Άρθρα

Επί δύο χρόνια η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση κοιμόταν. Σήμερα ανακάλυψε τις προανακριτικές επιτροπές και τις προτάσεις μομφής.

Η 26η Ιανουαρίου του 2025 δεν ήταν μόνο ένα ηχηρό χαστούκι στην κυβέρνηση που εξανάγκασε τον Κ. Μητσοτάκη να παραδεχτεί ότι έλεγε ψέματα επί δύο χρόνια. Ήταν και ένα ηχηρό χαστούκι στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που ήταν παντελώς απούσα από τον αγώνα των συγγενών των θυμάτων. Η υπαρκτή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, στο ζήτημα των Τεμπών, ήταν απλώς ανύπαρκτη. 

Μετά τις 26/1, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση αποφάσισε να ασχοληθεί με το έγκλημα της συγκάλυψης του δυστυχήματος. Όμως, απέναντι στη συγκάλυψη, έκαναν μόνοι τους αγώνα μέχρι τώρα οι συγγενείς των θυμάτων. Μόνο όταν το κάλεσμα των συγγενών έκανε την ελληνική κοινωνία να κατέβει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και να απαιτήσει δικαιοσύνη, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έσπευσε να μεταφέρει τον αγώνα, από τις πλατείες, στη Βουλή. 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βολεύεται με τη μεταφορά της έντασης από τους δρόμους στους διαδρόμους της Βουλής. Στις πλατείες, η κυβέρνηση είναι οικτρή μειοψηφία με την κοινωνία να είναι απέναντί της, καταλογίζοντάς της ευθύνες, τόσο για το δυστύχημα, όσο και για τη συγκάλυψη. Στη Βουλή, η κυβέρνηση είναι κυρίαρχη, με τη συνένοχη για πολλά πράγματα αντιπολίτευση να εξαπολύει φραστικές κορώνες χωρίς αντίκρυσμα. 

Η 26η Γενάρη και ο πολιτικός σεισμός που προκάλεσε, μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν συνεχίσει να κλιμακώνει την κοινωνική ένταση στην κατεύθυνση της αποκάλυψης των ενόχων της συγκάλυψης και των αιτιών της τραγωδίας. Όχι αν την αποκλιμακώνει, περιορίζοντας την κοινωνία σε ρόλο παθητικού θεατή, που θα βλέπει τις κοκορομαχίες στη Βουλή, γνωρίζοντας μάλιστα ότι όλοι όσοι θα διασταυρώνουν τα ξίφη τους, είτε σε Προανακριτικές Επιτροπές με κυβερνητική πλειοψηφία, είτε σε προτάσεις μομφής εναντίον της κυβέρνησης, επί δύο χρόνια κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου. 

Ακόμα χειρότερα, επί δύο χρόνια, απέφευγαν συνειδητά να ασχοληθούν με το έγκλημα των Τεμπών, βγάζοντας λάδι τον ενορχηστρωτή της συγκάλυψης Κ. Μητσοτάκη αλλά και τον τροχονόμο της, τον Κ.Τασούλα. Απέφευγαν ακόμα πιο συνειδητά να ανοίξουν τον αμαρτωλό φάκελο της ιδιωτικοποίησης και απαξίωσης των τρένων και των συστημάτων ασφαλείας, γιατί εμπλέκονται και δικοί της υπουργοί, των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Η ύπνωση της αντιπολίτευσης ήταν διακομματική: Ακόμα και το ΚΚΕ, αμέσως μετά τα Τέμπη, κάλεσε τον λαό, ως συνήθως να …βγάλει τα συμπεράσματά του και, ως συνήθως, να …εκφραστεί στην κάλπη. 

Μπορεί μια τέτοια αντιπολίτευση, να αναλάβει τα ηνία του αγώνα που ξεκίνησαν, κλιμάκωσαν, και τελικά οδήγησαν σε μια πρώτη σημαντική νίκη, οι συγγενείς των θυμάτων; Μιλάμε για νίκη, γιατί αυτός ο αγώνας ανάγκασε έναν μέχρι πριν λίγες μέρες κυρίαρχο Μητσοτάκη, να παραδέχεται, υπό το συντριπτικό βάρος της εξοργισμένης κοινωνίας, ότι δεν είπε την αλήθεια, ότι η Εξεταστική δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της Βουλής, ότι το μπάζωμα πιθανά ήταν λάθος. Ήταν μια πρώτη μικρή νίκη, γιατί εξανάγκασε ήδη σε μια πρώτη παραίτηση για το έγκλημα της συγκάλυψης, του υφυπουργού Τριαντόπουλου, έστω και αν ο στόχος είναι να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Πότε μπόρεσε η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση να πετύχει μια αντίστοιχη τέτοια νίκη;

Μπορεί το πεδίο της αντιπαράθεσης να φύγει από το δρόμο και να πάει στη Βουλή; Θα είναι κάτι τέτοιο βοηθητικό για τον αγώνα για τη δικαιοσύνη και την τιμωρία των ενόχων;

Επί δύο χρόνια η Βουλή αγνοούσε επιδεικτικά τον αγώνα των συγγενών να πέσει φως τόσο στις αιτίες όσο και στις συνθήκες του δυστυχήματος. Συγκρότησε μια Εξεταστική Επιτροπή που αποτέλεσε όνειδος στην κοινοβουλευτική ιστορία, με πρωταρχική ευθύνη του ενορχηστρωτή της συγκάλυψης, Κ. Μητσοτάκη. 

Αδιαφόρησε, με πρωταρχική ευθύνη του τροχονόμου της συγκάλυψης, Κ.Τασούλα, για τις μηνύσεις των συγγενών και τις δικογραφίες που έφταναν στη Βουλή και αφορούσαν πολιτικά πρόσωπα. 

Δεν έφερε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας την δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας που ζητούσε να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες δύο υπουργών (Σπίρτζη, Καραμανλή) για τις εγκληματικές συνέπειες των διαδοχικών αναβολών της σύμβασης 717.

Σήμερα, αυτή η Βουλή, που αποδέχτηκε ως τελεσίδικη – αθωωτική απόφαση για τα Τέμπη το εκλογικό αποτέλεσμα του 41%, έχει το πολιτικό και ηθικό βάρος να αναλάβει τον αγώνα για τη δικαιοσύνη στο έγκλημα των Τεμπών;

Σε αυτή τη Βουλή, που όσο ασχημονούσαν οι υπουργοί απέναντι στους γονείς, καθυβρίζοντάς τους ως ψεκασμένους και συνωμοσιολόγους, δεν βρέθηκε ένα κόμμα να την κάνει άνω κάτω, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτηση της κοινωνίας για το θράσος και τα ψέματα;

Σήμερα είναι που αποδεικνύεται ότι το κενό πολιτικής (και κοινοβουλευτικής) εκπροσώπησης που έχει η αγωνιζόμενη κοινωνία δρα ανασταλτικά. Χρειαζόμαστε μια τέτοια πολιτική εκπροσώπηση, ακόμα και αν αυτή σήμερα δεν υπάρχει. 

Είναι στιγμές που η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση μπορεί να λειτουργήσει βοηθητικά για τον αγώνα που δίνει η κοινωνία. 

Και είναι στιγμές που η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση πρέπει να σκύψει σεμνά το κεφάλι και να δώσει χώρο στην κοινωνία να κλιμακώσει και να οξύνει τον αγώνα της. 

Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να αποδοθεί δικαιοσύνη για το διπλό έγκλημα στα Τέμπη.

Να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος και οι ενορχηστρωτές της συγκάλυψης

Πανελλαδικό Συντονιστικό της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, 30/1/2025

1. Οι συγκεντρώσεις της Κυριακής 26/2 για τα Τέμπη διαμορφώνουν μια σημαντική δυνατότητα να καταρρεύσει η συγκάλυψη του εγκλήματος, να αποκαλυφθούν οι ένοχοι και ίσως και να τιμωρηθούν κάποιοι από αυτούς. Ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας να αποκαλυφθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες, τόσο για το δυστύχημα, όσο και για την επιχείρηση συγκάλυψης που έστησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτή η δυνατότητα επιβεβαιώνεται και από την ένοχη τηλεοπτική εμφάνιση του Μητσοτάκη στις 29/1.

2. Το έγκλημα στα Τέμπη ήταν διπλό. Έγκλημα λόγω της ιδιωτικοποίησης, της διάλυσης και της απαξίωσης του σιδηρόδρομου και των συστημάτων ασφάλειας και ελέγχου. Αλλά και έγκλημα λόγω της συγκάλυψης που ενορχήστρωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τις πρώτες κιόλας ώρες του δυστυχήματος. Ενώ η πλευρά της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης των δημόσιων μεταφορών είναι σημαντική και βαραίνει διαχρονικά τα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), βαρύνουσα πλευρά σήμερα είναι αυτή της συγκάλυψης. Η συγκάλυψη είναι που κάνει την κοινωνία να αγανακτήσει, να εξεγερθεί ηθικά, να κατέβει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες και να απειλήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

3. Μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται ότι οι εκρήξεις φωτιάς που ακολούθησαν τη σύγκρουση των τρένων, οφείλονται σε παράνομο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Ειδικά τα αναμενόμενα πορίσματα του ΕΜΠ και ανεξάρτητων φορέων, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον πρωθυπουργό που είχε δηλώσει ότι “με σιγουριά ξέρουμε ότι η πυρκαγιά οφείλεται στα λάδια της επιβατικής αμαξοστοιχίας” και ότι “δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο στην εμπορική αμαξοστοιχία”. Τον καθιστούν ευθέως, όχι θύμα παραπλάνησης, αλλά ενορχηστρωτή της, καθώς οι συγκεκριμένες ψευδείς και με σκοπιμότητα διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, συνοδεύονται από πλήθος άλλων ενεργειών (ιατροδικαστικές παραλείψεις, μπάζωμα, παραποίηση ηχητικών συνομιλιών, διαγραφή βίντεο, παραλείψεις της Αστυνομίας, κοινοβουλευτικές κωλυσιεργίες κοκ). Η συγκάλυψη αφορά συνολικά, όλες τις πλευρές του εγκλήματος, και τις αιτίες που το προκάλεσαν, και τη μετέπειτα διαχείρισή του. Το πλήθος και η έκταση όλων των ενεργειών συγκάλυψης δείχνει ότι ενορχηστρωτής της δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου.

4. Το αίτημα για την αποκάλυψη και τιμωρία των ενορχηστρωτών της συγκάλυψης είναι η δύναμη κρούσης του κινήματος για την απόδοση δικαιοσύνης στο έγκλημα των Τεμπών. Την επόμενη περίοδο, αυτή η πλευρά θα αναδεικνύεται αναπόφευκτα όλο και πιο κεντρική, και είναι αυτή ακριβώς η πλευρά που η κυβέρνηση θα θέλει να υποβαθμίσει, θυσιάζοντας ίσως πρόσωπα που ευθύνονται για το δυστύχημα καθαυτό (πχ Καραμανλής, κυβερνητικά στελέχη του υπουργείου, στελέχη του ΟΣΕ), τραβώντας την προσοχή μακριά από τη διαχείριση της επόμενης μέρας, που έχει την υπογραφή του ίδιου του Μητσοτάκη.

5. Η μόνη δύναμη που μπορεί να πάρει τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για το θέμα είναι ο Σύλλογος των συγγενών των θυμάτων και οι γονείς. Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδείξει με την επί διετία απραξία τους, την απροθυμία τους ή την ανικανότητά τους να θέσουν αποτελεσματικά, όχι μόνο τις ευθύνες από τη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση των τρένων (σε αυτό άλλωστε η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης ευθύνεται άμεσα), αλλά και τις ευθύνες για τη συγκάλυψη. Μόνο μετά την Κυριακή μπόρεσαν να ψελλίσουν αυτό το οποίο κραυγάζει όλη η Ελλάδα. Ότι δηλαδή εκτυλίχθηκε μια συντονισμένη επιχείρηση συγκάλυψης την οποία δεν αποκάλυψε ούτε ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, ούτε η δικαιοσύνη, αλλά οι γονείς με τον δικό τους, μοναχικό αγώνα. Αυτός ο αγώνας αγκαλιάστηκε από την κοινωνία και παράγει ήδη πολιτικά αποτελέσματα.

