Άρθρα

Στιγμές από μια βάρδια, στην οποία από τύχη δεν πέθανε κανείς

/0 Comments/in /by

Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί μια γενικότερη προπαγάνδα περί της αρτιότητας του Γερμανικού συστήματος υγείας, με τις 28.000 κλίνες ΜΕΘ και τα δεκάδες χιλιάδες μηχανήματα. Η πραγματική εικόνα είναι όμως λιγάκι διαφορετική: υποστελεχωμένα νοσοκομεία, εξαντλημένο προσωπικό, βάρδιες που δεν βγαίνουν, φοιτητές και συνταξιούχοι γιατροί που ρίχνονται στη μάχη ενάντια στον κορονοϊό.
Το ιατρικό θαύμα της Γερμανίας είναι απλώς μια τεράστια φούσκα. Το 2003 επιβλήθηκε στη χώρα το DRG (Diagnosis Related Group), μια νομοθεσία που προβλέπει τον υπολογισμό του κόστους της κάθε θεραπείας με βάση την αρχική διάγνωση και καλύπτει κάθε ασθενή με ένα σταθερό ποσό για τη θεραπεία του, ανεξάρτητα από το πόσο αυτή στην πραγματικότητα κοστίζει.
Ο νόμος αυτός είχε δύο βασικές επιπτώσεις. Η πρώτη, ήταν η βαθιά υποχρηματοδότηση της υγείας. Τα νοσοκομεία, πάντα χαμένα ουσιαστικά, προσπαθούν να ρίξουν το πραγματικό κόστος της κάθε θεραπείας με τον περιορισμό και την εκμετάλλευση του ιατρικού, παραϊατρικού και βοηθητικού προσωπικού. Όπως και όλος ο δημόσιος τομέας στην πραγματικότητα, λειτουργούν εδώ και περίπου 20 χρόνια στη λογική της παρατεταμένης λιτότητας και του λιγότερου δυνατού προσωπικού.
Το 2018 με ειδική νομοθεσία, θεωρητικά για την προστασία των εργαζομένων στην υγεία, ορίστηκε ένα κατώτατο προσωπικό που επιτρέπεται να έχει η κάθε κλινική. Το παράδοξο: η νομοθεσία δεν αφορά το σύνολο του τομέα της υγείας. Η δεύτερη επίπτωση ήταν η “υπερθεραπεία” –  ασθενείς να υποβάλλονται σε άχρηστες, υπερβολικές θεραπείες, κοστοβόρες εγχειρήσεις και άκοπες, πανάκριβες εξετάσεις – αλλά και η “υποθεραπεία” – ασθενείς που στέλνονται σπίτι νωρίτερα από το προβλεπόμενο για να μειωθεί το κόστος νοσηλείας ή ελαφριές περιπτώσεις που δεν αναλαμβάνονται επειδή δεν αποδίδουν κέρδος.
Στην εικόνα της κατάστασης του γερμανικού συστήματος υγείας πρέπει να προστεθεί και η μαζική ιδιωτικοποίηση της δημόσια υγείας, το κλείσιμο νοσοκομείων και εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Αυτό ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην υγεία πανευρωπαϊκά, η μετατροπή του νοσοκομείου σε εταιρεία με σκοπό το κέρδος.
Και αυτός είναι και ο λόγος που στην πραγματικότητα το σύστημα υγείας της Γερμανίας μπορεί σε τελική ανάλυση να μην βγει αλώβητο από αυτήν την κρίση: καλά τα μηχανήματα και τα κρεβάτια, χρειάζονται όμως και χέρια, κυρίως χέρια, χέρια εργαζομένων, γιατρών, νοσοκόμων, βοηθών, τραπεζοκόμων. Και αυτά δεν υπάρχουν…

Τα επείγοντα ενός νοσοκομείου είναι ένα μέρος για ειδικά περιστατικά, για επείγοντα όπως δηλώνει και το όνομα. Γενικά στο μέρος αυτό δεν βαριόμαστε ούτως ή άλλως, όλα βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση. Και αν και είμαι συνηθισμένη πλέον, υπάρχουν πάντα εκείνες οι βάρδιες που με αφήνουν πραγματικά άφωνη. Γιατί επέλεξα λοιπόν να γράψω για μια τέτοια μέρα; Γιατί ήθελα να δείξω ότι σε τέτοιες βάρδιες, οι ελλείψεις ενός κατεστραμμένου από τη λιτότητα συστήματος υγείας είναι πιο ορατές από ποτέ. Και αφορούν τόσο το προσωπικό όσο και τους ασθενείς.

Ακολουθεί το χρονικό μιας βάρδιας, η οποία κατά της άποψή μου δεν είναι φυσιολογική, αλλά το τελευταίο διάστημα συμβαίνει όλο και συχνότερα.

Επείγοντα περιστατικά: Ιατρική κάλυψη με βάση τις ανάγκες;

Πριν αρχίσω να διηγούμαι την ιστορία μιας εφιαλτικής βάρδιας, να διευκρινίσω: Στην Μονάδα Σωτηρίας (όπως ονομάζονται τα επείγοντα περιστατικά στην ανατολικογερμανική διάλεκτο), στη οποία εργάζομαι, έχουμε να κάνουμε καθημερινά με ασθενείς όλων των ειδικοτήτων που μπορεί να προσφέρει ένα νοσοκομείο. Εργαζόμαστε έξι άτομα ανά βάρδια: τέσσερις γιατροί τοποθετημένοι ανάλογα με τις ειδικότητές τους συν η υποδοχή και η διαλογή ασθενών, μια νοσοκόμα για το καθένα. Φαινομενικά δεν είμαστε και τόσο λίγοι, είναι όμως το ελάχιστο δυνατό. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει νομοθεσία που να καθορίζει τον ελάχιστο αριθμό προσωπικού στα επείγοντα. Στις καλές μέρες οι βάρδιες καλύπτονται με οχτώ ακόμα νοσοκόμες. Αλλά τέτοιες καλές μέρες δεν υπάρχουν πλέον εδώ και καιρό.

Μέχρι 10 ώρες αναμονή θεωρείται φυσιολογική

Η ιατρική κάλυψη δεν αλλάζει ασχέτως του αριθμού των ασθενών, ασχέτως αν τα επείγοντα έχουν δεχθεί στη διάρκεια της μέρας 100 ή 200 ασθενείς – αυτό μας κάνει χοντρικά 40 με 50 ασθενείς ανά βάρδια. Συνήθως έχουμε περισσότερους από 200 ασθενείς, ο οποίοι, αφού τους κατατάξει μια ειδικευμένη νοσοκόμα σε ειδικότητες και βαθμό επικινδυνότητας, εξετάζονται, θεραπεύονται και είτε, στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση, στέλνονται στο σπίτι τους είτε, στην καλύτερη για τη διοίκηση της κλινικής περίπτωση, εισάγονται για περαιτέρω θεραπεία. Η όλη διαδικασία μπορεί να διαρκέσει έως και 10 ώρες. Άτομα με λιγότερο επείγουσες ασθένειες μπορεί να περιμένουν ακόμα περισσότερο – και φυσικά δεν τους αρέσει. Στο μεσοδιάστημα τόσο οι γιατροί όσο και οι ασθενείς έχουν απαιτήσεις: παράπονα, συζητήσεις, τηλέφωνα, πάρα πολλές καταγραφές, συνεννοήσεις, αυτοσχεδιασμοί. Οπίσθια που καθαρίζονται, χέρια που κρατιούνται, καθετήρες που τοποθετούνται σε όλες τις πιθανές διόδους, νέες δίοδοι που ανοίγονται, όλα αυτά είναι για μας φυσιολογικά.

Η έναρξη της βάρδιας: νηνεμία πριν την καταιγίδα

2 μ.μ.: Έναρξη της βάρδιας. Είμαι υπεύθυνη για τη διαλογή και χαίρομαι ιδιαίτερα. Την μέρα αυτή πρόκειται να δουλέψουμε με το κατώτατο δυνατό προσωπικό, αλλά η κατάσταση δείχνει ήρεμη, ενώ αναλαμβάνω από τη συνάδελφο της προηγούμενης βάρδιας μόνο έναν ασθενή. “Θεέ μου, ευτυχώς που δεν είναι Δευτέρα”, σκέφτομαι. Οι Δευτέρες είναι συχνά γεμάτες. Είναι οι μέρες που οι ιδιώτες παθολόγοι και γενικοί γιατροί στέλνουν τα περιστατικά τους στο νοσοκομείο.

2:30 μ.μ.: Σχεδόν από το πουθενά εμφανίζονται τέσσερα ασθενοφόρα γεμάτα ασθενείς μπροστά μου. Από που έσκασαν όλοι αυτοί; Και όλοι ταυτόχρονα; Οι συνάδελφοι τραυματιοφορείς θέλουν να τους παραλάβουμε όλους ταυτόχρονα. Φωνές σε πολυφωνικό κανόνα. Πρέπει να καταλάβω τι μου λένε – ακόμα και οι πιο ικανοί εγκέφαλοι καίγονται σε τέτοιες κακοφωνίες. Ακόμα όμως είμαι σχετικά φιλική.

Οι τεράστιες ώρες αναμονής

3:00 μ.μ.: Αρχίζει να γίνεται ανυπόφορο. Για κάθε ασθενοφόρο που φεύγει έρχονται δύο καινούργια. Ουρές στην υποδοχή. Φυσιολογικά θα έπρεπε το διάστημα μεταξύ παράδοσης της κάρτας ασφάλισης και πρώτης διαλογής να μην διαρκεί περισσότερο από 15 λεπτά. Σε τέτοιες μέρες μπορεί να περιμένουν οι ασθενείς και δύο ώρες. Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι ο κάθε ασθενής είναι δυνητικά σε πραγματικά επείγουσα κατάσταση, η αναμονή αυτή μπορεί να είναι επικίνδυνη.

Μια γρήγορη ματιά στους νέους ασθενείς. Εάν κάποιος δείχνει πολύ χλωμός θα πάρει προτεραιότητα (κατά κάποιο τρόπο, μια πρώτη διάγνωση πριν την διάγνωση). Όλοι οι υπόλοιποι χάνουν την υπομονή τους περιμένοντας: “Αυτός ήρθε μετά από μένα, γιατί τον παίρνετε πρώτο;” Πρώτος άσχημος καβγάς, οι υπόλοιποι ασθενείς πίσω από το προστατευτικό γυαλί του χώρου αναμονής δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

Να κάνεις καλά τη δουλειά σου; Αδύνατο!

3:10 μ.μ.: Τρέχω. Χτυπάει για πρώτη φορά το κόκκινο τηλέφωνο. Μας ανακοινώνουν έναν βαριά άρρωστο με ασθένεια υψηλής μεταδοτικότητας. Πρέπει να φροντίσω να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα ο θάλαμος απομόνωσης. Η αλυσίδα των “φυσιολογικών” αφίξεων δεν σταματά. “Να τα καταγράψεις όλα και πρόσεχε να μην ξεχάσεις τίποτα”, λέω στον εαυτό μου ενώ παλεύω σε διαφορετικά μέτωπα. Με την πίεση του χρόνου έρχεται και η προσωπική πίεση. Ξαφνικά είναι πολλά για ένα μόνο άτομο, ακόμα και αν αυτό θέλει να κάνει σωστά και σύμφωνα με τα πρωτόκολλα τη δουλειά του.

