Η παραπάνω φράση του Κίσινγκερ αποδίδει πλήρως το τι έγινε στη συνάντηση Τραμπ Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο. Όσοι, από την αρχή της δεύτερης φάσης του πολέμου στην Ουκρανία (Φεβρουάριος 2022), χαρακτήριζαν τον Ζελένσκι “χρήσιμο ηλίθιο” δεν θα μπορούσαν να φανταστούν πιο πανηγυρική επιβεβαίωση. Επί χρόνια η ασφυκτική δυτική προπαγάνδα απέδιδε στον Ζελένσκι ανύπαρκτες ιδιότητες ηγέτη του “ελεύθερου κόσμου”, ενώ αναβάπτιζε τη νεοναζιστική ακροδεξιά κλίκα του Κιέβου στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Η Ευρώπη υποτίμησε το μέγεθος της πολιτικής μετατόπισης που έχει συμβεί στις ΗΠΑ. Σε αντίθεση όμως με όσα γράφονται στον ευρωπαϊκό και ελληνικό τύπο, αυτή η πολιτική μετατόπιση δεν είναι ούτε παράλογη, ούτε οφείλεται στην ιδιορρυθμία του Τραμπ. Αντίθετα, παράλογη ήταν η προσδοκία ότι η Ρωσία θα ηττηθεί και το ΝΑΤΟ θα κερδίσει τον πόλεμο, με όπλα των ΗΠΑ, και φέρετρα των Ουκρανών.
Η εκλογή Τραμπ φέρνει μια πολύ πιο ρεαλιστική οπτική στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ:
Αντίπαλος των ΗΠΑ είναι η Κίνα, η οποία άλλωστε είναι αυτή που αμφισβητεί την πλανητική κυριαρχία της Ουάσινγκτον.
Η Ρωσία δεν είναι σύμμαχος των ΗΠΑ, αλλά δεν είναι ο νούμερο ένα αντίπαλός τους. Πρέπει να αποσπαστεί μάλιστα από τον εναγκαλισμό της με την Κίνα, εναγκαλισμός που αν μονιμοποιηθεί θεσμικά και στρατηγικά, φέρνει το ανατολικό μπλοκ σε ισχυρότερη θέση από το δυτικό.
Αποδείχθηκε στην πράξη ότι η Ρωσία δεν γονάτισε από τις δυτικές κυρώσεις και ότι η ρωσική κοινωνία αντί να ανατρέψει τον Πούτιν συσπειρώθηκε γύρω από την εξουσία του, υιοθετώντας μάλιστα μια πολύ πιο αντιδυτική στάση από το παρελθόν. Επομένως ο αρχικός στόχος της Νατοϊκής πολιτικής, διαψεύστηκε οριστικά.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία όχι απλά δεν μπορεί να κερδηθεί, αλλά χάθηκε, επομένως η επιμονή σε αυτόν απλώς μεταθέτει την κατάπαυση πυρός στο μέλλον, με όλο και δυσχερέστερους όρους και ακόμα πιο αρνητικά αποτελέσματα για τη Δύση και τις ΗΠΑ.
Ο διαμελισμός της Ουκρανίας και ο διαμοιρασμός του ορυκτού της πλούτου είναι δευτερεύον αλλά υπαρκτό στοιχείο της λογικής του πάγκου του κρεοπωλείου που χαρακτηρίζει τις διεθνείς σχέσεις. Σίγουρα είναι καθοριστικό στοιχείο της διακυβέρνησης Τραμπ όπου το άμεσο συμφέρον είναι στο τιμόνι.
Ο κόσμος δεν είναι όπως ήταν είκοσι χρόνια πριν. Δεν υπάρχει ένας μοναδικός αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος ηγεμόνας, αντίθετα υπάρχουν ζώνες επιρροής και αναγνωρίσιμα και σεβαστά συμφέροντα των υπόλοιπων μεγάλων δυνάμεων.
Για να μεταφερθεί το κέντρο βάρους της πολιτικής των ΗΠΑ από την ρωσο-νατοϊκή σύγκρουση στην αντιπαράθεση με την Κίνα, πρέπει ο πόλεμος στην Ουκρανία να τερματιστεί και να βρεθεί Ουκρανός ηγέτης που να δεχτεί να υπογράψει μια ατιμωτική συνθηκολόγηση.
Αυτά είναι τα βασικά σημεία της πολιτικής Τραμπ. Αρέσει δεν αρέσει, πρόκειται για μια πολύ πιο ρεαλιστική πολιτική από τις φαντασιώσεις που σερβίρουν μεταξύ τους οι ηγέτες της Δύσης εδώ και τρία χρόνια.
Η πολιτική των ΗΠΑ όπως αποκρυσταλλώνεται με τον Τραμπ και ανεξάρτητα από το στυλ με το οποίο εκφράζεται, είναι μια επανατοποθέτηση των προτεραιοτήτων της αμερικανικής υπερδύναμης. Δεν σημαίνει ότι αυτές οι προτεραιότητες υπακούουν στο διεθνές δίκαιο, στη δημοκρατία, στις ηθικές αξίες ή στη λογική. Όμως είναι σαφώς, λιγότερο επικίνδυνες από μια ανοϊκή πρώην ηγεσία των ΗΠΑ και μια παρανοϊκή νυν ηγεσία της ΕΕ που μας οδηγούσαν ολοταχώς σε παγκόσμιο πυρηνικό επεισόδιο μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης μετατοπίζονται. Η προηγούμενη ηγεσία των ΗΠΑ και η νυν ηγεσία της Ε.Ε. προτιμούσαν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ολοκαύτωμα παρά να συμβιβαστούν με την νέα πραγματικότητα.
Αυτή η πολιτική αποκαθηλώθηκε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.
Η αποκαθήλωσή της ήταν άλλωστε και επιλογή πολλών κέντρων εξουσίας μέσα στις ΗΠΑ -ακόμα και τμήματος των Δημοκρατικών– που έβλεπαν ότι η πολεμοχαρής πολιτική Μπάιντεν οδηγούσε σε πλήρες αδιέξοδο. Η μεταστροφή σημαντικού μέρους του αμερικανικού επιχειρηματικού συμπλέγματος υπέρ του Τραμπ σχετίζονταν και με ένα ρεαλιστικό διάβασμα της νέας κατάστασης που δημιουργεί η αποτυχία στα πολεμικά πεδία της Ουκρανίας και η συνεχής άνοδος της κινέζικης δύναμης και επιρροής. Εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι μια ισχυρή μερίδα της αμερικανικής άρχουσας τάξης επέλεξε να τοποθετηθεί πιο έξυπνα και πιο ρεαλιστικά στον νέο παγκόσμιο συσχετισμό, δια μέσου Τραμπ. Μια άλλη μερίδα δεν έχει απεμπολήσει τις ονειρώξεις της να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφερόταν είκοσι χρόνια πριν. Η εξέλιξη των πραγμάτων όμως, δικαιώνει την πρώτη και όχι την δεύτερη.
Είναι βλακώδες να νομίζει κανείς ότι η πολιτική μιας υπερδύναμης βασίζεται απλώς στα προσωπικά χαρακτηριστικά του ηγέτη της και δεν εκφράζει βαθύτερα συμφέροντα και στρατηγικές. Όσοι θεωρούν ότι η νέα αμερικανική πολιτική οφείλεται στις ιδιορρυθμίες του Τραμπ ψάχνουν απλώς να καλύψουν την οικτρή αποτυχία στις εκτιμήσεις και στην στρατηγική τους. Όσο και αν η φιλελεύθερη ελίτ της Ευρώπης εμφανίζει τον Τραμπ ως την επιτομή της παλαβομάρας, η αλήθεια είναι ότι ο Αμερικανός πρόεδρος εκφράζει την αναδιατύπωση προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων της Ουάσινγκτον. Σε αυτή τη στροφή, ο Ζελένσκι δεν είναι παρά μια τρίχα στο ζυμάρι που θα πεταχτεί χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και η Ε.Ε. θα επανέλθει στα πραγματικά της κιλά, αντιλαμβανόμενη ότι το ειδικό της βάρος είναι κατά πολύ μειωμένο από αυτό που φαντασιώνονταν ο Μακρόν, ο Σολτς, και …η Κάγια Κάλλας.
Η Ουκρανία βγαίνει από αυτόν τον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό της Δύσης, έχοντας χάσει σημαντικά εδάφη, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, με διαλυμένες υποδομές και τον πλούτο της υποθηκευμένο στη Δύση. Μαθαίνει με πικρό τρόπο τι σημαίνει να είσαι ο αυτοφωράκιας μιας πολιτικής χωρίς αρχές, χωρίς στρατηγική και χωρίς πιθανότητες επιτυχίας. Το Κίεβο πληρώνει ακριβά τις πορτοκαλί επαναστάσεις της αμερικανικής πρεσβείας, την αναβίωση του ναζισμού, την εθνοκάθαρση που επιχείρησε στην ανατολική Ουκρανία.
Το πικρό μάθημα δεν αφορά όμως μόνο το καθεστώς του Κιέβου. Η ελληνική κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή υιοθέτησε την πιο ακραία αντιρωσική στάση, νομίζοντας ότι θα γίνει αρεστή στα υπερατλαντικά αφεντικά της και θα αποκομίσει κέρδη. Σήμερα, είναι ξεκρέμαστη και αμήχανη, καταλαβαίνοντας ότι με το να δηλώνει κανείς σε όλους τους τόνους “δεδομένος” σύμμαχος, απεμπολεί κάθε δυνατότητα αυτόνομης και αξιοπρεπούς παρουσίας στη διεθνή σκηνή. Η σύσκεψη των ηγετών της Ε.Ε. στην οποία κλήθηκε μέχρι και ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών, αλλά από την οποία απουσίαζε η Ελλάδα, είναι ένδειξη της υποβάθμισης της χώρας. Υποβάθμιση που οφείλεται αποκλειστικά στο διαχρονικό και διακομματικό φανατισμό με τον οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις δηλώνουν υποτελείς βασάλοι των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Τέλος, όσοι από το ακραίο κέντρο αποθεώνουν τον χρήσιμο ηλίθιο Ζελένσκι, ο οποίος, παρέλαβε χώρα, και παραδίδει κατεχόμενες ζώνες από Ρωσία, ΗΠΑ, Πολωνία κλπ, καλό θα είναι να σταματήσουν να εκτίθενται περισσότερο. Ο Ουκρανός πρόεδρος ξέρει ότι όποιος υπογράψει μια τέτοια ειρήνη δεν θα ζήσει για να χαρεί τα εκατομμύρια που τσέπωσε από το πάρτυ της διαφθοράς. Το να παραστήσει τον ανυποχώρητο σε μια ηρωϊκή έξοδο και να καταφύγει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για να ζήσει ζωή χαρισάμενη με τα κλεψιμέικα της προεδρίας του δεν τον καθιστά ήρωα. Τον καθιστά αχρείο.
Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2025/03/TrumpZelensky-scaled-e1740950386680.webp9601920Πάσχος Λαζαρίδηςhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngΠάσχος Λαζαρίδης2025-03-03 09:58:082025-03-03 10:49:04Το να είσαι εχθρός των ΗΠΑ είναι επικίνδυνο αλλά το να είσαι φίλος τους μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Τις τελευταίες μέρες στις ΗΠΑ, αλλά και στη Δύση γενικότερα, προκαλείται μεγάλος θόρυβος από την απόφαση του νέου προέδρου των ΗΠΑ να κλείσει ουσιαστικά—τουλάχιστον έτσι όπως την ξέραμε—την «Υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Διεθνή Ανάπτυξη» ( United States Agency for International Development—USAID ή με άλλη, ορθότερη, γραφή USAid).
Ο Έλον Μασκ, επικεφαλής του νέου Τμήματος Κυβερνητικής Αποδοτικότητας (DOGE), το οποίο αξιολογεί τις δαπάνες των ομοσπονδιακών οργανισμών, χαρακτήρισε την USAid «εγκληματική οργάνωση» απαντώντας σε ένα βίντεο που υποστήριζε ότι η USAID εμπλέκεται σε «ανεξέλεγκτες εργασίες της CIA». Σε μια επόμενη ανάρτηση, ο Μασκ επανήλθε ρωτώντας τους 215 εκατομμύρια ακόλουθούς του στο X:
«Γνωρίζατε ότι η USAID, χρησιμοποιώντας τα δικά σας δολάρια από τους φόρους, χρηματοδότησε την έρευνα για βιολογικά όπλα, συμπεριλαμβανομένου του Covid-19, που σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους;».
«Η διαφθορά στην USAID βρίσκεται σε πρωτοφανή επίπεδα. Κλείστε την!», έγραψε με κεφαλαία γράμματα ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλτ Τραμπ σε ανάρτηση στην πλατφόρμα του, Truth Social.
Από τις πάνω από 10,000 υπαλλήλους της υπηρεσίας ανά την υφήλιο, σύμφωνα με το Reuters θα διατηρηθούν μόλις 294 αν και επιμελέστερη καταμέτρηση τους ανέβασε σε 611 ενώ και η επιγραφή στην είσοδό των κεντρικών γραφείων της ξηλώθηκε (βλ. φωτο).
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι κανείς δεν μοιάζει να γνωρίζει πόσους τελικά υπαλλήλους διαθέτει η συμπαθής υπηρεσία: άλλοι μιλάνε για 10,000, άλλοι για 13,000, άλλοι για 14,000. Η αδυναμία να προσδιοριστεί αυτός ο βασικός αριθμός δεν υποδηλώνει μόνο τη σύγχυση που προκάλεσε η επίθεση της κυβέρνησης Τραμπ κατά της υπηρεσίας, αλλά και τη ‘σύγχυση’ που συνόδευε την κατανάλωση των κονδυλίων της καθώς, όπως φαίνεται, στο μοίρασμα των χρημάτων ‘το δεξί χέρι δεν ήξερε τι έκανε το αριστερό’.
Αλλά τι ακριβώς ήταν η USAid και τι προκάλεσε την πτώση της;
Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, ο καθηγητής της Ιστορίας Tarik Cyril Amar επικεντρώνεται ειδικότερα στη σχέση της USAid με το καθεστώς του Κιέβου και μέσα από αυτή την οπτική γωνία αποσαφηνίζει το είδος των ‘υπηρεσιών’ που προσέφερε η USAid στην ανθρωπότητα. Αυτή η οπτική είναι ίσως η πλέον άμεση για όποιον θέλει να καταλάβει τι κάνει/έκανε η USAID, αλλά καλό θα ήταν να πούμε δυο λόγια πιο πριν καθώς η παρέμβασή της στην Ουκρανία ήταν μεν η πιο σημαντική πρόσφατη δράση της, αλλά οπωσδήποτε όχι η αποκλειστική ούτε ίσως και η σημαντικότερη στη διάρκεια της 64χρονης ζωής της.
Οι χώρες-αποδέκτες των σημαντικότερων κονδυλίων της USAid
κατά το οικονομικό έτος 2023.
Το καθεστώς του Κιέβου ήταν ο αποδέκτης
του 63.5% του συνολικού ποσού.
Πηγή: Intellinews
Η USAid είναι (ή ήταν, ανάλογα με την αποκρυστάλλωση των τρεχουσών εξελίξεων) μια αμερικανική υπηρεσία που αν και κρατική, λειτουργούσε ‘ανεξάρτητα’ από τους εκτελεστικούς και νομοθετικούς μηχανισμούς του αμερικανικού κράτους έχοντας εξελιχθεί σε ένα ‘σκληρό πυρήνα’, ανεξέλεγκτο από τις επίσημες ‘αρχές’ της χώρας. Αυτή, μαζί με το άλλο παρακλάδι της CIA, το National Endowment for Democracy, έχουν πλέξει μέσω χρηματοδοτήσεων έναν τεράστιο ιστό από ΜΚΟ, ΜΜΕ, και κάθε λογής οργανώσεις και οργανισμούς σε όλες τις χώρες του κόσμου, που συνιστούν όχι μόνο μια τερατώδη μηχανή δωροδοκιών, προπαγάνδας και επηρεασμού των κοινωνιών, αλλά και ένα τρομερό μοχλό αλλαγής κυβερνήσεων και ‘καθεστώτων’, πρόκλησης ταραχών και εξεγέρσεων σε τρίτες χώρες, πάντα στην κατεύθυνση που εκάστοτε επιθυμεί το αμερικανικό ‘βαθύ κράτος’ ενώ συχνά μερικοί από τους πλέον σκληρούς πράκτορες της CIA δρούσαν υπό την κάλυψή της[1].
Την δράση αυτής της μηχανής έχουμε παρακολουθήσει στην Ουκρανία, στη Γεωργία, στην Αρμενία, στην Μογγολία, στη Σερβία, στις χώρες της Αφρικής, στην Κούβα και στη Βενεζουέλα, στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στην Ελλάδα οι λεγόμενοι “Ελεγκτές της Αλήθειας” που χρησιμοποιεί το Facebook για την άσκηση λογοκρισίας αποτελούν μέρος αυτής της μηχανής που τελευταία δραστηριοποιείται με ένταση στα Βαλκάνια με επίκεντρο την Σερβία.
Τα ΜΜΕ προς τους αναγνώστες καθώς χρηματίζονται από την USAID:
«Μη διαβάζεις αυτό εδώ στα σοβαρά». Γελοιογραφία της OleanTimesHerald, 9-2-2025
Αλλά το ζήτημα είναι—όπως πάντα συμβαίνει με παρακρατικούς μηχανισμούς—ότι η USAID άρχισε να ανακατεύεται και στις εσωτερικές υποθέσεις των ΗΠΑ υποστηρίζοντας αποφασιστικά την πολιτική των neo-cons και εντασσόμενη σε έναν ευρύτερο μηχανισμό προπαγάνδας, καταστολής και επιτήρησης που σχηματίστηκε από το FBI, την CIA, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την πλειοψηφία των καθεστωτικών ΜΜΕ—μέσα σε αυτά και ‘πυλώνες της δημοσιογραφίας’ όπως οι New York Times και η Washington Post καθώς και μεγάλα ειδησεογραφικά μίντια, όπως τα βρετανικά BBC και Reuters ή το αμερικανικό Politico[2].
Σύμφωνα με τους ίδιους, η διεθνής ομάδα του BBCMediaAction, η οποία «υποστηρίζει την ελευθερία του Τύπου σε όλο τον κόσμο» είχε ως δεύτερο βασικό χρηματοδότη της την USAid κατά το 2023-2024, γεγονός που εξηγεί την πραγματική λύσσα με την οποία ο Βρετανικός οργανισμός αντιμετωπίζει τις περικοπές των χρηματοδοτήσεων της USAid από την κυβέρνηση Τραμπ.
Η μηχανή αυτή έριξε όλο της το βάρος στην παρεμπόδιση του Τραμπ να εκλεγεί στην προεδρία των ΗΠΑ. Όμως το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται όταν κάποιοι αμερικανοί ολιγάρχες αποφάσισαν ότι η πολιτική επέκτασης των ΗΠΑ, της οποίας αυτός ο μηχανισμός αποτελούσε κεντρικό γρανάζι, δεν ήταν πλέον βιώσιμη και έπρεπε να σταματήσει. Το πιο σημαντικό βήμα, που ήταν αποφασιστικό στην φάση έναρξης της σύγκρουσης, ήταν η εξαγορά του Twitter από τον Έλον Μασκ και η επακόλουθη δημοσίευση των Twitter Files που απέδειξε την έκταση της επέμβασης στην εσωτερική αμερικανική πολιτική ζωή αυτού του συμπλέγματος μυστικών υπηρεσιών, αυτόνομων οργανισμών όπως η USAID, το NED, κ.α., που διαπλέκονταν με το δίκτυο ΜΚΟ του Soros, του Omidyar και άλλων ανάλογων βιτρινών του βαθέως κράτους, με τα ΜΜΕ και με οργανισμούς ‘ανεξάρτητης δημοσιογραφίας’, όπως καλη-ώρα το Pointer Institute, το IFCN, το IWPR, κ.λπ., κ.λπ.
H ‘Καλή’ και η ‘Κακή’ USAid
Ίσως την καλύτερη πρόσφατη επιγραμματική ιστορία της USAid να έχουν παρουσιάσει οι δημοσιογράφοι του TheGrayzone, Max Blumenthal και Aaron Maté σε πρόσφατη ανάρτηση μιας σχετικής συζήτησης που είχαν στο YouTube με τίτλο: «Η USAid, ένα εργαλείο του ιμπεριαλισμού».
Ο Max Blumenthal και ο Aaron Maté του The Grayzone συζητούν για την άσχημη αλήθεια πίσω από την Υπηρεσία
Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών,
η οποία βρίσκεται τώρα στη λίστα περικοπών του DOGE της κυβέρνησης Trump.
Το ίδιο το TheGrayzone διαθέτει έναν κυριολεκτικό θησαυρό από αναρτήσεις και βίντεο για τις υπονομευτικές δραστηριότητες, τα πραξικοπήματα και τις χρηματοδοτήσεις ακροδεξιών τρομοκρατικών ομάδων από την USAid ανά την υφήλιο, που υποστηρίζονται από εκατοντάδες στοιχεία, παραπομπές και αναφορές άμεσα συμμετεχόντων σε αυτές. Για κάθε ενδιαφερόμενο, συνίσταται θερμά η χρήση αυτής της ανεξάντλητης βιβλιοθήκης.
Αλλά επίσης, θεωρώ ιδιαίτερα κατατοπιστικό ένα σύντομο σημείωμα γνώμης που είχε γράψει στους NewYorkTimes πριν από περισσότερα από δέκα έτη ένας δικός τους άνθρωπος, ο Peter Kornbluh, διευθυντής του προγράμματος τεκμηρίωσης για την Κούβα στο Αρχείο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ. Ο Kornbluh διαμαρτυρόταν επειδή η υπαγωγή σκληρών υπηρεσιών της CIA, που κινούνταν πέρα από τη ‘νομιμότητα’, υπό την ομπρέλα της USAid υπονόμευε τον βασικό της ρόλο προβολής της ‘μαλακής ισχύος’ των ΗΠΑ ανά τον κόσμο. Νόμιζε ότι αυτές οι δύο διαδικασίες είναι διαχωρίσιμες, όπως κάποιοι ξεγελιούνται από το θέατρο του ‘καλού’ και του ‘κακού’ μπάτσου…
‘Κακό’, κατά τον Kornbluh είναι το τμήμα που στελεχώνεται από κανονικούς πράκτορες της CIA που αγωνίζονται για την άμεση υπονόμευση κυβερνήσεων (π.χ., όπως γράφει, στην Κούβα) και εκπαιδεύουν βασανιστές στη Λ. Αμερική (όπως ο Νταν Μιτριόνε). ‘Καλό’ είναι το τμήμα που εκπαιδεύει πολιτικούς ηγέτες, οργανώνει ‘εκλογές’ και ‘δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις’, αναμορφώνει τα δικαστικά συστήματα τρίτων χωρών και ‘λαδώνει’ τις ντόπιες πολιτικές ελίτ—δεν το λέει ακριβώς έτσι καθώς προσέχει τις εκφράσεις του.
Είναι η δράση του ‘κακού’ τμήματος της USAid που προκαλεί βλάβη στο ‘καλό’ τμήμα καθώς εκθέτει όσους αυτό μισθώνει ή προσεγγίζει. Παίρνουμε συνεχώς e-mails, γράφει ο Kornbluh, από εργαζόμενους στην USAid που μας γράφουν διαμαρτυρόμενοι όταν αποκαλύπτεται ότι η εργοδότριά τους λειτουργεί ως παρακλάδι της CIA και συνεπώς αυτοί εκτίθενται στις τοπικές κοινωνίες τους: «Πώς μπορέσατε να μας το κάνετε αυτό;», γράφουν οι ξεσκεπασμένοι υπάλληλοι.[3]
* * *
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στις ΗΠΑ γίνεται κυριολεκτικά ‘της κακομοίρας’ καθώς το βαθύ κράτος επιστράτευσε κάποιους δικαστές για να ακυρωθεί η απόφαση Τραμπ υπαγωγής της USAid υπό το υπουργείο εξωτερικών με δραματική μείωση των προγραμμάτων της και του προσωπικού της, ενώ η ίδια η κυβέρνηση κατηγορεί ευθέως τους δικαστές αυτούς ότι λειτουργούν με πολιτικά κίνητρα και ανασύρει στοιχεία για την εξάρτηση των οικογενειών κάποιων από αυτούς από την USAid.
Το μέγεθος της εξελισσόμενης σύγκρουσης μπορεί κάποιος να αντιληφθεί αν παρακολουθεί τις δημοσιεύσεις και εκπομπές των καθεστωτικών ΜΜΕ, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη, αλλά επίσης και τη σελίδα του Έλον Μασκ, επικεφαλής του νεοσύστατου Τμήματος Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας (DepartmentofGovernmentEfficiency—DOGE), στο Χ. Περιττό φυσικά εδώ να τονίσουμε ότι ο συστημικός τύπος και η (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) καλολαδωμένη μηχανή των ελεγχόμενων ΜΜΕ ομόφωνα συμπαραστέκεται στην USAid για το κακό που την βρήκε και βρίζει τον νέο αμερικανό πρόεδρο και τον Έλον Μασκ που τόλμησαν να ελέγξουν το μεγάλο πανηγύρι και να βάλουν εμπόδια στα γρανάζια της μηχανής.
Οι αποκαλύψεις του Μασκ, έστω και αν γίνονται στο όνομα του πολέμου κατά της …’άκρας αριστεράς’ που υποτίθεται ότι …ελέγχει (sic!) την USAid, είναι ενδεχομένως πολύ περισσότερες και πολύ χειρότερες από όσα έχουν βρει και καταμαρτυρήσει κατά της USAid οι πραγματικοί αριστεροί εδώ και πολλά χρόνια καθώς περιλαμβάνουν συντριπτικές πληροφορίες για το μεγάλο φαγοπότι που εξελισσόταν εκεί εις βάρος των αμερικανών φορολογουμένων.
Είναι εντελώς χαρακτηριστική η καταστροφή που αντιμετωπίζουν τόσο τα αντικαθεστωτικά ρωσικά μέσα ενημέρωσης όσο και τα φιλοκαθεστωτικά μέσα του Κιέβου, καθώς η λειτουργία τους εξαρτιόταν αποκλειστικά από την αμερικανική χρηματοδότηση που διοχετευόταν κυρίως μέσω της USAid. Το μέγεθος της καταστροφής περιγράφει ένα ρεπορτάζ της Washington Post της 7ης Φεβρουαρίου με τίτλο «Τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης στη Ρωσία και την Ουκρανία χάνουν τη χρηματοδότησή τους με το πάγωμα της USAID» και υπότιτλο «Τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης στη Ρωσία και την Ουκρανία έχουν ασκήσει κριτική στις κυβερνήσεις τους και παρέχουν εναλλακτικά ρεπορτάζ, αλλά μεγάλο μέρος από αυτά βασιζόταν σε επιχορηγήσεις των ΗΠΑ».
Είναι εντελώς αποκαλυπτικός ο ορισμός της «ανεξαρτησίας» ενός ΜΜΕ που δίνει η Washington Post: Να χρηματοδοτείται από την αμερικανική κυβέρνηση! Ο Έλον Μασκ χλεύασε το παραπάνω ρεπορτάζ γράφοντας στο Χ: «”Ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης” lmao» Το ακρωνύμιο lmao σημαίνει «laughing my ass off» [σε κόσμια μετάφραση: «σκάω στα γέλια»].
Το καθεστώς του Κιέβου θρηνεί για τις περικοπές των προγραμμάτων της USAid από την κυβέρνηση Τραμπ καθώς, σύμφωνα με την εφημερίδα KyivIndependent, μόνο από τον Φεβρουάριο του 2022 και μόνο από την USAid, έχουν διοχετευτεί 37,6 δισεκατομμύρια(!) δολάρια για την λειτουργία της ‘κοινωνίας των πολιτών’ της χώρας. «Η εξωτερική βοήθεια των ΗΠΑ μετασχημάτισε την Ουκρανία. Η αναστολή της απειλεί [με καταστροφή] δεκαετίες έργου» γράφει ο τίτλος.
* * *
Αλλά ας δούμε τώρα το άρθρο του Tarik Cyril Amar
Η εκκαθάριση της USAID από τον Τραμπ αποκάλυψε τις αμερικανικές μηχανορραφίες στο Κίεβο, αλλά δεν θα τις σταματήσει
Είναι διασκεδαστικό να βλέπεις τα «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης και τις ΜΚΟ να ξεσκεπάζονται, αλλά η Ουάσινγκτον πάντα θα βρίσκει τρόπους να χειραγωγεί τους άλλους
Η καταστροφή που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ουκρανία θα αφήσει ένα μακρύ μονοπάτι οδυνηρών ερωτημάτων. Επειδή η Ύβρις που συνθέτει αυτή η σύγκρουση μέσω πληρεξουσίου έχει μετατραπεί σε τέτοιο μεγάλο φιάσκο για τη Δύση, θα υπάρχει άφθονη αντίσταση στις τίμιες απαντήσεις για πάρα πολύ καιρό.
Αλλά γεγονότα που υπονομεύουν τις ιδιοτελείς δυτικές αφηγήσεις έχουν αρχίσει να αναδύονται ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πιο πρόσφατα, οι αποκαλύψεις για τις δραστηριότητες της USAID έδωσαν ένα ακόμη σκληρό πλήγμα στη δυτική—και στην επίσημη ουκρανική—εξαπάτηση και αυτο-εξαπάτηση.
Αλλά πριν φτάσουμε στην USAID, ας σημειώσουμε ότι αυτές δεν είναι οι πρώτες ενοχλητικές αποκαλύψεις σχετικά με την ανεγκέφαλη και αιματηρή προσπάθεια της Δύσης να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία για να διαλύσει τη Ρωσία. Όσοι έχουν μάτια για να βλέπουν γνωρίζουν εδώ και καιρό, για παράδειγμα, ότι ο πόλεμος μεγάλης κλίμακας θα είχε αποφευχθεί εάν η Δύση και το Κίεβο δεν είχαν σαμποτάρει σκόπιμα τη συμφωνία Μινσκ-2 του 2015, ένα σύντομο αλλά βιώσιμο σχέδιο για τον τερματισμό μιας ακόμα σχετικά μικρής σύγκρουσης, το οποίο εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Ή αν η Δύση δεν είχε απαξιώσει τη Μόσχα όταν εκείνη απηύθυνε, στην πραγματικότητα, μια σαφή τελευταία προειδοποίηση στα τέλη του 2021.
Τότε δόθηκε επίσης μια πολύ πρώιμη ευκαιρία να σταματήσει ο πόλεμος, δηλαδή η παραλίγο σύναψη ειρήνης στις συνομιλίες της Λευκορωσίας και της Κωνσταντινούπολης την άνοιξη του 2022. Το Κίεβο, σοκαρισμένο από την πραγματικότητα της κλιμάκωσης, ήταν έτοιμο να εκμεταλλευτεί αυτή τη γέφυρα εξόδου. Οι όροι που προσέφερε η Ρωσία και οι παραχωρήσεις που έκανε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων—κυρίως ο τερματισμός της προέλασής της στο Κίεβο[4]—ισοδυναμούσαν με μια καλή συμφωνία για την Ουκρανία, όπως παραδέχθηκε έκτοτε ένας από τους βασικούς διαπραγματευτές της Ουκρανίας. Και όμως, η Δύση επέλεξε περισσότερο πόλεμο και ένας υπάκουος Βλαντιμίρ Ζελένσκι ακολούθησε την καθοδήγησή της. Αυτή η αποτυχία, επίσης, είχε επί μακρόν αμφισβητηθεί, αλλά πρέπει να αναγνωριστεί τώρα υπό το βάρος των αποδείξεων[5].
Τέλος, τα συνεχιζόμενα, εξωφρενικά ψέματα της Δύσης σχετικά με τις επιθέσεις στον αγωγό Nord Stream—τη μεγαλύτερη οικοτρομοκρατική επίθεση στην ευρωπαϊκή ιστορία και μια πράξη ελάχιστα συγκαλυμμένου πολέμου μεταξύ συμμάχων στο ΝΑΤΟ—δεν είναι πλέον καν διασκεδαστικά. Το μόνο που έχει απομείνει από αυτό το μεγάλο ψέμα είναι ένα αντίστροφο τεστ IQ, το οποίο διαχωρίζει τους νουθετημένους ανόητους από τους φυσιολογικά ευφυείς.
Και τώρα, ας περάσουμε στην USAID και στην Ουκρανία. Εκεί, η ουσία του θέματος είναι ότι οι Τραμπίστες εκκαθαρίζουν τώρα και (πιθανότατα) αναδιαμορφώνουν αυτή την υπηρεσία, σε μια σκληρή μάχη που διεξάγεται μεταξύ των δικτυωμένων του αμερικανικού κατεστημένου. Μην είστε πολύ αισιόδοξοι: Παρά τους ηχηρούς θορύβους του Αμερικανού ηγέτη Ντόναλντ Τραμπ και του πρωτοπαλίκαρου του Έλον Μασκ ότι η USAID είναι μια «εγκληματική οργάνωση» που «διοικείται από ένα μάτσο ριζοσπαστών τρελών», ο ‘βάλτος’ της Ουάσινγκτον δεν αποξηραίνεται—απλώς αλλάζει διοίκηση.
Όντως, η τελευταία επικεφαλής της USAID διορισμένη από την κυβέρνηση Μπάιντεν, η Σαμάνθα Πάουερ—μια κωμικά ανειλικρινής καριερίστρια ειδικευμένη σε θέματα αλλαγής καθεστώτων και «ειδικός σε θέματα γενοκτονιών», η οποία διαθέτει την ικανότητα να αναγνωρίζει το συγκεκριμένο έγκλημα οπουδήποτε αρκεί η ίδια να πληρώνεται ή να προβάλλεται, μόνο που δεν το κάνει σε συμμάχους των ΗΠΑ, όπως το Ισραήλ—είναι η τέλεια ενσάρκωση της σάπιας κεφαλής και του σάπιου κορμού της USAID.
Μην με παρεξηγήσετε: θα ήταν ανόητο να μην αναγνωρίσουμε ότι η USAID έχει επίσης παράσχει κάποια πραγματική βοήθεια, έστω και αν ουδέποτε—ναι, πραγματικά ουδέποτε—χωρίς πολιτικές δεσμεύσεις. Ως εκ τούτου, αν θεωρείτε ότι η «βοήθεια» είναι κάτι που δίνεται αποκλειστικά ή έστω κυρίως από συμπόνια, τότε εδώ πρόκειται για μια παρερμηνεία, όπως ορθά έχει επισημάνει ο επικριτής της USAID Mike Benz.
Εν πάση περιπτώσει, πριν από την εκκαθάρισή της, η USAID είχε ετήσιο προϋπολογισμό κάπου μεταξύ 30 και 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων και περίπου 10.000 υπαλλήλους, εκ των οποίων 6.000 εκτός των ΗΠΑ[6]. Κατά το οικονομικό έτος 2023, ο οργανισμός δραστηριοποιούνταν σε 130 χώρες (συνολικά υπάρχουν περίπου 200). Και οι δραστηριότητές της περιελάμβαναν πράγματα όπως η επισιτιστική βοήθεια, οι υπηρεσίες υγείας και η ανακούφιση από καταστροφές σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, το Σουδάν και η Υεμένη.
Ας είμαστε επίσης δίκαιοι απέναντι στο προσωπικό της USAID και στους δικαιούχους των επιχορηγήσεων—Αμερικανούς ή μη—οι οποίοι βοήθησαν πραγματικά με πολύτιμους τρόπους και από ειλικρινή καλή θέληση, συχνά κάτω από σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες. Στον κόσμο, όπως είναι στην πραγματικότητα, πολλοί πρέπει να κάνουν συμφωνίες με τον διάβολο: δεν φταίνε οι ίδιοι που ο οργανισμός τους λειτουργούσε πάντα και ως βιτρίνα πολιτικής επιρροής και ανατροπής. Πράγματι, αποτελεί πικρή ειρωνεία το γεγονός ότι εκείνοι που είχαν πραγματικά ανάγκη όσων ήταν πραγματικά χρήσιμα από τη βοήθεια της USAID καθώς και εκείνοι που τη διένειμαν, τιμωρούνται τώρα μαζί με εκείνους που τα βεβήλωσαν όλα αυτά με τα άθλια αλλά και αρκετά άγαρμπα παιχνίδια της υπονομευτικής τους δράσης. Η Σαμάνθα Πάουερ, από την άλλη, θα έχει, προφανώς, την πιο βελούδινη προσγείωση, σε μια εξειδικευμένη δεξαμενή σκέψης, σε ένα πανεπιστήμιο της Ivy League, σε μια θέση «συμβούλου» (δηλαδή σε μια θέση που θα διακινεί επιρροή) ή σε μια θέση στα μέσα ενημέρωσης.
Ένας απλός δείκτης του πόσο διεφθαρμένη είναι η USAID είναι ότι, πρόσφατα, ο κορυφαίος αποδέκτης της βοήθειάς της ήταν, όλως τυχαίως, η Ουκρανία: το 2023, για παράδειγμα, το ποσό των 16 και πλέον δισεκατομμυρίων δολαρίων που έλαβε άφησε πολύ πίσω της τη δεύτερη Αιθιοπία με λιγότερο από 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή περίπου το ένα δέκατο της επιχορήγησης του Κιέβου. Αυτά αρκούν για να εκτιμήσουμε τον ισχυρισμό ότι ‘βοηθάμε περισσότερο όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη’.
Αλλά το να χρησιμεύει ως ένα ακόμη χωνί για την διοχέτευση ατελείωτων δισεκατομμυρίων στο πάντα ορθάνοιχτο στόμα του αχόρταγου και εξαιρετικά απαιτητικού καθεστώτος Ζελένσκι ήταν μόνο μία, αν θέλετε, συνηθισμένη πτυχή του ειδικού ρόλου της USAID στην Ουκρανία.
