Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Ο πόλεμος των δασμών που κήρυξε ο Τραμπ ένα μήνα πριν, είναι έκφραση της μετατόπισης του συσχετισμού δύναμης και της ανάδυσης ενός πολυπολικού κόσμου. Είναι ταυτόχρονα επιτάχυνση του τέλους της παγκοσμιοποίησης όπως τη γνωρίσαμε. Από την άποψη αυτή το ζήτημα δεν είναι οι “δασμοί”, ούτε πολύ περισσότερο ένας γραφικός πρόεδρος που δεν ξέρει τι κάνει, αλλά η διαμόρφωση ενός νέου κόσμου και το τέλος της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, όπως αυτή διαμορφώθηκε στα τέλη του εικοστού αιώνα.

Το «τέλος της παγκοσμιοποίησης» επιλέγεται άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο φανερά, από την κρίση του 2008 και μετά, ως διέξοδος στην κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού. Βασική μορφή του είναι η μάχη, όχι απλά για το παγκόσμιο εμπόριο και την παραγωγή φθηνότερων/ανταγωνιστικών εμπορευμάτων, αλλά για τον έλεγχο των ροών εφοδιασμού της παγκόσμιας παραγωγής και κατανάλωσης. Ιερά και θέσφατα προηγούμενων δεκαετιών (ελεύθερο εμπόριο, κατάργηση περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, ζώνες ελεύθερων συναλλαγών) μπαίνουν πλέον σε αμφισβήτηση, ενώ κατά τις προηγούμενες δεκαετίες θεωρούνταν απαράβατες και μη αναστρέψιμες πολιτικές. Ρόλο καταλύτη παίζουν οι “χαμένοι της παγκοσμιοποίησης”, δηλαδή η όλο και πιο συμπιεσμένη κατά τις τελευταίες δεκαετίες μεσαία τάξη των δυτικών κοινωνιών που είδε τη θέση της να χειροτερεύει δραματικά. Είναι αυτά τα “χαμένα από την παγκοσμιοποίηση” νοικοκυριά της μεσαίας τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων που έχουν στρέψει την πολιτική πυξίδα προς την ακροδεξιά, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική.

Ο δηλωμένος στόχος του Τραμπ, το MAGA (κάνε την Αμερική ξανά μεγάλη) μπορεί να μην είναι καθόλου δεδομένος αλλά ενεργοποιεί επιθετικές πολιτικές σε πολλαπλά μέτωπα, επιφέρει αναστατώσεις, δημιουργεί φόβους, ανατρέπει πολύχρονα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα. Κρύβει κινδύνους αλλά και ευκαιρίες. Το βέβαιο είναι οτι κλείνει ενα κύκλο (σχέσεις, ισορροπίες, πολιτικές, μοντέλα, δόγματα κ.α) που άνοιξε πριν μισό αιώνα περίπου. Ένας κύκλος αμερικάνικης ηγεμονίας και νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής διαχείρισης. Η κρίσιμη ιστορική καμπή που ζήσαμε την διετία 89-91, με το «τέλος του κομμουνισμού», ενέταξε όλες τις χώρες σε ένα ενιαίο καπιταλιστικό σύστημα σχέσεων. Στην ιμπεριαλιστική και νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που κυριάρχησε, αναμφισβήτητος ηγεμόνας εμφανίζονταν οι ΗΠΑ. Σήμερα ζούμε ένα τυφώνα αλλαγής, την αρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου με απροσδιόριστες –προς το παρόν- συνέπειες  και αποτελέσματα. Η σημερινή – εκ των έσω- αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης είναι ένα ηχηρό χαστούκι σε όσους είχαν καταθέσει τα όπλα μπροστά στην παγκοσμιοποίηση, θεωρώντας ότι αυτή δεν ανακόπτεται, ότι είναι πλέον μια αναπόφευκτη και αντικειμενική διαδικασία.

Οι προεκλογικές  ομολογίες και οι έως τώρα πολιτικές ανακοινώσεις  της κυβέρνησης Τραμπ ταυτίζονται με το  αμερικάνικο δόγμα των προτεραιοτήτων : δεν μας ενδιαφέρει η σταθερότητα στον κόσμο αλλά η ηγεμονία του κόσμου. Για αυτό και οι δασμοί, είτε αποτελούν διαπραγματευτικά εργαλεία, είτε επιθετικά οικονομικά όπλα, είτε και τα δύο, δημιουργούν ανάλογες πολιτικές σχέσεις. Στην εποχή που η παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία, και η Κίνα αναδύεται δυναμικά ως αντίπαλο δέος, οι ΗΠΑ προτιμούν να ανασκουμπωθούν και να σηκώσουν τις σημαίες του (οικονομικού) πολέμου, αντί να παριστάνουν (όπως επί Μπάιντεν) έναν αυτοκράτορα που δεν έχει συνείδηση της φθίνουσας δύναμής του και ανοίγει διαρκώς στρατιωτικά – πολεμικά μέτωπα που δεν μπορεί να κερδίσει.