Ο θάλαμος απομόνωσης ετοιμάζεται στην ώρα του, ο ασθενής μπορεί να μπει για θεραπεία. Όλα καλά. Κανένα λεπτό για διάλειμμα: ακόμα δέκα περίπου περιμένουν να τους πάρουμε…

Δουλεύοντας στα όρια το κινδύνου…

5:30 μ.μ.: Ξανά το κόκκινο τηλέφωνο. Ανάνηψη. Παραλαμβάνουμε ασθενής που πρόσφατα επέστρεψε στη ζωή. Προετοιμάζουμε τα πάντα, σταματάει πάλι η ροή των ασθενών, πάλι όλα πρέπει να οργανωθούν απ’ την αρχή, όλα να μετακινηθούν προς τα πίσω. Πάντα σε κίνηση. Και πάλι οι ασθενείς στην αναμονή δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Μερικοί διαμαρτύρονται στην υποδοχή για την μακρά αναμονή. Λίγα μέτρα πιο μακριά παλεύουν οι συνάδελφοι πίσω από κλειστές πόρτες να σώσουν μια ζωή. Αρχίζει να μου πονάει το κεφάλι. Πολλά που πρέπει να γίνουν, πολλές μπάλες που πρέπει να κρατηθούν ταυτόχρονα στον αέρα.

6:00 μ.μ.: Τα επείγοντα είναι γεμάτα κόσμο. Ακόμα και η ανάνηψη είναι γεμάτη με τρεις ασθενείς που χρειάζονται την πλήρη προσοχή και βοήθεια των γιατρών. Βαριά άρρωστοι και ασθενείς που χρίζουν άμεσης παρακολούθησης κείτονται στους δύο χώρους, όπου βρίσκεται μόνο μια νοσοκόμα που πρέπει να φροντίσει 20 ασθενείς ταυτόχρονα. Η κατάσταση όλων μπορεί να επιδεινωθεί άμεσα, οι περισσότεροι μέχρι στιγμής το πολύ εξετάζονται. Η σοβαρή φροντίδα του ασθενούς είναι υπό αυτές τις συνθήκες αδύνατη. Υπό αυτές τις συνθήκες χάνεται κάθε ιδεαλισμός. Τέτοιες συνθήκες κάνουν το επάγγελμά μας ελάχιστα ελκυστικό…

Εξάντληση στα επείγοντα: πέρα από το Καλό και το Κακό

7:00 μ.μ.: Κάποια στιγμή την ώρα που μας πέρασε γέμισε και το τελευταίο φορείο. Όποιος μπορεί, πρέπει να καθίσει. Οι τραυματιοφορείς του ΕΚΑΒ πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο. Στα όρια της αμφιβολίας προσπαθώ να δώσω σε έναν ασθενή μια πρώτη διάγνωση. Δεν επιτρέπεται να παραβλέψω τίποτα. Το κεφάλι μου βρίσκεται σε χίλια σημεία, ταυτόχρονα μιλάω σχεδόν αυτόματα στο τηλέφωνο με συναδέλφους και ποιος ξέρει με ποιον άλλο. Το κόκκινο τηλέφωνο χτυπά χωρίς σταματημό: έρχονται άμεσα τέσσερις βαριά ασθενείς (τελικά ήρθαν πέντε), κανένας να μην λείπει από τη θέση του!

Η διάθεση καταρρέει, ο τόνος ανεβαίνει, ένα χάος. Οι γιατροί προσπαθούν να μοιράσουν τους ασθενείς ώστε να εξυπηρετηθούν όλοι.

Νόμιμα διαλείμματα στα επείγοντα; Ναι καλά!

8:00 μ.μ.: Πεινάω αλλά διάλειμμα για φαγητό ούτε για αστείο, ξεχνάω ακόμα και να πιω κάτι μέσα σε όλον το χαμό. Οι τραυματιοφορείς κάνουν ουρά μέχρι έξω, μιας και δεν υπάρχουν ακόμα ελεύθερα φορεία. Χάνω τη συγκέντρωσή μου, νιώθω σαν ζωγραφιά σε πίνακα του Νταλί – όλα γύρω μου λιώνουν και πέφτουν στο πάτωμα. Εικόνες, ήχοι, όλα ένα.

9:00 μ.μ.: Η κατάσταση μόνο προς εκτόνωση δε βαίνει. 56 άνθρωποι βρίσκονται ακόμα στα επείγοντα, περιμένουν ακόμα διάγνωση. Το 56 μπορεί να μην ακούγεται πολύ αλλά να σας θυμίσω ότι οι περισσότεροι από αυτούς μοιράζονται σε δύο χώρους με μια νοσοκόμα στον κάθε χώρο και τρεις γιατρούς. Σκέφτομαι τη βραδινή βάρδια που θα αναλάβει αυτό το χάος και αισθάνομαι ενοχές. Τα νεύρα μου είναι τεντωμένα, τα νιώθω σαν μακαρόνια.

Το προσωπικό του νοσοκομείου σε φθορά

9:20 μ.μ.: Τι τύχη! Η αλλαγή βάρδιας έρχεται νωρίτερα! Είμαι ευγνώμων δια βίου! Καταλαβαίνω πως κατεβάζω μια ταχύτητα. Ένα βάρος έφυγε από πάνω μου, δεν είμαι πλέον μόνη σ’ αυτήν την τρέλα, μπορώ να μοιραστώ την ευθύνη. Στέλνω τους τελευταίους ασθενείς στις αντίστοιχες ειδικότητες αλλά δεν αντέχω άλλο, κάθε σκέψη μου είναι δύσκολη.

10:00 μ.μ.: Τέλος. Πείνα. Δίψα. Κούραση. Σπίτι και ύπνο, ύπνο, ύπνο.

Θαύμα, δεν πέθανε κανείς ! Συγχαρητήρια στο προσωπικό!

Κάπως έτσι είναι όλο και συχνότερα η καθημερινότητά μου το τελευταίο διάστημα ως νοσοκόμα. Στο τέλος της βάρδιας έχουμε όλοι ένα συναίσθημα κούρασης, ανακούφισης, έκπληξης και θυμού. Σαν να τρέξαμε μόλις μαραθώνιο, χωρίς όμως το αίσθημα της νίκης. Κούραση για προφανείς λόγους, ανακούφιση που τα καταφέραμε ξανά, μαζί αλλά και ο καθένας για τον εαυτό του, που όλοι οι ασθενείς θα βγάλουν την βάρδια ζωντανοί. Έκπληξη που κάτω από αυτές τις συνθήκες συνεχίζουμε να πηγαίνουμε κάθε μέρα στη δουλειά μας, γιατί την αγαπάμε τη δουλειά μας. Και θυμό, γιατί γνωρίζοντας τους υπεύθυνους και στις πλάτες των ασθενών, το ιατρικό προσωπικό καίγεται.

Ο τόνος μεταξύ μας τη μέρα αυτή θύμιζε κουζίνα εστιατορίου, έβγαλε χαρακτηριστικά στην επιφάνεια που δεν θέλαμε να δείξουμε. Αλλά ακόμα και έτσι είμαι χαρούμενη που δουλεύω με μία ομάδα που ξέρει καλά από τέτοιες δυσκολίες.

Είναι το σύστημα υγείας που δημιουργεί αυτές τις συνθήκες!

Αυτό που μένει είναι μια πικρή γεύση. Πρέπει να είναι κάποιος περήφανος που καταφέρνει να ξεπερνά τέτοιες συνθήκες χωρίς μεγάλες απώλειες; Σίγουρα, όσο τέτοιες μέρες παραμένουν εξαιρέσεις. Όλο και περισσότερο όμως γίνονται βάρδιες σαν και αυτήν ο κανόνας. Με κάθε μας υπερωρία, με κάθε διάλειμμα που δεν κάναμε, με κάθε έκτακτη βάρδια μας, στηρίζουμε ένα σύστημα στα όρια της αποτυχίας. Με κάθε βάρδια χωρίς σοβαρές απώλειες δείχνουμε ότι “πάει ακόμα” ως έχει. Μέχρι κάποιος να πεθάνει.

Το όνομα του συγγραφέα είναι γνωστό στους εκδότες.

Πηγή: wir-sind-verdi.de

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Τριτοκοσμική κατάσταση με τα μέσα προστασίας στα ελληνικά νοσοκομεία

/1 Comment/in /by

Ο υφυπουργός Υγείας κ. Κοντοζαμάνης δήλωσε την Πέμπτη 19/3 ότι υπάρχει επάρκεια προστατευτικού υλικού. Την επόμενη μέρα, έγγραφο του ΕΟΔΥ διαψεύδει εμμέσως αλλά κατηγορηματικά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης. Σύμφωνα με το έγγραφο της 20/3 το οποίο στάλθηκε στις ΥΠΕ και στις μονάδες υγείας, αλλά δεν αναρτήθηκε δημόσια στο διαδίκτυο, ο ΕΟΔΥ δίνει «οδηγίες χρήσης του εξοπλισμού ατομικής προστασίας σε περίπτωση ελλείψεων».

Ας μην τολμήσει κανείς να ισχυριστεί ότι οι οδηγίες δίνονται προληπτικά, σε περίπτωση που ΘΑ σημειωθεί έλλειψη. Δεν υπάρχει ούτε ένα νοσοκομείο πανελλαδικά που να μην αντιμετωπίζει έλλειψη, ειδικά σε μάσκες ffp2 και ffp3. Έλλειψη υπάρχει και σε απλές χειρουργικές μάσκες οι οποίες αντικαταστάθηκαν από υποκατάστατες χειρότερης ποιότητας, περίπου χάρτινες, ελάχιστης προστασίας.

Οι από υγειονομικής άποψης απαράδεκτες οδηγίες του ΕΟΔΥ λένε ότι ο χειρισμός περιστατικών Covid-19 μπορεί να γίνεται με την ελάχιστη δυνατή προστασία, δηλαδή με απλή μάσκα.

Ενισχυμένη μάσκα σύμφωνα με τις τελευταίες οδηγίες, προβλέπεται μόνο αν ο ασθενής «πρόκειται» να φτερνιστεί ή να βήξει πάνω ακριβώς στη μούρη του γιατρού ή του νοσηλευτή, και ρόμπα αν «πρόκειται» να λερωθεί ο γιατρός ή νοσηλευτής με βιολογικά υγρά.

Ισχυρίζεται ο ΕΟΔΥ ότι ο βήχας, το φτέρνισμα και ο έμετος θα γίνεται εκ μέρους του ασθενούς κατόπιν ραντεβού;

Είναι σοβαρό επιστημονικό έγγραφό η συγκεκριμένη οδηγία;

Επιβεβαιώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο ο εδώ και μέρες ισχυρισμός μας ότι τόσο οι οδηγίες, όσο και συνολικά η πολιτική του ΕΟΔΥ και της κυβέρνησης, δεν υπόκεινται αποκλειστικά σε επιστημονικά και υγειονομικά δεδομένα σύμφωνα με τις κλινικές παρατηρήσεις και την παγκόσμια πρακτική. Υπόκεινται στην εγκληματική απρονοησία, στην δημοσιονομική λιτότητα και στην πολιτική υποχρηματοδότησης της δημόσιας υγείας.

Όταν με το ξέσπασμα της επιδημίας μπορούσε το ελληνικό κράτος να διαθέσει χρήματα και να προμηθευτεί τον αναγκαίο εξοπλισμό, ιεραρχούσε, πάνω από όλα, τα πλεονάσματα και τις νεοφιλελεύθερες εμμονές των κυβερνώντων.

