Άρθρα

Η απολογία ενός …Πουτινικού

Ήμουν 6 χρόνων όταν κατά λάθος και από… «γονική αμέλεια» είδα ένα τηλεοπτικό «ρεπορτάζ» που υπερθεματίζοντας για το δίκαιο της αμερικανικής εισβολής κατά τον 1ο πόλεμο του κόλπου, «αποκάλυπτε» τη φρίκη που σκορπούσαν οι ιρακινές δυνάμεις στο Κουβέιτ. Αναπαρήγαγε την κατάθεση της Nayirah, ενός 15χρονου κοριτσιού-εθελόντρια νοσοκόμα στο νοσοκομείο Alldar, που είχε μόλις δραπετεύσει από τη φρίκη των συγκρούσεων. Και που στις 10 Οκτωβρίου του 1990, κατέθετε στη Συνέλευση του Αμερικανικού Κογκρέσου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ότι είδε με τα μάτια της Ιρακινούς στρατιώτες να εισβάλουν στη μονάδα νεογνών του νοσοκομείου της, να σκοτώνουν και να πετούν δεκάδες αβοήθητα νεογνά στο πάτωμα, κλέβοντας τις θερμοκοιτίδες τους. Ήταν ότι πιο αποτρόπαιο μπορούσα να διανοηθώ ποτέ…

Η «αμέλεια» αποκαταστάθηκε, μου έκοψαν μαχαίρι την τηλεόραση κι έτσι δυστυχώς δεν έμαθα για καιρό ότι μόλις 2 χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι η Nayirah al-Sabah δεν ήταν εθελόντρια-νοσοκόμα αλλά κόρη του Saud al-Sabah, πρέσβη του Κουβέιτ στις ΗΠΑ. Η «μαρτυρία» της δεν ήταν μαρτυρία αλλά στημένη κατάθεση από την Hill & Knowlton για λογαριασμό της κυβέρνησης του Κουβέιτ, στα πλαίσια της καμπάνιας «Πολίτες για την Ελευθερία του Κουβέιτ». Τουλάχιστον ήταν πράγματι 15 ετών.

Ήμουν 19 χρόνων, όταν πλέον παρακολουθούσα… νόμιμα, την κάλυψη της 2ης εισβολής των Νατοϊκών στο Ιράκ. Η τηλεοπτική εικόνα που ανακαλώ -ή που σωστότερα μου είχε επιβληθεί- είναι ότι είχαμε να κάνουμε με τον πιο «έξυπνο» πόλεμο που είχε δει μέχρι τότε ο πλανήτης, κάτι σαν video-game. «Έξυπνη» επιλογή στόχων, «έξυπνα» όπλα, «έξυπνες» βόμβες, τεράστιο βεληνεκές, ανίκητος επιτιθέμενος που πατάει ένα πλήκτρο μερικές χιλιάδες μίλια μακριά και πλήττει μαύρες φιγούρες σε λευκό φόντο, όπως αποδεικνυόταν με live παραδείγματα από εικόνες θερμικών καμερών και δορυφορικών πλατφορμών. Αυτή τη φορά, οι μαθημένες στον εξ’ αποστάσεως πόλεμο ΗΠΑ (τις πρώτες 42 μέρες της επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου» είχαν ριφθεί 88.500 τόνοι βομβών), θα περιόριζαν εντελώς τις απώλειες αμάχων.

Εκείνη τη φορά έμαθα σύντομα ότι μόνο κατά την πρώτη φάση της εισβολής, από τις 19 Μάρτη έως τις 20 Απρίλη, μόλις τον πρώτο μήνα δηλαδή, οι νεκροί Ιρακινοί ήταν -σύμφωνα με τις μετριοπαθέστερες καταγραφές της «Συμμαχίας των Προθύμων»- 10000 ένοπλοι και 4000 άμαχοι, πολλοί παρατηρητές μιλούν για πάνω από 30000 απώλειες. Ας θυμηθεί κανείς ότι η «επίσημη απόσυρση» των Αμερικανών ήρθε 8 ολόκληρα χρόνια μετά από αυτόν το μήνα.

Τι νόημα έχουν τα παραπάνω τη στιγμή που η Ρωσία πολιορκεί το Κίεβο; Να αντιπαραθέσει τις εκατόμβες των νεκρών της σύγχρονης ιστορίας των Νατοϊκών πολέμων με τις εκατοντάδες των νεκρών -μέχρι τώρα- του πολέμου της Ουκρανίας; Όχι. Με τις χιλιάδες των δολοφονημένων Ρώσων και ρωσόφωνων της Ανατολικής Ουκρανίας από το 2014 μέχρι σήμερα; Επίσης όχι. Η ζωή για εμάς έχει αυταξία. Ούτε ένας νεκρός, ούτε ένας πρόσφυγας δε θα είναι ποτέ δικαιολογημένη «παράπλευρη απώλεια».

Τον Απρίλιο του 1999, το ΝΑΤΟ αξιολογεί το κτήριο Τηλεπικοινωνιών του RTS στη Γιουγκοσλαβία ως μέρος της προπαγανδιστικής μηχανής του Μιλόσεβιτς και το βομβαρδίζει χωρίς καμιά προειδοποίηση, δολοφονώντας 16 άμαχους-εργαζόμενους. Μόλις πριν λίγες ώρες, οι Ρώσοι αξιολογούν τον πύργο τηλεπικοινωνιών στο Κίεβο ως στρατηγικό στόχο. Ώρες πριν το ανακοινώνουν. Αναμεταδίδονται από ρωσικά ηλεκτρονικά μέσα μηνύματα που καλούν τους πολίτες που μένουν κοντά να απομακρυνθούν. 5 νεκροί από την επίθεση – άγνωστο προς το παρόν εάν ήταν ένοπλοι ή όχι.

Τι νόημα έχει το παραπάνω όταν άνθρωποι στριμώχνονται στα καταφύγια; Να αναδείξει μια ιδιότυπη «ηθική του πολέμου» που ήταν ξεχασμένη για πολλά χρόνια; Όχι. Η ηθική του πολέμου δεν αφορά κανέναν από όσους δεν τον προκάλεσαν, δεν επιθυμούν τη συνέχισή του, δεν κερδίζουν από αυτόν.

Όμως η πραγματικότητα βοά. Μια ολόκληρη γενιά που σήμερα παρακολουθεί από τα μέσα –έστω διαφορετικά μέσα από αυτά που παρακολουθούσα 30 χρόνια πριν- διαμορφώνει άποψη που αφορά τόσο τον πόλεμο όσο και την ειρήνη.

Μαθαίνει από τα ελληνικά ΜΜΕ ότι η ομιλία του ακροδεξιού ανθρώπου των ΗΠΑ Ζελέσνι στο ευρωκοινοβούλιο είναι ισοδύναμη ως εικόνα με την ομιλία του Γκεβάρα στην Τριηπειρωτική.

Μαθαίνει ότι είναι δείγμα αποτυχίας της επίθεσης να μην καταλαμβάνεται μια χώρα με την έκταση της Γαλλίας μέσα σε 3 ημέρες και σίγουρα αυτό υποδηλώνει λυσσαλέα αντίσταση από τον αμυνόμενο – ακόμη κι αν δεν είχε διακηρυχθεί ποτέ κάτι τέτοιο ως στόχος από τον επιτιθέμενο.

Μαθαίνει ότι η απαγόρευση πώλησης και μετακίνησης κεφαλαίων ξένων επενδυτών εκτός χώρας σε καιρό πολέμου, είναι παράλογο, μέτρο κομμουνιστικής εκτροπής, σημάδι πανικού και προμήνυμα κατάρρευσης.

Μαθαίνει ότι το «αντάρτικο» και η υπεράσπιση των πάτριων εδαφών, είναι ηθικό να γίνεται από έναν κονιορτό φασιστών, ακροδεξιών, σωματεμπόρων  και εμπόρων όπλων, μισθοφόρων και ξένων πρακτόρων, χρηματοδοτούμενο από τον εσμό νεόκοπων ολιγαρχών και φιλοδυτικών και εξοπλιζόμενο αδρά από την αμαρτωλή Δύση.

Μαθαίνει ότι η ρωσική αντίδραση στη Νατοϊκή περικύκλωση είναι λογικό να τιμωρηθεί με διεθνή αποκλεισμό στα πεδία του πολιτισμού και του αθλητισμού την ώρα που οι χιτλερικοί το 1936 διοργάνωναν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τον Χίτλερ να παρακολουθεί από τις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου τον έγχρωμο Τζέσε Όουενς να κερδίζει 4 χρυσά μετάλλια.

Μαθαίνει ότι δεν έχει σημασία το αν βομβαρδίζεις ή αν βομβαρδίζεσαι για να αποκλειστείς από τις αθλητικές διοργανώσεις. Το κριτήριο δεν είναι αν είσαι επιτιθέμενος ή αμυνόμενος. Το κριτήριο είναι αν είναι ενάντια στους Αμερικάνους ή όχι. Το 1999 αποκλείονταν οι Σέρβοι – οι αμυνόμενοι, σήμερα οι Ρώσοι – οι εισβολείς. Την ίδια στιγμή οι Ισραηλινοί φονιάδες αγωνίζονται παντού κανονικότατα και ένα πανό “Free Palestine” σε ευρωπαϊκό αγώνα ποδοσφαίρου, τιμωρείται με πρόστιμο και αποκλεισμό. Αλλά όχι το πανό «Stand with Ukraine” – αυτό προκαλεί ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού.

Μαθαίνει -δια στόματος Άννας Διαμαντοπούλου- ότι η Γερμανία έχει κάποια «ηθική υποχρέωση απέναντι στην ιστορία της να πρωτοστατήσει στις πιο βαριές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας». Από πού απορρέει αυτή η ηθική υποχρέωση αλήθεια; Τι ακριβώς συνέβη κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήρθε η ώρα να ξεπληρωθεί;

Μαθαίνει ότι «ορθόδοξες βόμβες, σκότωσαν ορθόδοξους ομογενείς» ακόμη και αν φαίνεται ότι τελικά στο Σαρτανά δεν επιχειρούσαν ρωσικές δυνάμεις, ακόμη και αν μαρτυρίες από τη Μαριούπολη αναφέρουν ότι το ναζιστικό τάγμα Αζόφ δρα ανεξέλεγκτα. Ακόμη και αν η ίδια η ανακοίνωση του ελληνικού προξενείου κάνει λόγο για «ομάδες που μπορεί να εμποδίσουν την έξοδο αμάχων»,παραδεχόμενη ότι ο κίνδυνος βρίσκεται στο ακροδεξιό παρακράτος που έστησε η ουκρανική κυβέρνηση.

Μαθαίνει ότι η αποστολή όπλων ισοδυναμεί με ανθρωπιστική βοήθεια και ότι αποτελεσματική και υπεύθυνη αντιπολίτευση είναι να εκφράζεις τον «προβληματισμό» σου (sic) για την αποστολή των όπλων αυτών.

Μαθαίνει τέλος ότι ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ από το χώρο των ΜΜΕ δε θα λογοδοτήσει για τις εκατοντάδες κατασκευασμένα βίντεο από τα ατυχήματα στο ΜΕΤΡΟ της Ρώμης, από σεισμούς, λιμούς, και καταποντισμούς που όλα χρεώνονται στη ρωσική εισβολή, από άλλες, παλιότερες συρράξεις που εμφανίζονται ως τωρινές, για τις εικόνες του «πρώτου νεκρού του πολέμου» που παραμένει ο ίδιος (πεθαίνει και ανασταίνεται) στους τελευταίους 3 πολέμους, για τις εικόνες του Ουκρανού πατέρα που τελικά ήταν Ρώσος πατέρας. Θα ήταν αναμενόμενο αυτά να παράγονται ως προπαγάνδα από τις αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά αναπαράγονται από την εγχώρια συμμορία, που είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στο αλεύρι, που κλαίει και οδύρεται για τους ήρωες της Ουκρανίας αλλά ξεχνάει βολικά την Κύπρο που «κείται μακράν».

Από σήμερα έχω έναν ακόμη λόγο να νιώθω αποστροφή για την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και των ευρωατλαντιστών: το ότι ελπίζω αυτός ο πόλεμος να τελειώσει όσο το δυνατό πιο γρήγορα και με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες, αλλά όχι με την επικράτηση της πιο επικίνδυνης και επιθετικής υπερδύναμης, που έχει βάψει στο αίμα δεκάδες χώρες του πλανήτη, που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις κατά το δοκούν, που οργανώνει πραξικοπήματα και περικυκλώνει απειλητικά τους αντιπάλους της, που εξαπολύει την προπαγάνδα του μίσους σε όσους δεν την αναγνωρίζουν ως ηγεμόνα τους. Οι ΗΠΑ πρέπει να χάσουν, γιατί μόνο έτσι η ανθρωπότητα μπορεί να ανασάνει.

