Οι πανδημίες δεν καταστρέφουν τις κοινωνίες, φανερώνουν, παρ’ όλα αυτά, τις αδυναμίες τους. Όπως ανέφερε πρόσφατα ο ιστορικός της ιατρικής, Φρανκ Σνόουντεν, στον New Yorker: «Οι επιδημικές ασθένειες δεν είναι τυχαία γεγονότα που πλήττουν τις κοινωνίες ξαφνικά ​​και χωρίς προειδοποίηση… αντίθετα, κάθε κοινωνία δημιουργεί τα δικά της συγκεκριμένα τρωτά σημεία».

Ο κορωνοϊός αποκαλύπτει τις επιπτώσεις των διαδοχικών περικοπών του προϋπολογισμού στο NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου), αφήνοντας τον τομέα της υγείας υποστελεχωμένο και ανεπαρκώς εξοπλισμένο για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Και όπως και άλλες πανδημίες πριν από αυτόν, ο κορωνοϊός θα αφαιρέσει κατά βάση τις ζωές των πιο ευάλωτων: ηλικιωμένων, άστεγων, φυλακισμένων, των μεταναστών που δεν έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη καθώς και εκείνων με προϋπάρχοντα ζητήματα υγείας όπως ο καρκίνος και ο HIV.

Ο ιός έχει αποκαλύψει, επίσης, μια ακόμα θανατηφόρα αδυναμία στο υγειονομικό μας σύστημα: το κερδοσκοπικό μοντέλο της φαρμακευτικής καινοτομίας, στο οποίο βασιζόμαστε για την ανάπτυξη εμβολίων και φαρμάκων που σώζουν ζωές.

Η είδηση ​​ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προσπάθησε να αγοράσει τα αποκλειστικά δικαιώματα για ένα πιθανό εμβόλιο κατά του Covid-19 από μια γερμανική εταιρεία βιοτεχνολογίας αντιμετωπίστηκε με οργή. Στη μέση μιας παγκόσμιας κρίσης, όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα κινδυνεύει, η αίσθηση της δικαιοσύνης – αλλά και το ίδιον συμφέρον – κάνει αυτήν την αναίσχυντη απόπειρα εξαγοράς και αποκλειστικής χρήσης του δικαιώματος στη ζωή (χωρίς ιδιαίτερη έγνοια για εκείνους που αποκλείονται), να φαίνεται ανήθικη.

Το ζήτημα, όμως, προχωράει πέρα από τον Τραμπ. Ο κορωνοϊός θα πρέπει να μας ωθήσει να σκεφτούμε εάν η φαρμακοβιομηχανία και τα μονοπώλια που ορίζουν τα κέρδη της θα πρέπει να συνεχίσουν να ελέγχουν το ποια φάρμακα θα αναπτυχθούν και ποιος θα έχει πρόσβαση σε αυτά.

Τη λήψη αποφάσεων στη φαρμακευτική βιομηχανία την ορίζει το κέρδος. Γι’ αυτό και δεν έχουμε φάρμακα για τη θεραπεία ασθενειών όπως η φυματίωση, η οποία σκοτώνει εκατομμύρια φτωχούς στον κόσμο κάθε χρόνο – και γι’ αυτό δεν είμαστε και πιο κοντά στην εύρεση εμβολίου για τον Covid-19. Δεν είναι ο πρώτος κορωνοϊός που απειλεί τον κόσμο, άλλωστε. Οι ερευνητές είχαν ένα υποσχόμενο υποψήφιο φάρμακο για τη θεραπεία ιών όπως ο SARS και ο κοροναϊός του 2016, αλλά, σκεπτόμενοι το μικρό αναμενόμενο κέρδος, εστίασαν τις προσπάθειές τους σε πιο επικερδείς επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Μόνο μετά την κρίση του Έμπολα το 2014, η οποία απείλησε για σύντομο χρονικό διάστημα τον πλούσιο κόσμο, οι δυτικές χώρες αποφάσισαν να ερευνήσουν τις θεραπείες για την ασθένεια που δολοφονεί εδώ και χρόνια ανθρώπους στην Αφρική. Η Συμμαχία για την Καινοτομία για την Επιδημική Ετοιμότητα (CEPI) ιδρύθηκε το 2017 για να οδηγήσει τις δημόσιες επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη προς θεραπείες πανδημιών. Ακόμη και σήμερα όμως, διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον των φαρμακευτικών εταιρειών σε μια έρευνα που θα μπορούσε να σώσει αμέτρητες ζωές, χωρίς πάντα επιτυχία.

Καθώς οι εταιρείες αρχίζουν να βλέπουν τις δυνατότητες κέρδους στον Covid-19, οι επενδύσεις αυξάνονται∙ όπως για κάθε φάρμακο σχεδόν που εισάγεται στην αγορά, ο δημόσιος τομέας θα διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στη χρηματοδότηση σχεδόν κάθε υποψήφιου εμβολίου και θεραπείας. Υπάρχει όμως ένας τεράστιος κίνδυνος: χωρίς κυβερνητική παρέμβαση, κάθε εμβόλιο για τον κορωνοϊό να είναι τόσο ακριβό, ώστε μόνο οι πλούσιες χώρες να μπορούν να το υποστηρίξουν οικονομικά.

