Η Ουκρανία εξαπέλυσε μια αντεπίθεση. Ένα άρθρο της Irina Alksnis και κάποιες σκέψεις που γεννιούνται από αυτό
Τελικά θα γίνει η προαναγγελλόμενη από όλα τα διεθνή ΜΜΕ “μεγάλη Ουκρανική αντεπίθεση” στο Νότο που προετοιμάζεται με εντολή Ζελένσκι; Γιατί διαφημίζεται με τέτοια ένταση και ποιοι θα είναι οι στόχοι της; Ποια η σχέση της με τις φυγόκεντρες τάσεις που αρχίζουν να εμφανίζονται στο Δυτικό στρατόπεδο και το διαφαινόμενο ξέσπασμα κοινωνικών διαμαρτυριών και εξεγέρσεων στην ΕΕ και στις ΗΠΑ;
Ουκρανοί στρατιώτες βάλλουν με ένα Αμερικανικό howitzer M777 στο Ντονμπάς
Μεταφράζω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με πολιτικές εκτιμήσεις για την μετά πολλών σαλπισμάτων προαναγγελθείσα Ουκρανική αντεπίθεση στο Νότο (Χερσώνα) της Ρωσίδας σχολιάστριας Irina Alksnis προσθέτοντας κάποια δικά μου σχόλια.
Πριν καν συζητήσουμε επί της ουσίας όμως, μια εύλογη ερώτηση είναι γιατί να προαναγγείλουν τη μεγάλη αντεπίθεσή τους οι Ουκρανοί, αφού έτσι χάνουν το στοιχείο του αιφνιδιασμού; Και ειδικότερα, δεδομένου ότι κάθε τόσο προαναγγέλλουν μεγάλες αντεπιθέσεις που δεν πραγματοποιούνται, μήπως έτσι καίνε και άλλο ένα χαρτί από όση αξιοπιστία τους έχει απομείνει;
Στην ερώτηση αυτή υπάρχουν πολλές απαντήσεις, που ενδεχομένως να ισχύουν όλες μαζί. Τις καταγράφω κατά τη σειρά που νομίζω ότι αυτές βαρύνουν: (α) Προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή των Ρώσων από τις μάχες στο Ντονμπάς και να τους αναγκάσουν να μετακινήσουν δυνάμεις προς την Χερσώνα, (β) Προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον τοπικό πληθυσμό που αν και Ρωσόφωνος, φοβάται ενδεχόμενη επιστροφή των Ουκρανών. Αυτό έχει σημασία, επειδή πρόκειται να διεξαχθούν δημοψηφίσματα που θα καθορίσουν το μέλλον αυτών των περιοχών και είναι ζωτική ανάγκη για τη Ρωσία να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κατοίκων, (γ) Τελευταία έχουν ενταθεί σε μέγιστο βαθμό οι πιέσεις των Ουκρανών προς τις ΗΠΑ, την ΕΕ κ.λπ. για χρήματα και όπλα. Από 5 δις ευρώ τον μήνα, τώρα ανέβηκαν στα 9 δις ευρώ το μήνα ενώ ταυτόχρονα ζητάνε και όλα τα πυραυλικά συστήματα HIMARS που διαθέτει ο Αμερικανικός στρατός. Επομένως, είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάσουν κάποια κινητικότητα που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υποστηρικτικό επιχείρημα των απαιτήσεών τους προς τη Δύση.
Όσο για τις αιτιάσεις ότι αν δεν κάνουν τη μεγάλη αντεπίθεση θα χάσουν την αξιοπιστία τους, να υπενθυμίσουμε ότι, κατά την αφήγηση των Δυτικών ΜΜΕ, οι Ουκρανοί κερδίζουν τον πόλεμο και ήδη έχουν πραγματοποιήσει μια πολύ μεγάλη και επιτυχημένη αντεπίθεση που έδιωξε τους Ρώσους από το Κίεβο. Η αφήγηση αυτή έχει αρχίσει να τροποποιείται ελαφρά τον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση του άρθρου της συντακτικής επιτροπής των New York Times στις 19 Μαΐου, που προσπάθησε να βάλει φρένο στις Αμερικανικές εξαλλοσύνες. Το άρθρο εκείνο, αν και μιλούσε για εκπληκτικές επιτυχίες του Ουκρανικού στρατού, υπογράμμιζε ότι οι διακινούμενες απόψεις για ανακατάληψη των Ουκρανικών εδαφών και νίκη της Ουκρανίας αποτελούν «επικίνδυνη εικασία» για τις ΗΠΑ. Παρόλ’ αυτά, η αφήγηση περί επιτυχών Ουκρανικών αντεπιθέσεων στο πεδίο της μάχης παραμένει η κυρίαρχη στα Δυτικά ΜΜΕ.
Το γεγονός ότι οι Ρώσοι αποχώρησαν με δική τους πρωτοβουλία από τον Ουκρανικό βορρά και ότι αυτή η αντεπίθεση ανήκει στον χώρο της ονειροφαντασίας είναι άγνωστο σε όποιον ενημερώνεται αποκλειστικά από τα Δυτικά ΜΜΕ. Ομοίως, το ίδιο ακροατήριο αγνοεί ότι η Ουκρανική αντεπίθεση στο Χάρκοβο (που πράγματι συνέβη) κατέληξε σε μεγάλες απώλειες του Ουκρανικού στρατού, ο οποίος ακολούθησε τους Ρώσους στη συντεταγμένη τακτική υποχώρησή τους με αποτέλεσμα να βρεθεί στο ανοικτό πεδίο κάτω από τις βολές του Ρωσικού πυροβολικού ενώ πλέον οι Ρώσοι ουσιαστικά έχουν επιστρέψει πίσω στα εδάφη από τα οποία είχαν αποχωρήσει εκεί.
Δηλαδή, αν και όντως οι Δυτικοί αναλυτές γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση νίκης της Ουκρανίας, εν τούτοις η αφήγηση που διακινούνταν μέχρι πολύ πρόσφατα λέει άλλα και επομένως, προς το παρόν τουλάχιστον, η αξιοπιστία της δεν αμφισβητείται από το πλατύ κοινό παρόλους τους ορατούς τριγμούς.
Οι αναλυτές είναι διχασμένοι για το αν ποτέ θα πραγματοποιηθεί η «μεγάλη Ουκρανική αντεπίθεση» στο νότο. Προσωπικά συντάσσομαι με την άποψη ότι αυτή όντως θα πραγματοποιηθεί προκειμένου να αιτιολογηθούν οι χρηματικές απαιτήσεις της Ουκρανικής ελίτ. Ας δούμε το ζήτημα αναλυτικά.