6. Τουλάχιστον τον επόμενο μήνα η δράση και η παρέμβασή μας καθορίζεται κεντρικά από την ανάγκη το κίνημα αυτό να κλιμακωθεί, να οξύνει την απαίτηση για πλήρη διαλεύκανση και αποκάλυψη των ενόχων, να επιβάλει την απόδοση δικαιοσύνης. Πρέπει να έχουμε λόγο και δράση που να ενισχύει την παλλαϊκή απαίτηση για διαφάνεια, δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων. Μέχρι τις 28 Φλεβάρη που κλείνουν ακριβώς δύο χρόνια από το δυστύχημα, η δράση η δική μας αλλά και όσων αγωνιστών αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα και την αναγκαιότητα να αποκαλυφθεί η συγκάλυψη και να τιμωρηθεί το έγκλημα, πρέπει να καθορίζεται σχεδόν αποκλειστικά από την ανάγκη κλιμάκωσης αυτού του δίκαιου αγώνα των γονιών και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.

7. Στόχος δεν μπορεί να είναι απλά μια κινητοποίηση στις 28 Φλεβάρη. Στόχος είναι η διαρκής κλιμάκωση, κάθε εβδομάδα, κάθε Κυριακή, που θα διατηρεί την απαίτηση για δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας. Για παράδειγμα, οι εβδομαδιαίες διαδηλώσεις επί σχεδόν τρεις μήνες στη Σερβία για το δυστύχημα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Νόβισαντ, αλλά και η ελληνική εμπειρία των εβδομαδιαίων συγκεντρώσεων στις πλατείες επί μνημονίων, δείχνουν το δρόμο για το πώς ένα κίνημα μπορεί με την επιμονή του να φέρει αποτελέσματα και να αποδώσει πολιτικές ευθύνες.

8. Δύο σημαντικοί σταθμοί στην πορεία προς τις 28 Φλεβάρη είναι η ημέρα της προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς και η ημέρα εκλογής του Κ. Τασούλα ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Ειδικά για τον Κ. Τασούλα, το κίνημα πρέπει να τον ονοματίσει ως έναν από τους πρωταγωνιστές της συγκάλυψης καθώς ως Πρόεδρος της Βουλής παρακράτησε παράνομα στο συρτάρι του τις μηνύσεις των συγγενών των θυμάτων προς πολιτικά πρόσωπα, ενώ έστειλε στα αζήτητα τη δικογραφία της ευρωπαϊκής εισαγγελίας για τη σύμβαση 717 που αφορούσε τις παραλείψεις των πολιτικών προσώπων για την έλλειψη τηλεδιοίκησης. Όπως και κάθε άλλος πρωταγωνιστής της συγκάλυψης (πχ η πλειοψηφία των βουλευτών της ΝΔ στην Εξεταστική Επιτροπή η οποία αναβαθμίστηκε σε υπουργικούς θώκους), έτσι και ο Κ. Τασούλας αναβαθμίζεται, στο ύπατο μάλιστα αξίωμα. Τέλος το κίνημα πρέπει να απαιτήσει την τιμωρία όλων όσων, είτε ως κυβερνητικά στελέχη, είτε ως κυβερνητικά φερέφωνα, πρωταγωνίστησαν στην παραπλάνηση, στη συκοφάντηση, στη λασπολογία ενάντια στις οικογένειες των θυμάτων και τον αγώνα τους (Γεωργιάδης, Φλωρίδης, Πορτοσάλτε κλπ).

9. Ενώ μια τέτοια πορεία διαρκούς επιμονής, συνέχειας και κλιμάκωσης είναι το πραγματικό ζητούμενο, αυτή δεν μπορεί να οργανωθεί από την υπαρκτή αναξιόπιστη ή λίγη Αριστερά. Αυτή μπορεί να οργανωθεί αποκλειστικά από τους γονείς των θυμάτων. Αν κάτι τέτοιο δεν επιλεχθεί για οποιονδήποτε λόγο, η Παρέμβαση, με όλες της τις δυνάμεις, θα προσπαθήσει να παρέμβει περιφερειακά, σε όσο γίνεται περισσότερες γειτονιές, με συναγωνιστές και φίλους που συμφωνούν σε μια τέτοια λογική, θέτοντας διαρκώς το αίτημα της δικαίωσης των νεκρών, της απόδοσης δικαιοσύνης, της αποκάλυψης της συγκάλυψης. Από την Κυριακή 2/2 και κάθε Κυριακή, σε όσο γίνεται περισσότερες γειτονιές και πλατείες πρέπει να ακούγεται το αίτημα αυτό.

10. Στις 28 Φλεβάρη, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη μορφή που θα επιλεχθεί, η νεολαία της χώρας πρέπει να διαδηλώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι δεν θα περάσει η ενορχηστρωμένη συγκάλυψη για το έγκλημα των Τεμπών. Την τελευταία Παρασκευή πριν τις Απόκριες, τα Γυμνάσια, τα Λύκεια και τα Πανεπιστήμια, αντί να κάνουν μάθημα ή αποκριάτικες γιορτές και εκδηλώσεις, πρέπει να τιμήσουν τη μνήμη των 57 θυμάτων των Τεμπών. Κανένα σχολείο να μη λειτουργήσει. Με αποχές και καταλήψεις, οι μαθητές όλης της χώρας, μαζί με τους φοιτητές, να κατέβουν στο δρόμο, ενώνοντας τη φωνή τους με τη φωνή των οικογενειών των θυμάτων και τη φωνή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας που έχει ακόμα ηθική και ανθρωπιά. Χρόνος για αποκριάτικα πάρτυ υπάρχει, χρόνος για την απόδοση της δικαιοσύνης δεν υπάρχει.

11. Στις 28 Φλεβάρη είναι σαφές ότι πρέπει η Ελλάδα να βουλιάξει ξανά, με ακόμα περισσότερο κόσμο, αν είναι δυνατόν με εκατομμύρια λαού και όχι εκατοντάδες χιλιάδες. Πρέπει να κινηθούμε και να δράσουμε με την πίστη ότι μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα, ότι μπορεί να υπάρξει αμφισβήτηση του πολιτικού συσχετισμού και της κυριαρχίας Μητσοτάκη, γιατί αυτή η κυριαρχία είναι που εμποδίζει τη διαλεύκανση του εγκλήματος, την αποκάλυψη της αλήθειας, την απόδοση της δικαιοσύνης.

Τι κάνει το ΚΚΕ για το έγκλημα των Τεμπών;

Η ερώτηση θα μπορούσε να αφορά το σύνολο της αντιπολίτευσης. Απευθύνεται όμως στο ΚΚΕ. Γιατί σε αντίθεση με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ που έχουν κυβερνήσει και έχουν εφαρμόσει τις μνημονιακές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ιδιωτικοποίησαν τα τρένα και απαξίωσαν τα συστήματα ασφαλείας, το ΚΚΕ ήταν και είναι εναντίον της ιδιωτικοποίησης. 

Προκαλεί όμως απορία η υποτονική στάση του απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών, και ειδικά απέναντι στη δεύτερη πλευρά του: Στην ενορχήστρωση της συγκάλυψης που έστησε από τις πρώτες ώρες το Μέγαρο Μαξίμου, τόσο για να αποδώσει αποκλειστικά τις ευθύνες στο ανθρώπινο λάθος, όσο και για να καλύψει το γεγονός των διαδοχικών εκρήξεων που πλέον τα πορίσματα αποδεικνύουν ότι οφείλεται σε φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. 

Ποιες ήταν οι πρωτοβουλίες του ΚΚΕ για να αποκαλυφθεί η αλήθεια; Πόσες φορές πέρα από τις γενικολογίες για τις ιδιωτικοποιήσεις τέθηκε το πιεστικό ερώτημα μέσα στη Βουλή, στον πρωθυπουργό και στους υπουργούς, για το ποιον και τι καλύπτουν; Γιατί ενώ η κοινωνία βοά για την επιχείρηση συγκάλυψης, μέσα στη Βουλή δεν είχε ακουστεί το παραμικρό; Γιατί τα κόμματα (και το ΚΚΕ) θυμήθηκαν να μιλήσουν για τη συγκάλυψη του εγκλήματος, μόνο μετά τις εκατοντάδες συγκεντρώσεις της Κυριακής; Πόσες φορές στοχοποίησαν τον ίδιον τον Μητσοτάκη που διαβεβαίωνε κατηγορηματικά ότι δεν περιείχε τίποτα ύποπτο η εμπορική αμαξοστοιχία; Και πόσες φορές ζήτησαν την αποπομπή του Άδωνη Γεωργιάδη, του μόνιμου υβριστή των θυμάτων και των οικογενειών τους; Ή μήπως αυτά είναι ήσσονος σημασίας ζητήματα μπροστά στις επετειακές συναυλίες και στις κομματικές εκδηλώσεις;

Όσο εγκληματική είναι η πολιτική και η διαχείριση της κυβέρνηση Μητσοτάκη, τόσο ένοχη είναι η υποτονικότητα, η ανυπαρξία και η σιωπή της αντιπολίτευσης που αντί να κάνει τη Βουλή άνω κάτω για τη συνωμοσία συγκάλυψης που εκτυλίχθηκε, αρκείται σε βαρετές και νυσταλέες τοποθετήσεις.

Η δράση της αντιπολίτευσης, και ειδικά του ΚΚΕ, που υποτίθεται ότι δεν το “κρατά κανείς” (εφοπλιστής, πετρελαιάς, λαθρέμπορος κλπ), γεννά δικαιολογημένα ερωτηματικά. 

Ακόμα και ενώ ήταν σαφές, ημέρες πριν, ότι η δημοσιοποίηση των πορισμάτων των εμπειρογνωμόνων προκαλεί κοινωνικό και πολιτικό σεισμό, η ανταπόκριση του ΚΚΕ στο κάλεσμα της Κυριακής, ήταν απελπιστικά καθυστερημένη. 

Είναι απλά η γνωστή δυσανεξία απέναντι σε οτιδήποτε δεν οργανώνεται από το ίδιο το κόμμα; Είναι η ίδια γνωστή πολιτική με αυτή που εκφράστηκε από τον Περισσό την εποχή των πλατειών; Είναι η μόνιμη ασυλία που προσφέρει το ΚΚΕ στις αστικές κυβερνήσεις; Είναι η μόνιμη γενικολογία που παραπέμπει κάθετί στο πολύ μακρινό μέλλον; Είναι η λογική της εκλογικής εξαργύρωσης που εκφράστηκε με πολύ καθαρό τρόπο τον Μάρτιο του 2023, όταν μετά το δυστύχημα, το ΚΚΕ κάλεσε το λαό να “βγάλει τα συμπεράσματά του” και να ψηφίσει αντίστοιχα, κλείνοντας κάθε κινηματική και αγωνιστική διεκδίκηση; Ή είναι κάτι παραπάνω;

Προς το παρόν τα πορίσματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας επιβεβαιώνουν ότι αρκετοί από τους νεκρούς κάηκαν ζωντανοί εξαιτίας φορτίου της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Αν και τα μελλοντικά πορίσματα, των ανεξάρτητων πλέον φορέων, και όχι απλώς των εμπειρογνωμόνων των οικογενειών του θυμάτων, επιβεβαιώσουν κάτι τέτοιο, θα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός καθοδήγησε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις συγκάλυψης εγκλήματος στη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Προφανώς αυτό δεν θα συνέβαινε παρά μόνο αν τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από το αδήλωτο φορτίο είναι εξαιρετικά ισχυρά. 