Τα οικονομικά και κατά συνέπεια και πολιτικά προβλήματα των ΗΠΑ αφορούν: α) τα  τεράστια εμπορικά ελλείμματα  κυρίως με τις χώρες της Ασίας (Κίνα, Ιαπωνία, Ν.Κορέα, Βιετνάμ, Μαλαισία, Ινδία κλπ) και της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία κλπ). β) Τη διόγκωση του δημοσίου χρέους που οφείλεται στην κάλυψη των ελλειμμάτων αλλά και στους υπέρογκους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και δαπάνες, που περιλαμβάνουν και το ΝΑΤΟ. γ) Την αυξητική τάση της αποδολλαριοποίησης, με τη μείωση της χρήσης του δολλαρίου στις συναλλαγές. Οι ΗΠΑ πληρώνουν σήμερα την αντίφαση να έχουν ένα ισχυρό, διεθνές, πληθωριστικό νόμισμα – το οποίο το εγγυάται η στρατιωτική και γεωπολιτική τους ισχύς, και στο ελλειμματικό ισοζύγιο που αυτό το πληθωριστικό νόμισμα προκαλεί. Την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ επιζητούν χαμηλότερη νομισματική ισοτιμία για το δολάριο για να ανέβουν οι αμερικανικές εξαγωγές και να μειωθούν οι εισαγωγές, απειλούν ευθέως όποια χώρα δείξει διάθεση αποσκίρτησης από το να συναλλάσσεται στις διεθνείς της υποχρεώσεις με δολάριο και προτιμήσει άλλο νόμισμα. Για τη νέα ηγεσία της Ουάσινγκτον, η στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία των ΗΠΑ πρέπει να διατηρηθεί αλλά το κόστος πρέπει να το μοιραστεί όλος ο κόσμος, ο οποίος, (κατά την άποψη των ΗΠΑ) επωφελείται από την ειρήνη και την ασφάλεια υπό αμερικανική κυριαρχία. Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ πρέπει επομένως να πληρώσουν το μερίδιό τους.

Η πολιτική Τραμπ επιφέρει αλλαγές μέσα στην ίδια την Αμερική. Συμμαχεί και εκφράζει τους νέους δυναμικούς ολιγάρχες που σχετίζονται με τις νέες τεχνολογίες και τις καινοτομίες της τεχνητής νοημοσύνης, των ηλεκτρονικών πλατφορμών, προϊόντων και υπηρεσιών. Μοιάζει να αδιαφορεί για το παρασιτικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αλλά και να μην έχει προτεραιότητα το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα (και τα δύο, ήταν τα οικονομικά και πολιτικά στηρίγματα των Δημοκρατικών). Η προσπάθεια επιστροφής των αμερικανικών πολυεθνικών στην εθνική τους βάση, η αύξηση των ξένων επενδύσεων στην Αμερική και γενικά η ενίσχυση  της εγχώριας παραγωγής έχει να κάνει με την προσπάθεια αντιστροφής της  υποβάθμισης της ανταγωνιστικότητας της αμερικάνικης οικονομίας. Ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται για τους άστεγους, τους άνεργους, τους σύγχρονους κολασμένους της Αμερικής, ούτε φυσικά έχει ρεαλιστικές προσδοκίες να αναστήσει ολοκληρωτικά την βιομηχανία στην αποβιομηχανοποιημένη αμερικανική ενδοχώρα. Η πολιτική του όμως δημιουργεί ισχυρές συναινέσεις με όλους αυτούς, που είχαν εγκαταλειφθεί απο τους Δημοκρατικούς, δηλαδή την «Αριστερά» της Γουόλ Στρήτ, της φιλελεύθερης ατζέντας στο εσωτερικό και των λυσσασμένων πολεμικών αναμετρήσεων στο εξωτερικό. Για να μπορέσουν οι ΗΠΑ να παραμείνουν παγκόσμια ηγεμονική δύναμη, δεν μπορείς να στηρίζεσαι σε λαό που πεινάει, δεν εχει προσδοκίες, δεν ευημερεί. Η «επιστροφή»  στην παραγωγή και στην εργασία που υπόσχεται ο Τραμπ, δημιουργεί ελπίδες ευημερίας, επαναφέρει –αν και πολύ ψαλιδισμένο- το αμερικάνικο όνειρο, αναζητά όρους κοινωνικής συνοχής. Η πολιτική Τράμπ δημιουργεί ταξικές επαναρρυθμίσεις -συναινέσεις  μεσα στην χώρα του, ακριβώς γιατί  αποσκοπεί  στην εθνική ισχύ.

Οι ανακοινωμένοι και διαρκώς αναπροσαρμοζόμενοι δασμοί εμφανίζουν τα στοιχεία ενός εμπορικού πολέμου απέναντι σχεδόν σε όλο τον πλανήτη. Η πραγματικότητα βεβαίως είναι ότι υπάρχουν προτεραιότητες και προτιμήσεις. Ο Τραμπ γνωρίζει καλά οτι η δυναμική ήπειρος είναι πλέον η Ασία και ότι η Ευρώπη είναι υποβαθμισμένη και ταυτόχρονα πρόθυμη και δεδομένη. Επίσης γνωρίζει οτι στις υπο διαμόρφωση BRICS+  υπάρχουν αντιφάσεις και άρα δυνατότητα διεμβολισμού τους. Διαμορφώνει διαρκώς μια πολιτική που στοχεύει από τη μια στο να πληρώνουν όλοι τις ΗΠΑ, και από την άλλη στο να διαμορφώνονται ζώνες επιρροής και συνεργασίας της «συλλογικής Δύσης» σε έναν πολυπολικό κόσμο.

Η Κίνα είναι ο διακηρυγμένος αντίπαλος της Αμερικής, καθώς αμφισβητεί έμπρακτα την ηγεμονία της, πολιτικά, οικονομικά, τεχνολογικά. Η Κινα αντιμετώπισε το μπαράζ των δασμών απέναντί της με μια σχετική ψυχραιμία, υιοθετώντας μια μακροπρόθεσμη στρατηγική που στην ουσία τελειώνει το απευθείας  εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών. Προσπαθεί να ενισχύσει τις συμμαχίες της και την συνεργασία της με αναπτυγμένες χώρες της Ασίας, με ενδυνάμωση των BRICS+, με οικονομικά εργαλεία ενίσχυσης των εξαγωγών της, με ανάπτυξη της πολιτικής της αποδολλαριοποίησης, περαιτέρω είσοδο στις αγορές της Ευρώπης και της Ν.Αμερικής, ενίσχυση της εσωτερικής κατανάλωσης.

