Άρθρα

Όχι στη μαγνητοσκόπηση του μαθήματος

Επί 23 χρόνια που ήμουν διευθυντής γυμνασίου στη Σχολή Μωραΐτη αντιστάθηκα πολύ έντονα στις φωτογραφήσεις και τις μαγνητοσκοπήσεις κάθε είδους, με εξαίρεση για τις σχολικές γιορτές και τις θεατρικές παραστάσεις και πάντα με αυστηρές προδιαγραφές.

Είχα ακούσει πολλές φορές αιτήματα γονέων για παρακολούθηση των κοινόχρηστων χώρων του Σχολείου με κάμερα για λόγους ασφάλειας. Μου είχε ζητηθεί να τοποθετηθεί κάμερα ακόμη και στα αποδυτήρια και στους προθάλαμους των τουαλετών, αλλά, παρά τα τόσο παράλογα αιτήματα από μια πολύ μικρή μερίδα γονέων ευτυχώς, κανείς δεν μου ζήτησε να μπει κάμερα και μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Και όταν η γενική διεύθυνση του Σχολείου μου ζήτησε να μπαίνω στις τάξεις, για να παρακολουθώ την ποιότητα του μαθήματος αρνήθηκα κατηγορηματικά σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας. Η αίθουσα διδασκαλίας και το μάθημα δεν πρέπει να παραβιάζονται από κανένα μάτι, κανένα αυτί, καμιά παρουσία τρίτου προσώπου. Και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα μάτια και τα αυτιά των τρίτων είναι στην πλειοψηφία τους κακόβουλα.

Μου είχε τύχει να κυκλοφορούν μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα από κινητά μαθητών σε ώρα αντικατάστασης απόντος καθηγητή ή ακόμη και κατά την ώρα του διαλείμματος, που τα χρησιμοποιούσαν γονείς, για να ισχυριστούν ότι ο εικονιζόμενος καθηγητής δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη και να κάνει μάθημα. Και δεν θέλω να θυμάμαι το μπούλιγκ που γινόταν με μαγνητοσκοπημένες ιδιωτικές στιγμές παιδιών.

Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απαίτηση του υπουργείου παιδείας να μαγνητοσκοπούνται τα μαθήματα, για να προβάλλονται στα παιδιά που αδυνατούν να παρακολουθήσουν το μάθημα.

Κατανοώ την ανάγκη, κατανοώ τις έκτακτες ανάγκες αυτής της περιόδου, αλλά ούτε σε αυτήν, ούτε σε άλλη περίπτωση εγώ ως διευθυντής σχολείου δεν θα επέτρεπα να γίνει μαγνητοσκόπηση την ώρα του μαθήματος. Υπάρχουν κάποια όρια που δεν πρέπει ποτέ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ή ανάγκες να παραβιάζονται. Και αν γίνει υποχώρηση σε αυτή την ανάγκη, πάντα θα εμφανίζονται τέτοιες ανάγκες στο μέλλον με αυτήν ή με άλλη ηγεσία στο υπουργείο παιδείας, με αυτήν ή με άλλη κυβέρνηση. Κάθε τόσο αδειάζουν από παιδιά οι σχολικές αίθουσες λόγω γρίπης, πάντα θα υπάρχουν παιδιά που λείπουν, παιδιά που έχουν απορίες, παιδιά που κάνουν επανάληψη, παιδιά που προετοιμάζονται για εξετάσεις. Γιαυτό η άρνηση πρέπει και τώρα και στο μέλλον να είναι κατηγορηματική.

Το σχολικό μάθημα δεν είναι ακαδημαϊκή διάλεξη, δεν είναι δημόσια διάλεξη, δεν είναι ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο. Το σχολικό μάθημα δεν παράγεται από μια επιστημονική αυθεντία, αλλά από όλη την τάξη. Δεν παράγεται μόνο από τον εκπαιδευτικό, αλλά και από όλα τα παιδιά. Ο/η εκπαιδευτικός δεν απευθύνεται σε ένα απρόσωπο και ανώνυμο ακροατήριο από ένα χειρόγραφο που έχει μπροστά του. Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά μαζί, αλλά και σε καθένα χωριστά, κάνει το μάθημα μαζί με όλα τα παιδιά, αλλά και με το καθένα χωριστά. Και κυρίως η σχολική αίθουσα είναι κατεξοχήν ο χώρος όπου γίνονται λάθη, πολλά λάθη, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν κυρίως από τα λάθη τους. Λάθη που προσπερνιούνται, που ξεχνιούνται, λάθη που δεν στιγματίζουν. Μέσα στη σχολική αίθουσα τα παιδιά που μιλάνε πολύ θα συγκρατηθούν, για να μιλήσουν και τα παιδιά που μιλάνε λίγο ή καθόλου. Τα παιδιά που έχουν απορίες θα ενθαρρυνθούν να διατυπώσουν τις απορίες τους και τα παιδιά που έχουν καταλάβει το μάθημα θα μάθουν να είναι υπομονετικά με τα παιδιά που έχουν κενά στις γνώσεις τους. Τα παιδιά μέσα στην τάξη δεν μιλάνε μόνο για να ελεγχθούν οι γνώσεις τους. Κυρίως μιλάνε, για να προχωρήσει το μάθημα παρακάτω. Με τη συμμετοχή των παιδιών προχωράει το μάθημα, όχι με τον μονόλογο του εκπαιδευτικού.

Αλλά μέσα στην τάξη μπορεί να γίνουν κι άλλα πράγματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιο παιδί το έπαιρνε ο ύπνος κι εγώ έκανα νόημα στα άλλα παιδιά να κάνουν ησυχία κι εγώ μιλούσα χαμηλόφωνα, για να μην ξυπνήσει το παιδί που κοιμόταν. Γιατί συχνά οι έφηβοι υποφέρουν από αϋπνία κι αν το παιδί κοιμόταν δέκα-δεκαπέντε λεπτά θα μπορούσε να συνεχίσει με πιο καθαρό μυαλό την υπόλοιπη μέρα. Κι άλλοτε πάλι που τα έβλεπα αγχωμένα, γιατί είχαν τεστ την επόμενη ώρα, τα άφηνα το τελευταίο δεκαπεντάλεπτο να συζητήσουν μεταξύ τους τις απορίες τους και να κάνουν μια τελευταία επανάληψη. Και τα άφηνα να γελούν και τα έκανα να γελούν. Γιατί το γέλιο είναι ιερή στιγμή για το παιδί, εφόσον δεν γελάει εις βάρος κάποιου άλλου.

Πριν από λίγες ημέρες μια παλιά μου μαθήτρια μου έστειλε ένα μήνυμα: «Σας αγαπώ πάντα… Ήμουν μαθήτριά σας δεκαετία 80… Μας κάνατε πλάκα τσα πίσω από την κουρτίνα…»

Γιατί η σχολική τάξη είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Και μέσα στην αγκαλιά χωράει πολύ κλάμα και πολύ γέλιο. Αυτό που δεν χωράει είναι η κάμερα, φανερή ή κρυφή.

Ο Νίτσε έλεγε ότι ο δάσκαλος είναι ο κατεξοχήν πατέρας. Εγώ, λοιπόν, σας λέω πως ο δάσκαλος πρέπει να είναι η κατεξοχήν μητέρα. Και πρέπει να παραμείνει μητέρα που δεν υποκαθίσταται, ούτε αντικαθίσταται από την τεχνολογία.