Αλήθεια, αυτό είναι μικρής σημασίας ζήτημα για ένα κόμμα που θέλει να λέγεται κομμουνιστικό; Είναι δευτερεύον το να αποκαλυφθεί ποιος και γιατί ενορχήστρωσε μια σειρά από “συμπτώσεις”; Από το μπάζωμα του χώρου εντός ολίγων ημερών και τις ιατροδικαστικές παραλείψεις, μέχρι περίεργους θανάτους στελεχών του ΟΣΕ, εξαφανίσεις οπτικού υλικού από την εμπορική αμαξοστοιχία, αλλοίωση ηχητικού υλικού για να περιοριστεί η ευθύνη στον σταθμάρχη, πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις για τις συνθήκες του δυστυχήματος που έσπευδαν να προλάβουν, να κατευθύνουν και να περιορίσουν την δικαστική διερεύνηση. 

Η στάση του ΚΚΕ, και ακόμα περισσότερο η στάση όλης της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, μας θυμίζει γιατί είναι τόσο ασύδοτη, κυνική και θρασύτατη η κυβέρνηση Μητσοτάκη: Γιατί πολύ απλά δεν έχει αντίπαλο. Δεν αντιμετωπίζει την παραμικρή πίεση μέσα στη Βουλή. 

Η μοναδική πίεση που νιώθει είναι η οργή των εκατοντάδων χιλιάδων που βούλιαξαν τις πλατείες και τους δρόμους όλης της χώρας και που έσπασε την επιβαλλόμενη δίχρονη σιωπή για το έγκλημα. Ο κόσμος που βλέπει το έγκλημα και τους ενόχους, η κοινωνία που καταλαβαίνει ότι επιχειρήθηκε μια τεράστια συγκάλυψη, δεν εκπροσωπείται πολιτικά από κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Προς το παρόν εκφράζεται από τις πρωτοβουλίες των οικογενειών των θυμάτων. 

Είναι αυτές οι πρωτοβουλίες, του Συλλόγου των Οικογενειών, των γονιών και συγγενών των θυμάτων που μπορούν να διατηρήσουν, να εντείνουν και να κλιμακώσουν την απαίτηση για δικαιοσύνη, για αλήθεια, για τιμωρία των ενόχων του εγκλήματος και της συγκάλυψής του. Η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έχει πολλές φορές αποδείξει ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να το κάνει.

Το διπλό έγκλημα των Τεμπών αναζητά δικαιοσύνη

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, δύο και όχι ένα, ήταν τα εγκλήματα που συνέβησαν. 

Το πρώτο, το προφανές, είχε να κάνει με τη διάλυση του σιδηρόδρομου και την παράλυση κάθε συστήματος ελέγχου. Για να ιδιωτικοποιηθεί ο σιδηρόδρομος, έπρεπε να έχει ήδη απαξιωθεί, και αφού ιδιωτικοποιήθηκε, απαξιώθηκε ακόμη περισσότερο. Το έγκλημα αυτό, λίγες ώρες μετά, ο Κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να το συγκαλύψει, αποδίδοντας το δυστύχημα, κατευθείαν, στο “ανθρώπινο λάθος”. 

Το δεύτερο έγκλημα σχετίζεται με το πώς πέθαναν κάποιοι από τους 57 νεκρούς: Όχι άμεσα από τη σύγκρουση, αλλά από την πυρκαγιά που ξέσπασε κάποια λεπτά αργότερα. Το δεύτερο έγκλημα επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί με το μπάζωμα και την ολική ανάπλαση του τόπου του εγκλήματος καθώς και με την ρετσινιά της “θεωρίας συνωμοσίας” σε κάθε απαίτηση διαλεύκανσης. Και το δεύτερο αυτό έγκλημα επιχείρησε να καλύψει ο Κ. Μητσοτάκης δηλώνοντας βιαστικά ότι η πυρκαγιά δεν οφείλεται στο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Τα ηχητικά και το πόρισμα των πραγματογνωμόνων αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η εμπορική αμαξοστοιχία περιείχε παράνομο, αδήλωτο φορτίο κάποιων τόνων υδρογονανθράκων που κατά πάσα πιθανότητα προορίζονταν για το λαθρεμπόριο καυσίμων. Με δεδομένη την κατηγορηματική δήλωση Μητσοτάκη ότι οι διαδοχικές εκρήξεις οφείλονται στα λάδια της επιβατικής αμαξοστοιχίας, έχουμε μπροστά μας την πιο ακραία εκδοχή συγκάλυψης πραγματικού, πολύνεκρου εγκλήματος, την οποία ενορχήστρωσαν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός προσωπικά, μαζί με τα ΜΜΕ και τους κατόχους του παράνομου και αδήλωτου φορτίου. 

Μια εντυπωσιακή ομερτά έχει κατακλύσει τη χώρα, τα ΜΜΕ και τη Βουλή για το συγκεκριμένο ζήτημα. 

Κάτω από τη ρετσινιά της “θεωρίας συνωμοσίας” προσπαθούν να κρύψουν, με οργανωτή και καθοδηγητή της συγκάλυψης το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, κάθε αίτημα να διαλευκανθεί η υπόθεση σε βάθος. Βίντεο από τη φορτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας, βολικά, χάθηκαν. Οικογένειες δικαστικών, συμπτωματικά, αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρες περιπέτειες. Ανώτατα στελέχη των σιδηροδρόμων, τυχαία, σκοτώνονται. Άλλα στελέχη, επίσης τυχαία, αναβαθμίζονται. Ο χώρος της σύγκρουσης μπαζώνεται πριν γίνει δειγματοληψία υλικών, τα χώματα απομακρύνονται βιαστικά, μαζί με λείψανα και οστά. Η δίκη δρομολογείται χωρίς πλήρη διερεύνηση των στοιχείων. Στη Βουλή ο πρώην Πρόεδρός της και νυν προτεινόμενος από την κυβέρνηση Μητσοτάκη για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ.Τασούλας, παρακρατεί τη δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τη σύμβαση 717 και τη δικογραφία για τα Τέμπη, ενώ πρωτοστατεί στην πανηγυρική δικαίωση του Κ. Καραμανλή από την Εξεταστική Επιτροπή. Και ο πρωθυπουργός της χώρας, σπεύδει, ως μη όφειλε, να εκδώσει πόρισμα και για τις δύο πλευρές του εγκλήματος: Ανθρώπινο λάθος το δυστύχημα – Δεν περιείχε τίποτα το αδήλωτο η εμπορική αμαξοστοιχία. 

Ποτέ άλλοτε, δεν υπήρχε τόση διάσταση ανάμεσα στο τι συζητά η κοινωνία και στο τι ακούγεται για το συγκεκριμένο ζήτημα στη Βουλή και στα κανάλια. Και αν για το πρώτο έγκλημα, αυτό της διάλυσης και της ιδιωτικοποίησης των σιδηρόδρομων, υπήρξε μια κάποια συζήτηση, έστω και παρά τη διαχρονική ενοχή των μνημονιακών κυβερνήσεων ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, για το δεύτερο έγκλημα, για το ότι οι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, έχει επιβληθεί άκρα του τάφου σιωπή στα ΜΜΕ και στη Βουλή. 

Ποια φασαρία αλήθεια έγινε στη Βουλή, που να είναι αντίστοιχη με την οργή της κοινωνίας για τη συγκάλυψη; Πόσο αναδείχθηκε το συγκεκριμένο ζήτημα, με συγκεκριμένα, επαναλαμβανόμενα, πιεστικά ερωτήματα, μέσα στη Βουλή, για τις επαναλαμβανόμενες “συμπτώσεις” που συνιστούν ενδείξεις ενοχής; Πόσες φορές ρωτήθηκε ο πρωθυπουργός προσωπικά, από το σύνολο των πολιτικών αρχηγών, όχι γενικά και αόριστα για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, αλλά για τον κάτοχο του αδήλωτου φορτίου;

Χρειάστηκε η χθεσινή μέρα, με τις τεράστιες σε όγκο κινητοποιήσεις σε εκατοντάδες πόλεις στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, για να αποδειχθεί αυτή η πρωτοφανής διάσταση ανάμεσα, όχι απλά στην κυβέρνηση που οργανώνει τη συγκάλυψη, αλλά σε όλο το πολιτικό σύστημα που ένοχο σιωπά, και στην κοινωνία. Χρειάστηκε η χθεσινή μέρα για να αποδειχθεί ότι τα Τέμπη, για την κυβέρνηση, είναι πολιτική πληγή που δεν κλείνει, αντίθετα, μεγαλώνει, όσο εδραιώνεται στην κοινωνία η αίσθηση ότι ο Κ.Μητσοτάκης πρωτοστατεί στη συγκάλυψη. Αυτή η διάχυτη οργή δεν εκπροσωπήθηκε πολιτικά επι δύο χρόνια από κανέναν, ούτε από το ΚΚΕ. Κανένας δεν απαίτησε να παραιτηθεί ο προβοκάτορας υβριστής Γεωργιάδης όταν απαντούσε με βρωμιές και λάσπη στις οικογένειες των θυμάτων. Επί δύο χρόνια πάλευαν μόνες τους οι οικογένειες για να αποδοθεί δικαιοσύνη έχοντας απέναντι τους όλο τον κρατικό μηχανισμό και τους αργυρώνητους «δημοσιογράφους». Χθές οι οικογένειες των θυμάτων απέδειξαν ότι όποιος αγωνίζεται νικά. Γιατί οι συγκεντρώσεις σε εκατοντάδες πόλεις στην Ελλάδα και σε όλο τον πλανήτη, ήταν μια συγκινητική νίκη για την κοινωνία, και μια σημαντική ήττα για την κυβέρνηση και το σιωπηλό πολιτικό σύστημα.

Το διπλό έγκλημα στα Τέμπη, το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης και το έγκλημα της συγκάλυψης, αναζητά δικαιοσύνη. Μόνο η αφύπνιση, η οργάνωση και η μαζική δράση της κοινωνίας μπορεί να την επιβάλει, απέναντι στο καρτέλ επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικού συστήματος που πλέον δρα με όρους μαφίας. Το πολιτικό καθήκον για όσους οργίζονται με το διαχρονικό έγκλημα των κυβερνήσεων του νεοφιλελευθερισμού, με την επιχείρηση συγκάλυψης που ενορχηστρώνει η σημερινή κυβέρνηση και με την ένοχη σιωπή της αντιπολίτευσης, είναι να συνεχιστεί αυτός ο αγώνας –να γίνει παλλαϊκός, παρατεταμένος αγώνας- μέχρι την οριστική νίκη που είναι η απόδοση των πολιτικών ευθυνών  και η καταδίκη των υπευθύνων. 

Όλοι θα κριθούν από το αν μπορούν να συμβάλουν και να υπηρετήσουν μια τέτοια κατεύθυνση.

Έγκλημα και Συγκάλυψη. Να υπάρξει τιμωρία.