Για την ΕΕ οι συνέπειες της αμερικανικής επιθετικής πολιτικής σε σχέση με τους δασμούς θα σημάνουν μείωση της ανάπτυξης, αύξηση του πληθωρισμού και περαιτέρω ακρίβεια, άρα συγκράτηση της κατανάλωσης και των επενδύσεων, με σημαντικές επιβαρύνσεις για τις ζωές των εργαζόμενων τάξεων.  Η ΕΕ αναπολεί το απωλεσθέν ένδοξο παρελθόν της, στην προσπάθειά της να παραμείνει τουλάχιστον υπολογίσιμη δύναμη. Δεν είναι πλέον παρά μια περιφερειακή δύναμη που προσπαθεί να διαπραγματευτεί μια ηγεμονική θέση στον δυτικό κόσμο. Βρέθηκε στο πλευρό των ηττημένων στο πόλεμο της Ουκρανίας, αιμορραγεί ενεργειακά και μειώνεται ακόμα περαιτέρω η ανταγωνιστικότητά της. Η ΕΕ δεν είναι ενιαίο  κράτος και δεν μπορεί να έχει κοινή εξωτερική πολιτική, αμυντική πολιτική και γεωπολιτική στρατηγική. Στις αναστατώσεις που επιφέρει η νέα διεθνής κατάσταση, αντιμετωπίζει ολοένα και πιο πολύ την παραπέρα υποβάθμισή της, την παρακμή, και ως πολιτικό παραγόμενο τη διάσπασή της. Ο επανεξοπλισμός της, εμφανίζεται ως ατμομηχανή οικονομικής ανάπτυξης, αλλά πρακτικά θα σημαίνει ακόμα περισσότερη συρρίκνωση της ευημερίας των κοινωνιών της. Το εναπομείναν κράτος προνοίας θα εχει την ίδια τύχη με το αμερικανικό. Ολα αυτά, θα αποτελούν το υλικό έδαφος για την άνοδο της παράταξης Τραμπ στην Ευρώπη. Η Ελλάδα με τη μικρή παραγωγική και εξαγωγική της βάση κινδυνεύει απο τους δασμούς περισσότερο ως παρακολούθημα της Ε.Ε. με πιθανές απώλειες στον τουρισμό λόγω των μειωμένων εισοδημάτων των Ευρωπαίων.

Διεθνώς, ανοίγεται ένα παράθυρο ευκαιρίας. Αναζητούνται νέες πολιτικές, απαιτούνται αντιστάσεις απέναντι στις νέες επιθετικές και άγριες πολιτικές εξαρτήσεων. Ανασυντάσσονται δυνάμεις, δημιουργούνται νέα μπλόκ δυνάμεων με ικανότητα αντίστασης. Στην Ελλάδα όμως απουσιάζει τόσο η πολιτική δύναμη όσο και η κατεύθυνση μιας αλλης εναλλακτικής πολιτικής. Η αστική πολιτική έχει επιλέξει εδώ και χρόνια να είναι χωρίς διαπραγμάτευση δεδομένη στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, ενώ εργατική και λαϊκή πολιτική σε μια άλλη κατεύθυνση δεν υπάρχει. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορεί να οικοδομηθεί. Μια τέτοια πολιτική θα στηρίζεται σε τρία βασικά θεμέλια: α) στην ανεξαρτησία από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ με την παράλληλη οικοδόμηση μιας πολυδιάστατης πολιτικής σε έναν πολυπολικό κόσμο, β) στην προσπάθεια συγκρότησης οικονομίας και παραγωγής που δεν θα εξαρτάται κυρίως απο τον τουρισμό, τα ακίνητα και τις χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες, και γ) στην ουσιαστική ικανοποίηση λαϊκών αναγκών υγείας, εκπαίδευσης, στέγης, εργασίας και μισθών. Η ανεξαρτησία, η οικονομία, οι λαικές ανάγκες  δεν μπορούν  να υποθηκεύονται, ούτε στην παλιά, ούτε πολύ περισσότερο στην υπο διαμόρφωση νέα ιεραρχία  εξαρτήσεων, υποταγής, ανισοτιμίας. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει συνθηκολόγηση και συμβιβασμός στο μοντέλο  μιας χώρας υποθηκευμένης, ασθμαίνουσας, με παρασιτική και επισφαλή ανάπτυξη, και μιας κοινωνίας φτωχών, υποτελών και απελπισμένων.

Ο νέος κύκλος, τουλάχιστον απο την πλευρά των Αμερικάνων,  έχει σαν βασική ιδεολογική και πολιτική αξία την έννοια της δύναμης.  Για την Αμερική του Τράμπ προτεραιότητα έχει η εθνική ισχύς και το κράτος σε σχέση με την αγορά. Πάνω σε αυτό το νέο αφήγημα  χτίζονται οι σημερινές ΗΠΑ. Μέσα σε αυτό το νέο κύκλο θα πολλαπλασιαστούν οι αστάθειες, οι εμπορικοί πόλεμοι, οι πάσης φύσεως εθνικισμοί, οι σκοταδισμοί και οι αυταρχισμοί. Αυτό το μοντέλο πολιτικής έχει αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές στην Ευρώπη, τόσο απο τους κυβερνώντες όσο και απο τους αντιπολιτευόμενους ακροδεξιούς. Η ακροδεξιά επενδύοντας προς το παρόν επικοινωνιακά σε αυτές τις πολιτικές κατευθύνσεις εμφανίζεται πιο ικανή και αποτελεσματική απο την μετριότητα και την αναξιοπιστία  των σημερινών κυβερνήσεων. Η ανάπτυξη των εθνικισμών αλλά και ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας και των υπολοίπων χωρών, αν τελικά υπάρξει, μόνο επικίνδυνες και δηλητηριώδεις καταστάσεις μπορεί να δημιουργήσει.

