Άρθρα

Εθνικάθαρση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη

Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, το Ισραήλ και η εθνοκαθαρτική πολιτική

/0 Comments/in /by

“Αλίμονο στους Εβραίους αν έστω ένας από αυτούς ή από τους έμμισθους συνεργάτες τους, που τους γεμίζουν με μίσος, σηκώσει ποτέ το φονικό χέρι του εναντίον ενός Γερμανού. Υπεύθυνος για τον νεκρό ή τραυματία Γερμανό δεν θα θεωρηθεί ένας, αλλά όλοι οι Εβραίοι. Υπάρχει ένα μόνο δικαίωμα, το δικαίωμα μας στην αυτοάμυνα, και μόνο εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε τον χρόνο και τον τρόπο εφαρμογής του”.

Αν στο παραπάνω απόσπασμα αντικαθιστούσε κανείς τις λέξεις Εβραίος και Γερμανός, με εκείνες του Παλαιστίνιου και του Ισραηλινού Εβραίου, αντίστοιχα, πιθανότατα η αλληλουχία των φράσεων, αυτούσια, θα αναδημοσιευόταν σε πάρα πολλά φιλικά προς το Τελ Αβίβ μέσα ενημέρωσης ου μη και στα επίσημα δελτία τύπου της υπηρεσιακής κυβέρνησης του Βενιαμίν Νετανιάχου. Θα ήταν όμως μια άκρως παρακινδυνευμένη επιλογή, καθώς το απόσπασμα που προλογίζει αυτό το άρθρο, προέρχεται από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Das Schwarze Korps, της επίσημης εφημερίδας των ναζιστικών SS και του ηγέτη τους, Χάινριχ Χίμλερ και δημοσιεύτηκε μερικές μέρες μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων, για την ακρίβεια στο φύλλο της 17ης Νοεμβρίου 1938. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί και τυπωθεί, προκειμένου να δικαιολογηθεί η άγρια και φονική μανία των Ταγμάτων Εφόδου σε βάρος των Γερμανοεβραίων, που είχε στοιχίσει 90 ανθρώπινες ζωές και είχε προξενήσει ανυπολόγιστες καταστροφές σε καταστήματα, συναγωγές, γραφεία και σπίτια τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου εκείνου του σκοτεινιασμένου μεσοπολεμικού έτους.

Το ποιος είναι ο “ακροδεξιός”, ο “ναζιστής”, ο “νοσταλγός του Χίτλερ” στη Μέση Ανατολή πάει και έρχεται ως κατηγορία, ως υπονοούμενο, ως βαρύγδουπη ατάκα ή ως εύκολη και εύπεπτη πολεμική εκατέρωθεν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με βασική παράμετρο επίσης το γεγονός ότι όποιος προσπαθεί να αρθρώσει έστω και ήπια και συγκροτημένα μια στοιχειώδη κριτική ενάντια στις πολιτικές και οικονομικές επιλογές του Τελ Αβίβ σε βάρος των Παλαιστινίων αλλά και των Ισραηλινών Αράβων πολιτών του, κινδυνεύει να στιγματιστεί με την κηλίδα του αντισημίτη και να βρεθεί στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο της ζωής ως δακτυλοδειχτούμενος αποσυνάγωγος, όσο ψηλά κι αν αυτός βρίσκεται. Προς τούτο και αντί πολλών, δείτε για παράδειγμα, τι συνέβη πριν από μερικά χρόνια στον τότε ηγέτη των Βρετανών Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν.

Τα πραγματικά περιστατικά είναι συγκεκριμένα και σαφή. Η ισραηλινή κυβέρνηση, η σημερινή, οι προηγούμενες, η επόμενη, όταν και όπως προκύψει, δεν είναι “Χίτλερ”, αλλά κακά τα ψέματα έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες και διαμορφωμένες περγαμηνές με κάθε αυταρχικό και ανελεύθερο καθεστώς που την εποχή της νεωτερικότητας έβαλε στο στόχαστρο του τις κοινωνικές, εθνοτικές ή θρησκευτικές εκείνες ομάδες οι οποίες δεν “κούμπωναν” στο πολιτικό και εθνικό του αφήγημα, με σκοπό να τις εξοντώσει αργά ή πιο σύντομα και καταρχάς οικονομικά, προκειμένου εντέλει να πετύχει τη συλλογική, ηθική και ψυχολογική τους, υποδούλωση και εκμετάλλευση.

Όχι, η πολιτική που ασκεί το Τελ Αβίβ εναντίον των Παλαιστινίων δεν συνιστά ένα νέο ολοκαύτωμα – με το όμικρον, μικρό ή κεφαλαίο. Το Ολοκαύτωμα έχει συγκεκριμένη πολιτική, οργανωτική και βιομηχανική διάσταση ως έγκλημα ιστορικό και ας ελπίσουμε ανεπανάληπτο. Είναι σίγουρα μια τραγωδία καταρχήν των Εβραίων, αλλά και όλης της ανθρωπότητας, καθώς στα κρεματόρια δολοφονήθηκαν και εξαϋλώθηκαν, ομοφυλόφιλοι, τσιγγάνοι, Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου, Σλάβοι εργάτες γης και βιομηχανίας – αν και σε μικρότερους αριθμούς σε σχέση με τους εβραϊκούς πληθυσμούς που ήταν ο κύριος στόχος της ναζιστικής Endloesung (Τελικής Λύσης). Ούτε για γενοκτονία θα μπορούσαμε να μιλάμε στα παλαιστινιακά εδάφη, κατεχόμενα ή “ελεύθερα”. Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, χρησιμοποιούν πολύ πιο εύστοχα τον όρο, εθνοκάθαρση ή απαρτχάιντ, ο δεύτερος δε, πολύ έγκαιρα, έχει συμπεριληφθεί στις αναφορές και διεθνών οργανισμών, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, ήδη από το 2004.

Τότε, ήταν ένας (λευκός) Νοτιοαφρικανός, ο δικηγόρος και δικαστής Τζον Ντάγκαρντ, που είχε κατηγορήσει ανοιχτά και δημόσια το Ισραήλ για καθεστώς διακρίσεων, εξευτελισμών και διαρκών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, Ο Ντάγκαρντ είχε υπάρξει μέλος της Εθνικής Επιτροπής Συμφιλίωσης που είχε συσταθεί μετά τη μεταβίβαση της εξουσίας από την κυρίαρχη λευκή μειοψηφία στο Κόμμα του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου με τους γνωστούς, κυρίως οικονομικούς συμβιβασμούς της ηγεσίας του Νέλσον Μαντέλα. Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά την έκθεση Ντάγκαρντ για το απαρτχάιντ που έχει επιβάλει το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους, δύσκολα μπορεί να βρεθεί σοβαρός άνθρωπος για να αμφισβητήσει τα κίνητρα και τις επιδιώξεις, τα επιχειρήματα και τις πολυσέλιδες διαπιστώσεις ενός αδέκαστου και αμερόληπτου, νομομαθούς παρατηρητή. Και όμως, συμβαίνει ακόμα, είτε από τους καθ’ έξιν αρνητές της πραγματικότητας είτε από τη συστηματική προπαγάνδα των φιλικών και συμμαχικών προς το Τελ Αβίβ κυβερνήσεων και μέσων ενημέρωσης, την ώρα βέβαια που ακόμη και νουνεχείς Ισραηλινοί Εβραίοι διαδηλώνουν χέρι με χέρι με τους Άραβες συμπολίτες τους, απαιτώντας την άρση του καταπιεστικού αυτού καθεστώτος.

Το ισραηλινό απαρτχάιντ δεν είναι πολιτική άμυνας, αλλά επίθεσης, βαναυσότητας και συντριβής μιας κοινότητας, εν προκειμένω των Παλαιστινίων, προκειμένου είτε να τεθούν στο περιθώριο και να γίνουν ανδράποδα στυγνής εργατικής και οικονομικής εκμετάλλευσης είτε να εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη γη τους. Δεν είναι πρωτότυπο φαινόμενο, οι ρίζες του είναι βαθιές στη νεωτερικότητα, που δεν έχει μόνο φωτεινές λάμψεις γενικής προόδου αλλά και σκοτεινές πτυχές αδυσώπητης απανθρωπιάς. Ο εγκλωβισμός σε ανοιχτές εκτάσεις-φυλακές, μέσα σε συρματοπλέγματα και υποτυπώδη οικήματα, με ελάχιστα μέσα επιβίωσης και τελικό σκοπό την εξουθένωση των ανυπότακτων ιθαγενών προέρχεται από τα εγχειρίδια της αποικιοκρατίας που εφάρμοσαν πρώτοι (ξανά μπροστά μας) οι Γερμανοί στη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια) με ιθύνοντα νου τον επίτροπο του Ράιχ, Χάινριχ Γκέρινγκ. Αν σας θυμίζει κάτι το όνομα του, όντως έχετε δίκιο, ήταν ο πατέρας του μετέπειτα υπαρχηγού του Χίτλερ στο Ναζιστικό Κόμμα της Γερμανίας και στρατάρχη του Ράιχ, Χέρμαν Γκέρινγκ.

Η μεθοδολογία των Γερμανών αποικιοκρατών πέρασε μετά στους Βρετανούς που, αντιγράφοντας τον Γκέρινγκ, επεδίωξαν να τιθασεύσουν τον αντάρτικο πόλεμο των Ολλανδο-γερμανών αγροτών Μπόερς στη Νότια Αφρική. Αργότερα, αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τις ανάλογες προσαρμογές και την εξέλιξη των τεχνολογικών μέσων, μεταπήδησαν στη μεσοπολεμική Ευρώπη (και το Τρίτο Ράιχ) για να αποκορυφωθεί η αιματηρή τους ιστορία στο Ολοκαύτωμα και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύντομα, επέστρεψαν στη Νότια Αφρική, μόλις ανέλαβε την ηγεσία της χώρας ο στρατάρχης Γιαν Σματς, ως αρχηγός του κράτους που θα καθοδηγούσε τη λευκή μειοψηφία στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη μέσω της καταδυναστευτικής και βίαιης εκμετάλλευσης της μαύρης πλειοψηφίας που δεν είχε δικαίωμα εργασίας, περιουσίας, μετακίνησης, μετανάστευσης, μόρφωσης, ακόμη και ζωής και ύπαρξης χωρίς την άδεια ή την “αγαθή” προαίρεση των λευκών.

Πόσο διαφορετικά είναι σήμερα τα πράγματα για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Λοντ ή τη Χάιφα αν συνυπολογίσουμε και τους Ισραηλινούς Άραβες και όσα δραματικά και αποκρουστικά έζησαν τις προηγούμενες μέρες με τις νυχτερινές επιθέσεις και τις επιδρομές στη μέση του δρόμου, τις βιαιοπραγίες και τις καταστροφές κινητών και ακίνητων περιουσιών; Ελάχιστα αν όχι καθόλου, με μόνη διαφορά στη διαβάθμιση μέσων και μεθόδων καταπίεσης, βίας και πειθαναγκασμού που αφαιρούν και δυναμιτίζουν σε μια μονίμως ρευστή και διαλυτική κατάσταση δικαιώματα και αναφορές, γειώσεις και εξασφαλίσεις, κοινωνικά δίκτυα αλληλοϋποστήριξης και βιωματικές ρίζες αιώνων. Ό,τι δηλαδή υπέμεναν οι μαύροι Αφρικανοί στο απαρτχάιντ. Ή οι Γερμανοεβραίοι στον Μεσοπόλεμο, πριν το Ολοκαύτωμα, είτε στη Γερμανία, είτε στην Αυστρία κυρίως μετά το Anschluss, είτε σε μικρότερο βαθμό στην Πολωνία, την Ουγγαρία ή τη Σλοβακία με το καθεστώς του Γιόζεφ Τίσο την ίδια περίοδο. Αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι υπερβολικές: είναι η σκληρή αλήθεια και η ορθή ιστορική και πολιτική προσέγγιση με τα κατάλληλα και αναλογικά μέτρα και σταθμά.

Τα δε διεθνή ή εθνοκρατικά δικαιώματα στην αυτοάμυνα ή τον προληπτικό πόλεμο και την εξάπλωση της δημοκρατίας ειδικά στη Μέση Ανατολή ή τα Βαλκάνια, μάς τα είπαν και άλλοι τις τελευταίες δεκαετίες, κατά κύριο λόγο Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, με τραγικές, αποσταθεροποιητικές, μακροπολιτικές συνέπειες για όλη την περιοχή φανερού ή κρυφού, ιμπεριαλιστικού και οικονομικού ενδιαφέροντος – και χωρίς μάλιστα ως επί το πλείστο να αντιγράφουν ή να παραλλάσσουν τα πρωτοσέλιδα άρθρα ναζιστικών εφημερίδων του Μεσοπολέμου.

Μια τελευταία αναφορά θα άξιζε στον ένοπλο αγώνα (ή την τρομοκρατία) της Χαμάς που παλιότερα και μέχρι τη λειψή και υπό όρους αναγνώριση ήταν και επιλογή της PLO (ή και του Κόμματος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, για να θυμηθούμε την εποχή που ο Νέλσον Μαντέλα κυκλοφορούσε με περίστροφο και σχεδίαζε την τοποθέτηση βομβών ή συναρμολογούσε εκρηκτικούς μηχανισμούς). Και εδώ, τίποτα δεν είναι “καινούργιο” ή καινοφανές στην περιοχή, εκτός κι αν κάποιοι έχουν αποφασίσει να ξαναγράψουν και να αναθεωρήσουν, πλαστογραφώντας την, την ιστορία και της εβραϊκής Χαγκανά που αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό το πρότυπο πολιτικής και ένοπλης δράσης (και) για τις αραβικές οργανώσεις, άλλο αν αυτές δε θα το παραδεχτούν ποτέ. Εδώ, δεν έχουμε έναν “κύκλο αίματος”, όπως ανιστόρητα και απαράδεκτα ισχυρίζονται ορισμένοι, αλλά ένα, αν θέλετε, ταγκό αλληλοεκπαίδευσης και συγκοινωνούσες επιρροές στην τέχνη της πολιτικής που μπορεί να συνεχίζεται και με άλλα μέσα, όταν οι καταστάσεις εξωθούνται στα άκρα.

Οπότε το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: σήμερα είμαστε με τους Παλαιστίνιους, χωρίς επιφυλάξεις ή αστερίσκους, όπως τη δεκαετία του 1980 και πιο πριν, οφείλαμε να είμαστε με τους μαύρους της Νότιας Αφρικής και τη δεκαετία του 1930, με τους Εβραίους της Γερμανίας και της Κεντρικής Ευρώπης, όταν (τι ειρωνεία!), ούτε και τότε ήταν οι κυβερνήσεις και τα κράτη της υπόλοιπης Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής στο πλευρό τους, καθώς δεν ήθελαν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με το Βερολίνο, προτού ξεσπάσει η μεγάλη σφαγή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και συντελεστεί το έγκλημα στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Οι πολιτικές σκοπιμότητες, οι κυβερνητικοί καιροσκοπισμοί και τα οικονομικά συμφέροντα ανέκαθεν στραγγάλιζαν την ανθρωπιά και τη δικαιοσύνη. Με τους Παλαιστίνιους, μέχρι τη δικαίωση για την ίδρυση δικού τους κράτους. Αν και εκείνη τη στιγμή, η κριτική και η στάση μας θα πρέπει να αλλάξει, για να αναδείξει όλες τις στρεβλώσεις, τα κακώς κείμενα και τα προβλήματα της ίδιας τόσο προβληματικής εθνοκρατικής νεωτερικότητας που σήμερα πυρπολεί ξανά τη Μέση Ανατολή και την πολυαίμακτη γη της Παλαιστίνης για το δικαίωμα τάχα της αυτοάμυνας μιας ισχυρής και δεσπόζουσας, κρατικής οντότητας ενάντια στους αδύναμους καταπιεσμένους της παρίες.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο

Πώς δημιουργήθηκε το Ισραήλ και πώς η Παλαιστινιακή Αρχή μετατράπηκε σε εργολάβο της κατοχής

/1 Comment/in , /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει τη συνέντευξη του καθηγητή Νικόλα Κοσματόπουλου για την ιστορική εξέλιξη του Παλαιστινιακού ζητήματος. Τη συνέντευξη πήρε ο Ν. Γιαννόπουλος για το news247.gr

Κ. Κοσματόπουλε, σας ευχαριστώ που δεχθήκατε να κάνουμε αυτήν την κουβέντα. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από την ιστορική αναδρομή του παλαιστινιακού ζητήματος, διότι πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες οι οποίες, ωστόσο, έχουν μεγάλη σημασία…

Καταρχάς να πούμε ότι μια σύντομη αναδρομή που θα επιχειρήσω εδώ σίγουρα δεν καλύπτει πολλές πλευρές ενός ιδιαίτερα πολύπλοκου ζητήματος. Βασικό είναι ότι το ζήτημα ξεκινάει πολύ πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και της Παλαιστινιακής Νάκμπα – Καταστροφής – το 1948. Με μια έννοια, ξεκινάει με την Ναπολεόντεια κατοχή της Αιγύπτου και της Συρίας το 1798, όταν πρωτοδιατυπώνεται από τον Γάλλο αποικιοκράτη η ιδέα για ένα κράτος των Ευρωπαίων Εβραίων εκτός Ευρώπης. Το συγκεκριμένο πλάνο πρέπει να το κατανοήσουμε στο πλαίσιο τόσο της εξάπλωσης της αποικιοκρατίας στον πλανήτη, όσο και του αντισημιτισμού στη χριστιανική Ευρώπη. Απέναντι σε αυτό το ζήτημα και την ανάδειξη ομογενοποιημένων εθνικών κρατών, οι Εβραίοι θεωρήθηκαν από εθνικές ελίτ ως παρίες, απέναντι στους οποίους τα ευρωπαϊκά κράτη ακολούθησαν διαφορετικές πολιτικές, όπως έχει δείξει ο ιστορικός Έντσο Τραβέρσο στο συγκλονιστικό βιβλίο του για την εβραϊκή νεωτερικότητα.

Όταν λέτε διαφορετικές πολιτικές τι εννοείτε;

Στη Γαλλία, ας πούμε, επικράτησε το δόγμα των Εβραίων του κράτους, η αντίληψη ότι οι Εβραίοι μπορούν να υπηρετήσουν το κράτος σε γραφειοκρατικές θέσεις. Στη Γερμανία-Αυστροουγγαρία υπήρξαν τάσεις αποκλεισμού τους από πολλά στρατηγικά επαγγέλματα, με αποτέλεσμα μέλη των εβραϊκών κοινοτήτων να στραφούν προς τις επιστήμες-θετικές και θεωρητικές- και να μεγαλουργήσουν με κλασικά παραδείγματα τους Φρόυντ κι Αϊνστάιν. Ο ευρωαποικιακός αντισημιτισμός προϋπήρχε της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοά, δηλ. του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος. Για πολλούς Ευρωπαίους εθνικιστές της εποχής, οι Εβραίοι αποτελούσαν μία εξίσωση που παρέμενε άλυτη. Ως θύματα του ευρωαποικιακού ρατσισμού, οι Εβραίοι διανοούμενοι συζητούσαν την καλύτερη λύση, με πολλούς από αυτούς να επιλέγουν τον σοσιαλιστικό διεθνισμό ως απάντηση.

Ωστόσο, μέσα από την εβραϊκή κοινότητα – ειδικά στον γερμανόφωνο χώρο – ξεπήδησε μία τάση η οποία προώθησε την ιδέα ενός εβραϊκού έθνους, μετατρέποντας έτσι την θρησκεία τους σε μια ιδεατή “κοινότητα αίματος” στα πρότυπα του γερμανικού εθνικισμού. Κι έτσι γεννήθηκε ο σιωνισμός ως ένας συνδυασμός εθνικοποίησης της εβραϊκής θρησκείας κι ενός αποικιοκρατικού σχεδίου εκτός Ευρώπης στο πλαίσιο της τότε εξελισσόμενης αποικιοκρατικής επέκτασης της Δύσης σε όλον τον κόσμο. Ήδη από το 1870 ο πλανήτης έχει χωριστεί σε ζώνες κυριαρχίας των αποικιοκρατών, Βέλγων, Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών, Γερμανών και άλλων. Για τον τόπο στον οποίο θα ιδρυόταν το κράτος υπήρχαν διάφορες προτάσεις. Υπήρξαν προτάσεις για την Νότια Αμερική, μέρη της Αφρικής, αλλά για ιστορικούς-θεολογικούς λόγους προτιμήθηκε η Παλαιστίνη ως η καλύτερη λύση.

