Η κυβέρνηση τα έχει σκατώσει σε όλα τα επίπεδα. Διαχείριση πανδημίας, εμβολιαστικό εγχείρημα, ενίσχυση του ΕΣΥ. Η Ελλάδα ξεκίνησε λόγω συγκυριών και τύχης, από την καλύτερη δυνατή θέση, και εδώ και μήνες βρίσκεται στη χειρότερη. Από τον Μάρτιο του 2021, όπου τα εμβόλια γίνονται διαθέσιμα σε ευρύτερες ηλικιακές και κοινωνικές κατηγορίες, μέχρι και σήμερα, η Ελλάδα είναι σταθερά πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό όρο σε ανθρώπινες απώλειες.

Μέσα στον Νοέμβριο σημειώθηκαν 2.219 θάνατοι από Covid. Είναι σαν να ξεκληρίζεται μια μικρή πόλη κάθε μήνα. Η κοινωνία μοιάζει να έχει συνηθίσει, η κυβέρνηση αδιαφορεί και το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, μοιάζει να το ανέχεται. 

Αυτό είναι μια τεράστια πολιτική, ιδεολογική και κοινωνική ήττα.

Αυτοί που προκάλεσαν με τη στάση τους αυτές τις εκατόμβες νεκρών έχουν ονοματεπώνυμο: Είναι ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του.

Όμως αυτή η πολιτική, ιδεολογική και κοινωνική ήττα του να αποδεχόμαστε το θανατικό και να μη λογοδοτούν οι υπεύθυνοι, μας αφορά όλους. 

Ο ενήλικος πληθυσμός θα έπρεπε να είχε εμβολιαστεί καθολικά.

Αυτό επιβάλλει η υγειονομική πραγματικότητα, τα επιστημονικά δεδομένα, η παγκόσμια εμπειρία. Αυτό έγινε ή γίνεται σε διάφορες χώρες του πλανήτη, από την Κούβα μέχρι την Πορτογαλία και από τη Δανία μέχρι την Κίνα. Αυτή είναι η μοναδικά προοδευτική και ανθρωπιστική στάση που μπορεί να υπάρξει στο ζήτημα του εμβολίου.

Συγκεκριμένες κοινωνικές και κυρίως ηλικιακές κατηγορίες θα έπρεπε να είχαν εμβολιαστεί. Τουλάχιστον οι άνω των 60 θα έπρεπε να είναι ήδη καθολικά εμβολιασμένοι. 

Ο εμβολιασμός, ειδικά στην Ελλάδα, είναι δύο φορές απαραίτητος, γιατί έχουμε μια κυβέρνηση που σαμποτάρει το ΕΣΥ και τη δημόσια υγεία. Επειδή η επί δεκαετίες νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει διαλύσει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα και το πλέγμα υγειονομικής προστασίας στην κοινότητα. Εξαιτίας του ότι οι υπουργικές αποφάσεις μετέτρεψαν τα νοσοκομεία σε μονάδες μίας νόσου, εκτινάσσοντας τη λοιπή νοσηρότητα και την υπερβάλλουσα θνητότητα.

Η απόφαση για επιβολή προστίμου 100 ευρώ στους ανεμβολίαστους άνω των 60 χρονών αποτελεί ανοικτή παραδοχή ήττας της εμβολιαστικής πολιτικής -εάν ποτέ υπήρξε τέτοια- και ταυτόχρονα χρεοκοπίας της κυβερνητικής στρατηγικής διαχείρισης της πανδημίας. 

Το πρόβλημα δεν είναι κυρίως το 100άρικο στο χαμηλοσυνταξιούχο, ούτε ο αυταρχισμός, ούτε η καταπάτηση της ατομικής ελευθερίας. Αυτά είναι εξοργιστικά, αλλά παραμένουν δευτερεύοντα. Όταν στο ζύγι μπαίνει η ατομική αυτοδιάθεση απέναντι στην κοινωνική ευθύνη, όταν αναμετριέται μια μεταμοντέρνα αντίληψη ελευθερίας με το δικαίωμα στη ζωή και στην υγεία, δεν υπάρχει δίλημμα επιλογής. 

