Άρθρα

Ανάμεσά τους ο λιγότερο κατακρεουργημένος είχε είκοσι σφαίρες στο στήθος του

/0 Comments/in /by

Το ακόλουθο ρεπορτάζ της Καναδής, γνωστής δημοσιογράφου, Eva Bartlett, που τώρα ζει στο Ντονιέτσκ, αλλά έχει βαθιά γνώση της Μ. Ανατολής όπου έζησε και εργάστηκε για πολλά έτη, μεταφράστηκε από το Russia Today. Δυστυχώς, το RT ακολουθώντας μια πάγια φιλο-ισραηλινή γραμμή, έστω και ήπια, κατέταξε το ρεπορτάζ στην κατηγορία “Γνώμες” ώστε να μπορεί να προστεθεί στο τέλος ότι όσα γράφονται είναι προσωπικές “απόψεις”, παρόλο που κυριολεκτικά πρόκειται για παρουσίαση γυμνών γεγονότων, στηριγμένων με παραπομπές σε κάθε σημείο, και όχι για διατύπωση άποψης. Η Eva Bartlett έχει δημοσιεύσει πολλά ρεπορτάζ πάνω στο θέμα της καταδίωξης και των δολοφονιών Παλαιστινίων νοσηλευτών (όπως και δημοσιογράφων) ως πάγια πολιτική του Ισραήλ. Ενδεικτικά, ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να δει εδώ και εδώ και εδώ.

 

Η πρόσφατη υπόθεση των 15 ένστολων νοσηλευτών πρώτων βοηθειών που δολοφονήθηκαν ενώ έσπευδαν σε βοήθεια τραυματιών δεν είναι παρά το τελευταίο σε μια πολύ μακριά σειρά παρόμοιων εγκλημάτων

Ο ισραηλινός στρατός εκτέλεσε 15 Παλαιστίνιους νοσηλευτές στη Γάζα, τους έθαψε και είπε ψέματα ότι ήταν ‘τρομοκράτες’. Για όσους παρακολουθούν τα γεγονότα, αυτή η βαρβαρότητα δεν είναι κάτι καινούργιο, παρά μόνο το τελευταίο έγκλημα πολέμου που διαπράττει το Ισραήλ σε μια λιτανεία εγκλημάτων πολέμου εδώ και δεκαετίες.

Ο τρόπος με τον οποίο οι γιατροί δέθηκαν, εκτελέστηκαν και θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο ήταν τόσο φρικιαστικός που ακόμη και τα συνήθως αδιάφορα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης αναφέρθηκαν σε αυτό, αν και χωρίς την οργή που θα συνόδευε τέτοιες αναφορές αν ο δράστης ήταν εχθρός της Δύσης. (Προσοχή: ενοχλητικό βίντεο)

Στις 31 Μαρτίου, ο Jonathan Whittall, επικεφαλής του Γραφείου Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη (OCHA), δημοσίευσε στο X: «Οι υπηρεσίες πρώτων βοηθειών δεν πρέπει ποτέ να αποτελούν στόχο. Ωστόσο, σήμερα το @UNOCHA βοήθησε το @PalestineRCS και την Πολιτική Άμυνα να ανασύρουν συναδέλφους τους από έναν ομαδικό τάφο στην #Rafah #Gaza που βρέθηκε λόγω της λυχνίας έκτακτης ανάγκης από ένα από τα συντριμμένα ασθενοφόρα τους».

Η συνέχεια των αναρτήσεών του περιγράφει λεπτομερώς πώς μια εβδομάδα πριν, στις 23 Μαρτίου, χάθηκε η επαφή με δέκα διασώστες της Εταιρείας Ερυθράς Ημισελήνου της Παλαιστίνης (PRCS) και έξι διασώστες πρώτων βοηθειών της Πολιτικής Άμυνας, σε πέντε ασθενοφόρα και ένα πυροσβεστικό όχημα, οι οποίοι είχαν αποσταλεί για να συλλέξουν τραυματίες, σημειώνοντας: «Για μέρες, η OCHA συντόνιζε τις προσπάθειες να φτάσουμε στην περιοχή, αλλά η πρόσβασή μας επετράπη μόνο 5 ημέρες αργότερα».

Όταν τελικά έφτασαν στο σημείο, «ανέσυραν τα θαμμένα πτώματα 8 μελών της PRCS, 6 μελών της Πολιτικής Άμυνας και 1 μέλους του προσωπικού του ΟΗΕ», έγραψε, σημειώνοντας: «Σκοτώθηκαν φορώντας τις στολές τους. Οδηγούσαν τα οχήματα με τη σαφή σήμανσή τους. Φορούσαν τα γάντια τους. Καθ’ οδόν για να σώσουν ζωές. Αυτό δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε συμβεί».

Ο εκπρόσωπος της Παλαιστινιακής Πολιτικής Άμυνας, Μαχμούντ Μπασάλ, δήλωσε ξεχωριστά: «Σε ένα από τα πληρώματα της Πολιτικής Άμυνας έδεσαν τα πόδια του, σε έναν άλλο αφαίρεσαν τα ρούχα από το πάνω μέρος του σώματός του, έναν άλλο αποκεφάλισαν. Ανάμεσα σε όλους τους μάρτυρες, ο λιγότερο πληγωμένος είχε 20 σφαίρες στο στήθος του».

Σύμφωνα με την PRCS, ένα ένατο μέλος της ομάδας έκτακτων ιατρικών αναγκών αγνοείται και πιστεύεται ότι έχει συλληφθεί.

FILE PHOTO. ©  SAID KHATIB/AFP

Τα Ηνωμένα Έθνη, ο Ερυθρός Σταυρός και το OCHA εξέδωσαν ανακοινώσεις οργής και καταδίκης αυτών των δολοφονιών. Ο Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εταιρειών Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου (IFRC) Jagan Chapagain δήλωσε ότι: «Φορούσαν εμβλήματα που θα έπρεπε να τους έχουν προστατεύσει- τα ασθενοφόρα τους είχαν σαφή σήμανση. Θα έπρεπε να είχαν επιστρέψει στις οικογένειές τους—δεν συνέβη. Αυτοί οι κανόνες του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου δεν θα μπορούσαν να είναι σαφέστεροι—οι πολίτες πρέπει να προστατεύονται, οι ανθρωπιστές πρέπει να προστατεύονται. Οι υπηρεσίες υγείας πρέπει να προστατεύονται».

Σύμφωνα με τον Chapagain, 30 εθελοντές και προσωπικό της PRCS έχουν σκοτωθεί μόνο από τον Οκτώβριο του 2023.

Το OCHA χαρακτήρισε τις δολοφονίες «τεράστιο πλήγμα για εμάς» και δήλωσε ότι «αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις απαιτούν απόδοση ευθυνών». Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, «408 εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων περισσότεροι από 280 υπάλληλοι της UNRWA, έχουν σκοτωθεί στη Γάζα από την έναρξη του πολέμου στις 7 Οκτωβρίου 2023».

Ο Τομ Φλέτσερ, αναπληρωτής γενικός γραμματέας του ΟΗΕ για ανθρωπιστικές υποθέσεις και συντονιστής έκτακτης βοήθειας, έγραψε: “Σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις ενώ προσπαθούσαν να σώσουν ζωές. Απαιτούμε απαντήσεις και δικαιοσύνη“.

Ο Guardian επικαλείται τον Dr. Bashar Murad της PRCS, ο οποίος μίλησε με έναν από τους τραυματιοφορείς της αυτοκινητοπομπής [μέσω του κινητού του πριν αυτός εκτελεστεί]:

«Μας ενημέρωσε ότι είχε τραυματιστεί και ζήτησε βοήθεια, καθώς και ότι ένα άλλο άτομο είχε επίσης τραυματιστεί. Λίγα λεπτά αργότερα, κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος, ακούσαμε τον ήχο Ισραηλινών στρατιωτών που έφτασαν στο σημείο και μιλούσαν στα εβραϊκά. “Συγκεντρώστε τους στον τοίχο και φέρτε κάποια δεσμά για να τους δέσετε”. Αυτό έδειχνε ότι ένας μεγάλος αριθμός του ιατρικού προσωπικού ήταν ακόμα ζωντανός».

Ο εκπρόσωπος Τύπου του ισραηλινού στρατού, αντισυνταγματάρχης Nadav Shoshani, όπως ήταν αναμενόμενο, αρνήθηκε ότι ο ισραηλινός στρατός έκανε λάθος και κατηγόρησε τη Χαμάς, ισχυριζόμενος ότι τα ασθενοφόρα «προχωρούσαν υπόπτως» προς τις ισραηλινές δυνάμεις. Δήλωσε ότι η εκτέλεση των γιατρών αποτελούσε εξόντωση «ενός στρατιωτικού παράγοντα της Χαμάς, μαζί με άλλους 8 τρομοκράτες της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ».

Οι παρατηρητές του X διέψευσαν τον Shoshani, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι ο ισραηλινός στρατός επιτίθεται σε ασθενοφόρα εδώ και πολύ καιρό.

Οι γιατροί της Γάζας υφίστανται επιθέσεις από το Ισραήλ από το 2009

Μπορώ να μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Κατά τη διάρκεια του ισραηλινού πολέμου στη Γάζα τον Ιανουάριο του 2009, ήμουν ανάμεσα σε μια χούφτα διεθνών εθελοντών που επέβαιναν σε ασθενοφόρα της PRCS, για να καταγράψω το έργο τους και τα θύματα που διέσωζαν.

Την πρώτη νύχτα της ισραηλινής χερσαίας εισβολής, ήμασταν εγκατεστημένοι σε ένα κέντρο της PRCS στο Ezbet abed Rabbo, ανατολικά της Jabaliya, με ισραηλινούς βομβαρδισμούς γύρω μας. Μέχρι το πρωί, έπρεπε να εκκενώσουμε την περιοχή. Μέχρι το τέλος του πολέμου, το κέντρο είχε σχεδόν καταστραφεί.

Όσον αφορά όμως τις άμεσες επιθέσεις σε ασθενοφόρα, και νοσοκομεία, μπορώ να καταθέσω ότι συνέβαιναν εναντίον άοπλων νοσηλευτών σε ασθενοφόρα που δεν μετέφεραν τίποτα που να έχει σχέση με την παλαιστινιακή αντίσταση, αλλά έπαιρναν τραυματισμένους ή σκοτωμένους Παλαιστίνιους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των ηλικιωμένων.

FILE PHOTO: Ισραηλινοί στρατιώτες παίζουν κιθάρα καθισμένοι πάνω στα τανκς τους κοντά στα σύνορα με τη Γάζα στο Νότιο Ισραήλ. ©  Amir Levy / Getty Images

Σε μια περίπτωση, ένας ισραηλινός ελεύθερος σκοπευτής έριξε τουλάχιστον 14 πυροβολισμούς εναντίον των νοσηλευτών και του ασθενοφόρου στο οποίο βρισκόμουν, στοχεύοντας τους ένστολους νοσηλευτές κατά τη διάρκεια υποτιθέμενων ωρών εκεχειρίας, πυροβολώντας έναν νοσηλευτή στο πόδι και καταστρέφοντας το όχημα.

Μια εβδομάδα πριν, ένας γιατρός που είχα συνοδεύσει ένα επικίνδυνο βράδυ στα βορειοδυτικά της Γάζας σκοτώθηκε την επόμενη μέρα όταν ο ισραηλινός στρατός έριξε ένα βλήμα flechette (βόμβα με βέλη) κατευθείαν στο ασθενοφόρο του, κομματιάζοντας τον με τα κοφτερά βέλη, σκοτώνοντάς τον. Επιζώντες από το σημείο επιβεβαίωσαν ότι δεν υπήρχε αντίσταση, μόνο νοσηλευτές και τραυματισμένοι και σκοτωμένοι πολίτες.

Μια εβδομάδα αργότερα, ο ισραηλινός στρατός βομβάρδισε επανειλημμένα το νοσοκομείο al-Quds, πράγμα που σήμαινε ότι το νοσηλευτικό προσωπικό έπρεπε να μετακινηθεί στο νοσοκομείο al-Shifa, διακινδυνεύοντας να πυροβοληθούν από ισραηλινούς στρατιώτες κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Ήμουν μαζί με τους γιατρούς και είδα τις ζημιές και την πυρκαγιά που επακολούθησε από τον ισραηλινό βομβαρδισμό του νοσοκομείου.

Αργότερα πήρα μαρτυρίες από άλλους νοσηλευτές της PRCS που είχαν γίνει στόχοι του ισραηλινού στρατού, ορισμένοι από αυτούς πολλές φορές κατά τη διάρκεια των ετών.

Δύο νοσηλευτές μου είπαν πώς αφού πήραν άδεια από το Ισραήλ, μέσω της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ), για να ανασύρουν τους τραυματίες και τους νεκρούς, τρία ασθενοφόρα και ένα τζιπ της ΔΕΕΣ δέχτηκαν επανειλημμένα ισραηλινά πυρά στη βόρεια Γάζα.

«Οδηγούσαμε στην περιοχή και μιλούσαμε με τους Ισραηλινούς στο τηλέφωνο. Μας έλεγαν προς τα πού να οδηγήσουμε, ποιον δρόμο να πάρουμε. Όταν φτάσαμε κοντά στους τραυματίες, οι Ισραηλινοί στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν. Τους είπα, “Έχουμε συνεννόηση” και μου είπαν να περιμένουμε. Τότε άρχισαν να μας πυροβολούν ξανά».

Σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (PCHR), την ίδια ημέρα, ισραηλινοί στρατιώτες πυροβόλησαν εναντίον αυτοκινητοπομπής 11 ασθενοφόρων με επικεφαλής ένα σαφώς επισημασμένο όχημα της ΔΕΕΣ στο κέντρο της Γάζας, τραυματίζοντας ένα μέλος του προσωπικού της ΔΕΕΣ και προκαλώντας ζημιές στο όχημα.

Ένας άλλος νοσηλευτής πυροβολήθηκε στο πόδι ενώ βρισκόταν σε αποστολή για λογαριασμό της PRCS τον Μάιο του 2008, και έγινε δύο φορές στόχος ισραηλινών ελεύθερων σκοπευτών κατά τη διάρκεια του πολέμου του 2009. Βρισκόταν επίσης σε ένα κτίριο που βομβαρδιζόταν, ενώ οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης προσπαθούσαν να εκκενώσουν τα θύματα.

«Ήμουν μαζί με τον Dr. Issa Saleh κατεβαίνοντας τις σκάλες από τον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας στην Jabaliya, εκκενώνοντας έναν μάρτυρα, όταν οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν ξανά το κτίριο. Ήξεραν ότι υπήρχαν γιατροί μέσα. Μπορούσαν να δουν τις στολές μας και τα ασθενοφόρα έξω». Ο Δρ Saleh σκοτώθηκε, αποκεφαλισμένος από τον βομβαρδισμό.

Οι μαρτυρίες που πήρα τότε περιλάμβαναν πολλές ακόμη περιπτώσεις γιατρών που πήγαιναν να σώσουν τραυματισμένους Παλαιστίνιους και έπεφταν κάτω από ισραηλινά πυρά, εμποδίζοντάς τους να φτάσουν σε όσους χρειάζονταν βοήθεια. Οι αναφορές εκείνης της εποχής έκαναν επίσης λόγο για μια χειρόγραφη εντολή στα εβραϊκά που βρέθηκε στη Γάζα, η οποία καθοδηγούσε τους Ισραηλινούς στρατιώτες να «ανοίγουν πυρ και κατά τη διάσωση».

Το 2007, στη Δυτική Όχθη, κατά τη διάρκεια μιας ισραηλινής εισβολής στη Ναμπλούς, είδα ισραηλινούς στρατιώτες να παίρνουν όμηρο έναν εθελοντή της Παλαιστινιακής Ιατρικής Βοήθειας (PRM) (ο οποίος ήταν μέλος μιας ομάδας που συνόδευε πολίτες στα σπίτια τους στην παλιά πόλη), να του δένουν τα μάτια και να του περνούν χειροπέδες και να τον χρησιμοποιούν ως ανθρώπινη ασπίδα.

Ακόμα και τότε, η στοχευμένη σύλληψη και κράτηση νοσηλευτών ήταν συνηθισμένη ως μορφή συλλογικής τιμωρίας για τους εθελοντές που παρείχαν βασικές υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης σε τραυματισμένους Παλαιστίνιους. Όταν δεν συλλαμβάνονταν, οι γιατροί και τα ασθενοφόρα εξακολουθούσαν να μην έχουν πρόσβαση σε περιοχές έκτακτης ανάγκης, στερώντας από τους τραυματίες την προσοχή που είχαν απεγνωσμένα ανάγκη.

FILE PHOTO. ©  Khalil Ramzi Alkahlut/Anadolu via Getty Images

Προχωράμε γρήγορα στο 2023 και το 2024. Ο ισραηλινός στρατός βομβάρδισε επανειλημμένα νοσοκομεία σε όλη τη Γάζα, εισέβαλε σε αυτά, τα κατέλαβε και τα κατέστρεψε, σκοτώνοντας συστηματικά νοσηλευτές, γιατρούς και εργαζόμενους στα επείγοντα περιστατικά.

Είναι σαφές ότι για τους ισραηλινούς στρατιώτες, η δολοφονία ιατρικού προσωπικού αποτελεί πολιτική, είτε πρόκειται για ασθενοφόρα είτε για νοσοκομεία. Είναι επίσης σαφές ότι ενώ λόγια καταδίκης θα εκστομίζονται ενίοτε από τις δυτικές δυνάμεις, το Ισραήλ δεν λογοδοτεί ποτέ γι’ αυτά τα εγκλήματα.

Άρνηση ιατρικής περίθαλψης σε πολίτες

Τον Ιανουάριο έγραψα για τον Δρ Hussam Abu Safiya, έναν Παλαιστίνιο γιατρό από τη βόρεια Γάζα που απήχθη και φυλακίστηκε από τον ισραηλινό στρατό τον περασμένο Δεκέμβριο. Σε εκείνο το άρθρο σημείωνα ότι τρεις γιατροί από τη Γάζα σε ισραηλινές φυλακές είχαν ήδη βασανιστεί μέχρι θανάτου τον τελευταίο χρόνο και πλέον και ότι υπάρχει σοβαρή ανησυχία για τη ζωή του Δρ Αμπού Σαφίγια.

Έκτοτε, άλλοι Παλαιστίνιοι όμηροι που απελευθερώθηκαν από την ισραηλινή κράτηση επιβεβαίωσαν ότι ο Δρ Αμπού Σαφίγια βασανίζεται. Πιο πρόσφατα, το ισραηλινό δικαστήριο της Beersheba εξέδωσε απόφαση διοικητικής κράτησης έξι μηνών για τον Dr. Hussam Abu Safiya, καθώς η διοικητική κράτηση είναι το μέσο που χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να φυλακίζει Παλαιστίνιους χωρίς να τους απαγγέλλονται κατηγορίες.

Η απαγωγές και τα βασανιστήρια εναντίον των Παλαιστινίων γιατρών είναι μια άλλη πτυχή της ολοκληρωτικής επίθεσης του Ισραήλ στο σύστημα υγείας της Γάζας. Είναι μέρος των επιθέσεων του Ισραήλ κατά των ίδιων των Παλαιστινίων, στερώντας τους τη σωτήρια περίθαλψη, μέρος της πολιτικής δεκαετιών που σκοτώνει Παλαιστίνιους με κάθε δυνατό μέσο, μεταξύ άλλων εμποδίζοντας την είσοδο ιατρικού εξοπλισμού και τροφίμων, λιμοκτονώντας Παλαιστίνιους που γλίτωσαν από βόμβες και ελεύθερους σκοπευτές.

Θα αναρτήσω το ίδιο ρητορικό ερώτημα που έχω θέσει μέχρι αηδίας: Πώς θα ήταν η διεθνής αντίδραση αν η Ρωσία δολοφονούσε εξ επαφής ένστολους, άοπλους γιατρούς; Θα υπήρχε ασταμάτητο ουρλιαχτό 24 ώρες το 24ωρο στα εταιρικά μέσα ενημέρωσης, θα μιλούσαν για τα πρόσωπα και τις ιστορίες των θυμάτων, θα ζητούσαν περισσότερες κυρώσεις…

Αλλά το Ισραήλ το κάνει αυτό ξανά και ξανά επί δεκαετίες και το μόνο που λαμβάνουν οι Παλαιστίνιοι είναι υποτονικά λόγια ενδιαφέροντος και κλήσεις για έρευνα, επιτρέποντας στο Ισραήλ να συνεχίσει να σφαγιάζει αμείωτα τους γιατρούς και τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης.

