Γράφω αυτές τις γραμμές μόνο επειδή πιστεύω ότι οι υγειονομικοί σήμερα έχουν ένα διπλό καθήκον: Από τη μία να δώσουν όλο τους το «είναι», όχι για την καταπολέμηση ενός -αόρατου στο γυμνό μάτι- εχθρού γενικά και αόριστα αλλά για την υπεράσπιση της υγείας ενός πολύπαθου λαού, που τα τελευταία πολλά χρόνια έχει τσακιστεί οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά. Από την άλλη να μην επιτρέψουν τη διάδοση του ψέματος. Να μην επιτρέψουν σε κανέναν να πει ελαφρά τη καρδία «κάναμε ό,τι μπορούσαμε». Να μην επιτρέψουν την επιστροφή στη «ζοφερή κανονικότητα» όταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η πανδημία υποχωρήσει. Δεν έχει πια σημασία να σταθεί κανείς στα νούμερα και τις στατιστικές της πανδημίας. Αυτή είναι μια δουλειά που πρέπει να γίνεται έγκυρα, με υπευθυνότητα, από όσους έχουν τη γενική εποπτεία.

Θέλω να μεταφέρω μόνο λίγες ουδέτερες εικόνες από την καθημερινότητά μας.

Εικόνα πρώτη: Εδώ και κάποιες μέρες, η βάρδια κάθε ιατρείου του ΤΕΠ, εφοδιάζεται στην αρχή της εφημερίας με λίγες απλές χειρουργικές μάσκες. Η άτυπη οδηγία και η «χρηστή διαχείριση» επιβάλλουν να μένεις για ώρες με την ίδια μάσκα προκειμένου να βγει η βάρδια. Θα αλλαχθεί μόνο όταν λερωθεί πια φανερά με βιολογικό υλικό, δικό σου ή του ασθενή. Και δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι θα συνεχίσει να ισχύει έστω αυτό. Οι οδηγίες περί «μιας χρήσης» είναι αυτές τις μέρες αστείο όχι μόνο για το γενικό πληθυσμό αλλά και για τους υγειονομικούς. Γιατί ποιος μπορεί να διασφαλίσει την επάρκεια όταν τα νοσοκομεία προετοιμάζονται για μια πλημμυρίδα κρουσμάτων που φαίνεται ότι θα κορυφωθεί τον επόμενο μήνα; Όταν ο μαυραγοριτισμός αθωώνεται από υπουργικά χείλη και βαφτίζεται νόμος προσφοράς-ζήτησης;

Από τραγική ειρωνεία το κουτί με τις μάσκες γράφει στο πλάι: Made in China, Xiantao City, Hubei Province. Η παραγωγή της Ελλάδας υπονομεύτηκε συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση, γιατί έτσι επέβαλλαν οι απαράβατοι κανόνες της παγκοσμιοποίησης, απολιπάνθηκε και οδηγήθηκε στο σημείο της πλήρους εξάρτησης ακόμη και για τα πιο απλά. Τη γάζα, το βαμβάκι, τη μάσκα.

Εικόνα δεύτερη: Σε πρόσφατη (13/3) ενημέρωση της σελίδας του ΕΟΔΥ, σχετικά με τη διαχείριση προσωπικού υγείας ανά κατηγορία έκθεσης σε ασθενή με COVID-19, διαβάζουμε για την περίπτωση έκθεσης υψηλού κινδύνου: «Απομάκρυνση από την εργασία για 7 ημέρες μετά την τελευταία έκθεση. Επιστροφή στην εργασία φορώντας απλή χειρουργική μάσκα σε όλη τη διάρκεια του ωραρίου».

Στην ειδικότητά μου, ο ασθενής εξ’ ορισμού δεν φοράει μάσκα, προκειμένου να εξεταστεί. Ας αναλογιστούμε για ένα λεπτό, τι σημαίνει αυτό: Μετά από έκθεση υψηλού κινδύνου, δηλαδή στενή επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα και χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό εκατέρωθεν, ο επαγγελματίας υγείας –αν παραμένει ασυμπτωματικός- 7 ημέρες μετά θα επιστρέφει στην εργασία του. Τη στιγμή που έχουν αναφερθεί ασυμπτωματικοί φορείς για 15 ή 20 ημέρες. Αν δε εκτεθεί σε μολυσματικές αναπνευστικές εκκρίσεις φορώντας απλή χειρουργική μάσκα (και όχι υψηλής αναπνευστικής προστασίας), θεωρείται χαμηλού κινδύνου έκθεση, αυτοπαρακολουθείται και παραμένει εξαρχής στην εργασία του.

Επηρεάζεται ή όχι αυτή η σύσταση από τη χρόνια υποστελέχωση του ΕΣΥ, που ανατινάχθηκε ολοκληρωτικά τη μνημονιακή δεκαετία;

Πόσες απώλειες μπορεί να αντέξει ένα τμήμα πρώτης γραμμής σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας με 4 μόλις ειδικούς, όταν είναι γνωστό ότι στην Ιταλία τεράστιο ποσοστό (πάνω από 1.200 στα 15.000) των κρουσμάτων αφορά υγειονομικούς;

Από τα 16 επιβεβαιωμένα κρούσματα της Καστοριάς, τα 6 αφορούν εργαζόμενους του τοπικού νοσοκομείου.

Στις 3/5/18, ο μετέπειτα πρωθυπουργός έγραφε «…ο κανόνας 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις θα εφαρμοσθεί. Οι προσλήψεις δεν θα γίνονται άκριτα όπως σήμερα, αλλά με συγκροτημένο σχέδιο. Είναι αδιανόητο να πλεονάζουν γιατροί & να λείπουν νοσηλευτές».

Τακτοποιήθηκε το θέμα των πλεοναζόντων γιατρών ή χρειάζεται να αφυπηρετήσουν χωρίς να αναπληρωθούν αρκετοί ακόμη για να επιτευχθεί η δημοσιονομική προσαρμογή;

Αν συνυπολογίσω τα αγχωμένα τηλεφωνήματα συνταξιοδοτημένων συναδέλφων για ενδεχόμενη επιστροφή ή την –μεταξύ σοβαρού και αστείου προς το παρόν- αυτομόρφωση εργαστηριακών συναδέλφων στην εκτίμηση του αναπνευστικού, μάλλον έχει επιτευχθεί ο στόχος της προσαρμογής. Και κανείς δε θα θέλει πια να κλέψει τη δόξα του Υπουργού.

Εικόνα τρίτη: Όποιος έχει την παραμικρή σχέση με το σύστημα υγείας το ξέρει καλά. Τις καλές –προ πανδημίας- ημέρες, για τυπικό διασωληνωμένο περιστατικό εφημερίας, είναι συχνό φαινόμενο να αναζητείται κλίνη ΜΕΘ για δύο και τρία 24ωρα.

Μέχρι τότε, ο ασθενής να φιλοξενείται σε απλό θάλαμο νοσηλείας, με φορητό αναπνευστήρα και δανεικό monitor από όποιο τμήμα έχει διαθέσιμο. Όχι σε καιρό κρίσης, πολέμου, πανδημίας αλλά μια οποιαδήποτε Τετάρτη. Ακόμη και για «απλό» weaning (κάθε ασθενής που διασωληνώνεται επειγόντως, πρέπει να μεταφερθεί σε ΜΕΘ προκειμένου να αφυπνιστεί και να αποσωληνωθεί με ασφάλεια), δύο και τρεις κλήσεις προς το κέντρο του ΕΚΑΒ για διαθέσιμη ΜΕΘ, μπορεί να μην αρκούν.

