Άρθρα

Να πληρώσουν επιτέλους!

Δύο χρόνια πανδημίας και η χώρα μετρά χιλιάδες θανάτους από covid και χιλιάδες από ελλιπή αντιμετώπιση άλλων παθήσεων –παρεπόμενο κι αυτό του covid.

Δύο χρόνια πανδημίας με αποδυναμωμένο ΕΣΥ, με τραγικές ελλείψεις προσωπικού και υποδομών στα νοσοκομεία, με υγειονομικούς τα εξουθενωμένους ξεπερνώντας καθημερινά τα όρια και τις αντοχές τους στην προσπάθεια να σώσουν ζωές. Με τις ιδιωτικές κλινικές ανέγγιχτες –μη και χάσουν λίγο από υπέρογκα κέρδη τους.

Με την κυβέρνηση εγκληματικά αδιάφορη και τα ΜΜΕ να τη λιβανίζουν, αποσείοντας κάθε ευθύνη για τη διαχείριση της πανδημίας και ρίχνοντας αυτή την ευθύνη ατομικά στον κάθε πολίτη. Με την –ακαταδίωκτη– επιτροπή ειδικών να προσαρμόζει τις οδηγίες της στις πολιτικές κατευθύνσεις του υπουργείου υγείας και της κυβέρνησης.

Ο Μητσοτάκης μίλησε για «αχρείαστους» θανάτους –λες και υπάρχουν «χρειαζούμενοι» θάνατοι.

«Αχρείαστοι» θάνατοι λοιπόν, είναι όσων ασθενών έχρηζαν νοσηλείας σε ΜΕΘ και δεν υπήρχε κρεβάτι. Όσων δεν είχαν την απαιτούμενη και αναγκαία φροντίδα γιατί δεν επαρκούσε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Όσων δεν πήγαν στο νοσοκομείο ή πήγαν πολύ αργά, ακολουθώντας τις οδηγίες του ΕΟΔΥ να μείνουν σπίτι τους. Όσων είχαν άλλες παθήσεις και η θεραπεία τους έμεινε πίσω γιατί τα νοσοκομεία διαχειρίζονται κυρίως τον covid και γίνονται τα «άκρως απαραίτητα» χειρουργεία. Όσων κατέληξαν έχοντας κολλήσει στα ΜΜΜ, στους χωρίς μέτρα προστασίας χώρους δουλειάς, στις στριμωγμένες σχολικές αίθουσες… Αλλά και όσων δεν εμβολιάστηκαν είτε γιατί έτσι είπε ο παπάς της ενορίας (η εκκλησία είναι στο απυρόβλητο), είτε γιατί υιοθετούν κάθε λογής ανορθολογικές και καθυστερημένες απόψεις. Ο ανορθολογισμός και η καθυστέρηση καλλιεργείται με κάθε τρόπο γιατί μια καθυστερημένη και αποβλακωμένη κοινωνία δεν θα αμφισβητήσει ποτέ ουσιαστικά το σύστημα.

Για όλους αυτούς τους «αχρείαστους» θανάτους, για την ανεξέλεγκτη εξάπλωση της πανδημίας, για την κατάσταση της κοινωνίας και της οικονομίας δυο χρόνια τώρα, αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί. Με αδίστακτο και αδυσώπητο τρόπο, μέσα από τις πολιτικές και τις αποφάσεις τους δηλώνουν ξεκάθαρα ότι μόνο ένα πράγμα τους νοιάζει: η διατήρηση της εξουσίας τους και η ελαχιστοποίηση της φθοράς τους. Δεν τους νοιάζουν ούτε οι νεκροί ούτε το γονάτισμα της κοινωνίας. Χωρίς κανέναν να τους βάζει ουσιαστικό εμπόδιο, πατώντας  κυριολεκτικά πάνω σε πτώματα, εφαρμόζουν τις πολιτικές διάλυσης κάθε τι δημόσιου, δίνοντας χώρο στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας έχουμε υποχρέωση και καθήκον να αποκαλύπτουμε στο λαό και να καταγγέλλουμε καθημερινά και με κάθε τρόπο την εγκληματική ευθύνη της κυβέρνησης, και να απαιτούμε να πληρώσει γι’ αυτό.

Να μην εξοικειωθούμε, να μη γίνουν «συνήθεια» οι δεκάδες καθημερινές απώλειες συνανθρώπων μας, που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί.

Να μην πυροβολούμε τα πόδια μας – Η οργή και ο θυμός απέναντι στην κυβέρνηση να εκφραστεί με διεκδικήσεις και αιτήματα που τους στριμώχνουν και όχι με ανέξοδα αντάρτικα κάθε λογής «άρνησης» που τους βολεύουν.

Να υπερασπιστούμε το δημόσιο σύστημα υγείας – να μην επιτρέψουμε παραπέρα αποδυνάμωση και διάλυσή του.

Να απαιτήσουμε μόνιμες προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, περισσότερες απλές κλίνες, κλίνες ΜΑΦ και ΜΕΘ. Ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας και των περιφερειακών νοσοκομείων. Επίταξη –κυριολεκτική κι όχι καλοπληρωμένη– ιδιωτικών κλινικών.

Οι υπουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες που επισκέπτονται τα νοσοκομεία να μην γίνονται δεκτοί με χαιρετούρες, αλλά με διαμαρτυρίες και διεκδικήσεις, με την απαίτηση να πληρώσουν για την κατάσταση που μας έχουν οδηγήσει.

Να οργανώνουμε καθημερινά μικρές ολιγόλεπτες συγκεντρώσεις στις εισόδους των νοσοκομείων όπου να αποκαλύπτουμε την κατάσταση και να θέτουμε τα αιτήματά μας.

Να οργανώνουμε αντίστοιχες μικρές συγκεντρώσεις σε πλατείες, σταθμούς αγορές, όπου να αποκαλύπτουμε, να καταγγέλλουμε, να μιλάμε με τον κόσμο και να τον καλούμε να ξεσηκωθεί.

Να ζητήσουμε τη στήριξη σωματείων, συλλόγων, τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η κυβέρνηση έχει τα (καλοπληρωμένα) ΜΜΕ – εμείς έχουμε μόνο τη φωνή μας.

Να πάρουμε άμεσες πρωτοβουλίες και να συμβάλουμε στην ανάπτυξη λαϊκού κινήματος που θα λογαριαστεί με την κυβέρνηση και τις πολιτικές της – θα υπερασπίζεται την υγεία και τη ζωή.

Δημήτρης Ζιαζιάς,
παθολόγος, πρόεδρος Ε.Ι.Ν.Α (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας )

Στέλιος Τσόχατζης,
χειρουργός, γραμματέας Ε.Ι.Ν.Α,
μέλος ΓΣ Ο.Ε.Ν.Γ.Ε (Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας)

Η Φώφη, ο καρκίνος και οι ελλείψεις του ΕΣΥ

Ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά έχει προκαλέσει πανελλήνια συγκίνηση. Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ υπήρξε μια προσωπικότητα η οποία είχε συμπάθειες πέρα από τα όρια του κομματικού χώρου της. Ωστόσο, η συγκίνηση που εκδηλώνεται, έχει να κάνει και με τον τρόπο που αντιμετώπισε τον καρκίνο. Η Φώφη Γεννηματά έμεινε αξιοπρεπής και πιστή στις επιλογές της ως το τέλος. Η στάση της ας αποτελέσει παράδειγμα για όλες και όλους μας.

Ο καρκίνος είναι μια διαρκής επιδημία. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Στατιστική Καρκίνου 2020 της Διεθνούς Υπηρεσίας Έρευνας για τον Καρκίνο (IARC) και της Αμερικανικής Εταιρείας Καρκίνου, 1 στους 5 ανθρώπους παγκοσμίως θα νοσήσει από καρκίνο σε κάποια φάση της ζωής του. Το στοιχείο ότι 1 στους 8 άντρες και 1 στις 11 γυναίκες θα πεθάνουν εντέλει από καρκίνο, δείχνει με μεγαλύτερη ενάργεια την απειλή που συνιστά η ασθένεια. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ανάγνωση των στατιστικών αναδεικνύει την τεράστια πρόοδο που έχει κάνει η επιστήμη στη αντιμετώπιση του. Ο καρκίνος δεν είναι πια η ανίατη “επάρατος νόσος”, τόσο τρομακτική που δεν την ονοματίζουμε καν. Αν διαγνωστούν εγκαίρως, πολλές μορφές καρκίνου μπορούν να θεραπευτούν.

Παρ’ όλο που στη σχετική δημόσια συζήτηση το (απολύτως απαραίτητο) ψυχικό σθένος του ασθενούς καταλαμβάνει δυσανάλογα μεγάλο χώρο, στην πραγματικότητα η αποτελεσματική αντιμετώπιση του καρκίνου (όπως και κάθε ασθένειας) είναι πρωτίστως θέμα της επιστήμης και της πολιτικής Υγείας.

Ο κορονοϊός

Στην τρέχουσα συγκυρία το μεγαλύτερο πρόβλημα για μια αποτελεσματική αντιμετώπιση του καρκίνου είναι το ότι το ΕΣΥ έχει αφοσιωθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στην αντιμετώπιση του κορονοϊού. Σύμφωνα με την Ελληνική Ομοσπονδία Καρκίνου, στην Ελλάδα το 2020 έγιναν 40% λιγότερες διαγνώσεις νέων κρουσμάτων καρκίνου. Ανάλογη είναι η τάση διεθνώς. Η μη έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου σημαίνει πολύ μικρότερες πιθανότητες επιβίωσης. Σημαίνει επίσης χαμηλότερη ποιότητα ζωής για τον ασθενή που θα επιβιώσει εντέλει.