Στις ΗΠΑ, ο Μπέρνι Σάντερς έχει ζητήσει να διατίθεται δωρεάν το εμβόλιο του κορωνοϊού. Η κίνηση του Τραμπ να αγοράσει την αποκλειστική χρήση ενός υποψήφιου εμβολίου για τους Αμερικανούς δεν αποτελεί καλό οιωνό. Το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να ενεργήσει διαφορετικά. Όπως φάνηκε πλέον η ηθική υποχρέωση ενός εθνικού συστήματος υγείας που να εγγυάται δίκαιη υγειονομική περίθαλψη σε όλους, έτσι πρέπει να εφαρμόσουμε και όρους στη χρηματοδότηση της έρευνας, που να απαγορεύουν την κερδοσκοπία από τον Covid-19. Όλοι όσοι χρειάζονται θεραπεία σε όλο τον κόσμο, να μπορούν να την έχουν. Αυτό θα πρέπει να είναι το πρώτο βήμα προς την αναδιάταξη του μοντέλου της φαρμακευτικής καινοτομίας, μακριά από τα ιδιωτικά κέρδη, κοντά τη δημόσια υγεία.

Παρότι οι πανδημίες δείχνουν τον χειρότερο μας εαυτό, μπορούν επίσης να μας διδάξουν με ποιον τρόπο να γίνουμε πιο ασφαλείς. Αυτό θα πρέπει να ξεκινήσει με την κατάλληλη μέριμνα για τις ευάλωτες ομάδες, να υπάρξει δέσμευση για την υγεία ως ανθρώπινο δικαίωμα και να επενδυθούν επαρκή χρήματα σε ένα δημόσιας ιδιοκτησίας και λειτουργίας εθνικό σύστημα υγείας, για να διασφαλιστεί ότι όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτό.

Αν θα μπορούσε ο κορωνοϊός να μας διδάξει κάτι, θα ήταν η απόρριψη της εγωιστικής αλά Τραμπ αντίδρασης σε αυτήν την κρίση, και η αποδοχή ενός φαρμακευτικού μοντέλου που θα καθοδηγείται από το δημόσιο συμφέρον και το οποίο θα επιβραβεύει τη δημιουργία καθολικά προσιτών θεραπειών. Μπροστά σε μια πανδημία, η αχαλίνωτη κερδοσκοπία και οι εθνικές προτεραιότητες ή εξαιρέσεις είναι το δίχως άλλο απαράδεκτες.

Πηγή: The Guardian

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Diarmaid McDonald

Ο Diarmaid McDonald είναι ο βασικός δημιουργός της Δίκαιης Θεραπείας (Just Treatment), μιας ακτιβιστικής ομάδας ασθενών στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Γράφω αυτές τις γραμμές μόνο επειδή πιστεύω ότι οι υγειονομικοί σήμερα έχουν ένα διπλό καθήκον: Από τη μία να δώσουν όλο τους το «είναι», όχι για την καταπολέμηση ενός -αόρατου στο γυμνό μάτι- εχθρού γενικά και αόριστα αλλά για την υπεράσπιση της υγείας ενός πολύπαθου λαού, που τα τελευταία πολλά χρόνια έχει τσακιστεί οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά. Από την άλλη να μην επιτρέψουν τη διάδοση του ψέματος. Να μην επιτρέψουν σε κανέναν να πει ελαφρά τη καρδία «κάναμε ό,τι μπορούσαμε». Να μην επιτρέψουν την επιστροφή στη «ζοφερή κανονικότητα» όταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η πανδημία υποχωρήσει. Δεν έχει πια σημασία να σταθεί κανείς στα νούμερα και τις στατιστικές της πανδημίας. Αυτή είναι μια δουλειά που πρέπει να γίνεται έγκυρα, με υπευθυνότητα, από όσους έχουν τη γενική εποπτεία.

Θέλω να μεταφέρω μόνο λίγες ουδέτερες εικόνες από την καθημερινότητά μας.

Εικόνα πρώτη: Εδώ και κάποιες μέρες, η βάρδια κάθε ιατρείου του ΤΕΠ, εφοδιάζεται στην αρχή της εφημερίας με λίγες απλές χειρουργικές μάσκες. Η άτυπη οδηγία και η «χρηστή διαχείριση» επιβάλλουν να μένεις για ώρες με την ίδια μάσκα προκειμένου να βγει η βάρδια. Θα αλλαχθεί μόνο όταν λερωθεί πια φανερά με βιολογικό υλικό, δικό σου ή του ασθενή. Και δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι θα συνεχίσει να ισχύει έστω αυτό. Οι οδηγίες περί «μιας χρήσης» είναι αυτές τις μέρες αστείο όχι μόνο για το γενικό πληθυσμό αλλά και για τους υγειονομικούς. Γιατί ποιος μπορεί να διασφαλίσει την επάρκεια όταν τα νοσοκομεία προετοιμάζονται για μια πλημμυρίδα κρουσμάτων που φαίνεται ότι θα κορυφωθεί τον επόμενο μήνα; Όταν ο μαυραγοριτισμός αθωώνεται από υπουργικά χείλη και βαφτίζεται νόμος προσφοράς-ζήτησης;

Από τραγική ειρωνεία το κουτί με τις μάσκες γράφει στο πλάι: Made in China, Xiantao City, Hubei Province. Η παραγωγή της Ελλάδας υπονομεύτηκε συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση, γιατί έτσι επέβαλλαν οι απαράβατοι κανόνες της παγκοσμιοποίησης, απολιπάνθηκε και οδηγήθηκε στο σημείο της πλήρους εξάρτησης ακόμη και για τα πιο απλά. Τη γάζα, το βαμβάκι, τη μάσκα.