Πώς αλλιώς, όταν στην Ελλάδα είναι λειτουργικά –ασθμαίνοντας- λιγότερα από 600 κρεβάτια ΜΕΘ;

Αν αυτό εννοεί ως «θωράκιση» ο Υπουργός, έχουμε εντυπωσιακά διαφορετική αντίληψη για τον όρο. Αν ζούσαμε σε κανονικές συνθήκες, ίσως το σύστημα επιβίωνε.

Τώρα, τα μαθηματικά είναι ανατριχιαστικά.

Εικόνα τέταρτη: Σήμερα ανακοινώθηκε ότι ΝΙΜΤΣ, Παμμακάριστος και μία πτέρυγα του πρώην Λοιμωδών-«Αγ. Βαρβάρα», μαζί με το θεραπευτήριο ATTICA, υποτάσσουν τη λειτουργία τους στην ανάγκη ανάσχεσης της πανδημίας.

Και το ανακοίνωσε το ίδιο πολιτικό προσωπικό που πριν μερικά χρόνια είχε «σημαδέψει» και κλείσει ουσιαστικά το Λοιμωδών από το 2013 ως πλεονάζον, άχρηστο, κέντρο που δεν προσφέρει και πρέπει να κλείσει, και το προσωπικό του περίπου βολεμένους τεμπέληδες. Μνημείο σοβαρότητας.

Στο Μάτι έφταιγαν όσοι έχτισαν αυθαίρετα, εκτός σχεδίου και κείμενης νομοθεσίας. Καθόλου όσοι το επέτρεψαν, όσοι δεν έλεγξαν ή όσοι οριακά το ενθάρρυναν. Στη Μάνδρα έφταιγαν όσοι μπάζωσαν, ο κακός καιρός, ο απείθαρχος Έλληνας. Στις πυρκαγιές της Πάρνηθας ή της Ηλείας, έφταιγαν μόνο οι εμπρηστές, οι καταπατητές, οι ατομικές μονάδες. Καθόλου οι δασοκτονικοί νόμοι.

Το συμπέρασμα είναι ότι το κράτος δε φταίει.

Οι κραυγές για την –αυτονόητη- ατομική ευθύνη, έχουν ήδη κυριεύσει το δημόσιο λόγο και για τον έλεγχο της πανδημίας. Φταίει ή θα φταίει ο έφηβος που δεν έκατσε σπίτι, η γιαγιά που πανικόβλητη βγήκε να στοκάρει προμήθειες, ο ντελιβεράς που δε φόραγε γάντια. Όχι το κράτος. Σε βαθμό που είναι ν’ αναρωτιέται κανείς τι μας χρειάζεται αν δεν μπορεί να κάνει ούτε το στοιχειώδες: Να μας προστατέψει απ’ την ανίκητη βλακεία ή επιβουλή των λίγων –πραγματικά λίγων- που διαχρονικά υπήρχαν και υπάρχουν.

Η απαραίτητη σήμερα επιβολή μέτρων για την ταπείνωση της καμπύλης, δεν μπορεί να κρύψει τις εγκληματικές καθυστερήσεις: Μέχρι τουλάχιστον την 3^η του Μάρτη οι μπερδεμένες οδηγίες του ΕΟΔΥ για τη διερεύνηση στη διαλογή των εμπυρέτων, δεν περιελάμβαναν τη Ρώμη. Μέρα που η Ιταλία είχε ήδη 2.502 επιβεβαιωμένα κρούσματα, εκ των οποίων 2.263 ενεργά και 79 θανάτους και άρα διασπορά στην κοινότητα.

Το triage γινόταν με το χάρτη της Ιταλίας στο κινητό για να δούμε αν η περιοχή που ανέφερε ο –δυνητικά- άρρωστος ήταν στη Βόρεια ή τη Νότια Ιταλία και μόνο ο υπερβάλλων ζήλος και η ατομική πρωτοβουλία επέβαλε –ευτυχώς- την απομόνωση των ύποπτων κρουσμάτων με αυστηρότερα από τα συνιστώμενα κριτήρια. Η ιστορία των προσκυνητών των Αγ. Τόπων είναι πια ευρέως γνωστή και αποκαλυπτική.

Ο WHO σήμερα, 16/3, δια στόματος Tedros Adhanom, επιμένει: «Οι χώρες πρέπει να ελέγχουν. Δεν μπορούν να το πολεμήσουν αυτό τυφλά. Πρέπει να επιβεβαιώνουν τα κρούσματα και να τα απομονώνουν. Έτσι, το μήνυμά μου προς τους υπουργούς Υγείας σήμερα ήταν να επενδύσουν στα διαγνωστικά τεστ. Πρέπει να είναι σε θέση να ελέγχουν όλα τα ύποπτα κρούσματα. Συνιστούμε στις χώρες να επιμείνουν στον έλεγχο και να συνεχίσουν με στρατηγικές περιορισμού, διότι πιστεύουμε ότι ο ιός αυτός είναι ελεγχόμενος εάν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα».

Αν υπάρχει έστω ένα μικρό μέρος ορθολογισμού στην παραπάνω διατύπωση, ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι η εθνική στρατηγική θα εναρμονιστεί με το κοινό αίσθημα; Ότι δηλαδή η πολιτική της επιβεβαίωσης και απομόνωσης για κάθε πιθανό κρούσμα πρέπει να διασφαλιστεί επί μακρόν; Οι τελευταίες οδηγίες που περιορίζουν ασφυκτικά τους ελέγχους, μάλλον δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.

Όσο οι πολιτικοί ταγοί χαριεντίζονται με το ιερατείο της χώρας, με τον Πρωθυπουργό να προσπαθεί να κάνει mind control στην Ιερά Σύνοδο με υποσυνείδητα μηνύματα στα διαγγέλματά του, χιλιάδες υγειονομικοί προετοιμάζονται να δώσουν -ή δίνουν ήδη- μια πρωτόγνωρη μάχη.

Όχι πολύ διαφορετική ποιοτικά από αυτή που δίνουν κάθε μέρα σε ένα εξαθλιωμένο σύστημα υγείας αλλά εντελώς διαφορετική σε κλίμακα. Η προετοιμασία όμως θα είναι ελλιπής αν επιτρέψουμε να κυριαρχήσει ότι φταίει μια ανώτερη δύναμη, οι πεπερασμένες δυνατότητες, ο κακός μας ο καιρός.

Στην αρχή κιόλας της μάχης, μάθαμε από τηλεοπτικά δίκτυα εθνικής εμβέλειας ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει ο διπλανός, ο ηλικιωμένος, ο άρρωστος, που μέχρι χθες για τα ίδια κανάλια ήταν βαρίδι για το ασφαλιστικό. Μάθαμε ότι μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός, η οργάνωση, η στράτευση σε έναν κοινό σκοπό, οι οδηγίες των ειδικών και όχι οι εξαλλοσύνες των φανατικών μπορεί να φέρουν αποτέλεσμα. Ότι, όπως δείχνουν οι άδειοι σε γενικές γραμμές δρόμοι, ο έλληνας δεν είναι φύσει απείθαρχος, ασυμπίεστος, αυτοκαταστροφικός. Ότι η διατίμηση στο ταπεινό αντισηπτικό δεν είναι μέτρο κομμουνιστικής εκτροπής. Κι ότι ίσως τελικά δε χρειάζεται άδεια του διευθυντηρίου της ΕΕ ή σοσιαλιστικός μετασχηματισμός για να παραχθούν μερικοί τόνοι από αυτό το αντισηπτικό από κατασχεμένη αλκοόλη.

