσιων μεταφορών. Στον 21ο αιώνα τα πολλαπλά συστήματα ασφαλείας υπάρχουν για να αποτρέπουν τις συνέπειες του ανθρώπινου λάθους. Στον ελληνικό σιδηρόδρομο υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις, σαλαμοποίηση, καθυστερήσεις, αμαρτωλές συμβάσεις, εργολαβίες επί εργολαβιών, αλλά συστήματα ασφαλείας δεν υπάρχουν. Αυτή είναι η πολιτική ευθύνη και είναι πολύ σημαντικότερη και καθοριστικότερη από το ανθρώπινο λάθος.

3. Οι δεκάδες νεκροί στα Τέμπη υπογραμμίζουν με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η ιδιωτικοποίηση σκοτώνει. Ο ΟΣΕ κατατεμαχίστηκε σε πληθώρα εταιρειών, το εμπορικό του τμήμα (επιβατική κίνηση και τρένα) που έχει κέρδη και μπορεί να απομυζά επιδοτήσεις χαρίστηκε στην ιταλική FSI, όπως και το τμήμα τροχαίου υλικού, ενώ τα τμήματα υποδομών, έργων και ιδιοκτησίας παρέμειναν στο δημόσιο. Η ιδιωτικοποίηση όμως αφορά και το δημόσιο. Η αμαρτωλή σύμβαση για τα συστήματα τηλεδιοίκησης και εφαρμογής του πρωτοκόλλου ETCS είναι εδώ και μια δεκαετία αντικείμενο αντιπαράθεσης ανάμεσα στη γερμανική Siemens και στη γαλλική Αlstom. Συμφέροντα πρέπει να εξυπηρετηθούν και προμήθειες πρέπει να δοθούν για να λειτουργήσει το σύστημα τηλεδιοίκησης, το οποίο μάλιστα υπήρχε μέχρι το 2010, αλλά κατέρρευσε έκτοτε. Και αυτό είναι πολιτική ευθύνη.

4. Η ιδιωτικοποίηση σκοτώνει γιατί απαιτεί τη σαλαμοποίηση ενός πάλαι ποτέ ενιαίου σιδηροδρομικού οργανισμού ώστε να μεγιστοποιούνται οι εργολαβίες και οι υπεργολαβίες, να δημιουργείται πεδίο κερδοσκοπίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο, χώρος και χρήμα για στελέχη που απομυζούν το δημόσιο. Ο ΟΣΕ διασπάστηκε σε 5 τουλάχιστον μικρότερες εταιρείες, ιδιωτικές ή δημόσιες, με τις συγκρούσεις, τη γραφειοκρατία και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους να καθυστερούν τα απαραίτητα έργα υποδομής στο κατεξοχήν λαϊκό και μαζικό μέσο μεταφοράς. Στην Ελλάδα, η απαξίωση του σιδηρόδρομου είναι εμφανής. Τη στιγμή που στην Ευρώπη (και πολύ περισσότερο στην Κίνα) το τρένο αντικαθιστά ως πιο οικολογικό, ασφαλές και φθηνό μέσο το αεροπλάνο και το αυτοκίνητο, στην Ελλάδα των εργολάβων, των ιδιωτικών οδών και διοδίων, και του αεροπορικού ιδιωτικού μονοπωλίου, το τρένο μείωσε τις γραμμές του, μένοντας σχεδόν αποκλειστικά στον άξονα Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Η μείωση με κάθε θυσία του κόστους, οδήγησε σε λιγότερους σταθμούς και λιγότερους σταθμάρχες. Αυτό σημαίνει λιγότερους ελέγχους, μεγαλύτερο περιθώριο ανθρώπινων λαθών, με δεδομένο μάλιστα ότι τα συστήματα αυτοματοποίησης, ψηφιακού ελέγχου και τηλεδιοίκησης τα έφαγε το μαύρο σκοτάδι της ιδιωτικοποίησης, των εργολαβιών, των προμηθειών και των ανεκτέλεστων συμβάσεων.

5. Η γενικευμένη απαξίωση των δημόσιων αγαθών είναι ωστόσο ευρύτερη και αποτελεί μνημονιακή επιταγή που ακολουθήθηκε και από τις τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ). Αφορά τα πάντα: Διαλυμένα νοσοκομεία, εγκαταλελειμμένα σχολεία, υποβαθμισμένα μέσα μεταφοράς, ιδιωτικοποιημένη και πανάκριβη ενέργεια. Βασικές δημόσιες υποδομές και απαραίτητα δημόσια αγαθά απαξιώνονται για να προβάλει ως ώριμο φρούτο η ιδέα ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο που θα έρθει, θα τα αναβαθμίσει. Η πραγματικότητα όμως λέει το ανάποδο: Όπου μπήκε το ιδιωτικό κεφάλαιο, μπήκε για να κερδίσει και μείωσε το κόστος, την ασφάλεια και την αξιοπιστία των υπηρεσιών του. Η εμπειρία των Βρετανικών σιδηροδρόμων όπου η ιδιωτικοποίησή τους οδήγησε σε πολύνεκρα δυστυχήματα θα έπρεπε να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Τα εγχώρια παραδείγματα πολλά: Αττική οδός και χιόνια, Τέμπη και ιδιωτικοποίηση ΟΣΕ, ακριβή ενέργεια και ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ, απουσία ιδιωτικής υγείας από την πανδημία κοκ. Μετά από τρεις δεκαετίες προπαγάνδας η ωμή πραγματικότητα δείχνει ότι το ιδιωτικό σε σύγκριση με το δημόσιο και δωρεάν, δεν είναι ούτε καλύτερο, ούτε πιο συμφέρον, ούτε πιο ασφαλές για το λαό.

6. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι ακόμα χειρότερο και από το έγκλημα στο Μάτι. Εδώ δεν είχαμε ένα φυσικό φαινόμενο από τη μια και την απόλυτη ανεπάρκεια, αδιαφορία και κουτοπονηριά της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού από την άλλη. Εδώ δεν είχαμε τη μανία της φύσης, της πυρκαγιάς, αλλά την καταστροφική μανία του νεοφιλελευθερισμού, των μνημονιακών πολιτικών. Είχαμε συγκεκριμένες και (όπως εκ των υστέρων αποδεικνύεται) ακριβέστατες προειδοποιήσεις για τα κενά στην ασφάλεια των σιδηρόδρομων, εξώδικα των συνδικαλιστικών οργάνων, απεργίες για ζητήματα ασφάλειας που έβγαιναν με τον νόμο Χατζηδάκη παράνομες, ηχηρές παραιτήσεις που αναδείκνυαν το πρόβλημα. Οι υβριζόμενοι και συκοφαντούμενοι συνδικαλιστές προειδοποιούσαν, έχοντας απέναντί τους την ακριβοπληρωμένη κάστα της αριστείας να τους απειλεί, να λέει ψέματα και να δηλώνει με απύθμενο θράσος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας στον σιδηρόδρομο. Γι’ αυτό εξάλλου συκοφαντούνται, δέρνονται, σέρνονται στα δικαστήρια οι κινητοποιήσεις τους. Για να προωθείται ανεμπόδιστα το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, οι περικοπές στα εργασιακά δικαιώματα.

7. Το σύστημα εξουσίας επιχειρεί να περιφρουρήσει τον εαυτό του. Οι νέοι νιώθουν οργή και πόνο για τους συνομηλίκους τους που χάθηκαν. Οι γονείς, σε όλη τη χώρα, τρέμουν στην ιδέα και μόνο ότι το παιδί τους θα μπορούσε να είναι στη θέση των νεκρών παιδιών. Τα ΜΜΕ έχουν ήδη βγάλει το πόρισμα ότι φταίει αποκλειστικά ο σταθμάρχης, κρύβουν τις κυβερνητικές ευθύνες, αποσιωπούν το κρατικό έγκλημα. Η «δικαιοσύνη» με τον γνωστό κ. Ντογιάκο παραγγέλνει «έρευνα», ο Μητσοτάκης έχει ήδη δώσει κατεύθυνση, το ΕΣΡ ζητά να μην προβάλλονται εικόνες της οργής και της αγανάκτησης των νέων, τα ΜΑΤ ξεσαλώνουν με χημικά και ξυλοδαρμούς σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας. Το σύστημα συσπειρώνεται γύρω από την εξουσία γιατί ξέρει ότι ο πέρα από κάθε λογική χαμός σχεδόν 60 ανθρώπων πονά και οργίζει την κοινωνία και απειλεί το καλοστημένο αφήγημα Μητσοτάκη και το μνημονιακό πλαίσιό του που έχει επιβληθεί από την δήθεν σήμερα τεθλιμμένη ΕΕ.

8. Τα κυβερνητικά παραμύθια για επιτελικό κράτος, εκσυγχρονισμό, ψηφιακή επανάσταση, αξιοκρατία και αριστεία έχουν καταρρεύσει. Η ΝΔ ήταν δημοσκοπικά κυρίαρχη, παρά τα αντιλαϊκά μέτρα και τις καταστροφικές της πολιτικές, γιατί πρόβαλε επιτυχημένα το μοντέλο του ικανού διαχειριστή Μητσοτάκη με τη λυσσαλέα προσπάθεια των ελεγχόμενων ΜΜΕ. Αυτή ακριβώς η «ικανή διαχείριση» έγινε συντρίμμια στα Τέμπη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η πολιτική της ΝΔ φανερώνεται σαν αυτό που είναι: Λατρεία προς το ιδιωτικό κεφάλαιο, μίσος προς τα δημόσια αγαθά, αδιαφορία για τους απλούς, κοινούς ανθρώπους, αδιανόητη ανικανότητα, γελοία αναξιοκρατία, φαυλότητα, κλεπτοκρατία. Αυτή η κυβέρνηση και αυτή η πολιτική πρέπει να ξεκουμπιστεί και να φύγει. Και μαζί της να φύγει όλο το μνημονιακό και αντιλαϊκό σύστημα εξουσίας που εκποιεί το δημόσιο πλούτο, προωθεί τη λιτότητα, υλοποιεί ένα μοντέλο ανάπτυξης – αρπαγής από ντόπιους «εθνικούς» και διεθνείς εργολάβους και πολυεθνικές. Ένα σύστημα εξουσίας στο οποίο διαπλέκονται τα αστικά κόμματα, ΜΜΕ, δικαστική εξουσία, οι κάθε λογής «επενδυτές».