Καμία δικαιοσύνη.

Δολοφονώντας, απ’ την Παλαιστίνη ως τα Τέμπη

/0 Comments/in /by

Alstom. Μια εταιρεία που μάθαμε καλά μετά την 28η Φλεβάρη του 2023. Η μία απ’ τις εταιρείες στις οποίες είχε ανατεθεί, μέσω της διαβόητης σύμβασης 717, η εγκατάσταση του συστήματος ελέγχου ETCS. Του συστήματος που θα έπρεπε βάσει της αρχικής σύμβασης να έχει παραδοθεί απ’ το 2016, και που αν λειτουργούσε το 2023 δεν θα είχε γίνει η κρατική και επιχειρηματική δολοφονία στα Τέμπη.

Βέβαια ο ντουνιάς είναι μικρός, και οι υποθέσεις διαφθοράς και παρανομιών στις οποίες είχε ως τότε εμπλακεί η Alstom γνωστές. Κι επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την απολαύσεις, ήταν και πολλές.

Καμία όμως ίσως να μην ήταν μεγαλύτερη απ’ την εμπλοκή της Alstom με το πρότζεκτ JLR (Jerusalem Light Rail), το πρόγραμμα ελαφριού σιδηροδρόμου της Ιερουσαλήμ, το οποίο θα συνέδεε το δυτικό κομμάτι της πόλης (εβραϊκό) με τους παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που έσπρωχνε το σιωνιστικό κράτος και παραβίαζε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, προωθώντας την περαιτέρω «εβραιοποίηση» των κατεχόμενων Παλαιστινιακών εδαφών.

Βέβαια αυτή η κατάφαση κι ενίσχυση της κατοχής από μεριάς της Alstom, καθόλου δεν προβλημάτισε τις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις που συνδιαλλάχθηκαν μαζί της. Αν μη τι άλλο, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ετοιμαζόταν ελληνική κοινοπραξία με σύμπραξη της δημόσιας ΣΤΑΣΥ και της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, του νέου μας εθνικού εργολάβου, για συμμετοχή στο ίδιο αποικιοκρατικό πρότζεκτ του JLR. Αν κάτι χαλούσε τον ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη στάση της Alstom σ’ αυτή τη φάση, φαίνεται να ήταν τ’ ότι ίσως να της έπαιρνε τη δουλειά.

Είναι, όμως, αυτές οι δύο επιχειρηματικές δραστηριότητες της Alstom ασύνδετες μεταξύ τους; Τίποτα παραπάνω από δυο χάντρες ατάκτως ερριμμένες στο χωροχρόνο συνεχόμενες από τίποτα πέρα από τυχαιότητα (και ίσως τη δική μας επιλεκτική ματιά);

Κάθε άλλο. Οι χάντρες αυτές διαπερνώνται από το πιο σιδηρόπλεκτο νήμα.

Κι αν επιτρέψουμε στο βλέμμα μας να θωρήσει μακρύτερα, θα δούμε πολλές άλλες χάντρες να το βαραίνουν.

Η ισραηλινή εταιρεία Intellexa παράγει και διαχειρίζεται το κατασκοπευτικό λογισμικό Predator, χρήση του οποίου έχει γίνει για την παρακολούθηση πολιτικών, υψηλά ιστάμενων κρατικών αξιωματούχων και δημοσιογράφων στην Ελλάδα και αλλού. Πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο υποκλοπών επικοινωνιών με την ανάμειξη μυστικών υπηρεσιών τρίτου κράτους στη χώρα μας.

Στη διαχείριση του προσφυγικού, Ευρωπαϊκή Ένωση και ελληνικές κυβερνήσεις έχουν από κοινού αποφασίσει να βασιστούν στις υπηρεσίες ισραηλινών drones. Το Hermes της Elbit και το Heron της IAI (Israel Aerospace Industries) ίπτανται πάνω απ’ τα νερά του Αιγαίου σε αναζήτηση βαρκών που μπορεί να φέρουν πρόσφυγες απ’ τις περιοχές στις οποίες η Δύση σπέρνει πόλεμο και υπανάπτυξη. Αν ο χειριστής του drone εντοπίσει κάποια βάρκα που αντιμετωπίζει πρόβλημα, φροντίζει ώστε η καθυστέρησή του στο να ειδοποιήσει για την αποστολή «διασωστικού» να εξασφαλίσει ότι μέχρι αυτό να φτάσει το πρόβλημα θα έχει λυθεί από μόνο του. Αν πάλι η μοίρα είναι δύστροπη κι η βάρκα που θα εντοπίσει δεν έχει εμφανές πρόβλημα, επιλαμβάνεται το λιμενικό για να διορθώσει αυτή την ατασθαλία.

Πρόσφατα, πρωθυπουργός και υπουργός εθνικής άμυνας διατυμπάνισαν την πρόθεσή τους για εγκατάσταση αντιαεροπορικού και αντιπυραυλικού συστήματος, που έσπευσαν να βαφτίσουν «Ασπίδα του Αχιλλέα», βασισμένου στην τεχνολογία του ισραηλινού «Σιδηρού Θόλου» και παρεχόμενου από την ισραηλινή πολεμική βιομηχανία. Είναι για χάρη της εγκατάστασης αυτού του συστήματος και ικανοποίησης των ισραηλινών παραγωγών του που σμπαραλιάζεται όλο το αμυντικό δόγμα της χώρας.

Η μοιραία αλαζονεία της συσχέτισης αυτού του νέου συστήματος με την επική ομηρική φιγούρα μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πρόδηλη ευαλωτότητα για την οποία παραμένει εμβληματική. Ακόμα κι αν οι προβληματικές του «Σιδηρού Θόλου» ως αμυντικού συστήματος δεν είχαν καταστεί ολοφάνερες πριν το 2023, αυτό σίγουρα δεν ισχύει πλέον. Είναι πια ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα πανάκριβο σύστημα του οποίου οι δυνατότητες απόκρισης μπορούν πολύ εύκολα να κορεστούν από μαζικές εκτοξεύσεις (φτηνών) βλημάτων. Αυτό το απέδειξε όχι μόνο το Ιράν, αλλά ακόμα κι η ταπεινή Χαμάς, ρουκέτες-στρακαστρούκες της οποίας κατάφεραν πολλάκις να διαπεράσουν τον «αδιάβλητο» θόλο.

Το τι χρησιμότητα θα έχει ένας τέτοιος θόλος στην περίπτωση της Ελλάδας, καλούμενος να απαντήσει σε προκλήσεις θεωρητικά προερχόμενες από την Τουρκία, μια χώρα με εγχώρια αμυντική βιομηχανία, μαζική παραγωγή drones ανταγωνιστικών στη διεθνή αγορά και υπερπολλαπλάσια σε σχέση με της Χαμάς δυνατότητα να κατακλύσει ένα τέτοιο «θόλο», μένει αναπάντητο μόνο στα μυαλά των αδαών. Για όλους τους υπόλοιπους, είναι ηλίου φαεινότερο ότι πρόκειται για άλλο ένα φαγοπότι μυθικών ποσών στα πλαίσια της περαιτέρω υποδούλωσης σε αμερικανο-νατοϊκούς σχεδιασμούς.

Για την άθλια κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει καμία σημασία που η «Ασπίδα του Αχιλλέα» είναι πιο διάτρητη κι απ’ την περίφημη φτέρνα του. Σημασία έχει μόνο να την κρατάμε όλοι εμείς μέχρι τελευταίας ρανίδος αίματός μας στ’ όνομά της συμπερίληψής μας στην «σωστή μεριά της ιστορίας».

Το νήμα που διαπερνά όλες αυτές τις χάντρες, από το φονικό στα Τέμπη, μέχρι σ’ αυτά σε Αιγαίο και Παλαιστίνη, είναι ένα: η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής. Είτε αυτή γίνεται από Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, είτε γίνεται από σιωνιστές αποικιοκράτες.

Πρόκειται για ένα ενιαίο νήμα στην ύφανση του οποίου συμμετέχουν τρία στοιχεία: καπιταλιστική εκμετάλλευση, (μετα)αποικιοκρατικός εξανδραποδισμός και ιμπεριαλιστική κυριαρχία και επιβολή που επισφραγίζει τα υπόλοιπα.

Όπως η Παλαιστίνη αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική αρχιτεκτονική, έτσι και τα Τέμπη αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για το εγχώριο σύστημα εξουσίας την τελευταία δεκαετία, αν όχι και μεταπολιτευτικά.

Ο αγώνας για τη δικαίωση των θυμάτων των Τεμπών και το τσάκισμα των πολιτικών που οδήγησαν στο έγκλημα δεν είναι ξέχωρος απ’ τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ζωή, λευτεριά και ευημερία. Και οι δύο μας φέρνουν αντιμέτωπες με τα εκμεταλλευτικά και καταπιεστικά καθεστώτα που έχει στήσει ο ιμπεριαλισμός για την μακροημέρευση των συμφερόντων του.

Το οξυγόνο που θα αναβλύσει απ’ την Παλαιστίνη θα γεμίσει και τα δικά μας πνευμόνια και ο αγώνας για δικαιοσύνη για τα θύματά μας θα ανυψώσει το ανάστημα αυτών που μάχονται το σιωνισμό. Μέχρι να σπάσει το νήμα κι η άβυσσος της προϊστορίας να καταπιεί τις χάντρες του.

Πηγή: Stonisi

Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη – Σημειώματα για την εκεχειρία στη Γάζα

/0 Comments/in /by

Στα προηγούμενα σημειώματα αναλύσαμε τις νίκες που πέτυχε η Παλαιστινιακή Αντίσταση [1] αλλά και τη δυσμενή γεωπολιτική συνθήκη που απειλεί να τις ακυρώσει [2]. Σ’ αυτό το σημείωμα θα ασχοληθούμε με τη στάση της αριστεράς και του κινήματος, πώς στάθηκαν ως τώρα απέναντι στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και πώς μπορούν να υποστηρίξουν αυτή και τα κεκτημένα της.

Η διεθνής κινηματική αντίδραση για την Παλαιστίνη

Ο αγώνας των Παλαιστινίων, αντιμέτωπων με ένα συντριπτικά αρνητικό συσχετισμό δύναμης και την παραλυτική υπεροπλία του σιωνισμού (όχι μόνο στο πεδίο της μάχης αλλά και της προπαγάνδας, διπλωματίας κλπ), αντικειμενικά έθετε στον εαυτό του δύο στόχους: πρώτον, να τονώσει το ηθικό των Παλαιστινίων θυμίζοντας πως ο δρόμος της αντίστασης, παρότι αιματηρός, είναι ο μόνος ικανός να τους εξασφαλίσει αξιοπρέπεια και καλύτερες θέσεις απ’ τις οποίες να διαπραγματευτούν το μέλλον τους. Την ίδια στιγμή που η Χαμάς, η Ισλαμική Τζιχάντ, το Λαϊκό Μέτωπο κι άλλες αντιστασιακές οργανώσεις πάλευαν με τους Ισραηλινούς δολοφόνους, η κατάπτυστη Παλαιστινιακή Αρχή έστρεφε τα δικά της όπλα κατά όσων Παλαιστίνιων στη Δυτική Όχθη αμύνονταν απέναντι στην εκεί ισραηλινή επιθετικότητα [3]. Πιο γλαφυρή απόδειξη του ποιος πραγματικά προασπίζεται τους Παλαιστίνιους δεν θα μπορούσε να ζητηθεί.

Ο δεύτερος στόχος του αγώνα ήταν να αποστείλει ένα κάλεσμα για αλληλεγγύη στο εξωτερικό· η τεράστια ισχύς του Ισραήλ και των συνασπισμένων γύρω του Δυτικών κυβερνήσεων δεν είναι κάτι που μπορούν να νικήσουν οι Παλαιστίνιοι μόνοι τους. Απευθύνονταν σε όλους κι όλες μας ώστε να ασκήσουμε στις κυβερνήσεις μας και στο ίδιο το Ισραήλ τέτοια πίεση που απ’ τη μία να σταματήσει το γενοκτονικό του πόλεμο κι απ’ την άλλη να αντιληφθεί την ανάγκη να αναγνωρίσει τα δίκαια παλαιστινιακά αιτήματα και να κάνει μια γνήσια διαπραγμάτευση για το μέλλον της περιοχής.

Πράγματι είδαμε εκατοντάδες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο να ανταποκρίνονται σ’ αυτό το κάλεσμα. Σε όλη την Αμερική και την Ευρώπη είδαμε τεράστια κινήματα συμπαράστασης να ξεπηδάνε απ’ τις πρώτες μέρες μετά την 7η Οκτώβρη, νέες και δυναμικές μορφές κινητοποίησης να υιοθετούνται και μεγάλη μερίδα της δυτικής κοινής γνώμης (πλειοψηφία της νεολαίας) να στρέφεται εναντίον του Ισραήλ και του σιωνισμού. Είδαμε πανεπιστήμια να κατακλύζονται με σκηνές διαδηλωτών που καλούσαν τα ιδρύματά τους να απο-επενδύσουν από ισραηλινές εταιρείες, εργοστάσια που παρασκευάζουν τα όπλα που σκοτώνουν γυναικόπαιδα στη Γάζα να γίνονται στόχοι σαμποτάζ, κυβερνητικούς αξιωματούχους να παραιτούνται καταγγέλλοντας τις πολιτικές των προϊσταμένων τους, μέχρι και στρατιώτη να αυτοπυρπολείται διαμαρτυρόμενος απέναντι στην κατάφωρη αδικία [4].

Σε όλη τη Δύση, πάλαι ποτέ προπύργιο της σιωνιστικής ιδεολογίας μέσω του ασπασμού της οποίας προσπάθησε να κρύψει την συλλογική ευθύνη της για το Ολοκαύτωμα και να αποσιωπήσει όλα τα υπόλοιπα – και μεγαλύτερα – αποικιοκρατικά της εγκλήματα [5], έχει διαμορφωθεί μία νέα αντίληψη για τον Παλαιστινιακό αγώνα, τη συνενοχή των κυβερνήσεών της σε εγκλήματα μέσω της στήριξής τους στο Ισραήλ και την ανάγκη για αλλαγή πορείας. Στις έδρες των ισχυρών, εκεί που το ισραηλινό λόμπι με τις βαθιές του τσέπες νόμιζε ότι είχε πλήρως περιθωριοποιημένες τις φιλο-παλαιστινιακές φωνές, βρέθηκε να δίνει μια μάχη για την επιβίωση μιας ολοένα και πιο αντιδημοφιλούς θέσης.

Η ελληνική αριστερά απέναντι στην Παλαιστίνη: ανεπάρκεια, συσκότιση, σεχταρισμός

Τι έγινε όμως στην Ελλάδα; Εδώ που ο σιωνισμός δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα ισχυρά ερείσματα, εδώ που οι σχέσεις με τον αραβικό κόσμο ήταν ανέκαθεν πιο ζωντανές, ελεύθερες από αποικιοκρατικές βλέψεις, σφυρηλατημένες στη βάση κοινών συμφερόντων, πολιτισμικών δεσμών και ιστορικών μονοπατιών, εδώ που η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη θεωρούνταν δεδομένη αν όχι απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, τότε τουλάχιστον απ’ την πλειοψηφία της κοινωνίας; Πώς η ελληνική αριστερά προσέθεσε στον διεθνή αγώνα υπέρ των Παλαιστινίων;

Δυστυχώς, ο απολογισμός είναι απογοητευτικός. Σε μια χώρα όπου η αριστερά διατηρεί ακόμα (σχετικά με την υπόλοιπη Δύση πάντα) ισχυρές οργανώσεις, το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης και όπου τα φιλο-παλαιστινιακά αισθήματα κατεξοχήν κυριαρχούν, σημειώθηκαν λιγότερες κινητοποιήσεις και διεργασίες απ’ ότι σε χώρες που αποτελούσαν παρθένο έδαφος για τη συμπάθεια στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Εδώ, που με βάση τις δυνάμεις και αντλώντας απ’ τις παραδόσεις μας θα έπρεπε να έπρεπε να προπορευόμαστε στην επινοητικότητα και να ηγούμαστε του αγώνα, μείναμε τραγικοί ουραγοί.

Τόσο μεγάλες υστερήσεις δεν προκύπτουν ως ατύχημα. Εκφράζουν συνολικότερες δυναμικές και αποτυπώνουν βαθιές παθογένειες. Η πραγματικότητα είναι ότι όλη η αριστερή (πόσο μάλλον κομμουνιστική) συγκρότηση για την οποία πολλοί μπορεί να είναι περήφανοι, πιο πολύ φάνηκε να στέκεται ως εμπόδιο στον αγώνα ενάντια στη γενοκτονία του καιρού μας παρά να τον φουντώνει και να τον κατευθύνει.

Μια αριστερά που βαλτώνει στο βούρκο της αυτολύπησης, της θεωρητικής οκνηρίας, της υιοθέτησης κυρίαρχων αφηγημάτων, της απεμπόλησης τόσο του διεθνισμού όσο των λαϊκών της ερεισμάτων (και που έχει μάλιστα θεωρητικοποιήσει την αποστασιοποίησή της απ’ αυτά και τις ανάγκες τους, κάνοντας κρεμαστάρια τους πολιτικούς στόχους που της μένουν άφταστοι για να μην παλεύει άλλο με τη συνείδησή της), δεν είναι μια αριστερά χρήσιμη για το κίνημα. Είναι μια αριστερά βολική για το σύστημα εξουσίας, που συντείνει στην πολυδιάσπαση και τη σύγχυση. Μια αριστερά που μέσα στην αδυναμία ιεράρχησης και τη συλλογική της διάσπαση προσοχής, αδυνατεί να επικεντρώσει σε οτιδήποτε για πάνω από μια βδομάδα. Μια αριστερά που η αγωνιστική παράδοση της έχει γίνει απεχθής βραχνάς και η επίκληση στις λαϊκές ανάγκες κενή συνθηματολογία επιτελεστετικά εκφορούμενη.

Η αριστερά που χρειαζόμασταν

Αυτό που θα μας αναλογούσε και που η εποχή καθιστά επιτακτικά αναγκαίο είναι μια αριστερά που απέναντι στη γενοκτονία του καιρού μας θα υπερέβαινε τον εαυτό της. Αντ’ αυτού έχουμε μια αριστερά επαναπαυμένη στον απομονωτισμό της.

Θα χρειαζόταν μια αριστερά που θα επιστράτευε παλιά και νέα μέσα πάλης για να απευθυνθεί σε μαζικά και νεανικά ακροατήρια και να τα εντάξει στον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα, σε μια φάση που ο ιμπεριαλισμός σπέρνει διχόνοια και πολέμους για να κατοχυρώσει τη φθίνουσα κυριαρχία του. Αντ’ αυτού είμαστε φορτωμένοι με μια αριστερά που ομφαλοσκοπεί, ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την αναπαραγωγή μικρών ομάδων οπαδών αποκομμένων μεταξύ τους κι απ’ την κοινωνία και προτιμά να διαπληκτίζεται εντός της παρά να στρέφει συντονισμένα τα πυρά της εναντίον του κύριου αντιπάλου.

Θα ήταν ωφέλιμη μια αριστερά που μέσα από τον κυκεώνα των αντιθέσεων θα παρήγαγε ένα πρόγραμμα πάλης, που θα έβλεπε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη γειτονιά μας ως κάτι που μας αφορά άμεσα, που θα επαγρυπνούσε για τα δικαιώματα των λαών και δεν θα τους άφηνε βορά στους αδίστακτους πολεμοκάπηλους. Αντ’ αυτού είμαστε προικισμένοι με μια αριστερά πολιτικά κοντόθωρη και ακίνδυνη για το σύστημα. Μια αριστερά που αφού δεν κατάφερε να παλέψει επαρκώς ενάντια στον ιμπεριαλισμό που ξεριζώνει, εξαθλιώνει και σκοτώνει, ερχόμενη αντιμέτωπη με τα μεταναστευτικά κύματα που αναπότρεπτα θα ακολουθήσουν θα βρεθεί εγκλωβισμένη σ’ ένα πολύ βολικό δίπολο: από τη μία τον αφελή ανθρωπισμό που εστιάζει στην υπόθαλψη του ξεριζωμού αδυνατώντας να θεραπεύσει τα αίτιά του, κι απ’ την άλλη την αδιαφορία και την αμηχανία απέναντι στις εντάσεις που αναπότρεπτα προκαλούνται μεταξύ διωγμένων και των πληθυσμών που τους υποδέχονται, τροφοδοτώντας τελικά ρατσιστικές και φασιστικές λογικές. Και οι δύο αυτοί πόλοι είναι άκρως ενσωματώσιμοι και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξυπηρετούν το σύστημα.