Πότε αυτό;

Το 1897 έχουμε την πρώτη ουσιαστική προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση με το σιωνιστικό συνέδριο στην Βέρνη της Ελβετίας. Η λύση αυτή άρχισε να προωθείται μεταξύ των εβραϊκών κοινοτήτων, αλλά και των ευρωπαϊκών ελίτ. Οι Σιωνιστές ηγέτες προώθησαν αυτήν την ιδέα σε συνεργασία με την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία και την ιδεολογία του εκπολιτισμού των βαρβάρων. Η πιθανότητα ίδρυσης ενός εβραϊκού εθνικού κράτους στην Παλαιστίνη έγινε πολύ περισσότερο ρεαλιστική, όταν κατέρρευσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1914 και τις τύχες της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής ανέλαβαν, ως γνωστόν, οι Αγγλογάλλοι. Η Κοινωνία των Εθνών έδωσε το πληρεξούσιο για την κατοχή της περιοχής. Το 1916 οι δύο μεγάλες δυνάμεις, η Αγγλία και η Γαλλία, έκοψαν και έραψαν τη Μέση Ανατολή ανάλογα με τις σφαίρες επιρροής τους. Η Παλαιστίνη πέρασε στους Άγγλους, η Συρία στους Γάλλους κ.τ.λ.

Το 1917 ο Μπαλφούρ, ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματίας, με επίσημη ανακοίνωση παραχωρεί το δικαίωμα για μία εβραϊκή εθνική εστία στη γη της Παλαιστίνης. Έχει σημασία να αναφέρουμε ότι ο Μπαλφούρ ήταν ένας αντισημίτης υπουργός. Πάρα πολλοί υποστηρικτές του Σιωνισμού στην Ευρώπη ήταν αντισημίτες και ήθελαν τους Εβραίους εκτός Ευρώπης. Από την άλλη, οι πατέρες του σιωνισμού, όπως ο Χερτζλ για παράδειγμα, θεώρησαν το διάχυτο αντισημιτικό ρατσισμό της Ευρώπης ως σύμμαχο στο σχέδιό τους να πείσουν τους Εβραίους της Ευρώπης να συνταχτούν πίσω από τον εποικισμό της Παλαιστίνης. Αυτός είναι ο λόγος της φαινομενικά παράλογης συμμαχίας αντισημιτών και σιωνιστών που σε διαφορετικές εκφάνσεις υπάρχει ακόμα και σήμερα. Για παράδειγμα, οι πιο φανατικοί σύμμαχοι του Ισραήλ στις ΗΠΑ είναι οι φονταμενταλιστές Προτεστάντες Χριστιανοί που χρηματοδοτούν πολιτικούς, σπιλώνουν αντιπάλους, επιτίθενται στον ΟΗΕ και στηρίζουν τυφλά το Ισραήλ.

Τελικώς κάτω από ποιες συνθήκες φτάνουμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948;

Οι Παλαιστίνιοι, όπως ήταν αναμενόμενο, αντέδρασαν σε αυτό το σχέδιο της ίδρυσης ενός ευρω-αποικιοκρατικού κράτους στη γη τους, από πολύ νωρίς. Το 1922 πάντως η Κοινωνία των Εθνών εγκρίνει το αγγλικό σχέδιο και ουσιαστικά του προσφέρει τη μέγιστη δυνατή νομιμοποίηση από τη Δύση. Το 1933 ξεσπούν μεγάλες διαμαρτυρίες κι απεργίες των γηγενών και εν συνεχεία μια μεγαλειώδης παλαιστινιακή εξέγερση, την οποία καταπνίγουν οι Άγγλοι. Το 1938 ένα γκρουπ οπλισμένων σιωνιστών αρχίζει επιθέσεις προς τους Παλαιστίνιους και το 1939 διαλύουν και καταστέλλουν την αραβική εξέγερση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από το 1936.

Το 1942 διεξάγεται η μεγάλη συνάντηση των σιωνιστών στη Νέα Υόρκη και εκεί οι ΗΠΑ μπαίνουν στο πλάνο της υποστήριξης του σιωνισμού. Το 1946 η Χαγκανά και η Στερνγάνκ – ομάδες οπλιτών- αρχίζουν στρατιωτική δράση εναντίον Άγγλων και Παλαιστινίων ταυτόχρονα. Το 1947 με το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ αποφασίζεται η ίδρυση δύο κρατών με την οποία όμως οι Ισραηλινοί παίρνουν γη δυσανάλογα περισσότερη του πληθυσμού τους. Οι Παλαιστίνιοι απορρίπτουν αυτό το πλάνο και το 1948 αρχίζει ένοπλη σύρραξη, στην οποία πρωτοστατούν οργανώσεις-προπομπές του μετέπειτα ισραηλινού στρατού. Κι εδώ μπαίνει σε εφαρμογή το plan dalet, ένα πλάνο εθνοκάθαρσης και μαζικής εκδίωξης του ιθαγενικού πληθυσμού και καταστροφής ολόκληρων χωριών και πόλεων (βλ. Ilan Pappe, The Ethnic Cleansing Of Palestine).

Εβραίοι μετανάστες πριν μπουν στο καμπ του Αθλίτ. Τους υποδέχονται Παλαιστίνιοι αστυνομικοί. AP

Τον Μάιο του 1948 ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ το οποίο αναγνωρίζουν αμέσως τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Σοβιετική Ένωση. Κατά τη γνώμη μου, οι Σοβιετικοί έκαναν λάθος στην εκτίμησή τους. Αλλά τότε η Ευρώπη κι ο κόσμος ήταν συγκλονισμένος από το αποτρόπαιο έγκλημα του Ολοκαυτώματος. Από την άλλη, η μεταπολεμική Ευρώπη πέτυχε δύο νίκες με μια κίνηση. Καταρχάς, δαιμονοποιώντας τον Χίτλερ αποσιώπησε τόσο τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό όσο και την δυτική αποικιοκρατία που διέπραξε γενοκτονίες κι ολοκαυτώματα σε όλον τον κόσμο για αιώνες. Δεύτερον, συνδέοντας το Ολοκαύτωμα με την ίδρυση του Ισραήλ, μετέτρεψε τις δυτικές ευθύνες για το Ολοκαύτωμα σε βάρος ενός ιθαγενικού λαού εκτός Ευρώπης. Παράλληλα αναδείχτηκε σε ηθικό ηγεμόνα σε παγκόσμιο επίπεδο φυλάσσοντας για τον εαυτό της τον ρόλο του απόλυτου θύματος και μετέπειτα κριτή.

Παρόλα αυτά, ο OΗΕ, με το ψήφισμα 194, καθιστά ξεκάθαρο ότι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες πρέπει να επιστρέψουν στις εστίες τους, αλλά από τότε μέχρι και σήμερα αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν πρόσφυγες.

Μιλάμε δηλαδή για τρεις, τουλάχιστον, γενιές προσφύγων…

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν και πέθαναν σε στρατόπεδα Παλαιστίνιων προσφύγων. Η Δύση για να αντιμετωπίσει αυτό το πρωτοφανέρωτο προσφυγικό κύμα ίδρυσε την περίφημη UNRWA η οποία αποτελεί το μοντέλο πάνω στο οποίο χτίστηκε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Τι σηματοδοτεί στη συνέχεια ο πόλεμος των έξι ημερών του 1967;

Ας δούμε πρώτα πώς ήταν ο κόσμος το 1967. Εκείνη την περίοδο καταγραφόταν μία ανάδυση του παγκόσμιου νότου με το αντιαποικιακό κίνημα. Τέτοιου είδους κινήματα είχαμε στην Γκάνα, την Κούβα, την Αλγερία, το Βιετνάμ και αλλού. Υπήρχε, επίσης, το Κίνημα των Αδέσμευτων στο οποίο πρωτοστατούσε η Αίγυπτος του Νάσερ. Την ίδια ώρα το Ισραήλ δεν επιθυμούσε σε καμία περίπτωση το παλαιστινιακό να συνδεθεί με το αντι-αποικιακό πλαίσιο. Από την αρχή της πορείας του κράτους τους, οι Ισραηλινοί θέλησαν να αποσιωπήσουν τους δεσμούς του σιωνισμού με την αποικιοκρατία, αλλά και κάθε σύγκριση μεταξύ του Ισραήλ και του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, την οποία όμως εκείνη την περίοδο έκαναν πολλά αντι-αποικιακά κινήματα.

Το 1967 λοιπόν δεν λαμβάνει χώρα μόνο μία σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Αράβων. Είναι μία σύγκρουση μεταξύ αποικιοκρατίας και αντιαποικιακού κινήματος. Το παλαιστινιακό, έτσι και αλλιώς, είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα με πλευρές που αφορούν όλο τον πλανήτη. Υπό αυτήν την έννοια, η νίκη του Ισραήλ το 1967 ήταν μία νίκη της αποικιοκρατίας, σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, εναντίον ενός αντιαποικιακού κινήματος το οποίο συγκροτούσαν η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος του Νάσερ και η Συρία.

Το αντιαποικιακό κίνημα πρότεινε ένα κοινό κράτος, Εβραίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων στη γη της Παλαιστίνης. Αυτό εννοούσαν με την καταστροφή του Ισραήλ, την κατάργηση του απαρτχάιντ, κι όχι φυσικά τον μαζικό θάνατο ανθρώπων. Ένα κοινό κράτος για όλους. Αυτό προέβλεπε και το προσχέδιο της PLO το 1969, ένα ενιαίο κράτος κόντρα στην πολιτική του Ισραήλ να επιβάλει ένα “εθνοκαθαρτικό” μοντέλο στην περιοχή.

Με την Νάκμπα (ήττα) του 1967 τελειώνει η ελπίδα για την αραβική ανεξαρτησία και ένωση την οποία πολέμησαν οι Δυτικοί από την αρχή της. Οι Ευρωπαίοι ήταν ενάντια σε κάθε είδους πολιτικής ένωσης σε μια περιοχή με κοινή γλώσσα και πανταχού παρούσες θρησκείες, παρά το γεγονός ότι στην ήπειρό τους είχαν ήδη ξεκινήσει να εφαρμόζουν το σχέδιο που αργότερα κατέληξε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πώς εξηγείτε την πρωτοκαθεδρία της Χαμάς σήμερα στην Παλαιστίνη; Πώς προκύπτει αυτό ενώ τα προηγούμενα χρόνια η Φατάχ ήταν πολύ μαζική και εξέφραζε την πλειοψηφία;

Πρέπει, αρχικά, να πάμε λίγο πίσω, στο 1987 έτος κατά το οποίο λαμβάνει χώρα η πρώτη Ιντιφάντα. Λίγο πιο πίσω, το 1982, οι Παλαιστίνιοι μαχητές αποχώρησαν από τη Βηρυτό κι έφτασαν στην Τυνησία. Και εκεί που όλοι νόμιζαν ότι το παλαιστινιακό ζήτημα έχει τελειώσει με οριστική ήττα των Παλαιστίνιων (οι Ισραηλινοί ήδη πανηγύριζαν για την τριχοτόμηση του παλαιστινιακού πληθυσμού) άρχισε η Ιντιφάντα από τους Παλαιστίνιους στο εσωτερικό της χώρας και στα κατεχόμενα. Άρχισαν, εν συνεχεία, οι διαπραγματεύσεις οι οποίες τελικά οδήγησαν στην προβληματική συμφωνία του Όσλο, το 1993, με την οποία κάτω από το βάρος της γεωπολιτικής αλλαγής (με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης), οι Παλαιστίνιοι αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ, ενώ οι ίδιοι αποδέχονται ένα αρχιπέλαγος εδαφών και μια αόριστη υπόσχεση δημιουργίας κράτους στο μέλλον. Ήταν μια συμφωνία ειρήνης που απλά συνέχιζε τον πόλεμο με άλλα μέσα.

Ο Γιάσερ Αραφάτ, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο Σιμόν Περές φωτογραφίζονται με τα βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στο Οσλο στις 10 Δεκεμβρίου του 1994. AP

Γιατί το λέτε αυτό;

Διότι οι Ισραηλινοί ζήτησαν από τους Παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το κράτος του Ισραήλ χωρίς να τους δίνουν το δικαίωμα να ιδρύσουν το δικό τους κράτος. Την ίδια στιγμή, έλεγξαν την πολιτική του ηγεσία μέσα από χρηματοδοτήσεις και άνοιξαν το δρόμο για συνεχόμενους εποικισμούς μέσα από την καντονοποίηση της Δυτικής Όχθης. Τελικά δημιούργησαν μια βιομηχανία “ειρήνης”, μέσα από την οποία η Παλαιστινιακή Αρχή μετατραπήκε σε εργολάβο της ισραηλινής κατοχής. Δόθηκαν, για παράδειγμα, πολλά κονδύλια για τη δημιουργία της παλαιστινιακής αστυνομίας, η οποία κατά κόρον χρησιμοποιήθηκε κατά των Παλαιστινίων. Η Παλαιστινιακή Αρχή φυλάκισε-και έχει ακόμα στις φυλακές-Παλαιστίνιους αγωνιστές απαλλάσσοντας από τον κόπο και τα έξοδα την κατοχική δύναμη. Ένα γνωστό σενάριο σε αποικιοκρατικές καταστάσεις αλλού.

Άρα, κάπως έτσι αυξάνεται και η δημοφιλία της Χαμάς στον πληθυσμό…

Ακριβώς. Η Χαμάς προκύπτει ως ένα ανεξάρτητο αδιάφθορο κίνημα εναντίον της συνεργασίας της Παλαιστινιακής Αρχής με το Ισραήλ και κερδίζει τις εκλογές του 2006. Οι εκλογές όμως, αν και ήταν οι δημοκρατικότερες που είχαν γίνει ποτέ στον αραβικό κόσμο, δεν αναγνωρίζονται από την Δύση και η διάσπαση παίρνει χαρακτηριστικά ένοπλης ενδοπαλαιστινιακής διαμάχης. Η Δύση ανακηρύσσει τον νικητή των εκλογών τρομοκράτη κι ανέχεται το εμπάργκο της Γάζας που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, αποκόπτοντας την περιοχή από την Δυτική Όχθη και τον υπόλοιπο πλανήτη ουσιαστικά.

Στη Δυτική Όχθη ο Αμπάς εξελίσσεται ουσιαστικά σε μία μαριονέττα του Ισραήλ συνεχίζοντας το μοντέλο υποκατάστασης της κατοχής. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ – και τώρα μερικές χώρες στη Δύση- πολέμησαν με νύχια και με δόντια το μη βίαιο κίνημα του BDS – Μποϋκοτάζ, Κυρώσεις, Αποεπενδύσεις – φράζοντας έτσι τον δρόμο προς κάθε ειρηνική διαμαρτυρία. Αν θυμάστε, ελεύθεροι σκοπευτές σημάδευαν γόνατα και γυμνά στήθη στις ειρηνικές πορείες της Παρασκευής όλον τον προηγούμενο καιρό.

Για τα γεγονότα που εξελίσσονται τώρα στην περιοχή, μία εξήγηση έχει να κάνει με τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο Νετανιάχου στην εσωτερική πολιτική σκηνή του Ισραήλ. Απειλείται και με φυλάκιση καθώς έχει εμπλακεί σε σημαντικές υποθέσεις διαφθοράς. Άρα ωθεί την κατάσταση στα άκρα. Είναι επαρκής αυτή η εξήγηση;

Μερικώς μόνο. Η πολιτική του Νετανιάχου σίγουρα παίζει έναν κομβικό ρόλο, πρόκειται για έναν κυνικό πολιτικό ο οποίος καταφεύγει στον εθνικισμό, όπως συχνά κάνουν πολιτικοί για να αποπροσανατολίσουν. Είναι όμως μόνο μέρος του προβλήματος. Είναι βασικό ότι οι πληθυσμοί που αυτήν τη στιγμή ξεσηκώνονται, όχι μόνο στην Ιερουσαλήμ, αλλά και αλλού στο Ισραήλ, έχουν απομονωθεί πολιτικά κι έχουν εξωθηθεί στη φτώχεια. Ζουν στην καθημερινότητά τους το απαρτχάιντ μέσα από πολιτικές οι οποίες, για παράδειγμα, προβλέπουν υποχρηματοδότηση των αραβικών σχολείων του Ισραήλ. Γειτονιές Παλαιστινίων στις λεγόμενες mixed cities σπρώχνονται επίσης στη βία και στην ανομία και διαμορφώνονται έτσι συνθήκες αμερικανικών γκέτο, όπου κυριαρχεί η ενδοπαλαιστινιακή βία, Παλαιστινίων εναντίον Παλαιστινίων.

Στη δε Ιερουσαλήμ συνεχίζεται ο εποικισμός κανονικά. Απλώς αυτήν τη φορά ξεχείλισε το ποτήρι και γίνονται αυτά που γίνονται. Ο καταδικασμένος Πρωθυπουργός του Ισραήλ θέλησε να προσεταιριστεί τους ακροδεξιούς εθνικιστές. Μία επίθεση κατά των Παλαιστινίων φέρνει ψήφους και στήριξη από το εθνικιστικό στρατόπεδο. Ωστόσο, και ο υποτιθέμενος φιλελεύθερος ηγέτης, Μπένυ Γκαντς λέει ότι η Γάζα πρέπει να ισοπεδωθεί. Αυτή η ρητορική δηλαδή, της εθνοκάθαρσης, δεν αφορά μόνο τον Νετανιάχου. Τα τελευταία χρόνια έχει επεκταθεί σε μεγάλο πολιτικό φάσμα στη χώρα.

Από την άλλη, παρατηρούμε για πρώτη φορά Παλαιστίνιους να ξεσηκώνονται με ένα κοινό πλαίσιο ιστορικής ανάλυσης το οποίο λέει: Είμαστε πρόσφυγες στην ίδια μας τη χώρα, είμαστε θύματα ενός απαρτχάιντ, μιας συνεχιζόμενης Νάκμπα. Υπάρχει μία ποιοτική αλλαγή στο πώς αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως δεύτερης και τρίτης διαλογής πολίτες του κράτους. Οι Παλαιστίνιοι που ζουν εντός καταλαβαίνουν ότι πλέον δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν σε σχέση με τους εκτός των τειχών. Βλέπουν, αντίθετα, ότι όλοι είναι θύματα του θεσμικού ρατσισμού του ισραηλινού κράτους.

Θα ήθελα να κλείσουμε με τη στάση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο ζήτημα τα τελευταία 40 χρόνια. Φτάσαμε από τον πολιτικό “έρωτα” του Ανδρέα Παπανδρέου για τον Γιάσερ Αραφάτ στα τριεθνή σχήματα με το Ισραήλ με στόχο, προφανώς, την απομόνωση της Τουρκίας. Έλληνες Υπουργοί σήμερα δηλώνουν δημοσίως ότι στηρίζουν απόλυτα το Ισραήλ. Πώς έχει γίνει αυτό; Πώς την κρίνετε την ελληνική εξωτερική πολιτική σε αυτό το ζήτημα;

Σίγουρα είναι αφελής σε πολλαπλές αναγνώσεις. Καταρχάς, αποξενώνει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στις χώρες της περιοχής. Πρόκειται για πολιτική που στοχεύει μόνο στις ελίτ. Η κυβέρνηση λέει ότι την ενδιαφέρουν μόνο οι κυβερνήσεις – οι περισσότερες δικτατορίες- και οι αραβικές οικονομικές ελίτ. Η πολιτική αυτή είναι καθαρά κυνική και αντίθετη σε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ σε περιπτώσεις στις οποίες η Ελλάδα θα ζητήσει την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου για την ίδια.

Είναι τραγικό λάθος να ανοίξει μέτωπο με τον Παγκόσμιο Νότο ο οποίος υπερασπίζεται αναφανδόν το δίκαιο στο ζήτημα της Παλαιστίνης. Θα την χαρακτήριζα ακόμα ως μια επικίνδυνη πολιτική, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ειρήνη στην περιοχή. Ο συναγελασμός και η ανοικτή στρατιωτική συνεργασία με χώρες που πρωτοστατούν σε επιθετικούς πολέμους όπως το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, και τα Εμιράτα είναι πραγματικά αυτοκτονική και βολονταριστική. Είναι πολύ σαθρά τα θεμέλια αυτών των συνεργασιών. Ούτε το Ισραήλ ούτε οι ΗΠΑ πρόκειται να βάλουν πλάτη σε μία ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρξει πόλεμος με την Τουρκία, και ακόμα περισσότερο μια τρελή κούρσα εξοπλισμών δύο χωρών σε βαθιά οικονομική κρίση, είναι πραγματικά καταστροφικό για τους λαούς της περιοχής.

