Με τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς;
Η ΓΣΕΕ ήταν εξ’ αρχής γνωστό ότι δεν θα καλέσει σε απεργία στις 03 Ιουνίου. Τελικά συνεδρίασε μόλις τρεις μέρες πριν, στις 31/05, για να ανακοινώσει απεργία στις 10 Ιουνίου και μάλιστα όχι συνολικά ενάντια στο ν/σ Χατζηδάκη, αλλά σε ορισμένες επίμαχες διατάξεις του νομοσχεδίου. Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ (με συμφωνία των παρατάξεων που πρόσκεινται σε ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ), γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της την απόφαση για απεργία στις 03/06, σύρθηκε πίσω από την, ξεπουλημένη στο ΣΕΒ, ΓΣΕΕ για αναβολή της απεργίας στις 10 του μήνα. Το Εργατικό Κέντρο Αθήνας το ίδιο.
Την επόμενη φορά που θα αναρωτιόμαστε γιατί ο συνδικαλισμός αφορά όλο και λιγότερους εργαζόμενους, ας μην ψάξουμε πολύ μακριά. Η κύρια ευθύνη βρίσκεται στο «εσωτερικό» και αφορά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ας κάνουμε τον κόπο να σκεφτούμε έναν εργαζόμενο που ανακοίνωσε στον εργοδότη του ότι θα απεργήσει, και σήμερα θα έπρεπε να του ανακοινώσει το αντίθετο. Ας σκεφτούμε έναν εργαζόμενο που συζήτησε με έναν συνάδελφο να απεργήσουν μαζί την ερχόμενη Πέμπτη και σήμερα θα έπρεπε να του πει ότι η απεργία αυτή αναβάλλεται για την επόμενη εβδομάδα. Είναι σίγουρο ότι οι «επαγγελματίες συνδικαλιστές» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από αυτές τις καταστάσεις.
Η ΓΣΕΕ είναι γνωστό ότι υπηρετεί τις ορέξεις του ΣΕΒ και της εκάστοτε κυβέρνησης. Πιέστηκε από την ύπαρξη απεργίας στις 03 Ιουνίου και ήθελε να μην χάσει την πρωτοκαθεδρία της απεργίας. Ήθελε ουσιαστικά να «σπάσει» την απεργία της τρίτης του Ιουνίου. Και τα κατάφερε.
Όσο, όμως και να επιμένουν αρκετοί ότι είναι πολύ σημαντικό ότι ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ «ενώνουν τις δυνάμεις τους για μια γενική απεργία ιδιωτικού και δημοσίου τομέα», αυτό δεν αναιρεί την πραγματικότητα. Η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και το ΠΑΜΕ θα μπορούσαν να επιμείνουν στην απεργία στις 03/06, η οποία έχει ήδη δουλευτεί μέσα στους χώρους δουλειάς και αν υπήρχε μια ορισμένη συμμετοχή και αγωνιστικό κλίμα, να καλεστεί νέα απεργία στις 10/06 μαζί με τη ΓΣΕΕ. Το ν/σ αφορά την κατάργηση του 8ώρου και την ευθεία επίθεση στον συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε. Το ν/σ ορίζει τον πήχη και όχι οι γνωστοί συσχετισμοί και τα παιχνίδια των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Το θέμα λοιπόν δεν απλά είναι το πόσες απεργίες θα γίνουν και σε ποια μέρα.
Όσο και να λένε διάφοροι ότι είναι θέμα δυνατότητας το να γίνει μια απεργία χωρίς την ΓΣΕΕ, να θυμίσουμε ότι έχουν γίνει άλλες δύο απεργίες φέτος μία στις 26 Νοεμβρίου και μία για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς στις 6 Μαίου. Άρα, όχι, δεν είναι θέμα δυνατότητας. Είναι θέμα επιλογής. Η ΑΔΕΔΥ και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας σύρθηκαν πίσω από την απόφαση της ΓΣΕΕ.
Το ΠΑΜΕ γιατί;
Τελικά το ΠΑΜΕ που διαχωρίζεται με τη ΓΣΕΕ; Μόνο στα λόγια και στις διαφορετικές συγκεντρώσεις και στην ουσία όχι; Σήμερα που κρίνεται, όχι ένα «απλό» νομοσχέδιο που αφορά τον τάδε κλάδο, αλλά ένα νομοσχέδιο που αφορά όλους τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία, τελικά πού είναι ο πήχης; Είναι στις κομματικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ στις κεντρικές πλατείες κάθε πόλης; Τελικά, για άλλη μια φορά το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ μετρήθηκαν και βρίσκονται λίγοι. Αυτό να το θυμόμαστε την επόμενη φορά που θα δούμε συνδικαλιστές και κομματικά στελέχη του ΚΚΕ να βαράνε υπουργικά τραπέζια με πυγμή, ή τις σημαίες να ανεμίζουν στην πλατεία Συντάγματος κάνοντας επίδειξη δύναμης και οργάνωσης. Γιατί η δύναμη, η οργάνωση και η πειθαρχία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά εργαλεία χρήσιμα για το κίνημα. Το κόμμα της εργατικής τάξης δεν είναι αυτοσκοπός αλλά εργαλείο των εργαζομένων για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.
Ο σοφός λαός λέει «σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει». Το ΚΚΕ έχει αποδείξει πολλάκις ότι θα γαυγίσει πολύ όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες αλλά δεν θα κάνει το αποφασιστικό βήμα όταν αυτό είναι ανάγκη.
Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Η μαζική συμμετοχή κόσμου μπορεί να συμβάλλει στο να δημιουργηθεί ένας αγωνιστικός πόλος των εργαζόμενων. Απέναντί μας δεν έχουμε μόνο την κυβέρνηση αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά ο μόνος τρόπος να βγούμε από τον βούρκο είναι να δημιουργηθεί ένα αγωνιστικό ρεύμα αντίστασης και διεκδίκησης των εργαζομένων. Και σε αυτό κανείς δεν περισσεύει.
Ο Λάμπης Παπαθανασίου αρθρογραφεί για το antapocrisis.