9. Η απαξίωση του σιδηρόδρομου είναι μια διαχρονική και διακομματική ιστορία ευθύνης. Ο ΟΣΕ καθυβρίστηκε, απαξιώθηκε, τεμαχίστηκε, πουλήθηκε, και ξανά απαξιώθηκε, με κοινή ευθύνη και αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης. Η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, όσο αυτή υπήρχε στο παρελθόν, δεν περιορίστηκε, αντίθετα, συγκεντρώθηκε, αυξήθηκε και προσανατολίστηκε σε συγκεκριμένα κανάλια, κυκλώματα εργολαβιών, προμηθειών, υψηλόμισθων στελεχών. Ένα ενιαίο και κοινό σχέδιο, αυτό της ιδιωτικοποίησής του, με βασικό όχημα τον κατατεμαχισμό του, υπηρετήθηκε και από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και από την κυβέρνηση Τσίπρα και φυσικά και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Το έγκλημα στα Τέμπη έχει διακομματική υπογραφή.

10. Η Ελλάδα μετά το έγκλημα στα Τέμπη είναι ξανά κομμένη στα δύο. Εμείς, ο κόσμος της δουλειάς μαζί με τον ανθό της κοινωνίας, τους νέους και τις νέες. Εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία, απογοητευμένοι αλλά και οργισμένοι. Από την άλλη, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί που υπηρέτησαν καλοπληρωμένα και δουλικά τους ευρωπαίους που μας επέβαλαν μνημόνια και διέλυσαν ολοκληρωτικά την ελληνική κοινωνία, και που μας φτωχοποιούν διαρκώς, μας κλέβουν τη ζωή, στέλνουν μετανάστες τα παιδιά μας… Αυτοί που ενίσχυσαν με κάθε τρόπο πολυεθνικές, πάσης φύσεως μεγαλοεργολάβους που τους έντυσαν με την προβιά του επενδυτή, που έθρεψαν τη λαμογιά, που νομιμοποίησαν την κλεψιά με τις ιδιωτικοποιήσεις τους. Και μαζί τους τα καλοπληρωμένα εφοπλιστικά και μεγαλοεργολαβικά ΜΜΕ με τους εκπορνευμένους δημοσιογράφους τους με τους παχυλούς μισθούς που όλοι γνωρίζουμε τα ονοματεπώνυμά τους, και που τώρα στο έγκλημα ψάχνουν να κατασκευάσουν τον «μαλάκα» που φταίει. Έχουμε τη δύναμη να τους κάνουμε να το βουλώσουν, να μας φοβούνται, να πληρώσουν για τα εγκλήματά τους. Αρκεί η οργή να μετατραπεί σε λαϊκή δύναμη και να μην εξατμιστεί στην αριθμητική των εκλογών…

11. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να πληρώσει για το έγκλημα για το οποίο είναι υπεύθυνη. Όπως και όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συναίνεσαν στη μείωση του κόστους, στην ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, στην απαξίωση της δημόσιας περιουσίας. Ειδικά η κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση που ιδιωτικοποιεί παιδεία, υγεία, νερό, ενέργεια, μεταφορές, ανεξαρτήτως κόστους, φτωχοποίησης και ανθρώπινων ζωών, πρέπει να φύγει. Δεν θα τη ρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ – είναι προφανές ότι ο Τσίπρας παραμένει βαθιά αναξιόπιστος σε μεγάλα τμήματα του λαού και απλώς διαχειρίζεται την επόμενη μέρα της ήττας του έχοντάς την αποδεχτεί (περίπτωση Πολάκη). Η μόνη ελπίδα είναι να τους πάρει και να τους σηκώσει η κοινωνική οργή.

– Η οργή του λαού να γίνει ποτάμι που να τους πνίξει – Όλοι στους δρόμους!

– Η οργή του λαού να γίνει δύναμη τιμωρίας των αυτουργών του εγκλήματος – Δύναμη ανατροπής των πολιτικών που σκοτώνουν!

– Να καταργηθούν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι και δεσμεύσεις!

– Να ανατραπούν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις – Κρατικοποίηση, επέκταση και εκσυγχρονισμός ΟΣΕ τώρα!

– Δημόσια και δωρεάν υγεία, παιδεία, Μέσα Μεταφοράς!

Ω! Τι ωραίο διακομματικό πλιάτσικο! (Σχετικά με τους πλειστηριασμούς ακινήτων)

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Η οικονομική κρίση, οι περικοπές και η μείωση μισθών και εισοδημάτων επί μνημονίων έφεραν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της οικονομικής καταστροφής. Το ύψος των μη εξυπηρετούμενων δανείων, έφτασε τον Mάρτιο του 2016, μετά από τρία μνημόνια (επί κυβερνήσεων ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ), τα 107 δισεκατομμύρια Ευρώ.

2. Οι τράπεζες τιτλοποίησαν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και τα πούλησαν σε ξένα επενδυτικά σχήματα τα οποία ειδικεύονται στην απόκτηση ακινήτων μέσω πλειστηριασμών. Τα ξένα funds εκμεταλλευόμενα τον νόμο 4354/2015 της κυβέρνησης Τσίπρα, μπορούσαν πλέον να προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς, αναθέτοντας τις απαιτήσεις τους σε εγχώριες εταιρείες. Ο νόμος θεσμοθέτησε τις Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (τους γνωστούς πλέον servicers). Τα funds εντωμεταξύ απέκτησαν κόκκινα δάνεια ιδιωτών, επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών, ύψους 87 δισ ευρώ. Τα funds μπορεί να είναι επενδυτικά σχήματα του εξωτερικού που αναζητούν ευκαιρίες γρήγορης κερδοσκοπίας, αλλά και οι ίδιες οι τράπεζες μεταμφιεσμένες σε εταιρείες (με ένα μικροσκοπικό γραφείο και μία ταχυδρομική θυρίδα κάπου στην Ιρλανδία), που με μπροστινούς τους servicers (εταιρείες τύπου Πάτσης), επιταχύνουν τους πλειστηριασμούς.

3. Από τα κόκκινα δάνεια, το 49% αφορά επιχειρήσεις και το 51% αφορά ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες και ιδιώτες. Και από το σύνολο των κόκκινων δανείων των ιδιωτών, το 57% αφορά στεγαστικά δάνεια. Πρόκειται δηλαδή για μη εξυπηρετούμενα δάνεια επιχειρήσεων, επαγγελματιών και -κυρίως- οικογενειών που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν το στεγαστικό τους δάνειο εξαιτίας της υπερδεκαετούς πτώσης (ή στασιμότητας) των εισοδημάτων τους.

4. Τα funds αγόρασαν πακέτα κόκκινων δανείων από τις τράπεζες σε ένα μικρό έως και εξευτελιστικό ποσοστό της αξίας τους. Για παράδειγμα, για ένα κόκκινο δάνειο στο οποίο η τράπεζα έχει απαίτηση από τον ιδιώτη ή την επιχείρηση 100 ευρώ, ένα fund μπορεί να το αγόρασε 3 ευρώ ή 6 ευρώ. Το συνολικό ποσοστό που πληρώνουν τα funds κυμαίνεται ανάμεσα στο 3% και στο 40% της αξίας των αρχικών απαιτήσεων, ανάλογα με τις προσδοκίες εξυπηρέτησης του κόκκινου δανείου και την αξία των υποθηκευμένων ακινήτων.

5. Προσχηματικά, ο νόμος 4354/2015 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, προέβλεπε ότι, πριν πουλήσει ένα κόκκινο δάνειο σε fund, η τράπεζα υποχρεούται να καλέσει τον δανειολήπτη για ρύθμιση της οφειλής. Αυτό είναι και το κύριο υπερασπιστικό επιχείρημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις βαριές ευθύνες που έχει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ωστόσο, τα funds τα οποία αποκτούν τα κόκκινα δάνεια, δεν έχουν στόχο ούτε να εισπράξουν τις οφειλές, ούτε να κάνουν διακανονισμούς. Ο στόχος τους είναι να αποκτήσουν μερίδιο στην ανερχόμενη αγορά ακινήτων, υφαρπάζοντας τα περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη, έχοντας πληρώσει στις τράπεζες ποσά υποπολλαπλάσια της αξίας των ακινήτων που τελικά έρχονται στην κατοχή τους. Ανεξάρτητα με το αν έπρεπε οι τράπεζες να πουλήσουν τα κόκκινα δάνεια στα funds χωρίς να επιχειρήσουν διακανονισμό με τους δανειολήπτες, από τη στιγμή που τα funds απέκτησαν τα δάνεια, ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ τους δίνει τη δυνατότητα να πλειστηριάσουν τα υποθηκευμένα ακίνητα. Αυτό είναι το νόημα της πρόσφατης απόφασης του Αρείου Πάγου.

6. Εταιρείες όπως οι doValue, Intrum, Davidson Kempner, που κυριαρχούν στην ελληνική αγορά των κόκκινων δανείων, έχουν πλέον συστήσει εταιρείες real estate οι οποίες μεταπωλούν, ανακαινίζουν, ή μισθώνουν βραχυχρόνια τα πλειστηριασμένα ακίνητα. Στόχος δηλαδή της σύστασης των Εταιρειών Διαχείρισης Απαιτήσεων (servicers) και της δυνατότητάς τους να πλειστηριάζουν για λογαριασμό των ξένων εταιρειών, είναι κατά κύριο λόγο η αγορά ακινήτων και όχι η επανεξυπηρέτηση των δανείων από τους δανειολήπτες. Τα funds θα έχουν μεγαλύτερο κέρδος από τον πλειστηριασμό του ακινήτου, παρά από τη ρύθμιση του δανείου με τον καταναλωτή. Αυτό εξηγεί και τον “πυρετό” απόκτησης κόκκινων δανείων που επικράτησε στη χώρα από το 2016. Στο τέλος του 2022 τα ενυπόθηκα ακίνητα που απειλούνται με πλειστηριασμό από τα ξένα funds υπολογίζονταν σε 700.000. Το γεγονός αυτό συμβάλλει περαιτέρω στην οξύτατη ήδη στεγαστική κρίση.