Πριν λίγες μέρες ο υπουργός στρατιωτικών της Ουκρανίας, Alexey Reznikov, που η μεγάλη του αδυναμία είναι να παίρνει «στρατιωτικές πόζες» μπροστά στον φακό αν και δικηγόρος κατ’ επάγγελμα, αφού ισχυρίστηκε ότι έχουν ετοιμάσει στρατό ενός εκατομμυρίου ανδρών για να ανακαταλάβουν τον Ουκρανικό νότο με εντολή Ζελένσκι, είπε στους Times του Λονδίνου: ««Οι εταίροι μας στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον και σε άλλες πρωτεύουσες, έχουν επενδύσει σε εμάς, όχι μόνο χρήματα αλλά και προσδοκίες ότι πρέπει να κάνουμε το Κρεμλίνο να χάσει. Πρέπει να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο μαζί».
Για να “πετύχει” η Ουκρανική αντεπίθεση, δηλαδή για να πείσει του Δυτικούς να στείλουν την επόμενη δόση από φρεσκοτυπωμένα δολάρια, δεν χρειάζεται να υπάρξουν πραγματικά στρατιωτικά αποτελέσματα επί του πεδίου. Αρκεί να προξενήσουν όσο μεγαλύτερη ζημιά μπορούν στα Ρωσικά στρατεύματα, στις πολιτοφυλακές των Λαϊκών Δημοκρατιών και στους άμαχους Ρωσόφωνους κατοίκους. Και αυτός ο ισχυρισμός απαιτεί αιτιολόγηση, την οποία θα παρουσιάσουμε παρακάτω.
Ότι οι Ρώσοι δεν υποτιμούν τον κίνδυνο υλοποίησης μιας Ουκρανικής αντεπίθεσης στο νότο φαίνεται από τη μεγάλη αύξηση της ποσότητας και της έντασης των βομβαρδισμών Ουκρανικών σχηματισμών στην ευρύτερη περιοχή του Νικολάγιεβ από το Ρωσικό πυροβολικό και την αεροπορία κατά τις τελευταίες μέρες.
Ο πολεμοχαρής Ουκρανός υπουργός άμυνας σε φωτογραφία που είχε ανεβάσει ο ίδιος στο F/B
τον Μάρτιο φέτος για να επιδείξει τις πολεμικές αρετές του.
Αλλά, ας περάσουμε στο άρθρο της Irina Alksnis, σχολιάστριας του Ρωσικού RIA-Novosti[1].
Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΞΑΠΕΛΥΣΕ ΜΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
της Irina Alksnis
Το Κίεβο εξαπέλυσε μια αντεπίθεση – μέχρι στιγμής στο μέτωπο της πληροφόρησης, αλλά έχει ήδη προκαλέσει μεγάλο θόρυβο. Αμέσως δημοσιεύτηκαν συνεντεύξεις του υπουργού άμυνας της Ουκρανίας Oleksiy Reznikov στην αμερικανική The Wall Street Journal και στους βρετανικούς The Times.
Στην πρώτη συνέντευξη, ο Reznikov, αναγνωρίζοντας τις μεγάλες απώλειες και την εξάντληση των πόρων των Ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, τόνισε την ανάγκη για την παροχή νέων προμηθειών όπλων από τη Δύση. Αλλά ήταν στη δεύτερη συνέντευξη όπου μια δήλωσή του έγινε αποδεκτή με την πιο πλατιά ανταπόκριση. Σύμφωνα με τον υπουργό, ο Ουκρανικός στρατός σχηματίζει «μια δύναμη ενός εκατομμυρίου μαχητών εξοπλισμένων με δυτικά όπλα» για να εκπληρώσει την εντολή του Volodymyr Zelensky να «απελευθερώσει» τις νότιες παράκτιες περιοχές, «ζωτικής σημασίας για την οικονομία της χώρας». Διευκρίνισε από πού προήλθε ο αριθμός του ενός εκατομμυρίου στρατιωτικού προσωπικού: ο αριθμός των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας φτάνει τις 700 χιλιάδες άτομα, συν την Εθνική Φρουρά, την αστυνομία και τη συνοριακή υπηρεσία, η οποία μπορεί επίσης να εμπλακεί σε εχθροπραξίες.
Σχεδόν ταυτόχρονα με τη συνέντευξη του Reznikov, η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Ουκρανίας Irina Vereshchuk απευθύνθηκε προς τους κατοίκους των νότιων, ελεγχόμενων από τη Ρωσία εδαφών με έκκληση να τα εγκαταλείψουν επειγόντως λόγω της αντεπίθεσης που σχεδιάζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Είναι αλήθεια ότι δεν διευκρίνισε το χρονοδιάγραμμα αυτού του γεγονότος, αλλά δημιούργησε την εντύπωση ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στο πολύ εγγύς μέλλον.
Στη Ρωσία, συνηθίζεται να κοροϊδεύουν τις ουκρανικές ελίτ – και αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό [και στην παρούσα περίπτωση]. Από πολλές απόψεις, αλλά όχι από όλες. Σε αυτό που δεν μπορεί να υποτιμήσει κανένας το Κίεβο είναι η επιδέξια εργασία στον τομέα των πληροφοριών. Από μία άποψη, είναι λογικό ότι ένας επιτυχημένος σόουμαν και κωμικός κατέληξε επικεφαλής της Ουκρανίας, δηλαδή ένας άνθρωπος που δουλεύει επαγγελματικά με το κοινό και ξέρει πώς να το χειρίζεται.
Και υπάρχει ένα ακόμη σημείο σε σχέση με το οποίο οι αρχές του Κιέβου συχνά υποτιμώνται. Συνήθως θεωρούνται ως απόλυτες μαριονέτες της Δύσης (κυρίως της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου), πλήρως αποστερημένες από δική τους θέληση, που πειθήνια εκπληρώνουν τις οδηγίες που έρχονται από εκεί.
Αυτό είναι λάθος—και μεγάλο.
Στην πραγματικότητα, οι ουκρανικές ελίτ, αν και όχι εντελώς, κυριαρχούνται σε μεγάλο βαθμό από υποκειμενισμό και πάντα καθοδηγούνται από προσωπικά συμφέροντα πάνω από όλα. Ταυτόχρονα, όντας—για να μιλήσουμε ειλικρινά—στενόμυαλοι και απαίδευτοι ως πολιτικές προσωπικότητες (πράγμα που οδήγησε το ουκρανικό κράτος σε θλιβερές συνέπειες), αντισταθμίζουν αυτό το μειονέκτημα με την πανουργία και την ακραία επιμονή στην υπεράσπιση των δικών τους [συμφερόντων]. Γι’ αυτό η Δύση αναγκάστηκε το 2014 να οικοδομήσει ένα σύνθετο σύστημα για τη διαχείριση των νεοαποκτηθέντων υποτακτικών την Ουκρανικής πλευράς, αφού εκείνοι πετύχαιναν να τορπιλίζουν τις όποιες πρωτοβουλίες των επικυρίαρχων αντέβαιναν τα συμφέροντά τους. Αυτό αφορούσε κυρίως τις περικοπές προϋπολογισμών καθώς και τις κλοπές περιουσιακών στοιχείων και πολύτιμων πόρων.