Σε μια χώρα που η ψοφοδεής αστική της τάξη την έχει τάξει “στρατηγικό σύμμαχο” του σιωνιστικού κράτους-δολοφόνου, που κάνει κοινά στρατιωτικά γυμνάσια εκπαιδεύοντας το γενοκτονικό του στρατό, που αποτελεί κρίσιμο κόμβο εφοδιασμού της εθνοκτόνας πολεμικής μηχανής του, όπου ισραηλινά κατασκοπευτικά λογισμικά παίζουν δεσπόζοντα ρόλο σε σκάνδαλα παρακολουθήσεων, που τα πανεπιστήμιά της συνεργάζονται με ισραηλινά ιδρύματα για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών θανάτου και καταπίεσης, η αριστερά είχε να δράσει επί πεδίου δόξης λαμπρό. Οι δυνατότητες ήταν σχεδόν άπειρες, περιοριζόμενες μόνο από τη φαντασία και την πρόθεση των δρώντων.

Θα μπορούσαν να γίνονται κάθε βδομάδα, κάθε μέρα διαδηλώσεις στην ισραηλινή πρεσβεία, υπερβαίνοντας και απαντώντας στην καταστολή, καθιστώντας ξεκάθαρο σε ελληνική και ισραηλινή κυβέρνηση ότι ο λαός δεν ανέχεται φασίστες γενοκτόνους. Θα μπορούσαν όλες οι πολιτικές και νεολαιίστικες λέσχες να γίνουν κύτταρα ενημέρωσης, αντι-εκπαίδευσης και συνδιαμόρφωσης γνώμης αντίστασης απέναντι στο σιωνισμό. Θα μπορούσαν κάθε βδομάδα να διοργανώνονται εκδηλώσεις και φεστιβάλ που να αναδεικνύουν τους ιστορικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς δεσμούς που μας συνδέουν με τον αραβικό κόσμο, που να φέρνουν την Παλαιστίνη, την κουζίνα της, τη λογοτεχνία της, τον κινηματογράφο της, τις αγωνίες και τα τραύματά της στις γειτονιές και τους δρόμους όλης της χώρας.

Ο ρόλος του ΚΚΕ

Θα μπορούσαν και θα έπρεπε να έχουν γίνει αυτά και άλλα τόσα πράγματα από μια αριστερά άξια του ονόματός της. Και μπροστάρης αυτής της προσπάθειας θα έπρεπε να είναι το ΚΚΕ, μακράν το μεγαλύτερο και ιστορικότερο κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς στη χώρα. Αυτό είναι που έχει μέλη και οργανώσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, συνδικαλιστές σε κάθε σωματείο, την πρώτη εκλογικά φοιτητική παράταξη, βουλευτές στο κοινοβούλιο. Αυτό είναι που με την κινητοποίηση των δυνάμεών του θα μπορούσε επιφέρει μια μείζονα αλλαγή στον πολιτικό συσχετισμό. Αυτό είναι που στην κρίσιμη στιγμή θα μπορούσε να αποτελέσει τον πόλο γύρω απ’ τον οποίο να συσπειρωθεί όλη η αριστερά και η κοινωνία στην πάλη κόντρα στη γενοκτονία.

Όμως αντί για οτιδήποτε απ’ όλ’ αυτά, το ΚΚΕ γι’ άλλη μια φορά προέταξε το σεχταρισμό και την στενά κομματική αναπαραγωγή, προτίμησε να μη γίνει επικίνδυνο και να αρκεστεί στη θέση που του έχει εξασφαλίσει το σύστημα, αυτή του ενοχλητικού αλλά τελικά άκακου και προβλέψιμου φωνακλά, αυτού που θα απορροφήσει τη λαϊκή δυσφορία και θα την εγκλωβίσει σε μια αδιέξοδη πολιτική όπου λύση για όλα τα δεινά είναι η ανάπτυξη του κόμματος. Το σχήμα με το οποίο εκλογικεύει τον κατασταλτικό και διασπαστικό του ρόλο είναι απλό και γνωστό: το ΚΚΕ είναι το μόνο πραγματικά επαναστατικό κόμμα που κατέχει τη μοναδική αλήθεια και το μόνο σωστό οδηγό για δράση, οτιδήποτε μη κατευθυνόμενο απ’ αυτό είναι επιζήμιο, το ΚΚΕ κρίνει ότι δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες οπότε προκρίνονται μικρής κλίμακας και δρακόντεια περιφρουρούμενοι αγώνες που πρώτιστα θα αποφέρουν οργανωτικά, εκλογικά κ.ά. οφέλη στο Κόμμα μέχρι να αυτό να αναπτυχθεί επαρκώς, να χρίσει τις συνθήκες ώριμες και να σαλπίσει την επανάσταση.

Όμως το ΚΚΕ, παρά την υποτιθέμενη προσπάθειά του να επαγρυπνεί απέναντι στην καλλιέργεια αυταπατών, επέτρεψε στον εαυτό του τη μεγαλύτερη: να πιστέψει ότι παραμένει ένα κόμμα επαναστατικό. Βυθισμένο στην αυτοαναφορικότητά του και φοβούμενο οτιδήποτε μπορεί να αναπτυχθεί οργανικά έξω απ’ τα στενά πλαίσια που θέτει το Κόμμα, όχι μόνο δεν ανέλαβε τις πρωτοβουλίες που θα του αναλογούσαν και δεν απηύθυνε κάλεσμα συσπείρωσης προς τις υπόλοιπες δυνάμεις, αλλά αρνήθηκε τέτοια καλέσματα όταν του απευθύνθηκαν και αγνόησε ή και σαμποτάρισε τέτοιες πρωτοβουλίες όταν αναλήφθηκαν. Για το ΚΚΕ, παρά την εξελισσόμενη γενοκτονία και το γεγονός ότι αναγνώριζε και κατήγγειλε ότι αυτή συντελείται, ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα.

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν ολόκληρη η θεωρητική του πρόσληψη επί του ζητήματος είναι εσφαλμένη. Όταν ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του κόμματος αναγνώριζε ότι το αιματοκύλισμα στο οποίο προβαίνει “το κράτος του Ισραήλ”, πέρα από τον Παλαιστινιακό λαό έχει θύμα και “τον λαό του Ισραήλ” [6], η πλήρης σύγχυση καθίσταται εμφανής. Στον παιδαριώδη και μηχανιστικό μαρξισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ υπάρχουν μόνο αστικές τάξεις και λαοί. Τ’ ότι κάποιοι λαοί μπορεί να είναι συμμέτοχοι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση άλλων λαών, ειδικά σε καθεστώς εποικιστικής αποικιοκρατίας, είναι κάτι που προτιμά να μην θίξει. Μπορεί κάθε δημοσκόπηση της ισραηλινής κοινωνίας να δείχνει ότι η συντριπτική της πλειοψηφία στηρίζει το σιωνιστικό σχέδιο, αφού βλέπει τα συμφέροντά της να εξυπηρετούνται μέσα απ’ αυτό, το ΚΚΕ όμως επιμένει ότι ξέρει εκείνο καλύτερα τα συμφέροντα των Ισραηλινών εποικιστών απ’ ότι τα ξέρουν οι ίδιοι. Μια τέτοια γραμμή είναι σχεδιασμένη για την πρόκληση σύγχυσης και τον αφοπλισμό του κινήματος. Μία τέτοια γραμμή δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην παραλυτική αδράνεια του business as usual.

Και μπορεί να εστιάζουμε στο ΚΚΕ ως τον κύριο υπεύθυνο για την επαίσχυντη κατάσταση εντός της ελληνικής αριστεράς, αλλά επ’ ουδενί δεν είναι το μόνο που φέρει ευθύνη [7]. Σύσσωμη η αριστερά και οι φορείς της είναι υπεύθυνοι για την τραγική ανεπάρκεια που επέδειξαν. Όμως όσο μεγαλύτερη είναι η επιδραστικότητα ενός φορέα, μ’ όσο πιο αυτάρεσκη ικανοποίηση κραδαίνει τα πρωτεία του, όσο πιο ανεπτυγμένες είναι οι δυνατότητές του να επιφέρει πραγματική και σημαντική αλλαγή, τόσο πιο πολύ φταίει όταν δεν την επιδιώκει.

Με αφορμή την Παλαιστίνη: ένα κάλεσμα για μια νέα αριστερά

Η συγκυρία για τη Γάζα και ολόκληρη την Παλαιστίνη παραμένει εξαιρετικά κρίσιμη. Εγγεγραμμένη ανεξίτηλα στη συμφωνημένη εκεχειρία είναι η υπογραφή του ιμπεριαλισμού, εγγυώμενη τη συνέχιση του αιματοκυλίσματος της περιοχής προς διατήρηση των επαχθών προνομίων του. Με τον τρέχον συσχετισμό δυνάμεων να βαίνει συντριπτικά κατά των μαρτυρικών Παλαιστινίων, οι νίκες που μπορούν να πετύχουν δύσκολα υπερβαίνουν το συμβολικό επίπεδο. Η σκυτάλη του αγώνα τους περνάει και σε μας.

Είναι δύσκολο κι επίπονο αλλά και ταυτόχρονα επιτακτικό να επέλθει μια συλλογική συνειδητοποίηση: η αριστερά, μέσα απ’ τα κόμματα, τις οργανώσεις και τους φορείς της απέτυχε. Όπως συστηματικά αποτυγχάνει τις τελευταίες δεκαετίες να αρθεί στο ύψος που οι περιστάσεις επιτάσσουν. Οι λογικές που την διακατέχουν είναι λογικές ήττας, συμβιβασμού και υποχώρησης. Είναι μια αριστερά ντροπαλή, ευθυνόφοβη, αυτάρεσκη, κοινωνικά και πολιτικά άχρηστη (τουλάχιστον για την μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία).

Είναι ανάγκη να χτίσουμε νέα πολιτικά υποκείμενα, τέτοια που καλύτερα θα εξυπηρετούν την ανάγκη διεξαγωγής του αγώνα. Αυτού υπέρ των Παλαιστινίων και κάθε άλλου.

Αυτή δεν είναι μια στιγμή επανάπαυσης, αλλά μέγιστης επαγρύπνησης. Καθώς οι Παλαιστίνιοι ξεπροβάλλουν προσεχτικά το κεφάλι τους για ν’ αντικρύσουν, για πρώτη φορά εδώ κι ενάμιση χρόνο, έναν ουρανό καθαρό από βομβαρδιστικά και drones, είναι χρέος μας να φροντίσουμε ώστε η επόμενη μέρα να τους βρει ενισχυμένους, σε καλύτερη θέση να παλέψουν και να διαπραγματευτούν για το μέλλον τους, με τους δικούς τους όρους. Η υπόθεση των Παλαιστινίων είναι υπόθεση όλων μας. Ο αγώνας υπέρ τους είναι και αγώνας ενάντια στην άθλια αστική μας τάξη και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της. Είναι αγώνας για την απελευθέρωση του ίδιου του λαού μας.

 

 

  1. https://www.stonisi.gr/post/85668/sto-vwmo-ths-eleytherias-shmeiwmata-gia-thn-ekexeiria-sth-gaza?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1o2nLHh8TGN31l54gvNo9fKSc6VeqzWmRksM9ydc6BCNlDvbAdcgUhXC4_aem_hp8ugi06Y68z0V4RHwMmxg
  2. https://www.stonisi.gr/post/85758/h-epomenh-mera-sthn-palaistinh?fbclid=IwY2xjawIIo3xleHRuA2FlbQIxMAABHVCRllj7NGYnpRxPjMN7miS7jqhfL7d2eQpjokP1Wst7ifhsITTZkYtBOw_aem_A-vrig9aRIC5mtkFUDKjTw
  3. Για περισσότερα δείτε εδώ: https://www.middleeasteye.net/news/israeli-army-and-palestinian-authority-besiege-and-raid-jenin-hospitals
  4. Για περισσότερα για τη δραματική πράξη αυτοθυσίας του Aaron Bushnell, αμερικανικού στελέχους της πολεμικής αεροπορίας, δείτε εδώ: https://www.middleeasteye.net/news/aaron-bushnell-air-man-who-shouted-free-palestine-lighting-himself-fire
  5. Δεν είναι κρυφό εξάλλου ότι ο Χίτλερ σαν πηγή έμπνευσης και οδηγό στη δική του επιχείρηση πληθυσμιακής εξόντωσης είχε τις αντίστοιχες των Αμερικάνων εναντίον των γηγενών πληθυσμών της αμερικανικής ηπείρου, των Άγγλων, των Γάλλων, των Βέλγων και των Γερμανών προκατόχων του εναντίον των λαών της Αφρικής, της Ασίας και της Ωκεανίας. Το Ολοκαύτωμα εντάσσεται στη γενεαλογία των αποικιοκρατικών εγκλημάτων, απ’ τα οποία άντλησε την επιχειρηματολογία και τη μεθοδολογία του. “Καινοτόμησε” στην αποτροπιαστική βιομηχανοποίηση της διαδικασίας εξολόθρευσης ολόκληρων πληθυσμών που κρίνονταν “ανεπιθύμητοι” καθώς και στ’ ότι μετέφερε τη σκηνή τέλεσης των εγκλημάτων στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
  6. Ολόκληρη η δήλωση εδώ: https://www.kke.gr/article/Gia-ti-symplirosi-enos-xronoy-genoktonias-toy-laoy-tis-Palaistinis-apo-to-kratos-toy-Israil/
  7. Έχουμε ξανατοποθετηθεί για το ζήτημα: https://www.stonisi.gr/post/81368/h-palaistinh-psaxnei-mia-aristera-poy-tha-thn-yperaspistei

Πηγή: Στο Νησί

Η επόμενη μέρα στην Παλαιστίνη – Σημειώματα για την εκεχειρία στη Γάζα

/0 Comments/in , /by

Στο προηγούμενο σημείωμα [i] μιλήσαμε για τις πολλές και δυσανάλογες του μεγέθους της Παλαιστινιακής Αντίστασης επιτυχίες. Παρά και δίπλα σ’ αυτές όμως, η αντίσταση έρχεται αντιμέτωπη με σημαντικά κλιμακούμενες προκλήσεις. Το τοπίο που εγγύτερα και ευρύτερα την περιβάλλει έχει υποστεί δραματικές αλλαγές τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Με την ανάλυση αυτών των αλλαγών και τη δυναμική που διαμορφώνουν γύρω από το μέλλον της εκεχειρίας αλλά και γενικότερα θα ασχοληθούμε στο παρόν σημείωμα.

Η κινούμενη άμμος της Δυτικής Ασίας

Ο άξονας της αντίστασης (στις τάξεις του οποίου εντάσσεται και η Παλαιστινιακή), απαρτιζόμενος από κρατικούς και μη δρώντες της Δυτικής Ασίας που βασικά συνέχονταν από την αντίθεσή τους στον ιμπεριαλισμό και τα ενεργούμενά του, υπέστη σοβαρά πλήγματα. Ο πλησιέστερος σύμμαχος της Παλαιστινιακής Αντίστασης, η Χεζμπολάχ, που απ’ την πρώτη στιγμή προσέτρεξε στο πλευρό της προσπαθώντας να αποσπάσει προς τη μεριά της, στο Λίβανο, μέρος των δυνάμεων της δολοφονικής στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ, υπέστη πλήγματα όχι παραλυτικά μεν, αλλά πολύ σοβαρά δε. Η προσπάθεια αποσάρθρωσης της οργανωτικής της δομής με τη δολοφονία μέρους της ηγεσίας και πολλών μεσαίων και κατώτερων στελεχών (και με στρατιωτικά αλλά κυρίως με τρομοκρατικά μέσα), αφήνει την οργάνωση αποδυναμωμένη και τις επιχειρησιακές της δυνατότητες υποβαθμισμένες. Αντιμέτωπη με την καταστροφή που έσπειρε άλλη μια δολοφονική εισβολή στο νότιο Λίβανο, η Χεζμπολάχ αναγκάζεται να μετρήσει τις πληγές της και να στρέψει το ενδιαφέρον της περισσότερο προς το οικείο της πεδίο, όπου η εκλογή ενός νέου προέδρου υποστηριζόμενου από ΗΠΑ και Γαλλία θέτει νέες δοκιμασίες στην επιδίωξη των στόχων της.

Κι ενώ πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη Συρία των Άσαντ, το καθεστώς τους αποτελούσε έναν έστω διστακτικό και υστερόβουλο σύμμαχο των Παλαιστινίων [ii], στη βάση της κοινής τους αντιπαράθεσης με το Ισραήλ. Η ανατροπή του καθεστώτος στη Συρία πλήττει τον αγώνα της Παλαιστινιακής Αντίστασης μέσω δύο καναλιών: Πρώτον, στερώντας από τον άξονα της αντίστασης ένα κομβικό του μέλος το οποίο μπορούσε δυνητικά να απορροφά μέρος της επιθετικότητας του Ισραήλ και μέσω της αποτρεπτικής ισχύος του να αποθαρρύνει ακραίες μορφές επιθετικότητας εναντίον των Παλαιστινίων. Δεύτερον, μέσω της επίδρασης που θα έχει η ανατροπή του καθεστώτος στη διάσπαση της εδαφικής συνέχειας του άξονα της αντίστασης από το Ιράν ως το Λίβανο. Το νέο φονταμενταλιστικό ισλαμιστικό καθεστώς της Συρίας υπό τον μέχρι πρότινος ηγέτη της Αλ Κάιντα (και νωρίτερα του Ισλαμικού Κράτους) στη Συρία, έχει από την αρχή διακηρύξει ως πρώτιστους εχθρούς του τη Χεζμπολάχ και το Ιράν [iii]. Η Χεζμπολάχ, μέχρι πρότινος ένα απ’ τα διαμάντια του στέμματος του άξονα, θα βρει ότι είναι σημαντικά δυσκολότερο να ανεφοδιαστεί και να αναπληρώσει το πολεμικό υλικό που εξάντλησε στην πρόσφατη σύγκρουση με το Ισραήλ.

Όλα τα παραπάνω σαφώς και πλήττουν το Ιράν, το οποίο χάνει έναν σύμμαχο στην περιοχή (Συρία) και αντιμετωπίζει σημαντικές δυσκολίες στο να στηρίξει έναν άλλο (Χεζμπολάχ). Απέφυγε την παγίδα του Ισραήλ να το σύρει σε πλήρη σύρραξη, τραβώντας και τους Αμερικάνους σ’ αυτήν. Είναι προφανές ότι το Ισραήλ, αναγνωρίζει πως στις συγκρούσεις του με μη κρατικούς δρώντες (όπου δηλαδή δεν αντιμετώπιζε τακτικούς στρατούς, αλλά αντάρτες) που διεξήχθησαν με μη συμβατικές μεθόδους (ανταρτοπόλεμο) υπέστη ήττες, μη όντας ικανό να εκπληρώσει τους στόχους του. Γι’ αυτό και προτιμά συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας, όπου η υπεροπλία και η τεχνολογική του υπεροχή μπορούν να αποφέρουν τα μέγιστα οφέλη. Το Ισραήλ ψάχνει άλλη μια στιγμή σαν τον πόλεμο των 6 ημερών του 1967 [iv]. Συνετά, το Ιράν αρνήθηκε να δώσει στο Ισραήλ αυτό που επιζητούσε, απαντώντας στις προκλήσεις του μεν αλλά με τρόπο που να μη συνιστά κλιμάκωση δίχως επιστροφή δε [v]. Αυτή η στάση όμως, πέρα από τις επικρίσεις πολλών εκ των υποστηριχτών του άξονα για ελλιπή στήριξη στα ανοιχτά του μέτωπα, δεν κατάφερε να αποφύγει την τρώση της “ασπίδας” που το Ιράν είχε παρεμβάλλει μεταξύ του ίδιου και του Ισραήλ. Με τη νέα “μετριοπαθή” κυβέρνηση του Ιράν να αναζητά λύση στα οικονομικά προβλήματα μέσω μιας νέας συνεννόησης με τη Δύση που θα οδηγήσει σε χαλάρωση των επιβεβλημένων κυρώσεων, παραμένει αμφίβολο σε τι βαθμό θα έχει την ικανότητα ή την πρόθεση να υποστηρίξει έμπρακτα και δυναμικά τον αγώνα της Παλαιστινιακής Αντίστασης υπό τη νέα, δυσμενέστερη συνθήκη.

