Άρθρα

Η αριστεία σκοτώνει. Όχι άλλη αριστεία. Όχι άλλοι νεκροί.

Η κυβέρνηση των αρίστων του Κυριάκου Μητσοτάκη ήρθε στην εξουσία πουλώντας το αφήγημα ότι είναι ικανοί, αποτελεσματικοί, αξιόπιστοι διαχειριστές. Πολιτικές διαφορές με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – μετά τα μνημόνια – επί της ουσίας δεν υπήρχαν, ή ήταν εντελώς δευτερεύουσες. Η διαφορά ήταν ότι οι Συριζαίοι ήταν κατσαπλιάδες, αγροίκοι, ανίκανοι και κακοντυμένοι, ενώ οι κολλεγιόπαιδες νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας και μόνιμοι ένοικοι του Μαξίμου, ήταν άριστοι, πτυχιούχοι των ακριβότερων Πανεπιστημίων, σχεδόν νέιτιβ σπήκερς αγγλικών, με ακριβά ρούχα, καλούς τρόπους και γραβάτες.

Ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε “όχι άλλο Μάτι” και επί των ημερών του συνέβη κάτι χειρότερο. Αν στο Μάτι είχαμε μια φυσική καταστροφή, ένα ανίκανο – αδιάφορο κράτος και μια κυβέρνηση να πελαγοδρομεί, να καταρρέει και να παίζει θέατρο, στα Τέμπη είχαμε την παταγώδη χρεοκοπία της Ελλάδας του Μητσοτάκη, δηλαδή της Ελλάδας της “αριστείας”, της “ικανότητας”, της “αξιοκρατίας” και του “ψηφιακού μετασχηματισμού”. 

Στα Τέμπη, όλα είχαν ειπωθεί, όλοι είχαν προειδοποιηθεί, όλοι γνώριζαν. Οι κακοί συνδικαλιστές, οι επάρατοι εργατοπατέρες, όσο κι αν στοχοποιούνται από τον ένοχο πρωθυπουργό είναι αυτοί που είχαν δίκιο. Είχαν στείλει μέχρι και εξώδικα στον υβριστή τους, όπου προειδοποιούσαν τον κ. Μητσοτάκη να πάρει μέτρα, να μη συμβεί το δυστύχημα για να μην χύνει μετά κροκοδείλια δάκρυα. Η κυβέρνηση επέλεξε να τους αγνοήσει. Και τώρα η χώρα θάβει τους νεκρούς της με το υπουργικό συμβούλιο και τον πρωθυπουργό να παριστάνουν τις τεθλιμμένες χήρες και να χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τα οποία είχαν προειδοποιηθεί. Σήμερα, η εκστρατεία εναντίον των συνδικαλιστών ενορχηστρώνεται μετά μανίας, αλλά τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. 

Ο Μητσοτάκης ήρθε στην εξουσία υποσχόμενος ότι θα βάλει τη χώρα σε πρόγραμμα μετά τον “εκτροχιασμό” που υποτίθεται υπέστη από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ότι θα σταματήσει το “πάμε κι όπου βγει” του Βαρουφάκη όταν αυτός διαπραγματευόταν με την τρόικα. Ότι θα βάλει φρένο στον λαϊκισμό, στις πελατειακές σχέσεις, στο πλιάτσικο του κράτους, στο χάος του δημοσίου. 

Η Ελλάδα, μας διαβεβαίωνε ο κ. Μητσοτάκης, “ταξιδεύει στο πρώτο βαγόνι της ευρωπαϊκής αμαξοστοιχίας”. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα του Μητσοτάκη στέλνει στο θάνατο τα παιδιά που ήταν και στο πρώτο και στο δεύτερο και στο τρίτο βαγόνι του Intercity 62. Η Ελλάδα, μας έλεγε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος “ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης”. Στην πράξη, είμαστε πίσω και από τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση που σηματοδότησαν οι σιδηρόδρομοι του 19ου αιώνα – τα τρένα στην Ελλάδα ταξιδεύουν τυφλά. Οι Ιάπωνες, κατά τον Πιερρακάκη, “θέλουν να αντλήσουν μαθήματα από τον ψηφιακό μετασχηματισμό της χώρας μας”. Όμως η χώρα μας δεν μπορεί να ελέγξει, ούτε ψηφιακά, ούτε αναλογικά, ούτε καν με σήματα καπνού, αν δύο τρένα κινούνται σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης. 

Ποτέ άλλοτε, τόσο ψέμα, τόση προπαγάνδα, και τόσο θέατρο, δεν πληρώθηκε τόσο ακριβά σε ανθρώπινες ζωές.

Μια κινέζικη παροιμία λέει πως όσο ψηλότερα ανεβαίνει η μαϊμού στο δέντρο, τόσο περισσότερο φαίνεται ο πισινός της. Και η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήρε πολύ ψηλά τον αμανέ της αριστείας.

Και ήρθαν οι 57 νεκροί. 

Οι άριστοι τα σκάτωσαν. Απέτυχαν να εγγυηθούν την ασφάλεια των πολιτών. Στην πραγματικότητα άλλωστε ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για αυτήν. Με το τρένο ταξιδεύει η πλέμπα. Παιδιά της επαρχίας, φοιτητές, εργαζόμενοι του μεροκάματου, χαμηλά εισοδήματα, μετανάστες. Τα δικά τους παιδιά, ταξιδεύουν με αεροπλάνο και κατά πάσα πιθανότητα δεν φοιτούν στο ΑΠΘ αλλά στα Αγγλικά πανεπιστήμια, επί πληρωμή. Θα αγοράσουν ωραία πτυχία, και μετά θα παραστήσουν, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, τους επόμενους “άριστους”, “άξιους” και “ικανούς”, τους μόνους που προορίζονται από τον Θεό και την Ιστορία να κυβερνούν αυτή την καθυστερημένη και ταλαίπωρη χώρα.

Το να συγκρούονται μετωπικά δύο τρένα στην Ελλάδα του 2023, σε διπλή γραμμή, την ώρα που επί 150 χρόνια, τρένα σε μονές γραμμές, δεν είχαν ποτέ συγκρουστεί, θέλει πράγματι πτυχία από το Χάρβαρντ, από το Κολάμπια, από το Ταφτς και το Στάνφορντ. 

Γιατί απαιτεί διάλυση των υποδομών, υποστελέχωση των υπηρεσιών, μείωση της ασφάλειας, επιπλέον κέρδος, συμβάσεις που σέρνονται επ’ αόριστον προς όφελος των εργολάβων. Οι άριστοι μισούν από τα βάθη της καρδιάς τους τα κοινωνικά αγαθά, θεωρώντας ότι δεν πρέπει να είναι κοινωνικά. Πρέπει να είναι πεδίο κερδοσκοπίας. 

Στην περίπτωση του ΟΣΕ η αριστεία ξεσάλωσε. Υπό τη διεύθυνση της ΕΕ διέλυσαν τον ΟΣΕ, κατακρεούργησαν και τεμάχισαν έναν ενιαίο οργανισμό, με στόχο η επιβατική κίνηση με εξασφαλισμένες τις δημόσιες επιδοτήσεις να πουληθεί μπιρ παρά στους ξένους, ενώ οι υποδομές να μείνουν να σαπίζουν και να απαξιώνονται στο μνημονιακό και πτωχευμένο δημόσιο. Ξεκίνησαν από υπαρκτά προβλήματα σπατάλης και διαφθοράς. Και εμφανίστηκαν ως χειρούργοι, έχοντας όχι απλά σκοτώσει, αλλά κατακρεουργήσει τον ασθενή. 

Αν λοιπόν τα τρένα να συγκρούονται μετωπικά σε διπλή σιδηροδρομική γραμμή, το 2023, τι χρειαζόμαστε υπουργούς αποφοίτους Χάρβαρντ, ΜΙΤ και Κολάμπια; 

Μήπως να επιλέγαμε υπουργούς αποφοίτους κάποιου ΕΠΑΛ;

Γιατί σε αυτή την περίπτωση, οι πιθανότητες να μην είχε γίνει το δυστύχημα θα ήταν πολύ περισσότερες. Οι απόφοιτοι του ΕΠΑΛ δεν θα σφύριζαν αδιάφορα στις προειδοποιήσεις των ειδικών. Δεν θα έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια τα εξώδικα των σιδηροδρομικών. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν θα έβαζαν την καριέρα τους πάνω από τις ζωές δεκάδων ομοίων τους.

Δυστυχώς έχουμε πολιτικούς από τα ακριβά σχολεία και τα ακριβότερα Πανεπιστήμια. Πολιτικούς που κλίνουν τη λέξη αριστεία, αλλά δεν θέλουν και δεν μπορούν να διασφαλίσουν ασφαλείς μεταφορές. Πολιτικούς που αυτοδιαφημίζονται ως ντούερς αλλά δεν θέλουν και δεν μπορούν να προχωρήσουν τις απαραίτητες συμβάσεις, τουλάχιστον αν αυτές δεν αποφέρουν θηριώδη κέρδη για την τάξη που εκπροσωπούν. 

Η αριστεία σκοτώνει. Όχι επειδή το θέλει ή το σχεδιάζει, αλλά επειδή αδιαφορεί για κάθε τι που δεν φουσκώνει τις τσέπες της άρχουσας τάξης. Και οι τσέπες των εθνικών νταβατζήδων δεν γεμίζουν με ασφαλείς σιδηροδρομικές μεταφορές. Οι τσέπες τους φουσκώνουν με ιδιωτικούς δρόμους, με ιδιωτικά διόδια, με καρτέλ στην ενέργεια, με αεροπορικό μονοπώλιο. Αυτά ήθελε να κάνει η αριστεία και αυτά έκανε. 

Όχι άλλη αριστεία, όχι άλλοι νεκροί.

Θα ζητήσουν συγνώμη από τον συνδικαλισμό οι αγύρτες της Αριστείας και τα λαμόγια των ιδιωτικοποιήσεων;

Στις 2 Νοεμβρίου 2022 η Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Έλξης έστειλε εξώδικο στο οποίο ανέφερε:

“Διαπιστώνουμε διαρκώς την κακή κατάσταση της σιδηροδρομικής υποδομής, την έλλειψη συντήρησής της (που αποδεικνύεται από τις βραδυπορίες που καθημερινά δίνονται στους μηχανοδηγούς), τη μη λειτουργία φωτοσημάτων και τηλεδιοίκησης εδώ και πολλά έτη, τη μη λειτουργία του συστήματος ETCS (European Traffic Control System– του οποίου η θέση σε λειτουργία προστατεύει έναντι στο ανθρώπινο λάθος) η οποία δεν λειτούργησε ποτέ παρά το γεγονός ότι έχει εγκατασταθεί στις μηχανές!”.

Στις 7 Φεβρουαρίου 2023 η Δημοκρατική Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση Σιδηροδρομικών (ΔΕΣΚ) ανέφερε:

“Όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις έτσι και η σημερινή έχει άλλες προτεραιότητες και όχι την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών. Αντιλαμβάνονται την ασφάλεια ως κόστος. Το υπουργείο βρίσκει λεφτά για τις διάφορες εργολαβίες, αλλά για να ολοκληρωθούν επιτέλους οι σιδηροδρομικές υποδομές και τα συστήματα ασφαλούς κυκλοφορίας  ΟΧΙ! …Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις”.

Οι αμόρφωτοι ντενεκέδες της Αριστείας, των πανάκριβων Κολλεγίων και των Ivy League Πανεπιστημίων τι είπαν;

Ο Κώστας Καραμανλής, ο δεύτερος ανιψιός του Εθνάρχη, (που δεν ήξερε πώς γράφεται ο Αχελώος) απαντούσε σε κοινοβουλευτική ερώτηση για την ασφάλεια των τρένων:

“Μία υπεύθυνη Πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών… Είναι ντροπή -και ντρέπομαι- που θέτετε θέματα ασφαλείας και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως. Είναι ντροπή όταν σας εξήγησα -και το ξαναλέω- ότι το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν οι ΥΔΥ (σ.σ. Υποχρέωση Δημόσιας Υπηρεσίας), διασφαλίζουμε την ασφάλεια”.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

Οι συνδικαλιστές οι οποίοι κατηγορούνται, συκοφαντούνται, απαξιώνονται, προσβάλλονται, χυδαιολογούνται, καθυβρίζονται από τους πορφυρογέννητους γόνους της αριστείας και τα λαμόγια των ιδιωτικοποιήσεων, έλεγαν την αλήθεια. 

