Άρθρα

Η παρακμή του να καίγεται η Αθήνα

/0 Comments/in /by

Η εικόνα της ελληνικής Βουλής να πνίγεται σε σύννεφο καπνού από την πυρκαγιά που κατακαίει τη βορειοανατολική Αθήνα, ενώ το τουριστικό λεωφορείο κόβει βόλτες στο εφιαλτικό σκηνικό, είναι η φωτογραφία της σύγχρονης Ελλάδας. Η Αττική καίγεται για δέκατη φορά, οι ελάχιστες εκτάσεις πρασίνου που περιβάλλουν την πρωτεύουσα καταστρέφονται, το περιαστικό πράσινο εξαφνίζεται συστηματικά καθώς η μία μετά την άλλη ετήσια πυρκαγιά δεν αφήνει περιθώρια αναγέννησης δασικών εκτάσεων, ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία απειλείται ο οικιστικός ιστός της πρωτεύουσας (Χαλάνδρι, Βριλήσσια, Νέα Πεντέλη κλπ) με τη φωτιά να μπαίνει μέσα στο λεκανοπέδιο και όχι απλά να καίει τα γύρω της βουνά.

Είναι σαφές ότι πρόκειται για επιλογή και όχι για αδυναμία. Η Πυροσβεστική υπηρεσία έχει υποβαθμιστεί, η δασοπυρόσβεση έχει αποδεκατιστεί, το επιτελικό κράτος προτιμά να ταΐζει τους εκλεκτούς του διαπλεκόμενους, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, παρά να επενδύσει στα δημόσια αγαθά και στην προστασία του περιβάλλοντος. Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μια δημόσια έκταση έχει νόημα αποκλειστικά και μόνο ως πεδίο κερδοσκοπίας τυχόν ιδιωτικού κεφαλαίου που θα χτίσει τουριστικές υποδομές και θα θησαυρίσει με αρπαχτές, στηριζόμενο στο αναπτυξιακό μοντέλο που καθορίζει μονοδιάστατα πλέον τη χώρα. Ενώ το κράτος υφίσταται ως όργανο εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου και όχι ως μηχανισμός που υπηρετεί το κοινό καλό και το δημόσιο αγαθό.

Μέχρι και το δόγμα της Πυροσβεστικής έχει αλλάξει καθώς οι δυνάμεις της δεν εμπέκονται ενεργά στο μέτωπο της φωτιάς, αλλά περιμένουν γύρω από κατοικημένες περιοχές μήπως και μπορέσουν να τις προστατεύσουν, αφήνοντας τα δάση στο έλεος της φωτιάς και του ανέμου. Φέτος δεν κατορθώθηκε ούτε καν αυτό.

Η ιδεολογία του 112 (γιατί πρόκειται πλέον για ιδεολογία και όχι για εργαλείο πολιτικής προστασίας) είναι ακριβώς αυτή: Μετά το Μάτι και το πολιτικό κόστος που είχε για την κυβέρνηση Τσίπρα, το δόγμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι να αφήνουμε τα πάντα να καούν και να καλούμε σε εκκενώσεις. Η Πυροσβεστική να περιμένει γύρω από τον αστικό ιστό και να παρακαλάμε η φωτιά να σβήσει τυχαία όταν κοπάσει ο άνεμος, ή όταν φτάσει στη θάλασσα. Δεν υπάρχει πυροσβέστης που να μην παραδέχεται ότι οι πυρκαγιές πλέον αφήνονται να εξελιχθούν -βάσει σχεδίου- ενώ τα ενεργητικά αντιπυρικά μέτωπα είναι στην πράξη ανύπαρκτα.

Αυτό το δόγμα είναι καταστροφικό για το περιβάλλον (άρα και για τον άνθρωπο) την ώρα που η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός των εκκενώσεων διά του 112 (επενδύοντας στην ατομική ευθύνη των πολιτών), διατείνεται ότι βάζει σε προτεραιότητα την ανθρώπινη ζωή. Είναι όμως το δόγμα του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου κράτους, σε μια καπιταλιστική χώρα δεύτερης διαλογής, όπου η προτεραιότητα δεν είναι η προστασία και η υπεράσπιση της χώρας και του κοινού της πλούτου, αλλά η πρόσκαιρη κερδοσκοπία της άρχουσας τάξης της.

Πεντακόσιοι πυροσβέστες επιχειρούσαν στο μέτωπο που απείλησε την Αθήνα. Δώδεκα φορές περισσότεροι είναι οι αστυνομικοί που επιχειρούν στην πορεία του Πολυτεχνείου. Αυτό και μόνο το νούμερο είναι δηλωτικό για τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις του κράτους. Ακόμα και το γεγονός ότι στις πυρκαγιές είναι περισσότεροι οι αστυνομικοί από τους πυροσβέστες, είναι ενδεικτικό για το ποια πολιτική ακολουθείται. Από εκεί και πέρα μένει ο Μητσοτάκης να δηλώνει χωρίς κόστος και αιδώ ότι κάθε φορά που καίγεται η Ελλάδα, “γινόμαστε καλύτεροι” και τα ΜΜΕ να θριαμβολογούν για τον ελληνικό τουρισμό.

Η παταγώδης αποτυχία του κρατικού μηχανισμού είναι αποτυχία της σύγχρονης Ελλάδας. αποτυχία που καταγράφεται πριν τα μνημόνια, και κυρίως, μετά από αυτά. Είναι η αποτυχία μιας χώρας να προστατεύσει τον εαυτό της από ένα ληστρικό πολιτικό σύστημα και μια αδίστακτη άρχουσα τάξη. Πρόκειται για μια αδιάκοπη παρακμιακή πορεία που δεν έχει να κάνει με δευτερεύουσες επιλογές, κακές στιγμές ή αποτυχίες μηχανισμών, αλλά συνειδητό προσανατολισμό γρήγορης καταλήστευσης και κοντόθωρης εκμετάλλευσης. Με τις αναγκαίες κάθε φορά συναινέσεις σε μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα που επιτυγχάνει η εξουσία μέσω της μαύρης οικονομίας και της μικρο-ιδιοκτησίας.

Διαλυμένο κράτος – Ανοχύρωτη χώρα

/0 Comments/in /by

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Ανοχύρωτη απέναντι στις φωτιές και τις πλημμύρες, απέναντι στις πανδημίες, στην επισφαλή καθημερινότητα των πολιτών, στις επικίνδυνες ορέξεις των ιμπεριαλιστών, σε μια ενδεχόμενη επισιτιστική ή ενεργειακή ανεπάρκεια.

Ανοχύρωτη γιατί ο νεοφιλελευθερισμός, τα μνημόνια, οι εντολές της ΕΕ έχουν εξοβελίσει την κρατική μέριμνα για τις δημόσιες υποδομές, έχουν αποψιλώσει τις δημόσιες υπηρεσίες, έχουν διαλύσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας, έχουν παραδώσει τον δημόσιο πλούτο και αγαθά στα χέρια μεγάλων εταιριών και εργολάβων.

Έτσι, τα δάση και η δημόσια γη μένουν αφρόντιστα και ακαθάριστα, τα δίκτυα ύδρευσης, αποχέτευσης και ηλεκτρισμού χωρίς καμία συντήρηση, το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο έχει αφεθεί στην τύχη του, οι θαλάσσιες συγκοινωνίες στην ασυδοσία των ναυτιλιακών εταιριών, τα νοσοκομεία στην παρακμή και την κατάρρευση, τα σχολεία στο φιλότιμο ή τον πειθαναγκασμό γονέων και κηδεμόνων.

Το προβληματικό ελληνικό κράτος χτίστηκε μεταπολεμικά πάνω στο σαθρό και εξαρτημένο μοντέλο ανάπτυξης της οικοδομής, του τουρισμού, των ευρωπαϊκών πακέτων και των συνακόλουθων μικρών και κυρίως μεγάλων πελατειακών σχέσεων. Υπήρχαν όμως κάποιοι στοιχειώδεις μηχανισμοί, έλεγχοι, διαδικασίες, δομές, προσωπικό. Τα τελευταία 15 χρόνια τα μνημόνια και οι πολιτικές του λιγότερου κράτους τα διέλυσαν όλα και αυτό είναι κάτι ορατό πλέον στην καθημερινότητα, όχι μόνο στις φυσικές καταστροφές.

Οτιδήποτε σχετίζεται με δημόσιες υποδομές, κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες, ανατίθεται σε εταιρίες. Από τους δρόμους και τα δίκτυα κοινής ωφέλειας, μέχρι την καθαριότητα και την τροφοδοσία των νοσοκομείων. Από την τηλεδιοίκηση στα τρένα, μέχρι τη συγκέντρωση και μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Μικροί και μεγάλοι εργολάβοι που τσεπώνουν αφειδώς δημόσιο χρήμα –με την απαραίτητη μίζα στους «ημέτερους»– για να κάνουν «μπαλώματα» που θα τα πάρει το ποτάμι στην πρώτη βροχή –πόσο μάλλον στην τελευταία θεομηνία. Χωρίς κανέναν σοβαρό σχεδιασμό και μελέτη, χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο. Όσο για έργα αντιπυρικής ή αντιπλημμυρικής προστασίας, αυτά δεν προκρίνονται από τους μάνατζερ που προσλαμβάνονται στις δημόσιες υπηρεσίες για να μας δίνουν τα αμερικανόφερτα φώτα τους.

Σε λίγες μέρες θα έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές, σε δήμους και περιφέρειες που εδώ και 15-20 χρόνια «εκπαιδεύτηκαν», με βάση αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, στις πολιτικές του λιγότερου κράτους, των δήμων-εταιριών και των «αυτοδιοικητικών-μπίζνεσμαν». Οι φαιδροί δήμαρχοι και περιφερειάρχες (Μπέος, Αγοραστός κλπ) της περιοχής αυτό το μοντέλο υπηρέτησαν, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των «αυτοδιοικητικών» της χώρας.

Η επίκληση της «κλιματικής κρίσης» και ενός πρωτοφανούς φαινομένου δεν πείθει. Δεν μπορεί να εξηγήσει την αχρήστευση και κατάρρευση των δικτύων ύδρευσης μεγάλων πόλεων όπως ο Βόλος ή η Λάρισα. Δεν πείθει για την μη κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων στον θεσσαλικό κάμπο μετά τις πλημμύρες του 2020. Σε μια οχυρωμένη χώρα οι καταστροφικές συνέπειες αυτής της όντως πρωτοφανούς νεροποντής θα ήταν πολύ μικρότερες.

Πολύ δε περισσότερο, δεν πείθει για την εγκατάλειψη από την Πολιτική Προστασία χιλιάδων ανθρώπων στον θεσσαλικό κάμπο και στο Πήλιο στη μανία της φύσης. Το «επιτελικό κράτος» των «αρίστων» και του 112, σε ένα αναμενόμενο μέρες πριν ακραίο καιρικό φαινόμενο, δεν φρόντισε, ενώ είχε επιστημονική ενημέρωση και για την ένταση των φαινομένων και για την επικινδυνότητα των συγκεκριμένων περιοχών, να απομακρύνει έγκαιρα και οργανωμένα τους πολίτες από τις περιοχές που προβλεπόταν να πληγούν –τουλάχιστον τις ευπαθείς ομάδες– και να τους οδηγήσει σε οργανωμένους από πριν χώρους διαμονής με τις απαραίτητες προμήθειες. Δεν είχε δώσει συγκεκριμένες οδηγίες προφύλαξης και επιβίωσης, πέρα από το «εκκενώστε» ή «ανεβείτε στα ψηλά». Δεν είχε πάρει μέτρα, έστω της τελευταίας στιγμής, μετριασμού της καταστροφής πριν το ξέσπασμα της νεροποντής. Δεν είχε μεταφέρει έγκαιρα από αλλού στις περιοχές που αναμενόταν να πληγούν μονάδες τεχνικών, διασωστών, υγειονομικών, ειδικών δυνάμεων για να συνδράμουν στα παραπάνω. Δεν είχε μεταφέρει εξοπλισμό, μηχανήματα, προμήθειες. Τα ελικόπτερα –όσα δεν πνίγηκαν– σηκώθηκαν με 36 ώρες καθυστέρηση. Σχεδόν μια βδομάδα μετά το φαινόμενο, χιλιάδες πληγέντες δεν έχουν πρόσβαση σε νερό, τροφή, φάρμακα και κανένας μηχανισμός δεν φροντίζει γι’ αυτό. Σε πολλές περιπτώσεις σώθηκαν ζωές μόνο χάρη στην αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη των κατοίκων.

Η καταστροφή στη Θεσσαλία θα καθορίσει τη ζωή της ελληνικής κοινωνίας για πολύ καιρό. Να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε ενάντια στις πολιτικές που καταστρέφουν και σκοτώνουν, ενάντια στην κυβέρνηση που υπηρετεί και εφαρμόζει αυτές τις πολιτικές. Την κυβέρνηση που εγκληματεί απέναντι στο λαό και τον τόπο.

Να απαιτήσουμε:

-Να παραιτηθεί τώρα ο Κικίλιας.
-Να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι ευθύνονται για τις καταστροφές κερδοσκοπώντας σε βάρους του δημόσιου συμφέροντος.
-Να ξαναφτιαχτούν και να αποκατασταθούν σπίτια, παραγωγικές μονάδες, καλλιέργειες, με ευθύνη και έξοδα του κράτους. Όχι σε «αποζημιώσεις»-κοροϊδία που συντηρεί τα πελατειακά δίκτυα, φροντίζει τα δικά μας παιδιά και βάζει σε αέναα χρέη την πλειοψηφία.
-Να ξαναφτιαχτούν οι κατεστραμμένες υποδομές με ευθύνη και έξοδα του κράτους, βάσει σοβαρών μελετών και με τις απαιτούμενες προδιαγραφές. Όχι σε αναθέσεις και μπαλώματα. Ξήλωμα του νομοθετικού πλαισίου εργολαβιών, αναθέσεων κλπ σε δήμους-περιφέρειες.
-Να στελεχωθούν μαζικά οι τεχνικές υπηρεσίες των δήμων και του ΥΠΕΚΑ, οι υπηρεσίες δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης.
-Να μπει έκτακτη φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και να διατεθεί για την αποκατάσταση των πλημμυροπαθών.
-Να παρθούν τώρα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας (τόνοι απορριμμάτων και χιλιάδες νεκρά ζώα που σαπίζουν, μολύνουν ήδη τον υδροφόρο ορίζοντα).
-Να μην γίνουν ανατιμήσεις στα τρόφιμα με πρόσχημα την καταστροφή στο θεσσαλικό κάμπο. Να εξασφαλιστεί επισιτιστική επάρκεια για τον πληθυσμό.

