Το «τέλος» των μνημονίων εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς που σε τίποτα δεν θυμίζει την κοινωνική και εργασιακή πραγματικότητα πριν από την κρίση. Όχι μόνο δεν επιστρέψαμε στα προ του 2008 τοπία αλλά σε συνδυασμό και με τον ακραίο πληθωρισμό που πυροδότησε η πανδημία οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα βυθίζονται όλο και περισσότερο στον πάτο.  Σύμφωνα με τα γνωστά πλέον στοιχεία από την έρευνα της Eurostat, η Ελλάδα όχι μόνο δεν επανέρχεται στα προ- κρίσης επίπεδα αντίθετα κατρακυλάει στον πάτο τον χωρών της ΕΕ -3^η από το τέλος- όσον αφορά την αγοραστική δύναμη που έχει ο μέσος μισθός πλήρους απασχόλησης στην Ελλάδα.

Που οφείλεται όμως αυτή η κατάσταση αφού βγήκαμε από τα μνημόνια και η ανεργία έχει υποχωρήσει κάτω από το 10%; Γιατί δεν επιστρέφουμε σε μια προμνημονιακή κανονικότητα;

• Πολύ υψηλός πληθωρισμός στα τρόφιμα που καθιστά την επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ εφιάλτη εν απουσία και δικτύων προστασίας του καταναλωτή. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ οι τιμές έχουν αυξηθεί 47% σε σχέση με το 2020. Η αύξηση αυτή πυροδοτήθηκε σε σημαντικό βαθμό από την κούρσα του δυτικού κόσμου ΗΠΑ και ΕΕ να βγουν μπροστά από τους υπόλοιπους την περίοδο της πανδημίας τυπώνοντας τεράστιες ποσότητες χρήματος από τις κεντρικές τους τράπεζες- «φωτοτυπίες δολαρίων και ευρώ» που θα στήριζαν αγορές εμβολίων, επάρκεια τροφίμων και εφοδιαστικών αλυσίδων και το σύμφωνο σταθερότητας στις καλένδες όταν απειλήθηκε ο σκληρός- πυρήνας την ΕΕ.
• Εκτίναξη του κόστους στέγης. Από το 2015 έως το 2023, οι τιμές πώλησης των κατοικιών αυξήθηκαν κατά 48% στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τη Eurostat. Στη χώρα μας οι τιμές πώλησης των κατοικιών αυξήθηκαν από το 2017 έως το 2024 κατά 88% στην Αττική και κατά 69,2% πανελλαδικά. Φυσικά στην Ελλάδα η αύξηση αυτή οδηγείται από τον κατακλυσμό της αγοράς νέων ιδιοκτητών κινέζων, ισραηλινών, λιβανέζων, κλππου τα τελευταία χρόνια συστηματικά τοποθετούν μεγάλες ποσότητες κεφαλαίων στην αγορά κατοικίας κυρίως στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
• Αύξηση των λογαριασμών ρεύματος. Σχεδόν διπλασιασμός των τιμών σε σχέση με το 2018. Εδώ τεράστιο ρόλο παίζει η εγκαθίδρυση του target model που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και καθορίζει τις τιμές πώλησης ρεύματος ανάλογα με το καύσιμο που έχει χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή τους και η εγκληματική πολιτική της βίαιης απολιγνιτοποίησης χωρίς κανένα μακροπρόθεσμο σχέδιο απλά και μόνο κατ’ επιταγή της ΕΕ και για να γίνει η χώρας μας για άλλη μια φορά καλός πελάτης των εταιριών κατασκευής φωτοβολταϊκών, ανεμογεννητριών και φυσικά ηλεκτρικών αυτοκινήτων κεντρικο- ευρωπαικής προέλευσης. Άλλη μια φορά αποδείχτηκε περίτρανα ότι η απελευθέρωση του μονοπωλίου στην παραγωγή και προμήθεια ρεύματος όχι μόνο δεν έριξε τις τιμές αλλά έγινε προκειμένου να στηριχθούν τα κέρδη των ιδιωτών παρόχων που «τυγχάνουν» και κατασκευαστές δημοσίων έργων, εργοστασιάρχες, πετρελαιάρχες και φυσικά εκδότες και καναλάρχες. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία της ΔΕΗ παραμένει δημόσια- και δεν έχει πλήρως ιδιωτικοποιηθεί- φαίνεται να γίνεται προκειμένου με κρατικές πολιτικές να εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των παρόχων μέχρι να ενηλικιωθεί το σύστημα απομύζησης του λαού και να μπορεί να περπατήσει μόνο του. Τότε θα μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί και η ΔΕΗ 100% τάχα για την αποπληρωμή μιας ακόμα δόσης χρέους.
• Υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Από την βρεφική ηλικία μέχρι την ανώτατη εκπαίδευση, τα χιλιάδες κενά, οι ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, οι κακοπληρωμένοι εκπαιδευτικοί, οδηγούν γονείς και παιδιά στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αυτό δεν γίνεται πάντα στην αναζήτηση του «καλύτερου για τα παιδιά μου» αλλά προκειμένου να πληρείται ένα μίνιμουμ συνθηκών (πρόγραμμα, ωράριο, φύλαξη) που να επιτρέπει στους γονείς να δουλεύουν 9-5 για να ανταποκριθούν στα υπόλοιπα καθήκοντα τους. Ειδικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση όλο και λιγότερες οικογένειες μπορούν πλέον να ανταποκριθούν και να στείλουν τα παιδιά τους στην επαρχία και να πληρώνουν ένα ακόμα ενοίκιο για όσο διαρκούν οι σπουδές τους. Παράλληλα, ολοκληρώνεται σε μεγάλο βαθμό η αναδιάρθρωση -με την θεσμική πλέον κατοχύρωση των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην πραγματικότητα ιδιωτικών ΙΕΚ που όμως θα προσφέρουν ισότιμα πτυχία με τα υποβαθμισμένα δημόσια- οδηγώντας σε μια κατάσταση συνολικής υποβάθμισης του «ντόπιου» εκπαιδευτικού συστήματος. Έτσι τα «μεσαία στρώματα(;)» δεν θα χάνουν χρόνο με πανελλήνιες, μηχανογραφικά κλπ. και θα στέλνουν κατευθείαν τα παιδιά τους στην και ελληνική τριτοβάθμια ιδιωτική εκπαίδευση ενώ οι «πλούσιοι», γόνοι κλπ. ούτως ή άλλως σπουδάζουν στα πανεπιστήμια της Δύσης.
• Υποβάθμιση/ εμπορευματοποίηση της υγείας. Η διάλυση της δημόσιας υγείας που αναδείχτηκε με κραυγαλέο τρόπο την περίοδο της πανδημίας «χαρίζοντας» στην χώρα μας την μια αρνητική πρωτιά μετά την άλλη σε θανάτους ανά κατοίκους παρά την παροιμιώδη υπομονή και υπακοή του λαού στα περιοριστικά μέτρα την περίοδο του lock down, το κλείσιμο (λέγε με συνένωση) νοσοκομείων/ τμημάτων, η ιδιωτικοποίηση εντός των δημόσιων κλινικών, το «μεγάλο κόλπο» με τους επικουρικούς γιατρούς, οι τεράστιες ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό, οι πολύ χαμηλοί μισθοί σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, τα εξαντλητικά ωράρια, το απαρχαιωμένο σύστημα διασύνδεσης και διοίκησης, η απουσία δομών πρωτοβάθμιας περίθαλψης αλλά και η φυγή προς τον «ιδιωτικό τομέα» μεγάλου μέρους του έμπειρου ιατρικού/ νοσηλευτικού προσωπικού- που σπούδασε και εκπαιδεύτηκε με δημόσιο χρήμα- σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών επιβαρύνουν και το κόστος διαβίωσης- επιβίωσης του λαού ακόμα περαιτέρω. Όλο και περισσότεροι στρέφονται στα ιδιωτικά πακέτα ασφάλισης τους οποίους τον πλασιέ κάνει με τεράστια επιτυχία ο Μητσοτάκης με τον Άδωνη τα τελευταία χρόνια.
• Χαμηλοί μισθοί παρά την πτώση του ποσοστού της ανεργίας. Στον καπιταλισμό, η αύξηση των ανέργων οδηγεί σχεδόν αυτόματα σε μείωση των μισθών και δικαιωμάτων όσων εργάζονται, η μείωση των ανέργων όμως δεν οδηγεί σε αύξηση των μισθών των εργαζομένων. Η αντίθεση είναι γνωστή από παλιά, όμως στην Ελλάδα υπάρχει και το επιβαρυμένο παρελθόν της παραγωγικής από- συγκρότησης της χώρας, ο μεταπρατικός χαρακτήρας της οικονομίας, η διάλυση της κτηνοτροφικής/ γεωργικής παραγωγής, της μεσαίας βιοτεχνίας και της βιομηχανίας κατ’ απαίτηση της ΕΕ είτε με το μοντέλο τον κρατικοποιήσεων, είτε των ιδιωτικοποιήσεων εσχάτως. Η μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα υπηρεσιών και τουρισμού δημιουργούν μια αγορά εργασίας χαμηλής προστιθέμενης αξίας, μη ανταγωνιστικής λόγω και ενιαίου νομίσματος και ακριβή στην λειτουργία λόγω κόστους ενέργειας και καυσίμων. Ενώ οι συνθήκες εργασίας εντατικοποιούνται τα ουσιαστικά μέτρα ασφαλείας διαρκώς περιστέλλονται με αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση θανατηφόρων- και μη- εργατικών ατυχημάτων.
• Η Ελλάδα είναι αιχμάλωτη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το βάθεμα της εξάρτησης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που υλοποιείται συστηματικά τα τελευταία πολλά χρόνια αλλά που κατά καιρούς παρουσιάζει διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά έχει περάσει σήμερα σε μια νέα φάση. Ήδη από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι την κυβέρνηση Μητσοτάκη με την πρόσδεση στο άρμα του ΝΑΤΟ σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, την αποστολή ελληνικών οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, το άνοιγμα της βάσης στην Αλεξανδρούπολη σαν βασικό σημείου τροφοδότησης του πολέμου με αμερικάνικο υλικό, τη στάση σχετικά με την γενοκτονία στην Γάζα και τον Λίβανο, την αποστολή φρεγάτας στην Υεμένης όλα τα παραπάνω αποτελούν μια ποιοτική αναβάθμιση και φυσικά δεν είναι άσχετα με την στάση που παίρνει συνολικά και η ΕΕ. Επιπλέον, η κοινή γνώμη προετοιμάζεται εδώ και καιρό με δηλώσεις παραγόντων και «σοφών» για λύσεις στα ελληνοτουρκικά σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Σε μια εποχή που ο κόσμος κινείται ταχύτερα προς την κατεύθυνση ενός πολυπολικού κόσμου που- χωρίς να αμφισβητείται η παγκοσμιοποίηση- και άλλες χώρες διεκδικούν χώρο στο διεθνή καταμερισμό, η εξωτερική πολιτική της χώρας μοιάζει πιο μονοδιάστατη και δεδομένη από ποτέ.

Αν περιγράφαμε συνοπτικά την παραπάνω κατάσταση σαν το σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα ποια θα μπορούσε να είναι μια πολιτική απάντηση σε αυτό και ποιες θα ήταν εκείνες οι δυνάμεις ταξικά και πολιτικά που θα μπορούσαν να το πραγματώσουν;

Μιλώντας πιο γενικά απαιτείται μια κεντρική γραμμή, ένα συνεκτικό νήμα, που να ενώσει πολιτικά και κοινωνικά τους εργαζόμενους και τον λαό πάνω σε ένα σύγχρονο πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής του κοινωνικού προβλήματος. Αναζητείται εκείνη η κατεύθυνση που θα ενώσει τους μικρούς και μεγάλους αγώνες σε τροχιά αλλαγής του συσχετισμού δύναμής. Τα παραπάνω αποτελούν το εκρηκτικό μείγμα ξεσπασμάτων και ρωγμών. Μια συνολική πολιτική τοποθέτηση για το πώς προετοιμάζεσαι και τι μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις στο να υπάρξουν ξεσπάσματα επιταχύνοντας τον χρόνο είναι αναγκαία. Ποιο είναι εκείνο το ποιοτικό βήμα που όταν συντελεστεί θα τροποποιήσει γοργά τον συσχετισμό δύναμης προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας; Ποιος είναι ο αποφασιστικός στόχος; Αλλά βασικά ποιος ή ποιοι είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν τον δρόμο περπατώντας σε αυτήν την κατεύθυνση;

Απαιτείται μια βασική εκτίμηση για το πως θα κινηθεί ο αντίπαλος-η αστική τάξη, η κυβέρνηση, οι κοινωνικοί της σύμμαχοι, τα υπόλοιπα κόμματα και ο διεθνής παράγοντας την επόμενη περίοδο καθώς και η αναζήτηση του μηχανισμού με τον οποίο εξασφαλίζεται συναίνεση από τα φτωχά και υπό φτωχοποίηση λαϊκά στρώματα.

Μετά την- με πάταγο- εξαΰλωση του χώρου που κάλυψε επί σχεδόν μια 10ετία ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγούμαστε σε ένα ιδιότυπο πολιτικό σύστημα με χαρακτηριστικά διπολισμού χωρίς όμως την παλιά πυγμή και ποσοστά.

• Η ΝΔ φαίνεται να μπορεί να κινηθεί εκλογικά από 20-30% όντας ο βασικός πόλος του συστήματος και ο κύριος εκφραστής της αστικής τάξης της χώρας. Κοινωνικά έχει τριγμούς λόγω της εκτίναξης του κόστους διαβίωσης και πολιτικά έχει τριγμούς από τα δεξιάς της με τα πολλά ακροδεξιά κόμματα και κομματίδια που έχουν δημιουργηθεί, όμως ακόμα ελέγχει το παιχνίδι γιατί εν απουσία μιας «ισχυρής προσωπικότητας» ο χώρος της ακροδεξιάς ή «Νέας Δεξιάς» είναι διασπασμένος και ο κάθε σχηματισμός φιλοδοξεί να εκφράσει ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας παρά έναν «δεξιό ριζοσπαστικό αντι-συστημισμό». Όσο η ΝΔ και ο Μητσοτάκης συνομιλεί προνομιακά και εκφράζει εκλογικά αυτό που λέγεται «κέντρο» φαίνεται ότι μπορεί να κυριαρχήσει στο παιχνίδι εξουσίας μόνος- είτε με μικρότερους συμμάχους που όμως δεν θα επηρεάσουν καθόλου το «μίγμα πολιτικής». Αν η διαγραφή Σαμαρά αποτελέσει πυροκροτητή ευρύτερων ανασχηματισμών στα δεξιά της ΝΔ αυτό μένει να φανεί σε συνδυασμό και με την στροφή που συντελείται σε ευρωατλαντικό επίπεδο με την εκλογή Τραμπ και την άνοδο της νέας εκδοχής της δεξιάς σε Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία κλπ.
• Το ΠΑΣΟΚ ελλείψει αντιπάλου θα προσπαθήσει και αυτό να συνομιλήσει με το «κέντρο» και να επαναπατρίσει ψηφοφόρους που έχασε την τελευταία 10 ετία. Πιθανά θα ενσωματώσει βουλευτές που θα μείνουν ορφανοί από την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο χώρος τον οποίο το σύστημα Μητσοτάκη έχει επιλέξει να βάλει στο κάδρο σαν τον βασικό του αντίπαλο γιατί ξέρει ότι μπορεί να συμπορευθεί μαζί του σε όλες τις στραβές που μπορεί να τύχουν.
• Η Ακροδεξιά με τα διάφορα κόμματα της αθροίζει ένα διόλου αμελητέο ποσοστό κοντά στο 15%. Για πρώτη φορά το άθροισμα δεξιάς- ακροδεξιάς είναι περισσότερο από 50%. Αν θα καταφέρει να καβαλήσει το κύμα της νέας πραγματικότητας που δημιουργείται σε ευρωατλαντικό επίπεδο με την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ αλλά και την άνοδο της νέας δεξιάς σε Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ουγγαρία κλπ. και να εκφράσει τους «ριγμένους της παγκοσμιοποίησης» αλλά γκρέκα μένει να φανεί. Η άλλη εκδοχή της, η ναζιστική και εγκληματική άκρα δεξιά, φαίνεται να έχει ακόμα ερείσματα κυρίως στην νεολαία και ακόμα και μέσα από την φυλακή οι πρώην της αρχηγοί της Χρυσής Αυγής φαίνεται να επηρεάζουν ένα δυναμικό.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την ξεφτίλα που ακολούθησε η εκλογή Κασελλάκη οδηγείται και στην τυπική διάλυση. Τρία κόμματα έχουν ήδη προκύψει σαν θραύσματα της διάλυσης τα οποία θα κινούνται στο όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης εκλιπαρώντας για μια ψήφο στις όποιες εκλογές. Ο κόσμος που εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετακινηθεί είτε προς το ΠΑΣΟΚ είτε το ΚΚΕ εκλογικά αλλά βασικά έχει ήδη αναδιπλωθεί καθώς οι συνθήκες που γέννησαν την εκρηκτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέον τροποποιηθεί.
• Το ΚΚΕ είναι το άγαλμα της πολιτικής ζωής- δεν απειλεί και δεν απειλείται. Αρκείται σε έναν γενικό αντικαπιταλιστικό λόγο με μπόλικες «αντεπιθέσεις» και «ξεσηκωμούς» που όμως δεν έρχονται, ενώ από τον λόγο του απουσιάζει οποιαδήποτε πολιτική αιχμή όταν ζητήματα που είναι τάχατης «ταυτοτικά» για το ΚΚΕ τέθηκαν στην ημερήσια διάταξη (ευρωμονόδρομος, πόλεμος, λιτότητα). Η εκλογική άνοδος του κόμματος, του ΠΑΜΕ, της ΠΚΣ και όλων των πλατιών σχημάτων που ελέγχει δεν έχουν οδηγήσει σε ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση των αγώνων, με αποκορύφωμα την νηνεμία στα ΑΕΙ σχετικά με την γενοκτονία στην Γάζα. Το ποιοτικό στοιχείο εδώ έχει να κάνει με την ολοκλήρωση της μετάλλαξης σε ένα «αντικαπιταλιστικό» κόμμα καθώς έχει εξαφανιστεί το καθήκον της πάλης με τον ιμπεριαλισμό από τον λόγο και την δράση του κόμματος αλλά και η ανάλυση για την θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο η οποία μάλλον είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα. Το ΚΚΕ αναμένεται να κρατήσει ένα σταθερό ποσοστό το οποίο θα αυξάνεται τις ήρεμες μέρες και θα συρρικνώνεται όταν υπάρχει κοινωνική αναταραχή.
• Το ΜΕΡΑ25 και οι υπόλοιποι σχηματισμοί της ριζοσπαστικής αριστεράς αδυνατούν να απαντήσουν και να ανταποκριθούν στο καθήκον της οργάνωσης του λαού, της πολιτικής έκφρασης των διεκδικήσεων του και της αποτελεσματικής πάλης του. Ξαναζούμε την χρεοκοπία των «λύσεων» που προτάθηκαν στον κόσμο της αριστεράς και ζούμε την αρνητική πλευρά αυτής της χρεοκοπίας όπου περισσεύει η απαισιοδοξία, η απογοήτευση, η καχυποψία, η αποδιοργάνωση και τελικά η φθορά ενός αξιόλογου δυναμικού αγωνιστών. Δεν ιεραρχούν το καθήκον της ανασυγκρότησης ενός κομμουνιστικού φορέα με λαϊκά χαρακτηριστικά και την δημιουργία μια σύγχρονης αριστερής δύναμης σε σύνδεση με τις επικίνδυνες τάξεις ψηλά στο πολιτικό τους καθηκοντολόγιο. Παρά τις όποιες -διόλου ευκαταφρόνητες- προσπάθειες έγιναν τα τελευταία χρόνια να βρεθεί και να συμπορευτεί ένα δυναμικό πάνω στο καθήκον της οικοδόμησης κομμουνιστικής οργάνωσης λόγω των ουσιαστικών αποκλίσεων σε επίπεδο ιεραρχήσεων, γλώσσας, στυλ παρέμβασης και λειτουργίας δεν καρποφόρησαν. Οι σημερινές «συμπορεύσεις» περισσότερο αποτελούν αντανάκλαση της ανημπόριας και αμυντικές «στρατηγικές» παρά ελπιδοφόρα εγχειρήματα.

Στη χώρα μας, παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλές δυνάμεις που αγωνίζονται στους κοινωνικούς χώρους, που οργανώνονται και επιμένουν, που αναμένουν παρακολουθώντας τις εξελίξεις και που οργίζονται και δεν ξεχνούν τον αντίπαλο. Δεν συναποτελούν ένα μέτωπο ούτε στρατεύονται στην ίδια συλλογικότητα είτε στο χτίσιμο μιας νέας κομμουνιστικής αριστεράς. Παραμένουμε στην θέση ότι είναι δυνατόν και απαραίτητο να ανασκοπήσουν δυνάμεις μέσα και έξω από αυτή την αριστερά, αλλά ότι νέο οικοδομηθεί θα κατασκευαστεί με νέα υλικά: με την νέα φουρνιά της εργατικής τάξης, με την νεολαία (όχι αποκλειστικά των πανεπιστημίων αλλά της γειτονίας, των γηπέδων, της σεζόν), με την γενιά του άρθρου 16 και της κρίσης αλλά και με την γενιά μια προηγούμενης πολιτικοποίησης.

Δεν παραβλέπουμε την οικοδόμηση ενός πολιτικού μετώπου με την μορφή μιας νέας αριστερής πολιτικής δύναμης που η προτεραιότητά της δεν θα είναι το κοινοβουλευτικό παιχνίδι –επιδιώκοντας όμως την κοινοβουλευτική συμμετοχή- αλλά η οργάνωση των κοινωνικών υποκειμένων . Μια νέα πολιτική δύναμη που θα προσπαθεί να ενώνει τις υποτελείς τάξεις και θα εκφράζει τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας.

Ανάμεσα στην σύγκρουση εκμεταλλευτών- εκμεταλλευόμενων υπάρχει ένα κενό απουσιάζει η διέξοδος γιατί υπάρχει ένας μεγάλος απών, το κομμουνιστικό κόμμα. Χωρίς μια σύγχρονη κομμουνιστική δύναμη που θα θέτει το πεπερασμένο του καπιταλισμού σαν σύστημα κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων και θα πασχίζει να ενώσει αιτήματα, αγώνες αλλά και δράση σε μια κατεύθυνση αντικατάστασης του καπιταλισμού από τον σοσιαλισμό η κατάσταση θα παραμένει πάνω κάτω ίδια όσον αφορά την μεγάλη εικόνα.

Μια σύγχρονη κομμουνιστική δύναμη όμως πρέπει να έχει ορισμένα απαραίτητα χαρακτηριστικά, να είναι:

• λαϊκή να θέλει να «λερωθεί» και να ξεβολευτεί προσπαθώντας να ριζώσει μέσα στον λαό
• χρήσιμη για την κοινωνία και αποτελεσματική
• συμμετοχική που δεν επιδιώκει την ανάθεση
• να (προσπαθεί να) έχει σχέση με την εργατική τάξη
• να είναι σχολείο που θα παράγει ιδεολογία κόντρα στην ιδεολογία της αστικής τάξης και θα δημιουργεί ένα διαφορετικό πρότυπο ανθρώπου από τον σύγχρονο homo homini lupus που φτιάχνει ο νεοφιλελευθερισμός
• να είναι πολιτική με την έννοια του να απαντάει στα ζητήματα που θέτει η ζωή με συγκεκριμένες προτάσεις και όχι με ιδεολογικές αρχές
• να έχει εκτιμήσεις που πατάνε στην γη αλλά να προπαγανδίζει την «ουτοπία».

Προφανώς αυτά δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη και η επανάσταση μοιάζει πιο μακρινή σήμερα, όμως αυτή η «κουλτούρα» δεν (πρέπει να) είναι χωρισμένη με σινικά τείχη με τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα ενός μεταβατικού προγράμματος με στοιχεία εναλλακτικής προοπτικής. Απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει μια σύγχρονη αριστερή δύναμη είναι να έχει στο κέντρο της μια σύγχρονη κομμουνιστική οργάνωση. Αυτό είναι σήμερα το δίδυμο έλλειμα και το διπλό καθήκον το οποίο ζητά ανταπόκριση και μια νέα στράτευση.

Μιχάλης Τριβιζάκης

Ο Μιχάλης Τριβιζάκης είναι μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Αρθρογραφεί στο antapocrisis.

Κάπου ανάμεσα στο τσίρκο που παίζει καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ, πετάχτηκε η βουλεύτριά του Έλενα Ακρίτα, με αφορμή μια φωτογραφία όπου φαινόταν η πισίνα του σπιτιού της, να μας πει ότι “τον χορτασμένο δεν πρέπει να τον φοβόμαστε, πρέπει να φοβόμαστε τον γιο της πλύστρας”. Ζήτησε κατόπιν συγνώμη, όχι τόσο για το σχόλιο αυτό καθαυτό, όσο για το ότι το απέδωσε στον …Λένιν. Μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα και την βαρύτατη ηλιθιότητα που συχνά χαρακτηρίζει τις διαδικτυακές συζητήσεις, έχει κυκλοφορήσει και η απίθανη ιδέα ότι ο Λένιν θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι τέτοιο. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δίνει αφορμή κάθε μέρα, ωστόσο, στο σχόλιο της Έλενας Ακρίτα αξίζει να σταθούμε. Γιατί άθελά της, η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ προδίδει τον βασικό λόγο για τον οποίο η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα είναι υπό διάλυση. 

Η πεποίθηση ότι ο πλούτος προκαλείται από την ικανότητα του πλούσιου, άρα και η φτώχεια από την ανικανότητα του φτωχού, είναι ο θεμέλιος λίθος της καπιταλιστικής ιδεολογίας την οποία έχει στη σημαία της το πολιτικό σύστημα, από τα δεξιά ως τα αριστερά. Αυτή η ιδεολογία, ως ιδεολογία της άρχουσας τάξης είναι και η κυρίαρχη ιδεολογία στην κοινωνία. 

Η ηγεμονία της Δεξιάς και του Μητσοτάκη σήμερα, δεν οφείλεται απλώς στο ότι η Κεντροαριστερά είναι σε φάση διάλυσης ή υποχώρησης. Οφείλεται στο ότι οι ιδέες της άρχουσας τάξης έχουν ποτίσει το σύνολο της κοινωνίας και δεν βρίσκουν αντίσταση ή αντιπαράθεση από πουθενά και από κανέναν. 

Η αντίσταση στην κυρίαρχη ιδεολογία θα όφειλε να ξεκινά από το ότι ο διαχωρισμός Δεξιάς – Αριστεράς στηρίζεται πρώτα και κύρια, στα ταξικά συμφέροντα. Οι φτωχοί είναι με την Αριστερά, οι πλούσιοι είναι με τη Δεξιά. Φυσικά, αυτό στην πραγματική ζωή δεν συμβαίνει. Οι διαμεσολαβήσεις και οι διαθλάσεις της πολιτικής εκπροσώπησης είναι τέτοιας κλίμακας που μπορεί φτωχοί και αμόρφωτοι εργάτες να ψηφίζουν Δεξιά και πλούσιοι και μορφωμένοι αστοί να ψηφίζουν Αριστερά. 

Ωστόσο, η Αριστερά δεν είναι ζήτημα αισθητικής, πολιτισμού, διαβάσματος ή ιδεολογίας. Η Αριστερά είναι πρώτα και κύρια ταξική τοποθέτηση. Η αριστερά υπάρχει για να οργανώνει το μέτωπο των φτωχών ενάντια στο ήδη υπαρκτό, συγκροτημένο και ηγεμονικό μέτωπο των πλούσιων. Η κομμουνιστική ιδεολογία γεννιέται, συγκροτείται και αναπτύσσεται από τις υλικές συνθήκες των εργατών και όχι το ανάποδο. 

Αριστερά δεν είναι να συγκινείσαι από την ιδεολογία, την ιστορία, τη μουσική του Θεοδωράκη ή την ποίηση του Αναγνωστάκη. Αριστερά είναι να θέλεις ο πλούτος των πλούσιων να μοιραστεί στους φτωχούς. Όποιος αυτό δεν το θέλει, δεν είναι αριστερός, ανεξαρτήτως του τι δηλώνει και τι ψηφίζει.

Μπορεί η Αριστερά στα χρόνια της κρίσης και της αποκομμουνιστικοποίησης να έχει γεμίσει χομπίστες, ανθρώπους δηλαδή που βλέπουν την πολιτική ενασχόληση ως χόμπι που καλύπτει προσωπικά κενά και αδιέξοδα, αλλά η Αριστερά θα ανασκοπήσει και θα αναταχθεί αν γεμίσει από ανθρώπους που είναι αριστεροί από ανάγκη. Ανθρώπους δηλαδή που δεν μπορούν να ζήσουν σε αυτή τη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική βαρβαρότητα και θέλουν ο πλούτος που παράγει η εργαζόμενη πλειοψηφία να γυρνά και πάλι σε αυτήν. Ανθρώπους που θέλουν να φτιαχτεί το μέτωπο των φτωχών για να μπει τέρμα στην ασυδοσία των πλούσιων.

Και σε ότι αφορά τον πλούτο, η Αριστερά και οι αριστεροί ξέρουν, (ή οφείλουν να ξέρουν), ότι αυτός δεν παράγεται από την ατομική ικανότητα του ανθρώπου, αλλά από την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος που καταρχήν απομυζά την υπεραξία των εργαζομένων, και κατόπιν την πολλαπλασιάζει σε μια σειρά από παρασιτικές χρηματοπιστωτικές κυρίως δραστηριότητες. 

Θα έπρεπε δηλαδή κανείς να ρωτήσει την κυρία Ακρίτα, η οποία υπερηφανεύεται ότι από τον τίμιο ιδρώτα της απέκτησε τα σπίτια της στην Ελλάδα και στο Λονδίνο με τις πισίνες και τις πολυτέλειες, από πού νομίζει ότι προήλθαν οι αστρονομικές απολαβές της; Η ιδιωτική τηλεόραση στα χρόνια της αφθονίας, τίνος ακριβώς τα λεφτά σκορπούσε αφειδώς σε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, σεναριογράφους και ηθοποιούς; Δεν ήταν αλήθεια αυτή η ιδιωτική τηλεόραση που σκανδαλωδώς και παράνομα λυμαίνονταν δημόσιες συχνότητες χωρίς να πληρώνει δραχμή; Δεν ήταν οι εφοπλιστές, πετρελαιάδες, μεγαλοκατασκευαστές καναλάρχες, αυτοί που σκανδαλωδώς απολάμβαναν την εύνοια του κράτους, τις δημόσιες προμήθειες, τα μεγάλα έργα και την προστασία των χρυσοφόρων μονοπωλίων τους; Οι αστρονομικές αμοιβές της κυρίας Ακρίτα, προήλθαν από τον ιδρώτα της; Και γιατί ο εξίσου, ή και περισσότερο τίμιος ιδρώτας μιας τυχαίας πλύστρας, δεν της αποφέρει παρά ψίχουλα;

Η ενοχοποίηση της φτώχειας και η αποθέωση του πλουτισμού είναι η βάση της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης. Από εκεί προκύπτει το μίσος για την εργασία, η μεροληψία υπέρ της επιχειρηματικότητας, η δουλικότητα προς τους επενδυτές, οι κοινωνικές και ταξικές διακρίσεις ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο. 

Η Αριστερά δεν υπάρχει για να διακρίνει τους ανθρώπους σε έντιμους ή ανέντιμους.Αλλά για να διακρίνει τους ανθρώπους σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Οι πλούσιοι συνήθως, αν όχι πάντα, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Οι φτωχοί πάντα μα πάντα, ανήκουν στη δεύτερη. Η Αριστερά, για να υπάρξει, πρέπει να μιλήσει, να αγωνιστεί, να εκπροσωπήσει τους δεύτερους. Και όχι απλά να αδιαφορήσει, αλλά να πολεμήσει τους πρώτους. 

Πράγματι, τον γιο της πλύστρας πρέπει να φοβούνται. Όχι ο εργαζόμενος λαός που δεν έχει τίποτα να χάσει παρά μια ζωή στην πίεση, στην ένταση, στο όριο της επιβίωσης και στο αδιανόητο άγχος να βγει ο μήνας, να μπει το νοίκι, να βρεθεί η δόση του δανείου, να γεμίσει το καρότσι του σούπερ μάρκετ ή να πληρωθούν οι υποχρεώσεις των παιδιών. 

Τον γιο της πλύστρας πρέπει να φοβάται το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι. Είτε είναι χομπίστες της Αριστεράς, είτε μαντρόσκυλα της Δεξιάς.

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.

Τοποθέτηση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Η Αριστερά, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του 2015 και την επακόλουθη ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος, εξακολουθεί να τελεί σε σύγχυση, να παραμένει αναξιόπιστη στα μάτια της κοινωνίας, να μην μπορεί να εμπνεύσει και να οργανώσει αποτελεσματικά αγώνες και αντιστάσεις. Η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ παραμένει αναμφισβήτητη, ο εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική αναποτελεσματικότητα της Κεντροαριστεράς γενικότερα δεν στρέφει το βλέμμα και το ενδιαφέρον στην Αριστερά, το ΚΚΕ βολεύεται ως μια ακίνδυνη επιλογή εκλογικής χρήσης χωρίς να απειλεί τους συσχετισμούς, η Ακροδεξιά ενισχύεται πανευρωπαϊκά ελλείψει Αριστεράς. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, είναι επιτακτικό να πιάσουμε την άκρη του νήματος και να επιχειρήσουμε να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι. Να κερδίσουμε βήμα το βήμα, αργά, αλλά πραγματικά, την δυνατότητα συγκρότησης μιας Αριστεράς με αξιοπιστία, ταγμένη στην πλευρά των λαϊκών συμφερόντων, ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωατλαντισμό.

2. Βήμα που θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά σε αυτή την κατεύθυνση και να δημιουργήσει καλύτερους όρους για να βγούμε από το (σχεδόν δεκαετές) τέλμα, είναι η συγκρότηση μιας νέας πολιτικής δύναμης της Αριστεράς. Μιας πολιτικής δύναμης συνθετικής και μετωπικής που θα έχει μαζική απεύθυνση, φιλοδοξία να σταθεί εμπόδιο στον νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωατλαντισμό, κοινή λογική και λαϊκότητα. Κάθε πολιτική συγκυρία, κάθε εκλογική αφορμή ή μάχη, θα πρέπει να μπαίνει στην υπηρεσία αυτής της ανάγκης. Μπροστά στις Ευρωεκλογές, η πολιτική και εκλογική στάση των σκεπτόμενων και προβληματισμένων αριστερών ανθρώπων και συλλογικοτήτων θα πρέπει να κριθεί από το αν εξυπηρετεί την αναζήτηση και τη συγκρότηση μιας τέτοιας νέας πολιτικής δύναμης, ή αν αρκείται στην αναπαραγωγή μιας επί χρόνια τελματωμένης κατάστασης.

3. Η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ και του Μητσοτάκη δέχεται πλήγματα αλλά δεν έχει κλονιστεί. Η ακρίβεια, το κόστος στέγασης, η στάση απέναντι στους αγρότες, η αντισυνταγματική εμμονή για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών δείχνουν μια κυβέρνηση με έπαρση και υπεροψία. Εκτιμώντας ότι δεν έχει κανέναν πολιτικό αντίπαλο, τελεί σε πλήρη ασυδοσία. Ωστόσο η κοινωνική δυσαρέσκεια είναι υπαρκτή, οι συμμαχίες και οι συναινέσεις μειώνονται, η φθορά αυξάνει και το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα υπάρξει πολιτική έκφραση στην υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ από την κεντροαριστερά και τα υπαρκτά σχήματα από τα ακροδεξιά, δεν δημιουργούν αξιόπιστη εναλλακτική, έχοντας φορτωθεί είτε τις βαριές αμαρτίες του παρελθόντος, είτε πολιτικά και προγραμματικά αδιέξοδα, είτε ακόμα γραφικές και γελοίες καταστάσεις που τους καταδικάζουν στην αναξιοπιστία. Το ΚΚΕ, αν ήθελε, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε αξιόπιστη εναλλακτική, αλλά το γενετικό υλικό αυτού του κόμματος το περιορίζει σε μια ακίνδυνη πολιτική παρουσία η οποία μπορεί να έχει κάποιες κινηματικές (αλλά ελεγχόμενες) εξάρσεις αλλά στοχεύει αποκλειστικά στην εκλογική εξαργύρωση. Η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη, σε αυτό το σκηνικό, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής δύναμης της Αριστεράς θα μπορούσε να δημιουργήσει τους όρους να κλονιστεί αύριο αυτή η κυριαρχία από τα αριστερά.

4. Οι ευρωεκλογές θα επιβεβαιώσουν πανευρωπαϊκά και στην Ελλάδα ότι το πολιτικό ρεύμα που μαζεύει τη γενικευμένη δυσαρέσκεια από τις πολιτικές που εφαρμόζονται είναι αυτό της ακροδεξιάς. Τα καλλωπισμένα αλλά ακροδεξιά σχήματα είναι οι ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη, με κάποια από αυτά να βρίσκονται στην κυβέρνηση και τα περισσότερα να αποτελούν τη βασική εναλλακτική αντιπολίτευση. Η άνοδος της ακροδεξιάς οφείλεται στην κοινωνική κρίση και στη διάρρηξη των παραδοσιακών σχέσεων εκπροσώπησης που χτυπά και την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά, αλλά αποκτά σημαντική διάσταση λόγω της πλήρους χρεοκοπίας της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η ευρωπαϊκή Αριστερά βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση δεκαετιών, έχοντας αρνηθεί τον κομμουνιστικό και επαναστατικό της χαρακτήρα και λερωθεί πολλές και απανωτές φορές με συμμετοχή σε νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Σήμερα, η ευρωπαϊκή Αριστερά με ελάχιστες εξαιρέσεις που όμως και αυτές δεν έχουν συνέχεια και βάθος, θεωρείται μέρος του συστήματος, τμήμα του κατεστημένου, και ορισμένες φορές ιδεολογικός και πολιτικός προπομπός της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής. Επιπλέον, η πολιτική κρίση, το έλλειμμα πολιτικής εμπιστοσύνης, η καχυποψία και η αμφισβήτηση ευνοούν μια μηδενιστική πολιτική που με τη σειρά της πριμοδοτεί την ακροδεξιά.

5. Στις ευρωεκλογές το ζητούμενο θα ήταν να εμφανιστούν προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις που να θέτουν στην ημερήσια διάταξη μια άλλη πορεία της Ευρώπης, σε ρήξη με τον ατλαντισμό σε ότι αφορά τη γεωπολιτική κατεύθυνση, και σε αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό σε ότι αφορά τα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα. Την τελευταία ειδικά περίοδο, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, την επιθετική περικύκλωση της Ρωσίας από τη Δύση, τη δολοφονική ασυδοσία του Ισραήλ, η ΕΕ έχει συρθεί σε μια πολιτική ουράς απέναντι στις ΗΠΑ, διακυβεύοντας αποκλειστικά και μόνο τα δικά της συμφέροντα. Από την ενεργειακή ακρίβεια μέχρι τα οπλικά συστήματα, η ΕΕ πληρώνει τις επιλογές των ηγετών της να στοιχίζονται χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση σε ένα κρεσέντο αντιρωσικής ψύχωσης και αμερικανόπνευστης επιθετικότητας που στο βάθος της έχει τη σύγκρουση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα για την παγκόσμια ηγεμονία. Αυτή η Ευρώπη δεν αντιστοιχεί στα συμφέροντα και στις επιθυμίες των πολιτών της. Ακόμα και η ευρωπαϊκή ακροδεξιά (Λεπέν, Μελόνι, Βίλντερς κλπ) πρωτοστατεί σε αυτή την πορεία, με τον Όρμπαν να αποτελεί τη μοναδική εξαίρεση. Μπορούν να εμφανιστούν δυνάμεις που να αμφισβητήσουν την πλήρη και εξευτελιστική υποταγή της Ευρώπης στο άρμα των αμερικανικών τυχοδιωκτισμών; Μπορούν να εμφανιστούν δυνάμεις που να αμφισβητούν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού;

6. Ταυτόχρονα με ένα πανευρωπαϊκό διακύβευμα που αφορά τον εξευτελιστικό γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ευρώπης και τη θεσμοποιημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική των Βρυξελλών, το εθνικό ζητούμενο στη μάχη των ευρωεκλογών θα ήταν να γίνουν μικρά αλλά υπαρκτά βήματα στην κατεύθυνση της πολιτικής εκπροσώπησης των κοινωνικών στρωμάτων που διαρκώς συμπιέζονται από το νεοφιλελευθερισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ακρίβεια, την ταξική μεροληψία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι κοινωνικοί αγώνες, σκόρπιοι, ασυντόνιστοι και απρογραμμάτιστοι, δεν έχουν πολιτική έκφραση. Για αυτό και αδυνατούν να πετύχουν όχι απλά νίκες αλλά και μικρές μετατοπίσεις ή παραχωρήσεις. Για αυτό και δυναμώνει η υπεροψία και η ψευδαίσθηση παντοδυναμίας της κυβέρνησης της ΝΔ. Οι κοινωνικοί αγώνες έχουν -προς το παρόν- εκλογική εξαργύρωση από το ΚΚΕ που έχει αναγάγει σε ύψιστη μορφή πολιτικής το «να βγάλει συμπεράσματα ο λαός και να ψηφίσει την επόμενη φορά ΚΚΕ».

7. Οι ευρωεκλογές θα πρέπει να υπηρετήσουν την ανάγκη συγκρότησης ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που να είναι πόλος έλξης, μια μετωπική πολιτική σύνθεση που θα έχει μαζικό λόγο και απεύθυνση, συγκροτημένο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στον σημερινό πραγματικό συσχετισμό και θα πείθει το λαό και την εργαζόμενη κοινωνία για την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα μιας συνολικής αλλαγής. Δεν είναι ζητούμενο οι μάξιμουμ τοποθετήσεις επί παντός επιστητού, δεν είναι ζητούμενο οι αυτοαναφορικές καταγραφές που δεν προσφέρουν το παραμικρό εδώ και δεκαετίες στον κόσμο της Αριστεράς και των αγώνων. Είναι αδιάφορες οι προσπάθειες συνελεύσεων και συζητήσεων που ξαναπαίζουν για πολλοστή φορά το παιχνίδι του πολιτικού μουτζούρη που τάχα επιζητά ενότητα ανάμεσα σε δυνάμεις που όλοι ξέρουν ότι αδιαφορούν για αυτήν. Όπως και απωθητικές είναι οι επαναλήψεις εγχειρημάτων που χαρακτηρίζονται από ηγεμονισμούς και εγωπάθειες. Ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο – βήμα προς μια μετωπική συγκρότηση θα μπορούσε να είναι μια έντιμη και ουσιαστική διέξοδος από το αδιέξοδο στο οποίο εδώ και χρόνια βρίσκεται η Αριστερά και οι αριστεροί που δεν έχουν παραιτηθεί από την πεποίθηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό και τον ευρωατλαντισμό.

8. Υπάρχουν δυνάμεις που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε μια τέτοια κατεύθυνση; Ναι, αν συγκρουστούν με πλευρές του εαυτού τους σε τρεις βασικές πλευρές – προϋποθέσεις.

– Χρειαζόμαστε συγκρότηση πολιτικού φορέα – πολιτικής δύναμης με οργανώσεις εκεί που δουλεύουν, σπουδάζουν και ζουν οι νέοι και οι λαϊκές τάξεις. Με δημοκρατική λειτουργία, εναλλαγή, ανακλητότητα. Οι προσωπικότητες, οι παράγοντες, οι διανοούμενοι, η παρουσία στα ΜΜΕ είναι χρήσιμα-ειδικά για τις εκλογές- αλλά αν υποκαθιστούν την βασική κατεύθυνση που είναι ένας φορέας μελών που θα αναμετριέται με την αλλαγή του κοινωνικού συσχετισμού καθημερινά, μέσα από την μάχη της προπαγάνδας και από εστίες αντίστασης, είναι αποπροσανατολιστικά.

– Χρειαζόμαστε φυσιογνωμία που θα έρχεται σε ρήξη με την υπαρκτή ταυτότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία συμβάλλει στην αναξιοπιστία της μέσα στις λαϊκές τάξεις. Προτεραιότητα στο ταξικό-κοινωνικό ζήτημα και όχι στα ατομικά δικαιώματα. Υπεράσπιση της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας στα πλαίσια μιας διεθνιστικής αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής.

– Χρειαζόμαστε ένα συγκροτημένο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στον σημερινό πραγματικό συσχετισμό και θα πείθει βήμα το βήμα το λαό και την εργαζόμενη κοινωνία για την αναγκαιότητα μιας συνολικής αλλαγής-και όχι συνθήματα. Πρόγραμμα εκλογικό και πολιτικό, που να δημιουργεί την πεποίθηση ότι μπορούν να εφαρμοστούν κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις και αιτήματα, με στόχο την τροποποίηση του πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Ενδεικτικά και προς συζήτηση:

• Ανεξάρτητη πολύπλευρη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Αντιπαράθεση με την πολιτική εξάρτησης της ΕΕ από τις ΗΠΑ τόσο σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις στη Ρωσία. Να απαιτήσει την καταγγελία της Ισραηλινής στρατιωτικής μηχανής από την ΕΕ και την διακοπή των σχέσεων με το Ισραήλ αναγνωρίζοντας, η ΕΕ, το Παλαιστινιακό κράτος.
• Να καλέσει τα κράτη και τους λαούς της ΕΕ σε ανυπακοή και σε άρνηση εφαρμογής του συμφώνου σταθερότητας  με στόχο την κατάργησή του.
• Η Ελλάδα να δημιουργήσει με χώρες εκτός ΕΕ ισότιμες αμοιβαίες και επωφελείς οικονομικές, εμπορικές, πολιτιστικές και πολιτικές σχέσεις
• Να θέσει ως στόχο την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της υπερτουριστικοποίησης και του real estate. Να οικοδομήσει σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με διαρκή διαβούλευση και σεβασμό στις πραγματικές ανάγκες και τα σημερινά δεδομένα του τόπου και των εργαζόμενων/παραγωγών ανά περιφέρεια.
• Να ανασυγκροτήσει τις διαλυμένες κρατικές υποδομές, υπηρεσίες. Να επιστραφούν στο δημόσιο οι μεταφορές, η ενέργεια οι τηλεπικοινωνίες. Να θωρακίσει το φυσικό πλούτο και την ζωή και περιουσία από τις φυσικές καταστροφές, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τους σεισμούς. Να λύσει τα χρόνια προβλήματα σε υγεία και παιδεία σε μια κατεύθυνση κατοχύρωσής τους ως κοινωνικά δικαιώματα και όχι ως εμπορεύματα – όπως γίνεται σήμερα.
• Να αναδιανείμει τον πλούτο υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων με αυξήσεις στους μισθούς, αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, φορολόγηση της χλιδής και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αντιπαράθεση με τα καρτέλ σε ενέργεια, τρόφιμα, φάρμακα κ.α.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Επαληθεύοντας όλα τα προγνωστικά ο Στέφανος Κασσελάκης πέτυχε ευρεία νίκη στις εκλογές για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και πλέον είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που απορούν με την εκτόξευση προς την προεδρία ενός μέχρι πρόσφατα άσχετου με το κόμμα και την ιστορία του, κακώς απορούν. Το ένα και μοναδικό κριτήριο του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μην εξαϋλωθεί η αξιωματική αντιπολίτευση, να μην επιστρέψει στο 3%, και -ίσως-  να μπορέσει να ξαναχτυπήσει την πόρτα της εξουσίας. Αυτή την προοπτική μπορεί να τη δώσει ένας νεότερος και ωραιότερος Μητσοτάκης, δεν μπορούν να τη δώσουν πρόσωπα και στελέχη που ταυτίστηκαν με τη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση – και ακόμα περισσότερο – με τη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση. 

Απορούν και εξίστανται σχολιαστές και δημοσιογράφοι για τη μετεωρική άνοδο του Στέφανου Κασσελάκη, για τη μεταπολιτική και τη μεταδημοκρατία, για την αμερικανική πρεσβεία και την πλήρη επικράτηση των ιδεολογημάτων της αριστείας και της προσωπικής επιτυχίας. 

Μα αν έχεις υιοθετήσει το σύνολο της πολιτικής και της ιδεολογίας, γιατί να μην υιοθετήσεις και τον τρόπο με τον οποίο αυτή η πολιτική και αυτή η ιδεολογία επιλέγει τους εκφραστές της;

Αυτοί που κατάπιναν αμάσητα τα μνημόνια, τις ιδιωτικοποίησεις, την υποθήκευση για δεκαετίες του δημόσιου πλούτου, την ολόψυχη προσχώρηση στον αμερικανονατοϊκό άξονα, την αποδοχή του μονόδρομου λιτότητας των Βρυξελλών, αυτοί που υπηρέτησαν (με πόνο καρδιάς αλλά και μέχρι κεραίας) ό,τι ζήτησε ο ευρωατλαντισμός και η εγχώρια άρχουσα τάξη, γιατί διαμαρτύρονται;

Αυτοί που μοναδικό τους κριτήριο έκαναν το να αποκτήσουν μια Αριστερά που να ξεφύγει από το “αριστεροχώρι” και να μπορέσει να κυβερνήσει, υιοθετώντας το σύνολο σχεδόν του πολιτικού και αξιακού πλαισίου του αντιπάλου, γιατί απορούν;

Ο Κασσελάκης τους φταίει;

Εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Κασσελάκης, και μάλιστα πολύ πιο αληθινή και πιστή από τις μαρξίζουσες αμπελοφιλοσοφίες του Τσακαλώτου και τα αλτουσεριανά φληναφήματα του Τζανακόπουλου. Γιατί δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να πρέπει να έχει επικεφαλής κάποιον ή κάποια που να παριστάνει κάτι που δεν είναι;

Γιατί θα πρέπει ο επικεφαλής του να παριστάνει το στέλεχος της Αριστεράς ενώ ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα διαφορετικό από Democrats και μάλιστα σε αποδρομή; Γιατί θα πρέπει να αντλείς το πολιτικό σου κεφάλαιο από τον Ηλιού, τον Πουλαντζά και τον Ελεφάντη, ενώ ασκείς την πολιτική του Μπάιντεν;

Ο Κασσελάκης ήταν και είναι η μόνη έντιμη επιλογή για όποιον έχει πραγματική και όχι φαντασιακή εικόνα για το τι είναι και τι εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Δεξιά, συστημική, αμερικανόπνευστη (και αμερικανοκίνητη) επιλογή, επιλογή της αγοράς και των χρηματαγορών, προερχόμενη κατευθείαν από τον κόσμο της αριστείας, της Εκάλης και του Κολλεγίου Αθηνών. Δεν “καταλαμβάνει” το κόμμα, απλώς το κόμμα βρήκε αυτόν που το εκφράζει καλύτερα.

Γιατί άλλωστε να μπλέκεις με νέους Τσίπρες που βαρύνονται και με το προπατορικό αμάρτημα του δημοψηφίσματος;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που κυβερνά χωρίς τις αρχές της Αριστεράς, γιατί ο επικεφαλής του πρέπει υποκριτικά να δηλώνει πίστη σε αυτές;

Αριστερός ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπάρξει, ας υπάρξει τουλάχιστον ειλικρίνεια. 

ΥΓ. Το πρόβλημα με τον Κασσελάκη δεν είναι ότι θα βγει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι ότι η νίκη του είναι μια ακόμα απόδειξη της κατάργησης της πολιτικής, με το περιτύλιγμα, την εικόνα, το πλασάρισμα και συνεπώς την κενολογία, τη μπουρδολογία και τη ρηχότητα να έχουν το πάνω χέρι. Η μετεωρική πορεία και η φαντασμαγορική επίδοση του Κασσελάκη, πιστοποιούν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο.

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.