Ας τα αναστοχαστούμε αυτά μετά το τέλος του γενικού συναγερμού. Που ελπίζω, αλλά δεν πιστεύω, να έρθει όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Και -σε πείσμα των αριθμών και των άκαρδων και στυγνών στατιστικών προβλέψεων- να έρθει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για όλους μας.

Βασίλης Χατζηνάκης

Ειδικευόμενος γιατρός ΩΡΛ στον Ερυθρό Σταυρό.

Όταν το σοβαρό οξύ αναπνευστικό σύνδρομο (SARS) ξέσπασε το 2003-2004, περίπου το 20% των συνολικών λοιμώξεων εμφανίστηκε στους εργαζόμενους της υγείας που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Στην ευρύτερη περιοχή του Τορόντο, που ήταν το επίκεντρο της έκρηξης της Βόρειας Αμερικής, ο αριθμός αυτός υπερδιπλασιάστηκε, στο 43%. Δύο νοσοκόμες και ένας γιατρός πέθαναν.

Αυτό αποτελούσε ένα διπλό χτύπημα: τόσο για τους ίδιους τους μολυσμένους υγειονομικούς λειτουργούς όσο και για τους ασθενείς των οποίων η φροντίδα μειώθηκε, όσο οι υπό ανάρρωση γιατροί και νοσηλευτές απουσίαζαν. Σήμερα, αυτές οι στατιστικές κρέμονται σαν ένα φάντασμα πάνω από το ιατρικό προσωπικό που μάχεται τον νέο -αδελφό- ιό του SARS, τον SARS-CoV-2, τη μόλυνση που προκαλεί τον COVID-19.

«Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον COVID-19 χωρίς να προστατεύσουμε τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας», ανέφερε σε πρόσφατη ενημέρωση των ΜΜΕ ο Tedros Adhanom Ghebreyesus, γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Ωστόσο, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιβεβαιώνουν τις εκθετικές αυξήσεις των επιβεβαιωμένων περιπτώσεων – από τις 11 Μαρτίου ανήλθαν σε τουλάχιστον 1016 σε 38 πολιτείες με 31 θανάτους – μετακινούμενοι ανάμεσα στον περιορισμό και τον μετριασμό της μόλυνσης, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας αμφιβάλουν αν γίνονται αρκετά πράγματα για την προστασία τους και αν διασφαλίζεται η συνεχής φροντίδα των ασθενών στα ήδη καταπονημένα νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα.

Το βέβαιο είναι ότι καθώς η επιδημία διαταράσσει τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού, ορισμένες αμερικανικές επιχειρήσεις αναφέρουν ελλείψεις προσωπικού εξοπλισμού προστασίας, όπως μάσκες, γυαλιά, αναπνευστήρες, γάντια και ρόμπες, σύμφωνα με μια αναφορά που δημοσιεύτηκε στους Seattle Times. Οι εργαζόμενοι καλούνται να στοκάρουν το απόθεμα.

“Ώρα να βγούμε μπροστά»

Οι αμφιβολίες για τα επαρκή μέτρα ασφαλείας είναι στην κορυφή της ανησυχίας μεταξύ των εγγεγραμμένων νοσοκόμων στο κράτος της Νέας Υόρκης, όπου η κακή πρόσβαση στα Μέσα Ατομικής Προστασίας, η ελάχιστη εκπαίδευση στη χρήση εξοπλισμού και στα πρωτόκολλα, καθώς και η ακατάλληλη αξιολόγηση και ταξινόμηση ασθενών αναφέρθηκαν ήδη από την ένωση νοσοκόμων.

Σε μια πρόσφατη έρευνα σε εθνικό επίπεδο με 6500 μέλη από την ένωση National Nurses United (NNU), μόνο το 30% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι οι εργοδότες τους είχαν επαρκή Μέσα Ατομικής Προστασίας σε απόθεμα για να προστατεύσουν το προσωπικό από ξαφνικό κτύπημα του ιού COVID-19. Μόλις το 44% δήλωσε ότι οι εργοδότες τους είχαν εκπαιδεύσει στην αναγνώριση και απάντηση σε ύποπτα κρούσματα.

«Οι νοσοκόμες είμαστε σίγουρες ότι μπορούμε να φροντίσουμε για τους ασθενείς με COVID-19 και ακόμη και να βοηθήσουμε να σταματήσουμε την εξάπλωση αυτού του ιού αν μας δοθούν τα μέσα προστασίας και οι πόροι που χρειαζόμαστε ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας», δήλωσε η Μπόνι Καστίγιο, εκτελεστική διευθύντρια της NNU και της Ένωσης Νοσηλευτών της Καλιφόρνιας σε συνέντευξη τύπου της 5ης Μαρτίου. «Δεν είναι καιρός να χαλαρώσουμε τη στάση μας ή να αποδυναμώσουμε τους υφιστάμενους κρατικούς ή ομοσπονδιακούς κανονισμούς. Αυτή είναι η στιγμή να εντείνουμε όλες τις προσπάθειές μας».

Υποψιαζόμενοι ότι υπάρχει ένα έλλειμμα στην κορυφή, η Ένωση έκανε έκκληση στην Υπηρεσία Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία (OSHA), ζητώντας ολοκληρωτική εξασφάλιση της ατομικής προστασίας, συμπεριλαμβανομένης της επιμόρφωσης των υγειονομικών λειτουργών αλλά και τη μέγιστη προστασία σε Νοσοκομεία και κλινικές, δηλαδή, αίθουσες αρνητικής πίεσης και κατάλληλα εργαλεία.

Πηγή: medscape.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Diana Swift

Η Diana Swift είναι αρθρογράφος για θέματα υγείας και νοσηλείας.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές η Ιταλία περνάει δραματικές ώρες, σε μαζική καραντίνα σε ολόκληρη την επικράτεια, μαζικό lockdown με ανοιχτά μόνο τα supermarket που μπορούν να εγγυηθούν τουλάχιστον 1 μέτρο απόσταση ανάμεσα στους επισκέπτες, με πορτιέρηδες και ουρές απέξω σαν να ήταν το πιο σικάτο club, οικογένειες που κλαίνε νεκρούς παππούδες και όχι μόνο από μακριά, τα νοσοκομεία σε σχεδόν πλήρη κατάρρευση, έχοντας αναστείλει κάθε άλλη λειτουργία πέραν του COVID-19 και των κατεπειγόντων, άμεσα επικίνδυνων για την ζωή συμβάντων, με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές σε εξάντληση και απόγνωση, με κάποιους να παραμένουν στο νοσοκομείο για να μην ρισκάρουν μια μετάδοση σε αγαπημένα τους πρόσωπα στο σπίτι που έχουν λόγο να φοβούνται. Με δυο λόγια, πόλεμος κανονικός. Μα πώς συνέβη αυτό;

Το SSN, ή ΕΣΥ αλά ιταλικά

Το ιταλικό ΕΣΥ ζει από το 2010 ένα δράμα παράλληλο με το δικό μας. Παρότι τα μεγέθη είναι διαφορετικά και το τσεκούρι στην χρηματοδότηση ομολογουμένως μικρότερο από το δικό μας, τα προβλήματα είναι τα ίδια.