7. Οι τράπεζες, επιδιώκοντας να ξεφορτωθούν τα κόκκινα δάνεια από τα χαρτοφυλάκιά τους, θέλησαν να τα πουλήσουν άμεσα στα funds. Τα funds στηρίχθηκαν στις Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων (νόμος 4354/2015, αλλά η αγορά των δανείων έγινε με βάση τον νόμο 3156/2003 για να αποφύγουν και την υποχρέωση υποβολής πρότασης διακανονισμού στον δανειολήπτη, αλλά και την υψηλή φορολογία (ο νόμος του 2003 προβλέπει φοροαπαλλαγή για τις εταιρείες που αγοράζουν κόκκινα δάνεια). Χρησιμοποιήθηκαν δηλαδή εναλλάξ και ανάλογα με το τι κάθε φορά βολεύει, δύο νόμοι.

8. Το γεγονός αυτό, δημιούργησε νομική αντίφαση, πράγμα που επισήμανε η απόφαση 822/2022 του Αρείου Πάγου με βάση την οποία ο παλιός νόμος (2003) δεν έδινε τη δυνατότητα στις Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων (servicers) να πλειστηριάζουν ακίνητα. Η απόφαση αυτή προσωρινά πάγωνε τις επιθετικές ενέργειες των funds να πλειστηριάσουν ακίνητα. Ωστόσο, η ολομέλεια του Α.Π. προχώρησε πρόσφατα σε ανατροπή της απόφασης 822/2022, επικαλούμενη τον …νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που επιτρέπει στους servicers να πλειστηριάζουν. Αυτήν την απόφαση του Α.Π. την είχαν προεξοφλήσει, τόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όσο και η Τράπεζα της Ελλάδας, δια του κ. Στουρνάρα, καθώς είχαν θεωρήσει την ευνοϊκή για τους δανειολήπτες απόφαση 822/2022 ως …εμπόδιο στη λεηλασία των ακινήτων που προγραμματίζουν τα funds.

9. Τα funds αγοράζουν τα παλιότερα δάνεια που λόγω μνημονίων και μείωσης μισθών και εισοδημάτων σταμάτησαν να εξυπηρετούνται. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος των σημερινών εξυπηρετούμενων δανείων πρόκειται να “κοκκινίσει” εξαιτίας της συνεχούς αύξησης των επιτοκίων. Ένα πρόσφατο στεγαστικό δάνειο μπορεί να καταγράψει άνοδο στη μηνιαία δόση έως και 50% καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο αδύνατη την κανονική αποπληρωμή του. Ακίνητα και περιουσίες που αποκτήθηκαν με κόπο και αίμα θα αλλάξουν χέρια, ενώ η οργανωμένη είσοδος στην αγορά ακινήτων των μεγάλων εταιρειών real estate θα οξύνει περισσότερο τη στεγαστική κρίση, κάνοντας άπιαστο το όνειρο της στέγης για μια οικογένεια χωρίς ακίνητη περιουσία.

10.  Το πλιάτσικο το οποίο θα γίνει στην αγορά ακινήτων, έχει 4 ηθικούς αυτουργούς:

Πρώτον, την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας, οι οποίοι αναζήτησαν την ανατροπή της απόφασης 822/2022 από την ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου για να μην αναγκαστούν να προχωρήσουν σε πολιτική πρωτοβουλία υπέρ των funds που θα είχε εκλογικό κόστος. Η κυβέρνηση της ΝΔ είχε ήδη αποδυναμώσει περαιτέρω την προστασία της πρώτης κατοικίας, ενώ ήταν κοινός στρατηγικός στόχος των δύο τελευταίων κυβερνήσεων οι τιτλοποιήσεις και το χρηματοπιστωτικό τζογάρισμα των απαιτήσεων από τα κόκκινα δάνεια στα χρηματιστήρια.

Δεύτερον, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θεσμοθέτησε τη δυνατότητα πλειστηριασμού ακινήτων από τις Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων (servicers), αποδυνάμωσε τον νόμο Κατσέλη, καταργώντας την οριζόντια προστασία της πρώτης κατοικίας και στην πορεία θεσμοθέτησε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και έκανε ιδιώνυμο αδίκημα την παρεμπόδιση πλειστηριασμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που αποδέχθηκε και καλλιέργησε το δόγμα του “κακοπληρωτή” που μετασχηματίστηκε σε “δόλιο δανειολήπτη” στις δικαστικές αποφάσεις, επ’ ονόματι του οποίου δικαιολογήθηκε η κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Τρίτον, τις τράπεζες, που θέλοντας να ξεφορτωθούν εύκολα και γρήγορα τα ενυπόθηκα κόκκινα δάνεια, επικαλέστηκαν τον νόμο 3156/2003 που δεν αναφέρει ως προϋπόθεση της πώλησης των κόκκινων δανείων την πρόταση διακανονισμού προς τους δανειολήπτες. Πρόκειται για τις ίδιες τράπεζες, που χρεοκόπησαν (εξαιτίας τάχα των κόκκινων δανείων) και ανακεφαλαιοποιήθηκαν τρεις φορές, επιβαρύνοντας το δημόσιο ταμείο.

Τέταρτον, την ελληνική δικαιοσύνη, η οποία γνωμοδοτεί δομικά υπέρ των τραπεζών και των funds και εναντίον των δανειοληπτών, ακόμα και αν στο ενδιάμεσο καλλιεργήσει φρούδες ελπίδες για το ανάποδο. Η επίμαχη απόφαση πάρθηκε μέσα σε 10 μέρες από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, ανατρέποντας μάλιστα απόφαση τμήματός του, με ταχύτητα και αποφασιστικότητα ανεπανάληπτη. Η δικαιοσύνη έδειξε ότι όταν πρόκειται να υπηρετήσει τις τράπεζες και τα funds είναι αποτελεσματικότατη.

Γιατί είναι βολικότερος ο θάνατος του Γλύξμπουργκ από τον θάνατο του 6χρονου;

Σχόλιο της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Ο Γλύξμπουργκ και η κηδεία του κυριαρχούν στην επικαιρότητα ως εύκολη και σε ένα βαθμό ανέξοδη αντιπαράθεση. Η Δεξιά δεν χάνει την ευκαιρία να θυμίσει τις εκλεκτικές συγγένειες που διατηρεί ακόμα και σήμερα με τη μοναρχία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί να εξιλεωθεί στον κεντρώο χώρο τον οποίο ψύχρανε με το  σκάνδαλο των υποκλοπών και τη χοντροκομμένη απόπειρα συγκάλυψής του, ενώ η Αριστερά υπενθυμίζει τα δεινά που σώρευσε στον τόπο η δυναστεία. 

Όλα αυτά ισχύουν, αλλά δεν παύουν να συνιστούν μια βολική πολιτική συζήτηση. Κυρίως για την Αριστερά. 

Ήταν είναι και θα είναι πάντα χρήσιμη η ανάδειξη των μεγάλων διαιρετικών τομών του παρελθόντος. Ειδικά στη χώρα που ζούμε, είναι απολύτως αναγκαία η υπενθύμιση της διαίρεσης των Ελλήνων ανάμεσα σε αυτούς που αντιστάθηκαν στους κατακτητές και στους τυράννους και σε αυτούς που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και έγιναν τύραννοι. Αυτή είναι η ιστορία της χώρας μας κατά τον περασμένο αιώνα.  

Οι εκκλήσεις “να αφήσουμε πίσω τα παλιά” προσπαθούν να κρύψουν ότι η ιστορία προχωρά όταν η κοινωνία διαιρείται σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους, και οπισθοχωρεί οταν οι καταπιεζόμενοι ανεμίζουν τα λάβαρα των καταπιεστών. Σήμερα ζούμε το δεύτερο, αλλά παλιότερα συνέβαινε και το πρώτο. 

Το πραγματικό ερώτημα που θέτει ο θάνατος του Γλύξμπουργκ δεν είναι πώς ακριβώς θα ταφεί ο τελευταίος εστεμμένος μιας καταστροφικής για τη χώρα και τη δημοκρατία δυναστείας, αλλά το πώς οι καταπιεζόμενοι θα συγκροτήσουν εαυτόν και θα διαμορφώσουν το δικό τους στρατόπεδο. 

Λίγες μέρες πριν πεθάνει στα 82 του χρόνια ο έκπτωτος μονάρχης, ένα παιδί 6 χρονών από τα Γρεβενά έπαθε ανακοπή καρδιάς. Αναζητήθηκε ΜΕΘ στη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην Ελλάδα, αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο κρεβάτι. Αποφασίστηκε η διακομιδή του στην Πάτρα (!) στο Νοσοκομείο του Ρίου. Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χάλασε στο δρόμο και περίμενε να έρθει …άλλο ασθενοφόρο. Όταν τελικά βρέθηκε κρεβάτι για το παιδί, ο χρόνος που χάθηκε ήταν πλέον μοιραίος. Ο 6χρονος πέθανε, και οι γονείς δώρισαν τα όργανά του.

Αν υπήρχε ντροπή και φιλότιμο, αυτή η ιστορία έπρεπε να οδηγήσει τον ακροδεξιό υπουργό Υγείας (που κλαίει και οδύρεται για τον Γλύξμπουργκ), όχι σε παραίτηση, αλλά σε ατιμωτική αποπομπή. Και ολόκληρη την κυβέρνηση να καθίσταται υπόλογη για τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες που έχει το να χάνεται η ζωή ενός παιδιού. Όχι επειδή έτσι ήταν γραφτό, ούτε επειδή ιατρικά ήταν αναπότρεπτο, αλλά επειδή οι πολιτικές προτεραιότητες οδήγησαν στο να μην υπάρχει διαθέσιμη παιδική κλίνη ΜΕΘ σε όλη τη βόρεια Ελλάδα. Η πολιτική που εφαρμόζεται σκότωσε ένα παιδί. 