 

Ισραήλ, Παλαιστίνη και το μέλλον της εκεχειρίας

Ο φιλόδοξος στόχος του Ισραήλ για ολική επαναχάραξη του χάρτη της Δυτικής Ασίας δεν επετεύχθη. Παρ’ όλ’ αυτά, η ανακατάταξη που επέφερε (με τη συνδρομή κι άλλων όπως η Τουρκία) βαίνει προσωρινά υπέρ του. Με την πτώση του καθεστώτος του Άσαντ στη Συρία διαλύθηκε ο πιο εχθρικός του γείτονας, ενώ άδραξε την ευκαιρία του χάους της μετάβασης για να καταστρέψει ό,τι στρατιωτική υποδομή είχε απομείνει στη Συρία, διασφαλίζοντας ότι δεν θα αποτελέσει ξανά απειλή για πολλά χρόνια. Παρά τις επιδεικτικές γονυκλισίες του, το τζιχαντιστικό καθεστώς του Αλ-Τζολάνι πήρε ένα πρώτης τάξης μάθημα για το πώς το Ισραήλ αντιμετωπίζει όσους το προσεγγίζουν με φιλική διάθεση και για τις ολοκληρωτικές κι ακόρεστες “εγγυήσεις ασφάλειας” που επιζητά ο σιωνισμός, οι οποίες δεν είναι παρά το προκάλυμμα της εγγενούς επεκτατικής του τάσης ως αποικιοκρατικού σχεδίου. Τίποτα λιγότερο από την πλήρη κι απόλυτη κατίσχυσή του δεν μπορεί να τον ικανοποιήσει.

Εσωτερικά, το σιωνιστικό μόρφωμα διέρχεται μια πολλαπλή κρίση που φαίνεται να προαναγγέλλει τη διάλυσή του. Η ισραηλινή οικονομία έχει φιλελευθεροποιηθεί, πάλαι ποτέ προπύργια του κράτους όπως ο στρατός και η αμυντική βιομηχανία έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες τους στις επιθετικές ορέξεις του ιδιωτικού κεφαλαίου κι έχουν μετατραπεί σε ορμητήρια εξαγωγής τεχνολογίας και τεχνογνωσίας ελέγχου πληθυσμών [vi]. Άλλες επιχειρήσεις εντείνουν ολοένα και περισσότερο την εκμετάλλευση πόρων των κατεχόμενων Παλαιστινιακών εδαφών, έχοντας απαγορεύσει την πρόσβαση των ίδιων των Παλαιστίνιων στον πλούτο της γης τους. Αυτό το μοντέλο είναι εξαιρετικά ευεπίφορο σε αλλαγές ζήτησης απ’ το εξωτερικό, κάνοντας το ισραηλινό καθεστώς εξαιρετικά δυσανεκτικό απέναντι σε ειρηνικές πρωτοβουλίες μποϋκοτάζ ισραηλινών προϊόντων. Η δε δημογραφική κρίση του Ισραήλ, ανησυχία που το συνοδεύει απ’ την ίδρυσή του, εντείνεται με τη μετανάστευση νέων (και ειδικά νέων με ακαδημαϊκή εκπαίδευση) στη συμβολή των οποίων ποντάρει πολύ το υιοθετημένο οικονομικό μοντέλο.

Καθώς ο σιωνιστικός σιδερένιος θόλος διαβρώνεται εκ των έσω, η φυγή προς τα μπρος γίνεται αντιληπτή ως η μόνη λύση από ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα του ισραηλινού κατεστημένου και πληθυσμού. Η ολοένα και μεγαλύτερη εισχώρηση στα κατεχόμενα εδάφη και η επέκταση με ενσωμάτωση εδαφών άλλων γειτονικών κρατών αποτελούν κρατούσα λογική του τρέχοντος κυβερνητικού συνασπισμού. Η διάλυση των όποιων θεσμών βάζουν εμπόδια σ’ αυτή την πολιτική είναι άμεση ακολουθία του αδιεξόδου. Έτσι πυροδοτείται μια πολιτική κρίση μεταξύ επεκτατιστών/υπερορθόδοξων από τη μία και “φιλελεύθερων” από την άλλη σιωνιστών. Οι δύο αυτές παρατάξεις των σιωνιστών δεν διαφωνούν ως προς την ανάγκη ύπαρξης καθεστώτος κατοχής και απαρτχάιντ, απλά στη μέθοδο διατήρησής του. Παρ’ όλ’ αυτά, τα οράματά τους για την πορεία του σιωνιστικού αποικιοκρατικού σχεδίου διαφέρουν, όπως αποτυπώνεται και στις μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον (αλλά και στις αντι-διαδηλώσεις υπέρ) της κυβέρνησης Νετανιάχου. Με τη μια μερίδα να μη θέλει να απωλέσει τα φιλελεύθερα φτιασίδια του ρατσιστικού της κράτους και την άλλη να βλέπει τη μόνη ελπίδα επιβίωσής του στην επιθετική επέκταση και το ψαλίδισμα των φτιασιδιών, η εσωτερική ενότητα του σιωνιστικού εγχειρήματος διαρρηγνύεται σε βαθμό πρωτόγνωρο από την ίδρυσή του.

Με την πιο επιθετική μερίδα των σιωνιστών να ηγεμονεύει τουλάχιστον για το προσεχές μέλλον στο Ισραήλ, η συνέχιση της γενοκτονικής εκστρατείας είναι δεδομένη [vii]. Όλοι καταλαβαίνουν ότι επιστροφή στο πώς ήταν τα πράγματα πριν τις 7 Οκτώβρη δε νοείται. Έχουν διαβεί πολλούς Ρουβίκωνες έκτοτε. Τσαλαπάτημα διεθνούς δικαίου, έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για κυβερνητικά στελέχη, ολική καταστροφή της Γάζας, παράδοση της Δυτικής Όχθης στις βίαιες ορέξεις των Ισραηλινών εποίκων.

Η τρέχουσα κατάπαυση του πυρός αντιμετωπίζεται ως μια προσωρινή τακτική υποχώρηση υπό ασφυκτική πίεση. Ο Τραμπ, η ανάληψη της προεδρίας απ’ τον οποίο πανθομολογούμενα υπήρξε ο καταλυτικός παράγοντας για την επίτευξη συμφωνίας [viii], είχε δύο βασικούς λόγους για να ασκήσει πίεση στον Νετανιάχου. Ο πρώτος και πιο στρατηγικός έχει να κάνει με τη συνολική στροφή στην εξωτερική πολιτική του Τραμπ. Επικεντρώνει περισσότερο απ’ τον προκάτοχό του στην πρωτεύουσα σημασία της αντιπαράθεσης με την Κίνα προκειμένου να διατηρηθεί η αμερικανική ηγεμονία. Αναγνωρίζοντας πως οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή (Ιράκ, Αφγανιστάν) κόστισαν πολύ στην αμερικάνικη ηγεμονία, εγκλωβίζοντάς την σε συγκρούσεις που της δέσμευαν πόρους και προσοχή, δίνοντας παράλληλα περιθώριο στους ανταγωνιστές της να αναδειχθούν και να διεισδύσουν σε περιοχές που θεωρούνταν άβατες για όλους πλην της υπερδύναμης (πχ Λατινική Αμερική), η κυβέρνηση του Τραμπ προτεραιοποιεί την ανάγκη επανασυγκρότησης της αποκλειστικής ισχύος της στην πιο οικεία και ευαίσθητη περιοχή της (εξού και σπασμωδικές κινήσεις όπως οι απειλές για προσάρτηση Καναδά, Γροιλανδίας, κατάληψης διώρυγας Παναμά κ.ά.).

Όλα τα παραπάνω όμως δεν συνιστούν ολική αναθεώρηση της αμερικανικής πολιτικής για τη Δυτική Ασία ούτε εγκατάλειψη του Ισραήλ ως του αποτελεσματικότερου προασπιστή των δυτικών συμφερόντων στην περιοχή. Σημαίνουν όμως ότι η στήριξη προς αυτό δεν θα είναι απροϋπόθετη και η αντιμετώπισή του δεν θα είναι θολωμένη από τους ακραία φιλο-σιωνιστικούς φακούς των καριεριστών πολιτικών των προηγούμενων γενεών. Με την επάνοδο του Τραμπ και του κυνισμού του, η σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ αναμένεται να λάβει πιο ανταλλακτικά χαρακτηριστικά [ix]. Μπορούμε να περιμένουμε όμως ότι οι βασικοί πυλώνες της θα παραμείνουν σταθεροί: στήριξη των ΗΠΑ στην ισραηλινή κατοχή ξένων εδαφών, προσποίηση περί διαμεσολάβησης ενός ειρηνευτικού διαλόγου που στην ουσία θα επιτρέπει την κατοχύρωση των ισραηλινών κεκτημένων, συναίνεση στον αφανισμό και την εξόντωση των Παλαιστίνιων [x].

Ο δεύτερος λόγος που είχε ο Τραμπ για να πιέσει για συμφωνία έχει να κάνει περισσότερο με τα ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά του “απρόβλεπτου” (δηλ. κοινωνιοπαθή ναρκισσιστή) προέδρου. Ο Τραμπ ξέρει πολύ καλά τον ούριο άνεμο που μπορούν να φυσήξουν στην πρώτη περίοδο της προεδρίας του πολιτικές κινήσεις υψηλής συμβολικότητας, όπου μπορεί να ισχυριστεί ότι χάρη σ’ αυτόν επιτυγχάνεται μια υπέρβαση που ήταν αδύνατη υπό την απελθούσα κυβέρνηση [xi]. Εκκινώντας την προεδρία του κατ’ αυτό τον τρόπο ξέρει ότι θα του κατοχυρώσει την εύνοια της σημαντικής αντι-πολεμικής μερίδας των ψηφοφόρων του, εξασφαλίζοντάς του πολιτικό κεφάλαιο που θα επενδύσει στην υλοποίηση της αντιδραστικής του ατζέντας.

Και οι δύο λόγοι που αναλύθηκαν παραπάνω, η αναθεώρηση των χαρακτηριστικών της σχέσης ΗΠΑ-Ισραήλ και η ματαιοδοξία και επιτηδειότητα του νέου Αμερικανού προέδρου, δεν προμηνύουν τίποτα θετικό για το σκοπό των Παλαιστινίων. Αντίθετα, οι επιλογές του για τη στελέχωση κρίσιμων θέσεων της κυβέρνησής του, το ιστορικό του αλλά ακόμα και οι πρόσφατες δηλώσεις του [xii], προϊδεάζουν για μια περαιτέρω επίταση της ισραηλινής επιθετικότητας με αμερικανική ανοχή αν όχι και ενθάρρυνση [xiii].

Ήδη, παρά την ευλαβική εφαρμογή των όρων της συμφωνίας από τη μεριά της Χαμάς, το Ισραήλ την παραβιάζει (κάτι που, δυστυχώς, δεν θα έπρεπε να προξενεί έκπληξη καθώς συνιστά συνεπές στοιχείο της διαγωγής του Ισραήλ διαχρονικά – και πιο πρόσφατα στο Λίβανο). Αδιάκριτες δολοφονίες πολιτών συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα στη λωρίδα της Γάζας από ισραηλινά στρατεύματα, παρότι σε σημαντικά μειωμένο σε σχέση με προγενέστερα βαθμό. Η τήρηση της εκεχειρίας ασκεί μεγάλη πίεση στον Νετανιάχου, ως παραδοχή ήττας και μη επίτευξης των διακηρυγμένων (και μη ρεαλιστικών σε κάθε περίπτωση) στόχων του πολέμου, και συνεπώς προκαλεί φθορά στον ακροδεξιό κυβερνητικό συνασπισμό του. Φαίνεται αναπότρεπτο να δράσει καιροσκοπικά και να τερματίσει την εκεχειρία τη στιγμή που θα θεωρήσει ότι έχει αποσπάσει τα μέγιστα απ’ αυτή (ανταλλαγή αιχμαλώτων).

Από την άλλη, ίσως ακόμα πιο ανησυχητική από τη διάρρηξη της συμφωνίας εκεχειρίας να είναι η διατήρησή της. Με την ένταση των επιθέσεων του ισραηλινού στρατού στη Τζενίν, την Τούλκαρμ και άλλες πόλεις της Δυτικής Όχθης τις τελευταίες μέρες, καθίσταται ξεκάθαρο ότι ο Τραμπ υποσχέθηκε στο Νετανιάχου ως αντάλλαγμα για μια προσωρινή κατάπαυση πυρός στη Γάζα, την αχαλίνωτη δράση εναντίον των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης, την επέκταση των εβραϊκών εποικισμών και την ενσωμάτωση περισσότερων εδαφών απ’ την ήδη κατατεμαχισμένη Δυτική Όχθη. Θα μπορούσε να γίνει λόγος λοιπόν για μια συμφωνία η οποία επιτρέπει στο Ισραήλ να εξέλθει απ’ το βούρκο της Γάζας στον οποίο εγκλωβίστηκε και φθειρόταν καθημερινά (σε υλικό, στρατιώτες, πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο κ.ά.) και το επαναπροσανατολίζει προς τον μεγαλύτερό του πόθο, αυτόν της υφαρπαγής περισσότερης απ’ την γη και τους πόρους της Δυτικής Όχθης [xiv].

Καταλήγουμε έτσι με μια συμφωνία εκεχειρίας που χαρακτηρίζεται από εγγενή αστάθεια, αφού οι ισχυρότεροι συμμετέχοντες σ’ αυτήν έχουν κίνητρα να την ανατρέψουν, και παράλληλα δεν περιορίζει την ισραηλινή επεκτατικότητα και επιθετικότητα αλλά μόνο τις μεταφέρει σε άλλο θέατρο πολέμου.

 

[i] Στο βωμό της ελευθερίας – Σημειώματα για την εκεχειρία στην Γαζα

[ii] Χωρίς αυτή η στάση να είναι σταθερή στη διαχρονία της. Πολλές έχουν υπάρξει οι προσπάθειες του Χάφεζ αλ-Άσαντ να παρέμβει με διαλυτικούς όρους στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις της παλαιστινιακής αντίστασης απ’ τη δεκαετία του 1970, ενώ στο λιβανέζικο εμφύλιο στράφηκε ξεκάθαρα εναντίον της στηρίζοντας πρόσκαιρα τις φασιστικές και δολοφονικές μαρωνίτικες πολιτοφυλακές. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, έχει κατά το παρελθόν προσφερθεί να φιλοξενήσει τις εξόριστες ηγεσίες παλαιστινιακών οργανώσεων κι έχει βοηθήσει στην προμήθεια εξοπλισμού τους. Η επαμφοτερίζουσα στάση του καθεστώτος των Άσαντ, που για να κατανοηθεί πλήρως πρέπει να ειδωθεί εντός του πολιτικού, γεωπολιτικού, ιδεολογικού, οικονομικού πλαισίου της ευρύτερης περιοχής υπό το πρίσμα του αποικιακού παρελθόντος της και των αντιθέσεων που γέννησε ή υπέθαλψε ο ιμπεριαλισμός, μπορεί να κατηγορηθεί (και ορθά) για τραγική ανεπάρκεια, όμως δεν μπορεί να αναιρεθεί.

[iii] Παράλληλα το ξενοκίνητο τζιχαντιστικό καθεστώς τηρεί σιγή ιχθύος για το Ισραήλ καθώς αυτό με αστραπιαίες κινήσεις διέλυσε ολοσχερώς τις στρατιωτικές υποδομές της Συρίας. Τέτοια είναι η υποτακτικότητά του στον δυτικό παράγοντα που δεν προέβη ούτε σε φραστική υποστήριξη στους Παλαιστινίους, πράγμα αδιανόητο για αραβικό καθεστώς (παρά την έμπρακτη συνεργασία τους, τα αραβικά καθεστώτα ποτέ δεν έπαψαν να διατρανώνουν την αμέριστη υποστήριξή τους στους Παλαιστίνιους, κάτι που αφορά κι ενώνει όλους τους Άραβες. Χρειάστηκε να αναλάβουν οι τζιχαντιστές του Αλ-Τζολάνι για να σπάσει αυτό το ταμπού).

[iv] Πόλεμος κατά τον οποίο το Ισραήλ αναμετρήθηκε με 3 αραβικούς στρατούς, της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας, και μέσω αστραπιαίων αιφνιδιαστικών πληγμάτων κατάφερε να επικρατήσει μέσα σε λίγες μόλις μέρες.

[v] Για τα όρια και τα αδιέξοδα αυτής της στρατηγικής βλ. εδώ

[vi] Ανέκαθεν στις διεθνείς εκθέσεις όπλων το Ισραήλ παρουσίαζε τα δικά ως έχοντα το “προτέρημα” να είναι “δοκιμασμένα στο πεδίο”, δηλαδή εγνωσμένης αποτελεσματικότητας αφού είχαν χρησιμοποιηθεί κατά των κορμιών των Παλαιστινίων, και κόμπαζε υπερήφανα για το άριστο δημιούργημά του, τον “Σιδηρό Θόλο” (Iron Dome), αυτό το δήθεν απίστευτα προηγμένο σύστημα αεράμυνας που θα προστάτευε τον εναέριο χώρο του από οποιαδήποτε παραβίαση. Βέβαια τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ο “Σιδηρός Θόλος” αποδείχτηκε σουρωτήρι, αφού αυτό το κατ’ επίφαση “απαραβίαστο” (και σε κάθε περίπτωση πανάκριβο) αντιαεροπορικό σύστημα παραβιάστηκε όχι μόνο από το Ιράν αλλά ακόμα και τους Ανσαραλάχ (Χούθι) της Υεμένης, που κατάφεραν απ’ την άλλη άκρη της αραβικής χερσονήσου να πλήξουν όχι κάποιο κατσικοχώρι στην έρημο Νακάμπ, αλλά το ίδιο το Τελ Αβίβ.

[vii] Εξάλλου, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, η απόλυτη πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας (και η συντριπτική πλειοψηφία του εβραϊκού πληθυσμού της) συναινούσε στον γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα, θεωρώντας ότι το Ισραήλ εξασκεί επαρκή ή και ανεπαρκή βία εκεί. Για περισσότερα δείτε εδώ

[viii] Της ίδιας ακριβώς συμφωνίας που ήταν στο τραπέζι τουλάχιστον απ’ τον περασμένο Μάιο και για την σύναψη της οποίας ο Μπάιντεν αρνήθηκε – εκ των πραγμάτων – να πιέσει (για περισσότερα βλ. εδώ)

[ix] Θα μπορούσε αυτή να ειδωθεί ως η δεύτερη μεγάλη στροφή της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στο Ισραήλ. Τις δεκαετίες του 1930 και 1940, όταν ο σιωνισμός ήγειρε με τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ώθηση τις αξιώσεις του για δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη και προσπαθούσε να στρατολογήσει σ’ αυτή την προσπάθεια και την αμερικανική πολιτική ελίτ, που προαλειφόταν να αναλάβει τα πρωτεία της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας, οι Αμερικανοί πολιτικοί και διπλωμάτες ήταν, το λιγότερο, διστακτικοί. Το αμερικανικό επιχειρηματικό και πολιτικό κατεστημένο έδινε πολύ μεγαλύτερη σημασία στις σχέσεις των ΗΠΑ με τις αραβικές χώρες (ειδικά αυτές του αραβικής χερσονήσου), στις οποίες είχαν ήδη ανακαλυφθεί τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου, του υγρού εκείνου που θα αποτελούσε κομβικό πόρο του παγκόσμιου καπιταλισμού. Τη σκεπτικότητα αυτή απέναντι στο Ισραήλ διέλυσε σαν οδοστρωτήρας η πολιτική του προέδρου Τρούμαν, ο οποίος, αμύητος στις λεπτότητες της ιστορίας και της πολιτικής της Μέσης Ανατολής και απόλυτα αφοσιωμένος στην ικανοποίηση των Εβραίων ψηφοφόρων του, διαφοροποιήθηκε από τη στάση που για δεκαετίες τηρούσαν οι ΗΠΑ και στοιχήθηκε πλήρως πίσω από το Ισραήλ, χαράσσοντας τους βασικούς άξονες της πολιτικής που οι ΗΠΑ ακολουθούν ως σήμερα και ανοίγοντας το δρόμο σ’ ένα σιωνιστικό λόμπι που φτιάχνει (και διαλύει) καριέρες Αμερικανών πολιτικών. Φαίνεται πως χρειάστηκε ένας εξίσου με τον Τρούμαν κυνικός και άσχετος με την ιστορία της περιοχής πρόεδρος, ο Τραμπ, για να επαναξιολογηθούν οι όροι αυτής της σχέσης.

