Άρθρα

«Η Βραζιλία θα πρέπει να απο-Mπολσοναροποιηθεί για να διατηρήσει τη δημοκρατία», συνέντευξη με την Inez Olude

Με την πλειοψηφία του 50,9% των ψήφων έναντι 49,1% του αντιπάλου του, η νίκη του Λούλα ντα Σίλβα ολοκληρώνει τις πιο δύσκολες προεδρικές εκλογές από την πτώση της δικτατορίας στη Βραζιλία. Η διαφορά αυτή αντιπροσωπεύει δύο εκατομμύρια ψήφους σε αυτή τη διαιρεμένη χώρα μετά από τέσσερα χρόνια προεδρίας του Μπολσονάρου. Πώς να ερμηνεύσουμε αυτά τα αποτελέσματα και το τεταμένο κλίμα που διατηρεί ο Ζαΐρ Μπολσονάρου; Η Inêz Oludé μας απαντά ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση που βιώνει αυτή τη στιγμή η Βραζιλία.

Πώς θα κυβερνήσει ο Λούλα; Γνωρίζοντας ότι το κοινοβούλιο τείνει κυρίως προς τη δεξιά; Ποιες είναι οι δυνατότητες του προέδρου και της κυβέρνησής του;

Inêz Olude: Θα ήταν εικασία να πούμε πώς θα κυβερνήσει ο Λούλα, είναι πολύ πρόωρο. Αυτή την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου ξεκίνησε το πρώτο μετεκλογικό στάδιο με τη μεταβατική φάση. Έχει δημιουργήσει μια εξαιρετική ομάδα, της οποίας θα ηγείται ο εκλεγμένος αντιπρόεδρος, Geraldo Alckmin. Ένα είναι σίγουρο, ο Λούλα δεν θα κυβερνήσει μόνος του, έχει σχηματίσει έναν μεγάλο και πολύ διαφοροποιημένο αριστερό συνασπισμό, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται το κέντρο αλλά και οι συντηρητικοί. Έχουν ήδη υπάρξει κάποιες πρώτες προτάσεις όπως ένα σχέδιο ανάδυσης για ανέργους και άστεγους αλλά το πιο δύσκολο θα είναι το όριο του προϋπολογισμού. Ο Λούλα μίλησε επίσης για την ανάκτηση των χαμένων κοινωνικών δικαιωμάτων των τελευταίων χρόνων: το πρόγραμμα «μηδενικής πείνας», το πρόγραμμα «γενιές απασχόλησης», το πρόγραμμα «το σπίτι μου η ζωή μου», η αύξηση και η αναπροσαρμογή των μισθών στον πληθωρισμό. Ο Μπολσονάρο, ο άρχοντας του χάους, κατέστρεψε τα πάντα: εκπαίδευση, πολιτισμό, υγεία, επιστημονικά προγράμματα, ιδιωτικοποίησε την περιουσία του βραζιλιάνικου λαού. Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι το ότι ο Λούλα υποσχέθηκε να δημιουργήσει το Υπουργείο των γηγενών λαών, ένα έργο ορίων των εδαφών των Ινδιάνων και των κοινοτήτων. Μίλησε για την πρόληψη των παράνομων καταλήψεων γης και την οργάνωση της διατήρησης του Αμαζονίου, εκδιώχνοντας τους κυνηγούς χρυσού και τους εισβολείς των αγροτικών επιχειρήσεων.

Πιστέψαμε σε μια απόπειρα πραξικοπήματος μετά τα οδοφράγματα της αστυνομίας στο Nordeste, αλλά τελικά ο Μπολσονάρου σεβάστηκε την ψήφο. Μπορεί ο Μπολσονάρου να καταδικαστεί (από τη δεξιά πλευρά) για αυτό; Πιστεύετε ότι, όπως και με τον Τραμπ, είναι πιθανό να υπάρξουν υπερβολές λόγω εξτρεμιστών που θα ήθελαν να παρακάμψουν το κράτος δικαίου;

Inêz Olude: Δεν σεβάστηκε την ψήφο, εξακολουθεί να μην τη σέβεται, δικαιολογεί τις διαδηλώσεις απέναντι στον Λούλα και υπονοεί εκλογική νοθεία. Αν υπήρξε απάτη, ήταν αυτός που την διέπραξε. Είναι ο ίδιος μέρος αυτών των διεργασιών, είναι σπουδαίος ηθοποιός. Δεν πιστεύω στο πραξικόπημα, περισσότερο θα έλεγα ότι τρομοκρατεί για να διατηρήσει το όνομά του στα ΜΜΕ. Ο βραζιλιάνικος στρατός είναι υποταγμένος στον αφέντη του στον Λευκό Οίκο, ο φανταστικός εχθρός τους είναι ο βραζιλιάνικος λαός και ο αιώνιος εχθρός είναι το φάντασμα του κομμουνισμού, καθαρό προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Εκατό χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, έχουν ήδη αναγνωρίσει τον Λούλα ως δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο, ενώ ο Μπολσονάρου έχει ήδη αφεθεί από τους συμμάχους του. Διεθνώς είναι απομονωμένος λόγω της ανόητης και επιθετικής εξωτερικής πολιτικής του. Στη δίψα τους για πετρέλαιο, οι Αμερικανοί έχουν ήδη το δικό μας πετρέλαιο μέσω της Pre-sal αφού οι κύριες κρατικές επιχειρήσεις μας είναι ιδιωτικοποιημένες. Η Lava Jato (υποτιθέμενη έρευνα διαφθοράς), έχει καταστρέψει τη βιομηχανία μας, δαιμονοποιεί την πολιτική και διώκει τα αριστερά κόμματα, κυρίως το Εργατικό Κόμμα, που δημιούργησε ο Λούλα. Ο Μπολσονάρου είναι σύμμαχος του Ντόναλντ Τραμπ, επομένως ο Μπάιντεν δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να επανεκλεγεί. Αλλά κατά βάθος, οι Αμερικανοί υπονομεύουν την περιουσία μας, θέλουν την περιουσία μας και δεν είναι οι μόνοι. Όσο για τους διαδηλωτές που βγήκαν μετά την ήττα του Μπολσονάρου στο δρόμο, επέστρεψαν στους δρόμους, πιο εξαγριωμένοι, πιο επικίνδυνοι, τους άφησε να οργιστούν για 2-3 μέρες αφού είναι το διαπραγματευτικό χαρτί του Μπολσονάρου για τις διαπραγματεύσεις με το κόμμα του (Κόμμα των Φιλελευθέρων), που είναι διεφθαρμένο μέχρι κουκούτσι. Εκβιάζει για να κρατήσει προνόμια και να δραπετεύσει από τη φυλακή, γι’ αυτό απαιτεί πολλά οφέλη από το κόμμα του και τους δικηγόρους για να τον υπερασπιστούν. Πράγματι, έχει 18 εν εξελίξει δίκες, από τις 800 στις οποίες κατηγορείται, επιπλέον 150 αιτήματα παραπομπής για εγκλήματα ευθύνης, ιδιαίτερα για κακοδιαχείριση της πανδημίας που είχε ως αποτέλεσμα 685.000 θανάτους, και πέντε δίκες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο δικαστήριο της Χάγης. Δύσκολα θα ξεφύγει από αυτό, ειδικά λόγω των επιθέσεων του στα μέλη του Αρείου Πάγου.

Δύσκολα θα ξεφύγει από αυτό, ειδικά λόγω των επιθέσεων του στους υπουργούς του Αρείου Πάγου.Η εικόνα του «έχει καεί», το ηθικό του είναι αποδυναμωμένο και εξασθενημένο από την εκλογική ήττα. Η φασιστική αισθητική που υιοθέτησε στην κοινοβουλευτική του ζωή απαιτεί να είναι γενναίος, πολεμοχαρής και μάτσο, και προσπαθούσε να προσποιηθεί ότι είχε επιλεγεί από τον Θεό. Τελικά η πραγματικότητα τον προλαβαίνει και τον ανέδειξε ως έναν δειλό  που στέλνει τους άλλους στα σκυλιά. Η κουρελιασμένη και ρημαγμένη εμφάνισή του δεν τον ευνοεί, κρύφτηκε για 45 ώρες χωρίς να πει λέξη και όταν άνοιξε το στόμα του μίλησε ενάντια στα οδοφράγματα. Οι φανατικοί νεοναζί και οι πεντηκοστιανοί φανατικοί του, δέχτηκαν ένα χτύπημα. Ο Μπολσονάρου δεν θα βγει αλώβητος από αυτό το επεισόδιο. Οι σύμμαχοί του ήδη εγκαταλείπουν το πλοίο και κλείνουν το μάτι στον Λούλα. Οι διαμαρτυρίες αυτές οδηγούν στην οικονομική κατάρρευση της κυβέρνησής του. Ο Μπολσονάρου θυμίζει τον Ιζνογκούντ, ο οποίος θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αλλά όλα τα σχέδιά του καταρρέουν.

Η απο-μπολσοναροποίηση, είναι ένα σχέδιο για τη Βραζιλία;

Ακριβώς όπως η Γερμανία έκανε από-ναζιστικοποίηση, η Βραζιλία θα πρέπει να απο-μπολσοναροποιηθεί προκειμένου να διατηρήσει τη δημοκρατία και να ανακτήσει μια κάποια κοινωνική ειρήνη. Η κοινωνία των πολιτών, οι αριστεροί και οι προοδευτικοί ακτιβιστές όλων των ειδών πρέπει να βοηθήσουν την κυβέρνηση του Λούλα, διότι ο αγώνας θα είναι σκληρός. Θα χρειαστεί να συμφιλιωθούν οικογένειες και φίλοι, να γίνει μια δουλειά από τη βάση για να αντικατασταθεί το μίσος με την αγάπη και τη φιλία. Θα χρειαστεί μια δουλειά ευαισθητοποίησης, θα χρειαστεί να υπάρξει μια πολιτική δέσμευση, με την ελληνική έννοια, δηλαδή μια κατάσταση από-ιδιωτικοποίησης, μια εκπαίδευση προς ένα κριτικό πνεύμα, θα πρέπει να κατανοηθούν οι νέες μορφές επικοινωνίας, να αντιμετωπιστεί το ζήτημα των θρησκευτικών, που είναι πολύ εμπλεκόμενο στον Μπολσοναρισμό, ιδιαίτερα οι Πεντηκοστιανοί. Το επίπεδο της πληροφόρησης πρέπει να βελτιωθεί για να μειωθούν οι επιπτώσεις των ψευδών ειδήσεων. Ένα σημαντικό βήμα θα είναι ο εκδημοκρατισμός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των επίσημων μέσων ενημέρωσης, τα οποία ανήκουν σε πέντε ολιγάρχες κ.λπ. Υπάρχει πολλή δουλειά. Θα χρειαστεί διάλογος με όλα τα κόμματα, για να αποτραπεί η κατάληψη χώρων εξουσίας από την ακροδεξιά. Να χτίσουμε δηλαδή γέφυρες πολιτισμού και να αποφύγουμε τη βαρβαρότητα.

