Άρθρα

Ανακοίνωση του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών.

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες φοιτητές που συμμετείχαν στις φοιτητικές εκλογές.️Οι προσπάθειες της κυβέρνησης τις τελευταίες μέρες- με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού και τις δηλώσεις της υπουργού Παιδείας για την πάταξη της “ανομίας” στα πανεπιστήμια- δεν έπιασαν τόπο. Οι φοιτητές που συμμετείχαν στις φοιτητικές εκλογές για άλλη μια φορά γύρισαν την πλάτη και καταδίκασαν τόσο την κυβερνητική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της διάλυσης της δημόσιας παιδείας όσο και την πολιτική της συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών.

Οι προσπάθειες της ΔΑΠ, να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα με τραμπουκισμούς, βία και νοθείες σε αρκετούς συλλόγους έπεσαν στο κενό. Επιπλέον, στις φετινές φοιτητικές εκλογές οι φοιτητές δεν συγκινήθηκαν ούτε από την προσπάθεια εκλογικής νεκρανάστασης της πάλαι ποτέ κραταιάς ΠΑΣΠ η οποία μαζί με την κυβερνητική ΔΑΠ διατηρούν το μαύρο μέτωπο της συγκάλυψης και της διάλυσης της δημόσιας παιδείας στις σχολές.

Η ΠΚΣ παραμένει για τέταρτη χρονιά πρώτη δύναμη στους φοιτητικούς συλλόγους. Η πρωτιά όμως της παράταξης του ΚΚΕ σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει “διεκδίκηση και ελπίδα” όπως δήλωσε ο γραμματέας της ΚΝΕ. Αυτό αποδεικνύεται κάθε στιγμή όπου υπάρχουν δυνατότητες για την ανάπτυξη του κινήματος και των διεκδικήσεων και το πυροσβεστικό ρόλο της ΚΝΕ με την αιώνια γραμμή να ηρεμήσουν τα πράγματα και να «βγουν συμπεράσματα». Το αποδεικνύει η υποτονική στάση και δράση για την γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Το αποδεικνύει η στάση πριν αλλά και μετά τις ιστορικές διαδηλώσεις για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών που αντί για το καθήκον της προετοιμασίας και της συνέχειας του αγώνα υπήρχε μόνο η υποχρέωση για ψήφο στην ΠΚΣ. Το αποδεικνύει η συμμετοχή, η λειτουργία και η κινητοποίηση στους “κόκκινους” συλλόγους, όπου μετά από τέσσερα χρόνια με πρώτη δύναμη ΠΚΣ, η αγωνιστικότητα εξαντλείται στην ενίσχυση της ίδιας.

Ο χώρος των ΕΑΑΚ και των δυνάμεων που προέρχονται από τα αυτά και την ΑΡΕΝ κινήθηκε στα περσινά επίπεδα. Η κρίση προσανατολισμού, οι μικροηγεμονισμοί και η μικροπολιτική, οι “ταυτοτικές” καταγραφές, η δικαιωματική ατζέντα, είναι παθογένειες που ακολουθούν το χώρο και παρά την αγωνιστικότητα του, δεν επιτρέπουν μια πραγματική συζήτηση και κυρίως αδυνατούν να ανταποκριθούν στις σημερινές ανάγκες.

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές έγιναν λίγους μήνες μετά το κίνημα των Τεμπών και τις μεγαλειώδεις πορείες της 28ης Φλεβάρη. Οι φοιτητές και η νεολαία συμμετείχαν μαζικά στις συγκεντρώσεις εν αντιθέσει με τις διαδικασίες των συλλόγων. Η μαζική εισβολή της νεολαίας στο προσκήνιο για το ζήτημα των Τεμπών δεν σήμανε και αύξηση της συμμετοχής στις φοιτητικές εκλογές. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει.

Η κρίση του φοιτητικού συνδικαλισμού και η συμμετοχή στις διαδικασίες των συλλόγων όλο και λιγότερων, όσο και η αποϊδεολογικοποίηση και αποπολιτικοποίηση παραμένουν απ’ τα βασικά ζητήματα που εμποδίζουν μια διαφορετική πορεία. Η αναμέτρηση με αυτά τα ζητήματα αποτελεί αναγκαίο βήμα για να αντιστοιχεί το κίνημα με τις ανάγκες της περιόδου. Κάτι το οποίο απαιτεί νέους χτίστες, νέα υλικά και νέα σχέδια.

Ως Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας κατά την διάρκεια της χρονιάς αλλά και στις φοιτητικές εκλογές προσπαθήσαμε να συνεισφέρουμε με ένα διαφορετικό προσανατολισμό για τους συλλόγους και το φοιτητικό κίνημα, που θα ορίζεται με βάση την πραγματικότητα και τις ανάγκες της.

Με την συμμετοχή μας σε 14 συλλόγους σε Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη προσπαθήσαμε να μιλήσουμε και να δράσουμε ενάντια στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και τις διαγραφές φοιτητών, δεν σταματήσαμε να μιλάμε και να παλεύουμε ενάντια στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και την εγκληματική στάση της Ελληνικής κυβέρνησης, πήραμε πρωτοβουλίες για να συνεχιστεί ο αγώνας μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για μια αριστερά χρήσιμη για τους φοιτητές και επικίνδυνη για το σύστημα. Για την ανασυγκρότηση και το ζωντάνεμα των συλλόγων.

Ο φασισμός ηττήθηκε από τον κομμουνισμό. Είτε αρέσει, είτε όχι.

Συμπληρώθηκαν την Παρασκευή 9 Μαΐου 80 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη. Στις 9 Μαΐου του 1945 οι δυνάμεις της Ναζιστικής Γερμανίας υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοσή τους στις Συμμαχικές Δυνάμεις. Η φονικότερη σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας έληξε, επειδή η πατρίδα του σοσιαλισμού, η Σοβιετική Ένωση ανέλαβε το τεράστιο κόστος της απόκρουσης του ναζιστικού τέρατος.

Οι αριθμοί λένε την αλήθεια: Στη μάχη ενάντια στο φασισμό, έχασαν τη ζωή τους 27 εκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες (με σχεδόν τους μισούς να είναι άμαχος πληθυσμός). Οι απώλειες των υπόλοιπων Συμμάχων είναι πολύ μικρότερες: Οι ΗΠΑ έχασαν 600.000, ενώ η Μ. Βρετανία 450.000.

Αλλά και πέρα από τους αριθμούς: Όλοι δέχονται ότι η πλάστιγγα του πολέμου έγειρε, όταν ο Γερμανικός στρατός ηττήθηκε στο Στάλινγκραντ της Σοβιετικής Ένωσης, τον χειμώνα του 42-43. Η απόβαση των ΗΠΑ και της Μ.Βρετανίας στη Νορμανδία άργησε ενάμισι χρόνο ακόμα, και ενώ ήταν γνωστό ότι ο Χίτλερ είχε ρίξει τη συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεών του στο Ανατολικό Μέτωπο, αποδυναμώνοντας το Δυτικό.

Ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Χεμινγουέι είχε πει πως “κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία χρωστά πολύ περισσότερα στον Κόκκινο Στρατό, από όσα θα μπορούσε ποτέ να ξεχρεώσει”.

Αυτή όμως η αλήθεια δεινοπάθησε και ποδοπατήθηκε. Αμέσως μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά πολύ περισσότερο μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989 – 1991, οι απολογητές του καπιταλισμού ξεσάλωσαν με την παραχάραξη και την αναθεώρηση της ιστορίας. Επιχείρησαν να εξισώσουν τους δύο μεγάλους και θανάσιμους αντιπάλους, τον ναζισμό και τον κομμουνισμό, κατατάσσοντάς τους, κουτοπόνηρα και βολικά, στην ίδια κατηγορία, αυτή των “άκρων”.

Επιχείρησαν να ισχυριστούν ότι το σύμφωνο μη επίθεσης Μολότοφ – Ρίμπεντροπ που υπέγραψε η σοσιαλιστική ΕΣΣΔ με τη ναζιστική Γερμανία το 1939 ήταν απόδειξη της “ομοιότητας” ανάμεσα στις δύο χώρες. Κρύβουν όμως ότι το σύμφωνο αυτό ήρθε ως αποτέλεσμα της πολιτικής του “κατευνασμού” που ακολουθούσαν επί χρόνια απέναντι στον Χίτλερ η Αγγλία και η Γαλλία προσπαθώντας να στρέψουν τη Γερμανία αποκλειστικά ενάντια στη Σοβιετική Ένωση ώστε να καταπνίξουν το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος της ιστορίας. Κρύβουν επίσης, ότι ένα χρόνο πριν το σύμφωνο ΕΣΣΔ – Γερμανίας, είχε υπογραφεί η Συμφωνία του Μονάχου (1938) όπου Αγγλία και Γαλλία τεμάχισαν την Τσεχοσλοβακία και την δώρισαν στον Χίτλερ. Κρύβουν τέλος ότι μήνες πριν (την άνοιξη του 1938), η Αγγλία είχε τορπιλίσει τις προσπάθειες των Σοβιετικών να υπάρξει Αμυντική Συμμαχία ανάμεσα σε Αγγλία – Γαλλία και ΕΣΣΔ. Η Σοβιετική Ένωση κατόρθωσε, με αυτό το σύμφωνο μη – επίθεσης, να μην πάει ως πρόβατο επί σφαγή στον πόλεμο και να κερδίσει χρόνο προετοιμασίας.

Οι απολογητές του καπιταλισμού επιχείρησαν ακόμα να υποβαθμίσουν τη σημασία της ηρωϊκής Σοβιετικής άμυνας απέναντι στην γερμανική εισβολή. Την ώρα που όλη η δυτική Ευρώπη σαρώνονταν ως πύργος από τραπουλόχαρτα από τον γερμανικό στρατό (η Γαλλία συνθηκολόγησε ατιμωτικά μέσα σε ένα μήνα, ενώ ο αγγλικός στρατός υποχωρούσε άτακτα από την Δουνκέρκη), η Σοβιετική Ένωση αντιστάθηκε μέχρις εσχάτων στη ναζιστική πολεμική μηχανή που εξαπολύθηκε εναντίον της τον Ιούνιο του 1941. Θρυλικές σελίδες ηρωϊσμού έγραψαν οι μαχητές και οι πολίτες της ΕΣΣΔ, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Στάλιν. Το Λένινγκραντ πολιορκούνταν ασφυκτικά 900 μέρες, πάνω από δυόμισι χρόνια, από τον Σεπτέμβριο του 1941 έως τον Ιανουάριο του 1944, χωρίς να υποστείλει την Κόκκινη Σημαία. Στο Στάλινγκραντ, στη μεγαλύτερη μάχη που είδε ποτέ η ανθρωπότητα, ο Κόκκινος Στρατός αμύνονταν με αδιανόητες θυσίες επί πέντε μήνες, μέχρι που περικύκλωσε 250.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ και με τη νίκη του σήμανε την αρχή του τέλους του Χιτλερισμού.

