Άρθρα

Στην Ελλάδα 2.0 η αστυνομία κάνει τον τροχονόμο των νεοναζί δολοφόνων

/0 Comments/in , /by

Μια ορδή νεοναζί οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, διασχίζει όλη την Ελλάδα οδικώς, μπαίνει στο μετρό, αποβιβάζεται ανενόχλητη στη Νέα Φιλαδέλφεια σε συνεννόηση με ακροδεξιούς οπαδούς ελληνικής ομάδας και επί τρεις ώρες οργιάζει έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ καταλήγοντας πέραν των άλλων να σφάξει 22χρονο οπαδό της ΑΕΚ. 

Θα συνέβαινε το ίδιο αν μια ομάδα αναρχικών (χωρίς λοστούς, μαχαίρια και δολοφονικές προθέσεις) διαδήλωνε πχ στο Μοναστηράκι για έναν φυλακισμένο αντιεξουσιαστή;

Θα συνέβαινε το ίδιο αν μια ομάδα του Ρουβίκωνα πήγαινε να πετάξει τρικάκια έξω από το σπίτι κάποιου πολιτικού ή δημοσιογράφου;

Θα συνέβαινε το ίδιο αν μια συνέλευση φοιτητών αποφάσιζε, όχι επιδρομή και ισοπέδωση, αλλά κατάληψη σε έναν πανεπιστημιακό χώρο;

Στην Ελλάδα 2.0, στην Ελλάδα της τάξης και της ασφάλειας που υποσχέθηκε ο Κ. Μητσοτάκης χαϊδεύοντας τα φοβικά αντανακλαστικά της εκλογικής του πελατείας, η αστυνομία υπάρχει για να κάνει τον τροχονόμο σε νεοναζιστικές ορδές που ανενόχλητες διασχίζουν παράνομα (η μετακίνηση οπαδών δεν είχε επιτραπεί για το συγκεκριμένο παιχνίδι) όλη την Ελλάδα, και καταλήγουν να δολοφονήσουν έναν αντίπαλο οπαδό.

Μια κυβέρνηση και μια αστυνομία που γίνονται ρεζίλι από τη δράση κάποιων δεκάδων νεοναζί οπαδών είναι πολιτικό πρόβλημα. Μια κυβέρνηση και μια αστυνομία όμως, που με την πολιτική και ιδεολογική τους τύφλωση, με το μίσος τους να στρέφεται αποκλειστικά στις κοινωνικές και πολιτικές διαμαρτυρίες, με την καταστολή να απευθύνεται αποκλειστικά στους νέους, στους εργαζόμενους, στην Αριστερά, και που αφήνει μια ορδή από μαχαιροβγάλτες να μπει στη χώρα, να ταξιδέψει από άκρη σε άκρη και να δολοφονήσει έναν Έλληνα πολίτη, είναι παραπάνω από πολιτικό πρόβλημα.

Είναι ηθική και ποινική συναυτουργία σε έγκλημα. 

Ας σκούζει η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της για τους Ρουβίκωνες, για την ανομία στα Πανεπιστήμια, για το άβατο των Εξαρχείων. Αυτά είναι ο φερετζές για να επιβάλουν τον ηθικό πανικό σε ένα τμήμα της κοινωνία που πρόθυμα αγοράζει την δεξιά προπαγάνδα. Είναι το προκάλυμμα για να προσλαμβάνουν κι άλλους αστυνομικούς, την ώρα που η χώρα έχει ανάγκη γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς, πυροσβέστες. 

Αλήθεια όσο δολοφονούσαν οι οργανωμένες ομάδες των νεοναζί χουλιγκάνων τον 22χρονο, όσο ισοπέδωναν καταστήματα και κατέστρεφαν αυτοκίνητα, η αστυνομία τι έκανε;

Φύλαγε τις λαμαρίνες από το μετρό στα Εξάρχεια;

Τρομοκρατούσε μαμάδες που πήγαιναν με τα παιδιά τους στο λόφο του Στρέφη;

Τραμπούκιζε περιοίκους στο πάρκο Δρακόπουλου;

Έδερνε αναρχικούς;

Άνοιγε το κεφάλι σε νεαρούς στην πλατεία Νέας Σμύρνης;

Πούλαγε προστασία σε νονούς της νύχτας;

Παρακολουθούσε μέσω Predator την αντίπαλη ομάδα της Greek Mafia;

Η εισβολή, επιδρομή, λεηλασία και δολοφονία που διέπραξαν οι νεοναζί οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ είναι ολοκληρωτική χρεοκοπία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, του δόγματος που διαφήμιζε μετά μανίας, του ηθικού πανικού που προκαλεί συστηματικά με το στρατό των δημοσιογράφων της, και φυσικά αποδεικνύει ότι η Ελληνική Αστυνομία δεν επιτελεί το ρόλο που της έχει ανατεθεί από το Σύνταγμα. 

Η παραίτηση ενός υπουργού είναι πολύ λίγη για να ξεπλύνει το επί χρόνια συσσωρευμένο αίσχος.

Ο επικίνδυνος Μακρόν, λαγός της αυταρχικοποίησης της Ευρώπης

/2 Comments/in /by

Το κοινοβούλιο της Γαλλίας ψήφισε την Πέμπτη τον περιβόητο νόμο για την “καθολική ασφάλεια”. Ουσιαστικά ένας νόμος πλήρους κάλυψης της αστυνομικής αυθαιρεσίας με την ποινικοποίηση της φωτογράφισης ή βιντεοσκόπησης αστυνομικών εν ώρα καθήκοντος με κακόβουλα κίνητρα. Τα πρόστιμα γι αυτούς που ανεβάζουν βίντεο αστυνομικής βίας θα φτάνουν τις 75.000 ευρώ ενώ οι ποινές μέχρι τα 5 χρόνια φυλάκισης.

Η κυβέρνηση του μεταρρυθμιστή τεχνοκράτη Macron που εκπληρώνει την ατζέντα της Merine Le Pen που πιθανότητα θα είναι η αντίπαλος του στις επόμενες προεδρικές εκλογές, αναφέρει ότι ο νόμος ήταν απαραίτητος για την καλύτερη προστασία της αστυνομίας εν μέσω απειλών και επιθέσεων που δέχεται όλο το τελευταίο διάστημα από το βίαιο περιθώριο αλλά και της αυξανόμενης παρενόχλησης της αστυνομίας από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.  Ένα νομοσχέδιο που κακά τα ψέματα είναι τουλάχιστον ειλικρινές. Γιατί φαίνεται να υποψιάζεται τον πραγματικό ρόλο της αστυνομίας αλλά προφανώς να τον αθωώνει και να τον αφήνει ανεξέλεγκτο.

«Οι αστυνομικοί είναι παιδιά της δημοκρατίας και πρέπει να προστατεύονται επειδή μας προστατεύουν καθημερινά», δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Gerald Darmanin μετά την ψηφοφορία. Σε μια Γαλλία που μόνο τη διετία 2018-19 με το κίνημα των κίτρινων γιλέκων είχε 11 νεκρούς, δεκάδες περιπτώσεις βασανισμών, διαδηλωτές με βγαλμένα μάτια από τις πλαστικές σφαίρες και κομμένα χέρια από τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης.

Αυτοί οι απίστευτοι νόμοι παρεμπιπτόντως περνάνε σε μία περίοδο που η Γαλλία του Macron “θριαμβέυει” στην καταπολέμηση της πανδημίας, ευρισκόμενη στην τρίτη θέση στην Ευρώπη σε θανάτους, έχοντας ξεπεράσει τους 100.000 νεκρούς.

Για να κάνουμε μια αντιστοιχία στα δικά μας, ένας τέτοιος νόμος θα σήμαινε ότι αν πχ είχε συλληφθεί αυτός που έβγαλε το βίντεο από τον ξυλοδαρμό στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, το οποίο απέδειξε περίτρανα την απίστευτη αστυνομική βαρβαρότητα, ή θα πλήρωνε κάποιο δυσθεώρητο πρόστιμο ή θα πήγαινε στη φυλακή. Τα ίδια και στην Κατερίνη με το πρόσφατο περιστατικό έξω από το γήπεδο. Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν σε περίπτωση που δεν είχαν βγει ποτέ αυτά τα βίντεο λόγω του φόβου από τέτοια νομοσχέδια πόσο θα είχε παραποιηθεί η αλήθεια,  πόσο περισσότερη διαστρεύβλωση θα υπήρχε από τα ΜΜΕ ,  κουκούλωμα  από την κυβέρνηση και θυματοποίηση του θύτης δηλαδή της αστυνομίας. Οι ένοχοι θα γίνονταν θύματα και τα θύματα ένοχοι όπως έχει γίνει δεκάδες φορές όταν διάφοροι πολίτες έχουν δεχθεί αστυνομική βία, την καταγγέλλουν και μέτα ζούνε οργουελικά σκηνικά.

Αν είχε περάσει επίσης ο ίδιος νόμος στην Ελλάδα ίσως να ήταν και διαφορετική η σύγχρονη ιστορία της που την έχουν καθορίσει στιγμές απίστευτης αστυνομικής βίας. Θα κινδυνεύαμε να μην βλέπανε ποτέ το φως της δημοσιότητας διαφορά βίντεο από άγριους ξυλοδαρμούς ακόμα και δολοφονίες πολιτών από την ΕΛΑΣ. Τα βίντεο για παράδειγμα που βοήθησαν στο να αποκαλυφθούν στην κοινή γνώμη αλλά και στη δικαιοσύνη δολοφονίες σαν αυτές του Ζακ Κωστόπουλου που έδειξαν καθαρά την επίθεση από τους δύο κατηγορούμενους αλλά και την άθλια αντιμετώπιση του από τους άνδρες της ομάδας Δίας.  Η’ αυτό του Αλέξη Γρηγορόπουλου που έδειχνε την ψύχραιμη φυγή των Σαραλιώτη-Κορκονέα μετά το συμβάν και ευτυχώς κατέρρευσε παταγωδώς αμέσως μετά τα απίστευτα μοντάζ των ΜΜΕ περί επεισοδίων στα Εξάρχεια εκείνη την ώρα.

Η αστυνομική αυθαιρεσία πάει πακέτο με τη γενικευμένη κρατική βαρβαρότητα των από πάνω και την οικονομική εξαθλίωση των από κάτω. Στην Ελλάδα που βοά το αδιέξοδο της κυβέρνησης σε σχέση με την αντιμετώπιση της Covid19,  με τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία αντι να φτιάχνει νέες ΜΕΘ αγοράζει εκατοντάδες νέα οχήματα στην ΕΛΑΣ, αντι να διορίζει υγειονομικούς προσλαμβάνει αστυνομικούς, αντι να προστατεύσει την δημόσια υγεία θωρακίζονται για την επόμενη μέρα της πανδημίας.

Οι νόμοι στη Γαλλία θα είναι προάγγελος αυταρχικών νέων νόμων σε όλη την Ευρώπη.

Η Ευρώπη των περίφημων αξιών, των δημοκρατικών ελευθεριών και της κατ’ επίφασην αστικής δημοκρατίας έχει τελειώσει προ πολλού. Στην πιο δύσκολη αναμέτρηση του αιώνα αποδείχθηκε παντελώς ανίκανη. Από την διαχείριση της πανδημίας μέχρι τον εμβολιασμό. Από τη Γαλλία και την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα και την Πολωνία, υψώνεται ένα σκληρό ανελεύθερο και νεοφιλελεύθερο αυταρχικό σύστημα με συνεχώς νέους άδικους για τους λαούς νόμους.  Οι φόβοι και τα αδιέξοδα της αρχουσας τάξης είναι τεράστιοι, είναι καιρός οι λαοί να το καταλάβουν και να αναζητήσουν κάτι νέο.

