Κατανοώντας τις απειλές του Ισραήλ για πόλεμο με τη Χεζμπολάχ

/0 Comments/in , /by

Η Χεζμπολάχ πέρασε την τελευταία δεκαετία συσσωρεύοντας στρατιωτική και πολιτική δύναμη για να αποτρέψει το Ισραήλ από το να επιτεθεί στον Λίβανο. Αλλά οι πρόσφατες κλιμακώσεις απειλούν να ξεκινήσουν έναν πόλεμο που κανείς δεν θέλει, επειδή οι ΗΠΑ δεν θα αναγκάσουν το Ισραήλ να σταματήσει τη γενοκτονία στη Γάζα.

Σημείο ελέγχου του Ισραηλινού στρατού κοντά στα σύνορα με τον Νότιο Λίβανο,
8 Οκτωβρίου 2023.
(Φωτογραφία: © IMAGO VIA ZUMA PRESS/APA IMAGES)

Τα νότια λιβανέζικα σύνορα έχουν φτάσει στο υψηλότερο σημείο έντασης από τις 7 Οκτωβρίου. Τόσο η Χεζμπολάχ όσο και το Ισραήλ έχουν κλιμακώσει τις απειλές για ολοκληρωτικό πόλεμο, και τώρα φαίνεται ότι αυτός ίσως αποτελεί πραγματικό ενδεχόμενο.

Την Πέμπτη, 20 Ιουνίου, το CNN επικαλέστηκε ανώνυμους Αμερικανούς αξιωματούχους που δήλωσαν ότι το Ισραήλ ενημέρωσε την Ουάσιγκτον για τα σχέδιά του να μεταφέρει στρατιωτικό εξοπλισμό στα βόρεια σύνορα ενόψει ενός πολέμου με τον Λίβανο. Οι αναφορές ήρθαν μία ημέρα μετά την ομιλία του γενικού γραμματέα της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, ο οποίος απείλησε ότι η λιβανέζικη ομάδα “θα πολεμήσει χωρίς όρια ή περιορισμούς σε περίπτωση που επιβληθεί πόλεμος στο Λίβανο”.

Ο Νασράλα εκφώνησε την ομιλία του κατά τη διάρκεια μιας τελετής για τη συμπλήρωση μιας εβδομάδας από τη δολοφονία του Ταλέμπ Αμπντάλα, ενός ανώτερου διοικητή της Χεζμπολάχ. Ο Αμπντάλα δολοφονήθηκε σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή σε πόλη του νότιου Λιβάνου, στην οποία η Χεζμπολάχ απάντησε εξαπολύοντας τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα σειρά πυραυλικών επιθέσεων από τον Λίβανο από τον Οκτώβριο, όταν άρχισαν οι εχθροπραξίες μεταξύ των δύο πλευρών. Πάνω από 250 ρουκέτες και δεκάδες κατευθυνόμενα μη επανδρωμένα αεροσκάφη έπληξαν ισραηλινές θέσεις στη Γαλιλαία, προκαλώντας εκτεταμένες πυρκαγιές σε ακτίνα χιλιάδων χιλιομέτρων στην περιοχή.

Καθώς οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι καλούσαν σε πόλεμο κατά της Χεζμπολάχ, η λιβανέζικη οργάνωση δημοσίευσε τη Δευτέρα 17 Ιουνίου πλάνα από μη επανδρωμένα αεροσκάφη διάρκειας δέκα λεπτών, στα οποία παρουσιάζονται στρατηγικές ισραηλινές εγκαταστάσεις στην περιοχή της Χάιφα, όπως εργοστάσια όπλων, αποθήκες πετρελαίου και χημικών, σταθμοί παραγωγής ενέργειας, πολεμικά πλοία, το λιμάνι της Χάιφα και πολυσύχναστες κατοικημένες περιοχές.

To δεκάλεπτο βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα η Χεζμπολάχ
σε απάντηση των πολεμοχαρών Ισραηλινών δηλώσεων
δείχνει δεκάδες στρατιωτικούς στόχους στην περιοχή της Χάιφα.
Τα drones από όπου έγιναν οι λήψεις δεν έγιναν αντιληπτά από τις Ισραηλινές υπηρεσίες.

Η τελευταία αυτή κλιμάκωση ακολούθησε την επίσκεψη του ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ Amos Hochstein, ο οποίος συναντήθηκε με Λιβανέζους και Ισραηλινούς αξιωματούχους σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί η κατάσταση στα νότια λιβανέζικα σύνορα. Ο Hochstein πρότεινε ένα σχέδιο που περιλαμβάνει την απόσυρση των δυνάμεων της Χεζμπολάχ βόρεια του ποταμού Λιτάνι και την οριστική χάραξη των συνόρων μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου.

Η πρόταση του Hochstein είναι, στην ουσία, μια προσπάθεια να διαχωρίσει τις εχθροπραξίες στα σύνορα του Λιβάνου από τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα, στην οποία η Χεζμπολάχ είναι θεμελιωδώς αντίθετη. Αυτό έχει οδηγήσει τη Χεζμπολάχ να συνδέσει την παύση των εχθροπραξιών με την επίτευξη εκεχειρίας του Ισραήλ με τη Χαμάς. Το σχέδιο του Hochstein, αντίθετα, θα ανακούφιζε το Ισραήλ από την πίεση του Λιβάνου, καθώς θα αντιμετώπιζε τα άλυτα ζητήματα του ίδιου του Λιβάνου με το Ισραήλ, ιδίως το ζήτημα των συνόρων.

Ο ειδικός απεσταλμένος του προέδρου των ΗΠΑ Amos Hochstein
εμμένει στην ‘πρόταση’ αποχώρησης της Χεζμπολάχ από τις περιοχές
νοτίως του ποταμού Λιτάνι. Οι σιιτικοί αγροτικοί πληθυσμοί
που κατοικούν στα χωριά της περιοχής βρίσκονται εκεί
επί εκατοντάδες χρόνια και η Χεζμπολάχ αποτελεί την πολιτική
και στρατιωτική τους οργάνωση.
Εκδίωξη της Χεζμπολάχ, που σημαίνει εκδίωξη των πληθυσμών αυτών
από τις εστίες τους, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν η Χεζμπολάχ
ηττηθεί κατά κράτος στον πόλεμο και η επιμονή των αμερικανών
στην πρότασή τους επιδεικνύει το διαζύγιό τους με την διπλωματία.

Τα άλυτα προβλήματα του Ισραήλ με τον Λίβανο

Η Χεζμπολάχ είναι η κύρια δύναμη που ηγείται του ευρύτερου λιβανέζικου κινήματος αντίστασης, το οποίο ξεκίνησε επίσημα μετά την αποχώρηση των δυνάμεων της PLO από τη Βηρυτό και την είσοδο των ισραηλινών δυνάμεων στη λιβανέζικη πρωτεύουσα τον Σεπτέμβριο του 1982. Εκείνη την εποχή σχηματίστηκε το “Μέτωπο Εθνικής Αντίστασης του Λιβάνου”, το οποίο αποτελούνταν από αριστερά και παναραβικά κόμματα που ξεκίνησαν ένοπλη δράση κατά των ισραηλινών δυνάμεων. Το όνομα της Χεζμπολάχ δεν ήταν ακόμη γνωστό στο κοινό.

Μετά τη λήξη του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου το 1990, όλες οι λιβανέζικες δυνάμεις που συμμετείχαν σε αυτόν συμφώνησαν να αφοπλιστούν, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αποτελούσαν το μέτωπο αντίστασης. Ενώ ορισμένες κομμουνιστικές και εθνικιστικές αντάρτικες μονάδες παρέμειναν ενεργές στον κατεχόμενο λιβανέζικο νότο, η δύναμη που άρχισε να λαμβάνει σημαντική υποστήριξη τόσο από τη Συρία όσο και από το Ιράν ήταν η σιιτική Ισλαμική Αντίσταση του Λιβάνου και η πολιτική της πτέρυγα, η Χεζμπολάχ. Φτάνοντας στο 1992, η Χεζμπολάχ ήταν ουσιαστικά η μόνη δύναμη που πολεμούσε την ισραηλινή κατοχή νότια του Λιτάνι.