Οι απολογητές του καπιταλισμού επιχείρησαν να εμφανίσουν τον φασισμό και τον ναζισμό σαν κάτι ξένο προς τον καπιταλισμό. Σαν να μην ήταν η αστική τάξη και οι βιομήχανοι της Γερμανίας αυτοί που στήριξαν τον Χίτλερ στην ανάβαση των Ναζί προς την εξουσία. Σαν να μην ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός, η “δυναμική” απάντηση του καπιταλισμού στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 όπου για πρώτη φορά οι εργάτες πήραν την εξουσία. Στην πραγματικότητα υπήρξαν δύο αντίπαλα συστήματα: το ένα ήταν ο καπιταλισμός και το άλλο ο κομμουνισμός. Ο ναζισμός ήταν το φονικό μαχαίρι του καπιταλισμού.

Οι απολογητές του καπιταλισμού κάνουν ότι δεν θυμούνται πως ήταν το κομμουνιστικό κίνημα αυτό που οργάνωσε την Αντίσταση στην Κατεχόμενη Ευρώπη. Ήταν οι κομμουνιστές και οι αριστεροί αυτοί που οργάνωσαν με κάθε μέσο τον αγώνα για απελευθέρωση στις χώρες που ήταν κάτω από τον ναζιστικό ζυγό. Στην Ελλάδα το ΚΚΕ δημιούργησε το ΕΑΜ και οργάνωσε το έπος της Εθνικής Αντίστασης. Η άρχουσα τάξη και οι αστοί πολιτικοί, στην καλύτερη περίπτωση δραπέτευσαν στο Κάιρο και παρίσταναν την εξόριστη ηγεσία του έθνους, στη χειρότερη περίπτωση, φόρεσαν κουκούλες και συνεργάστηκαν ως γερμανοτσολιάδες με τον κατακτητή.

Οι απολογητές του καπιταλισμού επιχείρησαν μεταπολεμικά να σβήσουν ό,τι θύμιζε την νίκη του Κόκκινου Στρατού. Έφτασαν στο σημείο, την Ημέρα της Νίκης (9 Μαΐου) να την ανακηρύξουν “Ημέρα της Ευρώπης” λόγω της διακήρυξης Σούμαν που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 9/5/1950 και θεωρήθηκε ιδρυτική πράξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Βέβαια η διακήρυξη δόθηκε εκείνη τη μέρα στη δημοσιότητα για να τιμήσει τη μέρα της νίκης, αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες για τους εμμονικούς αντικομμουνιστές ηγέτες της Ε.Ε. που επέβαλαν τον εορτασμό της “Ημέρας της Ευρώπης” πενήντα χρόνια μετά, μπας και σβήσουν από την ιστορική μνήμη την νίκη του Κόκκινου Στρατού.

Η παραχάραξη και η αναθεώρηση της ιστορίας έφτασε σε νέα κορύφωση τα τελευταία χρόνια. Με τη λογική “ ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”, οι ηγεσίες της Ε.Ε. υιοθέτησαν κάθε ακροδεξιό, νεοναζιστικό και φασιστικό μόρφωμα, ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη και τις Βαλτικές Χώρες. Ακόμα χειρότερα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την πλήρη στήριξη του ακροδεξιού και φιλοναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου, η Ε.Ε. έχει φτάσει να τιμά τους συνεχιστές και τους απογόνους των ναζιστικών ταγμάτων της Ανατολικής Ευρώπης που πρωτοστάτησαν σε πογκρόμ και γενοκτονίες εναντίον Εβραίων και Σλάβων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ελλάδα το Κοινοβούλιο χειροκροτούσε όρθιο το νεοναζιστικό ουκρανικό τάγμα Αζόφ, που τα προηγούμενα χρόνια οργάνωνε πογκρόμ ενάντια σε Ουκρανούς πολίτες ρωσικής καταγωγής. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ τιμούνται όσοι νοσταλγούν τα ναζιστικά εγκλήματα στην Πολωνία, στην Ουκρανία, στη Λιθουανία, στη Ρουμανία. Τιμωρούνται όμως όσοι υψώνουν σύμβολα της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού την Ημέρα της Νίκης.

Οι εκλεκτικές συγγένειες και οι επιλεκτικές προτιμήσεις δεν κρύβονται.

Απαγορεύεται πλέον στη σύγχρονη Ευρώπη η τιμή προς τους νικητές του πολέμου και πιο συγκεκριμένα προς αυτόν που σήκωσε το μεγαλύτερο και κρισιμότερο βάρος της νίκης: την ΕΣΣΔ και τον Κόκκινο Στρατό της. Επιτρέπεται όμως η τιμή προς τους ηττημένους.

Θα ήταν ίσως πιο ειλικρινές, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ, αντί να προσπαθούν να θάψουν την Ημέρα της Νίκης κάτω από την “Ημέρα της Ευρώπης”, να θρηνούν την “Ημέρα της Ήττας”.

Οι προοδευτικοί άνθρωποι όλου του κόσμου θα συνεχίσουν να τιμούν την Ημέρα της Νίκης ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό και θα ξέρουν ότι παρά την παραπληροφόρηση, τον πόλεμο προπαγάνδας, τις απαγορεύσεις και τις διώξεις, ο ναζισμός ηττήθηκε από τον κομμουνισμό και το χιτλερικό τέρας εξαλείφθηκε από την Σοβιετική Ένωση.

Όταν δεν έχουμε οξυγόνο, τη δικαιοσύνη την κερδίζουμε στον δρόμο!

Εδώ και τρεις εβδομάδες, ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας σπάει τη σιωπή του και ρίχνεται αποφασιστικά στον αγώνα για να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα στα Τέμπη.

Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και όχι μόνο, δεν πειθόμαστε από τα αφηγήματα που σκαρφίζονται η κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ περί θεωριών συνωμοσίας. Αντίθετα, στεκόμαστε έμπρακτα στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων, βλέποντας πάνω στον άδικο χαμό 57 νέων ανθρώπων να έχει στηθεί μια ολόκληρη υπόθεση συγκάλυψης που στόχο έχει την αποποίηση ευθυνών συγκεκριμένων προσώπων, επιχειρηματιών, στελεχών και υπουργών.

Αναγνωρίζουμε ότι ο βασικός ενορχηστρωτής της συγκάλυψης είναι η κυβέρνηση της ΝΔ και προσωπικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας.

Για εμάς, το δίκαιο αίτημα των συγγενών των θυμάτων για απόδοση δικαιοσύνης μέχρι τέλους, σημαίνει καθημερινό αγώνα για να τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι και αυτουργοί του εγκλήματος, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.

Σημαίνει επίσης ότι για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας αυτός, δεν μπορεί να δοθεί μέσα στο κτήριο της Βουλής, αλλά μονάχα συλλογικά στο δρόμο. Πρώτον, γιατί στην Βουλή δεν υπάρχει μόνο η πλειοψηφία της κυβέρνησης που διευθύνει τη συγκάλυψη, αλλά και μια αντιπολίτευση που δεν θέλει να σηκώσει τους τόνους, πολύ απλά επειδή η χρόνια απαξίωση των τρένων και η αποδοχή των επιταγών της Ε.Ε. για την ιδιωτικοποίηση του σιδηρόδρομου φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της. Δεύτερον, γιατί η συλλογική κινητοποίηση της κοινωνίας φέρνει ήδη τα πρώτα αποτελέσματα, με πιο χαρακτηριστικό την κωλοτούμπα του Μητσοτάκη, ο οποίος ενώ όλο αυτό το διάστημα μας διαβεβαίωνε ότι δεν υπάρχει καμία συγκάλυψη, τώρα δηλώνει «εξαπατημένος».

Είναι ξεκάθαρο πως μπροστά στην λαϊκή οργή, η κάθε προσπάθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας για μπάζωμα της αλήθειας θα πέφτει στο κενό.

Στις 28 Φεβρουαρίου, μέρα συμπλήρωσης δύο ετών από το τραγικό έγκλημα στα Τέμπη και ημέρα πανελλαδικής απεργίας, δίνουμε όλοι μαχητικό παρόν στις πλατείες της χώρας. Συμβάλλουμε στο να δοθεί το πιο μαζικό και ηχηρό μήνυμα ενάντια στην κυβέρνηση, μέχρι το επόμενο.

Γιατί όσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός των φοιτητών και μαθητών που θα απέχουν από τα μαθήματά τους, των εργαζομένων που θα απεργήσουν από τους χώρους εργασίας τους και γενικότερα του κόσμου που θα κατέβει να διαμαρτυρηθεί, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το πλήγμα για την κυβέρνηση και τόσο πιο ευνοϊκές θα είναι οι θέσεις από τις οποίες θα παλεύει ο λαός και η νεολαία την επόμενη μέρα. Ωστόσο, για να πραγματοποιηθεί το παραπάνω, δεν πρέπει να περιμένουμε την κινητοποίηση της 28ης Φεβρουαρίου με σταυρωμένα χέρια. Για το επόμενο χρονικό διάστημα, επιλέγουμε τον δρόμο της κλιμάκωσης και του συνεχούς ανεβάσματος της καθημερινής μας δράσης σε κάθε χώρο. Ενεργοποιούμε τους φοιτητικούς μας συλλόγους μέσα από τη διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων και αποφασίζουμε συλλογικά καταλήψεις στις σχολές μας τουλάχιστον για εκείνη την ημέρα, έτσι ώστε η πλειοψηφία των φοιτητών να κατέβει στο δρόμο.

Προχωράμε σε πολύμορφες δράσεις στο χώρο των πανεπιστημίων προκειμένου να μην ξεχάσει ούτε ένας συμφοιτητής μας τις τρεις ανατριχιαστικές λέξεις «ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ», που τις τελευταίες εβδομάδες βροντοφωνάζει όλη η κοινωνία απέναντι στην κυβέρνηση της συγκάλυψης και των ιδιωτικοποιήσεων.

Για το διπλό έγκλημα στα Τέμπη, δικαιοσύνη θα αποδώσει μόνο ο λαός και η νεολαία!