Το μισό χαρτοφυλάκιο της κυρίας Κεραμέως μαγνητοσκοπείται και προβάλλονται από την τηλεόραση λειτουργίες και ακολουθίες. Ας μείνει το άλλο μισό χαρτοφυλάκιο στην ησυχία του. Με την μαγνητοσκόπηση του μαθήματος δεν εξυπηρετείται η παιδεία. Η πολιτική του υπουργείου παιδείας εξυπηρετείται. Κανένας και καμιά εκπαιδευτικός με στοιχειώδη αυτοσεβασμό δεν πρέπει να ενδώσει σε αυτήν την πολιτική. Με το όχι στη μαγνητοσκόπηση διαφυλάσσουμε τις θεμελιώδεις αξίες της δημοκρατικής παιδείας και της ανθρωπιάς μας.

Για το άνοιγμα των σχολείων. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο τι κάνουμε τώρα, αλλά τι κάνουμε και το Σεπτέμβριο.

Η συζήτηση για το άνοιγμα των σχολείων έχει μια επιδημιολογική διάσταση και μια πολιτική διάσταση. Αυτές οι δύο δεν μπορούν να έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, αλλά δεν μπορεί ταυτόχρονα η επιστημονική διάσταση να υποτάσσεται στις πολιτικές ανάγκες της στιγμής.

Επιδημιολογικά φαίνεται ότι περνάμε από την προηγούμενη φάση της πανδημίας, που ο στόχος της ήταν να μην κολλήσει αν είναι δυνατόν κανείς, έτσι ώστε να κερδηθεί χρόνος για να μην καταρρεύσουν τα υγειονομικά συστήματα, στην επόμενη που είναι το σταδιακό άνοιγμα της καραντίνας, με στόχο να μάθουμε να ζούμε για τους επόμενους μήνες ή και χρόνια με τον ιό, (προφανώς με ελεγχόμενη -και όχι καθόλου- νόσηση), μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη φαρμακευτική αντιμετώπιση.

Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν είναι εφικτό να ζήσουμε για πολλούς μήνες (ή και χρόνια) σε καθεστώς καραντίνας. Και από την άλλη, ο βασικός στόχος της καραντίνας είναι να κερδηθεί χρόνος και χώρος.

Το αν ο χρόνος που κερδήθηκε αξιοποιήθηκε από την επιστημονική κοινότητα για μια βαθύτερη γνώση για τη φύση και τη συμπεριφορά αυτού του άγνωστου ιού, δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε. Σίγουρα όμως δεν αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση, με βάση τις αναφορές των υγειονομικών, για μια ουσιαστική ενίσχυση του συστήματος υγείας σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, σε προσλήψεις, σε ΜΕΘ και σε ΜΑΠ. Τα μπαλώματα που έχουν γίνει δεν αντιστοιχούν σε θωράκιση του ΕΣΥ σε ένα νέο κύμα, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που απαιτείται. Οι ανακοινώσεις του ΠΟΥ που φέρνουν την Ελλάδα στην προτελευταία θέση στην αύξηση των δαπανών στην υγεία μέσα στην πανδημία, απλώς επιβεβαιώνουν τη γενικευμένη αυτή αίσθηση.

Σύμφωνα με τους ειδικούς -τουλάχιστον όσους βρίσκονται σαφώς απέναντι στη στρατηγική της άρον άρον ανοσίας της αγέλης για να μην πάθει ζημιά η οικονομία- η αποκλιμάκωση τηρώντας μέτρα φυσικής απόστασης, χρησιμοποιώντας μάσκες, με μεγάλη προσοχή στους ηλικιωμένους και στους ευπαθείς και ταυτόχρονα αυξάνοντας τα τεστ, την ανίχνευση και την ιχνηλάτηση, είναι μάλλον ο καλύτερος ενδεδειγμένος συνδυασμός για την επόμενη μέρα όσον αφορά στη διαχείριση της πανδημίας από την Ελλάδα.

Ο κ. Τσιόδρας ως επιστήμονας, λογικά, θα υπερασπιζόταν την ίδια στρατηγική. Όμως για λόγους πολιτικής και δημοσιονομικής σκοπιμότητας, στο θέμα του ανοίγματος των σχολείων, προχώρησε σε αμφισβητούμενες δηλώσεις και οδηγίες που μάλλον υποτάσσονται στις ανάγκες και τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης. Οι προβληματικές διαβεβαιώσεις ότι δεν κολλάνε τα παιδιά στα σχολεία ή ότι δεν χρειάζονται μάσκες, δεν δημιουργούν κλίμα εμπιστοσύνης. Ούτε στους γονείς, ούτε στους μαθητές. Και έρχονται σε προφανή αντίθεση με το «σκάνδαλο» των πλατειών. Δεν γίνεται οι έφηβοι να μην κολλάνε στο σχολείο τη Δευτέρα το πρωί, αλλά να κινδυνεύουν στην πλατεία την Παρασκευή το βράδυ.

Γιατί δεν ειπώθηκε απλώς η αλήθεια; Ότι στόχος δεν είναι να μην κολλήσει κανείς, αλλά να υπάρξει έλεγχος στη νόσηση; Σε μια ευνοϊκή μάλιστα περίοδο, όπου το άνοιγμα των σχολείων θα είναι για μικρό διάστημα (ένα μήνα), έτσι ώστε να μπορούν να δοκιμαστούν λύσεις και για το Σεπτέμβριο, καθώς ο καιρός σήμερα βοηθάει, ο ιός πιθανά είναι εξασθενημένος και η καμπύλη σίγουρα καθοδική;

Δυστυχώς, φαίνεται ότι κρύβεται η αλήθεια γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει -ή δεν μπορεί λόγω πολιτικής επιλογής- να αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί σε ένα τέτοιο σύνθετο εγχείρημα.

Πιο συγκεκριμένα.