Εικόνα δεύτερη: Σε πρόσφατη (13/3) ενημέρωση της σελίδας του ΕΟΔΥ, σχετικά με τη διαχείριση προσωπικού υγείας ανά κατηγορία έκθεσης σε ασθενή με COVID-19, διαβάζουμε για την περίπτωση έκθεσης υψηλού κινδύνου: «Απομάκρυνση από την εργασία για 7 ημέρες μετά την τελευταία έκθεση. Επιστροφή στην εργασία φορώντας απλή χειρουργική μάσκα σε όλη τη διάρκεια του ωραρίου».

Στην ειδικότητά μου, ο ασθενής εξ’ ορισμού δεν φοράει μάσκα, προκειμένου να εξεταστεί. Ας αναλογιστούμε για ένα λεπτό, τι σημαίνει αυτό: Μετά από έκθεση υψηλού κινδύνου, δηλαδή στενή επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα και χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό εκατέρωθεν, ο επαγγελματίας υγείας –αν παραμένει ασυμπτωματικός- 7 ημέρες μετά θα επιστρέφει στην εργασία του. Τη στιγμή που έχουν αναφερθεί ασυμπτωματικοί φορείς για 15 ή 20 ημέρες. Αν δε εκτεθεί σε μολυσματικές αναπνευστικές εκκρίσεις φορώντας απλή χειρουργική μάσκα (και όχι υψηλής αναπνευστικής προστασίας), θεωρείται χαμηλού κινδύνου έκθεση, αυτοπαρακολουθείται και παραμένει εξαρχής στην εργασία του.

Επηρεάζεται ή όχι αυτή η σύσταση από τη χρόνια υποστελέχωση του ΕΣΥ, που ανατινάχθηκε ολοκληρωτικά τη μνημονιακή δεκαετία;

Πόσες απώλειες μπορεί να αντέξει ένα τμήμα πρώτης γραμμής σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας με 4 μόλις ειδικούς, όταν είναι γνωστό ότι στην Ιταλία τεράστιο ποσοστό (πάνω από 1.200 στα 15.000) των κρουσμάτων αφορά υγειονομικούς;

Από τα 16 επιβεβαιωμένα κρούσματα της Καστοριάς, τα 6 αφορούν εργαζόμενους του τοπικού νοσοκομείου.

Στις 3/5/18, ο μετέπειτα πρωθυπουργός έγραφε «…ο κανόνας 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις θα εφαρμοσθεί. Οι προσλήψεις δεν θα γίνονται άκριτα όπως σήμερα, αλλά με συγκροτημένο σχέδιο. Είναι αδιανόητο να πλεονάζουν γιατροί & να λείπουν νοσηλευτές».

Τακτοποιήθηκε το θέμα των πλεοναζόντων γιατρών ή χρειάζεται να αφυπηρετήσουν χωρίς να αναπληρωθούν αρκετοί ακόμη για να επιτευχθεί η δημοσιονομική προσαρμογή;

Αν συνυπολογίσω τα αγχωμένα τηλεφωνήματα συνταξιοδοτημένων συναδέλφων για ενδεχόμενη επιστροφή ή την –μεταξύ σοβαρού και αστείου προς το παρόν- αυτομόρφωση εργαστηριακών συναδέλφων στην εκτίμηση του αναπνευστικού, μάλλον έχει επιτευχθεί ο στόχος της προσαρμογής. Και κανείς δε θα θέλει πια να κλέψει τη δόξα του Υπουργού.

Εικόνα τρίτη: Όποιος έχει την παραμικρή σχέση με το σύστημα υγείας το ξέρει καλά. Τις καλές –προ πανδημίας- ημέρες, για τυπικό διασωληνωμένο περιστατικό εφημερίας, είναι συχνό φαινόμενο να αναζητείται κλίνη ΜΕΘ για δύο και τρία 24ωρα.

Μέχρι τότε, ο ασθενής να φιλοξενείται σε απλό θάλαμο νοσηλείας, με φορητό αναπνευστήρα και δανεικό monitor από όποιο τμήμα έχει διαθέσιμο. Όχι σε καιρό κρίσης, πολέμου, πανδημίας αλλά μια οποιαδήποτε Τετάρτη. Ακόμη και για «απλό» weaning (κάθε ασθενής που διασωληνώνεται επειγόντως, πρέπει να μεταφερθεί σε ΜΕΘ προκειμένου να αφυπνιστεί και να αποσωληνωθεί με ασφάλεια), δύο και τρεις κλήσεις προς το κέντρο του ΕΚΑΒ για διαθέσιμη ΜΕΘ, μπορεί να μην αρκούν.

Πώς αλλιώς, όταν στην Ελλάδα είναι λειτουργικά –ασθμαίνοντας- λιγότερα από 600 κρεβάτια ΜΕΘ;

Αν αυτό εννοεί ως «θωράκιση» ο Υπουργός, έχουμε εντυπωσιακά διαφορετική αντίληψη για τον όρο. Αν ζούσαμε σε κανονικές συνθήκες, ίσως το σύστημα επιβίωνε.

Τώρα, τα μαθηματικά είναι ανατριχιαστικά.

