Ποια είναι η κατάσταση στο Λίβανο μετά την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ;
Ο Λίβανος βρίσκεται υπό πολιορκία εδώ και ένα μήνα από τις ισραηλινές δυνάμεις. Όμως, ήδη από την 8η Οκτωβρίου 2023, ο Λίβανος εκδηλώνοντας την υποστήριξή του στη Γάζα άνοιξε ένα μέτωπο συμπαράστασης όπως το λένε, βοηθητικό και όχι κύριο μέτωπο. Η λογική ήταν να βοηθήσει την αντίσταση στην Γάζα και να επιβάλει στο Ισραήλ αυτό που δεν μπορούν να επιβάλουν οι διεθνείς οργανισμοί, δηλαδή την εκεχειρία και το σταμάτημα της γενοκτονίας.
Αυτή τη στιγμή, ο Λίβανος έχει πάνω από ένα εκατομμύριο εκτοπισμένους, δεκάδες χωριά κατεστραμμένα ολοσχερώς στο νότιο τμήμα, μια σοβαρή ανθρωπιστική κρίση σε όλη την χώρα. Χιλιάδες οικογένειες έχουν χάσει τα σπίτια τους, μεταξύ αυτών και φοιτητές μου. Μια φοιτήτρια μου έλεγε σήμερα ότι δεν μπορεί να κάνει την εργασία της γιατί προχτές έχασε τον ξάδερφό της σε έναν βομβαρδισμό, όταν κατέρρευσε το κτίριο που διέμενε. Αυτός σκοτώθηκε επιτόπου, ενώ ο πατέρας του και ο αδερφός του πέθαναν από τα τραύματά τους επειδή οι Ισραηλινοί εμποδίζουν τα ασθενοφόρα και τους διασώστες να επέμβουν. Είναι σε σοκ, όπως καταλαβαίνετε. Άλλη φοιτήτρια έχει εκτοπιστεί τρεις φορές από τα σπίτια που κατέφευγε, επειδή οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν διαρκώς και σε διαφορετικές γειτονιές της Βηρυτού κάθε φορά, σκοτώνοντας μαζικά αμάχους.
Ο Λίβανος αυτή τη στιγμή είναι μέρος του πολέμου, και είναι ξεκάθαρο σε όλους τους Λιβανέζους και σε όλες τις Λιβανέζες ότι αν δεν σταματήσει κάποιος ή κάποιοι το Ισραήλ δεν πρόκειται να βρεθεί λύση στην περιοχή. Είναι ξεκάθαρο αυτό, παρόλες τις προσπάθειες του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο απειλώντας ότι θα κάνει τον Λίβανο να μοιάζει με τη Γάζα εάν οι Λιβανέζοι δεν στρέψουν τα όπλα τους εναντίον της Χεζμπολάχ και της αντίστασης γενικότερα.
Αυτή είναι η κατάσταση στον Λίβανο. Είναι πάρα πολύ κρίσιμη και δύσκολη, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν ελπιδοφόρα σημάδια ότι και η λιβανέζικη κοινωνία και η λιβανέζικη αντίσταση κρατούν γερά και στέκονται με πολλή αξιοπρέπεια.
Τι θέλει να πετύχει το Ισραήλ με όσα κάνει τον τελευταίο χρόνο;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση. Ο ένας τρόπος είναι να επικεντρωθεί κανείς στο Ισραήλ προκειμένου να διαπιστώσει τι συμβαίνει με τις πολιτικές δυνάμεις που απαρτίζουν αυτή τη στιγμή την πολιτική εξουσία. Σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση είναι ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις ονειρεύονται –διακηρύσσοντάς το δημοσίως– ένα μεγάλο Ισραήλ, τον εποικισμό της Γάζας, μία Nakba (μία παλαιστινιακή εθνοκάθαρση) 2024, όπως γράφουν οι στρατιώτες τους στους τοίχους της Γάζας. Ονειρεύονται το μεγάλο Ισραήλ, δηλαδή τη βίαιη και παράνομη προσάρτηση των εδαφών της Δυτικής όχθης, της Γάζας, του Νότιου Λίβανου και άλλα. Άλλωστε, αυτά δήλωσε ευθαρσώς ο υπουργός οικονομικών Σμότριτς την προηγούμενη βδομάδα.