Αν αυτό δεν είναι πολιτική ευθύνη, τότε τι είναι; 

Το πώς και το γιατί του θανάτου του 6χρονου παιδιού είναι λιγότερο βολικό ζήτημα για μια Αριστερά που τρώει από τις δόξες και τις μάχες του παρελθόντος, ζει από τα έτοιμα της Εθνικής Αντίστασης, της εποποιίας του 40, των αγώνων ενάντια στο μετεμφυλιακό κράτος και παρακράτος, τον αντιδικτατορικό αγώνα. 

Άλλωστε η διάλυση της δημόσιας υγείας είναι έργο δεκαετιών και το υπηρέτησαν, όχι με τον ίδιο τρόπο, ούτε με τον ίδιο ρυθμό, αλλά πάντως το υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις και ειδικά οι μνημονιακές. Επί μνημονίων μειώθηκε ο αριθμός των γιατρών και των νοσηλευτών του ΕΣΥ, επί μνημονίων υποχρηματοδοτήθηκε η υγεία, επί μνημονίων έκλεισαν νοσοκομεία. Και επί μνημονίων δεν κυβερνούσε μόνο ο Μητσοτάκης. 

Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε ξανά το έξοχο πλάνο του Θόδωρου Αγγελόπουλου από τον Θίασο, με τη σκηνή στο κέντρο διασκέδασης. Εκεί, η παρέα των νέων του ΕΑΜ τραγουδά “το χουμε γράψει στο Σύνταγμα με αίμα, Δημοκρατία και όχι Βασιλιά”. Το απόσπασμα μας συγκινεί και μας θυμίζει ότι ο αγώνας για την ελευθερία στην Ελλάδα ταυτίστηκε με τον αγώνα ενάντια στο αιματοβαμμένο μοναρχοφασιστικό καθεστώς. Πράγματι, το ‘χουμε γράψει στο Σύνταγμα με αίμα, αλλά ποιοι είμαστε σήμερα εμείς, που τότε το γράψαμε;

Υπενθυμίζει η Αριστερά το δημοψήφισμα του ‘74 που έλυσε το πολιτειακό, αλλά κρύβει το δημοψήφισμα του 2015. Γιατί το πρώτο το σεβάστηκαν όλοι (βόλεψε και την άρχουσα τάξη), αλλά το δεύτερο δεν το σεβάστηκε κανείς. Ούτε αυτοί που το έχασαν και χωρίς ντροπή βγήκαν αμέσως μετά ως τιμητές της λαϊκής ετυμηγορίας, ούτε αυτοί που υποτίθεται ότι το κέρδισαν, αλλά κακοποίησαν, αλλοίωσαν, εξευτέλισαν την καταγεγραμμένη βούληση του ελληνικού λαού, υπογράφοντας τα εντελώς ανάποδα μια εβδομάδα μετά. Ούτε φυσικά όσοι προτιμούν να απέχουν από κάθε μάχη που θα μπορούσε να εξελιχθεί επικίνδυνα για το σύστημα. 

Η κατάδυση στο παρελθόν, έχει νόημα ως διαρκής υπενθύμιση ότι κατά τον εικοστό αιώνα τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού λαού βρέθηκαν με τη σωστή και δίκαιη μεριά της ιστορίας, με την πλευρά των στρατιωτικά ηττημένων αλλά πολιτικά και ηθικά νικητών, και δοκίμασαν στο πετσί τους όλη τη βαρβαρότητα και τη μισαλλοδοξία της Δεξιάς, του Παλατιού, των ΗΠΑ και του φασισμού.

Δεν αρκεί όμως για να συγκροτήσει τα σημερινά στρατόπεδα. Οι γραμμές τους χάνονται, οι διαχωρισμοί αλλοιώνονται και “κοινοί τόποι” εφευρίσκονται (του ευρωατλαντισμού, της αγοράς, της συναίνεσης και της σύνεσης).

Τότε, ήταν η παράταξη του βασιλιά, η Δεξιά με την ακροδεξιά, αλλά τη συνέδραμε στις κρίσιμες στιγμές και το κέντρο. Ορθώθηκαν δύο Ελλάδες, η μία απέναντι στην άλλη. Η Ελλάδα της υποτέλειας, του ευτελισμού, της εξάρτησης, των πατρώνων από τη μιά και η Ελλάδα της ανεξαρτησίας, της λαοκρατίας, της δικαιοσύνης από την άλλη. Από τη μια η Δεξιά με τους όμορους κύκλους και τα συγκοινωνούντα δοχεία της (κεντρώος ήταν ο αρχιαποστάτης του ‘65) και από την άλλη η Αριστερά. 

Σήμερα η Αριστερά λείπει. Υπάρχουν μέλη, φίλοι και οπαδοί της, αλλά δεν υπάρχει δύναμη, δεν υπάρχει συγκρότηση, δεν υπάρχει στρατόπεδο και στρατός που να δίνει μάχες και να φιλοδοξεί να τις κερδίσει.  

Ο θάνατος του 6χρονου μας υπενθυμίζει πολύ περισσότερο από τον θάνατο του Γλύξμπουργκ ότι Αριστερά δεν είναι η παράταξη που θυμίζει τους αγώνες του παρελθόντος, αλλά η παράταξη που έρχεται από το παρελθόν και έχει μέλλον, παλεύοντας για να καλυτερεύσουν οι ζωές των απλών ανθρώπων. Η Αριστερά αντλεί από το παρελθόν αλλά ανασαίνει στο παρόν. Εμπνέεται από τους αγώνες του εικοστού αιώνα αλλά θα μπορέσει να ανασυγκροτηθεί μόνο στους αγώνες του σήμερα. 

Αυτή η άβολη αλήθεια χάνεται στο βολικό πεδίο του αντιμοναρχισμού, της ιστορίας των αγώνων του 60 και του 70, των δαφνών του παρελθόντος. 

Ας μιλήσουμε λοιπόν περισσότερο για τον θάνατο του 6χρονου και λιγότερο για τον θάνατο του Γλύξμπουργκ. 

Το πορνείο της διαφθοράς που λέγεται Ε.Ε. πρέπει να κλείσει

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Το σκάνδαλο που βαφτίστηκε Καταργκέητ πρέπει να αλλάξει όνομα. Δεν αφορά το Κατάρ αλλά την Ε.Ε. Οι Βρυξέλλες είναι η πρωτεύουσα της διαφθοράς, της εξαγοράς συνειδήσεων, του εκμαυλισμού, της διαπλοκής.

Είναι ταυτόχρονα το κέντρο που οργανώνει, μηχανορραφεί και επιβάλλει τη διάλυση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με μια στρατιά κυνικών στελεχών που ζουν με δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα και κουνάνε το δάχτυλο στον εργαζόμενο λαό, λέγοντάς του ότι πρέπει να πεινάσει, να κρυώσει και να ζήσει με 700 ευρώ το μήνα.

Ο όγκος της μίζας, της διαφθοράς και της διαπλοκής που έχει αναπτυχθεί στην Ε.Ε. αφορά έναν ολόκληρο στρατό από κηφήνες, που χορεύει μέσα σε εκατομμύρια ευρώ, νόμιμα, ημινόμμιμα ή παράνομα.

Δεκάδες χιλιάδες λομπίστες απασχολούνται επίσημα στις Βρυξέλλες, πουλώντας τις υπηρεσίες τους σε μεγάλα συμφέροντα ώστε να επηρεάζουν τις αποφάσεις της Επιτροπής και του Ευρωκοινοβουλίου. Σχεδόν 2 δισ ευρώ διακινούνται ετησίως για λόμπινγκ, το οποίο είναι απολύτως νόμιμο, και δήθεν ελεγχόμενο από το μητρώο διαφάνειας.

Η υπόθεση με την Καϊλή στράβωσε γιατί ένα από τα πολλά κυκλώματα, έδειξε απληστία, βιασύνη και ανυπομονησία. Δεν αρκέστηκε στους νόμιμους τρόπους απόσπασης εκατομμυρίων μέσω ΜΚΟ, προγραμμάτων, χρηματοδοτήσεων, αλλά ήθελε ακόμα περισσότερα.

Αξιωματούχοι της Ε.Ε. τη μία μέρα υπηρετούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο και την άλλη μέρα γίνονται στελέχη των πολυεθνικών τσεπώνοντας εκατομμύρια για τις υπηρεσίες τους, πρώην, νυν και επόμενες. Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό ως επιχείρημα, απέναντι στους «Μένουμε Ευρώπη» για να δείξει τη φύση της Ε.Ε., το λόγο που υπάρχει, το γεγονός ότι τα περί ευρωπαϊκών αξιών, κοινωνικής αλληλεγγύης και σύγκλισης είναι κενά συνθήματα. Η Ε.Ε. είναι πρακτορείο των συμφερόντων των πολυεθνικών και ένας αντιδημοκρατικός οργανισμός που ξηλώνει μία μία τις μεταπολεμικές κατακτήσεις και δικαιώματα.

Το γεγονός ότι το Κατάρ λάδωσε τον τελευταίο τροχό της αμάξης, του τελευταίου σε σημασία οργανισμού της Ε.Ε. (Ευρωκοινοβούλιο), μπορεί να είναι εντυπωσιακό ως γεγονός, αλλά δεν είναι πραγματικά τίποτα μπροστά στον όγκο της διαφθοράς και της διαπλοκής που καλλιεργείται στην καρδιά της Ε.Ε.

Η δυσαρέσκεια και η απέχθεια που δίκαια δείχνει ο λαός στην περίπτωση Καϊλή, και στην μπόχα και τη δυσωδία που συνοδεύει τις μίζες των εκατομμυρίων ευρώ που έπαιρναν οι υβριστές των εργαζομένων και οι τιμητές των κοινωνικών δικαιωμάτων, πρέπει να γενικευθεί.