Το πόρισμα του πραγματογνώμονα των οικογενειών των θυμάτων των Τεμπών και τα ηχητικά
ντοκουμέντα, επιβεβαιώνουν ότι στα Τέμπη πολλά θύματα επέζησαν της σύγκρουσης αλλά
κάηκαν ζωντανά μετά από κάποια λεπτά. Η έκταση και ένταση της φωτιάς είναι πλέον σαφές ότι
οφείλεται στο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Σε ένα τυπικά ευνομούμενο κράτος, θα
έπρεπε άμεσα να έχει γίνει γνωστό τι μετέφερε αυτή η αμαξοστοιχία, αν το φορτίο ήταν νόμιμο
και δηλωμένο, και πού κατευθυνόταν. Αντί γι’ αυτό είχαμε μπαζώματα, μεταφορά του υλικού που
θα έπρεπε να διαφυλαχτεί στο σημείο και να ερευνηθεί, μονταρίσματα του ηχητικού υλικού,
ύποπτους θανάτους στελεχών του ΟΣΕ, Και ταυτόχρονα, δήλωση του πρωθυπουργού που
διέψευδε ότι υπήρχε οτιδήποτε εύφλεκτο στην εμπορική αμαξοστοιχία. Όλη η αλυσίδα
αλλοιώσεων, αποκρύψεων, συγκαλύψεων, μπαζωμάτων, έγινε είτε με την ανάμειξη
κυβερνητικών/ κρατικών παραγόντων είτε με την πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης και του
πρωθυπουργού. Επί δύο χρόνια εξελίσσεται ένα πολιτικό σχέδιο συγκάλυψης του τι ακριβώς
συνέβη στα Τέμπη.

Η κοινωνική αγανάκτηση και το αίτημα για δικαιοσύνη, διαφάνεια και τελικά δημοκρατία απέναντι
στη συγκάλυψη είναι απόλυτα δίκαιη.

Τα Τέμπη δεν είναι μόνο ένα κυβερνητικό σκάνδαλο συγκάλυψης. Ήταν εξαρχής ένα πολιτικό
έγκλημα που έχει να κάνει με την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου αγαθού του σιδηροδρόμου, με
την απαξίωση και διάλυση των υποδομών του για να γίνει πιο εύκολη η ιδιωτικοποίηση, με την
εγκατάλειψη χωρίς στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, προκειμένου, το 2023, να μην βρεθούν δύο
τρένα στην ίδια γραμμή. Το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να συκοφαντούν τα σωματεία των
οδηγών που προειδοποιούσαν για επερχόμενο ατύχημα. Ακόμη και ο σταθμάρχης στον οποίο
επιχειρήθηκε να αποδοθεί όλη η ευθύνη και να παρουσιαστεί η σύγκρουση ως “τραγικό
ανθρώπινο λάθος”, είναι προϊόν του δικού τους πελατειακού κράτους.

Το αίτημα για δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών εκφράζεται από την κοινωνία αλλά είναι
πολιτικά ορφανό. Όχι επειδή η αντιπολίτευση είναι τόσο ανύπαρκτη, όσο άθλια είναι η
κυβέρνηση, αλλά επειδή στο έγκλημα των ιδιωτικοποιήσεων και της διάλυσης του δημόσιου
ΟΣΕ, οι συνένοχοι είναι περισσότεροι και σε βάθος χρόνου. Όποιος μιλάει για τα Τέμπη θα
έπρεπε να μιλήσει για τις ευθύνες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των μνημονίων. Σε αυτά
ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ σιωπούν ή κάνουν ότι δεν θυμούνται. Το ΚΚΕ ως συνήθως δεν θέλει να
γρατζουνίσει την κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση, στο σύνολό της, περί άλλων τυρβάζει και στέκει
εντελώς αναντίστοιχη με το μέγεθος του εγκλήματος και την έκταση της συγκάλυψης.
Τον αγώνα για τα Τέμπη δεν πρέπει να τον δώσουν μόνες οι οικογένειες των θυμάτων, όπως
γίνεται μέχρι σήμερα. Δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια απεργία ή μια πορεία την ημέρα του
δυστυχήματος. Χρειάζεται να γεννηθεί ένα κίνημα μέσα από κόμματα, οργανώσεις, σωματεία,
σχολεία, Πανεπιστήμια, που θα θέτει με ένταση και πάθος το αίτημα της αποκάλυψης του τι
ακριβώς συνέβη, της απόδοσης δικαιοσύνης, πολιτικών (και ποινικών) ευθυνών, αλλά και το
αίτημα να σταματήσει η διάλυση και το ξεπούλημα των δημόσιων, κοινωνικών αγαθών.

Για τη νέα γεωπολιτική αναστάτωση και το ντόμινο εξελίξεων στη Συρία

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1.

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται πως ο πλανήτης, ειδικά στον γεωγραφικό ευρωπαϊκό χώρο και στην εγγύς ανατολή του, έχει μπει σε μια χαοτική και επικίνδυνη κατάσταση. Από τον πόλεμο στην Ουκρανία με ευθύνη των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, περάσαμε στη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα και στον πόλεμο στο Λίβανο από το κράτος- δολοφόνο του Ισραήλ, με την επιθετική βοήθεια και συμπαράσταση των ΗΠΑ και των δυτικών προθύμων συμμάχων τους. Με τους τελευταίους έτρεξε να συνταχθεί  και ο επί δεκαετίες κουρελής καπιταλισμός της Ελλάδας.

Γινόμαστε μάρτυρες επεισοδίων οικονομικής κρίσης, γεωπολιτικών αναταράξεων και ανταγωνισμών, πολεμικών προετοιμασιών και αναμετρήσεων ενώ ταυτόχρονα ζούμε μέσα σε μπόλικο έλλειμμα ενημέρωσης, δημοκρατίας καθώς και σε άνοδο ακροδεξιάς ατζέντας, πολιτικής και αντίστοιχων μορφωμάτων. Οι εξελίξεις της ανατροπής  της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία εντάσσονται μέσα σε αυτό το πλαίσιο και αποτελούν  αρνητική εξέλιξη για το αντι-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, τους λαούς της Μέσης Ανατολής (ειδικά την Παλαιστίνη) και τον Άξονα της Αντίστασης.

2.

Είναι νωπές οι εξελίξεις και τα γρήγορα συμπεράσματα ειδικά για τον χώρο της λεγόμενης Μ. Ανατολής μπορεί να διαψεύδονται από μέρα σε μέρα καθώς συγκρούονται πολλές και διαφορετικές δυνάμεις αλλά και γιατί όλη η περιοχή βρίσκεται  σε μια δυναμική πολλαπλών ανατροπών.  Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανατροπή του Άσαντ από τις δυνάμεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ-Τουρκία που είτε βρίσκονται πίσω από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς απογόνους του ISIS, είτε τους χρησιμοποιούν για τα συμφέροντά τους, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για την σταθερότητα, την εσωτερική ειρήνη και την ίδια την κρατική και εδαφική υπόσταση της Συρίας. Το σενάριο ακόμα και νέου εμφυλίου, διαμελισμού και κατατεμαχισμού είναι πολύ πιο πιθανό από μια “ομαλή μετάβαση” σε ένα δήθεν πιο δημοκρατικό καθεστώς. Στην περιοχή συγκρούονται συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Γαλλία, Ρωσία, Αγγλία), δυνάμεων με περιφερειακές ηγεμονικές φιλοδοξίες (Τουρκία, Ισραήλ, Ιράν), ανταγωνιστικές φυλετικές και θρησκευτικές οργανώσεις. Η Συρία αποτελεί ένα εθνοτικό και θρησκευτικό μωσαϊκό με αρκετές διαιρέσεις (Σουνίτες, Σιίτες, Αλαουίτες, Χριστιανοί, Δρούζοι κ.α.) ενώ στα βόρεια της υπάρχει πολυπληθής Κουρδικός πληθυσμός. Η γεωπολιτική της θέση στην περιοχή είναι κρίσιμη καθώς συνορεύει με Τουρκία, Ισραήλ, Λίβανο, Ιορδανία, Ιράκ, και αποτελούσε βασικό κόμβο στο γεωγραφικό και πολιτικό διάδρομο του Άξονα της Αντίστασης με Ιράν, Ιράκ, Λίβανο (Χεζμπολάχ). Βρέχεται από τη Μεσόγειο, όπου η Ρωσία διατηρεί τη μοναδική της  ναυτική βάση στην πόλη Ταρτούς, καθώς  και την αεροπορική βάση στη Λαττάκεια.

3.

Οι εξελίξεις των τελευταίων 11 ημερών, από την έναρξη της επίθεσης των τζιχαντιστών έως την πτώση της Δαμασκού ήταν σαρωτικές. Είναι σαφές ότι το σχέδιο που οδήγησε στην ανατροπή του Άσαντ δρομολογήθηκε και καθοδηγήθηκε σε αυτή τη φάση κυρίως από την Τουρκία, ενώ το Ισραήλ και συνολικά το δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο ευνοούνται από αυτόν τον νέο συσχετισμό δύναμης στη Μέση Ανατολή. Η εξέλιξη, εκπληρώνει έστω και ετεροχρονισμένα σε σχέση με το 2011, την αμερικανική επιδίωξη για ανατροπή του καθεστώτος της Συρίας με στόχο είτε το διαμελισμό είτε τον έλεγχό της στο πλαίσιο του σχεδίου της «Νέας Μέσης Ανατολής», απαλλαγμένης από τον «άξονα της αντίστασης».  Είναι εξίσου σαφές ότι το σχέδιο αυτό βρήκε απέναντι του ένα καθεστώς αποδυναμωμένο, πολιτικά και στρατιωτικά, χωρίς επαρκές λαϊκό έρεισμα, χωρίς τη στήριξη των βασικών συμμάχων του.

Το Σάββατο 7/12 στην Ντόχα δρομολογήθηκε το τέλος του τέλους του Άσαντ. Εκεί βρέθηκαν οι υπουργοί εξωτερικών Ρωσίας, Τουρκίας, Ιράν, και στην ουσία συμφωνήθηκε η μετάβαση σε μια νέα συριακή κυβέρνηση που θα προκύψει μέσα από τις διαπραγματεύσεις της συριακής αντιπολίτευσης με τη εναπομείνασα κυβέρνηση χωρίς Άσαντ. Η επιτάχυνση των εξελίξεων το τελευταίο 48ωρο και η ταχύτατη και χωρίς αντίσταση προέλαση των τζιχαντιστών (που αναβαπτίστηκαν πλέον στα δυτικά ΜΜΕ εμφανιζόμενοι ως μετριοπαθείς) της Hayat Tehrir al Sham (HTS), από το Χαλέπι μέχρι την πρωτεύουσα Δαμασκό, αποδεικνύουν το «συμφωνημένο» τέλος του Άσαντ. Ο τελευταίος δεν είναι άμοιρος ευθυνών όχι τόσο και μόνο για το καταπιεστικό καθεστώς (απείρως βέβαια πιο κοσμικό και προοδευτικό από το φονταμενταλιστικό σκοταδισμό που φέρνουν οι τζιχαντιστές) που είχε επιβάλλει στη χώρα του και που τελευταία μάλλον δεν είχε μεγάλο έρεισμα, αλλά και γιατί αγνόησε τις διεθνείς εξελίξεις και τα μηνύματα που του έδιναν οι μέχρι πρόσφατα σύμμαχοί του Ρώσοι. Οι Ρώσοι προ διετίας και μετά από συζητήσεις για το θέμα της Συρίας, πάλι με Ιράν και  Τουρκία (διαδικασία της Αστάνα) είχαν καλέσει τον Άσαντ να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Τουρκία και να συναντηθεί με τον Ερντογάν, αλλά  αυτός  είχε αρνηθεί. Είχε επενδύσει σε μια πολιτική εξομάλυνσης των σχέσεων του με τις δυτικές χώρες (για αυτό και η επιστροφή των πρεσβειών στη Δαμασκό) αλλά και στις αναβαθμισμένες ομαλές σχέσεις του με τις χώρες του αραβικού συνδέσμου. Αδιαφορούσε μάλλον για το γεγονός ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις του Ιράν και της Χεζμπολάχ αποχώρησαν από τη Συρία, ενώ οι στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσίας μειώθηκαν.