Εδώ είναι που επιστρέφουμε σε αυτές τις ενοχλητικές αποκαλύψεις για τον πόλεμο: Αποδεικνύεται ότι η USAID βοήθησε επίσης προληπτικά και συστηματικά να πνιγεί κάθε ελπίδα για ειρήνη. Και όχι μόνο με έναν αλλά με δύο τρόπους.
Πρώτον, τώρα μαθαίνουμε ότι σχεδόν ολόκληρη η σφαίρα των ουκρανικών μέσων ενημέρωσης – το 90 τοις εκατό των ειδησεογραφικών οργανισμών – εξαρτιόταν από τη χρηματοδότηση της USAID. Πράγματι, η Όλγα Ρουντένκο, αρχισυντάκτρια της εφημερίδας Kyiv Independent (τι ειρωνεία…), μιας έκδοσης που μάχεται σκληρά για την ορθή πληροφόρηση, φοβάται ότι η απώλεια της πρόσβασης στην ταΐστρα της USAID
«προκάλεσε ζημιά στην ανεξάρτητη ουκρανική δημοσιογραφία σε επίπεδο ισότιμο με την πανδημία COVID-19 και την έναρξη του πολέμου μεγάλης κλίμακας της Ρωσίας».
Για δες, για δες.
Σε ένα βίντεο, έκπληκτοι Ρώσοι στρατιώτες κοιτάζουν την επιγραφή της USAid σε ένα κτίριο του οικισμού Κουράχοβο που καταλήφθηκε τον Ιανουάριο στο Ντονμπάς. Το καθεστώς του Κιέβου θρηνεί για τις περικοπές των προγραμμάτων της USAid από την κυβέρνηση Τραμπ καθώς, σύμφωνα με την εφημερίδα KyivIndependent, από τον Φεβρουάριο του 2022 έχουν διοχετευτεί μόνο από την USAid 37,6 δισεκατομμύρια(!) δολάρια για την λειτουργία της ‘κοινωνίας των πολιτών’ της χώρας.
Αλλά οποιαδήποτε συζήτηση για «ανεξαρτησία» εδώ είναι, όπως και τα παράπονα της Ρουντένκο, προφανής προπαγάνδα οργουελιανής ποιότητας: Η δημοσιογραφία που κυριολεκτικά εξαρτάται για την ίδια την ύπαρξή της από τη χρηματοδότηση ενός οργανισμού που λειτουργεί ως βιτρίνα για τα ξένα συμφέροντα της πιο ισχυρής και επιθετικής χώρας στον κόσμο μπορεί να είναι οτιδήποτε, αλλά δεν μπορεί να είναι—εξ ορισμού—ανεξάρτητη. Μπορείτε, αν αυτό σας ‘φτιάχνει’, να συμπάσχετε πολιτικά με μια τέτοια δημοσιογραφία ή να ισχυρίζεστε ότι αισθάνεστε πως αυτή παραμένει, σε γενικές γραμμές, χρήσιμη, αν έτσι σας αρέσει, αλλά σας παρακαλώ να κόψετε τον παραλογισμό.
Η προμετωπίδα του εκπληκτικού άρθρου του ColumbiaJournalismReview σύμφωνα με το οποίο η «παγκόσμια ανεξάρτητη δημοσιογραφία» απειλείται αν παγώσουν τα κονδύλια του αμερικανικού κράτους που διοχετεύει η USAid στα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ ανά την υφήλιο. Σημειώστε ότι το εξαμηνιαίο περιοδικό για επαγγελματίες δημοσιογράφους εκδίδεται από την ‘υψηλού κύρους’ μεταπτυχιακή σχολή δημοσιογραφίας του ‘διακεκριμένου’ αμερικανικού πανεπιστημίου Columbia.
Στην πράξη, η Ουκρανία είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το πώς μια τέτοια εξάρτηση-πέρα-από-τα-σύνορα των μέσων ενημέρωσης μπορεί εύκολα να καταλήξει σε καταστροφή: Όποιος γνωρίζει αρκετά καλά ουκρανικά—όπως εγώ—μπορεί να ρίξει μια ματιά μόνος του. Αυτό που θα βρει στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα χωριό Ποτέμκιν της ψευδο-ποικιλομορφίας με πολύ λίγες και ταλαίπωρες εξαιρέσεις. Στην πραγματικότητα, η ουκρανική δημόσια σφαίρα έχει χειραγωγηθεί μαζικά από μια μονότονη δίαιτα ψευδο-«πατριωτικών» μηνυμάτων. Το μοναδικό και πλέον επιτακτικό ερώτημα που αφορά τα εθνικά συμφέροντα της ίδιας της Ουκρανίας, ωστόσο, έχει συστηματικά κακοποιηθεί και καταστεί ταμπού: αν δηλαδή άξιζε τον κόπο να χρησιμεύουν [οι Ουκρανοί] ως τροφή για τα κανόνια χάριν της Δύσης στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων.
Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο η USAID προώθησε αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο ήταν, αν μη τι άλλο, ακόμη χειρότερος, με την έννοια του πιο δραστικού και πρακτικού: Είναι πλέον σχεδόν ξεχασμένο, αλλά όταν ο σημερινός ληγμένος ηγέτης της Ουκρανίας, ο Βλαντίμιρ Ζελένσκι, όντως αναμετρήθηκε και κέρδισε τις εκλογές το 2019, η μόνη συγκεκριμένη—και λογική—υπόσχεσή του ήταν να επιδιώξει την ειρήνη μέσω διαπραγματεύσεων.
Ξεκάθαρα, εκείνη την εποχή, η υπόσχεση αυτή αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα για την πρωτοφανή σαρωτική νίκη του. Μόλις ανέλαβε την εξουσία, για μια πολύ σύντομη στιγμή, φάνηκε ότι ο Ζελένσκι προσπαθούσε να τηρήσει αυτή την υπόσχεση. Αλλά στη συνέχεια—χρόνια πριν από την κλιμάκωση του 2022—έκανε στροφή 180 μοιρών και αναδείχθηκε ως ασυμβίβαστος και κοντόφθαλμος εθνικιστής και εργαλείο των ΗΠΑ—αν και πολύ ακριβοπληρωμένο και ενίοτε ιδιότροπο. Είναι πιθανόν ότι σύντομα θα πεταχτεί, όπως μπορεί να συμβεί με κάθε εργαλείο. Αλλά η ζημιά που έχει ήδη προκαλέσει στη χώρα του είναι τεράστια.
Πολλοί παρατηρητές προβληματίζονται εδώ και καιρό για τους λόγους της πρώιμης τρομακτικής μεταστροφής του Ζελένσκι. Ήταν ο φόβος της ισχυρής και επιθετικής ουκρανικής ακροδεξιάς; Ήταν ένα εσφαλμένο παιχνίδι για ακόμη μεγαλύτερη δημοτικότητα; Ήταν τα χρήματα; Ήταν η δυτική πίεση; Ακόμη δεν γνωρίζουμε όλη την ιστορία, αλλά όμως γνωρίζουμε ένα σημαντικό νέο πράγμα: ένα κύμα «λαϊκής» αντίστασης, που εμφανίστηκε τότε «από τα κάτω» και από την «κοινωνία των πολιτών» ενάντια στις αρχικές προσπάθειες του Ζελένσκι να επιδιώξει την ειρήνη, δεν ήταν γνήσιο. Αντίθετα, είχε τη μαζική υποστήριξη της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της USAID.
Ειδικότερα, η εν λόγω οργάνωση ήταν ένας από τους βασικούς υποστηρικτές μιας «κοινής δήλωσης» που παρουσίασε μια συντονιζόμενη απειλή κατά του Ζελένσκι το 2019, δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Επιφανειακά προϊόν 70 ουκρανικών ΜΚΟ, στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια μαζική προσβολή της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου: Μοναδικός σκοπός της ήταν να περιορίσει αντισυνταγματικά τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο με ούτω καλούμενες “κόκκινες γραμμές” και, ειδικότερα, να ακυρώσει αυτό που ήθελαν τόσοι πολλοί από τους ψηφοφόρους του, δηλαδή μια ειλικρινή αναζήτηση της ειρήνης. Τίποτα από όλα αυτά δεν σημαίνει ότι ο Ζελένσκι είναι αθώος. Αντιθέτως, ήταν καθήκον του και, κυριολεκτικά, δουλειά του να αντισταθεί σε τέτοιες ξεδιάντροπες τακτικές πίεσης και στους ξένους χρηματοδότες τους και να ορθώσει το ανάστημά του υπέρ των ψηφοφόρων του και της χώρας στο σύνολό της. Η αποτυχία του να το πράξει είναι δική του και θα παραμείνει για πάντα.
Αυτές οι ΜΚΟ υποστηρίχθηκαν όχι μόνο από την USAID, αλλά και από το National Endowment for Democracy, μια άλλη αμερικανική βιτρίνα υπονόμευσης, καθώς και από την αμερικανική πρεσβεία και το ΝΑΤΟ, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς από αυτούς τους υποστηρικτές. Ό,τι άλλο κι αν σκάρωνε η λεγόμενη ουκρανική «διασπορά» (δηλαδή οι οργανωμένες εξόριστες ουκρανικές εθνικιστικές οργανώσεις που έχουν τις ρίζες τους στον φασιστικό εθνικισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), και αυτή συμμετείχε επίσης στη μεγάλη συσπείρωση για το στρίμωγμα [του Ζελένσκι]: το Ίδρυμα Τέμερτι [Temerty Foundation], ένας βασικός μεσάζοντας ισχύος της «διασποράς», περιλαμβανόταν επίσης στους υποστηρικτές αυτών των ΜΚΟ.
ToUkraineCrisisMediaCenter είναι ένας από τους ‘σκληρούς’ υποστηρικτές της ανάληψης από το καθεστώς του Κιέβου του ρόλου πρωτοπαλίκαρου στον αγώνα των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών κατά της Ρωσίας και από τους βασικούς συνυπογράφοντες την εκπορευόμενη από την αμερικανική πρεσβεία δήλωση των 70 ΜΚΟ το 2019 κατά της ομαλοποίησης της πολιτικής ζωής στη χώρα. Εδώ γράφουν ότι τα «ανεξάρτητα μέσα [του Κιέβου] επίσης κατέληξαν να στηρίζονται στην USAid» και ότι «με τη χρηματοδότηση να έχει παγώσει η κατάσταση έχει γίνει κρίσιμη. Ωστόσο, παρά τα παραμύθια της Μόσχας περί “πλήρους εγκατάλειψης”, η ουκρανική κυβέρνηση καθώς και οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ουκρανίας εργάζονται ήδη πάνω σε λύσεις, αναζητώντας τρόπους για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο».
Εδώ είναι η θλιβερή ειρωνεία: η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ «ελεύθερη» και δεν είχε ποτέ μια δική της «κοινωνία των πολιτών». Αντίθετα, έχει χρησιμοποιηθεί και χειραγωγηθεί από ψεύτικους «φίλους» από τη Δύση και από μια κομπραδόρικη «ελίτ» που έχει θέσει τα δυτικά συμφέροντα πάνω από εκείνα των ίδιων των συμπατριωτών της. Μαζί, έχουν αποικίσει ανοιχτά και κρυφά τη δημόσια σφαίρα της Ουκρανίας και έχουν τροφοδοτήσει το λαό της ως κρέας στην κρεατομηχανή ενός πολέμου δι’ αντιπροσώπων που χάνεται αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Σύντομα, η Δύση θα ξεπουλήσει εντελώς ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία. Τίποτα από αυτά δεν είναι πρωτοφανές: Είναι ένα κλασικό μοτίβο ιμπεριαλιστικής κακοποίησης. Σε όλους εσάς τους εξυπνάκηδες Δυτικούς που προσπαθείτε να εφαρμόσετε «μετα-αποικιακές» κατηγοριοποιήσεις στην περίπτωση της Ουκρανίας: Κάντε το, αλλά ρίξτε μια ματιά και στον εαυτό σας. Εσείς είστε οι κακοποιοί.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην εκλαμβάνουμε την εκκαθάριση της USAID ως κάποιου είδους σημαντική βελτίωση. Είναι αλήθεια ότι κάποιο—να είστε σίγουροι: πολύ επιλεκτικό—φως πέφτει τώρα στις βρώμικες, ανατρεπτικές δραστηριότητές της. Αυτό είναι ένα συν, προς το παρόν. Και ναι, έχει πλάκα να βλέπεις κεντρώους και φιλελεύθερους να εκτίθενται. Η Schadenfreude μπορεί να είναι θεμιτή[7].
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον σκοπεύει να εγκαταλείψει γενικά το βρώμικο παιχνίδι. Αντιθέτως, υπό τη νέα διοίκηση του Τραμπ, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν το ίδιο κακοήθεις όπως πάντα. Πάντα θα υπάρχουν χρήματα για ανατροπές, σαμποτάζ, εκστρατείες παραπληροφόρησης, αλλαγή καθεστώτων και πραξικοπήματα. Απλά θα ρέει μέσα από διαφορετικά κανάλια, και οι πτυχές LGBTQ+ και DEI θα αποσυρθούν. Έκτακτη είδηση: Οι ΗΠΑ δεν τα χρειάζονταν αυτά για να κάνουν πραξικόπημα στο Ιράν και τη Γουατεμάλα τη δεκαετία του 1950 και για να αλλάξουν το καθεστώς της Χιλής και να δολοφονήσουν τον πρόεδρό της Σαλβαδόρ Αλιέντε το 1973, για παράδειγμα.
Ακόμα και η καθεαυτό παλιά καλή USAID μπορεί να έχει υποχωρήσει αλλά δεν έχει πεθάνει: Ο Μάρκο Ρούμπιο, ο εξαιρετικά υπάκουος υπουργός Εξωτερικών του Ντόναλντ Τραμπ, έχει ήδη ανακοινώσει ότι το έργο της πρέπει απλώς να ευθυγραμμιστεί με την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τι αστείο! Λες και αυτό δεν συνέβαινε.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Μια διάσημη περίπτωση τέτοιου πράκτορα αποτελεί ο πρώην αμερικανός αστυνομικός Dan Mitrione ο οποίος ήταν μέλος του Γραφείου Δημόσιας Ασφάλειας (Office of Public Safety—OPS), μιας υπηρεσίας 1500 αμερικανών πρακτόρων που έδρασε ως κανονικό τμήμα της USAid σε τουλάχιστον 52 χώρες εκπαιδεύοντας σε τεχνικές καταστολής κατά αριστερών οργανώσεων πάνω από ένα εκατομμύριο ντόπιους αστυνομικούς χρησιμοποιώντας τα κονδύλια και υπαγόμενη στην βολικά άτυπη (και ανεξέλεγκτη) δομή της USAid. Ο Mitrione ήταν μέλος του δραστήριου υπο-τμήματος που ως μέρος της USAid ‘εκπαίδευε’ τις αστυνομίες των δικτατοριών της Λ. Αμερικής—σχετικά βλ. και την Επιχείρηση Κόνδωρ έμπνευσης του Χένρι Κίσινγκερ—έχοντας αναλάβει ειδικά την εκπαίδευση των βασανιστών στην Ουρουγουάη. Ο Mitrione χρησιμοποιούσε αστέγους ως θύματα για την διδασκαλία του επιδιώκοντας να επιζήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, αν και πάντα αυτοί τελικά κατέληγαν και τα ακρωτηριασμένα σώματά τους πετάγονταν στον δρόμο. Σύνθημά του ήταν: «Ο ακριβής πόνος, στο ακριβές σημείο, στην ακριβή ποσότητα, για το επιθυμητό αποτέλεσμα» (Prashad, Vijay(2020). Washington Bullets: A History of the CIA, Coups, and Assassinations. MonthlyReviewPress. p.84.ISBN978-1583679067). Τον Dan Mitrione απήγαγαν και τελικά εκτέλεσαν οι αντάρτες πόλης Τουπαμάρος.
[2] Όλα ανεξαίρετα τα μεγάλα Δυτικά ΜΜΕ αρνούνται κατηγορηματικά ότι έπαιρναν λεφτά από την USAid και αυτό το επαναλαμβάνουν με όλους τους τόνους συνεχώς και λυσσωδώς, ενώ και οι «Ελεγκτές της Αλήθειας» έχουν δραστηριοποιηθεί—όχι όλοι είναι η αλήθεια, καθώς ακόμη είναι ‘μουδιασμένοι’ από την κατά μέτωπο επίθεση των Τραμπ-Μασκ—για να καταρρίπτουν τις κατηγορίες. Αλλά το αστείο είναι ότι ΟΛΕΣ οι καταρρίψεις στηρίζονται σε λογικές ακροβασίες, όπως π.χ. ότι το BBC Media Action ναι μεν ανήκει στο BBC, αλλά είναι διαχωρισμένο από την υπηρεσία ενημέρωσης BBC News, ή όπως ότι το Reuters ή το Politico δεν έπαιρναν χρήματα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση επειδή έπαιρναν μεν αλλά αυτά ήταν με μορφή συνδρομών για την παροχή ‘πληροφόρησης’—σημειωτέον ότι κανείς από αυτούς τους κοινωφελείς οργανισμούς δεν έχει ανακοινώσει τα ποσά που πληρώνονταν για τις ‘συνδρομές’.
Τα προγράμματα αλλαγής καθεστώτων έχουν αρνητικό αντίκτυπο στη νομιμότητα των βασικών αποστολών της ίδιας της U.S.A.I.D.
Υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ των αμερικανικών προγραμμάτων εξωτερικής βοήθειας που υποστηρίζουν ανοιχτά τη δημοκρατική ανάπτυξη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνικοοικονομική πρόοδο και των προγραμμάτων τύπου μυστικών επιχειρήσεων που αποσκοπούν στην αλλαγή καθεστώτος και που η Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (United States Agency for International Development–USAid) διεξάγει υπό το πρόσχημα ενός προγράμματος προώθησης της “δημοκρατίας” στην Κούβα. Τα προγράμματα αυτά δεν είναι μόνο αντιπαραγωγικά, αλλά αποτελούν κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας της Κούβας, υπονομεύουν τα αμερικανικά συμφέροντα όσον αφορά τον αργό αλλά σταθερό πολιτικό και οικονομικό μετασχηματισμό της Κούβας και θέτουν σε κίνδυνο τις θεμιτές αποστολές της U.S.A.I.D. σε όλο τον κόσμο.
Η U.S.A.I.D. δημιουργήθηκε το 1961 για να βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να κερδίσουν τις «καρδιές και τα μυαλά» των πολιτών σε φτωχές χώρες μέσω της δράσης [στην κοινωνία] των πολιτών, της οικονομικής βοήθειας και της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ως εργαλείο ψυχροπολεμικής πολιτικής, η υπηρεσία χρησιμοποιήθηκε, κατά καιρούς, ως βιτρίνα για επιχειρήσεις της C.I.A. και κάλυμμα για τους πράκτορές της. Μεταξύ των πιο διαβόητων παραδειγμάτων ήταν το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας, ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης μέσω της U.S.A.I.D. των αστυνομικών δυνάμεων στον Νότιο Κώνο, το οποίο επίσης εκπαίδευε βασανιστές. [ΣΗΜ. “Νότιος Κώνος” αποκαλείται το νότιο τμήμα της Ν. Αμερικής που αποτελείται από την Ουρουγουάη, Αργεντινή και Χιλή].
Τον 21ο αιώνα, η U.S.A.I.D. έχει ξεπεράσει τη βεβαρημένη κληρονομιά της και έχει αναλάβει ανθρωπιστικό, πολιτικό και οικονομικό έργο σε όλο τον κόσμο. Διεξάγει προσπάθειες προώθησης της δημοκρατίας από το Αφγανιστάν έως την Κένυα – οικοδόμηση ικανοτήτων πολιτικής ηγεσίας, προγράμματα εκλογικής εκπαίδευσης και εγγραφής και έργα δικαστικής μεταρρύθμισης – χωρίς πολλές αντιδράσεις. Όμως, όταν η U.S.A.I.D. αναλαμβάνει «διακριτικές» επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος, τότε είναι που δημιουργεί προβλήματα. Πράγματι, το Γραφείο Πρωτοβουλιών Μετάβασης φαίνεται τώρα να ανταγωνίζεται ή τουλάχιστον να συμπληρώνει τη C.I.A. σε προγράμματα υψηλής τεχνολογίας προπαγάνδας και αποσταθεροποίησης στην Κούβα, αν όχι και αλλού.
Τα προγράμματα αλλαγής καθεστώτος έχουν αρνητικό αντίκτυπο στα ευρύτερα συμφέροντα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, καθώς και στη νομιμότητα των βασικών αποστολών της ίδιας της U.S.A.I.D. για την προώθηση της παγκόσμιας υγείας και της οικονομικής ευημερίας. Σε μια ακρόαση στη Γερουσία για τον προϋπολογισμό του U.S.A.I.D. την περασμένη εβδομάδα, ο γερουσιαστής Patrick Leahy είπε στον διοικητή του οργανισμού, Rajiv Shah, ότι η επιτροπή εποπτείας του λαμβάνει «πολλά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου» από εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο που θέτουν αυτό το ερώτημα: «Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό και να μας θέσουν σε τέτοιο κίνδυνο;» Η λύση είναι απλή: απαγορεύστε στην U.S.A.I.D. να διεξάγει τέτοιες μυστικές επιχειρήσεις στο όνομα της προώθησης της δημοκρατίας.
[4] Για τον μεταφραστή και επιμελητή του άρθρου του Tarik Cyril Amar, είναι απολύτως σαφές και εξακριβωμένο από πλήθος διασταυρωμένων πηγών ότι ουδέποτε η Ρωσία σκόπευε στην κατάληψη του Κιέβου. Τα στρατεύματα που είχαν αποσταλεί εκεί, σύμφωνα με ανάλυση ομάδας υψηλόβαθμων αμερικανών αξιωματικών με επικεφαλής τον διάσημο για τις μη συμβατικές προσεγγίσεις του και τις γνώσεις του στην πολεμική τέχνη των ελιγμών, απόστρατο αμερικανό στρατηγό Paul K. Van Riper,δημοσιευμένη τον Ιούνιο και κυρίως τον Αύγουστο του 2022 στο περιοδικό MarineCorpsGazette, είχαν την εξαιρετικά σημαντική αποστολή του αντιπερισπασμού προκειμένου η Ρωσία να επιτύχει εύκολη προέλαση στο Ντονμπάς και στη Χερσώνα πιέζοντας το Κίεβο να κρατήσει το μεγαλύτερο μέρος των βαρέων όπλων του μακριά από την ρωσική προέλαση, γεγονός που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία. Στην ανάλυση αυτή έχουν προχωρήσει και άλλοι στρατιωτικοί αναλυτές—π.χ. βλ. την, ανεξάρτητη από τα προηγούμενα, σημαντική ανάλυση του William Schryver τον Ιούλιο του 2022. Η απόσυρσή τους ως ένδειξη καλής θέλησης μετά την μονογραφή της συμφωνίας της Κωνσταντινούπολης δεν αποτελούσε στην πραγματικότητα σημαντική ρωσική ‘παραχώρηση’. Επομένως, εδώ υφίσταται διαφωνία με την εκτίμηση του Tarik Cyril Amar.
[5] Να τονίσουμε εδώ ότι ήδη από τον Μάιο του 2022 εμείς είχαμε παραθέσει αποδεικτικά στοιχεία για τον ρόλο του Μπόρις Τζόνσον, που έφτασε απρόσκλητος στο Κίεβο ως απεσταλμένος του Μπάιντεν και πέτυχε να ανατρέψει τη συμφωνία της Κωνσταντινούπολης, στο άρθρο με τίτλο: «Είναι στ’ αλήθεια τόσο σημαντικοί για το ΝΑΤΟ οι Ουκρανοί;». Το εκτενές απόσπασμα από το ρεπορτάζ της φιλο-καθεστωτικής εφημερίδας του Κιέβου Ukrayinska Pravda (UP) στις 5 Μαΐου όλως περιέργως δεν το έχουμε δει να αξιοποιείται ως αποδεικτικό στοιχείο πουθενά αλλού.
[6] Έχουμε ήδη εξηγήσει ότι επικρατεί μεγάλη σύγχυση για τα ακριβή νούμερα—ο Tarik Cyril Amar μεταφέρει κάποιες συντηρητικές εκτιμήσεις, αλλού αναφέρονται αρκετά μεγαλύτερα—έως 40%—νούμερα. Όπως ήδη επισημάναμε, το γεγονός αυτής της ασάφειας είναι ενδεικτικό του πανηγυριού που γινόταν/γίνεται με τα χρήματα της USAid.
[7] Schadenfreude είναι η εμπειρία ευχαρίστησης, χαράς ή αυτοϊκανοποίησης που προέρχεται από το να μαθαίνεις ή να βλέπεις τα προβλήματα, τις αποτυχίες, τον πόνο, την ταλαιπωρία ή την ταπείνωση κάποιου άλλου. Είναι δάνειο από τα γερμανικά.
Πηγή του άρθρου του Tarik Cyril Amar: Russia Today. Όλες οι φωτογραφίες και οι λεζάντες τους είναι επιλογή του επιμελητή του άρθρου.
Ο Tarik Cyril Amar είναι ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με αντικείμενο τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2025/02/USaid-e1739907401436.jpg8931785Tarik Cyril Amarhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngTarik Cyril Amar2025-02-18 22:53:542025-02-18 22:53:54Τι συμβαίνει με την USAid και γιατί τα αυτοανακηρυγμένα ως «ανεξάρτητα ΜΜΕ» ανά την υφήλιο θρηνούν;
Η έκδοση του γραμματοσήμου που βλέπετε από τα ταχυδρομεία του καθεστώτος του Κιέβου παρουσιάζει την υπογραφή του λεγόμενου Μνημονίου της Βουδαπέστης. Η λεζάντα στο κάτω μέρος του γραμματοσήμου αναγράφει: «Το Μνημόνιο της Βουδαπέστης είναι μ@λ@κίες».
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα ταχυδρομεία του καθεστώτος του Κιέβου επιδίδονται σε προκλήσεις: Για παράδειγμα, είχαν εορτάσει τις ζημιές που είχε προκαλέσει η βομβιστική επίθεση στη Γέφυρα της Κριμαίας ενώ επίσης είχαν εκδώσει γραμματόσημο με μια προσβλητική χειρονομία για να εορτάσουν την ψευδή είδηση περί δήθεν ηρωικής άμυνας των στρατιωτών του καθεστώτος που φρουρούσαν το «Νησί των Ερπετών» τον Φεβρουάριο του 2022—υποτίθεται ότι όταν κλήθηκαν να παραδοθούν, αυτοί είχαν απαντήσει «να πάτε να γ@μηθείτε» στους Ρώσους και μετά σκοτώθηκαν όλοι πολεμώντας, όταν στην πραγματικότητα όλοι τους είχαν παραδοθεί και μάλιστα μετά επιστράφηκαν στη χώρα τους.
Αλλά τι ήταν το “Μνημόνιο της Βουδαπέστης” και γιατί ισχυριζόμαστε ότι η προσβλητική έκδοση του γραμματοσήμου έχει τη σημειολογία της;
Το μνημόνιο της Βουδαπέστης ήταν ένα έγγραφο που παρουσίαζε μία πολιτική συμφωνία (και όχι διεθνή συνθήκη) μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας και Βρετανίας, η οποία υπογράφηκε το 1994 στο πλαίσιο μιας σειράς συμφωνιών που αφορούσαν την “ενιαία και αδιαίρετη αρχή της ευρωπαϊκής ασφάλειας”, η οποία αρχή στη συνέχεια γράφηκε στα παλαιότερα των υποδημάτων τους από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Στο μνημόνιο οι υπογράφουσες δυνάμεις εγγυούνταν την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας προκειμένου τα πυρηνικά όπλα που βρισκόταν στο έδαφός της και ανήκαν στην—διαλυμένη πλέον—ΕΣΣΔ να περάσουν στη Ρωσία. Η ίδια η Ουκρανία, στα πλαίσια των “νέων” ιδεών που έπνεαν τότε, είχε αναλάβει την υποχρέωση της ουδετερότητας, η οποία αναγράφηκε και στο σύνταγμά της.
Αλλά στη συνέχεια, τόσο οι ΝΑΤΟϊκές χώρες όσο και το καθεστώς που προέκυψε στο Κίεβο μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014 έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να ανατραπεί το καθεστώς που πάνω του στηριζόταν η πολιτική συμφωνία της Βουδαπέστης. Τα γεγονότα που επακολούθησαν (εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία με επιθέσεις και βομβαρδισμούς αμάχων στο Ντονμπάς, ανεξαρτητοποίηση της Κριμαίας και προσχώρησή της—αυτοδιάθεση των λαών ονομάζεται—στη Ρωσία μετά από δημοψήφισμα, άνοδος των νεο-ναζί ως πολιτικά ελέγκτριας δύναμης του καθεστώτος του Κιέβου, τρομοκρατία και καταδίωξη κάθε αντίθετης φωνής, σφαγή στην Οδησσό, κλείσιμο πολιτικών κομμάτων και ΜΜΕ), είναι γνωστά.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο γραμματόσημο που λάνσαραν τα ταχυδρομεία του Κιέβου. Ο επικεφαλής τους, Igor Smilyansky, ενημέρωσε με μεγάλη υπερηφάνεια ότι την πρώτη μέρα της έκδοσής του (10-01-2025) πουλήθηκαν 3.500 φύλλα με 9 τεμάχια το καθένα, κόστους 600 UAH.
Η εκστρατεία δημοσίων σχέσεων που επιδιώκεται με την έκδοση του γραμματοσήμου συνοψίζει όλη την ουσία του βίου του καθεστώτος του Κιέβου μέσα από ένα τόσο επί μέρους περιστατικό.
Αντί οι κυρίαρχες ελίτ του καθεστώτος να επικεντρωθούν σε ζητήματα ουσίας, να σκεφτούν τι πήγε στραβά και πώς έπρεπε στην πραγματικότητα να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους με το μεγάλο κομμάτι του εθνοτικά ρωσικού πληθυσμού τους, αντί να επιχειρήσουν να κατανοήσουν τις ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλειά της καθώς το ΝΑΤΟ επιδιώκει ανοιχτά τη διάλυσή της ως ανεξάρτητης χώρας, αυτοί αντίθετα ρίχνουν λάδι στη φωτιά επιδιώκοντας να γίνουν τα πρωτοπαλίκαρα του ΝΑΤΟ και να πέσουν πρώτοι μέσα της για το χατίρι του.
Πώς γίνεται να πιστεύουν ότι με τέτοιες πολιτικές θα παρέμεναν ανέπαφοι και πώς μπορούν να πιστεύουν ότι με δημοσιοσχεσίτικες καμπάνιες που θυμίζουν διαφημιστικές εκστρατείες—όπως ήταν, εκτός από την παρούσα έκδοση του γραμματοσήμου, η “μεγαλειώδης επίθεση” του καλοκαιριού του 2023 και το τζογάρισμα στο Κουρσκ το καλοκαίρι του 2024—θα επιτύχουν την εξασφάλιση των προβλεπόμενων στο Μνημόνιο της Βουδαπέστης; Η πιο στοιχειώδης λογική στην διαχείριση κρατικών υποθέσεων παραμένει ξένη στην απολύτως τυχοδιωκτική συμπεριφορά αυτού του καθεστώτος που δεν διστάζει να αιματοκυλά τους πολίτες του.
Το γραμματόσημο και η κομπορρημοσύνη για τις πωλήσεις του συνοψίζει τη σημερινή πραγματικότητα του καθεστώτος: Ζούν στο παράλληλο σύμπαν της ονειροφαντασίας παρασιτώντας στην πλάτη των ΝΑΤΟϊκών που τους ταΐζουν αδιάλειπτα προκειμένου αυτοί να αιματοκυλούν τον λαό τους “μέχρι του τελευταίου Ουκρανού”. Αδυνατούν να εκπροσωπήσουν τον κόσμο τους, εκτός από τους πιο λυσσασμένους νεο-ναζί. Και βυθισμένοι στην απόγνωση των αδιεξόδων τους, καταφεύγουν σε αυτό που τους έχει απομείνει: Στις δημόσιες σχέσεις, στον υποτιθέμενο εντυπωσιασμό και στην φαφλατολογία, εκλιπαρώντας για τα χειροκροτήματα διατεταγμένων αρθρογράφων από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Μόνο που έτσι ούτε κρατική πολιτική ασκείται ούτε διαχείριση εθνικών υποθέσεων.
Αυξάνονται τα αιτήματα για ειρήνη στην Ουκρανία, καθώς το καθεστώς του Κιέβου ποινικοποιεί 7 εκατομμύρια Ουκρανούς άνδρες που αρνούνται να συμμετάσχουν στον πόλεμο.
Κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου, οι ουκρανικές αρχές ήταν απασχολημένες με την αναταραχή γύρω από τις επικείμενες προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σήμερα η Ουκρανία είναι εντελώς εξαρτημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο οικονομικό, στο πολιτικό και στο χρηματοπιστωτικό πεδίο. Και έτσι το αποτέλεσμα αυτών των ξένων εκλογών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού επηρεάζει άμεσα τις πολιτικές προοπτικές των Ουκρανών πολιτικών. Οι εύπορες ελίτ της Ουκρανίας συμμετείχαν πρόθυμα και με ενθουσιασμό στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, επειδή πλούτιζαν κατά τη διαδικασία αυτή. Ωστόσο, η συνέχιση του πολέμου απαιτεί περισσότερα όπλα και χρηματοδότηση από τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και περισσότερα δάνεια από ληστρικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Ντόναλντ Τραμπ στις 13 Ιουλίου αυξάνει τώρα τις πιθανότητες εκλογής του, σύμφωνα με πολλές αναφορές στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Το γεγονός αυτό ώθησε τον πρώην πρόεδρο της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο να ανακοινώσει γρήγορα ότι θα ταξιδέψει και θα παραστεί στο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν από τις 15 έως τις 18 Ιουλίου, όπου ο Τραμπ ανακηρύχθηκε επίσημα υποψήφιος. Θα ήταν μια κίνηση σεβασμού και πίστης προς τον πιθανό μελλοντικό κύριο του Λευκού Οίκου, αλλά τα πιο καλά σχέδια του Ποροσένκο πήγαν στραβά, αφού ο πρόεδρος του ουκρανικού νομοθετικού σώματος του απαγόρευσε να ταξιδέψει εκτός της Ουκρανίας.
Ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι και το περιβάλλον του στο Κίεβο είναι πλέον εξαιρετικά επιφυλακτικοί απέναντι σε οποιονδήποτε Ουκρανό πολιτικό, εκτός από εκείνους που ανήκουν στον στενό τους κύκλο, ο οποίος θα μπορούσε να “τραβήξει λίγη αγάπη” από την Ουάσινγκτον. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο αφού το καθεστώς του Ζελένσκι έχει ποντάρει τους τελευταίους μήνες όλα τα στοιχήματά του στον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος τον Νοέμβριο, φτάνοντας στο σημείο τον Ιούνιο να αποκαλέσει τον Τραμπ «loser president» (χασο-πρόεδρο) σε περίπτωση που δεν καταφέρει να διατηρήσει τις πολεμικές δεσμεύσεις του Λευκού Οίκου υπό την ηγεσία του Τζο Μπάιντεν που δίνονται από τον Φεβρουάριο του 2022. Το καθεστώς δυσκολεύεται να πιλοτάρει στα ύπουλα νερά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας της Ουάσιγκτον.
Ο πρώην ουκρανός αντιπρόσωπος στο εθνικό νομοθετικό σώμα («Ράντα») και επιχειρηματικός τιτάνας Βίκτορ Μεντβεντσούκ (εκλεγμένος στη Ράντα το 2019) έγραψε επιστολή στον Τραμπ πριν από μία εβδομάδα, στην οποία υποστήριξε ότι υπάρχουν ουκρανικά ίχνη στην απόπειρα δολοφονίας της 13ης Ιουλίου. Σύμφωνα με τον Μεντβεντσούκ, οι αόριστες δηλώσεις του Τραμπ ότι θα «φέρει την ειρήνη στην Ουκρανία» θα σήμαιναν την απώλεια της εξουσίας από το νεοναζιστικό καθεστώς του Zelensky και τους Αμερικανούς χειριστές του στην κυβέρνηση Biden, εάν πραγματοποιούνταν. Ο Μεντβεντσούκ συνελήφθη στην Ουκρανία το 2022 και στη συνέχεια απελευθερώθηκε στο πλαίσιο ανταλλαγής κρατουμένων με τη Ρωσία. (Το ειδησεογραφικό πρακτορείο CNN στις ΗΠΑ επιρρίπτει έμμεση ευθύνη στο Ιράν για την απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ, επικαλούμενο ως πηγή «έναν αξιωματούχο της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ»).
* * *
Όλο και περισσότεροι Ουκρανοί μιλούν κατά του πολέμου ή ακούνε αυτούς που το κάνουν
«Η τελευταία, μαζική πυραυλική επίθεση στην Ουκρανία στις 8 Ιουλίου αποκάλυψε μια νέα τάση στο δημόσιο αίσθημα. Αν προηγουμένως, μετά από τέτοιες επιθέσεις, τα ουκρανικά κοινωνικά δίκτυα απαιτούσαν σχεδόν ομόφωνα εκδίκηση από τη Ρωσία και συνέχιση του πολέμου μέχρι τη νίκη, τώρα η αντίδραση είναι διαφορετική. Φυσικά, οι εκκλήσεις για πόλεμο μέχρις εσχάτων εξακολουθούν να ακούγονται και είναι πολλές. Αλλά υπάρχουν επίσης πολλές εκκλήσεις που εμφανίζονται τώρα προς τις αρχές της Ουκρανίας να διαπραγματευτούν γρήγορα την ειρήνη. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται δημοφιλείς μπλόγκερ, ορισμένοι με ακροατήριο εκατομμυρίων, οι οποίοι σπάνια έγραφαν στο παρελθόν για πολιτικά θέματα».