Προειδοποιούσαν για τις ελλείψεις. Έκαναν απεργίες για τα συστήματα ασφαλείας που δεν λειτουργούσαν. Ζητούσαν να μην θεωρείται η ασφάλεια των επιβατών ως “κόστος” για την εταιρεία και για το δημόσιο. Κατήγγειλαν το πάρτυ εργολαβιών και την έλλειψη συντήρησης. 

Και τι έκαναν οι απατεώνες της αριστείας;

Τους πήγαιναν στα δικαστήρια κάθε, μα κάθε φορά, που έκαναν απεργία. Και ακόμα χειρότερα, πέταγαν στον κάλαθο των αχρήστων τα εξώδικα και τις διαμαρτυρίες τους. 

Και τι έκανε η ντροπή της δημοσιογραφίας;

Εμφάνιζε τον συνδικαλισμό ως τη μήτρα των δεινών του νεοελληνικού κράτους. 

Μέχρι που ήρθαν οι 57 νεκροί, τα απανθρακωμένα πτώματα, οι σακούλες με κομμένα χέρια πόδια και κεφάλια, το μακράν χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. 

Και απέδειξε (για όποιον δεν είναι πληρωμένο παράσιτο της εξουσίας) ότι η κληρονομική ολιγαρχία που κυβερνά τον τόπο υπό το πρόσχημα της αριστείας, πρέπει να ξηλωθεί από την κορυφή ως τα νύχια. 

Όχι δεν έχουν όλοι οι συνδικαλιστές δίκιο, ναι υπάρχουν και συνδικαλιστές λαμόγια. Συνήθως όμως είναι αυτοί που δεν κάνουν απεργίες, δεν στέλνουν εξώδικα, δεν καταγγέλλουν, τα έχουν καλά με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους και λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της εξουσίας.

Στο έγκλημα των Τεμπών, πολλά αποδείχθηκαν. Ότι το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη είναι μηντιακό κατασκεύασμα, ότι τα ΜΜΕ είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία, ότι η κυβέρνηση έβγαλε πόρισμα απαλλάσσοντας τον εαυτό της, ότι η ιδιωτικοποίηση σκοτώνει γιατί πρέπει το κόστος να μειώνεται, οι συμβάσεις να σέρνονται, οι προμήθειες να πέφτουν. 

Αποδείχθηκε όμως επίσης ότι ο συνδικαλισμός είχε δίκιο και οι ντενεκέδες που παριστάνουν τους άριστους πρέπει γονυπετείς να ζητήσουν συγνώμη. 

Πώς να αναγνωρίζετε ένα λαμόγιο: Με αφορμή την Εύα Καϊλή

Τα συντριπτικά στοιχεία που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι η Εύα Καϊλή πιάστηκε όχι απλώς με τη γίδα στην πλάτη, αλλά με όλο το κοπάδι. Σε αντίθεση με όσους πέφτουν από τα σύννεφα και δηλώνουν έκπληκτοι και απογοητευμένοι, ο γράφων ισχυρίζεται ότι το να εμφανίζεις πολλά από τα παρακάτω χαρακτηριστικά, είναι βέβαια όχι απόλυτη, αλλά ισχυρή ένδειξη ότι είσαι λαμόγιο.  

Πρώτον: Τα λαμόγια μαζεύονται γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ακριβώς όπως πριν είκοσι χρόνια μαζεύονταν γύρω από τον Κώστα Σημίτη, και όπως διαχρονικά οι μύγες μαζεύονται γύρω από το σκατό. Στην περίπτωση βέβαια των δύο πρωθυπουργών δεν φταίει η οσμή, αλλά το γεγονός ότι θεωρούνται ικανοί διαχειριστές, τόσο ικανοί που όποιος θέλει να κάνει “δουλίτσες” και να μαζεύει σακούλες με ρευστό, οφείλει να είναι εκεί γύρω τριγύρω. Δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι είναι στο περιβάλλον του Κυριάκου είναι λαμόγια, αλλά αν είσαι λαμόγιο, είναι πιθανόν να είσαι στο περιβάλλον του Κυριάκου. Επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η Καϊλή, αν και ευρωβουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, ήταν Μητσοτακικότερη του Πορτοσάλτε. 

Δεύτερον: Τα λαμόγια είναι υπέρ της Αριστείας. Θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι άριστοι. Είναι οι καλύτεροι, έχουν δουλέψει σκληρότερα από όλους, είναι εξυπνότεροι από όλους, βρίσκουν και εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες. Κατηγορούν τους αντιπάλους τους ότι είναι της ήσσονος προσπάθειας, θεωρούν ότι όλοι μπορούν να γίνουν πετυχημένοι και να εξασφαλίσουν τα τρισέγγονά τους, αρκεί να είναι άριστοι όπως είναι ο εαυτός τους. Έχουν πειστεί τόσο βαθιά για την αριστεία που τους διακρίνει, που η αυτοπεποίθησή τους φτάνει στο σημείο να διατηρούν σπίτι τους τις σακούλες με τις μίζες που λαμβάνουν. Η αριστεία άλλωστε είναι σαν το LSD, δημιουργεί ψευδαισθήσεις: Μετά από λίγο το ίδιο το λαμόγιο που παριστάνει τον άριστο έχει ξεχάσει ότι είναι λαμόγιο και θεωρεί ότι η κοινωνία του χρωστάει επειδή είναι άριστος, επομένως είναι φυσιολογικό να είναι λαμόγιο. Η αριστεία έχει εισχωρήσει στη λαμογιά και η λαμογιά έχει εισχωρήσει στην αριστεία με αποτέλεσμα να έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν.

Τρίτον: Τα λαμόγια είναι εναντίον των τεμπέληδων που ζουν με επιδόματα και συνήθως κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία που δεν μπορεί να επιβιώσει. Γιατί το επίδομα που δίνει το κράτος και πάει χαμένο σε χιλιάδες ή εκατομμύρια αδύναμες οικογένειες, θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια ακόμα μίζα που θα πάρει το άριστο λαμόγιο. Δεν έχει σημασία αν ένα λαμόγιο έχει ήδη βγάλει όσα εκατό κοινοί θνητοί δεν θα βγάλουν με τον τίμιο ιδρώτα τους σε  όλη τη ζωή τους. Πάντα θα θέλει παραπάνω. Επιπλέον, ένα λαμόγιο πρέπει πάντα να κουνά το δάχτυλο στην κοινωνία, για να δείχνει στην άρχουσα τάξη ότι είναι λυσσασμένο μαντρόσκυλο στην υπηρεσία της, χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες και λοιπά σοβιετικά κατάλοιπα. 

Τέταρτον: Τα λαμόγια είναι πολύ υπέρ της Ευρώπης. Είναι αδιαπραγμάτευτοι, φανατικοί ευρωπαϊστές, “μένουμε Ευρώπη”, ψηφίζουν ΝΑΙ στα δημοψηφίσματα κοκ. Πέραν όλων των άλλων λόγων, τα λαμόγια είναι είδος που αφθονεί στις Βρυξέλλες καθώς η ίδια η φύση και η δομή της Ε.Ε. ευνοεί τους απατεώνες, τους μιζαδόρους, τους εξωνημένους, όπως η κοπριά ευνοεί τα λάχανα. Άλλωστε το γεγονός ότι στην Ε.Ε. δραστηριοποιούνται 60.000 λομπίστες, διακινώντας νόμιμα 1.8 δισ ευρώ το χρόνο για να προωθούν τα συμφέροντα των ομάδων, των επιχειρήσεων ή των χωρών που τους προσλαμβάνουν, σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμα περισσότερα δισ που διακινούνται μαύρα. 

Πέμπτον: Τα λαμόγια έχουν ουκρανική σημαιούλα στο προφίλ. Καταρχήν επειδή το μέγεθος της διαφθοράς που επικρατεί στο μοίρασμα της δυτικής βοήθειας στην Ουκρανία κάποια στιγμή θα διδάσκεται στις μελλοντικές σχολές της μίζας ως στέιτ οφ δι αρτ της λαμογιάς. Και κατά δεύτερον επειδή τα λαμόγια ανατριχιάζουν με δικτάτορες και τσάρους όπως αυτοί που κυβερνούν στις μη δυτικές χώρες (Ρωσία και Κίνα) και κλαίνε από συγκίνηση για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα, τις ανοικτές κοινωνίες και γενικά το δυτικό μοντέλο ζωής το οποίο πέραν του ότι είναι αυταποδείκτως αυτό που πρέπει να επικρατήσει παγκοσμίως, είναι και πολύ προσοδοφόρο για τα ίδια τα λαμόγια. 

Έκτον: Τα λαμόγια είναι πολυπράγμονες και πολυθεσίτες. Σπάνε στην πράξη την κοινή λογική που λέει ότι δεν μπορείς να είσαι άριστος σε πεντακόσιους τομείς. Δείτε την Εύα Καϊλή. Απόφοιτη Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ. Μπορεί να μην έχει σχεδιάσει ούτε σκυλόσπιτο, αλλά ξέρει από κρυπτονομίσματα, από ψηφιακό μετασχηματισμό, από κυβερνοασφάλεια, από ίντερνετ λήντερσιπ. Ιδρύει εταιρεία Real Estate, συμμετείχε μέχρι και στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκτεταμένης Νοημοσύνης του MIT Lab. Δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι πολυθεσίτες είναι λαμόγια. Για παράδειγμα ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, έχει ταυτόχρονα καμιά τριανταριά ιδιότητες, εκπροσωπώντας μεγάλες επιχειρήσεις, ΜΚΟ, φορείς, τράπεζες, και έχει κατηγορηθεί -μετά το πέρας της θητείας του- για λόμπινγκ και προσπάθεια επηρεασμού αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι πιάστηκε επ’ αυτοφώρω με σακούλες γεμάτες μετρητά.

Έβδομο και τελευταίο, ένα λαμόγιο είναι αντικομμουνιστής. Οφείλει να έχει βιώσει τη στυγνή βία των κομμουνιστών, ή έστω αν δεν την έχει βιώσει ο ίδιος, να την έχει βιώσει η οικογένειά του. Εν ανάγκη, αν αυτό δεν ισχύει, μπορεί να εφεύρει μια φανταστική ιστορία, όπως η Εύα Καϊλή, για τον παππού της που τον σκότωσαν οι κομμουνιστές, καμιά δεκαριά μάλιστα χρόνια πριν γεννηθούν οι γονείς της. Αυτό το βιωματικό τραυματικό γεγονός, προκληθέν υπό των κομμουνιστών, δημιουργεί άρρηκτη συναισθηματική και ιδεολογική σύνδεση ανάμεσα στο μοντέρνο και μεταμοντέρνο σημερινό λαμόγιο της δημοκρατίας, του δυτικού μοντέλου και της καινοτομίας, με το παραδοσιακό λαμόγιο που επί Κατοχής ασκούσε το ευγενές επάγγελμα του μαυραγορίτη, του καταδότη και του γερμανοτσολιά.
Επιπλέον όμως ο αντικομμουνισμός είναι απαραίτητος για να μπορεί ένα λαμόγιο να ορθώνει το ανάστημά του ενάντια στον κόκκινο φασισμό ακριβώς όπως έκανε και η Εύα στο Ευρωκοινοβούλιο κάθε φορά που η Ε.Ε. επιχειρούσε να εξισώσει τον φασισμό με τον κομμουνισμό, να χαϊδέψει την νεοναζιστική ακροδεξιά στην Ανατολική Ευρώπη και στις Βαλτικές χώρες.
Σε μικρότερη κλίμακα, φανταστικές βιωματικές ιστορίες (πχ για νεαρούς μαντράχαλους που λένε τα κάλαντα υπέρ της δραχμής, αλλά δεν δέχονται πληρωμή εις δραχμάς), είναι απαραίτητες για την μετεωρική άνοδο νέων αρίστων που θα αντικαταστήσουν το κενό που αφήνει η Εύα. Ο κόσμος της αριστείας και της σκληρής δουλειάς δεν έχει τίποτα να φοβάται. Ένας πέφτει, δέκα έρχονται.