Πέρα από την πρόληψη, προβλήματα προκύπτουν και για τη θεραπεία. Στη μελέτη “COVID-19 Πανδημία και οι σύγχρονες απειλές για τη δημόσια υγεία” που επιμελήθηκαν οι καθηγητές Ιατρικής Ηλ. Κονδύλης και Αλ. Μπένος (Εκδόσεις Τόπος και ΚΕΠΥ) αναφέρεται ότι την περίοδο Φεβρουαρίου-Νοεμβρίου 2020 πραγματοποιήθηκαν 253.000 λιγότερες νοσηλείες και 108.000 λιγότερες χειρουργικές επεμβάσεις από τον μέσο όρο της τριετίας 2017-19. Επισημαίνονται δε σημαντικές καθυστερήσεις στη χρήση κρίσιμων για τη ζωή των ασθενών υπηρεσιών, όπως οι χειρουργικές επεμβάσεις για καρκίνο του πνεύμονα.

Εν ολίγοις ο κορονοϊός και η ανεπάρκεια του ΕΣΥ βλάπτουν σοβαρά και την αντιμετώπιση του καρκίνου, όπως και άλλων σοβαρών ασθενειών.

Τα διαχρονικά προβλήματα

Εκτός από τον κορονοϊό, υπάρχουν τα διαχρονικά προβλήματα στην αντιμετώπιση του καρκίνου στο πλαίσιο του ΕΣΥ. Συγκεκριμένα:

  • Παρότι αρκετές προληπτικές διαγνωστικές εξετάσεις είναι δωρεάν, μεγάλος αριθμός πολιτών δεν τις κάνει. Η Πολιτεία δεν κάνει συνεχείς καμπάνιες ενημέρωσης/προτροπής και δεν καλλιεργεί την κουλτούρα της πρόληψης.
  • Οι καρκινοπαθείς αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα στο να βρουν ραντεβού στα δημόσια νοσοκομεία για τις αναγκαίες εξετάσεις τους. Ορισμένες δε σύγχρονες εξειδικευμένες εξετάσεις (όπως η μαγνητική με πρωτόκολλο Ορθού) δεν είναι δωρεάν.
  • Όπως όλοι οι ασθενείς του ΕΣΥ, οι καρκινοπαθείς που νοσηλεύονται, βρίσκονται αντιμέτωποι με τις μεγάλες ελλείψεις του συστήματος σε νοσηλευτικό προσωπικό, κάτι που επηρεάζει τόσο την εξέλιξη της θεραπείας τους όσο και το ηθικό τους.
  • Δεν έχει εξασφαλιστεί η καθολική πρόσβαση στις γονιδιακές θεραπείες.
  • Το Εθνικό Ινστιτούτο Νεοπλασιών που θα μπορούσε να συμβάλει στη μάχη κατά του καρκίνου, έχει μείνει στα χαρτιά.
  • Δεδομένου ότι οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοθεραπείες είναι μακροχρόνιες κι επίπονες, οι ασθενείς πρέπει να λείψουν μεγάλα διαστήματα από την εργασία τους. Το επίδομα ασθενείας (μισό του τεκμαρτού ημερομισθίου της ασφαλιστικής κλάσης στην οποία κατατάσσεται ο ασφαλισμένος) είναι ανεπαρκές, ιδιαίτερα αν ληφθούν τα αναπόφευκτα έξτρα έξοδα που συνεπάγεται η νοσηλεία. Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα όποιος αντιμετωπίζει μακροχρόνια ασθένεια, δύσκολα τα βγάζει πέρα χωρίς τη στήριξη των οικείων του.
  • Αν και οι έρευνες δείχνουν ότι το υποστηρικτικό περιβάλλον ανεβάζει τις πιθανότητες ίασης, εντούτοις, η Πολιτεία δεν έχει διαμορφώσει πλαίσιο ψυχολογικής και υλικής στήριξης των ασθενών που δεν έχουν οικείους να τους συνδράμουν. Ας αναλογιστούμε ότι τις μέρες που ακολουθούν η λήψη της χημειοθεραπείας, ο ασθενής μπορεί να δυσκολεύεται ακόμα και να σηκωθεί από το κρεβάτι -ενώ βρίσκεται σπίτι του. Στο πεδίο της κατ’ οίκον νοσηλείας/στήριξης σημειώνονται μερικές από τις πιο χτυπητές ελλείψεις του κράτους πρόνοιας στη χώρα μας.

Σε σχέση με το που βρισκόμασταν πριν κάποια χρόνια, αναντίρρητα έχει γίνει τεράστια πρόοδος στην αντιμετώπιση του καρκίνου. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά που μπορούν άμεσα να γίνουν για να σώσουμε πολλές ζωές και να εξασφαλίσουμε ποιότητα σε ακόμα περισσότερες.

Πηγή: news247

Ο εμβολιασμός των υγειονομικών είναι κοινωνική και ηθική μας υποχρέωση. Τελεία και παύλα.

Των Δημήτρη Ζιαζιά και Στέλιου Τσόχατζη

Σήμερα βγήκαν σε αναστολή εκατοντάδες υγειονομικοί ως ανεμβολίαστοι. Με τις ελλείψεις προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία να είναι ήδη τεράστιες, το γεγονός αυτό δίνει τη χαριστική βολή στην προσδοκία να αντέξουμε το νέο κύμα της πανδημίας το οποίο εξελίσσεται μπροστά μας.

Οι υγειονομικοί, χωρίς ναι μεν αλλά, οφείλαμε να έχουμε κάνει το εμβόλιο.

Το οφείλαμε, όχι επειδή απείλησε η κυβέρνηση με αναστολή. Το ξέρουμε ότι είναι στόχος αυτής της κυβέρνησης η μείωση του προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία, το μπάσιμο των ιδιωτών, το κλείσιμο μονάδων, η συγχώνευση τμημάτων, η δραματική υποβάθμιση του ΕΣΥ, η σκανδαλώδης στήριξη στα ιδιωτικά νοσοκομεία και η παραίτηση από τη συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας να εξασφαλίζει ισότιμη και καθολική πρόσβαση των πολιτών στις υπηρεσίες υγείας. Αυτά θέλει η κυβέρνηση, αυτά απαιτεί ο νεοφιλελευθερισμός. Και η αναστολή εργασίας των ανεμβολίαστων υγειονομικών δίνει ένα ακόμα πρόσχημα στην κυβέρνηση να γκρεμίσει ό,τι με κόπο έμεινε όρθιο.

Οι υγειονομικοί οφείλαμε να εμβολιαστούμε γιατί δεν περισσεύει κανείς από ένα σύστημα υγείας που αγκομαχεί από εγκληματικές ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές. Στο σημείο που είμαστε, η άρνηση εμβολιασμού, πέρα από όλα τα άλλα οδηγεί στη διάλυση του ΕΣΥ – πράγμα εντελώς επιθυμητό από την κυβέρνηση. Βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια.

Δανειζόμαστε λοιπόν την πρόταση του συναδέλφου Ζδούκου: Να επιστρέψουν άμεσα οι ανεμβολίαστοι συνάδελφοι στην εργασία τους, στην πρώτη γραμμή. Και επειδή κατά πλειοψηφία ισχυρίζονται ότι δεν κάνουν το εμβόλιο γιατί δεν το χρειάζονται, γιατί δεν προστατεύει, γιατί οι ίδιοι δεν φοβούνται ή γιατί δεν υπάρχει πανδημία, να επιστρέψουν στα νοσοκομεία, στην πρώτη γραμμή, μέσα στις κλινικές Covid.

Γιατί – κακά τα ψέματα – και εδώ θα γίνουμε δυσάρεστοι, η άρνηση εμβολιασμού από έναν υγειονομικό, μοιάζει με την άρνηση να μπει σε θέση μάχης, μοιάζει με την αναζήτηση ψευδών πιστοποιητικών και μαϊμού αναρρωτικών, μοιάζει με την επιδίωξη διοικητικής πολυθρόνας και όχι μάχιμου νοσηλευτικού πόστου, μοιάζει με την επιστράτευση πολιτευτών και βουλευτών που θα εξασφαλίσουν – με μέσον – μια καλύτερη και πιο ξεκούραστη θέση. Γιατί κοινός παρανομαστής σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι το ατομικό βόλεμα και όχι η επιστημονική, κοινωνική και ηθική ανταπόκριση στις ανάγκες της δημόσιας υγείας.

Οι υγειονομικοί οφείλαμε να εμβολιαστούμε επειδή πρέπει να κρίνουμε και να πράττουμε με βάση την επιστήμη. Οδηγός μας δεν μπορεί να είναι οι φοβίες, οι προκαταλήψεις, οι δεισιδαιμονίες και οι θεωρίες συνωμοσίας. Οδηγός μας είναι τα πραγματικά δεδομένα που λένε ότι τα εμβόλια προστατεύουν σε σημαντικό ποσοστό από τη βαριά νόσηση και το θάνατο. Οι δε παρενέργειές τους είναι απειροελάχιστες μπροστά στα οφέλη που αποκομίζουμε. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται παγκοσμίως. Οι εργαζόμενοι στην υγεία δεν μπορούν να πάρουν διαζύγιο με την επιστημονική αλήθεια. Όπως δεν θα ξαναγυρίσουμε στην εποχή που οι γιατροί έβαζαν βδέλλες να ρουφάνε το αίμα του ασθενούς, έτσι δεν μπορούμε να προσχωρήσουμε στο σκοταδιστικό και οπισθοδρομικό ρεύμα του αντιεμβολιασμού.

Οι υγειονομικοί οφείλαμε να εμβολιαστούμε, παρά το γεγονός ότι ο εμβολιασμός χρησιμοποιήθηκε εργαλειακά από την κυβέρνηση για να αναδείξει ένα βολικό και χρήσιμο ηλίθιο αντίπαλο ώστε να αποσείσει τις δικές της ευθύνες. Στο γεγονός ότι δεν έγινε καμμιά ουσιαστική καμπάνια ενημέρωσης στο γενικό πληθυσμό, προστέθηκε ο Τσιτσιπάς που αφού μας προέτρεψε να μείνουμε σπίτι, πάρταρε στο Ντουμπάι και προέκυψε αρνητής των εμβολίων, προστέθηκε η μηντιακή ανακωχή με τους αντεμβολιαστές, η δράση εκκλησιαστικών παραγόντων, η ανοχή και το κλείσιμο του ματιού στην ακροδεξιά (βλέπε και τον νέο υπουργό υγείας), και η αντιεμβολιαστική δράση των κυκλωμάτων της παραδοσιακής θρησκόληπτης Δεξιάς, ιδιαίτερα ισχυρή μέσα στο νοσηλευτικό πληθυσμό.