Η αηδία και η οργή αφορά όλο το ευρωπαϊκό σύστημα που γεννά φτώχεια και μιζέρια για τους λαούς και ταΐζει εκατομμύρια τα σαπρόφυτα της πολιτικής ελίτ.

Η Ε.Ε. δικαίως βουλιάζει στην ανυποληψία. Είναι πορνείο της διαφθοράς και της εξαγοράς. Είναι άντρο των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών. Είναι όπλο των πλούσιων ενάντια στους φτωχούς. Δεν έχει την παραμικρή θετική συνεισφορά στους λαούς, στις κοινωνίες, στην εργαζόμενη πλειοψηφία – το ανάποδο. Υπάρχει μόνο για να υπηρετεί το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό.

Η ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ Η ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Τόσα χρόνια ΝΑΤΟ, η ίδια ιστορία, χούντες, πολέμοι, τρομοκρατία, φωνάζουμε στις διαδηλώσεις της 17 Νοέμβρη, εδώ και 5 δεκαετίες. Σε αυτές τις αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις που ο επίσημος πολιτικός κόσμος και τα παπαγαλάκια του προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ξεπερασμένες, παρωχημένες, ανεπίκαιρες. Σε αυτές τις εκδηλώσεις του τριήμερου γιορτασμού στα πανεπιστήμια και στα σχολεία που κρατούν ζωντανή την ιστορική μνήμηκαι την μεταβιβάζουν διαδοχικά στις νεότερες γενιές, επικαιροποιώντας τα αντιιμπεριαλιστικά-αντιαμερικάνικα αισθήματα του ελληνικού λαούκαι κάνοντάς τον από τους πλέον δύσπιστους στην ΝΑΤΟική προπαγάνδα για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η λίστα των εγκλημάτων των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ με πολέμους, πραξικοπήματα,εμπάργκο, είναι μεγάλη: Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν, Λατ. Αμερική, Κούβα, Ιράν, πρώην Γιουγκοσλαβία…

Σ’ αυτή τη λίστα προστίθεται και ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ένας πόλεμος που προκλήθηκε και μεθοδεύτηκε από την αμερικανονατοϊκή επιθετικότητα έναντι της Ρωσίας και επέκταση στην Ανατ. Ευρώπη, για να εξασθενίσουν ή να καταστρέψουν μια ανταγωνιστική δύναμη, για να διατηρηθεί η ηγεμονία των ΗΠΑ στον ανταγωνισμό με την Κίνα, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Ρωσίας και των δρόμων της Ασίας.Βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή. Το «τόσα χρόνια ΝΑΤΟ» φαίνεται να ασθμαίνει, να έχει πολλούς που το αμφισβητούν -για τα συμφέροντά τους- στα πλαίσια ενός νέου «πολυπολικού κόσμου». Την ίδια στιγμή, η λεγόμενη «ανωτερότητα της Δύσης» σε σχέση με την «καθυστερημένη Ανατολή»δεν πείθει. Παράγει μαζικά φτώχεια και ανισότητα. Παράγει Τραμπ και Μπολσονάρο. Πολέμους και φασισμό. Μαζικές παρακολουθήσεις, καταστολή και αντιδημοκρατικές εκτροπές. Παράγει ατομισμό και εκατομμύρια νεκρούς στη διετία της υγειονομικής κρίσης. Παράγει διαρκώς οικονομικές φούσκες και κρίσεις. Γενικά η Δύση βρίσκεται σε παρακμή και η Ανατολή σε άνοδο, παρόλο που η δυναμική της δεύτερης δεν οφείλεται σε απελευθερωτικά προτάγματα αλλά σε ένα διαφορετικό καπιταλιστικό μοντέλο. Τέκνο αυτής της αμφισβήτησης της αμερικάνικης ηγεμονίας, είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία με «πατέρα» τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που αποδείχνει ξεκάθαρα ότι οι Αμερικάνοι θα προσπαθήσουν να κρατήσουν την ηγεμονία τους με κάθε μέσο και τρόπο προκαλώντας πολεμικές συρράξεις. Γι’ αυτό και το σύνθημα «ή με το ΝΑΤΟ ή με την ειρήνη» είναι αυτό που συμπυκνώνει τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι λαοί και τα κινήματα.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ 73’ ΗΤΑΝ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ

Το Πολυτεχνείο του ’73 είχε ξεκάθαρο αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη για το λαϊκό και νεολαϊστικο κίνημα. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο αυτές οι παρακαταθήκες ακυρώνονται και «θάβονται» από την ελληνική αριστερά –τουλάχιστον από τις περισσότερες εκδοχές της. Από τη Νατοϊκή αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Από τα «διαδηλώνουμε και στη ρωσική και στην αμερικανική πρεσβεία» ή τα -όχι τόσο παλιά- «ευρώ ή δραχμή, πατάτες γιαχνί» του ΚΚΕ. Από ανάλογες στάσεις και τοποθετήσεις αρκετών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων.

Όμως η πραγματικότητα θα συνεχίζει να θέτει ερωτήματα. Τελικά η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ήταν ένα πρόβλημα ονοματοδοσίας ή ένα πρόβλημα γεωπολιτικού ελέγχου των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία; Η επιθετικότητα της Τουρκίας μπορεί να απαντηθεί μέσω των «φίλων και συμμάχων μας» του ΝΑΤΟ ή θα χειροτερέψει; Γιατί η οικονομική κρίση, η ακρίβεια, οι τιμές στο ρεύμα στην Ελλάδα είναι εντονότερες και χειρότερες από άλλες χώρες της Ευρώπης; Τι θα σημάνει για το λαό μας η μετατροπή της χώρας σε «στρατόπεδο» και ορμητήριο των αμερικανονατοϊκών στον πόλεμο της Ουκρανίας;

Δεν μπορούν να υπάρξουν νέες ελπιδοφόρες αλλαγές, εξεγέρσεις, ανατροπές χωρίς ανασυγκρότηση αυτού του αντιιμπεριαλιστικού πνεύματος και κατεύθυνσης μέσα στις σύγχρονες συνθήκες. Αυτό είναι το βασικό στοίχημα και θα έπρεπε να είναι το βασικό δίδαγμα για την αριστερά και τους προοδευτικούς ανθρώπους..

Έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι – Έξω από την ΕΕ – Έξω οι βάσεις του θανάτου

Ανεξαρτησία – Λευτεριά – Δημοκρατία

Κακώς το ΚΚΕ είπε ΟΧΙ το 1940, σύντροφε Κουτσούμπα;

“Σήμερα, όπως και την δεκαετία του ‘40, ο λαός μας μπορεί να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις. Να πει: ΟΧΙ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη σφαγή των λαών, να πει ΟΧΙ στην εμπλοκή της Ελλάδας σ’ αυτόν, ΟΧΙ στον φασισμό και τον ρατσισμό, ΟΧΙ στα παζάρια για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Να διεκδικήσει μια ζωή με αξιοπρέπεια λέγοντας ΟΧΙ στην ενεργειακή φτώχεια και την ακρίβεια”.

Αυτή ήταν η δήλωση του Δ. Κουτσούμπα για τη σημερινή μέρα.

Είναι εντυπωσιακό ότι στη δήλωση αυτή δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο συγκεκριμένο ΟΧΙ του 1940, καθώς αυτό μεταστρέφεται ταχυδακτυλουργικά σε ένα κάποιο σημερινό “ΟΧΙ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”.

Ακόμα χειρότερα, στη μακροσκελή ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ δεν υπάρχει μισή λέξη που να αφορά τη σημερινή μέρα καθώς και το ρόλο του τότε ΚΚΕ σε αυτήν. Ρόλος που συγκροτήθηκε, καθοδηγήθηκε και τελικά συμπυκνώθηκε στο γράμμα Ζαχαριάδη.

Με αυτόν τον τρόπο, με αυτή την πολιτική, το -επί δικτατορίας Μεταξά διαλυμένο- ΚΚΕ συγκροτεί σε ελάχιστα χρόνια το μεγαλύτερο πολιτικό μέτωπο που είδε ποτέ η νεότερη Ελλάδα, το ΕΑΜ, και δημιούργησε τους ακατάλυτους δεσμούς αίματος των Ελλήνων κομμουνιστών με τον ελληνικό λαό.

Χάρη σε αυτούς τους δεσμούς αίματος και το βαρύ ιστορικό φορτίο, το ΚΚΕ υπάρχει ακόμα, και ο σύντροφος γραμματέας του σημερινού ΚΚΕ, μπορεί να έχει τη θέση που έχει, και δυστυχώς να διαστρέφει από αυτή τη θέση του την πολιτική και κομματική ιστορία.

Πολύ πολύ χειρότερα, η ανακοίνωση της Κ.Ε. χαρακτηρίζει ως “ιμπεριαλιστικό” τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, διαπράττοντας την αδιανόητη λοβιτούρα να κρύψει ότι ο χαρακτήρας του πολέμου μεταστράφηκε με την είσοδο της ΕΣΣΔ σε αυτόν και απέκτησε χαρακτήρα αντιφασιστικό – πατριωτικό.

Αν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν γενικώς και αορίστως “ιμπεριαλιστικός πόλεμος”, τότε η ΕΣΣΔ που πήρε μέρος σε αυτόν, πλήρωσε αφάνταστο τίμημα και κατόρθωσε (μόνη της ή σχεδόν μόνη της) να συντρίψει το ναζιστικό κτήνος και να υψώσει την κόκκινη σημαία στο Βερολίνο, έκανε λάθος;

Αν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν “ιμπεριαλιστικός” από την αρχή ως το τέλος, μήπως το ΚΚΕ έκανε λάθος που κάλεσε τον ελληνικό λαό να δώσει “όλες του τις δυνάμεις δίχως επιφύλαξη, στον πόλεμο που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά”;

Μήπως το ΚΚΕ έκανε λάθος που εξέφρασε με τον πιο κρυστάλλινο και αποφασιστικό τρόπο, το λαϊκό, αντιφασιστικό ΟΧΙ;

Μήπως ήταν λάθος η Εθνική Αντίσταση καθώς έτσι το ΚΚΕ συμμετείχε στον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο” και διάλεγε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο;

Βήμα το βήμα, το σημερινό ΚΚΕ διολισθαίνει στα αζήτητα της ιστορίας, εκεί όπου θα φλυαρεί για τον καπιταλισμό και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς χωρίς να παίρνει θέση και χωρίς να δίνει μάχη.