Η Ρωσία έχει προτεραιότητα της τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Χεζμπολάχ έχει δεχθεί καίρια χτυπήματα από το Ισραήλ, και το Ιράν βρίσκεται σε μια αναδίπλωση κάτω από το βάρος των κυρώσεων και των επιθετικών κτυπημάτων του Ισραήλ. Επιπλέον, η πρόσφατη σειρά σιωνιστικών χτυπημάτων, ακόμα και εντός Ιράν, θέτει δικαιολογημένες αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο το Ιράν επιμένει στην πράξη στην ενίσχυση και συγκρότηση του πάλαι ποτέ Άξονα της Αντίστασης. Όλα τα παραπάνω, έπαιξαν ρόλο στο να βρεθεί η κυβέρνηση Άσαντ ουσιαστικά μόνη της απέναντι στην επίθεση των τζιχαντιστών αλλά και της δυτικόφιλης συριακής αντιπολίτευσης στα νότια. Ο Άξονας της Αντίστασης (αν ακόμα υφίσταται ως «άξονας»), βρίσκεται σε μια δύσκολη αμυντική κατάσταση για να μπορέσει να  αντιμετωπίσει το σύνολο των πολλαπλών  επιθέσεων από το δυτικό νατοϊκό στρατόπεδο και τα παρακολουθήματά του. Του λείπει όμως και μια διεθνής συγκρότηση και συνοχή, σε αντίθεση με την σφυρηλατημένη ενότητα των κοινών συμφερόντων της δυτικής παράταξης.
Ενώ η συλλογική Δύση αποτελεί στρατόπεδο, το αντι-Δυτικό μέτωπο δεν συγκροτεί στρατόπεδο σε μια προοπτική συνολικής αντιπαράθεσης με τη φθίνουσα (αλλά υπαρκτή) αμερικανική ηγεμονία. Αντίθετα, υπάρχουν επιμέρους μέτωπα (Ουκρανία), στρατηγικές που άλλοτε συγκλίνουν και άλλοτε αποκλίνουν (Μέση Ανατολή), συμμαχίες που δεν διατηρούνται (Κίνα, Ιράν, Ρωσία, Συρία), μακροχρόνιοι πόλεμοι φθοράς και όχι άμεσης εμπλοκής (κινέζικη στρατηγική). Όλα αυτά σημαίνουν ότι η μετάβαση σε ένα νέο πολυπολικό κόσμο δεν γίνεται γραμμικά και ευθύγραμμα. Υπάρχουν περιπλοκές, πισωγυρίσματα, στροφές, αβεβαιότητες και νέα σημεία ισορροπίας.

Οι BRICS+ είναι σε μια αρχική διαδικασία συγκρότησης και ταυτόχρονης διεύρυνσης, με αρκετές αντιθέσεις, διαφορετικά συμφέροντα αλλά και συναλλαγές με ΝΑΤΟ και ΗΠΑ. Το πρόσφατο γεγονός των έντονων αντιπαραθέσεων στην τελευταία σύνοδο των BRICS+ για την συμμετοχή της Τουρκίας είναι ενδεικτικό.

Το ερώτημα αν στις εξελίξεις στη Συρία θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά η Ρωσία είναι δίκαιο. Βέβαια, είναι επίσης γνωστό ότι δεν ζούμε σε κοινωνίες αγγέλων αλλά καπιταλισμών και είναι άλλο πράγμα τα διεθνή συμφέροντα των κρατών και άλλο ο διεθνισμός. Το οδυνηρό δίδαγμα που βγαίνει είναι η ανάγκη να “στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις” ως χώρες, λαοί και κινήματα, όσο θετική κι αν είναι η εξέλιξη του υπό διαμόρφωση πολυπολικού κόσμου που αμφισβητεί την αμερικανική παντοδυναμία και απελευθερώνει δυνατότητες και προοπτικές για όσους αντιστέκονται.

5.

Η Τουρκία εμφανίζεται προς το παρόν ως η κατεξοχήν κερδισμένη από τις εξελίξεις. Γιατί θεωρητικά τουλάχιστον: α) Μπορεί πλέον να κατοχυρώνει την ηρεμία στα σύνορά της, εκεί που βρίσκεται ο κουρδικός πληθυσμός δημιουργώντας μια ζώνη ασφαλείας β) Βρίσκεται ενισχυμένη ως περιφερειακή δύναμη και απέναντι στο Ιράν γ) Αποκτά  και ρυθμιστικό ρόλο απέναντι σε όλους τους εμπλεκομένους καθώς και  στα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή (αναθεώρηση των συνοριακών γραμμών του 1916), αφού το κύριο σημερινό τους πρόβλημα είναι ο αποκλεισμός και η απομόνωση των Κούρδων, καθόσον οι τελευταίοι έχουν γίνει στενοί σύμμαχοι και συνομιλητές με Ισραήλ και ΗΠΑ, δ) Μπορεί να μεταφέρει τα 3 και πλέον εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες στην πατρίδα τους και να ανακουφιστεί από τα προβλήματα που της δημιουργούν τα μεταναστευτικά ρεύματα και ε) Αναβαθμίζει στην προπαγάνδα της το αναθεωρητικό αφήγημα της γαλάζιας πατρίδας κάτι που αφορά και τις διεκδικήσεις στο Αιγαίο και γενικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

6.

Το Ισραήλ είναι επίσης κερδισμένο από αυτές τις εξελίξεις, μιας και υφίσταται σημαντικό πλήγμα και περιορίζεται ο άξονας της αντίστασης Τεχεράνη-Συρία-Χεζμπολάχ και μπορεί να επικεντρωθεί στη γενοκτονία των Παλαιστινίων με λιγότερες δυσκολίες και αποδυναμωμένους αντιπάλους. Ο παλαιστινιακός λαός μοιάζει να  είναι ο χαμένος από αυτές τις εξελίξεις καθώς ο Άξονας της Αντίστασης, που δρούσε υποστηρικτικά στην υπόθεσή του και ιδιαίτερα η Χεζμπολάχ, έχει υποστεί πλήγματα μιας και πλέον ο διάδρομος βοήθειας μπλοκάρεται και έτσι απομονώνεται η οργάνωση και μειώνεται η δύναμή της. Η Παλαιστίνη μολονότι μοιάζει να είναι η μόνη, δίκαια και γνήσια αγωνιζόμενη, παραμένει το παράδειγμα των αγωνιζόμενων λαών και αυτό το έχει ήδη γράψει στην παγκόσμια ιστορία.

7.

Υπάρχουν σειρά αντιφάσεων, ανταγωνισμών  και συμφερόντων που συγκεντρώνονται στο συριακό έδαφος. Είναι νωρίς για να πούμε με σιγουριά το αν η Συρία θα συνεχίσει να υπάρχει και πως ακριβώς ως κρατική οντότητα ή αν θα βυθιστεί στο χάος νέων εμφύλιων συγκρούσεων, αν θα γίνει δυτικό παρακολούθημα και σύμμαχος με το Ισραήλ ή θα παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας.

Η Τουρκία που άναψε το φυτίλι του πολέμου στη Συρία  είναι μέλος του ΝΑΤΟ και θέλει να γίνει και μέλος των BRICS+, δεν μπορεί να αδιαφορήσει για τον Πούτιν, ούτε για τον Τράμπ. Υπάρχουν σειρά ερωτημάτων πχ. τι θα γίνουν οι βάσεις των Ρώσων; Πόσο θα περιοριστούν οι Κούρδοι και αν και πόσο θα τους εγκαταλείψουν ΗΠΑ – Ισραήλ; Μπορεί να μακροημερεύσει μια κυβέρνηση τζιχαντιστών και μάλιστα σουνιτικής προέλευσης, όταν βασικό στοιχείο στη συγκρότηση του συριακού κράτους παίζουν οι πολλές θρησκευτικές ταυτότητες;

Η όποια κίνηση της Τουρκίας σήμερα δημιουργεί σειρά από καραμπόλες που δεν έχουν σίγουρα θετικά αποτελέσματα για την ίδια και τους σκοπούς της. Αυτό σημαίνει ότι πιθανά θα οδηγηθεί σε ορισμένους συμβιβασμούς. Από την άλλη, όσο και να την ευνοεί η συγκυρία δεν σημαίνει ότι μπορεί εύκολα να δημιουργήσει μια νέα κανονικότητα που θα την βάλει απέναντι σε Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, Αίγυπτο, κράτη τα  οποία ανησυχούν αρκούντως στην περίπτωση κυβέρνησης τζιχαντιστών ή αδελφών μουσουλμάνων στη Συρία.

Σαφώς όμως η Τουρκία  είναι σε καλύτερη ρυθμιστική θέση από πριν.

8.

Ενισχυμένο βγαίνει συνολικά το δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και οι σχεδιασμοί του. Η ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ αποτελούσε σταθερή επιδίωξη των ΗΠΑ, αποδυναμώνει από αυτή την άποψη τη Ρωσία και το Ιράν.

Καθώς τα δυτικά ΜΜΕ συντονισμένα επιχειρούν να εμφανίσουν τους τζιχαντιστές, συνέχεια και μετεξέλιξη της Αλ Κάϊντα και του Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή, ως «μετριοπαθείς» πλέον και οι ηγεσίες των χωρών της Ε.Ε. σπεύδουν να χαιρετήσουν την «απελευθέρωση της Συρίας από το δικτάτορα». Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η «δημοκρατική» Δύση δεν διστάζει να στηρίξει τις πιο αντιδραστικές, σκοταδιστικές και φονταμενταλιστικές δυνάμεις για να προωθήσει τους σχεδιασμούς της. Την τελευταία φορά, η οικονομική και στρατιωτική στήριξη του ISIS, οδήγησε στη γιγάντωσή του, στις αποτρόπαιες σφαγές του στη Συρία αλλά και στην Ευρώπη με τις επιθέσεις στο Παρίσι και άλλες πόλεις. Μόνο τότε «σοκαρισμένες» οι ηγεσίες σε ΗΠΑ και Ε.Ε. ανακάλυψαν ξανά τον αποτρόπαιο χαρακτήρα του φονταμενταλισμού, συνοδεύοντας βέβαια την ανακάλυψη αυτή με μπόλικη γενικευμένη, ρατσιστική ισλαμοφοβία. Μια πιθανή νέα άνοδος ακραίων ισλαμιστικών στοιχείων με βάση το «παράδειγμα» της Συρίας, θα έχει την υπογραφή της αφόρητα υποκριτικής, «δημοκρατικής» Δύσης.

Τα ίδια ισχύουν και για μια νέα μεταναστευτική κρίση που πιθανά να γεννήσουν οι εξελίξεις στη Συρία.

9.

Οι λαοί και τα κινήματα απουσιάζουν. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι πάντα θα είναι έτσι. Η λεγόμενη αριστερά και ειδικά η κομμουνιστική έχει πάρει διαζύγιο με την αντιιμπεριαλιστική πολιτική (λόγος και δράση). Απαιτούνται βασικά πολιτικά συμπεράσματα και θέσεις για δράση, με βάση την τελευταία τριετία (πόλεμος Ουκρανίας, BRICS, Παλαιστίνη, Συρία κ.α):

α) Είμαστε ενάντιοι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στο ΝΑΤΟ. Τον θεωρούμε τον κύριο εχθρό της ανθρωπότητας.

β) Δεν αναζητούμε νέους προστάτες και δεν στρατοπεδεύουμε με τον εχθρό του εχθρού μας. Επιθυμούμε την ήττα του καθεστώτος Ζελένσκι που θα είναι ήττα του ΝΑΤΟ στον πόλεμο με την Ρωσία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρούμε τον Πούτιν σύμμαχο.

γ) Παραμένουμε αταλάντευτα αλληλέγγυοι στον παλαιστινιακό λαό και το δίκαιο αγώνα του, στεκόμαστε δίπλα σε κάθε λαό και κίνημα της Μ. Ανατολής που αντιμάχεται τα σχέδια των σιωνιστών και των δυτικών ιμπεριαλιστών.