Το λιγότερο κράτος και η «μητσοτάκεια» εκδοχή του, το επιτελικό κράτος, στην Ελλάδα σημαίνει διαλυμένο κράτος. Θέλουν να έχουμε χαμηλές απαιτήσεις για δημόσιο σχολείο, για δημόσιο νοσοκομείο, για δημόσιες πολιτικές. Να κυριαρχεί η μοιρολατρία, το ιδιωτικό, η λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβεί ανάλογη καταστροφή. Να υπερασπιστούμε το μέλλον των παιδιών μας. Να αγωνιστούμε για έναν άλλο κόσμο!

Τις ευθύνες για τις πυρκαγιές να της αναζητήσουμε στο επιτελικό κράτος και την νεοφιλελεύθερη πολιτική.

/0 Comments/in , /by

Αν οι φωτιές στον Έβρο μπήκαν από μετανάστες και το ανάγουμε στην κορυφαία αιτία των πυρκαγιών, τότε οι φωτιές έξω από την Αθήνα (και όχι μόνο) από ποιον μπήκαν; Ας μας πουν αυτοί που φωνάζουν για το πρώτο, γιατί δεν βγάζει νόημα αλλιώς.

Αλλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί αν ακούμε τα κανάλια και την ακροδεξιά θα μπερδέψουμε τα μπούτια μας: είναι δευτερεύον ζήτημα ποιος είναι ο εμπρηστές. Το βασικό είναι ότι η κυβέρνηση δεν έλαβε όλα εκείνα τα μέτρα που απαιτούνται για την προστασία απέναντι στις πυρκαγιές. Το επιτελικό κράτος, διαλυμένο μετά από την δεκαετία των μνημονίων και η νεοφιλελεύθερη εμμονή, ευθύνεται για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα όλο το καλοκαίρι, εκεί να αναζητήσουμε τις ευθύνες.

Δεν υπάρχουν τα απαραίτητα αντιπυρικά έργα, οι δασικές υπηρεσίες και τα δασαρχεία υποστελεχωμένα, υπολειτουργούν, και το πυροσβεστικό σώμα χωρίς εξοπλισμό και πυροσβέστες, γιατί, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, τον χειμώνα παίζουν τάβλι..

Το αν τις φωτιές τις βάζουν εμπρηστές ή όχι θα έπρεπε να το απαντήσει η ΕΥΠ, την οποία αυτό που τη νοιάζει είναι ο Ρουβίκωνας και οι εσωτερικές κόντρες της Greek Mafia. Ή θέλουν να πιστέψουμε ότι η Υπηρεσία που παρακολουθούσε δημοσιογράφους, στελέχη της Αριστεράς, τα γραφεία του ΚΚΕ στο Περισσό, στρατιωτικούς και όχι μόνο δεν μπορεί να εντοπίσει τους εμπρηστές;

Ας μη τσιμπάμε στην σύγχυση που θέλουν να προκαλέσουν.

Όσο αφορά τον Έβρο στήθηκε το παιχνίδι πολύ ωραία για να αποποιηθεί τις ευθύνες της η κυβέρνηση. Αλλά και αν δεχτούμε ότι την φωτιά την έβαλαν μετανάστες, και δεν τους έχουν βάλει να το κάνουν ντόπια συμφέροντα (βούτυρο στο ψωμί των αιολικών πάρκων είναι το δάσος στη Δαδιά), τότε οι δηλώσεις Μητσοτάκη περί των σχέσεων με την Τουρκία αποδεικνύονται ή όχι φιάσκο; Αν φταίνε οι μετανάστες, ο τοίχος που θα τους σταματούσε τι ακριβώς δουλειά έκανε;

Αλλά και για να το ξεχειλώσουμε λίγο, στον Έβρο όπου έχει μετατραπεί σε φρούριο των Νατοϊκών, γιατί δεν έχουν απλώσει ένα χέρι να βοηθήσουν την κατάσταση; Αυτοί δεν είναι που θα μας φυλάξουν αν η Τουρκία μας κάνει πόλεμο;

Τα παραμύθια όσο και αν υιοθετούνται αστραπιαία από τα ΜΜΕ, κάπου χωλαίνουν. Ας αρνηθούμε την συχγηση και ας αρχίσουμε να αποδεχόμαστε τα αυτονόητα. Η υπάρχουσα πολιτική πορεία της χώρας δεν έχει να μας δώσει τίποτα.

Επιτελικό κράτος και νεοφιλελεύθερη πολιτική ευθύνονται για τη διάλυση

/0 Comments/in , /by

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Υπάρχουν μέρες, στις οποίες μπορούν να χωρέσουν χρόνια. Μέσα σε δύο εβδομάδες, έχει εκδηλωθεί η υπερδεκαετής πολιτική διάλυσης μίας ολόκληρης χώρας. Οι πυρκαγιές και τα γεγονότα που ακολούθησαν αποτελούν συμπυκνωμένη έκφραση του κατατεμαχισμού, της εκποίησης, της ιδιωτικοποίησης, της υποβάθμισης κρίσιμων τομέων της δημόσιας ζωής. Είναι αποτέλεσμα της οικοδόμησης μίας χώρας – ξέφραγο αμπέλι, ταιριαστή στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού, της ΕΕ, του συστήματος.

2. Η συντελούμενη καταστροφή συνιστά κυβερνητική και κρατική κατάρρευση σε πολλαπλά επίπεδα. Οι καμένες εκτάσεις θα ξεπεράσουν τα 450.000 στρέμματα δάσους τον Ιούλιο και «βλέπουμε». Ανάμεσα σε αυτές τις εκτάσεις, περιοχές Natura, πανέμορφα τοπία φυσικού περιβάλλοντος, αιωνώβια δάση, έγιναν στάχτη. Επιχειρήσεις, σπίτια και οικισμοί παραδόθηκαν στις φλόγες, για να ακολουθήσουν οι σοκαριστικές εικόνες εκκενώσεων ολόκληρων περιοχών, χωριών, πόλεων. Στην Ρόδο, πολίτες και τουρίστες φορτώθηκαν σε καρότσες και βάρκες για να γλυτώσουν από την φωτιά. Στον Βόλο, δίπλα στην εθνική οδό, μέσα σε κάμπο, και ανάμεσα σε Βιομηχανική Περιοχή και στρατόπεδα εκκενώθηκε το δεύτερο μεγαλύτερο στρατιωτικό αεροδρόμιο της χώρας ενώ παραδόθηκε στις φλόγες η αποθήκη βλημάτων και εκρηκτικών υλών, από τις εκρήξεις των οποίων έσπαγαν τζαμαρίες μπροστά στα μάτια των έντρομων κατοίκων της Αγχιάλου, οι οποίοι φυγαδεύτηκαν με βάρκες. Στη Λαμία, οι πολίτες εκκένωσαν το βόρειο τμήμα της την τελευταία στιγμή. Στην Κάρυστο, μετρήσαμε δύο νεκρούς πιλότους, στην προσπάθεια να προσφέρουν σε μία μάχη χωρίς επιτελείο, συντονισμό, οργάνωση, μέσα.

Οι πυρκαγιές ξέφυγαν, όχι όμως λόγω της μανίας της φύσης. Ας πούμε τα πράγματά με το όνομα τους. Ξέφυγαν λόγω των κυβερνητικών επιλογών και της διαχρονικής κρατικής πολιτικής.

3. Η επικοινωνιακή διαχείριση από τους ίδιους τους κυβερνητικούς φορείς αποτελεί πλέον ένα μνημείο αναισθησίας και χυδαίου κυνισμού. Σε ακόμα μία κυβερνητική αποτυχία αποκαλύπτεται πως «ο ικανός στις κρίσεις πρωθυπουργός και το επιτελείο του», είναι μια μαγική εικόνα που έχουν κατασκευάσει τα ΜΜΕ. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις τουριστικές αποδράσεις και τις ζεμπεκιές των, υποτίθεται άμεσα εμπλεκόμενων, πολιτικών της δεξιάς. Όταν η επικοινωνία αντικαθιστά την πολιτική και την σοβαρή διαχείριση, κάποια στιγμή έρχεται η κατάρρευση. Το δυστύχημα είναι ότι την πληρώνει ο λαός και η χώρα.

Όσο καίγονταν η Ρόδος, τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν. Η προσπάθεια να κουκουλωθεί το γεγονός, να υποβαθμιστεί το μέγεθος της φωτιάς, να ηρεμήσει το κλίμα μην τυχόν και διακυβευθεί το «ελληνικό τουριστικό καλοκαίρι» οδήγησε εργαζόμενους, ντόπιους και τουρίστες να παλεύουν την τελευταία στιγμή για να εξασφαλίσουν μία θέση στα πολυπόθητα λεωφορεία, ώστε να μεταφερθούν μακριά από το επίκεντρο της πυρκαγιάς. Αντίθετα, είχαμε διαρκή επικοινωνιακό βομβαρδισμό για τους «γενναίους αστυνομικούς» που μεταβαίνουν στις πληγείσες περιοχές, νέα επικοινωνιακή εκστρατεία και «μέτρημα σκορ» για το Μάτι, και διαρκής προβολή της εικόνας ότι «όλα είναι υπό έλεγχο».  Αν δεν υπήρχε η γενναία και μαζική κινητοποίηση του λαού, που πλέον συσσωρεύει εμπειρία στην κρατική ανεπάρκεια (από την πανδημία μέχρι τις φυσικές καταστροφές), για τα περισσότερα γεγονότα ούτε καν θα γνωρίζαμε ή θα τα μαθαίναμε μέσα από νεκρούς.

4. Χρειάζεται πολύ θράσος και αλαζονεία να μιλήσει κανείς για την «ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού», να ισχυρίζεται ότι τα πυροσβεστικά μέσα «είναι ήδη πολλά, ή για να ξεστομίζει ότι «η ζωή συνεχίζεται». Η νεοφιλελεύθερη αντιστροφή είναι πλήρης: Ένοχη η φύση, αθώος ο κρατικός μηχανισμός, η κυβέρνηση, το σύστημα και οι ιεραρχήσεις του. Η κλιματική αλλαγή είναι ξανά το βολικό άλλοθι που επιστρατεύεται για να αποσείσει ευθύνες. Αθωώνεται έτσι το παράλογο σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης που στόχο έχει το κέρδος, όποιο κι αν είναι το κόστος σε πόρους, φύση, ανθρώπους, ένα σύστημα που δημιουργεί μη βιώσιμες συνθήκες στο περιβάλλον. Το γεγονός όμως ότι δεν έχουμε σύστημα πρόληψης των πυρκαγιών, με παραδοχή Σκυλακάκη, και ότι το σύστημα κατάσβεσης είναι παντελώς ανεπαρκές, δεν οφείλεται στην κλιματική αλλαγή, αλλά στις κυρίαρχες πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές. Τα συστήματα πρόληψης και πυρόσβεσης θα έπρεπε να αναβαθμίζονται ώστε να αντιστοιχούν στις έκτακτες συνθήκες της υπερθέρμανσης και της κλιματικής ανισορροπίας. Αντίθετα, στην περίπτωσή μας υποβαθμίζονται, με το πρόσχημα ενός παγκόσμιου προβλήματος, που δεν μπορεί να λύσει μόνη της μία χώρα. Το να έχουμε μια εποικοδομητική και όχι καταστροφική σχέση της ανθρώπινης δραστηριότητας με τη φύση απαιτεί όντως συνολικές ανατροπές στο σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης. Για τις οποίες η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι «στην λάθος πλευρά της ιστορίας» και παριστάνει την ευαίσθητη καταστρέφοντας δάση, για να βάζει άναρχα ανεμογεννήτριες όπου βολεύει το καρτέλ των εταιρειών ενέργειας, ή να παραδίδει περιοχές φιλέτα στην αδηφάγο τουριστική αξιοποίηση.

5. Η εξέλιξη δεν είναι μονάχα τοπικό φαινόμενο, αν και για άλλη μια φορά (βλ. πανδημία) η χώρα μας έχει τα πρωτεία σε καμένες εκτάσεις αλλά και εικόνες κατάρρευσης. Όλες, όμως, οι χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, οι οποίες δίνουν μάχη με τον πύρινο Αρμαγεδδώνα, έχουν βιώσει την ίδια δημοσιονομική στενότητα, τον ίδιο νεοφιλελεύθερο κυνισμό, τους επιβλήθηκαν ανάλογοι μονόδρομοι από το επιτελείο της Ε.Ε. Ο τεμαχισμός και η σταδιακή ιδιωτικοποίηση τομέων του κρατικού και διακρατικού συντονισμού προς όφελος των ιδιωτικών εταιριών, βάζουν την σφραγίδα μίας κοινής, νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ευρώπη. Μίας πολιτικής που στηρίζεται αποκλειστικά στην καταστολή των πυρκαγιών, αλλά με γενική μείωση προσωπικού, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις των εποχιακών πυροσβεστών, στην προσφυγή σε ιδιωτικές εταιρίες, την στιγμή της κρίσης, για την κάλυψη των αναγκών. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη βασικά περιορίζεται στην συλλογική πειθάρχηση στις κυρώσεις της Ρωσίας (η οποία φέτος δεν κλήθηκε να στηρίξει το έργο της δασοπυρόσβεσης, αν και διαθέτει υπερσύγχρονα και ικανά μέσα και εμπειρία) και στην με κάθε τρόπο διευκόλυνση της εμπορικής εκμετάλλευσης των νέων εκτάσεων, που δημιουργούνται μέσα από την καταστροφή.

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός μπορεί να δώσει μονάχα μία διέξοδο στην οικολογική καταστροφή: Αποφυγή κόστους για την πολιτική προστασία, ευκαιρία για κέρδος όταν έρθει η καταστροφή. Απο εκεί και πέρα, αδιαφορία για τις αιτίες, παραίτηση από την πρόληψη και επικέντρωση στην καταστολή, η οποία και πάλι θα υλοποιηθεί μοιράζοντας όσο περισσότερο δημόσιο χρήμα σε ιδιώτες γίνεται, όπως έγινε και στην διαχείριση της πανδημίας, Ο λόγος είναι απλός: Κοστίζει λιγότερο (σε αποζημιώσεις) να σβήσεις την πυρκαγιά από το να την προλαμβάνεις. Ταυτόχρονα, οι κρατικοί πόροι ταΐζουν και γιγαντώνουν τους ιδιώτες και οδηγούν στον μεγαλύτερο μαρασμό του δημοσίου, ώστε να βαθαίνει ακόμα περισσότερο η εξαρτημένη σχέση με το ιδιωτικό κεφάλαιο.