Ευτυχώς, οι μπολσοναριστές αυτοκαταστρέφονται, βρίσκονται σε έναν παράλληλο κόσμο και καταβροχθίζουν ψεύτικες ειδήσεις μέσω ομάδων WhatsApp, κατηγορούν τον Λούλα ότι έφερε τον Φιντέλ Κάστρο στην εκστρατεία του και ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν χρηματοδότησε την εκλογική νοθεία. Στη γκαλερί των παράδοξων επίσης: η συλλογική προσευχή σε ένα ελαστικό αυτοκινήτου ενώ τραγουδιέται ο εθνικός ύμνος, τα αιτήματα για στρατιωτική επέμβαση… Χρειάζονται μάλλον ψυχιατρική παρέμβαση με τις κρίσεις θρησκευτικής υστερίας στους δρόμους, για να μην αναφέρουμε τις ναζιστικές χειρονομίες με τις οποίες χαιρετίζουν τη σημαία. Είναι ανούσιοι, αδαείς, δεν έχουν σχέδιο ζωής. Ένας καλύτερος ορισμός μπορεί να διαβαστεί στη 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του Καρλ Μαρξ, για το λούμπεν προλεταριάτο, που προσέλαβε ο Βοναπάρτης, για να βάλει την Ευρώπη σε μια έκρυθμη κατάσταση με αίμα… Οι Μπολσονιστές είναι βουτηγμένοι σε ψυχιατρικού τύπου συμπεριφορές , οι ενέργειές τους έχουν ως πρότυπο το “ρίξε σκατά και κατηγόρησε τους αντιπάλους για το τι κάνεις και ποιος είσαι” του Steve Bannon. Ανάμεσά τους θα βρείτε βιαστές, παιδεραστές, δολοφόνους, μαχαιροβγάλτες, κλέφτες, ποδοσφαιριστές όπως ο Νεϊμάρ, που δεν πληρώνει φόρους, και ο Ρομπίνιο, που καταδικάστηκε για βιασμό στην Ιταλία, ο Νέλσον Πικέ, πρώην οδηγός της Φόρμουλα 1, που μόλις πρόσφατα προσέβαλε και απείλησε να σκοτώσει τον Λούλα. Υπάρχουν επίσης διεφθαρμένοι πάστορες και εκατομμυριούχοι που ζουν από το «δέκατο»[1] και διεξάγουν έναν πόλεμο του καλού ενάντια στο κακό, και τέλος, οι στρατιωτικοί με τις πιτζάμες, οι οποίοι επέστρεψαν στην εξουσία για να βυθιστούν στη λάσπη και να επωφεληθούν από τη διαφθορά. Οι μπολσοναρικές μέθοδοι είναι η ομοφοβία, ο ρατσισμός, η lgbt-φοβία, ο ματσισμός, η άσκηση ακραίας βίας. Είναι η εικόνα του ηγέτη τους. Οι διαδηλώσεις αυτές συνιστούν συνωμοσία κατά του κράτους δικαίου και όσοι τις χρηματοδοτούν πρέπει να διερευνηθούν και να τιμωρηθούν.

Στα γαλλικά και βελγικά μέσα ενημέρωσης, το γεγονός ότι ο Λούλα αθωώθηκε, σχεδόν αποσιωπείται και σπάνια συνδέεται με την πορεία του δικαστή Μόρο που τον καταδίκασε (τότε Υπουργός Δικαιοσύνης επί Μπολσονάρο). Πιστεύετε ότι ο Μπολσονάρου αντιμετωπίζει τον κίνδυνο καταδίκης;

Inêz Olude: Αυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση, οι άνθρωποι πρέπει να είναι καλύτερα ενημερωμένοι για το τι έχει συμβεί στη Βραζιλία από το 2003, τα μέσα ενημέρωσης στη Γαλλία και το Βέλγιο είναι επιφανειακά και προκατειλημμένα, αναπαράγουν ακριβώς τα ψέματα και την παραπληροφόρηση που διαδίδουν τα βραζιλιάνικα μέσα ενημέρωσης, όταν δεν ψάχνουν να τα βρουν στη Wikipedia. Είναι απόλυτα στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Tα βραζιλιάνικα μέσα ενημέρωσης όπως τα Globo και Veja, έχουν ρόλο σχεδόν πολιτικού κόμματος, έχουν μια ιδεολογία και δεν κάποια δική τους, αλλά αυτή του χρήματος. Βλέπουν την αριστερά ως εχθρό. Μισούν τους φτωχούς, θα πολεμήσουν όποιον προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες τους ή να μειώσει τις ανισότητες. Βλέπουν τη Βραζιλία ως μια μεγάλη χασιέντα που πρέπει να ταΐσει τον κόσμο ενώ λιμοκτονούν οι Βραζιλιάνοι. Όλες αυτές οι εφημερίδες υποστήριξαν τα πραξικοπήματα, και του 1964 αλλά και του 2016. Η La Folha de Sao Paulo, βοήθησε ακόμη και τη δικτατορία, δανείζοντας αυτοκίνητα διανομής εφημερίδων για να εξαφανιστούν τα πτώματα των μαχητών που δολοφονήθηκαν από τον στρατό. Η κύρια αποστολή τους είναι να δαιμονοποιήσουν την αριστερά. Μόλις επιστρέψει ο Λούλα, ο Τύπος θα θέλει να ξαναρχίσει τον πόλεμο πληροφοριών εναντίον του και του Εργατικού Κόμματος με τα ίδια παλιά όπλα. Ο Τύπος υποστήριξε σε μεγάλο βαθμό τη Lava Jato, δημιουργώντας έναν ψεύτικο ήρωα στη σάπια φιγούρα του πρώην δικαστή Sergio Moro και των διεφθαρμένων εισαγγελέων του, οι οποίοι καταδίκασαν τον Lula για «απροσδιόριστα γεγονότα», μια νομική παρέκκλιση γνωστή ως Lowfare, αφού έκαναν φύλλο και φτερό τη ζωή του και τους συγγενείς του χωρίς να βρει το παραμικρό στοιχείο διαφθοράς. Ο δικαστής έγινε υπουργός του Μπολσονάρου, εκλέχτηκε γερουσιαστής, ενώ θα μείνει ατιμώρητος τουλάχιστον για τα 8 χρόνια της θητείας του. Κρίμα! Είναι ο κύριος υπεύθυνος για όλα όσα βλέπουμε στη Βραζιλία από το 2018, το αποτέλεσμα ήταν ο πρόεδρος Μπολσονάρου, σύμμαχος του οποίου έγινε ξανά το 2022. Ο Λούλα είναι σαν φοίνικας που αναγεννιέται από τις στάχτες του, το κόμμα του είναι ισχυρότερο από ποτέ, και είναι απαλλαγμένος από τις 26 δίκες που ξεκίνησε ο δικαστής εναντίον του λόγω έλλειψης στοιχείων, αφού δεν υπάρχει έγκλημα. Στην υπόθεση που είναι γνωστή ως mensalão, οι κύριοι ηγέτες του Εργατικού Κόμματος καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν με βάση την εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μέθοδο καταγγελίας που χρησιμοποίησε η Lava Jato και ο πρώην δικαστής Sergio Moro. Αν κοιτάξετε τις δημοσιεύσεις του Intercept στη Βραζιλία, η επιχείρηση Vasa Jato αποκάλυψε τα κόλπα της δικαστικής μαφίας των εισαγγελέων και του πρώην δικαστή Sergio Moro, ο οποίος είχε ένα πολιτικό σχέδιο για να έρθει στην εξουσία. Ο Λούλα ήταν ο άνθρωπος που έπρεπε να πέσει για να το πετύχει αυτό.

Ο Μπολσονάρου διεξήγαγε την πιο βρώμικη εκστρατεία στην ιστορία της δημοκρατίας, με το Γραφείο του Μίσους, που διοικείται από τον γιο του: εξαγορά ψήφων, εκβιασμοί, τρομοκρατία, επιθέσεις, επιθέσεις στον Τύπο, σε θεσμούς, μέτρα κατά των περιοχών που ψηφίζουν Λούλα, αποκλεισμός των μεταφορών από την τροχαία, για να τους εμποδίσει να πάνε να ψηφίσουν. Ο Ιζνογκούντ δοκίμασε όλα τα σχέδια για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αλλά έχασε.

Χρειάζεται ωριμότητα, διαύγεια και ένα ευρύ αντιφασιστικό μέτωπο για να επανέλθει η Βραζιλία στην παγκόσμια ατζέντα και να ανοικοδομηθεί η δημοκρατία.  Πρέπει να χαρούμε και να γιορτάσουμε τη μεγάλη μας νίκη, ο Μπολσονάρου ηττήθηκε, αλλά να έχουμε κατά νου ότι οι φανατικοί οπαδοί του τον ακολουθούν.

[1] Το δέκατο ή το δεκάτο ή το δεκάτο (από το λατινικό: decima, «δέκατο») είναι μια μεταβλητή συνεισφορά, ετυμολογικά 10%, που καταβάλλεται σε είδος ή σε μετρητά, σε πολιτικό ή θρησκευτικό ίδρυμα. Αυτός ο φόρος, γνωστός από την Αρχαιότητα και αναφέρεται στη Βίβλο, χρησιμοποιείται στον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ.

* Στη φωτογραφία οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων Corintias, Gaviões da Fiel, Mafia Azul, Palmeiras και Fortaleza καθαρίζουν τους δρόμους από τις καταλήψεις που έκαναν εξτρεμιστές του Μπολσονάρου, οι οποίοι αρνούνται να αποδεχθούν τα αποτελέσματα των εκλογών.

Πηγή: Investig’ Action

Μετάφραση: antapocrisis

Η πείνα ως σημαία

Στα παράθυρα σε πολλές πόλεις της Κολομβίας, οι πιο φτωχοί έχουν κρεμάσει κόκκινα πανιά, σημάδι πως καλούν για βοήθεια. Είναι το SOS της ανισότητας εν μέσω πανδημίας.

Αυτές τις μέρες σε νυσταγμένες και σιωπηλές πόλεις, τα παράθυρα στις συνοικίες των πιο φτωχών της Κολομβίας κραυγάζουν για βοήθεια. Κουρέλια, κομμάτια ύφασμα, παιδικά ρούχα ή μπλουζάκια, όλα σε κόκκινο χρώμα, αναρτημένα σε κοντάρια κρέμονται σαν σημαίες, το πονεμένο SOS της φτώχειας και της πείνας.

Ξεκίνησε στη Soacha, στα προάστια της Μπογκοτά, σε έναν τόπο που κατοικούν καμιά πενηνταριά χιλιάδες ξεριζωμένοι από την ένοπλη σύγκρουση, σε μια κοινότητα που πριν μερικά χρόνια ο στρατός βρήκε μια ομάδα από φτωχά αγόρια, τα έντυσε αντάρτες και τα δολοφόνησε.

Σε μια περιοχή που ζουν χιλιάδες μετανάστες από τη Βενεζουέλα και στην οποία το 36% του πληθυσμού ζει σε ακραία ένδεια. Η Soacha είναι σήμερα, μέσα στα απόνερα του κορωνοϊού, ένα τεράστιο σύννεφο από κόκκινα κουρέλια.

“Αν δεις ένα κόκκινο πανί στην πόρτα του γείτονα σημαίνει κάλεσμα για αλληλεγγύη”, διέδιδε ένα βίντεο της δημαρχίας της Soacha που άρχισε με αυτή την στρατηγική να κοινοποιεί την κατάσταση ανισότητας που συνοδεύει την καραντίνα.

“Καλησπέρα γειτόνισσα” συνεχίζει η ανακοίνωση της καμπάνιας. “Είδα το κόκκινο ρουχαλάκι και σας έφερα αυτή τη μικρή βοήθεια” λέει μια γυναίκα σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. “Ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί” απαντά η άλλη καθώς φιλά την σακούλα με το ρύζι.

Η Κολομβία είναι μια πατριωτική χώρα. Η σημαία εμφανίζεται σε κάθε περίσταση. Στις επετείους της ανεξαρτησίας, στις γιορτές και τις αργίες ή όποτε κερδίζει η εθνική ομάδα στο ποδόσφαιρο. Όταν ξεκίνησε η πανδημία η Maria Juliana Ruiz, σύζυγος του προέδρου Ivan Duque, ζήτησε να αναρτηθεί η “τρικολόρ” σαν μήνυμα τόνωσης του φρονήματος για την υπέρβαση της κατάστασης.

Κρεμασμένα κόκκινα πανιά στα μπαλκόνια σημαίνουν ότι οι κάτοικοι ζητούν βοήθεια

Αλλά η πραγματικότητα μετέτρεψε τα κόκκινα πανιά σε σημαίες που κυματίζουν αυτές τις μέρες. Φτάνει μόνο να κοιτάξει κάποιος το κτίριο στην πλατεία La Hoja στο κέντρο της Μπογκοτά. Ένας τσιμεντένιος όγκος 14 ορόφων όπου ζουν θύματα της ένοπλης σύρραξης. Τα παράθυρα είναι γεμάτα με κόκκινα πανιά, λες και έγιναν η δυνατή κραυγή της πείνας. Η εικόνα επαναλαμβάνεται στις πάνω γειτονιές της Medellin, όπου ηχούν οι κατσαρόλες και ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους με λευκές σημαίες βαμμένες με κόκκινο χρώμα.

Στη ζεστή πόλη της Cienega στο βορά της χώρας, ή στις υπέροχες πλαγιές της Bolivar στην πρωτεύουσα, όπου σημειώθηκαν διαμαρτυρίες και καταστολή από τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Ή στη συνοικία Bosa Porvenir όπου δεκάδες άνθρωποι παίρνοντας τα πανιά από τα παράθυρα βγήκαν στους δρόμους τραγουδώντας τον ύμνο της Κολομβίας. “Είμαστε μια οικογένεια εννιά ατόμων, δεν είμαστε σε καμμιά λίστα βοήθειας της κυβέρνησης, υπάρχει μια έγκυος και δύο ακόμα παιδιά στο σπίτι και δεν έχω τίποτα να τους δώσω να φάνε. Γι’ αυτό είμαι εδώ”, λέει μια γυναίκα ενώ ανεμίζει ένα κόκκινο πουκάμισο.

Το κοινό στοιχείο είναι πως σε αυτά τα σπίτια κατοικούν άνθρωποι που επιβιώνουν ψάχνοντας από εδώ κι από ‘κει ψευτοδουλειές στο περιθώριο της οικονομίας -όπως το 45% των Κολομβιανών- και που με την υποχρεωτική καραντίνα δεν μπορούν να βγουν απο το σπίτι τους για να βρουν τα προς το ζην. Όπως είπε ο δήμαρχος της Soacha, Juan Carlos Saldarriaga, “μπορεί να πεθάνει περισσότερος κόσμος από πείνα παρά από τον κορωνοϊό”. Αλλά δεν είναι οι μόνοι που χρησιμοποιούν το κόκκινο πανί. Ο δήμος του Envigado, ο πιο πλούσιος στην Κολομβία, κρέμασε το κόκκινο πανί στην είσοδο της διοικητικής του έδρας. “Συμμετέχουμε σε αυτή τη λαϊκή πρωτοβουλία για να ζητήσουμε μια πιο ευέλικτη βοήθεια από την εθνική κυβέρνηση και τους επιχειρηματίες” λέει ο δήμαρχος Braulio Espinosa. Η επονομαζόμενη “στρατηγική του κόκκινου πανιού” που στοχεύει στην ανάδειξη της αλληλεγγύης στη γειτονιά είναι από μόνη της μια διαμαρτυρία. Η κυβέρνηση του Ivan Duque ανακοίνωσε ένα βοήθημα των 160000 πέσος (36,7ευρώ) και η δημαρχία της Μπογκοτά ένα των 423000 πέσος (92 ευρώ) για 350000 οικογένειες. Δεν έχει δοθεί ακόμα και παίρνοντας υπόψιν ότι η καραντίνα παρατείνεται τα βοηθήματα δεν επαρκούν. “Μόλις φτάναμε ο κόσμος φώναζε: βάλτε το κόκκινο πανί, ήρθαν αυτοί από τις απογραφές, να δούμε μήπως μας δώσουν κάτι”, αφηγείται ένας νέος εργαζόμενος στο δήμο της Μπογκοτά που ήταν στους δρόμους της tierra de Cazuca. Εκεί όπως και σε πολλές άλλες γωνιές της Κολομβίας το πιο ευάλωτο τμήμα του πληθυσμού φαντάζει παγιδευμένο ανάμεσα σε δύο τσιμεντένιες πλάκες που του στερούν το οξυγόνο.

Όπως συμβαίνει με όλα τα σύμβολα που γεννιούνται από το λαό, οι ιστορικές διαδρομές του κόκκινου πανιού είναι αβέβαιες. Για κάποιους θυμίζει το παλιό κόκκινο πανί που ταυτοποιούσε τους φιλελεύθερους στην Κολομβία[i]. Για άλλους η ιδέα της ταύτισης με τις κατοικίες φέρνει μνήμες από την ημέρα της κατεδάφισης, όταν ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες κατάσχεσε τα οικήματα των Κολομβιάνων που εκτοπίστηκαν από την Βενεζουέλα. Όπως το λευκό μαντήλι των μητέρων της πλατείας του Μάη στην Αργεντινή ή το πράσινο για τα δικαιώματα των γυναικών, το κόκκινο κουρέλι μετατρέπεται σε σημαία μιας ανισότητητας που διευρύνεται με τον κορωνοϊό και ξεπερνά τα σύνορα της Κολομβίας.

[i] Η Κολομβία είχε μια σειρά εμφύλιων συρράξεων τα τελευταία 200 χρόνια. Εδώ η αρθρογράφος αναφέρεται στον εμφύλιο στις δεκαετίες του 1940/50 ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τους συντηρητικούς. Το κόκκινο ήταν το χρώμα των φιλελεύθερων. σ.τ.μ.

Πηγή: El Pais

Μετάφραση: antapocrisis

Επιλεκτικές ευαισθησίες

Σε άρθρο της στο Liberal με τίτλο “Κοκαλέρο τέλος – προς μεγάλη λύπη του κυρίου Τσίπρα” η “έγκριτη” βουλευτής και δημοσιογράφος Σοφία Βούλτεψη μας έδωσε τα φώτα της για τα τεκταινόμενα τις τελευταίες εβδομάδες στη Βολιβία.

Λίγα πράγματα προς αποκατάσταση της αλήθειας και χωρίς την παραμικρή διάθεση αγιοποίησης του Μοράλες , τα λάθη του οποίου ως προς την αμφιλεγόμενη διεκδίκηση 4ης προεδρικής θητείας παρά την απαγόρευσή της από το δημοψήφισμα του 2016 καθώς και τη μη ανάδειξη διαδόχου του  στην προεδρία  του MAS  πιθανότατα θα πληρώνουν για καιρό οι ιθαγενείς και γενικά ο λαός της Βολιβίας με την παλινόρθωση της πιο φαιάς λευκής δεξιάς. Ο ακροδεξιός Λουίς Φερνάντο Καμάτσο είναι ο πραγματικός ηγέτης του νέου καθεστώτος.

Η Βολιβία μεταξύ 2005 και 2018 ήταν μεταξύ των 46 χωρών που είδαν τα ποσοστά ευτυχίας των πολιτών τους να αυξάνονται (έκθεση ευτυχίας του ΟΗΕ για το 2019) την ίδια στιγμή που η Ελλάδα ήταν 126η μεταξύ 132 χωρών.

Έφτασε να έχει ανάπτυξη έως και 6,8% (2013) για να πέσει το 2018 στο 4,2% λόγω κυρίως του άσχημου διεθνούς κλίματος.

Το ποσοστό φτώχειας από 60% το 2006 έπεσε στο 34,6% το 2018 και οι εισοδηματικές διαφορές (δείκτης GINI) μειώθηκαν από 0,60 σε 0,47. Και βέβαια οι ελευθερίες που κερδήθηκαν αυτά τα 14 χρόνια από τους Αϊμάρα, τους Κέτσουα και τις περίπου 30 ακόμα ιθαγενικές κοινότητες ήταν πρωτόγνωρες με κυριότερη την ελευθερία λατρείας της “Μητέρας-Γης” (Πατσαμάμα) για την οποία ο Καμάτσο φώναζε “η Βολιβία για το Χριστό – η Πατσαμάμα δεν θα ξαναμπεί στο προεδρικό μέγαρο”. Εξαιρετικό δείγμα δημοκρατικής ανεξιθρησκίας από το καθεστώς της κυρίας Ανιές, απέναντι σε ό,τι λατρεύει το 65% του λαού.

Αφού όμως η κυρία Βούλτεψη και το Liberal έχουν τόσο μεγάλη ευαισθησία για τη δημοκρατία στη Βολιβία, μήπως πρέπει η ίδια δημοσιογράφος στο ίδιο site να μας πληροφορήσει ελαφρώς και για την Ονδούρα;

To 2009 είχαμε ανατροπή του νόμιμου πρόεδρου Μανουέλ Σελάγια με αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα υπό την κάλυψη της τότε Υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον.

Στις εκλογές της 26/11/2017 ο συντηρητικός πρόεδρος Χουάν Ορλάντο Ερνάντες διεκδικεί δεύτερη θητεία, παρά τη ρητή απαγόρευση του Συντάγματος, με αμφιλεγόμενη απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου. Λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας με τα προσωρινά αποτελέσματα επί του 57% να δίνουν καθαρό προβάδισμα στον υποψήφιο της αντιπολίτευσης Σαλβαδόρ Νασράλα, διακόπτεται η καταμέτρηση. Το ανώτατο εκλογοδικείο, ανακοινώνει 8 μέρες μετά, το θαύμα του πολλαπλασιασμού των ψήφων του Ερνάντες, ο οποίος με 42,9% επανεκλέγεται. Χιλιάδες στους δρόμους, δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες συλλήψεις, εξέγερση ακόμα και τμημάτων της αστυνομίας κατά των αρχών, και δύο χρόνια μετά αναγνωρισμένος από όλη τη δύση πρόεδρος της Ονδούρας παραμένει ο Χουάν Ορλάντο Ερνάντες. Και μια σημαντική υποσημείωση: Στην Ονδούρα το 60% του λαού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Είναι τρομακτική η σκέψη τι θα λεγόταν από την κυρία Βούλτεψη, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αλλα και από άλλους «πνευματικούς» ανθρωπους της χώρας, αν στη Βενεζουέλα του σοσιαλιστή Μαδουρο είχαν γίνει το ένα δέκατο αυτών που έχουν συμβει τον τελευταίο μήνα στη Χιλή του δισεκατομμυριούχου νεοφιλελεύθερου Πινιέρα.

Μιλάμε για καταστολή και τρομοκρατία που όμοια της ίσως να ζήλευε και ο Πινοσέτ. Πιο πρόσφατα γεγονότα ο θάνατος 13 χρόνου στα οδοφράγματα, η δολοφονία δημοσιογράφου που είχε αρχείο με φωτογραφίες που καίγανε τον Πινιέρα, αλλα και το πλήθος των διαδηλωτών που εχουν χάσει το ένα τους μάτι από πλαστικές σφαίρες της αστυνομίας.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της φαιδρότητάς τους , στο περσινό πραξικόπημα ενάντια στον Μαδούρο, την ώρα που παρακρατικές ομάδες της αμερικανοκίνητης αντιπολίτευσης έκαιγαν ζωντανούς συνδικαλιστές και στελέχη της κυβέρνησης, τα ΜΜΕ της Δύσης τους προσμετρούσαν στους νεκρούς των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Και η σπουδή της Νέας Δημοκρατίας σαν νέα κυβέρνηση ήταν να αναγνωρίσει μέσα σε 48 ώρες, την πιο θλιβερή και αποτυχημένη μορφή πραξικοπηματία που εμφανίστηκε ποτέ, τον Γκουαϊδό. Από την πολλή εμπιστοσύνη στοπρόσωπό του, οι Γερμανοί ξανά μεταφέρουν την πρεσβεία τους στο Καράκας και στη νόμιμη κυβέρνηση, ενώ οι Αμερικανοί τον θεωρούν κουτσό άλογο.

Επιχείρηση Κόνδορας 2, με αμερικανικό πραξικόπημα στη Βολιβία

«Υπήρχε ένας αρχηγός του στρατού που ζήτησε την παραίτηση ενός προέδρου κι ένας αρχηγός αστυνομίας που στασίασε. Αυτό σε όλο τον κόσμο αποκαλείται στρατιωτικό πραξικόπημα». Τα συγκεκριμένα λόγια προέρχονται από το νεοκλεγέντα πρόεδρος της Αργεντινής Αλμπέρτο Φερνάντες και δεν είναι καθόλου μα καθόλου προφανή, ούτε περιττά.

Σε όλο τον κόσμο ακόμη και στην Ευρώπη, που κράτησε εμφανείς αποστάσεις από τον Τραμπ και τις μεθόδους του, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια ώστε η πραξικοπηματική ανατροπή του Έβο Μοράλες από τη θέση του προέδρου της Βολιβίας να συγκαλυφθεί. Τα γεγονότα ωστόσο είναι αμείλικτα και βεβαιώνουν ότι από την Βολιβία ξεκίνησε η εφαρμογή μιας νέας «Επιχείρησης Κόνδορας», ανάλογης με αυτή που εφάρμοσε πάλι η Ουάσιγκτον, αρχής γενομένης από το 1968, ώστε να ανασχέσει στην αρχή την άνοδο αριστερών κυβερνήσεων και να τις ανατρέψει στη συνέχεια με τη βοήθεια στυγνών δικτατόρων, που άφησαν πίσω τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους αριστερούς και δημοκράτες.

Οι ανησυχίες της Ουάσιγκτον ξεκίνησαν όταν έβλεπε το ένα μετά το άλλο τα σχέδια της να ακυρώνονται: Στη Βενεζουέλα η ετοιμότητα του λαού και του στρατού έβαλαν στο συρτάρι το σχέδιο ανατροπής του εκλεγμένου προέδρου Νικολά Μαδούρο. Στον Ισημερινό ο εκλεκτός της πρόεδρος (και καταδότης του Τζουλιάν Ασάντζ) Λένιν Μορένο αναγκάστηκε να ανακαλέσει τα μέτρα του ΔΝΤ. Στη Χιλή ο ζάμπλουτος πρόεδρος Πινιέρα για πρώτη φορά από την πτώση της χούντας του Πινοτσέτ είναι αντιμέτωπος με ένα μαζικό, δημοκρατικό και ανυποχώρητο κίνημα που διεκδικεί πραγματικό εκδημοκρατισμό. Στην Αργεντινή ο νεοφιλελεύθερος Μαουρίτσιο Μάκρι αποχωρεί ταπεινωμένος κι ο περονιστής πρόεδρος έρχεται να συνεχίσει το πρόγραμμα της Κριστίνα Κίρχνερ. Αυτό το ντόμινο, που μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες έφερνε τους λαούς της Λατινικής Αμερικής στο προσκήνιο για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, έπρεπε να «κοπεί».

Η εκλογική επιτυχία του Έβο Μοράλες και του κόμματος του, Κίνημα για το Σοσιαλισμό (MAS) στις εκλογές της 20η Οκτωβρίου ήταν αδιαμφισβήτητη. Κανένας παρατηρητής δεν παρουσίασε κανένα στοιχείο που να επιτρέπει αμφιβολίες (κι ας μην βεβαιώνει) ότι υπήρχε η παραμικρή παραβίαση της εκλογικής διαδικασίας που οδήγησε τον Μοράλες, ο οποίος κυβερνάει τη Βολιβία από το 2006, να κερδίσει και αυτές τις εκλογές με 47,08% κι η δεξιά αντιπολίτευση του Κάρλος ντε Μέσα να κερδίσει ένα 36,51%. Οι μοναδικές διαμαρτυρίες που διατυπώθηκαν αφορούσαν τα υψηλότερα ποσοστά που κέρδιζε ο Μοράλες όσο περνούσε η ώρα και ενσωματώνονταν στο αποτέλεσμα τα εκλογικά τμήματα των απομακρυσμένων περιοχών των Άνδεων. Τι πιο φυσιολογικό… Ο νίκη του Μοράλες πριν 13 χρόνια έβαλε για πρώτη φορά τέρμα σε μια παραδοξότητα: Να κυβερνά τη Βολιβία η λευκή μειοψηφία, όταν ο πληθυσμός της σε ένα ποσοστό πάνω από 65% αποτελείται από ιθαγενείς, που ανέκαθεν ήταν θύματα μιας διπλής εκμετάλλευσης, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, απόβλητοι ενός πολιτικού συστήματος το οποίο ήταν σχεδιασμένο για την λευκή μειοψηφία.

Ακόμη και ο χρόνος που επέλεξαν οι πραξικοπηματίες για να βάλουν σε κίνηση τα σχέδια τους επιβεβαιώνει την εκλογική νίκη του Μοράλες και δείχνει παράλληλα την βαθιά αποστροφή τους απέναντι στις δημοκρατικές διαδικασίες,. Καταλάβαιναν ότι αν ολοκληρώνονταν ομαλά οι εκλογές κι ανακηρυσσόταν πρόεδρο ο Μοράλες, όπως μπορούσε να συμβεί, θα όφειλαν να ανεχτούν την ήττα τους για μια θητεία ακόμη. Ο ίδιο άλλωστε ο πραξικοπηματίας Κάρλος ντε Μέσα, που είναι βαθιά μισητό πρόσωπο στους ιθαγενείς γιατί ήταν αντιπρόεδρος της Βολιβίας το 2003 όταν ο στρατός είχε σκοτώσει δεκάδες ιθαγενείς στον πόλεμο του φυσικού αερίου, είχε δηλώσει πώς δεν θα ανεχόταν κανένα άλλο αποτέλεσμα πέραν της δικής του επιτυχίας!

Υπήρχαν κι άλλες σοβαρότατες ενδείξεις που βεβαίωναν ότι η Δεξιά της Βολιβίας ετοιμαζόταν για πραξικόπημα. Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί πολύ πλούσιο υλικό που δείχνει ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Λα Πας προετοίμαζε εδώ και χρόνια την ανατροπή του Μοράλες. Οι ένοπλες παρακρατικές συμμορίες της Βολιβιάνικης Δεξιάς πολλές μέρες πριν την 20η Οκτωβρίου τρομοκρατούσαν τους ιθαγενείς, προσπαθώντας να τους αποτρέψουν από την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος, κ.α.

Κι αν τα παραπάνω δεν αρκούν για να φανεί ότι στη Βολιβία καταστρατηγείται το δικαίωμα ενός λαού να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του, ας κρατήσουμε ότι ο Μοράλες πριν αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Βολιβία και αναζητήσει πολιτικό άσυλο στο Μεξικό για να αποφύγει τη σφαγή των ιθαγενών, πρότεινε μια νέα καταμέτρηση των ψήφων. Πρότεινε επίσης την προκήρυξη νέων εκλογών. Καμία ωστόσο από τις προτάσεις του δεν έγινε δεκτή γιατί οι νεοφιλελεύθεροι αμερικανοκίνητοι πραξικοπηματίες ήξεραν πώς δεν έχουν τη λαϊκή στήριξη. Δεν είχαν επίσης ούτε την έγκριση των κοινοβουλευτικών σωμάτων, μιας και την πλειοψηφία έχει το Κίνημα για το Σοσιαλισμό, με αποτέλεσμα η πραξικοπηματίας Τζανίνε Άνιες να αυτοανακηρυχθεί μόνη της πρόεδρος. Τα ύστερα του κόσμου… Η αναγνώρισή της από τις ΗΠΑ αμέσως μετά ήρθε να προσφέρει τη νομιμοποίηση που της λείπει, ενώ οι απειλές της Ουάσιγκτον προς Βενεζουέλα και Νικαράγουα ότι λίγο πολύ θα έχουν την τύχη της Βολιβίας δείχνει ότι υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά στην «Επιχείρηση Κόνδορας 2» σε σχέση με την πρώτη «Επιχείρηση Κόνδορας». Τότε τουλάχιστον οι Αμερικανοί προσπαθούσαν να κρύψουν την εμπλοκή και τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο…

Πηγή: leonidasvatikiotis.wordpress.com

Η εξέλιξη των εγχειριδίων των πραξικοπημάτων στη Λατινική Αμερική

Εχοντας διαβάσει το τελευταίο άρθρο του καθηγητή και πολιτικού αναλυτή Ατίλιο Μπορόν (έκδοση página 12) από την Αργεντινή σχετικά με τις εξελίξεις στη Βολιβία, παραθέτω μια συνοπτική επιμέλεια του κειμένου του, προσθέτοντας στο τέλος ταυτόχρονα ορισμένα συμπεράσματα από την πλευρά μου.

Δεκάδες πραξικοπήματα στη βαθύτατα τραυματισμένη ήπειρο της Λατινικής Αμερικής και στην Καραϊβική μάς υποχρεώνουν να δούμε την πολυπλοκότητα και τη βαθμιαία εξέλιξη του πώς σήμερα τα πραξικοπήματα αποκτούν χειρουργική αποτελεσματικότητα. Οι υπηρεσίες των ΗΠΑ μελετούν και βελτιώνουν την ιμπεριαλιστική τους πολιτική.

Το ιμπέριουμ δεν ανέχθηκε ποτέ τη σημερινή Βολιβία, ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένη οικονομικά και με τρόπο μάλιστα παραδειγματικό – η κυβέρνηση του Eβο Μοράλες εργάστηκε σκληρά για την ανάπτυξη, την ανακατανομή του πλούτου, τη συστηματική ροή των δημόσιων επενδύσεων, την καταπολέμηση της φτώχειας, την εθνικοποίηση του ενεργειακού πλούτου. Πολιτικές αποτελεσματικές και εγγυημένες, με μακροοικονομικούς και μικροοικονομικούς δείκτες βελτιωμένους σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής (παιδεία, υγεία, προστασία των ιθαγενών πληθυσμιακών ομάδων).

Ο ιμπεριαλισμός δεν δέχτηκε ποτέ μια κυβέρνηση που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά του. Δεκατέσσερα χρόνια δούλευε μεθοδευμένα για την εξουδετέρωση του βολιβιανού επιτεύγματος. Μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς, μία από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου βάδιζε σε νέους δρόμους ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Επρεπε το εγχείρημα να τελειώσει.

Πρέπει να μελετήσουμε τα εγχειρίδια παρέμβασης (οικονομικής, μιντιακής, πολιτιστικής, χρηματοπιστωτικής, ιντερνετικής), που δημοσιεύονται από διάφορες υπηρεσίες των ΗΠΑ και τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι «μεταμφιέζονται» σε ακαδημαϊκούς, διανοούμενους ή δημοσιογράφους, ώστε να είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται εγκαίρως τα επίμαχα κοινωνικά ή πολιτικά σήματα που θέτουν σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους.

Αυτά τα γραπτά υπογραμμίζουν πάντοτε την ανάγκη καταστροφής της φήμης του λαϊκού ηγέτη, ο οποίος πρέπει να υποστεί μια καλά δουλεμένη «δολοφονία χαρακτήρα». Δηλαδή, να παρουσιαστεί ως κλέφτης, διεφθαρμένος, δικτάτορας ή αμόρφωτος (περίπτωση Εβο Μοράλες, Μαδούρο, Λούλα, Κίρχνερ, Κορέα), με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να «πυροβολούν» καθημερινά τους εγκεφάλους του πληθυσμού με δυσφήμηση, συνοδευόμενη, στην προκειμένη περίπτωση, από μηνύματα που απευθύνονται με μίσος κατά των ιθαγενών λαών και των φτωχών γενικότερα. Η Βολιβία ήταν το τέλειο «θύμα», το τέλειο εργαστήριο.

Μόλις επέλθουν τα παραπάνω, έρχεται η σειρά της πολιτικής ηγεσίας που ελέγχεται από τις οικονομικές ελίτ και την Ουάσινγκτον που, διεκδικώντας «μια αλλαγή», ζητούν να βάλουν τέλος στη «δικτατορία» του Μοράλες. Τη σκυτάλη παίρνει μετά ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑS), που αμέσως θέτει σε εφαρμογή την αμφισβήτηση των τελευταίων εκλογών όπου εν προκειμένω ο Μοράλες κέρδισε με 10 μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα της Ακροδεξιάς. Ο Μπολσονάρο στη Βραζιλία, συνεπικουρούμενος από τον Ντούκε της Κολομβίας, τον Πινιέρα της Χιλής και τον πρόεδρο του ΟΑS, Λουίς Αλμάγκρο, αυξάνουν την πίεση για άμεσο έλεγχο των εκλογικών αποτελεσμάτων. Το πετυχαίνουν.

Οι «δυνάμεις ασφαλείας» (αστυνομία, στρατός) εισέρχονται στη σκηνή. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για θεσμούς που ελέγχονται από πολυάριθμους οργανισμούς, ινστιτούτα και ακαδημίες (στρατιωτικές και πολιτικές) της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Τους εκπαιδεύουν και τους οπλίζουν (όλα αυτά λαμβάνουν χώρα τα τελευταία 70 χρόνια).

Αυτό που έκαναν αυτές οι «δυνάμεις ασφαλείας» ήταν να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο για την ανεξέλεγκτη βίαιη δράση των φασιστικών ορδών – ακριβώς όπως έδρασαν στο Μαϊντάν της Ουκρανίας, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία, για να ανατρέψουν μη αρεστές κυβερνήσεις. Οι ενοχλητικοί ηγέτες, που το ιμπέριουμ έπρεπε να εξοντώσει, εξαφανίζονται από την κεντρική πολιτική σκηνή. Ετσι εκφοβίζουν τον πληθυσμό, που δεν βλέπει ελπιδοφόρα διέξοδο. Δηλαδή, μια νέα κοινωνικοπολιτική καρικατούρα στρατιωτικού πραξικοπήματος «με πλήρη απουσία του στρατού», αφήνοντας τις αντιδραστικές συμμορίες, στρατολογημένες και χρηματοδοτούμενες από τις ελίτ, να επιβάλουν τον νόμο τους. Μόλις βασιλεύσει ο τρόμος και πριν από την παράλυση της κυβέρνησης, το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο.

Συμπέρασμα: Η ασφάλεια και η δημόσια τάξη δεν έπρεπε ποτέ να είχαν ανατεθεί στη Βολιβία σε μηχανισμούς όπως η αστυνομία και ο στρατός, που αποικιοποιήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τον ιμπεριαλισμό. Η εκ νέου δημιουργία τέτοιων μηχανισμών αποτελεί το πιο δύσκολο στοίχημα για κυβερνήσεις που επιλέγουν δρόμους χειραφέτησης από τον ιμπεριαλισμό.

Οταν ξεκίνησε η επίθεση εναντίον του Μοράλες, η κυβέρνησή του επέλεξε να μην απαντήσει στις προκλήσεις των φασιστών. Αυτό το αξιοποίησε η ξενοκίνητη αντιπολίτευση και ισχυροποίησε τη θεωρία της για «εκλογική απάτη» και το σχέδιό της για νέες εκλογές, αλλά στο τέλος χωρίς Εβο Μοράλες (όπως στη Βραζιλία, χωρίς Λούλα).

Τέλος, δεδομένης της απροθυμίας του Εβο Μοράλες να αποδεχτεί τον εκβιασμό και την τρομοκρατία με τη συνενοχή της αστυνομίας και της ηγεσίας του στρατού, οδηγήθηκε σε παραίτηση, υπό την απειλή ενός λουτρού αίματος για τον λαό του. Το πρόσφατο εγχειρίδιο δολοφονίας της δημοκρατίας στη Βολιβία, εξελισσόμενο πιθανά με αλγόριθμους τεχνητής ευφυΐας και αναλυτές που μαθαίνουν από τα λάθη τους, έκανε τη δουλειά του. Η παγκόσμια Αριστερά οφείλει όχι απλά να μελετά αλλά να παρεμβαίνει σε όλη την ιστορική εξέλιξη με το τεράστιο ιδεολογικό της οπλοστάσιο, την ιστορική της εμπειρία (μελετώντας και τα λάθη της). Εάν δεν το πράξει, θα ξεπεραστεί, αφήνοντας το σημάδι μιας ιστορικής παρένθεσης. Δεν της αρμόζει. Δεν μας αξίζει.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Πραξικόπημα στη Βολιβία: Πέντε μαθήματα

Η τραγωδία της Βολιβίας μας προσφέρει εύγλωττα μαθήματα που οι λαοί μας και οι λαϊκές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πρέπει να μάθουν. Τα μαθήματα αυτά πρέπει να καταγραφούν στη συνείδησή μας για πάντα.

Ακολουθεί μια σύντομη λίστα, καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται, ως προοίμιο μιας πιο λεπτομερούς ανάλυσης στο μέλλον.

Πρώτον, ανεξάρτητα από το πόσο καλά μια κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί την οικονομία, όπως έκανε η κυβέρνηση Μοράλες -με ροή επενδύσεων και βελτίωση όλων των δεικτών, μακροοικονομικών και μικροοικονομικών- η δεξιά και ο ιμπεριαλισμός δε θα δεχθούν ποτέ μια κυβέρνηση που δεν υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Δεύτερον, πρέπει να μελετάμε όλα τα εγχειρίδια που δημοσιοποιούν οι διάφορες υπηρεσίες των ΗΠΑ και οι μαριονέτες τους, ακαδημαϊκοί ή δημοσιογράφοι, ώστε να καταλαβαίνουμε έγκαιρα τα σημάδια μιας ενδεχόμενης επίθεσης.

Σε αυτά τα κείμενα τονίζεται διαρκώς η ανάγκη να καταστραφεί η καλή φήμη ενός λαοφιλούς ηγέτη, με κατηγορίες για κακόβουλη συμπεριφορά, διαφθορά, δικτατορική διακυβέρνηση, ή ακόμα και αφέλεια ή ασχετοσύνη. Αυτό δηλαδή που λέγεται στη γλώσσα τους «δολοφονία χαρακτήρα».

Αυτό το καθήκον το αναθέτουν σε επικοινωνιολόγους, αυτοανακηρυγμένους «ανεξάρτητους δημοσιογράφους», που, χάρη στο σχεδόν μονοπωλιακό έλεγχο που διαθέτουν στα ΜΜΕ, διαχέουν στο μυαλό του κόσμου τέτοιες συκοφαντίες, συνοδευόμενες, όπως βλέπουμε στην παρούσα περίπτωση, με μηνύματα μίσους εναντίον των ιθαγενών πληθυσμών και των φτωχών γενικώς.

Τρίτον, όταν γίνουν όλα τα παραπάνω, είναι η σειρά των δεξιών πολιτικών ηγεσιών και των οικονομικών ελίτ να ζητήσουν «αλλαγή», να τερματιστεί η «δικτατορία» του Έβο, ο οποίος, όπως έγραψε ο αχαρακτήριστος Βάργκας Λιόσα λίγες μέρες νωρίτερα, είναι «ένας δημαγωγός που θέλει να μείνει αιώνια στην εξουσία».

Φαντάζομαι ότι τώρα θα κάνει προπόσεις με σαμπάνια στη Μαδρίτη, βλέποντας στην τηλεόραση τις φασιστικές ορδές να λεηλατούν, να καίνε, να αλυσοδένουν δημοσιογράφους, να κουρεύουν και να ρίχνουν μπογιές σε μια γυναίκα δήμαρχο και να καταστρέφουν τις αναφορές αποτελεσμάτων της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης, σύμφωνα με τις εντολές του Δον Μάριο, ώστε να ελευθερώσουν τη Βολιβία από αυτόν τον κακό δημαγωγό.

Αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί ο Βάργκας υπήρξε και παραμένει ο ανήθικος σημαιοφόρος αυτής της κακόβουλης επίθεσης, αυτού του ατελείωτου εγκλήματος που σταυρώνει μια λαϊκή ηγεσία καταστρέφει τη δημοκρατία και εγκαθιδρύει ένα καθεστώς τρόμου που στηρίζεται σε πληρωμένες συμμορίες. Στόχος είναι να τιμωρήσουν έναν άξιο λαό που έχει το θάρρος να αναζητά την ελευθερία του.

Τέταρτο, εμφανίζονται στο προσκήνιο οι «δυνάμεις ασφαλείας». Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για οργανισμούς που ελέγχονται από διάφορες στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Αυτοί οι επαγγελματίες καταρτίζουν και οπλίζουν τις τοπικές δυνάμεις, οργανώνουν κοινές ασκήσεις και τους εκπαιδεύουν πολιτικά. Είχα την ευκαιρία να το επιβεβαιώσω όταν, προσκεκλημένος του Έβο, έκανα ένα μάθημα για τον αντι-ιμπεριαλισμό σε υψηλόβαθμους αξιωματικούς και των τριών σωμάτων.

Εκεί, σοκαρίστηκα από το βαθμό στον οποίο είχαν διεισδύσει τα πιο αντιδραστικά αμερικανικά συνθήματα, κληρονομημένων από την εποχή του ψυχρού πολέμου, και από την ανοικτή ενόχληση που ένιωθαν από το γεγονός η χώρα είχε έναν ιθαγενή για πρόεδρο.

Αυτό που έκαναν αυτές οι «δυνάμεις ασφαλείας» ήταν να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο για την ανεξέλεγκτη δράση των φασιστικών συμμοριών – όπως αυτών στην Ουκρανία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία – για να ανατρέψουν ηγέτες που ενόχλησαν την αυτοκρατορία, ή έστω να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, και να εκφοβήσουν το λαό, τους αγωνιστές ή ακόμη και κυβερνητικά στελέχη.

Με άλλα λόγια, ένα νέο κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο: στρατιωτικό πραξικόπημα ντε φάκτο, αφήνοντας αντιδραστικές συμμορίες που στρατολογούνται και χρηματοδοτούνται από τη δεξιά, να επιβάλλουν το νόμο τους. Όταν πλέον κυριαρχήσει ο τρόμος και η κυβέρνηση είναι ανοχύρωτη, το αποτέλεσμα είναι πλέον αναπόφευκτο.

Πέμπτο,  η ασφάλεια και η δημόσια τάξη στη Βολιβία, δεν έπρεπε ποτέ να μείνουν στα χέρια θεσμών όπως η αστυνομία και ο στρατός, ασφυκτικά ελεγχόμενα από τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, την εγχώρια δεξιά.

Όταν εξαπολύθηκε η επίθεση στον Έβο, επιλέχθηκε μια κατευναστική πολιτική, που δεν απαντούσε στις προκλήσεις των φασιστών.

Αυτό οδήγησε να αποθρασυνθούν οι δεξιοί πραξικοπηματίες και να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή τους. Πρώτα ζήτησαν επανακαταμέτρηση, ύστερα ισχυρίστηκαν ότι έγινε νοθεία και απαίτησαν καινούριες εκλογές. Και τελικά απαίτησαν εκλογές χωρίς τον Έβο (όπως ακριβώς στη Βραζιλία απαίτησαν εκλογές χωρίς τον Λούλα).

Τελικά ζήτησαν την παραίτηση του Έβο. Με δεδομένη την απροθυμία του να δεχτεί τον εκβιασμό, εξαπολύθηκε ο τρόμος με την εμπλοκή της αστυνομίας και του στρατού εξαναγκάζοντας τον Έβο να παραιτηθεί.

Όλα έγιναν όπως γράφουν οι οδηγίες.

Θα το μάθουμε το μάθημά μας;

Πηγή: en.granma.cu

Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Λατινική Αμερική

Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Λατινική Αμερική

Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Λατινική Αμερική

Η θεώρηση του ιμπεριαλισμού ως γενικού φαινομένου αδυνατεί να δει τον ιδιαίτερο τρόπο που αυτός  λειτουργεί, σε ένα συγκεκριμένο και προσδιορισμένο πλαίσιο. Ενώ η άσκηση της ιμπεριαλιστικής εξουσίας είναι μια κοινή στρατηγική, τα κίνητρά της, τα μέσα, οι στόχοι και η πρακτική ποικίλλουν, ανάλογα με τη φύση της ιμπεριαλιστικής χώρας και της χώρας την οποία στοχεύει.

Η Βενεζουέλα, ο σημερινός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών του πρόεδρου Ντόναλντ Τραμπ, είναι μια περίπτωση που απεικονίζει τις «ιδιαιτερότητες» της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Θα προχωρήσουμε στο να περιγράψουμε το υπόβαθρο, τις τεχνικές και τις επιπτώσεις της ιμπεριαλιστικής αρπαγής της εξουσίας.

Ιστορικό Υπόβαθρο

Οι ΗΠΑ έχουν μακρά ιστορία παρέμβασης στη Βενεζουέλα, κυρίως για να αποκτήσουν τον έλεγχο του πετρελαϊκού της πλούτου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, η Ουάσιγκτον στήριξε μια στρατιωτική δικτατορία -υπό την ηγεσία του Perez Jimenez- μέχρι αυτή να ανατραπεί από  την μαζική συμμαχία επαναστατικών, σοσιαλιστικών, εθνικοαπελευθερωτικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε να επέμβει και δεν επενέβη. Αντίθετα, πήρε το μέρος των κεντροαριστερών κομμάτων της Λαϊκής Δράσης (AD) και των κεντροδεξιών κομμάτων της COPEI τα οποία κήρυξαν τον πόλεμο ενάντια στη ριζοσπαστική αριστερά. Με την πάροδο του χρόνου οι ΗΠΑ επανάκτησαν την ηγεμονία τους έως ότου η οικονομία βρέθηκε σε κρίση την δεκαετία του 1990, οδηγώντας έτσι σε λαϊκές εξεγέρσεις και κρατικές σφαγές.

Οι ΗΠΑ δεν παρενέβησαν αρχικά, καθώς θεώρησαν ότι θα μπορούσε να ελέγξουν τον Ούγκο Τσάβες καθώς αυτός δεν είχε δεσμούς με την αριστερά. Επιπλέον, οι ΗΠΑ εκείνο το διάστημα είχαν ανοιχτά στρατιωτικά μέτωπα στα Βαλκάνια (Γιουγκοσλαβία) και στη Μέση Ανατολή και προετοιμάζονται για πολέμους εναντίον του Ιράκ και άλλων εθνικών χωρών που αντιτίθενται στο Ισραήλ και υποστηρίζουν την Παλαιστίνη.

Χρησιμοποιώντας το πρόσχημα μιας παγκόσμιας τρομοκρατικής απειλής, η Ουάσιγκτον ζητούσε υποταγή στα σχέδια της για έναν παγκόσμιο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο πρόεδρος Τσάβες δεν υπέκυψε. Δήλωσε ότι «δεν  μπορείς να καταπολεμήσεις  την τρομοκρατία με τρομοκρατία». Οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι η δήλωση ανεξαρτησίας του Τσάβες ήταν απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική και όχι μόνο. Η Ουάσιγκτον αποφάσισε να ανατρέψει τον εκλεγμένο πρόεδρο Τσάβες, ακόμη και προτού εθνικοποιήσει την αμερικανική βιομηχανία πετρελαίου.

Τον Απρίλιο του 2002, οι ΗΠΑ διοργάνωσαν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο νικήθηκε μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες από την λαϊκή εξέγερση που υποστηρίχθηκε από κομμάτια του στρατού. Μια δεύτερη απόπειρα ανατροπής του προέδρου Τσάβες ξεκίνησε από τα στελέχη της πετρελαϊκής βιομηχανίας, μέσω ενός πετρελαϊκού αποκλεισμού (lock out). Ηττήθηκε από τους πετρελαιοπαραγωγούς και τους εκτός χώρας εξαγωγείς πετρελαίου. Η εθνική – λαϊκή επανάσταση του Τσάβες προχώρησε στην εθνικοποίηση των πετρελαϊκών εταιρειών που υποστήριζαν το lock out.

Τα αποτυχημένα πραξικοπήματα οδήγησαν την Ουάσιγκτον να υιοθετήσει προσωρινά μια εκλογική στρατηγική η οποία ήταν αδρά χρηματοδοτούμενη από την Ουάσιγκτον μέσω ελεγχόμενων ιδρυμάτων και ΜΚΟ. Οι επαναλαμβανόμενες εκλογικές ήττες οδήγησαν την Ουάσιγκτον να στραφεί σε εκλογικά μποϊκοτάζ και προπαγανδιστικές εκστρατείες με σκοπό να απονομιμοποιήσει την εκλογική επιτυχία του προέδρου Τσάβες.

Οι αποτυχημένες προσπάθειες της Ουάσιγκτον για την αποκατάσταση της ιμπεριαλιστικής εξουσίας, είχαν τα  αντίστροφα αποτελέσματα. Ο Τσάβες αύξησε την εκλογική του επιρροή, επέκτεινε τον κρατικό έλεγχο επί του πετρελαίου και άλλων κρατικών πόρων και ριζοσπαστικοποίησε τη λαϊκή του βάση. Επιπλέον, ο Τσάβες εξασφάλισε όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη για τις αντιιμπεριαλιστικές του πολιτικές, μέσα στην κυβέρνηση. αλλά και στα κινήματα σε όλη τη Λατινική Αμερική και αύξησε την επιρροή και τους δεσμούς του σε όλη την Καραϊβική παρέχοντας επιδοτούμενο πετρέλαιο.

Ενώ διάφοροι σχολιαστές αποδίδουν την μαζική υποστήριξη και επιρροή του Πρόεδρου Τσάβες στο χαρισματικό του χαρακτήρα, οι αντικειμενικές συνθήκες, που είναι ιδιαίτερες για τη Λατινική Αμερική, ήταν αυτές που αποδείχθηκαν καθοριστικές. Στην ήττα των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων από τον Πρόεδρο Τσάβες, συνέβαλαν πέντε προϋποθέσεις:

  1. Η βαθιά ανάμιξη των ΗΠΑ σε πολλούς παρατεταμένους πολέμους ταυτόχρονα – συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής, της Νότιας Ασίας και της Βόρειας Αφρικής, αποσυντόνισαν την Ουάσιγκτον. Επιπλέον, οι στρατιωτικές δεσμεύσεις των ΗΠΑ προς το Ισραήλ υπονόμευσαν τις προσπάθειες των ΗΠΑ να στραφούν εκ νέου στη Βενεζουέλα.
  2. Η πολιτική επιβολής κυρώσεων των ΗΠΑ έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της παραγωγικής έκρηξης του 2003-2011, η οποία παρείχε στην Βενεζουέλα, ως πετρελαιαγωγό χώρα τους οικονομικούς πόρους για τη χρηματοδότηση εγχώριων κοινωνικών προγραμμάτων και άρα την αντιμετώπιση των τοπικών μποϊκοτάζ από κομμάτια της ελίτ που συμμάχησαν με τις ΗΠΑ.
  3. Η Βενεζουέλα επωφελήθηκε από τις νεοφιλελεύθερες κρίσεις της δεκαετίας του 1990-2001, που οδήγησαν στην άνοδο των κεντροαριστερών πατριωτικών λαϊκών κυβερνήσεων σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Αργεντινή, τη Βραζιλία, το Εκουαδόρ, τη Βολιβία και την Ονδούρα. Επιπλέον, τα «κεντρώα» καθεστώτα στο Περού και τη Χιλή παρέμειναν ουδέτερα. Επιπλέον η Βενεζουέλα και οι σύμμαχοί της εξασφάλισαν ότι οι ΗΠΑ δεν θα ελέγχουν την οργάνωση της περιφέρειας.
  4. Ο πρόεδρος Τσάβες, ως πρώην στρατιωτικός αξιωματούχος, εξασφάλισε την αφοσίωση των στρατιωτικών δυνάμεων, αποκόπτοντας τις προσπάθειες των ΗΠΑ για την οργάνωση πραξικοπημάτων.
  5. Οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές κρίσεις του 2008-2009 ανάγκασαν τις ΗΠΑ να ξοδέψουν πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια για τη διάσωση των τραπεζών. Οι οικονομικές κρίσεις και η μερική ανάκαμψη ενίσχυσαν τα θησαυροφυλάκια του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά εξασθένησαν τη σχετική επιρροή του Πενταγώνου.

Με άλλα λόγια, ενώ οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές και οι στρατηγικοί στόχοι παρέμειναν, η ικανότητα των ΗΠΑ να κατακτούν περιοχές, περιοριζόταν από αντικειμενικούς όρους.

Παράγοντες που ευνοούν την ιμπεριαλιστική επέμβαση

Τις αντίστροφες περιστάσεις που ευνοούσαν τον ιμπεριαλισμό μπορούμε να τις διακρίνουμε στην πιο πρόσφατη εποχή. Περιλαμβάνουν τέσσερις προϋποθέσεις:

  1. Το τέλος της υπερπαραγωγής στην εμπορευματική παραγωγή αποδυνάμωσε τις οικονομίες των κεντροαριστερών συμμάχων της Βενεζουέλας και οδήγησε στην άνοδο των ακροδεξιών καθοδηγούμενων από τις ΗΠΑ καθεστώτων, καθώς και στην αύξηση των κινήσεων για πραξικοπήματα, των επίσης υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ, αντιπάλων του νεοεκλεγέντος προέδρου Μαδούρο.
  2. Η αποτυχία στη διαφοροποίηση των εξαγωγών, των αγορών, των χρηματοπιστωτικών συστημάτων και των συστημάτων διανομής κατά τη διάρκεια της περιόδου οικονομικής επέκτασης, οδήγησε σε μείωση της κατανάλωσης και της παραγωγής, και επέτρεψε στον ιμπεριαλισμό να προσελκύσει ψηφοφόρους, ιδίως από τους μεσαίους και κατώτερης μεσαίας τάξης καταναλωτές, τους εργαζόμενους, τους επιχειρηματίες και τους καταστηματάρχες.
  3. Το Πεντάγωνο επικέντρωσε τα στρατιωτικά του σχέδια από τη Μέση Ανατολή στη Λατινική Αμερική, εντοπίζοντας στρατιωτικούς και πολιτικούς συμμάχους – πελάτες ανάμεσα σε βασικά καθεστώτα – τη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Εκουαδόρ, το Περού και τη Χιλή.
  4. Η πολιτική παρέμβαση της Ουάσιγκτον στις εκλογικές διαδικασίες της Λατινικής Αμερικής άνοιξε την πόρτα για την οικονομική εκμετάλλευση πόρων και την στρατολόγηση στρατιωτικών συμμάχων, έτσι ώστε να απομονώσει και να περικυκλώσει την πατριωτική, λαϊκή, Βενεζουέλα.

Οι αντικειμενικές εξωτερικές συνθήκες ευνοούσαν την ιμπεριαλιστική αναζήτηση της Ουάσιγκτον για κυριαρχία. Τα εγχώρια ολιγαρχικά λόμπι ισχύος ενίσχυσαν τη δυναμική για την ιμπεριαλιστική επέμβαση, την πολιτική κυριαρχία και τον έλεγχο της πετρελαϊκής βιομηχανίας.

Η μείωση των εσόδων από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, η κινητοποίηση της εκλογικής βάσης και η συστηματική δολιοφθορά της παραγωγής και της διανομής, είχαν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αυτοανακηρυχθείσα δεξιά αγκάλιασαν το πραξικόπημα των ΗΠΑ καθοδηγούμενο από την ακροδεξιά, υιοθετώντας μια δημοκρατική και ανθρωπιστική ρητορική.

Η Ουάσιγκτον αύξησε τις οικονομικές κυρώσεις για να λιμοκτονήσει τους υποστηρικτές του Τσάβες, προερχόμενων από στρώματα χαμηλών εισοδημάτων, ενώ κινητοποίησε τους Ευρωπαίους και Λατινοαμερικανούς συμμάχους – υποτακτικούς της για να πιέσουν την παράδοση της Βενεζουέλας. Ταυτόχρονα σχεδίαζε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.

Η τελική φάση του στρατιωτικού πραξικοπήματος που σχεδιάστηκε και οργανώθηκε στις ΗΠΑ απαιτούσε τρεις προϋποθέσεις:

  1. Μια διαίρεση στον στρατό ώστε να παρέχει στο Πενταγώνο και τους σχεδιαστές πραξικοπήματος ένα πρόσωπο και ένα πρόσχημα για μια «ανθρωπιστική» εισβολή των ΗΠΑ.
  2. Μια «συμβιβαστική» πολιτική ηγεσία που επιδιώκει πολιτικό διάλογο με τους αντιπάλους που προετοιμάζονται για πόλεμο.
  3. Τη δέσμευση όλων των λογαριασμών στο εξωτερικό και το κλείσιμο όλων των δανείων και αγορών από τα οποία εξακολουθεί να εξαρτάται η Βενεζουέλα.

Συμπεράσματα

Ο ιμπεριαλισμός είναι μια κεντρική πτυχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού των ΗΠΑ. Αλλά δεν μπορεί να επιτύχει τους στόχους και τα μέσα του όταν και όπως επιθυμεί. Οι μεταβολές σε παγκόσμιο επίπεδο καθεστώτων και ο συσχετισμός δυνάμεων μπορούν να αποτρέψουν και να καθυστερήσουν την ιμπεριαλιστική επιτυχία.

Τα πραξικοπήματα μπορούν να νικηθούν και να μετατραπούν σε ριζικές μεταρρυθμίσεις. Οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιτυχημένες οικονομικές πολιτικές και στρατηγικές συμμαχίες.

Η Λατινική Αμερική ήταν επιρρεπής σε ιμπεριαλιστικά πραξικοπήματα και στρατιωτικές επεμβάσεις. Ωστόσο, είναι επίσης σε θέση να οικοδομήσει περιφερειακές, ταξικές και διεθνείς συμμαχίες.

Σε αντίθεση με άλλες περιοχές και ιμπεριαλιστικούς στόχους, η Λατινική Αμερική αποτελεί έδαφος για τους ταξικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Οι οικονομικοί κύκλοι συνοδεύουν την άνοδο και πτώση των ταξικών διεκδικήσεων και ως εκ τούτου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχωρούν και υποχωρούν.

Η επέμβαση των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα είναι ο μακρύτερος πόλεμος του αιώνα μας (δεκαοκτώ χρόνια) – πέραν της εισβολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η σύγκρουση δείχνει επίσης πως οι ΗΠΑ βασίζονται σε περιφερειακούς υποτακτικούς και υπερπόντιους συμμάχους για να τους παρέχουν κάλυψη για τις επεμβάσεις τους.

Ενώ τα πραξικοπήματα είναι συχνά, οι συνέπειές τους είναι ασταθείς – οι υποτακτικοί είναι αδύναμοι και τα καθεστώτα είναι ευάλωτα απέναντι σε λαϊκές εξεγέρσεις.

Τα αμερικανικά πραξικοπήματα κατά των λαοφιλών καθεστώτων οδηγούν σε αιματηρές σφαγές που δεν κατορθώνουν να εξασφαλίσουν μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση μεγάλης κλίμακας.

Αυτές είναι οι «ιδιαιτερότητες» των πραξικοπημάτων κατά των λαών της Λατινικής Αμερικής.

Μετάφραση: Σοφία Χαντέρ

Πηγή: Global Research

Η Αργεντινή σε αναταραχή

Δεκαεφτά χρόνια μετά την κρίση του 2001 στην Αργεντινή, η κυβέρνηση του Μάκρι που αναδείχθηκε στην εξουσία το Δεκέμβριο του 2015, προωθεί ένα σκληρό πρόγραμμα διαρθρωτικών προσαρμογών για τον λαό ακολουθώντας τις δανειακές επιταγές του ΔΝΤ. Η χώρα, η οποία για το 2018 βρίσκεται στην προεδρία του G20,  είναι μία από αυτές που επηρεάζονται περισσότερο από την αύξηση των επιτοκίων στις ΗΠΑ, τη διαρροή κεφαλαίων, την αύξηση του δολαρίου και τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, όπως συμβαίνει και με την κρίση που εξελίσσεται στην Τουρκία.

Στο πλαίσιο του εμπορικού πολέμου του προέδρου Τραμπ που έχει στόχο να ενισχύσει τις αμερικανικές εξαγωγές έναντι των υπολοίπων, η αύξηση των επιτοκίων στις ΗΠΑ έχει οδηγήσει σε άνοδο του δολαρίου, που τώρα δείχνει να είναι ασφαλέστερο από ποτέ. Δολάρια επαναπατρίζονται στις ΗΠΑ για να επωφεληθούν από την ραγδαία αύξηση των επιτοκίων, οι ταμειακές ροές ξαφνικά στεγνώνουν ενώ τα νομίσματα των αναδυόμενων οικονομιών πέφτουν απότομα.

Η αναταραχή στην Αργεντινή

Το πέσος είναι σε ελεύθερη πτώση, οι τιμές εκτινάσσονται, η κατανάλωση έχει μειωθεί στο ελάχιστο, η μεσαία τάξη συμπιέζεται, πολλές εταιρείες και επιχειρήσεις κλείνουν, η πείνα εξαπλώνεται στις απομακρυσμένες περιοχές και οι κερδοσκόποι πανικοβάλλονται χωρίς να ξέρουν τι να εφεύρουν για να αποφύγουν το ναυάγιο. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσαμε να είχαμε διδαχθεί από την προηγούμενη κρίση ώστε να μην την αναπαράξουμρ: η Αργεντινή έχει ήδη αντιμετωπίσει την ίδια κατάσταση στο παρελθόν… ο λαός το θυμάται, 2001… υπήρχε πείνα, ήταν ο ήχος από τις άδειες κατσαρόλες όταν τις χτυπούν εξαγριωμένα κουτάλια μπροστά από κλειστές τράπεζες. Αυτό ήταν το «corralito». Από την άλλη πλευρά, το κεφάλαιο απομακρύνονταν διακριτικά, περιμένοντας καλύτερες μέρες. Το σενάριο που ενορχηστρώθηκε από το ΔΝΤ σε ολόκληρο τον πλανήτη επαναλαμβάνεται ατέρμονα, συνεχίζοντας με τις ίδιες εμετικές συστάσεις, ανεξάρτητα από το γεωγραφικό πλάτος της ενδιαφερόμενης χώρας.

Ο Μάκρι καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας της επαναλάμβανε συνεχώς το σύνθημα της «μηδενικής φτώχειας».  Σήμερα η δημοτικότητά του βυθίζεται και το σύνθημά του κείτεται ανάμεσα στις προεκλογικές υποσχέσεις που δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθούν, ενώ για μια ακόμα φορά η εμπιστοσύνη του λαού σκόνταψε, προδομένη από τη δύναμη του χρήματος. Λανθασμένα, η θεραπεία της λιτότητας, ο οποία το μόνο που κάνει είναι να επιδεινώνει την κοινωνική κατάσταση, έχει ήδη αρχίσει και εφαρμόζεται εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια από μια σκληρή δεξιά κυβέρνηση.

Τα πρώτα 15 δις δολάρια του υπερ δανείου των 50 δις δολαρίων του ΔΝΤ που συμφωνήθηκε τον Ιούνιο, δε φαίνεται να είναι αρκετά για να σταθεροποιήσουν την οικονομία που έχει χτυπηθεί από έναν πληθωρισμό της τάξης του 30%, αποτέλεσμα της ισχυρής υποτίμησης του νομίσματος. Το πέσος έχασε σχεδόν το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου μέσα σε μόλις δύο μέρες, στις 29 και 30 Αυγούστου, και 98% μέσα στους τελευταίους 12 μήνες (50% από την αρχή του έτους), αγγίζοντας το ιστορικό χαμηλό των 40 πέσος ανά δολάριο.

Μέσα στην αλλοφροσύνη, η κεντρική τράπεζα της Αργεντινής ανέβασε το βασικό της επιτόκιο  από 45% σε 60% στις 30 Αυγούστου, ένα από τα υψηλότερα του κόσμου, ακολουθώντας μία αύξηση από 40% σε 45% στις 13 Αυγούστου, η οποία είχε στόχο την αύξηση των επενδύσεων σε εγχώριο νόμισμα. Παρ’ όλα αυτά, η ενέργεια αυτή όπως και άλλες ενέργειες της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής, η οποία από την αρχή της χρονιάς έχει πουλήσει περισσότερα από 12 δις δολάρια από τα αποθέματα συναλλάγματός της για να σταθεροποιήσει το πέσος, απέτυχαν να ικανοποιήσουν τον φόβο των επενδυτών ότι επίκειται πτώχευση ή να συγκρατήσουν την πτώση των τιμών. Προκλητικότατα, στις 31 Αυγούστου, μια μέρα μετά τη θεαματική άνοδο των επιτοκίων, ο αμερικανικός οίκος αξιολογήσεων, η Standard & Poor’s, έθεσε το χρέος της Αργεντινής υπό «αρνητική παρακολούθηση».

Η Λιτότητα του ΔΝΤ

Στις 3 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος της Αργεντινής Μαουρίτσιο Μάκρι ανακοίνωσε ένα πακέτο σκληρής λιτότητας υπό την επίβλεψη του ΔΝΤ. Αυτό περιελάμβανε την εισαγωγή φόρου τεσσάρων πέσος ανά εξαγώγιμο δολάριο στις αγροτικές εξαγωγές, κάτι που ο ίδιο ο Μάκρι αναγνώρισε ότι πρόκειται για «κακούς φόρους» αλλά το ύψος του ελλείματος ήταν τέτοιο που απαιτούσε μέτρα ανάγκης. Αφού επιβλήθηκε τόση λιτότητα στους φτωχούς, το μέτρο του φόρου τελικά δεν ίσχυσε για τους παραγωγούς σόγιας και καλαμποκιού, τους μεγαλύτερους προμηθευτές συναλλάγματος της χώρας που χτυπήθηκαν σκληρά από μια ξηρασία ρεκόρ νωρίτερα αυτή τη χρονιά. Επιπρόσθετα, ο Μάκρι ανακοίνωσε την απομάκρυνση 12 από τα 22 υπουργεία του! Ο κ. Μάκρι δηλώνει ότι θα κλείσει τα υπουργεία πολιτισμού, εργασίας, επιστήμης και τεχνολογίας, ενέργειας, αγροτικής ανάπτυξης, υγείας, τουρισμού και περιβάλλοντος, για να τα μετατρέψει σε γραμματείες υπό την αιγίδα άλλων υπουργείων: το πολιτισμού και το επιστήμης και τεχνολογίας για παράδειγμα περνάνε στη δικαιοδοσία του υπουργείου παιδείας, το εργασίας στο υπουργείο παραγωγής, το υγείας στο κοινωνικής ανάπτυξης και το αγροτικής ανάπτυξης μετακινείται στο υπουργείο οικονομικών και απολύει 600 υπαλλήλους. Μέχρι τώρα, μόνο οι δικτατορίες των Αραμπουρου και Ονγκανια τόλμησαν να διαλύσουν το υπουργείο υγείας.

Στις 4 Σεπτεμβρίου ο υπουργός οικονομικών της Αργεντινής Νίκολας Ντουχοβνε και ο αντιπρόεδρος της κεντρικής τράπεζας Γκουστάβο Κανιονέρο επισκέφτηκαν το ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον για να διαπραγματευτούν μια αναθεώρηση της συμφωνίας που υπογράφηκε τον Ιούνιο και την επίσπευση της αποταμίευσης του δανείου. Η Αργεντινή στεγνώνει από ρευστότητα. Ταυτόχρονα, ο δικαστής Χόρχε ντι Λέλλο κατηγόρησε τον πρόεδρο Μάκρι για κατάχρηση εξουσίας και παραβίαση των καθηκόντων του ως δημόσιος αξιωματούχος επειδή υπέγραψε τη συμφωνία της 7ης Ιουνίου με το ΔΝΤ χωρίς πρώτα να την καταθέσει στη βουλή, παραβιάζοντας έτσι το σύνταγμα. Από την πλευρά του ο Μάκρι είναι ανίκανος να κατευνάσει την αυξανόμενη δυσαρέσκεια. Δήλωσε δε πρόσφατα στην τηλεόραση και επαναλαμβάνει συνεχώς ότι «η κρίση αυτή δεν είναι απλά μια ακόμα κρίση, πρέπει να είναι η τελευταία… τα δύσκολα έχουν ήδη περάσει». Παρ’ όλα αυτά, τα ίδια λάθη αναπαράγουν τα ίδια αποτελέσματα και η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Στους δρόμους οι αυξανόμενες τιμές διογκώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Στο Μπουένος Άιρες, τη Λα Πλάτα, τη Ροζάριο, το Μαρ ντελ Πλάτα, σε διάφορες πόλεις της χώρας ο λαός εκφράζει τη δυσαρέσκειά του στην αύξηση των τιμών ή στις περικοπές του προϋπολογισμού που έχουν επιβληθεί στη δημόσια διοίκηση σαν αντάλλαγμα για το δάνειο του ΔΝΤ, περικοπές σαν αυτές που έχουν επιβληθεί στα δημόσια πανεπιστήμια. Σε απεργία για πάνω από έναν μήνα, οι καθηγητές των πενήντα επτά δημοσίων πανεπιστημίων απαιτούν αυξήσεις στους μισθούς τους. Ξυπνώντας τις τραγικές μνήμες της κατάρρευσης του 2001, τα συσσίτια είναι πάλι γεμάτα όχι μόνο με παιδιά αλλά με ολόκληρες οικογένειες… Ο αυξανόμενος πληθωρισμός μειώνει τα περιθώρια της ήδη πεσμένης κατανάλωσης και ο αμερικανικός κολοσσός Walmart έχει ήδη προβεί σε πώληση εκατό σούπερ μάρκετ. Η τιμή του ψωμιού έχει αυξηθεί περισσότερο από 20% μέσα σε λίγες μέρες. Όπως το 2001, ο λαός πεινάει για ψωμί και κοινωνική δικαιοσύνη.

Πηγή: Counterpunch

Μπολσονάρο

Οι εκλογές στην Βραζιλία

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία ήταν μια διευρυμένη νίκη του φασίστα υποψήφιου Χαίρ Μπολσονάρο επί του Φερνάντο Αντάντ, πρώην υπουργού παιδείας και υποψήφιου του Κόμματος των Εργαζομένων με την στήριξη του Λούλα. Ο Μπολσονάρο έφτασε ελάχιστα βήματα από το να νικήσει από τον πρώτο γύρο, και σχεδόν σίγουρα θα είναι ο νικητής του δεύτερου γύρου, που πραγματοποιείται στις 28 Οκτωβρίου.

Το πλαίσιο στο οποίο διενεργούνται οι εκλογές είναι εκείνο της χειρότερης οικονομικής κρίσης στην  ιστορία της Βραζιλίας από το 1930, με μια πτώση του Α.Ε.Π. περίπου στο 7% μεταξύ 2015 και 2016 και μία ελάχιστη ανάκτηση στο 1% κατά την διάρκεια του 2017. Η πτώση αυτή γίνεται ιδιαίτερα αισθητή  στο επονομαζόμενο ABCD, τη βιομηχανική ζώνη γύρω από το Σάο Πάολο, με το κλείσιμο  και την συρρίκνωση πολλών επιχειρήσεων και την απότομη αύξησης της ανεργίας. Η ανεργία αγγίζει το 13,8% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Ο Μπολσονάρο, στρατιωτικός ο ίδιος εν αποστρατεία, έχει στις λίστες του πολλούς αξιωματικούς, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζει ο υποψήφιος για την αντιπροεδρία, ο απόστρατος στρατηγός, εδώ και μόλις ένα χρόνο, Χάμιλτον Μουράο. Λίγο πριν αποστρατευθεί, εισηγήθηκε την δυνατότητα άμεσης στρατιωτικής επέμβασης στην Βραζιλία. Επίσης όμως και ο αρχηγός του στρατού, στρατηγός Βίγιας Μπόας, έκανε διφορούμενες δηλώσεις, που μπορούν να ερμηνευθούν υπό το ίδιο πρίσμα. Τα εγκλήματα της στρατιωτικής δικτατορίας που κυβέρνησε την Βραζιλία από το 1964 ως το 1984, ποτέ δεν δικάστηκαν. Μάλιστα ο Μουράο υποστήριξε πως «τα ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν για τους δεξιούς».

Να θυμίσουμε πως ο Τεμέρ, ο πρόεδρος της Βραζιλίας από τότε που η Ντίλμα Ρούσεφ αποπέμφθηκε μέσω ενός θεσμικού πραξικοπήματος το 2017, ήδη είχε αποφασίσει μία άμεση στρατιωτική επέμβαση στις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο στρατηγός Βάλτερ Σόουζα Μπράγκα Νέτο έφτασε να έχει κάτω από τις διαταγές του την αστυνομία, την πυροσβεστική και τα σωφρωνιστήρια. Σε εκείνη την φάση ο Εντουάρντο Βίγιας Μπόας ζήτησε «νομικές εγγυήσεις», ώστε οι στρατιώτες του σε καμία περίπτωση να μην δικαστούν από την τακτική δικαιοσύνη αλλά μόνο από στρατοδικείο.

Ο Μπολσονάρο  πέρα από τις γνωστές του σεξιστικές, ομοφοβικές, ρατσιστικές και  χαρακτηριστικές για τον μισογυνισμό τους  απόψεις, υποστηρίζει τα βασανιστήρια και εξύμνησε τον ναύαρχο Ματσάδο, που πέθανε πρόσφατα, βασανιστή κατά την διάρκεια της χούντας, μεταξύ άλλων και της ίδιας της Ντίλμα Ρούσεφ. Εισηγείται βίαιη καταστολή της εγκληματικότητας, και πολλοί από τους οπαδούς του συνηθίζουν να πυροβολούν με ένα όπλο, ως ένδειξη συμφωνίας με αυτές τις θέσεις. Η  εγκληματικότητα έχει αυξηθεί στην Βραζιλία λόγω της κρίσης και του εμπορίου ναρκωτικών. Κατά την διάρκεια του 2017 63.000 άτομα έχασαν την ζωή τους.

Στο πρόγραμμα του εισηγείται ανοιχτά την ιδιωτικοποίηση του φυσικού αερίου  και άλλων δημόσιων ενεργών στρατηγικών τομέων, για να χρησιμοποιήσει τα έσοδα για την μείωση του δημόσιου χρέους και άρα και των τόκων του χρέους. Εγγυάται  την σταθερότητα της μακροοικονομίας επιδιώκοντας την δημοσιονομική ισορροπία τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης και το δημοσιονομικό πλεόνασμα τον δεύτερο χρόνο. Επιδιώκει τη διεύρυνση της ελεύθερης αγοράς, την μείωση των φόρων και της γραφειοκρατίας.

Η μεγαλοαστική βραζιλιάνικη τάξη, με επίκεντρο το Σάο Πάολο, προτιμούσε τον Αλκμίν ως υποψήφιο, μιας και την εκπροσωπεί απευθείας, αλλά λόγω της χαμηλής επίδοσης αυτού του υποψήφιου στις δημοσκοπήσεις, έγειρε προς τον Μπολσονάρο. Σε αυτό έπαιξε και κάποιο ρόλο και ο διορισμός ως οικονομικού συμβούλου του, του Πάουλο Γκουέδες, οικονομολόγου εκπαιδευμένου στο Σικάγο, ένα «Chicago boy», όπως θα λέγαμε. Ο Γκουέδες είναι τραπεζίτης και μέτοχος της  Br. Investmens, που έχει στην κατοχή της διάφορες εταιρείες λιανικής. Ήταν υποστηρικτής της ιδιωτικοποίησης όλων των κρατικών επιχειρήσεων της Βραζιλίας  συμπεριλαμβανομένης και της Petrobras. Ο Γκουέδες είχε προτείνει την επιβολή φόρου στις τραπεζικές συναλλαγές και ο Μπολσονάρο το ανασκεύασε κατευθείαν. Η πανίσχυρη ευαγγελική εκκλησία επίσης εκδήλωσε την υποστήριξη της στο πρόσωπο του Μπολσονάρο.

Ένα άλλο σημαντικό γεγονός ήταν η μεγάλη αποχή που έφτασε το 20,3%, που ισοδυναμεί με 30 εκατομμύρια ψηφοφόρων. Αν προστεθούν τα λευκά 2,65% ή 3,1 εκατομμύρια και τα άκυρα 5,14% ή 7,2 εκατομμύρια, τότε το σύνολο ξεπερνά το ποσοστό του δεύτερου κόμματος, του Αντάντ. Το ποσοστό των λευκών, άκυρων και αποχής είναι ιδιαίτερα ψηλό στην πολιτεία του Σάο Πάολο, την πιο βιομηχανική της χώρας. Φαίνεται πως ένα τμήμα του πληθυσμού όλο και πιο μεγάλο κάθε φορά, δεν εκπροσωπείται από κανέναν υποψήφιο, και πιο συγκεκριμένα, δείχνει να απορρίπτει το ίδιο το σύστημα με ένα τρόπο μη οργανωμένο όμως, μιας και κανείς δεν κάλεσε σε λευκή ψήφο.

Σε ότι αφορά τον Αντάντ, να θυμίσουμε πως η κυβέρνηση Λούλα υποστηρίχθηκε από μία συμμαχία με συμμετοχή του Κόμματος Εργαζομένων, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βραζιλίας και του Κόμματος του Δημοκρατικού Κινήματος Βραζιλίας. Ο Τεμέρ έσπασε την συμμαχία και αυτός και το κόμμα του, το Κ.Δ.Κ.Β., υποστηρίχτηκαν από τις κυρίαρχες τάξεις της χώρας, παρά τις καταγγελίες εναντίον του για διαφθορά και δωροδοκία. Τον είχαν ανάγκη για να βγάλει την βρώμικη δουλειά, να επιβάλει την εργατική μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε και το συνταξιοδοτικό που ακόμα δεν κατάφεραν να περάσουν. Η εργατική μεταρρύθμιση  αλλάζει τον κανονισμό του 1943, και αφήνει στους εργαζομένους ατομικά, και όχι στα σωματεία, την διαπραγμάτευση του μεροκάματου, επιπλέον μειώνονται οι υποχρεώσεις της εργοδοσίας και παραβλέπεται το εργατικό δίκαιο.

Ο Λούλα κατηγορήθηκε για δωροδοκία από την Petrobras και συνελήφθη. Παρά τις πολυάριθμες διαδηλώσεις υποστήριξης και τα δικαστικά μέσα, δεν επιτράπηκε να είναι υποψήφιος. Ήδη η κυβέρνηση της Ρούσεφ εφάρμοσε μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων  λιτότητας ως απάντηση στις συνέπειες της διεθνούς κρίσης και των δομικών προβλημάτων της βραζιλιάνικης οικονομίας. Προβλήματα που οξύνθηκαν από την παρατεταμένη ξηρασία.

Ρόλο επίσης στην πολιτική κατάσταση της Βραζιλίας έπαιξαν τα σκάνδαλα της διαφθοράς που ξέσπασαν, ξεκινώντας από την υπόθεση Όντεμπρεχτ, υπόθεση που επίσης έπληξε εταιρίες και στην δική μας χώρα (σ.μτφ. Αργεντινή). Εκεί επίσης η διαφθορά σκότωσε, όπως εξάλλου συνέβη με γέφυρες και άλλα έργα που σχετίζονται ιδιαίτερα με το Μουντιάλ του 2014. Στο φως βγήκαν οι δωροδοκίες εκατομμυρίων των κατασκευαστικών εταιριών (Όντεμπρεχτ, Καμάργκο, Κορέα κλπ), προς κυβερνητικούς λειτουργούς.

Από τότε, οι εργαζόμενοι και ο βραζιλιάνικος λαός πραγματοποίησαν πολυάριθμους  αγώνες, με διάφορες εκφράσεις, ενάντια στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση, σε βαθμό που δεν ήταν γνώριμος στην Βραζιλία. Μία χώρα που δεν έχει την παράδοση της Αργεντινής στις κινητοποιήσεις στο δρόμο. Οι αγώνες αυτοί  ξεκίνησαν το 2013, αλλά ποτέ δεν υπήρξε ένα συντονιστικό κέντρο και το κεντρικό συνδικάτο, η CUP, παρέμεινε στο ρόλο της υπεράσπισης της κυβέρνησης του Κόμματος των Εργαζομένων. Οι καταλήψεις γης σταμάτησαν από την ηγεσία του Κινήματος των Χωρίς Γη, που είναι κοντά στο Κόμμα Εργαζομένων.

Από την άλλη πλευρά οι χώροι  της επαναστατικής αριστεράς, προπαγάνδιζαν την πάλη ενάντια στην λιτότητα και την κρίση, την ανάγκη μιας λαϊκής αγροτικής  μεταρρύθμισης, την φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, τον λαϊκό έλεγχο στα ΜΜΕ, φυλακή για τους διεφθαρμένους και επίλυση των μεγάλων προβλημάτων κατοικίας, εκπαίδευσης και υγείας των λαϊκών στρωμάτων. Βέβαια, οι χώροι αυτοί είναι ακόμα αρκετά μικροί, παρότι όπως γνωρίζουμε, είναι πιθανό να αναπτυχθούν γοργά.

Πηγή: pcr.org.ar

Μετάφραση: Παντελής Κουτσιανάς