Η αιφνίδια απόσυρση του Ισραήλ από το νότιο Λίβανο το Μάιο του 2000 θεωρήθηκε από πολλούς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στο Ισραήλ, ως νίκη της Χεζμπολάχ για δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον, επειδή συνέβη χωρίς καμία διευθέτηση ασφαλείας με το λιβανέζικο κράτος. Παρόλο που ο λιβανέζικος στρατός αναπτύχθηκε στο νότο, δεν υπήρχαν περιορισμοί στη λιβανέζικη στρατιωτική δραστηριότητα στα σύνορα παρόμοιοι με αυτούς που επιβλήθηκαν στην Αίγυπτο με τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ το 1979. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν υπήρξαν ρυθμίσεις που να εγγυώνται την εκκένωση της παραμονής της Χεζμπολάχ στη μεθόριο.

Δεύτερον, ο πολιτικός αντίκτυπος της απόσυρσης οδήγησε σε μια κατάσταση αφύπνισης του αραβικού κοινού, το οποίο έγινε μάρτυρας πρωτοφανών εικόνων με Λιβανέζους πολίτες να εισρέουν στα εκκενωμένα ισραηλινά κέντρα κράτησης και να απελευθερώνουν τους κρατούμενούς τους. Λιβανέζοι αγρότες εμφανίστηκαν να γκρεμίζουν στρατιωτικούς φράκτες με συρματοπλέγματα και να φτάνουν στα χωράφια τους για πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια, και χωρικοί παρέλασαν εγκαταλελειμμένα ισραηλινά οχήματα στα χωριά του νότιου Λιβάνου. Η φύση της αποχώρησης έδωσε μια άνευ προηγουμένου πολιτική ώθηση τόσο στην υπόθεση της αντίστασης όσο και στη Χεζμπολάχ ως πολιτικό κόμμα, καθώς και στην επιρροή του κύριου συμμάχου και χορηγού της, του Ιράν. Αυτή η πολιτική ισχύς ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο μετά τον πόλεμο του Ισραήλ κατά του Λιβάνου το 2006, κατά τη διάρκεια του οποίου το Ισραήλ απέτυχε να πραγματοποιήσει τους διακηρυγμένους στόχους του και υπέστη στρατιωτικές απώλειες.

Το σημαντικότερο άλυτο ζήτημα και για τις δύο πλευρές, ωστόσο, είναι ότι δεν υπήρξε επίσημη χάραξη αμοιβαία αναγνωρισμένων συνόρων. Ο ΟΗΕ επέβλεψε τον καθορισμό της γραμμής στην οποία αποσύρθηκε το Ισραήλ, ονομάζοντάς την “μπλε γραμμή”. Η γραμμή διατήρησε τα αγροκτήματα Shebaa και τους λόφους Kufr Shuba, δύο λιβανέζικες γεωργικές περιοχές, υπό ισραηλινό έλεγχο. Τα εδάφη Shebaa και Kufr Shuba έγιναν ο αγαπημένος χώρος της Χεζμπολάχ για να ανταποδίδει στις ισραηλινές εισβολές στο Λίβανο ή στους βομβαρδισμούς μελών της στη Συρία μετά το 2011, θεωρώντας ότι δεν επιτίθεται στο Ισραήλ αυτό καθεαυτό, αλλά σε κατεχόμενο λιβανικό έδαφος.

Το ζήτημα της χάραξης αυτών των συνόρων συνδέθηκε με τα επιχειρηματικά μεγαλοπαιχνίδια της περιοχής το 2009, όταν ανακαλύφθηκε φυσικό αέριο στην ανατολική Μεσόγειο, μεταξύ άλλων και κοντά στις λιβανικές ακτές. Το Ισραήλ άρχισε να προσφέρει συμβόλαια σε εταιρείες για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στην αμφισβητούμενη με τον Λίβανο περιοχή. Το 2022, ο Λίβανος και το Ισραήλ υπέγραψαν συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα μετά από μια σειρά διαπραγματεύσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων η Χεζμπολάχ απείλησε ότι θα στοχεύσει τις ισραηλινές εγκαταστάσεις φυσικού αερίου που θα παραμείνουν σε οποιαδήποτε ύδατα διεκδικεί ο Λίβανος. Η Χεζμπολάχ έδωσε μάλιστα στη δημοσιότητα πλάνα από ισραηλινές πετρελαιοπηγές και από τις δικές της ρουκέτες. Πολλοί είδαν την ίδια τη συμφωνία ως μια ακόμη νίκη της Χεζμπολάχ.

Η δεύτερη προσπάθεια του Ισραήλ να υπονομεύσει τη Χεζμπολάχ μετά τον αποτυχημένο πόλεμο του 2006 σημειώθηκε κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν το ξέσπασμα του συριακού πολέμου το 2011. Το Ισραήλ βομβάρδιζε συστηματικά στόχους που ισχυριζόταν ότι ανήκαν στο Ιράν και τη Χεζμπολάχ στη Συρία, εκμεταλλευόμενο το χάος που επικρατούσε στη χώρα. Το Ισραήλ υποστήριξε ότι στόχευε τους διαδρόμους που χρησιμοποιούσε το Ιράν για να παραδίδει όπλα στη Χεζμπολάχ. Ισραηλινοί στρατιωτικοί αξιωματούχοι αποκαλούσαν τα πλήγματα αυτά “η μάχη ανάμεσα στους πολέμους”, με στόχο την αποδυνάμωση του βόρειου εχθρού τους.

Η παρέμβαση της Χεζμπολάχ στον συριακό πόλεμο, στο πλευρό της συριακής κυβέρνησης, ήταν ένα σημαντικό στοιχείο για την εξασφάλιση της ήττας των ομάδων των ανταρτών σε στρατηγικές περιοχές όπως η ανατολική Γούτα της Δαμασκού, η οροσειρά Καλαμούν και η περιοχή Κουσέιρ, οι οποίες αποτελούσαν σημεία-κλειδιά για οποιαδήποτε κατάληψη της Δαμασκού από τους αντάρτες. Η Χεζμπολάχ βοήθησε επίσης στην ήττα του ISIL στα σύνορα με τον Λίβανο, πολεμώντας στο πλευρό του λιβανέζικου στρατού και αποτελώντας σημαντικό παράγοντα στον περιφερειακό πόλεμο για την ήττα της φανατικής ομάδας. Το πιο σημαντικό είναι ότι η Χεζμπολάχ εξασφάλισε τα απαραίτητα εδάφη στη Συρία ώστε να διατηρεί μόνη της τις ανοιχτές γραμμές ανεφοδιασμού της από το Ιράν, ξεπερνώντας έτσι τις ισραηλινές προσπάθειες αποδυνάμωσής της.

Εικόνα από την ομιλία του ΓΓ της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα
την Τετάρτη 19 Ιουνίου: Η Χεζμπολάχ “θα πολεμήσει χωρίς όρια
ή περιορισμούς σε περίπτωση που επιβληθεί πόλεμος στο Λίβανο”.
Ταυτόχρονα προειδοποίησε την Κυπριακή Δημοκρατία να μην επιτρέψει
στα Ισραηλινά αεροσκάφη να χρησιμοποιήσουν εγκαταστάσεις στο έδαφός της,
πράγμα που θα την καθιστούσε συμμέτοχο στην σύγκρουση και νόμιμο στόχο.

Στην ουσία, η στρατηγική της Χεζμπολάχ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και καθ’ όλη τη διάρκεια των μεγάλων γεγονότων στην περιοχή ήταν αυτή της συσσώρευσης ισχύος, τόσο στρατιωτικής όσο και πολιτικής. Παράλληλα είχαμε τη σταδιακή αύξηση της στρατιωτικής εμπειρίας της Χεζμπολάχ από τις μάχες στη Συρία, την ενίσχυση των συμμαχιών της και την επέκταση της επιρροής της, τόσο στο εσωτερικό όσο και στην περιφέρεια. Όλα αυτά χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν ένα σοβαρό στοιχείο αποτροπής προς το Ισραήλ.

Ωστόσο, ο σκοπός αυτής της συσσωρευμένης δύναμης επιδιώκεται πάντα να αποτρέψει έναν πόλεμο με το Ισραήλ, παρά να τον προκαλέσει.

Οι αποτυχίες των ΗΠΑ και ο πόλεμος που κανείς δεν θέλει

Το Ισραήλ βρίσκεται αντιμέτωπο με το δικό του δίλημμα. Και αυτό, επίσης, δεν θέλει έναν πόλεμο με τον Λίβανο, επειδή γνωρίζει ότι η Χεζμπολάχ έχει τη δυνατότητα να βλάψει το Ισραήλ. Από τις 8 Οκτωβρίου, η Χεζμπολάχ στοχεύει συστηματικά τις ισραηλινές δυνατότητες παρακολούθησης και κατασκοπείας κατά μήκος των συνόρων, ενώ ταυτόχρονα συγκεντρώνει πληροφορίες για τις στρατιωτικές αναπτύξεις του Ισραήλ. Το Ισραήλ, το οποίο δεν έχει τις απαραίτητες πληροφορίες για τις δυνάμεις της Χεζμπολάχ, γνωρίζει ότι αντιμετωπίζει μεγάλο μειονέκτημα αν ξεκινήσει τώρα πόλεμο στο βόρειο μέτωπό του.

Ταυτόχρονα, η κλιμάκωση μεταξύ των δύο πλευρών έχει εξαντλήσει όλα τα προηγούμενα στάδια κλιμάκωσης πριν φτάσει σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Ενώ η Χεζμπολάχ δεν μπορεί να υποχωρήσει από το να εξαρτήσει την παύση των διασυνοριακών επιθέσεών της από το τέλος του πολέμου στη Γάζα, το Ισραήλ είναι ανίκανο να βρει έναν τρόπο να παραδεχτεί ότι η χίμαιρα της “ολοκληρωτικής νίκης” έχει θαφτεί στην άμμο της Γάζας.

Η Χεζμπολάχ βρίσκεται μπροστά σε μια δύσκολη επιλογή, παίρνοντας ένα σημαντικό ρίσκο με την ασφάλεια της χώρας της. Αλλά το Ισραήλ αντιμετωπίζει ένα ακόμη μεγαλύτερο στρατηγικό δίλημμα – προκειμένου να αποφύγει έναν πολύ καταστροφικό πόλεμο για τον οποίο δεν είναι προετοιμασμένο και τον οποίο δεν μπορεί να κερδίσει, πρέπει να αποδεχτεί το τέλος της τρέχουσας γενοκτονικής του πορείας στη Γάζα. Η μόνη διέξοδος για το Ισραήλ φαίνεται να βρίσκεται στα χέρια των ΗΠΑ – του μόνου μέρους που είναι σε θέση να επιβάλει τον τερματισμό του πολέμου.

Ωστόσο, η μόνη στρατηγική των ΗΠΑ από τις 7 Οκτωβρίου φαίνεται να είναι η εξάντληση όλων των μέσων για την αποφυγή άσκησης πίεσης στο Ισραήλ – ούτε καν μετά την επανειλημμένη απόρριψη από Ισραηλινούς αξιωματούχους της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός που οι ΗΠΑ παρουσίασαν ως ισραηλινό σχέδιο.

Αυτή η αμερικανική πολιτική είναι απίθανο να αλλάξει τους μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές. Παρόλο που κανείς δεν επιθυμεί έναν μεγάλο πόλεμο στα σύνορα του Λιβάνου, ο οποίος μπορεί να έχει σημαντικές περιφερειακές επιπτώσεις, η πιθανότητα πραγματοποίησής του είναι πιο κοντά από ποτέ. Μπορεί να συμβεί να ξεσπάσει ο πόλεμος που κανείς δεν θέλει, επειδή η μόνη πλευρά που θα μπορούσε να τον σταματήσει επέλεξε να μην δράσει.

Πηγή: mondoweiss.net

Μετάφραση: Κ. Μηλολιδάκης

τεχνητή νοημοσύνη εξέλιξη

Η εξέλιξη της Τεχνητής Νοημοσύνης δεν είναι μια προκαθορισμένη διαδρομή

/0 Comments/in , , /by

Πριν 5 βδομάδες οι βασικοί ηγέτες των μονοπωλίων της τεχνολογίας (Musk-Twitter, Facebook, Bozniac – Apple, Amazon, Googleκ.α) δημοσίευσαν την έκκληση των 1000 για την παύση των ερευνών στην Τεχνητή Νοημοσύνη για 6 μήνες, έτσι ώστε να ρυθμιστεί νομικά-ηθικά-επιστημονικά-πολιτικά το πλαίσιο που διέπει τις εφαρμογές της Τεχνητής Νοημοσύνης. Η ανάγκη “προέκυψε” μετά την έκρηξη της συζήτησης που προκάλεσε το Γλωσσικό Μοντέλο ChatGpt. Τις επόμενες βδομάδες κυκλοφόρησαν και άλλες εκκλήσεις. Από τον σταρ διανοητή NoalHarari έως τον επονομαζόμενο «πατέρα» της τεχνητής νοημοσύνης Τζέφρι Χίντον.

Η έκκληση εδώ. 

Πέρα  από την προφανή σκοπιμότητα, καθώς κάποιοι έμειναν πίσω στην κούρσα του ανταγωνισμού, όταν η εταιρεία OpenAI έβγαλε τη νέα έκδοση του ChatGpt, το επιχείρημα των “γκουρού” της τεχνολογίας, πως όπως γύρω από την επιστημονική γνώση για το DNA ή την πυρηνική τεχνολογία απαιτείται “μια κάποια ρύθμιση” έτσι απαιτείται και για τη γνώση γύρω από την τεχνητή νοημοσύνη, είναι αστείο. Η γνώση για την τεχνητή νοημοσύνη ήδη είναι ενσωματωμένη σε εφαρμογές που τους αποφέρουν τεράστια κέρδη, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει σχεδόν κανένα πλαίσιο κοινωνικού ελέγχου γύρω από τα δεδομένα, τις εφαρμογές, τους αλγορίθμους, το ποιος κατέχει, σε τελική ανάλυση, τα τεράστια υπολογιστικά συστήματα και τις απίστευτες ποσότητες δεδομένων που απαιτούν τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης. Επιπλέον μια οποιαδήποτε ρύθμιση για τη δημιουργία ενός στοιχειώδους πλαισίου κοινωνικού ελέγχου της τεχνητής νοημοσύνης απαιτεί χρόνια και όχι 6 μήνες, όπως ζητούν οι υπογράφοντες την έκκληση για μορατόριο. Ειδικά αν συνυπολογίσουμε την Κίνα, τη Σαουδική Αραβία και άλλες μη δυτικές χώρες που αναπτύσσουν τέτοιες τεχνολογίες.

Ως μια πιο ουσιαστική οπτική, πέρα από τις «ευαισθησίες» όσων βγάζουν δισεκατομμύρια από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των μονοπωλίων της τεχνολογίας, δημοσιεύουμε την κριτική που κάνουν οι συγγραφείς της εργασίας “Στοχαστικοί Παπαγάλοι”, που δημοσιεύτηκε το 2020 και αφορά τις εφαρμογές των Μεγάλων Γλωσσικών Μοντέλων όπως το ChatGPT, που τότε δεν είχε βγει ακόμα στη σημερινή βελτιωμένη εκδοχή του. Η έρευνα αυτή κάνει κριτική στον τρόπο ανάπτυξης αυτών των συστημάτων για περιβαλλοντικούς λόγους (απαιτούνται τεράστιοι υπολογιστές), λόγους εξαπάτησης και αξιοπιστίας καθώς όποιος ελέγχει τα δεδομένα που εισάγονται σε αυτές τις εφαρμογές αλλά και των κώδικα και την δομή αυτών των συστημάτων, παράγει και επιθυμητά γι’ αυτόν αποτελέσματα. Σημειωτέον, δύο από τους συγγραφείς απολύθηκαν από την Google όπου και εργαζόντουσαν στον τομέα της Δεοντολογίας και της Ηθικής, γιατί αρνήθηκαν να αποσύρουν το όνομά τους από την συγκεκριμένη εργασία.

https://www.dair-institute.org/blog/letter-statement-March2023

 

Δήλωση από τους συγγραφείς του StochasticParrots σχετικά με την επιστολή “AI pause”.

Read more

Επαληθεύοντας τα γεγονότα για τους …επαληθευτές των γεγονότων

/0 Comments/in , /by

To Facebook έχει αυτοανακηρυχτεί σε θεματοφύλακα της “αλήθειας”, συχνά διαγράφοντας ή βάζοντας ετικέτες σε αναρτήσεις οι οποίες κρίνονται ως αναληθείς από—υποτίθεται ανεξάρτητους και αντικειμενικούς—παρατηρητές που έχει προσλάβει. Αλλά πόσο αμερόληπτοι είναι αυτοί οι “επαληθευτές γεγονότων”; Η στάση τους στο Ουκρανικό δίνει την ευκαιρία να εξεταστεί αναλυτικά και συγκεκριμένα το ερώτημα. Ο ειδικός σε θέματα προπαγάνδας Βρετανός επιστήμονας Alan MacLeod έχει να πει αρκετά απ’ αυτού.