δ) Η προετοιμασία συγκρότησης ενός εθνικού -αλλά με διεθνή απεύθυνση- ανεξάρτητου αντιιμπεριαλιστικού ρεύματος με σημαία την ειρήνη αλλά και την ανεξαρτησία από το νατοϊκό στρατόπεδο καταρχάς, αποτελεί ένα βασικό καθήκον.

ε) Κύριο όμως καθήκον στη χώρα μας αποτελεί η ήττα της πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ,  που είναι ξεφωνημένα πρόθυμη απέναντι στους δυτικούς προστάτες της. Που γύρισε την πλάτη της στη Συρία, ενώ έχει συνταχθεί προκλητικά στον άξονα του Ισραήλ, που αδιαφορεί για τη γενοκτονία στη Παλαιστίνη, που σιγά αλλά σταθερά συνδιαμορφώνει με τον αρχιτέκτονα της ανατροπής Άσαντ, Τούρκο υπουργό εξωτερικών Χακάν Φιντάν όρους συνεργασίας-συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, απεμπολώντας κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Το Πολυτεχνείο Zει. Nα ηττηθούν ΕΕ & ΝΑΤΟ, να ζήσουν οι λαοί!

Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.

Κοινή Ανακοίνωση. 

Τα συνθήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, Έξω οι ΗΠΑ, Έξω το ΝΑΤΟ», σήμερα, κι ενώ συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη μεταπολίτευση, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο επίκαιρα.

ΤΟΤΕ, ο λαός πλήρωνε το μάρμαρο για την πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, την οικονομική εξάρτηση, όπως και για το δήθεν «οικονομικό θαύμα» της Χούντας, ενώ ο διεθνής καπιταλισμός εισέρχονταν στη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1970, που σήμανε το τέλος της μεταπολεμικής ανάπτυξης.

ΣΗΜΕΡΑ, η χώρα μας, σε μόνιμη κρίση και απειλή χρεωκοπίας, υποβαθμίζεται εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά, ενώ ο λαός μας υποφέρει από συνεχόμενη φτωχοποίηση, ακρίβεια, ανεργία και αναγκαστική μετανάστευση, μερική απασχόληση και μισθούς φτώχειας για εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια, ως συνέπεια της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων.

ΤΟΤΕ, οι φοιτητές διεκδικούσαν παιδεία ενάντια στην καταπίεση της Χούντας.

ΣΗΜΕΡΑ, η νεολαία και ο λαός μας αγωνίζονται ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ασύδοτη δράση του μεγάλου κεφαλαίου και την υποβάθμιση στην παιδεία και στην υγεία, στις δημόσιες υποδομές και υπηρεσίες, η οποία οδηγεί μέχρι και σε καταστροφές και μαζικούς θανάτους σε πυρκαγιές, πλημμύρες, και «δυστυχήματα» όπως των Τεμπών.

ΤΟΤΕ, οι φοιτητές και ο εργαζόμενος λαός διαδήλωναν για την ειρήνη και αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία της χώρας μας από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αλληλέγγυοι με λαούς όπως ο βιετναμέζικος που πολεμούσαν ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τη νεοαποικιοκρατία.

ΣΗΜΕΡΑ, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, από κοινού με την παρακμάζουσα ΕΕ, έχει προσφύγει σε πολεμικά επεισόδια, προσπαθώντας να επιβεβαιώσει και επεκτείνει την ηγεμονία του σε ολόκληρο τον κόσμο, σε Ουκρανία, Παλαιστίνη κ.α., φέρνοντας το ενδεχόμενο ενός παγκοσμίου πολέμου πιο κοντά και πιο επικίνδυνα. Η κυβέρνηση της ΝΔ και το μεγάλο κεφάλαιο είναι μονίμως πρόθυμοι και προσδεδεμένοι στη δήθεν «σωστή πλευρά της ιστορίας», αυτήν των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ· μας εμπλέκουν όλο και περισσότερο στον πόλεμο του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία στο έδαφος της Ουκρανίας, και μας καθιστούν συνενόχους στην πολιτική εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας των Παλαιστινίων από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, όπως και στην επέκταση του πολέμου ενάντια στο Ιράν και τον «Άξονα της Αντίστασης» (Ιράκ, Συρία, Υεμένη, Λίβανος – Χεζμπολάχ).

ΤΟΤΕ, ήταν η στρατιωτική, αμερικανοκίνητη δικτατορία αυτή που φρόντιζε με φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια και θανάτους για την επιβολή της πολιτικής αυτής.

ΣΗΜΕΡΑ, αυξάνεται η μαζική χειραγώγηση μέσω των ΜΜΕ των ολιγαρχών, η καταστολή των εργατικών και λαϊκών αγώνων, η αναβίωση της Ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του φασισμού στη χώρα μας και σε ολόκληρη την ιμπεριαλιστική «Δύση».

Σήμερα, λοιπόν, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η σύμπραξη της εγχώριας ολιγαρχίας και της κυβέρνησης με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ σημαίνουν κρίση, φτώχεια, πόλεμο και αναβίωση του ρατσισμού και του φασισμού! Ωστόσο, απουσιάζει εκείνη η πολιτική δύναμη που θα αντισταθεί αποτελεσματικά και θα είναι αξιόπιστη για να έχει την ικανότητα και τη φιλοδοξία να προτείνει μια εναλλακτική πρόταση φιλολαϊκής διεξόδου από την παρακμή αυτή!

Η εποχή μας έχει και τις δυσκολίες της κρίσης στο κομμουνιστικό κίνημα και της ήττας του εργατικού και λαϊκού κινήματος το προηγούμενο διάστημα, για την οποία φέρει ευθύνες το σύνολο της Αριστεράς. Πολλές δυνάμεις της Αριστεράς είναι απολογητικές προς τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, κρατάνε «ίσες αποστάσεις» στα μέτωπα που ανοίγει ενάντια σε χώρες όπως η Ρωσία, το Ιράν κ.α. Η ηγεσία του ΚΚΕ, μάλιστα, έφτασε να αμφισβητεί την καθοριστική ευθύνη των ΗΠΑ για την εγκαθίδρυση της Χούντας!

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για μια ανάταση του λαϊκού κινήματος, τόσο λόγω της εγχώριας κατάστασης, όσο και των ευνοϊκών διεθνών εξελίξεων με τη σχετική ισχυροποίηση των χωρών που αντιστέκονται στην παγκόσμια ηγεμονία του ιμπεριαλισμού. Σήμερα, υπάρχουν προϋποθέσεις για να κατευθυνθεί η χώρα μας προς την αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, για να απελευθερωθεί ο λαός από τη θηλιά του νεοφιλελευθερισμού, ώστε η χώρα μας να αναπτυχθεί ανεξάρτητα, προς όφελος του λαού, στην κατεύθυνση υλοποίησης των στόχων του Πολυτεχνείου!

Ας γίνει η αρχή με μια μαχητική, μαζική και ενωτική, αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση στις 17 Νοέμβρη:

• Υπέρ της διακοπής κάθε συνεργασίας με το κράτος – -απαρτχάιντ του Ισραήλ, και της στήριξης και αλληλεγγύης στους αγώνες του «Άξονα της Αντίστασης» και της παλαιστινιακής αντίστασης για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος!

• Ενάντια σε κάθε συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, και ειδικότερα στον νατοϊκό πόλεμο ενάντια στην Ρωσία στο έδαφος της Ουκρανίας (χρήματα, όπλα, χρήση νατοϊκών βάσεων και ελληνικών δρόμων μεταφοράς, στρατιωτική εκπαίδευση)!

• Υπέρ της ακύρωσης όλων των κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία (και τις άλλες χώρες που βρίσκονται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού) και της επαναφοράς όλων των διμερών σχέσεων!

• Ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό, υπέρ των ισότιμων δικαιωμάτων όλων όσων ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων και μεταναστών!

• Για μια φιλολαϊκή πολιτική, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες της νεολαίας και των εργαζομένων σε μια πορεία ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ!

Ο δρόμος για ειρήνη και δικαιοσύνη στη Μέση Ανατολή ανοίγει μόνο με τη διάλυση του κράτους του Ισραήλ

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Ένα χρόνο μετά τη Γάζα και το Ισραήλ επεκτείνει τη σύγκρουση βάζοντας φωτιά σε όλη τη Μ. Ανατολή. Επιτίθεται με φωτιά και σίδερο στον Λίβανο με χιλιάδες θύματα μέχρι στιγμής, βομβαρδίζει Υεμένη και Συρία, προκαλεί διαρκώς το Ιράν. Ένα χρόνο μετά, έχει ισοπεδώσει αλλά δεν έχει καταφέρει να καταβάλει τη Γάζα. Παρά τις εκατόμβες θυμάτων, η Γάζα ζει και αντιστέκεται σθεναρά μέσα στα ερείπια.

Τα εγκλήματα και οι φρικαλεότητες του Ισραήλ δεν θα μπορούσαν να διαπράττονται χωρίς την αμέριστη υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που του παρέχει αφειδώς όπλα, τεχνολογία, πληροφορίες. Άλλωστε, το δηλώνουν κυνικά πως από κοινού σχεδιάζουν τα χτυπήματα των Ισραηλινών, πως αμερικάνικα πλοία και αεροπλάνα συμμετέχουν ενεργά στις επιχειρήσεις. Τα εγκλήματα του Ισραήλ, η ασυδοσία του, η προκλητική καταπάτηση κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου και η προκλητική περιφρόνηση προς τον ΟΗΕ και τις αποφάσεις του, δεν θα μπορούσαν να διαπράττονται και χωρίς την υποστήριξη των δυτικοευρωπαίων που πλειοδοτούν για το «νόμιμο δικαίωμά του στην αυτοάμυνα», που έχουν καταστήσει ακόμα και την εκφορά της λέξης «Παλαιστίνη» ποινικό αδίκημα, και που κάποιοι (Βρετανία και Γαλλία) παραδέχονται ότι συνέβαλαν και αυτοί στην απόκρουση των ιρανικών πυραύλων. Το ίδιο το Ισραήλ ως κρατικό μόρφωμα στέκει και επεκτείνεται, αποκλειστικά χάρη σ’ αυτή τη στήριξη του ιμπεριαλισμού.

Η ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας μας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, η δουλική συναίνεση και συμμετοχή στα αμερικανονατοϊκά σχέδια, οι ανεξέλεγκτες βάσεις του ιμπεριαλισμού σε όλη την ελληνική επικράτεια, οι ελληνικές φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα, εμπλέκουν άμεσα τη χώρα στη σύγκρουση στη Μ. Ανατολή, σε έναν ενδεχόμενο γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή, με επικίνδυνες και καταστροφικές συνέπειες για τον λαό.

Το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου (κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ακροδεξιά)  συντάσσεται με τον «δυτικό» προσανατολισμό της χώρας, με την καταστροφική πολιτική συμμαχίας και συνεργασίας με το Ισραήλ, δεν διανοείται να αμφισβητήσει στο ελάχιστο ό,τι επιβάλλουν τα αμερικανονατοϊκά αφεντικά. Το δε ΚΚΕ, για μια ακόμα φορά αποδεικνύει ότι λειτουργεί και δρα σε ανώδυνα και ανεκτά από το σύστημα πλαίσια. Πέρα από μια φραστικές καταγγελίες δεν έκανε ούτε τα ελάχιστα ως κοινοβουλευτικό κόμμα. Από το να σηκώσει ένα πανό για την Παλαιστίνη μέσα στη Βουλή, μέχρι να βρει μια λέξη να πει για τη Γάζα  κατά το ταξίδι του Κουτσούμπα στις ΗΠΑ. Αποδίδει το αιματοκύλισμα στη Μέση Ανατολή στις «ενδοϊμπεριαλιστικές» συγκρούσεις ΗΠΑ – Κίνας, βάζοντας εμμέσως πλην σαφώς στην ίδια θέση θύτες και θύματα και καταδικάζοντας το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα σε ουδετερότητα και απάθεια.