Καμιά ανοχή σε μια ένοχη κυβέρνηση! Να τιμωρηθεί η κυβέρνηση της συγκάλυψης και των ιδιωτικοποιήσεων!

Κλιμακώνουμε τη δράση μας για το επόμενο διάστημα μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών μας Συλλόγων!

Όλοι στο δρόμο στις 28 Φεβρουαρίου!

Από τη Σερβία μέχρι την Ελλάδα η νεολαία απαιτεί δικαιοσύνη

Ο πρωθυπουργός της Σερβίας παραιτήθηκε ύστερα από μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων. Εδώ και τρείς μήνες στη Σερβία, φοιτητές, μαθητές αλλά και συνολικά ο λαός της Σερβίας, βρίσκονται στους δρόμους με αφορμή την κατάρρευση της οροφής του σιδηροδρομικού σταθμού στην πόλη Νόβι Σαντ που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο 15 ανθρώπων. Τα περισσότερα πανεπιστήμια και σχολεία της χώρας είναι υπό κατάληψη, στη γενική απεργία η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή, ενώ οι φοιτητές προχώρησαν σε 24ωρο αποκλεισμό κεντρικών οδικών αρτηριών της χώρας. Ο λαός και η νεολαία βρίσκονται στο δρόμο καθημερινά εδώ και τρείς μήνες με κεντρικό αίτημα να δημοσιοποιηθούν όλα τα έγγραφα σχετικά με την ανακαίνιση του σταθμού (η οποία ολοκληρώθηκε τρεις μήνες πριν την κατάρρευση της οροφής) και μεταξύ άλλων, την αύξηση του προϋπολογισμού της παιδείας κατά 20% και να σταματήσουν οι διώξεις σε βάρος συλληφθέντων αγωνιζόμενων φοιτητών. Ο λαός και η νεολαία της Σερβίας απαιτούν δικαιοσύνη για τα «Τέμπη της Σερβίας». Η κυβέρνηση της Σερβίας προσπαθώντας να συγκαλύψει το έγκλημα αρχικά ανέφερε πως δεν υπάρχουν νέα στοιχεία από τα έγγραφα, πιεζόμενοι όμως από τις μαζικές διαδηλώσεις με διάγγελμά του ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη δημοσιοποίηση νέων εγγράφων και την αποδοχή των υπόλοιπων αιτημάτων, ενώ οδηγήθηκε και στην παραίτηση του.

Στη χώρα μας, παρακολουθούμε την κυβέρνηση της ΝΔ με τα φερέφωνα της να προσπαθούν με παρόμοιο τρόπο να συγκαλύψουν το έγκλημα στα Τέμπη προχωρώντας μάλιστα σε χυδαίες δηλώσεις για τα θύματα και τους συγγενείς τους. Η πρώτη απάντηση, μετά τις αποκαλύψεις των ηχητικών που αποδεικνύουν ότι αρκετά από τα θύματα πέθαναν από την πυρκαγιά που προκλήθηκε από εύφλεκτα υλικά που μετέφερε το εμπορικό τρένο και όχι από την σύγκρουση, δόθηκε με τις μαζικότερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων την Κυριακή. Η Κυβέρνηση και ίδιος ο πρωθυπουργός δεν ευθύνονται μόνο για την απαξίωση, την διάλυση και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων μεταφορών αλλά και για την προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος. Όλοι μαζί συγκαλύπτουν και πρέπει να τιμωρηθούν τώρα. Πρέπει να πληρώσουν. Πρέπει να τιμωρηθεί ο τότε Υπουργός Μεταφορών Καραμανλής που λίγο πριν το έγκλημα έλεγε ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα ασφάλειας στον σιδηρόδρομο. Πρέπει να πληρώσει ο Μητσοτάκης που έλεγε ότι στην εμπορική αμαξοστοιχία δεν υπήρχε εύφλεκτο υλικό και που τώρα προσπαθούν να τα συγκαλύψουν και να υπονομεύσουν τους αγώνες για δικαιοσύνη.

Οι φοιτητές και η νεολαία να ενώσουμε τις φωνές μας με τους φοιτητές στη Σερβία ενάντια στην κυβερνητική συγκάλυψη και στις ιδιωτικοποιήσεις. Οι αγώνες μας δεν θα σταματήσουν μέχρι να πληρώσουν.

Το διπλό έγκλημα στα Τέμπη, το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης και το έγκλημα της συγκάλυψης, αναζητά δικαιοσύνη. Μόνο η αφύπνιση, η οργάνωση και η μαζική δράση των φοιτητών και της κοινωνίας μπορεί να την επιβάλει.

Για εμάς ο καλύτερος γιατρός δεν είναι ο «άριστος» επιστήμονας αλλά ο Hussam Abu Safiya

Στην επίγεια  κόλαση που ακούει στο όνομα Γάζα οι ζωές μικρών παιδιών, γυναικών, γιατρών, υγειονομικών, δημοσιογράφων, συγγραφέων, ποιητών και κάθε λογής επιστημόνων και διανοούμενων δεν έχουν την αξία που θα είχαν αν ζούσαν σε μια “πολιτισμένη” δυτική κοινωνία. Είναι κάποιοι από τους 45.000 «τρομοκράτες» που τους τελευταίους 14 μήνες έχουν δολοφονηθεί από  το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Σε μια ανατριχιαστική εξέλιξη, στον κατάλογο των νεκρών προστίθενται πλέον και νεογέννητα βρέφη.

 

Το νοσοκομείο Καμάλ Αντουάν ήταν το τελευταίο ημιλειτουργικό νοσοκομείο της Β.Γάζας και μόλις το δεύτερο από τα 36 που απαριθμούσε συνολικά η Λωρίδα της Γάζας πριν από την έναρξη της γενοκτονίας. Μετά από αλλεπάλληλες επιθέσεις και πολυήμερη πολιορκία τις ημέρες των Χριστουγέννων ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς του ισραηλινού στρατού, σύμφωνα με τον οποίο αποτελούσε «νοσοκομείο-άντρο της Χαμάς». Η τύχη πολλών ασθενών που ήταν υπό μηχανική υποστήριξη αγνοείται.  Όπως ακριβώς αγνοείται και το τι απέγινε ο ηρωικός διευθυντής του νοσοκομείου Χουσάμ Αμπού Σαφίγια.

 

Ο Αμπού Σαφίγια ως γιατρός και ως άνθρωπος, αποτελεί πυξίδα και υπόδειγμα για κάθε νέο επιστήμονα που θέλει να υπηρετήσει το επιστήμη του με αξιοπρέπεια θέτοντάς τη στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Γιατί παρά τους δικούς του τραυματισμούς, δε σταμάτησε ποτέ να κάνει αυτό που πρέπει και να φροντίζει τους ασθενείς του. Γιατί ενώ, πριν από ενάμιση μήνα, βρέθηκε  στην τραγική θέση να διευθύνει τη νεκρική προσευχή για τον γιο του που σκοτώθηκε εκδικητικά από τον ισραηλινό στρατό, παρέμεινε αλύγιστος και συνεπής στο καθήκον του.

 

 

Παρά τις αντιξοότητες και τις κακουχίες, παρά το καθημερινό μαρτύριο που βίωνε, δε σταμάτησε ποτέ να στέκεται στο πλευρό των ασθενών του. Επέλεξε τον δρόμο της αντίστασης και του αγώνα για την εθνική αυτοδιάθεση του λαού του. Στο πρόσωπο του βλέπουμε  την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο του ανθρώπου που γιγαντώνεται όταν θέτει τη ζωή του στην υπηρεσία ενός ανώτερου ιδανικού, ενός συλλογικού οράματος.

 

Στην ποίηση που θα γραφτεί για την εποχή μας, “για εμάς το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο” θα είναι ο παλαιστίνιος γιατρός Αμπού Σαφίγια, διευθυντής του Καμαλ Αντουαν, να βαδίζει αγέρωχος προς το τανκ του σιωνιστικού στρατού των δολοφόνων λίγες στιγμές προτού συλληφθεί.

@trtworld

Footage shows Dr. Hussam Abu Safiya, director of Gaza’s Kamal Adwan Hospital, walking toward an Israeli tank before he was detained. Israeli forces conducted a raid, burning large sections of the facility and forcing patients and displaced civilians to flee. Dr. Abu Safiya reportedly refused Israeli orders to abandon the hospital, the last major health facility in North Gaza. Despite losing his son and home in an Israeli attack and suffering injuries himself, Dr. Abu Safiya remained committed to his work. He has not been heard from since his detention, though unconfirmed reports suggest he is being held at the controversial Sde Teiman detention center. #kamaladwanhospital

♬ M83 Solitude – Grace

Σε κλεμμένη γη δεν υπάρχει ειρήνη – σημαντικότερα γεγονότα στην εξέλιξη του Παλαιστινιακού

Εδώ και ένα χρόνο το Ισραήλ επιχειρεί στη Γάζα μια γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων. Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί: περισσότεροι από 43.000 νεκροί και 100.000 τραυματίες, το 7,5% του συνολικού πληθυσμού στη Γάζα. Απέναντι στην πραγματικότητα αυτή, η κυρίαρχη προπαγάνδα του Ισραήλ και των δυτικών συμμάχων του (ΗΠΑ και Ε.Ε.), προσπαθεί να πείσει ότι όλα ξεκίνησαν στις 7 Οκτώβρη 2023 με την “απρόκλητη” επίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

Το χρονικό που ακολουθεί είναι μια συμβολή στο να αποκατασταθεί και να αναδειχθεί η αλήθεια. Η ιστορία του Παλαιστινιακού είναι αυτή του βίαιου εποικισμού και της κατοχής των εδαφών της Παλαιστίνης από το κράτος του Ισραήλ, της προσπάθειας να ξεριζωθεί ο παλαιστινιακός λαός από τον τόπο του, της ανελέητης καταπίεσης δεκαετιών και της συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης του. Είναι όμως και ιστορία της Αντίστασης. Είναι η ιστορία της αδούλωτης Παλαιστίνης, του λαού της που δεν έπαψε εδώ και δεκαετίες να αγωνίζεται για το αυτονόητο δικαίωμα να έχει πατρίδα, που μεταφέρει συλλογικά από γενιά σε γενιά το πνεύμα και την πράξη της αντίστασης χωρίς να λυγίζει από τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.

Το χρονικό αυτό αποδεικνύει ότι “η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά”.

 

1897: Ιδρύεται η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση στην Ελβετία.

1904-1939: Πέντε μεγάλα κύματα καθόδου Εβραίων από χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης προς την Παλαιστίνη.

1917: Διακήρυξη Μπάλφουρ: Η Μ. Βρετανία δεσμεύεται να υποστηρίξει τη δημιουργία εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη.

1920: Εγκαθιδρύεται Βρετανική Εντολή στην Παλαιστίνη.

1936-1939: Παλαιστινιακή εξέγερση εναντίον των Εβραίων σιωνιστών και των Βρετανών. Οι Βρετανοί την καταστέλλουν βίαια.

1947, 29 Νοεμβρίου: Τα Ηνωμένα Έθνη υιοθετούν σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης σε ένα εβραϊκό και ένα αραβικό κράτος (Άραβες: 1.1 εκατομμύρια, Εβραίοι: 550.000). Οι Άραβες δεν αποδέχονται το διαχωρισμό.

1947 (Δεκέμβριος) – 1948 (Φεβρουάριος): Ένοπλες σιωνιστικές ομάδες εξαπολύουν πάνω από 2.000 επιδρομές κατά του αραβικού πληθυσμού ώστε να τον εξαναγκάσουν να εγκαταλείψει τα σπίτια του.

1948, 14 Μαΐου: Λήξη Βρετανικής Εντολής. Κατά την αποχώρησή τους οι Βρετανοί παραχωρούν το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού τους στις σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες. Ανακήρυξη της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ από το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο. Ξεσπά ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος. Οι Ισραηλινοί καταλαμβάνουν μέρος της Ιερουσαλήμ. 250 αραβικά χωριά καταστρέφονται. 900.000 Παλαιστίνιοι εγκαταλείπουν τις
εστίες τους. Είναι η λεγόμενη Νάκμπα.

1949-1956: Οργανωμένη μαζική μετανάστευση Εβραίων από όλο τον κόσμο. Εγκαθιστώντας συστηματικά Κιμπούτς σε αγορασμένη γη, ο εποικισμός της Παλαιστίνης επεκτείνεται παραπέρα.

1956: Εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ από τον Νάσερ. Δεύτερος αραβοϊσραηλινός πόλεμος. Ισραήλ, Μ. Βρετανία και Γαλλία επιτίθενται στην Αίγυπτο.

1959: Ίδρυση της οργάνωσης Αλ Φατάχ.

1964, 29 Μαΐου: Σύγκληση της πρώτης Παλαιστινιακής Εθνοσυνέλευσης στην Ιερουσαλήμ που ιδρύει της ΟΑΠ (PLO – Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Την ίδια χρονιά συγκροτείται ο Παλαιστινιακός Απελευθερωτικός Στρατός.

1967, Ιούνιος: Το Ισραήλ επιτίθεται στην Αίγυπτο. Πόλεμος των 6 Ημερών. Το Ισραήλ καταλαμβάνει τη Λωρίδα της Γάζας, τη Χερσόνησο του Σινά, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Όχθη και τα Υψίπεδα του Γκολάν. Λίγο αργότερα αρχίζει ο εποικισμός της Δυτικής Όχθης.

1969: Εξέγερση Παλαιστίνιων προσφύγων σε Βηρυτό, Σιδώνα και κοιλάδα Μπεκάα. Επέμβαση του Λιβανικού στρατού.

1967-1970: Την περίοδο αυτή 700 αραβικές πόλεις και χωριά στα κατεχόμενα από τους Ισραηλινούς εδάφη καταστρέφονται. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστινίων εκδιώκονται.

1970: Μαύρος Σεπτέμβρης. Ο ιορδανικός στρατός χτυπάει την παλαιστινιακή αντίσταση και τους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ιορδανία. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι δολοφονούνται ή αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την Ιορδανία προς Συρία και Λίβανο.

1971, Ιούλιος: Επίθεση του ιορδανικού στρατού εναντίον βάσεων Παλαιστινίων ανταρτών Εκατοντάδες νεκροί αντάρτες και απερίγραπτες αγριότητες των στρατευμάτων του Χουσεΐν που θάβουν ζωντανούς Παλαιστίνιους τραυματίες.

1973, Απρίλιος: Επίθεση Ισραηλινών σε δύο παλαιστινιακά στρατόπεδα σε Βηρυτό και Σιδώνα. Σκοτώνουν 40 Παλαιστίνιους και εκτελούν τον αρχηγό της Αλ Φατάχ.

1973, Οκτώβριος: Τέταρτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος και αραβικό εμπάργκο πετρελαίου στο Ισραήλ. Αίγυπτος και Συρία επιτίθενται κατά των ισραηλινών δυνάμεων στο Σινά και στα Υψίπεδα του Γκολάν. Οι επιθέσεις αποκρούονται. Οι ΗΠΑ στέλνουν 2.2 δισ. δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ.

1974: Η ΟΑΠ αναγνωρίζεται ως μοναδικός εκπρόσωπος των Παλαιστίνιων από τις αραβικές χώρες και από την Ισλαμική Διάσκεψη. Η ΟΑΠ παρατηρητής στον ΟΗΕ. Απόφαση του ΟΗΕ
για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Παλαιστίνιων.

1974, Ιούνιος: Η ΟΑΠ αποδέχεται την ιδέα μιας παλαιστινιακής κρατικής οντότητας σε «οποιοδήποτε απελευθερωμένο έδαφος των Κατεχόμενων».

1975-1976: Εμφύλιος στο Λίβανο. Συγκρούσεις ανάμεσα σε Φαλαγγίτες (χριστιανική φασιστική παράταξη) και Παλαιστίνιους. 60.000 νεκροί και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Μετά από εβδομάδες πολιορκίας και αντίστασης, 1.600 Παλαιστίνιοι σφάζονται στο παλαιστινιακό στρατόπεδο Ταλ Ελ Ζατάρ. Η χώρα τεμαχίζεται σε εμπόλεμες περιοχές («λιβανοποίηση»).

1978, 17 Σεπτεμβρίου: Συμφωνία Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ Αιγύπτου, Ισραήλ και ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ εξασφαλίζουν ισχυρή παρουσία στη Μ. Ανατολή. Η συμφωνία καταδικάζεται από τον αραβικό κόσμο και δεν εφαρμόζεται ποτέ.

1982, Ιούνιος-Αύγουστος: Εισβολή του Ισραήλ και κατάληψη του νότιου Λιβάνου, με την ανοχή της «ειρηνευτικής δύναμης» του ΟΗΕ. Ασφυκτική πολιορκία της δυτικής Βηρυτού και βομβαρδισμοί με βόμβες φωσφόρου και διασποράς. Χιλιάδες νεκροί και τραυματίες. Η ηγεσία της ΟΑΠ με 15.000 παλαιστίνιους μαχητές αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον Λίβανο και να καταφύγει στην Τυνησία.

1982, 14-18 Σεπτεμβρίου: Κτηνώδης σφαγή 4.000 άμαχων Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Οι φρικτές εικόνες απανθρακωμένων, ακρωτηριασμένων, πολτοποιημένων παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων, που μεταδόθηκαν δύο μέρες μετά, ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων σε όλο τον κόσμο.

1987, 9 Δεκεμβρίου: Αρχίζει η Ιντιφάντα, η εξέγερση των Παλαιστινίων με πέτρες και μολότοφ ενάντια στις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στη Λωρίδα της Γάζας, για την ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Γρήγορα εξαπλώνεται και στη Δυτική Όχθη. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες με διαταγή του τότε υπουργού Άμυνας Γιτζάκ Ράμπιν σπάνε τα χέρια ανήλικων Παλαιστινίων διαδηλωτών για να μην πετάνε πέτρες. Η εξέγερση θα κρατήσει 5 χρόνια, με εκατοντάδες νεκρούς.

1988, 15 Νοεμβρίου: Η ΟΑΠ ανακηρύσσει το κράτος της Παλαιστίνης.

1993, Σεπτέμβριος: Υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο μεταξύ Γιτζάκ Ράμπιν και Γιασέρ Αραφάτ. Αμοιβαία αναγνώριση Ισραήλ και ΟΑΠ. Διακήρυξη Αρχών για τις προκαταρκτικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν σε «αυτοδιοίκηση».

1994, Μάιος: Υπογραφή συμφωνίας στις ΗΠΑ μεταξύ Ισραήλ και ΟΑΠ. Παραχώρηση αυτονομίας στους Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας και σε μέρος της Δυτικής Όχθης. Η ΟΑΠ σταματάει τη δράση της.

1994, Αύγουστος: Υπογραφή συνθήκης μεταξύ της ΟΑΠ και του Ισραήλ σχετικά με τη μεταφορά πολιτικών εξουσιών στους Παλαιστίνιους στους τομείς: υγεία, φορολογία, κοινωνικές υποθέσεις, τουρισμό, νεότητα, αθλητισμό και διεθνή συνεργασία.

1995: Συμφωνίες του Όσλο Νο 2. Απόσυρση των Ισραηλινών από 6 ακόμα παλαιστινιακές πόλεις. Δολοφονία του Γ. Ράμπιν από φανατικό εβραίο.

1996: Άνοδος στην εξουσία του δεξιού κόμματος Λικούντ με πρωθυπουργό τον Μπ. Νετανιάχου. Σταμάτημα της ειρηνευτικής διαδικασίας για τρία χρόνια. Πρώτες Παλαιστινιακές εκλογές. Ο Αραφάτ εκλέγεται πρόεδρος.

2000, 29 Σεπτεμβρίου: Αρχίζει η δεύτερη Ιντιφάντα. Αφορμή η προκλητική επίσκεψη του «χασάπη της Βηρυτού», Αριέλ Σαρόν, στο ιερό για τους μουσουλμάνους τέμενος Αλ Ακσά. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι ξεσηκώνονται με πέτρες εναντίον των Ισραηλινών, που απαντάνε με τανκς και ελικόπτερα. Οι συγκρούσεις επεκτείνονται από την Ιερουσαλήμ, στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη. Εκατοντάδες νεκροί, χιλιάδες συλλήψεις, βασανιστήρια. Εισβολή στα παλαιστινιακά εδάφη και συστηματική γενοκτονία.

2002: Το Ισραήλ ξεκινάει την κατασκευή του τείχους του Απαρτχάιντ, απομονώνοντας και περικυκλώνοντας παλαιστινιακές πόλεις και χωριά.

2005: 21 ισραηλινοί οικισμοί στη Λωρίδα της Γάζας και τέσσερις στη Δυτική Όχθη διαλύθηκαν. Οι Ισραηλινοί έποικοι και ο στρατός φεύγουν από τη Λωρίδα της Γάζας, με τα στρατεύματα όμως να παραμένουν έξω από τα σύνορα.

2006, Ιανουάριος: Διεξάγονται νομοθετικές εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη προκειμένου να εκλεγεί το δεύτερο Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο, το νομοθετικό σώμα της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Το αποτέλεσμα ήταν μια νίκη της Χαμάς η οποία πήρε το 44,45% των ψήφων, ενώ η κυβερνώσα Φατάχ πήρε το 41,43%.

2006: Το Ισραήλ κηρύσσει Λωρίδα της Γάζας κλειστή περιοχή και επέβαλε κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένων περιορισμών στις εισαγωγές καυσίμων και άλλων αγαθών και στη μετακίνηση ανθρώπων από και προς τη Γάζα. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας αποκόβονται πλήρως από τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης. Η Γάζα παραμένει η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή εδώ και 18 χρόνια.

2014, 8 Ιουλίου: Το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση εναντίον της Λωρίδας της Γάζας για 55 μέρες.

2018, 30 Μαρτίου: Ξεκινάει στη Γάζα η μεγάλη πορεία της Επιστροφής. Απαιτούν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στα σπίτια των προγόνων τους, από τα οποία εκδιώχθηκαν βίαια το 1948. Απαιτούν τη λήξη του αποκλεισμού της Γάζας. Το Ισραήλ δίνει το ελεύθερο στους ελεύθερους σκοπευτές να πυροβολούν με πραγματικά πυρά.

2018, 14 Μαΐου: Υπό την Διακυβέρνηση του Τραμπ, η Αμερικανική Πρεσβεία μεταφέρει προκλητικά την έδρα της από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

2020, Σεπτέμβριος: Υπογράφονται οι Συμφωνίες του Αβραάμ, μεταξύ του Ισραήλ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Μπαχρέιν υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ με σκοπό την προώθηση της ομαλοποίησης των αραβοϊσραηλινών σχέσεων.

2023, 7 Οκτωβρίου: Παλαιστίνιοι μαχητές περνούν το τείχος της Γάζας, συγκρούονται με ισραηλινούς εποίκους και στρατιώτες και παίρνουν ομήρους με σκοπό την ανταλλαγή τους με παλαιστίνιους κρατούμενους. Αρχίζει η γενοκτονία της Γάζας.

 

*Δημοσιεύθηκε στο DAZIBAO, τεύχος #1

Η κατάσταση στο Λίβανο

Ποια είναι η κατάσταση στο Λίβανο μετά την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ;

Ο Λίβανος βρίσκεται υπό πολιορκία εδώ και ένα μήνα από τις ισραηλινές δυνάμεις. Όμως, ήδη από την 8η Οκτωβρίου 2023, ο Λίβανος εκδηλώνοντας την υποστήριξή του στη Γάζα άνοιξε ένα μέτωπο συμπαράστασης όπως το λένε, βοηθητικό και όχι κύριο μέτωπο. Η λογική ήταν να βοηθήσει την αντίσταση στην Γάζα και να επιβάλει στο Ισραήλ αυτό που δεν μπορούν να επιβάλουν οι διεθνείς οργανισμοί, δηλαδή την εκεχειρία και το σταμάτημα της γενοκτονίας.

Αυτή τη στιγμή, ο Λίβανος έχει πάνω από ένα εκατομμύριο εκτοπισμένους, δεκάδες χωριά κατεστραμμένα ολοσχερώς στο νότιο τμήμα, μια σοβαρή ανθρωπιστική κρίση σε όλη την χώρα. Χιλιάδες οικογένειες έχουν χάσει τα σπίτια τους, μεταξύ αυτών και φοιτητές μου. Μια φοιτήτρια μου έλεγε σήμερα ότι δεν μπορεί να κάνει την εργασία της γιατί προχτές έχασε τον ξάδερφό της σε έναν βομβαρδισμό, όταν κατέρρευσε το κτίριο που διέμενε. Αυτός σκοτώθηκε επιτόπου, ενώ ο πατέρας του και ο αδερφός του πέθαναν από τα τραύματά τους επειδή οι Ισραηλινοί εμποδίζουν τα ασθενοφόρα και τους διασώστες να επέμβουν. Είναι σε σοκ, όπως καταλαβαίνετε. Άλλη φοιτήτρια έχει εκτοπιστεί τρεις φορές από τα σπίτια που κατέφευγε, επειδή οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν διαρκώς και σε διαφορετικές γειτονιές της Βηρυτού κάθε φορά, σκοτώνοντας μαζικά αμάχους.

Ο Λίβανος αυτή τη στιγμή είναι μέρος του πολέμου, και είναι ξεκάθαρο σε όλους τους Λιβανέζους και σε όλες τις Λιβανέζες ότι αν δεν σταματήσει κάποιος ή κάποιοι το Ισραήλ δεν πρόκειται να βρεθεί λύση στην περιοχή. Είναι ξεκάθαρο αυτό, παρόλες τις προσπάθειες του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο απειλώντας ότι θα κάνει τον Λίβανο να μοιάζει με τη Γάζα εάν οι Λιβανέζοι δεν στρέψουν τα όπλα τους εναντίον της Χεζμπολάχ και της αντίστασης γενικότερα.

Αυτή είναι η κατάσταση στον Λίβανο. Είναι πάρα πολύ κρίσιμη και δύσκολη, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν ελπιδοφόρα σημάδια ότι και η λιβανέζικη κοινωνία και η λιβανέζικη αντίσταση κρατούν γερά και στέκονται με πολλή αξιοπρέπεια.


Τι θέλει να πετύχει το Ισραήλ με όσα κάνει τον τελευταίο χρόνο;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση. Ο ένας τρόπος είναι να επικεντρωθεί κανείς στο Ισραήλ προκειμένου να διαπιστώσει τι συμβαίνει με τις πολιτικές δυνάμεις που απαρτίζουν αυτή τη στιγμή την πολιτική εξουσία. Σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση είναι ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις ονειρεύονται –διακηρύσσοντάς το δημοσίως– ένα μεγάλο Ισραήλ, τον εποικισμό της Γάζας, μία Nakba (μία παλαιστινιακή εθνοκάθαρση) 2024, όπως γράφουν οι στρατιώτες τους στους τοίχους της Γάζας. Ονειρεύονται το μεγάλο Ισραήλ, δηλαδή τη βίαιη και παράνομη προσάρτηση των εδαφών της Δυτικής όχθης, της Γάζας, του Νότιου Λίβανου και άλλα. Άλλωστε, αυτά δήλωσε ευθαρσώς ο υπουργός οικονομικών Σμότριτς την προηγούμενη βδομάδα.

Ο δεύτερος τρόπος να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα είναι γεωπολιτικός. Με αυτή την έννοια, το Ισραήλ επιδιώκει έναν πόλεμο με το Ιράν. Έναν μεγάλο πόλεμο με όλες τις «εστίες αντίστασης» στη Μέση Ανατολή. Πόλεμο με τη Συρία, ο οποίος μαίνεται εδώ και κάποια χρόνια (κακώς ονομαζόμενος εμφύλιος), και συνεχίζεται κανονικά κάθε βδομάδα με επιθέσεις του Ισραήλ σε συριακό έδαφος. Πόλεμο με την Υεμένη, ο οποίος επίσης έχει αρχίσει με την επίθεση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη το 2014, με τη συμβολή Αμερικανών και Δυτικών –και της ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας μεταξύ αυτών. Και τελικά, έναν πόλεμο ο οποίος θα υποτάξει τη Μέση Ανατολή, στα πλαίσια του πλάνου της Κοντολίζα Ράις και των γερακιών του Νέου Αμερικανικού Αιώνα, ήδη από τις αρχές του 2000. Τότε απέτυχε, τσακίστηκε, και έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι θα τσακιστεί και αυτή τη φορά.

Ο τρίτος τρόπος να απαντηθεί αυτή η ερώτηση είναι να βάλουμε στο παιχνίδι και τον «σπόνσορα» του Ισραήλ, τη σκιά πίσω από αυτόν τον πόλεμο που δεν είναι άλλη από τις ΗΠΑ και την όλη Δύση. Καταρχάς, οι ΗΠΑ δεν σέρνονται από το Ισραήλ. Ο Μπάιντεν δεν είναι αφελής, παρόλο που είναι σε αυτή την εγκεφαλική κατάσταση. Οι ΗΠΑ πολύ συνειδητά εξοπλίζουν, χρηματοδοτούν και προστατεύουν το Ισραήλ σε κάθε διπλωματική αρένα, όπως στον ΟΗΕ και στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Οι ΗΠΑ θέλουν ξεκάθαρα το Ισραήλ να προχωρήσει, να τελειώσει και να κάνει «αλλαγή καθεστώτος» στον Λίβανο, να κλείσει το παλαιστινιακό με τη βία, να αποκτήσει επιρροή στην περιοχή και να αναγκάσει τις υπόλοιπες αραβικές χώρες να υποταχθούν ή να συνταχθούν με το πλάνο τους για την περιοχή.

Αυτό το πλάνο αφορά την αντιμετώπιση αυτού που θεωρούν πρόκληση από άλλες χώρες. Ειδικά από χώρες του Παγκόσμιου Νότου όπως είναι η Κίνα, το Ιράν και άλλες που έχουν ενταχθεί στα BRICS – μια συμμαχία για την οποία τηρείται σιγή ιχθύος στην Ελλάδα δυστυχώς λόγω της ολοκληρωτικά επικρατούσας δυτικής επιρροής. Αυτή πιστεύω ότι είναι η μακροπρόθεσμη στρατηγική, δηλαδή η αλλαγή της τρέχουσας πορείας της περιοχής που τείνει να προσεταιρίζεται στην συμμαχία BRICS για μια ειρηνική Μέση Ανατολή και όχι μια εστία μόνιμων πολέμων. Και αυτό προφανώς είναι κάτι που το απεχθάνονται μετά βδελυγμίας το Ισραήλ και οι ΗΠΑ έχοντας πολύ σοβαρούς λόγους να προωθούν μια μόνιμη κατάσταση πολέμου και αλληλοσπαραγμού στη Μέση Ανατολή.


Στην Ελλάδα και γενικότερα στη Δύση, οργανώσεις λιβανέζικης και παλαιστινιακής αντίστασης χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές. Ποια είναι η αλήθεια;

Οι οργανώσεις αυτές γεννήθηκαν ως κινήματα αντίστασης απέναντι στον κατακτητή. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό έγινε και με τη Χαμάς και με τη Χεζμπολάχ. Η Χεζμπολάχ γεννήθηκε το 1982 ως απάντηση στην ισραηλινή εισβολή στον Λιβάνο το 1978, όπως ρητά αναφέρει το καταστατικό της. Από τότε η Χεζμπολάχ έχει επικεντρωθεί –σχεδόν αποκλειστικά– στο να εκδιώξει την ισραηλινή κατοχή από το Λίβανο, το οποίο και κατάφερε το 2000. Αυτό ήταν ένα τεράστιο πλήγμα στην εικόνα του Ισραήλ, όπως καταλαβαίνετε. Γι’ αυτό, από τότε έχουν βαλθεί οι «στενογράφοι της αυτοκρατορίας», μεταξύ των οποίων δυστυχώς και καθηγητές πανεπιστήμιων στη Δύση, να βαφτίσουν αυτή την οργάνωση ως τρομοκρατική. Η πρακτική της Χεζμπολάχ όμως, ακόμα και σε αυτή τη συγκεκριμένη σύγκρουση που βλέπουμε τώρα, δεν είναι τρομοκρατική ακόμα και με τους δυτικούς κανόνες. Από την αρχή της σύγκρουσης η Χεζμπολάχ επιμένει να στρέφει τα όπλα της σε στρατιωτικούς στόχους. Από πότε οι στρατιωτικοί στόχοι σ’ έναν πόλεμο είναι τρομοκρατική ενέργεια; Η Χεζμπολάχ ήδη από το 1982 στόχευε σε στρατιωτικούς στόχους. Οι ΗΠΑ την χαρακτήρισαν ως «τρομοκρατική οργάνωση» λόγω μιας επίθεσης στο στρατόπεδο των Αμερικάνων πεζοναυτών στη Βηρυτό το 1983 που είχε ως αποτέλεσμα κάποιες δεκάδες θύματα στην αμερικανική μεριά. Αυτή ήταν πάλι μια επίθεση σε έναν στρατιωτικό στόχο και δεν αποτελεί τρομοκρατική ενέργεια ακόμα και με φιλελεύθερους όρους. Ακριβώς την ίδια τακτική ακολουθούσε το ΕΑΜ. Ήταν το ΕΑΜ τρομοκρατική οργάνωση;

Η Χαμάς γεννήθηκε το 1987 ως απάντηση στην προδοτική, κατά τους Παλαιστινίους, στάση της PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) με τις συμφωνίες του Όσλο. Καλώς ή κακώς, αφελώς ή συνειδητά, η PLO του Αραφάτ σύρθηκε σε μια προδοτική συμφωνία που απλά και μόνο την όριζε ως τοποτηρητή, ως εργολάβο της κατοχής στα έτσι κι αλλιώς μικροσκοπικά πλέον παλαιστινιακά εδάφη, χωρίς καμία άλλη παραχώρηση από το Ισραήλ – ούτε κράτος, ούτε αεροδρόμιο, ούτε έλεγχο συνόρων, ούτε καν δικό τους στρατό.

Αυτές οι οργανώσεις λοιπόν, είναι κλασικές εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις ακόμα και σύμφωνα με τα φιλελεύθερα δυτικά πρότυπα. Το να ορίζονται ως τρομοκρατικές είναι μια πολιτική πράξη που σκοπό έχει να αποπροσανατολίσει και να αποπολιτικοποιήσει τη συζήτηση και να τη φέρει σε ένα ηθικολογικό πλαίσιο. Αν κανείς δει πραγματολογικά τα στοιχεία, δηλαδή τι κάνουν αυτές οι οργανώσεις, πώς μιλούν, πώς εξηγούν, πώς περιγράφουν την κατάσταση, είναι καθαρά στα πλαίσια του εθνικοαπελευθερωτικού και μάλιστα αντιμπεριαλιστικού-αντιαποικιακού αγώνα. Ακόμα και σε εκείνους που χαρακτηρίζουν τις οργανώσεις αυτές ως αντισημιτικές, πρέπει να πούμε ότι είναι ένα αισχρό ψέμα, γιατί τα ντοκουμέντα τους και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται σε δημόσια σφαίρα, ξεκαθαρίζουν πως ο εχθρός τους είναι ο σιωνισμός και όχι φυσικά ο εβραϊσμός που δεν ταυτίζεται με το σιωνισμό.

Τέλος, να πούμε ότι ο χαρακτηρισμός «τρομοκρατία» στοχεύει στο να κόψει οποιαδήποτε συζήτηση, οποιαδήποτε δυνατότητα όσων ανθρώπων ενδιαφέρονται στη Δύση να μάθουν γι’ αυτά τα κινήματα. Θα μπορούσαν άνετα όλοι να διαβάσουν τα μανιφέστα των κινημάτων αυτών, να παρακολουθήσουν τις ομιλίες των ηγετών τους και να αναλύσουν τα λόγια τους, χωρίς να χρειάζονται κάποιους μεσάζοντες. Ο χαρακτηρισμός «τρομοκρατία» ορίζει ως μεσάζοντες τους δυτικούς «ειδικούς», αποσιωπώντας τα ίδια τα δρώντα όντα στη Μέση Ανατολή και αλλού.


Εδώ και ένα χρόνο οι κυβερνήσεις της Δύσης μιλάνε για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα και ταυτόχρονα κάνουνε εκκλήσεις για προστασία των αμάχων στη Παλαιστίνη και τον Λίβανο, για εκεχειρία και κατάπαυση του πυρός. Ο δυτικός κόσμος συνολικά επιφυλάσσει στον εαυτό του τον ρόλο του υπερασπιστή της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τι σχέση έχει με αυτό η στάση των περισσότερων κρατών της Δύσης;

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι δυτικές αξίες θάφτηκαν διά παντός στους μαζικούς τάφους της Γάζας. Από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά. Κανείς από τη Δύση δεν θα μπορεί να σηκώσει το δάχτυλο στον παγκόσμιο Νότο. Οι ιδεολογικές επενδύσεις που εδώ και δεκαετίες έχει κάνει η Δύση για να επιφυλάσσει στον εαυτό της τον ρόλο του υπερασπιστή της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και των δικαιωμάτων «πήγαν κουβά» που λένε και οι νέοι σήμερα – και αυτό φυσικά έχει μεγάλη σημασία.

Γιατί όμως έγινε αυτό; Τι είναι αυτό που κάνει τη Δύση να θεωρεί είτε ότι αυτές οι επενδύσεις δεν έχουν πια σημασία, είτε ότι μπορεί να θυσιαστούν στο βωμό της Παλαιστινιακής γενοκτονίας; Πoια είναι η επόμενη φάση που μας επιφυλάσσει η Δύση και οι ελίτ της; Τι σημαίνει ότι εδώ και ένα χρόνο τα δυτικά media, οι «ειδικοί» της, διάφοροι ηγέτες της όπως η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν και οι πρωθυπουργοί της Δύσης, στην ουσία μας λένε ότι πρέπει να συνηθίσουμε στην «απανθρωποποίηση» των Παλαιστινίων, στην αποκτήνωση της ηθικής μας, στην απονομιμοποίηση του διεθνούς δικαίου; Ότι πρέπει να συνηθίσουμε στις ανθρωποθυσίες, να κανονικοποιήσουμε τα καθημερινά εγκλήματα πολέμου, να κλείσουμε τα μάτια σε ένα Ολοκαύτωμα που μεταδίδεται λάιβ στις οθόνες των κινητών μας;

Η Δύση φαίνεται έτοιμη να θυσιάσει στην υπεράσπιση του Ισραήλ όλα όσα έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες. Κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στην ιδεολογική της ηγεμονία μέσω των πανεπιστημίων, των ΜΚΟ και των διανοουμένων της, αλλά και στον έλεγχο πάνω σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ κτλ.

Αυτές οι αρχές, αυτοί οι θεσμοί έχουν δεχτεί σοβαρό πλήγμα. Το διεθνές δίκαιο έχει πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων. Το διεθνές ποινικό δικαστήριο και το διεθνές δικαστήριο της Χάγης παρόλες τις αρχικές τους διαθέσεις, έχουν δεχτεί πιέσεις και έχουν σταματήσει οποιαδήποτε διαδικασία καταδίκης και ποινικών κυρώσεων στο Ισραήλ και την ηγεσία του. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει μπλοκάρει και αδυνατεί να πάρει οποιαδήποτε απόφαση με δεδομένο το βέτο από τη μία ή την άλλη πλευρά.

Μπαίνουμε λοιπόν σε μία νέα φάση, στην οποία απ’ ό,τι φαίνεται αποτελεί συνειδητή επιλογή της Δύσης να στρατιωτικοποιήσει τις κοινωνίες, να τις αναισθητοποιήσει απέναντι στην προοπτική γενοκτονιών και καταστροφών σε αστικές υποδομές, νοσοκομεία, πανεπιστήμια. Η Δύση λοιπόν απορρίπτει τον μανδύα της δημοκρατικής ηγέτιδας, προβάλλοντας μία νέα μίξη ηθικολογισμού γύρω από την «προστασία» αυτού που θεωρεί η ίδια ως μνήμη του ολοκαυτώματος από τη μια, και από την άλλη ενός νέου πολεμικού πλαισίου που προϋποθέτει ότι όλοι όσοι αρνούνται και όλοι όσοι διαφωνούν με αυτή την εξήγηση και την ανάλυση της Δύσης για «την ηθική της ηγεμονία» θα πρέπει να πληρώνουν με ποτάμια αίματος. Αυτή είναι απ’ ό,τι φαίνεται η επόμενη φάση στην οποία μπαίνουμε από εδώ και πέρα, και γι’ αυτό το λόγο αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα δεν αφορούν μόνο τους Παλαιστίνιους, δεν αφορούν μόνο τους αντισιωνιστές εβραίους, δεν αφορούν μόνο τους Άραβες και τους Λιβανέζους, αφορούν όλο τον πλανήτη. Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι μία πρόβα τζενεράλε ενός νέου παγκόσμιου πλαισίου πολεμικής ετοιμασίας, το οποίο πραγματικά δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πού μπορεί να σταματήσει και μέχρι πού μπορεί να πάει.


Εκτός από τις κυβερνήσεις των κρατών της Δύσης, υπάρχουν και οι λαοί. Εδώ και έναν χρόνο βλέπουμε να αναπτύσσονται κινήματα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό και πλέον και στον Λιβανέζικο λαό, όπως τα φοιτητικά κινήματα υπέρ της Παλαιστίνης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών χωρών. Η εικόνα αυτής της πλευράς, φτάνει στους λαούς της Μέσης Ανατολής; Τι μπορούν να κάνουν τα κινήματα στις δυτικές χώρες όπως η Ελλάδα, για να σταθούν πιο αποτελεσματικά στο πλάι των λαών της Παλαιστίνης και του Λιβάνου; Θεωρείς ότι στεκόμαστε σαν αριστερά στο ύψος των περιστάσεων;

Είναι πολύ σημαντική η ερώτηση, πολύ δύσκολη η απάντηση. Σίγουρα τα κινήματα αλληλεγγύης είναι πάρα πολύ σημαντικά, ιστορικά. Όπως ήταν και στην Ν. Αφρική του Απαρτχάιντ. Όπως ήταν και στο Βιετνάμ. Όπως ήταν και στην Αλγερία – στον αντιαποικιακό αγώνα της Αλγερίας αλλά και σε κάθε αντιαποικιακό αγώνα. Τα κινήματα αλληλεγγύης, στο κέντρο, στον πυρήνα της αποικιακότητας – στη Δύση, έχουν μεγάλη σημασία. Πώς μπορούν να κερδίσουν αυτά τα κινήματα και τι μπορούν να κάνουν; Χρειάζεται καταρχήν να είμαστε ξεκάθαροι. Αυτό που μπορεί να γίνει, αυτό που μπορεί να είναι ο στόχος, είναι να υπάρξουν πλήγματα. Πλήγματα οικονομικά, πλήγματα πολιτικά, πλήγματα διπλωματικά – κάθε είδους πλήγμα μη βίαιο φυσικά, χωρίς απώλεια ζωών, αλλά με υλικές απώλειες. Για παράδειγμα, μια επίθεση στο κτίριο του ΣΚΑΪ γι’ αυτά που λέει, για τη συμβολή του στη γενοκτονία, που –όπως διάβασα μόλις τώρα– προωθεί πολύ ξεκάθαρα το αφήγημα του Ισραήλ περί δισεκατομμυρίων κρυμμένων κάτω από νοσοκομεία στο Λίβανο. Αν ο ΣΚΑΪ νομίζει ότι μπορεί έτσι εύκολα να μεταδίδει «ειδήσεις» οι οποίες στην ουσία φτιάχνουν συναίνεση για βομβαρδισμούς νοσοκομείων, πιστεύω ότι ο ΣΚΑΪ πρέπει να νιώσει το κόστος αυτής της επιλογής. Και αυτό το κόστος μπορεί να είναι διαδηλώσεις και αποκλεισμοί του ΣΚΑΪ, και γιατί όχι, να πληρώσει ο ΣΚΑΪ τα σπασμένα στην κυριολεξία – και το λέω πολύ συνειδητά. Χρειάζονται βίαιες διαδηλώσεις απέναντι σε όσους αποτελούν τους καθαρούς συνεχιστές και προπαγανδιστές της γενοκτονίας. Δεν είναι τα πράγματα πια σε ένα επίπεδο αντιπαράθεσης πολιτικής. Αυτοί οι άνθρωποι συνειδητά δικαιολογούν εγκλήματα πολέμου – μέρα μεσημέρι! Πρέπει να νιώσουν ότι αυτή η επιλογή τους έχει κόστος, ότι η κοινωνία καταλαβαίνει ότι είναι απάνθρωποι προπαγανδιστές εγκλημάτων πολέμου – και ότι τους μισεί γι’ αυτό! Ότι τους απεχθάνεται γι’ αυτό! Δεν πρέπει να νιώθουν άνετα αυτοί οι άνθρωποι! Πρέπει να νιώθουν το κόστος της επιλογής τους – αυτής της απάνθρωπης επιλογής τους! Πολύ απλά… Και αυτό ισχύει για όλους! Όπως οι Παλαιστίνιοι μας καλούν να κάνουμε αποκλεισμό στις πρεσβείες, να γίνουν αποκλεισμοί στα λιμάνια – όπως έκανε και το σωματείο στο λιμάνι που μπλόκαρε ένα φορτίο με σφαίρες. Αυτό πρέπει να γίνει καθημερινό, να γίνει κανονικότητα. Πρέπει να υπάρξει οποιαδήποτε προσπάθεια είναι δυνατόν. Φυσικά, εννοείται ότι στα πανεπιστήμια πρέπει να έχουμε μαζικές κινητοποιήσεις για να σταματήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα συνεργασίας σε έρευνες, ανταλλαγές, ακόμα και ομιλίες με το Ισραήλ. Πρέπει να υπάρξει η μέγιστη πίεση στο κράτος του απαρτχάιντ να σταματήσει τον πόλεμο. Πρέπει να ηττηθεί το κράτος του απαρτχάιντ σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στρατιωτικά. Ένας στόχος για το ελληνικό κίνημα θα μπορούσε να είναι η ακύρωση της στρατιωτικής συμβολής της Ελλάδας. Για παράδειγμα, να υπάρχει ένας μόνιμος αποκλεισμός της βάσης της Σούδας ή της στρατιωτικής βάσης ελικοπτέρων της Καλαμάτας που ανήκει στο Ισραήλ. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να κινητοποιηθεί ο καθένας και η καθεμία από εμάς με στόχο τα πλήγματα στους γενοκτόνους και τους συμμάχους τους. Στρατιωτικούς, δημοσιογραφικούς, οικονομικούς, ιδεολογικούς συμμάχους τους. Η Ελλάδα είναι κομβικό σημείο για τον αγώνα ενάντια στη γενοκτονία. Σήμερα, ισραηλινοί φαντάροι έρχονται για να πάρουν «ανάσες» σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας –ένα «αναψυκτήριο» ας πούμε– για να ξαναγυρίσουν πίσω στη γενοκτονία – για να συνεχίσουν τη γενοκτονία. Αυτά είναι αδιανόητα πράγματα. Και φυσικά δείχνουν πόσο κεντρική είναι η χώρα στην υποστήριξη της γενοκτονίας, από την κυβέρνηση μέχρι τον κάθε ξενοδόχο. Πρέπει η ελληνική κοινωνία και η ελληνική αριστερά, να οπλιστεί με τη σωστή ανάλυση για το τι είναι το κράτος του Ισραήλ, ότι είναι ένα αποικιακό κράτος, το μακρύ χέρι του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, που στόχο έχει να κρατάει τους Άραβες σε μόνιμο πόλεμο, ώστε να μην ενωθούν, να μην απολαύσουν μία εποχή ειρήνευσης στην περιοχή τους και σηκώσουν το κεφάλι, πράγμα που θα αποτελούσε φυσικά απειλή για τα συμφέροντα των δυτικών. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε τα πάντα, ό,τι μπορεί ο καθένας, και σε συνεργασία με τους Παλαιστίνιους, για να σταματήσει αυτή η γενοκτονία, να ηττηθεί το Ισραήλ, να έχει κόστος κάθε προαγωγός της γενοκτονίας. Η ιστορία έχει δείξει πως μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μία άμεση παύση πυρός και σε μία ειρηνική, δίκαιη και μόνιμη επίλυση των ζητημάτων στην Δυτική Ασία.

 

*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο DAZIBAO, τεύχος #1

Συνέντευξη με την Berivan Gel, μέλος των Grup Yorum (μπάσο)

Συζητήσαμε με την Berivan, μέλος των Grup Yorum. Την ρωτήσαμε για την άδικη απαγόρευση εισόδου στη χώρα δύο μελών του συγκροτήματος και υπογράψαμε το κείμενο της εκστρατείας τους για να ακυρωθεί η απαγόρευση. Της ζητήσαμε να μας πει δύο λόγιαγια τους Grup Yorum, για την σημασία της τέχνης και για τις σχέσεις μεταξύ των λαών Ελλάδας και Τουρκίας.


Τι είναι οι Grup Yorum;

Οι Grup Yorum είναι ένα τουρκικό επαναστατικό μουσικό συγκρότημα. Ιδρύθηκε το 1985 από τρεις οργανωμένους φοιτητές πανεπιστημίου. Μια στρατιωτική χούντα έλαβε χώρα το 1980 για να καταστρέψει τον επαναστατικό αγώνα στη χώρα μας, την Τουρκία. Η στρατιωτική χούντα και το κράτος, εκτός από την καταστροφή του επαναστατικού αγώνα, τρομοκρατούσαν το λαό. Οι Grup Yorum, από την άλλη πλευρά, βγήκε από το σκοτάδι με την ίδρυσή του και έδωσε ελπίδα στο λαό. Είμαστε ένα επαναστατικό μουσικό συγκρότημα και κάνουμε τέχνη για τον λαό. Με το σύνθημα «Ζήτω η πλήρως ανεξάρτητη Τουρκία» ενώσαμε ένα εκατομμύριο ανθρώπους στη συναυλία μας. Προκειμένου να κάνουμε την τέχνη μας και για το δικαίωμά μας στη συναυλία, δύο μέλη των Grup Yorum έχουν περάσει στην αθανασία δίνοντας την ζωή τους. Σήμερα, αν μπορούμε να δίνουμε συναυλίες σε όλο τον κόσμο, είναι χάρη στην αντίστασή μας από τη μια πλευρά και χάρη στους λαούς του κόσμου που υποστηρίζουν τους Grup Yorum από την άλλη.


Μπορείς να μας πεις δυο λόγια για το περιστατικό που αφορά δύο από τα μέλη σας, τους Sena Erkoç and Umut Gültekin, στα Χανιά? Γιατί τους απαγορεύτηκε η είσοδος στη χώρα;

 

Στις 03 Οκτωβρίου πήγαμε στα Χανιά για να συμμετάσχουμε στο 18ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ και δύο από τα μέλη μας, τα οποία σταμάτησαν στο αεροδρόμιο, ενημερώθηκαν από την αστυνομία του αεροδρομίου ότι τους απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα. Παράνομα και χωρίς κανένα έγγραφο ή δικαστική απόφαση, τα μέλη μας δέχθηκαν απειλές για να εγκαταλείψουν τη χώρα. Όταν η Sena και ο Umut ρώτησαν γιατί τους απαγορεύτηκε η είσοδος στη χώρα, τους έδωσαν μόνο ένα έγγραφο που ανέφερε ότι βρίσκονταν στον κατάλογο των «ανεπιθύμητων ατόμων που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη». Τα μέλη μας, Sena και Umut, δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα στην Ελλάδα ούτε εκκρεμεί κάποια υπόθεση εναντίον τους. Επιπλέον, δεν περιλαμβάνονται στη λίστα Σένγκεν. Τότε η αστυνομία τους είπε: «Αν δεν φύγετε από την Κρήτη πριν από τις 12:00, θα σας κρατήσουμε στο αστυνομικό τμήμα μέχρι να σας πάμε στο δικαστήριο». Ήθελαν να τους στείλουν σε μια χώρα όπου δεν είναι πολίτες (σημ. Τουρκία). Ως αποτέλεσμα των συζητήσεων και με την αλληλεγγύη των φίλων μας που διοργάνωσαν το φεστιβάλ, μετατρέψαμε το αεροδρόμιο σε ζώνη διαμαρτυρίας και τα μέλη μας μετέβησαν σε προορισμό της επιλογής τους.

Η απαγόρευση εισόδου των μελών μας δεν είναι μόνο μια επίθεση στους Grup Yorum. Είναι επίσης μια επίθεση στον ελληνικό λαό. Αλλά οι Grup Yorum είναι οι άνθρωποι και οι Grup Yorum είναι παντού. Καμία επίθεση του ιμπεριαλισμού ή του φασισμού δεν μπορεί να μας σταματήσει από το να δίνουμε συναυλίες. Θα συνεχίσουμε να διοργανώνουμε παντού συναυλίες και να είμαστε η φωνή όλων των λαών του κόσμου. Δεν θα δεχτούμε αυτή την απαγόρευση εισόδου και για αυτό ήδη ξεκινήσαμε μια εκστρατεία όπου συλλέγουμε υπογραφές για την ακύρωση της απαγόρευσης εισόδου. Θα αναλάβουμε επίσης νομική δράση και θα εξαντλήσουμε όλες τις δυνατότητες για την ακύρωση της απαγόρευσης εισόδου.


Ποια είναι η σημασία της τέχνης και της μουσικής στον αγώνα για μία καλύτερη ζωή ενάντια στον Ιμπεριαλισμό και την αδικία;


«Η τέχνη είναι ο αρχιτέκτονας της ανθρώπινης ψυχής», είχε πει ο Στάλιν.

Οι άνθρωποι ακούνε μουσική κάθε στιγμή σε κάθε πτυχή της ζωής. Εκφράζουν τα συναισθήματά τους με τη μουσική. Ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποιεί την τέχνη για να διαφθείρει τους ανθρώπους. Λέει ότι «η τέχνη είναι για την τέχνη» ή ακόμα και για το κέρδος. Όχι, η τέχνη είναι για τους ανθρώπους. Είναι ανάγκη να κάνουμε τέχνη για τους ανθρώπους.

Λέμε την αλήθεια με την τέχνη μας. Κατευθύνουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις των λαών του κόσμου και τους κινητοποιούμε. Προσφέρουμε μια άποψη στους λαούς του κόσμου. Εκφράζουμε τις αδικίες, τις σφαγές και τη φτώχεια. Τα τραγούδια μας είναι νανουρίσματα για τα μωρά, ο λαός μας θρηνεί σε μια κακή μέρα με τα τραγούδια μας.

Τα τραγούδια δεν μπορούν να κάνουν επανάσταση από μόνα τους, αλλά δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς τραγούδια.


Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι σχέσεις των λαών Ελλάδας και Τουρκίας;

Ο Ιμπεριαλισμός κάνει ό,τι μπορεί ενάντια στους λαούς του κόσμου. Μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του μόνο με την πολιτική της διάσπασης, της καταστροφής και του ελέγχου. Ο Ιμπεριαλισμός θέλει να στρέψει τους λαούς της Ελλάδας και της Ανατολίας τον ένα εναντίον του άλλου. Τονίζουμε παντού ότι οι λαοί του κόσμου είναι αδέρφια. Γιατί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι τα ίδια και επομένως τα αιτήματά μας είναι τα ίδια. Θέλουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, σε ένα κόσμο με δικαιοσύνη. Τον Οκτώβριο κυκλοφόρησε το βίντεο κλιπ του τραγουδιού μας «Same Longing», το οποίο το περιγράφει πολύ καλά ακριβώς αυτό, και περιλαμβάνεται στο νέο μας άλμπουμ. Γυρίσαμε το βίντεο κλιπ μαζί με τους Έλληνες φίλους μας στην Αθήνα. Θα ήθελα να κλείσω τη συνέντευξη με τους στίχους του τραγουδιού Same Longing:

 

Από την Κίνα ως την Ισπανία,
από το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας ως την Αλάσκα.
Σε κάθε χιλιόμετρο, σε κάθε μίλι της θάλασσας…
Σε κάθε χιλιόμετρο, σε κάθε μίλι της θάλασσας,

Έχω φίλους και εχθρούς.

Φίλοι, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ
Φίλοι, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ

Αλλά μπορούμε να πεθάνουμε για το ίδιο ψωμί, για την ίδια λαχτάρα, για την ίδια ελευθερία

Από τον Μπερκίν στον Αλέξη
Από το Okmeydanı στην Αθήνα
Σε κάθε οδόφραγμα, σε κάθε αντίσταση
Σε κάθε οδόφραγμα, σε κάθε αντίσταση

Έχω φίλους και εχθρούς
Φίλοι, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ
Φίλοι, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ

 

*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο DAZIBAO, τεύχος #1

Σχόλιο του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας για την προφυλάκιση του Ν.Ρωμανού

Ανακοινώθηκε την Παρασκευή η προσωρινή προφυλάκιση του Ν. Ρωμανού, ο οποίος αρνείται κάθε κατηγορία.

Το δικαστικό και αστυνομικό πλέγμα αποδεικνύει ξανά τον ρόλο του ως υποχείριο των πολιτικών σκοπιμοτήτων, εργαλείο εκφοβισμού, καταστολής και ποινικοποίησης τόσο των κοινωνικών σχέσεων, όσο και της πολιτικής στράτευσης αλλά και ολόκληρων πολιτικών χώρων.

Ο Ν.Ρωμανός έχει πληρώσει με το παραπάνω τις «επιλογές» του στο παρελθόν. Εκτός από την ελευθερία του και την παιδική του ηλικία, το σύστημα προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να του στερήσει τις εκπαιδευτικές του άδειες και σήμερα προσπαθεί να τον καταστίσει μόνιμο και παντός καιρού ένοχο.

Πρόκειται για ένα τραγελαφικό κυνήγι μαγισσών που σημαδεύει ζωές, χτίζοντας καριέρες και επιβάλλοντας την ατζέντα του “νόμος και τάξη”.

Μερικές ρητορικές ερωτήσεις:

– Που ήταν η πυγμή των δικαστηρίων σας στην υπόθεση του ναρκόπλοιου Noor1, όπου ούτε ένας μάρτυρας δεν παρέμεινε ζωντανός και οι εισαγγελείς παραιτούνταν ο ένας μετά τον άλλον;

– Πού ήταν η ετοιμότητα της αστυνομίας σας στη γυναικοκτονία της Κυριακής, στην εξώπορτα του Αστυνομικού Τμήματος Αγίων Αναργύρων;

– Πού ήταν οι θεσμοί σας όταν η μισή κυβέρνηση παρακολουθούσε την άλλη μισή, μαζί με ηγέτες πολιτικών κομμάτων, σε συνεργασία με τη μαφία και ισραηλινές εταιρείες πολέμου;

– Που ήταν η δικαιοσύνη σας στην υπόθεση του βασανισμού και της δολοφονίας των Β. Μάγγου και Κ. Μανιουδάκη;

– Που είναι το κράτος δικαίου σας στην συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών;

Ο Ν. Ρωμανός άφησε το δακτυλικό του αποτύπωμα στο φέρετρο του δολοφονημένου από μπάτσο 15χρονου φίλου του. Δίπλα σε αυτό το στίγμα για τους πολιτικούς αυτουργούς εκείνης της δολοφονίας προστίθεται η σημερινή εκδικητική μανία κράτους και κυβέρνησης απέναντι του.

Η πολιτική αντιπαράθεση δυναμώνει την αριστερά, ο χουλιγκανισμός την αναξιοπιστία της!

Για άλλη μια χρονιά χθες γίναμε μάρτυρες της ντροπιαστικής εικόνας ξύλου μεταξύ πολιτικών οργανώσεων (ΑΡ.Α.Σ-ΑΡΙ.Σ) στο Πολυτεχνείο.

Την ίδια ώρα που οικογένειες με μικρά παιδιά κατέθεταν γαρύφαλλα στο μνημείο, τη στιγμή που κόσμος μαζεύτηκε να τιμήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου, εφαρμόζοντας καθαρά χουλιγκάνικες τακτικές οργανώσεις που αναφέρονται στην αριστερά (!) παίζουν ξύλο με κράνη που καταλήγει σε ανοιγμένα κεφάλια.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ένας κεντρικός πολιτικός αγώνας απέναντι στην Χούντα και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ένας αγώνας που απέδειξε τη δύναμη της νεολαίας και του λαού και άφησε παρακαταθήκη για τους αγώνες που ακολούθησαν και ακολουθήσουν. Πώς ακριβώς τέτοιες πρακτικές βοηθούν στην τιμή της μνήμης του Πολυτεχνείου και τους αγώνες του σήμερα;

Σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα συλλογικά οράματα και οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα. Σε μια εποχή που η υποχώρηση της αριστεράς, ο αρνητικός συσχετισμός και η λυσσαλέα επίθεση του αντιπάλου στην αριστερά και ότι πρεσβεύει είναι τόσο μεγάλος, ποιον ακριβώς βοηθάνε αυτές οι λογικές και οι εικόνες; Τον κόσμο που αγωνίζεται; Τη χαμένη αξιοπιστία της αριστεράς; Κανέναν. Μόνο τα ΜΜΕ, τη κυβέρνηση, το κράτος που αφορμή ψάχνουν (και πολύ καλά τη βρίσκουν) να σπιλώσουν ακόμα παραπάνω την εικόνα της αριστεράς.

Μια αριστερά που θέλει να είναι χρήσιμη και στο σήμερα αλλά και διαχρονικά πρέπει να ασκεί κριτική και να κάνει πολιτική αντιπαράθεση. Είναι ντροπή η λογική της επιβολής με τη βία στον άλλο αριστερό και αποδεικνύει ότι η ιδεολογική νίκη του εκμεταλλευτικού συστήματος αφορά σε μεγάλο βαθμό και την αριστερά.

Οι χουλιγκανισμοί και το ξύλο δεν χωράνε στον εορτασμό του Πολυτεχνείου.