[x] Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Τραμπ προέβη σε νέα ανεπανάληπτη χυδαιότητα, παροτρύνοντας την Αίγυπτο και την Ιορδανία να δεχθούν τους Παλαιστίνιους της Γάζας, αντιμετωπίζοντας την άρνηση και των δύο (για περισσότερα βλ. εδώ).

[xi] Υπό παρόμοιες συνθήκες έγινε η υποδοχή του Ρόναλντ Ρήγκαν στην προεδρία, με την επίλυση της κρίσης των αιχμάλωτων στο Ιράν Αμερικανών διπλωματών και πολιτών.

[xii] Ο ίδιος ο Τραμπ δηλώνει πως δεν είναι σίγουρος για το μέλλον της εκεχειρίας (για περισσότερα βλ. εδώ).

[xiii] Με το σύρσιμο της κυβέρνησης Νετανιάχου σ’ αυτή τη συμφωνία λύθηκε και το ζήτημα που “ταλάνισε” το κίνημα υπέρ των Παλαιστινίων γύρω απ’ το αν το Ισραήλ σέρνει τις ΗΠΑ ερήμην τους σε πόλεμο ή αν οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν το Ισραήλ για την επίτευξη των ιδίων στόχων τους. Ο Τραμπ επικύρωσε πανηγυρικά την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και διέλυσε τις θεωρίες περί “υπαγωγής” του Μπάιντεν στον Νετανιάχου, λες κι ο τελευταίος έφερε περισσότερη εξουσία απ’ τον πρώτο και μπορούσε να του υπαγορεύει όρους. Παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις σε προτιμήσεις περί χειρισμών, το Ισραήλ εφαρμόζει την πολιτική βούληση των ΗΠΑ στην περιοχή και παγκοσμίως, κι όχι το αντίστροφο. Η δε ύπαρξή του είναι άμεσα συναρτημένη με τη χρησιμότητά του ως προς την εκπλήρωση αυτού του σκοπού, όχι ανεξάρτητη ή αυτόνομη. Το Ισραήλ ως τεχνητό, πρόσφατα εμφυτευμένο αποικιοκρατικό κατασκεύασμα δεν έχει την απαραίτητη ιστορική γείωση για να επιδείξει δυναμικές και αντιθέσεις προϋπάρχουσες του ιμπεριαλισμού που συνδιαλέγονται με το πλαίσιό του (όπως σε συμβαίνει σε άλλα κράτη, πχ Ελλάδα και μακεδονικό ζήτημα). Όλες του οι κομβικές αντιθέσεις σε τελική ανάλυση ανάγονται στον και γεννώνται απ’ τον ιμπεριαλισμό.

[xiv] Η δε τραγική Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς, διεφθαρμένη, λαομίσητη και υποτακτική, συντάσσεται με τον ισραηλινό στρατό και πλήττει πυρήνες αντίστασης στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Δυτικής Όχθης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξει τη χρησιμότητά της για την κατάπνιξη Παλαιστινίων σε Αμερικάνους και Ισραηλινούς. Πλήρως ενσωματωμένη και συμβιβασμένη καθώς είναι με τα ψίχουλα εξωτερικής βοήθειας που συντηρούν το σάπιο καθεστώς της, δεν μπορεί καν να αντιληφθεί πως η περαιτέρω καταπίεση του πληθυσμού της κι η αποξένωση απ’ αυτόν προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες σ’ ένα θρασύ Ισραήλ που δεν βλέπει αξία στη διατήρησή της και φαίνεται να βαδίζει προς την άμεση υπαγωγή της πληρότητας των κατεχόμενων υπό τον έλεγχό του.

Πηγή: Στο Νησί

Στο βωμό της ελευθερίας – Σημειώματα για την εκεχειρία στη Γάζα

/0 Comments/in /by

Η λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου, της σύγκρουσης μεταξύ δημοκρατικής Αθήνας και ολιγαρχικής Σπάρτης (και των δορυφόρων τους) για την ηγεμονία στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ήρθε με την ήττα της πρώτης και την υποταγή της στην εξουσία της δεύτερης. Δεν πέρασαν όμως πολλοί μήνες προτού η δύναμη των Σπαρτιατών και των ανδρείκελών τους στην Αθήνα άρχισε να κλονίζεται. Ο αλαζονικός ρεβανσισμός των νικητών και η στυγνή επιβολή του κατακτητή γέννησαν το σπόρο της αντίστασης που θα τους ανέτρεπε.

Στο προοίμιο της αποφασιστικής μάχης μεταξύ επαναστατημένων Αθηναίων και Σπαρτιατών, ένας μάντης του αθηναϊκού στρατοπέδου προφήτευσε τη νίκη των συμπατριωτών του, αλλά με μία προϋπόθεση. Θα έπρεπε πρώτα να πεθάνει κάποιος απ’ αυτούς. Εκστασιασμένος και κυριευμένος από αγωνιστική αποφασιστικότητα, σαν καταβεβλημένος από κάποια μανία απ’ αυτές που πιστευόταν ότι ο θεός της μαντείας Απόλλωνας προκαλούσε, ο μάντης ορμά στους άναυδους αντιπάλους, προσφέροντας το κορμί του στις λόγχες τους. Η νίκη των επαναστατημένων δημοκρατικών Αθηναίων στη μάχη της Μουνυχίας αποτέλεσε τον κομβικότερο σταθμό στην ανάκτηση της ανεξαρτησίας τους.

Από την αρχαιότητα ως σήμερα κι απ’ την Αθήνα ως την Παλαιστίνη πολλά έχουν αλλάξει. Κάποιες όμως βασικές αλήθειες παραμένουν αναλλοίωτες: ο πόθος για τη λευτεριά μένει πάντα άσβεστος όσο μένουν πνευμόνια να τον εμφυσήσουν και ο αγώνας για την ανεξαρτησία πάντα απαιτεί απ’ τους υπέρμαχούς της υψηλό φόρο αίματος. Καμία καταπίεση δεν λήγει μόνη της, κανένα εκμεταλλευτικό καθεστώς δεν ανατρέπεται εύκολα.

Απ’ τους Παλαιστίνιους της Γάζας εδώ και 15 μήνες αποσπάστηκε ένας απερίγραπτα ψηλός φόρος. Φόρος που καταβλήθηκε με κατεστραμμένες περιουσίες, διωγμό, πείνα, τραυματισμούς, ακρωτηριασμούς, ασθένειες, θάνατο. Το κόστος της καταστροφής παραμένει ανυπολόγιστο κι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έστω και μια μελλοντική αποτίμηση που να συμπεριλαμβάνει κάθε πτυχή του. Από τώρα όμως ακόμα μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για την πιο βάρβαρη επίθεση που έχει δεχθεί αυτός ο πολύπαθος λαός στον αγώνα του για εθνική αυτοδιάθεση, που μετράει πάνω από έναν αιώνα.

Οι εκτιμήσεις για τους νεκρούς ποικίλουν, με τις επίσημες να είναι κατά κοινή παραδοχή δραματικές υποτιμήσεις. Ο όγκος των απωλειών δεν ξεπερνά απλά αυτόν οποιασδήποτε άλλης ισραηλινής εισβολής στη Γάζα τα τελευταία 20 χρόνια (ακόμα και το σωρευτικό άθροισμα των δολοφονιών των προηγούμενων “επιχειρήσεων” δεν είναι συγκρίσιμο με τις τρέχουσες), αλλά είναι και πολλαπλάσιος των θανάτων που σημειώθηκαν κατά τη Νάκμπα (“Καταστροφή” στα αραβικά) του 1948, την επιχείρηση μαζικής εκδίωξης των γηγενών Παλαιστίνιων από εβραϊκές παραστρατιωτικές ομάδες και ένοπλες συμμορίες με στόχο τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Η ζημιά μέχρι του σημείου της ολοσχερούς καταστροφής σε κτίρια, βασικές υποδομές κλπ είναι δυσθεώρητη. Εκτιμήσεις που υπολογίζουν δεκαετίες για την ανοικοδόμηση δεν ξεγελούν κανέναν, πόσο μάλλον τους Παλαιστίνιους. Υπάρχει ένα μακρύ ιστορικό πλάνων ανοικοδόμησης που έμειναν ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ξέρουν πολύ καλά πως χωρίς ριζική αλλαγή στο καθεστώς της περιοχής δεν πρόκειται να υπάρξει τίποτα πέρα από τη συστηματική και ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών τους.

Μετά από τέσσερις δεκαετίες, η στρατηγική της συνδιαλλαγής με το Ισραήλ την οποία εφάρμοσε το PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) ηγούμενη από τη Φατάχ, απέτυχε παταγωδώς. Παρά τις δαπανηρές και επαχθείς υποχωρήσεις, ούτε εθνική ανεξαρτησία, ούτε οικονομική ανάπτυξη, ούτε κοινωνική απελευθέρωση πέτυχαν. Αν μη τι άλλο, οι αλυσίδες που ζώνουν τους Παλαιστίνιους πλήθυναν και βάρυναν.

Αυτή ακριβώς η συνθήκη είναι που ωθεί την αντίσταση. Η βαθιά επίγνωση ότι το Ισραήλ δεν έχει καμία πρόθεση να χαλαρώσει (πόσο μάλλον να παύσει) την κατοχή που ασκεί. Η ίδια η δυναμική του αποικιακού του σχεδίου το οδηγεί σε σκλήρυνση της στάσης του, ενώ η προστασία των ιμπεριαλιστικών πατρόνων του το θωρακίζει απέναντι σε οποιαδήποτε πίεση.

Η επίθεση της 7ης Οκτώβρη του 2023, από τη Χαμάς και άλλες οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης, δεν είναι αυτή που ευθύνεται για την βία που ακολούθησε. Απλώς έφερε στην επιφάνεια αυτό που νυχθημερόν συστημικά ΜΜΕ και άλλοι βόθροι επωασμού και διάδοσης της ιμπεριαλιστικής σκέψης προσπαθούν να κρύψουν: την εγγενή βία του εποικιστικού αποικιοκρατικού καθεστώτος που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των παγκόσμιων επικυρίαρχων.

Γιατί η γενοκτονική μανία που έχει συνεπάρει το Ισραήλ δεν προέκυψε εν μία νυκτί πριν ενάμιση χρόνο. Όπως επισημάνθηκε από πολλούς, υπήρχαν πολύ απλούστεροι και πιο αναίμακτοι τρόποι ώστε το Ισραήλ να πετύχει τουλάχιστον μέρος των στόχων του. Ο δρόμος της γενοκτονίας δεν ήταν ο μόνος, ήταν όμως ο πιο πρόσφορος και καλά περπατημένος για το σιωνιστικό μόρφωμα κι αυτός που εξυπηρετούσε περισσότερο τους πραγματικούς και ακήρυχτους στόχους του.

Θρίαμβος της Αντίστασης

Παρά όμως τις δυσβάσταχες απώλειες, η Παλαιστινιακή Αντίσταση πέτυχε και τεράστιες για το διαμέτρημά της νίκες. Με την αντοχή, την εφευρετικότητα και την αυταπάρνησή της ματαίωσε τα σχέδια των σιωνιστών για ολική εκκαθάριση της Γάζας. Κατάφερε να ματαιώσει ακόμα και το διαβόητο «σχέδιο των στρατηγών»[i], για τεμαχισμό της λωρίδας της Γάζας και παραχώρηση του βόρειου τμήματός της για εβραϊκό εποικισμό.

Κατάφερε να βάλει σφήνα στις «Συμφωνίες του Αβραάμ», τη διπλωματική προσπάθεια των ΗΠΑ να υπάρξει σύγκλιση των δυτικόφιλων αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ προσπερνώντας τη διευθέτηση του Παλαιστινιακού ζητήματος (όρος που συστηματικά τίθεται από το 1948 ως προϋπόθεση για οποιαδήποτε αναγνώριση, πόσο μάλλον συμφιλίωση). Κανένας Άραβας ηγέτης δεν θα τολμήσει σήμερα αψήφιστα να υπογράψει μια τέτοια συμφωνία με το Ισραήλ, ενώ όσοι το έκαναν (ΗΑΕ, Μαρόκο κά) είναι αντιμέτωποι με την μήνι των λαών τους. Παρά τις εργώδεις προσπάθειες Ισραηλινών κι Αμερικάνων, το Παλαιστινιακό ξαναμπαίνει στην κορυφή της ατζέντας της Δυτικής Ασίας και αντιστέκεται σθεναρά στις απόπειρες παραγραφής του.

Κατάφερε να καταδείξει την αδυναμία της σιωνιστικής πολεμικής μηχανής. Τραβώντας του Ισραηλινούς σ’ ένα πεδίο όπου δεν είχαν το πλεονέκτημα, τους ανάγκασαν να δείξουν ότι ως μόνο αντιστάθμισμα στην μειωμένη τους επιχειρησιακή αποδοτικότητα έχουν την παντελή έλλειψη ηθικών ενδοιασμών. Μη μπορώντας να κατισχύσουν μέσω της υπεροπλίας τους έναντι των Παλαιστίνιων αγωνιστών, στράφηκαν με ανεπανάληπτη μανία εναντίον του άμαχου πληθυσμού. Αυτή η φαινομενικά σπασμωδική, άλογη και απελπισμένη απόκριση αποτελεί ένδειξη αδυναμίας του Ισραήλ να ανταπεξέλθει σε μη συμβατικές μορφές σύγκρουσης, ανοίγοντας διάπλατα το ερώτημα και για τις αποδόσεις του έναντι συμβατικών[ii].

Κατάφερε να οξύνει τις εσωτερικές αντιφάσεις του Ισραήλ, σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Με τον νεοφιλελευθερισμό και τον ατομισμό να έχουν από καιρό εκτοπίσει την όποια αφοσίωση στο “πατριωτικό καθήκον οικοδόμησης του αποκλειστικά εβραϊκού κράτους” και τη διάβρωση του στρατιωτικού-σπαρτιατικού χαρακτήρα της ισραηλινής κοινωνίας, νέοι Ισραηλινοί που ήδη δεν είχαν ιδιαίτερη ζέση να προσφερθούν για στρατιωτική υπηρεσία, αντικρίζοντας τις αντιξοότητες των βάρβαρων επιχειρήσεων εκκαθάρισης εναντίον μιας ανυποχώρητης αντίστασης, ξαφνικά βρήκαν κάθε λόγο να θέλουν να την αποφύγουν. Αυτό σε συνδυασμό με τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, καθώς το ολοένα και περισσότερο εξαρτημένο από ξένες επενδύσεις Ισραήλ (νεοφιλελευθερισμός γαρ) φαινόταν ασταθές κι επικίνδυνο στα μάτια του επιχειρηματικού κόσμου, οδήγησε σε κύματα μετανάστευσης εκπαιδευμένων και καταρτισμένων νέων της μικρομεσαίας τάξης (επιλογή εύκολη αφού συνήθως πρόκειται για άτομα που έχουν διπλή υπηκοότητα – πιο γηγενείς δεν γίνεται). Έτσι, ένας βασικός παράγοντας που παρείχε δυναμισμό στην ισραηλινή οικονομία, η ανάπτυξη τεχνολογίας (στρατιωτικής, παρακολουθήσεων κλπ), χάνει το προσωπικό που τον υπηρετούσε, παροξύνοντας την επερχόμενη οικονομική κρίση. Πολιτικά δε αυτό συνεπάγεται ακόμα πιο ολική κατίσχυση του ακραία συντηρητικού-επεκτατικού σιωνισμού στο εσωτερικό, διαιωνίζοντας το φαύλο κύκλο και τεκμηριώνοντας τον ισχυρισμό ότι το σιωνιστικό σχέδιο έχει εισέλθει σ’ ένα σπιράλ θανάτου και η διάλυσή του διαφαίνεται στον ιστορικό ορίζοντα[iii].

Πέρα από οικονομικό, κατάφερε να κάνει το Ισραήλ να σπαταλήσει και πολύ σημαντικό διπλωματικό κεφάλαιο. Αν κι όχι ακόμα σε πλήρη απομόνωση, η διατήρηση ή σύναψη σχέσεων με το Ισραήλ σήμερα είναι πολλαπλά δυσκολότερη απ’ ότι ήταν ενάμιση χρόνο νωρίτερα. Με καταδίκες από τους υψηλότερους και πιο καταξιωμένους υπερεθνικούς θεσμούς και σειρά κρατών να επιβάλλουν εξαγωγικούς περιορισμούς, να αποσύρουν πρεσβείες και να οδηγούν το Ισραήλ ενώπιον διεθνών δικαστηρίων, η αίγλη του “κράτους των start-up” έχει θαμπώσει και επισκιαστεί από την αποτρόπαιη εικόνα των ζωντανά αναμεταδιδόμενων κτηνωδιών. Οποιοσδήποτε αυταρχικός δυνάστης, ειδικά μουσουλμανικού κράτους, θελήσει να προμηθευτεί τα κατασκοπευτικά καλούδια που πλασάρει το Ισραήλ, θα πρέπει πλέον να το σκεφτεί διπλά ή τριπλά[iv].

Μα πάνω απ’ όλα, κατάφερε να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα της αντίστασης, να υπενθυμίσει ότι εδώ κι έναν αιώνα οι Παλαιστινιακοί εθνικοί πόθοι παραμένουν αδικαίωτοι και να καταδείξει την κατάφωρη αδικία που υφίστανται. Αρνήθηκε τη μοίρα που είχαν αποφασίσει για τους Παλαιστίνιους, αυτή της λήθης κι εξαχρείωσης, της τοποθέτησης σε μια τιμητική προθήκη στο μουσείο των αφανισμένων λαών, θυμάτων της αποικιοκρατίας. Ματαίωσε τους πόθους όσων ήθελαν να την εξαλείψουν λες κι αυτή ταυτιζόταν με κείνη ή την άλλη οργάνωση και μπορούσε να εξοντωθεί φυσικά, αναδεικνύοντας ότι όσο υπάρχει αδικία, θα συνοδεύεται από αντίσταση. Και πως είναι αυτή, κι όχι η υποτακτικότητα, που ανοίγει το δρόμο για την πλέρια απελευθέρωση των λαών από κάθε καταπίεση.

Και μέσα απ’ όλ’ αυτά, κατάφερε να αποτελέσει σημείο αναφοράς κάθε αγώνα για δικαιοσύνη, κάθε ανθρώπου που παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την καταπίεση, και να συνενώσει κάποια απ’ τα πιο αποξενωμένα κινήματα, βγάζοντάς τα απ’ το λήθαργο του σεχταρισμού και των ταυτοτικών αναζητήσεων. Ανέδειξε τη φαυλότητα και την υποκρισία των “δυτικών αξιών”, το πώς χρησιμοποιούνται για τη στοχοποίηση εκείνων που αντιστέκονται σε κάθε λογής κυρίαρχο, και πώς εργαλειοποιούνται για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Εκπαίδευσε γενιές ακτιβιστών στον αντι-αποικιακό, αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα και τις ενέπνευσε να εντρυφήσουν στην ιστορία της περιοχής, πετώντας στην άκρη τα κυρίαρχα αφηγήματα περί “προαιώνιας υπερβατικά πολύπλοκης και ακατάληπτης σύγκρουσης”[v] και αντικαθιστώντας τα με την ιστορικά πλαισιωμένη αλήθεια, αυτήν που πάντα είναι με το μέρος των καταπιεσμένων.

Ο θρίαμβος της Παλαιστινιακής Αντίστασης, συμβολικός και ουσιαστικός συνάμα, έφερε σε πρώτο πλάνο το σθένος και το δράμα ενός λαού, την ηθική εξαχρείωση του καταπιεστή του και τον πολιτικό εξευτελισμό των ευαγγελιστών της υποταγής[vi]. Αν η ιστορία μας διδάσκει πως η αντίσταση είναι αναπόφευκτη, ο αγώνας των Παλαιστινίων μας δείχνει κι ότι δεν είναι μάταιη. Μέσα από τραγικές θυσίες και τεράστια αυταπάρνηση, είναι ο δρόμος για να νικήσει ο λαός όλους τους καταπιεστές του, εγχώριους και ξένους.