Εικόνα τέταρτη: Σήμερα ανακοινώθηκε ότι ΝΙΜΤΣ, Παμμακάριστος και μία πτέρυγα του πρώην Λοιμωδών-«Αγ. Βαρβάρα», μαζί με το θεραπευτήριο ATTICA, υποτάσσουν τη λειτουργία τους στην ανάγκη ανάσχεσης της πανδημίας.

Και το ανακοίνωσε το ίδιο πολιτικό προσωπικό που πριν μερικά χρόνια είχε «σημαδέψει» και κλείσει ουσιαστικά το Λοιμωδών από το 2013 ως πλεονάζον, άχρηστο, κέντρο που δεν προσφέρει και πρέπει να κλείσει, και το προσωπικό του περίπου βολεμένους τεμπέληδες. Μνημείο σοβαρότητας.

Στο Μάτι έφταιγαν όσοι έχτισαν αυθαίρετα, εκτός σχεδίου και κείμενης νομοθεσίας. Καθόλου όσοι το επέτρεψαν, όσοι δεν έλεγξαν ή όσοι οριακά το ενθάρρυναν. Στη Μάνδρα έφταιγαν όσοι μπάζωσαν, ο κακός καιρός, ο απείθαρχος Έλληνας. Στις πυρκαγιές της Πάρνηθας ή της Ηλείας, έφταιγαν μόνο οι εμπρηστές, οι καταπατητές, οι ατομικές μονάδες. Καθόλου οι δασοκτονικοί νόμοι.

Το συμπέρασμα είναι ότι το κράτος δε φταίει.

Οι κραυγές για την –αυτονόητη- ατομική ευθύνη, έχουν ήδη κυριεύσει το δημόσιο λόγο και για τον έλεγχο της πανδημίας. Φταίει ή θα φταίει ο έφηβος που δεν έκατσε σπίτι, η γιαγιά που πανικόβλητη βγήκε να στοκάρει προμήθειες, ο ντελιβεράς που δε φόραγε γάντια. Όχι το κράτος. Σε βαθμό που είναι ν’ αναρωτιέται κανείς τι μας χρειάζεται αν δεν μπορεί να κάνει ούτε το στοιχειώδες: Να μας προστατέψει απ’ την ανίκητη βλακεία ή επιβουλή των λίγων –πραγματικά λίγων- που διαχρονικά υπήρχαν και υπάρχουν.

Η απαραίτητη σήμερα επιβολή μέτρων για την ταπείνωση της καμπύλης, δεν μπορεί να κρύψει τις εγκληματικές καθυστερήσεις: Μέχρι τουλάχιστον την 3^η του Μάρτη οι μπερδεμένες οδηγίες του ΕΟΔΥ για τη διερεύνηση στη διαλογή των εμπυρέτων, δεν περιελάμβαναν τη Ρώμη. Μέρα που η Ιταλία είχε ήδη 2.502 επιβεβαιωμένα κρούσματα, εκ των οποίων 2.263 ενεργά και 79 θανάτους και άρα διασπορά στην κοινότητα.

Το triage γινόταν με το χάρτη της Ιταλίας στο κινητό για να δούμε αν η περιοχή που ανέφερε ο –δυνητικά- άρρωστος ήταν στη Βόρεια ή τη Νότια Ιταλία και μόνο ο υπερβάλλων ζήλος και η ατομική πρωτοβουλία επέβαλε –ευτυχώς- την απομόνωση των ύποπτων κρουσμάτων με αυστηρότερα από τα συνιστώμενα κριτήρια. Η ιστορία των προσκυνητών των Αγ. Τόπων είναι πια ευρέως γνωστή και αποκαλυπτική.

Ο WHO σήμερα, 16/3, δια στόματος Tedros Adhanom, επιμένει: «Οι χώρες πρέπει να ελέγχουν. Δεν μπορούν να το πολεμήσουν αυτό τυφλά. Πρέπει να επιβεβαιώνουν τα κρούσματα και να τα απομονώνουν. Έτσι, το μήνυμά μου προς τους υπουργούς Υγείας σήμερα ήταν να επενδύσουν στα διαγνωστικά τεστ. Πρέπει να είναι σε θέση να ελέγχουν όλα τα ύποπτα κρούσματα. Συνιστούμε στις χώρες να επιμείνουν στον έλεγχο και να συνεχίσουν με στρατηγικές περιορισμού, διότι πιστεύουμε ότι ο ιός αυτός είναι ελεγχόμενος εάν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα».

Αν υπάρχει έστω ένα μικρό μέρος ορθολογισμού στην παραπάνω διατύπωση, ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι η εθνική στρατηγική θα εναρμονιστεί με το κοινό αίσθημα; Ότι δηλαδή η πολιτική της επιβεβαίωσης και απομόνωσης για κάθε πιθανό κρούσμα πρέπει να διασφαλιστεί επί μακρόν; Οι τελευταίες οδηγίες που περιορίζουν ασφυκτικά τους ελέγχους, μάλλον δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.

Όσο οι πολιτικοί ταγοί χαριεντίζονται με το ιερατείο της χώρας, με τον Πρωθυπουργό να προσπαθεί να κάνει mind control στην Ιερά Σύνοδο με υποσυνείδητα μηνύματα στα διαγγέλματά του, χιλιάδες υγειονομικοί προετοιμάζονται να δώσουν -ή δίνουν ήδη- μια πρωτόγνωρη μάχη.