Με τη ματιά της κομμουνιστικής αριστεράς, ολόπλευρη στήριξη στη Γάζα, στο λαό του Λιβάνου, δράση ενάντια στα πολεμικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, σημαίνει ότι χρειάζονται περισσότερα από διαδηλώσεις, συναυλίες, εκδηλώσεις, ψηφίσματα. Χρειάζονται συχνές συγκεντρώσεις και αποκλεισμός της ισραηλινής πρεσβείας, της αμερικάνικης πρεσβείας και των βάσεων. Πίεση τα σωματεία και τις ομοσπονδίες να πάρουν αποφάσεις για απεργία-αποχή των εργαζόμενων από δραστηριότητες που σχετίζονται με ισραηλινές επιχειρήσεις. Οργάνωση συγκεντρώσεων και δυναμικών παρεμβάσεων στην ΕΡΤ και στα ιδιωτικά κανάλια για τα εμετικά δελτία ειδήσεων που μοιάζουν να έχουν συνταχθεί από την ισραηλινή πρεσβεία. Πίεση στην κυβέρνηση της χώρας να διακόψει κάθε σχέση με το κράτος του Ισραήλ, να κλείσει κάθε δρόμο και κάθε διευκόλυνση στο Ισραήλ και τους αμερικάνους για τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Μ. Ανατολή, να στηρίξει στους διεθνείς οργανισμούς τα αιτήματα των Παλαιστινίων και να συμβάλει στην παραπομπή του Ισραήλ και των πατρώνων του για εγκλήματα πολέμου.

Όσο υπάρχει το κράτος του Ισραήλ, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Καταρχήν, γιατί είναι ένα κράτος που δημιουργήθηκε τεχνητά, που «φυτεύτηκε» στην περιοχή για να «στεγάσει» ανθρώπους όχι στη βάση του έθνους, αλλά στη βάση της θρησκείας. Είναι ένα κράτος σιωνιστικό που έχει στο γενετικό του κώδικα την εξόντωση, τη δολοφονία, την εθνοκάθαρση των εκατομμυρίων Αράβων που ζούσαν επί αιώνες στην περιοχή. Με βάση αυτή την ακραία ιδεολογία θεμελιώθηκε, ξεριζώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους από τις πατρογονικές εστίες τους.

Είναι ένα κράτος-έκτρωμα του «εκλεκτού λαού του θεού» που σαν τέτοιο μπορεί να καταπιέζει, να βασανίζει, να εκτοπίζει, να εξοντώνει όλους τους «μη εκλεκτούς». Που ο επίσημος λόγος και πρακτική, η κυρίαρχη ιδεολογία είναι καθαρός φασισμός. Που έχει δομήσει θεσμούς και κοινωνία στρατιωτικού τύπου. Που δεν έχει καν καθορισμένα σύνορα, αλλά επεκτεινόμενα προς κάθε κατεύθυνση (χθες και σήμερα η Παλαιστίνη, αύριο ο Λίβανος) και εδάφη που τους έχει «υποσχεθεί» ο θεός.

Το Ισραήλ είναι ένα κράτος-τρομοκράτης που «έχει γραμμένο» κάθε κανόνα και κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, που θεωρεί «δικαίωμά» του να δολοφονεί όποιον γουστάρει, να παραβιάζει την κυριαρχία γειτονικών ανεξάρτητων χωρών, να στέλνει πυραύλους και να βομβαρδίζει πρωτεύουσες και πόλεις άλλων κρατών.

Είναι ένα κράτος-δολοφόνος που η «ασφάλειά» του στηρίζεται στο χτύπημα και την ισοπέδωση νοσοκομείων, σχολείων, ναών, προσφυγικών καταυλισμών, ανθρωπιστικών δομών και αποστολών, σε χιλιάδες σκοτωμένα, ακρωτηριασμένα, ορφανά παιδιά, σε ποτάμια αίματος.

Είναι το κράτος-πληρεξούσιος και τοποτηρητής των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή, κράτος-μισθοφόρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό και δρα ασύδοτα, ατιμώρητα, όχι μόνο χωρίς καμία κύρωση ή συνέπεια αλλά με τις ευλογίες και την αμέριστη ενίσχυσή τους.

Ένα κρατικό μόρφωμα που δεν μπορεί να υπάρξει και να σταθεί χωρίς τα παραπάνω είναι εγγενώς ασύμβατο με την ειρήνη. Η γενοκτονία που διεξάγει το Ισραήλ επί ένα χρόνο, τα ασύλληπτα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί, η ισοπεδωμένη Γάζα, η δηλωμένη πρόθεση να εκκαθαριστεί ένας ολόκληρος λαός, ο Παλαιστινιακός, κάνουν πρακτικά αδύνατη τη μελλοντική συνύπαρξη δύο κρατών, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού, ακόμα και αν αυτή ήταν επί χρόνια μια γραμμή άμυνας του ΟΗΕ ή ακόμα και της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

Η ειρήνη στην Μ. Ανατολή μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με τη διάλυση του κράτους του Ισραήλ και τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους ανεξάρτητου από τον ιμπεριαλισμό, με απόδοση δικαιοσύνης για τα εγκλήματα που έχουν επί δεκαετίες διαπραχθεί και με εγγυήσεις ισότητας και ισονομίας για όλους τους πολίτες του (Άραβες, Εβραίους, χριστιανούς ή μουσουλμάνους).

Έξω το ΝΑΤΟ και οι αμερικάνοι – Καμία εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο!

Καμία σχέση με το κράτος-δολοφόνο – Να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ!

Στο πλευρό του λαού του Λιβάνου – Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ & Συντονιστική Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος: Ανακοίνωση για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Συντονιστική Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος

Οκτώβριος 2024

Βρισκόμαστε μπροστά σε ραγδαίες εξελίξεις που οδηγούν σε γενική πολεμική σύρραξη στη Δυτική Ασία. Το Ισραήλ διεξάγει μια εγκληματική στρατιωτική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη εδώ και έναν χρόνο περίπου. Ο πόλεμος επεκτάθηκε και κλιμακώθηκε ήδη με τους αμερικάνικους και βρετανικούς βομβαρδισμούς στην Υεμένη. Πλέον, ξεκινά μια νέα φάση κλιμάκωσης με την επίθεση και αναμενόμενη εισβολή του Ισραήλ στον νότιο Λίβανο, μετά την πρωτοφανή πράξη κρατικής τρομοκρατίας με τις ηλεκτρονικές συσκευές – βόμβες μελών και στελεχών του πολιτικού και στρατιωτικού κινήματος της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, σε μεγάλο βαθμό αμάχων, όπως και τη δολοφονία της ηγεσίας της Χεζμπολάχ. Στα πλαίσια αυτά, η πυραυλική επίθεση του Ιράν συνιστά νόμιμη άμυνα και πράξη αποτροπής της επιθετικότητας του Ισραήλ.

Ο αριθμός των νεκρών Παλαιστινίων,η ισοπέδωση του μεγαλύτερου μέρους της πόλης της Γάζας και ο συνεχιζόμενος βομβαρδισμός του αποδεικνύουν ότι ο πόλεμος αυτός δεν έχει να κάνει καθόλου με την επίσημη αιτιολόγησή του (την «αυτοάμυνα» του Ισραήλ, την καταστροφή της Χαμάς, και πλέον της Χεζμπολάχ και την απελευθέρωση ομήρων), αλλά, αντίθετα, υλοποιεί μια πολιτική εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, και, πλέον, και προσχεδιασμένης κλιμάκωσης του πολέμου εναντίον του Λιβάνου, του Ιράν, του Ιράκ, συνολικά του λεγόμενου «Άξονα της Αντίστασης».

Από την πλευρά μας, επισημαίνουμε τα εξής:

  1. Η βαθύτερη αιτία της σύγκρουσης δεν είναι άλλη από την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ ως σιωνιστικού κράτους, δηλ. ενός (νεο)αποικιοκρατικού, ρατσιστικού, νεοφασιστικού κράτους – απαρτχάιντ, εμπροσθοφυλακή του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στη Δυτική Ασία. Το Ισραήλ συστηματικά καταστρατηγεί το διεθνές δίκαιο και κάθε σχετική απόφαση του ΟΗΕ, συμπεριφέρεται στους Άραβες πολίτες ως β’ κατηγορίας, εφαρμόζει στρατιωτική κατοχή στα εδάφη της Παλαιστίνης, επεκτείνει τους παράνομους εποικισμούς, μετατρέπει τη Λωρίδα της Γάζας σε μια απέραντη φυλακή ή στρατόπεδο συγκέντρωσης, πλήρως εξαρτημένη από το Ισραήλ, στην οποία η διαβίωση είχε γίνει αφόρητη εδώ και δεκαετίες. Ταυτόχρονα, ασκεί συστηματικά κρατική τρομοκρατία στο έδαφος άλλων χωρών. Ο πόλεμος είναι συνολικά άδικος και ιμπεριαλιστικός από την πλευρά του Ισραήλ και των συμμάχων του.
  2. Αντίθετα, η παλαιστινιακή αντίσταση είναι δίκαιη και έχει δημοκρατικό, εθνικοαπελευθερωτικό, και αντιιμπεριαλιστικό – αντιαποικιακό χαρακτήρα. Εθνικοαπελευθερωτικό και αντιαποικιακό χαρακτήρα έχει ο αγώνας συνολικά του «Άξονα της Αντίστασης» (Χεζμπολάχ, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Υεμένη) που συμπράττουν με την παλαιστινιακή αντίσταση εναντίον του Ισραήλ και και των συμμάχων του του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.
  3. Η παλαιστινιακή αντίσταση εμφανίζεται ενωμένη, αν και υπό την ηγεμονία της Χαμάς και άλλων ισλαμικών οργανώσεων. Η ενότητα αυτή διευρύνθηκε μετά τη σχετική συμφωνία του συνόλου των δυνάμεων που την απαρτίζουν σε συνάντησή τους στην Κίνα.
  4. Το διεθνές δίκαιο και οι σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ για την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους αποτελούν πολιτικό και διπλωματικό όπλο για την παλαιστινιακή αντίσταση. Διευκολύνουν τη διεθνή υποστήριξή της, και – αντίστοιχα- την πίεση εναντίον του Ισραήλ και των ιμπεριαλιστικών κρατών. Ωστόσο, η όποια πολιτική λύση στο έδαφος της αρχής της εθνικής αυτοδιάθεσης (για δύο κράτη ή ένα ενιαίο, ή άλλες ενδιάμεσες λύσεις, για τα ακριβή σύνορα στην περίπτωση δύο κρατών κ.ο.κ.) δεν μπορεί να υπαγορευθεί από κανέναν άλλον πέρα από τα πολιτικά κινήματα και οργανώσεις καταρχήν του καταπιεζόμενου παλαιστινιακού λαού, σε διάλογο και συνεννόηση με τα πολιτικά κινήματα του εβραϊκού πληθυσμού του Ισραήλ, στον βαθμό, όμως, που αυτά θα καταφέρουν να ανατρέψουν τη σημερινή, σιωνιστική, κρατική του υπόσταση.
  5. Αποδεικνύεται, από την ίδια την πραγματικότητα, η οργανική σύνδεση των αντιιμπεριαλιστικών αγώνων των λαών του κόσμου με την ήττα των ιμπεριαλιστικών κρατών και των υποταχτικών τους σε κάθε πόλεμο στον οποίο εμπλέκονται ή ιμπεριαλιστική επέμβαση που επιχειρούν. Η ήττα αυτή αποτελεί αναγκαία – αν και όχι από μόνη της ικανή – προϋπόθεση για οποιαδήποτε προοδευτική εξέλιξη στο κόσμο.
  6. Είναι ντροπιαστική για τον ελληνικό λαό η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, ως υπερ-πρόθυμων να στοιχηθούν στο πλευρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ, πλήρως ταυτιζόμενοι με την κρατική προπαγάνδα του Ισραήλ, και συμμετέχοντας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς. Η απόλυτη ενσωμάτωση της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική στρατηγική, είναι άκρως επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό: μας αποξενώνει από τον αραβικό κόσμο με τον οποίο μας συνέδεαν από παλιά δεσμοί φιλίας και αλληλοκατανόησης, αδυνατίζει τις επικλήσεις του διεθνούς δικαίου από την ελληνική πλευρά (π.χ. για την περίπτωση της στρατιωτικής κατοχής της βόρειας Κύπρου από τον τουρκικό «Αττίλα»), ενώ καθιστά τη χώρα μας δικαιολογημένο και νόμιμο στρατιωτικό στόχο. Αντίστοιχα ισχύουν για την Κύπρο και τις κυβερνήσεις της, που καθιστούν το νησί επίσης νόμιμο στόχο για τη Χεζμπολάχ και το Ιράν.
  7. Οι επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις εναντίωσης στην πολιτική αυτή και αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είναι σημαντικές, αλλά αναντίστοιχες των εγκλημάτων που συντελούνται και της κρισιμότητας των στιγμών. Υπάρχουν χρόνιες ευθύνες στις μεγαλύτερες δυνάμεις της (κομμουνιστικής) Αριστεράς στη χώρα μας για την υποχώρηση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Με βάση τα παραπάνω, συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης και υποστήριξης στην παλαιστινιακή αντίσταση και στον «Άξονα της Αντίστασης». Αγωνιζόμαστε:

  • Ενάντια σε κάθε συνεργασία με το σιωνιστικό κράτος – -απαρτχάιντ του Ισραήλ!
  • Για την εθνική αυτοδιάθεση του λαού της Παλαιστίνης! Για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος! Για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας όλων των αραβικών κρατών της Δυτικής Ασίας που δέχονται την επίθεση του Ισραήλ και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού!
  • Ενάντια σε κάθε συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟ-ΕΕ!
  • Για την ήττα του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού στη Δυτική Ασία, στην Ουκρανία, παντού! Για την έξοδο από ΕΕ-ΝΑΤΟ και το κλείσιμο των νατοϊκών βάσεων!

Αναδεικνύεται, πλέον, ως επείγουσα η ανάγκη για συμπόρευση όλων των κομμουνιστικών, αριστερών και δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων που δρουν στο εργατικό και λαϊκό κίνημα για την ανασυγκρότηση, μαζικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του εγχώριου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, ώστε αυτό να καταφέρει να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και – άμεσα –  να εμποδίσει στην πράξη την κυβερνητική πολιτική της πλήρους στοίχισης με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό στα μέτωπα της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης κ.α..

Το Ισραήλ σε δολοφονικό αμόκ, η Μέση Ανατολή στις φλόγες

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η αποτυχία του Ισραήλ να εκκαθαρίσει τον παλαιστινιακό πληθυσμό στη Γάζα αλλά και η συνεχιζόμενη άνευ όρων στήριξη της Δύσης στα σιωνιστικά εγκλήματα, έχουν οδηγήσει το Ισραήλ σε πλήρη παράκρουση που στρέφεται αυτή τη φορά εναντίον του Λιβάνου. Με συνεχόμενους επί μέρες βομβαρδισμούς, αλλά και τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες που θυμίζουν Ισλαμικό Κράτος, έχουν ήδη δολοφονήσει εκατοντάδες ανθρώπους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αμάχους.

Το αμόκ του Ισραήλ είναι απόδειξη αδυναμίας και αδιεξόδου. Από τη στιγμή που έγινε σαφές ότι η ισραηλινή εισβολή στη Γάζα δεν μπορεί ούτε τη Χαμάς να ξεριζώσει, ούτε να εκτοπίσει το σύνολο του παλαιστινιακού πληθυσμού στην Αίγυπτο, το σιωνιστικό καθεστώς αναζητά εναγωνίως τρόπο να αναφλεγεί ολόκληρη η περιοχή και να εμπλακούν οπωσδήποτε ΗΠΑ και ΕΕ σε μια ευρύτερη περιφερειακή σύγκρουση. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που το βάρος των επιχειρήσεων στρέφεται πλέον προς τον Βορρά.

Πέρα από τη γενοκτονία εναντίον του παλαιστινιακού λαού στην οποία συστηματικά επιδίδεται από δεκαετίες, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από τον Οκτώβριο του 2023, το Ισραήλ έχει δολοφονήσει αξιωματούχους χωρών με τις οποίες δεν είναι τυπικά σε πόλεμο (Ιράν, Λίβανος, Συρία), έχει επιτεθεί στο εσωτερικό αυτών των χωρών, ενώ εδώ και κάποιες ημέρες βομβαρδίζει συστηματικά και αδιακρίτως τον Λίβανο, όχι μόνο στο νότο αλλά σε όλη την επικράτεια. Ανάμεσα στα χτυπήματα της ισραηλινής αεροπορίας είναι νοσοκομεία, ασθενοφόρα, αυτοκίνητα προσφύγων που φεύγουν από το νότο κοκ. Κορυφαία πράξη βαρβαρότητας ήταν τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα με εκρηκτικά σε ηλεκτρονικές συσκευές, τα οποία στόχευαν υποτίθεται σε άντρες της Χεζμπολάχ, αλλά σκότωσαν, σακάτεψαν ή τύφλωσαν εκατοντάδες αθώους, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά.

Η κυβέρνηση Νετανιάχου με αυτό το μπαράζ προκλήσεων, βομβαρδισμών και τρομοκρατικών χτυπημάτων εναντίον του συνόλου των αντιπάλων της, επιδιώκει οπωσδήποτε μια γενικευμένη ανάφλεξη, τόσο για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την αποτυχία της επιχείρησης που διεξάγει το Ισραήλ στη Γάζα εδώ και ένα χρόνο, όσο και για να αποφύγει το τέλος της, τέλος που μπορεί να σημαίνει καταδικαστικές αποφάσεις για τον ίδιο τον Νετανιάχου.

Το αδιέξοδο της επιχείρησης του Ισραήλ στη Γάζα έχει αποτύχει για τους εξής λόγους: 1. Η παλαιστινιακή αντίσταση εξακολουθεί να μάχεται μέσα στη Γάζα, ακόμα και αν έχει υποστεί πλήγματα. Κάθε περιοχή από την οποία αποσύρεται ο ισραηλινός στρατός ανακαταλαμβάνεται σχεδόν αμέσως από την παλαιστινιακή αντίσταση. 2. Το σχέδιο εκτόπισης των δύο και πλέον εκατομμυρίων Παλαιστινίων της Γάζας σε τεντουπόλεις στην Αίγυπτο, στην έρημο του Σινά, δεν προχώρησε, αφενός επειδή η Αίγυπτος δεν συναίνεσε, αφετέρου επειδή οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι έκαναν σαφές με την ηρωική τους αντίσταση ότι προτιμούν να πεθάνουν παρά να ξεριζωθούν για μια ακόμα φορά. 3. Η ίδια η Χαμάς, παρά τα στρατιωτικά πλήγματα και τις δολοφονίες των ηγετών της δείχνει ότι διατηρεί τον έλεγχο στη Γάζα και την ηγεμονία στον πληθυσμό της. Αποτυχία του σιωνισμού είναι και το γεγονός ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση συντονίστηκε και ενώθηκε ακόμα περισσότερο ανεξάρτητα από τις διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες της.

Μια τέτοια αποτυχία του Ισραήλ δεν μπορεί παρά να “διασκεδαστεί” με ακόμα μεγαλύτερες βαρβαρότητες σε μια προσπάθεια να σύρουν όχι απλά τον Λίβανο και τη Χεζμπολάχ, αλλά το ίδιο το Ιράν σε ευθεία στρατιωτική αναμέτρηση. Κάτι τέτοιο φυσικά θα σήμαινε μια παγκόσμια όξυνση καθώς το Ιράν έχει πολύ καλές σχέσεις με Ρωσία και Κίνα. Τη γενικευμένη πολεμική σύρραξη, ούτε ο άξονας της Αντίστασης την επιθυμεί, ούτε όμως (και προς το παρόν) οι ΗΠΑ, που έχουν να διαχειριστούν την ανοικτή πληγή της Ουκρανίας, καθώς εκεί το ΝΑΤΟϊκό σχέδιο φαίνεται ότι ηττάται. Το Ισραήλ είναι όμως που επιθυμεί μια γενικευμένη ανάφλεξη, και για αυτό καταφεύγει σε αδιανόητες ενέργειες, όχι μόνο απέναντι σε αυτούς που κατηγορεί για την 7η Οκτώβρη (Χαμάς), αλλά και απέναντι στον οποιονδήποτε αμφισβητεί το δικαίωμα του Ισραήλ να δολοφονεί, να βομβαρδίζει, να προχωρά στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, δηλαδή συνολικά στον άξονα της Αντίστασης. Το δολοφονικό αμόκ του Ισραήλ δεν μπορεί να βρει καμιά πρόφαση αυτοάμυνας.

Την ίδια στιγμή, η στρατιωτική υπεροπλία του Ισραήλ, η αμέριστη δυτική στήριξη που απολαμβάνει καθώς και η κατάργηση κάθε ορίου λογικής και ηθικής από τη μεριά του, παράγει πολιτικά αποτελέσματα. Συγκροτεί μια ταυτότητα ενός ρατσιστικού κράτους και διαχέει τον φασισμό στην κοινωνία του. Επιχειρεί να κατοχυρώσει, με αίμα και καταστροφή, όλο και περισσότερα τετελεσμένα εναντίον των Αράβων. Θέτει τέλος ερωτήματα για την ετοιμότητα του Άξονα της Αντίστασης και τα κενά ασφαλείας που έχουν πολλές φορές αναδειχθεί.

Σε κάθε περίπτωση, είναι η συνεχιζόμενη ανοχή και στήριξη της ιμπεριαλιστικής Δύσης που αποτελεί το καύσιμο για την φυγή του Ισραήλ σε ακόμα μεγαλύτερες και αδιανόητες βαρβαρότητες, σε ακόμα πιο μανιακές τρομοκρατικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις. Χωρίς τη στήριξη βασικά των ΗΠΑ αλλά και των ευρωπαϊκών κρατών, το Ισραήλ δεν θα τολμούσε να διαπράττει αυτά τα κολοσσιαία εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τα χέρια της Δύσης είναι βαμμένα με το αίμα των δεκάδων χιλιάδων δολοφονημένων Παλαιστίνιων και Λιβανέζων από το φασιστικό κράτος του Ισραήλ. Αυτό αφορά και την Ελλάδα και την Κύπρο με τις ελληνικές φρεγάτες που βρίσκονται στη Μέση Ανατολή και τις κυπριακές βάσεις για τα ισραηλινά βομβαρδιστικά. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν ήταν τόσο βαθιά βουτηγμένη σε έναν τόσο ανήθικο και άνισο πόλεμο, σε μια τόσο βάρβαρη και αδιανόητη γενοκτονία. Και ίσως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο αναντίστοιχες οι ανάγκες της αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης και του Λιβάνου, με την υπαρκτή μεν, χαμηλή δε, κινητοποίηση του αριστερού και αντιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα μας.

Ο αγώνας της Παλαιστινιακής Αντίστασης είναι δίκαιος, όπως δίκαιος είναι ο αγώνας της Λιβανέζικης Αντίστασης. Η ήττα, η εξάντληση, η υποχώρηση του Ισραήλ, θα είναι ήττα του ολοκληρωτισμού, της φασιστικοποίησης, των πολιτικών απαρτχάιντ και εθνοκάθαρσης, που υπό τις ευλογίες της Δύσης εφαρμόζει το ισραηλινό καθεστώς.