Παλιοί φοιτητές Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης για την καταστολή, την τρομοκρατία και όχι μόνο…

/0 Comments/in /by

Μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που βιώνουμε, με την επίθεση σε καταχτημένα με αγώνες στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, βλέποντας με οργή, αστυνομικές δυνάμεις να εισβάλλουν στα Πανεπιστήμια, κάτι αδιανόητο για την εποχή μας.

Επιτροπή για την υπεράσπιση των πολιτών από την κρτική καταδίωξη και τρομοκρατία, Ξάνθη, 1980

Επιτροπή για την υπεράσπιση των πολιτών από την κρτική καταδίωξη και τρομοκρατία, Ξάνθη, 1980

Μέσα από διαύλους επικοινωνίας που αποκαταστήσαμε κάποιοι από εμάς, όχι βετεράνοι, αλλά συνεχιστές μέχρι σήμερα των αγώνων της Ξάνθης, ανατρέχοντας στα αρχεία εκείνης της εποχής, μέσα από τα οποία είχαμε συγκροτήσει και τότε, την άνοιξη του 1980, την «ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΞΑΝΘΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ» και για την κατάργηση του τρομοκρατικού νόμου 774/78,  με φοιτητές, αλλά και με δημοκράτες της πόλης (Στοΐδης Απ., Παρασκευόπουλος Χάρης,  Παρασκευόπουλος Παρ., Πολυχρονιάδης Ηλ., Διαφωνίδης Γιαν., Διαμαντίδης Δημ., Θεοδωρίδης Στ., Πιάλογλου Αρ., Χατζηβαρύτης Δημ., Παπανικολάου Γ., Αϊβαλιώτης Βασ., Χατζηιμπράμ Ορ., Παπανικολάου Γ., Ζουμπουλίδης Γ., Σφύρης Τριαντ.,  Τσιντσώνης Αλεξ., Ασβεστόπουλος Σταθ., Βασίλας Βασ., Ζουμπουλίδης Γ., Ευστρατίου Χαρ. κλπ.).

Θεωρούμε ότι έχουμε χρέος να μιλήσουμε και σήμερα, μέσα από τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να υπογράψουμε το παρόν κείμενο, αλλά πολύ περισσότερο να καλέσουμε παλιούς και νέους συναγωνιστές, να βρεθούμε ξανά στο δρόμο του αγώνα, στις συνελεύσεις και στις συγκεντρώσεις, στις πλατείες και στους δρόμους, στις πορείες και στις διαδηλώσεις :

  • Να καταγγείλουμε τα χουντικής έμπνευσης κυβερνητικά μέτρα, τις απαγορεύσεις, τις συλλήψεις, τις διώξεις και τα πρόστιμα, που πλήττουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του «συνέρχεσθαι», που απαγορεύουν τις συναθροίσεις και τις διαδηλώσεις
  • Να καλέσουμε όλο το δημοκρατικό κόσμο να παλέψει για την υπεράσπιση των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του, να καταγγείλει την πολιτική της καταστολής και της τρομοκρατίας, την απόσυρση όλων των κατηγοριών, το σταμάτημα κάθε δίωξης και την παραγραφή όλων των προστίμων.
  • Να εκφράσουμε πολιτικά και έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε όσους αντιμετωπίζουν διώξεις και πρόστιμα, με πρόσχημα την πανδημία, γιατί συμμετείχαν ή προσπάθησαν να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις στην επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείο στις 17/11, στην απεργία της 26/11, στην επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου στις 6/12 ή σε άλλες συλλογικές δράσεις
  • Να καταργηθεί ο νόμος που θεσπίζει την σύσταση σωμάτων Πανεπιστημιακής Αστυνομίας
  • Λαός και νεολαία, με μαζικές κινητοποιήσεις και αγώνες να ορθώσουμε πύργο ατίθασο, απέναντι σε αυτή την άγρια αντιλαϊκή πολιτική, να σπάσουμε το κλίμα του φόβου και της τρομοκρατίας.

Ο λαός συνειδητοποιεί τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία οδηγείται, πλημμυρίζει από οργή και ξαναβγαίνει στους δρόμους του αγώνα. Η διάθεση απόρριψης της πολιτικής των απαγορεύσεων είναι διάχυτη. Παρά το καθημερινό νεκρολόγιο του κορωνοϊού και παράλληλα με τον αγώνα μας για την υπεράσπιση της υγείας μας – μέσα κυρίως από την διεύρυνση του Δημόσιου Δωρεάν Συστήματος Υγείας – καταλαβαίνει ότι διακυβεύονται πολύ περισσότερα και σημαντικά ζητήματα, από την υγεία μέχρι την εργασία και την ελευθερία του.

Η κοινωνία, μετά και την 10χρονη εφαρμογή των «μνημονίων» σιγοβράζει από οργή. Και όσο περνούν οι μέρες μοιάζει με χύτρα που πρόκειται να εκραγεί. Αυτή η πολιτική -εγκληματική και ακραία αντιδημοκρατική – δεν θα τερματιστεί με την εύρεση του εμβολίου. Αυτά είναι νανουρίσματα της προπαγάνδας τους. Αυτή η πολιτική ήρθε για να μείνει… μέχρι να ανατραπεί.

Ο αγώνας αυτός δεν μετατίθεται. Αντλεί δυνάμεις από το παρελθόν, είναι η ανάγκη του παρόντος και  η ελπίδα του μέλλοντος.

Πάντα επίκαιρο το – ανυπότακτο – «πνεύμα Ξάνθης»!

Η κρατική  τρομοκρατία δεν θα περάσει!

Παλιοί φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης, μέσω κειμένου υπογραφών, καταγγέλλουν την εντεινόμενη  καταστολή, την τρομοκρατία και όχι μόνο…

(75 μέχρι τώρα υπογραφές υποστήριξης κειμένου
από παλιούς φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης
για την καταστολή, την τρομοκρατία και όχι μόνο…)

Μετά από την ανάρτηση του συνημμένου κειμένου από κάποιους παλιούς φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης, των πρώτων χρόνων λειτουργίας της, αυτό μέχρι τώρα έχει συγκεντρώσει 75 υπογραφές από συναδέλφους και φίλους αλλά και την ευρύτατη αποδοχή από πολλούς άλλους*.

Το κείμενο συνεχίζει να είναι αναρτημένο για περαιτέρω υπογραφές  :

στο   https://www.facebook.com/groups/209103635799147

στο   aavaz

και στο  twitter

Δεν καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται

/0 Comments/in /by

Άσκοπη βία. Είναι η βία που ασκείται από αστυνομικά όργανα ενάντια σε πολίτες και τυχαίνει να έρθει στο φως της δημοσιότητας και να προκαλέσει κοινωνικές αντιδράσεις. Αν όμως δεν δει το φως της δημοσιότητας ή ασκηθεί σε «απόκληρους» ή μέσα σε αστυνομικά τμήματα είναι σκόπιμη βία. Αν δεν υπάρχουν πειστήρια είναι αναγκαία βία. Επίσης, η άσκοπη βία προκαλεί ενόχληση στον πρωθυπουργό (ανάλογη ενόχληση του προκλήθηκε όταν χιλιάδες νοικοκυριά έμειναν επί μία βδομάδα χωρίς ρεύμα). Η άσκοπη βία θα εκλείψει όταν απαγορευτεί διά νόμου η βιντεοσκόπηση αστυνομικών εν ώρα δράσης.

Υπέρμετρη βία. Αντίστοιχα, είναι η βία που έρχεται στο φως της δημοσιότητας και έχει ως αποτέλεσμα δολοφονίες διαδηλωτών –Πέτρουλας, Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, αλλά και Γρηγορόπουλος… Όταν το αποτέλεσμα είναι μόνο σπασμένα κεφάλια, τότε έχουμε βία με μέτρο. Επίσης, ως αποτέλεσμα υπέρμετρης βίας δεν μπορούν να θεωρηθούν δεκάδες νεκροί απεργοί και διαδηλωτές (Θεσσαλονίκη Μάης 1936, Αθήνα Πρωτομαγιά 1924, Πειραιάς 1923, Τρίκαλα 1925, Αγρίνιο 1926, Καλαμάτα 1934, Ηράκλειο 1935, Λευκάδα 1935, Βόλος 1936…) διότι τότε ήταν άλλες εποχές και δεν υπήρχε η ΕΕ και οι αξίες της. Ούτε πολιτικές δολοφονίες (Ζέβγος, Λαμπράκης…) διότι έγιναν από το παρακράτος και το κράτος δεν είχε ουδεμία ανάμιξη. Ούτε οι εκατοντάδες νεκροί σε φυλακές, εξορίες και τόπους εκτελέσεων μετά το 1945, διότι οι κομμουνιστές ήθελαν να πάρουν την εξουσία και το κράτος ασκούσε εναντίον τους νόμιμη βία και με μέτρο. Και σίγουρα, ούτε ατυχήματα (Σαράφης…), ή αυτοκτονίες (Παπαρήγας…).

Παράνομη βία. Ασκείται από απεργούς που περιφρουρούν την απεργία τους ή νεολαίους και εργαζόμενους που κάνουν κατάληψη. Το κράτος ασκεί μόνο νόμιμη βία (βλ. παραπάνω).

Η βία δεν είναι απάντηση στη βία. Όχι, πρέπει να καθόμαστε να τις τρώμε. Η άσκηση βίας είναι καθήκον των δυνάμεων καταστολής –διαδηλωτές, απεργοί, λαός και νεολαία πρέπει να γυρίζουν και το άλλο μάγουλο. Έτσι αποδείχνουν ότι δεν επιβουλεύονται την καθεστηκυία τάξη. Άλλωστε κάθε τέσσερα χρόνια ψηφίζουμε και έχουμε τους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο.

Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ρήση που χρησιμοποιείται για την καταδίκη οποιασδήποτε λαϊκής αντίδρασης ξεφεύγει από τα καθωσπρέπει πλαίσια εκδήλωσης διαμαρτυρίας. Η εκάστοτε κυβέρνηση καλεί την αντιπολίτευση να προβεί στην παραπάνω δήλωση όποτε βρίσκεται ο λαός στους δρόμους, η δε αντιπολίτευση την προτάσσει στο λόγο της επιβεβαιώνοντας τη νομιμοφροσύνη της και αποτάσσοντας τυχόν σπασμένες τζαμαρίες ή τραυματισμούς αστυνομικών. Η ανωτέρω ρήση επ’ ουδενί σχετίζεται με τη βία των δυνάμεων καταστολής.

Σε ό,τι μας αφορά.

Όχι, δεν καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, γενικά κι αόριστα. Υπάρχει η βία που καταπιέζει και η βία που απελευθερώνει. Η βία του επιτιθέμενου και η βία του αμυνόμενου. Η βία του καταχτητή και η βία για την απελευθέρωση από τον κατακτητή. Η βία του ιμπεριαλισμού και η βία για ανεξαρτησία. Η βία της τυραννίας και η βία για την ελευθερία. Η βία της ταξικής πάλης –της άρχουσας τάξης πάνω στους εκμεταλλευόμενους, και των εκμεταλλευόμενων για την αποτίναξη της εκμετάλλευσης. Το ίδιο το κράτος είναι μηχανισμός βίας για να διατηρεί την κυριαρχία της κυρίαρχης τάξης και να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.