Οι υγειονομικοί οφείλαμε να εμβολιαστούμε γιατί το ΕΜΕΙΣ πρέπει να μπαίνει πάνω από το ΕΓΩ. Το ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ και όχι το ΑΤΟΜΙΚΟ οφείλει να μας καθορίζει. Οφείλουμε να σεβόμαστε τη βούληση της ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ και όχι να ανάγουμε τις «ιδιαιτερότητες» μιας μειοψηφίας σε παντιέρα που καταλήγει να στιγματίζει έναν ολόκληρο κλάδο.

Τα συνδικάτα των υγειονομικών, τα σωματεία, οι ενώσεις, οι ομοσπονδίες όφειλαν να καλέσουν πειστικά και ζωηρά στον καθολικό εμβολιασμό των μελών τους. Δεν γίνεται να «ξεχνιέται» και να τίθεται σε δεύτερη μοίρα η διεκδίκηση για καθολική πρόσβαση και άρση της πατέντας των εμβολίων και να μονοπωλεί τον αγώνα η εναντίωση στην υποχρεωτικότητα.  Δεν επιτρέπεται να κλείνουν το μάτι στον αντιεμβολιασμό, να πετάνε την μπάλα στην εξέδρα, να παίζουν το παιχνίδι της υποχρεωτικότητας που διευθύνεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για να έχουμε την αξιοπιστία και το ηθικό κύρος μπροστά στην κοινωνία να σταθούμε ενάντια στην κυβέρνηση που επιχειρεί να απαξιώσει τη Δημόσια Υγεία και το ΕΣΥ, πρέπει να της στερήσουμε τη δυνατότητα να ρίξει (και πάλι) το φταίξιμο στην ατομική ευθύνη. Και αυτή τη φορά όχι απλώς στον πολίτη που δεν τηρούσε τα μέτρα, αλλά στον υγειονομικό που δεν εμβολιάστηκε.

Οι υγειονομικοί οφείλαμε να εμβολιαστούμε.

Όχι επειδή η κυβέρνηση απειλεί με αναστολή. Όχι μόνο επειδή κανείς δεν πρέπει να λιποτακτήσει από τη μάχη. Όχι απλώς επειδή μας το λέει η επιστήμη.

Οφείλαμε να εμβολιαστούμε επειδή είναι κοινωνική μας υποχρέωση. Επειδή έτσι μεταφράζουμε σήμερα, στην πολύ συγκεκριμένη συγκυρία, τον όρκο του Ιπποκράτη. Επειδή η δημόσια υγεία είναι ευθύνη απέναντι στην κοινωνία. Δεν είναι άθροισμα προσωπικών επιλογών, όσο κι αν η κυβέρνηση πασχίζει από την αρχή της πανδημίας να φορτώσει τα πάντα στην ατομική ευθύνη. Δεν νοείται υγειονομικός που βάζει τον αδικαιολόγητο φόβο του, το θρησκευτικό του παραλογισμό, ή τη συνωμοσιολογική του θεωρία, πάνω από το κοινωνικό καλό.

Ορισμένες φορές στη ζωή χρειάζεται να γινόμαστε δυσάρεστοι. Ορισμένες επίσης φορές πρέπει να μιλάμε περισσότερο πολιτικά και κοινωνικά, και λιγότερο συνδικαλιστικά. Με γνώμονα το καθήκον μας απέναντι στην κοινωνία και στους ασθενείς και όχι σκέτα την εκπροσώπηση όλων – μα όλων – των συναδέλφων.

Δημήτρης Ζιαζιάς, πρόεδρος Ε.Ι.Ν.Α, μέλος Δ.Σ Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας

Στέλιος Τσόχατζης, αντιπρόεδρος Ε.Ι.Ν.Α, μέλος Γ.Σ ΟΕΝΓΕ, μέλος Δ.Σ Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας

Ναι στον καθολικό εμβολιασμό – Είναι πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης και συλλογικής ευθύνης

Το antapocrisis αναδημοσιεύει ανακοίνωση της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας η οποία θέτει με σωστό κατά τη γνώμη μας τρόπο την αναγκαία αντιπαράθεση τόσο με τον αντιεμβολιαστικό ατομισμό όσο και με την κυβέρνηση και την απόπειρά της να αποσείσει τις ευθύνες της. Το επόμενο διάστημα, το συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικά στους υγειονομικούς αλλά και στους εκπαιδευτικούς, θα πρέπει να αντιπαρατεθεί με τις απειλές απόλυσης και τη διαθεσιμότητα εργαζομένων χωρίς να παραχωρεί σπιθαμή στους αρνητές της πανδημίας, στους συνωμοσιολόγους, στους αντιεμβολιαστές και στον κοινωνικό αγριανθρωπισμό της ατομικής ευθύνης.

Η Δημόσια Υγεία είναι Κοινωνικό Αγαθό και όχι ατομικό δικαίωμα

Να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος  – Όχι στην είσοδο ιδιωτικών εταιριών και εργολάβων στο ΕΣΥ

Το εμβόλιο είναι το βασικό όπλο ανάσχεσης της πανδημίας. Μειώνει αποδεδειγμένα τόσο τη μεταδοτικότητα όσο και τη βαριά νόσηση, ακόμα και σήμερα που οι μεταλλάξεις κυριαρχούν. Αυτά αποτελούν δεδομένα αδιαμφισβήτητα. Άλλωστε, η βασική αιτία που η πανδημία συνεχίζει να καλπάζει είναι η αποστέρηση των εμβολίων από το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού (μόνο 25% του είναι πλήρως εμβολιασμένο) λόγω της εμπορευματοποίησης ενός δημόσιου αγαθού που θα έπρεπε να διανέμεται δωρεάν και ισότιμα σε όλες τις χώρες. Αδιαμφισβήτητο επίσης δεδομένο αποτελεί ότι για την ανάσχεση της πανδημίας δεν αρκεί μόνο ο εμβολιασμός αλλά και η εκτεταμένη ιχνηλάτηση και  επιδημιολογική επιτήρηση, τα μέτρα προστασίας στα ΜΜΜ, τους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης.

Την κύρια ευθύνη για την χαμηλή εμβολιαστική κάλυψη στη χώρα μας έχει η κυβέρνηση που ούτε εξασφάλισε επαρκείς εμβολιαστικές υποδομές ούτε προώθησε αποφασιστικά μια αναγκαία καμπάνια ενημέρωσης και πειθούς για την ανάγκη εμβολιασμού του πληθυσμού. Ενίσχυσε μάλιστα τις αμφιβολίες και τη διστακτικότητα με τις αντι -επιστημονικές της παλινωδίες, τα μπρος-πίσω στη διαχείριση της πανδημίας , τις αρλουμπολογίες των τηλε-ειδικών. Με δική της ευθύνη και επιλογή υπερπροβάλλονται οι παρενέργειες των εμβολίων σε σχέση με τα πλεονεκτήματά τους. Με δική της επιλογή δίνεται ελεύθερο βήμα σε αρνητές, κάθε λογής σκοταδιστές και συνωμοσιολόγους, καλλιεργείται ο διχασμός σε «εμβολιαστές» και «αντι-εμβολιαστές», προωθείται ο κοινωνικός αυτοματισμός και το ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης».

Την αποκλειστική ευθύνη για την καταστροφική πορεία της πανδημίας στη χώρα μας έχει η κυβέρνηση, όπως και για την «παράλληλη πανδημία» της υπόλοιπων παθήσεων λόγω της μετατροπής του ΕΣΥ σε σύστημα μιας νόσου εδώ και δύο χρόνια. Με δική της απόφαση από 1η Σεπτέμβρη θα προκληθεί χάος στα νοσοκομεία με χιλιάδες υγειονομικούς να βγαίνουν σε διαθεσιμότητα εν μέσω τέταρτου κύματος.

Τα αντιφατικά αντι-επιστημονικά μηνύματα που εκπέμπει η κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας δεν πρέπει να μας οδηγούν σε λάθος σκέψεις. Η εργαλειακή χρήση και εν τέλει ο εξευτελισμός της ίδιας της επιστήμης για να εξυπηρετηθούν κυβερνητικά συμφέροντα δεν πρέπει να μας οδηγεί στην αμφισβήτηση της αντικειμενικής επιστημονικής αλήθειας. Διαχωρίζουμε πλήρως τη θέση μας από τις αντι-εμβολιαστικές «πρωτοβουλίες» και τις  «συγκεντρώσεις» σε νοσοκομεία του νομού μας.

Βασικό καθήκον των σωματείων και των συλλογικών φορέων, πέρα από την αποκάλυψη και την καταγγελία των εγκληματικών κυβερνητικών ευθυνών στη διαχείριση της πανδημίας που έχει στοιχίσει τη ζωή χιλιάδων συμπολιτών μας, πέρα από την διεκδίκηση μέτρων για την ουσιαστική θωράκιση του ΕΣΥ, είναι και η αντιπαράθεση με ακροδεξιά σκοταδιστικά ρεύματα και αντιλήψεις που μας γυρίζουν αιώνες πίσω και εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια, την αμφιβολία, την ελλιπή ενημέρωση των συναδέλφων. Βασικό κριτήριο για εμάς είναι το συλλογικό συμφέρον και όχι η αποθέωση των «ατομικών δικαιωμάτων».

Καλούμε τους συναδέλφους να στρέψουν τη δικαιολογημένη αγανάκτησή τους απέναντι στην κυβέρνηση, σε δημιουργικές και αποτελεσματικές διεκδικήσεις για την ενίσχυση του ΕΣΥ και όχι σε ανέξοδα «αντάρτικα» απέναντι στο εμβόλιο που βολεύουν την κυβέρνηση να συνεχίσει ανενόχλητη το καταστροφικό της έργο, το διχασμό και τη δυσφήμιση του κλάδου μας που ήδη μετράει νεκρούς. Είναι άδικο να λοιδορείται ένας κλάδος που έχει απ’ τα υψηλότερα ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης σε σχέση με άλλες χώρες και που ειδικά στο ιατρικό προσωπικό ξεπερνά το 90%.

