Άρθρα

Η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης

/0 Comments/in /by

Η αποβιομηχάνιση της γερμανικής οικονομίας δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Και είναι προάγγελος της οικονομικής παρακμής ολόκληρης της ηπείρου.

Για δεκαετίες, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούσε αναδυόμενο αντίβαρο στη γεωπολιτική ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα κράτη μέλη της ΕΕ, σύμφωνα με τα λεγόμενα, θα έπρεπε να στοχεύουν σε μεγαλύτερη αυτονομία από την υπερδύναμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όμως, η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας αποκάλυψε την κενότητα αυτής της θεωρίας. Σύμφωνα με τα λόγια των ίδιων των αναλυτών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων: η “βασαλοποίηση[1]” της Ευρώπης είναι σήμερα πιο έντονη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από τα μέσα του 20ού αιώνα και έπειτα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν αποκάλυψε μόνο πως οι Βρυξέλλες είναι ουσιαστικά εξαρτημένες από την Ουάσιγκτον στα γεωπολιτικά ζητήματα. Ακόμη πιο εμφανής είναι η παρακμή της Ευρώπης και η αυξανόμενη οικονομική της εξάρτηση από την Αμερική, η οποία προϋπήρχε μεν της σύγκρουσης στην Ουκρανία, έχει όμως επιδεινωθεί.

Το 2008, η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν ελαφρώς μεγαλύτερη από αυτή των ΗΠΑ. Σήμερα, το 2023, η οικονομία των ΗΠΑ είναι κατά ένα τρίτο μεγαλύτερη από αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βρετανίας μαζί, και κατά 50% μεγαλύτερη από αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο. Με άλλα λόγια, η οικονομία της ευρωζώνης έχει αναπτυχθεί περίπου 6% τα τελευταία 15 χρόνια, σε σύγκριση με το 82% των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Η οικονομική ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισε να παίρνει απόσταση από τις ΗΠΑ πολύ πριν από τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό, πάνω από όλα όμως η καταστροφική πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη μετά το 2008, η οποία οδήγησε σε μακροπρόθεσμη κατάρρευση της ζήτησης και των επενδύσεων. Αυτή η διαδικασία έχει επιταχυνθεί δραματικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Ευρώπη υπέστη τεράστια οικονομική οπισθοδρόμηση ως αποτέλεσμα του πολέμου και ιδίως λόγω του ρωσικού φυσικού αερίου, που κάλυπτε σχεδόν το μισό της ενεργειακής ζήτησης της βιομηχανίας πριν από τον πόλεμο. Το εμπάργκο στη Ρωσία είχε ως αποτέλεσμα ένα «μαζικό και ιστορικά μοναδικό ενεργειακό σοκ[2]», το οποίο επιδεινώθηκε από τις κερδοσκοπικές βλέψεις των μεγάλων ενεργειακών εταιρειών και ακρωτηριάζει τόσο τη βιομηχανία όσο και τα νοικοκυριά. Σύμφωνα με τον Economist, οι υψηλές τιμές της ενέργειας σκότωσαν 68.000 ανθρώπους τον περασμένο χειμώνα στις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, χώρες που κατέφυγαν στο πολύ πιο ακριβό υγραέριο από το Κατάρ και, κυρίως, από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι New York Times κατέγραψαν τον περασμένο Σεπτέμβριο τις καταστροφικές συνέπειες των κυρώσεων των Βρυξελλών για τη βιομηχανία και τους εργαζόμενους στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, οι αυξανόμενες τιμές της ενέργειας και η πτώση της ζήτησης ανάγκασαν δεκάδες εργοστάσια σε ένα ευρύ φάσμα ενεργοβόρων βιομηχανιών όπως γυαλί, χάλυβας, αλουμίνιο, ψευδάργυρος, λιπάσματα και χημικά προϊόντα να μειώσουν ή να σταματήσουν την παραγωγή τους, κάτι που με τη σειρά του έχει οδήγησε σε μαζικές απολύσεις.

Βραχυχρόνιες επιπτώσεις;

Αρχικά πολλοί ειδικοί ισχυρίζονταν πως οι επιπτώσεις θα ήταν βραχύβιες και πως οι τιμές της ενέργειας τελικά θα σταθεροποιούνταν και η ευρωπαϊκή οικονομία θα ανέκαμπτε. Και πράγματι, οι τιμές χονδρικής του φυσικού αερίου έχουν διαμορφωθεί σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν. Όμως, εξακολουθούν να είναι περίπου τριπλάσιες σε σχέση με την περίοδο πριν από την έναρξη της κρίσης. Ακόμη και πρώην αισιόδοξοι αναλυτές που κάποτε προέβλεπαν ταχεία ανάκαμψη, τώρα αναγνωρίζουν ότι η πολιτική των τελευταίων 17 μηνών έχει βυθίσει την Ευρώπη σε μια βαθύτερη κρίση από ότι είχαν προβλέψει.

Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι η βιομηχανική παραγωγή συνεχίζει να μειώνεται ραγδαία σε όλη την Ευρώπη λόγω των υψηλών τιμών της ενέργειας, της υποτονικής εγχώριας αγοράς, της υποτονικής παγκόσμιας ζήτησης και των αυστηρότερων συνθηκών λήψης δανείων. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας[3], η ζήτηση για εταιρικά δάνεια μειώθηκε κατά 42% το δεύτερο τρίμηνο του τρέχοντος έτους, μετά από πτώση κατά 38% το πρώτο τρίμηνο, ιστορικό χαμηλό από το 2003.

Η πτώση ήταν ακόμη μεγαλύτερη για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, των οποίων η ζήτηση για πιστώσεις εξακολουθεί να είναι χαμηλότερη σήμερα από την εποχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Η εξαιρετικά άκαμπτη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, η οποία δεν δείχνει σημάδια χαλάρωσης, συμβάλλει σίγουρα στην όλη κατάσταση. Ως αποτέλεσμα, το ΔΝΤ προβλέπει τώρα ότι η ευρωζώνη θα αναπτυχθεί μόλις 0,9% φέτος, σε σύγκριση με έναν εκτιμώμενο ρυθμό ανάπτυξης 1,8% για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αλλά και αυτό μοιάζει αισιόδοξο. Γιατί η χώρα που υποφέρει περισσότερο στην Ευρώπη είναι και η μεγαλύτερη και πιο σημαντική οικονομία της: η Γερμανία. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η Γερμανία είναι η μόνη χώρα της G7 που θα συρρικνωθεί φέτος. Ως οικονομία προσανατολισμένη στις εξαγωγές που εστιάζει σε βιομηχανίες έντασης ενέργειας όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της, η Γερμανία έχει πληγεί ιδιαίτερα σκληρά από την έλλειψη ενέργειας.

Αλλά η ίδια η γερμανική πολιτική ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για αυτήν την κρίση. Πριν από τον πόλεμο, η Γερμανία έπαιρνε περισσότερο από το μισό του φυσικού της αερίου από τη Ρωσία – μέσω του αγωγού Nord Stream 1, ο οποίος εκτείνεται από τις ρωσικές ακτές κοντά στην Αγία Πετρούπολη έως τη βορειοανατολική Γερμανία. Επιπλέον, η Γερμανία βρισκόταν σε διαδικασία εντατικοποίησης των οικονομικών της σχέσεων με τον εταίρο της στην ανατολή, του οποίου η φθηνή ενέργεια ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία της γερμανικής οικονομικής επιτυχίας μετά το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας. Τα δέκα τελευταία χρόνια πριν από τον πόλεμο, οι ομοσπονδιακές κυβερνήσεις υπό τη Μέρκελ επένδυσαν πολλά στην κατασκευή ενός δεύτερου αγωγού παράλληλου με τον υπάρχοντα, ο οποίος θα διπλασίαζε την ετήσια παραλαβή φυσικού αερίου: ο Nord Stream 2 ολοκληρώθηκε το 2021 και θα έπρεπε να λειτουργήσει το 2022.

Ωστόσο, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Γερμανία έκανε μια στροφή 180 μοιρών, ανακοινώνοντας την πλήρη σταδιακή κατάργηση του ρωσικού φυσικού αερίου έως το 2024. Η Ρωσία απάντησε αρχικά περιορίζοντας τη ροή φυσικού αερίου μέσω του αγωγού Nord Stream 1 και στη συνέχεια σταμάτησε και επίσημα τη λειτουργία του για εργασίες συντήρησης τον Αύγουστο του περασμένου έτους. Ένα μήνα αργότερα, ο αγωγός τέθηκε εκτός λειτουργίας εξ αιτίας της γνωστής βομβιστικής επίθεσης. Η Γερμανία έκλεισε εντελώς τον Nord Stream 2 μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Αν και μόνο ένας από τους δύο σωλήνες του νέου αγωγού υπέστη ζημιά από την επίθεση του Σεπτεμβρίου του 2022 και η Ρωσία επιβεβαίωσε ότι ο άθικτος σωλήνας παραμένει λειτουργικός, ο Nord Stream 2 δεν τέθηκε τελικά ποτέ σε λειτουργία.

«Η αποβιομηχάνιση δεν είναι πλέον απλώς υφέρπουσα»

Η Γερμανία, όπως και άλλα ευρωπαϊκά κράτη, έχει κάνει προσπάθειες να προμηθεύεται φυσικό αέριο από άλλες χώρες, είτε αγοράζοντας από τη Νορβηγία ή την Ολλανδία, είτε επεκτείνοντας την υποδομή της για εισαγωγή LNG από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Κατάρ. Όμως ο συνδυασμός των μειωμένων ροών φυσικού αερίου, των υψηλότερων τιμών της ενέργειας και των αυξήσεων των επιτοκίων της ΕΚΤ έχουν προκαλέσει τεράστιο πλήγμα στη βιομηχανία της χώρας. Αυτό το αποτέλεσμα ήταν προβλέψιμο[4] και υπήρχαν ήδη σχετικές προειδοποιήσεις. Ο γερμανικός δείκτης βιομηχανικών πωλήσεων, ενδεικτικός της γενικής κατάστασης της οικονομίας, βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από τις αρχές του 2022, δηλαδή σε ύφεση. Οι παραγγελίες των επιχειρήσεων μηχανολογίας της χώρας, οι οποίες αποτελούσαν επίσης δείκτη της οικονομικής κατάστασης για μεγάλο χρονικό διάστημα, μόνο τον Μάιο του τρέχοντος έτους υποχώρησαν και αυτές κατά 10%, όγδοη κατά σειρά πτώση. Άλλοι κλάδοι παρουσιάζουν παρόμοιες αδυναμίες και η βιομηχανική παραγωγή στο σύνολό της εξακολουθεί να παραμένει στάσιμη[5].

Δεν είναι περίεργο που όλο και περισσότερες γερμανικές εταιρείες προσπαθούν να μειώσουν το λειτουργικό τους κόστος. Ο γερμανικός χημικός κολοσσός BASF δήλωσε ότι σχεδιάζει να περικόψει θέσεις εργασίας στην Ευρώπη, ενώ ανοίγει νέο εργοστάσιο στην Κίνα και επενδύει στον εκσυγχρονισμό του βιομηχανικού του συγκροτήματος στην Chattanooga του Τενεσί. Τον Φεβρουάριο, η εταιρεία ανακοίνωσε το κλείσιμο ενός εργοστασίου λιπασμάτων στη γενέτειρά της στο Λουντβιχσχάφεν και άλλων εγκαταστάσεων, με κόστος περίπου 2.600 θέσεων εργασίας. Τον Μάρτιο, η Uedesheimer Rheinwerk, ιδιοκτήτρια του μεγαλύτερου εργοστασίου αλουμινίου της Γερμανίας, ανακοίνωσε ότι θα κλείσει το εργοστάσιο της μέχρι το τέλος του έτους λόγω υψηλού ενεργειακού κόστους. Ο γερμανικός φαρμακευτικός κολοσσός Bayer σκοπεύει επίσης να στρέψει το ενδιαφέρον του στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα.

Οι κύριοι κατασκευαστές αυτοκινήτων της χώρας – Volkswagen, BMW και Mercedes-Benz – ακολουθούν όλοι τον ίδιο δρόμο. Μια τρέχουσα έρευνα του Συνδέσμου Βιομηχάνων σε 128 Γερμανούς προμηθευτές αυτοκινήτων αποκάλυψε ότι κανένας από αυτούς δεν σχεδιάζει να αυξήσει τις επενδύσεις του στην εγχώρια αγορά[6]. Περισσότερο από το ένα τέταρτο των επιχειρήσεων σχεδιάζουν να μετεγκαταστήσουν τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον Economist, σχεδόν το ένα τρίτο των γερμανικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων σκέφτεται να μετεγκαταστήσει την παραγωγή και τις θέσεις εργασίας του στο εξωτερικό, και μία στις έξι επιχειρήσεις το κάνει ήδη.

Όλα αυτά αντικατοπτρίζονται στα συγκλονιστικά στοιχεία που δημοσίευσε πρόσφατα το Γερμανικό Οικονομικό Ινστιτούτο, τα οποία δείχνουν ότι οι ξένες επενδύσεις έχουν σχεδόν καταρρεύσει: ενώ το 2022 η Γερμανία διαχειρίστηκε άμεσες ξένες επενδύσεις ύψους 135 δισεκατομμυρίων ευρώ (149 δισεκατομμύρια δολάρια), μόνο περίπου 10,5 δισεκατομμύρια ευρώ επενδύθηκαν άμεσα στη Γερμανία[7].

Όπως αναφέρει η έκθεση, πρόκειται για σαφείς ενδείξεις αποβιομηχάνισης. «Μερικές φορές ακούτε για «υφέρπουσα αποβιομηχάνιση»… Λοιπόν, δεν είναι απλώς υφέρπουσα πια», είπε ο Hans-Jürgen Völz, επικεφαλής οικονομολόγος στην BVMW, μια ένωση που υπερασπίζεται τις γερμανικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, χιλιάδες δηλαδή μικρές και μεσαίες επιπιχειρήσει που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της γερμανικής οικονομίας. Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, ο υπουργός οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ επεσήμανε πρόσφατα ότι η χώρα θα αναγκαστεί να περιορίσει περαιτέρω τις βιομηχανικές της δραστηριότητες, εάν το ρωσικό αέριο, το οποίο εξακολουθεί να ρέει μέσω της Ουκρανίας προς την Ευρώπη, εκλείψει. Ένα σενάριο που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν η Ουκρανία δεν ανανεώσει τη σχετική συμφωνία μέχρι το τέλος του έτους (όπως έχει απειλήσει ο υπουργός ενέργειας του Κιέβου) ή εάν η Ρωσία αποφασίσει να μειώσει ή να κλείσει εντελώς την παροχή.

Η απομόνωση της γερμανικής οικονομίας είναι προάγγελος οικονομικής παρακμής για ολόκληρη την ήπειρο – όχι μόνο επειδή η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος παίκτης στην Ευρώπη, αλλά και επειδή πολλές άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι ενσωματωμένες στις εφοδιαστικές αλυσίδες της Γερμανίας –  παρέχουν εξαρτήματα σε γερμανικές εταιρείες ή συναρμολογούν τελικά προϊόντα. Λένε πως όταν η Γερμανία φτερνίζεται, η Ευρώπη είναι άρρωστη. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η Γερμανία είναι σοβαρά άρρωστη;

Ο ενδοδυτικός οικονομικός κανιβαλισμός

Οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων παίρνουν τώρα τον λογαριασμό για την άνευ όρων υποταγή τους στη στρατηγική των ΗΠΑ στην Ουκρανία, για την αποσύνδεση τους από τη ρωσική ενέργεια και για την πρόωρη συμμετοχή στον πόλεμο δια αντιπροσώπων της Αμερικής. Αυτή η υποταγή είναι άξια απορίας, δεδομένου ότι η κατάσταση της Αμερικής είναι αντιστρόφως ανάλογη με αυτήν της Ευρώπης: με σχετικούς όρους, η Αμερική έχει γίνει ισχυρότερη, ενώ η Ευρώπη έχει αποδυναμωθεί. Η σύγκρουση δεν έδωσε στην Ουάσιγκτον μονάχα την ευκαιρία να αποκαταστήσει τη στρατιωτική της ηγεμονία στην Ευρώπη, κυρίως μέσω της αναδιάρθρωσης και της επέκτασης του ΝΑΤΟ. Έκανε επίσης την Ευρώπη πιο εξαρτημένη οικονομικά από την Αμερική. Η εξάρτηση από το ρωσικό αέριο έχει αντικατασταθεί από μια πιο ακριβή εξάρτηση από το αμερικανικό αέριο, το οποίο οι Αμερικάνοι χάρις στην “επανάσταση του σχιστόλιθου” διαθέτουν πλούσιο. Τα αμερικανικά αποθέματα φυσικού αερίου είναι επίσης αυτά που προστατεύουν τις Ηνωμένες Πολιτείες από τις χειρότερες οικονομικές συνέπειες της σύγκρουσης.

Υπάρχει λοιπόν λόγος να πιστεύουμε ότι αυτό ήταν το σχέδιο της Ουάσιγκτον από την αρχή. Άλλωστε, η δημιουργία μιας σφήνας μεταξύ της Ευρώπης – ιδίως της Γερμανίας – και της Ρωσίας, και ως εκ τούτου η αποτροπή ενός ευρασιατικού χώρου που θα παίζει πολιτικό ρόλο, αποτελούσε εδώ και πολύ καιρό γεωπολιτική επιταγή των ΗΠΑ.

Πριν από τον πόλεμο, οι ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα το Βερολίνο, εξακολουθούσαν να αμφισβητούν την επιταγή αυτή. Οι αγωγοί Nord Stream, στους οποίους η Ουάσιγκτον ήταν πάντα σθεναρά αντίθετη, είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα. Αλλά η Αμερική έχει χρησιμοποιήσει επιδέξια τη σύγκρουση στην Ουκρανία για να καταστρέψει τις σχέσεις μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας με μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Μια οικονομικά εξασθενημένη ευρωπαϊκή ήπειρος είναι επωφελής για τις ΗΠΑ, καθώς ικανοποιεί τις αμερικανικές φιλοδοξίες για αποπαγκοσμιοποίηση[8], η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο την αποσύνδεση από την Κίνα αλλά και την ανοικοδόμηση της παραγωγικής ικανότητας και την αυτάρκεια της χώρας σε μια σειρά στρατηγικών βιομηχανιών. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ευρώπη δεν είναι στρατηγικός σύμμαχος, αλλά ανταγωνιστής και αντίπαλος που η Ουάσιγκτον επιθυμεί να κρατήσει σε υποδεέστερη θέση.

Αυτό είναι επίσης το κλειδί για την κατανόηση του νόμου του Μπάιντεν για τη μείωση του πληθωρισμού , ο οποίος δίνει κίνητρα σε εταιρείες να μετατοπίσουν τις επενδύσεις τους από την Ευρώπη στην Αμερική. Βλέπουμε δηλαδή μια διαδικασία ενδοδυτικού οικονομικού κανιβαλισμού. Μπορεί να είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως η αποδυνάμωση ενός βασικού στρατηγικού συμμάχου μπορεί να αποτελεί επιτυχημένη μακροπρόθεσμη στρατηγική. Έχει όμως κάποιος στην Ουάσιγκτον ή τις Βρυξέλλες μακροπρόθεσμη στρατηγική αυτές τις μέρες;

[1] https://ecfr.eu/publication/the-art-of-vassalisation-how-russias-war-on-ukraine-has-transformed-transatlantic-relations/

[2] https://www.oecd.org/newsroom/russia-s-war-of-aggression-against-ukraine-continues-to-create-serious-headwinds-for-global-economy.htm

[3]https://www.ecb.europa.eu/stats/ecb_surveys/bank_lending_survey/html/ecb.blssurvey2023q2~6d340c8db6.en.html#toc9

[4]https://makroskop.eu/29-2022/die-konjunktur-im-juni-2022/

[5] https://tradingeconomics.com/germany/manufacturing-pmi

[6] https://www.kloepfel-consulting.com/supply-chain-news/maerkte/vda-umfrage-automobilindustrie-deutschland-6566823/

[7] https://www.iwkoeln.de/presse/pressemitteilungen/christian-rusche-geldabfluesse-in-deutschland-so-hoch-wie-nie.html

[8] https://makroskop.eu/02-2023/die-deglobalisierung-die-wir-brauchen/

Πηγή: Makroskop

Μετάφραση: antapocrisis

«Μπορείτε να τρέξετε αλλά δεν μπορείτε να κρυφτείτε» – και πάλι για την «Ευρωπαϊκή Πράξη Υπηρεσιών»

/0 Comments/in /by

Μόλις προχθές είχαμε γράψει για την ‘Ευρωπαϊκή Πράξη Ψηφιακών Υπηρεσιών’ που από την 1/1/2024 αποτελεί υποχρεωτικό νόμο για όλες τις χώρες μέλη. Πρόκειται για τη θέσπιση ενός πλαισίου σιδηράς λογοκρισίας, όπου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ορίζει τι συνιστά “παραπληροφόρηση” και θα απαγορεύει αναρτήσεις με περιεχόμενο παραπληροφόρησης σε κάθε on-line site στην ΕΕ (δηλαδή όχι μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα ανεξάρτητα Blogs). Όλοι οι πάροχοι ψηφιακών υπηρεσιών θα πρέπει να εφαρμόζουν την λογοκρισία, δηλαδή να κατεβάζουν τις αναρτήσεις που θεωρούνται ‘παραπληροφόρηση’.

Για να δώσω ένα παράδειγμα, η διατύπωση της θέσης ότι η Ρωσία αμύνεται απέναντι στην επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ήδη έχει καταταχθεί στην ‘παραπληροφόρηση’ και δεν θα επιτρέπεται η ανάρτηση αυτής της άποψης. Παρακαλώ τους αναγνώστες να απευθυνθούν στα δύο βασικά άρθρα που παραπέμψαμε στους προηγούμενους πιο πάνω συνδέσμους, επειδή έτσι θα γίνει φανερή η κατεύθυνση επιβολής αυστηρής λογοκρισίας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία έχει πλέον δρομολογηθεί, και οι σκοποί που αυτή επιδιώκει.

Ο Elon Musk, στον οποίο πλέον ανήκει η πλατφόρμα του Twitter, έχει αντιληφθεί εδώ και πολλούς μήνες την απόπειρα φίμωσης, που, όπως φαίνεται, στην Ευρώπη έχει αρκετά ευνοϊκότερες συνθήκες θεσμοποίησης, και έχει αντιδράσει προκαλώντας τις απειλές των Οργάνων της ΕΕ. Εδώ θα μεταφράσουμε ένα σχετικό ρεπορτάζ από το Russia Today που παρέχει πληροφορίες για κάποιους νομικούς ελιγμούς που επιχείρησε ο Μασκ, στους οποίους ο αρμόδιος Ευρωπαίος επίτροπος αντέδρασε σκαιά απειλώντας τον ιδιοκτήτη του Twitter ότι δεν θα τα καταφέρει να ξεγλιστρήσει τόσο εύκολα από την απόχη.

Στο τέλος του το ρεπορτάζ του RT εκφράζει κάποιες απαράδεκτες απόψεις, τις οποίες επίσης σχολιάζουμε. Ακολουθεί η μετάφραση.

*          *          *

Ο επίτροπος της ΕΕ επιπλήττει τον Musk για το θέμα της παραπληροφόρησης. Ο διευθύνων σύμβουλος του Twitter απέσυρε την πλατφόρμα από τον εθελοντικό κώδικα πρακτικής για την παραπληροφόρηση

[28 Μαΐου, RUSSIA TODAY] Ο Ευρωπαίος επίτροπος Τιερί Μπρετόν απείλησε τον διευθύνοντα σύμβουλο του Twitter Έλον Μασκ με “επιβολή” [δηλ. άμεση λήψη μέτρων αστυνομικού χαρακτήρα] σε ένα tweet την Παρασκευή, αφού ο Μασκ ανακοίνωσε ότι αποσύρει το Twitter από τον εθελοντικό Κώδικα Πρακτικής της ΕΕ για την Παραπληροφόρηση [Code of Practice on Disinformation-CPD], προειδοποιώντας τον ότι δεν θα τη γλιτώσει τόσο εύκολα.

Επιβεβαιώνοντας ότι το Twitter αποχώρησε από τον οργανισμό κατά της παραπληροφόρησης, ο Breton έγραψε στο Twitter: «Μπορείτε να τρέξετε, αλλά δεν μπορείτε να κρυφτείτε», υποσχόμενος ότι «οι ομάδες μας θα είναι έτοιμες για επιβολή».

«Πέρα από τις εθελοντικές δεσμεύσεις, η καταπολέμηση της παραπληροφόρησης θα είναι νομική υποχρέωση βάσει [της Πράξης για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες—Digital Service Act-DSA] από τις 25 Αυγούστου», υπενθύμισε ο αξιωματούχος στον Μασκ, αναφερόμενος στην επερχόμενη νομοθεσία που θα απαιτεί από το Twitter και άλλες επτά πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης να «καταπολεμήσουν την παραπληροφόρηση» στην ΕΕ ή να αντιμετωπίσουν τεράστια πρόστιμα που φτάνουν το 6% των ετήσιων εσόδων της εταιρείας.

Το Twitter εντάχθηκε στον κώδικα CPD το 2018 υπό τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο Jack Dorsey. Η DSA ενσωματώνει πλέον τον (αρχικά εθελοντικό) Κώδικα Πρακτικής σε έναν υποχρεωτικό κώδικα δεοντολογίας για τις πολύ μεγάλες διαδικτυακές πλατφόρμες, υποστηρίζοντας ότι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για να διατηρούν το διαδίκτυο ασφαλές για τη δημοκρατία ή να αντιμετωπίσουν καταστροφικές οικονομικές συνέπειες. Το Twitter έχει προθεσμία τριών μηνών για να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις του.

Ενώ ο Μασκ και ο Μπρετόν φέρονται να ταυτίστηκαν όσον αφορά την εφαρμογή του DSA από το Twitter πριν από την αγορά της πλατφόρμας από τον δισεκατομμυριούχο πέρυσι, ο Μπρετόν προειδοποίησε τον μεγιστάνα της Tesla ότι το Twitter αντιμετώπιζε «τεράστιο έργο μπροστά του» για να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς της ΕΕ μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας τον Νοέμβριο, απαιτώντας από αυτόν να ενισχύσει σημαντικά τη ‘μετριοπάθεια’ [έτσι!] του περιεχομένου και να «αντιμετωπίσει την παραπληροφόρηση με αποφασιστικότητα».

Μέχρι τον Φεβρουάριο, το Twitter εξακολουθούσε να υπολείπεται των προσδοκιών του Breton και μάλιστα αναφέρεται ότι ήδη έχει λάβει προειδοποίηση από αξιωματούχους της ΕΕ μετά από μια κακή αξιολόγηση των επιδόσεων του στην τήρηση της CPD, η οποία συνοδευόταν από καταγγελίες ότι η πλατφόρμα «δεν πήρε το ζήτημα αρκετά στα σοβαρά».

Ο Μασκ αγωνίζεται να πείσει τους χρήστες του Twitter για την ειλικρίνεια της απόλυτης προσήλωσής του στο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, [ειδικότερα] αφότου προσέλαβε την ‘γκουρού’ της NBCUniversal και μέλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Λίντα Γιακαρίνο ως νέα διευθύνουσα σύμβουλο της πλατφόρμας νωρίτερα αυτό το μήνα. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι έριξε μια αναίτια μπηχτή στον μπαμπούλα των φιλελεύθερων και συνάδελφο δισεκατομμυριούχο Τζορτζ Σόρος και φιλοξένησε την ανακοίνωση της συμμετοχής του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου για την προεδρία και σταυροφόρου κατά του WOKE Ρον ΝτεΣάντις στην κούρσα του 2024.*

Το Twitter έχει συμμορφωθεί με το 80% όλων των κυβερνητικών αιτημάτων απομάκρυνσης περιεχομένου κατά τους πρώτους έξι μήνες από τότε που ο Μασκ ανέλαβε τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, μια σημαντική αύξηση από το ποσοστό 50% που χαρακτήριζε την προ Μασκ εποχή.*

[https://www”dot”rt”dot”com/news/577057-musk-twitter-disinfo-code-threat/]

*          *          *

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

* Οι αναφορές στο τέλος από το RT αποτελεί απαράδεκτες διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, συνιστώντας ένα ακόμη δείγμα συμπαράταξης αυτού του Ρωσικού ΜΜΕ (ή τουλάχιστον της Αγγλικής έκδοσής του) με τις Δυτικές ελίτ[1], ακόμη και σε βάρος της Ρωσίας, αφού σαφώς η DSA έχει εισαχθεί για να ελέγξει τις αντίθετες προς τις καθεστωτικές αφηγήσεις στην ΕΕ. Εξηγούμαι:

Ο Σόρος είναι ο βασικός εμπνευστής της επέκτασης προς ανατολάς και ο κεντρικός εγκέφαλος των ‘έγχρωμων’ επαναστάσεων μέσω του ελέγχου ενός τερατώδους δικτύου ΜΚΟ που διαπλέκονται με την CIA. Επίσης είναι ο βασικός χρηματοδότης του Μπάιντεν. Πρόσφατα ο Μασκ διατύπωσε κριτική στον Σόρος, η οποία κατέληξε όντως σε “μπηχτή”. Αλλά κάθε άλλο παρά ‘αναίτια’ ήταν όπως το RT εμβόλιμα, με την παρούσα ευκαιρία, την εκτιμά χωρίς συγκεκριμένη αναφορά στο περιστατικό. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι ο Σόρος συνηθίζει να υπερηφανεύεται ότι το Μαϊντάν και οι μετέπειτα εξελίξεις στην Ουκρανία οφείλονται σε αυτόν.