Σήμερα που εμείς, αλλά και όλος ο πλανήτης έχει τρομακτική ανάγκη από προστατευτικό υλικό, όσο χρήματα και να διατεθούν, δύσκολα αυτό βρίσκεται. Αλήθεια, το Υπουργείο μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν υπάρχουν μαυραγορίτες – προμηθευτές ιατροφαρμακευτικού εξοπλισμού, οι οποίοι παρακρατούν υλικό, ακόμα και μετά την επίσχεση, για τότε που θα εκτιναχθεί ακόμη περισσότερο η τιμή του στα ύψη;

Η τριτοκοσμική κατάσταση επιβεβαιώνεται καθημερινά σε όλα τα νοσοκομεία. Διοικητές παρακαλούν άλλους διοικητές για «δανεισμό» μιας παρτίδας ενισχυμένων μασκών να βγει η εφημερία. Γιατροί κάνουν πατέντες με φίλτρα άνθρακα που χρησιμοποιούνται σε air-condition κόβοντάς τα με ψαλίδα για να εφαρμόζονται μέσα από την πολυχρησιμοποιημένη μάσκα που πλέον είναι «αποδεκτή» από τον ΕΟΔΥ ως μέσο προστασίας. Η οφθαλμική προστασία των γιατρών συχνά αντικαθίσταται από μάσκες για σκι. Οι εικόνες στα νοσοκομεία θα ήταν αστείες αν δεν ήταν τραγικές.

Κατά τα άλλα όμως το ελληνικό κράτος ήταν θωρακισμένο. Τα νοσοκομεία ήταν έτοιμα. Το προσωπικό ήταν στη θέση του. Μέσα ατομικής προστασίας επαρκούσαν. Ιατροφαρμακευτικός εξοπλισμός υπήρχε.

Και μετά ήρθε ο Μάρτιος.

Και βλέπουμε πλέον σε ζωντανή μετάδοση -ελπίζοντας χωρίς να το πληρώσουμε ακριβά- τι σημαίνει να έχεις ένα κράτος που αδιαφορεί για το Σύστημα Υγείας επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση απαιτεί υψηλά πλεονάσματα και το ιδιωτικό κεφάλαιο πρέπει ντε και καλά να κερδίζει από την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας.

Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι Ιατρικοί Σύλλογοι …χτενίζονται

/0 Comments/in /by

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η στάση των ηγεσιών των Ιατρικών Συλλόγων καθώς και του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, που αδιαφορούν για την πρωτοφανή πίεση που δέχεται το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Στα μεγάλα κενά και στις ελλείψεις του ανθρώπινου δυναμικού στα νοσοκομεία, σφυρίζουν αδιάφορα. Διεκδικούν …αποζημίωση από το κράτος για τη μειωμένη κίνηση των ιδιωτικών ιατρείων. Ζητούν …προστατευτικό εξοπλισμό (μάσκες, γάντια κλπ), για τα ιατρεία τους, τη στιγμή που στα δημόσια νοσοκομεία γίνεται σκοτωμός για μια μάσκα.

Την ώρα που τα νοσοκομεία, τα Kέντρα Yγείας και το ΕΚΑΒ, έχουν κενές σχεδόν 8.000 οργανικές θέσεις γιατρών και η μεγάλη πλειοψηφία των νέων συναδέλφων (σχεδόν 20.000 την τελευταία 10ετία) έχει καταφύγει στο εξωτερικό για να βρει εργασία, είναι απαραίτητη η συνδρομή κάθε γιατρού που έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη στη μεγάλη υγειονομική μάχη που δίνει η χώρα, στον μεγαλύτερο αγώνα που έχει δώσει ποτέ το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Η κυβέρνηση οφείλει:

1. Να επιστρατεύσει όλους τους ιδιώτες γιατρούς, να επιτάξει τα ιατρεία και τον εξοπλισμό που είναι απαραίτητος για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Να ενταχθούν στο κρατικό σχέδιο άμυνας, με αποζημίωση, δηλαδή ημερομίσθιο και εφημερία ίσα με αυτά των νοσοκομειακών. Όσοι από αυτούς το επιθυμούν θα πρέπει να μπορούν να μονιμοποιηθούν στο ΕΣΥ για να καλυφθούν τα τρομακτικά κενά, με προκήρυξη άμεσα χιλιάδων μόνιμων θέσεων με διαδικασίες express. Πρόκειται για γιατρούς που έχουν εμπειρία και είναι απαραίτητοι στο Δημόσιο Σύστημα υγείας.

2. Να επιτάξει όλα τα ιδιωτικά νοσοκομεία, κλινικές και εργαστήρια χωρίς αποζημίωση. Ειδικά κλίνες ΜΕΘ, μονάδες αυξημένης φροντίδας, κρεβάτια εντατικής παρακολούθησης πρέπει να ενταχθούν ΤΩΡΑ στο εθνικό σχέδιο.

3. Να επιτάξει όλο το προστατευτικό υλικό που θα μαζέψουν οι ιατρικοί σύλλογοι από τη μαύρη αγορά και να τα στείλει στα νοσοκομεία ώστε να προστατευτούν οι γιατροί που είναι στην πρώτη γραμμή.

4. Να απαγορεύσει τα μη απαραίτητα χειρουργεία τα οποία αντί να μειωθούν για να εξασφαλιστούν κλίνες εν αναμονή της πανδημίας, εκτινάχθηκαν για να εξασφαλίσουν κέρδη σε κλινικάρχες – μεγαλογιατρούς. Να αφαιρείται η άδεια σε όσους δεν συμμορφώνονται.

5. Να προσκαλέσει όλους τους νέους γιατρούς, τους νοσηλευτές, αλλά και τους ερευνητές βιολόγους, επιστήμονες κλπ που βρίσκονται στο εξωτερικό να ενταχθούν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, στα ελληνικά Πανεπιστήμια, στα δημόσια ερευνητικά ινστιτούτα, με δυνατότητα άμεσης πρόσληψης σε μόνιμη θέση. Η αιμορραγία που έχει υποστεί η χώρα σε επιστημονικό δυναμικό, σήμερα πληρώνεται ακριβά, τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα της δημόσιας υγείας.

Στηρίξτε τώρα τα περιφερειακά Νοσοκομεία

/0 Comments/in /by

Η πανδημία ανέδειξε με τον πιο εφιαλτικό τρόπο την απαξίωση που δέχθηκε το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και το οποίο καλείται τώρα να βγει μπροστά και να προασπίσει την Υγεία του Λαού. Οι τεράστιες ελλείψεις σε υγειονομικό προσωπικό, υλικοτεχνικό εξοπλισμό και χρηματοδότηση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας πρέπει να καλυφθούν ΤΩΡΑ, αν θέλουμε να σώσουμε όσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές μπορούν να σωθούν.

Η δραματική κατάσταση αποτυπώνεται στα περιφερικά Νοσοκομεία με τον χειρότερο τρόπο και αυτό γιατί η υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση είναι πολλαπλάσια από τα κεντρικά νομαρχιακά και πανεπιστημιακά νοσοκομεία.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΓΝ Αιγίου το οποίο καλύπτει την περιοχή της Αιγιαλείας, μια περιοχή με πληθυσμό περίπου 50.000 κατοίκων, ενώ τις τελευταίες ημέρες έχει αυξηθεί κατά πολύ διότι μεγάλο τμήμα των κατοίκων των αστικών κέντρων μεταβαίνει στην επαρχία υπό τον φόβο της μετάδοσης.

Στο ΓΝ Αιγίου είναι κενές το 25% των οργανικών θέσεων σε ειδικευμένους ιατρούς, σύμφωνα με το απαρχαιωμένο οργανόγραμμα του, ενώ οι πραγματικές ανάγκες σε θέσεις ιατρών όλων των ειδικοτήτων είναι πολύ περισσότερες.

Τα κενά σε ειδικευόμενους ιατρούς είναι 84% του οργανογράμματος, δηλαδή ο αριθμός τους μετριέται στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Λόγω της υποστελέχωσης έχουν κλείσει ολόκληρα τμήματα όπως αυτό του αξονικού τομογράφου και οι ασθενείς διακομίζονται στα νοσοκομεία της Πάτρας για την διενέργεια μίας απλής αξονικής με ό,τι σημαίνει αυτό για την ταλαιπωρία αλλά και τον κίνδυνο στον οποίο εκτίθεται ένα επείγον περιστατικό, την δέσμευση του εφημερεύοντος ιατρού για να το συνοδεύσει και του πληρώματος του ΕΚΑΒ.

Ευτυχώς το τελευταίο διάστημα έχουμε 24ωρη λειτουργία ακτινολογικού και μικροβιολογικού εργαστηρίου, αυτή η “πολυτέλεια” δεν είναι καν δεδομένη στα υπόλοιπα περιφερειακά νοσοκομεία της ευρύτερης περιοχής.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει το υγειονομικό προσωπικό του ΓΝ Αιγίου, που εφημερεύει καθημερινά, να ανταπεξέλθει επιπλέον και στις τεράστιες ανάγκες της πανδημίας.

Συγκεκριμένα δηλαδή οι τέσσερις παθολόγοι του νοσοκομείου μαζί με τους γενικούς ιατρούς που έχουν μετακινηθεί από τα ΚΥ και τα περιφερικά ιατρεία πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες σε έλεγχο αλλά και νοσηλεία όλου αυτού του πληθυσμού, κάτω από τις χειρότερες συνθήκες.

Χειρότερες συνθήκες για τους ασθενείς λόγω της τεράστιας αναμονής για το αποτέλεσμα του τεστ, οι οποίοι αν χρήζουν νοσηλείας εισάγονται στη κλινική, περιμένοντας δύο, τρείς ή τέσσερις ημέρες έως ότου βγουν  τα αποτελέσματα, με τον κίνδυνο διασποράς της νόσου.

Χειρότερες συνθήκες για τους ίδιους τους γιατρούς που πέραν του μεγάλου όγκου δουλειάς που ήδη είχαν, αναγκάζονται σε ατελείωτες ώρες τηλεφωνικής συνεννόησης και συντονισμού για την απλή μεταφορά και τη διαχείριση των δειγμάτων στη Πάτρα.

Τα μέτρα προστασίας για το υγειονομικό προσωπικό είναι μία απλή χειρουργική μάσκα που δίνεται με το σταγονόμετρο και υποτυπώδη αυτοσχέδια ενδυμασία, θέτοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο. Τυχόν κρούσμα σε γιατρούς ή νοσηλευτές πλήττει την δυνατότητα του νοσοκομείου, καθώς βγαίνουν εκτός μάχης.

Το νοσοκομείο λειτουργούσε σε οριακό επίπεδο την περίοδο της “κανονικότητας”. Δεν έχουμε την παραμικρή πολυτέλεια να λείψει κανένας από αυτό που έρχεται. Έχει μετακινηθεί ήδη υγειονομικό προσωπικό προς τα νοσοκομεία της Πάτρας, χωρίς να έχει προσληφθεί ούτε ένας για τις αυξημένες ανάγκες.

Τα περιφερειακά νοσοκομεία πρέπει να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην διαχείριση της πανδημίας όσον αφορά τον μαζικό έλεγχο του πληθυσμού αλλά και την νοσηλεία των ασθενών, ώστε να αποδεσμευτούν, όσο γίνεται , τα κεντρικά νοσοκομεία για να ανταπεξέλθουν  στη διαχείριση των βαρέως πασχόντων.

Θα πρέπει ΤΩΡΑ να ενισχυθούν με το αναγκαίο προσωπικό, υλικοτεχνικό εξοπλισμό και αναλώσιμα υλικά.