• Μειωμένες κλίνες νοσηλείας: με σύνολο περίπου 150.000 δημόσιες και 40.000 ιδιωτικές, η αντιστοιχία προς κατοίκους είναι της τάξης του 3,2/1000 κατοίκους, σημειώνοντας μια πτώση της τάξης του 30% συγκριτικά με το έτος 2000. Έπρεπε σύμφωνα με τους μάνατζερς να μειωθούν, καθότι ασύμφορα, σπρώχνοντας όλο και περισσότερη λειτουργικότητα σε εξωτερικά ιατρεία και day hospital, gate-keeping που φρενάρει τα τακτικά περιστατικά έξω από το νοσοκομείο, ιδιωτικό δίκτυο πρωτοβάθμιας υγείας αλλά και εταιρειών ασθενοφόρων που συμπληρώνουν το αντίστοιχο ΕΚΑΒ υπό την μορφή ΜΚΟ.
  Σας θυμίζει κάτι;
• Γερασμένος και ανεπαρκής εξοπλισμός: οι περικοπές χτύπησαν ακόμα χειρότερα τον ιατροτεχνικό εξοπλισμό ενός συστήματος με ήδη πολύ συχνά πεπαλαιωμένες δομές, με εντονότατη διάθεση για outsourcing σε εξωτερικές ιδιωτικές δομές.
  ΣΔΙΤ του λέγανε και μου το παντρεύανε.
• Γερασμένο και ανεπαρκές προσωπικό: παρότι μέχρι την τωρινή κρίση, η 24ωρη εφημερία που είναι το ψωμοτύρι του Έλληνα γιατρού ήταν σχεδόν ανήκουστη, μιας και το προσωπικό δεν είναι τόσο εξωφρενικά ελάχιστο όσο στα καθ’ημάς νοσοκομεία, η περιστολή δαπανών και προσλήψεων, ως άλλη Αγία Γραφή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που παρέσυρε ολόκληρη την Ευρώπη, οδήγησε σε μαζικό brain drain, ειδικευόμενους λιγοστούς και κυρίως νεαρούς, και άρα μάχιμους, επιμελητές με το κιάλι. Μόλις το φθινόπωρο που μας πέρασε υπήρχε μια διάχυτη συζήτηση – ανησυχία στους ιατρικούς κύκλους της γείτονος χώρας περί γηραιών διευθυντών που καλούνται να εφημερεύουν νύχτες, να κρατούν ανοιχτές χειρουργικές αίθουσες πέραν των φυσικών τους αντοχών, να… να… να… Σε αριθμούς, το SSN, με δεδομένα του 2017, διέθετε 92.855 ιατρούς (αναλογία 1,33/1000 κατοίκους) και 233.000 νοσηλευτές (αναλογία 3,33/1000 κατοίκους).
  Αν γνωρίζετε τους αντίστοιχους, ισχνότατους συγκριτικά, αριθμούς στην χώρα μας, ελπίζω να προλάβατε να καθίσετε σε καρέκλα πριν ο κρύος ιδρώτας σας λούσει και επέλθει το λιποθυμικό επεισόδιο.
• Περιορισμένος αριθμός σε κλίνες ΜΕΘ: η Ιταλία διαθέτει περίπου 5100 κλίνες ΜΕΘ (αναλογία 8,42/100.000 κατοίκων) που αποδείχθηκαν ολίγιστες στην αντιμετώπιση μιας μαζικής επιδημίας που στέλνει περί το 5% κατά διεθνή μέσο όρο των νοσούντων σε μηχανική υποστήριξη. Στην Ιταλία ειδικότερα το ποσοστό αυτό είναι υπερδιπλάσιο (13,3%) αλλά περισσότερα επί της ιδιαιτερότητας αυτής παρακάτω. Η Ελλάδα με το μόνιμο πρόβλημα των ελλείψεων σε κλίνες ΜΕΘ ακόμα και προ κρίσης διαθέτει περίπου 550-580 κλίνες (αναλογία 5,57/100.000)!
  Αν το γλιτώσατε το λιποθυμικό στο προηγούμενο bullet, εδώ δεν υπάρχει περίπτωση… Συνεχίζουμε σε λίγο, μόλις συνέλθετε!

Η στατιστικά αναπάντεχη βαρύτητα της νόσου

Τα επιδημιολογικά ποσοστά που αναδύονται από το ιταλικό σκέλος της επιδημίας που μας πλήττει είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, με μεγάλη απόκλιση από την μέχρι τώρα καταγραφή σε άλλα οργανωμένα κράτη. Νοσηλεία ΜΕΘ στο 13,3%, θάνατος στο 5%, με μεγάλες αποκλίσεις από περιοχή σε περιοχή (η Λομβαρδία που ήταν το επίκεντρο έχει την πρωτιά με >6% θνητότητας). Αυτή η απόκλιση μπορεί να αποδοθεί σε πολλαπλούς παράγοντες και ενδεχομένως κάποιο συνδυασμό αυτών.

• Πληθυσμιακή σύνθεση: η Ιταλία διαθέτει τον πλέον γερασμένο πληθυσμό της Ευρώπης και ως εκ τούτου περισσότερες πιθανότητες ένα κρούσμα να ανήκει σε ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα.
  Να δείτε ποια άλλη χώρα είναι εξόχως γερασμένη, έχοντας ξαποστείλει τους νέους της στην ξενιτιά και εμποδίζοντας ποικιλοτρόπως όσους παρέμειναν να ξεκινήσουν οικογένειες…
• Ετερογένεια στατιστικού δείγματος: μέχρι τώρα τα περισσότερα κρούσματα και θάνατοι αφορούσαν τον κινεζικό πληθυσμό που είναι σαφώς διαφοροποιημένος από τον ιταλικό. Έτσι η στατιστική, ακολουθώντας την φυσιοπαθολογία και την φυσική πορεία της νόσου, μπορεί να διαφέρει σημαντικά.
  Αν αυτή η υπόθεση αληθεύει, να δείτε με ποιους μοιάζουμε πιο πολύ, που έχουμε και σχετική λαϊκή ρήση…
• Διαθεσιμότητα και ποιότητα συστήματος υγείας: πριν ακόμα η ιταλική κρίση λάβει διαστάσεις, δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό Lancet μια μελέτη που, παρατηρώντας τα επιδημιολογικά δεδομένα, συνέδεε την θνητότητα του COVID-19 με την ποιότητα και την διαθεσιμότητα ενός οργανωμένου συστήματος υγείας κατά περιοχή.
  Με δεδομένη την παραπάνω περιγραφή του SSN και των προβλημάτων αλλά και την οδυνηρή σύγκριση με το ΕΣΥ, πόσο ποιοτικοί νιώθετε;
• Δεδομένα τύπου παγόβουνου: υπάρχει μια πολύ σοβαρή υποψία, με δεδομένες και τις συμπεριφορές του πληθυσμού στην Ιταλία, πως τα δεδομένα είναι “αλλοιωμένα” από την μη καταγραφή πάμπολλων υποκλινικών και ελαφρών κρουσμάτων, όπως ένα παγόβουνο του οποίου μόνο ένα μικρό μέρος είναι ορατό ως κορυφή. Υπέρ αυτής της υπόθεσης είναι τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά της Λομβαρδίας που ήταν και το επίκεντρο της μετάδοσης – αν και θα πρέπει να προσμετρηθεί και η ενδεχόμενη “εξάντληση” των τοπικών δομών του συστήματος υγείας. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό συμπέρασμα, ιδίως σε ότι αφορά τις συμπεριφορές των πληθυσμών και την εφαρμογή μέτρων προστασίας και πρόληψης όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω.

