Άρθρα

Οι 63 μαχαιριές της Ε.Ε. στα ευρωπαϊκά συστήματα υγείας

Στη δεκαετία που ακολούθησε τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, η Ε.Ε. κάλεσε περισσότερες από 60 φορές τα μέλη της να περικόψουν τις δαπάνες Υγείας και να προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις του κλάδου. Και ύστερα ήρθε ο κορονοϊός.

Μόλις 300 μέτρα από το στρατηγείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες έχει τα γραφεία του το πανίσχυρο (πλην άγνωστο στους πολλούς) λόμπι των ιδιωτικών νοσοκομείων, UEHP.

Ξοδεύοντας κάθε χρόνο 250.000 ευρώ για την άσκηση πίεσης προς τους θεσμούς, το UEHP κατάφερε να συμμετάσχει σε ορισμένες από τις σημαντικότερες συμβουλευτικές επιτροπές που καθορίζουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την Υγεία.

Παρά το γεγονός ότι θεωρείται σχετικά μικρό λόμπι (συγκρινόμενο με τις ομάδες πίεσης των φαρμακευτικών εταιρειών και άλλων βιομηχανιών) φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια προσέφερε σημαντικές επιτυχίες στα μέλη του. Για την ακρίβεια είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτεί κανείς έστω και μια απόφαση της Ε.Ε. για τον κλάδο της Υγείας που να μην ευνόησε τα συμφέροντα των πελατών του UEHP.

Σύμφωνα με στοιχεία που είχε παρουσιάσει ο ευρωβουλευτής Μάρτιν Σίρντεβαν, από το 2011 έως το 2018 η Κομισιόν ζήτησε 63 φορές από κράτη-μέλη της να μειώσουν τις δαπάνες για την Υγεία ή και να προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις στον συγκεκριμένο κλάδο.

Από την έρευνά του προκύπτει ότι αυτό ήταν το δεύτερο πιεστικότερο αίτημα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μετά την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης με 105 αιτήματα, ενώ ακολουθούσαν 50 αιτήματα για περικοπές μισθών και 45 για μείωση επιδομάτων σε ανέργους και άτομα με αναπηρία.

Ουσιαστικά, τα περισσότερα από τα αιτήματα λειτουργούσαν με έναν μαγικό τρόπο προς όφελος των ιδιωτικών νοσοκομείων: οι μειώσεις μισθών και επιδομάτων σε συνδυασμό με την εργασιακή ανασφάλεια έχει αποδειχθεί ότι επιβαρύνουν συνολικά την υγεία του πληθυσμού, οι περικοπές στον κλάδο υγείας διαλύουν τα δημόσια νοσοκομεία, ενώ τα προγράμματα αποκρατικοποιήσεων στέλνουν τα χρήματα των φορολογούμενων και τους ασθενείς απευθείας στα ιδιωτικά νοσοκομεία.

Οπως προκύπτει από τα πρακτικά συναντήσεων με λομπίστες της UEHP, οι αξιωματούχοι της Κομισιόν αναφέρονταν πάντα στην ανάγκη αντιμετώπισης του «άδικου ανταγωνισμού» – ένας εύσχημος τρόπος για να πουν ότι τα δημόσια συστήματα υγείας δεν έπρεπε να χρηματοδοτούνται εάν δεν μπορούσε να βάλει το δάχτυλο στο μέλι και ο ιδιωτικός τομέας.

Τα στοιχεία του Μάρτιν Σίρντεβαν κατέρριψαν ένα από τα βασικά επιχειρήματα με το οποίο η Ευρωπαϊκή Ενωση ένιπτε τας χείρας της όταν την κατηγορούσαν ότι διέλυσε ορισμένα από τα ισχυρότερα συστήματα υγείας του πλανήτη: «Οι Βρυξέλλες προτείνουν περικοπές των κρατικών δαπανών και οι κυβερνήσεις αποφασίζουν σε ποιους τομείς θα τις επιβάλουν» ήταν το επαναλαμβανόμενο μοτίβο που ακουγόταν από αξιωματούχους της Ε.Ε.

Προφανώς δεκάδες συντηρητικές αλλά και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη δεν έχαναν ευκαιρία να πετάνε στην Ε.Ε. το μπαλάκι για τη διάλυση των δημόσιων συστημάτων υγείας, που γινόταν κατ’ εντολήν τοπικών επιχειρηματιών. Η εικόνα όμως της «ουδέτερης» Ε.Ε. που δεν προωθεί περικοπές δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις στον κλάδο της Υγείας κατέρρευσε.

Για την Ιστορία, ίσως η μοναδική εξαίρεση που μπορέσαμε να εντοπίσουμε ήταν η περίπτωση της Λετονίας, όπου ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αντέδρασε στην τρομακτική περικοπή των δαπανών Υγείας που ζητούσαν οι μαθητευόμενοι μάγοι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Σε αυτή τη διαδικασία αποδιάρθρωσης των δημόσιων συστημάτων υγείας, η Ελλάδα ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια, αφού στα πρώτα χρόνια της κρίσης (2009-2013) οι κατά κεφαλήν δαπάνες για την Υγεία μειώνονταν κάθε χρόνο κατά 8,7%. Στην Ισπανία o χρόνος αναμονής για προγραμματισμένα χειρουργεία εκτοξεύτηκε πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, αναγκάζοντας ακόμη και τη Διεθνή Αμνηστία να καταγγείλει την Ε.Ε. ότι αθέτησε τις υποχρεώσεις της για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόνο την περίοδο 2012-2014 η Ιταλία έκοψε 4 δισ. ευρώ από τις δαπάνες Υγείας, ενώ το 2015 12,2 εκατομμύρια πολίτες της δεν είχαν πρόσβαση σε δομές Υγείας.

Σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ε.Ε. οι μισθοί γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού πάγωσαν, ενώ στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Κύπρο, την Ιρλανδία και τη Λιθουανία μειώθηκαν αισθητά.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα όμως εντοπίζονταν στις ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού, το οποίο είτε δεν προσλαμβανόταν (Ελλάδα) είτε εγκατέλειπε μαζικά το επάγγελμα (Βρετανία), λόγω των απάνθρωπων ωρών εργασίας που επέβαλαν οι ψαλιδισμένοι προϋπολογισμοί. Τους τελευταίους μήνες, γιατροί και νοσηλευτές κατέβηκαν στους δρόμους σε τουλάχιστον εννέα χώρες της Ε.Ε. καταγγέλλοντας τη δραματική υποβάθμιση της δημόσιας υγείας.

Ενας άλλος μηχανισμός αποσάθρωσης της δημόσιας υγείας που προωθούσε η Ε.Ε. κρυβόταν στις ειδικές ρήτρες που τοποθετούσε σε διεθνείς συμφωνίες όπως η Διατλαντική Συνεργασία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP). Χάρη σε αυτές, οι ιδιωτικοί πάροχοι υπηρεσιών υγείας μπορούσαν να διεκδικήσουν κολοσσιαίες αποζημιώσεις από τα κράτη που επιχειρούσαν να επανεθνικοποιήσουν τμήματα του συστήματος υγείας.

Τέλος, η Κομισιόν φρόντιζε συνήθως να δίνει τη χαριστική βολή στα δημόσια συστήματα υγείας προωθώντας με κάθε ευκαιρία τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), οι οποίες γιγάντωναν το κόστος μεταφέροντας κρατικά κεφάλαια σε ιδιώτες (στο Δυτικό Γιορκσάιρ της Μ. Βρετανίας, η κατασκευή νοσοκομείου αρχικού προϋπολογισμού 38 εκατ. ευρώ έφτασε να στοιχίσει 350 εκατομμύρια).

Τη στιγμή λοιπόν που ο κορονοϊός δοκιμάζει τις αντοχές των συστημάτων υγείας, κάνοντας ακόμη και τους μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού να αναφωνούν «μα δεν υπάρχει κράτος», ίσως χρειαστεί να διαμορφώσουμε διαφορετικά τα κτίρια της Ε.Ε. Αν τα γεμίζαμε ράντζα και πετούσαμε έξω τους γραφειοκράτες τους, ίσως να αποκτούσαν κάποια αξία χρήσης.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

“Μπορεί να γονατίσουμε πολύ σύντομα”: ένας Ιταλός εντατικολόγος γιατρός που έχει ξεπεράσει τα όριά του

Η επιδημία του COVID-19 στην Λομβαρδία της Ιταλίας έχει δημιουργήσει μεγάλη πίεση στο σύστημα Υγείας και το μέχρι τώρα επίπεδο λειτουργίας μπορεί να μην αποδειχτεί βιώσιμο για πολύ, σύμφωνα με τον Maurizio Cecconi, MD, του Τμήματος αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Humanitas Research Hospital, στο Μιλάνο.

Ο ιατρός Cecconi μίλησε μέσω του JAMA Live Stream σε συνέντευξη με τον Howard Bauchner, MD,  αρχισυντάκτη του JAMA (Journal of the American Medical Association).

Μια σύνοψη από σχόλια του Cecconi και δύο συναδέλφων του, δημοσιεύτηκαν ταυτόχρονα στο JAMA.

Ο Dr. Cecconi συζήτησε την εξέλιξη και την ανταπόκριση  των γιατρών στην ταχύτατη εξάπλωση της επιδημίας που ξεκίνησε στις 20 Φεβρουαρίου. Ένας άνδρας ηλικίας 30 ετών εισήχθη στο Νοσοκομείο Codogno στο Λόντι της Λομβαρδίας με αναπνευστική δυσχέρεια. Βγήκε θετικός για έναν νέο κορονοϊό, τον SARS-CoV-2, τον γνωστό πλέον ως COVID-19. Σε λιγότερο από 24 ώρες το νοσοκομείο είχε 36 περιστατικά COVID-19.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ιταλικού Εθνικού Συστήματος Υγείας, ο αριθμός των κρουσμάτων στην Ιταλία ανέρχεται στα  13,882 με 803 θανάτους.

Οι υποδομές ΜΕΘ έχουν πιεστεί σοβαρά. Πριν την επιδημία του ιού στην Λομβαρδία υπήρχαν 720 κρεβάτια ΜΕΘ (περίπου το 5% των συνολικών κρεβατιών). Μέσα σε 48 ώρες από το πρώτο περιστατικό δημιουργήθηκαν ειδικές εγκαταστάσεις ΜΕΘ (ICU cohorts) σε 15 νοσοκομεία, συνολικά 130 νέα κρεβάτια ΜΕΘ, ειδικά και αποκλειστικά για νοσηλεία ασθενών με λοίμωξη από COVID-19. Μέχρι της 7 Μαρτίου ο συνολικός αριθμός των κρεβατιών ΜΕΘ για τον COVID-19 ήταν 482.

«Το ποσοστό εισόδου περιστατικών σε ΜΕΘ, αφορά  στο 12% των συνολικών περιστατικών που είναι θετικά στον ιό και το 16% των συνολικών ασθενών που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία», συγκριτικά με το 5% περίπου των αντίστοιχων περιστατικών που έχουν καταγραφεί στην Κίνα. Η διαφορά μπορεί να εντοπίζεται στα διαφορετικά κριτήρια εισαγωγής των ασθενών στις ΜΕΘ σε σύγκριση με την Κίνα, σύμφωνα με τον Dr. Cecconi και τους συναδέλφους του.

Ο Dr. Cecconi ανέφερε ότι έχουν καταγραφεί σχετικά λίγα περιστατικά με παιδιά, τα οποία νόσησαν σχετικά ήπια. Τα ποσοστά θανάτου μεταξύ ασθενών μέχρι την ηλικία των 59 έμειναν κάτω του 1%. Για τους ασθενείς ηλικίας 60-69, το ποσοστό είναι 2.7%, για τις ηλικίες 70-79, το ποσοστό είναι 9.6%, ενώ για τις ηλικίες 80-89, το ποσοστό είναι πολύ υψηλότερο, στο 16.6%.

Οι μοντελοποιημένες προβλέψεις για τον πιθανό αριθμό κρουσμάτων στην Λομβαρδία είναι τρομακτικές.

«Το γραμμικό μοντέλο προβλέπει ότι περίπου 869 περιστατικά ΜΕΘ μπορεί να προκύψουν μέχρι τις 20 Μαρτίου του 2020, ενώ το εκθετικό μοντέλο ανάπτυξης δείχνει ότι κατά προσέγγιση 14.542 περιστατικά ΜΕΘ μπορεί να προκύψουν μέχρι τότε. Ακόμα και αν αυτές οι προβλέψεις είναι θεωρητικές και περιλαμβάνουν ποικίλες εικασίες, οποιαδήποτε σημαντική αύξηση στον αριθμό των σοβαρών περιστατικών θα μπορούσε να υπερβεί ταχέως την συνολική χωρητικότητα των κρεβατιών ΜΕΘ, χωρίς να περιλαμβάνουμε τα υπόλοιπα σοβαρά περιστατικά, όπως τα σωματικά τραύματα, τα εγκεφαλικά  επεισόδια και άλλες έκτακτες ανάγκες»,

έγραψε ο Dr. Cecconi και οι συνάδελφοι του στο JAMA. Προσθέτει: “Μπορεί να «γονατίσουμε» πολύ σύντομα“, αναφερόμενος στην πιθανή δραματική αύξηση των κρουσμάτων.

Ο Dr. Cecconi έχει ακόμα κάποιες προτάσεις για τις άλλες χώρες που δεν αντιμετωπίζουν ακόμα τόσο σοβαρή επιδημία. Συμβουλεύει να πάνε ένα βήμα πέρα από την επέκταση της χωρητικότητας των κλινών ΜΕΘ και των κλινών απομόνωσης και να συγκεντρωθούν στην εκπαίδευση προσωπικού με προσομοίωση στην θεραπεία αυτών των εξαιρετικά μεταδοτικών αυτών ασθενών. Η ιατρική του μονάδα έχει προσπαθήσει σκληρά για να προστατεύσει το προσωπικό του, όμως 1.116 υγειονομικοί υπάλληλοι έχουν βρεθεί θετικοί στον ιό. Οι συνθήκες για το προσωπικό είναι πολύ δύσκολες  όταν εργάζονται με τον πλήρη προστατευτικό εξοπλισμό και ο Dr. Cecconi τόνισε την ηρωική  δουλειά αυτών των γιατρών και νοσηλευτών.

Επιπλέον, ο Dr. Cecconi επικεντρώνεται στην υποστηρικτική φροντίδα για τους ασθενείς και δεν συμβουλεύει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι που δεν έχουν δοκιμαστεί μέχρι τώρα και θα μπορούσαν να προκαλέσουν αρνητικές συνέπειες. «Όλοι θέλουν να βρουν ένα συγκεκριμένο φάρμακο γι’ αυτούς τους ασθενείς, αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο φάρμακο αυτή την στιγμή». Αγχώνεται, ότι παρόλη την κρίση, οι γιατροί πρέπει να επικεντρωθούν στην βασιζόμενη στις ενδείξεις ιατρική και στην πραγματική και ήδη εφαρμοσμένη φροντίδα.

Οι πληροφορίες από τον Cecconi βρίσκονται διαθέσιμες στο Jama Website.

Πηγή: MDedge.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Ποιος θα προστατεύσει αυτούς που μας προστατεύουν;

Όταν το σοβαρό οξύ αναπνευστικό σύνδρομο (SARS) ξέσπασε το 2003-2004, περίπου το 20% των συνολικών λοιμώξεων εμφανίστηκε στους εργαζόμενους της υγείας που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Στην ευρύτερη περιοχή του Τορόντο, που ήταν το επίκεντρο της έκρηξης της Βόρειας Αμερικής, ο αριθμός αυτός υπερδιπλασιάστηκε, στο 43%. Δύο νοσοκόμες και ένας γιατρός πέθαναν.

Αυτό αποτελούσε ένα διπλό χτύπημα: τόσο για τους ίδιους τους μολυσμένους υγειονομικούς λειτουργούς όσο και για τους ασθενείς των οποίων η φροντίδα μειώθηκε, όσο οι υπό ανάρρωση γιατροί και νοσηλευτές απουσίαζαν. Σήμερα, αυτές οι στατιστικές κρέμονται σαν ένα φάντασμα πάνω από το ιατρικό προσωπικό που μάχεται τον νέο -αδελφό- ιό του SARS, τον SARS-CoV-2, τη μόλυνση που προκαλεί τον COVID-19.

«Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον COVID-19 χωρίς να προστατεύσουμε τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας», ανέφερε σε πρόσφατη ενημέρωση των ΜΜΕ ο Tedros Adhanom Ghebreyesus, γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Ωστόσο, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιβεβαιώνουν τις εκθετικές αυξήσεις των επιβεβαιωμένων περιπτώσεων – από τις 11 Μαρτίου ανήλθαν σε τουλάχιστον 1016 σε 38 πολιτείες με 31 θανάτους – μετακινούμενοι ανάμεσα στον περιορισμό και τον μετριασμό της μόλυνσης, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας αμφιβάλουν αν γίνονται αρκετά πράγματα για την προστασία τους και αν διασφαλίζεται η συνεχής φροντίδα των ασθενών στα ήδη καταπονημένα νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα.

Το βέβαιο είναι ότι καθώς η επιδημία διαταράσσει τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού, ορισμένες αμερικανικές επιχειρήσεις αναφέρουν ελλείψεις προσωπικού εξοπλισμού προστασίας, όπως μάσκες, γυαλιά, αναπνευστήρες, γάντια και ρόμπες, σύμφωνα με μια αναφορά που δημοσιεύτηκε στους Seattle Times. Οι εργαζόμενοι καλούνται να στοκάρουν το απόθεμα.

“Ώρα να βγούμε μπροστά»

Οι αμφιβολίες για τα επαρκή μέτρα ασφαλείας είναι στην κορυφή της ανησυχίας μεταξύ των εγγεγραμμένων νοσοκόμων στο κράτος της Νέας Υόρκης, όπου η κακή πρόσβαση στα Μέσα Ατομικής Προστασίας, η ελάχιστη εκπαίδευση στη χρήση εξοπλισμού και στα πρωτόκολλα, καθώς και η ακατάλληλη αξιολόγηση και ταξινόμηση ασθενών αναφέρθηκαν ήδη από την ένωση νοσοκόμων.

Σε μια πρόσφατη έρευνα σε εθνικό επίπεδο με 6500 μέλη από την ένωση National Nurses United (NNU), μόνο το 30% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι οι εργοδότες τους είχαν επαρκή Μέσα Ατομικής Προστασίας σε απόθεμα για να προστατεύσουν το προσωπικό από ξαφνικό κτύπημα του ιού COVID-19. Μόλις το 44% δήλωσε ότι οι εργοδότες τους είχαν εκπαιδεύσει στην αναγνώριση και απάντηση σε ύποπτα κρούσματα.

«Οι νοσοκόμες είμαστε σίγουρες ότι μπορούμε να φροντίσουμε για τους ασθενείς με COVID-19 και ακόμη και να βοηθήσουμε να σταματήσουμε την εξάπλωση αυτού του ιού αν μας δοθούν τα μέσα προστασίας και οι πόροι που χρειαζόμαστε ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας», δήλωσε η Μπόνι Καστίγιο, εκτελεστική διευθύντρια της NNU και της Ένωσης Νοσηλευτών της Καλιφόρνιας σε συνέντευξη τύπου της 5ης Μαρτίου. «Δεν είναι καιρός να χαλαρώσουμε τη στάση μας ή να αποδυναμώσουμε τους υφιστάμενους κρατικούς ή ομοσπονδιακούς κανονισμούς. Αυτή είναι η στιγμή να εντείνουμε όλες τις προσπάθειές μας».

Υποψιαζόμενοι ότι υπάρχει ένα έλλειμμα στην κορυφή, η Ένωση έκανε έκκληση στην Υπηρεσία Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία (OSHA), ζητώντας ολοκληρωτική εξασφάλιση της ατομικής προστασίας, συμπεριλαμβανομένης της επιμόρφωσης των υγειονομικών λειτουργών αλλά και τη μέγιστη προστασία σε Νοσοκομεία και κλινικές, δηλαδή, αίθουσες αρνητικής πίεσης και κατάλληλα εργαλεία.

Πηγή: medscape.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Πέθανε ο Ιταλός γιατρός που «αφιέρωσε τον εαυτό του στον κόσμο»

Οι συνάδελφοι του αλλά και όλος ο κόσμος, θρηνεί για τον θάνατο λόγω κορωνοϊού την εβδομάδα που πέρασε, του Ιταλού γιατρού Ρομπέρτο Στέλλα, 67 ετών, ηγέτη του ιατρικού συλλόγου στη περιοχή Βαρέζε της Βόρειας Ιταλίας. Ο Στέλλα συνέχισε να περιποιείται ασθενείς ακόμα και αφού τελείωσε ο προστατευτικός εξοπλισμός.

Ο Στέλλα, πρόεδρος του Ιατρικού Συνδέσμου της Βαρέζε, πέθανε λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας αφού μολύνθηκε από τον ιό, την Τρίτη στο νοσοκομείο του Κόμο, σύμφωνα με ειδησεογραφικές αναφορές.

Ένας συνάδελφος του Στέλλα σε μια σχολή εκπαίδευσης υγειονομικού προσωπικού της περιοχής, ο Αλεσάντρο Κολόμπο, ανέφερε στο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA ότι ο Στέλλα του είπε πριν από λίγες ημέρες: «Έχουμε ξεμείνει από μάσκες. Να είμαστε όμως προσεκτικοί και να συνεχίσουμε».

Ο Ρομπέρτο Στέλλα πέθανε από αναπνευστική ανεπάρκεια αφού προσβλήθηκε από τον Covid-19 (Πηγή: metro.co.uk)

Ο Ρομπέρτο Στέλλα πέθανε από αναπνευστική ανεπάρκεια αφού προσβλήθηκε από τον Covid-19 (Πηγή: metro.co.uk)

Ο Κολόμπο συνέχισε: «Ένας τέτοιος άνθρωπος ανήκει σε όλο τον κόσμο, επειδή αφιέρωσε τον εαυτό του σε όλο τον κόσμο. Ήταν κάτι περισσότερο από ήρωας, ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε να φωνάξει. Που κινητοποιήθηκε στο όνομα της αλήθειας και της ομορφιάς. Ήθελε να αλλάξει την κατάσταση. Να βοηθήσει τους ανθρώπους να αλλάξουν. Εξαίρετος».

Το ABC News ανέφερε ότι ο Στέλλα ήταν γενικός ιατρός στο Μπούστο Αρσίζιο, μια πόλη περίπου 20 μίλια μακριά από το Μιλάνο.

Σύμφωνα με το BBC, από την Πέμπτη η Ιταλία έχει καταγράψει τουλάχιστον 1.016 θανάτους από κορωνοϊό, με 15.113 λοιμώξεων. Επί του παρόντος, υπό πανεθνικό λοκ ντάουν, η Ιταλία είναι η δεύτερη πιο σκληρά χτυπημένη χώρα που χτυπήθηκε από τον ιό COVID-19 μετά την Κίνα.

Έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού

Ο Σιλβέστρο Σκότι, επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Ιατρών και Γενικών Θεραπευτών της Ιταλίας, δήλωσε στο CNN: «Ήταν υπόδειγμα ικανότητας και σκληρής δουλειάς για τους οικογενειακούς γιατρούς. Ο θάνατός του είναι η κραυγή όλων των συναδέλφων που σήμερα δεν είναι εξοπλισμένοι με τα κατάλληλα μέσα ατομικής προστασίας».

Ο γιατρός και ο συνάδελφός του Σάιμον Γκρέγκορι έγραψε ένα τουήτ: «Λυπάμαι πολύ, ο Ρομπέρτο ήταν ένας αγαπητός φίλος και συνάδελφος και είναι τιμή μου που τον γνώρισα. Ήταν γιατρός που συνέχισε να εξυπηρετεί ασθενείς ακόμα και όταν εξαντλήθηκαν προστατευτικά γάντια και μάσκες. Είναι προσωποποίηση του θάρρους και της συμπόνιας».

Η Τζέιν Τάουνσον, Διευθύνουσα Σύμβουλος της Βρετανικής Ομοσπονδίας «Φροντίδα στο Σπίτι», δήλωσε: «Εκφράζουμε τη βαθύτατη συμπάθεια μας προς την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους του Δρ Ρομπέρτο Στέλλα και σε όλους στην Ιταλία που παλεύουν με την ασθένεια και την απώλεια. Είμαστε για πάντα υπόχρεοι σε όσους δουλεύουν ακούραστε στα Συστήματα Υγείας σε όλες τις χώρες για να υποστηρίξουν όλους εμάς».

Πηγή: Medscape

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Η ανθρώπινη ζωή πάνω από το δημόσιο χρέος, το κέρδος και την ΕΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ

Συντονισμός Διαλόγου και Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων

– Θωράκιση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας

– Πειθαρχία στα υγειονομικά μέτρα, απειθαρχία στις μνημονιακές πολιτικές

– Κοινωνική αλληλεγγύη, επαγρύπνηση για αντιδημοκρατικές εκτροπές

Άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας

Οι κίνδυνοι από την πανδημία του κορονοϊού είναι σοβαροί και δεν χωράνε ούτε ελαφρότητες θεωριών συνομωσίας, ούτε ανορθολογισμοί όπως αυτούς που διασπείρει η Ιεραρχία της Εκκλησίας. Η εξάπλωση της επιδημίας στη χώρα μας επιβάλλουν μια σειρά άμεσων, κλιμακούμενων και ριζοσπαστικών μέτρων με κέντρο τη γενναία οικονομική θωράκιση και  τη θεσμική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, στο οποίο οφείλουν να υποταχθούν με επίταξη όλες οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας και φαρμάκου και με το οποίο χρειάζεται να συνεργαστούν όλα τα ατομικά ιδιωτικά ιατρεία και οι μικρές επιχειρήσεις υγείας. Απαιτείται:

  • Άμεση γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης του Υπουργείου Υγείας για την επαρκή στελέχωση και εξοπλισμό του ΕΣΥ, για την προμήθεια αναπνευστήρων, διαγνωστικών τεστ και αναλώσιμων.
  • Άμεση πρόσληψη 1.000 μόνιμων γιατρών και 2.000 μόνιμων νοσηλευτών ώστε να ανοίξουν και να λειτουργήσουν τα 100 κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ, να ενισχυθούν κατά προτεραιότητα τα νοσοκομεία αναφοράς, τα ΤΕΠ και οι υπάρχουσες ΜΕΘ. Ανανέωση της σύμβασης όλου του επικουρικού προσωπικού και άμεση πρόσληψη όσων εργαζόμενων βρίσκονται στις σχετικές λίστες.
  • Ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, των Κέντρων Υγείας υπαίθρου και αστικού τύπου ώστε να μην επιβαρύνονται τα νοσοκομεία. Αποκεντρωμένη, δωρεάν και άμεση ιατρική εξέταση διάγνωσης του ιού Covid-19 χωρίς γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, κίνδυνο για το υγειονομικό προσωπικό ή προσφυγή στις πανάκριβες διαγνωστικές εξετάσεις των ιδιωτικών κέντρων. Σύναψη συμβάσεων του ΕΟΠΥΥ με τους ιδιώτες παθολόγους, πνευμονολόγους, γενικούς γιατρούς για επισκέψεις κατ’ οίκον ώστε να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία.
  • Διασφάλιση πρόσθετων αδειών, με πλήρεις αποδοχές για όσους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα νοσούν, αναγκάζονται να απέχουν από την εργασία τους, αναλαμβάνουν την φροντίδα αρρώστου από την οικογένεια ή καλούνται να παραμείνουν με τα παιδιά τους στο σπίτι. Απαγόρευση των απολύσεων στην περίοδο της επιδημίας.
  • Συγκρότηση μεικτών υγειονομικών επιτροπών ανά εταιρεία στις οποίες θα συμμετέχουν οι εργαζόμενοι (ΕΥΑΕ) και εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό. Με αυτόν τον τρόπο θα διασφαλίσουμε ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με βάση τα ιατρικά δεδομένα και τις ανάγκες που προκύπτουν στους χώρους δουλειάς.
  • Να σταματήσουν αμέσως οι πλειστηριασμοί κύριας κατοικίας, οι διακοπές σε ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, λόγω των χρεών των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών.
  • Διατίμηση – έλεγχος των τιμών, χτύπημα της κερδοσκοπίας σε όλα τα είδη υγιεινής, στα φάρμακα και στα είδη πρώτης ανάγκης.

Ατομική και συλλογική ευθύνη, κοινωνική αλληλεγγύη

Σε αυτές τις κρίσιμες συνθήκες απαιτείται ατομική και συλλογική ευθύνη απέναντι στην εξάπλωση της επιδημίας. Χρειάζεται ατομική και συλλογική πειθαρχία στα μέτρα υγιεινής για τον περιορισμό και έλεγχο της επιδημίας, κοινωνική αλληλεγγύη και ιδιαίτερα, συνεργασία με το υγειονομικό προσωπικό που ήδη δίνει και θα κληθεί να δώσει μια ακόμη πιο δύσκολη μάχη, τις επόμενες μέρες και εβδομάδες.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός είναι δικαιολογημένα καχύποπτοι για το ρόλο και τις επιδιώξεις κυβερνήσεων και «θεσμών», για την παρα-πληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης. Για να μην αξιοποιήσουν την επιδημία, όπως αξιοποίησαν την οικονομική κρίση, ώστε να περάσουν κρυφά ή φανερά, αντιλαϊκά, αντεργατικά και κυρίως, αντιδημοκρατικά μέτρα ελέγχου και παρακολούθησης των ανθρώπων, απαιτείται επαγρύπνηση από τους εργαζομένους και το λαό.

Απαιτείται η συνεχής και ανεξάρτητη λειτουργία των οργάνων του εργατικού λαϊκού κινήματος, με νέες μορφές συλλογικότητας, δράσης και αντι-πληροφόρησης, που θα λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες όσο επικρατεί η επιδημία, ο διαρκής κοινωνικός έλεγχος των μέτρων της κυβέρνησης και του κράτους. Απαιτείται, ιδιαίτερα, τώρα και άμεσα, η ανεξαρτησία και η κοινή δράση όλων των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων.

Η στάση αυτή δεν έχει καμία σχέση με τον ατομισμό του νεοφιλελευθερισμού, με τον εθνικισμό και το ρατσισμό, ούτε με τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό της αγοράς, όπου ο ένας επιδιώκει να ρίξει το βάρος στον άλλον κάτω από την αρχή, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Ποιος θα επωμιστεί το βάρος;

Τα μέτρα που ανήγγειλε η κυβέρνηση είναι μισά και αναποτελεσματικά. Πρέπει να βρεθούν δισεκατομμύρια ευρώ για το σκοπό, όχι μόνον της αντιμετώπισης της επιδημικής κρίσης αλλά και για τη μεγάλη, διεθνή και εγχώρια οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «το βάρος θα το μοιραστούμε όλοι». Όχι, δεν ευθυνόμαστε όλοι για την «ανοχύρωτη πολιτεία», για τις ιδιωτικοποιήσεις, την υποχρηματοδότηση, το σμπαράλιασμα του δημόσιου συστήματος υγείας. Δεν μπορούν οι εργαζόμενοι και  ο λαός της χώρας μας να φορτωθούν και άλλα βάρη για ακόμη 10 χρόνια, μετά από 10 χρόνια μνημονίων, στυγνής λιτότητας, κομμένων μισθών και συντάξεων, αιματηρής φορομπηξίας.

Για αυτό απαιτείται να καταργηθούν τα αιματοβαμμένα πλεονάσματα και να κηρυχθεί στάση πληρωμών στους δανειστές, έτσι ώστε να διατεθούν στην υγεία, στους εργαζόμενους και στην οικονομία οι τόκοι και τα χρεολύσια που οδηγούνται στις τσέπες της ΕΚΤ και των δανειστών. Οι ζωές των ανθρώπων να τεθούν πάνω και ενάντια στα κέρδη των τραπεζών.

Εδώ και τώρα, διπλασιασμός της φορολογίας των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου και των μερισμάτων, που έχουν παραχθεί από τον ιδρώτα μας, ταυτόχρονα, πάγωμα των φόρων και μετέπειτα, ριζική φοροελάφρυνση των εργαζόμενων και αυτοαπασχολούμενων, καθώς και των μικρών επιχειρήσεων.

Ούτε σκέψη, ειδικά στην Ελλάδα και την Τουρκία, για νέα εξοπλιστικά προγράμματα. Να σταματήσει το αίσχος ενάντια στους πρόσφυγες στα σύνορα. Συνεργασία τώρα ελληνικής και τουρκικής κυβέρνησης, στήριξη από τον ΟΗΕ, μέτρα για τους πρόσφυγες, την πιο «ευάλωτη ομάδα».

Διεθνής συνεργασία και αλληλεγγύη

Σε τέτοιες κρίσιμες συνθήκες για όλη την ανθρωπότητα, μόνον η διεθνής συνεργασία, αλληλεγγύη και δράση μπορεί να νικήσει. Όχι στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα της παγκόσμιας λιτότητας και ιδιωτικοποίησης. Παγκόσμια δραστική μείωση των πολεμικών δαπανών. Δημιουργία Ταμείου Διεθνούς Αλληλεγγύης για την υγεία, την έρευνα, τις δημόσιες υποδομές, στήριξη των φτωχότερων με αναλογική συμμετοχή όλων των κρατών και μεγάλη φορολόγηση των πολυεθνικών μεγαθηρίων, σε όλη τη γη και σε κάθε χώρα.

Ο «ιός του κέρδους» καταστρέφει το Περιβάλλον και τον Άνθρωπο

Εις μάτην ο ΟΗΕ και ο ΠΟΥ προειδοποιούν για τους κινδύνους από μια μεγάλη πανδημία που θα αναπτύσσεται στις συνθήκες ενός πλανήτη πολυάνθρωπου και «παγκοσμιοποιημένου». Εδώ και χρόνια ήταν γνωστό ότι ασθένειες που άλλοτε απαιτούσαν χρόνια για να εξαπλωθούν, πλέον απαιτούν εβδομάδες. Όσο τα φαινόμενα περιορίζονταν την Αφρική και στις υπανάπτυκτες χώρες, η έρευνα στρέφονταν σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο σε «κερδοφόρες ασθένειες», η υγεία περνούσε σε ιδιωτικά χέρια.

Οι πολλαπλές επιδημίες που ξεσπούν κάθε λίγο σε όλο τον πλανήτη από την αρχή της χιλιετίας σχετίζονται με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, την επέλαση του άγριου καπιταλισμού της εποχής μας, με τις βαθύτερες ανισότητες στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και με την κρίση και υποχώρηση του εργατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Ο συνδυασμός αυτός επέτρεψε την αχαλίνωτη εκμετάλλευση και κερδοσκοπία πάνω στον Άνθρωπο και τη Φύση. Η πανδημία του κορονοϊού έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και συμβαίνει σε ένα σύγχρονο,  εν πολλοίς μολυσμένο, φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον ανείπωτης φτώχειας και αμύθητου πλούτου.

Ζώα και άνθρωποι στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες υπερσυγκέντρωσης, άγρια ζώα περιορίζονται και συγκεντρώνονται ασφυκτικά, λόγω της επιδίωξης για μέγιστο κέρδος,  που ευνοούν τις μεταλλάξεις και την μετάδοση των ιών από τα ζώα στον άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κορονοϊός μεταδόθηκε στην επαρχία Χουμπέι, όπου ο καπιταλισμός της Κίνας έχτισε το «Φράγμα των Τριών Ποταμών», με τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τον εαυτό του. Χρειάζεται μια νέα κοινωνία. Δίνοντας με ανθρωπιά την άμεση κοινωνική μάχη ενάντια στην επιδημία μπορούμε και πρέπει να βρούμε πέρασμα για μία νέα κομμουνιστική προοπτική.

Είναι μια δική μας μάχη!

Είμαστε με τους γιατρούς και νοσηλευτές που δίνουν τη μάχη στα δημόσια νοσοκομεία όλου του κόσμου και τώρα της Ελλάδας.

Είμαστε με το τραγούδι των κατοίκων της Ιταλίας που σπάνε την απομόνωση και ενώνουν τις φωνές τους, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, από παράθυρο σε παράθυρο.

Θα νικήσουμε το φόβο και τον κατακερματισμό.

Αυτή είναι η δική μας μάχη.

Για να νικήσει η ζωή πρέπει να καταργηθούν οι μνημονιακές πολιτικές της ΕΕ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ

Να θωρακιστεί η υγεία – Να προστατευθούν οι εργαζόμενοι

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η πανδημία του ιού Covid-19 υπογραμμίζει με δραματικό τρόπο τις εγκληματικές ευθύνες όσων επιτέθηκαν στη Δημόσια Υγεία και στο κοινωνικό κράτος. Δέκα χρόνια μνημονιακών πολιτικών και νεοφιλελεύθερης επίθεσης δημιούργησαν τεράστια κενά στελέχωσης και εξοπλισμού των νοσοκομείων. Η επιδημική κρίση σήμερα, όχι μόνο δεν ξεπλένει τις ευθύνες των μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλά τις καθιστά υπόλογες απέναντι στην κοινωνία.

Η προκλητική στήριξη του ιδιωτικού κεφαλαίου, η πολιτική των ΣΔΙΤ στα νοσοκομεία, η εμπορευματοποίηση της υγείας, η εγκατάλειψη και δυσφήμιση του δημόσιου τομέα, έχουν την υπογραφή όλων των πολιτικών δυνάμεων που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια.

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, όλοι παραδέχονται ότι η ελπίδα της υγείας του λαού βρίσκεται σε ένα επαρκώς στελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας. Οι πανάκριβες ιδιωτικές υπηρεσίες ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να αναλάβουν αυτό το καθήκον. Κερδοσκοπούν σε βάρος των ασθενών, με τη σκανδαλώδη εύνοια που τους προσφέρουν οι πολιτικές των κυβερνήσεων και της Ε.Ε.

Η έξαρση του ιού με εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα και χιλιάδες θανάτους, αναδεικνύει επίσης ότι το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού, το «δεν υπάρχουν κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα», είναι καταστροφικό για την ανθρωπότητα.

Σήμερα είναι φανερό ότι απαιτείται κοινωνική ευθύνη, συλλογική στάση, αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση. Αξίες τις οποίες ποδοπατά με θράσος και αδιαφορία για τον άνθρωπο ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Χρειάζεται η πιο αυστηρή πειθαρχία στα μέτρα πρόληψης και η πιο συλλογική απειθαρχία στις πολιτικές που διέλυσαν την κοινωνική συνοχή.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρεώνει στην ατομική ευθύνη των πολιτών την προσδοκία του περιορισμού της επιδημίας. Η ατομική ευθύνη είναι απαραίτητη. Αρκεί να μην επιχειρεί να κρύψει τις πολιτικές ευθύνες για τις δραματικές ελλείψεις σε προσωπικό, εξοπλισμό, κλίνες ΜΕΘ. Η προστασία της Δημόσιας Υγείας δεν είναι απλώς ατομική ευθύνη, είναι πρώτα και κύρια ευθύνη και υποχρέωση του κράτους.

Τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Υπουργός Υγείας δεν καλύπτουν καν τις ανάγκες προ της επιδημικής κρίσης. Σήμερα, απαιτείται ολοκληρωτική ανατροπή των πολιτικών λιτότητας, των αιματηρών πρωτογενών πλεονασμάτων, του περιορισμού του δημόσιου τομέα υγείας. Απαιτούνται πολιτικές που ιεραρχούν την ανθρώπινη ζωή υψηλότερα από τα κέρδη του ιδιωτικού κεφαλαίου και τις απαιτήσεις της Ε.Ε. και των δανειστών. Το πρωτογενές πλεόνασμα των 7 δις δεν μπορεί να διατίθεται για την αποπληρωμή του φόρου αίματος στους δανειστές και την ΕΕ την ώρα που κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.

  • Άμεση γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης του Υπουργείου Υγείας για την επαρκή στελέχωση και εξοπλισμό του ΕΣΥ, για την προμήθεια αναπνευστήρων, διαγνωστικών τεστ και αναλώσιμων. Να εξαιρεθεί σήμερα και για πάντα η Υγεία από τον κορσέ των ασφυκτικών πρωτογενών πλεονασμάτων. Να ακυρωθούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις και οι συμφωνίες λιτότητας με την ΕΕ.
  • Άμεση πρόσληψη 1.000 μόνιμων γιατρών και 2.000 μόνιμων νοσηλευτών ώστε να ανοίξουν και να λειτουργήσουν τα 100 κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ, να ενισχυθούν κατά προτεραιότητα τα νοσοκομεία αναφοράς, τα ΤΕΠ και οι υπάρχουσες ΜΕΘ. Ανανέωση της σύμβασης όλου του επικουρικού προσωπικού και άμεση πρόσληψη όσων εργαζόμενων βρίσκονται στις σχετικές λίστες.
  • Ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, των Κέντρων Υγείας υπαίθρου και αστικού τύπου ώστε να μην επιβαρύνονται τα νοσοκομεία. Αποκεντρωμένη, δωρεάν και άμεση ιατρική εξέταση διάγνωσης του ιού Covid-19 χωρίς γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, κίνδυνο για το υγειονομικό προσωπικό ή προσφυγή στις πανάκριβες διαγνωστικές εξετάσεις των ιδιωτικών κέντρων. Σύναψη συμβάσεων του ΕΟΠΥΥ με τους ιδιώτες παθολόγους, πνευμονολόγους, γενικούς γιατρούς για επισκέψεις κατ’ οίκον ώστε να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία.
  • Διασφάλιση πρόσθετων αδειών, με πλήρεις αποδοχές για όσους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα νοσούν, αναγκάζονται να απέχουν από την εργασία τους, αναλαμβάνουν την φροντίδα αρρώστου από την οικογένεια ή καλούνται να παραμείνουν με τα παιδιά τους στο σπίτι.
  • Να μην πληρώσουν εργαζόμενοι – αυτοαπασχολούμενοι – οικογενειακές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις την επερχόμενη κρίση. Κρατική προστασία στους κλάδους που καταρρέουν οικονομικά και στους εργαζόμενους που χάνουν μισθούς και θέσεις δουλειάς. Πάγωμα της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών για το διάστημα της επιδημικής κρίσης.

Η κοινωνία δοκιμάζεται και θα δοκιμαστεί ακόμα σκληρότερα από την πανδημία και τις υγειονομικές και οικονομικές της επιπτώσεις. Σήμερα, μαζί με τη διεκδίκηση για άμεση και κατεπείγουσα θωράκιση του συστήματος υγείας, για προστασία των ευάλωτων ομάδων, για στήριξη των εργαζομένων, απαιτείται η κοινωνική οργάνωση και αλληλεγγύη. Η συνοχή και η αλληλοστήριξη. Η τοπική αυτοδιοίκηση, οι φορείς και τα κινήματα έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν.

Να μείνουμε σπίτια μας, αλλά να μην μείνει κανένας μόνος του μπροστά στο φόβο της πανδημίας και της κρίσης.

Γιατροί και νοσηλευτές πάμε για μάχη. Αλλά θέλουμε όπλα.

Ο πρώτος νεκρός από τον ιό Covid-19 βάζει την Ελλάδα στη λίστα των χωρών που μετρούν πλέον θύματα. Η ελληνική κοινωνία θα δοκιμαστεί σκληρά. Γιατροί και νοσηλευτές, όσοι κρατούν όρθιο το Σύστημα Υγείας με λειψό μισθό, απλήρωτες υπερωρίες, εξουθενωτικές βάρδιες, αναστολή αδειών, θα είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης.

Όχι επειδή αυτή είναι η δουλειά μας. Επειδή αυτή είναι η ζωή μας.

Μπορεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας να υποβαθμίζεται και εκ των έσω να υποσκάπτεται, αλλά είναι το μόνο όπλο της χώρας στην πραγματική μάχη, στην πραγματική ασύμμετρη απειλή που την απειλεί: Την εξάπλωση ενός επιθετικού ιού που εξοντώνει την τρίτη ηλικία και τις ευπαθείς ομάδες.

Αν κάποιος ψάχνει για εθνική υπερηφάνεια ας μην την αναζητήσει στον Έβρο. Ας την ψάξει στα δημόσια νοσοκομεία.

Χωρίς εξοπλισμό, χωρίς επαρκή μέσα προστασίας, με την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ανύπαρκτη, με τις κλίνες ΜΕΘ σε έλλειψη, με τα Επείγοντα σε κάθε εφημερία να θυμίζουν πεδίο μάχης.

Οι περιπτώσεις των νοσοκομείων της Αμαλιάδας, του ΠΓΝΠ, του Αλεξάνδρας, της Κοζάνης, δείχνουν ότι η γραμμή άμυνας του Συστήματος Υγείας είναι ευάλωτη.

Πόσο δύσκολο ήταν να έχει ήδη αποκεντρωθεί η διάγνωση των κρουσμάτων; Να μην φτάνουν οι φορείς να συνωστίζονται στα επείγοντα; Ήδη τα ιδιωτικά μικροβιολογικά κέντρα την διαθέτουν πανάκριβα για όσους έχουν να πληρώσουν.

Κάποιοι που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματική κατάσταση στο Σύστημα Υγείας, φαντάστηκαν ότι η διάγνωση ύποπτων κρουσμάτων θα γίνεται σε ιδανικές και ομαλές συνθήκες, με αποστολή δειγμάτων στο Παστέρ από πλήρως εξοπλισμένο και προστατευμένο υγειονομικό προσωπικό.

Καλωσορίσατε στην πραγματικότητα: Ομαλές συνθήκες δεν υπήρχαν στα δημόσια νοσοκομεία ούτε σε κανονικές περιόδους. Σήμερα, ούτε καν να τις ονειρευτούμε δεν μπορούμε.

Ήδη τριψήφιος αριθμός γιατρών και νοσηλευτών είναι σε καραντίνα.

Στα δημόσια νοσοκομεία, που κανείς νοσηλευτής ή γιατρός δεν τολμά να αρρωστήσει από απλή γρίπη ή κρυολόγημα γιατί ξέρει ότι η βάρδιά του θα πρέπει να καλυφθεί από συνάδελφο που θα εξοντωθεί με δύο βάρδιες στο εικοσιτετράωρο ή με ένα ρεπό την εβδομάδα.

Σε αυτά τα δημόσια νοσοκομεία, εκατό γιατροί ή νοσηλευτές σε καραντίνα, είναι ήδη τρομακτικός αριθμός, στη φάση τουλάχιστον που βρίσκεται η επιδημία.

Πάμε σε μάχη, αλλά δεν έχουμε όπλα.

Όσο για τους κυβερνώντες; Είναι οι υπεύθυνοι, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, για το χάλι στο οποίο έφεραν τη δημόσια υγεία. Σήμερα μπορεί να τρέχουν και να μην φτάνουν, αλλά οι ελλείψεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε εξοπλισμό είναι τρομακτικές.

Οι υπουργοί και κυβερνώντες, ήταν αυτοί που ονειρεύονταν ΣΔΙΤ και είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στα δημόσια νοσοκομεία. Σήμερα βλέπουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας στην υγεία θέλει αποκλειστικά να εξασφαλίζει κέρδη από το δημόσιο και την τσέπη των ασθενών. Στη μάχη ενάντια στον ιό, πού ακριβώς βρίσκονται οι ακριβοπληρωμένες ιδιωτικές κλινικές;

Θα αλλάξουν σχέδιο και προτεραιότητες στο Υπουργείο Υγείας;

Ή μετά την κρίση, θα επανέλθουν στη γνωστή τακτική, να απαξιώνουν τα δημόσια νοσοκομεία, να τα αδειάζουν από προσωπικό και εξοπλισμό, να σπρώχνουν τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα;

Όσοι φαντασιώνονταν ότι πολεμούσαν τους εισβολείς πριν από μία βδομάδα στα σύνορα, ας προσγειωθούν στην πραγματικότητα: Η πραγματική εισβολή ήταν η διάλυση του δημόσιου νοσοκομείου και η υποβάθμιση για γιατρούς και νοσηλευτές. Οι ευθύνες είναι βαριές και δεν μπορούμε να τις παραγράψουμε.

Έτσι κι αλλιώς, τη μάχη θα τη δώσουμε.

Καλή δύναμη.

Βιβή Κουτσιούμπα, νοσηλεύτρια.

Το μάθημα της Ιταλίας: Τι έπρεπε να γίνει στην Ελλάδα ΧΘΕΣ

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές η Ιταλία περνάει δραματικές ώρες, σε μαζική καραντίνα σε ολόκληρη την επικράτεια, μαζικό lockdown με ανοιχτά μόνο τα supermarket που μπορούν να εγγυηθούν τουλάχιστον 1 μέτρο απόσταση ανάμεσα στους επισκέπτες, με πορτιέρηδες και ουρές απέξω σαν να ήταν το πιο σικάτο club, οικογένειες που κλαίνε νεκρούς παππούδες και όχι μόνο από μακριά, τα νοσοκομεία σε σχεδόν πλήρη κατάρρευση, έχοντας αναστείλει κάθε άλλη λειτουργία πέραν του COVID-19 και των κατεπειγόντων, άμεσα επικίνδυνων για την ζωή συμβάντων, με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές σε εξάντληση και απόγνωση, με κάποιους να παραμένουν στο νοσοκομείο για να μην ρισκάρουν μια μετάδοση σε αγαπημένα τους πρόσωπα στο σπίτι που έχουν λόγο να φοβούνται. Με δυο λόγια, πόλεμος κανονικός. Μα πώς συνέβη αυτό;

Το SSN, ή ΕΣΥ αλά ιταλικά

Το ιταλικό ΕΣΥ ζει από το 2010 ένα δράμα παράλληλο με το δικό μας. Παρότι τα μεγέθη είναι διαφορετικά και το τσεκούρι στην χρηματοδότηση ομολογουμένως μικρότερο από το δικό μας, τα προβλήματα είναι τα ίδια.

  • Μειωμένες κλίνες νοσηλείας: με σύνολο περίπου 150.000 δημόσιες και 40.000 ιδιωτικές, η αντιστοιχία προς κατοίκους είναι της τάξης του 3,2/1000 κατοίκους, σημειώνοντας μια πτώση της τάξης του 30% συγκριτικά με το έτος 2000. Έπρεπε σύμφωνα με τους μάνατζερς να μειωθούν, καθότι ασύμφορα, σπρώχνοντας όλο και περισσότερη λειτουργικότητα σε εξωτερικά ιατρεία και day hospital, gate-keeping που φρενάρει τα τακτικά περιστατικά έξω από το νοσοκομείο, ιδιωτικό δίκτυο πρωτοβάθμιας υγείας αλλά και εταιρειών ασθενοφόρων που συμπληρώνουν το αντίστοιχο ΕΚΑΒ υπό την μορφή ΜΚΟ.
    Σας θυμίζει κάτι;
  • Γερασμένος και ανεπαρκής εξοπλισμός: οι περικοπές χτύπησαν ακόμα χειρότερα τον ιατροτεχνικό εξοπλισμό ενός συστήματος με ήδη πολύ συχνά πεπαλαιωμένες δομές, με εντονότατη διάθεση για outsourcing σε εξωτερικές ιδιωτικές δομές.
    ΣΔΙΤ του λέγανε και μου το παντρεύανε.
  • Γερασμένο και ανεπαρκές προσωπικό: παρότι μέχρι την τωρινή κρίση, η 24ωρη εφημερία που είναι το ψωμοτύρι του Έλληνα γιατρού ήταν σχεδόν ανήκουστη, μιας και το προσωπικό δεν είναι τόσο εξωφρενικά ελάχιστο όσο στα καθ’ημάς νοσοκομεία, η περιστολή δαπανών και προσλήψεων, ως άλλη Αγία Γραφή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που παρέσυρε ολόκληρη την Ευρώπη, οδήγησε σε μαζικό brain drain, ειδικευόμενους λιγοστούς και κυρίως νεαρούς, και άρα μάχιμους, επιμελητές με το κιάλι. Μόλις το φθινόπωρο που μας πέρασε υπήρχε μια διάχυτη συζήτηση – ανησυχία στους ιατρικούς κύκλους της γείτονος χώρας περί γηραιών διευθυντών που καλούνται να εφημερεύουν νύχτες, να κρατούν ανοιχτές χειρουργικές αίθουσες πέραν των φυσικών τους αντοχών, να… να… να… Σε αριθμούς, το SSN, με δεδομένα του 2017, διέθετε 92.855 ιατρούς (αναλογία 1,33/1000 κατοίκους) και 233.000 νοσηλευτές (αναλογία 3,33/1000 κατοίκους).
    Αν γνωρίζετε τους αντίστοιχους, ισχνότατους συγκριτικά, αριθμούς στην χώρα μας, ελπίζω να προλάβατε να καθίσετε σε καρέκλα πριν ο κρύος ιδρώτας σας λούσει και επέλθει το λιποθυμικό επεισόδιο.
  • Περιορισμένος αριθμός σε κλίνες ΜΕΘ: η Ιταλία διαθέτει περίπου 5100 κλίνες ΜΕΘ (αναλογία 8,42/100.000 κατοίκων) που αποδείχθηκαν ολίγιστες στην αντιμετώπιση μιας μαζικής επιδημίας που στέλνει περί το 5% κατά διεθνή μέσο όρο των νοσούντων σε μηχανική υποστήριξη. Στην Ιταλία ειδικότερα το ποσοστό αυτό είναι υπερδιπλάσιο (13,3%) αλλά περισσότερα επί της ιδιαιτερότητας αυτής παρακάτω. Η Ελλάδα με το μόνιμο πρόβλημα των ελλείψεων σε κλίνες ΜΕΘ ακόμα και προ κρίσης διαθέτει περίπου 550-580 κλίνες (αναλογία 5,57/100.000)!
    Αν το γλιτώσατε το λιποθυμικό στο προηγούμενο bullet, εδώ δεν υπάρχει περίπτωση… Συνεχίζουμε σε λίγο, μόλις συνέλθετε!

Η στατιστικά αναπάντεχη βαρύτητα της νόσου

Τα επιδημιολογικά ποσοστά που αναδύονται από το ιταλικό σκέλος της επιδημίας που μας πλήττει είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, με μεγάλη απόκλιση από την μέχρι τώρα καταγραφή σε άλλα οργανωμένα κράτη. Νοσηλεία ΜΕΘ στο 13,3%, θάνατος στο 5%, με μεγάλες αποκλίσεις από περιοχή σε περιοχή (η Λομβαρδία που ήταν το επίκεντρο έχει την πρωτιά με >6% θνητότητας). Αυτή η απόκλιση μπορεί να αποδοθεί σε πολλαπλούς παράγοντες και ενδεχομένως κάποιο συνδυασμό αυτών.

  • Πληθυσμιακή σύνθεση: η Ιταλία διαθέτει τον πλέον γερασμένο πληθυσμό της Ευρώπης και ως εκ τούτου περισσότερες πιθανότητες ένα κρούσμα να ανήκει σε ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα.
    Να δείτε ποια άλλη χώρα είναι εξόχως γερασμένη, έχοντας ξαποστείλει τους νέους της στην ξενιτιά και εμποδίζοντας ποικιλοτρόπως όσους παρέμειναν να ξεκινήσουν οικογένειες…
  • Ετερογένεια στατιστικού δείγματος: μέχρι τώρα τα περισσότερα κρούσματα και θάνατοι αφορούσαν τον κινεζικό πληθυσμό που είναι σαφώς διαφοροποιημένος από τον ιταλικό. Έτσι η στατιστική, ακολουθώντας την φυσιοπαθολογία και την φυσική πορεία της νόσου, μπορεί να διαφέρει σημαντικά.
    Αν αυτή η υπόθεση αληθεύει, να δείτε με ποιους μοιάζουμε πιο πολύ, που έχουμε και σχετική λαϊκή ρήση…
  • Διαθεσιμότητα και ποιότητα συστήματος υγείας: πριν ακόμα η ιταλική κρίση λάβει διαστάσεις, δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό Lancet μια μελέτη που, παρατηρώντας τα επιδημιολογικά δεδομένα, συνέδεε την θνητότητα του COVID-19 με την ποιότητα και την διαθεσιμότητα ενός οργανωμένου συστήματος υγείας κατά περιοχή.
    Με δεδομένη την παραπάνω περιγραφή του SSN και των προβλημάτων αλλά και την οδυνηρή σύγκριση με το ΕΣΥ, πόσο ποιοτικοί νιώθετε;
  • Δεδομένα τύπου παγόβουνου: υπάρχει μια πολύ σοβαρή υποψία, με δεδομένες και τις συμπεριφορές του πληθυσμού στην Ιταλία, πως τα δεδομένα είναι “αλλοιωμένα” από την μη καταγραφή πάμπολλων υποκλινικών και ελαφρών κρουσμάτων, όπως ένα παγόβουνο του οποίου μόνο ένα μικρό μέρος είναι ορατό ως κορυφή. Υπέρ αυτής της υπόθεσης είναι τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά της Λομβαρδίας που ήταν και το επίκεντρο της μετάδοσης – αν και θα πρέπει να προσμετρηθεί και η ενδεχόμενη “εξάντληση” των τοπικών δομών του συστήματος υγείας. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό συμπέρασμα, ιδίως σε ότι αφορά τις συμπεριφορές των πληθυσμών και την εφαρμογή μέτρων προστασίας και πρόληψης όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω.

Πληθυσμιακές συμπεριφορές και μέτρα πρόληψης: una faccia, una razza!

Αναντίρρητα η Ιταλία πληρώνει την αδυναμία της να ελέγξει την ταχύτητα μετάδοσης της λοίμωξης, παραμένοντας ακόμη και τώρα στην εκθετική φάση εξάπλωσης, με αποτέλεσμα τον υπερκορεσμό ενός ήδη πληγωμένου από χρόνια λιτότητας συστήματος υγείας. Ποια ιδιαίτερα σημεία μπορούμε να απομονώσουμε ως κρίσιμα σφάλματα και ανεπάρκειες, ώστε να μην επαναληφθούν;

  • Ολιγωρία των αρχών στην λήψη αποφασιστικών μέτρων αποφυγής συγχρωτισμού. Όταν πια αποφασίστηκαν σε βαθμό που θα ήταν χρήσιμος, το τζίνι είχε ήδη βγει από το λυχνάρι.
  • Ελαφρότητα του πληθυσμού στην ορθή χρήση ατομικών μέτρων προστασίας. Δεν εμπεδώθηκε από τον πληθυσμό η σημασία τους ως μέσο ετερο – και όχι αυτο – προστασίας. Έτσι προσβλήθηκαν οι “νέοι και επιπόλαιοι” αφού “τι θα πάθουν πια”, μεταδίδοντας την λοίμωξη σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Πρόκειται για τον θρίαμβο του ατομικισμού και την συντριβή του αλτρουϊσμού ως εξελικτικό πλεονέκτημα επιβίωσης της κοινότητας.
  • Απείθεια του πληθυσμού στις συστάσεις και εκκλήσεις των αρχών. Χαρακτηριστικότερο και δραματικότερο παράδειγμα αυτής ήταν η μαζική φυγή προς τον νότο λίγο πριν “σφραγιστούν” οι βόρειες επαρχίες, αφού η αντιπολιτευτική προς την κεντρική κυβέρνηση διοίκηση της περιφέρειας διέρρευσε την είδηση πριν την εφαρμογή της, λόγω μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Το αποτέλεσμα ήταν απλά η επέκταση της κόκκινης ζώνης σε ολόκληρη την ιταλική επικράτεια και το μαζικό lockdown από άκρη σε άκρη και σε κάθε δραστηριότητα της καθημερινής ζωής.

Σε αυτό το σημείο δεν θα κάνω καμία σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Οι ομοιότητες είναι απλά αποκαρδιωτικές.

Επιμύθιο

Αν θα έπρεπε να συμπυκνώσω τα συμπεράσματα σε μία μόνο πρόταση, θα ήταν η ακόλουθη.

Ολικό lockdown χθες, αφού δεν γίνεται να εμπιστευθούμε ατομικές συμπεριφορές και αίσθημα αλληλεγγύης του πληθυσμού.

Άνοιγμα όλων των κλινών ΜΕΘ προχθές.

Μαζικές προσλήψεις πέρυσι (και δεν εννοώ τις σαχλαμάρες με τρίμηνα μπλοκάκια, εξάμηνα επικουρικά και επιστροφή των νεοσυνταξιοδοτηθέντων που είναι ευάλωτοι οι ίδιοι).

Μήπως και σώσουμε ο,τιδήποτε αν σώζεται.

Γράμμα ενός γιατρού από τη Βόρεια Ιταλία

Αυτή είναι η ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα ενός εντατικολόγου γιατρού, του Δρ. Daniele Macchini, εργαζόμενου στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Humanitas Gavazzeni του Μπέργκαμο, που βρίσκεται στην καρδιά της σοβαρής επιδημίας στην Βόρεια Ιταλία. Αξίζει να διαβαστεί  μέχρι το τέλος.

Μετά από πολλή σκέψη για το αν και τι να γράψω για το τι συμβαίνει σε εμάς, ένιωσα ότι η σιωπή δεν ήταν υπεύθυνη στάση.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να μεταφέρω στους ανθρώπους μακρυά από την δική μας πραγματικότητα αυτό που ζούμε στο Μπέργκαμο στις ημέρες αυτές της πανδημίας του Covid-19. Κατανοώ την ανάγκη να μην δημιουργηθεί πανικός, αλλά ανατριχιάζω στην ιδέα να μη φτάσει στους ανθρώπους το μήνυμα της επικινδυνότητας του τι συμβαίνει εδώ.

Παρακολούθησα ο ίδιος με κάποια έκπληξη την αναδιοργάνωση ολόκληρου του νοσοκομείου την περασμένη εβδομάδα, όταν ο σημερινός εχθρός μας (σημ.μετ: Covid-19) βρισκόταν ακόμα στις σκιές: οι θάλαμοι αργά «αδειάζονταν», οι εκλεκτικές δραστηριότητες διακόπτονταν, η εντατική φροντίδα ελευθερώθηκε για να ελευθερώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κρεβάτια.

Όλος αυτός ο ταχύς μετασχηματισμός έφερε μια ατμόσφαιρα σιωπής και σουρεαλιστικού κενού στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αν και δεν καταλαβαίναμε ακόμα, γιατί περιμέναμε έναν πόλεμο που δεν είχε ξεκινήσει και πολλοί (συμπεριλαμβανομένου και εμού) δεν ήταν τόσο σίγουροι ότι θα έρχονταν ποτέ με τέτοια αγριότητα.

Θυμάμαι ακόμα τη βάρδιά μου πριν από μία εβδομάδα όταν περίμενα τα αποτελέσματα μιας εξέτασης δείγματος. Όταν το σκέφτομαι, το άγχος μου για μια πιθανή θετική περίπτωση φαίνεται σχεδόν γελοίο και αδικαιολόγητο, τώρα που έχω δει τι συμβαίνει.

Λοιπόν, η κατάσταση είναι τώρα, το λιγότερο δραματική.

Ο πόλεμος έχει κυριολεκτικά ξεσπάσει και οι μάχες είναι αδιάκοπες μέρα και νύχτα. Αλλά τώρα η ανάγκη για κρεβάτια είναι παραπάνω από δραματική. Το ένα μετά το άλλο τα τμήματα που είχαν αδειάσει, γεμίζουν με εντυπωσιακό ρυθμό.

Οι πίνακες με τα ονόματα των ασθενών, διαφορετικών χρωμάτων, ανάλογα με τη μονάδα λειτουργίας, είναι τώρα όλα κόκκινα και αντί για χειρουργική επέμβαση, βλέπουμε τη διάγνωση, η οποία είναι πάντα η ίδια: αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία.

Τώρα, εξηγήστε μου ποιος ιός της γρίπης προκαλεί μια τόσο γρήγορα επιδεινούμενη δραματική κατάσταση. Και ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που καυχιούνται ότι δεν φοβούνται να αγνοούν τις οδηγίες, διαμαρτυρόμενοι επειδή η συνήθης ρουτίνα τους «προσωρινά» τίθεται σε αμφισβήτηση, η επιδημιολογική καταστροφή συμβαίνει τώρα.

Και δεν υπάρχουν πια χειρουργοί, ουρολόγοι, ορθοπεδικοί, είμαστε μόνο γιατροί, που γίνονται ξαφνικά μέρος μιας ενιαίας ομάδας για να αντιμετωπίσουν αυτό το τσουνάμι που μας έχει συγκλονίσει.

Τα κρούσματα  πολλαπλασιάζονται, φτάνουμε σε επίπεδο 15-20 εισαγωγών ανά ημέρα, όλες για τον ίδιο λόγο. Τα αποτελέσματα των επιχρισμάτων έρχονται τώρα το ένα μετά το άλλο: θετικό, θετικό, θετικό.

Ξαφνικά, το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών καταρρέει.

Αιτίες προσέλευσης πάντα οι ίδιες. Πυρετός και δυσκολία στην αναπνοή, πυρετός και βήχας, αναπνευστική ανεπάρκεια. Οι ακτινολογικές γνωματεύσεις πάντα οι ίδιες.

Αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία.

Όλοι για νοσηλεία.

Κάποιοι που έχουν ήδη διασωληνωθεί  μεταφέρονται στην Εντατική Θεραπεία. Για άλλους είναι πολύ αργά…

Κάθε αναπνευστήρας ισοδυναμεί με χρυσάφι: όσοι βρίσκονται σε χειρουργικές αίθουσες που έχουν αναστείλει τη μη επείγουσα δραστηριότητα τους, χρησιμοποιούνται. Γίνονται χώροι εντατικής θεραπείας, οι οποίοι πριν δεν υπήρχαν.

Το προσωπικό έχει εξαντληθεί. Είδα την κούραση σε πρόσωπα που μέχρι πριν δεν την είχαν γνωρίσει, παρά τον ήδη εξαντλητικό φόρτο εργασίας που είχαν.

Είδα μια αλληλεγγύη από όλους μας, από όσους μέχρι σήμερα δεν είχαμε καταφέρει να πάμε στους συναδέλφους της εσωτερικής παθολογίας για να ρωτήσουμε “τι μπορώ να κάνω τώρα για σας;”

Γιατροί που μετακινούν κρεβάτια και μεταφέρουν ασθενείς, γιατροί που χορηγούν φάρμακα, αντί των νοσηλευτών. Οι νοσοκόμες με δάκρυα στα μάτια τους, επειδή δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους. Οι ζωτικές παράμετροι πολλών ασθενών, αποκαλύπτουν ένα ήδη προκαθορισμένο πεπρωμένο.

Δεν υπάρχουν περισσότερες βάρδιες, περισσότερες ώρες δουλειάς. Η κοινωνική ζωή αναστέλλεται για εμάς. Δεν βλέπουμε πλέον τις οικογένειές μας με το φόβο ότι θα τους μολύνουμε. Μερικοί από εμάς έχουν ήδη μολυνθεί παρά τα πρωτόκολλα.

Μερικοί από τους συναδέλφους μας που έχουν μολυνθεί, έχουν επίσης μολυσμένους συγγενείς και κάποιοι από τους συγγενείς τους, ήδη αγωνίζονται μεταξύ ζωής και θανάτου.

Επομένως, να είστε υπομονετικοί, δεν μπορείτε να πάτε στο θέατρο, τα μουσεία ή το γυμναστήριο.

Προσπαθήστε να δείξετε οίκτο για τις μυριάδες των ηλικιωμένων που μπορείτε να εξοντώσετε.

Προσπαθούμε απλώς να γίνουμε χρήσιμοι. Θα πρέπει να κάνετε το ίδιο. Επηρεάζουμε τη ζωή και το θάνατο κάποιων ανθρώπων. Εσείς με τη σειρά σας, πολλών περισσότερων.

Παρακαλώ μοιραστείτε αυτό το μήνυμα. Πρέπει να το διαδώσουμε, για να αποφευχθεί αυτό που συμβαίνει εδώ να επεκταθεί σε όλη την Ιταλία.

Τελειώνω λέγοντας ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνω αυτόν τον «πόλεμο πανικού». Ο μόνος λόγος πανικού που βλέπω είναι η έλλειψη μάσκας, αλλά δεν υπάρχει πια μάσκα για πώληση.

Δεν έχουμε πολλές μελέτες, αλλά ο πανικός δεν είναι πολύ χειρότερο πράγμα από την παραμέληση και την απροσεξία κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επιδημίας;

Πηγή: New York Post

Είναι πολιτικό ζήτημα ο κορωνοϊός;

Είναι ζήτημα ατομικής ευθύνης η πρόληψη του κορωνοϊού ισχυρίζονται τα κυβερνητικά στελέχη, το πολιτικό προσωπικό, οι δημοσιογράφοι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Πρόκειται για μισή αλήθεια και συχνά η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από ψέμα. Προφανώς μια επιδημική κρίση απαιτεί και την ατομική ευθύνη. Αλλά δεν αρκεί. Ένας επιθετικός ιός, με χιλιάδες θύματα σε λίγους μήνες και άγνωστη εξέλιξη, δεν είναι ένα σκέτα ταξικό ζήτημα. Η διαχείρισή του όμως είναι πολιτική. Και δεν μπορούμε να κρύβουμε την πολιτική διάσταση κάτω από το χαλάκι της ατομικής ευθύνης.

Πού συνίσταται λοιπόν η πολιτική και ταξική διάσταση της διαχείρισης της επιδημικής κρίσης;

Πρώτον. Τα νοσοκομεία λειτουργούν ήδη στο κόκκινο εδώ και χρόνια, με τρομακτικά κενά, ελλείψεις προσωπικού και υποδομής, οριακούς προϋπολογισμούς και προσωπικό που είναι σε μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Μια υγειονομική κρίση θα έθετε εν αμφιβόλω ακόμα και ένα εύρωστο και σφριγηλό σύστημα υγείας. Πολύ περισσότερο, το σημερινό -ένα βήμα πριν την κατάρρευση- σύστημα υγείας, είναι σαφές ότι δεν θα αντέξει την επιδημική κρίση.

Ένα πούλμαν προσκυνητών από την Ηλεία στους Αγίους Τόπους, έθεσε εκτός λειτουργίας το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Δυτικής Ελλάδας, το ΠΓΝΠ, νοσοκομείο αναφοράς για τον κορωνοϊό.

Στην Ιταλία χθες διέρρευσε από τους αναισθησιολόγους της Λομβαρδίας ότι οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας θα δώσουν προτεραιότητα στους νεότερους που έχουν επιστημονικά περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Φτάσαμε στον 21ο αιώνα, αλλά ο κοινωνικός κανιβαλισμός ξαναμπαίνει στην ημερήσια διάταξη, στην καρδιά της πολιτισμένης Ευρώπης.

Στην Ελλάδα οι ΜΕΘ είναι ήδη κορεσμένες, με ένα μόνο κρεβάτι να καταλαμβάνεται από κρούσμα του ιού Covid-19. Τι θα γίνει σε τυχόν αύξηση των κρουσμάτων;

Η επιδημική έξαρση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα σύστημα υγείας που ήδη σε κανονικές συνθήκες λειτουργεί στο όριό του, διαλυμένο πλέον από τις πολιτικές που χτύπησαν ανελέητα τον κοινωνικό χαρακτήρα του.

Αυτό είναι πολιτικό ζήτημα.

Δεύτερον. Συμφωνούν όλοι ότι το κλείσιμο σχολείων θα βοηθήσει στην χρονική καθυστέρηση της εξάπλωσης της επιδημίας. Το τεράστιο πρόβλημα στο γενικό κλείσιμο των σχολείων είναι κοινωνικό: πού θα μείνουν τα παιδιά, ειδικότερα των μικρότερων ηλικιών.

Θέματα σχετικά με την κάλυψη της διδακτέας ύλης είναι δευτερεύοντα.

Υπάρχει στα αλήθεια δυνατότητα γενικευμένων και πολυήμερων γονικών αδειών σε μια τέτοια περίπτωση; Όταν στον σημερινό ιδιωτικό τομέα ακόμα και οι άδειες εγκυμοσύνης είναι υπό αίρεση;

Ο αγριανθρωπισμός στην ιδιωτική αγορά εργασίας είναι ο απόλυτος και μοναδικός κανόνας.

Το γενικό κλείσιμο σχολείων, ενώ θα μπορούσε να συμβάλει στην πιο ομαλή κατανομή της εξάπλωσης της επιδημίας στον χρόνο, προσκρούει σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση της αγοράς εργασίας. Η νομοθεσία μπορεί να προβλέπει άδεια μετ’ αποδοχών σε ειδικές και έκτακτες περιστάσεις, αλλά ο πραγματικός συσχετισμός δύναμης και οι κυβερνητικές προτεραιότητες, κάνουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο απίθανο.

Και αυτό είναι επίσης ένα πολιτικό ζήτημα.

Τρίτον. Επίσης συμφωνούν όλοι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας του Covid-19 αυξάνονται στις ευπαθείς ομάδες (πνευμονοπαθείς, καρδιοπαθείς, διαβητικοί, καρκινοπαθείς κλπ). Η μόνη λύση προληπτικά είναι να μείνουν σπίτι τους.

Ένα μεγάλο ποσοστό όμως εργασιακά ικανών αλλά υγειονομικά ευπαθών ομάδων πηγαίνει στη δουλειά του, κυκλοφορεί σε μέσα μεταφοράς, μπαίνει σε μετρό, συνωστίζεται σε χώρους εργασίας ή εξυπηρέτησης.

Υπάρχει δυνατότητα άδειας με πλήρεις αποδοχές για τους ευπαθείς εργαζόμενους; Όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που «απαγορεύεται να αρρωστήσουν» γιατί ρισκάρουν την ίδια τους τη δουλειά; Όταν οι ιδιωτικές εταιρείες ήδη ξεκίνησαν να υποχρεώνουν υπαλλήλους με γρίπη να πάρουν πολυήμερη κανονική άδεια ή και άδεια άνευ αποδοχών;

Σε αυτή την εργασιακή ζούγκλα μπορούν να προστατευθούν οι εργαζόμενες ευπαθείς ομάδες, μένοντας στο σπίτι τους, χωρίς να ρισκάρουν τη θέση εργασίας τους και τον οικογενειακό τους προγραμματισμό;

Μπορεί η κυβέρνηση, το κράτος, η συντεταγμένη πολιτεία να εγγυηθεί την προστασία τους; Ή προτιμά να τα αφήνει όλα στο αόρατο χέρι της αγοράς;

Και αυτό είναι ένα πολιτικό ζήτημα.

Τέταρτον. Μια γενικευμένη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας θα είναι καταστροφική για πλήθος επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών. Αντικειμενικά, πολλοί τομείς της οικονομίας θα χτυπηθούν. Από τις μεταφορές και τον τουρισμό μέχρι τις εμπορικές επιχειρήσεις και τον τομέα εστίασης και διασκέδασης, η οικονομική δραστηριότητα αναπόφευκτα θα πληγεί.

Μπορεί το κράτος να εγγυηθεί σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή και ελεύθερους επαγγελματίες ότι αυτή η μείωση της οικονομικής δραστηριότητας δεν θα είναι σε βάθος χρόνου καταστροφική;

Τα μέτρα που ανακοίνωσε το οικονομικό επιτελείο δεν είναι καν ασπιρίνες απέναντι στον κορωνοϊό. Είναι απλώς μια μικρή αναβολή της είσπραξης των δημοσίων εσόδων. Απαιτούνται μεγάλες φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις, όχι σκέτα διευκολύνσεις σε αποπληρωμές. Οι εργαζόμενοι που θα πληγούν χρειάζονται οικονομική ενίσχυση και η κοινωνία χρειάζεται οριζόντια μείωση της έμμεσης φορολογίας.

Μπορεί να γίνει αυτό ή προσκρούει στην απαίτηση των δανειστών για υψηλά και αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα; Όταν η χώρα μονίμως συμμορφώνεται σε αυτές τις απαιτήσεις, μπορεί να προστατεύσει όσους πληγούν οικονομικά από μια γενικευμένη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας;

Η απάντηση είναι και αυτή πολιτικό ζήτημα

Πέμπτον. Η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης και των οικονομικών μεγεθών θα είναι σημαντική σε όλο τον κόσμο. Ήδη τη Δευτέρα σημειώθηκε κατάρρευση σε χρηματιστηριακές αξίες και τιμές πετρελαίου και οι προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας είναι μαύρες.

Στην Ελλάδα, από το τελευταίο τρίμηνο του 2019, πριν την εμφάνιση του κορωνοϊού καταγράφτηκε ραγδαία πτώση της ανάπτυξης, γελοιοποιώντας τις προσδοκίες της αγοράς και των ΜΜΕ ότι με …τον Μητσοτάκη η ελληνική οικονομία θα εκτιναχτεί σαν συμπιεσμένο ελατήριο.

Οι αναλυτές ξεκίνησαν να μετρούν την επίπτωση του Covid-19 στην οικονομική επιβράδυνση, το κόστος που θα έχουν τυχόν μέτρα όπως εργασία από το σπίτι, γενικές άδειες μετ’ αποδοχών, κλείσιμο σχολείων, χώρων συγκέντρωσης κλπ.

Είναι κοινό μυστικό ότι τα πιο αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό του ρυθμού εξάπλωσης του ιού, βρίσκουν απέναντί τους το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο, τους μεγαλόσχημους εκπρόσωπους της αγοράς, το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ανησυχούν για τις επιπτώσεις των υγειονομικά αναγκαίων αποφάσεων στην οικονομία.

Μετρούν και ξαναμετρούν, και αποφαίνονται ότι το κόστος από γενικευμένα μέτρα προστασίας του πληθυσμού θα είναι μεγάλο.

Από την άλλη μεριά της ζυγαριάς όμως, βρίσκονται ανθρώπινες ζωές.

Είναι προτιμότερα αυστηρά μέτρα σήμερα έστω και με οικονομικό κόστος, ή αντίθετα, διαχείριση στο όριο, μέτρα με το σταγονόμετρο, αποφάσεις που αναβάλλονται για αύριο, φέρνοντας έτσι την πιθανότητα μιας επιδημικής κρίσης πιο κοντά;

Οι προτεραιότητες σε αυτό το δίλημμα είναι και αυτές πολιτική υπόθεση.

Έκτον. Η ατομική ελευθερία, η τόσο θεοποιημένη στον καπιταλισμό δεν είναι από μόνη της μέτρο της κοινωνικής απελευθέρωσης και της ανθρώπινης προόδου. Η ελευθερία, σύμφωνα με μια άλλη κοσμοθεωρία, είναι η γνώση της αναγκαιότητας. Δεν είναι η ατομική δυνατότητα να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι. Ο τρόπος που έχουμε μάθει να ορίζουμε την ελευθερία στην περίπτωση μιας υγειονομικής κρίσης μπορεί να γίνει καταστροφικός.

Η περίπτωση της Ιταλίας αποδεικνύει ότι η αγνόηση μέτρων πρόληψης και προστασίας είναι εγκληματική. Προφανώς και δεν συνιστά πολιτική ή κοινωνική ανυπακοή, παρά τις απόπειρες μαρξιστών της δεκάρας να κερδίσουν δέκα λεπτά διεθνούς δημοσιότητας.

Το κοινωνικό μας σύστημα υποβαθμίζει διαρκώς το κοινό καλό, το συλλογικό συμφέρον, την ευθύνη για τον άλλο και ειδικά την ευθύνη για τις ευπαθείς ομάδες.

Έχουμε στα αλήθεια μια κοινωνία που έμαθε να νοιάζεται για τον διπλανό, τον άλλον, τον αδύναμο, τον ηλικιωμένο, τον ευάλωτο; Ή αντίθετα έχουμε μια κοινωνία που καθημερινά διαπαιδαγωγείται στο μότο «ο θάνατός σου η ζωή μου»;

Η κοινωνία διαπαιδαγωγείται σκληρά, απάνθρωπα, καθημερινά, επί μακρόν και συντεταγμένα στο θατσερικό μότο «δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνο άτομα».

Αυτά όμως είναι τα δόγματα των αρίστων που κυβερνούν. Με αυτά διαπαιδαγωγείται η κοινωνία. Και σήμερα της ζητείται ξάφνου να επιδείξει υπευθυνότητα, υπεύθυνη συλλογική συμπεριφορά, ενσυναίσθηση.

Αυτή είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Με νοιάζει ο εαυτός μου, όχι ο διπλανός μου. Πολύ περισσότερο όχι ο αδύναμος διπλανός μου.

Και αυτό δεν είναι σκέτα ένα πολιτικό ζήτημα. Είναι και πολιτικό, και ηθικό και ιδεολογικό.

Σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι η ατομική ευθύνη δεν παίζει ρόλο;

Προφανώς και κατηγορηματικά όχι.

Αλλά δεν μπορούμε πια να κρύβουμε τις πολιτικές και κοινωνικές πλευρές της επιδημίας κάτω από το χαλί.