  • Αρκετές χιλιάδες εκπαιδευτικοί που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες (καρδιοπάθειες, χημειοθεραπείες, εγκεφαλικά, διαβήτης, άσθμα κλπ) πρέπει να προστατευτούν με ΑΠΟΛΥΤΟ και άμεσο τρόπο. Διαφορετικά η κυβέρνηση καθιστά τους εκπαιδευτικούς, πειραματόζωα. Ελεγχόμενη νόσηση σημαίνει προστασία των ευπαθών ομάδων. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να πάρουν άδεια με αποδοχές, για όσο διαρκεί η πανδημία. Οι εκπαιδευτικοί αυτοί δεν θα μπορούν να κάνουν εξ αποστάσεως σε ένα σχολείο που θα λειτουργεί δια ζώσης. Το μάθημα δεν είναι η προβολή σε προτζέκτορα του καθηγητή. Το μάθημα δεν είναι διάλεξη ή ομιλία. Είναι αλληλεπίδραση όσων βρίσκονται μέσα στην τάξη. Για την αναπλήρωση όμως αυτών των εκπαιδευτικών έπρεπε να είχαν γίνει ήδη οι χιλιάδες διορισμοί όσων τους αναπληρώσουν, για όλη την περίοδο της πανδημίας. Πως αλλιώς θα γίνει το μάθημα στη Γ’ λυκείου τις επόμενες 4 βδομάδες, αν πχ ο καθηγητής φυσικής έχει διαβήτη και πάρει άδεια; Ή μήπως δεν γνωρίζει το υπουργείο ότι το πολυετές πάγωμα των διορισμών στην εκπαίδευση, έχει ανεβάσει κατακόρυφα τον μέσο όρο ηλικίας των εκπαιδευτικών;
  • Ευπαθείς ομάδες υπάρχουν και ανάμεσα στους μαθητές, και σε γονείς μαθητών, και σε οικογένειες εκπαιδευτικών. Και σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζονται διορισμοί για την κατ’ οίκον διδασκαλία (θεσμός που υπάρχει ήδη) σε μαθητές που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες ή έχουν γονείς που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Διορισμοί και στελέχωση του μηχανισμού χρειάζονται ακόμα και για δομές όπως η βοήθεια στο σπίτι, αλλά και για τη φροντίδα των ηλικιωμένων όπου αυτό χρειάζεται (ανήμποροι γονείς εκπαιδευτικών που ζουν μαζί κλπ).
  • Μια διαφορετική διαχείριση της πανδημίας απαιτεί την υποχρεωτική χρήση της μάσκας στους κλειστούς χώρους και άρα και στα σχολεία. Το επιχείρημα του ΕΟΔΔΥ, πως οι μαθητές μιας τάξης δεν κολλάνε μεταξύ τους γιατί είναι κλειστό σύστημα, θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό. Το Φεβρουάριο η γρίπη έκλεινε ολόκληρα τμήματα στα σχολεία, μέσα σε λίγες μέρες. Η απλή γρίπη, όχι ο κορωνοϊός. Η υποχρεωτική χρήση μάσκας στα σχολεία για περίπου μισό εκατομμύριο μαθητές και 70.000 καθηγητές σημαίνει πάνω από 1 εκ μάσκες ημερησίως, μόνο για τα σχολεία. Προφανώς και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει προνοήσει για κάτι τέτοιο. Και ο ΕΟΔΥ προσαρμόζει αναλόγως τα μέτρα. Στα δε λεωφορεία που αφορούν τους χιλιάδες μαθητές σε Καλλιτεχνικά ή Μουσικά σχολεία, επίσης δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη για παροχή μάσκας.
  • Τα σχολεία ανοίγουν αλλά δεν έχει γίνει σαφές ποια θα είναι η διαδικασία διάγνωσης και ιχνηλάτησης. Τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί πριν έρθουν στο σχολείο θα έπρεπε να κάνουν ΟΛΟΙ τεστ. Αν δε μπορεί η κυβέρνηση να τα κάνει σε όλες τις τάξεις σε μια βδομάδα, θα έπρεπε να φροντίσει για τους μαθητές της Γ’ λυκείου (λιγότεροι από 100.000) και τους εκπαιδευτικούς. Αντί για άνοιγμα όλων των τάξεων στις 18 Μάιου ας πήγαινε με αυτό το κριτήριο (της εξασφάλισης ελέγχων για όλους), σε σταδιακό άνοιγμα μιας τάξης ανά βδομάδα. Ακριβό, κοστοβόρο, απαιτητικό, αλλά είναι σαφές ότι αν 10 σχολεία στην επικράτεια γίνουν εστίες αναζωπύρωσης για την διασπορά του ιού σε χιλιάδες οικογένειες, τα αποτελέσματα θα είναι ανάποδα, τόσο για τη διεξαγωγή των πανελλαδικών, όσο και για το άνοιγμα το Σεπτέμβριο. Μετά το πρώτο κύμα διεξαγωγής τεστ, ένα σαφές πρωτόκολλο εντατικής δειγματοληπτικής ιχνηλάτησης πρέπει να σχεδιαστεί.

Τα παραπάνω είναι μέτρα κρατικής ευθύνης, που όμως η κυβέρνηση τα αποφεύγει γιατί υποδηλώνουν κράτος πρόνοιας, κοινωνική μέριμνα, προσλήψεις και σταθερή εργασία. Υπάρχουν κι άλλα, όπως οι ακατάλληλες αίθουσες και η τήρηση των φυσικών αποστάσεων. Γνωρίζουμε όμως πως είναι τα πράγματα στα σχολεία. Βλέπουμε τους μαθητές μας στις πλατείες. Δε ζητάμε να μην ανοίξουν τα σχολεία, μέχρι να χτιστούν χιλιάδες καινούριες σχολικές μονάδες!

Το μέτρο για 15 μαθητές ανά τάξη – 1 μαθητής ανά θρανίο, όμως, είναι ένα μέτρο που θα πρέπει να ισχύσει και από το Σεπτέμβριο. Μέτρο το οποίο θα πρέπει σίγουρα να συνοδευτεί από επιπλέον προσωπικό για τον καθαρισμό, επιπλέον προσλήψεις εκπαιδευτικών.

Αντί αυτών των μέτρων που αντιστοιχούν στοιχειωδώς σε ένα κοινωνικό κράτος (έστω καπιταλιστικό) το Υπουργείο προχωράει σε ένα όπως-όπως άνοιγμα των σχολείων, πολλών τάξεων μαζί στις 18 Μαΐου, με αντιφατικές δηλώσεις και αλληλοσυγκρουόμενες «διαβεβαιώσεις». Και κυρίως με τα μόνιμα αντιπαιδαγωγικά όνειρά της για τη ζωντανή βιντεοσκόπηση του μαθήματος και για την μονιμοποίηση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης.

Αν δε μπορεί η κυβέρνηση να κάνει τα παραπάνω στοιχειώδη, ας ανοίξει τη Γ’ λυκείου-όπου με μια τάξη τα πράγματα είναι πολύ πιο ελεγχόμενα και η προσέλευση θα είναι πιο χαμηλή. Να αναβάλλει το άνοιγμα των υπόλοιπων τάξεων οι οποίες να γίνονται σταδιακά και μόνο στο βαθμό που διασφαλίζονται τεστ, μάσκες, προστασία ευπαθών μαθητών, γονέων, εκπαιδευτικών. Αν δεν το κάνει τώρα, αναλαμβάνει την ευθύνη για ένα άνοιγμα το Σεπτέμβριο με χειρότερους όρους.

Σαν τον κλέφτη η κ. Κεραμέως;

Δημοσιεύματα, που δεν διαψεύδονται από το Υπουργείο Παιδείας, κάνουν λόγω για κατάθεση του πολυνομοσχεδίου για την Παιδεία, μέσα στο Πάσχα.

Το πολυνομοσχέδιο, μεταξύ άλλωνφέρεται ότι θα περιλαμβάνει:

Α. Επαναφορά της Τράπεζας Θεμάτων -πολλαπλές ενδοσχολικές εξετάσεις και εθνικό απολυτήριο
Β. Αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών- Επιμόρφωση
Γ. Πλαίσιο λειτουργίας και ίδρυση νέων Πειραματικών και Πρότυπων Σχολείων.
Δ. Νέες Θεματικές Ενότητες, στο Νηπιαγωγείο, Δημοτικό και Γυμνάσιο.
Ε. Ρυθμίσεις για τα ξενόγλωσσα τμήματα των ελληνικών Πανεπιστημίων, τα οποία εισάγουν τα δίδακτρα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Αν επαληθευτούν τα δημοσιεύματα, πέρα από το αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής του, το Υπουργείο εγκαινιάζει μια ανήθικη, αντιδημοκρατική, αλλά και από άποψη δημόσιας υγείας, επικίνδυνη πρακτική. 

Σε όλες αυτές τις ρυθμίσεις υπάρχουν αντιδράσεις και αντίλογος που δε θα μπορεί να ακουστεί, πέρα από τους τοίχους της Βουλής. Το Υπουργείο επιχειρεί, εν μέσω πανδημίας και απαγόρευσης κυκλοφορίας, να επαναφέρει ένα νομοθέτημα-τερατούργημα που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το νόμο Αρσένη. Ένα νόμο που προβλέπει απανωτές εξετάσεις και ταξικά φίλτρα σε Α, Β, Γ λυκείου μέσω τράπεζας θεμάτων, μαζική εκδίωξη μαθητών από τη γενική στην τεχνική εκπαίδευση, γιγάντωση των φροντιστηρίων, ταξικό αποκλεισμό των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων από την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Γνωρίζει ότι μια σειρά από αυτές τις ρυθμίσεις δεν έχουν τη συναίνεση της εκπαιδευτικής κοινότητας και ότι αν ήταν ανοιχτά τα σχολεία δε θα είχαν τη συναίνεση και των γονέων, της νεολαίας και του λαού.  Οι πρώτες απόπειρες του Υπουργείου το Γενάρη-Φλεβάρη βρέθηκαν εξάλλου μπροστά σε μαθητικές κινητοποιήσεις οι οποίες ούτε εύκολα ελέγχονται ούτε εύκολα καταστέλλονται.