Υπό άλλες συνθήκες, για να επιτευχθεί ο στόχος του καθολικού εμβολιασμού, αντικειμενικά θα υπήρχε μια μορφή υποχρεωτικότητας. Στην περίπτωσή μας όμως, όχι απλώς δεν εξαντλήθηκε η επιλογή να πετύχει η εμβολιαστική κάλυψη, αλλά με κάθε κυβερνητική απόφαση, το εμβολιαστικό εγχείρημα υπονομευόταν. 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ακολουθώντας τις χειρότερες ιδεολογικές και πολιτικές προτεραιότητες του σύγχρονου καπιταλισμού, θεώρησε ότι η πανδημία μπορεί να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά με την ατομική ευθύνη, την ατομική συμπεριφορά και την ατομική στάση του καθενός.

Στην πράξη αποδείχθηκε ότι η ατομικότητα και η επίκληση στην ατομική ευθύνη δεν αρκεί. Χρειάζεται οργανωμένη και συλλογική βούληση, κοινωνική συνείδηση, κρατική πρόνοια και πολιτική απόφαση που θα κάνει πράξη την προστασία της δημόσιας υγείας. Αυτά όμως δεν μπορούν να γίνουν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. 

Η κυβέρνηση αυτή έχει χιλιάδες θανάτους στο λαιμό της εξαιτίας του δόγματος της ατομικής ευθύνης. Προκάλεσε εκατόμβες νεκρών εξαιτίας του μίσους που τρέφει για το δημόσιο σύστημα υγείας. Τίναξε την εμβολιαστική εκστρατεία στον αέρα βλέποντάς την ως ευκαιρία πολιτικών παιχνιδιών. 

Λιγότερο από ένα μήνα πριν, ο Μητσοτάκης, έλεγε επί λέξει: “Η υποχρεωτικότητα έχει εξαντλήσει αυτή τη στιγμή τα όριά της. Οι περισσότερες υποχρεωτικότητες προκαλούν μεγαλύτερες αντιδράσεις”. 

Σήμερα, εξαγγέλει στροφή 180 μοιρών, όχι γιατί έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά γιατί δεν έκανε αυτό που έπρεπε. 

Ο μεγαλύτερος αντι-εμβολιαστής αποδείχθηκε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Όταν εξήγγειλε την επιχείρηση Ελευθερία μασκαρεύοντας τον εμβολιασμό σε προσωπική πολιτική του επιτυχία. Όταν ταύτιζε, παρά τις επιστημονικές επιφυλάξεις, την πλήρη ελευθερία από τον ιό με το εμβόλιο, προσφέροντας έναν ψευδή ισχυρισμό στο πιάτο του αντιεμβολιαστικού ρεύματος. Όταν δήλωνε δύο φορές μέσα σε ένα χρόνο ότι η Ελλάδα νίκησε την πανδημία. Όταν παραιτήθηκε από κάθε πολιτική υγειονομικής άμυνας και κάθε μέτρο ενίσχυσης του ΕΣΥ γιατί “θα μας σώσουν τα εμβόλια – δεν χρειαζόμαστε γιατρούς”. Όταν έβαζε την Επιτροπή Ειδικών να δηλώνει τα πιο αλλοπρόσαλλα πράγματα, μετατρεπόμενη σε Αυλή του Ηγεμόνα, με αποτέλεσμα να διαρραγεί κάθε εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τον επιστημονικό κόσμο. Όταν εξάντλησε την κοινωνική συνοχή και καρτερικότητα με τα συνεχόμενα και αναποτελεσματικά λοκντάουν, τις κενού υγειονομικού περιεχομένου απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τα ταξιδάκια του και τις εκδρομές του την ώρα που ο κοινός θνητός δεν μπορούσε να πάει στο βουνό ή στην εξοχή. Όταν ο ίδιος και οι υπουργοί του χάιδευαν την Εκκλησία, βεβαίωναν ότι οι αστυνομικοί δεν μεταδίδουν, δήλωναν ότι δεν είναι ευθύνη του κράτους ο εμβολιασμός ή αποποιούνταν την κυβερνητική ευθύνη λέγοντας “μη σώσουν και εμβολιαστούν”. Όταν επί μήνες αντί να οικοδομήσει εμβολιαστική κουλτούρα πρόληψης και προστασίας, έπαιζε με την αντίθεση εμβολιαστών – αντιεμβολιαστών μετατρέποντας το εμβόλιο σε πεδίο αντιπαράθεσης και όχι κοινωνικής αποδοχής. Όταν ακόμα και σήμερα δηλώνει κυνικά ότι “δεν έχει ενδείξεις για την αυξημένη θνητότητα σε διασωληνώσεις εκτός ΜΕΘ”.