Οι δισεκατομμυριούχοι του μπαμπά

Η περίπτωση του γιου Ελληνα βιομηχάνου, τον οποίο ο Κ. Μητσοτάκης παρουσίασε ως πρότυπο επιτυχημένου, επαναπα­τρισθέντα επιχειρηματία, επειδή κατάφερε να πιάσει δουλειά στο… εργοστάσιο του μπαμπά του, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση των «αυτοδημιούργητων» επιχειρηματιών του πλανήτη.

Οταν στις 2 Φεβρουαρίου του 1842 ο Αμερικανός πολιτικός Χένρι Κλέι χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο αυτοδημιούργητος (self-made man) για να περιγράψει τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, πιθανότατα δεν συνειδητοποιούσε ότι είχε μόλις δημιουργήσει τον δομικό μύθο πάνω στον οποίο στηρίζεται έκτοτε το αμερικανικό όνειρο. Σχεδόν 180 χρόνια αργότερα ο όρος self-made χρησιμοποιείται σχεδόν πάντα πριν από τη λέξη δισεκατομμυριούχος, ακόμη και αν ο εν λόγω επιχειρηματίας έχει κληρονομήσει το σύνολο της περιουσίας του από τον πατέρα του.

Λαμπρή εξαίρεση βέβαια στους «επιχειρηματίες του μπαμπά» αποτελεί ο Μπιλ Γκέιτς (περιουσία 129 δισ. δολάρια), ο οποίος ήταν παιδί… της μαμάς. Η Μέρι Γκέιτς (κόρη και εγγονή μεγάλων τραπεζιτών των ΗΠΑ) συμμετείχε μαζί με τον πρόεδρο της IBM, Τζον Οπελ στο διοικητικό συμβούλιο της United Way – μια ομπρέλα 1.800 μη κερδοσκοπικών οργανώσεων. Οταν λοιπόν ο Οπελ αναζήτησε ένα νέο λειτουργικό σύστημα για τους υπολογιστές της εταιρείας του, η Μέρι Γκέιτς «έσπρωξε» τον γιο της και την άγνωστη μέχρι τότε εταιρεία Microsoft. Η ανάθεση ήταν σκανδαλώδης, αφού η Microsoft δεν διέθετε ακόμη δικό της λειτουργικό σύστημα. O Μπιλ Γκέιτς ουσιαστικά αγόρασε το λειτουργικό QDOS από την εταιρεία Seattle Computer Products, η οποία με τη σειρά της είχε δανειστεί (κάποιοι λένε κλέψει) στοιχεία από το λειτουργικό του πρωτοπόρου προγραμματιστή Γκάρι Κίλνταλ.

Λιγότερο εντυπωσιακή αρχίζει να φαντάζει και η πορεία του δισεκατομμυριούχου Ιλον Μασκ (285 δισ. δολάρια), αν σκεφτεί κανείς ότι ο πατέρας του, μεταξύ άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στο καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, διέθετε και μισό ορυχείο διαμαντιών στη Ζάμπια (όπου παιδιά δουλεύουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης σε διάφορα ορυχεία). Αν και ο ίδιος ο Μασκ δηλώνει ότι έχτισε μόνος του την αυτοκρατορία του, τα παιδικά του χρόνια χαρακτηρίζονταν από την πολυτελή ζωή και την εκπαίδευση που προσέφερε η οικογενειακή περιουσία.

Από την πλευρά του, ο Τζεφ Μπέζος (200 δισ. δολάρια) ενδέχεται να είχε παραμείνει ένας απλός πλασιέ βιβλίων στο ίντερνετ εάν οι γονείς του δεν του είχαν προσφέρει ένα «μικρό» δάνειο 245.573 δολαρίων το 1995 για να στηρίξει την Amazon. Οσο για τον τρίτο πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο, τον Μπερνάρ Αρνό της Louis Vuitton (200 δισ. δολάρια), ύστερα από τις σπουδές του στα καλύτερα Πανεπιστήμια της Γαλλίας, έπιασε την πρώτη του δουλειά στην κατασκευαστική εταιρεία του πατέρα του.

Παρόμοιες είναι οι ιστορίες δεκάδων ακόμη δισεκατομμυριούχων που συναντάμε στη λίστα των 100 πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου. Ακόμη και αν οι γονείς τους δεν διέθεταν αμύθητες περιουσίες, σχεδόν όλοι μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον το οποίο τους διέκρινε από τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του πλανήτη. Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ της Facebook (126 δισ. δολάρια), παραδείγματος χάριν, είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει στην ιδιωτική ακαδημία Phillips Exeter (ετήσιο κόστος διδάκτρων 57.000 δολάρια), ενώ από τα 11 του χρόνια είχε τον προσωπικό του καθηγητή που του μάθαινε προγραμματισμό (γεγονός που προφανώς του έδωσε τον τίτλο του «παιδιού θαύματος» των υπολογιστών). Η μητέρα του Σεργκέι Μπριν (121.9 δισ. δολάρια) ήταν ερευνήτρια στη NASA, ενώ ο πατέρας του Γουάρεν Μπάφετ (105,2 δισ. δολάρια) ήταν μεγαλο-επενδυτής και γερουσιαστής επί σειρά ετών.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι στη λίστα των δέκα μεγαλύτερων δισεκατομμυριούχων του πλανήτη συμπεριλαμβάνονται μόνο λευκοί άντρες από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη (προ ημερών έπεσε από τη δέκατη θέση ο Ινδός Μουκές Αμπανι – ο οποίος επίσης κληρονόμησε τη αμύθητη περιουσία του από τον πατέρα του).

Προφανώς θα ήταν άδικο να αποδώσουμε τις αμύθητες περιουσίες αυτών των ανθρώπων μόνο στο περιβάλλον που δημιούργησαν για αυτούς οι γονείς τους. Αρκετοί κατάφεραν να διαπρέψουν μέσα από τακτικές απάνθρωπης υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων τους (Μπέζος, Μασκ), με κρατικοδίαιτες συνεργασίες με το αμερικανικό Δημόσιο και κυρίως συμβόλαια για το Πεντάγωνο (Μπέζος, Μασκ, Γκέιτς) και φυσικά με την άμεση ή έμμεση υφαρπαγή πόρων των πολιτών μέσω της μεταφοράς των εταιρειών τους σε φορολογικούς παραδείσους.

Ας μην είμαστε λοιπόν άδικοι και κακεντρεχείς. Ολοι μπορούν να μετατραπούν στο απόλυτο σύμβολο της καινοτομίας, όπως ο Στιβ Τζομπς της Apple, και να γίνουν δισεκατομμυριούχοι. Αρκεί στα κινέζικα εργοστάσια που παράγουν τις συσκευές σου να τοποθετήσεις μεγάλα δίχτυα, ώστε οι εργάτες να μην μπορούν να αυτοκτονήσουν πηδώντας από την ταράτσα του κτιρίου.

Πηγή: info-war.gr

Ψυκτικός σε δημόσιο ΙΕΚ ή ανθρωπιστικές σπουδές στο Γέιλ;

Οι πανηγυρισμοί Μητσοτάκη για τον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων νέων από τα Πανεπιστήμια κορυφώθηκαν τη χθεσινή μέρα, όταν ανακοίνωσε ότι “διπλάσιος αριθμός νέων επέλεξαν να εγγραφούν στα δημόσια ΙΕΚ”. 

Η δήλωση αυτή είναι ίδιας ποιότητας με τυχόν παραδοχή ότι “διπλάσιος αριθμός εργαζομένων επέλεξε να ζει λιτά με 600 ευρώ το μήνα”. Ο κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε επίσης να δηλώσει πανευτυχής ότι “διπλάσιος αριθμός νέων επιλέγουν να ζουν με τους γονείς τους μέχρι τα σαράντα τους”, ή ότι “διπλάσιος αριθμός πτυχιούχων επιλέγουν να μην εργαστούν”.

Για τον εκπρόσωπο μιας τάξης που δεν κουράστηκε, δεν δούλεψε και δεν αγχώθηκε ποτέ για τον άρτον τον επιούσιον, ο αποκλεισμός δεκάδων χιλιάδων αποφοίτων από τα Πανεπιστήμια είναι κάτι σαν φυσική και αναπόφευκτη εξέλιξη. Είναι φυσικό οι γόνοι της κυρίαρχης τάξης να τελειώνουν πανάκριβα ιδιωτικά και να γράφονται σε κορυφαία Πανεπιστήμια.

Είναι αναμενόμενο πριν καν προλάβουν να τελειώσουν τις σπουδές τους να προσλαμβάνονται σε μεγάλες επιχειρήσεις με εξαψήφιους μισθούς. Και αφού παραστήσουν ότι δούλεψαν σκληρά στο εξωτερικό και έγιναν “αυτοδημιουργητοι και επιτυχημένοι”, να επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη που θα κληρονομήσουν την επιχείρηση, την έδρα, την καριέρα ή το κόμμα του μπαμπά.

Αυτή είναι η φυσιογνωμία της αστικής τάξης της Ελλάδας.

Έτσι γίνεται η αναπαραγωγή των γόνων της.  

Το καλοκαίρι που η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέκλειε δεκάδες χιλιάδες νέους από τα ΑΕΙ, εξαναγκάζοντάς τους να γραφτούν σε κολέγια και ιδιωτικά ή δημόσια ΙΕΚ, ο πρωθυπουργός συνόδευε την κόρη του σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου. 

Η κόρη του Μητσοτάκη “επέλεξε” να αποφοιτήσει από ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο, “επέλεξε” να έχει μια στρατιά συμβούλων που την καθοδήγησαν στις σπουδές της, “επέλεξε” να δημιουργήσει και μια ΜΚΟ που της εξασφάλισε εξαιρετικό βιογραφικό και άνετη πρόσβαση στις ανθρωπιστικές σπουδές κορυφαίου Ivy League Πανεπιστημίου. Αύριο θα “επιλέξει” την πολυεθνική στην οποία θα προσληφθεί με εξωπραγματικό μισθό και το προφίλ της επιτυχημένης θα συνεχίσει να χτίζεται ως αποτέλεσμα “σκληρής δουλειάς”, “επίπονης μελέτης” και “προσωπικών ικανοτήτων”.

Ο γιος του Μήτσου (ας βαφτίσουμε έτσι έναν ανώνυμο κοινό θνητό από το Περιστέρι), “επέλεξε” να φοιτήσει στο δημόσιο Λύκειο της γειτονιάς, “επέλεξε” να δώσει Πανελλήνιες χωρίς βοήθεια από μια στρατιά καλοπληρωμένων ιδιαιτεράδων. Ούτε καν διανοήθηκε ότι υπάρχει η επιλογή μετά το Λύκειο να πάει κατευθείαν στο εξωτερικό σε Πανεπιστήμιο του οποίου τα δίδακτρα αξίζουν δύο και τρεις φορές περισσότερο από την αξία του σπιτιού της οικογένειάς του. Τέλος, σε περίπτωση που δεν πέρασε τη βάση εισαγωγής “επέλεξε” να πάει στο δημόσιο ΙΕΚ να γίνει ψυκτικός. 

Γιατί όπως είπε και ο Μητσοτάκης στη Βουλή, το παιδί από το Περιστέρι είναι λογικό να γίνει ψυκτικός από το δημόσιο ΙΕΚ.