Αντιπαλεύουμε τη βία που διαιωνίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τη βία της κρατικής καταστολής απέναντι σε όσους αντιδρούν και αγωνίζονται. Τη βία του ιμπεριαλισμού απέναντι στις εξαρτημένες χώρες και λαούς. Τη φασιστική βία του δυνατού απέναντι στον αδύναμο. Τη βία του ισχνού μεροκάματου, της λιγοστής σύνταξης, της ανεργίας, της χαμοζωής. Τη βία που στραγγαλίζει τη μόρφωση των νέων παιδιών, την υγεία του λαού, τη ζωή με αξιοπρέπεια. Τη βία της πλύσης εγκεφάλου των ΜΜΕ.

Είμαστε με τη βία που απελευθερώνει ως τη μόνη δυνατή απάντηση στη βία που καταπιέζει. Τη βία του εκμεταλλευόμενου ενάντια στον εκμεταλλευτή. Τη βία για την αποτίναξη κάθε τυραννίας και υποδούλωσης. Άλλωστε, η βία είναι η «μαμή της ιστορίας». Η ανθρωπότητα προχωράει μπροστά μέσα από συγκρούσεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Και «η επανάσταση δεν είναι ούτε ζωγραφική ούτε κέντημα, είναι πράξη βίας» (Μάο). Μια κορυφαία πράξη βίας του ελληνικού λαού, η Επανάσταση του ’21, συμπληρώνει 200 χρόνια από το ξέσπασμά της.

Τι μπορεί να γίνει απέναντι στο ξεσάλωμα της αστυνομικής τρομοκρατίας;

/1 Comment/in /by

Η αστυνομία και ειδικά οι τραμπούκικες μονάδες της που τάχα αποκαθιστούν την τάξη, εδώ και καιρό βρίσκονται σε παροξυσμό.

Συμπεριφέρονται χωρίς κανένα όριο, συχνά ως κακοποιοί (ας θυμηθούμε τις καταστροφές που έκαναν στη Χίο σε σταθμευμένα αυτοκίνητα ή τον ξυλοδαρμό της οικογένειας Ινδαρέ), καθώς το καθεστώς πλήρους ασυλίας που απολαμβάνουν, δημιουργεί φαινόμενα πλήρους ασυδοσίας.

Χθες ο εικονιζόμενος αξιωματικός των ΜΑΤ έβρισε χυδαία τη μάνα του δικηγόρου που του έκανε εντελώς κόσμια παρατήρηση για τη βία που αδικαιολόγητα ασκούσε.

Σήμερα σε μια πλατεία γεμάτη παιδιά και οικογένειες, ξεπέζεψαν δεκάδες τραμπούκοι και ξυλοκόπησαν ορισμένους από τους παριστάμενους.

Τα ΜΜΕ υιοθέτησαν τη γραμμή της κυβέρνησης ότι “30 άτομα επιτέθηκαν στην αστυνομία”. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τα εξαγορασμένα μήντια αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Ωστόσο οι εικόνες από τα γεγονότα τους διαψεύδουν ολοκληρωτικά.

Αστυνομικοί σε όλη τη χώρα δέρνουν, βρίζουν, χυδαιολογούν, παρενοχλούν, εισβάλουν σε σπίτια, καταπατούν τον νόμο και το Σύνταγμα. Ενίοτε κάποιοι από αυτούς συλλαμβανονται για διακίνηση ναρκωτικών, για κύκλωμα τράφικινγκ, για παροχή προστασίας σε ανθρώπους της νύχτας. Ας μη βιαστούν ορισμένοι να διαχωρίσουν τις συμπεριφορές αυτές σε εμφανώς παράνομες και σε πιθανώς νομότυπες.

Η εκ των προτέρων ασυλία για οποιαδήποτε πράξη αστυνομικού, δημιουργεί την ολοκληρωτική ασυδοσία. Οι σημερινές εικόνες από τη Νέα Σμύρνη δυστυχώς προδίδουν αστυνομικούς ξεσαλωμένους, αφιονισμένους, φανατισμένους από τους προϊσταμένους τους, με ελευθέρας από την πολιτική τους ηγεσία και άρα έξω από κάθε έλεγχο που θεωρητικά υπάρχει σε μια ευνομούμενη πολιτεία.

Και η ασυλία προς την ασυδοσία της ΕΛΑΣ είναι στρατηγική επιλογή ενός συστήματος εξουσίας που ξέρει ότι η πολιτική του θα γεννήσει αντικειμενικά κοινωνικές αντιδράσεις. Χρειάζεται λοιπόν ένα στρατό πραιτοριανών δίχως δημοκρατικά αισθήματα ή συνταγματικές ευαισθησίες που θα επιβάλει την τάξη.

Η κατάσταση έχει ξεφύγει με την προτροπή ενός υπουργού που μας κατσικώθηκε ως πετυχημένος επειδή στη διάρκεια της θητείας του πριν είκοσι χρόνια έσκασε μια βόμβα στα χέρια του Ξηρού. Αν η καθοδήγηση ωστόσο είναι του Χρυσοχοΐδη, η κάλυψη είναι από ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης.

Γνωρίζουν όλοι πολύ καλά ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται απαιτούν θωράκιση. Δεν είναι τυχαίο ότι σε περίοδο πανδημίας οι μοναδικές οργανικές θέσεις που δημιουργήθηκαν στο δημόσιο ήταν στην αστυνομία. Γιατροί και νοσηλευτές προσλήφθηκαν (όσοι προσλήφθηκαν) ως επικουρικό προσωπικό (συμβασιούχοι). Και φυσικά μπορεί ο δημόσιος λόγος να κατακλύζεται από την προπαγάνδα της “αριστείας”, αλλά κανέναν δεν ενοχλεί να προσλαμβάνονται ημιεγγράμματοι παιδοβούβαλοι στα σώματα ασφαλείας ενώ νέοι άνθρωποι με γνώσεις και δεξιότητες να φυτοζωούν μεταξύ ανεργίας και απλήρωτης εργασίας.

Το τοπίο είναι δυστοπικό και η καταστολή και η κρατική τρομοκρατία θυμίζει οργουελιανά τοπία. Οι νέες ηλικίες είναι στο στόχαστρο της ΕΛΑΣ ενώ πλέον ολόκληρες γειτονιές τρομοκρατούνται όταν αποφασίζουν οι τραμπούκοι να εφορμήσουν.

Από την κορυφή του κράτους, τον Κ. Μητσοτάκη που κουνά διαρκώς το δάχτυλο προς την απρόσεχτη κοινωνία όταν ο ίδιος δεν βολτάρει ανέμελα στην Ικαρία και στην Πάρνηθα, μέχρι τον τελευταίο τραμπούκο της ΕΛΑΣ που δέρνει, βρίζει, βασανίζει, σε έξαλλη κατάσταση, η καταστολή σε όλη της την πυραμίδα, από την κορυφή μέχρι τη βάση, βρίσκεται σε οργασμό.

Πριν μας πνίξει ολοκληρωτικά η νοσηρή αίσθηση της εκτροπής και η ασφυξία ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα απέναντι σε ένα πάνοπλο αφιονισμένο μηχανισμό χρειάζεται να σκεφτούμε και να μιλήσουμε πολιτικά:

Πρώτον με τη μαζική – όσο γίνεται πιο μαζική αντίδραση στην αστυνομοκρατία και στην ασυδοσία των σωμάτων καταστολής. Η αυθόρμητη πορεία κατοίκων της Νέας Σμύρνης για παράδειγμα, απέναντι στον σημερινό χουλιγκανισμό της αστυνομίας είναι σημαντική. Οι μαζικές αντιδράσεις θα δημιουργούν πολιτικό κόστος αλλά και θα ξυπνούν ερωτηματικά σε τμήματα της κοινωνίας που δεν μπορούν να φανταστούν ότι αστυνομικοί στην Ελλάδα του 2021 συμπεριφέρονται ως κακοποιοί. Και φυσικά με την συγκεκριμένη αποκάλυψη εικόνας και ήχου αστυνομικών που βιάζουν τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών. Είναι φυσικά πολύ πιθανό ο “φιλελεύθερος” Μητσοτάκης να απαγορεύσει την καταγραφή βίντεο στα χνάρια του Μακρόν, αλλά οι νέες τεχνολογίες ενίοτε μπορούν να λειτουργήσουν αποκαλυπτικά για κάθε αυθαιρεσία.

Δεύτερο και εξίσου σημαντικό: Να συγκροτηθούν πολιτικά αιτήματα ενάντια στην εκτός δημοκρατικού πλαισίου αστυνομία. Αυτό δεν είναι ζήτημα συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, αλλά καθολική απαίτηση για όλους τους προοδευτικούς – δημοκρατικούς χώρους. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα το κίνημα Black Lives Matter συγκροτήθηκε γύρω από το αίτημα της μείωσης της χρηματοδότησης στην αστυνομία. Στην Ελλάδα πεθαίνουν άνθρωποι στα νοσοκομεία εκτός ΜΕΘ αλλά οι δαπάνες για τα σώματα καταστολής είναι θηριώδεις και έξω από κάθε λογική.

Ένα πλαίσιο πολιτικών αιτημάτων είναι απαραίτητο:

Να μειωθεί η χρηματοδότηση της αστυνομίας και το εξοικονομηθέν ποσό να πάει σε σχολεία που πέφτουν από σεισμούς και νοσοκομεία που γεμίζουν ασθενείς.

Να μειωθεί το προσωπικό στα σώματα καταστολής και να αυξηθούν γιατροί, νοσηλευτές, εκπαιδευτικοί, πυροσβέστες, οδοκαθαριστές, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, κλπ. Δηλαδή να προσληφθούν σε δημόσιες και κρατικές υπηρεσίες χρήσιμες για την κοινωνία ειδικότητες, που προσφέρουν πραγματικό έργο, βοηθούν ανθρώπους, στηρίζουν παιδιά και οικογένειες, σώζουν ζωές.

Να αποταχθούν οι αστυνομικοί που συμπεριφέρονται εκτός νόμου, βρίζουν, χτυπούν, σακατεύουν, χυδαιολογούν.

Να διαλυθούν τα σώματα των τραμπούκων εποχούμενων σε δίκυκλα.

Να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, έστω και μετά από χρόνια, οι διοικητές των τμημάτων των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ κλπ, που συμπεριφέρονται ως κοινοί χουλιγκάνοι.

Να κοπεί η πλάκα με τις γελοίες ΕΔΕ (μόλις διατάχθηκε ακόμα μία για τα σημερινά γεγονότα, αλλά δεν υπάρχει κανείς που δεν ξέρει πού θα καταλήξει) και τις γελοιωδέστερες επιτροπές των Αλιβιζάτων. Η αστυνομία έχει τυπικά και επισήμως κακοφορμίσει, έχει μετατραπεί σε φασιστικό φυτώριο, και δεν μπορεί εκ των έσω να εκδημοκρατιστεί, έστω στοιχειωδώς.

Απαιτούνται μαζικές αποτάξεις, μαζικότερες απολύσεις, κάθισμα των υπεύθυνων διοικητών στο εδώλιο της δικαιοσύνης. Και φυσικά ατιμωτική απόσυρση του Χρυσοχοΐδη από το δημόσιο βίο. Ως εδώ.

Και επειδή από την άλλη “σύσσωμος” ο δημοκρατικός κόσμος ανατρίχιασε σήμερα για μια ακόμα φορά, ας αναρωτηθούμε:

Πόσοι αστυνομικοί αποτάχθηκαν για παράβαση καθήκοντος επί προηγούμενης κυβέρνησης; Πόσοι αστυνομικοί απολύθηκαν γιατί παραβίασαν τους κανονισμούς, τους νόμους και το σύνταγμα; Και από την άλλη πόσες αύρες αγοράστηκαν; Πόσα λεφτά δόθηκαν για εξοπλισμό των οργάνων καταστολής; Ποιος διοικητής διμοιρίας των ΜΑΤ οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη για τις αθλιότητες των αντρών του; Ποιος διοικητής της ΔΙΑΣ διώχθηκε από το σώμα για τα κατορθώματα των τραμπούκων του;

Ο αστυνομικός τραμπουκισμός έμεινε ατιμώρητος, πήρε κάλυψη, εξαγριώθηκε, ξεσάλωσε, και σήμερα έχει κανονικοποιηθεί.

Και το πολιτικό αίτημα για εκκαθάριση της φασιστικής γάγγραινας από το αστυνομικό σώμα, πρέπει να γίνει πάνδημο.

Το “μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι” ειναι κατανοητό όταν σε δέρνουν αναίτια, αλλά είναι εκτονωτικό.

Χρειάζονται απολύσεις, αποχρηματοδότηση, αποτάξεις, αφαίρεση αρμοδιοτήτων, αναδιαπαιδαγώγηση στις συνταγματικές αρχές και στα πολιτικά δικαιώματα όσων πρέπει να απομείνουν, μείωση εξοπλισμού, αφοπλισμός συγκεκριμένων μονάδων κοκ.

Το αίτημα αυτό πρέπει να υιοθετηθεί από τα κοινοβουλευτικά κόμματα που έχουν μια κάποια αναφορά στη δημοκρατία (από ΚΚΕ μέχρι ΚΙΝΑΛ), να γίνει πράξη από ενδεχόμενη επόμενη κυβέρνηση, να γίνει αντικείμενο απαίτησης από το λαϊκό κίνημα.

Και ας μη φοβούνται οι οπαδοί της τάξης από την αποχρηματοδότηση ή τις αναγκαίες απολύσεις: Έτσι κι αλλιώς η αστυνομία δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το έγκλημα. Πριν δύο μήνες πυροβολισμοί μαφιόζων έπεσαν στη Νέα Σμύρνη με έναν νεκρό σε πλατεία. Η αστυνομία ήταν απούσα. Ήρθε για να δείρει όμως τους περίοικους που έκαναν τη βόλτα τους δύο μήνες μετά. Και κακά τα ψέματα, η αστυνομία που ξεσάλωνε σήμερα κυνηγώντας πολίτες είναι η ίδια αστυνομία που άφηνε ανενόχλητο τον Λιγνάδη και έκανε δύο μήνες να ψάξει το σπίτι του για ευρήματα.

Ο ρόλος της και η αρμοδιότητά της είναι σαφής.

“Φυλακές τύπου F”: ο κινηματογράφος για την σύγκρουση των φυλακών

/0 Comments/in /by

To παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στις 19.12.2020 με τίτλο: ««Фильм F-типа»: кино о тюремном сопротивлении» στο site liva.com.ua

Ο πρόλογος της συνέντευξης, στις 19 Δεκεμβρίου 2020, στην εικοστή επέτειο της αρχής της επιχείρησης για την βίαιη μεταφορά των Τούρκων πολιτικών κρατούμενων σε φυλακές κάτεργα, ήταν η πρεμιέρα της ταινίας «τύπου F», με ειδικά προετοιμασμένους υπότιτλους στην ρωσική γλώσσα.

Η ταινία αυτή πρόκειται να διηγηθεί στους πολίτες των μετασοβιετικών κρατών την παράδοση της σύγκρουσης των προοδευτικών ακτιβιστών στην Τουρκία, οι οποίοι μίλησαν για την τυραννία των πολιτικών φυλακών. Σε συνθήκες βαρύτατες οι επαναστάτες κατάφεραν να συνεχίσουν την πάλη τους, αφού μετέτρεψαν τα κελιά τους σε χώρο διαπάλης με το καθεστώς. Ελπίζουμε ότι η ταινία θα επιτρέπει στους θεατές να συλλογιστούν την ανάγκη να μάχεται κανείς για την υπόθεση του στις πιο δυσμενείς συνθήκες.

Το 2000 η τουρκική κυβέρνηση άνοιξε τις επονομαζόμενες φυλακές «Τύπου F», δηλαδή τις ειδικές φυλακές που απευθύνονταν κυρίως στους πολιτικούς κρατούμενους, όπου το βασικό βασανιστήριο ήταν η απομόνωση των συλληφθέντων. Σε κάθε κελί αυτών των φυλακών αντιστοιχούν 1 ως 3 κρατούμενοι και βρίσκονται υπό εικοσιτετράωρη βιντεοπαρακολούθηση, γεγονός που φαίνεται να αποτελεί μια ισχυρή πίεση πάνω στην ψυχική τους κατάσταση.

Οι έγκλειστοι μπορούν να βγαίνουν από τα κελιά τους μόνο σε μια μικρή αυλή, από την οποία είναι ορατό μόνο ένα μικρό κομμάτι ουρανού. Δεν μεταβαίνουν μαζί με άλλους έγκλειστους στην τραπεζαρία, δεν εργάζονται, δεν συμμετέχουν σε πολιτιστικές δραστηριότητες. Εκτός όμως από αυτό, για τους ίδιους είναι εξαιρετικά δύσκολες οι συναντήσεις με τους συγγενείς ή τους δικηγόρους τους. Οι έγκλειστοι είναι σχεδόν πλήρως απομονωμένοι από τον κόσμο και κατά συνέπεια τούτου συχνά παρουσιάζουν ψυχικές ασθένειες. Έτσι η απομόνωση δίνει τη δυνατότητα να χλευαστούν οι έγκλειστοι, επιβάλλοντας τους βασανιστήρια, επειδή μ’ αυτό τον τρόπο κανείς δε θα το μάθει.

Η επιχείρηση για τη μεταφορά των εγκλείστων από τις παραδοσιακές, κοινοβιακές φυλακές στις φυλακές απομόνωσης «τύπου F» που πραγματοποιήθηκε από τις 19 ως τις 22 Δεκεμβρίου 2000, έλαβε το περιπαικτικό όνομα «Επιστροφή στη Ζωή». Η μεταφορά των πολιτικών κρατούμενων πραγματοποιήθηκε με την εφαρμογή ασύγκριτης πίεσης, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε ο θάνατος 28 κρατούμενων ενώ πολλοί τραυματίστηκαν σοβαρά. Στην περίοδο μεταξύ των ετών 2000-2007 οι Τούρκοι πολιτικοί κρατούμενοι διεξήγαγαν πολυάριθμες απεργίες πείνας σαν μια μορφή διαμαρτυρίας εναντίον των νέων φυλακών και της απομόνωσης. Σαν αποτέλεσμα αυτών των απεργιών πείνας πέθαναν 122 έγκλειστοι κομμουνιστές, αγωνιστές για τα δικαιώματα και μέλη του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος.

Το 2012 με πρωτοβουλία του επαναστατικού μουσικού συγκροτήματος Grup Yorum γυρίστηκε μια ταινία για τις φυλακές τύπου F. Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στην Κωνσταντινούπολη, στις 19 Δεκεμβρίου 2012, στην εικοστή επέτειο της επιχείρησης «Επιστροφή στη Ζωή». Μετά από αυτήν πρεμιέρες πραγματοποιήθηκαν στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες, στη Βιέννη, στο Λονδίνο και το Παρίσι. Έπειτα η ταινία έπαιξε σε πολλούς κινηματογράφους της Τουρκίας και της Ευρώπης, βγήκε σε DVD και ανέβηκε στο διαδίκτυο για δωρεάν προβολή. Την ταινία την είδα πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι ενώ ο αριθμός των θεατών της ανεβαίνει σταθερά.

Η ταινία αυτή αποτελείται από δέκα ταινίες μικρού μήκους διαφόρων σκηνοθετών, που βασίζονται στις πραγματικές ιστορίες των πολιτικών κρατούμενων. Στη συγγραφή των σεναρίων έλαβαν άμεσα μέρος οι ίδιοι οι έγκλειστοι. Η ταινία δεν διαρρηγνύει μόνο τους τοίχους της απομόνωσης  στις φυλακές, μιλώντας για την αδιατάρακτη πάλη των επαναστατών που βρίσκονται έγκλειστοι. Με αυτό τον τρόπο ξεσκίζει το μονοπώλιο στην τέχνη που διαθέτουν οι πλούσιοι και το Hollywood, που επιβάλλει στους λαούς του κόσμου το δικό του τακτικό παράδειγμα.

Για το γεγονός αυτό αφηγούνται οι Selma και Inan Altin – τέως πολιτικοί κρατούμενοι και πολιτικοί εξόριστοι, μέλη του κομμουνιστικού μουσικού συγκροτήματος Grup Yorum – απαντώντας στις ερωτήσεις της εφημερίδας «Narodnaya Skola».

-Η ταινία «τύπου F» είχε επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ταξινόμηση της στο site IMDb κατέχει σήμερα βαθμολογία 7.00 και καταλαμβάνει την 24η θέση ανάμεσα σε εκατοντάδες ταινίες αναφορικά με τις φυλακές, μεταξύ ταινιών του Hollywood με μπάτζετ δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων.

Έχετε δίκιο, πρόκειται για τεράστια επιτυχία, επειδή εμείς γυρίσαμε την ταινία αυτή ολοκληρωτικά βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις και τις πηγές του λαού μας. Είναι άδικο να υποτιμά κανείς τις δυνατότητες του λαού. Όταν εμείς καταφέρνουμε να κινητοποιήσουμε τον κόσμο, μπορούμε να δημιουργήσουμε εξαιρετικά παραδείγματα συλλογικής δουλειάς. Μπορούμε να πούμε ότι ένα από τα παραδείγματα αυτά είναι η ταινία «τύπου F».

-Που, πότε και πως εμφανίστηκε η ιδέα της δημιουργίας αυτής της ταινίας;

-Τον Οκτώβριο του 2009, σε μια συνάντηση στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ayçe idil erkmen» στην Κωνσταντινούπολη. Έφτανε η 19 Δεκεμβρίου, η οποία καταλαμβάνει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της ταξικής πάλης της χώρας μας. Στις 19 Δεκεμβρίου 2000 πραγματοποιήθηκε η μεγάλης κλίμακας επιχείρηση εναντίον των πολιτικών κρατουμένων στις τουρκικές φυλακές. Στη διάρκεια αυτής της επιχείρησης σκοτώθηκαν 28 πολιτικοί κρατούμενοι ενώ εκατοντάδες έμειναν ανάπηροι.

Μετά από αυτό το αιματηρό γεγονός άνοιξαν ειδικές φυλακές, του επονομαζόμενου «τύπου F», όπου ασκούνταν βασανιστήρια με τη συμβολή της απομόνωσης των εγκλείστων. Το Grup Yorum έκανε πολλά προκειμένου αυτή η μαζική δολοφονία να μην ξεχαστεί, προκειμένου οι υπεύθυνοι για τα βασανιστήρια της απομόνωσης να τιμωρούνταν. Αναφορικά με το θέμα αυτό συνθέσαμε τραγούδια, διεξήγαμε συναυλίες, γράψαμε στίχους, διηγήματα, άρθρα, αναφορές, θεατρικά έργα, πραγματοποιήσαμε εκθέσεις πινάκων και φωτογραφιών, διεξήγαμε συνεντεύξεις, δημοσιεύοντας όλα αυτά στην εφημερίδα μας Tavır.

Σκεφτόμασταν όμως να κάνουμε για το θέμα αυτό κάτι πιο εντυπωσιακό και ξεκινήσαμε να ανταλλάσσαμε σκέψεις για τη δυνατότητα δημιουργίας αυτής της ταινίας. Δεν ξεχάσαμε τους υποβληθέντες σε βασανιστήρια πολιτικούς κρατούμενους-όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το καλό των συντρόφων τους.

Το εγχείρημα μας ξεκίνησε με πληθώρα ζητημάτων. Θα γυρίσουμε άραγε μεγάλου μήκους ταινία; Μήπως είναι καλύτερο να γυρίσουμε μια ταινία μικρού μήκους για προβολή σε ορισμένα φεστιβάλ; Θα πρέπει να είναι ντοκιμαντέρ ή τυπική ταινία; Θα χρησιμοποιήσουμε άραγε στην ταινία πρόσωπα που συμμετείχαν σε πραγματικά γεγονότα; Και το πιο σημαντικό – τι θα αφηγηθούμε μέσω της ταινίας αυτής; Ποιο πρέπει να είναι το σενάριο και σε τι θα πρέπει να επικεντρωθούμε;

Στο ίδιο το ζητούμενο, στην αρχή δεν ξέραμε πως να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά. Το μόνο που ξέραμε είναι το ότι οφείλαμε στα πλαίσια αυτής της ταινίας οφείλαμε να διηγηθούμε τι είναι επακριβώς η απομόνωση.

-Εσείς δεν είχατε εμπειρία δημιουργίας μιας τυπικής ταινίας. Γιατί λοιπόν αποφασίσατε να την γυρίσετε;

Έχετε δίκιο, εμείς δεν είχαμε προηγουμένως αντίστοιχη εμπειρία. Ξέραμε όμως ένα πράγμα, ότι ο κινηματογράφος είναι ένα αρκετά αποτελεσματικό μέσο αγκιτάτσιας και προπαγάνδας ακόμα κι αν αξιοποιηθεί με σύνθετο τρόπο. Οι πολυπλοκότητες προέκυψαν αρχικά εξαιτίας του γεγονότος ότι οι λήψεις για την ταινία γίνονταν κυρίως στο δρόμο, απαιτούσαν σοβαρή τεχνική εμπειρία και ακριβώς λόγω αυτού εμείς θα έπρεπε να συντονίσουμε τις δυνάμεις πολλών ανθρώπων. Εφόσον εμείς ήμασταν άπειροι, δεν γνωρίζαμε εξαρχής πως να το καταφέρουμε.

Ξέραμε όμως ένα πράγμα, ήμασταν ένα μέρος μιας απέραντης θάλασσας που ονομάζεται λαός, ήμασταν μέλη μιας απέραντης οικογένειας. Δεν υπάρχει ένα τέτοιο πρόβλημα που να μην μπορούμε να το λύσουμε. Γι’ αυτό λοιπόν το λόγο ξεκινήσαμε από εκείνο, ότι έπρεπε δηλαδή να κάνουμε το πρώτο βήμα, έχοντας διαμορφώσει τα καθήκοντα και τους σκοπούς μας.

Στην αρχή σκεφτόμασταν ότι η ταινία θα παρουσιαστεί όχι στους κινηματογράφους αλλά σε ειδικές προβολές και φεστιβάλ. Τα γυρίσματα της ταινίας ήταν μια εξαιρετικά κοστοβόρα διαδικασία, υπήρχε πρόβλημα εύρεσης των κατάλληλων σκηνικών επειδή δεν υπήρχε η δυνατότητα να κάνουμε γυρίσματα σε πραγματική φυλακή τύπου F. Θαρρούσαμε ότι θα μπορέσουμε να γυρίσουμε την ταινία με διαφορετικά μέσα και μεθόδους, δηλαδή με ερασιτεχνική κάμερα, με τον ελάχιστο τεχνικό φωτισμό και στα πλαίσια μιας μικρής ομάδας. Αλλά δουλεύοντας πάνω σε νέες γνώσεις και αφομοιώνοντας τες, ξεκινήσαμε να αποκτούμε όλο και περισσότερο τη βεβαιότητα ενώ οι σκοποί που θέσαμε ενώπιον μας μεγάλωσαν. Καταλάβαμε λοιπόν ότι αυτή την ταινία έπρεπε να την γυρίσουμε ποιοτικά και επαγγελματικά.

Έτσι εμείς ξεκινήσαμε την επιλογή των σκηνοθετών για τις δέκα ταινίες μικρού μήκους. Κι όλοι οι σκηνοθέτες, τους οποίους συναντήσαμε, μας είπαν ότι γι’ αυτούς θα ήταν τιμή να λάβουν μέρος σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Μερικοί από αυτούς ήταν απασχολημένοι με άλλες ταινίες αλλά εξέφρασαν την ετοιμότητα τους να συνεργαστούν μαζί μας αργότερα. Μας εμπιστεύτηκαν επειδή το εγχείρημα το αναλάμβανε το Grup Yorum.

-Εκτός από εσάς συμμετείχαν στην ταινία κι άλλοι δέκα σκηνοθέτες. Πως καταφέρατε να βρείτε κοινό κώδικα μαζί τους; Παρόμοια παραδείγματα συλλογικής κινηματογραφικής δουλειάς δεν έχουμε αρκετά. Όλα τα συστατικά στοιχεία από τα οποία αποτελείται η ταινία, είναι στενά συνδεδεμένα μαζί της, προσδίδοντας της την ολοκληρωμένη της μορφή.  Πως καταφέρατε να το πετύχετε αυτό;

Εμείς τους αφήσαμε όλα τα ντοκουμέντα σχετικά με την απομόνωση στις φυλακές, όσα είχαμε, αλλά και το βιβλίο «Απομόνωση – αφηγούνται όσοι την έζησαν», που εκδόθηκε το 2005. Από τη δική μας σκοπιά το βιβλίο αυτό είναι μια αρκετά πολύτιμη πηγή, εφόσον αποτελείται από συνεντεύξεις με ανθρώπους που δοκίμασαν την απομόνωση στις φυλακές τύπου F. Εκτός από αυτό, επικοινωνήσαμε με τους ανθρώπους αυτούς, βοηθώντας τους να δώσουν στη δουλειά τους το κατάλληλο κίνητρο.

Αλλά οι σκηνοθέτες ήταν στην πραγματικότητα πολλοί και η διαδικασία της δημιουργίας του σεναρίου πήρε πολύ καιρό, που εμείς υπολογίζαμε παραδοσιακά. Εν σχέσει με την παράταση του χρονοδιαγράμματος του εγχειρήματος εμείς επιδείξαμε μεγάλη διακύμανση συντελεστών﮲ μερικοί διέκοψαν τη συμμετοχή τους και τη θέση τους την πήραν άλλοι. Ωστόσο εμείς συζητήσαμε όλα τα προβλήματα στις συνελεύσεις μας, γεγονός που μας επέτρεψε να επιταχύνουμε την δημιουργική διαδικασία της δουλειάς μας πάνω στην ταινία.

-Γνωρίζουμε τους στενούς δεσμούς ανάμεσα στο Grup Yorum και τους επαναστάτες-πολιτικούς κρατούμενους. Με ποια μορφή συμμετείχαν αυτοί στη διαδικασία δημιουργίας της ταινίας;

Μοιραστήκαμε μαζί τους μέσω επιστολών όλες τις σκέψεις μας για αυτό το εγχείρημα. Τους ρωτούσαμε τι σκέφτονταν για τη δημιουργία αυτής της ταινίας (αν πιστεύουν ότι ένα τέτοιο εγχείρημα μπορεί να πραγματοποιηθεί), τους ζητούσαμε να μοιραστούν μαζί μας ζωντανά παραδείγματα της ζωής τους στις φυλακές. Έτσι εμείς τους ζητήσαμε να γράψουν τα δικά τους σενάρια. Εκείνοι μας έστειλαν τις απαντήσεις τους που μας έδωσαν θάρρος και σιγουριά.

Οι σύντροφοι μας-πολιτικοί κρατούμενοι πίστευαν ότι εμείς θα τα καταφέρουμε , ότι εμείς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες και ότι θα γυρίσουμε μια πραγματικά εντυπωσιακή ταινία, η οποία θα ήταν σπουδαία για την συνολική τους πάλη. Ήδη σύντομα ξεκινήσαμε να λαμβάνουμε γράμματα από πολλούς ανθρώπους με ιστορίες πραγματικών τέτοιων εμπειριών.  Οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές συνέβαλαν σημαντικά στη συλλογική δουλειά για την ταινία.  Η υποστήριξη τους, η πίστη τους σε εμάς, καθώς και η βοήθεια και η καθοδήγηση των συντρόφων μας, που απελευθερώθηκαν από τις φυλακές τον καιρό των γυρισμάτων της ταινίας, όλα αυτά μας στάθηκαν ανεκτίμητη βοήθεια.

Εμείς θέλαμε ιδιαίτερα να αφηγηθούμε τη μοίρα των 122 επαναστατών, που σκοτώθηκαν ως αποτέλεσμα της τραγικής απεργίας πείνας. Διαβάσαμε αποσπάσματα από τις βιογραφίες τους, παρακολουθήσαμε βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις τους – καθεμιά από αυτές θα μπορούσε να γίνει η υπόθεση μιας ολόκληρης ταινίας. Οι απεργίες πείνας στις φυλακές των ετών 2.000-2.007 πράγματι μοιάζουν να είναι ένα από τα πιο σπουδαία θέματα στην σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας, για την οποία πρέπει να γυρίσουμε μια ξεχωριστή ταινία. Αλλά σ’ αυτή την ταινία θέλαμε να διηγηθούμε ειδικά γι’ αυτό, το πως δηλαδή επηρεάζει τους ανθρώπους η απομόνωση στους φυλακές.

-Πως προχώρησε η περίοδος της τεχνικής προετοιμασίας;

Η περίοδος της προετοιμασίας για τα γυρίσματα της ταινίας ήταν για εμάς το δικό μας είδος εκπαίδευσης. Το ίδιο διάστημα εμείς οι ίδιοι εκπαιδεύσαμε τους ηθοποιούς μας από ένα αριθμό φοιτητών. Μπορούμε να πούμε ότι επρόκειτο για μια αλληλένδετη προετοιμασία-τεχνική και πολιτική.

Εμείς παρακολουθούσαμε μαζί ταινίες για το θέμα αυτό, συζητώντας το ανάμεσα μας. Μελετήσαμε λεπτομερειακά τις άλλες μορφές της σοσιαλιστικής κινηματογραφίας, τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες μεριές του πλανήτη. Παράλληλα ήρθαμε σε επαφή με την εμπειρία της πάλης εναντίον της απομόνωσης στις φυλακές, την αφηγηθήκαμε, προκειμένου οι μελλοντικοί μας ηθοποιοί να μην αλλοτριωθούν από τη δουλειά που κάνουν. Θέλαμε να τους εξοικειώσουμε με τη συλλογική εργασία, να τους μάθουμε να μην ανταγωνίζονται μεταξύ τους και να δρουν συλλογικά, να στηρίζουν την ανάπτυξη των συντρόφων τους, να ασκούν το δικαίωμα τους στην κριτική κι έτσι να δημιουργούν ένα περιβάλλον  στο οποίο ο καθένας θα μπορεί να εργάζεται με ευχαρίστηση. Σ’ αυτό ακριβώς επενδύσαμε πολύ ζήλο και δύναμη.

Έτσι λοιπόν εμείς υποχρεωθήκαμε να επιλύσουμε τα τεχνικά ζητήματα – παρέχοντας εργασία με κάμερες, τον ήχο, το φωτισμό αλλά και το μακιγιάζ. Ταυτόχρονα ξεκινήσαμε να κατασκευάζουμε το μοντέλο των φυλακών τύπου F για την ταινία. Στο χώρο των πλατό μετά από 8 μήνες δουλειάς στήθηκε το σκηνικό, στο οποίο υπήρχαν κάμερες, προαύλια και διάδρομοι σε διαστάσεις αντίστοιχες των πραγματικών φυλακών.

Μετά από δύο χρόνια προετοιμασίας ήμασταν εντέλει έτοιμοι να προχωρήσουμε στα γυρίσματα της ταινίας, τα οποία συνεχίζονταν με διαλείμματα ως το Σεπτέμβριο του 2012. Η ταινία ολοκληρώθηκε χάρη στη δουλειά εκατοντάδων ανθρώπων, από τους φοιτητές της σχολής κινηματογραφίας και υποκριτικής ως τους εργαζόμενους στα πλατό, κάτι που ανταποκρίνεται πλήρως στο ηθικό της σύγκρουσης των συντρόφων μας – πολιτικών κρατουμένων.

Στις 19 Δεκεμβρίου του 2012 καταφέραμε να διεξάγουμε την πρεμιέρα της ταινίας μας, η οποία πραγματοποιήθηκε στον πιο κεντρικό κινηματογράφο της Κωνσταντινούπολης, τον «ATLAS». Κατευθείαν μετά από αυτή λάβαμε μέρος σε προβολές πρεμιέρας στην Ευρώπη που διεξήχθησαν στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, τη Βιέννη, το Λονδίνο και το Παρίσι.

-Ήδη μετά από την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους, αυτή βρέθηκε ενώπιον πολλών εμποδίων. Ποια ήταν όμως αυτά; Πόσοι θεατές κατάφεραν να δουν την ταινία;

Παρά το γεγονός ότι την ταινία μας την πρόβαλαν στους κινηματογράφους καθ’ όλα νόμιμα, καταφέραμε να την παρουσιάσουμε μπροστά στους θεατές 72 κινηματογράφων ολόκληρης της τουρκικής επικράτειας, μολονότι υπολογίζαμε προβολές της ταινίας σε 300 κινηματογράφους. Στην αρχή όμως επιβλήθηκε εναντίον μας καλυμμένη λογοκρισία. Παρά το μεγάλο ενδιαφέρον από την πλευρά των θεατών, πολύ κεντρικοί κινηματογράφοι αρνήθηκαν να την προβάλουν. Οι αρχές απειλούσαν τους κατόχους των κινηματογράφων, τους ασκήθηκε πίεση, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις υποβλήθηκαν σε έλεγχο οι ταυτότητες των θεατών από την πλευρά της χωροφυλακής και της αστυνομίας.

Οι αρχές δεν επέτρεπαν την τοποθέτηση διαφημιστικού υλικού της ταινίας μας ενώ πολλοί άνθρωποι που την προωθούσαν σε ειδικά κιόσκια στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων, υπέστησαν βία και συλλήψεις από την πλευρά της αστυνομίας.

Η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου οι άνθρωποι να μην παρακολουθήσουν την ταινία αλλά την παρακολούθησαν ακριβώς 85.000 άνθρωποι στους τουρκικούς κινηματογράφους ενώ άλλοι 20.000 την παρακολούθησαν στους κινηματογράφους εκτός Τουρκίας. Αργότερα όμως διεξήχθησαν ειδικές προβολές, η ταινία βγήκε σε DVD και διανεμήθηκε στο διαδίκτυο για δωρεάν είσοδο και προβολή. Το συνολικό κοινό των θεατών της ξεπέρασε τους 2.000.000 θεατές, γεγονός που εν πολλοίς βοήθησε να ξεπεραστεί το εμπάργκο πληροφόρησης γύρω από τα βασανιστήρια στις φυλακές.

-Όμως για ποιο λόγο η κυβέρνηση να εμποδίσει το λαό στο να παρακολουθήσει την ταινία; Για ποιο λόγο υπάρχει καταπίεση έναντι της ταινίας αυτής;

-Δεν πρέπει να εξετάζουμε τον κινηματογράφο σαν ένα συνηθισμένο μέσο ψυχαγωγίας. Ο κινηματογράφος, η μουσική, το θέατρο, η ζωγραφική και η ποίηση έχουν τεράστια επιρροή στη σύγχρονη κοινωνία. Ειδικά με αυτή είναι στενά συνδεδεμένοι οι λόγοι του φασιστικού μίσους προς το συγκρότημα Grup Yorum και την ταινία μας.

Όπως όλες οι σφαίρες της τέχνης, έτσι και ο κινηματογράφος είναι βασικός φορέας ιδεολογίας. Διαμέσω του κινηματογράφου μπορούμε να προσδώσουμε νέες μορφές στις ηθικές νόρμες και αξίες, στον τρόπο ζωής, στην κουλτούρα και στις ηθικές αξίες του λαού. Συνιστά μέσο διαπαιδαγώγησης και διαφώτισης. Όλες οι κυβερνήσεις, που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο, θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την εξουσία αυτή για τους σκοπούς τους.

Οι σοσιαλιστικές χώρες και η ΕΣΣΔ ειδικότερα προσέδωσαν μεγάλη σημασία στην τέχνη του κινηματογράφου, σαν ένα αρκετά αποτελεσματικό μέσο, με τη βοήθεια του οποίου μπορούμε να αφηγηθούμε στους λαούς την αλήθεια και την ηρωική ιστορία της σοσιαλιστικής πάλης. Το ίδιο διάστημα η ΕΣΣΔ συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη στην τέχνη του κινηματογράφου.

Ωστόσο τα φασιστικά κράτη, όπως η Ναζιστική Γερμανία, και τα ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως οι ΗΠΑ, χρησιμοποίησαν και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τον κινηματογράφο σαν μέσο χειραγώγησης των μαζών. Η Αμερική δεν εξάγει απλά χολιγουντιανές ταινίες αλλά μέσω αυτών εξάγει το δικό της πρότυπο ζωής. Η παγκόσμια επιρροή του αμερικάνικου κινηματογράφου αυξάνει σταθερά και αναλογικά με την εξέλιξη αυτή αυξάνεται και η κυριαρχία των ΗΠΑ στις παγκόσμιες αγορές.

Υπό αυτές τις συνθήκες η επιρροή των αμερικανικών ταινιών δεν περιορίζεται στην πώληση της προκαθορισμένης παραγωγής. Οι χολιγουντιανές ταινίες γίνονται όργανο ανασχηματισμού του συστήματος αξιών, του τρόπου ζωής-όχι μόνο για τους μεμονωμένους ανθρώπους αλλά και για ολόκληρους λαούς.

Η κινηματογραφική βιομηχανία της Τουρκίας αναπτύσσεται ακριβώς με αυτή τη μορφή. Δίπλα στις ταινίες, η συνείδηση των ανθρώπων μας διαμορφώνεται μέσω των σειρών, οι οποίες μπολιάζουν τους ανθρώπους με την επιθυμία για εξουσία και υπεροχή, δικαιολογούν την βαναυσότητα, την εφαρμογή των βασανιστηρίων από την πλευρά της αστυνομίας, τον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό. Επιχειρούν να φτιάξουν ένα λαό που θα μοιάζει στους ανθρώπους των σειρών αυτών. Και πολλοί ηθοποιοί , που ονομάζουν εαυτούς «προοδευτικούς διανοούμενους» γίνονται πιόνια ή μαριονέτες σ’ αυτή τη χειραγώγηση.

Οι κυβερνήσεις και τα κράτη χρησιμοποιούν τη δύναμη της τέχνης – ιδίως τη μουσική και τον κινηματογράφο, που έχουν διαρπαχθεί από το λαό. Γι΄αυτό δεν λυπούνται κανένα μέσο. Ο προϋπολογισμός μιας ταινίας μπορεί να φτάσει τα 745 εκ. δολάρια, ποσό που συμπίπτει με το ετήσιο εισόδημα 50.000 Τούρκων. Χρησιμοποιώντας λοιπόν τέτοια εκτεταμένα μέσα, η ιθύνουσα τάξη επιβάλλει στους ανθρώπους τη δική της κουλτούρα, τη δική της παραγωγή και τη δική της κυριαρχία.

Ωστόσο το δικό μας έργο κάνει ζημιά στα σχέδια τους. Οι συναυλίες του Grup Yorum και η ταινία «Φυλακή τύπου F» δείχνουν για τι είναι ικανά τα παιδιά του λαού. Εμείς στερήσαμε το μονοπώλιο των πλούσιων στην τέχνη. Να γιατί επιτίθενται στο Grup Yorum και στην ταινία μας.

Σημειώσεις μετάφρασης  

Narodnaya Skola (ρωσικά: Народная Школа) : Σχολείο του Λαού.

Tavır: η θέση, η τοποθέτηση (τούρκικα).

«Απομόνωση – αφηγούνται όσοι την έζησαν»: στα τουρκικά ο τίτλος του συγκεκριμένου βιβλίου είναι TECRİT Yaşayanlar Anlatıyor

Πηγή: liva.com.ua

Μετάφραση: antapocrisis

Ζηλεύει ο Μητσοτάκης την αστυνομία των ΗΠΑ;

/1 Comment/in , /by

Σχόλιο του antapocrisis.

Χαιρετίζουμε την πραγματικά μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα, όπως και τις διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα. Φαίνεται ότι υπάρχει και επιμένει ένα διάχυτο αγωνιστικό δυναμικό που μπορεί να αποτελέσει τη μαγιά για να συγκροτηθεί ένας υπολογίσιμος αντίπαλος απέναντι στο μονόδρομο της φτωχοποίησης και της σταδιακής αποσύνθεσης μιας χώρας που φιλοδοξεί να είναι γκαρσόνια της Ε.Ε., οικόπεδο του ΝΑΤΟ, αποικία χρέους.

Το σόου μέσα στη Βουλή από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, δε μπορεί να κρύψει τις βαθιές συμφωνίες ανάμεσα σε αυτά τα κόμματα. Δεν κρύβει επίσης και την παρακμή τους, έτσι όπως τη ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες με τη μπόχα με τα σκάνδαλα, τις υποκλοπές, τις σχέσεις με επιχειρηματίες κοκ.

Η κυβέρνηση χτύπησε τη διαδήλωση, με αφορμή τις γνωστές μηδενιστικές πρακτικές μιας μερίδας του αυτοαποκαλούμενου αναρχικού χώρου, με γραμμή “διαλύστε τους πάντες πλην ΚΚΕ”. Αυτό δεν αναφέρεται ως κριτική προς το ΚΚΕ, αλλά για να καταδείξουμε ότι η κυβέρνηση έριχνε δακρυγόνα και μηχανάκια πάνω σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές αδιακρίτως.

Ειδικά η, σε κατάσταση αμοκ, ομάδα ΔΕΛΤΑ έπεφτε με λύσσα με τα μηχανάκια πάνω σε οργανωμένα μπλοκ φοιτητικών ή αριστερών συλλογικοτήτων. Το ότι χθες δεν είχαμε βαρύτερους τραυματισμούς ή και θύματα στην Πανεπιστημίου, είναι ένα τυχαίο γεγονός. Οι οδηγίες, ή μάλλον το “είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι καταλαβαίνετε” προς τα επικίνδυνα σώματα ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ κάποια στιγμή θα οδηγήσουν σε τραγικά αποτελέσματα.

Γι’ αυτό και ο αγώνας για την απόσυρση του νόμου που ψηφίστηκε χθες στη βουλή για τον περιορισμό των ελευθεριών στη διαδήλωση θα πρέπει διαρκώς να συνοδεύεται από το αίτημα για τη διάλυση αυτών των σωμάτων που μόνο στόχο έχουν την καταστολή του εχθρού λαού.

Τι σημαίνει η κυβερνητική πολιτική στις πλατείες και τι χρειαζόμαστε ως Αριστερά

/0 Comments/in /by

Η  όξυνση της καταστολής  από την αστυνομία και τα ΜΑΤ τις τελευταίες εβδομάδες και μέρες στην Πλατεία Κυψέλης και στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης δεν αποτελεί κάτι καινούργιο. Όργιο καταστολής από την αστυνομία υπάρχει από την αρχή της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Είναι μια συνειδητή και πάγια τακτική της ΝΔ και απευθύνεται σε ένα ακροατήριο που απαιτούσε και απαιτεί συγκεκριμένα αποτελέσματα στο ζήτημα «τάξη και ασφάλεια». Γι΄ αυτό και η πολιορκία χώρων στα Εξάρχεια, οι εκκενώσεις καταλήψεων, το άγριο ξυλοκόπημα της οικογένειας Ινδαρέ, η καταστολή στην ΑΣΟΕΕ, η εισβολή σε κινηματογράφο επειδή ανήλικοι έβλεπαν τον Τζόκερ κλπ. Αυτά είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η αστυνομία που είχε την ανοχή και το ελεύθερο από την κυβέρνηση για να ξεσαλώσει χτυπώντας τον λαό όλο το διάστημα πριν τον κορονοϊό, την ίδια ανοχή και στήριξη έχει και τώρα, με αφορμή φαινόμενα συνωστισμού στις πλατείες. Το μέγεθος της υποκρισίας είναι εμφανές. Φάνηκε από το φάουλ του Μπακογιάννη στην Ομόνοια, όπου μαζεύτηκε πλήθος κόσμου και έτρεχε μετά να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά εξέθεσαν την ΝΔ.

Γιατί επιλέγουν να χτυπήσουν τις πλατείες; Η κυβέρνηση στην μαζική συνείδηση βγαίνει κερδισμένη από την εικόνα ότι η Ελλάδα τα κατάφερε με τον κορονοϊό και είχε λίγους θανάτους. Ο Μητσοτάκης σ’ αυτό μετράει αποτελέσματα αυτή τη στιγμή.

Με τις επιθέσεις της αστυνομίας αλλά και των ΜΜΕ στις πλατείες, εξελίσσεται το κυβερνητικό σχέδιο σε πολλά επίπεδα:

Πρώτον συνεχίζεται να χτίζεται το αφήγημα της υπεύθυνης κυβέρνησης έναντι κάποιων αντιπολιτευόμενων ανεύθυνων. Ο Μπακογιάννης ως πορφυρογέννητος γόνος της δυναστείας εξαιρείται των κανόνων και είναι εξορισμού «υπεύθυνος».

Δεύτερον, η ανάδειξη της πλατείας ως μέγιστου προβλήματος, αποπροσανατολίζει από τις αεροπορικές εταιρείες με τις οποίες συμφωνούνται σημεία και τέρατα όσον αφορά την υγειονομική ασφάλεια γιατί οικονομικά δεν βγαίνουν. Αποπροσανατολίζει από την πολιτική ανοικτών θυρών στον τουρισμό και τη γραμμής «καλώς ήρθε το δολάριο» με υποσχέσεις μηδενικών ελέγχων των ξένων τουριστών. Αποπροσανατολίζει από το χαμένο χρόνο για τη θωράκιση του ΕΣΥ, τους μαζικούς διαγνωστικούς ελέγχους, τη στενή «επιτήρηση» στον ιό.

Τρίτον, οι πλατείες είναι ο εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος σε περίπτωση που τα πράγματα στραβώσουν. Δεν θα κατηγορηθεί ο κρατικός μηχανισμός για τους λιγοστούς ελέγχους, θα κατηγορηθούν όμως οι ανεύθυνοι που μαζεύονται στις πλατείες. Αυτοί θα φταίνε, το εμπεδώσαμε από τώρα.

Και φυσικά υπάρχει πάντα το πολιτικάντικο παιχνίδι του Χρυσοχοΐδη για να κρατηθεί στον αφρό της επικαιρότητας τώρα που ο Χαρδαλιάς του κλέβει την δόξα. Αρχικά, με το περιβόητο «άνοιγμα του φακέλου» της ΜΑΡΦΙΝ μετά από 10 ολόκληρα χρόνια και ενώ είχε διατελέσει Υπουργός και επί ΜΑΡΦΙΝ και άλλη μια φορά όλο αυτό το διάστημα, και τώρα με τις επιθέσεις στις πλατείες. Ο εσωτερικός διαγκωνισμός των υπουργών της ΝΔ είναι μια σημαντική παράμετρος.

Η συνεχής καταστολή όμως δεν είναι μονάχα επικοινωνιακό παιχνίδι. Σε πλατύ κοινωνικό επίπεδο η ΝΔ καταλαβαίνει ότι κερδίζει στο θέμα «τάξη και ασφάλεια». Μετρούσε νίκες στο πεδίο της «πάταξης της ανομίας» και συνεχίζει στο ίδιο τέμπο, με το έδαφος να είναι εύφορο από το λίπασμα του αγριανθρωπισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού. Γιατί η πλειοψηφία της κοινωνίας, τσακισμένη μετά από μια δεκαετία μνημονίων, μετά από τραγικές διαψεύσεις και προδοσίες, χωρίς ελπίδα και προοπτική, απογοητευμένη και στην ιδιώτευση, τσιμπάει στο ζήτημα «ασφάλεια». Η κυβέρνηση καταστέλλει γιατί μπορεί, γιατί με την βοήθεια των ΜΜΕ εξασφαλίζει συναίνεση και αποδοχή σε πλατύ κόσμο. Εμπεδώνει και χτίζει στην πλατιά συνείδηση ότι η καταστολή όσων ξεφεύγουν από το πλαίσιο που η ίδια θέτει, ακόμη και αν αυτό είναι υποκριτικό και εμφανώς παράλογο, είναι μια «κανονικότητα».

Οι δυνάμεις του κινήματος τσίμπησαν και αυτές με τις επιθέσεις στις πλατείες. Γιατί όσο πρέπει να καταγγελθεί το όργιο υποκρισίας των αστυνομικών επιθέσεων στις πλατείες, άλλο τόσο το δίπολο  καταστολή-αντικαταστολή λειτουργεί σαφώς υπέρ του πρώτου. Ο ήδη αποσυγκροτημένος χώρος της εναπομείνασας αριστεράς μπαίνει σε ένα παιχνίδι που συμφέρει τον αντίπαλο. Είναι μια λογική λανθασμένη και σχετίζεται με το ερώτημα «για ποιο πράγμα πρέπει κυρίως να κριθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη;». Η κυβέρνηση κρίνεται, αυτή τη στιγμή, γιατί ενώ υπάρχει υγειονομική κρίση που θα έρθει ξανά ως απειλή το φθινόπωρο, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για την μόνιμη ενίσχυση των νοσοκομείων. Κρίνεται γιατί την μεγάλη οικονομική κρίση που έρχεται, θα την πληρώσουμε πάλι εμείς με εκτόξευση της ανεργίας και μερική απασχόληση. Κρίνεται για το εκ νέου χτύπημα στην δημόσια και δωρεάν παιδεία και τον αντιπεριβαλλοντικό νόμο-φιλέτο για το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Τα ΜΑΤ δεν θα σταματήσουν να μας χτυπάνε, με το να τα καταγγέλλουμε πόσο βάρβαρα είναι, όσο απαραίτητη και αν είναι αυτή η καταγγελία. Ούτε με το να απαντάμε στο όργιο καταστολής με κινητοποιήσεις χωρίς τήρηση υγειονομικών μέτρων, βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.

Από αυτή την άποψη, χρειάζονται ιεραρχήσεις και προτεραιότητες. Στην πολιτική μπορεί να αμυνόμαστε οπουδήποτε δεχόμαστε επίθεση, αλλά η νίκη, (έστω και με την έννοια του να βγούμε από μια δύσκολη κατάσταση), κρίνεται από το αν θα επιλέξουμε τον χώρο της μάχης. Να συγκεντρώσουμε προσοχή και δυνάμεις στα ζητήματα που αποτελούν ή μπορούν να αποτελέσουν τον αδύναμο κρίκο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Εκεί που μπορεί να διαρραγεί η κοινωνική ανοχή στην κυβέρνηση.

Αυτό σημαίνει να στοχεύσουμε στα υλικά προβλήματα και στην οικονομική και κοινωνική επιβίωση. Αυτά αφορούν τρία πεδία το επόμενο διάστημα: α) την προστασία της δημόσιας υγείας με την άμεση κρατική ενίσχυση σε προσωπικό και εξοπλισμό των νοσοκομείων, που παραμένουν απογυμνωμένα με ευθύνη της κυβέρνησης, ενόψει του κορονοϊου και της ενδεχόμενης έξαρσής του, β) την αναζήτηση και διαμόρφωση εκείνων των αιτημάτων για την στήριξη και ανακούφιση των εργαζομένων και των ανέργων και γ) την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας μπροστά στη νέα επίθεση Κεραμέως στην εκπαιδευτική κοινότητα.

Σε αυτά τα μέτωπα μπορούν να συγκεντρωθούν δυνάμεις και να απειληθεί η ηγεμονία Μητσοτάκη. Και είναι καταστροφικό, την ώρα που υπάρχει ο μεγάλος ελέφαντας της επερχόμενης οικονομικής κρίσης στο δωμάτιο, δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά να υιοθετούν την ατζέντα «κλέφτες και αστυνόμοι». Έτσι, θα συνεχίσουμε, δυστυχώς, να παίζουμε το παιχνίδι του αντιπάλου. Παραδίδοντας τα όπλα στα μεγάλα πεδία που δημιουργεί η πανδημία και η διαχείρισή της.

Ας πάμε αλλιώς, αυτή τη φορά.

Για την όξυνση του κρατικού αυταρχισμού

/0 Comments/in /by

Η πρόσφατη καταστολή των ΜΑΤ στους φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ, ήταν η κλιμάκωση σε μια, εδώ και βδομάδες, όξυνση της καταστολής και της επιχείρησης «νόμος και τάξη» της ΝΔ. Η ΝΔ απευθύνεται σε ένα ακροατήριο που ήθελε συγκεκριμένα έργα σε θέματα της συντηρητικής ατζέντας, όπως η «ασφάλεια», ο ρατσισμός, η πατριδοκαπηλία. Η κυβέρνηση στο μεταναστευτικό δε μπόρεσε να δώσει λύση, δέσμια των συμφωνιών που έχει επιβάλλει ο ευρωατλαντισμός. Δεν πρόκειται ούτε στο απειροελάχιστο να αμφισβητήσει όσα η ΕΕ επιφυλάσσει για την Ελλάδα ως αποθήκη ψυχών. Στη βάση αυτή, συνεχίζει ακριβώς ό,τι έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας δυσπιστία και μια σχετική οργή στο ακροατήριο της.

Η ενασχόληση με το ήσσονος θέμα της «ανομίας των Εξαρχείων» και της εφαρμογής του νόμου για το άσυλο είναι μια ορισμένη διέξοδος. Έτσι, διαδοχικά έχουμε: Λίγες μέρες πριν το Πολυτεχνείο «εξάρθρωση» μιας τρομοκρατικής οργάνωσης (τόσο επικίνδυνης, που σε ληστεία πυροβολούνταν μεταξύ της), εισβολή στην ΑΣΟΕΕ με μηδαμινά αποτελέσματα (όσον αφορά ναρκωτικά, οπλισμό, παρεμπόριο), πολιορκία χώρων στα Εξάρχεια, εκκενώσεις καταλήψεων (πάλι με μηδενικά αποτελέσματα όσον αφορά αποδεικτικά παραβατικότητας), βαρβαρότητες αστυνομικών ενάντια σε φοιτήτριες και διαδηλωτές, εισβολή σε κινηματογράφους και συλλήψεις ανηλίκων που έβλεπαν τον Τζόκερ, είσοδο α λα FBI σε κλαμπ (με επίσης ελάχιστα αποτελέσματα).

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να διαχωριστεί ούτε κατά μία τρίχα από τον Αλέξη Τσίπρα και την περίφημη «κυρά Τασία» στο μεταναστευτικό, και ξεδίνει στα κεφάλια φοιτητών, πιπιλώντας την καραμέλα της ανομίας των Εξαρχείων. Το γεγονός ότι δίπλα -και όχι μέσα- στα Πανεπιστήμια του κέντρου οργιάζει το εμπόριο ναρκωτικών και «σπρώχνονται» εκεί, μεθοδικά και σχεδιασμένα, από την ίδια την αστυνομία, οι πιάτσες των ναρκομανών, βγάζει μεν μάτι, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.

Βεβαίως δεν είναι μόνο οι άμεσες ανάγκες του ακροατηρίου της ΝΔ. Είναι ότι συχνά πυκνά στελέχη της αστυνομίας δηλώνουν στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ότι νιώθουν απελευθερωμένοι να κάνουν ότι θέλουν. Ο ζήλος, το μίσος και η μανία που εκδήλωσαν ΜΑΤατζήδες και ΟΠΚΕ είτε σε αναρχικούς, είτε σε αριστερούς, είτε σε νεολαίους, δείχνει ότι το συγκεκριμένο ακροδεξιό τμήμα της αστυνομίας θέλει εδώ και καιρό να «ξεσαλώσει». Και το κάνει με την πρώτη ευκαιρία!

Μαζί με αυτά είναι και μια δεξιά «κοινή λογική» που όλα τα αντιμετωπίζει με ένα ορισμένο ραγιάδικο σύμπλεγμα του τύπου «αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα». Από τις φοιτητικές καταλήψεις, τις απεργίες και τις συχνές διαδηλώσεις (ετοιμάζεται νέο πιο περιοριστικό πλαίσιο) έως την ελληνική χαλαρότητα στον ΚΟΚ και το κάπνισμα στα μπαρ. Αυτή η «κοινή λογική» απαιτεί «περισσότερη Ευρώπη», περισσότερη οργάνωση και κράτος και η ΝΔ είναι διατεθειμένη να το προσφέρει αυτό, νομοθετώντας περισσότερο αυταρχισμό και ασκώντας περισσότερο έλεγχο και καταστολή. Με ιδιαίτερη στόχευση βέβαια στον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών του λαϊκού κινήματος.

Αυτή η πολιτική δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα σκέτα αντιαυταρχικό πλαίσιο. Η επιλογή σκοπιμοτήτων της ΝΔ γύρω από τα Εξάρχεια δεν αντιμετωπίζεται με μια σκέτη αντικατασταλτική ρητορική. Το πρόβλημα είναι πολύ συνολικότερο. Τα Εξάρχεια για την πλειοψηφία του λαού είναι κάτι μακρινό και ίσως «εξωτικό». Τα ζητήματα της καταστολής σε αυτό το χώρο δεν αποτελούν την αιχμή που θα σπάσει την κοινωνική ανοχή στη ΝΔ. Το ανάποδο, θα τη δυναμώσει. Ούτε οι αγριότητες των ΜΑΤ ενάντια στον αναρχικό χώρο. Ας μη ξεχνάμε ότι υπουργός σήμερα δεν είναι κάποιος ακροδεξιός της ΝΔ, αλλά ο Χρυσοχοϊδης του ΠΑΣΟΚ, οπότε οι δυνατότητες «απομόνωσης» της πολιτικής του Νόμου και της Τάξης της ΝΔ στο πρόσωπο κάποιου ακροδεξιού δεν έχουν πιθανότητες.

Ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ κατανοούν ότι πρέπει να ταΐσουν το δεξιό εκλογικό ακροατήριο της ΝΔ, όμως ο αυταρχικός παροξυσμός δεν είναι απλά ζήτημα εικόνας. Σε πλατύ κοινωνικό επίπεδο η ΝΔ κερδίζει και δεν χάνει από την ατζέντα της τάξης, της ασφάλειας, της πάταξης της ανομίας. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ που οργιάζουν στην παραπληροφόρηση και εκμεταλλευόμενοι θραύσματα και επί μέρους στοιχεία της πραγματικότητας, επιχειρούν να στήσουν εικόνα συναίνεσης, αποδοχής ή και επιβράβευσης των κινήσεών τους. Και αυτό δεν αφορά μόνο το «ακροδεξιό» ακροατήριό τους. Αφορά το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που τσακισμένο, χωρίς ελπίδα βελτίωσης, φοβισμένο και σε ιδιώτευση, θα τσιμπήσει στο μεταναστευτικό ή τους μπαχαλάκηδες.

Από αυτή την άποψη, είναι απαραίτητη μια πιο συνολική πολιτική που θα εστιάζει εκεί που μπορεί να σπάσει η κοινωνική ανοχή στην κυβέρνηση της ΝΔ. Δηλαδή κυρίως στα υλικά προβλήματα και στην οικονομική και κοινωνική επιβίωση. Τα ΜΑΤ και η βαρβαρότητά τους, δε θα περιοριστούν με την καταγγελία του πόσο βάρβαρα είναι, όσο αναγκαία κι αν είναι αυτή. Ας θυμηθούμε τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που έφυγαν τα κάγκελα από τη βουλή και οι κλούβες από το Μαξίμου και όλο το κλίμα. Ήταν μια γενικότερη ευφορία και αίσθηση για δυνατότητα πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής – άσχετα με την απάτη του πράγματος, η κοινωνία αυτό πίστευε – και όχι απλά η εδώ και δεκαετίες αντιαυταρχική και αντικατασταλτική θεματική των Εξαρχείων.

Στο σήμερα, οι κορώνες του πρώτην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Φίλη ότι αυτή η πολιτική αυταρχισμού θα βρει απέναντι της το ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και στο πεζοδρόμιο, δείχνουν ότι η θεματική αυτή είναι βολική και για το ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τι άλλο έχει να πει; Σε τι ακριβώς μπορεί να διαχωριστεί από τον Μητσοτάκη παρά μόνο στην καταστολή; Άντε και στη Novartis. Στις ιδιωτικοποιήσεις ο ένας συνεχίζει το έργο του άλλου, στις αντιλαϊκές και αντεργατικές ρυθμίσεις ο ένας ακολουθεί από εκεί που σταμάτησε ο άλλος.

Για τον αποσυγκροτημένο χώρο της εναπομείνασας αριστεράς η μνήμη και η λογική δεν πρέπει να υποχωρήσει τόσο γρήγορα. Το αφήγημα «να καθαρίσουμε τα Εξάρχεια και την ανομία στις σχολές» το έστρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση στην τωρινή. Και φαινόμενα όπως συλλήψεις και χημικά μέτα σε πανεπιστημιακό χώρο είχαμε και πριν ένα χρόνο. Στις 8/12/2018 ΜΑΤ εισβάλουν στο ΑΠΘ, μετά από κάλεσμα της Πρυτανείας και συλλαμβάνουν νεολαίους. Επιχειρήσεις στα Εξάρχεια και σε καταλήψεις γινόντουσαν περίπου 2-3 κάθε μήνα πέρυσι την Άνοιξη. Πέρυσι επίσης στις 04/02/2018 έγινε επίθεση με χημικά ακόμα και μέσα σε γραφεία πολιτικής αριστερής πολιτικής οργάνωσης (ΝΑΡ) και προσπάθεια εισβολής των ΜΑΤ, όριο που ως τότε ήταν απαραβίαστο! Και να μη ξεχνάμε και τις υπόλοιπες ακρότητες των ΜΑΤ, όπως η χωρίς αφορμή άγρια καταστολή στην περσινή πορεία του Πολυτεχνείου, το ξύλο στο άγαλμα του Τρούμαν, το ξύλο σε εκπαιδευτικούς και σε συνταξιούχους, τα χημικά και το ξύλο στα συμβολαιογραφεία και την κλήτευση για «εξηγήσεις» σε επικεφαλής πολιτικού κόμματος (Λαφαζάνης). Η τότε τοποθέτηση της Παπακώστα ως Υφυπουργού ΠροΠο, δείχνει και συμβολικά ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υιοθετήσει μεγάλο μέρος της ατζέντας της σημερινής.

Στις διαδηλώσεις για την υπεράσπιση του ασύλου μπορούμε να συμπορευόμαστε με φοιτητές που στήριξαν ή στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά με το Φίλη, τους αυριανούς Τζανακόπουλους και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μέτωπο ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό δε γίνεται. Το αντίθετο, πρέπει να θυμίζουμε στο λαό τα έργα του ΣΥΡΙΖΑ και να ανατρέπουμε το σχήμα «δυνάμεις του σκότους/δυνάμεις του φωτός» που επιχειρεί να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ – και με τη βοήθεια των social media. Δεν υπάρχει καμία τέτοια τομή φωτός/σκότους, υπάρχει συνέχεια και όξυνση, με κάποια καινούρια δεδομένα (πχ νέος νόμος για το άσυλο), από τη ΝΔ του κρατικού αυταρχισμού της προηγούμενης κυβέρνησης.

Αυτό είναι το ένα μέτωπο που πρέπει να έχουμε στο κίνημα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών. Το άλλο αφορά το μέτωπο με μέρος του αντιεξουσιαστικού χώρου που έχει ως σημαία του το μηδενισμό και εδώ και χρόνια καταργούσε το άσυλο (ειδικά στην ΑΣΟΕΕ) «απαγορεύοντας» σε φοιτητές να ψηφίσουν και να οργανωθούν, ή πριν δύο χρόνια «απαγόρευε» την είσοδο των φοιτητών στο ΕΜΠ το τριήμερο του πολυτεχνείου, έσπαγε κεφάλια διαδηλωτών, έκανε δολοφονικές επιθέσεις, φτάνοντας την παρακμή σε δυσθεώρητα επίπεδα!

Το κίνημα για την υπεράσπιση και επαναθέσπιση του ασύλου, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, ενάντια στην κρατική καταστολή πρέπει να αντιμετωπίσει αυτές τις χρόνιες αλλά παιδικές του ασθένειες, για να αντιμετωπίσει τον αυταρχικό παροξυσμό της ΝΔ.