Από τα μέσα Ιουλίου, ορισμένοι bloggers με μεγάλη αναγνωσιμότητα στα κοινωνικά δίκτυα στην Ουκρανία άρχισαν να υποστηρίζουν την πρόωρη παύση των εχθροπραξιών. Αρκετοί νομοθέτες στη Ράντα εκφράζουν την υποστήριξή τους. Η δημοφιλής blogger του Instagram Vladyslava Rogovenko δημοσίευσε ένα χαρακτηριστικό σχόλιο στις 8 Ιουλίου: «Είμαι σοκαρισμένη από τις καθημερινές ειδήσεις. Να πάει ο καραγκιόζης [ο Ζελένσκι] και να διαπραγματευτεί την ειρήνη. Αρκετά με τους αθώους θανάτους και αυτή τη φρίκη! Πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό; Ο θυμός μου δεν έχει όρια!» έγραψε.
Ο μπλόγκερ Oleksandr Voloshyn έγραψε ότι η Ουκρανία «δεν τα καταφέρνει να επιζεί σε αυτόν τον πόλεμο εύκολα» και λέει: «Θα πρέπει να είμαστε πιο έξυπνοι και πιο πονηροί» στο σχεδιασμό για τη συνέχιση του πολέμου. Από την πλευρά της, η μπλόγκερ Mila Barayeva έγραψε στους 232.000 ακολούθους της ότι δεν τη νοιάζει πώς θα σταματήσει ο πόλεμος, αρκεί να σταματήσει.
Η Yulia Verbinets, η πολυδιαβαζόμενη μπλόγκερ «Verbaaa» από το Ιβάνο-Φρανκίφσκ της δυτικής Ουκρανίας, κατηγορεί τις ουκρανικές αρχές για «ληστεία». «Ο κόσμος βλέπει και δεν κάνει τίποτα. Η χώρα μας ληστεύεται από τις ίδιες μας τις αρχές. Παιδιά και άνθρωποι πεθαίνουν. Οικογένειες και ζωές καταστρέφονται».
Μετά το σχόλιο της Verbaaa, άρχισαν να μιλούν κατά του πολέμου και συνάδελφοί της, μεταξύ των οποίων και η πολυδιαβαζόμενη μπλόγκερ από την πόλη Dnipro (την τρίτη μεγαλύτερη στην Ουκρανία), Anna Alkhim. Έγραψε στο Telegram στις 11 Ιουλίου: «Η προδοσία συνεχίζεται! Το δικό σας [σύνθημα] “Δεν θα συγχωρήσουμε, θα νικήσουμε!” είναι τόσο μα τόσο κακό!». Και συνέχισε:
«Θα νικήσουμε—πότε; Όταν θα έχετε ήδη βγάλει μπόλικα χρήματα, όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα από τη χώρα; Όταν δεν θα έχει μείνει κανένας άνθρωπος, κανένα παιδί και κανένας στρατιωτικός; Αυτό εννοείτε όταν λέτε ότι “δεν θα συγχωρήσετε και δεν θα ξεχάσετε”;».
Δημοφιλείς bloggers όπως οι παραπάνω περιορίζονταν μέχρι τώρα στο να γράφουν για θέματα μόδας και στυλ. Ο Ουκρανός τηλεοπτικός παρουσιαστής Max Nazarov εξήγησε στο Telegram στις 10 Ιουλίου ότι οι επιτυχημένοι μπλόγκερ στην Ουκρανία, ορισμένοι από τους οποίους έχουν εκατομμύρια ακολούθους (συμπεριλαμβανομένων των προαναφερθέντων), συνήθως γράφουν και λένε αυτά που οι συνδρομητές τους θέλουν να ακούσουν από αυτούς. Και πράγματι, υπάρχει μια αυξανόμενη χορωδία στην ουκρανική κοινωνία που απαιτεί ειρήνη και διαπραγματεύσεις.
Κάποιοι από αυτούς τους μπλόγκερ καλούνται για ανάκριση από την SBU (μυστική αστυνομία της Ουκρανίας) και ανοίγονται ποινικές υποθέσεις εναντίον τους. Στην Ουκρανία, η συζήτηση υπέρ της ειρήνης ή ακόμη και της κατάπαυσης του πυρός εγείρει αναπόφευκτα τα ζητήματα της επικράτειας και του ποιος την ελέγχει, και ακόμη και η συζήτηση για τέτοια ζητήματα εξομοιώνεται με προδοσία.
* * *
Αν και οι αρχές αντεπιτίθενται, οι ανησυχίες πλέον εκφράζονται και από άλλους
Σε απάντηση στην αυξανόμενη χορωδία των μπλόγκερ, ο επικεφαλής του γραφείου του Προέδρου της Ουκρανίας, Andriy Yermak, [ΣΗΜ. Θεωρείται ο ισχυρός άνδρας του καθεστώτος] έχει αρχίσει να απειλεί με εξωδικαστικές διώξεις. Στις 9 Ιουλίου ο Yermak έγραψε στο Telegram:
«Η υστερία για τον τερματισμό του πολέμου με τους όρους του Πούτιν θα οδηγήσει στην εξόντωση όσων προωθούν τέτοιες ιδέες στην Ουκρανία σήμερα».
Ο Ουκρανός πολιτικός αναλυτής Kost Bondarenko πιστεύει ότι το προεδρικό γραφείο έχει δώσει το πράσινο φως για επιθέσεις εναντίον όσων bloggers ασκούν κριτική. Γράφοντας στο Telegram στις 10 Ιουλίου, ανέφερε: «Το Προεδρικό Γραφείο έχει δώσει εντολή μέσω των “ειδικών” του και άλλων πηγών πληροφόρησης που εργάζονται για το Γραφείο να παρενοχλούνται όσοι κάνουν έστω και νύξη για την ανάγκη διαπραγμάτευσης με τη Ρωσία». Ο ίδιος, επίσης, τονίζει ότι οι επικριτικοί μπλόγκερ εκφράζουν μόνο αυτό που θέλει να ακούσει η πλειοψηφία των Ουκρανών.
Και συνέχισε:
«Διαβάστε τον λαμπρό Carl von Clausewitz. Διακόσια χρόνια πριν, έγραψε όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε σήμερα, εξηγώντας πότε πρέπει να επιδιώκεται ο τερματισμός του πολέμου. Η πρώτη θεώρηση είναι [ότι αυτό πρέπει να συμβαίνει] όταν το τίμημα της νίκης είναι πολύ υψηλό και όταν κοστίζει πάρα πολλές ανθρώπινες απώλειες. Η δεύτερη είναι ότι κατά τη διεξαγωγή των πολέμων πρέπει να επικρατεί ένας πολιτικός στόχος, η αξία του οποίου καθορίζεται από το μέγεθος εκείνων των θυσιών που είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε προκειμένου να επιτύχουμε τη νίκη. Όταν οι δαπάνες των δυνάμεων [που απαιτούνται] υπερβαίνουν την αξία των πολιτικών στόχων που επιδιώκονται, τότε η στρατιωτική σύγκρουση πρέπει να εγκαταλειφθεί… Η ειρήνη δεν είναι μόνο μέσο αλλά και στόχος της πολιτικής… και του πολέμου».
Ένα ιδιότυπο και αναδυόμενο «κόμμα ειρήνης» υποστηρίζεται τώρα από τον Aleksei Arestovich, σύμβουλο του γραφείου του Προέδρου από τον Δεκέμβριο του 2020 έως τον Ιανουάριο του 2023. Έγραψε στο Telegram στις 8 Ιουλίου:
«Ένας ‘πόλεμος μέχρι τη νίκη’ σημαίνει εκατοντάδες περισσότερους θανάτους και ο “κόσμος” σας [ο “πολιτισμένος κόσμος”, όπως τον αποκαλούν οι ουκρανικές αρχές] δεν θα κάνει τίποτα γι’ αυτό. Και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα – δεν υπάρχουν κεφάλαια και δεν υπάρχει αρκετή οργάνωση. Η μόνη μας ευκαιρία είναι να σταματήσουμε τον πόλεμο και να επανεκκινήσουμε το κράτος και την κοινωνία».
Παρόμοια είναι τα αισθήματα και στις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, όπως ανέφερε το ουκρανικό περιοδικό Politika.net στις 9 Ιουλίου, επικαλούμενο τον Artem Ilyin, έναν δημοσιογράφο του Κιέβου που στρατολογήθηκε πρόσφατα στις τάξεις της AFU [ΣΗΜ. οι ένοπλες δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου] και τώρα γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Ο Artem Ilyin από το Κίεβο εργαζόταν προηγουμένως σε οικονομικά και επιχειρηματικά μέσα ενημέρωσης και λέει ότι είναι σοκαρισμένος από τη στάση και την κοσμοθεωρία των συναδέλφων του που συναντά στις ένοπλες δυνάμεις. Γράφει ότι περιστοιχίζεται κυρίως από κατοίκους αγροτικών περιοχών της δυτικής Ουκρανίας που μοιάζουν με τον ίδιο και λέει ότι η έλλειψη πατριωτισμού γίνεται αμέσως αντιληπτή».
Ο Ilyin αναφέρει:
«Ένα αρκετά μεγάλο μέρος των ανθρώπων δηλώνει ανοιχτά: “Για τα 30-40-50 χρόνια μου, το κράτος δεν μου έχει δώσει τίποτα άλλο παρά ένα τουφέκι εφόδου Kalashnikov. Γιατί να είμαι πατριώτης;”»
Ο ίδιος τονίζει ότι η κινδυνολογία περί ρωσικής απειλής δεν λειτουργεί πλέον στους στρατιώτες, λέγοντας ότι οι περισσότεροι από αυτούς που συναντά κατηγορούν τις ουκρανικές αρχές για διαφθορά και δεν θέλουν να πολεμήσουν γι’ αυτές.
Ο Ουκρανός πολιτικός επιστήμονας Ruslan Bortnik πιστεύει ότι τέτοια συναισθήματα υπήρχαν στην ουκρανική κοινωνία από παλιότερα, αλλά μόνο τώρα εισβάλλουν στη δημόσια σφαίρα, καθώς η πολεμική κόπωση στην κοινωνία αυξάνεται. Κατά τη γνώμη του, δεν θα είναι δυνατόν να κατασταλούν αυτά τα συναισθήματα με τη βία.
Ένας άλλος Ουκρανός πολιτικός επιστήμονας, ο Andriy Zolotarev, συμφωνεί:
«Ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας έχει κουραστεί από τον πόλεμο και είναι έτοιμο να δεχτεί οποιαδήποτε εκδοχή ειρήνης. Ορισμένοι bloggers το αισθάνονται αυτό και θέλουν να εκφράσουν αυτό το συναίσθημα».
* * *
Η ποινικοποίηση εκατομμυρίων Ουκρανών
Από τις 16 Ιουλίου, εκατομμύρια Ουκρανοί πολίτες έχουν μετατραπεί αυτόματα σε παραβάτες και εγκληματίες—αυτό συμβαίνει σύμφωνα με τον αναθεωρημένο νόμο για την επιστράτευση, ο οποίος τέθηκε σε ισχύ στις 18 Μαΐου, θέτοντας ως προθεσμία την 16η Ιουλίου για όλους τους διαφεύγοντες την επιστράτευση να προσέλθουν και να εγγραφούν για στρατιωτική υπηρεσία.
Στους δύο μήνες που μεσολάβησαν οι υποκείμενοι σε στρατιωτική θητεία αναγκάζονται να τρέχουν για να επικαιροποιήσουν τα στοιχεία τους στα στρατολογικά γραφεία. Οι εγγεγραμμένοι αποστέλλονται αμέσως σε ιατρικές εξετάσεις και το 99% αυτών κηρύσσονται ικανοί για θητεία. Όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις στέλνονται στο μέτωπο.
Εκατομμύρια Ουκρανοί, φυσικά, γνώριζαν για την αλλαγή του νόμου που τους υποχρέωνε να προσέλθουν και να εγγραφούν, αλλά δεν είχαν καμία επιθυμία να πολεμήσουν και έτσι αγνόησαν το νόμο. Ωστόσο, τώρα αντιμετωπίζουν επικίνδυνες συνέπειες. Από εδώ και στο εξής, μπορεί να τους επιβάλλεται πρόστιμο απεριόριστες φορές από 17.000 έως 22.500 γρίβνα (ισοδύναμο 420-600 δολάρια ΗΠΑ) για την μη εγγραφή τους. Υπάρχουν ξεχωριστά πρόστιμα για την μη επικαιροποίηση των υφιστάμενων στοιχείων εγγραφής, για την μη επίδειξη της κάρτας στρατιωτικής εγγραφής όταν τους πλησιάζουν και τους την ζητούν οι υπάλληλοι της στρατολογίας και για την μη προσέλευση στις απαιτούμενες ιατρικές εξετάσεις.
Σε περίπτωση μη καταβολής των προστίμων, οι Ουκρανοί μπορεί πλέον να στερηθούν την περιουσία τους, συμπεριλαμβανομένου του σπιτιού και της κατοικίας τους, και έτσι να πεταχτούν στο δρόμο. Αυτό ισχύει για όλους τους υπόχρεους στρατιωτικής θητείας, τους οποίους η Ουκρανία θεωρεί πολίτες της, ακόμη και αν πήραν άλλη υπηκοότητα πριν από 20 χρόνια ή αν σήμερα δεν ζουν πλέον στη χώρα. Ισχύει ακόμη και για τους κατοίκους των δύο δημοκρατιών του Ντονμπάς, του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, οι οποίοι ψήφισαν αρκετές φορές τα τελευταία δέκα χρόνια να ενταχθούν στη Ρωσική Ομοσπονδία, και για τους κατοίκους της Κριμαίας, οι οποίοι ψήφισαν οριστικά τον Μάρτιο του 2014 να αποσχιστούν από την Ουκρανία του πραξικοπήματος και να ενταχθούν στη Ρωσική Ομοσπονδία. Ισχύει και για τους κατοίκους των λεγόμενων «νέων εδαφών» της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δηλαδή στις πρώην ουκρανικές επαρχίες (oblasts) Χερσώνα και Ζαπορόζιε («Ζαπορίζια») που βρίσκονται νότια και ανατολικά του ποταμού Δνείπερου.
Ο εκπρόσωπος του γραφείου στρατολόγησης στην επαρχία Πολτάβα της κεντρικής Ουκρανίας, Ρομάν Ιστόμιν, δήλωσε ότι από τις 16 Ιουλίου θα υπάρχουν ακόμη περισσότερες στρατιωτικές περιπολίες και αστυνομικές δυνάμεις στους δρόμους των ουκρανικών πόλεων, αναζητώντας ακόμη περισσότερη τροφή για τα κανόνια στις γραμμές του μετώπου (ή για να πάρουν τις δωροδοκίες που πληρώνουν οι ανυπότακτοι).
Σύμφωνα με τον Ουκρανό νομοθέτη Oleh Sinutka, περίπου έξι με επτά εκατομμύρια Ουκρανοί θα αρνηθούν να ενημερώσουν τα στοιχεία τους. Οι αρχές θα προσπαθήσουν να επιβάλουν μεγάλα πρόστιμα σε καθέναν από αυτούς, και σε περίπτωση μη πληρωμής, οι αρχές θα κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία. Σύμφωνα με αυτά τα μυαλά [των εμπνευστών του νόμου], τα πρόστιμα που θα εισπραχθούν και οι περιουσίες που θα κατασχεθούν θα βοηθήσουν στην πληρωμή των δυτικών πιστωτών για τα τεράστια και αυξανόμενα χρέη προς τις διεθνείς κυβερνήσεις και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ωστόσο, πολλοί Ουκρανοί εξοργίστηκαν βαθύτατα τον Ιούλιο από την είδηση ότι όλοι οι υπάλληλοι των ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από τη Δύση έχουν λάβει απαλλαγή από την υποχρέωση να υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις (AFU). Όλοι οι υπάλληλοι 133 τέτοιων οργανώσεων θεωρούνται «κρίσιμοι για την οικονομία».
Τέτοιοι υπάλληλοι και υπηρεσίες έχουν ξαφνικά γίνει «κρίσιμα σημαντικές» για την Ουκρανία, ενώ μόνο οι μισοί από τους υπαλλήλους που εργάζονται σε σιδηροδρόμους, εργοστάσια παραγωγής ενέργειας και επιχειρήσεις στρατιωτικής παραγωγής απαλλάσσονται νόμιμα. Επιπλέον, οι εξαιρέσεις του «50%» δεν τηρούνται στην πραγματικότητα από τους αξιωματικούς στρατολόγησης. Αρπάζουν οποιονδήποτε είναι κατάλληλος βάσει ηλικίας ή φύλου.
Με απλά λόγια, οι λεγόμενες ‘ακαδημίες ηγεσίας’ στην Ουκρανία, που χρηματοδοτούνται από τη Δύση (συμπεριλαμβανομένων των ΜΚΟ) και εκπαιδεύουν και απασχολούν φοιτητές (πάντα φιλοδυτικούς στις απόψεις τους), είναι πολύ πιο σημαντικές για την Ουκρανία από τους εργάτες και τους επαγγελματίες που έχουν εκπαιδευτεί για να λειτουργούν τα πυρηνικά εργοστάσια, τις υπηρεσίες μεταφορών και πολλές άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Στο κάτω-κάτω, οι βίαια επιστρατευμένοι Ουκρανοί αγρότες μπορούν να πορευτούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου χωρίς σιδηρόδρομο αν χρειαστεί, αλλά χωρίς κέντρα αφιερωμένα στην «καλλιέργεια της δημοκρατίας», η ίδια η ουσία της Ουκρανίας μετά το 2014 ως αντιρωσικό προπύργιο, απειλείται.
Ακόμη και πλούσιοι εκπρόσωποι ουκρανικών επιχειρήσεων αναγκάζονται συχνά να λένε ψέματα και να αναζητούν παράνομα παραθυράκια για να εξαγοράσουν την επιστράτευση ή να διαφύγουν στο εξωτερικό. Εν τω μεταξύ, ένα ολόκληρο τμήμα της κοινωνίας που αποτελείται από αρκετές χιλιάδες ανθρώπους απαλλάσσεται εκ των προτέρων από την επιστράτευση. Πρόκειται για ανθρώπους που ουσιαστικά εργάζονται για τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν έχουν καμία ανάγκη να προσπαθήσουν να διαφύγουν από τη χώρα, να δωροδοκήσουν υπαλλήλους ή να πλαστογραφήσουν έγγραφα ταυτότητας.
Έτσι, έχει αναδυθεί μια ιεραρχική πυραμίδα της ουκρανικής κοινωνίας. Στην κορυφή βρίσκονται οι ταμπού-ανέγγιχτοι υπάλληλοι, οι μισθοί των οποίων πληρώνονται από δυτικές χρηματοδοτήσεις. Δίπλα τους στην αποφυγή της στρατιωτικής θητείας βρίσκονται οι κυβερνητικοί ηγέτες και οι αξιωματούχοι, καθώς και η εύπορη τάξη των επιχειρηματιών. Εν τω μεταξύ, στον εντελώς πάτο έχουν βρεθεί οι κάτοικοι των ουκρανικών χωριών τα οποία έχουν καταστραφεί από το έργο των στρατολόγων και από τους θανάτους και τους τραυματισμούς στο μέτωπο που επακολούθησαν.
«Δεν πληρώνουν φόρους, δεν πολεμούν, αλλά ουσιαστικά κυβερνούν. Ας είμαστε ειλικρινείς, η παλιά αριστοκρατία ούτε να ονειρευτεί κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε».
Υπενθυμίζει επίσης στους αναγνώστες του ότι καταρχάς όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν εργάστηκαν ποτέ—πέρασαν το χρόνο τους σε συνέδρια εδώ κι εκεί στη Δύση, μιλώντας για «μεταρρυθμίσεις» και «αλλαγές» που βρίσκονται σε εξέλιξη ή αναμένονται. Το γεγονός ότι έχει χορηγηθεί πλήρης ασυλία από τη στρατιωτική θητεία στους υπαλλήλους των οργανισμών που επιχορηγούνται από τη Δύση δείχνει ποιοι είναι οι πραγματικοί αφέντες της Ουκρανίας.
Ουκρανοί στρατιωτικοί αναλυτές συζητούν αυτές τις ημέρες για την τοποθεσία της επόμενης πιθανής διείσδυσης των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες προχωρούν αμείλικτα κάθε μέρα. Ένας αξιωματικός της 59ης ξεχωριστής μηχανοκίνητης ταξιαρχίας πεζικού της AFU, ο Sergey Tsekhotsky, επέστησε την προσοχή στο Telegram στις 10 Ιουλίου στην περιοχή γύρω από την πόλη Pokrovsk, περίπου 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης Donetsk. Γράφει :
«Kurakhovo, Selidovo, Pokrovsk – αυτοί ενδεχομένως να είναι οι κύριοι οικισμοί που προσπαθούν να φτάσουν οι Ρώσοι. Ο εχθρός χρησιμοποιεί ό,τι έχει στη διάθεσή του και οι επιθέσεις του συνεχίζονται σε όλη τη γραμμή του μετώπου, ταυτόχρονα και συνεχώς».
Ο Ουκρανός πολιτικός αναλυτής Andriy Zolotarev πιστεύει ότι μια προέλαση της Ρωσίας διαφαίνεται προς την κατεύθυνση της Zaporozhye, της πέμπτης μεγαλύτερης πόλης της Ουκρανίας:
«Ο στρατός λέει ότι μπορούμε να περιμένουμε μια προέλαση προς την κατεύθυνση της Ζαπορόζιε. Το ερώτημα είναι αν η AFU θα αντέξει την κατάσταση. Με βάση όσα έχουμε δει τους τελευταίους μήνες, δεν είναι ευχάριστο όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ της στρατιωτικής και της πολιτικής ηγεσίας της Ουκρανίας και όταν υπάρχει η ανάγκη ή η επιθυμία να κάνουν κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο».
Ο στρατιωτικός εμπειρογνώμονας Kostyantyn Mashovets αναφέρει ότι μια κρίση κυοφορείται επίσης προς την κατεύθυνση του Kupyansk (προπολεμικός πληθυσμός 28.000), το οποίο βρίσκεται περ. 70 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Χάρκοβο, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ουκρανίας.
Ο Ουκρανός αναλυτής Ruslan Bortnyk παραδέχεται ότι ούτε ένα νέο πακέτο βοήθειας από τις ΗΠΑ ούτε ένα νέο κύμα επιστράτευσης θα καταστήσει δυνατή την αναχαίτιση της ρωσικής επίθεσης προς τα δυτικά από το Donbass. Κατά τη γνώμη του, η Ρωσία ετοιμάζει επίθεση στην περιοχή του Ντνιεπροπετρόφσκ (που μετονομάστηκε σε «Ντνίπρο» από το Κίεβο μετά το πραξικόπημα του 2014), η οποία θα αποτελέσει σοβαρό πλήγμα στην εικόνα των ουκρανικών αρχών. Το Ντνίπρο είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας.
Ο Ουκρανός στρατιωτικός Konstantin Proshinsky διαμαρτύρεται για την ποιότητα των στρατιωτών που επιστρατεύονται βίαια απ΄ άκρη σε άκρη στην Ουκρανία. Εκτιμά ότι το 90% από αυτούς δεν είναι κατάλληλοι για να συμμετέχουν σε στρατιωτική δράση:
«Ας εξετάσουμε τους ανθρώπους που στοιβάχτηκαν με τη βία σε ένα στρατιωτικό λεωφορείο και παραδόθηκαν σε μένα. Μπορούμε να κάνουμε στρατιώτη μόνο τον ένα από τα δέκα τέτοια άτομα. Οι εννέα στους δέκα θα αρνηθούν τις διαταγές, θα επιδιώξουν να παραδοθούν, θα αναζητήσουν ιατρική εξαίρεση ή απλά θα κρύβονται κάπου για μεγάλο χρονικό διάστημα».
Σύμφωνα με τον ίδιο, τέτοια αποτελέσματα της «επιστράτευσης» είναι βαρίδια, καθώς προσθέτουν και νέα προβλήματα στην AFU.
* * *
Ένα «ειρηνευτικό σχέδιο» του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας προκαλεί καταδίκες
Επίσης, τον Ιούλιο, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν μίλησε για το σχέδιο του Ζελένσκι για έναν διαρκή πόλεμο, όπως αυτός [ο Όρμπαν] το αντιλαμβάνεται. Το ‘σχέδιο’ αυτό ουσιαστικά ισοδυναμεί με αμφίβολους υπολογισμούς ότι η Ρωσία θα υποχρεωθεί σύντομα να ξεκινήσει μια μαζική επιστράτευση πράγμα που, με τη σειρά του, υποτίθεται ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις στη ρωσική κοινωνία και θα οδηγήσει σε ανατροπή της ρωσικής κυβέρνησης.
«Όσον αφορά την έκβαση του πολέμου, ο Ουκρανός πρόεδρος είναι βέβαιος ότι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις θα αναγκαστούν να καταφύγουν σε γενική επιστράτευση στα μέσα του επόμενου έτους, γεγονός που θα οδηγήσει σε εσωτερική αποσταθεροποίηση στη Ρωσία»,
σχολίασε ο Όρμπαν.
«Το κύριο στοίχημα του Κιέβου δεν είναι η στρατιωτική ήττα της Ρωσίας, αλλά η εσωτερική αναταραχή εντός της»,
ανέφερε ένα σχόλιο της σύνταξης στο Strana.ua στις 17 Ιουλίου. Αλλά αυτή η ιδέα φαίνεται εντελώς μη ρεαλιστική. Στην Ουκρανία, επί δύο χρόνια εφαρμόζονται αυστηρότεροι κανόνες και κανονισμοί επιστράτευσης, που συνοδεύονται από απαγωγές και ξυλοδαρμούς στρατεύσιμων, αλλά μέχρι στιγμής δεν μπορεί να ειπωθεί ότι αυτό έχει αποσταθεροποιήσει το ουκρανικό καθεστώς. Επιπλέον, η Ρωσική Ομοσπονδία διαθέτει πολύ περισσότερους ανθρώπινους πόρους και επίσης πολύ περισσότερα οικονομικά κίνητρα για τους εθελοντές σε σύγκριση με την Ουκρανία.
Πριν από τη ρωσική ειδική στρατιωτική επιχείρηση που εξαπολύθηκε τον Φεβρουάριο του 2022, η Ουκρανία είχε αρνηθεί επί οκτώ ολόκληρα χρόνια να εφαρμόσει τη συμφωνία «Μινσκ 2» του Φεβρουαρίου 2015 και την ειρηνευτική συμφωνία «Μινσκ 1» που είχε επιτευχθεί πέντε μήνες νωρίτερα. Οι συμφωνίες αυτές προέβλεπαν την επανένταξη του Ντονμπάς στην Ουκρανία, αλλά υπό ένα νέο, ημιαυτόνομο καθεστώς.
Η άρνηση της Ουκρανίας να εφαρμόσει τις εν λόγω συμφωνίες υπολόγιζαν ότι θα υποδαύλιζε τις εντάσεις στη Ρωσία, θα προκαλούσε συνεχή ροή προσφύγων πολέμου προς τα εκεί από το Ντονμπάς και θα προκαλούσε πολιτική αστάθεια. Αυτό το «σχέδιο» έκτοτε δεν έχει αλλάξει. Η ουσία του είναι ότι Ουκρανοί στρατιώτες θα εξακολουθούν να πεθαίνουν προκειμένου οι άπληστες δυτικές εταιρείες τελικά να αποκτήσουν με τη βία άμεση πρόσβαση στους ρωσικούς φυσικούς πόρους και τελικά η ρωσική κυβέρνηση και ο ρωσικός λαός να διαιρεθούν και να αποδυναμωθούν. Αυτός είναι ο ο κόσμος της ονειροφαντασίας που εξακολουθεί να βασιλεύει στο μυαλό εκείνων που κυβερνούν στο Κίεβο.
Ο Dmitri Kovalevich είναι ο ειδικός ανταποκριτής στην Ουκρανία για το Al Mayadeen English.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2024/08/Ukraine.jpg471554Dmitri Kovalevichhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngDmitri Kovalevich2024-08-06 12:56:212024-08-06 12:58:07Ανταπόκριση από την Ουκρανία
Στο ρεπορτάζ που ακολουθεί ο ερευνητής αμερικανός δημοσιογράφος Lee Fang, γνωστός από την έρευνά του, μαζί με άλλους γνωστούς δημοσιογράφους, των Twitter Files—όπου αποκαλύφθηκαν συνταρακτικά στοιχεία για το μέγεθος παρέμβασης και άσκησης ελέγχου, λογοκρισίας κ.λπ. από αμερικανικές κρατικές υπηρεσίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης—ασχολείται με τον τρόπο που αυτές οι υπηρεσίες διαμόρφωσαν το τοπίο των ΜΜΕ καθώς και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην Ουκρανία και πώς στη συνέχεια χρησιμοποιούν αυτά ακριβώς τα ‘διαμορφωμένα’ από τους ίδιους μέσα του Κιέβου για να σπιλώνουν τους αμερικανούς επικριτές της στάσης των ΗΠΑ στον πόλεμο, παρουσιάζοντάς τους ως φερέφωνα της Μόσχας. Δηλαδή εδώ—εκτός των άλλων—έχουμε και μια απόπειρα παραβίασης του συντάγματος των ΗΠΑ όσο αφορά την ελευθερία γνώμης και έκφρασης μέσω ενός ‘κόλπου’, της χρήσης δηλαδή των ήδη ελεγχόμενων ουκρανικών ΜΜΕ από τις αμερικανικές υπηρεσίες.
* * *
Οι ΗΠΑ βοηθούν τα φιλο-ουκρανικά ΜΜΕ να χρησιμοποιούν μια μηχανή για να θολώνουν την ενημέρωση για τον πόλεμο
Ο υποστηριζόμενος από τους Αμερικανούς αγώνας της Ουκρανίας κατά της Ρωσίας διεξάγεται όχι μόνο στα αιματοβαμμένα χαρακώματα της περιοχής του Ντονμπάς, αλλά και σε αυτό που οι στρατιωτικοί σχεδιαστές αποκαλούν γνωστικό πεδίο μάχης—για το κέρδισμα των καρδιών και των μυαλών.
Τάκερ Κάρλσον: Δεν είναι τσιράκι του Κρεμλίνου, αλλά παρουσιάζεται ως τέτοιος στα μέσα ενημέρωσης της Ουκρανίας.
Ένας εκτεταμένος αστερισμός μέσων ενημέρωσης που οργανώθηκε με σημαντική χρηματοδότηση και καθοδήγηση από την αμερικανική κυβέρνηση όχι μόνο εργάστηκε για να αντιμετωπίσει τη ρωσική προπαγάνδα, αλλά υποστηρίζει επίσης αυστηρούς νόμους λογοκρισίας και το κλείσιμο των αντιφρονούντων μέσων ενημέρωσης, διαδίδει τη δική του παραπληροφόρηση και προσπαθεί να φιμώσει τους επικριτές του πολέμου, συμπεριλαμβανομένων πολλών Αμερικανών πολιτών.
Glenn Greenwald: Δεν είναι τσιράκι του Κρεμλίνου, αλλά παρουσιάζεται ως τέτοιος στα μέσα ενημέρωσης της Ουκρανίας.
Ο οικονομολόγος Jeffrey Sachs, ο σχολιαστής Tucker Carlson, ο δημοσιογράφος Glenn Greenwald και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο John Mearsheimer συγκαταλέγονται μεταξύ των επικριτών, τόσο από την αριστερά όσο και από τη δεξιά, που έχουν χαρακτηριστεί ως μέρος ενός ‘δικτύου ρωσικής προπαγάνδας’.
Όμως οι προσωπικότητες που έχουν στοχοποιηθεί από τις ουκρανικές ομάδες παρακολούθησης δύσκολα χαρακτηρίζονται ως πράκτορες του Κρεμλίνου. Απλώς έχουν ασκήσει σθεναρή κριτική στις κυρίαρχες αφηγήσεις για τον πόλεμο.
Jeffrey Sachs: Δεν είναι τσιράκι του Κρεμλίνου, αλλά παρουσιάζεται ως τέτοιος στα μέσα ενημέρωσης της Ουκρανίας.
Ο Sachs είναι ένας ιδιαίτερα σεβαστός εμπειρογνώμονας σε θέματα διεθνούς ανάπτυξης, ο οποίος έχει εξοργίσει τους Ουκρανούς αξιωματούχους λόγω των επανειλημμένων εκκλήσεών του για διπλωματική λύση στην τρέχουσα στρατιωτική σύγκρουση. Τον περασμένο Νοέμβριο, εκφώνησε ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη ζητώντας ειρήνη με διαπραγματεύσεις.
Ο Mearsheimer έχει γράψει εκτενώς για τις διεθνείς σχέσεις και είναι σκεπτικιστής όσον αφορά την επέκταση του ΝΑΤΟ. Προέβλεψε ότι οι δυτικές προσπάθειες στρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας θα οδηγήσουν σε ρωσική εισβολή.
Ο Greenwald είναι ένας ανεξάρτητος δημοσιογράφος, βραβευμένος με Πούλιτζερ, ο οποίος έχει επικρίνει όχι μόνο την κάλυψη του πολέμου αλλά και τη δυναμική των μέσων ενημέρωσης που καταστέλλουν τις φωνές που έρχονται σε αντίθεση με τις αφηγήσεις των ΗΠΑ.
«Αυτό που εννοούν όταν απαιτούν λογοκρισία της ‘φιλορωσικής προπαγάνδας’ είναι [να λογοκρίνεται] οτιδήποτε αμφισβητεί τον ρόλο των ΗΠΑ/ΕΕ στον πόλεμο της Ουκρανίας ή [να λογοκρίνεται] όποιος διαφωνεί με τις αφηγήσεις τους», έχει παρατηρήσει ο Greenwald.
Δεν υπάρχουν αποδείξεις για επιρροή του Κρεμλίνου στις απόψεις τους, αλλά τα σχόλιά τους και μόνο είναι αρκετά για ένα δίκτυο ουκρανικών ομάδων μέσων ενημέρωσης που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, ώστε να σπιλώσουν αυτούς τους εμπειρογνώμονες ως Ρώσους προπαγανδιστές.
Detector Media, παραπάνω, και VoxUkraine, της οποίας η οθόνη προπαγάνδας VoxCheck φαίνεται ακριβώς κάτω αριστερά [στον σύνδεσμο]. Λαμβάνουν υποστήριξη από τις ΗΠΑ, αλλά παρεκκλίνουν από τις παραδοσιακές δημοσιογραφικές πρακτικές για να προωθήσουν τις επίσημες θέσεις της ουκρανικής κυβέρνησης.
Ενώ το Κογκρέσο συζητά μια σημαντική νέα χρηματοδότηση για την υποστήριξη της ουκρανικής πολεμικής προσπάθειας, τα δολάρια των Αμερικανών φορολογουμένων ρέουν ήδη σε μέσα όπως η Νέα Φωνή της Ουκρανίας, το VoxUkraine, το Detector Media, το Ινστιτούτο Μαζικής Πληροφόρησης, η Δημόσια Ραδιοτηλεοπτική Εταιρεία της Ουκρανίας και πολλά άλλα.
Μερικά από αυτά τα χρήματα έχουν προέλθει από τα 44,1 δισεκατομμύρια δολάρια εξωτερικής βοήθειας για μη στρατιωτικές ανάγκες που έχουν δεσμευτεί για την Ουκρανία. Ενώ η χρηματοδότηση χρεώνεται επισήμως ως ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για την ανάπτυξη ανεξάρτητων ειδησεογραφικών προγραμμάτων υψηλής ποιότητας, την αντιμετώπιση της κακόβουλης ρωσικής επιρροής και τον εκσυγχρονισμό των αρχαϊκών νόμων της Ουκρανίας για τα μέσα ενημέρωσης, οι νέοι ιστότοποι σε πολλές περιπτώσεις προωθούν επιθετικά μηνύματα που ξεφεύγουν από τις παραδοσιακές δημοσιογραφικές πρακτικές στοχεύοντας στην προώθηση των επίσημων θέσεων της ουκρανικής κυβέρνησης και την απονομιμοποίηση των επικριτών της.
Το VoxUkraine έχει κυκλοφορήσει βίντεο υψηλής παραγωγής που επιτίθενται στην αξιοπιστία των αμερικανικών αντιπολιτευόμενων φωνών, συμπεριλαμβανομένων των Sachs, Mearsheimer και Greenwald.
Η Detector Media, μία από τις πιο επιδραστικές ομάδες παρακολούθησης των μέσων ενημέρωσης, παράγει ομοίως μια ροή στα κοινωνικά μέσα και αναρτήσεις που στιγματίζουν τους Αμερικανούς επικριτές του πολέμου ως μέρος μιας ρωσικής επιχείρησης παραπληροφόρησης. Τα συγκεκριμένα μέσα είναι επίσης αφοσιωμένα στις εγχώριες διαμάχες [των ΗΠΑ]. Οι εκπομπές του Detector Media έχουν διακωμωδήσει τους επικριτές των κινήσεων της ουκρανικής κυβέρνησης να κλείσει τα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης.
Δεν είναι μόνο οι φωνές αντιφρονούντων που στοχοποιούνται από τις ομάδες μέσων ενημέρωσης, οι οποίες χρηματοδοτούνται από την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ (USAID).
Το Detector Media επιτέθηκε στους New York Times τον Φεβρουάριο για ένα ρεπορτάζ σχετικά με εκατοντάδες Ουκρανούς στη μάχη για την Αβντίεβκα που αιχμαλωτίστηκαν ή αγνοούνται. Ο ουκρανικός ιστότοπος ‘επαλήθευσης γεγονότων’ προσέφερε ελάχιστα από την άποψη της διάψευσης. Το Detector Media επικαλέστηκε μόνο έναν εκπρόσωπο των ουκρανικών αμυντικών δυνάμεων που αμφισβήτησε την ιστορία των Times, την οποία χαρακτήρισε ως ‘παραπληροφόρηση’. Η Νέα Φωνή της Ουκρανίας ανέφερε έναν Ουκρανό αξιωματούχο που περιέγραψε την ιστορία των Times ως «Ρωσική Psyop», ένας όρος για τον ψυχολογικό πόλεμο.