Πληθυσμιακές συμπεριφορές και μέτρα πρόληψης: una faccia, una razza!

Αναντίρρητα η Ιταλία πληρώνει την αδυναμία της να ελέγξει την ταχύτητα μετάδοσης της λοίμωξης, παραμένοντας ακόμη και τώρα στην εκθετική φάση εξάπλωσης, με αποτέλεσμα τον υπερκορεσμό ενός ήδη πληγωμένου από χρόνια λιτότητας συστήματος υγείας. Ποια ιδιαίτερα σημεία μπορούμε να απομονώσουμε ως κρίσιμα σφάλματα και ανεπάρκειες, ώστε να μην επαναληφθούν;

• Ολιγωρία των αρχών στην λήψη αποφασιστικών μέτρων αποφυγής συγχρωτισμού. Όταν πια αποφασίστηκαν σε βαθμό που θα ήταν χρήσιμος, το τζίνι είχε ήδη βγει από το λυχνάρι.
• Ελαφρότητα του πληθυσμού στην ορθή χρήση ατομικών μέτρων προστασίας. Δεν εμπεδώθηκε από τον πληθυσμό η σημασία τους ως μέσο ετερο – και όχι αυτο – προστασίας. Έτσι προσβλήθηκαν οι “νέοι και επιπόλαιοι” αφού “τι θα πάθουν πια”, μεταδίδοντας την λοίμωξη σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Πρόκειται για τον θρίαμβο του ατομικισμού και την συντριβή του αλτρουϊσμού ως εξελικτικό πλεονέκτημα επιβίωσης της κοινότητας.
• Απείθεια του πληθυσμού στις συστάσεις και εκκλήσεις των αρχών. Χαρακτηριστικότερο και δραματικότερο παράδειγμα αυτής ήταν η μαζική φυγή προς τον νότο λίγο πριν “σφραγιστούν” οι βόρειες επαρχίες, αφού η αντιπολιτευτική προς την κεντρική κυβέρνηση διοίκηση της περιφέρειας διέρρευσε την είδηση πριν την εφαρμογή της, λόγω μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Το αποτέλεσμα ήταν απλά η επέκταση της κόκκινης ζώνης σε ολόκληρη την ιταλική επικράτεια και το μαζικό lockdown από άκρη σε άκρη και σε κάθε δραστηριότητα της καθημερινής ζωής.

Σε αυτό το σημείο δεν θα κάνω καμία σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Οι ομοιότητες είναι απλά αποκαρδιωτικές.

Επιμύθιο

Αν θα έπρεπε να συμπυκνώσω τα συμπεράσματα σε μία μόνο πρόταση, θα ήταν η ακόλουθη.

Ολικό lockdown χθες, αφού δεν γίνεται να εμπιστευθούμε ατομικές συμπεριφορές και αίσθημα αλληλεγγύης του πληθυσμού.

Άνοιγμα όλων των κλινών ΜΕΘ προχθές.

Μαζικές προσλήψεις πέρυσι (και δεν εννοώ τις σαχλαμάρες με τρίμηνα μπλοκάκια, εξάμηνα επικουρικά και επιστροφή των νεοσυνταξιοδοτηθέντων που είναι ευάλωτοι οι ίδιοι).

Μήπως και σώσουμε ο,τιδήποτε αν σώζεται.

Γεράσιμος Γραμματικόπουλος

Ο Γεράσιμος Γραμματικόπουλος είναι ιδιώτης ιατρός, νευρολόγος.

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η επιδημία του νέου κορωνοϊού που χτύπησε την πόρτα της χώρας μας αναδεικνύει μέσα σε λίγα 24ωρα όχι μόνο την ανικανότητα διαχείρισης τέτοιων κρίσεων απ’ τον κρατικό μηχανισμό και το πολιτικό προσωπικό αλλά και την χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου δόγματος ιδιωτικοποίησης της Υγείας και των δημόσιων αγαθών. Η ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ και η υιοθέτηση της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης την δύσκολη ώρα της κρίσης», αποκαλύπτει ξεκάθαρα την συνενοχή και συνυπευθυνότητά του για το σημερινό χάλι της Δημόσιας Υγείας.

Εδώ και οχτώ μήνες, ο Υπ.Υγείας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και πλειάδα κυβερνητικών στελεχών και φανατικών οπαδών του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, έχοντας στρωμένο το έδαφος από τους προηγούμενους που “μεροληπτούσαν υπέρ της Δημόσιας Υγείας”, είχαν βαλθεί να μας πείσουν για την ανωτερότητα της ιδιωτικής υγείας απέναντι στη δημόσια και την ανάγκη ταχείας ιδιωτικοποίησης της τελευταίας. Μάλιστα, επιστράτευσαν ακόμα και τον ΣΕΒ, ιδιώτες κλινικάρχες, ξεπουλημένα ΜΜΕ και “ειδικούς” πανεπιστημιακούς να απαξιώνουν και να λοιδορούν με πληρωμένα άρθρα και μελέτες το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και τους εργαζόμενούς του, ως διαλυμένο,σπάταλο, ξεχαρβαλωμένο και απαρχαιωμένο, προτάσσοντας την ανάγκη άμεσου ξεπουλήματός του στους «υγιείς» ιδιώτες επενδυτές, μέσω ΣΔΙΤ και μέσω μετατροπής τους από ΝΠΔΔ σε ΝΠΙΔ.

Ξαφνικά θυμήθηκαν ότι το διαλυμένο ΕΣΥ είναι θωρακισμένο και έτοιμο για όλα, ότι αντέχει ακόμα και 10.000 κρούσματα. Τις διαβεβαιώσεις ακολούθησε ο πανικός των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, της ακύρωσης των καρναβαλιών και της ρατσιστικής, αντι-επιστημονικής, φτηνής εκμετάλλευσης της επιδημίας εις βάρος των προσφύγων. Ξαφνικά το ΕΣΥ από υπερτροφικό και κοστοβόρο, γίνεται το μοναδικό αποκούμπι για την επερχόμενη επιδημία. Το ΕΣΥ των 10.000 οργανικών κενών σε γιατρούς και των 25.000 σε νοσηλευτές. Το ΕΣΥ με την χαμηλότερη κρατική χρηματοδότηση στην Ε.Ε και τον ΟΟΣΑ, με τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων να εξαντλούνται σε 10 αντί σε 12 μήνες. Το ΕΣΥ με την ανύπαρκτη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, τον χαμηλότερο αριθμό οικογενειακών γιατρών, τη μηδενική χρηματοδότηση για πρόληψη, την ανυπαρξία αυτόνομων τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών. Το ΕΣΥ με τα ελάχιστα διαθέσιμα κρεβάτια ΜΕΘ που είναι ήδη κορεσμένα λόγω της γρίπης.

