Άρθρα

Εικόνες γελοίες, εικόνες θλιβερές. Εποχή της παρακμής, εποχή των τεράτων.

/0 Comments/in /by

Φρίττουν με ιερή αγανάκτηση οι απανταχού τον κόσμο υποστηρικτές της αστικής δημοκρατίας με όσα συνέβησαν στο Καπιτώλιο από τους οπαδούς του Τραμπ. Γελούν, αλλά και ταυτόχρονα ανησυχούν, όλοι οι υπόλοιποι. Ένας όχλος αποτελούμενος από ακροδεξιούς, από θρησκόληπτους, από οπαδούς της Λευκής Υπεροχής, από τύπους με κέρατα στο κεφάλι και αρκουδοτόμαρα, από μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, από τον Μπάτμαν και από τον Κάπτεν Αμέρικα, εισέβαλε ανενόχλητος στο Καπιτώλιο. Τη στιγμή μάλιστα που το ανώτατο νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ επικύρωνε τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών.

Αυτό είναι πραξικόπημα, ουρλιάζουν με στόμφο οι οπαδοί της Δυτικής Δημοκρατίας.

Αυτό, δεν είναι πραξικόπημα.

Και ο Κάπτεν Αμέρικα στη μάχη

Είναι σοβαρό, είναι και γελοίο. Είναι κωμικό, είναι και θλιβερό. Είναι σαπίλα, είναι και κίνδυνος. Είναι ένδειξη της βαθιάς διαίρεσης και της πολιτικής κρίσης των ΗΠΑ. Είναι πάνω από όλα απόδειξη παρακμής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Οι χθεσινές εικόνες ήταν η τρίτη κατά σειρά χρεοκοπία της παγκόσμιας υπερδύναμης μέσα σε λίγους μήνες. Είχε προηγηθεί η παταγώδης αποτυχία της διαχείρισης της πανδημίας με τις ΗΠΑ να βρίσκονται μακράν πρώτες σε απώλειες από τον κορωνοϊό. Η ισχυρότερη χώρα του κόσμου αποδεικνύεται συστηματικά και επί μήνες, η πλέον αδύναμη να συγκροτήσει αποτελεσματικό δίκτυ κοινωνικής και υγειονομικής προστασίας. Ακολούθησε, ένα μήνα πριν, η υπογραφή της RCEP, της μεγαλύτερης οικονομικής ζώνης του πλανήτη που περιλαμβάνει την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ν. Κορέα, την Αυστραλία και όλες τις άλλες χώρες της ΝΑ Ασίας και της Ωκεανίας. Η Κίνα αναδύεται, συμβολικά και πραγματικά, σε δεσπόζουσα δύναμη, εκτοπίζοντας τις ΗΠΑ από τις άλλοτε δεδομένες ζώνες επιρροής τους. Και έρχεται και η χθεσινή εικόνα με τις ορδές των βαρβάρων να εισβάλουν στο Καπιτώλιο, γελοιοποιώντας την υπερδύναμη στα μάτια όλου του πλανήτη.

Εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια άνθρωποι βάζουν τα γέλια με τους οπαδούς του Τραμπ αλλά όχι μόνο: Μειδιούν με την αδυναμία των ΗΠΑ να προστατεύσουν την αξιοπιστία της προεδρικής εκλογής, αλλά και την ίδια τη διαδικασία ανάδειξης του προέδρου τους από το ανώτατο νομοθετικό σώμα. Χαμογελούν με τις γραφικότητες, ανησυχούν με το βάθος και την έκταση του κοινωνικού αγριανθρωπισμού και της βαθιάς καθυστέρησης, όμως σε κάθε περίπτωση καταλαβαίνουν ότι «ο βασιλιάς του πλανήτη είναι γυμνός». Όχι μόνο γυμνός, αλλά και γελοίος. Παραπέμπει στις τελευταίες μέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με όλη την αντίστοιχη παρακμή, την αλλοφροσύνη, το χάος και τη φαιδρότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η τροπή των γεγονότων δεν μπορεί να εγκυμονεί ακόμα χειρότερες εξελίξεις.

Στις ΗΠΑ είναι εμφανής η εικόνα μιας εκτεταμένης φασιστικοποίησης που θυμίζει τις μαύρες σελίδες του φασισμού και του ναζισμού. Πρόκειται για ρεύμα που τροφοδοτείται όχι μόνο από το ανοικτό φλερτ της Δεξιάς με τις ρατσιστικές ιδέες, αλλά και από τον τρόπο που πολιτεύεται το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Φαινόμενα σαν τα χθεσινά αντλούν τη βάση τους από τέτοια ρεύματα και ακόμα χειρότερο, είναι παράδειγμα που εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη.

Οι μάζες είναι στο προσκήνιο, έστω και αν ένα σεβαστό τμήμα τους ανεμίζει τη ρατσιστική σημαία της Συνομοσπονδίας. Ο διεθνής συσχετισμός δύναμης μεταβάλλεται, καθώς η ηγεμονική δύναμη του δυτικού κόσμου εμφανίζει εικόνες παρακμής. Η αναταραχή είναι μεγάλη, αλλά η κατάσταση απέχει από το να είναι θαυμάσια. Είναι περίοδος αλλαγών, είναι καιρός μεταβάσεων και ανακατατάξεων, αλλά μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί σε εποχή των τεράτων.

Γερουσιαστές κρύβονται στα έδρανα

Γερουσιαστές κρύβονται στα έδρανα

Χθες, στο ναό της «παλιότερης Δημοκρατίας στον κόσμο» η δημοκρατία δεν ήταν πουθενά. Ούτε έξω, με τον μαινόμενο λαό της Δεξιάς που πιστεύει ότι ο Τραμπ συνομιλεί με τον Θεό, ούτε όμως μέσα, με το συνασπισμένο πλέον κατεστημένο Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών που ξεφορτώθηκε επιτέλους τον κλόουν που μετέτρεψε σε τσίρκο την Ουάσιγκτον. Η Ουάσιγκτον είναι η έδρα της δημοκρατίας που στέκεται επικεφαλής της Δύσης. Είναι το κέντρο που εξαπολύει πολέμους, οργανώνει πραξικοπήματα, αυθαιρετεί ασύστολα, προάγει τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό, διδάσκει ότι η φτώχεια είναι φυσικό φαινόμενο και η έξοδος από αυτή εναπόκειται στην ατομική ευθύνη. Αυτό συμβολίζει η Ουάσιγκτον. Δεν μπορεί λοιπόν να είναι τσίρκο. Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη των υπερασπιστών της «παλιότερης δημοκρατίας στον κόσμο».

Το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ είναι βαθύτατα διχασμένο. Ένας πρόεδρος που σήμερα εμφανίζεται πέρα από κάθε λογική, ως απόλυτη ανορθογραφία και παραλογισμός, ήταν γέννημα θρέμμα φαινομένων που εξελίσσονται επί δεκαετίες στην αμερικανική κοινωνία και όχι μόνο: Συντηρητικοποίηση, θρησκοληψία, ανορθολογισμός, κυρίως κοινωνική αλλά και πολιτική ακροδεξιά, ρατσισμός, λευκή υπεροχή, βαθύς αντικομμουνισμός, συνωμοσιολογία. Αλλά και οικονομική κρίση, κυριολεκτική διχοτόμηση ανάμεσα στις φωτισμένες αλλά πλούσιες ελίτ και στις καθυστερημένες αλλά φτωχές μάζες των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης. Ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός και αυτός έφερε τον «κλόουν» Τραμπ στην εξουσία. Το να αφαιρέσουμε όλο το υπόστρωμα, να μην προβληματιζόμαστε με το φαινόμενο, και απλώς να χαχανίζουμε με τις γκροτέσκο εικόνες των εισβολέων του Καπιτωλίου, δεν είναι ιδιαίτερα σοφό.