Μετά τα ατελείωτα επικοινωνιακά και μικροπολιτικά παιχνίδια με τα τάμπλετ, την ύλη, τα ανύπαρκτα πλαίσια για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, έρχεται τώρα να νομοθετήσει σε βάρος των 15χρονων και των 16χρονων μαθητών που είναι κλεισμένοι στο σπίτι και πιεσμένοι ψυχολογικά, εδώ και ένα μήνα. Αλήθεια θα είναι ανεύθυνοι οι εκπαιδευτικοί ή οι μαθητές αν προσπαθήσουν να ακουστεί η φωνή τους; Ή το Υπουργείο που θυσιάζει την πειθαρχία και τους κόπους του ελληνικού λαού και της νεολαίας, για μικροπολιτικά οφέλη και να περάσει κυριολεκτικά νύχτα ένα νομοσχέδιο – πλήγμα στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση;

Καλούμε:

– Την κυβέρνηση να μην καταθέσει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο με κλειστά τα σχολεία και τους μαθητές-εκπαιδευτικούς σε καραντίνα στο  σπίτι τους.

– Τα κόμματα της αντιπολίτευσης να καταγγείλουν αυτήν την αντιδημοκρατική, επικίνδυνη και ανήθικη πρακτική και να μη συμμετέχουν σε καμία σχετική κοινοβουλευτική διαδικασία.

– Τις ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ-ΠΟΣΔΕΠ-ΟΙΕΛΕ να πάρουν θέση και να καταγγείλουν αυτήν την πρακτική. ΟΛΜΕ και ΔΟΕ να υιοθετήσουν τις αποφάσεις των εκπαιδευτικών σωματείων για απεργία-αποχή από κάθε διαδικασία αξιολόγησης/αυτοαξιολόγησης σχολικής μονάδας/εκπαιδευτικού.

– τα σωματεία να καλέσουν τους εκπαιδευτικούς σε ΑΠΟΧΗ από κάθε διαδικασία εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, μέχρι να αποσύρει το Υπουργείο το πολυνομοσχέδιο. Με διακηρυγμένο στόχο την κλιμάκωση προς τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Για τη στοχοποίηση των εκπαιδευτικών και την τηλε-εκπαίδευση

Το κλείσιμο των σχολείων στις 11 Μαρτίου, λόγω πανδημίας, συνοδεύτηκε από τις εξαγγελίες του Υπουργείου Παιδείας ότι ταυτόχρονα με την καμπάνια «Μένουμε Σπίτι» θα ξεκινούσαν εντατικές προσπάθειες για να στηθούν διαδικασίες τηλεκπαίδευσης για τα παιδιά που θα μένουν στο σπίτι. Στη βάση αυτή το υπουργείο υιοθέτησε μια πλατφόρμα για σύγχρονη τηλεκπαίδευση με δυνατότητα συνομιλίας με εικόνα και ήχο ενώ ταυτόχρονα κάλεσε γονείς και μαθητές να μπουν σε δύο πλατφόρμες ασύγχρονης εκπαίδευσης όπου οι εκπαιδευτικοί μπορούν να μοιράζονται αρχεία μαζί τους.

Πράγματι, η διακοπή της επαφής των μαθητών με το σχολείο είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα. Η επαφή του παιδιού με το δάσκαλο και τον εκπαιδευτικό, είναι αναγκαία. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για παιδιά κλεισμένα μέσα στο σπίτι.

Αν όμως το Υπουργείο ήθελε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα δε θα ακολουθούσε αυτές τις διαδικασίες. Δεν υπήρξε καμία προετοιμασία για οποιαδήποτε μορφή  τηλεκπαίδευσης. Στις  11/03 κλείνουν τα σχολεία και δύο ημέρες μετά η Υπουργός χωρίς καμία προετοιμασία ανακοινώνει ότι ξεκινάει η τηλεκπαίδευση. Πρόκειται για επικοινωνιακή φούσκα με τους μαθητές πειραματόζωα, ενταγμένη στο αφήγημα «η ικανή και αποτελεσματική κυβέρνηση ΝΔ».

Δύο εβδομάδες μετά, στις 25 Μαρτίου, το Υπουργείο δίνει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία από τους 1.350.000 μαθητές μόνο 200.000 είχαν μπει στις πλατφόρμες ασύγχρονης εκπαίδευσης. Το ό,τι μπήκαν δε σημαίνει φυσικά και ότι έκαναν κάτι καθώς το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε με το 1/6 των μαθητών. Γι αυτό και πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί στράφηκαν σε άλλους τρόπους επικοινωνίας.

Επομένως για ποιο λόγο τέτοια βιασύνη; Γιατί δεν υπήρξε προετοιμασία – έστω σε έκτακτες συνθήκες;

Η οποιαδήποτε προετοιμασία θα απαιτούσε:

α) Την επιστημονική – παιδαγωγική οριοθέτηση της τηλεκπαίδευσης. Όταν οι επιστημονικές έρευνες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και χρόνια για την υπερβολική έκθεση στις οθόνες και τη συντελούμενη απο-μόρφωση και αποσυγκρότηση της σκέψης, το Υπουργείο δεν θέτει κανένα πλαίσιο. Ποιες είναι οι ενδεδειγμένες μορφές επαφής του δασκάλου με τους μαθητές του για το δημοτικό; Ποιες αντίστοιχα για τους εφήβους; Η σύγχρονη τηλεκπαίδευση συνίσταται για όλες τις ηλικίες; Πόσες ώρες πρέπει να απασχολεί ένα παιδί δημοτικού η οθόνη; Η τηλεκπαίδευση, δεν συνιστάται ούτε από την ίδια την Ε.Ε.για ανηλίκους, ως κανονική εκπαιδευτική διαδικασία με εκπαιδευτικούς και παιδαγωγικούς στόχους. Και από άποψη προσωπικών δεδομένων και από άποψη έκθεσης για πολλές ώρες στην οθόνη και την ακτινοβολία και συνολικά ως ένταξη στη μαθησιακή διαδικασία. Η υποκατάσταση της μαθησιακής διαδικασίας από το Googleing (την απαξία του σχολείου και της μάθησης γιατί υπάρχει η αναζήτηση πληροφοριών στο Google) είναι ένα «αυθόρμητο» ρεύμα με το οποίο αναμετρούνται καθημερινά οι εκπαιδευτικοί. Το Υπουργείο το μόνο που έχει πει είναι ότι δεν υποκαθιστά τη διδασκαλία στην τάξη, το οποίο είναι σωστό. Αντί όμως να δηλώσει ρητά ότι πρόκειται για μια έκτακτη κατάσταση που θα διαρκέσει όσο διαρκούν τα μέτρα, η κα Κεραμέως δηλώνει ότι η τηλεκπαίδευση «ήρθε για να μείνει».

β) Την καταγραφή των δυνατοτήτων των μαθητών από άποψη εξοπλισμού. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ το 22% των μαθητών δεν έχουν πρόσβαση σε υπολογιστή με σύνδεση διαδικτύου. Για τα παιδιά του δημοτικού δεν έχουν όλοι οι γονείς εκτυπωτές να τυπώνουν φυλλάδια ή τεχνικές και παιδαγωγικές γνώσεις για να καθοδηγούν το παιδί τους. Αυτό σημαίνει πως κάποιοι μαθητές πετιούνται έξω από τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Είμαστε ενάντια σε κάθε ταξική διάκριση, λόγω έλλειψης των απαιτούμενων τεχνικών μέσων.