Το υγειονομικό προσωπικό κάνει το καθήκον του όπως πάντα.

Κύριοι της κυβέρνησης κάντε και εσείς, έστω την τελευταία στιγμή, το δικό σας.

Σας το λέμε ξανά: δώστε μας για τον πόλεμο όπλα και στρατιώτες.

Για να μην χαθεί καμιά ανθρώπινη ζωή από έλλειψη προσωπικού και εξοπλισμού.

Ο νεοφιλελευθερισμός των ηλιθίων

/2 Comments/in /by

Η πανδημία του νέου κορωνοϊού  εξαπλώνεται και στη χώρα μας, με το ΕΣΥ και τους ανθρώπους του, γιατρούς και νοσηλευτές, να σηκώνουν το βάρος της μάχης. Μπροστά στον «αόρατο εχθρό», που χτυπάει ήδη ανελέητα τους γειτονικούς λαούς της Ιταλίας και της Ισπανίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, διάφοροι δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, θυμήθηκαν την αξία του δημόσιου συστήματος υγείας. Των δημόσιων νοσοκομείων που παλεύουν για την υγεία του λαού και όχι για το κέρδος, όπως ακόμη και τώρα κάνουν ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές που χρυσοπληρώνονται για διαγνωστικά τεστ αλλά αρνούνται τη νοσηλεία κρουσμάτων κορωνοϊού. Χθεσινοί υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων, που μιλούσαν για «γιατρούς που πλεονάζουν», που δεν ήθελαν να τους κλέψουν τη δόξα οι τροϊκανοί για τις απολύσεις υγειονομικών και το κλείσιμο νοσοκομείων κλπ, επιδίδονται σε εντυπωσιακές κωλοτούμπες.

Απ’ ότι φαίνεται όμως υπάρχουν και αυτοί που επιμένουν. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, συνεπής οπαδός του νεοφιλελευθερισμού, βλέποντας ότι χάνεται η γη κάτω από τα πόδια όσων ήθελαν την διάλυση του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας, αποφάσισε να απαντήσει.

Δεν μπορεί φυσικά να ανακτήσει εντελώς το χαμένο έδαφος του φιλελευθερισμού αλά ελληνικά που θέλησε το ξεθεμελίωμα κάθε κοινωνικού αγαθού. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι οι γιατροί και οι νοσηλευτές των δημόσιων νοσοκομείων δίνουν τη μάχη για να σωθεί η κοινωνία. Θα ήθελε να τους καθυβρίσει, να τους χαρακτηρίσει τεμπέληδες, βολεμένους, συνδικαλιστές, αδιάφορους. Αλλά δεν μπορεί. Όχι τώρα τουλάχιστον.

Δημοσίευσε λοιπόν στην «Καθημερινή» άρθρο με το βαρύγδουπο τίτλο «Ο κομμουνισμός των ηλιθίων». Σύμφωνα με τον κ. Μανδραβέλη, τις τελευταίες μέρες χτυπάει τη χώρα μας, εκτός από τον κορωνοϊό και ο νεοκομμουνισμός. Ειρωνεύεται όσους μιλάνε για τους μέχρι χθες νεοφιλελεύθερους, που αφού προσπάθησαν με κάθε τρόπο να τσακίσουν και να απαξιώσουν τώρα προστρέχουν στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Λοιδωρεί τη γιατρό που απαντώντας στο κάλεσμα της συζύγου του πρωθυπουργού απαίτησε το αυτονόητο, να μη τη χειροκροτούν αυτοί  που υπονόμευσαν το ΕΣΥ και προειδοποιεί για μεγάλη πολιτική και συνδικαλιστική σπέκουλα που θα γίνει πάνω στις πλάτες γιατρών και νοσηλευτών.

Φτάνει μάλιστα στο σημείο, ακόμη και τώρα να λασπολογεί κατά του ΕΣΥ αναφέροντας σαν χαρακτηριστικά δείγματα παθογενειών την περίπτωση καθηγήτριας που έπαθε ανεύρυσμα στην Ηλεία και πέθανε καθώς μεταφερόταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων και στον 66χρονο, θύμα του κορωνοϊού που μεταφέρθηκε διαδοχικά στα νοσοκομεία της Αμαλιάδας, του Πύργου και του Ρίου.

Κρίμα βέβαια που η πραγματικότητα που καταγράφουν οι γιατροί και για τα δυο περιστατικά δεν ταιριάζει στο αφήγημά του.

Αν επιχειρούσε να πει την αλήθεια θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι η καθηγήτρια κατέληξε, γιατί η καρδιοχειρουργική στο Ρίο δεν λειτουργεί από το 2017. Δεν υπάρχει καρδιοχειρουργός, δεν υπάρχουν νοσηλευτές, στην κλινική έχει μπει λουκέτο. Κοστίζει μια καρδιοχειρουργική κλινική στον προϋπολογισμό και στο πρωτογενές πλεόνασμα και οι πολιτικές που αρέσουν στον κ. Μανδραβέλη δεν μπορούν να αμφισβητήσουν το πρωτογενές πλεόνασμα. Θα θυμώσει η Ε.Ε.

Εδώ το σχετικό υλικό για την καθηγήτρια.

Αν επιχειρούσε να πει την αλήθεια, θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι στην περίπτωση του 66χρονου οι γιατροί και στην Αμαλιάδα και στο Ρίο τσακώθηκαν με τους άσχετους με την υγεία υπαλλήλους στα τηλέφωνα του ΕΟΔΥ, για να “πειστούν” οι δεύτεροι να αποσταλεί δείγμα. Βλέπετε ο ΕΟΔΥ τις μέρες εκείνες επέμεινε ότι όποιος δεν προέρχεται από Ιταλία ή Κίνα, ακόμα και αν παρουσιάζει συνοδά συμπτώματα, δεν είναι κρούσμα. Αλλά αν το παραδεχόταν αυτό θα όφειλε ο κ. Μανδραβέλης να παραδεχτεί επίσης ότι οι δηλώσεις του κ. Αρκουμανέα μετά την ενημέρωση του πρωθυπουργού από κοινού με τον κ. Κικίλια στις 31 Γενάρη ότι “Είναι μια λοίμωξη με χαμηλή μεταδοτικότητα και μέτρια θνητότητα, σαν μια βαριά γρίπη. Άρα και να έρθει κάποια στιγμή στη χώρα μας, δε χρειάζεται να υπάρχει πανικός” συνιστά αμέλεια εκ μέρους τους και πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης. Και δεν θα άρεσε αυτό στον κ. Μανδραβέλη.

Εδώ το σχετικό υλικό για το κρούσμα από την Αμαλιάδα.

Ο κ. Μανδραβέλης δεν αγνοεί τις παραπάνω αλήθειες, άλλωστε στην εποχή του διαδικτύου, είναι εύκολο να βρει τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν τόσο στο ένα όσο και στο άλλο περιστατικό.

Επιλέγει όμως να τις αποσιωπήσει γιατί η παραδοχή τους θα ήταν κατηγορητήριο κατά του νεοφιλελευθερισμού, τις πολιτικές του οποίου με ζήλο υπερασπίζεται. Κουτοπονηριές νεοφιλελεύθερων.

Ίσως η ενασχόληση με τις απόψεις του αμετανόητου κ. Μανδραβέλη να μην είχε ιδιαίτερο νόημα αυτή την ώρα της μάχης, αν δεν ίσχυαν τα εξής:

Α. Η εμμονικά νεοφιλελεύθερη φωνή του Μανδραβέλη είναι η άλλη όψη της πρόσκαιρης και ένοχης σιωπής των ομοϊδεατών του, κυβερνώντων και μη. Αυτών που θεωρούσαν ότι οι γιατροί “πλεονάζουν”. Αυτών που ήθελαν, αν απολύσουν γιατρούς, να μην τους πάρει τη δόξα η τρόικα. Αυτών που πιστεύουν τα ίδια, αλλά δεν τολμούν σήμερα να τα ξεστομίσουν, καθώς άσκησαν πολιτική διάλυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, απαξίωσης και αποψίλωσης του υγειονομικού προσωπικού στο όνομα της αποθέωσης της αγοράς και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, των μνημονιακών προγραμμάτων και των πρωτογενών πλεονασμάτων. Συμπεριλαμβάνεται εδώ και η μνημονιακή, «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που δήθεν ήθελε άλλα, έκανε όμως τα ίδια. Που όλοι αυτοί σήμερα κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και στηρίζονται στα δημόσια νοσοκομεία, στους γιατρούς και στους νοσηλευτές τους. Εξακολουθούν όμως να τους στέλνουν άοπλους και με τις γραμμές τους λειψές στη μάχη κατά της πανδημίας, όπως διαρκώς προκύπτει από καταγγελίες για ελλείψεις σε προσωπικό και σε βασικά μέσα που χρειάζονται για την όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας (ατομικά μέσα προστασίας, αναπνευστήρες, κλίνες ΜΕΘ).

Οι ευθύνες, τόσο των αμετανόητων, όσο και των πρόσκαιρα μετανοούντων νεοφιλελεύθερων, (των λύκων που φόρεσαν μέσα στην αναμπουμπούλα προβιά αμνού), δεν πρέπει να ξεχαστούν.

Β. Αν ακόμη και αυτή τη στιγμή, αρθρώνονται απόψεις όπως του Μανδραβέλη, γίνεται σαφές ότι αυτή η πολιτική θα επιστρέψει δριμύτερη. Σήμερα είναι σαφές ότι όποιος αγνοήσει τις ανάγκες χρηματοδότησης και στελέχωσης του ΕΣΥ διαπράτει κοινωνικό και εθνικό έγκλημα. Αλλά η προειδοποίηση για πολιτική και συνδικαλιστική σπέκουλα, στοχεύει από τη μια να αποσείσει τις κυβερνητικές και κρατικές ευθύνες για το τσακισμένο ΕΣΥ, από την άλλη να αποκρούσει σε δεύτερο χρόνο τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις για ένα δημόσιο σύστημα, επαρκώς επανδρωμένο και εξοπλισμένο για να εξασφαλίζει το καθολικό, κοινωνικό αγαθό της υγείας.

Τότε ο Μανδραβέλης θα ξανασυναντηθεί και θα ενώσει τη φωνή του με τους «σιωπηλούς» σήμερα πολιτικούς ομοϊδεάτες του. Θα έχουν πετάξει κι αυτοί την προβιά αμνού που πρόσκαιρα αναγκάζονται να φέρουν.

Τώρα, στεκόμαστε δίπλα στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν τη μάχη για εμάς και την υγεία μας, που κάνουν πράξη το σύνθημα ότι «μόνο ο λαός σώζει το λαό».

Προσεχώς, θα πρέπει να σταθούμε και πάλι δίπλα τους για να κάνουμε τον κόσμο που εκπροσωπεί ο κ. Μανδραβέλης να μην απλώσει ξανά χέρι για να κατεδαφίσει τη δημόσια υγεία, να μην τολμήσει να προχωρήσει ούτε στο ελάχιστο την πολιτική διάλυσης της δημόσιας υγείας, να μην τολμήσει να υλοποιήσει ούτε ένα λιγότερο από τα αιτήματα των γιατρών και των νοσηλευτών.

Έχουμε πανδημία από ιό και όχι «πόλεμο με αόρατο εχθρό»

/0 Comments/in /by

Οι μάχες δεν κερδίζονται με ημίμετρα και χρεοκοπημένες ιδέες

Η χώρα μας όπως και άλλες χώρες του κόσμου, μπαίνει στην οξύτερη φάση μιας πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης με άμεσα επίδικα την ίδια τη ζωή πολλών ανθρώπων – ειδικά των ηλικιωμένων και των φτωχών- αλλά και τις προδιαγραφόμενες δραματικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, στο εγγύς μέλλον, για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε τον όρο «πόλεμο» για να περιγράψει την κατάσταση, ενισχύοντας τον πανικό και όχι την ψύχραιμη και αποτελεσματική αντιμετώπιση. Αντιμετωπίζουμε μια πανδημία που απαιτεί συγκεκριμένα και κατεπείγοντα μέτρα.

Είναι βέβαιο ότι ως πρωθυπουργός –ειδικά εδώ και δυο μήνες που γνωρίζαμε ότι έρχεται αυτή η κρίση – έχει εγκληματικές ευθύνες για την ανοχύρωτη εικόνα του δημοσίου συστήματος υγείας. Η παράταξή του, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι κυβέρνησαν την τελευταία δεκαετία, έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την επιβολή των μνημονίων και της λιτότητας ειδικά στην υγεία. Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι ο όρος αιματοβαμμένα πλεονάσματα δεν είναι υπερβολικός. Αυτά δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν και οι ευθύνες πρέπει να καταλογιστούν, δίνοντας μια μάχη, που δυστυχώς ο λαός μας – και κυρίως όσοι  είναι στην πρώτη γραμμή, οι υγειονομικοί – καλείται να τη δώσει σχεδόν άοπλος και με ημίμετρα! Αυτή η μάχη μπορεί να κερδηθεί εάν το εργατικό, λαϊκό και αριστερό κίνημα δράσει με σεβασμό στις απαιτήσεις της στιγμής, στα παρακάτω μέτωπα:

Άμεση ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας

Η τραγική εικόνα δεν κρύβεται. Εάν η πανδημία εξελιχθεί όπως προβλέπεται και δεν εκπληρωθούν οι απαιτήσεις των υγειονομικών, δε θα έχουμε επαρκείς ΜΕΘ, αναπνευστήρες, υλικά να προστατεύσουμε τους νοσούντες. Η εικόνα από τη διπλανή Ιταλία που γιατροί μπαίνουν στη μάχη με γυμνά χέρια ή αναγκάζονται να «διαλέγουν» τους μελλοθάνατους που δε θα μπουν σε αναπνευστήρα, προσβάλλει την ανθρώπινη ζωή και τον πολιτισμό.

·           Η χώρα μας έχει 550 κλίνες ΜΕΘ, το 90% των οποίων είναι μονίμως κατειλημμένο από άλλα περιστατικά. Υπάρχουν έτοιμες άλλες 100 κλίνες κλειστές  λόγω λιτότητας, ενώ η κυβέρνηση στους 2000 διορισμούς που ανακοίνωσε δεν περιλαμβάνει ούτε έναν γιατρό!  Να ανοίξουν τώρα όλες οι ΜΕΘ και να διαμορφώνονται συνεχώς καινούργιες!

·           Γνωρίζουμε ότι πολλοί θα βρεθούν εκτός ΜΕΘ, σε απλά κρεβάτια και θαλάμους. Ακόμα κι έτσι οι αναγκαίοι αναπνευστήρες για την παροχή οξυγόνου σε ασθενείς είναι ελάχιστοι. Άλλες χώρες παραγγέλνουν χιλιάδες ή ανοίγουν έκτακτα εργοστάσια παραγωγής. Η ίδια κατάσταση επικρατεί με όλα τα υλικά. Κανείς γιατρός/νοσηλευτής απροστάτευτος στη μάχη. Χρειάζεται τώρα να παραχθούν ή αγοραστούν χιλιάδες αναπνευστήρες και όλο το απαραίτητο υλικό!

·           Κατά παράβαση των οδηγιών του Π.Ο.Υ., στην Ελλάδα σταμάτησαν να εξετάζονται από τον ΕΟΔΥ εργαστηριακά δείγματα ελλείψει αντιδραστηρίων. Η εικόνα των νοσούντων είναι πλαστή. Χρειάζονται εδώ και τώρα αντιδραστήρια για να εντοπίζονται οι φορείς της νόσου και να λαμβάνονται πιο αποτελεσματικά μέτρα.

·           Οι προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, δεν αρκούν ούτε για τις μισές υγειονομικές περιφέρειες.  Πόσο μάλλον όταν το επόμενο διάστημα εκατοντάδες υγειονομικοί θα μπουν σε καραντίνα. Τα κενά αυτά έπρεπε να έχουν καλυφθεί χθες, απαιτούνται έστω και τώρα χιλιάδες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, με έκτακτες – μη χρονοβόρες και γραφειοκρατικές διαδικασίες!

·           Οι ιδιωτικές κλινικές και νοσοκομεία, μαζί με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές κερδοσκοπούσαν για δεκαετίες, με τη βοήθεια του κράτους, πάνω στη μεθοδευμένη απαξίωση του ΕΣΥ. Τώρα πρέπει να διατεθούν για τις ανάγκες της δημόσιας υγείας. Άμεση επίταξη όλων των κλινών και των ΜΕΘ των ιδιωτικών νοσοκομείων, χωρίς αποζημίωση!

·           Άμεσο και μόνιμο επίδομα ανθιυγιεινής εργασίας για όλους τους υγειονομικούς

ΤΩΡΑ γενναία οικονομική στήριξη των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων

Οι ενισχύσεις της κυβέρνησης είναι σταγόνα στον ωκεανό των λαϊκών αναγκών, έδωσαν 70εκ. που θα γίνουν 200 εκ ευρώ για το δημόσιο σύστημα υγείας, έδωσαν 400εκ. που «μπορεί» να φτάσουν τα 800εκ. σε όσους μένουν χωρίς εισόδημα και τα υπόλοιπα 9δις. από τα 10δις που ανακοίνωσαν θα πάνε για το κεφάλαιο με ΕΣΠΑ, δάνεια και επιδοτήσεις. Σε αυτό το οικονομικό πλαίσιο, οι κυβερνητικές εξαγγελίες έχουν ως προτεραιότητα την ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων ενώ τα μέτρα για τους εργαζόμενους/ες και τα λαϊκά στρώματα είναι εμφανώς άτολμα και πολύ γρήγορα θα φανεί η ανεπάρκειά τους.

  •  Έκτακτη νομοθέτηση για παροχή του βασικού μισθού (650 καθαρά) από μέσα Μαρτίου και για όσο διαρκέσουν τα έκτακτα μέτρα σε κάθε εργαζόμενο/η, αυτοαπασχολούμενο/η και επαγγελματία που αποδεδειγμένα μηδενίστηκε ή συρρικνώθηκε ο μισθός/τζίρος του και το εισόδημα του για τους επόμενους μήνες.
  • διαγραφή χρεών της λαϊκής οικογένειας, πάγωμα και διαγραφή εισφορών και δόσεων δανείων για όλους τους εργαζόμενους/ες.
  • Να απαγορευτεί με έκτακτο νόμο κάθε απόλυση ή δυσμενής μεταβολή των όρων εργασίας για όσο διάστημα διαρκούν τα έκτακτα μέτρα. Καμία σκέψη για μη καταβολή του δώρου του Πάσχα.
  • Κανένας πλειστηριασμός λαϊκής κατοικίας, καμία διακοπή πρόσβασης σε νερό, φως και φάρμακα για τις λαϊκές οικογένειες.

Mονομερείς ενέργειες απέναντι σε χρέος και Ευρωπαϊκή Ένωση

Μέρα με τη μέρα τα μέτρα γίνονται πιο αυστηρά. Επιχειρήσεις κλείνουν και η ύφεση στην οικονομία θα είναι μεγάλη. Αν δεν παρθούν μέτρα ανάσχεσής της ΤΩΡΑ, θα πλησιάσει διψήφια ποσοστά και η καταστροφή θα είναι μεγάλη για τους εργαζόμενους. Ο χρόνος που θα παρθούν τα όποια μέτρα είναι αποφασιστικής σημασίας. Όταν μιλάμε για ολόκληρους κλάδους, όπως τον τουρισμό ή τον επισιτισμό, που θα βυθιστούν. Όταν μιλάμε για ένα τραπεζικό σύστημα που ήταν κόκκινο από τα δάνεια και τώρα θα μπουκώσει κι άλλο.

Χώρες με τα μεγαλύτερα ήδη πλήγματα από τον ιό, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, εξαγγέλλουν πακέτα οικονομικής στήριξης, ακόμη και εθνικοποιήσεων, που θα ζήλευε και ο Κέυνς. Όλα όσα ξόρκισαν ως δηλητήριο, τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, οι φανατικοί του νεοφιλελευθερισμού και του «Μένουμε Ευρώπη», είναι σήμερα το γιατρικό. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι τα πακέτα αυτά θα κατευθυνθούν κυρίως για την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου. Όμως υπάρχει μια πραγματικότητα: Απαιτούνται τεράστιοι κρατικοί οικονομικοί πόροι, εθνικοποιήσεις και επιτάξεις επιχειρήσεων και κλάδων, κεντρικός σχεδιασμός και κοινωνικός έλεγχος για την επίλυση προβλημάτων.

Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη  πειθαρχεί στις Βρυξέλλες και το Eurogroup, το οποίο δε λέει τίποτα συγκεκριμένο πέρα από γενικολογίες περί ευελιξίας στον ζουρλομανδύα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζονται ένα μαζικό κίνημα και μια Αριστερά που θα δράσουν έτσι ώστε αυτήν την κρίση να μην την πληρώσουν οι εργαζόμενες τάξεις.

  • Κανένα πλεόνασμα, παύση πληρωμών στο χρέος. Δεν εφαρμόζουμε το σύμφωνο σταθερότητας.
  • Διάθεση των εξοικονομούμενων  πόρων για το δημόσιο σύστημα υγείας
  • Εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση σε κλάδους που απειλούνται με κατάρρευση με απαίτηση να μην αναλάβει το κράτος να τις εκκαθαρίσει για να επιστρέψουν σε ιδιώτες μετά την κρίση.

Χρεοκοπούν  τα επικίνδυνα δόγματά τους. Να ανοίξουμε νέους δρόμους

Η παρούσα υγειονομική και η σε εξέλιξη οικονομική κρίση δείχνει ότι η απάντηση της λιτότητας και της δημοσιονομικής προσαρμογής, που δόθηκε στην κρίση του 2008, ήταν άκρως ταξική και προετοίμαζε την επόμενη. Η λιτότητα είχε βαριές συνέπειες στα συστήματα υγείας και το κοινωνικό κράτος.

Χρεοκόπησε παταγωδώς  η νεοφιλελεύθερη λογική περί ανωτερότητας του ιδιωτικού έναντι του δημόσιου τομέα. Η αγορά, ο ανταγωνισμός, η επιχειρηματικότητα, το κέρδος καταστρέφουν την ευημερία και την ασφάλεια των κοινωνιών. Η σημερινή κρίση είναι σαφές ότι απαιτεί δημόσιους πόρους, κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνική ευθύνη και συλλογικότητα.  Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του. Αντίθετα, οι συχνές επιδημιολογικές, περιβαλλοντικές και οικονομικές κρίσεις δείχνουν ότι η ανθρωπότητα χρειάζεται μια κοινωνία που να μπορεί να ελέγξει την παραγωγή, την κατανάλωση, την αρμονική σχέση με το φυσικό περιβάλλον.

Χρεοκόπησε η «Ευρώπη της αλληλεγγύης». Εθνικισμός και προστατευτισμός για τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες (Γερμανία, Γαλλία), «ελευθερίες» για την αποδιάρθρωση της οικονομίας και ξεχαρβαλώματος του κοινωνικού κράτους στον ευρωπαϊκό Νότο. Το τελευταίο Eurogroup δείχνει ότι επιμένουν στο δόγμα της λιτότητας και μετά την πανδημία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί ούτε πίεση να ασκήσει στην κυβέρνηση για τα αναγκαία μέτρα, ούτε να θίξει το πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού. Πρωτοστάτησε στα ματωμένα υπερπλεονάσματα, δεν τολμά να ψελλίσει το παραμικρό για μονομερείς ενέργειες απέναντι στην Ε.Ε.

Το ΜΕΡΑ25, με την συνήθη αμφισημία του, καλεί σε μονομερείς ενέργειες απέναντι στην Ε.Ε. με όριο όμως το Σύμφωνο Σταθερότητας και τον κανόνα του 1,5% πλεονάσματος, δηλαδή στα συνήθη ημίμετρα.

Καλούμε τις δυνάμεις της Αριστεράς σε εθνικές και διεθνιστικές πρωτοβουλίες για την ανάδειξη ενός άλλου δρόμου από αυτόν της Ε.Ε. και του συμφώνου σταθερότητας. Πρώτο στοιχειώδες βήμα είναι η κοινή δράση, σε πρωτόγνωρες και ιδιόμορφες συνθήκες, πάνω στα αναγκαία αιτήματα για να δώσει ο εργαζόμενος  λαός μας αυτή τη μάχη με αποτελεσματικότητα και με έναν καλύτερο συσχετισμό την επόμενη μέρα.

Σε αυτά τα πλαίσια, με όλες τις αναγκαίες προφυλάξεις υγειονομικού χαρακτήρα και με ιδιαίτερη αξιοποίηση του ίντερνετ και άλλων μορφών, χρειάζεται:

–          Η δημιουργία λαϊκών «παρατηρητηρίων» για την αποκάλυψη των ελλείψεων και των αυθαιρεσιών στην υγεία και την εργασία

–          Η δημιουργία ενός δικτύου συνδικάτων και λαϊκών μαζικών φορέων, με «αιχμή του δόρατος» τους υγειονομικούς, που θα υπερασπίζει και θα προωθεί τις διεκδικήσεις

–          Η δημιουργία μορφών αντι-πληροφόρησης, για μια ψύχραιμη, ορθολογική, δημοκρατική και  επιστημονική πληροφόρηση

Σε αυτόν αγώνα θα κριθούμε όλοι/ες, κάθε αριστερή, εργατική και κομμουνιστική συλλογικότητα

Θωράκιση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας

Πειθαρχία στα υγειονομικά μέτρα, απειθαρχία στις μνημονιακές πολιτικές

Κοινωνική αλληλεγγύη, επαγρύπνηση για αντιδημοκρατικές εκτροπές

Το θέμα κ. Μητσοτάκη δεν είναι μόνο τι κάνουν οι πολίτες, είναι τι πρέπει να κάνει το κράτος: ΠΟΛΕΜΟ. Ας δούμε τι σημαίνει!

/2 Comments/in /by

Επειδή τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα περιορίζονται ασφυκτικά στο τι κάνουν οι πολίτες, επιτρέψτε μας να πούμε και τι πρέπει να κάνει το κράτος, πέρα από τα στοιχειώδη. Πρέπει να κάνει τα απαραίτητα. Απαραίτητο σήμερα είναι να οργανώσει τον υγειονομικό πόλεμο. Πόλεμος σημαίνει να συγκεντρωθούν όλες οι δυνάμεις, όλη η διοικητική ισχύς, όλη η οικονομική δυνατότητα στην άμυνα απέναντι στον «αόρατο εχθρό», όπως τον αποκάλεσε ο Μακρόν και το επαναλάβατε και εσείς στο προηγούμενο μήνυμά σας.

Πόλεμος υγειονομικός σημαίνει να εκτιμήσεις τις πιθανές απώλειες και να έχεις χτίσει γερές άμυνες, συστήματα υποδοχής που θα αντέξουν. Και οι άμυνες δεν χτίζονται με διαγγέλματα και επικοινωνιακή στρατηγική. Χτίζονται με εκτεταμένες, «πολεμικού» χαρακτήρα πρωτοβουλίες που σε λίγα εικοσιτετράωρα θα μπορέσουν να καλύψουν τις εγκληματικές ελλείψεις και κενά του Συστήματος Υγείας. Χωρίς την παραμικρή φειδώ για το οικονομικό κόστος. Το ποιος έχει ευθύνη για αυτά τα τραγικά κενά είναι μια συζήτηση που δεν θα κάνουμε τώρα, αλλά προκαταβολικά, και εσείς, και οι προηγούμενοι, κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέπτη.

Θα έχετε δει προφανώς τη διαφορά στις δύο καμπύλες που φαίνεται παρακάτω.

Ας υποθέσουμε ότι η Ιταλία είναι στην πρώτη καμπύλη, αυτή που αυξάνεται απότομα και υπερβαίνει κατά πολύ τη δυνατότητα του συστήματος υγείας να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς. Δυστυχώς και η Ισπανία ακολουθεί την ίδια πορεία. Ας υποθέσουμε επίσης (και ας ευχηθούμε ταυτόχρονα), η Ελλάδα να είναι στη δεύτερη καμπύλη, σε αυτή που αυξάνεται πιο ομαλά, διαρκεί περισσότερο, κερδίζει χρόνο για να αντέξει το σύστημα και ίσως (ίσως), να βρεθεί κάποια θεραπεία.

Θεωρητικά, στη δεύτερη περίπτωση, το σύστημα θα αντέξει.

Θα αντέξει;

Πάμε στα δυσάρεστα: Η χωρητικότητα των συστημάτων υγείας δεν είναι εκεί που δείχνει το πρώτο σχήμα. Στην πραγματικότητα μάλλον είναι εκεί που δείχνει το δεύτερο.

Δυστυχώς, η μαύρη αλήθεια είναι ότι όσο και να εξομαλύνουμε την καμπύλη και να ομαλοποιήσουμε την αυξητική πορεία, δεν αρκεί.

Τα τραγικά αποτελέσματα στην Ευρώπη πλην Ιταλίας, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι τραγική επιβεβαίωση. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση άλλωστε, η Κομισιόν επί μια εικοσαετία έκανε δεκάδες συστάσεις να μειωθεί η χρηματοδότηση της δημόσιας υγείας, να μειωθεί η δυνατότητα και η χωρητικότητα των δημόσιων συστημάτων, ώστε να βρεθεί χώρος να «κερδίσει» και το καημένο το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Αυτό εξηγεί εν μέρει και την τραγωδία στην Ιταλία, αλλά και τα νούμερα θανάτων στην Ισπανία, στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο που ανεβαίνουν την ανηφόρα, έστω και αν προειδοποιήθηκαν από την Ιταλία. Πληρώνουμε δηλαδή τον λογαριασμό από την ορμητική επέλαση της ιδιωτικοποίησης.

Δυστυχώς, ειδικότερα στην Ελλάδα, η γραμμή χωρητικότητας του συστήματος υγείας κατεβαίνει πιο χαμηλά καθώς το ήδη ταλαιπωρημένο ΕΣΥ, την τελευταία δεκαετία στραγγαλίστηκε από τις ασφυκτικές μνημονιακές πολιτικές λιτότητας. Αν έχετε κάποια απορία κ. Μητσοτάκη επ’ αυτού, μπορούμε να σας θυμίσουμε τις δικές σας πολιτικές και δηλώσεις από τη θητεία σας στην κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά και τις δηλώσεις κορυφαίων υπουργών σας που πάλευαν να απολύσουν γιατρούς και να μειώσουν τη χρηματοδότηση στα δημόσια νοσοκομεία.

Πάμε στα νούμερα: Η Ελλάδα έχει 10.800.000 πληθυσμό. Το ήπιο σενάριο (Ασίας) που είναι και η εκτίμηση του ΕΟΔΥ προβλέπει  το 15% να γίνει φορέας του ιού, δηλαδή 1.620.000 άνθρωποι. Από αυτούς, το 20% αναμένεται να νοσήσει και να χρειαστεί κάποιου τύπου νοσηλεία ή παρακολούθηση, δηλαδή 324.000 άνθρωποι. Από αυτούς, το 25% αναμένεται να θεωρηθεί βαρέως πάσχον και να χρειαστεί εξειδικευμένη νοσηλεία με εντατική παρακολούθηση και υποστήριξη, δηλαδή 81.000 άνθρωποι. Δεν προβάλουμε τα νούμερα της Ιταλίας ή της Ισπανίας γιατί είναι οι αριθμοί εκτοξεύονται.

Προφανώς τα παραπάνω νούμερα είναι ένα σενάριο, αλλά είναι ένα πιθανό σενάριο απέναντι στο οποίο πρέπει να προετοιμαζόμαστε. Επίσης προφανώς τα νούμερα αυτά απλώνονται σε μια μεγάλη περίοδο, δηλαδή δεν θα απαιτηθούν οι αντίστοιχες ανάγκες όλες μαζί.

Ας δούμε όμως τα πραγματικά αριθμητικά δεδομένα του συστήματος υγείας: Στη χώρα έχουμε 33.600 κλίνες, 24.636 γιατρούς και 36.550 νοσηλευτές.

Σε μια κανονική περίοδο οι ελεύθερες κλίνες είναι στο 20%, δηλαδή 6.700 διαθέσιμες κλίνες περίπου. Όσο και αν αποσυμπιεστεί ο σημερινός όγκος ασθενών του ΕΣΥ είναι προφανές ότι η λοιπή νοσηρότητα δεν πρόκειται να μηδενιστεί εντελώς.

Οι κλίνες ΜΕΘ είναι 555 και ίσως (αυτό το «ίσως» είναι τραγικό) προφτάσουν να ανοίξουν κι άλλες 50 ή 60.

Πόλεμος σημαίνει ότι από την πρώτη μέρα που κατανοήσαμε τι έρχεται (αλήθεια ποια ήταν αυτή η ημέρα κ. Μητσοτάκη;), το κράτος όφειλε να προχωρήσει σε μια τεράστια (για τα δεδομένα και τις συνήθειές του) απόπειρα αύξησης της δυναμικότητας του Κρατικού Συστήματος Υγείας. Αυτό σημαίνει αύξηση με κάθε τρόπο των απλών κλινών και αύξηση με κάθε θυσία του προσωπικού, των κλινών, του υλικοτεχνικού εξοπλισμού για την εντατική παρακολούθηση αυτού του κρίσιμου 5%, που θα κρίνει εν πολλοίς (με βάση την ιταλική εμπειρία) τον αριθμό των απωλειών.

Όπως δηλαδή φαίνεται παρακάτω στην κόκκινη γραμμή.

Αυτό έκανε η Κίνα στο Ουχάν. Όταν έχτισαν ένα τεράστιο νοσοκομείο μέσα σε πέντε μέρες, δεν χτύπησε κανένα καμπανάκι για την Ευρώπη και την Ελλάδα;

Αυτό λοιπόν σημαίνει προετοιμασία για υγειονομικό πόλεμο κ.Μητσοτάκη.

Επίταξη των πάντων (όλων των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών), επιστράτευση ιδιωτών γιατρών, αύξηση κατακόρυφη σε διαθέσιμες κλίνες, εξάντληση κάθε περιθωρίου για επάνδρωση ΜΕΘ και προμήθεια αναπνευστήρων και μόνιτορ, προσλήψεις όσων γιατρών και νοσηλευτών είναι διαθέσιμοι μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα. Όχι μέσα σε δύο εβδομάδες αργά και χαλαρά.

Η κρατική παρέμβαση, από τα μέσα Ιανουαρίου, ή έστω από τα μέσα Φεβρουαρίου που χτύπησε ο ιταλικός συναγερμός, όφειλε να είναι θυελλώδης, ας το πούμε κι ας ανατριχιάσετε, «σοβιετικού τύπου», ή έστω, new deal αλά Ρούζβελτ με θηριώδεις δημόσιες δαπάνες και κρατικές πρωτοβουλίες εντός λίγων εβδομάδων.

Ήταν;

Το ένα σκέλος της άμυνας, είναι αυτό που έπρεπε να κάνει ο πληθυσμός: Αυστηρά μέτρα περιορισμού όπως αυτά αποτυπώθηκαν (αντικειμενικά καθυστερημένα, αλλά σε σχέση με τους γείτονες καλύτερα) με την πολιτική και τα μέτρα «Μένουμε σπίτι». Αυτό, σε γενικές γραμμές, έγινε. Με εξαίρεση την Εκκλησία στην οποία επιτρέψατε επί ημέρες ανεπίτρεπτο «εξαιρετισμό».

Το άλλο σκέλος ήταν αυτό που έπρεπε να κάνει το κράτος. Έπρεπε δηλαδή να τεντώσουμε απότομα, αποφασιστικά, με στρατιωτική πειθαρχία λες και είμαστε σε αληθινό πόλεμο, την καμπύλη της ανάπτυξης του δημόσιου συστήματος υγείας, και ειδικά των μονάδων εντατικής θεραπείας, των τμημάτων επειγόντων περιστατικών και πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, προς τα πάνω.

Η κατάσταση που κληρονομήσαμε από την διακομματική επιχείρηση απαξίωσης του συστήματος υγείας (στην οποία συμμετείχατε ενθουσιωδώς) συνιστούν απαράγραπτες ευθύνες του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.

Οι καθυστερήσεις, οι προχειρότητες, οι μακαριότητες, οι δισταγμοί, η έλλειψη προετοιμασίας, οι εμμονές ενάντια στο δημόσιο Σύστημα Υγείας, συνιστούν τις ευθύνες του παρόντος.

Και οι ευθύνες, και οι υπεύθυνοι, έχουν ονοματεπώνυμο.

Η άμυνα της χώρας απέναντι στην πανδημία δεν μπορεί να σπαταλιέται στις κυβερνητικές σκοπιμότητες

/0 Comments/in /by

Η πολιτική απέναντι στην πανδημία δυστυχώς καθορίζεται από ένα και μόνο πράγμα: Τα τρομακτικά κενά του συστήματος υγείας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχουν επιδημιολογικά, επιστημονικά, υγειονομικά κριτήρια. Κάθε άλλο. Το συμβούλιο εμπειρογνωμόνων διαθέτει εξαιρετικούς επιστήμονες. Όμως κάθε μέτρο, κάθε απόφαση, κάθε κατεύθυνση, κάθε πρωτόκολλο υπόκειται στα όρια που δημιουργούν οι τεράστιες ελλείψεις του Συστήματος Υγείας. Για τις ελλείψεις υπάρχουν ευθύνες, και σε καιρό πολέμου, οι ευθύνες είναι βαριές.

Αλλά για αυτές δεν θα μιλήσουμε σήμερα.

Θα μιλήσουμε όμως για τρία βασικά ζητήματα που αντί να κρίνονται με αυστηρά επιστημονικά και υγειονομικά κριτήρια, μπαίνουν στην κλίνη του Προκρούστη της μεταμνημονιακής Ελλάδας.

Πρώτον. Η αντιπαράθεση του ΕΟΔΥ με τους επιστήμονες που κατακρίνουν την πολιτική της ελαχιστοποίησης των εργαστηριακών ελέγχων δεν μπορεί να ευτελίζεται ως “fake news”. Δεν είναι fake news ούτε οι συστάσεις του ΠΟΥ, ούτε η πρακτική σχεδόν του συνόλου των χωρών που διεξάγουν εκτεταμένο screening, ούτε στο κάτω κάτω της γραφής μια οποιαδήποτε άλλη επιστημονική άποψη. Και φυσικά για την επιδημιολογία δεν συνιστά ένδειξη αποτυχίας το χαμηλό ποσοστό νοσούντων που βρίσκει η Νότια Κορέα. Δεν επιμένουμε σε αυτά, υπάρχουν πολλοί καθηγητές επιδημιολόγοι και λοιμωξιολόγοι που θα αντικρούσουν τις συστάσεις του ΕΟΔΥ πληρέστερα από εμάς.

Εάν η άποψη του ΕΟΔΥ σήμερα είναι ότι τα τεστ συστήνονται μόνο για μια πολύ περιορισμένη ευπαθή ομάδα, θα πρέπει να εξηγηθεί για ποιο λόγο πριν λίγες μέρες οι διαγνωστικές εξετάσεις ήταν πολύ πιο εκτεταμένες. Τι άλλαξε από τότε που μέχρι και τα παιδιά του κ. Μητσοτάκη έκαναν τεστ επειδή βρέθηκε θετική η σύζυγος του κ. Πέτσα, μέχρι σήμερα;

Εάν ο ΕΟΔΥ αποφάσισε να περιορίσει τις εργαστηριακές εξετάσεις επειδή η κυβέρνηση δεν φρόντισε να προμηθευτεί αντιδραστήρια, ή επειδή δεν θέλησε να απαγορεύσει τις εξετάσεις επί πληρωμή στα ιδιωτικά κέντρα, ή επειδή δεν κατόρθωσε να στήσει ασφαλείς δομές συλλογής δειγμάτων, ή επειδή γενικώς δεν βάζει το χέρι στην τσέπη σε ζητήματα δημόσιας υγείας, ας αναλάβει το κόστος να επιχειρηματολογήσει για αυτά κάποιος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Όχι ο κ. Τσιόδρας.

Δεύτερον. Περίπου τα μισά ή και περισσότερα από τα καθημερινώς ανακοινωθέντα νέα κρούσματα αφορούν υγειονομικούς. Τα νοσοκομεία δυστυχώς αποδεικνύονται εστίες διάδοσης, ενώ θα έπρεπε να είναι προφυλασσόμενα ως κόρη οφθαλμού. Στην ενημέρωση της 17/3 τόσο ο κ. Χαρδαλιάς όσο και ο κ. Τσιόδρας διέψευσαν την έλλειψη προστατευτικού υλικού. Καθημερινές αναφορές από όλα μα όλα τα νοσοκομεία, επώνυμα και υπεύθυνα, παραπονιούνται για την έλλειψη επαρκών μέσων ατομικής προστασίας. Από γιατρούς που χρησιμοποιούν μία απλή χειρουργική μάσκα, μέχρι μάσκες που επαναχρησιμοποιούνται γιατί δίνονται με το σταγονόμετρο. Οι κλινικές στις οποίες υπάρχει διασπορά της μόλυνσης δεν είναι μόνο (ή κυρίως) αυτές της πρώτης γραμμής, αλλά όλες. Από την ΩΡΛ του Ιπποκράτειου και το ακτινολογικό του Ερυθρού, μέχρι την καρδιολογική του Αγία Όλγα και το διοικητικό του Αγίου Σάββα. Κάτι δεν πάει καλά με τα πρωτόκολλα ασφαλείας. Ή δεν τηρούνται από απρόσεκτους και ασυνείδητους (σε τελευταία ανάλυση) γιατρούς και νοσηλευτές, ή τα μέσα προστασίας δεν επαρκούν. Αν συμβαίνει το πρώτο θα πρέπει να ανησυχήσουμε. Αν όμως συμβαίνει το δεύτερο, είναι και πάλι σαφές ότι η μεγαλύτερη υγειονομική μάχη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, καθορίζεται αποκλειστικά από τα πλεονάσματα που ήθελε η τρόικα και τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες που γκρέμισαν το Σύστημα Υγείας.

Τρίτον. Η επταήμερη καραντίνα γιατρών και νοσηλευτών που έρχονται σε επικίνδυνη έκθεση χωρίς μέσα προστασίας με επιβεβαιωμένο κρούσμα, δεν στέκει με καμιά επιστημονική εκτίμηση ή κλινική εικόνα της μόλυνσης. Ο χρόνος επώασης μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος και οι επτά μέρες καραντίνα βασίζονται αποκλειστικά στην δραματική έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών. Δεν υπάρχουν αντικαταστάτες για όσους μπαίνουν σε καραντίνα, οπότε και η καραντίνα μειώνεται από 14 σε 7 ημέρες. Ο κ. Τσιόδρας παραδέχτηκε ότι ο λόγος της μειωμένης καραντίνας είναι ο αφοπλισμός των κλινικών και των νοσοκομείων, ωστόσο, ένας υγειονομικός που την όγδοη μέρα επιστρέφει με απλή χειρουργική μάσκα και αυτοπαρακολούθηση, είναι ίσως μεγαλύτερη απειλή για την με κάθε θυσία συνέχιση της λειτουργίας του νοσοκομείου που είναι η απόλυτη προτεραιότητα. Σε αυτό το θέμα ο κ. Τσιόδρας επιβεβαίωσε τον τίτλο του σχολίου μας. Και στο επίπεδο αυτό, η Δημόσια Υγεία πληρώνει τα εγκλήματα όσων την θεώρησαν περιττό έξοδο, προϊόν προς αγορά και πώληση και όχι κοινωνικό αγαθό στο οποίο αξίζει να σπαταληθούν πόροι και χρήματα για να υπάρχει επαρκές προσωπικό.

Με δύο λόγια και ανακεφαλαιώνοντας. Η πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας δυστυχώς επηρεάζεται, περιορίζεται και σε τελική ανάλυση σφραγίζεται από ελλείψεις, κενά, υποστελέχωση, προχειρότητα, λιτότητα, νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες.

Το επιστημονικό δυναμικό του ΕΟΔΥ δεν πρέπει να σπαταλιέται στον ποταπό ρόλο να δικαιολογεί αυτό το διαχρονικό και διακομματικό έγκλημα σε βάρος της υγείας του λαού.

Έχει πολύ σπουδαιότερη δουλειά να κάνει.

Η αλήθεια πέρα από επαναστατική, είναι και η μόνη που σήμερα μπορεί να βοηθήσει το λαό και τη χώρα. Ας μιλήσουμε λοιπόν στη γλώσσα της.

Δώστε προστατευτικό υλικό σε όλους τους υγειονομικούς. Επανδρώστε τμήματα και κλινικές ΤΩΡΑ!

/0 Comments/in /by

Τα νοσοκομεία λειτουργούν με ισχυρά προβλήματα καθώς εκατοντάδες υγειονομικοί βρίσκονται σε καραντίνα. Άγιος Σάββας, Ιπποκράτειο, Νοσοκομείο Καλαμάτας, Νοσοκομείο Καστοριάς, Ερυθρός Σταυρός, Γεννηματάς, ήδη εμφανίζουν κρούσματα. Στο Ιπποκράτειο η ΩΡΛ κλινική, τέθηκε χθες εκτός μάχης με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται οι εφημερίες. Το πρόβλημα είναι παραπάνω από κρίσιμο και πρέπει να λυθεί σήμερα.

Στη χθεσινή ενημέρωση οι κ. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς διέψευσαν ότι υπάρχει πρόβλημα με προστατευτικό υλικό. Οι συνεχείς επώνυμες αναφορές, από ΟΛΑ τα νοσοκομεία, γιατρούς και νοσηλευτές, δυστυχώς, τους διαψεύδουν.

Οι απλές χειρουργικές μάσκες, μίας χρήσης, με την ελάχιστη προστασία, δίνονται με το σταγονόμετρο. Είναι αυτές που χρησιμοποιούνται από γιατρούς και νοσηλευτές σε όλη τη διάρκεια της βάρδιας και δεν αντικαθίστανται παρά μόνο αν λερωθούν εμφανώς. Οι ενδιάμεσες μάσκες ffp2 χρησιμοποιούνται στα εμπύρετα ύποπτα. Οι ενισχυμένες ffp3 μάσκες χρησιμοποιούνται μόνο στα επιβεβαιωμένα.

Ο προστατευτικός εξοπλισμός είναι τόσο περιορισμένος που παρουσιάζεται η τραγική εικόνα υγειονομικών να χρησιμοποιούν για δεύτερη μέρα την ίδια μάσκα. Ο ΕΟΔΥ έχει στείλει οδηγίες νίπτοντας τας χείρας του, αλλά δυστυχώς όσοι στέλνουν οδηγίες και πρωτόκολλα προς εφαρμογή, οφείλουν να εξασφαλίζουν ταυτόχρονα και τα υλικά μέσα. Η δε μετάδοση της νόσου εντός νοσοκομείων δεν γίνεται συνήθως από εμπύρετα ύποπτα που αντιμετωπίζονται με (σχετική) ασφάλεια, αλλά από ελαφριά ή ασυμπτωτικά περιστατικά πιθανά σε άσχετες κλινικές, εκτός Παθολογικής ή Πενυμονολογικής, όπου δεν προβλέπεται από τις οδηγίες και τα πρωτόκολλα προστασία πέρα από την απλή χειρουργική μάσκα. Αυτή η αστοχία του ΕΟΔΥ και των οδηγιών του, έχει οδηγήσει υγειονομικούς σε καραντίνα και νοσοκομεία σε δυσλειτουργία.

Η ανεπάρκεια υλικών συμπληρώνεται από τραγική προχειρότητα και διοικητικές ανεπάρκειες από την κορυφή της πυραμίδας μέχρι κάτω. Αυτή η προχειρότητα έχει χτυπήσει, σύμφωνα με επιβεβαιωμένες αναφορές από περιφερειακά κυρίως νοσοκομεία, την εξέταση δειγμάτων που αργούν απελπιστικά, επιστρέφονται, πρέπει να ξαναληφθούν, μένουν σε ένα κτήριο και δεν τα μεταφέρει κανείς στο διπλανό κοκ. Υπάρχει και η ατομική ευθύνη αλλά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Με τραγική έλλειψη προστατευτικών μασκών, με χρήση με το σταγονόμετρο, και τέλος και πιθανές απροσεξίες των ίδιων των υγειονομικών μέσα στον τρομακτικό φόρτο εργασίας τους, η λογική κατάληξη είναι πάνω από 200 γιατροί και νοσηλευτές σε καραντίνα.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ρίσκο για την υγεία των ίδιων των υγειονομικών, ρίσκο που δεν πρέπει να υποτιμάται.

Το πρόβλημα στη μεγάλη εικόνα είναι η ανεπάρκεια των νοσοκομείων να ανταπεξέλθουν καθώς κλινικές και τμήματα που λειτουργούσαν ήδη υποστελεχωμένα και στο όριο, με τις καραντίνες, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δραματική.

Αυτή η κατάσταση κάνει ακόμα πιο επιτακτική την άμεση πρόσληψη γιατρών και νοσηλευτών. Οι αριθμοί που ανακοινώνει το Υπουργείο Υγείας είναι ανεπαρκείς, τα οργανικά κενά της ομαλής – κανονικής περιόδου είναι πολύ μεγαλύτερα. Οι ρυθμοί ωστόσο των προσλήψεων δεν δείχνουν ότι «είμαστε σε πόλεμο».

Για το θέμα αυτό θα επανέλθουμε με εξαντλητικό ρεπορτάζ ανά ΥΠΕ.

Αυτό που σήμερα έχει σημασία είναι να επανδρωθούν άμεσα τα νοσοκομεία, ακόμα και με ιδιώτες γιατρούς που με αποζημίωση και κάλυψη από το κράτος, και χρησιμοποιώντας τη δική τους κλινική εμπειρία, θα είναι απαραίτητο οξυγόνο σε ένα σύστημα που αγκομαχεί προτού καν έρθει το μαζικό κύμα κρουσμάτων προς νοσηλεία.

Η έλλειψη επαρκών προστατευτικών μέσων και η υποστελέχωση των νοσοκομείων δεν είναι φυσικά φαινόμενα. Πολιτικοί που σήμερα “συντονίζουν” το στρατό που θα δώσει τη μάχη, επί χρόνια επιχειρούσαν να τον διαλύσουν. Την ώρα της μάχης, γιατροί και νοσηλευτές θα πολεμήσουν, ακόμα και άρρωστοι. Οι υπεύθυνοι που άφησαν τις αποθήκες υλικού άδειες και υποστελέχωσαν τάγματα και λόχους, θα λογοδοτήσουν ποτέ και πουθενά;

Να επιταχθούν τώρα τα ιδιωτικά νοσοκομεία, το υλικό και ο εξοπλισμός τους. Να επιστρατευτούν οι ιδιώτες γιατροί.

/0 Comments/in /by

Στη μάχη που έρχεται οι ανάγκες θα είναι ασύλληπτες. Στην Ισπανία ήδη κρατικοποιήθηκαν (δεν επιτάχτηκαν απλώς) όλες οι δομές υγείας, ιδιωτικές κλινικές και νοσοκομεία. Στη Γαλλία ο Μακρόν, το πουλέν του νεοφιλελευθερισμού, μίλησε ευθέως για «εθνικοποίηση» μεγάλων επιχειρήσεων, δηλώνοντας μάλιστα ότι δεν πρέπει να μας τρομάζει η λέξη. Στη Γερμανία δεν φεύγει ούτε κουνούπι από τις εξαγωγές ιατρικού υλικού και εξοπλισμού αν δεν δώσει πρώτα έγκριση η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και η ίδια η Μέρκελ. Στην Ιταλία ο στρατός έχει μπει σε εργοστάσιο παραγωγής αναπνευστήρων και δουλεύει.

Στην Ελλάδα, ακόμα χαζεύουμε τα ιδιωτικά νοσοκομεία να αρνούνται νοσηλεία σε ασφαλισμένους τους, είτε με τη δικαιολογία ότι η πανδημία εξαιρείται στα ψιλά γράμματα των συμβολαίων, είτε με την ακόμα πιο αστεία δικαιολογία ότι δεν είναι «νοσοκομεία αναφοράς».

Η λύση είναι απλή: Να επιταχθεί σήμερα το Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, το Υγεία, το Μετροπόλιταν, το ΙΑΣΩ και κάθε ιδιωτικό νοσοκομείο ή κλινική που διαθέτει ΜΕΘ ή δυνατότητα διασωλήνωσης. Σήμερα και όχι αύριο. Γιατί οι ανάγκες θα είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που καλύπτουν σήμερα οι διαθέσιμες κλίνες Εντατικής ή αυξημένης φροντίδας των δημόσων νοσοκομείων.

Οι συνάδελφοι, γιατροί και νοσηλευτές των ιδιωτικών κλινικών είναι εξαιρετικοί. Καταλαβαίνουμε την αναστάτωση, ειδικά των πιο πετυχημένων και ακριβοπληρωμένων συναδέλφων. Όλοι μας όμως έχουμε δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη. Και ο όρκος δεν προβλέπει ότι δίνουμε την υπηρεσία μας αποκλειστικά από την ασφάλεια των πεντάστερων κλινικών και με παχυλή αμοιβή.

Το ίδιο ισχύει και για τους ιδιώτες γιατρούς. Μπορούν, με αποζημίωση και κάλυψη από το κράτος να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Ούτως ή άλλως οι περισσότεροι έχουν κλείσει τα ιατρεία τους ή έχουν περιορίσει σημαντικά τον όγκο των επισκέψεων που δέχονται.

Αντίθετα, οι συνάδελφοι στα δημόσια νοσοκομεία είναι ήδη εξοντωμένοι από διπλοβάρδιες και καραντίνες που βγάζουν εκτός μάχης ολόκληρες κλινικές. Χθες άδειασε η ΩΡΛ του Ιπποκράτειου. Σήμερα, νέα κρούσματα επιβεβαιώνονται ανάμεσα στο υγειονομικό προσωπικό.

Η επιστράτευση των γιατρών και των νοσηλευτών του ιδιωτικού τομέα, και φυσικά, και πολύ περισσότερο των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών, είναι σήμερα μονόδρομος. Εδώ γινόταν επιστράτευση σε ναυτεργάτες και καθηγητές, όταν κάναν απεργίες και «κινδύνευε» ο τουρισμός ή η μαθησιακή διαδικασία. Γινόταν επιστράτευση σε εργαζόμενους στις συγκοινωνίες. Δεν μπορεί να γίνει επιστράτευση στους ιδιώτες γιατρούς και νοσηλευτές; Σήμερα, που δεν απειλείται απλά η «κανονικότητα» του τουρισμού ή της εκπαίδευσης, αλλά απειλείται η ίδια η ζωή εκατοντάδων ή και χιλιάδων Ελλήνων;

Μπροστά στον κίνδυνο να τεθούν τα νοσοκομεία εκτός μάχης προτού καν ξεκινήσει ο πόλεμος, είναι ανάγκη η κυβέρνηση να ξεπεράσει τις ιδεοληψίες της ελεύθερης οικονομίας, της αγοράς που ρυθμίζει τα πάντα, ή της υγείας που είναι εμπόρευμα που πωλείται και αγοράζεται. Η υγεία δεν είναι εμπόρευμα, είναι κοινωνικό αγαθό. Και το κράτος οφείλει να την προασπίσει με κάθε μέσο.

Τα ιδιωτικά νοσοκομεία και οι κλινικές, που επί χρόνια εμφανίζονται από το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά ως «μοντέλο» για τα δημόσια νοσοκομεία, σήμερα, πρέπει να μπουν στη μάχη. Υπό κρατικό έλεγχο και συντονισμό. Αρκετά έχουν κερδίσει επί χρόνια από ιδιωτικά ασφαλιστήρια και πανάκριβα συμβόλαια. Σήμερα είναι ώρα να επιστρέψουν στο κοινωνικό σύνολο ένα μικρό μόνο μέρος των κερδών τους. Ας το κάνουν χωρίς αποζημίωση.

Να το πούμε ακόμα πιο καθαρά: Η κυβέρνηση πρέπει να πάει κόντρα στο DNA της. Να πάει κόντρα στη φύση της.

Είναι κατανοητό ότι κανείς δεν περίμενε ότι κάποια στιγμή ο Μητσοτάκης θα ήταν στην ανώμαλη για αυτόν θέση να πρέπει να ενισχύσει το Δημόσιο Σύστημα υγείας. Όμως οφείλει να το κάνει. Έχουμε πόλεμο. Ο ίδιος το παραδέχτηκε.

Στον πόλεμο επιστρατεύονται οι πάντες.