Ο δεύτερος τρόπος να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα είναι γεωπολιτικός. Με αυτή την έννοια, το Ισραήλ επιδιώκει έναν πόλεμο με το Ιράν. Έναν μεγάλο πόλεμο με όλες τις «εστίες αντίστασης» στη Μέση Ανατολή. Πόλεμο με τη Συρία, ο οποίος μαίνεται εδώ και κάποια χρόνια (κακώς ονομαζόμενος εμφύλιος), και συνεχίζεται κανονικά κάθε βδομάδα με επιθέσεις του Ισραήλ σε συριακό έδαφος. Πόλεμο με την Υεμένη, ο οποίος επίσης έχει αρχίσει με την επίθεση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη το 2014, με τη συμβολή Αμερικανών και Δυτικών –και της ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας μεταξύ αυτών. Και τελικά, έναν πόλεμο ο οποίος θα υποτάξει τη Μέση Ανατολή, στα πλαίσια του πλάνου της Κοντολίζα Ράις και των γερακιών του Νέου Αμερικανικού Αιώνα, ήδη από τις αρχές του 2000. Τότε απέτυχε, τσακίστηκε, και έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι θα τσακιστεί και αυτή τη φορά.
Ο τρίτος τρόπος να απαντηθεί αυτή η ερώτηση είναι να βάλουμε στο παιχνίδι και τον «σπόνσορα» του Ισραήλ, τη σκιά πίσω από αυτόν τον πόλεμο που δεν είναι άλλη από τις ΗΠΑ και την όλη Δύση. Καταρχάς, οι ΗΠΑ δεν σέρνονται από το Ισραήλ. Ο Μπάιντεν δεν είναι αφελής, παρόλο που είναι σε αυτή την εγκεφαλική κατάσταση. Οι ΗΠΑ πολύ συνειδητά εξοπλίζουν, χρηματοδοτούν και προστατεύουν το Ισραήλ σε κάθε διπλωματική αρένα, όπως στον ΟΗΕ και στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Οι ΗΠΑ θέλουν ξεκάθαρα το Ισραήλ να προχωρήσει, να τελειώσει και να κάνει «αλλαγή καθεστώτος» στον Λίβανο, να κλείσει το παλαιστινιακό με τη βία, να αποκτήσει επιρροή στην περιοχή και να αναγκάσει τις υπόλοιπες αραβικές χώρες να υποταχθούν ή να συνταχθούν με το πλάνο τους για την περιοχή.
Αυτό το πλάνο αφορά την αντιμετώπιση αυτού που θεωρούν πρόκληση από άλλες χώρες. Ειδικά από χώρες του Παγκόσμιου Νότου όπως είναι η Κίνα, το Ιράν και άλλες που έχουν ενταχθεί στα BRICS – μια συμμαχία για την οποία τηρείται σιγή ιχθύος στην Ελλάδα δυστυχώς λόγω της ολοκληρωτικά επικρατούσας δυτικής επιρροής. Αυτή πιστεύω ότι είναι η μακροπρόθεσμη στρατηγική, δηλαδή η αλλαγή της τρέχουσας πορείας της περιοχής που τείνει να προσεταιρίζεται στην συμμαχία BRICS για μια ειρηνική Μέση Ανατολή και όχι μια εστία μόνιμων πολέμων. Και αυτό προφανώς είναι κάτι που το απεχθάνονται μετά βδελυγμίας το Ισραήλ και οι ΗΠΑ έχοντας πολύ σοβαρούς λόγους να προωθούν μια μόνιμη κατάσταση πολέμου και αλληλοσπαραγμού στη Μέση Ανατολή.
