Άρθρα

Μια Διεθνής … της Υγείας

/1 Comment/in , , /by

Οι Κουβανοί γιατροί κλήθηκαν να ενισχύσουν τις υπηρεσίες υγείας της Ιταλίας για να ανακόψουν την επιδημία του Covid-19.

Μόλις πριν από ένα μήνα, ο πρόεδρος της Βραζιλίας ήταν αυτός που τους ανακάλεσε. Ο Ζαΐχ Μπολσονάρου είχε από καιρό ξεκινήσει να κατηγορεί τους Κουβανούς γιατρούς που βρίσκονταν στο βραζιλιάνικο έδαφος ως αδρανοποιημένα “αντάρτικα κύτταρα”. Όμως, αμέσως μετά την αναχώρησή τους και πριν ξανακληθούν τελικά, σε ορισμένες περιοχές ο κόσμος στερήθηκε οποιασδήποτε ιατρικής φροντίδας (El Pais, 18 Φεβρουαρίου).

Το 2006, ο δημοσιογράφος Ερνάντο Κάλβο Οσπίνα κατέγραψε την ιστορία της Συνεργασίας για την υγεία μεταξύ της Κούβας και των φτωχών πληθυσμών των χωρών του Νότου, την πρώτη Διεθνή Ιατρική Ταξιαρχία που σχηματίστηκε το 1963, στην -μόλις -ανεξαρτητοποιημένη Αλγερία.

Νέοι “γιατροί με γυμνά πόδια”

Λίγο μετά την εκλογή του στην προεδρία της Βενεζουέλας το 1998, ο Ούγκο Τσάβεζ υπέγραψε συμφωνία με την κυβέρνηση της Κούβας, με την οποία δημιουργήθηκε ένα τεράστιο πρόγραμμα δημόσιας υγείας, το Misión Barrio Adentro (Αποστολή Mέσα στη Γειτονιά). Στη Βενεζουέλα, 14.000 Kουβανοί γιατροί περιέθαλψαν από τότε τους φτωχότερους δωρεάν. Αν και ελάχιστα γνωστή, αυτή η δράση είναι μόνο ένα μέρος της υγειονομικής συνεργασίας της Αβάνας με τους φτωχούς πληθυσμούς των χωρών του Νότου.

Αύγουστος του 2005 … Ο τυφώνας Κατρίνα έχει καταστρέψει τον Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι αρχές γρήγορα χάνουν κάθε έλεγχο και λόγω της κλίμακας της καταστροφής. Η κυβερνήτης της Λουιζιάνας, Κάθλιν Μπλάνκο, απευθύνει έκκληση στη διεθνή κοινότητα και ζητά επείγουσα ιατρική βοήθεια. Στην Αβάνα, η κυβέρνηση της Κούβας αντιδρά αμέσως. Προτείνει να στείλει στη Νέα Ορλεάνη, αλλά και στο Μισισιπή και την Αλαμπάμα, -κράτη που πλήττονται επίσης από τον κυκλώνα-, με τη μορφή ανθρωπιστικής βοήθειας και μέσα σε 48 ώρες το πολύ, 1.600 γιατρούς που εκπαιδεύονται για να παρεμβαίνουν σε αυτόν τον τύπο καταστροφής. Φέρουν μαζί τους όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό και 36 τόνους φαρμάκων. Αλλά αυτή η πρόταση, όπως και αυτή που απεύθυνε η Κούβα απευθείας στον Πρόεδρο Τζωρτζ Μπους, έμειναν αναπάντητες, ενώ περισσότεροι από 1.800 άνθρωποι, κυρίως φτωχοί, θα πέθαιναν από έλλειψη βοήθειας και φροντίδας.

Το δράμα επαναλαμβάνεται, στις 8 Οκτωβρίου 2005, όταν το Πακιστάν αντιμετώπισε έναν από τους χειρότερους σεισμούς στην ιστορία του, στην περιοχή του Κασμίρ. Οι ανθρώπινες και υγειονομικές συνέπειες ήταν δραματικές, ιδιαίτερα στις πιο φτωχές και απομονωμένες περιοχές στο βόρειο τμήμα της χώρας. Στις 15 Οκτωβρίου, ένα πρώτο σώμα 200 Κουβανών γιατρών έκτακτης ανάγκης έφτασε με αρκετούς τόνους εξοπλισμού. Λίγες μέρες αργότερα, η Αβάνα απέστειλε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να εγκαταστήσει και να εξοπλίσει 30 νοσοκομεία της επαρχίας, σε ορεινές περιοχές, τις οποίες, ως επί το πλείστον, δεν είχαν ποτέ επισκεφθεί γιατροί. Πολλοί άνθρωποι ανακαλύπτουν την ύπαρξη μιας χώρας που ονομάζεται Κούβα.

Όλα ξεκίνησαν στην Αλγερία

Για να μην έρθουν σε κόντρα με την παράδοση σε αυτή τη μουσουλμανική χώρα, οι Κουβανοί γιατροί – το 44% των περίπου 3.000 γιατρών που μεακινήθηκαν στο Πακιστάν μέχρι τον Μάιο του 2006 – κάλυπταν τα μαλλιά τους κάτω από ένα μαντήλι. Μια καλή συνεργασία άρχισε να καθιερώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα: πολλοί Πακιστανοί αποδέχονται ότι η γυναίκα ή η κόρη τους φροντίζεται από έναν άνδρα. Στα τέλη Απριλίου 2006, λίγο πριν από την αναχώρησή της, η ιατρική ομάδα της Κούβας περιέθαλψε 1,5 εκατομμύρια ασθενείς, κυρίως γυναίκες, και πραγματοποίησε περίπου 13.000 χειρουργικές επεμβάσεις. Μόνο λίγοι ασθενείς, με πολύ σοβαρά τραύματα έπρεπε να μεταφερθούν στην Αβάνα όπως και έγινε. Ο Πρόεδρος Περβέζ Μουσάραφ, μεγάλος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και φίλος του Μπους, ευχαρίστησε επισήμως τις αρχές της Αβάνας και αναγνώρισε ότι η βοήθεια αυτής της μικρής χώρας της Καραϊβικής ήταν η σημαντικότερη που έλαβε (το Πακιστάν) σε αυτή την καταστροφή.

Η πρώτη Κουβανική Διεθνής Ιατρική Ταξιαρχία (Μπριγάδα) δημιουργήθηκε το 1963. Ήταν η μόλις ανεξαρτητοποιημένη Αλγερία η χώρα στην οποία επέστρεψαν οι 58 ιατροί και τεχνικοί που τη στελέχωναν.

Το 1998, η κυβέρνηση της Κούβας άρχισε να οργανώνει μαζική ιατρική βοήθεια προς πληθυσμούς φτωχών χωρών που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές. Μετά τη διέλευση των κυκλώνων George και Mitch στην Κεντρική Αμερική και την Καραϊβική, η Αβάνα διέθεσε τους γιατρούς και νοσηλευτές της να εργαστούν στο πλαίσιο των ολοκληρωμένων προγραμμάτων υγείας. Η Δομινικανή Δημοκρατία, η Ονδούρα, η Γουατεμάλα, η Νικαράγουα, η Αϊτή και το Μπελίζ δέχτηκαν αυτήν την πρόταση.

Στην Αϊτή, όπου ο μέσος πολίτης στερείται ιατρικής περίθαλψης, η Κούβα προσφέρθηκε να στείλει μαζική ιατρική βοήθεια. Μάλιστα, το 1998, η Αβάνα πρότεινε ακόμη και στη γαλλική κυβέρνηση (πρώην αποικιακή δύναμη), ένα είδος ανθρωπιστικής ένωσης που θα ωφελούσε τον πληθυσμού της Αϊτής. Αλλά το Παρίσι παρέμεινε σιωπηλό και τελικά επέλεξε το 2004 να στείλει στρατεύματα..
Η Κούβα ανέπτυξε τον αριθμό των γιατρών της – από το 1998, άλλοι 2.500 ακολούθησαν – και όσο περισσότερους τόνους φαρμάκων της επέτρεπε η εύθραυστη οικονομία της.

Η αποτελεσματικότητα και η δωρεάν παροχή βοήθειας, το γεγονός ότι αυτοί οι νέοι “γιατροί με γυμνά πόδια” παρεμβαίνουν σε περιοχές όπου οι τοπικοί συνάδελφοί τους αρνούνται να πάνε (λόγω της φτώχειας της “πελατείας”, της ανασφάλειας ή της δυσκολίας πρόσβασης …), οδηγούν άλλες χώρες, κυρίως από την Αφρική, να υποβάλουν αίτηση για το πρόγραμμα. Οι Κουβανοί υγειονομικοί υπάλληλοι πληρώνονται από τη δική τους κυβέρνηση.

Από το 1963 έως το τέλος του 2005, περισσότεροι από 100.000 γιατροί και τεχνικοί υγείας εργάστηκαν σε 97 χώρες, κυρίως στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική (1). Τον Μάρτιο του 2006, 25.000 επαγγελματίες είχαν εξαπλωθεί σε 68 έθνη. Μια ανάπτυξη που ακόμη και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) δεν μπορεί να εγγυηθεί. Όσον αφορά τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ), η μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) απέστειλε 2.040 ιατρούς και νοσηλευτές στο εξωτερικό το 2003, 2.290 το 2004 (2). Επιπλέον, υπάρχει η φροντίδα που ασκείται στην ίδια την κουβανική επικράτεια, όπου συχνά στέλνονται οι σοβαρότερο πάσχοντες ασθενείς από οποιαδήποτε χώρα. Ήταν η Αβάνα, για παράδειγμα, που περιέθαλψε την Kim Phuc, το κοριτσάκι στη φωτογραφία του Nick Ut που είχε κλονίσει τον κόσμο, τρέχοντας γυμνό σε δρόμο στο Βιετνάμ, με το δέρμα της καμένο από βομβαρδισμούς ναπάλμ του στρατού των ΗΠΑ. Η Κούβα δέχτηκε επίσης παιδιά και ενήλικες, περισσότερους από 19.000 συνολικά, από τις τρεις Σοβιετικές Δημοκρατίες που επλήγησαν από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ το 1986.

Αξιοποιώντας την εμπειρία της στην πρόληψη του AIDS (ο επιπολασμός του HIV είναι 0,09% σε σύγκριση με 0,6% στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα), η Κούβα προσέφερε, κατά την έκτακτη σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, τον Ιούλιο του 2001, “γιατρούς, παιδαγωγούς, ψυχολόγους και άλλους ειδικούς που είναι απαραίτητοι για την παροχή συμβουλών και συνεργασία σε εκστρατείες για την πρόληψη του AIDS και άλλων ασθενειών. Προσέφερε επίσης τον εξοπλισμό και τα διαγνωστικά κιτ που είναι απαραίτητα για βασικά προγράμματα πρόληψης του AIDS, αντιρετροϊκή θεραπεία για 30.000 ασθενείς … ”. Και αν εγκρινόταν το σχέδιο, «θα ήταν υλοποιήσιμο αρκεί η διεθνής κοινότητα να “έβαζε” τις πρώτες ύλες για τα φάρμακα. Η Κούβα δεν θα είχε κανένα όφελος και θα παρείχε και τους μισθούς του προσωπικού της.”

Η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή. Ωστόσο, 8 χώρες της Αφρικής και 6 χώρες της Λατινικής Αμερικής επωφελούνται από το πρόγραμμα Εκπαιδευτική Παρέμβαση για τον HIV / AIDS, το οποίο επέτρεψε τη μετάδοση ραδιοφωνικών ή/και τηλεοπτικών προγραμμάτων, τη δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για περισσότερους από 200.000 ασθενείς, καθώς και τη δυνατότητα εκπαίδευσης για περισσότερους από μισό εκατομμύριο εργαζόμενους στον τομέα της υγείας.

Σήμερα, περίπου 14.000 Κουβανοί γιατροί εργάζονται στα barrios (υποβαθμισμένες περιοχές) της Βενεζουέλας. Μετά από συνεννόηση, το Καράκας και η Αβάνα ξεκίνησαν τη λειτουργία του προγράμματος “Milagro” (“Θαύμα”), η οποία, κατά τη διάρκεια των πρώτων δέκα μηνών του 2005, επέτρεψε την αποκατάσταση της όρασης, χωρίς κόστος, σε σχεδόν 80.000 Βενεζουελάνους, πολλοί από τους οποίους, με καταρράκτη ή γλαυκώμα, έπρεπε να μεταφερθούν στην Κούβα για χειρουργική επέμβαση (3). Το πρόγραμμα αφορά κυρίω τους λατινοαμερικάνους και τους κατοίκους της Καραϊβικής που πλήττονται από τύφλωση και άλλες οφθαλμικές βλάβες. Η Βενεζουέλα παρέχει χρηματοδότηση, η Κούβα παρέχει ειδικούς, εξοπλισμό και υποδομή για τη φροντίδα των ασθενών ενώ βρίσκονται στο νησί.

Μέχρι σήμερα, καμία κυβέρνηση, ιδιωτική πρωτοβουλία ή διεθνής οργανισμός δεν κατόρθωσε να δομήσει ένα παγκόσμιο ιατρικό πρόγραμμα αυτού του μεγέθους ικανό να παράσχει μια ευρεία στήριξη σε άτομα που στερούνται φροντίδας. Στα πλαίσια του Milagro, προβλέπεται να διορθωθούν οφθαλμολογικά προβλήματα περίπου ενός εκατομμυρίου ανθρώπων τον χρόνο…

Λίγο μετά την εκλογή του και πριν την ορκωμοσία του, ο νέος Βολιβιανός πρόεδρος Έβο Μοράλες, υπέγραψε τον Δεκέμβριο του 2005 την πρώτη διεθνή συμφωνία του με την Αβάνα. Δημιούργησε κουβανο-βολιβιανή ένωση για την δωρεάν περίθαλψη οφθαλμολογικών παθήσεων. Εκτός από το Εθνικό Ινστιτούτο Οφθαλμολογίας της Λα Πας, που πρόσφατα εξοπλίστηκε από την Κούβα, το πρόγραμμα θα διαθέτει ιατρικό κέντρο στις πόλεις Κοτσαμπάμπα και Σάντα Κρουζ. Νέοι βολιβιανοί γιατροί που μόλις αποφοίτησαν από τη Λατινοαμερικανική Ιατρική Σχολή (ELAM) θα συμμετάσχουν σε αυτό το πρόγραμμα.

Το πρώτο σχολείο εγκαινιάστηκε το 1998, όταν η Κούβα άρχισε να στέλνει γιατρούς στην Καραϊβική και την Κεντρική Αμερική. Βρίσκεται σε μια πρώην ναυτική βάση, στα προάστια της Αβάνας, εκπαιδεύει νέους από φτωχές οικογένειες από όλη την αμερικανική ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών (αλλά υπάρχουν και εκατοντάδες Αφρικανοί, Ασιάτες, Άραβες, ακόμα και Ευρωπαίοι μαθητές). Οι 21 σχολές ιατρικής που λειτουργούν στην Κούβα συμμετέχουν σε αυτήν την εκπαίδευση. Τον Ιούλιο του 2005 αποφοίτησαν οι πρώτοι 1.610 μαθητές της Λατινικής Αμερικής, ενώ περίπου 2.000 νέοι εισάγονται στο σχολείο κάθε χρόνο. Η εκπαίδευση, η διατροφή, η στέγαση, καθώς και τα αναγκαία για την πρακτική παρέχονται δωρεάν. Σε αντάλλαγμα, πρέπει να συμφωνήσουν να επιστρέψουν στη χώρα τους για να προσφέρουν στους συμπατριώτες τους (4).

Διαμαρτυρίες και πολιτική πίεση

Παρακινούμενοι από ιδεολογικές θεωρήσεις, ιατρικοί και οφθαλμολογικοί σύλλογοι σε πολλές χώρες έχουν ξεκινήσει εκστρατείες εναντίον αυτής της πρωτοβουλίας. Το περιοδικό του Αργεντίνικου Συμβουλίου Οφθαλμολογίας, για παράδειγμα, εναντιώθηκε στους Κουβανούς οφθαλμιάτρους: “Δεν ξέρουμε αν είναι γιατροί (5)” και την ίδια στιγμή ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τις επαφές με ανθρωπιστικές ΜΚΟ για τη χρηματοδότηση ενός παρόμοιου προγράμματος.

Στη Νικαράγουα (όπου χθες -βάση ημερομηνίας γραφής του πρωτοτύπου) ο Πρόεδρος Αρνόλντο Αλεμάν, παρά το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε ο τυφώνας Mitch, ξεκίνησε την ομιλία του αρνούμενος την παρουσία αυτών των ενεργών Κουβανών γιατρών), στη Βενεζουέλα ήδη από το 2002 και στη Βολιβία σήμερα, οι γιατροί που συνδέονται με συντηρητικούς τομείς – και οι οποίοι θεωρούν την ιατρική ως εμπόριο προς τους “φερέεγγυους” πληθυσμούς και αρνούνται να πάνε στις παραγκουπόλεις – “ξεσπούν” ενάντια σε αυτούς τους «γιατρούς με τα γυμνά πόδια»: “ανικανότητα”, “παράνομη άσκηση της ιατρικής”, “αθέμιτος ανταγωνισμός”…
Τον Απρίλιο του 2005, μια δικαστική απόφαση της Πολιτείας Τόκαντινς της Βραζιλίας, υποχρέωσε 96 Κουβανούς γιατρούς που φρόντιζαν τους άπορους, να αποχωρήσουν. Διαφωνώντας με την απόφαση, η Κυβέρνηση δεν μπορούσε παρά “να αναγνωρίσει το επαγγελματικό θάρρος των γιατρών που ήταν ευπρόσδεκτοι εδώ και τους οποίους πρέπει να ευχαριστήσουμε”.

Οι διαμαρτυρίες και οι πολιτικές πιέσεις από τους ιατρικούς συλλόγους αυξάνονται καθώς αυξάνεται και ο αριθμός των νέων πτυχιούχων που φθάνουν από τα πανεπιστήμια της Κούβας. Έτσι, από τη στιγμή που αυτοί οι νέοι συνάδελφοι θα μπορούσαν να μειώσουν τις τιμές ή ακόμη και να προσφέρουν μέρος των υπηρεσιών τους δωρεάν, η ιατρική περίθαλψη παύει να είναι μια ελιτίστικη και εμπορική υπηρεσία.

Υπάρχει επίσης η απειλή για την μη αναγνώριση στο εξωτερικό των διπλωμάτων που αποκτήθηκαν στην Κούβα. Στη Χιλή, πολλοί νέοι που εκπαιδεύτηκαν στο νησί (Κούβα) δεν μπόρεσαν να επικυρώσουν τα ιατρικά τους προσόντα λόγω του υπερβολικού κόστους των τελών. Όμως, όπως σημειώνει το BBC, εάν οι ιατρικοί σύλλογοι της Λατινικής Αμερικής επιμένουν στην αντίθεση τους, “θα δυσκολευτούν να λάβουν την υποστήριξη ενός πληθυσμού που έχει όλο και λιγότερη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και για τους οποίους αυτό το έργο(των Κουβανών γιατρών) λειτουργεί ως μια μικρή ακτίνα ελπίδας στο σκοτάδι (6) ”.

Η πιο δύσκολη κατάσταση αφορά τους φοιτητές αμερικανικής υπηκοότητας, οι οποίοι υπόκεινται σε ποινή δέκα ετών φυλάκισης και πρόστιμα ύψους μέχρι 200.000 δολαρίων. Οι νόμοι περί αποκλεισμού, τους απαγορεύουν την είσοδο στην Κούβα! Ωστόσο, στη χώρα όπου ζουν 45 εκατομμύρια άτομα χωρίς ιατρική κάλυψη, οι σπουδές ιατρικής κοστίζουν περίπου 300.000 δολάρια.

Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή η “ανθρωπιστική” βοήθεια είναι μόνο ένας ελιγμός επικοινωνίας, μια “επένδυση” που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση της Αβάνας να συγκεντρώσει απροσδόκητη διπλωματική υποστήριξη ενόψει της επίμονης εχθρότητας των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορούν να αναφέρουν, για παράδειγμα, ότι η εκλογή της Κούβας στο Συμβούλιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2006, κερδήθηκε με μυστική ψηφοφορία με την υποστήριξη τουλάχιστον 96 από 191 κράτη-μέλη των Ηνωμένων Εθνών (ενώ συγχρόνως δεν έγιναν αποδεκτές οι υποψηφιότητες της Νικαράγουας, του Περού και της Βενεζουέλας, όπου τηρείται ο πολιτικός πλουραλισμός). Τούτου λεχθέντος, ένας δυτικός διπλωμάτης αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι η αποστολή Κουβανών γιατρών στο εξωτερικό είναι “μια πρωτοβουλία που ωφελεί τόσους πολλούς ανθρώπους και η οποία πρέπει να επικροτηθεί ακόμη και από τους πολιτικούς εχθρούς της Κούβας”.

Παραπομπές

1.Το 2005, οι δικαιούχοι των προγραμμάτων βρίσκονταν στις φτωχότερες περιοχές 6 χωρών της Λατινικής Αμερικής και 20 αφρικανικών χωρών. Μέχρι το τέλος του 2005, είχαν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 500.000 γεννήσεις, 1.657.867 χειρουργικές επεμβάσεις και σχεδόν 9 εκατομμύρια εμβολιασμοί.
2.Σύμφωνα με την οικονομική αναφορά του 2004.
3.Στις περισσότερες χώρες της περιοχής, η επέμβαση καταρράκτη κοστίζει το λιγότερο, 600 δολάρια.
4. Πολλά προγράμματα συνεργασίας ενώνουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας και της Κούβας.
Μεταξύ άλλων, αυτό της δωρεάν εκπαίδευσης 10.000 λατινοαμερικάνων γιατρών τον χρόνο, ή 100.000 σε δέκα χρόνια, όχι μόνο στα κουβανικά πανεπιστήμια αλλά και στις υπό κατασκευή σχολές στη Βενεζουέλα.
5. Ενημερωτική Οφθαλμολογική Έκδοση, Periódico Informativo Oftalmológico, νο 37, Μπουένος Άιρες, 26 Δεκεμβρίου 2005.
6. BBC, 5 Απριλίου 2001.
7. BBC, όπ. π..

Πηγή: monde-diplomatique.fr

Μετάφραση: Ξένια Πηρούνια για το antapocrisis.gr

Δήλωση του Ευρωπαϊκού Συντονισμού για την έξοδο από την Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρώ, το ΝΑΤΟ και τον νεοφιλελευθερισμό για την κρίση στη Βενεζουέλα

/0 Comments/in /by

Για πολλά χρόνια, η Βενεζουέλα προσπαθεί να αναπτύξει μια λαϊκή επανάσταση για να αντιμετωπίσει τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και εξαθλίωσης που λαμβάνουν χώρα στη Λατινική Αμερική. Πρόκειται για ένα πρότζεκτ που σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες οδήγησαν τις προοδευτικές δυνάμεις σε εκλογικές νίκες από το 1990, παρά την παρέμβαση των πιο ισχυρών χωρών του κόσμου.

Το θεμελιώδες πρόβλημα των διαδοχικών κυβερνήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών με τη Βενεζουέλα δεν είναι η ποιότητα της δημοκρατίας στη Βενεζουέλα, αλλά η μάχη για τον έλεγχο των φυσικών της πόρων και πρώτα και κύρια το αποθέματα του πετρελαίου, που με εκείνα της Σαουδικής Αραβίας, είναι τα μεγαλύτερα στον κόσμο.

Είναι σκανδαλώδες το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται συνεχώς υπό επιτήρηση, την ώρα που στη γειτονική Κολομβία ένας κοινωνικός ακτιβιστής σκοτώνεται κάθε δύο ημέρες και στη Βραζιλία μετά την νίκη του Μπολσονάρο, οι ακτιβιστές του MST (ένα κίνημα ακτημόνων εργατών που καταλαμβάνουν ακαλλιέργητες εκτάσεις και στο οποίο λαμβάνουν μέρος 4 εκατομμύρια άνθρωποι)  στοχοποιούνται συνήθως από αστυνομικούς, στρατιωτικούς ή παραστρατιωτικούς.

Είναι ειρωνικό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επικεντρώνονται στην καταγγελία της φτώχειας στη Βενεζουέλα, μια χώρα που έχει μειώσει σημαντικά τον πληθυσμό της κάτω από το όριο της φτώχειας από τότε που ο Τσάβες ήρθε στην εξουσία. Μια χώρα που παρά τον αποκλεισμό που της υποβάλλεται, ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης (0,76) είναι μεγαλύτερος από την χώρα που υποτίθεται ότι θα εισβάλει και πλασάρεται ως παράδειγμα του εκσυγχρονισμού (στην Κολομβία ο δείκτης HDI είναι 0,74 και στη Βραζιλία 0,75). Οι δύο τελευταίες χώρες έχουν δείκτη ανισότητας 0,57, πολύ μακριά από αυτό της Βενεζουέλας, η οποία βρίσκεται στο 0,63 (στοιχεία του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη). Οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε μια περίοδο παρακμής, αυξανόμενης ανισότητας και δυσαρέσκειας στο εσωτερικό της χώρας, προσπαθούν να αποκαταστήσουν τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο τους πάνω στη Λατινική Αμερική. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΕ υποστήριξαν αυτή την πολιτική, υποστηρίζοντας έναν πρόεδρο-φάντασμα (τον Χουάν Γκουαϊδό), τον ο οποίο ενάντια σε κάθε λογική ο Τραμπ θέλει να επιβάλει στη Βενεζουέλα.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό, αν λάβει κανείς υπ’ όψη το πλαίσιο της επιδείνωσης της παγκόσμιας οικονομικής και γεωπολιτικής κατάστασης. Τη στιγμή που ο Τραμπ επιβάλλει την είσοδο της Κολομβίας στο ΝΑΤΟ και την αύξηση των ευρωπαϊκών στρατιωτικών δαπανών για να υποστηρίξει περιπέτειες όλο και πιο επικίνδυνες. Προσπαθεί χωρίς ντροπή να εμπλέξει την Ευρώπη σε μια μακροχρόνια, δαπανηρή σύγκρουση από την οποία έχει να χάσει πολλά.

Αντιμετωπίζουμε ένα κράτος των ΗΠΑ που βυθίζεται λόγω της πολιτικής λιτότητας και η ανάγκη της οποίας για οικονομική δύναμη, την φέρνει αντιμέτωπη με τους λαούς της Λατινικής Αμερικής που, σε πολλές χώρες,  εναντιώνονται στην ιδιωτικοποίηση πόρους, του οικονομικού ιστού της εθνικής κυριαρχίας. Οι πληθυσμοί των χωρών αυτών που προσπαθούν απεγνωσμένα να φτάσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες – όπου εκτός του ότι αντιμετωπίζουν βίαια και απάνθρωπη απόρριψη στα σύνορα, τους περιμένει μια ζωή φτώχειας και παράνομης ένταξης σε άτυπες μορφές οικονομίας – είναι ήδη πάνω από 15%.

Ο Τραμπ, την ίδια στιγμή που αναγκάζει τους λαούς της Ευρώπης να παρέμβουν στη σύγκρουση αυτή, απειλεί τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που τολμούν να αμφισβητήσουν τον αποκλεισμό της Κούβας, προσπαθεί να αποκαταστήσει την ιμπεριαλιστική ηγεμονία, το αποτέλεσμα του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Προσπαθεί να αντισταθμίσει τις αμερικανικές ήττες στο Αφγανιστάν, τη Συρία ή την Υεμένη, προσπαθώντας να αποκαταστήσει βίαια τη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ με τα χρήματα των άλλων. Σήμερα ένας νέος πόλεμος στη Βενεζουέλα θα αποτελούσε καταστροφή παγκόσμιας διάστασης. Θα εξαπλωθεί γρήγορα στη Βραζιλία, στην Κολομβία και σε ολόκληρη την περιοχή, κάτι που πιθανόν θα ήταν η αρχή του τέλους της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Σε αυτό το σενάριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, εξαιτίας της δημογραφικής τους σύνθεσης και της απόστασης από το θέατρο των επιχειρήσεων, δεν θα είχαν πλέον ανοσία στις συγκρούσεις, όπως συνέβη σε όλες τις άλλες μεγάλες πυρκαγιές που συμμετείχαν και που ποτέ (ακόμη και όταν ηττήθηκαν) δεν χτυπήθηκαν στην επικράτειά τους. Αλλά θα σήμαινε επίσης το θάνατο και την καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Όπως συνέβη και στη Βόρεια Αφρική κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, θα σήμαινε, επίσης, νέα μεταναστευτικά κύματα, στα οποία η Ευρώπη δεν θα είναι ανοιχτή.

Είναι απαραίτητο, οι ευρωπαϊκοί λαοί να υπερασπιστούν την ειρήνη και να αντιταχθούν στη Ευρωπαϊκή Ένωση (Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κ.λπ.) και στις κυβερνήσεις που έχουν συμφωνήσει σε αυτήν την ανούσια και ανόητη επιχείρηση.

Οι λαοί του κόσμου, οι συνειδητοί άνθρωποι, ο οποίοι – με την στήριξη του κινήματος για την κοινωνική χειραφέτηση – παλεύουν ενάντια στις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού και  – αντιμέτωποι με την εξάντληση της συντριπτικής πλειοψηφίας – επιλέγουν την κυριαρχία των λαών, δεν μπορούν να σταθούν και να παρακολουθούν αυτήν την τραγωδία. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί, φοβούμενοι ότι θα επιτεθεί η οικονομική δύναμη, μπροστά σε ένα πολιτικό, στρατιωτικό και ενημερωτικό (πραξικόπημα των μέσων ενημέρωσης) πραξικόπημα. Εάν αποτύχει η Μπολιβαριανή διαδικασία, οι καταπιεζόμενοι σε όλο τον κόσμο θα υποφέρουν και θα είναι ένα ακόμη βήμα προς την απώλεια κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων για όλους.

Ούτε ευρώ, ούτε ένας στρατιώτης για τον πόλεμο εναντίον των Λαών της Λατινικής Αμερικής. Το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να επεκταθεί, αλλά να διαλυθεί. Οι στρατιωτικές δαπάνες πρέπει να μειωθούν και να δοθεί προτεραιότητα στις κοινωνικές δαπάνες και στην εσωτερική ανάπτυξη των χωρών. Οι λαοί της Ευρώπης δεν απειλούνται από καμία κυβέρνηση της Λατινικής Αμερικής αλλά από τη φτώχεια που προκαλούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και από την οικονομική, πολιτική και γεωστρατηγική πόλωση που επιβάλλει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική εξουσία στις κυβερνήσεις και τους λαούς.

Ανακτούμε την κυριαρχία μας για να εγγυηθούμε την ειρήνη. Ας σταματήσουμε τον πόλεμο και ας διαλύσουμε τα θεσμικά όργανα που τον ενθαρρύνουν, πρωτίστως το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που δεν αντιπροσωπεύουν καθόλου τη βούληση ή τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.

Ρώμη, 14 Απριλίου 2019

Ο πόλεμος εναντίον της Βενεζουέλας είναι χτισμένος σε ψέματα

/0 Comments/in , /by

Ταξιδεύοντας με τον Ούγκο Τσάβες, σύντομα κατάλαβα την απειλή που αντιπροσωπεύει η Βενεζουέλα. Σε έναν γεωργικό συνεταιρισμό στην πολιτεία Λάρα, οι άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά στη ζέστη, με καλή διάθεση. Κανάτες νερού και χυμός πεπονιού περνά από χέρι σε χέρι. Εμφανίστηκε μια κιθάρα και μια γυναίκα, η Καταρίνα, στάθηκε και τραγούδησε με μπάσα φωνή.

«Τι λένε τα λόγια της;», ρώτησα.

«Ότι είμαστε υπερήφανοι», ήταν η απάντηση.

Τα χειροκροτήματα για το τραγούδι της μπλέχτηκαν με τα χειροκροτήματα για την άφιξη του Τσάβες. Ο Τσάβες κάτω από το ένα χέρι είχε μια τσάντα γεμάτη με βιβλία. Φορούσε το μεγάλο κόκκινο πουκάμισό του και τους χαιρέτησε με το όνομά τους. Σταμάτησε για να τους ακούσει. Με εντυπωσίασε η ικανότητά του να ακούει.

Αλλά τώρα διάβαζε. Για σχεδόν δύο ώρες διάβαζε στο μικρόφωνο από τη στοίβα των βιβλίων που είχε μαζί του: Όργουελ, Ντίκενς, Τολστόι, Ζολά, Χέμινγουεϊ, Τσόμσκι, Νερούδα: μια σελίδα από το ένα, μια δύο γραμμές από το άλλο. Οι άνθρωποι γύρω του χειροκροτούσαν και επιδοκίμαζαν καθώς πήγαινε από συγγραφέα σε συγγραφέα.

Τότε οι αγρότες πήραν το μικρόφωνο και του είπαν για αυτά που τους απασχολούσαν και αυτά που χρειάζονταν. Ένα αρχαίο πρόσωπο, αργασμένο από τον ήλιο και τη δουλειά, από έναν κοντινό οικισμό, έκανε μια μεγάλη, κριτική αναφορά στο ζήτημα της άρδευσης. Ο Τσάβες κρατούσε σημειώσεις.

Εδώ καλλιεργείται κρασί, από ένα σκούρο σταφύλι τύπου syrah. «Τζον, Τζον, έλα εδώ», είπε ο πρόεδρος, αφού με είδε αποκοιμισμένο από τη ζέστη και βυθισμένο στον Όλιβερ Τουίστ.

«Του αρέσει το κόκκινο κρασί», δήλωσε ο Τσάβες στο ακροατήριο που φώναζε και χειροκροτούσε και μου έδωσε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Τα λίγα λόγια μου σε άσχημα ισπανικά προκάλεσαν γέλια και σφυρίγματα.

Παρακολουθώντας τον Τσάβες έβλεπα έναν άνθρωπο ο οποίος υποσχέθηκε, όταν ανέβηκε στην εξουσία, ότι κάθε κίνηση του θα υπόκειται στη βούληση του λαού. Σε οκτώ χρόνια, ο Τσάβες κέρδισε οκτώ εκλογές και δημοψηφίσματα: ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Ήταν -με εκλογικούς όρους- ο πιο δημοφιλής αρχηγός κράτους στο δυτικό ημισφαίριο, πιθανότατα στον κόσμο.

Πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για κάθε σημαντική μεταρρύθμιση των Τσαβίστας, κυρίως για το νέο σύνταγμα, για το οποίο το 71% των πολιτών ενέκρινε καθένα από τα 396 άρθρα που καθόριζαν με ανήκουστο τρόπο τις ελευθερίες. Όπως το άρθρο 123, το οποίο αναγνώρισε για πρώτη φορά τα ανθρώπινα δικαιώματα των μιγάδων και των μαύρων. Ο Τσάβες ήταν ένας από αυτούς.

Σε μία από τις ομιλίες του στο δρόμο ανέφερε έναν φεμινιστή συγγραφέα: «Η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι ίδιο πράγμα». Το κοινό του το καταλάβαινε πολύ καλά αυτό και το εξέφραζε με αξιοπρέπεια. Οι απλοί άνθρωποι θεωρούν τον Τσάβεζ και την κυβέρνησή του ως τους πρωταθλητές τους: ως τους δικούς τους ανθρώπους.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους αυτόχθονες, τους μιγάδες και τους Αφροβενεζουελάνους, οι οποίοι είχαν ιστορικά περιφρονηθεί από τους προκάτοχους του Τσάβες και από εκείνους που ζουν σήμερα μακριά από τις φτωχογειτονιές, στα αρχοντικά και στα ρετιρέ του Ανατολικού Καράκας, που πηγαινοέρχονται στο Μαϊάμι, εκεί που είναι οι τράπεζές τους, και θεωρούν τους εαυτούς τους ως «λευκούς». Είναι ο ισχυρός πυρήνας αυτού που τα ΜΜΕ ονομάζουν «αντιπολίτευση».

Όταν γνώρισα αυτή την τάξη, στα προάστια που ονομάζονται Country Club, σε σπίτια με χαμηλούς πολυελαίους και άσχημα πορτρέτα, αναγνώρισα και τους ανθρώπους της. Θα μπορούσαν να είναι λευκοί Νοτιοαφρικανοί, η μικροαστική μπουρζουαζία της Κωνστάντια και του Σάντον, οι πυλώνες των σκληρότητας του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής.

Οι γελοιογράφοι στον Τύπο της Βενεζουέλας, η πλειοψηφία του οποίου ανήκει σε μια ολιγαρχία που αντιτίθενται στην κυβέρνηση, περιέγραφαν τον Τσάβες ως πίθηκο. Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός αναφερόταν στον «πίθηκο». Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι λεκτικές αναφορές των παιδιών της καλής κοινωνίας, είναι συχνά ρατσιστικές ύβρεις για εκείνους που είναι μετά βίας ορατοί από την τρομακτική ρύπανση.

Αν και η πολιτική για τις ταυτότητες είναι η νέα τρέλα σε όλες τις σελίδες των φιλελεύθερων εφημερίδων της Δύσης, η φυλή και η τάξη είναι δύο λέξεις που σχεδόν ποτέ δεν αναφέρθηκαν κατά την πενιχρή «κάλυψη» της πρόσφατης και πιο κυνικής προσπάθειας της Ουάσιγκτον να αρπάξει τη μεγαλύτερη πηγή πετρελαίου στον κόσμο και να κυριαρχήσει στην «πίσω αυλή» των ΗΠΑ.

Όλα τα ελαττώματα των Τσαβίστας – όπως για το γεγονός ότι επέτρεψαν στην οικονομία της Βενεζουέλας να γίνει όμηρος των διεθνών τιμών του πετρελαίου, αλλά και για το ότι ποτέ δεν αμφισβήτησαν στα σοβαρά το μεγάλο κεφάλαιο και τη διαφθορά – από την άλλη μεριά εξισορροπούνται με το ότι έφεραν κοινωνική δικαιοσύνη και υπερηφάνεια σε εκατομμύρια ανθρώπους, και το έκαναν με πρωτοφανή δημοκρατία.

«Από τις 92 εκλογικές διαδικασίες που παρακολουθήσαμε», δήλωσε ο πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, του οποίου το Κέντρο Κάρτερ είναι ένας αξιόπιστος παρατηρητής των εκλογών σε όλο τον κόσμο, «θα έλεγα ότι η εκλογική διαδικασία στη Βενεζουέλα είναι η καλύτερη στον κόσμο». Αντίθετα, δήλωσε ο Κάρτερ, το αμερικανικό εκλογικό σύστημα, που στηρίζεται στα χρήματα που διαθέτει ένας υποψήφιος για την εκστρατεία του, «είναι ένα από τα χειρότερα».

Επεκτείνοντας την ιδέα μιας παράλληλης λαϊκής εξουσίας και μιας κοινοτικής εξουσίας  των φτωχογειτονιών, ο Τσάβες χαρακτήρισε τη δημοκρατία της Βενεζουέλας ως «την δική μας εκδοχή της ιδέας του Ρουσσώ περί λαϊκής κυριαρχίας».

Στο Μπάριο Λα Λίνεα, καθισμένη στη μικροσκοπική της κουζίνα, η Μπεατρίς Μπαλάζο μου είπε ότι τα παιδιά της ήταν η πρώτη γενιά των φτωχών που θα παρακολουθήσει ένα πλήρες πρόγραμμα στο σχολείο και θα τους δοθεί ένα ζεστό γεύμα και θα μάθουν μουσική, τέχνη και χορό. «Έχω δει την εμπιστοσύνη τους να ανθίζει σαν λουλούδι», είπε.

Στο Μπάριο Λα Βέγκα, άκουσα μια νοσοκόμα, τη Μαριέλα Ματσάντο, μια μαύρη γυναίκα 45 ετών, με διαβολικό γέλιο, απευθυνόμενη σε ένα τοπικό συμβούλιο για θέματα που σχετίζονταν από τους άστεγους μέχρι τον πόλεμο των συμμοριών. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν το «Πρόγραμμα Μητέρες των Γειτονιών» ένα πρόγραμμα που αντιμετώπιζε τη φτώχεια των ανύπαντρων μητέρων. Σύμφωνα με το σύνταγμα, οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να πληρώνονται ως απασχολούμενες με τη φροντίδα των παιδιών τους και μπορούν να δανειστούν από μια ειδική τράπεζα των γυναικών. Τώρα οι φτωχότερες νοικοκυρές κερδίζουν το αντίστοιχο ποσό των 200 δολαρίων το μήνα.

Σε μια αίθουσα που φωτίζεται από μία μόνο λάμπα φθορισμού, συναντήθηκα με την Άννα Λουτσία Φερνάντεζ, ηλικίας 86 ετών, και την Μαβίς Μέντεζ, ηλικίας 95 ετών. Μόλις 33 ετών, η Σόνια Αλβάρεζ, είχε έρθει μαζί με τα δύο παιδιά της. Κάποτε, κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να διαβάσει και να γράψει. Τώρα μελετούν μαθηματικά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Βενεζουέλα διαθέτει σχεδόν 100% εγγράμματων ανθρώπων.

Αυτό είναι το «πρόγραμμα Ρόμπινσον», η οποία σχεδιάστηκε για ενήλικες και εφήβους που προηγουμένως δεν είχαν δυνατότητα εκπαίδευσης εξαιτίας της φτώχειας. Το «πρόγραμμα Ρίμπας» δίνει σε όλους τη δυνατότητα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. (Τα ονόματα Ρόμπινσον και Ρίμπας αναφέρονται σε ηγέτες ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας από τον 19ο αιώνα).

Στα 95 έτη της, η Μαβίς Μέντεζ είχε δει μια στρατιά κυβερνήσεων, κυρίως υποτελών της Ουάσιγκτον, που απλώς προέδρευαν σε μια κλοπή δισεκατομμυρίων δολαρίων των πετρελαιοφόρων πηγών της χώρας. Μεγάλο μέρος των κλεμμένων δολαρίων πήγε στο Μαϊάμι. «Δεν ζούσαμε με την ανθρώπινη έννοια της λέξης», μου είπε. «Ζήσαμε και πεθαίναμε χωρίς πραγματική εκπαίδευση και τρεχούμενο νερό. Τα τρόφιμα δεν μπορούσαμε να τα αγοράσουμε… Όταν αρρωσταίναμε, οι πιο αδύναμοι πέθαιναν… Τώρα μπορώ να διαβάσω και να γράψω το όνομά μου, και πολλά άλλα, και ό,τι και να λένε οι πλούσιοι και τα μέσα ενημέρωσης, έχουμε φυτέψει τους σπόρους της αληθινής δημοκρατίας και έχω τη χαρά να βλέπω να συμβαίνει αυτό».

Το 2002, κατά τη διάρκεια ενός πραξικοπήματος που υποστηρίχθηκε από την Ουάσιγκτον, οι γιοι και οι κόρες και οι εγγονές και οι εγγονοί της Μαβίς συμμετείχαν σε μια διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων που κατέβηκαν από τις φτωχογειτονιές των λόφων γύρω από το Καράκας, απαίτησαν και επέβαλαν ο στρατός να παραμείνει πιστός στον Τσάβες.

«Ο λαός με έσωσε», μου είπε ο Τσάβες. «Το έκανε, παρόλο που με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν εναντίον μου, εμποδίζοντας ακόμη και την καταγραφή των βασικών γεγονότων για το τι συνέβη. Για να δείτε τι έγινε με τη δημοκρατία και την ηρωική δράση, προτείνω να μην κοιτάξετε πέρα από τον λαό».

Από το θάνατο του Τσάβες το 2013, ο διάδοχός του Νικολάς Μαδούρο έχει αποκτήσει μια χυδαία ταμπέλα στον δυτικό Τύπο ως «πρώην οδηγός λεωφορείου» ενσαρκώνοντας έναν νέο Σαντάμ Χουσεΐν. Η διαστρέβλωση των μέσων ενημέρωσης είναι γελοία. Στη θητεία του Μαδούρο, η διακύμανση της τιμής του πετρελαίου προκάλεσε υπερπληθωρισμό και έπληξε τις τιμές σε μια κοινωνία που εισάγει σχεδόν όλο το φαγητό της. Ωστόσο, όπως δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα ο δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας Πάμπλο Ναβαρέττε, η Βενεζουέλα δεν είναι η καταστροφή που απεικονίζεται. «Υπάρχουν τρόφιμα παντού», έγραψε. «Έχω γυρίσει πολλά βίντεο με φαγητό στις αγορές (σε όλο το Καράκας) …είναι βράδυ της Παρασκευής και τα εστιατόρια είναι γεμάτα».

Το 2018, ο Μαδούρο επανεξελέγη πρόεδρος. Ένα τμήμα της αντιπολίτευσης μποϊκόταρε τις εκλογές, μια τακτική που είχε εφαρμοστεί και εναντίον του Τσάβες. Το μποϊκοτάζ απέτυχε: 9.389.056 άτομα ψήφισαν. Συμμετείχαν δεκαέξι κόμματα και έξι υποψήφιοι για την προεδρία. Ο Μαδούρο κέρδισε 6.248.864 ψήφους, ή 67,84%.

Την ημέρα των εκλογών, μίλησα σε έναν από τους 150 εξωτερικούς παρατηρητές των εκλογών. «Ήταν απολύτως δίκαιες», είπε. «Δεν υπήρξε καμιά απάτη, κανένας από τους κραυγαλέους ισχυρισμούς των μέσων ενημέρωσης για νοθεία δεν ευσταθεί. Κανένας».

Όπως συμβαίνει στο πάρτι τσαγιού της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, η κυβέρνηση Τραμπ παρουσίασε τον Χουάν Γκουαϊδό, ένα δημιούργημα της Εθνικής Συμμαχίας για τη Δημοκρατία, προκάλυμμα της CIA, ως «νόμιμο Πρόεδρο της Βενεζουέλας». Άγνωστος για το 81% του λαού της Βενεζουέλας, σύμφωνα με το περιοδικό The Nation, ο Γκουαϊδό δεν έχει εκλεγεί από κανέναν.

Ο Μαδούρο είναι «παράνομος», λέει ο Τραμπ (ο οποίος κέρδισε την αμερικανική προεδρία με τρία εκατομμύρια λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του), είναι ένας «δικτάτορας», λέει ο αποδεδειγμένα ψυχικά ασταθής αντιπρόεδρος Μάικ Πενς. Μια πετρελαιοπηγή εν αναμονή είναι η Βενεζουέλα για τον προεδρικό σύμβουλο Τζον Μπόλτον (ο οποίος, όταν του πήρα συνέντευξη το 2003, μου είπε: «Γεια σας, είστε κομμουνιστής, ή ίσως ακόμη και Εργατικός;»).

Ως ειδικό απεσταλμένο του στη Βενεζουέλα, ο Τραμπ έχει ορίσει έναν καταδικασμένο εγκληματία, τον Έλιοτ Άμπραμς, του οποίου οι ίντριγκες και τα κόλπα στην υπηρεσία των προέδρων Ρήγκαν και Μπους συνέβαλαν στη δημιουργία του σκανδάλου Ιράν-Γκέητ κατά τη δεκαετία του 1980 προκαλώντας την κατάρρευση της κεντρικής Αμερικής σε χρόνια μιζέρια, που είναι βουτηγμένη στο αίμα.

Αφήνοντας όμως τον Λιούις Κάρολ, τον συγγραφέα της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» κατά μέρος, αυτές οι «τρέλες» κανονικά ανήκουν σε ειδησεογραφικά δρώμενα από τη δεκαετία του 1930. Και όμως τα ψέματά τους για τη Βενεζουέλα γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό από όσους πληρώνονται για να διατηρούν την ίδια πορεία στα πράγματα.

Στις ειδήσεις του Καναλιού 4, ο Τζον Σνόου επιτέθηκε στον βουλευτή του Εργατικού Κόμματος Κρις Γουίλιαμσον, «Κοιτάξτε, εσείς και ο κ. Κόρμπιν βρίσκεστε σε μια πολύ άσχημη θέση [στο ζήτημα της Βενεζουέλας]». Όταν ο Γουίλιαμσον προσπάθησε να εξηγήσει γιατί η επέμβαση ενάντια σε μια κυρίαρχη χώρα ήταν λάθος, ο Σνόου τον έκοψε. «Άντε στο καλό»!

Το 2006, οι ειδήσεις του Καναλιού 4 κατηγόρησαν με ένταση τον Τσάβεζ ότι σχεδίαζε να φτιάξει πυρηνικά όπλα με το Ιράν: μια φαντασίωση. Ο τότε ανταποκριτής στην Ουάσιγκτον, Τζόναθαν Ράγκμαν, επέτρεψε σε έναν εγκληματία πολέμου, στον Ντόναλντ Ράμσφελντ, να παρομοιάζει τον Τσάβες με τον Χίτλερ, χωρίς καμιά αντίρρηση.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου West of England μελέτησαν τις αναφορές που γίνονται στη Βενεζουέλα από το BBC για μια δεκαετία. Εξετάστηκαν 304 αναφορές και διαπίστωσαν ότι μόνο τρεις από αυτές αναφέρονται σε κάποια από τις θετικές πολιτικές της κυβέρνησης. Για το BBC, όλες οι δημοκρατικές κατακτήσεις της Βενεζουέλας, η νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα προγράμματα για τα τρόφιμα, οι πρωτοβουλίες στον τομέα της υγείας και η μείωση της φτώχειας, δεν συνέβησαν ποτέ. Το μεγαλύτερο πρόγραμμα εξάλειψης του αναλφαβητισμού στην ανθρώπινη ιστορία δεν συνέβη, όπως και τα εκατομμύρια ανθρώπων που διαδηλώνουν για να υποστηρίξουν τον Μαδούρο και τιμούν τη μνήμη του Τσάβες, δεν υπάρχουν.

Όταν ρωτήθηκε γιατί κατέγραψε μόνο την πορεία της αντιπολίτευσης, η δημοσιογράφος του BBC Όρλα Γκερίν, ανέφερε ότι ήταν «πολύ δύσκολο» να καλυφθούν δύο πορείες σε μια μέρα.

Έχει κηρυχθεί πόλεμος στη Βενεζουέλα, όμως η αλήθεια για αυτόν τον πόλεμο είναι «πολύ δύσκολη» να παρουσιαστεί.

Είναι πολύ δύσκολο να παρουσιαστεί η κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου από το 2014, σε μεγάλο βαθμό ως αποτέλεσμα των εγκληματικών μηχανισμών της Wall Street. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθεί το σαμποτάζ της απαγόρευσης πρόσβασης της Βενεζουέλας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθούν οι «κυρώσεις» της Ουάσιγκτον ενάντια στη Βενεζουέλα, οι οποίες έχουν προκαλέσει παράνομη απώλεια τουλάχιστον 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων στα έσοδα της Βενεζουέλας από το 2017, συμπεριλαμβανομένων των εισαγόμενων φαρμάκων αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθεί η πράξη της Τράπεζας της Αγγλίας να αρνηθεί να επιστρέψει το χρυσό της Βενεζουέλας ως αυτό που πραγματικά είναι: μια πράξη σύγχρονης πειρατείας.

Ο πρώην εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών, Άλφρεντ ντε Ζάιας, παρομοιάζει την κατάσταση με μια «μεσαιωνική πολιορκία» που σχεδιάστηκε «για να γονατίσει τις χώρες». Είναι μια εγκληματική επίθεση, λέει. Είναι παρόμοιο με αυτό που αντιμετώπισε ο Σαλβαντόρ Αλιέντε το 1970, όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον με το τότε ισοδύναμο του Τζον Μπόλτον, τον Χένρι Κίσινγκερ, αποφάσισαν να «κάνουν την οικονομία [της Χιλής] να ουρλιάξει». Η μακρά σκοτεινή νύχτα του Πινοσέτ ακολούθησε.

Ο ανταποκριτής του Guardian, Τομ Φίλιπς, έχει τουιτάρει μια εικόνα ενός καπακιού από αναψυκτικό στο οποίο οι λέξεις στα ισπανικά σημαίνουν στο τοπικό ιδίωμα: «Κάνε ξανά τη Βενεζουέλα cool». Ο δημοσιογράφος ως κλόουν μάλλον είναι το τελικό στάδιο του εκφυλισμού της επικρατούσας δημοσιογραφίας.

Σε περίπτωση που ο αχυράνθρωπος της CIA Γκουαϊντό και οι λευκοί ρατσιστές αρπάξουν την εξουσία, θα πρόκειται για την 68η ανατροπή μιας κυρίαρχης κυβέρνησης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν δημοκρατίες. Ένα γενικευμένο ξεπούλημα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και του ορυκτού πλούτου της Βενεζουέλας θα ακολουθήσει σίγουρα, μαζί με την κλοπή του πετρελαίου της χώρας, όπως ακριβώς άλλωστε περιγράφεται από τον Τζον Μπόλτον.

Επί της τελευταίας κυβέρνησης του Καράκας που ελεγχόταν από την Ουάσινγκτον, η φτώχεια έφθασε σε ιστορικές διαστάσεις. Δεν υπήρχε υγειονομική περίθαλψη για εκείνους που δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Δεν υπήρχε καθολική εκπαίδευση. Η Μαβίς Μέντεζ, και εκατομμύρια σαν αυτήν, δεν μπορούσαν να διαβάσουν ή να γράψουν. Πόσο cool είναι αυτό, Τομ;

Πηγή: teleSUR από johnpilger.com

Μετάφραση: Χ. Κατσούλας, antapocrisis.gr

Ψήφισμα του Φόρουμ για τη Βενεζουέλα

/0 Comments/in /by

Το Αμερικανοκίνητο πραξικόπημα στη Βενεζουέλα δεν θα περάσει. Με την αυτοανακήρυξη του ηγέτη της αντιπολίτευσης σε “Πρόεδρο” της χώρας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, των χωρών της ΕΕ και των αντιδραστικών Κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής, η κλιμάκωση των επεμβάσεων στη Βενεζουέλα φτάνει στην κορύφωση της, ένα βήμα πριν την επαπειλούμενη στρατιωτική επέμβαση. Προηγήθηκαν οικονομικός αποκλεισμός και εμπάργκο από την Αμερική με στόχο την πρόκληση αναταραχής στη χώρα, πλήττοντας άμεσα την οικονομία της και δημιουργώντας προβλήματα επιβίωσης στον πληθυσμό.

Η διακυβέρνηση κάθε χώρας, η προκήρυξη και ο χρόνος διενέργειας των εκλογών είναι υπόθεση του λαού της. Κάθε εξωτερική επέμβαση είναι καταδικαστέα και πρέπει να καταγγέλλεται από όλους τους λαούς. Τα αποτελέσματα αυτών των επεμβάσεων είναι εμφανή το τελευταίο διάστημα στη Συρία, την Υεμένη, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από “προστάτες”.

Αποφασίζουμε το αμέσως επόμενο διάστημα να προχωρήσουμε σε κινητοποίηση κατά της επέμβασης των ΗΠΑ και της Ε.Ε. στη Βενεζουέλα και να καταγγείλουμε την αντιδραστική αντιπολίτευση και τον αυτοανακηρυγμένο “μεταβατικό Πρόεδρο” Γκουαϊδό ως μαριονέττα των ΗΠΑ.

Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα.

Συμμετέχουν και συνυπογράφουν οι Οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, της αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς και των συλλογικοτήτων

  • Αναμέτρηση
  • ΑΝΤΑΡΣΥΑ
  • ΑΡΑΣ
  • ΑΡΙΣ
  • ΔΕΑ
  • ΕΕΚ
  • ΕΚΚΕ
  • Ένωση των Δικαίων
  • Κόκκινο Νήμα
  • Κρίση και Κριτική
  • ΛΑΕ Λαϊκή Ενότητα
  • Μετάβαση
  • ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
  • νΚΑ Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
  • ΟΚΔΕ
  • ΟΚΔΕ Σπάρτακος
  • Παρέμβαση
  • Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο
  • Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά
Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Λατινική Αμερική

Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Λατινική Αμερική

/1 Comment/in , /by

Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Λατινική Αμερική

Η θεώρηση του ιμπεριαλισμού ως γενικού φαινομένου αδυνατεί να δει τον ιδιαίτερο τρόπο που αυτός  λειτουργεί, σε ένα συγκεκριμένο και προσδιορισμένο πλαίσιο. Ενώ η άσκηση της ιμπεριαλιστικής εξουσίας είναι μια κοινή στρατηγική, τα κίνητρά της, τα μέσα, οι στόχοι και η πρακτική ποικίλλουν, ανάλογα με τη φύση της ιμπεριαλιστικής χώρας και της χώρας την οποία στοχεύει.

Η Βενεζουέλα, ο σημερινός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών του πρόεδρου Ντόναλντ Τραμπ, είναι μια περίπτωση που απεικονίζει τις «ιδιαιτερότητες» της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Θα προχωρήσουμε στο να περιγράψουμε το υπόβαθρο, τις τεχνικές και τις επιπτώσεις της ιμπεριαλιστικής αρπαγής της εξουσίας.

Ιστορικό Υπόβαθρο

Οι ΗΠΑ έχουν μακρά ιστορία παρέμβασης στη Βενεζουέλα, κυρίως για να αποκτήσουν τον έλεγχο του πετρελαϊκού της πλούτου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, η Ουάσιγκτον στήριξε μια στρατιωτική δικτατορία -υπό την ηγεσία του Perez Jimenez- μέχρι αυτή να ανατραπεί από  την μαζική συμμαχία επαναστατικών, σοσιαλιστικών, εθνικοαπελευθερωτικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε να επέμβει και δεν επενέβη. Αντίθετα, πήρε το μέρος των κεντροαριστερών κομμάτων της Λαϊκής Δράσης (AD) και των κεντροδεξιών κομμάτων της COPEI τα οποία κήρυξαν τον πόλεμο ενάντια στη ριζοσπαστική αριστερά. Με την πάροδο του χρόνου οι ΗΠΑ επανάκτησαν την ηγεμονία τους έως ότου η οικονομία βρέθηκε σε κρίση την δεκαετία του 1990, οδηγώντας έτσι σε λαϊκές εξεγέρσεις και κρατικές σφαγές.

Οι ΗΠΑ δεν παρενέβησαν αρχικά, καθώς θεώρησαν ότι θα μπορούσε να ελέγξουν τον Ούγκο Τσάβες καθώς αυτός δεν είχε δεσμούς με την αριστερά. Επιπλέον, οι ΗΠΑ εκείνο το διάστημα είχαν ανοιχτά στρατιωτικά μέτωπα στα Βαλκάνια (Γιουγκοσλαβία) και στη Μέση Ανατολή και προετοιμάζονται για πολέμους εναντίον του Ιράκ και άλλων εθνικών χωρών που αντιτίθενται στο Ισραήλ και υποστηρίζουν την Παλαιστίνη.

Χρησιμοποιώντας το πρόσχημα μιας παγκόσμιας τρομοκρατικής απειλής, η Ουάσιγκτον ζητούσε υποταγή στα σχέδια της για έναν παγκόσμιο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο πρόεδρος Τσάβες δεν υπέκυψε. Δήλωσε ότι «δεν  μπορείς να καταπολεμήσεις  την τρομοκρατία με τρομοκρατία». Οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι η δήλωση ανεξαρτησίας του Τσάβες ήταν απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική και όχι μόνο. Η Ουάσιγκτον αποφάσισε να ανατρέψει τον εκλεγμένο πρόεδρο Τσάβες, ακόμη και προτού εθνικοποιήσει την αμερικανική βιομηχανία πετρελαίου.

Τον Απρίλιο του 2002, οι ΗΠΑ διοργάνωσαν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο νικήθηκε μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες από την λαϊκή εξέγερση που υποστηρίχθηκε από κομμάτια του στρατού. Μια δεύτερη απόπειρα ανατροπής του προέδρου Τσάβες ξεκίνησε από τα στελέχη της πετρελαϊκής βιομηχανίας, μέσω ενός πετρελαϊκού αποκλεισμού (lock out). Ηττήθηκε από τους πετρελαιοπαραγωγούς και τους εκτός χώρας εξαγωγείς πετρελαίου. Η εθνική – λαϊκή επανάσταση του Τσάβες προχώρησε στην εθνικοποίηση των πετρελαϊκών εταιρειών που υποστήριζαν το lock out.

Τα αποτυχημένα πραξικοπήματα οδήγησαν την Ουάσιγκτον να υιοθετήσει προσωρινά μια εκλογική στρατηγική η οποία ήταν αδρά χρηματοδοτούμενη από την Ουάσιγκτον μέσω ελεγχόμενων ιδρυμάτων και ΜΚΟ. Οι επαναλαμβανόμενες εκλογικές ήττες οδήγησαν την Ουάσιγκτον να στραφεί σε εκλογικά μποϊκοτάζ και προπαγανδιστικές εκστρατείες με σκοπό να απονομιμοποιήσει την εκλογική επιτυχία του προέδρου Τσάβες.

Οι αποτυχημένες προσπάθειες της Ουάσιγκτον για την αποκατάσταση της ιμπεριαλιστικής εξουσίας, είχαν τα  αντίστροφα αποτελέσματα. Ο Τσάβες αύξησε την εκλογική του επιρροή, επέκτεινε τον κρατικό έλεγχο επί του πετρελαίου και άλλων κρατικών πόρων και ριζοσπαστικοποίησε τη λαϊκή του βάση. Επιπλέον, ο Τσάβες εξασφάλισε όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη για τις αντιιμπεριαλιστικές του πολιτικές, μέσα στην κυβέρνηση. αλλά και στα κινήματα σε όλη τη Λατινική Αμερική και αύξησε την επιρροή και τους δεσμούς του σε όλη την Καραϊβική παρέχοντας επιδοτούμενο πετρέλαιο.

Ενώ διάφοροι σχολιαστές αποδίδουν την μαζική υποστήριξη και επιρροή του Πρόεδρου Τσάβες στο χαρισματικό του χαρακτήρα, οι αντικειμενικές συνθήκες, που είναι ιδιαίτερες για τη Λατινική Αμερική, ήταν αυτές που αποδείχθηκαν καθοριστικές. Στην ήττα των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων από τον Πρόεδρο Τσάβες, συνέβαλαν πέντε προϋποθέσεις:

  1. Η βαθιά ανάμιξη των ΗΠΑ σε πολλούς παρατεταμένους πολέμους ταυτόχρονα – συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής, της Νότιας Ασίας και της Βόρειας Αφρικής, αποσυντόνισαν την Ουάσιγκτον. Επιπλέον, οι στρατιωτικές δεσμεύσεις των ΗΠΑ προς το Ισραήλ υπονόμευσαν τις προσπάθειες των ΗΠΑ να στραφούν εκ νέου στη Βενεζουέλα.
  2. Η πολιτική επιβολής κυρώσεων των ΗΠΑ έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της παραγωγικής έκρηξης του 2003-2011, η οποία παρείχε στην Βενεζουέλα, ως πετρελαιαγωγό χώρα τους οικονομικούς πόρους για τη χρηματοδότηση εγχώριων κοινωνικών προγραμμάτων και άρα την αντιμετώπιση των τοπικών μποϊκοτάζ από κομμάτια της ελίτ που συμμάχησαν με τις ΗΠΑ.
  3. Η Βενεζουέλα επωφελήθηκε από τις νεοφιλελεύθερες κρίσεις της δεκαετίας του 1990-2001, που οδήγησαν στην άνοδο των κεντροαριστερών πατριωτικών λαϊκών κυβερνήσεων σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Αργεντινή, τη Βραζιλία, το Εκουαδόρ, τη Βολιβία και την Ονδούρα. Επιπλέον, τα «κεντρώα» καθεστώτα στο Περού και τη Χιλή παρέμειναν ουδέτερα. Επιπλέον η Βενεζουέλα και οι σύμμαχοί της εξασφάλισαν ότι οι ΗΠΑ δεν θα ελέγχουν την οργάνωση της περιφέρειας.
  4. Ο πρόεδρος Τσάβες, ως πρώην στρατιωτικός αξιωματούχος, εξασφάλισε την αφοσίωση των στρατιωτικών δυνάμεων, αποκόπτοντας τις προσπάθειες των ΗΠΑ για την οργάνωση πραξικοπημάτων.
  5. Οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές κρίσεις του 2008-2009 ανάγκασαν τις ΗΠΑ να ξοδέψουν πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια για τη διάσωση των τραπεζών. Οι οικονομικές κρίσεις και η μερική ανάκαμψη ενίσχυσαν τα θησαυροφυλάκια του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά εξασθένησαν τη σχετική επιρροή του Πενταγώνου.

Με άλλα λόγια, ενώ οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές και οι στρατηγικοί στόχοι παρέμειναν, η ικανότητα των ΗΠΑ να κατακτούν περιοχές, περιοριζόταν από αντικειμενικούς όρους.

Παράγοντες που ευνοούν την ιμπεριαλιστική επέμβαση

Τις αντίστροφες περιστάσεις που ευνοούσαν τον ιμπεριαλισμό μπορούμε να τις διακρίνουμε στην πιο πρόσφατη εποχή. Περιλαμβάνουν τέσσερις προϋποθέσεις:

  1. Το τέλος της υπερπαραγωγής στην εμπορευματική παραγωγή αποδυνάμωσε τις οικονομίες των κεντροαριστερών συμμάχων της Βενεζουέλας και οδήγησε στην άνοδο των ακροδεξιών καθοδηγούμενων από τις ΗΠΑ καθεστώτων, καθώς και στην αύξηση των κινήσεων για πραξικοπήματα, των επίσης υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ, αντιπάλων του νεοεκλεγέντος προέδρου Μαδούρο.
  2. Η αποτυχία στη διαφοροποίηση των εξαγωγών, των αγορών, των χρηματοπιστωτικών συστημάτων και των συστημάτων διανομής κατά τη διάρκεια της περιόδου οικονομικής επέκτασης, οδήγησε σε μείωση της κατανάλωσης και της παραγωγής, και επέτρεψε στον ιμπεριαλισμό να προσελκύσει ψηφοφόρους, ιδίως από τους μεσαίους και κατώτερης μεσαίας τάξης καταναλωτές, τους εργαζόμενους, τους επιχειρηματίες και τους καταστηματάρχες.
  3. Το Πεντάγωνο επικέντρωσε τα στρατιωτικά του σχέδια από τη Μέση Ανατολή στη Λατινική Αμερική, εντοπίζοντας στρατιωτικούς και πολιτικούς συμμάχους – πελάτες ανάμεσα σε βασικά καθεστώτα – τη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Εκουαδόρ, το Περού και τη Χιλή.
  4. Η πολιτική παρέμβαση της Ουάσιγκτον στις εκλογικές διαδικασίες της Λατινικής Αμερικής άνοιξε την πόρτα για την οικονομική εκμετάλλευση πόρων και την στρατολόγηση στρατιωτικών συμμάχων, έτσι ώστε να απομονώσει και να περικυκλώσει την πατριωτική, λαϊκή, Βενεζουέλα.

Οι αντικειμενικές εξωτερικές συνθήκες ευνοούσαν την ιμπεριαλιστική αναζήτηση της Ουάσιγκτον για κυριαρχία. Τα εγχώρια ολιγαρχικά λόμπι ισχύος ενίσχυσαν τη δυναμική για την ιμπεριαλιστική επέμβαση, την πολιτική κυριαρχία και τον έλεγχο της πετρελαϊκής βιομηχανίας.

Η μείωση των εσόδων από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, η κινητοποίηση της εκλογικής βάσης και η συστηματική δολιοφθορά της παραγωγής και της διανομής, είχαν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αυτοανακηρυχθείσα δεξιά αγκάλιασαν το πραξικόπημα των ΗΠΑ καθοδηγούμενο από την ακροδεξιά, υιοθετώντας μια δημοκρατική και ανθρωπιστική ρητορική.

Η Ουάσιγκτον αύξησε τις οικονομικές κυρώσεις για να λιμοκτονήσει τους υποστηρικτές του Τσάβες, προερχόμενων από στρώματα χαμηλών εισοδημάτων, ενώ κινητοποίησε τους Ευρωπαίους και Λατινοαμερικανούς συμμάχους – υποτακτικούς της για να πιέσουν την παράδοση της Βενεζουέλας. Ταυτόχρονα σχεδίαζε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.

Η τελική φάση του στρατιωτικού πραξικοπήματος που σχεδιάστηκε και οργανώθηκε στις ΗΠΑ απαιτούσε τρεις προϋποθέσεις:

  1. Μια διαίρεση στον στρατό ώστε να παρέχει στο Πενταγώνο και τους σχεδιαστές πραξικοπήματος ένα πρόσωπο και ένα πρόσχημα για μια «ανθρωπιστική» εισβολή των ΗΠΑ.
  2. Μια «συμβιβαστική» πολιτική ηγεσία που επιδιώκει πολιτικό διάλογο με τους αντιπάλους που προετοιμάζονται για πόλεμο.
  3. Τη δέσμευση όλων των λογαριασμών στο εξωτερικό και το κλείσιμο όλων των δανείων και αγορών από τα οποία εξακολουθεί να εξαρτάται η Βενεζουέλα.

Συμπεράσματα

Ο ιμπεριαλισμός είναι μια κεντρική πτυχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού των ΗΠΑ. Αλλά δεν μπορεί να επιτύχει τους στόχους και τα μέσα του όταν και όπως επιθυμεί. Οι μεταβολές σε παγκόσμιο επίπεδο καθεστώτων και ο συσχετισμός δυνάμεων μπορούν να αποτρέψουν και να καθυστερήσουν την ιμπεριαλιστική επιτυχία.

Τα πραξικοπήματα μπορούν να νικηθούν και να μετατραπούν σε ριζικές μεταρρυθμίσεις. Οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιτυχημένες οικονομικές πολιτικές και στρατηγικές συμμαχίες.

Η Λατινική Αμερική ήταν επιρρεπής σε ιμπεριαλιστικά πραξικοπήματα και στρατιωτικές επεμβάσεις. Ωστόσο, είναι επίσης σε θέση να οικοδομήσει περιφερειακές, ταξικές και διεθνείς συμμαχίες.

Σε αντίθεση με άλλες περιοχές και ιμπεριαλιστικούς στόχους, η Λατινική Αμερική αποτελεί έδαφος για τους ταξικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Οι οικονομικοί κύκλοι συνοδεύουν την άνοδο και πτώση των ταξικών διεκδικήσεων και ως εκ τούτου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχωρούν και υποχωρούν.

Η επέμβαση των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα είναι ο μακρύτερος πόλεμος του αιώνα μας (δεκαοκτώ χρόνια) – πέραν της εισβολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η σύγκρουση δείχνει επίσης πως οι ΗΠΑ βασίζονται σε περιφερειακούς υποτακτικούς και υπερπόντιους συμμάχους για να τους παρέχουν κάλυψη για τις επεμβάσεις τους.

Ενώ τα πραξικοπήματα είναι συχνά, οι συνέπειές τους είναι ασταθείς – οι υποτακτικοί είναι αδύναμοι και τα καθεστώτα είναι ευάλωτα απέναντι σε λαϊκές εξεγέρσεις.

Τα αμερικανικά πραξικοπήματα κατά των λαοφιλών καθεστώτων οδηγούν σε αιματηρές σφαγές που δεν κατορθώνουν να εξασφαλίσουν μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση μεγάλης κλίμακας.

Αυτές είναι οι «ιδιαιτερότητες» των πραξικοπημάτων κατά των λαών της Λατινικής Αμερικής.

Μετάφραση: Σοφία Χαντέρ

Πηγή: Global Research

Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα

/0 Comments/in /by

«Είμαστε μια ειρηνική επανάσταση, αλλά όχι άοπλη. Δεν είμαστε αποικία κανενός» τόνισε  ο Φρέντι Φερνάντεζ, επικεφαλής της Διπλωματικής Αποστολής της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου, στον κατάμεστο από κόσμο χώρο του κινηματογράφου Ίλιον.

Ο Φρέντι Φερνάντεζ υπενθύμισε ότι η Βενεζουέλα πέτυχε τος στόχους βιώσιμης ανάπτυξης που έχει θέσει ο ΟΗΕ, απαντώντας με στοιχεία στην κριτική που ασκείται δήθεν με επίκεντρο «τον λαό που υποφέρει». Όπως είπε από το 1998 μέχρι το 2013, το ποσοστό του πληθυσμού που υποφέρει από πείνα μειώθηκε από το 21%  στο  5%.  Αναφέρθηκε στην ανάπτυξη του δημοσίου συστήματος υγείας και την άμεση παροχή ιατρικής βοήθειας σε όλες τις λαϊκές περιοχές με την υποστήριξη της Κούβας και των ιατρικών αποστολών της. Υπογράμμισε, επίσης, ότι μεταξύ 1999 –  2013, πενταπλασιάστηκαν οι δαπάνες για υγεία και ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων έχει δωρεάν υγεία. Συνέκρινε τις επιδόσεις των κυβερνήσεων της δεξιάς, που προηγήθηκαν επί σαράντα χρόνια, με τα δεκατρία χρόνια της επανάστασης στην κατασκευή δομών υγείας και στη δυνατότητα συνταξιοδότησης, στο ποσοστό αλφαβητισμού.

Η Βενεζουέλα, σύμφωνα με στοιχεία της UNESCO, είναι η τρίτη χώρα παγκοσμίως με το υψηλότερο, πλέον, ποσοστό αλφαβητισμού. Η παιδεία είναι δωρεάν. Η επανάσταση δημιούργησε σαράντα τέσσερα πανεπιστήμια. Η Βενεζουέλα είναι πέμπτη χώρα στον κόσμο σε ποσοστό φοιτητών. Με την εθνικοποίηση της εταιρείας πετρελαίου  η Βενεζουέλα καθορίζει τη διαχείριση του μεγαλύτερου αποθέματος στον κόσμο.

Ο Φρέντι Φερνάντες σημείωσε ότι αυτά είναι μερικά πολύ σημαντικά επιτεύγματα που μπορεί να ξεχνιούνται λόγω των σημερινών δυσκολιών. Ο λαός της Βενεζουέλας, όπως τόνισε, επέλεξε ελεύθερα και κυρίαρχα το σοσιαλιστικό δρόμο. «Για αυτές τις κατακτήσεις είμαστε στο στόχαστρο των ΗΠΑ και πολλών ευρωπαϊκών χωρών. Αποδείξαμε ότι η ευημερία δεν εξαρτάται από την πορεία του ιδιωτικού κεφάλαιο» είπε. Αναγνώρισε ότι η οικονομία της χώρας αντιμετωπίζει προβλήματα  συμπληρώνοντας ότι οφείλονται στις κυρώσεις που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ. Και προσέθεσε ότι προφανώς η επανάσταση δεν είναι τέλεια, δεν υπάρχουν τέλειες επαναστάσεις, και ότι είναι υποχρέωση των επαναστατών να ενεργούν με στόχο τη μείωση των προβλημάτων και την επίτευξη μέγιστης προόδου μακροπρόθεσμα.

Ο επικεφαλής της Διπλωματικής Αποστολής της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας τόνισε ότι οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις του σήμερα σχεδιάζονται με τρόπο τέτοιο ώστε να υποσκάπτεται η αλληλεγγύη των λαών προς το στόχο τους, στην προκειμένη περίπτωση την Βενεζουέλα.  Σκοπός των επιθέσεων είναι να δημιουργηθεί τέτοιο κλίμα που να «παραλύσει» η έκφραση αλληλεγγύης και η προσπάθεια υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της ελευθερίας σκέψης, δύο πτυχές που ούτως ή άλλως δεν έχουν καμία σχέση με τη δεξιά και όσους οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές στήριξαν στη Λατινική Αμερική, όπως ο Πινοτσέτ και ο Βιντέλα.  Σκοπός είναι να σβηστεί από την μνήμη των λαών κάθε αγώνας τους.

Τώρα, συνέχισε, υποστηρίζουν ότι πρέπει να ανατραπεί ο Μαδούρο και των παρουσιάζουν ως δικτάτορα , για να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Ενώ είναι πλέον σαφές σε όλους ότι  στόχος είναι το πετρέλαιο. Στόχος είναι, και το λένε ξεκάθαρα οι ΗΠΑ, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με την Κούβα, τη Βενεζουέλα, την Νικαράγουα και κάθε χώρα της Λατινικής Αμερικής που δεν λειτουργεί ως τσιράκι τους. Μιλάνε για «ανθρωπιστική κρίση», ενώ αυτό δεν συμβαίνει στη Βενεζουέλα παρά τα προβλήματα που υπάρχουν. «Είναι ένα ξεδιάντροπο πραξικόπημα» υπογράμμισε και συμπλήρωσε ότι οι ΗΠΑ δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Ο Τραμπ βγαίνει μπροστά και δίνει εντολές στην μαριονέτα του.

Ο Φρ. Φερνάντες έκανε λόγο και για σειρά εξαφανίσεων και δολοφονιών ανθρώπων, νέων, αγωνιστών και πολιτικών ηγετών στο Μεξικό αλλά και στην Κολομβία και τόνισε ότι στο Μεξικό και την Ονδούρα δολοφονούνται διαρκώς δημοσιογράφοι. Θύμισε επίσης τι συμβαίνει στην Υεμένη και στην Παλαιστίνη, χαρακτηρίζοντάς τα εγκλήματα σε βάρος άοπλων λαών, για τα οποία, όμως, δεν επιδεικνύεται καμία «ευαισθησία».

Όπως είπε γίνεται μεθοδική προπαγάνδα έτσι ώστε να παραμείνει η σύγχυση στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ως προς το θεσμό του κοινοβουλίου και του τι ακριβώς συμβαίνει.  Υπογράμμισε ότι στην Λατινική Αμερική και στη Βενεζουέλα τα κοινοβούλια δεν έχουν τον ίδιο ρόλο, όπως στην Ευρώπη. Το κοινοβούλιο της Βενεζουέλας έχει μακρινή σχέση με την εκτελεστική εξουσία. Το κοινοβούλιο έχει ρόλο νομοθετικό . Ελέγχουν την κυβέρνηση αλλά δεν είναι αυτός ο βασικός ρόλος τους. Η αντιπολίτευση, τόνισε, παραποιεί ένα άρθρο του Συντάγματος που λέει ότι ο πρόεδρος της χώρας μπορεί να είναι πρόεδρος και του κοινοβούλιου. Όμως το συγκεκριμένο άρθρο, το άρθρο 233, αναφέρεται στις περιπτώσεις που για λόγους έκτακτης ανάγκης δεν υπάρχει πρόεδρος, πχ σε περίπτωση θανάτου.  Αν αυτό συμβεί στο πρώτο μισό της προεδρικής θητείας, το κοινοβούλιο αναλαμβάνει για τριάντα μέρες την προεδρία. Η πρόβλεψη του συντάγματος είναι ξεκάθαρη και η αντιπολίτευση επίμονα και μεθοδικά διαστρεβλώνει το περιεχόμενο του συντάγματος και διαδίδει ψεύδη καθώς γνωρίζει ότι δεν έχει καμία νομική υπόσταση και συνταγματική κατοχύρωση η ανάληψη της προεδρίας από τον Γκουαϊδό.

Όπως τόνισε το σχέδιο του Γκουαϊδό για τη μετάβαση μοιάζει με το πραξικόπημα του 2002 κατά του Τσάβες, το οποίο απέτυχε. Και τώρα, όπως και τότε, γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί μια κατάσταση απουσίας νόμιμης εκτελεστικής εξουσίας, έτσι ώστε να την αξιοποιήσουν για να προχωρήσουν, ουσιαστικά, σε πραξικόπημα. Και τώρα, όπως και τότε, κάποιοι πιστεύουν ότι θα είχε λυθεί το θέμα πιο εύκολα με με πραξικόπημα και εξωτερική στρατιωτική παρέμβαση.

Την αρχική τοποθέτηση του Φρέντι Φερνάντες, ακολούθησε διάλογος με το κοινό, κατά τον οποίο ο επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, απάντησε σε σειρά ερωτήσεων για την ύπαρξη ή όχι λαϊκών πολιτοφυλακών, για το ρόλο του στρατού, τις εθνικοποιήσεις, τα ρεύματα μετανάστευσης, όπως παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ.

Όπως είπε ο Φρέντι Φερνάντες, τα ποσά που οι πραξικοπηματίες και οι ξένοι προσφέρουν στους στρατιώτες για να πάψουν να υποστηρίζουν την Μπολιβαριανή Δημοκρατία είναι ασύλληπτα. Και οι πιέσεις είναι αφόρητες: οι ΗΠΑ τους απείλησαν ότι θα τιμωρηθούν όσοι δεν αναγνωρίζουν τον Γκουαϊδό ενώ όσοι το πράξουν δεν θα υποστούν κυρώσεις.  Ωστόσο, ο στρατός παραμένει στενά δεμένος με την πλειοψηφία του λαού στη χώρα, και είναι εμφανές ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να κάνουν αυτό το πραξικόπημα να πετύχει, αλλά δεν τους βγαίνει.  Υπενθύμισε ότι ο Τσάβες βγήκε μέσα από το στρατό και ότι ο στρατός της Βενεζουέλας αποτελείται κυρίως από λαϊκά στρώματα. Είναι θέση αρχής της κυβέρνησης ότι η στρατιωτική εκπαίδευση περιλαμβάνει και τη θέληση υπεράσπισης της πατρίδας ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Παράλληλα, υπάρχουν και πολιτοφύλακες που έχουν εκπαιδευτεί να υπερασπιστούν τη χώρα

Τόνισε ότι τα ΜΜΕ παρουσιάζουν μια υπερβολική εικόνα όσον αφορά τη φυγή πολιτών. Αν ίσχυαν όσα λένε, και τα νούμερα, δεν θα υπήρχε άνθρωπος τώρα στη Βενεζουέλα, είπε χαρακτηριστικά, θυμίζοντας ότι είναι πάγια μέθοδος η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα περί μαζικής φυγής πολιτών. Ωστόσο παραδέχθηκε ότι υπάρχει θέμα με τη μετανάστευση, την οποία απέδωσε, σε μεγάλο βαθμό, στον οικονομικό πόλεμο και στο σαμποτάζ που υφίσταται η οικονομία της χώρας. Παρομοίασε την κατάσταση με την Ελλάδα και το υψηλό ποσοστό μετανάστευσης. Νέοι και μορφωμένοι άνθρωποι θέλουν να φύγουν. Ταυτόχρονα ανέφερε ότι υπάρχει ρεύμα Βενεζοελάνων που επιστρέφουν από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως το Περού και η Κολομβια, και το κάνουν υποστηριζόμενοι από κρατικό πρόγραμμα. Επιπλέον τόνισε ότι ανάμεσα στη Βενεζουέλα και την Κολομβία τα σύνορα είναι ανοιχτά και  υπάρχει διαρκής μετακίνηση κατοίκων μεταξύ των δύο χωρών.

Επανέλαβε ότι από θέση αρχής, η κυβέρνηση είναι ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Ο Μπολίβαρ είχε την ιδέα για ένα μόνο έθνος της λατινικής Αμερικής. Αυτό θα σήμαινε τη δημιουργία μιας υπερδύναμης. Αλλά αυτή θα είναι μια δύναμη με στόχο την παγκόσμια ισορροπία. Το όραμα της κυβέρνησης της μπολιβαριανής δημοκρατίας, όπως τόνισε, είναι ένας πολυπολικός κόσμος.

Απαντώντας σε ερώτημα για την ύπαρξη κινδύνου διχοτόμησης της χώρας, υποστήριξε ότι γενικά ο ιμπεριαλισμός απειλεί την εδαφική ακεραιότητα χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ωστόσο στη Βενεζουέλα δεν υπάρχει τέτοια πλευρά στο αμερικανικό σχέδιο. Αυτό που τώρα κάνουν είναι να χρησιμοποιούν την δήθεν παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας ως άλλοθι για να μπουν μέσα στη χώρα στρατιωτικές δυνάμεις, θυμίζοντας ότι «ανθρωπιστικός» είχε χαρακτηριστεί και ο βομβαρδισμός της Λιβύης και τονίζοντας ότι ΗΠΑ εκφυλίζουν τη λέξη για να εισβάλλουν στα εδάφη της Βενεζουέλας.

Όσον αφορά το ζήτημα των εθνικοποιήσεων, ανέφερε ότι η κυβέρνηση έχει εθνικοποιήσει όλες τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας: τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό, νερό, αλουμίνιο, στρατιωτική βιομηχανία και πετρέλαιο . Επίσης υπάρχουν κρατικές και κοινωνικοποιημένες εταιρείες που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή αγαθών. Υπάρχει εμπειρία εργατικού ελέγχου σε επιχειρήσεις που η αστική τάξη εγκατέλειψε όπως η βιομηχανία χαρτιού. Όλα αυτά μπαίνουν μέσα στην καθημερινότητα, γίνονται κάτι το φυσιολογικό.

Κληθείς να σχολιάσει τις διακηρύξεις Γκουαϊδό, τόνισε ότι αυτός υποστηρίζει την υιοθέτηση νέου νόμου για τη διαχείριση του πετρελαίου. Το σύνταγμα δηλώνει ρητά ότι οι φυσικοί πόροι ανήκουν στο λαό. Το σχέδιο Τραμπ μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με κατάλυση του Συντάγματος που οι ίδιοι λένε ότι υπερασπίζονται, αφού το σχέδιο είναι η ιδιωτικοποίηση των ενεργειακών πόρων.

Θύμισε επίσης ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν 25 εκλογές. Η αντιπολίτευση έχει αναγνωρίσει μόνο δύο εκλογές που νίκησε. Το εκλογικό σύστημα είναι, σημείωσε, διαφανές και ελέγξιμο σε όλα τα στάδια του και έχει ενσωματώσει σειρά αλλαγών με βάση τις απαιτήσεις της αντιπολίτευσης. Όλα τα κόμματα συμμετέχουν σε σειρά ελέγχων των ψήφων. Τα κόμματα υπογράφουν τα πρακτικά της διαδικασίας. Η ΕΕ, που τώρα ζητάει νέες εκλογές με παρουσία διεθνών παρατηρητών, προσκλήθηκε να παρακολουθήσει τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών του Μαΐου αλλά δεν θέλησε να συμμετάσχει. Η πιο ακραία πλευρά της αντιπολίτευση γνώριζε ότι δεν έχει τη λαϊκή ψήφο και αποφάσισε να μη συμμετέχει. Τρεις οργανώσεις αποφάσισαν να μην κατέβουν στις εκλογές. Άλλα όμως τμήματα της αντιπολίτευσης, συμμετείχαν κανονικά.

Τόνισε ότι ο λαός της Βενεζουέλας είναι γενναία ειρηνικός και ότι πραγματοποιεί μια επανάσταση που είναι ειρηνική αλλά δεν είναι άοπλη. Όπως είπε, η Μπολιβαριανή επανάσταση πάντα διάκειται ευνοϊκά ως προς το διάλογο θεωρώντας ότι είναι ο μοναδικός τρόπος επίλυσης των προβλημάτων, μέσα από συλλογικές αποφάσεις. Για αυτό το λόγο στηρίζει το μηχανισμό του Μοντεβιδέο, μια πρωτοβουλία που συμφωνήθηκε προ λίγων 24ώρων από την Ουρουγουάη το Μεξικό και την κοινότητα κρατών της Καραϊβικής. Με αυτή τη διαδικασία ο μηχανισμός προτίθεται να τεθεί στη διάθεση της Βενεζουέλας για ειρηνική λύση στην κρίση με τήρηση των αρχών της μη παρέμβασης και του σεβασμού στο δικαίωμα της λαϊκής αυτοδιάθεσης.

Χαιρετισμό στην εκδήλωση απυήθυνε η πρέσβειρα της Κούβας στην Ελλάδα Σέλμις Μαρία Ντομίνγκες Κορτίνα, η οποία τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι η υπεράσπισης της λαϊκής κυριαρχίας της Βενεζουέλας εγγυάται τη λαϊκή κυριαρχία όλων των κρατών της Λατινικής Αμερικής. Κατήγγειλε τις ΗΠΑ και τις χώρες που συντάσσονται μαζί τους, και αναφέρθηκε στις κοινές πρωτοβουλίες Κούβας – Βενεζουέλας για την καταπολέμηση της φτώχειας και του αναλφαβητισμού. Σημείωσε ότι χιλιάδες Κουβανοί γιατροί πήγαν στη Βενεζουέλα για να ενισχύσουν το δημόσιο σύστημα υγείας και ότι υπάρχει σχέδιο συνεργασίας και για το 2019 που αφορά την παιδεία, την παραγωγή φαρμάκων κλπ. «Αυτή είναι η βοήθεια που προσφέρει η Κούβα. Δεν καταστρέφει το περιβάλλον ούτε εισβάλλει σε χώρες. Αυτή τη θέληση για ελευθερία δεν μπορεί να ανεχτεί η αυτοκρατορία των ΗΠΑ» τόνισε και αναφέρθηκε στη σημασία της μπολιβαριανής επανάστασης που ξεκίνησε με τον Τσάβες. «Και σε αυτό τον αγώνα η Βενεζουέλα δεν είναι μόνη και μπορεί πάντα να υπολογίζει στη βοήθεια της Κούβας. Είμαστε όλοι Βενεζουέλα» κατέληξε.

Εκ μέρους των φορέων που διοργάνωσαν την εκδήλωση σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο Αλέκος Χαλβατζής ο οποίος τόνισε τη σημασία της αλληλεγγύης στη Βενεζουέλα που μεταφράζεται πρώτα από όλα στην αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια από τη χώρα όπου βρισκόμαστε.

Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν:

Ελληνική Επιτροπή Αλληλεγγύης με τη Βενεζουέλα «Todos somos Venezuela»

Πολιτιστικός Σύλλογος Χοσέ Μαρτί – Αλληλεγγύη με την Κούβα (ΠΣΧΜ)

Πανελλαδικός Αντιπολεμικός Κινηματικός Συντονισμός (ΠΑΚΣ)

Δίκτυο bloggers «La Red Solid@ria Griega»

Πηγή: Το Περιοδικό

Διεθνής αλληλεγγύη στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία!

/0 Comments/in /by

Το antapocrisis δημοσιεύει την ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας με την οποία ασκεί κριτική στη σοσιαλιστική κυβέρνηση και ζητά από τους Podemos να αποσύρουν τη στήριξή τους στον Σάντσεθ.

H κυβέρνηση των σοσιαλιστών αναγνωρίζει τον πραξικοπηματία Γκουαϊδό

Ανακοίνωση του Π.Γ. του  Κ.Κ. των Λαών της Ισπανίας

Ανοιχτό Γράμμα στην κοινοβουλευτική ομάδα των Unidos Podemos

Η κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ μόλις αναγνώρισε επίσημα τον πραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό ως πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, κίνηση που εντάσσεται στο σχέδιο της μεγάλης ιμπεριαλιστικής επέμβασης που εξελίσσεται στην χώρα από τις 23 του Γενάρη και η οποία μπορεί να οδηγήσει σε σύγκρουση μεταξύ πολιτών αλλά και μεταξύ τμημάτων του στρατού με απρόβλεπτες συνέπειες.

Στις 26 του Γενάρη το Π.Γ. του Κ. Κ. Λαών Ισπανίας δήλωσε δημόσια πως η αναγνώριση των πραξικοπηματιών της Βενεζουέλας θα γίνει ο τάφος της κυβέρνησης  Σάντσεθ. Μετά την εμφάνιση του πρωθυπουργού και την επίσημη αναγνώριση των πραξικοπηματιών, το κάλεσμα μας έχει νόημα και μετατρέπεται σε επείγουσα ανάγκη.

Η κυβέρνηση των σοσιαλιστών δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την κοινοβουλευτική στήριξη της κοινοβουλευτικής ομάδας των Unidos Podemos, αποτελούμενης από διάφορες πολιτικές δυνάμεις ανάμεσα στις οποίες οι Podemos, η Ενωμένη Αριστερά, το Κ.Κ.Ισπανίας και διάφορες συνιστώσες.

Το Κ.Κ.Λαών Ισπανίας σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που κρίνεται η κυριαρχία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας και η ειρήνη, καλεί την κοινοβουλευτική ομάδα των Unidos Podemos και το σύνολο των δυνάμεων που τους αποτελούν, να αποσύρουν την υποστήριξη τους στην κυβέρνηση Σάντσεθ, προκαλώντας μια κοινοβουλευτική κρίση που θα καταλήξει σε άμεση σύγκλιση γενικών εκλογών στην Ισπανία.

Η σπουδαιότητα των στιγμών που βιώνουμε, το απαιτεί. Δεν χωρά καμία συνενοχή με την ιμπεριαλιστική κυβέρνηση που με τις πράξεις της, επιτίθεται ενάντια στις πιο βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου και βρίσκεται σε αντίθεση με τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργατών και εργατριών και της πλειοψηφίας του λαού, τόσο στην Βενεζουέλα, όσο και στην Ισπανία.

Εκφράζουμε ξανά την άνευ όρων αλληλεγγύη μας στο λαό της Βενεζουέλας και καλούμε σε κινητοποίηση ενάντια στην ισπανική κυβέρνηση, η οποία, όπως και το Σοσιαλιστικό Κόμμα επιβεβαίωσαν για ακόμα μία φορά τον αληθινό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας.

Καμιά στήριξη στην Ισπανική κυβέρνηση! Η Βενεζουέλα θα γίνει ο τάφος του Σάντσεθ!

Το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ. των Λαών της Ισπανίας

Μαδρίτη, 4-2-19

Βασικά σημεία της συνέντευξης του Νικολάς Μαδούρο

/1 Comment/in /by

Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, την Παρασκευή 8/2, αναφέρθηκε στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης και ανατροπής του νόμιμου καθεστώτος που συντελείται στη χώρα του με υποκινητή τις ΗΠΑ, την παραμόρφωση της κατάστασης από τα ΜΜΕ, τις πραγματικές επιδιώξεις της αντιπολίτευσης και των ΗΠΑ. Ορισμένα βασικά σημεία:

1. Χαιρέτισε το Μηχανισμό του Μοντεβιδέο, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Ουρουγουάης, του Μεξικού, της Βολιβίας και των χωρών της Caricom (ένωση των χωρών της Καραϊβικής), και στοχεύει σε μια διαδικασία διαλόγου για την εξομάλυνση της κατάστασης. Όπως ανέφερε είναι πολύ σημαντικό από τη Λατινική Αμερική να ξεκινήσουν ειρηνευτικές διαδικασίες που σέβονται την κυριαρχία της Βενεζουέλας, είναι άμεσα διατεθειμένοι να στηρίξουν οποιαδήποτε ενέργεια στοχεύει στη διπλωματία, το διάλογο και τη συνάντηση μεταξύ των Βενεζουελάνων και προσυπογράφουν την έκκληση του Μηχανισμού του Μοντεβιδέο.

2. Αναφέρθηκε στην αντίδραση του λαού της Βενεζουέλας απέναντι στην κατάσταση. Δύο εκατομμύρια έχουν ήδη υπογράψει ανοιχτή επιστολή υπέρ της ειρήνης και ενάντια στην παρέμβαση των ΗΠΑ, η οποία απευθύνεται προς τον αμερικάνικο λαό. Παράλληλα, έκανε λόγο για τον «αόρατο κόσμο», τον κόσμο των γειτονιών, τους τσαβίστας, που συμμετέχουν μαζικά σε διαδηλώσεις στήριξης και τις οποίες αποσιωπούν τα ΜΜΕ.

3. Για την επιδίωξη της αντιπολίτευσης και αν αυτή είναι η διεξαγωγή «ελεύθερων» εκλογών, ανέφερε ότι δεν θέλουν εκλογές αλλά να πάρουν την εξουσία με τη βία. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά «αν τους λέγαμε πάμε σε εκλογές σε 30 ημέρες θα ανακάλυπταν δικαιολογίες για να μην συμμετέχουν», όπως έκαναν αντίστοιχα με τις προεδρικές εκλογές του Μαΐου 2018, ενώ επεσήμανε ότι σκοπεύουν στην ανατροπή του Συντάγματος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας μέσω της μη εφαρμογής αυτού στην διαδικασία μετάβασης καθεστώτος που υποστηρίζουν, αλλά ενός Νόμου Μετάβασης.

4. Για τις ΗΠΑ και το ρόλο τους, έκανε λόγο για την αυτοκρατορία που θεωρεί τη Λατινική Αμερική πίσω αυλή της, ενδιαφέρεται για τον πλούτο των λαών και θέλει να επιβάλει στη Βενεζουέλα ένα καθεστώς τύπου Πινοσέτ. Αναφερόμενος ιδιαίτερα στο ζήτημα της ανθρωπιστικής βοήθειας που συγκεντρώνουν οι ΗΠΑ στα σύνορα Κολομβίας- Βενεζουέλας και επιδιώκουν να περάσουν στη χώρα επικαλούμενες ανθρωπιστική κρίση, έκανε λόγο για ένα σόου, που όσο και αν δημιουργείται μια καρικατούρα από τα ΜΜΕ με τον «κακό» Μαδούρο που αρνείται τη βοήθεια, κρύβει μια προσπάθεια παραβίασης της εθνικής κυριαρχίας της Βενεζουέλας και ταπείνωσης του λαού από την κυβέρνηση Τραμπ, τη στιγμή που έχει επικυρώσει την απειλή στρατιωτικής επέμβασης. Η Βενεζουέλα δεν βρίσκεται σε καθεστώς ανθρωπιστικής κρίσης, μια κατάσταση που επί τέσσερα χρόνια κατασκευάζεται στην Ουάσινγκτον προκειμένου οι ΗΠΑ να παρέμβουν στη χώρα. Επιχειρηματολογώντας για την άρνηση αυτής της «βοήθειας», εξήγησε ότι αν ήθελαν να βοηθήσουν θα αποδέσμευαν τα 10 δις. δολάρια τα οποία έχουν μπλοκάρει σε λογαριασμούς στο εξωτερικό και τα οποία προέρχονται από την εκεί δραστηριότητα των δημόσιων, κρατικών εταιρειών της Βενεζουέλας και θα προχωρούσαν σε άρση των κυρώσεων. Τέλος, ανέφερε και παραδείγματα χωρών που δέχτηκαν τα τελευταία χρόνια την «ανθρωπιστική βοήθεια» των ΗΠΑ, μιλώντας για τη Λιβύη, τη Συρία θέτοντας το ερώτημα του πως είναι αυτές οι χώρες μετά την αμερικανική επέμβαση και κάνοντας λόγο για το αληθινό πρόσωπο της αυτοκρατορίας.