[i] Για περισσότερα δείτε εδώ: https://www.antapocrisis.gr/%cf%84%ce%b9-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%87%ce%ad%ce%b4%ce%b9%ce%bf-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b7%ce%b3%cf%8e%ce%bd-%ce%b7-%ce%b5/

[ii] Στο βαθμό που ως τέτοια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σύγκρουση του Ισραήλ με τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο, οι ενδείξεις είναι πολύ ανησυχητικές για το σιωνιστικό μόρφωμα, καθώς ελάχιστη πρόοδο κατάφερε να πραγματοποιήσει παρά την υπεροπλία του (η Χεζμπολάχ, παρότι πολύ καλύτερα οργανωμένη, επανδρωμένη και εξοπλισμένη από οποιαδήποτε παλαιστινιακή αντιστασιακή οργάνωση, παραμένει στρατιωτικός νάνος έναντι του πυρηνικού Ισραήλ και των συμμάχων του).

[iii] Για περισσότερα δείτε εδώ: https://www.antapocrisis.gr/%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac%cf%81%cf%81%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%b9%cf%89%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d/

[iv] Για μια ενδελεχή ανάλυση του πώς το Ισραήλ χρησιμοποιεί τα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης ως εργαστήρια και τους κατοίκους τους ως πειραματόζωα για την ανάπτυξη τεχνολογιών παρακολούθησης, καταπίεσης και καταστολής τα οποία μετά προμηθεύει σε αυταρχικά καθεστώτα ανά την υφήλιο (της Μητσοτακικής Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης) βλ. The Palestine Laboratory – Antony Lowenstein.

[v] Για περισσότερα δείτε εδώ: https://www.antapocrisis.gr/%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%81%ce%b1%ce%ae%ce%bb-%ce%b7-%ce%b1%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac/

[vi] Παρά τις δακρύβρεχτες εκκλήσεις του αντιπροσώπου της Παλαιστινιακής Αρχής στον ΟΗΕ, αυτή δεν έπαυσε διαχρονικά αλλά κι εν μέσω της γενοκτονίας να στοχοποιεί την αντίσταση και να υποτάσσεται σε κάθε κέλευσμα Αμερικάνων και Ισραηλινών, ελπίζοντας η διαπρεπής αγωγή του υποδειγματικού δεσμώτη να βοηθήσει στην επιβίωση του λαομίσητου καθεστώτος της με ξένα στηρίγματα.

Πηγή: Στο Νησί

Οι αυξανόμενες απώλειες του Ισραήλ στο Λίβανο και τη Γάζα αποδεικνύουν ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί

/0 Comments/in /by

Υπάρχει ένας απλός λόγος για το ανανεωμένο ενδιαφέρον για τα σχέδια κατάπαυσης πυρός στη Γάζα και το νότιο Λίβανο και για την καθημερινή σφαγή των Παλαιστινίων προσφύγων που συνοδεύει κάθε προσπάθεια για ειρήνη.

Δεν έχει καμία σχέση με την εκστρατεία δολοφονίας των ηγετών της Χαμάς και της Χεζμπολάχ από το Ισραήλ ή την τελευταία προσπάθειά του να περιορίσει την παραγωγή στερεών καυσίμων για ρουκέτες στο Ιράν.

Γενναίες δόσεις αυταπάτης και εξαπάτησης περιβάλλουν την τρέχουσα αντίληψη στο Ισραήλ και την Ουάσιγκτον ότι κάθε ομάδα αντίστασης είναι «μελανιασμένη και λαβωμένη» και ότι τα φτερά του Ιράν έχουν κοπεί.

Η αλήθεια αναμετριέται με τους ισχυρισμούς της ανώτατης διοίκησης του ισραηλινού στρατού: Ο Οκτώβριος έγινε ο πιο αιματηρός μήνας για τις δυνάμεις του από τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους. Οι δυνάμεις του δέχονται τακτικά απώλειες τόσο στη βόρεια Γάζα όσο και στο νότιο Λίβανο.

Σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση, και οι αριθμοί αυτοί αλλάζουν κάθε μέρα, μέσα σε ένα μήνα, 62 στρατιώτες έχουν σκοτωθεί σε μάχες και 15 πολίτες και δύο αστυνομικοί έχουν σκοτωθεί σε πυραυλικά χτυπήματα και επιθέσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ.

Μέχρι σήμερα, το τμήμα αποκατάστασης του ισραηλινού στρατού αντιμετωπίζει περισσότερους από 12.000 τραυματίες στρατιώτες, αριθμός που αυξάνεται κατά περίπου 1.000 το μήνα. Πολλοί πιστεύουν ότι ο αριθμός αυτός είναι υποεκτίμηση του πραγματικού αριθμού των τραυματισμών που έχουν αντιμετωπιστεί στα νοσοκομεία.

Αυτό περιλαμβάνει και τον αντιπολιτευόμενο Yair Lapid. Δήλωσε στο Κανάλι 12: «Υπάρχουν όρια στο πόσο αποδεχόμαστε τα εναλλακτικά γεγονότα».

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση της Χεζμπολάχ, από την 1η Οκτωβρίου, το λιβανέζικο κίνημα αντίστασης σκότωσε 90 ισραηλινούς στρατιώτες και αξιωματικούς, τραυμάτισε 750 και κατέστρεψε 38 άρματα μάχης Merkava.

Συχνές υποχωρήσεις

Κατ’ ελάχιστον, η εκστρατεία του ισραηλινού στρατού για την εκκαθάριση της βόρειας Γάζας και του νότιου Λιβάνου από μαχητές και αμάχους συναντά σθεναρή αντίσταση και παράγει, ένα χρόνο μετά, μερικές από τις σφοδρότερες συγκρούσεις του πολέμου.

Κάθε άποψη ότι η Χαμάς και η Χεζμπολάχ έχουν χάσει την ικανότητά τους να πολεμούν μετά τη δολοφονία των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών τους έχει διαψευστεί κάθετα.

Στη βόρεια Γάζα, ο προσφυγικός καταυλισμός της Τζαμπάλια δεν έχει εκκαθαριστεί από τους μαχητές της Χαμάς, ούτε ο πληθυσμός της Τζαμπάλια και του Μπέιτ Χανούν έχει υποταχθεί μέσω της πείνας και έχει μετακινηθεί νότια, όπως προβλέπεται από το «Σχέδιο των Στρατηγών».

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου του στρατού, από 12 έως 29 άτομα πέρασαν από το διάδρομο Netzarim μέσα σε τρεις μέρες την περασμένη εβδομάδα. Η μετακίνηση του πληθυσμού στη βόρεια Γάζα ήταν προς τα δυτικά, προς την πόλη της Γάζας στα βόρεια, και όχι από βορρά προς νότο, όπως θα επιθυμούσε ο στρατός.

Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις του ΟΗΕ και των εταίρων του, από τότε που το Ισραήλ άρχισε την τελευταία του επίθεση στις 5 Οκτωβρίου, περισσότεροι από 71.000 άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από την επαρχία της Βόρειας Γάζας προς την πόλη της Γάζας και περίπου 100.000 άνθρωποι παραμένουν στη Βόρεια Γάζα.

Στο νότιο Λίβανο, ο ισραηλινός στρατός τα πηγαίνει ακόμη χειρότερα. Τρεις εβδομάδες μετά την εισβολή του, δεν έχει καταφέρει να κρατήσει έδαφος σε απόσταση μεγαλύτερη των δύο χιλιομέτρων από τα σύνορα και αναγκάστηκε να κάνει συχνές υποχωρήσεις όταν οι απώλειες έγιναν πολύ μεγάλες.

Αυτό απέχει πολύ από τον διακηρυγμένο στόχο τους να απωθήσουν τη Χεζμπολάχ πίσω στον ποταμό Λιτάνι.

Αντ’ αυτού, οι μαχητές [της Χεζμπολάχ] υποχωρούν, παρασύροντας τις ισραηλινές δυνάμεις σε παγίδα, μπαίνοντας στις σήραγγες και επιτιθέμενοι από τα μετόπισθεν [των Ισραηλινών].

Μια πηγή προσκείμενη στη Χεζμπολάχ δήλωσε στο Middle East Eye ότι η δολοφονία της ανώτερης ηγεσίας της είχε ελάχιστες έως καθόλου επιπτώσεις στην επιχειρησιακή μαχητική της ικανότητα.

Είπε ότι οι μονάδες διατηρούν την επικοινωνία και τον επιχειρησιακό συντονισμό ανεξάρτητα, χωρίς να χρειάζονται άμεσες εντολές από την κεντρική διοίκηση.

Παρότι και οι δύο πλευρές σε αυτή τη σύγκρουση [παρουσιάζουν μια εικόνα δια της οποίας] μεγιστοποιούν τα κέρδη τους και ελαχιστοποιούν τις απώλειές τους, μπορώ να το πιστέψω αυτό.

Τελευταία ισραηλινή προσφορά

Εκτός από τις στρατιωτικές απώλειες, 15 πολίτες και δύο αστυνομικοί έχουν επίσης σκοτωθεί στο Ισραήλ αυτό το μήνα. Η Χεζμπολάχ και οι Χούθι δεν δείχνουν να κωλύονται στο να στέλνουν εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινούς στα καταφύγιά τους με τις ρουκέτες τους, ενώ και η Χεζμπολάχ εκδίδει τις δικές της εντολές εκκένωσης.

Το Al Akbar, ένα μέσο ενημέρωσης που βρίσκεται κοντά στους κύκλους της Χεζμπολάχ, μετέφερε από μία από τις πηγές του ότι: «Το Ισραήλ δεν βρίσκεται σε θέση ισχύος που να του επιτρέπει να επιβάλει όρους όσο η μάχη συνεχίζεται και η κατάσταση της αντίστασης στο έδαφος είναι πολύ καλή».

Πράγμα που μας φέρνει στο πραγματικό θέμα: πώς γίνεται ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου να πιστεύει ότι, ένα χρόνο μετά, είναι σε θέση να υπαγορεύει όρους στους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους;

Μια συνάντηση στο Κατάρ μεταξύ των διαμεσολαβητών παρήγαγε μια νέα πρόταση που μεταφέρθηκε στη Χαμάς. Δεδομένου ότι όλες οι πηγές για αυτό είναι ισραηλινές, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτή η τελευταία προσφορά ήταν ισραηλινή.

Η προσφορά αναφέρει ότι το Ισραήλ θα επιτρέψει μια εκεχειρία 30 ημερών και την απελευθέρωση ενός απροσδιόριστου αριθμού κρατουμένων, με αντάλλαγμα 11 έως 14 ομήρους, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και ηλικιωμένων, σε πρώτη φάση, ενώ οι διαπραγματεύσεις για μια δεύτερη φάση θα συνεχιστούν, αλλά δεν θα υπάρξει καμία απόσυρση δυνάμεων από το διάδρομο Netzarim ή από τη Ράφα.

Αυτό θα συνδυαζόταν ή θα «ενισχυόταν» από μια κατάπαυση του πυρός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στο Λίβανο. Και πάλι, η κύρια πηγή για αυτό είναι τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, και ειδικότερα το Κανάλι 12.

Η «συμφωνία» που προσφέρεται στη Χεζμπολάχ είναι μια κατάπαυση του πυρός για 60 ημέρες κατά τις οποίες θα γίνει η διαπραγμάτευση μιας πλήρους συμφωνίας.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Ισραήλ διατηρεί «το δικαίωμα να απαντήσει σε οποιαδήποτε παραβίαση ή επίθεση από οπουδήποτε». Η πλήρης συμφωνία που έχει στο μυαλό του το Ισραήλ είναι η Χεζμπολάχ να αποσύρει τις δυνάμεις της στον ποταμό Λιτάνι, με τον λιβανέζικο στρατό να αναλαμβάνει τον έλεγχο της παραμεθόριας περιοχής.

Η Χεζμπολάχ δεν δίστασε καθόλου να απορρίψει αυτή την «προσφορά» πριν καν την κάνει ο Αμερικανός απεσταλμένος, Amos Hochstein.

Τα μέσα ενημέρωσής της υπέθεσαν ότι είτε το Ισραήλ ανέβαζε το ύψος των όρων του στο μέγιστο, αφού η Χεζμπολάχ είχε ανακτήσει τη στρατιωτική πρωτοβουλία στο έδαφος, είτε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να σταματήσει τον πόλεμο και διέρρεε λεπτομέρειες για το σχέδιο που καταστρώνονταν από τον Hochstein προκειμένου να το τορπιλίσει.

Η Χαμάς είχε επισήμως την ίδια αντίδραση στην «προσφορά» τους, μου λένε οι πηγές μου.

Και οι δύο οργανώσεις παραμένουν πιστές στις διαπραγματευτικές τους θέσεις με ή χωρίς τους παλιούς τους ηγέτες.

Αυτές είναι ότι δεν θα υπάρξει κατάπαυση του πυρός και ανταλλαγή αιχμαλώτων μέχρι το Ισραήλ να αποσύρει τα στρατεύματά του από τη Γάζα. Και η Χεζμπολάχ δεν θα σταματήσει να πολεμά, πόσο μάλλον να σκεφτεί να υποχωρήσει από τη συνοριακή περιοχή, μέχρι να υπάρξει εκεχειρία στη Γάζα.

Και οι δύο οργανώσεις πιστεύουν ότι ο Νετανιάχου δεν επιδιώκει στα σοβαρά να σταματήσει τον πόλεμο.

Συγκλονιστική αυταπάτη

Ο Amos Harel της Haaretz αναφέρει ότι υπάρχει πλέον συναίνεση στο ισραηλινό στρατιωτικό κατεστημένο ότι ο πόλεμος στο Λίβανο και τη Γάζα έχει εξαντλήσει τη δυναμική του και ότι αν συνεχιστεί, δεν μπορούν να πετύχουν πολύ περισσότερα από όσα έχουν ήδη επιτευχθεί.

Πιστεύουν, επίσης, ότι μια παρατεταμένη παραμονή σε οποιοδήποτε από τα δύο εδάφη αυξάνει τον κίνδυνο μεγάλων απωλειών στρατευμάτων.

Θα πρέπει να επιτευχθούν συμφωνίες για κατάπαυση του πυρός και απελευθέρωση όλων των ομήρων που εξακολουθούν να κρατούνται στη Γάζα, καταλήγουν.

Αυτό απέχει πολύ από οποιονδήποτε από τους πολεμικούς στόχους του Ισραήλ, οι οποίοι ήταν η καταστροφή της Χαμάς ως στρατιωτικής ή κυβερνητικής αρχής, η δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένης ουδέτερης ζώνης (no-man’s land) στη βόρεια Γάζα και στο νότιο Λίβανο και μια σημαντική έξοδος των Παλαιστινίων στην Αίγυπτο και στο εξωτερικό – την οποία ο Νετανιάχου ανέθεσε στον σύμβουλό του Ron Dermer να σχεδιάσει, ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο.

Με την αίτηση για κατάπαυση του πυρός, οι στρατιωτικοί επικεφαλής στο Ισραήλ αναγνωρίζουν ότι το Ισραήλ θα πρέπει να κάνει επώδυνες παραχωρήσεις.

Παρόλο που είναι πιο ρεαλιστές από το πολεμικό υπουργικό συμβούλιο υπό την ηγεσία του Νετανιάχου, βρίσκονται και αυτοί κάτω από μια συντριπτική αυταπάτη.

Ότι, σύμφωνα με τα λόγια του Harel, «η ένταση της ζημιάς που προκλήθηκε στη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς, και πρόσφατα και στο Ιράν, δημιουργεί μια λογική ευκαιρία για την επίτευξη διευθέτησης».

Το αντίθετο συμβαίνει.

Η ένταση των ζημιών στη Γάζα και το Λίβανο έχει πείσει τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ ότι ο λαός τους έχει υποφέρει τόσο πολύ από τις 7 Οκτωβρίου, που δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διατεθειμένοι να διαπραγματευτούν μια κατάπαυση του πυρός. Σημαίνει όμως ότι δεν έχουν καμία διάθεση να κάνουν ουσιαστικές παραχωρήσεις.

Παραλληλισμοί από την ιστορία

Υπάρχουν δύο παραλληλισμοί από την ιστορία που θα πρέπει να διαφωτίσουν τους Ισραηλινούς ηγέτες που εξακολουθούν να παραμένουν αισιόδοξοι. Ο πρώτος προέρχεται από την παλαιστινιακή ιστορία.

Από τις πολλές σφαγές που έχουν υποστεί οι Παλαιστίνιοι στα χέρια των ισραηλινών τρομοκρατικών ομάδων – και συμπεριλαμβάνω και τον σημερινό στρατό του – τρεις ξεχωρίζουν.

Πριν από εβδομήντα έξι χρόνια, έγινε μια σφαγή στο χωριό al-Dawayima, κατά την οποία σκοτώθηκαν εκατοντάδες, σύμφωνα με τον ιστορικό Benny Morris.

Πριν από εξήντα οχτώ χρόνια, 47 Παλαιστίνιοι που επέστρεφαν από την εργασία τους στα χωράφια στο Kafr Qasim κατέληξαν από πυροβολισμούς επειδή υποτίθεται ότι παραβίασαν την απαγόρευση κυκλοφορίας- και αυτή την εβδομάδα, τουλάχιστον 93 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στα σπίτια τους στο Beit Lahia, όπου είχαν καταφύγει εκατοντάδες εκτοπισμένοι.

Είναι ασφαλές να πούμε ότι αυτά τα δεινά έχουν τροφοδοτήσει την αγωνία των Παλαιστινίων για απόκτηση δικού τους κράτους. Τίποτα από αυτά δεν σταμάτησε τον αγώνα για την απελευθέρωση της δικής τους γης.

Ακόμη πιο σχετική είναι η εμπειρία του γαλλικού στρατού στην Αλγερία. Η επανάσταση ξεκίνησε την 1η Νοεμβρίου 1954, πριν από 70 χρόνια, την Παρασκευή, που ήταν η Ημέρα των Αγίων Πάντων ή La Toussaint. Έγινε γνωστή ως Toussaint Rouge.

Ακριβώς ένα χρόνο μετά από αυτό, οι επαναστάτες εξαπέλυσαν επίθεση στην οποία σκοτώθηκαν 120 Γάλλοι στρατιώτες.

Οι Γάλλοι απάντησαν άγρια με μια εκστρατεία που κόστισε 12.000 ζωές. Η βιαιότητα της απάντησής τους αποξένωσε την κοινή γνώμη στη μητροπολιτική Γαλλία και την παγκόσμια κοινή γνώμη – και τα δύο οδήγησαν χρόνια αργότερα στην πλήρη αποχώρηση των Γάλλων – όχι όμως πριν από τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στα χέρια των Γάλλων.

Οι στρατιωτικοί αρχηγοί του Ισραήλ κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν οι Γάλλοι αποικιοκράτες προκάτοχοί τους στην Αλγερία. Και οι δύο πιστεύουν ότι η συντριπτική τιμωρία θα συντρίψει την αντίσταση.

Ανέφικτη η επιστροφή στις 6 Οκτωβρίου

Καθώς συγχαίρουν τους εαυτούς τους για την «ιλιγγιώδη επιτυχία» τους στις δολοφονίες και τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς, οι στρατιωτικοί αρχηγοί του Ισραήλ θα πρέπει να αναρωτηθούν: αισθάνονται σήμερα τόσο ασφαλείς όσο αισθάνονταν στις 6 Οκτωβρίου 2023, την ημέρα πριν από την επίθεση της Χαμάς, ή τόσο ανασφαλείς όσο αισθάνονταν στις 8 Οκτωβρίου;

Δεν έχουν εξαγοράσει την ασφάλεια, πόσο μάλλον την αποτροπή. Το μόνο που πέτυχαν είναι μια σειρά από εγκλήματα πολέμου, οι συνέπειες των οποίων θα αντηχούν γι’ αυτούς πολύ καιρό μετά το τέλος αυτού του πολέμου.

Αλλά τελικά, το ισραηλινό αμυντικό κατεστημένο έχει δίκιο να συμπεραίνει τώρα ότι όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς. Υπάρχουν δύο ανισορροπίες που λειτουργούν εδώ.