Το να αισθάνεται κάποιος άνθρωπος σήμερα έτσι, τον κάνει στόχο μιας απόλυτης μηχανής προπαγάνδας. Αλλά μέσα σε αυτό το τσουνάμι ψεμάτων, συκοφαντιών, μακαρθισμού, κυνηγιού μαγισσών, αντιρωσικού παροξυσμού, δεν μπορώ να ξεχάσω σε τι κόσμο ζούμε. Δεν μπορώ να διαγράψω τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που διαπράττονται εδώ και τρεις δεκαετίες, ακόμα κι αν οι εγκληματίες παριστάνουν τους τιμητές.

Με κάνει αυτό Πουτινικό;

Δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα σε αυτή τη ζωή.

Πούτιν και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο;

Τα παρακάτω είναι όλα σωστά: 

  • Κάθε πολεμική αναμέτρηση φέρνει όλεθρο και καταστροφή στους λαούς και επομένως είμαστε με την ειρήνη.
  • Η ρωσική ηγεσία έχει αντικομμουνιστικό και αντιδραστικό χαρακτήρα και δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα προτάγματα της κοινωνικής προόδου και του κομμουνισμού.
  • Όταν παραβιάζουν την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας σου, η αντίσταση στον εισβολέα είναι δίκαιη. 
  • Κάθε χώρα έχει δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. 
  • Είναι κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη να θέτει μια υπερδύναμη τις πυρηνικές της δυνάμεις σε ετοιμότητα.

Πράγματι, τον πόλεμο τον ξεκίνησε η Ρωσία, ο Πούτιν δεν έχει την παραμικρή σχέση με το σοβιετικό παρελθόν, η Ρωσία παραβίασε την εδαφική κυριαρχία της Ουκρανίας, η Ουκρανία (δια της κυβέρνησής της) ζήτησε να μπει στο ΝΑΤΟ, ενώ η ρωσική ηγεσία έθεσε τα πυρηνικά της όπλα σε κατάσταση συναγερμού. 

Αλλά και τα παρακάτω είναι όλα σωστά:

  • Μια χώρα οφείλει να σέβεται τη ζωή, την περιουσία, τη γλώσσα και τον πολιτισμό όλων των πολιτών της.
  • Μια κυβέρνηση δεν μπορεί να διεξάγει πογκρόμ ενάντια σε αντιφρονούντες, να οργανώνει τάγματα θανάτου ενάντια σε πολιτικούς αντιπάλους, να εξαπολύει εθνοκαθαρτικές διώξεις ενάντια σε μειονότητες.
  • Μια χώρα που υπογράφει μια διεθνή συνθήκη δεν μπορεί να την κουρελιάζει, ειδικά όταν αυτή η συνθήκη συνιστά οδικό χάρτη εξόδου από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. 
  • Μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε σε συνθήκες κατατρομοκράτησης αντιπάλων, απαγόρευσης πολιτικών κομμάτων, αποκλεισμού μειονοτήτων, δεν μπορεί να επικαλείται τη δημοκρατική της νομιμοποίηση.
  • Τέλος, μια χώρα που γειτονεύει με τη δεύτερη μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη του κόσμου, δεν μπορεί να μην παίρνει υπόψη της τις δικαιολογημένες ανησυχίες για την ασφάλεια και την περικύκλωσή της, από την πρώτη πυρηνική δύναμη του κόσμου. 

Πράγματι, η Ουκρανία από το 2014 δεν σεβάστηκε τη ζωή, την περιουσία και τη γλώσσα όλων των πολιτών της. Η κυβέρνηση του Κιέβου οργάνωσε αιματηρά πογκρόμ ενάντια στη ρωσική μειονότητα και στους αντιφρονούντες, τα τάγματα θανάτου που εξαπέλυσε σε Οδησσό και Ντονμπάς επιδόθηκαν σε πρωτοφανείς αγριότητες (βιασμούς, δολοφονίες, εμπρησμούς κοκ), ενώ οι εκλογές του 2019 που έφεραν στην εξουσία τον Ζελένσκι, διεξήχθησαν σε περιβάλλον αγριοτήτων ενάντια σε πολιτικούς αντιπάλους.

Αν ισχύουν και τα μεν και τα δε, πώς ορίζεται μια προοδευτική στάση στο ζήτημα του πολέμου της Ουκρανίας; 

Η εύκολη λύση που επιλέγεται από πλευρές της Αριστεράς στη χώρα μας είναι η παραλλαγή του παλιού συνθήματος στη νέα του εκδοχή: Πούτιν και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Λέμε στη χώρα μας, γιατί στη μεν Δύση η Αριστερά ανεμίζει Ουκρανικές σημαίες και βουλιάζει μέχρι το μεδούλι στην αντιρωσική υστερία, δίνοντας διαπιστευτήρια στην αστική τάξη, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο, χώρες και κινήματα που έχουν υποστεί την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, δεν τηρούν πολιτική ίσων αποστάσεων. 

Οι ίσες αποστάσεις στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι λάθος θέση. 

Ο κίνδυνος για την Αριστερά, τουλάχιστον στη χώρα μας, δεν είναι να ταυτιστεί με τον Πούτιν, αλλά να αφήσει περιθώριο στον κύριο και πιο επικίνδυνο αντίπαλο, στο ΝΑΤΟ και στους επιθετικούς του σχεδιασμούς. Άλλωστε, η “ειρήνη” μετασχηματίστηκε ήδη σε στρατιωτική εμπλοκή της ΕΕ και της χώρας μας στον πόλεμο. 

Η θεολογικού τύπου “σωστή” και “αμόλυντη” πολιτική των ίσων αποστάσεων, φαντασιώνονται ορισμένοι, ότι είναι συνεπής με τον μπολσεβικισμό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Το εντελώς ανάποδο. 

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από το κόμμα και το κίνημα που πριν από 100 χρόνια έσπασε τον πάγο και χάραξε το δρόμο για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι η πολιτική επιμονή στο πώς ο αντίπαλος μπορεί να ηττηθεί. Είναι η απόλυτη προτεραιότητα στο πού και πώς κατευθύνονται τα χτυπήματα. Είναι η αποφασιστική επίλυση του κρίσιμου κάθε φορά κρίκου. Είναι η αυστηρή ιεράρχηση, πολλές φορές με απόλυτο τρόπο, των καθηκόντων. Είναι η κυριαρχία της επαναστατικής βούλησης έναντι των θεωρητικών σχημάτων. Είναι τέλος η απόφαση να λερώνεις τα χέρια, έχοντας καθαρό μυαλό και αδιαπραγμάτευτη στρατηγική.

Η στάση του λενινισμού στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν προκύπτει από τη θεωρητική λατρεία των ορισμών του ιμπεριαλισμού, ούτε από το μαθηματικό τυπολόγιο της σωστής μαρξιστικής στάσης απέναντι στους διαφόρους πολέμους. Προκύπτει από την επαναστατική πεποίθηση ότι πρέπει να γίνει αυτό ακριβώς που θα δώσει χώρο στην ανάδυση ενός νέου υποκειμένου. Στην πορεία άλλωστε, ο ένας ιμπεριαλισμός χρησιμοποιήθηκε εναντίον του άλλου, οι αντιθέσεις χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για να εδραιωθεί η νέα εξουσία, συνθήκες “προδοτικές” υπογράφηκαν γιατί οι προτεραιότητες το απαιτούσαν, επίπονες και με κόστος αποφάσεις πάρθηκαν, κόντρα στην “επαναστατική καθαρότητα”.

Σήμερα δεν έχουμε ούτε Λένιν, ούτε λενινισμό. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε κομμουνιστικό κίνημα, παρά τις σημαίες και τα σύμβολα. Άρα η επαναφορά τσιτάτων είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση δεν βοηθά. Βοηθά όμως η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και η όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμη εκτίμηση για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα κάτω από κάθε ενδεχόμενο. 

Πώς θα ήταν για παράδειγμα η επόμενη ημέρα αν η Δύση επιβεβαίωνε ότι μπορεί να οργανώνει πραξικοπήματα, να εξολοθρεύει αντιπάλους στο εσωτερικό χωρών, να εκκαθαρίζει διαφωνούντες, να οργανώνει διωγμούς με στοιχεία εθνοκάθαρσης και να μεταστρέφει τον προσανατολισμό κρατών ολόκληρων, με δόλια μέσα;

Πώς θα είναι η επόμενη μέρα αν το ΝΑΤΟ βγει νικητής στον πόλεμο της Ουκρανίας; Πράγμα στρατιωτικά δύσκολο στο βαθμό που δεν εμπλέκεται με δικό του στρατό, αλλά πολιτικά όχι, καθώς η αντιρωσική υστερία διαμορφώνει τη συνείδηση των λαών της Ευρώπης και η οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση φτάνει σε πρωτοφανή επίπεδα. 

Ποιος λαός και ποιο κίνημα θα τολμήσει να αντισταθεί σε δυτικά πραξικοπήματα αν τους περιμένει η μοίρα των δολοφονημένων της Οδησσού και των ξεριζωμένων του Ντονμπάς;

Ποια χώρα θα τολμήσει να σηκώσει ανάστημα στον οδοστρωτήρα της Νατοϊκής πολεμικής μηχανής αν η Ρωσία (δεύτερη στρατιωτική και πυρηνική δύναμη στον κόσμο) δεν καταφέρει να αποτρέψει μια υπαρκτή απειλή στα σύνορά της;

Ή δεν μας ενδιαφέρει τι αποτέλεσμα θα έχει ο πόλεμος στην Ουκρανία στην αμερικανική επιθετικότητα απέναντι στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, ή σε οποιαδήποτε χώρα διανοηθεί να αμφισβητήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ;

Υπάρχουν στιγμές και εποχές που η σωστή θέση δεν είναι δημοφιλής. 

Στον αντιρωσικό παροξυσμό των ημερών, στην πρωτοφανή επιθετικότητα της Δύσης και του ΝΑΤΟ, στην υστερία που κυριαρχεί στο ελληνικό πολιτικό τοπίο, η μη τήρηση ίσων αποστάσεων είναι αναμφισβήτητα δύσκολη άσκηση πολιτικής. Την κάνει δυσκολότερη η φύση της Ρωσίας, της ηγεσίας Πούτιν, ή ακόμα και οι ντόπιοι ακροδεξιοί, παραθρησκευτικοί και συνωμοσιολόγοι θαυμαστές του. 

Όμως η στάση της Αριστεράς πρέπει να εξακολουθήσει να καθορίζεται από την επιμονή να βρεθεί ο δρόμος να αποδυναμωθεί ο αντίπαλος, να αποτραπεί η καταθλιπτική κυριαρχία του ευρωατλαντικού μονόδρομου, να μη βαρύνει περισσότερο η ταφόπλακα που βαραίνει πάνω από το κίνημα της κοινωνικής ανατροπής.

Αυτό το κίνημα δεν έχει τίποτα κοινό με τη Ρωσία και την αντιδραστική ηγεσία της, αλλά έχει πολλά να χάσει από μια ακόμα φαντασμαγορική νίκη του “ελεύθερου κόσμου” έναντι της “αυτοκρατορίας του κακού”.

Για τη Σακελλαροπούλου και τον Μητσοτάκη, η Κύπρος κείται μακράν, η Ουκρανία κοντά

Η προεδρος της Δημοκρατίας, χωρίς περίσκεψη και αιδώ δήλωσε στον πρωθυπουργό ότι “η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η πρώτη τόσο σημαντική επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο”. Ακόμα και αν αγνοήσουμε τον εξοντωτικό βομβαρδισμό επί τρεις μήνες της Σερβίας από το ΝΑΤΟ πριν από 23 χρόνια, δεν γίνεται να αγνοήσουμε τον Αττίλα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Το να υποτιμούν οι δύο ανώτεροι πολιτικοί και πολιτειακοί παράγοντες της χώρας την κυπριακή τραγωδία για να εξυψώσουν την ουκρανική, επιβεβαιώνει για μια ακομα φορά ότι οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης περισσότερο ζορίζονται για τις σκοτούρες των ΗΠΑ, παρά για τα εθνικά θέματα της χώρας τους. 

Το σύνολο του ελληνικού αστικού κόσμου στέκεται απέναντι στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία πιο εξαγριωμένο από όλη την ευρωπαϊκή ηγεσία. Ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι “η απάντηση της Ε.Ε. πρέπει να είναι ανάλογη της ρωσικής πρόκλησης”. Επειδή κανείς μάλλον δεν τον παίρνει στα σοβαρά, ουδείς τον ρώτησε αν εννοεί ότι πρέπει η Ε.Ε. να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία. Και πάλι καλά. 

Τα δε ελληνικά ΜΜΕ συναγωνίζονται σε αντιρωσική υστερία και βλακώδη προπαγάνδα τους πιο κυνικούς προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. 