γ) Τη γνώση γύρω από τις δυνατότητες των εκπαιδευτικών, καθώς ούτε επιμορφωμένοι είναι για μια τέτοια εκπαιδευτική διαδικασία, που απαιτεί διαφορετική παιδαγωγική προετοιμασία από τη φυσική τάξη, ούτε έχουν όλοι τον κατάλληλο εξοπλισμό, ούτε έχουν όλοι την ίδια εξοικείωση με τα τεχνικά μέσα. Οι φανατικοί νεοφιλελεύθεροι κονδυλοφόροι του συστήματος φωνασκούν για τους «τεμπέληδες εκπαιδευτικούς», αγνοώντας, εσκεμμένα, ότι η εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι μια απλή βιντεοκλήση…

Το Υπουργείο δεν επέλεξε μια τέτοια προσέγγιση γιατί επικράτησαν και στην εκπαίδευση –   όπως και στην υγεία – οι επικοινωνιακές σκοπιμότητες και οι ιδεοληψίες της κυβέρνησης για την «ατομική ευθύνη». Σύμφωνα με αυτές η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, ακόμη και σε έκτακτες συνθήκες, δεν είναι συνταγματική υποχρέωση του κράτους, αλλά ατομική ευθύνη του κάθε εκπαιδευτικού, γονέα, μαθητή, ανάλογα τα τεχνικά μέσα που έχει, την κοινωνική τάξη, το μορφωτικό επίπεδο.

Σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες είναι εκτός τηλεκπαίδευσης αφενός γιατί οι πλατφόρμες του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου δεν μπορούν να ανταποκριθούν και μέχρι να τα καταφέρουν θα χρειαστούν μερικές εβδομάδες ακόμη κατά τη διάρκεια των οποίων γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί θα σπάνε κυριολεκτικά τα νεύρα τους μπροστά στις οθόνες και αφετέρου γιατί χιλιάδες άλλοι δεν έχουν τον εξοπλισμό.

Την ίδια στιγμή στην ιδιωτική εκπαίδευση οι εργοδότες έσπευσαν να εφαρμόσουν πολύωρα προγράμματα τηλεκπαίδευσης έξω από κάθε παιδαγωγική λογική για να δείξουν ότι έχουν το καλύτερο «εμπόρευμα». Επεκτείνουν και εντατικοποιούν την εργασία των εκπαιδευτικών χωρίς όριο, αφού στην τηλεργασία ο εκπαιδευτικός πρέπει να είναι διαθέσιμος 24 ώρες το 24ωρο, ενώ ταυτόχρονα ανενόχλητοι από τους κρατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς απολύουν ή παρακρατούν μισθούς εργαζομένων.

Τα ΜΜΕ όπως – την προ-κορονοϊού περίοδο – κατηγορούσαν τους υγειονομικούς τώρα χρεώνουν στους εκπαιδευτικούς την αποτυχία της τηλεκπαίδευσης του Υπουργείου. Άσχετοι με το θέμα δημοσιογράφοι ζητάνε αξιολόγηση εδώ και τώρα ανάλογα με το ποιοι κάνουν τηλεκπαίδευση και ποιοι όχι. Ακούγεται όλο και πιο συχνά ό,τι, μπροστά στην κρίση που έρχεται, πρέπει να κοπεί ο μισθός των δημοσίων υπαλλήλων που «δε δουλεύουν».

Όπως χτύπησαν τη δημόσια υγεία τα προηγούμενα χρόνια στη λογική της ανταποδοτικότητας, έτσι ετοιμάζονται για το χτύπημα στην δημόσια εκπαίδευση τώρα. Η συνταγή είναι γνωστή από την προπαγάνδα για την επιβολή των μνημονίων. Ο κοινωνικός αυτοματισμός, το διαίρει και βασίλευε, η αξιολόγηση για να ξεχωρίσουν οι «ικανοί» από τους «ανίκανους».

Εμείς καλούμε στην υιοθέτηση τριών κατευθύνσεων εδώ και τώρα.

  • Ανακοίνωση από τώρα γενναίας μείωσης της ύλης στη Γ’ λυκείου. Επαναλήψεις μέσω τηλεκπαιδευσης σε αυτήν την ύλη. Κανένα προχώρημα της ύλης σε κανένα μάθημα. Για όσα μαθήματα της Γ’ λυκείου η ύλη είναι πολύ πίσω, λόγω μη προσλήψεων εκπαιδευτικών έως και το Δεκέμβριο, η μείωση της ύλης να είναι ακόμα μεγαλύτερη. Μείωση των φραγμών – αύξηση των εισακτέων στα τριτοβάθμια ιδρύματα με αύξηση της χρηματοδότησης. Οι μαθητές των υπόλοιπων τάξεων να περάσουν την τάξη χωρίς προαγωγικές εξετάσεις, με κατάλληλη αναπροσαρμογή της ύλης για την επόμενη σχολική χρονιά, όπου είναι αναγκαίο.
  • Αξιοποίηση της ΕΡΤ για διαμόρφωση ενός εθνικού προγράμματος επιμορφωτικών εκπομπών και επαναλήψεων. Την ευθύνη των μαθημάτων να αναλάβουν οι παιδαγωγικοί υπεύθυνοι των ΠΕΚΕΣ. Το πρόγραμμα αυτό μπορεί να αποτελέσει τον κορμό της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και να προσαρμοστεί σε κάθε τάξη και σχολείο ανάλογα με τα καταγεγραμμένα διαθέσιμα τεχνικά μέσα εκπαιδευτικών/γονέων/μαθητών, με επικουρική αξιοποίηση των πλατφορμών σύγχρονης και ασύγχρονης τηλεκπαίδευσης και με γνώμονα την καθολική πρόσβαση των μαθητών/τριών σε αυτό. Σήμερα αυτοί οι τρεις πυλώνες (ασύγχρονη, σύγχρονη, εκπαιδευτική τηλεόραση) είναι ασύνδετοι, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, στη λογική της «ατομικής ευθύνης».
  • Παροχή δωρεάν διαδικτύου σε όλους τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς για τα παιδιά δημοτικού – γυμνασίου για το διάστημα αυτό.

Και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε:

  • Για μαζικούς μόνιμους διορισμούς με βάση τα δεκάδες χιλιάδες κενά. Καμία σκέψη για υποκατάσταση του εκπαιδευτικού σε απομακρυσμενα νησιά και χωριά από διαδικασίες τηλε-εκπαιδευσης.
  • Για να μη γίνει η αξιολόγηση μοχλός για τη διάλυση του κοινωνικού αγαθού της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Καμία αξιολόγηση, κανένας διαχωρισμός των εκπαιδευτικών σε απρόθυμους/πρόθυμους με βάση την τηλεκπαιδευση, καμία χρήση των δεδομένων που καταγράφονται αυτήν την περίοδο στις πλατφόρμες.

Συντονισμός Διαλόγου και Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων

Επιτροπή Εκπαιδευτικών

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως Νέρωνας και οι διορισμοί στην εκπαίδευση

Στο χώρο της εκπαίδευσης το Υπουργείο εξαγγέλλει νέο σύστημα διορισμών. Βέβαια το θέμα δεν είναι οι διορισμοί, αλλά μια νεοφιλελεύθερη ρύθμιση που ήθελε να κάνει το σύστημα εδώ και χρόνια. Ήθελε να σπάσει την αντιστοίχιση πτυχίο = επαγγελματικό δικαίωμα και να το μετατρέψει σε ατομική υπόθεση, σε χτίσιμο βιογραφικού, σε portfolio πτυχίων, “προσόντων”, χαρτιών. Γι’ αυτό και οι κουτοπόνηροι του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάνε από την Ειδική Αγωγή τις 4.500 προσλήψεις. Γιατί στην Ειδική Αγωγή τα τμήμα ΑΕΙ είναι λίγα (βασικά το Τμήμα του Βόλου). Οι απόφοιτοι δεν αρκούν, οπότε αυτοί που δουλεύουν εδώ και χρόνια αναπληρωτές είναι μαθηματικοί, φυσικοί κλπ με μεταπτυχιακά ή σεμινάρια ειδικής αγωγής.