Το κομμουνιστικό κίνημα τότε, δεν διάλεξε ιμπεριαλιστή. Διάλεξε τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο, το ναζισμό – φασισμό. Με ευφυείς κινήσεις τον καθυστέρησε, τον απομόνωσε, σύμπτυξε αντιφασιστικό μέτωπο με τους άλλους ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ, Αγγλία), νίκησε, και έκανε τη μισή γη κόκκινη.

Και λάθη έγιναν, και υπερβολές, και ατολμίες, και πολλά ακόμα, που αργότερα απέβησαν μοιραία και τραγικά.

Αλλά η μισή γη έγινε κόκκινη γιατί το κομμουνιστικό κίνημα είχε τη γραμμή που είχε. Ευτυχώς κανείς τότε δεν σκέφτηκε να πει ότι η σύγκρουση ανάμεσα στον φασιστικό άξονα και τις δυτικές αστικές δημοκρατίες δεν αφορά το κομμουνιστικό κίνημα, ή ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να εμπλακεί σε αυτόν.

Αυτά είναι σημερινά φρούτα και σημερινά “κατορθώματα” που σπαταλούν ανέξοδα ένα τεράστιο κεφάλαιο και υπογραμμίζουν την ανάγκη να βρεθούν δυνάμεις να ξανασηκώσουν την Κόκκινη Σημαία που ορισμένοι παράτησαν.

Αποχαιρετισμός στον Αντρέα Βογιατζόγλου

Έφυγε από τη ζωή ο Αντρέας Βογιατζόγλου, γραμματέας του Καθοδηγητικού Οργάνου του ΚΚΕ(μ-λ). Στάθηκε με συνέπεια και επιμονή στον επαναστατικό δρόμο για όλη του τη ζωή.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ εκφράζει τα συλληπητήριά της στους συντρόφους και στην οικογένεια του Αντρέα Βογιατζόγλου.

Παραθέτουμε την ανακοίνωση του ΚΚΕ(μ-λ) για τον θάνατό του.

Έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος μας Αντρέας Βογιατζόγλου!

Με τον πιο βαρύ πόνο ανακοινώνουμε ότι σήμερα έφυγε από τη ζωή, ο σύντροφός μας, γραμματέας από το 2010 του Καθοδηγητικού Οργάνου του ΚΚΕ(μ-λ), Αντρέας Βογιατζόγλου. Ο σύντροφός μας Αντρέας πάλεψε εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο με τον καρκίνο που τον χτύπησε ξανά, για δεύτερη φορά μετά τη δεκαετία του 2000, και παρόλο που αγωνίστηκε παλικαρίσια, νικήθηκε.

Γεννημένος το 1955 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ήρθε στην Αθήνα σε ηλικία περίπου 8 χρονών και από πολύ νεαρή ηλικία συνάντησε, εμπνεύστηκε και δέθηκε με τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες, σε μια εποχή μεγάλων και κρίσιμων μαχών για το κομμουνιστικό κίνημα. Με αυτές τις ιδέες συμμετείχε στην εξέγερση του Νοέμβρη το 1973 στην Αθήνα, και την επόμενη χρονιά που εισάγεται στο τμήμα Χημικών Μηχανικών στη Θεσσαλονίκη είναι ήδη ενταγμένος στο μ-λ κίνημα και αναλαμβάνει τη θέση του υπεύθυνου της ΠΠΣΠ στη σχολή του. Στο 1ο Συνέδριο της ΠΠΣΠ, το 1977, εκλέγεται στο Κεντρικό Συμβούλιο, ενώ παράλληλα οργανώνεται και στο ΚΚΕ(μ-λ). Όλα τα πρώτα και θερμά χρόνια της μεταπολίτευσης, με την πρωτοπόρα στάση και δράση του σε όλα τα μέτωπα και τα ζητήματα αναδεικνύεται στη Θεσσαλονίκη σε στέλεχος πρώτης γραμμής. Συμμετείχε στο 2ο Συνέδριο του ΚΚΕ(μ-λ) το Μάρτη του 1981, και δίνει μάχες ενάντια στη γραμμή του διαλυτισμού που επικρατεί. Επιστρέφει από τη στρατιωτική του θητεία και εντάσσεται αμέσως στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του ΚΚΕ(μ-λ) και στη δεύτερη Συνδιάσκεψη του 1983 εκλέγεται στο Καθοδηγητικό Όργανο της Οργάνωσης.

Σε όλη του την πορεία από τότε μέχρι και σήμερα η καθοδηγητική του προσφορά είναι καθοριστική για την πορεία της Οργάνωσης, για τις επιλογές της και τις επεξεργασίες της που άφησαν αποτύπωμα και παρακαταθήκες για το κίνημα, για την υπόθεση του λαού. Από τη θέση του γραμματέα του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ), όπου εκλέγεται για πρώτη φορά στην 7η Συνδιάσκεψη του 2010, πρωτοστατεί στη διαμόρφωση κατευθύνσεων και στις μάχες μέσα στο κίνημα για να συγκροτηθούν απαντήσεις πάλης και προοπτικής για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Με αυτή τη μαχητικότητα και το πρωτοπόρο καθοδηγητικό πνεύμα στάθηκε μέχρι και λίγους μήνες πριν το θάνατό του, συμμετέχοντας ενεργά και καθοριστικά στις κομματικές διαδικασίες.

Ο σύντροφός μας ο Αντρέας υπήρξε σε όλη του τη ζωή ατίθασος, μαχητικός, πρωτοπόρος. Δεν συμβιβαζόταν ποτέ με τα όρια που σε κάθε φάση υπήρχαν για τη συγκρότηση και την ανάπτυξη της Οργάνωσης, της μαζικής πάλης, του κινήματος. Αναζητούσε πάντα τους όρους για τη μετατόπιση αυτών των ορίων, για τη διεύρυνση των αγωνιστικών και επαναστατικών δυνατοτήτων των μαζών. Ειλικρινής και θυελλώδης, επίμονος και αποφασιστικός, λαϊκός και ακούραστος, εχθρός της ρουτίνας και πηγή ο ίδιος ζωντάνιας και δύναμης, αποτελούσε μια προωθητική δύναμη, μια πηγή έμπνευσης και καθηκόντων για όλους. Για τα μέλη και τα στελέχη της Οργάνωσής μας. Για τα μέλη και τα στελέχη των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων, απέναντι στις οποίες στεκόταν συντροφικά και απαιτητικά στη βάση της κοινής δράσης που παράγει αποτελέσματα για το κίνημα και την πάλη των μαζών. Για όλα αυτά είχε κατακτήσει την εκτίμηση και τον σεβασμό στο ευρύτερο αγωνιστικό δυναμικό του κινήματος. Με όλα αυτά και με τη μαχητική συμμετοχή του στους αγώνες στη γειτονιά του και σε όλο το λεκανοπέδιο κέρδιζε την αγάπη και την εκτίμηση των λαϊκών ανθρώπων. Με την ίδια ενέργεια και αγωνία καθοδηγούσε, νοιαζόταν και στήριζε την ανάπτυξη των συντροφικών μας σχέσεων με το TKP/ML, αλλά και με κάθε αγωνιστική-επαναστατική δύναμη της περιοχής και του κόσμου, έχοντας πάντα στην πρώτη γραμμή της σκέψης του την υπόθεση της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της φιλίας, της κοινής πάλης των λαών.

Ο σύντροφός μας ο Αντρέας, η προσφορά του, οι ανεξάντλητες δυνάμεις και δυνατότητές του, δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε μια ανακοίνωση για το θάνατό του. Παρόλο που ξέραμε πολύ καλά τη μεγάλη επιδείνωση της υγείας του τους τελευταίους μήνες, είναι απίστευτο για μας πως «κοιμήθηκε ο καρχαρίας που πιλοτάρει»! Στις σημερινές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι λαοί και ο λαός μας, η απώλεια του συντρόφου μας γίνεται ακόμα πιο οδυνηρή, γιατί στόφα σαν του Αντρέα Βογιατζόγλου, στόφα του αμετάπειστου και ακούραστου πρωτοπόρου επαναστάτη κομμουνιστή απαιτεί το αντιπάλεμα αυτών των συνθηκών!

Έχουμε συνεπώς κάθε λόγο να τιμήσουμε τον Αντρέα Βογιατζόγλου και την προσφορά του στην υπόθεση του λαού, στην υπόθεση της πάλης για τη συγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας. Έχουμε κάθε λόγο να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά την πάλη μας εμπνεόμενοι από τις παρακαταθήκες του.

Στη συντρόφισσα της ζωής του και συντρόφισσα μας Ρένα, που μαζί με την κόρη του Δήμητρα πάλεψαν και στάθηκαν δίπλα του κάθε στιγμή όλον αυτόν το δύσκολο καιρό, απευθύνουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια και εκφράζουμε την πιο θερμή μας συμπαράσταση.

Για την ημερομηνία, την ώρα και τον τόπο της πολιτικής κηδείας του συντρόφου μας Αντρέα Βογιατζόγλου θα ενημερώσουμε με νεώτερη ανακοίνωσή μας.

Αθήνα 18-10-2022

Αποχαιρετισμός στη Γεωργία Ζιαζιά.

Με μεγάλο πόνο και θλίψη αποχαιρετήσαμε την αγαπημένη μας φίλη και συντρόφισσα Γεωργία Ζιαζιά.

