Άρθρα

Περί περιοριστικών μέτρων…

Χρειαζόμαστε περισσότερα περιοριστικά μέτρα; Πληθαίνουν οι αναφορές στα ΜΜΕ για απείθαρχους πολίτες, καταστρατήγηση των περιορισμών, φωνές για αυστηροποίηση και λήψη επιπλέον περιοριστικών μέτρων… Παράλληλα αυξάνονται τα “κρούσματα” τουλάχιστον “υπερβολικών” ρεπορτάζ αν όχι καταφανώς ψευδόμενων. Για σταθείτε λίγο.

Πρώτον, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι που συχνά παρανοείται: δεδομένης της σχετικά μακράς περιόδου επώασης, τα σημερινά νούμερα της εξάπλωσης σχετίζονται με τα μέτρα προ 10ημέρου τουλάχιστον, όχι τα χθεσινά ή προχθεσινά. Μόλις τώρα λοιπόν μπαίνουμε στην περίοδο αξιολόγησης του πραγματικού lockdown (τιθέμενου προοδευτικά σε ισχύ από 21/3 έως 23/3). Δυστυχώς η αξιολόγηση αυτή δεν είναι εύκολη μιας και ο ΕΟΔΥ διενεργεί τεστ επιβεβαίωσης με το σταγονόμετρο (περισσότερα επ’ αυτού παρακάτω) αλλά ο αριθμός των διασωληνομένων – που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί – προσφέρει δυνατότητες αναγωγής και κυρίως έμμεσης εκτίμησης της ταχύτητας εξάπλωσης. Βάσει αυτού του ρυθμού μπορούμε να πούμε πως τα ήδη υπάρχοντα μέτρα δείχνουν να επιρρεάζουν σημαντικά την εξάπλωση και να κατακρατούν τους ρυθμούς διασποράς πολύ κάτω της φοβούμενης εκθετικής καμπύλης. Αν λοιπόν χρειάζεται κάτι, αυτό είναι η διαρκής επαγρύπνηση, η μη χαλάρωση και η σωστή εφαρμογή.

Ακόμα και αν χρειάζεται περαιτέρω περιορισμός της διασποράς, πολύ πριν ποινικοποιήσουμε τον περίπατο και την φιλική και ερωτική συνεύρεση κατ’ οίκον, κι ενώ είναι ήδη ορατή η ψυχολογική φθορά του μέσου πολίτη στους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, υπάρχουν πολύ πιο ουσιαστικές εστίες συγχρωτισμού που θα μπορούσαν να μετριαστούν με πολλαπλάσιο αποτέλεσμα, όπως για παράδειγμα μονάδες παραγωγής προϊόντων μη άκρως απαραίτητων για την διαχείριση της κρίσης και ο συνυφασμένος συγχρωτισμός στα ΜΜΜ από και προς αυτές.

Ποιος είναι ο στόχος των περιοριστικών μέτρων και κατά πόσο τον έχουμε πετύχει; Σκοπός των “γενικών” περιοριστικών μέτρων είναι η επιβράδυνση της μετάδοσης ώστε η εξάπλωση να μην αφορά ταυτόχρονα τόσους πολλούς νοσούντες που να προκαλέσει “έμφραγμα” στο ΕΣΥ. Ένα ΕΣΥ που αντί να ενισχύεται με υπερεντατικούς ρυθμούς παρατηρεί νωχελικά τους αριθμούς ελπίζοντας να μην φτάσουν τα χαμηλά από την χρόνια λιτότητα όρια κορεσμού του. Ο αποκλεισμός της μετάδοσης είναι αδύνατον να επιτευχθεί με τέτοια μέσα και επομένως το “σκύλιασμα” κρίνεται πέρα από κακόβουλο απέναντι στους πολίτες και ανεδαφικό. Ο αποκλεισμός της μετάδοσης μπορεί να γίνει μόνο με αυστηρή απομόνωση – και όχι απλό περιορισμό – των βεβαιωμένων κρουσμάτων και των επαφών τους. Αλλά αυτό απαιτεί τεστ επιβεβαίωσης σε κάθε κλινική υποψία, την ακριβώς αντίθετη δηλαδή πολιτική από αυτή που εφαρμόζει ο ΕΟΔΥ. Καθημερινά διαβάζω αναφορές συναδέλφων on the field που “ίδρωσαν” να πείσουν τον φορέα να γίνει επιτέλους ο έλεγχος ή κατέφυγαν σε ιδιωτικές λύσεις (που απαράδεκτα παραμένουν “εμπορεύσιμο προϊόν”), με αποτέλεσμα η επιβεβαίωση να έρχεται με σημαντική – και επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο – καθυστέρηση. Για όποιον γνωρίζει δε την τεχνολογία της RT-PCR που χρησιμοποιείται στον μοριακό έλεγχο, η αγνόηση από πλευράς ΕΟΔΥ της προσφοράς τριών πανεπιστημιακών μας εργαστηρίων παραμένει ακατανόητη.

Συμπερασματικά, χωρίς εφησυχασμό αλλά και χωρίς υστερίες, τα γενικά περιοριστικά μέτρα χρήζουν ορθολογιστικής συνέχισης σε συνδυασμό με ανακάλυψη και απομόνωση των κρουσμάτων και των επαφών τους. Και αυτό το τελευταίο είναι το κομμάτι του παζλ που μας λείπει.

Για το πρόγραμμα της ΝΔ για την υγεία

Η Δημόσια Υγεία θέλει χρηματοδότηση, δεν θέλει φιλανθρωπία

Λένε πολλοί ότι η κυβέρνηση της ΝΔ για να αντιμετωπίσει την πανδημία κάνει πράγματα που είναι σε αντίθεση με το χαρακτήρα της. Εν μέρει ισχύει. Εκτάκτως ενισχύει τα νοσοκομεία, αναγνωρίζει εμμέσως το ρόλο του συστήματος υγείας, αναγκάζεται ευθέως να χειροκροτήσει γιατρούς και νοσηλευτές, δηλώνει ότι θα κάνει ό,τι χρειαστεί, ακόμα και αν τελικά δεν το κάνει.

Εν μέρει όμως.

Γιατί από κάθε χαραμάδα της κυβερνητικής φυσιογνωμίας ξεπροβάλει ο δυσώδης νεοφιλελευθερισμός για να κάνει φανερό ότι η υποχώρηση της κυβέρνησης μπροστά στην Δημόσια Υγεία είναι μόνο πρόσκαιρη και υποκριτική.

Η πρόταση Μητσοτάκη για κατάθεση του μισού της βουλευτικής αποζημίωσης στο ταμείο για την πανδημία δείχνει πώς ακριβώς αντιμετωπίζει τις υγειονομικές ανάγκες της χώρας.

Σαν κάτι το έκτακτο, που ισχύει μόνο για σήμερα, όχι για αύριο, και που μπορεί να αντιμετωπιστεί όχι με γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, αλλά με τη μισή βουλευτική αποζημίωση για έναν – δύο μήνες.

Αλήθεια τώρα;

Στα σοβαρά αυτό έχει να πει ο κ. Μητσοτάκης για τις εγκληματικές ευθύνες που οδήγησαν στο ξεδόντιασμα της υγειονομικής άμυνας της χώρας;

Αυτό έχει να προτείνει η κυβέρνηση της ΝΔ για τη Δημόσια Υγεία; Να δώσουν το μισό μισθό τους βουλευτές και υπουργοί;

Να θυμίσουμε ότι η έκθεση του ΟΟΣΑ “Ελλάδα-Προφίλ Υγείας 2019”, διαπιστώνει ότι η Ελλάδα δαπανά ελάχιστους πόρους για προληπτική φροντίδα, είναι από τις χώρες με τη μεγαλύτερη έλλειψη γενικών γιατρών στην Ε.Ε, βρίσκεται κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε σε νοσοκομειακές κλίνες ανά 1000 κατοίκους και είναι η πρώτη χώρα της Ε.Ε με τον χαμηλότερο αριθμό νοσηλευτών ανά 1 000 κατοίκους.

Να υπενθυμίσουμε ότι η ίδια έκθεση, υπογραμμίζει ότι οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία είναι από τις χαμηλότερες της Ε.Ε, διαμορφούμενες σε κατά τι λιγότερο από το 5 % του ΑΕΠ.

Αυτή ήταν επί χρόνια η πολιτική του κράτους για τη Δημόσια Υγεία.

Μετά την πανδημία, θα εξακολουθήσει η υγεία του λαού να αντιμετωπίζεται όπως πριν; Με τα νοσοκομεία υποστελεχωμένα, με χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις, με απαξίωση και χαμηλούς μισθούς, με εκδίωξη των νέων συναδέλφων στο εξωτερικό, με κλείσιμο μονάδων υγείας, με ασφυξία της πρωτοβάθμιας φροντίδας;

Αυτές τις μέρες, πέρα από τη μάχη που δίνει ο υγειονομικός κόσμος της χώρας, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία απέναντι στην πανδημία, διεξάγεται και μια άλλη μάχη. Η μάχη ανάμεσα σε όσους έβλεπαν και βλέπουν την υγεία ως εμπόρευμα, ως αγαθό προς πώληση και συναλλαγή, και σε όσους αναγνωρίζουν την ανάγκη ενός ισχυρού, δημόσιου, καλά χρηματοδοτημένου δημόσιου συστήματος υγείας. Ενός συστήματος τόσο καλά στελεχωμένου που δεν θα ταλαιπωρεί τον λαό, δεν θα τον σπρώχνει στην ιδιωτική δαπάνη, δεν θα κάνει γιατρούς και νοσηλευτές σάκο του μποξ για τις αυξημένες ανάγκες περίθαλψης.

Στη μάχη αυτή, η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετέχει με όλες της τις δυνάμεις.

Θεωρώντας δια του υφυπουργού Κοντοζαμάνη, ότι οι προσλήψεις μόνιμων και όχι συμβασιούχων ή επικουρικών, συνιστούν «ιδεοληψία».

Καθιστώντας δια του πρωθυπουργού υπεύθυνη για τη Δημόσια Υγεία την κοινωνία και την ατομική συμπεριφορά και όχι την πολιτεία και την κυβερνητική πολιτική.

Αναγορεύοντας σε ύψιστη προσφορά στη μάχη ενάντια στην πανδημία τις δωρεές επιχειρηματικών και εφοπλιστικών ομίλων ή κλινικαρχών.

Την ώρα της μεγαλύτερης υγειονομικής μάχης που γνώρισε ποτέ η γενιά μας, έχουμε μια κυβέρνηση που ενώ αναγκαστικά και τακτικά στηρίζεται στο δημόσιο σύστημα υγείας, στρατηγικά θέλει να το υπονομεύσει.

Εάν οι βουλευτές και οι υπουργοί θέλουν ειλικρινά να στηρίξουν το σύστημα υγείας στη μάχη της πανδημίας, ας κρατήσουν τον πολλαπλάσιο ενός επιμελητή του ΕΣΥ μισθό τους. Ας νομοθετήσουν όμως σήμερα, άμεσες προσλήψεις στο ΕΣΥ (τα νούμερα που υπάρχουν μέχρι σήμερα σε προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, είναι τραγικά λίγα) και κατακόρυφη αύξηση της χρηματοδότησης στα παραπαίοντα νοσοκομεία.

Εάν έχουν σκοπό, όταν με το καλό ξεπεράσουμε την πανδημία, να πνίξουν και πάλι τη Δημόσια Υγεία στη λιτότητα και στη φτώχεια, τότε η «ελεημοσύνη» και η φιλανθρωπία στην οποία καλεί ο κ. Μητσοτάκης τους βουλευτές, στάζει χολή και υποκρισία. Χολή για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, υποκρισία για τις τεράστιες ελλείψεις και τα χαώδη κενά.

Το καθήκον της υπεράσπισης της Δημόσιας Υγείας, δεν υποκαθίσταται από επικοινωνιακές ντρίπλες. Η υγεία του λαού δεν είναι ζήτημα κοινοβουλευτικής φιλανθρωπίας. Είναι ζήτημα συνταγματικής υποχρέωσης.

Ανοικτή Επιστολή Υγειονομικών με Ερωτήματα προς την Επιτροπή Ειδικών του Υπουργείου Υγείας

  • Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλει, η καθημερινή ενημέρωση για την επιδημία COVID19 (κορονοϊός SARS-CoV-2) να περιλαμβάνει μόνο τον αριθμό των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, των διασωληνημένων και των θανάτων, την επίκληση της «ατομικής ευθύνης» και την απειλή έντασης των περιοριστικών μέτρων με βάση τις προβλέψεις για την πορεία της ΑΛΛΑ ΟΧΙ τον καθημερινό αριθμό του μόνιμου προσωπικού που αναλαμβάνει καθήκοντα, τον αριθμό κλινών ΜΕΘ που ανοίγουν, τον αριθμό επιπλέον αναπνευστήρων που εξασφαλίζονται και των ειδικών νοσοκομείων που χρειάζονται για την αντιμετώπιση της;
  • Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλει την ανοχή – ούτε καν την επισήμανση ως μη απαραίτητης υγειονομικά – σε ότι αφορά την κυκλοφορία συμπολιτών μας με γάντια και μάσκες σε ανοιχτό χώρο και αντίθετα την αντιμετώπιση με ειρωνεία και «δεν πειράζει» της υγειονομικά και κοινωνικά υπεραναγκαίας εξασφάλισης όλων των Ατομικών Μέσων Προστασίας στους υγειονομικούς στα νοσοκομεία και τα ιατρεία; Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλει στον ΕΟΔΥ να δίνει ΕΠΙΣΗΜΗ ΟΔΗΓΙΑ προς τα νοσοκομεία με την οποία ΑΝΕΧΕΤΑΙ την έλλειψη αυτών των Ατομικών Μέσων Προστασίας για τους υγειονομικούς ; Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλει να ΜΗΝ ανακοινώνεται ο αριθμός των υγειονομικών που έχουν ασθενήσει και έχουν τεθεί εκτός μάχης;
  • Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλει την απαγόρευση υπαίθριας συνάθροισης άνω των δύο ατόμων, ΑΛΛΑ ΟΧΙ την καταγγελία λειτουργίας επιχειρήσεων και βιομηχανιών παραγωγής αγαθών μη πρώτης ανάγκης με δεκάδες εργαζόμενους στοιβαγμένους σε κλειστούς χώρους και χωρίς τα απαραίτητα μέσα προστασίας;
  • Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλει την καραντίνα μόνο 7 ημερών (και όχι 14 όπως λένε οι διεθνείς οδηγίες) στους υγειονομικούς που είναι θετικοί για κορονοϊό SARS-CoV-2;
  • Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλει τη μη διενέργεια μαζικών test ιχνηλάτησης του ιού στο γενικό πληθυσμό παρά τις συστάσεις του ΠΟΥ (WHO);
  • Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλει τη χορήγηση 11.000.000 Ευρώ στους καναλάρχες για τη διαφημιστική καμπάνια ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και το διπλασιασμό του νοσηλίου για τις ιδιωτικές ΜΕΘ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ για την ενίσχυση του δημόσιου τομέα υγείας με προσωπικό και εξοπλισμό;
  • Ποια επιστημονική προσέγγιση οδηγεί στο κλείσιμο και την υπολειτουργία των δημόσιων δομών ΠΦΥ (Περιφερικά Ιατρεία, ΤΟΜΥ και Κέντρα Υγείας) και την μεταφορά του προσωπικού τους στα νοσοκομεία, στερώντας τον οικογενειακό γιατρό και εκεί ακόμα που υπάρχει, επομένως και την μοναδική δυνατότητα του πληθυσμού για άμεση πρόσβαση σε στοιχειώδη έγκαιρη περίθαλψη; Ποια επιστημονική προσέγγιση επιβάλλει την στέρηση Μέσων Ατομικής Προστασίας και για τους αυτοαπασχολούμενους γιατρούς που θέλουν να συμβάλουν στην μάχη ενάντια στην επιδημία; Πως γίνεται να καλούμε τον κόσμο να επικοινωνεί άμεσα με το γιατρό του αν εμφανίσει ύποπτα συμπτώματα και ταυτόχρονα αυτόν τον γιατρό στις λίγες περιπτώσεις που υπάρχει να τον απομακρύνουμε; Δεν μετατρέπεται έτσι το “μένουμε σπίτι” σε “κινδυνεύουμε στο σπίτι” μόνο και μόνο για να παρουσιάσει η κυβέρνηση μια ψεύτικη εικόνα ότι έκανε προσλήψεις στα νοσοκομεία;

Οι ειδικοί της επιτροπής του υπουργείου που μας καλούν να «κρυφτούμε» από τον ιό γιατί κρύβουν τη μισή αλήθεια;

Η επιστήμη πρέπει να είναι ανεξάρτητη από πολιτικές, κυβερνητικές και επιχειρηματικές σκοπιμότητες.

Την ανεξαρτησία της και το ελεύθερο, δημιουργικό πνεύμα κόντρα σε όλα τα συμφέροντα θα το υπερασπίσουμε σθεναρά. Είναι ζήτημα ατομικής και κοινωνικής ευθύνης!

Το κείμενο υπογράφεται από υγειονομικούς – Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται.

 

1.      Αλεξανιάν Ιωάννης, Καρδιολόγος, Ευαγγελισμός

2.      Αλεξάντροβα Τάνια, Παιδίατρος, Αγία Σοφία

3.      Αλεξανδρόπουλος Αλέξανδρος, ειδικευόμενος Αιματολόγος, σε αναμονή συνέχισης

4.      Αλεξανδροπούλου Ζαφειρούλα, Βιοπαθολόγος, Ασκληπιείο Βούλας

5.      Αναγνώστου Όλγα, Παθολόγος, ΟΚΑΝΑ

6.      Ανδροβιτσανέα Πέγκυ, Οδοντίατρος, Αθήνα
7.      Ανδρουτσοπούλου Χριστίνα, Γενική Iατρός, 2η ΤΟΜΥ Πάτρας

8.      Άντζελ Αλβέρτος, Αναισθησιολόγος, Νοσοκ. Ερυθρός

9.      Αντωνιάδης Λάμπρος, Κτηνίατρος, Ζωγράφου

10.   Αντωνίου Θανάσης, ειδικευόμενος Ψυχίατρος, Σωτηρία

11.   Απολλωνάτου Σοφία, Καρδιολόγος/Εντατικολόγος, Ασκληπιείο Βούλας

12.   Αποστόλου Ουρανία, Παθολόγος/Διαβητολόγος, Νοσοκ. Νίκαιας
13.   Αργύρης Χρήστος, ειδικευόμενος Ακτινοδιαγνώστης, Γεννηματάς
14.   Ασημακόπουλος Λάμπρος, ειδικευόμενος Ψυχίατρος, Νοσοκ. Κατερίνης

15.   Ασπρούδη Πασχαλιά, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας

16.   Βάβουλης Γιώργος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

17.   Βαγγέλη Μαρία, Β. Νοσηλευτή, Ασκληπιείο Βούλας

18.   Βαλανίκας Ευρυπίδης, ειδικευόμενος Παθολόγος, ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης

19.   Βαρναβα Δέσποινα, Κοινωνική Λειτουργός, Ασκληπιείο Βουλας
20.   Βαρτζελή Παναγιώτα, Πνευμονολόγος/Εντατικολόγος, Μεταξά
21.   Βασιλειάδη Αικατερίνη, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας
22.   Βασιλική Σκυλάκου, Β. Νοσηλευτή, Ασκληπιείο Βούλας
23.   Βήνη Δήμητρα, Παιδίατρος, Νοσοκ. Νίκαιας
24.   Βήχας Γιώργος, Καρδιολόγος, Κ.Υ. Δάφνης

25.   Βλάχος Κώστας, Νευροχειρουργός, ΚΑΤ

26.   Βλάχος Στέφανος, Ειδικευόμενος Παθολόγος, Λαϊκό

27.   Βογιατζή Κυριακή, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

28.   Βρύση Ελένη, Νοσηλεύτρια, Νοσοκ. Καρδίτσας
29.   Γαβριηλίδου Μάρθα, Νοσηλεύτρια, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης
30.   Γαλιάνου Στέλλα, Ψυχολόγος, Δρομοκαΐτειο
31.   Γαρδικλής Δημήτρης,  Νοσηλευτής, Ασκληπιείο Βούλας
32.   Γερόκωστα Κωνσταντίνα, Β. Νοσηλευτή, Νοσοκ. Σητειας

33.   Γεωργίου Σάββας, Β. υγειονομικό προσωπικό, Αττικό

34.   Γεωργόπουλος Αχιλλέας, ειδικευόμενος Καρδιολόγος, Παπανικολάου Θεσσαλονίκης
35.   Γιαμούρη Στέλλα, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

36.   Γιαννατσή Αναστασία, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας

37.   Γιαννόπουλου Ασημίνα, νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας

38.   Γιανντζακλίδης Σάββας, Γενικός Χειρουργός, Νοσοκ. Καβάλας

39.   Γιαπράκης Γιάννης, Ακτινοδιαγνώστης, Αγρίνιο
40.   Γκάντος Σταύρος, Νοσηλευτής, ΚΑΤ

41.   Γκίκα Λουΐζα, Γενική Ιατρός, ΚΥ Βουλγαρελίου

42.   Γκιόκα Αλεξάνδρα, Ψυχίατρος, Αθήνα

43.   Γκιόκα Ελένη, Παιδίατρος, Νοσοκ. Άρτας

44.   Γκουτζιώτης Ιωάννης, Γενικός Χειρουργός, Θεσσαλονίκη

45.   Γρενζελιά Μαρία, ειδικευόμενη Ακτινοθεραπευτής, Αρεταίειο

46.   Γρίβας Γρηγόρης, Παιδίατρος, Κ.Φ. Σκαραμαγκά

47.   Γρόση Ευφροσύνη, ειδικευόμενη Νευρολόγος, ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης

48.   Δαλαμπίρα Αναστασία, Νοσηλεύτρια, ΚΥ Σιατίστας

49.   Δαμπολιά Έφη, Ακτινοδιαγνώστρια, Ασκληπιείο Βούλας

50.   Δάφνη Μαρία, Παθολόγος, Νοσοκ. Ερυθρός
51.   Δεληγιάννη Χρύσα, Παιδίατρος, Κ.Υ. Αμοργού

52.   Δεμέναγα Κυριακή, ειδικευόμενη Αναισθησιολόγος, Νοσοκ. Νάουσας

53.   Δεμερίδου Φανή, Οδοντίατρος, Θεσσαλονίκη

54.   Δημητράκης Νικόλαος, Ορθοπαιδικός, Ασκληπιείο Βούλας

55.   Δημητρακόπουλος Στέλιος, Γενικός Ιατρός, ΚΥ Αγ. Βαρβάρας Ηρακλείου Κρήτης

56.   Δημητρακόπουλος Χαράλαμπος, ειδικευόμενος Παθολόγος, Νοσοκ. Χαλκίδας
57.   Δημητρακόπουλος Χρήστος, Γενικός Ιατρός, ΚΥ Μεγαλόπολης
58.   Διαμαντόπουλος Μάριος Ιωάννης, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

59.   Διβάνης Δημήτριος, Νεφρολόγος, Νοσοκ. Σερρών

60.   Δικαιάκος Ι. Μιχάλης, Ψυχίατρος, Κέντρο Ψυχικής Υγείας Βόλου
61.   Διονυσοπούλου Βασιλική, Πνευμονολόγος/Εντατικολόγος, Νοσοκ. Νίκαιας
62.   Δουγάλη Σουλτάνα, Νοσηλεύτρια, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης

63.   Δραγώνας Χρήστος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

64.   Ελευθεριάδη Δέσποινα, Παιδίατρος, Νοσοκ. Αγλαΐα

65.   Επαγγέλης Ιωάννης, Γενικός Χειρουργός / ΤΕΠ, Ασκληπιείο Βούλας

66.   Ερωτοκρίτου Αργυρή, ειδικευόμενη Παθολόγος, Γεννηματάς

67.   Ζαμάνης Νικόλαος, Νοσηλευτής, Σισμανόγλειο

68.   Ζάμπρας Χρήστος – Αλέξανδρος, Ορθοπαιδικός, Νοσοκ. Μυτιλήνης

69.   Ζαροκώστας Κωνσταντίνος, ειδικευόμενος Βιοπαθολόγος, Άγιος Σάββας

70.   Ζαχαρίας Αθανάσιος, ειδικευόμενος Πνευμονολόγος, Παπανικολάου Θεσσαλονίκης

71.   Ζαχαριάς Κώστας, Πνευμονολόγος, Νοσοκ. Τρίπολης

72.   Ζδούκος Θοδωρής , Γενικός Γιατρός , Κέντρο Υγείας Νέας Μηχανιώνας
73.   Ζέρβα Κανελλινα, Καρδιολόγος, Αθήνα
74.   Ζιαζιάς Δημήτρης , ειδικευόμενος Παθολόγος, Νοσοκ. Ρίου
75.   Ζολινδάκη Χρυσούλα Αναισθησιολογος, Νοσοκ. Νίκαιας.
76.   Ζουρμπάκη Ανδρομάχη, Παθολόγος, Αθήνα
77.   Ηλιάκη Αγάπη, Αγροτική Ιατρός, ΚΥ Πλωμαρίου
78.   Ηλιόπουλος Ηλίας, Ορθοπαιδικός, Νοσοκ.Αιγίου
79.   Θεοδωρίδου Αντιγόνη, Νοσηλεύτρια, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης

80.   Θεοδωρόπουλος Ηλίας, Γενικός Γιατρός, ΚΥ Χίου

81.   Θεοδωροπούλου Ρεβέκκα, Κοινωνική Λειτουργός, ΨΝΑ
82.   Θεοδοσοπούλου Πολυξένη, ειδικευόμενη Αναισθησιολόγος, Αρεταίειο

83.   Ιακωβάκης Βάιος, Νοσηλευτής ΜΕΘ, Ασκληπιείο Βούλας

84.   Κακανιάρης Γεώργιος, Γενικός Χειρουργός, Νοσοκ. Hull, Ηνωμένο Βασίλειο

85.   Καλαβρή Ελένη, Πνευμονολόγος, Ασκληπιείο Βούλας

86.   Καλαϊτζής Ευστράτιος, Γενικός Χειρουργός, Θεσσαλονίκη

87.   Καλαρά Ηλέκτρα, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
88.   Καλάρας Γιώργος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
89.   Καλιαμπάκος Σωτήρης, Καρδιολόγος, Υγεία
90.   Καλουδά Τριανταφυλλιά, ειδικευόμενη Ψυχίατρος, Ψ.Ν.Θ.
91.   Καμτσίου Δημήτριος, Νοσηλευτής, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης
92.   Καραβάς Αντώνης, Παθολόγος, Κ.Υ. Ηλιούπολης
93.   Καραγεωργίου Άννα, ειδικευόμενη Γενικής Ιατρικής, Ιπποκράτειο
94.   Καραγιάννης Μηνάς, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
95.   Καρακούλα Μαρία, Ειδικευόμενη Ψυχίατρος, ΨΝΘ
96.   Καρακώτια Αλεξάνδρα, Ειδικευόμενη Ψυχίατρος, ΚΨΥ

97.   Καραμάνος Γιάννης, Ψυχίατρος, Αθήνα

98.   Καραμπέλη Μαρία, ειδικευόμενη Παθολόγος, Νοσοκ. Ερυθρός
99.   Καράνταλη Ειρήνη, Βοηθητικό Υγειονομικό, Ασκληπιείο Βούλας
100. Καραντάλη Ειρήνη, Βοηθός Θαλάμου Τμήμα Αποστείρωσης, Ασκληπιείο Βούλας
101. Καραπάνου Αμαλία, Νοσηλεύτρια
102. Καραταράκης Κώστας, Παθολόγος, Νοσοκ. Λασιθίου
103. Καρούτσου Αλεξάνδρα, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας

104. Κασμιρίδης Γιώργος, ΩΡΛ, «Μητέρα»

105. Καταραχιάς Κώστας, Ακτινοδιαγνώστης, Άγιος Σάββας

106. Κατσέτα Ευφροσύνη, νοσηλεύτρια, ΑσκληπειιοΒουλας
107. Κατσίμπα Δάφνη, Ακτινοδιαγνώστρια, Γεννηματάς Θεσσαλονίκης
108. Καττούλας Μάνος, Ψυχίατρος, Αθήνα

109. Καυκαλά Χρυσάνθη, Γενική Ιατρός, ΚΥ Χίου

110. Κιουρτζίδης Στάθης, ειδικευόμενος Γενικής Ιατρικής, Νοσοκ. Καβάλας

111. Κιρκίνη Εύη, Γενική Ιατρός, ΚΥ Αγ, Μάρκου Κέρκυρας

112. Κλωνιζάκης Μάρκος, Ψυχίατρος, Αθήνα
113. Κοκκινάκη Ιώαννα, ειδικευόμενη Παθολόγος, Σωτηρία

114. Κουρμουλάκης Γιαννης, Ψυχολόγος, ΨΝΑ

115. Κοσιωρη Ιωάννα, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας

116. Κοσμαδάκης Νικόλαος, Γενικός Χειρουργός, Νοσοκ. Ζακύνθου

117. Κοσμοπούλου Όλγα, Παθολόγος/Λοιμωξιολόγος, Νοσοκ. Νίκαιας
118. Κουβίδης Γιώργος, Ακτινοδιαγνώστης, ΨΝΑ Δρομοκαίτειο

119. Κουκίδου Σοφία, ειδικευόμενη Πνευμονολόγος, Σωτηρία

120. Κουκούλα Χρυσούλα, Αγροτική Ιατρός, Κ.Υ. Πλωμαρίου

121. Κούστα Λένα, Ενδοκρινολόγος, Κέρκυρα

122. Κούτρας Γιάννης, Ακτινοδιαγνώστης, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης

123. Κουτσανέλλου Δώρα, Ψυχολόγος, ΨΝΑ Δρομοκαΐτειο
124. Κουτσοδόντης Γιάννης, Νοσηλευτής, Νοσοκ. Χίου

125. Κουτσοπούλου Έμμυ, Ψυχίατρος, ΟΚΑΝΑ

126. Κριμιτζά Ελίζα, Αγροτική Ιατρός, Κ.Υ. Αγνάντων
127. Κυδώνα Χριστίνα, Παθολόγος/Εντατικολόγος, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης

128. Κυζηράκου Σταυρούλα, Αναισθησιολόγος/Εντατικολόγος, Νοσοκ. Νίκαιας

129. Κυπαράκης Γεώργιος, Γενικός Ιατρός, Κ.Υ. Βάμου
130. Κυριαζή Ιωάννα, Τεχνολόγος Εργαστηρίων, Κ.Υ. Ναυπλίου

131. Κυρκασιάδου Μαρία, ειδικευόμενη Παθολόγος, Σισμανόγλειο

132. Κωνσταντοπούλου Μαριέττα, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

133. Κωσταρέλος Κωνσταντίνος, Τεχνολόγος Ακτινολόγος, Γεννηματάς

134. Κώστας Χαράλαμπος, Γενικός Χειρουργός, Υγεία

135. Κωστοπούλου Αθανασία, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας

136. Κωστούλα Ευτυχία, Αγροτική Ιατρός, ΚΥ Ιτέας
137. Λεβέντη Αργυρώ, ειδικευόμενη ΩΡΛ , Γεννηματάς
138. Λιοδάκης Ανδρέας, Ωτορινολαρυγγολόγος, Αθήνα
139. Λιόπα Παναγιώτα, Νοσηλεύτρια, Νοσοκ. Κοζάνης
140. Λιώρη Σωτηρία, ειδικευόμενος Καρδιολόγος, Αττικό
141. Λυμπεροπουλου Ευδοκία Βοηθός Νοσηλευτικού, Ασκληπιείο Βούλας

142. Λυσικάτου Ζαννέτα, ειδικευόμενη Γενική Χειρουργός, Άγιος Σάββας

143. Μακρή Αλεξάνδρα, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος, Αθήνα

144. Μανταίου Μερόπη, Πνευμονολόγος, Σωτηρία

145. Μαραγκουδάκης Μανώλης, Ειδικευόμενος Ακτινοθεραπευτής, Αττικό

146. Μαρίνος Νίκος, Ορθοπαιδικός, Νοσοκ. Μυτιλήνης

147. Μαρκάκος Αναστάσιος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
148. Μαρκάτης Λευτέρης, Πνευμονολόγος, Νοσοκ. Κέρκυρας
149. Μαρκούτσα Θεοδοσία, Αγροτική ιατρός, ΚΥ Κανδάνου
150. Μαυρεδάκη Πηνελόπη, Παιδίατρος, Κ.Υ. Βάμου

151. Μεγαλοοικονόμου Θεόδωρος, Ψυχίατρος, Αθήνα

152. Μερμίγκης Στέλιος, Φαρμακοποιός, Νοσοκ. Αγρινίου
153. Μηλιού Δέσποινα, Ειδικευόμενη Ψυχιατρικής, Αιγινήτειο
154. Μηνακάκη Νεφέλη, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

155. Μητροβγένης Γιώργος, Οδοντίατρος, Αθήνα

156. Μιχαλοπούλου Αμαλία, ειδικευόμενη Νευρολόγος, Νοσοκ. Χανίων

157. Μίχου Παρασκευή, Νοσηλεύτρια, Στουτγκάρδη
158. Μόρφης Νικόλαος, Ειδικευόμενος Γενικός Χειρουργός, Ευαγγελισμός
159. Μπαμπαλής Δημήτρης, Παθολόγος/Εντατικολόγος, Γεν. Νοσοκ. Λάρισας
160. Μπάνουμπ Μαρία, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας
161. Μπαντα Σοφία, Νοσηλεύτρια Ασκληπιείο Βουλας
162. Μπάρκουλα Θεοδώρα, Νευρολόγος, ΓΟΝΚ Άγιοι Ανάργυροι
163. Μπέκος Χρήστος, Νοσηλευτής, Νοσοκ. Τρίπολης
164. Μπέλτσιος Μιχάλης, Ορθοπαιδικός, Θριάσιο
165. Μπεμπλιδάκης Θρασύβουλος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
166. Μπογάς – Μανουσέλης Αλέξανδρος, Ιατρός
167. Μποξίνη Άννα, Νοσηλεύτρια, Νσοκ.  Χατζηκώστα Ιωαννίνων
168. Μποτσάκης Κωνσταντίνος, ειδικευόμενος Γενικός Χειρουργός, Ευαγγελισμός
169. Μπούρτζος Ζήσης, Φαρμακοποιός – Φοιτητής Ιατρικής
170. Μπούχαλη Βάσω, Παθολόγος, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης

171. Μπρούβαλης Μερκούριος, ειδικευόμενος Παθολόγος, Νοσοκ. Καβάλας

172. Μωυσίδου Ελένη, ειδικευόμενη Παθολόγος, Νοσοκ. Καβάλας

173. Νείλα Χριστίνα, Παιδίατρος, Αγρίνιο
174. Νείλας Γιάννης, Νευρολόγος, Αγρίνιο

175. Νιανιάκας Νίκος, Ψυχίατρος, Αθήνα

176. Νικολαϊδης Γιώργος, Ψυχίατρος, Ινστιτούτο Υγείας Παιδιού
177. Νικολαΐδου Μαρία, Κοινοτική Νοσηλεύτρια
178. Νικολούλης Νικόλαος, Καρδιολόγος, Νοσοκ. Κατερίνης

179. Νίκου Ειρήνη, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας

180. Νούνη Αθανασία, Νοσηλεύτρια, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης
181. Νταουντάκη Ειρήνη, Νεφρολόγος, Νοσοκ. Ρεθύθμνου
182. Ντόβολος Σεραφείμ, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

183. Ντουζέπη Κατερίνα, Αναισθησιολόγος/Εντατικολόγος, Νοσοκ. Αγλαΐα

184. Ντουράκη Σοφία, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
185. Ξιφιλινού Αναστασία, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας

186. Ξυλογιαννοπούλου Σταυρούλα, Νευρολόγος, Νοσοκ. Νίκαιας

187. Οικονόμου Δημήτρης, ειδικευόμενος Καρδιολόγος, Ευαγγελισμός
188. Οταπασίδου Σταυρούλα, Καρδιολόγος, Οφθαλμιατρείο Αθηνών -Συνεργάτης ΕΚΑΒ
189. Πανά Αναστασία, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας
190. Πανταζής Λάμπρος, ΕΚΑΒ.
191. Πανταζόπουλος Τάσος, ειδικευόμενος Ογκολόγος, Αττικό

192. Παπαγεωργίου Ευαγγελία, Αγροτική Ιατρός, Π.Ι. Σκάλας Ερεσού – ΚΥ Άντισσας

193. Παπαδημητρίου Μαρία, Νοσηλεύτρια, 2ο ΚΥ Περιστερίου
194. Παπαδημητρίου Μαριάννα, Βιοπαθολόγος, Αθήνα
195. Παπαδόπουλος Ευθύμης, Ορθοπαιδικός, Ηράκλειο Κρήτης
196. Παπαδόπουλος-Μανωλαράκης Παναγιώτης, ειδικευόμενος Νευροχειρουργός, Νίκαια
197. Παπαδοπούλου Αντιγόνη, Νοσηλεύτρια, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης

198. Παπαδοπούλου Δέσποινα, Ακτινοφυσικός, Ασκληπιείο Βούλας

199. Παπάζογλου Νικόλαος, ειδικευόμενος Παθολόγος, Λαϊκό

200. Παπαθεοδώρου Παναγιώτης, Νοσηλευτής, Κ.Υ. Βάμου
201. Παπακωστοπούλου Αικατερίνη, Στρατιωτικός Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
202. Παπανάκη Αργυρώ, Νοσηλεύτρια, ΚΥ Νεάπολης
203. Παπαναστασίου Αφροδίτη, Νοσηλεύτρια
204. Παπανικολάου Πάνος, Νευροχειρουργός, Νοσοκ. Νίκαιας
205. Παπανικολάου Σπυριδούλα, Νοσηλεύτρια, ΚΥ Βόνιτσας

206. Παπαποστόλου Αποστόλης, Παθολόγος, Νοσοκ. Μεσολογγίου

207. Παπουτσή Μαρία Νοσηλεύτρια, Νοσοκ. Χατζηκώστα Ιωαννίνων
208. Πάππου Χριστίνα, Νοσηλεύτρια , Νοσοκ. Βέροιας
209. Παραστατίδου Δήμητρα, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας
210. Παρθένης Δημήτρης, Αγγειοχειρουργός, Λαϊκό
211. Παταβούκας Γεώργιος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

212. Πατσαούρας Παναγιώτης, Γενικός Χειρουργός/Εντατικολόγος, Ασκληπιείο Βούλας

213. Παυλής Ευστράτιος, Παθολόγος, ΚΥ Άντισσας

214. Παυλίδης Ιωάννης, Παιδίατρος, Ασκληπιείο Βούλας

215. Πολίτου Αννέτα, Οδοντίατρος, Καλαμάτα

216. Ποταμίτης Νίκος, Ορθοπαιδικός, Νοσοκ. Ζακύνθου
217. Πουλικάκος Παναγιώτης, Παθολόγος/Εντατικολόγος, Αθήνα
218. Πρεκατές Χρήστος, Οφθαλμίατρος, Τρίκαλα
219. Πρώιμος Αλέξανδρος, Ε/Θ, Ψ.Ν.Α
220. Πύρρου Νικολέτα, Αγροτικός Ιατρός, Νοσοκ. Γρεβενών
221. Ράλλη Ηρώ, ειδικευόμενη Γενική Χειρουργός, Ασκληπιείο Βούλας
222. Ράπτης Ιωάννης, Γενικός Ιατρός, Αθήνα
223. Ρίζος Μιχάλης, Παθολόγος/Εντατικολόγος, Αττικό
224. Ρομπολάκη Μαντώ, Αγροτική Ιατρός, ΓΝ – ΚΥ Νάξου
225. Σαββίδης Γρηγόριος, Γενικός Ιατρός, ΚΥ Πλωμαρίου
226. Σαριδάκης Γιάννης, Γιατρός, Νοσοκ. Ρεθύμνου
227. Σαρμανιώτη Ευθαλία, Νοσηλεύτρια, Γεν. Νοσοκ. Λάρισας
228. Σεμερτζιαν Σωτήριος, Ειδικευόμενος Παιδίατρος, Αγία Σοφία
229. Σερβετά Κέλλυ, Ακτινοδιαγνώστρια, Τζάνειο

230. Σιλάκ Σερπίλ, ειδικευόμενη Νεφρολόγος, Νοσοκ. Καβάλας

231. Σκαφίδα Αναστασία, Νευρολόγος, Τζάνειο

232. Σκιτζής Γιάννης, ειδικευόμενος Καρδιολόγος, Γεννηματάς

233. Σκορδή Μαρία, Φυσίατρος, Ασκληπιείο Βούλας

234. Σκούρτη Ισμήνη, Νοσηλεύτρια, Ασκληπιείο Βούλας
235. Σκούφογλου Νικόλας, ειδικευόμενος Ορθοπαιδικός,  Ευαγγελισμός
236. Σκυργιάννη Μυρτώ, Αγροτική Ιατρός, Νοσοκ. Μυτιλήνης

237. Σπανίδου Αλίκη, Νοσηλεύτρια, Νοσοκ. Κοζάνης

238. Σπανουδάκη Αναστασία, ειδικευόμενη Παθολόγος, Νοσοκ. Ερυθρός

239. Σπηλιόπουλος Ορέστης, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας

240. Σπηλιωτακοπούλου Παναγιώτα, ΤΕ Ακτινολόγος, Ασκληπιείο Βούλας

241. Σπυριδωνίδου Χριστίνα, Παθολόγος/Εντατικολόγος, Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης

242. Σταυρόπουλος Γιώργος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
243. Σταύρου Μιχάλης, Οδοντίατρος, Αθήνα
244. Στεργίου Δημήτρης, ειδικευόμενος Γενικός Χειρουργός, Ευαγγελισμός
245. Συνδικάκης Κωνσταντίνος, Οφθαλμίατρος, Αθήνα
246. Συντριλάλας Αντώνιος, Ορθοπαιδικος, Ασκληπιείο Βουλας
247. Τζαβάρα Βασιλική, Παθολόγος,  Νοσοκ. Ερυθρός
248. Τζουγανάτου Ελένη- Μαργαρίτα, Ειδικευόμενη Παθολόγος, Τζάνειο
249. Τοσονίδου Δέσποινα, Ακτινοδιαγνώστρια, Ασκληπιείο Βούλας

250. Τραγούλια Φοίβη, Αγροτική Ιατρός, Γ.Ν. – ΚΥ Νάξου

251. Τράντος Γιάννης – Άγγελος, ειδικευόμενος Ορθοπαιδικός, ΚΑΤ

252. Τσάνκωφ Αλεξάνδρα, ειδικευόμενη Παθολόγος, Νοσοκ. Καβάλας

253. Τσάπας Βασίλης, Παθολόγος/Εντατικολόγος, Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης

254. Τσαφαρίδου Μαρία, ειδικευόμενη Γαστρεντερολόγος, ΠΑΓΝΗ

255. Τσιμάρας Κώστας, Νοσηλευτής Ψυχικής Υγείας, Κ.Ψ.Υ.- Νοσοκ. Κεφαλονιάς.

256. Τσιριμιάγγου Ελένη, Οδοντίατρος, Κέρκυρα

257. Τσιρώνης Γιώργος, Ογκολόγος, Νοσοκ. Λευκωσίας
258. Τσουμίδη Πόπη, ειδικευόμενη Καρδιολόγος, Γεννηματάς
259. Τσοχαντάρης Λάμπρος, Νοσηλευτής, Ασκληπιείο Βούλας
260. Τσόχατζης Στέλιος, ειδικευόμενος Γενικός Χειρουργός, Νοσοκ. Αιγίου

261. Φάκος Αναστάσιος, Νευρολόγος, Αθήνα

262. Φαλάρα Αρετή, Αναισθησιολόγος, Αγροτική Ιατρός, Γ.Ν.-Κ.Υ. Λήμνου

263. Φαράντος Χαράλαμπος, Γενικός Χειρουργός, Γεννηματάς

264. Φίλιος Αθανασιος, Ουρολόγος, Ασκληπιείο Βουλας

265. Φισφής Ιωάννης, Ουρολόγος, Νοσοκ. Κεφαλλονιάς

266. Φόρτης Αθανάσιος, Παθολόγος, Ασκληπιείο Βούλας

267. Φωκάς Σταύρος, ειδικευόμενος Νεφρολόγος, Γεννηματάς
268. Φωτάκης Στέλιος, Καρδιολόγος, Κ.Υ. Καλυβίων
269. Χακκάς Γιάννης, Ακτινοδιαγνώστης, Γιαννιτσά
270. Χαλιορή Ιουλία, Αιματολόγος, Γεννηματάς
271. Χαμόδρακα Ευτυχία, Καρδιολόγος, Ασκληπιείο
272. Χαραλαμπίδης Νίκος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος, Λαμία
273. Χαραλαμπίδης Χαράλαμπος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
274. Χαριτίδη Μαρία, Παθολόγος/Εντατικολόγος, Θριάσιο
275. Χαρίτος Παντελής, ειδικευόμενος Παθολόγος, Π.Ν Βασιλείας, Ελβετία

276. Χατζηαγοράκη Αλεξία, Γενική Ιατρός, ΚΥ Ζαγκλιβερίου

277. Χατζηπέτρου Μαρία, Γενική Χειρουργός, Ασκληπιείο Βούλας

278. Χατζής Θανάσης, ΤΕ Ακτινολόγος, Ασκληπιείο Βούλας

279. Χούχου Παγώνα, Παιδίατρος – Νεογνολόγος, 1η ΤΟΜΥ Ξάνθης

280. Χριστογιάννης Χριστόφορος, Νοσηλευτής, ΚΚΠΠΗ Ιωαννίνων

281. Χριστοδούλου Παναγιώτης, ειδικευόμενος Βιοπαθολόγος, Νοσοκ. Χατζηκώστα Ιωαννίνων
282. Χριστόπουλος-Τιμογιαννάκης Ευάγγελος, Ιατρός σε αναμονή ειδικότητας
283. Χρυσικάκος Ευστάθιος, Νοσηλευτής, Σισμανόγλειο
284. Ψυχάρης Παναγιώτης, Ορθοπαιδικός, ΚΥ Βύρωνα

Η ανοσία της αγέλης είναι επιδημιολογικός νεοφιλελευθερισμός

Ενώ οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες προετοιμάζονται για την αποτροπή της εξάπλωσης του κορωναϊού, ορισμένες χώρες επιλέγουν μια διαφορετική στρατηγική: την ανοσία της αγέλης. Αντί να κάνουν τεστ σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και να εφαρμόσουν μέτρα για την αύξηση της κοινωνικής απομάκρυνσης, θέλουν να αφήσουν επίτηδες τον ιό να εξαπλωθεί στους ανθρώπους με χαμηλό κίνδυνο, έτσι ώστε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να αποκτήσει ανοσία. Αυτή η προσέγγιση προτάθηκε για πρώτη φορά από τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος αρνούνταν να εφαρμόσει μέτρα κοινωνικής απομάκρυνσης μέχρι και πριν λίγες μέρες. Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο έχει αποστασιοποιηθεί επισήμως από αυτή τη στρατηγική, οι Κάτω Χώρες [1] και η Σουηδία εξακολουθούν να ακολουθούν αυτή την προσέγγιση, παρά τις σκληρές επικρίσεις του ΠΟΥ.

Αυτές οι χώρες υποστηρίζουν ότι η δημιουργία ανοσίας της αγέλης είναι η μόνη μακροπρόθεσμη στρατηγική αντιμετώπισης του ιού, καθώς η επιδημία δεν μπορεί πλέον να περιοριστεί και πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος να αναζωπυρωθεί ξανά. Αντί να θέσει ολόκληρη τη χώρα σε κατάσταση κλειδώματος (lock-down), μόνο οι πληθυσμοί που βρίσκονται σε κίνδυνο θα πρέπει να τεθούν σε καραντίνα, ενώ η επιδημία θα συνεχίζει να εξαπλώνεται. Ωστόσο, αμέτρητοι επιδημιολόγοι και λοιμωξιολόγοι έχουν επικρίνει αυτή τη στρατηγική ως παρακινδυνευμένη, αντιεπιστημονική και πιθανά να οδηγήσει σε υψηλό αριθμό νεκρών. Μια πρόσφατα δημοσιευμένη έκθεση του Imperial College London, η οποία οδήγησε στην αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής του Ηνωμένου Βασιλείου, εκτιμά ότι η στρατηγική της ανοσίας αγέλης θα οδηγήσει σε 250.000 θανάτους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν να απομονωθούν αποτελεσματικά οι πληθυσμοί που βρίσκονται σε κίνδυνο, ειδικά όταν ο ιός εξακολουθεί να εξαπλώνεται, το σύστημα υγείας είναι πιθανό να βρεθεί καταβεβλημένο και σε κίνδυνο πλήρους κατάρρευσης.

Επιδημιολογικός νεοφιλελευθερισμός

Γιατί μια χώρα όπως το Ηνωμένο Βασίλειο να σκεφτεί μια τόσο επικίνδυνη στρατηγική και γιατί υπάρχουν χώρες που εξακολουθούν να ακολουθούν αυτήν την προσέγγιση; Ο λόγος είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Από τη δεκαετία του 1980, έχει επικρατήσει το πολιτικό παράδειγμα του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο αντικατέστησε την κρατική κοινωνική πολιτική με την ιδιωτικοποίηση και την απελευθέρωση της αγοράς. Η πίστη του νεοφιλελευθερισμού στην εγγενή δικαιοσύνη της αγοράς έχει οδηγήσει σε μια πολιτική λογική, η οποία κυριολεκτικά βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους. Και έχει εγκαθιδρυθεί  στα μυαλά των ανθρώπων κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι είναι δικό τους λάθος αν είναι φτωχοί, επισφαλείς ή άνεργοι.

Η ειρωνεία του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι δημιουργεί την ψευδαίσθηση της κοινωνικής κινητικότητας, ενώ ενισχύει και βαθαίνει παραπάνω την κοινωνική ανισότητα. Βασίζεται στην υπόθεση ότι αν κάποιοι δεν μπορούν να «τα καταφέρουν» σε μια ελεύθερη αγορά, τότε πρέπει να είναι σφάλμα των ίδιων αν παραμείνουν φτωχοί. Αλλά αυτή η πεποίθηση εκτός από λανθασμένη, είναι και βίαιη. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει ως αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί να υποφέρουν περισσότερο από την αποεπένδυση, την επισφάλεια και την εξάρτηση. Αυτό που μπορεί να μοιάζει με πολιτική laissez-faire [2], είναι ένα εκλεπτυσμένο και πολύπλοκο σύστημα αυτοματοποιημένης δομικής βίας κατά των αδύναμων, που ταυτόχρονα καταστρέφει κάθε δυνατότητα αντίστασης.

Η ανοσία της αγέλης είναι επιδημιολογικός νεοφιλελευθερισμός. Όπως η άνευ όρων πίστη στην ελεύθερη αγορά, η ανοσία της αγέλης βασίζεται στην υπόθεση ότι η επιδημία θα ξεπεραστεί καλύτερα αφήνοντάς την χωρίς έλεγχο. Αλλά ακριβώς όπως και ο νεοφιλελευθερισμός, θα οδηγήσει σε βία κατά των αδύναμων και των φτωχών: τους ηλικιωμένους και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους άστεγους, τους πρόσφυγες και τους ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας – πολλοί από τους οποίους είναι πιθανό να βρίσκονται ταυτόχρονα σε χαμηλότερη κοινωνικοοικονομική θέση λόγω της στενής σχέσης ανάμεσα στη φτώχεια και στην ασθένεια. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο να πεθάνουν από το COVID-19, ειδικά εάν το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης είναι στα όριά του και οι γιατροί πρέπει να κάνουν triage [3].

Κράτη πρόνοιας υπό κατάρρευση

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Κάτω Χώρες, δύο από τις πιο νεοφιλελεύθερες χώρες στην Ευρώπη, υποστήριξαν αυτήν την προσέγγιση. Αυτές οι χώρες έχουν περάσει τις τελευταίες δεκαετίες εφαρμόζοντας πολιτικές που θέτουν σε προτεραιότητα τα οικονομικά συμφέροντα έναντι των κοινωνικών συμφερόντων, και συστηματικά υποχρηματοδοτούν την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση και τη στέγαση. Η μη επιλογή των οικονομικά επιβλαβών μέτρων lockdown ταιριάζει απόλυτα στο πολιτικό σκεπτικό τους. Η Σουηδία, ωστόσο, είναι μια πιο αινιγματική περίπτωση: είναι μια χώρα που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για την καλή κοινωνική της πολιτική και το γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας. Αλλά ακόμη και μια αρχέτυπη σοσιαλδημοκρατία όπως η Σουηδία δεν είχε ανοσία στη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, το κοινωνικό κράτος της έχει συστηματικά αποσυναρμολογηθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Η μεγαλύτερη πρόκληση της επιδημίας του κορονοϊού είναι η «άμβλυνση της καμπύλης» (flattening the curve), έτσι ώστε να μη πλημυρρίσουν σε χωρητικότητα στις μονάδες εντατικής θεραπείας και αυξημένης φροντίδας. Ωστόσο, αυτές οι τρεις χώρες διαθέτουν ήδη τόσο χαμηλή χωρητικότητα εντατικής θεραπείας, που δεν θα αρκούσαν ούτε και με αυστηρά μέτρα απαγόρευσης/lockdown. Το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Κάτω Χώρες διαθέτουν μόνο το ήμισυ της χωρητικότητας της Ιταλίας σε κρεβάτια εντατικής θεραπείας ανά κάτοικο. Και η Σουηδία, το δήθεν καλύτερο κράτος πρόνοιας στην Ευρώπη, έχει λιγότερα από τα μισά.

https://www.researchgate.net/figure/Numbers-of-critical-care-beds-corrected-for-size-of-population-per-100-000-inhabitants_fig1_229013572

https://www.researchgate.net/figure/Numbers-of-critical-care-beds-corrected-for-size-of-population-per-100-000-inhabitants_fig1_229013572

Εάν αυτές οι χώρες ήθελαν να αποτρέψουν την κατάρρευση των δυνατοτήτων τους, θα έπρεπε να ενεργήσουν πολύ καιρό πριν. Αλλά πλέον το καράβι έχει σαλπάρει. Η επιβολή αυστηρών μέτρων απαγόρευσης και lockdown δεν θα έπληττε μόνο την οικονομία, αλλά θα εξέθετε την κατάσταση διάλυσης στην οποία βρίσκεται το σύστημα υγείας ύστερα από δεκαετίες νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η επιλογή της ανοσίας της αγέλης επιτρέπει στις κυβερνήσεις να μετακυλούν την ευθύνη για την αποτυχία του συστήματος υγείας στον ίδιο τον ιό, αντί για την κακή διακυβέρνηση. Όπως μπορεί να κατηγορηθούν και οι φτωχοί άνθρωποι σε ατομικό επίπεδο ότι δεν προσπαθούν αρκετά σκληρά, ή να κατηγορηθούν οι άρρωστοι ότι δεν ακολουθούν μέτρα καραντίνας. Δεν έχει σημασία αν φταίει η φύση, η τύχη ή ο εαυτός τους- αρκεί να μη φταίει η κυβέρνηση, που είναι υπεύθυνη για τους θανάτους των ανθρώπων.

Η ανοσία της αγέλης δεν είναι απλά κακή επιστημονική επιλογή ή κακή πολιτική. Είναι βιολογικός πόλεμος. Πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν εξαιτίας αυτού και οι κυβερνήσεις δεν θα αναλάβουν την ευθύνη γι’ αυτό. Αλλά αυτή η στρατηγική δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Πρόκειται για μια αναμενόμενη συνέχεια της πολιτικής λογικής που έχει κυβερνήσει τον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες, φτάνοντας σε ένα τόσο ακραίο σημείο όπως ένας αρύθμιστος, laissez-faire κοινωνικός δαρβινισμός. Επειδή οι άνθρωποι που εμπιστεύονται μια μη ρυθμιζόμενη αγορά θα εμπιστεύονται επίσης μια μη ρυθμιζόμενη, ανεξέλεγκτη επιδημία – ακόμη και αν σκοτώνει.

[1] Ενημέρωση: Η Ολλανδία έχει επίσης αποστασιοποιηθεί επισήμως από αυτήν την προσέγγιση. Ωστόσο, σκοπός αυτού του άρθρου είναι να ξεδιπλώσει το υποκείμενο παράδειγμα αυτής της στρατηγικής, όχι να επιχειρηματολογήσει για την αποτελεσματικότητά του.

[2] Με τον όρο laissez-faire αναφέρονται οι πολιτικές της μη-παρέμβασης, του να αφήνεις τα πράγματα ως έχουν, χωρίς ρύθμιση. Στους οικονομικούς όρους, αφορά την αποχή της κρατικής παρέμβασης από την ελεύθερη αγορά.

[3] Triage είναι η διαδικασία ιεράρχησης ασθενών με βάση τη σοβαρότητα της κατάστασή τους, ώστε να αντιμετωπιστούν όσο το δυνατό περισσότεροι ασθενείς, όταν οι πόροι δεν είναι επαρκείς για όλους.

Πηγή: thequarantimes.wordpress.com

Μετάφραση: antapocrisis

Εγκληματεί η κυβέρνηση κλείνοντας δημόσιες δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας

Προ ολίγων ημερών οι διοικήσεις της 3ης και 4ης ΥΠΕ, χωρίς να υπάρχει επίσημη υπουργική απόφαση ή εγκύκλιος (δημοσιευμένη τουλάχιστον), κάλεσαν τους Συντονιστές Διευθυντές των Κέντρων Υγείας να αναστείλουν την λειτουργία των Περιφερικών Ιατρείων και να μαζέψουν όλο το ιατρικό προσωπικό μέσα στα ΚΥ. Την Παρασκευή 27 Μαρτίου ακολούθησε δεύτερη εντολή της 4ης ΥΠΕ (που εχει την ευθύνη για τους νομούς Θεσ/νίκης, Χαλκιδικής, Σερρών και Κιλκίς) να παραμείνει μόνο το 20% των γιατρών (πλην οδοντιάτρων) στο κάθε ΚΥ και οι υπόλοιποι να πηγαίνουν εκ περιτροπής σε εβδομαδιαία βάση στα νοσοκομεία της πόλης αναφοράς τους για το πρωινό ωράριο λειτουργίας από Δευτέρα έως Παρασκευή.

Έτσι, έχουμε το εξωφρενικό από τη μια να καλούνται οι πολίτες (μέσα από τα διαφημιστικά σποτ, τις ειδήσεις και τις ενημερωτικές εκπομπές σε ραδιόφωνο και τηλεόραση) να παραμείνουν στο σπίτι τους και να καλούν για όποιο πρόβλημα υγείας τους τον οικογενειακό τους γιατρό και να μην σπεύδουν στα νοσοκομεία ή στα ΚΥ για ένα απλό βήχα ή πυρετό και από την άλλη η ίδια η τοπική ηγεσία του υπουργείου υγείας να ακυρώνει αυτήν την δυνατότητα, αφού αποσπά τους οικογενειακούς ιατρούς στα νοσοκομεία την ώρα μάλιστα που η βασική προσπάθεια παραμένει στο να μην γίνει διασπορά του ιού στην κοινότητα. Διότι όλοι οι γενικοί γιατροί, παθολόγοι και παιδίατροι που υπηρετούν στα περιφερικά ιατρεία και κέντρα υγείας είναι οι οικογενειακοί γιατροί του πληθυσμού στις αγροτικές και ημιαστικές περιοχές, ενώ από το 2017 και μετά έχουν δηλωθεί και επίσημα με βάση τις οδηγίες που ίδιου του υπουργείου υγείας ως ο οικογενειακός η προσωπικός τους γιατρός.

Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των γιατρών του ΕΣΥ που εργάζονται στην ΠΦΥ στην διαχείριση της δύσκολης αυτής κατάστασης που προέκυψε, σας αναφέρω το δικό μου παράδειγμα. Στα 20 χρόνια που υπηρετώ στο περιφερικό ιατρείο της Επανομής του δήμου Θερμαϊκού, το οποίο υπάγεται στο ΚΥ Νέας Μηχανιώνας, παρακολουθώ σε τακτική βάση πάνω από 2.500 ασθενείς και περιστασιακά αντιμετωπίζω προβλήματα υγείας άλλων τόσων. Από αυτούς τους 2.500 ασθενείς που με έχουν ως τον βασικό σύμβουλο τους σε θέματα υγείας, το μεγαλύτερο κομμάτι είναι ηλικιωμένοι ασθενείς για τους οποίους συνταγογραφώ όλων των ειδών τις θεραπευτικές αγωγές για χρόνια νοσήματά τους και αντιμετωπίζω τα καθημερινά έκτακτα προβλήματα που δεν απαιτούν νοσοκομειακή περίθαλψη. Γνωρίζω το ιατρικό ιστορικό όλων αυτών των ανθρώπων και για τους περισσότερους και το κοινωνικοοικονομικό προφίλ, τις συνθήκες ζωής, την οικογενειακή κατάσταση κλπ. Όλες αυτές τις ημέρες από τις αρχές Μάρτη που προέκυψε η πανδημία του Covid19, δεχόμουν στο τακτικό πρωινό ωράριο πολλά τηλεφωνήματα και ιδιαίτερα μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας από ασθενείς που παρουσίαζαν πυρετό, βήχα ή διάρροια και τους καθοδηγούσα για το τι έπρεπε να κάνουν και αν χρειαζόταν να εξεταστούν στο ιατρείο και με ποιες προφυλάξεις. Τα τηλεφωνήματα αυτά, ειδικά τις τελευταίες μέρες, ξεπερνούσαν τα 50 ημερησίως και αρκετά επίσης λάμβαναν χώρα και τις υπόλοιπες ώρες πέραν του τακτικού ωραρίου. Εννοείται ότι διεκπεραιώνονταν όλη η τακτική παρακολούθηση των ασθενών που είχαν κλεισμένο ραντεβού από τον προηγούμενο μήνα κυρίως για να συνταγογραφήσουν τις χρόνιες αγωγές τους αλλά και για προβλήματα ποικίλης φύσης άσχετα με την πανδημία. Γίνονταν ενέσεις, αλλαγές τραυμάτων, χορήγηση πιστοποιητικών για απαραίτητες μετακινήσεις, χηρογούνταν αναρρωτικές άδειες, παραπεμπτικά για εξετάσεις καρκινοπαθών που πρέπει οπωσδήποτε να επαναληφθούν στα πλαίσια της τακτικής παρακολούθησής τους, το ίδιο για καρδιαγγειακούς ασθενείς, ψυχιατρικούς, εγκύους κλπ. Μόνο οι γενικοί προληπτικοί έλεγχοι έχουν ανασταλεί. Περιττό να σημειώσω ότι, ειδικά σε συνθήκες απαγόρευσης κυκλοφορίας, η εξυπηρέτηση των ασθενών και ειδικά των ηλικιωμένων όσο πιο κοντά στον τόπο κατοικίας τους αποκτά ζωτική σημασία, όπως και η άμεση πρόσβαση στον οικογενειακό τους γιατρό. Τα ίδια με την δική μου περίπτωση ισχύουν και για όλους σχεδόν τους γιατρούς που υπηρετούν στα περιφερικά ιατρεία και τα ΚΥ του ΕΣΥ όλης της χώρας καθώς φυσικά και για τους γιατρούς των ΤΟΜΥ και των λιγοστών ΚΥ αστικού τύπου, όπως του Ευόσμου στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Τελικά το «μένουμε σπίτι» μετατρέπεται σε «αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε στο σπίτι» με απόλυτη κυβερνητική ευθύνη.

Είναι φανερό ότι όλα αυτά γίνονται για να καλύψουν την απουσία πραγματικών νέων προσλήψεων στα νοσοκομεία, με εξαίρεση την παράταση των συμβάσεων λίγων επικουρικών γιατρών. Η κυβέρνηση ψεύδεται καθημερινά στο θέμα της στελέχωσης του ΕΣΥ, όπως και στο θέμα της προμήθειας επαρκούς προστατευτικού εξοπλισμού και αντισηπτικών. Την ίδια ώρα που χαρίζει και πάλι εκατομμύρια στους καναλάρχες και τους κλινικάρχες, αντί να τους εντάξει υποχρεωτικά στον κρατικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Το λαϊκό κίνημα στην χώρα μας μέσα από τις ποικίλες εκφράσεις του στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο πρέπει να διεκδικήσει άμεσα και με κάθε πρόσφορο τρόπο σε συνθήκες καραντίνας την μεγάλη αύξηση των δημόσιων δαπανών υγείας για όλες τις αναγκαίες προσλήψεις και την προμήθεια του απαραίτητου εξοπλισμού στο ΕΣΥ. Και για να ανταπεξέλθει στην πανδημία, αλλά και για την αντιμετώπιση όλων των άλλων προβλημάτων υγείας του πληθυσμού που εξακολουθούν να υπάρχουν και που θα ενταθούν λόγω της τεράστιας οικονομικής κρίσης το προσεχές διάστημα. Πρέπει επίσης να απαιτήσουμε όλοι μαζί την δέσμευση όλων των ιδιωτικών δομών υγείας , την ένταξή τους στον κεντρικό σχεδιασμό και την παροχή δωρεάν υπηρεσιών σε όσους πολίτες έχουν ανάγκη και το υπερφορτωμένο ΕΣΥ δεν μπορεί να περιθάλψει. Το ίδιο ισχύει και για τα απλά ιδιωτικά ιατρεία στις κρίσιμες ειδικότητες Παθολόγων, Πνευμονολόγων, Παιδιάτρων και Γενικών Γιατρών που πρέπει να παραμείνουν ανοιχτά και την αποζημίωση τους να αναλάβει το κράτος σε τιμές δημοσίου, χωρίς καμιά πληρωμή των ασθενών.

Την 7η Απριλίου, που έχει καθιερωθεί από την εποχή του ευρωπαϊκού κοινωνικού φόρουμ ως Ημέρα Πανευρωπαϊκής Δράσης για την υπεράσπιση των δημόσιων συστημάτων υγείας, έχουμε το καθήκον να διαδηλώσουμε με κάθε πρόσφορο τρόπο την απαίτηση για αποτελεσματική, ποιοτική, δημόσια, δωρεάν περίθαλψη για όλους χωρίς αποκλεισμούς.

Πηγή: alter thess

Η πανδημία αποκαλύπτει την αποτυχία της Ελεύθερης Αγοράς

Η ισπανική γρίπη του 1918 μόλυνε του ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού και έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάδυση των δημόσιων συστημάτων υγείας. Σήμερα, ο ιός COVID-19 μας υπενθυμίζει ότι τα συλλογικά προβλήματα απαιτούν συλλογικές λύσεις – και ένα κράτος που θα εξασφαλίζει τις βασικές ανάγκες όλων.

Αν και πολλοί επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει για μία πανδημία τέτοιου είδους, το φαντασμαγορικό ξέσπασμα του COVID-19 έπιασε τον πλανήτη εξ απήνης. Συγκεκριμένα, εξέθεσε τις αδυναμίες των παγκόσμιων συστημάτων υγείας μετά από χρόνια λιτότητας – και αποκάλυψε την κρίσιμη εξάρτηση του κόσμου από τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού.

Μονάχα μερικές εβδομάδες πριν, οι παγκόσμιοι ηγέτες είτε περιέγραφαν την απειλή ως «Fake news», είτε την υποβαθμίζαν ενθαρρύνοντας το κοινό να φέρεται συνηθισμένα.

Σήμερα, οι περισσότερες κυβερνήσεις αντιλαμβάνονται τις καταστροφικές συνέπειες που θα αντιμετωπίσουν, αν δεν ανταποκριθούν αναλόγως.  Και είτε τους αρέσει είτε όχι, το πολιτικό πλαίσιο μεταβάλλεται – μιάς και η πανδημία επαναφέρει την επιτακτική ανάγκη για συλλογικές λύσεις.

Η Ισπανική Γρίπη

Η κρίση μας δείχνει πόσο σημαντικοί είναι οι δημόσιοι θεσμοί – κάτι που αναδείχτηκε ήδη 100 χρόνια πριν, όταν η ισπανική γρίπη θέρισε δεκάδες εκατομμυρίων. Πραγματικά, από τα πιο αξιοσημείωτα αποτελέσματα της ισπανικής γρίπης αποτέλεσαν η κοινή ομολογία της ανάγκης για καθολική παροχή υγειονομικής φροντίδας και η ανάπτυξη της επιδημιολογίας.

Έτσι, η παροχή υγείας δεν ήταν δυνατό να ειδωθεί στα στενά πλαίσια της ατομικής ευθύνης. Περισσότερο, εμφανιζόταν ως ένα συλλογικό ζήτημα, βαθιά ριζωμένο στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον τρόπο που οργανώνουμε τις κοινωνίες μας. Όπως σημειώνει ο ιστορικός Francois Eward στην πρωτοποριακή του έρευνα για το γαλλικό κράτος πρόνοιας, η ιδέα μίας μεταδοτικής ασθένειας, που έγινε κυρίαρχη μετά την θεωρία των μικροβίων του Λουί Παστέρ, είχε ήδη αρχίσει να μεταβάλλει παλαιότερες προσλήψεις της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, που βασίζοταν σε θεωρίες ευγονικής και μιάσματος.

Καταγράφοντας το νέο μικροβιολογικό δόγμα, ο Louis Bourgeois σημείωσε ότι «Μία νέα σύλληψη της ανθρωπότητας μπορεί να αποκαλυφθεί και να περάσει μέσα από το μυαλό μας». Αυτή η νέα κατανόηση του κοινωνικού ζητήματος «απέδειξε την βαθιά αλληλεξάρτηση που υφίσταται ανάμεσα σε όλα τα ζωντανά όντα», αντιμετωπίζοντας την κοινή «επίθεση σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς του κόσμου». Έτσι, μας βοήθησε να αντιληφθούμε το «κοινό καθήκον» της αλληλεγγύης.

Πριν την ισπανική γρίπη, δεν υπήρχε σοβαρή κρατική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ενώ τα συστήματα υγείας ήταν κατατεμαχισμένα, στηριγμένα σε ελλιπώς εκπαιδευμένους ιατρούς χωρίς κάποια κεντρική αρχή να οργανώνει την κατανομή τους. Αλλά με το πέρας της πανδημίας, η ιδέα της κοινωνικοποιημένης ιατρικής  είχε αρχίσει να κερδίζει προβάδισμα σε όλο τον κόσμο. Η νέα αόρατη απειλή, που επηρέασε τον ίδιο τον πόλεμο και ήταν μη διαχειρίσιμη από τους αποκεντρωμένους μηχανισμούς της αγοράς, επηρέασε καθοριστικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την δημόσια υγεία.

Ο Βλαδίμιρος Λένιν, έγραφε στο 1920, ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι το μόνο που προσέφεραν  στην ανθρωπότητα ήταν «αρκετά εκατομμύρια ανάπηροι και μερικές επιδημίες». Σαν απάντηση, το νεαρό σοβιετικό κράτος καθιέρωσε ίσως το πρώτο πλήρως κοινωνικοποιημένο σύστημα υγείας στον κόσμο. Μόνο συστήματα με ισχυρό κεντρικό σχεδιασμό και συνεργασία εργατών και επιστημόνων, ισχυρίζοταν ο Λένιν, μπορούν να είναι αποτελεσματικά στην εξαφάνιση «της καταπιεστικής φτώχειας, αρρώστιας και βρώμας» και να βάλουν «το φάρμακο στη διάθεση του λαού».

Όμως αυτή η τάση δεν περιορίστηκε στην νεαρή Σοβιετική Ένωση. Όπως ισχυρίζεται η Laura Spinney «το μάθημα που πήραν οι υγειονομικές αρχές από την καταστροφή ήταν το γεγονός ότι ήταν αδύνατο να κατηγορήσεις ένα άτομο που κόλλησε μία μεταδοτική ασθένεια, ούτε μπορείς να τον θεραπεύσεις σε απομόνωση. Η δεκαετία του 20 έφερε στο προσκήνιο την αποδοχή της έννοιας της κοινωνικοποιημένης υγείας από σειρά κυβερνήσεων – υγεία για όλους, παρεχόμενη δωρεάν».

Ο τελικός θρίαμβος της ιδέας αυτής ήρθε με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με την υιοθέτηση δημόσιων συστημάτων υγείας στις περισσότερες βιομηχανοποιημένες χώρες και την δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.) το 1946. Βέβαια, η αντίδραση παρέμενε ισχυρή, ιδιαίτερα σε ιατρικές ενώσεις, φαρμακευτικές εταιρίες και συντηρητικές ομάδες.

Ο πόλεμος στο Medicare για όλους

Ένας από τους πιο διάσημους εκπροσώπους της εκστρατείας της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας κατά της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης ήταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν. “Σήμερα, η σχέση μεταξύ ασθενούς και γιατρού σε αυτή τη χώρα είναι κάτι ζηλευτό σε οποιαδήποτε χώρα”, εξηγεί ο μελλοντικός πρόεδρος στον προπαγανδιστικό δίσκο βινυλίου που κυκλοφόρησε το 1961 με τίτλο “Ενάντια στην κοινωνικοποιημένη ιατρική”. “Μία από τις παραδοσιακές μεθόδους επιβολής του κρατισμού ή του σοσιαλισμού σε έναν λαό,” πρόσθετε ο Ρίγκαν, “ήταν μέσω της ιατρικής”. Θεώρησε ότι η κίνηση προς την καθολική δημόσια υγειονομική περίθαλψη αποτελεί την πιο επικίνδυνη “επικείμενη” απειλή για τον αμερικανικό λαό.

Ο Ρίγκαν επέμεινε ότι το σύστημα ελεύθερων επιχειρήσεων ήταν επαρκέστατο. “Η ιδιωτικότητα, η φροντίδα που δίνεται σε ένα άτομο, το δικαίωμα επιλογής γιατρού, το δικαίωμα να μεταβεί από το ένα γιατρό στο άλλο”. Όπως υποστήριξε ο Μιτ Ρόμνι δεκαετίες αργότερα, η υγειονομική περίθαλψη πρέπει να «ενεργεί περισσότερο σαν μια καταναλωτική αγορά, δηλαδή όπως τα πράγματα που αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα στη ζωή μας: τις αγορές ελαστικών, αυτοκινήτων, φίλτρων αέρα, όλων των ειδών προϊόντων. Οι αγορές καταναλωτών τείνουν να δουλεύουν πολύ καλά – μειώνουν το κόστος και να βελτιώνουν την ποιότητα”.

Το σημερινό χάος που προκαλείται από τις δραματικές ελλείψεις του βασικού ιατρικού εξοπλισμού, όπως μάσκες,  γάντια, τεστ για κορωναϊό ή αναπνευστήρες, απεικονίζει απόλυτα τον σπάταλο ανταγωνισμό που προκαλείται από λύσεις που βασίζονται στην αγορά. Ακριβώς όπως η Ιρλανδία εξακολούθησε να εξάγει τεράστιες ποσότητες τροφίμων στην Αγγλία κατά τον λοιμό του 1845-1849, την περασμένη εβδομάδα ένας προμηθευτής στη Λομβαρδία εξήγαγε μισό εκατομμύριο κιτ δοκιμών COVID-19 στις Ηνωμένες Πολιτείες – ακόμη και αν η Ιταλία μπορεί να χρειάζεται απεγνωσμένα αυτόν τον εξοπλισμό για δικά της διαγνωστικά τεστ. Ακόμη πιο προβληματικός, ο αγώνας για την εξεύρεση εμβολίου πιέζει τα κράτη να προσπαθήσουν επιθετικά να αγοράσουν τις φαρμακευτικές εταιρείες και τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας άλλων κρατών για δική τους χρήση. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος ουσιαστικά βασίζεται σε αυτή την αγοραία στρατηγική, προσέφερε πρόσφατα σε μια γερμανική εταιρεία “μεγάλα χρηματικά ποσά” για αποκλειστικά δικαιώματα σε ένα εμβόλιο COVID-19. Ομοίως, δήλωσε πρόσφατα στους κυβερνήτες των πολιτειών να προμηθευτούν από μόνοι τους τους αναπνευστήρες για τις περιφέρειες τους. “Το νόημα των πωλήσεων,  είναι ότι είναι πολύ καλύτερο και πολύ πιο άμεσο εάν μπορείτε να το κάνετε μόνοι σας”, υποστήριξε – πιέζοντας τις ομοσπονδιακές πολιτείες και τα νοσοκομεία να ανταγωνίζονται παρά να συνεργάζονται στη διανομή των προμηθειών.

Αυτές οι ιδέες για “ελευθερία επιλογής”, “υπεροχή του καταναλωτή”, ή “αυτοδιάθεση” έχουν, ωστόσο, επικρατήσει σε ευρύ πολιτικό φάσμα. Έχουν τροφοδοτήσει αντιεμβολιαστικά κινήματα, που θα μπορούσαν να εμποδίσουν τις μελλοντικές ενέργειες κατά του ιού, και τον σκεπτικισμό προς τις συστάσεις της επιστήμης και της δημόσιας υγείας (για να μην αναφέρουμε τις ριζοσπαστικές αριστερές κριτικές της «βιοπολιτικής», που απεικονίζουν τη δημόσια υγειονομική περίθαλψη ουσιαστικά ως μηχανισμό κοινωνικού ελέγχου). Ωστόσο, μετά από δεκαετίες κριτικής ενάντια στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη ως αναποτελεσματικής, υπερβολικά δαπανηρής και περιοριστικής της ατομικής ελευθερίας επιλογής, η τωρινή κρίση θα δείξει πόσο αδύναμοι είναι οι αποκεντρωμένοι μηχανισμοί της αγοράς να οργανώσουν την βέλτιστη κατανομή των υγειονομικών πόρων.

Και μια από τις πιο υποδειγματικές απεικονίσεις αυτής της αποτυχίας είναι ακριβώς το αμερικανικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Εάν ο κόσμος ζηλεύει την χώρα της ελεύθερης αγοράς για πολλά πράγματα, η υγειονομική περίθαλψη είναι πιθανώς στο κάτω μέρος της λίστας. Αποτελεί ένα μίγμα που περιέχει γραφειοκρατία- με ατελείωτες φόρμες συμπλήρωσης και συμβάσεις για να συμπληρωθούν και να υπογραφούν – απίστευτα κόστη,  φόβο για νόσηση και φτωχά αποτελέσματα. Για παρατηρητές όπως εμείς, που προέρχονται από το Βέλγιο και τη Δανία, το αμερικανικό σύστημα μοιάζει ακριβώς με αυτό που ο Ρόναλντ Ρίγκαν θεωρούσε ότι ήταν ο σοσιαλισμός: χαμηλότερη ποιότητα, αναποτελεσματικότητα, υψηλό κόστος- και, στην πραγματικότητα, λιγότερες επιλογές.

Περιορισμένη ελευθερία επιλογής

Ενώ η “ελευθερία επιλογής” υπήρξε μάλλον ένα από τα ισχυρότερα συνθήματα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, όσον αφορά το πεδίο της υγειονομικής περίθαλψης, έχει επίσης, ειρωνικά, ως αποτέλεσμα, λιγότερη ελευθερία για τους περισσότερους ασθενείς. Αυτό συμβαίνει προφανώς με την έννοια του (οικονομικού) αποκλεισμού της πρόσβασης στη θεραπεία. Αν δεχτούμε ότι η ατομική ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να ικανοποιούνται οι βασικές μας ανάγκες – ότι δεν μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι σε μια κοινωνία όπου εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο οικονομικό κόστος μια συνταγογράφησης για την εκάστοτε ασθένεια – τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι ένα σύστημα ιδιωτικής ασφάλισης περιορίζει την ελευθερία μας.

Αλλά ακόμη και αν περιορίσουμε την έννοια για την ελευθερία σε μία απλή καταναλωτική επιλογή, το αμερικανικό σύστημα υγείας στην πραγματικότητα μειώνει το πεδίο της “κυριαρχίας των καταναλωτών”. Ένα από τα αποτελέσματα της ιδιωτικής ασφάλισης είναι ότι μπορείς να επιλέξεις μόνο τους γιατρούς και τα νοσοκομεία που σχετίζονται με την ασφάλειά σου – μια ασφάλιση που δεν επέλεξες καταρχάς με πλήρη ελευθερία, καθώς ήταν παρακολούθημα της σύμβασης εργασίας της δικής σου ή του συνεργάτη σου. Αυτή η κατάσταση όχι μόνο ενίσχυσε τις ανισότητες μεταξύ των Αμερικανών, αλλά και μεταξύ των νοσοκομείων που προσελκύουν τους πλουσιότερους πελάτες και των υποστελεχωμένων κλινικών που ασχολούνται με τους φτωχούς και τους ασθενέστερους ασθενείς. Αυτό το σύστημα φαίνεται περίεργο στις περισσότερες χώρες εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών – ειδικά επειδή τα δημόσια συστήματα υγείας παρέχουν γενικά «το καλύτερο και των δύο κόσμων»: τόσο την εγγυημένη φροντίδα, όσο και το δικαίωμα επιλογής.

Στο Βέλγιο, για παράδειγμα, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στο νοσοκομείο, στο γιατρό ή στον ειδικό που θα συμβουλευτείς. Οποιοσδήποτε ασθενής είναι ελεύθερος να επιλέξει όποιον γιατρό θέλει χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει περισσότερα. Όπως ένας από μας έπρεπε να τονίσει σε έναν απίστευτο αμερικανό φίλο που επισκέφθηκε το Βέλγιο, «μπορείτε απλά να πάτε ΌΠΟΥ θέλετε». Οι γιατροί μπορούν επίσης να επιλέξουν να εργάζονται όπου θέλουν, είτε σε δημόσια ή ιδιωτικά νοσοκομεία ή ως ιδιώτες. Επιπλέον, το σύστημα δεν απαιτεί όλα τα νοσοκομεία να είναι δημόσια (ακόμη και αν περισσότερα είναι). Υπάρχουν ιδιωτικά νοσοκομεία, αλλά μόνο εφόσον λειτουργούν μη κερδοσκοπικά και σέβονται τις τιμές που ορίζει η αρμόδια δημόσια αρχή για κάθε είδος ιατρικής περίθαλψης.

Το δωρεάν κοστίζει λιγότερο!

Η λαϊκή σοφία μπορεί να σας πει ότι τίποτα δεν είναι δωρεάν – και ότι η δημόσια υγειονομική περίθαλψη θα κοστίσει περισσότερο για τον φορολογούμενο από ό, τι ο εκάστοτε ατομικός λογαριασμός νοσηλείας. Αλλά οι αριθμοί δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Ενώ χώρες όπως το Βέλγιο και η Δανία δαπανούν περίπου το 10% του ΑΕΠ τους για την υγειονομική περίθαλψη, οι ΗΠΑ δαπανούν το 17,8% – ένα από τα πιο ακριβά συστήματα στον κόσμο. Γιατί πρέπει να πληρώσουμε περισσότερα για να πάρουμε λιγότερα;

Πρώτον, το αμερικανικό σύστημα σπαταλά πόρους στη γραφειοκρατική διαδικασία υποβολής και παρακολούθησης των αποζημιώσεων στις ασφαλιστικές εταιρείες. Σχεδόν το ένα τέταρτο των αμερικανικών δαπανών για την υγειονομική περίθαλψη είναι διοικητικές δαπάνες – περισσότερο από διπλάσιες από το μέσο όρο άλλων προηγμένων χωρών. Επί τούτου, μπορούμε να σταχυολογήσουμε τις υπερβολικές τιμές στις οποίες επιτρέπεται στις φαρμακευτικές εταιρείες να τιμολογούν τα προϊόντα τους. Ενώ οι Αμερικανοί πολίτες δαπανούν, κατά μέσο όρο, περισσότερα από 1.000 δολάρια ετησίως για τις συνταγές, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δαπανούν περίπου τα μισά. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι οι λομπίστες που χρηματοδοτούνται περισσότερο στην Ουάσινγκτον, δεύτεροι μετά από αυτούς του χρηματοπιστωτικού τομέα, είναι όσοι ασχολούνται με την υγειονομική περίθαλψη.

Αυτό εξηγεί επίσης γιατί, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ένα τρίτο των Αμερικανών παραδέχεται ότι αναβάλλει την ιατρική περίθαλψη. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού θα αναβάλει ακόμη και τη θεραπεία για σοβαρά νοσήματα. Και σε όσους κερδίζουν λιγότερα από 40.000 δολάρια ετησίως, ο αριθμός αυτός αυξάνεται σχεδόν στο 40%. Όπως υπογράμμισε πρόσφατα η Vox, ακόμη και οι γυναίκες με καρκίνο του μαστού καθυστερούν μερικές φορές τη φροντίδα “λόγω των υψηλών επιβαρρύνσεων στο ασφαλιστικό τους πρόγραμμα, ακόμη και για βασικές υπηρεσίες όπως η ακτινογραφία”. Το πρόβλημα αυτό είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό σε σχέση με την πανδημία του κορωνοϊού – οι ασθενείς με συμπτώματα δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν τέστ, επειδή δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος της δοκιμής ή της νοσηλείας. Μιας και αυτό θα μπορούσε να συμβάλλει δραματικά στον περιορισμό του ιού, οι Ρεπουμπλικάνοι αναγκάστηκαν τελικά να ανακοινώσουν ότι οι δοκιμές θα είναι δωρεάν.

Για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, το Βέλγιο έχει προωθήσει προληπτικές διαβουλεύσεις στα κοινοτικά κέντρα υγείας, όπου οποιαδήποτε επίσκεψη στο γιατρό είναι εντελώς δωρεάν. Μία πτυχή του σκεπτικού είναι ότι η πραγματοποίηση των επισκέψεων αυτών δωρεάν παρέχει ισχυρό κίνητρο για να επισκεφτεί ο ασθενής το γιατρό νωρίς, αντί να περιμένει μέχρι να επιδεινωθεί η κατάστασή του – κάτι που σημαίνει υψηλότερο κόστος για τα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνία (βαρύτερες θεραπείες, παρακολούθηση απο δυσεύρετο εξειδικευμένο προσωπικό, περισσότερες ημέρες νοσηλείας και κίνδυνος μόλυνσης περισσότερων ανθρώπων). Επιπλέον, καθώς καλύπτονται όλοι, δεν φτάνουμε σε μια κατάσταση όπου ανασφάλιστοι άνθρωποι συναθροίζονται μαζικά σε αίθουσες έκτακτης ανάγκης για συμπτώματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν εύκολα εάν εντοπίζονταν νωρίτερα.

Το δανικό σύστημα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Όλοι μπορούν να επισκέπτονται το γιατρό τους εάν αισθάνονται άρρωστοι ή αδιάθετοι. Επιπλέον, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην προληπτική φροντίδα, όπως τους εμβολιασμούς και τα αντισυλληπτικά. Για παράδειγμα, γυναίκες μεταξύ πενήντα έως εξήντα εννέα προσκαλούνται για έναν (δωρεάν) έλεγχο καρκίνου του μαστού κάθε δεύτερο έτος και γυναίκες μεταξύ 23 και 65 ετών προσκαλούνται συχνά για εξέταση καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Στο Βέλγιο, το σύστημα ωθεί επίσης τον καθένα σε μία ετήσια επίσκεψη στον οδοντίατρο, δίνοντας του την δυνατότητα να προλάβουν προβλήματα νωρίτερα.

Όλοι μας χρειαζόμαστε περισσότερα, όχι λιγότερα

Ωστόσο, τα τελευταία τριάντα χρόνια, η τάση για εξορθολογισμό και ιδιωτικοποιήσεις αυξήθηκε επίσης στην Ευρώπη. Η φιλελεύθερη προσέγγιση για την λειτουργία δημόσιων υπηρεσιών, γνωστή σήμερα ως Νέα Δημόσια Διοίκηση, έχει θέσει υπό σοβαρή αμφισβήτηση τα συστήματα υγείας της Ευρώπης. Τα σημαντικότερα μέτρα μείωσης των δαπανών αποτελούν η μείωση των κλινών σε νοσοκομεία (τώρα πρέπει να λειτουργούν με υψηλά ποσοστά πληρότητας), η παροχή κινήτρων για τη μείωση νοσοκομειακής περίθαλψης, η μείωση των αποθεμάτων, η ομαδοποιημένη και όχι εξατομικευμένη προσέγγιση στην περίθαλψη, η ανάληψη πολλαπλών εργασιών και η διαρκής εναλλαγή καθηκόντων μεταξύ των νοσοκόμων, η εξορθολογισμένη χρήση του εξοπλισμού και της κατανομής των ασθενών και ο ανταγωνισμός μεταξύ νοσοκομείων, τα οποία πλέον λειτουργούν ως ημιαυτόνομοι φορείς.

Στη Δανία, για παράδειγμα, η εμμονή της Νέας Δημόσιας Διοίκησης στην περικοπή του κόστους, οδήγησε σε μια κατάσταση στην οποία οι ασθενείς (που τώρα θεωρούνται καταναλωτές) έχουν λιγότερες και λιγότερο ελκυστικές επιλογές ανάμεσα στις οποίες μπορούν να επιλέξουν, καθώς συνωστίζονται στο σύστημα. Εν τω μεταξύ, οι γιατροί και οι νοσηλευτές έχουν ελάχιστη δυνατότητα να βοηθήσουν τους αδύναμους καταναλωτές να περιηγηθούν στο σύστημα “επιλογής”, καθώς είναι απασχολημένοι με νέες, δαπανηρές και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες που χρησιμοποιούνται για να γίνουν εκτιμήσεις για τους καταναλωτές, για εσωτερικές αξιολογήσεις και αναφορές. Πολλοί υγειονομικοί παραιτήθηκαν διαμαρτυρόμενοι, ενώ επιπλέον, χιλιάδες έχουν μεταπηδήσει και κατέλαβαν θέσεις στον ιδιωτικό τομέα.

Παρόλο που οι μεταρρυθμίσεις “λεπτού διαχειριστικού ελέγχου” έχουν μερικές φορές αυξήσει την παραγωγικότητα και μειώσει το κόστος, αυτό έχει σοβαρά μειονεκτήματα. Οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης δεν συνδέονται μόνο γενικά με εντονότερο άγχος και εργασιακό στρές, αλλά επίσης (όπως στην Ιταλία) σε αυξανόμενα ποσοστά θνησιμότητας λόγω γεωγραφικών ανισομερειών και άνιση πρόσβαση στην υγεία. Επιπλέον, ενώ η αυξημένη αποτελεσματικότητα στην διανομή των νοσοκομειακών κρεβατιών οδηγεί σε καλύτερη διαχείριση πόρων, αυτό καθιστά το σύστημα πιο εύθραυστο σε περιπτώσεις απότομης αύξησης των ασθενών. Η μακρά τάση της πτώσης του αριθμού των νοσοκομειακών κλινών (αυτό αφορά και τις κλίνες εντατικής θεραπείας) δημιουργεί καταστάσεις που θα μας οδηγήσουν γρήγορα στην ιταλική καταστροφή.

Για παράδειγμα, στη Δανία, οι απολύσεις μεγάλης κλίμακας έχουν εξαφανίσει κάθε δυνατότητα αντίδρασης σε κρίσεις με αυξημένες απαιτήσεις προσωπικού. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία, από την άλλη πλευρά, έχουν επεκταθεί από την περίοδο της πρωθυπουργίας του Anders Fogh Rasmussen στη δεκαετία του 2000, κυρίως λόγω της τεράστιας αύξησης των δημόσιων δαπανών προς τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Η επέκταση οφείλεται  στην από του 2002 απόδοση στους ασθενείς του δικαιώματος επιλογής ενός ιδιωτικού νοσοκομείου εάν περιμένουν περισσότερους από δύο μήνες για θεραπεία σε δημόσιο νοσοκομείο (περίοδος μειωμένη σε ένα μήνα το 2007). Τιμώντας το σύνθημα «Τα χρήματα ακολουθούν τον ασθενή», ο δημόσιος τομέας επιδοτεί πλέον την ιδιωτική φροντίδα.

Ενώ ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει ακόμη κατακτήσει μεγάλα τμήματα της “αγοράς” που εξακολουθεί να ελέγχεται από δημόσια νοσοκομεία, το καθολικό σύστημα υγείας της Δανίας έχει αμφισβητηθεί σε ένα άλλο μέτωπο – στην ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης υγείας. Σήμερα, περίπου 2 εκατομμύρια Δανοί καλύπτονται από μια τέτοια ασφάλιση. Αυτοί οι άνθρωποι καλύπτονται συνήθως από εργοδότες, άμεσα ή μέσω συνταξιοδοτικού προγράμματος. Ενώ ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει σε συντομότερες λίστες αναμονής, άλλοι ισχυρίζονται ότι θα οδηγήσει σε κοινωνικές ανισότητες (εκείνοι που έχουν ασφάλεια έχουν καλύτερη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη από άλλους). Η εξέλιξη αυτή κινδυνεύει εξίσου να υπονομεύσει την παροχή δημόσιας υγείας και να οδηγήσει στην ανάπτυξη δαπανηρών εναλλακτικών λύσεων, οι οποίες απολιπαίνουν το σύστημα υγείας από προσωπικό και πόρους.

Στην παρούσα κατάσταση, ωστόσο, οι Ευρωπαίοι έχουν γενικά ενοποθέσει την τυφλή εμπιστοσύνη τους στα δημόσια συστήματα υγείας και την απίστευτη αφοσίωση των εργαζομένων τους. Η υποστήριξη προς τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που εργάζονται με σκληρές υπερωρίες οδήγησε πολλούς πολίτες και σπουδαστές να προσφέρουν εθελοντικά τη βοήθειά τους για την ανακούφιση αυτής της κρίσιμης κατάστασης. Αυτή η κρίση γίνεται αντιληπτή ως δημόσιο ζήτημα, όχι ως ιδιωτικό και ατομικό ζήτημα – και συνεπώς χρήζει συλλογικής απάντησης.

Ποτέ μην σπαταλάτε μια κρίση

Όταν ο Ρίγκαν έκανε την ηχογραφημένη δήλωση περί υγείας το 1961, ίσως είχε δίκιο υποστηρίζοντας ότι εάν ο Αμερικανός μπορούσε να ψηφίσει την κοινωνικοποιημένη ιατρική, «θα ψήφιζε χωρίς περιστροφές κατά». Ενώ αυτή η κατάσταση έχει τροποποιηθεί εξαιρετικά γρήγορα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μπορούμε πλέον να πούμε ότι μπαίνουμε σε άγνωστο έδαφος. Κατά έναν τρόπο που λίγοι θα είχαν φανταστεί, ο κορωνοϊός έχει, κατά τις τελευταίες εβδομάδες, προκαλέσει έντονα τη δυναμική του παγκόσμιου καπιταλισμού, φτάνοντας την οικονομία στα όρια της – ίσως ακόμη και να την οδηγήσει προς μια πρωτοφανή κρίση.

Οι απαντήσεις στην επικείμενη κρίση θα μπορούσαν να πάρουν πολλές κατευθύνσεις. Από τη μία πλευρά, όπως επεσήμανε η Ναόμι Κλάιν, διαμορφώνονται τα περιγράμματα ενός αποκαλούμενου καπιταλισμού του κορωνοϊού, όπου η “διοίκηση Τραμπ και άλλες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο εκμεταλλεύονται δραματικά την κρίση για ρυθμίσεις και μέτρα στήριξης των μεγάλων εταιρειών χωρίς την λήψη καμίας ανταποδοτικής υποχρέωσης ενώπιον του κράτους”, ενώ η Κίνα έχει δηλώσει ότι θα χαλαρώσει τους περιβαλλοντικούς ελέγχους για να τονώσει την οικονομία της. Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν εφαρμόσει οικονομικά μέτρα, όπως αποζημιώσεις μισθών και τα πακέτα στήριξης για τις μικρές επιχειρήσεις, για να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές δυσκολίες.

Πράγματι, αυτή τη στιγμή φαίνεται να επανακαλύπτεται το κράτος – ως μέσο που δεν είναι μόνο κατάλληλο για την διατήρηση της τάξης στην ανεξέλεγκτη αγορά- τονώνοντας τον ανταγωνισμό και κρατώντας τις δημόσιες δαπάνες στο ελάχιστο, αλλά μπορεί επίσης να ενισχύσει την οικονομία μέσω δημοσιονομικών πολιτικών και να λάβει ισχυρά μέτρα για το κοινό καλό. Σε μια εκπληκτική αναστροφή της ιστορίας, οι κυβερνήσεις ανοικοδομούν εκ νέου την κρατική κυριαρχία. Η Ισπανία έχει επιτάξει ιδιωτικά νοσοκομεία και προμηθευτές φαρμάκων. Η Ιταλία επανεθνικοποίησε τον αερομεταφορέα Alitalia και η Βρετανία τους σιδηροδρόμους. Η Γερμανία μιλά για εθνικοποιήσεις για την επανατοποθέτηση των αλυσίδων εφοδιασμού “προκειμένου να κερδηθεί η εθνική κυριαρχία σε ευαίσθητες περιοχές”.

Επιπλέον,οι απίστευτες δυσκολίες που αντιμετώπισαν τα κράτη στην ταχεία παραγωγή βασικών προμηθειών για τη συγκράτηση του ιού – και η απροθυμία τους να κατασχέσουν αναγκαία αποθέματα ή να χρησιμοποιήσουν  την ομοσπονδιακή νομοθεσία για να επιβάλλουν σε ιδιώτες την παραγωγή των προμηθειών – έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση τις ίδιες τις αρχές του παγκοσμιοποιημένου καταμερισμού της εργασίας.

Βάσεις για τις εναλλακτικές λύσεις

Συνολικά, οι εξελίξεις αυτές υποδηλώνουν ότι εξακολουθούν να υφίστανται εναλλακτικές λύσεις για τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Το ίδιο φανερώνει και το γεγονός ότι τα μέτρα για την καταπολέμηση του κορωνοϊού απολαμβάνουν μέχρι στιγμής καθολικής αποδοχής και στήριξης από την κοινωνία. Εναπόκειται στην Αριστερά να εκμεταλλευτεί αυτή την ιστορική ευκαιρία εξασφαλίζοντας ότι οι πολιτικές εναλλακτικές λύσεις δεν εξαφανίζονται με την ίδια ταχύτητα με την οποία αναδύονται.

Ένα προφανές μέρος για να λάβει χώρα, ή μάλλον να συνεχιστεί, αυτός ο πολιτικός τοκετός είναι ο τομέας της δημόσιας υγείας. Η τρέχουσα κρίση έχει καταστήσει ένα πράγμα σαφές: ο ιός δεν ενδιαφέρεται για το ασφαλιστικό σου πρόγραμμα. Αντίθετα,σε υποχρεώνει να σκέφτεσαι την υγειονομική περίθαλψη ως συλλογικό δικαίωμα, το οποίο απαιτεί ισχυρά συστήματα υγείας, δωρεάν και προσβάσιμα σε όλους τους πολίτες.

Αλλά σίγουρα, σε αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να σκεφτούμε φιλόδοξα – όχι μόνο για την υγεία ως συλλογικό δικαίωμα, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός έχει διαχειριστεί την ύπαρξή μας. Το COVID-19 έδειξε ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι πρόθυμος να κάνει δραματικές αλλαγές και οικονομικές θυσίες για να σώσει ζωές. Πρέπει να απαιτήσουμε ώστε οι αρχές που αφορούν την συλλογική παροχή υγείας να επεκταθούν και σε άλλα θέματα, όπως την διατροφική ασφάλεια και την μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής.

Η ισπανική γρίπη το 1918 επέφερε ραγδαίους και μακροχρόνιους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, που έγιναν δυνατοί ενόψει ισχυρών ενεργειών του κράτους και του δημόσιου χώρου. Η κρίση του COVID-19 του 2020 προσφέρει για άλλη μία φορά την ευκαιρία να αλλάξει ο κόσμος- και μας δείχνει ότι τα αναγκαία εργαλεία είναι διαθέσιμα.

Πηγή: Jacobin

Μετάφραση: antapocrisis

Τι είναι ιδεοληψία κ. Κοντοζαμάνη;

Τι είναι ιδεοληψία κ. Κοντοζαμάνη;

Σε ερώτηση δημοσιογράφου για ποιο λόγο η κυβέρνηση δεν προχωρά σε μόνιμες προσλήψεις γιατρών στο ΕΣΥ για να αντιμετωπιστεί η πανδημία, ο υφυπουργός κ. Κοντοζαμάνης αποφάνθηκε ότι η στελέχωση των νοσοκομείων με μόνιμο προσωπικό, είναι “ιδεοληψία”.

Δεν θα σταθούμε στο ότι μέχρι σήμερα, ένα μήνα μετά το πρώτο ελληνικό κρούσμα και δυόμισι εβδομάδες από την κήρυξη της πανδημίας, οι γιατροί που έχουν διοριστεί πανελλαδικά με συμβάσεις είναι μόλις 270, ενώ πολύ λιγότεροι είναι όσοι έχουν ήδη βρεθεί στη θέση τους. Δεν θα σταθούμε στο ότι εκκρεμεί εδώ και μήνες η προκήρυξη 950 θέσεων επιμελητών στο ΕΣΥ. Ούτε στο ότι οι διαθέσιμοι γιατροί που ήδη έχουν υποβάλει χαρτιά είναι πάνω από 2500 πανελλαδικά. Ούτε στο ότι οι οργανικές κενές θέσεις στο ΕΣΥ είναι -έτσι κι αλλιώς- πάνω από 8.000.

Θα σταθούμε στο τι είναι ιδεοληψία.

Ιδεοληψία λοιπόν, σύμφωνα με το λεξικό, είναι η ακούσια εμφάνιση και επιβολή στη συνείδηση κάποιου, ορισμένων επίμονων ιδεών ή συναισθημάτων (που μπορεί να είναι είτε αδιάφορες, είτε ενοχλητικές για τον ίδιον και τους γύρω του).

Ιδεοληψία για παράδειγμα είναι να έχει αποδειχθεί ότι μόνο η Δημόσια Υγεία μπορεί να αποτελέσει υγειονομική άμυνα για το λαό και τη χώρα κι εσύ να επιμένεις να δίνεις δωράκια σε ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές.

Ιδεοληψία είναι να βοά ο τόπος ότι τα νοσοκομεία οφείλουν να είναι στελεχωμένα σε προσωπικό και εξοπλισμό κι εσύ να υποχρεώνεσαι να παίρνεις μέτρα σε αυτή την κατεύθυνση σήμερα, εξ ανάγκης, και μόνο συγκυριακά, επειδή προέκυψε η πανδημία.

Ιδεοληψία είναι να έχει ανάγκη η χώρα όλους, μα ΟΛΟΥΣ τους νέους γιατρούς και επιστήμονες που διαθέτει κι εσύ να τους θεωρείς αναλώσιμους, περιττούς, συμβασιούχους διετίας ή να επεκτείνεις τις συμβάσεις των επικουρικών για λίγους μήνες, μέχρι να περάσει η μπόρα.

Ιδεοληψία είναι ο μέσος όρος ηλικίας των επιμελητών στο ΓΝΝΘ Σωτηρία (το νούμερο ένα νοσοκομείο αναφοράς για την πανδημία) να πλησιάζει τα 65 έτη, κι εσύ να θεωρείς ότι η πρόσληψη μόνιμων γιατρών είναι περιττή.

Ιδεοληψία είναι να έχει φανεί με δραματικό τρόπο η ανάγκη ενός ισχυρού, καλά χρηματοδοτημένου δημόσιου Συστήματος Υγείας κι εσύ να επιμένεις να αγνοείς αυτή την ανάγκη και να φαντασιώνεσαι ΣΔΙΤ για να κερδίσει ο ιδιωτικός τομέας.

Ιδεοληψία είναι από άκρη σε άκρη σε όλον τον πλανήτη, όλοι μα όλοι οι ηγέτες να τρέχουν να εξοπλίσουν τα συστήματα υγείας με προσωπικό, κι εσύ να προσπαθείς να ξεπεράσεις την πανδημία με τις ελάχιστες δυνατές προσλήψεις.

Ιδεοληψία είναι να καλείς τους γιατρούς να βγάλουν τη βρώμικη δουλειά σήμερα, διαβεβαιώνοντάς τους εμμέσως ότι αύριο θα είναι πάλι στην ανεργία ή θα φτιάχνουν την βαλίτσα τους για το εξωτερικό.

Ιδεοληψία είναι να θεωρείς ότι η χώρα χρειάζεται ενίσχυση σε ειδικούς φρουρούς και όχι σε νοσηλευτές και γιατρούς.

Ιδεοληψία είναι να φαίνεται η επικινδυνότητα και η γύμνια του νεοφιλελευθερισμού και της διάλυσης των δημόσιων κοινωνικών αγαθών κι εσύ να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις.

Ιδεοληψία είναι να έχει καταρρεύσει κάτω από το βάρος της σκληρής πραγματικότητας όλη η πολιτική σου και να έχει συντριβεί όλη η ιδεολογία σου, αλλά εσύ να χαρακτηρίζεις τους άλλους …ιδεοληπτικούς.

Κύριε Κοντοζαμάνη, δεν είναι ώρα να ανακαλύψετε ιδεοληψίες στους άλλους.

Βάλτε τις δικές σας ιδεοληψίες σας στο μπαούλο και κάντε αυτό που επιτάσσει η πραγματικότητα, αυτό που ζητά η κοινωνία, αυτό για το οποίο βοά όλος ο κόσμος: Καλύψτε τις τεράστιες πληγές και τα τρομακτικά κενά του ΕΣΥ.

Το βράδυ ονειρευτείτε ότι η ιδεολογία και η πολιτική σας είναι σωστή και αποτελεσματική, αλλά τη μέρα, κάντε αυτό που πρέπει για την υγειονομική άμυνα της χώρας.

Και σε αυτό περιλαμβάνεται ο άμεσος και μόνιμος διορισμός όλων των γιατρών που είναι διαθέσιμοι να δουλέψουν στα δημόσια νοσοκομεία.

Σήμερα να δώσουν τη μάχη. Αύριο να είναι μόνιμα διαθέσιμοι στην υπηρεσία της υγείας του λαού.

Μετά θα λογαριαστούμε

Γιατί “μετά θα λογαριαστούμε”;

Ανοιχτό γράμμα από έναν γιατρό της πρωτοβουλίας #ΜετάΘαΛογαριαστούμε

Ο καθένας φρίττει και αγανακτεί με ό,τι τον φοβίζει. Μια στρατιά δημοσιογράφων και σχολιαστών που στηρίζουν την κυβέρνηση έφριξαν με το #ΜετάΘαΛογαριαστούμε. Αποφάσισαν να παραστήσουν τα θύματα μιας «απειλής». Ξέχασαν ότι ήταν υποστηρικτές της διάλυσης της Δημόσιας Υγείας και του γκρεμίσματος των μισών τουλάχιστον δημόσιων νοσοκομείων. Ξέχασαν δηλαδή ότι οι ίδιοι συνιστούσαν απειλή για το κοινωνικό σύνολο. Και από την άλλη μεριά, μια άλλη στρατιά δημοσιογράφων και σχολιαστών περιμένουν μακάβρια μικροπολιτικά οφέλη.

Το παιχνίδι και των μεν και των δε για το ποιο κόμμα εξουσίας θα έρθει σε καλύτερη θέση, δεν μας αφορά.

Γιατρούς, νοσηλευτές, τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, όλους τους εργαζόμενους στην υγεία, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, σήμερα τους αφορά ένα και μόνο πράγμα: Να σωθούν ζωές.

Σε αντίθεση με όσους, από θέσεις σημερινής, χθεσινής ή αυριανής εξουσίας σφάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αγανακτώντας ο ένας με τον άλλον, εμείς αγανακτούμε με πιο απλά πράγματα: Τις μάσκες που λείπουν, το προσωπικό που δεν υπάρχει, τις κλίνες που αυξάνονται με ρυθμό χελώνας, τον διπλασιασμό της αποζημίωσης των κλινικαρχών, τις μπίζνες που εξακολουθούν να γίνονται στα πρόθυρα της μεγαλύτερης υγειονομικής μάχης που έδωσε ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα.

Στην κλινική μου, στην Παθολογική κλινική υποδοχής ύποπτων covid 19 του ΠΓΝΠατρών, εφτά γιατροί είναι ήδη θετικοί στον ιό. Για όποιον έχει την παραμικρή ιδέα από την κατάσταση στη Δημόσια Νοσοκομεία, εφτά γιατροί σε μία μόνο κλινική, εκτός μάχης, πριν καν ξεκινήσει ο σκληρός πόλεμος, είναι εφιαλτικό νούμερο.

Γιατροί, νοσηλευτές και όλο το υγειονομικό προσωπικό πασχίζουν να στήσουν τη Δημόσια Υγεία στα πόδια της στο και πέντε μιας μεγάλης αναμέτρησης. Μιας αναμέτρησης που τσάκισε υγειονομικά συστήματα δύο και τρεις και τέσσερις φορές ισχυρότερα από το επί χρόνια κατακρεουργούμενο δικό μας Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Φωνάζουμε λοιπόν μια απλή αλήθεια που επιμελώς κουκουλώνεται κάτω από μια κακόγουστη πολιτική αντιπαράθεση πολιτικών και ανθρώπων που έχουν αν όχι τις ίδιες, τουλάχιστον παρόμοιες ευθύνες για το σημερινό χάλι: Η Δημόσια Υγεία δεν μπορεί να σωθεί αν δεν κάνουμε το λογαριασμό με τις πολιτικές που οδήγησαν στη δραματική της υποστελέχωση σε εξοπλισμό, προσωπικό και δυνατότητες.

Ναι, για να σωθεί η Δημόσια Υγεία, πρέπει να λογαριαστούμε με όσους την κατέστρεψαν.

Λείπουν οκτώ χιλιάδες γιατροί από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Πρόκειται για κενές οργανικές θέσεις. Μειώθηκε κατά 25% το προσωπικό των Δημόσιων Νοσοκομείων κατά τα μνημονιακά χρόνια. Κλινικές με 30 νοσηλευτές τώρα λειτουργούν με 20 ή και 15. Αλλά οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες.

Ο στρατός που θα δώσει την υγειονομική μάχη, έστω και υποστελεχωμένος, έστω και χωρίς όπλα, είναι στις επάλξεις.

Οι στρατηγοί που επί χρόνια αφόπλιζαν τον στρατό, δεν έχουν ευθύνη;

Δεν πρέπει, έστω ΜΕΤΑ, να λογοδοτήσουν για την κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν, παρέδωσαν, παρέλαβαν, διατήρησαν, ξαναπαρέδωσαν και ξαναπαρέλαβαν;

Και δεν πρέπει ΤΩΡΑ, ή για την ακρίβεια ΧΘΕΣ, να κόψουν το κεφάλι τους και να καλύψουν ό,τι καλύπτεται, να σώσουν ό,τι σώζεται;

Είναι κατανοητό ότι η λέξη ευθύνη προκαλεί αλλεργία – εκτός αν πρόκειται για “ατομική ευθύνη”, αλλά με τη Δημόσια Υγεία, με τη ζωή των ανθρώπων δεν παίζουμε. Γιατροί και νοσηλευτές νιώθουμε τους ώμους να λυγίζουν από την ευθύνη μπροστά σε μια μάχη που μας υπερβαίνει. Και ικετεύουμε την τύχη να μην μας φέρει στο σημείο να αποφασίζουμε ποιος θα μπει σε εντατική και ποιος όχι, γιατί δεν θα φτάνουν τα κρεβάτια και ο εξοπλισμός.

Καταλάβατε ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι το να μην φτάσουμε ως εκεί εξαρτάται μόνο από την τύχη και τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης. Όχι από τη δυνατότητα του Συστήματος Υγείας.

Άνθρωποι που με τις υπογραφές τους σε προϋπολογισμούς, μνημόνια και πρωτογενή πλεονάσματα έκοβαν κλίνες, προσωπικό, εξοπλισμό και έκλειναν νοσοκομεία, αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους; Ή παριστάνουν τους πολέμαρχους ενός στρατού που νωρίτερα έκαναν τα πάντα για να τον διαλύσουν;

Όσο για την απειλή που κρύβει το #ΜετάΘαΛογαριαστούμε;

Τελειώνοντας μια εφημερία στο κουβούκλιο υποδοχής covid-19 κρουσμάτων διαβάζω τον καγχασμό του δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη: «Με ποιους θα λογαριαστείτε βρε κακομοίρηδες;» αναρωτιέται ο ομοτράπεζος της εξουσίας.

Αν απευθύνεται σε εμάς, έχει δίκιο. Οι γιατροί και νοσηλευτές οι οποίοι δεν θα αποκτήσουν ποτέ ούτε το ένα χιλιοστό της δύναμης του δημοσιογράφου που αντί να ελέγχει την εξουσία έχει γίνει ένα με αυτή, φαντάζουν πράγματι, στα μάτια του, κακομοίρηδες.

Σε μισθό, σε ωράρια, σε δικαιώματα, σε φωνή και σε δύναμη.

Δεν είναι όμως κακομοίρηδες σε αξιοπρέπεια. Δεν κάνουν πολιτική με τον θάνατο, ούτε ως αντιπολίτευση προσδοκώντας κέρδη, ούτε ως κυβέρνηση ξορκίζοντας τις ζημιές. Θα απειλήσουν οι κακομοίρηδες την παντοδύναμη εξουσία;

Αν απευθύνεται στο ανταγωνιστικό κόμμα από αυτό που υποστηρίζει, ας γίνει σαφές ότι οι υγειονομικοί δεν θέλουμε να λογαριαστούμε στις κάλπες. Δεν μας αφορά το μικροπολιτικό παιχνίδι για μια καρέκλα εξουσίας.

Πρέπει όμως μετά να λογαριαστούμε με την υποκρισία; Όσων πριν λίγους μήνες καθύβριζαν τους υγειονομικούς και το δημόσιο σύστημα υγείας και τώρα κάνουν επικοινωνιακά παιχνίδια;

Πρέπει μετά να λογαριαστούμε ώστε το Δημόσιο να μην γίνει Ιδιωτικό; Στις ΗΠΑ η νοσηλεία για COVID 19 κοστίζει 35.000 δολάρια. Εκεί μας πήγαιναν, αυτό ήταν το πρότυπο τους. Διχάζουμε το λαό αν πούμε ότι πρέπει να τους το επιτρέψουμε;

Πρέπει μετά να λογαριαστούμε με όσους συνεχίζουν και ψηφίζουν, ακόμα και τώρα, προκλητικά δώρα στην ιδιωτική υγεία;

Πρέπει να λογαριαστούμε με τις πολιτικές που επί χρόνια δεν έκαναν διορισμούς στο ΕΣΥ, άφηναν απλήρωτες εφημερίες, έκοβαν μισθούς και έδιωξαν το καλύτερο ιατρικό δυναμικό στο εξωτερικό;

Πρέπει μετά να λογαριαστούμε αν θα συνεχίσει η υποχρηματοδότηση χάριν των πλεονασμάτων – το 2017 έφτασε σε αρνητικό ρεκόρ – στο ΕΣΥ;

Πρέπει μετά να λογαριαστούμε με τις πολιτικές που έχουν ξεριζώσει οποιαδήποτε εγχώρια παραγωγή φαρμακευτικού υλικού ή θα περιμένουμε την κ. Μέρκελ να σταματήσει να απαγορεύει εξαγωγές και να κουρσεύει ξένο ιατροφαρμακευτικό υλικό;

Ξέρετε σήμερα, ότι αύριο δεν θα μπορείτε να καθυβρίζετε το δημόσιο όπως πριν. Μετά, δεν θα έχετε την ίδια ευκολία να λέτε «ιδιωτικοποιήστε τα πάντα». Μετά, δεν θα ακούγεται καλά το «δεν χρηματοδοτούμε το ΕΣΥ γιατί αυτό ζητά η Ευρώπη». Ποια Ευρώπη αλήθεια;

Τα ξέρετε όλα αυτά, γι’ αυτό σας εξοργίζει το «μετά θα λογαριαστούμε».

Η πολιτική του #ΜετάΘαΛογαριαστούμε αφορά τη ζωή. Και η ζωή, όπως όλοι αναγκάζονται να παραδεχτούν σήμερα, ταυτίζεται με τη Δημόσια Υγεία. Εξαρτάται από τους απαξιωμένους και καθυβριζόμενους δημόσιους λειτουργούς.

Για να κερδίσει η ζωή, πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να γίνουν όλα όσα δεν έγιναν εδώ και χρόνια. Να δώσουμε ΣΗΜΕΡΑ τη μεγάλη υγειονομική μάχη. Και ΜΕΤΑ πρέπει να λογαριαστούμε με τις πολιτικές και τους πολιτικούς που έβαλαν τα κέρδη πάνω από τον άνθρωπο, το κεφάλαιο πάνω από την επιβίωση, και τα μνημόνια πάνω από τη Δημόσια Υγεία.

Μια Διεθνής … της Υγείας

Οι Κουβανοί γιατροί κλήθηκαν να ενισχύσουν τις υπηρεσίες υγείας της Ιταλίας για να ανακόψουν την επιδημία του Covid-19.

Μόλις πριν από ένα μήνα, ο πρόεδρος της Βραζιλίας ήταν αυτός που τους ανακάλεσε. Ο Ζαΐχ Μπολσονάρου είχε από καιρό ξεκινήσει να κατηγορεί τους Κουβανούς γιατρούς που βρίσκονταν στο βραζιλιάνικο έδαφος ως αδρανοποιημένα “αντάρτικα κύτταρα”. Όμως, αμέσως μετά την αναχώρησή τους και πριν ξανακληθούν τελικά, σε ορισμένες περιοχές ο κόσμος στερήθηκε οποιασδήποτε ιατρικής φροντίδας (El Pais, 18 Φεβρουαρίου).

Το 2006, ο δημοσιογράφος Ερνάντο Κάλβο Οσπίνα κατέγραψε την ιστορία της Συνεργασίας για την υγεία μεταξύ της Κούβας και των φτωχών πληθυσμών των χωρών του Νότου, την πρώτη Διεθνή Ιατρική Ταξιαρχία που σχηματίστηκε το 1963, στην -μόλις -ανεξαρτητοποιημένη Αλγερία.

Νέοι “γιατροί με γυμνά πόδια”

Λίγο μετά την εκλογή του στην προεδρία της Βενεζουέλας το 1998, ο Ούγκο Τσάβεζ υπέγραψε συμφωνία με την κυβέρνηση της Κούβας, με την οποία δημιουργήθηκε ένα τεράστιο πρόγραμμα δημόσιας υγείας, το Misión Barrio Adentro (Αποστολή Mέσα στη Γειτονιά). Στη Βενεζουέλα, 14.000 Kουβανοί γιατροί περιέθαλψαν από τότε τους φτωχότερους δωρεάν. Αν και ελάχιστα γνωστή, αυτή η δράση είναι μόνο ένα μέρος της υγειονομικής συνεργασίας της Αβάνας με τους φτωχούς πληθυσμούς των χωρών του Νότου.

Αύγουστος του 2005 … Ο τυφώνας Κατρίνα έχει καταστρέψει τον Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι αρχές γρήγορα χάνουν κάθε έλεγχο και λόγω της κλίμακας της καταστροφής. Η κυβερνήτης της Λουιζιάνας, Κάθλιν Μπλάνκο, απευθύνει έκκληση στη διεθνή κοινότητα και ζητά επείγουσα ιατρική βοήθεια. Στην Αβάνα, η κυβέρνηση της Κούβας αντιδρά αμέσως. Προτείνει να στείλει στη Νέα Ορλεάνη, αλλά και στο Μισισιπή και την Αλαμπάμα, -κράτη που πλήττονται επίσης από τον κυκλώνα-, με τη μορφή ανθρωπιστικής βοήθειας και μέσα σε 48 ώρες το πολύ, 1.600 γιατρούς που εκπαιδεύονται για να παρεμβαίνουν σε αυτόν τον τύπο καταστροφής. Φέρουν μαζί τους όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό και 36 τόνους φαρμάκων. Αλλά αυτή η πρόταση, όπως και αυτή που απεύθυνε η Κούβα απευθείας στον Πρόεδρο Τζωρτζ Μπους, έμειναν αναπάντητες, ενώ περισσότεροι από 1.800 άνθρωποι, κυρίως φτωχοί, θα πέθαιναν από έλλειψη βοήθειας και φροντίδας.

Το δράμα επαναλαμβάνεται, στις 8 Οκτωβρίου 2005, όταν το Πακιστάν αντιμετώπισε έναν από τους χειρότερους σεισμούς στην ιστορία του, στην περιοχή του Κασμίρ. Οι ανθρώπινες και υγειονομικές συνέπειες ήταν δραματικές, ιδιαίτερα στις πιο φτωχές και απομονωμένες περιοχές στο βόρειο τμήμα της χώρας. Στις 15 Οκτωβρίου, ένα πρώτο σώμα 200 Κουβανών γιατρών έκτακτης ανάγκης έφτασε με αρκετούς τόνους εξοπλισμού. Λίγες μέρες αργότερα, η Αβάνα απέστειλε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να εγκαταστήσει και να εξοπλίσει 30 νοσοκομεία της επαρχίας, σε ορεινές περιοχές, τις οποίες, ως επί το πλείστον, δεν είχαν ποτέ επισκεφθεί γιατροί. Πολλοί άνθρωποι ανακαλύπτουν την ύπαρξη μιας χώρας που ονομάζεται Κούβα.

Όλα ξεκίνησαν στην Αλγερία

Για να μην έρθουν σε κόντρα με την παράδοση σε αυτή τη μουσουλμανική χώρα, οι Κουβανοί γιατροί – το 44% των περίπου 3.000 γιατρών που μεακινήθηκαν στο Πακιστάν μέχρι τον Μάιο του 2006 – κάλυπταν τα μαλλιά τους κάτω από ένα μαντήλι. Μια καλή συνεργασία άρχισε να καθιερώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα: πολλοί Πακιστανοί αποδέχονται ότι η γυναίκα ή η κόρη τους φροντίζεται από έναν άνδρα. Στα τέλη Απριλίου 2006, λίγο πριν από την αναχώρησή της, η ιατρική ομάδα της Κούβας περιέθαλψε 1,5 εκατομμύρια ασθενείς, κυρίως γυναίκες, και πραγματοποίησε περίπου 13.000 χειρουργικές επεμβάσεις. Μόνο λίγοι ασθενείς, με πολύ σοβαρά τραύματα έπρεπε να μεταφερθούν στην Αβάνα όπως και έγινε. Ο Πρόεδρος Περβέζ Μουσάραφ, μεγάλος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και φίλος του Μπους, ευχαρίστησε επισήμως τις αρχές της Αβάνας και αναγνώρισε ότι η βοήθεια αυτής της μικρής χώρας της Καραϊβικής ήταν η σημαντικότερη που έλαβε (το Πακιστάν) σε αυτή την καταστροφή.

Η πρώτη Κουβανική Διεθνής Ιατρική Ταξιαρχία (Μπριγάδα) δημιουργήθηκε το 1963. Ήταν η μόλις ανεξαρτητοποιημένη Αλγερία η χώρα στην οποία επέστρεψαν οι 58 ιατροί και τεχνικοί που τη στελέχωναν.

Το 1998, η κυβέρνηση της Κούβας άρχισε να οργανώνει μαζική ιατρική βοήθεια προς πληθυσμούς φτωχών χωρών που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές. Μετά τη διέλευση των κυκλώνων George και Mitch στην Κεντρική Αμερική και την Καραϊβική, η Αβάνα διέθεσε τους γιατρούς και νοσηλευτές της να εργαστούν στο πλαίσιο των ολοκληρωμένων προγραμμάτων υγείας. Η Δομινικανή Δημοκρατία, η Ονδούρα, η Γουατεμάλα, η Νικαράγουα, η Αϊτή και το Μπελίζ δέχτηκαν αυτήν την πρόταση.

Στην Αϊτή, όπου ο μέσος πολίτης στερείται ιατρικής περίθαλψης, η Κούβα προσφέρθηκε να στείλει μαζική ιατρική βοήθεια. Μάλιστα, το 1998, η Αβάνα πρότεινε ακόμη και στη γαλλική κυβέρνηση (πρώην αποικιακή δύναμη), ένα είδος ανθρωπιστικής ένωσης που θα ωφελούσε τον πληθυσμού της Αϊτής. Αλλά το Παρίσι παρέμεινε σιωπηλό και τελικά επέλεξε το 2004 να στείλει στρατεύματα..
Η Κούβα ανέπτυξε τον αριθμό των γιατρών της – από το 1998, άλλοι 2.500 ακολούθησαν – και όσο περισσότερους τόνους φαρμάκων της επέτρεπε η εύθραυστη οικονομία της.

Η αποτελεσματικότητα και η δωρεάν παροχή βοήθειας, το γεγονός ότι αυτοί οι νέοι “γιατροί με γυμνά πόδια” παρεμβαίνουν σε περιοχές όπου οι τοπικοί συνάδελφοί τους αρνούνται να πάνε (λόγω της φτώχειας της “πελατείας”, της ανασφάλειας ή της δυσκολίας πρόσβασης …), οδηγούν άλλες χώρες, κυρίως από την Αφρική, να υποβάλουν αίτηση για το πρόγραμμα. Οι Κουβανοί υγειονομικοί υπάλληλοι πληρώνονται από τη δική τους κυβέρνηση.

Από το 1963 έως το τέλος του 2005, περισσότεροι από 100.000 γιατροί και τεχνικοί υγείας εργάστηκαν σε 97 χώρες, κυρίως στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική (1). Τον Μάρτιο του 2006, 25.000 επαγγελματίες είχαν εξαπλωθεί σε 68 έθνη. Μια ανάπτυξη που ακόμη και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) δεν μπορεί να εγγυηθεί. Όσον αφορά τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ), η μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) απέστειλε 2.040 ιατρούς και νοσηλευτές στο εξωτερικό το 2003, 2.290 το 2004 (2). Επιπλέον, υπάρχει η φροντίδα που ασκείται στην ίδια την κουβανική επικράτεια, όπου συχνά στέλνονται οι σοβαρότερο πάσχοντες ασθενείς από οποιαδήποτε χώρα. Ήταν η Αβάνα, για παράδειγμα, που περιέθαλψε την Kim Phuc, το κοριτσάκι στη φωτογραφία του Nick Ut που είχε κλονίσει τον κόσμο, τρέχοντας γυμνό σε δρόμο στο Βιετνάμ, με το δέρμα της καμένο από βομβαρδισμούς ναπάλμ του στρατού των ΗΠΑ. Η Κούβα δέχτηκε επίσης παιδιά και ενήλικες, περισσότερους από 19.000 συνολικά, από τις τρεις Σοβιετικές Δημοκρατίες που επλήγησαν από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ το 1986.

Αξιοποιώντας την εμπειρία της στην πρόληψη του AIDS (ο επιπολασμός του HIV είναι 0,09% σε σύγκριση με 0,6% στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα), η Κούβα προσέφερε, κατά την έκτακτη σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, τον Ιούλιο του 2001, “γιατρούς, παιδαγωγούς, ψυχολόγους και άλλους ειδικούς που είναι απαραίτητοι για την παροχή συμβουλών και συνεργασία σε εκστρατείες για την πρόληψη του AIDS και άλλων ασθενειών. Προσέφερε επίσης τον εξοπλισμό και τα διαγνωστικά κιτ που είναι απαραίτητα για βασικά προγράμματα πρόληψης του AIDS, αντιρετροϊκή θεραπεία για 30.000 ασθενείς … ”. Και αν εγκρινόταν το σχέδιο, «θα ήταν υλοποιήσιμο αρκεί η διεθνής κοινότητα να “έβαζε” τις πρώτες ύλες για τα φάρμακα. Η Κούβα δεν θα είχε κανένα όφελος και θα παρείχε και τους μισθούς του προσωπικού της.”

Η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή. Ωστόσο, 8 χώρες της Αφρικής και 6 χώρες της Λατινικής Αμερικής επωφελούνται από το πρόγραμμα Εκπαιδευτική Παρέμβαση για τον HIV / AIDS, το οποίο επέτρεψε τη μετάδοση ραδιοφωνικών ή/και τηλεοπτικών προγραμμάτων, τη δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για περισσότερους από 200.000 ασθενείς, καθώς και τη δυνατότητα εκπαίδευσης για περισσότερους από μισό εκατομμύριο εργαζόμενους στον τομέα της υγείας.

Σήμερα, περίπου 14.000 Κουβανοί γιατροί εργάζονται στα barrios (υποβαθμισμένες περιοχές) της Βενεζουέλας. Μετά από συνεννόηση, το Καράκας και η Αβάνα ξεκίνησαν τη λειτουργία του προγράμματος “Milagro” (“Θαύμα”), η οποία, κατά τη διάρκεια των πρώτων δέκα μηνών του 2005, επέτρεψε την αποκατάσταση της όρασης, χωρίς κόστος, σε σχεδόν 80.000 Βενεζουελάνους, πολλοί από τους οποίους, με καταρράκτη ή γλαυκώμα, έπρεπε να μεταφερθούν στην Κούβα για χειρουργική επέμβαση (3). Το πρόγραμμα αφορά κυρίω τους λατινοαμερικάνους και τους κατοίκους της Καραϊβικής που πλήττονται από τύφλωση και άλλες οφθαλμικές βλάβες. Η Βενεζουέλα παρέχει χρηματοδότηση, η Κούβα παρέχει ειδικούς, εξοπλισμό και υποδομή για τη φροντίδα των ασθενών ενώ βρίσκονται στο νησί.

Μέχρι σήμερα, καμία κυβέρνηση, ιδιωτική πρωτοβουλία ή διεθνής οργανισμός δεν κατόρθωσε να δομήσει ένα παγκόσμιο ιατρικό πρόγραμμα αυτού του μεγέθους ικανό να παράσχει μια ευρεία στήριξη σε άτομα που στερούνται φροντίδας. Στα πλαίσια του Milagro, προβλέπεται να διορθωθούν οφθαλμολογικά προβλήματα περίπου ενός εκατομμυρίου ανθρώπων τον χρόνο…

Λίγο μετά την εκλογή του και πριν την ορκωμοσία του, ο νέος Βολιβιανός πρόεδρος Έβο Μοράλες, υπέγραψε τον Δεκέμβριο του 2005 την πρώτη διεθνή συμφωνία του με την Αβάνα. Δημιούργησε κουβανο-βολιβιανή ένωση για την δωρεάν περίθαλψη οφθαλμολογικών παθήσεων. Εκτός από το Εθνικό Ινστιτούτο Οφθαλμολογίας της Λα Πας, που πρόσφατα εξοπλίστηκε από την Κούβα, το πρόγραμμα θα διαθέτει ιατρικό κέντρο στις πόλεις Κοτσαμπάμπα και Σάντα Κρουζ. Νέοι βολιβιανοί γιατροί που μόλις αποφοίτησαν από τη Λατινοαμερικανική Ιατρική Σχολή (ELAM) θα συμμετάσχουν σε αυτό το πρόγραμμα.

Το πρώτο σχολείο εγκαινιάστηκε το 1998, όταν η Κούβα άρχισε να στέλνει γιατρούς στην Καραϊβική και την Κεντρική Αμερική. Βρίσκεται σε μια πρώην ναυτική βάση, στα προάστια της Αβάνας, εκπαιδεύει νέους από φτωχές οικογένειες από όλη την αμερικανική ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών (αλλά υπάρχουν και εκατοντάδες Αφρικανοί, Ασιάτες, Άραβες, ακόμα και Ευρωπαίοι μαθητές). Οι 21 σχολές ιατρικής που λειτουργούν στην Κούβα συμμετέχουν σε αυτήν την εκπαίδευση. Τον Ιούλιο του 2005 αποφοίτησαν οι πρώτοι 1.610 μαθητές της Λατινικής Αμερικής, ενώ περίπου 2.000 νέοι εισάγονται στο σχολείο κάθε χρόνο. Η εκπαίδευση, η διατροφή, η στέγαση, καθώς και τα αναγκαία για την πρακτική παρέχονται δωρεάν. Σε αντάλλαγμα, πρέπει να συμφωνήσουν να επιστρέψουν στη χώρα τους για να προσφέρουν στους συμπατριώτες τους (4).

Διαμαρτυρίες και πολιτική πίεση

Παρακινούμενοι από ιδεολογικές θεωρήσεις, ιατρικοί και οφθαλμολογικοί σύλλογοι σε πολλές χώρες έχουν ξεκινήσει εκστρατείες εναντίον αυτής της πρωτοβουλίας. Το περιοδικό του Αργεντίνικου Συμβουλίου Οφθαλμολογίας, για παράδειγμα, εναντιώθηκε στους Κουβανούς οφθαλμιάτρους: “Δεν ξέρουμε αν είναι γιατροί (5)” και την ίδια στιγμή ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τις επαφές με ανθρωπιστικές ΜΚΟ για τη χρηματοδότηση ενός παρόμοιου προγράμματος.

Στη Νικαράγουα (όπου χθες -βάση ημερομηνίας γραφής του πρωτοτύπου) ο Πρόεδρος Αρνόλντο Αλεμάν, παρά το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε ο τυφώνας Mitch, ξεκίνησε την ομιλία του αρνούμενος την παρουσία αυτών των ενεργών Κουβανών γιατρών), στη Βενεζουέλα ήδη από το 2002 και στη Βολιβία σήμερα, οι γιατροί που συνδέονται με συντηρητικούς τομείς – και οι οποίοι θεωρούν την ιατρική ως εμπόριο προς τους “φερέεγγυους” πληθυσμούς και αρνούνται να πάνε στις παραγκουπόλεις – “ξεσπούν” ενάντια σε αυτούς τους «γιατρούς με τα γυμνά πόδια»: “ανικανότητα”, “παράνομη άσκηση της ιατρικής”, “αθέμιτος ανταγωνισμός”…
Τον Απρίλιο του 2005, μια δικαστική απόφαση της Πολιτείας Τόκαντινς της Βραζιλίας, υποχρέωσε 96 Κουβανούς γιατρούς που φρόντιζαν τους άπορους, να αποχωρήσουν. Διαφωνώντας με την απόφαση, η Κυβέρνηση δεν μπορούσε παρά “να αναγνωρίσει το επαγγελματικό θάρρος των γιατρών που ήταν ευπρόσδεκτοι εδώ και τους οποίους πρέπει να ευχαριστήσουμε”.

Οι διαμαρτυρίες και οι πολιτικές πιέσεις από τους ιατρικούς συλλόγους αυξάνονται καθώς αυξάνεται και ο αριθμός των νέων πτυχιούχων που φθάνουν από τα πανεπιστήμια της Κούβας. Έτσι, από τη στιγμή που αυτοί οι νέοι συνάδελφοι θα μπορούσαν να μειώσουν τις τιμές ή ακόμη και να προσφέρουν μέρος των υπηρεσιών τους δωρεάν, η ιατρική περίθαλψη παύει να είναι μια ελιτίστικη και εμπορική υπηρεσία.

Υπάρχει επίσης η απειλή για την μη αναγνώριση στο εξωτερικό των διπλωμάτων που αποκτήθηκαν στην Κούβα. Στη Χιλή, πολλοί νέοι που εκπαιδεύτηκαν στο νησί (Κούβα) δεν μπόρεσαν να επικυρώσουν τα ιατρικά τους προσόντα λόγω του υπερβολικού κόστους των τελών. Όμως, όπως σημειώνει το BBC, εάν οι ιατρικοί σύλλογοι της Λατινικής Αμερικής επιμένουν στην αντίθεση τους, “θα δυσκολευτούν να λάβουν την υποστήριξη ενός πληθυσμού που έχει όλο και λιγότερη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και για τους οποίους αυτό το έργο(των Κουβανών γιατρών) λειτουργεί ως μια μικρή ακτίνα ελπίδας στο σκοτάδι (6) ”.

Η πιο δύσκολη κατάσταση αφορά τους φοιτητές αμερικανικής υπηκοότητας, οι οποίοι υπόκεινται σε ποινή δέκα ετών φυλάκισης και πρόστιμα ύψους μέχρι 200.000 δολαρίων. Οι νόμοι περί αποκλεισμού, τους απαγορεύουν την είσοδο στην Κούβα! Ωστόσο, στη χώρα όπου ζουν 45 εκατομμύρια άτομα χωρίς ιατρική κάλυψη, οι σπουδές ιατρικής κοστίζουν περίπου 300.000 δολάρια.

Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή η “ανθρωπιστική” βοήθεια είναι μόνο ένας ελιγμός επικοινωνίας, μια “επένδυση” που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση της Αβάνας να συγκεντρώσει απροσδόκητη διπλωματική υποστήριξη ενόψει της επίμονης εχθρότητας των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορούν να αναφέρουν, για παράδειγμα, ότι η εκλογή της Κούβας στο Συμβούλιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2006, κερδήθηκε με μυστική ψηφοφορία με την υποστήριξη τουλάχιστον 96 από 191 κράτη-μέλη των Ηνωμένων Εθνών (ενώ συγχρόνως δεν έγιναν αποδεκτές οι υποψηφιότητες της Νικαράγουας, του Περού και της Βενεζουέλας, όπου τηρείται ο πολιτικός πλουραλισμός). Τούτου λεχθέντος, ένας δυτικός διπλωμάτης αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι η αποστολή Κουβανών γιατρών στο εξωτερικό είναι “μια πρωτοβουλία που ωφελεί τόσους πολλούς ανθρώπους και η οποία πρέπει να επικροτηθεί ακόμη και από τους πολιτικούς εχθρούς της Κούβας”.

Παραπομπές

1.Το 2005, οι δικαιούχοι των προγραμμάτων βρίσκονταν στις φτωχότερες περιοχές 6 χωρών της Λατινικής Αμερικής και 20 αφρικανικών χωρών. Μέχρι το τέλος του 2005, είχαν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 500.000 γεννήσεις, 1.657.867 χειρουργικές επεμβάσεις και σχεδόν 9 εκατομμύρια εμβολιασμοί.
2.Σύμφωνα με την οικονομική αναφορά του 2004.
3.Στις περισσότερες χώρες της περιοχής, η επέμβαση καταρράκτη κοστίζει το λιγότερο, 600 δολάρια.
4. Πολλά προγράμματα συνεργασίας ενώνουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας και της Κούβας.
Μεταξύ άλλων, αυτό της δωρεάν εκπαίδευσης 10.000 λατινοαμερικάνων γιατρών τον χρόνο, ή 100.000 σε δέκα χρόνια, όχι μόνο στα κουβανικά πανεπιστήμια αλλά και στις υπό κατασκευή σχολές στη Βενεζουέλα.
5. Ενημερωτική Οφθαλμολογική Έκδοση, Periódico Informativo Oftalmológico, νο 37, Μπουένος Άιρες, 26 Δεκεμβρίου 2005.
6. BBC, 5 Απριλίου 2001.
7. BBC, όπ. π..

Πηγή: monde-diplomatique.fr

Μετάφραση: Ξένια Πηρούνια για το antapocrisis.gr

Μένουμε σπίτι, δεν πεθαίνουμε σπίτι

Η τραγική είδηση για το θάνατο της 40χρονης μητέρας τριών παιδιών που υπέκυψε στη νόσο, ειδικά αν επιβεβαιωθεί τελικά ότι ο ΕΟΔΥ της είχε συστήσει να μείνει σπίτι, θέτει μια σειρά από σκληρές ερωτήσεις:

Τι θα γινόταν αν οι οδηγίες δεν έλεγαν «μείνετε σπίτι» αλλά υπήρχαν μηχανισμοί και δομές αξιολόγησης πιθανών κρουσμάτων;

Τι θα γινόταν αν υπήρχαν δωρεάν διαγνωστικές εξετάσεις για covid-19 τουλάχιστον σε όλα τα ύποπτα εμπύρετα;

Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε ο φόβος ότι τα νοσοκομεία θα κλατάρουν από τη μαζική προσέλευση ασθενών;

Τι θα γινόταν αν η χρόνια υποχρηματοδότηση δεν οδηγούσε στην διάλυση των δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας;

Tα …αν δεν γυρίζουν πίσω το χρόνο.

Βάζουν όμως το μαχαίρι στο κόκκαλο για μια σειρά από πολιτικές που πρέπει άμεσα να αλλάξουν.

Από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του τηλεφωνικού κέντρου του ΕΟΔΥ οι γιατροί των νοσοκομείων σημείωσαν το προβληματικό γεγονός να απαντούν υπάλληλοι που δεν έχουν ιατρικές γνώσεις, αλλά «καθοδηγούν» τηλεφωνικά τα ενδεχόμενα κρούσματα. Ήταν οι υπάλληλοι που αρνήθηκαν τις επανειλημμένες πιέσεις των γιατρών των νοσοκομείων Αμαλιάδας και Ρίου να σταλεί δείγμα του 66χρονου που τελικά ήταν ο πρώτος νεκρός της επιδημίας, είναι οι υπάλληλοι που φέρεται να σύστησαν στη γυναίκα να παραμείνει σπίτι της.

Προφανώς οι υπάλληλοι εφαρμόζουν πρωτόκολλο και οι απαντήσεις που δίνουν είναι με βάση τις οδηγίες που έχουν, πάντα οι ίδιες «Μείνετε σπίτι και αν τα συμπτώματα επιμείνουν, επικοινωνήστε με τον γιατρό σας».

Επίσης προφανώς η σύσταση γίνεται για να μην μπουκώσουν τα Νοσοκομεία και υπάρξει κοσμοσυρροή που θα εκτινάξει νοσούντες και θα τσακίσει το σύστημα.

Αν ο μηχανισμός πρώτης αναγνώρισης και διαχείρισης κρουσμάτων είναι αυτός, τότε ο μηχανισμός πάσχει, και πάσχει εμφανώς.

Και αν τελικά ισχύει ότι η σύσταση του ΕΟΔΥ στη 40χρονη όντως ήταν να μείνει σπίτι, πρόκειται για εγκληματικό λάθος. Γιατί το «μείνετε σπίτι», δεν μπορεί να μεταφράζεται στο «μείνετε σπίτι μέχρι να πεθάνετε».

Επιπλέον, η απρονοησία του ελληνικού κράτους να προμηθευτεί έγκαιρα υλικά και εξοπλισμό για δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες διαγνωστικά τεστ, οδηγεί στον παραλογισμό ο μεν ΕΟΔΥ να συστήνει στους πολίτες να μην κάνουν το τεστ, έστω και αν έχουν συμπτώματα, τα δε ιδιωτικά κέντρα να θησαυρίζουν εξετάζοντας μια στρατιά πλούσιων και διάσημων οι οποίοι ανακοινώνουν περιχαρείς στα κοινωνικά δίκτυα ότι είναι φορείς του ιού.

Σε αντίθεση με την διεθνή πρακτική απέναντι στην πανδημία, αλλά και τις συστάσεις του Π.Ο.Υ., η Ελλάδα πολύ αργά αποδέχτηκε τη διενέργεια μαζικών τεστ στον γενικό πληθυσμό για να μπορέσει να αποκτήσει καλύτερη εικόνα του επιπολασμού του ιού στην κοινότητα. Σχετικές ανακοινώσεις υπήρξαν από τον ΕΟΔΥ μόλις στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας.

Γεγονός παραμένει ότι τόσο το «μείνετε σπίτι αν έχετε συμπτώματα» όσο και το «μην κάνετε το τεστ» προκλήθηκε από δύο αιτίες:

Πρώτον, την αδυναμία λόγω της τρομακτικής υποστελέχωσης του συστήματος υγείας να στηθεί μια πρώτη γραμμή υποδοχής συμπτωματικών ασθενών, με πλήρως προστατευμένους τους υποδοχείς γιατρούς και νοσηλευτές και σαφές πρωτόκολλο για παραπομπή ή όχι σε Νοσοκομείο.

Αυτή η τρομακτική υποστελέχωση, η απουσία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας που να αποσυμπιέζει τα νοσοκομεία, η υποστελέχωση και ο συνωστισμός στα ίδια τα ΤΕΠ, οδηγεί σε άκριτες τηλεφωνικές συστάσεις «μένουμε σπίτι». Ειδικά όταν ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού δεν υπάρχει, ή υπολειτουργεί, μπορεί να αποβαίνει μοιραία.

Μοιραία όμως είναι και η χαμηλή προστασία όχι τόσο των γιατρών και νοσηλευτών στις κλινικές με covid ασθενείς, όσο των γιατρών και νοσηλευτών σε ΤΕΠ και λοιπές κλινικές που έχει ως αποτέλεσμα να θέτει εκτός μάχης λόγω ίωσης κάποιες δεκάδες και λόγω καραντίνας κάποιες εκατοντάδες υγειονομικούς.

Δεύτερον, την ανεπάρκεια και την απρονοησία του ελληνικού κράτους γιατί δεν εξασφάλισε τη δυνατότητα στους πολίτες (ειδικά στις ευάλωτες ομάδες) να γνωρίζουν αν έχουν τον ιό και άρα να συμπεριφερθούν αναλόγως. Δηλαδή να έχει εξασφαλίσει τη δυνατότητα ασφαλούς διενέργειας δεκάδων χιλιάδων τεστ με ανάλογο μηχανισμό.

Όλα τα παραπάνω, ήθελαν άλλες προτεραιότητες. Προχθές, χθες, σήμερα.

Προχθές, όταν διαλύθηκαν τα δημόσια νοσοκομεία και το Εθνικό Σύστημα Υγείας γιατί αυτή ήταν η απαίτηση της τρόικας και των δανειστών.

Χθες, όταν ενόψει πανδημίας έπρεπε οι ρυθμοί, οι προϋπολογισμοί, οι προσλήψεις, οι προβλέψεις και οι προετοιμασίες να έχουν φτάσει στα μεγαλύτερα δυνατά επίπεδα συναγερμού.

Σήμερα, όταν λείπουν στοιχειώδη προστατευτικά μέσα (καθώς πλέον παρουσιάζεται έλλειψη στην παγκόσμια αγορά – αν δεν τα «κουρσεύει» δηλαδή η Γερμανία σύμφωνα με πληθώρα δημοσιευμάτων του Διεθνούς Τύπου) και παραμένει ευάλωτη η πρώτη γραμμή άμυνας του υγειονομικού συστήματος, ενώ προσωπικό, κλίνες ΜΕΘ και ο απαραίτητος εξοπλισμός αυξάνεται με ρυθμούς χελώνας.

Σε μια πανδημία θα έχουμε σίγουρα νεκρούς οι οποίοι, έστω και με την καλύτερη δυνατή προστασία, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Αυτό από μόνο του είναι τραγικό. Γίνεται ακόμα τραγικότερο όταν χάνουμε ανθρώπους, που ίσως ζούσαν, αν το σύστημα υγείας δεν τσάκιζε κάτω από τις πολιτικές που το χτύπησαν ανελέητα.