Όταν πρόκειται για τους κερδοφόρους τομείς της Υγείας (διαγνωστικός, εργαστηριακός κτλ) που αποφέρουν άμεσο και εύκολο χρήμα χωρίς κανένα ρίσκο, το κράτος αποσύρεται δίνοντας χώρο στα αρπακτικά να εκμεταλλευτούν και να πλουτίσουν από τον ανθρώπινο πόνο και την αρρώστια. Όταν πρόκειται για τους κοστοβόρους τομείς, όπως η πρόληψη, η Πρωτοβάθμια Υγεία, η εξειδικευμένη αντιμετώπιση και νοσηλεία, οι ΜΕΘ, η έρευνα για μαζική παραγωγή νέων φραμάκων και εμβολίων, οι ιδιώτες σφυρίζουν αδιάφορα και το «σοβιετικό κατάλοιπο του κράτος»  αναλαμβάνει τη βρόμικη δουλειά. Αντικρατισμός  α λα καρτ και παρασιτική κρατικοδίαιτη αεριτζίδικη ιδιωτκή κερδοσκοπία.

Ο νεοφιλελευθερισμός, είναι περισσότερο επικίνδυνος  για την δημόσια Υγεία απ’ ό, τι ο ίδιος ο κορωνοϊός. Αυτό δείχνει η μέχρι τώρα εμπειρία. Όποια χώρα έχει ένα στοιχειώδες δημόσιο σύστημα υγείας με καθολική πρόσβαση του πληθυσμού, μπορεί να ανταπεξέλθει με επιτυχία. Η Δημόσια και Δωρεάν Υγεία ή θα είναι αποκλειστικά κρατική ή δεν θα είναι Δημόσια και Δωρέαν. Η Δημόσια και Δωρεάν Υγεία απαιτεί κρατική χρηματοδότηση, επαρκή στελέχωση και εξοπλισμό. Αποτελεί προφανώς «κόστος» για το κράτος, αν η υγεία, η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή κοστολογούνται με όρους αγοράς.

Όποιος ισχυρίζεται ότι η χώρα είναι θωρακισμένη, λέει ψέματα και είναι επικίνδυνος. Η θωράκιση απαιτεί πρώτα και κύρια επαρκή στελέχωση, εξοπλισμό και χρηματοδότηση όλων των δημόσιων μονάδων υγείας.

Μητσοτάκης-Κικίλιας αντί να κρύβουν το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί, ας κάνουν άμεσα τα στοιχειώδη που απαιτούνται.

• Έκτακτη κατεπείγουσα κρατική χρηματοδότηση της Δημόσιας Υγείας για να ανταπεξέλθει στην επιδημία
• Άμεση πρόσληψη μόνιμου ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού στο ΕΣΥ, με προτεραιότητα στα νοσοκομεία αναφοράς, στα ΤΕΠ, τις ΜΕΘ και τα Κέντρα Υγείας σε όλη τη χώρα .Άμεσο άνοιγμα των 100 κλειστών κρεβατιών ΜΕΘ σε όλη την Ελλάδα
• Να εξασφαλιστεί η προμήθεια σε φάρμακα, υγειονομικό υλικό, είδη υγιεινής όλων των δημόσιων μονάδων υγείας
• Να εξασφαλιστεί η ιατρική παρακολούθηση, η επαρκής υγιεινή και διατροφή σε προνοιακά ιδρύματα, βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, στα σχολεία και τις σχολές, στις στρατιωτικές μονάδες.Ειδική μέριμνα για τους πρόσφυγες – μετανάστες και τις οικογένειές τους, για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Μια μεγάλη δημόσια αντιπαράθεση έχει ανοίξει τις τελευταίες μέρες με αφορμή τις απαράδεκτες θέσεις του μειοψηφικού προεδρείου του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου[1]. Μεταξύ άλλων προτείνει την ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων, με μετατροπή τους από Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου Μη Κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Οι προτάσεις αυτές έχουν δικιολογημένα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από την ομοσπονδία των νοσοκομειακών γιατρών[2], τις τοπικές ενώσεις της, ακόμα και από συνδικαλιστές της κυβερνητικής παράταξης. Έχουν δημιουργήσει έντονη ανησυχία και προβληματισμό στην πλειοψηφία των εργαζόμενων υγειονομικών. Το υπουργείο υγείας και η κυβέρνηση για την ώρα συναινούν δια της σιωπής τους.

Περισσεύει να επιχειρηματολογήσουμε για την αντίθεση στην ουσία των προτάσεων αυτών. Εν ολίγοις,  καταργούν την ύπαρξη του ΕΣΥ ως δημόσιο σύστημα που εγγυάται και προσφέρει δωρεάν περίθαλψη στην πλειοψηφία του πληθυσμού. Πλέον, μόνο οι έχοντες θα έχουν πρόσβαση σ’αυτό. Οι υπόλοιποι στον Καιάδα. Πλέον, μόνο όσα νοσοκομεία έχουν δυνατότητα «αυτοχρηματοδότησης» και προσέλκυσης χορηγιών θα επιβιώνουν. Τα υπόλοιπα αντικειμενικά θα κλείνουν ή θα χαρίζονται ως φιλέτα σε ιδιωτικούς ομίλους για να «σωθούν».

Αυτό που προκαλεί έκπληξη, είναι η σφοδρότητα και το αντιπολιτευτικό μένος του ΣΥΡΙΖΑ. Όλες αυτές τις μέρες έχει κατακλυστεί ο έντυπος, ηλεκτρονικός, τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός τύπος από πολυσέλιδα κείμενα και μακρόσυρτες συνεντεύξεις πρώην κυβερνητικών και κρατικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που κυριολεκτικά έχουν ανέβει στα κεραμίδια. Μάλιστα, η Αυγή με το τεθλιμμένο άγαλμα της θεάς Υγείας στο πρωτοσέλιδο της 17/10, κήρυξε την έναρξη του αγώνα απέναντι στη Δεξιά που «βάζει νάρκη στη Δημόσια Υγεία».[3]

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ρεφάρει ως αντιπολίτευση και να σβήσει με μια μονοκοντυλιά την πρόσφατη μνήμη μας για τα δικά του πεπραγμένα και ευθύνες. Ειδικά σε ένα θέμα που καίει την κοινωνία και είχε ως νούμερο ένα στην επικοινωνιακή του ατζέντα ως κυβέρνηση. Οι προτάσεις του ΠΙΣ του δίνουν την ευκαιρία να αναβαπτιστεί σε σφοδρό αντιπολιτευόμενο της «ακραίας νεοσυντηρητικής δεξιάς που έρχεται να ξηλώσει το έργο του». Είναι βολικό το σχήμα «μεροληπτούμε για το Δημόσιο» όπως έλεγε σε όλους τους τόνους και κλίσεις ο Ξανθός, ενώ «αυτοί μεροληπτούν για το ιδιωτικό».