Οι λέξεις δύσκολα περνάνε στο χαρτί όταν πρόκειται για τον θάνατο μια νέας κοπέλας, μόλις 32 χρονών, που έδωσε άνιση μάχη με τον καρκίνο. Με αυτοπεποίθηση, με χαμόγελο, με περηφάνεια και περιφρόνηση για την αρρώστια.

Η Γεωργία γεννήθηκε το 1989 και μεγάλωσε στην Κανδήλα Αρκαδίας. Μετακόμισε αργότερα με την οικογένειά της στην Τρίπολη, όπου φοίτησε στο Πειραματικό Γυμνάσιο. Αποφοίτησε με άριστα από το 4ο Λύκειο, περνώντας από τους πρώτους στην Ιατρική Σχολή Πάτρας. Υπηρέτησε ως αγροτικός ιατρός στο Κέντρο Υγείας Δημητσάνας και το περιφερειακό ιατρείο Κάψια. Η αγάπη της για τα παιδιά και την επιστήμη την οδήγησε να επιλέξει ως ειδικότητα την Παιδιατρική. Συνάμα η αγάπη της για τον πολιτισμό της Κρήτης, την έφερε στον Άγιο Νικόλαο, όπου ξεκίνησε το μερικό μέρος της ειδικότητας, το οποίο διέκοψε άδοξα λόγω της διάγνωσης του καρκίνου. Εργάστηκε και προσέφερε τις υπηρεσίες της στους καρκινοπαθείς ασθενείς στο Νοσοκομείο Αγία Ελένη, δίνοντας παράλληλα την προσωπική της μάχη κατά της ασθένειάς της.

Άνθρωπος με αστείρευτη δίψα για ζωή, πάντα χαμογελαστή, με μεγάλη καρδιά, φωτεινή, γενναιόδωρη με όλους, με απλωμένο το χέρι στον διπλανό της.

Τη γνωρίσαμε από τα 18 της χρόνια, φοιτήτρια Ιατρικής, στα γλέντια, στα ξενύχτια, στις βόλτες, στα ταξίδια, στις διακοπές, στις συζητήσεις για έναν καλύτερο κόσμο. Στο φοιτητικό κίνημα για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, των δικαιωμάτων των νέων και των εργαζομένων. Μέσα στην οργανωμένη πάλη για μια άλλη κοινωνία, από τις γραμμές τις ΚΟΕ και από το 2012, της Παρέμβασης.

Η Παρέμβαση εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά της στους γονείς της Γεωργίας, Κώστα και Γιάννα, και στα αδέρφια της Δημήτρη και Παναγιώτη.

Γεωργία θα σε θυμόμαστε για πάντα.

Το ΚΚΕ ως «Πόντιος Πιλάτος», ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, και η Ουκρανία.

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η ρωσική στρατιωτική επίθεση-απάντηση στη ΝΑΤΟική περικύκλωση της Ρωσίας και στην απόπειρα να εγκαταστήσει το ΝΑΤΟ επιθετικά όπλα, κάποια χιλιόμετρα μακριά από τη Μόσχα, δε μπορούσε να μην επηρεάσει την ήδη προβληματική κατάσταση στην κομμουνιστική αριστερά στην Ευρώπη και την αριστερά γενικότερα.
Μια αριστερά που από τη μία αδυνατεί, εδώ και δεκαετίες, να ανασυγκροτηθεί στη βάση του κοινωνικού-ταξικού ζητήματος και από την άλλη αδυνατεί, ή μάλλον αποφεύγει να συγκρουστεί με την εκδοχή του πιο επιθετικού ιμπεριαλισμού της εποχής μας, του αμερικανικού, όπως και με τις ευρωπαϊκές εκδοχές του. Τα αιτήματα και οι καμπάνιες για διάλυση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. έχουν υποχωρήσει έως και εξαφανιστεί, ο ευρωσκεπτικισμός καταγγέλλεται ως εθνικισμός και μένει πολιτικά ορφανός (βλ. Brexit), ενώ από την άλλη υπάρχει ταύτιση με την κυρίαρχη ιδεολογία των αστικών τάξεων και τα νεοαποικιοκρατικά ψευτοδιλήμματα που θέτουν για τη δήθεν δημοκρατική Ευρώπη κόντρα στην «αυταρχική» και «αντιδημοκρατική» Ανατολή.

Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή. Στα χρόνια διακυβέρνησης του οικοδομήθηκαν οι πιο στενές σχέσεις (υποτέλειας) με τις ΗΠΑ του Τραμπ. Το Die Linke στην Γερμανία επιτίθεται στον «εγκληματία πολέμου» Πούτιν, αλλά δε βρίσκει να πει μια κουβέντα για την επέκταση του ΝΑΤΟ, την γερμανική αδιαφορία (;) στην αθέτηση των συμφωνιών του Μινσκ, την εδώ και χρόνια μεθόδευση του πολέμου. Στις «αντιπολεμικές» διαδηλώσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τα αριστερά κόμματα δεν έχουν πρόβλημα να διαδηλώνουν πλάι σε συνθήματα που ζητούν αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Ορισμένα (Ισπανία, Φινλανδία κ.ά.) πρωταγωνιστούν στη συγκεκριμένη διεκδίκηση!

Ζούμε τον πολύχρονο εκφυλισμό μιας αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς που φωνάζει πολύ για τα δικαιωματικά ζητήματα, αλλά δέσμια του ευρωπαϊσμού και του κοινοβουλευτισμού δε θέλησε να εκπροσωπήσει τις λαϊκές τάξεις κατά την οικονομική κρίση και δεν μπορεί και τώρα να προστατεύσει την ειρήνη στην Ευρώπη, αγωνιζόμενη ενάντια στους εμπρηστές του πολέμου.

Πάνω από 100 χρόνια πριν, η υποστήριξη των αστικών τάξεων στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο από τα αντίστοιχα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των χωρών τους, οδήγησε στη χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς. Αντίθετα, η τοποθέτηση των μπολσεβίκων απέναντι στον πόλεμο, ήταν καταλυτική για την εδραίωση της Οχτωβριανής Επανάστασης, και οδήγησε στη συγκρότηση επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων.

Σήμερα, ο πόλεμος έχει διαφορετικό χαρακτήρα, στις ειδικές συνθήκες του “μετακομμουνιστικού κόσμου” και της αμερικανικής ισχύος. Όμως η πολιτική συμπεριφορά της αριστεράς στην Ευρώπη παραμένει ίδια. Στοίχιση με τα συνθήματα και τα ιδεολογήματα των αστικών τάξεων, ουσιαστική στήριξη στα πολεμοκάπηλα και εμπρηστικά σχέδια της Δύσης απέναντι στη Ρωσία.

Είναι ελάχιστες οι δυνάμεις της Αριστεράς που δεν συντάσσονται με το σύγχρονο «απεταξάμην τη Ρωσία» και την «καταδίκη της ρωσικής εισβολής». Στην Ελλάδα, ακόμα και το «μεγαλύτερο και πιο ριζοσπαστικό κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης», ενώ δε στηρίζει την ελληνική εμπλοκή και συμμετοχή στους νατοϊκούς σχεδιασμούς, σπεύδει να καταδικάσει τη ρωσική εισβολή.

Αν και η περίπτωση της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς είναι όαση συγκριτικά με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, ωστόσο ακόμα και το ΚΚΕ επιλέγει μια γενικόλογη στάση που πολιτικά δεν δημιουργεί αντιπαραθέσεις και διαχωριστικές γραμμές με την κυρίαρχη νατοϊκή προπαγάνδα, ενώ έχει και ένοχες σιωπές (καμία κουβέντα για τις κυρώσεις). Δεν είναι τυχαίο, και με αφορμή το πρόσφατο πογκρόμ των αστικών ΜΜΕ απέναντι στη συναυλία της ΚΝΕ με τη Μποφίλιου, ότι η βασική κατηγορία του συστήματος στο ΚΚΕ είναι ότι «η γραμμή σας είναι θολή». Προσοχή, όχι ότι είστε απέναντι. Είστε «θολοί», λίγο από δω και λίγο από εκεί. Όσες φορές και να αποκαλέσει το ΚΚΕ στις ανακοινώσεις του, ως ολιγάρχη, καπιταλιστή, ιμπεριαλιστή, εγκληματία τον Πούτιν, το σύστημα δεν πείθεται καθώς ζητάει πλήρη και ολοκληρωτική συμμόρφωση εντός και εκτός βουλής. Στήριξη στο ΝΑΤΟ, στήριξη στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, συναίνεση στο ευρωατλαντικό «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Τελικά το ΚΚΕ μάταια προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι όντως με τις ίσες αποστάσεις σε μια σύγκρουση που αντικειμενικά δεν μπορούν να υπάρχουν ίσες αποστάσεις.

Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε με βάση την «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», έχουμε: α) μια πολεμική σύγκρουση που ξεκίνησε, εδώ και χρόνια, ως διακηρυγμένο σχέδιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με δηλώσεις και τοποθετήσεις πληθώρας αμερικανών αξιωματούχων, β) αφορούσε κυρίως την ασφάλεια της Ρωσίας με την τοποθέτηση βάσεων και επιθετικών όπλων, χιλιόμετρα μακριά από τη Μόσχα, υπό τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, γ) με σαφώς επιτιθέμενη δύναμη τον μεγαλύτερο τρομοκράτη των λαών και εμπρηστή του πολέμου, τον δικό «μας» αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, και όπου δ) μια κάποια ρωσική αντίδραση θα ήταν αναμενόμενη, υπό οποιαδήποτε συνθήκη, είτε έχουμε τη Ρωσία των ολιγαρχών, είτε τη Ρωσία του αυταρχικού Πούτιν, είτε είχαμε την… ΕΣΣΔ, όπως για παράδειγμα συνέβη κατά την εισβολή στην Φινλανδία το 1939, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, αλλά με πολλές ομοιότητες. Μια εισβολή, που αν και εισβολή, έγινε για …αμυντικούς λόγους, αν αυτό σημαίνει κάτι για το σήμερα.