Οι περισσότεροι από τους οργανισμούς «επαλήθευσης γεγονότων» που χρησιμοποιεί το Facebook για την Ουκρανία, χρηματοδοτούνται άμεσα από την Ουάσιγκτον.

Οι περισσότεροι από τους οργανισμούς ελέγχου των γεγονότων με τους οποίους συνεργάζεται το Facebook για την παρακολούθηση και τη ρύθμιση των πληροφοριών σχετικά με την Ουκρανία χρηματοδοτούνται άμεσα από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, είτε μέσω της πρεσβείας των ΗΠΑ είτε μέσω του διαβόητου Εθνικού Ιδρύματος για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy–NED).

Με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, έχει ξεσπάσει ένας πόλεμος πληροφοριών εξίσου σκληρός με τις μάχες στο έδαφος και το Meta (η επίσημη ονομασία του Facebook) ανακοίνωσε ότι συνεργάζεται με εννέα οργανισμούς για να το βοηθήσουν να ξεχωρίζει τα γεγονότα από τη μυθοπλασία για τους Ουκρανούς, Ρώσους και άλλους χρήστες της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτοί οι εννέα οργανισμοί είναι οι ακόλουθοι: VoxCheck, Fact Check Georgia, Demagog, Myth Detector, Lead Stories, Patikrinta 15min, Re:Baltica και Delfi.

“Για να μειώσουμε τη διάδοση της παραπληροφόρησης και να παρέχουμε πιο αξιόπιστες πληροφορίες στους χρήστες, συνεργαζόμαστε με ανεξάρτητους τρίτους φορείς ελέγχου γεγονότων σε παγκόσμιο επίπεδο”, έγραψε ο γίγαντας της Silicon Valley και πρόσθεσε: «Οι ανεξάρτητοι τρίτοι φορείς ελέγχου γεγονότων του Facebook είναι όλοι πιστοποιημένοι από το Διεθνές Δίκτυο Ελέγχου Γεγονότων (IFCN). Το IFCN, μια θυγατρική του οργανισμού δημοσιογραφικής έρευνας Poynter Institute, είναι αφιερωμένο στο να φέρνει σε επαφή τους ελεγκτές γεγονότων παγκοσμίως».

Τι πρόβλημα υπάρχει; Τουλάχιστον πέντε από τους εννέα οργανισμούς είναι απευθείας στη μισθοδοσία της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, ενός από τους κύριους εμπόλεμους στη σύγκρουση. Το Ινστιτούτο Poynter χρηματοδοτείται επίσης από το NED. Επιπλέον, πολλοί από τους άλλους οργανισμούς, που έχουν αναλάβει να ελέγχουν τα γεγονότα, επίσης έχουν βαθιές διασυνδέσεις με άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της άμεσης χρηματοδότησης.

STOPFAKE

Ίσως η πιο γνωστή και διαβόητη από τις εννέα ομάδες είναι η StopFake. Η StopFake ιδρύθηκε το 2014 και χρηματοδοτείται από το Ατλαντικό Συμβούλιο του ΝΑΤΟ, από το βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, τη βρετανική πρεσβεία στην Ουκρανία και το υπουργείο Εξωτερικών της Τσεχίας. Έχει επίσης λάβει χρήματα από τις ΗΠΑ μέσω του National Endowment for Democracy, αν και το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά διατυμπανίζεται από τους εμπλεκομένους.

Ένας πιθανός λόγος για αυτό αναφέρθηκε σε ένα άρθρο του 2016 που αναδημοσιεύτηκε από το ίδιο το StopFake. Όπως σημειώνει το άρθρο, «στην περίπτωση του StopFake.org, όταν αντίπαλοι θέλουν να προσβάλουν το έργο [μας], επικαλούνται αμέσως την υποστήριξη [μας] από τους χορηγούς του National Endowment for Democracy ως απόδειξη της εμπλοκής της αμερικανικής κυβέρνησης και της CIA».

Μετά τη ρωσική εισβολή, το NED απέσυρε από το διαδίκτυο όλα τα δημόσια αρχεία των προγραμμάτων του στην Ουκρανία. Παρ’ όλα αυτά, ελλιπή αρχειοθετημένα αντίγραφα αυτών των αρχείων επιβεβαιώνουν μια οικονομική σχέση μεταξύ των ομάδων.

Η StopFake εξαρχής στήθηκε ως ένας ανοιχτά μεροληπτικός οργανισμός. Όπως σημειώνει μια εγκωμιαστική έκθεση γι’ αυτούς από το Διεθνές Δίκτυο Δημοσιογράφων, η πλειοψηφία των επαληθεύσεων του StopFake αφορά δημοσιεύσεις από ρωσικά μέσα ενημέρωσης, και το κίνητρο για τη δημιουργία του ήταν «η κατοχή της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 και η εκστρατεία της για να παρουσιάσει την Ουκρανία ως ένα φασιστικό κράτος όπου ευδοκιμούσε ο αντισημιτισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία και η ξενοφοβία».

Αν και είναι πράγματι εσφαλμένος ο χαρακτηρισμός της Ουκρανίας ως φασιστικού κράτους, η χώρα σαφώς διαθέτει ένα από τα ισχυρότερα ακροδεξιά κινήματα οπουδήποτε στην Ευρώπη. Και δυστυχώς, το ίδιο το StopFake κάθε άλλο παρά απολιτικός θεατής αυτής της ανόδου είναι. Πολλά καθιερωμένα δυτικά μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων των New York Times, έχουν αναφερθεί στους δεσμούς του StopFake με ομάδες της λευκής δύναμης ή των ναζί. Όταν η ντόπια δημοσιογράφος Ekaterina Sergatskova αποκάλυψε αυτούς τους δεσμούς, οι απειλές θανάτου από ακροδεξιούς την ανάγκασαν να εγκαταλείψει το σπίτι της.

Πράγματι, σύμφωνα με ορισμένους, μία από τις πρωταρχικές λειτουργίες του StopFake φαίνεται ότι είναι η προώθηση της ακροδεξιάς. Ένα μακροσκελές αποκαλυπτικό άρθρο του Lev Golinkin στο The Nation κατέγραψε αυτό που αποκάλεσε ιστορικό του StopFake στο «επιθετικό ξέπλυμα δύο ουκρανικών νεοναζιστικών ομάδων με μακρύ ιστορικό βίας, συμπεριλαμβανομένων εγκλημάτων πολέμου».

Σίγουρα η πιο διάσημη πρώην παρουσιάστρια του StopFake είναι η Nina Jankowicz. Η Jankowicz διετέλεσε για λίγο επικεφαλής του νεοσύστατου Συμβουλίου Διακυβέρνησης Παραπληροφόρησης [Disinformation Governance Board] του Προέδρου Μπάιντεν πριν η δημόσια κατακραυγή την αναγκάσει να παραιτηθεί. Με την προσωνυμία “Υπουργείο της Αλήθειας”, τόσο το συμβούλιο όσο και η Jankowicz προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Ωστόσο, λίγοι ανέφεραν το γεγονός ότι, ενώ ανήκε στο StopFake, η ίδια η Jankowicz είχε, μπροστά στην κάμερα [on camera], εξυμνήσει με ενθουσιασμό τις αρετές πολλαπλών φασιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων.

Σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα του 2017 για τα Τάγματα Aidar, Dnipro-1 και Azov, η Jankowicz παρουσίασε αυτές τις ομάδες ως ηρωικούς εθελοντές που υπερασπίζονται την Ουκρανία από την “παραπέρα καταπάτηση από τους Ρώσους αυτονομιστές”. Όπως ακριβώς το διατύπωσε,

«Το εθελοντικό κίνημα στην Ουκρανία εκτείνεται πολύ πέρα από την κατάταξη στο στρατό. Οι εθελοντικές ομάδες δραστηριοποιούνται στην υποστήριξη του στρατού της Ουκρανίας με τρόφιμα, ρουχισμό, φάρμακα και αποκατάσταση μετά τη μάχη, καθώς και εργάζονται ενεργά με τους σχεδόν δύο εκατομμύρια εσωτερικούς πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τον πόλεμο στην Ουκρανία».