Όχι πολύ διαφορετική ποιοτικά από αυτή που δίνουν κάθε μέρα σε ένα εξαθλιωμένο σύστημα υγείας αλλά εντελώς διαφορετική σε κλίμακα. Η προετοιμασία όμως θα είναι ελλιπής αν επιτρέψουμε να κυριαρχήσει ότι φταίει μια ανώτερη δύναμη, οι πεπερασμένες δυνατότητες, ο κακός μας ο καιρός.

Στην αρχή κιόλας της μάχης, μάθαμε από τηλεοπτικά δίκτυα εθνικής εμβέλειας ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει ο διπλανός, ο ηλικιωμένος, ο άρρωστος, που μέχρι χθες για τα ίδια κανάλια ήταν βαρίδι για το ασφαλιστικό. Μάθαμε ότι μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός, η οργάνωση, η στράτευση σε έναν κοινό σκοπό, οι οδηγίες των ειδικών και όχι οι εξαλλοσύνες των φανατικών μπορεί να φέρουν αποτέλεσμα. Ότι, όπως δείχνουν οι άδειοι σε γενικές γραμμές δρόμοι, ο έλληνας δεν είναι φύσει απείθαρχος, ασυμπίεστος, αυτοκαταστροφικός. Ότι η διατίμηση στο ταπεινό αντισηπτικό δεν είναι μέτρο κομμουνιστικής εκτροπής. Κι ότι ίσως τελικά δε χρειάζεται άδεια του διευθυντηρίου της ΕΕ ή σοσιαλιστικός μετασχηματισμός για να παραχθούν μερικοί τόνοι από αυτό το αντισηπτικό από κατασχεμένη αλκοόλη.

Ας τα αναστοχαστούμε αυτά μετά το τέλος του γενικού συναγερμού. Που ελπίζω, αλλά δεν πιστεύω, να έρθει όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Και -σε πείσμα των αριθμών και των άκαρδων και στυγνών στατιστικών προβλέψεων- να έρθει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για όλους μας.

Βασίλης Χατζηνάκης

Ειδικευόμενος γιατρός ΩΡΛ στον Ερυθρό Σταυρό.

Ισχύει ότι οι μεγάλες ιδιωτικές κλινικές και τα ιδιωτικά νοσοκομεία – πεντάστερα ξενοδοχεία της Αθήνας, αρνούνται τη νοσηλεία ασθενών με αναπνευστικά προβλήματα, ακόμα και όταν αυτοί καλύπτονται από την ιδιωτική ασφάλιση που ήδη έχουν;

Επικαλούμενοι την υπουργική απόφαση για τα Νοσοκομεία Αναφοράς, και με τη δικαιολογία ότι τα συγκεκριμένα ιδιωτικά δεν είναι “Νοσοκομεία Αναφοράς”, πόσους νόμους του κράτους, όρκους του Ιπποκράτη αλλά και συμβάσεις με τους πελάτες τους παραβιάζουν;

Δεν είναι άλλωστε γνωστό ότι, αυτές τις μέρες, σε νοσοκομεία αναφοράς μετατρέπονται λίγο ή πολύ, όλα τα νοσοκομεία, εν αναμονή μεγάλου κύματος ασθενών; Δεν είναι σαφές ότι η επίκληση από ένα ιδιωτικό νοσοκομείο του γεγονότος ότι δεν είναι “Νοσοκομείο Αναφοράς” αποτελεί το φύλο συκής της ιδιωτικής κερδοσκοπίας επί της υγείας των πολιτών;

Τα μεγάλα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα, αυτά για τα οποία επί χρόνια δουλεύει η πολιτική εξουσία, αρνούνται τη νοσηλεία ανθρώπων που έχουν ήδη ιδιωτική ασφάλιση, μόνο και μόνο με την υποψία ότι είναι κρούσματα του κορωνοϊού; Πρόκειται για σκάνδαλο.

Πώς ακριβώς αποδεικνύεται η χρησιμότητα του ιδιωτικού συστήματος υγείας από μια τέτοια πρακτική;

Ή μήπως αποδεικνύεται το ακριβώς ανάποδο:

Ότι ο ιδιωτικός τομέας στην υγεία υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να φουσκώνει την ήδη φουσκωμένη τσέπη των επενδυτών – μετόχων; Το γεγονός ότι τα ίδια ιδιωτικά νοσοκομεία – πεντάστερα ξενοδοχεία, κάνουν το τεστ διάγνωσης για τον κορωνοϊό, εναντι αδράς αμοιβής, δεν κάνει ακόμα πιο προκλητική τη συγκεκριμένη πρακτική;

Θα στα πάρω για να σου κάνω το τεστ, αλλά άμα βγεις θετικός, πήγαινε στα δημόσια νοσοκομεία! Εκεί θα γιατροπορευτείς.

Τα ιδιωτικά νοσοκομεία είναι μόνο για τα εύκολα; Ή μόνο για να βγάζουν εύκολα και άκοπα κέρδος απομυζώντας τον δημόσιο τομέα και την τσέπη των ασθενών;

Ποια μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας της ιδιωτικοποίησης της υγείας από αυτή τη σκανδαλώδη απόφαση των ιιδιωτικών νοσοκομείων;

Ποια μεγαλύτερη ομολογία της απόλυτης, ολοκληρωτικής αναγκαιότητας του Εθνικού Συστήματος Υγείας, από την παραδοχή των κυβερνώντων, ορκισμένων πολέμιων της Δημόσιας Υγείας σε ομαλές συνθήκες, ότι μόνο ο Δημόσιος Τομέας θα τα βγάλει πέρα με την πανδημία;

Και εδώ που φτάσαμε, ένα βήμα πριν την τραγωδία, μία και μόνο πολιτική μπορεί να υπάρξει όσον αφορά την ιδιωτική υγεία:

Άμεση επίταξη των ιδιωτικών νοσοκομείων, του εξοπλισμού και του προσωπικού τους και ένταξή τους στο κρατικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας, χωρίς την παραμικρή αποζημίωση στους ιδιοκτήτες – μετόχους.