Έτσι, το κύριο τρέχον ενδιαφέρον των ουκρανικών ελίτ είναι η συνέχιση του πολέμου. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή το Κίεβο προχώρησε σε μια ισχυρή ομοβροντία στον πόλεμο των πληροφοριών, ταυτόχρονα και προς όλες τις κατευθύνσεις: τόσο προς το Δυτικό κοινό, όσο και προς το Ουκρανικό, καθώς και προς το ρωσικό όπως και προς τους ανθρώπους που ζουν στα απελευθερωμένα εδάφη .
Η αιτία βρίσκεται στη σταθερή επιδείνωση των Ουκρανικών ζητημάτων.
Η αναταραχή και οι ταλαντεύσεις έχουν ξεκινήσει στο δυτικό Κατεστημένο και γίνονται ολοένα και πιο φανερές, ορατές ακόμη και με γυμνό μάτι. Αν στις 24 Φεβρουαρίου όλες οι πολιτικές δυνάμεις εκεί [στη Δύση] στοιχήθηκαν κάτω από την αντιρωσική μανία, τώρα ο ρωσοφοβικός ενθουσιασμός φθίνει μέρα με τη μέρα.
Η Δυτική Ευρώπη, που χτύπησε το στήθος της και ορκίστηκε ότι όπου νάναι θα εγκαταλείψει το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, τώρα καταλαμβάνεται από υστερία στην προοπτική ότι αυτό μπορεί πράγματι να συμβεί—και προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί προσεκτικά από τα πλέον ριζοσπαστικά αντιρωσικά βήματα. Η γνώμη της Ανατολικής Ευρώπης, φυσικά, δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Οι Βρετανοί, με επικεφαλής τον ξέφρενο Μπόρις, ήταν το στήριγμα της Ουκρανίας στον Παλαιό Κόσμο. Όμως ο Τζόνσον “έφυγε” και υπάρχουν ανησυχητικές φήμες ότι οι Βρετανοί, που παρασύρονται από την κοινωνικο-οικονομική καταιγίδα, μπορεί τώρα να προτιμούν μια λιγότερο «γερακίσια» φιγούρα στην πρωθυπουργική καρέκλα, που θα ασχολείται κυρίως με τα εσωτερικά προβλήματα.
Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι δυσκολίες απειλούν μια παταγώδη αποτυχία του Δημοκρατικού Κόμματος στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου. Και η πορεία της [Αμερικανικής] εκστρατείας στην Ουκρανία δεν βοηθά με κανέναν τρόπο στην επίλυση των προβλημάτων, αλλά αντίθετα, απειλεί να γίνει άλλο ένα βαρίδι μέχρι το Φθινόπωρο, που θα πνίξει τους κομματικούς συντρόφους του Μπάιντεν.
Την ίδια ώρα, ολόκληρο το κυρίαρχο ρεύμα των μέσων ενημέρωσης στη Δύση ήδη δηλώνει εν χορώ ότι η Ουκρανία όχι μόνο χάνει στο μέτωπο, αλλά, κατ’ αρχήν, δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει.
Βεβαίως, υπάρχουν δυνάμεις στη Δύση—και με μεγάλη επιρροή—που εξακολουθούν να υπολογίζουν στη συνέχιση των εχθροπραξιών και στη στρατιωτική νίκη της Ουκρανίας, αλλά η αντιρωσική συναίνεση της Δύσης καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Επιπλέον, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μαντικές ικανότητες για να προβλέψει ότι η κατάσταση θα χειροτερεύει κατ’ αυτή την έννοια από βδομάδα σε βδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι στο Κίεβο θα λαμβάνουν ολοένα και λιγότερη βοήθεια –και γι’ αυτούς μια τέτοια εξέλιξη θα είναι σκέτη καταστροφή.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η δήλωση του Reznikov ότι η Ουκρανία συγκεντρώνει μια στρατιωτική γροθιά ενός εκατομμυρίου ανδρών, και μάλιστα εξοπλισμένη με δυτικά όπλα, εμφανίστηκε αυτή τη στιγμή. Αποσκοπεί στην ανάσχεση των διαδικασιών αποσύνθεσης του αντιρωσικού συνασπισμού και στην ώθηση των αμφιταλαντευόμενων κυβερνήσεων σε ένα νέο κύμα βοήθειας προς το Κίεβο, τόσο στρατιωτικής όσο και οικονομικής.
Δεν είναι τυχαία η έμφαση στην επιλογή των νότιων παρακτίων εδαφών ως στόχου της επερχόμενης αντεπίθεσης, επειδή αυτά είναι ζωτικής σημασίας για την ουκρανική οικονομία. Κατά τη διάρκεια των μηνών της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, η Δύση κατάφερε να αντιληφθεί πόσο βαριά θα ήταν μια βαλίτσα χωρίς χερούλι, όπως θα είναι η Ουκρανία αν αποστερηθεί τις πιο σημαντικές περιοχές της από οικονομική άποψη. Στο κάτω κάτω, αυτό που αποτελούσε πλεονέκτημα [για τη Δύση] στην μετά το Μαϊντάν περίοδο—ότι δηλαδή χάρη στη γεωγραφική της θέση και τη σοβιετική κληρονομιά η Ουκρανία όχι μόνο μπορούσε να συντηρεί τον εαυτό της, αλλά επίσης είχε μεταβληθεί σε ένα Klondike [ΣΗΜ. Σημείο συρροής χρυσοθήρων] για λεηλασία από το Δυτικό Κατεστημένο, [πλέον έχει ανατραπεί]. Τώρα, για να συνεχίσει το Κίεβο να λειτουργεί ως όπλο ενάντια στη Ρωσία, η Δύση πρέπει να δώσει χρήματα. Και το γεγονός ότι από τυπική άποψη αυτά είναι δανεικά δεν παρηγορεί κανέναν—είναι σαφές ότι αυτά τα χρέη είναι μη ανακτήσιμα.
Έτσι λοιπόν, ο κύριος στόχος της τρέχουσας πληροφοριακής επίθεσης είναι η Δύση, ή καλύτερα, οι δυτικές ελίτ που έχουν αρχίσει να αμφιταλαντεύονται. Μπροστά τους, η Ουκρανία κρέμασε ένα καρότο: εδώ έχουμε έναν στρατό ενός εκατομμυρίου σχεδόν έτοιμο, που θα απελευθερώσει τη Χερσώνα και τη Μαριούπολη, απλά δώστε μας περισσότερα χρήματα και όπλα.
Ωστόσο, αν και είναι ο κύριος, η Δύση δεν είναι ο μόνος στόχος του Κιέβου. Παράλληλα, προσπαθεί να σκοτώσει μερικά ακόμα πουλιά με μια πέτρα.
Οι επιδεικτικές δηλώσεις θάρρους σχετικά με την επερχόμενη αντεπίθεση λειτουργούν επίσης υποστηρικτικά για της δημόσια κινητοποίηση [επιστράτευση] μέσα στην Ουκρανία. Αυτό γίνεται ολοένα και περισσότερο επίκαιρο καθώς διαρρέουν πληροφορίες για τις καταστροφές στο μέτωπο και τις τεράστιες απώλειες των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, παρά τη βαριά λογοκρισία και τη λειτουργία της ουκρανικής μηχανής πλύσης εγκεφάλου σε πλήρη ισχύ.