Αυτή η “κορνίζα” έρχεται σε σύγκρουση με πολλαπλές εκθέσεις από ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Διεθνής Αμνηστία, οι οποίες υποστηρίζουν ότι το Τάγμα Αϊντάρ είναι ένοχο για μια μακροσκελή ακολουθία κακοποιήσεων, «συμπεριλαμβανομένων απαγωγών, παράνομων κρατήσεων, κακομεταχείρισης, κλοπών, εκβιασμών και πιθανών εκτελέσεων». Η Αμνηστία κατηγορεί επίσης το Aidar και το Dnipro-1 ότι «χρησιμοποιούν την λιμοκτονία των αμάχων ως μέθοδο πολέμου».

Το Azov, εν τω μεταξύ, είναι η πιο κακόφημη οργάνωση της παρέας. Τα διακριτικά της ομάδας είναι απευθείας παρμένα από τη 2η Μεραρχία Πάντσερ της Waffen-SS, μια μονάδα που ήταν υπεύθυνη για την εκτέλεση μερικών από τα χειρότερα εγκλήματα του χιτλερικού ολοκαυτώματος. Στο Τάγμα Azov βουτάνε επίσης τις σφαίρες τους σε χοιρινό λίπος πριν από τη μάχη ως ένα υπολογισμένο έγκλημα μίσους, προσπαθώντας να εμποδίσουν τους Εβραίους ή μουσουλμάνους εχθρούς από μια καλύτερη μεταθανάτια ζωή. Ο Andriy Biletsky, ο ιδρυτής της ομάδας, δήλωσε το 2010 ότι πιστεύει ότι η αποστολή της Ουκρανίας είναι να «οδηγήσει τις λευκές φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία … εναντίον των καθοδηγούμενων από σημίτες υπανθρώπων (Untermenschen)» – η λέξη που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ για να περιγράψει τους Εβραίους, τους Πολωνούς, τους Ουκρανούς και άλλους λαούς που είχε σημαδέψει για εξόντωση.

Τον Φεβρουάριο, το Facebook ανακοίνωσε ότι αλλάζει τους κανόνες του σχετικά με τη ρητορική μίσους για να επιτρέψει τον έπαινο και την προβολή του Τάγματος Αζόφ. Αυτό έγινε κατόπιν σύστασης του StopFake; Η MintPress [ο δημοσιογραφικός οργανισμός του συγγραφέα της παρούσας έρευνας] ζήτησε από τη Meta/Facebook να σχολιάσει τους δεσμούς του συνεργάτη τους για την επαλήθευση γεγονότων με ακροδεξιές ομάδες και αν το StopFake επηρέασε την απόφασή τους να επιτρέψουν φιλοναζιστικό περιεχόμενο στην πλατφόρμα τους, αλλά δεν έλαβε απάντηση.

Όπως σημείωσε ο Golinkin στο άρθρο του για το The Nation, το StopFake έχει επίσης υπερασπιστεί την C14, μια άλλη φασιστική παραστρατιωτική οργάνωση, περιγράφοντάς την απλώς ως “κοινωνική οργάνωση”, επικαλούμενο την άρνηση της ίδιας της C14 για τα πογκρόμ της κατά των Ρομά ως “απόδειξη” της αθωότητάς της. Αυτός ο χαρακτηρισμός έρχεται σε σύγκρουση ακόμη και με το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο κατατάσσει την C14 ως “εθνικιστική ομάδα μίσους”. Το “14” στο όνομά της παραπέμπει στο σύνθημα των “14 λέξεων” της λευκής υπεροχής.

Το StopFake έχει προβάλει διάφορους αμφιλεγόμενους ισχυρισμούς, μεταξύ άλλων ότι η αύξηση του αντισημιτισμού στην Ουκρανία είναι “ψεύτικη πληροφορία” – φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να χαρακτηρίζει καθιερωμένα μέσα όπως το NBC News και το Al-Jazeera ότι δημοσιεύουν ψεύτικες ειδήσεις σχετικά με το ρόλο του Τάγματος Αζόφ σε αυτό. Σε ένα άρθρο με τίτλο “Η Ρωσία ως σατανική [δύναμη]: Ψευδείς ιστορικοί παραλληλισμοί. Ορισμένες ιδιαιτερότητες της ρωσικής πολιτικής κουλτούρας”, επέμεινε επίσης ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ είχαν ως πρότυπο τα ρωσικά στρατόπεδα που είχε δημιουργήσει ο Βλαντιμίρ Λένιν. Στην πραγματικότητα, η γερμανική κυβέρνηση πρωτοστάτησε στη χρήση στρατοπέδων συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των λαών Χερέρο και Ναμάκουα μεταξύ 1904 και 1908 στη Ναμίμπια. Οι Βρετανοί και οι Ισπανοί ήταν επίσης από τους πρώτους που τα υιοθέτησαν.

Επιπλέον, το StopFake έχει στενούς δεσμούς με την The Kyiv Post, ένα ουκρανικό μέσο που εκπαιδεύεται και χρηματοδοτείται απευθείας από το National Endowment for Democracy [NED]. Από το 2016, η Post έχει δημοσιεύσει 191 εκθέσεις του StopFake.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ NED?

Ο λόγος για τον οποίο η λήψη χρηματοδότησης από το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy, δηλ. NED) θα πρέπει να εγείρει αμέσως υποψίες για οποιαδήποτε οργάνωση είναι επειδή το NED ιδρύθηκε ρητά από την κυβέρνηση Ρέιγκαν ως οργάνωση βιτρίνα της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Central Intelligence Agency).

Αν και χρηματοδοτείται από την Ουάσιγκτον και στελεχώνεται από κρατικούς αξιωματούχους, τεχνικά είναι ιδιωτική εταιρεία και επομένως δεν υπόκειται στους ίδιους νομικούς κανονισμούς και δημόσιο έλεγχο με τους κρατικούς θεσμούς.

Η CIA έχει χρησιμοποιήσει το NED για να πραγματοποιήσει πολλές από τις πιο αμφιλεγόμενες επιχειρήσεις της. Τα τελευταία χρόνια, έχει εκπαιδεύσει και διοχετεύσει χρήματα στους ηγέτες των διαδηλωτών του Χονγκ Κονγκ για να κρατήσει ζωντανή την εξέγερση, υποδαύλισε μια πανεθνική εκστρατεία διαδηλώσεων στην Κούβα και βοήθησε σε προσπάθειες να ανατραπεί η κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Ωστόσο, ίσως το πιο σημαντικό για την παρούσα ιστορία είναι ότι το NED συμμετείχε επίσης στο πραξικόπημα του 2014 που απομάκρυνε τον Ουκρανό πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς από την εξουσία. Η αλλαγή καθεστώτος είναι, εν ολίγοις, μία από τις πρωταρχικές λειτουργίες του.

Το NED το επιτυγχάνει αυτό με την ίδρυση, χρηματοδότηση, υποστήριξη και κατάρτιση κάθε είδους πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ομάδων στις χώρες-στόχους. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεσή του για το 2019, η Ουκρανία αποτελεί την “κορυφαία προτεραιότητα” του NED. Ο οργανισμός έχει δαπανήσει (επίσημα) πάνω από 22 εκατομμύρια δολάρια στην Ουκρανία από το 2014.

Στις πιο ειλικρινείς στιγμές τους, οι ηγέτες του NED είναι σαφείς σχετικά με τον ρόλο του οργανισμού τους. “Θα ήταν φρικτό για τις δημοκρατικές ομάδες σε όλο τον κόσμο να φαίνεται ότι επιχορηγούνται από τη CIA”, δήλωσε ο Carl Gershman, πρόεδρος του NED από το 1984 έως το 2021, εξηγώντας γιατί ιδρύθηκε ο οργανισμός του. Ο συνιδρυτής του NED, Allen Weinstein, συμφώνησε: “Πολλά από αυτά που κάνουμε σήμερα γίνονταν κρυφά πριν από 25 χρόνια από τη CIA”, δήλωσε στην Washington Post.

VOXCHECK

Το VoxCheck λαμβάνει σημαντική χρηματική βοήθεια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ μέσω του NED και της πρεσβείας των ΗΠΑ. Χρηματοδοτείται επίσης από την ολλανδική και τη γερμανική κυβέρνηση. Τα ελλιπή αρχεία του NED δείχνουν ότι το VoxCheck λαμβάνει σημαντικές ετήσιες επιχορηγήσεις και έχει δεχθεί συνολικά περίπου 250.000 δολάρια.