Η δυνατότητα να μπορείς να μιλάς με όλους είναι πολύ σημαντική, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Πρέπει να επιδιώξουμε μία δίκαιη λύση του Παλαιστινιακού, μέσα από την προώθηση του διεθνούς δικαίου, των αποφάσεων του ΟΗΕ και του κοινού περί δικαιοσύνης αισθήματος. Οτιδήποτε άλλο είναι επικίνδυνοι λεονταρισμοί χωρίς συναίσθηση της εκρηκτικότητας της κατάστασης και του απρόβλεπτου μέλλοντος.

Πηγή: news247

Δεν υπάρχουν δύο πλευρές που συγκρούονται στην Ιερουσαλήμ: Η μία εγκληματεί και η άλλη εξοντώνεται

/1 Comment/in /by

O τελευταίος μήνας ήταν ιδιαίτερα πυκνός για την γειτονιά του Σεΐχ Τζαράχ στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.  Οι μαζικές διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις των Παλαιστίνιων κατοίκων με την Ισραηλινή αστυνομία, με αφορμή την εκδίωξη 38 παλαιστίνιων οικογενειών έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά διακρίσεων που έχουν ως στόχο να εξορίσουν τους Παλαιστινίους έξω από την Ιερουσαλήμ και να διατηρήσουν την εβραϊκή πλειοψηφία.

Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Η πολύπαθη γειτονιά του Σεΐχ Τζαράχ αποτέλεσε καταφύγιο για τους Παλαιστινίους πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν βίαια στις 15 Μάιου του 1948, γνωστή και ως ημέρα της καταστροφής για τους Παλαιστινίους. Από τους συνολικά 750.000 πρόσφυγες που δημιούργησαν οι διωγμοί των σιωνιστικών δυνάμεων, περίπου 80.000 προέρχονταν από την Ιερουσαλήμ και τα γύρω χωριά του Ντερ Γιάσιν, της Μάλχα, της Λίφτα και του Εΐν Κερέμ. Πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στις 30 Απριλίου του 1948, όλα τα χωριά της Δυτικής Ιερουσαλήμ καταχτήθηκαν από τις Ισραηλινές δυνάμεις και καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Το Σεΐχ Τζαράχ  βρίσκεται λιγότερο από ένα χιλιόμετρο μακριά από τα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ. Την περίοδο της Χασεμίτικης Διακυβέρνησης του Βασιλείου της Ιορδανίας της Δυτικής Όχθης, επετράπη σε 28 Παλαιστινιακές οικογένειες, που μέχρι τότε ζούσαν σε προσφυγικά στρατόπεδα στο Λίβανο, στην Συρία και στην Ιορδανία, να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Η Ιορδανία είχε χτίσει σπίτια για τις 28 παλαιστινιακές οικογένειες με την έγκριση της υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, UNRWA. Στη δεκαετία του 1960, οι οικογένειες έκαναν μια συμφωνία με την κυβέρνηση της Ιορδανίας που θα τους έκανε ιδιοκτήτες της γης και των σπιτιών, λαμβάνοντας επίσημες κτηματολογικές πράξεις που θα μεταγράφονταν στα ονόματά τους μετά από τρία χρόνια. Σε αντάλλαγμα, θα έπρεπε να παραιτηθούν από το καθεστώς του πρόσφυγα.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Στις 5 Ιουνίου το 1967 ξεκινάει ο Πόλεμος των 6 ημερών. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο ισραηλινός στρατηγός Χόντ «16 ετών σχέδια χρειάστηκαν για αυτά τα τελευταία 80 λεπτά. Ζούσαμε με το σχέδιο κοιμόμασταν πάνω στο σχέδιο, τρώγαμε πάνω στο σχέδιο. Με επιμονή το τελειοποιήσαμε». Το Ισραήλ προσάρτησε τα εδάφη της ανατολικής Ιερουσαλήμ, μαζί με τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, σε μία κίνηση που προκάλεσε διεθνή κατακραυγή.

Το 1972, ομάδες εποίκων δήλωσαν στις οικογένειες ότι καταπατούν εβραϊκή γη. Αυτή ήταν η αρχή μιας μακράς νομικής μάχης που κατά τους τελευταίους μήνες κορυφώθηκε με εντολές εκδίωξης εναντίον 38 οικογενειών στο Σεΐχ Τζαράχ και δύο άλλες γειτονιές στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Ισραηλινές ομάδες δικαιωμάτων πιστεύουν ότι άλλες οικογένειες είναι επίσης ευάλωτες, εκτιμώντας ότι περισσότεροι από 1.000 Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν να εκδιωχθούν. Οι ισχυρές ομάδες ισραηλινών εποίκων, βασίζουν τους ισχυρισμούς τους σε ανύπαρκτα έγγραφα ιδιοκτησίας της γης από Εβραίους πριν την περίοδο του 1948.

Παρά την έκδηλη ανυπαρξία νομιμοποιητικών εγγράφων από την πλευρά των Εβραίων, το Ανώτατο Δικαστήριο αρνείται να κάνει έρευνα γνησιότητας των εγγράφων αυτών. Την ίδια στιγμή εθελοτυφλεί σε ότι αφορά τις αυτοδίκαιες εξώσεις που έχουν πραγματοποιήσει με την βία Ισραηλινοί Έποικοι. Τον Απρίλιο, ο υπουργός Εξωτερικών της Ιορδανίας Ayman Safadi παρέδωσε έγγραφα που αποδεικνύουν την ιδιοκτησία των Παλαιστινίων για τις περιουσίες τους στο Σεΐχ Τζαράχ, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί μια νέα μαζική έξωση.

Την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση της Ιορδανίας επικύρωσε 14 συμφωνητικά έγγραφα από τη δεκαετία του 1960 με τις παλαιστινιακές οικογένειες στο Σεΐχ Τζαράχ για την ενίσχυση της θέσης τους εναντίον των ισραηλινών δικαστηρίων.

Ο Adel Budeiri δείχνει ένα έγγραφο σε δικαστική υπόθεση για αρκετές παλαιστινιακές οικογένειες, συμπεριλαμβανομένης της δικής του, που κινδυνεύουν από βίαια έξωση από τα σπίτια τους στη γειτονιά Σεΐχ Τζαράχ της ανατολικής Ιερουσαλήμ, την Κυριακή 9 Μαΐου 2021. (AP Photo / Maya Alleruzzo)

Αυτήν την στιγμή υπάρχουν 38 παλαιστινιακές οικογένειες που ζουν στο Σεΐχ Τζαράχ, τέσσερις από αυτές αντιμετωπίζουν επικείμενη έξωση, ενώ τρεις αναμένεται να απομακρυνθούν την 1η Αυγούστου. Παράλληλα σε περίπτωση που η έκβαση του δικαστηρίου δεν βγει υπέρ τους, που είναι και το πιο πιθανό σενάριο, είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν 20.000 σέκελς στους Εβραίους Εποίκους για τα νομικά τους έξοδα.

Το Ισραήλ διακηρύττει ότι η κατάσταση στο Σεΐχ Τζαράχ είναι μια ιδιωτική διαμάχη ακινήτων την οποία έχουν ξεκινήσει οι Παλαιστίνιοι για να υποκινήσουν γεγονότα βίας. Η πραγματικότητα είναι όμως πολύ διαφορετική. Είναι η προσπάθεια  των εποίκων και του  Μπέντζαμιν Νετανιάχου για αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της Ιερουσαλήμ με στόχο την προώθηση μακροπρόθεσμων σχεδιασμών για νομιμοποίηση και διεθνή αναγνώριση της σαν “πρωτεύουσα του Ισραήλ”.

Η Ιερουσαλήμ είναι πόλη για λίγους

Το Ισραήλ θεωρεί όλη την Ιερουσαλήμ ως την ενοποιημένη πρωτεύουσα του και λέει ότι οι κάτοικοι της αντιμετωπίζονται ισότιμα. Όμως οι κάτοικοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ έχουν διαφορετικά δικαιώματα ανάλογα με το αν είναι Εβραίοι ή Παλαιστίνιοι.

Οι Εβραίοι που γεννήθηκαν στην ανατολική Ιερουσαλήμ αποκτούν αυτόματα ισραηλινή υπηκοότητα και οι Εβραίοι από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δικαιούνται να γίνουν Ισραηλινοί πολίτες.

Οι Παλαιστίνιοι που γεννιούνται στην Ανατολική Ιερουσαλήμ έχουν μια μορφή μόνιμης διαμονής που μπορεί να ανακληθεί εάν περάσουν πολύ χρόνο ζώντας έξω από την πόλη. Μπορούν να υποβάλουν αίτηση για ισραηλινή ιθαγένεια, αλλά πρέπει να περάσουν από μια δύσκολη και αβέβαιη γραφειοκρατική διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει μήνες ή χρόνια. Οι περισσότεροι αρνούνται, επειδή δεν αναγνωρίζουν την προσάρτηση του Ισραήλ.

Μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ το 1967,η Ισραηλινή κυβέρνηση «προσέφερε» στους Παλαιστίνιους κατοίκους της περιοχής την ιδιότητα του κατοίκου μόνο εφόσον δεν διέμεναν έξω από το Ισραήλ για 7 χρόνια και πάνω, δεν είχαν γίνει υπήκοοι άλλης χώρας και δεν είχαν κάνει αίτηση για άλλη εθνικότητα. ( Law of Entry to Israel 1952, 1974). Με αυτό το νομοθετικό περιεχόμενο, το Ισραήλ στόχευε στην δημιουργία ενός δυσμενούς καθεστώτος για τους Παλαιστινίους ενώ ξεκίνησε καμπάνια κατασχέσεως αδειών διαμονής Παλαιστίνιων κατοίκων της Ιερουσαλήμ που διέμεναν στην Δυτική Όχθη και στην Γάζα.

Πλέον το 37%  πληθυσμού της πόλης αποτελείται από Παλαιστινίους εντούτοις απορροφά μόνο το 10% του προϋπολογισμού της πόλης. Οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονται επίσης με διαφορετικό τρόπο όσον αφορά τη στέγαση, κάτι που θα δυσκολέψει τις οικογένειες του Σεΐχ Τζαράχ να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ εάν εκδιωχθούν. Οι Παλαιστίνιοι επιτρέπεται να χτίσουν μόνο στο 14% της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, το υπόλοιπο 34% αποτελεί γη που έχει προσαρτηθεί από το Ισραήλ και το 52% θεωρείται  πράσινη γραμμή και δεν επιτρέπεται η οικοδόμηση.

Μετά το 1967, το Ισραήλ επέκτεινε τα δημοτικά όρια της πόλης για να καταλάβει μεγάλες περιοχές ανοιχτής γης, όπου έκτοτε έχει κατασκευάσει εβραϊκούς οικισμούς που φιλοξενούν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ταυτόχρονα, έθεσε όρια στις παλαιστινιακές γειτονιές, περιορίζοντας την ανάπτυξή τους.

Σήμερα, περισσότεροι από 220.000 Εβραίοι ζουν στην ανατολική Ιερουσαλήμ, κυρίως σε κατοικημένες περιοχές που το Ισραήλ θεωρεί γειτονιές της πρωτεύουσας του. Οι περισσότεροι από τους 350.000 Παλαιστίνιους κατοίκους της ανατολικής Ιερουσαλήμ είναι στριμωγμένοι σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές όπου υπάρχει λίγος χώρος για να χτιστούν νέα σπίτια.

Οι Παλαιστίνιοι ισχυρίζονται  ότι το κόστος και η δυσκολία απόκτησης αδειών τους αναγκάζει να χτίσουν παράνομα ή να μετακινηθούν στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη, κινδυνεύοντας έτσι να χάσουν την κατοικία τους στην Ιερουσαλήμ. Ισραηλινές ομάδες δικαιωμάτων εκτιμούν ότι από τα 40.000 σπίτια σε παλαιστινιακές γειτονιές, τα μισά έχουν χτιστεί χωρίς άδειες και κινδυνεύουν να κατεδαφιστούν.

Η ισραηλινή αστυνομία περιφρουρεί καθώς οι Παλαιστίνιοι Μουσουλμάνοι νηστεύουν κατά τη διάρκεια του ιερού μήνα του Ραμαζανιού και οι Εβραίοι έποικοι συγκεντρώνονται για να ξεκινήσουν το Σαμπάτ σε ένα παλαιστινιακό σπίτι που έχουν καταλάβει οι έποικοι, στη γειτονιά του Σεΐχ Τζαρά, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή 7 Μαΐου 2021. (AP φωτογραφία / Maya Alleruzzo)

Πολιτική Διακρίσεων

Απηχώντας τα ευρήματα της Ισραηλινής Οργάνωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «B’Tselem», το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε πρόσφατη έκθεση του κατήγγειλε τις  πολιτικές διακρίσεων στην ανατολική Ιερουσαλήμ και έκρινε ότι το Ισραήλ είναι ένοχο για το έγκλημα του Απαρτχάιντ.

Σύμφωνα με την έκθεση, τα εγκλήματα του Απαρτχάιντ του Ισραήλ περιλαμβάνουν την πολιορκία εδώ και δεκαετία της Γάζας, τον σοβαρό περιορισμό της κυκλοφορίας των Παλαιστινίων στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, τη δήμευση περισσότερου από το ένα τρίτο της γης στη Δυτική Όχθη, τις πολιτικές διωγμών στη Δυτική Όχθη που οδήγησαν σε βίαιη μεταφορά χιλιάδων Παλαιστινίων, την άρνηση των δικαιωμάτων παραμονής για τους Παλαιστινίους και τους συγγενείς τους στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη και τη συνεχιζόμενη άρνηση των βασικών πολιτικών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια Παλαιστινίους.

Σε όλη τη γη που ελέγχει το Ισραήλ, επισημαίνει η έκθεση, οι ισραηλινές αρχές «επιδίωξαν να μεγιστοποιήσουν τη γη που διατίθεται για εβραϊκές κοινότητες και να συγκεντρώσουν τους περισσότερους Παλαιστίνιους σε πυκνά κέντρα πληθυσμού».

«Δεν είναι διαμαρτυρία, είναι δικαίωμά μας να είμαστε εδώ»

Οι πρόσφατες νυχτερινές συγκρούσεις ξεκίνησαν στις αρχές του Ραμαζανιού, όταν η ισραηλινή αστυνομία έβαλε εμπόδια έξω από την Πύλη της Δαμασκού της Παλιάς Πόλης, ένα δημοφιλές σημείο συγκέντρωσης μετά τις απογευματινές προσευχές κατά τη διάρκεια του ιερού μήνα, όταν οι Μουσουλμάνοι νηστεύουν από την αυγή έως το σούρουπο.

Η λαϊκή διαμαρτυρία ώθησε την αστυνομία να αφαιρέσει τους διαχωριστικούς φράκτες που είχαν τοποθετήσει οι ισραηλινές αρχές για να εμποδίσουν τους Παλαιστίνιους να καθίσουν στις σκάλες. «Η νίκη εκεί έδωσε τη δύναμη στους νέους, είδαν ότι μπορούν να επιτύχουν αποτελέσματα, και τώρα, ακόμα κι αν υπάρχει κατοχή, όπως εδώ, εμφανίζονται», δήλωσε ο Μωάμεθ Αμπού Χούμο, ένας Παλαιστίνιος ακτιβιστής από το Issawiya.

Ενώ τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης περιγράφουν αυτήν την παράσταση αλληλεγγύης ως «ταραχές» ή «συγκρούσεις», στην πραγματικότητα, οι παλαιστίνιοι νέοι απλώς κάθονται έξω από σπίτια που κινδυνεύουν από βίαια έξωση. H παλαιστινιακή νεολαία πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις έστω και με το φόβο της ασυγκράτητης βίας της Ισραηλινής Αστυνομίας αλλά και των εποίκων. Χαρακτηριστικό είναι το βίντεο που δείχνει έναν έποικο στις 10/5 να ρίχνει το αμάξι του με φόρα πάνω στο διαμαρτυρόμενο πλήθος.

Μέσα στον  τελευταίο μήνα φανατισμένοι έποικοι έχουν συγκεντρωθεί στο κέντρο της πόλης φωνάζοντας «Θάνατος στους Άραβες» μαζί με ακροδεξιούς εξτρεμιστές της ρατσιστικής οργάνωσης Λεχάβα. Ανάμεσα σε αυτούς ο αντιδήμαρχος της Ιερουσαλήμ Αριέχ Κινγκ, την προηγούμενη εβδομάδα ευχήθηκε δημόσια τον θάνατο ενός διακεκριμένου Παλαιστίνιου ακτιβιστή.

Περισσότεροι από 305 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις κοντά στο Τέμενος Αλ Άκσα, συμπεριλαμβανομένων 205 που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία και κλινικές για θεραπεία, σύμφωνα με τους γιατρούς της Παλαιστινιακής  Ερυθράς Ημισελήνου, με πέντε περιστατικά σε σοβαρή κατάσταση. Υπάρχουν αναφορές ότι η αστυνομία έκανε χρήση πλαστικών σφαιρών με κύριο στόχο το πρόσωπο και ζωτικά όργανα, αλλά και για την παρουσία ελεύθερων σκοπευτών.

Το Ισραήλ επιτίθεται στη Γάζα μετά την ήττα της Ιερουσαλήμ

Ο αριθμός των νεκρών στη Γάζα διαρκώς αυξάνεται, καταγράφοντας 149 νεκρούς μέχρι και την 7η μέρα των ταραχών, συμπεριλαμβανομένων 41 παιδιών, σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας.

Oι σκηνές βαρβαρότητας στην Ιερουσαλήμ προκάλεσαν οργή μεταξύ των Παλαιστινίων αλλά και αλληλέγγυων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, παρά τον πρωτοφανή μηχανισμό προπαγάνδας του κράτους του Ισραήλ που εμφανίζει τους θύτες εγκλημάτων εθνοκάθαρσης και Απαρτχάιντ ως θύματα.

Στις 10/5 η στρατιωτική πτέρυγα της παλαιστινιακής οργάνωσης αντίστασης Χαμάς εξέδωσε τελεσίγραφο στο Ισραήλ  για μια ώρα – έως τις 18:00 τοπική ώρα – για να αποσύρει τις δυνάμεις του από την Αλ-Άκσα και την κατεχόμενη γειτονιά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ του Σέιχ Τζαράχ, και να ελευθερώσει κρατούμενους. Όταν πέρασε η προθεσμία, ομάδες αντίστασης στη Γάζα εκτόξευσαν ρουκέτες προς την Ιερουσαλήμ για πρώτη φορά μετά τον καλοκαιρινό πόλεμο του 2014.

Το Ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε εναέρια επίθεση εναντίον του εδάφους της Γάζας, με έναν ισραηλινό στρατιωτικό εκπρόσωπο να λέει ότι η επίθεση «θα διαρκέσει λίγες μέρες».

Χθες το πρωί (Σάββατο 15/5) το Ισραήλ κατεδάφισε βομβαρδίζοντας το πολυώροφο κτήριο που στέγαζε το Al Jazeera και το Associated Press επιχειρώντας να σιγήσει τη μετάδοση εικόνας και ήχου από τη Γάζα.

«Το Ισραήλ θα απαντήσει με μεγάλη δύναμη», δήλωσε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου, προσθέτοντας ότι «όποιος μας επιτεθεί θα πληρώσει βαρύ τίμημα».

Αυτές οι προειδοποιήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από απειλές συλλογικής τιμωρίας αμάχων στη Γάζα.

Έτσι, το Ισραήλ βομβάρδισε κατοικίες αμάχων, με αποτέλεσμα για παράδειγμα το θάνατο ενός από τους ελάχιστους Νευρολόγους που υπηρετούσαν στη Λωρίδα της Γάζας, του Dr. Moeen Alalool μαζί με τα πέντε του παιδιά, βομβάρδισε επίσης όλους τους δρόμους που οδηγούσαν στο μεγαλύτερο Νοσοκομείο, το Shifa Hospital, καθιστώντας αδύνατη την πρόσβαση σε αυτό.

Η επίθεση σε αμάχους συνεχίζεται μέχρι και σήμερα (Κυριακή 16/5), με τον αριθμό των νεκρών να αναμένεται να αυξηθεί. Οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι χτυπά στόχους με στρατιωτική σημασία ή κρυσφήγετα της Χαμάς, ακυρώνονται από εικόνες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας με οικογένειες θαμένες στα ερείπια των σπιτιών τους.

Το Ισραήλ και συγκεκριμένα ο Νετανιάχου επιθυμεί την κλιμάκωση της βίας με τον βομβαρδισμό της Γάζας. Επιδιώκει την δημιουργία ενός κλίματος «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» που σκοπό έχει να εμφυσήσει στην Ισραηλινή κοινωνία την αντίληψη ότι το Ισραήλ βρίσκεται υπό συνεχή απειλή. Η τεράστια συντηρητικοποίηση της Ισραηλινής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ευνοεί την αντι- Παλαιστινιακή ρητορική.

Η θέση του Νετανιάχου  φαίνεται να κλονίζεται από τις προσπάθειες δημιουργίας κυβέρνησης συνασπισμού από τον Γιαίρ Λαπίντ του κόμματος “Υπάρχει Μέλλον” (το οποίο στηρίζεται από το δεξιό κόμμα του Γιαμίνα) με τον Ναφτάλι Μπένετ, το αριστερό κόμμα Μέρετζ  και μέχρι πριν τα τελευταία γεγονότα στην Γάζα το αραβικό ισλαμικό κόμμα Ρά’αμ του Μανσούρ Αμπάς.

Ωστόσο, φαίνεται ότι ο Νετανιάχου θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον φόβο των Ισραηλινών προκειμένου να προβάλει τον εαυτό του ως τον ηγέτη που χρειάζεται η χώρα αυτή τη στιγμή της «κρίσης» και ότι είναι ο μόνος υποψήφιος αρκετά ισχυρός για να αντιμετωπίσει μια τέτοια «απειλή».

Το Ισραήλ ξεπέρασε το όριο: Ένοχο για εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα, για καθεστώς Απαρτχάιντ και Διώξεων

/1 Comment/in /by

Με αφορμή τη νέα επίθεση των δυνάμεων του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα (μέχρι σήμερα) πάνω από 700 τραυματίες, 24 νεκρούς, ανάμεσά τους 9 παιδιά, το antapocrisis αναδημοσιεύει την έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Σύμφωνα με αυτήν, το κράτος του Ισραήλ είναι ένοχο για χαρακτηρισμένα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, όπως αυτά του Απαρτχάιντ και των Διώξεων. Το πρωί της Δευτέρας 10/5 η αστυνομία και ο στρατός του Ισραήλ επιτέθηκε σε Παλαιστίνιους μέσα και γύρω από το τέμενος Αλ-Άκσα, θέλοντας να “γιορτάσει” με αίμα την «ημέρα της Ιερουσαλήμ», δηλαδή την επέτειο της κατάληψης της ανατολικής Ιερουσαλήμ από τον Ισραηλινό στρατό στον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967. Όλες τις προηγούμενες ημέρες, οι ισραηλινές δυνάμεις έκαναν επιθέσεις στη στη γειτονιά Σεΐχ Τζάρα όπου έδιωχναν Παλαιστίνιους από τα σπίτια τους για να εγκαταστήσουν Ισραηλινούς εποίκους.

Η Human Rights Watch (HRW), ένας κορυφαίος οργανισμός στην καταγραφή και στην καταπολέμηση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο, δημοσίευσε μια έκθεση την Τρίτη κατηγορώντας το Ισραήλ για το έγκλημα του απαρτχάιντ.

Η έκθεση των 213 σελίδων, με τίτλο «Το όριο που ξεπεράστηκε: Οι Ισραηλινές αρχές και τα εγκλήματα του Απαρτχάιντ και των Διώξεων», διαπίστωσε ότι το Ισραήλ είναι υπεύθυνο για τη διάπραξη «εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας» σε ολόκληρη την επικράτεια υπό τον έλεγχό του, από τον Ιορδάνη ποταμό έως τη Μεσόγειο Θάλασσα.

Συμφωνώντας με τα ευρήματα της κορυφαίας ισραηλινής ομάδας ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’ Tselem, η οποία δημοσίευσε τη δική της έκθεση κατηγορώντας το Ισραήλ για το απαρτχάιντ νωρίτερα φέτος, η έκθεση του Παρατηρητηρίου (HRW) ισχυρίζεται ότι το Ισραηλινό κράτος, μέσα από πολιτικές διακρίσεων «μεθοδικά πριμοδοτεί» τους Ισραηλινούς Εβραίους έναντι των Παλαιστινίων.

“Η Human Rights Watch καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ισραηλινή κυβέρνηση έχει επιδείξει την πρόθεσή της να διατηρήσει την κυριαρχία των Εβραίων Ισραηλινών έναντι των Παλαιστινίων σε ολόκληρο το Ισραήλ και τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη”, ανέφερε η ομάδα.

Ενώ ο όρος απαρτχάιντ επινοήθηκε για το σύστημα του θεσμοθετημένου φυλετικού διαχωρισμού που υπήρχε στη Νότια Αφρική μέχρι τη δεκαετία του 1990, η έκθεση HRW ορίζει το ισραηλινό απαρτχάιντ σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το οποίο ορίζει το απαρτχάιντ ως «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που αποτελείται από τρία βασικά στοιχεία:

  1. Πρόθεση για διατήρηση της κυριαρχίας μιας φυλετικής ομάδας επί της άλλης.
  2. Πλαίσιο συστηματικής καταπίεσης από την κυρίαρχη ομάδα έναντι της υποτελούς ομάδας.
  3. Απάνθρωπες πράξεις.

Η έκθεση διαπίστωσε ότι το έγκλημα του Απαρτχάιντ συντελείται ιδιαίτερα στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, όπου οι Παλαιστίνιοι ζουν υπό δρακόντεια στρατιωτική κυριαρχία, ενώ οι Ισραηλινοί Εβραίοι ζουν με ξεχωριστό τρόπο στην ίδια επικράτεια, αλλά έχουν πλήρη δικαιώματα σύμφωνα με το ισραηλινό αστικό δίκαιο.

Σύμφωνα με την έκθεση, τα εγκλήματα του Απαρτχάιντ του Ισραήλ περιλαμβάνουν την πολιορκία, εδώ και μια δεκαετία, της Γάζας, τον αυστηρό περιορισμό της κυκλοφορίας των Παλαιστινίων στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, τη δήμευση περισσότερου από το ένα τρίτο της γης στη Δυτική Όχθη, εκτοπισμούς πληθυσμών στη Δυτική Όχθη που οδήγησαν σε βίαια μεταφορά χιλιάδων Παλαιστινίων, την άρνηση των δικαιωμάτων παραμονής για τους Παλαιστινίους και τους συγγενείς τους στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη και τη συνεχιζόμενη άρνηση βασικών πολιτικών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια Παλαιστινίους.

Σε όλη τη γη που ελέγχει το Ισραήλ, επισημαίνει η έκθεση, οι ισραηλινές αρχές «επιδίωξαν να μεγιστοποιήσουν τη γη που διατίθεται για εβραϊκές κοινότητες και να συγκεντρώσουν τους περισσότερους Παλαιστίνιους σε πυκνά κέντρα πληθυσμού».

Τέτοιες πολιτικές, οι οποίες αντιμετωπίζουν ρητά τους Παλαιστίνιους ως «δημογραφική απειλή» είναι πιο εμφανείς σε μέρη όπως η Ιερουσαλήμ, όπου ο ισραηλινός δήμος της πόλης έχει θέσει το στόχο της «διατήρησης μιας σταθερής εβραϊκής πλειοψηφίας στην πόλη και ακόμη προσδιορίζει τις δημογραφικές αναλογίες που ελπίζει να διατηρήσει », σημείωσε η HRW.

Το Kufr Aqab, μια Παλαιστινιακή περιοχή στο βορειότερο άκρο των ορίων του Δήμου της Ιερουσαλήμ οριοθετείται από το Ισραήλ, το οποίο το περικλείει στα δυτικά από το τείχος, στα νότια με το σημείο ελέγχου Qalandiya που χωρίζει τις πόλεις της Ραμάλα και της Ιερουσαλήμ, στα ανατολικά με το στρατόπεδο προσφύγων της Qalandiya και τον οικισμό του Kochav Ya’akov, χτισμένος εν μέρει στη γη του Kufr Aqab, και προς τα βόρεια με τη Ραμάλα. (Χάρτης: Human Rights Watch / ευγενική προσφορά της Planet Labs Inc. 2021)

Τέτοιες πολιτικές εισάγουν διακρίσεις  που στοχεύουν συγκεκριμένα τις παλαιστινιακές κοινότητες και περιορίζουν το βιοτικό τους επίπεδο, σε συνδυασμό με το ότι το κράτος παρέχει στους Ισραηλινούς Εβραίους την ελευθερία να μετακινούνται και να ζουν όπου θέλουν, συντελούν στο έγκλημα του απαρτχάιντ του Ισραήλ, υπογραμμίζει η HRW.

«Αυτές οι πολιτικές, οι οποίες παρέχουν στους Εβραίους Ισραηλινούς τα ίδια δικαιώματα και προνόμια όπου κι αν ζουν και κάνουν διακρίσεις εναντίον των Παλαιστινίων όπου κι αν ζουν, αντικατοπτρίζουν μια πολιτική προνομιακής μεταχείρισης ορισμένων ατόμων εις βάρος άλλων», δήλωσε ο Εκτελεστικός Διευθυντής του HRW Κένεθ Ροθ.

Παρόμοια με την απάντησή του στην έκθεση της B’ Tselem που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο, το Ισραήλ χαρακτήρισε την έκθεση ως «προπαγάνδα», με το Ισραηλινό Υπουργείο Εξωτερικών να κατηγορεί την HRW ότι «δαιμονοποιεί το Ισραήλ».

«Το Human Rights Watch είναι γνωστό ότι έχει μια μακροχρόνια ατζέντα κατά του Ισραήλ, επιδιώκοντας ενεργά για χρόνια για την προώθηση μποϊκοτάζ εναντίον του Ισραήλ», ανέφερε σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Εξωτερικών.

Το υπουργείο Εξωτερικών ισχυρίστηκε ότι η HRW δεν  κοινοποίησε την έκθεσή του στο Ισραήλ ώστε αυτη να αναθεωρηθεί ή να σχολιαστεί, ένας ισχυρισμός που αρνείται η HRW.

Η διεθνής κοινότητα πρέπει να αναλάβει δράση

Η έκθεση ανέφερε ότι μέσω της έγκρισης νόμων όπως «ο Νόμος για το Κρατικό Έθνος του 2018», ο οποίος θεωρεί ότι «το δικαίωμα άσκησης εθνικής αυτοδιάθεσης εντός του κράτους του Ισραήλ αφορά αποκλειστικά τον εβραϊκό λαό», σε συνδυασμό με την αυξημένη επέκταση των οικισμών τα τελευταία χρόνια, έχει «ξεκαθαρίσει την πρόθεσή του Ισραήλ να διατηρήσει την κυριαρχία που ασκούν οι Εβραίοι Ισραηλινοί».

Ως αποτέλεσμα, η HRW επανέλαβε ότι τα έθνη και η διεθνής κοινότητα πρέπει να λάβουν ορισμένα μέτρα για να καταστήσουν το Ισραήλ υπεύθυνο για τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας και για το έγκλημα του απαρτχάιντ.

Στις συστάσεις της, η HRW προτείνει ότι τα πορίσματά της για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας θα πρέπει να ωθήσουν τη διεθνή κοινότητα να αλλάξει την προσέγγισή της απέναντι στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, αποφεύγοντας την ατελείωτη «ειρηνευτική διαδικασία» και τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις, και προχωρώντας σε μια προσέγγιση που βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ανάληψη ευθύνης.

«Ενώ μεγάλο μέρος του κόσμου αντιμετωπίζει την κατοχή μισού αιώνα του Ισραήλ ως προσωρινή κατάσταση που σύντομα θα διορθωθεί από μια «ειρηνευτική διαδικασία» δεκαετιών, η καταπίεση των Παλαιστινίων έχει ξεπεράσει το όριο και αποκτά μια μονιμότητα που πλέον πληρεί τους ορισμούς των εγκλημάτων του απαρτχάιντ και της δίωξης», είπε ο Ροθ.

Μεταξύ των συστάσεων της ομάδας είναι οι εξής:

  • Διερεύνηση και διώξεις από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) για άτομα που εμπλέκονται με αποδείξεις σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και σε εγκλήματα απαρτχάιντ.
  • Επιβολή μεμονωμένων κυρώσεων, συμπεριλαμβανομένων των απαγορεύσεων ταξιδιού και τo πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων των ατόμων που είναι υπεύθυνα για τη διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων.
  • Οι χώρες θα μπορούν να παρέχουν όπλα και στρατιωτική βοήθεια και ασφάλεια στο Ισραήλ με τον όρο ότι «οι ισραηλινές αρχές θα λαμβάνουν συγκεκριμένα και επαληθεύσιμα μέτρα για τον τερματισμό της διάπραξης αυτών των εγκλημάτων».
  • Οι τρέχουσες συμφωνίες και συνεργασίες με το Ισραήλ, όπως οι εμπορικές, θα πρέπει να επανεκτιμηθούν ώστε να διασφαλιστεί ότι τέτοιες συμφωνίες δεν συμβάλλουν άμεσα στη διάπραξη των εγκλημάτων του απαρτχάιντ.
  • Οι χώρες πρέπει να συστήσουν εξεταστική επιτροπή στον ΟΗΕ για να «διερευνήσουν συστηματικές διακρίσεις και καταστολή στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη»
  • Οι χώρες πρέπει να ορίσουν έναν παγκόσμιο απεσταλμένο εκ μέρους του ΟΗΕ για τα εγκλήματα των διωγμών και του απαρτχάιντ «με εντολή να κινητοποιήσει τη διεθνή δράση για τον τερματισμό των διώξεων και του απαρτχάιντ».

Ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αν και έχει καθυστερήσει πολύ

Την κυκλοφορία της έκθεσης της Human Rights Watch, οι Παλαιστίνιοι ηγέτες, ακτιβιστές και ομάδες δικαιωμάτων τη χαιρέτισαν σε μεγάλο βαθμό ως ένα θετικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς χαιρέτισε την έκθεση, ενώ το Παλαιστινιακό Υπουργείο Εξωτερικών κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να χρησιμοποιήσει τα πορίσματα των εκθέσεων και να αναλάβει «άμεση και αποτελεσματική» δράση κατά του «Ισραηλινού καθεστώτος απαρτχάιντ».

«Η έκθεση αποκαλύπτει τη φύση της αποικιακής κατοχής του Ισραήλ ως εδραιωμένου καθεστώτος εβραϊκής υπεροχής και κυριαρχίας απέναντι στον παλαιστινιακό λαό, που έχει σχεδιαστεί για να νομιμοποιήσει την επιχείρηση εγκατάστασης εποίκων στο κατεχόμενο έδαφος του Κράτους της Παλαιστίνης και να επηρεάσει κάθε πτυχή της παλαιστινιακής ζωής», ανέφερε το υπουργείο.

Ο Παλαιστίνιος πρωθυπουργός Δρ. Mohammad Shtayyeh χαρακτήρισε την έκθεση «μια αξιοσημείωτη προσθήκη σε προηγούμενες διεθνείς εκθέσεις και δικαστικές αποφάσεις, η οποία επιβεβαιώνει την επείγουσα ανάγκη της διεθνούς κοινότητας να αναλάβει τις ευθύνες της, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθιστώντας το Ισραήλ υπεύθυνο για τα εγκλήματα που διαπράττει, δηλαδή την κατοχή, τους εποικισμούς, το καθεστώς απαρτχάιντ και διωγμών, όπως αυτά κωδικοποιούνται στους Ισραηλινούς νόμους και πολιτικές».

«Η παραδοσιακή κατάσταση, όπου πολλές χώρες παγκοσμίως ανακοινώνουν τη θέση τους ενάντια στην κατοχή χωρίς πραγματικές κυρώσεις και χωρίς να αναθεωρούν σχέσεις και συμφωνίες με το Ισραήλ σε διπλωματικό, πολιτιστικό και εμπορικό επίπεδο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί», δήλωσε ο Shtayyeh.

Το Νομικό Κέντρο για τα Δικαιώματα των Αραβικών Μειονοτήτων στο Ισραήλ (Adalah) χαιρέτισε την έκθεση HRW, λέγοντας ότι «ο ρατσιστικός χαρακτήρας του ισραηλινού καθεστώτος πρέπει να αποτελέσει πρωταρχικό μέλημα της διεθνούς κοινότητας».

Άλλοι Παλαιστίνιοι ερευνητές και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επεσήμαναν ότι, ενώ η έκθεση του Παρατηρητηρίου HRW ήταν ένα απαραίτητο και ευπρόσδεκτο βήμα, η οργάνωση, μαζί με άλλες ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «απλώς πλησιάζει» σε όσα λένε οι Παλαιστίνιοι εδώ και χρόνια.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

Ο Μέγας Αναπροσανατολισμός: Ο Λίβανος κοιτάει ανατολικά

/0 Comments/in /by

Το κακόγουστο déjà vu που φέτος ζω στην Χώρα των Κέδρων κορυφώνεται αυτές τις μέρες.

Άρχισε δειλά-δειλά με τις τεράστιες διαδηλώσεις εν μέσω κρίσης χρέους τον περασμένο Οκτώβρη. Συνέχισε όταν επιβλήθηκαν άτυπα capital controls. Γιγαντώθηκε με τις ουρές στα ΑΤΜ και τις μολότοφ στις τράπεζες πριν τον κορονοϊό.

Κάποια στιγμή επεκτάθηκε και σε δημόσια πρόσωπα. Π.χ. ένας επιφανής αριστερός οικονομικός δημοσιογράφος, ο Μohammad Ζbeeb, θύμιζε μετεμψύχωση Βαρουφάκη. Ίδια καράφλα, ίδια καφρίλα εναντίον του.

Σήμερα το déjà vu είναι η καθημερινότητα μου. Μισθοί σε ελεύθερη πτώση, η ανεργία και η ακρίβεια σκαρφαλώνουν, το ΔΝΤ προ των πυλών με ακονισμένα μαχαίρια.

Οι ΗΠΑ βάζουν όρους για να έρθει το ΔΝΤ: να κόψει η χώρα όλους τους δεσμούς με Συρία, ενώ κάτι γραφικοί διαδηλώνουν ενάντια στα όπλα της Χεζμπολάχ πετώντας την μπάλα στην εξέδρα – μόνο το aperol στο χέρι τους λείπει.

Είναι η λιβανέζικη εκδοχή του “Mένουμε Eυρώπη”. Με την διαφορά ότι εδώ πολλοί, παρά πολλοί, θέλουν να… πάνε Ανατολή.

Η γεωπολιτική-οικονομικη στροφή της χώρας προς τα ανατολικά (Συρία, Ιράκ, Ιράν και στο βάθος Κίνα), μόλις κατατέθηκε ως πρόταση στο τραπέζι από τα χείλη του Χασάν Νασράλα, του γενικού γραμματέα της Χεζμπολάχ.

“Δεν χρειαζόμαστε τους Αμερικανούς. Ο κόσμος είναι μεγάλος, ο κόσμος είναι ανοιχτός, υπάρχουν πολλοί και κάλοι φίλοι” είπε ο Νασράλα, ως άλλος Ανδρέας.

Στα σοβαρά όμως: Ο “Μέγας Αναπροσανατολισμός” της χώρας φαίνεται πως είναι η απάντηση του αυτό-ονομαζομενου “Άξονα της Αντίστασης” απέναντι στον οικονομικό πόλεμο που διεξάγουν ανοιχτά πια οι ΗΠΑ.

Αυτές άλλωστε έδειξε ο Νασράλα πίσω από την εξαφάνιση των δολαρίων στην αγορά, γεγονός που στέλνει τις τιμές και την λαϊκή αγανάκτηση στα ύψη.

Και αν αυτό μένει ακόμα να αποδειχθεί, οι ΗΠΑ μόλις επέβαλλαν αβάσταχτες οικονομικές κυρώσεις στην Συρία και σε όσους συνεργάζονται μαζί της – με την υπερψήφιση του Caesar Αct από το αμερικανικό Κογκρέσο.

Η Συρία, ακόμα και θανάσιμα τραυματισμένη, είναι καίριος σιτοβολώνας, βασική πηγή αγροτικών και φαρμακευτικών προϊόντων και το μοναδικό ανοικτό χερσαίο σύνορο του Λιβάνου.

Οι κυρώσεις έχουν ήδη καταρρακώσει την οικονομία της Συρίας, η φτώχεια απλώνεται παντού, απειλώντας να αποτελειώσει ό,τι άφησε όρθιο ο πόλεμος.

Ο Καίσαρας της Αυτοκρατορίας δείχνει τα δόντια του, έτοιμος να τα βυθίσει στις σάρκες άλλης μιας αραβικής χώρας.

Για να την σώσει από τον γκρεμό θέλει λάφυρο στο ΔΝΤ την κρατική περιουσία και δώρο στο Ισραήλ τα όπλα της αντίστασης.

Κραδαίνοντας κυρώσεις, θέτει τον Λίβανο σε αναγκαστικό δίλημμα.

Είτε υποταγή στο δυτικό γεωπολιτικό στρατόπεδο είτε οικονομικός πόλεμος, και πιθανή ρότα προς εμφύλιο πόλεμο.

Οι Λιβανέζοι μετά το τέλος του εμφυλίου το 1990 ζουν με τον φόβο του κάθε μέρα. Στις μνήμες, στα μπαούλα, ακόμα και στο κοινοβούλιο βλέπουν παλιούς πολεμάρχους με γραβάτες.

Το φάντασμα του εμφυλίου απλώνεται πάνω από την χώρα, ειδικά κάθε φορά που η γεωπολιτική μέγγενη σφίγγει, επαναφέροντας το εκβιαστικό δίλημμα μεταξύ Δύσης (και των συμμάχων της στον Νότο, βλ. Ισραήλ και Σαουδική Αραβία) ή Ανατολής (και των συμμάχων της στον Βορρά, βλ. Ρωσία).

Αυτό το δίλημμα δεν τίθεται και από τους δύο πόλους ισόμετρα, ωστόσο.

Δεν πρόκειται για δυο άλογα που τραβούν πεισμωμένα το ένα προς την Δύση, το άλλο προς την Ανατολή.

Το δίλημμα στον Λίβανο δεν τίθεται από το Ιράν, την Συρία, την Κίνα – που ζητούν συνεργασία, όχι αποκλειστικότητα.

Το δίλημμα “ή με εμάς ή εναντίον μας” μπαίνει μόνο από αυτούς που διαφημίζουν την δημοκρατία ως υπέρτατο εξαγωγικό τους αγαθό.

Από αυτούς των οποίων οι ιδρυτικές αρχές είναι η ελευθερία και η ισότητα…

Από αυτούς των οποίων το μήνυμα στους ιθαγενείς της Μέσης Ανατολής είναι “καθολική υποταγή ή καταστροφικός πόλεμος”.

Και αν προς τις αυτοχθονικές αραβικές μάζες το δίλημμα μπαίνει με ανοιχτά αποικιοκρατικούς όρους, δεν συμβαίνει το ίδιο προς τις ελίτ τους και σε χώρες πάνω στο γεωπολιτικό-γεωγραφικό σύνορο μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Εκεί το δίλημμα μπαίνει με ορούς οριενταλισμού, αυτού του εξευγενισμένου ιού της αποικιοκρατίας.

Ο νοητός οριενταλιστικός μεσημβρινός παρουσιάζεται σήμερα ως πολιτισμικό σύνορο μεταξύ της “πεφωτισμένης Δύσης” και της “βάρβαρης Ανατολής”.

Αρχίζει ενίοτε από Ελσίνκι, περνάει από Βαρσοβία και Βιέννη, κατεβαίνει Βελιγράδι και Σοφία, διασχίζει τα Σκόπια, διχαλιάζει μεταξύ Ισταμπούλ και Αθήνας και μετά ανοίγεται προς Λευκωσία και Βυρητό.

Οι αναλογίες με το αποικιοκρατικής έμπνευσης “σύνορο πολιτισμού” (frontier) κατά την εξάπλωση του ευρωπαϊκού εποικισμού της αμερικανικής ηπείρου είναι αυταπόδεικτες για τα θύματα, αλλά ανύπαρκτες για τους φανατικούς καταναλωτές του.

Τι και αν αυτά τα ρατσιστικά ψευτοδιλήμματα τα βάζει σχεδόν πάντα η πεφωτισμένη Δύση;

Τι και αν σε αυτά χώρες, όπως η Τουρκία απαντούν με πολύπλοκη και πολύπλευρη αναψηλάφηση της ταυτότητας τους, την οποία οι μετα-αποικιοκρατες βαφτίζουν ως ένα άλλο δίλημμα (πχ. κεμαλικοι ή νεο-οθωμανοί);

Τι και αν στα θολά νερά του οριενταλιστικού συνόρου ψαρεύουν αβέρτα και οι προοδευτικοί της Ευρώπης και της Ελλάδας, προβάλλοντας ανάκατα το Ιράν, το ISIS και τους Ταλιμπάν ως απόλυτα μεγέθη στον παγκόσμιο μετρητή βαρβαρότητας και ανελευθερίας;

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον Λίβανο, δεν συμβαίνει μόνο στον Λίβανο.

Συμβαίνει σε κάθε μέρος που βρίσκεται πάνω στο νοητό, μεταφερόμενο σύνορο μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Αυτό μπορεί να βρίσκεται στο κέντρο της Βυρητού, στο μετρό του Παρισιού, στα παράλια της Λέσβου, στο μυαλό όλων μας, όπου και αν βρισκόμαστε, όσο μακριά κι αν πήγαμε για να ξεφύγουμε από το δίλημμα και την πίεση να απαντηθεί έτσι ή αλλιώς.

Σκέφτομαι τελικά ότι το déjà vu που ζω σήμερα είναι η νέμεση απέναντι στην ύβρη που επιτέλεσα κάμποσα χρόνια πριν. Όταν, κυνηγημένος από την απόλυτα καταφατική αποδοχή του διλήμματος στην χώρα όπου γεννήθηκα, βρήκα καταφύγιο στον Λίβανο.

Τώρα το δίλημμα με βρήκε και εδώ. Κανένα καταφύγιο. Ο Μέγας Αναπροσανατολισμός εμπρός μας.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο

Αντιπολεμική ανακοίνωση για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή

/0 Comments/in /by

Η δολοφονία του Ιρανού αξιωματούχου Κασέμ Σουλεϊμανί και άλλων Ιρακινών και Ιρανών στην πρόσφατη αεροπορική επιδρομή στο Ιράκ, η κυνική ανάληψη ευθύνης από τις ΗΠΑ και οι νέες  απειλές Τραμπ για 52 χτυπήματα στο έδαφος του Ιράν, ριψοκινδυνεύουν μια χωρίς επιστροφή ανάφλεξη του πολέμου, ανοίγοντας τις πύλες της κολάσεως για την περιοχή και τους λαούς του κόσμου. Μπροστά στο νέο σχέδιο των ΗΠΑ για την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή και ενδεχόμενη σύγκρουση μεγάλης κλίμακας σε μια περίοδο όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων με κίνδυνο χρήσης πυρηνικών και άλλων μη συμβατικών όπλων, οφείλουμε να πάρουμε ξεκάθαρη θέση και να αναλάβουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες.

Είναι η στιγμή να ενώσουμε τη φωνή μας με τα  αντιπολεμικά κινήματα σε όλη τη γη, να καταδικάσουμε τις εγκληματικές ενέργειες των ΗΠΑ και να απαιτήσουμε την αποχώρηση των δυνάμεών τους από τη Μέση Ανατολή.  Ένας τέτοιος αντιπολεμικός προσανατολισμός στην Ελλάδα σημαίνει την εναντίωσή μας στις αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές βάσεις, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η περσινή χρησιμοποίηση της Σούδας ως εφαλτήριο για στρατιωτικό χτύπημα στη Συρία και η αναβάθμιση της σε βάση που οι Αμερικάνοι «σταυροφόροι» θα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν χωρίς καμία τυπική έγκριση, οι πρόσφατες συμφωνίες για νέες αμερικανονατοϊκές βάσεις και η τοποθέτηση πυρηνικών στον Άραξο δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.

Η ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού άξονα, η πιο αναβαθμισμένη από ποτέ συνεργασία με το Ισραήλ, κράτος-δολοφόνο και άμεσο συνεργάτη των ΗΠΑ που προωθεί τους πιο φιλοπόλεμους σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή, η πρόσφατη υπογραφή για τον αγωγό East Med και οι αντίστοιχες συμφωνίες με την χούντα της Αιγύπτου, αποτελούν σοβαρούς κινδύνους για την ειρήνη του λαού μας και των λαών της περιοχής, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη και την επικίνδυνη και επιζήμια και για τους δύο λαούς όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Μάλιστα, μέσα σε αυτή την έξαρση της αμερικάνικης επιθετικότητας, αποτελεί πρόκληση η επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.  Θα συμβάλουμε από κοινού ούτως ώστε οι μαζικοί φορείς, με την πλατύτερη δυνατή συσπείρωση, να ορθώσουν ένα τοίχος αντίστασης και να απαιτήσουν:

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ-ΙΡΑΚ. ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΑΠΟ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΑΞΟΝΑ ΗΠΑ –IΣΡΑΗΛ- ΑΙΓΥΠΤΟΥ.

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ – ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ

 

Αναμέτρηση,  ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, Αριστερό Ρεύμα, ΔΕΑ, Ιντιφάντα – Αντιμπεριαλιστικό Μέτωπο, κ.ο. Ανασύνταξη, Κρίση και Κριτική, Κ-σχέδιο, ΛΑΕ, Πανελλαδικός Αντιπολεμικός Κινημαντικός Συντονισμός, Παρέμβαση, Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά, Samidoun-Δίκτυο Αλληλεγγύης Παλαιστίνιων Κρατουμένων

Η αμερικανική επιθετικότητα θα ενταθεί – έξω οι βάσεις -καμία διευκόλυνση της Ελλάδας στις ΗΠΑ

/0 Comments/in /by

Τα ξημερώματα της Παρασκευής αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη επιτέθηκαν στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στην οποία σκοτώθηκε ο επικεφαλής της «Δύναμης Κουντς» των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, Κασέμ Σουλεϊμανί. Η ενέργεια αυτή βάζει κυριολεκτικά μπουρλότο στη Μέση Ανατολή και στη ΝΑ Μεσόγειο.

Οι ΗΠΑ, μέσω δηλώσεων του Τραμπ, ισχυρίζονται ότι προχώρησαν σε αυτήν την ενέργεια για να αναχαιτίσουν την διευρυνόμενη ιρανική επιρροή στο Ιράκ, μέσω φιλοϊρανικών οργανώσεων (Καταΐμπ Χεζμπολάχ, Λαϊκές Δυνάμεις Κινητοποίησης). Το «δικαίωμα» των ΗΠΑ να δολοφονούν αξιωματούχους άλλης χώρας σε ξένο έδαφος, συνιστά τον ορισμό του κράτους – τρομοκράτη, εξευτελίζει κάθε έννοια «δικαίου», ξεσκεπάζει την υποκρισία του ΟΗΕ, επιβάλλει ως μοναδική λογική και ηθική την ωμή δύναμη του παγκόσμιου προβοκάτορα, των ΗΠΑ. Αυτό το νέο πλαίσιο «διεθνούς δικαίου», το έχει αποδεχτεί και η Ε.Ε. – η οποία συνέστησε… αυτοσυγκράτηση από όλες τις πλευρές- και βέβαια υπερθεμάτισε ο άλλος περιφερειακός τρομοκράτης και κρατικός δολοφόνος, το Ισραήλ!

Ο αντιπερισπασμός από τις αντιπαραθέσεις εντός του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος είναι υπαρκτός αλλά δεν είναι το κύριο στοιχείο. Οι ΗΠΑ έχουν μια ενιαία στρατηγική (ο Τραμπ την εκφράζει με τη δική του λογική και τακτική) και αφορά τη διαρκή επιβεβαίωση ότι δεν αμφισβητείται η παγκόσμια ηγεμονία τους. Στην οικονομία και στην τεχνολογία η ηγεμονία αυτή κλονίζεται από την Κίνα. Προσπάθειες ανατροπών μη αρεστών καθεστώτων (Βενεζουέλα, Συρία) αποτυγχάνουν. Το γόητρο της Ρωσίας στη Μ. Ανατολή διευρύνεται σταθερά και συστηματικά. Κάθε προσπάθεια εγκαθίδρυσης φιλοαμερικανικών καθεστώτων στη Μ. Ανατολή βρίσκει εμπόδια στον άξονα της Αντίστασης και σε φιλοιρανικές δυνάμεις (Συρία, Ιράκ, Υεμένη). Οι ΗΠΑ απέναντι σε αυτήν την κατάσταση γίνονται πιο επιθετικές. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Είναι εντυπωσιακή η αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης όσον αφορά μια τέτοια ωμή παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου. Όπως και εντυπωσιακά υποκριτικοί οι ψίθυροι καταδίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η κυβέρνηση Τσίπρα αναδείχθηκαν στους πιστότερους συμμάχους των ΗΠΑ, έχοντας κάνει τη χώρα χυδαίο παρακολούθημα των αμερικανικών σχεδιασμών. Αμφότεροι πανηγύριζαν το μεσημέρι της ίδιας μέρας, μαζί με το Ισραήλ για τον αγωγό EastMed, μια επιλογή που καμία πρακτική αξία δεν έχει, πέρα από την εμπλοκή μας σε γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς που μας βάζουν κι εμάς – και ειδικά τις περιοχές που στρατοπεδεύουν αμερικανικές δυνάμεις όπως τα Χανιά, η Λάρισα, ο Άραξος – στο μάτι του κυκλώνα των «ασσύμετρων απειλών».

Το επιχείρημα ότι οι παραπάνω βάσεις και εκδουλεύσεις είναι απαραίτητες για να μας βλέπουν οι ΗΠΑ με καλό μάτι, όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά προβλήματα, έχει καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Οι ΗΠΑ έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι δε θα αναμειχθούν σε τυχόν επεισόδιο. Το μόνο που φέρνουν αυτές οι εκδουλεύσεις είναι να βρεθούμε μπλεγμένοι σε αντιπαραθέσεις μεταξύ Ισραήλ-Τουρκίας-Ιράν και άλλων περιφερειακών ανταγωνισμών, μέσα στο γενικό φόντο της έντασης της αμερικανικής επιθετικότητας.

Κάθε προοδευτικός, κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να απαιτήσει εδώ και τώρα:

  • Να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα
  • Κανένα αεροπλανοφόρο, κανέναν αεροπλάνο, καμία διευκόλυνση για στρωτιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή και εναντίον του Ιράν!

Οι Κούρδοι ως «Πασχαλινοί Αμνοί» των ΗΠΑ

/0 Comments/in , /by

Όταν ήμουν παιδί, σε διάφορες περιοχές ανά τον κόσμο – λόγω του στρατιωτικού πατέρα μου – παρακολουθούσα τη θεία λειτουργία στα παρεκκλήσια των στρατιωτικών βάσεων. Οι εκκλησιαζόμενοι βέβαια ήταν υποχρεωμένοι να συμφιλιώσουν τον Χριστιανισμό με την στρατιωτική θητεία. Μερικές φορές τραγουδούσαμε τον ύμνο της Πολεμικής Αεροπορίας («Κύριε, φύλαξε και οδήγησε τους ιπτάμενους άνδρες»). Ακούγαμε λοιπόν πώς ο Ιησούς δεν ήρθε να φέρει την ειρήνη, αλλά το σπαθί (Ματθαίος 10:34). Συχνά, για να τιμήσουμε τους νεκρούς στρατιώτες, ακούγαμε τον ευαγγελιστή Ιωάννη (15:13), αν και σε εντελώς διαστρεβλωμένο πλαίσιο, να ισχυρίζεται: «Μεγαλύτερη αγάπη δεν υπάρχει από το να δίνει κανείς τη ζωή του για τους φίλους του».

Έτσι ο θάνατος στη μάχη στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους συγκρινόταν με τη θυσία του Ιησού στον σταυρό! Όταν μεγαλώνοντας, κατάλαβα το μέγεθος του ηθικού εγκλήματος του πολέμου του Βιετνάμ, το εφηβικό μυαλό μου επαναστάτησε ενάντια σε αυτή τη θρησκευτική ωραιοποίηση των θανάτων στα πεδία μάχης των ΗΠΑ. Η σύγκριση των στρατιωτών που πολεμούσαν τους Βιετκόγκ με τους Πασχαλινούς Αμνούς με αηδίαζε.

Οι νέοι άνδρες που πέθαιναν στο Βιετνάμ δεν έχαναν τη ζωή τους για τους φίλους τους, πολύ περισσότερο για τη «χώρα» τους. Πέθαιναν για τον καπιταλισμό, για τον ιμπεριαλισμό, για τη Γουόλ Στρητ, για το 1% που εξουσιάζει τα πάντα. Τίποτα στον θάνατό τους δεν είχε σχέση με τους φίλους τους, τη γειτονιά τους ή την ασφάλειά της.

Βέβαια, οι στρατιώτες που πολεμούν, αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με τους συντρόφους τους. Μερικές φορές κάνουν πράξεις ηρωισμού για να σώσουν τους συμπολεμιστές τους. Με αυτή την έννοια πεθαίνουν ηρωικά. Αυτό ισχύει όμως και για τους στρατιώτες των Ναζί, και για τους σοβιετικούς στρατιώτες, και για τους στρατιώτες των ΗΠΑ, και για τους ιρακινούς στρατιώτες. Για όλους τους στρατιώτες ανεξαιρέτως. Ο θάνατος ενός στρατιώτη των ΗΠΑ δεν είναι χειρότερος από οποιονδήποτε άλλον θάνατο. Αφήστε που συχνά οι αμερικανοί στρατιώτες σκοτώνονται δίκαια από ανθρώπους που υπερασπίζονται τις χώρες τους. (Μπορεί πραγματικά να προφέρει κανείς αυτή την προφανή αλήθεια σε αυτή τη χώρα;)

Αλλά πόσο καλοί είναι οι ιμπεριαλιστές να συγκινούν τις καρδιές μας! Εάν μπορούν να κάνουν ανθρώπους να βάλουν τα δάκρυα στη μνήμη του βρώμικου ενορχηστρωτή πολέμων και επεμβάσεων Τζον Μακ Κέιν, μπορούν σίγουρα να προκαλέσουν δάκρυα οργής για τους «εγκαταλελειμμένους Κούρδους».

Πόσο συχνά ακούσαμε τις τελευταίες μέρες – από αμέτρητους απόστρατους στρατιωτικούς αξιωματούχους, αξιωματούχους μυστικών υπηρεσιών, αναλυτές ασφαλείας και επικεφαλής θινκ τανκς, ότι οι Κούρδοι στη Συρία «πέθαναν για μας»; Περίπου κάτι σαν τον Ιησού στο σταυρό;

Λες και όταν οι Κούρδοι πολεμούσαν το Ισλαμικό Κράτος – ένα γκροτέσκο υποπροϊόν της αδιέξοδης αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ το 2003 – δεν έκαναν κάτι άλλο εκτός από το να προστατεύουν την πατρίδα τους…

Λες και όταν σκότωναν τους δολοφόνους των παιδιών τους, σκότωναν απλώς για να ευχαριστήσουν τον θείο Σαμ… Τι είδους αλαζονική έπαρση γεννά αυτές τις μαλακίες;

Λες και οι χασάπηδες της Φαλούτζα (Ισλαμιστές) ήταν απαραίτητοι για να κινητοποιήσουν τους Κούρδους εναντίον ενός κινήματος που διαπράττει γενοκτονίες, υποδουλώνει ανθρώπους, βιάζει μαζικά γυναίκες, καίει ή θάβει ανθρώπους ζωντανούς, αποκεφαλίζει και σταυρώνει τους αντιπάλους του, εκτελεί παιδιά, καταστρέφει αρχαία μνημεία πολύτιμα για την ανθρωπότητα, επιβάλλει τον θρησκευτικό φανατισμό και απεχθάνεται τους Κούρδους ως Κούρδους…

Λες και ο Αραβικός Στρατός της Συρίας, ο επαγγελματικός, πιστός, κυρίως σουνιτικός στρατός, ΔΕΝ πολέμησε ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, και έπρεπε ΜΟΝΟ οι ΗΠΑ να βγάλουν την απαιτούμενη δουλειά. (Ναι, τα αμερικανικά ΜΜΕ υπαινίσσονται μερικές φορές ότι ο Άσαντ υποστήριζε κατά κάποιο τρόπο το Ισλαμικό Κράτος. Το γεγονός είναι ότι οι δυνάμεις του συριακού στρατού επικεντρώθηκαν στη συγκράτηση των δυνάμεων της Αλ Νούσρα που κατέλαβε μεγάλες πόλεις όπως το Χαλέπι, πριν στρέψουν την προσοχή τους στα βορειοανατολικά.)