Επιπλέον, πρόκειται για μια προσπάθεια να ρίξουν το ηθικό της ρωσικής κοινωνίας και—ιδιαίτερα—των ανθρώπων στα απελευθερωμένα εδάφη, να σπείρουν σε αυτούς ανησυχία και αβεβαιότητα. Γίνονται τακτικές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον αξιωματούχων που εργάζονται στις νέες διοικήσεις [των απελευθερωμένων περιοχών]. Να προσθέσουμε ακόμη ότι διαδίδουν φήμες πως η Ρωσία θα φύγει από εκεί, και το Κίεβο θα επιστρέψει και θα σφαγιάσει όλους όσους με κάποιο τρόπο συνεργάστηκαν και ήρθαν σε επαφή με τους Ρώσους.
Με αυτή την έννοια, αυτά που λένε οι Reznikov και Vereshchuk αποτελούν ένα αξιόλογο σαμποτάζ [που εντάσσεται] στον πόλεμο της πληροφόρησης, το οποίο δεν πρέπει να υποτιμάται. Τέτοιες ενέργειες του Κιέβου πρέπει να αποκρουστούν με τρόπο ισχυρό και επαρκή.
Σε ό,τι τώρα αφορά το πόσο πραγματοποιήσιμα είναι τα σχέδια του Κιέβου για την “ανακατάληψη” των νότιων περιοχών, αξίζει τον κόπο να τους πει κάποιος να μη λένε «χοπ» προτού πραγματοποιήσουν το άλμα.
* * *
Αυτό ήταν το άρθρο της Irina Alksnis. Ακολουθούν κάποια σχόλια.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
(Α) Πιστεύουν πραγματικά στην Ουκρανική “νίκη” οι Δυτικοί;
Είναι γεγονός ότι παρόλη την προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων (Ρωσικές και πολιτοφυλακές των Λαϊκών Δημοκρατιών), το Κίεβο και οι «εταίροι» επιμένουν, αν όχι στην ολοκληρωτική νίκη και στην συνθηκολόγηση άνευ όρων της Ρωσίας—όπως μέχρι πρόσφατα επέμεναν—τουλάχιστον στην επιστροφή των εδαφών που κάποτε ανήκαν στην Ουκρανία (της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης).
Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, οι συμμετέχοντες απευθυνόμενοι προς τους Ουκρανούς τους ζήτησαν να μην αρκεστούν σε τίποτα λιγότερο από την στρατιωτική επίλυση της σύγκρουσης. Ο πρωθυπουργός του Βελγίου, συνοψίζοντας είπε: «Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίσουμε να μιλάμε με τον πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι τονίζοντας ότι ο πόλεμος μπορεί να κερδηθεί μόνο στο πεδίο της μάχης, και οφείλουμε να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τον πρόεδρο Ζελένσκι και τον λαό της Ουκρανίας έτσι ώστε να νικήσουν στο πεδίο της μάχης».
Ο πρωθυπουργός του Βελγίου, Alexander de Croo, ο οποίος ανέλαβε να μεταφέρει στον Ζελένσκι την άποψη της τελευταίας ΝΑΤΟικής συνάντησης κορυφής ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία οφείλει να επιλυθεί «αποκλειστικά με στρατιωτικά μέσα».
Αντίθετα, ο Χένρι Κίσινγκερ, που στο Νταβός υποστήριξε τις διαπραγματεύσεις με στόχο την επιστροφή στην κατάσταση προ της 24ης Φεβρουαρίου φέτος—θέση οπωσδήποτε μη ρεαλιστική, αλλά πάντως διαφορετική από τις ΝΑΤΟικές ανοησίες—κατατάχθηκε στη λίστα Myrotvorets των εχθρών της Ουκρανίας.
Η πολιτική αυτή προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Είναι δυνατόν τόσοι και τόσοι έμπειροι διπλωμάτες και πολιτικοί να έχουν τυφλωθεί; Διερωτάται κανένας αν αυτές οι διακηρύξεις περί Ουκρανικής “νίκης” είναι πιστευτές από τους ίδιους που τις εκφωνούν.
Σε ένα πολύ πρόσφατο άρθρο του στο Foreign Affairs με τίτλο «Οι απίθανες θεωρίες νίκης της Ουκρανίας» και υπότιτλο «Η φαντασίωση περί Ρωσικής ήττας και η υπόθεση της διπλωματίας», ο Barry R. Posen (Ford International Professor of Political Science at MIT) εξετάζει εξαντλητικά τις θεωρίες περί νίκης της Ουκρανίας χαρακτηρίζοντας «ετοιμόρροπες θεμελιώσεις» τις λογικές τους αφετηρίες. Γράφει στην σύνοψη/συμπεράσματα του άρθρου του: «Οι ηγέτες της Ουκρανίας και οι υποστηρικτές τους μιλούν λες και η νίκη είναι ακριβώς πίσω από τη γωνία. Αλλά όλο και περισσότερο, αυτή η άποψη μοιάζει να είναι μία φαντασίωση. Η Ουκρανία και η Δύση πρέπει επομένως να αναθεωρήσουν τις φιλοδοξίες τους και να μετακινηθούν από μία στρατηγική που αποσκοπεί στη νίκη στον πόλεμο προς μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση: την εύρεση ενός διπλωματικού συμβιβασμού που θα λήξει τις εχθροπραξίες.» Και μόνο το γεγονός της εμφάνισης αυτού του άρθρου στο έγκριτο (στους κύκλους των Δυτικών διπλωματών) Foreign Affairs κάνει φανερή την εξάπλωση ρωγμών στο Δυτικό στρατόπεδο.
Είναι άλλο όμως να αναλύει κάποιος τα υποτιθέμενα επιχειρήματα και τις λογικές κατασκευές των υποστηρικτών της “Ουκρανικής νίκης” και άλλο να απαντά στο ερώτημα αν πραγματικά υπάρχουν σοβαροί Δυτικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες που στ’ αλήθεια να πιστεύουν σ΄αυτήν. Το τελευταίο ερώτημα είναι κρίσιμο, επειδή αρνητική απάντηση σε αυτό θέτει άμεσα το επόμενο ερώτημα, που είναι «τότε ποιος είναι ο πραγματικός στόχος των υποστηρικτών της “Ουκρανικής νίκης”;
Αν όντως στις Δυτικές ηγεσίες υπάρχει ειλικρινής εκτίμηση περί Ουκρανικής νίκης, τότε όντως, σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου αυτές οι ηγεσίες θα έχουν δίκιο, οι Ουκρανοί θα αντεπιτεθούν με ένα εκατομμύριο στρατό και θα πετάξουν τους Ρώσους στη θάλασσα. Αλλά, προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε είναι οι εκατόμβες των Ουκρανών στρατιωτών, ως επί το πλείστον χωρίς στρατιωτική εκπαίδευση και διοίκηση, πεινασμένων και χωρίς υποστήριξη από πυροβολικό, να πολλαπλασιάζονται—έχουμε φτάσει τους 1,000 νεκρούς τη μέρα—και οι πόλεις στο Ντονμπάς να πέφτουν τόσο σύντομα που εκπλήσσονται και οι ίδιοι οι Ρώσοι.