Και εν πάσει περιπτώσει αν οι ΗΠΑ νιώθουν ότι πρέπει να κοντύνουν το βασικό τους στρατιωτικό ανταγωνιστή, τη Ρωσία ή αν εκτιμούν ότι πρέπει να την περικυκλώσουν περαιτέρω βάζοντας την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα πώς ακριβώς εξυπηρετούνται από το να κάνουν διαγωνισμό αγανάκτησης, αποτροπιασμού και σκληράδας (στα λόγια) για τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία; 

Στην αρχή της εισβολής, οι ελβετόψυχοι απολογητές του ΝΑΤΟ παπαγάλιζαν ότι αυτό που έκανε η Ρωσία στην Ουκρανία το έκανε η Τουρκία στην Κύπρο. Στην πορεία όμως αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να εξισώσουν τον Ρώσο με τον Αττίλα, ούτε το δράμα του Ουκρανικού λαού με το δράμα του Κυπριακού λαού. Έτσι αποφάσισαν να αναδείξουν την Ουκρανία ως τη ΜΟΝΗ χώρα στην Ευρώπη που μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δέχτηκε εισβολή. 

Μήπως η Κύπρος δεν ήταν ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος;

Μήπως δεν ήταν στην ευρωπαϊκή ήπειρο;

Ή μήπως η εισβολή του Αττίλα δεν ήταν σημαντική επίθεση;

48 χρόνια κατοχής, 150.000 πρόσφυγες (το 1/3 του ελληνοκυπριακού πληθυσμού), 3.000 Ελληνοκύπριοι νεκροί σε ένα σύνολο 640.000 πληθυσμού, το 34% του νησιού παραμένει κατεχόμενο και η Κύπρος ντε φάκτο διχοτομημένη.

Ό,τι εξέλιξη και να έχει ο πόλεμος στην Ουκρανία, αντίστοιχη καταστροφή δεν πρόκειται να υπάρξει.

Αλλά κατά τα άλλα, για την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία του τόπου, η Ουκρανία είναι η “πρώτη” και η “τόσο σημαντική” επίθεση εναντίον ευρωπαϊκής χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Κύπρος κείται μακράν, έλεγε ο εθνάρχης Καραμανλής. 

Οι επίγονοί του δεν θεωρούν απλά ότι είναι μακριά, την έβαλαν και κάτω από το χαλί, για να μην τους χαλάσουν οι αναλογίες το αφήγημα για το “πρωτοφανές στα χρονικά της Ευρώπης έγκλημα της Ρωσίας”. 

Μην τυχόν και υποτιμηθεί το μείζον, το μοναδικό, το πρωτοφανές έγκλημα του Πούτιν, συγκρινόμενο με το έλασσον, το ξεχασμένο, το ήσσονος σημασίας γεγονός του Αττίλα.

Ποιος χέστηκε για την Κύπρο μωρέ; Εδώ η Ουκρανία δέχτηκε επίθεση.

Εθνική ηγεσία από τα Lidl. Πρόθυμη, δεδομένη, μονοδιάστατη, βασιλικότερη του βασιλέως, έσχατος γελωτοποιός στις αυλές των ισχυρών ηγεμόνων.

Ντροπή.

Γιατί ΔΕΝ θα διαδηλώσουμε έξω από τη ρωσική πρεσβεία την Παρασκευή

Σχόλιο της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Το ΚΚΕ κάλεσε σε συγκέντρωση στη ρωσική πρεσβεία και πορεία προς την αμερικανική, εκδηλώνοντας με τον πιο ηχηρό τρόπο την πολιτική των ίσων αποστάσεων στην ουκρανική κρίση. Δεν είναι μόνο ο Περισσός. Οι περισσότερες εκφράσεις της Αριστεράς υψώνουν τη σημαία της ειρήνης χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν ποιος έφερε τον πόλεμο. Χωρίς να ασχολούνται με το πώς αυτός θα σταματήσει (γιατί ο πόλεμος υπάρχει από το 2014 – κι ας μην εκπλαγούμε αν η ρωσική επίθεση αποδειχτεί η λήξη και όχι η έναρξή του). Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα χειρότερα (αλλά μάλλον αναμενόμενα), συντάσσεται έμμεσα με τις αμερικανικές επιδιώξεις στοχοποιώντας μονομερώς τη Ρωσία. Ο Ν.Φίλης έφτασε να ανασύρει από την ιστορία την Πράγα και το Αφγανιστάν για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Επί της ουσίας: Το διακύβευμα της ουκρανικής κρίσης ήταν και παραμένει η ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ. Ούτε οι αγωγοί της ενέργειας, ούτε το φυσικό αέριο, ούτε οι ενδοιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί γενικώς και αορίστως. Η επιθετική κίνηση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ήταν φυγή προς τα μπρος για μια πληγωμένη Αμερική, που δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι ο κόσμος πλέον δεν στοιχίζεται μονοπολικά πίσω από έναν αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα όπως τριάντα χρόνια πριν. Η ίδια η εκλογή Μπάιντεν είχε σηματοδοτήσει την επιλογή σύγκρουσης με τη Ρωσία.

Αν το ΝΑΤΟ είναι ο νούμερο ένα εχθρός της παγκόσμιας ειρήνης, αν η ευρωατλαντική συμμαχία είναι ο εμπρηστής του διεθνούς δικαίου, αν οι ΗΠΑ είναι αυτοί που έχουν εξαπολύσει δεκάδες πολέμους τις τελευταίες δεκαετίες από άκρη σε άκρη σε όλο τον πλανήτη, δεν έχει αλήθεια, καμιά σημασία, να ηττηθεί το σχέδιό τους;

Δεν ηττήθηκε στη Συρία, δεν ηττήθηκε στο Ιράκ, δεν ηττήθηκε στη Λιβύη, δεν ηττήθηκε στην Γιουγκοσλαβία. Οι εκεί χώρες και λαοί διαλύθηκαν γιατί οι αντίστοιχοι «κακοί» Μιλόσεβιτς, Σαντάμ, Άσαντ, Καντάφι, δεν μπόρεσαν να βάλουν φρένο στον νούμερο ένα παγκόσμιο τρομοκράτη.

Δεν έχει σημασία να μπλοκαριστεί έστω μία φορά η επί τριάντα χρόνια ασύδοτη επέκταση του ΝΑΤΟ;

Ή μήπως το ΝΑΤΟ δεν είναι τελικά «εβδομήντα χρόνια χούντες, πολέμοι και τρομοκρατία» και είναι λίγο πολύ ίδιο με τη Ρωσία;

Δεν έχει σημασία για δυνάμεις που αναφέρονται στον μαρξισμό να αξιολογούν ως σημαντική την ήττα ή την υποχώρηση του πιο επικίνδυνου εχθρού των λαών, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού;

Δεν έχει σημασία να φάει χαστούκι η μηχανή παραγωγής ακροδεξιών, νεοναζιστικών μορφωμάτων στην Ανατολική Ευρώπη που ανεμίζουν τις σημαίες της Ε.Ε. και ζητούν την ένταξη των χωρών τους στο ΝΑΤΟ;

Δεν έχει σημασία να σκοντάψει η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, που θεωρητικά, και με βάση τις συμφωνίες μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δεν θα επεκτεινόταν άλλο προς Ανατολάς;

Ο μαρξισμός δεν έχει θέση αρχής να κρατάς ίσες αποστάσεις από τα ξένα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Το εντελώς ανάποδο. Προτρέπει σε εκείνη τη στάση που αποδυναμώνει τον πιο επικίνδυνο κάθε φορά για τους λαούς και τις εργαζόμενες τάξεις αντίπαλο, έστω και αν αυτή η αποδυνάμωση δεν γίνεται από μια δύναμη κομμουνιστική ή προοδευτική, αλλά από μια δύναμη αντιδραστική και ιμπεριαλιστική.

Ο μαρξισμός δεν έχει θέση αρχής να αδιαφορείς για τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Είναι άλλο πράγμα να μην συντάσσεσαι σε στρατόπεδα όταν ιμπεριαλιστές τσακώνονται για τα συμφέροντά τους, και άλλο να κρατάς ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε μια δύναμη που διαρκώς επιτίθεται, περικυκλώνει, επεμβαίνει, στήνει βάσεις και στρατό παντού και σε μια δύναμη που περικυκλώνεται και επιχειρεί να στήσει ζώνη ασφαλείας γύρω της.

Ας αναρωτηθούν όμως όσοι πάνε αύριο έξω από τη ρωσική πρεσβεία (καταλήγοντας στην αμερικάνικη) μήπως οι λαοί του κόσμου ανασάνουν πιο ελεύθερα αν το ΝΑΤΟ φρενάρει τη διαρκή επέκτασή του.

Ή το γεγονός αυτό μας αφήνει αδιάφορους;

Ας αναρωτηθούν αν οι λαοί του κόσμου θα μπορούσαν να βρεθούν σε καλύτερη θέση να συγκροτήσουν ένα προοδευτικό κίνημα απελευθέρωσης σε έναν μονοπολικό κόσμο όπου όλα τα σκιάζει η φοβέρα και ο μονόδρομος του ευρωατλαντισμού, ή σε έναν πολυπολικό κόσμο, όπου ακόμα και αν το αντίπαλο δέος δεν είναι προοδευτικό, δημιουργεί αναπόφευκτα ρωγμές και αντιθέσεις που μπορεί δυνητικά το κομμουνιστικό κίνημα να εκμεταλλευτεί.

Επιθυμητό θα ήταν να μπει φραγμός στη Νατοϊκή ασυδοσία από το διεθνές φιλειρηνικό αντινατοϊκό κίνημα και όχι από μια αντίπαλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Επιθυμητό θα ήταν να έχουμε αντιπολεμικά κινήματα που θα ξηλώνουν τις νατοϊκές βάσεις που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε όλο τον κόσμο. Όμως αυτά τα κινήματα δεν υπάρχουν. Πρέπει να τα συγκροτήσουμε. Αυτό δεν θα γίνει αν στοιχηθούμε πίσω από ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όμως ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι θα βρισκόμαστε σε όλο και χειρότερες θέσεις αν ο νούμερο ένα τρομοκράτης, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν βρίσκουν ποτέ και πουθενά αντίσταση στο σχεδιασμό τους.

Ας αναρωτηθούν επίσης όσοι σκέφτονται να διαδηλώσουν έξω από τη ρωσική πρεσβεία αν η πολιτική των απολύτως ίσων αποστάσεων εξυπηρετεί σήμερα τον επιτιθέμενο και τον ισχυρότερο, παγιώνοντας και αναγνωρίζοντας τον υπαρκτό συσχετισμό που συμφέρει τον βορειοατλαντικό ιμπεριαλισμό.

Ας αναρωτηθούμε όλοι τελικά μήπως δεν πρέπει να διαδηλώσουμε αύριο έξω από τη ρωσική πρεσβεία.

Για να νικήσει η ειρήνη πρέπει να ηττηθούν όσοι προκάλεσαν τον πόλεμο

Σχόλιο της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι η αρχή του πολέμου. Η αρχή έγινε το 2014, όταν η φιλοευρωπαϊκή και φιλοατλαντική ακροδεξιά του Κιέβου ξεκίνησε το πογκρόμ ενάντια σε αντιφρονούντες και ρωσόφωνους.

Το αποτέλεσμα ήταν 14.000 νεκροί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία θύματα των παραστρατιωτικών ακροδεξιών ομάδων αλλά και των βομβαρδισμών της ουκρανικής ηγεσίας εναντίον εδαφών και πόλεων του ίδιου της του κράτους, στο πλαίσιο της εθνοκάθαρσης που επιχειρήθηκε.

Πριν λίγες μέρες βομβαρδίστηκαν οι ημιαυτόνομες περιοχές του Ντομπας από τον ουκρανικό στρατό. Σήμερα η Ρωσία βομβαρδίζει ουκρανικούς στόχους και εισβάλει με στρατεύματα. Προς το παρόν οι στόχοι είναι περιορισμένοι σε υποδομές στρατιωτικής σημασίας, η αντίσταση του ουκρανικού στρατού φαίνεται μηδαμινή, και οι αναφορές των ΜΜΕ μιλούν για μονοψήφιο αριθμό νεκρών, αρκετές ώρες μετά την εισβολή.

Από το 2014, η συμφωνία του Μινσκ κουρελιάστηκε από την ουκρανική ηγεσία που κατέλαβε το 2014 τη διακυβέρνηση της χώρας, υπό την ώθηση του ΝΑΤΟ που πάσχιζε να μετατρέψει την Ουκρανία σε στρατιωτικό προπύργιο των Αμερικανών.

Η ακροδεξιά του Κιέβου λειτούργησε ως κοινός προβοκάτορας, πιστεύοντας ότι η Δύση θα εγγυηθεί τους λεονταρισμούς της απέναντι σε μια πυρηνική δύναμη που νιώθει ότι απειλείται και περικυκλώνεται κάθε χρόνο όλο και περισσότερο.