Στην Ελλάδα και γενικότερα στη Δύση, οργανώσεις λιβανέζικης και παλαιστινιακής αντίστασης χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές. Ποια είναι η αλήθεια;
Οι οργανώσεις αυτές γεννήθηκαν ως κινήματα αντίστασης απέναντι στον κατακτητή. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό έγινε και με τη Χαμάς και με τη Χεζμπολάχ. Η Χεζμπολάχ γεννήθηκε το 1982 ως απάντηση στην ισραηλινή εισβολή στον Λιβάνο το 1978, όπως ρητά αναφέρει το καταστατικό της. Από τότε η Χεζμπολάχ έχει επικεντρωθεί –σχεδόν αποκλειστικά– στο να εκδιώξει την ισραηλινή κατοχή από το Λίβανο, το οποίο και κατάφερε το 2000. Αυτό ήταν ένα τεράστιο πλήγμα στην εικόνα του Ισραήλ, όπως καταλαβαίνετε. Γι’ αυτό, από τότε έχουν βαλθεί οι «στενογράφοι της αυτοκρατορίας», μεταξύ των οποίων δυστυχώς και καθηγητές πανεπιστήμιων στη Δύση, να βαφτίσουν αυτή την οργάνωση ως τρομοκρατική. Η πρακτική της Χεζμπολάχ όμως, ακόμα και σε αυτή τη συγκεκριμένη σύγκρουση που βλέπουμε τώρα, δεν είναι τρομοκρατική ακόμα και με τους δυτικούς κανόνες. Από την αρχή της σύγκρουσης η Χεζμπολάχ επιμένει να στρέφει τα όπλα της σε στρατιωτικούς στόχους. Από πότε οι στρατιωτικοί στόχοι σ’ έναν πόλεμο είναι τρομοκρατική ενέργεια; Η Χεζμπολάχ ήδη από το 1982 στόχευε σε στρατιωτικούς στόχους. Οι ΗΠΑ την χαρακτήρισαν ως «τρομοκρατική οργάνωση» λόγω μιας επίθεσης στο στρατόπεδο των Αμερικάνων πεζοναυτών στη Βηρυτό το 1983 που είχε ως αποτέλεσμα κάποιες δεκάδες θύματα στην αμερικανική μεριά. Αυτή ήταν πάλι μια επίθεση σε έναν στρατιωτικό στόχο και δεν αποτελεί τρομοκρατική ενέργεια ακόμα και με φιλελεύθερους όρους. Ακριβώς την ίδια τακτική ακολουθούσε το ΕΑΜ. Ήταν το ΕΑΜ τρομοκρατική οργάνωση;
Η Χαμάς γεννήθηκε το 1987 ως απάντηση στην προδοτική, κατά τους Παλαιστινίους, στάση της PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) με τις συμφωνίες του Όσλο. Καλώς ή κακώς, αφελώς ή συνειδητά, η PLO του Αραφάτ σύρθηκε σε μια προδοτική συμφωνία που απλά και μόνο την όριζε ως τοποτηρητή, ως εργολάβο της κατοχής στα έτσι κι αλλιώς μικροσκοπικά πλέον παλαιστινιακά εδάφη, χωρίς καμία άλλη παραχώρηση από το Ισραήλ – ούτε κράτος, ούτε αεροδρόμιο, ούτε έλεγχο συνόρων, ούτε καν δικό τους στρατό.
Αυτές οι οργανώσεις λοιπόν, είναι κλασικές εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις ακόμα και σύμφωνα με τα φιλελεύθερα δυτικά πρότυπα. Το να ορίζονται ως τρομοκρατικές είναι μια πολιτική πράξη που σκοπό έχει να αποπροσανατολίσει και να αποπολιτικοποιήσει τη συζήτηση και να τη φέρει σε ένα ηθικολογικό πλαίσιο. Αν κανείς δει πραγματολογικά τα στοιχεία, δηλαδή τι κάνουν αυτές οι οργανώσεις, πώς μιλούν, πώς εξηγούν, πώς περιγράφουν την κατάσταση, είναι καθαρά στα πλαίσια του εθνικοαπελευθερωτικού και μάλιστα αντιμπεριαλιστικού-αντιαποικιακού αγώνα. Ακόμα και σε εκείνους που χαρακτηρίζουν τις οργανώσεις αυτές ως αντισημιτικές, πρέπει να πούμε ότι είναι ένα αισχρό ψέμα, γιατί τα ντοκουμέντα τους και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται σε δημόσια σφαίρα, ξεκαθαρίζουν πως ο εχθρός τους είναι ο σιωνισμός και όχι φυσικά ο εβραϊσμός που δεν ταυτίζεται με το σιωνισμό.
Τέλος, να πούμε ότι ο χαρακτηρισμός «τρομοκρατία» στοχεύει στο να κόψει οποιαδήποτε συζήτηση, οποιαδήποτε δυνατότητα όσων ανθρώπων ενδιαφέρονται στη Δύση να μάθουν γι’ αυτά τα κινήματα. Θα μπορούσαν άνετα όλοι να διαβάσουν τα μανιφέστα των κινημάτων αυτών, να παρακολουθήσουν τις ομιλίες των ηγετών τους και να αναλύσουν τα λόγια τους, χωρίς να χρειάζονται κάποιους μεσάζοντες. Ο χαρακτηρισμός «τρομοκρατία» ορίζει ως μεσάζοντες τους δυτικούς «ειδικούς», αποσιωπώντας τα ίδια τα δρώντα όντα στη Μέση Ανατολή και αλλού.
Εδώ και ένα χρόνο οι κυβερνήσεις της Δύσης μιλάνε για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα και ταυτόχρονα κάνουνε εκκλήσεις για προστασία των αμάχων στη Παλαιστίνη και τον Λίβανο, για εκεχειρία και κατάπαυση του πυρός. Ο δυτικός κόσμος συνολικά επιφυλάσσει στον εαυτό του τον ρόλο του υπερασπιστή της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τι σχέση έχει με αυτό η στάση των περισσότερων κρατών της Δύσης;
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι δυτικές αξίες θάφτηκαν διά παντός στους μαζικούς τάφους της Γάζας. Από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά. Κανείς από τη Δύση δεν θα μπορεί να σηκώσει το δάχτυλο στον παγκόσμιο Νότο. Οι ιδεολογικές επενδύσεις που εδώ και δεκαετίες έχει κάνει η Δύση για να επιφυλάσσει στον εαυτό της τον ρόλο του υπερασπιστή της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και των δικαιωμάτων «πήγαν κουβά» που λένε και οι νέοι σήμερα – και αυτό φυσικά έχει μεγάλη σημασία.
Γιατί όμως έγινε αυτό; Τι είναι αυτό που κάνει τη Δύση να θεωρεί είτε ότι αυτές οι επενδύσεις δεν έχουν πια σημασία, είτε ότι μπορεί να θυσιαστούν στο βωμό της Παλαιστινιακής γενοκτονίας; Πoια είναι η επόμενη φάση που μας επιφυλάσσει η Δύση και οι ελίτ της; Τι σημαίνει ότι εδώ και ένα χρόνο τα δυτικά media, οι «ειδικοί» της, διάφοροι ηγέτες της όπως η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν και οι πρωθυπουργοί της Δύσης, στην ουσία μας λένε ότι πρέπει να συνηθίσουμε στην «απανθρωποποίηση» των Παλαιστινίων, στην αποκτήνωση της ηθικής μας, στην απονομιμοποίηση του διεθνούς δικαίου; Ότι πρέπει να συνηθίσουμε στις ανθρωποθυσίες, να κανονικοποιήσουμε τα καθημερινά εγκλήματα πολέμου, να κλείσουμε τα μάτια σε ένα Ολοκαύτωμα που μεταδίδεται λάιβ στις οθόνες των κινητών μας;
Η Δύση φαίνεται έτοιμη να θυσιάσει στην υπεράσπιση του Ισραήλ όλα όσα έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες. Κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στην ιδεολογική της ηγεμονία μέσω των πανεπιστημίων, των ΜΚΟ και των διανοουμένων της, αλλά και στον έλεγχο πάνω σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ κτλ.
Αυτές οι αρχές, αυτοί οι θεσμοί έχουν δεχτεί σοβαρό πλήγμα. Το διεθνές δίκαιο έχει πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων. Το διεθνές ποινικό δικαστήριο και το διεθνές δικαστήριο της Χάγης παρόλες τις αρχικές τους διαθέσεις, έχουν δεχτεί πιέσεις και έχουν σταματήσει οποιαδήποτε διαδικασία καταδίκης και ποινικών κυρώσεων στο Ισραήλ και την ηγεσία του. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει μπλοκάρει και αδυνατεί να πάρει οποιαδήποτε απόφαση με δεδομένο το βέτο από τη μία ή την άλλη πλευρά.
Μπαίνουμε λοιπόν σε μία νέα φάση, στην οποία απ’ ό,τι φαίνεται αποτελεί συνειδητή επιλογή της Δύσης να στρατιωτικοποιήσει τις κοινωνίες, να τις αναισθητοποιήσει απέναντι στην προοπτική γενοκτονιών και καταστροφών σε αστικές υποδομές, νοσοκομεία, πανεπιστήμια. Η Δύση λοιπόν απορρίπτει τον μανδύα της δημοκρατικής ηγέτιδας, προβάλλοντας μία νέα μίξη ηθικολογισμού γύρω από την «προστασία» αυτού που θεωρεί η ίδια ως μνήμη του ολοκαυτώματος από τη μια, και από την άλλη ενός νέου πολεμικού πλαισίου που προϋποθέτει ότι όλοι όσοι αρνούνται και όλοι όσοι διαφωνούν με αυτή την εξήγηση και την ανάλυση της Δύσης για «την ηθική της ηγεμονία» θα πρέπει να πληρώνουν με ποτάμια αίματος. Αυτή είναι απ’ ό,τι φαίνεται η επόμενη φάση στην οποία μπαίνουμε από εδώ και πέρα, και γι’ αυτό το λόγο αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα δεν αφορούν μόνο τους Παλαιστίνιους, δεν αφορούν μόνο τους αντισιωνιστές εβραίους, δεν αφορούν μόνο τους Άραβες και τους Λιβανέζους, αφορούν όλο τον πλανήτη. Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι μία πρόβα τζενεράλε ενός νέου παγκόσμιου πλαισίου πολεμικής ετοιμασίας, το οποίο πραγματικά δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πού μπορεί να σταματήσει και μέχρι πού μπορεί να πάει.
Εκτός από τις κυβερνήσεις των κρατών της Δύσης, υπάρχουν και οι λαοί. Εδώ και έναν χρόνο βλέπουμε να αναπτύσσονται κινήματα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό και πλέον και στον Λιβανέζικο λαό, όπως τα φοιτητικά κινήματα υπέρ της Παλαιστίνης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών χωρών. Η εικόνα αυτής της πλευράς, φτάνει στους λαούς της Μέσης Ανατολής; Τι μπορούν να κάνουν τα κινήματα στις δυτικές χώρες όπως η Ελλάδα, για να σταθούν πιο αποτελεσματικά στο πλάι των λαών της Παλαιστίνης και του Λιβάνου; Θεωρείς ότι στεκόμαστε σαν αριστερά στο ύψος των περιστάσεων;
Είναι πολύ σημαντική η ερώτηση, πολύ δύσκολη η απάντηση. Σίγουρα τα κινήματα αλληλεγγύης είναι πάρα πολύ σημαντικά, ιστορικά. Όπως ήταν και στην Ν. Αφρική του Απαρτχάιντ. Όπως ήταν και στο Βιετνάμ. Όπως ήταν και στην Αλγερία – στον αντιαποικιακό αγώνα της Αλγερίας αλλά και σε κάθε αντιαποικιακό αγώνα. Τα κινήματα αλληλεγγύης, στο κέντρο, στον πυρήνα της αποικιακότητας – στη Δύση, έχουν μεγάλη σημασία. Πώς μπορούν να κερδίσουν αυτά τα κινήματα και τι μπορούν να κάνουν; Χρειάζεται καταρχήν να είμαστε ξεκάθαροι. Αυτό που μπορεί να γίνει, αυτό που μπορεί να είναι ο στόχος, είναι να υπάρξουν πλήγματα. Πλήγματα οικονομικά, πλήγματα πολιτικά, πλήγματα διπλωματικά – κάθε είδους πλήγμα μη βίαιο φυσικά, χωρίς απώλεια ζωών, αλλά με υλικές απώλειες. Για παράδειγμα, μια επίθεση στο κτίριο του ΣΚΑΪ γι’ αυτά που λέει, για τη συμβολή του στη γενοκτονία, που –όπως διάβασα μόλις τώρα– προωθεί πολύ ξεκάθαρα το αφήγημα του Ισραήλ περί δισεκατομμυρίων κρυμμένων κάτω από νοσοκομεία στο Λίβανο. Αν ο ΣΚΑΪ νομίζει ότι μπορεί έτσι εύκολα να μεταδίδει «ειδήσεις» οι οποίες στην ουσία φτιάχνουν συναίνεση για βομβαρδισμούς νοσοκομείων, πιστεύω ότι ο ΣΚΑΪ πρέπει να νιώσει το κόστος αυτής της επιλογής. Και αυτό το κόστος μπορεί να είναι διαδηλώσεις και αποκλεισμοί του ΣΚΑΪ, και γιατί όχι, να πληρώσει ο ΣΚΑΪ τα σπασμένα στην κυριολεξία – και το λέω πολύ συνειδητά. Χρειάζονται βίαιες διαδηλώσεις απέναντι σε όσους αποτελούν τους καθαρούς συνεχιστές και προπαγανδιστές της γενοκτονίας. Δεν είναι τα πράγματα πια σε ένα επίπεδο αντιπαράθεσης πολιτικής. Αυτοί οι άνθρωποι συνειδητά δικαιολογούν εγκλήματα πολέμου – μέρα μεσημέρι! Πρέπει να νιώσουν ότι αυτή η επιλογή τους έχει κόστος, ότι η κοινωνία καταλαβαίνει ότι είναι απάνθρωποι προπαγανδιστές εγκλημάτων πολέμου – και ότι τους μισεί γι’ αυτό! Ότι τους απεχθάνεται γι’ αυτό! Δεν πρέπει να νιώθουν άνετα αυτοί οι άνθρωποι! Πρέπει να νιώθουν το κόστος της επιλογής τους – αυτής της απάνθρωπης επιλογής τους! Πολύ απλά… Και αυτό ισχύει για όλους! Όπως οι Παλαιστίνιοι μας καλούν να κάνουμε αποκλεισμό στις πρεσβείες, να γίνουν αποκλεισμοί στα λιμάνια – όπως έκανε και το σωματείο στο λιμάνι που μπλόκαρε ένα φορτίο με σφαίρες. Αυτό πρέπει να γίνει καθημερινό, να γίνει κανονικότητα. Πρέπει να υπάρξει οποιαδήποτε προσπάθεια είναι δυνατόν. Φυσικά, εννοείται ότι στα πανεπιστήμια πρέπει να έχουμε μαζικές κινητοποιήσεις για να σταματήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα συνεργασίας σε έρευνες, ανταλλαγές, ακόμα και ομιλίες με το Ισραήλ. Πρέπει να υπάρξει η μέγιστη πίεση στο κράτος του απαρτχάιντ να σταματήσει τον πόλεμο. Πρέπει να ηττηθεί το κράτος του απαρτχάιντ σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στρατιωτικά. Ένας στόχος για το ελληνικό κίνημα θα μπορούσε να είναι η ακύρωση της στρατιωτικής συμβολής της Ελλάδας. Για παράδειγμα, να υπάρχει ένας μόνιμος αποκλεισμός της βάσης της Σούδας ή της στρατιωτικής βάσης ελικοπτέρων της Καλαμάτας που ανήκει στο Ισραήλ. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να κινητοποιηθεί ο καθένας και η καθεμία από εμάς με στόχο τα πλήγματα στους γενοκτόνους και τους συμμάχους τους. Στρατιωτικούς, δημοσιογραφικούς, οικονομικούς, ιδεολογικούς συμμάχους τους. Η Ελλάδα είναι κομβικό σημείο για τον αγώνα ενάντια στη γενοκτονία. Σήμερα, ισραηλινοί φαντάροι έρχονται για να πάρουν «ανάσες» σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας –ένα «αναψυκτήριο» ας πούμε– για να ξαναγυρίσουν πίσω στη γενοκτονία – για να συνεχίσουν τη γενοκτονία. Αυτά είναι αδιανόητα πράγματα. Και φυσικά δείχνουν πόσο κεντρική είναι η χώρα στην υποστήριξη της γενοκτονίας, από την κυβέρνηση μέχρι τον κάθε ξενοδόχο. Πρέπει η ελληνική κοινωνία και η ελληνική αριστερά, να οπλιστεί με τη σωστή ανάλυση για το τι είναι το κράτος του Ισραήλ, ότι είναι ένα αποικιακό κράτος, το μακρύ χέρι του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, που στόχο έχει να κρατάει τους Άραβες σε μόνιμο πόλεμο, ώστε να μην ενωθούν, να μην απολαύσουν μία εποχή ειρήνευσης στην περιοχή τους και σηκώσουν το κεφάλι, πράγμα που θα αποτελούσε φυσικά απειλή για τα συμφέροντα των δυτικών. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε τα πάντα, ό,τι μπορεί ο καθένας, και σε συνεργασία με τους Παλαιστίνιους, για να σταματήσει αυτή η γενοκτονία, να ηττηθεί το Ισραήλ, να έχει κόστος κάθε προαγωγός της γενοκτονίας. Η ιστορία έχει δείξει πως μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μία άμεση παύση πυρός και σε μία ειρηνική, δίκαιη και μόνιμη επίλυση των ζητημάτων στην Δυτική Ασία.
*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο DAZIBAO, τεύχος #1
Το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας είναι μια συλλογικότητα φοιτητών – μαθητών που δραστηριοποιείται πανελλαδικά για την οικοδόμηση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας.