Οπαδοί του Τραμπ συνομιλούν με τον Θεό

Οπαδοί του Τραμπ συνομιλούν με τον Θεό

Μπορεί σήμερα οι Ρεπουμπλικάνοι να εγκαταλείπουν τον Τραμπ και να αναγνωρίζουν το αποτέλεσμα, ωστόσο μέχρι και χθες, ένα σεβαστό κομμάτι της alt-Right παράταξης, πάλευε και ΜΕΣΑ στο Καπιτώλιο να ακυρώσει τα αποτελέσματα της προεδρικής εκλογής. Οι ενστάσεις κατατίθενταν σωρηδόν ακόμα και μετά την αποχώρηση των εισβολέων και την αποκατάσταση της τάξης, από καθόλα θεοφοβούμενους, ευυπόληπτους οικογενειάρχες, σεβαστούς Γερουσιαστές και Αντιπροσώπους της ακροδεξιάς πτέρυγας των Ρεπουμπλικάνων. Απορρίφθηκαν μεν, έδειξαν όμως ότι ο τραμπισμός ως φαινόμενο ήρθε και παραμένει. Μπορεί ο επόμενος εκφραστής να είναι περισσότερο σοβαρός αλλά δεν θα είναι λιγότερο επικίνδυνος για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη λαϊκή βούληση.

Η ελεύθερη είσοδος των κερασφόρων στην έδρα της Γερουσίας και της Βουλής, δείχνει ότι οι ίδιοι οι μηχανισμοί του αμερικανικού κράτους είναι βαθιά διχασμένοι. Οι κατασταλτικές δυνατότητες των σύγχρονων αστικών κρατών είναι τέτοιες και τόσες που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επέτρεπαν καν στους διαδηλωτές να πατήσουν το πρώτο σκαλί. Όχι να λεηλατήσουν ανενόχλητοι το γραφείο της επικεφαλής της Βουλής, Νάνσι Πελόζι, εξερχόμενοι μάλιστα με τρόπαια.

Μπορεί σήμερα οι Δημοκρατικοί να εμφανίζονται ανακουφισμένοι και προασπιστές της δημοκρατίας και της έννομης τάξης, ωστόσο στα μάτια της μισής Αμερικής δεν είναι τίποτα άλλο από βαθύ κατεστημένο. Ένα κατεστημένο που με το ένα χέρι ανεμίζει την πολύχρωμη σημαία των δικαιωμάτων και με το άλλο χέρι ταΐζει το αδηφάγο τέρας του καπιταλισμού. Πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Το να εμφανίζεται η «ομιλούσα κεφαλή» Τζο Μπάιντεν, ο εκλεκτός του κεφαλαίου, η επιλογή του σκληρού κατεστημένου, ως «μπολσεβίκος», είναι απλώς ένδειξη του απόλυτου χάους, του ταξικού χάσματος και του τεράστιου αποπροσανατολισμού.

Οι Δημοκρατικοί πλέον ελέγχουν τα πάντα στις ΗΠΑ: Γερουσία, Βουλή των Αντιπροσώπων, Λευκό Οίκο. Τι θα υλοποιήσουν από όσα ζητά η αριστερή τους πτέρυγα; Τι θα εφαρμόσουν από τα αιτήματα του μαζικού κινήματος της βάσης τους; Τι θα γίνει με το Medicare for All; Τι θα συμβεί με τα προγράμματα οικονομικής στήριξης; Πώς θα εξελιχθεί η αστυνομική αυθαιρεσία και το κίνημα BLM; Οι απαντήσεις για ορισμένους είναι προφανείς, για ορισμένους άλλους θα χρειαστούν λίγοι μήνες ακόμα μέχρι να χρεοκοπήσουν οι αυταπάτες. Ας ευχηθούμε επίσης, η εσωτερική κρίση να μην εξαχθεί με έναν παροξυσμό επεμβάσεων, πραξικοπημάτων, πολέμων χαμηλής έντασης και καταστροφών σε όσες δυστυχείς χώρες δοκιμάζουν το παρακμιακό μεγαλείο της υπερδύναμης.

Με μπλουζάκι Άουσβιτς και λάφυρα από το γραφείο της Πελόζι

Με μπλουζάκι Άουσβιτς και λάφυρα από το γραφείο της Πελόζι

Από τη χθεσινή εικόνα (εντός και εκτός, πριν και μετά) του Καπιτωλίου, απουσιάζει και η δημοκρατία, και η γνήσια εκπροσώπηση των λαϊκών συμφερόντων. Η Αριστερά είναι εξαφανισμένη, και αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία από το «πραξικόπημα» των γραφικών οπαδών του Τραμπ. Γιατί οι όποιες εκφράσεις του ρεύματος της κοινωνικής δικαιοσύνης (οι μαύροι ακτιβιστές, η Squad, η δουλειά στη βάση κλπ), στοιχίζονται πλέον στην «υπεράσπιση» της δημοκρατίας πίσω όχι μόνο από τον Μπάιντεν, αλλά και τη συντριπτική πλέον πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ. Στοιχίζονται τόσο πολύ που καθίστανται αόρατες.

Για την Αριστερά διεθνώς, αυτό θα όφειλε να είναι το ερώτημα. Όχι νέτα σκέτα ο εξοργισμένος ακροδεξιός όχλος που εισέβαλε στο Καπιτώλιο. Γιατί απέναντι στον ακροδεξιό λαό που ζητά τη δική του «αλλαγή», δεν ορθώνεται παρά πολύ αποσπασματικά και δίχως αυτόνομη πολιτική έκφραση το λαϊκό κίνημα, το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, το κίνημα των αποκλεισμένων και περιθωριοποιημένων με τη σημαία της δικής του «αλλαγής». Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν υπάρχει παρά μόνο στα πλακάτ των ακροδεξιών της Κου Κλουξ Κλαν.

Και αυτό είναι που πραγματικά μας μελαγχολεί από τα χθεσινά γεγονότα στην καρδιά της Αμερικής.

Ο Τραμπ μάχεται τον κομμουνισμό

Ο Τραμπ μάχεται τον κομμουνισμό

Ένας μαύρος μαρξιστής ακαδημαϊκός θέλησε να μιλήσει για την φυλή. Προκάλεσε την οργή.

/0 Comments/in /by

Ο Άντολφ Ριντ, είναι γέννημα θρέμμα του φυλετικά κατακερματισμένου Νότου, ντόπιος της Νέας Ορλεάνης, ο οποίος οργάνωνε φτωχούς, μαύρους και αντιμιλιταριστές στρατιώτες στα τέλη του 60 και έγινε ένας σπουδαίος μαρξιστής ακαδημαϊκός σε τρία κορυφαία πανεπιστήμια.