Καλούμε ακόμα και τώρα την κυβέρνηση να εφαρμόσει το αυτονόητο που η Επιτροπή Βιοηθικής έχει συστήσει

Καλούμε ακόμα και τώρα την κυβέρνηση να εφαρμόσει το αυτονόητο που νόμος προβλέπει: την πλήρη και εξατομικευμένη ενημέρωση του προσωπικού από τα επιστημονικά όργανα των νοσοκομείων (Επιτροπές Λοιμώξεων)

Να μην τους επιτρέψουμε να βάλουν από την πίσω πόρτα τους ιδιώτες στο ΕΣΥ, με πρόσχημα τον μη εμβολιασμό μας

Καμιά απόλυση υγειονομικών

Δεν καταθέτουμε τα πιστοποιητικά εμβολιασμού και νόσησης – Δεν δίνουμε κανένα πάτημα για να απολυθούν εργαζόμενοι με πρόσχημα τον μη εμβολιασμό τους

Πηγή: Ε.Ι.Ν.Α.

Αυτοκτονούν μέσα στα νοσοκομεία. Ποιος ευθύνεται;

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 επηρέασε βαθιά την Ελλάδα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Οι αλλαγές που επήλθαν μέσω των μνημονιακών προγραμμάτων άλλαξαν το πρόσωπο της κοινωνίας στον εργασιακό τομέα και βύθισαν την πλειοψηφία του λαού σε μεγάλη οικονομική φτώχεια. Μια παράπλευρη απώλεια που ακολουθεί τις οικονομικές κρίσεις είναι η κρίση της ψυχικής υγείας. Η ψυχική υγεία του πληθυσμού σε περιόδους οικονομικών υφέσεων επιδεινώνεται δραματικά, και στις κυριότερες ασθένειες πρωτοστατούν το άγχος και η κατάθλιψη, ενώ οι αυτοκτονίες πληθαίνουν.

Η έρευνα στον τομέα καταγράφει σε πολλές χώρες τις οικονομικές κρίσεις ως σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την αυτοκτονικότητα στο γενικό πληθυσμό, ενώ φαίνονται συνδέσεις συγκεκριμένα με τις εργασιακές συνθήκες και την ανεργία, ειδικά στις παραγωγικές ηλικίες 25-45. Στην πετρελαϊκή κρίση του 1979, ο Brenner σε έρευνά του είχε καταγράψει πως για κάθε 10% αύξησης στην ανεργία, υπάρχει 1,2% αύξηση στη συνολική θνησιμότητα και 1,7% στην αυτοκτονικότητα. Αντίστοιχες συνδέσεις έχουν γίνει για την περίοδο του Μεγάλου Κραχ το 1929, την ασιατική κρίση του ’90, τις ΗΠΑ του 2008 κοκ. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικές αλλαγές της οικονομικής κρίσης επιφέρουν σημαντικό στρες και λειτουργούν επιβαρυντικά σε ήδη ασθενείς με ψυχικά προβλήματα, αυξάνοντας το ρίσκο για αυτοκτονική συμπεριφορά. Η αναγνώριση ομάδων υψηλού κινδύνου ουσιαστικά δεν υφίσταται, συνεπώς δεν λαμβάνονται μέτρα πρόληψης, και οι αυτόχειρες γίνονται αντιληπτοί ως υγιή άτομα που  «αντέδρασαν» με αυτοκτονία μπροστά σε μια δυσχέρεια.

Στην Ελλάδα, την περίοδο 2009-2015 παρατηρήθηκε μια αύξηση 35% στις αυτοκτονίες, βάσει των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ. Για τις επόμενες χρονιές η εικόνα είναι λίγο πολύ η ίδια, με το Παρατηρητήριο Αυτοκτονιών της «Κλίμακας» να υπολογίζει κατά μέσο όρο 500 αυτοκτονίες κάθε χρόνο με μια σταθερή αυξητική στάση. Βέβαια, τα παραπάνω αφορούν τα στοιχεία των καταγεγραμμένων και δηλωμένων ως αυτοκτονιών, ενώ οι μη θανατηφόρες απόπειρες, οι οποίες δεν καταγράφονται, συνολικά εκτιμώνται ως και 25 φορές περισσότερες. Εβδομήντα από αυτές έχουν σημειωθεί σε νοσοκομεία της χώρας από το 2012 ως σήμερα, δηλαδή 7 ή 8 ετησίως. Μέσα στους τέσσερις πρώτους μήνες του 2021, έχουν καταγραφεί ήδη 7 αυτοκτονίες συμπολιτών μας σε γενικά νοσοκομεία. Τα στατιστικά είναι ανησυχητικά.

Πέρα από κάποια συντρέχουσα, διαγνωσμένη ή αδιάγνωστη ψυχική διαταραχή, η αυτοκτονικότητα συνδέεται με έντονο στρες, αίσθημα αδιεξόδου και αδυναμία εξεύρεσης λύσεων, απελπισία και ανημπόρια, με κάποια σημαντική απώλεια (π.χ. θάνατος) ή μια δύσκολη σωματική ασθένεια (χρόνια, ανίατη, επώδυνη κοκ), καθώς και με την έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος. Νομίζω πως τα παραπάνω μπορούμε εύκολα να τα αντιστοιχήσουμε με τα βιώματα της πανδημίας και της καραντίνας. Άνθρωποι που έκλεισαν οι δουλειές τους, που αντιμετωπίζουν χρέη, που δεν έχουν εναλλακτικές, με οικονομικό άγχος, με φόβο μην ασθενήσουν οι ίδιοι και οι δικοί τους, άνθρωποι που αποκλείστηκαν από τις κοινωνικές επαφές, άνθρωποι που χάσανε και χάνουνε καθημερινά αγαπημένα τους πρόσωπα, νοσούντες που το παλεύουν μόνοι τους μέσα σε ασφυκτικά γεμάτες κλινικές, με το φόβο του θανάτου να γυροφέρνει. Πράγματα που τα βιώνουμε στα σπίτια μας, και που τα βιώνουν και στα νοσοκομεία πολλαπλασιαστικά, λόγω του πανικού που επικρατεί και της έλλειψης προσωπικού που θα μπορούσε να στηρίξει, να αντιμετωπίσει  ψυχικές δυσκολίες και να προλάβει περιστατικά αυτοκτονίας. Οι χώροι όπου πας για να σε φροντίσουν  να επανέλθεις στην υγεία σου γίνονται οι χώροι όπου χάνεις την ελπίδα, λόγω της συστηματικής χρόνιας διάλυσης του ΕΣΥ.

Ο τρόπος διαχείρισης της πανδημίας έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο πόσο ψυχοπιεστική είναι η συνθήκη. Ενώ τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης κρίνονταν απαραίτητα ειδικά την πρώτη περίοδο καταπολέμησης της διασποράς του ιού, ο τρόπος με τον οποίο γενικεύτηκαν επί ένα και πλέον χρόνο έχουν λειτουργήσει επιβαρυντικά. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη και το πλαίσιο εφαρμογής τους: έμφαση στην ατομική ευθύνη, καχυποψία προς τον άλλο, απομάκρυνση από το υποστηρικτικό κοινωνικό δίκτυο, σε συνδυασμό με τους εμφανείς παραλογισμούς στα ίδια τα μέτρα συμβάλλουν στη διάχυση ανησυχίας και φόβου. Ειδικά άτομα μεγάλης ηλικίας με δυσκολίες στην πρόσβαση στο διαδίκτυο και περιορισμένες ψηφιακές δεξιότητες, έμειναν απομονωμένα. Ακόμα και για αυτούς ωστόσο που είχαν διεξόδους μέσω της τεχνολογίας, η συνεχής ενασχόληση με τον υπολογιστή που ήρθε να αντικαταστήσει όλες τις πλευρές της ζωής, την εργασία, την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία, την κοινωνική ζωή, με όλα να συμβαίνουν εξατομικευμένα, ξεκομμένα από κάθε ουσιαστική κοινωνική αλληλεπίδραση.

Επίσης, η μετατροπή του ΕΣΥ σε σύστημα περίθαλψης μίας νόσου, απογύμνωσε τις νοσοκομειακές και κοινοτικές υπηρεσίες των άλλων τομέων υγείας. Η αναστολή λειτουργίας των εξωτερικών ιατρείων άφησε κόσμο χωρίς την απαραίτητη ιατρική παρακολούθηση για άλλα προβλήματα υγείας, ή τους ανάγκασε να αναζητήσουν εναλλακτικές στον ιδιωτικό τομέα με κόστος από την τσέπη τους. Η  μείωση των τακτικών χειρουργείων αυξάνει την αγωνία για την υγεία και συχνά μειώνει την ποιότητα ζωής των ασθενών που βρίσκονται σε αναμονή μιας επέμβασης. Ταυτόχρονα, στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας διακόπηκαν οι δια ζώσης συνεδρίες σε ατομικά και ομαδικά προγράμματα, αφήνοντας ανθρώπους με ήδη υπάρχουσες δυσκολίες χωρίς τους θεραπευτές τους, να πρέπει να αντιμετωπίσουν το τέρας της πανδημίας. Εδώ αν υπογραμμίσουμε ότι για μια μεγάλη πλειοψηφία ασθενών η ανάληψη της πρωτοβουλίας για έξοδο από το σπίτι για την πρόσωπο-με-πρόσωπο συνάντηση σε ένα θεραπευτικό πλαίσιο είναι από μόνη της λυτρωτική. Η προσπάθεια αντικατάστασης με εξ’ αποστάσεως συνεδρίες έχει πολλαπλά εμπόδια: δυσκολία πρόσβασης στο ίντερνετ, κόστος τηλεφωνικής επικοινωνίας, διαθεσιμότητα συσκευών για οικογένειες στις οποίες εκτελούν τηλεργασία ή συμμετέχουν σε τηλεκπαίδευση, απουσία χώρου και χρόνου στο σπίτι όπου με ησυχία και ασφάλεια θα συζητήσει με το θεραπευτή του, ενώ ειδικά σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας ο χώρος του σπιτιού είναι χώρος τραυματικός, όχι θεραπευτικός. Σε ψυχιατρικές κλινικές, νοσηλευόμενοι πήραν κατ’ επείγοντας εξιτήρια, όχι με θεραπευτική αιτιολογία, αλλά για να αδειάσουν κρεβάτια και ασθενείς covid.

Η άρνηση της κυβέρνησης να στελεχώσει επαρκώς τα νοσοκομεία εδώ και πάνω από μια δεκαετία, σε συνθήκες πανδημίας λειτούργησε πολλαπλασιαστικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι συχνά πολλές ανάγκες της φροντίδας των ασθενών, πέρα από τις ιατρικές πράξεις, αναλάμβαναν οι συνοδοί των νοσηλευομένων: την υγιεινή, τη σίτιση, τη συντροφιά, την επικοινωνία με αγαπημένα πρόσωπα, ή απλά αιτήματα των ασθενών όπως να βολέψουν το μαξιλάρι τους. Με την απαγόρευση εισόδου συνοδών μέσα στην πανδημία, αυτές οι ανάγκες παραμένουν χωρίς να υπάρχει προσωπικό που να μπορεί να τις καλύψει. Η έλλειψη επικοινωνίας με κοντινά πρόσωπα σε συνδυασμό με το κλίμα πανικού και το προσωπικό άγχος θανάτου παίζουν σημαντικό ρόλο στην ψυχική δυσφορία του ασθενή. Η εμπειρία της νοσηλείας σε κλινική covid έχει αναγνωριστεί ως τραυματική και αναπτύσσεται βιβλιογραφία σχετικά με τη διαχείριση του πένθους και της μετανοσηλευτικής εμπειρίας covid-19 με όρους διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD).

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για το ότι οι άνθρωποι υποφέρουν (και) ψυχικά και πηδούν από τα παράθυρα σε συνθήκες πανζουρλισμού μέσα στα νοσοκομεία; Το νοσηλευτικό προσωπικό που δεν επαρκεί ούτε για να καλύψει τις επείγουσες ανάγκες και μεταφέρεται από κλινική σε κλινική; Μήπως θα το αναγάγουμε κι αυτό σε ατομική ευθύνη, κατηγορώντας τους αυτόχειρες για χαμηλή ψυχική ανθεκτικότητα; Θα κατηγορήσουμε τις οικογένειές τους, ότι δεν ήξεραν τα προβλήματα του ανθρώπου που χάσανε και ότι δεν τον βοήθησαν νωρίτερα; Ή μήπως πρέπει κάποια στιγμή να λογαριαστούμε με την κυβέρνηση που η αντίληψη της για τη φροντίδα υγείας και το ΕΣΥ σταματάει στο πώς θα εξυπηρετήσουν φίλους κλινικάρχες;

“Ζητούμενο η εύκολη πρόσβαση σε γιατρό των φτωχών”. Συνέντευξη του Δ. Ζιαζιά.

Ο Δημήτρης Ζιαζιάς είναι επικουρικός παθολόγος, στο Πανεπιστημιακό ΓΝ Πάτρας. Πρόεδρος της Ε.Ι.Ν.Α (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας). Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Ν. Δαμιανάκη της ιστοσελίδας Kommon, αναφέρεται στην τραγική κατάσταση των δημόσιων δομών υγείας, στην ανάγκη επαναθεμελίωσης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και τη σημασία του συνδικαλισμού.

Ποια είναι κατάσταση που αντιμετωπίζετε  σήμερα στη Δομή Υγείας που εργάζεστε; (κτηριακές δομές, συνθήκες  εργασίας του  υγειονομικού προσωπικού. ελλείψεις προσωπικού κι εξοπλισμού, ασθενείς, διασωληνώσεις και ΜΕΘ)

Δ.Ζ : Η κατάσταση είναι τραγική κυρίως για τους χιλιάδες ασθενείς που καλύπτει το ΠΓΝΠ από την ευρύτερη περιοχή. Το νοσοκομείο έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε νοσοκομείο μιας νόσου, χωρίς όμως να έχει ανακοινωθεί επίσημα. Τα τακτικά ιατρεία έχουν ανασταλεί. Τα τακτικά χειρουργεία το ίδιο. Αυτό συμβαίνει για τρίτη συνεχόμενη φορά, με διάρκεια διμήνου, μέσα σε ένα μόλις χρόνο. Αυτή τη στιγμή , έξι ολόκληρες κλινικές έχουν επιταχθεί για τις ανάγκες της πανδημίας. Οφθαλμολογική, ΩΡΛ, Παθολογική Α’, Παθολογική Γ’, Δερματολογική, Ουρολογική. Ο συνολικός αριθμός νοσηλευόμενων στις κλινικές Covid ξεπερνά τους 100. Η ΜΕΘ ενηλίκων και η βοηθητική Μονάδα Εμφραγμάτων έχουν μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε ΜΕΘ-Covid με τα 27 συνολικά κρεβάτια να είναι διαρκώς καλυμμένα.  Οι διασωληνωμένοι χωρίς covid ασθενείς έχουν μεταφερθεί στην αίθουσα ανάνηψης των χειρουργείων, ακόμα και στις χειρουργικές αίθουσες ορισμένες φορές. Επίσης η μονάδα SARS που διαθέτει μηχανισμό αρνητικής πίεσης και λειτουργεί ως Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας, διαρκώς έχει πληρότητα και φιλοξενεί ασθενείς διασωληνωμένους έως ότου να βρεθεί διαθέσιμο κρεβάτι στη ΜΕΘ. Όλα τα παραπάνω χωρίς καμιά ουσιαστική ενίσχυση με μόνιμο προσωπικό, υπό το καθεστώς διαρκών μετακινήσεων από τμήμα σε τμήμα και από κλινική σε κλινική για να βγει η δουλειά. Το προσωπικό του παθολογικού ΤΕΠ, για παράδειγμα, καλείται να καλύψει, τρία ξεχωριστά ιατρεία, επιβεβαιωμένων περιστατικών, υπόπτων περιστατικών, μη covid περιστατικών, SARS, με λιγότερους γιατρούς και ελάχιστες προσθήκες συμβασιούχων νοσηλευτών,συγκριτικά με την προ πανδημίας περίοδο.

Ποια ήταν κατάσταση της Δομής Υγείας, στην οποία εργάζεστε, πριν την Πανδημία COVID-19;

Δ.Ζ : Ήδη, πριν την πανδημία, υπήρχαν τεράστια κενά σε προσωπικό και ελλείψεις, αποτέλεσμα της υπερδεκαετούς Μνημονιακής πολιτικής. Συνολική μείωση  του προϋπολογισμού του νοσοκομείου κατά 40% την τελευταία 10ετία,  70 κενές οργανικές θέσεις μόνιμων γιατρών,  άλλες 250 νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, εκτίναξη του αριθμού των επικουρικών και συμβασιούχων. Επίσης οι δεκάδες κενές θέσεις ειδικευόμενων γιατρών, των συναδέλφων που κυριολεκτικά σηκώνουν όλο το βάρος της δουλειάς στις πλάτες τους, σε ένα τόσο μεγάλο νοσοκομείο αποδεικνύουν ότι πρακτικά έχει χαθεί η μάχη για να μείνει στη χώρα η νέα γενιά συναδέλφων. Και ο παραλογισμός; Ταυτόχρονα με την υποστελέχωση και τον οικονομικό στραγγαλισμό, είχαμε εκτίναξη της προσέλευσης και των εισαγωγών ασθενών κατά 40% , συνανθρώπων μας που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα επίσκεψης σε ιδιώτες λόγω της φτωχοποίησης. Επίσης αύξηση και των διακομιδών από νοσοκομεία της ευρύτερης περιφέρειας λόγω κατάρρευσής τους. Το νοσοκομείο έχει και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ενώ η πλειοψηφία του ιατρικού προσωπικού είναι ΕΣΥτες και επικουρικοί, βγάζοντας τον μεγαλύτερο όγκο της δουλειάς, «κλέβουν την δόξα» οι πανεπιστημιακοί.

Κατά τη γνώμη σας, ποια ήταν τα λάθη στις Κεντρικές Πολιτικές Υγείας για την αντιμετώπιση  της πανδημίας  του COVID-19;

Δ.Ζ : Ο κατάλογος δεν θα είχε τέλος αν τα απαριθμούσαμε όλα. Το βασικό «λάθος» είναι η φιλοσοφία και η στρατηγική. Όλες οι δυτικές κυβερνήσεις ακολούθησαν μία και ενιαία με μικρές αποκλίσεις. Υποτίμησαν το μέγεθος της πανδημίας ενώ είχαν προειδοποιηθεί. Πήραν μέτρα όταν ήταν ήδη πολύ αργά. Έβαλαν την «οικονομία» πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Πόνταραν όλα τα λεφτά στα εμβόλια, ενώ δεν μπορούν να τα διασφαλίσουν μαζικά και γρήγορα για τους λαούς τους. Ακολουθούν ακόμα και σήμερα τη λογική ανοσίας της αγέλης με μικρές παραλλαγές. Τι διαφορετικό είναι τα on-off και το ακορντεόν; Δεν τους ενδιαφέρει η εκμηδένιση του ιού και η ελαχιστοποίηση των ανθρώπινων απωλειών. Αν τους ενδιέφερε, θα ακολουθούσαν το πρότυπο άλλων χωρών που αναμετρήθηκαν επιτυχημένα και αποτελεσματικά με τον ιό. Τους αγχώνει μόνο η οικονομία και τα κέρδη. Για να σώσουν την οικονομία, θυσίασαν την υγεία. Και το αποτέλεσμα; Κατάφεραν να μετατρέψουν μια καθαρά υγειονομική κρίση σε οικονομική. Ούτε την υγεία ούτε την οικονομία. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.