Το στρατιωτικό πλεονέκτημα του Ισραήλ έναντι των εχθρών του είναι τεράστιο. Η εμβέλειά του είναι περιφερειακή. Μπορεί να βομβαρδίζει σπίτια σε όλο τον αραβικό και ιρανικό κόσμο κατά βούληση.

Αλλά η ισραηλινή ικανότητα να αντέξει τις συνέπειες αυτού που κάνει, και να υποστεί φθορά εξ’ αιτίας αυτού, είναι πολύ μικρότερη από την ικανότητα των Παλαιστινίων να συνέλθουν από τη μια σφαγή μετά την άλλη, να συνεχίσουν από γενιά σε γενιά και να μην παραδοθούν.

Η απόλυτη αδυναμία του σχεδίου επιβολής ενός ενιαίου εβραϊκού κράτους από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα έγκειται τόσο στη γεωγραφία όσο και στη δημογραφία. Αυτό το πείραμα δεν συμβαίνει σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος του κόσμου.

Πραγματοποιείται στην καρδιά του μουσουλμανικού και αραβικού κόσμου και ως εκ τούτου δεν μπορεί να πετύχει. Η ειρήνη δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί με την αναδιάταξη των κελιών στα οποία είναι φυλακισμένοι οι Παλαιστίνιοι, η πλειοψηφία του πληθυσμού.

Μπορεί να χρειαστούν πολλοί ακόμη μήνες πολέμου για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην 6η Οκτωβρίου.

Πηγή: Middle East Eye

Μετάφραση: antapocrisis

Μετά τις ισραηλινές δολοφονίες, τι;

/0 Comments/in /by

Ο θάνατος του Γιαχία Σινουάρ στις 16 Οκτώβρη σίγουρα δεν προξένησε σοκ. Για τον ηγέτη της Χαμάς και αναγνωρισμένο ως τον ιθύνοντα (και επιχειρησιακά ιδιοφυή) νου πίσω από την οργάνωση της επίθεσης της 7ης Οκτώβρη, δύσκολα θα περίμενε κανείς ένα άλλο τέλος. Μαχόμενος μέχρι την έσχατη στιγμή στη Γάζα, στο πλευρό των μαχητών του, αρνούμενος να εγκαταλείψει την πρώτη γραμμή και επιμένοντας ότι «οι πραγματικοί ηγέτες παλεύουν στα έμπροσθεν», αφού εξάλλου έλεγε πως «αν πεθάνω, έχουμε ήδη επιλέξει τον διάδοχο», έγραψε με το ανεξίτηλο αίμα των αγωνιστών άλλη μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία της πάλης για την Παλαιστινιακή ανεξαρτησία.

Η αποθανάτιση των τελευταίων στιγμών του από το ισραηλινό drone και η δημοσίευσή του αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες επικοινωνιακές αστοχίες της Ισραηλινής προπαγάνδας. Έχοντας διαμορφωθεί από την ίδια τη βαθιά ρατσιστική, σιωνιστική ιδεολογία τους που προσδίδει στους ίδιους τους Ισραηλινούς ανωτερότητα και στους Παλαιστίνιους ένα στάτους υποζυγίου, έχοντας τόσο πειστεί από την ίδια τους την προπαγάνδα που παρουσίαζε τον Γιαχία Σινουάρ ως ανθρωπόμορφο τέρας και την ενσάρκωση του χειρότερου εφιάλτη του εβραϊσμού, θεώρησαν πως το πλάνο της τελευταίας πράξης αντίστασής του ήταν κάτι καταγέλαστο, που θα επιτύγχανε τον εξευτελισμό του και θα καταξίωνε τους ίδιους και την παντοδυναμία τους (βέβαια πώς γίνεται να καταξιωθείς εξολοθρεύοντας κάτι που αντιμετωπίζεις ως καταγέλαστο είναι κάτι που επίσης διέφυγε της σύλληψής τους).

Απέτυχαν να κατανοήσουν πως αυτή η αποθανάτιση της ύστατης πράξης άρνησής του, το εξουθενωμένο μα αγέρωχο ανάστημα του λαϊκού αγωνιστή που παρά τη φυσική συντριβή του συλλέγει τα τελευταία αποθέματα της δύναμής του για να αμφισβητήσει με την τελευταία του πνοή τον βάρβαρο κατακτητή, μαρτυρά το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι για μήνες ισχυρίζονταν μέσω «έγκυρων δημοσιευμάτων» που τον ήθελαν να δειλιάζει μεταμφιεζόμενος και μεταφερόμενος από κρυψώνα σε κρυψώνα.

Απέτυχαν να κατανοήσουν πώς η ηρωική του στάση, που δύσκολα θα καταγραφόταν πιο επικά από μια χολιγουντιανή κινηματογραφική παραγωγή, θα καταξιώσει, στα μάτια όχι μόνο των Παλαιστίνιων αλλά όλων των μαχόμενων λαών του κόσμου, ακριβώς αυτό που μάταια προσπαθούν να θάψουν: την ανθρώπινη παρόρμηση για εξέγερση απέναντι στην καταπίεση και την αδικία.

Αναμφίβολα ο θάνατος του Σινουάρ θα σπείρει τις νέες γενιές Παλαιστίνιων μαχητών και θα αποτελεί σταθερή αναφορά ηθικού μεγαλείου απέναντι σε ανυπέρβλητα εμπόδια. Μέσα στη δολοφονική τους τύφλωση, οι Ισραηλινοί μπορεί να ξέχασαν μια στοιχειώδη αλήθεια: τα κινήματα δεν πεθαίνουν με το θάνατο των ηγετών τους, αλλά, στο βαθμό που διατηρούν την επικαιρότητά τους και τη σύνδεση με την εποχή και τη βάση τους, γεννούν νέους, μετασχηματίζοντας τον εαυτό τους και μεταφέροντας την πάλη τους στα σύγχρονα δεδομένα. Οι γενιές αγωνιστών που θα εμπνευστούν απ’ τη θυσία του Σινουάρ αναμφίβολα θα διδαχθούν απ’ το παράδειγμά του και θα μπολιάσουν τον αγώνα τους με τα καλύτερα στοιχεία της παράδοσής του.

Πιστεύει όντως όμως το Ισραήλ ότι σκοτώνοντας ηγέτες της αντίστασης όπως ο Σινουάρ θα καταφέρει να επικρατήσει επί των ανταγωνιστών του; Εξάλλου έχει διαπράξει κι άλλες δολοφονίες, με αυτές του Χασάν Νασράλα και του Ισμαήλ Χανίγιε να αποτελούν απλά τις επιφανέστερες.

Ο τρόπος που το Ισραήλ προσπαθούσε να πλασάρει τη νέα αναβάθμιση της επιθετικότητάς του τους τελευταίους μήνες ήταν μέσω της προώθησης της ιδέας της «αποκλιμάκωσης μέσω της κλιμάκωσης». Συνοπτικά αυτή η φαυλότητα σημαίνει, σύμφωνα με τους ανήθικους εμπνευστές της, ότι το Ισραήλ θα καταφέρει μέσω μαζικών και νευραλγικών πληγμάτων εναντίον των αντιπάλων του να τους φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου ηττημένοι και καταπονημένοι θα δεχθούν τους επονείδιστους όρους του.

Βαυκαλίζεται λοιπόν το Ισραήλ ότι αν με τόση μανία εξαπολύει τον πόλεμο είναι μόνο επειδή με τόση ζέση επιδιώκει την ειρήνη. Έτσι σχετικοποιούνται όχι μόνο οι αλλεπάλληλες δολοφονίες αμάχων αλλά και, κόντρα σε κάθε λογική, η δολοφονία των ηγετών που το αντιμάχονται και οι οποίοι θα ήταν οι μόνοι ικανοί και αρμόδιοι να φέρουν σε πέρας μια ειρηνευτική συμφωνία. Οποιοσδήποτε απροκατάληπτος παρατηρητής δεν μπορεί παρά να μείνει με την εντύπωση πως το Ισραήλ μάλλον φουντώνει παρά κατασβήνει τον πόλεμο.

Όπως όμως έχουμε αναλύσει και παλιότερα,  το Ισραήλ πράγματι δεν επιθυμεί την ειρήνη, καθώς αυτή θα το αναγκάσει σε συμβιβασμούς, τους οποίους μετά βδελυγμίας απεχθάνεται. Αντιθέτως, τότε είναι που εξοργίζεται περισσότερο, όταν οι αντίπαλοί του δείχνουν μια διάθεση να εκκινηθούν ειρηνευτικές διεργασίες και προβάλλουν λογικά και νηφάλια αιτήματα απέναντι στην αρειμάνια παράκρουση του Ισραήλ.

Κόντρα λοιπόν στο ισραηλινό αφήγημα, το τόσο πρόθυμα, απροκάλυπτα κι απαράλλακτα αναμεταδιδόμενο από τα δυτικά μέσα, στόχος του Ισραήλ μέσω των δολοφονιών δεν είναι η άμεση ύφεση του πολέμου και η γρήγορη επίτευξη της ειρήνης. Κάθε άλλο. Μέσω αυτών των κινήσεων επιδιώκει την πρόκληση της μέγιστης δυνατής αναταραχής σε μια προσπάθεια ανατροπής των τρεχουσών ισορροπιών στη Δυτική Ασία (Μέση Ανατολή), προς διαμόρφωση νέων, που θα ευνοούν το Ισραήλ και τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του σε βάθος χρόνου. Εξάλλου, η ίδια η ηγεσία του δεν αισθάνεται καμία ανάγκη ν’ αποκρύψει τις πραγματικές προθέσεις της: τον επανασχεδιασμό ολόκληρης γεωπολιτικής τάξης της Μέσης Ανατολής.

Όσο βέβαια αναμενόμενο κι αν είναι απ’ το σιωνιστικό καθεστώς να θελήσει να καταπατήσει τα δικαιώματα και την ίδια την ύπαρξη όλων των γειτονικών του λαών για την επίτευξη της ηγεμονίας του, άλλο τόσο αναμενόμενο είναι να συναντήσει την αντίδρασή τους. Κι εδώ φυσικά δεν έχουν δίκιο κι οι δυο μεριές, για να πάρουμε εύκολα ίσες αποστάσεις από τη μαινόμενη σύγκρουση. Το δίκιο ξεκάθαρα είναι με την μεριά των λαών που αντιστέκονται στους σιωνιστικούς επικυριαρχικούς, ιμπεριαλιστικούς και νεοαποικιοκρατικούς σχεδιασμούς.

Η επιλογή της περαιτέρω όξυνσης, πέρα από αλυσιτελής και επιφέρουσα την απειλή του πυρηνικού ολοκαυτώματος, είναι και μονόδρομος για το φασιστικό Ισραήλ. Κι όσο πιο επίμονα απομακρύνεται η προοπτική της οριστικής νίκης του, με τόση μεγαλύτερη μανία επιδιώκεται. Πρόκειται για μια αντίφαση που δεν επιδέχεται επίλυσης, πέρα από τη διάλυση του σιωνιστικού μορφώματος, της αποαποικιοποίησης της Δυτικής Ασίας, και της θεμελίωσης της ειρηνικής και ισότιμης συνύπαρξης όλων των λαών της περιοχής, χωρίς αναμείξεις και επεμβάσεις της ιμπεριαλιστικής Δύσης. Κάτι που η τελευταία, ενορχηστρώτρια μιας Δυτικής Ασίας σε συνεχή κρίση και επωφελούμενη αυτής, δεν πρόκειται να δεχθεί αδιαμαρτύρητα.

Πηγή: Στο Νησί

Ο (όχι) τελευταίος βασιλιάς της Παλαιστίνης

/0 Comments/in /by

«…κι όταν μας σκοτώνουν, νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ…»

Τ. Λειβαδίτης, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας, 1952

Σύμφωνα με το μύθο, τον 11ο αιώνα π.Χ., πριν οι Δωριείς κινηθούν από την Πελοπόννησο για την πολιορκία της Αθήνας, έλαβαν χρησμό από το Μαντείο των Δελφών ότι η Αθήνα θα «πέσει», αρκεί να μείνει ζωντανός ο βασιλιάς της. Ο χρησμός έφτασε ως τον Κόδρο, διάδοχο του Μελάνθου, και βασιλιά των Αθηνών. Σύντομα αυτός, επέλεξε ως τελευταία πράξη του μια «ηρωική προβοκάτσια». Κρύβοντας την βασιλική του ταυτότητα, μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο, πέρασε στο στρατόπεδο των Δωριέων στις όχθες του Ιλισού και προκάλεσε δύο φρουρούς. Κατάφερε να σκοτώσει τον έναν, πριν πέσει νεκρός από το χέρι του άλλου. Οι Δωριείς δεν ήξεραν ποιον είχαν μόλις σκοτώσει.

Στις 17/10, στο λογαριασμό στο Χ του εκπροσώπου των μακελάρηδων Ναντάβ Σοσάνι, δημοσιεύεται ένα video. Ένα drone, με κινηματογραφική κίνηση, ελίσσεται ανάμεσα σε χαλάσματα και μισογκρεμισμένα κτήρια σε μια ερειπωμένη συνοικία. Περνά από ένα άνοιγμα και αρχίζει να αιωρείται ακινητοποιημένο. Ακριβώς μπροστά του αποκαλύπτεται μια σκηνή βγαλμένη από ταινία. Σε μια πολυθρόνα, όμοια με θρόνο μέσα σε χαλάσματα, η φιγούρα ενός ανθρώπου. Εμφανώς καταβεβλημένου, τραυματισμένου. Πιθανότατα ακρωτηριασμένου από το δεξί χέρι. Κρατά ένα ξύλo· προσπαθεί να το πετάξει προς τη μηχανή, η οποία κινείται για να το αποφύγει. Είναι η τελευταία πράξη του πριν το κτήριο ισοπεδωθεί από ισραηλινά άρματα, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις. Οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής λένε πως η φιγούρα ανήκει στον Γιαχία Σινουάρ.

Τελικά δεν κρυβόταν στα τούνελ. Δεν χρησιμοποιούσε ομήρους για ασπίδες όπως ισχυριζόταν η αξιόπιστη Washington Post, δεν είχε αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Δεν είχε ψάξει την ασφαλή φυγή. Δεν ζούσε πλούσιος και κρυπτόμενος στο Κατάρ, όπως διέδιδε η σιωνιστική προπαγάνδα. Σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι, υπερασπιζόμενος το λαό του και τηρώντας τις υποσχέσεις του.

Για την Αναλένα Μπέρμποκ, ΥΠΕΞ της Γερμανίας, ήταν ένας «…Βάναυσος δολοφόνος και τρομοκράτης που ήθελε να καταστρέψει το Ισραήλ και τον λαό του…». Κατά τον Μακρόν, «…ήταν ο κύριος υπεύθυνος των τρομοκρατικών επιθέσεων και βάρβαρων ενεργειών της 7ης Οκτωβρίου». Για τον Τζον Χίλι, υπουργό Άμυνας της Μεγάλης Βρετανίας, ήταν «…πυροδότης της πιο σκοτεινής, φονικής ημέρας για τον εβραϊκό λαό μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…», για τον Μπορέλ «τρομοκράτης». Για την Κάμαλα Χάρις «υπεύθυνος για τον θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων» και για τον Μπάιντεν «εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις». Τα δε μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης «ποστάρουν» φωτογραφίες του άψυχου σώματος, κάνοντας “tag” τον Ερντογάν, επανανοηματοδοτώντας τον ορισμό του χουλιγκανισμού και της βαρβαρότητας.

Πέρα από το τι ήταν όμως για τη γιάφκα του ΝΑΤΟϊκού εσμού, ο Σινουάρ γεννήθηκε το ’62 σε προσφυγικό καταυλισμό (όπως και ο επίσης δολοφονημένος προηγούμενος ηγέτης της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια ), στην πολύπαθη Khan-Younis, γιος οικογένειας διωγμένων του ’48 από το Al-Majdal. Ένα μικρό χωριό 360 Παλαιστινίων κατοίκων που εκδιώχθηκαν μέχρι τελευταίου κατά τη Nakba.  Ήταν 5 χρονών όταν ξεκίνησε η ισραηλινή κατοχή στη Λωρίδα της Γάζας. Πέρασε συνολικά 23 χρόνια στη φυλακή, από το 1988 έως το 2011. Τον Μάιο του 2021 το σπίτι του στην Khan-Younis ισοπεδώθηκε.

Η (αν και απείρως κοσμικότερη στην πραγματικότητα απ’ ότι στη δυτική συνείδηση) Χαμάς του ριζοσπαστικού Ισλάμ δεν έχει τον προσανατολισμό του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, για την ακρίβεια δεν ανταγωνίζονται καν στο ίδιο επίπεδο ιδεών. Οι ηγέτες της δεν έχουν την ακτινοβολία των παλαιών ηγετών του PFLP. H εικόνα του «σκληρού» Γιαχία Σινουάρ δε θα συγκριθεί ποτέ με του «διανοούμενου» Γκασάν Καναφανί ή του «σοφού» Ζωρζ Χαμπάς. Σήμερα όμως δεν καλούμαστε να… ψηφίσουμε σε εκλογές στην ελεύθερη Παλαιστίνη.

Η αντίσταση και ο πολιτικός προσανατολισμός διαπλέκονται αλλά η μία προηγείται του άλλου. Όσο κι αν δεν ταιριάζει στα ερμηνευτικά σχήματα των ηγεσιών της πλειονότητας της ευρωπαϊκής (κυρίως) αριστεράς, εδώ και πολλά χρόνια, η Χαμάς είναι η κύρια δύναμη που χώρεσε το δυναμισμό του Παλαιστινιακού λαού και κατάφερε να τον εκφράσει κόντρα σε απόψεις ηττοπάθειας, μελαγχολίας, αδιεξόδων, ακόμη και συμβιβασμού. Μια εποχή που δε λείπουν μόνο οι «σωστές απόψεις» αλλά και το προσωπικό που θα τις εννοεί, η Χαμάς σχεδίασε και υποστήριξε με πενιχρά μέσα κόντρα στο πιο εξελιγμένο δίκτυο στρατού και πρακτόρων, την Παλαιστινιακή «έξοδο του Μεσολογγίου». Και είναι απορίας άξιο πώς δυνάμεις που αναφέρονται στην επανάσταση και το δίκαιο της εξέγερσης, στάθηκαν μουδιασμένες ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους τον Οκτώβρη του 2023. Ή καταδίκασαν τα τυφλά χτυπήματα του σιωνιστικού κράτους αλλά δε βρήκαν λίγες λέξεις για τη δολοφονία του Χανίγια, του Νασράλα, του Σινουάρ.

Σύμφωνα με το μύθο, ο Κόδρος υπήρξε ο τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας. Κι αυτό, γιατί η αυτοθυσία του θεωρήθηκε από τους Αθηναίους μια πράξη τόσο ηρωική, που κανένας βασιλιάς δε θα μπορούσε να τον διαδεχθεί επάξια στο θρόνο. Στην περίπτωση του Σινουάρ από την άλλη, αυτό δεν ισχύει. Η αντίσταση έχει τις ρίζες της στην καταπίεση και οι επόμενοι ηγέτες του αδάμαστου Παλαιστινιακού λαού γεννιούνται σήμερα στα χαλάσματα που αφήνουν πίσω τους οι ερπύστριες και οι βόμβες. Το τελευταίο πλάνο του Γιαχία Σινουάρ θα μπει στο πλάι της φωτογραφίας με τον Φάρις Οντέχ απέναντι στο τανκ και του Χάμζα Αμπού-Χαλιμά αγέρωχου μπροστά στο βασανιστή του, για να θυμίζει ότι «είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι». Χωρίς προϋποθέσεις.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ & Συντονιστική Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος: Ανακοίνωση για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή

/0 Comments/in , /by

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Συντονιστική Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος

Οκτώβριος 2024

Βρισκόμαστε μπροστά σε ραγδαίες εξελίξεις που οδηγούν σε γενική πολεμική σύρραξη στη Δυτική Ασία. Το Ισραήλ διεξάγει μια εγκληματική στρατιωτική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη εδώ και έναν χρόνο περίπου. Ο πόλεμος επεκτάθηκε και κλιμακώθηκε ήδη με τους αμερικάνικους και βρετανικούς βομβαρδισμούς στην Υεμένη. Πλέον, ξεκινά μια νέα φάση κλιμάκωσης με την επίθεση και αναμενόμενη εισβολή του Ισραήλ στον νότιο Λίβανο, μετά την πρωτοφανή πράξη κρατικής τρομοκρατίας με τις ηλεκτρονικές συσκευές – βόμβες μελών και στελεχών του πολιτικού και στρατιωτικού κινήματος της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, σε μεγάλο βαθμό αμάχων, όπως και τη δολοφονία της ηγεσίας της Χεζμπολάχ. Στα πλαίσια αυτά, η πυραυλική επίθεση του Ιράν συνιστά νόμιμη άμυνα και πράξη αποτροπής της επιθετικότητας του Ισραήλ.