Σε κάθε περίπτωση ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να εξηγήσει γιατί χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Σουηδία, η Δανία κατάφεραν να εμβολιάσουν καθολικά τις ηλικιακά κρίσιμες κατηγορίες, σε αντίθεση με την Ελλάδα. Και θα πρέπει να σταματήσει την υποκρισία για τις υπαρκτές αντιεμβολιαστικές πονηριές της αντιπολίτευσης. Για το ότι η ίδια η κυβέρνηση έστησε το αντιεμβολιαστικό ρεύμα για να κάνει το σύνηθες παιχνίδι της εναντίον του “λαϊκισμού” δεν φταίει ο Πολλάκης. 

Σήμερα, ο κ. Μητσοτάκης παριστάνει ότι εξάντλησε κάθε περιθώριο, ενώ στην πραγματικότητα το κυβερνητικό επιτελείο καθοδηγείται από την ανάγκη να φανεί ότι σκύβει πάνω από το πρόβλημα, ότι παίρνει μέτρα, ακόμα και δύσκολα, ότι δεν είναι εντελώς αναίσθητο και ανίκανο, ότι φταίει (μονίμως) η κοινωνία. Τι απομένει λοιπόν για να μην χρεοκοπήσει η χριστουγεννιάτικη αγορά, να μην χρειαστεί να ξανακλείσει η εστίαση, να μην δώσει ξανά επιδόματα;

Η επιβολή προστίμου σε όσους δεν έχουν κάνει το εμβόλιο.

Η κυβέρνηση από την αρχή της πανδημίας επέλεξε να μην ενισχύσει το ΕΣΥ και να καθοδηγηθεί από την εμμονική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του τσακίσματος των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών. Από εκεί προκύπτει και μεγάλο μέρος της υπερβάλλουσας θνητότητας, από εκεί προκύπτει και η αυξημένη θνητότητα στις ΜΕΘ, από εκεί προκύπτουν και τα χειρότερα ποσοστά θανάτων ανά πληθυσμό συγκριτικά με χώρες που έχουν ίδια ποσοστά εμβολιασμού. Το σύστημα υγείας σαμποταρίστηκε από αυτούς που το διηύθυναν με μοναδικό στόχο να θησαυρίσει σήμερα και κυρίως αύριο το ιδιωτικό κεφάλαιο υγείας. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός είναι ηθικά και πολιτικά υπεύθυνοι για χιλιάδες θανάτους.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Σήμερα, 3 Οκτωβρίου, η Ελλάδα πέρασε τη Σουηδία στο θλιβερό νούμερο των νεκρών από Covid. Και αυτό έχει σημασία, γιατί πριν ένα χρόνο η Ελλάδα εμφανιζόταν ως το απόλυτο success story στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού, ενώ η Σουηδία ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. 

Ελλάδα – Σουηδία απώλειες από Covid

Το γεγονός ότι από το ένα άκρο περάσαμε στο άλλο δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Αφορά τρεις παράγοντες: 

(α) Την καθήλωση των ποσοστών εμβολιασμού στην Ελλάδα, σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Στο γράφημα φαίνεται ότι “πιάνουμε” τη Σουηδία σε θανάτους, όταν η εμβολιαστική κάλυψη στη Σουηδία αποδίδει, ενώ στην Ελλάδα όχι (καλοκαίρι – φθινόπωρο 2021).

(β) Τη χυδαία εργαλειοποίηση και κομματική εκμετάλλευση εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη της πολύ ήπιας εμφάνισης της πανδημίας στη χώρα κατά το πρώτο κύμα. Η μεγάλη απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από τη Σουηδία μέχρι και το φθινόπωρο του 2020 εξανεμίζεται γρήγορα.

(γ) Την εμμονική ανάδειξη εκ μέρους της κυβέρνησης της “ατομικής ευθύνης” των πολιτών ώστε να κρυφτεί η πολιτική και συλλογική ευθύνη της πολιτείας.

Ως εκ τούτου, αποκλειστικός υπεύθυνος να λογοδοτήσει για την παραπάνω τραγική αντιστροφή της κατάστασης, είναι ο πρωθυπουργός. Ο άλλοτε Μωυσής, ο χθεσινός σιμουλτανέ, το πάλαι ποτέ υπόδειγμα ηγέτη, ο περσινός νικητής στη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό. Αυτός που πανηγύριζε τον Ιούλιο του 2020 στη Σαντορίνη γιατί “η Ελλάδα νίκησε”. 