Λες και οι Ρώσοι, οι Ιρανοί, οι Λιβανέζοι (Χεζμπολάχ), οι Ιρακινοί (σιιτικές πολιτοφυλακές) -σημειωτέον όλοι αυτοί βρέθηκαν στη Συρία νόμιμα, κατόπιν αιτήματος της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης- ΔΕΝ πολέμησαν το Ισλαμικό Κράτος. (Τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν ότι η σημερινή κυβέρνηση στη Συρία είναι νόμιμη, όπως άλλωστε και οι βασικές ανεξάρτητες χώρες του κόσμου, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία και η Νότια Αφρική. Αντίθετα οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν το 2011 ότι το καθεστώς του Άσαντ ήταν παράνομο. Οι στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ ηλιθιωδώς παπαγάλισαν αυτή την άποψη και όλοι μαζί εργάστηκαν για να υπονομεύσουν τον Άσαντ. Απέτυχαν.)

Στα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, η Συρία είναι ένα πεδίο μάχης όπου μόνο οι ΗΠΑ με τους Κούρδους στάθηκαν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Ενισχύθηκαν οι συναισθηματικοί μας δεσμοί με μια ικανή στο πεδίο της μάχης δύναμη, που πραγματικά μας αρέσει! (Πόσο ασυνήθιστο είναι αυτό, σε έναν κόσμο, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι «μας» μισούν για δίκαιους λόγους, λόγω του άφθαστου ρεκόρ άγριας βίας που εξαπολύσαμε από την Κορέα μέχρι το Βιετνάμ, και από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, μέχρι τη Λιβύη;) Το ερώτημα βέβαια, γιατί το Ισλαμικό Κράτος βρέθηκε στη Συρία καταρχήν, δεν συζητείται ποτέ. Γιατί οι εκεί άνθρωποι δεν μπόρεσαν να χειριστούν το πρόβλημα και γιατί έγινε απαραίτητη η συμμετοχή των ΗΠΑ, επίσης δεν συζητείται ποτέ.

Γιατί υπάρχει μια ιστορική έχθρα μεταξύ των Κούρδων και του τουρκικού κράτους; Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο για τις ομιλούσες κεφαλές των τηλεοπτικών καναλιών να καταλάβουν. Γιατί έπρεπε οι ΗΠΑ να επιδιώξουν την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, όταν η κυβέρνησή της είναι κοσμική, σθεναρά αντίθετη με την Αλ Κάιντα και άλλες ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες και διατηρεί τη σταθερότητα σε μια πολυεθνική, πολυπολιτισμική κοινωνία επί δεκαετίες;

Ξεχάστε όμως όλες τις ανησυχητικές ερωτήσεις! Ο Τραμπ πρόδωσε τους Κούρδους! Ο Τραμπ είναι ο Ιούδας που εξόργισε τον Χριστό! (Ο Πατ Ρόμπερτσον – μπερδεύοντας τον Χριστό με τον Κομφούκιο – προειδοποιεί ότι ο Τραμπ μπορεί να χάσει τη «θεϊκή εντολή» για αυτό το ζήτημα.) Χριστέ μου… Ο Ιησούς εγκαταλείπει τώρα τον εκλεκτό του, όχι γιατί αυτός κακομεταχειρίστηκε παιδιά μεταναστών στα αμερικανομεξικανικά σύνορα, αλλά επειδή απέσυρε στρατιωτικές δυνάμεις από ένα μέρος στο οποίο δεν έπρεπε ποτέ να είχαν πάει).

Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε τελικά το αδιανόητο, έκανε κάτι ακόμα χειρότερο από το να εμπορεύεται όπλα για βρώμικες πολιτικές σκοπιμότητες στην Ουκρανία. Έχει κάνει στροφή 180 μοιρών στην επί δύο δεκαετίες εξοργιστική εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ αποκάλυψε, με τον ωμό και αστοιχείωτο τρόπο του, ότι οι ΗΠΑ δεν ξέρουν τι κάνουν στη Μέση Ανατολή, ότι χάθηκαν πολλά χρήματα, ότι χάθηκαν 4000 στρατιώτες στο Ιράκ, χωρίς καν να πάρουν τον έλεγχο του πετρελαίου. (Θυμηθείτε την εναρκτήρια ομιλία του στην CIA τον Ιανουάριο του 2017, στην οποία δήλωσε ότι «Θα έπρεπε να είχαμε κρατήσει το πετρέλαιο, αλλά δεν πειράζει, ίσως να έχουμε μια ακόμα ευκαιρία»). Δηλώνει ότι τώρα είναι ευτυχής που αφήνει άλλες δυνάμεις να τελειώσουν το Ισλαμικό Κράτος. (Ισχυρίζεται, αφενός ότι οι ΗΠΑ νίκησαν το Ισλαμικό Κράτος μονομερώς κάτω από την απαράμιλλη ηγεσία του, αναγνωρίζει όμως ότι ακόμα εξακολουθεί να υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει και την αφήνει στους Ρώσους και στους Ιρανούς).

Αυτό είναι καλό. Η απόσυρση από την παράνομη συμμετοχή σε μια σύγκρουση είναι καλό. Η απόσυρση από ένα ευρύτερο πρότζεκτ ανατροπής καθεστώτων στην περιοχή, που προώθησαν όχι μόνο οι νεοσυντηρητικοί, αλλά και ο «φιλελεύθερος επεμβατισμός» του Στέητ Ντιπάρτμεντ υπό τη Χίλαρι Κλίντον, είναι καλό. Οι αμερικανικές δυνάμεις δεν έχουν τίποτα θετικό να συμβάλλουν στην επίλυση των συγκρούσεων στην περιοχή.

Η Ρωσία και το Ιράν, που επιθυμούν ένα ενοποιημένο κράτος της Συρίας, καθώς και οι Ιρακινοί, που φοβούνται τον κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, παροτρύνουν τους Κούρδους της Συρίας να αποδεχθούν την προσφορά περιορισμένης αυτονομίας από το συριακό κράτος. Κανείς, εκτός ίσως από κάποιες εν συγχύσει Υπηρεσίες που κρίνουν αποκλειστικά με βάση τις δικές τους εμπειρίες, δεν  φαντάζεται ότι οι Κούρδοι μπορούν πραγματικά να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος κάτω από τη μύτη της Τουρκίας, σε αντίθεση με το συριακό κράτος που υποστηρίζεται από το Ιράν, το οποίο έχει να αντιμετωπίσει επίσης το δικό του κουρδικό ζήτημα.

Σε περίπτωση που η άρνηση του Άσαντ να επιτρέψει την κουρδική ανεξαρτησία σοκάρει κάποιον αδαή, ας ρωτήσουμε πόσο σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι η Μαδρίτη αντιτάσσεται στην ανεξαρτησία της Βαρκελώνης, ή ότι το Λονδίνο αντιτίθεται σε μια ανεξάρτητη Σκωτία, ή ότι η Ρώμη αντιτίθεται σε μια ανεξάρτητη Λομβαρδία. Εάν εξακολουθούν να σας κοιτάνε βλακωδώς, θυμίστε τους ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία δουλειά να επιχειρούν στη Μέση Ανατολή. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δεν είχε να κάνει με την 11η Σεπτέμβρη, αλλά με μια πολιτικο-στρατιωτική επιχείρηση καταδικασμένη να αποτύχει. Ο πόλεμος στο Ιράκ βασίστηκε σε ψέματα και το μόνο που παρήγαγε ήταν ακόμα περισσότερη τρομοκρατία, και κυρίως τον Ισλαμικό Στρατό, τον κοινό εχθρό της Συρίας, του Ιράκ, του Ιράν και της Ρωσίας (και η αλήθεια είναι ότι τον πολέμησαν όλοι, ενώ παραδόξως οι ΗΠΑ απαιτούν την πρωτοκαθεδρία στον αγώνα εναντίον του κακού που οι ίδιες αρχικά δημιούργησαν). Το ιρακινό κοινοβούλιο ζητά πλέον από τις δυνάμεις των ΗΠΑ να αποχωρήσουν, ενώ οι ΗΠΑ απαιτούν από το Ιράκ να διαλύσει τις εκπαιδευμένες από το Ιράν πολιτοφυλακές που είναι τόσο ζωτικές για την πάλη κατά των Ισλαμιστών. Εν τω μεταξύ, η ιρακινή κυβέρνηση (κόντρα στην Ουάσινγκτον) υποστηρίζει τον Άσαντ και έχει συμφωνήσει σε ανταλλαγή πληροφοριών με τη Ρωσία.

Οι ΗΠΑ απέτυχαν στη Συρία, καταρχάς να ανατρέψουν την κυβέρνηση, την οποία είχαν τόσο αυθαίρετα κηρύξει παράνομη, και στη συνέχεια απέτυχαν να οδηγήσουν στην ήττα τους Ισλαμιστές, χρησιμοποιώντας την κουρδική περιοχή ως βάση για συνεχόμενες επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η προώθηση του Συριακού Αραβικού Στρατού ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό το καθεστώς Άσαντ, όπως άλλωστε και ο έλεγχος της Ροτζάβα από τις YPG. Τα κέρδη των Κούρδων προκάλεσαν την τουρκική εισβολή ώστε να εκτοπιστεί το κουρδικό στοιχείο και να αντικατασταθεί με Άραβες πρόσφυγες από την Τουρκία. Η εθνοκάθαρση βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς ο Τραμπ ανακοινώνει ότι οι Κούρδοι είναι «πολύ ευτυχείς» με την όποια συμφωνία έχει συνάψει ο ίδιος με τον Ταγίπ Ερντογάν.

Δεν ήταν ένα τέτοιο αποτέλεσμα αναπόφευκτο; Θα πρόδιδαν ποτέ οι ΗΠΑ τη σύμμαχό τους στο ΝΑΤΟ Τουρκία, χάριν του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα; Όταν οι ΗΠΑ πρόσθεσαν το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων πριν από 20 χρόνια, υπέθαλψαν και ενθάρρυναν την εχθρότητα του τουρκικού κράτους προς την κουρδική υπόθεση. (Απλώς αυτό ξεχάστηκε όταν οι ΗΠΑ κοίταζαν γύρω γύρω πυρετωδώς για συμμάχους το 2014, μήπως και βοηθήσει κάποιος να σκοτωθεί το τέρας του Φρανκεστάιν του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο παρεμπιπτόντως είχε δημιουργήσει η ιρακινή κατοχή!) Το αρχικό σχέδιο ήταν να καταστραφεί το Ισλαμικό Κράτος, στη συνέχεια να συνεργαστούν με τους Κούρδους ώστε να ανατραπεί ο Άσαντ, συντονίζοντας σε αυτή τη στρατηγική και την Τουρκία. Και στη συνέχεια, με την ίδρυση ενός καθεστώτος μαριονέτας των ΗΠΑ, οι ΗΠΑ θα προχωρούσαν σε κάποια μορφή κουρδικής αυτονομίας αποδεκτής από όλα τα μέρη.

Όνειρο θερινής νυκτός. Η Χίλαρι Κλίντον μπορεί και να το επεδίωκε. Ο Τραμπ θέλει απλά να φύγει από την Μεσόγειο. Είναι ικανοποιημένος με το να παρακολουθεί κατώτερους λαούς στις χάλια χώρες τους να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον με τις αιώνιες αντιπαλότητές τους, που κανείς δεν καταλαβαίνει. Σαν να τσακώνονται μαθητές στη σχολική αυλή και να τους χαζεύουν οι μεγαλύτεροι. Αν αυτό σημαίνει την εκτόπιση και τη σφαγή των Κούρδων, αυτό δεν είναι «δικό μας» πρόβλημα. Και οι Κούρδοι, μας λέει ο Τραμπ, «δεν είναι άγγελοι». Ξεστόμισε σε αντιπροσωπεία του Κογκρέσου στο Λευκό Οίκο ότι οι Κούρδοι ήταν κομμουνιστές.

Ακριβώς όπως στη νεότητά μου ένιωθα αηδιασμένος από μια αξιολύπητη θρησκευτικότητα που επιχειρούσε να δικαιολογήσει έναν ανήθικο πόλεμο, σήμερα, στα γηρατειά μου, αισθάνομαι αηδιασμένος από τις επιδεικτικές δημόσιες εκδηλώσεις θλίψης για τους Κούρδους που θυσιάζονται. Δηλητήριο στάζει από τα κροκοδείλια δάκρυα. Τι θα έκαναν όμως ακριβώς οι πενθούντες; Θα εξαπέλυαν έναν πόλεμο ανάμεσα στην Τουρκία και στις ΗΠΑ στο Ιντλίμπ; Το γεγονός είναι ότι δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως για τους Κούρδους ή για το Κουρδιστάν ή για τις περίπλοκες ιστορικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ Κούρδων, Αράβων, Περσών και Τούρκων.

Το μόνο που γνωρίζουν είναι ότι υπήρξε μια στιγμή που κάποιοι στη Μέση Ανατολή (πέραν βεβαίως των Ισραηλινών), αγκάλιασαν με ενθουσιασμό τους ιμπεριαλιστές ευεργέτες τους και ήταν πρόθυμοι να εργαστούν «μαζί μας» για να κάνουν κάτι. Και τόσο βαθιά είναι η εκτίμησή τους για αυτή τη σπάνια αγάπη, που χύνουν δάκρυα οργής όταν αυτή η αγάπη βρίσκει απέναντί της μια ξαφνική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων. Πώς τολμάει ο Τραμπ – αυτή η μαριονέτα του Πούτιν, αυτή η μαριονέτα του Ερντογάν, αυτός ο παλιός φίλος του αιματοβαμμένου πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας, αυτός ο νταής της Ουκρανίας – για άλλη μια φορά να κάνει ό,τι θέλει ο εχθρός μας και να προδώσει ΟΛΟΥΣ μας;

Γιατί ως αποτέλεσμα έχει και όλοι οι άλλοι σύμμαχοι να αναρωτιούνται εάν ο λόγος των ΗΠΑ αξίζει το παραμικρό. Φρίκη! Προδίδοντας τους Κούρδους, ο Τραμπ προδίδει ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα για την περιοχή.

Οι Κούρδοι είναι σαν τον Ισαάκ, κάτω από το μαχαίρι του πατέρα Αβραάμ, στο θυσιαστήριο στο όρος Μοριά, έτοιμοι να θυσιαστούν ως σφάγιο. Όπως ο Ιησούς, ο Αμνός του Θεού, είναι σύμβολο και της κρίσης του Κυρίου, αλλά και του ελέους του. Ολόκληρη η δομή της εξουσίας στις ΗΠΑ, κατηγορεί τώρα τον Τραμπ γιατί δεν δείχνει έλεος και προδίδει τους Πασχαλινούς Αμνούς. Είναι να αμφιβάλει όμως κανείς για το αν αυτές οι εκφράσεις του θυμού και της ντροπής θα προωθήσουν τη δίκαιη υπόθεση της κρατικής κουρδικής συγκρότησης ή θα την χρησιμοποιήσουν πλήττοντάς την τελικά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Ο Τραμπ αναπαράγει τώρα τον ισχυρό Ερντογάν και πασχίζει να συσχετίσει τους καθαγιασμένους Κούρδους με τον χειρότερο μπαμπούλα των ΗΠΑ. Με την απεριόριστη σοφία του εξηγεί: «Το PKK, το οποίο είναι κόμμα των Κούρδων όπως ξέρετε, είναι πιθανώς χειρότερο στην τρομοκρατία και μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή από πολλές απόψεις από το Ισλαμικό Κράτος… Είναι ένα εντελώς ημι- περίπλοκο πρόβλημα, όχι πολύ περίπλοκο αν είσαι έξυπνος, αλλά πάντως ένα ημι-περίπλοκο πρόβλημα». Επίσης κατηγορεί τους Κούρδους αντάρτες ότι είναι κομμουνιστές, σίγουρος όντας ότι είναι κάτι διαβολικό.

Με άλλα λόγια, το Πασχαλινό Αρνί δεν είναι και εντελώς αθώο, όπως απαιτεί η θυσία (Έξοδος 12: 5). Δεν θυσιάζεται, αλλά τρώγεται. Αυτή είναι η απόφαση του σύγχρονου Σολομώντα, ο οποίος καυχιόταν για τη «μεγάλη και ασύγκριτη σοφία» του στο συριακό ζήτημα. Αφήστε την Τουρκία να καταλάβει μεγάλο μέρος του συριακού Κουρδιστάν, να το καθαρίσει εθνοτικά, να εγκαταστήσει εκεί Άραβες. Αποδεχτείτε μια αναπόφευκτη προσέγγιση μεταξύ των κουρδικών αυτονομιστικών δυνάμεων και της Δαμασκού, υπό τη μεσολάβηση της Τεχεράνης και της Μόσχας. Αποδεχτείτε την πραγματικότητα μιας ανεξάρτητης κοσμικής Συρίας που εξακολουθεί να αντιστέκεται στο Ισραήλ, το οποίο κατέχει 700 τετραγωνικά μίλια από την επικράτειά της. Συνειδητοποιήστε ότι η Αμερική δεν μπορεί να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα των νεοσυντηρητικών.

Αποδεχτείτε την κατηγορίας ότι βάψατε τα χέρια σας με αίμα όταν οι Τούρκοι αρχίσουν να διαπράττουν τη γενοκτονία. Γιατί όντως έχετε αίμα στα χέρια σας! Το πρόβλημα είναι ότι δεν είστε ο Θεός, που μπορεί να σταυρωθεί και να αναστηθεί κατά βούληση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Τραμπ ή υπό τον οποιονδήποτε άλλον, δεν έχουν την ηθική υπόσταση να στρατολογούν πρόθυμους μάρτυρες στον μολυσμένο, εκτεθειμένο, καταστροφικό τους σκοπό. Οι Κούρδοι αντάρτες, εξοργισμένοι και πληγωμένοι, αλλά μάλλον όχι έκπληκτοι, δέχτηκαν με ευσυνειδησία την βοήθεια της Δαμασκού, καθώς προσπαθούν να προσαρμόσουν τα όνειρά τους σε συγκεκριμένες υλικές συνθήκες χωρίς να προσμένουν κάποια θαυματουργή σωτηρία.

Στο βαθμό που είναι κομμουνιστές (και ελπίζω ότι είναι), μπορούν να θυμηθούν τα λόγια της Διεθνούς: «Δεν υπάρχουν υπέρτατοι σωτήρες…» Οι σωτήρες είναι πάντα πλάσματα της μυθολογίας.

Πηγή: Counter Punch

Μετάφραση: antapocrisis

Οι Κούρδοι έχασαν την ευκαιρία να αποφασίσουν τη μοίρα τους: Τώρα μόνο η Δαμασκός μπορεί να τους σώσει.

Οι Κούρδοι έχασαν την ευκαιρία να αποφασίσουν τη μοίρα τους: Τώρα μόνο η Δαμασκός μπορεί να τους σώσει.

/0 Comments/in , /by

Η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αποχωρήσει από τη Συρία «πολύ σύντομα» και να  παραδώσει  την πόλη του Μάνμπιτζ στην Τουρκία έπεσε σαν κεραυνός στους Σύριους Κούρδους στο βόρειο τμήμα της χώρας. Αυτοί οι Κούρδοι, οι οποίοι λειτουργούν καθημερινά ως ασπίδα προστασίας για τις δυνάμεις των ΗΠΑ, χειραγωγήθηκαν επίτηδες από το αμερικανικό κατεστημένο για να καλύψουν και να προστατεύσουν τις κατοχικές δυνάμεις των ΗΠΑ στη βορειοανατολική Συρία. Ο Τραμπ εμφανίζεται έτοιμος να εγκαταλείψει τους Κούρδους από μέρα σε μέρα. Όμως δεν αρκείται σε αυτό: ο Τραμπ βγάζει τώρα τους Κούρδους σε «δημοπρασία», περιμένοντας ποια θα είναι η αραβική χώρα που θα καταλάβει την ελεγχόμενη από τους Κούρδους περιοχή και θα αντικαταστήσει τους Αμερικάνους στο έδαφος που προς το παρόν έχουν τις βάσεις τους.

Ποιες είναι λοιπόν οι επιλογές για τους Κούρδους;

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ προφανώς δεν δίνει δεκάρα για τη τύχη των Κούρδων. Είναι έτοιμος να τους εγκαταλείψει, παρότι ξέρει ότι δεν έχουν άλλο μέρος να πάνε ή άλλη προστασία να αναζητήσουν. Οι Κούρδοι έχασαν την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης στη Δαμασκό, λόγω των ανόητων πολιτικών και στρατιωτικών επιλογών τους – και, φυσικά, καταδιώκονται από την Τουρκία, η οποία θεωρεί ότι όλοι οι Κούρδοι της Συρίας είναι μέρος των Μονάδων Προστασίας του Κουρδικού Λαού (YPG), μια ομάδα που η Άγκυρα θεωρεί τρομοκρατική.

Οι «μύθοι» γύρω από τους Κούρδους (ότι «είναι οι καλύτεροι μαχητές εναντίον του Ισλαμικού Κράτους» ή ότι «είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών») είναι λάθος. Αυτή η ρητορική προέρχεται κυρίως από τη δεκαετία του 1990, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν το Κουρδιστάν για να δημιουργήσουν ένα προγεφύρωμα στο Ιράκ την εποχή του Σαντάμ Χουσεΐν.

Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ θεώρησαν τους Κούρδους ως μια γέφυρα στη Μέση Ανατολή που θα τους επέτρεπε την παρουσία των στρατιωτικών και των μυστικών τους υπηρεσιών για τις ίδιες και για το Ισραήλ. Με τον πόλεμο που επιβλήθηκε στη Συρία, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσεδαφίστηκαν στη συριακή κουρδική ζώνη της Αλ-Χασάκα με την ελπίδα να διαιρέσουν την περιοχή ανάμεσα στη Συρία και το Ιράκ. Επιπλέον, οι Κούρδοι του Ιράκ και της Συρίας δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διακηρύσσουν ανοιχτά τους στενούς δεσμούς τους με το Ισραήλ παρά την εχθρότητα των κρατών στα οποία ζουν: και του Ιράκ και της Συρίας.

Ο Συριακός Στρατός και οι σύμμαχοί του πολέμησαν το Ισλαμικό Κράτος σε ολόκληρη τη επικράτεια, χάνοντας δεκάδες χιλιάδες αξιωματικούς και στρατιώτες. Και στο Ιράκ, οι ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας πολέμησαν επίσης το Ισλαμικό Κράτος στο σύνολο της ιρακινής επικράτειας, όπου το ISIS ήταν παρόν και έχασαν επίσης χιλιάδες αξιωματικούς και στρατιώτες (οι Λαϊκές Δυνάμεις Κινητοποίησης – Hashd αλ-Sha‘bi μόνες τους έχασαν πάνω από 11.000 μαχητές).

Αντίθετα, οι απώλειες για τους Κούρδους και σε εξοπλισμό και σε έμψυχο δυναμικό ήταν πολύ πιο περιορισμένες. Στο Ιράκ, ενώ πολεμούσαν το ISIS στην κουρδική ζώνη του βορρά, οι Κούρδοι έχασαν περίπου 2.000 μαχητές. Και στη Συρία, όταν οι Κούρδοι πολέμησαν εναντίον του ISIS, οι απώλειες των μαχητών τους ήταν κάποιες εκατοντάδες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες τζόγαραν στο κουρδικό όραμα: οι Κούρδοι της Συρίας και του Ιράκ ήθελαν να ιδρύσουν ένα κράτος. Η Ουάσιγκτον τροφοδότησε αυτό το όνειρο με τη δική της ανάγκη να έχει τοπικές δυνάμεις ως αντιπροσώπους της, για να δημιουργήσει βάσεις σε περιοχές όπου το Ιράν έχει ισχυρή επιρροή (στο Ιράκ και στη Συρία). Το κουρδικό σχέδιο απέτυχε στο Ιράκ λόγω της αποφασιστικής θέλησης της Ιρακινής κεντρικής κυβέρνησης να αποτρέψει τη διχοτόμηση της χώρας. Στη Συρία, το εν λόγω σχέδιο, δεν είχε και δεν έχει καμία πιθανότητα να πετύχει επειδή και η Τουρκία, και το Ιράν, και το Ιράκ και η Συρία έχουν δικούς τους λόγους η καθεμία να αποτρέψουν είτε ένα κουρδικό κράτος είτε μια αμερικανική κατοχή στο βόρειο τμήμα της Συρίας.

Κανείς δεν περιμένει οι Ηνωμένες Πολιτείες να φύγουν χωρίς να κερδίσουν κάποιο αντάλλαγμα για την απόσυρσή τους ή ένα ακόμη υψηλότερο αντάλλαγμα για την παραμονή τους. Ο Τραμπ αναίρεσε την απόφασή του να αποσύρει τις δυνάμεις του στη Συρία «πολύ σύντομα», χωρίς να δώσει ακριβές χρονοδιάγραμμα για τη παραμονή τους. Στη συνέχεια ζήτησε από άλλες χώρες να αντικαταστήσουν τις αμερικανικές δυνάμεις, χωρίς να υπολογίσει τους Κούρδους. Οι Κούρδοι είναι αλήθεια ότι δεν τον νοιάζουν ιδιαίτερα. Η κίνηση αυτή δείχνει επίσης ότι δεν επιθυμεί να αναλάβει τα έξοδα. Στην πραγματικότητα οι Αμερικανοί δεν έχουν ξοδέψει κανένα ιδιαίτερο ποσό, ούτε καν στην ανοικοδόμηση της Ράκα την οποία κατέστρεψαν για να απομακρύνουν τον ISIS.

Όποια κι αν είναι η απόφαση (είτε πρόκειται να μείνουν, είτε πρόκειται να φύγουν οι αμερικανικές δυνάμεις), οι Σύριοι Κούρδοι έχασαν την ευκαιρία να αποφασίσουν για τη μοίρα τους, κυρίως λόγω της επαναλαμβανόμενης απόφασής τους να κρυφτούν κάτω από τα φουστάνια των ΗΠΑ.

Στο θύλακα του Αφρίν στη βορειοδυτική Συρία, η κουρδική διοίκηση αρνήθηκε να παραδώσει την περιοχή στον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης. Οι Κούρδοι αποφάσισαν να πολεμήσουν τον πιο αδίστακτο εχθρό τους, την Τουρκία, επί δύο μήνες, για να χάσουν τελικά ολόκληρη την περιοχή και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες να καταφύγουν στην Αλ-Χασάκα και το Ντεϊρ-Εζούρ. Η διοίκηση του Αφρίν πίστευε ότι ο όλος κόσμος θα έτρεχε να τους υποστηρίξει και να εμποδίσει τη στρατιωτική προώθηση της Τουρκίας: αυτό ήταν το μεγαλύτερό τους λάθος. Στην πραγματικότητα, μόνο ο πρόεδρος Άσαντ έστειλε 900 άνδρες από τις Δυνάμεις Εθνικής Άμυνας (NDF) για να βοηθήσει την αντίσταση στο Αφρίν, αλλά απέτυχε να πείσει την τοπική διοίκηση να επιτρέψει στον συριακό στρατό να πάρει τον έλεγχο του θύλακα του Αφρίν, πριν να είναι πολύ αργά. Οι ΗΠΑ προτίμησαν να δουν τους Τούρκους στρατιώτες (τον αγριότερο εχθρό των Κούρδων) να ελέγχουν το Αφρίν, παρά τις δυνάμεις της Δαμασκού.

Οι Κούρδοι φαίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι δεν είναι πλέον το «αγαπημένο παιδί» της Δύσης. Επέλεξαν να αγνοήσουν το λάθος που έκαναν οι Κούρδοι του Ιράκ όταν αποφάσισαν να πάνε σε δημοψήφισμα και απέτυχαν θεαματικά να ιδρύσουν το ανεξάρτητο κράτος τους. Και οι ΗΠΑ θα ήταν μάλλον ευτυχείς αν περισσότεροι Κούρδοι του Αφρίν εκτοπίζονταν και συγκεντρώνονταν στην Αλ-Χασάκα, γιατί έτσι θα υπήρχαν περισσότεροι μαχητές – αντιπρόσωποι των ΗΠΑ ώστε να υποστηρίξουν τους στόχους της Ουάσινγκτον στη Μέση Ανατολή.

Είναι γνωστό ότι οι Κούρδοι έχασαν εκατοντάδες μαχητές πολεμώντας το Ισλαμικό Κράτος για να ανακτήσουν το Μανμπίτζ, τη Ράκα και άλλα χωριά στην Αλ-Χασάκα και στο Ντεϊρ-Εζούρ. Πολέμησαν για να υποστηρίξουν την αμερικανική κατοχή στην βορειοανατολική Συρία, προσφέροντας στη Ουάσιγκτον μια δικαιολογία να παραμείνει στα συριακά εδάφη, υποστηρίζοντας ότι η παρουσία της εκεί είχε σχέση με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Όχι μόνο δεν επενέβησαν οι ΗΠΑ στο Αφρίν, αλλά η Ουάσιγκτον ζήτησε από τις κουρδικές δυνάμεις του YPG να παραδώσουν το Μανμπίτζ στη Νατοϊκή σύμμαχο των ΗΠΑ, την Τουρκία.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου δήλωσε, μετά τη συνάντηση με τον Αμερικανό ομόλογό του, Mike Pompeo, ότι «οι ΗΠΑ και η Τουρκία θα ξεκινήσουν από κοινού να ελέγχουν την πόλη Μανμπίτζ». Οι τοπικές αραβικές φυλές al-Bubna, al-Baqqarah και al-Tayy εξέδωσαν ανακοινώσεις «καλωσορίζοντας τις τουρκικές δυνάμεις στην Μανμπίτζ, καθώς έτσι θα τερματιστεί η κατοχή της πόλης από το PYD και το ΡΚΚ».

Είναι σαφές ότι οι Κούρδοι δέχθηκαν εκούσια να χειραγωγηθούν από τις ΗΠΑ, ελπίζοντας να τους μείνουν τα ψίχουλα που θα τους αφήσουν οι Αμερικάνοι και ίσως να υλοποιήσουν το όνειρο της ανεξαρτησίας. Πλέον κάτι τέτοιο, φαίνεται πολύ μακριά από το να συμβεί, τουλάχιστον για τις επόμενες δεκαετίες.

Οι Κούρδοι έμειναν έκπληκτοι όταν άκουσαν τον Ντόναλντ Τραμπ να δηλώνει υπέρ μιας άμεσης απόσυρσης των ΗΠΑ από τη Συρία, συνειδητοποιώντας ξαφνικά ότι είχαν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους μέσα σε μία νύχτα. Ήταν δύσκολο για τους Κούρδους να βλέπουν τους Αμερικανούς να τους γυρνάνε την πλάτη και να ενεργούν σύμφωνα με το δικό τους εθνικό συμφέρον, χωρίς έγνοια για το τι μπορεί να συμβεί μετά την απόσυρσή τους, αγνοώντας επιπλέον τις θυσίες που έχουν κάνει οι Κούρδοι για να βοηθήσουν στην επίτευξη των στόχων των ΗΠΑ στη Συρία.

Όταν ο Τραμπ δέχθηκε να παραμείνουν οι δυνάμεις των ΗΠΑ «λίγο ακόμα», η απόφαση αυτή έδωσε μια προσωρινή -αλλά απατηλή- ελπίδα στους Κούρδους, νομίζοντας ότι η μοίρα τους πήρε μια μικρή αναβολή. Για πόσο καιρό όμως; Μόνο μέχρι να αποσύρουν οι ΗΠΑ όλες τις δυνάμεις τους ή αναγκαστούν να υποχωρήσουν υπό την πίεση της «συριακής αντίστασης» που αρχίζει να δυναμώνει στην περιοχή της Συρίας που έχει καταληφθεί από τις ΗΠΑ.

Η νεοεμφανισθείσα αντίσταση φαίνεται να οργανώνεται από τις τοπικές φυλές, κυρίως τους Μπακαρά και τους Αλ Ασάσνεχ καθώς και άλλες τοπικές ομάδες έτοιμες να ξεσηκωθούν εναντίον των αμερικανικών δυνάμεων, επαναφέροντας στη μνήμη το πώς ξεκίνησε η εξέγερση ενάντια στις δυνάμεις των ΗΠΑ, στη Βαγδάτη το 2003.

Αυτό που οι Σύριοι Κούρδοι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ή να συνειδητοποιήσουν είναι ότι ο Τραμπ δεν θα λοξοδρομήσει καθόλου από το δρόμο του για να τους προστατεύσει, ούτε θα βάλει την αεροπορία του να μεταφέρει τους Κούρδους στις ΗΠΑ, όταν έρθει η ώρα να φύγουν οι ΗΠΑ από τη Συρία. Το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο: όταν τελειώσει ο πόλεμος, κανείς δεν θέλει τους «αντιπροσώπους» που πολεμούσαν για λογαριασμό τους. Γίνονται άχρηστο φορτίο.

Ακόμη περισσότερο, οι ΗΠΑ δεν σκοπεύουν να εξαλείψουν ολοκληρωτικά το Ισλαμικό Κράτος γιατί αυτή η δύναμη νομιμοποιεί την παρουσία τους στη Συρία. Το ISIS αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία για την Ουάσινγκτον να διατηρήσει τις δυνάμεις της στη Συρία. Βοηθά επίσης στους στόχους των ΗΠΑ όταν οι μαχητές του επιτίθενται στη μοναδική διαθέσιμη δίοδο ανάμεσα στη Συρία και το Ιράκ, τον δρόμο Αμπού Καμάλ- Αλ Καέμ. Τέλος, η διατήρηση του Ισλαμικού Κράτους θα δίνει κάποια μηνύματα –αν και αδύναμα– ότι η Συρία εξακολουθεί να είναι μια ασταθής χώρα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εγκαταλείψουν την Τουρκία, γνωρίζοντας ότι η Ρωσία και το Ιράν περιμένουν την Άγκυρα με ανοιχτές αγκάλες. Για να κρατήσει την Τουρκία στο πλευρό της, η Ουάσιγκτον προσέφερε στο πιάτο της Τουρκίας την ελεγχόμενη από τους Κούρδους πόλη του Μανμπίτζ. Επιπλέον, οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν θα δεχτεί ποτέ ένα κουρδικό κράτος στα σύνορά της με τη Συρία. Είναι μόνο θέμα χρόνου να συνειδητοποιήσουν οι Κούρδοι ότι έχουν προδοθεί και ότι η μοίρα τους έχει σφραγιστεί.

Οι Κούρδοι κάποια στιγμή αντιμετωπίστηκαν ως προδότες από την κεντρική κυβέρνηση της Δαμασκού: θα εξακολουθήσουν να θεωρούνται ως τέτοιοι εάν δεν εγκαταλείψουν τον ρόλο τους ως ασπίδα για τις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Άσαντ άνοιξε την πόρτα για απευθείας διαπραγματεύσεις και οι Κούρδοι δήλωσαν «έτοιμοι να διαπραγματευτούν». Το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι Κούρδοι δεν είναι περίπλοκο: πρέπει να σταματήσουν να προστατεύουν τις κατοχικές δυνάμεις (Αμερικανικές, Γαλλικές, Βρετανικές) στη βόρεια Συρία.

Οι Κούρδοι προτίμησαν να αφήσουν την Τουρκία να μπει στη συριακή επικράτεια και να καταλάβει το Αφρίν, παρά να στραφούν προς το κράτος που τους φιλοξένησε όταν έφτασαν στην περιοχή πριν αρκετές δεκαετίες. Οι Κούρδοι παρέδωσαν ένα έδαφος το οποίο δεν τους ανήκε. Ανήκει στο συριακό κράτος και οι Κούρδοι πρέπει να ξυπνήσουν.

Τι γίνεται λοιπόν με τους Κούρδους; Ποιοι απομένουν στο πλευρό τους;

Ο Τραμπ ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει τους Κούρδους, ανέβαλε όμως την απόφασή του επειδή είναι προς όφελος του Ισραήλ –όχι των ΗΠΑ– να διατηρηθεί η αμερικανική κατοχή της βόρειας Συρίας. Επιπλέον, ο Τραμπ ήθελε χρηματοδότηση από τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα. Μετέτρεψε λοιπόν τον αμερικανικό στρατό σε μισθοφορικό και σε όπλα που διατίθενται προς πώληση. Τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία – σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης – προσέφεραν από κοινού 400 εκατομμύρια δολάρια, αλλά ο Τραμπ ζήτησε 4 δισεκατομμύρια δολάρια για να παραμείνουν οι στρατιώτες του στο έδαφος. Φαίνεται ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν γίνει η χήνα με τα χρυσά αυγά λόγω των πλούσιων χωρών της Μέσης Ανατολής. Μέσα σε αυτή την περίπλοκη και μπερδεμένη κατάσταση, οι Κούρδοι δεν έχουν θέση.

Η εξίσωση είναι πολύ απλή: εάν οι αμερικανικές δυνάμεις παραμείνουν και εξακολουθούν να κατέχουν τη βορειοανατολική Συρία, η Ουάσιγκτον πρέπει να επενδύσει στην ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων υποδομών, πράγμα που απαιτεί πραγματικό χρήμα. Αυτό δεν ταιριάζει με τους στόχους του Τραμπ να μαζεύει χρήμα και να μην επενδύει ούτε ένα δολάριο. Αυτό είναι που οι Κούρδοι δεν μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν και φαίνεται ότι εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν.

Συμπερασματικά, οι Κούρδοι δεν έχουν κάποια ειδική θέση υπό τις φτερούγες των ΗΠΑ. Δεν είναι πλέον οι μόνοι στη Μέση Ανατολή που σχετίζονται με το Ισραήλ. Το Μπαχρέιν, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δεν κρύβουν πλέον την ανταλλαγή επισκέψεων με αξιωματούχους του Ισραήλ και μιλούν ανοιχτά υπέρ των σχέσεων με το Τελ Αβίβ.

Οι Κούρδοι έχουν μόνο μία δυνατότητα: να προσεγγίσουν την κεντρική κυβέρνηση στη Δαμασκό για διαμεσολάβηση, να σταματήσουν να προστατεύουν μια δύναμη κατοχής και να καταλάβουν ότι είναι απλά το κρέας για τα κανόνια για χάρη της σχέσης ΗΠΑ-Τουρκίας. Οι Κούρδοι πρέπει να κάνουν πολύ καθαρό ότι δεν θέλουν να χρησιμοποιηθούν ως όργανο για να υπηρετηθεί ο αμερικανικός στόχος του διαμελισμού της Συρίας. Όλες οι πρόσφατες τοποθετήσεις των Κούρδων καθιστούν κάτι τέτοιο εξαιρετικά απίθανο. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος για αυτούς, αν είναι σε θέση να το πράξουν. Σε αυτή την περίπτωση μπορούν να κερδίσουν την πλήρη επανένταξη στο κράτος που τους υποδέχθηκε όταν έφτασαν στην περιοχή πριν από 100 χρόνια.

Πηγή: https://ejmagnier.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Για την κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις

/0 Comments/in /by

1. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο επικίνδυνης όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καθώς και επαναπροσδιορισμού και ανακατάταξης της ισχύος των μεγάλων δυνάμεων. Ανάμεσα σε άλλα, η περίοδος αυτή σημαδεύεται από την σύγχρονη κρίση ηγεμονίας των ΗΠΑ, από την άνοδο της ρωσικής παρουσίας στην περιοχή και διεθνώς, από την αντιρωσική υστερία στην οποία προσχώρησε ο ευρω-ατλαντικός άξονας και στην οποία πρωταγωνιστεί η Μ. Βρεττανία και σε δεύτερο ρόλο η Γαλλία.

2. Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, επτά ολόκληρα χρόνια από την έναρξή του, βαίνει προς το τέλος του αφήνοντας πίσω του μια σχεδόν κατεστραμμένη χώρα -της οποίας αμφισβητείται επιπλέον η ενιαία της υπόσταση- καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια εκτοπισμένους. Ανεξάρτητα από τις εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις που πυροδότησαν την απαρχή της εμφύλιας σύρραξης, ο εμφύλιος πόλεμος υιοθετήθηκε αμέσως από τις δυτικές κυβερνήσεις και πήρε το χαρακτήρα της βίαιης αλλαγής καθεστώτος και της αντικατάστασης του Άσαντ από αρεστές στις ΗΠΑ δυνάμεις. Στη Συρία, χώρα που είχε χαρακτηριστεί ως μέλος του άξονα του κακού, εκτυλίχθηκε το αιματηρό και καταστροφικό πείραμα των ΗΠΑ στο Ιράκ και στη Λιβύη. Δαιμονοποίηση του υπαρκτού καθεστώτος, τρομακτική εκστρατεία προπαγάνδας, πολεμική εμπλοκή δι’ αντιπροσώπων, κατασκευή προσχημάτων για να δικαιολογηθούν «έξυπνοι» βομβαρδισμοί κλπ. Ως τμήμα της ευρύτερης «αραβικής άνοιξης» ο madeinUSA«εκδημοκρατισμός» των χωρών της ευρύτερης Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής προέβλεπε την ανατροπή όλων όσων δεν συμφωνούσαν με κλειστά μάτια στις επιβουλές των ΗΠΑ. Υπήρξαν περιπτώσεις επιτυχημένης αντικατάστασης των παλιών με καινούριους, πιο φιλικούς και διαθέσιμους (πχ Αίγυπτος). Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις (Ιράκ, Λιβύη) όπου η διάδοχη κατάσταση μετά την επέμβαση των ΗΠΑ οδήγησε σε καταστροφικά αποτελέσματα, με διάλυση χωρών, κατάλυση της ακεραιότητας και της κυριαρχίας τους και πισωγύρισμα σε μεσαιωνικές καταστάσεις. Στη Λιβύη έπεσε για παράδειγμα ο δικτάτορας Καντάφι και …αποκαταστάθηκε το δουλεμπόριο ανθρώπων.3. Στη Συρία τα πράγματα δεν πήγαν όπως επεδίωκαν οι Αμερκάνοι. Πρόκειται για την πρώτη τέτοια απόπειρα «Αραβικη Άνοιξη» που αποτυγχάνει ανοικτά και καθαρά. Με δύο λόγια, ο πόλεμος χάθηκε για τη Δύση και τις δυνάμεις που υποστήριξε μέσα στη Συρία. Αυτό το γεγονός, παρά το καταθλιπτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ξετυλίχτηκε, και το ανυπολόγιστο κόστος σε ζωές και υποδομές, δημιουργεί νέα δεδομένα για τους λαούς της περιοχής καθώς δέχεται πλήγμα η μοιρολατρική αποδοχή ότι οι ΗΠΑ, αν θέλουν να κάνουν μια χώρα δική τους, μπορούν να το κάνουν. Πρόκειται για την πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια, που ηττήθηκε ο αμερικανικός σχεδιασμός στο στρατιωτικό πεδίο, παρά τις αθρόες ενισχύσεις της συριακής αντιπολίτευσης και των ισλαμιστικών ομάδων.

4. Η Ρωσία αναδεικνύεται ως εναλλακτική δύναμη «προστασίας», χωρίς τις εξαλλοσύνες των ΗΠΑ, χωρίς όμως να υπερτιμά κανείς τις δυνατότητές της. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει άμεσα μια επίθεση των ΗΠΑ, αλλά και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εξαπολύσουν επίθεση σε μια περιοχή άμεσου ρωσικού ενδιαφέροντος, χωρίς να πάρουν υπόψιν τους τη Ρωσία. Οι ανοικτοί δίαυλοι επικοινωνίας κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης, το αποδεικνύουν. Στη Συρία δεν είχαμε δηλαδή επανάληψη των γεγονότων της Ουκρανίας, της Γεωργίας κλπ όπου υπό άμεσο αμερικανικό σχεδιασμό υπήρχε άμεση ρήξη με τα ρωσικά συμφέροντα και πολεμική εμπλοκή μικρής κλίμακας.

5. Το γεγονός είναι ότι στη Συρία εκφράστηκε σε όλη της την κλίμακα μια κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας. Οι ΗΠΑ, μετά το οικονομικό πεδίο και τον σκληρό ανταγωνισμό με την Κίνα και στο στρατιωτικό – γεωπολιτικό πεδίο δεν είναι οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες που κάνουν ότι θέλουν. Παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη, αλλά η κυριαρχία τους κλονίζεται, η ηγεμονία τους αμφισβητείται. Αυτό από μόνο του είναι θετικό γεγονός καθώς θα μπορούσε να οδηγήσει σε προοδευτικές εξελίξεις, δεν αποτελεί όμως ικανή συνθήκη για αυτές τις προοδευτικές εξελίξεις. Λείπει ο προοδευτικός υποκειμενικός παράγοντας που θα μπορούσε να μετασχηματίσει την κρίση των ΗΠΑ σε ελπίδα για μια άλλη προοπτική. Ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα αποτελεί έναν τέτοιο προοδευτικό πόλο στη διεθνή σκηνή.

6. Η κρίση της αμερικάνικης ηγεμονίας ήταν υπαρκτή, αλλά η εκλογή Τραμπ την όξυνε. Αρχικά, η διακυβέρνηση Τραμπ αμφισβήτησε την προηγούμενη στρατηγική του αμερικανικού κατεστημένου (εξωστρεφή επιθετικότητα Δημοκρατικών όπως εκφραζόταν κύρια από την Χίλαρυ Κλίντον), αλλά στην πορεία και ειδικά από το επεισόδιο με τη Β. Κορέα και μετά, φάνηκε ότι υπήρξε κάποιος συμβιβασμός στους κόλπους του αμερικανικού κατεστημένου που όμως δεν έκρυψε εντελώς τον αντιφατικό και ασταθή συμβιβασμό ανάμεσα στις πτέρυγες του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και του στρατιωτικο-πιστωτικού συμπλέγματος. Οι αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές δηλώσεις Τραμπ πέραν των προσωπικών χαρακτηριστικών του προέδρου των ΗΠΑ, αφορούν αυτή τη διαπάλη και την αντιφατικότητα. Οι ΗΠΑ πρώτα θα έφευγαν και τελικά θα έμεναν στη Συρία, αρχικά θα έστελναν πυραύλους στη Ρωσία και μετά θα την καλούσαν σε διάλογο και συνεργασία, κοκ. Αυτή η αντιφατικότητα και η εσωτερική διαμάχη στην ηγεσία των ΗΠΑ, που αν και ηπιότερη από παλιά, εξακολουθεί να μαίνεται, εξηγεί την οξυμμένη αδυναμία του ευρωατλαντικού άξονα να πραγματοποιήσει τις επιβουλές του. Η ανορθόδοξη και αιρετική διακυβέρνηση Τραμπ είναι δείγμα της έκρηξης των αντιφάσεων της αμερικανικής ηγεμονίας. Υπό όρους, αυτά τα κενά και αυτές οι αντιφάσεις θα μπορούσαν να αφήσουν χώρο για ρωγμές στην καταθλιπτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού. Αυτό ήταν και το νόημα όσων, με αφορμή την εκλογή Τραμπ, εκτιμούσαν την «εποχή τεράτων και δυνατότητων».

7. Η Ρωσία διατηρούσε ισχυρούς και πολυετείς δεσμούς με το συριακό καθεστώς. Η αμερικανική επέμβαση και η απόπειρα βίαιης και έξωθεν αλλαγής καθεστώτος έφερνε πιο κοντά τον κίνδυνο του διαμελισμού της Συρίας καθώς και της ανάδυσης των πιο σκοταδιστικών και οπισθοδρομικών ισλαμιστικών δυνάμεων που άμεσα ή έμμεσα υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και τον πιστότερο τοποτηρητή τους στον αραβικό κόσμο, τη Σαουδική Αραβία. Όλα αυτά δημιούργησαν εύφορο έδαφος για μια αυξημένη παρουσία των Ρώσων στη Συρία καθώς και άμεση στρατιωτική εμπλοκή στον αγώνα ενάντια στον ISIS. Οι ισλαμιστές, ως τερατούργημα δημιουργημένο και ποικιλότροπα ευνοημένο από τη Δύση, στα πλαίσια της αντι-Ασαντ ενωμένης αντιπολίτευσης, αντικειμενικά νομιμοποίησαν μια τέτοια εμπλοκή. Σε αυτό το σημείο δεν χρειάζεται καμιά αυταπάτη για τη Ρωσία, αλλά η συζήτηση πρέπει να γίνει με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω. Αν το κριτήριο είναι η διατήρηση και όχι η ανατίναξη ενός κυρίαρχου κράτους, αν το κριτήριο είναι η ειρήνη και όχι ο συνεχιζόμενος πόλεμος, αν το κριτήριο είναι η δυνατότητα ενός λαού να λύνει μόνος του τα προβλήματά του, χωρίς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μεγάλα αφεντικά και ξενόδουλες ΜΚΟ καθοδηγούμενες από μυστικές υπηρεσίες, τότε το δίκαιο ήταν με το μέρος της Συριακής κυβέρνησης και των Ρώσων. Ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο δεν υπάρχουν, ακόμη και όταν ο αμυνόμενος δεν ανεμίζει τις σημαίες της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι ίσες αποστάσεις, η έμμεση ή άμεση υποστήριξη της «επανάστασης» στη Συρία που ήταν μέχρι το μεδούλι διαβρωμένη και από ένα σημείο και έπειτα καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ, δεν έχει καμιά σχέση με προοδευτική, δημοκρατική και αριστερή πολιτική. Αντίθετα μετατρέπει τους φορείς αυτών των απόψεων σε εκούσιους ή ακούσιους υποστηρικτές του επιτιθέμενου και πιο επικίνδυνου ιμπεριαλισμού.

8. Η κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή έχει πολλές παραμέτρους που δεν ορίζονται μονοσήμαντα. Ο αγώνας των Κούρδων για διοικητική αυτονομία, αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία καταρχήν ενισχύθηκε, αν δεν υιοθετήθηκε από τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της αντι-Ασάντ εκστρατείας, για να προκαλέσει τις σπασμωδικές αντιδράσεις του Ερντογάν που έβλεπε τον κίνδυνο της εξ Ανατολών αμφισβήτησης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας του να γιγαντώνεται. Στην πορεία, το παιχνίδι του Ερντογάν με τη Ρωσία υπενθύμισε στις ΗΠΑ ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χαθεί ένας ισχυρός περιφερειακός παίκτης, μέλος του ΝΑΤΟ. Αποτέλεσμα ήταν η «παράδοση» του Αφρίν και το κρέμασμα των Κούρδων. Από την άλλη μεριά, το Ισραήλ στο πλαίσιο της ένταξής του στον φιλοαμερικανικό άξονα της Αιγύπτου και της Σαουδικής Αραβίας, τα έχει βρει μια χαρά με τις πιο ακραίες σαλαφιστικές ισλαμιστικές ομάδες που όλως περιέργως δεν έχουν χτυπήσει το Ισραήλ, αν και έχουν αιμοτοκυλίσει τις πρωτεύουσες της Δύσης. Αντίθετα, το Ισραήλ στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στην Ιρανική διείσδυση διαβλέποντας ότι μόνο οι αντιαμερικανικές αραβικές δυνάμεις συνιστούν απειλή για τα γενοκτονικά σχέδια του σιωνισμού. Η Σαουδική Αραβία δεν έχει κανένα πρόβλημα με το σιωνισμό, την ώρα που προχωρά σε συστηματική εξόντωση πληθυσμών στην Υεμένη που βρίσκονται κάτω από σιιτικό έλεγχο.

9. Στο πλαίσιο αυτό εξελίσσεται η ελληνοτουρκική ένταση η οποία δεν είναι μεμονωμένη, ούτε βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου. Οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας αποτελούν μια μόνο μικρή παράμετρο σε μια μεγάλη εξίσωση. Η Ελλάδα ακόμα και για την ίδια την Τουρκία είναι ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. Το κύριο είναι το τι θα γίνει στα ανατολικά της και αυτό γεννά απαίτηση ανταλλαγμάτων στα δυτικά της σε ενδεχόμενες απώλειες ή απειλές. Η στροφή της Τουρκίας προς τη Ρωσία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν μόνιμη ούτε είχε στρατηγικό χαρακτήρα. Ανέδειξε ότι ο Ερντογάν, παρότι στριμωγμένος, ακολουθεί πολυδιάστατη πολιτική και παίζει σε διεθνές επίπεδο, επιδιώκοντας να εγγυηθεί όλη την περιοχή. Αυτή η πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με τη μονοδιάστατη και φανατική προσκόλληση στο άρμα των ΗΠΑ που δείχνει η ελληνική κυβέρνηση. Η Τουρκία εκβιάζει, γκρινιάζει, δηλώνει διαθέσιμη αλλά και μη δεδομένη, απαιτεί ανταλλάγματα (και λογικά θα τα πάρει από τις ΗΠΑ τουλάχιστον στο επίπεδο των ΑΟΖ και της οικονομικής συνεκμετάλλευσης Αιγαίου και Α. Μεσογείου).

10. Η Ελλάδα έχει προσκολληθεί στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας, που βγαίνει σχετικά ηττημένος από αυτό το γύρο της αντιπαράθεσης. Όχι μόνο δεν θα κέρδιζε κάτι σε περίπτωση που οι ΗΠΑ θριάμβευαν στη Συρία, αλλά δεν κερδίζει απολύτως τίποτα τώρα. Οι δε ελιγμοί της Τουρκίας ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ δείχνουν ότι η τουρκική ηγεσία παρά την εσωτερική κρίση και τις αντιφάσεις, ακολουθεί μια πιο ευέλικτη πολιτική πέραν της μονομερούς προσκόλλησης σε έναν άξονα (ο οποίος μάλιστα χάνει). Τούτων δοθέντων, το δόγμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (που είναι και δόγμα της ελληνικής άρχουσας τάξης) για πλήρη και οργανική ένταξη στον φιλοαμερικανικό άξονα Ισραήλ – Αιγύπτου – Σ. Αραβίας, αποδεικνύεται βλακώδες. Την ώρα που η Τουρκία τα τσουγκρίζει με τις ΗΠΑ, (χωρίς να τα σπάει και να αποσκιρτά από τον ευρωατλαντικό άξονα), η ηγεσία Τσίπρα – Κοτζιά αποφάσιζε ότι η δίχως όρους προσκόλληση στις ΗΠΑ θα έβαζε την Ελλάδα στο στρατόπεδο των κερδισμένων. Η πραγματικότητα απέδειξε το ανάποδο. Η Τουρκία είναι σημαντική για τη Δύση, και οι ΗΠΑ δεν θα διστάσουν να κρεμάσουν την Ελλάδα, όπως κρέμασαν και τους Κούρδους αν τα στρατηγικά τους συμφέροντα το απαιτούν. Οι δηλώσεις του γ.γ. του ΝΑΤΟ ότι το θέμα με τους δύο στρατιωτικούς πρέπει να λυθεί αποκλειστικά ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, καθώς και ότι «η Τουρκία είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος», αποδεικνύει ότι η πολυδιάστατη και όχι η μονοσήμαντη εξωτερική πολιτική είναι αυτή που αποδίδει, σε ένα ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον. Στην προκειμένη περίπτωση, σε αυτή τη φάση των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο, η ελληνική πολιτική ηγεσία και η άρχουσα τάξη πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη. Αυτό είναι πάθημα που οφείλει να γίνει μάθημα για όλους όσους ξιφουλκούν με ευκολία ενάντια στην Τουρκία κρύβοντας το ευρύτερο πεδίο.

11. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνη γιατί κινείται με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των αμερικάνικων σχεδιασμών. Έχει σύρει τη χώρα στην αντιδραστική συμμαχία Ισραήλ – Αιγύπτου – Σ. Αραβίας χωρίς κανένα αντάλλαγμα ακόμα και με αστικούς όρους. Βάζει την εθνική ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας στον πάγκο του χασάπη σε μια περίοδο που οξύνονται ανακατατάξεις, αμφισβητήσεις, ανταλλάγματα, παζάρια, διεκδικήσεις. Μαζί με τη διάλυση της κοινωνίας και της εργασίας στο δρόμο της μνημονιακής πολιτικής και του νεοφιλελευθερισμού αλά ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι εξελίξεις δεν είναι διόλου δευτερεύουσες.

12. Στην ελληνοτουρκική ένταση, πρώτιστο καθήκον των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων η διαφύλαξη της ειρήνης. Αυτό όμως δεν σημαίνει πολιτική κατευνασμού, μυωπία απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, προσχώρηση ακόμη πιο βαθιά στις φτερούγες της απατηλής προστασίας του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, σημαίνει διαχωρισμό από τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές στρατηγικές που δεν διστάζουν να βάζουν τη χώρα μας στην παλάντζα του δούναι και λαβείν. Εκεί είναι η βασική ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ και όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού που έσπευσε να συνταχθεί με την προβοκάτσια της χημικής επίθεσης του Άσσαντ και να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς.

13. Η Αριστερά υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας σε περίπτωση επιθετικού πολέμου από την Τουρκία, κρατώντας ως πρώτο καθήκον την αποτροπή του πολέμου, τον οποίο φέρνει πιο κοντά η τυχοδιωκτική πολιτική της κυβέρνησης. Υπερασπίζεται τη φιλία και τη συνεργασία των λαών και των χωρών της περιοχής, αρνείται τη στημένη κούρσα των εξοπλισμών και των λεόντειων συμφωνιών με τις χώρες – προμηθευτές πολεμικού εξοπλισμού (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία κλπ), καταγγέλλει τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, ζητά την έξοδο από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ζητά πιο επιτακτικά το κλείσιμο των βάσεων του ΝΑΤΟ από τις οποίες εφορμούν οι ΗΠΑ. Είναι υπέρ μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, χωρίς προστάτες και αποκλειστικότητες, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο οποιασδήποτε μεγάλης δύναμης στον μετα-κομμουνιστικό κόσμο. Η Αριστερά διατρανώνει το παλιό και ξεχασμένο αλλά επίκαιρο σύνθημα ότι «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες» και οφείλει να κάνει τη δύσκολη και επίπονη δουλειά μετατροπής αυτού του συνθήματος σε μαζική λαϊκή πεποίθηση. Πράγμα δύσκολο στις σημερινές συνθήκες, καθώς η ήττα διεθνώς και ελλαδικά οδηγεί σε σπασμωδική αναζήτηση προστασίας και προστατών, αλλά αναγκαίο. Αρχίζοντας ξανά κυριολεκτικά απο την αρχή, με υπομονή και επιμονή, με πρώτιστο καθήκον την ανασύνθεση των σχέσεων της Αριστεράς με τις εργαζόμενες τάξεις και στρώματα, με στόχο την απόκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της, και αποφεύγοντας τις γραφικότητες, τις ευκολίες και την ασφάλεια του μαγαζακισμού, την αντιγραφή της αστικής πολιτικής και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Η Αριστερά οφείλει να βρεί το χαμένο νήμα της ουσιαστικής επαφής με τις λαϊκές προοδευτικές δυνάμεις, εγκαταλείποντας την πρακτική του φοιτητικού αμφιθεατρου και του δήθεν εργατικού συνδικαλισμού, να ενώσει και ενωθεί σε μια πλατιά αντιπολεμική – αντιιμπεριαλιστική δράση σε διεθνιστική κατευθυνση, με στόχο να ξανανιώσουν οι λαοί και οι εκμεταλλευόμενοι ότι δεν είναι θεατές, ότι δεν ειναι αδύναμοι και ανίκανοι να αλλάξουν την μοίρα τους. Γιατί αν η Αριστερά δεν μπορεί να μετατρέψει ή να αποτρέψει τον πόλεμο, τότε η βαραβαρότητα θα κυριαρχήσει για πάρα πολλά χρόνια.