Αυτό το είδος των χρημάτων αποτελεί σημαντικό ποσό στην Ουκρανία, η οποία είναι μακράν το φτωχότερο έθνος στην Ευρώπη. Το κατά κεφαλήν ΑΕΕ της χώρας, που ανέρχεται σε 3.500 δολάρια ετησίως, είναι πολύ χαμηλότερο ακόμη και από αυτό της Ρωσίας, το οποίο ανέρχεται σε 10.700 δολάρια. Μια επιχορήγηση ύψους 15.000 δολαρίων από το NED που δόθηκε σε ένα ουκρανικό ίδρυμα μέσων ενημέρωσης, για παράδειγμα, ήταν αρκετή για να πληρωθούν πάνω από 100 άρθρα που γράφτηκαν.

Παρά τις πηγές χρηματοδότησής του, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν το VoxCheck εξαιρετικά θετικά. Η Washington Post, για παράδειγμα, τους περιγράφει ως “μια μικρή ομάδα ανεξάρτητων ελεγκτών γεγονότων”. Στην κοινή γλώσσα, η λέξη “ανεξάρτητη” προορίζεται συνήθως για κάθε ομάδα μέσων ενημέρωσης που δεν ανήκει ή δεν χρηματοδοτείται από κυβερνήσεις (λες και αυτός είναι ο μόνος τύπος εξάρτησης). Αλλά ακόμη και με αυτόν τον εξαιρετικά χαμηλό πήχη, το VoxCheck αποτυγχάνει.

Ένα ντοκουμέντο από το NED δείχνει μια χορηγία που έλαβε το VoxUkraine

Στο άρθρο, η Washington Post περιγράφει τη διαδικασία επαλήθευσης των γεγονότων από το VoxCheck, η οποία συνίσταται σε μεγάλο βαθμό στην «αναζήτηση αξιόπιστων ειδησεογραφικών πηγών – όπως ένα άρθρο του BBC», και στη συνέχεια στον χαρακτηρισμό των ρωσικών ισχυρισμών ως ψευδών βάσει αυτού. Με άλλα λόγια, το επίσημο κρατικό φερέφωνο της βρετανικής κυβέρνησης -που συνέβαλε καθοριστικά στην προώθηση των ψεμάτων που οδήγησαν στην εισβολή στο Ιράκ και τη Λιβύη– θεωρείται ιερό και απαραβίαστο.

Αυτό που γίνεται κατανοητό από το επαινετικό, αποκαλυπτικό, άρθρο της Post είναι ότι το προσωπικό του VoxCheck επιδεικνύει ελάχιστα προσχήματα ουδετερότητας και βλέπει τους εαυτούς του ως ψηφιακούς πεζικάριους σε μια σταυροφορία κατά της Ρωσίας. Όπως δήλωσε ένας υπάλληλος, η αποστολή τους είναι να “αποτρέψουν κάποιον από το να πέσει στα ρωσικά ψέματα και τη χειραγώγηση”. Πράγματι, ένας από το προσωπικό παραιτήθηκε από τη δουλειά του για να καταταγεί εθελοντικά στον ουκρανικό στρατό. Άλλοι υπάλληλοι του VoxCheck αποκάλυψαν ότι αισθάνονται ένοχοι που δεν το έκαναν οι ίδιοι και συνεισφέρουν μόνο εικονικά στον αγώνα.

Φυσικά, η Ρωσία λέει συνεχώς ψέματα κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου- ολόκληρη η εισβολή βασίστηκε σε ένα ψέμα. [το άρθρο εδώ δεν τεκμηριώνει τον ισχυρισμό του] Καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα, Ρώσοι αξιωματούχοι επαναλάμβαναν σταθερά ότι δεν είχαν καμία πρόθεση να εισβάλουν στην Ουκρανία. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, εν τω μεταξύ, ισχυρίζονταν ότι ο πρόεδρος Ζελένσκι είχε εγκαταλείψει τη χώρα μετά την εισβολή. Αλλά στον πόλεμο, όλες οι πλευρές λένε ψέματα. Και όταν ένα εγχείρημα επαλήθευσης των γεγονότων ασκεί συνεχώς κριτική μόνο στη μία πλευρά και μένει σε μεγάλο βαθμό σιωπηλό για την άλλη, έχει σαφώς πάρει θέση στη σύγκρουση και συνεπώς ενεργεί μεροληπτικά. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται να σκέφτονται κριτικά θα πρέπει να υποβάλλουν σε έλεγχο τους ισχυρισμούς όλων των πλευρών.

FACT CHECK GEORGIA

Το Fact Check Georgia περιγράφει τον εαυτό του ως «έναν ανεξάρτητο και αμερόληπτο ιστότοπο που προσφέρει στους αναγνώστες του ερευνημένες, επαληθευμένες και τεκμηριωμένες πληροφορίες». Ωστόσο, χρηματοδοτείται από μια σειρά αμφίβολων οργανισμών, όπως το NED και η πρεσβεία των ΗΠΑ, το German Marshall Fund, η ολλανδική κυβέρνηση και το European Endowment for Democracy, μια ευρωπαϊκή κυβερνητικά χρηματοδοτούμενη “ιδιωτική” οργάνωση που έχει ρητά ως πρότυπο το NED.

Το “Σχετικά με Εμάς” (About Us) του Fact Check Georgia είναι άκρως αποκαλυπτικό
για το αληθινό είδος της “ανεξαρτησίας” αυτού του οργανισμού επαλήθευσης.

Η ανεξαρτησία του Fact Check Georgia δυνητικά υπονομεύεται από το γεγονός ότι στο κάτω μέρος κάθε σελίδας του ιστότοπού του, εμφανίζει τα οικόσημα τόσο του NED όσο και της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Γεωργία. Αυτό συνοδεύεται από την εξής δήλωση αποποίησης ευθυνών: «Οι απόψεις και οι γνώμες που εκφράζονται σε αυτόν τον ιστότοπο ανήκουν στο Factcheck.ge και δεν αποτελούν τις απόψεις και τις γνώμες των οργανισμών υποστήριξης του έργου» – μια φράση που δεν θα ήταν απαραίτητο να επισυνάπτεται εάν ένας οργανισμός ήταν πραγματικά ανεξάρτητος.

Επιπλέον, ορισμένα από τα μέλη του προσωπικού του έχουν αξιοσημείωτο παρελθόν. Το πρώτο πρόσωπο που αναφέρεται στην ενότητα “Η Ομάδα μας” του Fact Check Georgia προηγουμένως είχε διατελέσει Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας της Γεωργίας – μιας χώρας που πολέμησε εναντίον της Ρωσίας το 2008.

MYTH DETECTOR

Μια άλλη εταιρεία με έδρα τη Γεωργία, η Myth Detector, χρηματοδοτήθηκε από την πρεσβεία των ΗΠΑ με 42.000 ευρώ το οικονομικό έτος 2021. Ο γερμανικός κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας Deutsche Welle συνεισέφερε 41.000 ευρώ. Επίσης, με δωρεά 41.000 ευρώ πέρυσι, σύμφωνα με τον οικονομικό απολογισμό του Myth Detector, συμμετέχει μια ομάδα με την ονομασία “Zinc”. Πρόκειται πολύ πιθανόν για το Zinc Network, μια σκοτεινή εταιρεία πληροφοριών που διεξάγει επιχειρήσεις πληροφοριακού πολέμου για λογαριασμό των κυβερνήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ.

DEMAGOG

Η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Πολωνία όχι μόνο χρηματοδοτεί τη Demagog, αλλά και την εκπαιδεύει στον τρόπο σκέψης. Ο ιστότοπος της Demagog σημειώνει ότι η πρεσβεία ίδρυσε μια «ακαδημία [δηλ. σχολή] επαλήθευσης των γεγονότων» για το «πώς να αντιμετωπίζετε τις ψευδείς πληροφορίες». «Χάρη στη συνεργασία με [την πρεσβεία]», σημειώνεται, «πραγματοποιήθηκαν μαθήματα για μαθητές και εκπαιδευτικούς σχετικά με τις ψευδείς ειδήσεις, τις αξιόπιστες πηγές πληροφοριών και τον έλεγχο των γεγονότων».

Εκτός από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η Demagog λαμβάνει επίσης χρήματα από την πολωνική κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ένωση και οργανισμούς του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου.

*          *          *

Μαζί, οι δραστηριότητες αυτών των πέντε οργανώσεων χρηματοδοτούνται όλες απευθείας από την Ουάσιγκτον. Ωστόσο, επίσης πολλές από τις άλλες ομάδες επαλήθευσης των γεγονότων που πληρώνει το Facebook για να λειτουργούν ως αστυνομία λογοκρισίας για την πλατφόρμα του έχουν αντίστοιχες στενές σχέσεις με τη Δυτική κρατική εξουσία. Πράγματι, η μόνη από τις εννέα που εμφανίζεται σχετικά απαλλαγμένη από άμεσες κυβερνητικές συνεργασίες είναι η αυτοχρηματοδοτούμενη μονάδα Lead Stories.

PATIKRINTA 15MIN       

Το λιθουανικό μέσο Patikrinta 15min επιμένει ότι είναι μια ανεξάρτητη, μη προκατειλημμένη ομάδα. Όπως αναφέρεται στην ενότητα “About” (Σχετικά): «Χορηγοί της Patikrinta 15min δεν μπορούν να είναι πολιτικά κόμματα, πολιτικοί, κρατικοί οργανισμοί ή εταιρείες ή οργανισμοί που σχετίζονται με πολιτικούς». Δέχονται, ωστόσο, χρηματοδότηση από το Ινστιτούτο Poynter, τον δημοσιογραφικό όμιλο στον οποίο ανήκει ο αμερικανικός οργανισμός ελέγχου των γεγονότων Politifact. Από το 2016, το Ινστιτούτο Poynter έχει ζητήσει και έχει λάβει τουλάχιστον επτά επιχορηγήσεις από το National Endowment for Democracy (NED), συνολικού ύψους πολύ πάνω από μισό εκατομμύριο δολάρια.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένες από αυτές τις επιχορηγήσεις είναι σαφώς ένας τρόπος διοχέτευσης χρημάτων σε ομάδες επαλήθευσης των γεγονότων στην Ανατολική Ευρώπη. Όπως σημειώνεται σε μια περίληψη επιχορήγησης του NED ύψους 78.000 δολαρίων, ο στόχος των χρημάτων είναι να «προωθηθεί η χρήση ιστοσελίδων επαλήθευσης των γεγονότων ως αποτελεσματικό εργαλείο λογοδοσίας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και να ενισχυθεί η παγκόσμια κοινότητα επαλήθευσης των γεγονότων». Το NED συνεχίζει σημειώνοντας ότι το Poynter θα φέρει πάνω από 70 δημοσιογράφους σε μια εκπαιδευτική σύνοδο κορυφής και στη συνέχεια θα συνεχίσει να “εκπαιδεύει”, να “καθοδηγεί”, να “υποστηρίζει” και να βοηθά τους ίδιους και τις οργανώσεις τους με την “ανάπτυξη ικανοτήτων”.

Μία από τις πολλές επιχορηγήσεις που δόθηκαν στο φαινομενικά ουδέτερο Ινστιτούτο Poynter
από τo NED του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Ένας κυνικός θα μπορούσε να συμπεράνει ότι το NED απλώς προσπαθούσε να ξεπλύνει τα χρήματά του μέσω του Poynter. Η MintPress ζήτησε από την Patikrinta 15min να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει αν ήταν μία από τις ομάδες της Ανατολικής Ευρώπης που αναφέρονται στα αρχεία του NED, αλλά δεν έλαβε απάντηση.

Όπως συμβαίνει και με άλλες από τις ομάδες, η αμερόληπτη βιτρίνα της Patikrinta 15min συχνά καταρρέει. Αυτό φαίνεται σε τίτλους όπως “Ο ρωσικός κυνισμός δεν έχει όρια” και στο γεγονός ότι συχνά υπερασπίζονται ναζιστικές ομάδες όπως το Τάγμα Αζόφ.

Όπως και το StopFake, n 15min έχει υποστηρίξει ότι η χρήση του συμβόλου των Waffen SS από το τάγμα Azov αποτελεί σύμπτωση. Παρουσίασε επίσης το Azov ως μια απολιτική οργάνωση και έχει χρησιμοποιήσει αποσπάσματα από τον ιδρυτή του Azov Andriy Biletsky – πιθανότατα τον πιο διαβόητο εν ζωή νεοναζί στον κόσμο – ως “απόδειξη” ότι οι κατηγορίες εναντίον του [Azov] είναι ρωσική παραπληροφόρηση.

RE:BALTICA

Ενώ δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η Re:Baltica έχει οικονομική σχέση με την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, η μερίδα του λέοντος της χρηματοδότησής της εξακολουθεί να προέρχεται από τη Δύση. Όπως σημειώνουν στον ιστότοπό τους, περίπου τα δύο τρίτα της χρηματοδότησής τους προέρχονται «από τα ιδρύματα που εδρεύουν σε χώρες της ΕΕ/του ΝΑΤΟ». Αναφέρουν επίσης «το Βασίλειο της Ολλανδίας» ως έναν από τους «φίλους» τους – δηλαδή τους δωρητές.

Η Re:Baltica χρηματοδοτείται απλόχερα από δυτικές κυβερνήσεις και ΜΚΟ, συμπεριλαμβανομένου του Ιδρύματος για μια Ανοιχτή Κοινωνία του George Soros

DELFI

To Delfi είναι μια σημαντική διαδικτυακή πύλη στην Ανατολική Ευρώπη και τη Βαλτική. Η εταιρεία δεν αποκαλύπτει αν λαμβάνει χρηματοδότηση από το εξωτερικό. Έχει, ωστόσο, αναμφισβήτητα, στενή σχέση με το NED. Το 2015, το Delfi πήρε συνέντευξη από τον Κρίστοφερ Γουόκερ, ένα ανώτερο στέλεχος του NED, σχετικά με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη ρωσική προπαγάνδα. Δύο χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος του NED Gershman μίλησε στο λιθουανικό κοινοβούλιο, αποκαλύπτοντας ότι η οργάνωσή του είχε,

«Συνεργαστεί με τη Λιθουανία για την αντιμετώπιση των ρωσικών προσπαθειών να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν τη δημοκρατία στη Λιθουανία, στην Ευρώπη και στην ίδια τη Ρωσία. Υποστηρίξαμε το έργο του Delfi και του Κέντρου Ανατολικοευρωπαϊκών Σπουδών με έδρα τη Λιθουανία για την παρακολούθηση, την τεκμηρίωση και την καταπολέμηση της ρωσικής παραπληροφόρησης στη Λιθουανία και τις χώρες της Βαλτικής».

Αργότερα την ίδια χρονιά, το Delfi συνεργάστηκε με το NED για τη διοργάνωση της 1ης Συνάντησης Νέων Ηγετών του Βίλνιους, κατά την οποία προσκλήθηκαν επιλεγμένοι νέοι ακτιβιστές να συναναστραφούν με δημοσιογράφους και κατασκόπους από όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, με την ελπίδα να δημιουργηθεί μια φιλική προς τη Δύση δύναμη στην κοινωνία των πολιτών.

Οι Delfi, Re:Baltica και StopFake εντοπίστηκαν ως προτεινόμενα μέλη για ένα δίκτυο “αντι”-προπαγάνδας που ελπίζει να δημιουργήσει το Δίκτυο EXPOSE. Το EXPOSE φέρεται να ήταν μια μυστική πρωτοβουλία χρηματοδοτούμενη από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία θα έφερνε σε επαφή δημοσιογράφους και κρατικά στελέχη σε έναν συνασπισμό με στόχο τη διαμόρφωση του δημόσιου λόγου με τρόπο που να ευνοεί περισσότερο τις προτεραιότητες των δυτικών κυβερνήσεων.

Ένας πίνακας που αποκαλύπτει τη διοικητική δομή του δικτύου EXPOSE ο οποίος δημοσιεύτηκε
στα πλαίσια του Integrity Initiative Leak 7 [ΣΗΜ. Ο σύνδεσμος εδώ δεν υπάρχει στο πρωτότυπο].

Όπως έγραψε το EXPOSE, «υπάρχει μια ευκαιρία να αναβαθμιστούν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών σε όλη την Ευρώπη, ενισχύοντας τις υπάρχουσες δραστηριότητές τους και απελευθερώνοντας το δυναμικό τους, ώστε να αποτελέσουν την επόμενη γενιά ακτιβιστών στον αγώνα κατά της παραπληροφόρησης του Κρεμλίνου».

«Ο συντονισμός των δραστηριοτήτων τους», έγραψε το EXPOSE, «αντιπροσωπεύει μια μοναδική ευκαιρία» για τη βρετανική κυβέρνηση στον αγώνα της κατά της Ρωσίας. Δυστυχώς, παραπονέθηκαν, η «μονομανής εμμονή» του StopFake με τη Ρωσία έχει πλήξει την αξιοπιστία του.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το EXPOSE έγραψε επίσης ότι «ένα άλλο εμπόδιο στην καταπολέμηση της παραπληροφόρησης είναι το γεγονός ότι ορισμένες αφηγήσεις που υποστηρίζονται από το Κρεμλίνο είναι εκ των πραγμάτων αληθινές» – μια παραδοχή που υπογραμμίζει ότι, για πολλές κυβερνήσεις και μέσα ενημέρωσης, η “παραπληροφόρηση” αρχίζει γρήγορα να σημαίνει απλώς “πληροφορίες με τις οποίες διαφωνούμε”.