Προεκλογικά θα μπει μπροστά η διαδικασία μέσω ΑΣΕΠ για τους 4.500 διορισμούς στην Ειδική Αγωγή. Μιλάμε για ανθρώπους που εδώ και χρόνια δουλεύουν έτσι κι αλλιώς στην εκπαίδευση και δεσμεύουν το αντίστοιχο κονδύνι στον προϋπολογισμό. Στην ουσία ήταν μόνιμοι που αναπλήρωναν τον εαυτό τους. Κάτι σαν αορίστου με απόλυση το καλοκαίρι. Ο και τύποις διορισμός τους θα είναι το τυράκι για να περάσει το σπάσιμο της αντιστοίχισης πτυχίο = επαγγελματικό δικαίωμα.

Οι υποτιθέμενοι επιπλέον 10.500 διορισμοί στη Γενική Εκπαίδευση για το 2020-2022, που εξαγγέλλει ο Γαβρόγλου, είναι προεκλογικό αίσχος στα πλαίσια της κοκορομαχίας ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Αφού σε λίγους μήνες θα έχουμε εκλογές και νέα κυβέρνηση, πως η παρούσα μιλάει για διορισμούς της επόμενης; Αφού για τις συντάξεις και για κάθε δημοσιονομικό μέτρο οι αποφάσεις παίρνονται στο παρά πέντε και αφού ελέγξει το ευρωπαϊκό ιερατείο τα δημοσιονομικά, πως ξέρουν εν έτει 2018 τα δημοσιονομικά του 2021; Η λέξη απάτη δε μπορεί να περιγράψει ακριβώς το ήθος αυτών των ανθρώπων, που εξακολουθούν καθημερινά να λερώνουν το όνομα της αριστεράς.

Δε σταματούν όμως εδώ τη χυδαιότητα, στα πλαίσια του προεκλογικού στησίματος του διπόλου ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Ταυτόχρονα το Υπουργείο προχωράει και στην εξαγγελία 2 ακόμα «φιλοεκπαιδευτικών» μέτρων. Τη σταδιακή μείωση του ανώτατου αριθμού των μαθητών ανά τμήμα. Στα 22 στα νηπιαγωγεία και στα δημοτικά, στα 25 στα λύκεια. Χρόνιο αίτημα των εκπαιδευτικών. Για όσους σαλαμοποιούν βέβαια τα αιτήματα και τους στόχους του λαϊκού κινήματος.

Στην ουσία η κυβέρνηση συμπεριφέρονται σα σύγχρονοι Νέρωνες. Αφού συνεχίζουν να καταστρέφουν τη χώρα με την υπερδεκαετή μνημονιακή λιτότητα, έρχονται να προτείνουν τρόπους «επούλωσης»…

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, του ΙΟΒΕ, του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, το δημογραφικό πρόβλημα στη χώρα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες. Η αναλογία θάνατοι/γεννήσεις ήταν έτσι κι αλλιώς κοντά στα αντίστοιχα προβληματικά όρια της υπόλοιπης Ευρώπης και πριν την κρίση, όμως τις δεκαετίες 1990-2000 στο δημογραφικό της Ελλάδας έδωσε ώθηση η είσοδος ξένων εργατών από την Αλβανία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία κοκ. Με την είσοδο της χώρας στα μνημόνια το 2010 πολλοί από αυτούς τους εργάτες γύρισαν στις χώρες τους. Σημειωτέον ότι είχαν γεννήσει παιδιά στην Ελλάδα και το κύμα αυτό εξόδου έγινε ιδιαίτερα αισθητό στα ελληνικά σχολεία, που άδειαζαν οι τάξεις. Μεταξύ 2011 και 2015 ο αριθμός των παλιννοστούντων και αλλοδαπών μαθητών μειώθηκε από τους 159.500 στους 70.300!!!

Η άλλη πιο σημαντική πλευρά είναι η ραγδαία μείωση των γεννήσεων στην Ελλάδα της κρίσης. Η μείωση των γεννήσεων μετά την έναρξη της κρίσης κατά σχεδόν 30%, από 118,3 χιλ. το 2008 σε 88,5 χιλ. το 2017, άρχισε ήδη να αποτυπώνεται στον αριθμό των νηπίων στο νηπιαγωγείο (από 162.000 το 2014 σε 155.200 το 2015) και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου (από 107.200 το 2016 σε 101.900 το 2017).

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΙΟΒΕ ο συνολικός αριθμός των μαθητών από 1,48 εκ το 2008 θα μειωθεί σε 1,05 εκ περίπου (29,2 % ή 423,3 χιλ λιγότεροι μαθητές) μέχρι το 2035, όταν δηλαδή θα έχει ενταχθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα και η πιο πρόσφατη μείωση γεννήσεων που σημειώθηκε το 2017.

Οι επιπτώσεις της έναρξης μείωσης των γεννήσεων που σημειώθηκε το 2010 θα αρχίσουν να αποτυπώνονται στη λειτουργία του Γυμνασίου από το 2022, ενώ στα Γενικά και τα Επαγγελματικά Λύκεια από το 2025. Με βάση λοιπόν ότι με τα μνημόνια χάθηκαν – και θα συνεχίζουν να χάνονται – ολόκληρες γενιές, ανάλογα θα αναπροσαρμόζονται και οι ανάγκες σε εκπαιδευτικούς. Ο αριθμός των εκπαιδευτικών από 190.000 χιλ το 2009, σήμερα είναι περίπου 130.000 χιλ και ενδέχεται να μειωθεί έως το 2035 σε 110.000 χιλ. Μόνο από τη δημογραφική εξέλιξη και αν δεν έχουμε άλλες δυσμενείς αλλαγές σε ωράρια εκπαιδευτικών, αναλυτικά προγράμματα κοκ.

Τα παραπάνω τα ξέρει η κυβέρνηση και ξέρει και ότι οι 10.500 διορισμοί για το 2020-2022 είναι ένα κενό σύνθημα στα πλαίσια της προεκλογικής χυδαιότητας σε μια χώρα που γερνάει και σε μια κοινωνία κατεστραμμένη από τη λιτότητα. Με βάση ότι οι τάξεις σταδιακά θα αδειάζουν, λόγω μείωσης του μαθητικού πληθυσμού, η κυβέρνηση εξαγγέλλει μια – όχι ανάλογη – μικρή μείωση στον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα. Και είναι τόσο κυνική που χτίζει το πρόγραμμά της στην παιδεία, εκμεταλλευόμενη το δημογραφικό πρόβλημα και όχι λύνοντας το. Υπόσχεται κάλυψη όλων των παιδιών στους παιδικούς σταθμούς, δίχρονη υποχρεωτική προσχολιική αγωγή κ.α. Σα μπακάληδες έχουν βγάλει τα excel και τα τεφτέρια. Μη υπολογίζοντας ότι οι συνέπειες της λιτότητας είναι πολλαπλασιαστικές, καθώς η υπογεννητικότητα υποσκάπτει την όποια ανάπτυξη και οι μισθοί πείνας με τη φοροληστεία θα συνεχίσουν να διώχνουν τους 30άρηδες στο εξωτερικό.

Το αν θα διορίσει μερικές εκατοντάδες εκπαιδευτικούς το 2021 πχ σε μια ειδικότητα που εμφανίζονται περισσότερες ελλείψεις (Φυσικοί, Βιολόγοι) ή αν θα αλλάξει τα αναλυτικά προγράμματα για να εξοικονομήσει από άλλες ειδικότητες (πχ Μαθηματικούς) θα είναι το αντικείμενο της κοκορομαχίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ. Όμως το πλαίσιο της λιτότητας θα είναι ίδιο και οι τάξεις θα συνεχίζουν να αδειάζουν…

Στην ουσία το εκπαιδευτικό πρόβλημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συνολικό πρόβλημα της χώρας.

