Τοποθέτηση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Η Αριστερά, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του 2015 και την επακόλουθη ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος, εξακολουθεί να τελεί σε σύγχυση, να παραμένει αναξιόπιστη στα μάτια της κοινωνίας, να μην μπορεί να εμπνεύσει και να οργανώσει αποτελεσματικά αγώνες και αντιστάσεις. Η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ παραμένει αναμφισβήτητη, ο εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική αναποτελεσματικότητα της Κεντροαριστεράς γενικότερα δεν στρέφει το βλέμμα και το ενδιαφέρον στην Αριστερά, το ΚΚΕ βολεύεται ως μια ακίνδυνη επιλογή εκλογικής χρήσης χωρίς να απειλεί τους συσχετισμούς, η Ακροδεξιά ενισχύεται πανευρωπαϊκά ελλείψει Αριστεράς. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, είναι επιτακτικό να πιάσουμε την άκρη του νήματος και να επιχειρήσουμε να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι. Να κερδίσουμε βήμα το βήμα, αργά, αλλά πραγματικά, την δυνατότητα συγκρότησης μιας Αριστεράς με αξιοπιστία, ταγμένη στην πλευρά των λαϊκών συμφερόντων, ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωατλαντισμό.

2. Βήμα που θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά σε αυτή την κατεύθυνση και να δημιουργήσει καλύτερους όρους για να βγούμε από το (σχεδόν δεκαετές) τέλμα, είναι η συγκρότηση μιας νέας πολιτικής δύναμης της Αριστεράς. Μιας πολιτικής δύναμης συνθετικής και μετωπικής που θα έχει μαζική απεύθυνση, φιλοδοξία να σταθεί εμπόδιο στον νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωατλαντισμό, κοινή λογική και λαϊκότητα. Κάθε πολιτική συγκυρία, κάθε εκλογική αφορμή ή μάχη, θα πρέπει να μπαίνει στην υπηρεσία αυτής της ανάγκης. Μπροστά στις Ευρωεκλογές, η πολιτική και εκλογική στάση των σκεπτόμενων και προβληματισμένων αριστερών ανθρώπων και συλλογικοτήτων θα πρέπει να κριθεί από το αν εξυπηρετεί την αναζήτηση και τη συγκρότηση μιας τέτοιας νέας πολιτικής δύναμης, ή αν αρκείται στην αναπαραγωγή μιας επί χρόνια τελματωμένης κατάστασης.

3. Η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ και του Μητσοτάκη δέχεται πλήγματα αλλά δεν έχει κλονιστεί. Η ακρίβεια, το κόστος στέγασης, η στάση απέναντι στους αγρότες, η αντισυνταγματική εμμονή για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών δείχνουν μια κυβέρνηση με έπαρση και υπεροψία. Εκτιμώντας ότι δεν έχει κανέναν πολιτικό αντίπαλο, τελεί σε πλήρη ασυδοσία. Ωστόσο η κοινωνική δυσαρέσκεια είναι υπαρκτή, οι συμμαχίες και οι συναινέσεις μειώνονται, η φθορά αυξάνει και το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα υπάρξει πολιτική έκφραση στην υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ από την κεντροαριστερά και τα υπαρκτά σχήματα από τα ακροδεξιά, δεν δημιουργούν αξιόπιστη εναλλακτική, έχοντας φορτωθεί είτε τις βαριές αμαρτίες του παρελθόντος, είτε πολιτικά και προγραμματικά αδιέξοδα, είτε ακόμα γραφικές και γελοίες καταστάσεις που τους καταδικάζουν στην αναξιοπιστία. Το ΚΚΕ, αν ήθελε, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε αξιόπιστη εναλλακτική, αλλά το γενετικό υλικό αυτού του κόμματος το περιορίζει σε μια ακίνδυνη πολιτική παρουσία η οποία μπορεί να έχει κάποιες κινηματικές (αλλά ελεγχόμενες) εξάρσεις αλλά στοχεύει αποκλειστικά στην εκλογική εξαργύρωση. Η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη, σε αυτό το σκηνικό, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής δύναμης της Αριστεράς θα μπορούσε να δημιουργήσει τους όρους να κλονιστεί αύριο αυτή η κυριαρχία από τα αριστερά.

