Ισραήλ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ οι εμπρηστές του πολέμου. Δικαίωμα των λαών η αυτοάμυνα.
Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.
1. Το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ εξαπόλυσε μία απρόκλητη και δολοφονική επίθεση κατά του Ιράν. Την γνώριζαν και παρότρυναν οι ΗΠΑ και την υποστήριξε και την υποστηρίζει ολόψυχα η Δύση με όλα τα μέσα. Η επίθεση τερματίζει τον έκτο κύκλο συνομιλιών με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και πλέον εισερχόμαστε στην φάση των σκληρών αντιποίνων. Η επικίνδυνη επίθεση από το κράτος προβοκάτορα βουλιάζει ακόμα περισσότερο την περιοχή και φέρνει πιο κοντά στις ψυχές και στα μυαλά των ανθρώπων τον γενικευμένο πόλεμο. Αποτελεί την πέμπτη επίθεση του ισραηλινού κράτους, της “μοναδικής δημοκρατίας στην Μέση Ανατολή” τα τελευταία δυο χρόνια (Παλαιστίνη, Λίβανος, Συρία, Υεμένη), αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ποιός είναι ο εμπρηστής του πολέμου. Η επίθεση ήταν καλά προετοιμασμένη και σχεδιασμένη εδώ και χρόνια.
Είναι μια επίθεση κήρυξης πολέμου. Δεν είναι αυτοάμυνα. Δεν υπάρχει αφορμή, δεν υπήρξε προειδοποίηση. Η δήθεν «υπαρξιακή απειλή» για το Ισραήλ από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αποτελεί αστεία και ταυτόχρονα προκλητική δικαιολογία όταν το Ισραήλ διαθέτει εδώ και δεκαετίες πυρηνικό οπλοστάσιο, του οποίου αρνείται την ύπαρξη και είναι ανέλεγκτο από διεθνείς οργανισμούς.
Πρόκειται για μια πολεμική επιχείρηση που έπληξε μέρος του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και το επιστημονικό δυναμικό του, στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικούς ηγέτες, είχε σαν αποτέλεσμα την δολοφονία περίπου 100 ανθρώπων, τον τραυματισμό αρκετών εκατοντάδων και βέβαια εκτεταμένες καταστροφές.
Είναι μια παγκόσμια πρόκληση όταν μάλιστα συνεχίζεται αδιάκοπα η γενοκτονία των Παλαιστινίων.
2. Το Ιράν βρέθηκε ανέτοιμο και πολλαπλά ευάλωτο. Χωρίς να υποτιμάται το καθεστώς κυρώσεων από τη Δύση και η διαρκής πίεση που δέχεται επί δεκαετίες, το Ιράν και ο ευρύτερος άξονας της αντίστασης έχει καταγράψει, αρνητικά έως σήμερα, την δολοφονία του Σολειμανί, το κτύπημα στο Λίβανο και την Χεζμπολάχ με συνέπεια την αποδυνάμωσή της, την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την κατοχή της Νότιας Συρίας, τη δολοφονία Ιρανών αξιωματούχων και διπλωματών, τη δολοφονία πολλών ηγετών της Χαμάς με συνεχή χτυπήματα και τέλος σήμερα την ισραηλινή επίθεση στο Ιράν. Η επίθεση του κρατους δολοφόνου φαίνεται καταρχήν επιτυχημένη και ενδεχομένως οφείλεται στην προσωρινή(;) αδυναμία του Ιρανικού καθεστώτος να έχει μια συμπαγή, θωρακισμένη και σύγχρονη αμυντική ικανότητα σε συνδυασμό με ένα σύστημα μυστικών υπηρεσιών που να μην είναι διάτρητο από την Μοσάντ η από άλλες εχθρικές δυνάμεις.
3. Η επίθεση αυτή έχει πολλαπλούς στόχους για το ιμπεριαλιστικό – σιωνιστικό στρατόπεδο: Εμφανίζει το Ισραήλ –εννοείται με την υποστήριξη τουλάχιστον των ΗΠΑ- σαν ένα κράτος με σημαντική τεχνολογική και στρατιωτική υπεροχή που μπορεί να σκορπά τον φόβο στους αντιπάλους του. Καθυστερεί την ολοκλήρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος Χαμενεΐ και τη δημιουργία παραλυτικών και διαλυτικών καταστάσεων εντός Ιράν. Από την πλευρά του Ισραήλ τουλάχιστον είναι σαφές ότι η επιδίωξη αυτή περνάει μέσα και από έναν περιφερειακό πόλεμο με τους Αμερικάνους στο πλευρό του. Δημιουργεί τέλος πολλαπλά προβλήματα στην Κίνα (ενεργειακά, οικονομικά, πολιτικά) και στην προσπάθεια ανάδειξης των BRICS+ σαν σοβαρό αντίπαλο δέος στο λεγόμενο δυτικό κόσμο.
4. Η μέχρι τώρα απάντηση του Ιράν με τις μαζικές πυραυλικές επιθέσεις είναι νόμιμη και δίκαιη αυτοάμυνα, ανεξάρτητα από το αν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» η διεθνής κοινότητα το απονέμει αποκλειστικά στο Ισραήλ, βαφτίζοντας τον θύτη θύμα και τη γενοκτονία αυτοάμυνα. Η ιρανική απάντηση παραμένει αναντίστοιχη της κλίμακας και της έντασης της ισραηλινής επίθεσης.
Ταυτόχρονα όμως, αποδεικνύει ότι το σιωνιστικό κράτος δεν είναι άτρωτο. Οι επιθέσεις αυτών των ημερών «τσαλάκωσαν» έστω την αλαζονεία του Ισραήλ, την πεποίθηση ότι μπορούν να ρίχνουν τόνους βομβών και να δολοφονούν με κάθε τρόπο στην Παλαιστίνη, να τρομοκρατούν και να επιτίθενται όπου θέλουν στην ευρύτερη περιοχή αλλά οι ίδιοι να μένουν άθικτοι.
Μένει να φανεί η διάρκεια και η πραγματική έκταση των ιρανικών αντιποίνων, με δεδομένο ότι στη γεωπολιτική και στρατιωτική αντιπαράθεση δεν υπάρχουν εύκολες και γρήγορες λύσεις αλλά διάρκεια και αντοχή. Το Ιράν είναι αντιμέτωπο με εσωτερικές αντιφάσεις και προβλήματα (και εκεί φαίνεται να ποντάρει η αμερικανική και ισραηλινή πλευρά), και ταυτόχρονα πασχίζει να κερδίσει χρόνο για την ανάπτυξη του πυρηνικού του προγράμματος. Λειτουργεί υπέρ του η θέση που πήραν Ρωσία, Κίνα, Πακιστάν, αλλά ο βαθμός άμεσης εμπλοκής και βοήθειας αυτών των δυνάμεων είναι αμφίβολος. Υπάρχουν πολλοί ισραηλινοί στόχοι μέσα και έξω από το Ισραήλ που και ευάλωτοι είναι και θα πονέσουν τα ισραηλινά συμφέροντα και το κράτος τους.
Το σίγουρο είναι ότι θα ζήσουμε μια γενικευμένη κλιμάκωση πολεμικών συγκρούσεων, «τρομοκρατικών ενεργειών», μέσα και έξω από την Μ.Ανατολή. Αυτό το σκηνικό μπορεί να τροφοδοτήσει είτε σχεδιασμένα είτε και αυθόρμητα μια επικίνδυνη πολεμική ατμόσφαιρα παγκοσμίως. Η απειλή του ισραηλινού υπουργού άμυνας Κατς ότι θα «καεί η Τεχεράνη» αν συνεχίσουν οι Ιρανικοί βομβαρδισμοί πέρα από προληπτική επικοινωνιακή τρομοκρατία αποτελούν ένδειξη μιας καυτής πολεμικής πραγματικότητας.