Μια πολιτική αντιμετώπισης του δημογραφικού σημαίνει ανατροπή της λιτότητας. Μείωση των φόρων για τα εργαζόμενα στρώματα και τους μικρομεσαίους, αύξηση των μισθών, δημόσιες επενδύσεις.

Για το χώρο των εκπαιδευτικών σημαίνει, επιπλέον, ανατροπή των μνημονιακών νόμων των περικοπών (αύξηση ωραρίου εκπαιδευτικών, ανατροπή πολλαπλών ρυθμίσεων μείωσης προσωπικού). Ανατροπή του ν. Κατρούγκαλου που κρατάει τους εκπαιδευτικούς μέχρι τα 67 στην τάξη. Και στο πλαίσιο αυτό μείωση των μαθητών ανά τμήμα. Με αυτά τα μέτρα θα μπορούσαμε να έχουμε διορισμούς στην εκπαίδευση. Με τη διαχείριση της «μεταμνημονιακής» κακομοιριάς όχι και η κυβέρνηση ψεύδεται συνειδητά για να κρατάει σε προεκλογική ομηρία τους αδιόριστους  – αναπληρωτές εκπαιδευτικούς.

Όλα αυτά είναι στον αντίποδα της πολιτικής της κυβέρνησης. Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνει τη γνωστή ρήση ότι καταφέρνει να κάνει τη βρώμικη δουλειά του συστήματος, καλύτερα από τη δεξιά. Και προχωράει στην εκπαίδευση τη διάλυση του πτυχίου και εμπεδώνει το δρόμο του ατομικού δρόμου, του αέναου κυνηγιού αναζήτησης ατομικών προσόντων και πτυχίων για το δικαίωμα στην εργασία. Και στήνει το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ αναπαραγωγής του «μεταμνημονιακού» πολιτικού συστήματος με ένα «φιλολαϊκό» προφίλ περί διορισμών και μείωσης μαθητών ανά τμήμα.

Και όλα αυτά ενώ οι τάξεις θα συνεχίζουν να αδειάζουν και οι νέοι να κυνηγούν το ένα πτυχίο μετά το άλλο…

Τι έχουν τα έρμα και ψοφούν;

Την προηγούμενη Παρασκευή (2/3/2018) έγινε μια δυναμική και μαζική κινητοποίηση των ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών. Μετά από χρόνια και ενώ εδώ και οκτώ χρόνια οι διορισμοί είναι στο μηδέν. Η κινητοποίηση έγινε με το απόλυτα δίκαιο αίτημα του διορισμού μονίμων εκπαιδευτικών, αφού οι ίδιοι 20.000-25.000 συνάδελφοι αναπληρώνουν εδώ και 10-15 χρόνια τον εαυτό τους. Η κινητοποίηση οργανώθηκε από τα συντονιστικά αναπληρωτών, τις Παρεμβάσεις, το ΠΑΜΕ, το ΜΕΤΑ και άλλες μικρότερες αγωνιστικές και αριστερές δυνάμεις. Υπήρξε δηλαδή ένα ενιαίο μέτωπο στην πράξη. Οι μνημονιακές συνδικαλιστικές ηγεσίες στάθηκαν εχθρικά απέναντι στην κινητοποίηση και τη σαμποτάρισαν.

Η συνέχεια θα έπρεπε να ήταν κλιμάκωση. Που σημαίνει -με βάση την κοινή λογική- ενιαίο μέτωπο-κοινή δράση των Παρεμβάσεων, του ΜΕΤΑ και του ΠΑΜΕ με τους αναπληρωτές για τη συνέχεια των κινητοποιήσεων.Αντί αυτού, και με βάση τη λογική του ΚΚΕ ότι ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο άλλος αριστερός, το ΠΑΜΕ βρήκε να διαχωριστεί από τις Παρεμβάσεις… στην ημερομηνία. Έτσι είχαμε δύο κινητοποιήσεις αντί για μία που ευνοούσε τη συγκέντρωση δύναμης. Η πρώτη έγινε την περασμένη Παρασκευή 9/3 στην οποία δεν συμμετείχαν πρακτικά οι ΔΟΕ, ΟΛΜΕ και ΠΑΜΕ και η δεύτερη την ερχόμενη Παρασκευή στις 16/3. Βέβαια, για τις 9 Μαρτίου πήρε απόφαση μια συνέλευση 800 αναπληρωτών και μονίμων στο υπό κατάληψη Υπουργείο Παιδείας. Το ΠΑΜΕ ισχυρίζεται ότι η απόφαση ήταν βιαστική και εν θερμώ, ουσιαστικά όμως η αγνόηση μιας απόφασης που πήρε μια τέτοια συνέλευση – καθώς και η συμμαχία και το κρύψιμο πίσω από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΔΟΕ ρίχνει νερό στο μύλο της διάσπασης του αγώνα και του μετώπου. Κανένα επιχείρημα περί βιαστικής απόφασης δεν δικαιολογεί τη διάσπαση του ενιαίου μετώπου αναπληρωτών και Αριστεράς.

Το ΚΚΕ στην υπηρεσία του κόμματος λοιπόν και όχι του κινήματος. Τι δυναμώνει το κόμμα; Η αποδυνάμωση των άλλων, άρα ας αποκλιμακωθεί το κίνημα για να μη φουσκώσουν οι …Παρεμβάσεις. Και μιλάμε για πραγματικό κίνημα χιλιάδων ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών, όχι για εικονικό κίνημα με τσαμπουκάδες επαγγελματικών στελεχών στα σκαλάκια της Βουλής και στα γραφεία της Αχτσιόγλου.

Τα παραπάνω αφιερώνονται σε φίλους που έχουν κοντή μνήμη και μπροστά στην ήττα, δυστοκία και διάλυση της Αριστεράς, θαμπώνονται τελευταία με το εικονικό κίνημα του ΚΚΕ. Όμως το ΚΚΕ δεν αλλάζει -ειδικά με τη γραμμή της τελευταίας δεκαπενταετίας. Στη νηνεμία θα φωνάζει και στη φουρτούνα θα λουφάζει. Το πραγματικό κίνημα θα το σαμποτάρει γιατί του χαλάει το μονοπώλιο στο μαγαζί. Και ένα κόμμα-μαγαζί, παρά τα σύμβολα, δεν είναι αγωνιστικό κομμουνιστικό κόμμα.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια διασπασμένη κινητοποίηση. Υπό άλλες συνθήκες, θα είχε τους όρους αν όχι να πετύχει τους στόχους της, τουλάχιστον να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να δείξει ότι κάτι μπορεί να κινηθεί. Το τελικό δια ταύτα; Με τον ήλιο τα μπάζουμε, με τον ήλιο τα βγάζουμε, τι έχουν τα έρμα και ψοφούν…

Τι μπορεί να πετύχει ο αγώνας των καθηγητών;

Ο απεργιακός αγώνας των εκπαιδευτικών έχει ήδη ξεκινήσει δυναμικά και έως τώρα έχει διαψεύσει πανηγυρικά τις σειρήνες της ήττας. Αυτούς που το Μάιο έλεγαν ότι δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις, τον Ιούλιο ότι πρέπει αντί για απεργία να δούμε εναλλακτικές μορφές αγώνα χωρίς οικονομικό κόστος και την προηγούμενη εβδομάδα ότι δεν υπάρχει το κίνημα που θα τραβήξει πολυήμερη απεργία και άρα ας πάμε σε 48ωρη και βλέπουμε.