Το παιδί από το Παλαιό Ψυχικό είναι λογικό να σπουδάσει οικονομικές, πολιτικές ή ανθρωπιστικές επιστήμες σε πανάκριβο Πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το επάγγελμα του ψυκτικού. Είναι ένα χρήσιμο και αξιοπρεπέστατο επάγγελμα. Αλλά όχι μόνο. Είναι απολύτως απίθανο ο ψυκτικός να ζημιώσει το δημόσιο συμφέρον, να μασουλά με σαράντα μασέλες δημόσιο χρήμα, να λεηλατεί ΕΣΠΑ με ταχύτητα μεγαλύτερη από τη σκιά του, να ζει ως κηφήνας σε βάρος των υπολοίπων.

Πράγμα που δεν μπορούμε να πούμε για τον γόνο της αστικής τάξης γιατί αυτή ακριβώς είναι η ζωή για την οποία ετοιμάζεται.

Έχουμε όμως πρόβλημα να βαφτίζουμε “επιλογή” τον εξαναγκασμό με το πιστόλι στον κρόταφο. 

Δεν πρόκειται για επιλογή. Πρόκειται για προκαθορισμένη πορεία αποφασισμένη από την κοινωνική και οικονομική δυνατότητα του καθένα. 

Αν πριν από μερικές δεκαετίες το παιδί του Μήτσου από το Περιστέρι είχε κάποιες πιθανότητες να ανέλθει κοινωνικά και οικονομικά μέσα από την εκπαίδευση, σήμερα αυτές οι δυνατότητες κοινωνικής κινητικότητας μειώνονται.

Για να γίνει κανείς πλούσιος και ισχυρός πρέπει να έχει πλούσιο και ισχυρό μπαμπά. Διαφορετικά, όσα πτυχία και να συσσωρεύσει δεν θα αλλάξει την κοινωνική του κατάσταση. Οι αναπληρωτές που χλευάζονται από την Κεραμέως μπορεί να έχουν μαζέψει μεταπτυχιακά, σεμινάρια και διδακτορικά, αλλά εξακολουθούν να είναι με τη βαλίτσα στο χέρι από νησί σε νησί και από νομό σε νομό. Οι επικουρικοί γιατροί μπορεί να έχουν φάει τα χρόνια τους σε σπουδές και ειδικότητες αλλά εξοακολουθούν να βλέπουν τις πόρτες του ΕΣΥ κλειστές και μόνη διέξοδο το εξωτερικό. Οι νέοι δικηγόροι μπορεί να ξημεροβραδιάζονται πάνω από δικόγραφα και νομολογίες αλλά πληρώνονται με λιγότερα από τον βασικό μισθό. 

Κάποιοι έχουν την ελευθερία να επιλέξουν τις ενθρωπιστικές σπουδές στη Γέιλ. Και κάποιοι άλλοι δεν έχουν παρά να “επιλέξουν” το δημόσιο ΙΕΚ της τραγικής υποβάθμισης, των ανύπαρκτων επαγγελματικών δικαιωμάτων, των χιλιάδων ελλείψεων σε υποδομές και προσωπικό.

Καμιά ελευθερία επιλογής δεν υπάρχει στο παραπάνω. 

Η μόνη επιλογή που απομένει είναι να μη συμβάλει ο Μήτσος (και ο κάθε Μήτσος) στην αναπαραγωγή ενός συστήματος κοινωνικών σχέσεων όπου η άρχουσα τάξη εξακολουθεί να άρχει, χορτάτη, επιτυχημένη, αυτοθαυμαζόμενη και άνετη, την ώρα που η εργαζόμενη κοινωνία εξακολουθεί να παρακολουθεί ανήμπορη, εξουθενωμένη και βουλιαγμένη στο άγχος της επιβίωσης το κηφηναριό του Κολωνακίου να της κουνά το δάκτυλο.

Η επιχειρηματική τάξη της αρπαχτής, της εξαγορασμένης αριστείας και της απληστίας, έφαγε σήμερα ένα ηχηρό χαστούκι

Η απόπειρα της efood να μετατρέψει συμβάσεις εργασίας σε συμβάσεις αμοιβής με το κομμάτι θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να αναδειχθεί η ρηχότητα, η ιδιοτέλεια και ο κυνισμός που διακρίνουν την ελληνική άρχουσα τάξη. 

Θα ήταν, αλλά δεν είναι, γιατί η στρατιά πληρωμένων πιστολιών των ΜΜΕ που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, βάλθηκε να αποκαταστήσει – πιθανά με το αζημίωτο – το τρωθέν κύρος της εταιρείας. Αντί να θέσει επί τάπητος το τι και γιατί έγινε, πασχίζει να συσκοτίσει τις αιτίες και τις συνθήκες που επικρατούν πραγματικά στην ελληνική αγορά εργασίας. Και ο πολιτικός κόσμος της χώρας, ενωμένος στην εμπέδωση των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων της Gig Economy, επιχειρεί να αντιμεταθέσει την ευθύνη και να αποφύγει το κόστος. 

Η άτακτη υποχώρηση της εταιρείας όπως εκφράστηκε με την ανακοίνωση μετατροπής όλων των συμβάσεων σε αορίστου, με αναγνώριση προϋπηρεσίας, αφήνει έκθετους όλους όσους έσπευσαν τις προηγούμενες μέρες να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Όσους υποστήριξαν ότι ο νόμος Χατζηδάκη αλλά και ο ασφαλιστικός νόμος του 2020 είναι άσχετοι με τη συγκεκριμένη απαίτηση της εταιρείας, αλλά και όσους κρύφτηκαν πίσω από τον νόμο Χατζηδάκη για να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες και κυβερνητικά πεπραγμένα (νόμος Κατρούγκαλου, επιδότηση εργοδοσίας που απασχολούσε εργαζόμενους με μπλοκάκια κλπ).

Η δουλειά με το κομμάτι, το μπλοκάκι και η μετατροπή του εργαζόμενου σε “συνεργάτη” δεν είναι κατορθώματα της τελευταίας διετίας. Είναι διακομματική και διαχρονική η πολιτική ευθύνη για τα καθεστώτα γαλέρας που στήθηκαν στους εργασιακούς χώρους, για τους καταναγκασμούς, τις απειλές, τις αυθαιρεσίες. 

Η συγκεκριμένη εταιρεία, έχοντας (λόγω πανδημίας) κέρδη πέρα από κάθε προσδοκία, εκβίασε τους διανομείς της, υπό την απειλή της απόλυσης, να αποδεχτούν το καθεστώς του freelancer. Εκβίασε αυτούς που ήταν από τους εργαζόμενους της “πρώτης γραμμής του μετώπου” κατά τη διάρκεια του λοκντάουν, έχοντας μάλιστα πρωταγωνιστήσει στα σχετικά σποτ της Πολιτικής Προστασίας, προκαλώντας την εύλογη συμπάθεια και υποστήριξη της κοινωνίας. Ήρωες τότε, αναλώσιμοι σήμερα. 

Υπό φυσιολογικές συνθήκες και σκεπτόμενοι λογικά, η έκρηξη κερδών των εταιρειών διανομής λόγω πανδημίας, θα είχε τα εξής αποτελέσματα για τους εργαζόμενους: Μοίρασμα μικρού έστω μέρους των κερδών με αύξηση μισθών και παροχών, καλύτερες συνθήκες εργασίας, περισσότερη ασφάλεια και προστασία. Σε πολιτικό και κυβερνητικό επίπεδο θα περίμενε κανείς νόμους και αποφάσεις που θα τους προστάτευαν, θα τους ενίσχυαν, θα τους επιβράβευαν. 

Όμως, η Ελλάδα της επιχειρηματικότητας, η Ελλάδα που σκούζει ενάντια στο σοβιετικό μοντέλο και τα κομμουνιστικά κατάλοιπα, η Ελλάδα που θεωρεί τα κοινωνικά δικαιώματα εμπόδιο στην κερδοφορία των αργόσχολων της πλατείας Κολωνακίου, η Ελλάδα της κούφιας καινοτομίας, η Ελλάδα που κυβερνάται από τους αυτοανακηρυχθέντες άριστους γόνους πλουσίων και ισχυρών, δεν έχει τέτοια κολλήματα με τις φυσιολογικές συνθήκες και τη λογική. 

Το εντελώς αντίθετο.

Σημειώνοντας αύξηση τζίρου 50% και έχοντας καθαρά κέρδη πάνω από 20 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία αποδόθηκαν στους ιδιοκτήτες της, η εταιρεία έδωσε σπάνιο ρεσιτάλ εργοδοτικής απληστίας και σκατοψυχιάς. Τη χρονιά που κέρδισε περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, επιχείρησε να μειώσει περαιτέρω το εργοδοτικό κόστος, βαφτίζοντας τους εργαζόμενους του λειψού μεροκάματου, “συνεργάτες”.

Και αν την αχόρταγη για περισσότερα κέρδη, υπερ-κερδοφόρα εταιρεία, την περιμέναμε, γιατί κανείς πλούσιος δεν θα αφήσει την ευκαιρία να γίνει ακόμα πλουσιότερος πατώντας στο λαιμό του αδύναμου, τι ακριβώς έκανε η κυβέρνηση;

Επιβράβευσε με τον ασφαλιστικό νόμο του 2020 την αήθη πρακτική των εταιρειών να βαφτίζουν την εξαρτημένη εργασία παροχή έργου και να μετατρέπουν τον σταθερό μισθό σε πληρωμή με το κομμάτι. Μειώνοντας τις εισφορές, ενίσχυσε την αυτοαπασχόληση, τιμώρησε τη μισθωτή εργασία, έδωσε κίνητρο για προσλήψεις με μπλοκάκι και πληρωμή με το κομμάτι, έστησε αντικίνητρο για συμβάσεις εργασίας. 

Τάχθηκε δηλαδή με τη μεριά του επιχειρηματικού συρφετού που επιδίωκε να μην πληρώνει εργοδοτικές εισφορές και να απαλλαγεί από το κόστος που του προκαλούσαν οι άδειες, οι μητρότητες, οι ασθένειες, οι κανόνες υγειινής και ασφάλειας και οι λοιπές εφευρέσεις του εικοστού αιώνα που στέκουν εμπόδιο στην αριστεία και στην καινοτομία. 

Και με τον εργασιακό νόμο του 2021, επικύρωσε και νομιμοποίησε την παράνομη πρακτική των εταιρειών ντελίβερι να απασχολούν διανομείς ως συνεργάτες. Η Wolt δούλευε έτσι από την αρχή, η e-food επιχείρησε να το κάνει, αλλά σκόνταψε πάνω στη θηριώδη απληστία της και μετά την κοινωνική κατακραυγή, δεν είχε άλλη επιλογή από την άτακτη υποχώρηση. 

Έχουμε δηλαδή έναν πολιτικό κόσμο (γιατί η ευθύνη δεν αφορά μόνο αυτή την κυβέρνηση αλλά και τις προηγούμενες) που κυνικά και ξεδιάντροπα, αντί να πάρει το μέρος του αδύναμου παίρνει διαρκώς το μέρος του ισχυρού. 

Η e-food και η ιδιοκτησία της πλήρωσε την πλεονεξία, την ασυδοσία και τη σκατοψυχιά που χαρακτηρίζουν την ελληνική επιχειρηματική τάξη. 

Την τάξη που με μοναδικά προσόντα το κεφάλαιο που κληρονόμησε και το πολιτικό προσωπικό που την προστατεύει σκανδαλωδώς και με κάθε τρόπο, αρμέγει την κοινωνία, λεηλατεί τα δημόσια ταμεία, σιτίζεται πλούσια από τον κρατικό κορβανά, καταπίνει επιδοτήσεις και ΕΣΠΑ πιο γρήγορα και από τη σκιά της.

Αυτή η επιχειρηματική τάξη της αρπαχτής, της εξαγορασμένης αριστείας και της κληρονομημένης υπεροχής, έφαγε σήμερα, με την υποχώρηση της e-food, ένα ηχηρό χαστούκι. 

Δεν θα σταματήσει φυσικά να είναι άπληστη, αχόρταγη, εκδικητική, αηδής και αήθης.

Αλλά το χαστούκι αυτό μπορεί να κάνει την πλευρά της ζωντανής εργασίας να πιστέψει λίγο περισσότερο στις δικές της δυνάμεις.

Το άντρο της ανομίας μίλησε για το νόμο: Η ΔΑΠ έβγαλε ανακοίνωση για τα Πανεπιστήμια.

Η ΔΑΠ μίλησε για την ανομία στα Πανεπιστήμια. Χαιρέτισε τον νόμο Κεραμέως Χρυσοχοΐδη, θεωρώντας ότι επιτέλους θα μπει μια τάξη.

Ποιοι μίλησαν;

– Οι “γαλάζιες” ορδές που έδερναν καθηγητές ή φοιτητές, που διαφωνούσαν μαζί τους, ή που δεν τους έκαναν τα χατίρια.

– Οι μπρατσωμένοι χούλιγκαν ανακατεμένοι με neckless μπράβους που στις φοιτητικές εκλογές έφευγαν από τα ΤΕΦΑΑ προς Φιλοσοφική, ΠΑΠΕΙ και πίσω και τρομοκρατούσαν και έδερναν με παλούκια, κράνη, συνθήματα για τις μάνες και τις αδερφές των υπολοίπων.

– Οι μαφιόζοι της νοθείας. Που άρπαζαν και άλλαζαν κάλπες, που την προηγουμένη των εκλογών ο πρόεδρος της ΔΑΠ στο ΤΕΙ Πειραιά ήξερε ότι στους 7.876 ψηφίσαντες θα πάρουν 3.991 ψήφους που τους εξασφάλιζε αυτοδυναμία με 52% ποσοστό. Και τους έπαιρναν. Δηλώνοντας με ακρίβεια ψήφους και ποσοστά από την παραμονή.

– Οι οργανωτές του κυκλώματος με νεοδημοκράτες καθηγητές που έδιναν σημειώσεις και θέματα, ΔΑΠιτες που έδιναν τις λύσεις στις εξετάσεις για να μπει κάποιος στο ψηφοδέλτιο της «φιλελεύθερης» παράταξης. Έμποροι που οργάνωναν τις συναλλαγές με μπουκάλια ποτά σε κλαμπ και διήμερα στη Μύκονο για ένα μάθημα εξεταστικής.

– Οι διοργανωτές πάρτι σε πανεπιστημιακούς χώρους, με στριπτιζέζ, με κυκλώματα πορνείας κι άλλες μεθόδους “ελεύθερης διακίνησης” όχι ιδεών, αλλά γυναικών.

– Οι πρόεδροι της ΔΑΠ που σε όλες σχεδόν τις μεγάλες σχολές έφταναν 35 χρονών και ακόμα οργάνωναν τις ορδές της βίας και της παρανομίας, και οι οποίο χαιρέτισαν σήμερα τη ρύθμιση για τους αιώνιους…

– Το σημερινό μισό Υπουργικό Συμβούλιο που ήταν σε ακριβώς αυτή τη ΔΑΠ που περιγράφεται παραπάνω.

Αυτή η ανομία, η καραμπινάτη, η οργανωμένη, η συντεταγμένη, μαφιόζικη, με τις πλάτες πολλών καθηγητών του Νεοδημοκρατικού κυκλώματος ανομία, ήταν ενσωματωμένη στην καθημερινότητα του ελληνικού πανεπιστημίου.

Αυτή ήταν η βασική πληγή του ελληνικού Πανεπιστημίου, όσον αφορά το επιστημονικό κύρος.

Πτυχία που δίνονταν σε γαλάζια παιδιά που δεν μπορούσαν να γράψουν σωστά το όνομά τους.

ΟΝΝΕΔίτες που έδερναν καθηγητές και πρυτάνεις που δεν εξέλεγαν όσους υποδείκνυε η Ρηγίλλης.

Μεταπτυχιακά και διδακτορικά που μοιράζονταν αφειδώς στους Δαπίτες για να παριστάνουν μετά τους μελετηρούς και τους άριστους.

Πληγή που ήταν οργανωμένη με μαφιόζικο τρόπο από το μεγαλύτερο κόμμα της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα και τη νεολαία του, από τη ΝΔ, για συγκεκριμένους λόγους. Για έλεγχο της έρευνας και της χρηματοδότησης, για έλεγχο του καθηγητικού σώματος, για καταστολή του φοιτητικού κινήματος και βεβαίως για προσωπικό όφελος των άριστων αλλά βασικά άχρηστων γαλάζιων παιδιών. Παιδιά που μεγάλωσαν μαθαίνοντας να βρίζουν κάθε μέρα το κράτος και κάθε νύχτα να το λεηλατούν προς ίδιον όφελος.

Οι τραμπουκισμοί των “αντιεξουσιαστών” δεν ήταν καθημερινότητα. Ούτε παλιότερα, ούτε πολύ περισσότερο σήμερα.

Είχαμε ένα – δύο τελετουργικά το χρόνο και σε μία ή δύο σχολές του κέντρου της Αθήνας. Δεν επηρέαζαν τη ροή του χρήματος, δεν επηρέαζαν σοβαρά την ακαδημαϊκή λειτουργία, δε διαμόρφωναν μαζικά τη συνείδηση για το τι είναι το ελληνικό Πανεπιστήμιο σε ένα τοπίο που αποθέωνε τις πελατειακές σχέσεις και τα κονέ με την εξουσία και το χρήμα. Φυσικά, προετοίμαζαν το έδαφος στην κοινή γνώμη και αποτελούσαν συγκολλητική ουσία για την σύμπτυξη του φιλο-κυβερνητικού μετώπου μέσα στα Πανεπιστήμια.

Πλέον, αυτά τα τελετουργικά, εμφανίζονται ως δια μαγείας και πολύ βολικά, κάθε φορά που η αντιδραστική και καθυστερημένη κυβέρνηση Μητσοτάκη, οργανώνει νέο κύμα χωροφυλακισμού στα Πανεπιστήμια.

Πολύ βολικά, η επίθεση στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ συνέπεσε με τις ημέρες που η Κεραμέως ετοίμαζε το επικείμενο νομοσχέδιο για την αστυνομική φύλαξη των Πανεπιστημίων.

Τη μέρα δε που κατατέθηκε το νομοσχέδιο, είχαμε παντού φωτογραφίες του πανό «Κωστάκη που είναι ο μπαμπάς σου;» που αναρτήθηκε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά για τον Κουφοντίνα. Πανό που πιθανά και ο ίδιος ο Κουφοντίνας θα αποστρεφόταν καθώς ό,τι έκανε πριν 32 χρόνια, μάλλον, δεν το έκανε για να «πονέσει τον Κούλη».

Ανεξάρτητα με το αν πρόκειται για ηλίθιους με αντιεξουσιαστικό φερετζέ, ή για πονηρότερους, πρόκειται για ανθρώπους που η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να τους ανάψει λαμπάδα. Την εξυπηρετούν συστηματικά.

Η δυνατότητα ωστόσο του μαζικού κινήματος των φοιτητών – και όχι των αυτόκλητων τραμπούκων δήθεν “αντιεξουσιαστών” –  να παρεμβαίνουν σε αντιδραστικούς καθηγητές και σε αποφάσεις εμπορευματοποίησης (πχ δίδακτρα στο τάδε μεταπτυχιακό) ήταν θετική για τη λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου. Όχι αρνητική. Και επί της ουσίας, προσέθετε στο επιστημονικό του κύρος, παρά τα όσα λένε οι πορωμένοι της μητσοτακικής αριστείας.

Χάρη σε αυτή τη δυνατότητα του μαζικού κινήματος, χάρη στην καθυβριζόμενη και απαξιούμενη συνδικαλιστική λειτουργία και αντιπαράθεση, αποκαλύφθηκαν οι σκανδαλωδέστερες επιχειρήσεις ακαδημαϊκής εξαπάτησης με τις μαζικές αντιγραφές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο το 2018 και στο Πανεπιστήμιο Πατρών το 2017.

Οργανωμένες και οι δύο, από την φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Τη ΔΑΠ, το κέντρο της ανομίας, που τολμά και μιλά για τη νομιμότητα. Επί της ηγεσίας μάλιστα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Του “καλύτερου βιογραφικού της χώρας”, τρομάρα του. Επί των ημερών που μας βομβάρδιζαν για την αριστεία και την αξιοκρατία.

Οργάνωναν παράλληλα κυκλώματα μαζικής αντιγραφής και ακαδημαϊκής απάτης. Απατεώνες μοναδικοί σε θράσος και ξετσιπωσιά…

Μόνο που για αυτές τις χυδαιότητες, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης μέσα στα Πανεπιστήμια, δεν έβγαλαν μιλιά. Όσοι σήμερα κλαίνε και οδύρονται για το χαμηλό ακαδημαϊκό επίπεδο, λάμπουν δια της απουσίας τους, κάθε μέρα που η ακαδημαϊκή αξιοπιστία των ιδρυμάτων που υπηρετούν, εξευτελίζεται.

Πού ήταν αλήθεια τότε, οι καθηγητές που σήμερα εξανίστανται για την κατάντια των ελληνικών Πανεπιστημίων;

Πού ήταν τότε, όσοι υποστηρίζουν σήμερα ότι το νέο σώμα των 1000 αγράμματων Μπαλούρδων μέσα στα Πανεπιστήμια, θα αναβαθμίσει την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση;

Το βούλωσαν και το βουλώνουν συστηματικά για τον καθημερινό διασυρμό της ακαδημαϊκής αξιοπιστίας των ελληνικών Πανεπιστημίων από την πολιτική παράταξη την οποία οι ίδιοι υπηρετούν (είτε εντός της, είτε συχνά, αποτελεσματικότερα, δίπλα της) και περιμένουν στη γωνία για κάποιο περιστατικό “αντιεξουσιαστικής βίας” να ξεδιπλώσουν το χολερικό τους μίσος.

Τόση σκοπιμότητα;

Τόση ξεδαντροπιά;

Η δυνατότητα του μαζικού φοιτητικού κινήματος να παρεμβαίνει στην πανεπιστημιακή ζωή, ισοδυναμεί με τη δυνατότητα του συνδικαλιστικού κινήματος να παρεμβαίνει στις εργασιακές σχέσεις ή των λαϊκών αγώνων να διαμορφώνουν την πολιτική.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω είναι καταδικαστέα στη σημερινή δημόσια συζήτηση, αλλά ξεχνούν οι “κήρυκες της νομιμότητας” ότι πρόκειται για απαραβίαστες συνταγματικές ελευθερίες και δυνατότητες. Σε μια δημοκρατία τουλάχιστον.

Αλλά όχι στην ιδιότυπη αστική Δημοκρατία της Ελλάδας. Στη δημοκρατία που κυβερνάται με το «εγώ» του πρωθυπουργού και που τα ΜΜΕ αποτελούν τον πιο μονομερή και προκατειλημμένο μηχανισμό προπαγάνδας.

Θα πουν οι άριστοι του ακραίου κέντρου, οι πρώην προοδευτικοί και εκσυγχρονιστές που λιβανίζουν σήμερα την κυβέρνηση: Ωραία, η αστυνόμευση και το όριο φοίτησης δε θα σταματήσει, ανάμεσα στα άλλα, το μαφιόζικο αυτό κύκλωμα με κέντρο τη νεολαία του κυβερνώντος κόμματος;

Από την άποψη του ελέγχου στο χρήμα, τις θέσεις, την έρευνα, όχι. Για την ακρίβεια θα τους διευκολύνει να καταλάβουν τις θέσεις εξουσίας στο πανεπιστήμιο. Γιατί απέναντι στο μαφιόζικο κύκλωμα ΝΔ – μεγαλοκαθηγητών – ΟΝΝΕΔ – ΔΑΠ – νύχτας – εμπορίου μαθημάτων και μεταπτυχιακών, στεκόταν αποκλειστικά ένα σημαντικό σε αριθμό αλλά αδύναμο σε φωνή και εκπροσώπηση σώμα έντιμων καθηγητών (ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση), και το φοιτητικό κίνημα.

Με αυτές τις ρυθμίσεις θα μειωθεί κι άλλο η πολιτική λειτουργία του πανεπιστημίου και το φοιτητικό κίνημα θα αδυνατίσει ακόμα περισσότερο.

Οι μπράβοι, οι συναλλαγές, οι τραμπουκισμοί, η νοθεία και όλος αυτός ο μαφιόζικος συρφετός δε θα είναι πλέον τόσο απαραίτητοι για τον έλεγχο του πανεπιστημίου. Οι μπράβοι χωρίς λαιμό πιθανά να βγάλουν τις φόρμες και τη θέση τους να πάρουν κουστουμαρισμένοι Εσπατζήδες του Σκόιλ Ελικικου.

Οι δουλειές των μεγαλοκαθηγητών και των γαλάζιων παιδιών με τη Novartis, την Energa Power, τις πολυεθνικές, το άρμεγμα του δημοσίου θα γίνονται πλέον πιο εύκολα.

Όμως πάντα το λάφυρο ήταν η ιδιοκτησία και ο έλεγχος της άρχουσας τάξης επί του κράτους και κάθε τι δημοσίου. Και του πανεπιστημίου. Για τον έλεγχο του “κόκκινου” πανεπιστημίου των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων επιλέχθηκε μια οργάνωση (η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ), με μαφιόζικες πρακτικές.

Το 2017 ο Μητσοτάκης μίλησε για κατάργηση της ΔΑΠ. Τελικά, δεν το έκανε.

Ίσως γιατί διαισθάνεται ότι το “να μπει τάξη στο ελληνικό πανεπιστήμιο” δε θα τα κάνει Οξφόδρη και Καίμπρητζ, αλλά μάλλον σαν αυτά τα Ρουμάνικα και τα Κυπριακά μαγαζιά που πουλάνε τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά πέντε και έξι χιλιάρικα το κομμάτι.

Σε τέτοιες νόμιμες πρακτικές ανομίας, οι ΔΑΠίτες έχουν γνώση και προϋπηρεσία.

Ανοίξτε τα σχολεία. Σχολάστε την Υπουργό.

Η καταγέλαστη ανακοίνωση της καταγέλαστης Υπουργού για «δυσλειτουργίες» του συστήματος Webex θα προκαλούσε τον οίκτο αν δεν αφορούσε πάνω από μισό εκατομμύριο μαθητές και εκπαιδευτικούς. Το σύστημα τηλεκπαίδευσης κατέρρευσε από τη 2η ώρα μαθήματος, παρά τις ηχηρές περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Υπουργείου Παιδείας.

Επί έναν μήνα, ο καημός των κακομαθημένων κολλεγιόπαιδων που παριστάνουν τους υπουργούς ήταν η επιτυχία της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών. Το μοναδικό τους ζόρι ήταν να πάρουν τη ρεβάνς από την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ, να δυσφημίσουν το συνδικαλισμό και τις εκλογικές του διαδικασίες, να σπιλώσουν για μια ακόμα φορά τους εκπαιδευτικούς ως τεμπέληδες, αργόσχολους, αρνητές της προόδου, της αριστείας και της καινοτομίας.

Όμως αυτοί, οι άριστοι και οι καινοτόμοι έγιναν ρεντίκολο, όταν το Σάββατο, ημέρα αργίας, η ηλεκτρονική ψηφοφορία (που δεν απαιτούσε ούτε χρόνο, ούτε κόπο), κατέγραψε αποχή της τάξης του 95%. Το 95% των εκπαιδευτικών γύρισε περιφρονητικά την πλάτη σε μια πολιτική ηγεσία που μισεί και διαβάλει, αντί να στηρίζει και να διευθύνει τη Δημόσια Παιδεία.

Οι προτεραιότητες της Κεραμέως (παγουρίνα, σωβρακομάσκες και Κρουέλα Ντε Βιλ του συνδικαλισμού) δεν της επέτρεψαν να ασχοληθεί, όλο το προηγούμενο εξάμηνο, με τη διασφάλιση της απρόσκοπτης λειτουργίας της τηλεκπαίδευσης. Έστω και μόνο για να καλύψει το 70% των μαθητών που ίσως έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει λειτουργικά το διαδικτυακό μάθημα.

Δεν είναι όμως αποκλειστικά πρόβλημα ικανοτήτων, ιεραρχήσεων, ή στοιχειωδών αντιληπτικών δυνατοτήτων μιας εμφανώς χρεοκοπημένης Υπουργού.

Είναι πολιτικό και ιδεολογικό πρόβλημα της κυβέρνησης των τάχα αρίστων.

Η Κεραμέως και ο Μητσοτάκης θέλησαν να αντικαταστήσουν τη ζωντανή εκπαίδευση με την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Αρνήθηκαν να πάρουν μέτρα μείωσης μαθητών ανά τμήμα, πρόσληψης περισσότερων εκπαιδευτικών, ανοίγματος περισσότερων σχολείων και αιθουσών. Γιατί τα μέτρα αυτά μπορεί να είναι κοινωνικά χρήσιμα και παιδαγωγικά ωφέλιμα, αλλά κοστίζουν. Και αντί να γέμιζαν οι τσέπες των κολλητών με τις πέτσινες λίστες και τα σκόιλ ελικίκου, θα ενισχύονταν τα κοινωνικά αγαθά. Αυτό δεν ήταν επιτρεπτό. Και δεν πρόκειται για ζήτημα διαχειριστικών ικανοτήτων, αλλά για ζήτημα πολιτικών προτεραιοτήτων.

Η Κεραμέως και ο Μητσοτάκης πήγαν στο ίδιο σχολείο και στο ίδιο (Ivy League) Πανεπιστήμιο. Ζουν στο ίδιο βόρειο, ευάερο και δροσερό προάστιο της Αθήνας. Για την ακρίβεια ζουν στην ίδια γυάλα, τη γυάλα των πορφυρογέννητων που περιφέρουν την αριστεία τους ως σημάδι εκ γενετής, απαιτώντας από τους κοινούς θνητούς σιωπή και υποταγή. Είναι η γυάλα που κάνει τον Μητσοτάκη να δηλώνει ότι «υπάρχουν άνθρωποι εξαρτημένοι από το μισθό τους», μιλώντας για το 99% των Ελλήνων που πρέπει να δουλέψει (και μάλιστα πολύ σκληρά) για να μπορέσει να ζήσει. Γιατί ο Μητσοτάκης και η Κεραμέως ανήκουν στο 1% που δεν είναι εξαρτημένο από το μισθό του. Και φυσικά ως γονείς μπορούν να διαθέσουν και από έναν υπολογιστή Apple σε κάθε παιδί της δικής τους οικογένειας, ακριβώς επειδή o μισθός των περισσότερων άλλων γονιών είναι περίπου ο μισός από όσο κοστίζει ένα MacBook.

Η Κεραμέως και ο Μητσοτάκης θεωρούν ότι ο ιδιωτικός τομέας θα λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί ο δημόσιος. Στη σημερινή περίπτωσή μας, ο δημόσιος τομέας (εκπαιδευτικοί) καλούνται να διαχειριστούν ένα πρόβλημα που δημιουργεί η ανικανότητα του ιδιωτικού τομέα να σκεφτεί και να λειτουργήσει πέρα από το όριο του κέρδους και της ζημιάς του. Το σημερινό φιάσκο είναι φιάσκο γιατί το Υπουργείο είχε έξι μήνες να προετοιμαστεί και να προετοιμάσει την ιδιωτική εταιρεία για να αντιαποκριθεί σε ένας απολύτως προβλεπόμενο και συγκεκριμένο φόρτο.

Η Κεραμέως και ο Μητσοτάκης θεωρούσαν ότι το μόνο που έπρεπε να κάνουν εδώ και έξι μήνες ήταν να πανηγυρίζουν για την κωλοφαρδία της χώρας στο πρώτο κύμα της επιδημίας. Να παπαγαλίζουν την ατομική ευθύνη των πολιτών και να αυτοθαυμάζουν τον εαυτό τους στα διαλείμματα της αποθέωσής τους από τα ΜΜΕ.

Δεν ξόδεψαν πόρους  για να ετοιμάσουν την κοινωνία, την υγεία, την εκπαίδευση μπροστά στο δεύτερο κύμα που ήταν δεδομένο. Δεν ενδιαφέρθηκαν για την επιβίωση ολόκληρων κοινωνικών κατηγοριών που τσακίζονται οικονομικά. Δεν ασχολήθηκαν με τη συγκρότηση μηχανισμού ισχυρού ελέγχου, ανίχνευσης, απομόνωσης για τον περιορισμό των κρουσμάτων. Δεν προβληματίστηκαν για το πώς θα ενισχύσουν τα Νοσοκομεία, πώς θα αυξήσουν κλίνες απλής νοσηλείας και εντατικής φροντίδας. Αρνήθηκαν ακόμα και να συζητήσουν για τη μείωση των μαθητών ανά τάξη. Στάθηκαν ανίκανοι να διασφαλίσουν έστω, μέσα και προϋποθέσεις για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Η Γ.Γ. του Υπουργείου Κεραμέως (γιατί Παιδείας δεν είναι), για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δήλωσε ότι “δεν μπορεί από τη μία ημέρα στην άλλη το σύστημα να λειτουργήσει άψογα”. Από τη μία μέρα στην άλλη είναι από τον …Μάρτιο μέχρι τον Νοέμβριο.

Αλλά ακόμα και αν η Cisco και το ΠΣΔ λειτουργήσουν αύριο μεθαύριο ή την άλλη εβδομάδα, θα εξακολουθούν να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές σε όλη τη χώρα που το καλύτερο που θα μπορούν να κάνουν, είναι να συνδέονται στο μάθημα με το κινητό τους. Και δεκάδες χιλιάδες που δεν θα μπορούν να κάνουν ούτε αυτό.

Και όλοι μα όλοι οι μαθητές θα κερδίσουν υποπολλαπλάσια από όσα θα κέρδιζαν με ολιγομελή τμήματα, περισσότερους καθηγητές, ανοικτά, αλλά και ασφαλή σχολεία.

Το μόνο που μπορεί να γίνει μετά από το σημερινό φιάσκο είναι να σχολάσει η καταγέλαστη Υπουργός. Και πριν σχολάσει να ανοίξει τα σχολεία με όλα τα απαραίτητα μέτρα. Θα είναι η τελευταία (και πρώτη) συνεισφορά της στην ελληνική εκπαίδευση.

Οι α-νοησίες μιας απελέκητης

Η Κ. Κεραμέως δεν θα απασχολούσε ούτε κουνούπι ανά την ελληνική επικράτεια αν δεν ήταν κόρη του πατέρα της. Διότι με εξαίρεση όσα της έχει προσκομίσει το επώνυμό της (πτυχία, δικηγορικό γραφείο, σχέσεις και εισόδημα), τα πολιτικά πεπραγμένα της συνιστούν κακοφτιαγμένο μνημείο κενοδοξίας και φαιδρότητας. Εκτοξεύτηκε στο πολιτικό χρηματιστήριο ως υποψήφια Επικρατείας της ΝΔ το 2015, οπότε και τα ΜΜΕ την αποθέωναν ως άριστη των αρίστων. Οι διθύραμβοι για τις ικανότητές της συνεχίστηκαν, μέχρι τη στιγμή όπου έπρεπε αυτές να αποδειχθούν. Σήμερα, ακόμα και τα μπουκωμένα από τη λίστα Πέτσα ΜΜΕ διεκτραγωδούν την πολιτεία της στο Υπουργείο Παιδείας.

Η κ. Κεραμέως ακολούθησε κατά γράμμα το manual της ανάδειξης των αρίστων από τις τάξεις των αρίστων: Κολλέγιο Αθηνών, αποφυγή των πανελλήνιων εξετάσεων, πρώτες σπουδές στη Σορβόννη, μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ. Πρώτη, (και εννοείται πάντα σύντομη), εργασία σε γραφείο εξωτερικού για να αποκτήσει την απαραίτητη λάμψη το βιογραφικό, και αμέσως μετά επιστροφή στα πάτρια για να αναλάβει την οικογενειακή νομική εταιρεία. Κάθε άριστος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να ιδρύσει μια ΜΚΟ με φιλανθρωπική δράση, κίνηση που είναι πλέον καταλύτης, αν όχι προϋπόθεση, για μια θριαμβευτική είσοδο στην πολιτική. Οι οδηγίες του εγχειριδίου ακολουθήθηκαν κατά γράμμα και επιλέχθηκε από τον Α. Σαμαρά στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ.

Ξεκίνησε την υπουργική της θητεία βραβεύοντας την Ελένη Αντωνιάδου, ως «διαπρέπουσα στη ΝΑΣΑ, ειδική στους τομείς της Αναγεννητικής Ιατρικής και της Βιοαστροναυτικής». Υπογράμμιζε μάλιστα ότι «το πάθος της για την επιστήμη μας εμπνέει». Λίγες μέρες μετά, αποκαλύφθηκε με πάταγο ότι η διαπρέπουσα βιοαστροναυτική επιστήμονας είχε περάσει από ένα summer camp της ΝΑΣΑ, όπως χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι φοιτητές, στο δε τομέα της αναγεννητικής ιατρικής το όνομά της είναι παντελώς άγνωστο, ο επικεφαλής καθηγητής της ελέγχεται μάλιστα για αποτυχημένες επεμβάσεις τραχείας καθώς όλοι οι ασθενείς του απεβίωσαν. Η κ. Αντωνιάδου υπήρξε μηντιακό κατασκεύασμα, και ως τέτοιο βρήκε το ταίρι της σε ένα άλλο μηντιακό κατασκεύασμα. Αυτό της άριστης και ικανής υπουργού από το Χάρβαρντ.

Η κ. Κεραμέως συνέχισε τη θριαμβευτική της πορεία με το μήνυμά της -ως Υπουργού Παιδείας- για την 28η Οκτωβρίου όπου επέδειξε μνημειώδη άγνοια για το πότε ξεκίνησε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τα αφιονισμένα με τις χαμηλές ακαδημαϊκές επιδόσεις των ελληνόπουλων ΜΜΕ και οι έξαλλοι με τη χαμηλή κατάταξη των ελληνικών Πανεπιστημίων δημοσιογράφοι, δεν βρήκαν ούτε λέξη για να περιγράψουν το έπος αμορφωσιάς και προχειρότητας. Δεκαπεντάχρονοι μαθητές που δεν ξέρουν τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου κρεμιούνται στα μανταλάκια ως απόδειξη της χρεοκοπίας του ελληνικού σχολείου. Τριανταπεντάχρονη υπουργός με πτυχία από τη Σορβόννη και το Χάρβαρντ και ένα τσούρμο καλοπληρωμένων συμβούλων και παρατρεχάμενων να χτενίζει τις ανακοινώσεις της, δεν μπόρεσε να βγάλει μια σωστή ανακοίνωση για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Όντας μάλιστα στα πλαίσια των θεσμικών της υποχρεώσεων (μήνυμα υπουργού παιδείας) και όχι μπροστά στην ασφυκτική πίεση μιας τηλεοπτικής κάμερας.

Τρεις ολόκληρους μήνες αφού ανέλαβε το υπουργείο, δεν μπορούσε να πει, σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή, το ποσοστό του προϋπολογισμού του υπουργείου της. Φανταστείτε έναν διευθύνοντα σύμβουλο μιας επιχείρησης να μην γνωρίζει, χοντρικά έστω, τον προϋπολογισμό του οργανισμού του. Θα αποτελούσε καταγέλαστο δείγμα νεποτισμού και ανικανότητας. Όχι όμως στην Ελλάδα, όπου τα καλύτερα βιογραφικά χτίζονται χάρη στην εξουσία, τις σχέσεις και το χρήμα. Αποτελούν δε εσαεί απόδειξη υπεροχής και ανωτερότητας έναντι των φτωχών ιθαγενών οι οποίοι αν και έχουν συνήθως συντριπτικά πολλαπλάσιες ικανότητες, κερδίζουν κατά κανόνα συντριπτικά υποπολλαπλάσια εισοδήματα.

Εντωμεταξύ, ανάμεσα στην α-νοησία (μωρία, αφροσύνη, έλλειψη σκέψης, κατά τα λεξικά) που την χαρακτήριζε, το υπουργικό της έργο παρέμεινε στάσιμο να μηρυκάζει τα χιλιοειπωμένα δεξιά κλισέ: Αιώνιοι φοιτητές, εθνική και θρησκευτική συνείδηση, ιδιωτική εκπαίδευση, αξιολόγηση εκπαιδευτικών. Η θητεία της εξαντλήθηκε στην επαναφορά της τράπεζας θεμάτων, των βιβλίων, των προγραμμάτων και των ιδεοληψιών της νεοελληνικής δεξιάς της δεκαετίας του 90.

Ούτε μισή οκά σκέψης έστω και προς τη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση του δυτικού κόσμου.

Και μετά ήρθε ο κορωνοϊός.

Η κ. Κεραμέως νομοθέτησε την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα σε καιρούς πανδημίας, θεωρώντας ότι περισσότερα τμήματα, καλύτερα σχολεία, μεγαλύτερες αίθουσες, περισσότεροι εκπαιδευτικοί, είναι λεφτά πεταμένα. Ίσως πόνταρε και σε Μαγιορκίνηδες έτοιμους να δικαιολογήσουν τις φαιδρότητες με ακόμα μεγαλύτερες φαιδρότητες. Μαγιορκίνηδες βρέθηκαν, αλλά δεν έπεισαν ούτε την Καθημερινή.

Η κ. Κεραμέως εξάντλησε την προετοιμασία των σχολείων για την πανδημία του φθινοπώρου στα αποτυχημένα και επικίνδυνα παγουρίνα – δωρεά εφοπλιστή και στις ακόμα πιο αποτυχημένες υπερμεγέθεις μάσκες. Δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το απλούστερο: Σαφές και δίχως κενά πρωτόκολλο διαχείρισης και ελέγχου ύποπτων κρουσμάτων μέσα στα σχολεία. Αυτό κατέληξε στην οριστική του μορφή μόνο μετά το άνοιγμα των σχολείων. Και δεν απάντησε καν στο βασικό ερώτημα: Αν ένας μαθητής έχει συμπτώματα γρίπης 4 – 5 φορές μέσα στη χρονιά, πώς και με ποια διαδικασία θα ελέγχεται για covid-19 χωρίς οικονομική αιμορραγία, υγειονομικό ρίσκο και οικογενειακή ταλαιπωρία;

Με τούτα και με κείνα η υπουργός φθάνει στην κορωνίδα της πολιτικής της σταδιοδρομίας με τις καταλήψεις. Δεν θα μας απασχολήσουν οι καταλήψεις αυτές καθαυτές, το δίκαιο ή όχι των αιτημάτων τους, ή οι προβλέψιμες κραυγές της ΝΔ για το «έθιμο των καταλήψεων». Έθιμο που ειρήσθω εν παρόδω είχε να εμφανιστεί στα σχολεία περισσότερο από δέκα χρόνια, οπότε και έπαψε να είναι έθιμο, αλλά αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για τους κακοποιητές της αλήθειας. Δεν θα ασχοληθούμε επίσης με την επανεμφάνιση πρώην υπουργών παιδείας του παρελθόντος που έμειναν στην ιστορία -θέλουν δεν θέλουν- είτε ως επικίνδυνοι, είτε ως αποτυχημένοι.

Θα μας απασχολήσει όμως το ΦΕΚ της υπουργού (1/10) με το οποίο ορίζει ως υποχρεωτική τη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση για τα παιδιά στα κατειλημμένα σχολεία, εξαιρώντας εκείνα τα οποία συμμετέχουν στην κατάληψη.

Με αυτή και μόνο την απόφασή της η κ. Κεραμέως ακυρώνει με πάταγο και την νομική της υπόσταση. Η υπουργική της υπόσταση ήταν ούτως ή άλλως κατεδαφισθείσα. Καλεί τους εκπαιδευτικούς να αντιμετωπίσουν μια πράξη που δεν προβλέπεται από το νόμο (κατάληψη) -και για την ίδια και την κυβέρνηση είναι παράνομη- με μια πράξη που είναι σαφώς εκτός των ορίων του νόμου -και για το ελληνικό Σύνταγμα και τις διεθνείς Συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του παιδιού είναι παράνομη.

Αν η κ. Κεραμέως αφιέρωνε ελάχιστες ώρες στη μελέτη της εκπαιδευτικής νομοθεσίας, θα έβλεπε ότι οι ποινές, εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα και διεθνώς, έχουν αποκλειστικά παιδαγωγικό χαρακτήρα. Ακόμα και ο πειθαρχικά χειρότερος μαθητής της χώρας, μπορεί να υποστεί το υπέρτατο μέτρο της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος, μόνο στο βαθμό που αυτό κριθεί ότι λειτουργεί παιδαγωγικά υπέρ του ίδιου, προσδοκώντας να επανέλθει στο πλαίσιο και στους κανόνες της σχολικής ζωής και έχοντας αποδείξει ότι αυτή η επαναφορά δεν μπορεί να γίνει εντός του ίδιου σχολικού περιβάλλοντος.

Η κ. Κεραμέως προτιμά να περνά τον χρόνο της διαφημίζοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία των παγουρίνων με το εκτεθειμένο στόμιο ή να εορτάζει την Ευρωπαϊκή Ημέρα Αθλητισμού φορώντας φόρμα και κάνοντας σετάκια γυμναστικής έξω από το υπουργικό της γραφείο. Δεν χαράμισε ωστόσο ούτε δευτερόλεπτο για να εξοικειωθεί με τη -σχετική με τις πανάκριβες σπουδές της- νομοθεσία που διέπει το εκπαιδευτικό έργο.

Ίσως, αν είχε διαφορετικές προτεραιότητες, θα έβλεπε, ότι ούτε η εκπαιδευτική διαδικασία (έστω και στη μορφή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης) μπορεί να υποβιβαστεί σε τιμωρητική πράξη για τα κατειλημμένα σχολεία, ούτε ο αποκλεισμός από αυτή συνιστά παιδαγωγικό μέτρο έναντι των «παρανομούντων» καταληψιών μαθητών.

Το να ζητά δε από τους εκπαιδευτικούς από τη μια να είναι έξω από τα κάγκελα του κατειλημμένου σχολείου για να καταγράφουν τους παρανομούντες μαθητές και από την άλλη να κάνουν ταυτόχρονα εξ αποστάσεως μάθημα όπου θα βάζουν απουσίες στους καταληψίες, δεν συνιστά άγνοια νομοθεσίας αλλά κατάργηση κοινής λογικής.

Εάν επίσης η κ. Κεραμέως αντί να αναμασά ακροδεξιά κλισέ διάβαζε τους νόμους που η ίδια ψήφιζε, θα έβλεπε ότι η κατ’ εξαίρεση παροχή τηλεκπαίδευσης δικαιολογείται σε κλείσιμο σχολείων λόγω μεταδοτικής νόσου η φυσικής καταστροφής. Η κατάληψη δεν είναι τίποτα από τα δύο. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Το βασικό όμως πρόβλημα δεν είναι η εντελώς παράνομη εγκύκλιος Κεραμέως αλλά η αφαίρεση κάθε ίχνους παιδαγωγικής λογικής και ευθύνης. Μόνο δεσμοφύλακες αναμορφωτηρίων ανηλίκων του προ-περασμένου αιώνα θα μπορούσαν να σκεφτούν τον αποκλεισμό από την παιδαγωγική διαδικασία (έστω και αυτήν την κολοβή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης) ως μέσο πειθάρχησης. Σήμερα, σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου, ακόμα και οι χειρότεροι δολοφόνοι έχουν δικαίωμα να παρακολουθήσουν τις σπουδές τους, έστω και αν βρίσκονται εφόρου ζωής έγκλειστοι σε φυλακές βαρυποινιτών. Ακόμα και αν είναι μελλοθάνατοι. Συνιστά βασική παραδοχή του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Μήπως για την κ. Κεραμέως οι καταληψίες μαθητές είναι κάτι ακόμα χειρότερο από τους χειρότερους δολοφόνους;

Εάν η κ. Κεραμέως είχε την παραμικρή επαφή με την εκπαίδευση και την πραγματικότητά της καθώς και με την παιδαγωγική (έστω και μόνο με το αστικό φιλελεύθερο ρεύμα της), θα ήξερε ότι οι ποινές στους μαθητές δεν έχουν απλώς παιδαγωγικό χαρακτήρα αλλά είναι και απολύτως εξατομικευμένες. Δεν μπορούν δηλαδή κάποιες δεκάδες ή και εκατοντάδες μαθητές που συμμετέχουν σε μια κατάληψη να τιμωρηθούν συλλογικά χωρίς εξατομικευμένη αξιολόγηση. Σε επίπεδο δικαίου μάλιστα, η ατομική ευθύνη τέλεσης αδικήματος (αποδεχόμενοι χάριν λόγου ότι οι καταλήψεις είναι αδίκημα), συνιστά ακρογωνιαίο λίθο του νομικού πολιτισμού. Όχι όμως του νομικού πολιτισμού της εκ Σορβόννης και Χάρβαρντ ορμώμενης άριστης.

Η κ. Κεραμέως με τις πράξεις της, τις ανακοινώσεις, τις εγκυκλίους και τις δηλώσεις της γελοιοποιεί τόσο τον μύθο της αριστείας, όσο και την αντίληψη ότι αποτελεσματική πολιτική κάνουν τα καλύτερα βιογραφικά και τα πανάκριβα και με κύρος πτυχία. Αποδεικνύει καθημερινά το εντελώς ανάποδο: Τη βαθιά αμορφωσιά με την ουσιαστική έννοια του όρου, το γεγονός ότι παρέμεινε ξύλο απελέκητο, με μηδαμινή κοινωνική εμπειρία, σε αφασιακή κατάσταση, εντός μιας γυάλινης φούσκας της τάξης της που ορίζεται από τα πανάκριβα σχολεία των βορείων προαστίων, τα πάρτυ στη Μύκονο και τα γκαλά στην Εκάλη.

Πέραν τούτου ουδέν.

Φυσικά η αντίληψη ότι πολιτική κάνουν οι άριστοι, τα βαριά και εκθαμβωτικά πτυχία και τα καλύτερα βιογραφικά δεν κατοικεί μόνο στη ΝΔ. Η κοινότητα ωστόσο των στόχων και των βασικών αξόνων της μνημονιακής και μεταμνημονιακής πολιτικής σε όλο το βασικό πολιτικό φάσμα (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ) έχει αφήσει μικρά περιθώρια διαφοροποίησης. Αν όλοι ψηφίζουν λιτότητα, μνημόνια, ευρωατλαντικό πλαίσιο, τυφλή υπακοή στις ΗΠΑ, σε τι θα μπορέσουν να διαφοροποιηθούν;

Αποκλειστικά και μόνο στις διαχειριστικές ικανότητες, στην αριστεία, στη γλωσσομάθεια, στις γραβάτες, στον κοσμοπολιτισμό.

Εκεί πόνταρε και κέρδισε ο Μητσοτάκης.

Μόνο που η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα επιβάλλεται και το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται. Η μυθολογία των άριστων που τα καταφέρνουν καλύτερα επειδή τα σχολεία και τα πτυχία τους είναι καλύτερα και ακριβότερα, ξεγυμνώνεται. Αποδεικνύεται ότι η πολιτική παραμένει σύγκρουση συμφερόντων και οι πολιτικοί αποτελούν εκπροσώπους κοινωνικών τάξεων. Και όποιος θέλει να αναμετρηθεί με την κούφια αριστεία της ΝΔ οφείλει πρώτα και κύρια να αναμετρηθεί με τον πυρήνα της πολιτικής και της ιδεολογίας της.

Πίσω στα βασικά λοιπόν.

Ο Αχελώος, του Αχελώου, με ένα λάμδα και ωμέγα

Κωνσταντίνος του Αχιλλέα Καραμανλής: Ο Αχελώος, του Αχελώου, με ένα λάμδα και ωμέγα

Απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, του Hamilton College και του Tufts University. Ανιψιός του εθνάρχη, προορισμένος από μικρός για να κυβερνήσει (και αυτός) τον λαό. Άριστος από την κούνια του. Επώνυμο που αρκεί να σε στείλει με το καλημέρα στα υπουργικά έδρανα και να σε κατατάξει στο πολιτικό δυναμικό της άρχουσας τάξης. Ενδεικτικό της αναμφισβήτητης αξίας του, είναι, ότι προτού καν προλάβει να αποφοιτήσει, προσλήφθηκε ως υψηλόβαθμο στέλεχος σε ελβετική τράπεζα επενδύσεων στο Λονδίνο.

Ο Κωνσταντίνος του Αχιλλέα Καραμανλής είναι εκλεκτό μέλος σε μια κυβέρνηση αρίστων, άριστου Πρωθυπουργού. Η αριστεία του επικεφαλής της δεν τον εμποδίζει να γράφει το “Διοικητικής”, “Διοικιτικής” και το “συγκριτικά”, “συγκρητικά”. Κι αυτός απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Το οποίο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, μετά από δωρεές πλουσίων ομογενών είχε δημιουργήσει έδρα που φέρει το όνομα του μπαμπά Μητσοτάκη. Όπως άλλωστε και το Tufts University, κατόπιν γενναίων δωρεών, δημιούργησε την έδρα του θείου Καραμανλή. Οι γόνοι έγιναν δεκτοί μετά βαΐων και κλάδων στα αντίστοιχα Πανεπιστήμια. Οι κακόβουλοι θα το θεωρήσουν ευνοιοκρατία, αλλά πρόκειται απλώς για σύμπτωση…

Άλλη άριστη, η Νίκη Κεραμέως, απόφοιτη του ίδιου ιδιωτικού σχολείου, κοσμεί την ίδια κυβέρνηση των αρίστων. Δεν ξέρει βέβαια πότε ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος,  καθώς την εποχή που οι κοινές θνητές τριτοδεσμίτισσες μάθαιναν απ’ έξω μέχρι και το τελευταίο «και» από την Ιστορία, η Νίκη Κεραμέως πήγαινε συστημένη στο Χάρβαρντ και στη Σορβόννη.

Ως υπουργός Παιδείας όμως, μπορεί να επαναφέρει την κατήχηση για τους Τρεις Ιεράρχες στα σχολεία. Στη χώρα του Αισχύλου, του Δημοσθένη και του Πλάτωνα, τιμώνται ως προστάτες των γραμμάτων τρεις ιεράρχες. Βασικό τους προσόν είναι ότι κήρυσσαν ελάχιστα σκοτεινότερο σκοταδισμό από τους υπόλοιπους επισκόπους της Ορθοδοξίας.

Ο δεύτερος εθνικός μας ανιψιός, (μετά τον πρώτον, της Ραφήνας), είναι μεν άριστος, αλλά του διαφεύγει η ορθογραφία του Αχελώου.

“Δύο λάμδα ή ένα;” ρωτάει.

“Ένα” του λένε.

“Με ωμέγα ή όμικρον;” ξαναρωτάει.

“Ωμέγα”, του απαντούν.

Και αφού μας απέδειξε -ον κάμερα- ότι τα ακριβότερα σχολεία της χώρας και τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου, βγάζουν αρίστους, έστω και με ανορθογραφίες, το ξεφούρνισε:

“… του Αχελωού”.

Με τον τόνο στη λήγουσα.

Το πρόβλημα μιας κλειστής και πορφυρογέννητης κάστας που δεν ξέρει να γράφει ή να μιλά, ή αγνοεί θεμελιώδη γεγονότα της Παγκόσμιας Ιστορίας, θα ήταν πολύ μικρό, αν όλοι αυτοί, απόφοιτοι πανάκριβων ιδιωτικών σχολείων και ξένων πανεπιστημίων με το πορτοφόλι και το επώνυμο του μπαμπά, δεν έσκουζαν για το επίπεδο σπουδών στη δημόσια εκπαίδευση.

Το να είναι κανείς ανορθόγραφος δεν είναι ντροπή. Όταν όμως ο ανορθόγραφος, ο ανιστόρητος, ο αγεωμέτρητος και ο αγεωγράφητος περιφέρει την ακριβοπληρωμένη αριστεία του ως απόδειξη της ανωτερότητάς του, του σκληρού του κόπου, της ατελεύτητης μελέτης του και της αυταπόδεικτης ικανότητάς του να κρίνει και να αποφασίζει πώς και με πόσα μπορούν να ζουν οι απλοί θνητοί, γίνεται και ντροπή και αίσχος και πρόκληση.

Το πλήθος των Κολλεγιόπαιδων που κυβερνούν τη χώρα και δεν ξέρουν να γράφουν ελληνικά, αποδεικνύει ότι η αριστεία δεν είναι ρετσινιά. Είναι κάτι πολύ χειρότερο: το ιδεολογικό προκάλυμμα των ταξικών διακρίσεων.

Άνθρωποι που σπούδασαν στα ακριβότερα σχολεία και στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια δεν ξέρουν να γράφουν και να μιλούν. Επικαλούνται όμως την Αριστεία για να υποστηρίξουν τα προνόμια και την πολυτέλεια των ολίγων και να δικαιολογήσουν την ανέχεια και τη φτώχεια των πολλών.

Άνθρωποι που δεν ίδρωσαν, δεν κόπιασαν για το παραμικρό, άνθρωποι που γεννήθηκαν με το «χρυσό κουτάλι στο στόμα», άνθρωποι με ισχυρό επώνυμο και μέλλον εξασφαλισμένο από το νηπιαγωγείο, παραδίδουν μαθήματα αξιοκρατίας. Χωρίς συναίσθηση, χωρίς ντροπή, χωρίς μέτρο.

Άνθρωποι που το σκληρότερο πράγμα που έκαναν στη ζωή τους ήταν το λειψό – ως φαίνεται από τα σημερινά τους μαργαριτάρια – διάβασμα στο ακριβοπληρωμένο με γνωριμίες και δωρεές Πανεπιστήμιο, παραδίδουν μαθήματα σκληρής δουλειάς σε μια εργαζόμενη κοινωνία που πρέπει να μάθει να επιβιώνει με 600 ευρώ.

Οι ανορθόγραφοι και ανιστόρητοι υπουργοί είναι η ισχυρότερη απόδειξη ότι η πολυδιαφημισμένη αριστεία τους βρίθει σκοπιμοτήτων. Είναι το μετάλλιο που οι ίδιοι απονέμουν στον εαυτό τους ως απόδειξη ανωτερότητας. Είναι η αυτοεκπληρούμενη προφητεία των γόνων, που έτσι κι αλλιώς θα αποφοιτήσουν από τα καλύτερα σχολεία και Πανεπιστήμια, έτσι κι αλλιώς θα προσληφθούν στις μεγαλύτερες εταιρείες ως υψηλόβαθμα στελέχη προτού καν προλάβουν να πάρουν το πρώτο τους πτυχίο, έτσι κι αλλιώς θα κάνουν μεταπτυχιακό στα Ivy League Πανεπιστήμια, έτσι κι αλλιώς θα κληρονομήσουν την βουλευτική έδρα, την οικογενειακή επιχείρηση, την περιουσία του μπαμπά ή του θείου.

Έτσι κι αλλιώς ο Κωνσταντίνος του Αχιλλέα Καραμανλής θα γινόταν κορυφαίο επενδυτικό στέλεχος στα 26 του, βουλευτής στα 40 του, υπουργός στα 45 του. Και μάλλον άργησε, με τέτοιο επώνυμο.

Έτσι κι αλλιώς ο Κωνσταντίνος του Αχιλλέα Καραμανλής, μαζί και ομοθυμαδόν με τους ομόσταυλούς του, θα κήρυσσε τη «σκληρή δουλειά», την «κοπιαστική μελέτη», την «αριστεία», την «αξιοκρατία».

Τι χρείαν έχει να γνωρίζει τη γενική του Αχελώου ή την ορθογραφία του;