Ένας κόσμος πιο πλούσιος από ποτέ, πιο ανεπτυγμένος, με ορατές τις τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης επιστημονικά, τεχνικά, παραγωγικά. Και όμως είναι ενας κόσμος με ασύλληπτη συγκέντρωση οικονομικής δύναμης σε μια συντριπτική μειοψηφία, χωρίς περιορισμούς  στην απληστία της,  ενω βοούν και εξαπλώνονται διαρκώς οι τεράστιες κοινωνικές  ανισότητες σε όλες τις γειτονιές του κόσμου. Είναι ένας κόσμος που ζει με τον κίνδυνο μιας ακόμα πιο μεγάλης και καταστροφικής πολεμικής προοπτικής από αυτές που γνωρίσαμε στον εικοστό αιώνα. Ένας κόσμος που θα μπορούσε να ήταν ανάποδα. Αυτός ο κόσμος, έχει όνομα: καπιταλισμός. Ένα σύστημα χρεοκοπημένο που συνεχώς αναδεικνύει τις πολλαπλές αποτυχίες  του. Ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα, υγεία, περιβάλλον, κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία και δημοκρατία. Αντικειμενικά είναι ενας κόσμος υπο κατάρρευση, που αργά ή γρήγορα θα δώσει τη θέση του σε έναν κόσμο σε αναζήτηση. Αναζήτηση του κατεδαφιστή, αναζήτηση των οικοδόμων ενός άλλου κόσμου, μιας νέας κομμουνιστικής απόπειρας. Όλα αυτά ομως απαιτούν ανθρώπους με αξίες, πεποιθήσεις, ιδέες, δράση και οργάνωση.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η Παρασκευή 28 Φλεβάρη θα είναι μια ιστορική μέρα. Το ποτάμι της λαϊκής οργής δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Η απαίτηση για Δικαιοσύνη και τιμωρία των αυτουργών του εγκλήματος των Τεμπών έχει αγκαλιαστεί από την πλειοψηφία του λαού και θα εκφραστεί μαζικά και περήφανα την Παρασκευή. Η οργή ειδικά για το δεύτερο έγκλημα, της ολοφάνερης πλέον συγκάλυψης και μπαζώματος των ευθυνών από τους ίδιους τους αυτουργούς της προδιαγεγραμμένης δολοφονίας 57 ανθρώπων, δεν μπόρεσε να τιθασευτεί.

Όσο κι αν το σύστημα προσπαθεί απεγνωσμένα να σπιλώσει τον τίμιο και δίκαιο αγώνα των γονιών. Όσο κι αν προσπαθεί να τρομοκρατήσει και να αποτρέψει τον κόσμο να κατέβει στον δρόμο. Όσο κι αν εξαπολύει εντεταλμένους κονδυλοφόρους και πληρωμένους «καθηγητές». Όσο κι αν ξαμολάει υπουργούς που γαβγίζουν χυδαία.  Ό, τι κι αν κάνει, δεν μπορεί να σταματήσει το ποτάμι του αγώνα και της παλλαϊκής απαίτησης για τιμωρία των πραγματικών ενόχων. Δεν μπορεί να αποτρέψει την πάνδημη συμμετοχή, την με κάθε τρόπο και μέσο συμπαράσταση και αλληλεγγύη σε έναν δίκαιο αγώνα, που θα εκφραστούν τη μέρα της επετείου των δύο χρόνων.  Έναν αγώνα που έδιναν οι γονείς και οι συγγενείς ολομόναχοι εδώ και δύο χρόνια, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς να έχουν να χάσουν τίποτα παραπάνω από αυτό που τους στέρησε το κράτος και η κυβέρνηση στις 28 Φλεβάρη του 2023. Από τις 26 Γενάρη μέχρι και σήμερα ανασαίνουμε καθαρό αέρα. Ο φόβος και η ανασφάλεια έχει αλλάξει πλευρά. Μέσα στην ανασφάλεια της καθημερινής επιβίωσης, των χαμηλών μισθών, της ακρίβειας, της διαλυμένης υγείας και παιδείας ήρθε το οξυγόνο της εμπιστοσύνης στο συλλογικό αγώνα, που όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, μπορεί να κερδίσει, μπορεί να κάνει τους κυβερνώντες να φοβηθούν τη δύναμή μας.

Να φτάσουμε τον αγώνα μας μέχρι το τέλος. Το δίλλημα Μητσοτάκης ή χάος είναι δικό τους δίλημμα γιατί αν πέσει ο Μητσοτάκης, θα είναι έμπρακτη παραδοχή ότι αυτός και η κυβέρνησή του είναι ο βασικός υπεύθυνος του εγκλήματος, ότι ο ίδιος είναι ο ενορχηστρωτής της συγκάλυψης. Ότι δύο χρόνια τώρα, γαντζωμένος στην εξουσία, κοροϊδεύει τις οικογένειες των θυμάτων και τον ελληνικό λαό. Αν πέσει ο Μητσοτάκης υπό λαϊκή πίεση, θα ανοίξει ο δρόμος για το ξεσκέπασμα της συγκάλυψης, θα σταματήσει η ωμή και απροκάλυπτη παρέμβαση των ανώτατων δικαστικών στην υπόθεση που διορίστηκαν γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, τη συγκάλυψη. Αν πέσει ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του θα ανοίξει ο δρόμος για την απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών στον ίδιο και τα στελέχη του που είχαν την ηθική και φυσική αυτουργία στο έγκλημα. Όλα αυτά όντως ισοδυναμούν με χάος. Όχι όμως για τις οικογένειες, ούτε για τον ελληνικό λαό. Χάος για τον Μητσοτάκη, την οικογένειά του και το σύστημα, για τα συμφέροντα που τον στηρίζουν και τον κρατάνε στην εξουσία. Χάος για την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, που θα ξεβολευτεί από το ρόλο του διακοσμητικού φυτού.

Ο αγώνας πλέον βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το δικό μας δίλημμα είναι Μητσοτάκης ή Δικαιοσύνη. Μητσοτάκης ή οξυγόνο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε απόδοση δικαιοσύνης απ’ τους ίδιους τους αυτουργούς του εγκλήματος. Δεν πρόκειται να τιμωρήσουν τον εαυτό τους. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς που δεκαετίες πριν και δυο χρόνια μετά συνεχίζουν πιστά στην ίδια ρότα που οδήγησε στο έγκλημα, τη διάλυση και ιδιωτικοποίηση των σιδηρόδρομων,  κάθε δημόσιου αγαθού.  Μπορεί σήμερα να μην υπάρχει ο πολιτικός φορέας εκείνος που απαιτούν οι καιροί, ικανός να εκφράσει μαζικά και να ενώσει το λαό, δίνοντας κοινωνική και πολιτική διέξοδο. Όμως, αν ο Μητσοτάκης ξεπεράσει την κρίση αλώβητος, κρατώντας την καρέκλα, χωρίς κόστος για τον ίδιο, το κόμμα του και την κυβέρνησή του, τότε η απογοήτευση θα μεγαλώσει. Πρέπει να πέσει, για να αποδείξουμε στο σύστημα αλλά και σε εμάς τους ίδιους, ότι τη δύναμη την έχει ο λαός, κανείς δεν είναι παντοδύναμος απέναντί του. Για να σταματήσει η αλαζονική άσκηση εξουσίας του στυλ «η χώρα μου ανήκει». Δεν μπορούμε να ανασάνουμε όσο συνεχίζει να βρίσκεται πάνω μία από τις πιο επιθετικές, κυνικές και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που γνώρισε η χώρα.

Η κυβέρνηση αυτή έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση. Δεν εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό και δεν μπορεί να μιλά εξ ονόματός του. Παραμένει στην εξουσία στηριζόμενη μόνο σε ξένα κέντρα, στα εγχώρια επιχειρηματικά τζάκια και σε κάποια μέσα ενημέρωσης. Δεν θα περιμένουμε ούτε άλλες εξεταστικές ούτε προτάσεις μομφής. Η πραγματική αντιπολίτευση είμαστε εμείς. ΟΛΟΙ στις 28 Φλεβάρη στην απεργία και τις συγκεντρώσεις. Να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων και του μπαζώματος. Να ανατραπούν οι πολιτικές που δολοφονούν. Για να ανασάνουμε. Αγώνας μέχρι το τέλος!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Πανελλαδικό Συντονιστικό της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, 30/1/2025

1. Οι συγκεντρώσεις της Κυριακής 26/2 για τα Τέμπη διαμορφώνουν μια σημαντική δυνατότητα να καταρρεύσει η συγκάλυψη του εγκλήματος, να αποκαλυφθούν οι ένοχοι και ίσως και να τιμωρηθούν κάποιοι από αυτούς. Ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας να αποκαλυφθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες, τόσο για το δυστύχημα, όσο και για την επιχείρηση συγκάλυψης που έστησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτή η δυνατότητα επιβεβαιώνεται και από την ένοχη τηλεοπτική εμφάνιση του Μητσοτάκη στις 29/1.

2. Το έγκλημα στα Τέμπη ήταν διπλό. Έγκλημα λόγω της ιδιωτικοποίησης, της διάλυσης και της απαξίωσης του σιδηρόδρομου και των συστημάτων ασφάλειας και ελέγχου. Αλλά και έγκλημα λόγω της συγκάλυψης που ενορχήστρωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τις πρώτες κιόλας ώρες του δυστυχήματος. Ενώ η πλευρά της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης των δημόσιων μεταφορών είναι σημαντική και βαραίνει διαχρονικά τα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), βαρύνουσα πλευρά σήμερα είναι αυτή της συγκάλυψης. Η συγκάλυψη είναι που κάνει την κοινωνία να αγανακτήσει, να εξεγερθεί ηθικά, να κατέβει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες και να απειλήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

3. Μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται ότι οι εκρήξεις φωτιάς που ακολούθησαν τη σύγκρουση των τρένων, οφείλονται σε παράνομο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Ειδικά τα αναμενόμενα πορίσματα του ΕΜΠ και ανεξάρτητων φορέων, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον πρωθυπουργό που είχε δηλώσει ότι “με σιγουριά ξέρουμε ότι η πυρκαγιά οφείλεται στα λάδια της επιβατικής αμαξοστοιχίας” και ότι “δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο στην εμπορική αμαξοστοιχία”. Τον καθιστούν ευθέως, όχι θύμα παραπλάνησης, αλλά ενορχηστρωτή της, καθώς οι συγκεκριμένες ψευδείς και με σκοπιμότητα διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, συνοδεύονται από πλήθος άλλων ενεργειών (ιατροδικαστικές παραλείψεις, μπάζωμα, παραποίηση ηχητικών συνομιλιών, διαγραφή βίντεο, παραλείψεις της Αστυνομίας, κοινοβουλευτικές κωλυσιεργίες κοκ). Η συγκάλυψη αφορά συνολικά, όλες τις πλευρές του εγκλήματος, και τις αιτίες που το προκάλεσαν, και τη μετέπειτα διαχείρισή του. Το πλήθος και η έκταση όλων των ενεργειών συγκάλυψης δείχνει ότι ενορχηστρωτής της δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου.

4. Το αίτημα για την αποκάλυψη και τιμωρία των ενορχηστρωτών της συγκάλυψης είναι η δύναμη κρούσης του κινήματος για την απόδοση δικαιοσύνης στο έγκλημα των Τεμπών. Την επόμενη περίοδο, αυτή η πλευρά θα αναδεικνύεται αναπόφευκτα όλο και πιο κεντρική, και είναι αυτή ακριβώς η πλευρά που η κυβέρνηση θα θέλει να υποβαθμίσει, θυσιάζοντας ίσως πρόσωπα που ευθύνονται για το δυστύχημα καθαυτό (πχ Καραμανλής, κυβερνητικά στελέχη του υπουργείου, στελέχη του ΟΣΕ), τραβώντας την προσοχή μακριά από τη διαχείριση της επόμενης μέρας, που έχει την υπογραφή του ίδιου του Μητσοτάκη.

5. Η μόνη δύναμη που μπορεί να πάρει τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για το θέμα είναι ο Σύλλογος των συγγενών των θυμάτων και οι γονείς. Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδείξει με την επί διετία απραξία τους, την απροθυμία τους ή την ανικανότητά τους να θέσουν αποτελεσματικά, όχι μόνο τις ευθύνες από τη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση των τρένων (σε αυτό άλλωστε η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης ευθύνεται άμεσα), αλλά και τις ευθύνες για τη συγκάλυψη. Μόνο μετά την Κυριακή μπόρεσαν να ψελλίσουν αυτό το οποίο κραυγάζει όλη η Ελλάδα. Ότι δηλαδή εκτυλίχθηκε μια συντονισμένη επιχείρηση συγκάλυψης την οποία δεν αποκάλυψε ούτε ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, ούτε η δικαιοσύνη, αλλά οι γονείς με τον δικό τους, μοναχικό αγώνα. Αυτός ο αγώνας αγκαλιάστηκε από την κοινωνία και παράγει ήδη πολιτικά αποτελέσματα.

6. Τουλάχιστον τον επόμενο μήνα η δράση και η παρέμβασή μας καθορίζεται κεντρικά από την ανάγκη το κίνημα αυτό να κλιμακωθεί, να οξύνει την απαίτηση για πλήρη διαλεύκανση και αποκάλυψη των ενόχων, να επιβάλει την απόδοση δικαιοσύνης. Πρέπει να έχουμε λόγο και δράση που να ενισχύει την παλλαϊκή απαίτηση για διαφάνεια, δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων. Μέχρι τις 28 Φλεβάρη που κλείνουν ακριβώς δύο χρόνια από το δυστύχημα, η δράση η δική μας αλλά και όσων αγωνιστών αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα και την αναγκαιότητα να αποκαλυφθεί η συγκάλυψη και να τιμωρηθεί το έγκλημα, πρέπει να καθορίζεται σχεδόν αποκλειστικά από την ανάγκη κλιμάκωσης αυτού του δίκαιου αγώνα των γονιών και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.

7. Στόχος δεν μπορεί να είναι απλά μια κινητοποίηση στις 28 Φλεβάρη. Στόχος είναι η διαρκής κλιμάκωση, κάθε εβδομάδα, κάθε Κυριακή, που θα διατηρεί την απαίτηση για δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας. Για παράδειγμα, οι εβδομαδιαίες διαδηλώσεις επί σχεδόν τρεις μήνες στη Σερβία για το δυστύχημα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Νόβισαντ, αλλά και η ελληνική εμπειρία των εβδομαδιαίων συγκεντρώσεων στις πλατείες επί μνημονίων, δείχνουν το δρόμο για το πώς ένα κίνημα μπορεί με την επιμονή του να φέρει αποτελέσματα και να αποδώσει πολιτικές ευθύνες.

8. Δύο σημαντικοί σταθμοί στην πορεία προς τις 28 Φλεβάρη είναι η ημέρα της προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς και η ημέρα εκλογής του Κ. Τασούλα ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Ειδικά για τον Κ. Τασούλα, το κίνημα πρέπει να τον ονοματίσει ως έναν από τους πρωταγωνιστές της συγκάλυψης καθώς ως Πρόεδρος της Βουλής παρακράτησε παράνομα στο συρτάρι του τις μηνύσεις των συγγενών των θυμάτων προς πολιτικά πρόσωπα, ενώ έστειλε στα αζήτητα τη δικογραφία της ευρωπαϊκής εισαγγελίας για τη σύμβαση 717 που αφορούσε τις παραλείψεις των πολιτικών προσώπων για την έλλειψη τηλεδιοίκησης. Όπως και κάθε άλλος πρωταγωνιστής της συγκάλυψης (πχ η πλειοψηφία των βουλευτών της ΝΔ στην Εξεταστική Επιτροπή η οποία αναβαθμίστηκε σε υπουργικούς θώκους), έτσι και ο Κ. Τασούλας αναβαθμίζεται, στο ύπατο μάλιστα αξίωμα. Τέλος το κίνημα πρέπει να απαιτήσει την τιμωρία όλων όσων, είτε ως κυβερνητικά στελέχη, είτε ως κυβερνητικά φερέφωνα, πρωταγωνίστησαν στην παραπλάνηση, στη συκοφάντηση, στη λασπολογία ενάντια στις οικογένειες των θυμάτων και τον αγώνα τους (Γεωργιάδης, Φλωρίδης, Πορτοσάλτε κλπ).

9. Ενώ μια τέτοια πορεία διαρκούς επιμονής, συνέχειας και κλιμάκωσης είναι το πραγματικό ζητούμενο, αυτή δεν μπορεί να οργανωθεί από την υπαρκτή αναξιόπιστη ή λίγη Αριστερά. Αυτή μπορεί να οργανωθεί αποκλειστικά από τους γονείς των θυμάτων. Αν κάτι τέτοιο δεν επιλεχθεί για οποιονδήποτε λόγο, η Παρέμβαση, με όλες της τις δυνάμεις, θα προσπαθήσει να παρέμβει περιφερειακά, σε όσο γίνεται περισσότερες γειτονιές, με συναγωνιστές και φίλους που συμφωνούν σε μια τέτοια λογική, θέτοντας διαρκώς το αίτημα της δικαίωσης των νεκρών, της απόδοσης δικαιοσύνης, της αποκάλυψης της συγκάλυψης. Από την Κυριακή 2/2 και κάθε Κυριακή, σε όσο γίνεται περισσότερες γειτονιές και πλατείες πρέπει να ακούγεται το αίτημα αυτό.

10. Στις 28 Φλεβάρη, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη μορφή που θα επιλεχθεί, η νεολαία της χώρας πρέπει να διαδηλώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι δεν θα περάσει η ενορχηστρωμένη συγκάλυψη για το έγκλημα των Τεμπών. Την τελευταία Παρασκευή πριν τις Απόκριες, τα Γυμνάσια, τα Λύκεια και τα Πανεπιστήμια, αντί να κάνουν μάθημα ή αποκριάτικες γιορτές και εκδηλώσεις, πρέπει να τιμήσουν τη μνήμη των 57 θυμάτων των Τεμπών. Κανένα σχολείο να μη λειτουργήσει. Με αποχές και καταλήψεις, οι μαθητές όλης της χώρας, μαζί με τους φοιτητές, να κατέβουν στο δρόμο, ενώνοντας τη φωνή τους με τη φωνή των οικογενειών των θυμάτων και τη φωνή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας που έχει ακόμα ηθική και ανθρωπιά. Χρόνος για αποκριάτικα πάρτυ υπάρχει, χρόνος για την απόδοση της δικαιοσύνης δεν υπάρχει.

11. Στις 28 Φλεβάρη είναι σαφές ότι πρέπει η Ελλάδα να βουλιάξει ξανά, με ακόμα περισσότερο κόσμο, αν είναι δυνατόν με εκατομμύρια λαού και όχι εκατοντάδες χιλιάδες. Πρέπει να κινηθούμε και να δράσουμε με την πίστη ότι μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα, ότι μπορεί να υπάρξει αμφισβήτηση του πολιτικού συσχετισμού και της κυριαρχίας Μητσοτάκη, γιατί αυτή η κυριαρχία είναι που εμποδίζει τη διαλεύκανση του εγκλήματος, την αποκάλυψη της αλήθειας, την απόδοση της δικαιοσύνης.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, δύο και όχι ένα, ήταν τα εγκλήματα που συνέβησαν. 

Το πρώτο, το προφανές, είχε να κάνει με τη διάλυση του σιδηρόδρομου και την παράλυση κάθε συστήματος ελέγχου. Για να ιδιωτικοποιηθεί ο σιδηρόδρομος, έπρεπε να έχει ήδη απαξιωθεί, και αφού ιδιωτικοποιήθηκε, απαξιώθηκε ακόμη περισσότερο. Το έγκλημα αυτό, λίγες ώρες μετά, ο Κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να το συγκαλύψει, αποδίδοντας το δυστύχημα, κατευθείαν, στο “ανθρώπινο λάθος”. 

Το δεύτερο έγκλημα σχετίζεται με το πώς πέθαναν κάποιοι από τους 57 νεκρούς: Όχι άμεσα από τη σύγκρουση, αλλά από την πυρκαγιά που ξέσπασε κάποια λεπτά αργότερα. Το δεύτερο έγκλημα επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί με το μπάζωμα και την ολική ανάπλαση του τόπου του εγκλήματος καθώς και με την ρετσινιά της “θεωρίας συνωμοσίας” σε κάθε απαίτηση διαλεύκανσης. Και το δεύτερο αυτό έγκλημα επιχείρησε να καλύψει ο Κ. Μητσοτάκης δηλώνοντας βιαστικά ότι η πυρκαγιά δεν οφείλεται στο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Τα ηχητικά και το πόρισμα των πραγματογνωμόνων αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η εμπορική αμαξοστοιχία περιείχε παράνομο, αδήλωτο φορτίο κάποιων τόνων υδρογονανθράκων που κατά πάσα πιθανότητα προορίζονταν για το λαθρεμπόριο καυσίμων. Με δεδομένη την κατηγορηματική δήλωση Μητσοτάκη ότι οι διαδοχικές εκρήξεις οφείλονται στα λάδια της επιβατικής αμαξοστοιχίας, έχουμε μπροστά μας την πιο ακραία εκδοχή συγκάλυψης πραγματικού, πολύνεκρου εγκλήματος, την οποία ενορχήστρωσαν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός προσωπικά, μαζί με τα ΜΜΕ και τους κατόχους του παράνομου και αδήλωτου φορτίου. 

Μια εντυπωσιακή ομερτά έχει κατακλύσει τη χώρα, τα ΜΜΕ και τη Βουλή για το συγκεκριμένο ζήτημα. 

Κάτω από τη ρετσινιά της “θεωρίας συνωμοσίας” προσπαθούν να κρύψουν, με οργανωτή και καθοδηγητή της συγκάλυψης το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, κάθε αίτημα να διαλευκανθεί η υπόθεση σε βάθος. Βίντεο από τη φορτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας, βολικά, χάθηκαν. Οικογένειες δικαστικών, συμπτωματικά, αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρες περιπέτειες. Ανώτατα στελέχη των σιδηροδρόμων, τυχαία, σκοτώνονται. Άλλα στελέχη, επίσης τυχαία, αναβαθμίζονται. Ο χώρος της σύγκρουσης μπαζώνεται πριν γίνει δειγματοληψία υλικών, τα χώματα απομακρύνονται βιαστικά, μαζί με λείψανα και οστά. Η δίκη δρομολογείται χωρίς πλήρη διερεύνηση των στοιχείων. Στη Βουλή ο πρώην Πρόεδρός της και νυν προτεινόμενος από την κυβέρνηση Μητσοτάκη για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ.Τασούλας, παρακρατεί τη δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τη σύμβαση 717 και τη δικογραφία για τα Τέμπη, ενώ πρωτοστατεί στην πανηγυρική δικαίωση του Κ. Καραμανλή από την Εξεταστική Επιτροπή. Και ο πρωθυπουργός της χώρας, σπεύδει, ως μη όφειλε, να εκδώσει πόρισμα και για τις δύο πλευρές του εγκλήματος: Ανθρώπινο λάθος το δυστύχημα – Δεν περιείχε τίποτα το αδήλωτο η εμπορική αμαξοστοιχία. 

Ποτέ άλλοτε, δεν υπήρχε τόση διάσταση ανάμεσα στο τι συζητά η κοινωνία και στο τι ακούγεται για το συγκεκριμένο ζήτημα στη Βουλή και στα κανάλια. Και αν για το πρώτο έγκλημα, αυτό της διάλυσης και της ιδιωτικοποίησης των σιδηρόδρομων, υπήρξε μια κάποια συζήτηση, έστω και παρά τη διαχρονική ενοχή των μνημονιακών κυβερνήσεων ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, για το δεύτερο έγκλημα, για το ότι οι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, έχει επιβληθεί άκρα του τάφου σιωπή στα ΜΜΕ και στη Βουλή. 

Ποια φασαρία αλήθεια έγινε στη Βουλή, που να είναι αντίστοιχη με την οργή της κοινωνίας για τη συγκάλυψη; Πόσο αναδείχθηκε το συγκεκριμένο ζήτημα, με συγκεκριμένα, επαναλαμβανόμενα, πιεστικά ερωτήματα, μέσα στη Βουλή, για τις επαναλαμβανόμενες “συμπτώσεις” που συνιστούν ενδείξεις ενοχής; Πόσες φορές ρωτήθηκε ο πρωθυπουργός προσωπικά, από το σύνολο των πολιτικών αρχηγών, όχι γενικά και αόριστα για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, αλλά για τον κάτοχο του αδήλωτου φορτίου;

Χρειάστηκε η χθεσινή μέρα, με τις τεράστιες σε όγκο κινητοποιήσεις σε εκατοντάδες πόλεις στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, για να αποδειχθεί αυτή η πρωτοφανής διάσταση ανάμεσα, όχι απλά στην κυβέρνηση που οργανώνει τη συγκάλυψη, αλλά σε όλο το πολιτικό σύστημα που ένοχο σιωπά, και στην κοινωνία. Χρειάστηκε η χθεσινή μέρα για να αποδειχθεί ότι τα Τέμπη, για την κυβέρνηση, είναι πολιτική πληγή που δεν κλείνει, αντίθετα, μεγαλώνει, όσο εδραιώνεται στην κοινωνία η αίσθηση ότι ο Κ.Μητσοτάκης πρωτοστατεί στη συγκάλυψη. Αυτή η διάχυτη οργή δεν εκπροσωπήθηκε πολιτικά επι δύο χρόνια από κανέναν, ούτε από το ΚΚΕ. Κανένας δεν απαίτησε να παραιτηθεί ο προβοκάτορας υβριστής Γεωργιάδης όταν απαντούσε με βρωμιές και λάσπη στις οικογένειες των θυμάτων. Επί δύο χρόνια πάλευαν μόνες τους οι οικογένειες για να αποδοθεί δικαιοσύνη έχοντας απέναντι τους όλο τον κρατικό μηχανισμό και τους αργυρώνητους «δημοσιογράφους». Χθές οι οικογένειες των θυμάτων απέδειξαν ότι όποιος αγωνίζεται νικά. Γιατί οι συγκεντρώσεις σε εκατοντάδες πόλεις στην Ελλάδα και σε όλο τον πλανήτη, ήταν μια συγκινητική νίκη για την κοινωνία, και μια σημαντική ήττα για την κυβέρνηση και το σιωπηλό πολιτικό σύστημα.

Το διπλό έγκλημα στα Τέμπη, το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης και το έγκλημα της συγκάλυψης, αναζητά δικαιοσύνη. Μόνο η αφύπνιση, η οργάνωση και η μαζική δράση της κοινωνίας μπορεί να την επιβάλει, απέναντι στο καρτέλ επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικού συστήματος που πλέον δρα με όρους μαφίας. Το πολιτικό καθήκον για όσους οργίζονται με το διαχρονικό έγκλημα των κυβερνήσεων του νεοφιλελευθερισμού, με την επιχείρηση συγκάλυψης που ενορχηστρώνει η σημερινή κυβέρνηση και με την ένοχη σιωπή της αντιπολίτευσης, είναι να συνεχιστεί αυτός ο αγώνας –να γίνει παλλαϊκός, παρατεταμένος αγώνας- μέχρι την οριστική νίκη που είναι η απόδοση των πολιτικών ευθυνών  και η καταδίκη των υπευθύνων. 

Όλοι θα κριθούν από το αν μπορούν να συμβάλουν και να υπηρετήσουν μια τέτοια κατεύθυνση.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.