Αν όμως στις Δυτικές ηγεσίες ΔΕΝ υπάρχει στην πραγματικότητα εκτίμηση για Ουκρανική νίκη, τότε προκύπτει ότι η συνολική Δυτική φανφαρολογία αποσκοπεί σε κάποια άλλα από τα διακηρυσσόμενα ως ζητούμενα. Δηλαδή, τότε ο αληθινός στόχος δεν θα είναι η ανακατάληψη των «απολεσθέντων» εδαφών αλλά, από πλευράς μεν των Δυτικών εταίρων, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αιμορραγία της Ρωσίας (μέχρι του τελευταίου Ουκρανού), από πλευράς δε της Ουκρανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απομύζηση των “εταίρων” σε χρήματα και οπλισμό. Το βασικό όφελος για την Ουκρανική ελίτ είναι μεν τα χρήματα που απομυζά, αλλά και ο οπλισμός είναι επίσης αναγκαίος επειδή, όταν δεν καταλήγει στη μαύρη αγορά, αποτελεί το μέσο για να συνεχίζεται η συγκεκριμένη αιματηρή οικονομική επιχείρηση αυτής της ελίτ.
Το άρθρο της Irina Alksnis, που μεταφράσαμε, υποστηρίζει ότι όντως υπάρχουν δυνάμεις στη Δύση που υπολογίζουν σε νίκη της Ουκρανίας. Αν ο στόχος είναι να αποκρουσθεί ολόκληρη η γκάμα της Δυτικής επιχειρηματολογίας, τότε έχει νόημα να απαντά κάποιος και σε εκείνους που υποτίθεται ότι ακόμη πιστεύουν σε νίκη της Ουκρανίας. Αλλά υπάρχουν στ’ αλήθεια ακόμη τέτοιοι;
Η δική μας άποψη είναι ότι η υποστήριξη της Ουκρανίας στη συνέχιση των επιχειρήσεων από σημαντικό μέρος του Δυτικού κόσμου δεν οφείλεται σε κάποια τέτοια αυταπάτη αλλά στον διακαή πόθο τους να προκληθεί όσο μεγαλύτερη ζημιά είναι δυνατόν στην Ρωσία. Απώτερος στόχος είναι ο διαμελισμός της Ρωσικής Ομοσπονδίας και η μετατροπή των εδαφών της σε νέο Ελντοράντο για τα λιμνάζοντα και πλεονάζοντα Δυτικά κεφάλαια. Σχετικά έχουμε γράψει εκτεταμένα αλλού.
Ο μη φημιζόμενος για την ευφυΐα του, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush Jr., το είπε καθαρά, νομίζοντας ότι απευθύνεται στον Ζελένσκι κατά τη γνωστή φάρσα των Vovan & Lexus: «Αποστολή σας είναι να καταστρέψετε όσο περισσότερα Ρωσικά στρατεύματα μπορείτε» και όχι «Στόχος σας είναι να νικήσετε».
Πουθενά δεν μπήκε στα σοβαρά ως στόχος η «νίκη της Ουκρανίας», ό,τι κι αν λέγεται ή γράφεται περί του αντιθέτου στις προπαγανδιστικές αφηγήσεις των Δυτικών ΜΜΕ. Από την πρώτη στιγμή, ο στόχος ήταν να πολεμήσει η Ουκρανία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, όπως χαρακτηριστικά είπε σεβάσμιος και παλαίμαχος διπλωμάτης των ΗΠΑ και επανέλαβε ο Noam Chomsky.
Η πραγματική επιδίωξη της Δύσης δεν αποτελεί μυστικό για την Ουκρανική ελίτ, που άλλωστε διακρίνεται για τον κυνισμό της. Αυτή είναι η προσέγγιση που έχει αποδεχτεί και αυτή είναι η προσέγγιση που ακολουθεί όταν ζητά περισσότερα χρήματα και όπλα. Μάλιστα, αντιλαμβανόμενοι την προσπάθεια του Δυτικού κόσμου να διαλύσει τη Ρωσία ως κράτος, πλασάρουν τους εαυτούς τους στην αγορά ως σημαντικό γρανάζι του όλου επιχειρήματος. Γι’ αυτό και ο Alexey Reznikov, στη συνέντευξη στους Times του Λονδίνου που αναφέραμε, προσθέτει: «Είμαι σίγουρος ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε διαδοχικές διακηρύξεις ανεξαρτησίας στο ρωσικό έδαφος. Η Ρωσική Ομοσπονδία θα διαλυθεί σε πολλές διαφορετικές χώρες – Ταταρστάν, Μπασκορτοστάν κ.λπ.». Επιχειρεί έτσι να δώσει ένα σήμα στους Δυτικούς, από τους οποίους ζητά λεφτά και όπλα, ότι στο Κίεβο αντιλαμβάνονται την έγνοια τους και θα κάνουν ό,τι μπορούν, εφόσον φυσικά τους δοθούν αυτά που ζητάνε.
O ιδιαίτερα σεβαστός στους Αμερικανικούς διπλωματικούς κύκλους, παλαίμαχος πρέσβης Chas Freeman, στέλεχος των υπουργείων εξωτερικών και άμυνας των ΗΠΑ επί δεκαετίες, χρησιμοποίησε πρώτος την έκφραση που συμπυκνώνει την ουσία της Δυτικής πολιτικής στο Ουκρανικό: «Οι ΗΠΑ θα πολεμήσουν τους Ρώσους μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό». Η θρυλική πλέον διατύπωση έγινε στην εξαιρετική εκπομπή Pushback του Αμερικανού δημοσιογράφου Aaron Maté.
Ότι το θέμα για τους Δυτικούς δεν είναι η νίκη της Ουκρανίας αλλά η καταστροφή της Ρωσίας φαίνεται επίσης καθαρά όταν δούμε την επιχειρηματολογία όσων, απόστρατων στρατηγών, τρωκτικών των Think Tanks, ακαδημαϊκών αναλυτών και άλλων—υποτίθεται—ειδικών ζητάνε την άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ κ.λπ. στην Ουκρανία. Τα επιχειρήματά τους συνοψίζονται στο ότι αν ο πραγματικός στόχος είναι να καταστραφεί η Ρωσία, τον πρώτο ρόλο σε αυτό το έργο δεν μπορεί να τον παίξει η Ουκρανία και γι’ αυτό απαιτείται η άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ. Σχετικά έχουμε γράψει αρκετά στο παρελθόν.