Στην πορεία απέκτησε την πεποίθηση, η οποία είναι υπό αμφισβήτηση σήμερα, ότι η Αριστερά είναι πολύ επικεντρωμένη στην φυλή και ελάχιστα επικεντρωμένη στην τάξη. Κατά την άποψη του, οι σημαντικές νίκες επιτεύχθηκαν, όταν η εργατική τάξη και οι φτωχοί κάθε χρώματος παλέψαν πλάι-πλάι για τα δικαιώματα τους.

Στα τέλη Μαΐου, ο καθηγητής, 73 χρόνων πλέον και ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας, ήταν καλεσμένος να μιλήσει  στην τοπική οργάνωση των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής (DSA) στη Νέα Υόρκη. Το ταίριασμα φαινόταν φυσικό. Με κοφτερό πνεύμα, ο άνδρας που έκανε εκστρατεία για τον Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς και στηλίτευσε τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα ως έναν άνδρα «ανίδεο αναφορικά με την κατασταλτική νεοφιλελεύθερη πολιτική», θα απευθυνόταν στην μεγαλύτερη οργάνωση των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής οι οποίοι ανέδειξαν στην Βουλή των Αντιπροσώπων την Αλεσάντρια Οκάσιο-Κορτέζ και μια νέα γενιά αριστερού ακτιβισμού.

Το θέμα που επέλεξε ήταν σκληρό: Σκόπευε να επιχειρηματολογήσει ότι η έντονη επικέντρωση της Αριστεράς στον δυσανάλογο αντίκτυπο του κορωνοϊού στους μαύρους, υπομονεύει την πολυφυλετική οργάνωση, την οποία βλέπει ως το κλειδί στη δημόσια υγεία και στην οικονομική δικαιοσύνη.

Η θερμοκρασία ανέβηκε και ο θυμός ξέσπασε. Τα μέλη του DSA αναρωτιούνταν «πως γίνεται να έχουμε προσκαλέσει να μιλήσει κάποιον που υποβαθμίζει τον ρατσισμό σε μια εποχή πανδημίας αλλά και διαμαρτυρίας;». Η ομάδα των Αφροσοσιαλιστών και των Έγχρωμων Σοσιαλιστών της οργάνωσης δήλωσε ότι το να μιλήσει ήταν «αντιδραστικό, μειωτικό και στην καλύτερη εντελώς αδιάφορο».

«Δεν μπορούμε να φοβόμαστε να συζητήσουμε για τη φυλή και το ρατσισμό, διότι θα μπορούσε κάτι τέτοιο να παραποιηθεί από ρατσιστές. Είναι δειλία και υποχώρηση μπροστά στους ρατσιστές».

Εν μέσω της φήμης ότι οι αντίπαλοι μπορεί να έριχναν την ομιλία του από το διαδίκτυο ο καθηγητής Ριντ και οι επικεφαλής του DSA συμφώνησαν να την ακυρώσουν, μια εντυπωσιακή στιγμή καθώς ίσως η πιο ισχυρή σοσιαλιστική οργάνωση της Αμερικής αρνήθηκε την ομιλία ενός μαύρου μαρξιστή καθηγητή λόγω της άποψής του για τις φυλές.

«Κύριε ελέησον, ο Άντολφ είναι ο πιο σπουδαίος δημοκρατικός θεωρητικός της γενιάς του», είπε ο Κορνέλ Γουέστ, καθηγητής φιλοσοφίας στο Χάρβαρντ και επίσης σοσιαλιστής. « Έχει υιοθετήσει κάποιες μη δημοφιλείς θέσεις για τις πολιτικές ταυτοτήτων, αλλά έχει πίσω του ένα ιστορικό μισού αιώνα. Αν παραιτηθείς από την συζήτηση, το κίνημα σου κινδυνεύει να στενέψει».

Η απόφαση να φιμωθεί ο καθηγητής Ριντ ήρθε την στιγμή όπου οι Αμερικανοί αντιπαρατίθενται για τον ρόλο της φυλής και του ρατσισμού στην αστυνόμευση, στην Υγεία, τα Μ.Μ.Ε και τις εταιρείες. Συχνά από αυτή την συζήτηση αποκλείονται εκείνοι οι αριστεροί και οι προοδευτικοί που υποστηρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη επικέντρωση στην φυλή και όχι στην τάξη, ενώ ζούμε σε μια τόσο άνιση κοινωνία. Ο καθηγητής Ριντ είναι μέρος εκείνων των ιστορικών, πολιτικών επιστημόνων και διανοούμενων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το οικοδόμημα της φυλής είναι υπερτιμημένο.

Αυτή η αντιπαράθεση είναι ιδιαίτερα ισχυρή, αφού πολλοί αγωνιστές αισθάνονται ότι υπάρχει η μοναδική ίσως ευκαιρία εδώ και χρόνια να σημειωθεί πρόοδος σε θέματα που αφορούν από την αστυνομική βία και τις υπερβολικές και μαζικές φυλακίσεις, έως την υγεία και την κοινωνική ανισότητα. Αυτή όμως η ευκαιρία αναδύεται όπως ο σοσιαλισμός στην Αμερική – κυρίως ως ένα λευκό κίνημα που προσελκύει νεότερους οπαδούς από διαφορετικά στρώματα και κατηγορίες.

Πολλοί αριστεροί και φιλελεύθεροι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι τρέχουσες ανισότητες στην υγεία, την αστυνομική βαρβαρότητα και την ανισότητα του πλούτου οφείλονται κυρίως στην αμερικανική ιστορία του ρατσισμού και της λευκής υπεροχής. Το ζήτημα της φυλής είναι η πρωταρχική πληγή της Αμερικής, λένε, και οι Μαύροι, μετά από αιώνες δουλείας και φυλετικού διαχωρισμού, πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή ενός πολυφυλετικού αγώνα για να το διαλύσουν. Το να ακυρώσουμε αυτή τη μάχη κυνηγώντας απλά μια εφήμερη ταξική αλληλεγγύη είναι παράλογο, υποστηρίζουν.

«Ο Άντολφ Ριντ και οι άλλοι του είδους του, πιστεύουν ότι αν μιλήσουμε πάρα πολύ για την φυλή θα απομακρύνουμε πάρα πολλούς και αυτό θα μας εμποδίσει να οικοδομήσουμε ένα κίνημα», δήλωσε η Κιάνγκα Γιαμάχτα Τέιλορ, καθηγήτρια αφρικανικών-αμερικανικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στο Νιου Τζέρσεϋ και σοσιαλίστρια που έδωσε ομιλίες στους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής (DSA) και είναι εξοικειωμένη με αυτές τις συζητήσεις. «Δεν το θέλουμε αυτό – θέλουμε να κερδίσουμε την κατανόηση των λευκών για το πώς ο ρατσισμός τους έχει διαστρεβλώσει θεμελιωδώς τη ζωή των Μαύρων».

Μια αντίθετη άποψη προσφέρεται από τον καθηγητή Ριντ και ορισμένους εξέχοντες μελετητές και ακτιβιστές, πολλοί από τους οποίους είναι μαύροι. Βλέπουν την τρέχουσα έμφαση στον πολιτισμό στην πολιτική που βασίζεται στη φυλή ως αδιέξοδη. Η τάση αυτή περιλαμβάνει τον Δρ Γουέστ, τους ιστορικούς Μπάρμπαρα Φιλντς του Πανεπιστημίου της Κολούμπια και τον Τουρέ Ριντ – γιο του Άντολφ – της πολιτείας του Ιλινόις  και τον Μπασκάρ Σανκάρα, ιδρυτή του Jacobin, ενός σοσιαλιστικού περιοδικού.

Όλοι αυτοί αποδέχονται φυσικά την ωμή πραγματικότητα της φυλετικής ιστορίας της Αμερικής και του ρατσισμού. Υποστηρίζουν, ωστόσο, ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα την Αμερική – όπως η ανισότητα του πλούτου, η αστυνομική βαρβαρότητα και οι μαζικές φυλακίσεις – επηρεάζουν τους μαύρους και ισπανόφωνους Αμερικανούς, αλλά και έναν μεγάλο αριθμό της εργατικής τάξης και  των φτωχών λευκών Αμερικανών.

Τα πιο ισχυρά και προοδευτικά κινήματα, λένε, ριζώνουν στην πάλη για παγκόσμια προγράμματα.

Αυτό ισχύει για τους νόμους που ενδυνάμωσαν την οργάνωση της εργασίας και καθιέρωσαν προγράμματα μαζικής απασχόλησης κατά τη διάρκεια του Νιου Ντηλ, και ισχύει για τους τρέχοντες αγώνες για δωρεάν δίδακτρα δημόσιων κολεγίων, υψηλότερο κατώτατο μισθό, εκδημοκρατισμένες αστυνομικές δυνάμεις και δημόσια υγειονομική περίθαλψη.

Αυτά τα προγράμματα θα βοηθούσαν κατεξοχήν τους Μαύρους, Λατίνους και Ιθαγενείς Αμερικανούς, οι οποίοι κατά μέσο όρο έχουν λιγότερο οικογενειακό πλούτο και υποφέρουν από κακή υγεία σε ποσοστά που ξεπερνούν αυτά των λευκών Αμερικανών, θεωρεί ο καθηγητής Ριντ και οι υποστηρικτές του. Το να επιμείνεις στην φυλή, ενέχει το ρίσκο να διχάσεις μια εν δυνάμει ισχυρή συμμαχία και να πέσεις στα χέρια των συντηρητικών.

«Η εμμονή με τις ανισότητες της φυλής έχει αποικίσει τη σκέψη των αριστερών και φιλελεύθερων», μου είπε ο καθηγητής Ριντ. «Υπάρχει αυτή η επιμονή ότι η φυλή και ο ρατσισμός είναι θεμελιώδεις καθοριστικοί παράγοντες της ύπαρξης όλων των Μαύρων».

Αυτές οι μάχες δεν είναι καινούργιες: Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Σοσιαλιστές αγωνίστηκαν με τον δικό τους ρατσισμό και συζήτησαν το βαθμό στον οποίο πρέπει να προσπαθήσουν να οικοδομήσουν μια πολυφυλετική οργάνωση. Ο Γιουτζίν Ντεμπς, ο οποίος έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος πέντε φορές, ήταν επιβλητικός στην επιμονή του ότι το κόμμα του υποστηρίζει τη φυλετική ισότητα. Παρόμοιες ερωτήσεις θόλωσαν τα πολιτικά δικαιώματα και τα κινήματα της Μαύρης εξουσίας της δεκαετίας του 1960.

Αλλά η συζήτηση έχει ξαναρχίσει από την εξάπλωση του θανατηφόρου ιού και τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη από αστυνομικό. Και έχει υιοθετήσει έναν διχαστικό τόνο ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές, καθώς ο σοσιαλισμός – που στη δεκαετία του 1980 σε μεγάλο βαθμό έλκυε αριστερούς μιας κάποιας ηλικίας – προσελκύει σήμερα πολλούς νέους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να ανασυστήσουν οργανώσεις όπως οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής (DSA), η οποία υπάρχει σε διάφορες παραλλαγές από τη δεκαετία του 1920. (Μια δημοσκόπηση στα τέλη του περασμένου έτους διαπίστωσε ότι ο σοσιαλισμός είναι τώρα τόσο δημοφιλής, όσο και ο καπιταλισμός, μεταξύ των ατόμων ηλικίας 18 έως 39 ετών).

Οι DSA τώρα έχουν πάνω από 70.000 μέλη σε όλη την χώρα και 5.800 στην Νέα Υόρκη- και η μέση ηλικία τους κυμαίνεται κοντά στα 30. Η οργάνωση έχει γίνει μια αναπάντεχη εκλογική δεξαμενή, που τροφοδοτεί τις νίκες των υποψηφίων του Δημοκρατικού Κόμματος όπως της Οκάζιο-Κορτέζ και του Τζαμάαλ Μπάουμαν, οι οποίοι επικράτησαν εναντίον του μακροχρόνιου δημοκρατικού κατεστημένου στις προκριματικές εκλογές του Ιουνίου.

Τα προηγούμενα χρόνια, οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής είχαν υποδεχτεί τον καθηγητή Ριντ ως ομιλητή. Όμως τα νεότερα μέλη, κουρασμένα από την απομόνωση λόγω Covid-19, ρίχτηκαν στην μάχη του «Defund Police» (να μειωθεί η χρηματοδότηση της Αστυνομίας) και των αντι-Τραμπ διαδηλώσεων και εξοργίστηκαν από την πρόσκληση που του δόθηκε.

«Τα μέλη έχουν πολύ έντονες ανησυχίες», δήλωσε ο Τσι Ανούα, από τους επικεφαλής της οργάνωσης της Νέας Υόρκης του DSA σε μια διαδικτυακή κλήση. «Η συζήτηση ήταν πολύ περιφρονητική για τις φυλετικές ανισότητες σε ένα πολύ τεταμένο χρονικό διάστημα για την αμερικανική ζωή».

Η καθηγήτρια Τέιλορ του Πρίνστον, είπε ότι ο καθηγητής Ριντ θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η προγραμματισμένη συζήτησή του για το Covid-19 και δεδομένης της εμμονής για τις φυλετικές ανισότητες θα καταγραφόταν ως «πρόκληση. Ήταν αρκετά εμπρηστικό».

Τίποτα από αυτά δεν εξέπληξε τον Καθηγητή Ριντ, ο οποίος σαρδόνια το χαρακτήρισε ως «μια σταγόνα στον ωκεανό». Κάποιοι στην Αριστερά, είπε, «πολεμούν ενάντια στο να σκεφτούν αναλυτικά».

O καθηγητής Ρίντ είναι ένας μάχιμος διανοούμενος, ο οποίος απολαμβάνει ιδιαίτερα να στηλιτεύει φιλελεύθερους τους οποίους θεωρεί πολύ «φιλικούς» με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Έγραψε ότι ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον και οι φιλελεύθεροι οπαδοί του έδειξαν «προθυμία να θυσιάσουν τους φτωχούς και να το χαρακτηρίσουν ως σκληρή συμπόνια» και περιέγραψε τον πρώην αντιπρόεδρο Τζόζεφ Ρ. Μπάιντεν ως έναν άνθρωπο του οποίου «η τρυφερή ευσπλαχνία περιορίζεται στις χρηματοπιστωτικές βιομηχανίες».

Βρίσκει κάποιο χιούμορ όταν δέχεται επίθεση σχετικά με το θέμα της φυλής.

«Δεν έχω αρχίσει ποτέ παρουσιάζοντας τη βιογραφία μου, καθώς αυτό συχνά γίνεται μέσο επίδειξης». «Αλλά όταν οι αντίπαλοί μου λένε ότι δεν αποδέχομαι ότι ο ρατσισμός είναι πραγματικός, σκέφτομαι: Εντάξει, αρκετά, φτάσαμε πλέον σε ένα περίεργο σημείο».

Ο καθηγητής Ριντ και άλλοι σύντροφοί του πιστεύουν ότι η αριστερά συχνά παγιδεύεται σε μάχες για φυλετικά σύμβολα, από τα αγάλματα μέχρι τη γλώσσα, αντί να παρακολουθεί τις θεμελιώδεις οικονομικές αλλαγές.

«Αν σου έλεγα: είσαι άνεργος, αλλά καταφέραμε να μετονομάσουμε το Γέιλ με το όνομα ενός άλλου λευκού», θα με κοίταζες σαν να είμαι τρελός», είπε ο κ. Σανκάρα, συντάκτης του Jacobin (σ.μ. Το Πανεπιστήμιο του Γέιλ πήρε το όνομά του από τον Ελάιχου Γέιλ, έμπορο, φιλάνθρωπο, χρηματοδότη του Πανεπιστημίου και εμπόρου σκλάβων).

Καλύτερα, υποστηρίζουν, να μιλήσουμε για κοινότητα συμφερόντων. Ενώ υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα πλούτου μεταξύ των Μαύρων και των Λευκών Αμερικανών, οι φτωχοί και οι λευκοί εργαζόμενοι της εργατικής τάξης είναι σε εξαιρετικά όμοια κατάσταση με τους φτωχούς και τους εργαζόμενους μαύρους της εργατικής τάξης όσον αφορά το εισόδημα και τον πλούτο, δηλαδή διαθέτουν πολύ λίγα και από τα δύο. Οι πολιτικοί του Δημοκρατικού Κόμματος, υποστηρίζει ο καθηγητής Ριντ και οι υποστηρικτές του, χειρίζονται το φυλετικό πρόβλημα ως ελιγμό για να αποφύγουν την ενασχόληση με μεγάλα οικονομικά ζητήματα που έχουν βαθιές ρίζες, όπως η ανακατανομή πλούτου, καθώς αυτό θα αναστάτωνε τους πλούσιους δωρητές τους.

«Οι φιλελεύθεροι χρησιμοποιούν την πολιτική ταυτότητας και τη φυλή ως έναν τρόπο για να αντιμετωπίσουν τις εκλήσεις για αναδιανεμητικές πολιτικές», σημείωσε ο Τουρέ Ριντ, του οποίου το βιβλίο «Toward Freedom: The Case Against Race Reductionism» ασχολείται με αυτά τα θέματα.

Μερικοί από τα αριστερά υποστηρίζουν ότι ο καθηγητής Ριντ και οι σύμμαχοί του αγνοούν ότι η έντονη έμφαση στη φυλή δεν είναι μόνο καλή πολιτική αλλά και κοινή λογική.

«Οι Μαύροι δεν υφίστανται μόνο ταξική καταπίεση», δήλωσε η καθηγήτρια Τέιλορ του Πρίνστον, «υποφέρουν επίσης από τη φυλετική καταπίεση. Είναι ουσιαστικά πιο περιθωριοποιημένοι από τους λευκούς».

«Πώς χτυπάμε την πόρτα τους, χωρίς να μιλάμε για φυλή και ρατσισμό;»

Έθεσα αυτήν την ερώτηση στον καθηγητή Ριντ. Γιος μετακινούμενων, ριζοσπαστών ακαδημαϊκών, πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Νέα Ορλεάνη. «Είμαι γέννημα θρέμμα του Νότου και του συστήματος φυυλετικών διαχωρισμών και έχω ιδιαίτερο μίσος για αυτό το σύστημα», είπε.

Ωστόσο, ακόμη και αν ευχαριστήθηκε καθώς πρόσφατα η Νέα Ορλεάνη αφαίρεσε μνημεία της παλιάς, δουλοκτητικής Συνομοσπονδίας των Πολιτειών του Νότου, προτιμούσε έναν διαφορετικό συμβολισμό. Θυμήθηκε, που ως μικρό αγόρι ταξίδεψε σε μικρές πόλεις της Νέας Αγγλίας και περπατούσε μέσα από νεκροταφεία βλέποντας ταφόπλακες καλυμμένες με βρύα να δείχνουν πού αναπαύτηκαν όσοι νέοι λευκοί πέθαναν στην υπηρεσία της Ένωσης.

«Ένιωσα ένα ζεστό συναίσθημα διαβάζοντας αυτούς τους τάφους, “Ο τάδε και ο τάδε πέθαναν ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να είναι ελεύθεροι”. Υπήρχε κάτι πολύ συγκινητικό σε αυτό».

Πηγή: New York Times

Μετάφραση: antapocrisis

Φυσικά και μπορούμε να εκλέγουμε τον εκάστοτε προοδευτικό Δημοκρατικό. Μετά όμως τι γίνεται;

/0 Comments/in , /by

Χθες, η Alexandra Ocasio-Cortez κέρδισε την εκλογή για τον Δημοκρατικό υποψήφιο για το Κογκρέσο στη Νέα Υόρκη, σε μια περιοχή όπου πλειοψηφούν οι Λατίνοι, εναντίον του αλαζόνα δεξιού, αδιαμφισβήτητου επικεφαλής των Δημοκρατικών του Κουίνς, ο οποίος μάλιστα είχε να αμφισβητηθεί εκλογικά από το 2004. Αυτός ο λευκός ήταν στο τσεπάκι των μεγάλων εταιρειών που συνεισφέρουν πακτωλό χρημάτων στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, τόσο, ώστε θεωρούνταν ως ένας από τους λίγους που θα μπορούσε να διαδεχθεί την ηγέτιδα των Δημοκρατικών Νάνσυ Πελόζι στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Στην πραγματικότητα άλλωστε, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα δύο κόμματα επιλέγουν τους επικεφαλής τους σε κάθε πολιτειακό νομοθετικό σώμα. Το ίδιο γίνεται φυσικά και στα δύο νομοθετικά σώματα του Κογκρέσου (Βουλή και Γερουσία) – επικεφαλής είναι όσοι φέρνουν τις μεγαλύτερες δωρεές από ισχυρές εταιρείες και πλούσιους ιδιώτες.

Η Ocasio-Cortez πραγματοποίησε την εκστρατεία της υποστηρίζοντας την υγειονομική περίθαλψη και τη δωρεάν φοίτηση στα κολλέγια. Κατήγγειλε την τελευταία σφαγή στη Γάζα. Είπε ότι το ICE[i] θα έπρεπε να καταργηθεί, ενώ την προηγούμενη ημέρα των εκλογών βρισκόταν σε κέντρο κράτησης μεταναστών στο Νότιο Τέξας. Είναι μια νεαρή εργαζόμενη, από το Πουέρτο Ρίκο, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες αρνήθηκε την εταιρική χρηματοδότηση και εργαζόταν σε μια πραγματική δουλειά, ως σερβιτόρα, όταν ξεκινούσε την εκστρατεία της. Είναι μέλος του DSA[ii] και δηλώνει σοσιαλίστρια. Και τώρα είναι η υποψήφια των Δημοκρατικών σε μια εκλογική περιφέρεια της Νέας Υόρκης. Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Για πολλούς ανθρώπους στην Αριστερά, είναι μια ευκαιρία για γιορτή. Μπορώ να το καταλάβω, δούλευα επί ένα τέταρτο του αιώνα στο Σικάγο, από όπου κατάγομαι, στις καμπάνιες ενάντια στη δυναστεία των Δημοκρατικών Daley. Εκλέξαμε προοδευτικούς αντιπροσώπους στο δημοτικό συμβούλιο, στα νομαρχιακά γραφεία, στα νομοθετικά σώματα της Πολιτείας, στο Κογκρέσο, ενώ το 1983 και το 1987 εκλέξαμε και προοδευτικό δήμαρχο. Βοήθησα να εγγραφούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στους εκλογικούς καταλόγους. Εγώ και άλλοι πολλοί άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα, φανταστήκαμε ότι θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε ένα κίνημα από τα κάτω που θα μπορούσε να μετασχηματίσει το Δημοκρατικό κόμμα.

Το σχέδιο όμως δεν δούλεψε όπως φανταζόμασταν.

Γιατί αποδεικνύεται ότι και οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι και το Δημοκρατικό κόμμα είναι θεσμοί και οι θεσμοί αλλάζουν τα άτομα πιο συχνά από όσο τα άτομα αλλάζουν τους θεσμούς. Μερικοί από τους ανθρώπους μας απομακρύνθηκαν σιγά σιγά από τις δεσμεύσεις τους, άλλοι αλλάξαν ανοικτά, άλλοι απομονώθηκαν και ξεβράστηκαν. Παρά τις φράσεις που υπάρχουν στα χείλη όλων, δεν βρήκαμε ποτέ πώς να κάνουμε τους αντιπροσώπους μας να κρατούν τις υποσχέσεις τους, πώς να επιβάλουμε κάποιου είδους λογοδοσία.

Ήμασταν και εξακολουθούμε να είμαστε στο έλεος και υπό τις ιδιοτροπίες των υποψηφίων και των αξιωματούχων που βοηθάμε να εκλέξουμε. Όταν ο Chuy Garcia έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος του Σικάγου, αρνήθηκε να μιλήσει για την αστυνομική ασυδοσία του Homan Square[iii] και να καταγγείλει το αίσχος. Ακόμη χειρότερα, ζήτησε την πρόσληψη και άλλων αστυνομικών, χωρίς οι υποστηρικτές του μέσα στο κίνημα να μπορούν καν να του μιλήσουν. Ακόμα βέβαια και το Πράσινο Κόμμα δεν είναι απρόσβλητο από αυτό το φαινόμενο. Όταν η Jill Stein επέλεξε να υποχωρήσει από μια διεκδίκηση για πρόσβαση περισσότερων ψηφοφόρων στις εκλογές του 2016 στην Τζόρτζια και στη Βόρεια Καρολίνα, δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσαν να κάνουν οι Πράσινοι σε αυτές τις πολιτείες. Τίποτα απολύτως. Πώς ακριβώς λοιπόν θα μπορούσαμε να κάνουμε έναν υποψήφιο ή εκλεγμένο αξιωματούχο να λογοδοτεί; Υπάρχουν σήμερα τα διαθέσιμα μέσα για να το πετύχουμε; Μάλλον όχι. Ίσως όμως πρέπει να τα οικοδομήσουμε.

Τον περασμένο χρόνο, σε μια διήμερη συνάντηση του Movement School[iv] στο Τζάκσον του Μισισιπή, ο Kali Akuno, συνιδρυτής της Συνεργασίας για το Τζάκσον[v], παρατήρησε ότι στο Τζάκσον οι κινηματικές δυνάμεις απέδειξαν ότι θα μπορούσαν να εκλέξουν τον Chokwe Lumumba, (και τον πατέρα και τον γιο), στη θέση του δημάρχου. Αλλά για πολλά χρόνια έκτοτε, και μετά από πολλαπλές θητείες των συγκεκριμένων δημάρχων, δεν μπορούσαμε να πούμε ποια είναι η υποστήριξη που το Τζάκσον παρέχει στην ατζέντα ενός ριζοσπαστικού οικονομικού μετασχηματισμού.

Ανακαλύψαμε πριν από κάποια χρόνια, ότι υπό τις κατάλληλες συνθήκες, μπορούμε να κερδίσουμε τις εκλογές. Η Ocasio-Cortez είναι μια γυναίκα από το Πουέρτο Ρίκο που αντιπαρατέθηκε εναντίον ενός λευκού τεμπέλη που ήδη κατείχε το αξίωμα, σε μια περιφέρεια με πλειοψηφία Λατίνων, και μπόρεσε να δημιουργήσει μια οργάνωση που έφερε σε πέρας τη  δουλειά. Οι απόψεις που εξέφρασε για τα περισσότερα θέματα είναι αξιέπαινες. Αυτό όμως που σπάνια σκεφτόμαστε είναι αυτό που κερδίζουμε πραγματικά όταν νικάμε εκλογικά.

Όταν είμαστε νικητές στα εκτελεστικά αξιώματα, όπως στους δημάρχους, οι υποψήφιοι μας γίνονται υπεύθυνοι για τη διαχείριση της λιτότητας και των περικοπών. Αυτό συμβαίνει στο Τζάκσον του Μισισιπή και στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ για να δώσω απλά δύο παραδείγματα. Έχουμε εκλέξει προοδευτικούς αξιωματούχους σε διάφορα μέρη εδώ και πολύ καιρό. Ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε αν η ικανότητά μας να εκλέγουμε προοδευτικούς αξιωματούχους έχει ξεπεράσει κατά πολύ την ικανότητά μας να ασκούμε πραγματική πίεση πάνω τους. Τελικά, μεταμορφώνουμε το Δημοκρατικό κόμμα ή απλώς το νομιμοποιούμε πυροδοτώντας λαμπερές καριέρες;

Δεν υποκρίνομαι ότι έχω τις απαντήσεις. Αλλά αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να τεθούν. Και δεν πρέπει να είμαστε φοβισμένοι για να τα θέσουμε.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis.gr

[i] Immigration and Customs Enforcement – το ομοσπονδιακό γραφείο αντιμεταναστευτικής πολιτικής

[ii] Democratic Socialists of America: Πρόκειται για τη μεγαλύτερη σοσιαλδημοκρατική οργάνωση στις ΗΠΑ η οποία κατά περίσταση στηρίζει υποψήφιους του Δημοκρατικού Κόμματος (ανάμεσά τους έχει στηρίξει τον Κέρι, τον Ομπάμα και τον Σάντερς).

[iii] Το Homan Square λειτούργησε με ευθύνη της Αστυνομίας του Σικάγο ως μια τεράστια αποθήκη κράτησης και ανακρίσεων, παραβιάζοντας το πρωτόκολλο και τους κανόνες (στέρηση δικηγόρου, ανάκριση χωρίς δικηγόρο κλπ). Περίπου 7.000 υπολογίζονται όσοι κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν κατά το διάστημα 2004-2015, οι 6.000 εκ των οποίων ήταν μαύροι.

[iv] Το Movement School είναι μια απόπειρα να δημιουργηθούν σχολεία σε κοινότητες φτωχότερων και αποκλεισμένων κοινωνικών στρωμάτων, χωρίς δίδακτρα. Στόχος τους είναι «να σπάσουν το φαύλο κύκλο της φτώχειας».

[v] Οργανισμός που προωθεί τη συνεργασία και την ανάπτυξη της κοινότητας στο Τζάκσον του Μισισιπή.

Με τι θα μοιάζει μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα;

/0 Comments/in , /by

Ας το παραδεχτούμε, η Αριστερά στις ΗΠΑ είναι πολύ μακριά από το να διεκδικήσει την εξουσία.

Μία από τις πολλές χρήσιμες ερωτήσεις που τέθηκαν στο Αριστερό Φόρουμ της προηγούμενης εβδομάδας στη Νέα Υόρκη, κάλεσε ορισμένους από εμάς να εικάσουμε με τι θα έμοιαζε μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα. Εδώ είναι οι σκέψεις μου.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά πρέπει να είναι ανεξάρτητη από τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς.

Και τα δύο αυτά κόμματα είναι δημιουργήματα και υπηρέτες του κεφαλαίου και της αυτοκρατορίας. Η αντίστοιχη κοινωνική τους βάση διαφέρει, το ένα είναι το Κόμμα του Λευκού Ανθρώπου, ενώ το άλλο είναι υποχρεωμένο να ισχυριστεί ότι δεν αποτελεί καθόλου ένα κόμμα του κεφαλαίου. Το 1936 οι κομμουνιστές οδήγησαν όλη σχεδόν την αμερικανική Αριστερά και το εργατικό κίνημα στο Δημοκρατικό κόμμα. Για πολλούς, τα επόμενα βήματα είναι τόσο αμετακίνητα που πλέον δεν αποτελούν ιστορία, αλλά γεωλογία. Παρά τις προσπάθειες των καλύτερων ανθρώπων κάθε επόμενης γενιάς, οι Δημοκρατικοί παραμένουν το κόμμα του κεφαλαίου και της αυτοκρατορίας.

Οι ακτιβιστές της βάσης των Δημοκρατικών μπορούν να αιμοδοτούν το κόμμα τους με ενέργεια και αξιοπιστία, αλλά βρίσκονται στο χώρο των αποσκευών, όχι στο τιμόνι. Δεν υπάρχουν ιμάντες μεταβίβασης ανάμεσα στις επιθυμίες τους και στο τι πραγματικά κάνουν οι εκλεγμένοι Δημοκρατικοί. Οι εκλεγμένοι Δημοκρατικοί δέχονται εντολές τους από τους πλούσιους χρηματοδότες τους, όχι από αριστερούς ακτιβιστές του κόμματός τους. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που το Κόμμα των Πράσινων το κάνει σωστά.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την εταιρική και εκκλησιαστική φιλανθρωπία.

Δεν είναι ότι πολλές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις δεν κάνουν μεγάλη και αναγκαία δουλειά. Το πρόβλημά τους είναι ότι εξαρτώνται από τη γενναιοδωρία του πλούσιου για να επιτευχθεί αυτό το έργο, να πληρωθούν οι μισθοί και οι λογαριασμοί. Ο μη κερδοσκοπικός τομέας έχει αναπτύξει τη δική του κουλτούρα, στην οποία οι οργανώσεις διευθύνονται από αξιωματούχους που βρίσκονται στο έλεος των διοικητικών συμβουλίων τους, και όλοι μαζί βρίσκονται στο έλεος των πλούσιων που τους χρηματοδοτούν. Οι εκκλησίες εξαρτώνται επίσης από τους πλούσιους δωρητές για να πληρώνονται οι λογαριασμοί, και συχνά, με την προστασία φιλικών πολιτικών, όπως για παράδειγμα στο ζήτημα των συμβάσεων των σχολικών ναύλων.

Στις ΗΠΑ, οι αριστερές οργανώσεις που το βλέπουν σωστά, είναι τα εργατικά συνδικάτα που λειτουργούν «από κάτω προς τα πάνω», τα οποία στηρίζονται στην ενίσχυση των μελών τους για να βγάζουν τα λειτουργικά έξοδα. Είναι ένα μοντέλο που θα έπρεπε να μιμηθούμε.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά πρέπει να είναι άνευ όρων ενάντια στην αυτοκρατορία.

Σε αυτό το βράχο εξόκειλε πάνω από εκατό χρόνια πριν, η σοσιαλιστή Διεθνής, όταν οι λεγόμενοι σοσιαλιστές και τα κόμματά τους σε ορισμένες χώρες πήραν το μέρος των εθνικών κυβερνήσεών τους κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντί να πάρουν το μέρος των εργατικών τάξεων, των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων λαών.

Με περίπου χίλες μικρές και μεγάλες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον πλανήτη, καθώς και υποβρύχια και πολεμικά πλοία σε όλους τους ωκεανούς, οι ΗΠΑ είναι η κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη του κόσμου. Μέχρι τώρα η ανθρωπότητα έχει εμπειρία πολλών αιώνων από αυτοκρατορίες. Οι αυτοκρατορίες ποτέ δεν ωφελούν τους φτωχούς, μόνο τους πλούσιους και ισχυρούς, και ο 21ος αιώνας δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αυτό. Το πρώτο καθήκον μιας αμερικανικής Αριστεράς που αξίζει να λέγεται Αριστερά είναι να σταθεί ενάντια στην αυτοκρατορία.

Για ορισμένους Αμερικανούς αριστερούς, ακόμα και για ορισμένους αυτοαποκαλούμενους σοσιαλιστές, αυτό φαίνεται να είναι δύσκολο. Ο Bernie Sanders υποστηρίζει με ενθουσιασμό τους αμερικανικούς πολέμους και τους δολοφονικούς οικονομικούς αποκλεισμούς σε όλο τον κόσμο. Όταν ο επαναστάτης μαύρος εθνικιστής[i] Chokwe Lumumba εξελέγη με τους Δημοκρατικούς στο Μισισιπή, σιώπησε την επί χρόνια κριτική του για την αυτοκρατορία. Και οι Berniecrats[ii] της Επανάστασής μας σοκάρουν με το πόσο λίγα λόγια έχουν να πουν για ό,τι συμβαίνει εκτός των συνόρων των Ηνωμένων Πολιτειών.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική αριστερά πρέπει να αναπτύξει την αλληλεγγύη ως αντίδοτο στην λευκή υπεροχή.

Αυτό που ονομάζεται διατομεακότητα[iii] συχνά στηρίζεται περισσότερο στο διαχωρισμό και στην ενοχοποίηση παρά στην αναγνώριση κοινών συμφερόντων και στην ένωση των ανθρώπων για να υπερασπιστούν αυτά τα κοινά συμφέροντα. Βασίζεται στο να αποδίδονται μαγικές και υπεριστορικές δυνάμεις στη θεωρία της «λευκής υπεροχής» και οδηγεί σε αόριστες πολιτικές θέσεις, όπως οι ομάδες με ειδική στοχοθεσία και που εύκολα ηττώνται. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς και γιατί η διατομεακή διάσταση έχει γίνει το ευαγγέλιο των οργανισμών που χρηματοδοτούνται από τον μη κερδοσκοπικό τομέα καθώς και γιατί η διατομεακότητα είναι ιδιαίτερα ευνοημένος ακαδημαϊκός κλάδος.

Η αλληλεγγύη προσφέρει ένα πιο αισιόδοξο όραμα για την ανθρωπότητα, καθώς η λευκή υπεροχή ξεπερνιέται από τον κοινό αγώνα για το συμφέρον όλων, και όχι από τη διάσπαση της ανθρωπότητας στους ενάρετους καταπιεσμένους, τους συμμάχους τους και τους αμετανόητους, θλιβερούς υποστηρικτές της Χίλαρι Κλίντον. Και μέσα και έξω από τις ΗΠΑ, της γης οι κολασμένοι είναι πλειοψηφία και ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε μια πλειοψηφική αριστερά είναι με έκκληση στην αλληλεγγύη.

  1. Μια αυθεντική αριστερά πρέπει να εκφράζει μια συνειδητή ταξική αντίθεση στον καπιταλισμό.

Η τάξη ή η λέξη ταξικός δεν είναι ταμπού στον λόγο της Βόρειας Αμερικής, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχει. Είναι όμως πολύ, πολύ πραγματική. Ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ταξική κυριαρχία όσων κατέχουν κεφάλαιο, των υποψηφίων που κατεβάζουν στις εκλογές και των στηριγμάτων τους.

Τα τελευταία χρόνια, αυτή η συνειδητοποίηση αποτέλεσε μια σημαντική πρόοδο του Κινήματος Occupy.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά στις ΗΠΑ θα πρέπει να δημιουργήσει χώρους και σχέσεις συζήτησης και διαβούλευσης.

Αυτή τη στιγμή, τέτοιοι χώροι και σχέσεις δεν υπάρχουν. Επιτρέψαμε στο Twitter και στο Facebook να μας επιβάλουν τρόπους που εφαρμόζουμε πλέον και στην πραγματική ζωή και φυσικά και στον διαδικτυακό διάλογο. Διαφωνείς με κάποιον; Τότε τον χαρακτηρίζεις, τον ταπώνεις φραστικά, τον κάνεις block ή delete, τον ξαναχαρακτηρίζεις και τον κάνεις unfollow. Αυτό οδήγησε πολλούς από εμάς να μιλάμε και να διαβάζουμε μόνο εκείνους με τους οποίους συμφωνούμε και με κανέναν άλλον. Έγραψα για αυτό κάτι πριν από μερικές εβδομάδες, οπότε δεν θα επαναληφθώ, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Jodi Dean περιγράφει εδώ και χρόνια τις παγίδες αυτού που ονομάζει “καπιταλισμό της επικοινωνίας”. Πηγαίνετε παρακαλώ να διαβάσετε ή να ακούσετε τι έχει να πει σχετικά με το θέμα, και σας ευχαριστώ. Έχει επίσης να πει πολλά για την ανάγκη για ένα κόμμα.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να δημιουργήσει οικονομικές και κοινωνικές οργανώσεις που προδιαγράφουν τον κόσμο που θέλουμε να οικοδομήσουμε, τον κόσμο που θα αντικαταστήσει τις περιβαλλοντοκτόνες και γενοκτονικές αλυσίδες κατανάλωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να ανατραπεί ο καπιταλισμός για να καταλάβουμε με τι μοιάζουν οι δίκαιες και βιώσιμες οικονομίες κλίμακας, τόσο σε μικροοικονομικό όσο και σε μακροοικονομικό επίπεδο. Πρέπει από τώρα να παράξουμε και να φάμε, πρέπει από τώρα να εκπαιδεύσουμε τους νέους μας, να παρέχουμε υγειονομική περίθαλψη, πρέπει τώρα να φροντίσουμε τους ηλικιωμένους μας και τώρα πρέπει να σώσουμε τον πλανήτη από τον οποίο εξαρτάμε την ίδια μας τη ζωή.

Η οργάνωση νέων σχέσεων παραγωγής, διανομής, μεταφοράς, ανακύκλωσης και παράδοσης υπηρεσιών είναι καθήκοντα που οι μεγάλοι καπιταλιστικοί τομείς των ΗΠΑ έχουν παραμελήσει. Έχουμε ήδη δει ότι η εκλογή δημάρχων και νομοθετών σε Κογκρέσο και Γερουσία, δεν αλλάζει απαραιτήτως τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργούνται και συλλέγονται τα τρόφιμά μας, ούτε αν οι χώροι εργασίας μας διευθύνονται δημοκρατικά, αν οι γειτονιές μας είναι ζωντανές, τι απόβλητα δημιουργούμε, ή αν η εκπαίδευσή μας, η μεταφορά μας και όλα τα συστήματά μας εξυπηρετούν τους ανθρώπους και τον πλανήτη περισσότερο από τα κέρδη ή όχι.

Μια αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες βοηθώντας προς μια δημοκρατική – συνεταιριστική διαχείριση του στεγαστικού προβλήματος, των τεχνών, της υγειονομικής περίθαλψης, της παροχής υπηρεσιών και κατασκευών κάθε είδους. Διαφορά οι πράξεις μας θα παραμείνει πολύ μακριά από τις δηλώσεις μας.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να γεννήσει ένα επαναστατικό κόμμα των εργαζόμενων τάξεων.

Χωρίς κόμμα όλοι εδώ είμαστε ακτιβιστές, υπόλογοι σε κανέναν πέρα από τη συνείδησή μας. Αυτό δεν οδηγεί στο να διεκδικήσουμε την εξουσία, οδηγεί σε “ακτιβιστικό ακτιβισμό” εάν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοια λέξη. Τα κόμματα είναι τα μέσα συλλογικής θέλησης με τα οποία διαμορφώνουμε τον κόσμο γύρω μας. Τα επαναστατικά κόμματα δεν περιορίζονται επίσης στις εκλογικές εκστρατείες.

Σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε, θα μπορούσαμε να περιμένουμε πραγματικά υπαρκτά εργατικά συνδικάτα να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να δημιουργήσουν μαζί ένα κόμμα της εργατικής τάξης που θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά την κατεστημένη τάξη. Αλλά με την πυκνότητα των συνδικάτων να κυμαίνεται, με αισιόδοξους υπολογισμούς, γύρω στα 7 ή 8 τοις εκατό, αυτό δεν φαίνεται πιθανό. Μπορεί να χρειαστεί πρώτα να ιδρυθεί ένα κόμμα ή τοπικά κόμματα, τα οποία θα χρηματοδοτηθούν από τα δικά τους μέλη και μετά, τα ίδια τα κόμματα θα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να προσδιορίσουν τα στρατηγικά σημεία για να οργανωθούν τα συνδικάτα, συμπράττοντας με τους διαθέσιμους συμμάχους και υλοποιώντας τη συγκεκριμένη δουλειά.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis

[i] ΣτΜ. Αναφέρεται στον μαύρο εθνικισμό, στο κίνημα δηλαδή που θεωρεί ότι οι μαύροι είναι ένα έθνος που πρέπει να ενωθεί και να έχει αναφορά στη μαύρη ταυτότητα, ώστε να αποτρέψει την εκμετάλλευση που υφίσταται από τους λευκούς (MalcolmX, Stokely Carmichael κλπ).

[ii] ΣτΜ. Έτσι ονομάζονται οι υποστηρικτές του Bernie Sanders, ειδικά όσοι αριστεροί πίστεψαν ότι η κούρσα για την εκλογή του Sanders θα ήταν ευνοϊκή για την υπόθεση της Αριστεράς.

[iii] ΣτΜ. Ο συγγραφέας αναφέρεται στην έντονη, σχεδόν αποκλειστική εμπλοκή της Αριστεράς και του κινήματος στο θέμα των ταυτοτήτων (φύλο, φυλή, σεξουαλικός προσανατολισμός κλπ), παραγνωρίζοντας την ενότητας της τάξης. Στο συγκεκριμένο ζήτημα θα επανέλθουμε με ειδικό σημείωμα του Bruce Dixon.