Αρκετά κέρδισαν όσο ανέμιζαν τη σημαία της υγείας – προϊόν που πουλιέται ακριβά και αγοράζεται ακροβότερα.

Τα δε τρωκτικά του φιλελευθερισμού που πάσχιζαν (αλλά δεν πρόκαναν) να γκρεμίσουν τα δημόσια νοσοκομεία, ας μάθουν ότι αν νοσήσουν, τώρα, που τα ιδιωτικά νοσοκομεία θα κάνουν ότι δεν τους ξέρουν, μπορούν να έρθουν στα δημόσια νοσοκομεία.

Οι γιατροί και οι νοσηλευτές του ΕΣΥ θα τους περιθάλψουν, παρά τη χολή με την οποία τους έχουν περιλούσει. Γιατί η αποστολή του Εθνικού Συστήματος Υγείας είναι να παρέχει το κοινωνικό αγαθό της υγείας στο λαό.

Ακόμα και σε αυτούς που δεν θεωρούν την υγεία κοινωνικό αγαθό.

Παρατηρητήριο Γιατρών και Νοσηλευτών για τη Δημόσια Υγεία

Γιατροί και νοσηλευτές στη μάχη για τη Δημόσια Υγεία. Γιατί “μόνο ο λαός σώζει τον λαό”.

Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και αλλάζουν ώρα με την ώρα. Η κυβέρνηση, που μέχρι χθες μιλούσε για ΣΔΙΤ στα νοσοκομεία, σε άμεση παραδοχή της “αποτυχίας” συνολικά του μνημονιακού νεοφιλελεύθερου μοντέλου που εφαρμόστηκε ειδικά στο κοινωνικό κράτος και στη δημόσια υγεία τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια, χρησιμοποιεί “σοβιετικού” τύπου μέτρα (προσλήψεις, επιτάξεις ιδιωτικών κλινικών κτλ) προκειμένου να περιορίσει την ύστατη στιγμή την μετάδοση του ιού.

Οι φιλελεύθεροι πολιτικοί παράγοντες και δημοσιογράφοι που μέχρι χθες μιλούσαν για κλείσιμο νοσοκομείων και απολύσεις προσωπικού, για προνομιακό πεδίο ιδιωτικών επενδύσεων στην υγεία και επενδύσεις οι οποίες πρέπει να ενισχυθούν, πάντα βέβαια στη λογική του μοντέλου του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, τώρα εκλιπαρούν για δημόσια υγεία και κράτος πρόνοιας ή στην καλύτερη έχουν λουφάξει και τρυπώσει στις φωλιές τους.

Την ίδια στιγμή βέβαια, η κυβέρνηση αφήνει αφήνει ανοιχτούς τους ναούς και δεν τολμά κατ΄ ελάχιστο να τα βάλει με την εκκλησία, αναβαθμίζοντας ουσιαστικά το ρόλο της και την ισχύ της μέσα στην ελληνική κοινωνία, την ίδια ώρα που ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί φορείς παγκοσμίως έχουν αναστείλει τις  θρησκευτικές συναθροίσεις. Παράλληλα, έκαναν την εμφάνιση τους (οι πρώτες;) περιπτώσεις αισχροκέρδειας προϊόντων πρώτης ανάγκης και ο τηλεπωλητής υπουργός, ως άξιος απόγονος των λαδέμπορων του ‘40, δεν έχασε την ευκαιρία να βγει δια της τηλεόρασης και να υποστηρίξει τους όμοιους του. Μας εξήγησε «μαυραγορίτικα» ότι δεν υπάρχει αισχροκέρδεια, μόνο ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, αλλά δύο μέρες μετά αναγκάστηκε να δεχτεί τη διατίμηση προϊόντων, διότι η ελεύθερη αγορά δεν ρυθμίζει τα πάντα.

Ο Σύριζα, πέρα από τις κοκορομαχίες του Πολάκη, εφάρμοσε σχολαστικά στα χρόνια της διακυβέρνησης του το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης στη δημόσια υγεία, με μοναδικές ίσως διαφοροποιήσεις στο ότι δεν προχώρησε ανοιχτά σε ιδιωτικοποιήσεις και άσκησε μια επιδοματική πολιτική στα πλαίσια της κοινωνικής πρόνοιας, αλλά πάντα εντός μνημονιακού πλαισίου, καθώς η μειωμένη κρατική χρηματοδότηση συνεχίστηκε επί διακυβέρνησής του και η ιδιωτική περίθαλψη και ιατρική ασφάλιση προχώρησε αυξητικά.

Η σχεδόν ανύπαρκτη αντικειμενική δημοσιογραφία, η κυριαρχία του μεταφυσικού έναντι του επιστημονικά τεκμηριωμένου, αλλά κυρίως η διάπλαση της συλλογικής συνείδησης υπό τον νεοφιλελευθερισμό και κάτω από το θατσερικό δόγμα «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα», έχει διαμορφώσει μια αντίληψη στο μέσο Έλληνα, που βασίζεται στην εξατομίκευση και την ανυπαρξία αλληλεγγύης. Στο ίδιο μοτίβο, η κυβέρνηση. Προσπαθεί να κρύψει την ευθύνη της για την απαξίωση της δημόσιας υγείας, μεταθέτοντας την ευθύνη για τον περιορισμό της μετάδοσης του ιού σε ατομικό επίπεδο. Η ατομική ευθύνη, σαφώς απαραίτητη στη δοκιμασία αυτή, δεν πρέπει να κρύψει την πολιτική ευθύνη για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Στη διαμόρφωση ωστόσο της συνείδησης ενός κόσμου, που την ίδια ώρα που συνωστίζεται στα σούπερ μάρκετ για τρόφιμα και χαρτί, κατηγορεί τους κατατρεγμένους του πολέμου και του ιμπεριαλισμού ότι «δεν κάθισαν στις χώρες τους να πολεμήσουν», βλέπει τους άμαχους στον Έβρο σαν εχθρό και εισβολέα αλλά εθελοτυφλεί σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, στέλνει τρόφιμα και πίτες στα σώματα ασφαλείας που πριν τρείς μέρες είχαν κάνει απόβαση σαν δυνάμεις κατοχής στα νησιά του Β. Αιγαίου,  παίζει μεγάλο ρόλο η ανυπαρξία αντιπαραθετικής πολιτικής άποψης που σήμερα δεν εκφράζεται σχεδόν από κανένα πολιτικό φορέα της Αριστεράς, με σκοπό την αναδιαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης της κοινωνίας, που είναι σε τελική ανάλυση το πραγματικό ζητούμενο, και όχι την αντοχή στο χρόνο που έχει γίνει αυτοσκοπός ή την επαναστατική ονείρωξη στη σφαίρα του φαντασιακού.

Οι αυτονόητες απαγορεύσεις σε σχέση με τον κορωνοϊό (που συνοδεύονται με βαριές ποινικές διώξεις) έπρεπε να γίνουν χθες. Αν το Ιταλικό δράμα δεν λειτουργούσε προειδοποιητικά για την Ελλάδα, τα προληπτικά μέτρα θα ήταν μάλλον μικρής ισχύος σήμερα. Ωστόσο, υπάρχει ορατός κίνδυνος «να γίνει της Ιταλίας», καθώς το σύστημα υγείας της γείτονας, ειδικά στο βόρειο τμήμα, είναι σαφώς καλύτερο από το απαξιωμένο ΕΣΥ και επίσης η οργάνωση του κράτους της Ιταλίας είναι πιο κοντά στο μοντέλο της Β. Ευρώπης, παρά στην Ελλάδα. Αν οι καιρικές συνθήκες δεν λειτουργήσουν ενάντια στη διάδοση του ιού, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να δούμε αντίστοιχες καταστάσεις και εδώ, με απροσδιόριστες ατομικές ή μαζικές συμπεριφορές.

Είναι σίγουρο ότι η πανδημία έχει λειτουργήσει και θα συνεχίσει να λειτουργεί σαν αιτία αλλά συχνά και άλλοθι για τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως είναι σίγουρο ότι οι οικονομικές επιπτώσεις από τα μέτρα προστασίας (μείωση κατανάλωσης, πτώση διεθνούς εμπορίου και μεταφορών, αποφυγή-απαγόρευση μετακινήσεων, μείωση τουριστικής κίνησης, κτλ) θα την βαθύνουν ακόμη περισσότερο. Σε εθνικό επίπεδο, τα οικονομικά μέτρα στήριξης που ανακοινώθηκαν προς το παρόν, πέραν αυτών της στήριξης του ΕΣΥ, αφορούν μόνο στις επιχειρήσεις και έχουν ελάχιστο δημοσιονομικό κόστος. Η γενίκευση ωστόσο και κορύφωση της πανδημίας θα φέρει καθολική οικονομική ύφεση αφού θα περιοριστούν σχεδόν όλες οι οικονομικές δραστηριότητες, άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα ακόμη. Από πολλές απόψεις, η περίοδος του κορωνοϊου θα αποτελέσει ένα σημείο τομής. Στη μετα-Κορωνοϊό εποχή, η διακυβέρνηση της χώρας θα είναι πιο αυταρχική, οι μηχανισμοί ελέγχου του πληθυσμού πιο διαδεδομένοι, οι εργασιακές σχέσεις πιο ελαστικές, οι εργοδότες πιο ενισχυμένοι, οι μικρές επιχειρήσεις λιγότερες, οι άνεργοι περισσότεροι.

Για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις χρειάζονται ισχυρά οικονομικά μέτρα στήριξης, που υπολογίζονται σε κάποια δισ. Ωστόσο, το πλαίσιο της δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας είναι πολύ συγκεκριμένο (ευρωζώνη, Σύμφωνο Σταθερότητας, πρωτογενές πλεόνασμα). Αν μιλάμε λοιπόν για ουσιαστικά οικονομικά μέτρα στήριξης των οικονομικών επιπτώσεων προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση, πρέπει αναγκαστικά να μιλήσουμε για χαλάρωση της ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής της ΕΖ, χαλάρωση των μέτρων λιτότητας και δραστική συρρίκνωση των «ματωμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων (όπως σωστά τα αποκαλούσε ο Τσίπρας πριν τα εφαρμόσει κατά γράμμα).

Χρειάστηκε ένας ιός προκειμένου να καταρρεύσουν τα στερεότυπα του μπουρδο-φιλελευθερισμού, να ξεγυμνωθεί η «ελεύθερη αγορά» και η οικονομία να σηκώσει τα «αόρατα χέρια» της ψηλά, παραδομένη στον «κρατισμό» της δημόσιας υγείας και την προστασίας της κοινωνίας. Σήμερα άπαντες αντιλαμβάνονται την σημασία της δημόσιας υγείας και πρόνοιας, αλλά και τον ρόλο των γιατρών και νοσηλευτών του ΕΣΥ που μέχρι χτες ήταν «πλεονάζοντες» και «προς απόλυση».

Η παταγώδης αυτή κατάρρευση ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας να ανοίξουν μαζικά μέσα στην κοινωνία, και να γίνουν πράξη μετά, δύο βασικά ζητήματα: 1. η υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και πρόνοιας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και 2. η δημιουργία μιας συλλογικής και αλληλέγγυας συνείδησης, ενάντια στην εξατομίκευση και τον κατακερματισμό.

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Αυτή είναι η δική μας μάχη!

– Ή με τη ζωή, ή με τα πλεονάσματα.

– Η αλληλεγγύη μας το μόνο φάρμακο ενάντια στον ιό του φόβου και του κατακερματισμού.

Πάνος Λεονταράκης

Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, αρθρογραφεί στο antapocrisis.

Σύμφωνα με την ΕΛΑΣ μέχρι σήμερα το μεσημέρι έχουν γίνει 96 συλλήψεις όσων παραβίασαν τα μέτρα αποφυγής και περιορισμού της διάδοσης του κορωνοϊού. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι κομμώτριες, ψήστες, καφετζήδες, νυχούδες. Σήμερα Κυριακή, πλήθος πιστών συνωστίστηκαν στις εκκλησίες. Δεν συνελήφθη όμως ούτε ένας παπάς.

Απευθύνομαι σε εσάς κ. Χρυσοχοΐδη γιατί προ ολίγων εβδομάδων δεν διστάσατε να στείλετε τα ΜΑΤ και να σαπίσετε στο ξύλο τους κατοίκους των νησιών που διαμαρτύρονταν για τα υπό κατασκευή κλειστά κέντρα κράτησης μεταναστών.

Απευθύνομαι σε εσάς γιατί προ ημερών, ως άλλος Κολοκοτρώνης, παρελάσατε στα ελληνοτουρκικά σύνορα δείχνοντας τεράστιο ηρωισμό στην εποποιία του Έβρου.

Απευθύνομαι σε εσάς γιατί δεν διστάζετε να στέλνετε τα ΜΑΤ τρεις φορές την εβδομάδα μέσα στην ΑΣΟΕΕ, να καλύπτετε παραβατικές συμπεριφορές και εγκληματικές πράξεις των οργάνων της τάξης, να δηλώνετε με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι ο νόμος θα επιβληθεί και η ανομία θα παταχθεί.

Δεν σας ζητώ να συλλάβετε χίλιους μητροπολίτες. Αρκεί ένας, και οι υπόλοιποι θα λάβουν το μήνυμα.

Για ποιο λόγο άλλωστε όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά να κλείνουν, καθώς η διάθεση χώρων συνωστισμού είναι παραβατική πράξη εν μέσω επιδημικής κρίσης, αλλά το μαγαζί – γωνία που λέγεται εκκλησία να συνεχίσει να παραβατεί; Να συνεχίσει μάλιστα να δηλώνει ευθαρσώς ότι θα συνεχίσει να κοινωνεί και να λειτουργεί, γράφοντας στα χρυσοποίκιλτα υποδήματά του την ανάγκη να προστατευθεί η κοινωνία από την πανδημία του κορωνοϊού;

Στη γειτονική Ιταλία, δέκα μέρες μετά το γενικό λοκ ντάουν, είχαμε σήμερα 368 νεκρούς και πάνω από 3.000 νέα κρούσματα. Όσοι σήμερα παραβιάζουν τα μέτρα αποφυγής της διάδοσης του ιού, δεν βάφουν τα χέρια τους με αίμα;

Μην κρύβεστε πίσω από τις κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ. Να σας υπενθυμίσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείραξε ούτε μία τρίχα από τις πλουσιότατες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) γενειάδες των Αγίων Πατέρων. Σήμερα ανέξοδα μπορεί να αντιπολιτεύεται. Εσείς όμως, σήμερα κυβερνάτε.

Πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που ομνύει στην τάξη και στην νομιμότητα, να κουρελιάζει την τάξη και την νομιμότητα όταν αυτή έρχεται σε σύγκρουση με το άγιο παγκάρι της Εκκλησίας και το ποίμνιο που ψηφίζει την …Δεξιά του Κυρίου;

Εν αναμονή της εφαρμογής των κυβερνητικών αποφάσεων για την εφαρμογή των μέτρων διάδοσης του κορωνοϊού και μαζικών συλλήψεων όσων μητροπολιτών τις παραβιάζουν…

antapoΚΡΙΤΗΣ

Ο antapoΚΡΙΤΗΣ κρίνει και σχολιάζει σκωπτικά την επικαιρότητα στο antapocrisis.