Άρθρα

Δέκα Χρόνια Μετά

/0 Comments/in , , , /by

Στις 21 Φεβρουαρίου του 2015, ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό δήλωνε ότι

«Η Ελλάδα χθες πέτυχε μια σημαντική διαπραγματευτική επιτυχία στην Ευρώπη… θέσαμε στόχους, ήμασταν συγκροτημένοι, δείξαμε αποφασιστικότητα αλλά και ευελιξία, πετύχαμε στο τέλος τον βασικό μας σκοπό… Χθες ακυρώσαμε τα σχέδιά τους [των φιλομνημονιακών]. Αποτρέψαμε το σχέδιο των τυφλών, συντηρητικών δυνάμεων, μέσα και έξω από τη χώρα, να προκαλέσουν ασφυξία στην Ελλάδα στις 28 Φεβρουαρίου. Κρατήσαμε την Ελλάδα αξιοπρεπή και όρθια.»

Τι είχε συμβεί και προκάλεσε τους πανηγυρισμούς του τότε νέο-εκλεγμένου και δημοφιλούς πρωθυπουργού;

Στις 20 Φεβρουαρίου, μετά από δύο άκαρπες συνεδριάσεις στις 11 και 16 Φεβρουαρίου, το Eurogroup είχε δώσει παράταση τεσσάρων μηνών στη λήξη του τρέχοντος προγράμματος οικονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, γνωστό στην καθομιλουμένη ως ‘μνημόνιο’, το οποίο έληγε την 1η Μαρτίου.

Η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με την απόφαση όφειλε να παρουσιάσει τις προτάσεις της εντός τριών ημερών—όσες παρουσίασε όμως απορρίφθηκαν στη συνέχεια. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι με την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, η Ελλάδα αναγνώριζε όλες τις συμφωνίες-μνημόνια που είχαν προηγηθεί, όπως φυσικά και αυτό του οποίου αποδεχόταν την παράταση, καθώς αναγνωριζόταν το σύνολο των δανειακών υποχρεώσεων.

Επίσης θεωρήθηκε επιτυχία η μη αναφορά στην υποχρέωση επίτευξης του εξωπραγματικού πρωτογενούς πλεονάσματος που προέβλεπαν οι προηγούμενες συμφωνίες. Μάλιστα καθιερώθηκε και στα καθ΄ ημάς ο όρος του Κίσινγκερ περί ‘δημιουργικής ασάφειας’, γεγονός για το οποίο θριαμβολόγησαν, λες και κάτι είχαν επιτύχει, οι κυβερνητικοί, του Γιάνη συμπεριλαμβανομένου. Εννοείται ότι η ‘δημιουργική ασάφεια’ δεν εξάλειψε το πρόβλημα που η Ελλάδα ξανασυνάντησε μπροστά της.

Μια σειρά από άλλες θριαμβολογίες που περιλαμβάνονταν στο διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα, δεν είχαν καμία απολύτως βάση. Είπε τότε ότι

«Είναι μια συμφωνία που ακυρώνει στην πράξη τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης για περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, για απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο, για αυξήσεις στο ΦΠΑ στα τρόφιμα, στα φάρμακα και στις τουριστικές υποδομές.

Ακυρώνει στην πράξη τη λιτότητα και τους μηχανισμούς που την επιβάλλουν, όπως είναι τα εξωπραγματικά και υφεσιακά πρωτογενή πλεονάσματα.

Δημιουργεί το θεσμικό πλαίσιο για την εφαρμογή των αναγκαίων, προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και αφορούν την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, τη μεταρρύθμιση του κράτους, αλλά και την ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης, που αποτελεί πρώτιστο καθήκον…

… Χθες λοιπόν κάναμε ένα αποφασιστικό βήμα, αφήνοντας πίσω μας τη λιτότητα, τα Μνημόνια και τη Τρόικα.»

Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι όχι μόνο δεν αφήσαμε τότε πίσω μας «τη λιτότητα, τα Μνημόνια και την Τρόικα» αλλά αντίθετα, στη συνέχεια τα βρήκαμε μπροστά μας με πολύ μεγάλη ένταση.

Ένα βασικό σημείο που πρέπει να υπογραμμιστεί εδώ είναι ότι τόσο ο τότε υπουργός οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης όσο και ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξήραν το γεγονός ότι η ‘μεγαλειώδης νίκη’ πραγματοποιήθηκε εντός των πλαισίων της ΕΕ. Δύσκολα μεν, αναίμακτα δε, καθώς στην Ευρώπη υπήρχαν ανεξίτηλες δημοκρατικές παραδόσεις.

Που σήμαινε ότι τα Eurogroups δεν ήταν κανένας «λάκκος λεόντων» αλλά μια συνάντηση πραγματικών κυρίων όπου πρυτάνευε η φωνή της λογικής και ότι τα πάντα μπορούσαν πλέον να διευθετούνται και να επιλύονται μέσω του «Ορθού Λόγου»–πράγμα που, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ήταν και η επιδίωξη του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος θεώρησε ότι ο στόχος του να επικρατεί η ‘δημοκρατία’, η ‘λογική’ και ο ‘ορθός λόγος’ στις σχέσεις εντός της ΕΕ είχε επιτευχθεί .

Οι πανηγυρισμοί της τότε κυβέρνησης ήταν ασυγκράτητοι. Ο Γιάνης δήλωσε στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την ‘ιστορική απόφαση’:

«…αποδείξαμε ότι μπορούμε να διαπραγματευτούμε με καλή πίστη και να έχουμε ένα θετικό αποτέλεσμα. Καταφέραμε να συνδυάσουμε τη λογική και την ιδεολογία. Τον σεβασμό στους κανόνες και στη δημοκρατία… Το Σαββατοκύριακο θα είναι ένα Σαββατοκύριακο δημιουργίας και χαράς ότι η Ελλάδα αφήνει το Μνημόνιο πίσω και γινόμαστε συν–συγγραφείς του καταλόγου των μεταρρυθμίσεων που θα εισάγουμε… Η Ελλάδα σήμερα, βγήκε από τη μοναχική απομόνωση στην οποία βρισκόταν τα τελευταία πέντε χρόνια των μνημονίων στο Eurogroup. Σήμερα, πετύχαμε, η Ελλάδα—μέσα από τη διαπραγματευτική της στρατηγική, επειδή διανοηθήκαμε τη ρήξη και είπαμε την αλήθεια, δεν χρησιμοποιήσαμε απειλές, δεν μπλοφάραμε—να δημιουργήσουμε ερείσματα εντός του Eurogroup, εντός της ΕΕ».

Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας το πήγε ακόμη παραπέρα λέγοντας στο διάγγελμά του ότι η νίκη έχει μεγαλύτερη σημασία για την ίδια την ‘Ευρώπη’ από όσο για την Ελλάδα, διότι αυτή, χάρη σ’ εμάς, επανασυνδέθηκε με τον καλό και δημοκρατικό της χαρακτήρα:

«…αποδείξαμε ότι η Ευρώπη αποτελεί πεδίο διαπραγμάτευσης και αμοιβαία βιώσιμων συμβιβασμών και όχι πεδίο εξόντωσης, υποταγής και τυφλής τιμωρίας. Και υπό αυτή την έννοια, ίσως η χθεσινή ημέρα να είναι πιο σημαντική για την Ευρώπη από ότι είναι για την ίδια την Ελλάδα.»

Ενδιαφέρον έχει και η τοποθέτηση στις 26 Μαρτίου 2015  του προηγούμενου πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Ο Σαμαράς παρουσίασε το μη δημοσιευμένο μέχρι τότε κείμενο της συμφωνίας σε συνέντευξη τύπου επισημαίνοντας ότι σαφώς το Μνημόνιο δεν έχει λήξει αφού η σύμβαση με το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) απλά έχει παραταθεί—πράγμα που επιβεβαίωσε και το ίδιο το EFSF με ανακοίνωσή του—και ότι το ίδιο είχε κάνει και η δική του κυβέρνηση παλιότερα παίρνοντας παράταση δύο μηνών. Τόσο η επικαιροποίηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και η επικαιροποίηση που είχε κάνει αυτός «συνδέονται άρρηκτα με το Μνημόνιο» είπε.

«Η Σύμβαση που υπέγραψε η παρούσα Κυβέρνηση είναι τροποποίηση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης. Για να πάρει, δηλαδή, παράταση τέσσερις επί πλέον μήνες… Όπως ακριβώς είχε κάνει και η δική μας Κυβέρνηση, τον περασμένο Δεκέμβριο, για να πάρει τότε δύο μήνες παράταση…η ορολογία, τότε και τώρα, είναι ταυτόσημη».

Η διαφορά βέβαια ήταν ότι ο Σαμαράς υπερασπιζόταν την πειθάρχηση στην ΕΕ και την ανάγκη των μνημονίων ενώ ο Τσίπρας είχε ακριβώς την αντίθετη θέση και λόγω αυτής είχε ψηφιστεί από τον Ελληνικό λαό εκπαραθυρώνοντας τη ΝΔ από την κυβερνητική εξουσία.

 

 

Τι επακολούθησε τη ‘μεγαλειώδη μας νίκη’ της 20ης Φεβρουαρίου του 2015 είναι πια γνωστό. Η βασικότερη όμως επίπτωση δεν ήταν η συνέχιση των μνημονίων από την κυβέρνηση Τσίπρα, τα οποία κάποτε με απύθμενο τυχοδιωκτισμό οι ίδιοι καταργούσαν «με ένα νόμο, ένα άρθρο». Ούτε το γεγονός ότι η Ελλάδα έκτοτε δεν έχει ορθοποδήσει και οι εργαζόμενοι είδαν τις συνθήκες εκμετάλλευσής τους να χειροτερεύουν ραγδαία μέσω της λεγόμενης ‘εσωτερικής υποτίμησης’ ενώ  η νεολαία εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις συντάξεις των παππούδων, η υπογεννητικότητα λόγω της αδυναμίας να στηθούν σπιτικά  οδηγεί στην εθνική εξαφάνιση, κ.λπ., κ.λπ.

Το χειρότερο είναι ότι η ίδια η αριστερά, δια του ΣΥΡΙΖΑ, χρεοκόπησε στη συνείδηση του λαού την ιδέα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Με σημαντική την ευθύνη του λεγόμενου ‘Αριστερού Ρεύματος’ του ΣΥΡΙΖΑ που αντί να βγει και να φωνάξει «τι γίνεται εδώ;» αμέσως μετά το Eurogroup, αυτό προτίμησε τις ‘μάχες’ στα παρασκήνια αυτό-βαυκαλιζόμενο ότι θα καταλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον με κινήσεις θέσεων εν κρυπτώ. Αλλά βέβαια, χρόνο δεν είχε και δεν το αντιλαμβανόταν…

Το ρολόι άρχισε την αντίστροφη μέτρηση μετά τις 20 Φεβρουαρίου. Και με τη συνεχή έκτοτε απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα πλέον έχει φτάσει στα όρια της πλήρους γελοιοποίησης—ενώ και τα απομεινάρια του πρώην ‘αριστερού ρεύματος’ δεν πάνε πίσω καθώς στοιχήθηκαν υπό τον Γιάνη—το τότε κυβερνητικό κόμμα πέτυχε να στερεώσει στη συνείδηση του μη πολιτικοποιημένου κόσμου την αντίληψη ότι «όλοι ίδιοι είναι», «άκρη δεν βγαίνει», κ.λπ., κ.λπ. Με την ισχυρή συνεπικουρία βέβαια του αυτιστικού κόμματος της άλλης ‘παραδοσιακής’ αριστεράς, του ΚΚΕ, που απαξιώνει την ενασχόληση με τη συγκυρία και την πραγματική πολιτική πάλη.

Όμως, ας αφήσουμε αυτό το θέμα…

Τι θα είχε συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε υποχωρήσει στις πιέσεις—εντελώς μεταφυσική ερώτηση—και είχε επιδείξει χαρακτήρα στο Eurogroup; Τίποτα δεν είναι βέβαιο εκτός από το ότι η μάχη θα άξιζε τον κόπο και δεν θα είχε οδηγήσει στο βάλτωμα που έκτοτε διαλύει αργά αλλά σταθερά τη χώρα. Και όπως απέδειξε και το δημοψήφισμα, υπήρχαν οι λαϊκές εφεδρείες για μια μαχητική τακτική έστω και αν ο λαός δεν είχε προετοιμαστεί από την αριστερά για σύγκρουση.

 

 

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει πει διάφορα κατά καιρούς, συχνά αντιφατικά, για τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στην οποία πρωταγωνίστησε.

Για παράδειγμα, έντεκα μήνες μετά, σε συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά ο Γιάνης Βαρουφάκης υποστήριξε ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα έπρεπε να τηρήσει τις υποσχέσεις της και να οδηγήσει την χώρα σε πορεία έξω από τα μνημόνια, σύμφωνα με σχέδια που ήδη υπήρχαν, αφήνοντας να εννοηθεί ότι έπρεπε να είχαμε επιμείνει προς αυτή την εκδοχή. Εννοείται ότι ο Γιάνης δεν εξηγεί πώς η ύπαρξη αυτών των μυστηριωδών σχεδίων, που τα βαφτίζει με το γράμμα Χ, συμβαδίζει με τις προηγούμενες επίμονες δηλώσεις του (βλ. παρακάτω) ότι τέτοια σχέδια—plan B—δεν υπήρχαν.

Δύο χρόνια μετά όμως στο βιβλίο του «Ανίκητοι Ηττημένοι: Η Μάχη μου με το Βαθύ Κατεστημένο της Ευρώπης» συνεχίζει να παρουσιάζει την απόφαση του Eurogroup με διθυράμβους, ως μία μεγάλη επιτυχία της τότε κυβέρνησης και της διαπραγματευτικής της στρατηγικής, φέρνοντας ως απόδειξη το ότι δεν υπήρχε σαφής αναφορά στα πρωτογενή πλεονάσματα. Ήταν ο θρίαμβος της «δημιουργικής ασάφειας».

 

 

Στη συνέχεια αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο γραμμένο μετά το πρώτο από τα τρία επίμαχα Eurogroups, αυτό της 11ης Φεβρουαρίου 2015, και πριν το δεύτερο (16 Φεβρουαρίου). Το άρθρο αυτό είχε αναρτηθεί στο κλειστό πλέον «Αριστερό Βήμα» καθώς και στο International Press Correspondence (Inprecor).

Όμως, για να μπούμε στο νόημα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας απαιτούνται κάποια στοιχεία.

Πριν το Eurogroup o Γ. Βαρουφάκης είχε πλέξει το εγκώμιο του ‘βαθέως κατεστημένου’ της Ευρώπης: σε συνέντευξή του στο περιοδικό Stern. Μιλώντας για τους Γερμανούς, δήλωσε πως «είναι καλύτεροι Ευρωπαίοι, καλύτεροι από τους Γάλλους, καλύτεροι και από εμάς τους Έλληνες». Αναφερόμενος στη Γερμανίδα καγκελάριο, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έκανε λόγο για «την πιο έξυπνη πολιτικό στην Ευρώπη» συμπληρώνοντας «δεν υπάρχει καμία αμφιβολία». Σε ό,τι αφορά το Γερμανό ομόλογό του, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο κ. Βαρουφάκης δήλωσε: «Είναι πιθανώς ο μόνος Ευρωπαίος πολιτικός με πνευματική υπόσταση και είναι δεσμευμένος Ευρωπαίος και ριζωμένος φεντεραλιστής».

Όσο αφορά τη συγκεκριμένη διαπραγματευτική τακτική κατά τα Eurogroups, o τότε υπουργός Οικονομικών, όταν ρωτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 2015 «Πως θα αρθούν οι πιέσεις» αρκέστηκε να απαντήσει «μέσα από τον ορθό λόγο που δημιούργησε η Ευρώπη» [η υπογράμμιση δική του]. Δηλαδή, η ΕΕ θα υποχωρούσε στα αιτήματα της Ελλάδας, επειδή αυτά ήταν …«δίκαια», «λογικά», κ.λπ.(!) και δεν ήταν νοητό η Ευρώπη του ορθολογισμού να μην τα λάβει υπόψη της. Έτσι, σύμφωνα με την η αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ, τελικά η συμφωνία ήταν βέβαιη και αναπόφευκτη, έστω και με υποχωρήσεις, αφού η λύση θα πήγαζε από τον ήδη επικρατούντα…ορθό λόγο.

Ο παραλογισμός αυτής της διαπραγματευτικής λογικής υπογραμμίζεται ακόμα περισσότερο αν θυμηθούμε ότι στις 16 Φεβρουαρίου ο Γ. Βαρουφάκης επανήλθε με την απαίτηση προσαρμογής της Ευρώπης: «Η Ευρώπη πρέπει να προσαρμοστεί στο γεγονός πως η Ελλάδα αμφισβητεί ένα πρόγραμμα, το οποίο απέτυχε». Σύμφωνοι, αλλά αν η Ευρώπη δεν «προσαρμοστεί», τι προτείνει ο κ. Βαρουφάκης; Μα, τις αρχές της …δημοκρατίας απάντησε:

«Η Δημοκρατία λέει να υπάρξει ένας συγκερασμός αντιτιθέμενων απόψεων. Δεν μπορούμε να λέμε ότι αυτό είναι και τέλος. Η ιστορία της ΕΕ έχει αποδείξει πως τα τελεσίγραφα δεν αποτελούν λύση».

Εδώ προφανώς ο Γ. Βαρουφάκης εμφανίζεται δέσμιος ιδεαλιστικών ιδεοληψιών («οι αρχές της δημοκρατίας επιτάσσουν κ.λπ.»). Αλλά η εγκατάλειψη βασικών αρχών που οφείλουν να τηρούνται κατά τις διαπραγματεύσεις στη συνέχεια χτυπά κόκκινο. Διότι, αμέσως μετά, ο τότε υπουργός Οικονομικών, που όπως ο ίδιος λέει είναι και γνώστης της Θεωρίας Παιγνίων, προσέθεσε:

«Δεν μπλοφάρουμε, λέμε ότι θέλουμε τίμια συμφωνία και κοινά σημεία επαφής. Είναι η μόνη επιλογή που έχουμε. Είναι το σχέδιο Α μας. Δεν έχουμε σχέδιο Β».

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των διαπραγματεύσεων ήταν οι ενδυματολογικές εκκεντρικότητες που τράβηξαν την προσοχή των δημοσιογράφων, οι οποίοι στο μεγαλύτερο μέρος των ρεπορτάζ τους ασχολούνταν με τα κασκόλ και τα πουκάμισα του Γιάνη, αλλά και με την ανταπόκριση της κατά 5 έτη γηραιότερης κας Κριστίν Λαγκάρντ στους ενδυματολογικούς πειραματισμούς του Έλληνα υπουργού Οικονομικών, καθώς αυτή, καταγοητευμένη από τον Γιάνη, φόρεσε με τη σειρά της πέτσινα. Ο τίτλος του τότε άρθρου, που ακολουθεί, αντανακλά αυτή την κωμική πλευρά της, κατά τα άλλα, τραγικής ιστορίας.

 

Σκηνή από το Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου 2015

 

Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Διαπραγματεύσεις ή Σε Ποιο Ακριβώς Σημείο Βρισκόμαστε στη Διαπραγμάτευση με την ΕΕ;

Οπωσδήποτε αποτελεί πρωτοτυπία η δήλωση του παρουσιαζόμενου από τα ΜΜΕ “σκληρού” διαπραγματευτή, Γ. Βαρουφάκη, μετά το χθεσινό Eurogroup: «Δεν έχω αμφιβολία ότι οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν και ότι θα υπάρξει συμφωνία που θα είναι θεραπευτική για την Ελλάδα και καλή για την Ευρωζώνη».

Διότι, αν ο συζητητής σου δε συζητά αλλά εκβιάζει, τότε εσύ, πέρα από τον “ορθό λόγο” του Καντ, οφείλεις να διαθέτεις και υλικά επιχειρήματα, αν τουλάχιστον εννοείς στα σοβαρά ότι θες να διαπραγματευτείς. Και σε μια τέτοια περίπτωση, όταν σε εκβιάζουν και εσύ τους διαβεβαιώνεις ότι τελικά θα συμφωνήσεις, μάλλον το μόνο που ‘διαπραγματεύεσαι’ είναι, όπως λέει και ο Γ. Βαρουφάκης, “τη φρασεολογία που χρειάζεται για κοινό έδαφος“, δηλαδή πώς τα τετελεσμένα που σου παρουσιάζουν θα τα πλασάρεις στο λαό που κυβερνάς.