6. Η κυβέρνηση, το σύστημα και οι εκφραστές του είναι επικίνδυνοι. Πρέπει να είμαστε βέβαιοι, ότι στην τσακισμένη μνημονιακή Ελλάδα, το μέγεθος καταστροφικών γεγονότων θα γιγαντώνεται στο φως της κρατικής ανικανότητας. Το κράτος και οι υπηρεσίες του κατασυκοφαντήθηκαν, ο ιδιωτικός τομέας αποθεώθηκε, οι προϋπολογισμοί λιτότητας αποτελούν πλέον ιερή αγελάδα οποιασδήποτε κυβερνητικής πολιτικής. Η πολιτική αυτή πριμοδοτήθηκε από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, στην βάση του «δεν μπορούν να γίνουν πολλά», καλλιεργήθηκε στον λαό, και σήμερα αποτελεί ισχυρή τάση στο πεδίο των αντιλήψεων. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας γαλουχήθηκε σε αυτές τις συνθήκες, αποδέχτηκε ότι δεν υπάρχουν λεφτά για ένα ισχυρότερο δημόσιο, μέσα από μία διαρκή επεξεργασία συνειδήσεων, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησε εξίσου, και σήμερα θεωρεί τις ιδιωτικοποιήσεις ως μία κάποια λύση.

7. Ο Κουτσούμπας κάλεσε τον Μητσοτάκη να πάρει μέτρα ενώ θα έπρεπε να καλέσει τον λαό σε όλες τις πόλεις να βγει στους δρόμους και να διαδηλώσει εναντία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτού του τύπου  η αντιπολίτευση είναι ακίνδυνη, αθωώνει το σύστημα και την κυβέρνηση  του. Για να σώσει ο λαός τον λαό (σύνθημα γενικά σωστό), πρέπει να μην αφήσει περιθώριο και χρόνο στην κυβέρνηση και στα ΜΜΕ για επικοινωνιακά τερτίπια.  Ο λαός σώζει τον λαό όταν κάνει αντιπολίτευση στις γειτονιές, στις πόλεις, στα χωριά, όταν συνειδητοποιεί, μέσα από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες του, τους ενόχους και τις πολιτικές τους και τις καθημερινές συνέπειες που έχουν στις ζωές των λαϊκών στρωμάτων και στη φύση.

Ο λαός στάθηκε ενεργός και αλληλέγγυος, αυτενεργώντας χωρίς συντονισμό, σχέδιο, μέσα. Πρέπει να κατακτηθούν σταθερές δομές λαϊκής οργάνωσης και προετοιμασίας. Συλλογικοί φορείς, σωματεία, συλλογικότητες, να αναλάβουν να συγκροτήσουν και να ενισχύσουν δίκτυα αλληλεγγύης και βοήθειας για τις οικογένειες που έχασαν σπίτια και υπάρχοντα. Αλλά και διαρκή δίκτυα οργάνωσης, προετοιμασίας, συλλογικής προστασίας. Η οργανωμένη πάλη της λαϊκής επιβίωσης στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα θα έπρεπε να αποτελεί βασικό πεδίο δράσης της όποιας αριστεράς και αποτελεί βασικό σταθμό για την ανάκτηση της πολιτικής αξιοπιστίας.

Υπάρχει μονάχα ένας δρόμος για να σωθεί η φύση και ανθρώπινες ζωές: να πάρουμε την χώρα μας πίσω. Να επιβληθεί μία συνολική αλλαγή πορείας. Η γενική πολιτική μάχη και η αμφισβήτηση των ευρωπαϊκών νεοφιλελεύθερων κελευσμάτων αποτελεί πλέον θέμα άμεσης επιβίωσης για τον λαό.

Νεοφιλελεύθερο κράτος σημαίνει ατομική ευθύνη. Κοινωνικό κράτος σημαίνει συλλογική φροντίδα. Ας διαλέξουμε.

/0 Comments/in , /by

Σχόλιο του antapocrisis.

Η κακοκαιρία ταλαιπωρεί τους πολίτες πολύ λιγότερο από όσο τους ταλαιπωρεί το ιδιωτικοποιημένο πλέον κράτος. Παρά τις “συστάσεις”, τα απαγορευτικά μέτρα και τις δηλώσεις περί ετοιμότητας, για ακόμα μια φορά έχουμε αποκλεισμένους οδηγούς, κλειστους δρόμους, συγκοινωνίες υπό κατάρρευση.

Αντί να διασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία της πρωτεύουσας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέλνει μηνύματα με το 112. 

Αντί να κρατηθούν οι δρόμοι ανοιχτοί, γίνονται ανακοινώσεις για αποφυγή της κυκλοφορίας. 

Αντί να λειτουργήσουν οι βασικές οδικές αρτηρίες και τα Μέσα Μεταφοράς, βγαίνει φιρμάνι για κλειστά σχολεία και τηλεργασία και τα λεωφορεία σταμάτησαν να λειτουργούν.  