5. Μια παράπλευρη απώλεια είναι αναμφισβήτητα η οικονομία δεδομένου ότι το 20% του πετρελαίου που χρησιμοποιείται παγκοσμίως μεταφέρεται μέσα από τα στενά που ελέγχονται από το Ιράν. Αυτό θα σημαίνει άνοδο του κόστους των μεταφορών και του κόστους παραγωγής, ανάπτυξη πληθωρισμού, νέες υφεσιακές κρίσεις που με τη σειρά τους θα επιφέρουν ελλείψεις προιόντων, περαιτέρω συρρίκνωση της ευημερίας, αύξηση της φτώχειας, για τα γνωστά λαικά υποζύγια. Η απειλή και μόνο του κλεισίματος των στενών του Ορμούζ αρκεί για την κατακόρυφη άνοδο του πετρελαίου και την πτώση των χρηματιστηρίων η οποία θα πλήξει κυρίως τις αναπτυσσόμενες χώρες. Η Ρωσία θα ωφεληθεί οικονομικά και όχι μόνο απο την άνοδο της τιμής του πετρελαίου καθώς και από την μεταφορά του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ από την Ουκρανία στη Μ.Ανατολή.
6. Για άλλη μια φορά η ΕΕ είναι ουραγός, αμήχανη, φθίνουσα, σε παρακμή και με αναξιοπιστία. Πρόθυμη να συρθεί ακόμα πιο υποταγμένη στο ατλαντικό ηγεμόνα και στο σκυλί του στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γερμανός καγκελάριος Μέρτς, ο Μακρόν και ο Βρετανός Σταρμερ που μιλάγανε δυο χρόνια πρίν για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και σήμερα κατηγορούν το αμυνόμενο Ιράν και όχι το επιτιθέμενο Ισραήλ.
Από κοντά και ο πάντα πρόθυμος και δεδομένος για το δυτικό στρατόπεδο Μητσοτάκης, που συνεχίζει στην ίδια φιλοισραηλινή και αμερικανόδουλη πολιτική, χωρίς να έχει τίποτα να διαπραγματευτεί. Πρόκειται για την πιο υποβαθμισμένη θέση που είχε ποτέ η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, με κανένα διαπραγματευτικό χαρτί πέραν των δηλώσεων πίστης και υποταγής, έχοντας μάλιστα απέναντι μια Τουρκία σαφώς αναβαθμισμένη.
7. Απέναντι στον πόλεμο πρέπει να προταχθεί η ειρήνη. Ειρήνη σημαίνει όμως να ηττηθουν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΙΣΡΑΗΛ, σημαίνει να ανατραπούν οι επικίνδυνες φιλοπόλεμες κυβερνήσεις της ΕΕ, που ανακάλυψαν τους επανεξοπλισμούς για να αντιμετωπίσουν την οικονομική τους δυσπραγία, την βιομηχανική και τεχνολογική τους υποβάθμιση. Σημαίνει να νικήσει η παλαιστινιακή αντίσταση, να σταματήσει η γενοκτονία. Σημαίνει κυρίως να ηττηθεί το Ισραήλ και να πληρώσει η ηγεσία του για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει.
Απέναντι στη διαρκή προετοιμασία πολεμικής ατμόσφαιρας, φόβου και συνεχών πολεμικών επεισοδίων, η μόνη αποτελεσματική αυτοάμυνα είναι η οργάνωση των λαών, η εισβολή τους στο προσκήνιο, η απαίτηση και η διεκδίκηση να χρεοκοπήσουν αυτές οι πολιτικές και οι πολιτικοί που τις εξασκούν.
Στο σημερινό συσχετισμό δύναμης αυτό φαινεται ουτοπικό. Αλλα η ιστορία πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις, πάντα αναδεικνύει ένα ρεαλισμό που λίγο πρίν έμοιαζε με ουτοπία. Να δουλέψουμε ενωτικά, μετωπικά, πλατιά και δραστήρια για αυτό.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.