Έχουν όντως έτσι τα πράγματα;

Ως γνωστόν βασική προϋπόθεση για να υφίστανται τα δημόσια νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας και να προσφέρουν υπηρεσίες, είναι η επαρκής κρατική χρηματοδότηση και στελέχωση με προσωπικό. Αλλιώς, ανοίγει ο δρόμος και η «νομιμοποίηση» της συζήτησης για ιδιωτικοποίηση ως ώριμο φρούτο – λύση ανάγκης. Αυτή τη στρατηγική ακολουθεί ο νεοφιλελευθερισμός τις τελευταίες δεκαετίες σε όλα τα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες. Πρώτα κλείνει η στρόφιγγα της κρατικής χρηματοδότησης, επέρχεται η υποστελέχωση και η απαξίωση και  τέλος ανοίγει η συζήτηση επί του «αντικειμενικού αδιεξόδου». Τότε, όλες οι προτάσεις σωτηρίας ακούγονται λογικές. Χορηγοί, προσέλκυση επενδυτών, ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια και ανταποδοτική λειτουργία, συγχώνευση και κλείσιμο νοσοκομείων, συμβασιούχοι εργαζόμενοι, επικουρικοί, μετακινήσεις για κάλυψη κενών, μπλοκάκι κτλ. Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, αποσπάται και η κοινωνική συναίνεση, αφού στα μάτια των «καταναλωτών» οι δομές υγείας καθίστανται άχρηστες.

Τι έκαναν οι φανατικοί οπαδοί της δημόσιας υγείας στον τομέα αυτό επί 4,5 χρόνια; Τίποτα! Μια απλή αναζήτηση των στοιχείων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αρκεί για να διαπιστώσει κανείς σε ποιες θέσεις βρίσκεται κολλημένη η χώρα μας σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, στους δείκτες κρατικής χρηματοδότητης, ιδιωτικών δαπανών (απ’ την τσέπη των ασθενών), αναλογίας γιατρών/ νοσηλευτών – πληθυσμού, προληπτικής ιατρικής/γενικοί γιατροί κτλ[4]. Τα οργανικά κενά του ΕΣΥ σε νοσηλευτικό προσωπικό ξεπερνούν τις 20.000, ενώ των γιατρών τις 10.000. Ο ΣΥΡΙΖΑ καυχιέται ότι αύξησε τους επικουρικούς γιατρούς από 800 σε 3500, ενώ δεν κατάφερε καν να καλύψει τις συνταξιοδοτήσεις μόνιμου προσωπικου. Αυτή η συζήτηση όμως είναι απαγορευμένη, αφού η δημόσια αντιπαράθεση για την υγεία περιορίζεται στην πρόσβαση των ανασφάλιστων, η οποία σημειωτέον δεν αντιστοιχήθηκε από την αναγκαία αύξηση προϋπολογισμών και προσωπικού.

Έχοντας καταπιεί δύο Μνημόνια και ψηφίσει ένα ακόμα, μαζί με το διαρκές Μνημόνιο υποτέλειας των πρωτογενών πλεονασμάτων, ήταν αναμενόμενη η εξαέρωση των «καλών προθέσων» για προσλήψεις και αύξηση της χρηματοδότησης, στους κόφτες της τρόϊκα και των θεσμών. Για ποιο λόγο κατηγορεί λοιπόν τη ΝΔ που τόλμησε να μιλήσει για ιδιωτικοποίηση; Επειδή λαχταρά να γίνει πιο γρήγορα αυτό που με μαθηματική ακρίβεια θα γινόταν, αν συνέχιζε την αριστερή διαχείριση του νεοφιλελευθερισμού και των Μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ; Εκτός κι αν υπονοεί ότι έκανε δύο βήματα πίσω με τη συνθηκολόγησή του, αλλά δεν του έφταναν τα 4,5 χρόνια για να κάνει το μεγάλο άλμα προς τα μπρος, της ρήξης δηλαδή με επιτροπείες, θεσμούς, δανειστές, για να εξασφαλίσει την αναγκαία χρηματοδότηση για την δημόσια υγεία. Εκτός κι αν κρύβει σαν άσσο στο μανίκι για την επόμενη διακυβέρνηση, ένα πρόγραμμα όπου μπορείς και χωρίς κεντρική κρατική χρηματοδότηση, και με ημι-πτωχευμένα ασφαλιστικά ταμεία, και χωρίς ιδιώτες και χωρίς ΣΔΙΤ, να έχεις δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας. Ή μπορεί να έχει εξασφαλίσει κρυφά κονδύλια από ΔΝΤ και ΕΕ, που μετά από καιρό κατάλαβαν ότι οι σύμμαχοι πρέπει να ανταποδώσουν τις θυσίες του ελληνικού λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλά δεν φρόντισε να θωρακίσει το ΕΣΥ με άψυχο και έμψυχο δυναμικό ενόψει της «επέλασης των νεοφιλελεύθερων βαρβάρων της ΝΔ», αλλά τους έστρωσε το δρόμο με ροδοπέταλα. Ιδεολογικά, με το ΤΙΝΑ, τη λογική του μικρότερου κακού, με το «τι να κάνουμε, αυτά έχουμε μ’ αυτά θα βολευτούμε». Θεσμικά – νομοθετικά με δεκάδες υπουργικές αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα και νομοσχέδια που βήμα – βήμα εφάρμοζαν όλες τις Μνημονιακές δεσμεύσεις και την ουσία του νεοφιλευθερισμού για την υγεία. Μερικά μόνο παραδείγματα:

Η ΕΣΑΝ ΑΕ που επιβλέπει και επιβάλλει τη λογική των «ματωμένων εξιτηρίων»[5] – που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε[6] –  συνέχισε να λειτουργεί κανονικότατα.  Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε ένα βήμα παραπέρα, με τη θέσπιση των DRGs πιλοτικά σε 18 νοσοκομεία, μετεξέλιξη των ΚΕΝ (Κλειστά Ενοποιημένα Νοσήλεια), που η κυβέρνηση της ΝΔ σχεδιάζει να επεκτείνει σε όλα τα νοσοκομεία το αργότερο μέχρι τον Μάη του 2020. Σε τι διαφέρουν τα παραπάνω απ’τις προτάσεις του ΠΙΣ για βελτίωση της «αποδοτικότητας των Δημοσίων Νοσοκομείων που αποτελεί σήμερα απαγορευμένη έννοια»;

Το παιδιατρικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, δωρεά του ιδρύματος Νιάρχος[7], η ίδρυση του περίφημου νοσοκομείου Σαντορίνης που ανήκει στην ΑΕΜΥ Α.Ε – Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας ΑΕ[8] και πολυδιαφημίστηκαν, είναι ή όχι πρότυπες κρατικοδίαιτες ιδιωτικές μονάδες υγείας υπό την «εποπτεία του Υπουργείου Υγείας»; Σε τι διαφέρει αυτό το μοντέλο «δημόσιας» υγείας απ’ το μοντέλο που προτείνει ο ΠΙΣ; “Το σύνολο των Δημοσίων Νοσοκομείων θα πρέπει να υπάγονται απευθείας σε ένα νέο εξειδικευμένο Δημόσιο Οργανισμό, το «ΕΣΥ ΝΠΔΔ», ο οποίος θα αναλάβει την οργάνωση, διοίκηση και λειτουργία όλης της προσφοράς Δημοσίων Υπηρεσιών Υγείας στη χώρα, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας. Το «ΕΣΥ ΝΠΔΔ» θα αποτελεί τον μητρικό φορέα…”

Ο νόμος 4498/2017 (για την εναρμόνιση του ελληνικού δικαίου με την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2003/88/ΕΚ ως προς την οργάνωση του χρόνου εργασίας των ιατρών και οδοντιάτρων του Ε.Σ.Υ), που συντάχθηκε από τον πρώην Γενικό Γραμματέα κ. Γ. Γιαννόπουλο και ψηφίστηκε από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, για να ανασταλεί προσωρινά από τον ίδιο το συντάκτη του, λίγες μέρες αργότερα, αποτελεί την επιτομή του νεοφιλελευθερισμού στις εργασιακές σχέσεις των γιατρών, με ολέθριες συνέπειες στη λειτουργία των νοσοκομείων και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας στους ασθενείς, με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία[9].