4. Οι ευρωεκλογές θα επιβεβαιώσουν πανευρωπαϊκά και στην Ελλάδα ότι το πολιτικό ρεύμα που μαζεύει τη γενικευμένη δυσαρέσκεια από τις πολιτικές που εφαρμόζονται είναι αυτό της ακροδεξιάς. Τα καλλωπισμένα αλλά ακροδεξιά σχήματα είναι οι ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη, με κάποια από αυτά να βρίσκονται στην κυβέρνηση και τα περισσότερα να αποτελούν τη βασική εναλλακτική αντιπολίτευση. Η άνοδος της ακροδεξιάς οφείλεται στην κοινωνική κρίση και στη διάρρηξη των παραδοσιακών σχέσεων εκπροσώπησης που χτυπά και την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά, αλλά αποκτά σημαντική διάσταση λόγω της πλήρους χρεοκοπίας της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η ευρωπαϊκή Αριστερά βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση δεκαετιών, έχοντας αρνηθεί τον κομμουνιστικό και επαναστατικό της χαρακτήρα και λερωθεί πολλές και απανωτές φορές με συμμετοχή σε νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Σήμερα, η ευρωπαϊκή Αριστερά με ελάχιστες εξαιρέσεις που όμως και αυτές δεν έχουν συνέχεια και βάθος, θεωρείται μέρος του συστήματος, τμήμα του κατεστημένου, και ορισμένες φορές ιδεολογικός και πολιτικός προπομπός της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής. Επιπλέον, η πολιτική κρίση, το έλλειμμα πολιτικής εμπιστοσύνης, η καχυποψία και η αμφισβήτηση ευνοούν μια μηδενιστική πολιτική που με τη σειρά της πριμοδοτεί την ακροδεξιά.

5. Στις ευρωεκλογές το ζητούμενο θα ήταν να εμφανιστούν προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις που να θέτουν στην ημερήσια διάταξη μια άλλη πορεία της Ευρώπης, σε ρήξη με τον ατλαντισμό σε ότι αφορά τη γεωπολιτική κατεύθυνση, και σε αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό σε ότι αφορά τα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα. Την τελευταία ειδικά περίοδο, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, την επιθετική περικύκλωση της Ρωσίας από τη Δύση, τη δολοφονική ασυδοσία του Ισραήλ, η ΕΕ έχει συρθεί σε μια πολιτική ουράς απέναντι στις ΗΠΑ, διακυβεύοντας αποκλειστικά και μόνο τα δικά της συμφέροντα. Από την ενεργειακή ακρίβεια μέχρι τα οπλικά συστήματα, η ΕΕ πληρώνει τις επιλογές των ηγετών της να στοιχίζονται χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση σε ένα κρεσέντο αντιρωσικής ψύχωσης και αμερικανόπνευστης επιθετικότητας που στο βάθος της έχει τη σύγκρουση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα για την παγκόσμια ηγεμονία. Αυτή η Ευρώπη δεν αντιστοιχεί στα συμφέροντα και στις επιθυμίες των πολιτών της. Ακόμα και η ευρωπαϊκή ακροδεξιά (Λεπέν, Μελόνι, Βίλντερς κλπ) πρωτοστατεί σε αυτή την πορεία, με τον Όρμπαν να αποτελεί τη μοναδική εξαίρεση. Μπορούν να εμφανιστούν δυνάμεις που να αμφισβητήσουν την πλήρη και εξευτελιστική υποταγή της Ευρώπης στο άρμα των αμερικανικών τυχοδιωκτισμών; Μπορούν να εμφανιστούν δυνάμεις που να αμφισβητούν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού;

6. Ταυτόχρονα με ένα πανευρωπαϊκό διακύβευμα που αφορά τον εξευτελιστικό γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ευρώπης και τη θεσμοποιημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική των Βρυξελλών, το εθνικό ζητούμενο στη μάχη των ευρωεκλογών θα ήταν να γίνουν μικρά αλλά υπαρκτά βήματα στην κατεύθυνση της πολιτικής εκπροσώπησης των κοινωνικών στρωμάτων που διαρκώς συμπιέζονται από το νεοφιλελευθερισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ακρίβεια, την ταξική μεροληψία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι κοινωνικοί αγώνες, σκόρπιοι, ασυντόνιστοι και απρογραμμάτιστοι, δεν έχουν πολιτική έκφραση. Για αυτό και αδυνατούν να πετύχουν όχι απλά νίκες αλλά και μικρές μετατοπίσεις ή παραχωρήσεις. Για αυτό και δυναμώνει η υπεροψία και η ψευδαίσθηση παντοδυναμίας της κυβέρνησης της ΝΔ. Οι κοινωνικοί αγώνες έχουν -προς το παρόν- εκλογική εξαργύρωση από το ΚΚΕ που έχει αναγάγει σε ύψιστη μορφή πολιτικής το «να βγάλει συμπεράσματα ο λαός και να ψηφίσει την επόμενη φορά ΚΚΕ».