Κατά τη γνώμη σας, ποιά θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου  Ε.Σ.Υ;

Δ.Ζ : Το βασικό είναι η φιλοσοφία και ο προσανατολισμός.  Να έχουν εύκολη, ποιοτική και δωρεάν πρόσβαση σε γιατρό οι υποβαθμισμένες, εγκαταλελειμμένες και απομακρυσμένες περιοχές, η επαρχία και τα νησιά, οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι και οι πρόσφυγες. Οι μη έχοντες δηλαδή. Αυτό είναι το ζητούμενο και το κύριο.

Το δεύτερο είναι η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Χωρίς Κέντρα Υγείας, ιατρεία γειτονιάς δεν υφίσταται ΕΣΥ. Χωρίς να έχει τον δικό του οικογενειακό γιατρό, που δεν χρειάζεται να τον πληρώνει, ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας, το νοσοκομειο-κεντρικό ΕΣΥ θα καταρρεύσει γρήγορα. Χωρίς πρόληψη και παρέμβαση στην κοινότητα, δεν υφίσταται ιατρική.

Βασική προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι ένα λαϊκό κίνημα που θα τα απαιτήσει και θα τα επιβάλλει ως ώριμη ανάγκη. Χωρίς διεκδικητικό κίνημα δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε ένα σύγχρονο ΕΣΥ.

Ποιος είναι ο ρόλος της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και για ποιους λόγους πιστεύετε πως θα πρέπει να ενισχυθεί ή όχι;

Ένα απ’ τα συμπεράσματα του τελευταίου χρόνου είναι ότι χωρίς Δημόσια ΠΦΥ δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις καμία πανδημία, καμία σοβαρή υγειονομική απειλή. Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι η χώρα μας δεν έχει Πρωτοβάθμια Φροντίδα, τουλάχιστον δημόσια. Η κυρίαρχη αντίληψη σήμερα είναι ότι η Πρωτοβάθμια πρέπει να είναι ο gatekeeper, ο κόφτης της πρόσβασης σε περαιτέρω, πιο εξειδικευμένες και ακριβές υπηρεσίες υγείας στη λογική μείωσης του κόστους. Άρα δεν μιλάμε για ενίσχυση ή όχι. Μιλάμε για εκ βάθρων επαναθεμελίωσή της. Αυτό απαιτεί συγκρούσεις και ρήξεις. Δεν μπορεί να γίνει με ομαλό τρόπο. Δεν είναι ένα απλό σύνθημα, ένα αίτημα. Είναι βαθύ ιδεολογικό ζήτημα κατά τη γνώμη μου, με την έννοια της κοσμοθεωρίας και της συνολικής αντίληψης για το ρόλο της ιατρικής στο σύγχρονο κόσμο. Υπάρχουν διλλήματα που πρέπει να απαντηθούν. Πρόληψη ή θεραπεία; Δημόσιο ή ιδιωτικό; Νοσοκομεία ή ιατρεία γειτονιάς; Ομάδα υγείας ή γιατρός; Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πρωτοβάθμια υγεία δε διδάσκεται καν στις Ιατρικές Σχολές της χώρας και ότι ελάχιστοι νέοι γιατροί επιλέγουν τη Γενική Ιατρική ως ειδικότητα.

Κατά τον “κυρίαρχο λόγο” βιώνουμε, εδώ και δεκαετίες, το “τέλος των ιδεολογιών” κι ότι “ο Συνδικαλισμός δεν είναι αναγκαίος”, με συνέπεια να  περιορίζεται νομοθετικά.  Ποιο είναι το νόημα και η σημασία του Συνδικαλισμού, στις μέρες μας, και τι πρέπει ν’ αλλάξει, ώστε να προσελκύσει τους νέους εργαζόμενους;

Δ.Ζ : Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να στεκόμαστε αυτοκριτικά. Η κρίση, η ανυποληψία και οι ασχήμιες του υπαρκτού συνδικαλισμού, δίνουν πατήματα για το χτύπημα και τη δυσφήμισή του από τους από πάνω. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν να δουλέψουν χρόνια, τα προνόμια, οι συνδιαλλαγές με την εξουσία, οι αποφάσεις που παίρνονται ερήμην της πλειοψηφίας, η απομάκρυνση από την μάζα των εργαζόμενων είναι πραγματικά και δυστυχώς πλειοψηφικά παραδείγματα. Κάθε σοβαρή προσπάθεια συνδικαλιστικής οργάνωσης, οφείλει να ακολουθεί τον δύσκολο δρόμο, αν θέλει να έχει σωστές βάσεις και να είναι χρήσιμη. Οι συνδικαλιστές πρέπει να είναι «ένα» με τους συναδέλφους τους, δίπλα τους όχι μόνο στα λόγια, αλλά στην καθημερινές δυσκολίες. Η αριστερά οφείλει να ρίξει τις δυνάμεις της στην αχανή ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, της μισοδουλειάς και της ανεργίας και όχι στην πεπατημένη του δημοσίου.

Πηγή: Kommon

Κύριε Κικίλια, σας βρήκα γιατρούς για το ΕΣΥ – μην κουράζεστε να ψάχνετε

Προς: Υπουργό Υγείας κ. Κικίλια

Κοινοποίηση: Κυβέρνηση Μητσοτάκη

Παρακολούθησα την απογευματινή σας συνέντευξη στον κ. Χατζηνικολάου, και βεβαίως παρακολουθώ τις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει συνολικά η κυβέρνησή σας 13 μήνες τώρα (αλλά και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις για πολλά χρόνια) να βρείτε Ιατρούς να στελεχώσουν το ΕΣΥ.

Σε ερώτηση του κ. Χατζηνικολάου (04.35 στο βίντεο) αν θα μπορούσατε να έχετε κάνει προσλήψεις από τον προηγούμενο Μάρτιο ώστε να μην χρειάζεται τώρα να επιστρατεύσετε ιδιώτες απαντήσατε:

“Όσους ήταν υποψήφιοι για θέσεις επιμελητών, είτε όσους ήταν στις πλατφόρμες για επικουρικοί ιατροί σε όλες τις συναφείς ειδικότητες για τον covid τους έχουμε προσλάβει όλους κ. Χατζηνικολάου…”

Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συμπολίτες μας, αλλά και αναγνωρίζοντας την καθοριστική σας συμβολή σε αυτό που ζούμε όλοι τον τελευταίο ένα χρόνο και κάτι, θέλησα να βοηθήσω.

Σας βρήκα εγώ γιατρούς!

Έψαξα μόνο στην 6η ΥΠΕ, μόνο από την τελευταία σας προκήρυξη, και μόνο συναφείς ειδικότητες.

Σας παραθέτω τα αποτελέσματα για να μην χάνετε το χρόνο σας στο ψάξιμο. Έτοιμα σας τα δίνω.

Μπορείτε λοιπόν να προσλάβετε άμεσα:

  • 15 Παθολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΠΓΝΠατρών.
  • 7 Αναισθησιολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΠΓΝΙωαννίνων
  • 6 Πνευμονολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΓΝΠατρών
Το σύνολο 28 γιατροί συναφέστατοι. Και αυτοί είναι μόνο στην 6η ΥΠΕ, μόνο για θέση Επιμελητή Β, και μόνο σε ένα νοσοκομείο!
(Για να μην σας βάλω και διπλές αιτήσεις που μπορεί να έχουν κάνει οι ίδιοι και μπερδευτείτε).
Αυτούς λοιπόν μπορείτε αύριο κιόλας να τους πάρετε τηλέφωνο και να τους διορίσετε. Τα χαρτιά τους είναι όλα ανεβασμένα ηλεκτρονικά στο https://esydoctors.moh.gov.gr/

Υ.Γ. Μαζί με τα στοιχεία των συναφών, επισυνάπτω και τις αιτήσεις για θέση Επιμελητή Β’ Ορθοπαιδικής στο ΓΝ Λευκάδας. Αν περισσεύει τίποτα διορίστε και κανέναν από αυτή τη λίστα μιας και είστε και συνάδελφος Ορθοπαιδικός!

Μόνο που δεν μας χώρεσε όλους το σκρινσοτ γιατί είμαστε 38 για μια θέση…

Λόγω ενδιαφέροντος που προέκυψε και σχετικών ερωτήσεων, τα στοιχεία είναι από τον πίνακα αυτόματης μοριοδότησης στο site της 6ης ΥΠΕ.

Επιστράτευση του παθολόγου της γειτονιάς, ή επίταξη του Ιατρικού Αθηνών, του Υγεία, του Metropolitan;

Σήμερα το πρωί ο Υπουργός Υγείας ανακοίνωσε την επιστράτευση ιδιωτών ιατρών. Το ερώτημα του τίτλου συνοψίζει ωστόσο το κόλπο γκρόσο στο οποίο καταφεύγει η κυβέρνηση για να καλύψει το προκλητικό σπρώξιμο που κάνει επί ένα χρόνο στο ιδιωτικό κεφάλαιο στην υγεία.

Η πρώτη προτεραιότητα, από την πρώτη μέρα της πανδημίας, όφειλε να είναι η αύξηση των δυνατοτήτων του συστήματος υγείας σε όλα τα επίπεδα: Covid και Non Covid κλινικές, απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, δημόσιων και ιδιωτικών νοσοκομείων.

Μια κυβέρνηση που θα ήθελε να αντιμετωπίσει την πανδημία χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές παρωπίδες, θα υλοποιούσε ένα σχέδιο ένταξης των πάντων στην υγειονομική άμυνα της χώρας: Από το φαρμακοποιό της γειτονιάς και τον ιδιώτη γιατρό που – ελλείψει επαρκούς Δημόσιας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας (Κέντρα Υγείας και Τοπικές Μονάδες) – εκτελεί υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας, διάγνωσης, συνταγογράφησης, μέχρι βεβαίως τα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία.