Ο αριθμός των νεκρών Παλαιστινίων,η ισοπέδωση του μεγαλύτερου μέρους της πόλης της Γάζας και ο συνεχιζόμενος βομβαρδισμός του αποδεικνύουν ότι ο πόλεμος αυτός δεν έχει να κάνει καθόλου με την επίσημη αιτιολόγησή του (την «αυτοάμυνα» του Ισραήλ, την καταστροφή της Χαμάς, και πλέον της Χεζμπολάχ και την απελευθέρωση ομήρων), αλλά, αντίθετα, υλοποιεί μια πολιτική εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, και, πλέον, και προσχεδιασμένης κλιμάκωσης του πολέμου εναντίον του Λιβάνου, του Ιράν, του Ιράκ, συνολικά του λεγόμενου «Άξονα της Αντίστασης».

Από την πλευρά μας, επισημαίνουμε τα εξής:

  1. Η βαθύτερη αιτία της σύγκρουσης δεν είναι άλλη από την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ ως σιωνιστικού κράτους, δηλ. ενός (νεο)αποικιοκρατικού, ρατσιστικού, νεοφασιστικού κράτους – απαρτχάιντ, εμπροσθοφυλακή του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στη Δυτική Ασία. Το Ισραήλ συστηματικά καταστρατηγεί το διεθνές δίκαιο και κάθε σχετική απόφαση του ΟΗΕ, συμπεριφέρεται στους Άραβες πολίτες ως β’ κατηγορίας, εφαρμόζει στρατιωτική κατοχή στα εδάφη της Παλαιστίνης, επεκτείνει τους παράνομους εποικισμούς, μετατρέπει τη Λωρίδα της Γάζας σε μια απέραντη φυλακή ή στρατόπεδο συγκέντρωσης, πλήρως εξαρτημένη από το Ισραήλ, στην οποία η διαβίωση είχε γίνει αφόρητη εδώ και δεκαετίες. Ταυτόχρονα, ασκεί συστηματικά κρατική τρομοκρατία στο έδαφος άλλων χωρών. Ο πόλεμος είναι συνολικά άδικος και ιμπεριαλιστικός από την πλευρά του Ισραήλ και των συμμάχων του.
  2. Αντίθετα, η παλαιστινιακή αντίσταση είναι δίκαιη και έχει δημοκρατικό, εθνικοαπελευθερωτικό, και αντιιμπεριαλιστικό – αντιαποικιακό χαρακτήρα. Εθνικοαπελευθερωτικό και αντιαποικιακό χαρακτήρα έχει ο αγώνας συνολικά του «Άξονα της Αντίστασης» (Χεζμπολάχ, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Υεμένη) που συμπράττουν με την παλαιστινιακή αντίσταση εναντίον του Ισραήλ και και των συμμάχων του του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.
  3. Η παλαιστινιακή αντίσταση εμφανίζεται ενωμένη, αν και υπό την ηγεμονία της Χαμάς και άλλων ισλαμικών οργανώσεων. Η ενότητα αυτή διευρύνθηκε μετά τη σχετική συμφωνία του συνόλου των δυνάμεων που την απαρτίζουν σε συνάντησή τους στην Κίνα.
  4. Το διεθνές δίκαιο και οι σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ για την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους αποτελούν πολιτικό και διπλωματικό όπλο για την παλαιστινιακή αντίσταση. Διευκολύνουν τη διεθνή υποστήριξή της, και – αντίστοιχα- την πίεση εναντίον του Ισραήλ και των ιμπεριαλιστικών κρατών. Ωστόσο, η όποια πολιτική λύση στο έδαφος της αρχής της εθνικής αυτοδιάθεσης (για δύο κράτη ή ένα ενιαίο, ή άλλες ενδιάμεσες λύσεις, για τα ακριβή σύνορα στην περίπτωση δύο κρατών κ.ο.κ.) δεν μπορεί να υπαγορευθεί από κανέναν άλλον πέρα από τα πολιτικά κινήματα και οργανώσεις καταρχήν του καταπιεζόμενου παλαιστινιακού λαού, σε διάλογο και συνεννόηση με τα πολιτικά κινήματα του εβραϊκού πληθυσμού του Ισραήλ, στον βαθμό, όμως, που αυτά θα καταφέρουν να ανατρέψουν τη σημερινή, σιωνιστική, κρατική του υπόσταση.
  5. Αποδεικνύεται, από την ίδια την πραγματικότητα, η οργανική σύνδεση των αντιιμπεριαλιστικών αγώνων των λαών του κόσμου με την ήττα των ιμπεριαλιστικών κρατών και των υποταχτικών τους σε κάθε πόλεμο στον οποίο εμπλέκονται ή ιμπεριαλιστική επέμβαση που επιχειρούν. Η ήττα αυτή αποτελεί αναγκαία – αν και όχι από μόνη της ικανή – προϋπόθεση για οποιαδήποτε προοδευτική εξέλιξη στο κόσμο.
  6. Είναι ντροπιαστική για τον ελληνικό λαό η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, ως υπερ-πρόθυμων να στοιχηθούν στο πλευρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ, πλήρως ταυτιζόμενοι με την κρατική προπαγάνδα του Ισραήλ, και συμμετέχοντας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς. Η απόλυτη ενσωμάτωση της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική στρατηγική, είναι άκρως επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό: μας αποξενώνει από τον αραβικό κόσμο με τον οποίο μας συνέδεαν από παλιά δεσμοί φιλίας και αλληλοκατανόησης, αδυνατίζει τις επικλήσεις του διεθνούς δικαίου από την ελληνική πλευρά (π.χ. για την περίπτωση της στρατιωτικής κατοχής της βόρειας Κύπρου από τον τουρκικό «Αττίλα»), ενώ καθιστά τη χώρα μας δικαιολογημένο και νόμιμο στρατιωτικό στόχο. Αντίστοιχα ισχύουν για την Κύπρο και τις κυβερνήσεις της, που καθιστούν το νησί επίσης νόμιμο στόχο για τη Χεζμπολάχ και το Ιράν.
  7. Οι επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις εναντίωσης στην πολιτική αυτή και αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είναι σημαντικές, αλλά αναντίστοιχες των εγκλημάτων που συντελούνται και της κρισιμότητας των στιγμών. Υπάρχουν χρόνιες ευθύνες στις μεγαλύτερες δυνάμεις της (κομμουνιστικής) Αριστεράς στη χώρα μας για την υποχώρηση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Με βάση τα παραπάνω, συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης και υποστήριξης στην παλαιστινιακή αντίσταση και στον «Άξονα της Αντίστασης». Αγωνιζόμαστε:

  • Ενάντια σε κάθε συνεργασία με το σιωνιστικό κράτος – -απαρτχάιντ του Ισραήλ!
  • Για την εθνική αυτοδιάθεση του λαού της Παλαιστίνης! Για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος! Για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας όλων των αραβικών κρατών της Δυτικής Ασίας που δέχονται την επίθεση του Ισραήλ και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού!
  • Ενάντια σε κάθε συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟ-ΕΕ!
  • Για την ήττα του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού στη Δυτική Ασία, στην Ουκρανία, παντού! Για την έξοδο από ΕΕ-ΝΑΤΟ και το κλείσιμο των νατοϊκών βάσεων!

Αναδεικνύεται, πλέον, ως επείγουσα η ανάγκη για συμπόρευση όλων των κομμουνιστικών, αριστερών και δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων που δρουν στο εργατικό και λαϊκό κίνημα για την ανασυγκρότηση, μαζικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του εγχώριου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, ώστε αυτό να καταφέρει να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και – άμεσα –  να εμποδίσει στην πράξη την κυβερνητική πολιτική της πλήρους στοίχισης με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό στα μέτωπα της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης κ.α..

Τι σημαίνει η δολοφονική μανία του Ισραήλ; Μπορεί να κερδίσει ο Άξονας της Αντίστασης;

/0 Comments/in /by

Οι τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής είναι σημαντικές. Το Ισραήλ μετά την ισοπέδωση του μεγαλύτερου μέρους της Γάζας, την επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων, τη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων αμάχων, τη δολοφονία της φυσικής ηγεσίας της Χαμάς, εξουδετέρωσε σημαντικό τμήμα της ηγεσίας της Χεζμπολάχ και ανάμεσά τους τον ίδιο τον επικεφαλής της, Χασάν Νασράλα. Ταυτόχρονα ετοιμάζεται για χερσαία εισβολή στον Λίβανο ενώ βομβαρδίζει την Υεμένη και τους Χούθι. Το ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων είναι τι σημαίνουν αυτές οι επιτυχίες του Ισραήλ.

Πρέπει κανείς να διαχωριστεί τόσο από τον ξέχειλο θαυμασμό που αποπνέουν τα ΜΜΕ της Δύσης για τις δολοφονικές ικανότητες του Ισραήλ, όσο και από μια ελαφρά τη καρδία διαβεβαίωση ότι η αντίσταση στο σιωνισμό δυναμώνει παρά τα εγκλήματα και τις δολοφονίες των Ισραηλινών. Όσοι επιλέγουν να αποθεώνουν τις ικανότητες του Ισραήλ δεν έχουν παρά να θυμηθούν τι έγινε ένα χρόνο πριν, στις 7 Οκτώβρη, όταν οι μαχητές της Χαμάς, με πρωτόγονα μέσα, εξευτέλισαν το πάνοπλο Ισραήλ. Αλλά και όσοι επιλέγουν να προσπερνούν εύκολα τις τελευταίες εξελίξεις, αγνοούν ότι το χτύπημα στη Χεζμπολάχ, περισσότερο ίσως και από την ισοπέδωση της Γάζας, παράγει πολιτικά αποτελέσματα, διαμορφώνει συσχετισμό, εγείρει ισχυρά ερωτήματα για τον ίδιο τον Άξονα της Αντίστασης, καθώς η σχέση Χεζμπολάχ – Ιράν είναι οργανική. 

Ο προσεκτικός παρατηρητής θα είχε διαπιστώσει ότι η πολιτική της Χεζμπολάχ, μετά την 7η Οκτώβρη ήταν ιδιαίτερα μετρημένη. Δήλωνε αλληλέγγυα στην Παλαιστινιακή Αντίσταση διευκρινίζοντας όμως σε κάθε τόνο ότι η επιχείρηση Αλ Άκσα ήταν 100% παλαιστινιακή υπόθεση. Παρά τις οργισμένες δηλώσεις εναντίον των σιωνιστών, η Χεζμπολάχ ακολούθησε μια μάλλον ήπια παρενόχληση του Ισραήλ, με ρουκέτες στα βόρεια σύνορα, και όχι μια πολιτική ολοκληρωτικής σύγκρουσης. Το πρώτο διάγγελμα Νασράλα μετά την επιχείρηση Αλ Άκσα (3/11/2023) επιχειρούσε να αιτιολογήσει αυτή την πολιτική ενώ ένα κείμενο με τίτλο “Πού είναι η Χεζμπολάχ;” και υπογραφή Σαγιέντ Χασάν, απαντούσε στις κριτικές ότι η οργάνωση της Λιβανέζικης Αντίστασης κρατούσε υπέρ του δέοντος προσεκτικές αποστάσεις από την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Ήταν προφανές ότι υπήρχε εσωτερική πίεση για αναβαθμισμένη και πιο επιθετική απάντηση στην ισραηλινή γενοκτονία εναντίον των Παλαιστίνιων. 

Ακόμα πιο προσεκτικές αποστάσεις κρατούσε το Ιράν, το οποίο αν και δέχτηκε ευθεία χτυπήματα από το Ισραήλ (με βομβαρδισμό προξενείου του στη Δαμασκό και δολοφονία πλήθους αξιωματούχων του), ακολούθησε μια πολιτική ιδιαίτερης αυτοσυγκράτησης. Στις διαρκείς προκλήσεις, δολοφονίες και εγκληματικές ενέργειες των Ισραηλινών, απάντησε με μια αναμενόμενη επιδρομή πυραύλων που αναχαιτίστηκε από την ισραηλινή αεράμυνα, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι λειτούργησε ως κρας τεστ για τις ικανότητες του Ισραήλ σε μια γενικευμένη σύγκρουση. Ακόμα και προχθές, μετά τη δολοφονία Νασράλα, ο νεοεκλεγείς Ιρανός πρόεδρος Πεζεσκιάν που εξελέγη ως διάδοχος του σκληροπυρηνικού και αντιδυτικού Ραϊσί όταν αυτός βρήκε το θάνατο μετά από δυστύχημα με το ελικόπτερό του, έκανε επίδειξη μετριοπάθειας από το βήμα του ΟΗΕ. 

Ήταν και είναι σαφές ότι ο Άξονας της Αντίστασης επιλέγει να διατηρήσει μια πολιτική αποτροπής και ήπιας, μακροχρόνιας φθοράς του αντιπάλου και όχι μια πολιτική ευθείας και άμεσης σύγκρουσης. Είναι αυτό αποτέλεσμα μιας στρατηγικής εκτίμησης ότι ο χρόνος κυλά εναντίον της Δύσης (άρα και του Ισραήλ) και υπέρ μιας νέας ισορροπίας στην οποία η Κίνα (και κατ’ επέκταση και το Ιράν) θα έχει περισσότερες δυνατότητες; Ή είναι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διελκυστίνδας στο Ιράν που σχετίζεται με τον βαθμό στον οποίο θα οξυνθούν ή θα αποκατασταθούν οι σχέσεις με τη Δύση;

Τα ερωτήματα είναι ακόμα ισχυρότερα όταν αναλογιστεί κανείς ότι μέσα σε ελάχιστους μήνες σκοτώθηκαν ένα πλήθος διοικητών των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, ο ίδιος ο Πρόεδρος του Ιράν Εμπραχίμ Ραϊσί, ο ηγέτης της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια (κατά την επίσκεψή του μάλιστα στο Ιράν), και ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα. Μαζί τους και πλήθος από την ηγεσία και τα στελέχη της Παλαιστινιακής και Λιβανέζικης Αντίστασης (με τις εκρήξεις βομβητών, την ισοπέδωση της Γάζας, πυραυλικές επιθέσεις κλπ). 

Το μέγεθος της διείσδυσης των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών στον Άξονα της Αντίστασης, αλλά και (στην καλύτερη περίπτωση) τα εντυπωσιακά κενά ασφαλείας του Ιράν και της Χεζμπολάχ, υποδηλώνουν αδυναμία ή ανακατατάξεις;

Πριν βιαστεί κανείς να υιοθετήσει σενάρια συνωμοσίας για εκ των έσω προδοσία και προσφορά στο Ισραήλ των κεφαλών των σκληροπυρηνικών εχθρών του επί πίνακι, θα πρέπει να επιμείνουμε σε μια βασική εκτίμηση: Η Δύση (με επικεφαλής τις ΗΠΑ) είναι σε φάση υποχώρησης και η Ανατολή (με επικεφαλής την Κίνα) είναι σε φάση ανόδου. Αυτές οι φάσεις δεν είναι αμετάβλητες, ούτε αναπότρεπτες. Ωστόσο υπάρχουν. Αυτό δείχνει η αντικειμενική πορεία των πραγμάτων και κυρίως τα οικονομικά μεγέθοι και οι δημογραφικοί και τεχνολογικοί δείκτες. 

Αυτό σημαίνει ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που βλέπει στο άμεσο μέλλον ως πιθανότατη εκδοχή τον υπερκερασμό του, έχει κάθε συμφέρον να προσφύγει άμεσα σε μια εφόλης της ύλης όξυνση, φιλοδοξώντας να σταματήσει ή έστω να επιβραδύνει τους αντιπάλους του, τώρα που είναι νωρίς, και όχι αύριο που θα είναι αργά. Η επιθετικότητα εναντίον της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας είναι το κύριο -προς το παρόν- μέτωπο. Η άσχημη τροπή για το ΝΑΤΟ στον πόλεμο στην Ουκρανία κάνει μερίδα της ηγεσίας των ΗΠΑ να είναι πιο διστακτική για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο άλλες, πιο επιθετικές μερίδες, μπορεί να κάνουν τη (σωστή) εκτίμηση ότι ο χρόνος κυλά σε βάρος της αμερικανικής ηγεμονίας και όσο γρηγορότερα υπάρξει γενικευμένη ανάφλεξη υπό τον φόβο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, ανάφλεξει που ίσως περιορίσει την Κίνα και φέρει ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, τόσο καλύτερα για την Ουάσινγκτον. Ο Νετανιάχου εκφράζει με τον πιο απόλυτο τρόπο αυτή τη φυγή προς τα εμπρός της παράταξης του δυτικού ιμπεριαλισμού.  

Από την άλλη, τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα, αλλά και το σύνολο των δυνάμεων που δεν τοποθετούνται στο δυτικό στρατόπεδο (πχ Ιράν), επιλέγουν μια πολιτική χαμηλής ισχύος, χωρίς οξύνσεις και άμεσες εντάσεις. Σωστά κι αυτοί εκτιμούν ότι ο χρόνος δουλεύει εναντίον των ΗΠΑ και δεν έχουν άμεσο συμφέρον από γρήγορες εξελίξεις και αναφλέξεις. Εκτιμούν δηλαδή ότι ο συσχετισμός ακόμα παραμένει υπέρ της Δύσης και διατηρούν προσδοκίες αλλαγής με ένα στρατηγικό βάθος κάποιων δεκαετιών. Αυτή είναι η ρητά διατυπωμένη κινέζικη στρατηγική που εφαρμόζεται τώρα, κοιτώντας όμως στον 22ο αιώνα. Αυτή είναι εκ των πραγμάτων και η ρωσική στρατηγική, που αναγκάστηκε να αντιδράσει (καθυστερημένα) στην περικύκλωσή της, μετά από ένα πλήθος υποχωρήσεων, και που ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά διστακτική να κλιμακώσει απέναντι σε μια ακραία επιθετικότητα της Δύσης που έχει σαφή στόχο την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να εξηγήσουμε την ιρανική στάση. 

Φυσικά, αυτή είναι η μία εξήγηση. Η άλλη είναι ότι οι εσωτερικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις στο Ιράν οδηγούν στην εκκαθάριση όσων είναι κόκκινο πανί για τη Δύση (σκληροπυρηνικοί σιίτες, Χαμάς, Χεζμπολάχ, στο άμεσο μέλλον οι Χούθι της Υεμένης κλπ) και ότι η ανετοιμότητα, τα τρομακτικά κενά ασφαλείας, η πολιτική κατευνασμού, η υποχωρητικότητα της Τεχεράνης, δεν είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας στρατηγικής ήπιας αντιπαράθεσης με την ελπίδα ότι ο συσχετισμός θα ανατραπεί σταδιακά και χωρίς τρομακτικό ανθρώπινο κόστος, αλλά μηνύματα ειρηνικής συνύπαρξης με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό. 

Ο καιρός θα δείξει τι ισχύει.

Σε κάθε περίπτωση όμως, όσοι αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι διατηρούν μια στάλα λογικής και πολιτικής σκέψης, δεν μπορούν παρά να επιθυμούν την ήττα του Ισραήλ, τη νίκη της Αντίστασης και να έχουν βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι τα παλλαϊκά κινήματα αντίστασης σαν κι αυτά που δρουν, αγωνίζονται και δοκιμάζονται βαθιά στο Λίβανο και στην Παλαιστίνη, δεν ξεριζώνονται εύκολα. Ο Nasser Abourahme, πριν τις τελευταίες καταιγιστικές εξελίξεις, έγραψε για το στρατηγικό αδιέξοδο του Ισραήλ και την επιτυχία της Αντίστασης που στηρίζεται στην “ικανότητα των κοινών ανθρώπων να συνεχίσουν να απορρίπτουν τους όρους της ήττας και να επιμένουν στη ζωή με κάθε κόστος”. 

Αυτά που είπαν οι Παλαιστίνιοι με τη ζωή και τον θάνατό τους, εξακολουθούν να ισχύουν.