Σήμερα αποδεικνύεται ότι πόνταρε λάθος. Έπαιξε και έχασε, όχι απλά την εδαφική ακεραιότητα της χώρας αλλά την ασφάλεια των ανθρώπων της.

Ένας πόλεμος είναι γεγονός τραγικό. Και κανείς δεν μπορεί ελαφρά τη καρδία, και υπό την ασφάλεια χιλιάδων χιλιομέτρων μακριά να μην τον αξιολογεί ως τέτοιον.

Αλλά να θυμόμαστε ποιοι τον ξεκίνησαν, ποιοι τον προκάλεσαν, ποιοι υποδαύλισαν την ένταση, ποιοι οδήγησαν σε αυτόν. Η ακροδεξιά του Κιέβου, τα επεκτατικά σχέδια του ΝΑΤΟ, το αμερικανικό σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας.

Για να νικήσει η ειρήνη πρέπει να ηττηθούν όσοι φέρνουν τον πόλεμο. Όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, εδώ και δεκαετίες.

Η ελληνική κυβέρνηση ήδη συντάσσεται με τη ρητορική της Δύσης. Να μην τολμήσει να εμπλέξει τη χώρα και τις ένοπλες δυνάμεις της σε τυχόν Νατοϊκά αντίποινα ή αντιδράσεις.

Να ηττηθεί η αμερικανοΝατοϊκή επιθετικότητα για να διασφαλιστεί η ειρήνη

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Προϋπόθεση για να διασφαλιστεί η ειρήνη και να αποφευχθεί ο πόλεμος, οι σφαγές, οι συγκρούσεις, οι ξεριζωμοί ανθρώπων, είναι να ηττηθεί η αμερικανική και Νατοϊκή επιθετικότητα στην Ουκρανία. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός με την ακροδεξιά – νεοναζιστική πολιτική έκφραση του Κιέβου, είναι αυτός που βάζει φωτιά στην περιοχή. Αυτός είναι υπόλογος για το γεγονός ότι η Ανατολική Ευρώπη κινδυνεύει από μια ανάφλεξη με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτός άλλωστε είναι ο διαχρονικός – εγκληματικός ρόλος του ΝΑΤΟ εδώ και εβδομήντα χρόνια.

Η ειρήνη κινδυνεύει από όσους περικυκλώνουν στρατιωτικά τη Ρωσία εδώ και τρεις δεκαετίες, από όσους αθέτησαν τις δεσμεύσεις για μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, από όσους οργάνωσαν και καθοδήγησαν το ακροδεξιό κίνημα της πλατείας Μεϊντάν, από όσους προχώρησαν σε πογκρόμ ενάντια σε Rώσους και ρωσόφωνους της Ουκρανίας, από όσους επιτέθηκαν στις αυτόνομες περιοχές του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και έβαλαν πρώτοι φωτιά στη Συμφωνία του Μινσκ. Είναι απολύτως σαφές ότι στην παρούσα κρίση της Ουκρανίας η ειρήνη ανατινάχθηκε από τις αμερικανικές επιδιώξεις.

Η προπαγανδιστική εκστρατεία και η δαιμονοποίηση της Ρωσίας δεν μπορεί να κρύψει ότι στην προκειμένη κρίση ο επιτιθέμενος και ο περικυκλωτής είναι οι ΗΠΑ, με την Ε.Ε. -έστω και με σημαντικές διαφοροποιήσεις- να σιγοντάρει. Το σχήμα “η δημοκρατική Δύση” ενάντια στην “αυταρχική Ανατολή” είναι το ιδεολογικό προκάλυμμα για να συνεχίζεται η ασφυκτική περικύκλωση των εχθρών των ΗΠΑ (Ρωσία σήμερα, Κίνα χθες ή αύριο). Είναι δε εντελώς φαιδρό, όταν προέρχεται από τις ΗΠΑ που μέχρι πριν ενάμισι χρόνο είχαν πρόεδρο τον Τραμπ ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση που συντάσσεται με τη ακροδεξιά της Ουκρανίας και επί τριάντα χρόνια πασχίζει να εξισώσει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό.

Η αναγνώριση των αυτόνομων δημοκρατιών από τη Ρωσία έρχεται ως αντίδραση στη δράση και ως απάντηση στην επίθεση του Κιέβου και στην ασύδοτη επέκταση του ΝΑΤΟ. Δεν είναι θετικός και προοδευτικός ούτε ο ιστορικός αναθεωρητισμός ούτε η αδυναμία διαφορετικών εθνοτήτων να ζήσουν ειρηνικά στο ίδιο κράτος. Όμως η πραγματική ζωή δεν εξελίσσεται σε κενό ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και συγκρούσεων. Η διεθνής νομιμότητα σε έναν ιμπεριαλιστικό κόσμο, όπου δίκαιο είναι πάντα το συμφέρον του ισχυρότερου (δηλαδή των Αμερικάνων), υφίσταται μόνο ως θεωρητικό σχήμα στα ακαδημαϊκά εγχειρίδια του διεθνούς δικαίου. Στην πραγματική ζωή, η Γιουγκοσλαβία διαμελίστηκε, το Κόσοβο αποσχίστηκε, η Συρία διαλύθηκε, το Ιράκ τεμαχίστηκε. Οι αυτόνομες λαϊκές δημοκρατίες βομβαρδίστηκαν από τον Ουκρανικό στρατό και τους αμερικανούς καθοδηγητές του, προτού αναγνωριστούν ως ανεξάρτητες. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν δίνει πουθενά λογαριασμό, πολύ περισσότερο στο «διεθνές δίκαιο».

Τέλος, μια σημαντική σημείωση για το προοδευτικό και αντιμπεριαλιστικό κίνημα και ειδικά για την κομμουνιστική Αριστερά (πχ ΚΚΕ): Δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις σε μια σύγκρουση όπου κάποιος διαρκώς, διαχρονικά και απρόκλητα επιτίθεται, και κάποιος άλλος περικυκλώνεται και αντιδρά. Δεν πήγε η Ρωσία να στήσει στρατιωτικές βάσεις στο Μεξικό. Το αντίθετο έγινε. Ούτε μπορεί κανείς να περιμένει ότι μια χώρα με το στρατιωτικό και πυρηνικό μέγεθος της Ρωσίας θα βλέπει να περικυκλώνεται απειλητικά και δεν θα αντιδρά. Στο πλαίσιο μάλιστα των συγκεκριμένων «μετακομμουνιστικών» διεθνών σχέσεων δεν υπάρχει περιθώριο αναμονής από την μελλοντική λαϊκή εξουσία που θα λύσει τις εντάσεις με προοδευτικό τρόπο. Τώρα είναι που απειλείται η ειρήνη και τώρα είναι που πρέπει να πάρεις θέση. Επιπλέον, η στάση του προοδευτικού κινήματος σε μια τέτοια όξυνση, δεν εξαρτάται από τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις των αντιμαχόμενων. Η καινοφανής (και αστεία αν οι στιγμές δεν ήταν σοβαρές) αναφορά στον αντικομμουνισμό του Πούτιν συνιστά πρόσχημα για να μην πάρεις θέση όταν τα διλήμματα μπαίνουν με δύσκολο τρόπο. Οι ίσες αποστάσεις είναι η καλύτερη υπηρεσία στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και ειδικά στις φιλελεύθερες εκδοχές του.

Το ερώτημα «είστε με το ΝΑΤΟ ή με τον Πούτιν» είναι λάθος από το διατύπωσή του και εκμαιεύει κουτοπόνηρα την αναμενόμενη απάντηση («με κανέναν»). Το πραγματικό ερώτημα ωστόσο, είναι αν είμαστε με την ειρήνη και τη συνύπαρξη των λαών. Η κατηγορηματικά θετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα προϋποθέτει να ηττηθεί ο βασικός, σχεδόν αποκλειστικός, εμπρηστής του πολέμου, των βομβαρδισμών, των διαμελισμών, των επεμβάσεων, του κουρελιάσματος του διεθνούς δικαίου, δηλαδή οι ΗΠΑ. Επομένως το κρίσιμο καθήκον στην παρούσα φάση είναι να μην υπάρξει καμιά ανοχή του ελληνικού λαού αλλά και όλων των ευρωπαϊκών λαών στους αμερικανοΝατοϊκούς σχεδιασμούς και να ηττηθεί το σχέδιο της Δύσης.

Οι εξαγωγές αμερικανικού φυσικού αερίου πυροδότησαν την κρίση στην Ουκρανία

Πίσω από την κρίση στην Ουκρανία: Ο αποκλεισμός της Ρωσίας και η άλωση της ευρωπαϊκής αγοράς φυσικού αερίου! Αυτός ήταν ο στόχος των Αμερικανών και το άμεσο ζητούμενο πίσω από την κλιμάκωση της έντασης με την Ρωσία που έφτασε στο αδιανόητο σημείο ο Λευκός Οίκος να προαναγγέλλει ακόμη και την ημέρα έναρξης της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία!

Η στάση ωστόσο των ΗΠΑ χρήζει ερμηνείας. Η τακτική περικύκλωσης της Ρωσίας που ακολουθούν από το 1999 όταν υλοποιήθηκε η πρώτη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και μετά, κατά παράβαση όσων είχαν ρητώς συμφωνηθεί με την πτώση του τείχους του, εξηγεί πλήρως τις ανησυχίες της Μόσχας για την υπονόμευση των εγγυήσεων ασφαλείας. Δεν ερμηνεύει ωστόσο πειστικά την κλιμάκωση που επιδεικνύουν εσχάτως οι ΗΠΑ έχοντας αναγάγει την επίθεση της Ρωσίας σε πρώτο τους μέλημα.

Πλαστές ειδήσεις δια χειρός Λευκού Οίκου

Κι όσο δεν γίνεται η επίθεση, τόσο διαμορφώνουν τους όρους για να συμβεί (από την αποστολή χιλιάδων ΝΑΤΟϊκών στρατιωτών σε Βουλγαρία, Πολωνία και Ουκρανία, μέχρι την εκκένωση των δυτικών πρεσβειών) φθάνοντας στο σημείο ακόμη και να την παρουσιάζουν ως πραγματικότητα! Ο τίτλος του ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg «Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία» στις 5 Φεβρουαρίου, για τον οποίο ζήτησαν συγνώμη την ίδια μέρα, δεν ανοίγει απλώς μια καινούργια σελίδα στην ιστορία των πλαστών ειδήσεων (fake news) που δημοσιεύουν μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης. Η «είδηση», εκπορευόμενη πιθανότατα από το ίδιο το Πεντάγωνο, τέσταρε τα ρωσικά αντανακλαστικά, εξετάζοντας τις αντιδράσεις των άμεσα και έμμεσα ενδιαφερομένων σε όλο τον κόσμο κι επεδίωκε να πυροδοτήσει πανικό σε Ευρώπη και ΗΠΑ.

Το ερώτημα παρόλα αυτά παραμένει: Η πρόσφατη ένταση στην Ουκρανία ερμηνεύεται πλήρως στο πλαίσιο της στρατηγικής έντασης που ξεκίνησε το 1997; Είναι απλώς και μόνον ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο που χτίζουν οι ΗΠΑ περιμετρικά της Ρωσίας;

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία δεν μπορούν να ερμηνευτούν ανεξάρτητα από ένα οικονομικό «θαύμα» που έχει συντελεστεί στις ΗΠΑ τα τελευταία επτά χρόνια, το οποίο πιστώνεται εξ ολοκλήρου ο Ντόναλντ Τραμπ. Είναι το επίτευγμα της έκρηξης των εξαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG).

Η έκρηξη των εξαγωγών αερίου των ΗΠΑ

Πηγή: Financial Times

Μέχρι το 2016 οι εξαγωγές αερίου των ΗΠΑ συγκρίνονταν με της …Ελλάδας, ήταν σχεδόν ανύπαρκτες! Έκτοτε ακολουθούν μια θεαματική αύξηση σε σημείο τέτοιο ώστε οι προοπτικές για το 2022 να προεξοφλούν ότι οι αμερικανικές εξαγωγές θα υπερκεράσουν ακόμη κι εκείνες του Κατάρ και της Αυστραλίας, που εκ παραδόσεως διατηρούσαν τα σκήπτρα στο εξαγωγικό εμπόριο του υγροποιημένου φυσικού αερίου, κι έτσι οι ΗΠΑ θα γίνουν η πρώτη χώρα εξαγωγέας φυσικού αερίου.

Η τεχνολογία της υγροποίησης του φυσικού αερίου, όπως πραγματοποιείται στους -162 βαθμούς Κελσίου (ή -260 βαθμούς στην κλίμακα Φαρενάιτ), εξασφαλίζει ιδανικές συνθήκες για την διεθνή μεταφορά του, καθώς επιτρέπει την συμπύκνωσή του σε μια κλίμακα 1/600. Δηλαδή 1 μονάδα υγροποιημένου φυσικού αερίου, μετά την από-υγροποίησή του παρέχει 600 μονάδες φυσικού αερίου διαθέσιμο προς χρήση. Έτσι, η υγροποίησή του βοηθάει ώστε να ξεπερασθεί το πρόβλημα της απουσίας αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου, όπου μεσολαβούν για παράδειγμα ωκεανοί, και διευκολύνει το διεθνές εμπόριο.

Οι ΗΠΑ αναμένεται να κυριαρχήσουν στην κούρσα εξαγωγών LNG

Πηγή: Reuters

Σημείο καμπής για την αμερικανική επιτυχία ήταν ο Δεκέμβριος του 2021, όταν για πρώτη φορά οι αμερικανικές εξαγωγές υπερέβησαν τόσο τις Καταριανές όσο και τις Αυστραλιανές. Η αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών προήλθε κυρίως από την Ευρώπη κι οφειλόταν σε έναν μακροπρόθεσμο λόγο και έναν συγκυριακό. Ο μακροπρόθεσμος λόγος σχετίζεται με την επιταχυνόμενη πράσινη μετάβαση. Δοθέντος ότι το φυσικό αέριο παρότι ορυκτό μεν καύσιμο συμβάλει λιγότερο στην κλιματική αλλαγή από τον άνθρακα και το πετρέλαιο, χρησιμοποιείται ευρέως και σε βαθμό υπερβολής ως καύσιμο-γέφυρα για την μετάβαση στις ΑΠΕ.

Η ραγδαία αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών ωστόσο ουδέποτε θα είχε συμβεί αν δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση στην Ουκρανία, που λειτούργησε σαν από μηχανής Θεός για την αμερικανική ενεργειακή βιομηχανία! Ειδικότερα, η καθυστέρηση της έναρξης λειτουργίας του αγωγού Nord Stream 2 στέρησε από τις ευρωπαϊκές αγορές φθηνή καύσιμη ύλη, που ήρθαν να υποκαταστήσουν οι αμερικάνοι παραγωγοί, οι οποίοι προσφέρουν στην Ευρώπη ακριβότερο φυσικό αέριο. Ενδιαφέρον εδώ μάλιστα έχει ότι κόμματα και πολιτικοί που εμφανίζονται ως σταυροφόροι στην μάχη ενάντια στο ρωσικό φυσικό αέριο, λόγω της έκλυσης μεθανίου, όπως οι Πράσινοι της Γερμανίας που τάσσονται ακόμη κι ενάντια στην λειτουργία του Nord Stream 2, σφυρίζουν αδιάφορα τώρα που το αμερικανικό φυσικό αέριο πλημμυρίζει την Ευρώπη!

Εντεινόμενος ανταγωνισμός

Ωστόσο, τα αμερικανικά πρωτεία στο βάθρο των παγκόσμιων εξαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου δεν θα μακροημερεύσουν. Επενδύσεις μαμούθ που ήδη πραγματοποιεί το Κατάρ σε νέες αποβάθρες και εγκαταστάσεις υγροποίησης προεξοφλούν ότι το 2026 το Κατάρ θα διεκδικήσει ξανά την πρώτη θέση που κατείχε εκ παραδόσεως, εκτός κι αν… Εκτός κι αν οι Αμερικάνοι κάνουν ξανά την έκπληξη ανατρέποντας τις προβλέψεις μέσω για παράδειγμα της εκτόπισης της Ρωσίας από την δυτικοευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, που έχει εξελιχθεί σε μείζον εμπόδιο για τις ΗΠΑ.

Η ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου άνοιξε διάπλατα για τις ΗΠΑ το 2016, με αφορμή τις απειλές του Τραμπ εναντίον του ευρωπαϊκού προστατευτισμού. Οι Βρυξέλλες τότε, για να σώσουν την γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία που ήταν στο στόχαστρο του αμερικανικού προέδρου δέχθηκαν να προχωρήσουν στην κατασκευή τερματικών σταθμών υποδοχής, με ευρωπαϊκά κεφάλαια μάλιστα, δηλαδή των φορολογουμένων, και να αυξήσουν έτσι την εισαγωγή LNG. Η ευρωπαϊκή υποχώρηση απέναντι στους αμερικανικούς εκβιασμούς ενδύθηκε με τα «μεταξωτά» της Πράσινης μετάβασης και της ενεργειακής ασφάλειας, η οποία υποτίθεται ότι απειλείται όσο οι εισαγωγές αερίου γίνονται από τη Ρωσία, μέσω αγωγών.

Έτσι, φτάσαμε στην ενεργειακή άλωση της ευρωπαϊκής αγοράς, που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτής φυσικού αερίου στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ, ενώ εισάγει το 90% των αναγκών της. Ορισμένα μεγέθη είναι ενδεικτικά. Για παράδειγμα, το 23% των αμερικανικών εξαγωγών LNG το 2021 έφτασε στην ΕΕ. Από 14,2 δισ. κυβικά μέτρα το 2019 οι αμερικανικές εξαγωγές LNG στην ΕΕ το 2019, αυξήθηκαν σε 18,7 δισ. το 2020 και σε 22,2 δισ. το 2021. Το 2019 ενώ στην ΕΕ έφτασαν 154 πλοία LNG από τις ΗΠΑ, το 2020 έφτασαν 201 και το 2021 έδεσαν 246 πλοία!

Σημασία ωστόσο έχει ότι δεν είμαστε καν στην μέση του αμερικανικού πυρετού του υγροποιημένου αερίου. Τα επόμενα χρόνια προβλέπεται μια πλημμυρίδα επενδύσεων που για το τρέχον έτος (οπότε αναμένεται να παραδοθούν 24 νέες μονάδες υγροποίησης) αναμένεται να δώσουν τα πρωτεία στις ΗΠΑ στο επίπεδο των μονάδων υγροποίησης αερίου. Μέχρι το Νοέμβριο του 2021 η παραγωγική ικανότητα των μονάδων υγροποίησης αερίου στις ΗΠΑ έφτανε τα 9,5 Bcf/d (δισεκατομμύρια κυβικά πόδια ανά ημέρα) και στο ύψιστο σημείο λειτουργίας τους έφταναν τα 11,6 Bcf/d. Μέχρι το τέλος του 2022 η ονομαστική παραγωγική ικανότητα θα έχει αυξηθεί περίπου κατά 20%, φτάνοντας τα 11,4 Bcf/d, ενώ στο ανώτερο τους σημείο τα 13,9 Bcf/d!

Η αναβάθμιση των αμερικανικών υποδομών θα δώσει νέα ώθηση στις αμερικανικές εξαγωγές σε βάρος άλλων κρατών και εταιρειών που εισάγουν φυσικό αέριο στην γηραιά ήπειρο. Μέχρι στιγμής στην Ευρώπη, πέραν του υγροποιημένου αερίου που φτάνει από την Ασία (όλο και λιγότερο) και τις ΗΠΑ (όλο και περισσότερο), μέσω αγωγών εισάγεται αέριο από την Αλγερία, τη Νορβηγία και τη Ρωσία. Ειδικότερα η Ρωσία εξάγει φυσικό αέριο μέσω 4 αγωγών: τον Nord Stream που διέρχεται από τη Βαλτική και καταλήγει στην Γερμανία, τον Yamal που μέσω της Λευκορωσίας καταλήγει στην Πολωνία, τον αγωγό της Ουκρανίας και τέλος τον Turkstream που μέσω της Μαύρης Θάλασσας και της Τουρκίας καταλήγει στη Βουλγαρία.

Τα διαθέσιμα στοιχεία, από το Ινστιτούτο Bruegel, για τα προηγούμενα έτη παρότι δείχνουν την άνοδο του μεριδίου του LNG (από 8% το 2015 σε 18% το 2021) δεν δείχνουν την αλλαγή που έχει συντελεστεί σε βάρος της Ρωσίας τους τελευταίους μήνες. Εξετάζοντας τα έτη, η συμμετοχή της Ρωσίας μάλιστα αυξήθηκε, από 36% το 2015 σε 38% το 2021.

https://infogram.com/1p2mygjmj1nemrf0nkwg3g1dkdirxkjgljm

Αν ωστόσο εξετάσουμε τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε μια μικρότερη χρονική περίοδο, για παράδειγμα την 3η εβδομάδα του τρέχοντος έτους (17-23/1, που είναι η εβδομάδα για την οποία υπάρχουν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία, με άλλα λόγια επιλέγηκε τυχαία) και αντιπαραβάλλουμε την προέλευση των εισαγωγών φυσικού αερίου στην ΕΕ με την αντίστοιχη εβδομάδα του 2021 (11-17/1), φαίνεται πεντακάθαρα η ανυπέρβλητη …αξία της κρίσης στα σύνορα της Ουκρανίας. Αποδεικνύεται δηλαδή γιατί η εισβολή της Ρωσίας έπρεπε να εφευρεθεί… Αν γινόταν δε, θα ήταν θείο δώρο για τον Μπάιντεν και την βιομηχανία φυσικού αερίου των ΗΠΑ!

Παρατηρούμε συγκεκριμένα ότι ο σχεδόν τριπλασιασμός των εισαγωγών LNG στην ΕΕ (από 12,1% του συνόλου των εισαγωγών το 2021 σε 32,9% το 2022) συντελέστηκε όχι μόνο σε βάρος των ρωσικών εισαγωγών που μειώθηκαν στο μισό (από 32,2% το 2021 σε 16,3% το 2022). Συντελέστηκε ακόμη και σε βάρος των εισαγωγών από τη Νορβηγία (από 27,5% το 2021 σε 25,6% το 2022) και την Αλγερία (από 7,4% το 2021 σε 6,1% το 2022).

Η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών LNG στην Ευρώπη τις τελευταίες εβδομάδες προσφέρει πολλά και χρήσιμα κι άκρως ανησυχητικά συμπεράσματα, όπως:

Πρώτον, ακόμη και πριν την ένταση στην Ουκρανία που προκάλεσαν οι ΗΠΑ οι ευρωπαϊκές εισαγωγές ήταν αρκετά διαφοροποιημένες. Δεν υφίσταται κανένας κίνδυνος η Ευρώπη να εξαρτηθεί από τη Ρωσία, σε σημείο να κινδυνεύει η ασφάλειά της αν ο Πούτιν αποφασίσει να κλείσει τις στρόφιγγες, όπως κινδυνολογούν οι ΗΠΑ. Κατά συνέπεια, το φάντασμα της ενεργειακής εξάρτησης είναι μύθος που βολεύει τους Αμερικάνους με στόχο να αλώσουν την ευρωπαϊκή αγορά.

Δεύτερο, δοθέντος ότι οι αμερικανικές εισαγωγές μείωσαν όχι μόνο τις ρωσικές, αλλά κι εκείνες της Αλγερίας και της Νορβηγίας, αν κάποιος απειλεί την σχετική και περιορισμένη έστω αυτάρκεια της Ευρώπης και της ευρύτερης περιοχής, πχ της Μεσογείου, είναι οι ΗΠΑ, που εμφανίζονται ως οι εγγυητές της ευρωπαϊκής ενεργειακής ανεξαρτησίας.

Τρίτο, το υγροποιημένο σχιστολιθικό φυσικό αέριο των ΗΠΑ εξάγεται με την πιο καταστροφική για τη φύση τεχνολογία. ΕΕ και Μπάιντεν δηλαδή, που κατά τ’ άλλα κόβονται για την πράσινη μετάβαση, εμφανίζονται να την υπηρετούν σβήνοντας με το ένα χέρι ρυπογόνα φουγάρα και χρηματοδοτώντας με το άλλο χέρι εξορύξεις που προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στο περιβάλλον.

Τέταρτο, η ελεύθερη αγορά και το συμφέρον του καταναλωτή είναι μύθοι για αφελείς. Οι συμφωνίες κλείνονται με πολιτικούς όρους πίσω από κλειστές πόρτες και σε βάρος των ευρωπαίων καταναλωτών, που βλέπουν να κλείνουν τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από εγχώριο λιγνίτη και άνθρακα και πληρώνουν πανάκριβα το βρόμικο εισαγόμενο αμερικανικό αέριο, με αποτέλεσμα την αύξηση της ενεργειακής φτώχειας.