Η τριετής αναστολή του νόμου αυτού λήγει στις 18/11 του 2020. Η ΝΔ έχει πεδίο δόξης λαμπρό να ενεργοποιήσει το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και να εφαρμόσει μέχρι κεραίας της «ακραίες» προτάσεις του ΠΙΣ, χωρίς καν να τις επικαλεστεί: Παροχή στις δομές του ΕΣΥ της δυνατότητας να συνάπτουν ειδικές συμβάσεις με Ιδιώτες ιατρούς… προκειμένου να καλύπτουν επιτακτικές ανάγκες εφόσον οι τοπικές συνθήκες το επιβάλλουν… Θεσμοθέτηση της δυνατότητας πρόσληψης για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν, ιατρικού ή νοσηλευτικού προσωπικού εις «αναπλήρωσιν» (locum) ελλείποντος (ευρισκομένου εν αδεία, ασθενούντος, συνταξιοδοτηθέντος κλπ) προσωπικού, μέχρι ολοκλήρωσης της διαδικασίας κανονικής πρόσληψης.

«Από την άλλη, μια μερίδα των νοσοκομειακών γιατρών θα διεκδικήσουν να δραστηριοποιηθούν κι αυτοί στον ιδιωτικό τομέα. Να σταματήσει δηλαδή η πλήρης κι αποκλειστική απασχόλησή τους στα δημόσια νοσοκομεία και να ανοίξουν και αυτοί ιδιωτικά ιατρεία. Αυτό θα το κάνουν και για να έχουν πρόσθετα έσοδα σημειώνει ο ΔΒ». Αυτά γράφει ο βουλευτής Αχαϊας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κώστα Μάρκου σε άρθρο του με τίτλο Έρχεται Αρμαγεδδώνας στα δημόσια νοσοκομεία.[10] Ο κ. Μάρκου, καθηγητής ενδοκρινολογίας, πρόεδρος του ΚΕΣΥ και ο κ.ΔΒ, editor του ygeianet.gr, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Υγείας και μέλος του Δ.Σ του ΠΙΣ, προβληματίζονται από κοινού για τη μερίδα των νοσοκομειακών γιατρών που θα διεκδικήσουν να δραστηριοποιηθούν στον ιδιωτικό τομέα αν εφαρμοστούν οι προτάσεις του ΠΙΣ. Ένα πολύ απλό ερώτημα:  Γιατί δεν έδωσαν σαν αριστεροί το καλό παράδειγμα καταργώντας πρώτα και κύρια τα προνόμια του μεγαλοκαθηγητικού ιατρικού κατεστημένου που έχει ακόμα τη δυνατότητα να δραστηριοποιείται νόμιμα και στα δημόσια νοσοκομεία και να διατηρεί και ιδιωτικό ιατρείο; Η «μεροληψία για το δημόσιο σύστημα υγείας» όμως σταματά εκεί που ξεκινά η συνειδητή μεροληψία για τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Κατά τ’ άλλα είμαστε όλοι ενάντια στις προτάσεις του ΠΙΣ που «φέρνουν το ΕΣΥ στην προ-Γεννηματά εποχή που για να χειρουργηθείς έπρεπε να πουλήσεις χωράφι» όπως καυστικά σχολίασε ο ΔΒ που στήριξε μέχρι θανάτου τα έργα και τις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ στην υγεία.

Οι έντιμοι – μισθοσυντήρητοι γιατροί και υγειονομικοί, οι νέοι επιστήμονες, που καθημερινά δίνουν τη μάχη κάτω από αντίξοες συνθήκες για να κρατηθεί όρθιο το ΕΣΥ, οφείλουν να πρωταγωνιστήσουν σε έναν παρατεταμένο αγώνα υπεράσπισης της Δημόσιας και Δωρεάν Υγείας απέναντι στα «αριστερά» ή δεξιά σχέδια ισοπέδωσής της. Μαζί με την κοινωνία που δοκιμάζεται , τους εργαζόμενους και τους ανέργους να οικοδομήσουν μέτωπα αμφισβήτησης και αντίστασης στις πολιτικές που μετατρέπουν το κοινωνικό αγαθό της υγείας σε εμπορεύσιμο είδος για λίγους και εκλεκτούς.

[1] Αθήνα 16.10.2019 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Προτάσεις του ΠΙΣ για το σύστημα Υγείας μετά τη Σύνοδο της Ολομέλειας των Προέδρων  (ΕΔΩ)

[2]ΟΕΝΓΕ για τη Συνέντευξη Τύπου του ΠΙΣ 17/10/19  Α.Π: 9788 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (ΕΔΩ )

[3] Πρωτοσέλιδο εφημερίδας ΑΥΓΗ 17/10/19 (ΕΔΩ)

[4] State of Health in the EU Ελλάδα Προφίλ Υγείας 2017 (ΕΔΩ)

[5] Έρη Σαμικού – ΕΣΑΝ ΑΕ: Η θεμελίωση μιας εμπορευματοποιημένης κλινικής πραγματικότητας (ΕΔΩ)

[6] άρθρο της Αυγής της 30/08/14: ΣΥΡΙΖΑ: σε αιματηρά εξιτήρια ασθενών από το ΕΣΥ οδηγεί η ΕΣΑΝ ΑΕ (ΕΔΩ)

[7] άρθρο της Αυγής της 22/03/2018: Στην τελική ευθεία για το νοσοκομείο Παίδων Θεσσαλονίκης(ΕΔΩ)

[8] Τετράδια μαρξισμού – Πάνος Παπανικολάου:Το νέο μοντέλο ιδιωτικοποίησης στην Υγεία –  (ΕΔΩ)

[9] έρευνα Μαστρογιάννη: Η εφαρμογή της οδηγίας 2003/88/ΕΚ περί οργάνωσης του χρόνου εργασίας στο τομέα της υγείας,  Νομικό πλαίσιο και πρακτική εφαρμογή στα κράτη μέλη (ΕΔΩ)

[10]  Κώστας Μάρκου – thebest.gr :Έρχεται Αρμαγεδδώνας στα δημόσια νοσοκομεία (ΕΔΩ)

Ενιαία Μετωπική Ιατρική Συνεργασία Ε.ΜΕ.Ι.Σ.

Η Ενιαία Μετωπική Ιατρική Συνεργασία είναι το μέτωπο των μαχόμενων για τη Δημόσια Υγεία γιατρών της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας.