Για να το κάνουμε σαφές: Μέσα στον έναν αυτόν χρόνο, αν υποθέσουμε ότι το Βέλγιο έμεινε σταθερό, η Ελλάδα τα πηγε δέκα (10) φορές χειρότερα.

Κύριε Γεωργιάδη, τη διαφορά την εξανεμίσατε, μπορείτε όμως, από οσο βλέπουμε, ακόμη χειρότερα.

Αν στο πρώτο κύμα, οι χώρες αιφνιδιάστηκαν και τα συστήματα υγείας ήταν ανέτοιμα, δύο χρόνια μετά, είναι πολιτική και ιδεολογική επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη να απομένει υποστελεχωμένο και αδύναμο το ΕΣΥ για να μην κληρονομήσει η ελληνική κοινωνία ένα καλό δημόσιο σύστημα υγείας.

Το σχέδιο είναι, ακόμα και με κόστος δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, να επιβληθεί ο ιδιωτικός τομέας υγείας σε βάρος των δημόσιων νοσοκομείων. Να πολλαπλασιαστεί η ήδη κολοσσιαία ιδιωτική δαπάνη υγείας που ματώνει την ελληνική οικογένεια. Να πριμοδοτηθεί πάσει θυσία, πατώντας σε νεκρούς, το ιδιωτικό κεφάλαιο που θα δει την υγεία ως χώρο λεηλασίας των δημόσιων υποδομών και απρόσκοπτης κερδοφορίας. 

Για αυτό και, με πρώτον τον Μητσοτάκη, κρύβουν μελέτες, λένε ψέματα, δηλώνουν σημεία και τέρατα για τις ΜΕΘ και τη θνητότητα.

Τελευταίο κατόρθωμα της αριστείας, (που στην πραγματικότητα είναι απλώς αριστοκρατία), είναι το θάψιμο και η συκοφάντηση της μελέτης Τσιόδρα – Λύτρα που λέει το προφανές σε κάθε λογικό άνθρωπο, ότι δηλαδή η θνητότητα εκτός ΜΕΘ είναι πολύ μεγαλύτερη, ότι τα επαρχιακά νοσοκομεία είναι στο έλεος του Θεού και ότι η χωρητικότητα του ΕΣΥ είναι πολύ χαμηλή σε υποδομές και προσωπικό και το μπλοκάρισμά του εκτοξεύει τον αριθμό των φερέτρων.

Δεν ζήτησε κανείς από την κυβέρνηση Μητσοτάκη να κάνει τη χώρα πρώτη στην Ευρώπη σε αναλογία ΜΕΘ / πληθυσμού.

Μπορούσε όμως να πιάσει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και όχι να εκτοξεύται η θνητότητα με 200+ διασωληνώσεις στο ΕΣΥ, σύμφωνα με τη μελέτη.

Μπορούσε να μην κοροϊδεύει με πλασματικά νούμερα κλινών ΜΕΘ, να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές, να δώσει κίνητρα επαναπατρισμού σε δεκάδες χιλιάδες γιατρούς που έφυγαν στο εξωτερικό.

Μπορούσε δηλαδή, έστω υπό το βάρος των δεκάδων χιλιάδων νεκρών και της κοινωνικής κατακραυγής, να μην αφήνει πονηρά και υστερόβουλα το σύστημα υγείας να καταρρέει για να κερδοσκοπεί το ιδιωτικό κεφάλαιο υγείας.

Μπορούσε, αλλά δεν το έκανε.

Το συγκεκριμένο γεγονός μπορούμε να το αποκαλέσουμε έγκλημα, δολοφονία ή φούφουτο, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Η χώρα σπάει το ένα μετά το άλλο κάθε μαύρο ρεκόρ. Διεθνώς η Ελλάδα έγινε παράδειγμα προς αποφυγή, από εκεί που ενάμισι χρόνο πριν, υψώναμε τη σημαία της Ισπανίας ως ένδειξη συμπαράστασης για τον “δοκιμαζόμενο” ισπανικό λαό με τα πολλά θύματα, ή εκεί που ο Βασίλης ο Κικίλιας (!) έδινε συνέντευξη στην El Mundo εξηγώντας -τρομάρα του- το “μυστικό της ελληνικής επιτυχίας”.

Μια ακόμα μέρα ξημέρωσε με αριθμό νεκρών κοντά στους 100. Το ΕΣΥ έχει καταρρεύσει. Δεν ωφελεί να το αρνούμαστε, ούτε να κρυβόμαστε πίσω από τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του υγειονομικού προσωπικού. Τα νοσοκομεία δεν είναι απλώς στο όριο. Η κατάσταση έχει γίνει επικίνδυνη για την κοινωνία και τους ασθενείς. Ας το παραδεχτούμε ανοιχτά, μήπως και γίνει κάτι. Γιατί ο κόσμος πεθαίνει άδικα (αχρείαστα, θα έλεγε ο γόνος που κυβερνά τη χώρα), αλλά δεν κουνιέται φύλλο. 

Οι αναφορές από τους γιατρούς πρώτης γραμμής πληθαίνουν και όλες λένε το ίδιο πράγμα: Απόγνωση και απελπισία. Μάχη χωρίς στρατό και χωρίς όπλα που μετατρέπεται σε σφαγή. Κόσμος πεθαίνει εκτός ΜΕΘ, οι διασωληνώσεις σε κοινούς θαλάμους είναι πλέον καθεστώς, σε κάθε εφημερία τα ράντσα γεμίζουν τους διαδρόμους, επείγοντα περιστατικά αναζητούν ΜΕΘ χωρίς αποτέλεσμα, οι διακομιδές αργούν, το οξυγόνο δεν επαρκεί, πολλοί ασθενείς είτε δεν προσέρχονται στα νοσοκομεία, είτε προσέρχονται και αποχωρούν. Διευθυντής ΜΕΘ παραδέχεται ότι η αναβολή των προγραμματισμένων χειρουργείων κόστισε σε πολλούς μη covid ασθενείς τη ζωή τους. 

Κάθε μέρα χάνονται σταθερά πολλές δεκάδες ζωές, αλλά για την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που ελέγχει, όλα βαίνουν καλώς. 

Η Ελλάδα είναι δεύτερη σε υπερβάλλουσα θνητότητα σε όλη την Ευρώπη και αυτό σημαίνει ότι έχει αποτύχει τραγικά στη διαχείριση της πανδημίας. Σύμφωνα με τη Eurostat, η υπερβάλλουσα θνητότητα είναι ο πιο έγκυρος τρόπος για να συγκριθούν οι επιδόσεις των χωρών στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού, καθώς καταγράφονται όχι μόνο οι θάνατοι λόγω covid, αλλά συνολικά και όσοι χάθηκαν από άλλη πάθηση. 

Το έγκλημα είναι ακριβώς αυτό: Η κατάρρευση του ΕΣΥ δεν αφορά μόνο τους θανάτους από κορωνοϊό, αλλά όλη τη λοιπή νοσηρότητα (καρδιοπάθειες, καρκίνοι κλπ) η οποία γίνεται όλο και περισσότερο θανατηφόρα καθώς το σύστημα υγείας δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις ανάγκες. 

Το ΕΣΥ παραβιάζει πλέον την καταστατική του αρχή: Ισότιμη και καθολική πρόσβαση όλων των πολιτών στις υπηρεσίες υγείας, ανεξάρτητα από την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση. Όχι επειδή δεν μπορούν οι γιατροί και οι νοσηλευτές να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες υγείας, αλλά επειδή η κυβέρνηση και η πολιτική της, δεν τους το επιτρέπει. 

Η κατάρρευση των ΜΕΘ με 640 διασωληνωμένους αποδεικνύει ότι οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για διπλασιασμό των κλινών εντατικής θεραπείας, ήταν θέατρο. Η θνητότητα στις ΜΕΘ, ειδικά σε μικρότερα επαρχιακά νοσοκομεία αποδεικνύει ότι ΜΕΘ δεν είναι ένα κρεβάτι αλλά κυρίως προσωπικό, εξειδικευμένο και επαρκές, που λειτουργεί ως ομάδα γύρω από τον ασθενή. Οι χυδαιότητες του βουλευτή της ΝΔ Παπαδημητρίου για τις ΜΕΘ που είναι νεκροθάλαμοι και την εκτός ΜΕΘ διασωλήνωση που είναι ψευδοπρόβλημα δεν είναι τίποτα άλλο από την κυνική απόπειρα να δικαιολογηθούν οι εγκληματικές ευθύνες της κυβερνητικής διαχείρισης. Βρίσκονται σε πλήρη στοίχιση με τις παλιότερες δηλώσεις Γεραπετρίτη (“αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ, θα πέθαινε περισσότερος κόσμος”) και τις πρόσφατες δηλώσεις Σκέρτσου (“δεν υπάρχει λόγος για πολυτελές σύστημα υγείας”). 

Η οδηγία της Γκάγκα για μείωση των χειρουργείων κατά 80% αποτελεί ευθεία προσβολή της δυνατότητας των Ελλήνων πολιτών να μείνουν υγιείς με έγκαιρες επεμβάσεις σε προβλήματα που τυχόν καθυστερήσεις αποβαίνουν μοιραίες. Την ίδια στιγμή, τα χειρουργεία στον ιδιωτικό τομέα φουλάρουν, καθώς τα ιδιωτικά νοσοκομεία κρατιούνται αμόλυντα και ανεπηρέαστα από τον covid για να γεμίζουν οι τσέπες των ιδιοκτητών τους από την ολοένα αυξανόμενη ιδιωτική δαπάνη υγείας. Αυτοί που πρέπει να χειρουργηθούν είτε θα πάνε στα ιδιωτικά υποθηκεύοντας το εισόδημα το δικό τους και των οικογενειών τους, είτε θα πεθάνουν.

Τα δημόσια νοσοκομεία, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταρρέει, με τους γιατρούς να φεύγουν όλο και περισσότεροι για το εξωτερικό. Να δραπετεύουν από ένα σύστημα που δεν τους υπολογίζει, τους χρωστά εφημερίες, τους αφήνει ολιγάριθμους ανά κλινική και μονάδα, τους στίβει χωρίς αντίκρισμα. 

Νέοι νοσηλευτές, ακούγοντας το τι γίνεται και ξέροντας ότι το κράτος τους θέλει μόνο προσωρινά, για επικουρικούς, προτιμούν να αλλάξουν επάγγελμα και να στραφούν αλλού. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενάμισι και πλέον χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, έχει φέρει τα νοσοκομεία και τον υγειονομικό κόσμο της χώρας σε πολύ χειρότερη κατάσταση. 

Ειδικά η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, ο αποφασιστικός κρίκος που θα επέτρεπε την έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση, δίνοντας έτσι ανάσες στα νοσοκομεία, έχει τιναχτεί στον αέρα με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να μην επαρκούν καθώς το ήδη λειψό αριθμητικά δυναμικό φορτώθηκε και με το καθήκον του εμβολιασμού.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να ενισχύσει το ΕΣΥ που έδινε τη μάχη, ενίσχυσε τις ιδιωτικές κλινικές που λιποτάκτησαν, θησαυρίζοντας μάλιστα από την λοιπή νοσηρότητα. Αντί να προχωρήσει γρήγορα τις εκκρεμούσες προσλήψεις γιατρών και να προκηρύξει επειγόντως νέες προσλήψεις, ανακοίνωνε κάθε τρεις και λίγο προσλήψεις αστυνομικών και αγορές περιπολικών. Αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, διαφήμιζε τις δωρεές ιδιωτών, προσπαθώντας να εμπεδώσει στην κοινωνία κλίμα αποδοχής του κερδοσκοπικού κεφαλαίου στην υγεία. 

Αυτή είναι όμως η πολιτική των εμμονικών, των φανατισμένων νεοφιλελεύθερων: Να στραγγίξουν το κράτος στις πιο απαραίτητες λειτουργίες του (κοινωνικά δικαιώματα) και να λειτουργεί ως ντήλερ του ιδιωτικού κεφαλαίου. 

Η εμβολιαστική εκστρατεία ναρκοθετήθηκε από την πρώτη στιγμή, τότε που η κυβέρνηση καλλιέργησε φρούδες ελπίδες για εύκολη και γρήγορη εντός μηνών “ελευθερία” και τινάχτηκε στον αέρα όταν λίγο αργότερα, με αήθη κυνισμό και μικροπολιτική σκοπιμότητα, έστησε το ρεύμα του αντιεμβολιασμού. Πονηρά και σκόπιμα ανέθεσε τον εμβολιασμό και πάλι στην ατομική ευθύνη των πολιτών, βάφτισε την πανδημία ως πανδημία των ανεμβολίαστων. Αντιμετώπισε τους εμβολιασμένους ως ασφαλείς και αμέτοχους της πανδημίας και τους ανεμβολίαστους ως ρεύμα παραδοξολόγων και συνωμοσιολόγων, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως φωνή της λογικής. Ο στόχος του Μητσοτάκη δεν ήταν να πετύχει η εμβολιαστική εκστρατεία, αλλά να κυριαρχήσει πολιτικά στο μεσαίο χώρο με το ΠΑΣΟΚ σε αποδρομή και τον ΣΥΡΙΖΑ ανίκανο να ανακάμψει. Η Ελλάδα είναι στις τελευταίες πλέον θέσεις της Ευρώπης στην εμβολιαστική κάλυψη και με αυτή την κυβερνητική διαχείριση είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να ανακάμψει.

Η πανδημία βρήκε την Ελλάδα με μια κυβέρνηση που εκμεταλλεύτηκε χυδαία την καλή τύχη της χώρας στο πρώτο κύμα για να στήσει ένα παρανοϊκό σκηνικό αποθέωσης του Μητσοτάκη και των ικανοτήτων του. Το σύστημα άλλωστε που υπηρετεί, δεν βλέπει την υγεία ως κοινωνικό δικαίωμα, αλλά ως ευκαιρία πλουτισμού του ιδιωτικού κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στο χώρο. 

Με δεκάδες νεκρούς καθημερινά, αντί να προβληματιστούν, να σκύψουν το κεφάλι, να πάρουν μέτρα, να αλλάξουν δρόμο στο ζήτημα του εμβολιασμού, ξιφουλκούν αναίσχυντα εναντίον της ενίσχυσης του ΕΣΥ και περιμένουν να ηρεμήσουν τα πράγματα για να εκχωρήσουν ολοκληρωτικά την υγεία στο ιδιωτικό κεφάλαιο, με ΣΔΙΤ, είσοδο των ιδιωτών στα νοσοκομεία, με έμμεση ή άμεση ιδιωτικοποίηση. 

Εγκληματούν κάθε μέρα σε βάρος της υγείας των πολιτών και της κοινωνίας και έχουν και ύφος χιλίων πιθήκων χαρακτηρίζοντας τις ΜΕΘ, τα νοσοκομεία, το ΕΣΥ, την ενίσχυσή του, “αχρείαστες πολυτέλειες”. 

Νομίζουν ότι δεν θα λογοδοτήσουν γιατί δεν νιώθουν να απειλούνται από καμιά αντιπολίτευση. Νομίζουν ότι θα εγκληματούν σε βάρος της δημόσιας υγείας χωρίς συνέπειες.

Θα λογοδοτήσουν; Θα υπάρξει αντιπολίτευση, Αριστερά, κόμμα της εργατικής τάξης, συνδικαλιστικό κίνημα, που θα επιβάλει να λογοδοτήσουν;

Ή θα συνεχίσουν να χορεύουν το χορό της Θάτσερ πάνω από τους τάφους για τους οποίους οι ίδιοι ευθύνονται;

Η απόπειρα της κυβέρνησης να φιμώσει τις διαμαρτυρίες και τις αποκαλύψεις για την κατάσταση στα νοσοκομεία, έγινε σαφής με την συντεταγμένη και άνωθεν αποσιώπηση της Συνέντευξης Τύπου της ΟΕΝΓΕ της 1/4, η οποία αν και καταγράφηκε από συνεργείο της ΕΡΤ, δεν αναφέρθηκε ως ξεχωριστή είδηση.

Τι πιο λογικό να είναι κεντρική είδηση η συνέντευξη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας των ανθρώπων που δίνουν τη μάχη της υγείας; Τι πιο χρήσιμο από το να δώσουν την πραγματική εικόνα της υγειονομικής μάχης οι ίδιοι οι μαχητές της; Όχι όμως στην Ελλάδα, όχι από την ελληνική δημόσια τηλεόραση, όχι πολύ περισσότερο από τα ιδιωτικά ΜΜΕ.

Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ που ήταν να μοντάρει τη συνέντευξη, αλλά τελικά δεν τη μόνταρε, αναφέρει:

Θα γράψω μόνο ότι είναι προβληματικό στο 2ωρο κεντρικό δελτίο να γίνονται συνεχείς και εκτενείς αναφορές στις ελλείψεις που έχουν τα νοσοκομεία του εξωτερικού (προσωπικού, αναπνευστήρων και μέσων προστασίας) και η ενημέρωση για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το ΕΣΥ να γίνεται με το σταγονόμετρο .
Ναι αυτό συμβαίνει σε όλα τα κανάλια, κανείς από όσο είδα δεν έπαιξε χθες την συνέντευξη τύπου της ΟΕΝΓΕ. Αλλά από την ερτ ο κόσμος έχει παραπάνω απαιτήσεις.

Το έγγραφο της διοίκησης του ΓΝΑ Λαϊκό που κυκλοφορεί από τις αρχές Μαρτίου, αποτυπώνει ένα κλίμα που έχει σημασία:

Απαγορεύεται σε οποιονδήποτε εργαζόμενο να προβαίνει σε δηλώσεις προφορικές ή έγγραφες στα ΜΜΕ, που αφορούν στη διαχείριση «ύποπτων» ή επιβεβαιωμένων περιστατικών του νέου κορωνοϊού.

Τι σημαίνει στα αλήθεια «διαχείριση»; Αν αφορά τα προσωπικά δεδομένα και το ιατρικό απόρρητο, θα έπρεπε να αναφερθούν ονομαστικά. Άλλωστε ουδεμία παραβίαση έχει υπάρξει και ούτε πρόκειται. Είναι προφανές ότι η απαγόρευση αναφοράς στα ΜΜΕ της «διαχείρισης» αφορά στο βαθμό ετοιμότητας (ή ανετοιμότητας) του οχυρωμένου (ή ανοχύρωτου) συστήματος. Αφορά στην απαγόρευση διαμαρτυρίας ή αποκάλυψης της έλλειψης επαρκών προστατευτικών μέσων. Αφορά στις χρόνιες παθογένειες, ελλείψεις, κενά του ΕΣΥ που πρέπει να αποσιωπηθούν για να μην χρεωθούν ευθύνες σε όσους τα δημιούργησαν.

Από τη μια οι γιατροί είναι σε γύψο, με τις συνεχείς έμμεσες προτροπές ή και απειλές, να μη μιλούν.

Από την άλλη ένα καλοπληρωμένο σύστημα κολακείας αναπτύσσεται, τέτοιο που δημιουργεί ευθέως θέμα δημοκρατίας.

Γιατί απειλή για τη δημοκρατία δεν είναι μόνο ο Όρμπαν που σήμερα τον θυμήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Λαϊκό Κόμμα, αφού πρώτα τον ενίσχυσαν και τον τάισαν ποικιλοτρόπως ως πρωτοπαλίκαρο του αντικομμουνιστικού οχετού.

Απειλή για τη δημοκρατία είναι και η φίμωση των πραγματικών πρωταγωνιστών της μάχης που δίνει η χώρα, ο προπηλακισμός της διαμαρτυρίας και της αποκάλυψης, η μονοδιάστατη ενημέρωση.

Από την αποθέωση και τα πορτραίτα αγιογραφίας των πρωταγωνιστών της καθημερινής ενημέρωσης, μέχρι τη φιλοτεχνημένη εικόνα ενός πρωθυπουργού – σωτήρα της χώρας, για τον οποίο η κοινωνία πρέπει να ξεχάσει ότι θεωρούσε τους γιατρούς πλεονάζοντες ή ότι έθεσε 7.900 εργαζόμενους στον ΕΟΠΥΥ σε διαθεσιμότητα.

Ορισμένες φορές η γελοιότητα των αγιογραφικών πορτραίτων είναι υπερβολική ακόμα και για τα στάνταρντ των μεσημεριανάδικων, αλλά τα ελληνικά ΜΜΕ ποτέ δεν παύουν να μας εκπλήσσουν.

Μια στρατιά δημοσιογράφων, αποσπασμένων αλλά και τρωκτικών που μασουλούν χρήμα και επιδοτήσεις, με τελευταίο προκλητικό ρεγάλο τα 11 εκατομμύρια που μοίρασε το πρωθυπουργικό γραφείο στους κολλητούς ψάλτες που δοξολογούν την κυβέρνηση, φτάνει μέχρι το σημείο να επιτίθεται σε κάθε φωνή που αποκαλύπτει μέρος της αλήθειας. Γιατί η αλήθεια για τις ευθύνες που αφόπλισαν το σύστημα Υγείας της χώρας πρέπει να πεθάνει.

Σε κάθε πόλεμο, το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια, λέει το γνωστό απόφθεγμα.

Στον σημερινό υγειονομικό πόλεμο που διεξάγουν οι υγειονομικοί, το απόφθεγμα επιβεβαιώνεται.

Συγνώμη για το βαρύγδουπο του τίτλου, αλλά σήμερα οφείλουμε να ρωτήσουμε τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε: Πρόβλημα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ή πρόβλημα δημόσιας υγείας και επιβίωσης; Αν δεν μπορεί κάποιος να συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής, ας τσιτάρει Αγκάμπεν ή Φουκώ, αλλά ας μην έχει την παραμικρή προσδοκία να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Γιατί το πρώτο πράγμα που απαιτείται για να αλλάξεις την πραγματικότητα, είναι να την καταλαβαίνεις.

Υπό άλλες συνθήκες δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι όταν μια πανδημία έχει σαρώσει όχι την “καθυστερημένη” Ασία ή Αφρική, αλλά την κεντρική Ευρώπη με τα κληρονομημένα από παλιά συστήματα υγείας, ήδη αποδυναμωμένα από τρεις δεκαετίες σκληρού νεοφιλελευθερισμού, να καταρρέουν, κάτι σοβαρό τρέχει.

Και αν για κάτι ελέγχεται ο Μητσοτάκης δεν είναι γιατί περιορίζει τις “άσκοπες μετακινήσεις”. Ελέγχεται γιατί δεν τις περιόρισε νωρίτερα. Ελέγχεται γιατί αφήνει ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα διαγγέλματα, ευρύτατες παραγωγικές δραστηριότητες να εξελίσσονται κανονικά προς χάριν των επιχειρηματικών κερδών, ακόμα και αν αυτές οι δραστηριότητες δεν αφορούν τις άμεσες ανάγκες υγείας ή επιβίωσης. Με call centers, χώρους δουλειάς, βαγόνια και λεωφορεία γεμάτα, το “μένουμε σπίτι” είναι κολοβό. Ειδικά όταν η “απαγόρευση” έρχεται να κρύψει κάτω από το χαλάκι της ατομικής ευθύνης τις εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις του κράτους.

Όλη η Ευρώπη ελέγχεται γιατί δεν έπραξε νωρίτερα. Γιατί όταν ξέσπασε η επιδημία οι Ευρωπαίοι ηγέτες και ο ίδιος ο Π.Ο.Υ. ενεργώντας καταρχήν με πολιτικές σκοπιμότητες απέναντι στην Κίνα, αλλά κυρίως με βασικό μέλημα να μην διαταραχθούν οι αγορές, αγρόν αγόραζαν. Διαβεβαίωναν ότι η νόσος είναι μια απλή γρίπη χωρίς ιδιαίτερη μεταδοτικότητα. Καθησύχαζαν τους επιστήμονες. Αφόπλιζαν τις άμυνες των συστημάτων υγείας. Και συνεχίστηκε η νιρβάνα, η αδιαφορία, η επίκληση της κανονικότητας, οι όρκοι στις “ατομικές ελευθερίες”, οι βαρύγδουπες δηλώσεις για την προστασία της οικονομίας.

Μέχρι που ήρθαν κατά χιλιάδες οι νεκροί.

Σήμερα, τα ίδια λένε ακόμα;

Ο φόρος αίματος είναι τόσο βαρύς, που μέχρι και η “ελευθερία του ατόμου”, η σημαία του φιλελευθερισμού, μαζί με την “ελευθερία της αγοράς”, έχει αρχίσει πια να ενοχοποιείται για τις εκατόμβες θυμάτων. Για να μη διαταραχθεί ο τουρισμός στις Άλπεις, η εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου, οι αεροπορικές πτήσεις, η οικονομία εν γένει.

Και η Ελλάδα άργησε να πάρει μέτρα. Συγκρινόμαστε με την Ιταλία και λέμε ότι δράσαμε νωρίς, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήμασταν “τυχεροί” με την καθυστέρηση εισόδου των πρώτων κρουσμάτων. Γιατί εντωμεταξύ η μακαριότητα της Ευρώπης και η λατρεία της απρόσκοπτης αγοράς και μετακίνησης, αποδείχθηκαν εγκλήματα. Μέτρα που κάνουν τους φιλελεύθερους να φρίττουν, αυτοπεριορισμοί, καραντίνες, ασφυκτικοί υγειονομικοί έλεγχοι, πλέον είναι σε ημερήσια διάταξη. Έπρεπε όμως να γίνουν νωρίτερα. Γιατί τώρα η νόσος είναι μέσα στην κοινότητα και μεταδίδεται. Και το ελληνικό σύστημα υγείας είναι πολύ πολύ πιο αποδυναμωμένο και υποστελεχωμένο από αυτό της Λομβαρδίας.

Σε κάθε τι κρίνουμε το πρωτεύον και το δευτερεύον. Κρίνουμε το ατομικό και το συλλογικό. Κρίνουμε το δημόσιο και το ιδιωτικό.

Και η στάση ανθρώπων που θέλουν να είναι με την κοινωνική ανατροπή δεν μπορεί παρά να είναι μονοσήμαντα σαφής: Είμαστε με το πρωτεύον, είμαστε με το συλλογικό, είμαστε με το δημόσιο. Καταλαβαίνουμε τι αντιμετωπίζουμε, τασσόμαστε φανατικά με τη συλλογική ευθύνη να σταματήσουμε την επιδημία, θέλουμε ένα δημόσιο που να παρεμβαίνει, να ρυθμίζει, να διορίζει μαζικά, να ανοίγει τον κορβανά του, ακόμα και να απαγορεύει, όταν αυτό το επιβάλει η δημόσια υγεία και η επιβίωση του λαού. Και θα φάμε το λαρύγγι όσων θελήσουν μετά την πανδημία να απλώσουν ξανά το χέρι τους στη δημόσια υγεία για να κερδοσκοπήσει το κεφάλαιο.

Ακούγεται περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι κομμουνιστές πρέπει να είναι με την “απαγόρευση κυκλοφορίας”. Και να θεωρούν ότι είναι λειψή, και άρα για αυτό το λόγο, υποκριτική.

Γιατί δεν έγινε νωρίτερα.

Γιατί έκλεισε ο Υμηττός, αλλά συνέχισε να λειτουργεί η τηλεφωνική προώθηση προϊόντων.

Γιατί η Εκκλησία συνέχισε να μολύνει μία βδομάδα αφού έκλεισαν τα σχολεία.

Γιατί η ελαφρότητα με το “πάω διακοπές στο χωριό” έπρεπε να κοπεί από την πρώτη μέρα.

Γιατί η απαγόρευση δεν επεκτάθηκε σε χώρους εργασίας που χωρίς να είναι ανάγκη συνεχίζουν να λειτουργούν.

Γιατί σε χώρους που πρέπει να συνεχίζουν να λετουργούν για να μπορεί η κοινωνία να έχει φαγητό, ρεύμα, τηλεπικοινωνίες, δεν παίρνονται αυστηρότατατα μέτρα προστασίας.

Γιατί και αυτή η “απαγόρευση” ήταν τμήμα της απόπειρας να μετακυλιστεί η ευθύνη σε όσους δεν συμμορφώνονται με τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης.

Και οι ατομικές ελευθερίες; Η ελεύθερη μετακίνηση; Το δημοκρατικό δικαίωμα στη βόλτα; Ή στη διασκέδαση;

Θα πρέπει να περιμένουν. Αντιδημοφιλές, αλλά στο βάθος ανατρεπτικό.

Γιατί αν ο καπιταλισμός είναι με τα άτομα, ο κομμουνισμός είναι με τις κοινωνίες. Και δεν θα πρέπει ούτε για μισό λεπτό να βάλουμε το ατομικό μας δικαίωμα πάνω από τη συλλογική μας υποχρέωση. Αυτό κάνει τους ανθρώπους που είναι στη σωστή όχθη της ιστορίας να μην είναι με το ατομικό τους συμφέρον, αλλά με το κοινό καλό. Και να γίνονται άνθρωποι από “άλλη πάστα”. Άρα να μπορούν, όχι σήμερα, αλλά ίσως κάποια στιγμή αύριο, να οργανώσουν την έφοδο στον ουρανό.