Άρθρα

Ο επόμενος ανώτατος ηγέτης θα κληρονομήσει μία βόμβα

/0 Comments/in /by

Η αμερικανική ασυνέπεια και η ισραηλινή επιθετικότητα σφράγισαν τη στρατηγική στροφή της Τεχεράνης. Τέρμα η εμπιστοσύνη. Τέρμα η συζήτηση.

Ο «πόλεμος των δώδεκα ημερών» μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ σηματοδότησε ένα σημείο καμπής – όχι μόνο για το Ιράν, αλλά για ολόκληρη την περιοχή. Η εμπλοκή της Αμερικής στη σύγκρουση κατέρριψε τις όποιες εναπομείνασες ελπίδες για αποκλιμάκωση μέσω της διπλωματίας. Για την Τεχεράνη, η εξωτερική πολιτική χωρίζεται πλέον σε ένα «πριν» και ένα «μετά». Και σε αυτό το νέο «μετά», δεν έχει απομείνει καμία εμπιστοσύνη – ειδικά απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ.

Πριν από τον πόλεμο, ορισμένοι Ιρανοί πολιτικοί και αναλυτές εξακολουθούσαν να ελπίζουν σε μια σταδιακή ‘απόψυξη’ των σχέσεων με τη Δύση. Αυτή η ελπίδα εξανεμίστηκε όταν η Ουάσινγκτον έδειξε ότι μπορούσε να ταλαντεύεται μεταξύ χειρονομιών ειρήνης και στρατιωτικών απειλών μέσα σε λίγες ημέρες. Ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς φωνές στην Τεχεράνη βλέπουν τώρα τον Τραμπ ως αναξιόπιστο, αν και δεν έχουν αποκλείσει εντελώς τις συνομιλίες με τη Δύση μακροπρόθεσμα.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Τραμπ για χαλάρωση των κυρώσεων με αντάλλαγμα έναν «ειρηνικό διάλογο» θεωρούνται ευρέως στο Ιράν ως κενές περιεχομένου. Στα τέλη Ιουνίου, τα ανάμεικτα μηνύματα από την Ουάσινγκτον απλώς βάθυναν τη δυσπιστία. Στις 26 Ιουνίου, το Fox News ανέφερε ότι οι ΗΠΑ υποστήριζαν ένα σχέδιο βοήθειας ύψους 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων για το πολιτικό πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν – εξαιρουμένου του εμπλουτισμού ουρανίου. Αλλά την επόμενη ημέρα, ο Τραμπ απέρριψε την αναφορά ως «μύθο» και υπαινίχθηκε περισσότερα πλήγματα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Στη συνέχεια, στις 29 Ιουνίου, ανέστρεψε και πάλι την πορεία του, λέγοντας ότι οι κυρώσεις θα μπορούσαν να αρθούν εάν το Ιράν επιδείξει «ειρηνική συμπεριφορά».

Αυτό το μοτίβο είναι οικείο. Στις 12 Ιουνίου, ο Τραμπ προέτρεψε το Ισραήλ να μην επιτεθεί στο Ιράν. Λίγες ημέρες αργότερα, υποστήριξε τα ισραηλινά πλήγματα. Η Τεχεράνη βλέπει αυτές τις αλλαγές όχι ως διπλωματία, αλλά ως παραπλάνηση.

Σε απάντηση, η ηγεσία του Ιράν προσπαθεί να παρουσιάσει ένα ενιαίο μέτωπο. Αλλά οι βαθιές διαιρέσεις παραμένουν – ειδικά γύρω από το πυρηνικό ζήτημα. Παρόλα αυτά, η εστίαση τώρα είναι στην ενίσχυση της εσωτερικής ανθεκτικότητας: στήριξη της οικονομίας, εκσυγχρονισμός του στρατού και προετοιμασία για αυτό που πολλοί πιστεύουν ότι είναι ένας αναπόφευκτος επόμενος γύρος αντιπαράθεσης.

Το κρίσιμο είναι ότι το ιρανικό κοινό δεν έχει πανικοβληθεί. Οι δυτικοί αναλυτές εκτίμησαν λανθασμένα την εθνική διάθεση. Η μακρά μνήμη του Ιράν, η 3.000 ετών ταυτότητά του και ο βαθιά ριζωμένος πατριωτισμός έχουν δημιουργήσει ένα είδος συλλογικής ανοσίας στην εξωτερική πίεση. Η Ισλαμική Δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα καθεστώς – θεωρείται από πολλούς ως ένα όχημα για τη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας.

Αυτό που πραγματικά σόκαρε την ηγεσία του Ιράν κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου ήταν η ανοιχτή απειλή κατά του ανώτατου ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ. Για την Τεχεράνη, αυτό δεν ήταν απλώς ρητορική – ήταν μια πραγματική προειδοποίηση. Πολλοί πιστεύουν ότι μια μελλοντική απόπειρα κατά της ζωής του είναι μόνο θέμα χρόνου.

Αυτή η απειλή επιτάχυνε την ώθηση της Τεχεράνης να κινητοποιηθεί. Το Ιράν βλέπει τώρα ένα σύντομο χρονικό περιθώριο για να ενισχύσει την άμυνα, να επενδύσει στην οικονομία και να προετοιμαστεί για πιο δύσκολες στιγμές. Η Ουάσινγκτον συνεχίζει να προτρέπει την Τεχεράνη να εγκαταλείψει τις πυρηνικές φιλοδοξίες της, αλλά οι Αμερικανοί αξιωματούχοι το γνωρίζουν πολύ καλά: Το Ιράν διαθέτει τους πόρους, τις υποδομές και την επιστημονική εμπειρογνωμοσύνη για να αναβιώσει γρήγορα το πρόγραμμά του – και πιθανότατα θα το κάνει.

Η σύγκρουση με το Ισραήλ άφησε πολύ βαθιά σημάδια για [να ελπίσει κάποιος σε] γρήγορη συμφιλίωση. Η συμμετοχή των ΗΠΑ στη στρατιωτική φάση του πολέμου επιδείνωσε τα πράγματα. Οι όποιοι δυτικοί ισχυρισμοί ότι το Ιράν θα μπορούσε ακόμη να προβεί σε παραχωρήσεις ακούγονται τώρα εκτός του κλίματος που επικρατεί στην Τεχεράνη.

Όσον αφορά τη λεγόμενη κατάπαυση του πυρός, λίγοι στο Ιράν ή στο Ισραήλ πιστεύουν ότι θα διαρκέσει. Παρά τους δημόσιους ισχυρισμούς περί νίκης, και οι δύο πλευρές θεωρούν την παύση προσωρινή. Αλλά το Ιράν, περισσότερο από το Ισραήλ, φαίνεται βαθιά δυσαρεστημένο – γεγονός που καθιστά τις ουσιαστικές συνομιλίες εξαιρετικά απίθανες.

Εν τω μεταξύ, ένα από τα πιο ευαίσθητα θέματα στο εσωτερικό του Ιράν είναι η διαδοχή. Ο Χαμενεΐ είναι 86 ετών. Επισήμως, τα πράγματα φαίνονται σταθερά, αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες, το ερώτημα για το ποιος θα είναι ο επόμενος γίνεται όλο και πιο επείγον.

Παρά τις δυτικές παρουσιάσεις, ο Χαμενεΐ παραμένει μια ενωτική φιγούρα. Έχει κερδίσει τον σεβασμό των συντηρητικών, του στρατού, του κλήρου και μεγάλου μέρους της γραφειοκρατίας. Για δεκαετίες, έχει καταφέρει να διατηρεί σε ισορροπία τα ανταγωνιστικά κέντρα εξουσίας του Ιράν – όπως το IRGC, το Συμβούλιο των Φρουρών και το κοινοβούλιο. Αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα.

Αλλά αυτή η ισορροπία βρίσκεται υπό πίεση. Το IRGC και το κοινοβούλιο κατηγορούν όλο και περισσότερο την κυβέρνηση ότι είναι αδύναμη και αναποφάσιστη. Με τη σειρά τους, οι τεχνοκρατικές παρατάξεις λένε ότι το IRGC είναι υπερβολικά ιδεολογικό. Σε αυτό το περιβάλλον, ο Χαμενεΐ έχει γίνει κάτι περισσότερο από θρησκευτικός ηγέτης – είναι η τελευταία συγκολλητική ουσία που κρατάει το σύστημα συνεκτικό.

Όποιος τον διαδεχθεί θα αντιμετωπίσει ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο: να ενώσει τις ελίτ, να αποφύγει τον κατακερματισμό και να διατηρήσει τον έλεγχο σε μια στιγμή βαθιάς αβεβαιότητας.

Ταυτόχρονα, οι διαιρέσεις σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα επιδεινώνονται. Οι σκληροπυρηνικοί, ιδίως εκείνοι που συνδέονται με το IRGC, υποστηρίζουν πλέον ανοιχτά ότι το Ιράν όχι μόνο μπορεί, αλλά και πρέπει να επιδιώξει την απόκτηση πυρηνικών όπλων – ως εγγύηση για την επιβίωσή του. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι πρώην διπλωμάτες και αξιωματούχοι της εξωτερικής πολιτικής εξακολουθούν να προωθούν τη διπλωματία. Πιστεύουν ότι το Ιράν μπορεί να παραμείνει ισχυρό, ενώ παράλληλα ανοίγει ξανά τμήματα της οικονομίας.

Αλλά ο χρόνος είναι λίγος. Μεταξύ της αλλαγής ηγεσίας, της εξωτερικής πίεσης και των αυξανόμενων εντάσεων ανάμεσα στις ελίτ, το Ιράν εισέρχεται σε μια κρίσιμη φάση. Ο επόμενος ανώτατος ηγέτης θα χρειαστεί όχι μόνο τυπικά διαπιστευτήρια, αλλά πραγματικό χάρισμα και πολιτικό βάρος για να κρατήσει τη χώρα ενωμένη.

Ο πόλεμος του Ιουνίου άλλαξε τα πάντα. Από εδώ και στο εξής, η εξωτερική πολιτική του Ιράν δεν θα καθοδηγείται από την εμπιστοσύνη ή τον συμβιβασμό – αλλά από τη δυσπιστία, την ανθεκτικότητα και τη στρατηγική άμυνα. Κάθε χειρονομία από την Ουάσινγκτον θα κρίνεται μέσα από τον φακό της εν λόγω σύγκρουσης. Η πόρτα της διπλωματίας δεν έχει απλώς κλείσει. Έχει κλειδωθεί – και το κλειδί έχει πεταχτεί μακριά.

 

Πηγή: RT.com

Η αυτοκρατορία των γκάνγκστερ: τι αποκαλύπτει η βομβιστική επίθεση στο Ιράν για τη Δύση

/0 Comments/in /by

Ο Thomas Fazi ισχυρίζεται ότι έχουμε πλέον εισέλθει σε μια νέα φάση παγκόσμιας βαρβαρότητας υπό την ηγεσία της Δύσης — που προαναγγέλλεται από τη γενοκτονία στη Γάζα — στην οποία έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσποιήσεις και απομένει μόνο η λογική της ωμής, ανεξέλεγκτης βίας. Έχει ιδιαίτερη αξία η διαπίστωσή του ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση σε ότι αφορά το πυρηνικό οπλοστάσιο καθώς χώρες οι οποίες δεν έχουν πυρηνικά αποτρεπτικά μέσα δέχονται τις καταστροφικές επιθέσεις της συλλογικής Δύσης, σε αντίθεση με αυτές που έχουν αναπτύξει πυρηνικά (πχ. Βόρεια Κορέα). Έχει επίσης σημασία ο δυτικός παραλογισμός ότι οι ΗΠΑ έχουν δικαίωμα να ανατρέπουν καθεστώτα και να προσδοκούν μάλιστα ότι οι λαοί των χωρών που δέχονται επίθεση θα τους θεωρούν “απελευθερωτές”.

Ακολουθούν μερικές σκέψεις μου σχετικά με την πρόσφατη επίθεση των ΗΠΑ κατά του Ιράν. Κατ’ αρχάς, πιστεύω ότι η απερίσκεπτη, παράνομη και απρόκλητη βομβιστική επίθεση εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους — ειδικά εναντίον των πολιτικών πυρηνικών εγκαταστάσεών του — πρέπει να καταδικαστεί και να αντιταχθεί κατηγορηματικά, ανεξάρτητα από τις συνέπειές της. Ακόμη και αν η επίθεση δεν είχε καμία επίπτωση, θα εξακολουθούσε να αποτελεί σοβαρό διεθνές έγκλημα. Αλλά φυσικά, αυτό δεν θα είναι χωρίς συνέπειες. Το αντίθετο μάλιστα.

Μια νέα παγκόσμια αναταραχή

Η πρώτη σημαντική συνέπεια, σε ευρύτερους όρους, είναι ότι αυτή η επίθεση έφερε το τελικό, ανεπανόρθωτο πλήγμα σε ό,τι είχε απομείνει από το μεταπολεμικό διεθνές νομικό και θεσμικό πλαίσιο. Αυτή η τάξη είχε ήδη καταρρεύσει — διαλυθεί από ενάμιση χρόνο γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης στη Γάζα, με την υποστήριξη του Δυτικού κόσμου. Αλλά αυτή η τελευταία επίθεση το καθιστά επίσημο: οι δυτικές δυνάμεις δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη να καλύπτουν τις ενέργειές τους με νομιμότητα, ηθική ή ακόμη και με την πρόφαση της διπλωματικής νομιμότητας.

Με τον βομβαρδισμό του Ιράν, οι ΗΠΑ έχουν δηλώσει ανοιχτά ότι η μόνη λειτουργική λογική στην εξωτερική πολιτική είναι αυτή της ωμής, ανεξέλεγκτης βίας. Και ενώ αυτή η λογική δεν είναι κάτι καινούργιο για τη Δύση — αρκεί να κοιτάξουμε τον μακρύ κατάλογο των χωρών που έχουν δεχτεί εισβολή, έχουν βομβαρδιστεί, έχουν υποστεί αλλαγή καθεστώτος και καταστραφεί μόνο τις τελευταίες δύο δεκαετίες, με κόστος εκατομμύρια ζωές — τουλάχιστον στο παρελθόν υπήρχε κάποια προσπάθεια να δημιουργηθεί συναίνεση ή να προσποιηθεί ότι υπάρχει σεβασμός για το διεθνές δίκαιο. Αυτή η ελάχιστη αυτοσυγκράτηση, όσο υποκριτική και αν ήταν, επέβαλε κάποιο βαθμό λογοδοσίας, όσο αδύναμη και αν ήταν.

Σήμερα, ακόμη και αυτή η προσποίηση έχει εξαφανιστεί. Στη Γάζα, και τώρα με τις επιθέσεις στο Ιράν, οι μάσκες έχουν πέσει εντελώς. Αυτό που βλέπουμε είναι μια οπισθοδρόμηση σε μια μορφή παγκόσμιας αναρχίας — ένα «ο ισχυρός έχει δίκιο» όπου τίποτα δεν είναι απαγορευμένο: ούτε η μαζική σφαγή αμάχων, ούτε ο βομβαρδισμός πυρηνικών εγκαταστάσεων, ούτε καν η πλήρης παραγκώνιση των διεθνών θεσμών. Και όλα αυτά συμβαίνουν στην πυρηνική εποχή — μια πραγματικότητα που μας φέρνει στο επόμενο σημείο.

Μια νέα εποχή πυρηνικής διάδοσης

Αυτή η επίθεση θα επιταχύνει αναπόφευκτα την πυρηνική διάδοση. Το μάθημα που έχουν πλέον μάθει όλα τα μη πυρηνικά κράτη είναι το εξής: αν δεν διαθέτεις πυρηνικά όπλα, είσαι στόχος. Το Ιράν δεν βομβαρδίστηκε επειδή ήταν κοντά στην απόκτηση πυρηνικού όπλου — δεν ήταν (βλ. παρακάτω) — αλλά ακριβώς επειδή δεν είχε. Ακριβώς όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Λιβύη και άλλα κράτη, τα οποία δέχτηκαν επίθεση μόνο αφού αποστρατιωτικοποιήθηκαν ή δεν είχαν ποτέ πυρηνικά αποτρεπτικά μέσα. Η Βόρεια Κορέα, από την άλλη πλευρά, δεν έχει δεχτεί ποτέ επίθεση. Γιατί; Επειδή διαθέτει αξιόπιστα πυρηνικά αποτρεπτικά μέσα. Το μήνυμα είναι σαφές: η μόνη πραγματική ασφάλεια έναντι της δυτικής επιθετικότητας είναι ένα πυρηνικό οπλοστάσιο. Αυτό θα προκαλέσει έναν επικίνδυνο νέο αγώνα εξοπλισμών, καθώς όλο και περισσότερα κράτη θα προσπαθούν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα, με καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια ασφάλεια.

Η φαντασίωση της αλλαγής καθεστώτος

Ο Τραμπ μιλάει πλέον ανοιχτά για αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν — μια ιδέα που είναι τόσο επικίνδυνη όσο και παραληρητική. Κατ’ αρχήν, είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι το 2025 οι δυτικοί ηγέτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να ανατρέπουν με τη βία κυβερνήσεις των οποίων τα πολιτικά, οικονομικά ή πολιτισμικά μοντέλα δεν τους αρέσουν. Αυτό είναι ιμπεριαλισμός, καθαρά και απλά.

Αλλά ακόμη και σε πρακτικό επίπεδο, η ιδέα είναι καθαρή φαντασία. Το Ιράν είναι μια χώρα με 90 εκατομμύρια κατοίκους, δέκα φορές τον πληθυσμό του Ισραήλ, με ένα μεγάλο, καλά εκπαιδευμένο στρατό και βαθιά ριζωμένους εθνικούς θεσμούς. Η ιδέα ότι θα μπορούσε να «απελευθερωθεί» από ξένες δυνάμεις — και ότι ο λαός του θα υποδεχόταν με ευγνωμοσύνη τις αμερικανικές ή ισραηλινές βόμβες — είναι προϊόν νεοαποικιακών παραισθήσεων. Ναι, πολλοί Ιρανοί αναμφίβολα περιφρονούν το καθεστώς, όπως πολλοί από εμάς περιφρονούμε τα δικά μας καθεστώτα εδώ στη Δύση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα καλωσορίζαμε την Κίνα ή το Ιράν ως απελευθερωτές αν αποφάσιζαν να «αλλάξουν το καθεστώς» της χώρας μας. Και όμως, αυτό είναι ακριβώς το είδος της τρέλας που κανονικοποιείται στον κυρίαρχο δυτικό λόγο.

Ένας παγκόσμιος πόλεμος σε πολλά μέτωπα

Αυτή η σύγκρουση δεν είναι μεμονωμένη. Είναι ένα μέτωπο σε έναν ευρύτερο, αργά εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και ενός αναπτυσσόμενου μπλοκ μη δυτικών δυνάμεων — κυρίως της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν. Από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα, από την Ερυθρά Θάλασσα μέχρι το Στενό της Ταϊβάν, μια γεωπολιτική αντιπαράθεση εκτυλίσσεται τώρα σε πολλαπλά θέατρα. Το Ιράν είναι στρατηγικός εταίρος τόσο για τη Ρωσία όσο και για την Κίνα, και αυτές δεν θα μείνουν απλώς αμέτοχες. Μετά την επίθεση, η Μόσχα έχει ήδη δεσμευτεί να παράσχει στρατιωτική υποστήριξη και το Πεκίνο βοηθά έμμεσα το Ιράν μέσω του Πακιστάν. Εάν η κλιμάκωση συνεχιστεί, ο κίνδυνος άμεσης αντιπαράθεσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων — όλες με πυρηνικά όπλα — αυξάνεται δραματικά.

Η επερχόμενη αντίδραση

Το να πιστεύει κανείς ότι η Δύση δεν θα υποστεί αντίποινα για αυτή την επίθεση είναι καθαρή φαντασία. Φανταστείτε αν το Ιράν είχε βομβαρδίσει μια πολιτική πυρηνική εγκατάσταση στις ΗΠΑ ή στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη συνέχεια είχε πει: «Τώρα είναι η ώρα για ειρήνη. Ας διαπραγματευτούμε». Θα υπήρχαν υστερικές εκκλήσεις για την πυρηνική καταστροφή του Ιράν. Επομένως, θα ήταν αυταπάτη να πιστεύουμε ότι δεν θα υπάρξουν αντίποινα εναντίον των δυτικών χωρών. Η αντίδραση δεν είναι απλώς πιθανή — είναι αναπόφευκτη. Θα μπορούσε να λάβει τη μορφή τρομοκρατίας, σαμποτάζ, κυβερνοεπιθέσεων ή αντιποίνων μέσω τρίτων. Ως Ιταλός, ανησυχώ ιδιαίτερα: οι αμερικανικές βάσεις στην Ιταλία είναι ζωτικής σημασίας για τις αμερικανικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, και αυτό καθιστά την Ιταλία πιθανό στόχο.

Οικονομικές δονήσεις

Το Ιράν απειλεί τώρα να κλείσει το στενό του Ορμούζ, μέσω του οποίου διακινείται περίπου το 20% του παγκόσμιου εφοδιασμού πετρελαίου. Αν αυτό συμβεί, η παγκόσμια οικονομία θα βυθιστεί στο χάος. Οι τιμές της ενέργειας θα εκτοξευθούν, οι εφοδιαστικές αλυσίδες θα διακοπούν και οι απλοί άνθρωποι — ειδικά στην Ευρώπη, που ήδη υποφέρει από τις συνέπειες του ενεργειακού πολέμου με τη Ρωσία — θα υποστούν το μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς. Για άλλη μια φορά, η γεωπολιτική απερισκεψία θα πληρωθεί από τις εργατικές τάξεις της Δύσης.

Σχετικά με την αφήγηση των μέσων ενημέρωσης

Θέλω να αναφερθώ εν συντομία σε ένα θέμα που κυκλοφορεί στον δυτικό Τύπο: «Το Ιράν ήταν λίγες εβδομάδες μακριά από την κατασκευή ενός πυρηνικού όπλου». Αυτό είναι αποδεδειγμένα ψευδές. Τον Μάρτιο του 2025, η διευθύντρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Τούλσι Γκάμπαρντ κατέθεσε ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών δεν είχαν βρει κανένα στοιχείο για ενεργό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων στο Ιράν από το 2003. Το Ιράν, σε αντίθεση με το Ισραήλ, είναι συμβαλλόμενο μέρος της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT) και υπόκειται σε διεθνείς επιθεωρήσεις. Στην πραγματικότητα, οι διαπραγματεύσεις ήταν σε εξέλιξη όταν το Ισραήλ επιτέθηκε στις 13 Ιουνίου — μια σαφής απόπειρα σαμποτάζ της διπλωματίας.

Αλλά ακόμη και αν το Ιράν επιδίωκε την απόκτηση πυρηνικών όπλων, με ποια νομικά ή ηθικά κριτήρια μπορεί το Ισραήλ — ένα πυρηνικά εξοπλισμένο κράτος που δεν έχει υπογράψει ποτέ τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων — ή οι ΗΠΑ να αρνούνται σε άλλους περιφερειακούς παράγοντες την ίδια δυνατότητα; Το επιχείρημα ότι μόνο το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να διαθέτει πυρηνικά όπλα στην περιοχή είναι υποκριτικό και αποσταθεροποιητικό.

Όπως υποστηρίζει από καιρό ο John Mearsheimer, τα πυρηνικά όπλα είναι μέσα αποτροπής. Αν το Ιράν τα είχε, η τρέχουσα κρίση πιθανότατα δεν θα υπήρχε. Πράγματι, η ιδέα ότι το Ιράν είναι αποφασισμένο να καταστρέψει το Ισραήλ με κάθε κόστος και ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανε αν αποκτούσε πυρηνικά όπλα θα ήταν να βομβαρδίσει το Ισραήλ είναι γελοία. Ακόμη και η έκθεση του Πενταγώνου του 2014 σχετικά με τις στρατιωτικές δυνατότητες του Ιράν ανέφερε: «Η στρατιωτική δογματική του Ιράν είναι αμυντική. Έχει σχεδιαστεί για να αποτρέπει μια επίθεση, να επιβιώσει από μια αρχική επίθεση, να ανταποδώσει σε έναν επιτιθέμενο και να επιβάλει μια διπλωματική λύση στις εχθροπραξίες, αποφεύγοντας ταυτόχρονα οποιεσδήποτε παραχωρήσεις που αμφισβητούν τα βασικά του συμφέ

Ο λεγόμενος «Άξονας της Αντίστασης» με ηγέτη το Ιράν — που συχνά αναφέρεται ως απόδειξη των επιθετικών προθέσεων του Ιράν — είναι, στην πραγματικότητα, μια αντίδραση στην αμερικανική επιθετικότητα του 2003 εναντίον του Ιράκ και στην επακόλουθη επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας σε ολόκληρη την περιοχή. Σε τελική ανάλυση, είναι το Ιράν — και όχι οι ΗΠΑ — που περιβάλλεται από ξένες στρατιωτικές βάσεις.

Εσωτερικές συνέπειες

Αυτό δεν αποτελεί μόνο απειλή για την διεθνή ασφάλεια. Αποτελεί επίσης σοβαρή απειλή για τις λίγες ελευθερίες που μας έχουν απομείνει στον ίδιο τον Δυτικό κόσμο. Μην γελιέστε: η ανοιχτή αποδοχή του μαφιόζικου γκανγκστερισμού στο εξωτερικό από τις δυτικές άρχουσες τάξεις σημαίνει επίσης ότι δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό να παραμερίσουν οποιονδήποτε ηθικό, νομικό, συνταγματικό και δημοκρατικό περιορισμό που εξακολουθεί να στέκεται εμπόδιο στην απελπισμένη, παραληρηματική προσπάθειά τους να διατηρήσουν την καταρρέουσα τάξη. Ακόμη και η ίδια η βάση του Τραμπ δείχνει σημάδια ρήξης. Πολλοί τον προτίμησαν ακριβώς λόγω της αντιπολεμικής ρητορικής του, ιδίως σε σχέση με το Ιράν. Τώρα, βλέπουν αυτή την υπόσχεση να προδίδεται σε πραγματικό χρόνο.

***

Αυτή η επίθεση μπορεί να μείνει στην ιστορία ως σημείο καμπής — όταν διαλύθηκαν οι τελευταίες ψευδαισθήσεις για μια «τάξη βασισμένη σε κανόνες», όταν καταργήθηκαν τα τελευταία φράγματα αυτοσυγκράτησης και όταν ο κόσμος βυθίστηκε σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη, χαοτική και ανεξέλεγκτη φάση παγκόσμιων συγκρούσεων. Οι επιπτώσεις δεν θα περιοριστούν στη Μέση Ανατολή. Θα εξαπλωθούν — πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά — σε κάθε γωνιά του κόσμου. Και αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή στη δυτική πολιτική σκέψη, σύντομα μπορεί να είναι πολύ αργά για να απομακρυνθούμε από τον γκρεμό.

Πηγή: Thomas Fazi Substack

Σταματήστε τον Νετανιάχου πριν μας σκοτώσει όλους

/0 Comments/in /by

Ο καθηγητής Jeffrey D. Sachs του Πανεπιστημίου Columbia, γνωστός για τη μάχη που δίνει ενάντια στις τερατολογίες της Δύσης όσον αφορά τις πολεμικές της εκστρατείες, γράφει για την κλιμάκωση που φέρνει η επιθετικότητα του Ισραήλ. Αποκαλύπτει την από κοινού σχεδιασμένη από ΗΠΑ – Ισραήλ προσπάθεια να διαμορφωθεί ένας νέος χάρτης στη Μέση Ανατολή όπου Παλαιστίνη δεν θα υπάρχει και το σύνολο των αντίθετων με το σιωνιστικό σχέδιο αραβικών ή μουσουλμανικών κρατών θα έχουν διαλυθεί ή θα έχουν μεταλλαχθεί σε δυτικόφιλα κράτη. Αποφασιστικός κρίκος για αυτό το σχέδιο είναι η επίθεση στο Ιράν, επίθεση η οποία βασίζεται στο υπερ-τριακονταετές χοντροκομμένο ψέμα ότι το Ιράν αναπτύσσει πυρηνικά όπλα.

Για σχεδόν 30 χρόνια, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει οδηγήσει τη Μέση Ανατολή στον πόλεμο και την καταστροφή. Ο άνθρωπος είναι μια πυριτιδαποθήκη βίας. Σε όλους τους πολέμους που έχει υποστηρίξει, ο Νετανιάχου ονειρευόταν πάντα τον μεγάλο στόχο: να νικήσει και να ανατρέψει την ιρανική κυβέρνηση. Ο πόλεμος που επιδιώκει εδώ και καιρό, και μόλις ξεκίνησε, μπορεί να μας σκοτώσει όλους σε έναν πυρηνικό Αρμαγεδώνα, αν ο Νετανιάχου δεν σταματήσει.

Η εμμονή του Νετανιάχου στον πόλεμο ανάγεται στους εξτρεμιστές μέντορές του, Ζεέβ Τζαμποτίνσκι, Ιτζάκ Σαμίρ και Μενάχεμ Μπεγκίν. Η παλαιότερη γενιά πίστευε ότι οι σιωνιστές πρέπει να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε βία – πολέμους, δολοφονίες, τρομοκρατία – είναι απαραίτητη για να επιτύχουν τους στόχους τους, δηλαδή την εξάλειψη κάθε παλαιστινιακής αξίωσης για πατρίδα.

Οι ιδρυτές του πολιτικού κινήματος του Νετανιάχου, του Λικούντ, ζήτησαν τον αποκλειστικό σιωνιστικό έλεγχο σε όλη την περιοχή που αποτελούσε το βρετανικό προτεκτοράτο της Παλαιστίνης. Στην αρχή της βρετανικής εντολής στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί Άραβες αποτελούσαν περίπου το 87% του πληθυσμού και κατείχαν δέκα φορές περισσότερη γη από τον εβραϊκό πληθυσμό. Το 1948, οι Άραβες εξακολουθούσαν να υπερτερούν αριθμητικά των Εβραίων σε αναλογία περίπου δύο προς ένα. Παρ’ όλα αυτά, το ιδρυτικό καταστατικό του Λικούντ (1977) δήλωνε ότι «μεταξύ της θάλασσας και του Ιορδάνη θα υπάρχει μόνο ισραηλινή κυριαρχία». Το πλέον διαβόητο σύνθημα «από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα», το οποίο χαρακτηρίζεται σήμερα ως αντισημιτικό, αποδεικνύεται ότι είναι το αντιπαλαιστινιακό σύνθημα του Λικούντ.

Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά του Ιράν είναι η τελική κίνηση μιας στρατηγικής που διαρκεί δεκαετίες. Είμαστε μάρτυρες της κορύφωσης δεκαετιών εξτρεμιστικής χειραγώγησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από τους σιωνιστές.

Η πρόκληση για το Λικούντ ήταν πώς να επιτύχει τους μαξιμαλιστικούς στόχους του παρά την κατάφωρη παρανομία τους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και την ηθική, σύμφωνα δηλαδή με την απαίτηση μιας λύσης δύο κρατών.

Το 1996, ο Νετανιάχου και οι Αμερικανοί σύμβουλοί του επινόησαν τη στρατηγική «Καθαρή Ρήξη». Υποστήριξαν ότι το Ισραήλ δεν θα αποσυρόταν ποτέ από τα παλαιστινιακά εδάφη που κατέλαβε στον πόλεμο του 1967 σε αντάλλαγμα για την ειρήνη στην περιοχή. Αντ’ αυτού, το Ισραήλ θα αναδιαμόρφωνε τη Μέση Ανατολή σύμφωνα με τις επιθυμίες του.

Κρίσιμο στοιχείο της στρατηγικής ήταν ότι οι ΗΠΑ θα ήταν η κύρια δύναμη για την επίτευξη αυτών των στόχων, διεξάγοντας πολέμους στην περιοχή για να διαλύσει τις κυβερνήσεις που αντιτίθενται στην κυριαρχία του Ισραήλ επί της Παλαιστίνης. Οι ΗΠΑ κλήθηκαν να πολεμήσουν εκ μέρους του Ισραήλ.

Η στρατηγική «Καθαρή Ρήξη» εφαρμόστηκε αποτελεσματικά από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Όπως αποκάλυψε ο ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ, στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ, αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ σχεδίαζαν να «επιτεθούν και να καταστρέψουν τις κυβερνήσεις σε επτά χώρες σε πέντε χρόνια – ξεκινώντας από το Ιράκ, στη συνέχεια τη Συρία, το Λίβανο, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν και το Ιράν».

Ο πρώτος από τους πολέμους, στις αρχές του 2003, είχε ως στόχο την ανατροπή της ιρακινής κυβέρνησης. Τα σχέδια για περαιτέρω πολέμους καθυστέρησαν, καθώς οι ΗΠΑ βυθίστηκαν στο Ιράκ. Ωστόσο, οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη διάσπαση του Σουδάν το 2005, την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο το 2006 και την εισβολή της Αιθιοπίας στη Σομαλία το ίδιο έτος. Το 2011, η κυβέρνηση Ομπάμα ξεκίνησε την επιχείρηση Timber Sycamore της CIA κατά της Συρίας και, μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, ανέτρεψε την κυβέρνηση της Λιβύης μέσω μιας εκστρατείας βομβαρδισμών το 2011. Σήμερα, αυτές οι χώρες βρίσκονται σε ερείπια και πολλές από αυτές είναι πλέον μπλεγμένες σε εμφύλιους πολέμους.

Ο Νετανιάχου ήταν ο θερμός υποστηρικτής αυτών των πολέμων επιλογής – είτε δημόσια είτε παρασκηνιακά – μαζί με τους νεοσυντηρητικούς συμμάχους του στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως ο Πολ Γούλφοβιτς, ο Ντάγκλας Φέιθ, η Βικτόρια Νούλαντ, η Χίλαρι Κλίντον, ο Τζο Μπάιντεν, ο Ρίτσαρντ Περλ, ο Έλιοτ Άμπραμς και άλλοι.

Κατά την κατάθεσή του στο Κογκρέσο των ΗΠΑ το 2002, ο Νετανιάχου υποστήριξε τον καταστροφικό πόλεμο στο Ιράκ, δηλώνοντας: «Αν εξοντώσετε τον Σαντάμ, το καθεστώς του Σαντάμ, σας εγγυώμαι ότι θα έχει τεράστιες θετικές επιπτώσεις στην περιοχή». Συνέχισε: «Και νομίζω ότι οι άνθρωποι που ζουν ακριβώς δίπλα, στο Ιράν, οι νέοι και πολλοί άλλοι, θα πουν ότι η εποχή τέτοιων καθεστώτων, τέτοιων δεσποτειών, έχει περάσει». Επίσης, είπε ψευδώς στο Κογκρέσο: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Σαντάμ επιδιώκει, εργάζεται και προχωρά προς την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων».

Το σύνθημα για την αναδημιουργία μιας «Νέας Μέσης Ανατολής» δίνει το έναυσμα για αυτούς τους πολέμους. Αρχικά διατυπώθηκε το 1996 μέσω του «Clean Break» και έγινε δημοφιλές από την υπουργό Κοντολίζα Ράις το 2006. Καθώς το Ισραήλ βομβάρδιζε βάναυσα τον Λίβανο, η Ράις δήλωσε:

«Αυτό που βλέπουμε εδώ, κατά μία έννοια, είναι η γέννηση μιας νέας Μέσης Ανατολής και ό,τι κι αν κάνουμε πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι προχωράμε προς τη νέα Μέση Ανατολή και δεν επιστρέφουμε στην παλιά».

Τον Σεπτέμβριο του 2023, ο Νετανιάχου παρουσίασε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έναν χάρτη της «Νέας Μέσης Ανατολής», στον οποίο είχε διαγραφεί εντελώς το παλαιστινιακό κράτος. Τον Σεπτέμβριο του 2024, ανέπτυξε αυτό το σχέδιο δείχνοντας δύο χάρτες: το ένα μέρος της Μέσης Ανατολής ως «ευλογία» και το άλλο – που περιλάμβανε τον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν – ως «κατάρα», καθώς υποστήριζε την αλλαγή καθεστώτος στις τελευταίες χώρες.

Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά του Ιράν είναι η τελική κίνηση μιας στρατηγικής που διαρκεί δεκαετίες. Είμαστε μάρτυρες της κορύφωσης δεκαετιών σιωνιστικής χειραγώγησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Η προϋπόθεση για την επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν είναι ο ισχυρισμός ότι το Ιράν βρίσκεται στο πρόθυρα της απόκτησης πυρηνικών όπλων. Ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι ανόητος, δεδομένου ότι το Ιράν έχει επανειλημμένα ζητήσει διαπραγματεύσεις ακριβώς για να καταργηθεί η πυρηνική επιλογή σε αντάλλαγμα για τον τερματισμό των δεκαετιών αμερικανικών κυρώσεων.

Από το 1992, ο Νετανιάχου και οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ότι το Ιράν θα γίνει πυρηνική δύναμη «σε λίγα χρόνια». Το 1995, ισραηλινοί αξιωματούχοι και οι αμερικανοί υποστηρικτές τους ανακοίνωσαν ένα χρονοδιάγραμμα πέντε ετών. Το 2003, ο διευθυντής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών του Ισραήλ δήλωσε ότι το Ιράν θα είναι πυρηνική δύναμη «μέχρι το καλοκαίρι του 2004». Το 2005, ο επικεφαλής της Μοσάντ δήλωσε ότι το Ιράν θα μπορούσε να κατασκευάσει την βόμβα σε λιγότερο από 3 χρόνια. Το 2012, ο Νετανιάχου ισχυρίστηκε στα Ηνωμένα Έθνη ότι «απομένουν μόνο λίγους μήνες, ίσως λίγες εβδομάδες, μέχρι να αποκτήσουν αρκετό εμπλουτισμένο ουράνιο για την πρώτη βόμβα». Και ούτω καθεξής.

Αυτό το μοτίβο μετατόπισης των προθεσμιών που διαρκεί πάνω από 30 χρόνια σηματοδοτεί μια σκόπιμη στρατηγική, όχι μια αποτυχία στις προφητείες. Οι ισχυρισμοί είναι προπαγάνδα· πάντα υπάρχει μια «υπαρξιακή απειλή». Ακόμα πιο σημαντικό είναι ο ψευδής ισχυρισμός του Νετανιάχου ότι οι διαπραγματεύσεις με το Ιράν είναι άχρηστες.

Το Ιράν έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν θέλει πυρηνικά όπλα και ότι είναι από καιρό έτοιμο για διαπραγματεύσεις. Τον Οκτώβριο του 2003, ο ανώτατος ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ εξέδωσε φετφά που απαγόρευε την παραγωγή και τη χρήση πυρηνικών όπλων – μια απόφαση που αργότερα αναφέρθηκε επίσημα από το Ιράν σε συνεδρίαση του ΙΑΕΑ (Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας) στη Βιέννη τον Αύγουστο του 2005 και έκτοτε αναφέρεται ως θρησκευτικό και νομικό εμπόδιο στην απόκτηση πυρηνικών όπλων.

Ακόμη και για όσους είναι σκεπτικοί ως προς τις προθέσεις του Ιράν, το Ιράν έχει υποστηρίξει με συνέπεια μια συμφωνία που θα επιτευχθεί μέσω διαπραγματεύσεων και θα υποστηρίζεται από ανεξάρτητη διεθνή επαλήθευση. Αντίθετα, το σιωνιστικό λόμπι έχει αντιταχθεί σε οποιαδήποτε τέτοια διευθέτηση, προτρέποντας τις ΗΠΑ να διατηρήσουν τις κυρώσεις και να απορρίψουν συμφωνίες που θα επέτρεπαν την αυστηρή παρακολούθηση του ΙΑΕΑ σε αντάλλαγμα για την άρση των κυρώσεων.

Το 2016, η κυβέρνηση Ομπάμα, μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Κίνα και τη Ρωσία, κατέληξε στο Συνολικό Σχέδιο Δράσης (JCPOA) με το Ιράν – μια συμφωνία-ορόσημο για την αυστηρή παρακολούθηση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν σε αντάλλαγμα για την άρση των κυρώσεων. Ωστόσο, υπό την αμείωτη πίεση του Νετανιάχου και του σιωνιστικού λόμπι, ο Πρόεδρος Τραμπ αποχώρησε από τη συμφωνία το 2018. Όπως ήταν αναμενόμενο, όταν το Ιράν απάντησε επεκτείνοντας τον εμπλουτισμό ουρανίου, κατηγορήθηκε για παραβίαση μιας συμφωνίας που οι ίδιες οι ΗΠΑ είχαν εγκαταλείψει. Η διπλή στάση και η προπαγάνδα είναι εμφανείς.

Στις 11 Απριλίου 2021, η ισραηλινή Μοσάντ επιτέθηκε στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν στο Νατάνζ. Μετά την επίθεση, στις 16 Απριλίου, το Ιράν ανακοίνωσε ότι θα αυξήσει περαιτέρω τον εμπλουτισμό ουρανίου, ως διαπραγματευτικό ατού, ενώ επανειλημμένα ζήτησε την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για μια συμφωνία όπως η JCPOA. Η κυβέρνηση Μπάιντεν απέρριψε όλες τις διαπραγματεύσεις αυτού του είδους.

Στην αρχή της δεύτερης θητείας του, ο Τραμπ συμφώνησε να ανοίξει νέες διαπραγματεύσεις με το Ιράν. Το Ιράν δεσμεύτηκε να αποκηρύξει τα πυρηνικά όπλα και να υποβληθεί σε επιθεωρήσεις του ΙΑΕΑ, αλλά διατήρησε το δικαίωμα να εμπλουτίζει ουράνιο για πολιτικούς σκοπούς. Η κυβέρνηση Τραμπ φάνηκε να συμφωνεί με αυτό το σημείο, αλλά στη συνέχεια έκανε πίσω. Έκτοτε, έχουν πραγματοποιηθεί πέντε γύροι διαπραγματεύσεων, με τις δύο πλευρές να αναφέρουν πρόοδο σε κάθε περίπτωση.

Ο έκτος γύρος επρόκειτο να πραγματοποιηθεί την Κυριακή 15 Ιουνίου.

Αντ’ αυτού, το Ισραήλ ξεκίνησε προληπτικό πόλεμο κατά του Ιράν στις 12 Ιουνίου. Ο Τραμπ επιβεβαίωσε ότι οι ΗΠΑ γνώριζαν εκ των προτέρων για την επίθεση, ακόμη και ενώ η κυβέρνηση μιλούσε δημοσίως για τις επικείμενες διαπραγματεύσεις.

Η επίθεση του Ισραήλ πραγματοποιήθηκε όχι μόνο εν μέσω διαπραγματεύσεων που σημείωναν πρόοδο, αλλά και λίγες ημέρες πριν από την προγραμματισμένη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, η οποία θα προωθούσε την υπόθεση της λύσης των δύο κρατών. Η διάσκεψη αυτή έχει πλέον αναβληθεί.

Η επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν απειλεί τώρα να κλιμακωθεί σε έναν πλήρη πόλεμο που θα εμπλέξει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη στο πλευρό του Ισραήλ και τη Ρωσία και ίσως το Πακιστάν στο πλευρό του Ιράν. Σύντομα θα μπορούσαμε να δούμε αρκετές πυρηνικές δυνάμεις να αντιμάχονται μεταξύ τους και να οδηγούν τον κόσμο πιο κοντά στην πυρηνική καταστροφή. Το Ρολόι της Αποκάλυψης βρίσκεται στα 89 δευτερόλεπτα πριν τα μεσάνυχτα, το πιο κοντά στον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα από τότε που ξεκίνησε το ρολόι το 1947.

Τα τελευταία 30 χρόνια, ο Νετανιάχου και οι υποστηρικτές του στις ΗΠΑ έχουν καταστρέψει ή αποσταθεροποιήσει μια ζώνη 4.000 χλμ. που εκτείνεται από τη Βόρεια Αφρική, το Κέρας της Αφρικής, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Δυτική Ασία. Στόχος τους ήταν να εμποδίσουν τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους ανατρέποντας τις κυβερνήσεις που υποστηρίζουν την παλαιστινιακή υπόθεση. Ο κόσμος αξίζει κάτι καλύτερο από αυτόν τον εξτρεμισμό. Περισσότερες από 170 χώρες του ΟΗΕ έχουν ζητήσει τη λύση των δύο κρατών και την περιφερειακή σταθερότητα. Αυτό είναι πιο λογικό από το να φέρει το Ισραήλ τον κόσμο στο χείλος του πυρηνικού Αρμαγεδώνα, επιδιώκοντας τους παράνομους και εξτρεμιστικούς στόχους του.

Πηγή: Common Dreams

Μετάφραση: antapocrisis

Ισραήλ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ οι εμπρηστές του πολέμου. Δικαίωμα των λαών η αυτοάμυνα.

/0 Comments/in /by

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ εξαπόλυσε μία απρόκλητη και δολοφονική επίθεση κατά του Ιράν. Την γνώριζαν και παρότρυναν οι ΗΠΑ και την υποστήριξε και την υποστηρίζει ολόψυχα η Δύση με όλα τα μέσα. Η επίθεση τερματίζει τον έκτο κύκλο συνομιλιών με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και πλέον εισερχόμαστε στην φάση των σκληρών αντιποίνων.  Η επικίνδυνη επίθεση από το κράτος προβοκάτορα βουλιάζει ακόμα περισσότερο την περιοχή και φέρνει πιο κοντά στις ψυχές και στα μυαλά των ανθρώπων τον γενικευμένο πόλεμο. Αποτελεί την πέμπτη επίθεση του ισραηλινού κράτους, της “μοναδικής δημοκρατίας στην Μέση Ανατολή” τα τελευταία δυο χρόνια (Παλαιστίνη, Λίβανος, Συρία, Υεμένη),  αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ποιός είναι ο εμπρηστής του πολέμου. Η επίθεση ήταν καλά προετοιμασμένη και σχεδιασμένη εδώ και χρόνια.

Είναι μια επίθεση κήρυξης πολέμου. Δεν είναι αυτοάμυνα. Δεν υπάρχει αφορμή, δεν υπήρξε προειδοποίηση. Η δήθεν «υπαρξιακή απειλή» για το Ισραήλ από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αποτελεί αστεία και ταυτόχρονα προκλητική δικαιολογία όταν το Ισραήλ διαθέτει εδώ και δεκαετίες πυρηνικό οπλοστάσιο, του οποίου αρνείται την ύπαρξη και είναι ανέλεγκτο από διεθνείς οργανισμούς.

Πρόκειται για μια πολεμική επιχείρηση που έπληξε μέρος του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και το επιστημονικό δυναμικό του, στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικούς ηγέτες, είχε σαν αποτέλεσμα την δολοφονία περίπου 100 ανθρώπων, τον τραυματισμό αρκετών εκατοντάδων και βέβαια εκτεταμένες καταστροφές.

Είναι μια παγκόσμια πρόκληση όταν μάλιστα συνεχίζεται αδιάκοπα η γενοκτονία των Παλαιστινίων.

2. Το Ιράν βρέθηκε ανέτοιμο και πολλαπλά ευάλωτο. Χωρίς να υποτιμάται το καθεστώς κυρώσεων από τη Δύση και η διαρκής πίεση που δέχεται επί δεκαετίες, το Ιράν και ο ευρύτερος άξονας της αντίστασης έχει καταγράψει, αρνητικά έως σήμερα, την δολοφονία του Σολειμανί, το κτύπημα στο Λίβανο και την Χεζμπολάχ με συνέπεια την αποδυνάμωσή της, την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την κατοχή της Νότιας Συρίας, τη δολοφονία Ιρανών αξιωματούχων και διπλωματών, τη δολοφονία πολλών ηγετών της Χαμάς με συνεχή χτυπήματα  και τέλος σήμερα την ισραηλινή επίθεση  στο Ιράν.  Η επίθεση του κρατους δολοφόνου φαίνεται καταρχήν επιτυχημένη και ενδεχομένως οφείλεται στην προσωρινή(;) αδυναμία  του Ιρανικού καθεστώτος να έχει μια συμπαγή, θωρακισμένη  και σύγχρονη αμυντική ικανότητα σε συνδυασμό με ένα σύστημα μυστικών υπηρεσιών που να μην είναι διάτρητο από την Μοσάντ η από άλλες εχθρικές δυνάμεις.

3. Η επίθεση αυτή έχει πολλαπλούς στόχους για το ιμπεριαλιστικό – σιωνιστικό στρατόπεδο: Εμφανίζει το Ισραήλ –εννοείται με την υποστήριξη τουλάχιστον των ΗΠΑ- σαν ένα κράτος με σημαντική τεχνολογική και στρατιωτική υπεροχή που μπορεί να σκορπά τον φόβο στους αντιπάλους του. Καθυστερεί την ολοκλήρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος Χαμενεΐ και τη δημιουργία παραλυτικών και διαλυτικών καταστάσεων εντός Ιράν. Από την πλευρά του Ισραήλ τουλάχιστον είναι σαφές ότι η επιδίωξη αυτή περνάει μέσα και από έναν περιφερειακό πόλεμο με τους Αμερικάνους στο πλευρό του. Δημιουργεί τέλος πολλαπλά προβλήματα στην Κίνα (ενεργειακά, οικονομικά, πολιτικά) και στην προσπάθεια ανάδειξης των BRICS+ σαν σοβαρό αντίπαλο δέος στο λεγόμενο δυτικό κόσμο.

4. Η μέχρι τώρα απάντηση του Ιράν με τις μαζικές πυραυλικές επιθέσεις είναι νόμιμη και δίκαιη αυτοάμυνα, ανεξάρτητα από το αν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» η διεθνής κοινότητα το απονέμει αποκλειστικά στο Ισραήλ, βαφτίζοντας τον θύτη θύμα και τη γενοκτονία αυτοάμυνα. Η ιρανική απάντηση παραμένει αναντίστοιχη της κλίμακας και της έντασης της ισραηλινής επίθεσης.

Ταυτόχρονα όμως, αποδεικνύει ότι το σιωνιστικό κράτος δεν είναι άτρωτο. Οι επιθέσεις αυτών των ημερών «τσαλάκωσαν» έστω την αλαζονεία του Ισραήλ, την πεποίθηση ότι μπορούν να ρίχνουν τόνους βομβών και να δολοφονούν με κάθε τρόπο στην Παλαιστίνη, να τρομοκρατούν και να επιτίθενται όπου θέλουν στην ευρύτερη περιοχή αλλά οι ίδιοι να μένουν άθικτοι.

Μένει να φανεί η διάρκεια και η πραγματική έκταση των ιρανικών αντιποίνων, με δεδομένο ότι στη γεωπολιτική και στρατιωτική αντιπαράθεση δεν υπάρχουν εύκολες και γρήγορες λύσεις αλλά διάρκεια και αντοχή. Το Ιράν είναι αντιμέτωπο με εσωτερικές αντιφάσεις και προβλήματα (και εκεί φαίνεται να ποντάρει η αμερικανική και ισραηλινή πλευρά), και ταυτόχρονα πασχίζει να κερδίσει χρόνο για την ανάπτυξη του πυρηνικού του προγράμματος. Λειτουργεί υπέρ του η θέση που πήραν Ρωσία, Κίνα, Πακιστάν, αλλά ο βαθμός άμεσης εμπλοκής και βοήθειας αυτών των δυνάμεων είναι αμφίβολος. Υπάρχουν πολλοί ισραηλινοί στόχοι μέσα και έξω από το Ισραήλ που και ευάλωτοι είναι και θα πονέσουν τα ισραηλινά συμφέροντα και το κράτος τους.

Το σίγουρο είναι ότι θα ζήσουμε μια γενικευμένη κλιμάκωση πολεμικών συγκρούσεων, «τρομοκρατικών ενεργειών», μέσα και έξω από την Μ.Ανατολή. Αυτό το σκηνικό μπορεί να τροφοδοτήσει είτε σχεδιασμένα είτε και αυθόρμητα μια επικίνδυνη πολεμική ατμόσφαιρα παγκοσμίως. Η απειλή του ισραηλινού υπουργού άμυνας Κατς ότι θα «καεί η Τεχεράνη» αν συνεχίσουν οι Ιρανικοί βομβαρδισμοί πέρα από προληπτική επικοινωνιακή τρομοκρατία αποτελούν ένδειξη μιας καυτής πολεμικής πραγματικότητας.

5. Μια παράπλευρη απώλεια είναι αναμφισβήτητα η οικονομία δεδομένου ότι το 20% του πετρελαίου που χρησιμοποιείται παγκοσμίως μεταφέρεται μέσα από τα στενά που ελέγχονται από το Ιράν. Αυτό θα σημαίνει άνοδο του κόστους των μεταφορών και του κόστους παραγωγής, ανάπτυξη πληθωρισμού, νέες υφεσιακές κρίσεις που με τη σειρά τους θα επιφέρουν ελλείψεις προιόντων, περαιτέρω συρρίκνωση της ευημερίας, αύξηση της φτώχειας, για τα γνωστά λαικά υποζύγια. Η απειλή και μόνο του κλεισίματος των στενών του Ορμούζ αρκεί για την κατακόρυφη άνοδο του πετρελαίου και την πτώση των χρηματιστηρίων η οποία θα πλήξει κυρίως τις αναπτυσσόμενες χώρες. Η Ρωσία θα ωφεληθεί οικονομικά και όχι μόνο απο την άνοδο της τιμής του πετρελαίου καθώς και από την μεταφορά του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ από την Ουκρανία στη Μ.Ανατολή.

6. Για άλλη μια φορά η ΕΕ είναι ουραγός, αμήχανη, φθίνουσα, σε παρακμή και με αναξιοπιστία. Πρόθυμη να συρθεί ακόμα πιο υποταγμένη στο ατλαντικό ηγεμόνα και στο σκυλί του στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γερμανός καγκελάριος Μέρτς, ο Μακρόν και ο Βρετανός Σταρμερ που μιλάγανε δυο χρόνια πρίν για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και σήμερα κατηγορούν το αμυνόμενο Ιράν και όχι το επιτιθέμενο Ισραήλ.

Από κοντά και ο πάντα πρόθυμος και δεδομένος για το δυτικό στρατόπεδο Μητσοτάκης, που συνεχίζει στην ίδια φιλοισραηλινή και αμερικανόδουλη πολιτική, χωρίς να έχει τίποτα να διαπραγματευτεί. Πρόκειται για την πιο υποβαθμισμένη θέση που είχε ποτέ η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, με κανένα διαπραγματευτικό χαρτί πέραν των δηλώσεων πίστης και υποταγής, έχοντας μάλιστα απέναντι μια Τουρκία σαφώς αναβαθμισμένη.

7. Απέναντι στον πόλεμο πρέπει να προταχθεί η ειρήνη. Ειρήνη σημαίνει όμως να ηττηθουν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΙΣΡΑΗΛ, σημαίνει να ανατραπούν οι επικίνδυνες φιλοπόλεμες κυβερνήσεις της ΕΕ, που ανακάλυψαν τους επανεξοπλισμούς για να αντιμετωπίσουν την οικονομική τους δυσπραγία, την βιομηχανική και τεχνολογική τους υποβάθμιση. Σημαίνει να νικήσει η παλαιστινιακή αντίσταση, να σταματήσει η γενοκτονία. Σημαίνει κυρίως να ηττηθεί το Ισραήλ και να πληρώσει η ηγεσία του για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει.

Απέναντι στη διαρκή προετοιμασία πολεμικής ατμόσφαιρας, φόβου και συνεχών πολεμικών  επεισοδίων, η μόνη αποτελεσματική αυτοάμυνα είναι η οργάνωση των λαών, η εισβολή τους στο προσκήνιο, η απαίτηση και η διεκδίκηση να χρεοκοπήσουν αυτές οι πολιτικές και οι πολιτικοί που τις εξασκούν.

Στο σημερινό συσχετισμό δύναμης αυτό φαινεται ουτοπικό. Αλλα η ιστορία πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις, πάντα αναδεικνύει ένα ρεαλισμό που λίγο πρίν έμοιαζε με ουτοπία. Να δουλέψουμε ενωτικά, μετωπικά, πλατιά και δραστήρια για αυτό.

77 χρόνια Νάκμπα. Δεν σταματάμε να μιλάμε για την Παλαιστίνη

/0 Comments/in /by

Στις 15 Μαΐου συμπληρώνονται 77 χρόνια από την έναρξη του Αραβο-Ισραηλινού πολέμου, με τη λήξη του οποίου ολοκληρώθηκε η μαζική σφαγή και η εθνοκάθαρση 800 χιλιάδων Παλαιστινίων από τη γη τους, πάνω στην οποία ιδρύθηκε και επεκτάθηκε το κράτος του Ισραήλ. Νάκμπα στα αραβικά σημαίνει “Καταστροφή”. 77 χρόνια μετά, η Νάκμπα για τους Παλαιστίνιους συνεχίζεται.

Η κατάσταση που επικρατεί στην Γάζα και τη Δυτική Όχθη σήμερα εξακολουθεί να προκαλεί θλίψη και οργή, με τη λέξη “εξαθλίωση” να αδυνατεί να περιγράψει τις απάνθρωπες μεθόδους που χρησιμοποιούνται από το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Σχεδόν 80 χρόνια μετά από τα τραγικά γεγονότα του 1948, ο αυταρχικός εποικισμός παραμένει η βασική πολιτική του φασιστικού σιωνιστικού κράτους, σε συνδυασμό με τον απανταχού αποκλεισμό της Γάζας από κάθε λογής πρώτη ανάγκη. Ως απόρροια αυτών των πρακτικών επήλθε η εξάπλωση του λιμού στο λαό της Γάζας, με χιλιάδες αμάχους, ανάμεσα στους οποίους και πολλά παιδιά, να μάχονται καθημερινά για την επιβίωση τους δίχως πρόσβαση σε φαγητό, νερό και φάρμακα. 

Και όσο οι μέρες περνούν, η στάση του Ισραήλ γίνεται ολοένα πιο αδίστακτη. Από τις 2 Μαρτίου 2025, έχει απαγορεύσει την είσοδο στη Γάζα κάθε φορτηγού με βοήθεια, οδηγώντας σκοπίμως σε λιμοκτονία πάνω από δύο εκατομμύρια αμάχους μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. 73 ημέρες αποκλεισμού έχουν ήδη περάσει από οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια, και οι συνθήκες διαβίωσης – ή για μεγαλύτερη ακρίβεια, επιβίωσης – των Παλαιστινίων διαρκώς επιδεινώνονται. Πάνω από 9.000 παιδιά έχουν εισαχθεί για θεραπεία οξέος υποσιτισμού. Στις 2 Μαΐου, το Ισραήλ επιτέθηκε σε πλοίο που μετέφερε ακτιβιστές και ανθρωπιστική βοήθεια σε διεθνή ύδατα στη Μάλτα!  Η Γάζα πεθαίνει από την πείνα… 

Αυτό που καθιστά την κατάσταση ακόμα πιο εξοργιστική, είναι πως όλα τα παραπάνω συντελούνται, στην καλύτερη περίπτωση με την ανοχή, και στη χειρότερη με την έμπρακτη συνδρομή των “πολιτισμένων” και “ειρηνικών” κρατών της Δύσης, με αποκορύφωμα βέβαια τις ΗΠΑ. Οι τελευταίες, έχοντας διαθέσει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, αποτελούν τον μεγαλύτερο σύμμαχο και συνένοχο του σιωνιστικού κράτους.

Και ποια στάση κρατούν τα συστημικά ΜΜΕ σε όλα αυτά τα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας; Σιωπή. Διαρκής, παρατεταμένη σιωπή. Εκτελώντας πιστά τις επιθυμίες των ηγετών της Δύσης, η δημοσιογραφία έχει απαρνηθεί επανειλημμένα κάθε αρχή της επαγγελματικής της δεοντολογίας, κλείνοντας επιτακτικά τα μάτια και τα αυτιά της σε αυτή την άνιση μάχη. Ωστόσο, όλοι μας βλέπουμε καθημερινά εικόνες στα social media ή σε site υποσιτισμένων παιδιών, νεκρών δημοσιογράφων, σορών ανθρώπων και κατεστραμμένων κτιρίων. Παρακολουθούμε μία γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση… 

Η Παλαιστίνη δεν έχει πληγεί από έναν φονικό σεισμό, ούτε από μια φυσική καταστροφή. Αντιθέτως, ο αυτουργός του εγκλήματος έχει ονοματεπώνυμο: είναι το κράτος – τρομοκράτης του Ισραήλ και ο Αμερικανικός Ιμπεριαλισμός. 80 χρόνια μετά το θάνατο του φασισμού, ξαναζούμε εικόνες φρίκης που πιστεύαμε πως είχαν “πεθάνει” μαζί του. 

Κάθε άνθρωπος που είναι ενάντια στο αποτρόπαιο αυτό έγκλημα οφείλει, πρώτα στον εαυτό του και έπειτα στην ηθικά ρημαγμένη κοινωνία μας, να σταθεί έμπρακτα απέναντι στον Ιμπεριαλισμό και την τρομοκρατία που επιβάλλει στην ευρύτερη περιοχή το κράτος του Ισραήλ με τις “ευλογίες” της Δύσης. Το Σάββατο 17 Μαΐου, είναι καθήκον μας να διαδηλώσουμε μαζικά για την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και τη διακοπή του απάνθρωπου αποκλεισμού της Γάζας. Αλλά ο αγώνας είναι διαρκής, και δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτό. Μετά το Σάββατο, καλούμαστε να μιλάμε πιο δυνατά για την Παλαιστίνη, καθημερινά, στους φίλους μας, τους συναδέλφους μας και τις γειτονιές μας. Για να ηττηθεί – επιτέλους – ο εχθρός που ακούει στο όνομα Ισραήλ και ΝΑΤΟ.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

 

 

 

Η κυβέρνηση Trump προφασίζεται αυτοάμυνα για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις της στην Υεμένη. Είναι ψέμα.

/0 Comments/in /by

Στο παρακάτω άρθρο ο Craig Mokhiber, δικηγόρος ανθρωπιστικού δικαίου και πρώην αξιωματούχος του ΟΗΕ (που παραιτήθηκε το 2023 διαμαρτυρόμενος για την απραξία της διεθνούς κοινότητας απέναντι στην γενοκτονία των Παλαιστινίων), αποδομεί τους δύο βασικούς ισχυρισμούς πίσω από τις επιθέσεις που εξαπολύουν εναντίον της Υεμένης οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους: Πρώτον, ότι οι επιθέσεις τους εξουσιοδοτούνται από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και δεύτερον ότι είναι σύννομες με το διεθνές δίκαιο στη βάση της «αυτοάμυνας». Και οι δύο ισχυρισμοί του ιμπεριαλισμού είναι κατάφωρα λανθασμένοι και δεν αρκούν στο ελάχιστο για να κρύψουν το τσαλαπάτημα του διεθνούς δικαίου που επιτελούν. Παρά την προπαγάνδα, την ανελέητη επιθετικότητα και την καταδίκη σε αέναη υπανάπτυξη και φτώχεια, η Υεμένη των Χούθι (Ανσάρ Αλάχ), η φτωχότερη περιοχή του αραβικού κόσμου, είναι η μόνη που σηκώνει το ανάστημά της απέναντι στην αδικία, σε συμμόρφωση με τις επιταγές του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου και σε σύγκρουση με τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Καθώς η ιμπεριαλιστική υπεροπλία κατακρεουργεί αδιάκριτα το λαό της Υεμένης για την αντίταξή του στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, είναι οι χιλιάδες Υεμενίτες και Υεμενίτισσες που βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι οι επιθέσεις τους στην Υεμένη γίνονται για λόγους αυτοάμυνας και ότι έχουν την υποστήριξη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Και οι δύο ισχυρισμοί είναι ψευδείς. Η ανομία των ΗΠΑ σε υποστήριξη της γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα θα πρέπει να σημάνει συναγερμό σε όλο τον κόσμο.

Οι ΗΠΑ (όπως και το ισραηλινό καθεστώς με το οποίο συνεργάζονται τόσο στενά) αρέσκονται στη «μαγική λέξη άμυνα».  Δρώντας εκτός των ορίων του διεθνούς δικαίου και της ανθρώπινης ηθικής, απλά εκστομίζουν όρους όπως «τρομοκρατία» ή «αυτοάμυνα», λες και αυτά τα ξόρκια παρέχουν μια αδιαπέραστη ασπίδα ενάντια στη νομική λογοδοσία για τις ενέργειές τους.

Περιττό να πούμε ότι δεν το κάνουν. Και όμως δεν θα το καταλάβαινε κανείς αυτό από τον τρόπο με τον οποίο τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παπαγαλίζουν ευλαβικά αυτές τις αφηγήσεις. Πρέπει λοιπόν να επαναλάβουμε ότι ούτε ο νόμος ούτε η ηθική είναι με το μέρος της κυβέρνησης των ΗΠΑ στις ένοπλες επιθέσεις τους στην Υεμένη.

Οι ΗΠΑ επιτίθενται στην Υεμένη επειδή οι Υεμενίτες τόλμησαν να επιβάλουν αποκλεισμό στα πλοία που προορίζονται για τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού καθεστώτος και της παράνομης κατοχής και γενοκτονίας του στην Παλαιστίνη.

Έτσι, ενώ ο θαλάσσιος αποκλεισμός της Υεμένης από το ισραηλινό καθεστώς είναι πλήρως δικαιολογημένος (ως αντίθεση στην παράνομη ισραηλινή κατοχή, πολιορκία και γενοκτονία στην Παλαιστίνη), οι επιθέσεις των ΗΠΑ στην Υεμένη είναι εντελώς αδικαιολόγητες και παράνομες σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Πράγματι, με τις επιθέσεις τους στην Υεμένη, οι ΗΠΑ παραβιάζουν τόσο τους δικούς τους νόμους (που απαιτούν εξουσιοδότηση από το Κογκρέσο), όσο και το διεθνές δίκαιο σε τρία επίπεδα: διαπράττοντας το έγκλημα της επίθεσης, ενεργώντας σε συνέργεια με τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και παραβιάζοντας τους κανόνες του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου για την αναγκαιότητα, την αναλογικότητα και τη διάκριση.

Αυτή δεν είναι μια αμφισβητήσιμη υπόθεση. Ο Χάρτης του ΟΗΕ, μια δεσμευτική συνθήκη που επιβάλλει νομικές υποχρεώσεις σε όλες τις χώρες, επιτρέπει τη χρήση ένοπλης βίας από ένα κράτος μόνο σε δύο περιπτώσεις: (1) όταν η χρήση βίας εξουσιοδοτείται ρητά από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ή (2) προσωρινά, ως πράξη αυτοάμυνας, εάν σημειωθεί ένοπλη επίθεση εναντίον κράτους μέλους του ΟΗΕ, μέχρι να μπορέσει να δράσει το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Έτσι όταν, τον Ιανουάριο του 2024, οι ΗΠΑ (και το Ηνωμένο Βασίλειο) απέτυχαν να πάρουν την εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας για τη χρήση ένοπλης βίας εναντίον της Υεμένης, σε υποστήριξη της γενοκτονίας του ισραηλινού καθεστώτος στην Παλαιστίνη, υιοθέτησαν δύο τακτικές: να πουν ψέματα για το ψήφισμα και να επικαλεστούν αυτοάμυνα.

Αλλά αυτές οι τακτικές δεν μπορούν να αποκρύψουν το αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι οι επιθέσεις τους στην Υεμένη είναι τόσο παράνομες όσο και ηθικά καταδικαστέες.

Καμία εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας

Για να είμαστε σαφείς, παρά τις προσπάθειες των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, το ψήφισμα που επικαλούνται οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους για να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις τους, το ψήφισμα 2722 που εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας στις 10 Ιανουαρίου 2024, δεν παρέχει καμία εξουσιοδότηση για τη χρήση βίας.

Καμία.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας είχε ήδη επιβάλει κυρώσεις στους Χούθι της Υεμένης (σχετικά με τον [εκεί] εμφύλιο πόλεμο) και αργότερα καταδίκασε τον αποκλεισμό της Ερυθράς Θάλασσας, αλλά ποτέ δεν ενέκρινε τη χρήση στρατιωτικής βίας από τα κράτη μέλη.

Αφού όμως απέτυχαν να συμπεριλάβουν τη φρασεολογία που εξουσιοδοτούσε τη χρήση βίας, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους κόπιασαν για να συμπεριλάβουν στο ψήφισμα παραπλανητικές διατυπώσεις για να καλύψουν την ψευδή τους αφήγηση.

Το μπερδεμένο κείμενο που προέκυψε απ’ τη διαπραγμάτευση ήταν, με μια λέξη, ντροπιαστικό για το Συμβούλιο. Ενώ αρνείται ορθά οποιαδήποτε εξουσιοδότηση για τη χρήση βίας, διαστρεβλώνει επίσης το διεθνές δίκαιο και παρέχει κάλυψη στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για επιθετικές πράξεις κατά της Υεμένης.

Η διαστρέβλωση του διεθνούς δικαίου είναι εμφανής στην προφασιζόμενη τοποθέτηση του κανόνα της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας πάνω από τους jus cogens [αναγκαστικού διεθνούς δικαίου] και erga omnes [έναντι όλων των μερών] κανόνες για την πρόληψη της γενοκτονίας, την αυτοδιάθεση και τις υποχρεώσεις τρίτων κρατών να μην βοηθούν την απόκτηση εδάφους με τη βία.

Λέω «προφασιζόμενη» επειδή, ως θέμα δικαίου, τα ψηφίσματα του ΣΑΗΕ (Συμβουλίου Ασφαλείας Η.Ε.) δεν μπορούν να υπερισχύουν των κανόνων jus cogens και erga omnes του διεθνούς δικαίου. Το Συμβούλιο απλά δεν έχει αυτή την εξουσία. Οποιαδήποτε τέτοια δήλωση του Συμβουλίου θα ήταν άκυρη.

Πράγματι, το Συμβούλιο Ασφαλείας αντλεί την εντολή του και τις όποιες εξουσίες του από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Και ο Χάρτης είναι μια συνθήκη που αποτελεί μέρος του διεθνούς δικαίου. Δεν στέκεται πάνω από το διεθνές δίκαιο.

Και οι υποχρεώσεις για την πρόληψη της γενοκτονίας, του απαρτχάιντ και της παράνομης κατοχής προϋπήρχαν της έκδοσης του ψηφίσματος του ΣΑΗΕ και δεσμεύουν όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ σε όλες τις περιστάσεις.

Οι υποχρεώσεις αυτές είναι σαφώς κωδικοποιημένες στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, σε συνθήκες όπως η Σύμβαση για τη Γενοκτονία και οι Συμβάσεις της Γενεύης, καθώς και στο διεθνές εθιμικό δίκαιο.

Αλλά για να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο σαφή, μόλις δύο εβδομάδες μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος 2722 (στις 26 Ιανουαρίου 2024), το ΔΔ [Διεθνές Δικαστήριο] έκρινε ότι το Ισραήλ πιθανά διαπράττει γενοκτονία στην Παλαιστίνη και έθεσε σε όλα τα τρίτα κράτη ας εγρήγορση για την τήρηση της υποχρέωσής τους να σταματήσουν να προμηθεύουν τα εγκλήματα του καθεστώτος.

Και μόλις λίγους μήνες μετά από αυτό (στις 19 Ιουλίου 2024), το ΔΔ ενημέρωσε ρητά τα κράτη για την υποχρέωσή τους να διακόψουν κάθε βοήθεια προς το ισραηλινό κατοχικό καθεστώς.

Αυτό δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Η κατοχή, το απαρτχάιντ και η γενοκτονία του Ισραήλ παραβιάζουν τους ύψιστου επιπέδου κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιβάλλοντας σε όλες τις χώρες την υποχρέωση να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σταματήσουν αυτά τα εγκλήματα.

Επομένως, ο αποκλεισμός του Ισραήλ από την Υεμένη δικαιολογείται από το διεθνές δίκαιο. Η επίθεση στην Υεμένη πάλι όχι.

Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να προσπαθούν να επικαλεστούν το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από τον Ιανουάριο του 2024 ως δικαιολογία για ένοπλες επιθέσεις κατά της Υεμένης, ακόμη και μετά τα διάφορα πορίσματα του Διεθνούς Δικαστηρίου για τα αδικήματα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος.

Προσπαθούν ξεδιάντροπα να ισχυριστούν ότι το ψήφισμα εξουσιοδοτεί τη χρήση βίας κατά της Υεμένης, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Πράγματι, παρά τις προσπάθειες των ΗΠΑ, το ψήφισμα δεν περιλαμβάνει ξεκάθαρα καμία εξουσιοδότηση για τη χρήση βίας στη βάση του Κεφαλαίου VII [του Χάρτη των ΗΕ].

Αντίθετα, απλώς «επισημαίνει» το δικαίωμα των κρατών να υπερασπίζονται τα πλοία τους από επιθέσεις. Αυτή είναι από μόνη της μια νομικά αμφίβολη διατύπωση και κάνει περισσότερα για να συσκοτίσει παρά για να αποσαφηνίσει. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί, τόσο από πλευράς διεθνούς δικαίου όσο και από πλευράς πρακτικής του Συμβουλίου Ασφαλείας, εξουσιοδότηση για ένοπλη επίθεση εναντίον μιας χώρας.

Και το ψήφισμα όχι μόνο δεν εξουσιοδοτεί μια ένοπλη επίθεση, αλλά στην πραγματικότητα αποθαρρύνει μια τέτοια ενέργεια, προτρέποντας σε «προσοχή και αυτοσυγκράτηση για την αποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης» και ενθαρρύνοντας «ενισχυμένες διπλωματικές προσπάθειες από όλα τα μέρη για το σκοπό αυτό».

Επιπλέον, το ψήφισμα υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα και τις ελευθερίες ναυσιπλοΐας των σκαφών «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο». Τα πλοία που επιδιώκουν τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού καθεστώτος κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, της πολιορκίας και της παράνομης κατοχής της Παλαιστίνης δεν ενεργούν «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο», όπως έχει καταστήσει σαφές το Διεθνές Δικαστήριο.

Επιπλέον, το ψήφισμα επαναβεβαιώνει ότι το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (την οποία, παρεμπιπτόντως, η Υεμένη έχει επικυρώσει, αλλά οι ΗΠΑ όχι), καθορίζει το νομικό πλαίσιο που ισχύει για τις δραστηριότητες στους ωκεανούς, συμπεριλαμβανομένης της «αντιμετώπισης παράνομων δραστηριοτήτων στη θάλασσα».

Και αυτό είναι πράγματι μια δήλωση του νόμου. Αλλά γεννά το ερώτημα ποια δραστηριότητα στη θάλασσα θα μπορούσε να είναι πιο παράνομη από τη χρήση της ναυτιλίας για τον ανεφοδιασμό μιας γενοκτονίας και μιας παράνομης κατοχής, κατά παράβαση των συμβατικών υποχρεώσεων τρίτων κρατών, και αφού το ΔΔ έχει ήδη αποφανθεί επί του θέματος.

Κάθε πλοίο που επιχειρεί να σπάσει τον αποκλεισμό προκειμένου να ανεφοδιάσει το ισραηλινό καθεστώς που διεξάγει γενοκτονία και κατέχει παράνομα παλαιστινιακά εδάφη παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Οποιαδήποτε θαλάσσια δραστηριότητα που αποσκοπεί σ’ αυτό είναι εξ ορισμού παράνομη. Το διεθνές δίκαιο δεν επιτρέπει τη χρήση βίας για την υπεράσπιση τέτοιων παράνομων δραστηριοτήτων.

Καμία νόμιμη αξίωση αυτοάμυνας

Συνεπώς, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν μπορούν να επικαλεστούν νόμιμα το ψήφισμα 2722 ως δικαιολογία για να επιτεθούν στην Υεμένη. Αναμφίβολα, έχοντας επίγνωση αυτού του γεγονότος, έχουν επενδύσει την υπόθεσή τους και με ισχυρισμό περί «αυτοάμυνας» βάσει του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Κι αυτός ο ισχυρισμός είναι ψευδής.

Για να είμαστε σαφείς, τα κράτη που έχουν τη δυνατότητα να επέμβουν για να σταματήσουν τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού καθεστώτος είναι υποχρεωμένα να το πράξουν. Αυτό ακριβώς κάνει η Υεμένη. Η επίθεση στην Υεμένη προς υποστήριξη του ισραηλινού καθεστώτος αποτελεί πράξη επίθεσης. Αυτό ακριβώς κάνουν οι ΗΠΑ.

Πρώτον, μια χώρα δεν μπορεί να επικαλεστεί την αυτοάμυνα βάσει του άρθρου 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών προκειμένου να δικαιολογήσει παράνομες πράξεις, όπως η διευκόλυνση παράνομης κατοχής ή γενοκτονίας. Εάν ένα κράτος επιδιώκει κάτι τέτοιο και κάποιος παρεμβαίνει για να το σταματήσει, το κράτος δεν μπορεί να επικαλεστεί την αυτοάμυνα ως βάση για να του επιτεθεί και, ακόμη λιγότερο, δεν μπορεί να επικαλεστεί το δικαίωμα να κάνει πόλεμο εναντίον μιας χώρας στο όνομα της αυτοάμυνας.

Δεύτερον, οι ΗΠΑ δεν έχουν υποστεί «ένοπλη επίθεση» κατά την έννοια του διεθνούς δικαίου. Πράγματι, τα εμπορικά πλοία που εμπλέκονται από τους Υεμενίτες δεν ήταν αμερικανικά πλοία και δεν έπλεαν υπό αμερικανική σημαία. Αλλά ακόμη κι αν ήταν, αυτό και πάλι δεν θα αποτελούσε ένοπλη επίθεση κατά του κράτους (όπως ορίζεται στο διεθνές δίκαιο) και συνεπώς δεν θα δικαιολογούσε αυτοάμυνα.

Όσον αφορά τα αμερικανικά στρατιωτικά πλοία, αυτά δέχθηκαν πυρά μόνο σε αυτοάμυνα από τους Υεμενίτες, αφού ταξίδεψαν στην περιοχή και συμμετείχαν σε συνεχιζόμενες επιθέσεις στην Υεμένη. Καμία αξίωση των ΗΠΑ για αυτοάμυνα δεν μπορεί να απορρέει από τέτοιες περιστάσεις. Με απλά λόγια, το να ταξιδεύεις στην άλλη άκρη του κόσμου για να επιτεθείς σε μια άλλη χώρα και στη συνέχεια να επικαλείσαι αυτοάμυνα όταν αυτή σου ανταποδίδει τα χτυπήματα, δεν αποτελεί νόμιμη αξίωση βάσει του διεθνούς δικαίου.

Τρίτον, οι ΗΠΑ (και άλλες συνένοχες δυτικές κυβερνήσεις) επιδιώκουν να διεκδικήσουν ένα διασυνοριακό δικαίωμα αυτοάμυνας εναντίον μιας οντότητας που δεν αναγνωρίζουν ως κράτος. Ούτε οι ΗΠΑ ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο αναγνωρίζουν την κυβέρνηση των Χούθι (Ανσάρ Αλάχ) στη Σαναά. Αντιθέτως, διατηρούν σχέσεις με το αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ Προεδρικό Ηγετικό Συμβούλιο που ελέγχει εδάφη στο νότιο τμήμα της χώρας. Και δεν ισχυρίζονται ότι η οντότητα που αναγνωρίζουν είναι με οποιονδήποτε τρόπο υπεύθυνη για τις ενέργειες των Χούθι.

Γενικά, η επίκληση της αυτοάμυνας απαιτεί η ένοπλη επίθεση στην οποία ένα κράτος απαντά να μπορεί να αποδοθεί σε ξένο κράτος. Αν και υπάρχει συζήτηση σχετικά με το αν και σε ποιες (εξαιρετικές) περιστάσεις μπορεί να γίνει επίκληση της αυτοάμυνας του άρθρου 51 έναντι ενός μη κρατικού δρώντα, είναι αναμφισβήτητα πιο δύσκολη υπόθεση. Και η χρησιμοποίηση μιας τέτοιας αξίωσης για την πραγματική διεξαγωγή πολέμου στο έδαφος ενός κράτους (όπως κάνουν οι ΗΠΑ στην Υεμένη) είναι ακόμη πιο έωλη.

Τέταρτον, το δικαίωμα των κρατών να υπερασπίζονται τα μεμονωμένα σκάφη τους από επίθεση δεν είναι το ίδιο με το δικαίωμα να κάνουν πόλεμο στη χώρα του επιτιθέμενου. Όπως σωστά διατυπώθηκε από τον Ελβετό αντιπρόσωπο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η νόμιμη βία «περιορίζεται αυστηρά σε στρατιωτικά μέτρα για την αναχαίτιση επιθέσεων κατά εμπορικών πλοίων και πολεμικών πλοίων για την προστασία των εν λόγω πλοίων και των προσώπων που επιβαίνουν σε αυτά.  Στο πλαίσιο αυτό, οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση που υπερβαίνει αυτή την άμεση ανάγκη προστασίας θα ήταν δυσανάλογη».

Πέμπτον, το δίκαιο της αυτοάμυνας απαιτεί επίσης τον σεβασμό των αρχών της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο απαιτεί την αυστηρή εφαρμογή της αρχής της διάκρισης. Οι ΗΠΑ έχουν παραβιάσει και τα τρία.

Οι επιθέσεις των ΗΠΑ είναι προφανώς μη αναγκαίες, διότι οι ΗΠΑ δεν έχουν δεχθεί επίθεση και, σε κάθε περίπτωση, έχουν άλλες οδούς προσφυγής για τα παράπονά τους σχετικά με τη ναυσιπλοΐα στην Ερυθρά Θάλασσα. Θα μπορούσαν, πρώτα απ’ όλα, να σεβαστούν τον ανθρωπιστικό αποκλεισμό και τις διεθνείς νομικές υποχρεώσεις τους να απέχουν από την υποστήριξη του ισραηλινού καθεστώτος ενώ αυτό επιδίδεται σε παράνομη κατοχή, πολιορκία και γενοκτονία. Θα μπορούσαν να αποσύρουν τα στρατιωτικά του πλοία και αεροπλάνα από την περιοχή και να σταματήσουν τις απειλές και τη χρήση βίας.

Πέραν αυτού, θα μπορούσε να αναζητήσει διπλωματικές λύσεις. Θα μπορούσε να ενθαρρύνει τα πλοία να σεβαστούν τον αποκλεισμό, αποφεύγοντας έτσι την τεχνητή ανάγκη για σύγκρουση. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν εναλλακτικές θαλάσσιες διαδρομές προς τη Μεσόγειο, θα μπορούσε να ενθαρρύνει τα πλοία να ακολουθήσουν αυτές τις διαδρομές. Και, σε κάθε περίπτωση, οι ισχυρισμοί περί αναγκαιότητας ισχύουν μόνο για τη χρήση βίας που είναι απαραίτητη για την απόκρουση ένοπλης επίθεσης. Δεν επιτρέπονται για την προστασία των υποτιθέμενων οικονομικών συμφερόντων ή συμφερόντων ασφαλείας ενός κράτους. Και, σε κάθε περίπτωση, μόλις σταματήσει μια ένοπλη επίθεση, η αναγκαιότητα λήγει.

Για τον ίδιο λόγο, οι επιθέσεις των ΗΠΑ παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας. Ο μαζικός βομβαρδισμός της Υεμένης, συμπεριλαμβανομένων των πόλεών της, των αμάχων και των πολιτικών υποδομών, με δηλωμένο σκοπό τη διευκόλυνση της άρσης του αποκλεισμού για τα εμπορικά πλοία, δεν μπορεί να εκληφθεί ως εντός των ορίων της αναλογικότητας.

Τέλος, οι αμερικανικές επιδρομές παραβίασαν την αρχή της διάκρισης, κάνοντας χρήση οπλισμού αδιάκριτης καταστροφής και σκοτώνοντας και τραυματίζοντας δυσανάλογα άμαχους Υεμενίτες, οι οποίοι πλέον αριθμούν εκατοντάδες, πολλοί από αυτούς παιδιά και γυναίκες.

Επιθετικότητα με νομική επίχρυση

Η αυξανόμενη ανομία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, καθώς και τα όρια στα οποία είναι πρόθυμοι να φτάσουν για να υποστηρίξουν τη γενοκτονία του ισραηλινού καθεστώτος στην Παλαιστίνη, θα πρέπει από μόνα τους να σημάνουν συναγερμό σε όλο τον κόσμο. Όμως ο δόλιος τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να ανατρέψουν το νόμο και τη λογική, παριστάνοντας τους εφαρμοστές του νόμου ενώ υποστηρίζουν τη γενοκτονία, και προσπαθώντας να αποτυπώσουν την Υεμένη ως την παράνομη, ενώ προτάσσεται για να αντιταχθεί στη γενοκτονία, κάνει τα εγκλήματά τους ακόμη πιο εξωφρενικά.

Οι επιθέσεις στην Υεμένη είναι απλώς η πιο πρόσφατη εκδήλωση του φαινομενικά απύθμενου πηγαδιού της αποικιοκρατικής αιμοδιψίας που κινεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας και άλλων δυτικών δυνάμεων. Σήμερα, μπορεί να έχουν τη στρατιωτική ισχύ για να επιβάλουν τη θέλησή τους σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Αλλά θα πρέπει να το κάνουν χωρίς τη μάσκα της νομιμότητας και χωρίς καμία επίφαση ηθικής. Εν τω μεταξύ, η Υεμένη των Χούθι δείχνει στον κόσμο τι σημαίνει να είσαι στη σωστή πλευρά της εξίσωσης της γενοκτονίας και στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

Η νέα πρόταση εκεχειρίας στη Γάζα παραβιάζει «κόκκινες γραμμές» της Χαμάς σχετικά με τη συνέχιση της ισραηλινής κατοχής και τον αφοπλισμό

/0 Comments/in /by

Το παρακάτω αναλυτικό ρεπορτάζ του Drop Site News σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις γύρω απ’ τις διαπραγματεύσεις για εκεχειρία στη Γάζα, αναδεικνύει μέσα από τη λεπτομερή καταγραφή γεγονότων και θέσεων την επιχείρηση εξαπάτησης της δημόσιας κοινής γνώμης. Επιβεβαιώνοντας ότι κάθε κατηγορία του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού συνιστά μαρτυρία ενοχής, δείχνει πώς με την επίφαση των «διαπραγματεύσεων» οι γενοκτόνοι προσπαθούν να ολοκληρώσουν το σχέδιο κατάλυσης της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού και εκδίωξής του απ’ την πατρογονική γη του. Την ίδια στιγμή που ΗΠΑ-Ισραήλ θέτουν ως όρο (προσωρινής) παύσης του μακελειού την -αδιανόητη- αυτοκατάργηση της πλευράς που τους αντιμάχεται, η αντίσταση, παρά τις τακτικές υποχωρήσεις της και τις ενδείξεις καλής θέλησης, παραμένει ακλόνητη στις θέσεις της και στεντόρεια στην υπεράσπιση του δικαιώματος των καταπιεσμένων να εξεγείρονται και να αμύνονται απέναντι στη συστηματική εξολόθρευσή τους.

Το Drop Site απέκτησε το προσχέδιο μιας συμφωνίας που προωθούν επί του παρόντος οι ΗΠΑ, η Αίγυπτος και το Κατάρ. Η Χαμάς επιμένει ότι δεν θα συνθηκολογήσει στις νέες απαιτήσεις του Netanyahu.

Αντιπροσωπεία της Χαμάς βρίσκεται αυτή την εβδομάδα στο Κάιρο για συζητήσεις με διεθνείς μεσολαβητές με στόχο την αναβίωση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα, την οποία το Ισραήλ κατέστρεψε μονομερώς τον περασμένο μήνα, συνεχίζοντας τους βομβαρδισμούς καμένης γης εναντίον του θύλακα. Σύμφωνα με ένα εσωτερικό σχέδιο που κυκλοφόρησε από τους Αιγύπτιους διαμεσολαβητές και το οποίο περιήλθε στην κατοχή του Drop Site, στη Χαμάς παρουσιάζεται μια βραχυπρόθεσμη πρόταση διάρκειας 45 ημερών, η οποία αποσκοπεί στη χάραξη μιας πορείας προς τις συνομιλίες για μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός. Φαίνεται να καταργεί κρίσιμα στοιχεία του πλαισίου από την αρχική συμφωνία 3 φάσεων που υπέγραψαν η Χαμάς και το Ισραήλ τον Ιανουάριο, η οποία θα έφερνε την πλήρη αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τη Γάζα και την κήρυξη μιας «μόνιμης κατάπαυσης του πυρός». Το νέο σχέδιο πρότασης περιλαμβάνει σημαντικές αλλαγές που η Χαμάς είναι απίθανο να αποδεχθεί, συμπεριλαμβανομένου του αφοπλισμού της Γάζας.

Σύμφωνα με το σχέδιο πρότασης, με την υπογραφή της συμφωνίας το Ισραήλ θα σταματήσει τις στρατιωτικές επιθέσεις και τις υπερπτήσεις του και η Χαμάς θα απελευθερώσει αμέσως τον αμερικανικής και ισραηλινής υπηκοότητας Edan Alexander «ως ειδική χειρονομία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες». Ο Alexander, ένας 21χρονος με καταγωγή από το New Jersey, κατατάχθηκε στην Ταξιαρχία Γκολάνι του ισραηλινού στρατού το 2022, αφού τελείωσε το λύκειο. Αιχμαλωτίστηκε από Παλαιστίνιους μαχητές που παραβίασαν το «φυλάκιο του Λευκού Οίκου», την ισραηλινή στρατιωτική βάση κοντά στο κιμπούτς Nirim όπου υπηρετούσε ο Αλεξάντερ, στις 7 Οκτωβρίου 2023. Τη δεύτερη ημέρα της συμφωνίας, η Χαμάς θα απελευθερώσει πέντε εν ζωή ισραηλινούς αιχμαλώτους με αντάλλαγμα 66 Παλαιστίνιους που εκτίουν ποινές ισόβιας κάθειρξης και επιπλέον 611 που είχαν συλληφθεί από το Ισραήλ στη Γάζα τους τελευταίους 18 μήνες. «Οι κρατούμενοι αυτοί θα απελευθερωθούν ταυτόχρονα σύμφωνα με έναν συμφωνημένο μηχανισμό, χωρίς δημόσιες παρελάσεις ή τελετές», σύμφωνα με το σχέδιο.

Μετά την αρχική αυτή ανταλλαγή, ο ισραηλινός στρατός θα αρχίσει να αποσύρει τις δυνάμεις του από τη Ράφα και τη βόρεια Γάζα. Σύμφωνα με την αρχική συμφωνία, το Ισραήλ θα άρχιζε την πλήρη απόσυρση των δυνάμεών του στο τέλος της πρώτης φάσης. Σύμφωνα με το νέο αιγυπτιακό σχέδιο, ωστόσο, το Ισραήλ θα επανατοποθετήσει τις δυνάμεις του μόνο στο σημείο όπου βρίσκονταν στις 2 Μαρτίου, αφήνοντάς τες οχυρωμένες σε διάφορες θέσεις στη Γάζα χωρίς σαφώς καθορισμένο χρονοδιάγραμμα για την πλήρη αποχώρηση.

Η συμφωνία ορίζει ότι την έβδομη ημέρα, οι ισραηλινές δυνάμεις θα αναδιπλωθούν ανατολικά της οδού Salah al-Din, της κύριας οδού που διατρέχει απ’ το βορρά ως το νότο ολόκληρο τον θύλακα, επιτρέποντας την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών μέσω του διαδρόμου Netzarim χωρίς περιορισμούς.

Το Ισραήλ θα άρει επίσης τον πλήρη αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας τη δεύτερη ημέρα της συμφωνίας και η ροή ανθρωπιστικής βοήθειας θα επανεκκινήσει βάσει «ενός συμφωνημένου ανθρωπιστικού πρωτοκόλλου». Αυτό θα περιλάμβανε την παράδοση απροσδιόριστης ποσότητας εξοπλισμού και προμηθειών για τη δημιουργία καταφυγίων για τους εκτοπισμένους. «Θα δημιουργηθεί ένας συμφωνημένος μηχανισμός για να διασφαλιστεί ότι η βοήθεια θα φτάσει μόνο στους αμάχους», σύμφωνα με το σχέδιο. Το Ισραήλ έχει εφαρμόσει πλήρη απαγόρευση εισόδου στη Γάζα όλων των τροφίμων, των καυσίμων, των φαρμάκων και άλλων ανθρωπιστικών αγαθών από τις 2 Μαρτίου, μία ημέρα μετά τη λήξη της πρώτης φάσης της αρχικής συμφωνίας.

Την τρίτη ημέρα, στα πλαίσια της προτεινόμενης συμφωνίας, θα ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις υπό την επίβλεψη διεθνών μεσολαβητών «σχετικά με τις αναγκαίες ρυθμίσεις για μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός». Η διαδικασία αυτή, αναφέρει το έγγραφο, θα πρέπει να ολοκληρωθεί εντός 45 ημερών, αν και θα μπορούσε να παραταθεί με την ανταλλαγή περαιτέρω αιχμαλώτων. Μέχρι το τέλος των διαπραγματεύσεων, όλοι οι 59 εναπομείναντες Ισραηλινοί αιχμάλωτοι, ζωντανοί και νεκροί, θα επιστραφούν στο Ισραήλ και ένας μεγάλος αριθμός Παλαιστινίων που κρατούνται από το Ισραήλ θα απελευθερωθεί. «Οι διαμεσολαβητές (Ηνωμένες Πολιτείες, Αίγυπτος και Κατάρ) θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλίσουν την ολοκλήρωση των προαναφερόμενων διαπραγματεύσεων για την επίτευξη συμφωνίας σχετικά με τις ρυθμίσεις για μόνιμη κατάπαυση του πυρός, σύμφωνα με τη δέσμευσή τους για την επίτευξη αυτού του στόχου», σύμφωνα με το έγγραφο.

Είναι σε αυτό το σημείο -τους όρους για μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός- που η Χαμάς και το Ισραήλ βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους. Το τρέχον σχέδιο ουσιαστικά ζητά από τη Χαμάς να συμφωνήσει στη συνέχιση της στρατιωτικής κατοχής της Γάζας και στον αφοπλισμό. Ενώ η αρχική συμφωνία κατάπαυσης του πυρός προέβλεπε την πλήρη αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τη Γάζα στη δεύτερη φάση, το νέο αιγυπτιακό σχέδιο αναφέρεται μόνο σε «ισραηλινή στρατιωτική αναδιάταξη» και σε μια συμφωνημένη «περίμετρο ασφαλείας». Σε αυτό που σίγουρα θα είναι το πιο επίμαχο ζήτημα από την πλευρά της Χαμάς, το έγγραφο ζητά επίσης την «αποστρατιωτικοποίηση της Λωρίδας της Γάζας», αν και δεν ορίζει τι σημαίνει αυτό πρακτικά. Η Χαμάς έχει υποστηρίξει ότι δεν πρόκειται να καταθέσει τα όπλα της μέχρι να χαραχτεί μια αμετάκλητη πορεία προς την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση και να συγκροτηθεί μια εθνική στρατιωτική δύναμη. Ο πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι δεν θα συμφωνήσει να τερματιστεί η γενοκτονία αν η Χαμάς δεν παραδοθεί, δεν αφοπλιστεί και δεν εξορίσει τους ηγέτες της.

Το προσχέδιο θα υπερισχύσει της συμφωνίας που υπογράφηκε τον Ιανουάριο και θα την αντικαταστήσει με μια χαλαρά καθορισμένη διαδικασία για συνεχείς διαπραγματεύσεις για την επίτευξη μιας «μόνιμης κατάπαυσης του πυρός».

Για την επίτευξη οποιασδήποτε συμφωνίας, ο ορισμός του αφοπλισμού θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Ενώ ορισμένα δελτία αναφέρουν ότι οι διαμεσολαβητές πρότειναν στη Χαμάς να αποθηκεύσει τα όπλα της εντός της Γάζας ως μέρος μιας συμφωνίας, δεν θα υπήρχε κάτι που θα εμπόδιζε το Ισραήλ να επιτεθεί σε αυτές τις αποθήκες όπλων. «Νομίζω ότι η ιδέα να παραδώσουν τα όπλα σε κάποιο ουδέτερο τρίτο ή στο ίδιο το Ισραήλ, είναι αρκετά αδύνατο να πείσουμε τη Χαμάς να το κάνει», δήλωσε ο Abdaljawad Omar, επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Birzeit στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. «Όχι μόνο λόγω αρχών ή ιδεολογίας, αλλά και λόγω ρεαλιστικού πραγματισμού γύρω από το ζήτημα του τι σημαίνει να παραδώσεις τα όπλα σε ένα κράτος που έχει ήδη δηλώσει ότι θέλει στην πραγματικότητα να εθνοκαθάρει τη Γάζα και να διασφαλίσει ότι η Γάζα ελέγχεται αρκετά άμεσα από τον ισραηλινό στρατό».

Ο Omar πρόσθεσε: «Δεν θα ήταν απαραιτήτως εύκολο επίσης για οποιονδήποτε πολιτικό ηγέτη να πείσει τους μαχητές επί του πεδίου να παραδώσουν όντως τα όπλα τους, παρά την πειθαρχία. Αυτό θα σήμαινε μια ιστορική ρήξη με αυτό που αντιπροσωπεύει η Χαμάς ως ισλαμική ομάδα αντίστασης και μια πλήρη μεταμόρφωση στην οποία δεν νομίζω ότι οι ομάδες αντίστασης είναι πρόθυμες να προχωρήσουν».

Η πρόταση που προωθείται από τους μεσολαβητές της Αιγύπτου και του Κατάρ παρουσιάζεται ως μια συμφωνία-γέφυρα, μια προσωρινή συμφωνία με στόχο την επιστροφή της Χαμάς και του Ισραήλ σε διαπραγματεύσεις που θα μπορούσαν να τερματίσουν τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα, το σχέδιο θα αντικαθιστούσε την αρχική συμφωνία που υπογράφηκε τον Ιανουάριο και θα την αντικαθιστούσε με μια χαλαρά καθορισμένη διαδικασία για συνεχείς διαπραγματεύσεις για την επίτευξη μιας «μόνιμης κατάπαυσης του πυρός». Οι αξιωματούχοι της Χαμάς έχουν δηλώσει σταθερά ότι θα τηρήσουν το πλαίσιο της συμφωνίας του Ιανουαρίου και έχουν απορρίψει τις προσπάθειες του Ισραήλ να δημιουργήσει νέους όρους ή να επιβάλει νέες απαιτήσεις. Οι διαπραγματευτές της Χαμάς, ωστόσο, έχουν εκφράσει την προθυμία τους να συμμετάσχουν σε μια προσωρινή συμφωνία υπό τον όρο ότι αυτή απαιτεί από το Ισραήλ να επιστρέψει στο αρχικό πλαίσιο που υπεγράφη στις 17 Ιανουαρίου.

Οι συνομιλίες στο Κάιρο και η νέα πρόταση έρχονται μόλις λίγες ημέρες μετά τη διεξαγωγή σειράς συναντήσεων του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών του Κατάρ στην Ουάσινγκτον με ανώτερους αξιωματούχους των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Εξωτερικών Marco Rubio.

Ενώ η τρέχουσα πρόταση ευθυγραμμίζεται σε μεγάλο βαθμό με εκείνη στην οποία συμφώνησε η Χαμάς στις 29 Μαρτίου και την οποία απέρριψε το Ισραήλ, οι νέοι όροι που σχετίζονται με τον αφοπλισμό και τη μη σαφή πορεία προς την πλήρη αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα θα συναντήσουν πιθανότατα σθεναρή αντίσταση από τους διαπραγματευτές της Χαμάς. «Δεν πιστεύω ότι η αντίσταση θα συμφωνήσει σε αυτό, αλλά υπάρχει τεράστια πίεση αυτή τη στιγμή που ασκείται σε αυτήν από διάφορα μέρη, συμπεριλαμβανομένου του Κατάρ και της Αιγύπτου», δήλωσε ο Sami Al-Arian, Παλαιστίνιος ακαδημαϊκός και διευθυντής του Κέντρου για το Ισλάμ και τις Παγκόσμιες Υποθέσεις στο Istanbul Zaim University. «Η Χαμάς δεν είναι ανόητη. Δεν πρόκειται να απελευθερώσει αυτούς τους αιχμαλώτους αν δεν υπάρξει κάποιου είδους συμφωνία με την οποία δεν θα υπάρξει απλώς εκεχειρία, αλλά το τέλος του πολέμου και η πλήρης αποχώρηση. Αυτό ήταν το δίλημμα. Το Ισραήλ δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό και η Χαμάς δεν θα ενδιαφερόταν να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους».

Με τον πρόεδρο Donald Trump να έχει προγραμματίσει να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή στα μέσα Μαΐου, το Ισραήλ θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την πίεση των ΗΠΑ να συνάψει μια συμφωνία που θα σταματήσει τη στρατιωτική και ανθρωπιστική επίθεση στη Γάζα και θα προβλέπει την απελευθέρωση ισραηλινών αιχμαλώτων – προσφέροντας στον Trump μια νίκη που θα μπορεί να επικαλεστεί καθώς θα συναντάται με τους ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.

Ο Trump, σημείωσε ο Al-Arian, «δεν θέλει ο γενοκτονικός πόλεμος να βρίσκεται στην περιοχή, ενώ επισκέπτεται σημαντικές χώρες στην προσπάθειά του να εισπράξει τρισεκατομμύρια δολάρια από τις πωλήσεις όπλων και άλλες εμπορικές συμφωνίες. Οπότε θέλουν αυτό να ξεκαθαριστεί». «Θέλουν να απελευθερωθεί ο Edan Alexander και επίσης δεν θέλουν να υποσχεθεί κανένα τέλος του πολέμου, δίνοντας παράλληλα την εντύπωση ότι κατά κάποιο τρόπο διεξάγεται μια σοβαρή διαπραγμάτευση, κάτι που δεν ισχύει».

Μία «Χούντνα»

Παράλληλα με τη συμμετοχή σε συνομιλίες που επικεντρώνονται σε μια συμφωνία-γέφυρα, εδώ και μήνες οι ηγέτες της Χαμάς επιδιώκουν μια δεύτερη, πιο φιλόδοξη διπλωματική οδό. Η ομάδα έχει επανειλημμένα πει στους Αμερικανούς, Αιγύπτιους και Καταριανούς διαμεσολαβητές ότι θα δεχόταν μια συνολική συμφωνία που θα περιελάμβανε την άμεση απελευθέρωση όλων των Ισραηλινών αιχμαλώτων που κρατούνται στη Γάζα, με αντάλλαγμα τον τερματισμό του πολέμου, την άρση του αποκλεισμού και την αποχώρηση των Ισραηλινών από τη Γάζα. Γνωστή ως λύση «όλοι για όλα», το σχέδιο θα περιελάμβανε επίσης την απελευθέρωση μεγάλου αριθμού Παλαιστινίων που κρατούνται από το Ισραήλ και μια μακροπρόθεσμη εκεχειρία, γνωστή στα αραβικά ως χούντνα, που θα διαρκούσε τουλάχιστον πέντε έως δέκα χρόνια.

Στο πλαίσιο αυτής της πρότασης, η Χαμάς θα παραιτηθεί επίσημα από την διακυβέρνηση της Γάζας και θα επιτρέψει σε ένα ανεξάρτητο τεχνικό προσωρινό όργανο που θα διοικείται από Παλαιστίνιους να διαχειριστεί την περιοχή κατά τη διάρκεια μιας μεταβατικής φάσης ανασυγκρότησης πριν από την επιστροφή σε δημοκρατικές εκλογές. Η Χαμάς θα εξακολουθήσει να αρνείται να παραδώσει τα όπλα της, εκτός εάν δημιουργηθεί μια παλαιστινιακή στρατιωτική δύναμη ικανή να υπερασπιστεί τη Γάζα.

Αφού ο Trump κέρδισε τις αμερικανικές εκλογές, ο ειδικός απεσταλμένος του Steve Witkoff ανέλαβε ηγετικό ρόλο για να διασφαλίσει ότι θα υπάρξει συμφωνία κατάπαυσης του πυρός και ανταλλαγής αιχμαλώτων πριν από την ορκωμοσία. Υπό την πίεση του Trump, ο Netanyahu δέχτηκε απρόθυμα τους όρους που είχε συμφωνήσει η Χαμάς τον Ιούλιο του 2024, αν και δεν έκρυψε την πρόθεσή του να συνεχίσει τελικά τον πόλεμο.

Όταν ο ειδικός απεσταλμένος του Trump για τους ομήρους, ο Adam Boehler, ξεκίνησε απευθείας συνομιλίες με τη Χαμάς τον Φεβρουάριο, το κίνημα άρχισε να θέτει την έννοια της χούντνα ως έναν τρόπο με τον οποίο ο Trump θα μπορούσε να τερματίσει οριστικά τον πόλεμο. Η Χαμάς, δήλωσε ο Boehler στην ισραηλινή τηλεόραση στις 9 Μαρτίου, «προσέφερε μια συμφωνία που περιλαμβάνει την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και από τις δύο πλευρές, συμπεριλαμβανομένης μιας εκεχειρίας πέντε έως δέκα ετών, κατά την οποία η Χαμάς αφοπλίζεται και οι Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με άλλες χώρες, βοηθούν να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρχουν άλλες σήραγγες, δεν θα υπάρχει άλλη στρατιωτική δραστηριότητα και ότι η Χαμάς δεν θα συμμετέχει πλέον στην πολιτική». Ενώ η Χαμάς αμφισβήτησε ορισμένους από τους συγκεκριμένους ισχυρισμούς του Boehler, κυρίως στο θέμα του αφοπλισμού της, αξιωματούχοι της Χαμάς δήλωσαν στο Drop Site ότι τους προξένησε ενδιαφέρον το άκουσμα ενός απεσταλμένου του Αμερικανού προέδρου που νομιμοποιεί την ιδέα μιας συνολικής διευθέτησης.

Η ιδέα μιας χούντνα δεν είναι νέα: πριν ακόμα κερδίσουν τις παλαιστινιακές εκλογές του 2006 και στη συνέχεια εδραιώσουν την κυριαρχία τους στη Λωρίδα της Γάζας, οι ηγέτες της Χαμάς είχαν προτείνει μια τέτοια συμφωνία με το Ισραήλ και συνέχισαν να το κάνουν και τις επόμενες δεκαετίες. Το Ισραήλ απέρριψε όλες αυτές τις προσφορές.

Ο Al-Arian δεν πιστεύει ότι το Ισραήλ θα δεχτεί μια χούντνα ή οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη συμφωνία με τη Χαμάς, για διάφορους λόγους: ανισορροπία δυνάμεων, έλλειψη εμπιστοσύνης λόγω μακράς ιστορίας παραβιάσεων συμφωνιών και η θεώρηση της Χαμάς ως μη κρατικού δρώντα από το Ισραήλ με μόνο δεκάδες ομήρους ως μοχλό πίεσης. Επιπλέον, η ακροδεξιά ισραηλινή κυβέρνηση έχει καταστήσει σαφές ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου για οποιαδήποτε ειρηνευτική συμφωνία με τους Παλαιστίνιους, ιδίως τη Χαμάς. «Το πρόβλημα είναι ότι αν είχες λογικούς ανθρώπους εντός του ισραηλινού κατεστημένου από την άλλη πλευρά, ίσως να έκανες κάτι», είπε ο Al-Arian. «Το Ισραήλ διαπραγματεύεται με τη Χαμάς για τον απλό λόγο ότι είναι υπόλογο σ’ ένα δικαστήριο που το αναγκάζει να ασχοληθεί μαζί της για να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους. Αν η Χαμάς δεν είχε αιχμαλώτους, δεν θα υπήρχε διαπραγμάτευση. Θα υπήρχαν μόνο απαιτήσεις».

Σε ομιλία του στις 17 Απριλίου, ο επικεφαλής διαπραγματευτής της Χαμάς, Δρ. Khalil Al-Hayya, επανέλαβε την ετοιμότητα του κινήματος να ξεκινήσει αυτές τις «συνολικές διευθετήσεις». Τόνισε την αντίθεση της Χαμάς στις μερικές συμφωνίες, τις οποίες, όπως είπε, «εκμεταλλεύονται ο Netanyahu και η κυβέρνησή του ως προκάλυμμα για την πολιτική τους ατζέντα, η οποία βασίζεται στη συνέχιση ενός πολέμου γενοκτονίας και λιμού, ακόμη και αν το τίμημα είναι η θυσία όλων των κρατουμένων τους».

Μόλις δύο ημέρες μετά την ομιλία του Al-Hayya – και μια μέρα αφότου οι οικογένειες των Ισραηλινών αιχμαλώτων κάλεσαν την κυβέρνησή τους να αποδεχτεί την προσφορά της Χαμάς – ο Netanyahu απέρριψε επίσημα οποιαδήποτε συμφωνία που θα εγγυόταν τον τερματισμό του πολέμου χωρίς πλήρη παράδοση από τη Χαμάς. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu έχει περάσει τις τελευταίες επτά εβδομάδες διεξάγοντας μια εκστρατεία για να στερήσει από τους Παλαιστίνιους στη Γάζα το δικαίωμά τους στην αυτοάμυνα και την αυτοδιάθεση. Από τις 2 Μαρτίου, το Ισραήλ έχει επιβάλει έναν πλήρη αποκλεισμό στη Λωρίδα της Γάζας, ισχυριζόμενο ότι η συλλογική τιμωρία 2 εκατομμυρίων ανθρώπων – μέσω της άρνησης εισροής τροφίμων, φαρμάκων και άλλων προμηθειών στη Λωρίδα – προορίζεται ως εκστρατεία πίεσης κατά της Χαμάς. Στις 18 Μαρτίου, το Ισραήλ επανεκκίνησε την γενοκτονική του επίθεση, σκοτώνοντας περισσότερους από 2.000 Παλαιστίνιους, η πλειοψηφία των οποίων ήταν παιδιά και γυναίκες.

Η θέση του Ισραήλ είναι ότι η Χαμάς πρέπει να αφοπλιστεί πλήρως, να εξορίσει την ηγεσία της και να παραδοθεί επίσημα ως προϋπόθεση για να σταματήσει η γενοκτονία. «Ο τερματισμός του πολέμου με αυτούς τους όρους θα έστελνε το μήνυμα σε όλους τους εχθρούς του Ισραήλ ότι με την απαγωγή Ισραηλινών, το Κράτος του Ισραήλ μπορεί να γονατίσει, ότι μπορεί να ηττηθεί», δήλωσε ο Netanyahu σε μια βιντεοσκοπημένη ομιλία στις 19 Απριλίου. «Οι όροι παράδοσης που έχει προτείνει η Χαμάς δεν είναι καινούργιοι. Τους απαιτεί ξανά και ξανά σε κάθε συμφωνία απελευθέρωσης. Αλλά ποιος υπεύθυνος Ισραηλινός ηγέτης θα μπορούσε να τους αποδεχτεί μετά τις 7 Οκτωβρίου; Σίγουρα όχι εγώ». Ο Netanyahu ισχυρίστηκε ότι η αποδοχή αυτών των όρων θα εμπόδιζε την υλοποίηση «του σημαντικού οράματος του Προέδρου Trump», αναφερόμενος στο σχέδιο του Trump να πάρουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο της Γάζας και να εκτοπίσουν βίαια τους κατοίκους της.

«Οποιαδήποτε εκεχειρία που δεν παρέχει πραγματικές εγγυήσεις για τον τερματισμό του πολέμου, την πλήρη αποχώρηση, την άρση της πολιορκίας και την ανοικοδόμηση θα αποτελέσει πολιτική παγίδα που διαιωνίζει την κατοχή αντί να της αντιστέκεται».

Ενώ η αρχική συμφωνία, που υπογράφηκε στις 17 Ιανουαρίου και τέθηκε σε ισχύ δύο ημέρες αργότερα, προέβλεπε την πλήρη αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής και τεχνικές διαπραγματεύσεις για την επίτευξη μακροπρόθεσμης εκεχειρίας σε μια δεύτερη φάση, το Ισραήλ άρχισε να απαιτεί από τη Χαμάς και άλλες παλαιστινιακές ομάδες αντίστασης να συμφωνήσουν να αφοπλίσουν πλήρως και να απελευθερώσουν όλους τους Ισραηλινούς αιχμαλώτους χωρίς εγγυήσεις ότι οι δυνάμεις του θα εγκαταλείψουν τη Γάζα ή ότι ο γενοκτονικός πόλεμός του θα σταματήσει.

«Απορρίπτουμε τη λογική που υπερθεματίζει για το πρωτόγονο όπλο του θύματος που προορίζεται μόνο για αυτοάμυνα, σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοινώνουν την παράδοση μιας μεγάλης παρτίδας θανατηφόρων όπλων και βαρέων βομβών στην δολοφονική κατοχή, οι οποίες ρίχνονται στα κεφάλια του ανυπεράσπιστου λαού μας», ανέφεραν η Χαμάς και άλλες παλαιστινιακές ομάδες αντίστασης σε κοινή δήλωση στις 15 Απριλίου. «Οποιαδήποτε εκεχειρία που δεν παρέχει πραγματικές εγγυήσεις για τον τερματισμό του πολέμου, την πλήρη αποχώρηση, την άρση της πολιορκίας και την ανοικοδόμηση θα είναι μια πολιτική παγίδα που διαιωνίζει την κατοχή αντί να της αντιστέκεται».

Στις 23 Απριλίου, ο Mahmoud Abbas, ο εξαιρετικά αντιδημοφιλής 89χρονος ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής με έδρα τη Ραμάλα, εκφώνησε μια ομιλία επιτιθέμενος στη Χαμάς και απηχώντας τις απαιτήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ να αφοπλιστεί η Χαμάς και να απελευθερώσει όλους τους Ισραηλινούς αιχμαλώτους. «Γιοι σκύλων, παραδώστε ό,τι έχετε και απαλλάξτε μας από αυτή [την κατάσταση]», δήλωσε ο Αμπάς σε ομιλία του ενώπιον του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου. «Η Χαμάς έδωσε στην εγκληματική κατοχή δικαιολογίες για να διαπράξει τα εγκλήματά της στη Λωρίδα της Γάζας, με πιο εξέχουσα την κράτηση ομήρων. Γιατί τους πήραν ομήρους; Εγώ πληρώνω το τίμημα, ο λαός μας είναι αυτός που πληρώνει το τίμημα, όχι το Ισραήλ». Κάλεσε τη Χαμάς να «παραδώσει τα όπλα της στους θεσμούς της Παλαιστινιακής Αρχής και να τερματίσει την κυριαρχία της στη Γάζα».

Τα σχόλια του Αμπάς σχεδόν σίγουρα θα έχουν μικρή βαρύτητα μεταξύ των Παλαιστινίων, πολλοί από τους οποίους θεωρούν την κυβέρνησή του συνεργάτη της ισραηλινής κατοχής. «Ο Αμπάς ζει στον κόσμο του. Υπάρχει μια μορφή σουρεαλισμού επειδή ο ισραηλινός λόγος είναι αρκετά σαφής. Ο ίδιος ο Netanyahu είπε ότι ακόμη και με τον αφοπλισμό, θα υπάρξει εθνοκάθαρση», δήλωσε ο Omar, καθηγητής στο Birzeit. «Είτε δεν διαβάζει την πραγματικότητα όπως θα έπρεπε, είτε πιστεύει ότι οι Ισραηλινοί απλώς διεξάγουν αυτόν τον πόλεμο ως διαπραγματευτικό χαρτί στις διαπραγματεύσεις».

Αρκετοί εξέχοντες Παλαιστίνιοι πολιτικοί και παρατάξεις μποϊκόταραν τη συνάντηση όπου ο Abbas εξαπέλυσε την επίθεσή του στη Χαμάς. Η συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων από όλο το πολιτικό φάσμα επιθυμεί εδώ και καιρό την παραίτηση του Αμπάς. Τους τελευταίους μήνες, οι δυνάμεις ασφαλείας της Παλαιστινιακής Αρχής έχουν βοηθήσει το Ισραήλ στις εκτεταμένες επιθέσεις του εναντίον των μαχητών της αντίστασης στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. «Ο παλαιστινιακός λαός μας αξίζει μια ενωμένη εθνική ηγεσία που να ανέρχεται στο επίπεδο των τεράστιων θυσιών του, να παραμένει πιστή στα δικαιώματά του και πιστή στο αίμα των μαρτύρων, όχι μια ηγεσία που εμπλέκεται σε συντονισμό ασφαλείας με την κατοχή, να υποκύπτει σε εξωτερικές επιταγές, να διέπεται από μονομερή προσέγγιση και να διαιωνίζει την αποτυχία και τη διχόνοια», ανέφερε η Χαμάς σε ανακοίνωσή της απαντώντας στις παρατηρήσεις του Abbas. «Ο Abbas επανειλημμένα και με καχυποψία επιρρίπτει την ευθύνη για τα εγκλήματα της κατοχής και τη συνεχιζόμενη επιθετικότητά της στον λαό μας», πρόσθεσε το μέλος του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, Basem Naim, σε ανακοίνωσή του.

Ενώ οι Παλαιστίνιοι έχουν ποικίλες απόψεις για τη Χαμάς ως πολιτική οντότητα, το δικαίωμα στην ένοπλη αντίσταση θεωρείται εδώ και καιρό θεμελιώδες δικαίωμα, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης. Ένας ανώτερος αξιωματούχος της Χαμάς δήλωσε στο Drop Site ότι η ένοπλη πτέρυγα της ομάδας, οι Ταξιαρχίες Αλ Κασάμ, θα μπορούσαν μια μέρα να ενταχθεί σε έναν εθνικό στρατό. Ανέφερε το παράδειγμα του uMkhonto weSizwe, της ένοπλης πτέρυγας του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου στη Νότια Αφρική, η οποία έγινε μέρος των Εθνικών Αμυντικών Δυνάμεων της Νότιας Αφρικής μετά την ήττα του απαρτχάιντ.

Σε συνέντευξή του στο Al-Jazeera Mubasher, ο αξιωματούχος της Χαμάς Taher Al-Nunu επανέλαβε αυτό τη θέση. «Η αντίσταση και τα όπλα της θα παραμείνουν όσο διαρκεί η ισραηλινή κατοχή, μέχρι να τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή και η ισραηλινή αποχώρηση από όλη την παλαιστινιακή μας γη, και να ιδρυθεί το κράτος μας, και να ανακτήσουμε τα δικαιώματά μας», είπε. «Μετά από αυτό, η αντίσταση θα γίνει μέρος του στρατού του παλαιστινιακού λαού και μέρος των επίσημων συνιστωσών του». Ο Al-Nunu ανέφερε τρία ιστορικά παραδείγματα όπου οι Παλαιστίνιοι παρέδωσαν τα όπλα τους: κατά τη Νάκμπα του 1948, πριν από τη σφαγή της Σάμπρα και της Σατίλα στον Λίβανο το 1982, και μετά τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Όσλο του 1995. Και στις τρεις περιπτώσεις, οι Παλαιστίνιοι υπέστησαν συνεχείς επιθέσεις εναντίον άμαχου πληθυσμού και επέκταση της ισραηλινής κατοχής. «Αυτές οι εμπειρίες είναι αρκετές για να πούμε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να το ανεχθούν αυτό και δεν μπορούν καν να σκεφτούν να παραδώσουν τα όπλα τους», είπε ο Al-Nunu. «Τα βάσανα είναι μεγάλα, ο πόνος είναι μεγάλος, αλλά όλοι οι νόμοι ορίζουν ότι όσο υπάρχει κατοχή, πρέπει να υπάρχει και αντίσταση».

«Ένα εκατομμύριο κόκκινες γραμμές»

Από τη στιγμή που υπεγράφη η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός τον Ιανουάριο, ο Netanyahu κατέστησε σαφές ότι δεν επρόκειτο να τηρήσει τους όρους της. Υποσχέθηκε στο υπουργικό του συμβούλιο ότι είχε λάβει διαβεβαιώσεις τόσο από την κυβέρνηση Biden όσο και από την κυβέρνηση Trump ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να συνεχίσει τον πόλεμό του κατά της Γάζας, αν αποφάσιζε ότι η κατάπαυση του πυρός δεν ήταν πλέον προς το συμφέρον του Ισραήλ. Ο Netanyahu παρουσίασε τη συμφωνία τριών φάσεων ως μία μόνο φάση που αποσκοπεί στην απελευθέρωση όσο το δυνατόν περισσότερων ισραηλινών αιχμαλώτων, ενώ δεν ανέλαβε καμία δέσμευση για την απόσυρση των ισραηλινών δυνάμεων ή τον τερματισμό του πολέμου. Το Ισραήλ παραβίασε επανειλημμένα τους όρους της συμφωνίας και σκότωσε περισσότερους από 130 Παλαιστίνιους κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης των 42 ημερών.

Ο Netanyahu αρνήθηκε να στείλει διαπραγματευτές για να διευθετήσουν τις τεχνικές λεπτομέρειες για τη δεύτερη φάση κατά την οποία όλοι οι εναπομείναντες ισραηλινοί αιχμάλωτοι, ζωντανοί και νεκροί, υποτίθεται ότι θα ανταλλάσσονταν με Παλαιστίνιους που κρατούνταν από το Ισραήλ. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης το Ισραήλ θα απέσυρε όλες τις δυνάμεις του στο πλαίσιο μιας «παρατεταμένης ηρεμίας» που θα άνοιγε το δρόμο για μια τεράστια προσπάθεια ανοικοδόμησης στη Γάζα και τη δημιουργία ενός μεταπολεμικού διοικητικού οργάνου για τη Λωρίδα. Αντ’ αυτού, στις 2 Μαρτίου, το Ισραήλ επέβαλε πλήρη αποκλεισμό όλων των αγαθών, συμπεριλαμβανομένων των τροφίμων και των φαρμάκων, στη Γάζα.

Στις 29 Μαρτίου, η Χαμάς ανακοίνωσε ότι αποδέχθηκε το πλαίσιο συμφωνίας που πρότειναν οι περιφερειακοί διαμεσολαβητές. Βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε μια πρόταση που περιέγραψε ο Witkoff, ο οποίος τη χαρακτήρισε ως ένα σχέδιο-γέφυρα για την επιστροφή σε πιο ουσιαστικές διαπραγματεύσεις. Ζητούσε την απελευθέρωση πέντε ζωντανών ισραηλινών αιχμαλώτων, συμπεριλαμβανομένου του Alexander, πολίτη διπλής υπηκοότητας των ΗΠΑ, με αντάλλαγμα μια προσωρινή εκεχειρία 50 ημερών και την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την εφαρμογή της δεύτερης φάσης της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός του Ιανουαρίου. Το Ισραήλ απάντησε με μια αντιπρόταση που ισχυρίστηκε ότι έγινε «σε πλήρη συντονισμό με τις ΗΠΑ», απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση μεγαλύτερου αριθμού αιχμαλώτων και μη προσφέροντας καμία δέσμευση για τον τερματισμό της γενοκτονίας.

Ο Netanyahu έκανε στη συνέχεια παρατηρήσεις ενώπιον του υπουργικού του συμβουλίου την επόμενη ημέρα. «Η Χαμάς θα καταθέσει τα όπλα της. Οι ηγέτες της θα επιτραπεί να φύγουν. Θα φροντίσουμε για τη γενική ασφάλεια στη Λωρίδα της Γάζας και θα επιτρέψουμε την υλοποίηση του σχεδίου Trump για εθελοντική μετανάστευση», δήλωσε ο Netanyahu στις 30 Μαρτίου, αναφερόμενος στην απειλή του Trump να καταλάβει τη Γάζα και να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους από τη γη τους. «Αυτό είναι το σχέδιο. Δεν το κρύβουμε και είμαστε έτοιμοι να το συζητήσουμε οποτεδήποτε».

Το Ισραήλ αντέδρασε γρήγορα με ένα νέο σύνολο απαιτήσεων που ήξερε ότι η Χαμάς δεν θα αποδεχόταν και κατέστησε σαφές ότι ακόμη και αν η Χαμάς συμφωνούσε να απελευθερώσει περισσότερους Ισραηλινούς αιχμαλώτους από όσους προέβλεπε η αρχική συμφωνία, δεν θα επέστρεφε στο πλαίσιο που υπέγραψε το Ισραήλ -και εγγυήθηκαν οι ΗΠΑ- τον Ιανουάριο.

“Αυτό που προσφέρει ο Netanyahu δεν είναι μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, αλλά μάλλον μια συμφωνία παράδοσης. Αυτό είναι που θέλει”, δήλωσε ο Sami Abu Zuhri, ανώτερος αξιωματούχος της Χαμάς. “Θέτει αυτούς τους αδύνατους όρους για να ματαιώσει οποιαδήποτε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Η αλήθεια που ήταν ξεκάθαρη και παραμένει ξεκάθαρη είναι ότι ο Netanyahu δεν θέλει να καταλήξει σε καμία συμφωνία. Θέλει να φτάσει στο έσχατο σημείο αυτής της εγκληματικότητας”.

Και για την επόμενη εβδομάδα, το Ισραήλ συνέχισε τους βομβαρδισμούς καμένης γης στη Γάζα και αύξησε τις απειλές του για «μόνιμη» κατάληψη παλαιστινιακής γης. Επέκτεινε τον έλεγχό του στη νότια πόλη Ράφα κατά μήκος των αιγυπτιακών συνόρων και ανακοίνωσε έναν νέο ελεγχόμενο από το Ισραήλ «διάδρομο». Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ επανέλαβε ότι το Ισραήλ θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί την πείνα ως πολεμικό όπλο σε μια προσπάθεια να τιμωρήσει συλλογικά τους Παλαιστίνιους της Γάζας. «Καμία ανθρωπιστική βοήθεια δεν πρόκειται να εισέλθει στη Γάζα», δήλωσε ο Israel Katz, ανακοινώνοντας ότι «η παρεμπόδιση της ανθρωπιστικής βοήθειας να εισέλθει στη Γάζα είναι ένας από τους κύριους μοχλούς πίεσης».

Από τη σκοπιά των αξιωματούχων της Χαμάς, είχαν αποδεχθεί μια προσφορά, που είχε τις ρίζες της σε μια αμερικανική ιδέα, η οποία επεκτεινόταν πέρα από το πεδίο εφαρμογής της αρχικής συμφωνίας, ένα βήμα που η Χαμάς είχε προηγουμένως υποστηρίξει ότι δεν θα έκανε. Οι αξιωματούχοι της Χαμάς πίστευαν ότι αυτό θα αποδείκνυε στην κυβέρνηση Trump ότι λειτουργούσε καλόπιστα προκειμένου να επαναφέρει την αρχική συμφωνία στο τραπέζι.

Στις αρχές Απριλίου, Ισραηλινοί αξιωματούχοι άρχισαν να προωθούν μια αφήγηση ότι υπήρχαν θετικά σημάδια που προέκυψαν από τις πρόσφατες συζητήσεις μεταξύ της Χαμάς και των μεσολαβητών από την Αίγυπτο και το Κατάρ, λέγοντας ότι το Τελ Αβίβ θα υποστήριζε αυτό που περιγράφηκε ως «αιγυπτιακή πρόταση». Αναφορές ισραηλινών και αραβικών μέσων ενημέρωσης υποστήριζαν ότι η Αίγυπτος είχε καταστήσει σαφές ότι η Χαμάς πρέπει να αφοπλιστεί ως μέρος οποιασδήποτε συμφωνίας που θα οδηγούσε στον τερματισμό του πολέμου. Ο Steve Witkoff, ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Donald Trump, επανέλαβε τα αισιόδοξα συναισθήματα, λέγοντας στις 10 Απριλίου στις οικογένειες των Ισραηλινών αιχμαλώτων ότι υπήρχε «μια πολύ σοβαρή συμφωνία στο τραπέζι – είναι θέμα ημερών».

Αλλά τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια.

Εκείνη την περίοδο, το Drop Site επικοινώνησε με πολλούς αξιωματούχους της Χαμάς και άλλους Παλαιστίνιους που εμπλέκονται στις διαπραγματεύσεις και όλοι τους είπαν ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει από τις 29 Μαρτίου. «Δεν έχουμε λάβει καμία νέα προσφορά από την τελευταία προσφορά που λάβαμε και της οποίας την από μέρους μας αποδοχή ανακοινώσαμε», δήλωσε ο Al-Nunu της Χαμάς. «Η ίδια η κατοχή είχε εκτροχιάσει [μια συμφωνία] και απέρριψε κάθε μορφή διαπραγματεύσεων καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου, ενώ τα μέσα ενημέρωσης της μιλούσαν για πρόοδο, προσφορές και επιτεύγματα. Αυτό σημαίνει ότι εξαπατούσε και παραπληροφορούσε τα μέσα ενημέρωσης για να καλύψει τα εγκλήματά της, ιδιαίτερα την πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας και την άρνηση παροχής φαγώσιμων και πόσιμων υλικών σε δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους».

Ο Al-Nunu και άλλοι αξιωματούχοι της Χαμάς δήλωσαν ότι αυτό που παρουσιάζεται ως νέα πρόταση από την Αίγυπτο ήταν στην πραγματικότητα μια σειρά νέων ισραηλινών απαιτήσεων, συμπεριλαμβανομένου του αφοπλισμού της παλαιστινιακής αντίστασης ως προϋπόθεση για μια προσωρινή κατάπαυση του πυρός. «Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να λέμε ότι η κατοχή παρουσίασε μια προσφορά και του να λέμε ότι υπήρξε μια προσφορά από τους διαμεσολαβητές. Υπήρξε μια προσφορά από τους διαμεσολαβητές και στις δύο πλευρές, την οποία η Χαμάς αποδέχθηκε, αλλά η κατοχή απέρριψε», δήλωσε ο Al-Nunu. «Η κατοχή θέλει να αποσυρθεί από τη συμφωνία και να ισχυριστεί ότι παρουσιάζει μια προσφορά. Δεν πρόκειται για προσφορά, πρόκειται για απομάκρυνση από τη συμφωνία, πρόκειται για προσπάθεια εξαπάτησης της κοινής γνώμης».

Ο Al-Arian είπε ότι οι Ισραηλινοί γνωρίζουν ότι οι προμήθειες όπλων της Χαμάς έχουν υποβαθμιστεί σημαντικά τους τελευταίους 18 μήνες και ότι το Ισραήλ επιμένει στον πλήρη αφοπλισμό επειδή γνωρίζει ότι η Χαμάς θα τον απορρίψει. «Μόλις η Χαμάς υπογράψει μια κατάπαυση του πυρός ή μια εκεχειρία, είτε αυτή πραγματοποιηθεί σε διάστημα ενός έτους ή δύο ή πέντε ή επτά, όποιοι κι αν είναι οι όροι, το πιθανότερο είναι ότι η αντίσταση θα σεβαστεί πως ό,τι έχει απομείνει από τα όπλα της θα είναι για αυτοάμυνα», είπε. «Αλλά το Ισραήλ αδιαφορεί γι’ αυτό. Το Ισραήλ ενδιαφέρεται να τερματίσει κάθε είδους αντίσταση, ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει το ηγεμονικό του όραμα, το οποίο ουσιαστικά είναι να αδειάσει τη Γάζα από τους κατοίκους της για να λύσει το δημογραφικό του πρόβλημα».

Στις 12 Απριλίου, μια αντιπροσωπεία της Χαμάς ταξίδεψε στο Κάιρο για περαιτέρω συνομιλίες με τους διαμεσολαβητές και εξέφρασε την προθυμία της να αυξήσει τον αριθμό των ισραηλινών αιχμαλώτων που θα απελευθέρωνε ως μέρος μιας συμφωνίας για την αποκατάσταση του πλαισίου του Ιανουαρίου. Κατά τη διάρκεια αυτών των συνομιλιών, οι διαμεσολαβητές ενημέρωσαν τη Χαμάς ότι η θέση του Ισραήλ είναι ότι δεν θα υπάρξει συμφωνία αν η Χαμάς δεν συμφωνήσει να αφοπλιστεί, τερματίζοντας ουσιαστικά τις συζητήσεις. Μια πηγή προσκείμενη στην παλαιστινιακή διαπραγματευτική ομάδα δήλωσε στο Drop Site ότι οι Ισραηλινοί δεν προσέφεραν τίποτα νέο και επέμειναν μόνο σε μια προσωρινή εκεχειρία που θα περιλαμβάνει την απελευθέρωση ενός σημαντικού αριθμού ισραηλινών αιχμαλώτων.

Η πηγή είπε ότι, εδώ και εβδομάδες, οι Ισραηλινοί και οι ΗΠΑ προωθούσαν την απαίτηση να αφοπλιστεί η Χαμάς ως προϋπόθεση για να προχωρήσουν ακόμη και οι διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός. Τη θέση αυτή επανέλαβε ο Boehler, απεσταλμένος του Trump για τους ομήρους, σε συνέντευξή του στο Al Jazeera Arabic στις 16 Απριλίου. «Είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί μια συμφωνία εάν η Χαμάς εξακολουθεί να κρατά ομήρους. Θα πρέπει να απελευθερώσουν τους ομήρους και θα πρέπει να τους απελευθερώσουν μονομερώς», δήλωσε. «Αυτός ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει με την απελευθέρωση όλων των ομήρων και την παράδοση των όπλων. Ο πρόεδρος [Trump] θα το υποστηρίξει αυτό και θα είναι παρών και σε αυτό το στάδιο».

Το Al Jazeera, επικαλούμενο αξιωματούχο της Χαμάς, δήλωσε ότι η Αίγυπτος παρουσίασε αυτή τη θέση και στις πρόσφατες συνομιλίες. «[Ο αφοπλισμός] δεν αποτελεί κόκκινη γραμμή. Είναι ένα εκατομμύριο κόκκινες γραμμές», δήλωσε ο Abu Zuhri μετά την επίσκεψη του κινήματος στην Αίγυπτο στις 12 Απριλίου. Επανέλαβε την προθυμία της Χαμάς να παραδώσει όλους τους Ισραηλινούς αιχμαλώτους «ζωντανούς και νεκρούς, όλους μαζί», με αντάλλαγμα τον τερματισμό του πολέμου. Ο Abu Zuhri τόνισε τις προσπάθειες του Netanyahu να ματαιώσει οποιαδήποτε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, καθώς και τη συνενοχή της κυβέρνησης Trump. «Παρόλο που ο Trump ξεκίνησε τη θητεία του με μια σαφή δήλωση ότι υποστηρίζει την κατάπαυση του πυρός, αυτό που κάνει τώρα ο Trump είναι το αντίθετο από τις δεσμεύσεις του. Ο Trump είναι τώρα συνένοχος στη δολοφονία των παιδιών της Γάζας. Τα χέρια του είναι λερωμένα με το αίμα των παιδιών και των γυναικών της Γάζας».

Ενώ οι Παλαιστίνιοι διαπραγματευτές λένε ότι δεν τρέφουν αυταπάτες για την υποστήριξη του Trump προς το Ισραήλ, αναγνωρίζουν επίσης ότι αντιμετωπίζει την εξωτερική πολιτική ως ανταλλακτική και θέλει μια συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία που περιλαμβάνει την εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ. Είναι απίθανο οι Σαουδάραβες να συμμετάσχουν στις συμφωνίες του Αβραάμ όσο μαίνεται η γενοκτονία στη Γάζα και αξιωματούχοι του βασιλείου έχουν δηλώσει ότι δεν θα υπάρξει συμφωνία αν δεν επιτευχθεί συμφωνία για την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση.

«Ο Trump καταλαβαίνει τις συναλλαγές. Δεν είναι ιδεολόγος ή διπλωμάτης σε αυτό το θέμα. Δεν μας φαίνεται ως δογματική φιγούρα. Έτσι, αν η συναλλαγή χρειάζεται, στα μάτια του, κάποιου είδους πίεση στο Ισραήλ, θα ασκήσει πράγματι αυτή την πίεση στο Ισραήλ», δήλωσε ο Omar. «Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλει να αντιπαρατεθεί στο ισραηλινό λόμπι και την επιρροή του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά νομίζω ότι το στοιχείο της πίεσης προς τον Netanyahu και τη δογματική δεξιά του πτέρυγα θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος του παιχνιδιού εδώ, καθώς πηγαίνει και εμπλέκεται με τη Σαουδική Αραβία».

Ο Netanyahu βρίσκεται τώρα στο ζενίθ της πολιτικής αποστολής της ζωής του, προεδρεύοντας ενός πολέμου που έχει ως στόχο την εξόντωση του παλαιστινιακού λαού και την απομάκρυνσή του από τη γη του. Έχει υποσχεθεί ότι δεν θα τερματίσει τον πόλεμο στη Γάζα μέχρι να εξαλειφθεί η Χαμάς και να αφοπλιστεί η Λωρίδα της Γάζας. Έχει υιοθετήσει την απειλή του Trump να καταλάβει τη Γάζα και να απομακρύνει τους κατοίκους της ως επίσημο δόγμα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ.

«Δεν πρόκειται να τελειώσει αν το Ισραήλ δεν υποχωρήσει- το Ισραήλ αποκρύπτει το γεγονός ότι δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους του για τη λεγόμενη ολική ή απόλυτη νίκη, αναγκάζοντας την αντίσταση να παραδοθεί ή να υψώσει τη λευκή σημαία ή να παραδώσει τα όπλα της ή να εκδιώξει τους Παλαιστίνιους», δήλωσε ο Παλαιστίνιος καθηγητής Al-Arian. Επεσήμανε πρόσφατα σχόλια Ισραηλινών αξιωματούχων που υποδηλώνουν ότι ο πόλεμος μπορεί να συνεχιστεί μέχρι το τέλος του έτους ή και πέραν αυτού. «Αν ο Trump δώσει αυτή την ευκαιρία στον Netanyahu, τότε θα έχουμε πάλι μια μακρά διαδρομή με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς», δήλωσε ο Al-Arian. «Αν ο Trump πει: ‘Αρκετά πια. Ας βρούμε έναν άλλο τρόπο να το λύσουμε αυτό’, τότε μπορεί να το τελειώσει».

Πηγή: Drop Site

Μετάφραση: antapocrisis

Ο παράγοντας Trump – Η συμφωνία εκεχειρίας στη Γάζα φαίνεται να πλησιάζει

/0 Comments/in /by

Καθώς πυκνώνουν τα δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία επετεύχθη εκεχειρία στη Γάζα, παύοντας την κτηνώδη και βάρβαρη σφαγή που έχει εξαπολύσει το Ισραήλ εδώ και 15 μήνες, δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο, δημοσιευμένο χθες 14/1/2025. Η αποτύπωση της παντελούς απροθυμίας της κυβέρνησης Μπάιντεν να ασκήσει εδώ κι ενάμιση χρόνο την απαραίτητη πίεση που θα τερμάτιζε το μακελειό των Παλαιστινίων, οι αντιφάσεις που μένουν άλυτες, οι Ισραηλινές φιλοδοξίες που μένουν να υλοποιηθούν, οι προκλήσεις που ταλανίζουν την περιοχή και τελικά καθιστούν την όποια συμφωνία ανασφαλή, διατηρούν την επικαιρότητά τους στο ακέραιο όπως αποτυπώνονται στο παρακάτω άρθρο. Παρά τις όποιες εναπομείνασες ασάφειες και την πολλάκις αποδεδειγμένη ισραηλινή προκλητικότητα και αδιαφορία για την τήρηση των συμφωνημέων (με τις πλάτες των ΗΠΑ) που καθιστούν αδύνατη οποιαδήποτε πρόβλεψη και κάθε έκβαση πιθανή, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό κι ελπίζουμε να του δοθεί η ευκαιρία να πάρει μια ανάσα απ’ το ανεπανάληπτο μαρτύριο που βιώνει.

Ο αποφασιστικός ρόλος του Ντόναλντ Τραμπ στην προώθηση της πιθανής κατάπαυσης του πυρός αποτελεί απόδειξη ότι ο Τζο Μπάιντεν αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες του ως πρόεδρος.

Η προοπτική για μια συμφωνία που θα σταματήσει τον πόλεμο του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων της Γάζας βρίσκεται στο πιο ελπιδοφόρο σημείο της εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Πηγές προσκείμενες στη διαπραγματευτική ομάδα της Χαμάς δηλώνουν στο Drop Site News ότι τη Δευτέρα η Χαμάς συμφώνησε με το κείμενο-πλαίσιο -συμπεριλαμβανομένης της ανταλλαγής αιχμαλώτων και ομήρων- και δεν είχε ζητήσει σημαντικές αλλαγές ή τροποποιήσεις. Αλλά ο διάβολος, όπως πάντα, βρίσκεται στις λεπτομέρειες.

«Πολλά από τα εμπόδια έχουν εξαλειφθεί», δήλωσε ο Majed al-Ansari, εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών του Κατάρ, σε συνέντευξη Τύπου στη Ντόχα, όπου διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις. «Υπάρχουν πολλές εκκρεμότητες, ένα μέρος των οποίων σχετίζεται με την εφαρμογή. Πιστεύουμε ότι έχουμε ελαχιστοποιήσει πολλές από τις διαφωνίες μεταξύ των δύο μερών και οι τρέχουσες συζητήσεις επικεντρώνονται στις τελικές λεπτομέρειες».

«Είμαστε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν σε μια συμφωνία», πρόσθεσε ο Ansari. «Αυτός ο πόλεμος θα έπρεπε να έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό».

Οι Παλαιστίνιοι διαπραγματευτές δήλωσαν στο Drop Site ότι παραμένουν συγκρατημένα αισιόδοξοι ότι θα υπογραφεί συμφωνία, αν και επισημαίνουν προηγούμενους γύρους διαπραγματεύσεων για την κατάπαυση του πυρός που είδαν τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου να εισάγει νέες απαιτήσεις την τελευταία στιγμή, σαμποτάροντας ουσιαστικά τις συμφωνίες. «Ελπίζω ότι ο Νετανιάχου δεν θα παίξει το ίδιο παιχνίδι των τελευταίων 15 μηνών», δήλωσε μια παλαιστινιακή πηγή. Ο Al-Ansari, ο αξιωματούχος του Κατάρ, αναφέρθηκε επίσης στην εύθραυστη φύση των συζητήσεων και στην προηγούμενη εμπειρία με τον Νετανιάχου. «Η πιο μικρή λεπτομέρεια μπορεί να υπονομεύσει τη διαπραγμάτευση», είπε. «Δεν έχει να κάνει με το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι ένα θέμα».

Αυτό που είναι διαφορετικό αυτή τη φορά, ωστόσο, είναι ότι ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έχει καταστήσει σαφές το αίτημά του να επιτευχθεί συμφωνία πριν από την ορκωμοσία του στις 20 Ιανουαρίου. Οι όροι της υπό διαπραγμάτευση συμφωνίας συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό με αυτούς που υπήρχαν στο τραπέζι τον περασμένο Μάιο, όταν ο απερχόμενος πρόεδρος Τζο Μπάιντεν την ανακοίνωσε για πρώτη φορά. Ο Μπάιντεν επέτρεψε στον Νετανιάχου να τον άγει και να τον φέρει για μήνες – ανταμείβοντας το Ισραήλ με δισεκατομμύρια δολάρια σε μεταφορές όπλων και πολιτική υποστήριξη μετά την απόρριψη εκείνης της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός. Από τότε, δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι πολίτες έχουν σκοτωθεί και ακρωτηριαστεί και ένας άγνωστος αριθμός Ισραηλινών αιχμαλώτων έχει σκοτωθεί, είτε από τους απαγωγείς τους είτε από ισραηλινά πλήγματα. Όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της διαβεβαίωναν επανειλημμένα τους ψηφοφόρους στις ΗΠΑ ότι ο Μπάιντεν και η αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις εργάζονταν ακούραστα για την επίτευξη μιας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός.

Το γεγονός ότι ο Τραμπ αναδείχθηκε ως ο αποφασιστικός παίκτης που προώθησε μια πιθανή κατάπαυση του πυρός είναι απόδειξη ότι ο Μπάιντεν δεν χρησιμοποίησε ποτέ τις πλήρεις εξουσίες που διαθέτει ένας εν ενεργεία πρόεδρος των ΗΠΑ για να σφραγίσει τη συμφωνία το καλοκαίρι. Ενώ ο Τραμπ έχει επαναλάβει δημοσίως την απειλή του ότι θα «εξαπολύσει την κόλαση» στη Χαμάς εάν δεν απελευθερωθούν οι Ισραηλινοί όμηροι, η πίεσή του δεν έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στη Χαμάς- ο Τραμπ και οι βοηθοί του έχουν καταστήσει σαφές στον Νετανιάχου ότι ο εκλεγμένος πρόεδρος αναμένει από το Ισραήλ να συμμορφωθεί επίσης με τις απαιτήσεις του.

«Καταλαβαίνω… ότι υπήρξε μια χειραψία και το τελειώνουν – ίσως και μέχρι το τέλος της εβδομάδας», δήλωσε ο Τραμπ στο Newsmax το βράδυ της Δευτέρας.

Σίγουρα, ένα μέρος του κινήτρου του Τραμπ περιλαμβάνει την ταπείνωση του Μπάιντεν και τη διεκδίκηση της νίκης για την απελευθέρωση των ομήρων. «Νομίζω ότι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Τραμπ είναι να τακτοποιήσει τα του οίκου και να ξεκινήσει μια νέα αρχή. Και είμαι σίγουρος ότι έχει πολλές ιδέες για το πώς θα ανταμείψει το Ισραήλ και τον Νετανιάχου μόλις τελειώσει αυτό», δήλωσε ο Sami Al-Arian, διακεκριμένος Παλαιστίνιος αναλυτής και διευθυντής του Κέντρου για το Ισλάμ και τις Παγκόσμιες Υποθέσεις στο Πανεπιστήμιο Ζαΐμ της Κωνσταντινούπολης. «Ποτέ δεν μπορείς να εμπιστευτείς αυτό που λέει ή κάνει ο Νετανιάχου, αλλά νομίζω ότι ο νέος παράγοντας εδώ είναι πραγματικά ότι η νέα κυβέρνηση Τραμπ δεν θέλει αυτόν τον πονοκέφαλο», ο οποίος θα μπορούσε να “αποσπάσει” την προσοχή από υψηλότερες προτεραιότητες στην ατζέντα του Τραμπ.

Εδώ και εβδομάδες, ο νέος ειδικός απεσταλμένος του Τραμπ για τη Μέση Ανατολή, ο μεγιστάνας των ακινήτων Steve Witkoff, συμμετέχει άμεσα στις διαπραγματεύσεις. Η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz ανέφερε ότι το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Witkoff ανάγκασε τον Netanyahu να συναντηθεί μαζί του το Σάββατο[1], παρά τις αντιρρήσεις των βοηθών του πρωθυπουργού. «Η ωμή αντίδραση του Witkoff τους αιφνιδίασε. Τους εξήγησε σε αλμυρά αγγλικά ότι το [γεγονός πως ήταν] Σάββατο δεν τον ενδιέφερε. Το μήνυμά του ήταν ηχηρό και σαφές», σύμφωνα με το δημοσίευμα. «Ο Witkoff ανάγκασε το Ισραήλ να αποδεχτεί ένα σχέδιο που ο Νετανιάχου είχε επανειλημμένα απορρίψει το τελευταίο εξάμηνο».

Το προτεινόμενο σχέδιο εκεχειρίας

Σύμφωνα με ένα σχέδιο που διέρρευσε για το πλαίσιο της συμφωνίας τριών φάσεων, η Χαμάς θα απελευθερώσει 33 Ισραηλινούς που κρατούνται στη Γάζα – μερικοί ζωντανοί και μερικοί νεκροί. Πρόκειται για γυναίκες, παιδιά κάτω των 19 ετών, ηλικιωμένους και τραυματισμένους ή άρρωστους πολίτες. Με τη σειρά του, το Ισραήλ θα απελευθερώσει 30 παλαιστινιακά παιδιά ή ανήλικους ή γυναίκες. Για τις πέντε γυναίκες Ισραηλινές στρατιώτισσες που κρατούνται, αναφέρει το κείμενο, θα απελευθερωθούν 50 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι. Η ανταλλαγή θα ξεκινούσε με την απελευθέρωση τριών Ισραηλινών και στη συνέχεια θα συνεχιζόταν σε μικρές ομάδες κατά τη διάρκεια επτά εβδομάδων. Μεταξύ των Παλαιστινίων που θα απελευθερωθούν θα είναι 47 άτομα που συνελήφθησαν εκ νέου από το Ισραήλ μετά από ανταλλαγή κρατουμένων το 2011. Το Ισραήλ θα απελευθέρωνε επίσης όλες τις γυναίκες και τα παιδιά που έχει κρατήσει από τις 7 Οκτωβρίου 2023. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, θα υπάρξει «προσωρινή παύση των στρατιωτικών επιχειρήσεων και από τις δύο πλευρές».

Κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης φάσης της δυνητικής κατάπαυσης του πυρός, οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις θα αποχωρούσαν σταδιακά από διάφορες θέσεις στη Γάζα και θα επιτρεπόταν στους εκτοπισμένους με τη βία Παλαιστίνιους να επιστρέψουν στις γειτονιές τους και, αν στέκουν ακόμα όρθια, στα σπίτια τους. «Από την πρώτη ημέρα, σημαντικές ποσότητες ανθρωπιστικής βοήθειας, προμηθειών ανακούφισης και καυσίμων θα εισέρχονται στη Γάζα (600 φορτηγά καθημερινά, συμπεριλαμβανομένων των φορτηγών με καύσιμα). Αυτό περιλαμβάνει καύσιμα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, [εφόδια για] το εμπόριο, την απομάκρυνση ερειπίων και τη λειτουργία νοσοκομείων, κλινικών και αρτοποιείων», αναφέρει το σχέδιο.

Μετά από 42 ημέρες, θα ξεκινήσει μια δεύτερη φάση, με την απελευθέρωση των ισραηλινών στρατιωτών που κρατούνται στη Γάζα σε αντάλλαγμα για περισσότερους παλαιστίνιους αιχμαλώτους, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων πολιτικών κρατουμένων – μερικοί από τους οποίους εκτίουν ισόβιες καθείρξεις στις ισραηλινές φυλακές. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το σχέδιο συμφωνίας αναφέρει: «Μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός θα τεθεί σε ισχύ πριν από περαιτέρω ανταλλαγές αιχμαλώτων» και «οι ισραηλινές δυνάμεις θα αποσυρθούν πλήρως από τη Γάζα».

Η τελική φάση, επτά εβδομάδες αργότερα, απαιτεί ένα «ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης» υπό την επίβλεψη της Αιγύπτου, του Κατάρ και των Ηνωμένων Εθνών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι σοροί των νεκρών αιχμαλώτων θα ανταλλάσσονται.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο Νετανιάχου κατέπνιξε μια συμφωνία που ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν είχε χαιρετίσει ως «αποφασιστική» πρόοδο. Στις 2 Ιουλίου, η Χαμάς ενημέρωσε επίσημα τους διαμεσολαβητές ότι είχε συμφωνήσει σε ένα τροποποιημένο από τις ΗΠΑ σχέδιο που περιλάμβανε αλλαγές της τελευταίας στιγμής από το Ισραήλ. Αλλά οι ΗΠΑ ένωσαν τη φωνή τους με του Ισραήλ, κατηγορώντας ψευδώς τη Χαμάς ότι απέρριψε τη συμφωνία. Στη συνέχεια, ο Νετανιάχου ενέτεινε τις επιθέσεις του Ισραήλ στη Γάζα, προσέθετε επανειλημμένα νέους όρους στο πλαίσιο και δολοφόνησε τον Ismail Haniyeh, τον πολιτικό ηγέτη της Χαμάς και επικεφαλής διαπραγματευτή, στην Τεχεράνη. Μεταξύ των νέων απαιτήσεων που πρόβαλε ο Νετανιάχου ήταν το δικαίωμα να συνεχίσει να κατέχει τον διάδρομο των Φιλαδέλφων κατά μήκος των συνόρων με την Αίγυπτο, να διατηρήσει τον έλεγχο του συνοριακού περάσματος της Ράφα και να διατηρήσει τα ισραηλινά στρατεύματα στο κέντρο της Γάζας κατά μήκος του άξονα Νετσαρίμ. Εκεί, οι δυνάμεις των IDF θα εγκαθιστούσαν σημεία ελέγχου για να ερευνούν τους Παλαιστίνιους που επιδιώκουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους στη βόρεια Γάζα.

Το τρέχον σχέδιο της συμφωνίας απαιτεί την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τη Γάζα και δεν απαιτεί τη διάλυση της Χαμάς ή τον αποκλεισμό της από την παλαιστινιακή πολιτική. Ούτε επιτρέπει την αόριστη παρουσία των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής στη Γάζα. Ο Νετανιάχου είχε διακηρύξει ότι διεξάγει έναν «υπαρξιακό πόλεμο» που δεν θα σταματήσει μέχρι να επιτευχθεί η «ολοκληρωτική νίκη». Στα χαρτιά, η συμφωνία αυτή αποτελεί μια σημαντική διάψευση ορισμένων από τους διακηρυγμένους στόχους του Νετανιάχου.

«Ο Νετανιάχου, μη έχοντας την ολοκληρωτική του νίκη, έχει ηττηθεί, το οποίο κατ’ επέκταση σημαίνει ότι η αντίσταση [έχει νικήσει], λόγω της αντοχής της, και μέχρι την τελευταία στιγμή, βρίσκεται σε έναν πόλεμο φθοράς», δήλωσε ο Al-Arian. Οι Ταξιαρχίες Κασάμ και η Δύναμη Αλ Κουντς, οι ένοπλες πτέρυγες της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, «κατάφεραν να επιφέρουν μεγάλες τακτικές ήττες, όσον αφορά τους στρατιώτες, όσον αφορά τα σχέδια της προσπάθειας για μια κατοχή χωρίς κόστος. [Ο Νετανιάχου] δεν μπόρεσε να τους νικήσει ή να τους παραδώσει. Αυτό δεν συμβαίνει, πράγμα που σημαίνει ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να διεκδικήσει μια συνολική νίκη, όπως υπόσχεται ο Νετανιάχου».

Μια αμφίσημη νίκη για τον Νετανιάχου

Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες του τρέχοντος πλαισίου που διέρρευσαν, οι Ισραηλινοί πολιτικοί και ειδήμονες που υποστήριζαν έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εξόντωσης εναντίον των Παλαιστινίων της Γάζας έπαθαν αποπληξία. Ορισμένοι χαρακτήρισαν τη συμφωνία ως πλήρη συνθηκολόγηση με τη Χαμάς και αρκετοί εξέφρασαν την οργή τους για το γεγονός ότι ο Τραμπ φαίνεται να ανάγκασε το Ισραήλ να κάνει μαζικές παραχωρήσεις που ο Μπάιντεν είχε επιτρέψει στο Ισραήλ να αποφύγει. «Είμαστε οι πρώτοι που πληρώνουμε το τίμημα της εκλογής του Τραμπ. [Η συμφωνία] μας επιβάλλεται», δήλωσε ο Erel Segal, ένας δεξιός ειδήμων, στο κανάλι 14 του Ισραήλ. «Νομίζαμε ότι θα παίρναμε τον έλεγχο της βόρειας Γάζας, ότι θα μας άφηναν να παρεμποδίσουμε την ανθρωπιστική βοήθεια… αν ένα εκατομμύριο κάτοικοι της Γάζας επιστρέψουν στο βορρά, εμείς δεν θα [μπορέσουμε να] επιστρέψουμε για να τους απομακρύνουμε από αυτές τις περιοχές».

Ο ακροδεξιός υπουργός Εσωτερικών του Ισραήλ Itamar Ben-Gvir κάλεσε τον συνάδελφό του στο υπουργικό συμβούλιο και υπουργό Οικονομικών Bezalel Smotrich να τον ακολουθήσει απειλώντας να εγκαταλείψει την κυβέρνηση εάν ο Netanyahu προχωρήσει στη συμφωνία. «Καταφέραμε τον περασμένο χρόνο μέσω της πολιτικής μας δύναμης να αποτρέψουμε αυτή τη συμφωνία από το να περάσει», δήλωσε ο Μπεν-Γβιρ. «Έκτοτε, όμως, στην κυβέρνηση προστέθηκαν επιπλέον κόμματα που υποστηρίζουν τη συμφωνία και δεν είμαστε πλέον ο καθοριστικός παράγοντας». Ο Σμότριτς χαρακτήρισε την πιθανή συμφωνία «καταστροφή», αναρτώντας στο Χ: «Είναι η ώρα να συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να καταλάβουμε και να καθαρίσουμε ολόκληρη τη Λωρίδα, να πάρουμε επιτέλους τον έλεγχο της ανθρωπιστικής βοήθειας από τη Χαμάς και να ανοίξουμε τις πύλες της κόλασης στη Γάζα μέχρι να παραδοθεί πλήρως η Χαμάς και να επιστραφούν όλοι οι όμηροι».

Πριν από την υπογραφή μιας συμφωνίας, σύμφωνα με δημοσιεύματα ισραηλινών μέσων ενημέρωσης, ο Νετανιάχου θα χρειαστεί έγκριση από το υπουργικό συμβούλιο ασφαλείας του, αλλά όχι πλήρη ψηφοφορία στην Κνέσετ, το κοινοβούλιο του Ισραήλ. Το ισραηλινό YNet ανέφερε ότι ο Νετανιάχου έχει αρκετή υποστήριξη για να κάνει τη συμφωνία. Μεταξύ των τεχνικών ζητημάτων που εξακολουθούσαν να συζητούνται μεταξύ των διαμεσολαβητών την Τρίτη ήταν η ακριβής τοποθέτηση των ισραηλινών δυνάμεων σε μια νέα νεκρή ζώνη εντός της Γάζας. Ο Νετανιάχου και οι βοηθοί του έχουν δώσει έμφαση σε αυτό το στοιχείο στην εκστρατεία τους για να πουλήσουν τη συμφωνία στο εσωτερικό, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν να ξαναρχίσουν τον πόλεμο ανά πάσα στιγμή με τις δυνάμεις να παραμένουν σε θέση κρούσης μέχρι να επιστρέψουν στο Ισραήλ όλοι οι όμηροι, νεκροί και ζωντανοί.

Παρά την ταραχή που προκαλεί η συμφωνία στο Ισραήλ, ο Νετανιάχου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τη διακηρύξει ως νίκη για το ευρύτερο σχέδιό του στη Μέση Ανατολή, που εκτείνεται από τη Γάζα και το Λίβανο μέχρι τη Συρία και το Ιράν. Πολλά από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Νετανιάχου σημειώθηκαν αφού απέρριψε τη συμφωνία Μπάιντεν το περασμένο καλοκαίρι -η δολοφονία των ηγετών της Χαμάς Γιαχία Σινουάρ και Ισμαήλ Χανίγια, καθώς και η εξόντωση των ανώτερων κλιμακίων της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, συμπεριλαμβανομένου του ηγέτη της Χασάν Νασράλα. Ο Νετανιάχου έχει επίσης λάβει τα εύσημα για την διευκόλυνση της αλλαγής καθεστώτος στη Συρία και την υποβάθμιση της περιφερειακής επιρροής του Ιράν. Ο Τραμπ και οι σύμβουλοί του δεν έχουν αποκαλύψει λεπτομέρειες σχετικά με το τι μπορεί να προσέφεραν στον Νετανιάχου σε αντάλλαγμα για τη συναίνεσή του στη συμφωνία για τη Γάζα. Ο Τραμπ έχει παρουσιάσει τον εαυτό του ως τον πιο φιλοϊσραηλινό πρόεδρο στην ιστορία και έχει στελεχώσει την επερχόμενη κυβέρνησή του με αχαλίνωτους φιλοϊσραηλινούς υποψήφιους, ορισμένοι από τους οποίους έχουν πει ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως Παλαιστίνιος ή Δυτική Όχθη.

Στην πρώτη του θητεία, ο γαμπρός του Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ, προώθησε τις Συμφωνίες του Αβραάμ, μια σημαντική ώθηση προς την εξομάλυνση με τη Σαουδική Αραβία, και η επιστροφή αυτής της προσπάθειας θα είχε εκτεταμένες επιπτώσεις όχι μόνο για την παλαιστινιακή υπόθεση, αλλά και για την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ και ο Νετανιάχου μοιράζονται την επιθυμία να δουν αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν ή, τουλάχιστον, να στοχοποιήσουν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις και ικανότητές του. Το Ισραήλ θα μπορούσε να προσαρτήσει περισσότερα παλαιστινιακά εδάφη και να επεκτείνει περαιτέρω τους παράνομους οικισμούς στη Δυτική Όχθη, καθώς και περισσότερα εδάφη στα κατεχόμενα συριακά υψώματα του Γκολάν, τα οποία ο Τραμπ ανακήρυξε επίσημα ισραηλινό έδαφος κατά την πρώτη του θητεία. Και υπάρχει η πιθανότητα ο Τραμπ να επιτρέψει στον Νετανιάχου να συνεχίσει τον πόλεμο στη Γάζα.

«Ο Τραμπ είναι πολύ ένθερμος και πολύ σιωνιστής και πολύ υποστηρικτικός του ισραηλινού εγχειρήματος, του ισραηλινού σχεδίου. Αλλά νομίζω ότι θέλει να τους βοηθήσει με διάφορους τρόπους και όχι να επιτύχει αυτό που αποκαλούν ολική νίκη σε κάτι που μπορεί να δει ότι δεν είναι εφικτό στο εγγύς μέλλον», δήλωσε ο Al-Arian. «Ο Νετανιάχου θα μπορούσε να επιστρέψει στα παλιά του κόλπα και πάλι θα μπορούσε να επινοήσει κάποιες δικαιολογίες για να συνεχίσει τον πόλεμό του ώστε να παραμείνει περισσότερο στην εξουσία και ουσιαστικά να ανακατέψει ξανά την τράπουλα, ελπίζοντας ότι ο Τραμπ θα εξαντληθεί και θα τον αφήσει να κάνει ό,τι θέλει».

Ο Al-Arian πιστεύει επίσης ότι αν ο πόλεμος στη Γάζα παραμείνει στάσιμος, ο Νετανιάχου θα εντείνει την εστίασή του στη Δυτική Όχθη. Μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου 2023, το Ισραήλ έχει διεξάγει μικρότερης κλίμακας πόλεμο στη Δυτική Όχθη, συμμετέχοντας σε περιορισμένες χερσαίες εισβολές και μαζικές συλλήψεις. «Πιθανόν να υπάρξει ένα τέλος στον πόλεμο στη Γάζα, αλλά θα υπάρξει τώρα ένας άλλος πόλεμος στη Δυτική Όχθη», δήλωσε ο Αλ-Αριάν. «Μπορεί να μην είναι στην ίδια κλίμακα, αλλά θα είναι εξίσου άγριος από τους εποίκους, από την κυβέρνηση Νετανιάχου».

[1] (ΣτΜ) Το Σάββατο είναι ιερή μέρα αργίας για τους Εβραίους

Πηγή: Drop Site News

Σε κλεμμένη γη δεν υπάρχει ειρήνη – σημαντικότερα γεγονότα στην εξέλιξη του Παλαιστινιακού

/0 Comments/in , , , /by

Εδώ και ένα χρόνο το Ισραήλ επιχειρεί στη Γάζα μια γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων. Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί: περισσότεροι από 43.000 νεκροί και 100.000 τραυματίες, το 7,5% του συνολικού πληθυσμού στη Γάζα. Απέναντι στην πραγματικότητα αυτή, η κυρίαρχη προπαγάνδα του Ισραήλ και των δυτικών συμμάχων του (ΗΠΑ και Ε.Ε.), προσπαθεί να πείσει ότι όλα ξεκίνησαν στις 7 Οκτώβρη 2023 με την “απρόκλητη” επίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

Το χρονικό που ακολουθεί είναι μια συμβολή στο να αποκατασταθεί και να αναδειχθεί η αλήθεια. Η ιστορία του Παλαιστινιακού είναι αυτή του βίαιου εποικισμού και της κατοχής των εδαφών της Παλαιστίνης από το κράτος του Ισραήλ, της προσπάθειας να ξεριζωθεί ο παλαιστινιακός λαός από τον τόπο του, της ανελέητης καταπίεσης δεκαετιών και της συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης του. Είναι όμως και ιστορία της Αντίστασης. Είναι η ιστορία της αδούλωτης Παλαιστίνης, του λαού της που δεν έπαψε εδώ και δεκαετίες να αγωνίζεται για το αυτονόητο δικαίωμα να έχει πατρίδα, που μεταφέρει συλλογικά από γενιά σε γενιά το πνεύμα και την πράξη της αντίστασης χωρίς να λυγίζει από τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.

Το χρονικό αυτό αποδεικνύει ότι “η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά”.

 

1897: Ιδρύεται η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση στην Ελβετία.

1904-1939: Πέντε μεγάλα κύματα καθόδου Εβραίων από χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης προς την Παλαιστίνη.

1917: Διακήρυξη Μπάλφουρ: Η Μ. Βρετανία δεσμεύεται να υποστηρίξει τη δημιουργία εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη.

1920: Εγκαθιδρύεται Βρετανική Εντολή στην Παλαιστίνη.

1936-1939: Παλαιστινιακή εξέγερση εναντίον των Εβραίων σιωνιστών και των Βρετανών. Οι Βρετανοί την καταστέλλουν βίαια.

1947, 29 Νοεμβρίου: Τα Ηνωμένα Έθνη υιοθετούν σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης σε ένα εβραϊκό και ένα αραβικό κράτος (Άραβες: 1.1 εκατομμύρια, Εβραίοι: 550.000). Οι Άραβες δεν αποδέχονται το διαχωρισμό.

1947 (Δεκέμβριος) – 1948 (Φεβρουάριος): Ένοπλες σιωνιστικές ομάδες εξαπολύουν πάνω από 2.000 επιδρομές κατά του αραβικού πληθυσμού ώστε να τον εξαναγκάσουν να εγκαταλείψει τα σπίτια του.

1948, 14 Μαΐου: Λήξη Βρετανικής Εντολής. Κατά την αποχώρησή τους οι Βρετανοί παραχωρούν το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού τους στις σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες. Ανακήρυξη της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ από το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο. Ξεσπά ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος. Οι Ισραηλινοί καταλαμβάνουν μέρος της Ιερουσαλήμ. 250 αραβικά χωριά καταστρέφονται. 900.000 Παλαιστίνιοι εγκαταλείπουν τις
εστίες τους. Είναι η λεγόμενη Νάκμπα.

1949-1956: Οργανωμένη μαζική μετανάστευση Εβραίων από όλο τον κόσμο. Εγκαθιστώντας συστηματικά Κιμπούτς σε αγορασμένη γη, ο εποικισμός της Παλαιστίνης επεκτείνεται παραπέρα.

1956: Εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ από τον Νάσερ. Δεύτερος αραβοϊσραηλινός πόλεμος. Ισραήλ, Μ. Βρετανία και Γαλλία επιτίθενται στην Αίγυπτο.

1959: Ίδρυση της οργάνωσης Αλ Φατάχ.

1964, 29 Μαΐου: Σύγκληση της πρώτης Παλαιστινιακής Εθνοσυνέλευσης στην Ιερουσαλήμ που ιδρύει της ΟΑΠ (PLO – Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Την ίδια χρονιά συγκροτείται ο Παλαιστινιακός Απελευθερωτικός Στρατός.

1967, Ιούνιος: Το Ισραήλ επιτίθεται στην Αίγυπτο. Πόλεμος των 6 Ημερών. Το Ισραήλ καταλαμβάνει τη Λωρίδα της Γάζας, τη Χερσόνησο του Σινά, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Όχθη και τα Υψίπεδα του Γκολάν. Λίγο αργότερα αρχίζει ο εποικισμός της Δυτικής Όχθης.

1969: Εξέγερση Παλαιστίνιων προσφύγων σε Βηρυτό, Σιδώνα και κοιλάδα Μπεκάα. Επέμβαση του Λιβανικού στρατού.

1967-1970: Την περίοδο αυτή 700 αραβικές πόλεις και χωριά στα κατεχόμενα από τους Ισραηλινούς εδάφη καταστρέφονται. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστινίων εκδιώκονται.

1970: Μαύρος Σεπτέμβρης. Ο ιορδανικός στρατός χτυπάει την παλαιστινιακή αντίσταση και τους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ιορδανία. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι δολοφονούνται ή αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την Ιορδανία προς Συρία και Λίβανο.

1971, Ιούλιος: Επίθεση του ιορδανικού στρατού εναντίον βάσεων Παλαιστινίων ανταρτών Εκατοντάδες νεκροί αντάρτες και απερίγραπτες αγριότητες των στρατευμάτων του Χουσεΐν που θάβουν ζωντανούς Παλαιστίνιους τραυματίες.

1973, Απρίλιος: Επίθεση Ισραηλινών σε δύο παλαιστινιακά στρατόπεδα σε Βηρυτό και Σιδώνα. Σκοτώνουν 40 Παλαιστίνιους και εκτελούν τον αρχηγό της Αλ Φατάχ.

1973, Οκτώβριος: Τέταρτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος και αραβικό εμπάργκο πετρελαίου στο Ισραήλ. Αίγυπτος και Συρία επιτίθενται κατά των ισραηλινών δυνάμεων στο Σινά και στα Υψίπεδα του Γκολάν. Οι επιθέσεις αποκρούονται. Οι ΗΠΑ στέλνουν 2.2 δισ. δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ.

1974: Η ΟΑΠ αναγνωρίζεται ως μοναδικός εκπρόσωπος των Παλαιστίνιων από τις αραβικές χώρες και από την Ισλαμική Διάσκεψη. Η ΟΑΠ παρατηρητής στον ΟΗΕ. Απόφαση του ΟΗΕ
για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Παλαιστίνιων.

1974, Ιούνιος: Η ΟΑΠ αποδέχεται την ιδέα μιας παλαιστινιακής κρατικής οντότητας σε «οποιοδήποτε απελευθερωμένο έδαφος των Κατεχόμενων».

1975-1976: Εμφύλιος στο Λίβανο. Συγκρούσεις ανάμεσα σε Φαλαγγίτες (χριστιανική φασιστική παράταξη) και Παλαιστίνιους. 60.000 νεκροί και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Μετά από εβδομάδες πολιορκίας και αντίστασης, 1.600 Παλαιστίνιοι σφάζονται στο παλαιστινιακό στρατόπεδο Ταλ Ελ Ζατάρ. Η χώρα τεμαχίζεται σε εμπόλεμες περιοχές («λιβανοποίηση»).

1978, 17 Σεπτεμβρίου: Συμφωνία Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ Αιγύπτου, Ισραήλ και ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ εξασφαλίζουν ισχυρή παρουσία στη Μ. Ανατολή. Η συμφωνία καταδικάζεται από τον αραβικό κόσμο και δεν εφαρμόζεται ποτέ.

1982, Ιούνιος-Αύγουστος: Εισβολή του Ισραήλ και κατάληψη του νότιου Λιβάνου, με την ανοχή της «ειρηνευτικής δύναμης» του ΟΗΕ. Ασφυκτική πολιορκία της δυτικής Βηρυτού και βομβαρδισμοί με βόμβες φωσφόρου και διασποράς. Χιλιάδες νεκροί και τραυματίες. Η ηγεσία της ΟΑΠ με 15.000 παλαιστίνιους μαχητές αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον Λίβανο και να καταφύγει στην Τυνησία.

1982, 14-18 Σεπτεμβρίου: Κτηνώδης σφαγή 4.000 άμαχων Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Οι φρικτές εικόνες απανθρακωμένων, ακρωτηριασμένων, πολτοποιημένων παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων, που μεταδόθηκαν δύο μέρες μετά, ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων σε όλο τον κόσμο.

1987, 9 Δεκεμβρίου: Αρχίζει η Ιντιφάντα, η εξέγερση των Παλαιστινίων με πέτρες και μολότοφ ενάντια στις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στη Λωρίδα της Γάζας, για την ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Γρήγορα εξαπλώνεται και στη Δυτική Όχθη. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες με διαταγή του τότε υπουργού Άμυνας Γιτζάκ Ράμπιν σπάνε τα χέρια ανήλικων Παλαιστινίων διαδηλωτών για να μην πετάνε πέτρες. Η εξέγερση θα κρατήσει 5 χρόνια, με εκατοντάδες νεκρούς.

1988, 15 Νοεμβρίου: Η ΟΑΠ ανακηρύσσει το κράτος της Παλαιστίνης.

1993, Σεπτέμβριος: Υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο μεταξύ Γιτζάκ Ράμπιν και Γιασέρ Αραφάτ. Αμοιβαία αναγνώριση Ισραήλ και ΟΑΠ. Διακήρυξη Αρχών για τις προκαταρκτικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν σε «αυτοδιοίκηση».

1994, Μάιος: Υπογραφή συμφωνίας στις ΗΠΑ μεταξύ Ισραήλ και ΟΑΠ. Παραχώρηση αυτονομίας στους Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας και σε μέρος της Δυτικής Όχθης. Η ΟΑΠ σταματάει τη δράση της.

1994, Αύγουστος: Υπογραφή συνθήκης μεταξύ της ΟΑΠ και του Ισραήλ σχετικά με τη μεταφορά πολιτικών εξουσιών στους Παλαιστίνιους στους τομείς: υγεία, φορολογία, κοινωνικές υποθέσεις, τουρισμό, νεότητα, αθλητισμό και διεθνή συνεργασία.

1995: Συμφωνίες του Όσλο Νο 2. Απόσυρση των Ισραηλινών από 6 ακόμα παλαιστινιακές πόλεις. Δολοφονία του Γ. Ράμπιν από φανατικό εβραίο.

1996: Άνοδος στην εξουσία του δεξιού κόμματος Λικούντ με πρωθυπουργό τον Μπ. Νετανιάχου. Σταμάτημα της ειρηνευτικής διαδικασίας για τρία χρόνια. Πρώτες Παλαιστινιακές εκλογές. Ο Αραφάτ εκλέγεται πρόεδρος.

2000, 29 Σεπτεμβρίου: Αρχίζει η δεύτερη Ιντιφάντα. Αφορμή η προκλητική επίσκεψη του «χασάπη της Βηρυτού», Αριέλ Σαρόν, στο ιερό για τους μουσουλμάνους τέμενος Αλ Ακσά. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι ξεσηκώνονται με πέτρες εναντίον των Ισραηλινών, που απαντάνε με τανκς και ελικόπτερα. Οι συγκρούσεις επεκτείνονται από την Ιερουσαλήμ, στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη. Εκατοντάδες νεκροί, χιλιάδες συλλήψεις, βασανιστήρια. Εισβολή στα παλαιστινιακά εδάφη και συστηματική γενοκτονία.

2002: Το Ισραήλ ξεκινάει την κατασκευή του τείχους του Απαρτχάιντ, απομονώνοντας και περικυκλώνοντας παλαιστινιακές πόλεις και χωριά.

2005: 21 ισραηλινοί οικισμοί στη Λωρίδα της Γάζας και τέσσερις στη Δυτική Όχθη διαλύθηκαν. Οι Ισραηλινοί έποικοι και ο στρατός φεύγουν από τη Λωρίδα της Γάζας, με τα στρατεύματα όμως να παραμένουν έξω από τα σύνορα.

2006, Ιανουάριος: Διεξάγονται νομοθετικές εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη προκειμένου να εκλεγεί το δεύτερο Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο, το νομοθετικό σώμα της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Το αποτέλεσμα ήταν μια νίκη της Χαμάς η οποία πήρε το 44,45% των ψήφων, ενώ η κυβερνώσα Φατάχ πήρε το 41,43%.

2006: Το Ισραήλ κηρύσσει Λωρίδα της Γάζας κλειστή περιοχή και επέβαλε κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένων περιορισμών στις εισαγωγές καυσίμων και άλλων αγαθών και στη μετακίνηση ανθρώπων από και προς τη Γάζα. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας αποκόβονται πλήρως από τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης. Η Γάζα παραμένει η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή εδώ και 18 χρόνια.

2014, 8 Ιουλίου: Το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση εναντίον της Λωρίδας της Γάζας για 55 μέρες.

2018, 30 Μαρτίου: Ξεκινάει στη Γάζα η μεγάλη πορεία της Επιστροφής. Απαιτούν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στα σπίτια των προγόνων τους, από τα οποία εκδιώχθηκαν βίαια το 1948. Απαιτούν τη λήξη του αποκλεισμού της Γάζας. Το Ισραήλ δίνει το ελεύθερο στους ελεύθερους σκοπευτές να πυροβολούν με πραγματικά πυρά.

2018, 14 Μαΐου: Υπό την Διακυβέρνηση του Τραμπ, η Αμερικανική Πρεσβεία μεταφέρει προκλητικά την έδρα της από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

2020, Σεπτέμβριος: Υπογράφονται οι Συμφωνίες του Αβραάμ, μεταξύ του Ισραήλ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Μπαχρέιν υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ με σκοπό την προώθηση της ομαλοποίησης των αραβοϊσραηλινών σχέσεων.

2023, 7 Οκτωβρίου: Παλαιστίνιοι μαχητές περνούν το τείχος της Γάζας, συγκρούονται με ισραηλινούς εποίκους και στρατιώτες και παίρνουν ομήρους με σκοπό την ανταλλαγή τους με παλαιστίνιους κρατούμενους. Αρχίζει η γενοκτονία της Γάζας.

 

*Δημοσιεύθηκε στο DAZIBAO, τεύχος #1

Η κατάσταση στο Λίβανο

/0 Comments/in , , , , /by

Ποια είναι η κατάσταση στο Λίβανο μετά την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ;

Ο Λίβανος βρίσκεται υπό πολιορκία εδώ και ένα μήνα από τις ισραηλινές δυνάμεις. Όμως, ήδη από την 8η Οκτωβρίου 2023, ο Λίβανος εκδηλώνοντας την υποστήριξή του στη Γάζα άνοιξε ένα μέτωπο συμπαράστασης όπως το λένε, βοηθητικό και όχι κύριο μέτωπο. Η λογική ήταν να βοηθήσει την αντίσταση στην Γάζα και να επιβάλει στο Ισραήλ αυτό που δεν μπορούν να επιβάλουν οι διεθνείς οργανισμοί, δηλαδή την εκεχειρία και το σταμάτημα της γενοκτονίας.

Αυτή τη στιγμή, ο Λίβανος έχει πάνω από ένα εκατομμύριο εκτοπισμένους, δεκάδες χωριά κατεστραμμένα ολοσχερώς στο νότιο τμήμα, μια σοβαρή ανθρωπιστική κρίση σε όλη την χώρα. Χιλιάδες οικογένειες έχουν χάσει τα σπίτια τους, μεταξύ αυτών και φοιτητές μου. Μια φοιτήτρια μου έλεγε σήμερα ότι δεν μπορεί να κάνει την εργασία της γιατί προχτές έχασε τον ξάδερφό της σε έναν βομβαρδισμό, όταν κατέρρευσε το κτίριο που διέμενε. Αυτός σκοτώθηκε επιτόπου, ενώ ο πατέρας του και ο αδερφός του πέθαναν από τα τραύματά τους επειδή οι Ισραηλινοί εμποδίζουν τα ασθενοφόρα και τους διασώστες να επέμβουν. Είναι σε σοκ, όπως καταλαβαίνετε. Άλλη φοιτήτρια έχει εκτοπιστεί τρεις φορές από τα σπίτια που κατέφευγε, επειδή οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν διαρκώς και σε διαφορετικές γειτονιές της Βηρυτού κάθε φορά, σκοτώνοντας μαζικά αμάχους.

Ο Λίβανος αυτή τη στιγμή είναι μέρος του πολέμου, και είναι ξεκάθαρο σε όλους τους Λιβανέζους και σε όλες τις Λιβανέζες ότι αν δεν σταματήσει κάποιος ή κάποιοι το Ισραήλ δεν πρόκειται να βρεθεί λύση στην περιοχή. Είναι ξεκάθαρο αυτό, παρόλες τις προσπάθειες του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο απειλώντας ότι θα κάνει τον Λίβανο να μοιάζει με τη Γάζα εάν οι Λιβανέζοι δεν στρέψουν τα όπλα τους εναντίον της Χεζμπολάχ και της αντίστασης γενικότερα.

Αυτή είναι η κατάσταση στον Λίβανο. Είναι πάρα πολύ κρίσιμη και δύσκολη, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν ελπιδοφόρα σημάδια ότι και η λιβανέζικη κοινωνία και η λιβανέζικη αντίσταση κρατούν γερά και στέκονται με πολλή αξιοπρέπεια.

Τι θέλει να πετύχει το Ισραήλ με όσα κάνει τον τελευταίο χρόνο;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση. Ο ένας τρόπος είναι να επικεντρωθεί κανείς στο Ισραήλ προκειμένου να διαπιστώσει τι συμβαίνει με τις πολιτικές δυνάμεις που απαρτίζουν αυτή τη στιγμή την πολιτική εξουσία. Σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση είναι ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις ονειρεύονται –διακηρύσσοντάς το δημοσίως– ένα μεγάλο Ισραήλ, τον εποικισμό της Γάζας, μία Nakba (μία παλαιστινιακή εθνοκάθαρση) 2024, όπως γράφουν οι στρατιώτες τους στους τοίχους της Γάζας. Ονειρεύονται το μεγάλο Ισραήλ, δηλαδή τη βίαιη και παράνομη προσάρτηση των εδαφών της Δυτικής όχθης, της Γάζας, του Νότιου Λίβανου και άλλα. Άλλωστε, αυτά δήλωσε ευθαρσώς ο υπουργός οικονομικών Σμότριτς την προηγούμενη βδομάδα.

Ο δεύτερος τρόπος να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα είναι γεωπολιτικός. Με αυτή την έννοια, το Ισραήλ επιδιώκει έναν πόλεμο με το Ιράν. Έναν μεγάλο πόλεμο με όλες τις «εστίες αντίστασης» στη Μέση Ανατολή. Πόλεμο με τη Συρία, ο οποίος μαίνεται εδώ και κάποια χρόνια (κακώς ονομαζόμενος εμφύλιος), και συνεχίζεται κανονικά κάθε βδομάδα με επιθέσεις του Ισραήλ σε συριακό έδαφος. Πόλεμο με την Υεμένη, ο οποίος επίσης έχει αρχίσει με την επίθεση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη το 2014, με τη συμβολή Αμερικανών και Δυτικών –και της ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας μεταξύ αυτών. Και τελικά, έναν πόλεμο ο οποίος θα υποτάξει τη Μέση Ανατολή, στα πλαίσια του πλάνου της Κοντολίζα Ράις και των γερακιών του Νέου Αμερικανικού Αιώνα, ήδη από τις αρχές του 2000. Τότε απέτυχε, τσακίστηκε, και έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι θα τσακιστεί και αυτή τη φορά.

Ο τρίτος τρόπος να απαντηθεί αυτή η ερώτηση είναι να βάλουμε στο παιχνίδι και τον «σπόνσορα» του Ισραήλ, τη σκιά πίσω από αυτόν τον πόλεμο που δεν είναι άλλη από τις ΗΠΑ και την όλη Δύση. Καταρχάς, οι ΗΠΑ δεν σέρνονται από το Ισραήλ. Ο Μπάιντεν δεν είναι αφελής, παρόλο που είναι σε αυτή την εγκεφαλική κατάσταση. Οι ΗΠΑ πολύ συνειδητά εξοπλίζουν, χρηματοδοτούν και προστατεύουν το Ισραήλ σε κάθε διπλωματική αρένα, όπως στον ΟΗΕ και στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Οι ΗΠΑ θέλουν ξεκάθαρα το Ισραήλ να προχωρήσει, να τελειώσει και να κάνει «αλλαγή καθεστώτος» στον Λίβανο, να κλείσει το παλαιστινιακό με τη βία, να αποκτήσει επιρροή στην περιοχή και να αναγκάσει τις υπόλοιπες αραβικές χώρες να υποταχθούν ή να συνταχθούν με το πλάνο τους για την περιοχή.

Αυτό το πλάνο αφορά την αντιμετώπιση αυτού που θεωρούν πρόκληση από άλλες χώρες. Ειδικά από χώρες του Παγκόσμιου Νότου όπως είναι η Κίνα, το Ιράν και άλλες που έχουν ενταχθεί στα BRICS – μια συμμαχία για την οποία τηρείται σιγή ιχθύος στην Ελλάδα δυστυχώς λόγω της ολοκληρωτικά επικρατούσας δυτικής επιρροής. Αυτή πιστεύω ότι είναι η μακροπρόθεσμη στρατηγική, δηλαδή η αλλαγή της τρέχουσας πορείας της περιοχής που τείνει να προσεταιρίζεται στην συμμαχία BRICS για μια ειρηνική Μέση Ανατολή και όχι μια εστία μόνιμων πολέμων. Και αυτό προφανώς είναι κάτι που το απεχθάνονται μετά βδελυγμίας το Ισραήλ και οι ΗΠΑ έχοντας πολύ σοβαρούς λόγους να προωθούν μια μόνιμη κατάσταση πολέμου και αλληλοσπαραγμού στη Μέση Ανατολή.

Στην Ελλάδα και γενικότερα στη Δύση, οργανώσεις λιβανέζικης και παλαιστινιακής αντίστασης χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές. Ποια είναι η αλήθεια;

Οι οργανώσεις αυτές γεννήθηκαν ως κινήματα αντίστασης απέναντι στον κατακτητή. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό έγινε και με τη Χαμάς και με τη Χεζμπολάχ. Η Χεζμπολάχ γεννήθηκε το 1982 ως απάντηση στην ισραηλινή εισβολή στον Λιβάνο το 1978, όπως ρητά αναφέρει το καταστατικό της. Από τότε η Χεζμπολάχ έχει επικεντρωθεί –σχεδόν αποκλειστικά– στο να εκδιώξει την ισραηλινή κατοχή από το Λίβανο, το οποίο και κατάφερε το 2000. Αυτό ήταν ένα τεράστιο πλήγμα στην εικόνα του Ισραήλ, όπως καταλαβαίνετε. Γι’ αυτό, από τότε έχουν βαλθεί οι «στενογράφοι της αυτοκρατορίας», μεταξύ των οποίων δυστυχώς και καθηγητές πανεπιστήμιων στη Δύση, να βαφτίσουν αυτή την οργάνωση ως τρομοκρατική. Η πρακτική της Χεζμπολάχ όμως, ακόμα και σε αυτή τη συγκεκριμένη σύγκρουση που βλέπουμε τώρα, δεν είναι τρομοκρατική ακόμα και με τους δυτικούς κανόνες. Από την αρχή της σύγκρουσης η Χεζμπολάχ επιμένει να στρέφει τα όπλα της σε στρατιωτικούς στόχους. Από πότε οι στρατιωτικοί στόχοι σ’ έναν πόλεμο είναι τρομοκρατική ενέργεια; Η Χεζμπολάχ ήδη από το 1982 στόχευε σε στρατιωτικούς στόχους. Οι ΗΠΑ την χαρακτήρισαν ως «τρομοκρατική οργάνωση» λόγω μιας επίθεσης στο στρατόπεδο των Αμερικάνων πεζοναυτών στη Βηρυτό το 1983 που είχε ως αποτέλεσμα κάποιες δεκάδες θύματα στην αμερικανική μεριά. Αυτή ήταν πάλι μια επίθεση σε έναν στρατιωτικό στόχο και δεν αποτελεί τρομοκρατική ενέργεια ακόμα και με φιλελεύθερους όρους. Ακριβώς την ίδια τακτική ακολουθούσε το ΕΑΜ. Ήταν το ΕΑΜ τρομοκρατική οργάνωση;

Η Χαμάς γεννήθηκε το 1987 ως απάντηση στην προδοτική, κατά τους Παλαιστινίους, στάση της PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) με τις συμφωνίες του Όσλο. Καλώς ή κακώς, αφελώς ή συνειδητά, η PLO του Αραφάτ σύρθηκε σε μια προδοτική συμφωνία που απλά και μόνο την όριζε ως τοποτηρητή, ως εργολάβο της κατοχής στα έτσι κι αλλιώς μικροσκοπικά πλέον παλαιστινιακά εδάφη, χωρίς καμία άλλη παραχώρηση από το Ισραήλ – ούτε κράτος, ούτε αεροδρόμιο, ούτε έλεγχο συνόρων, ούτε καν δικό τους στρατό.

Αυτές οι οργανώσεις λοιπόν, είναι κλασικές εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις ακόμα και σύμφωνα με τα φιλελεύθερα δυτικά πρότυπα. Το να ορίζονται ως τρομοκρατικές είναι μια πολιτική πράξη που σκοπό έχει να αποπροσανατολίσει και να αποπολιτικοποιήσει τη συζήτηση και να τη φέρει σε ένα ηθικολογικό πλαίσιο. Αν κανείς δει πραγματολογικά τα στοιχεία, δηλαδή τι κάνουν αυτές οι οργανώσεις, πώς μιλούν, πώς εξηγούν, πώς περιγράφουν την κατάσταση, είναι καθαρά στα πλαίσια του εθνικοαπελευθερωτικού και μάλιστα αντιμπεριαλιστικού-αντιαποικιακού αγώνα. Ακόμα και σε εκείνους που χαρακτηρίζουν τις οργανώσεις αυτές ως αντισημιτικές, πρέπει να πούμε ότι είναι ένα αισχρό ψέμα, γιατί τα ντοκουμέντα τους και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται σε δημόσια σφαίρα, ξεκαθαρίζουν πως ο εχθρός τους είναι ο σιωνισμός και όχι φυσικά ο εβραϊσμός που δεν ταυτίζεται με το σιωνισμό.

Τέλος, να πούμε ότι ο χαρακτηρισμός «τρομοκρατία» στοχεύει στο να κόψει οποιαδήποτε συζήτηση, οποιαδήποτε δυνατότητα όσων ανθρώπων ενδιαφέρονται στη Δύση να μάθουν γι’ αυτά τα κινήματα. Θα μπορούσαν άνετα όλοι να διαβάσουν τα μανιφέστα των κινημάτων αυτών, να παρακολουθήσουν τις ομιλίες των ηγετών τους και να αναλύσουν τα λόγια τους, χωρίς να χρειάζονται κάποιους μεσάζοντες. Ο χαρακτηρισμός «τρομοκρατία» ορίζει ως μεσάζοντες τους δυτικούς «ειδικούς», αποσιωπώντας τα ίδια τα δρώντα όντα στη Μέση Ανατολή και αλλού.

Εδώ και ένα χρόνο οι κυβερνήσεις της Δύσης μιλάνε για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα και ταυτόχρονα κάνουνε εκκλήσεις για προστασία των αμάχων στη Παλαιστίνη και τον Λίβανο, για εκεχειρία και κατάπαυση του πυρός. Ο δυτικός κόσμος συνολικά επιφυλάσσει στον εαυτό του τον ρόλο του υπερασπιστή της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τι σχέση έχει με αυτό η στάση των περισσότερων κρατών της Δύσης;

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι δυτικές αξίες θάφτηκαν διά παντός στους μαζικούς τάφους της Γάζας. Από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά. Κανείς από τη Δύση δεν θα μπορεί να σηκώσει το δάχτυλο στον παγκόσμιο Νότο. Οι ιδεολογικές επενδύσεις που εδώ και δεκαετίες έχει κάνει η Δύση για να επιφυλάσσει στον εαυτό της τον ρόλο του υπερασπιστή της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και των δικαιωμάτων «πήγαν κουβά» που λένε και οι νέοι σήμερα – και αυτό φυσικά έχει μεγάλη σημασία.

Γιατί όμως έγινε αυτό; Τι είναι αυτό που κάνει τη Δύση να θεωρεί είτε ότι αυτές οι επενδύσεις δεν έχουν πια σημασία, είτε ότι μπορεί να θυσιαστούν στο βωμό της Παλαιστινιακής γενοκτονίας; Πoια είναι η επόμενη φάση που μας επιφυλάσσει η Δύση και οι ελίτ της; Τι σημαίνει ότι εδώ και ένα χρόνο τα δυτικά media, οι «ειδικοί» της, διάφοροι ηγέτες της όπως η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν και οι πρωθυπουργοί της Δύσης, στην ουσία μας λένε ότι πρέπει να συνηθίσουμε στην «απανθρωποποίηση» των Παλαιστινίων, στην αποκτήνωση της ηθικής μας, στην απονομιμοποίηση του διεθνούς δικαίου; Ότι πρέπει να συνηθίσουμε στις ανθρωποθυσίες, να κανονικοποιήσουμε τα καθημερινά εγκλήματα πολέμου, να κλείσουμε τα μάτια σε ένα Ολοκαύτωμα που μεταδίδεται λάιβ στις οθόνες των κινητών μας;

Η Δύση φαίνεται έτοιμη να θυσιάσει στην υπεράσπιση του Ισραήλ όλα όσα έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες. Κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στην ιδεολογική της ηγεμονία μέσω των πανεπιστημίων, των ΜΚΟ και των διανοουμένων της, αλλά και στον έλεγχο πάνω σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ κτλ.

Αυτές οι αρχές, αυτοί οι θεσμοί έχουν δεχτεί σοβαρό πλήγμα. Το διεθνές δίκαιο έχει πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων. Το διεθνές ποινικό δικαστήριο και το διεθνές δικαστήριο της Χάγης παρόλες τις αρχικές τους διαθέσεις, έχουν δεχτεί πιέσεις και έχουν σταματήσει οποιαδήποτε διαδικασία καταδίκης και ποινικών κυρώσεων στο Ισραήλ και την ηγεσία του. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει μπλοκάρει και αδυνατεί να πάρει οποιαδήποτε απόφαση με δεδομένο το βέτο από τη μία ή την άλλη πλευρά.

Μπαίνουμε λοιπόν σε μία νέα φάση, στην οποία απ’ ό,τι φαίνεται αποτελεί συνειδητή επιλογή της Δύσης να στρατιωτικοποιήσει τις κοινωνίες, να τις αναισθητοποιήσει απέναντι στην προοπτική γενοκτονιών και καταστροφών σε αστικές υποδομές, νοσοκομεία, πανεπιστήμια. Η Δύση λοιπόν απορρίπτει τον μανδύα της δημοκρατικής ηγέτιδας, προβάλλοντας μία νέα μίξη ηθικολογισμού γύρω από την «προστασία» αυτού που θεωρεί η ίδια ως μνήμη του ολοκαυτώματος από τη μια, και από την άλλη ενός νέου πολεμικού πλαισίου που προϋποθέτει ότι όλοι όσοι αρνούνται και όλοι όσοι διαφωνούν με αυτή την εξήγηση και την ανάλυση της Δύσης για «την ηθική της ηγεμονία» θα πρέπει να πληρώνουν με ποτάμια αίματος. Αυτή είναι απ’ ό,τι φαίνεται η επόμενη φάση στην οποία μπαίνουμε από εδώ και πέρα, και γι’ αυτό το λόγο αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα δεν αφορούν μόνο τους Παλαιστίνιους, δεν αφορούν μόνο τους αντισιωνιστές εβραίους, δεν αφορούν μόνο τους Άραβες και τους Λιβανέζους, αφορούν όλο τον πλανήτη. Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι μία πρόβα τζενεράλε ενός νέου παγκόσμιου πλαισίου πολεμικής ετοιμασίας, το οποίο πραγματικά δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πού μπορεί να σταματήσει και μέχρι πού μπορεί να πάει.

Εκτός από τις κυβερνήσεις των κρατών της Δύσης, υπάρχουν και οι λαοί. Εδώ και έναν χρόνο βλέπουμε να αναπτύσσονται κινήματα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό και πλέον και στον Λιβανέζικο λαό, όπως τα φοιτητικά κινήματα υπέρ της Παλαιστίνης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών χωρών. Η εικόνα αυτής της πλευράς, φτάνει στους λαούς της Μέσης Ανατολής; Τι μπορούν να κάνουν τα κινήματα στις δυτικές χώρες όπως η Ελλάδα, για να σταθούν πιο αποτελεσματικά στο πλάι των λαών της Παλαιστίνης και του Λιβάνου; Θεωρείς ότι στεκόμαστε σαν αριστερά στο ύψος των περιστάσεων;

Είναι πολύ σημαντική η ερώτηση, πολύ δύσκολη η απάντηση. Σίγουρα τα κινήματα αλληλεγγύης είναι πάρα πολύ σημαντικά, ιστορικά. Όπως ήταν και στην Ν. Αφρική του Απαρτχάιντ. Όπως ήταν και στο Βιετνάμ. Όπως ήταν και στην Αλγερία – στον αντιαποικιακό αγώνα της Αλγερίας αλλά και σε κάθε αντιαποικιακό αγώνα. Τα κινήματα αλληλεγγύης, στο κέντρο, στον πυρήνα της αποικιακότητας – στη Δύση, έχουν μεγάλη σημασία. Πώς μπορούν να κερδίσουν αυτά τα κινήματα και τι μπορούν να κάνουν; Χρειάζεται καταρχήν να είμαστε ξεκάθαροι. Αυτό που μπορεί να γίνει, αυτό που μπορεί να είναι ο στόχος, είναι να υπάρξουν πλήγματα. Πλήγματα οικονομικά, πλήγματα πολιτικά, πλήγματα διπλωματικά – κάθε είδους πλήγμα μη βίαιο φυσικά, χωρίς απώλεια ζωών, αλλά με υλικές απώλειες. Για παράδειγμα, μια επίθεση στο κτίριο του ΣΚΑΪ γι’ αυτά που λέει, για τη συμβολή του στη γενοκτονία, που –όπως διάβασα μόλις τώρα– προωθεί πολύ ξεκάθαρα το αφήγημα του Ισραήλ περί δισεκατομμυρίων κρυμμένων κάτω από νοσοκομεία στο Λίβανο. Αν ο ΣΚΑΪ νομίζει ότι μπορεί έτσι εύκολα να μεταδίδει «ειδήσεις» οι οποίες στην ουσία φτιάχνουν συναίνεση για βομβαρδισμούς νοσοκομείων, πιστεύω ότι ο ΣΚΑΪ πρέπει να νιώσει το κόστος αυτής της επιλογής. Και αυτό το κόστος μπορεί να είναι διαδηλώσεις και αποκλεισμοί του ΣΚΑΪ, και γιατί όχι, να πληρώσει ο ΣΚΑΪ τα σπασμένα στην κυριολεξία – και το λέω πολύ συνειδητά. Χρειάζονται βίαιες διαδηλώσεις απέναντι σε όσους αποτελούν τους καθαρούς συνεχιστές και προπαγανδιστές της γενοκτονίας. Δεν είναι τα πράγματα πια σε ένα επίπεδο αντιπαράθεσης πολιτικής. Αυτοί οι άνθρωποι συνειδητά δικαιολογούν εγκλήματα πολέμου – μέρα μεσημέρι! Πρέπει να νιώσουν ότι αυτή η επιλογή τους έχει κόστος, ότι η κοινωνία καταλαβαίνει ότι είναι απάνθρωποι προπαγανδιστές εγκλημάτων πολέμου – και ότι τους μισεί γι’ αυτό! Ότι τους απεχθάνεται γι’ αυτό! Δεν πρέπει να νιώθουν άνετα αυτοί οι άνθρωποι! Πρέπει να νιώθουν το κόστος της επιλογής τους – αυτής της απάνθρωπης επιλογής τους! Πολύ απλά… Και αυτό ισχύει για όλους! Όπως οι Παλαιστίνιοι μας καλούν να κάνουμε αποκλεισμό στις πρεσβείες, να γίνουν αποκλεισμοί στα λιμάνια – όπως έκανε και το σωματείο στο λιμάνι που μπλόκαρε ένα φορτίο με σφαίρες. Αυτό πρέπει να γίνει καθημερινό, να γίνει κανονικότητα. Πρέπει να υπάρξει οποιαδήποτε προσπάθεια είναι δυνατόν. Φυσικά, εννοείται ότι στα πανεπιστήμια πρέπει να έχουμε μαζικές κινητοποιήσεις για να σταματήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα συνεργασίας σε έρευνες, ανταλλαγές, ακόμα και ομιλίες με το Ισραήλ. Πρέπει να υπάρξει η μέγιστη πίεση στο κράτος του απαρτχάιντ να σταματήσει τον πόλεμο. Πρέπει να ηττηθεί το κράτος του απαρτχάιντ σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στρατιωτικά. Ένας στόχος για το ελληνικό κίνημα θα μπορούσε να είναι η ακύρωση της στρατιωτικής συμβολής της Ελλάδας. Για παράδειγμα, να υπάρχει ένας μόνιμος αποκλεισμός της βάσης της Σούδας ή της στρατιωτικής βάσης ελικοπτέρων της Καλαμάτας που ανήκει στο Ισραήλ. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να κινητοποιηθεί ο καθένας και η καθεμία από εμάς με στόχο τα πλήγματα στους γενοκτόνους και τους συμμάχους τους. Στρατιωτικούς, δημοσιογραφικούς, οικονομικούς, ιδεολογικούς συμμάχους τους. Η Ελλάδα είναι κομβικό σημείο για τον αγώνα ενάντια στη γενοκτονία. Σήμερα, ισραηλινοί φαντάροι έρχονται για να πάρουν «ανάσες» σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας –ένα «αναψυκτήριο» ας πούμε– για να ξαναγυρίσουν πίσω στη γενοκτονία – για να συνεχίσουν τη γενοκτονία. Αυτά είναι αδιανόητα πράγματα. Και φυσικά δείχνουν πόσο κεντρική είναι η χώρα στην υποστήριξη της γενοκτονίας, από την κυβέρνηση μέχρι τον κάθε ξενοδόχο. Πρέπει η ελληνική κοινωνία και η ελληνική αριστερά, να οπλιστεί με τη σωστή ανάλυση για το τι είναι το κράτος του Ισραήλ, ότι είναι ένα αποικιακό κράτος, το μακρύ χέρι του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, που στόχο έχει να κρατάει τους Άραβες σε μόνιμο πόλεμο, ώστε να μην ενωθούν, να μην απολαύσουν μία εποχή ειρήνευσης στην περιοχή τους και σηκώσουν το κεφάλι, πράγμα που θα αποτελούσε φυσικά απειλή για τα συμφέροντα των δυτικών. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε τα πάντα, ό,τι μπορεί ο καθένας, και σε συνεργασία με τους Παλαιστίνιους, για να σταματήσει αυτή η γενοκτονία, να ηττηθεί το Ισραήλ, να έχει κόστος κάθε προαγωγός της γενοκτονίας. Η ιστορία έχει δείξει πως μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μία άμεση παύση πυρός και σε μία ειρηνική, δίκαιη και μόνιμη επίλυση των ζητημάτων στην Δυτική Ασία.

 

*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο DAZIBAO, τεύχος #1