7. Οι ευρωεκλογές θα πρέπει να υπηρετήσουν την ανάγκη συγκρότησης ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που να είναι πόλος έλξης, μια μετωπική πολιτική σύνθεση που θα έχει μαζικό λόγο και απεύθυνση, συγκροτημένο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στον σημερινό πραγματικό συσχετισμό και θα πείθει το λαό και την εργαζόμενη κοινωνία για την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα μιας συνολικής αλλαγής. Δεν είναι ζητούμενο οι μάξιμουμ τοποθετήσεις επί παντός επιστητού, δεν είναι ζητούμενο οι αυτοαναφορικές καταγραφές που δεν προσφέρουν το παραμικρό εδώ και δεκαετίες στον κόσμο της Αριστεράς και των αγώνων. Είναι αδιάφορες οι προσπάθειες συνελεύσεων και συζητήσεων που ξαναπαίζουν για πολλοστή φορά το παιχνίδι του πολιτικού μουτζούρη που τάχα επιζητά ενότητα ανάμεσα σε δυνάμεις που όλοι ξέρουν ότι αδιαφορούν για αυτήν. Όπως και απωθητικές είναι οι επαναλήψεις εγχειρημάτων που χαρακτηρίζονται από ηγεμονισμούς και εγωπάθειες. Ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο – βήμα προς μια μετωπική συγκρότηση θα μπορούσε να είναι μια έντιμη και ουσιαστική διέξοδος από το αδιέξοδο στο οποίο εδώ και χρόνια βρίσκεται η Αριστερά και οι αριστεροί που δεν έχουν παραιτηθεί από την πεποίθηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό και τον ευρωατλαντισμό.

8. Υπάρχουν δυνάμεις που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε μια τέτοια κατεύθυνση; Ναι, αν συγκρουστούν με πλευρές του εαυτού τους σε τρεις βασικές πλευρές – προϋποθέσεις.

– Χρειαζόμαστε συγκρότηση πολιτικού φορέα – πολιτικής δύναμης με οργανώσεις εκεί που δουλεύουν, σπουδάζουν και ζουν οι νέοι και οι λαϊκές τάξεις. Με δημοκρατική λειτουργία, εναλλαγή, ανακλητότητα. Οι προσωπικότητες, οι παράγοντες, οι διανοούμενοι, η παρουσία στα ΜΜΕ είναι χρήσιμα-ειδικά για τις εκλογές- αλλά αν υποκαθιστούν την βασική κατεύθυνση που είναι ένας φορέας μελών που θα αναμετριέται με την αλλαγή του κοινωνικού συσχετισμού καθημερινά, μέσα από την μάχη της προπαγάνδας και από εστίες αντίστασης, είναι αποπροσανατολιστικά.

– Χρειαζόμαστε φυσιογνωμία που θα έρχεται σε ρήξη με την υπαρκτή ταυτότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία συμβάλλει στην αναξιοπιστία της μέσα στις λαϊκές τάξεις. Προτεραιότητα στο ταξικό-κοινωνικό ζήτημα και όχι στα ατομικά δικαιώματα. Υπεράσπιση της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας στα πλαίσια μιας διεθνιστικής αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής.

– Χρειαζόμαστε ένα συγκροτημένο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στον σημερινό πραγματικό συσχετισμό και θα πείθει βήμα το βήμα το λαό και την εργαζόμενη κοινωνία για την αναγκαιότητα μιας συνολικής αλλαγής-και όχι συνθήματα. Πρόγραμμα εκλογικό και πολιτικό, που να δημιουργεί την πεποίθηση ότι μπορούν να εφαρμοστούν κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις και αιτήματα, με στόχο την τροποποίηση του πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Ενδεικτικά και προς συζήτηση:

• Ανεξάρτητη πολύπλευρη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Αντιπαράθεση με την πολιτική εξάρτησης της ΕΕ από τις ΗΠΑ τόσο σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις στη Ρωσία. Να απαιτήσει την καταγγελία της Ισραηλινής στρατιωτικής μηχανής από την ΕΕ και την διακοπή των σχέσεων με το Ισραήλ αναγνωρίζοντας, η ΕΕ, το Παλαιστινιακό κράτος.
• Να καλέσει τα κράτη και τους λαούς της ΕΕ σε ανυπακοή και σε άρνηση εφαρμογής του συμφώνου σταθερότητας  με στόχο την κατάργησή του.
• Η Ελλάδα να δημιουργήσει με χώρες εκτός ΕΕ ισότιμες αμοιβαίες και επωφελείς οικονομικές, εμπορικές, πολιτιστικές και πολιτικές σχέσεις
• Να θέσει ως στόχο την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της υπερτουριστικοποίησης και του real estate. Να οικοδομήσει σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με διαρκή διαβούλευση και σεβασμό στις πραγματικές ανάγκες και τα σημερινά δεδομένα του τόπου και των εργαζόμενων/παραγωγών ανά περιφέρεια.
• Να ανασυγκροτήσει τις διαλυμένες κρατικές υποδομές, υπηρεσίες. Να επιστραφούν στο δημόσιο οι μεταφορές, η ενέργεια οι τηλεπικοινωνίες. Να θωρακίσει το φυσικό πλούτο και την ζωή και περιουσία από τις φυσικές καταστροφές, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τους σεισμούς. Να λύσει τα χρόνια προβλήματα σε υγεία και παιδεία σε μια κατεύθυνση κατοχύρωσής τους ως κοινωνικά δικαιώματα και όχι ως εμπορεύματα – όπως γίνεται σήμερα.
• Να αναδιανείμει τον πλούτο υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων με αυξήσεις στους μισθούς, αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, φορολόγηση της χλιδής και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αντιπαράθεση με τα καρτέλ σε ενέργεια, τρόφιμα, φάρμακα κ.α.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Επαληθεύοντας όλα τα προγνωστικά ο Στέφανος Κασσελάκης πέτυχε ευρεία νίκη στις εκλογές για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και πλέον είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που απορούν με την εκτόξευση προς την προεδρία ενός μέχρι πρόσφατα άσχετου με το κόμμα και την ιστορία του, κακώς απορούν. Το ένα και μοναδικό κριτήριο του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μην εξαϋλωθεί η αξιωματική αντιπολίτευση, να μην επιστρέψει στο 3%, και -ίσως-  να μπορέσει να ξαναχτυπήσει την πόρτα της εξουσίας. Αυτή την προοπτική μπορεί να τη δώσει ένας νεότερος και ωραιότερος Μητσοτάκης, δεν μπορούν να τη δώσουν πρόσωπα και στελέχη που ταυτίστηκαν με τη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση – και ακόμα περισσότερο – με τη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση. 

Απορούν και εξίστανται σχολιαστές και δημοσιογράφοι για τη μετεωρική άνοδο του Στέφανου Κασσελάκη, για τη μεταπολιτική και τη μεταδημοκρατία, για την αμερικανική πρεσβεία και την πλήρη επικράτηση των ιδεολογημάτων της αριστείας και της προσωπικής επιτυχίας. 

Μα αν έχεις υιοθετήσει το σύνολο της πολιτικής και της ιδεολογίας, γιατί να μην υιοθετήσεις και τον τρόπο με τον οποίο αυτή η πολιτική και αυτή η ιδεολογία επιλέγει τους εκφραστές της;

Αυτοί που κατάπιναν αμάσητα τα μνημόνια, τις ιδιωτικοποίησεις, την υποθήκευση για δεκαετίες του δημόσιου πλούτου, την ολόψυχη προσχώρηση στον αμερικανονατοϊκό άξονα, την αποδοχή του μονόδρομου λιτότητας των Βρυξελλών, αυτοί που υπηρέτησαν (με πόνο καρδιάς αλλά και μέχρι κεραίας) ό,τι ζήτησε ο ευρωατλαντισμός και η εγχώρια άρχουσα τάξη, γιατί διαμαρτύρονται;

Αυτοί που μοναδικό τους κριτήριο έκαναν το να αποκτήσουν μια Αριστερά που να ξεφύγει από το “αριστεροχώρι” και να μπορέσει να κυβερνήσει, υιοθετώντας το σύνολο σχεδόν του πολιτικού και αξιακού πλαισίου του αντιπάλου, γιατί απορούν;

Ο Κασσελάκης τους φταίει;

Εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Κασσελάκης, και μάλιστα πολύ πιο αληθινή και πιστή από τις μαρξίζουσες αμπελοφιλοσοφίες του Τσακαλώτου και τα αλτουσεριανά φληναφήματα του Τζανακόπουλου. Γιατί δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να πρέπει να έχει επικεφαλής κάποιον ή κάποια που να παριστάνει κάτι που δεν είναι;

Γιατί θα πρέπει ο επικεφαλής του να παριστάνει το στέλεχος της Αριστεράς ενώ ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα διαφορετικό από Democrats και μάλιστα σε αποδρομή; Γιατί θα πρέπει να αντλείς το πολιτικό σου κεφάλαιο από τον Ηλιού, τον Πουλαντζά και τον Ελεφάντη, ενώ ασκείς την πολιτική του Μπάιντεν;

Ο Κασσελάκης ήταν και είναι η μόνη έντιμη επιλογή για όποιον έχει πραγματική και όχι φαντασιακή εικόνα για το τι είναι και τι εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Δεξιά, συστημική, αμερικανόπνευστη (και αμερικανοκίνητη) επιλογή, επιλογή της αγοράς και των χρηματαγορών, προερχόμενη κατευθείαν από τον κόσμο της αριστείας, της Εκάλης και του Κολλεγίου Αθηνών. Δεν “καταλαμβάνει” το κόμμα, απλώς το κόμμα βρήκε αυτόν που το εκφράζει καλύτερα.

Γιατί άλλωστε να μπλέκεις με νέους Τσίπρες που βαρύνονται και με το προπατορικό αμάρτημα του δημοψηφίσματος;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που κυβερνά χωρίς τις αρχές της Αριστεράς, γιατί ο επικεφαλής του πρέπει υποκριτικά να δηλώνει πίστη σε αυτές;

Αριστερός ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπάρξει, ας υπάρξει τουλάχιστον ειλικρίνεια. 

ΥΓ. Το πρόβλημα με τον Κασσελάκη δεν είναι ότι θα βγει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι ότι η νίκη του είναι μια ακόμα απόδειξη της κατάργησης της πολιτικής, με το περιτύλιγμα, την εικόνα, το πλασάρισμα και συνεπώς την κενολογία, τη μπουρδολογία και τη ρηχότητα να έχουν το πάνω χέρι. Η μετεωρική πορεία και η φαντασμαγορική επίδοση του Κασσελάκη, πιστοποιούν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο.

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.

Όχι επειδή ο Ξαρχάκος ανήκει στη Δεξιά – δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Αλλά επειδή το ΚΚΕ τείνει να μετατραπεί σε όμιλο πολιτιστικής υπενθύμισης των περασμένων αγώνων του λαού μας. Και τίποτα παραπάνω. Ή για να το πούμε πιο καθαρά: Επειδή το ΚΚΕ (αλλά και το σύνολο της Αριστεράς) σήμερα δεν μπορεί να είναι τίποτα παραπάνω, επιλέγει να μας θυμίζει απλώς τα περασμένα μεγαλεία. 

Από το Φεστιβάλ της ΚΝΕ μέχρι τις συναυλίες για τον Μητροπάνο και τον Μικρούτσικο, το ΚΚΕ οργανώνει μια ρετρό, νοσταλγική, ακίνδυνη εκδρομή στο παρελθόν. Αν συνοδευόταν από μια πολιτική και ιδεολογική, σύγχρονη και επικίνδυνη (για την αστική τάξη) παρουσία, αυτή η επιστροφή θα ήταν χρήσιμη. Θα αναδείκνυε συνέχειες, αναφορές και ρίζες. Όμως δεν είναι. Και όχι μόνο δεν είναι χρήσιμη αλλά είναι νανουριστική, στενάχωρη και θλιβερή. 

Δεν έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι ένα κόμμα δεν πρέπει να έχει πολιτιστική πρόταση. Ούτε φυσικά όσοι λένε ότι ένα κόμμα μπορεί να τιμά μόνο τους συνοδοιπόρους του. Το πρόβλημα ξεκινά όταν υποκαθίσταται η πολιτική και ιδεολογική σύγκρουση με τον αντίπαλο στο σήμερα, από τις νοσταλγικές και ασφαλείς προσφυγές στο πολιτισμικό χθες. 

Τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι πλέον ο μακράν μαζικότερος πολιτιστικός θεσμός της χώρας. Αριστεροί από όλα τα ρεύματα, προοδευτικοί και δημοκράτες, ακόμα και ανανήψαντες που έχουν πλέον διαβεί τον Ρουβίκωνα, επισκέπτονται το Πάρκο Τρίτση, περιδιαβαίνουν ανάμεσα στις κόκκινες σημαίες, θυμούνται την εποχή που ο Θεοδωράκης ξεσήκωνε τα πλήθη, την εποχή που το ΚΚΕ απειλούσε το σύστημα, την εποχή που η κόκκινη σημαία ανέμιζε στο Κρεμλίνο και η Αριστερά πυρπολούσε τις καρδιές των νέων και των εργατών. 

Μια πικρή νοσταλγία μας κατακλύζει, όσους υπήρξαμε ή και υπάρχουμε στην Αριστερά, για τότε που όλοι, μα όλοι, πίστευαν ότι ο κόσμος αλλάζει. Καλύπτουμε έτσι την πίκρα για σήμερα, που ούτε καν η Αριστερά δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. 

Μένουμε λοιπόν με την ανάμνηση για αυτά που είχαμε και αυτά που χάσαμε παλιότερα, επιβεβαιώνοντας την αίσθηση ανικανότητας και ανημπόριας στο σήμερα. Γιατί να αναμετρηθούμε με τις δυσκολίες του παρόντος, ειδικά όταν αυτές απαιτούν βαθιές αυτοκριτικές και εκ βάθρων ανατροπές στον τρόπο ύπαρξης της Αριστεράς, και να μην καταφύγουμε στην ασφάλεια και στη θαλπωρή του ένδοξου παρελθόντος;

Αυτό υπηρετούν οι συναυλίες του ΚΚΕ  και αυτό δεν είναι προσφορά ούτε στην Αριστερά, ούτε στον πολιτισμό, ούτε στην ιστορία. Και δεν είναι τυχαίο ότι, τόσο η συναυλία όσο και το ίδιο το ΚΚΕ, χειροκροτήθηκαν από την ΕΦΣΥΝ μέχρι τη LIFO και τον …Χωμενίδη.  

Τραγουδάμε με συγκίνηση τη Δραπετσώνα του Μίκη και το Κάντε υπομονή του Ξαρχάκου, γιατί αυτό είναι το συλλογικό ηρωικό μας παρελθόν, λείπει όμως η Αριστερά που θα κάνει τον ουρανό πιο γαλανό, και τη λεμονιά να ανθίσει στη γειτονιά.

Το να συγκινείται ο αριστερός κόσμος από τέτοιες συναυλίες είναι φυσιολογικό. Και κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να το ενοσοποιήσει.  

Το να χρησιμοποιείται όμως, συνειδητά και σκόπιμα, αυτή η πολιτιστική κατάδυση στο παρελθόν, ως προκάλυμμα καπνού για την πολιτική και ιδεολογική ανεπάρκεια στο σήμερα, είναι θλιβερό.

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.

Των Δημήτρη Μητρόπουλου – Λάμπρου Παπαθανασίου

Τι θα γινόταν αν η ΓΣΕΕ δεν είχε ξεπουληθεί χρόνια τώρα στις ορέξεις του ΣΕΒ και του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί; Αν ο Παναγόπουλος ήταν για μια φορά μέσα στα προβλήματα των εργαζομένων και όχι σε κάποιο θέρετρο για λουκούλλεια γεύματα; Αν δεν κορόιδευε την εργατική τάξη της χώρας ζητώντας την επαναφορά του βασικού μισθού κατόπιν εορτής και αφού αυτή έχει ήδη παραπεμφθεί για του χρόνου (και αν); Αν υπήρχε μια ΓΣΕΕ που θα σήκωνε τον αγώνα ενάντια στο έκτρωμα Χατζηδάκη, αντί για μια ΓΣΕΕ που συναινεί; Η ηγεσία της ΓΣΕΕ όπως υπηρέτησε για 10 και πλέον χρόνια τη μνημονιακή καταστροφή της χώρας και των εργαζομένων, σήμερα συνεχίζει στην ίδια ρότα.

Αν για τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ τα πράγματα είναι λίγο πολύ δεδομένα, τι ισχύει για την υπόλοιπη αντιπολίτευση; Και εδώ δε μιλάμε για το ΣΥΡΙΖΑ που επί 4,5 χρόνια εφάρμοζε το μνημονιακό νόμο του 2011 περί διευθέτησης ή ψήφισε μέτρα περιορισμού των απεργιών.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη είναι συγκεκριμένη και ακίνδυνη. Απανωτές κομματικές συγκεντρώσεις με στελέχη του κόμματος σε κάθε πόλη της χώρας. Το μόνο που ενδιαφέρει το «κόμμα της εργατικής τάξης» είναι η συγκρότηση των μελών του και της επιρροής του  εν’ όψει του αναβληθέντος 21ου συνεδρίου. Οι κομματικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ περισσότερο θυμίζουν προεκλογικές συγκεντρώσεις ή προσυνεδριακές εκδηλώσεις παρά ανυποχώρητο αγώνα για την προστασία των συνδικάτων, του 8ώρου, των μισθών και των εργατικών διεκδικήσεων.

Το ΚΚΕ σπέρνει τώρα για να μπορεί μετά να θερίσει λέγοντας «εμείς τα λέγαμε, ψηφίστε μας». Αυτή είναι η λογική που υπηρετήθηκε μέσα στην κρίση και αποδείχτηκε ακίνδυνη για το σύστημα, αδιέξοδη για το εργατικό κίνημα, αλλά «έσωσε» το ΚΚΕ. Και αυτό είναι το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρει τον Περισσό.

Σε άλλη περίπτωση το ΚΚΕ θα μπορούσε να σηκώσει την αντιπαράθεση. Να κάνει ένα γενικό κάλεσμα σε συνδικάτα, φορείς, σωματεία, εργατικά σχήματα, συνδικαλιστές για ανυποχώρητο παρατεταμένο αγώνα ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Να στηθεί ένα μέτωπο υπεράσπισης της λειτουργίας των σωματείων, των συνδικαλιστών, της 8ωρης εργασίας. Αντ’ αυτού το μόνο που έκανε το ΚΚΕ είναι να βάλει σωματεία που «ελέγχει» να υπογράψουν την πρόταση νόμου που κατέθεσε στη βουλή. Ακόμα και τώρα αντιμετωπίζει ταξικούς συνδικαλιστές και δυνάμεις, που δεν ανήκουν στο ΚΚΕ ως αντιπάλους παίζοντας ανόητα παιχνίδια γύρω από ημερομηνίες και πλατείες.

Το ΚΚΕ κάνει την κομματική «ανάγκη» θεωρία και γραμμή και σε αυτό τον αγώνα. Δεν υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα και διαφορετικές τακτικές μεταξύ κόμματος και συνδικάτου. Η παρέμβαση στα συνδικάτα δεν αφορά την ευρύτατη δυνατή συσπείρωση των εργαζομένων πάνω στα άμεσα συμφέροντα του – ώστε μέσα από αυτό το «σχολείο», ο εργαζόμενος να τροποποιήσει την ταξική του συνείδηση και να συνειδητοποιήσει και τα ιστορικά του συμφέροντα. Το συνδικάτο είναι εκλογικός χώρος για το κόμμα. Τα σωματεία υπογράφουν –μέσω του ΚΚΕ – πρόταση νόμου σε ένα απώτατο στάδιο κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Το ΚΚΕ έρχεται – απέναντι σε ένα νομοσχέδιο τομή για την ύπαρξη και δράση του εργατικού κινήματος – να επιβεβαιώσει αυτό που γίνεται εδώ δεκαετίες. Θα κάνει κάποιες ακίνδυνες διαμαρτυρίες και ως εκεί. Άλλωστε, σε κανένα μεγάλο και συγκρουσιακό αγώνα των εργαζομένων και του λαού τις τελευταίες δεκαετίες το κόμμα αυτό δεν αποτέλεσε την πρωτοπορία. Αντίθετα, ήταν πάντα ουραγός και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και απέναντι από μεγάλους αγώνες ή ξεσηκωμούς (ασφαλιστικό Γιαννίτση, αγώνες νεολαίας για άρθρο 16, Δεκέμβρης 2008, με αποκορύφωμα τους αντιμνημονιακούς αγώνες). Αυτή είναι μια αδήριτη πραγματικότητα που θα έπρεπε να προβληματίσει όσους ακόμα το σκέπτονται ως μοναδική διέξοδο για την ανασυγκρότηση των κομμουνιστικών ή επαναστατικών δυνάμεων.

Την ίδια στιγμή οι πρόσφατες κινητοποιήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αναδεικνύουν ένα χρόνιο και δομικό πρόβλημα. Αναμένουμε ένα νομοσχέδιο από την τάδε κυβέρνηση, για να καλεστούν κάποιες κινητοποιήσεις πίσω από μεγάλα λόγια για «πόλεμο», «δε θα περάσει» κοκ . Εξαγγέλλονται 48ωρες απεργίες και κινητοποιήσεις και «συντονισμοί σωματείων», από ένα χώρο που έχει προφανές πρόβλημα γείωσης και μαζικοποίησης μιας έστω και απλής διαμαρτυρίας.

Στην πλειοψηφία του ο χώρος αυτός έχει τη λογική ενός μικρού αντικαπιταλιστικού ΠΑΜΕ. Έτσι όμως συνεχίζει σε μια αδιέξοδη γραμμή – εδώ και 30 χρόνια – που δεν έχει να δείξει και πολλά αποτελέσματα πέρα από έναν μονοψήφιο αριθμό «ταξικών» συνδικάτων.  Αντικειμενικά συμπεριφέρεται σαν ένα είδος «τερματοφύλακα» στην αστική πολιτική, όπου σε κάθε αντιλαϊκό νομοσχέδιο εξαγγέλλει ή οργανώνει κινητοποιήσεις, συνήθως με μεγάλα λόγια που δεν αντιστοιχούν στη γείωσή του με τους εργασιακούς χώρος. Έχει την «δυνατότητα» να κατεβάσει μερικές εκατοντάδες αγωνιστές στο δρόμο, αλλά οργανώνει απεργίες με αποτέλεσμα ελάχιστα ποσοστά συμμετοχής σε σωματεία, με λίγους εργαζόμενους, ή λίγα σωματεία του δημοσίου.

Η υποχώρηση του εργατικού κινήματος έχει πολλές αιτίες και δε θα ξεπεραστεί εύκολα. Ούτε ο γράφων διαθέτει μια συνολική στρατηγική για την υπέρβαση της ήττας. Το ότι δε διαθέτουμε μια συνολική στρατηγική για την υπέρβαση της ήττας δε σημαίνει ότι μπορούμε να συνεχίζουμε με βασικά λάθη, όπως η ταύτιση κόμματος/κινήματος, στρατηγικής/τακτικής, αντίληψης του συσχετισμού δύναμης, αυτογνωσίας της σχέσης που έχουν οι μάζες με τις «πρωτοπορίες» – πολύ περισσότερο με την αυταπάτη ότι κάποιοι είναι πρωτοπορίες… Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με πορείες των 500 χωρίς προετοιμασία στο άδειο κέντρο της Αθήνας. Με ελάχιστη προπαγάνδα από όσους αγωνιστές ή ομάδες επιμένουν να προσπαθούν. Με σχέδιο που μυρίζει από μακριά «τουφεκιά στον αέρα», 2-3 πορείες μέχρι να ψηφιστεί το νομοσχέδιο και μετά πάλι πίσω στην «κανονικότητα».

Θα μπορούσαν να γίνουν προπαγανδιστικές κινητοποιήσεις στις γειτονιές της Αθήνας; Να ακουστούν 5  συνθήματα από τον κόσμο που μένει ή δουλεύει στην τάδε περιοχή και όχι στα ντουβάρια έξω από το σύνταγμα; Πριν 3 μήνες οι γειτονιές «έκαιγαν», δεν γίνεται αυτό να μην προβληματίζει κανέναν. Θα μπορούσε να έχει προηγηθεί ένα κοινό κάλεσμα, μία ανακοίνωση, μία αφίσα, ένα δελτίο τύπου από όσες συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις αγωνίζονται για να μην περάσει αυτός ο νόμος και όλο το μνημονιακό νομοθετικό οπλοστάσιο, και να διακινηθεί σε όλους τους εργασιακούς χώρους; Θα μπορούσε να σχεδιαστεί προσεκτικά μια κεντρική κινητοποίηση λαμβάνοντας υπόψη την μέρα, την ώρα και τις διαθέσεις του κόσμου και να μην γίνονται τουφεκιές μεσοβδόμαδα σε ώρα που οι περισσότεροι εργαζόμενοι ακόμα δεν έχουν τελειώσει τη δουλειά τους; Θα μπορούσε να υπάρχει ένα μόνιμο και διαρκές κάλεσμα από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά στο ΚΚΕ για ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης και πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση; Τα ερωτήματα πώς θα κάνουμε αγωνιστικό μέτωπο, πώς θα απευθυνθούμε αποτελεσματικά σε όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους δεν απασχόλησαν. Κυρίως απασχόλησε η «συσπείρωση των δικών μας» και το να γίνουν οι συγκεκριμένες διαδηλώσεις και απεργίες (που πρέπει να γίνουν αλλά αυτό δεν αποτελεί σχέδιο).

Η κυβέρνηση μοιάζει να μην πιέζεται. Το νομοσχέδιο όλοι το γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι θα ψηφιστεί. Τι θα γινόταν εάν υπήρχε εργατικό κίνημα; Τι θα γινόταν εάν υπήρχε κομμουνιστικό κόμμα; Τι θα γινόταν αν υπήρχε έστω η μια ορισμένη εξωκοινοβουλευτική αριστερά με στοιχεία κοινής λογικής; Πιθανά πάλι δε θα έσπαγε η κυβερνητική πλειοψηφία, όμως θα είχε δημιουργηθεί ένας καλύτερος συσχετισμός, η φθορά της κυβέρνησης θα ήταν μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική, θα είχε διαμορφωθεί ένα αγωνιστικό ρεύμα για τις επόμενες κινητοποιήσεις.

Είναι εκκωφαντική η απουσία του εργατικού κινήματος και της «ηγεσίας» του, του κομμουνιστικού κινήματος και του κόμματος, της αριστεράς. Αν για τη ΓΣΕΕ ορθά λέγεται ότι είναι η συνομοσπονδία των εργοδοτών, το ΚΚΕ θα έπρεπε το λιγότερο να μετονομαστεί σε «Κ»ΚΕ.

Η απουσία αυτή μπορεί για κάποιον να φαίνεται παραλυτική. Αλλά από αυτήν ακριβώς την απουσία πρέπει να ξεκινήσουμε. Να ξεκαθαρίσουμε ότι το κουβάρι θα αρχίσει να ξετυλίγεται όσο προσπαθούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ζητούμενο. Χρειαζόμαστε ένα κομμουνιστικό φορέα με κοινή λογική. Που αντί για πυροτεχνήματα των δύο εβδομάδων θα έχει σχέδιο παρατεταμένου αγώνα. Που θα έχει ως ιδεολογική αρχή ότι το κόμμα είναι εργαλείο για το κίνημα και την τάξη και όχι το ανάποδο. Που θα γνωρίζει ότι ακόμα και χαθεί μια μάχη, αυτό που έχει σημασία είναι το τι μένει για μετά, αν θα έχει προκύψει ένα σωματείο, αν θα έχει ανέβει έστω μερικώς η αγωνιστική διάθεση του λαού, αν θα έχει διαμορφωθεί ένας διαφορετικός αγωνιστικός πόλος απέναντι στην επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησης. Διαφορετικά όσο ο λαός μετράει ήττες, τόσο η αντιστροφή αυτής της πορείας θα γίνεται πιο δύσκολη.

Δεν έχουμε τη συνταγή για την επιτυχή έκβαση της ταξικής πάλης και των αγώνων. Έχουμε όμως τη συνταγή για την αποτυχία τους. Ας εγκαταλείψουμε αυτή τη συνταγή, τη λογική της, την ιδεολογία της, τους φορείς της.

ΥΓ: η απεργία στις 3 Ιουνίου πρέπει να έχει επιτυχία και συμμετοχή. Ακόμα και μια αυθόρμητη εξέλιξη μπορεί να χαλάσει τα σχέδια της κυβέρνησης. Όμως εδώ συζητάμε για το τι πρέπει να (μην) κάνουν οι «πρωτοπορίες»…

Συλλογικό Κείμενο

Δείτε στο συγκεκριμένο άρθρο τις υπογραφές.