Σε αντίθεση με παρόμοια προγράμματα για την ανάπτυξη των μέσων ενημέρωσης που έχει διευθύνει η USAID σε όλη τη Μέση Ανατολή, τα ουκρανικά μέσα τείνουν να παράγουν μεγάλο μέρος αγγλικού περιεχομένου που διαχέεται στο εγχώριο αμερικανικό κοινό και στοχεύει ρητά τις αμερικανικές συζητήσεις περί εξωτερικής πολιτικής.
Evan Gershkovich: Ο φυλακισμένος ανταποκριτής της Wall Street Journal
είναι μέρος μιας ευρύτερης δυναμικής ελέγχου της πληροφόρησης
που διαδραματίζεται στον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας.
Η Νέα Φωνή της Ουκρανίας συνεργάζεται με το Yahoo News. Η VoxUkraine είναι συνεργάτης της Meta για τον έλεγχο των γεγονότων, η οποία βοηθά στην αφαίρεση περιεχομένου που θεωρείται ‘ρωσική παραπληροφόρηση’ από το Facebook, το Instagram και το WhatsApp. Η Detector Media ηγήθηκε ομοίως μιας κοινοπραξίας μη κερδοσκοπικών ομάδων που πιέζουν τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης να αφαιρούν με επιθετικό τρόπο περιεχόμενο επικριτικό για την Ουκρανία.
«Είναι πιο λογικό να έχουμε τα θέματα στα αγγλικά, διότι ένα από τα πράγματα που συμβαίνουν είναι ότι η αφήγηση που συναντά κανείς στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στη Δύση αναφέρεται ως οι επίσημες ουκρανικές φωνές», δήλωσε ο Nicolai N. Petro, καθηγητής με ειδίκευση στις ρωσικές και ουκρανικές υποθέσεις στο Πανεπιστήμιο του Rhode Island.
«Αυτές γίνονται στη συνέχεια οι γνωστές ουκρανικές φωνές, αν και στην πραγματικότητα είναι μόνο μια ηχώ της φωνής που εμείς προβάλλουμε στην Ουκρανία», πρόσθεσε ο Petro.
Στη νέα βοήθεια που προορίζεται για τον πόλεμο στην Ουκρανία και την οποία συζητά τώρα το Κογκρέσο, ένα μικρό μέρος του πακέτου έκτακτων δαπανών ύψους 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων αφιερώνεται στη συνέχιση των προγραμμάτων της USAID στη χώρα. Ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, σε συνέντευξή του αυτή την εβδομάδα στο Politico και τη Bild, υποστήριξε ότι οι νομοθέτες που είναι επιφυλακτικοί απέναντι στο πακέτο βοήθειας βρίσκονται υπό την επιρροή της ρωσικής προπαγάνδας.
«Έχουν τα λόμπι τους παντού: στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις χώρες της ΕΕ, στη Βρετανία, στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική», δήλωσε ο Ζελένσκι για τη ρωσική επιρροή, χωρίς να κατονομάσει ονόματα. Οι φιλορωσικές ομάδες πίεσης, πρόσθεσε ο Ουκρανός πρόεδρος, στηρίζονται σε «ορισμένες ομάδες μέσων ενημέρωσης, σε πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών».
Ο έλεγχος της πληροφόρησης είναι μια κεντρική δυναμική που διαδραματίζεται στον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας. Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης έχουν καλύψει ευρέως τις προσπάθειες του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν να καταστείλει τα επικριτικά μέσα ενημέρωσης, θεσπίζοντας νέες ποινικές κυρώσεις για όσους δημοσιεύουν ‘ψευδείς πληροφορίες’ σχετικά με τη σύγκρουση. Πολλά ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης στη Ρωσία αναγκάστηκαν να κλείσουν, συμπεριλαμβανομένου του αριστερόστροφου ραδιοφωνικού σταθμού Ekho Moskvy. Η ρωσική κυβέρνηση έχει επίσης μπλοκάρει ρωσόφωνους ειδησεογραφικούς ιστότοπους που εδρεύουν στη Δύση και έχει συλλάβει τουλάχιστον 22 δημοσιογράφους, συμπεριλαμβανομένου του Evan Gershkovich της Wall Street Journal.
Αλλά πολύ λιγότερη προσοχή έχει δοθεί στην καταστολή των ανεξάρτητων και αντιπολιτευόμενων μέσων ενημέρωσης από την κυβέρνηση της Ουκρανίας, μια προσπάθεια που υποβοηθήθηκε από το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ δίκτυο ομάδων αντιπληροφόρησης. Ακόμα και όταν οι προσπάθειες της Ουάσινγκτον να λογοκρίνει τις πληροφορίες στο εσωτερικό της χώρας προσελκύουν μεγαλύτερη προσοχή, η υποστήριξή της στις προσπάθειες της Ουκρανίας αντανακλά την ολοένα και μεγαλύτερη παγκόσμια εμβέλεια των όπλων προπαγάνδας της αμερικανικής κυβέρνησης.
«Γίνεται ένας πόλεμος πληροφοριών μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι αδιάφορο μέρος – συμμετέχουμε ενεργά», δήλωσε ο George Beebe, διευθυντής του Ινστιτούτου Quincy για την Υπεύθυνη Κρατική Στρατηγική. «Η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί να διαμορφώσει τις αντιλήψεις και είναι πολύ δύσκολο να διαχωρίσει κανείς αυτό που προορίζεται για το ξένο κοινό από αυτό που διεισδύει στα μέσα ενημέρωσης της Αγγλοσαξωνικής σφαίρας, αν θέλετε να το αποκαλέσετε έτσι, μεταξύ άλλων και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Η αμερικανική επιρροή στο περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης της Ουκρανίας χρονολογείται από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αν και έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια. Από το ξέσπασμα του πολέμου, η υποστήριξη της USAID έχει επεκταθεί σε 175 εθνικές μονάδες ουκρανικών μέσων ενημέρωσης.
Nina Jankowicz: H πολωτική αξιωματούχος του Μπάιντεν συμβούλευε
προηγουμένως το ουκρανικό υπουργείο Εξωτερικών
στο έργο του κατά της παραπληροφόρησης.
Κατά την τελευταία δεκαετία, οι προσπάθειες καταστολής του λόγου δικαιολογούνται όλο και περισσότερο ως προσπάθεια προστασίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από την παραπληροφόρηση. Οι ΗΠΑ βοήθησαν στη δημιουργία νέων δεξαμενών σκέψης και εποπτικών οργάνων των μέσων ενημέρωσης και έφεραν ειδικούς σε θέματα επικοινωνίας για να κατευθύνουν την προσέγγιση στο Ουκρανικό. Η Nina Jankowicz, η πολωτική αξιωματούχος την οποία ο πρόεδρος Biden διόρισε για να ηγηθεί του Συμβουλίου Διακυβέρνησης Αποπληροφόρησης του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας για την αστυνόμευση του περιεχομένου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, συμβούλευε προηγουμένως το ουκρανικό Υπουργείο Εξωτερικών σχετικά με το έργο του κατά της παραπληροφόρησης.
Σε απάντηση σε ερωτήσεις σχετικά με τις υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ ομάδες αντι-παραπληροφόρησης στην Ουκρανία που στοχεύουν Αμερικανούς, το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ότι ορίζει την παραπληροφόρηση ως «ψευδή ή παραπλανητική πληροφορία που δημιουργείται ή διαδίδεται σκόπιμα με σκοπό την εξαπάτηση ή την παραπλάνηση». Πρόσθεσε: «Αποδεχόμαστε ότι μπορεί να υπάρχουν άλλες ερμηνείες ή ορισμοί και δεν λογοκρίνουμε ή εξαναγκάζουμε ανεξάρτητους οργανισμούς να υιοθετήσουν τον ορισμό μας».
Ενώ σημειώνεται ότι οι ΗΠΑ «παρέχουν χρηματοδότηση σε αξιόπιστους ανεξάρτητους οργανισμούς μέσων ενημέρωσης για την ενίσχυση των δημοκρατιών στις χώρες στις οποίες εργαζόμαστε σε όλο τον κόσμο», η δήλωση διακήρυξε: «Δεν ελέγχουμε το εκδοτικό περιεχόμενο αυτών των οργανισμών».
Vivek Ramaswamy: Ο πρώην υποψήφιος για την προεδρία του
κόμματος των Ρεπουμπλικανών κατηγορήθηκε ως μέρος του
ρωσικού συστήματος παραπληροφόρησης.
Ωστόσο, οι αποκαλύψεις δείχνουν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι εργολάβοι της που έχουν αναλάβει τη μεταρρύθμιση των θεσμών της Ουκρανίας καθορίζουν άμεσα την ατζέντα των ουκρανικών μέσων ενημέρωσης. Αμέσως μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία πριν από δύο χρόνια, η USAID μοίρασε έκτακτες επιχορηγήσεις στους εταίρους της στα μέσα ενημέρωσης, εν μέρει μέσω του δικτύου Zinc Network, ενός εργολάβου με έδρα το Λονδίνο, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για τη δημιουργία μυστικών εκστρατειών δημοσίων σχέσεων για λογαριασμό της βρετανικής κυβέρνησης.
Στην περιγραφή της επιχορήγησης σημειώνεται ότι τα χρήματα δόθηκαν στο Zinc Network και στην Detector Media για να βοηθήσουν την ουκρανική κυβέρνηση με στρατηγικές επικοινωνίες και να «υπονομεύσουν τις επιχειρήσεις πληροφόρησης του Κρεμλίνου». Κάθε άλλο παρά υποστηρίζοντας την ανεξάρτητη ενημέρωση, οι οδηγίες επιχορήγησης ζητούσαν από τους αποδέκτες να παρέχουν «γρήγορες, αποτελεσματικές δημόσιες σχέσεις και εμπλοκή με τα μέσα ενημέρωσης». Εκτός από την αντιμετώπιση της ρωσικής παραπληροφόρησης, τα χρήματα προορίζονταν να «διατηρήσουν το δημόσιο ηθικό» και να «ενισχύσουν τη διεθνή υποστήριξη για αλληλεγγύη προς την Ουκρανία».
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο δημοσιογράφος Jack Poulson αναφέρθηκε σε μια έκθεση που διέρρευσε από την Open Information Partnership του δικτύου Zinc, η οποία βοηθά στον συντονισμό των δραστηριοτήτων πολλών μη κερδοσκοπικών οργανισμών κατά της ρωσικής παραπληροφόρησης σε όλη την υποστηριζόμενη από μέλη του ΝΑΤΟ Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου της Detector Media.
Max Blumenthal: Ο φιλελεύθερος δημοσιογράφος στιγματίστηκε
ως μέρος του ρωσικού συστήματος παραπληροφόρησης
Η μακροσκελής έκθεση ορίζει την παραπληροφόρηση όχι μόνο ως ψευδές ή παραπλανητικό περιεχόμενο, αλλά και ως «επαληθεύσιμες πληροφορίες που είναι ανισόρροπες ή στρεβλές, ενισχύουν ή υπερβάλλουν ορισμένα στοιχεία για την επίτευξη επιδράσεων, ή χρησιμοποιούν συναισθηματική ή εμπρηστική γλώσσα για να επιτύχουν αποτελέσματα που ταιριάζουν με τις υπάρχουσες αφηγήσεις, στόχους ή δραστηριότητες του Κρεμλίνου».
Με άλλα λόγια, οι αντικειμενικές πληροφορίες με συναισθηματική γλώσσα που απλώς συμπίπτουν με οτιδήποτε συνδέεται έστω και ελάχιστα με τις ρωσικές απόψεις θεωρούνται παραπληροφόρηση, σύμφωνα με αυτή την εταιρεία συμβούλων που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και βοηθά στην καθοδήγηση των προσπαθειών των ουκρανικών δεξαμενών σκέψης και των μέσων ενημέρωσης.
Πολλές από τις ευρείες αφηγήσεις που η έκθεση προσδιόρισε ως ρωσική παραπληροφόρηση ακολουθούν αυτή την ασαφή περιγραφή. Σε αυτές περιλαμβάνονται ισχυρισμοί ότι το ΝΑΤΟ χρησιμοποιεί την Ουκρανία ως πιόνι σε έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας και ανησυχίες ότι οι Ουκρανοί πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι.
Πάνω, ο επικριτής του πολέμου στην Ουκρανία John Mearsheimer
στην “Γκρίζα Ζώνη”, το πρόγραμμα του Aaron Matė στο YouTube,
ενός άλλου επικριτή του πολέμου.
Η έκθεση συνεχίζει κατηγορώντας πολλούς Βρετανούς και Αμερικανούς ειδικούς που «παρουσιάζουν τη Δύση ως διχασμένη, διεφθαρμένη ή κακόβουλη» ως μέρος του ρωσικού συστήματος παραπληροφόρησης. Το έγγραφο κατονομάζει τους φιλελεύθερους δημοσιογράφους Max Blumenthal και την Ellie Cook του Newsweek, καθώς και προσωπικότητες των Ρεπουμπλικάνων, όπως ο πρώην υποψήφιος πρόεδρος Vivek Ramaswamy και ο βουλευτής της Αριζόνα Andy Biggs, ως φωνές που καταλήγουν να προβάλλονται από τη ρωσική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση.
Η έκθεση της Open Information Partnership προτείνει νέα νομοθεσία για την αντιμετώπιση των «κακόβουλων ξένων παραγόντων» και για τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες πληροφοριών να «κάνουν περισσότερα» και να παρέχουν μια «ενιαία προσέγγιση» κατά των κινδύνων της παραπληροφόρησης. Το Zinc Network δεν απάντησε σε αίτημα για σχολιασμό.
Η κυβέρνηση της Ουκρανίας έχει επίσης συνεργαστεί με Αμερικανούς κυβερνητικούς αξιωματούχους και άλλους για να λογοκρίνει τους Αμερικανούς επικριτές της. Ένα εξέχον παράδειγμα είναι ο Aaron Maté, συνεργάτης του RealClearInvestigations, ο οποίος έχει επικρίνει την πολιτική των ΗΠΑ όσον αφορά την Ουκρανία σε άλλα μέσα. Μετά τη ρωσική εισβολή, το Twitter, υπό την παλιά ιδιοκτησία του, σημείωσε τον Maté ως άτομο που πρέπει να λογοκρίνεται, αφού η Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας (SBU), η ουκρανική υπηρεσία πληροφοριών, τον συμπεριέλαβε σε έναν κατάλογο λογαριασμών που εστάλησαν στο FBI και τους οποίους «η SBU θεωρούσε ύποπτους για τη διασπορά φόβου και παραπληροφόρησης».
Λίγους μήνες μετά το αίτημα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο Ross Burley, πρώην υπάλληλος του Δικτύου Zinc και της Σύμπραξης για την Ανοικτή Πληροφόρηση, που τώρα εργάζεται στο Κέντρο για την Ανθεκτικότητα της Πληροφορίας, μίλησε ανοιχτά για την επιθυμία του να λογοκρίνει τους επικριτές του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του Maté.
Ο Burley, ο οποίος «σχεδίασε, εφάρμοσε και ηγήθηκε αρκετών από τα προγράμματα αντιπαραπληροφόρησης της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου», σύμφωνα με ένα προφίλ που έχει πλέον διαγραφεί, συζήτησε την άνοδο των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης που ασκούν κριτική στην ουκρανική κυβέρνηση και τη δυτική υποστήριξη σε έναν πόλεμο που έχει καταστρέψει τη χώρα αυτή. Συζήτησε τη σύγκρουση στο Φεστιβάλ Γνώμης στο Ταλίν της Εσθονίας τον Αύγουστο του 2022.
Ο Burley υποστήριξε ότι οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης χρειάζονται περισσότερη «υπευθυνότητα» όσον αφορά τα είδη περιεχομένου που θα επιτρέψουν. «Ακόμη και εγώ είδα τον Russell Brand, ο οποίος έχει τεράστιο κοινό στο YouTube, να παίρνει συνέντευξη από έναν δημοσιογράφο που ονομάζεται Aaron Maté στο κανάλι του», δήλωσε ο Burley, ο οποίος πρόσθεσε ότι είναι «απίστευτα ανεύθυνο για το YouTube και άλλες εταιρείες κοινωνικών μέσων να συνεχίζουν να φιλοξενούν αυτούς τους ανθρώπους».
Μπάιντεν και Ζελένσκι στο Κίεβο πριν από ένα χρόνο, τον Φεβρουάριο,
κατά τη διάρκεια της αιφνιδιαστικής επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου στην Ουκρανία.
Οι οργανώσεις που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ έχουν επίσης επιδιώξει να φιμώσουν τους επικριτές στο εσωτερικό της Ουκρανίας. Πριν από τον πόλεμο, σε μια από τις πρώτες αμφιλεγόμενες πράξεις του προέδρου Volodymyr Zelensky για την καταστολή της πολιτικής αντιπολίτευσης, αυτός προχώρησε τον Φεβρουάριο του 2021 στο κλείσιμο των τηλεοπτικών καναλιών 112, NewsOne και ZIK—σταθμοί που ανήκαν στον Viktor Medvedchuk και τον συνεργάτη του Taras Kozak, πρώην νομοθέτες του αντιπολιτευόμενου κόμματος της Ζωής, ενός μπλοκ που αντιτάχθηκε στον Zelensky—λόγω ισχυρισμών για δεσμούς με το Κρεμλίνο.
«Οι κυρώσεις κατά των τηλεοπτικών καναλιών του κ. Medvedchuk δεν αφορούν καθόλου τα μέσα ενημέρωσης και την ελευθερία του λόγου», δήλωσε ο Mykhailo Podolyak, σύμβουλος του προσωπάρχη του Zelensky. «Πρόκειται μόνο για αποτελεσματικά αντίμετρα κατά των πλαστογραφιών και της ξένης προπαγάνδας».
Αργότερα την ίδια χρονιά, τον Δεκέμβριο του 2021, ο Αναπληρωτής Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εξέδωσε αναφορά στην οποία επέκρινε την ουκρανική καταστολή κατά των δημοσιογράφων και της ειρηνικής έκφρασης. Η έκθεση αναφερόταν στο κλείσιμο των τηλεοπτικών καναλιών της αντιπολίτευσης και άλλων μέσων ενημέρωσης.
Viktor Medvedchuk: Οι τηλεοπτικοί του σταθμοί μπήκαν στο στόχαστρο του Zelensky
λόγω ισχυρισμών για σχέσεις με το Κρεμλίνο.
Ωστόσο, το ουκρανικό δίκτυο μέσων ενημέρωσης που χρηματοδοτείται από την USAID έσπευσε να υπερασπιστεί την κυβέρνηση Ζελένσκι. Η απόφαση να κλείσουν τα κανάλια, έγραψε το Detector Media, «δεν ήταν επίθεση στην ελευθερία του λόγου», επειδή τα κανάλια, όπως υποστήριξε ο όμιλος, παρείχαν «ενημερωτική υποστήριξη της ρωσικής επιθετικότητας κατά της Ουκρανίας».
Τον Μάιο του 2022, η κυβέρνηση Ζελένσκι επέκτεινε ευρέως τις προσπάθειές της να θέσει εκτός νόμου την πολιτική αντιπολίτευση. Ο Ζελένσκι προχώρησε στην απαγόρευση 11 πολιτικών κομμάτων λόγω υποτιθέμενων δεσμών με τη Ρωσία, το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν το Αντιπολιτευτικό Κόμμα Ζωής του Μεντβέντσουκ, το οποίο προηγουμένως κατείχε 44 έδρες στην Verkhovna Rada, το ουκρανικό κοινοβούλιο.
Αργότερα εκείνο το καλοκαίρι, άλλα νομοσχέδια για την καταστολή των δικαιωμάτων των μέσων ενημέρωσης που είχαν αποτύχει να περάσουν στο παρελθόν λόγω ανησυχιών για τις πολιτικές ελευθερίες τέθηκαν εκ νέου υπό εξέταση. Ο Mykyta Poturayev, ουκρανός νομοθέτης και στενός σύμμαχος του Zelensky, επανέφερε τον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης.
Η νομοθεσία περιλαμβάνει διατάξεις για την τιμωρία της ρητορικής μίσους και της παραπληροφόρησης, καθώς και ευρείες εξουσίες για τον περιορισμό ορισμένων μορφών ξένης επιρροής. Μεταξύ των πιο αμφιλεγόμενων διατάξεών του είναι η εξουσία που παρέχει σε ένα συμβούλιο που ελέγχεται από τον Ζελένσκι και τους συμμάχους του να απαγορεύει τα μέσα ενημέρωσης χωρίς δικαστική απόφαση.
Και πάλι, οι ομάδες μέσων ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται από την USAID προσέφεραν καθοριστική υποστήριξη εν μέσω του περιορισμού της δημοσιογραφικής ελευθερίας. Η ώθηση για την υποστήριξη του νομοσχεδίου καθοδηγήθηκε σε μεγάλο βαθμό από δεξαμενές σκέψης και μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Καθώς το ουκρανικό νομοθετικό σώμα προχωρούσε, το Detector Media ανέφερε μια νέα δήλωση από επιλεγμένους δημοσιογράφους και μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς που υποστήριξαν την αμφιλεγόμενη νομοθεσία. Η δήλωση υποστήριζε ότι το διορισμένο από τον Ζελένσκι συμβούλιο που εποπτεύει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι μια «ανεξάρτητη ρυθμιστική αρχή» και προέτρεπε την υιοθέτηση του νόμου ως εργαλείο για την αντιμετώπιση της ξένης επιθετικότητας.
Η δήλωση αυτή οργανώθηκε από το Κέντρο για τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου της Ουκρανίας. Το 2022, η ομάδα έλαβε το 76,67% του προϋπολογισμού της από την USAID, τους εργολάβους της USAID και το National Endowment for Democracy (NED), ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα που χρηματοδοτείται από την αμερικανική κυβέρνηση και το οποίο αποσπάστηκε από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) τη δεκαετία του 1980.
Οι άλλοι υπογράφοντες τη δήλωση περιλαμβάνουν το Εργαστήριο Ψηφιακής Ασφάλειας και την Πλατφόρμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων—και τα δύο χρηματοδοτούνται από την USAID—και την Internews, έναν εργολάβο της USAID με έδρα την Καλιφόρνια, ο οποίος διαχειρίζεται μεγάλο μέρος των εργασιών του οργανισμού για τα μέσα ενημέρωσης στην Ουκρανία. Το Internews Ukraine, το εσωτερικό μέσο ενημέρωσης της εταιρείας στην Ουκρανία, υπέγραψε επίσης τη δήλωση υποστήριξης του νόμου για τα μέσα ενημέρωσης.
Το Internews αποτελεί σημαντικό πυλώνα του προγράμματος μέσων ενημέρωσης της USAID για την Ουκρανία, ύψους 35 εκατομμυρίων δολαρίων. Άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις καθώς και χορηγοί από τον ιδιωτικό τομέα, με επικεφαλής τους δισεκατομμυριούχους Pierre Omidyar μέσω του Δικτύου Omidyar και τον George Soros μέσω του Διεθνούς Ιδρύματος Αναγέννησης, έχουν χρηματοδοτήσει το δίκτυο μέσων ενημέρωσης και ακτιβιστών που συνεργάζονται με τις ομάδες της USAID.
Οι δισεκατομμυριούχοι Pierre Omidyar (πάνω) και George Soros (κάτω)
υποστηρίζουν το πρόγραμμα της USAID για τα μέσα ενημέρωσης της Ουκρανίας
Οι αποκαλύψεις υποδηλώνουν ότι και άλλες συμπληρωματικές χρηματοδοτήσεις έχουν επισπευσθεί προς τα τοπικά ουκρανικά μέσα ενημέρωσης. Το 2021, πριν από την εισβολή της Ρωσίας, η Detector Media έλαβε το 35,1% του προϋπολογισμού της, ύψους σχεδόν 1 εκατομμυρίου δολαρίων, από την Internews. Τα νέα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δείχνουν ότι η USAID χορήγησε πέρυσι απευθείας επιχορήγηση ύψους 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων στην Detector Media.
Σε μια έκθεση με τίτλο «Μακροπρόθεσμες επενδύσεις αποδίδουν καρπούς στην Ουκρανία», το NED σημείωσε ότι οι ομάδες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην αναμόρφωση του δικαίου της χώρας. Επισήμανε έναν συνασπισμό μη κερδοσκοπικών οργανώσεων υπό την ηγεσία του Συνασπισμού Αναζωογόνησης Πακέτου Μεταρρυθμίσεων, μιας ομάδας που υποστηρίζεται από την USAID και κινητοποιεί την κοινωνία των πολιτών για να ασκήσουν πιέσεις για νομικές και νομοθετικές αλλαγές. Η ομάδα ήταν καθοριστική στην προσπάθεια για την προώθηση του νόμου για τα μέσα ενημέρωσης. Η ομάδα χαιρέτισε την ψήφιση του νόμου, χαρακτηρίζοντάς τον ως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα των μεταρρυθμίσεων που ψηφίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Μετά την ψήφιση της νομοθεσίας, η Detector Media επιτέθηκε στα «φιλορωσικά κανάλια του Telegram» για τη διάδοση «πλαστογραφιών και παραποιήσεων» σχετικά με το νόμο. Ένας έλεγχος γεγονότων που δημοσιεύθηκε από την ομάδα ισχυρίστηκε ότι ο νόμος «έπρεπε να υιοθετηθεί στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της Ουκρανίας». Η ανάρτηση αντέκρουσε τους ισχυρισμούς ότι ο νόμος εισάγει αυταρχικές μορφές λογοκρισίας επισημαίνοντας το γεγονός ότι «επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης και μέλη του κοινού συμμετείχαν στην ανάπτυξή του».
Η NED, ο πρώην βραχίονας της CIA, έχει δημοσίως επαινέσει την προσπάθεια για την ψήφιση του Νόμου για τα Μέσα Ενημέρωσης λόγω του έργου της [προσπάθειας αυτής] στην αναδιαμόρφωση του τοπίου των μέσων ενημέρωσης της Ουκρανίας. Σε μια έκθεση που γράφτηκε σε συνεργασία με την Detector Media, η ομάδα συζητά τον νόμο σε σχέση με την ενίσχυση των προσπαθειών για την «απαλλαγή του ουκρανικού χώρου πληροφόρησης από την επιβλαβή ρωσική προπαγάνδα». Η έκθεση [αν και] σημειώνει κάποιες δημοσιογραφικές επικρίσεις για την πρόταση, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή «υποστηρίζεται από την πλειοψηφία των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών που σχετίζονται με τα μέσα ενημέρωσης καθώς και από διεθνείς χρηματοδότες λόγω της επέκτασης της δημοκρατικής λογοδοσίας στον χώρο της πληροφόρησης».
Στους ισχυρισμούς της NED και της Detector Media περί ευρείας υποστήριξης του νόμου από τα μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρεται ο κεντρικός ρόλος των ίδιων και άλλων ομάδων που υποστηρίζονται από την USAID.
Νέες δυσκολίες στο ρεπορτάζ
Εν μέσω των πρώτων μηνών της ρωσικής εισβολής, πολλοί στην Ουκρανία αποδέχθηκαν εύκολα την ανάγκη για επείγουσα κυβερνητική παρέμβαση. Η ουκρανική κυβέρνηση συνένωσε τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια σε μια ενιαία εθνική εκπομπή «Ενωμένες Ειδήσεις», η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πολλοί δημοσιογράφοι διέκοψαν οικειοθελώς τις επικριτικές αναφορές στην ουκρανική κυβέρνηση για να επικεντρωθούν στην κάλυψη της ρωσικής εισβολής.
Σήμερα, δύο και πλέον χρόνια μετά την έναρξη της σύγκρουσης, οι δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν και νέες δυσκολίες στο να αναφέρουν θέματα ρουτίνας. Οι δημοσιογράφοι που βλέπουν κριτικά την κυβέρνηση αντιμετωπίζουν εκφοβισμούς και απειλές.
Το Columbia Journalism Review έχει καταγράψει την επισφαλή κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι στη σημερινή Ουκρανία. Τον Ιανουάριο, ένα ζευγάρι τραμπούκων πήγε στο σπίτι του Yuriy Nikolov, ενός διακεκριμένου ερευνητή δημοσιογράφου ο οποίος έχει αποκαλύψει σκάνδαλα που αφορούσαν συμβόλαια στρατιωτικής τροφοδοσίας. Οι άνδρες προσπάθησαν να σπάσουν την πόρτα του Nikolov και, σύμφωνα με τη μητέρα του, η οποία βρισκόταν στο σπίτι, τον αποκαλούσαν «προβοκάτορα» και «προδότη».
Ο YuriyNikolov, δημοσιογράφος-ερευνητής:
Τραμπούκοι επιχείρησαν να του σπάσουν την πόρτα.
Τον ίδιο μήνα, ένα ανώνυμο βίντεο τραβηγμένο από κρυφές κάμερες παρουσίασε δημοσιογράφους του Bihus.Info – ενός τοπικού μέσου ενημέρωσης που έχει αναφερθεί εκτενώς στη διαφθορά της ουκρανικής κυβέρνησης – να κάνουν χρήση παράνομων ουσιών κατ’ ιδίαν. Ο Denys Bihus, ο επικεφαλής του ιστότοπου, έχει αναφερθεί στην εμπλοκή της υπηρεσίας πληροφοριών της Ουκρανίας στην παρακολούθηση και τον εκφοβισμό του μέσου ενημέρωσης του.
Ο Anatoly Shariy, ένας αμφιλεγόμενος Ουκρανός μπλόγκερ που ζει στην εξορία λόγω επανειλημμένων απειλών για τη ζωή του, έχει συγκρουστεί επανειλημμένα με το δίκτυο μέσων ενημέρωσης της USAID. Ο Shariy είναι γνωστός για την έντονη κριτική του στην επανάσταση του Μαϊντάν το 2014, η οποία ανέτρεψε τον φιλορώσο πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς και έθεσε την Ουκρανία σε πορεία ευθυγράμμισης με το ΝΑΤΟ. Η SBU, η ουκρανική υπηρεσία πληροφοριών, τον κατηγόρησε για «εσχάτη προδοσία» για υποτιθέμενες εθνοτικές προσβολές που απευθύνονται στους κατοίκους της δυτικής περιοχής της Ουκρανίας.
Τον Ιούλιο του 2023, η Υπηρεσία πρόσθεσε νέες κατηγορίες, υποστηρίζοντας ότι ο Shariy διακίνησε σκηνοθετημένα βίντεο με Ουκρανούς αιχμαλώτους που κρατούνταν από τις ρωσικές δυνάμεις. Η SBU έχει προσπαθήσει να επιτύχει την έκδοση του Shariy, ο οποίος έχει μετακινηθεί από την Ολλανδία στην Ισπανία και, σύμφωνα με πληροφορίες, στην Ιταλία για άσυλο.
Η διαδικτυακή ενημέρωση στα αγγλικά, ωστόσο, κυριαρχείται από τα μέσα ενημέρωσης της USAID. Μια αναζήτηση για το όνομα του Shariy επιστρέφει μισή ντουζίνα άρθρα από το VoxUkraine, το Detector Media, το Institute of Mass Information και τη Νέα Φωνή της Ουκρανίας. Τα άρθρα κατακεραυνώνουν τον Shariy ως φιλορώσο προπαγανδιστή και εγκληματία, ένοχο για διάφορα εγκλήματα που σχετίζονται με την έκφραση.
Anatoly Shariy: Ζώντας στην εξορία λόγω απειλών θανάτου,
ο Ουκρανός μπλόγκερ έχει συγκρουστεί επανειλημμένα με το δίκτυο μέσων ενημέρωσης της USAID.
«Στις αναρτήσεις του στο Telegram, ο Shariy προσπαθεί να τονίσει ότι η Ρωσία είναι πιο ενωμένη και ισχυρότερη από την Ουκρανία», υποστηρίζει το Detector Media. «Απορρίπτει τη διακοπή οποιωνδήποτε δεσμών μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Ακόμη και μπροστά στα αποδεδειγμένα ρωσικά ψέματα και τις αποδείξεις για τα εγκλήματά τους, ο Shariy συνεχίζει να προωθεί αφηγήσεις που ευνοούν τη Ρωσία και να διαδίδει παραπληροφόρηση».
Το άρθρο του Detector Media παρέχει ελάχιστη ουσία όσον αφορά τυχόν παράνομες ενέργειες πέρα από τις απόψεις του Shariy. Αλλά η έκφραση απόψεων που αντιτίθενται στην πολιτική της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ σε σχέση με τον πόλεμο είναι αρκετή για να καταστήσει ένα άτομο εχθρό του κράτους.
Ο Lee Hu Fang είναι Αμερικανός δημοσιογράφος. Στο παρελθόν ήταν ερευνητής δημοσιογράφος στο The Intercept, συνεργάτης του The Nation και συγγραφέας στο προοδευτικό Republic Report. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ερευνητής μπλόγκερ για το ThinkProgress.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2024/04/silence.png6001200Lee Fanghttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngLee Fang2024-04-17 08:41:202024-04-17 08:43:58Πώς οι υπηρεσίες των ΗΠΑ πέτυχαν να ελέγξουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Ουκρανίας και πώς χρησιμοποιούν αυτόν τον έλεγχο
Τις τελευταίες μέρες στα νέα για τα καινούργια κατορθώματα των πολεμοχαρών εκ Δύσεως δεσπόζουν δύο ειδήσεις: Η πρώτη είναι η βιαστική σύναξη 20 δυτικοευρωπαίων ηγετών που συγκάλεσε στις 26 Φεβρουαρίου ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν για να συμφωνήσουν στην αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία που θα πολεμήσουν στο πλευρό των δυνάμεων του Κιέβου και η δεύτερη η διαρροή 38λεπτης συζήτησης ανώτατων αξιωματικών της Γερμανικής πολεμικής αεροπορίας για τον τρόπο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εξελιγμένοι Γερμανικοί πύραυλοι Taurus για την καταστροφή της γέφυρας της Κριμαίας ενώ παράλληλα η Γερμανία θα απέκρυβε τη συμμετοχή της ώστε να μπορεί να την διαψεύσει.
Ο χλευασμός των αμερικανικών ΜΜΕ και οι απανωτές αρνήσεις Δυτικών ηγετών που ακολούθησαν τις δηλώσεις Μακρόν δεν είναι ιδιαίτερα καθησυχαστικές καθώς στηρίζονται στην φόρμουλα ‘δεν-υπάρχουν-τέτοια-σχέδια-αυτή-τη-στιγμή’. Στην ίδια τη Γαλλία ακολούθησε αλαλούμ, με τον Γάλλο υπουργό εξωτερικών να δηλώνει την Παρασκευή 1 Μαρτίου στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Radio France Inter ότι αφενός δεν θα σταλούν Γαλλικά μάχιμα στρατεύματα στην Ουκρανία και αφετέρου ότι τα σχόλια του Μακρόν σχετικά με μια πιθανή ανάπτυξη στρατευμάτων ήταν σωστά, καθώς συνέβαλαν στη «στρατηγική ασάφεια» και επέτρεψαν στη Γαλλία να βρίσκεται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Ο ίδιος ο Μακρόν, με Ναπολεόντειο ύφος, επέμεινε ότι η Γαλλία ηγείται ενός νέου συνασπισμού που στοχεύει να παράσχει στην Ουκρανία «πυραύλους και βόμβες μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς» που θα της επιτρέψουν να «πραγματοποιήσει βαθιά πλήγματα». Υπάρχει «ευρεία συναίνεση να κάνουμε ακόμη περισσότερα και ταχύτερα μαζί» για να στηρίξουμε το Κίεβο, ενώ μέσα στην εβδομάδα επανήλθε επιμένοντας ότι οι θέσεις του για την ανάπτυξη δυτικών στρατευμάτων ήταν «μελετημένες και μετρημένες».
Πριν την αποκάλυψη της συνομιλίας των Γερμανών αξιωματικών, που εξέταζε τις τεχνικές λεπτομέρειες ανατίναξης της γέφυρας της Κριμαίας με Γερμανικούς Taurus και τον τρόπο που θα αποκρυβόταν η καθοδήγηση της επιχείρησης από την Γερμανία, o Σολτς, υποτίθεται αντιστεκόμενος στις πιέσεις να παραδώσει Taurus στο Κίεβο, είχε προδώσει τη συμμετοχή αγγλο-γάλλων στρατιωτικών στις επιχειρήσεις στην Ουκρανία, καθώς αυτοί επιβλέπουν και διαχειρίζονται την χρήση των αντίστοιχων Γαλλικών και Βρετανικών πυραύλων. Η ακριτομυθία του Σολτς προκάλεσε την οργή Βρετανών αξιωματούχων και της DailyTelegraph.
Τα πράγματα με την διαρροή της συζήτησης των Γερμανών αξιωματικών εξελίχθηκαν ακόμη πιο φαιδρά. Αρχικά, τη Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου και πριν τη διαρροή της συνομιλίας των αξιωματικών, ο Σολτς, υποτίθεται για να αντισταθεί στις πιέσεις που δέχεται να παραδώσει τους Taurus στο Κίεβο, ‘κάρφωσε’ τους Γάλλο-Άγγλους ότι εκείνοι έχουν στρατιωτικούς επί του εδάφους στην Ουκρανία, οι οποίοι διαχειρίζονται τους αντίστοιχους πυραύλους Storm Shadow και Scalp λόγω της αδυναμίας, έλλειψης γνώσεων, κ.λπ. των στρατιωτικών του Κιέβου να το πράξουν. ‘Αν δώσουμε Taurus’, είπε ο Σολτς, ‘θα χρειαστεί να στείλουμε και δικούς μας στρατιωτικούς στην Ουκρανία για να τους διαχειρίζονται και αυτό’—είπε—‘δεν πρόκειται να γίνει διότι κινδυνεύουμε να εμπλακούμε σε πόλεμο με τη Ρωσία’.