Πέμπτο, και σημαντικότερο, η κρίση στην Ουκρανία δεν έληξε. Οι ΗΠΑ θα επανέλθουν, θα επανέρχονται ξανά και ξανά έτοιμες να δημιουργήσουν κι άλλα Ιράκ, κι άλλα Αφγανιστάν κι άλλες Συρίες στην Ευρώπη, με άμεσο στόχο να μην τεθεί σε λειτουργία ο αγωγός Nord Stream 2. Μόνο τυχαία δεν ήταν η δήλωση του γερμανού καγκελάριου Ο. Σολτς από την Ουάσιγκτον, σε αντίθεση με την παραδοσιακή γερμανική γραμμή, ότι σε περίπτωση επίθεσης της Ρωσίας ο νέος αγωγός δεν πρόκειται να γεμίσει ποτέ με αέριο. Απώτερος δε στόχος των Αμερικάνων είναι η εκπαραθύρωση της Ρωσίας από την ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου! Σε αυτό το βωμό οι Αμερικάνοι δεν θα διστάσουν να προκαλέσουν νέα ποτάμια αίματος…

Πηγή: ΚΟΜΜΟΝ

Για την Ουκρανία και όχι μόνο

Με αφορμή το μπαράζ δημοσιευμάτων για επικείμενη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία που δεν επιβεβαιώνονται μέχρι ώρας, τα ταυτόχρονα γυμνάσια του ρωσικού στρατού στην Κριμαία, το Ροστόφ και το Βορόνεζ, την εκπαίδευση άμαχων Ουκρανών στα όπλα από το νεοναζιστικό τάγμα Αζόφ, τη δολοφονία ομογενών μας στη Μαριούπολη της Ουκρανίας από τα ίδια κτήνη και όλα τα συμπαρομαρτούντα θα μπορούσαμε να γράψουμε και να ξαναγράψουμε άρθρα επί άρθρων. Κι όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και δεν έχει σημασία γιατί το «ουκρανικό» αν προσεγγιστεί δημοσιογραφικά ή «δημοσιογραφικά» χάνει τη σημασία που έχει για την εξαγωγή χρήσιμων πολιτικών συμπερασμάτων στο σήμερα. Όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά για τον κόσμο όλο. Και κυρίως για όσους από εμάς έχουμε διαλέξει μια συγκεκριμένη πλευρά. Εκείνη που έχασε, υποτιμήθηκε και δυσφημίζεται με μανία και λύσσα από το 1991 ως σήμερα. Εκείνη όμως που πρέπει να νικήσει για να πάρει ανάσα κάθε πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος.

Κι εδώ καλό είναι να είμαστε συγκεκριμένοι, με βάση όσα ακούγονται για το «ουκρανικό» από το 2014 μέχρι τώρα.

Σημείο 1ο

Οι πολιτικές ανατροπές στην Ουκρανία από το 2014 και ιδίως ο πόλεμος στο Ντονμπάς συνιστούν την πιο βαθιά εκδήλωση της σύγκρουσης μεταξύ του δυτικού (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ) και του ρωσικού καπιταλισμού.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι εντάσεις στην Ουκρανία, που ξεκινούν με την κατευθυνόμενη από τη Δύση «πορτοκαλί επανάσταση» της διετίας 2004-2005 και κορυφώνονται προσωρινά με την πραξικοπηματική ανατροπή της φιλορωσικής κυβέρνησης Γιανουκόβιτς το 2014, την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία και τον πόλεμο στο Ντονμπάς, αποτελούν την πιο χαρακτηριστική και την πιο χειροπιαστή έκφραση των αντιθέσεων μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Αν ωστόσο μείνουμε στην ανάγνωση του «ουκρανικού ζητήματος» ως  πεδίου αντίθεσης μεταξύ Δύσης – Ρωσίας και μόνο, χάνουμε τη γενική εικόνα, η οποία ωστόσο είναι πολύ συγκεκριμένη και αφορά πρωτίστως τον ουκρανικό λαό.

Αρχής γενομένης από το 2014 και την ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς συγκεκριμένα, έχουμε να θυμόμαστε τη δολοφονία πάνω από 50 Ουκρανών αντιφασιστών-διαδηλωτών στα γραφεία των συνδικάτων της Οδησσού – καθώς εκεί τους απέκλεισαν με τις πλάτες της νέας φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης νεοναζί και κατόπι τους έβαλαν φωτιά στις 2 Μαΐου 2015. Τη δίωξη, την ποινικοποίηση και εντέλει τη διάλυση κάθε αριστερής πολιτικής δύναμης που αποτελούσε δυνητική απειλή για τον «εκδυτικισμό» της χώρας. Την μεταβίβαση εκτεταμένων πρώην συνεταιριστικών γαιών σε αμερικάνικα και γερμανικά καρτέλ παραγωγής διατροφικών προϊόντων για ψίχουλα από το νεοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου. Την κατά παραγγελία της Δύσης διάλυση της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, προίκα του σοβιετικού της παρελθόντος, με εξαίρεση την περιοχή του Ντονμπάς που αποσχίστηκε από την Ουκρανία και προχώρησε σε εθνικοποίηση αρκετών παραγωγικών κλάδων. Την ακραία φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ουκρανικού λαού δεδομένης της εφαρμογής όλων των παραπάνω νεοφιλελεύθερων πολιτικών και μέτρων που επέβαλαν από κοινού ΗΠΑ-ΕΕ. Το γεγονός ότι το πάνω από το 20% του ουκρανικού πληθυσμού υποσιτίζεται μετά το 2015 (ιδίως το διάστημα 2018-2020) σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της UNICEF* ενώ το 2020 η Ουκρανία ήταν η πιο φτωχή ευρωπαϊκή χώρα με ΑΕΠ πιο χαμηλό κι από εκείνο της Μολδαβίας*. Τις διώξεις και τον εξοβελισμό κάθε μειονοτικής ταυτότητας από το καθεστώς του Κιέβου και τη σταθερή μείωση του πληθυσμού της χώρας λόγω μετανάστευσης αλλά και της υπογεννητικότητας που ενέτεινε η υποταγή στα νεοφιλελεύθερα κελεύσματα του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ (το 1991 η Ουκρανία είχε πληθυσμό περίπου 52 εκατομμύρια, το 2014 45 εκατομμύρια, σήμερα γύρω στα 41 εκατομμύρια ενώ οι εκτιμήσεις του ΟΗΕ θέλουν τον πληθυσμό της Ουκρανίας να φτάνει τα 35 εκατομμύρια το 2050*).

Όλα τα παραπάνω, εκφυλιστικά για τον ουκρανικό λαό, φαινόμενα δεν είναι γενικά κι αόριστα εκδηλώσεις της σύγκρουσης μεταξύ Δύσης-Ρωσίας. Πιο συγκεκριμένα ή πιο ειλικρινά – αν θέλετε, είναι το εχέγγυο υποταγής της φιλοδυτικής μερίδας της ουκρανικής ελίτ που ελέγχει τη χώρα από το 2014 ως σήμερα αλλά και του δυτικού ιμπεριαλισμού που αφαίμαξε την Ουκρανία τόσο σε άψυχο όσο και σε έμψυχο δυναμικό για να παγιώσει τον έλεγχο του στην ανατολική Ευρώπη στα πλαίσια του νέου ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού του με τον άξονα Ρωσίας-Κίνας.

Σημείο 2ο

Δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με το Ντονμπάς αφού εκεί κάνουν κουμάντο οι Ρώσοι εθνικιστές.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι όσο κλιμακώνεται ο πόλεμος στο Ντονμπάς, οι αντιφασιστικές-φιλεργατικές δυνάμεις της περιοχής συνεργάζονται ολοένα και περισσότερο στα πεδία των μαχών και με Ρώσους εθελοντές που ανήκουν σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών αποχρώσεων (και όχι μόνο στον ρώσικο εθνικισμό ή μεγαλοϊδεατισμό). Την ίδια ώρα οι έκτακτες πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες δεν επιτρέπουν το βάθεμα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής στην περιοχή που έχει ωστόσο μεταβιβάσει σε δημόσιο έλεγχο μια σειρά ορυχεία και εργοστάσια ήδη από το 2014-1015. Αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι θα πετάξουμε στα σκουπίδια τους εργάτες του Ντονμπάς οι οποίοι από το 2014 έφτιαξαν αντιφασιστικές στρατιωτικές μονάδες για να μην περάσουν σπιθαμή οι ναζί του Κιέβου; Θα απαξιώσουμε μορφές του αγώνα του Ντονμπάς, όπως ο Ζαχαρτσένκο ή ο Γκίβι γιατί στα πεδία των μαχών χρησιμοποίησαν ρώσικα όπλα ή πολέμησαν πλάι πλάι με Ρώσους συντηρητικούς κι εθνικιστές; Ή μήπως να αδιαφορήσουμε για την εκ νέου κλιμάκωση της επιθετικότητας εναντίον του Ντονμπάς από σήμερα (18/2/2022) μιας και ο δικός μας μεταξωτός αντιφασισμός και αντιμπεριαλισμός έχει την πολυτέλεια να κρίνει από τη βολή του καναπέ του;

Αλήθεια το αντιμπεριαλιστικό κίνημα τον 20ο ως και τις αρχές του 21ου αιώνα ζητούσε από όλους πιστοποιητικά αριστερών φρονημάτων και μετά έκρινε αν θα στηρίξει την πάλη των λαών για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική μέγκενη; Μήπως όταν δεν έβρισκε κομουνιστές και αριστερούς μεταξύ των εξεγερμένων, δεν όρθωνε το σύνθημα «Κάτω ο πόλεμος»; Μήπως και τότε τηρούσε αποστάσεις «για να μην μπει κάτω από ξένη σημαία»;

Όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, το αντιμπεριαλιστικό κίνημα αδιαφόρησε και αναθεμάτισε τους Γιουγκοσλάβους επειδή ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν κομουνιστής ή έστω αριστερός;

Όταν το ΝΑΤΟ εισέβαλε στο Αφγανιστάν, το αντιμπεριαλιστικό κίνημα θυμήθηκε ότι εκεί υπάρχουν φονταμενταλιστές, Ταλιμπάν αλλά και ντόπιοι καπιταλιστές για να μην πει «Όχι στον πόλεμο»;

Όταν το ΝΑΤΟ εισέβαλε και ισοπέδωσε το Ιράκ, το αντιμπεριαλιστικό κίνημα έμεινε στο ότι ο Σαντάμ δεν ήταν κανένας κομουνιστής ή έστω δημοκράτης για να πει και να ξαναπεί ότι «δεν μπαίνει κάτω από ξένη σημαία»;

Κι αν δεν τα έλεγε όλα αυτά τότε το αντιμπεριαλιστικό κίνημα γιατί άραγε σήμερα τα πετάει και τα ξαναπετάει στην πρώτη γραμμή;

Σημείο 3ο

Όλα τα καπιταλιστικά κράτη σήμερα είναι ιμπεριαλιστικά και αλληλεξαρτώμενα.

Σε ένα ευρύ φάσμα της ελληνικής κομουνιστικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ και τμήματα του εξωκοινοβούλιο) ο όρος «ιμπεριαλισμός» έχει χάσει την λενινστική του διατύπωση και ολοένα και πιο συχνά καθίσταται ένας οικονομίστικος όρος που δεν βλέπει ή δεν θέλει να βλέπει το γεωπολιτικό συγκείμενο του ιμπεριαλισμού. Συγκείμενο που δεν είναι διακοσμητικό αλλά βαρυσήμαντο. Κι εκεί ακριβώς το κακέκτυπο ντύνεται σαν αξίωμα για να πει πολλά και πρακτικά για να μην κάνει τίποτα.

Με άλλα λόγια «ιμπεριαλισμός» ή αλλιώς «το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού» κατά Λένιν δεν είναι απλά τα 3 βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας από τις αρχές του 20ου αιώνα: 1) συγκέντρωση της παγκόσμιας παραγωγής από μερικά τραστ, συνδικάτα και καρτέλ, 2) ανάδυση του χρηματιστικού κεφαλαίου ως ενοποιημένης μορφής του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου και 3) μεγαλύτερη βαρύτητα στην εξαγωγή κεφαλαίων και μικρότερη στην εξαγωγή αγαθών. Δίπλα σε αυτά ο Λένιν επεσήμανε και την γεωπολιτική διάσταση του ιμπεριαλισμού που προκύπτει ακριβώς από τις προαναφερθείσες εξελίξεις στο οικονομικό σκέλος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Διάσταση που με βάση τα παραπάνω χωρίζει εκ των πραγμάτων τον σύγχρονο κόσμο πρωτίστως σε μια χούφτα κρατών-εκμεταλλευτών και δευτερευόντως σε μια μεγάλη δέσμη χωρών που εξαρτώνται από αυτά τα πρώτα. Μέχρι τη διάλυση των παλιών αυτοκρατοριών οι εξαρτώμενες χώρες μπορούσαν να είναι είτε de facto αποικίες είτε τυπικά ανεξάρτητες αλλά πρακτικά εξαρτημένες από τις αγορές των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών. Σήμερα οι de facto αποικίες σχεδόν έχουν εκλείψει όχι τυχαία αλλά επειδή κάποτε η Σοβιετική Ένωση στήριζε τον αντιιμπεριαλιστικό-απελευθερωτικό αγώνα των αποικιακών λαών δίχως «ναι μεν αλλά». Σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει μια χούφτα κρατών εκμεταλλευτών (λ.χ. ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία) αλλά δίπλα σ’ αυτές αναδύονται δυναμικά ορισμένες «περιφερειακές» καπιταλιστικές δυνάμεις (λ.χ. Ρωσία και Κίνα) που ναι μεν είναι ιμπεριαλιστικές ως προς το οικονομικό τους περιεχόμενο αλλά για την ώρα στο γεωπολιτικό υπολείπονται των παραδοσιακών κρατών εκμεταλλευτών.

Σήμερα το γεωπολιτικό συγκείμενο του ιμπεριαλισμού πετιέται στα σκουπίδια και γι ’αυτό ολοένα και περισσότερο ανθεί η θεωρία της «αλληλεξάρτησης», κατά την οποία τα τρια βασικά οικονομικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού αποτελούν και το μόνο κριτήριο για να χαρακτηριστεί μια χώρα «ιμπεριαλιστική». Και εφόσον κάθε καπιταλιστικό κράτος σήμερα έχει συγκέντρωση της παραγωγής του στα χέρια μερικών τραστ, συνδικάτων ή καρτέλ ή επειδή κάθε καπιταλιστικό κράτος σήμερα λειτουργεί στα πλαίσια του χρηματιστικού κεφαλαίου ή ακόμη γιατί οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις αφορούν περισσότερο την εξαγωγή κεφαλαίων και όχι την εξαγωγή αγαθών, κάθε καπιταλιστικό κράτος βαφτίζεται και «ιμπεριαλιστικό».

Και κάπως έτσι βαφτίζεται «ιμπεριαλιστική χώρα» μεταξύ άλλων και η Ελλάδα. Και κατόπιν τούτου το αντιμπεριαλιστικό κίνημα πάει περίπατο όχι μόνο για το «ουκρανικό» αλλά για όλα τα ανοικτά μέτωπα αυτού του κόσμου. Γιατί αν όλα τα καπιταλιστικά κράτη του σύγχρονου κόσμου είναι ιμπεριαλιστικά μήπως έτσι αθωώνονται εκείνα τα κράτη – εκμεταλλευτές που απειλούν διαρκώς την παγκόσμια ειρήνη και είναι όντως ιμπεριαλιστικά;

Ας πάρουμε για παράδειγμα τις ΗΠΑ:

– Πρακτικά ελέγχουν τους παγκόσμιους χρηματοπιστωτικούς φορείς (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα και Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) γεγονός που τις καθιστά ικανές να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις των αδύναμων κρατών αλλά κυρίως να υπαγορεύουν διεθνείς πολιτικές που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.

– Είναι η κατευθυντήρια δύναμη του ΝΑΤΟ που συνεχίζει την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική με άλλα μέσα, όπως παραδείγματος χάρη με την υποστήριξη αμερικανόφιλων δικτατοριών τη δεκαετία του 60΄και του 70’ (Λατινική Αμερική, Ελλάδα και Τουρκία), το βομβαρδισμό-διάλυση «επικίνδυνων» κρατών (λ.χ. Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν) και την ένταση των διακρατικών εντάσεων για να παγιώσει το ρυθμιστικό του ρόλο (λ.χ. ελληνοτουρκικά, εισβολή Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, Ουκρανία, Συρία κ.α).

– Μέχρι τον Ιούλιο του 2021 οι ΗΠΑ διέθεταν περί τις 750 στρατιωτικές βάσεις σε 80 χώρες του πλανήτη*[1].

Κι εκεί που το αντιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας μας θα έπρεπε να βάζει σαν προτεραιότητα το ξήλωμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ως νούμερο 1 ζητούμενο πάλης για την παγκόσμιας ειρήνη και της ελευθερία κάθε λαού, μικρού και μεγάλου, σχεδόν πλειοψηφικά καταφεύγει στις «ίσες αποστάσεις» και στο ξεψάχνισμα κάθε ανυπότακτου λαού πριν κληθεί να τον υποστηρίξει απέναντι στα γεράκια του ΝΑΤΟ. Για να θυμίσει εμφαντικά εκείνο το παλιό ρητό: «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει». Και πρακτικά κάπως έτσι κάνει και την καλύτερη δουλειά για το ΝΑΤΟ αφού όταν «όλοι ίδιοι είναι», ιδίως στο ουκρανικό, τότε κανείς δεν είναι συγκεκριμένα υπεύθυνος – ιδίως ο πρωταίτιος.

Απέναντι σε όλα αυτά τι μπορούμε να κάνουμε;

Πρώτα απ’ όλα να ξαναγίνουμε συγκεκριμένοι:

-ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ Η ΕΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ!

-ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟ ΝΤΟΝΜΠΑΣ!

-ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΙΝΣΚ!

-ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΛΕΜΟΥ!

-ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ!

Αλλά να μην ξεχάσουμε να διαβάσουμε και να ξαναδιαβάσουμε τον πάντα επίκαιρο «Ιμπεριαλισμό» τον Λένιν. Να αποτιμήσουμε με ειλικρίνεια τι όφελος είχε η γραμμή «Όχι κάτω από ξένες σημαίες» μετά την εισβολή του ΝΑΤΟ στο Ιράκ ως και τα σήμερα. Να διδαχτούμε από την εμπειρία του αντιμπεριαλιστικού κινήματος ως και τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Να εντείνουμε τις επαφές και τις διασυνδέσεις  με το αντιμπεριαλιστικό κίνημα πρωτίστως των γειτονικών λαών αλλά και όλων των άλλων. Να γίνουμε ο πραγματικός εφιάλτης του κάθε Πάιατ και του κάθε Στόλτενμπεργκ. Να επικοινωνήσουμε και να πείσουμε τον ελληνικό λαό για την αναγκαιότητα του κλείσιματος των αμερικάνικων βάσεων σε όλη την ελληνική επικράτεια. Να μη λέμε μόνο αλλά και να παλεύουμε καθημερινά για εκείνο το παλιό σύνθημα, το πάντα επίκαιρο και το πάντα αληθινό:

«ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ – ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΧΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΣΑΣ».

Πηγές

[1] https://www.aljazeera.com/news/2021/9/10/infographic-us-military-presence-around-the-world-interactive

Πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία και ελληνοτουρκικές σχέσεις

Η επίσκεψη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών στην Άγκυρα και η λογομαχία με τον Τούρκο ομόλογό του καλύφθηκε διθυραμβικά από τα αστικά μέσα ενημέρωσης της χώρας. Ωστόσο, και πέρα από την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, για να κατανοήσουμε το πως διαμορφώνονται οι διμερείς και περιφερειακές σχέσεις στην περιοχή μας, χρειάζεται να τις εντάξουμε στην γενική εικόνα που διαμορφώνεται από τον διεθνή ιμπεριαλιστικό παράγοντα.

Ο ρόλος της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ στην κλιμάκωση με την Ρωσία

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ ενίσχυσαν την ανατολική πλευρά της Συμμαχίας, μετά την  απάντηση της Ρωσίας στο φασιστικό-ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα του Μαϊντάν με ενσωμάτωση της ρωσόφωνης περιοχής της Κριμαίας. Ωστόσο σε έκθεση του Οκτωβρίου 2019, ο πρώην Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Alexander Vershbow δήλωσε ότι η Συμμαχία είχε μείνει πίσω στη «νότια στρατηγική» της. Είναι η ίδια περίοδος κατά την οποία ο Μακρόν κάνει λόγω για «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ, καθώς οι προτεραιότητες του δόγματος “Πρώτα η Αμερική” οδήγησαν τον Τραμπ στο να εκβιάζει τους συμμάχους του με περιορισμό της αμερικάνικης παρέμβασης, στοχεύοντας σε μεγαλύτερη οικονομική συμμετοχή τους στην ευρωατλαντική συμμαχία.

Όπως γράψαμε πρόσφατα, η νέα κυβέρνηση Μπάιντεν έχει κλιμακώσει την επιθετικότητα της κατά της Ρωσίας, με άμεσο στόχο την ανάσχεση του αγωγού North Stream 2 ρωσικής Gazprom από την Ευρώπη και την κυριαρχία το μονοπώλιο της αγοράς ενέργειας από την αμερικάνικη Big Oil. Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ είναι απαραίτητη, καθώς μετατρέπει την σύγκρουση σε υπόθεση του συνόλου της δυτικής συμμαχίας και περιορίζει την ελευθερία στην σύναψη οικονομικών συμφωνιών των ευρωπαϊκών κρατών με την Ρωσική Ομοσπονδία. Αποδοκιμάζοντας την άρνηση του Τραμπ για τη διατλαντική συμμαχία, ο Μπάιντεν υπογράμμισε τον κρίσιμο ρόλο του ΝΑΤΟ στην εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, γράφοντας στο Foreign Affairs πέρυσι: “Για να καταπολεμήσουμε τη ρωσική επιθετικότητα, πρέπει να διατηρήσουμε τις στρατιωτικές δυνατότητες της συμμαχίας σε εγρήγορση. Πρέπει να επιβάλουμε πραγματικό κόστος στη Ρωσία για τις παραβιάσεις των διεθνών κανόνων”.

Στην διάσκεψη του Μονάχου τον Φεβρουάριο, ο Μπάιντεν επιβεβαίωσε την δέσμευση των ΗΠΑ στην ευρωατλαντική συμμαχία με την φράση: «Μια επίθεση σε έναν είναι επίθεση σε όλους. Αυτός είναι ο ακλόνητος όρκος μας». Στο παραπάνω φόντο, η κυβέρνηση Μπάιντεν εντείνει την ανάπτυξη του ΝΑΤΟ στα ανατολικά, προωθώντας την ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας, θέλοντας να δεσμεύσει τους συμμάχους του στην σύγκρουση κατά της Μόσχας. Η υποχώρηση της σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο, αποτελεί ωστόσο ακόμα «κενό ασφαλείας» για την ιμπεριαλιστική πολιτική.

Τουρκία: Ο απείθαρχος χωροφύλακας του ευρωατλαντισμού

Οι αμερικανοτουρκικές εντάσεις των προηγούμενων ετών είχαν να κάνουν με την αμερικάνικη υποστήριξη στις κουρδικές δυνάμεις του YPG στην Συρία και τις ανοιχτές καταγγελίες Ερντογάν για αμερικάνικο δάκτυλο στο πραξικόπημα εναντίον του  2016, με τον ίδιο να προχωρά στην προμήθεια του ρωσικού συστήματος S-400, δημιουργώντας «τρύπα» στα πολεμικά συστήματα του ΝΑΤΟ. Αυτονομούμενος από την αμερικάνικη πολιτική, εκμεταλλεύτηκε την υποχώρηση των ΗΠΑ από την περιοχή και προχώρησε σε διαπραγματεύσεις με την Μόσχα στην Συρία και το Νότιο Καύκασο. Ως αποτέλεσμα το αμερικάνικο Πεντάγωνο αποφάσισε να θέσει την Τουρκία εκτός του προγράμματος εκσυγχρονισμού των μαχητικών F35, μόλις λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη Δένδια στην Άγκυρα.

Ωστόσο, παρά το αυτονομημένο περιφερειακό της ρόλο, η Άγκυρα έχει καταφέρει να περιορίσει την Ρωσία στο Ναβόρνο-Καραμπάχ, που δέχτηκε μια ΝΑΤΟϊκή χώρα σε ρόλο επιτηρητή στα πρώην σοβιετικά εδάφη. Αυτό συμβάλει ακόμα στην πίεση κατά του Ιράν, ενισχύοντας τα αυτονομιστικά κινήματα των Αζέρων στο εσωτερικό της Ισλαμικής Επανάστασης. Τα παραπάνω οδηγούν ένα σημαντικό αμερικάνικο think tank, όπως το Atlantic Council, να γράφει πως «Η Ουκρανία μπορεί να μάθει από την πρόσφατη νίκη του Αζερμπαϊτζάν».

Στο πρόσφατο ταξίδι του στην Τουρκία ο Ουκρανός πρόεδρος Βλαντιμίρ Ζελένσι, συμφώνησε με τον Ερντογάν την δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων συναλλαγών και την ίδρυση της Πλατφόρμας της Κριμαίας με στόχο την επιστροφή της χερσονήσου υπό ουκρανική κυριαρχία. Ακόμα συμφώνησαν  νέες στρατιωτικές προμήθειες, σε συνέχεια της συνεργασίας του τουρκικού κατασκευαστή drones Baykar Makina και της Ουκρανικής Ukrspecexport. Άλλωστε, η προσομοίωση της RAND Corporation για το 2018 υποδηλώνει πως περίπτωση κλιμάκωσης με την Ρωσία, η στήριξη της Τουρκίας θα είναι κρίσιμη λόγω της ευθύνης για τα στενά στο πλαίσιο της Σύμβασης του Μοντρέ, ενώ προβλέπεται η δημιουργία ενός Κέντρου του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.

Η Ελλάδα ως ορμητήριο πολέμου και ο πόλεμος της ενέργειας

Η χώρα μας εμπλέκεται επίσης στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, με την βάση drones στην Αλεξανδρούπολη να αποτελεί ορμητήριο των ιμπεριαλιστών σε περίπτωση κλιμάκωσης με την Ρωσία. Η βάση στην Σούδα όπου ελλιμενίστηκε το αεροπλανοφόρο Αϊζενχάουερ χρησιμοποιείται επίσης για τον περιορισμό της Ρωσίας από τις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, ενώ παρέχει την δυνατότητα χτυπήματος αντιπερισπασμού σε περίπτωση κλιμάκωσης στην Ανατολική Ουκρανία. Τα αεροπλάνα που πετούν αυτές τις μέρες πάνω από τον ουρανό της Αθήνας, είναι μέρος της πολεμικής άσκησης «Ηνίοχος 21», στην οποία συμμετέχουν ένοπλες δυνάμεις από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, με στόχο την συγκέντρωση δύναμης πυρός στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου κατά της Ρωσίας.

Παράλληλα, η χώρα μας έχει υποδεχτεί την μεγαλύτερη απόβαση στην ιστορία της, στα πλαίσια της άσκησης «Defender Europe 2021». Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ένοπλες δυνάμεις του ελληνικού και του τουρκικού κράτους συμμετέχουν από κοινού  σε αυτό που αποτελεί πρόβα πολέμου κατά της Ρωσίας.

Η σύμπραξη Exxon Mobil-Total-Ελληνικά Πετρέλαια ήδη κερδοσκοπεί μέσω δομημένων παραγώγων στη βάση μελλοντικών εσόδων. Απόρρητα έγγραφα που διέρρευσαν από την Exxon, αποδεικνύουν πως η εταιρεία σχεδιάζει να αυξήσει τις ετήσιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, θέτοντας μια από τις μεγαλύτερες εταιρικές εκπομπές ενάντια στις διεθνείς προσπάθειες για επιβράδυνση του ρυθμού της υπερθέρμανσης του πλανήτη, με στόχο τον διπλασιασμό των κερδών της έως το 2025. Η Ελλάδα μαζί με την Αίγυπτο έχουν υλοποιήσει έργα ενεργειακής υποδομής με την υποστήριξη των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων και με σκοπό να χρησιμεύσουν ως πύλη για περιφερειακές προμήθειες φυσικού αερίου στην Ευρώπη, απέναντι στο ρωσικό αέριο.

Πως επηρεάζονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις;

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ένα σταθερό δεδομένο πως όσο αυξάνουν οι εντάσεις στην περιοχή, τόσο εντείνεται η ανάγκη σταθεροποίησης της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο, την οποία το αμερικάνικο Πεντάγωνο βλέπει ως ενιαίο επιχειρησιακό χώρο. Το γεγονός αυτό αναμφίβολα θα επηρεάσει τις συναινέσεις και τις αντιθέσεις ανάμεσα στο ελληνικό και το τουρκικό κράτος, καθώς οι ΗΠΑ δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να διαρραγεί το πολεμικό τους μέτωπο για τις διαφορές ανάμεσα στους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, σε τηλεφωνική κλήση με τον Έλληνα πρωθυπουργό μια μέρα μετά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, εξέφρασε την ελπίδα του για σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο. Αντίστοιχα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ σε πρόσφατη συνέντευξή του, δήλωσε:

«Νομίζω ότι έχουμε δει κάποια αποκλιμάκωση στην ανατολική Μεσόγειο. Πιστεύω ότι το ΝΑΤΟ διαδραματίζει έναν πολύ καλό ρόλο στην προσπάθεια αποσυμφόρησης και διασφάλισης ότι οι τομείς όπου υπάρχουν διαφωνίες, κανείς δεν αναλαμβάνει προκλητικές ενέργειες, ξεκινώντας με την Τουρκία να κρατά τα πλοία της εκτός των υδάτων ή των περιοχών που διεκδικούν άλλοι. Πρέπει απλώς να δούμε την ειρηνική επίλυση αυτών των διαφορών σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Και παρεμπιπτόντως, στο βαθμό που υπάρχουν προκλήσεις για τους πόρους, για τους φυσικούς πόρους, ξέρετε, αυτός θα έπρεπε να είναι ένας τρόπος να φέρουμε τις χώρες κοντά. Η από κοινού χρήση αυτών των πόρων, οι κοινές επενδύσεις, η εκμετάλλευσή τους, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι κάτι που ενώνει τις χώρες. Ελπίζουμε ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί».

Μια μέρα πριν το ταξίδι του στην Άγκυρα, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών συναντήθηκε με τον πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ με το ελληνοτουρκικό να είναι ανάμεσα στην ατζέντα της συζήτησης. Δεν υπάρχει περίπτωση τα όσα ακολούθησαν να κινούνται έξω από την έγκριση του αμερικανικού παράγοντα.

Πίσω από το σόου «εθνικής υπερηφάνειας», ο Ν. Δένδιας ταξίδευσε στην Τουρκία ως κλητήρας της Big Oil, για να θέσει τα όρια του στην διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει με το τουρκικό κεφάλαιο, με στόχο να καταστήσουν την Μεσόγειο και την Ευρώπη σε “αμερικάνικη λίμνη”.

Πηγή: KOMMON

Η Τουρκία απαιτεί επιστροφή της Κριμαίας, κατάπνιξη της αντίστασης στο Ντονμπάς, ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ

Δύο ημέρες μετά τη μεταφορά πολεμικού εξοπλισμού κατά την επίσκεψη κυβερνητικών στρατευμάτων στην εμπόλεμη ζώνη του Ντονμπάς, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι πέταξε στην Άγκυρα για να συναντήσει τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στα πλαίσια του Ουκρανο-Τουρκικού Στρατηγικού Συμβουλίου, το οποίο εξέδωσε δήλωση είκοσι σημείων. Στο έγγραφο αυτό, η Τουρκία υποστηρίζει πλήρως τις θέσεις της Ουκρανίας και των συμμάχων της –  ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ – σχετικά με την αναγκαιότητα να επιστραφούν οι δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στην Ουκρανία, να απομακρυνθεί η Ρωσία από την Κριμαία και να παραχωρηθεί ιδιότητα μέλους του ΝΑΤΟ στο Κίεβο.

Ο ιστότοπος του προέδρου της Ουκρανίας επιβεβαιώνει πως «στη σημερινή συνάντηση (10 Απριλίου) εξετάστηκαν όλες οι πτυχές της στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των δύο χωρών». Ο Ζελένσκι τόνισε τις δεσμεύσεις των δύο χωρών για συνεργασία στους τομείς της ενέργειας και της  κατασκευής όπλων. Ο ενεργειακός παράγοντας περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την προοπτική της σύνδεσης της Ουκρανίας με τον αγωγό πετρελαίου Μπακού – Τιφλίδας – Σεϊχάν, μήκους 1.100 μιλίων, και τον αγωγό φυσικού αερίου Μπακού – Τιφλίδας – Ερζουρούμ, ο οποίος περνάει από την περιοχή της Κασπίας. Η μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου από την Τουρκία προς την Ουκρανία και την υπόλοιπη Ευρώπη θα έθετε σε κίνδυνο τον ρόλο της Ρωσίας ως παρόχου ενέργειας στα κράτη της ΕΕ.

Αναφορικά με την ήδη εκτεταμένη συνεργασία των δύο κρατών στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, συζητήθηκε η κοινή παραγωγή στρατιωτικών αεροσκαφών. Ο Ζελένσκι δήλωσε ότι η τουρκοουκρανική αμυντική συνεργασία είναι «η ατμομηχανή της στρατηγικής εταιρικής σχέσης των δύο χωρών». Η Τουρκία φυσικά είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μέλος του ΝΑΤΟ, τόσο σε πληθυσμό όσο και σε ένοπλες δυνάμεις. Η κοινή δήλωση εκφράζει την υποστήριξή των δύο «στην προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ιδίως με την πρόθεση της χώρας να αποκτήσει προενταξιακό σχέδιο στο εγγύς μέλλον και με την επιθυμία της να προωθήσει τη συνεργασία των ενόπλων δυνάμεών της με τις ένοπλες δυνάμεις της Συμμαχίας».

Η συνάντηση Ζελένσκι-Ερντογάν πραγματοποιήθηκε δεκαεπτά ημέρες μετά την τετραμερή συνάντηση της Άγκυρας, κατά την οποία συναντήθηκαν εκπρόσωποι των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας των δύο κρατών για να θεμελιώσουν τη στρατηγική τους συνεργασία στους τομείς της στρατιωτικής και εξωτερικής πολιτικής. Η συνάντηση αυτή ζήτησε επίσης την επιστροφή του Ντονέτσκ, του Λουγκάνσκ και της Κριμαίας στην Ουκρανία, αναφερόμενη στην Κριμαία ως «προσωρινά κατεχόμενη από τη Ρωσική Ομοσπονδία». Συνέστησε επίσης περαιτέρω συνεργασία στον αμυντικό τομέα μεταξύ της γείτονος της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.

Η προηγούμενη συνάντηση δεσμεύθηκε επίσης ότι τα δύο κράτη θα συνεργαστούν για την «επίλυση συγκρούσεων στις περιοχές της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής, της Ανατολικής Μεσογείου και του Καυκάσου». Το τι ρόλο θα έχει η Ουκρανία σε αυτές τις περιοχές είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό. Η Τουρκία όμως δραστηριοποιείται σε όλες αυτές τις περιοχές και συγκεκρμένα επιδεικνύει επιθετική στρατιωτική πολιτική στη Συρία και πρόσφατα στο Ιράκ, στη Λιβύη, ενάντια στην Ελλάδα στο Αιγαίο και στηρίζοντας το Αζερμπαϊτζάν στον πρόσφατο πόλεμο εναντίον του Ναγκόρνο-Καραμπάχ στον Καύκασο. Η τετραμερής συνάντηση έλαβε για πρώτη φορά χώρα στις 18 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους.

Η δήλωση που δημοσιεύθηκε κατά τη συνάντηση Ερντογάν-Ζελένσκι στις 10 Απριλίου απηχούσε τα περισσότερα από τα παραπάνω σημεία, ζητώντας τη συνέχιση των διαβουλεύσεων της τρετραμερούς, την απελευθέρωση της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης, καθώς και των εδαφών στις περιοχές Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και, όπως είδαμε παραπάνω, την επιτάχυνση της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Αυτό που περιγράφεται ως απελευθέρωση της Κριμαίας σημαίνει βασικά το να παρθεί από την Ρωσία και να απελαθεί ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας. Το σημείο 8 της κοινής δήλωσης αναφέρει τα εξής: «Ενίσχυση των κοινών προσπαθειών για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των Ουκρανών πολιτών, ιδίως των Τατάρων της Κριμαίας, οι οποίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους την Κριμαία, ως αποτέλεσμα της προσωρινής κατοχής».

Προωθώντας κρυφά τον εαυτό του ως νεοοθωμανό σουλτάνο ​​του 21ου αιώνα, ο Ερντογάν πιθανότατα δεν δέχτηκε ποτέ τα αποτελέσματα του πολέμου της Κριμαίας του 1853-1856. Μετά την «απελευθέρωση» της Κριμαίας – τίποτα λιγότερο από έναν πόλεμο με τη Ρωσία θα δεν μπορούσε να επιτύχει αυτόν τον στόχο – δεν προτίθεται απαραίτητα να την επιστρέψει στην Ουκρανία. Ή αν ναι, όχι για πολύ. Οι Τάταροι της Κριμαίας είναι τουρκικοί λαοί και η Τουρκία προσπαθεί να τους εκμεταλλευτεί ενάντια στη Ρωσία, με τον ίδιο τρόπο που τουρκικοί πληθυσμοί στο Ιράκ, τη Συρία και τον Καύκασο θυματοποιούνται για να δικαιολογηθούν στρατιωτικές επεμβάσεις. Με την Τουρκία να υποστηρίζει την Ουκρανία για να «απελευθερωθεί» η Κριμαία, θυμάται κανείς τον μύθο του Αισώπου με τον λύκο και τα πρόβατα, όπου ο λύκος διαβεβαιώνει τα πρόβατα ότι μπορεί να τα βοηθήσει να «απελευθερωθούν» από την καταπίεση του σκύλου.

Επίσης, στις 9 Απριλίου οι Ερντογάν και Πούτιν συζήτησαν για την Ουκρανία. Αναρωτιέται κανείς εάν κουβέντιασαν για την ένταξη της γείτονος της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ και την εκδίωξη της Ρωσίας από την Κριμαία. Πιθανώς όχι.

Πηγή: ANTI-BELLUM

Μετάφραση: antapocrisis