Αν η ανάλυσή μας ευσταθεί, τότε από αυτήν προκύπτει το λογικό συμπέρασμα ότι τελικά όντως θα επιχειρηθεί “ουκρανική αντεπίθεση” στο νότο. Όχι με στόχο την ανακατάληψη της …Χερσώνας, αλλά με στόχο να γίνει όσο μεγαλύτερη ζημιά είναι δυνατόν, τόσο στα συμμαχικά στρατεύματα όσο και στους άμαχους Ρωσόφωνους.
Έτσι θα αιτιολογηθεί και προς στους Δυτικούς υποστηρικτές του η ανταποδοτική αξία των χρημάτων που θα έχει λάβει το Κίεβο. Δηλαδή, εδώ μιλάμε για μία στυγνή εμπορική πράξη που στη διεκπεραίωσή της το αίμα και ο πόνος των ίδιων των Ουκρανών στρατιωτών και των οικογενειών τους, τα βάσανα του Ουκρανικού λαού δεν μετρούν· αυτοί είναι αναλώσιμοι για τις Ουκρανικές ελίτ.
(Β) Σχετικά με τις αμφιταλαντεύσεις στο Δυτικό στρατόπεδο
Οι πλέον ενδιαφέρουσες “δεύτερες σκέψεις” στην ΕΕ προέρχονται από τη Γερμανία, όπου μάλιστα οι αποκλίνουσες θεωρήσεις δύο κυβερνητικών κομμάτων, των “Ελεύθερων Δημοκρατών” και των “Πράσινων” θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα του κυβερνητικού συνασπισμού. Οι “Πράσινοι” αποτελούν τυπική περίπτωση κόμματος που δεν έχει αποκτήσει πολιτική ταυτότητα και τα στελέχη του ακολουθούν τυχοδιωκτική πολιτική χωρίς περίσκεψη. Στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι υπέρ κάθε μορφής βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες ανεξάρτητα από το τίμημα που θα καταβάλει η ίδια τους η χώρα. Οι “Ελεύθεροι Δημοκράτες” είναι ένα παλαιό συντηρητικό κόμμα γειωμένο με την άρχουσα τάξη της χώρας, που έχει μάθει από χρόνια να μετρά τις συνέπειες των πράξεων της Γερμανικής κυβέρνησης.
Αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση των Γερμανικών αμφιταλαντεύσεων η ιστορία με την τουρμπίνα συμπίεσης του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream που είχε αποσταλεί στον Καναδά για επισκευή και ο Καναδάς δεν την επέστρεφε στη Γερμανία εν ονόματι των κυρώσεων που αυτός είχε επιβάλει στη …Ρωσία, με το σκεπτικό ότι τελικά η τουρμπίνα θα κατέληγε στη Ρωσία. Για το θέμα αυτό έχουμε γράψει αναλυτικά και δεν θα επεκταθούμε άλλο εδώ, αλλά παραμένει ένα εξαιρετικό παράδειγμα της ταλάντευσης της βασικότερης χώρας της ΕΕ μεταξύ των εθνικών της συμφερόντων και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών εντολών.
Εδώ θα επεκταθούμε λίγο στο θέμα του δανείου που η Κομισιόν έταξε στους Ουκρανούς όταν αυτοί άρχισαν να ζητάνε επίμονα 5 δισεκατομμύρια ευρώ το μήνα, τα οποία μάλιστα ανέβασαν στα 9 πρόσφατα, προκειμένου να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο της “Ακρόπολης” του ελευθέρου κόσμου. Οι αναγνώστες που θέλουν να διαβάσουν για τα αρχικά στάδια αυτής της ιστορίας ας ανατρέξουν εδώ.
Στις 10 Ιουλίου, η Ιταλική εφημερίδα Corriere Della Sera αποκάλυψε ότι ο Γερμανός υπουργός χρηματοοικονομικών (finance) Christian Lindner, προερχόμενος από τους Ελεύθερους Δημοκράτες, μπλοκάρει το Ουκρανικό δάνειο της Κομισιόν παρόλο που η Γερμανία είχε προηγουμένως δώσει το πράσινο φως σε συνάντηση κορυφής της ΕΕ.
Σύμφωνα με την εφημερίδα: «Για περισσότερο από ένα μήνα, η Γερμανία μπλοκάρει το πακέτο βοήθειας των 9 δισεκατομμυρίων ευρώ που αντιπροσωπεύει την κύρια μορφή στήριξης της ΕΕ προς την Ουκρανία. Το αδιέξοδο, που επιβεβαιώθηκε από διάφορους πρωταγωνιστές τόσο στο Κίεβο όσο και στις Βρυξέλλες, θα μπορούσε να είναι ένας από τους λόγους που ώθησαν χθες τον Volodymyr Zelensky να απομακρύνει ξαφνικά και μάλλον βάναυσα τον Ουκρανό πρέσβη στο Βερολίνο Andryi Melnyk.»
H δημοσιοποίηση από την Ιταλική εφημερίδα Corriere Della Sera του μπλοκαρίσματος του “δανείου” των 9 δισεκατομμυρίων ευρώ από τον Γερμανό υπουργό Χρηματοοικονομικών.
Και η εφημερίδα συνεχίζει: «Η ιδέα της βοήθειας των 9 δισεκατομμυρίων, που γεννήθηκε την άνοιξη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επιβεβαιώθηκε από όλους τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα τέλη Μαΐου. Το έργο προβλέπει δάνειο στο Κίεβο με αποπληρωμή μετά από 25 χρόνια και ουσιαστικά χωρίς τόκους, χάρη στα κεφάλαια που η ίδια η Επιτροπή θα εισέπραττε από την έκδοση ομολογιακού δανείου το οποίο θα εγγυούνταν μέσω περιουσιακών στοιχείων τους οι χώρες μέλη. Αλλά η Γερμανία, ο μεγαλύτερος και πιο σταθερός από τους εγγυητές αυτής της μορφής ευρωομολόγου, είναι αντίθετη: αφού έδωσε τη συγκατάθεση κατά τη συνάντηση κορυφής [σύμφωνα με την Ιταλική εφημερίδα], τώρα άλλαξε γνώμη. Στον υπουργό χρηματοοικονομικών του Βερολίνου, τον φιλελεύθερο Christian Lindner, δεν αρέσει το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες καταφεύγουν στο κοινό ευρωπαϊκό χρέος για την ουκρανική κρίση όπως έκαναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας [το λεγόμενο SURE]. Προς το παρόν, ο Γερμανός υπουργός έχει δώσει την έγκρισή του μόνο για μια πρώτη δόση ενός δισεκατομμυρίου, τα έσοδα της οποίας θα πρέπει να καταβληθούν στο Κίεβο μέχρι τον Ιούλιο. Εν τω μεταξύ, όσο περνάει ο καιρός, το Κίεβο ισχυρίζεται ότι χρειάζεται 5 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα σε βοήθεια [για να πληρώνει… μισθούς και συντάξεις] ενώ θεωρείται βέβαιο ότι τον Σεπτέμβριο η Ουκρανία θα αθετήσει μια εξόφληση εξωτερικού χρέους ύψους 900 εκατομμυρίων ευρώ.»
Ο εκ των Ελευθέρων Δημοκρατών διάδοχος του Σόιμπλε, υπουργός Χρηματοοικονομικών (Finance) της Γερμανίας, Christian Lindner, ο οποίος μπλόκαρε αυτή την εβδομάδα δάνειο 9 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχε αποφασίσει να χορηγήσει η Κομισιόν στην Ουκρανία.
Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η Γερμανία, που καλείται να εγγυηθεί τα δανεικά και αγύριστα της Ουκρανίας, βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση. Ήδη εκεί προγραμματίζουν την περικοπή των ωρών διδασκαλίας στα σχολεία λόγω αδυναμίας να τα θερμάνουν το χειμώνα, τον περιορισμό του φωτισμού των πόλεων και ετοιμάζονται για δελτίο στα καύσιμα. Ο επιχειρηματικός κόσμος της συνεχώς προειδοποιεί για επερχόμενη βαθιά ύφεση και κύμα κλεισίματος επιχειρήσεων. Και όλα αυτά, ενώ οι ίδιοι ανέστειλαν τον Nord Stream 2, ο οποίος ήταν εντελώς έτοιμος να λειτουργήσει. Πώς να μην τρίζει μετά το πολιτικό οικοδόμημα στη Γερμανία;
Στις 11 Ιουλίου, για το θέμα που έχει προκύψει κάνει σχόλια, περιέργως μάλλον ήπια σε σχέση με τις εξαλλοσύνες που μας έχουν συνηθίσει οι Ουκρανοί, ο δικός τους υπουργός χρηματοοικονομικών, Sergey Marchenko. «Χρειαζόμαστε 5 δισ. ευρώ το μήνα, αλλά τον Απρίλιο λάβαμε 1,6 δισ. ευρώ. Τον Μάιο πήραμε 1,5 δισ. ευρώ. Τον Ιούνιο 4,4 δισ. ευρώ. Τον Ιούλιο, αναμένουμε περισσότερα από 4 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά εξαρτόμαστε από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία», είπε σε συνέντευξή του επίσης στην Corriere Della Sera. Και προσέθεσε: «Φυσικά λαμβάνουμε όπλα και στρατιωτική βοήθεια, αλλά αυτό δεν αρκεί… Είναι σαφές σημάδι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο υπόλοιπος κόσμος γύρω από την Ουκρανία έχουν κουραστεί λίγο από αυτόν τον πόλεμο. Αυτό είναι κατανοητό. Υποφέρουν από τις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου». Σχολιάζοντας την καθυστέρηση του πακέτου βοήθειας της ΕΕ, ο Marchenko είπε ότι «ορισμένες κυβερνήσεις δεν είναι έτοιμες να υποστηρίξουν την Ουκρανία με τέτοιο ποσό χρημάτων». Και μάλιστα δανεικών και αγύριστων, θα προσθέταμε εμείς.
Στις 15 Ιουλίου το θέμα πιάνεται από το Bloomberg, με πολύ ήπιο τρόπο είναι η αλήθεια. Με τίτλο: «Η ΕΕ χρονοτριβεί με τη βοήθεια στην Ουκρανία καθώς οι φόβοι για την κρίση του φυσικού αερίου στις χώρες μέλη κορυφώνονται» και υπότιτλους: «Το μεγαλύτερο μέρος των δανείων έκτακτης ανάγκης παραμένει κολλημένο στις λεπτομέρειες των πακέτων. Η Επιτροπή προειδοποιεί για τον κίνδυνο οικονομικής κόπωσης μεταξύ των Ευρωπαίων», το ρεπορτάζ του Bloomberg περιγράφει την μεγάλη ανάγκη των Ουκρανών για δανεικά και προσθέτει ότι ήδη η Κομισιόν έχει προσφερθεί να χορηγήσει το μεγαλύτερο μέρος των 750 δις ευρώ (!!) που έχει ανάγκη η Ουκρανία για την μελλοντική ανοικοδόμησή της!
Από ποια λεφτά θα δώσει το ποσό αυτό η Κομισιόν παραμένει άγνωστο. Πάντως, το Bloomberg προσθέτει: «Η προσφορά της επιτροπής τρομοκράτησε ορισμένα κράτη μέλη, που ανησυχούν για τη μαζική προσπάθεια που απαιτείται για την ανοικοδόμηση της χώρας και ενδεχόμενα ζητήματα διαφθοράς, είπαν άνθρωποι που γνωρίζουν τη συζήτηση [που διεξάγεται μεταξύ των αρμόδιων υπουργών]. Οι επιπτώσεις από τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου επιβαρύνουν τις κυβερνήσεις της ΕΕ καθώς αυτές άρχισαν να ανησυχούν για τον κίνδυνο μείωσης της λαϊκής υποστήριξης [των λαών τους] προς το Κίεβο τους επόμενους μήνες, ιδιαίτερα εάν η ενέργεια γίνει πιο σπάνια και ακριβότερη.»
Και το ρεπορτάζ του Bloomberg συνεχίζει: «Όταν οι υπουργοί Χρηματοοικονομικών της ΕΕ συζήτησαν για τη βοήθεια προς την Ουκρανία σε μια συνάντηση την Τρίτη, περίπου το ένα τρίτο των 27 κρατών μελών προειδοποίησαν ότι θα χρειαστούν νέα μέτρα για την υποστήριξη των πιο ευάλωτων ομάδων στις χώρες τους που πλήττονται από τη συνεχιζόμενη κρίση εάν είναι να αποφευχθεί η δυσαρέσκεια [των λαών της ΕΕ] προς το Κίεβο, είπαν άνθρωποι πληροφορημένοι γι’ αυτά που συζητήθηκαν.»
Ο μαζικός ξεσηκωμός πριν από μια βδομάδα των Ολλανδών αγροτών και η συνένωσή τους με Γερμανούς αγρότες σκεπάστηκε από εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ όλων των Ευρωπαϊκών χωρών.
Προσέξτε τη λογική: Αν είναι να συνεχίσουμε τον Ουκρανικό τυχοδιωκτισμό πρέπει κάτι να δώσουμε στις ευάλωτες ομάδες των χωρών μας, για να μην υπάρξει ξεσηκωμός…
Η Γερμανία ζητά τώρα να αναλάβουν το χρέος της Ουκρανίας οι άλλες χώρες μέλη της ΕΕ, θεωρώντας ότι αυτή έχει ήδη πράξει το καθήκον της. Ταυτόχρονα, ένα ακόμη δάνειο 1,5 δις ευρώ που έχει τάξει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στην Ουκρανία παραμένει καθηλωμένο, δεδομένου ότι είναι σαφές ότι η Ουκρανία θα χρεοκοπήσει και επίσημα και προκύπτει το ζήτημα ποιος θα μείνει με τον μουτζούρη στο χέρι.
Οι αμφιταλαντεύσεις των Ευρωπαϊκών χωρών, που επίσης περιγράφονται στο άρθρο της Irina Alksnis που μεταφράσαμε, θα εντείνονται όσο γίνεται πιο φανερή στους λαούς της ΕΕ η περιπέτεια στην οποία έχουν οδηγηθεί λόγω της υποταγής των ηγεσιών τους στην εκπορευόμενη από τις ΗΠΑ ατλαντική γραμμή, η οποία οξύνει ταυτόχρονα τόσο την οικονομική ύφεση όσο και την εκτίναξη των τιμών. Στις συνθήκες αυτές είναι ζωτική ανάγκη για τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς να υποδαυλίσουν νέες συνθήκες κρίσης ώστε να ξαναχώσουν τις Ευρωπαϊκές χώρες στο μαντρί.
Από πού θα προκύψει η νέα ένταση της κρίσης στο Ουκρανικό που θα επιτρέψει τη συνέχιση της αυτοκαταστροφικής πορείας των χωρών της ΕΕ;
Ένα σενάριο που ήδη “παίζει” είναι το χτύπημα πολιτικών στόχων βαθιά μέσα στη Ρωσία (π.χ. χτύπημα της πόλης του Kursk) μέσω αναβαθμισμένων οπλικών συστημάτων που υποτίθεται ότι δίνονται στους Ουκρανούς για να τα διαχειριστούν αποκλειστικά αυτοί, αλλά αποτελεί κοινό μυστικό ότι ελέγχονται στενά και άμεσα από τους Αμερικανούς.
Ο Αμερικανικός έλεγχος είναι πλήρης, τόσο σε ό,τι αφορά τον καθορισμό των εκάστοτε στόχων και την προμήθεια των ανάλογων συντεταγμένων μέσω δορυφορικών κατοπτεύσεων όσο και σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των κινήσεων του οπλικού συστήματος και γενικότερα τη στενή διαχείριση του—εδώ παίζει σημαντικό ρόλο και ο φόβος ότι αυτά μπορεί να πουληθούν στους Ρώσους, όπως άλλωστε πληροφορούμαστε από πολλές πηγές ότι ήδη έχει συμβεί.
Μια άλλη εκδοχή, για την οποία έχουμε ξαναγράψει σε ανύποπτο χρόνο, είναι να χτυπηθεί η γέφυρα του Kerch που συνδέει την Κριμαία με την Ηπειρωτική Ρωσία (και είναι η μεγαλύτερη γέφυρα στην Ευρώπη), επιδίωξη που επανειλημμένα έχουν προπαγανδίσει ως επιδιωκόμενο στόχο υψηλά ιστάμενοι Ουκρανοί αξιωματούχοι. Η Ρωσία έχει προειδοποιήσει ότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα απαντήσει χτυπώντας τα κέντρα αποφάσεων στο Κίεβο, στο Λβιβ και αλλού—δηλαδή υπουργεία και κρατικές/κυβερνητικές υπηρεσίες.
Μια εικόνα των Κυβερνητικών κτιρίων του Κιέβου στις φλόγες θα ήταν ενδεχομένως ικανή να ξεσηκώσει νέο κύμα αντι-Ρωσικής υστερίας και να επιτρέψει το παραπέρα τάισμα της Ουκρανικής ελίτ για να συνεχίζει τον πόλεμο. Αλλά μια τέτοια εξέλιξη θα μας έφερνε μαθηματικά κοντύτερα στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ κάθε άλλο από το θα ανέτρεπε τη δυστυχία που περιμένει τους Ευρωπαϊκούς λαούς στο εγγύς μέλλον—το αντίθετο μάλιστα.
Το κακό είναι ότι μια τέτοια προβοκάτσια θα ελέγχεται από τους Αμερικανούς, οι οποίοι κάθε άλλο παρά στενοχωριούνται από την οικονομική κρίση που αγκαλιάζει τις Ευρωπαϊκές χώρες—το αντίθετο μάλιστα.
Υποστηρικτικό του σχεδίου που περιγράφουμε τώρα, δηλαδή της παροχής από τους Αμερικανούς πυρομαχικών που να έχουν μακρά εμβέλεια (300 Km και άνω) για τα HIMARS που έχουν μεταφέρει στην Ουκρανία ώστε να χτυπηθούν μεγάλοι πολιτικοί στόχοι στα Ρωσικά μετόπισθεν, είναι έγγραφο της Αμερικανικής πρεσβείας που αποκάλυψε το κανάλι Military Summary, το πλέον έγκυρο ανεξάρτητο μέσο μετάδοσης πληροφοριών για την κατάσταση στο πεδίο της Ουκρανίας. Σύμφωνα με το έγγραφο, καλούνται όλοι οι Αμερικανοί πολίτες να φύγουν άμεσα από την Ουκρανία ενώ επίσης σταματά η εξυπηρέτηση προξενικών υπηρεσιών και κάθε άλλης υπηρεσίας προς του πολίτες. Οι υπηρεσίες αυτές, από τις 13 Ιουλίου, έχουν μεταφερθεί στο Λβοφ (Lviv), την πρωτεύουσα της Δ. Ουκρανίας, όπως ακριβώς είχε συμβεί στην αρχή του πολέμου, όταν οι Αμερικανοί εκτιμούσαν ότι θα χτυπηθεί το Κίεβο. Το Military Summary επισημαίνει ότι αυτές οι αλλαγές δεν έχουν εντοπιστεί από τα Δυτικά ΜΜΕ και θεωρεί ότι πρέπει να παρακολουθούμε αν θα ακολουθήσουν και άλλες πρεσβείες, όπως του Ηνωμένου Βασιλείου. Αν δούμε κάτι τέτοιο τις επόμενες μέρες, τότε, κατά την ίδια πηγή, «κάτι μεγάλο επίκειται».
Το καλό είναι ότι μοιάζει ως εάν τελευταία οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί να ξυπνάνε από τον λήθαργό τους, όπως δείχνουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των Ολλανδών και Γερμανών αγροτών που έχουν συναντήσει ένα εντυπωσιακό τείχος αποσιώπησης από όλα ανεξαίρετα τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Και επίσης καλό είναι ότι πλέον οι εξελίξεις δεν περιορίζονται εντός του Δυτικού στρατοπέδου, αλλά σε αυτές συμμετέχουν με ανεξάρτητες κινήσεις οι χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Και εκεί, όπως είπε και ο σπινθηροβόλος επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Josep Borrell, η Δύση κατηγορείται για διπλά μέτρα και σταθμά μη έχοντας καταφέρει να κερδίσει την «μάχη των αφηγήσεων» στο Ουκρανικό.
[1] Η μετάφραση έγινε στα Αγγλικά με google translate και από εκεί στα Ελληνικά. Ο Βασίλης Μακρίδης μου έλυσε την απορία για την παροιμία στο τέλος και τον ευχαριστώ.
Αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μαθηματικών του ΕΚΠΑ.