Όσο για την άποψη του RT ότι το Twitter δεν θάπρεπε να δημοσιεύσει την ανακοίνωση καθόδου του ΝτεΣάντις στους προκριματικούς των Ρεπουμπλικάνων, αυτή είναι παντελώς εξωφρενική και έξω από κάθε όριο σοβαρότητας. Ο ΝτεΣάντις είναι κυβερνήτης της Πολιτείας της Φλώριδας και ο δεύτερος στις σφυγμομετρήσεις διεκδικητής του χρίσματος του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων. Και τι θα πει ότι είναι ‘σταυροφόρος’ κατά του WOKE? Εκτός από το ότι αυτό παρατίθεται έτσι, χωρίς υποστηρικτικές παραπομπές, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι με την ίδια λογική και στον Πούτιν πρέπει να απαγορευτεί να αναρτώνται οι απόψεις του επειδή είναι εναντίον της επιλογής φύλου από τους εφήβους [ΣΗΜ. Woke είναι ένα αγγλικό επίθετο που σημαίνει «επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων» και ορισμένοι παίρνουν θέσεις anti-woke από διάφορες οπτικές γωνίες, π.χ. επειδή θεωρούν ότι το λεγόμενο ‘κίνημα’ woke τόχει παρακάνει– έβλεπα τις προάλλες ένα βίντεο κάποιας ακτιβίστριας όπου ισχυριζόταν ότι η χρήση τουαλέτας μέσα στο σπίτι είναι ένδειξη απόψεων λευκής υπεροχής και ότι τα είδη υγιεινής συνήθως έχουν λευκό χρώμα ακριβώς επειδή εκφράζεται μέσω αυτού του χρώματος η άποψη για υπεροχή της λευκής φυλής].

Τέλος, την άποψη ότι επί Μασκ το Τουΐτερ ανέβασε την λογοκρισία από το 50% στο 80% όσο αφορά την πειθάρχηση σε αιτήματα κατεβάσματος περιεχομένου από κυβερνητικούς οργανισμούς, εγώ την ακούω για πρώτη φορά. Και το RT, που πάντα στηρίζει τους ισχυρισμούς του με παραπομπές, καθόλου δεν κάνει τον κόπο να την στηρίξει. Αντίθετα, όλοι γνωρίζουμε τα “χνέρια” που έχει κάνει ο Μασκ σε Δυτικά ΜΜΕ (π.χ. στο Βρετανικό BBC ή στο αμερικανικό NPR) βάζοντας την ίδια ταμπέλα σε αυτά με αυτήν που (μέχρι να αναλάβει αυτός) έβαζε το Τουΐτερ σε Ρωσικά ΜΜΕ, ότι δηλαδή χρηματοδοτούνται από την αντίστοιχη κυβέρνηση. Και επίσης όλοι γνωρίζουμε ότι ο Μασκ επανάφερε χιλιάδες λογαριασμούς που η προηγούμενη διοίκηση του Τουΐτερ είχε διαγράψει.

[1] Θυμόμαστε το περσινό άρθρο που ανάρτησε το RT στο σαλόνι του θρηνώντας για την «βάρβαρη δολοφονία από τους κομμουνιστάς» της Τσαρικής και μάλιστα με το επιχείρημα ότι κόπηκε το νήμα της πιο μακραίωνης αυτοκρατορικής/βασιλικής δυναστείας της Ευρώπης. Το άρθρο εκείνο μάλιστα ασχολούνταν εξαντλητικά και με συγκινητικές περιγραφές με την αγιοποίηση των Ρομανόφ από την Ρωσική εκκλησία και τις θρησκευτικές τελετουργίες, λιτανείες κ.λπ. στην άγια και ιερή τους μνήμη.

Η ενεργειακή κρίση τσακίζει την Ευρώπη

/0 Comments/in /by

To ακόλουθο άρθρο/ρεπορτάζ από τη ναυαρχίδα των δυτικών οικονομικών ειδησεογραφικών πρακτορείων, το Bloomberg, αναφέρει ότι το μέχρις στιγμής κόστος της αναταραχής στις αγορές ενέργειας της Ευρώπης, που εν πολλοίς οφείλεται στις κυρώσεις που η ίδια η Ευρώπη αποφάσισε, ανέρχεται στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια! Αν και μέχρι στιγμής μεγάλο μέρος του κόστους έχει απαλυνθεί μέσω επιδοτήσεων (που με τη σειρά τους επιτείνουν τις πληθωριστικές πιέσεις) εν τούτοις, επισημαίνει το άρθρο, βρισκόμαστε μόνο μπροστά στην αρχή της σοβαρής επιδείνωσης της ενεργειακής κρίσης η οποία (θεωρεί το πρακτορείο) θα κορυφωθεί τα επόμενα 3 έτη με τα κράτη να μην μπορούν να συνεχίσουν την πολιτική των επιδοτήσεων λόγω του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, ο οποίος είναι ήδη γεγονός.

Η μείωση της κρατικής υποστήριξης εν μέσω της επερχόμενης ύφεσης πιθανότατα θα οδηγήσει σε απότομη χειροτέρευση των οικονομικών συνθηκών, που σημαίνει ότι τα πολύ χειρότερα είναι μπροστά μας.

Παρόλ’ αυτά, πουθενά στο άρθρο δεν επισημαίνεται η ανάγκη αναθεώρησης της πολιτικής της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία, η οποία ήδη υφίσταται το 9ο(!) κύμα κυρώσεων. Με την ευκαιρία, να επισημάνουμε ότι η κατάσταση εξελίσσεται πολύ χειρότερα και από τις προβλέψεις των Ρώσων οικονομολόγων, οι οποίοι έπεσαν έξω έχοντας εκτιμήσει ότι οι απώλειες για την ΕΕ θα ήταν “μόνο” της τάξης του μισού τρισεκατομμυρίου δολαρίων από την ενεργειακή κρίση. Ήδη η ΕΕ ξοδεύει το 5% του ΑΕΠ της για αγορές φυσικού αερίου, με τη Γερμανία να έχει φτάσει στο 7.4%, ενώ οι επιδοτήσεις έχουν ρίξει έξω τους εθνικούς προϋπολογισμούς με πάνω από το 50% των μελών της ΕΕ να έχουν ξεπεράσει το θεσπισμένο ανώτατο όριο του 60% του ΑΕΠ.

Ευτυχώς που η Ευρώπη είναι ένας “κήπος” κατά τον σπινθηροβόλο Borell. Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν και εμείς ανήκαμε στη “ζούγκλα” των υπολοίπων, όπως είπε ο Ευρωπαίος αρχι-γραφειοκράτης…

Απολαύστε το άρθρο.

…………………………………………………………………………………..

Ο ενεργειακός λογαριασμός ύψους 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων της Ευρώπης σηματοδοτεί μόνο την αρχή της κρίσης

  • Οι υψηλές τιμές θα μπορούσαν να διαρκέσουν χρόνια και οι ενισχύσεις γίνονται ασύμφορες
  • Η ανακούφιση στις παγκόσμιες αγορές φυσικού αερίου δεν αναμένεται πριν από το 2026

Φωτογραφία: της Liesa Johannssen/Bloomberg

Από το Bloomberg News, 18 Δεκεμβρίου 2022

Η ζημιά για την Ευρώπη ανέρχεται σε περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια από την εκτίναξη του ενεργειακού κόστους στα απόνερα του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία και η βαθύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών μόλις αρχίζει.

Μετά τον φετινό χειμώνα, η περιοχή θα πρέπει να αναπληρώσει τα αποθέματα φυσικού αερίου με ελάχιστες έως καθόλου παραδόσεις από τη Ρωσία, εντείνοντας τον ανταγωνισμό για τα δεξαμενόπλοια του καυσίμου. Ακόμη και με περισσότερες εγκαταστάσεις εισαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου να τίθενται σε λειτουργία, η αγορά αναμένεται να παραμείνει σφικτή έως το 2026, όταν θα είναι διαθέσιμη πρόσθετη παραγωγική ικανότητα από τις ΗΠΑ έως το Κατάρ. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει ανάπαυλα από τις υψηλές τιμές.

Ενώ οι κυβερνήσεις μπόρεσαν να βοηθήσουν τις εταιρείες και τους καταναλωτές να απορροφήσουν μεγάλο μέρος του πλήγματος με περισσότερα από 700 δισεκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια, σύμφωνα με τη δεξαμενή σκέψης Bruegel με έδρα τις Βρυξέλλες, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα μπορούσε να διαρκέσει για χρόνια. Με τα επιτόκια να αυξάνονται και τις οικονομίες να βρίσκονται πιθανότατα ήδη σε ύφεση, η στήριξη που μετρίασε το πλήγμα για εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις φαίνεται όλο και πιο απρόσιτη.

“Μόλις αθροίσετε τα πάντα – διασώσεις, επιδοτήσεις – προκύπτει ένα εξωφρενικά μεγάλο χρηματικό ποσό”, δήλωσε ο Martin Devenish, διευθυντής της εταιρείας συμβούλων S-RM. “Θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τις κυβερνήσεις να διαχειριστούν αυτή την κρίση το επόμενο έτος”.

Εκτίναξη του κόστους

Ο τεράστιος λογαριασμός της Ευρώπης για τη διασφάλιση του ενεργειακού εφοδιασμού και την προστασία των καταναλωτών από τις αυξήσεις των τιμών ξεπέρασε τα 700 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος Νοεμβρίου.

Η δημοσιονομική ικανότητα των κυβερνήσεων είναι ήδη τεταμένη. Περίπου τα μισά από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν χρέος που υπερβαίνει το όριο του 60% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος που θέτει η Ένωση.

[Διαβάστε περισσότερα: Η Γερμανία θα εκδώσει ομοσπονδιακό χρέος-ρεκόρ για να χρηματοδοτήσει τη βοήθεια για την ενεργειακή κρίση]

Η επιβάρυνση κατά περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, η οποία υπολογίστηκε από το Bloomberg με βάση τα δεδομένα της αγοράς, είναι μια ευρεία καταμέτρηση της ακριβότερης ενέργειας για τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις – η οποία αντισταθμίστηκε με πακέτα βοήθειας, αλλά όχι στο σύνολό της. Το Bruegel έχει μια παρόμοια εκτίμηση που στηρίζεται στη ζήτηση και την αύξηση των τιμών, σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που δημοσιεύθηκε αυτό το μήνα.

Η βιασύνη να γεμίσουν οι αποθήκες το περασμένο καλοκαίρι, παρά τις τιμές που πλησίαζαν ρεκόρ, έχει απαλύνει προς το παρόν τη στενότητα της προσφοράς, αλλά ο παγωμένος καιρός θέτει το ενεργειακό σύστημα της Ευρώπης στην πρώτη του πραγματική δοκιμασία αυτόν τον χειμώνα. Την περασμένη εβδομάδα, η ρυθμιστική αρχή δικτύων της Γερμανίας προειδοποίησε ότι δεν εξοικονομείται αρκετό φυσικό αέριο και ότι δύο από τους πέντε δείκτες, συμπεριλαμβανομένων των επιπέδων κατανάλωσης, έχουν καταστεί κρίσιμοι.

Με την προσφορά να είναι περιορισμένη, ζητήθηκε από τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές να μειώσουν τη χρήση. Η ΕΕ κατάφερε να περιορίσει τη ζήτηση φυσικού αερίου κατά 50 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φέτος, αλλά η περιοχή εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ένα δυνητικό κενό 27 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων το 2023, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας. Αυτό κάτω από την προϋπόθεση ότι οι ρωσικές προμήθειες θα μηδενιστούν και οι κινεζικές εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου θα επιστρέψουν στα επίπεδα του 2021.

[Κάντε κλικ εδώ για το blog του Bloomberg σχετικά με την ενεργειακή κρίση της Ευρώπης]

“Η απόκτηση φυσικού αερίου είναι απόλυτη ανάγκη και πιθανότατα θα δούμε εκτεταμένη ευρωπαϊκή αποθεματοποίηση”, δήλωσε ο Bjarne Schieldrop, επικεφαλής αναλυτής εμπορευμάτων στη σουηδική τράπεζα SEB AB, προβλέποντας μια “αγορά πωλητών” για τουλάχιστον τους επόμενους 12 μήνες. “Ο αγώνας δρόμου έχει ξεκινήσει για να γεμίσουν οι δεξαμενές φυσικού αερίου της ΕΕ” πριν από τον επόμενο χειμώνα. [ΣΗΜ. Μια αγορά χαρακτηρίζεται ως αγορά πωλητών, εάν οι πωλητές έχουν το πλεονέκτημα στον καθορισμό των τιμών, δηλαδή εάν η ζήτηση ξεπερνά αρκετά την προσφορά].

Διάβρωση της ζήτησης

Η εξοικονόμηση φυσικού αερίου στην Ευρώπη επιταχύνθηκε το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους, με τη ζήτηση διορθωμένη βάσει των καιρικών συνθηκών να είναι 19% κάτω από το μέσο όρο το Νοέμβριο

Πηγή: Morgan Stanley

Η κύρια πηγή φυσικού αερίου μέσω αγωγού από τη Ρωσία προς τη Δυτική Ευρώπη ήταν ο Nord Stream, ο οποίος υπέστη ζημιές σε πράξη δολιοφθοράς τον Σεπτέμβριο. Η περιοχή εξακολουθεί να λαμβάνει μικρή ποσότητα ρωσικών προμηθειών μέσω της Ουκρανίας, αλλά οι σφοδροί βομβαρδισμοί των ενεργειακών υποδομών από το Κρεμλίνο θέτουν τη διαδρομή σε κίνδυνο. Χωρίς αυτή τη γραμμή φυσικού αερίου, ο ανεφοδιασμός των αποθηκών θα είναι μεγάλη πρόκληση.

Για να αποφευχθεί η έλλειψη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει θέσει ελάχιστους στόχους για τα αποθέματα. Μέχρι την 1η Φεβρουαρίου, οι δεξαμενές θα πρέπει να είναι τουλάχιστον κατά 45% γεμάτες για να αποφευχθεί η εξάντληση μέχρι το τέλος της περιόδου θέρμανσης. Εάν ο χειμώνας είναι ήπιος, ο στόχος είναι να παραμείνουν τα επίπεδα αποθήκευσης στο 55% μέχρι τότε.

Οι εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου [LNG] στην Ευρώπη βρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ και στη Γερμανία ανοίγουν νέοι πλωτοί τερματικοί σταθμοί για την παραλαβή του καυσίμου. Οι επιδοτούμενες από τις κυβερνήσεις αγορές έχουν βοηθήσει την Ευρώπη να προσελκύσει φορτία ακόμα και από την Κίνα, αλλά ο ψυχρότερος καιρός στην Ασία και μια δυνητικά ισχυρή οικονομική ανάκαμψη μετά τη χαλάρωση των περιορισμών του Covid από το Πεκίνο θα μπορούσαν να δυσκολέψουν το εγχείρημα. [ΣΗΜ. Η Κίνα εισάγει αέριο από τη Ρωσία μέσω αγωγών σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες, επομένως είναι σαφές ότι η ΕΕ προκειμένου να τηρήσει τις κυρώσεις αγοράζει Ρωσικό φυσικό αέριο σε πολλαπλάσια τιμή μέσω …Κίνας. Το ίδιο συμβαίνει και με το πετρέλαιο. Επίσης μεγάλες αγορές Ρωσικών ενεργειακών προϊόντων γίνονται μέσω και της Ινδίας].

 

Η χρονιά ρεκόρ της Ευρώπης για το LNG | Ροές από τερματικούς σταθμούς LNG στη βορειοδυτική Ευρώπη

Οι κινεζικές εισαγωγές φυσικού αερίου είναι πιθανό να είναι 7% υψηλότερες το 2023 σε σχέση με φέτος, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ενεργειακών Οικονομικών της China National Offshore Oil Corp. Η κρατική εταιρεία έχει αρχίσει να εξασφαλίζει προμήθειες υγροποιημένου φυσικού αερίου για το επόμενο έτος, θέτοντας την σε άμεσο ανταγωνισμό με την Ευρώπη για τις αδιάθετες αποστολές. Η ιστορική πτώση της ζήτησης της Κίνας φέτος ισοδυναμούσε με περίπου το 5% της παγκόσμιας προσφοράς.

Η Κίνα δεν είναι το μόνο πρόβλημα της Ευρώπης. Άλλες ασιατικές χώρες προχωρούν στην προμήθεια περισσότερου φυσικού αερίου. Η Ιαπωνία, ο μεγαλύτερος εισαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου στον κόσμο φέτος, εξετάζει ακόμη και τη δημιουργία ενός στρατηγικού αποθέματος, ενώ η κυβέρνηση σχεδιάζει επίσης να επιδοτήσει τις αγορές του.

Τα ευρωπαϊκά προθεσμιακά συμβόλαια φυσικού αερίου έχουν διαμορφωθεί κατά μέσο όρο σε περίπου 135 ευρώ ανά μεγαβατώρα φέτος, αφού κορυφώθηκαν στα 345 ευρώ τον Ιούλιο. Εάν οι τιμές ανέβουν ξανά στα 210 ευρώ, το κόστος εισαγωγής θα μπορούσε να φτάσει το 5% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τον Jamie Rush, επικεφαλής οικονομολόγο της Bloomberg Economics για την Ευρώπη. Αυτό θα μπορούσε να μετατρέψει τη ρηχή ύφεση που προβλέπεται σε βαθιά ύφεση και οι κυβερνήσεις θα πρέπει πιθανότατα να μειώσουν τα προγράμματα ως απάντηση.

“Η φύση της στήριξης θα αλλάξει από μια επείγουσα, καθολική προσέγγιση σε πιο στοχευμένα μέτρα”, δήλωσε ο Piet Christiansen, επικεφαλής στρατηγικής της Danske Bank A/S. “Οι αριθμοί θα είναι μικρότεροι – αλλά [η επιδοτήσεις] θα παραμείνουν και κατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης”.

[Διαβάστε περισσότερα: Οι μεγάλες και κακές δαπάνες αποκαλύπτουν τους κινδύνους της ενεργειακής κρίσης για την Ευρώπη]

Αύξηση των λογαριασμών

Τα γερμανικά νοικοκυριά κινδυνεύουν να πληρώσουν διπλάσια ποσά για ενέργεια φέτος

Πηγή: Δρ: Bernstein

*Εκτίμηση με βάση τις προτάσεις της Επιτροπής Φυσικού Αερίου της Γερμανίας

Για χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες βασίζονται σε προσιτή ενέργεια για την παραγωγή προϊόντων από αυτοκίνητα έως χημικά, το υψηλό κόστος σημαίνει απώλεια ανταγωνιστικότητας έναντι των ΗΠΑ και της Κίνας. Αυτό ασκεί πίεση στην κυβέρνηση του καγκελάριου Όλαφ Σολτς να διατηρήσει τη στήριξη της οικονομίας.

“Δεδομένων των δυνητικά τεράστιων πολιτικών και κοινωνικών επιπτώσεων της έκρηξης των τιμών της ενέργειας και του σοκ στη ραχοκοκαλιά της γερμανικής οικονομίας, είναι σημαντικό να παρέμβει η γερμανική κυβέρνηση”, δήλωσε η Isabella Weber, , οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης Amherst, η οποία είναι γνωστή ως εκείνη που επινόησε το μέτρο επιβολής πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου στη Γερμανία.

Η πρόκληση είναι να βρεθεί η ισορροπία μεταξύ αφενός της διατήρησης της λειτουργίας των εργοστασίων και αφετέρου της θέρμανσης των σπιτιών βραχυπρόθεσμα, ενώ παράλληλα δεν θα πνίγονται τα κίνητρα για επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγενεργειακή κρίση ές ενέργειας – που θεωρούνται ευρέως ως η πιο βιώσιμη διέξοδος από την ενεργειακή δυσπραγία.

“Το μεγαλύτερο καθήκον που προκύπτει από την κρίση είναι να πραγματοποιηθεί η ενεργειακή μετάβαση”, δήλωσε η Veronika Grimm, οικονομική σύμβουλος της γερμανικής κυβέρνησης. “Πρέπει να επεκτείνουμε μαζικά τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας”.

………………………………………………………………………

– Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια των Rachel Morison, Elena Mazneva, Carolynn Look, Anna Shiryaevskaya, Petra Sorge, Stephen Stapczynski, Vanessa Dezem, Ann Koh, Dan Murtaugh και Shoko Oda.

Επιμέλεια – μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Το πορνείο της διαφθοράς που λέγεται Ε.Ε. πρέπει να κλείσει

/0 Comments/in /by

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Το σκάνδαλο που βαφτίστηκε Καταργκέητ πρέπει να αλλάξει όνομα. Δεν αφορά το Κατάρ αλλά την Ε.Ε. Οι Βρυξέλλες είναι η πρωτεύουσα της διαφθοράς, της εξαγοράς συνειδήσεων, του εκμαυλισμού, της διαπλοκής.

Είναι ταυτόχρονα το κέντρο που οργανώνει, μηχανορραφεί και επιβάλλει τη διάλυση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με μια στρατιά κυνικών στελεχών που ζουν με δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα και κουνάνε το δάχτυλο στον εργαζόμενο λαό, λέγοντάς του ότι πρέπει να πεινάσει, να κρυώσει και να ζήσει με 700 ευρώ το μήνα.

Ο όγκος της μίζας, της διαφθοράς και της διαπλοκής που έχει αναπτυχθεί στην Ε.Ε. αφορά έναν ολόκληρο στρατό από κηφήνες, που χορεύει μέσα σε εκατομμύρια ευρώ, νόμιμα, ημινόμμιμα ή παράνομα.

Δεκάδες χιλιάδες λομπίστες απασχολούνται επίσημα στις Βρυξέλλες, πουλώντας τις υπηρεσίες τους σε μεγάλα συμφέροντα ώστε να επηρεάζουν τις αποφάσεις της Επιτροπής και του Ευρωκοινοβουλίου. Σχεδόν 2 δισ ευρώ διακινούνται ετησίως για λόμπινγκ, το οποίο είναι απολύτως νόμιμο, και δήθεν ελεγχόμενο από το μητρώο διαφάνειας.

Η υπόθεση με την Καϊλή στράβωσε γιατί ένα από τα πολλά κυκλώματα, έδειξε απληστία, βιασύνη και ανυπομονησία. Δεν αρκέστηκε στους νόμιμους τρόπους απόσπασης εκατομμυρίων μέσω ΜΚΟ, προγραμμάτων, χρηματοδοτήσεων, αλλά ήθελε ακόμα περισσότερα.

Αξιωματούχοι της Ε.Ε. τη μία μέρα υπηρετούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο και την άλλη μέρα γίνονται στελέχη των πολυεθνικών τσεπώνοντας εκατομμύρια για τις υπηρεσίες τους, πρώην, νυν και επόμενες. Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό ως επιχείρημα, απέναντι στους «Μένουμε Ευρώπη» για να δείξει τη φύση της Ε.Ε., το λόγο που υπάρχει, το γεγονός ότι τα περί ευρωπαϊκών αξιών, κοινωνικής αλληλεγγύης και σύγκλισης είναι κενά συνθήματα. Η Ε.Ε. είναι πρακτορείο των συμφερόντων των πολυεθνικών και ένας αντιδημοκρατικός οργανισμός που ξηλώνει μία μία τις μεταπολεμικές κατακτήσεις και δικαιώματα.

Το γεγονός ότι το Κατάρ λάδωσε τον τελευταίο τροχό της αμάξης, του τελευταίου σε σημασία οργανισμού της Ε.Ε. (Ευρωκοινοβούλιο), μπορεί να είναι εντυπωσιακό ως γεγονός, αλλά δεν είναι πραγματικά τίποτα μπροστά στον όγκο της διαφθοράς και της διαπλοκής που καλλιεργείται στην καρδιά της Ε.Ε.

Η δυσαρέσκεια και η απέχθεια που δίκαια δείχνει ο λαός στην περίπτωση Καϊλή, και στην μπόχα και τη δυσωδία που συνοδεύει τις μίζες των εκατομμυρίων ευρώ που έπαιρναν οι υβριστές των εργαζομένων και οι τιμητές των κοινωνικών δικαιωμάτων, πρέπει να γενικευθεί.

Η αηδία και η οργή αφορά όλο το ευρωπαϊκό σύστημα που γεννά φτώχεια και μιζέρια για τους λαούς και ταΐζει εκατομμύρια τα σαπρόφυτα της πολιτικής ελίτ.

Η Ε.Ε. δικαίως βουλιάζει στην ανυποληψία. Είναι πορνείο της διαφθοράς και της εξαγοράς. Είναι άντρο των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών. Είναι όπλο των πλούσιων ενάντια στους φτωχούς. Δεν έχει την παραμικρή θετική συνεισφορά στους λαούς, στις κοινωνίες, στην εργαζόμενη πλειοψηφία – το ανάποδο. Υπάρχει μόνο για να υπηρετεί το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό.

Πόσο ελκυστικό είναι να “Μένουμε Ευρώπη” σήμερα;

/0 Comments/in , /by

Ο μεγάλος ηττημένος της πολεμικής σύρραξης ανάμεσα σε Ουκρανία (ή ΝΑΤΟ) και Ρωσία είναι οπωσδήποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ΕΕ που πολυδιαφημίστηκε για αρκετές δεκαετίες ως πανίσχυρη οικονομική και πολιτική οντότητα, ως ενιαία και ανεξάρτητη δύναμη, ως χώρος ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιωμάτων. Το παραπάνω αφήγημα έχει δεχτεί καίρια πλήγματα, ειδικά στα χρόνια της κρίσης, σήμερα όμως φαίνεται να καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Το οικονομικό λαχάνιασμα των τελευταίων ετών αναμένεται να κορυφωθεί με καταλύτη την ενεργειακή ασφυξία. Η αμφίβολη επάρκεια σε φυσικό αέριο και οι ακριβές τιμές που θα εξασφαλίσει ο σύμμαχος/προμηθευτής (ΗΠΑ) δίνουν τη χαριστική βολή στην ευρωπαϊκή οικονομία. Οι επίσημες προβλέψεις για ύφεση και υψηλό πληθωρισμό στο 2023 δίνουν και παίρνουν. Τον Οκτώβριο ο πληθωρισμός σε επίπεδο ΕΕ ήταν διψήφιος (10,7%). Ο επίτροπος Οικονομίας (Τζεντιλόνι) δήλωσε ότι “Η οικονομία της ΕΕ βρίσκεται σε σημείο καμπής και οι προοπτικές της έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά”. Η αποτυχία ομολογείται ξεκάθαρα.

Η συνολική κρίση, τα δομικά προβλήματα και η αρχιτεκτονική της ΕΕ επανέρχονται στο προσκήνιο. Την προηγούμενη δεκαετία “βγήκαν τα μαχαίρια” από την τρόικα στραμμένα προς τις χώρες του ευρωπαϊκού “νότου”, με σαφές μήνυμα που έφτανε όμως μέχρι τη Γαλλία. Στην πραγματικότητα τότε τέθηκε ζήτημα συνοχής, κοινών συμφερόντων και βιωσιμότητας του οικοδομήματος. Πιο κρουστικά της Ευρωζώνής, αλλά και της ΕΕ συνολικά. Η αποχώρηση της Βρετανίας δεν είναι ούτε τυχαία ούτε αμελητέα. Σήμερα η συνοχή της ΕΕ δοκιμάζεται εκ νέου. Το τεράστιο πρόγραμμα δανεισμού της Γερμανίας (200δις) αποδεικνύει ότι στις “δύσκολες μέρες” η “αλληλεγγύη” μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων πάει περίπατο. Το κάθε κράτος θα κοιτάξει τον εαυτό του, με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία. Ασπίδα προστασίας για τους Γερμανούς, οργή-απόγνωση για τις υπόλοιπες 26 χώρες της ΕΕ.

Η υποτέλεια της ΕΕ στις ΗΠΑ φτάνει σε σημεία που μόνο με την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ και τις απαρχές της ευρωπαϊκής ενοποίησης μπορούν να συγκριθούν. Το υπό πλήρη έλεγχο μεταπολεμικό αμερικάνικο ανάχωμα στους σοβιετικούς έχει ως άξιο συνεχιστή του τη σημερινή Ευρώπη των 27: πρωτοκολλητής κάθε αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής απόφασης, επιδίδεται με τη μέγιστη ευχαρίστηση σε καθημερινούς διαγωνισμούς αντιρωσισμού, συχνά ξεπερνά σε φανατισμό και πρωσήλωση το υπερατλαντικό αφεντικό, αναδεικνύει την προπαγάνδα και παραπληροφόρηση στην ανωτάτη των επιστημών, ακόμα και αν η πολιτική αυτή φέρνει ολέθρια αποτελέσματα στις οικονομίες, στις επιχειρήσεις και στους λαούς της.

Τελευταία προστίθεται μια ακόμα πινελιά στον πίνακα αποσύνθεσης της ΕΕ. Αυτή της μίζας, της διαπλοκής, της διαφθοράς. Της δωροδοκίας και του ροκανίσματος “βρώμικου” χρήματος από τους αδιάφθορους εκπροσώπους των πιο ιερών και σεβαστών ευρωπαϊκών θεσμών. Μαθαίνουμε ότι το Κατάρ πήρε τη διοργάνωση του Μουντιάλ επειδή λάδωσε την Ευρώπη. Που σύσσωμη εκθειάζει τις εργασιακές καινοτομίες του Κατάρ (με αποτέλεσμα το παγκόσμιο ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων).

Αυτή είναι φυσικά η Ευρώπη της ελευθερίας, της ευημερίας, των δικαιωμάτων, των αξιών. Τα ιδανικά της οποίας ξεκινάμε να μαθαίνουμε από το Σχολείο, μην τύχει και χάσουμε τον δρόμο μας.

Η εικόνα της ΕΕ είναι μια εικόνα παρακμής. Σε κάθε επίπεδο. Οι συζητήσεις γύρω από τη διαχείριση της ενεργειακής ανεπάρκειας είναι ενδεικτικές. “Μη χρησιμοποιείτε τα αυτοκίνητα πολύ”, “Χρησιμοποιείστε σκάλες αντί ασανσέρ”, “Προμηθευτείτε ηλεκτρικές κουβέρτες”, “Μειώστε την κατανάλωση από τις 16:00 ως τις 19:00” κλπ. Σε άλλες συνθήκες – εποχές, η Δύση θα αποκαλούσε “σοβιετική” ή τριτοκοσμική τη χώρα που θα εφάρμοζε τέτοιες πρακτικές.

Κάποιοι το 2015 (δια)δήλωσαν ότι “μένουμε Ευρώπη”. Ήταν σίγουρα μειοψηφία. Και ακόμα πιο σίγουρα η τοποθέτηση αυτή υπήρξε ετεροκαθοριζόμενη. Ήταν κυρίως μια υστερική απάντηση στον απροσδιόριστο “αντι-ευρωπαϊκό κίνδυνο” που διαγραφόταν τότε, παρά μια θετική/ενεργητική στήριξη του υλοποιημένου“ευρωπαϊκού ιδεώδους”. Σήμερα το “μένουμε Ευρώπη” δε μπορεί να υποστηριχθεί ούτε από όσους το υποστήριξαν το 2015. Ίσως να ήθελαν να πουν “μένουμε ΗΠΑ”, αλλά γεωγραφικοί περιορισμοί δεν το επιτρέπουν.

Το “Ανήκομεν εις την Δύσιν” του Κ.Καραμανλή (αλλά και σύσσωμης της τοπικής ελίτ για δεκαετίες) μπορεί να αμφισβητηθεί για πρώτη φορά με σοβαρούς και μαζικούς όρους. Όχι γιατί υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που προτίθενται και μπορούν να θέσουν το ζήτημα με τέτοιους όρους. Αλλά γιατί αυτή η “Δύση”, ειδικά με τη συγκεκριμένη “τοπική¨μορφή της (ΕΕ), δεν πείθει πια κανέναν. Ούτε τον ίδιο της τον εαυτό.

Η υπόθεση Καϊλή και οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ για τους Βέλγους εισαγγελείς

/0 Comments/in , /by

Η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Εύα Καϊλή είναι ένα τυπικό δείγμα των ακροκεντρώων που στήριξαν τα μνημόνια , που κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία την ίδια ώρα που γλύφουν τους πλούσιους, που θεωρούν δικαίωμα τους να σιτίζονται στο πρυτανείο, που μέμφονται κάθε τι κρατικό αλλά πάντα φροντίζουν να βιοπορίζονται από το κράτος, που αποστρέφονται κάθε λαϊκή κινητοποίηση εκτός αν αφορά τους «μενουμευρώπηδες» ή την Μακεδονία.

Είναι η πλειοψηφία του πρώην εκσυγχρονιστικού ρεύματος του ΠΑΣΟΚ, που αναγνωρίζει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη τον προνομιακό σύμμαχο. Η δε συγκεκριμένη ήταν έτοιμη να πραγματοποιήσει και την πολιτική ένταξη της όπως έχουν κάνει τόσοι άλλοι της συνομοταξίας της.

Αυτά πρέπει να λέγονται και δεν υπάρχει διαφωνία μεταξύ της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως στην προσέγγιση της «υπόθεσης Καϊλή» υπάρχει σοβαρή διαφωνία με την επίσημη γραμμή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ερμηνεύει το σκάνδαλο μέσα από μια αντιπαράθεση της «αδιάφθορης Ευρώπης» σε σχέση με τον διεφθαρμένη Ελληνική κυβέρνηση. Βεβαίως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ανέβει πίστα στην διαφθορά σε σχέση με άλλες κυβερνήσεις στην χώρα, αλλά όσοι αναπαράγουν φράσεις όπως «η Καϊλή κι ο Μητσοτάκης μπορούν να τα κάνουν στην Ελλάδα και όχι στην Ευρώπη», «φέρτε έναν Βέλγο εισαγγελέα», «η αστυνομία στο Βέλγιο λειτουργεί υποδειγματικά και όχι όπως εδώ», κλπ., έχουν λάθος.

Οι παραπάνω προσεγγίσεις δεν διακρίνονται μόνο από έναν επαρχιωτισμό. Δεν εκφράζουν μόνο απώλεια μνήμης για το πώς λειτούργησαν οι αστικές τάξεις της ΕΕ και οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί απέναντι στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το κυριότερο είναι ότι κάνουν έναν διπλό πολιτικό λάθος. Προχωρούν αφενός σε μια επιφανειακή ερμηνεία της υπόθεσης Καϊλή στο όνομα μικροπολιτικής διαχείρισης αφετέρου υποδόρια μεταβιβάζουν την ελπίδα για την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε ξένα κέντρα.

Φίλοι του Σύριζα, πιστεύεται ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε αδέκαστους Βέλγους εισαγγελείς;

Σαν και αυτούς που κάλυπταν το σκάνδαλο του παιδεραστή Doutroux και χρειάστηκε να κατέβουν 200.000 διαδηλωτές στις Βρυξέλλες για να ξεσκεπαστούν οι σκοτεινές διασυνδέσεις στο δικαστικό και πολιτικό σώμα;

Πιστεύετε ότι η Βελγική αστυνομία είναι αδέκαστη, δεν διαρρέει πληροφορίες (από την Πέμπτη που έθεσε υπό κράτηση μέχρι την Κυριακή μεσημέρι που ασκήθηκε δίωξη), ότι όλο αυτό το διάστημα δεν είναι σε επικοινωνία με την πολιτική ηγεσία και τους κύκλους της Ε.Ε;

Μήπως πιστεύετε ότι οι 3.000 λομπίστες στις Βρυξέλλες δεν διακινούν χρήματα;

Το πρόβλημα είναι μόνο η «Καϊλή που πάει με τον Μητσοτάκη» ή ότι μεγάλο μέρος της ευρωγραφειοκρατίας είναι χωμένο στην διαπλοκή και στην διαφθορά;

Να υπενθυμίσουμε ότι επικεφαλής της ΕΕ είναι η κυρία Φον ντερ Λάιεν, που αγόραζε πτυχία πανεπιστημίων, έχει «διδακτορικό Πατούλη» στην Ιατρική με αντιγραφή, το όνομα της συνοδεύεται από σκάνδαλα από την εποχή που ήταν υπουργός στην Γερμανία (πχ 200 εκ. ευρώ σε φιλικές εταιρίας συμβούλων, απευθείας αναθέσεις, κλπ.) μέχρι την τωρινή θητεία της στην ΕΕ (κονδύλια πανδημίας, κλπ.);

Όσο δε αφορά την υπόγεια επιθυμία ότι οι Βρυξέλλες θα τραβήξουν το χαλί στον Μητσοτάκη λόγω διαφθοράς καλό είναι να μην καλλιεργούνται τέτοιες αυταπάτες.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η Καϊλή και οι «δευτεράντζες» της ιταλικής σοσιαλδημοκρατίας δεν πιάστηκαν, γιατί στην Ευρώπη δεν περνά η διαφθορά εν αντιθέσει με την Ελλάδα. Στο ανώτερο επίπεδο, όπως το Ευρωκοινοβούλιο, η διαφθορά δεν διαφέρει μεταξύ Ελλάδας κι Ευρώπης. Διαφορά υπάρχει σε πιο χαμηλά επίπεδα και οφείλεται είτε στο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης είτε στην πολιτική διαμεσολάβηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού (πχ φοροδιαφυγή λόγω μη ανταγωνιστικής μικροϊδιοκτησίας, χαμηλή ανταποδοτικότητα του κοινωνικού κράτους, κλπ.). Ούτε οι πολιτικοί εκπρόσωποι των Ευρωπαϊκών αστικών τάξεων έχουν πρόβλημα να τα πιάνουν από Καταριανούς, Σαουδάραβες, Ρώσους ολιγάρχες και Ευρωπαϊκές εταιρίες. Ούτε ήταν μόνο 4 που χρηματίστηκαν από το Κατάρ.

Η Καϊλή μπήκε στο στόχαστρο με την στάση της να υπονομεύσει την έρευνα της PEGA για τις υποκλοπές προκειμένου να εξυπηρετήσει τον Μητσοτάκη. Είναι μεγάλο πρόβλημα για τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές αστικές τάξεις το ότι είχαν γίνει «σουρωτήρι» από Αγγλοαμερικανικές και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Η υπόθεση αφορούσε τεράστια πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Επιπλέον δε η οικονομική κρίση πιέζει για αλλαγή του τρόπου διαμοιράσματος της εξουσίας σε πιο συγκεντρωτικό μοντέλο εντός της ΕΕ. Δεν μπορεί το κάθε δευτερεύον στέλεχος της σοσιαλδημοκρατίας όπως η Καϊλή και ο Παντζιέρι να τα τσεπώνουν, χωρίς «κεντρικό διακανονισμό».

Η επιλογή του Σύριζα για μια επιφανειακή και επικοινωνιακή προσέγγιση της υπόθεσης Καϊλή, δεν οφείλεται ούτε ότι δεν γνωρίζουν τα πράγματα στην ΕΕ, ούτε γιατί το εντάσσουν μόνο στο πεδίο της εκλογικής αντιπαράθεσης με τον Μητσοτάκη. Στην ουσία ο Σύριζα κάνει μια αναπαραγωγή του πολιτικού λόγου των ακροκεντρώων που ήθελαν «να έρθει η ΕΕ να μας βάλει σε τάξη». Η προσέγγιση αυτή είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών παρακαταθηκών του ευρωκομουνισμού και πολιτικών επιλογών της νυν ηγεσίας του Σύριζα. Μια από τις τρεις βασικές ιδεολογικές παραμέτρους του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος ήταν η αυταπάτη της αναζήτησης της «καλής αστικής τάξης» (οι άλλες 2 ήταν η θεσμολαγνεία, και η σύμφυση ενδιαμέσων με τελικούς στόχους).

Το παραπάνω ιδεολογικό πλαίσιο δεν ισχύει γιατί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του Κεφαλαίου δεν διχοτομούνται σε καλή και κακή αστική τάξη, σε παραγωγικό και χρηματικό Κεφάλαιο, κλπ., αλλά στην πραγματικότητα οι υπάρχουσες διαφορές ενοποιούνται. Από αυτή την άποψη η ΕΕ δεν έχει πρόβλημα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη αρκεί να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της, να πάρει το μερίδιο της από τα εξοπλιστικά και να μοιραστεί ποσοστό από τα χρήματα του Ταμείου Ανάπτυξης σε ευρωπαϊκές εταιρίες. Όποιος ψάχνει την «καλή αστική τάξη» και δηλώνει και Αριστερός, στο τέλος μπορεί να καταλήξει να του σηκώνουν το τηλέφωνο μόνο ο Σαββίδης και ο Μελισσανίδης…

Το δεύτερο πρόβλημα με την προσέγγιση Σύριζα στο θέμα Καϊλή, προκύπτει από την πολιτική επιλογή της όσμωσης με την σοσιαλδημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Είναι πρόβλημα να αγνοείς την μετατόπιση και μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας και να την αντικαταστήσεις με ένα δίπολο το καλό Πασοκ και το φιλομητσοτακικο Πασοκ. Τέτοιες λογικές δεν θα τραβήξουν το ΠΑΣΟΚ αριστερά αλλά «πασοκοποιούν» τον Σύριζα, και θα έχουν επιπτώσεις όχι μόνο στο πολιτικό επίπεδο αλλά και σε άλλα θέματα.

Να παραδεχθούμε ότι η κυβέρνηση Σύριζα δεν έφτασε ούτε κατά προσέγγιση το επίπεδο της διαφθοράς που έχει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όμως ο συμβιβασμός του Σύριζα δεν θα μείνει μόνο στο πολιτικό επίπεδο επεκτείνεται και σε θέματα που η Αριστερά είχε το «ηθικό πλεονέκτημα». Όσοι από τον Σύριζα δικαίως κατηγορούν το φαινόμενο Καϊλή σαν την πολιτική μετριότητα που στηρίχθηκε στην εμφάνιση και πάντα ήταν κοντά στην διαπλοκή και τα οικονομικά συμφέροντα, ας μην ξεχνάνε ότι εξέλεξαν ευρωβουλευτές τον Γεωργούλη και τον Π. Κόκκαλη (συνώνυμο της διαπλοκής σύμφωνα με τον Σύριζα και είχαν μάλιστα ζητήσει και την ποινική του δίωξη στην Βουλή). Από αυτή την άποψη η επιφανειακή προσέγγιση του Σύριζα και των λοιπών αφελών στο θέμα Καϊλή, αφορά περισσότερο το πρόσωπο παρά το μοντέλο πολιτικής παρουσίας και θα το βρουν αργότερα μπροστά τους…

Πηγή: Kommon

Η σαπίλα της Ε.Ε. είναι μεγαλύτερη από τη σαπίλα της Εύας Καϊλή

/1 Comment/in /by

Σχόλιο του antapocrisis, 12/12/2022

Η Ε.Ε. μπορεί να συνταράζεται από το σκάνδαλο χρηματισμού ευρωπαίων αξιωματούχων, ανάμεσά τους και της αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, Εύας Καϊλή, ωστόσο το μέγα σκάνδαλο των ημερών, αυτό που περνάει ασχολίαστο, είναι η δήλωση της Μέρκελ ότι οι συμφωνίες του Μινσκ έγιναν για να κερδηθεί χρόνος από τη Δύση ώστε αυτή να εξοπλίσει στρατιωτικά την Ουκρανία. 

Τι μας λέει η Μέρκελ; Ότι η Ε.Ε. συμπεριφέρθηκε όπως συμπεριφέρονταν οι Ούννοι, οι Βάνδαλοι και οι Βησιγότθοι, που με το ένα χέρι υπέγραφαν συμφωνίες με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για να κερδίσουν χρυσάφι και με το άλλο χέρι κράδαιναν το τσεκούρι για να επιτεθούν.

Η εντελώς προσχηματική συμπεριφορά της ΕΕ στην περίπτωση των συμφωνιών του Μινσκ, η με κάθε τρόπο υπόσκαψη του μοναδικού δρόμου και της μοναδικής δυνατότητας που υπήρξε να επιλυθεί η σύγκρουση στο εσωτερικό της Ουκρανίας ειρηνικά και χωρίς έξωθεν επεμβάσεις, δηλαδή με την εφαρμογή των Συμφωνιών αυτών, αιτιολογεί (και εκ των υστέρων) την επέμβαση της Ρωσίας. 

Το να υπογράφονται διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες από τάχα “πολιτισμένα” κράτη, που “πέρασαν διαφωτισμό”, που “τιμούν το διεθνές δίκαιο” κλπ, μόνο και μόνο για να κερδίζουν παρελκυστικά χρόνο, δίχως την παραμικρή πρόθεση να μπουν σε ισχύ όσα προβλέπονται στις υπογραφείσες συμφωνίες, είναι ίδιον των κρατών ληστών, των κρατών πειρατών, των κρατών που εμφανίστηκαν δυστυχώς και στην Ευρώπη τον περασμένο αιώνα και προκάλεσαν το μεγαλύτερο ίσως έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Ανερυθρίαστα, η Μέρκελ (που δεν είναι χειρότερη) από τη σημερινή ηγεσία της Ε.Ε. παραδέχεται ευθέως ότι η Ε.Ε. δεν επεδίωξε ούτε στιγμή την ειρηνική διέξοδο στο ουκρανικό πρόβλημα, που μέχρι την εποχή των συμφωνιών του Μινσκ ήταν κυρίως πρόβλημα διώξεων και καταπίεσης των ρωσικού στοιχείου της Ανατολικής Ουκρανίας από το δυτικόφιλο καθεστώς και την ακροδεξιά κυβέρνηση που προέκυψε από το πραξικόπημα του Μεϊντάν. 

Κατά τα άλλα, η Ρωσία είναι υποκριτική και έλεγε ψέματα όταν δήλωνε ότι δεν επιδιώκει να εισβάλει στην Ουκρανία, ενώ η Ε.Ε. όχι απλά έλεγε ψέματα αλλά έβαζε και την υπογραφή της σε συμφωνίες που έχουν διεθνή, δεσμευτική ισχύ, μόνο και μόνο για να τις τσαλαπατήσει.

Κατά τα άλλα, ο Πούτιν είναι ο βάρβαρος, ο απολυταρχικός, ο ανατολίτης, ο τσάρος. 

Ενώ η ηγεσία της Ευρώπης που έβλεπε τον εμφύλιο στην Ουκρανία να εξελίσσεται με εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους, πολιτικές και εθνοτικές απαγορεύσεις και διωγμούς, χιλιάδες νεκρούς, έστηνε και υπέγραφε διεθνείς Συμφωνίες παρελκυστικές, προσχηματικές, μόνο και μόνο για να προλάβει η Δύση να κάνει προκεχωρημένο στρατιωτικό της φυλάκιο την Ουκρανία. 

Αυτό, είναι ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο από τις τσάντες με μετρητά που βρέθηκαν στον τελευταίο τροχό της αμάξης του Ευρωκοινοβουλίου, την Εύα την Καϊλή.

Γιατί δεν δείχνει απλώς ότι η Ε.Ε. είναι φυτώριο διαφθοράς και ότι ο πολύς ευρωατλαντισμός και αντιρωσισμός είναι ίδιον των λαμόγιων, αλλά δείχνει πολύ περισσότερο ότι η σαπίλα της Ε.Ε. φτάνει μέχρι το μεδούλι, μέχρι τα θεμέλια της ύπαρξής της.

Σχετικά με τη (μη) διδασκαλία της Ρωσικής γλώσσας σε Ρωσόφωνους

/0 Comments/in /by

Πρόσφατα διαβάσαμε την είδηση ότι στην περιφέρεια του Κιέβου στην Ουκρανία απαγορεύτηκε η διδασκαλία της Ρωσικής γλώσσας στην προσχολική και στη δημόσια σχολική εκπαίδευση, πράγμα που αποτελεί και τυπική παράβαση του άρθρου 10 του Ουκρανικού συντάγματος που θεωρεί ότι «Στην Ουκρανία η ελεύθερη ανάπτυξη, χρήση και προστασία της Ρωσικής και των άλλων γλωσσών των εθνικών μειονοτήτων της Ουκρανίας είναι εγγυημένη» ενώ μέχρι το 2019 η Ρωσική απολάμβανε τα δικαιώματα της επίσημης γλώσσας σε μια σειρά από περιφέρειες της Ουκρανίας. Ο καθ΄ ύλην αρμόδιος Βαντίμ Βάσιλτσουκ, πρόεδρος της επιτροπής του Συμβουλίου για την εκπαίδευση, δήλωσε ότι το μέτρο «θα αποτρέψει την κλιμάκωση των εντάσεων στην κοινωνία και θα ενισχύσει την προστασία του χώρου της εκπαίδευσης στο Κίεβο από τις υβριδικές δραστηριότητες του εχθρικού κράτους» προσθέτοντας ότι «Η γλώσσα έχει σημασία και, σε καιρό πολέμου, είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας».

Εικόνα από την καταστροφή του αγάλματος του μεγάλου Ρώσου ποιητή Αλεξάντερ Πούσκιν στις 11 Οκτωβρίου 2022 στο Κίεβο.

Ο διαβόητος Πέτρο Ποροσένκο, πρόεδρος της Ουκρανίας πριν τον Ζελένσκι, πριν τη λήξη της θητείας του πέρασε ένα νόμο που στην ουσία[1] αποσκοπούσε στην εξάλειψη της Ρωσικής γλώσσας από τους Ρωσόφωνους της Ουκρανίας, οι οποίοι στην απογραφή του 2001 (τη μοναδική που έχει γίνει στην Ουκρανία από την πρόσφατη ανεξαρτησία της) αποτελούσαν περίπου το 30% του πληθυσμού ενώ ήταν η πλειοψηφία στη νότια και ανατολική Ουκρανία. Ο νόμος αυτός εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση Ζελένσκι φέτος τον Ιανουάριο, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες ακόμη και αυτών των αρμόδιων οργάνων της ΕΕ ως αντίθετος με τα κεκτημένα του Ευρωπαϊκού δικαίου (πράγμα που φυσικά έχει “ξεχαστεί” εντελώς σήμερα).

Όμως, τι αξία μπορεί να έχουν οι διαμαρτυρίες όταν κοτζάμ σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας της Ουκρανίας, ο επίσης διαβόητος Αλεξέι Ντανίλοβ δηλώνει ότι «Η Ρωσική γλώσσα πρέπει να εξαφανιστεί εξ ολοκλήρου από τις περιοχές μας καθώς αποτελεί στοιχείο της Ρωσικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου του πληθυσμού μας».

Είναι βέβαια γνωστό ότι ήδη πριν από τον Φεβρουάριο του 2022 οι κάτοικοι των Ρωσόφωνων περιοχών αντιμετώπιζαν σοβαρές ποινές εάν μιλούσαν στη μητρική τους γλώσσα. Ο ανεξάρτητος Αμερικανός δημοσιογράφος Πάτρικ Λάνκαστερ, που μεταδίδει ζωντανά από τις υπό Ρωσικό έλεγχο περιοχές, είχε ανεβάσει στις 25 Μαρτίου τη συζήτησή του με μια γιαγιά από το χωριό Σαρτανά στην περιοχή της Μαριούπολης (Ελληνικής καταγωγής μάλιστα), η οποία ανέφερε με παράπονο τα πρόστιμα που της είχαν επιβληθεί, όπως και στην ταμία, επειδή στο σούπερ μάρκετ καλησπερίστηκαν στη μητρική τους γλώσσα, τα ρωσικά. Υποθέτω ότι αν δεν ήταν γιαγιά, θα την είχε περιλάβει το σύνταγμα Αζόφ.

Πλέον τα βιβλία που είναι γραμμένα στη Ρωσική έχουν αποσυρθεί από σχολεία και βιβλιοθήκες και έχουν σταλεί για πολτοποίηση. Μάλιστα ορισμένα εθνικιστικά Ουκρανικά sites αναφέρουν με υπερηφάνεια ότι τώρα ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι θα καταλήξουν εκεί που τους αναλογεί, επειδή θα μετατραπούν σε χαρτί τουαλέτας.

Αλλά εδώ δεν μας ενδιαφέρει η περίπτωση της Ουκρανίας, που έχει σταματήσει να μας εκπλήσσει με τα νεοναζιστικά κρεσέντα των ιθυνόντων της, αλλά η περίπτωση της Λετονίας, η οποία θεωρείται μια τυπική και αναπτυγμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα στον ύμνο που της πλέκει η Wikipedia διαβάζουμε: «Η Λετονία είναι μια ανεπτυγμένη χώρα, με προηγμένη οικονομία υψηλού εισοδήματος- κατατάσσεται πολύ ψηλά στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης. Έχει ευνοϊκές επιδόσεις στις μετρήσεις των πολιτικών ελευθεριών, της ελευθερίας του Τύπου, της ελευθερίας του διαδικτύου, της δημοκρατικής διακυβέρνησης, του βιοτικού επιπέδου και της ειρήνης».

Πριν περάσουμε στο πιο πρόσφατο παράδειγμα καταστολής στα δικαιώματα στη χρήση της μητρικής τους γλώσσας των Ρωσόφωνων πληθυσμών της Λετονίας, να υπενθυμίσουμε ότι πρόσφατα ο πρέσβης στη Ρωσία αυτής της υποδειγματικής «Ευρωπαϊκής δημοκρατίας», Maris Riekstins, επισκέφθηκε το χωριό Bobrovka στην περιοχή Omsk και εκεί, μιλώντας προς τους δημοσιογράφους, έκανε εκπληκτικές δηλώσεις όταν ρωτήθηκε γιατί η κυβέρνησή του γκρεμίζει τα μνημεία που έχουν αφιερωθεί στη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά των Χιτλερικών ορδών. Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε για τη χώρα του ότι, επειδή η Ρωσία λέει ότι η ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία αποτελεί συνέχεια εκείνου του πολέμου κατά των Χιτλερικών, η Λετονία καταστρέφει τώρα τα αγάλματα που είχαν στηθεί προς τιμήν του Κόκκινου Στρατού στις μάχες κατά των Χιτλερικών, αφού αντιτίθεται στη Ρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία. Έμμεσα δηλαδή λέει ότι όπως η Λετονία ήταν με την πλευρά του Χίτλερ τότε, έτσι και τώρα είναι με την πλευρά των σημερινών υποστηρικτών του[2].

Λετονοί βετεράνοι του Β’ ΠΠ παρελαύνουν στη Ρίγα τραγουδώντας θούρια των SS

Ως γνωστόν, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο 140,000 Λετονοί κατατάχθηκαν στα SS και πολέμησαν στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου βρήκαν τον θάνατο 50,000 από αυτούς, όπως επισημαίνει η Ισραηλινή Haaretz σε ρεπορτάζ της για τις ναζιστικές λαμπαδηδρομίες που κάθε Μάρτιο οργανώνουν οι ναζί στη Ρίγα προς τιμήν των Λετονών SS του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι μόλις τον Σεπτέμβριο του 2019, ο Λετονός υπουργός άμυνας Artis Pabriks είχε δηλώσει ότι: «Οι Λετονοί Λεγεωνάριοι [ΣΗΜ. εννοεί αυτούς που στρατεύθηκαν στο πλευρό των Χιτλερικών] αποτελούν την τιμή του Λετονικού λαού και Κράτους. Θα τιμούμε την μνήμη των λεγεωναρίων που έπεσαν και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να την αμαυρώσει. Είναι καθήκον μας να τιμούμε αυτούς τους Λετονούς πατριώτες από τα βάθη της ψυχής μας».

Αλλά, ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Η Λετονία ανεξαρτητοποιήθηκε το 1991. Αν και το “Λαϊκό Μέτωπο” της Λετονίας που ηγήθηκε της μετάβασης στην ανεξαρτησία της χώρας είχε ως θέση του ότι όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι της Λετονίας θα μπορούσαν να γίνουν πολίτες αυτής της χώρας των 1,9 εκατομμυρίων κατοίκων—άλλωστε οι κάτοικοι αυτοί είχαν δικαίωμα ψήφου στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της χώρας—η κυβέρνηση πέτυχε τον αποκλεισμό της απόλυτης πλειοψηφίας (!) του πληθυσμού εισάγοντας ως προϋπόθεση για να αποκτήσει υπηκοότητα ένας πολίτης να ήταν αυτός ή οι απόγονοί του πολίτες της ανεξάρτητης (προ του 1940) Λετονίας.

Εννοείται ότι οι “μη-πολίτες” στερούνταν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι το οποίο προοριζόταν για εκείνους στις φλέβες των οποίων κυλούσε γνήσιο Λετονικό αίμα, όπως οι εικονιζόμενοι απόμαχοι των SS. Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ την άγνοιά μου για τους τρόπους ελέγχου της φυλετικής καθαρότητας των πολιτών από το Λετονικό κράτος. Για παράδειγμα, πόσο ποσοστό των προγόνων του πρέπει να έχει γνήσιο “Λετονικό” αίμα για να θεωρηθεί κάποιος ότι όντως είναι απόγονος Λετονών;

Εννοείται ότι οι αποκλεισμένοι από δικαιώματα κάτοικοι ήταν βασικά οι Ρωσόφωνοι. Βέβαια, στη συνέχεια, οι υπόλοιποι μόνιμοι κάτοικοι, μη-πολίτες, που παρέμειναν στη χώρα παρά τις διακρίσεις και διώξεις, απέκτησαν και αυτοί το δικαίωμα να γίνουν πολίτες μετά από μια σειρά…εξετάσεων ενώ και τα παιδιά κάτω των 15 ετών απέκτησαν αργότερα επίσης δικαιώματα πολίτη. Το 2015, σύμφωνα με την Wikipedia, υπήρχαν ακόμη περίπου 290,000 μη-πολίτες (14.1% των μόνιμων κατοίκων) οι οποίοι στερούνταν υπηκοότητας τόσο της Λετονίας όσο και οποιασδήποτε άλλης χώρας και δεν είχαν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές.

Δύο παρατηρήσεις πριν προχωρήσουμε: Αντίστοιχα ισχύουν και για την Εσθονία όσο αφορά τους πολίτες χωρίς υπηκοότητα[3]. Και επίσης, άλλη μία απόδειξη της μεροληψίας που επιδεικνύει η Wikipedia στην παροχή πληροφοριών, αποτελεί η συνύπαρξη στο ίδιο άρθρο των επαίνων για τις ελευθερίες που απολαμβάνουν οι πολίτες της «αναπτυγμένης» Λετονίας, της τεράστιας δημοκρατικότητας και σεβασμού στις ανθρώπινες ελευθερίες που επιδεικνύει αυτή η χώρα αφενός και της εν τάχει και ασχολίαστης παρουσίασης της περίπτωσης των “μη-πολιτών” καθώς και της αποσιώπησης της αποδοχής και ενθάρρυνσης των ναζί από την κυβέρνηση της χώρας αλλά και της καταπάτησης των δικαιωμάτων στη γλώσσα του Ρωσόφωνου πληθυσμού αφετέρου.

Πρόσφατα απαγορεύτηκε και στη Λετονία η χρήση και διδασκαλία της Ρωσικής γλώσσας. Τα τελευταία νέα που μας έρχονται από την χώρα αυτή είναι κωμικοτραγικά: Μια σειρά από σχολεία δεν θα λειτουργήσουν επειδή οι δάσκαλοι σε αυτά αποκλείστηκαν στις πρόσφατες …εξετάσεις στα Λετονικά που επιβλήθηκαν από το κράτος. Μεταφράζω την είδηση από την “Πράβδα”, την εφημερίδα του ΚΚΡΟ, η οποία με τη σειρά της την έχει πάρει από το Baltnews.

………………………………………………………..

ΣΚΛΗΡΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ

Pravda, No. 126 11-14 Νοεμβρίου 2022

Της Ilga VETROVA.

Οι μαθητές στη Λετονία, αναφέρει το Baltnews.com, έλαβαν ουσιαστικά μια δεύτερη περίοδο διακοπών: τα μαθήματα έπρεπε να ακυρωθούν λόγω της θέσης σε διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών που απέτυχαν στο κρατικό τεστ γλωσσομάθειας.

Η Δημοκρατία διεξάγει ελέγχους σε σχέση με τις τροποποιήσεις του εκπαιδευτικού νόμου, οι οποίες τέθηκαν σε ισχύ στις 25 Οκτωβρίου. Σύμφωνα με τους νέους όρους, η πρωτοβάθμια και προσχολική εκπαίδευση πρέπει να περάσει στη λετονική γλώσσα εντός τριών ετών.

Ιδού τι λέει, για παράδειγμα, η επικεφαλής του τμήματος εκπαίδευσης του δημοτικού συμβουλίου του Salaspils, Inga Elksne: “Στο βασικό σχολείο του Salaspils (που βρίσκεται κοντά στη Ρίγα. – σ.σ.), αμέσως [μετά την τροποποίηση του νόμου], στις 25 Οκτωβρίου, το κρατικό κέντρο γλωσσών πραγματοποίησε έλεγχο. Οι επιθεωρητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πέντε από τους 11 εκπαιδευτικούς δεν είχαν το απαιτούμενο επίπεδο γνώσης της λετονικής γλώσσας. Και σύμφωνα με τις αλλαγές στο νόμο, σε αυτή την περίπτωση, ο διευθυντής πρέπει να θέσει αμέσως τους εκπαιδευτικούς σε διαθεσιμότητα από την εργασία τους για τρεις μήνες. Στο διάστημα αυτό, πρέπει να βελτιώσουν τις γνώσεις τους στο απαιτούμενο επίπεδο Γ1, να περάσουν τις εξετάσεις και μετά θα μπορέσουν να επιστρέψουν στο σχολείο”.

Όπως σημειώνει η επικεφαλής του συνδικάτου των εργαζομένων στην εκπαίδευση Inga Vanaga, τέτοιες εξετάσεις διεξάγονται σε όλη τη Λετονία σε όλα τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία. Κατά τη γνώμη της, η απόφαση του υπουργείου να μεταφέρει την εκπαίδευση στη λετονική γλώσσα είναι “εννοιολογικά σωστή”, ωστόσο, πριν τη λήψη της, ήταν απαραίτητο να διαπιστωθεί η πραγματική κατάσταση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. “Εμείς, ως συνδικαλιστική οργάνωση, βλέπουμε ότι ούτε οι πολιτικοί στο κοινοβούλιο ούτε οι υπάλληλοι στο υπουργείο προβληματίστηκαν από αυτό. Αλλά ήταν απαραίτητο πρώτα να καταλάβουμε πόσοι εκπαιδευτικοί πρέπει να επιμορφωθούν και ποια θα είναι η κατάσταση στα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς”, δήλωσε η Vanaga.

Το Σαϊμά (Λετονικό κοινοβούλιο) υιοθέτησε σκληρές τροπολογίες με στόχο την εξάλειψη της ρωσικής γλώσσας, το Κρατικό Κέντρο Γλώσσας χαιρέτησε πάραυτα [τις αποφάσεις και έσπευσε να τις εφαρμόσει] και τώρα οι εκπαιδευτικοί απομακρύνονται από την εργασία τους και οι μαθητές από τη μελέτη. Προφανώς, οι γονείς των μικρών παιδιών θα πρέπει να τα πάρουν από τους παιδικούς σταθμούς…

[1] Δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά, επειδή δεν είναι ο σκοπός αυτού του άρθρου η ιστορική αναδρομή στην προσπάθεια των αρχών του Κιέβου να εξαλείψουν τη Ρωσική γλώσσα.

[2] Η ακριβής διατύπωσή του ήταν μάλλον χειρότερη: “Πρόκειται για τη συνέχεια του πολέμου που έλαβε χώρα στα μέσα του περασμένου αιώνα – του αγώνα κατά του φασισμού. Δεν θα κρατήσουμε τέτοια σύμβολα στην πατρίδα μας, επειδή είμαστε εναντίον αυτού του πολέμου”.

[3] Η υπηρεσία προσφύγων του ΟΗΕ έχει αφιερώσει ένα φυλλάδιο σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις των μη-πολιτών της Λετονίας και Εσθονίας

Η Ουκρανία εξαπέλυσε μια αντεπίθεση. Ένα άρθρο της Irina Alksnis και κάποιες σκέψεις που γεννιούνται από αυτό

/0 Comments/in /by

Τελικά θα γίνει η προαναγγελλόμενη από όλα τα διεθνή ΜΜΕ “μεγάλη Ουκρανική αντεπίθεση” στο Νότο που προετοιμάζεται με εντολή Ζελένσκι; Γιατί διαφημίζεται με τέτοια ένταση και ποιοι θα είναι οι στόχοι της; Ποια η σχέση της με τις φυγόκεντρες τάσεις που αρχίζουν να εμφανίζονται στο Δυτικό στρατόπεδο και το διαφαινόμενο ξέσπασμα κοινωνικών διαμαρτυριών και εξεγέρσεων στην ΕΕ και στις ΗΠΑ;

Ουκρανοί στρατιώτες βάλλουν με ένα Αμερικανικό howitzer M777 στο Ντονμπάς

Μεταφράζω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με πολιτικές εκτιμήσεις για την μετά πολλών σαλπισμάτων προαναγγελθείσα Ουκρανική αντεπίθεση στο Νότο (Χερσώνα) της Ρωσίδας σχολιάστριας Irina Alksnis προσθέτοντας κάποια δικά μου σχόλια.

Πριν καν συζητήσουμε επί της ουσίας όμως, μια εύλογη ερώτηση είναι γιατί να προαναγγείλουν τη μεγάλη αντεπίθεσή τους οι Ουκρανοί, αφού έτσι χάνουν το στοιχείο του αιφνιδιασμού; Και ειδικότερα, δεδομένου ότι κάθε τόσο προαναγγέλλουν μεγάλες αντεπιθέσεις που δεν πραγματοποιούνται, μήπως έτσι καίνε και άλλο ένα χαρτί από όση αξιοπιστία τους έχει απομείνει;

Στην ερώτηση αυτή υπάρχουν πολλές απαντήσεις, που ενδεχομένως να ισχύουν όλες μαζί. Τις καταγράφω κατά τη σειρά που νομίζω ότι αυτές βαρύνουν: (α) Προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή των Ρώσων από τις μάχες στο Ντονμπάς και να τους αναγκάσουν να μετακινήσουν δυνάμεις προς την Χερσώνα, (β) Προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον τοπικό πληθυσμό που αν και Ρωσόφωνος, φοβάται ενδεχόμενη επιστροφή των Ουκρανών. Αυτό έχει σημασία, επειδή πρόκειται να διεξαχθούν δημοψηφίσματα που θα καθορίσουν το μέλλον αυτών των περιοχών και είναι ζωτική ανάγκη για τη Ρωσία να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κατοίκων, (γ) Τελευταία έχουν ενταθεί σε μέγιστο βαθμό οι πιέσεις των Ουκρανών προς τις ΗΠΑ, την ΕΕ κ.λπ. για χρήματα και όπλα. Από 5 δις ευρώ τον μήνα, τώρα ανέβηκαν στα 9 δις ευρώ το μήνα ενώ ταυτόχρονα ζητάνε και όλα τα πυραυλικά συστήματα HIMARS που διαθέτει ο Αμερικανικός στρατός. Επομένως, είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάσουν κάποια κινητικότητα που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υποστηρικτικό επιχείρημα των απαιτήσεών τους προς τη Δύση.

Όσο για τις αιτιάσεις ότι αν δεν κάνουν τη μεγάλη αντεπίθεση θα χάσουν την αξιοπιστία τους, να υπενθυμίσουμε ότι, κατά την αφήγηση των Δυτικών ΜΜΕ, οι Ουκρανοί κερδίζουν τον πόλεμο και ήδη έχουν πραγματοποιήσει μια πολύ μεγάλη και επιτυχημένη αντεπίθεση που έδιωξε τους Ρώσους από το Κίεβο. Η αφήγηση αυτή έχει αρχίσει να τροποποιείται ελαφρά τον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση του άρθρου της συντακτικής επιτροπής των New York Times στις 19 Μαΐου, που προσπάθησε να βάλει φρένο στις Αμερικανικές εξαλλοσύνες. Το άρθρο εκείνο, αν και μιλούσε για εκπληκτικές επιτυχίες του Ουκρανικού στρατού, υπογράμμιζε ότι οι διακινούμενες απόψεις για ανακατάληψη των Ουκρανικών εδαφών και νίκη της Ουκρανίας αποτελούν «επικίνδυνη εικασία» για τις ΗΠΑ. Παρόλ’ αυτά, η αφήγηση περί επιτυχών Ουκρανικών αντεπιθέσεων στο πεδίο της μάχης παραμένει η κυρίαρχη στα Δυτικά ΜΜΕ.

Το γεγονός ότι οι Ρώσοι αποχώρησαν με δική τους πρωτοβουλία από τον Ουκρανικό βορρά και ότι αυτή η αντεπίθεση ανήκει στον χώρο της ονειροφαντασίας είναι άγνωστο σε όποιον ενημερώνεται αποκλειστικά από τα Δυτικά ΜΜΕ. Ομοίως, το ίδιο ακροατήριο αγνοεί ότι η Ουκρανική αντεπίθεση στο Χάρκοβο (που πράγματι συνέβη) κατέληξε σε μεγάλες απώλειες του Ουκρανικού στρατού, ο οποίος ακολούθησε τους Ρώσους στη συντεταγμένη τακτική υποχώρησή τους με αποτέλεσμα να βρεθεί στο ανοικτό πεδίο κάτω από τις βολές του Ρωσικού πυροβολικού ενώ πλέον οι Ρώσοι ουσιαστικά έχουν επιστρέψει πίσω στα εδάφη από τα οποία είχαν αποχωρήσει εκεί.

Δηλαδή, αν και όντως οι Δυτικοί αναλυτές γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση νίκης της Ουκρανίας, εν τούτοις η αφήγηση που διακινούνταν μέχρι πολύ πρόσφατα λέει άλλα και επομένως, προς το παρόν τουλάχιστον, η αξιοπιστία της δεν αμφισβητείται από το πλατύ κοινό παρόλους τους ορατούς τριγμούς.

Οι αναλυτές είναι διχασμένοι για το αν ποτέ θα πραγματοποιηθεί η «μεγάλη Ουκρανική αντεπίθεση» στο νότο. Προσωπικά συντάσσομαι με την άποψη ότι αυτή όντως θα πραγματοποιηθεί προκειμένου να αιτιολογηθούν οι χρηματικές απαιτήσεις της Ουκρανικής ελίτ. Ας δούμε το ζήτημα αναλυτικά.

Πριν λίγες μέρες ο υπουργός στρατιωτικών της Ουκρανίας, Alexey Reznikov, που η μεγάλη του αδυναμία είναι να παίρνει «στρατιωτικές πόζες» μπροστά στον φακό αν και δικηγόρος κατ’ επάγγελμα, αφού ισχυρίστηκε ότι έχουν ετοιμάσει στρατό ενός εκατομμυρίου ανδρών για να ανακαταλάβουν τον Ουκρανικό νότο με εντολή Ζελένσκι, είπε στους Times του Λονδίνου: ««Οι εταίροι μας στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον και σε άλλες πρωτεύουσες, έχουν επενδύσει σε εμάς, όχι μόνο χρήματα αλλά και προσδοκίες ότι πρέπει να κάνουμε το Κρεμλίνο να χάσει. Πρέπει να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο μαζί».

Για να “πετύχει” η Ουκρανική αντεπίθεση, δηλαδή για να πείσει του Δυτικούς να στείλουν την επόμενη δόση από φρεσκοτυπωμένα δολάρια, δεν χρειάζεται να υπάρξουν πραγματικά στρατιωτικά αποτελέσματα επί του πεδίου. Αρκεί να προξενήσουν όσο μεγαλύτερη ζημιά μπορούν στα Ρωσικά στρατεύματα, στις πολιτοφυλακές των Λαϊκών Δημοκρατιών και στους άμαχους Ρωσόφωνους κατοίκους. Και αυτός ο ισχυρισμός απαιτεί αιτιολόγηση, την οποία θα παρουσιάσουμε παρακάτω.

Ότι οι Ρώσοι δεν υποτιμούν τον κίνδυνο υλοποίησης μιας Ουκρανικής αντεπίθεσης στο νότο φαίνεται από τη μεγάλη αύξηση της ποσότητας και της έντασης των βομβαρδισμών Ουκρανικών σχηματισμών στην ευρύτερη περιοχή του Νικολάγιεβ από το Ρωσικό πυροβολικό και την αεροπορία κατά τις τελευταίες μέρες.

Ο πολεμοχαρής Ουκρανός υπουργός άμυνας σε φωτογραφία που είχε ανεβάσει ο ίδιος στο F/B
τον Μάρτιο φέτος για να επιδείξει τις πολεμικές αρετές του.

Αλλά, ας περάσουμε στο άρθρο της Irina Alksnis, σχολιάστριας του Ρωσικού RIA-Novosti[1].

Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΞΑΠΕΛΥΣΕ ΜΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

της Irina Alksnis

Το Κίεβο εξαπέλυσε μια αντεπίθεση – μέχρι στιγμής στο μέτωπο της πληροφόρησης, αλλά έχει ήδη προκαλέσει μεγάλο θόρυβο. Αμέσως δημοσιεύτηκαν συνεντεύξεις του υπουργού άμυνας της Ουκρανίας Oleksiy Reznikov στην αμερικανική The Wall Street Journal και στους βρετανικούς The Times.

Στην πρώτη συνέντευξη, ο Reznikov, αναγνωρίζοντας τις μεγάλες απώλειες και την εξάντληση των πόρων των Ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, τόνισε την ανάγκη για την παροχή νέων προμηθειών όπλων από τη Δύση. Αλλά ήταν στη δεύτερη συνέντευξη όπου μια δήλωσή του έγινε αποδεκτή με την πιο πλατιά ανταπόκριση. Σύμφωνα με τον υπουργό, ο Ουκρανικός στρατός σχηματίζει «μια δύναμη ενός εκατομμυρίου μαχητών εξοπλισμένων με δυτικά όπλα» για να εκπληρώσει την εντολή του Volodymyr Zelensky να «απελευθερώσει» τις νότιες παράκτιες περιοχές, «ζωτικής σημασίας για την οικονομία της χώρας». Διευκρίνισε από πού προήλθε ο αριθμός του ενός εκατομμυρίου στρατιωτικού προσωπικού: ο αριθμός των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας φτάνει τις 700 χιλιάδες άτομα, συν την Εθνική Φρουρά, την αστυνομία και τη συνοριακή υπηρεσία, η οποία μπορεί επίσης να εμπλακεί σε εχθροπραξίες.

Σχεδόν ταυτόχρονα με τη συνέντευξη του Reznikov, η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Ουκρανίας Irina Vereshchuk απευθύνθηκε προς τους κατοίκους των νότιων, ελεγχόμενων από τη Ρωσία εδαφών με έκκληση να τα εγκαταλείψουν επειγόντως λόγω της αντεπίθεσης που σχεδιάζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Είναι αλήθεια ότι δεν διευκρίνισε το χρονοδιάγραμμα αυτού του γεγονότος, αλλά δημιούργησε την εντύπωση ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στο πολύ εγγύς μέλλον.

Στη Ρωσία, συνηθίζεται να κοροϊδεύουν τις ουκρανικές ελίτ – και αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό [και στην παρούσα περίπτωση]. Από πολλές απόψεις, αλλά όχι από όλες. Σε αυτό που δεν μπορεί να υποτιμήσει κανένας το Κίεβο είναι η επιδέξια εργασία στον τομέα των πληροφοριών. Από μία άποψη, είναι λογικό ότι ένας επιτυχημένος σόουμαν και κωμικός κατέληξε επικεφαλής της Ουκρανίας, δηλαδή ένας άνθρωπος που δουλεύει επαγγελματικά με το κοινό και ξέρει πώς να το χειρίζεται.

Και υπάρχει ένα ακόμη σημείο σε σχέση με το οποίο οι αρχές του Κιέβου συχνά υποτιμώνται. Συνήθως θεωρούνται ως απόλυτες μαριονέτες της Δύσης (κυρίως της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου), πλήρως αποστερημένες από δική τους θέληση, που πειθήνια εκπληρώνουν τις οδηγίες που έρχονται από εκεί.

Αυτό είναι λάθος—και μεγάλο.

Στην πραγματικότητα, οι ουκρανικές ελίτ, αν και όχι εντελώς, κυριαρχούνται σε μεγάλο βαθμό από υποκειμενισμό και πάντα καθοδηγούνται από προσωπικά συμφέροντα πάνω από όλα. Ταυτόχρονα, όντας—για να μιλήσουμε ειλικρινά—στενόμυαλοι και απαίδευτοι ως πολιτικές προσωπικότητες (πράγμα που οδήγησε το ουκρανικό κράτος σε θλιβερές συνέπειες), αντισταθμίζουν αυτό το μειονέκτημα με την πανουργία και την ακραία επιμονή στην υπεράσπιση των δικών τους [συμφερόντων]. Γι’ αυτό η Δύση αναγκάστηκε το 2014 να οικοδομήσει ένα σύνθετο σύστημα για τη διαχείριση των νεοαποκτηθέντων υποτακτικών την Ουκρανικής πλευράς, αφού εκείνοι πετύχαιναν να τορπιλίζουν τις όποιες πρωτοβουλίες των επικυρίαρχων αντέβαιναν τα συμφέροντά τους. Αυτό αφορούσε κυρίως τις περικοπές προϋπολογισμών καθώς και τις κλοπές περιουσιακών στοιχείων και πολύτιμων πόρων.

Έτσι, το κύριο τρέχον ενδιαφέρον των ουκρανικών ελίτ είναι η συνέχιση του πολέμου. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή το Κίεβο προχώρησε σε μια ισχυρή ομοβροντία στον πόλεμο των πληροφοριών, ταυτόχρονα και προς όλες τις κατευθύνσεις: τόσο προς το Δυτικό κοινό, όσο και προς το Ουκρανικό, καθώς και προς το ρωσικό όπως και προς τους ανθρώπους που ζουν στα απελευθερωμένα εδάφη .

Η αιτία βρίσκεται στη σταθερή επιδείνωση των Ουκρανικών ζητημάτων.

Η αναταραχή και οι ταλαντεύσεις έχουν ξεκινήσει στο δυτικό Κατεστημένο και γίνονται ολοένα και πιο φανερές, ορατές ακόμη και με γυμνό μάτι. Αν στις 24 Φεβρουαρίου όλες οι πολιτικές δυνάμεις εκεί [στη Δύση] στοιχήθηκαν κάτω από την αντιρωσική μανία, τώρα ο ρωσοφοβικός ενθουσιασμός φθίνει μέρα με τη μέρα.

Η Δυτική Ευρώπη, που χτύπησε το στήθος της και ορκίστηκε ότι όπου νάναι θα εγκαταλείψει το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, τώρα καταλαμβάνεται από υστερία στην προοπτική ότι αυτό μπορεί πράγματι να συμβεί—και προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί προσεκτικά από τα πλέον ριζοσπαστικά αντιρωσικά βήματα. Η γνώμη της Ανατολικής Ευρώπης, φυσικά, δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Οι Βρετανοί, με επικεφαλής τον ξέφρενο Μπόρις, ήταν το στήριγμα της Ουκρανίας στον Παλαιό Κόσμο. Όμως ο Τζόνσον “έφυγε” και υπάρχουν ανησυχητικές φήμες ότι οι Βρετανοί, που παρασύρονται από την κοινωνικο-οικονομική καταιγίδα, μπορεί τώρα να προτιμούν μια λιγότερο «γερακίσια» φιγούρα στην πρωθυπουργική καρέκλα, που θα ασχολείται κυρίως με τα εσωτερικά προβλήματα.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι δυσκολίες απειλούν μια παταγώδη αποτυχία του Δημοκρατικού Κόμματος στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου. Και η πορεία της [Αμερικανικής] εκστρατείας στην Ουκρανία δεν βοηθά με κανέναν τρόπο στην επίλυση των προβλημάτων, αλλά αντίθετα, απειλεί να γίνει άλλο ένα βαρίδι μέχρι το Φθινόπωρο, που θα πνίξει τους κομματικούς συντρόφους του Μπάιντεν.

Την ίδια ώρα, ολόκληρο το κυρίαρχο ρεύμα των μέσων ενημέρωσης στη Δύση ήδη δηλώνει εν χορώ ότι η Ουκρανία όχι μόνο χάνει στο μέτωπο, αλλά, κατ’ αρχήν, δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει.

Βεβαίως, υπάρχουν δυνάμεις στη Δύση—και με μεγάλη επιρροή—που εξακολουθούν να υπολογίζουν στη συνέχιση των εχθροπραξιών και στη στρατιωτική νίκη της Ουκρανίας, αλλά η αντιρωσική συναίνεση της Δύσης καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Επιπλέον, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μαντικές ικανότητες για να προβλέψει ότι η κατάσταση θα χειροτερεύει κατ’ αυτή την έννοια από βδομάδα σε βδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι στο Κίεβο θα λαμβάνουν ολοένα και λιγότερη βοήθεια –και γι’ αυτούς μια τέτοια εξέλιξη θα είναι σκέτη καταστροφή.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η δήλωση του Reznikov ότι η Ουκρανία συγκεντρώνει μια στρατιωτική γροθιά ενός εκατομμυρίου ανδρών, και μάλιστα εξοπλισμένη με δυτικά όπλα, εμφανίστηκε αυτή τη στιγμή. Αποσκοπεί στην ανάσχεση των διαδικασιών αποσύνθεσης του αντιρωσικού συνασπισμού και στην ώθηση των αμφιταλαντευόμενων κυβερνήσεων σε ένα νέο κύμα βοήθειας προς το Κίεβο, τόσο στρατιωτικής όσο και οικονομικής.

Δεν είναι τυχαία η έμφαση στην επιλογή των νότιων παρακτίων εδαφών ως στόχου της επερχόμενης αντεπίθεσης, επειδή αυτά είναι ζωτικής σημασίας για την ουκρανική οικονομία. Κατά τη διάρκεια των μηνών της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, η Δύση κατάφερε να αντιληφθεί πόσο βαριά θα ήταν μια βαλίτσα χωρίς χερούλι, όπως θα είναι η Ουκρανία αν αποστερηθεί τις πιο σημαντικές περιοχές της από οικονομική άποψη. Στο κάτω κάτω, αυτό που αποτελούσε πλεονέκτημα [για τη Δύση] στην μετά το Μαϊντάν περίοδο—ότι δηλαδή χάρη στη γεωγραφική της θέση και τη σοβιετική κληρονομιά η Ουκρανία όχι μόνο μπορούσε να συντηρεί τον εαυτό της, αλλά επίσης είχε μεταβληθεί σε ένα Klondike [ΣΗΜ. Σημείο συρροής χρυσοθήρων] για λεηλασία από το Δυτικό Κατεστημένο, [πλέον έχει ανατραπεί]. Τώρα, για να συνεχίσει το Κίεβο να λειτουργεί ως όπλο ενάντια στη Ρωσία, η Δύση πρέπει να δώσει χρήματα. Και το γεγονός ότι από τυπική άποψη αυτά είναι δανεικά δεν παρηγορεί κανέναν—είναι σαφές ότι αυτά τα χρέη είναι μη ανακτήσιμα.

Έτσι λοιπόν, ο κύριος στόχος της τρέχουσας πληροφοριακής επίθεσης είναι η Δύση, ή καλύτερα, οι δυτικές ελίτ που έχουν αρχίσει να αμφιταλαντεύονται. Μπροστά τους, η Ουκρανία κρέμασε ένα καρότο: εδώ έχουμε έναν στρατό ενός εκατομμυρίου σχεδόν έτοιμο, που θα απελευθερώσει τη Χερσώνα και τη Μαριούπολη, απλά δώστε μας περισσότερα χρήματα και όπλα.

Ωστόσο, αν και είναι ο κύριος, η Δύση δεν είναι ο μόνος στόχος του Κιέβου. Παράλληλα, προσπαθεί να σκοτώσει μερικά ακόμα πουλιά με μια πέτρα.

Οι επιδεικτικές δηλώσεις θάρρους σχετικά με την επερχόμενη αντεπίθεση λειτουργούν επίσης υποστηρικτικά για της δημόσια κινητοποίηση [επιστράτευση] μέσα στην Ουκρανία. Αυτό γίνεται ολοένα και περισσότερο επίκαιρο καθώς διαρρέουν πληροφορίες για τις καταστροφές στο μέτωπο και τις τεράστιες απώλειες των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, παρά τη βαριά λογοκρισία και τη λειτουργία της ουκρανικής μηχανής πλύσης εγκεφάλου σε πλήρη ισχύ.

Επιπλέον, πρόκειται για μια προσπάθεια να ρίξουν το ηθικό της ρωσικής κοινωνίας και—ιδιαίτερα—των ανθρώπων στα απελευθερωμένα εδάφη, να σπείρουν σε αυτούς ανησυχία και αβεβαιότητα. Γίνονται τακτικές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον αξιωματούχων που εργάζονται στις νέες διοικήσεις [των απελευθερωμένων περιοχών]. Να προσθέσουμε ακόμη ότι διαδίδουν φήμες πως η Ρωσία θα φύγει από εκεί, και το Κίεβο θα επιστρέψει και θα σφαγιάσει όλους όσους με κάποιο τρόπο συνεργάστηκαν και ήρθαν σε επαφή με τους Ρώσους.

Με αυτή την έννοια, αυτά που λένε οι Reznikov και Vereshchuk αποτελούν ένα αξιόλογο σαμποτάζ [που εντάσσεται] στον πόλεμο της πληροφόρησης, το οποίο δεν πρέπει να υποτιμάται. Τέτοιες ενέργειες του Κιέβου πρέπει να αποκρουστούν με τρόπο ισχυρό και επαρκή.

Σε ό,τι τώρα αφορά το πόσο πραγματοποιήσιμα είναι τα σχέδια του Κιέβου για την “ανακατάληψη” των νότιων περιοχών, αξίζει τον κόπο να τους  πει κάποιος να μη λένε «χοπ» προτού πραγματοποιήσουν το άλμα.

*                            *                            *

Αυτό ήταν το άρθρο της Irina Alksnis. Ακολουθούν κάποια σχόλια.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

(Α) Πιστεύουν πραγματικά στην Ουκρανική “νίκη” οι Δυτικοί;

Είναι γεγονός ότι παρόλη την προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων (Ρωσικές και πολιτοφυλακές των Λαϊκών Δημοκρατιών), το Κίεβο και οι «εταίροι» επιμένουν, αν όχι στην ολοκληρωτική νίκη και στην συνθηκολόγηση άνευ όρων της Ρωσίας—όπως μέχρι πρόσφατα επέμεναν—τουλάχιστον στην επιστροφή των εδαφών που κάποτε ανήκαν στην Ουκρανία (της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης).

Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, οι συμμετέχοντες απευθυνόμενοι προς τους Ουκρανούς τους ζήτησαν να μην αρκεστούν σε τίποτα λιγότερο από την στρατιωτική επίλυση της σύγκρουσης. Ο πρωθυπουργός του Βελγίου, συνοψίζοντας είπε: «Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίσουμε να μιλάμε με τον πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι τονίζοντας ότι ο πόλεμος μπορεί να κερδηθεί μόνο στο πεδίο της μάχης, και οφείλουμε να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τον πρόεδρο Ζελένσκι και τον λαό της Ουκρανίας έτσι ώστε να νικήσουν στο πεδίο της μάχης».

Ο πρωθυπουργός του Βελγίου, Alexander de Croo, ο οποίος ανέλαβε να μεταφέρει στον Ζελένσκι την άποψη της τελευταίας ΝΑΤΟικής συνάντησης κορυφής ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία οφείλει να επιλυθεί «αποκλειστικά με στρατιωτικά μέσα».

Αντίθετα, ο Χένρι Κίσινγκερ, που στο Νταβός υποστήριξε τις διαπραγματεύσεις με στόχο την επιστροφή στην κατάσταση προ της 24ης Φεβρουαρίου φέτος—θέση οπωσδήποτε μη ρεαλιστική, αλλά πάντως διαφορετική από τις ΝΑΤΟικές ανοησίες—κατατάχθηκε στη λίστα Myrotvorets των εχθρών της Ουκρανίας.

Η πολιτική αυτή προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Είναι δυνατόν τόσοι και τόσοι έμπειροι διπλωμάτες και πολιτικοί να έχουν τυφλωθεί; Διερωτάται κανένας αν αυτές οι διακηρύξεις περί Ουκρανικής “νίκης” είναι πιστευτές από τους ίδιους που τις εκφωνούν.

Σε ένα πολύ πρόσφατο άρθρο του στο Foreign Affairs με τίτλο «Οι απίθανες θεωρίες νίκης της Ουκρανίας» και υπότιτλο «Η φαντασίωση περί Ρωσικής ήττας και η υπόθεση της διπλωματίας», ο Barry R. Posen (Ford International Professor of Political Science at MIT) εξετάζει εξαντλητικά τις θεωρίες περί νίκης της Ουκρανίας χαρακτηρίζοντας «ετοιμόρροπες θεμελιώσεις» τις λογικές τους αφετηρίες. Γράφει στην σύνοψη/συμπεράσματα του άρθρου του: «Οι ηγέτες της Ουκρανίας και οι υποστηρικτές τους μιλούν λες και η νίκη είναι ακριβώς πίσω από τη γωνία. Αλλά όλο και περισσότερο, αυτή η άποψη μοιάζει να είναι μία φαντασίωση. Η Ουκρανία και η Δύση πρέπει επομένως να αναθεωρήσουν τις φιλοδοξίες τους και να μετακινηθούν από μία στρατηγική που αποσκοπεί στη νίκη στον πόλεμο προς μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση: την εύρεση ενός διπλωματικού συμβιβασμού που θα λήξει τις εχθροπραξίες.» Και μόνο το γεγονός της εμφάνισης αυτού του άρθρου στο έγκριτο (στους κύκλους των Δυτικών διπλωματών) Foreign Affairs κάνει φανερή την εξάπλωση ρωγμών στο Δυτικό στρατόπεδο.

Είναι άλλο όμως να αναλύει κάποιος τα υποτιθέμενα επιχειρήματα και τις λογικές κατασκευές των υποστηρικτών της “Ουκρανικής νίκης” και άλλο να απαντά στο ερώτημα αν πραγματικά υπάρχουν σοβαροί Δυτικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες που στ’ αλήθεια να πιστεύουν σ΄αυτήν. Το τελευταίο ερώτημα είναι κρίσιμο, επειδή αρνητική απάντηση σε αυτό θέτει άμεσα το επόμενο ερώτημα, που είναι «τότε ποιος είναι ο πραγματικός στόχος των υποστηρικτών της “Ουκρανικής νίκης”;

Αν όντως στις Δυτικές ηγεσίες υπάρχει ειλικρινής εκτίμηση περί Ουκρανικής νίκης, τότε όντως, σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου αυτές οι ηγεσίες θα έχουν δίκιο, οι Ουκρανοί θα αντεπιτεθούν με ένα εκατομμύριο στρατό και θα πετάξουν τους Ρώσους στη θάλασσα. Αλλά, προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε είναι οι εκατόμβες των Ουκρανών στρατιωτών, ως επί το πλείστον χωρίς στρατιωτική εκπαίδευση και διοίκηση, πεινασμένων και χωρίς υποστήριξη από πυροβολικό, να πολλαπλασιάζονται—έχουμε φτάσει τους 1,000 νεκρούς τη μέρα—και οι πόλεις στο Ντονμπάς να πέφτουν τόσο σύντομα που εκπλήσσονται και οι ίδιοι οι Ρώσοι.

Αν όμως στις Δυτικές ηγεσίες ΔΕΝ υπάρχει στην πραγματικότητα εκτίμηση για Ουκρανική νίκη, τότε προκύπτει ότι η συνολική Δυτική φανφαρολογία αποσκοπεί σε κάποια άλλα από τα διακηρυσσόμενα ως ζητούμενα. Δηλαδή, τότε ο αληθινός στόχος δεν θα είναι η ανακατάληψη των «απολεσθέντων» εδαφών αλλά, από πλευράς μεν των Δυτικών εταίρων, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αιμορραγία της Ρωσίας (μέχρι του τελευταίου Ουκρανού), από πλευράς δε της Ουκρανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απομύζηση των “εταίρων” σε χρήματα και οπλισμό. Το βασικό όφελος για την Ουκρανική ελίτ είναι μεν τα χρήματα που απομυζά, αλλά και ο οπλισμός είναι επίσης αναγκαίος επειδή, όταν δεν καταλήγει στη μαύρη αγορά, αποτελεί το μέσο για να συνεχίζεται η συγκεκριμένη αιματηρή οικονομική επιχείρηση αυτής της ελίτ.

Το άρθρο της Irina Alksnis, που μεταφράσαμε, υποστηρίζει ότι όντως υπάρχουν δυνάμεις στη Δύση που υπολογίζουν σε νίκη της Ουκρανίας. Αν ο στόχος είναι να αποκρουσθεί ολόκληρη η γκάμα της Δυτικής επιχειρηματολογίας, τότε έχει νόημα να απαντά κάποιος και σε εκείνους που υποτίθεται ότι ακόμη πιστεύουν σε νίκη της Ουκρανίας. Αλλά υπάρχουν στ’ αλήθεια ακόμη τέτοιοι;

Η δική μας άποψη είναι ότι η υποστήριξη της Ουκρανίας στη συνέχιση των επιχειρήσεων από σημαντικό μέρος του Δυτικού κόσμου δεν οφείλεται σε κάποια τέτοια αυταπάτη αλλά στον διακαή πόθο τους να προκληθεί όσο μεγαλύτερη ζημιά είναι δυνατόν στην Ρωσία. Απώτερος στόχος είναι ο διαμελισμός της Ρωσικής Ομοσπονδίας και η μετατροπή των εδαφών της σε νέο Ελντοράντο για τα λιμνάζοντα και πλεονάζοντα Δυτικά κεφάλαια. Σχετικά έχουμε γράψει εκτεταμένα αλλού.

Ο μη φημιζόμενος για την ευφυΐα του, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush Jr., το είπε καθαρά, νομίζοντας ότι απευθύνεται στον Ζελένσκι κατά τη γνωστή φάρσα των Vovan & Lexus: «Αποστολή σας είναι να καταστρέψετε όσο περισσότερα Ρωσικά στρατεύματα μπορείτε» και όχι «Στόχος σας είναι να νικήσετε».

Πουθενά δεν μπήκε στα σοβαρά ως στόχος η «νίκη της Ουκρανίας», ό,τι κι αν λέγεται ή γράφεται περί του αντιθέτου στις προπαγανδιστικές αφηγήσεις των Δυτικών ΜΜΕ. Από την πρώτη στιγμή, ο στόχος ήταν να πολεμήσει η Ουκρανία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, όπως χαρακτηριστικά είπε σεβάσμιος και παλαίμαχος διπλωμάτης των ΗΠΑ και επανέλαβε ο Noam Chomsky.

Η πραγματική επιδίωξη της Δύσης δεν αποτελεί μυστικό για την Ουκρανική ελίτ, που άλλωστε διακρίνεται για τον κυνισμό της. Αυτή είναι η προσέγγιση που έχει αποδεχτεί και αυτή είναι η προσέγγιση που ακολουθεί όταν ζητά περισσότερα χρήματα και όπλα. Μάλιστα, αντιλαμβανόμενοι την προσπάθεια του Δυτικού κόσμου να διαλύσει τη Ρωσία ως κράτος, πλασάρουν τους εαυτούς τους στην αγορά ως σημαντικό γρανάζι του όλου επιχειρήματος. Γι’ αυτό και ο Alexey Reznikov, στη συνέντευξη στους Times του Λονδίνου που αναφέραμε, προσθέτει: «Είμαι σίγουρος ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε διαδοχικές διακηρύξεις ανεξαρτησίας στο ρωσικό έδαφος. Η Ρωσική Ομοσπονδία θα διαλυθεί σε πολλές διαφορετικές χώρες – Ταταρστάν, Μπασκορτοστάν κ.λπ.». Επιχειρεί έτσι να δώσει ένα σήμα στους Δυτικούς, από τους οποίους ζητά λεφτά και όπλα, ότι στο Κίεβο αντιλαμβάνονται την έγνοια τους και θα κάνουν ό,τι μπορούν, εφόσον φυσικά τους δοθούν αυτά που ζητάνε.

O ιδιαίτερα σεβαστός στους Αμερικανικούς διπλωματικούς κύκλους, παλαίμαχος πρέσβης Chas Freeman, στέλεχος των υπουργείων εξωτερικών και άμυνας των ΗΠΑ επί δεκαετίες, χρησιμοποίησε πρώτος την έκφραση που συμπυκνώνει την ουσία της Δυτικής πολιτικής στο Ουκρανικό: «Οι ΗΠΑ θα πολεμήσουν τους Ρώσους μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό». Η θρυλική πλέον διατύπωση έγινε στην εξαιρετική εκπομπή Pushback του Αμερικανού δημοσιογράφου Aaron Maté.  

Ότι το θέμα για τους Δυτικούς δεν είναι η νίκη της Ουκρανίας αλλά η καταστροφή της Ρωσίας φαίνεται επίσης καθαρά όταν δούμε την επιχειρηματολογία όσων, απόστρατων στρατηγών, τρωκτικών των Think Tanks, ακαδημαϊκών αναλυτών και άλλων—υποτίθεται—ειδικών ζητάνε την άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ κ.λπ. στην Ουκρανία. Τα επιχειρήματά τους συνοψίζονται στο ότι αν ο πραγματικός στόχος είναι να καταστραφεί η Ρωσία, τον πρώτο ρόλο σε αυτό το έργο δεν μπορεί να τον παίξει η Ουκρανία και γι’ αυτό απαιτείται η άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ. Σχετικά έχουμε γράψει αρκετά στο παρελθόν.

Αν η ανάλυσή μας ευσταθεί, τότε από αυτήν προκύπτει το λογικό συμπέρασμα ότι τελικά όντως θα επιχειρηθεί “ουκρανική αντεπίθεση” στο νότο. Όχι με στόχο την ανακατάληψη της …Χερσώνας, αλλά με στόχο να γίνει όσο μεγαλύτερη ζημιά είναι δυνατόν, τόσο στα συμμαχικά στρατεύματα όσο και στους άμαχους Ρωσόφωνους.

Έτσι θα αιτιολογηθεί και προς στους Δυτικούς υποστηρικτές του η ανταποδοτική αξία των χρημάτων που θα έχει λάβει το Κίεβο. Δηλαδή, εδώ μιλάμε για μία στυγνή εμπορική πράξη που στη διεκπεραίωσή της το αίμα και ο πόνος των ίδιων των Ουκρανών στρατιωτών και των οικογενειών τους, τα βάσανα του Ουκρανικού λαού δεν μετρούν· αυτοί είναι αναλώσιμοι για τις Ουκρανικές ελίτ.

(Β) Σχετικά με τις αμφιταλαντεύσεις στο Δυτικό στρατόπεδο

Οι πλέον ενδιαφέρουσες “δεύτερες σκέψεις” στην ΕΕ προέρχονται από τη Γερμανία, όπου μάλιστα οι αποκλίνουσες θεωρήσεις δύο κυβερνητικών κομμάτων, των “Ελεύθερων Δημοκρατών” και των “Πράσινων” θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα του κυβερνητικού συνασπισμού. Οι “Πράσινοι” αποτελούν τυπική περίπτωση κόμματος που δεν έχει αποκτήσει πολιτική ταυτότητα και τα στελέχη του ακολουθούν τυχοδιωκτική πολιτική χωρίς περίσκεψη. Στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι υπέρ κάθε μορφής βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες ανεξάρτητα από το τίμημα που θα καταβάλει η ίδια τους η χώρα. Οι “Ελεύθεροι Δημοκράτες” είναι ένα παλαιό συντηρητικό κόμμα γειωμένο με την άρχουσα τάξη της χώρας, που έχει μάθει από χρόνια να μετρά τις συνέπειες των πράξεων της Γερμανικής κυβέρνησης.

Αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση των Γερμανικών αμφιταλαντεύσεων η ιστορία με την τουρμπίνα συμπίεσης του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream που είχε αποσταλεί στον Καναδά για επισκευή και ο Καναδάς δεν την επέστρεφε στη Γερμανία εν ονόματι των κυρώσεων που αυτός είχε επιβάλει στη …Ρωσία, με το σκεπτικό ότι τελικά η τουρμπίνα θα κατέληγε στη Ρωσία. Για το θέμα αυτό έχουμε γράψει αναλυτικά και δεν θα επεκταθούμε άλλο εδώ, αλλά παραμένει ένα εξαιρετικό παράδειγμα της ταλάντευσης της βασικότερης χώρας της ΕΕ μεταξύ των εθνικών της συμφερόντων και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών εντολών.

Εδώ θα επεκταθούμε λίγο στο θέμα του δανείου που η Κομισιόν έταξε στους Ουκρανούς όταν αυτοί άρχισαν να ζητάνε επίμονα 5 δισεκατομμύρια ευρώ το μήνα, τα οποία μάλιστα ανέβασαν στα 9 πρόσφατα, προκειμένου να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο της “Ακρόπολης” του ελευθέρου κόσμου. Οι αναγνώστες που θέλουν να διαβάσουν για τα αρχικά στάδια αυτής της ιστορίας ας ανατρέξουν εδώ.

Στις 10 Ιουλίου, η Ιταλική εφημερίδα Corriere Della Sera αποκάλυψε ότι ο Γερμανός υπουργός χρηματοοικονομικών (finance) Christian Lindner, προερχόμενος από τους Ελεύθερους Δημοκράτες, μπλοκάρει το Ουκρανικό δάνειο της Κομισιόν παρόλο που η Γερμανία είχε προηγουμένως δώσει το πράσινο φως σε συνάντηση κορυφής της ΕΕ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα: «Για περισσότερο από ένα μήνα, η Γερμανία μπλοκάρει το πακέτο βοήθειας των 9 δισεκατομμυρίων ευρώ που αντιπροσωπεύει την κύρια μορφή στήριξης της ΕΕ προς την Ουκρανία. Το αδιέξοδο, που επιβεβαιώθηκε από διάφορους πρωταγωνιστές τόσο στο Κίεβο όσο και στις Βρυξέλλες, θα μπορούσε να είναι ένας από τους λόγους που ώθησαν χθες τον Volodymyr Zelensky να απομακρύνει ξαφνικά και μάλλον βάναυσα τον Ουκρανό πρέσβη στο Βερολίνο Andryi Melnyk.»

H δημοσιοποίηση από την Ιταλική εφημερίδα Corriere Della Sera του μπλοκαρίσματος του “δανείου” των 9 δισεκατομμυρίων ευρώ από τον Γερμανό υπουργό Χρηματοοικονομικών.

Και η εφημερίδα συνεχίζει: «Η ιδέα της βοήθειας των 9 δισεκατομμυρίων, που γεννήθηκε την άνοιξη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επιβεβαιώθηκε από όλους τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα τέλη Μαΐου. Το έργο προβλέπει δάνειο στο Κίεβο με αποπληρωμή μετά από 25 χρόνια και ουσιαστικά χωρίς τόκους, χάρη στα κεφάλαια που η ίδια η Επιτροπή θα εισέπραττε από την έκδοση ομολογιακού δανείου το οποίο θα εγγυούνταν μέσω περιουσιακών στοιχείων τους οι χώρες μέλη. Αλλά η Γερμανία, ο μεγαλύτερος και πιο σταθερός από τους εγγυητές αυτής της μορφής ευρωομολόγου, είναι αντίθετη: αφού έδωσε τη συγκατάθεση κατά τη συνάντηση κορυφής [σύμφωνα με την Ιταλική εφημερίδα], τώρα άλλαξε γνώμη. Στον υπουργό χρηματοοικονομικών του Βερολίνου, τον φιλελεύθερο Christian Lindner, δεν αρέσει το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες καταφεύγουν στο κοινό ευρωπαϊκό χρέος για την ουκρανική κρίση όπως έκαναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας [το λεγόμενο SURE]. Προς το παρόν, ο Γερμανός υπουργός έχει δώσει την έγκρισή του μόνο για μια πρώτη δόση ενός δισεκατομμυρίου, τα έσοδα της οποίας θα πρέπει να καταβληθούν στο Κίεβο μέχρι τον Ιούλιο. Εν τω μεταξύ, όσο περνάει ο καιρός, το Κίεβο ισχυρίζεται ότι χρειάζεται 5 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα σε βοήθεια [για να πληρώνει… μισθούς και συντάξεις] ενώ θεωρείται βέβαιο ότι τον Σεπτέμβριο η Ουκρανία θα αθετήσει μια εξόφληση εξωτερικού χρέους ύψους 900 εκατομμυρίων ευρώ.»

Ο εκ των Ελευθέρων Δημοκρατών διάδοχος του Σόιμπλε, υπουργός Χρηματοοικονομικών (Finance) της Γερμανίας, Christian Lindner, ο οποίος μπλόκαρε αυτή την εβδομάδα δάνειο 9 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχε αποφασίσει να χορηγήσει η Κομισιόν στην Ουκρανία.

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η Γερμανία, που καλείται να εγγυηθεί τα δανεικά και αγύριστα της Ουκρανίας, βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση. Ήδη εκεί προγραμματίζουν την περικοπή των ωρών διδασκαλίας στα σχολεία λόγω αδυναμίας να τα θερμάνουν το χειμώνα, τον περιορισμό του φωτισμού των πόλεων και ετοιμάζονται για δελτίο στα καύσιμα. Ο επιχειρηματικός κόσμος της συνεχώς προειδοποιεί για επερχόμενη βαθιά ύφεση και κύμα κλεισίματος επιχειρήσεων. Και όλα αυτά, ενώ οι ίδιοι ανέστειλαν τον Nord Stream 2, ο οποίος ήταν εντελώς έτοιμος να λειτουργήσει. Πώς να μην τρίζει μετά το πολιτικό οικοδόμημα στη Γερμανία;

Στις 11 Ιουλίου, για το θέμα που έχει προκύψει κάνει σχόλια, περιέργως μάλλον ήπια σε σχέση με τις εξαλλοσύνες που μας έχουν συνηθίσει οι Ουκρανοί, ο δικός τους υπουργός χρηματοοικονομικών, Sergey Marchenko. «Χρειαζόμαστε 5 δισ. ευρώ το μήνα, αλλά τον Απρίλιο λάβαμε 1,6 δισ. ευρώ. Τον Μάιο πήραμε 1,5 δισ. ευρώ. Τον Ιούνιο 4,4 δισ. ευρώ. Τον Ιούλιο, αναμένουμε περισσότερα από 4 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά εξαρτόμαστε από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία», είπε σε συνέντευξή του επίσης στην Corriere Della Sera. Και προσέθεσε: «Φυσικά λαμβάνουμε όπλα και στρατιωτική βοήθεια, αλλά αυτό δεν αρκεί… Είναι σαφές σημάδι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο υπόλοιπος κόσμος γύρω από την Ουκρανία έχουν κουραστεί λίγο από αυτόν τον πόλεμο. Αυτό είναι κατανοητό. Υποφέρουν από τις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου». Σχολιάζοντας την καθυστέρηση του πακέτου βοήθειας της ΕΕ, ο Marchenko είπε ότι «ορισμένες κυβερνήσεις δεν είναι έτοιμες να υποστηρίξουν την Ουκρανία με τέτοιο ποσό χρημάτων». Και μάλιστα δανεικών και αγύριστων, θα προσθέταμε εμείς.

Στις 15 Ιουλίου το θέμα πιάνεται από το Bloomberg, με πολύ ήπιο τρόπο είναι η αλήθεια. Με τίτλο: «Η ΕΕ χρονοτριβεί με τη βοήθεια στην Ουκρανία καθώς οι φόβοι για την κρίση του φυσικού αερίου στις χώρες μέλη κορυφώνονται» και υπότιτλους: «Το μεγαλύτερο μέρος των δανείων έκτακτης ανάγκης παραμένει κολλημένο στις λεπτομέρειες των πακέτων. Η Επιτροπή προειδοποιεί για τον κίνδυνο οικονομικής κόπωσης μεταξύ των Ευρωπαίων», το ρεπορτάζ του Bloomberg περιγράφει την μεγάλη ανάγκη των Ουκρανών για δανεικά και προσθέτει ότι ήδη η Κομισιόν έχει προσφερθεί να χορηγήσει το μεγαλύτερο μέρος των 750 δις ευρώ (!!) που έχει ανάγκη η Ουκρανία για την μελλοντική ανοικοδόμησή της!

Από ποια λεφτά θα δώσει το ποσό αυτό η Κομισιόν παραμένει άγνωστο. Πάντως, το Bloomberg προσθέτει: «Η προσφορά της επιτροπής τρομοκράτησε ορισμένα κράτη μέλη, που ανησυχούν για τη μαζική προσπάθεια που απαιτείται για την ανοικοδόμηση της χώρας και ενδεχόμενα ζητήματα διαφθοράς, είπαν άνθρωποι που γνωρίζουν τη συζήτηση [που διεξάγεται μεταξύ των αρμόδιων υπουργών]. Οι επιπτώσεις από τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου επιβαρύνουν τις κυβερνήσεις της ΕΕ καθώς αυτές άρχισαν να ανησυχούν για τον κίνδυνο μείωσης της λαϊκής υποστήριξης [των λαών τους] προς το Κίεβο τους επόμενους μήνες, ιδιαίτερα εάν η ενέργεια γίνει πιο σπάνια και ακριβότερη.»

Και το ρεπορτάζ του Bloomberg συνεχίζει: «Όταν οι υπουργοί Χρηματοοικονομικών της ΕΕ συζήτησαν για τη βοήθεια προς την Ουκρανία σε μια συνάντηση την Τρίτη, περίπου το ένα τρίτο των 27 κρατών μελών προειδοποίησαν ότι θα χρειαστούν νέα μέτρα για την υποστήριξη των πιο ευάλωτων ομάδων στις χώρες τους που πλήττονται από τη συνεχιζόμενη κρίση εάν είναι να αποφευχθεί η δυσαρέσκεια [των λαών της ΕΕ] προς το Κίεβο, είπαν άνθρωποι πληροφορημένοι γι’ αυτά που συζητήθηκαν.»

Ο μαζικός ξεσηκωμός πριν από μια βδομάδα των Ολλανδών αγροτών και η συνένωσή τους με Γερμανούς αγρότες σκεπάστηκε από εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ όλων των Ευρωπαϊκών χωρών. 

Προσέξτε τη λογική: Αν είναι να συνεχίσουμε τον Ουκρανικό τυχοδιωκτισμό πρέπει κάτι να δώσουμε στις ευάλωτες ομάδες των χωρών μας, για να μην υπάρξει ξεσηκωμός…

Η Γερμανία ζητά τώρα να αναλάβουν το χρέος της Ουκρανίας οι άλλες χώρες μέλη της ΕΕ, θεωρώντας ότι αυτή έχει ήδη πράξει το καθήκον της. Ταυτόχρονα, ένα ακόμη δάνειο 1,5 δις ευρώ που έχει τάξει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στην Ουκρανία παραμένει καθηλωμένο, δεδομένου ότι είναι σαφές ότι η Ουκρανία θα χρεοκοπήσει και επίσημα και προκύπτει το ζήτημα ποιος θα μείνει με τον μουτζούρη στο χέρι.

Οι αμφιταλαντεύσεις των Ευρωπαϊκών χωρών, που επίσης περιγράφονται στο άρθρο της Irina Alksnis που μεταφράσαμε, θα εντείνονται όσο γίνεται πιο φανερή στους λαούς της ΕΕ η περιπέτεια στην οποία έχουν οδηγηθεί λόγω της υποταγής των ηγεσιών τους στην εκπορευόμενη από τις ΗΠΑ ατλαντική γραμμή, η οποία οξύνει ταυτόχρονα τόσο την οικονομική ύφεση όσο και την εκτίναξη των τιμών. Στις συνθήκες αυτές είναι ζωτική ανάγκη για τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς να υποδαυλίσουν νέες συνθήκες κρίσης ώστε να ξαναχώσουν τις Ευρωπαϊκές χώρες στο μαντρί.

Από πού θα προκύψει η νέα ένταση της κρίσης στο Ουκρανικό που θα επιτρέψει τη συνέχιση της αυτοκαταστροφικής πορείας των χωρών της ΕΕ;

Ένα σενάριο που ήδη “παίζει” είναι το χτύπημα πολιτικών στόχων βαθιά μέσα στη Ρωσία (π.χ. χτύπημα της πόλης του Kursk) μέσω αναβαθμισμένων οπλικών συστημάτων που υποτίθεται ότι δίνονται στους Ουκρανούς για να τα διαχειριστούν αποκλειστικά αυτοί, αλλά αποτελεί κοινό μυστικό ότι ελέγχονται στενά και άμεσα από τους Αμερικανούς.

Ο Αμερικανικός έλεγχος είναι πλήρης, τόσο σε ό,τι αφορά τον καθορισμό των εκάστοτε στόχων και την προμήθεια των ανάλογων συντεταγμένων μέσω δορυφορικών κατοπτεύσεων όσο και σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των κινήσεων του οπλικού συστήματος και γενικότερα τη στενή διαχείριση του—εδώ παίζει σημαντικό ρόλο και ο φόβος ότι αυτά μπορεί να πουληθούν στους Ρώσους, όπως άλλωστε πληροφορούμαστε από πολλές πηγές ότι ήδη έχει συμβεί.

Μια άλλη εκδοχή, για την οποία έχουμε ξαναγράψει σε ανύποπτο χρόνο, είναι να χτυπηθεί η γέφυρα του Kerch που συνδέει την Κριμαία με την Ηπειρωτική Ρωσία (και είναι η μεγαλύτερη γέφυρα στην Ευρώπη), επιδίωξη που επανειλημμένα έχουν προπαγανδίσει ως επιδιωκόμενο στόχο υψηλά ιστάμενοι Ουκρανοί αξιωματούχοι. Η Ρωσία έχει προειδοποιήσει ότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα απαντήσει χτυπώντας τα κέντρα αποφάσεων στο Κίεβο, στο Λβιβ και αλλού—δηλαδή υπουργεία και κρατικές/κυβερνητικές υπηρεσίες.

Μια εικόνα των Κυβερνητικών κτιρίων του Κιέβου στις φλόγες θα ήταν ενδεχομένως ικανή να ξεσηκώσει νέο κύμα αντι-Ρωσικής υστερίας και να επιτρέψει το παραπέρα τάισμα της Ουκρανικής ελίτ για να συνεχίζει τον πόλεμο. Αλλά μια τέτοια εξέλιξη θα μας έφερνε μαθηματικά κοντύτερα στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ κάθε άλλο από το θα ανέτρεπε τη δυστυχία που περιμένει τους Ευρωπαϊκούς λαούς στο εγγύς μέλλον—το αντίθετο μάλιστα.

Το κακό είναι ότι μια τέτοια προβοκάτσια θα ελέγχεται από τους Αμερικανούς, οι οποίοι κάθε άλλο παρά στενοχωριούνται από την οικονομική κρίση που αγκαλιάζει τις Ευρωπαϊκές χώρες—το αντίθετο μάλιστα.

Υποστηρικτικό του σχεδίου που περιγράφουμε τώρα, δηλαδή της παροχής από τους Αμερικανούς πυρομαχικών που να έχουν μακρά εμβέλεια (300 Km και άνω) για τα HIMARS που έχουν μεταφέρει στην Ουκρανία ώστε να χτυπηθούν μεγάλοι πολιτικοί στόχοι στα Ρωσικά μετόπισθεν, είναι έγγραφο της Αμερικανικής πρεσβείας που αποκάλυψε το κανάλι Military Summary, το πλέον έγκυρο ανεξάρτητο μέσο μετάδοσης πληροφοριών για την κατάσταση στο πεδίο της Ουκρανίας. Σύμφωνα με το έγγραφο, καλούνται όλοι οι Αμερικανοί πολίτες να φύγουν άμεσα από την Ουκρανία ενώ επίσης σταματά η εξυπηρέτηση προξενικών υπηρεσιών και κάθε άλλης υπηρεσίας προς του πολίτες. Οι υπηρεσίες αυτές, από τις 13 Ιουλίου, έχουν μεταφερθεί στο Λβοφ (Lviv), την πρωτεύουσα της Δ. Ουκρανίας, όπως ακριβώς είχε συμβεί στην αρχή του πολέμου, όταν οι Αμερικανοί εκτιμούσαν ότι θα χτυπηθεί το Κίεβο. Το Military Summary επισημαίνει ότι αυτές οι αλλαγές δεν έχουν εντοπιστεί από τα Δυτικά ΜΜΕ και θεωρεί ότι πρέπει να παρακολουθούμε αν θα ακολουθήσουν και άλλες πρεσβείες, όπως του Ηνωμένου Βασιλείου. Αν δούμε κάτι τέτοιο τις επόμενες μέρες, τότε, κατά την ίδια πηγή, «κάτι μεγάλο επίκειται».

Το καλό είναι ότι μοιάζει ως εάν τελευταία οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί να ξυπνάνε από τον λήθαργό τους, όπως δείχνουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των Ολλανδών και Γερμανών αγροτών που έχουν συναντήσει ένα εντυπωσιακό τείχος αποσιώπησης από όλα ανεξαίρετα τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Και επίσης καλό είναι ότι πλέον οι εξελίξεις δεν περιορίζονται εντός του Δυτικού στρατοπέδου, αλλά σε αυτές συμμετέχουν με ανεξάρτητες κινήσεις οι χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Και εκεί, όπως είπε και ο σπινθηροβόλος  επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Josep Borrell, η Δύση κατηγορείται για διπλά μέτρα και σταθμά μη έχοντας καταφέρει να κερδίσει την «μάχη των αφηγήσεων» στο Ουκρανικό.

[1] Η μετάφραση έγινε στα Αγγλικά με google translate και από εκεί στα Ελληνικά. Ο Βασίλης Μακρίδης μου έλυσε την απορία για την παροιμία στο τέλος και τον ευχαριστώ.

Η ΕΕ θα δανειστεί για να πληρώνει τους “μισθούς” των Ουκρανών. Οι ΗΠΑ απλώς θα τυπώνουν δολάρια.

/0 Comments/in /by

Οι βαλίτσες με τα 30 εκατομμύρια ευρώ σε μετρητά που έπιασαν Ούγγροι συνοριοφύλακες
να μεταφέρει η πρώην σύζυγος του Ουκρανού βουλευτή Ihor Kotvitsky,
«δεξιού χεριού» του επί 7 έτη υπουργού ασφάλειας και προστάτη των νέο-ναζί Στεπάν Αβάκοφ.

Α. ΠΛΗΡΩΣΤΕ ΜΑΣ 7 ΔΙΣ ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΓΙΑ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. ΓΙΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΞΟΔΑ.

«Η Ουκρανία χρειάζεται 7 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα σε άμεση χρηματοδότηση για να μπορέσει να καλύπτει κοινωνικές παροχές [συντάξεις] και μισθούς, είπε ο Πρόεδρος Volodymyr Zelenskiy  στην Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν), Ursula von der Leyen , όταν αυτή επισκέφθηκε το Κίεβο [στις 8 Απριλίου] σύμφωνα με πηγές» είχε μεταδώσει το Bloomberg στις 14 Απριλίου. Ο Ζελένσκι επανέλαβε το αίτημα στις 21 Απριλίου μιλώντας στο φόρουμ της Διεθνούς Τράπεζας, όπου εκεί όμως δεν μίλησε για πληρωμή μισθών και συντάξεων, αλλά για «αναπλήρωση των οικονομικών απωλειών» ενώ προσέθεσε ότι θα χρειαστούν επίσης πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για την ανοικοδόμηση. Η υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ, Janet Yellen, την προηγουμένη είχε υποσχεθεί 500 εκατομμύρια δολάρια στον πρωθυπουργό της Ουκρανίας, Denys Shmyhal και στον υπουργό οικονομικών Sergiy Marchenko, που την επισκέφθηκαν στην Ουάσιγκτον, προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί η Ουκρανική κυβέρνηση. Σταγών εν τω ωκεανώ μπρος στα ποσά που εκτιμούν οι Ουκρανοί ότι αποτιμάται η μάχη που δίνουν για τον “ελεύθερο κόσμο”.

Στις 9 Μαΐου, ο Ζελένσκι επανήλθε μιλώντας στην ομάδα των G7,  όπου το αιτούμενο ποσό μετριάστηκε στα 5-7 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα ενώ εκτίμησε το απαιτούμενο εφάπαξ ποσό με τη λήξη του πολέμου σε άνω των 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Εμείς δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε, είπε. «Αλλά εσείς μπορείτε. Και για εσάς δεν είναι έξοδα [αλλά επένδυση]. Η οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία και η μεταπολεμική ανοικοδόμηση σημαίνουν την αποφυγή πολύ μεγαλύτερων απωλειών του ελευθέρου κόσμου στο μέλλον. Η Ρωσία θέλει να εισβάλει στην Ευρώπη και όλοι οι εν δυνάμει επιτιθέμενοι της υφηλίου [εννοεί την Κίνα], που επίσης θέλουν να καταστρέψουν τις ζωές των γειτόνων τους, τώρα παρακολουθούν να δουν αν η Ρωσία θα τα καταφέρει ώστε να μπορέσουν και αυτοί να το επαναλάβουν».

Αλλά πού θα βρεθούν τόσα χρήματα αν υποτεθεί ότι η Δύση θα ικανοποιήσει το αίτημα Ζελένσκι; Ο Josep Borrell, υπεύθυνος εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, βρήκε τη λύση: Να κατασχεθούν τα συναλλαγματικά αποθέματα της Ρωσίας που κατακρατούν οι Δυτικές χώρες—περίπου 300 δισεκατομμύρια δολάρια. Μαζί του συντάχθηκαν και 73 από τα 705 μέλη του Ευρωκοινοβουλίου. Με την χορωδία συντάχθηκε και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Charles Michel, προτείνοντας την επέκταση των κατασχέσεων στα περιουσιακά στοιχεία των Ρώσων ολιγαρχών που κατακρατούνται στη Δύση—περίπου 40 δισεκατομμύρια δολάρια.

Όμως, η επιχείρηση των κατασχέσεων, εκτός από τα πολύ μεγάλα νομικά προβλήματα που εμπεριέχει και εκτός από την τεράστια δυσκολία συντονισμού της νομοθεσίας αλλά και της βούλησης ανάμεσα στις 27 χώρες μέλη της ΕΕ, παρουσιάζει ένα επιπλέον “μικρό” πρόβλημα: Τα περιουσιακά στοιχεία που βρίσκονται στη Ρωσία ατόμων, εταιρειών και χωρών της ΕΕ/ΗΠΑ είναι μία τάξη μεγέθους πάνω από τα περιουσιακά στοιχεία της Ρωσίας που βρίσκονται στην Ευρώπη/ΗΠΑ.

Β. ΟΤΑΝ Η ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΠΑΝΤΑ “SURE”

Πώς λοιπόν θα κάνει η ΕΕ την “επένδυση” που ζητά ο Ζελένσκι;

Την απάντηση δίνει ρεπορτάζ της Politico στις 9 Μαΐου. «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχεδιάζει να δανειστεί για να καλύψει τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες της Ουκρανίας για τους επόμενους τρεις μήνες, που εκτιμώνται σε 15 δισεκατομμύρια δολάρια, τρεις διπλωμάτες με γνώση των [σχετικών] συζητήσεων είπαν στην POLITICO». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το ποσό θα χρησιμοποιηθεί για την πληρωμή μισθών και συντάξεων καθώς και για τη φροντίδα μετακινούμενων πληθυσμών και επίσης για “άλλα” έξοδα που σχετίζονται με τον πόλεμο. Οι ΗΠΑ προσφέρθηκαν να καλύψουν το ένα τρίτο, που σημαίνει ότι απομένουν 10 δισεκατομμύρια ευρώ προς κάλυψη. Σύμφωνα με το σχέδιο της Κομισιόν, που επρόκειτο να δημοσιοποιηθεί στις 18 Μαΐου, η ΕΕ θα εκδώσει ομόλογο για να δανειστεί τα χρήματα με εγγυήσεις μέσω περιουσιακών στοιχείων που θα διαθέσουν οι χώρες μέλη. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο καταμερισμός της λυπητερής μεταξύ των χωρών μελών δεν έχει ακόμη γίνει γνωστός. Πάντως, σύμφωνα με την ίδια πηγή, η Γερμανία, η Αυστρία και η Ελλάδα ζητούν να βρεθεί εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης.

Ο μηχανισμός έκδοσης αυτού του ομολόγου θα είναι παρόμοιος με τον μηχανισμό του προγράμματος SURE που χρησιμοποιήθηκε για να βρεθούν χρήματα ώστε να ενισχύονται οι προσωρινά άνεργοι λόγω COVID. Μάλιστα, κατά το ρεπορτάζ της Politico, ένας διπλωμάτης σχολίασε δεικτικά: «Όποτε η Κομισιόν έχει πρόβλημα με χρήματα απαντά SURE» (πρόκειται για λογοπαίγνιο πάνω στο αρκτικόλεξο που μεταφράζεται ως “βεβαίως”).

Είναι εντυπωσιακή η έλλειψη αντανακλαστικών αυτοσυντήρησης από τους υπεύθυνους της ΕΕ. Έχουν τόσο πολύ τυφλωθεί από την προσδοκία να αρπάξουν κι αυτοί κάτι από τη Ρωσία “όταν” καταφέρουν οι ΗΠΑ να την διαλύσουν ως κράτος; Ή στ’ αλήθεια είναι έτοιμοι να διασκορπίσουν τους πόρους της ΕΕ σε συνθήκες πρωτοφανούς πληθωρισμού και της επερχόμενης μητέρας όλων των οικονομικών κρίσεων επειδή φαντασιώνονται μάχες των δυνάμεων του “καλού” με το “κακό” μέχρις εσχάτων;

Γ. ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Πριν λίγες μέρες έγραφα για την υστεροβουλία των Ουκρανών ιθυνόντων, που βρίσκουν την ευκαιρία εύκολου πλουτισμού με τα δισεκατομμύρια δολάρια που λούζουν την Ουκρανία οι Δυτικοί. Δεν πρόκειται για υπερβολή: Η Ουκρανία είναι μία από τις πλέον διεφθαρμένες χώρες της Ευρώπης και οι ιθύνοντές της αποτελούν κεντρικά πρόσωπα στον χορό των μαύρων χρημάτων που διοχετεύονται στο εξωτερικό.

Στο χορό των εκατομμυρίων υπάρχει διπλή διαδρομή. Στην πρώτη κατεύθυνση καταφθάνουν δισεκατομμύρια από τη Δύση, τα οποία τσεπώνουν οι Ουκρανικές ελίτ ως αντίτιμο της συνέχισης του πολέμου με τη Ρωσία—που αυτή τη στιγμή αποτελεί την κεντρική πολιτική επιλογή των ΗΠΑ, αλλά και της Δύσης συνολικά, που σύρεται πίσω από τον “ηγέτη” της. Στη δεύτερη κατεύθυνση, που εδώ μας ενδιαφέρει λιγότερο, δισεκατομμύρια διοχετεύονται από την Ουκρανία προς το εξωτερικό. Αυτά έχουν προκύψει από τη λεηλασία του Ουκρανικού πλούτου καθώς και των καταθέσεων των φτωχοποιημένων Ουκρανών πολιτών.

Γ1 ΤΑ ΑΛΙΣΒΕΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΦΑΜΙΛΙΑΣ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Πριν περάσουμε στην εξέταση της πρώτης κατεύθυνσης, αξίζει να υπενθυμίσουμε ένα σημαντικό επεισόδιο της δεύτερης κατεύθυνσης: την εμπλοκή της ίδιας της φαμίλιας Μπάιντεν στο μεγάλο φαγοπότι. Είναι γνωστή η ιστορία των e-mails του Χάντερ Μπάιντεν, γιου του νυν προέδρου των ΗΠΑ, τα οποία βρέθηκαν σε λάπτοπ που παράτησε to 2019 σε εργαστήριο όπου το πήγε για επισκευή. Σε αυτά αποκαλύπτονται αλισβερίσια στην Ουκρανία από τα οποία ο γιος του (τότε) αντιπροέδρου των ΗΠΑ κέρδιζε πολύ μεγάλα ποσά (ο ίδιος μιλά για «gazillion of dollars»), ενώ διαφαινόταν και η εμπλοκή στις λοβιτούρες και του ίδιου του νυν προέδρου των ΗΠΑ. Η ιστορία έσκασε στις ΗΠΑ πριν τις προεδρικές εκλογές και σύσσωμο το βαθύ κράτος την χαρακτήρισε “ρωσική παραπληροφόρηση”, με πρώτη και καλύτερη τη Nina Jankowicz που πριν λίγες μέρες διορίστηκε ως επικεφαλής της νέας υπηρεσίας “ελέγχου της παραπληροφόρησης” στις ΗΠΑ. Η επιχείρηση κάλυψης του θέματος πέτυχε κάτω από τη συντονισμένη προσπάθεια όλων των mainstream media με πρώτα και καλύτερα τους New York Times και την Washington Post ενώ το Twitter διέγραψε, όπως το συνηθίζει, τον λογαριασμό της εφημερίδας New York Post επειδή παρέπεμψε στο άρθρο της …ίδιας εφημερίδας, όπου γινόταν οι αποκαλύψεις.

Όμως, από τον Μάρτιο φέτος, κανείς δεν αμφισβητεί την αυθεντικότητα των αποκαλύψεων και (υποτίθεται ότι) θα ξεκινήσει ερευνητική διαδικασία για να ερευνηθούν τυχόν αξιόποινες πράξεις, αν και μέχρι στιγμής η φαμίλια Μπάιντεν παραμένει στο απυρόβλητο—βλέπετε οι ΗΠΑ βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου και ο αρχηγός της φαμίλιας συμβαίνει να είναι και ο αρχηγός του κράτους τους.

Αποσπάσματα από το διάσημο μήνυμα (2017) του συνεταίρου του Χάντερ, James Gilliar,
προς τον επίσης συνεταίρο, Tony Bobulinski, που αφορούν δοσοληψίες
με τη μεγαλύτερη Κινεζική ιδιωτική εταιρία ενέργειας CEFC China Energy Co.
Σύμφωνα με τη μοιρασιά, ένα 10% θα κρατούσε επιπλέον ο Χάντερ για τον “Μεγάλο”.
Σύμφωνα με τον Bobulinski, o “Μεγάλος” δεν ήταν άλλος από τον Τζο Μπάιντεν.

Πριν λίγες μέρες, ο Garrett Ziegler, που εργαζόταν επί Τραμπ στο γραφείο του για το εμπόριο και τη βιομηχανία, ανέβασε on line 128,775 μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τον σκληρό δίσκο του λάπτοπ του Χάντερ Μπάιντεν, κατά 14,603 λιγότερα από τα 142, 838 που βρήκε η εταιρία εγκληματολογικών ερευνών (forensics) Maryman & Associates ερευνώντας το αντίγραφο του σκληρού δίσκου που διαθέτει η Βρετανική εφημερίδα Daily Mail (η οποία επίσης ζήτησε και έλαβε πιστοποίηση της αυθεντικότητας του λάπτοπ από διεθνείς κορυφαίους κυβερνο-εγκληματολόγους). Θεωρείται ότι η ανάρτηση αυτού του τεράστιου όγκου μηνυμάτων του Χάντερ θα δημιουργήσει χιονοστιβάδα αποκαλύψεων καθώς διάφοροι ανεξάρτητοι ερευνητές θα ενώνουν διάφορες κουκίδες του παζλ. Και με την ευκαιρία, να προσθέσουμε ότι κατά τον ίδιο τον Χάντερ (βλ. το «ακατάλληλο» video του Χάντερ με μία πόρνη στο ρεπορτάζ της Daily Mail), ήδη έχει “χάσει” ένα ακόμη λάπτοπ που του έκλεψαν Ρώσοι για να τον εκβιάζουν.

Επειδή στις Ουκρανικές μπίζνες της φαμίλιας Μπάιντεν υπάρχει πολύ ενδιαφέρον (πληρωμές τεράστιων ποσών στον γιο Μπάιντεν για να “ασκήσει την επιρροή του”, παρεμβάσεις του τότε αντιπροέδρου των ΗΠΑ για την απόλυση Ουκρανών εισαγγελέων που ερευνούσαν υποθέσεις διαφθοράς με εμπλοκή σε αυτές του γιου του, συναντήσεις του με Ουκρανούς μεσάζοντες στην Ουάσιγκτον, συμμετοχή του γιου ως μεσάζοντα στις έρευνες που χρηματοδοτούσε το Πεντάγωνο σε Ουκρανικά βιολογικά εργαστήρια, κ.α.), θα ασχοληθούμε αναλυτικά με αυτές σε επόμενο άρθρο και δεν συνεχίζουμε παραπέρα εδώ.

Γ2 ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΝΑΤΟΪΚΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ας δούμε κάποιες ενδεικτικές εκτιμήσεις από εντελώς mainstream NATOικές πηγές.

Ο Ουκρανός Mykhailo Minakov, του γνωστού μας Wilson Center, βασικός σύμβουλος (senior advisor) του Ινστιτούτου Kennan για την Ουκρανία και εκδότης του Focus Ukraine, σε αποτίμηση των πεπραγμένων Ζελένσκι τον Ιούνιο του 2021, γράφει: «Η ομάδα Ζελένσκι έχει κατασκευάσει μια άτυπη “κάθετη” δομή η οποία απέχει μακράν από κάθε αρχή χρηστής διοίκησης η εφαρμογής των νόμων. Σε αυτή τη νέα κάθετη δομή εξουσίας, τον κύριο ρόλο παίζει το Γραφείο του Προέδρου ενώ η Verkhovna Rada [κοινοβούλιο] και το υπουργικό συμβούλιο έχουν χάσει τη δικαιοδοσία άσκησης πραγματικής πολιτικής….Σαν αποτέλεσμα, από τον Οκτώβριο του 2020, το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας, ένα συμβουλευτικό όργανο σύμφωνα με το νόμο, έχει μεταβληθεί στο κέντρο των διαδικασιών λήψης αποφάσεων της προεδρικής ομάδας. Η τεχνική αυτής της διαδικασίας λήψης αποφάσεων είναι μέσω “επειγόντων πολιτικών [μέτρων]”, δίχως τον απαιτούμενο σεβασμό για το Σύνταγμα της Ουκρανίας και τον διαχωρισμό των εξουσιών που προβλέπεται εκεί».

Ο βασικός συνεργάτης (senior fellow) του Ινστιτούτου CATO, Ted Galen Carpenter, γράφει στις 6 Απριλίου σε άρθρο με τίτλο «Ξεπλένοντας τη διαφθορά της Ουκρανίας»: «Οι τοποθετήσεις αξιωματούχων από τις ΗΠΑ και από άλλες Δυτικές χώρες, όπως και οι διάχυτες αφηγήσεις στα νέα των μήντια, έχουν δημιουργήσει μια εντυπωσιακά αποπροσανατολιστική εικόνα της Ουκρανίας». Αφού περιγράψει διάφορες αφηγήσεις και περιγραφές της Ουκρανίας από Αμερικανούς αξιωματούχους ως πρωταθλήτριας της δημοκρατίας, φάρου της ελευθερίας, αγκάθι δημοκρατίας στο πλευρό της δικτατορίας του Πούτιν που του προκαλεί τρόμο επειδή οι Ρώσοι θα ζηλέψουν, υπόδειγμα κράτους δικαίου, κ.λπ., κ.λπ.—ανάμεσά σε αυτές περίοπτη θέση έχουν οι τοποθετήσεις του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν—καθώς και αντίστοιχες περιγραφές του Ζελένσκι (νέος Ουίνστον Τσώρτσιλ, πρόθυμος να θυσιαστεί για την ελευθερία και τη δημοκρατία), ο T. Carpenter γράφει: «Η ιδέα ότι η Ουκρανία συνιστά ένα τόσο ελκυστικό δημοκρατικό υπόδειγμα στην Ανατολική Ευρώπη ώστε και μόνο η ύπαρξη αυτής της χώρας να τρομοκρατεί τον Πούτιν μπορεί να είναι ένας καθησυχαστικός μύθος για τους πολιτικούς και τους αναλυτές των ΗΠΑ, αλλά είναι αυτό ακριβώς: ένας μύθος. Η Ουκρανία απέχει μακράν από το να αποτελεί ένα δημοκρατικό-καπιταλιστικό μοντέλο και έναν ακαταμάχητο μαγνήτη για τις μάζες της Ρωσίας που βογκάνε. Η πραγματικότητα είναι σκοτεινότερη και ενοχλητική: Η Ουκρανία εδώ και καιρό είναι μία από τις πλέον διεφθαρμένες χώρες στο παγκόσμιο σύστημα».

Και συνεχίζει: «Ακόμη και πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, υπήρχαν άσχημα παραδείγματα αυταρχισμού στην πολιτική διακυβέρνηση της Ουκρανίας. Λίγους μήνες μετά την επανάσταση της Maidan το 2014, ξεκίνησαν προσπάθειες να καταπνιγούν οι εγχώριοι επικριτές [του καθεστώτος], που επιταχύνθηκαν καθώς περνούσαν τα χρόνια. Οι Ουκρανοί αξιωματούχοι επίσης ταλαιπωρούσαν τους πολιτικά διαφωνούντες, υιοθέτησαν μέτρα λογοκρισίας και απέκλεισαν τους ξένους δημοσιογράφους που θεωρούσαν ότι κρατάνε κριτική στάση απέναντι στην Ουκρανική κυβέρνηση και τις πολιτικές της. Αυτές οι επιθετικές πράξεις επικρίθηκαν από τη Διεθνή Αμνηστία, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη και άλλους ανεξάρτητους παρατηρητές. Το νεοναζιστικό τάγμα Αζόφ αποτελούσε συστατικό στοιχείο του μηχανισμού ασφαλείας καθώς και του στρατιωτικού μηχανισμού του Προέδρου Petro Poroshenko, και διατήρησε αυτόν τον ρόλο και επί προεδρίας Ζελένσκι. Μάλιστα, κάποια καταπιεστικά μέτρα εντάθηκαν κάτω από τον Ζελένσκι ακόμη και πριν την έναρξη του πολέμου με τη Ρωσία. Τον Φεβρουάριο του 2021, η Ουκρανική κυβέρνηση έκλεισε αρκετά ανεξάρτητα ΜΜΕ (τα περισσότερα φιλορωσικά, αλλά όχι όλα). Αυτό έγινε στη βάση εντελώς αόριστων, ανοιχτών σε ερμηνεία, κριτηρίων. Και τώρα ο Ζελένσκι χρησιμοποίησε τον πόλεμο σαν δικαιολογία για να θέσει εκτός νόμου 11 κόμματα και να εθνικοποιήσει αρκετά ΜΜΕ. Αυτά δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση μέτρα που να αρμόζουν σε μία δημοκρατία, ακόμη και σε καιρούς πολέμου».

Ο Carpenter παραπέμπει σε άφθονες πηγές για να στηρίξει την άποψή του, οι οποίες με τη σειρά τους παραθέτουν επίσης πληθώρα πηγών η κάθε μία ώστε να γίνεται αδύνατο να αναφερθούμε σε αυτές: Ενδεικτικά ορισμένες από το άρθρο του Carpenter: Άρθρο της Βρετανικής Guardian  όπου παρατίθεται εκτεταμένο ρεπορτάζ για το σύστημα υγείας της Ουκρανίας με τίτλο «Καλωσήλθατε στην Ουκρανία, την πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης». Κατατάξεις όσο αφορά τη διαφθορά αλλά και τη δημοκρατία στην πληροφόρηση από Δυτικούς Οργανισμούς (έκθεση της Transparency International του 2021 και έκθεση του Freedom House του 2022), άρθρα του ίδιου προ έτους στο Ινστιτούτο CATO με τίτλο «Η επιταχυνόμενη κατρακύλα της Ουκρανίας στον Αυταρχισμό» και «Γιατί ο Τζο Μπάιντεν διακινδυνεύει πόλεμο με τη Ρωσία για την Ουκρανία;» (με πλήθος πηγών), βιβλίο του ίδιου με τίτλο: «Η αφελής υπερδύναμη: Η υποστήριξη των ΗΠΑ προς κίβδηλα δημοκρατικά κινήματα», ρεπορτάζ της DW για την απαγόρευση βιβλίων (μεταξύ αυτών και του διάσημου Ρώσου συγγραφέα Eduard Limonov), ανάρτηση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (2017) με τίτλο: «Ξένοι δημοσιογράφοι αποκλείονται ή απελαύνονται», άρθρο από το The Nation με τίτλο «Η Ουκρανική άκρα-δεξιά και ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύει» και υπότιτλο: «Με χρήση βίας και εκφοβισμών, οι νέο-ναζί και άλλες ακροδεξιές ομάδες επηρεάζουν την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική της χώρας», έρευνα στο Daily Beast με τίτλο: «Το αντι-ρωσικό τάγμα Αζόφ της Ουκρανίας: “Πολιτοφύλακες” ή νέο-ναζί τρομοκράτες;»

Θα μου πείτε: Εντάξει, ο Ζελένσκι παίρνει εντελώς αντιδημοκρατικά μέτρα, σύμφωνοι. Όμως, από που προκύπτει ότι αυτός και η κυβέρνησή του προσπαθούν να φάνε λεφτά από τους χρηματοδότες τους;

Προφανώς η διαφθορά, που ήδη έχει υπογραμμίσει ο Carpenter όσο αφορά την Ουκρανία, ανθίζει και διαδίδεται καλύτερα κάτω από συνθήκες στραγγαλισμού του δημοκρατικού ελέγχου, όσο μπορεί αυτός να υπάρξει σε συνθήκες καπιταλισμού. Και όχι μόνον αυτό, αλλά επιπλέον, κάτω από τις Ουκρανικές συνθήκες κατάργησης των νόμων, κάθε έννοιας χρηστής διοίκησης και κατάλυσης του Συντάγματος, οι περιουσίες αλλάζουν χέρια από τη μία στιγμή στην άλλη με το έτσι θέλω της κάθετης δομής εξουσίας που ξεκινά από τον πρόεδρο.

Έτσι, η Ουκρανή Olga Baysha—αναπληρώτρια καθηγήτρια στην Ανωτέρα Σχολή Οικονομικών (HSE) του Εθνικού Ερευνητικού Πανεπιστημίου της Ρωσίας—σε μια εξαιρετική για την κατανόηση της Ουκρανικής πραγματικότητας συνέντευξή της στο Grayzone  (στην ανεξάρτητη δημοσιογράφο και συγγραφέα πάνω σε ζητήματα σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής ΗΠΑ-Ρωσίας, Natylie Baldwin) λέει: «Μετά την κατάρρευση της λαϊκής υποστήριξης το 2021, ο Ζελένσκι ξεκίνησε την αντισυνταγματική διαδικασία των εξωδικαστικών κυρώσεων κατά των πολιτικών του αντιπάλων, οι οποίες επιβάλλονταν από το Εθνικό Συμβούλιο Άμυνας και Ασφάλειας (NSDC). Αυτές οι κυρώσεις περιλάμβαναν την εξωδικαστική κατάσχεση περιουσίας χωρίς καθόλου αποδείξεις παράνομης δράσης των σχετιζόμενων ατόμων ή νομικών προσώπων. Ανάμεσα στους πρώτους που υπέστησαν τέτοιες κυρώσεις ήταν δύο βουλευτές από την αντιπολιτευτική πλατφόρμα «Για τη Ζωή» (OPZZh)—o  Victor Medvedchuk (που αργότερα τον συλλάβανε και τον έδειξαν στην τηλεόραση με χτυπημένο το πρόσωπό του μετά από ανάκριση) και ο Taras Kozak (που κατάφερε να αποδράσει από την Ουκρανία), καθώς και μέλη των οικογενειών τους. Αυτά συνέβησαν τον Φεβρουάριο του 2021».

Ειδικότερα για τη διαφθορά, ας δούμε άρθρο/ανάρτηση του Οκτωβρίου του 2021 της Daria Kaleniuk, εκτελεστικής διευθύντριας του “Ουκρανικού Κέντρου Δράσης Κατά της Διαφθοράς”, με τίτλο «Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να πάψει να παίζει το ρόλο του παράδεισου για τους διεφθαρμένους Ουκρανούς ολιγάρχες και αξιωματούχους». Και μάλιστα το άρθρο αναρτήθηκε  από το γνωστό μας Atlantic Council, δηλαδή η κα Kaleniuk μόνο για αντιΝΑΤΟικά συναισθήματα δεν μπορεί να κατηγορηθεί.

Στο άρθρο της, πρώτα αναφέρεται στην ειδική έκθεση του εξελεγκτικού οργανισμού της ΕΕ (European Court of Auditors) του Σεπτεμβρίου του 2021, ο τίτλος της οποίας ήταν: «Σχετικά με τον περιορισμό της μεγάλης κλίμακας διαφθοράς στην Ουκρανία: Αρκετές πρωτοβουλίες της ΕΕ, αλλά ακόμη πενιχρά αποτελέσματα». Στο εισαγωγικό της σημείωμα, η έκθεση αναφέρει: «Η Ουκρανία υποφέρει από μεγάλης κλίμακας διαφθορά και κατάληψη του κράτους [από διεφθαρμένους] για πολλά έτη. Ο έλεγχός μας εκτίμησε κατά πόσο η υποστήριξη της ΕΕ στην Ουκρανία υπήρξε αποτελεσματική στην καταπολέμηση της μεγάλης διαφθοράς. Αν και η ΕΕ έχει προωθήσει αρκετές πρωτοβουλίες για να ελαττώσει τις ευκαιρίες διαφθοράς, εκτιμούμε ότι η διαφθορά μεγάλης κλίμακας παραμένει πρόβλημα κλειδί για την Ουκρανία».

Σύμφωνα με την κα Kaleniuk, οι Ουκρανοί ολιγάρχες και οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι “αυτή τη στιγμή” χαίρουν ανεμπόδιστης δυνατότητας να μεταφέρουν τα χρήματα που κλέβουν στην ΕΕ. «Λήστευε τους φυσικούς πόρους της χώρας σου, να καταχράσαι χρήματα των φορολογουμένων, και να αρμέγεις τα κρατικά μονοπώλια. Και μετά να μεταφέρεις μυστικά τις εισπράξεις της διαφθοράς στην ασφάλεια της ΕΕ χρησιμοποιώντας εταιρείες φαντάσματα μαζί με ένα στρατό από Δυτικούς δικηγόρους και άλλους πρόθυμους παρόχους υπηρεσιών. Αυτό είναι το κλασικό εγχειρίδιο στρατηγικής των διεφθαρμένων ελίτ της Ουκρανίας». Η κα Kaleniuk εύχεται να εισακουσθεί η ευχή των Ευρωπαίων ελεγκτών και να παρεμποδιστεί η μεταφορά χρημάτων από Ουκρανούς ολιγάρχες και διεφθαρμένους αξιωματούχους από την Ουκρανία προς την ΕΕ.

Είναι άγνωστο αν η κα Kaleniuk αντιλαμβάνεται το αίτημα του Ζελένσκι για μεταφορά 5-7 δις δολαρίων το μήνα προς την Ουκρανία «για να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις» ως ενισχυτικό της μάχης κατά της διαφθοράς, αλλά όπως και να το κάνουμε, η κυβέρνηση Ζελένσκι πρέπει να αμειφθεί για τους κόπους της. Αλλά, θα μου πείτε, αυτά που αναφέρει η κα Kaleniuk αφορούν τους “ολιγάρχες” και όχι τον γίγαντα της Δημοκρατίας Ζελένσκι…

Δ. ΟΙ OFF–SHORE ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΖΕΛΕΝΣΚΙ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ

Οπότε, ας δούμε λίγο και κάποια στοιχεία που αφορούν τον ίδιο τον Ζελένσκι. Η προεκλογική του εκστρατεία κινήθηκε γύρω από δύο άξονες: Υποσχέθηκε ότι θε φέρει ειρήνευση στη χώρα και ότι θα καταπολεμήσει τη διαφθορά. Βεβαίως, είδαμε ότι τα μέτρα που πήρε μετά την εκλογή του μόνο ειρήνευση που δεν έφεραν στη χώρα. Αλλά με τη διαφθορά τι έπραξε; Η απάντηση είναι όχι μόνο “τίποτα”, αλλά επιπλέον, αποκαλύφθηκε ότι και ο ίδιος ήταν χωμένος μέχρι το λαιμό στο ξέπλυμα χρημάτων και στη μεταφορά τους στο εξωτερικό. Ας δούμε τα στοιχεία.

Σύμφωνα με την τελευταία ανάρτηση των εγγράφων Πανδώρα (Pandora Papers) που ανάρτησε τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 2021 η Διεθνής Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων (International Consortium of Investigative Journalists—ICIJ), ο Ζελένσκι, μαζί με τη σύζυγό του και συνεργάτες του στο τηλεοπτικό σήριαλ «Υπηρέτης του Λαού», που τον έκανε γνωστό, εμπλέκονται ήδη από το 2012 ως ιδιοκτήτες και οργανωτές ενός περίπλοκου δικτύου εταιριών off-shore οι οποίες εξάγουν χρήματα από την Ουκρανία (και όχι μόνο) και τα τοποθετούν σε αξίες σε διάφορα μέρη του κόσμου (π.χ. ακριβά ακίνητα στο Λονδίνο). Η περί τον Ζελένσκι αυτή ομάδα σήμερα κατέχει σημαντικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό της Ουκρανίας. Για παράδειγμα, ο Ivan Bakanov, τότε γενικός διευθυντής του Studio Kvartal 95, όπου γυριζόταν το τηλεοπτικό πρόγραμμα, σήμερα είναι ο αρχηγός της διαβόητης μυστικής αστυνομίας SBU, γνωστής για τους βασανισμούς και εκτελέσεις υποτιθέμενων αντιφρονούντων ή και απλών ανθρώπων ύποπτων για “ρωσοφιλία”. Ο Serhiy Shefir, παραγωγός του προγράμματος, τώρα είναι ο κύριος βοηθός του Ζελένσκι στην Προεδρία της Ουκρανίας (θεσμοθετημένη θέση). Στην ομάδα, εκτός από τους τρεις—Ζελένσκι, Bakanov, S. Shefir—συμμετέχουν η σύζυγος του Ζελένσκι, Olena, συγγραφέας τότε στο Kvartal 95, ο αδελφός του Serhiy Shefir, Borys, που έγραφε το σενάριο της σειράς και ο Andriy Yakovlev, σκηνοθέτης και παραγωγός στο Studio Kvartal 95.

Το εξώφυλλο των Pandora Papers με το ρεπορτάζ για τον πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι,
με τίτλο «Τα Pandora Papers αποκαλύπτουν τις offshore ιδιοκτησίες
του Ουκρανού προέδρου και του εσωτερικού του κύκλου».

Πριν τις προεδρικές εκλογές, ο Ζελένσκι στα πλαίσια της “διαφάνειας” δήλωσε την ιδιοκτησία τριών off-shore εταιριών, μία από τις οποίες ήταν και η Film Heritage (από κοινού με τη σύζυγό του), εγγεγραμμένη στα μητρώα της μικροσκοπικής χώρας Belize της Κ. Αμερικής. Όμως, δεν δήλωσε ότι η Film Heritage κατείχε το 25% της εταιρείας χαρτοφυλακίου Davegra, καταχωρημένης στα μητρώα της Κύπρου. Η Davegra, με τη σειρά της, κατέχει την Maltex Malticapital Corp, καταχωρημένη στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους (φορολογικός παράδεισος). Σύμφωνα με τα Pandora Papers, η Maltex Malticapital Corp, είναι η κεντρική, ελέγχουσα, εταιρία του λαβύρινθου των off-shore της ομάδας και σε αυτήν το υπόλοιπο 75% κατέχουν (από 25% ο κάθε ένας) οι αδελφοί Shefir και ο Yakovlev. Όμως, οι πραγματικές σχέσεις ιδιοκτησίας παραμένουν μπερδεμένες. Έτσι, για παράδειγμα, δύο βδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές, οι Ζελένσκι μεταβίβασαν το 25% που κατείχαν στην Maltex στον Serhiy Shefir με μάρτυρα της μεταβίβασης τον Bakanov, αν και η σύζυγος Ζελένσκι εξακολουθεί να απολαμβάνει μερίσματα χωρίς να έχει τυπικά σχέση πλέον με την Maltex. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των Pandora Papers, η μεταβίβαση είναι μάλλον εικονική.

Μεταφράζουμε τα «συμπεράσματα κλειδιά» της έρευνας που έχει αναρτηθεί από τα Pandora Papers: «Ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky και οι συνεργάτες του στην κωμική σειρά κατείχαν ένα δίκτυο εταιρειών off-shore σχετιζόμενο με τις επιχειρήσεις τους με έδρα τα Βρετανικά Virgin islands, την Κύπρο και την Belize. O νυν πρώτος βοηθός του Ζελένσκι, Serhiy Shefir, όπως και ο αρχηγός της Υπηρεσίας Ασφάλειας της χώρας, συμμετείχαν στο δίκτυο των off-shore εταιριών. Off-shore εταιρείες χρησιμοποιήθηκαν από τον Shefir και έναν άλλο εταίρο στις επιχειρήσεις για να αγοραστούν ακριβά ακίνητα στο Λονδίνο. Περίπου την εποχή της εκλογής του, ο Ζελένσκι μεταβίβασε το μερίδιό του σε μια off-shore εταιρία-κλειδί στον Shefir, αλλά οι δύο αυτοί εμφανίζονται να έχουν κανονίσει ώστε η οικογένεια Ζελένσκι να συνεχίσει να καρπώνεται χρήματα από αυτήν την εταιρία».

Το ρεπορτάζ όμως δεν σταματά στο δαιδαλώδες δίκτυο των off-shore της ομάδας Ζελένσκι, αλλά επεκτείνεται και στις κατηγορίες για διαφθορά που είχε προσάψει στον Ζελένσκι ο Volodymyr Ariev, συνεργάτης του αντίπαλου του Ζελένσκι στις προεδρικές εκλογές του 2019, τότε προέδρου της Ουκρανίας και εξίσου διεφθαρμένου, Petro Poroshenko.

Το θέμα αυτό έχει ως εξής: Το 2019, την προεκλογική εκστρατεία του Ζελένσκι χρηματοδοτούσε ο μεγιστάνας, ιδιοκτήτης των τηλεοπτικών δικτύων τα οποία μετέδιδαν το σήριαλ του Studio Kvartal 95, δισεκατομμυριούχος Ihor Kolomoisky. Ο Kolomoisky, μαζί με τον συνεταίρο του Hennadiy Boholiubov, ήταν ιδιοκτήτες της κάποτε μεγαλύτερης τράπεζας της Ουκρανίας, PrivatΒank. Σύμφωνα με την πρώην διοικητή της κεντρικής Τράπεζας της Ουκρανίας, Valeria Hontareva, οι δύο ιδιοκτήτες έκλεψαν μεταφέροντας στο εξωτερικό, μέσω Κυπριακής θυγατρικής τράπεζας—με την κάλυψη των Κυπριακών ελεγκτικών αρχών—και από εκεί σε δίκτυο εταιριών off-shore, 5,5 δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό που ισοδυναμεί με το 5% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος της Ουκρανίας. «Μεγάλης κλίμακας συντονισμένες δόλιες ενέργειες των μετόχων της τράπεζας και της διοίκησής της οδήγησαν σε απώλειες 5,5 δις δολαρίων για την χώρα. Αυτό αποτελεί το 33% των καταθέσεων του πληθυσμού…[και] το 40% της νομισματικής βάσης της χώρας» κατέθεσε η Hontareva το 2018. Οι δύο κλέφτες ζουν σήμερα στην Ελβετία ανενόχλητοι, αν και ο Kolomoisky διάγει τον βίο του και στο Ισραήλ.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Volodymyr Ariev, ο χρηματοδότης του Ζελένσκι, Kolomoisky, είχε διοχετεύσει στις off-shore της ομάδας Ζελένσκι 41 εκατομμύρια δολάρια ως «αμοιβές» για την κάθοδό τους στις εκλογές. Ο Ariev είχε παρουσιάσει ένα διάγραμμα των off-shore εταιρειών της ομάδας καθώς και την κίνηση των χρημάτων μεταξύ τους, αλλά δεν είχε ποτέ δώσει αποδείξεις για τις κατηγορίες του. «Όμως τα Pandora Papers δείχνουν ότι τουλάχιστον μερικές από τις λεπτομέρειες αυτού του φερόμενου σχήματος ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Σύμφωνα με τα έγγραφα που διέρρευσαν [στα Pandora Papers] οι πληροφορίες που δίνονται για 10 εταιρίες στο δίκτυο αντιστοιχούν στη δομή που περιγράφει αναλυτικά το διάγραμμα Ariev».

Η Βρετανική Guardian—που πριν ένα χρόνο δεν έκανε πλάτες στον Ζελένσκι, σε αντίθεση με τη σημερινή της πολιτική—επιχείρησε επανειλημμένα να έρθει σε επαφή με τον Ζελένσκι ώστε να σχολιαστούν οι αποκαλύψεις των Pandora Papers. Όπως γράφει, «Ο Ζελένσκι δεν σχολίασε τον ισχυρισμό [της κρυφής μεταβίβασης του μεριδίου των Ζελένσκι στην Maltex] παρά τις εκτεταμένες προσπάθειες της Guardian και των συνεργατών της να έρθουν σε επαφή μαζί του. Ο εκπρόσωπός του, Sergiy Nikiforov μας έστειλε μήνυμα: «Μην περιμένετε απάντηση». Στο ίδιο ρεπορτάζ της Guardian, ο ένας των αδελφών Shefir, ο Borys, αναφέρει ότι ο [νυν αρχηγός της μυστικής αστυνομίας] Bakanov ήταν εκείνος που κυρίως είχε καταστρώσει αυτά τα «χρηματο-οικονομικά σχήματα» μέσω των offshore εταιριών προκειμένου να προφυλαχθεί η εταιρία τους από «τις αρχές και τους ληστές». (Κατά τα Pandora Papers η ακριβής διατύπωση του Shefir ήταν: «Ο Bakanov ήταν ο χρηματο-οικονομικός μας υπεύθυνος, αυτός οργάνωσε τα χρηματο-οικονομικά σχέδια της εταιρίας μας. Ειλικρινά, δεν είμαι έτοιμος να σας απαντήσω»). Οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι αρνήθηκαν οποιοδήποτε σχόλιο ή απάντηση, όπως και ο δικηγόρος τους.

Μετά την ανάρτηση των προηγούμενων δημοσιευμάτων, ο Mykhailo Podolyak, σύμβουλος στο γραφείου του προέδρου, είπε προς το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ότι ο πρόεδρος είχε δημιουργήσει τις εταιρίες off-shore για να προστατεύει το εισόδημα της ομάδας από τις «επιθετικές ενέργειες» της «διεφθαρμένης» κυβέρνησης του τότε φιλο-ρώσου προέδρου Viktor Yanukovych, προκαλώντας την ειρωνεία ακόμη και του Al Jazeera.

H Βρετανική εφημερίδα Socialist Worker εκτιμά ότι ο το μένος του Ζελένσκι κατά των Ρώσων και του Πούτιν εντάθηκε μετά τις αποκαλύψεις των Pandora Papers χωρίς όμως να αιτιολογεί την εκτίμηση αυτή. Αλλά, προφανώς, ένας καλός τρόπος να κάνει ο Ζελένσκι να ξεχαστούν οι αποκαλύψεις για διαφθορά είναι να αναλάβει το ρόλο του πρωτοπαλίκαρου της αντι-ρωσικής εκστρατείας, έστω και σε βάρος της χώρας του. Οι Αμερικανο-ΝΑΤΟικοί τα έχουν ήδη ξεχάσει, με πρώτη και καλύτερη την ίδια την Guardian. Αλλά, από ό,τι φαίνεται, τώρα πλέον δεν αρκείται στο να ξεχαστούν οι off-shore εταιρίες του, αλλά επιπλέον επιδιώκει να μαζέψει καινούργιο γερό κομπόδεμα—5-7 δισεκατομμύρια δολάρια τον μήνα δεν τα λες και λίγα…

Οικονομικός εγκέφαλος του δικτύου των off-shore εταιριών της ομάδας Ζελένσκι είναι ο Ivan Bakanov,
πρώην γενικός διευθυντής του Studio που παρήγαγε το σήριαλ της TV,
χάρις στο οποίο ο Ζελένσκι εκλέχτηκε πρόεδρος, και νυν διορισμένος από τον Ζελένσκι
διοικητής της περιβόητης μυστικής αστυνομίας SBU. Στη φωτογραφία Ουκρανός αξιωματικός της SBU
με τα σήματα της Μεραρχίας “Γαλικία”, δηλαδή της 14ης Μεραρχία Γρεναδιέρων των Waffen SS
του Τρίτου Ράιχ και είχε συγκροτηθεί από Ουκρανούς ναζί.
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε αρχικά στην Βρετανική Sun μέσω του Reuters και του Anadolu.

Ε. ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΣΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ

Στην Ουκρανία όμως, μπορεί μεν το ψάρι να βρωμά από το κεφάλι, αλλά και όλη η κοινωνική δομή χτίζεται με στόχο τη λεηλασία της κρατικής περιουσίας και την κλοπή των λαϊκών οικονομιών. Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ρίχνουν πόρους σε μια “μαύρη τρύπα” στην εκπεφρασμένη και επίμονη προσπάθειά τους να επεκτείνουν τη διάρκεια και τις συνέπειες του πολέμου.

Οι Δυτικές ηγεσίες επιδεικνύουν έτσι και το μέγεθος της δικής τους διαφθοράς-εξαγοράς, αφού φροντίζουν οι δικές τους οικονομικές ελίτ, τις οποίες εκφράζουν, να μην υφίστανται καμία συνέπεια  καθώς τα βάρη της κρίσης μεταφέρονται στις πλάτες των λαών τους. Είναι χαρακτηριστική περίπτωση εδώ το veto της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην προτεινόμενη απαγόρευση μεταφοράς Ρωσικού πετρελαίου από πλοία ιδιοκτησίας εφοπλιστών της ΕΕ. Όλο το ενδιαφέρον είναι να μη θιγούν τα συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών και ας στενάζει ο κόσμος κάτω από τις αβάστακτες αυξήσεις που έχουν προκαλέσει στις τιμές των βασικών αγαθών οι υπόλοιπες “κυρώσεις” που προώθησαν οι κυβερνήσεις της ΕΕ.

Αν οι λαοί αυτοί δεν αντιδράσουν, η εξαθλίωση που θα χτυπήσει τις πόρτες της Δύσης και του τρίτου κόσμου δεν θα έχει προηγούμενο. Προς το παρόν, οι κεντρικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι κι ας είναι αβάστακτες οι “ρήτρες αναπροσαρμογής” στη νέα κατάσταση. Να δούμε για πόσο ακόμη…

Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με την επερχόμενη “μητέρα όλων των οικονομικών κρίσεων” ούτε με τον πληθωρισμό που στις ΗΠΑ βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 40 ετών (με τις τιμές των καυσίμων στα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών). Αυτά οφείλουν να είναι θέμα άλλου άρθρου. Αλλά θα ασχοληθούμε με την κλοπή της Δυτικής βοήθειας από το σύνολο του Ουκρανικού μηχανισμού και τον παραλογισμό, όσο μεγαλώνει αυτή η κλοπή, τόσο περισσότερα χρήματα να διοχετεύονται προς τους υπευθύνους.

α) Οι Αμερικανοί Νομοθέτες

Εδώ η χαρακτηριστικότερη περίπτωση είναι το τελευταίο νομοσχέδιο Αμερικανικής βοήθειας που προβλέπει την παροχή 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων επιπλέον βοήθειας προς την Ουκρανία. Μαζί με τα ήδη 20 δισεκατομμύρια που έχουν καταναλωθεί από τον Φεβρουάριο, το συνολικό ύψος της βοήθειας (60 δις) ισούται σχεδόν με το σύνολο του ετήσιου αμυντικού προϋπολογισμού της Ρωσίας. Το νομοσχέδιο πέρασε με μεγάλη πλειοψηφία από την Αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων, αλλά σκάλωσε για δύο μέρες στη Γερουσία, όπου αρχικά επιχειρήθηκε να περάσει χωρίς συζήτηση—αυτό μπορεί να γίνει για λόγους “κατεπείγοντος” υπό τον όρο της καταρχήν ομοφωνίας—λόγω της άρνησης του Ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή Rand Paul και παρά την σύμφωνη γνώμη του ηγέτη των Ρεπουμπλικάνων Mitch McConnell. Το πιο ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο γερουσιαστής Paul, αν και αντίθετος στην αποστολή των 40 δις, απλά ζήτησε να προστεθεί στο νομοσχέδιο η θεσμοθέτηση ενός “γενικού επιθεωρητή” ο οποίος θα επιβλέπει τη διοχέτευση των χρημάτων, πρόταση που απέρριψε ο πρόεδρος της Γερουσίας, δημοκρατικός Chuck Schumer! Σημειώνεται ότι ο Νόμος σχετικά με τον Έλεγχο των Εξαγωγών Όπλων από τις ΗΠΑ (Arms Export Control) ήδη απαιτεί από την Αμερικανική κυβέρνηση να εξασφαλίζει «την παρακολούθηση της τελικής χρήσης αντικειμένων άμυνας και υπηρεσιών άμυνας», αλλά μπρος στη μανία του άρον άρον εξοπλισμού της Ουκρανίας, οι νόμοι είναι για να παραβιάζονται.

Αν έχετε τη δυνατότητα, παρακολουθήστε την ομιλία του γερουσιαστή Paul, όπου αναφέρεται αναλυτικά στο ύψος που έχει φτάσει η βοήθεια προς την Ουκρανία και στο τι συνεπάγεται για τις ίδιες τις ΗΠΑ αυτό το ύψος. «Δεν μπορούμε να σώσουμε την Ουκρανία καταδικάζοντας την οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών» είναι η κεντρική του ιδέα.

Αξίζει εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση για τη στάση που τηρούν απέναντι στην εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία τα δύο μεγάλα αμερικανικά κόμματα. Οι δημοκρατικοί έχουν συνταχθεί ομόφωνα κάτω από τη σημαία του πολέμου εναντίον της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας—οι αρχικές φωνές υπέρ της λογικής έχουν εξαφανιστεί και όλοι (λέγε με Bernie Sanders) ψηφίζουν και με τα δύο χέρια κάθε πρόταση που έρχεται για αποστολή οτιδήποτε στην Ουκρανία. Οι λεγόμενοι “προοδευτικοί” που παλαιότερα επιχειρούσαν να μετατοπίσουν την ατζέντα σε κοινωνικά θέματα έχουν πάθει αφωνία ή επιχειρούν λογικούς ακροβατισμούς για να αιτιολογήσουν τις ψήφους τους με πρώτους και καλύτερους τους βουλευτές/ίνες της ομάδας που έχει επονομαστεί Squad.

Μέλη της “προοδευτικής” ομάδας squad μαζί με τον επίσης “προοδευτικό” Bernie Sanders.

Είναι χαρακτηριστική η παράδοξη αιτιολόγηση της θετικής ψήφου της για την αποστολή των 40 δις από την υποτιθέμενη “προοδευτική” βουλευτίνα Cori Bush, μέλος του squad, η οποία τον Οκτώβριο του 2020 απειλούσε ότι θα περικόψουν τη χρηματοδότηση του Πενταγώνου για να αυξήσουν τις κοινωνικές παροχές. Τώρα λέει: «Επίσης, στα 40 δισεκατομμύρια δολάρια, πρόκειται για ένα εντυπωσιακό ποσό στρατιωτικής βοήθειας, ένα μεγάλο μέρος από το οποίο θα πάει απευθείας σε εταιρείες-εργολάβους. Μόνο κατά τον τελευταίο χρόνο, οι ΗΠΑ θα έχουν παράσχει στην Ουκρανία περισσότερη στρατιωτική βοήθεια από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες και δύο φορές όσο ήταν το ετήσιο κόστος του πολέμου στο Αφγανιστάν, παρόλο που εκεί είχαμε αναπτύξει Αμερικανικά στρατεύματα στο έδαφος. Το συνολικό μέγεθος του πακέτου, με δεδομένο τον ήδη φουσκωμένο προϋπολογισμό του Πενταγώνου, δεν πρέπει να περάσει χωρίς αντιρρήσεις. Παραμένω ανήσυχη για τον αυξημένο κίνδυνο άμεσου πολέμου και τη δυνατότητα ευθείας στρατιωτικής αντιπαράθεσης [των ΗΠΑ με τη Ρωσία]”». Αυτά περιλαμβάνονται στην ψήφο “υπέρ” της αποστολής των 40 δις στην Ουκρανία! “Go figure”, που λένε και οι Αμερικάνοι.

Η Ilhan Omar, βουλευτίνα και επίσης μέλος του squad, η οποία στο παρελθόν είχε συχνά προκαλέσει τη μήνη των νέο-συντηρητικών, είχε πει τον Μάρτιο κριτικάροντας τους συντρόφους της “προοδευτικούς”: «Αισθάνομαι ότι πολλοί προοδευτικοί έχουν εγκαταλείψει τις αρχές τους εναντίον του πολέμου, εναντίον των σε ευρεία κλίμακα εφαρμοζόμενων κυρώσεων, και εναντίον επιζήμιων μέτρων που όχι μόνο μας επηρεάζουν εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά άθελά [μας επίσης] επηρεάζουν τους πληθυσμούς των πολιτών του αντίπαλου καθεστώτος». Τώρα και αυτή ψηφίζει “υπέρ”.

Από την άλλη πλευρά, οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν διασπαστεί πάνω στο θέμα της βοήθειας στην Ουκρανία. Και οι 57 αρνητικοί ψήφοι στη Βουλή προερχόταν από Ρεπουμπλικάνους βουλευτές. Εκείνοι από τους Ρεπουμπλικάνους που διατηρούν ισχυρότερες διασυνδέσεις με το “βαθύ κράτος” ψηφίζουν υπέρ των μέτρων που εισηγείται η κυβέρνηση Μπάιντεν ενώ μια ομάδα, που κινείται γύρω από τη “συντηρητική” πλατφόρμα Freedom Caucus, εκφράζουν αντιρρήσεις θεωρώντας ότι το Κογκρέσο υποτιμά τις πιεστικές ανάγκες της χώρας ενώ ταυτόχρονα προκαλεί έναν πυρηνικό αντίπαλο. Αν μπορείτε να την παρακολουθήσετε, αξίζει η ομιλία-σχόλιο πάνω στο επίμαχο νομοσχέδιο του Ρεπουμπλικάνου βουλευτή Mat Gaetz, ο οποίος καταψήφισε. Το τέλος της ομιλίας του είναι χαρακτηριστικό: «Υποψιάζομαι ότι πολλοί σε αυτό το σώμα [Βουλή των Αντιπροσώπων] δεν θα θέλουν μία ψηφοφορία ή μια συζήτηση επειδή ο πραγματικός στόχος τους είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία και όχι η υπεράσπιση της Ουκρανίας. Και προκειμένου να πετύχουν αυτόν τον στόχο, είναι πρόθυμοι να αποστείλουν δισεκατομμύρια στο Κίεβο που θα καταλήξουν στις τσέπες διεφθαρμένων αξιωματούχων, ακριβώς όπως κάναμε και στο Αφγανιστάν».

Βεβαίως, όσο αφορά την Ουκρανία, η μεγάλη πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων βουλευτών συντάσσεται με την κυβέρνηση Μπάιντεν. Χαρακτηριστικό είναι εδώ το τουΐτ, την επομένη της ψηφοφορίας, του επίσης Ρεπουμπλικάνου βουλευτή Dan, όπου αιτιολογεί την ψήφο του υπέρ των 40 δις: «Το να επενδύουμε στην καταστροφή του στρατού του μεγαλύτερου αντίπαλού μας, χωρίς να χάσουμε ούτε έναν Αμερικανό στρατιώτη, μου φαίνεται καλή ιδέα».

β) Οι Αμερικανοί Στρατιωτικοί

Ήδη από τις 19 Απριλίου το CNN σε άρθρο του παρέθετε πληροφορίες από αξιωματούχους των ΗΠΑ σχετικά με τον έλεγχο της αποστελλόμενης βοήθειας προς την Ουκρανία (που τότε ακόμη ήταν νάνος μπροστά στη σημερινή). Σύμφωνα με αυτές, η Ουάσιγκτον δεν έχει τρόπο να παρακολουθεί τη διαδρομή των όπλων που αποστέλλονται ούτε πού καταλήγουν από τη στιγμή που θα μπουν στην Ουκρανία. Σύμφωνα με έναν από αυτούς: «[Η βοήθεια] πέφτει σε μια μεγάλη μαύρη τρύπα, και δεν έχουμε καμία αίσθηση γι’ αυτήν μετά από μικρό διάστημα χρόνου».

Στο ίδιο άρθρο υπογραμμίζεται ο κίνδυνος τα όπλα να καταλήξουν στη μαύρη αγορά. Σύμφωνα με στρατιωτικό αξιωματούχο, ο κίνδυνος να καταλήξουν τα όπλα σε εχθρούς των ΗΠΑ ή σε τρομοκράτες είναι υπαρκτός: «Το 2020 ο γενικός επιθεωρητής του υπουργείου άμυνας σε αναφορά του κοινοποίησε ανησυχίες σχετικά με την παρακολούθηση της κατάληξης των αποστελλόμενων στην Ουκρανία οπλικών συστημάτων. Αλλά με δεδομένες τις σχεδόν ακόρεστες βραχυπρόθεσμες ανάγκες των Ουκρανικών δυνάμεων για περισσότερα όπλα και πυρομαχικά, ο μακροπρόθεσμος κίνδυνος να καταλήξουν τα όπλα στη μαύρη αγορά ή σε λάθος χέρια εκτιμήθηκε ως αποδεκτός, είπε ο αξιωματούχος».

Μόνο που ο κίνδυνος αυτός κάθε άλλο παρά “μακροπρόθεσμος” είναι. Σύμφωνα με τον Διεθνή Δείκτη Οργανωμένου Εγκλήματος (Global Organized Crime Index-GOCI): «Η Ουκρανία θεωρείται ότι διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες αγορές στην Ευρώπη λαθραίας διακίνησης όπλων. Αν και αποτελεί από καιρό κρίκο κλειδί στο διεθνές εμπόριο όπλων, ο ρόλος της έχει επιπλέον ενταθεί από τότε που ξεκίνησε η σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία [εννοεί το 2014]. Τα περισσότερα όπλα διακινούνται εσωτερικά, αλλά το παράνομο εμπόριο όπλων συνδέεται επίσης με εγκληματικές αγορές όπλων στη Ρωσία, Λευκορωσία, Μολδαβία, Γεωργία και Τουρκία, καθώς με χώρες της ΕΕ καθώς και της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μέσα στην Ουκρανία σημαντικά λογιστικά κέντρα των εγκληματικών δικτύων βρίσκονται στην Οδησσό, στο Ντνιεπροπετρόφσκ, στο Χάρκοβο και στο Κίεβο». Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η Ουκρανία διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους δείκτες εγκληματικότητας στην Ευρώπη.

Ειδικότερα, για την ακμαία μαύρη αγορά όπλων στην Ουκρανία, ένα άρθρο του Responsible Statecraft δίνει πλούσιες πληροφορίες ενώ ταυτόχρονα οι παρούσες αποστολές όπλων χαρακτηρίζονται ως «συνταγή καταστροφής». Για παράδειγμα, μαθαίνουμε ότι στο διάστημα 2013-2015 “εξαφανίστηκαν” 300,000 μικρά όπλα, από τα οποία ξαναβρέθηκε μόνο το 13%. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα όπου το 2019 δύο Ουκρανοί στρατιώτες στην περιοχή του Ντονμπάς αποπειράθηκαν να πουλήσουν 40 χειροβομβίδες RGD-5, 15 αντιαρματικούς πυραύλους RPG-22, and 2,454 φυσίγγια για το ασήμαντο ποσό των 75,000 Ουκρανικών hryvnia (περίπου $2,900).

Παρακολουθήσετε βίντεο, που ανάρτησε ο Ουκρανός δημοσιογράφος Illia Ponomarenko, μέλος του Συντάγματος Αζόφ, όπου πολίτες ανακατώνουν κιβώτια με όπλα διαλέγοντας ανεξέλεγκτα στην περιοχή Obolon του Κιέβου. Μοιάζει ακριβώς με λαϊκή αγορά, ενώ ο δημοσιογράφος το τιτλοφορεί: «Όπλα μοιράζονται σε όποιον επιθυμεί». Εννοείται ότι το καθεστώς “εμπάτε σκύλοι αλέσετε” που επικρατεί χαροποιεί ιδιαίτερα τους νέο-ναζί, των οποίων οι σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα είναι γνωστές.

Απόδειξη της μαζικής κλοπής οπλισμού είναι το γεγονός ότι πλάι στις παραπάνω εικόνες έχουμε άλλες εικόνες όπου οι Ουκρανοί στρατιώτες στέλνονται στη μάχη χωρίς όπλα και οι ξένοι μισθοφόροι, ακόμη και οι πλέον φημισμένοι, ψάχνουν εναγωνίως για ένα τουφέκι. Αλλά περισσότερα γι’ αυτό πιο κάτω.

Επιβεβαίωση της αδυναμίας του Αμερικανικού στρατού να παρακολουθήσει την κατάληξη του αποστελλόμενου οπλισμού στην Ουκρανία, αποτελεί και η συνέντευξη στο CNN του απόστρατου Αμερικανού στρατηγού Mike Repass, ο οποίος διετέλεσε επικεφαλής της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη και στη συνέχεια, στρατιωτικός σύμβουλος του Ουκρανικού στρατού επί εξαετία, κάτω από συμβόλαιο της Αμερικανικής κυβέρνησης. Ο στρατηγός επισκέφθηκε τον Απρίλιο την Πολωνία και την Ουκρανία για να πληροφορηθεί από “πρώτο χέρι” τα τεκταινόμενα. Κατ’ αυτόν, απαιτείται μεγάλη αύξηση της βοήθειας (αλλά και αποστολή στρατού) επειδή η Ουκρανία …χάνει τα όπλα που της στέλνονται και επομένως, σύμφωνα με τη λογική του, πρέπει να της στείλουν ακόμη περισσότερα.

Φυσικά χρησιμοποιεί αυτό που (φαντάζομαι) ο ίδιος θα θεωρεί ως “διπλωματική” γλώσσα ή έστω, αυτό που ο Peter Bergen, πρόεδρος του «Παγκόσμιου Ιδρύματος Ειδικών Επιχειρήσεων», ο οποίος παίρνει τη συνέντευξη και—όπως γράφει—επίσης την έχει “διορθώσει” (edited), θεωρεί ως διπλωματική γλώσσα. Γράφει ο Bergen ότι ο στρατηγός εκτίμησε ότι «Η αλυσίδα ανεφοδιασμού σε στρατιωτικό εξοπλισμό είναι αναποτελεσματική».

Ο ίδιος ο στρατηγός εμφανίζεται να λέει ότι τα συμπεράσματά του από το ταξίδι ήταν: «πρώτον, η Ουκρανία χρειάζεται ακόμη πολλή βοήθεια, δεύτερον, το ΝΑΤΟ κινείται πολύ αργά, τρίτον, δεν διαθέτουμε ορατότητα τι συμβαίνει με το στρατιωτικό υλικό όταν αυτό φτάσει στην Ουκρανία. Οι δραστηριότητες προμήθειας στρατιωτικού υλικού είναι προσωποποιημένες σε αντίθεση με τον επαγγελματισμό: Η ανώτερη ηγεσία ορίζει τις προτεραιότητες διανομής και, σύμφωνα με όσα μπόρεσα να δω, αυτές οι προτεραιότητες δεν στηρίζονται στην κατανόηση κάποιων ρυθμών στην κατανάλωση ή σε ανάγκες μελλοντικών επιχειρήσεων ή σε αντικειμενικά στοιχεία. Βασίζονται στο τηλεφώνημα του διοικητή της ταξιαρχίας Χ ή του τομέα Υ, ο οποίος παίρνει και λέει: “Γεια, χρειάζομαι 27 βλήματα Javelin”. Δηλαδή είναι πολύ προσωποποιημένη και αυτός δεν είναι ο τρόπος να διαχειρίζεσαι τις προμήθειες σε καιρό πολέμου».

Είναι σαφές ότι ο προσδιορισμός του τρόπου μεταφοράς των προμηθειών ως «προσωποποιημένου» αποτελεί ευφημισμό του γεγονότος ότι αν δεν λαδώσεις δεν έχεις λαμβάνειν οπλισμό.

Ανάλογους φόβους για τον τελικό προορισμό της στρατιωτικής βοήθειας που αποστέλλουν στην Ουκρανία εκφράζουν και Καναδοί στρατιωτικοί ή/και ειδικοί στο θέμα. « Ο κίνδυνος να μην ελέγχει τελικά η Καναδική κυβέρνηση το πού θα καταλήξουν τα όπλα [που στέλνει] είναι πραγματικός. Μπορούν να καταλήξουν οπουδήποτε», λέει στο CBC του Καναδά ο Kelsey Gallagher, ερευνητής στο Project Ploughshares, μια Καναδική ΜΚΟ που ασχολείται με θέματα αφοπλισμού.

Το άρθρο, αφού υποστηρίζει (μέσω των “ειδικών”) τη συνήθη αιτιολογία ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή, δίνει το λόγο στην υπουργό άμυνας του Καναδά, Anita Anand, η οποία βεβαιώνει ότι υπάρχει έλεγχος τελικού προορισμού επειδή το υπουργείο άμυνας της Ουκρανίας δίνει στον Καναδά …βεβαιώσεις που πιστοποιούν ποιος θα έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα και ποιος όχι! Άλλωστε, λέει ή ίδια, ο Καναδάς έχει εκπαιδεύσει 33,000 Ουκρανούς μέχρι τώρα και αυτοί θα εξασφαλίσουν ότι τα όπλα θα χρησιμοποιηθούν για τον σκοπό που εστάλησαν. Η μόνη απορία που μας μένει μετά από αυτά είναι αν οι ίδιοι οι Καναδοί πιστεύουν αυτά που λένε.

γ) Οι ξένοι μισθοφόροι

Κάτω από αυτές τις περιστάσεις κλοπής της στρατιωτικής βοήθειας, δεν είναι παράξενο που οι πρώτοι που την πληρώνουν είναι ο ξένοι μισθοφόροι. Ήδη έχουν δημοσιοποιηθεί πολλά περιστατικά όπου ξένοι μισθοφόροι ζητιανεύουν μέσω ίντερνετ για αλεξίσφαιρα γιλέκα, διόπτρες νυκτός ή ακόμη και για εσώρουχα ή και φαγητό. Πολλοί περιγράφουν σουρεαλιστικές καταστάσεις όπου ρίχνονται στη μάχη χωρίς όπλα ή πυρομαχικά—πράγμα που συμβαίνει και με τους δύστυχους τους Ουκρανούς στρατιώτες. Ας δούμε μερικά περιστατικά.

Έτσι, ένας κακομοίρης μισθοφόρος γράφει «Αν με γνωρίζετε προσωπικά, θα ξέρετε πόσο πολύ μισώ αυτό το είδος ανάρτησης. Όμως, μερικά πράγματα είναι πιο σημαντικά από τα αισθήματά μου. Η Ομάδα μου βρίσκεται στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή, χωρίς χρήματα για οτιδήποτε. Η τροφή, η στέγη, τα πάντα πληρώνονται από την τσέπη μας από όλους εδώ. Δεν υπάρχει οργάνωση σε βάθος και απλώς βασιλεύει το χάος. Χρειαζόμαστε οχήματα, διόπτρες νυκτός, θερμικά εσώρουχα, και τόσα πολλά άλλα. Αυτά είναι πράγματα που θα βοηθήσουν να βελτιώσουμε την πιθανότητα να επιζήσουμε. Ευχαριστώ για τη στήριξη και τη βοήθεια [Δίνει σύνδεσμο σε λογαριασμό για να του καταθέτουν χρήματα]. Πριν φύγετε από τις ΗΠΑ (για να έρθετε εδώ), πάρτε μαζί σας αλεξίσφαιρα γιλέκα και χρήματα.»

Μερικοί αναγνώστες τον συμβουλεύουν να τα παρατήσει για να σώσει τη ζωή του.

Ο αρχικός ενθουσιασμός των μισθοφόρων έχει καταλαγιάσει και λόγω των μεγάλων απωλειών και λόγω των εξαιρετικά κακών συνθηκών που αντιμετωπίζουν στον εξοπλισμό και στη διατροφή τους. Ο Διοικητής της “Γεωργιανής Λεγεώνας”, Mamuka Mamulashvili, ο οποίος καταζητείται από τις Ρωσικές υπηρεσίες ως βασανιστής Ρώσων αιχμαλώτων, είπε στην Telegraph ότι το 70% όσων αρχικά είχαν καταταγεί στη “Διεθνή Λεγεώνα” έχουν αποχωρήσει. Ένας πρώην Αμερικανός στρατιώτης λέει: «Υπάρχει επίσης διαφθορά, με στοιχειώδη εξοπλισμό να βρίσκεται άφαντος. Θα βρείτε όπλα χωρίς πυρομαχικά, και δεν θα βρείτε αλεξίσφαιρα γιλέκα ή κουτιά πρώτων βοηθειών. Όλοι λατρεύουμε να ριχτούμε στη μάχη, αλλά δεν μας διευκολύνουν». Πάντως, από την 1η Απριλίου, η Ουκρανία σταμάτησε να δέχεται ξένους μισθοφόρους επικαλούμενη την έλλειψη οπλισμού! Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε.

Ξεχωριστή περίπτωση μισθοφόρου που απογοητεύτηκε από τη διαφθορά στην Ουκρανία και την κοπάνησε (αν και επίσης αλήθεια είναι ότι αυτό συνέβη την επομένη που παραλίγο να σκοτωθεί) είναι ο μπαρουτοκαπνισμένος Wali—αυτό είναι, όπως λέγεται, το nom de guerre του. Ο Wali είναι Καναδός με δύο αποστολές στο Αφγανιστάν και κατέφθασε στην Ουκρανία με πολλές παράτες και ταρατατζούμ από τα διεθνή ΜΜΕ.

Η El Pais γράφει γι’ αυτόν: «Δεν είναι ο εθελοντής της διπλανής πόρτας. Η ιστορία του έχει γράψει τίτλους στα ΜΜΕ από την αρχή της σύγκρουσης, αν και ο ίδιος παραδέχεται ότι μερικοί από τους αναγραφόμενους ισχυρισμούς δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. “Ο καλύτερος ελεύθερος σκοπευτής του κόσμου στην υπηρεσία της Ουκρανίας”, είχε σαν τίτλο ένα Γαλλικό περιοδικό. “Μπορεί να σκοτώσει 40 στρατιώτες σε μια μέρα”, ισχυριζόταν ένα Ινδικό ψηφιακό site. “Κρατά το παγκόσμιο ρεκόρ σκοτώματος μεγάλης απόστασης στα 3,540 μέτρα”, έγραψε μια Ισπανική ημερήσια εφημερίδα». Ανάλογα διθυραμβικά ρεπορτάζ, όλα με μπόλικες πόζες του ηρωικού μισθοφόρου, έχουν δημοσιεύσει ή μεταδώσει το CBC, η New York Post, το Coffee or Die Magazine, με το τελευταίο μάλιστα να ισχυρίζεται ότι «τώρα στην Ουκρανία ο Wali έχει εξελιχθεί σε τεράστιο αγκάθι στο πλευρό του Ρωσικού στρατού».

Δώστε και σώστε τον κακομοίρη το μισθοφόρο

Ο Wali κατατάχθηκε στη λεγόμενη “ταξιαρχία Norman” όπου υπηρετούσαν πολλοί Καναδοί. Αλλά η μεγάλη ενασχόλησή του με τα ΜΜΕ και τα social media, προκειμένου να διατηρεί τη διασημότητά του, προκάλεσαν αντιπάθειες στη λεγεώνα του με αποτέλεσμα να φύγει και να περάσει σε μια μονάδα του τακτικού Ουκρανικού στρατού. Αν πριν τα πράγματα ήταν δύσκολα, τώρα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα για τον διάσημο φονέα των μουτζαχεντίν. Ας του δώσουμε τον λόγο στην εξομολόγηση που έκανε στην Καναδική La Presse μετά την άδοξη επιστροφή του από τον πόλεμο.

Το ρεπορτάζ ξεκινά με την εξής εισαγωγή: «Δύο μήνες αφότου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ο ελεύθερος σκοπευτής Wali επέστρεψε στο Κεμπέκ—άθικτος, αν και σχεδόν έχασε τη ζωή του εκεί “αρκετές φορές”. Όμως, οι περισσότεροι ξένοι μαχητές που επισκέφθηκαν την Ουκρανία όπως αυτός έφυγαν πικρά απογοητευμένοι, έχοντας αποτελματωθεί στην ομίχλη του πολέμου χωρίς καν να βρεθούν στην πρώτη γραμμή ούτε μία φορά».

Αλλά τι απογοήτευσε τους μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές; Σύμφωνα με την αφήγηση του Wali στην La Presse: «Για τους περισσότερους εθελοντές που παρουσιάστηκαν στα σύνορα, το να καταταγούν σε μία μονάδα ήταν πονοκέφαλος. Αυτός και αρκετοί άλλοι Καναδοί στρατιώτες προτίμησαν να καταταγούν στην ταξιαρχία Norman, μια ιδιωτική στρατιωτική μονάδα που βρισκόταν αρκετούς μήνες πριν στην Ουκρανία με ηγέτη κάποιον πρώην στρατιώτη από το Κεμπέκ με πολεμικό ψευδώνυμο Hrulf. Όμως γρήγορα προέκυψαν τσακωμοί και ένας μεγάλος αριθμός πολεμιστών εγκατέλειψαν την ταξιαρχία Norman. Τρεις άνθρωποι που ζήτησαν να παραμείνουν ανώνυμοι», γράφει η εφημερίδα, “περιέγραψαν στην La Presse υποσχέσεις για όπλα και προστατευτικό εξοπλισμό που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Μερικοί εθελοντές βρέθηκαν 40 χιλιόμετρα από το Ρωσικό μέτωπο χωρίς κανένα προστατευτικό εξοπλισμό. “Εάν οι Ρώσοι έκαναν επίθεση, όλοι θα κινδυνεύαμε. Ήταν ανεύθυνη συμπεριφορά εκ μέρους της ταξιαρχίας”, λέει ένας πρώην στρατιώτης της, που ζήτησε για λόγους ασφαλείας να μην αναφερθεί το όνομά του».

«Ο διοικητής της ταξιαρχίας», συνεχίζει το ρεπορτάζ, «που επίσης ζήτησε να μην αποκαλύψουμε το όνομά του, επιβεβαιώνει ότι τον εγκατέλειψαν περίπου 60 μαχητές από την αρχή της σύγκρουσης. Αρκετοί από αυτούς ζητούσαν να υπογράψουν ένα συμβόλαιο που θα τους έδινε προστασία κάτω από τη Σύμβαση της Γενεύης [Σημ. Η Ουκρανική κυβέρνηση έχει περάσει τέτοιο νόμο, αλλά προφανώς η Ρωσία δεν αναγνωρίζει ότι οι μισθοφόροι προστατεύονται από τη συνθήκη της Γενεύης για αιχμαλώτους πολέμου], όπως και εγγυήσεις ότι θα περιθάλπονταν από το Ουκρανικό κράτος σε περίπτωση τραυματισμού. O Hrulf ισχυρίζεται ότι μερικοί ακόμη και “συνωμότησαν” προκειμένου να του κλέψουν μια αποστολή εξοπλισμού αξίας 500,000 δολαρίων από τους Αμερικανούς, προκειμένου να φτιάξουν δική τους ομάδα».

Μαζί με έναν άλλο Καναδό, συνεχίζει το συναξάρι, ο Wali μετακινήθηκε σε μια μονάδα του Ουκρανικού στρατού που πολεμούσε στην περιοχή του Κιέβου. «Αλλά πάλι, το να βρει ένα όπλο για να πολεμήσει αποδείχτηκε Καφκική εμπειρία. “Έπρεπε να ξέρεις κάποιον που ήξερε κάποιον άλλο που σ’ έστελνε σε κάποιο παλιό μπαρμπέρικο που θα σού δίναν ένα ΑΚ47. Έπρεπε να συνεχίσεις έτσι από δω κι από κει για να συμπληρώσεις τα βασικά απαιτούμενα ενός στρατιώτη, μαζεύοντας κομμάτια και πολεμοφόδια από δεξιά και από αριστερά, σε πολλές περιπτώσεις σε όχι τόσο καλή κατάσταση. Ακόμη και για τα γεύματα, συνήθως ήταν οι πολίτες που μας τα παρείχαν. Το ίδιο και με τη βενζίνη για να κινηθείς μέσω οχήματος. Χρειάζεται συνεχώς να οργανώνεσαι, να ξέρεις κάποιον που ξέρει κάποιον”, λέει ο Wali».

Ο θρυλικός ελεύθερος σκοπευτής Wali ποζάρει από κοινού με το επίσης θρυλικό τουφέκι(?) του σε συνθήκες ημι-καμουφλάζ.
Έχει δεκάδες πιο αιμοβόρες και πολεμοχαρείς, πόζες, αλλά διαλέξαμε αυτή.

«Μετά από μερικές βδομάδες στην Ουκρανία», συνεχίζει το ρεπορτάζ, «μερικοί από τους πιο έμπειρους Δυτικούς στρατιώτες κατέληξαν να προσληφθούν από τη Διεύθυνση της Ουκρανικής Στρατιωτικής Κατασκοπείας και τώρα συμμετέχουν σε ειδικές επιχειρήσεις πίσω από τις γραμμές του εχθρού, λέει ένας από αυτούς [στην La Presse]. Άλλοι, λιγότερο έμπειροι, “αλλάζουν από το ένα Airbnb στο άλλο” περιμένοντας πότε θα τους προσλάβει κάποια μονάδα για να πάνε στο μέτωπο, λέει ο Wali. Όμως, η πλειοψηφία αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι, λένε αρκετοί που έδωσαν συνέντευξη γι’ αυτό το άρθρο. “Πολλοί καταφθάνουν στην Ουκρανία με φουσκωμένο το στήθος, αλλά φεύγουν με την ουρά στα σκέλια”, λέει ο Wali. Στο τέλος, λέει, ο ίδιος έριξε μόνο δύο φορές σφαίρες σε παράθυρα “για να τρομάξει ανθρώπους” και ποτέ δεν βρέθηκε εντός του πεδίου βολής του εχθρού».

δ) Η Μαύρη Αγορά σε Είδη Πρώτης Ανάγκης

Από την αρχή της σύγκρουσης συνεχώς γίνονται γνωστές περιπτώσεις αισχροκέρδειας, πώλησης των προμηθειών της ξένης βοήθειας στη μαύρη αγορά και οικονομικών εκβιασμών των εθνικιστών προς τους πολίτες.

Έχουν αναφερθεί πάμπολλες περιπτώσεις όπου Ουκρανοί στρατιώτες, πολιτοφύλακες και νέο-ναζί απαιτούν “διόδια” από πολίτες που εγκαταλείπουν εμπόλεμες ζώνες προκειμένου να τους επιτρέψουν τη διέλευση ή ακόμη και για να μην τους πυροβολήσουν.

Στην περιοχή του Χαρκόβου, οι στρατιώτες των εθνικιστικών ταγμάτων πουλάνε στη μαύρη αγορά τα δελτία βενζίνης που προορίζονται για οχήματα έκτακτης ανάγκης (ασθενοφόρα, πυροσβεστικές, κ.λπ.) καθώς η κρίση της έλλειψης καυσίμων εντείνεται. Κατά τον στρατηγό Mikhail Mizintsev, επικεφαλής της Ρωσικής επιτροπής για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ουκρανία, αυτές οι συμπεριφορές των εθνικιστών αποτελούν εδώ και καιρό πλέον τον κανόνα. Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα ολοκληρώθηκε η συγκρότηση τριών νέων εθνικιστικών ταγμάτων στο Χάρκοβο, των Slabozhanshchina, Kharkivchina-1 and Kharkivchina-2, τα οποία σχηματίστηκαν από κατάδικους των φυλακών Alexeyevskaya και του σωφρονιστικού ιδρύματος Αρ. 43. Στα τάγματα των εγκληματιών δεν έχουν ανατεθεί πολεμικά καθήκοντα αλλά καθήκοντα αστυνόμευσης των πολιτών και ελέγχου των δυνητικά λιποτακτών στρατιωτών. Δεν είναι επομένως περίεργο ότι τα τάγματα αυτά αποτελούν κέντρα μαύρης αγοράς στο σχετικά αποκλεισμένο Χάρκοβο.

Στο Νικολάγιεβ, αναφέρθηκε η πώληση από σούπερ-μάρκετ και φαρμακεία ειδών που έχουν σταλεί από το εξωτερικό ως ανθρωπιστική βοήθεια σε φουσκωμένες τιμές.

Στην περιοχή του Σλαβιάνσκ, στο Ντονμπάς, όπου οι κάτοικοι θεωρούνται “φιλορώσοι”, τα τάγματα εδαφικής άμυνας της Ουκρανικής πολιτοφυλακής επιδίδονται σε συλλήψεις και βασανισμούς κατοίκων. Η ταρίφα για να γλυτώσει κάποιος, να μην παραδοθεί στη μυστική αστυνομία SBU κ.λπ. είναι 500-1000 δολάρια.

Οι παραπάνω συγκεκριμένες πληροφορίες προέρχονται μεν από Ρωσικές πηγές, αλλά δεν προκαλούν έκπληξη. Σε συνθήκες πολέμου, όταν αρχίζουν οι ελλείψεις σε βασικά αγαθά, δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για την εμφάνιση μαύρης αγοράς. Επομένως, το ζήτημα δεν είναι οι συνθήκες, αλλά η αντιμετώπισή τους από την συντεταγμένη πολιτεία. Άλλη κατάσταση προκύπτει όταν η ίδια η πολιτεία διοικείται από πολιτικούς που το μόνο που σκέφτονται είναι το προσωπικό τους κέρδος ή ακόμα χειρότερα, από μαυραγορίτες, και άλλη κατάσταση προκύπτει όταν η πολιτεία οργανώνει έναν παλλαϊκό αγώνα με την ενεργή συμμετοχή του πληθυσμού στην πάλη. Την πρώτη εκδοχή παρακολουθούμε σήμερα στην Ουκρανία, τη δεύτερη εκδοχή παρακολουθήσαμε τα τελευταία οκτώ χρόνια στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αφορμή να γραφτεί αυτό το άρθρο στάθηκε ένα σχόλιο του Στ. Κούλογλου στο TVXS περί της ηλιθιότητας του Πούτιν που πήγε κι έμπλεξε σε ένα τέλμα. Κατά τον κ. Κούλογλου, ο Πούτιν, εκτός από παράφρων, αποτελεί και κλασικό παράδειγμα αυτού που αποκαλούμε «χρήσιμο ηλίθιο».

Σκεφτόμουν: Άραγε ο κ. Κούλογλου, που είναι και ευρωβολευτής και συμμετέχει και με τα δύο του χέρια στην ψήφιση των μέτρων που έχουν διαλύσει κάθε ανεξαρτησία της ΕΕ, την έχουν δέσει πίσω από τις ΗΠΑ και οδηγούν στην εξαθλίωση τον λαό που τον ψήφισε, τι είναι άραγε; Είμαι περίεργος ποια είναι η θέση του—στο κάτω κάτω είναι λαλίστατος σε ό,τι αφορά τους ευρωπαϊκούς “θεσμούς”—στο θέμα του δανεισμού της χώρας μας προκειμένου να πληρώνει τους μισθούς των Ουκρανών νέο-ναζί.