Αντί οι ιδιωτικές εταιρείες των Εθνικών Οδών να στείλουν εκχιονιστικά για να μην κόβεται η χώρα στη μέση, οι δρόμοι κλείνουν προληπτικά για να απαλλαγούν οι εταιρείες από κόστη και πρόστιμα. 

Αντί η κυβέρνηση να διασφαλίσει ότι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι μπορούν να πάνε στην εργασία τους, απευθύνει “συστάσεις” για τηλεργασία τις οποίες βέβαια οι εργοδότες γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια.

Τα πάντα πλέον αφορούν την ατομική ευθύνη: Ατομική η ευθύνη του πολίτη να αντιμετωπίσει την πανδημία γιατί στα νοσοκομεία θα πεθάνει. Ατομική η ευθύνη του οδηγού να μην βγει στο δρόμο. Ατομική η ευθύνη του εκπαιδευτικού να κάνει μάθημα μέσω webex. Ατομική η ευθύνη του μαθητή να παρακολουθήσει το μάθημα μέσω webex. Ατομική η ευθύνη του ιδιωτικού υπαλλήλου να πάει στη δουλειά του χωρίς Μέσα Μεταφοράς. Ατομική και η ευθύνη του να πείσει τον εργοδότη του ότι δεν μπορεί να φτάσει στη δουλειά του με χιονοπέδιλα. 

Στο ιδιωτικοποιημένο κράτος του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, όλα είναι ατομική ευθύνη. Εκτός βέβαια από αυτούς που κυβερνούν, που αντί να λογοδοτούν ατομικά, για την κρατική ευθύνη που τους έλαχε -και δεν μπόρεσαν- να οργανώσουν, ρίχνουν το βάρος και το ανάθεμα στους πολίτες. 

Συνεχίζεται η ίδια πολιτική που τα καλοκαίρια αφήνει τις πυρκαγιές να καίνε όλη τη χώρα με μοναδικό σχέδιο να σβήσουν όταν φτάσουν στη θάλασσα και μοναδικό μέλημα να εκκενώνονται τα σπίτια για να μην υπάρξει νέο Μάτι και πολιτικό κόστος. 

Στόχος σε μια αναμενόμενη και μάλλον μέτριας έντασης κακοκαιρία δεν μπορεί να είναι να μην βγουν οι πολίτες από τα σπίτια τους, μην τύχει και αποκλειστούν στην Αττική Οδό και η κυβέρνηση φανεί ανίκανη. Στόχος είναι το κράτος να έχει πάρει όλα τα μέτρα για να μην αποκλειστεί κανείς. Τουλάχιστον όχι καταμεσής της πρωτεύουσας. 

Η κυβέρνηση μοιάζει με τους πειρατές στον Αστερίξ που με το βλέπουν τους Γαλάτες, βυθίζουν μόνοι τους το πλοίο τους, για να μην τους το βουλιάξουν αυτοί. 

Όμως αυτή δεν είναι η δουλειά του κρατικού μηχανισμού. Το να στέλνει η Πολιτική Προστασία μέσω του 112 μήνυμα να μένουμε μέσα στην πανδημία, στις πλημμύρες και στον χιονιά, και να τρέχουμε πανικόβλητοι στην πυρκαγιά, δεν συνιστά ούτε πολιτική προστασία, ούτε κρατική ευθύνη, ούτε συλλογική φροντίδα για το κοινό καλό. 

Πρόκειται για την πλήρη παραδοχή ότι το ιδιωτικοποιημένο νεοφιλελεύθερο κράτος έχει αποσυρθεί από την υποχρέωσή του να διασφαλίζει τα κοινά αγαθά, την ανθρώπινη ζωή, τη στέγη, την εργασία, την περιουσία των πολιτών του, και περιορίζει το ρόλο του στο να χρηματοδοτεί από τον κρατικό προϋπολογισμό το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Πρόκειται επίσης για την περίτρανη απόδειξη ότι η ιδιωτικοποίηση δρόμων, συγκοινωνιών και κρατικών λειτουργιών που τάχα θα έφερνε καλύτερη ποιότητα και αποτελεσματικότητα, φέρνει συστηματική και μόνιμη ταλαιπωρία, καθώς οι ιδιώτες για να περιορίσουν το κόστος και τα λειτουργικά έξοδα, δεν ανταποκρίνονται ούτε καν στα απαραίτητα. Το κράτος φυσικά, αντί να ελέγξει και να τιμωρήσει, τους καλύπτει και τους αποζημιώνει. 

Αυτό το κράτος, το ιδιωτικοποιημένο, το φιλικό στους επιχειρηματίες και εχθρικό στους πολίτες, το ανίκανο να κρατήσει ανοιχτούς τους πιο κεντρικούς δρόμους στην πρώτη χιονόπτωση, το συνειδητά ανήμπορο να ανταποκριθεί στην απαίτηση για παιδεία, για υγεία, για κοινωνικά αγαθά, δεν το θέλουμε. Από όποιον κι αν υπηρετείται, είτε λέγεται Τσίπρας, είτε Μητσοτάκης, είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε ΝΔ.