Δυστυχώς οι σειρήνες της ήττας δεν ακούγονται μόνο από το μνημονιακό-κυβερνητικό στρατόπεδο που κεντρική του στρατηγική είναι ότι κανένας αγώνας δεν πρέπει να νικήσει. Ακούγονται και μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος ανατροφοδοτώντας την τάση «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, αργά ή γρήγορα θα πέσουν σαν ώριμο φρούτο». Στην πραγματικότητα, οι απόψεις αυτές αντανακλούν το πραγματικό πρόβλημα του κινήματος, που σε τελική ανάλυση είναι ο δυσμενής συσχετισμός δυνάμεων: Οι όροι συγκρότησης κινημάτων αντίστασης έχουν δυσκολέψει κατά πολύ και συνεχίζουν να δυσκολεύουν. Όλοι βλέπουν ότι η παραμικρή αντίδραση ή διεκδίκηση έχει απέναντί της το απόρθητο τείχος Τρόικας-μνημονίων και προϋποθέτει συγκρούσεις συχνά «αιματηρές» με μεγάλα ατομικά ρίσκα και εντελώς αβέβαια αποτελέσματα.

Σήμερα απαιτούνται από το κίνημα άλματα παντού: στα αιτήματα, τις μορφές ζύμωσης, οργάνωσης, πάλης. Απαιτείται συνείδηση ότι μιλάμε για αγώνα αντικυβερνητικό, αντινεοφιλελεύθερο, αντιευρωπαϊκό. Ότι η σύγκρουση θα είναι βίαια, μακροχρόνια και με θύματα. Και με διακύβευμα πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε συνδικαλιστική διεκδίκηση. Αυτό δηλαδή που σήμερα απαιτείται βρίσκεται στον αντίποδα τόσο του συντεχνιασμού όσο και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Πως μεταφράζονται τα παραπάνω στον αγώνα των καθηγητών; Οι 5/ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες που αποφασίστηκαν δεν εντάσσονται σε κάποιο ταχτικό σχεδιασμό. Απλώς δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Για την ακρίβεια οι άλλοι δρόμοι δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Μετά την απεργία του Μαΐου, που ποτέ δεν έγινε, Τρόικα-κυβέρνηση και Υπουργείο πραγματικά ξεσάλωσαν. Απολύσεις, υποχρεωτικές μετακινήσεις, 27άρια, κλίμα στρατώνα στα σχολεία.

Οι καθηγητές αποφάσισαν την απεργία διαρκείας σαν μορφή πάλης απλά γιατί οτιδήποτε άλλο θα φαινόταν κοροϊδία. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι ανατροπή των απολύσεων σημαίνει μπλοκάρισμα του μνημονίου στην Ελλάδα και πιθανά εκδίωξη της Τρόικας από τη χώρα. Δεν έχουν την αυταπάτη ότι θα πάνε σε έναν απεργιακό περίπατο όπου η κυβέρνηση με την πρώτη βδομάδα θα φοβηθεί και θα υποχωρήσει σε 1-2 αιτήματα. Καταλαβαίνουν ότι το «ή αυτοί ή εμείς» δεν είναι κενό σχήμα λόγου, αλλά πλαίσιο που καθορίζει τους αγώνες της εποχής μας. Στην ουσία οι 5θήμερες επαναλαμβανόμενες ψηφίστηκαν ως πρόταση αξιοπρέπειας απέναντι στους συναδέλφους μας και στους μαθητές μας. Έκφραση μιας συμπιεσμένης αγανάκτησης, μια κραυγή «ΩΣ ΕΔΩ!».  Οι καθηγητές ψήφισαν τον αγώνα διαρκείας για όλα αυτά έστω και αν ένα σημαντικό τμήμα τους δεν πίστευε στη νίκη. Το αν και πόσο την πιστέψει θα κρίνει τελικά την έκβαση του αγώνα.

Να σταματήσει η αριστερά να είναι παρατηρητής των λαϊκών διαθέσεων

Τα παραπάνω πρέπει να συζητηθούν γιατί είναι η βάση από την οποία πρέπει να ξεκινήσουν οι δυνάμεις που αναφέρονται στον αντιμνημονιακό αγώνα και στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων. Αλλά δεν αρκεί μείνουν εκεί.

Οσο σωστό είναι να προσκαλούμε και να επιδιώκουμε την αγωνιστική αλληλεγγύη τόσο λάθος είναι να περιμένουμε την κήρυξη μονοήμερης και εκτονωτικής πλέον απεργίας από την ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ.

Δουλειά της αριστεράς είναι να αναπτύσει το κίνημα, να θέτει προτάσεις όξυνσης και γενίκευσης της αντιπαράθεσης παίρνοντας υπόψη τη λεγόμενη μέση συνείδηση και τους συσχετισμούς αλλά όχι υποτασσόμενη σε αυτά.

Δεν μπορεί να ψάχνει εγγυήσεις για «σίγουρους και εύκολους» δρόμους νίκης. Δεν μπορεί (γιατί αγγίζει τα όρια της υπονόμευσης) να περιμένει στη γωνία για το πότε θα ηττηθεί ένας αγώνας με βάση τον αρνητικό συσχετισμό και την επιθετικότητα του συστήματος για να δικαιωθεί εκ των υστέρων.

Δουλειά της είναι να οργανώνει αγώνες, να τους ενώνει-συντονίζει, να τους πολιτικοποιεί.

Μερικές κατευθύνσεις σαν σκέψεις:

–       Κάθε σχολείο να γίνει κύτταρο ενημέρωσης σε γονείς-μαθητές για το τι προβλέπει το νέο σχολείο.

–       Να ανοίξει συζήτηση για το νέο σχολείο πλατιά στην κοινωνία. Μέσα στη βουλή, στους εργασιακούς χώρους, παντού. Να πρωτοστατήσουν οι εκπαιδευτικοί σε αυτό.

–       Να συντονιστούν όλοι οι αγώνες ενάντια στις απολύσεις και υπερ των δημόσιων αγαθών. ΕΡΤ, καθηγητές, ΑΕΙ-ΤΕΙ κοκ.

–       Να καλούμε στις δράσεις μας (πορείες κοκ) όλη την κοινωνία με αίτημα-στόχο «να σπάσουμε στην παιδεία την εφαρμογή του μνημονίου».

–       Οι καθηγητές πρέπει να αντέξουν σαν απεργοί. Έμπρακτη στήριξη από δομές αλληλεγγύης αλλά και από τα αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα (από τις πολλαπλές επιχορηγήσεις τους) και κινήματα για το απεργιακό ταμείο της ΟΛΜΕ!

–       Να στηθούν επιτροπές κοινού αγώνα υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών σε κάθε Δήμο από εργαζομενους, εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές.

Μπορεί με τα παραπάνω να νικήσει ο αγώνας των εκπαιδευτικών; Κανείς δεν το ξέρει. Αλλά δημιουργούν τους όρους για τη νίκη, δεν παρακολουθούν απλά τις αυθόρμητες διαθέσεις αλλά προσπαθούν να τις διαμορφώσουν, οικοδομούν το αίσθημα αξιοπρέπειας και ενότητας των εκπαιδευτικών, βαθαίνουν τη συνείδηση για το ποιο σχολείο θέλουμε, ποιον εκπαιδευτικό θέλουμε, ποιος είναι ο αντίπαλός μας. Κι αν γενικά σήμερα ισχύει πως χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται οι παραπάνω κατευθύνσεις μπορούν να διαμορφώσουν όρους και για μια πολυπόθητη νίκη απέναντι στο μνημόνιο και τις πολιτικές του!

Δημήτρης Μητρόπουλος (ΕΛΜΕ Πειραιά)

Χριστίνα Μπάρτσα (Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας)

Τριβιζάκης Γιώργος (Ζ’ ΕΛΜΕ Αθήνας)

Σκαλιδάκης Γιάννης (Α’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής)