Άρθρα

Όχι στα συλλαλητήρια της πατριδοκαπηλείας – Έξω οι Ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια

Ανακοίνωση από την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΕΙΑΣ

ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ

Το σύγχρονο «μακεδονικό πρόβλημα» δημιουργήθηκε τρεις δεκαετίες πριν, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από την ωμή και βίαιη επέμβαση των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και ΕΕ. Ξαναβρέθηκε πρόσφατα στην ημερήσια διάταξη, πάλι από αυτούς που το δημιούργησαν: τώρα, η στρατηγική των ιμπεριαλιστών υπαγορεύει την άμεση ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, άρα καιτην άρση του ελληνικού βέτο. Η πρόθυμη κυβέρνηση Τσίπρα έσπευσε να ανταποκριθεί αφού κάθε επιθυμία των προστατών είναι γι’ αυτήν διαταγή. Ο ελληνικός αστισμός τη στηρίζει ώστε να βρεθεί γρήγορα «λύση».

Σε συνθήκες γενικής υποχώρησης του λαϊκού κινήματος και σχεδόν ανυπαρξίας αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού, οι βρικόλακες της πατριδοκαπηλίας βγήκαν μπροστά. Αμβρόσιοι, ψωμιάδηδες, φασίστες απόστρατοι, χρυσαυγίτες, ανέλαβαν την «υπεράσπιση» της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Από κοντά και σημαντικό τμήμα της ΝΔ ποντάροντας στο «μακεδονικό» για τη φθορά της κυβέρνησης. Το οικονομικό τσάκισμα και η εθνική ταπείνωση που βιώνει την εποχή των μνημονίων ο ελληνικός λαός, διευκολύνει τη διάχυση του εθνικιστικού δηλητήριου. Η μαζικότητα του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης αυτό αποδεικνύει.

Το εσωτερικό σκηνικό που στήνεται είναι από τη μία η κυβέρνηση Τσίπρα που αξιοποιεί μια ευνοϊκή για την Ελλάδα γεωπολιτική συγκυρία για να βρει μια βιώσιμη λύση με τους γείτονες, καιαπό την άλλη οι πατριδοκάπηλοι. Όμως και οι δυο τους ψήφισαν και ψηφίζουν -με χέρια και πόδια- τα μνημόνια που εξαθλιώνουν το λαό και εκχωρούν την εθνική κυριαρχία. Και οι δυο συμφωνούν στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και των υποδομών. Και οι δυο συμφωνούν με τη στρατηγική συνεργασία με τους σιωνιστές του Ισραήλ, ναρκοθετώντας τη φιλειρηνική πορεία της χώρας. Γιατί τελικά και οι δυο εκφράζουν με πλήρη συνέπεια την αμερικανοδουλεία και την ευρωδουλεία.

Το συλλαλητήριο που οργανώνεται την Κυριακή στην Αθήνα έχει λάθος σύνθημα, λάθος στόχο, λάθος συμμαχίες, λάθος φίλους, λάθος εχθρούς και επικίνδυνους διοργανωτές. Δεν γίνεται για την υπεράσπιση της Μακεδονίας. Όταν ξεπουλιόνταν τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι δρόμοι, ο ορυκτός πλούτος της Μακεδονίας, οι «μακεδονομάχοι» της συμφοράς υπερθεμάτιζαν ή απουσίαζαν. Το συλλαλητήριο της Κυριακής στοχεύει να διοχετεύσει την ταξική αγανάκτηση και την εθνική ταπείνωση του λαού σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια. Να αναδιατάξει τη δεξιά και να αναδιαμορφώσει συνολικά το πολιτικό σύστημα σε ακόμα πιο αντιδραστικό επίπεδο.

Το συλλαλητήριο της Κυριακής δεν προκαλεί καμία πολιτική φθορά στη μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα. Αντίθετα, την ενισχύει γιατί την κάνει να φαντάζει ως ρεαλιστική, φιλειρηνική και εκσυγχρονιστική συγκρινόμενη με τους φασίστες, τους γραφικούς, τους πολεμοκάπηλους.

Η εξόφθαλμη προσπάθεια των διοργανωτών του, να στρογγυλέψουν τα ακροδεξιά χαρακτηριστικά του (που στη Θεσσαλονίκη εμφανίστηκαν με εντελώς απεχθές πρόσωπο) δεν πρέπει να παραπλανήσει κανέναν. Ενδεχόμενη συμμετοχή προσωπικοτήτων κύρους με αναφορά στην αριστερά δεν μπορεί να αλλοιώσει τον αντιδραστικό χαρακτήρα του.

Ένα γνήσιο λαϊκό συλλαλητήριο θα είχε στόχο την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και όχι τη χρήση του σαν «διαπραγματευτικό χαρτί». Θα διοχέτευε τη λαϊκή οργή ενάντια στο πολιτικό προσωπικό που ξεπούλησε την πατρίδα στους δανειστές αντί να τους ξεπλένει. Θα έβαζε απέναντι τους υποτακτικούς των ΗΠΑ – ΕΕ και τους εθνικιστές και από τις δύο πλευρές. Όχι το λαό της ΠΓΔΜ.

Το -υπαρκτό- πρόβλημα με τη γειτονική χώρα μπορεί να επιλυθεί μόνο από μια κυρίαρχη ελληνική κυβέρνηση που θα αξιοποιεί τις αντιθέσεις και τη γεωπολιτική συγκυρία αλλά θα αρνείται την επιδιαιτησία των ιμπεριαλιστών. Που στόχος της θα είναι η φιλία και η συνεργασία με όλους τους γειτονικούς λαούς.

Η ιστορική εμπειρία των βαλκανικών λαών δείχνει ότι δεν υπάρχει τρόπος για να ηρεμήσει η πολύπαθη περιοχή αν δεν ξεκουμπιστούν οι πάτρωνες της Δύσης. Σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι επείγουσα η ανάγκη συγκρότησης ενός μαζικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μ. Ανατολή, σε αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του πολέμου και του θανάτου.

Η Αριστερά, αν θέλει να είναι χρήσιμη, οφείλει να πρωτοστατήσει στο καθήκον της συγκρότησης ενός τέτοιου κινήματος. Μόνο έτσι θα αποκαλυφθεί ο ρόλος του εσμού των πατριδοκάπηλων, θα αποσπαστούν από την επιρροή τους λαϊκά στρώματα και ταυτόχρονα θα υπονομευθεί η τωρινή, αλλά και κάθε εθελόδουλη κυβέρνηση. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε σήμερα και όχι εκείνος των εύκολων, «αντιεθνικιστικών» συγκεντρώσεων καταγγελίας.

Απόσχιση από τη φυλακή των λαών, την ΕΕ – Να παραιτηθεί ο Ραχόι

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Το κίνημα για την απόσχιση της Καταλονίας αντιμετωπίστηκε με άγρια καταστολή και τσαλαπάτημα των πολιτικών δικαιωμάτων από τη μεριά της ισπανικής κυβέρνησης. Αντιμετωπίστηκε επίσης με εκβιαστικές και τραμπούκικες διαθέσεις από τη μεριά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η καταγγελία της καταστολής και της υποκρισίας αποτελεί κοινό τόπο για τους προοδευτικούς και δημοκρατικούς ανθρώπους και κοινό σημείο για την Αριστερά. Από εδώ και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα γιατί το ερώτημα δεν είναι τι αποτελεί κοινό τόπο αλλά τι (μπορεί να) συγκροτεί ελπιδοφόρα πορεία για το μέλλον. Ο ρόλος των τραπεζών, που βρίσκονται σε σύνδεση με την ΕΚΤ, με τις απειλές για μαζική φυγή δείχνει για άλλη μια φορά το έλλειμμα δημοκρατίας, καθώς και τον ηγεμόνα στο σημερινό καπιταλισμό, όπου οι αγορές, οι τράπεζες, το χρηματοπιστωτικό σύστημα καθορίζουν περισσότερα πράγματα απ’ ότι η πολιτική, οι κυβερνήσεις, τα δημοψηφίσματα. Δεν είναι εφικτή η οποιαδήποτε χειραφέτηση χωρίς τον περιορισμό των εξουσιών των τραπεζών και της «ελεύθερης οικονομίας», που αντλούν την δύναμή τους σήμερα από την ΕΕ και την ευρωζώνη.

2. Στη διαδικασία απόσχισης της Καταλονίας, οι βασικές δυνάμεις που κυριαρχούν είναι το πλειοψηφικό κομμάτι της άρχουσας τάξης της, με βασικό πρόγραμμα τα εθνικά σύμβολα και το να μην τους «αφαιμάζουν» οικονομικά οι φτωχότερες περιοχές της Ισπανίας και με σαφή στόχο να διαπραγματευθούν με την κεντρική κυβέρνηση την φορολογία τους. Οι όποιες ριζοσπαστικές φωνές και διαθέσεις είναι μειοψηφικές, ακόμη και αν το αποσχιστικό κίνημα συνεπαίρνει σημαντικά τμήματα της νεολαίας και δυναμικές κοινωνικές κατηγορίες, που έχουν κτυπηθεί από το άγριο κύμα λιτότητας, φτωχοποίησης και ανεργίας που εφαρμόζει ο Ραχόι και οι κυβερνήσεις της Ισπανίας από το 2011. Η ίδια η Καταλανική κοινωνία είναι διχασμένη στο ζήτημα της απόσχισης, ζήτημα σημαντικό για οποιοδήποτε εθνικό κίνημα. Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι ένας δείκτης που αναδεικνύει τα όρια, αλλά δεν αποτελεί το μοναδικό πρόβλημα στη συζήτηση που διεξάγεται για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.3. Το μεγάλο ζήτημα αφορά το χαρακτήρα της απόσχισης και κάθε απόσχισης γενικότερα. Δεν έχει κάθε κίνημα εθνικής απόσχισης δεδομένο χαρακτήρα. Το κομμουνιστικό κίνημα και η Αριστερά στηρίζουν την εθνική αυτοδιάθεση, δεν στηρίζουν όμως εξορισμού και από λόγους αρχής κάθε κίνημα απόσχισης. Απαιτούνται συγκεκριμένοι προσδιορισμοί για το τι εκφράζει και τι προκαλεί κάθε κίνημα απόσχισης και κάθε κίνημα ανεξαρτησίας. Τι εκφράζει σε επίπεδο κατεύθυνσης και προσανατολισμού, καθώς και τι είναι δυνατόν να προκαλεί στο ταξικό πεδίο, αν προωθείται σε τελική ανάλυση η υπόθεση της εργατικής τάξης. Γιατί όπως ακριβώς η αστική τάξη κατά περίπτωση στηρίζει ή καταπνίγει κάθε κίνημα απόσχισης ή ανεξαρτησίας, έτσι και η εργατική τάξη θα πρέπει κατά περίπτωση να κρίνει ανάλογα με το τι προωθεί την υπόθεσή της και την ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

4. Δεν είναι αίτημα της Αριστεράς η διάλυση των πολυεθνικών κρατών, τουλάχιστον όχι όσο οι επιμέρους εθνότητες μπορούν να συνυπάρξουν με αμοιβαίο σεβασμό, πλήρη αναγνώριση δικαιωμάτων, πολιτική και πολιτιστική αυτονομία. Ούτε είναι αίτημα της Αριστεράς η πλήρης ανατίναξη των σημερινών (καπιταλιστικών) κρατών, πόσο μάλλον κάτω από το σημερινό οικτρό συσχετισμό δύναμης που δεν προμηνύει τίποτα θετικό για την επόμενη μέρα αυτών των ανατιναγμένων κρατών. Η Αριστερά πρέπει να είναι υπέρ της συνύπαρξης διαφορετικών εθνών και εθνοτήτων -ακόμα και στο καπιταλιστικό έδαφος- με αναγνώριση και πλήρη κατοχύρωση των δικαιωμάτων, ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση. Η Αριστερά οφείλει να βγάλει τα συμπεράσματά της από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από την ανατίναξη της Λιβύης και του Ιράκ, από τον κατακερματισμό και την διάλυση «σοσιαλιστικών» χωρών, από την ίδρυση μικρών κρατιδίων, μονίμως προθύμων και εξαρτημένων των ιμπεριαλιστών και υπό στυγνά αυταρχικά καθεστώτα.

5. Υπάρχει σήμερα ζήτημα ανεξαρτησίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο; Ναι, κατηγορηματικά. Υπάρχει ζήτημα ανεξαρτησίας από την ΕΕ. Η ΕΕ ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, ακυρώνει λαϊκές ετυμηγορίες, στραγγαλίζει μέχρι θανάτου λαούς και έθνη, επιβάλει ασφυκτικές πολιτικές. Να συζητάμε για την αυτονομία της Καταλωνίας σήμερα (με όλη την αίγλη του παρελθόντος, του ισπανικού εμφυλίου, της δημοκρατικής της παράδοσης), ή της Φλάνδρας, της Σκοτίας και της Β. Ιταλίας αύριο (χωρίς κάποια αντίστοιχη αίγλη), και ταυτόχρονα να αγνοούμε μεγαλοπρεπώς την κατάλυση κάθε ίχνους ανεξαρτησίας στα πλαίσια της ΕΕ, είναι τουλάχιστον προβληματικό. Η επανεμφάνιση «λυμένων» εθνικών ζητημάτων δεν είναι άσχετο φαινόμενο με την άνοδο των κάθε λογής συντηρητικών και εθνικιστικών δυνάμεων, σε μια Ευρώπη που βρίσκεται σε παρακμή λόγω κρίσης προσανατολισμού. Η εικόνα θυμίζει σε πολλά την παρηκμασμένη Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα και αυτό δε μπορεί να διαφεύγει από την προσοχή της Αριστεράς. Προκαλεί εντύπωση και η στάση ενός τμήματος της Αριστεράς (αντικαπιταλιστικής, διεθνιστικής, δικαιωματικής ή όπως αλλιώς) η οποία δεν αντέχει το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας στην Ελλάδα, απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ΕΕ, αλλά συντάσσεται με εκπληκτική ευκολία με διάφορα εθνικά κινήματα που έχουν ελάχιστη ταξική αναφορά.

6. Χρειάζεται να σηκωθούμε λίγους πόντους ψηλότερα από το επίπεδο των ελάχιστων προσδοκιών, της ήττας, του γενικευμένου αποπροσανατολισμού. Το να πιάνεται ο πνιγμένος από τα μαλλιά του, στην περίπτωση της συλλογικής σκέψης και δράσης της Αριστεράς, δεν είναι μέθοδος ανάταξης του συσχετισμού. Όπως ο πνιγμένος δεν θα σωθεί πιάνοντας τα μαλλιά του, έτσι και η Αριστερά δεν θα αναταχθεί αρπάζοντας κάθε υποψία ευκαιρίας, ακολουθώντας το συρμό και την ευκολία. Ειδικά σήμερα, μετά τις μεγάλες ήττες και διαψεύσεις, χρειάζεται μεγαλύτερη απαιτητικότητα και αυστηρότητα. Χρειάζεται αυτοκριτική για το τι κατάλαβε η Αριστερά από την «Αραβική Άνοιξη» και τις διαδικασίες στη Μ. Ανατολή. Χρειάζεται αυτοκριτική για το έλλειμμα πολιτικής προετοιμασίας και συσσώρευσης δυνάμεων κόντρα στην κυβέρνηση Τσίπρα κατά το ελληνικό δημοψήφισμα. Η διαρκής υποτίμηση του υποκειμενικού προβλήματος και ειδικά του ελλείμματος ύπαρξης και δράσης της κομμουνιστικής Αριστεράς με αντιιμπεριαλιστική στάση και ανάλυση, με κριτήρια, με τοποθέτηση συγκεκριμένη στα εθνικά ζητήματα που αναδεικνύονται, μόνο νέες απογοητεύσεις θα φέρει. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, ιεραρχήσεις, καθορισμός των άμεσων, κρίσιμων και αναγκαίων βημάτων. Μόνο έτσι θα υπάρξει η ελπίδα να αναμετρηθούμε κάποια στιγμή με το μεγάλο έλλειμμα της ταξικής πάλης και του κινήματος της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.

7. Να αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν σήμερα σε εθνικό ταξικό και διεθνικό επίπεδο, αυτό είναι το κρίσιμο καθήκον της Αριστεράς και συγχρόνως το αποφασιστικό βήμα για να ξαναμπεί στα μυαλά και τις καρδιές των εργαζομένων μαζών. Για να αποκτήσει την χαμένη αξιοπιστία της και να σταματήσει να υιοθετεί εύκολα πολιτικά σχήματα και αιτήματα με κοντινές ημερομηνίες λήξης. Να αναζητήσουμε τη γενική γραμμή απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας, τη διεθνιστική γραμμή αλλαγής του συσχετισμού δύναμης. Αυτό είναι το σημείο ενότητας. Σε τελική ανάλυση, από κοινού να στοχοποιήσουμε τους κοινούς εχθρούς μας. Η αντιπαράθεση του «εμείς ή αυτοί», σήμερα δεν μπορεί να μην αναδεικνύει στο κέντρο του την ΕΕ, την ευρωζώνη και τις κυβερνήσεις που υπηρετούν τα σχέδια των πολυεθνικών, των πλουσίων, των ιμπεριαλιστών. Και στην Ισπανία (είτε στην Καταλωνία είτε στην Ανδαλουσία…) υπάρχει σημείο ενότητας, οι εχθροί είναι κοινοί και ορατοί. ΕΕ και Ραχόι με ό,τι εκπροσωπούν και με τις πολιτικές που επιβάλλουν.