Μήπως είμαστε υπερβολικοί την ώρα που η Ελληνική Κυβέρνηση ‘ιδρώνει την Ελληνική φανέλα’; Μήπως τελικά ο Γ. Βαρουφάκης διαθέτει κάποια κρυφά διαπραγματευτικά ατού που θα ρίξει στο τραπέζι ώστε να αποφύγει την πλήρη παράδοση; Το Eurogroup ζητά από την Ελληνική Κυβέρνηση να υπογράψει την παράταση του υπάρχοντος προγράμματος. Ανοιχτά και καθαρά. Τι λέει όμως ο Γ. Βαρουφάκης για το επίδικο; «Ζητούμε μια διατύπωση που θα επιτρέψει να συνεχίσουμε την αναζήτηση κοινού εδάφους». Και όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν διαθέτει όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ή μπλοφάρει, απάντησε: «..δεν μπλοφάρουμε λέμε ότι θέλουμε τίμια συμφωνία και κοινά σημεία επαφής. Είναι η μόνη επιλογή που έχουμε. Είναι το σχέδιο Α μας. Δεν έχουμε σχέδιο Β.» Για να συμπληρώσει πως «Θα παραμείνουμε στο ευρώ. Είμαστε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση που απλώς θέλει να αλλάξει πρόγραμμα».

Αν, όπως λέει η Ελληνική Κυβέρνηση, στο Eurogroup βρέθηκε προ εκβιαστικού τελεσιγράφου, τότε η σηματοδότηση με κάθε τρόπο της θέλησής της να υπογράψει και ο τονισμός της έλλειψης από την πλευρά της οποιουδήποτε άλλου σχεδίου, συνιστούν κατά τη γνώμη σας διαπραγματευτική τακτική; Ή μήπως θυμίζουν εκείνον τον αλήστου μνήμης υπόδικο προκάτοχο του κ. Βαρουφάκη, τον Γ. Παπακωνσταντίνου, που όταν ‘διαπραγματευόταν’ το πρώτο μνημόνιο διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι η Ελλάδα δε διαθέτει άλλη διέξοδο από αυτό, παρομοιάζοντας την περίπτωσή της με τον “Τιτανικό“;

Ας δούμε όμως πού έχουμε βρεθεί μέσα σε λίγες μέρες διαπραγματεύσεων.

Μετά τις αρχικές θριαμβολογίες ότι στις 25 Ιανουαρίου το μνημόνιο πέρασε στην ιστορία και αλλάξαμε σελίδα, είχαμε τις προγραμματικές και την επακόλουθη εξειδίκευσή τους, όπου διάφορα ανακουφιστικά μέτρα μετακινήθηκαν χρονικά στο απώτερο μέλλον ( και όλοι το γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα η μετακίνηση ενός μέτρου κατά ένα χρόνο αποτελεί μετακίνηση στο απώτερο μέλλον). Πήγαμε στο Eurogroup με υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές, που μάλλον αφορούσαν δυο-τρία άμεσα ανακουφιστικά μέτρα. ΟΚ, μας είπαν, αλλά υπάρχει πρόγραμμα, τα μνημόνια. Πείτε μας πού θα βρείτε τα λεφτά για τα δυο-τρία ανακουφιστικά μέτρα. Αντί να τους πούμε ότι σταματάμε την πληρωμή τοκοχρεολυσίων και από εκεί θα βρούμε τα λεφτά, τους διαβεβαιώσαμε ότι το χρέος θα πληρωθεί στο ακέραιο και ζητήσαμε απλά ο παρανοϊκός όρος για πρωτογενές πλεόνασμα 4,5%, από όπου ικανοποιούνται οι πιστωτές, να γίνει 1,5% (ενώ ταυτόχρονα υπαινιχτήκαμε ότι και ένα 3% θα γινόταν αποδεκτό). Και όλα αυτά ενώ δεν υπάρχει ανεξάρτητος (από τους μηχανισμούς της ΕΕ) οικονομολόγος που να δέχεται ότι ο όρος αυτός έχει νόημα, πέρα από τα μπακαλίστικα της ποσόστωσης.

Χτες το απόγευμα ο Μοσκοβισί παρουσίασε στην Ελληνική αντιπροσωπεία ένα «καταπληκτικό» (κατά Βαρουφάκη) κείμενο, αλλά «δυστυχώς αυτό το καταπληκτικό κείμενο αποσύρθηκε». Εκτός από το κωμικοτραγικό του καψονιού στο οποίο υποβάλλονται, ας δούμε καλύτερα τι προέβλεπε το καταπληκτικό κείμενο που, κατά δήλωσή του κ. Βαρουφάκη, θα ήσαν «περισσότερο από ευτυχείς να υπογράψουν» οι στιβαροί Έλληνες διαπραγματευτές, «ακόμα και κάποια [χειρότερη] εκδοχή του». Το κείμενο αυτό προέβλεπε τετράμηνο «μορατόριουμ». Αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα υπάρξει ούτε «συμφωνία-γέφυρα», ούτε επέκταση του τρέχοντος προγράμματος. Δεν θα ακυρωθούν – για διάστημα τουλάχιστον τεσσάρων μηνών – ούτε τα μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί, δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα και δεσμεύσεις και, για την ίδια χρονική περίοδο, θα ‘παγώσουν’ και οι εξαγγελίες της ελληνικής κυβέρνησης. Με απλά λόγια, για τέσσερις μήνες δε θα πειραζόταν ούτε τρίχα από τις μνημονιακές συμφωνίες και δε θα εφαρμοζόταν ούτε τρίχα από τις εξαγγελίες της Ελληνικής Κυβέρνησης. Και αυτά όλα με το ‘καλημέρα’, ακριβώς κατά την περίοδο που η Ελληνική Κυβέρνηση χαίρει της μεγάλης εκτίμησης του Ελληνικού λαού και έχει το περιθώριο να πάρει πρωτοβουλίες και να επιβάλει τετελεσμένα (“στα βράση κολλάει το σίδερο” λέει η παροιμία). Το «καταπληκτικό» κείμενο του Μοσκοβισί ήταν μια καταπληκτική συνταγή για να χάσει τη φερεγγυότητά του ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Ελληνικό λαό…

Αλλά, ούτε και αυτό το μνημονιακό “μορατόριουμ” έγινε τελικά δεκτό από το “ιμπέριουμ” (μοδάτα τα λατινικά) και η απαίτηση είναι το “ναι σε όλα“. Φαίνεται τελικά ότι η σημειολογία των λέξεων αποτελεί το διακύβευμα της διαπραγμάτευσης και η απαίτηση της υπογραφής για την παράταση του μνημονιακού προγράμματος, παρόλο που η παράταση είχε ήδη γίνει ουσιαστικά δεχτή (αυτό προέβλεπε το “καταπληκτικό” κείμενο), είναι ισχυρότερη από την ίδια την παράταση. Θυμίζει λίγο αυτό τις ιστορικές “δηλώσεις μετανοίας” που ζητούνταν από τους αριστερούς να υπογράφουν, προκειμένου αυτοί να δυσφημιστούν στο περιβάλλον τους. Εν προκειμένω, αυτό που ζητείται από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να “υπογράψει” ώστε να χάσει το κύρος του, που πρόσφατα έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Αυτό είναι το ζητούμενο από τους ηγεμόνες και όχι η παράταση του μνημονίου, που ήδη τους έχει δοθεί.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί τις διαπραγματεύσεις ως το θέατρο που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες, όπου οι ενδυματολογικές προτιμήσεις των διαπραγματευτών αποτελούν το κύριο θέμα προσέλκυσης του φιλοθεάμονος κοινού, τότε ας γνωρίζει ότι το περιθώριο που του έχει δώσει η Ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά μικρό. Διότι η φρίκη δεν εξορκίζεται με λέξεις, “γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει“.

ΣΗΜ: Όλα τα εισαγωγικά είναι από τη χθεσινή συνέντευξη τύπου του Γ. Βαρουφάκη. Οι πληροφορίες στηρίζονται στο ρεπορτάζ του εξαιρετικά φιλικού προς τον Γ. Βαρουφάκη TVXS.

 

 

1 Οι αντιλήψεις του Γιάνη Βαρουφάκη ήταν υπέρ της εμβάθυνσης της ‘Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης’ και μάλιστα κατά ακραίο τρόπο. Αναφέρομαι αναλυτικά σε αυτές σε ένα άρθρο του 2012 («Γ. Βαρουφάκης: Μνημονιακότερος των Μνημονιακών;») που είχε δημοσιευτεί στο Αριστερό Βήμα και αναδημοσιευτεί στο Ίσκρα. Η πρώτη ανάρτηση δεν έχει αρχειοθετηθεί ενώ η δεύτερη δυστυχώς βρίθει υπογραμμίσεων που δεν τις έχω κάνει εγώ. Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε το 2015 στο Αριστερό Βήμα με μία εισαγωγή, επειδή ήταν επεξηγηματικό του παρόντος άρθρου για τις διαπραγματεύσεις στο Eurogroup, καθώς έπιανε αναλυτικά και επί της ουσίας τις απόψεις του βασικού διαπραγματευτή μας, που επίσης είχε αναλάβει και το υπουργείο Οικονομικών. Δυστυχώς η αναδημοσίευση επίσης δεν έχει αρχειοθετηθεί, αλλά την εισαγωγή (όπως και παραπομπή στην αρχειοθετημένη ανάρτηση της Ίσκρα) μπορεί ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης να βρει εδώ.

 

Όλη η Ελλάδα έγινε μπλε. Ποιοι φταίνε;

Όλη η Ελλάδα έγινε μπλε. Ποιοι φταίνε;

/0 Comments/in , /by

Πρώτα, η σοσιαλδημοκρατία προσχωρεί στον νεοφιλελευθερισμό. Μετά, ενοχοποιείται η Αριστερά για την κυριαρχία της Δεξιάς. Η παλιά γνωστή συνταγή ενεργοποιείται, αυτή τη φορά από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους πρόθυμους να παραβλέψουν τις βαριές, ιστορικές του ευθύνες. Ενόψει των εκλογών του Ιουλίου, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να πιέσει αφόρητα ό,τι βρίσκεται στα αριστερά του, ρίχνοντάς τους μάλιστα το φταίξιμο ότι «φέρνουν τον Κούλη». Στην καλύτερη, το φταίξιμο διαχέεται αριστοτεχνικά, τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και σε όλους τους υπόλοιπους, καθώς «πρέπει ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του». Εννοώντας προφανώς ότι φταίμε όλοι. Και ο ΣΥΡΙΖΑ που εξευτέλισε κάθε έννοια Αριστεράς, αλλά και οι υπόλοιποι που δεν έτρεξαν να προσχωρήσουν στον εξευτελισμό.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι μεσάζοντες του εκβιαστικού του διλήμματος κάνουν δύο μεγάλες λαθροχειρίες.

Η πρώτη είναι ότι έχουν καταργήσει την αριθμητική. Ακόμα και αν στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ προστεθεί το ποσοστό του Βαρουφάκη, της Κωνσταντοπούλου, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ, πράγμα απίθανο και εξωπραγματικό, και πολιτικά αλλά και εκλογικά, ίσα που προσεγγίζεται το ποσοστό της ΝΔ.

Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέχασαν να κάνουν πρόσθεση. Προτιμούν όμως να ξεχνούν να σκεφτούν. Και εδώ βρίσκεται η δεύτερη λαθροχειρία.

Ο λαός δεν τιμώρησε απλώς τον ΣΥΡΙΖΑ για τη δεξιά του πολιτική. Αυτή είναι μια βολική ανάγνωση που βλέπει την κοινωνία σαν ένα εκκρεμές που πάει δεξιά ή αριστερά. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία η κοινωνία δυσαρεστήθηκε από τη δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι λοιπόν, η μέχρι σήμερα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά μια «αναγκαστική δεξιά» παρένθεση που θα ακολουθηθεί από μια γνήσια αριστερή πολιτική κοινωνικών παροχών και προστασίας.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι η δεξιά πολιτική που ως παρένθεση εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο έστησε στα τρία μέτρα και εκτέλεσε εν ψυχρώ την ελπίδα, την προσδοκία ή την πεποίθηση ότι υπάρχει εναλλακτική.

Γιατί οι κοινωνίες δεν κινούνται μόνο δεξιά ή αριστερά. Κινούνται και μπροστά ή πίσω. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έσπρωξε την κοινωνία πολύ πίσω. Την έκανε να πιστέψει ότι η κοινωνική και πολιτική αλλαγή είναι ανέφικτη.

Ο κόσμος δεν καταψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή έγινε (μόνιμα για μερικούς, πρόσκαιρα για άλλους) δεξιός. Αν ήταν έτσι, δεν θα ψήφιζε τον ακόμα δεξιότερο Μητσοτάκη. Ο κόσμος στράφηκε δεξιά γιατί πλέον αποδέχτηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τις ιδιωτικοποιήσεις, τα αιματηρά πλεονάσματα, τη λιτότητα, την διευκόλυνση των επενδυτών που «θα φέρουν ανάπτυξη».

Η κοινωνία στράφηκε δεξιά γιατί το αγωνιστικό λαϊκό φρόνημα ποδοπατήθηκε όταν το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ. Και έκτοτε συνηθίσαμε στις χαμηλότερες δυνατές προσδοκίες, στην ιδιώτευση, στην ατομική επιβίωση, στην παθητική αναδίπλωση.

Αυτή είναι η μεγάλη υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό πολιτικό σύστημα και στην άρχουσα τάξη. Δευτερεύον είναι ότι μείωσε τις συντάξεις με το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, ότι έδεσε ασφυκτικά τη χώρα στους αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς, ή ότι ιδιωτικοποίησε λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσιο πλούτο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε τον Μητσοτάκη να μιλά για 7 μέρες εργασία ή τον Βενιζέλο να παριστάνει τον θεματοφύλακα της δημοκρατίας και της συνταγματικής τάξης. Τους δικαίωσε εκ των πραγμάτων ακολουθώντας την πολιτική τους.

Όλη η Ελλάδα βάφτηκε μπλε, αλλά το πινέλο και το χρώμα τα κρατούσε ο Τσίπρας.

Έχει ευθύνη η Αριστερά;

Προφανώς, όχι όμως γιατί δεν στήριξε τον Τσίπρα.

Έχει ευθύνη γιατί δεν έστησε μια ανταγωνιστική δύναμη απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πειστική, μαζική, πλειοψηφική. Για αυτό ελέγχονται και το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ αλλά και οποιοσδήποτε θέλει να μιλά στο όνομα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτή ήταν η ευθύνη τους. Αυτό ήταν το καθήκον τους. Και χρεοκόπησαν, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο εκκωφαντικά.

Δεν μπορούν όμως να ελεγχθούν σε αυτό τους το καθήκον από όσους σαλπίζουν προσχώρηση στον εφιαλτικό μονόδρομο του «δεν υπάρχει εναλλακτική». Αν κάποιος σκούζει υπέρ της ενσωμάτωσης, δεν μπορεί να κριτικάρει την Αριστερά που δεν πείθει για τη ρήξη. Αν το δικό σου στρατόπεδο είναι αδύναμο, δεν προσχωρείς στο αντίπαλο. Εκτός κι αν απλώς, ψάχνεις για προσχήματα.

Στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ με οποιονδήποτε τρόπο (κριτικά στο δεύτερο γύρο ή εκβιαστικά, μπροστά στον Μητσοτάκη, στις εθνικές εκλογές), σημαίνει ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της εναλλακτικής προοπτικής. Σημαίνει αναγνώριση και αποδοχή ότι δεν μπορούσαν τα πράγματα να πάνε αλλιώς και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να στηρίζουμε τον ηπιότερο νεοφιλελευθερισμό απέναντι στον κυνικότερο.

Μόνο που αυτό δεν συνιστά διέξοδο από μια δύσκολη κατάσταση, αλλά διαρκή εγκλωβισμό.

Η Ελλάδα βάφτηκε μπλε, η ΝΔ έρχεται φουριόζα και εκδικητική, ο εργαζόμενος κόσμος θα πληρώσει ακόμα περισσότερο τα σπασμένα.

Όπως όμως «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί» για την κρίση, έτσι και «δεν φταίμε όλοι μαζί» για το μπλε χρώμα του χάρτη. Είναι άλλη η ευθύνη του δράστη ενός εγκλήματος και άλλη αυτού που δεν μπόρεσε να αποτρέψει το έγκλημα.

Ποιος φέρνει τον Μητσοτάκη και ποιος μπορεί να τον σταματήσει;

/0 Comments/in /by

Δεν έχει ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 26ης Μαϊου και η δεξιά δε σταματάει να υπενθυμίζει, σε όλους τους τόνους, ότι έρχεται και θα είναι αγριεμένη. Όχι μόνο σε επίπεδο εμβάθυνσης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας. Διαστάσεις θα λάβει και το ρεβανσιστικό ξήλωμα των συριζαίων από τον κρατικό μηχανισμό, αυτών των «πουθενάδων» – σύμφωνα με τους «άριστους» της δεξιάς – που ανήλθαν στην εξουσία πατώντας πάνω στο αντιμνημονιακό κύμα και την οργή απέναντι στο παλιό πολιτικό σύστημα. Μαζί με αυτά θα δούμε και μια συνολική επίθεση σε ό,τι θυμίζει Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί αυτήν την πραγματικότητα για να κάνει το δικό του παιχνίδι στο αστικό πλαίσιο. Από το πρωί ως το βράδυ παίζει το φόβο του βελζεβούλ – Μητσοτάκη που έρχεται για να εφαρμόσει τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Το ασφαλιστικό Πινοσέτ, την περικοπή των συντάξεων, την κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις επιχειρησιακές συμβάσεις των επτά ημερών.

Ναι, η δεξιά θα έρθει αγριεμένη. Για να φέρει ακόμα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα και αντιλαϊκά μέτρα.

Ίσως πιο ακραία και από τις ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων και σιδηροδρόμων, από την περικοπή του ΕΚΑΣ, από την αύξηση ορίων ηλικίας στα 67 και τις μειώσεις συντάξεων με το νόμο Κατρούγκαλο, από την επέκταση της μερικής απασχόλησης, από την εμπέδωση των επιχειρησιακών συμβάσεων, από τις προκλητικές φοροαπαλλαγές και τα δώρα σε εφοπλιστές, COSCO και ολιγάρχες.

Tα παραπάνω κατορθώματα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, όντως, να υπολείπονται μπροστά στα μελλούμενα κατορθώματα της δεξιάς παλινόρθωσης.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη προς στιγμήν ότι και η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική λιτότητας και διεύρυνσης των ανισοτήτων υπέρ των πλουσίων, των funds, των τραπεζών, των δανειστών, του ΝΑΤΟ. Ας ξεχάσουμε ότι το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε τα μνημόνια των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων επί ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλαπλάσια από όσα έστησαν οι προηγούμενοι.

Ακόμη και αν τα ξεχάσουμε όλα αυτά και προσπαθήσουμε απλώς να αμυνθούμε απέναντι στην επελαύνουσα δεξιά, υπάρχει ένα πρόβλημα.

Την επέλαση Μητσοτάκη δεν μπορεί να τη σταματήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ανάποδο: ο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε την επέλαση Μητσοτάκη.

Οι συνέπειες του ξεπουλήματος του 2015 είναι πολύ πιο βαθιές, πιο μακρόχρονες, έχουν ιδεολογικό και πολιτικό βάθος. Η δεξιά έρχεται με όρους μαζικού ιδεολογικού-πολιτικού ρεύματος και όχι απλά ως μια ψήφο διαμαρτυρίας απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το καλοκαίρι του 2015 εγκαταλείφθηκε ο λαός χωρίς ελπίδα. Πίστεψε ότι σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής και διεθνών συμμαχιών δεν υπάρχει εναλλακτική. Του εμπεδώθηκε η αντίληψη ότι μας κυβερνούν οι αγορές και οι δανειστές από Ε.Ε. και ΔΝΤ και ότι όποιος και να κερδίζει τις εκλογές αυτό δεν αλλάζει. Το κυριότερο. Το αξιακό φορτίο, σχεδόν ενός αιώνα, της Αριστεράς της αντίστασης και της αυτοθυσίας, κατακρεουργήθηκε από το «τελικά όλοι ίδιοι είναι».

Το 2017 ο Γ. Μαυρής (που καλό είναι οι σημερινοί υβριστές του λαού να διάβαζαν τις έρευνές του καθώς από τις 14 Μαΐου είχε αποτυπώσει με σαφήνεια το εύρος της διαφοράς στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου), αποτύπωσε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες από αυτό το σοκ στην έρευνα «Άνοδος του συντηρητισμού: Πολιτικές ιδεολογίες στην Ελλάδα μετά το Μνημόνιο».

Στην έρευνα αυτή, ο Μαυρής αναφέρει:

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επικράτηση του συντηρητισμού οφείλεται κατά βάση στην αρνητική έκβαση που είχε τελικά το πείραμα της αριστερής διαχείρισης της λιτότητας.  Η εγκατάλειψη της πολιτικής εκπροσώπησης των κυριαρχούμενων τάξεων άνοιξε το δρόμο στη συντηρητική στροφή της κοινωνίας και την πολιτική επάνοδο της Δεξιάς.

Η αριστερά απώλεσε την ιστορική ευκαιρία να εδραιώσει ηγεμονικά την παρουσία της. Η πολιτική μετάλλαξη της κυβερνώσας Αριστεράς, μετά το Δημοψήφισμα του 2015, ακύρωσε την τάση ριζοσπαστικοποίησης που εκδηλώθηκε στην ελληνική κοινωνία με την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος το 2012.

Με την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ (καθώς και των ΑΝΕΛ) στη μνημονιακή στρατηγική, πραγματοποιήθηκε η πιο απότομη και χρονικά συμπυκνωμένη «σύγκλιση των κομμάτων στην κορυφή», που έχει συμβεί ποτέ στο ελληνικό κομματικό σύστημα. Οι ιδεολογικές επιπτώσεις της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ και της αποδοχής της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και πολιτικής είναι πολύ σημαντικές και μακροπρόθεσμες. Τα τελευταία δύο χρόνια, η διάψευση των ελπίδων διόγκωσε την κοινωνική απογοήτευση και την παράλυση του κοινωνικού σώματος και προκάλεσε την στροφή στην πλήρη ιδιώτευση και τον κοινωνικό συντηρητισμό.

…

Εν κατακλείδι, με πολιτική ευθύνη της κυβερνώσας αριστεράς δημιουργούνται ευνοϊκοί όροι, όχι μόνο για την πολιτική επιστροφή της Δεξιάς, αλλά και για την ιδεολογική της επέλαση. Όπως είναι γνωστό, η Μεταπολίτευση του 1974 συντελέστηκε με την Αριστερά στη γωνία. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και σήμερα. Η «Νέα Μεταπολίτευση», που επαγγέλθηκε αμετροεπώς το κυβερνών κόμμα, βρίσκεται πράγματι επί θύραις. Αλλά το καθεστώς που διαδέχεται την Γ’ ελληνική Δημοκρατία, για άλλη μια φορά, δεν θα φέρει αριστερή σφραγίδα.

Πράγματι, με την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο της λιτότητας, εκτινάχθηκε ένα μαζικό πολιτικό – ιδεολογικό δεξιό ρεύμα που αποθεώνει το ιδιωτικό και αποστρέφεται το δημόσιο. Επανανομιμοποιεί τις βασικές ιδέες και αξίες της δεξιάς. Το νεοφιλελευθερισμό. Το ρατσισμό. Τον εθνικισμό – πατριδοκαπηλία σε συνδυασμό με το ραγιαδισμό σε ΗΠΑ-Ε.Ε., όσον αφορά την ελληνική περίπτωση. Τον κοινωνικό δαρβινισμό. Το ρεύμα αυτό έχει ισχυρή κοινωνική βάση και ιδεολογική αποδοχή και δεν είναι συγκυριακό. Το 13% της ΧΑ στους νέους είναι ένας ακόμα δείκτης.

Δεν απαντιέται επικοινωνιακά και εκλογικά. Και κυρίως δεν απαντιέται από αυτούς που η πολιτική τους πυροδότησε το συγκεκριμένο ρεύμα.

Τέτοιο ρεύμα προσπάθησε να οικοδομήσει και ο πατέρας Μητσοτάκης το 1990 πατώντας πάνω στην τότε πολιτική κρίση (σκάνδαλο Κοσκωτά) αλλά κυρίως στην «πτώση» του υπαρκτού σοσιαλισμού και του οράματος για μια άλλη κοινωνία. Εν μέρει το κατάφερε, από κοινού με το τότε ΠΑΣΟΚ. Αν δεν το κατάφερε ολοκληρωτικά (από τότε υπάρχει η προσπάθεια για ένα ασφαλιστικό τύπου Κατρούγκαλου με μειώσεις συντάξεων-αυξήσεις ορίων ηλικίας), οφείλεται στην αντίσταση του λαού στο δρόμο ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τη λιτότητα. Οφείλεται στα κινήματα μετά από 10 χρόνια ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Στα κινήματα ενάντια στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ. Στην αντίσταση της πλειοψηφίας της Αριστεράς στον εθνικισμό και το ρατσισμό. Και βεβαίως στο ότι η Αριστερά – η όποιας μορφής και προέλευσης – δε σταμάτησε να αντιστέκεται και δεν λερώθηκε κατά βάση με τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ στη λογική «μην έρθει ο Μητσοτάκης».

Αυτή η «δεξιά επέλαση», που δεν έγινε ολοκληρωτικά κατορθωτή πριν 30 χρόνια και δεν κατόρθωσε να σβήσει εντελώς την ελπίδα για έναν πιο δίκαιο, βιώσιμο και ειρηνικό κόσμο, έρχεται σήμερα πιο απειλητική από ποτέ. Λόγω και κυρίως της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ – όσον αφορά την Ελλάδα. Μιράντα Ξαφά, Άδωνις Γεωργιάδης, οι αλλαλάζοντες φανατικοί του ΣΚΑΙ το επισημαίνουν καθημερινά. Το σίγουρο είναι πως αυτοί που δημιούργησαν αυτό το δεξιό μαζικό ρεύμα δε θα το σταματήσουν, όσες ψήφους κι αν υφαρπάξουν στις 7 Ιουλίου.

Οι Συριζαίοι διασκεδάζουν τις εγκληματικές ευθύνες το κόμματός τους χλευάζοντας τον λαό «Διαμαρτυρήθηκε ο λαός για τη δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισε Μητσοτάκη».

Όχι.

Ο λαός δεν διαμαρτυρήθηκε για τη δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας Μητσοτάκη. Η δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έκανε το λαό να συνηθίσει το δηλητήριο του «δεν υπάρχει εναλλακτική», «τίποτα δεν μπορεί να γίνει πέρα από όσα θέλουν οι δανειστές και οι αγορές», «όλα είναι μάταια».  Η δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ τσάκισε το αγωνιστικό λαϊκό φρόνημα και την προσδοκία ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Η αποδοχή Μητσοτάκη είναι η συνέπεια όλων αυτών.

Δεν έχουμε έναν αλλοπρόσαλλο λαό που «διαμαρτύρεται για τον δεξιό ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας Μητσοτάκη». Όσο κι αν αυτό το σχήμα βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κι εννοείται, ότι όπως δεν ψηφίσαμε ΠΑΣΟΚ το 1993 «για να φύγει ο Μητσοτάκης», δεν θα το κάνουμε και τώρα.

Επειδή ο Μητσοτάκης νομιμοποιήθηκε την ώρα που η «πρώτη φορά αριστερά» έχοντας εκλεγεί με ένα πρόγραμμα και ζητήσει τη στήριξη του λαού σε ένα δημοψήφισμα, προσχώρησε στο αντίπαλο στρατόπεδο και εφάρμοσε τα αντίθετα. Από εκείνη τη στιγμή, ο Μητσοτάκης ερχόταν. Σήμερα απλά, επισφραγίζεται αυτή η πορεία.

Πολλά απαιτούνται να γίνουν για να ανακοπεί η συντηρητικοποίηση και να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Χρειάζεται σύγχρονη ματιά, κατανόηση του προβλήματος, κοινή λογική και πολλά άλλα στοιχεία (που δεν έχει η σημερινή αντισυστημική αριστερά).

Όμως για αρχή πρέπει να συμφωνήσουμε ότι όπως το ΟΥΤΕ ΠΑΣΟΚ – ΟΥΤΕ ΔΕΞΙΑ ήταν μια σωστή πολιτική, έτσι και σήμερα το ΟΥΤΕ ΝΔ-ΟΥΤΕ ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αναγκαία αφετηρία για την αντίσταση στη δεξιά πολιτική και ιδεολογία.

Τέλος εποχής

/0 Comments/in /by

Ένα πρώτο σχόλιο της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Τα αποτελέσματα σηματοδοτούν με εκκωφαντικό τρόπο το τέλος εποχής που υπήρξε το 2015. Μόνο που αυτό το τέλος εποχής δεν γίνεται εύκολα παραδεκτό από την Αριστερά και τους αριστερούς. Η Ελλάδα μπήκε μετά το δημοψήφισμα σε μια νέα, πιο σκληρή και συντηρητική πραγματικότητα, με δύο όμοια κόμματα να ασκούν όμοια πολιτική, με την Αριστερά να μετρά (αλλά να μην κλείνει) τις πληγές της και με την ακροδεξιά να σηκώνει κεφάλι με ποικίλες εκφράσεις και μορφές. Ο ΣΥΡΙΖΑ τσάκισε το αγωνιστικό λαϊκό φρόνημα της αντιμνημονιακής περιόδου και αποδεικνύει ότι είναι ο χειρότερος νεκροθάφτης της Αριστεράς, του αξιακού της φορτίου, της διαφορετικότητάς της. Η συντηρητική στροφή είναι ισχυρή, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.

Η συντριπτική διαφορά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι όταν η κοινωνία εκπαιδεύεται διαρκώς στη λογική του «λιγότερο χειρότερου», μαθηματικά και αντικειμενικά θα έρθει το χειρότερο. Έχει αποδειχθεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν, αποδείχθηκε και σήμερα. Ο καλύτερος λαγός του Μητσοτάκη ήταν ο Τσίπρας. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που ξέπλυνε το μνημονιακό παρελθόν της ΝΔ και η εμπέδωση του δόγματος ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, άνοιξε διάπλατα τον δρόμο σε μια «ακραία» νεοφιλελεύθερη ΝΔ. Οι σπασμωδικές, αγοραίες, επιδοματικού τύπου πολιτικές των τελευταίων εβδομάδων δεν συνιστούν αλλαγή πορείας, δεν είναι «άλλο μοντέλο», δεν είναι «άλλος κόσμος», όπως εναγωνίως προσπαθούσε να μας πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελούν τον φερετζέ της κυρίαρχης και επιβαλλόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής.Το ευρωατλαντικό πλαίσιο είναι κοινά αποδεκτό από τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος και επιβάλλεται από τους δανειστές και τον πραγματικό επικυρίαρχο της χώρας, την ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε με ένα πρόγραμμα στην εξουσία, προσχώρησε στο στρατόπεδο του αντιπάλου και εφάρμοσε τα αντίθετα. Δεν αλλάζει αυτή η γενική εικόνα με την προσομοίωση της 13ης σύνταξης και μάλιστα με προκλητικά προεκλογικό τρόπο.

Έρχεται πλέον μια καλπάζουσα φανατισμένη δεξιά-κεντροδεξιά, με απελευθερωμένες  όλες τις  νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Όσο απέτυχε η απόπειρα να ανακοπεί ο θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού με προσχώρηση στον νεοφιλελευθερισμό, άλλο τόσο θα αποτύχει η αντίσταση στην επερχόμενη λαίλαπα με τα χθεσινά στραπατσαρισμένα όπλα. Για να υπάρχει μια μικρή ελπίδα ανάταξης ενός ανταγωνιστικού λαϊκού κινήματος χρειάζεται ολική κατεδάφιση και ανοικοδόμηση με νέα υλικά.

Η Αριστερά με την πολιτική και τη μορφή που έχει, είναι ανυπόληπτη και αναξιόπιστη εδώ και καιρό στα μάτια του λαού αλλά και των αριστερών. Από την τεράστια φθορά του ΣΥΡΙΖΑ ο πολυδιαφημιζόμενος και πολυαναμενόμενος κερδισμένος, το ΚΚΕ, τελικά όχι μόνο δεν κερδίζει, αλλά και χάνει σε σχέση με τις αντίστοιχες προηγούμενες εκλογές. Δεν βοήθησαν οι δηλώσεις «ανάνηψης» πολλών πρώην, που με όσο πάθος στήριζαν ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και κουνούσαν το δάχτυλο σε όσους βρέθηκαν κόντρα στο ρεύμα, με άλλη τόση βεβαιότητα θεωρούσαν ότι το ΚΚΕ θα μαζέψει όλη την αριστερή δυσαρέσκεια. Το ΚΚΕ, ακίνδυνο έως χρήσιμο για το ντόπιο και ευρωπαϊκό σύστημα, μιας και απείχε από τα άμεσα καθήκοντα και λαϊκά αιτήματα προπαγανδίζοντας απλώς την «επουράνια» λαϊκή εξουσία, για μια ακόμα φορά «άντεξε». Αφού «άντεξε» στη μεγάλη οικονομική και πολιτική κρίση του 2010-2015 και εκτινάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα «αντέχει» και στα απόνερά της και κερδίζει η ΝΔ. Συγχαρητήρια για την αντοχή, αλλά το ερώτημα είναι αν και πότε το ΚΚΕ θα σταματήσει απλά να «αντέχει» και θα βάλει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του όχι απλά στην υπηρεσία του κόμματος και του εκλογικού ποσοστού, αλλά στην υπηρεσία της ανάταξης του λαϊκού κινήματος. Θα είναι  μάλιστα δύσκολο για το ΚΚΕ το στοίχημα αν σε τριάντα ημέρες μπορέσει να αντέξει το δίλημμα του διπολισμού, ή αν χάσει κι άλλο από το ποσοστό του.

Ο μόνος από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που κερδίζει, είναι ο Βαρουφάκης, και αυτό ήταν αναμενόμενο και έχει λογική ερμηνεία. Δεν ήταν μια αποκρουστική, αυτοαναφορική επιλογή όπως άλλες, μίλησε με ένα πανευρωπαϊκό πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, υπενθύμισε τη χαμένη αξιοπρέπεια της αντίστασης του ελληνικού λαού κατά το δημοψήφισμα, δεν μπλέχτηκε ιδιαίτερα με τα «πίτουρα» της εσωτερικής ελληνικής πολιτικής σκηνής. Είναι δύσκολο να κρατήσει το ίδιο ποσοστό στις βουλευτικές, συνιστά όμως μια ζωντανή υπενθύμιση ότι στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε χώρος και δυνατότητες αν τα πράγματα ήταν αλλιώς.

ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ φέρνουν ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα. Γνωρίζαμε ότι το ακέραιο μέρος του ποσοστού θα ήταν το μηδέν και από εκεί και πέρα το μόνο (θλιβερό) ενδιαφέρον ήταν το δεκαδικό και η κατάταξη. Ειδικά η ΛΑΕ καταβαραθρώνεται καταγράφοντας και στην κάλπη αυτό που καταλάβαινε όλος ο κόσμος πέρα από το επιτελείο της, ότι δηλαδή δεν πείθει ούτε στο ελάχιστο. Η ανάληψη ευθύνης από τον Λαφαζάνη όφειλε να είχε γίνει το 2015 όταν και έγινε φανερό ότι το συγκεκριμένο πολιτικό δυναμικό δεν μπορεί να οδηγήσει μια νέα προσπάθεια. Όφειλε επίσης να είχε συνοδευτεί με την ολοκληρωτική ανατροπή στη φυσιογνωμία και στον προσανατολισμό του σχήματος και το πλήρες διαζύγιο με τις γραφικότητες για το «σύστημα που τρέμει τη ΛΑΕ και την θάβει στις δημοσκοπήσεις». Το να μην τσακιστεί ο κόσμος που οργανωμένα μετά το 2015 διαχωρίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην γυρίσει με την ουρά στα σκέλια στον Τσίπρα, να μην προσχωρήσει παραδίδοντας λευκή πετσέτα στη μοναστηριακή λογική του ΚΚΕ, να μην ιδιωτεύσει, είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο στοίχημα αλλά και καθήκον όσων καταλαβαίνουν το μέγεθος της ήττας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση, αλλά το συγκεκριμένο επιτελείο της βλέποντας «την κατσίκα του γείτονα» θα επιχειρήσει να χρυσώσει το χάπι. Η διαστροφή της πραγματικότητας θα είναι μια μικρή εκδοχή τού “αντέξαμε” με προσφυγή στις έδρες (λόγω απλής αναλογικής και όχι στα ποσοστά ή στις ψήφους) των αυτοδιοικητικών σχημάτων. Υποκριτικά θα παραβλεφθεί και η φαιδρότητα δύο αντίπαλων ψηφοδελτίων του συγκεκριμένου “μετωπικού σχήματος” στους κεντρικούς δήμους (όπου μετά τη …”νίκη” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επί της ΛΑΕ θα συζητηθεί η …”νίκη” του ΣΕΚ επί του ΝΑΡ).

Το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα σημαίνει ότι οι δυνάμεις που σήμερα είναι εντός ή εκτός της υπαρκτής Αριστεράς και που αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ήττας και της δουλειάς που πρέπει να γίνει για να αντιστραφεί, παίρνουν διαζύγιο με τη συνήθεια. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες που τους κρατούν δέσμιους σε πρόσωπα, σχήματα και καταστάσεις που διατηρούν την Αριστερά βουλιαγμένη, ακίνδυνη, αυτοαναφορική, μόνιμα ικανοποιημένη με τον εαυτό της και μόνιμα αναξιόπιστη στην κοινωνία και στον εργαζόμενο λαό.

κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πολιορκητικός κριός του νεοφιλελευθερισμού

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: πολιορκητικός κριός του νεοφιλελευθερισμού

/0 Comments/in /by

Το κείμενο που ακολουθεί ήταν η παρέμβαση του Π. Κουτσιανά στο αντιΕΕ Φόρουμ στη Ρώμη στις 13-14 Απριλίου 2019 με θέμα την κατάσταση στην Ελλάδα και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Το 2019 είναι μια σημειακή χρονιά για την Ελλάδα. Βρισκόμαστε σήμερα περίπου δέκα χρόνια μετά την έναρξη της πιο βαθειάς και γενικευμένης κρίσης που έχει βιώσει η χώρα στη μέχρι τώρα ιστορία της, μιας κρίση που ξέρασε τις παθογένειες του ελληνικού καπιταλισμού, που διέλυσε τη χώρα και τις παραγωγικές της δυνατότητες, που την έριξε στο ζυγό του χρέους και στο έλεος των δανειστών, που καταδίκασε τις μελλοντικές γενιές στη μετανάστευση και την ανεργία. Όσο και αν τα διεθνή ΜΜΕ πανηγυρίζουν την έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια, την επιστροφή της στις αγορές, την οικονομική ανάκαμψη και την υποτιθέμενη μείωση της ανεργίας, η πραγματικότητα συνεχίζει να είναι δύσκολη και διέξοδος δεν φαίνεται ουσιαστικά να υπάρχει. Η χώρα θα βρίσκεται υπό οικονομική επιτήρηση, υποχρέωση πρωτογενών πλεονασμάτων και, άρα, καθεστώς αυστηρής λιτότητα  τουλάχιστον μέχρι το 2060. Σήμερα λοιπόν, βρισκόμαστε εν τω μέσω μια παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου και μιας χρονιάς τριπλών εκλογών (τοπικών-περιφερειακών και ευρωεκλογών την άνοιξη και εθνικών εκλογών το φθινόπωρο) που, όπως όλα δείχνουν, θα εδραιώσουν ένα σύστημα ανανεωμένου διπολισμού με δύο βασικούς πρωταγωνιστικούς πόλους, τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου είναι η απουσία ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης.  Δεν υπάρχουν σχέδια που αναμετρώνται, δεν υπάρχουν απόψεις που κονταροχτυπιούνται, η πολιτική κουβέντα αναλώνεται σε δευτερεύοντα, ανούσια ζητήματα και σε μάχες χωρίς περιεχόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ συνυπόγραψαν ουσιαστικά τα μνημόνια των τελευταίων οκτώ χρόνων, συμφωνούν κατ’ αρχήν στο προς τα που πρέπει να πάει το καράβι, υπόσχονται να τηρήσουν τις «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις της χώρας, υπηρετούν την ίδια ακριβώς πολιτική, αυτήν της ΕΕ, των αγορών και των δανειστών: ψηλά πρωτογενή πλεονάσματα  με στόχο την αποπληρωμή του χρέους, περαιτέρω μείωση των δημοσίων δαπανών, αύξηση της φορολογίας στα μεσαία και χαμηλά στρώματα, ιδιωτικοποιήσεις και προσέλκυση ξένων επενδύσεων με φοροελαφρύνσεις στο επιχειρηματικό κεφάλαιο. Όσο και αν οι δύο κυρίαρχοι αντίπαλοι προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ τους, όσο και αν προσπαθούν να στήσουν ένα σκηνικό πολιτικής πόλωσης και μίσους, τόσο αποδεικνύουν πόσο ίδιοι είναι.

Με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά αποδέχτηκε την κυριαρχία της ΕΕ και στήριξε την πολιτική που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το 2010 και μετά στο σύνολο της, μια καθόλα ταξική πολική που όχι μόνο μετακύλησε τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα αλλά συνέβαλε στο να γείρει ο ταξικός συσχετισμός ακόμα περισσότερο υπέρ του κεφαλαίου. Η πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα δεν αποτελεί «εξαίρεση». Είναι το νέο σχέδιο της νεοφιλελεύθερης ΕΕ και αφορά τις εργατικές τάξεις στο σύνολο των κρατών μελών. Υπό αυτήν την έννοια η Ελλάδα αποτέλεσε όντως ένα πείραμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε στην επιτυχία του. Από την μία, το μνημόνιο στην Ελλάδα δημιούργησε γενιές εργαζομένων, έτοιμων να εργαστούν χωρίς δικαιώματα και για ελάχιστα χρήματα, ικανοποιημένων και μόνο από το γεγονός ότι εργάζονται μπροστά στην απειλή της παρατεταμένης, μακροχρόνιας ανεργίας. Ο μπαμπούλας της ανεργίας αποτέλεσε και αποτελεί το μαστίγιο στα χέρια του κεφαλαίου για να επιβάλει τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, ενώ ταυτόχρονα διαμορφώνει τις συνειδήσεις της εργατικής τάξης, τώρα και για το μέλλον. Από την άλλη, η πολιτική των υποχρεωτικών πρωτογενών πλεονασμάτων για την αποπληρωμή του χρέους αποτέλεσε το μέσο εδραίωσης ενός σκληρού νεοφιλελεύθερου καθεστώτος που περνάει μέσα από την μονιμοποίηση της λιτότητας και της επιτήρησης και τη λογική της άμεσης συρρίκνωσης του κράτους.

Από το 2015 και έπειτα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι η πρωταθλήτρια των ιδιωτικοποιήσεων με συνολικά 27 ιδιωτικοποιήσεις σημαντικής αξίας, τη στιγμή που όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις μαζί, από το 2010 έως το 2015, είχαν καταφέρει περίπου 14 ιδιωτικοποιήσεις μικρής σχετικά αξίας. Με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ περνά στην ίδρυση ενός υπερταμείου με ορίζοντα ζωής 99 ετών, το οποίο στην ουσία αποτελεί το μεγαλύτερο πρόγραμμα μαζικών ιδιωτικοποιήσεων που έχει εφαρμοστεί μέχρι σήμερα. Στόχος του είναι κατά βάσιν η αποπληρωμή του δανείου του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και η στήριξη των τραπεζών. Από τα συνολικά προβλεπόμενα έσοδα του ταμείου ύψους 50 δις με ορίζοντα 30ετίας, το 50% προορίζεται για εγγυήσεις τραπεζών, ενώ 25% προορίζεται για την αποπληρωμή του χρέους. Λιμάνια, περιφερειακά αεροδρόμια, τρένα, τραπεζικές μετοχές, ΔΕΚΟ, ακίνητη περιουσία του δημοσίου άνω των 70.000 ακινήτων, συμπεριλαμβανομένων αρχαιολογικών χώρων και μουσείων, όλα περνούν υπό τον έλεγχο του υπερταμείου και ξεπουλιούνται στο βωμό του χρέους. Τον έλεγχο των ιδιωτικοποιήσεων αναλαμβάνει ένα εποπτικό συμβούλιο, τα μέλη του οποίου ορίζονται ουσιαστικά από τους πιστωτές, ενώ το ταμείο λειτουργεί απόλυτα ανεξάρτητα από το κράτος. Ήδη μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης και του Πειραιά σε κινεζικά συμφέροντα, η πλειοψηφία των περιφερειακών αεροδρομίων στη γερμανική Fraport, η Τραινοσέ και φυσικά η έκταση του παλαιού αεροδρομίου της Αθήνας στο Ελληνικό, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας έως σήμερα. Το 2019 προβλέπονται έσοδα 1 δις, με την ολοκλήρωση της πώλησης του νερού σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, της ΔΕΣΦΑ, των Ελληνικών Πετρελαίων, της ΔΕΗ, των περιφερειακών λιμανιών, του αεροδρομίου της Αθήνας και της Εγνατίας οδού.

Την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκε και εντάθηκε η πολιτική μείωσης των δημοσίων δαπανών, μέσω της υποχρηματοδότησης του δημοσίου και της μετακύλησης των δαπανών στους ιδιώτες. Στην υγεία η δημόσια χρηματοδότηση μειώθηκε στο 8,08% του ΑΕΠ για το 2017, την ώρα που η ήδη μειωμένη δαπάνη του πρώτου μνημονίου το 2011 ανέρχονταν σε 9,56% του ΑΕΠ. Το 2017 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διέθεσε μόλις 3,98 δις για την υγεία ενώ η επιβάρυνση του πολίτη, τόσο σε ασφαλιστικές εισφορές όσο και σε ιδιωτικές δαπάνες αυξήθηκε κατά 1,2% σε σχέση με το 2016 και ανήλθε σε 5,05 δις. Παρόμοια εικόνα παρουσιάζει και η δημόσια παιδεία. Την περίοδο του μνημονίου και έως το 2015 η δαπάνη για την δημόσια παιδεία μειώθηκε από 3,2% σε 2,8% του ΑΕΠ, ενώ ο συνολικός προϋπολογισμός του υπουργείου παιδείας μειώθηκε την περίοδο αυτή κατά 34% περίπου. Την ίδια περίοδο οι δημόσιες σχολικές μονάδες μειώθηκαν κατά 13%, με τους μαθητές να βιώνουν τα άμεσα αποτελέσματα των συγχωνεύσεων και της κατάργησης σχολικών μονάδων. Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και σύμφωνα με έρευνα της ΓΣΕΕ του 2016, το 21% των μαθητών ηλικίας 15 ετών φοιτούσε σε σχολεία με ελλιπή θέρμανση και φωτισμό ενώ το 34,8% σε σχολεία με ελλείψεις και κτηριακές ανεπάρκειες σε βαθμό που να παρεμποδίζεται η φοίτηση. Ο προϋπολογισμός του 2017 αύξησε τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία κατά 0,5% δηλαδή – ποσοστό πενιχρό αν σκεφτεί κανείς τις υπάρχουσες ανάγκες – ενώ το 2018 οι δαπάνες ανήλθαν στο αστρονομικό 2,88% του ΑΕΠ! Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας παραμένει υποστελεχωμένος λόγω της μαζικής φυγής δημοσίων υπαλλήλων (πάνω από 400.000 έχουν αποχωρήσει τα τελευταία οκτώ χρόνια) και της διάλυσης υπηρεσιών. Σήμερα ο δημόσιος τομέας δεν καταμετρά περισσότερους από 560.000 δημοσίους υπαλλήλους, παρά τον μύθο του υπέρογκου ελληνικού δημόσιου, ενώ πληθώρα θέσεων να παραμένουν ακάλυπτες εξ’ αιτίας της πολιτικής μηδενικών προσλήψεων (το προσωπικό έχει πάνω από μια δεκαετία να ανανεωθεί καθώς λαμβάνουν χώρα λιγότερες από 1000 προσλήψεις συνολικά το χρόνο). Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής τα ζήσαμε εντονότατα το περσινό καλοκαίρι, όταν η αδυναμία της πολιτικής προστασίας να οργανωθεί απέναντι στις εποχικές πυρκαγιές στοίχισε τη ζωή σε 100 συμπολίτες μας στο Μάτι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ να επέρριπτε τις ευθύνες στον στρατηγό άνεμο και στα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Λίγους μήνες πριν ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε τον εαυτό του ως σωτήρα των συντάξεων. Πριν από δύο χρόνια, βέβαια, και υπό την πίεση των δανειστών για ακόμα μεγαλύτερα πλεονάσματα, ο ΣΥΡΙΖΑ με τον γνωστό ως νόμο Κατρούγκαλου προχωρούσε σε μια θεμελιώδη αναδιάρθρωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, βασισμένη στις περικοπές, στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και στις συγχωνεύσεις ασφαλιστικών ταμείων. Το νέο σύστημα που δημιουργήθηκε ενσωματώνει ουσιαστικά όλες τις νομοθεσίες που έχουν περάσει την περίοδο του μνημονίου, θεσμοθετώντας έτσι ένα ληστρικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, εντός του οποίου και σε βάθος χρόνου οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα πληρώνουν πολλά περισσότερα σε εισφορές από αυτά που θα γυρίζουν σε αυτούς ως σύνταξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι με το νόμο Κατρούγκαλου η ανταποδοτικότητα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης πέφτει στο 89% μόλις. Ο νόμος προβλέπει μειώσεις στις νέες κύριες συντάξεις έως και 30%, μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις και τις συντάξεις χηρείας και αναπηρίας και περικοπές στα εφάπαξ και τις νόμιμες αυξήσεις. Ταυτόχρονα προβλέπει αύξηση των εισφορών και σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι το 2020. Με τον νέο νόμο θεσπίζεται εθνική, κρατικά εγγυημένη σύνταξη στα 384 ευρώ για 20ετία και 345 ευρώ για 15ετία – στο όριο δηλαδή της φτώχειας, η σύνταξη υπολογίζεται με βάση το σύνολο των μισθών του εργάσιμου βίου και όχι των τελευταίων ετών που είναι συνήθως και οι υψηλότεροι, και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης αυξάνονται στα 62 έτη για 20ετία και τα 67 για 15ετία. Την τελευταία 7ετία το ελληνικό ασφαλιστικό επένδυσε στα εθνικά πλεονάσματα περίπου 62 δις ευρώ, με την κυβέρνηση να υπολογίζει τα άμεσα κέρδη από τον νόμο Κατρούγκαλου για την τριετία 2016-2019 στα 8 δις ευρώ και στα 20 δις ευρώ για τα μέτρα που θα θεσπιστούν από το 2019 και έπειτα. Δεν είναι τυχαίο πως οι δανειστές σήμερα δηλώνουν πως το ασφαλιστικό δεν αποτελεί πλέον δημοσιονομικό βάρος. Την ίδια στιγμή βέβαια 1 στους 10 συνταξιούχους ζει στο όριο της φτώχειας ενώ 1,5 εκατ. ζουν με ετήσιο εισόδημα περίπου 4500 ευρώ.

Η πολιτική των πρωτογενών πλεονασμάτων δεν θα μπορούσε να στηριχθεί χωρίς μια γενναία αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων, αύξηση που τσάκισε τη μεσαία τάξη και τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, την εκλογική βάση ουσιαστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ανώτατος οριακός συντελεστής του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων ανέβηκε από 40% το 2009 σε 55% το 2017, με το φόρο ακίνητης περιουσίας να αυξάνεται κατά 4% την ίδια περίοδο. Ταυτόχρονα μειώθηκε σημαντικά το αφορολόγητο. Ο ΦΠΑ ανήλθε στο το 2016 24% από 19%, πέφτοντας κυρίως στις πλάτες των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων που είδαν τις τιμές των προϊόντων να αυξάνονται. Εδώ θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η αύξηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης στο 24% αλλά και στα οινοπνευματώδη, στα τσιγάρα και τον καφέ. Το 2017 αυξήθηκαν εκ νέου οι φόροι στα καύσιμα και το πετρέλαιο θέρμανσης, το 2018 καταργήθηκε η έκπτωση λόγω ιατρικών δαπανών που αφορά πολίτες με προβλήματα υγείας, αυξήθηκαν οι εισφορές για ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδευματίες και μειώθηκαν οι δικαιούχοι του επιδόματος θέρμανσης. Ειδικά την περίοδο 2015-2017, η Ελλάδα υπήρξε πρώτη ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ σε αυξήσεις φόρων, από 35,7% σε 39,4% του ΑΕΠ. Ταυτόχρονα σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν το 2017 κατά 3,5% ενώ η πτώση της ανεργίας που διαφημίζει η κυβέρνηση βασίζεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό σε θέσεις εποχιακές, κυρίως με βάση τον τουρισμό.

Η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ότι θα σκίσει τα μνημόνια και θα αλλάξει την Ευρώπη έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ακολούθησε την ίδια πολιτική με τους προκατόχους του, τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τους διάφορους συμμάχους τους, αλλά δικαίωσε ουσιαστικά όσους υποστήριζαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν μπορεί να υπάρξει ένα άλλο σχέδιο, δεν μπορεί να χαραχθεί ένας άλλος δρόμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε τον λαό και την ξεκάθαρη θέληση του, ξεπούλησε τους λαϊκούς αγώνες και το μεγαλόπρεπο λαϊκό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, έκαμψε το αγωνιστικό φρόνημα μιας κοινωνίας που από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο δρόμο ενάντια στην σκληρή πολιτική των μνημονίων, διέλυσε την ελπίδα για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Και αυτό ίσως ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, το ότι κατάφερε να ισοπεδώσει το εμπόδιο που σκόνταφταν οι προηγούμενοι, την λαϊκή αντίσταση, να εμπεδώσει στο λαό τη λογική της ήττας και της έλλειψης εναλλακτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τσίπρας έγινε το αγαπημένο παιδί της Μέρκελ και του Μακρόν. Σήμερα η αριστερά βιώνει την μεγαλύτερη κρίσης απονομιμοποίησης των τελευταίων 30 χρόνων και αυτή η κρίση απονομιμοποίησης μας αφορά αρχικά όλους. Θεωρητικοί διαχωρισμοί τύπου «ριζοσπαστική αριστερά», «αντικαπιταλιστική αριστερά» «κομμουνιστική αριστερά» λίγα πράγματα λένε στο λαό και το επιχείρημα «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» σήμερα δεν περνάει. Στα μάτια της κοινωνίας η αριστερά είναι μία, δοκιμάστηκε, ηττήθηκε, πρόδωσε και είναι άρα ίδια με τη δεξιά. Η αριστερά έχει χάσει το ιστορικό και αδιαπραγμάτευτο ηθικό πλεονέκτημά της και αυτό θα πάρει πολλές δεκαετίες να αποκατασταθεί, εάν καταφέρει να αποκατασταθεί ποτέ.

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνο την πρόσδεσή του ιδεολογικά, πολιτικά και ταξικά στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι το αγαπημένο παιδί μονάχα της Ευρώπης. Είναι η πιο αμερικανόφιλη κυβέρνηση μετά την Χούντα του ’67-’74, δεκανίκι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική μεσόγειο και τη βαλκανική χερσόνησο. Η στροφή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά δεν έρχεται από το πουθενά, σχετίζεται δε με την συνολικότερη πρόσδεση του στο αστικό στρατόπεδο, το οποίο στην Ελλάδα υπήρξε ιστορικά συνδεδεμένο με τον ευρωατλαντισμό ως ιδεολογία και επιλογή. Η επιθυμία του ελληνικού αστικού μπλοκ στο σήμερα είναι να αναβαθμίσει τον περιφερειακό του ρόλο στην περιοχή – εκμεταλλευόμενο και τις προβληματικές σχέσεις ανάμεσα ΗΠΑ και Τουρκία – και να αναδειχθεί σε πρωταγωνιστική δύναμη στα Βαλκάνια και την ΝΑ Μεσόγειο. Η «επίλυση» εξπρές του Μακεδονικού ζητήματος, κατ’ εντολή των ΗΠΑ και με στόχο την επέλαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, δεν είναι τυχαία. Επιπλέον, η κυβέρνηση υπόσχεται στους Αμερικανούς νέες βάσεις σε νησιά και ενδοχώρα – φιλοδοξώντας να παίξει τον σταθερό παράγοντα απέναντι στην αστάθεια της πολιτικής του Ερντογάν – και με πρόσχημα τον τουρκικό κίνδυνο συμμαχεί με το Ισραήλ, την χώρα-δολοφόνο και τοποτηρητή του αμερικανικού παράγοντα στη μέση ανατολή,. Συμμετέχει σε αντιρωσικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ στη Συρία, αγοράζει οπλικά συστήματα από τις ΗΠΑ και παρακαλάει για αμερικανικές επενδύσεις. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλά ουσιαστικά τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες δεκαετιών της αριστεράς, την αντιιμπεριαλιστική φύση του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, παίρνοντας ξεκάθαρη θέση στο γεωπολιτικό παιχνίδι και στηρίζοντας άνευ όρων το ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή αλλά και διεθνώς.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκινά με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ξεκινά ήδη το 2012, με την άρνηση του να εκφράσει ξεκάθαρη θέση ρήξης απέναντι στην ΕΕ και το ευρώ και συγκεκριμένο και συνολικό πολιτικό σχέδιο διεξόδου πέρα από γενικόλογα συνθήματα, ευκολίες και ευχολογίες.  Με την ανικανότητά του να οργανώσει ουσιαστικά τον λαό στη βάση του. Με τις διφορούμενες θέσεις του που άφηναν περιθώριο ερμηνείας, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθυνόταν. Αν όχι προδιαγεγραμμένη, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε τουλάχιστον διαφαινόμενη. Για να είμαστε, όμως, και πάλι ξεκάθαροι, για την ήττα της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Από τη μία το κομμουνιστικό κόμμα βυθίστηκε σε μια λογική ήττας και συντήρησης δυνάμεων, χαλαρής καταγγελίας χωρίς όμως να γίνεται ουσιαστικά επικίνδυνο. Το ΚΚΕ απουσίασε από τα μαζικά κινήματα, συχνά καταγγέλλοντάς τα. Σε ολόκληρη την περίοδο της κρίσης το ΚΚΕ έβαλε μπροστά το κόμμα και όχι το κίνημα, θέτοντας την επιβίωση ως αυτοσκοπό και την επιβεβαίωση ως επιτυχία. Από την άλλη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά όλων των αποχρώσεων, πολυδιασπασμένη, σεχταριστική και ηττοπαθής δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εαυτό της, βούλιαξε στις αδυναμίες και τα προβλήματά της, έχασε τη λογική σε ορισμένες περιπτώσεις. Η αριστερά στο σύνολο της υποτίμησε και υποτιμά τον λαϊκό παράγοντα, γύρισε την πλάτη στον λαό, κλείστηκε στον μικρόκοσμο της δήθεν επαναστατικής της πρωτοπορίας χάνοντας εντελώς το πεδίο της πραγματικής πολιτικής πάλης. Βούλιαξε στο συστημισμό της ακόμα και αν δεν υπηρέτησε άμεσα το σύστημα. Στην Ελλάδα υπήρξε μια ευκαιρία, η ίδια η κρίση ήταν μια ευκαιρία για την ανασυγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, για την συγκέντρωση και τη συγκρότηση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων γύρω από ένα άλλο σχέδιο, για την αμφισβήτηση του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού στην πράξη. Αυτό που είδαμε τελικά ήταν το χειρότερο δυνατό σενάριο, τόσο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα όσο και για την οργανωμένη αριστερά. Το σημερινό τοπίο είναι ένα τοπίο διάλυσης, απογοήτευσης και ιδιώτευσης, απουσίας πολιτικής πρότασης, πλήρους κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού σχεδίου, ρεβανσισμού της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Το ερώτημα του πως συνεχίζουμε είναι βασανιστικό και δύσκολο, απαραίτητο όμως στο σήμερα. Γιατί υπάρχει μια κοινωνική πλειοψηφία που δεν συμφωνεί με τον δρόμο που έχουν πάρει τα πράγματα, δεν ξέρει όμως τι να κάνει και δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Μια μάζα που βρίσκεται στην αναμονή, που σήμερα αναθέτει και περιμένει αλλά που αύριο θα μπορούσε να αποτελέσει μαγιά για το νέο. Όσο δε η συνολικότερη κρίση του καπιταλισμού δεν οδηγείται στο τέλος της και το σύστημα δεν ισορροπεί, τόσο θα θέτονται μοιραία ερωτήματα και θα αναδύεται αμφισβήτηση. Εδώ πρέπει να μπει και ένα ακόμα στοιχείο: δεν έχουμε πλέον χρόνο. Όσο η αριστερά δεν ανασυγκροτείται και δεν βγαίνει στο προσκήνιο,  τόσο θα κερδίζουν δυνάμεις δήθεν αντισυστημικές, δήθεν ενάντια των ελίτ, που υπηρετούν όμως βαθιά το σύστημα, αναπαράγοντας τις βασικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Οι δυνάμεις αυτές αποτελούν το βασικό μέσο του συστήματος για τη χαλιναγώγηση της λαϊκής αγανάκτησης και τη διοχέτευσή της σε συστημικά κανάλια, σιγουρεύοντας ότι οι λαϊκές δυνάμεις δε θα γίνουν ποτέ επικίνδυνες για το σύστημα. Αυτό αφορά και την άνοδο της ακροδεξιάς παγκόσμια αλλά και την άνοδο μια σειράς νεοπροοδευτικών δυνάμεων που υπόσχονται πως ένας άλλος καπιταλισμός είναι εφικτός.

Η κρίση της αριστεράς  αγγίζει και την ευρωπαϊκή αριστερά στο σύνολό της: ευρωπαϊσμός και συστημισμός, λογική της ήττας, δικαιωματισμός, απουσία ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης και σχεδίου. Σήμερα, με τον λάθος νοούμενο διεθνισμό της, η αριστερά γίνεται στήριγμα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και της ΕΕ: από τη μία ένα μέρος της την υπερασπίζεται άνευ όρων και κριτικής, ενώ ένα άλλο βουλιάζει στην αυταπάτη ότι μπορεί δήθεν να υπάρξει μια άλλη ΕΕ εντός των υπαρχουσών δομών ολοκλήρωσης. Πρέπει να σπάσουμε αυγά με όλες τις λανθασμένες λογικές που ταλανίζουν την αριστερά, υπερασπιζόμενοι την ανάγκη για επιστροφή της αριστεράς στην ταξική πολιτική ως απάντηση στην ταξική φύση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Η ελληνική εμπειρία μας έδειξε ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια ανατρεπτική αριστερά στο σήμερα που να μην βάλει σε πρώτο πλάνο την πάλη για τη διάλυση του ευρωσυστήματος και της ΕΕ, για την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας ενάντια στο καθεστώς της επιβολής και της επιτήρησης. Να στήσουμε κοινά μέτωπα ενάντια στην επιβολή ενός πανευρωπαϊκού σχεδίου παρατεταμένης λιτότητας. Να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο, κόντρα τόσο στα εθνικιστικά όσο και στα κοσμοπολιτικά σχέδια των δύο πόλων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια

Ελλάδα, το καλύτερο αμερικανικό πρακτορείο στη Βαλκανική

/0 Comments/in , /by

Με αφορμή την έκθεση του Στέητ Ντιπάρτμεντ – σχόλιο του antapocrisis.

Το antapocrisis αναδημοσιεύει την έκθεση του Στέητ Ντιπάρτμεντ για την Ελλάδα την οποία μετέφρασε ο «Ημεροδρόμος». Πρόκειται για -όπως σημειώνει ο ιστότοπος- «Σοκ «αριστερής» καταισχύνης και αμερικανοφροσύνης».

Η έκθεση αυτή είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική γιατί φέρνει στην επιφάνεια τις κρυμμένες διαστάσεις των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων και βασικά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Επιβεβαιώνει σε επίσημο ντοκουμέντο, αυτό που όλοι ψιθυρίζουν, ότι δηλαδή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η χώρα μετατρέπεται σε αμερικανικό οικόπεδο. Και υπογραμμίζει ότι η υποτιμημένη πλευρά της Συμφωνίας των Πρεσπών (για την οποία τόσο λίγος λόγος έγινε ανάμεσα στους ορυμαγδούς των αντιεθνικιστών και των μακεδονομάχων), είναι η απαίτηση των ΗΠΑ προς την Ελλάδα να «υποστηρίξει και να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ενσωμάτωση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ» ώστε να περιορίσει την «κακοήθη επιρροή της Ρωσίας και την οικονομική εισβολή της Κίνας».

Με τα πιο κυνικά λόγια το αμερικανικό ΥΠΕΞ δηλώνει ότι η χώρα μας έγινε το δυνατό τους χαρτί στην ολοκληρωτική ενσωμάτωση των Βαλκανίων στις επιδιώξεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η διπλωματική όξυνση του καλοκαιριού με τις απελάσεις των Ρώσων διπλωματών από τον Κοτζιά, φαίνεται πλέον κίνηση εντελώς υπαγορευμένη από την πρεσβεία.

Η υιοθέτηση του Αλέξη Τσίπρα από την Ουάσιγκτον φαίνεται να είναι τμήμα μιας ευρύτερης στρατηγικής κατά την οποία θα «διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών, φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν». Ανεξάρτητα από την πολιτική προέλευση (ή και ίσως εξαιτίας αυτής), αυτοί οι νέοι ηγέτες θα μπορούν να προωθήσουν στο έπακρο τα αμερικανικά συμφέροντα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, αυτοσυγκράτηση ή προβληματισμό για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία των δικών τους χωρών. Η περίπτωση και του Τσίπρα και του (σοσιαλιστή) Ζάεφ είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της στρατηγικής.

Ακόμη περισσότερο, φαίνεται ότι το μνημείο υποτέλειας και ξενοδουλείας του Καμμένου όπως εκφράστηκε με τη γνωστή του δήλωση να μετατρέψει κάθε ελληνική πόλη σε στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, δεν ήταν απλά έκφραση χατζηαβατισμού του ανεκδιήγητου πρώην κυβερνητικού συνεταίρου. Η έκθεση συντείνει στο να δει την Ελλάδα ως μια απέραντη ΝΑΤΟική βάση δεδομένου ότι «η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας και το υπουργείο Άμυνας πρόσφερε πρόσθετες εγκαταστάσεις, εκτός του Κόλπου της Σούδας…». Προτού λοιπόν ο Καμμένος βάλει τη στολή του μακεδονομάχου και του πατριώτη, ως Υπουργός του Τσίπρα έστρωσε το δρόμο στο να γίνει η χώρα μας αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ, έκτασης δεκάδεων τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Για όσους μάλιστα ανησυχούσαν μήπως οι πρώην «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ είχαν κάτι από Μαδούρο και τους έπιανε ο παλιός αντιμπεριαλιστικός εαυτός τους, η έκθεση υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα είναι «ένας αφοσιωμένος εταίρος στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας». Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αναγνωρίζει και με τη βούλα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν διατηρεί απλά την μακρόχρονη εξάρτηση των ελληνικών κυβερνήσεων από το υπερατλαντικό αφεντικό, αλλά επεκτείνει τη σχέση ακόμη περισσότερο: Ακόμη και εκτός Ελλάδας η Ελλάδα προωθεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο άξονας ΗΠΑ – Ισραήλ – Ελλάδα – Αίγυπτος που με τόση προσήλωση υπηρέτησε ο Κοτζιάς και ο Τσίπρας, κάνουν σήμερα την Ελλάδα το καλύτερο αμερικανικό πρακτορείο σε ολόκληρη την περιοχή.

Τρίζουν τα κόκαλα των αγωνιστών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Μπελογιάννη και της Μίρκας Γκίνοβα που χωρίς ντροπή και φιλότιμο επικαλούνται κάθε τρεις και λίγο ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος η έκθεση δίνει έναν κρυστάλλινο ορισμό του τρόπου δράσης του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Προσβλέπει στην άμεση επιρροή της «κοινωνίας των πολιτών» αλλά και των «εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων». Ειδικά σε ότι αφορά την εκπαίδευση, η έκθεση του αμερικανικού υπουργείου θεωρεί ότι «τα γραφειοκρατικά εμπόδια δυσχεραίνουν την συνεργασία στον τομέα της εκπαίδευσης και εμποδίζουν τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να διαμορφώσουν μακροπρόθεσμες συνέργειες». Ταυτόχρονα επιδιώκει οι έλληνες πολίτες «να στηρίξουν την συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική εμπλοκή των ΗΠΑ», καθώς οι «ελληνικές ΜΚΟ και τα ΜΜΕ είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την κρατική παραπληροφόρηση».

Η αιτιολόγηση της παραπάνω πρότασης επί λέξει αναφέρει ότι «κάποια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι διαχρονικά δύσπιστα προς τη συνεργασία ΗΠΑ – Ελλάδας στον τομέα της άμυνας, της οικονομίας και των πολιτικών υποθέσεων. Η παραπληροφόρηση που υποκινείται από το κράτος τρέφει τον αντιαμερικανισμό».

Ποια καλύτερη (ή κυνικότερη) ομολογία από την πλευρά των ΗΠΑ, ότι ένα μεγάλο μέρος της «κοινωνίας των πολιτών» (ΜΚΟ, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι, διανοούμενοι κλπ), δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προωθούν (υποθέτουμε με το αζημίωτο) τις υποθέσεις του Στέητ Ντιπάρτμεντ;

 

Παρακάτω είναι ολόκληρο το κείμενο της «Ολοκληρωμένης Έκθεσης («Integrated Country Strategy») του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών για την Ελλάδα», μεταφρασμένο από τον Ημεροδρόμο.

STATE DEPARTMENT

Ολοκληρωμένη Στρατηγική για την Ελλάδα

Προτεραιότητες Υπευθύνου Αποστολής

Η Ελλάδα, μέλος της ΕΕ και σύμμαχος του ΝΑΤΟ, είναι πυλώνας σταθερότητας σε μία πολύπλοκη περιοχή. Η θέση της στην Ανατολική Μεσόγειο σε στενή γειτνίαση με τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή αναβαθμίζει τη σημασία της Ελλάδας για την αντιμετώπιση των προτεραιοτήτων των ΗΠΑ σε επίπεδο εθνικής ασφάλειας και ενέργειας. Η δημόσια και ιδιωτική υποστήριξη που προσέφεραν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα κατά τα εννέα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της πιο πρόσφατης μεταναστευτικής κρίσης πυροδότησε την αναστροφή του επί δεκαετίες αντιαμερικανικού αισθήματος και μια πιο ανοικτή θεώρηση για τη συμμετοχή σε σημαντικές πρωτοβουλίες. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα αξιοποιήσει αυτήν την ευκαιρία για να διευρύνει και να εμβαθύνει τη διμερή μας σχέση, ειδικότερα στον τομέα της ασφάλειας, των επενδύσεων, του εμπορίου και των δεσμών μεταξύ των ατόμων, αλλά και μέσω της καθιέρωσης ενός Στρατηγικού Διαλόγου Υψηλού Επιπέδου μεταξύ ΗΠΑ – Ελλάδας. Η Αποστολή θα ζητήσει στην Ελλάδα να συνεχίσει να επεκτείνει το ρόλο της στην ασφάλεια και την άμυνα στην περιοχή και θα αναζητήσει νέες εμπορικές και επενδυτικές ευκαιρίες για τις ΗΠΑ. Με την ενθάρρυνση της Ελλάδας να αυξήσει τον ρόλο της στον ευρωπαϊκό ενεργειακό τομέα και να προωθήσει τη μεταρρύθμιση της Παιδείας, η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα καταπολεμήσει τις προσπάθειες εκμετάλλευσης της γεωπολιτικής θέσης και των δομικών αδυναμιών της Ελλάδας που αποβλέπουν στην αποσταθεροποίηση της περιοχής και την υποδαύλιση του αντιδυτικού αισθήματος.

Ενθάρρυνση της ενεργούς συμμετοχής της Ελλάδας στην ενίσχυση της περιφερειακής και παγκόσμιας ασφάλειας για την προστασία της Αμερικανικής πατρίδας και των συμφερόντων της.

Η εξαιρετική διμερής μας σχέση σε επίπεδο άμυνας και ασφάλειας είναι ζωτικής σημασίας για την αξιοποίηση της ελληνικής υποστήριξης στις στρατιωτικές δραστηριότητες και στα ζητήματα επιβολής του νόμου. Η Ελλάδα είναι ένας αφοσιωμένος εταίρος στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας μέσω της Αμερικανικής Ναυτικής Δραστηριότητας Υποστήριξης στον κόλπο της Σούδας, στην Κρήτη. Με τις αμερικανο-ελληνικές σχέσεις να βρίσκονται σε υψηλό σημείο, η Αποστολή θα δώσει ώθηση στην επέκταση της διμερούς συνεργασίας και της συνεργασίας με το ΝΑΤΟ προς όφελος της στήριξης της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας και το υπουργείο Άμυνας πρόσφερε πρόσθετες εγκαταστάσεις, εκτός του Κόλπου της Σούδας, για την υποστήριξη των αμερικανικών επιχειρήσεων στην περιοχή, επιτρέποντας σε αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται καθ’οδόν προς ασκήσεις του ΝΑΤΟ να εισέρχονται και να εξέρχονται και από άλλους λιμένες. Σε εξέλιξη βρίσκεται επίσης ο σχεδιασμός μιας κοινής, διυπηρεσιακής άσκησης καταπολέμησης της τρομοκρατίας και η κυβέρνηση ενέκρινε το αίτημά μας για ανάπτυξη  μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων και ενός νέου σκάφους ειδικών δυνάμεων και προσωπικού στην Ελλάδα.

Αν και η Ελλάδα παραμένει μία από τις οκτώ χώρες του ΝΑΤΟ που δαπανούν τουλάχιστον δύο τοις εκατό του ΑΕΠ για την άμυνα, τα οικονομικά μέτρα λιτότητας έχουν περιορίσει σημαντικά τις αμυντικές ικανότητες της χώρας. Η ελληνική κυβέρνηση αναζήτησε τη χρηματική συνδρομή των ΗΠΑ για την εξισορρόπηση παλαιότερων χρεών από συμβάσεις για την προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού, διατηρώντας και εκσυγχρονίζοντας ταυτόχρονα τα υφιστάμενα συστήματα και τις πλατφόρμες της. Παρά τα γεμάτα προκλήσεις δημοσιονομικά προβλήματα, η Ελλάδα δεσμεύτηκε να επενδύσει στην αναβάθμιση των αεροσκαφών F-16 και να συνεχίσει να στηρίζει και να φιλοξενεί ασκήσεις του ΝΑΤΟ, έχοντας δαπανήσει πάνω από 2 δις δολάρια από το 2015.Τα νέα προγράμματα ελικοπτέρων Kiowa θα διευρύνουν τις δυνατότητες της Ελλάδας και θα δημιουργήσουν νέες προοπτικές ώστε η Ελλάδα να γίνει περιφερειακό κέντρο για την επιχειρησιακή ικανότητα των ελικοπτέρων του ΝΑΤΟ. Ομοίως, η χρηματοδότηση 333 των Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων της Ακτοφυλακής βελτίωσε τη διαλειτουργικότητα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της θαλάσσιας ασφάλειας.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι ένας ισχυρός, αξιόπιστος εταίρος σε θέματα επιβολής του νόμου, ειδικότερα σε ό,τι αφορά τη συνεργασία για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την ασφάλεια των συνόρων. Το 2017, η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα της ΕΕ που εγκατέστησε την Ασφαλή Πλατφόρμα Πραγματικού Χρόνου (SRTP) του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στις ελληνικές αρχές να ελέγχουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες χρησιμοποιώντας τις βάσεις δεδομένων των Η.Π.Α. Επιπλέον, οι ελληνικές αρχές χρησιμοποιούν τα εργαλεία ανταλλαγής πληροφοριών του FBI και του Κέντρου Ελέγχου της Τρομοκρατίας για να βελτιώσουν τις ελεγκτικές  τους ικανότητες. Στηριζόμενη στη δύναμη αυτής της ανταλλαγής πληροφοριών, η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα επιδιώξει να επεκτείνει τις ελληνικές ικανότητες επιβολής του νόμου και να αναπτύξει μακροχρόνια συνεργασία με σκοπό τη διεξαγωγή κοινών ερευνών και τη συνεργασία στον τομέα της επιβολής του νόμου προκειμένου να αντιμετωπίσουν από κοινού την εσωτερική και παγκόσμια τρομοκρατία και το διεθνικό έγκλημα. Η ενθάρρυνση της Ελλάδας να επικυρώσει και να υιοθετήσει διεθνή εργαλεία, ιδίως όσον αφορά τα δικαστικά μέτρα, και να ενισχύσει μακροπρόθεσμα τον έλεγχο της ασφάλειας των συνόρων θα δώσει ώθηση στην ικανότητα της Ελλάδας να ανιχνεύει και να παρεμποδίζει την εγκληματική και τρομοκρατική δραστηριότητα.

Η Αποστολή θα συνεχίσει να ενθαρρύνει την Ελλάδα να υποστηρίξει και να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ενσωμάτωση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και στην ειρηνική επίλυση περιφερειακών διαφορών και συγκρούσεων. Οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία επιδεινώθηκαν μετά την απόπειρα του τουρκικού πραξικοπήματος το 2016 και παραμένουν τεταμένες λόγω των συνεχιζόμενων μεταναστευτικών ροών και των μόνιμων εναέριων και θαλάσσιων διαφορών. Θα ενισχύσουμε τη συνεχή  σύμπραξη της Ελλάδας με την Τουρκία για να βελτιώσουμε τις διμερείς σχέσεις και να αποτρέψουμε μια ακούσια στρατιωτική αντιπαράθεση. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα προτρέψει την Ελλάδα να εφαρμόσει τη συμφωνία για το θέμα της ονοματοδοσίας της Μακεδονίας και θα ενθαρρύνει την αδιάλειπτη κοινή συμμετοχή στο Κυπριακό ζήτημα.

Υποστήριξη της μακροπρόθεσμης οικονομικής σταθερότητας της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης και αύξηση των εμπορικών και επενδυτικών ευκαιριών για τις εταιρείες των ΗΠΑ, ενισχύοντας ταυτόχρονα τον ρόλο της Ελλάδας στην προώθηση της ενεργειακής ασφάλειας στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα αποτελεί μια αναξιοποίητη αγορά, καθώς εξέρχεται από μια δεκαετή οικονομική κρίση και από οκτώ χρόνια πενιχρών επενδύσεων. Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα οικονομικό μοντέλο όχι κρατικά καθοδηγούμενο αλλά στραμμένο προς την επιχειρηματικότητα, ιδίως μεταξύ των νέων, που αποτελούν σημαντικό στόχο για την αύξηση των εξαγωγών των ΗΠΑ και μια ευκαιρία για την προώθηση ενός επιχειρηματικού μοντέλου στον ιδιωτικό τομέα. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Αθήνα διοργάνωσε πολυάριθμες εκδηλώσεις που συγκέντρωσαν επιχειρηματίες, βουλευτές και κυβερνητικούς αξιωματούχους τα τελευταία χρόνια, πολλοί από τους οποίους συμμετείχαν σε προγράμματα ανταλλαγών χρηματοδοτούμενα από τις ΗΠΑ. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα αξιοποιήσει τις σχέσεις της με την ελληνική κυβέρνηση, με τις ομάδες της διασποράς και τον αμερικανικό κλάδο της τεχνολογίας, προκειμένου να προωθήσει συνέργειες με μεγάλη εισροή κεφαλαίων επιχειρηματικού κινδύνου (ενδεχομένως 1 δις ευρώ σε μία δεκαετία) από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και να λειτουργήσει ως καταλύτης στις μεταβαλλόμενες στάσεις πολλών Ελλήνων όσον αφορά το ρόλο του δημόσιου τομέα.

Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας την καθιστά βασικό παίκτη στις προσπάθειες των ΗΠΑ-ΕΕ να προωθήσουν την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια διαφοροποιώντας τις πηγές φυσικού αερίου στις χώρες του Βορρά, οι οποίες βασίζονται κυρίως στο ρωσικό αέριο. Η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει σχέδια που φέρνουν μη ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη και είναι πρόθυμη να δημιουργήσει τα δικά της αποθέματα υδρογονανθράκων από κοιτάσματα που ανακαλύφθηκαν σε άλλες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Η Αποστολή θα αναζητήσει επενδυτικές ευκαιρίες για τις αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες θα μειώσουν την εξάρτηση της περιοχής από τη Ρωσία, όσον αφορά τις ενεργειακές της ανάγκες, και θα αντλήσουν οφέλη από την εμπειρία των ΗΠΑ στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα συνεχίσει να στηρίζει τη μεγαλύτερη διαφάνεια, τη μειωμένη γραφειοκρατία, τη δίκαιη φορολογική διοίκηση και τις ισότιμες συνθήκες ανταγωνισμού για τις αμερικανικές εταιρείες ώστε να προσελκύσουν περαιτέρω επενδύσεις. Ενόψει των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών, η Αποστολή θα ενθαρρύνει την κυβέρνηση να παραμείνει φιλική προς την αγορά και ανοιχτή στην συμμετοχή των ΗΠΑ, αναδεικνύοντας τις επενδυτικές ευκαιρίες και προωθώντας την ανθεκτικότητα του ελληνικού τομέα της τεχνολογίας.

Ενδυνάμωση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων μέσω της προαγωγής κοινών αξιών, προκειμένου να μειωθεί η ξένη επιρροή σε πολιτιστικό και θρησκευτικό επίπεδο, να καταπολεμηθεί η παραπληροφόρηση και να διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν.

Η Αποστολή για την Ελλάδα θα εξακολουθήσει να ενδυναμώνει τις διμερείς σχέσεις στον τομέα της ενέργειας, των στρατιωτικών υποθέσεων, της επιβολής του νόμου και της συνεργασίας ενάντια στην τρομοκρατία, ενώ ταυτόχρονα θα επικεντρωθεί σε δύο πρωταρχικούς διπλωματικούς στόχους, προκειμένου να προωθηθεί η μεγέθυνση και η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα – τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του τομέα της εκπαίδευσης και την καταπολέμηση της κακοήθους Ρωσικής και Κινεζικής επιρροής. Η παιδεία είναι το κλειδί της μελλοντικής ευημερίας της Ελλάδας. Το σημερινό σύστημα δρα περιοριστικά στην πρόσβαση των φοιτητών σε προγράμματα συνεργασίας με διεθνή ιδρύματα και σε τίτλους υψηλότερου επιπέδου στο εξωτερικό. Η Αποστολή θα ενθαρρύνει μια βελτιωμένη διακυβέρνηση και διαχείριση – αποκομμένη από την πολιτική – και θα διευκολύνει την ανάπτυξη ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα.

Προκειμένου να αναχαιτιστούν απόπειρες αποσταθεροποίησης της περιοχής, η Αποστολή για την Ελλάδα θα υποστηρίξει τους δημοκρατικούς θεσμούς, τη διαφάνεια στη διακυβέρνηση και πρωτοβουλίες οι οποίες αποσκοπούν στη μείωση της εξωτερικής επιρροής στα θρησκευτικά και πολιτιστικά πράγματα. Η Αποστολή θα εξακολουθήσει να προάγει ισχυρές σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας μέσω δεσμών ανάμεσα σε πρόσωπα. Τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά προγράμματα της Αποστολής για την Ελλάδα στοχεύουν στη νεολαία, τα κορίτσια και τη νέα γενιά ηγετών στο επιχειρείν και στην κοινωνία των πολιτών, αποσκοπώντας να προωθήσουν μια θετική άποψη για τους δεσμούς ΗΠΑ – Ελλάδος και να ενθαρρύνουν μια βαθύτερη κατανόηση των πολιτών. Η Πρεσβεία στην Αθήνα θα επικεντρωθεί στα προγράμματα δημόσιας διπλωματίας που προσελκύουν επενδύσεις στην έρευνα και την τεχνολογία και προάγουν την επιχειρηματικότητα, ώστε να βοηθήσει την Ελλάδα να επιμείνει στο δρόμο της οικονομικής ανάκαμψης, με σταθερό γνώμονα τους διατλαντικούς οργανισμούς και διαδραματίζοντας έναν σταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή.

Η Αποστολή για την Ελλάδα θα  αξιοποιήσει την ώθηση που θα προκύψει από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (στο πλαίσιο της οποίας οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η τιμώμενη χώρα), προκειμένου να προωθήσει την Αμερικανική παρουσία σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδo στο βόρειο τμήμα της χώρας, το οποίο εκτίθεται όλο και περισσότερο στην κακοήθη επιρροή της Ρωσίας και την οικονομική εισβολή της Κίνας. Επιπλέον, η Αποστολή θα προσπαθήσει να επαναφέρει στο Γενικό Προξενείο Θεσσαλονίκης (το οποίο επί του παρόντος είναι επανδρωμένο με έναν μόλις απευθείας προσληφθέντα Αμερικανό πολίτη) μια θέση που θα αποσκοπεί να παρακολουθεί και να στηρίζει τις οικονομικές εξελίξεις και να αναχαιτίζει την επιρροή των παγκόσμιων αντιπάλων μας, εντείνοντας την παρουσία και τη εμπλοκή μας.

Παροχή υπηρεσιών για την ασφάλεια και την ευημερία των Αμερικανών πολιτών

Σύμφωνα με Έλληνες αξιωματούχους αρμόδιους για τον τομέα του τουρισμού, περισσότεροι από 900.000 Αμερικανοί πολίτες επισκέπτονται την Ελλάδα ετησίως για να απολαύσουν τους αρχαίους θησαυρούς και τα μοναδικά νησιά της. Ο τουριστικές ροές από τις ΗΠΑ αναμένεται να ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο επισκέπτες τα επόμενα χρόνια. Σύμφωνα με τις καταγραφές των προξενικών αρχών, περίπου 106.000 Αμερικανοί πολίτες, κυρίως Ελληνοαμερικανοί, διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Θα υποστηρίξουμε και θα προστατεύσουμε τους πολίτες μας, παρέχοντας μία σειρά από υπηρεσίες σχετικές με Ομοσπονδιακές Παροχές, με θέματα Ιθαγένειας και Μετανάστευσης καθώς και προξενικές υπηρεσίες. Θα επεκτείνουμε τη χρήση της τεχνολογίας, με σκοπό να παρέχουμε πρόσβαση σε αμερικανικές πληροφορίες και πόρους, να διευρύνουμε την επικοινωνία με τους πολίτες, κυρίως την επικοινωνία έκτακτης ανάγκης, και θα εμβαθύνουμε τις σχέσεις με τις ελληνικές αρχές και τους τοπικούς παρόχους, οι οποίοι διασφαλίζουν στους πολίτες υποστήριξη σε κανονικές αλλά και έκτακτες συνθήκες.

Στρατηγικό Πλαίσιο της Αποστολής

Σκοπός της Αποστολής 1: Ενθάρρυνση της ενεργούς συμμετοχής της Ελλάδος στην ενίσχυση της περιφερειακής και παγκόσμιας ασφάλειας, προκειμένου να διαφυλαχθεί η πατρίδα μας και τα συμφέροντά της.

Στόχος της Αποστολής 1.1: Η Ελλάδα να ενισχύσει την ικανότητα να στηρίζει τις στρατιωτικές και αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στόχος της Αποστολής 1.2: Να βελτιώσει η Ελλάδα την ασφάλεια των συνόρων και των αερομεταφορών, την ικανότητα επιβολής του νόμου και την αποτελεσματικότητα στην ταυτοποίηση, διερεύνηση και ποινική δίωξη της παράτυπης μετανάστευσης, του λαθρεμπορίου, της εγχώριας και παγκόσμιας τρομοκρατίας και του διεθνικού εγκλήματος.

Στόχος της Αποστολής 1.3: Η Ελλάδα να ενισχύσει τον περιφερειακό της ρόλο ως σταθερής δημοκρατίας σε μια πολύπλοκη γειτονιά, μέσω και της πλήρους υλοποίησης της συμφωνίας για το όνομα της ΠΓΔΜ και της συνεχιζόμενης στήριξης για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σκοπός της Αποστολής 2: Υποστήριξη της μακροπρόθεσμης οικονομικής σταθερότητας της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης, προώθηση των εμπορικών και επενδυτικών ευκαιριών για τις αμερικανικές εταιρείες, με ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου της Ελλάδας στην προαγωγή της ενεργειακής ασφάλειας της Ευρώπης.

Στόχος της Αποστολής 2.1: Να υλοποιήσει η Ελλάδα τις απαιτούμενες διοικητικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και να υιοθετήσει διαφανείς επιχειρηματικές πρακτικές, οι οποίες θα διαφυλάξουν την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης στην επιχειρηματικότητα και της προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Στόχος της Αποστολής 2.2: Υποστήριξη των επενδύσεων των ΗΠΑ σε στρατηγικούς τομείς και προώθηση των ενεργειακών έργων που εμβαθύνουν την περιφερειακή ενεργειακή διαφοροποίηση και ασφάλεια.

Σκοπός της Αποστολής 3: Ενδυνάμωση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων μέσω της προαγωγής των κοινών αξιών, προκειμένου να μειωθεί η ξένη επιρροή σε πολιτιστικό και θρησκευτικό επίπεδο, να καταπολεμηθεί η παραπληροφόρηση και να διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν.

Στόχος της Αποστολής 3.1: Η ελληνική κοινωνία των πολιτών είναι καλύτερα προετοιμασμένη στη διαχείριση των ανθρωπιστικών προσπαθειών, την προώθηση του κράτους δικαίου και της κοινωνικής σταθερότητας, την υπεράσπιση περιθωριοποιημένων ομάδων του πληθυσμού και την αύξηση της δημόσιας συμμετοχής τους, καθώς και την ενδυνάμωση της εταιρικής σχέσης ΗΠΑ – Ελλάδος.

Στόχος της Αποστολής 3.2: Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδος να ενισχύσουν τις διασυνδέσεις με εταίρους από τις ΗΠΑ και να εκσυγχρονίσουν τις δομές τους ενσωματώνοντας βέλτιστες πρακτικές από τις ΗΠΑ, ώστε οι μελλοντικοί πτυχιούχοι να είναι σε θέση να μπουν άμεσα στην αγορά εργασίας και να συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη.

Στόχος της Αποστολής 3.3: Να κατανοήσουν οι Έλληνες πολίτες τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στην περιοχή και να στηρίξουν την συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική εμπλοκή των ΗΠΑ. Οι ελληνικές ΜΚΟ και τα ΜΜΕ είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την κρατική παραπληροφόρηση.

Σκοπός της Αποστολής 4: Παροχή υπηρεσιών που εγγυώνται την ασφάλεια και την ευημερία των Αμερικανών πολιτών

Στόχος της Αποστολής 4.1: Οι Αμερικανοί πολίτες που διαμένουν μόνιμα ή επισκέπτονται την Ελλάδα να απολαμβάνουν την προστασία και υποστήριξη μέσω της προσεκτικής, αποτελεσματικής και έγκαιρης παροχής προξενικών και συναφών ομοσπονδιακών υπηρεσιών.

Στόχος της Αποστολής 4.2: Η Αποστολή να ενισχύσει τη συνεργασία με τις αρχές της χώρας, τους παρόχους υπηρεσιών και άλλες πρεσβείες στην Αθήνα, προκειμένου να διασφαλίσει την ευημερία των Αμερικανών πολιτών.

Διαχειριστικός Στόχος 1: Οι υπηρεσίες ICASS (International Cooperative Administrative Support Services) και η εποπτεία της διαχείρισης να υλοποιούνται αποτελεσματικά καθ’ όλη τη διάρκεια του πενταετούς έργου αποκατάστασης του κτηρίου της Αμερικανικής Πρεσβείας «Chancery».

Διαχειριστικός Στόχος 2: Η Αποστολή να διασφαλίσει ένα εργασιακό περιβάλλον που να χαρακτηρίζεται από ασφάλεια, παραγωγικότητα και σεβασμό, ώστε να μπορούν τα στελέχη να υπηρετήσουν με το βέλτιστο τρόπο τους σκοπούς της αμερικανικής πολιτικής.

Σκοποί και Στόχοι της Αποστολής

Σκοπός της Αποστολής 1: Ενθάρρυνση της ενεργούς συμμετοχής της Ελλάδος στην ενίσχυση της περιφερειακής και παγκόσμιας ασφάλειας, προκειμένου να διαφυλαχθεί η πατρίδα μας και τα συμφέροντά της.

Περιγραφή και Συνδέσεις: Ο εν λόγω σκοπός αντανακλά τους Πυλώνες 1 και 3 της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας του 2017. Επιπλέον, υποστηρίζει το Κοινό Στρατηγικό Πλάνο State-USAID 2018-2022, Σκοπός 1, Στόχοι 1.3 και 1.4 και τις Σκοποί 1 και 3 της Κοινής Περιφερειακής Στρατηγικής EUR. Σύμφωνα με την Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας και την Κοινή Περιφερειακή Στρατηγική EUR, η Αποστολή θα ενισχύσει την ικανότητα της Ελλάδος να ενεργεί ως ισχυρός σύμμαχος όσον αφορά την ασφάλεια και την άμυνα. Θα ενισχύσουμε την ικανότητα της Ελλάδος να υπερασπίζεται τα σύνορά της και να στηρίζει τις στρατιωτικές δραστηριότητες των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή.

Στόχος της Αποστολής 1.1: Η Ελλάδα να ενισχύσει την ικανότητα να στηρίζει τις στρατιωτικές και αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο.

 

Αιτιολόγηση: Η Ελλάδα είναι άξιος σύμμαχος στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και μέλος της ΕΕ, ιδίως δεδομένης της θέσης της στην Ανατολική Μεσόγειο σε άμεση γειτνίαση με τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, την Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή και λαμβανομένης υπόψη της μοναδικής συνεισφοράς της στο πλαίσιο της Δραστηριότητας Ναυτιλιακής Υποστήριξης των ΗΠΑ (U.S. Naval Support Activity) που παρέχεται στις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ στον Κόλπο της Σούδας στην Κρήτη. Η σχέση στον τομέα της άμυνας καθίσταται ολοένα και πιο σημαντική, καθώς οι επιχειρησιακές απαιτήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή διευρύνονται, ενώ βοηθά στην εξυπηρέτηση των απαιτήσεων των τεσσάρων Διοικήσεων Μάχης: EUCOM, CENTCOM, AFRICOM και SOCOM.

Στόχος της Αποστολής 1.2: Να βελτιώσει η Ελλάδα την ασφάλεια των συνόρων της και των αερομεταφορών, την ικανότητα επιβολής του νόμου και την αποτελεσματικότητα στην ταυτοποίηση, διερεύνηση και ποινική δίωξη της παράτυπης μετανάστευσης, του λαθρεμπορίου, της εγχώριας και παγκόσμιας τρομοκρατίας και του διεθνικού εγκλήματος.

Αιτιολόγηση: Δεδομένης της θέσης της Ελλάδος στο σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής και με περισσότερους από ένα εκατομμύριο μετανάστες και πρόσφυγες να έχουν αφιχθεί στις ακτές της από το 2015, οι ελληνικές αρχές έρχονται αντιμέτωπες με μια τεράστια πρόκληση στην προσπάθεια να διασφαλίσουν ότι η πύλη εισόδου στην Ευρώπη παραμένει ασφαλής.

Στόχος της Αποστολής 1.3: Η Ελλάδα να ενισχύσει τον περιφερειακό της ρόλο ως σταθερής δημοκρατίας σε μια πολύπλοκη γειτονιά, μέσω και της πλήρους υλοποίησης της συμφωνίας για το όνομα της ΠΓΔΜ και της συνεχιζόμενης στήριξης για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Αιτιολόγηση: Οι βελτιωμένες σχέσεις μεταξύ της Ελλάδος και των γειτόνων της θα ενισχύσουν την σταθερότητα, θα αυξήσουν την οικονομική δραστηριότητα και θα μειώσουν το βαθμό έκθεσης στην κακοήθη Ρωσική επιρροή.

Σκοπός της Αποστολής 2: Υποστήριξη της μακροπρόθεσμης οικονομικής σταθερότητας της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης, προώθηση των εμπορικών και επενδυτικών ευκαιριών για τις αμερικανικές εταιρείες, με ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου της Ελλάδας στην προαγωγή της ενεργειακής ασφάλειας της Ευρώπης.

Περιγραφή και Συνδέσεις: Ο παρών σκοπός αντανακλά τους πυλώνες I, III και IV της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας του 2017 και το Κοινό Στρατηγικό Πλάνο State-USAID 2018-2022, Σκοπός 1, Στόχος 1.4 και Σκοπός 2, Στόχοι 2.2 και 2.3. Επιπλέον ο εν λόγω σκοπός υποστηρίζει τους Στρατηγικούς Σκοπούς 1 έως 4 του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων και το Σκοπό 2 της Κοινής Περιφερειακής Στρατηγικής EUR. Η Αποστολή θα συνηγορήσει υπέρ της υλοποίησης οικονομικών μεταρρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων διακυβέρνησης προσανατολισμένων στην αγορά και θα προωθήσει την περιφερειακή ενεργειακή διαφοροποίηση, με σκοπό να μειώσει την έκθεση στον οικονομικό καταναγκασμό από κακοήθεις επιρροές, ενώ παράλληλα θα ανοίξει νέες επενδυτικές ευκαιρίες για τις αμερικανικές εταιρείες.

Στόχος της Αποστολής 2.1: Να υλοποιήσει η Ελλάδα τις απαιτούμενες διοικητικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και να υιοθετήσει διαφανείς επιχειρηματικές πρακτικές, οι οποίες θα διαφυλάξουν την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης στην επιχειρηματικότητα και της προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Αιτιολόγηση: Καθώς η Ελλάδα βγαίνει από μια σχεδόν δεκαετή οικονομική κρίση και χρόνια αναιμικών επενδύσεων, αποτελεί μια γοργά αναπτυσσόμενη αγορά στα πρώτα στάδια της μετάβασης προς ένα μοντέλο βασισμένο στον ιδιωτικό τομέα. Αξιοποιώντας τη θέση των ΗΠΑ ως τιμώμενης χώρας στην ΔΕΘ 2018 και την ολοκλήρωση των διεθνών προγραμμάτων διάσωσης της Ελλάδος, η Αποστολή θα ταχθεί υπέρ μιας νομοθεσίας για το άνοιγμα της αγοράς και την εισροή κεφαλαίων, προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της οικονομικά και να αναλάβει έναν διευρυμένο γεωπολιτικό ρόλο στη Μεσόγειο.

Στόχος της Αποστολής 2.2: Υποστήριξη των επενδύσεων των ΗΠΑ σε στρατηγικούς τομείς και προώθηση των ενεργειακών έργων που εμβαθύνουν την περιφερειακή ενεργειακή διαφοροποίηση και ασφάλεια.

Αιτιολόγηση: Η Ελλάδα διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στον Ευρωπαϊκό ενεργειακό χάρτη λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Η Αποστολή θα αναζητήσει επενδυτικές ευκαιρίες για τις αμερικανικές εταιρείες που θα αυξήσουν την ενεργειακή ασφάλεια, ενώ ταυτόχρονα θα μειώσουν την εξάρτηση της περιοχής από το φυσικό αέριο που προέρχεται από τις βορειοανατολικές χώρες. Έπειτα από χρόνια ανεπαρκών επενδύσεων, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα ενθαρρύνει την Ελλάδα να αναπτύξει άλλες αγορές, όπως εκείνη τη τεχνολογίας, ώστε να θέσει τα θεμέλια για να αναλάβει στο μέλλον ηγετικό ρόλο στην περιοχή.

Σκοπός της Αποστολής 3: Ενδυνάμωση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων μέσω της προαγωγής των κοινών αξιών, προκειμένου να μειωθεί η ξένη επιρροή σε πολιτιστικό και θρησκευτικό επίπεδο, να καταπολεμηθεί η παραπληροφόρηση και να διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν.

Περιγραφή και Συνδέσεις: Ο παρών σκοπός αντανακλά τους πυλώνες 3 και 4 της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας του 2017. Επίσης υποστηρίζει το Κοινό Στρατηγικό Πλάνο State-USAID 2018-2022 και συγκεκριμένα τους Σκοπούς 2 και 3, Στόχους 2.2 και 3.3 και τους Σκοπούς 3 και 4 της Κοινής Περιφερειακής Στρατηγικής EUR. Σύμφωνα με την Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας, το Κοινό Στρατηγικό Πλάνο και την Κοινή Περιφερειακή Στρατηγική EUR, η Αποστολή θα ενισχύσει το σεβασμό προς τις ατομικές ελευθερίες, το κράτος δικαίου, τον διαχωρισμό των εξουσιών, τους δημοκρατικούς θεσμούς, την ανεξαρτησία των ΜΜΕ και της κοινωνίας των πολιτών και θα ενθαρρύνει τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, προκειμένου να προωθηθεί μία βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς. Η Αποστολή θα ενδυναμώσει επιπρόσθετα την ικανότητα της ελληνικής κοινωνίας των πολιτών να ανθίσταται σε κακοήθεις επιρροές και να αντιμετωπίζει την παραπληροφόρηση.

Στόχος της Αποστολής 3.1: Η ελληνική κοινωνία των πολιτών είναι καλύτερα προετοιμασμένη στη διαχείριση των ανθρωπιστικών προσπαθειών, την προώθηση του κράτους δικαίου και της κοινωνικής σταθερότητας, την υπεράσπιση περιθωριοποιημένων ομάδων του πληθυσμού και την αύξηση της δημόσιας συμμετοχής τους, καθώς και την ενδυνάμωση των διμερών σχέσεων ΗΠΑ – Ελλάδος.

Αιτιολόγηση: Πολλοί από τους φορείς της ελληνικής κοινωνίας των πολιτών έχουν έλθει κατά καιρούς αντιμέτωποι με ισχυρισμούς περί οικονομικής κακοδιαχείρισης και επιχειρησιακών κενών λόγω της ασυνεχούς χρηματοδότησης. Οι εν λόγω οργανώσεις συχνά έχουν την αναγκαία τεχνογνωσία που τους επιτρέπει να είναι επιτυχείς στο πεδίο, αλλά στερούνται των διαχειριστικών δεξιοτήτων που θα τους καθιστούσαν αξιόπιστους εταίρους.

Στόχος της Αποστολής 3.2: Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδος να ενισχύσουν τις διασυνδέσεις με εταίρους από τις ΗΠΑ και να εκσυγχρονίσουν τις δομές τους ενσωματώνοντας βέλτιστες πρακτικές από τις ΗΠΑ, ώστε οι μελλοντικοί πτυχιούχοι να είναι σε θέση να μπουν άμεσα στην αγορά εργασίας και να συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη.

Αιτιολόγηση: Τα γραφειοκρατικά εμπόδια δυσχεραίνουν την συνεργασία στον τομέα της εκπαίδευσης και εμποδίζουν τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να διαμορφώσουν μακροπρόθεσμες συνέργειες. Η απηρχαιωμένη εκπαιδευτική προσέγγιση που υιοθετείται «παράγει» νέους πτυχιούχους οι οποίοι ναι μεν έχουν την απαιτούμενη θεωρητική κατάρτιση, αλλά δεν είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της σύγχρονης οικονομίας.

Στόχος της Αποστολής 3.3: Να κατανοήσουν οι Έλληνες πολίτες τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στην περιοχή και να στηρίξουν την συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική εμπλοκή των ΗΠΑ. Οι ελληνικές ΜΚΟ και τα ΜΜΕ είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την κρατική παραπληροφόρηση.

Αιτιολόγηση: Κάποια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι διαχρονικά δύσπιστα προς τη συνεργασία ΗΠΑ – Ελλάδας στον τομέα της άμυνας, της οικονομίας και των πολιτικών υποθέσεων. Η παραπληροφόρηση που υποκινείται από το κράτος τρέφει τον αντιαμερικανισμό.

Σκοπός της Αποστολής 4: Παροχή υπηρεσιών που εγγυώνται την ασφάλεια και την ευημερία των Αμερικανών πολιτών.

Περιγραφή και Συνδέσεις: Ο παρών σκοπός αντανακλά τον Πυλώνα 1 της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας του 2017 και το Σκοπό 1, Στόχο 1.5 και Σκοπό 4, Στόχο 4 του Κοινού Στρατηγικού Σχεδίου State-USAID 2018-2022. Επιπλέον υποστηρίζει τη Στρατηγική του Υπηρεσιακού Γραφείου Προξενικών Υποθέσεων, συγκεκριμένα τους Στρατηγικούς Σκοπούς 1-3. Η Αποστολή θα παρέχει στους Αμερικανούς πολίτες που διαμένουν ή επισκέπτονται την Ελλάδα ολόκληρο το φάσμα των σχετικών υπηρεσιών, τόσο τις συνήθεις όσο και τις έκτακτες, και θα συνεχίσει να διευρύνει και να ενισχύει τις σχέσεις με τη χώρα και τις λοιπές πρεσβείες, προκειμένου να διασφαλίσει την ευημερία των Αμερικανών πολιτών.

Στόχος της Αποστολής 4.1: Οι Αμερικανοί πολίτες που διαμένουν μόνιμα ή επισκέπτονται την Ελλάδα να απολαμβάνουν την προστασία και στήριξη μέσω της προσεκτικής, αποτελεσματικής και έγκαιρης παροχής προξενικών και συναφών ομοσπονδιακών υπηρεσιών.

Αιτιολόγηση: Η εξυπηρέτηση και προστασία των Αμερικανών πολιτών στο εξωτερικό αποτελεί την κύρια μέριμνα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Σύμφωνα με Έλληνες αξιωματούχους αρμόδιους για τον τουρισμό, περισσότεροι από 800.000 Αμερικανοί επισκέπτονται την Ελλάδα ετησίως, ενώ ο αριθμός αυτός αναμένεται να υπερβεί το ένα εκατομμύριο τα προσεχή έτη. Σύμφωνα με τις καταγραφές των προξενικών αρχών, περίπου 106.000 Αμερικανοί πολίτες, κυρίως Ελληνοαμερικανοί, διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Θα υποστηρίξουμε και θα προστατεύσουμε τους πολίτες μας, παρέχοντας μία σειρά από υπηρεσίες σχετικές με Ομοσπονδιακές Παροχές, με θέματα Ιθαγένειας και Μετανάστευσης καθώς και προξενικές υπηρεσίες σε περίπτωση θανάτου, ένδειας, καταστροφής ή ιατρικών επειγόντων περιστατικών.

Στόχος της Αποστολής4.2: Η Αποστολή να ενισχύσει τη συνεργασία με τις αρχές της χώρας, τους παρόχους υπηρεσιών και άλλες πρεσβείες στην Αθήνα, προκειμένου να διασφαλίσει την ευημερία των Αμερικανών πολιτών.

Αιτιολόγηση: Το προξενικό τμήμα πρέπει να εξακολουθήσει να διευρύνει τις οργανωτικές επαφές σε κυβερνητικό και μη κυβερνητικό επίπεδο, να προσλαμβάνει Αμερικανούς υπαλλήλους-συνδέσμους (American Liaisons) και να οικοδομεί σχέσεις με τις υπόλοιπες Πρεσβείες των Αθηνών, προκειμένου να διασφαλίσει την ευημερία των Αμερικανών πολιτών στις συνήθεις συνθήκες αλλά και σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Οι κυβερνητικές αρχές, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας, μετακινούνται τακτικά ανά τα γραφεία, έτσι ώστε η ανάπτυξη επαφών να είναι συνεχής. Οι χρηματοδοτικές πιέσεις που αποτέλεσαν απόρροια της οικονομικής κρίσης οδήγησαν στο κλείσιμο ορισμένων ΜΚΟ, οι οποίες στο παρελθόν επικουρούσαν τους Αμερικανούς πολίτες. Η νησιωτική μορφολογία της Ελλάδος αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη επαφών του προξενικού τμήματος στις περιοχές που αποτελούν τους κύριους προορισμούς των Αμερικανών πολιτών. Το προξενικό τμήμα θα επικεντρωθεί στην ανάπτυξη και διατήρηση σχέσεων καθώς και στην ετοιμότητα σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

Διαχειριστικοί Στόχοι

Διαχειριστικός Στόχος 1: Προσαρμογή των δραστηριοτήτων, με σκοπό να διασφαλιστεί η αποτελεσματική παροχή των υπηρεσιών ICASS (International Cooperative Administrative Support Services – Διεθνείς Υπηρεσίες Συνεργασίας στον τομέα της Διοικητικής Υποστήριξης) και εποπτεία καθ’ όλη τη διάρκεια του σημαντικού πενταετούς έργου αποκατάστασης του κτηρίου της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα «Chancery».

Αιτιολόγηση: Η Πρεσβεία στην Αθήνα και το OBO (Bureau of Overseas Buildings Operations – Γραφείο Υπερπόντιων Κατασκευαστικών Δραστηριοτήτων) εγκαινίασαν ένα μεγάλης κλίμακας έργο ανακαίνισης και κατασκευής στο πλαίσιο του οποίου προβλέπεται η διαμόρφωση προσωρινού χώρου εργασίας, προκειμένου να φιλοξενηθούν κάποια από τα στελέχη της Αποστολής. Η ανάγκη για τον εν λόγω προσωρινό χώρο εργασίας αναμένεται να διαρκέσει για αρκετά έτη και παρόλο που θα βρίσκεται πλησίον του κτηρίου Chancery, θα δοκιμάσει σημαντικά την ικανότητα της Διοίκησης να παρέχει υπηρεσίες στους δικαιούχους. Στο συγκεκριμένο χώρο έχουν συγκεντρωθεί οι περισσότερες λειτουργίες της Διοίκησης, ώστε να παρέχονται οι υπηρεσίες στους πελάτες ICASS όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται και να εξισορροπείται κατά τον τρόπο αυτό η ανάγκη παροχής υπηρεσιών, όπως λ.χ. υπηρεσιών ταμείου και αλληλογραφίας, σε δύο διαφορετικούς χώρους, ώστε να τονωθεί το ηθικό εν μέσω της εκτεταμένης περιόδου διαχωρισμού των δομών.

Διαχειριστικός Στόχος 2: Διασφάλιση ενός εργασιακού περιβάλλοντος που να χαρακτηρίζεται από ασφάλεια, παραγωγικότητα και σεβασμό, ώστε να μπορούν τα στελέχη να υπηρετήσουν με το βέλτιστο τρόπο τους σκοπούς της αμερικανικής πολιτικής.

Αιτιολόγηση: Η Διοίκηση οφείλει να παρέχει στα στελέχη της Αποστολής την απαραίτητη υποδομή, προκειμένου αυτά να είναι σε θέση να επιτυγχάνουν τους στόχους της Αμερικανικής πολιτικής. Η Αποστολή θα επικεντρωθεί στην ασφάλεια τόσο στο συγκρότημα και στις κατοικίες όπου διαμένει το προσωπικό του United States Direct Hire, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των εργασιών οι απειλές για την ασφάλεια είναι αυξημένες και θα εκπαιδεύσει το προσωπικό της Πρεσβείας στις διαδικασίες εκκένωσης και ετοιμότητας για την αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων. Επιπροσθέτως, η διοίκηση θα προβεί σε πολλαπλές τεχνολογικές αναβαθμίσεις, προκειμένου να θωρακιστούν τα δεδομένα και οι άνθρωποί μας, καθώς οι απειλές, όπως λ.χ. η κυβερνοασφάλεια, πολλαπλασιάζονται, ενόσω αναπτύσσεται μια μέθοδος μέτρησης της αποτελεσματικότητάς μας.

Τέτοιους αμερικανοτσολιάδες είχαμε να δούμε από τη Χούντα

/0 Comments/in /by

45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου – Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

«Χρωστάμε νομίζω όλοι μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ και στη σημερινή κυβέρνηση. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης το εκκρεμές πήγε πάρα πολύ αριστερά. Το τσουνάμι του λαϊκισμού και της ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούσε να συγκρατηθεί μετά τη δικτατορία.

Χρειάστηκε μια «αριστερή» κυβέρνηση για να σπρώξει το εκκρεμές προς το Κέντρο, εκεί όπου έπρεπε να είναι εξαρχής. Κανείς μας, όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να το πετύχει αυτό τα τελευταία σαράντα και κάτι χρόνια…

Ηλθε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και γκρέμισε ταμπού και κλισέ δεκαετιών…ένα ταμπού που γκρεμίσθηκε είναι ο αντιαμερικανισμός. Σήμερα έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση που επιδιώκει ανοικτά, και χωρίς περιστροφές, τη στενή σχέση με τις ΗΠΑ, είτε με Ομπάμα πρόεδρο είτε με Τραμπ. Η Αριστερά επένδυσε πολύ στον αντιαμερικανισμό, σήμερα τον αποδομεί στην πράξη…»

Καθημερινή, Αλ. Παπαχελάς, 19-03-2017

Ότι δεν κατάφεραν τα ΜΜΕ, οι ολιγάρχες, οι ιμπεριαλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό, 45 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη, το κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης εξευτέλισε και χλεύασε το πολιτικό και αξιακό φορτίο της Αριστεράς γενικά, και ειδικά τις αντιμπεριαλιστικές και αντιαμερικανικές παραδόσεις του λαϊκού κινήματος.

45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το σύνθημα για ψωμί και για παιδεία κονιορτοποιείται για τις ανάγκες των δανειστών και των πρωτογενών πλεονασμάτων. Το αίτημα για ψωμί είναι παράλογο, γιατί όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση Τσίπρα, «δεν υπάρχει εναλλακτική». Όσο για την Ελευθερία, η υποτέλεια και η εξάρτηση είναι στο μεγαλύτερο βαθμό της 45ετίας, η χώρα και ο λαός στραγγαλίζονται από την υποταγή σε ό,τι επιβάλλει η ΕΕ. Κάθε αγώνας για τα δίκαια αιτήματα του λαού χλευάζεται γιατί «δεν υπήρχε άλλος δρόμος από το συμβιβασμό», όπως είπε ο Τσίπρας πρόσφατα στη Γερμανία.

Για το όνειδος, που κάποτε μιλούσε εξ ονόματος της Αριστεράς, και λέγεται Τσίπρας, μόνο ένα «θερμό» κεφάλι θα επέλεγε τη σύγκρουση με το σύστημα της ευρωζώνης. Όπως θερμά κεφάλια, 45 χρόνια πριν, επέλεξαν τη σύγκρουση με τη Χούντα. Για να είμαστε όμως δίκαιοι, και η Αριστερά που ανέθρεψε τα σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, το 1973 βάφτιζε τους εξεγερμένους θερμοκέφαλους και προβοκάτορες. Η Αριστερά που είχε τότε «καθαρό μυαλό», προσέβλεπε σε μια ομαλή φιλελευθεροποίηση του χουντικού καθεστώτος. Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα με «καθαρό μυαλό» επιλέγει την εξόντωση της κοινωνίας και τον εξευτελισμό της χώρας. Γιατί, για τη συγκεκριμένη συνομοταξία που δηλώνει αριστερά και πράττει δεξιά, ούτε τότε, ούτε σήμερα, «υπάρχει εναλλακτική».

Εκεί όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε τις προσδοκίες των ιμπεριαλιστών και της άρχουσας τάξης είναι ο φιλοαμερικανισμός του. Θέσεις, αρχές και αξίες που θεμελίωσε ο Νοέμβρης του 1973 και η αντιιμπεριαλιστική ριζοσπαστικοποίηση των πρώτων ετών της μεταπολίτευσης, χλευάζονται από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ θεωρείται αγκαλιά προστασίας και όχι μήτρα κινδύνων. Κουκουλώνεται ο Αττίλας του 1974 που έδειξε περίτρανα τι σημαίνει «εθνική ασφάλεια» υπό τις ΗΠΑ.

Οι νέες βάσεις και οι περισσότερες διευκολύνσεις για τις ΗΠΑ θεωρούνται «ενεργητική εξωτερική πολιτική». Πρόκειται για όνειδος και υποτέλεια, για τσάκισμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας

Τα ταξίδια με τις εκκλήσεις στις ΗΠΑ για επενδύσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, οι παραγγελίες οπλικών συστημάτων απευθείας στον Τραμπ, εμπεδώνουν μια κυβέρνηση πλασιέ που εκλιπαρεί για μερικά δολάρια για να έρθουν οι πολυπόθητες επενδύσεις για να επιβιώσει ένα μοντέλο ανάπτυξης πλιάτσικου και παρασιτισμού.

«Λύθηκε» το «μακεδονικό» προς όφελος του ΝΑΤΟ και ετοιμάζεται «λύση» του Κυπριακού.

Σε ασκήσεις του ΝΑΤΟ περικύκλωσης της Ρωσίας στη Συρία και στριμώγματος της Τουρκίας στη ΝΑ Μεσόγειο, η Ελλάδα σπεύδει να διαθέσει πλοία, αεροπλάνα, αεροδρόμια. Τόσο υστερική φιλοαμερικανική πολιτική η χώρα είχε να δει από το μισαλλόδοξο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς. Σήμερα την ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η συμμαχία με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ βαφτίζεται επίσης ενεργητική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία. Πρόκειται για τυχοδιωκτισμό, για χωρίς αρχές συνεργασία με ένα κράτος δολοφόνων, με ένα κράτος που βρίσκεται σήμερα στην πρώτη γραμμή της ρατσιστικής κι απάνθρωπης συμπεριφοράς.

Ότι είχε απομείνει από το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της μεταπολίτευσης, ως αιτήματα, ως γενικοί στόχοι, ως λαϊκά αισθήματα ανεξαρτησίας και υπερηφάνιας απέναντι στους ιμπεριαλιστές, ποδοπατήθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα σήμερα, και αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να ανατρέψουμε.

Για τις αριστερές δυνάμεις, οργανώσεις, ομάδες, για τους αγωνιστές που επιμένουν στο πνεύμα του Νοέμβρη, που δεν ακυρώνουν 45 χρόνια αντίστασης και που δεν ενσωματώθηκαν στον Πασοκισμό (του παλιού ΠΑΣΟΚ και του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ), το πένθος για το Νοέμβρη δεν τους αντιστοιχεί.

Στην Ελλάδα πρέπει να γεννηθεί μια νέα πολιτική κίνηση της αριστεράς. Με ταξική πολιτική, με μετωπική πολιτική, με αντιιμπεριαλιστική πολιτική. Οι παρούσες δυνάμεις της αριστεράς δεν ανταποκρίνονται σε αυτό το καθήκον. Υπάρχουν όμως αρκετές αξιόλογες δυνάμεις και μια μεγάλη μάζα αριστερών αγωνιστών που αναζητούν, ανησυχούν και προσπαθούν έξω πέρα αλλά και μέσα στην υπαρκτή αριστερά, να χαράξουν ένα δρόμο, να ενωθούν στις κοινές αναζητήσεις και πρακτικές, να οικοδομήσουν μια άλλη κατάσταση και μια άλλη αριστερά που να μην επαναλαμβάνει τουλάχιστον τα λάθη της σημερινής.

Το επαναστατικό, αντιιμπεριαλιστικό πνεύμα του Νοέμβρη έχει να μας προσφέρει πολλά σε αυτό το καθήκον. Πολλά περισσότερα από το πνεύμα που κυριάρχησε στην αριστερά στην μεταπολίτευση. Το πνεύμα του κοινοβουλευτισμού, της ειρηνικής συνύπαρξης με το σύστημα, του κοσμοπολιτισμού-ευρωπαϊσμού, της δικαιωματικής πολιτικής, του σεχταρισμού-μαγαζακισμού.

Τα αιτήματα του Νοέμβρη δε δικαιώθηκαν, μοιάζουν να ματαιώθηκαν προσωρινά, όμως δεν μπορεί να ακυρώθηκαν, γιατί η ιστορία δεν ακυρώνεται.

  • Έξω το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ
  • Θάνατος στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό
  • Κύπρος Ενιαία Ανεξάρτητη
  • Όχι στον πόλεμο – Αλληλεγγύη των λαών
  • Για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή κυριαρχία απέναντι στο σύγχρονο καθεστώς της υποτέλειας, της χρεοκρατίας, του ευρωσυστήματος και της Ε.Ε., της αμερικανοδουλείας.
Περισσότερες βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα ζητά ο Καμμένος από τον Ματίς

Τώρα το ΝΑΤΟ και στην πόλη σας!

/0 Comments/in , /by

«Είναι σημαντικό για την Ελλάδα, οι ΗΠΑ να αναπτύξουν στρατιωτικές δυνάμεις στη χώρα σε μία πιο μόνιμη βάση όχι μόνο στον Κόλπο της Σούδας, αλλά επίσης στον Βόλο, στη Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη». Όσο και αν κανείς δυσκολεύεται να πάρει στα σοβαρά τα λεγόμενα του υπουργού, οι δηλώσεις του προς τον Αμερικανό ομόλογό του κρύβουν μια διπλή επιθυμία.

Από την μία, τη μεγάλη επιθυμία του ελληνικού αστισμού για την βαθύτερη πρόσδεση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Καμμένος σε κάποιο σημείο τονίζει ότι δεν θέλουμε οι ΗΠΑ να είναι απλά ένας στενός σύμμαχος, αλλά ο μόνος. Να είναι η Ελλάδα μια σταθερή χώρα σε ένα ασταθές περιβάλλον της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων, ένας μόνιμος και σταθερός ατζέντης του ΝΑΤΟ.

Από την άλλη, οι ΑΝΕΛ ψάχνουν αγωνιωδώς ένα πολιτικό κενό να πλασαριστούν. Αλήθεια, την παραπάνω επιθυμία για βαθύτερη πρόσδεση στο Αμερικάνικο άρμα, θα μπορούσε να την έχει ικανοποιήσει κανείς καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ή όχι ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς η πολύ πιο αναβαθμισμένη φιλοαμερικανική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Συγκριτικά με τον «Γιωργάκη το αμερικανάκι» ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ή όχι πολύ περισσότερο χρήσιμος και λειτουργικός για το ΝΑΤΟ και τα συμφέροντα της υπερδύναμης; Ή μήπως η συμμετοχή της Ελλάδας στο μέτωπο της Συρίας, με την αποστολή της φρεγάτας «Έλλη» είναι ουδέτερο γεγονός; Όχι απλά δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τον Μητσοτάκη ο πρωθυπουργός, αλλά έχει αποδειχτεί ο καλύτερος πράκτορας των ΗΠΑ κατά τη μεταπολίτευση.

Όσο και αν σε κάποιον μπορεί να φαίνονται ακίνδυνες τέτοιες δηλώσεις, η αλήθεια είναι ότι μετατοπίζουν πολιτικά την εξωτερική πολιτική σε ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Όχι μόνο γιατί εκστομίζονται από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, αλλά επειδή αποτελεί πραγματική κατεύθυνση από την πλευρά του ελληνικού κεφαλαίου. Αν κάποια απάντηση μπορεί να δοθεί, αυτή δεν θα είναι ούτε από την πλευρα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από την ΝΔ. Αυτοί διαγκωνίζονται για το ποιος είναι περισσότερο εντός πλαισίου. Μοναδική απάντηση μπορεί να δώσει το λαϊκό κίνημα. Με επίκεντρο τον αγώνα ενάντια στα Νατοικά συμφέροντα στην περιοχή. Μπορεί η Αριστερά να σηκώσει το γάντι;

Πρώτο ραντεβού, την Παρασκευή 12 Οκτώβρη, στις 19.00, στα Προπύλαια, στη συγκέντρωση που καλεί ο Πανελλαδικός Αντιπολεμικός Κινηματικός Συντονισμός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ανέκδοτο της μάχης ενάντια στο σύστημα

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ανέκδοτο της μάχης ενάντια στο σύστημα

/0 Comments/in /by

Η Λυδία Κονιόρδου δεν πρόλαβε να αποχωρήσει από το Υπουργείο Πολιτισμού ως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και διορίστηκε Πρόεδρος του Ιδρύματος Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Και αν και το ΚΠΙΣΝ πλέον βρίσκεται υπό τη διοίκηση του δημοσίου, το γεγονός ότι μία πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ πήρε κατευθείαν μεταγραφή σε μια θέση ισχυρής συμβολικής αξίας για τον αστικό κόσμο της χώρας, έχει σημασία. Σκαλίζοντας αυτή τη σημασία, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τα καλά λόγια του Ανδρέα Δρακόπουλου για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Δρακόπουλος είναι ανιψιός του Σταύρου Νιάρχου, κληρονόμος σημαντικού μέρους της περιουσίας του και ένα από τα σημαίνοντα πρόσωπα στο χώρο των επιχειρήσεων, του πολιτισμού και της εκπαίδευσης. Ο χαρακτηριζόμενος ως «μεγιστάνας του εφοπλιστικού κεφαλαίου» από το περιοδικό TIME μεταξύ άλλων δήλωνε ότι «συνεργάζεται εξαιρετικά με την κυβέρνηση», ενώ έπλεξε το εγκώμιο των Ξανθού και Πολλάκη: «Εχουν περάσει από το γραφείο μας δέκα υπουργοί Υγείας. Πάντα λέγαμε «πείτε μας πώς μπορούμε να σας βοηθήσουμε». Ε, οι μόνοι που ανταποκρίθηκαν αμέσως ήταν ο κύριος Ξανθός και ο κύριος Πολάκης. Έτσι είναι και δεν με νοιάζει τι λένε κάποιοι».

Ο κ. Δρακόπουλος, αν και κοσμοπολίτης με έδρα τη Νέα Υόρκη, προερχόμενος από μια από τις εμβληματικότερες οικογένειες της ελληνικής άρχουσας τάξης, δεν εισάκουσε τις προειδοποιήσεις του Πορτοσάλτε για τη σοβιετική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που εχθρεύεται τις αστικές αξίες, το κεφάλαιο και την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, την άνοιξη του 2018 έπλεκε το εγκώμιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του υπουργού Χ. Σπίρτζη με αφορμή την σύνδεση των εγκαταστάσεων της Motor Oil με το σιδηροδρομικό δίκτυο του ΟΣΕ. «Η πρότασή μας είχε κατατεθεί εδώ και τουλάχιστον 5-6 χρόνια, αλλά  υλοποιήθηκε «σε χρόνο μηδέν» από την παρούσα διοίκηση του ΟΣΕ και τη συνδρομή του υπουργείου», δήλωσε το βασικό δημόσιο πρόσωπο του ομίλου Βαρδινογιάννη. Ο κ. Βαρδινογιάννης δεν παρέλειψε τις αιχμές για τις κυβερνήσεις του παρελθόντος: «Η κρατική μηχανή διαχρονικά δεν βοηθάει, θα θέλαμε να το είχαμε κάνει πολλά χρόνια πίσω, δεν υπήρξε θετική ανταπόκριση», σε αντίθεση προφανώς με την άμεση ανταπόκριση της παρούσας κυβέρνησης.

Ο κ. Βαρδινογιάννης, αν και αναμφισβήτητα γόνος της ισχυρής αστικής τάξης, δεν ακούει ούτε αυτός τις προειδοποιήσεις ενός Μπογδάνου ή ενός Μαυρίδη για το κρατικίστικο και φιλεργατικό σταλινισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Τσίπρα κάθε πρωτοβουλία της ελεύθερης οικονομίας.

Πέρυσι, περίπου τέτοιο καιρό, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Τζανακόπουλος, δήλωνε σχετικά με την επένδυση της Lamda Development στο Ελληνικό: «Γίνεται ένα μεγάλο βήμα για την υλοποίηση μιας σημαντικής επένδυσης, με σεβασμό στην κείμενη νομοθεσία, την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς ενώ εκμηδενίζονται οι νομικοί κίνδυνοι που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μελλοντικά ανυπέρβλητα εμπόδια για την υλοποίηση της επένδυσης». Είχε εντυπωσιάσει ήδη από το 2014, η δήλωση του κ. Αθανασίου, διευθύνοντος συμβούλου στη Lamda Development ότι, «εάν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στα πράγματα, θα βρει τον τρόπο να δουλέψει για το καλό της χώρας», πέντε ολόκληρους μήνες πριν τις εκλογές του 2015. Μία από τις μεγαλύτερες και πλέον αμφιλεγόμενες παραχωρήσεις δημόσιου χώρου επιβεβαίωσε τις θετικές προσδοκίες των στελεχών του ομίλου Λάτση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο συνέβη και την απόσυρση του δημοσίου από τα ΕΛΠΕ το 2018, εκπληρώνοντας τα πιο ευτυχισμένα όνειρα του Ομίλου. Το γεγονός ότι ο Κ. Γαβρόγλου υπήρξε μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Λάτση, προφανώς είναι εντελώς τυχαίο γεγονός που σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τις εξαίρετες σχέσεις ανάμεσα στον ιστορικό ελληνικό τραπεζικό, επενδυτικό και εφοπλιστικό όμιλο της Γενεύης και την κυβέρνηση Τσίπρα.

Ούτε τα στελέχη του Ομίλου Λάτση προφανώς εισάκουσαν τις οιμωγές των Ελλήνων φιλελεύθερων για τους κομμουνιστές που μας κυβερνούν.

Το παρόν σχόλιο δεν αναφέρεται σε περιπτώσεις τύπου Μελισσανίδη, Μπόμπολα κλπ, καθώς, αν και οι σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι (πλέον) άριστες (και κάτι παραπάνω), δεν διαθέτουν τα βαριά και ιστορικά ονόματα των τριών προαναφερθέντων ομίλων. Επίσης δεν αναφερόμαστε στο εξαιρετικό πλέγμα σχέσεων εμπιστοσύνης των ελληνικών τραπεζών με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με την αρχιτέκτονα τον Γ. Δραγασάκη.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι παπαγάλοι της μας παίρνουν καθημερινά τα αυτιά για τις μάχες που δίνουν ενάντια στο παλιό κατεστημένο. Για τις πολιτικές που ασκούν σε όφελος των φτωχών, για τον περιορισμό των προνομίων της άρχουσας τάξης και των πλούσιων. Αρωγό σε αυτή την κατεύθυνση έχουν τον Αλαφούζο και τον Μαρινάκη, που διαλαλούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει την Ελλάδα Σοβιετία. Την ίδια ώρα, ο τελευταίος θαμώνας του τελευταίου καφενείου, αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί με συνέπεια και σοβαρότητα την πολιτική που θα ήθελε να ασκήσει ο Μητσοτάκης.

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε με μεθοδικότητα τις σχέσεις του με τη σοβαρή, διεθνοποιημένη και ισχυρή αστική τάξη, οξύνοντας την αντιπαλότητά του με δεύτερες και τρίτες περιπτώσεις, κυρίως από τον χώρο των ΜΜΕ. Αυτοί οι δευτερότριτοι παράγοντες, ήταν ήδη αντιμέτωποι με ισχυρά οικονομικά και δικαστικά προβλήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προβλημάτων υπήρξε ο Ψυχάρης που αν και συναντήθηκε ιδιωτικά τέσσερις φορές με τον Α. Τσίπρα, δεν μπόρεσε να παραμείνει στο παιχνίδι. Η κυβέρνηση Τσίπρα με τη σειρά της φροντίζει να διαφημίζει τη μάχη της εναντίον τους, για να γίνεται πιο πιστευτό το παραμύθι του «αγώνα ενάντια στο σύστημα». Ο καθένας καταλαβαίνει ότι οι εξαιρετικές σχέσεις που πλέον διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ με την παραδοσιακή και σοβαρή αστική τάξη είναι πολύ σημαντικότερες από τις κόντρες με δύο – τρεις βαρόνους των μήντια. Επιπλέον έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, τη φανατική στήριξη των δανειστών και της ΕΕ και την ακόμη φανατικότερη στήριξη των ΗΠΑ. Η τελευταία φτάνει σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Αν δεν υπήρχε ο ΣΚΑΙ και ο λοιπός οχετός, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τον εφεύρει. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να κρύψει τις εξαιρετικές σχέσεις με τα ισχυρά εγχώρια και ξένα κέντρα; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να καλύψει την ατόφια νεοφιλελεύθερη και ξενόδουλη πολιτική του;

Τι σημαίνει ανάληψη της ευθύνης κ. Τσίπρα;

Γιατί η τροπολογία για τον κατώτατο μισθό διαιωνίζει και δεν αναιρεί το μνημονιακό κεκτημένο

/0 Comments/in , /by

Το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ απλό: Αν η τροπολογία για τον κατώτατο μισθό  που έφερε η κυβέρνηση στη βουλή στις 19 Σεπτεμβρίου ισοδυναμεί με αύξησή του, τότε γιατί σύσσωμο το μνημονιακό μπλοκ καταψήφισε την τροπολογία του ΚΚΕ που προέβλεπε την αύξηση του στα 751 ευρώ; Ο λόγος είναι απλός: η τροπολογία της κυβέρνησης δεν σημαίνει αυτόματη αύξηση του κατώτατου μισθού!

Για να καταλάβουμε τη νέα πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ αξίζει να δούμε τι ακριβώς προβλέπει η τροπολογία που ήρθε να αλλάξει το περίφημο άρθρο 103 του νόμου 4172/2013 στα επουσιώδη και δευτερεύοντα σημεία του. Ο νόμος εκείνος που είχε ψηφιστεί από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προέβλεπε τα εξής:

Πρώτο, μια νέα διαδικασία διαμόρφωσης νομοθετικώς καθορισμένου νόμιμου κατώτατου μισθού όλης της χώρας που θα ενεργοποιούταν όχι πριν τις 1/1/2017. (παρ. 2). Ο χρονικός αυτός ορίζοντας γίνεται κατανοητός αν πάρουμε υπ’ όψη μας ότι ο νόμος συντάχθηκε και ψηφίσθηκε επί δεύτερου Μνημονίου.

Δεύτερο, ότι το ύψος του νομοθετημένου κατώτατου μισθού και ημερομισθίου θα καθορίζεται λαμβάνοντας υπ’ όψη τους εξής εννέα παράγοντες: Την κατάσταση της οικονομίας, τις προοπτικές ανάπτυξης από την άποψη της παραγωγικότητας, των τιμών, και της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης, του ποσοστού ανεργίας, των εισοδημάτων και των μισθών. (παρ. 3).

Τρίτο, ότι για τον ορισμό του νομοθετημένου κατώτατου μισθού και ημερομισθίου διεξάγεται διαβούλευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και της κυβέρνησης (παρ. 4), η οποία συντονίζεται από τον πρόεδρο του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας, έναν εκπρόσωπο του υπουργείου Οικονομικών κι έναν ακόμη εκπρόσωπο του υπουργείου Εργασίας.  (παρ. 5) Στην επιτροπή συντονισμού της διαβούλευσης συμμετέχουν εκπρόσωποι της Τράπεζας της Ελλάδας, της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, κλπ, κλπ.

Τέταρτο, ο νόμος περιέγραφε με θαυμαστή ακρίβεια το χρονοδιάγραμμα, ορίζοντας για παράδειγμα  ότι η αποστολή έγγραφης πρόσκλησης από την επιτροπή συντονισμού της διαβούλευσης γίνεται εντός του τελευταίου δεκαημέρου του Φεβρουαρίου (5β, αα). Ότι η διαβίβαση του υπομνήματος και της τεκμηρίωσης κάθε διαβουλευόμενου προς τους λοιπούς εκπροσώπους των κοινωνικών εταίρων γίνεται το αργότερο μέχρι την 15η Απριλίου κάθε έτους (5β, γγ). Ότι, το σχέδιο του πορίσματος διαβούλευσης ολοκληρώνεται το αργότερο μέχρι την 31η Μαΐου κάθε έτους (5β, εε), κ.λπ, κ.λπ.

Πέμπτο και τελευταίο ότι ο υπουργός Εργασίας εκδίδει απόφαση καθορισμού του κατώτατου μισθού μετά από σύμφωνη γνώμη του υπουργικού συμβουλίου.

Ταφόπλακα στις διαπραγματεύσεις

Δε χρειάζεται κάποιος να είναι εργατολόγος ούτε να έχει μακρά συνδικαλιστική εμπειρία για να καταλάβει ότι αν ο νόμος που ψηφίστηκε όταν υπουργός Εργασίας ήταν ο Βρούτσης είναι βαθιά αντιδραστικός για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και εκχωρεί το δικαίωμα καθορισμού του μισθού και του ημερομισθίου στον υπουργό, που θα αποφασίζει ελέω …ΣΕΒ. Αν επομένως η κυβέρνηση ήθελα να ανατρέψει το μνημονιακό κεκτημένο έπρεπε να επαναφέρει το καθεστώς της προμνημονιακής περιόδου, όταν οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι αποφάσιζαν στο πλαίσιο ελεύθερων διαπραγματεύσεων το ύψος του μισθού και των ημερομισθίου και ευρύτερα για τις εργασιακές σχέσεις. Συζητούσαν, συμφωνούσαν, διαφωνούσαν, παζάρευαν και κάπου στη μέση τα έβρισκαν. Αυτό συνέβαινε επί δεκαετίες!

Τι αλλάζει όμως η τροπολογία της Αχτσιόγλου; Από τα πέντε παραπάνω σημεία αλλάζει το τέταρτο, που αφορά τις ημερομηνίες ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία επανακαθορισμού και πιθανότατα αύξησης των αμοιβών από σήμερα! Τα υπόλοιπα μένουν απαράλλαχτα, κατά  παραγγελία όχι μόνο του προέδρου του ΣΕΒ, του Θ. Φέσσα αλλά και των θεσμών που στο πλαίσιο της πρώτης τους επίσκεψης με την οποία εγκαινίασαν την «επαυξημένη επιτήρηση» κατέστησαν σαφές ότι απορρίπτουν κάθε σκέψη επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων! Κι η κυβέρνηση υπάκουσε πειθήνια!

Προς επίρρωση, αναφέρει η τροπολογία στις τρεις  τελευταίες παραγράφους της τελευταίας, τρίτης στη σειρά σελίδας: «για την εκκίνηση της διαδικασίας εντός του 2018, με την προτεινόμενη διάταξη τίθενται ειδικά χρονοδιαγράμματα για την έναρξη και ολοκλήρωση της διαδικασίας, έτσι ώστε αυτή να ξεκινήσει εντός του τελευταίου δεκαημέρου του μηνός Σεπτεμβρίου του 2018 και να ολοκληρωθεί εντός του τελευταίου δεκαπενθημέρου του μηνός Ιανουαρίου 2019. Ακολουθεί δε κατά τα προβλεπόμενα στην περ. β’ της παρ. 7 του άρθρου 103 του ν. 4172/2013 η έκδοση απόφασης του υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης… με την οποία καθορίζονται ο κατώτατος μισθός και το κατώτατο ημερομίσθιο. Σημειώνεται ότι με τη προτεινόμενη διάταξη διατηρούνται όλα τα ενδιάμεσα στάδια της διαδικασίας του άρθρου 103 του ν. 4172/2013 και προβλέπονται ισόχρονα διαστήματα διάρκειας κάθε επιμέρους σταδίου, δίχως να επέρχεται ουδεμία αλλαγή πέραν των ρητώς προβλεπομένων ημερομηνιών». Για να μη μείνει καμία αμφιβολία δε, ότι το μνημονιακό κεκτημένο της κατάργησης των διαπραγματεύσεων μένει ανέγγιχτο και θωρακίζεται μάλιστα, τελειώνει με τα εξής η τροπολογία: «Τέλος, διευκρινίζεται ότι η προτεινόμενη διάταξη αφορά στην εκκίνηση του μηχανισμού ειδικά και μόνο για το έτος 2018, ενώ από τα επόμενα έτη θα εφαρμόζονται κανονικά οι ημερομηνίες που τίθενται από το άρθρο 103 του ν. 4172/2013»!

Τούτου δοθέντος, το νέο τοπίο στις εργασιακές σχέσεις δεν ισοδυναμεί με αναίρεση των μνημονιακών κεκτημένων, αλλά με  θωράκισή και διαιώνισή τους! Γι’ αυτό και η τροπολογία της Αχτσιόγλου ψηφίσθηκε από ΝΔ και τα ξέφτια του ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμία αντίρρηση…

Προαιρετική η συλλογική σύμβαση!

Έρχονται όμως και χειρότερα. Όπως κατ’ επανάληψη έχει δηλώσει ο ΣΕΒ, στη νέα συλλογική σύμβαση θέλει να περιληφθεί το δικαίωμα κάθε επιχείρησης ή κλάδου να ζητάει εξαίρεση από τα συμφωνηθέντα, υπό την επίκληση οικονομικών ή άλλων λόγων. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ποτέ ξανά στην Ελλάδα! Στην Αγγλία, αντίθετα, είναι καθεστώς. Εάν δε, περάσει θα αποτελεί τεράστια οπισθοδρόμηση γιατί κάθε απατεώνας βιομήχανος θα μπορεί να ζητάει εξαίρεση επικαλούμενος μείωση κερδών, άνοδο των επιτοκίων ή τη χασούρα του στο καζίνο! Για να κάνει μάλιστα το αίτημά του να φαίνεται πιο δικαιολογημένο θα μπορεί να το συνοδεύει κι από την συγκατάνευση των εργαζομένων του, που υπό το φόβο της απόλυσης θα ομονοούν για να μην εφαρμοστεί η συλλογική σύμβαση.

Τα παραπάνω δεδομένα θέτουν πρωτόγνωρα καθήκοντα για το εργατικό κίνημα καθώς (πλάι σε όλα τα αιτήματα της αύξησης των μισθών, της μείωσης των ωρών εργασίας κ.α.) θα πρέπει να προτάξει το αίτημα της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Δηλαδή, της ακύρωσης του νόμου Βρούτση και της τροπολογίας Αχτσιόγλου. Επίσης να διεκδικήσει το αυτονόητο: καθολική εφαρμογή του νόμου για τη συλλογική σύμβαση εργασίας, χωρίς καμία εξαίρεση, για όλους τους κλάδους, για όλες τις επιχειρήσεις, για όλους τους εργαζόμενους, για όλες τις περιφέρειες της Ελλάδας!

Όταν λέμε συλλογική σύμβαση, εννοούμε συλλογική σύμβαση…

Πηγή: ΚΟΜΜΟΝ