Ας απαντήσει λοιπόν σήμερα, πώς, από καλύτερη θέση, βρεθήκαμε σε χειρότερη;

Πώς από παράδειγμα προς μίμηση, βρεθήκαμε πίσω από το παράδειγμα προς αποφυγή;

Φταίει κανείς; 

Υπάρχει πολιτική ευθύνη;

Ή μήπως φταίνε πάλι οι πολίτες;

Φταίει σε κάτι η κυβέρνηση που περάσαμε τη Σουηδία σε θανάτους; Τη Σουηδία, που όλοι την χαρακτήρισαν ως τη χώρα με τη χειρότερη δυνατή αντιμετώπιση των πρώτων φάσεων της πανδημίας, τουλάχιστον ανάμεσα στον προηγμένο κόσμο; 

Το Σουηδικό μοντέλο – μαζί με την πολύ πρώιμη (και καταστροφική) βρετανική αντίδραση, αποτέλεσε παράδειγμα προς αποφυγή στην πρώτη φάση της πανδημίας, καθώς υποτίμησε τη μεταδοτικότητα του ιού, αγνόησε τον κίνδυνο ειδικά για τα γηροκομεία και τα κέντρα φροντίδας ηλικιωμένων, αρνήθηκε τα περιοριστικά μέτρα. Αποτέλεσμα ήταν να εκτοξευτεί σε πρώτη φάση ο αριθμός των κρουσμάτων και των νεκρών και να πιεστεί ασφυκτικά το σύστημα υγείας. 

Από την άλλη, η Ελλάδα δεν κατάλαβε καν το πρώτο κύμα της πανδημίας. Τόσο η θέση της στην περιφέρεια της Ευρώπης, όσο και η ευλαβική τήρηση των μέτρων από τη μεριά της κοινωνίας που γνώριζε πολύ καλά τη χρόνια κατάρρευση των νοσοκομείων και τη συστηματική υπονόμευση του ΕΣΥ, την έφερε σε μία από τις καλύτερες θέσεις αναφορικά με κρούσματα και απώλειες. 

Αυτό το μάλλον αντικειμενικό γεγονός της καλής μας τύχης (καθώς αφορούσε στην πρώτη αυτή φάση σχεδόν ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη), ερμηνεύτηκε, παρουσιάστηκε και κυρίως διαφημίστηκε, ως παγκόσμια επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής και του πρωθυπουργού ειδικά. 

Ολιγόφρονες κυβερνητικοί προπαγανδιστές αποθέωναν τον Μητσοτάκη. Τις δηλώσεις ότι “νικήσαμε τον κορωνοϊό”, διαδέχθηκε το άρπα κόλλα άνοιγμα του τουρισμού, με απύθμενες ηλιθιότητες για τον “έξυπνο αλγόριθμο” που τάχα μας τον ζητάει όλος ο πλανήτης, και όταν συνακόλουθα τα κρούσματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται, ενοχοποιήθηκε, ποιος άλλος, η ατομική ευθύνη και ειδικά οι νέοι, οι πλατείες και τα πάρκα. 

Αντί ο χρόνος που κερδήθηκε στην πρώτη φάση να αξιοποιηθεί για να ενισχυθεί το σύστημα υγείας, να συγκροτηθούν μηχανισμοί πρόληψης, ανίχνευσης, περιορισμού της μετάδοσης, να παρθούν μέτρα σε χώρους εργασίας και μέσα μεταφοράς, αλλά και να προετοιμαστεί το εμβολιαστικό εγχείρημα εξασφαλίζοντας την καθολική κάλυψη του πληθυσμού, σπαταλήθηκε ολοκληρωτικά σε ένα ανεπανάληπτο λιβάνισμα της κυβέρνησης στον εαυτό της.

Το δεύτερο κύμα αντιμετωπίστηκε με εξίσου εγκληματικό τρόπο: Λοκ ντάουν μέσα σε λοκ ντάουν, περιορισμοί χωρίς λογική και νόημα, απαγορεύσεις με αποκλειστικά φρονηματικό χαρακτήρα, αναποτελεσματικά μέτρα, ίσα για να διαχέεται η ευθύνη στην κοινωνία και να υπεκφεύγει της ευθύνης το Μέγαρο Μαξίμου. 

Και αντί να συγκροτηθούν μηχανισμοί και θεσμοί για να επιτευχθεί η καθολική εμβολιαστική κάλυψη, πάλι με κουτοπόνηρο τρόπο, στήθηκε από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ ένας βολικός αντίπαλος που θα φορτώνονταν τη βέβαιη μελλοντική αποτυχία: το αντιεμβολιαστικό κίνημα. 

Όσο λοιπόν η Σουηδία καθήλωνε κρούσματα και θανάτους χάρη στον εμβολιασμό, επιμένοντας ειδικά στις ευάλωτες ηλικιακές ομάδες, με σχεδόν καθολική κάλυψη στις μεγάλες ηλικίες, στην Ελλάδα αντί να καθηλωθούν κρούσματα και απώλειες, καθηλώθηκαν τα εμβολιαστικά νούμερα. 

Ο πρωθυπουργεύων κ. Σκέρτσος μπορεί να διαμαρτύρεται κάθε φορά που του υπενθυμίζουν ότι η εμβολιαστική εκστρατεία στην Ελλάδα προσάραξε στις ξέρες, αλλά ας δούμε τι γράφει το CNN: “Όλες οι πρώην δυτικές χώρες της Ευρώπης, με την ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, έχουν εμβολιάσει τουλάχιστον το 70% των ενήλικων πολιτών τους”. Είναι το CNN τμήμα κάποιας αντικυβερνητικής συνωμοσίας; 

Τι λένε συγκεκριμένα τα νούμερα του ECDC:

Η Ελλάδα έχει εμβολιάσει το 74% των ηλικιών άνω των 80, το 82,4% των ηλικιών 70-79, το 79,9% των ηλικιών 60-69. 

Η Σουηδία έχει εμβολιάσει το 95,1% των ηλικιών άνω των 80, το 96,4% των ηλικιών 70-79, το 91,8% των ηλικιών 60-69. 

Για όσους βιαστούν να αναδείξουν τις πολιτισμικές, μορφωτικές και κοινωνικές διαφορές της Ελλάδας από την προχωρημένη Σκανδιναβία, άλλες συγκρίσεις είναι πολύ πιο επώδυνες:

Η επίσης μεσογειακή, βαθιά καθολική, και συγκρίσιμου βιοτικού επιπέδου με την Ελλάδα Πορτογαλία, έχει εμβολιάσει το 100% των ηλικιών άνω των 80, το 100% των ηλικιών 70-79, το 100% των ηλικιών 60-69. 

Συγκεντρωτικά ποσοστά εμβολιασμών (μιας τουλάχιστον δόσης) ανά ηλικιακό γκρουπ στις χώρες της ΕΕ (Πηγή: ECDC, 1/10/2021)

Τόσο τα ποσοστά εμβολιασμών, όσο και η μόνιμη επίκληση της ατομικής συμπεριφοράς, συνιστούν βαριά πολιτική ευθύνη για μια κυβέρνηση που βασικό της μέλημα μέσα στην πανδημία ήταν η εικόνα της στον καθρέφτη, η προώθηση κάθε λογής αντεργατικής ρύθμισης, τα δωράκια και οι διευκολύνσεις στις επιχειρήσεις και φυσικά οι ιδιωτικοποιήσεις. 

Το γεγονός ότι σήμερα η Ελλάδα ξεπέρασε σε νεκρούς τη Σουηδία, είναι σημαντικό και από άλλη μια πλευρά:

Η Σουηδία ήταν η σημαία των οπαδών της βιοπολιτικής συνωμοσίας που λίγο μετά εξελίχθηκαν σε οπαδούς του αντιεμβολιασμού. Σύμφωνα με αυτούς, το λοκ ντάουν δεν έχει καμιά υγειονομική χρησιμότητα, γίνεται αποκλειστικά για λόγους συμμόρφωσης και υποταγής του πληθους και η σουηδική απάντηση θα αποδεικνύονταν αποτελεσματικότερη. 

Φυσικά, τα περιοριστικά μέτρα αποδείχθηκαν παγκοσμίως αναγκαία για να κερδηθεί ο κρίσιμος πρώτος χρόνος για τα συστήματα υγείας. Ανάποδα, η επί μήνες συνέχιση περιοριστικών μέτρων με ταυτόχρονη αγνόηση κάθε άλλης υγειονομικής, κοινωνικής και οικονομικής ανάγκης, αδρανοποιεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Αυτό έγινε στην Ελλάδα, κατά το δεύτερο και τρίτο κύμα, όπου με κάθε σκληρότερο περιορισμό είχαμε χειρότερα αποτελέσματα στην εξάπλωση της πανδημίας.

Ωστόσο, η χαλαρή αντιμετώπιση της πανδημίας και η επένδυση σε μια γρήγορη και εύκολη επίτευξη ανοσίας του πληθυσμού, (όπως το σουηδικό μοντέλο επιδίωκε, τουλάχιστον αρχικά), δεν επιβεβαιώνεται.

Γιατί εδώ το θέμα δεν είναι να συγκριθεί η Σουηδία με την Ελλάδα, και τις καταστροφικές, ανεύθυνες και ασυνείδητες κυβερνητικές της πολιτικές.

Το θέμα είναι να συγκριθεί η Σουηδία με τη Νορβηγία, τη Φινλανδία ή τη Δανία, χώρες που υιοθέτησαν περιοριστικά μέτρα στην πρώτη φάση, με σημαντική -κατά τα αποτελέσματα- επιτυχία, και στη δεύτερη φάση επένδυσαν στην εμβολιαστική κάλυψη. 

Ελλάδα, Σουηδία, Δανία, Φινλανδία, Νορβηγία: Απώλειες Covid ανά εκατομμύριο πληθυσμού

Συγκεκριμένα, η Νορβηγία τα πάει 9,3 φορές καλύτερα από τη Σουηδία σε απώλειες ανά εκατομμύριο πληθυσμού (157,53 θάνατοι ανά εκατομμύριο έναντι 1463,36 στη Σουηδία), η Φινλανδία 7,5 φορές καλύτερα (194,29 απώλειες ανά εκατομμύριο), η Δανία 3,2 φορές καλύτερα (458,43 απώλειες ανά εκατομμύριο). Καλύτερες είναι και οι επιδόσεις των γειτονικών της Σουηδίας χωρών στην εμβολιαστική κάλυψη, με τα ποσοστά στις κρίσιμες ηλικίες των 60+ να πλησιάζουν στο 100%. 

Όχι το σουηδικό μοντέλο, δεν ήταν καλύτερο στην αντιμετώπιση της πανδημίας. 

Η ελληνική κυβερνητική διαχείριση το κάνει να φαίνεται έτσι. Μια ακόμα συνεισφορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο “έλα μωρέ μια γρίπη είναι – δείτε τι έκανε η Σουηδία και τα πήγε καλύτερα από εμάς”.

antapoΚΡΙΤΗΣ

Ο antapoΚΡΙΤΗΣ κρίνει και σχολιάζει σκωπτικά την επικαιρότητα στο antapocrisis.

Το δικαίωμα στην ατομική επιλογή ασφάλισης ενάντια στο κοινωνικό δικαίωμα της ασφάλισης

Χθες έγινε γνωστό ότι η κυβέρνηση θα παραπέμψει το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στην επικουρική ασφάλιση προς το Σεπτέμβριο και δεν θα το φέρει προς ψήφιση τον Ιούλιο. Τους ακριβείς λόγους της μετάθεσης δεν τους γνωρίζουμε, αλλά το προωθούμενο νομοσχέδιο είναι μια αλλαγή-τομή ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση ως κοινωνικό δικαίωμα, καθώς  μετατρέπει την επικουρική ασφάλιση σε ατομικό κουμπαρά που θα φτιάχνει κάθε νέος εργαζόμενος όταν μπαίνει στην αγορά εργασίας. Και αυτή η ρύθμιση έρχεται σε συνέχεια της μεταρρύθμισης του ΣΥΡΙΖΑ με την καθιέρωση ελάχιστης εθνικής σύνταξης. Οι δύο αυτές αλλαγές μαζί, στην πράξη αυτό που λένε σε ένα νέο εργαζόμενο είναι  «θα έχεις μια σύνταξη 300-400 ευρώ όταν φτάσει η ώρα, τα υπόλοιπα είναι ατομική υπόθεση». Η ζημιά στα έσοδα για την δημόσια κοινωνική ασφάλιση, από την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, υπολογίζεται σε 2,5 δις το χρόνο, από το 2040 και μετά. Και άρα μετά, κι άλλα μέτρα κι άλλες περικοπές στο κοινωνικό δικαίωμα της σύνταξης και της ασφάλισης.

Πρόκειται για μια αλλαγή που δυστυχώς στη νέα γενιά θα βρει έδαφος καθώς αυτή στρώθηκε δεκαετίες τώρα: Από τη μία με τις περικοπές και κλοπές που έγιναν στα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία (χρηματιστήριο, μνημόνια), από την άλλη με τις περικοπές στις συντάξεις «λόγω χρεοκοπίας». Κυρίως όμως με την καλλιέργεια της συνείδησης στους νέους εργαζόμενους ότι το κράτος δεν εγγυάται τίποτα για το μέλλον, άρα καλύτερα αντί για κρατήσεις για τη δημόσια ασφάλιση να είχαν έναν ατομικό κουμπαρά στον οποίο θα διατηρούσαν αυτοί (όπως αυταπατώνται) τη διαχείριση του.

Το ατομικό δικαίωμα επιλογής σχολείου «για το παιδί μου»

Ένα δεύτερο νομοσχέδιο που εισηγείται η κυβέρνηση αφορά, έμμεσα και σε δεύτερο χρόνο, το δικαίωμα στην ατομική επιλογή σχολείου εκ μέρους του γονέα. Μία από τις βασικές αλλαγές που προωθείται αφορά τη λεγόμενη αυτονομία και αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Δηλαδή το κάθε σχολείο θα ωθείται να κάνει διαφορετικό μάθημα, να κάνει πιθανά άλλα μαθήματα από το διπλανό σχολείο, με άλλα βιβλία, να κάνει «δράσεις» για να βρίσκει λεφτά για το ταμείο του ώστε να ενισχύει τις υποδομές του κοκ. Στόχος θα είναι η καλή του αξιολόγηση ώστε να προσελκύει τους γονείς-πελάτες που θα «θέλουν το καλύτερο σχολείο για το παιδί τους». Η αυτονομία της σχολικής μονάδας εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες σε πολλά εκπαιδευτικά συστήματα. Το βασικό συμπέρασμα από την εφαρμογή της είναι ότι τα σχολεία κατηγοριοποιούνται σε καλά και κακά. και συνήθως η διάκριση αυτή έχει να κάνει με ταξικά κριτήρια. Τα καλά σχολεία είναι στις πιο πλούσιες περιοχές και τα κακά σχολεία σε πιο φτωχές συνοικίες. Έτσι η πρόσβαση σε ένα καλό δημόσιο σχολείο από κοινωνικό δικαίωμα γίνεται ατομική υπόθεση. και η ατομική υπόθεση συνήθως περιορίζεται από την ταξική θέση. Το δικαίωμα ατομικής επιλογής σχολείου, για την κάθε οικογένεια ξεχωριστά, μπορεί να φαίνεται η καλύτερη πρακτική καθώς το «επιλέγω το καλύτερο για το παιδί μου» θεωρείται ιερό δικαίωμα, την ίδια στιγμή όμως δημιουργεί το πλαίσιο για να στοιβάζονται τα παιδιά στις εργατικές και μικροαστικές περιοχές – που είναι και η πλειοψηφία – σε πολλά κακά και υποβαθμισμένα σχολεία. Κι αυτό γιατί η αυτονομία της σχολικής μονάδας αφορά τις υποχρεώσεις του κράτους, δηλαδή τη χρηματοδότηση. Το κενό αυτό της χρηματοδότησης μπορούν να το καλύψουν οι πιο πλούσιοι δήμοι ή οι γονείς. Στις πιο λαϊκές περιοχές υποχρηματοδότηση σημαίνει υποβάθμιση του σχολείου.

Το κοινωνικό δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο ρυθμίζεται ατομικά με την ατομική διευθέτηση ωραρίου, το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση μπαίνει σε έναν ατομικό κουμπαρά, το δικαίωμα στη μόρφωση όλων των παιδιών «αυτονομείται» με βάση το όπου φτωχός και η μοίρα του.

Όχι τα παραπάνω δεν είναι μόνο του Μητσοτάκη. Στα μισά είχε στρώσει το έδαφος, λιγότερο επιθετικά, και η προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι βασικές επιλογές ενός συστήματος που τα προσπαθεί για τουλάχιστον 3 δεκαετίες και τώρα αισθάνεται παντοδύναμο να κάνει πράξη το θατσερικό δόγμα «δεν υπάρχουν κοινωνίες αλλά μόνο άτομα». Και αυτή η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του ακραίου καπιταλισμού γίνεται αισθητή σε όλα τα επίπεδα.

Ο εμβολιασμός ως ατομικό δικαίωμα επιλογής

Τι σχέση έχουν τα παραπάνω με τον εμβολιασμό; Η πλευρά των «αντιεμβολιαστών» δεν είναι ενιαία στις βασικές ιδέες και επιχειρήματα. Άλλοι υποστηρίζουν ακραίες θεωρίες συνωμοσίας, άλλοι δεν έχουν εμπιστοσύνη γενικά σε θεσμούς, κράτος, ειδικούς, άλλοι θέλουν να το καθυστερήσουν λίγο μέχρι να δουν τι θα γίνει, άλλοι θεωρούν ότι αφού δεν ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες δεν κινδυνεύουν.

Δεν είναι ενιαίοι αλλά οι περισσότεροι χρησιμοποιούν ως επιχείρημα τη βασική ιδέα του συστήματος. Την ιδέα ότι για τις κοινωνικές υποθέσεις και δικαιώματα, όπως είναι το δικαίωμα στη δημόσια υγεία, δε μπορεί η κοινωνία να αποφασίζει αλλά το άτομο, περιφρουρώντας το δικαίωμα «να κάνω ότι θέλω στο σώμα μου».

Η κυβέρνηση από την άλλη βρέθηκε σε μια «σχιζοφρένικη» αντίφαση από την αρχή της πανδημίας. Η δεξιά ιδεολογία της υποστήριζε ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι αυτή που μπορεί να προστατεύσει τις κοινωνίες. Αναγκάστηκε όμως να χειροκροτεί το ΕΣΥ, που τόσο μισεί και να παραδεχτεί ότι μόνο το δημόσιο σύστημα υγείας μπορεί να προστατεύσει τη δημόσια υγεία. Η δεξιά ιδεολογία της έλεγε ότι η αγορά αυτορυθμίζεται και ότι το κράτος πρέπει να απέχει από την οικονομική δραστηριότητα. Οι περισσότερες επιχειρήσεις όμως θα είχαν χρεοκοπήσει χωρίς τους πακτωλούς δις του κρατικού χρήματος. Η δεξιά ιδεολογία της υποστήριζε ότι με την ατομική ευθύνη θα μπορέσει μια κοινωνία να προστατευθεί από το φονικό ιό, η αλήθεια όμως έδειξε ότι για τους 13.000 νεκρούς το βασικό μερίδιο ανήκει στην απουσία κρατικής ευθύνης σε ΜΜΜ, χώρους δουλειάς, σχολεία, νοσοκομεία.

Τώρα η κυβέρνηση κουνάει το δάχτυλο στους «αντιεμβολιαστές» ότι με τη συμπεριφορά τους θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική τους υγεία και ψυχαγωγία, αλλά και την λειτουργία της κοινωνίας. Προσπαθεί να πείσει με ατομικά «κίνητρα» και ατομικά «προνόμια» τους νέους να εμβολιαστούν.

Όμως μπορεί τελικά μια δεξιά ιδεολογία που αποθεώνει τα ατομικά δικαιώματα και έχει ως σημαία το σύνθημα «είναι ατομική μου επιλογή», να πείσει την κοινωνία για τις αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και για την αξία των κοινωνικών δικαιωμάτων; Μπορεί όταν στην οικονομία και στην καθημερινή λειτουργία της κοινωνίας, διαπαιδαγωγεί την κοινωνία στην «ατομική επιλογή» να πείσει ότι ο καθολικός εμβολιασμός δεν είναι θέμα «ατομικής επιλογής» αλλά θέμα δημόσιας υγείας;

Μπορεί οι λεγόμενοι ψεκασμένοι 60άρηδες να είναι εύκολος στόχος, αλλά τι θα κάνει με τη νέα γενιά, πέρα από τα 150άρια, που τίθεται ο εμβολιασμός κυρίως ως πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης; Μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στις νεότερες γενιές, όταν το σύστημα αυτό τουλάχιστον για 3 δεκαετίες τους διαπαιδαγωγεί ότι δεν υπάρχουν κοινωνίες και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά μόνο άτομα και το μόνο ουσιαστικό δικαίωμα είναι αυτό της ατομικής επιλογής;

Δημήτρης Μητρόπουλος

Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Αρθρογραφεί στο antapocrisis.