Τι έκανε αντ’ αυτού η κυβέρνηση;

Αδιαφόρησε προκλητικά για την ενίσχυση του ΕΣΥ με μόνιμο προσωπικό. Προχώρησε σε συγκυριακή ενίσχυση, αποκλειστικά με συμβασιούχους, αλλά και αυτή ακόμα η ενίσχυση είναι, (σύμφωνα με την Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του Νοεμβρίου του 2020), πολύ χαμηλότερη αναλογικά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Μετονόμασε κλίνες σε κλίνες εντατικής θεραπείας χωρίς όμως να έχει διαθέσει προσωπικό, και σε πολλές περιπτώσεις να μην έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό. Κλίνη ΜΕΘ δεν σημαίνει σκέτα κλίνη με αναπνευστήρα. Και πολύ περισσότερο, αύξηση των κλινών ΜΕΘ δεν σημαίνει δημιουργική αριθμητική με ήδη υπαρκτές ΜΕΘ στρατιωτικών νοσοκομείων, ή ιδιωτικών κλινικών που «προστίθενται» χωρίς στην πραγματικότητα να προστίθενται στο Σύστημα Υγείας.

Παράλληλα φρόντισε να κρατήσει με νύχια και με δόντια τα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές έξω από την πανδημία ώστε αυτά να συνεχίσουν να περιθάλπουν ασθενείς λοιπής νοσηρότητας, αποκλείοντας κάθε ύποπτο covid ή ακόμα και πνευμονολογικό περιστατικό.

Σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι είτε με απόφαση, είτε εκ των πραγμάτων, μειώθηκαν κατακόρυφα, και από ένα σημείο και μετά, σταμάτησαν τα χειρουργεία στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, ο ιδιωτικός τομέας απέμεινε ο μόνος υποδοχέας επεμβάσεων ρουτίνας, αλλά και επεμβάσεων έκτακτης ανάγκης.

Ο λόγος είναι ότι ως Covid free νοσοκομειακές μονάδες είναι πλέον πρακτικά η μόνη διαθέσιμη επιλογή για τυχόν έκτακτα περιστατικά (χειρουργεία, νοσηλεία κλπ) της λοιπής νοσηρότητας.

Τα δημόσια νοσοκομεία, είτε με υπουργική απόφαση, είτε λόγω φόβου προσέλευσης ασθενών, έχουν περικόψει τα χειρουργεία τους.

Αντί λοιπόν τα ιδιωτικά νοσοκομεία να συνεισφέρουν στην συντεταγμένη υγειονομική άμυνα της χώρας, η κυβέρνηση τα κατέστησε προνομιακό πεδίο κερδοφορίας για την ιδιοκτησία τους, δίνοντάς τους επιπλέον πελατεία και διασφαλίζοντας ότι θα μένουν εσαεί Covid free.

Αυτό από μόνο του είναι το πρώτο σκάνδαλο.

Και αυτό το πρώτο σκάνδαλο, οδηγεί σε βαρύ και απαράγραπτο έγκλημα ενάντια στη δημόσια υγεία: η ιατρική που ασκείται στα νοσοκομεία του ΕΣΥ είναι πλέον πολεμική ιατρική, οι ΜΕΘ έχουν εξαντληθεί, τα μεγάλα νοσοκομεία (Ευαγγελισμός, Αττικό, Σωτηρία κλπ) έχουν βουλιάξει και δεκάδες διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ καρτερούν τον θάνατο. Η Αθήνα μετά τη χθεσινή εφημερία (21/3) φαίνεται ότι μένει υγειονομικά ακάλυπτη. Η επιστράτευση 200 ιδιωτών ιατρών δεν λύνει το πρόβλημα της εξάντλησης των δομών του ΕΣΥ. Απλώς το “κουκουλώνει”.

Το δεύτερο σκάνδαλο είναι αυτό που συνέβη στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο και στην Αθήνα τον Μάρτιο. Όταν τα πράγματα στα νοσοκομεία του ΕΣΥ καταρρέουν, ο ιδιωτικός τομέας υγείας παριστάνει ότι συνεισφέρει, προσφέροντας δομές ιδιωτικής υγείες μικρές, συνοικιακών δυνατοτήτων, απογυμνωμένες από προσωπικό.

Ορισμένες από αυτές ήταν έτοιμες να κλείσουν. Η ψευδεπίγραφη επίταξή τους (καθώς αυτή γίνεται έναντι αδράς αμοιβής από το κράτος) στην πράξη δεν προσέφερε καμιά ουσιαστική ανάσα στο εξαντλημένο ΕΣΥ. Ήταν απλώς οικονομική ανάσα για τους ιδιοκτήτες τους.

Στην Αθήνα, οι μονάδες που «μπήκαν» στη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό είναι το Ιατρικό Περιστερίου και η Λητώ. Μονάδες μικρές, χαμηλών δυνατοτήτων, στάχτη στα μάτια των πολιτών, την ώρα που οι μεγάλες αδελφές μονάδες (Ιατρικό Αθηνών, Διαβαλκανικό, Μετροπόλιταν, Υγεία κλπ) κρατιούνται εκτός Covid, αλλά και εκτός του ευρύτερου υγειονομικού σχεδιασμού των ΥΠΕ.

Το τρίτο σκάνδαλο είναι το γεγονός ότι και αυτές ακόμα οι μικρές και χαμηλών δυνατοτήτων ιδιωτικές μονάδες υγείας περιθάλπουν περιστατικά Covid υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Περιστατικά που βρίσκονται ένα βήμα πριν (ή ακόμα και …μετά) το εξιτήριο. Η 2η ΥΠΕ συνέταξε πρωτόκολλο για τη μεταφορά ασθενούς με κορωνοϊό στο Ιατρικό Περιστερίου που απαιτούσε πέρα από το να είναι απύρετος, με καλή οξυγόνωση και βελτιούμενη εικόνα, και έτοιμη (!) αξονική από τα δημόσια νοσοκομεία, μην τυχόν και μπει σε έξοδα ο Όμιλος Ιατρικού Αθηνών.

Το τέταρτο σκάνδαλο είναι ότι αυτές οι λειψές, μικρές και υποκριτικές ενισχύσεις στο ΕΣΥ από τη μεριά του ιδιωτικού κεφαλαίου υγείας, θα αποζημιώνονται με το υπερδιπλάσιο νοσήλειο από το ΚΕΝ (κλειστό ενοποιημένο νοσήλειο), και συγκεκριμένα προσαυξημένο με συντελεστή 2,09.

Τα ιδιωτικά νοσοκομεία όχι μόνο θησαυρίζουν από τα non Covid περιστατικά που δεν έχουν πλέον διέξοδο στο ΕΣΥ, αλλά και απολαμβάνουν εκτάκτων χρηματοδοτικών ενέσεων.

Νέα σελίδα σε αυτό το σκάνδαλο η πρόσφατη απόφαση του ΕΟΠΥΥ να αποζημιώσει ιδιωτική κλινική Θεσσαλονίκης με 2 εκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων μόνο τα 414.000€ αφορούν παρασχεθείσες υπηρεσίες, ενώ τα υπόλοιπα 1,6 εκατομμύρια αφορούν …μελλοντικές ανάγκες. Το ακόμα προκλητικότερο είναι ότι και αυτά ακόμα τα 414.000€ δεν αφορούν χρησιμοποιημένες υπηρεσίες, αλλά «δέσμευση» κλινών. Ο ΕΟΠΥΥ δηλαδή πρέπει να αποζημιώσει ιδιωτική κλινική επειδή «δεσμεύτηκαν» οι πιθανώς άδειες κλίνες της. Πρέπει μάλιστα να πληρώσει «αυθημερόν» την ώρα που οι εφημερίες των γιατρών του ΕΣΥ είναι απλήρωτες. Ντράπηκε και η ντροπή με αυτά που γίνονται.

Το πέμπτο σκάνδαλο είναι ότι και αυτές ακόμα οι λειψές, μικρές και υποκριτικές ενισχύσεις του ΕΣΥ από τη μεριά του ιδιωτικού κεφαλαίο υγείας, αφορούν τα ντουβάρια και τον εξοπλισμό, αλλά όχι το σύνολο του προσωπικού που υπό κανονικές συνθήκες απασχολείται σε αυτά.

Την ώρα που το ΕΣΥ μετατρέπεται σε σύστημα υγείας μίας νόσου, με μεγάλα νοσοκομεία να δέχονται αποκλειστικά Covid ασθενείς (τελευταίο παράδειγμα ο Ερυθρός Σταυρός), οι γιατροί των μικρών ιδιωτικών νοσοκομείων που «διατέθηκαν» στο ΕΣΥ, μετακινούνται στα νοσοκομεία των μητρικών ομίλων.

Τα τελευταία αναλαμβάνουν το «βαρύ» φορτίο να φιλοξενήσουν τους γιατρούς των ιδιωτικών νοσοκομείων που φεύγουν προσωρινά από τις παραχωρημένες στο ΕΣΥ μονάδες τους. Μιλάμε πραγματικά για μεγάλη θυσία. Τα πολυδιαφημισμένα υπερπολυτελή ιδιωτικά νοσοκομεία από εκεί που πουλούσαν γνώση και επιστήμη, κλαίγονται τώρα ότι δεν έχουν γιατρούς «εξειδικευμένους» στον κορωνοϊό…

Τι απομένει λοιπόν; Μα η «επίταξη» ειδικευόμενων γιατρών των δημόσιων νοσοκομείων και η αποστολή τους στις ιδιωτικές μονάδες. Αντί να επιταχθεί ο μεγάλος ιδιωτικός τομέας για να υπηρετήσει τις ανάγκες της δημόσιας υγείας, επιτάσσεται το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων για να υπηρετήσει τις ανάγκες του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Και φθάνουμε στο έκτο σκάνδαλο, το σκάνδαλο των τελευταίων ημερών.

Αντί να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας υγείας, δηλαδή τα ιδιωτικά νοσοκομεία – πεντάστερα ξενοδοχεία που θησαυρίζουν ανελλιπώς από την αρχή της πανδημίας, απειλούνται με επιστράτευση οι ιδιώτες γιατροί.

Αντί δηλαδή να μπουν στη μάχη τα ιδιωτικά νοσοκομεία που έχουν δυνατότητα νοσηλείας σε απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, καλούνται, ως προπέτασμα καπνού, οι ιδιώτες γιατροί.

Δηλαδή οι γιατροί που αποτελούν (καλώς ή κακώς) την πρώτη και ίσως τη μοναδική, πριν τα νοσοκομεία, γραμμή άμυνας στη δημόσια υγεία, και είναι αυτοί που συνταγογραφούν, βλέπουν περιστατικά, ελέγχουν τη λοιπή νοσηρότητα, παραπέμπουν περαιτέρω για εξετάσεις ή νοσηλεία.

Εδώ δεν είναι πλέον μόνο σκάνδαλο, είναι και συντεταγμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού και κοροϊδίας.

Αν η κυβέρνηση θέλει να προσελκύσει ιδιώτες γιατρούς στο ΕΣΥ, ας το κάνει με μόνιμες προσλήψεις. Αν όμως έχει αποφασίσει να κρατήσει με κάθε τρόπο το ΕΣΥ υποστελεχωμένο και υπό κατάρρευση, ας το παραδεχτεί ανοικτά χωρίς να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους.

Την ώρα μάλιστα που λειτουργεί ως προκλητικός εγκάθετος των ιδιωτικών ομίλων υγείας που έχουν κάνει την πανδημία τεράστια ευκαιρία πολλαπλασιασμού κερδών.

Τι άλλο θα κάνει αυτή η κυβέρνηση για να μην ακουμπήσει τους ιδιώτες μεγαλοκλινινικάρχες;

Τέσσερα πράγματα που επιβεβαίωσε η παραίτηση του Δ/ντη Παθολογικής του Αγία Όλγα

Είδε το φως της δημοσιότητας η επιστολή παραίτησης του Δ/ντη της Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Αγία Όλγα, Ι. Ιωαννίδη. Στις 211 λέξεις της δήλωσής του, ο Ιωαννίδης επιβεβαιώνει ολοκληρωτικά ότι η κατάσταση στα ελληνικά νοσοκομεία είναι εδώ και κάποια εικοσιτετράωρα, τραγική.

Πρώτον, ότι οι υπεύθυνοι του επιχειρησιακού σχεδίου έχουν, είτε μαύρα μεσάνυχτα, είτε κυνική αδιαφορία, για τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού. Μετέτρεψαν το σύνολο σχεδόν των νοσοκομείων του λεκανοπεδίου σε νοσοκομεία μίας νόσου. Πρόκειται για πλήρη χρεοκοπία του σχεδιασμού, με κυβερνητική μάλιστα σφραγίδα.

Δεύτερον, ότι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι στα όριά του, αδυνατεί να κάνει τη δουλειά του και να τηρήσει τον όρκο του. Δεν είναι ζήτημα βούλησης ή δυνατοτήτων. Είναι αντικειμενικά αδύνατον να ανταποκριθεί στις ανάγκες της έξαρσης της πανδημίας. Το ΕΣΥ δεν έχει ενισχυθεί, ενώ ο ιδιωτικός τομέας υγείας παραμένει ανενόχλητος να δέχεται τα μη Covid περιστατικά και να θησαυρίζει από αυτά. Η δήλωση Κοντοζαμάνη ότι η παραίτηση Ιωαννίδη είναι υπερβολική και ότι απλώς το Αγία Όλγα είχε “εργώδη εφημερία”, είναι προσβλητική για τους υγειονομικούς που βρίσκονται ένα βήμα πριν την κατάρρευση.

Τρίτον ότι οι διοικητές των νοσοκομείων, αντί να εξασφαλίσουν επάρκεια μέσων και προσωπικού, πιέζουν τους γιατρούς να υπογράφουν εξιτήρια. Οι διοικητές όμως δεν έχουν κανένα λόγο στις ιατρικές πράξεις. Το να παρουσιάζουν επίπλαστη εικόνα για τη διαθεσιμότητα κλινών στα νοσοκομεία, μπορεί να γίνεται κατ’ εντολή της κυβέρνησης και να εξυπηρετεί την προπαγάνδα της, αλλά η απαίτηση εξιτηρίων είναι παράνομη και πρέπει να επέμβει εισαγγελέας.

Τέταρτον ότι οι βουλευτές και οι υπουργοί παίρνουν τηλέφωνα για κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση των δικών τους ανθρώπων. Μετά το πλιάτσικο στα εμβόλια από τα κυβερνητικά και τα κομματικά στελέχη της «αριστείας» και της «αριστοκρατίας», επιβεβαιώνονται οι πολιτικές παρεμβάσεις για το ποιος θα εξυπηρετηθεί και ποιος όχι. Και γιατί όχι, ποιος θα μπει σε κλίνη ΜΕΘ και ποιος θα μείνει να πεθάνει αβοήθητος.

Η παραίτηση του Ι. Ιωαννίδη είναι κραυγή απόγνωσης για την ανεπάρκεια της κυβέρνησης, τη χρεοκοπία των σχεδιασμών της και το διαχρονικό έγκλημα που συντελέστηκε σε βάρος του ΕΣΥ.

Μήπως η Όλγα να διατάξει ΕΔΕ και για την Ευαγγελία;

Η Ευαγγελία ήταν βοηθός ακτινολόγου στο Νοσοκομείο της Νάουσας. Ήταν, και δεν είναι πια, γιατί δύο μέρες πριν, έχασε τη μάχη με τον κορωνοϊό. Σπούδασε ακτινολογία και εργαζόταν με τον λειψό μισθό και με τον αυξημένο κίνδυνο που αντιμετωπίζει κάθε εργαζόμενος στο ΕΣΥ.

Η Όλγα είναι διοικήτρια του νοσοκομείου Άγιος Σάββας. Ήταν διοικήτρια νοσοκομείων και στον παρελθόν (Αγία Όλγα, Παμμακάριστος) και θα είναι και στο μέλλον, μην έχετε καμιά αμφιβολία για αυτό. Έχει σπουδάσει νηπιαγωγός αλλά εδώ και μια ολόκληρη δεκαετία το επάγγελμά της είναι «διοικήτρια νοσοκομείου». Νωρίτερα, το επάγγελμά της ήταν «αποσπασμένη σε βουλευτικό γραφείο».

Η Ευαγγελία έδινε τη μάχη ενάντια στην πανδημία προσφέροντας υγειονομικές υπηρεσίες από το πόστο της. Έκανε αυτό που κάνουν χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι γιατροί, νοσηλευτές, βοηθητικό προσωπικό στα νοσοκομεία της χώρας.

Η Όλγα διέταξε πειθαρχικό έλεγχο εναντίον τριών γιατρών του νοσοκομείου της γιατί νόσησαν από την ασθένεια. Έκανε αυτό που φαίνεται (και είναι) προκλητικό, ανήκουστο, εξοργιστικό, πέρα από κάθε ηθικό όριο.

Η Ευαγγελία φορούσε μάσκα προστασίας ακόμα και σε συνθήκες αφόρητης ζέστης στο νοσοκομείο της. Ζητούσε να φορούν όλοι μάσκα και να τηρούν αυστηρά τους υγειονομικούς κανόνες.

Η Όλγα αποφάσισε ότι είναι προτιμότερο να ενοχοποιήσει τους γιατρούς αντί να διασφαλίσει μέτρα και πρωτόκολλα προστασίας ή να πετύχει την επαρκή στελέχωση του νοσοκομείου που «διοικεί».

Η Ευαγγελία έσκυβε το κεφάλι μπροστά στο καθήκον και έπεφτε με τα μούτρα στη μάχη και ας ήταν μια «βοηθός ακτινολόγου». Δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ό,τι κάνουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο ΕΣΥ.

Η Όλγα δεν έσκυψε το κεφάλι μπροστά στην ντροπή, κι ας είναι μια κατ’ επάγγελμα «διοικήτρια νοσοκομείου». Αντί να ζητήσει συγνώμη από τους γιατρούς που νόσησαν, τους κάλεσε σε πειθαρχικό έλεγχο. Δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ό,τι κάνει το υπηρετικό προσωπικό της εξουσίας για να παραμείνει για πάντα υπηρετικό προσωπικό της εξουσίας.

Η Όλγα, ως λαμπρό δείγμα της κάστας που σιτίζεται συνήθως από τον κρατικό κορβανά, παριστάνοντας ότι είναι υπόδειγμα εργατικότητας, σπουδών, καινοτομίας και αριστείας, θα όφειλε να διατάξει πειθαρχικό έλεγχο και για την Ευαγγελία που νόσησε και πέθανε.

Άλλωστε ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει για να κρυφτούν οι ευθύνες της πολιτικής και διοικητικής ηγεσίας του συστήματος υγείας, πέρα από το να πέφτει το «φταίξιμο» συστηματικά και συντεταγμένα στην κοινωνία, στην ατομική ευθύνη, εσχάτως και στους γιατρούς;

Η Ευαγγελία πέθανε χωρίς να βρει θέση σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Δεν ήταν Υπουργός, αρχιεπίσκοπος, μεγαλόσχημος, μέλος της άρχουσας τάξης της χώρας αυτής, για να βρεθεί άμεσα και γρήγορα κλίνη ΜΕΘ. Ήταν μια απλή και ταπεινή υγειονομικός που ξεψύχησε διασωληνωμένη εκτός ΜΕΘ, αναζητώντας διακομιδή. Δεν πρόλαβε.

Η Ευαγγελία στις 19 Αυγούστου έγραφε ότι «κουράστηκα, ίδρωνα πολύ αλλά δεν την έβγαλα την μάσκα. Ξέρεις γιατί; Γιατί κουράστηκα και θέλω να τελειώνω με τον ιό».

Η Ευαγγελία τη μάχη με τον ιό δεν την κέρδισε.

Ως κοινωνία τη μάχη με τον ιό μπορεί να την κερδίσουμε.

Αλλά για να κερδίσουμε τη μάχη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη δημόσια υγεία και το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, πρέπει να τελειώσουμε με έναν κόσμο που μια Όλγα θα κάνει ΕΔΕ σε μια Ευαγγελία και να χτίσουμε έναν κόσμο που οι Ευαγγελίες θα στρώνουν τις Όλγες σε πραγματικά χρήσιμες για την κοινωνία δουλειές.

Κι ας μην αρκούν αυτές οι δουλειές για Mini Cooper και Louis Vuitton.