Δεν έχουμε έναν ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο για τα σιτηρά της Ουκρανίας και τις αγορές τις Ουκρανίας, όπως επισημαίνουν τα ντοκουμέντα του ΚΚΕ. Ούτε έχουμε έναν πόλεμο σε μια μακρινή χώρα πχ στο Κονγκό για το αν θα είναι ρωσικό ή αμερικανικό προτεκτοράτο. Ο ιμπεριαλισμός είναι ένα σύστημα που βάση του έχει τα μονοπώλια «μιας χούφτας χωρών» που ανταγωνίζονται στον πλανήτη για τις σφαίρες επιρροής και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.

Δεν είναι μόνο ή κυρίως στρατιωτική δύναμη, και αν ήταν έτσι η Σαουδική Αραβία που έχει εισβάλει στην Υεμένη, ή η Τουρκία στη Β. Συρία και την Κύπρο είναι μέσα σε αυτήν την χούφτα χωρών. Προσπαθεί ο Πούτιν, μέσω του πολέμου, να διασφαλίσει την κυριαρχία τέτοιων ρωσικών μονοπωλίων, και αν ναι, ποια είναι αυτά; Η στρατιωτική επίθεση του Πούτιν σε μια όμορη (και μέχρι πρότινος αδελφή) χώρα, ως αντίδραση στην νατοϊκή περικύκλωση της Ρωσίας, απέχει από μια τέτοια «συγκεκριμένη ανάλυση».

Και τέλος, σίγουρα δεν έχουμε έναν «ιδεολογικό» πόλεμο για να κρίνουμε πόσο αντικομμουνιστής είναι ο Πούτιν (που είναι) ή το να τοποθετείται ένα κόμμα αφελώς και παιδιάστικα, με βάση το ότι «ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσία, όλοι τους είναι υπέρμαχοι του εκμεταλλευτικού συστήματος, αντίπαλοι των λαών» (Ομιλία Γ. Μαρίνου, 19/03/2022).

Σε αντιδιαστολή με τις σημερινές τοποθετήσεις του ΚΚΕ, 23 χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία η Α. Παπαρήγα σχολιάζει για την τότε ρωσική αντίδραση στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς:

Εμείς, παρά το γεγονός ότι δεν είμαστε με τη ρώσικη ηγεσία, χαιρετίσαμε τη στάση της ρώσικης κυβέρνησης γιατί αντικειμενικά διευκόλυνε να διευρυνθεί το μέτωπο κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Μακάρι να το έκαναν και άλλες κυβερνήσεις φιλοκαπιταλιστικές ή καπιταλιστικές, αλλά δεν το έκαναν. Εδώ πραγματικά όμως φαίνεται και μία άλλη πλευρά. Το επόμενο θύμα θα είναι η Ρωσία. Η ρώσικη ηγεσία ξέρει πολύ καλά ότι μέσα από το δρόμο των Βαλκανίων, αλλά και μέσα από το δρόμο της Πολωνίας, της Τσεχίας, της Ουγγαρίας περισφίγγει ο κλοιός τη Ρωσία…. Η ρώσικη ηγεσία καταλαβαίνει ότι θα είναι το επόμενο θύμα και ιδιαίτερα με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, με την Πολωνία προκεχωρημένο φυλάκιο θ’ αρχίσει η περικύκλωση της Ρωσίας. Επομένως, έχουμε κάθε λόγο ως ελληνικός λαός να έρθουμε κοντά με αυτούς τους λαούς των Βαλκανίων και της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, και να φτιάξουμε τη δικιά μας ασπίδα σε επίπεδο λαών και μακάρι και πολιτικών δυνάμεων ή και κυβερνήσεων έστω σήμερα κατά της επέκτασης του πολέμου, διότι ο πόλεμος θα πάει και πιο ανατολικά στην Ευρώπη και πιο νότια.

Σχόλιο της Αλέκα Παπαρήγα στις 30 Μαρτίου 1999, για τις κινητοποιήσεις του ρωσικού λαού ενάντια στην ΝΑΤΟική επίθεση στην Γιουγκοσλαβία.

Δεν θεωρούμε ότι το τότε ΚΚΕ ήταν ένα επαναστατικό κόμμα, όμως η στάση και η θέση του ήταν με το αντιπολεμικό –αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Η τοποθέτηση εκείνη δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή τοποθέτηση του ΚΚΕ. Τότε έβλεπε τις δυνατότητες για την «αντικειμενική» διαμόρφωση ενός μετώπου απέναντι στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Τότε έβλεπε και αστικές δυνάμεις, μέσα σε ένα τέτοιο μέτωπο. Τότε έβλεπε ότι έρχεται η σειρά της Ρωσίας και προειδοποιούσε ότι ο πόλεμος θα πάει πιο ανατολικά.

Σήμερα βλέπει μόνο «την κοινή πάλη των λαών για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», σύμφωνα και με την απόφαση της ΚΕ. Το πώς θα γίνει αυτό και πώς συνδέεται με τα καθήκοντα του μετώπου ενάντια στον κύριο εχθρό (τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό), δεν απασχολεί.

Η τοποθέτηση και η στάση του ΚΚΕ για τον πόλεμο στην Ουκρανία αποτελεί συνέχεια μιας πορείας διαμόρφωσης ενός ιδιόμορφου ρεφορμιστικού κόμματος – εκλογικού μηχανισμού, με τόσο βερμπαλισμό που του επιτρέπει να αποφεύγει τις πολιτικές αιχμές και θέσεις που συσπειρώνουν δυνάμεις για την επαναστατική αλλαγή των συσχετισμών. Το είδαμε στην εξέγερση της νεολαίας το 2008, το είδαμε στην κρίση και στους αντιμνημονιακούς αγώνες 2010-2015, το βλέπουμε και σήμερα. Η συγκεκριμένη ανάλυση σε μια συγκεκριμένη κατάσταση και η συσπείρωση δυνάμεων απέναντι στο βασικό αντίπαλο, δύο εκ των βασικών στοιχείων της λενινιστικής μεθόδου «για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», δεν υπάρχουν σήμερα στο ΚΚΕ. Ένα κόμμα σχολιαστής και παρατηρητής των εξελίξεων, που τα παραπέμπει όλα στο μέλλον. Ως τότε αρκεί το κόμμα να οργανώνει κομματικές εκδηλώσεις, παρελάσεις και δράσεις, όπως οι τελευταίες αντινατοϊκές δράσεις και να θυμίζει ότι η λύση είναι στην κάλπη. Καμία μετωπική δράση, καμία λαϊκή συσπείρωση. Σχολιαστής στην καλύτερη των περιπτώσεων. Γιατί όταν οι συνθήκες είναι πιεστικές για την αστική τάξη δίνει και διαπιστευτήρια, όπως το περίφημο «στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δε θα σπάσει τζάμι» (2008) ή το «με δραχμή θα πεινάσει ο λαός περισσότερο» (παραμονή του δημοψηφίσματος 2015).

Η παραπάνω γραμμή δένεται τελευταία και με όλες τις κομματικές αναλύσεις για την ιστορία, τη θεωρία κοκ. Τα μέτωπα με τάξεις πέραν της εργατικής και πολιτικά μη κομμουνιστικές δυνάμεις, γενικά, κατά τον 20ο αιώνα έφερναν τον οπορτουνισμό από το παράθυρο. Το ίδιο το ΕΑΜ και η αντιφασιστική συμμαχία – εκεί ευτυχώς το κομμουνιστικό κίνημα δεν είπε καπιταλιστής και ο Χίτλερ, καπιταλιστής και ο Τσώρτσιλ, δε διαλέγουμε καπιταλιστή – θεωρείται, σε επίσημα κείμενα, η μήτρα της εγγλέζικης εισβολής του 1944 και της γραμμής συνθηκολόγησης της ηγεσίας του ΚΚΕ στη Βάρκιζα. Υιοθετεί σταδιακά μια αναθεώρηση της ιστορίας με δήθεν καθαρούτσικες ταξικές θέσεις, όπου ο ιμπεριαλισμός δεν έχει ονοματεπώνυμο, ή γενικά όλες σχεδόν οι χώρες έχουν περάσει στον ιμπεριαλισμό… και ο μόνος πολιτικός στόχος μπορεί να είναι η ανατροπή της ταξικής εξουσίας. Πότε θα γίνει αυτό; Όταν οι συνθήκες αντικειμενικά θα είναι ώριμες. Από ποιον; Από το επαναστατικό κόμμα. Μέτωπα, πολιτική παρέμβαση και πρωτοβουλίες, ειδικές συνθήκες, όλα αυτά είναι οπορτουνισμός. Τη συγκεκριμένη αναθεώρηση τη συναντήσαμε και πέρυσι στα κείμενα για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, όπου οι εθνικοί στόχοι εξαφανίστηκαν και η ελληνική επανάσταση έγινε ένα πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, όταν ωρίμασαν οι συνθήκες και υπήρξε και το κατάλληλο κόμμα (Φιλική Εταιρεία).

Στην τωρινή κρίση, ένα τμήμα του ελληνικού λαού, πολύ μεγαλύτερο από το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ, αντιδρά στην νατοϊκή προπαγάνδα και πολιτικά είναι ορφανό. Όλο το πολιτικό σύστημα είναι απέναντι, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να το νουθετήσει. Γιατί γνωρίζει ότι αυτός ο «διχασμός» δεν είναι καθόλου ουδέτερος και είναι επικίνδυνος για τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να μη το γνωρίζει αυτό, αλλά ταυτόχρονα δε θέλει να το συγκροτήσει. Δεν παίρνει «επικίνδυνες» για το σύστημα και τον ευρωατλαντισμό θέσεις (ενάντια στις κυρώσεις, να ηττηθεί το ΝΑΤΟ), και συμπεριφέρεται ως Πόντιος Πιλάτος.

Μπορεί να διαφέρει η στάση του από την ξεφτιλισμένη θέση της ευρωπαϊκής δήθεν Αριστεράς, όμως μια τέτοια μεσοβέζικη στάση καθόλου δε βοηθάει στην ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Το αντίθετο και για άλλη μια φορά κρίμα…