Ακολούθησε ορυμαγδός, με τον Tobias Ellwood, πρώην πρόεδρο της επιτροπής άμυνας του βρετανικού κοινοβουλίου, να κατηγορεί τον Σολτς για προδοσία δηλώνοντας ότι «πρόκειται για μια κραυγαλέα καταχρηστική εκμετάλλευση των μυστικών δεδομένων [από τον Σολτς], η οποία σχεδιάστηκε σκόπιμα για να αποσπάσει την προσοχή από την απροθυμία της Γερμανίας να εξοπλίσει την Ουκρανία με το δικό της πυραυλικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς. Αυτό αναμφίβολα θα χρησιμοποιηθεί από τη Ρωσία για να προχωρήσει στη σκάλα της κλιμάκωσης».
Την επόμενη μέρα στη συζήτηση παρενέβησαν οι FinancialTimesεπισημαίνοντας ότι δεν έγινε δα και τίποτα καθώς το γεγονός ότι Γάλλοι και Άγγλοι στρατιωτικοί ‘βοηθούν’ τα στρατεύματα του Κιέβου αποτελεί ‘κοινό μυστικό’.
Όλο αυτό το σκηνικό διαλύθηκε με πάταγο την Παρασκευή 1 Μαρτίου καθώς η Μαργαρίτα Σιμονιάν, επικεφαλής της αγγλόφωνης RussiaToday, ανάρτησε ηχογραφημένη συνομιλία 38 λεπτών του επικεφαλής της Γερμανικής πολεμικής αεροπορίας Ingo Gerhartz με ανώτατους αξιωματικούς σύμφωνα με την οποία η παράδοση των Taurus θεωρείται δεδομένη και το θέμα που τους απασχολούσε ήταν οι τεχνικές λεπτομέρειες ανατίναξης της γέφυρας της Κριμαίας καθώς και ο τρόπος που αυτή θα γινόταν έτσι ώστε η Γερμανία να μπορεί να αρνηθεί τη συμμετοχή της. Η ηχογράφηση παραδόθηκε στην Σιμονιάν από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και την γνησιότητά της επιβεβαίωσε το γερμανικό υπουργείο άμυνας το Σάββατο 2 Μαρτίου. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει δώσει καμία εξήγηση ενώ οι γερμανικές υπηρεσίες επιδίδονται στο κυνήγι όσων αναρτούν τη συνομιλία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι όποιοι αξιωματούχοι έχουν τοποθετηθεί απλά εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τις διάτρητες επικοινωνίες του γερμανικού στρατού. Δηλαδή, κανέναν από τη Γερμανική κυβέρνηση δεν έχει απασχολήσει το περιεχόμενο της διαρροής, αλλά αυτό που τους νοιάζει είναι το ίδιο το γεγονός της διαρροής.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα δύο θεμελιώδη περιστατικά (η σύναξη Μακρόν και η αποκάλυψη του σχεδιαζόμενου πλήγματος από τους Γερμανούς στη γέφυρα της Κριμαίας) που καταδεικνύουν ότι η Δύση ακολουθεί τον δρόμο της κλιμάκωσης. Έτσι, πρόσφατα είχαμε και άλλα χαρακτηριστικά περιστατικά και αποκαλύψεις.
Οι NYT υπαινίσσονται στο πολυσέλιδο ρεπορτάζ τους ότι αυτός είναι ο δρόμος προς μία από τις τουλάχιστον 12 υπόγειες βάσεις που διατηρεί η CIA στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας, η οποία (συγκεκριμένη βάση) αυτή τη στιγμή απασχολεί 800 άνδρες από 80 αρχικά.
Οι NewYorkTimesδημοσίευσαν στις 25 Φεβρουαρίου ένα μακροσκελέστατο ρεπορτάζ για τουλάχιστον δώδεκα βάσεις που έχει εγκαταστήσει από το 2014 και εξής η CIA περιμετρικά των συνόρων Ουκρανίας-Ρωσίας. Οι βάσεις απασχολούν πολλές εκατοντάδες προσωπικό, τόσο Αμερικανούς όσο και μέλη της GUR του Κύριλλο Μπουντάνοφ, και συμμετέχουν ενεργά στον πόλεμο παρακολουθώντας ρωσικούς δορυφόρους, υποκλέπτοντας ρωσικές επικοινωνίες, επιλέγοντας στόχους για πλήγματα βαθιά μέσα στην μητροπολιτική Ρωσία και κατευθύνοντας πυραύλους και drones για την πραγματοποίηση αυτών των πληγμάτων.
Την Πέμπτη, 29 Φεβρουαρίου, ο αμερικανός υπουργός άμυνας Λόιντ Όστιν μιλώντας στην ακρόαση της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων κάλεσε για άλλη μια φορά τους νομοθέτες να εγκρίνουν πρόσθετη χρηματοδότηση για την πολεμική προσπάθεια του Κιέβου, ζωγραφίζοντας μια ζοφερή εικόνα για τους συμμάχους του ΝΑΤΟ. «Αν πέσει η Ουκρανία», είπε, «πιστεύω πραγματικά ότι το ΝΑΤΟ θα βρεθεί σε μάχη με τη Ρωσία».
Εδώ έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε την αλλαγή της Αμερικανικής αφήγησης: Πριν λίγο καιρό η αποστολή των δισεκατομμυρίων δολαρίων αιτιολογούνταν με την αφήγηση ότι το Κίεβο είναι ένα βήμα πριν τη μεγάλη νίκη και τα λεφτά, λόγω ακριβώς αυτού του γεγονότος, πιάνουν τόπο και αποτελούν άριστη επένδυση.
Μετά τη συντριπτική καλοκαιρινή ήττα και την παρούσα ρωσική προέλαση, η αφήγηση άλλαξε στο ότι η Ρωσία δεν θα σταματήσει στα σύνορα της Ουκρανίας, αλλά θα εισβάλει σε Πολωνία και Βαλτικές χώρες, οπότε τα χρήματα τα ζητάνε για αυτόν τον λόγο.
Αλλά στην ακρόαση της Πέμπτης ο αμερικανός υπουργός άμυνας προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και είπε ότι έτσι κι αλλιώς, αν η Ρωσία νικήσει, θα επακολουθήσει εμπλοκή αμερικανικών στρατευμάτων, οπότε τα χρήματα είναι αναγκαία για να αποφευχθεί η ρωσική νίκη και επομένως η αναπόφευκτη σε αυτήν την περίπτωση αμερικανική εμπλοκή. Ο Ρώσος υπουργός εξωτερικών Σ. Λαβρόφ σχολίασε απλά σημειώνοντας ότι ο Αμερικανός υπουργός άμυνας είπε την αλήθεια όσο αφορά τα αμερικανικά σχέδια.
Τέλος, ας μην αφήσουμε χωρίς αναφορά και την πληροφορία που δημοσίευσαν πριν από λίγες μέρες οι Times του Λονδίνου, οι οποίοι επικαλούμενοι ουκρανική στρατιωτική πηγή, αναφέρουν ότι ο αρχηγός του Βρετανικού γενικού επιτελείου ναύαρχος Radakin είναι αυτός που καταστρώνει και διευθύνει τα σχέδια «για την καταστροφή των ρωσικών πλοίων και το άνοιγμα της Μαύρης Θάλασσας» και ως εκ τούτου «θεωρείται ανεκτίμητος στο συντονισμό της υποστήριξης [προς το Κίεβο] από άλλους ανώτερους αρχηγούς στο ΝΑΤΟ».
Τα γεγονότα των ημερών και την διαρκή διολίσθηση της Δύσης προς την άμεση στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία σχολιάζει σε άρθρο του στο Russia Today o Tarik Cyril Amar, «ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με αντικείμενο τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης». Το μεταφράζουμε εδώ καθώς παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
* * *
Να γιατί δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι η Δύση θα τηρήσει τις δικές της “κόκκινες γραμμές” στην Ουκρανία
Με τον Μακρόν να αρνείται να αποκλείσει την ανάπτυξη στρατευμάτων και με μια συνομιλία μεταξύ Γερμανών αξιωματικών που διέρρευσε, η περαιτέρω κλιμάκωση είναι σίγουρη
Του Tarik Cyril Amar
Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς έχουν διαφωνήσει δημοσίως σχετικά με τον τρόπο στήριξης της Ουκρανίας—η οποία έχει χρησιμοποιηθεί ανελέητα από τη Δύση ως γεωπολιτικός πληρεξούσιος—στη σύγκρουσή της με τη Ρωσία. Ο Μακρόν χρησιμοποίησε μια ειδική συνεδρίαση της ΕΕ που είχε συγκαλέσει (φήμες λένε ότι το εμπνεύστηκε άμεσα από τον Ουκρανό πρόεδρο Βλαντίμιρ Ζελένσκι), για να δηλώσει, ουσιαστικά, ότι η αποστολή δυτικών πολεμικών στρατευμάτων στην Ουκρανία παραμένει στο τραπέζι ως επιλογή.
Φυσικά, η Δύση έχει ήδη στρατεύματα στο έδαφος, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι αμυδρά καμουφλαρισμένα ως εθελοντές και μισθοφόροι, ή συμμετέχουν με άλλο τρόπο στη σύγκρουση (για παράδειγμα με σχεδιασμό και στόχευση), όπως επιβεβαίωσε πρόσφατη διαρροή αμερικανικών εγγράφων. Αλλά μια ανοιχτή επέμβαση χερσαίων δυνάμεων θα ήταν μια σοβαρή κλιμάκωση, που θα έφερνε άμεσα τη Ρωσία και το ΝΑΤΟ αντιμέτωπα, όπως επισήμανε γρήγορα η Μόσχα, και θα καθιστούσε την πυρηνική κλιμάκωση μια πραγματική προοπτική.
Η Ρωσία έχει σκόπιμα ανεχθεί έναν ορισμένο βαθμό δυτικής παρέμβασης, για τους δικούς της πραγματιστικούς λόγους: Στην ουσία, επιδιώκει να κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αποφεύγοντας παράλληλα μια ανοιχτή σύγκρουση με το ΝΑΤΟ. Είναι διατεθειμένη να πληρώσει το τίμημα της αντιμετώπισης κάποιας de facto δυτικής στρατιωτικής ανάμειξης, εφόσον είναι βέβαιη ότι μπορεί να την κατανικήσει στο ουκρανικό πεδίο της μάχης. Μάλιστα, η στρατηγική αυτή έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι η Δύση αιμορραγεί από τους δικούς της πόρους, ενώ ο ρωσικός στρατός λαμβάνει εξαιρετική πρακτική εκπαίδευση στο πώς να εξουδετερώνει το δυτικό υλικό, συμπεριλαμβανομένων των πολυδιαφημισμένων ‘θαυματουργών όπλων’.
Δεν χρειάζεται να πιστέψετε τα λόγια της Μόσχας, αλλά απλώς να συμβουλευτείτε τη στοιχειώδη λογική για να καταλάβετε ότι υπάρχει ένα εξίσου άκαμπτο όριο σε αυτού του είδους την υπολογισμένη ανοχή. Αν η ρωσική ηγεσία κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία θέτουν σε κίνδυνο τους στόχους της (αντί απλώς να δυσχεραίνουν την επίτευξή τους), θα ανέβαζε το τίμημα για ορισμένες δυτικές χώρες. (Θα υιοθετούνταν επιλεκτική αντιμετώπιση για να τεθεί υπό πίεση -πολύ πιθανόν σε σημείο θραύσης- η δυτική συνοχή).
Σκεφτείτε για παράδειγμα τη Γερμανία: Το Βερολίνο είναι μακράν ο μεγαλύτερος διμερής οικονομικός υποστηρικτής της Ουκρανίας μεταξύ των κρατών της ΕΕ (τουλάχιστον όσον αφορά τις δεσμεύσεις). Ωστόσο, στρατιωτικά, προς το παρόν, η Ρωσία αρκείται, στην ουσία, στο να τεμαχίζει τα γερμανικά άρματα μάχης Leopard καθώς φτάνουν στο πεδίο της μάχης. Και, κατά μία έννοια, η τιμωρία της Γερμανίας για την ανάμιξή της μπορεί να αφεθεί με ασφάλεια στην ίδια την κυβέρνησή της: η χώρα έχει ήδη υποστεί τεράστια πλήγματα στην οικονομία και τη διεθνή της υπόσταση.
Αλλά αν το Βερολίνο επρόκειτο να προχωρήσει ακόμη περισσότερο, οι υπολογισμοί της Μόσχας θα άλλαζαν. Σε αυτή την περίπτωση, όσο ελάχιστα και αν τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης επιτρέπουν στους Γερμανούς πολίτες να το σκεφθούν, ένα πλήγμα “νηφαλιότητας” (για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο από το ρωσικό δόγμα)—αρχικά πιθανότατα μη πυρηνικό—κατά των γερμανικών δυνάμεων και του γερμανικού εδάφους είναι πιθανό. Οι εσωτερικές συνέπειες μιας τέτοιας επίθεσης είναι απρόβλεπτες. Οι Γερμανοί μπορεί να συσπειρωθούν γύρω από τη σημαία ή μπορεί να επαναστατήσουν ανοιχτά εναντίον μιας ήδη βαθιά αντιδημοφιλούς κυβέρνησης που έχει θυσιάσει το εθνικό συμφέρον με πρωτοφανή ωμότητα στις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσινγκτον.
Αν νομίζετε ότι τα παραπάνω ακούγονται λίγο τραβηγμένα, ξέρω κάποιον που σαφώς δεν συμμερίζεται τον εφησυχασμό σας: τον Γερμανό καγκελάριο. Ο Σολτς, τσιτωμένος από την πρόκληση του Μακρόν, αντέδρασε με αποκαλυπτική ετοιμότητα. Μέσα σε 24 ώρες μετά την αιφνιδιαστική γαλλική κίνηση, απέκλεισε δημοσίως την αποστολή «χερσαίων στρατευμάτων» από «ευρωπαϊκά έθνη ή έθνη του ΝΑΤΟ», υπογραμμίζοντας ότι αυτή η κόκκινη γραμμή ήταν πάντα συμφωνημένη.
Επιπλέον, ο καγκελάριος επέλεξε επίσης ακριβώς αυτή τη στιγμή για να επαναβεβαιώσει ότι η Γερμανία δεν θα παραδώσει τους πυραύλους κρουζ Taurus στο Κίεβο, ως κλιμάκωση την οποία οι υποστηρικτές της ζητούν εδώ και καιρό, μεταξύ άλλων και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Με τη δυνατότητα, σύμφωνα με τον Σολτς, να πλήξουν τη Μόσχα, οι πύραυλοι του Βερολίνου στα χέρια της Ουκρανίας και οι υποθετικές χερσαίες δυνάμεις του Μακρόν έχουν ένα κοινό: συνοδεύονται από σοβαρό κίνδυνο εξάπλωσης των άμεσων συγκρούσεων πέρα από την Ουκρανία, ιδίως στη Δυτική Ευρώπη και τη Γερμανία.
Με άλλα λόγια, οι ηγέτες των δύο χωρών που παραδοσιακά αναγνωρίζονται ως ο πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επιδείξει βαθιά διαφωνία σε ένα βασικό ζήτημα. Είναι αλήθεια ότι ο Μακρόν λέει συχνά περισσότερα από όσα εννοεί ή θα φροντίσει να θυμάται. Ο Σολτς είναι ένας ακραίος καιροσκόπος, ακόμη και για τα δεδομένα της επαγγελματικής πολιτικής. Επιπλέον, σαφώς σκόπιμες αδιακρισίες από τις ομάδες των δύο ανδρών υποδηλώνουν αμοιβαία και ειλικρινή αντιπάθεια, όπως μόλις ανέφερε το Bloomberg. Θα μπορούσαμε να απορρίψουμε τη διαμάχη μεταξύ τους ως τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα ασύμβατου πολιτικού στυλ και προσωπικής εχθρότητας.
Αλλά αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος. Στην πραγματικότητα, η ανοιχτή διαφωνία τους είναι ένα σημαντικό μήνυμα για την κατάσταση της σκέψης, της συζήτησης και της χάραξης πολιτικής εντός της ΕΕ και, ευρύτερα, του ΝΑΤΟ και της Δύσης. Η πραγματική πρόκληση είναι να αποκρυπτογραφήσουμε τι σημαίνει αυτό το σήμα.
Ας ξεκινήσουμε με κάτι που οι δύο ηγέτες δεν θα παραδεχτούν ανοιχτά, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι μοιράζονται: Το υπόβαθρο της διαφωνίας τους είναι ο φόβος τους ότι η Ουκρανία και η Δύση όχι μόνο χάνουν τη σύγκρουση, αλλά, και αυτό είναι το σημαντικότερο για τη Δύση που έχει εξοικειωθεί με την πληροφόρηση, ότι αυτή η ήττα πρόκειται να γίνει αδιαμφισβήτητα εμφανής. Για παράδειγμα, με τη μορφή περαιτέρω ρωσικών προελάσεων, συμπεριλαμβανομένων στρατηγικών νικών όπως υπήρξε η κατάληψη της Αβντέεβκα, και με την μερική ή ολική κατάρρευση της ουκρανικής άμυνας. Ακόμη και ο σθεναρά πολεμοχαρής Economist, για παράδειγμα, παραδέχεται τώρα ότι η επίθεση της Ρωσίας “επιταχύνεται”, ότι η πτώση της Avdeevka δεν έκανε τον ρωσικό στρατό να κάνει παύση και ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί “γίνονται απαισιόδοξοι“. Τόσο τα σχόλια του Μακρόν όσο και η βιαστική αποκήρυξη του Σολτς αποτελούν ενδείξεις μιας αυξανόμενης και βάσιμης απαισιοδοξίας, ίσως ακόμη και ενός αρχόμενου πανικού μεταξύ των δυτικών ελίτ.
Ωστόσο, αυτό δεν μας λέει πολλά για το πώς αυτές οι ελίτ σκοπεύουν πραγματικά να αντιδράσουν σε αυτό το χαμένο παιχνίδι (αν υποθέσουμε ότι διαθέτουν αυτογνωσία, δηλαδή). Από άποψη αρχών, υπάρχουν δύο στρατηγικές επιλογές: να αυξήσουν το στοίχημα (ξανά) ή να διακόψουν τις απώλειές τους (τελικά). Σε αυτό το σημείο, η παράταξη “ανεβάζουμε το ποντάρισμα” εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πολιτική συζήτηση. Η αρνητική ανταπόκριση στην κίνηση του Μακρόν να κλέψει τις εντυπώσεις έχει επισκιάσει το γεγονός ότι η γενική τάση της στρατηγικής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ παραμένει η προσθήκη νέων πόρων στη μάχη, για παράδειγμα έχουμε τη συμφωνία ότι θα προμηθεύονται πυρομαχικά από χώρες εκτός της ΕΕ, μια κίνηση στην οποία η Γαλλία αντιστεκόταν εδώ και καιρό. Τουλάχιστον στο βαθμό που επιτρέπεται στο κοινό να παρατηρήσει, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εξακολουθούν να διοικούνται από εθισμένους στην πλάνη των πραγματοποιημένων απωλειών: Όσο περισσότερο έχουν ήδη αποτύχει και όσο περισσότερα έχουν ήδη χάσει, τόσο περισσότερο θέλουν να ρισκάρουν.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η επιλογή της εξαπάτησης και ο πειρασμός της αυτοεξαπάτησης (που εύκολα αναμειγνύονται μεταξύ τους, ένα φαινόμενο που είναι ευρέως γνωστό ως “να πίνεις το δικό σου Kool Aid”) κάνουν τα πράγματα πιο περίπλοκα: Πάρτε, για παράδειγμα, τις αποδείξεις της Ρωσίας, με αυτολεξεί απομαγνητοφωνημένες λεπτομέρειες, ότι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του γερμανικού στρατού συζητούσαν -ή μήπως ήταν “καταιγισμός ιδεών”; – πώς η Ουκρανία θα μπορούσε, τελικά, να χρησιμοποιήσει πυραύλους Taurus για να επιτεθεί στη γέφυρα του στενού του Κερτς που συνδέει την Κριμαία με τη ρωσική ενδοχώρα, διατηρώντας, στην πραγματικότητα, την εύλογη άρνηση. Η δημόσια δήλωση του Σολτς ότι «οι Γερμανοί στρατιώτες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση και σε κανένα σημείο να συνδεθούν» με τις επιθέσεις των Taurus αποδεικνύει ότι η αποφυγή της ευθύνης—ή η έλλειψη δυνατότητας να το πράξει—είναι στο μυαλό του. Όπως θα περίμενε κανείς από έναν πολιτικό του οποίου η μόνη στρατηγική είναι να βρει τον δρόμο της μικρότερης αντίστασης.
H Γερμανική Bild στις 14 Ιανουαρίου παρουσίασε έναν «μυστικό οδηγό» της επικείμενης Ρωσικής επίθεσης στη Γερμανία, που είχε εκδοθεί από κυβερνητικές υπηρεσίες για χρήση των βουλευτών της Bundestag. Ήταν τόσο αστεία η λεπτομερής ανάλυση των «τεσσάρων σταδίων» της υποτιθέμενης ρωσικής επιχείρησης, που η Μαρία Ζαχάροβα τον χαρακτήρισε ως ‘μπαγιάτικο ωροσκόπιο’. Όμως, οι φόβοι για ρωσική ανταπόδοση δεν εμπόδισαν ανώτατους αξιωματικούς της Γερμανικής αεροπορίας να συζητούν τρόπους καταστροφής της γέφυρας των στενών του Κερτς (Κριμαία) μέσω επίθεσης με Γερμανικούς πυραύλους Taurus που θα είχε παραδώσει η Γερμανία στο Κίεβο, με κύριο αντικείμενο της υποκλαπείσας συνομιλίας (που ο Γερμανός υπουργός άμυνας, πνέων μένεα για την υποκλοπή, χαρακτήρισε γνήσια) τα τεχνικά χαρακτηριστικά της επιχείρησης—ώστε να είναι επιτυχής—αλλά και τον τρόπο που η Γερμανία θα απέκρουε και θα διέψευδε τυχόν κατηγορίες εμπλοκής της στην επίθεση.
Η συγκεχυμένη γερμανική απάντηση σε αυτό το ντροπιαστικό φιάσκο των μυστικών υπηρεσιών (γιατί ακριβώς συζητήθηκε κάτι τόσο προφανώς ευαίσθητο μέσω τηλεπικοινωνιών που μπορούν να παραβιαστούν αντί για ένα ασφαλές δωμάτιο, για παράδειγμα;) επιβεβαιώνει μόνο ότι τα ρωσικά στοιχεία είναι αυθεντικά. Αντί να αρνηθεί ότι η συζήτηση έλαβε χώρα, η Γερμανία αντέδρασε – με τυπικό αυταρχικό τρόπο – μπλοκάροντας λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αναφέρονταν σε αυτήν και προσπαθώντας να παρουσιάσει τη συζήτηση ως ένα αθώο πείραμα σκέψης.
Και όμως, η ύποπτα ελαστική διατύπωση του Scholz [βλ. παραπάνω] και η συζήτηση των Γερμανών αξιωματικών δεν σημαίνει ότι μια τέτοια πορεία αφελώς διαφανούς εξαπάτησης θα υιοθετηθεί από το Βερολίνο. Μπορεί ακόμη και να ήταν ένας τρόπος για να διαπιστωθεί ο λόγος για τον οποίο κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε.
Ειδικά αν η πληροφορία αυτή δεν είναι εντελώς νέα, η επιλογή της Ρωσίας να τη δημοσιοποιήσει τώρα και ίσως ακόμη και να διακινδυνεύσει κάποιο (μικρό) μειονέκτημα για τις υπηρεσίες πληροφοριών αποκαλύπτοντας την έκταση της διείσδυσης τους στον γερμανικό στρατό είναι, φυσικά, και ένα μήνυμα προς την ηγεσία της Γερμανίας: Η Μόσχα δεν θα συμπράξει στο παιχνίδι της εύλογης άρνησης (ένα μήνυμα “μην προσπαθήσετε καν“) και είναι θανάσιμα σοβαρή όσον αφορά αυτή την κόκκινη γραμμή (ένα μήνυμα “το εννοούμε“). Αυτό επίσης μπορεί να βοηθήσει να συγκεντρωθούν τα μυαλά στο Βερολίνο και να καταστεί λιγότερο πιθανή μια εξαπάτηση.
Σε κάθε περίπτωση, οι αποδείξεις ότι Γερμανοί αξιωματικοί εξετάζουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να βοηθήσουν στην επίθεση κατά της Ρωσίας χωρίς να αφήσουν αποτυπώματα, υπογραμμίζουν δύο πράγματα: Οι δημόσιες δηλώσεις της Δύσης μπορούν εύκολα να είναι σκόπιμα ψέματα- και ακόμη και όταν δεν είναι, είναι πάντα ανοιχτές σε ριζική αναθεώρηση. Μάλιστα, και ο Μακρόν υπαινίχθηκε αυτό το γεγονός, επισημαίνοντας ότι ακόμη και αν η άμεση στρατιωτική επέμβαση δεν διαθέτει ακόμη τη συναίνεση, θα μπορούσε να την αποκτήσει στο μέλλον, όπως ακριβώς και άλλες κόκκινες γραμμές έχουν ξεπεραστεί στο παρελθόν.
Υπό αυτό το πρίσμα, τα χαλαρά λόγια του Μακρόν θα μπορούσαν να εκληφθούν ως άλλη μια μπλόφα—ή, όπως λένε στη Γαλλία, «στρατηγική ασάφεια»: μια απελπισμένη προσπάθεια να κορδωθεί τόσο έντονα ώστε η Ρωσία να μην εκμεταλλευτεί το στρατιωτικό της πλεονέκτημα. Αν αυτή ήταν η πρόθεση του Γάλλου προέδρου, απέτυχε θεαματικά: Ο Μακρόν προκάλεσε όχι μόνο τη Γερμανία, αλλά και άλλους, μεγαλύτερους δυτικούς παίκτες να ξεκαθαρίσουν ότι δεν συμφωνούν μαζί του. Σημείωση για τον νεφεληγερέτη κάτοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων: Δεν πρόκειται για “ασάφεια” όταν όλοι όσοι έχουν σημασία λένε «Αποκλείεται!»—ούτε είναι και πολύ «στρατηγική».
Ωστόσο, θα ήταν εφησυχασμός να παρηγορηθούμε από τη σημερινή απομόνωση του Μακρόν. Πρώτον, δεν είναι πλήρης: Υπάρχουν σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές της κλιμάκωσης, όπως η Εσθονή ηγέτης Κάια Κάλλας, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ που τον έχουν επαινέσει ακριβώς επειδή θέλουν να παρασύρουν όλους τους άλλους σε μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία. Είναι καλό που αυτοί οι ιδιαίτερα ζηλωτές πολεμοκάπηλοι δεν έχουν προς το παρόν το πάνω χέρι. Αλλά ούτε έχουν ηττηθεί, ούτε καν έχουν περιθωριοποιηθεί καταλλήλως, και δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω.
Δεύτερον, μια στρατηγική κλιμάκωσης και απειλών μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο. Σκεφτείτε το υπερβολικά άγνωστο γεγονός ότι, κατά την κρίση του Ιουλίου του 1914, λίγο πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη και ο Γερμανός αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β’ είχε στιγμές που κατ’ ιδίαν αισθανόταν ότι [ο πόλεμος ] θα μπορούσε ακόμη να αποφευχθεί. Αυτό, ωστόσο, συνέβη αφού ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχαν προσωπικά κάνει ό,τι χειρότερο μπορούσαν για να προκαλέσουν τον μεγάλο πόλεμο. Μάθημα: Αν αναλάβετε πολλά ρίσκα, κάποια στιγμή μπορεί να μην είστε πλέον σε θέση να περιορίσετε την κλιμάκωση που εσείς οι ίδιοι προωθήσατε.
Τρίτον, και το πιο θεμελιώδες, ενώ η ορθολογικά εφαρμοζόμενη ανεντιμότητα δεν είναι ασυνήθιστη στη διεθνή πολιτική, προκειμένου να παράγει σταθερότητα σε ένα διεθνές σύστημα, πρέπει πρώτα να παράγει προβλεψιμότητα. Αυτό, με τη σειρά του, απαιτεί ακόμη και η παραπλάνηση να διατηρείται εντός σιωπηρά συμφωνημένων ορίων και να είναι, ως ένα βαθμό, προβλέψιμη (λόγω της υποκείμενης ορθολογικότητάς της). Το πρόβλημα με τη μεταψυχροπολεμική Δύση είναι ότι επέλεξε να ξεχάσει και να περιφρονήσει αυτόν τον βασικό κανόνα της παγκόσμιας τάξης. Ο εθισμός της στην αναξιοπιστία είναι τόσο σοβαρός που τα σήματα κλιμάκωσης είναι εγγενώς πιο αξιόπιστα από τα σήματα αποκλιμάκωσης, εφόσον δεν υπάρχει μια βασική, γενική και σαφώς αναγνωρίσιμη αλλαγή προσέγγισης.
Για να το θέσουμε διαφορετικά, η σημερινή απομόνωση του Μακρόν δεν μετράει και πολύ, επειδή η ενδεδειγμένη ερμηνεία της κάτω από την οπτική γωνία της Μόσχας πρέπει να είναι ότι απλώς το παράκανε λίγο νωρίτερα. Ούτε η αποκήρυξη του Σολτς ούτε άλλες δυτικές αποκηρύξεις κάνουν κάποια διαφορά. Αυτό που θα έκανε τη διαφορά είναι ένα ενιαίο και σαφές μήνυμα από τη Δύση ότι είναι πλέον έτοιμη για πραγματικές διαπραγματεύσεις και μια πραγματικά συμβιβαστική διευθέτηση. Προς το παρόν, το αντίθετο παραμένει αληθινό.
Η Leni Riefenstahl είχε δηλώσει ότι οι επικές ταινίες της που εξυμνούσαν τους Ναζί βασίζονταν σε ένα “κενό υποταγής” του γερμανικού κοινού. Έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα.
Στη δεκαετία του 1970 γνώρισα μια από τις κορυφαίες προπαγανδίστριες του Χίτλερ, τη Leni Riefenstahl[i], της οποίας οι επικές ταινίες δόξασαν τους Ναζί. Έτυχε να μείνουμε στο ίδιο καταφύγιο στην Κένυα, όπου βρισκόταν για μια φωτογραφική αποστολή, έχοντας γλιτώσει τη μοίρα άλλων φίλων του Φύρερ.
Μου είπε ότι τα ‘πατριωτικά μηνύματα’ των ταινιών της δεν εξαρτώνταν από ‘άνωθεν εντολές’ αλλά από αυτό που αποκαλούσε «κενό υποταγής (ενδοτικότητας)» του γερμανικού κοινού.
– Αυτό περιελάμβανε και τη φιλελεύθερη, μορφωμένη αστική τάξη; ρώτησα. «Ναι, ειδικά αυτούς», είπε.
Το σκέφτομαι αυτό καθώς κοιτάζω γύρω μου την προπαγάνδα που κατακλύζει τώρα τις δυτικές κοινωνίες.
Φυσικά, είμαστε πολύ διαφορετικοί από τη Γερμανία της δεκαετίας του 1930. Ζούμε σε πληροφορημένες κοινωνίες Είμαστε παγκοσμιοποιημένοι. Ποτέ δεν ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι, περισσότερο σε επαφή, καλύτερα συνδεδεμένοι.
Ή μήπως στη Δύση ζούμε σε μια κοινωνία των ΜΜΕ όπου η πλύση εγκεφάλου είναι ύπουλη και αδυσώπητη και η αντίληψη φιλτράρεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τα ψέματα της κρατικής και εταιρικής εξουσίας;
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης του δυτικού κόσμου. Όλες οι 10 κορυφαίες εταιρείες μέσων ενημέρωσης, εκτός από μία, εδρεύουν στη Βόρεια Αμερική. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – Google, Twitter, Facebook – ανήκουν και ελέγχονται ως επί το πλείστον από τους Αμερικανούς.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανατρέψει ή έχουν επιχειρήσει να ανατρέψουν περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, κυρίως δημοκρατίες. Έχουν παρέμβει σε δημοκρατικές εκλογές σε 30 χώρες. Έχουν ρίξει βόμβες στους λαούς 30 χωρών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν φτωχοί και ανυπεράσπιστοι. Έχουν αποπειραθεί να δολοφονήσουν τους ηγέτες 50 χωρών. Έχουν αγωνιστεί για την καταστολή των απελευθερωτικών κινημάτων σε 20 χώρες.
Η έκταση και η κλίμακα αυτού του μακελειού παραμένει σε μεγάλο βαθμό χωρίς αναφορά, χωρίς αναγνώριση, και οι υπεύθυνοι συνεχίζουν να κυριαρχούν στην αγγλοαμερικανική πολιτική ζωή.
Ο Χάρολντ Πίντερ έσπασε τη σιωπή
Τα χρόνια πριν πεθάνει το 2008, ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ[ii] εκφώνησε δύο εξαιρετικές ομιλίες, οι οποίες έσπασαν τη σιωπή.
«Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ», είπε, «ορίζεται καλύτερα ως εξής: Φίλα μου τον κώλο αλλιώς θα σου σπάσω το κεφάλι. Είναι τόσο απλή και τόσο ωμή όσο αυτό. Το ενδιαφέρον είναι ότι είναι τόσο απίστευτα επιτυχημένη. Διαθέτει τις δομές της παραπληροφόρησης, της χρήσης της ρητορικής, της διαστρέβλωσης της γλώσσας, οι οποίες είναι πολύ πειστικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα μάτσο ψέματα. Είναι μια πολύ επιτυχημένη προπαγάνδα. Έχουν τα χρήματα, έχουν την τεχνολογία, έχουν όλα τα μέσα για να το καταφέρουν χωρίς συνέπειες, και το κάνουν».
Παραλαμβάνοντας το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Πίντερ είπε τα εξής:
«Τα εγκλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι συστηματικά, συνεχή, μοχθηρά, ανελέητα, αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν μιλήσει γι’ αυτά. Πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό στην Αμερική. Έχει ασκήσει μια αρκετά κλινική χειραγώγηση της ισχύος παγκοσμίως, υποδυόμενη παράλληλα τη δύναμη του παγκόσμιου καλού. Πρόκειται για μια λαμπρή, ακόμη και πνευματώδη, εξαιρετικά επιτυχημένη πράξη ύπνωσης».
Ο Πίντερ ήταν φίλος μου και ενδεχομένως ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός σοφός – εννοώ προτού οι διαφωνούσες πολιτικές ευνουχιστούν. Τον ρώτησα αν η «ύπνωση» στην οποία αναφερόταν ήταν το «κενό υποταγής» που περιέγραψε η Leni Riefenstahl.
«Είναι το ίδιο πράγμα», απάντησε. «Σημαίνει ότι η πλύση εγκεφάλου είναι τόσο διεξοδική που είμαστε προγραμματισμένοι να καταπίνουμε ένα μάτσο ψέματα. Αν δεν αναγνωρίζουμε την προπαγάνδα, μπορεί να την αποδεχτούμε ως φυσιολογική και να την πιστέψουμε. Αυτό είναι το κενό της υποταγής».
Η Leni Riefenstahl και ένα τηλεοπτικό συνεργείο στέκονται μπροστά
από το αυτοκίνητο του Χίτλερ κατά τη διάρκεια
συγκέντρωσης στη Νυρεμβέργη το 1934.
(Bundesarchiv, CC-BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)
Στα συστήματά μας της εταιρικής δημοκρατίας, ο πόλεμος είναι μια οικονομική αναγκαιότητα, ο τέλειος γάμος της δημόσιας επιδότησης και του ιδιωτικού κέρδους: σοσιαλισμός για τους πλούσιους, καπιταλισμός για τους φτωχούς. Την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου οι τιμές των μετοχών της πολεμικής βιομηχανίας εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Ερχόταν περισσότερη αιματοχυσία, πράγμα που είναι καλό για τις επιχειρήσεις.
Σήμερα, οι πιο κερδοφόροι πόλεμοι έχουν το δικό τους εμπορικό σήμα. Ονομάζονται “πόλεμοι διαρκείας”—Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη και τώρα Ουκρανία. Αυτοί όλοι βασίζονται σε ένα μάτσο ψέματα.
Η πιο περιβόητη περίπτωση είναι το Ιράκ, με τα όπλα μαζικής καταστροφής που δεν υπήρχαν. Η καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ το 2011 δικαιολογήθηκε από μια σφαγή στη Βεγγάζη που δεν συνέβη. Το Αφγανιστάν ήταν ένας βολικός πόλεμος εκδίκησης για την 11η Σεπτεμβρίου, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με τον λαό του Αφγανιστάν.
Σήμερα, οι ειδήσεις από το Αφγανιστάν είναι πόσο κακοί είναι οι Ταλιμπάν – όχι ότι η κλοπή 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τα τραπεζικά αποθεματικά της χώρας από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν προκαλεί εκτεταμένη δυστυχία. Πρόσφατα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο [National Public Radio–NPR] στην Ουάσιγκτον αφιέρωσε δύο ώρες στο Αφγανιστάν—και 30 δευτερόλεπτα στον πεινασμένο λαό του.
Στη σύνοδο κορυφής του στη Μαδρίτη τον Ιούνιο, το ΝΑΤΟ, το οποίο ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθέτησε ένα έγγραφο στρατηγικής που στρατιωτικοποιεί την ευρωπαϊκή ήπειρο και κλιμακώνει την προοπτική πολέμου με τη Ρωσία και την Κίνα. Προτείνει «πολεμικές επιχειρήσεις σε πολλαπλούς τομείς εναντίον ομότιμων ανταγωνιστών που διαθέτουν πυρηνικά όπλα». Με άλλα λόγια, πυρηνικό πόλεμο.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg, αριστερά,
και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Pedro Sánchez στις 28 Ιουνίου στη Μαδρίτη. (ΝΑΤΟ)
Λέει: «Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ υπήρξε μια ιστορική επιτυχία».
Το διάβασα αυτό με δυσπιστία.
Οι ειδήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι ως επί το πλείστον ειδήσεις, αλλά μια μονόπλευρη λιτανεία αλαζονείας, διαστρέβλωσης, παράλειψης. Έχω κάνει ρεπορτάζ για πολλούς πολέμους και δεν έχω γνωρίσει ποτέ μια τέτοια οριζόντια προπαγάνδα.
Τον Φεβρουάριο, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία ως απάντηση σε σχεδόν οκτώ χρόνια δολοφονιών και εγκληματικής καταστροφής στη ρωσόφωνη περιοχή του Ντονμπάς στα σύνορά της.
Το 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν προωθήσει ένα πραξικόπημα στο Κίεβο, το οποίο απομάκρυνε τον δημοκρατικά εκλεγμένο, ρωσόφιλο πρόεδρο της Ουκρανίας και εγκατέστησε έναν διάδοχο, τον οποίο οι Αμερικανοί κατέστησαν σαφές ότι ήταν ο άνθρωπός τους.
7 Δεκεμβρίου 2015: Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συναντάται
με τον Ουκρανό πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο στο Κίεβο. (Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο, Flickr)
Τα τελευταία χρόνια, αμερικανικοί πύραυλοι ‘υπερασπιστές’ έχουν εγκατασταθεί στην ανατολική Ευρώπη, στην Πολωνία, στη Σλοβενία, στην Τσεχία, με στόχο σχεδόν σίγουρα τη Ρωσία, συνοδευόμενοι από ψευδείς διαβεβαιώσεις που φτάνουν πίσω έως την ‘υπόσχεση’ του Τζέιμς Μπέικερ προς τον σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τον Φεβρουάριο του 1990 ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ποτέ πέρα από τη Γερμανία.
Το ΝΑΤΟ στα σύνορα του Χίτλερ
Η Ουκρανία είναι η γραμμή του μετώπου. Το ΝΑΤΟ έχει ουσιαστικά φτάσει στην ίδια την παραμεθόριο περιοχή από την οποία εισέβαλε ο στρατός του Χίτλερ το 1941, αφήνοντας πίσω του περισσότερα από 23 εκατομμύρια νεκρούς στη Σοβιετική Ένωση.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ρωσία πρότεινε ένα εκτεταμένο σχέδιο ασφάλειας για την Ευρώπη. Αυτό απορρίφθηκε, χλευάστηκε ή αποσιωπήθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ποιος διάβασε τις βήμα προς βήμα προτάσεις του; Στις 24 Φεβρουαρίου, ο πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι απείλησε να αναπτύξει πυρηνικά όπλα εκτός αν η Αμερική εξοπλίσει και προστατεύσει την Ουκρανία.[iii]
Την ίδια ημέρα, η Ρωσία εισέβαλε—μια απρόκλητη πράξη εκ γενετής ατιμωτική, σύμφωνα με τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Η προηγούμενη ιστορία, τα ψέματα, οι ειρηνευτικές προτάσεις, οι πανηγυρικές συμφωνίες για το Ντονμπάς στο Μινσκ δεν μέτρησαν καθόλου.
Στις 25 Απριλίου, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν πέταξε στο Κίεβο και επιβεβαίωσε ότι στόχος της Αμερικής ήταν να καταστρέψει τη Ρωσική Ομοσπονδία—η λέξη που χρησιμοποίησε ήταν «να αποδυναμώσει». Η Αμερική είχε αποκτήσει τον πόλεμο που ήθελε, τον οποίο πραγματοποιούσε ένα χρηματοδοτούμενο και οπλισμένο από τους Αμερικανούς πληρεξούσιο και αναλώσιμο πιόνι.
Σχεδόν τίποτα από αυτά δεν εξηγήθηκε στο δυτικό κοινό.[iv]
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απερίσκεπτη και ασυγχώρητη. Είναι έγκλημα η εισβολή σε μια κυρίαρχη χώρα. Δεν υπάρχουν “αλλά”—εκτός από ένα.
Πότε ξεκίνησε ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία και ποιος τον ξεκίνησε; Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, μεταξύ του 2014 και του τρέχοντος έτους, περίπου 14.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στον εμφύλιο πόλεμο που επέβαλε το καθεστώς του Κιέβου στο Ντονμπάς. Πολλές από τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από νεοναζί.
Παρακολουθήστε ένα δελτίο ειδήσεων του ITV από τον Μάιο του 2014, από τον βετεράνο δημοσιογράφο James Mates, ο οποίος βομβαρδίζεται, μαζί με πολίτες στην πόλη Μαριούπολη, από το τάγμα Azov (νεοναζί) της Ουκρανίας.
Τον ίδιο μήνα, δεκάδες ρωσόφωνοι κάηκαν ζωντανοί ή υπέστησαν ασφυξία σε ένα κτίριο των συνδικάτων στην Οδησσό που πολιορκούνταν από φασίστες κακοποιούς, οπαδούς του συνεργάτη των ναζί και φανατικού αντισημίτη Στεπάν Μπαντέρα. Οι New York Times αποκάλεσαν τους κακοποιούς «εθνικιστές».
«Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή», δήλωσε ο Αντρέι Μπιλέτσκι, ιδρυτής του τάγματος Αζόφ, «είναι να οδηγήσει τις Λευκές Φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή τους, μια σταυροφορία ενάντια στους ηγούμενους από τους σημίτες Untermenschen [υπανθρώπους–χιτλερική έκφραση]».
Από τον Φεβρουάριο, μια εκστρατεία αυτοαποκαλούμενων «ελεγκτών ειδήσεων» (που χρηματοδοτούνται κυρίως από Αμερικανικές και Βρετανικές πηγές συνδεδεμένες με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις) προσπάθησαν να διατηρήσουν τον παραλογισμό ότι οι νεοναζί της Ουκρανίας δεν υπάρχουν.
O ‘ευπρεπισμός των εικόνων’, που κάποτε συνδεόταν με τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν, έχει γίνει εργαλείο της κυρίαρχης δημοσιογραφίας.
«Έχω κάνει ρεπορτάζ για πολλούς πολέμους και δεν έχω γνωρίσει ποτέ τέτοια εν λευκώ προπαγάνδα»
Σε λιγότερο από μια δεκαετία, η εικόνα της “καλής” Κίνας έχει ευπρεπιστεί και μια “κακή” Κίνα την έχει αντικαταστήσει: από το ‘παγκόσμιο εργαστήρι’ τώρα περάσαμε σε έναν εκκολαπτόμενο νέο Σατανά.
Μεγάλο μέρος αυτής της προπαγάνδας προέρχεται από τις ΗΠΑ και μεταδίδεται μέσω πληρεξουσίων και “δεξαμενών σκέψης”, όπως το διαβόητο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής, που αποτελεί τη φωνή της βιομηχανίας όπλων, και από δημοσιογράφους όπως ο Πίτερ Χάρτσερ της εφημερίδας The Sydney Morning Herald, ο οποίος έχει χαρακτηρίσει όσους «διαδίδουν την κινεζική επιρροή» ως «αρουραίους, μύγες, κουνούπια και σπουργίτια»’ και εισηγείται αυτά τα «παράσιτα» να «εξολοθρευτούν».
Ο Andriy Beletsky, διοικητής του ειδικού ουκρανικού νεοναζιστικού αστυνομικού συντάγματος Azov,
με εθελοντές το 2014. (My News24, CC BY 3.0, Wikimedia Commons)
Οι ειδήσεις για την Κίνα στη Δύση αφορούν σχεδόν αποκλειστικά την απειλή από το Πεκίνο. Ευπρεπισμένες είναι οι 400 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που περικυκλώνουν το μεγαλύτερο μέρος της Κίνας, ένα ένοπλο περιδέραιο που εκτείνεται από την Αυστραλία μέχρι τον Ειρηνικό και τη νοτιοανατολική Ασία, την Ιαπωνία και την Κορέα. Το ιαπωνικό νησί Okinawa και το κορεατικό νησί Jeju λειτουργούν ως όπλα έτοιμα να ρίξουν στοχεύοντας εξ επαφής τη βιομηχανική καρδιά της Κίνας. Ένας αξιωματούχος του Πενταγώνου το περιέγραψε ως «θηλιά αγχόνης».
Η Παλαιστίνη παρουσιάζεται ψευδώς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για το BBC, υπάρχει μια «σύγκρουση δύο αφηγήσεων». Η μακροβιότερη, πιο κτηνώδης, παράνομη στρατιωτική κατοχή της σύγχρονης εποχής δεν αναφέρεται.
Ο δοκιμαζόμενος λαός της Υεμένης μόλις και μετά βίας υπάρχει. Είναι μη-άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης. Ενώ οι Σαουδάραβες ρίχνουν βροχή τις αμερικανικές βόμβες διασποράς με Βρετανούς συμβούλους να εργάζονται πλάι-πλάι με τους Σαουδάραβες αξιωματικούς στόχευσης, περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά αντιμετωπίζουν την πείνα.
Αυτή η πλύση εγκεφάλου μέσω της παράλειψης δεν είναι καινούργια εφεύρεση. Η σφαγή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αποσιωπήθηκε από δημοσιογράφους που στη συνέχεια χρίστηκαν ιππότες για τη συμμόρφωσή τους. Το 1917, ο εκδότης της εφημερίδας The Manchester Guardian, C.P. Scott, εκμυστηρεύτηκε στον πρωθυπουργό Lloyd George: «Αν οι άνθρωποι γνώριζαν πραγματικά [την αλήθεια], ο πόλεμος θα σταματούσε αύριο, αλλά δεν γνωρίζουν και δεν επιτρέπεται να γνωρίζουν».
Η άρνηση να βλέπουμε τους ανθρώπους και τα γεγονότα όπως τα βλέπουν οι άνθρωποι σε άλλες χώρες είναι ένας ιός των μέσων ενημέρωσης στη Δύση, εξίσου εξουθενωτικός με το COVID. Είναι σαν να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από έναν μονόδρομο καθρέφτη, στον οποίο ‘εμείς’ είμαστε ηθικοί και καλοκάγαθοι και ‘αυτοί’ όχι. Είναι μια βαθιά ιμπεριαλιστική άποψη.
Η Ιστορία που αποτελεί μια ζώσα παρουσία στην Κίνα και τη Ρωσία σπάνια εξηγείται και σπάνια γίνεται κατανοητή [στη Δύση]. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο Σι Τζινπίνγκ είναι ο Φου Μαν Τσου. Επικά επιτεύγματα, όπως η εξάλειψη της άθλιας φτώχειας στην Κίνα, είναι ελάχιστα γνωστά. Πόσο διεστραμμένο και ελεεινό είναι αυτό!
«Οι ειδήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι ως επί το πλείστον ειδήσεις, αλλά μια μονόπλευρη λιτανεία αλαζονείας, διαστρέβλωσης, παράλειψης»
Πότε θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να καταλάβουν; Η εκπαίδευση των δημοσιογράφων σε εργοστασιακό στυλ δεν είναι η απάντηση. Ούτε και το θαυμαστό ψηφιακό εργαλείο, το οποίο είναι μέσο και όχι σκοπός, όπως η γραφομηχανή με το ένα δάχτυλο και η λινοτυπική μηχανή.
Τα τελευταία χρόνια, μερικοί από τους καλύτερους δημοσιογράφους έχουν απομακρυνθεί από τα κυρίαρχα μέσα. Η λέξη που χρησιμοποιείται είναι «αποστερημένοι». Οι χώροι που κάποτε ήταν ανοιχτοί για τους ανεξάρτητους, για τους δημοσιογράφους που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα, τους ανθρώπους που έλεγαν την αλήθεια, έχουν κλείσει.
Η περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ είναι η πιο συγκλονιστική. Όταν ο Τζούλιαν και τα WikiLeaks πετύχαιναν να κερδίζουν αναγνώστες και βραβεία για τον Guardian, τους New York Times και άλλες αυτάρεσκες «εφημερίδες αναφοράς», τον εξυμνούσαν.
Όταν το σκοτεινό κράτος διαμαρτυρήθηκε και απαίτησε την καταστροφή των σκληρών δίσκων και τη δολοφονία του χαρακτήρα του Τζούλιαν, τον έκαναν δημόσιο εχθρό. Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν τον συνέκρινε με έναν «τρομοκράτη υψηλής τεχνολογίας». Η Χίλαρι Κλίντον ρώτησε: «Δεν μπορούμε απλά να τον εκτελέσουμε με ένα drone αυτόν τον τύπο;».
Η επακόλουθη εκστρατεία κακοποίησης και συκοφάντησης του Τζούλιαν Ασάνζ -ο αρμόδιος εισηγητής του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια την αποκάλεσε «mobbing»[v]– έφερε τον φιλελεύθερο Τύπο στο ναδίρ. Τους γνωρίζουμε αυτούς. Στο μυαλό μου κατατάσσονται στην τάξη των δοσιλόγων: Όπως οι δημοσιογράφοι του Βισύ[vi].
Πότε θα ορθώσουν το ανάστημά τους οι πραγματικοί δημοσιογράφοι; Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν ήδη εμπνευσμένα σαμιζντάτ[vii]: Το Consortium News, που ιδρύθηκε από τον σπουδαίο δημοσιογράφο Robert Parry, το The Grayzone του Max Blumenthal, το Mint Press News, το Media Lens, το DeclassifiedUK, το Alborada, το Electronic Intifada, το WSWS, το ZNet, το ICH, το CounterPunch, το Independent Australia, το έργο του Chris Hedges, του Patrick Lawrence, του Jonathan Cook, της Diana Johnstone, της Caitlin Johnstone και άλλων που θα με συγχωρήσουν που δεν τους αναφέρω εδώ.
Και πότε οι συγγραφείς θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στην άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του 1930; Πότε οι κινηματογραφιστές θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στον Ψυχρό Πόλεμο τη δεκαετία του 1940; Πότε οι σατυρικοί δημιουργοί θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν πριν από μια γενιά;
Έχοντας μουλιάσει για 82 χρόνια σε ένα βαθύ λουτρό ορθότητας, που είναι η επίσημη εκδοχή του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι καιρός εκείνοι που υποτίθεται ότι θα κρατούσαν τα πράγματα στη θέση τους, να δηλώσουν την ανεξαρτησία τους και να αποκωδικοποιήσουν την προπαγάνδα; Η επείγουσα ανάγκη είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
———————————————————————————
Το άρθρο αυτό, που αναρτούμε στη μνήμη του, βασίζεται σε ομιλία που εκφώνησε ο συγγραφέας στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ του Τρόντχαϊμ, στη Νορβηγία.
[i] Η Έλενα Μπέρτα Αμάλιε “Λένι” Ρίφενσταλ (1902-2003) ήταν Γερμανίδα ηθοποιός, σκηνοθέτης και φωτογράφος, η οποία έγινε διάσημη χάρη στις ταινίες προπαγάνδας που δημιούργησε για λογαριασμό της Ναζιστικής Γερμανίας. Στην αρχική φωτογραφία (1936), που είναι κλασική, την βλέπουμε (στο κέντρο) να τραβά σκηνές με δύο βοηθούς της.
[ii] Ο Χάρολντ Πίντερ (1930-2008) ήταν Άγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης, από τους σημαντικότερους του 20ου αιώνα. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 2005.
[v] ‘Mob’ είναι η συμμορία, συνήθως της Μαφίας. ‘Mobbing’ είναι λέξη πλασμένη επί τούτου και σημαίνει την άσκηση πρακτικών Μαφίας.
[vi] H ‘Δημοκρατία του Vichy’ ήταν ένα ψευδοκράτος που δημιούργησαν στην κατεχόμενη Γαλλία οι Γερμανοί κατά τον Β’ ΠΠ με επικεφαλής τον στρατάρχη Πεταίν, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο ως δοσίλογος, αλλά δεν εκτελέστηκε, μετά τη λήξη του πολέμου.
[vii] Samizdat: Απαγορευμένα ή μη προωθούμενα προς εκτύπωση έργα που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι στις χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας, κυρίως στην ΕΣΣΔ.
Ο πρόσφατα χαμένος Αυστραλός δημοσιογράφος John Pilger (9 Οκτ. 1939 – 30 Δεκ. 2023) κέρδισε δύο φορές το υψηλότερο βραβείο δημοσιογραφίας της Βρετανίας και είχε αναδειχθεί Διεθνής Δημοσιογράφος της Χρονιάς, Δημοσιογράφος της Χρονιάς και Συγγραφέας Περιγραφής της Χρονιάς. Γύρισε 61 ντοκιμαντέρ και κερδίζοντας ένα Emmy, ένα BAFTA και το βραβείο της Βασιλικής Τηλεοπτικής Εταιρείας. Η ταινία του “Cambodia Year Zero” έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις δέκα σημαντικότερες ταινίες του 20ού αιώνα.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2024/01/leni_riefenstahl.webp7001050John Pilgerhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngJohn Pilger2024-01-14 14:55:102024-01-17 15:15:04Επιβάλλοντας την σιωπή στους αμνούς: πώς λειτουργεί η προπαγάνδα
Ο Ζελένσκι διατάσσει επίθεση στο ρωσικό Μπέλγκοροντ, σκοτώνοντας 24 αμάχους. Η Ρωσία δηλώνει ότι δε θα μείνει ατιμώρητος ο βομβαρδισμός και σκοτωμός των αμάχων και προβαίνει σε αντίποινα στο ουκρανικό Χάρκοβο. Ο Ζελένσκι βγαίνει κι ανακοινώνει το θάνατο 4 αμάχων, κάνοντας λόγο για «ρωσική φρίκη».
Όλα αυτά θα μας έκαναν να γελάσουμε, αν δεν ήταν πραγματικά. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για σκηνή πολιτικού σουρεαλισμού, αν παραγνωρίζαμε προς στιγμήν το χαμό ζωών αμάχων.
Για να καταλάβουμε γιατί ένας ηγέτης χώρας μπορεί να επιλέξει να αυτοεξευτελιστεί κατά τέτοιο τρόπο και να βλάψει το λαό του τόσο ελαφρά τη καρδία, θα χρειαστεί να κάνουμε μερικά βήματα πίσω.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Για τους Ουκρανούς και τους «Δυτικούς συμμάχους» τους, για την ακρίβεια. Η τελευταία επιχείρηση στην οποία είχαν εναποτεθεί ελπίδες για αναστροφή της εικόνας ήττας στο πεδίο, η περίφημη και πολυδιατυμπανιζόμενη εαρινή αντεπίθεση, δεν απέφερε τους επαγγελλόμενους καρπούς. Η ουκρανική μεριά δεν έχει να επιδείξει παρά αυξημένες απώλειες στρατιωτών της, εξάντληση στρατιωτικού υλικού (παρά τους πακτωλούς που έχουν στείλει οι σύμμαχοι) και γενική καθίζηση του μετώπου καθώς οι δυνάμεις της αδυνατούν να κάνουν σημαντικές προόδους έναντι της ρωσικής άμυνας, κι ακόμα κι όταν αυτές επιτυγχάνονται συνοδεύονται από τέτοιο κόστος που να αναιρούν το όποιο κέρδος. Οι στόχοι της επικράτησης επί των ρωσικών δυνάμεων και της επανάκτησης όλων των κατειλημμένων απ’ αυτές περιοχών, απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα στο πεδίο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία όμως πάει πολύ καλά για τους Ρώσους. Κόντρα σε εκτιμήσεις που τους θέλαν να υποχωρούν μπροστά σ’ ένα πάνοπλο ουκρανικό στρατό εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της δυτικής στρατιωτικής τεχνολογίας κι εκπαιδευμένο απ’ τους εμπειρότερους δυτικούς πράκτορες, οι Ρώσοι αντέχουν και παγιώνουν την πρόοδό τους. Κόντρα στο στόχο να προκληθεί εσωτερική πολιτική κρίση που θα ανατρέψει εκ των έσω τον Πούτιν και θα βυθίσει τη χώρα στο απόλυτο χάος, ανάλογο αυτού που ακολούθησε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τρεις δεκαετίες νωρίτερα, επιτρέποντας ένα αντίστοιχο πλιάτσικο και διαμελισμό της χώρας, η θέση του Πούτιν παραμένει κατοχυρωμένη αν όχι και ενισχυμένη και οι φιλοδυτικοί αντίπαλοί του πιο ανίσχυροι από ποτέ.
Αντιμέτωποι μ’ αυτή την πραγματικότητα, οι «Δυτικοί σύμμαχοι», σπόνσορες του αιμοτοκυλίσματος του ουκρανικού λαού, αρχίζουν να αναρωτιούνται αν τελικά ήταν τόσο καλό στοίχημα η επένδυση στη νίκη της Ουκρανίας και η υποκίνησή της ώστε να τα βάλει με τη Ρωσία. Οι εκτιμήσεις τους «πήγαν κουβά». Τελικά ο ουκρανικός κρίκος δεν ήταν τόσο αδύναμος, η Ρωσία δεν ήταν τόσο απομονωμένη, η οικονομία της δεν ήταν τόσο απόλυτα εξαρτημένη από τις δυτικές κι οι υπόλοιπες αναδυόμενες δυνάμεις δεν ήταν τόσο αδιάφορες απέναντι στο ενδεχόμενο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να σημειώσει άλλη μια νίκη κατατροπώνοντας ολοσχερώς έναν αντίπαλό του.
Κι όσο η διάσταση ανάμεσα στους δυτικούς πόθους και την πραγματικότητα που αμείλικτα τους διέψευδε μεγενθυνόταν, τόσο οι «απροϋπόθετοι σύμμαχοι» που θα «στήριζαν τον αγώνα της Ουκρανίας μέχρι τέλους» μετατρέπονταν σε φειδωλούς λογιστάκους που άρχιζαν να γκρινιάζουν με τη σχέση κόστους/οφέλους της επένδυσής τους.
Και κάπως έτσι η ιστορία έρχεται να πάρει την εκδίκησή της απ’ τον ενεό Ζελένσκι, αντιστρέφοντας τις ραδιουργίες του εναντίον του. Είναι ο Ζελένσκι που βρέθηκε με μια κατεστραμμένη οικονομία, απόλυτα εξαρτώμενη από μια εξωτερική χρηματοδότηση, τόσο εμφατικά απαραίτητη όσο και διόλου δεδομένη και υποκείμενη στα εύκολα μεταβαλλόμενα συμφέροντα των επιμέρους ατλαντικών δυνάμεων. Είναι ο Ζελένσκι που, ακολουθώντας υπερφίαλη στρατηγική που εξυπηρετούσε καλύτερα όχι τόσο τα δικά του συμφέροντα όσο αυτά των πατρόνων του, αποξενώθηκε από τους πολιτικούς του συμβούλους και τη στρατιωτική ηγεσία. Είναι ο Ζελένσκι, που ακολούθησε μια φασιστική και γενοκτονική πολιτική έναντι του ρωσικού πληθυσμού της χώρας του, που αυτή τη στιγμή ηγείται μιας χώρας διαμελισμένης. Είναι ο Ζελένσκι που έχει σχεδόν εξαντλήσει τα πληθυσμιακά αποθέματα της χώρας του στέλνοντας τον ουκρανικό λαό να πολεμήσει απροετοίμαστος και για ένα πόλεμο που διεξάγεται για συμφέροντα αλλότρια. Είναι ο Ζελένσκι που γυρνάει από χώρα σε χώρα, παρακαλώντας για νέα δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα.
Επιστέγασμα αυτής της σταδιακής συλλογικής δυτικής απόσυρσης από την Ουκρανία αποτέλεσαν τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου στη Γάζα και γύρω απ’ αυτήν και η πρωτοφανής έξαρση της γενοκτονικής επίθεσης του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων. Έτσι, ο Ζελένσκι αναγκάστηκε να μάθει με το σκληρό τρόπο ότι φίλη των ΗΠΑ η Ουκρανία, φίλτατο όμως το Ισραήλ.
Όταν έχεις συνδέσει άρρηκτα την επιβίωσή σου με τη στήριξη από μία παραπαίουσα παγκόσμια υπερδύναμη, τόσο το χειρότερο για την πρώτη. Ειδικά όταν πρόκειται για μια υπερδύναμη που επανειλημμένα έχει αποδείξει ότι δεν θα διστάσει να ρίξει οποιονδήποτε «φίλο» της στην πυρά, προκειμένου να καρποφορήσουν οι σχεδιασμοί της.
Ο Ζελένσκι, όμως, αντί να παραδειγματιστεί απ’ την ιστορία, επέλεξε να γίνει ο χρήσιμος ηλίθιος στα πλαίσια ενός σχεδιασμού που τον περιελάμβανε αλλά τον υπερέβαινε. Να περιφέρεται από κοινοβούλιο σε κοινοβούλιο ζητώντας στήριξη, αρχικά κατεπευφημούμενος ως άντρο της αντίστασης έναντι του εξ ανατολάς δεσποτισμού κι έπειτα ως τραγικός επαίτης. Να στέλνει το λαό του στο σφαγείο προς επίτευξη μη επιτεύξιμων στόχων μπας και πείσει τους δυτικούς σφιχτοχέρηδες να ανοίξουν κι άλλο τα πολεμικά σεντούκια.
Αυτή τη μοίρα επιφυλάσσει η ιστορία στους υποτακτικούς των δυτικών, τους πρόθυμους να υπηρετήσουν με ζήλο τα υπερατλαντικά συμφέροντα θυσιάζοντας την ευημερία και το μέλλον του λαού τους, τους γονυκλινείς καιροσκόπους που νομίζουν ότι απ’ το μεγάλο αμερικανικό φαγοπότι θα καταφέρουν να γλείψουν κάνα κόκαλο. Επανειλημμένα έχει αποδειχθεί ότι το αποκλειστικό δυτικό κλαμπ δε δέχεται νέα μέλη, παρά μόνο τσιράκια που θα αδειάσει με την πρώτη ευκαιρία.
Όσοι αφουγκράζονται αυτό το μήνυμα (πχ Τουρκία) μοχλεύουν τη θέση τους αποσπώντας (γεωπολιτικά κ.ά.) οφέλη. Από την άλλη, όσοι δεν διδάσκονται όσες φορές κι οσοδήποτε παραστατικά τους παραδοθεί το ίδιο μάθημα, όπως η Ελλάδα (Κυπριακό, Ίμια, μνημόνια κλπ), θα μετράνε κάθε φορά απώλειες ανεξαρτησίας, κυριαρχίας, ευημερίας.
Ο ρόλος του αιώνια δεδομένου προς τα πιο αρπακτικά συμφέροντα είναι αξεδιάλυτος απ’ αυτόν του τραγικού καρπαζοεισπράκτορα. Κι όταν εξαντληθεί η χρησιμότητά του και πεταχτεί στην άκρη, βίαια αφυπνίζεται στην αφόρητη μοναξιά του απονενοημένου του διαβήματος.
Κάτι που ο διψασμένος για προσοχή Ζελένσκι, μαθημένος στην επιδαψίλευση και το φτηνό θαυμασμό των δυτικών μέσων, είναι αποφασισμένος να μην αποδεχθεί. Όσους Ουκρανούς κι αν χρειαστεί να σκοτώσει στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να ξεδιψάσει.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2024/01/Zelensky-e1704317758771.jpg450900Ραφαήλ Ασπρολούποςhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngΡαφαήλ Ασπρολούπος2024-01-04 00:36:532024-01-04 00:36:53Η κατάντια του υποτακτικού (και κάποια διδάγματα για εμάς)
Η κατάσταση στο Κίεβο αρχίζει να θυμίζει σκηνές από την ταινία «Η Πτώση» του Όλιβερ Χιρσμπίγκελ
Το εξώφυλλο του ρεπορτάζ του NBC. Τίτλος: «Πηγές αναφέρουν ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούν το θέμα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία» και υπότιτλος: «Οι συνομιλίες περιλάμβαναν πολύ αδρές γραμμές για το τι μπορεί να χρειαστεί να εγκαταλείψει η Ουκρανία για να καταλήξει σε συμφωνία με τη Ρωσία».
Έχω ήδη αναρτήσει ένα, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε το NBC στις 4/11. Εκεί αναφέρεται ότι αναπτύσσονται πιέσεις από τις ΗΠΑ και την ‘Ευρώπη’ προς το Κίεβο για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία προκειμένου να παγώσει η σύγκρουση. Στα πλαίσια αυτά γράφεται ότι οι δυτικοί σπόνσορες ζητούν από την Ουκρανική κυβέρνηση να προετοιμαστεί και να το πάρει απόφαση ότι θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις στους Ρώσους, ώστε εκείνοι να συμφωνήσουν για διαπραγματεύσεις.
Το ρεπορτάζ αυτό προβλήθηκε και αναπαράχθηκε αμέσως από τα υπόλοιπα συστημικά ΜΜΕ της Δύσης (π.χ. Reuters) ενώ ταυτόχρονα προκάλεσε θύελλα σχολιασμών από ρωσοφοβικούς και μη πολιτικούς, στελέχη και ‘ειδικούς’ ανά την υφήλιο. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι αρνήθηκε, αν και με περίεργο τρόπο, τα γραφόμενα στο ρεπορτάζ του NBC (βλ. τη λεζάντα στη σχετική φωτογραφία). Από τη ρωσική πλευρά, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουμε κάποια αντίδραση στο συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο προφανώς χρησιμεύει ως ‘λαγός’ για να καταγράψει αντιδράσεις στη βασική ιδέα που διατυπώνει.
Φυσικά, το ρεπορτάζ αναδύεται σε μια δύσκολη περίοδο για τις ΗΠΑ, οι οποίες εμφανίζονται υπερεκτεταμένες και σε δυσκολία να ανταποκριθούν στα υπεσχημένα προς το Κίεβο λόγω και των εξελίξεων στη Μ. Ανατολή. Επιπρόσθετα, όσο και αν οι Δυτικοί κινούνται στον χώρο της ονειροφαντασίας, δεν μπορεί παρά αρκετοί πλέον να αντιλαμβάνονται την κινούμενη άμμο στην οποία έχουν παγιδευτεί με τις μαξιμαλιστικές πολιτικές τους στο Ουκρανικό, ιδιαίτερα μετά και την ομολογημένη αποτυχία της καλοκαιρινής αντεπίθεσης του Κιέβου.
Προκύπτει επομένως το εύλογο ερώτημα: Πόσο σοβαρή είναι η ιδέα της εγκατάλειψης των γνωστών μαξιμαλιστικών θέσεων της μέχρι σήμερα αυτοαποκαλούμενης “ειρηνευτικής πρότασης” Ζελένσκι, που θεωρητικά επίσης στηρίζει η ‘Δύση’, σύμφωνα με την οποία για να γίνουν διαπραγματεύσεις και να υπάρξει ειρήνευση θα πρέπει να φύγει ο Πούτιν από πρόεδρος, να αφήσει η Ρωσία όλα τα εδάφη που έχει ενσωματώσει (της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης), να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις και να παραπεμφθεί η ηγεσία της σε δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.
Δεν πρέπει να υπάρχει πολιτικός στον κόσμο που να πιστεύει στα σοβαρά ότι η πρόταση αυτή μπορεί να αποτελέσει βάση συζήτησης με τη Ρωσία, αλλά το ερώτημα είναι αν η Δύση τώρα πλέον σκέφτεται στα σοβαρά κάποια διευθέτηση του ζητήματος (όπως υπαινίχθηκε κει η Ιταλίδα πρωθυπουργός Μελόνι πρόσφατα) και κυρίως αν η Δύση σκέφτεται να πάρει στα σοβαρά τις ανησυχίες της Ρωσίας που μέχρι τώρα λοιδορούσε. Η γνώμη του γράφοντος είναι ότι τέτοια μεταβολή στις Δυτικές επιδιώξεις απέναντι στη Ρωσία δεν υφίσταται, αλλά το όλο ζήτημα είναι περισσότερο περίπλοκο και αξίζει μεγαλύτερη εξέταση.
* * *
Εδώ και καιρό η Ρωσία δηλώνει συχνά ότι αφενός οι στόχοι της ‘Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης’ (ΕΣΕ) θα ολοκληρωθούν και αφετέρου ότι αυτό θα γίνει είτε με στρατιωτικά μέσα είτε με διπλωματία. Οι καθορισμένοι στόχοι είναι, όπως επανειλημμένα έχει καταγραφεί, η ουδετερότητα της Ουκρανίας, η μη είσοδος της σε Δυτικούς στρατιωτικούς οργανισμούς, η αποστρατιωτικοποίησή της και η ‘αποναζιστικοποίησή’ της (κάτι εγγενώς ασαφές, αλλά επίσης σαφώς δεσμευτικό όσον αφορά τον ιδεολογικό προσανατολισμό του κράτους που θα απομείνει στο Κίεβο την επόμενη μέρα). Φυσικά, στους στόχους συμπεριλαμβάνονται τα ίσα δικαιώματα στους ρωσόφωνους (οι οποίοι τώρα είναι και με τον νόμο πολίτες δεύτερης κατηγορίας καθώς δεν έχουν καν δικαιώματα μειονότητας, η γλώσσα τους είναι απαγορευμένη και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα διαδίδει φαντασιακές θεωρίες για την ‘πανάρχαια’ μοναδικότητα της ουκρανικής φυλής, απογόνου των …Βίκινγκς και άλλες ανοησίες).
Στα ‘must’ της Ρωσίας έχουν προστεθεί πλέον και η ένταξη σε αυτήν των τεσσάρων επαρχιών (Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα), δηλαδή η αναγνώριση, ως προαπαιτούμενο σε οποιαδήποτε συζήτηση, της “πραγματικότητας επί του πεδίου”, όπως σηματοδοτεί αυτήν την απαίτηση η ρωσική διπλωματία.
Ο Ουκρανός πρόεδρος Β. Ζελένσκι σε κοινή συνέντευξη που έδωσε με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Κίεβο στις 4 Νοεμβρίου 2023 διέψευσε ότι οι δυτικοί υποστηρικτές του Κιέβου το πιέζουν να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις (η φωτογραφία είναι από εκεί). «Λοιπόν, κανένας από τους ηγέτες της ΕΕ, των ΗΠΑ, τους εταίρους μας δεν μας πιέζει όσον αφορά το να καθίσουμε [στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων] με τη Ρωσία, να μιλήσουμε μαζί της ή να της παραδώσουμε κάτι. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί», είπε. Ο Ζελένσκι πρόσθεσε ότι «δεν γνωρίζει» ποιος κυκλοφορεί τέτοιες αναφορές. Παραδέχτηκε, ωστόσο, ότι έχει «μια εντύπωση» ότι τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης και οι ίδιοι οι Ουκρανοί σκέφτονται την ιδέα πιθανών συνομιλιών με τη Ρωσία και εικάζουν ότι τα δυτικά έθνη πιέζουν το Κίεβο προς μια τέτοια απόφαση. Συνέχισε λέγοντας ότι ήταν «έκπληκτος» από τέτοιου είδους συναισθήματα.
Προφανώς, η αφετηρία οποιασδήποτε συζήτησης ενδεχομένως γίνει στο μέλλον (ή ακόμη και ενδεχομένως διεξάγεται μέσα από απόρρητα κανάλια αυτήν τη στιγμή) είναι σήμερα κατά πολύ χειρότερη από την αφετηρία κατά τις συζητήσεις και την καταρχήν συμφωνία της Κωνσταντινούπολης (Μάρτιος 2022) την οποία το Κίεβο πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων μετά από την παρέμβαση του τότε Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος της επομένη της υπογραφής της κατέφθασε στο Κίεβο ως εκπρόσωπος ‘των σκληρών’ της Δύσης (κυρίως της Βρετανίας και των ΗΠΑ) προκειμένου να πιέσει για την ακύρωση της. Είπε τότε ο Τζόνσον (και έχω αναρτήσει το σχετικό ρεπορτάζ Ουκρανικής εφημερίδας) ότι με τη συμφωνία χάνεται η ευκαιρία, που τότε θεωρούσαν οι σπόνσορες ότι είχε ανοίξει, για αδυσώπητο χτύπημα κατά της Ρωσίας, καταστροφή της ρωσικής κυβέρνησης και του Πούτιν προσωπικά, κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα, ο Τζόνσον δήλωσε στον Ζελένσκι ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία θα αρνηθούν να υπογράψουν ως εγγυήτριες δυνάμεις, όπως προέβλεπε η συμφωνία. “Και εσείς να υπογράψετε”, είπε ο Τζόνσον στον Ζελένσκι, “εμείς δεν θα το κάνουμε”.
Αποτελεί κωμικοτραγική εξέλιξη ότι τώρα είναι και πάλι ‘Δυτικοί κύκλοι’ που εμφανίζονται να πιέζουν την ηγεσία στο Κίεβο να δείξει ευκαμψία και ευελιξία. Φυσικά, η ιδέα είναι να υπάρξει μια εξέλιξη ανάλογη με τις συμφωνίες του Μινσκ, δηλαδή οι όποιες συμφωνίες να μην τηρηθούν και να δοθεί χρόνος στη Δύση να επανεξοπλίσει το Κίεβο ώστε σε εύθετο χρόνο να επανέλθει αυτό δριμύτερο στο πεδίο των μαχών. Και αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί αν η όποια λύση δοθεί στο Ουκρανικό δεν είναι οριστική, επειδή η Δύση δεν έχει απεμπλακεί από τον κεντρικό στρατηγικό στόχο της διάλυσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας (την από-αποικιοποίηση της Ρωσίας, όπως την αποκαλούν), η οποία συνιστά το ‘άγιο δισκοπότηρο’ των απώτερων δυτικών βλέψεων.
Η με αποικιοκρατικούς όρους επέκταση των δυτικών εταιριών στην πάμπλουτη σε πρώτες ύλες αχανή χώρα, που επιπλέον διαθέτει φτηνό και άριστα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό αλλά μικρή ανάπτυξη σύγχρονης βιομηχανίας ενώ επίσης ελέγχει σημαντικούς διαδρόμους διακίνησης εμπορευμάτων, θα δώσει μια ανάσα και διέξοδο με ορίζοντα εκατονταετιών στην διαρκή κρίση του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού του πεπαλαιωμένου—πλην όμως άκρως επικίνδυνου—ιμπεριαλιστικού συστήματος ενώ ταυτόχρονα θα εξουδετερώσει μια και καλή την Κίνα, την οποία οι ΗΠΑ έχουν ορίσει ως τον κύριο αντίπαλό τους στις ερχόμενες δεκαετίες.
Βεβαίως, η Ρωσία γνωρίζει τις επιδιώξεις της Δύσης, αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε ότι οι εσωτερικές δυνάμεις σε αυτήν τη χώρα είναι όλες αντίθετες σε μια συνδιαλλαγή με τον Δυτικό ιμπεριαλισμό. Τα άρθρα που αναρτώνται σε σημαντικά μέσα ενημέρωσης εκεί (π.χ. στο αγγλόφωνο Russia Today [RT]) ή ορισμένα πονήματα των στελεχών του σημαντικότερου—από πλευράς πολιτικής επιρροής—think tank της Ρωσίας, του Valdai Club, πλημμυρίζουν από νοσταλγία για τις παλιές καλές μέρες, τότε που η ρωσική κομπραδόρικη αστική τάξη πίστευε ότι θα γινόταν δεκτή ως ‘ισότιμος’ εταίρος από τις Δυτικές ελίτ.
Φυσικά, στη Ρωσία έχουν γεννηθεί, ως αποτέλεσμα της ΕΣΕ, σοβαρές υπόγειες διαδικασίες αναπροσαρμογής και απεξάρτησης από τη Δύση, οι οποίες όμως είναι ασαφές αν θα μπορέσουν να βρουν μια διέξοδο σε κατεύθυνση κοινωνικής αναδιοργάνωσης: Θα έλεγα μάλιστα ότι το αντίθετο είναι πολύ πιθανό, καθώς και ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν πρόσφατα μίλησε για την ανάγκη νέου κύματος ιδιωτικοποιήσεων σε απάντηση των προβλημάτων που συναντά η Ρωσική οικονομία, η οποία—και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε—στηρίζεται κυρίως στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, πρώτες ύλες, ενέργεια, κ.λπ.) και στις εξαγωγές αυτών των προϊόντων ενώ ο δευτερογενής τομέας έχει πληγεί πολύ σοβαρά μετά την αποβιομηχανοποίηση που ακολούθησε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τελευταία ανακοινώθηκε με ενθουσιασμό ότι πραγματοποιήθηκε δοκιμή πτήσης ενός νέου επιβατικού αεροπλάνου που ο σχεδιασμός του στηρίζεται σε αντίστοιχο σοβιετικό μοντέλο και ότι ενδεχομένως, σε λίγα χρόνια αυτό θα αρχίσει να παράγεται—αν και ως γνωστόν, η ΕΣΣΔ ήταν εντελώς αυτάρκης σε παραγωγή επιβατικών αεροπλάνων. Με δυο λόγια, η σύγχρονη ρωσική βιομηχανία—με εξαίρεση το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα—έχει βρεθεί πολύ πίσω σε σχέση με αυτά που παρήγαγε πριν από 50 έτη. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε την ανάπτυξη της ρωσικής οικονομίας σε μη εξαρτημένη κατεύθυνση κάτω από τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων που την οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής.
Το συμπέρασμα είναι ότι μάλλον, για το καλό της αυτόνομης ανάπτυξης της Ρωσίας και την μη υποδούλωσή της στον Δυτικό ιμπεριαλισμό (που πλέον έχει δείξει καθαρά τα νύχια του), αυτή θα πρέπει να επιμείνει στην ολοκλήρωση των στόχων που έχει θέσει με την ΕΣΕ στην Ουκρανία. Δεν είναι ο φόβος ότι τυχόν διπλωματικές συνομιλίες θα την εκτρέψουν από αυτούς τους στόχους δίνοντας την ευκαιρία στη Δύση να επανέλθει δριμύτερη.
Εδώ να μην ξεχνάμε ότι όσον αφορά τον πόλεμο του Βιετνάμ διεξάγονταν στο Παρίσι διπλωματικές συνομιλίες επί πολλά έτη χωρίς ποτέ να εκτραπεί η Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ από τον στόχο της επανένωσης της χώρας και της ολοκληρωτικής νίκης επί της κυβέρνησης των μαριονετών των ΗΠΑ στον Νότο. Δηλαδή, ο κίνδυνος για τη Ρωσία δεν προέρχεται από τις καθεαυτό διπλωματικές συνομιλίες.
O Ενεργός Κρατικός Σύμβουλος 1ης τάξεως της Ρωσικής Ομοσπονδίας και πρώην βοηθός του Προέδρου της Ρωσίας, Vladislav Surkov, εξηγεί (και το αγγλόφωνο Russia Today αναρτά) τους λόγους για τους οποίους τελικά η Ρωσία θα συμμαχήσει με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Είμαστε στις 28 Σεπτεμβρίου του 2023.
Αυτό που φοβίζει όσους θα επιθυμούσαν—μέσα και έξω από τη Ρωσία—την ανεξάρτητη ανάπτυξη της και την πορεία προς έναν ‘πολυπολικό’ κόσμο, τον οποίο η ηγεσία της ευαγγελίζεται, είναι η δράση και οι ευκαιρίες που τυχόν αποκτήσουν, στα πλαίσια τυχόν διαπραγματεύσεων, οι δυνάμεις υποτέλειας μέσα στη Ρωσία, οι οποίες διατηρούν μεγάλη ισχύ και πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό και στα ΜΜΕ.
Από την άποψη αυτή, μάλλον υπάρχει μια σοβαρή συνιστώσα σε όσα υπό τύπο αστείου διοχετεύουν κατά καιρούς στα ΜΜΕ κάποιοι ισχυροί Ρώσοι αξιωματούχοι (π.χ. ο πρώην πρόεδρος Μεντβέντεφ) που ευχαριστούν τους ανένδοτους Ουκρανούς ακριβώς για την ανένδοτη στάση τους.
Το τελευταίο χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας ανένδοτης στάσης και φρασεολογίας αποτελεί η τοποθέτηση του εξ απορρήτων συμβούλου του Ζελένσκι, Μιχαήλο Ποντόλιακ, ο οποίος—προφανώς απαντώντας στις απόψεις που εκφράζει το άρθρο του NBC—δήλωσε ότι: «Οι στόχοι και οι στρατηγικές της Ουκρανίας είναι προφανείς και κατανοητές, και έχουμε μια σαφή αντίληψη για το πώς θα μοιάζει το “τέλος του πολέμου”. Παρ’ όλες τις δυσκολίες κατά το τρέχον στάδιο του πολέμου…»
Το αναμενόμενο “τέλος του πολέμου” κατά Ποντόλιακ, η έκβαση δηλαδή που θα κάνει το Κίεβο να δεχθεί να σταματήσουν οι εχθροπραξίες για την οποία έχουν “σαφή αντίληψη”, προβλέπεται να γίνει μέσω των εξής σταδίων:
« Αύξηση της προμήθειας όπλων για την επίτευξη τεχνολογικής υπεροχής στο πεδίο της μάχης. Σημαντικές τακτικές ήττες για τη Ρωσία. Κατάρρευση των ρωσικών αμυντικών παραγγελιών. Ως αποτέλεσμα αυτού: Η ανεξέλεγκτη επιστροφή [πίσω] στη Ρωσία των επιθετικών επιστρατευμένων δυνάμεων [της] – Η κατάρρευση των θεμελιωδών μύθων της ρωσικής προπαγάνδας – Η οριστική πτώση της επιρροής της “καθεστηκυίας τάξης του Πούτιν” στο εσωτερικό της Ρωσίας – Η αυτοαπομόνωση της Ρωσίας – Εσωτερικές εξεγέρσεις [στη Ρωσία] – Η αντικατάσταση των σημερινών ρωσικών ελίτ με ελίτ μιας μεταβατικής περιόδου. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η Ρωσία θα επικεντρωθεί, για μια ορισμένη περίοδο, στα εσωτερικά της προβλήματα και θα αρχίσει να καταλαμβάνει τη θέση στον κόσμο που πραγματικά της αξίζει (μια θέση ως μη παγκόσμιος παίκτης), μειώνοντας σημαντικά την υποστήριξη της παγκόσμιας αστάθειας, και η ευκαιρία να αναβιώσει το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί επιστρέφουν.»
Η ακαμψία της παρούσας ηγεσίας στο Κίεβο εξηγεί και την ‘γλώσσα’ που τελευταία βγάζει ο επικεφαλής των Ουκρανικών δυνάμεων, στρατηγός Ζαλούζνι, ο οποίος σε συνέντευξή του στον Economist (και σε ιδιαίτερο άρθρο στο ίδιο ΜΜΕ) μιλά για λήξη της ουκρανικής αντεπίθεσης, η οποία—παραδέχεται—δεν παρήγαγε αποτελέσματα, σε αντίθεση με τις κραυγές της Ουκρανικής διοίκησης που μιλά για συνέχισή της επ’ αόριστον ενώ ταυτόχρονα στηρίζει μια τρομακτική (και επιτυχημένη στο εσωτερικό της χώρας) προπαγανδιστική εκστρατεία, η οποία παρουσιάζει το Κίεβο ως να είναι ο πλήρης νικητής των συγκρούσεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι η τοποθέτηση του στρατηγού, που μιλά για κίνδυνο η σύγκρουση να μετατραπεί σε «πόλεμο φθοράς στα χαρακώματα που θα τραβήξει για χρόνια και θα εξαντλήσει το Ουκρανικό κράτος» επικρίθηκε δημόσια από τον Igor Zhovkva, αναπληρωτή διευθυντή του γραφείου του Ουκρανού προέδρου, ο οποίος θεώρησε απαράδεκτη την κοινοποίηση δημοσίως αυτών που συμβαίνουν στο μέτωπο δεδομένου ότι τέτοιες αποκαλύψεις παίζουν κατευθείαν στα χέρια της Ρωσίας, ενώ προσέθεσε ότι επίσης προκαλούν πανικό στους σπόνσορες της χώρας.
Το τουΐτ του Μιχαήλο Ποντόλιακ για το πώς η ηγεσία του Κιέβου οραματίζεται
την εξέλιξη του πολέμου μέχρι την τελική νίκη της χώρας του.
Η ακαμψία της διοίκησης Ζελένσκι έχει καταστήσει τους Αμερικανούς—οι οποίοι επιθυμούν τη διασφάλιση της συνέχισης του πολέμου και ως εκ τούτου την διεξαγωγή του με όρους μη αυτοκτονικούς—ομήρους της ενώ αυτή ταυτόχρονα πλουτίζει σε ασύλληπτη κλίμακα από το ροκάνισμα των αμερικανικών δισεκατομμυρίων. Πρόκειται για μη βιώσιμη κατάσταση, ιδιαίτερα καθώς οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε όλο και περισσότερα μέτωπα και συγκρούσεις ανά τον κόσμο. Προς το παρόν οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με υπερδανεισμό και τύπωμα δολαρίων, που όμως μέσο-μακροπρόθεσμα θα έχει οδυνηρότατες συνέπειες για τον κυρίαρχο ρόλο τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι η στρατηγική των ΗΠΑ, που βασικά συνίσταται στην διεύρυνση των διενέξεων σε παγκόσμια κλίμακα και στην ανάδειξη “μπαμπούλων” για τρίτες χώρες προκειμένου αυτές να στοιχηθούν κάτω από την ηγεσία των ΗΠΑ, μέχρις στιγμής έχει παράξει εξαιρετικά αποτελέσματα για αυτήν τη χώρα. Η Ευρώπη έχει στοιχηθεί κάτω από τις ΗΠΑ, εις βάρος των εθνικών συμφερόντων των υποτελών στις ΗΠΑ χωρών, μέσω της επίκλησης του Ρωσικού μπαμπούλα, αν και στην ουσία η εμφάνιση αυτού του μπαμπούλα προκλήθηκε από τις ΗΠΑ ακριβώς για να ικανοποιήσουν τον ενδιάμεσο στόχο τους: την κυριαρχία επί της Ευρώπης. Οι δυτικόστροφες ή και ανεξάρτητες χώρες της Ασίας επιδιώκεται να στοιχηθούν κάτω από τις ΗΠΑ, επίσης σε βάρος των δικών τους συμφερόντων—π.χ. Φιλιππίνες—μέσω της επίκλησης του Κινεζικού μπαμπούλα, αν και την όξυνση της κρίσης στο θέμα της Ταϊβάν ή της Κορέας επίσης προκαλούν οι ΗΠΑ, ακριβώς για να οδηγήσουν τις χώρες της Ασίας κάτω από την επικυριαρχία τους, η οποία θα παράξει και σημαντικά οικονομικά αποτελέσματα υπέρ τους [ΣΗΜ. Εδώ σημαντική είναι η παρακολούθηση της στάσης της Ινδίας, της Ινδονησίας και του Βιετνάμ].
Αυτά τα κέρδη όμως κινδυνεύουν μακροπρόθεσμα από την διάβρωση που υφίσταται το δολάριο ως το βασικό διεθνές ανταλλακτικό νόμισμα λόγω του υπερδανεισμού και του ανεξέλεγκτου τυπώματος δολαρίων από τις ΗΠΑ. Η λειτουργία του δολαρίου στο διεθνές σύστημα ανταλλαγών είναι ίσως το πιο σημαντικό ατού που διαθέτουν οι ΗΠΑ για να ηγεμονεύουν παγκόσμια, και αυτή η λειτουργία κινδυνεύει να καταρρεύσει τα επόμενα χρόνια.
* * *
Εδώ λοιπόν βρίσκεται το σημείο που οι ΗΠΑ αρχίζουν να σκέφτονται πώς θα ‘αδειάσουν’ τον Ζελένσκι, τον οποίο πλέον από σύγχρονο Τσώρτσιλ και ημίθεο, τα ίδια τα καθεστωτικά ΜΜΕ τους, που πριν από ένα έτος τον περιέγραφαν με τέτοιους χαρακτηρισμούς, τώρα αρχίζουν να τον παρουσιάζουν ως παρανοϊκό που κατέχεται από εμμονές και ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις. Πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία είναι άγνωστο καθώς υπάρχει και το προηγούμενο του δικτάτορα Ντιεμ στο Ν. Βιετνάμ, που όταν έπαψε να κάνει όσα τον διέτασσαν υπέστη στρατιωτικό πραξικόπημα και εκτελέστηκε την επόμενη μέρα.
Ιδιαίτερα σημαντικό στην αποκαθήλωση του Ζελένσκι από τους Αμερικανούς στάθηκε ένα άρθρο (που επίσης προβλήθηκε και ως το κεντρικό θέμα στο εξώφυλλο) δημοσιευμένο στις 30 Οκτωβρίου από το γνωστό περιοδικό Time.
Το εξώφυλλο του περιοδικού Time. Γράφει ως τίτλο «Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όπως εγώ. ΚΑΝΕΙΣ.»
Ο υπότιτλος είναι: «Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια. Η Ρωσία ακόμη ελέγχει το ένα πέμπτο της
Ουκρανικής επικράτειας. Δεκάδες χιλιάδες έχουν σκοτωθεί.
Η διεθνής υποστήριξη του πολέμου συρρικνώνεται—
Ο Μοναχικός Αγώνας του Βολοντιμίρ Ζελένσκι».
Το άρθρο του Time περιγράφει την πίστη του Ζελένσκι στη νίκη επί της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης ως «αμετακίνητη, στα όρια του μεσσιανισμού». Όμως, «ο Ζελένσκι αισθάνεται προδομένος από τους δυτικούς συμμάχους του. Τον άφησαν χωρίς τα μέσα για να κερδίσει τον πόλεμο, μόνο με τα μέσα για να επιβιώσει», έγραψε το Time, επικαλούμενο πληροφορίες από μέλος της ομάδας του Ουκρανού προέδρου. Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, ο κύκλος του προέδρου τον βλέπει πλέον ως ‘παραληρηματικό’ και τη σύγκρουση με τη Ρωσία ως αδύνατο να κερδηθεί. «Αυταπατάται», φέρεται να είπε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του. «Έχουμε ξεμείνει από επιλογές. Δεν κερδίζουμε. Αλλά προσπαθήστε να του το πείτε αυτό» ενώ αλλού αναφέρεται ότι οι εντολές που δίνει ο Ζελένσκι στους στρατιωτικούς είναι τόσο εκτός πραγματικότητας ώστε καν αυτοί δεν επιχειρούν να τις εκτελέσουν. Το «πείσμα» του προέδρου εμπόδισε το Κίεβο να εξετάσει ακόμη και το ενδεχόμενο διπλωματικής επίλυσης της κρίσης αναφέρει επίσης το δημοσίευμα.
Κοντολογίς, η εικόνα που δίνει το Time για τον Ζελένσκι έχει μεταβληθεί από εκείνην ενός σύγχρονου Τσώρτσιλ (όπως το ίδιο περιοδικό τον χαρακτήριζε προ έτους) σε εκείνην του Χίτλερ, όπως αυτός παρουσιάζεται στην ταινία «Η Πτώση» του Oliver Hirschbiegel όπου αποδίδεται η ατμόσφαιρα στα υπόγεια της Καγκελαρίας κατά τον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού.
Η κλασική σκηνή όπου ο Χίτλερ ξεσπά σε υστερικές κραυγές όταν οι στρατηγοί του του λένε ότι δεν υπάρχουν πλέον δυνάμεις για να αντισταθούν στον Σοβιετικό στρατό στην ταινία “Η Πτώση”.
Είναι ενδιαφέρον ότι σύνδεσμος προς το καθαρά αρνητικό για τον Ουκρανό πρόεδρο άρθρο είχε αρχικά αναρτηθεί στον λογαριασμό του ‘προσωπάρχη’ της Ουκρανικής προεδρίας Αντρέι Γιέρμακ στο Τέλεγκραμ, με τον χαρακτηρισμό «ένα πολύ σημαντικό άρθρο» —προφανώς από κάποιον που δεν έκανε τον κόπο να το διαβάσει—πριν τελικά αποσυρθεί από εκεί. Όμως, την επόμενη μέρα (31 Οκτωβρίου) ο επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας του Κιέβου—γνωστός για τις ρατσιστικές απόψεις του για τους Ασιάτες—Αλεξέι Ντανίλοφ, μιλώντας σε τοπικά ΜΜΕ δήλωσε ότι το άρθρο παίζει στα χέρια της Ρωσίας και ζήτησε από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας να εντοπίσουν εκείνους που είχαν μιλήσει (ανωνύμως) στο περιοδικό δίνοντας πληροφορίες για τη συγγραφή του άρθρου.
Ο Tarik Cyril Amar, ένας ιστορικός από τη Γερμανία που διδάσκει στο πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, γράφει για αυτό το άρθρο: «…Οι αναγνώστες μαθαίνουν ότι ο Ζελένσκι αισθάνεται ότι τον εγκαταλείπουν, και -ακόμη χειρότερα- ότι τον εγκαταλείπουν διεθνώς, ότι οι στενοί του συνεργάτες όχι μόνο τον αμφισβητούν, αλλά και το λένε στους ξένους δημοσιογράφους, ότι η υποκριτική του δεινότητα έχει δώσει τη θέση της σε έναν ζοφερό θυμό, και ότι η άρνησή του να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα εμποδίζει κάθε προσπάθεια ακόμη και να σκεφτεί τη δυνατότητα διαπραγματεύσεων για την έξοδο από τον καταστροφικό πόλεμο. Η ζωτικής σημασίας υποστήριξη των ΗΠΑ μειώνεται ραγδαία. Η υποδοχή κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ζελένσκι στην Ουάσιγκτον ήταν παγερή, ενώ ειδικά το πρόβλημα της αιώνιας και παραλυτικής διαφθοράς της Ουκρανίας εγείρεται με ανανεωμένη επιμονή. Εν τω μεταξύ, οι αξιωματικοί του στρατού στην πατρίδα λαμβάνουν προεδρικές εντολές τόσο αποκομμένες από την πραγματικότητα που δεν μπορούν καν να προσπαθήσουν να τις εκτελέσουν. Με λίγα λόγια, βλέπουμε έναν μοναχικό ηγέτη που δεν δέχεται ότι ηττάται και είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη μεγαλύτερο μέρος της χώρας και του λαού του για το πείσμα του. Από ψυχολογική άποψη, η άρνηση της πραγματικότητας από τον Ζελένσκι είναι κατανοητή (αν και δεν συγχωρείται). Φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την πορεία της Ουκρανίας προς την ακραία, μονόπλευρη εξάρτηση από τη Δύση…»
Ο Tarik Cyril Amar προσθέτει ότι «το άρθρο του Time δείχνει ότι [ο Ζελένσκι] έχει ήδη αρχίσει να ξεχωρίζει τον εαυτό του – και μόνο τον εαυτό του – ως τον πλέον πιστό στην ουκρανική νίκη και να κατηγορεί τη Δύση ότι τον πρόδωσε. Σε μια θλιβερά αποκαλυπτική μεταφορά, περιγράφει ότι το κοινό του εκτός Ουκρανίας χάνει το ενδιαφέρον του για αυτό που, όπως αυτός αισθάνεται, [το κοινό] εκλαμβάνει ως μια παράσταση που έχει παιχτεί για πάρα πολλές σεζόν».
* * *
Είδαμε λοιπόν ότι η κατάσταση εκφυλισμού στην ηγεσία του Κιέβου και η ανάπτυξη κεντρόφυγων δυνάμεων εντείνεται, με την επιβολή της μονοπρόσωπης εξουσίας του Ζελένσκι να αποτελεί τον συνεκτικό ιστό που κρατά την πυραμίδα της εξουσίας ακόμη σε λειτουργία. Οι Αμερικανοί βρίσκονται σε αδιέξοδο καθώς η ακαμψία του συστήματος Ζελένσκι εμποδίζει να αναπτυχθεί κάποιο plan B, που θα βοηθούσε στην μεταφορά της σύγκρουσης παραπέρα μέσα στον χρόνο, καθώς πλέον εκτιμάται ότι η Ουκρανία έχει φτάσει σε αδιέξοδο και ενδεχομένως να καταρρεύσει—ιδιαίτερα αν οι ΗΠΑ δεν καταφέρουν να την στηρίζουν ταυτόχρονα με το Ισραήλ.
Αλλά πώς σχολιάζουν οι Ρώσοι τις εξελίξεις αυτές;
Ως μία άποψη που επιχειρεί να απαντήσει στην παραπάνω ερώτηση, βρήκα ενδιαφέρον το ακόλουθο άρθρο του Sergey Poletaev, συνιδρυτή και επικεφαλής του Vatfor project στη Ρωσία, στο οποίο αναπτύσσονται με τρόπο εν μέρει χιουμοριστικό και εν μέρει προκλητικό, αλλά κατά βάθος πολύ σοβαρό, μερικές ιδέες απολύτως σχετικές με όσα έχω γράψει. Να προσθέσω ότι επίτηδες διατήρησα στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο τον αριθμό των παραπομπών και σημειώσεων στο παρόν κείμενο, κάτι που επίσης κάνει και ο Poletaev στο άρθρο του. Καμιά φορά οι ιδέες γίνονται αντιληπτές και συζητούνται καλύτερα όταν όλη η προσοχή του αναγνώστη στρέφεται σε αυτές.
* * *
Η Ρωσία πρέπει να προστατεύσει τον Zelensky
Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Ουκρανού ηγέτη και το σύμπλεγμα μεσσία που συνεχώς ενισχύεται σημαίνουν ότι αυτός πλέον αποτελεί ένα απόκτημα για τη Μόσχα
Από τον Σεργκέι Πολετάεφ, συνιδρυτή και υπεύθυνο έκδοσης του προγράμματος Vatfor.
Το τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού Time έχει ως εξώφυλλο ένα μικρό πορτρέτο του Vladimir Zelensky και τη λέξη “Nobody” από πάνω του. Η λέξη, η οποία αναγράφεται με μεγαλύτερους χαρακτήρες, είναι μέρος του εκτενέστερου τίτλου “Nobody Believes in Our Victory Like I Do” (Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όπως εγώ), αλλά, ό,τι κι αν είχαν στο μυαλό τους οι σχεδιαστές [του εξωφύλλου], το νόημα ήταν αδιαμφισβήτητο: Ο Zelensky ισούται με ένα τίποτα.
Το παρομοίως εικονογραφημένο άρθρο δεν ήταν λιγότερο σκανδαλώδες. Κατέστησε τα πάντα απολύτως σαφή: Εμείς οι Ρώσοι πρέπει να κρατήσουμε τον Ζελένσκι ως κόρη οφθαλμού, διότι κανείς δεν φέρνει περισσότερο χάος στη διεξαγωγή των εχθροπραξιών στην ουκρανική πλευρά και περισσότερη διχόνοια στις σχέσεις του Κιέβου με τη Δύση από ό,τι αυτός.
Το άρθρο περιγράφει πώς ο Ζελένσκι, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του σωτήρα της ανθρωπότητας, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα όσο περνά ο καιρός: ήταν αυτός που απαίτησε να κρατηθεί πάση θυσία το Μπάχμουτ, καίγοντας εκεί τις εφεδρείες που προορίζονταν για την αντεπίθεση του καλοκαιριού. Είναι αυτός που εξακολουθεί να ζητά επίθεση στο νότο, καταστρέφοντας για άλλη μια φορά τους ανθρώπους του και πολύτιμο δυτικό εξοπλισμό σε άσκοπες επιθέσεις, εντείνοντας έτσι τη σύγκρουσή του με την ηγεσία του στρατού. Είναι αυτός που απαιτεί επίθεση στη Γκορλίβκα και, όσο είναι πρόεδρος, κανείς στην Ουκρανία δεν τολμά να βγάλει άχνα για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, η αναγκαιότητα των οποίων γίνεται όλο και πιο φανερή. Και όλα αυτά με φόντο γιγάντια επίπεδα κλοπών.
H κεντρική φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο του περιοδικού Time έχει την εξής λεζάντα:
«Ο Ζελένσκι αποχωρεί από μια εριστική [contentious] συνάντηση με
Γερουσιαστές των ΗΠΑ στο Καπιτώλιο στις 21 Σεπτεμβρίου».
Το άρθρο του Time αποτελεί ένα μελανό σημείο. Οι αμερικανικές ελίτ έχουν συνειδητοποιήσει ότι όσο ο Ζελένσκι είναι στην εξουσία στην Ουκρανία, η δυτική υποστήριξη είτε θα καεί για τις φιλοδοξίες ενός ανθρώπου είτε απλώς θα λεηλατηθεί – και τα δύο είναι προς όφελος της Ρωσίας.
Προφανώς, η Ουάσινγκτον πρέπει να αντικαταστήσει τον απαξιωμένο επίδοξο Ναπολέοντα με κάποιον πιο διαχειρίσιμο—το ερώτημα είναι πώς. Κατά προτίμηση με καλό τρόπο, με τη διοργάνωση προεδρικών εκλογών εν ευθέτω χρόνω την επόμενη άνοιξη, και κάποια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση έχει ήδη αρχίσει: η πολιτική σκηνή έχει αναζωογονηθεί, οι ήρωες του χθες όπως ο Πιοτρ Ποροσένκο και η Γιούλια Τιμοσένκο έχουν επανεμφανιστεί, ακόμη και ο πρώην σύμβουλος του Ζελένσκι Αλεξέι Αρέστοβιτς, ο οποίος πριν από έναν χρόνο μιλούσε με ενθουσιασμό για την επικείμενη νίκη της Ουκρανίας, άλλαξε έξυπνα τα παπούτσια του και άρχισε να αποκαλύπτει την αλήθεια για την καταστροφική ηγεσία του παλιού του αφεντικού.
Αλλά ο Ζελένσκι δεν συμφωνεί, όπως έχει επανειλημμένα δηλώσει με ποικίλους βαθμούς υστερίας: ποιος χρειάζεται εκλογές, υποδεικνύει, όταν εγώ σώζω την ανθρωπότητα; Αν θέλετε εκλογές, κάντε τις μόνοι σας με δικά σας έξοδα, και ούτω καθεξής. Η κοινωνία είναι επίσης αντίθετη (σύμφωνα με διάφορες δημοσκοπήσεις, το 60%-80% των Ουκρανών πιστεύει ότι η επόμενη ψηφοφορία θα πρέπει να διεξαχθεί μετά το τέλος των εχθροπραξιών).
Η κοινή γνώμη θα μπορούσε να αγνοηθεί (αυτό αντιστοιχεί στα πρότυπα των Δυτικών δημοκρατιών), αλλά αν ο Ζελένσκι πάει στις κάλπες, θα τις κερδίσει: εξακολουθεί να είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός μεταξύ των Ουκρανών (76% αποδοχή, με μόνο τον στρατό να έχει υψηλότερη βαθμολογία). Ο Ζελένσκι είναι πιο δημοφιλής από όλους τους άλλους πιθανούς υποψηφίους μαζί. Αυτό οφείλεται σε δύο χρόνια κυλιόμενης στρατιωτικής προπαγάνδας και στη φούσκα πληροφόρησης που έχει παγιδεύσει την ουκρανική κοινωνία, η οποία έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ώστε να πιστεύει ότι η χώρα κερδίζει.
Επιπλέον, ο Ζελένσκι και η συνοδεία του, με επικεφαλής τον ισχυρό άνθρωπο των παρασκηνίων Αντρέι Γιέρμακ, εξαφάνισαν την αντιπολίτευση στο εσωτερικό της χώρας, καταστρέφοντας το παραδοσιακό εσωτερικό σύστημα των ελίτ, σύμφωνα με το οποίο ήταν οι ολιγάρχες εκείνοι που διοργάνωναν τα κομματικά προγράμματα και εξέλεγαν προέδρους κατά το δοκούν. Ο Ζελένσκι και ο Γιέρμακ δημιούργησαν μια πρωτοφανή για τα ουκρανικά δεδομένα κάθετη εξουσία, η οποία περιορίζεται σε έναν στενό κύκλο φίλων. Σε γενικές γραμμές, η διαδικασία διάλυσης των παραδοσιακών περιφερειακών προνομίων που ξεκίνησε επί Ποροσένκο έχει ολοκληρωθεί: τώρα οι κατευθύνσεις πρέπει να δίνονται από το Κίεβο και όλες οι οικονομικές ροές (που έχουν περιοριστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου σε δυτικό χρήμα) περνούν από την πρωτεύουσα. Το πεδίο της ενημέρωσης έχει εκκαθαριστεί – δεν έχει απομείνει σχεδόν κανένα ανεξάρτητο από την προεδρική διοίκηση μέσο ενημέρωσης στη χώρα.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι ΗΠΑ δεν θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν γρήγορα ένα πολιτικό σχέδιο για την αντικατάσταση του Ζελένσκι: παραδόξως, από την έναρξη της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, ο έλεγχός τους επί των εσωτερικών ουκρανικών διαδικασιών έχει μειωθεί και περιορίζεται τώρα στον έλεγχο του Ζελένσκι, ο οποίος, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να ελεγχθεί. Στην πραγματικότητα, είναι ανεξέλεγκτος.
Απομένουν δύο επιλογές: είτε να πεισθεί ο Ζελένσκι να αποχωρήσει φιλικά, υποδεικνύοντας τον επιλεγμένο διάδοχο της Ουάσιγκτον, είτε απλώς να δολοφονηθεί: ένας νεκρός ήρωας είναι καλύτερος από έναν ζωντανό ψυχοπαθή.
Φυσικά, όλα αυτά είναι προς όφελός μας: όσο περισσότερο παραμένει ο Ζελένσκι στην εξουσία, τόσο περισσότερο η Ουκρανία θα συνεχίσει να πολεμά, φέρνοντας πιο κοντά την κατάρρευσή της.
Ως εκ τούτου, θα πρέπει να φροντίσουμε τον Ζελένσκι και να τον προστατεύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.
[Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru, μεταφράστηκε στα Αγγλικά και υπέστη επεξεργασία από την ομάδα του RT].
Αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μαθηματικών του ΕΚΠΑ.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/11/Adolf_Hitler_Downfall-e1699343832889.webp5001000Κωστής Μηλολιδάκηςhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngΚωστής Μηλολιδάκης2023-11-07 10:57:282023-11-07 10:57:28Αν δεν υπήρχε ο Ζελένσκι, σε αυτή τη φάση η Ρωσία θα έπρεπε να τον εφεύρει
Το παρακάτω άρθρο από τον εκδότη του γνωστού ανεξάρτητου μέσου ενημέρωσης “The Grayzone”, Max Blumenthal, ασχολείται εξαντλητικά με την διαχρονική ώσμωση μεταξύ των Ναζί και του Καναδά.
Οι τιμές που αποδίδει ο Καναδάς σε ναζιστή βετεράνο εκθέτουν τη μακρόχρονη πολιτική της Οτάβα για την Ουκρανία
Με τις πανηγυρικές τιμές που επιφύλαξε σε έναν εθελοντή των Waffen-SS ως “ήρωα”, το Φιλελεύθερο Κόμμα του Καναδά ανέδειξε μια μακροχρόνια πολιτική που έχει δει την Οτάβα να εκπαιδεύει φασίστες μαχητές στην Ουκρανία, ενώ επίσης έχει καλωσορίσει στη χώρα χιλιάδες μεταπολεμικούς βετεράνους των ναζιστικών SS.
Η δεύτερη ισχυρότερη αξιωματούχος του Καναδά, η Chrystia Freeland, είναι εγγονή ενός από τους κορυφαίους προπαγανδιστές της ναζιστικής Γερμανίας στην Ουκρανία.
Την άνοιξη του 1943, ο Γιάροσλαβ Χούνκα ήταν ένας φρέσκος στρατιώτης της 14ης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Waffen-SS ‘Γαλικία’, όταν η μεραρχία του δέχτηκε μια επίσκεψη από τον αρχιτέκτονα της γενοκτονικής πολιτικής της ναζιστικής Γερμανίας, τον Χάινριχ Χίμλερ. Ο Χίμλερ, ο οποίος είχε προεδρεύσει στη συγκρότηση της μεραρχίας, ήταν εμφανώς υπερήφανος για τους Ουκρανούς που είχαν προσφερθεί εθελοντικά να υποστηρίξουν τις προσπάθειες του Τρίτου Ράιχ.
80 χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος του κοινοβουλίου του Καναδά, Άντονι Ρότα, ακτινοβολούσε επίσης από υπερηφάνεια αφού προσκάλεσε τον Χούνκα σε μια υποδοχή για τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όπου ο Ουκρανός πρόεδρος πίεζε για περισσότερα όπλα και οικονομική βοήθεια για τον πόλεμο της χώρας του εναντίον της Ρωσίας.
«Έχουμε σήμερα στην αίθουσα έναν Ουκρανό βετεράνο πολέμου από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος πολέμησε για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας κατά των Ρώσων και συνεχίζει να υποστηρίζει τα στρατεύματα σήμερα, ακόμη και στην ηλικία των 98 ετών», δήλωσε ο Rota κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής εκδήλωσης στις 22 Σεπτεμβρίου στην Οτάβα.
«Το όνομά του είναι Yaroslav Hunka, αλλά είμαι πολύ περήφανος που μπορώ να πω ότι είναι από το North Bay και από την περιοχή μου του Nipissing-Timiskaming. Είναι ένας Ουκρανός ήρωας, ένας Καναδός ήρωας και τον ευχαριστούμε για όλες τις υπηρεσίες του», συνέχισε ο Rota.
Χειροκροτήματα ξέσπασαν στο πλήθος, καθώς ο πρωθυπουργός Justin Trudeau, ο Zelensky, η αναπληρώτρια πρωθυπουργός Chrystia Freeland, ο αρχηγός του καναδικού επιτελείου άμυνας στρατηγός Wayne Eyre και οι ηγέτες όλων των καναδικών κομμάτων σηκώθηκαν από τις θέσεις τους για να χειροκροτήσουν την υπηρεσία του Hunka κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Canada’s parliament gives a standing ovation to a 98-year-old Ukrainian Nazi collaborator likely to keep a music box at home stuffed with grainy black and white execution photos
If John Demjanjuk had lived a little longer he too could have been a hero https://t.co/WXYBYCwuXr
Τουΐτ του Max Blumenthal: «Το κοινοβούλιο του Καναδά χειροκροτεί όρθιο έναν 98χρονο
Ουκρανό συνεργάτη των Ναζί, ο οποίος πιθανότατα διατηρεί στο σπίτι του ένα μουσικό κουτί
γεμάτο με κοκκώδεις ασπρόμαυρες φωτογραφίες εκτελέσεων.
Αν ο John Demjanjuk[1] είχε ζήσει λίγο περισσότερο,
θα μπορούσε κι αυτός να είχε γίνει ήρωας.»
Μετά την αποκάλυψη του μητρώου του Χούνκα ως συνεργάτη των Ναζί – που θα έπρεπε να είναι προφανές μόλις τον ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Βουλής – οι Καναδοί ηγέτες (με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του Eyre) έσπευσαν να εκδώσουν επιφανειακές συγγνώμες για να σώσουν τα προσχήματα, καθώς έπεφταν βροχή οι καταδικαστικές ανακοινώσεις από τις καναδικές εβραϊκές οργανώσεις.
Το περιστατικό αποτελεί πλέον μείζον εθνικό σκάνδαλο, καταλαμβάνοντας χώρο στο εξώφυλλο καναδικών εφημερίδων όπως η Toronto Sun, η οποία χαριτολογούσε: “Το περίμενε αυτό ο Ναζί“. Εν τω μεταξύ, ο υπουργός Παιδείας της Πολωνίας ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να ζητήσει την ποινική έκδοση του Χούνκα.
Το Φιλελεύθερο Κόμμα προσπάθησε να υποβαθμίσει την υπόθεση ως μια τυχαία γκάφα, με μια βουλευτή των Φιλελευθέρων να προτρέπει τους συναδέλφους της να “αποφύγουν την πολιτικοποίηση αυτού του περιστατικού”. Η Melanie Joly, υπουργός Εξωτερικών του Καναδά, επέβαλε την παραίτηση του Rota, επιδιώκοντας να μετατρέψει τον πρόεδρο σε αποδιοπομπαίο τράγο για τις συλλογικές ενέργειες του κόμματός της.
Ο Trudeau, εν τω μεταξύ, επεσήμανε το “βαθιά ενοχλητικό” γεγονός ως λόγο “για όλους εμάς να αντεπιτεθούμε στη ρωσική προπαγάνδα”, λες και το Κρεμλίνο έφερε με κάποιον τρόπο λαθραία έναν υπερήλικα συνεργάτη των Ναζί στο κοινοβούλιο και στη συνέχεια υπνώτισε τον πρωθυπουργό και τους συναδέλφους του, σε στυλ ‘Υποψήφιου από την Μαντζουρία’, ώστε να τον αποθεώσουν ως ήρωα[2].
NEW – Justin Trudeau blames Russian propaganda for Canadian Parliament honoring a Nazi.
"Obviously, it's extremely upsetting that this happened… this is something that is deeply embarrassing to the Parliament of Canada…
Εδώ παρεμβάλλεται το τουΐτ με το βίντεο από τις δηλώσεις Trudeau συνοδευόμενο από το εξής σχόλιο: «Ο Justin Trudeau κατηγορεί τη ρωσική προπαγάνδα για το γεγονός ότι το καναδικό κοινοβούλιο τίμησε έναν ναζί. “Προφανώς, είναι εξαιρετικά ενοχλητικό που συνέβη αυτό… είναι κάτι που φέρνει σε βαθιά αμηχανία το Κοινοβούλιο του Καναδά… Θα είναι πολύ σημαντικό να αντιδράσουμε όλοι μας στη ρωσική προπαγάνδα, στη ρωσική παραπληροφόρηση και να συνεχίσουμε την σταθερή και ξεκάθαρη υποστήριξή μας στην Ουκρανία”. Τι σχέση έχει η ρωσική προπαγάνδα με το γεγονός ότι ο Trudeau τίμησε έναν ναζί στο καναδικό κοινοβούλιο;»
Για να είμαστε σαφείς, το περιστατικό δεν ήταν γκάφα. Προτού η κυβέρνηση και οι στρατιωτικοί του Καναδά αποθεώσουν τον Χούνκα στο κοινοβούλιο, είχαν παράσχει διπλωματική υποστήριξη σε φασίστες χούλιγκανς που αγωνίζονταν να εγκαθιδρύσουν μια εθνικιστική κυβέρνηση στο Κίεβο και επέβλεπαν την εκπαίδευση σύγχρονων ουκρανικών στρατιωτικών σχηματισμών που ήταν ανοιχτά προσηλωμένοι στην προώθηση της ναζιστικής ιδεολογίας.
Ο εορτασμός του Χούνκα από την Οτάβα σήκωσε επίσης τον μανδύα που καλύπτει την πολιτική της χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να πολιτογραφεί γνωστούς Ουκρανούς συνεργάτες των ναζί και να τους αξιοποιεί ως όπλα στη συγκρότηση εγχώριων αντικομμουνιστικών στρατευμάτων κρούσης. Στο μεταπολεμικό μεταναστευτικό κύμα περιλαμβανόταν και ο παππούς της αναπληρώτριας πρωθυπουργού Chrystia Freeland, ο οποίος έδρασε ως ένας από τους κορυφαίους Ουκρανούς προπαγανδιστές του Χίτλερ εντός της κατεχόμενης από τους Ναζί Πολωνίας.
Αν και η καναδική επίσημη εξουσία έχει εργαστεί για να αποσιωπήσει αυτό το βρώμικο ιστορικό, είχαμε την δραματική ανάδυσή του μέσω της εμφάνισης του Χούνκα στο κοινοβούλιο και του ανατριχιαστικού περιεχομένου των διαδικτυακών ημερολογίων του.
Αναμνηστική φωτογραφία των SS (από τις αναρτήσεις του ίδιου του Χούνκα στο διαδίκτυο):
Ο Yaroslav Hunka, μπροστά και στο κέντρο, ως μέλος της μεραρχίας Waffen-SS Galicia.
Συγγραφέας του ημερολογίου ήταν ο Γιάροσλαβ Χούνκα, και το ημερολόγιο αποτελούνταν από περήφανους προβληματισμούς για την εθελοντική συμμετοχή του στην 14η Μεραρχία Γρεναδιέρων της Waffen-SS Γαλικίας. Ο Hunka περιγράφει τη ναζιστική Βέρμαχτ ως «μυστικιστές Γερμανούς ιππότες» όταν αναφέρεται στην άφιξή τους για πρώτη φορά στη γενέτειρά του, το Berezhany, και θυμάται τη δική του θητεία στα Waffen-SS ως την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του.
«Στην έκτη τάξη μου», έγραψε, «σε σαράντα μαθητές, υπήρχαν έξι Ουκρανοί, δύο Πολωνοί και οι υπόλοιποι ήταν Εβραίοι, παιδιά προσφύγων από την Πολωνία. Αναρωτιόμασταν γιατί το έσκαγαν από ένα τόσο πολιτισμένο δυτικό έθνος όπως οι Γερμανοί».
Η Εβραϊκή Αλληλεπιδραστική Βιβλιοθήκη περιγράφει λεπτομερώς την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού του Berezhany από τους “πολιτισμένους” Γερμανούς: «Το 1941, στο τέλος της σοβιετικής κατοχής, στο Berezhany ζούσαν 12.000 Εβραίοι, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πρόσφυγες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη φρίκη της ναζιστικής πολεμικής μηχανής στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, την 1η Οκτωβρίου 1941, 500-700 Εβραίοι εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς στα κοντινά λατομεία. Στις 18 Δεκεμβρίου, άλλοι 1.200, που είχαν καταγραφεί ως φτωχοί από το Judenrat, εκτελέστηκαν στο δάσος. Την ημέρα του Γιομ Κιπούρ[3] του 1942 (21 Σεπτεμβρίου), 1.000-1.500 εκτοπίστηκαν στο Belzec[4] και εκατοντάδες δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους. Την ημέρα του Χανουκά[5] (4-5 Δεκεμβρίου) εκατοντάδες άλλοι στάλθηκαν στο Belzec και στις 12 Ιουνίου 1943, οι τελευταίοι 1.700 Εβραίοι του γκέτο και του στρατοπέδου εργασίας εξολοθρεύθηκαν, ενώ μόνο λίγα άτομα διέφυγαν. Λιγότεροι από 100 Εβραίοι του Berezhany επέζησαν από τον πόλεμο».
Όταν οι σοβιετικές δυνάμεις είχαν τον έλεγχο του Berezhany, ο Hunka είπε ότι ο ίδιος και οι γείτονές του λαχταρούσαν την άφιξη της ναζιστικής Γερμανίας. «Κάθε μέρα», θυμήθηκε, «κοιτούσαμε με ανυπομονησία προς την κατεύθυνση του Πομοριάνι (Λβοφ) με την ελπίδα ότι θα εμφανιστούν εκείνοι οι μυστικιστές Γερμανοί ιππότες, που μοιράζουν σφαίρες στους μισητούς Λιάχους». (Ο Λιάχ είναι ένας υποτιμητικός ουκρανικός όρος για τους Πολωνούς).
Τον Ιούλιο του 1941, όταν ο ναζιστικός γερμανικός στρατός μπήκε στο Berezhany, ο Hunka ανέπνευσε με ανακούφιση. «Υποδεχτήκαμε τους Γερμανούς στρατιώτες με χαρά», έγραψε. «Οι άνθρωποι ένιωσαν ένα ξεπάγωμα, γνωρίζοντας ότι δεν θα υπήρχε πλέον αυτό το φοβερό χτύπημα στην πόρτα στη μέση της νύχτας και ότι τουλάχιστον θα ήταν δυνατόν να κοιμηθούν πλέον ήσυχα».
Δύο χρόνια αργότερα, ο Hunka εντάχθηκε στον πρώτο τομέα της 14ης Ταξιαρχίας Γρεναδιέρων των SS της Γαλικίας – μια μονάδα που συγκροτήθηκε υπό τις προσωπικές διαταγές του Χάινριχ Χίμλερ. Όταν ο Χίμλερ επιθεώρησε τους Ουκρανούς εθελοντές τον Μάιο του 1943 (παρακάτω), συνοδευόταν από τον Otto Von Wachter, τον διορισμένο από τους Ναζί κυβερνήτη της Γαλικίας που δημιούργησε το εβραϊκό γκέτο στην Κρακοβία.
«Η πατρίδα σας έχει γίνει πολύ πιο όμορφη από τότε που χάσατε -με δική μας πρωτοβουλία, πρέπει να πω- τους κατοίκους που τόσο συχνά αποτελούσαν βρώμικο λεκέ στο καλό όνομα της Γαλικίας, δηλαδή τους Εβραίους…». αναφέρεται ότι είπε ο Χίμλερ στα ουκρανικά στρατεύματα. «Ξέρω ότι αν σας διέταζα να εξοντώσετε τους Πολωνούς … θα σας έδινα την άδεια να κάνετε αυτό που ούτως ή άλλως είστε πρόθυμοι να κάνετε».
«Οι επίλεκτοι βασανιστές και δολοφόνοι του Χίτλερ έχουν γίνει δεκτοί με εντολές της RCMP» [ΣΗΜ. RCMP είναι η Καναδική αστυνομία]
Μετά τον πόλεμο, η φιλελεύθερη κυβέρνηση του Καναδά χαρακτήρισε χιλιάδες Εβραίους πρόσφυγες ως “εχθρικούς αλλοδαπούς” και τους κράτησε μαζί με πρώην Ναζί σε ένα δίκτυο στρατοπέδων εγκλεισμού που περιφράχθηκαν με συρματοπλέγματα, φοβούμενη ότι θα μόλυναν τη νέα τους χώρα με τον κομμουνισμό. Την ίδια στιγμή, η Οτάβα έθεσε χιλιάδες Ουκρανούς βετεράνους του χιτλερικού στρατού σε ταχεία διαδικασία για την απόκτηση ιθαγένειας.
Το Ουκρανο-Καναδικό Ενημερωτικό Δελτίο [ΣΗΜ. αγγλόφωνη εφημερίδα της Ένωσης των Ενωμένων Καναδών Ουκρανών] κατήγγειλε την 1η Απριλίου 1948: «Ορισμένοι [από τους νέους πολίτες] είναι ξεκάθαροι ναζί που υπηρέτησαν στον γερμανικό στρατό και την αστυνομία. Αναφέρεται ότι άτομα με τατουάζ των επίφοβων SS, των επίλεκτων βασανιστών και δολοφόνων του Χίτλερ, έχουν γίνει δεκτοί με εντολή της RCMP και αφού απορρίφθηκαν από τις υπηρεσίες διαλογής στην Ευρώπη».
Το περιοδικό περιγράφει τους μη μετανοημένους ναζί ως αντικομμουνιστικά στρατεύματα κρούσης, των οποίων «οι ‘ιδεολογικοί ηγέτες’ είναι ήδη απασχολημένοι με την υποδαύλιση του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, προπαγανδίζοντας ένα νέο παγκόσμιο ολοκαύτωμα στο οποίο θα χαθεί ο Καναδάς».
Το 1997, το καναδικό παράρτημα του Κέντρου Simon Wiesenthalκατηγόρησε την καναδική κυβέρνηση ότι είχε δεχθεί πάνω από 2000 βετεράνους της 14ης Εθελοντικής Μεραρχίας Γρεναδιέρων Waffen-SS.
Την ίδια χρονιά, η εκπομπή 60 Minutes παρουσίασε ένα αφιέρωμα με τίτλο “Το σκοτεινό μυστικό του Καναδά“, αποκαλύπτοντας ότι περίπου 1000 βετεράνοι των ναζιστικών SS από κράτη της Βαλτικής είχαν λάβει υπηκοότητα από τον Καναδά μετά τον πόλεμο. Ο Irving Abella, ένας Καναδός ιστορικός, δήλωσε στο 60 Minutes ότι ο ευκολότερος τρόπος για να μπει κάποιος στη χώρα «ήταν να δείξει το τατουάζ των SS. Αυτό αποδείκνυε ότι ήσουν αντικομμουνιστής».
Ο Abella ισχυρίστηκε επίσης ότι ο πρωθυπουργός Pierre Trudeau (πατέρας του Justin) του εξήγησε ότι η κυβέρνησή του σιωπούσε για τους ναζιστές μετανάστες «επειδή φοβόταν μήπως οξύνει τις σχέσεις μεταξύ των Εβραϊκών και των εθνοτικών κοινοτήτων της Ανατολικής Ευρώπης».
Ο Γιάροσλαβ Χούνκα ήταν ανάμεσα στο μεταπολεμικό κύμα των Ουκρανών βετεράνων ναζί που υποδέχθηκε ο Καναδάς. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του δημοτικού συμβουλίου του Berezhany, έφτασε στο Οντάριο το 1954 και αμέσως «έγινε μέλος της αδελφότητας των στρατιωτών της 1ης Μεραρχίας της UNA, που συνδέεται με το Παγκόσμιο Κογκρέσο Ελεύθερων Ουκρανών».
Μεταξύ της νέας γενιάς Ουκρανών Καναδών ήταν και ο Michael Chomiak, ο παππούς της δεύτερης ισχυρότερης αξιωματούχου του Καναδά, Chrystia Freeland. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της ως δημοσιογράφου και Καναδής διπλωμάτου, η Freeland έχει προωθήσει την κληρονομιά του παππού της για αντιρωσική διέγερση, ενώ επανειλημμένα έχει εξυμνήσει τους συνεργάτες των Ναζί κατά τη διάρκεια του [Β’ Παγκοσμίου] πολέμου σε δημόσιες εκδηλώσεις.
Κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στις 2 Μαρτίου 2020, η αναπληρώτρια πρωθυπουργός του Καναδά Chrystia Freeland επέδειξε με υπερηφάνεια ένα πανό της Ουκρανικής Οργάνωσης Παρτιζάνων [ΣΗΜ. η διαβόητη OUN] που πολέμησε στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Ο Καναδάς υποδέχεται τους κορυφαίους Ουκρανούς προπαγανδιστές του Χίτλερ
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ναζιστικής γερμανικής κατοχής της Πολωνίας, ο Ουκρανός δημοσιογράφος Michael Chomiak υπηρέτησε ως ένας από τους κορυφαίους προπαγανδιστές του Χίτλερ. Με έδρα την Κρακοβία, ο Chomiak εξέδιδε την αντισημιτική έκδοση Krakivs’ki visti (Κρακοβιανά Νέα), η οποία επευφημούσε τη ναζιστική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση – «Ο γερμανικός στρατός μας φέρνει την πολυπόθητη ελευθερία μας», διακήρυττε η εφημερίδα το 1941- και δόξαζε τον Χίτλερ, ενώ παράλληλα κινητοποιούσε την ουκρανική υποστήριξη προς τους εθελοντές της μεραρχίας των Waffen-SS ‘Γαλικία’.
Ο Chomiak πέρασε μεγάλο μέρος του πολέμου ζώντας σε δύο ευρύχωρα διαμερίσματα στην Κρακοβία που είχαν αρπάξει οι Ναζί κατακτητές από τους Εβραίους ιδιοκτήτες τους. Έγραψε ότι μετέφερε πολυάριθμα έπιπλα που ανήκαν σε κάποιον “Dr. Finkelstein” σε ένα άλλο αρειανοποιημένο διαμέρισμα που τέθηκε υπό τον έλεγχό του.
Ο Michael Chomiak, παππούς της αντιπροέδρου της Καναδικής κυβέρνησης,
σε ένα πάρτι με τον Emile Gassner, τον ναζί υπεύθυνο των μέσων ενημέρωσης στην κατεχόμενη Πολωνία
Στον Καναδά, ο Chomiak συμμετείχε στην Ουκρανοκαναδική Επιτροπή (UCC), η οποία επώαζε το σκληροπυρηνικό εθνικιστικό συναίσθημα μεταξύ των μελών της διασποράς, ενώ ασκούσε πιέσεις στην Οτάβα για σκληρές αντισοβιετικές πολιτικές. Στην ιστοσελίδα της, η UCC επαίρεται ότι έλαβε άμεση βοήθεια από την καναδική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: “Η τελική και αποφασιστική ώθηση για [την ίδρυση της UCC] προήλθε από τις Εθνικές Πολεμικές Υπηρεσίες του Καναδά, οι οποίες αδημονούσαν να καταταγούν οι νέοι Ουκρανοί στις στρατιωτικές υπηρεσίες”.
Ο πρώτος πρόεδρος της UCC, Volodymyr Kubijovych, είχε διατελέσει αφεντικό του Chomiak στην Κρακοβία. Έπαιξε επίσης ρόλο στην ίδρυση της 14ης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Waffen-SS ‘Γαλικία’, ανακοινώνοντας κατά τον σχηματισμό της: «Αυτή η ιστορική ημέρα κατέστη δυνατή από τις συνθήκες για τη δημιουργία μιας άξιας ευκαιρίας για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, να πολεμήσουν χέρι με χέρι με τους ηρωικούς Γερμανούς στρατιώτες του στρατού και των Waffen-SS εναντίον του Μπολσεβικισμού, του δικού σας και δικού μας θανάσιμου εχθρού».[6]
Η Freeland αναπτύσσει καριέρα στα μέσα ενημέρωσης ως μυστικός πράκτορας δουλεύοντας για την αλλαγή καθεστώτος στη Σοβιετική Ουκρανία
Μετά το θάνατό του το 1984, η εγγονή του Chomiak, Chrystia Freeland, ακολούθησε τα βήματά του ως δημοσιογράφος για διάφορες ουκρανικές εθνικιστικές εκδόσεις. Υπήρξε από νωρίς συνεργάτης στην εγκυκλοπαίδεια του Kubijovych για την Ουκρανία, η οποία ξεπλένει το ιστορικό συνεργατών των Ναζί, όπως ο Stepan Bandera, αναφερόμενη σε αυτόν ως “επαναστάτη”. Στη συνέχεια, ανέλαβε μια θέση στο προσωπικό της εφημερίδας Ukrainian News με έδρα το Έντμοντον, όπου ο παππούς της είχε διατελέσει εκδότης.
Μια έκδοση του 1988 του Ukrainian News (παρακάτω) περιείχε ένα άρθρο με συν-συγγραφέα τη Freeland, ακολουθούμενο από μια διαφήμιση για ένα βιβλίο με τίτλο “Fighting for Freedom“, το οποίο εξυμνούσε την ουκρανική μεραρχία των Waffen-SS ‘Γαλικία’.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής της Freeland στο Lviv της Ουκρανίας στο πλαίσιο προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, τέθηκαν τα θεμέλια για τη ραγδαία άνοδό της στη δημοσιογραφική επιτυχία. Κάτω από την κάλυψη της ιδιότητάς της ως φοιτήτριας ρωσικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, η Freeland συνεργάστηκε με τοπικούς ακτιβιστές για την αλλαγή του καθεστώτος, ενώ τροφοδοτούσε με αντισοβιετικές αφηγήσεις τα μεγάλα κεφάλια των διεθνών μέσων ενημέρωσης
«Αμέτρητες ‘υποβολιμαίες’ ειδήσεις για τη ζωή στη Σοβιετική Ένωση, ειδικά για τους μη Ρώσους πολίτες της, είχαν τα δικά της δακτυλικά αποτυπώματα, καθώς η κ. Freeland προσπαθούσε να αποκτήσει όνομα στους δημοσιογραφικούς κύκλους με το βλέμμα στραμμένο στις μελλοντικές προοπτικές της καριέρας της», ανέφερε το Canadian Broadcasting Corporation (CBC).
Επικαλούμενο αρχεία της KGB, το CBC περιέγραψε τη Freeland ως μια de facto πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών: «Η φοιτήτρια που προκαλούσε τόσους πονοκεφάλους ήταν σαφές ότι απεχθανόταν τη Σοβιετική Ένωση, αλλά γνώριζε τους νόμους της απέξω κι ανακατωτά – και πώς να τους χρησιμοποιεί προς όφελός της. Έκρυβε επιδέξια τις ενέργειές της, απέφευγε την παρακολούθηση (και μοιραζόταν αυτή τη γνώση με τις ουκρανικές επαφές της) ενώ διακινούσε με δεξιοτεχνία την ‘παραπληροφόρηση’».
Το 1989, πράκτορες της σοβιετικής ασφάλειας ακύρωσαν τη βίζα της Freeland όταν την έπιασαν να εισάγει λαθραία στη χώρα “έναν πραγματικό οδηγό για το πώς να διεξάγει κανείς εκλογές” για Ουκρανούς εθνικιστές υποψηφίους.
Γρήγορα επέστρεψε στη δημοσιογραφία, παίρνοντας δουλειές στη μετασοβιετική Μόσχα για τους Financial Times και τον Economist, και τελικά αναρριχήθηκε σε παγκόσμια αρχισυντάκτρια του Reuters – του κολοσσού των μέσων ενημέρωσης με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, ο οποίος σήμερα λειτουργεί ως βιτρίνα για τις επιχειρήσεις των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών κατά της Ρωσίας.
Ο Καναδάς εκπαιδεύει και προστατεύει Ναζί στην Ουκρανία μετά το Μαϊντάν
Όταν η Freeland κέρδισε μια έδρα ως φιλελεύθερο μέλος του κοινοβουλίου του Καναδά το 2013, εγκαθίδρυσε την πιο ισχυρή βάση της μέχρι σήμερα για να αγκιτάρει για την αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία. Εκμεταλλευόμενη τις δημοσιογραφικές της διασυνδέσεις, δημοσίευσε άρθρα γνώμης σε κορυφαίες παραδοσιακές εφημερίδες, όπως οι New York Times, προτρέποντας σε μαχητική υποστήριξη από τις δυτικές πρωτεύουσες της λεγόμενης “Επανάστασης της Αξιοπρέπειας” στην Ουκρανία, η οποία είδε τη βίαιη απομάκρυνση ενός δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου και την αντικατάστασή του με μια εθνικιστική, φιλοΝΑΤΟϊκή κυβέρνηση το 2014.
Κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος, μια ομάδα νεοναζιστών μπράβων που ανήκαν στην οργάνωση C14 κατέλαβε το Δημαρχείο του Κιέβου και βανδάλισε το κτίριο με ουκρανικά εθνικιστικά διακριτικά και σύμβολα της λευκής υπεροχής, συμπεριλαμβανομένης μιας σημαίας της Συνομοσπονδίας [ΣΗΜ. των “Νοτίων” του αμερικανικού εμφυλίου]. Όταν η αστυνομία των ΜΑΤ έδιωξε τους φασίστες χούλιγκαν στις 18 Φεβρουαρίου 2014, αυτοί βρήκαν καταφύγιο στην καναδική πρεσβεία με την προφανή συγκατάθεση της συντηρητικής κυβέρνησης στην Οτάβα. «Ο Καναδάς συμπονούσε τους διαμαρτυρόμενους, εκείνη τη στιγμή, περισσότερο από ό,τι η [ουκρανική] κυβέρνηση», υπενθύμισε ένας αξιωματούχος του ουκρανικού υπουργείου Εσωτερικών στην καναδική ραδιοτηλεόραση.
Το υπουργείο Εξωτερικών του Καναδά προσέφερε καταφύγιο στους νεοναζί (επάνω)
που κατέλαβαν και βανδάλισαν το δημαρχείο του Κιέβου το 2014
Η επίσημη καναδική υποστήριξη προς τους νεοναζί μαχητές στην Ουκρανία εντάθηκε μετά την εκλογή του Justin Trudeau από το Φιλελεύθερο Κόμμα το 2015. Τον Νοέμβριο του 2017, ο καναδικός στρατός και το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έστειλαν αρκετούς αξιωματικούς στο Κίεβο για μια πολυεθνική εκπαίδευση από κοινού με το Τάγμα Αζόφ της Ουκρανίας. (Το Azov έχει έκτοτε διαγράψει το αρχείο της εν λόγω εκπαίδευσης από τον ιστότοπό του).
Το Azov ελεγχόταν εκείνη την εποχή από τον Adriy Biletsky, τον αυτοαποκαλούμενο “Λευκό Ηγέτη“, ο οποίος δήλωνε: «Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή είναι να οδηγήσει τις Λευκές Φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή τους… Μια σταυροφορία ενάντια στους σημιτικά καθοδηγούμενους Untermenschen». [ΣΗΜ. “υπανθρώπους”–στα Γερμανικά στην πρωτότυπη δήλωση του Biletsky].
US and Canadian military officers meet uniformed members of the neo-Nazi Azov Battalion during a November 2017 multinational training session in Ukraine.
Στο τουΐτ με φωτογραφίες που αποθανατίζουν το εκπαιδευτικό σεμινάριο για τους νεο-ναζί Αζόφους που οργάνωσαν Καναδοί και Αμερικανοί αξιωματικοί, ο Max Blumenthal σχολιάζει: «Αμερικανοί και Καναδοί στρατιωτικοί συναντούν ένστολα μέλη του νεοναζιστικού τάγματος Azov κατά τη διάρκεια πολυεθνικής εκπαίδευσης τον Νοέμβριο του 2017 στην Ουκρανία. Φωτογραφίες από μια διαγραμμένη σελίδα στον ιστότοπο του Azov
Καθώς η ιστορία της ναζιστικής της οικογένειας αναδύεται στην επιφάνεια, η Freeland λέει ψέματα στο κοινό
Στο μεταξύ πίσω στον Καναδά, το προβληματικό οικογενειακό ιστορικό της Freeland έβγαινε για πρώτη φορά στην επιφάνεια στα μέσα ενημέρωσης. Εβδομάδες αφότου διορίστηκε τον Ιανουάριο του 2017 ως υπουργός Εξωτερικών -μια θέση που όπως ήταν αναμενόμενο εκμεταλλεύτηκε για να βροντοφωνάξει υπέρ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και των αποστολών όπλων στην Ουκρανία- ο ρόλος του παππού της ως ναζιστή προπαγανδιστή στην κατεχόμενη Πολωνία έγινε αντικείμενο σωρείας αναφορών στον εναλλακτικό Τύπο.
Η κυβέρνηση Trudeau απάντησε στα τεκμηριωμένα δημοσιεύματα κατηγορώντας τη Ρωσία ότι διεξάγει εκστρατεία κυβερνοπολέμου. «Η κατάσταση είναι προφανώς τέτοια που απαιτεί να είμαστε σε εγρήγορση. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός ενθάρρυνε, μεταξύ άλλων, την πλήρη επανεξέταση των συστημάτων ασφαλείας μας στον κυβερνοχώρο», δήλωσε ο υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας Ralph Goodale.
Ωστόσο, ελάχιστα, αν όχι κανένα, από τα μέσα που ήταν υπεύθυνα για την ανασκαφή της ιστορίας του Chomiak είχαν οποιαδήποτε σχέση με τη ρωσική κυβέρνηση. Μεταξύ των πρώτων που αποκάλυψαν τον δοσιλογισμό του ήταν το Consortium News, ένας ανεξάρτητος, αμερικανικός οργανισμός μέσων ενημέρωσης.
Από την πλευρά της, η Freeland χρησιμοποίησε έναν εκπρόσωπο για να πει ψέματα στο κοινό, αρνούμενη κατηγορηματικά ότι «ο παππούς της υπουργού ήταν συνεργάτης των Ναζί».
Όταν τα καναδικά μέσα ενημέρωσης επικαλέστηκαν αρκετούς Ρώσους διπλωμάτες σχετικά με τους ισχυρισμούς, η Freeland διέταξε αμέσως την απέλασή τους, κατηγορώντας τους ότι εκμεταλλεύονται τη διπλωματική τους ιδιότητα “για να παρεμβαίνουν στη δημοκρατία μας”.
Ωστόσο, ήδη τα οικογενειακά της μυστικά είχαν ξεπηδήσει από τη σοφίτα στις σελίδες των κύριων καναδικών μέσων ενημέρωσης. Στις 7 Μαρτίου 2017, η Globe and Mail αναφέρθηκε σε ένα άρθρο του 1996 στο Journal of Ukrainian Studies, το οποίο επιβεβαίωνε ότι ο παππούς της Freeland ήταν πράγματι ναζιστής προπαγανδιστής και ότι τα γραπτά του συνέβαλαν στην τροφοδότηση της εβραϊκής γενοκτονίας. Το άρθρο είχε συγγράψει ο θείος της Freeland, John-Paul Himka, ο οποίος ευχαρίστησε την ανιψιά του στον πρόλογό του για τη βοήθειά της σε «προβλήματα και διευκρινίσεις».
«Η Freeland γνώριζε για περισσότερες από δύο δεκαετίες ότι ο Ουκρανός παππούς της από την μητέρα της ήταν αρχισυντάκτης μιας ναζιστικής εφημερίδας στην κατεχόμενη Πολωνία που δυσφήμιζε τους Εβραίους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», σημείωσε η Globe and Mail.
Αφού πιάστηκε από την κάμερα τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους να χειροκροτεί με αχαλίνωτο ζήλο μαζί με εκατοντάδες συναδέλφους της έναν Ουκρανό βετεράνο των ομάδων θανάτου των SS του Χίτλερ, η Freeland επικαλέστηκε και πάλι την εξουσία της για να διαγράψει το περιστατικό από τα αρχεία.
LPC House Leader Karina Gould sought unanimous consent to strike Anthony Rota's comments about Yaroslav Hunka from the record and the CPC denied it
CPC MP Marty Morantz says “deleting the words from Hansard would only have one purpose, to try and forget what happened" #cdnpolipic.twitter.com/S78DkwyPra
Τουΐτ με βίντεο της πρότασης της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου του κυβερνητικού κόμματος LPC Karina Gould να διαγραφεί από τα πρακτικά η εξύμνηση του ναζί μέλους των SS από τον πρόεδρο του Καναδικού κοινοβουλίου. Ο συγγραφέας του τουΐτ, δημοσιογράφος Gray Mackenzie, σχολιάζει: «Η επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του LPC Karina Gould ζήτησε ομόφωνα να διαγραφούν από τα πρακτικά τα σχόλια του Anthony Rota για τον Yaroslav Hunka και το CPC [ΣΗΜ. Συντηρητικό Κόμμα] το αρνήθηκε[7]. Ο βουλευτής του CPC Marty Morantz λέει ότι «η διαγραφή των λέξεων από το Hansard θα είχε μόνο έναν σκοπό: να επιχειρηθεί να ξεχαστεί αυτό που συνέβη»
Τρεις ημέρες μετά την ενοχλητική σκηνή, η Freeland επέστρεψε στο βήμα του κοινοβουλίου, γνέφοντας επιδοκιμαστικά καθώς η επικεφαλής των Φιλελευθέρων Karina Gould εισήγαγε ψήφισμα για τη διαγραφή «από το παράρτημα των συζητήσεων της Βουλής των Κοινοτήτων» και «από κάθε πολύ-μεσική καταγραφή της Βουλής»” της αναγνώρισης του Yaroslav Hunka από τον πρόεδρο Anthony Rota.
Χάρη στις δεκαετίες της επίσημα υποστηριζόμενης εκπαίδευσης για το Ολοκαύτωμα, το μάντρα που απαιτεί από τους πολίτες “να μην ξεχνούν ποτέ” έχει γίνει οδηγός της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Στη σημερινή Οτάβα, ωστόσο, αυτό το απλό κομμάτι ηθικής καθοδήγησης αντιμετωπίζεται τώρα ως κίνδυνος που απειλεί να διαλύσει καριέρες και να υπονομεύσει την πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία.
[1] Ο Τζον Ντεμιανιούκ ήταν Ουκρανο-Αμερικανός κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν ενώ υπηρετούσε ως φρουρός σε στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι νομικές υποθέσεις που αφορούσαν τη συμμετοχή του στο Ολοκαύτωμα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και συνεχίστηκαν μέχρι και τον θάνατό του το 2012. Διώχθηκε για κατηγορίες εγκλημάτων πολέμου σε Ισραήλ και Γερμανία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι δίκες του Ντεμιανιούκ προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των μέσων παγκοσμίως. Γεννημένος το 1920 στη Σοβιετική Ουκρανία, ο Ντεμιανιούκ επιστρατεύτηκε και κατατάχθηκε στον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό το 1940. Πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς την άνοιξη του 1942. Ως αιχμάλωτος πολέμου, εκπαιδεύτηκε και υπηρέτησε ως φρουρός στο στρατόπεδο εξόντωσης του Σομπίμπουρ και σε τουλάχιστον ακόμα δύο στρατόπεδα εξόντωσης. Μετά τον πόλεμο παντρεύτηκε μία γυναίκα που γνώρισε ενώ βρίσκονταν ακόμα και οι δύο σε στρατόπεδο εκτοπισμένων, επιδιώκοντας να φύγουν από τη Δυτική Γερμανία. Το 1952 μετανάστευσε μαζί της και την κόρη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εγκαταστάθηκαν στην πόλη Σέβεν Χιλς στο Οχάιο, όπου απέκτησαν δύο ακόμα παιδιά και μεγάλωσαν την οικογένειά τους. Ο Ντεμιανιούκ απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα το 1958 και εργάστηκε μέχρι τη συνταξιοδότησή του σε αυτοκινητοβιομηχανία. [πληροφορίες από την Wikipedia]
[2] ‘Ο Υποψήφιος από τη Μαντζουρία’ (The Manchurian Candidate) είναι μυθιστόρημα του Richard Condon, που πρωτοεκδόθηκε το 1959. Πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ για τον γιο μιας εξέχουσας πολιτικής οικογένειας των ΗΠΑ, ο οποίος υφίσταται πλύση εγκεφάλου και γίνεται άθελά του δολοφόνος για λογαριασμό μιας κομμουνιστικής συνωμοσίας.Το μυθιστόρημα έχει μεταφερθεί δύο φορές σε κινηματογραφική ταινία με τον ίδιο τίτλο: η πρώτη κυκλοφόρησε το 1962 και η δεύτερη το 2004. Στα ελληνικά έχει αποδοθεί με τον τίτλο ‘Ο Άνθρωπος της Μαντζουρίας’.
[3] To Γιομ Κιπούρ (“Ημέρα της Εξιλέωσης”) είναι η πιο ιερή ημέρα του χρόνου στον Ιουδαϊσμό. Τα κεντρικά της θέματα είναι η εξιλέωση και η μετάνοια. Κατά σύμπτωση (?), το όργιο στο Καναδικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε κατά την φετινή ημέρα του Γιομ Κιπούρ.
[4] Belzec: Ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης Εβραίων στο Λούμπλιν της Πολωνίας.
[5] Η Χανουκά είναι μια Εβραϊκή γιορτή κατά την οποία τιμάται η αναστύλωση του Ιερού Ναού (του Δεύτερου Ναού) στην Ιερουσαλήμ την εποχή της εξέγερσης των Μακκαβαίων κατά των Σελευκιδών.
[6] Μεταφράζω από την πηγή το πλήρες κείμενο του πανηγυρικού του Volodymyr Kubijovych για την ίδρυση της μεραρχίας των Waffen-SS ‘Γαλικία’: «Σήμερα, για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, είναι μια ιδιαίτερα ιστορική ημέρα, διότι με τη σημερινή Πράξη του Κράτους πραγματοποιείται μια από τις πιο πολυπόθητες επιθυμίες του ουκρανικού λαού – να πολεμήσουμε κατά του μπολσεβικισμού με όπλα στα χέρια μας… Αυτή η επιθυμία ήταν αποτέλεσμα της βαθύτερης πεποίθησης, ότι είναι καθήκον μας να μην μείνουμε ουδέτεροι στη μεγάλη μάχη για την οικοδόμηση της νέας ευρωπαϊκής τάξης και τι μπορούμε να κάνουμε για τη νίκη της νέας Ευρώπης…. Αυτή η ιστορική ημέρα κατέστη δυνατή από τις συνθήκες που δημιούργησαν μια αξιόλογη ευκαιρία για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, να πολεμήσουν χέρι-χέρι με τους ηρωικούς Γερμανούς στρατιώτες του στρατού και των Waffen-SS ενάντια στον Μπολσεβικισμό, τον δικό σας και δικό μας θανάσιμο εχθρό. Σας ευχαριστούμε από καρδιάς. Φυσικά οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Μεγάλο Φύρερ της ενωμένης Ευρώπης που αναγνώρισε τη συμμετοχή μας στον πόλεμο, που ενέκρινε την πρωτοβουλία σας και συμφώνησε στη δημιουργία της μεραρχίας της Γαλικίας.»]
[7] CPC μπορεί να σημαίνει είτε Conservative Party of Canada είτε Communist Party of Canada. Όμως, το κομμουνιστικό κόμμα δεν διαθέτει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Σημειωτέον ότι το συντηρητικό κόμμα είχε συμμετάσχει ομοθυμαδόν στο πανηγύρι της αποθέωσης του Ναζί SS, έστω και αν εκ των υστέρων για δημαγωγικούς λόγους αρνήθηκε την ομοφωνία στη διαγραφή των πρακτικών του εξευτελισμού του Καναδικού κοινοβουλίου.
Ο αρχισυντάκτης του περιοδικού The Grayzone, Max Blumenthal, είναι βραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων τα μπεστ σέλερ Republican Gomorrah, Goliath, The Fifty One Day War και The Management of Savagery. Έχει γράψει έντυπα άρθρα για μια σειρά από δημοσιεύματα, πολλά ρεπορτάζ σε βίντεο και πολλά ντοκιμαντέρ, μεταξύ των οποίων το Killing Gaza. Ο Μπλούμενταλ ίδρυσε το The Grayzone το 2015 για να ρίξει δημοσιογραφικό φως στην κατάσταση αέναου πολέμου της Αμερικής και στις επικίνδυνες εσωτερικές επιπτώσεις της.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/10/Canada_Nazis-e1696310113536.webp5121024Max Blumenthalhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngMax Blumenthal2023-10-03 08:45:132023-10-03 08:52:10Η αποθέωση του Καναδο-Ουκρανού μέλους των SS από το Καναδικό κοινοβούλιο σηκώνει το πέπλο που καλύπτει τη διαχρονική πολιτική της χώρας απέναντι στο Ουκρανικό