Τα ονόματα των ατόμων που καταγράφονται ως υποψήφιοι να προσληφθούν σε αυτό το δίκτυο συνιστούν ένα who’s who συνδεδεμένων με το κράτος πρακτόρων, συμπεριλαμβανομένου του δικτύου Zinc Network, πολλών ατόμων από την ιστοσελίδα ερευνητικής δημοσιογραφίας Bellingcat που χρηματοδοτείται από το NED καθώς και ο Ben Nimmo, πρώην εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ, ο οποίος τώρα είναι επικεφαλής της παγκόσμιας υπηρεσίας πληροφοριών του Facebook.

Ο ΚΥΒΕΡΝΟΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ FACEBOOK

Ωστόσο, ο Νίμο είναι μόνο ένας από τους πολλούς πρώην κρατικούς πράκτορες που εργάζονται τώρα στα ανώτερα κλιμάκια του Facebook. Τον περασμένο μήνα, η MintPress δημοσίευσε μια μελέτη που αποκάλυπτε ότι ο γίγαντας της Silicon Valley έχει προσλάβει δεκάδες πρώην στελέχη της CIA σε σημαίνουσες θέσεις εντός της εταιρείας, ιδίως στους τομείς της ασφάλειας, της διαιτησίας περιεχομένου και της εμπιστοσύνης και προστασίας.

Δεδομένου της επιρροής που ασκεί το Facebook ως γίγαντας των μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, αυτού του είδους οι σχέσεις συνιστούν ζήτημα εθνικής ασφάλειας για κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. Και αυτή δεν είναι επίσης μια υποθετική απειλή. Τον Νοέμβριο, ο Nimmo ηγήθηκε μιας ομάδας που ουσιαστικά προσπάθησε να μεταστρέψει τις εκλογές στη Νικαράγουα από το κυβερνών κόμμα των Σαντινίστας προς τον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ υποψήφιο. Τις ημέρες που προηγήθηκαν των εκλογών, το Facebook διέγραψε εκατοντάδες λογαριασμούς και σελίδες μέσων ενημέρωσης φιλικά διακείμενων προς τους Σαντινίστας.

Η ενέργεια αυτή υπογραμμίζει το γεγονός ότι το Facebook δεν είναι μια διεθνής εταιρεία που υπάρχει μόνο στον αιθέρα, αλλά μια Αμερικανική επιχείρηση που δεσμεύεται από τους Αμερικανικούς νόμους. Και ολοένα και περισσότερο, αυτό κινείται πλησιέστερα προς την ίδια την Κυβέρνηση των ΗΠΑ.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ [ΜΑΣ] ΦΥΛΑΕΙ [ΑΠΟ] ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;

Οι ψεύτικες ειδήσεις αφθονούν στο διαδίκτυο και εμείς ως κοινωνία είμαστε εντελώς απροετοίμαστοι να τις αντιμετωπίσουμε. Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ διαπίστωσε ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων -ακόμη και οι νέοι με ψηφιακές γνώσεις- δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν τις πραγματικές αναφορές από τα προφανή ψεύδη στο διαδίκτυο. Πολλοί θα πέσουν στην παγίδα της ρωσικής προπαγάνδας. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης πράγματι διοχετεύουν συνεχώς παραπλανητικές πληροφορίες. Αλλά το ίδιο κάνουν και οι χώρες του ΝΑΤΟ. Και αν οι επαληθευτές των γεγονότων που έχουν προσφερθεί εθελοντικά να ξεχωρίζουν για λογαριασμό μας την αλήθεια από τη μυθοπλασία επιτίθενται ανελέητα στη Ρωσία, αλλά σιωπούν για τις διαστρεβλώσεις της δικής τους πλευράς, πολλοί περισσότεροι θα πέσουν στην παγίδα της δυτικής προπαγάνδας.

Η σιωπηρή θεώρηση πολλών από αυτές τις ομάδες ελέγχου γεγονότων είναι ότι “μόνο η Ρωσία λέει ψέματα”. Αυτή είναι η θέση μιας μεροληπτικής οργάνωσης, μιας οργάνωσης που ενδιαφέρεται ελάχιστα για την αλήθεια και περισσότερο για την επιβολή ελέγχου στα μέσα επικοινωνίας. Και όλα αυτά γίνονται στο όνομα της διαφύλαξης της ασφάλειάς μας.

Ποιος επαληθεύει τους ισχυρισμούς των επαληθευτών γεγονότων; Δυστυχώς, εναπόκειται σε μικρά, ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης να το κάνουν. Ωστόσο, η MintPress [ο φορέας του συγγραφέα του άρθρου αυτού] έχει αντιμετωπίσει διαρκή καταστολή επειδή κάνει [ακριβώς] αυτό, έχοντας αποκλειστεί από την επικοινωνία με τους 400.000 και πλέον οπαδούς μας στο Facebook, ενώ επίσης καταστέλλεται αλγοριθμικά από τους γίγαντες της Silicon Valley και διαγράφεται από υπηρεσίες οικονομικών συναλλαγών, όπως η PayPal.

Η λύση είναι η διδασκαλία και η ανάπτυξη της κριτικής παιδείας στα μέσα ενημέρωσης. Όλα τα μέσα ενημέρωσης έχουν προκαταλήψεις και ατζέντες. Εναπόκειται στο [κάθε] άτομο να τα εντοπίζει και να εξετάζει και να αξιολογεί διαρκώς ό,τι διαβάζει. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις δεν θέλουν οι πληθυσμοί τους να σκέφτονται κριτικά- θέλουν το μήνυμά τους να είναι κυρίαρχο, ένας λόγος για τον οποίο το NED χρηματοδοτεί αθόρυβα τόσους πολλούς οργανισμούς επαλήθευσης των γεγονότων ώστε να διεκπεραιώνουν τη δουλειά του.

Πηγή: MintPress News

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

ΝΑΤΟ εναντίον Ρωσίας: Τι συμβαίνει μετά;

/0 Comments/in , /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το άρθρο του Pepe Escobar στο The Cradle για την εξέλιξη του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας. Ο Escobar υπογραμμίζει τις πραγματικές εξελίξεις στο πεδίο της μάχης οι οποίες δεν συμβαδίζουν με την παρουσίασή τους που γίνεται από τη Δύση και τα ΜΜΕ της. Θεωρεί τέλος ότι η Ουκρανία με τη μορφή που γνωρίζαμε έχει τελειώσει καθώς το δυτικό της τμήμα προσαρτάται ήπια από την Πολωνία, ενώ το πολιτικό της προσωπικό έχει οικονομικά εξασφαλισμένο το μέλλον του στις ΗΠΑ.

Τρεις μήνες μετά την έναρξη της ρωσικής επιχείρησης Z στην Ουκρανία, η μάχη της Δύσης (12 τοις εκατό) εναντίον των Υπόλοιπων (88 τοις εκατό) συνεχίζει να δίνει μεταστάσεις. Ωστόσο, η αφήγηση – παραδόξως – παραμένει η ίδια.

Τη Δευτέρα, από το Νταβός, ο εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Klaus Schwab παρουσίασε στο κοινό τον Ουκρανό κωμικό-πρόεδρο Volodymyr Zelensky, στο τελευταίο σκέλος της περιοδείας του “όπλα-ελεήστε”, με ένα λαμπερό φόρο τιμής. Ο χερ Schwab τόνισε ότι ένας ηθοποιός που υποδύεται έναν πρόεδρο υπερασπιστή των νεοναζί υποστηρίζεται από «όλη την Ευρώπη και τη διεθνή τάξη».

Εννοεί, φυσικά, όλους, εκτός από το 88 τοις εκατό του πλανήτη που προσυπογράφει τον Κανόνα του Νόμου – αντί για το ψεύτικο κατασκεύασμα που η Δύση αποκαλεί «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες».

Πίσω στον πραγματικό κόσμο, η Ρωσία, αργά αλλά σταθερά ξαναγράφει την Τέχνη του Υβριδικού Πολέμου. Ωστόσο, μέσα στο καρναβάλι των ψυχολογικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ, της επιθετικής γνωστικής διείσδυσης και των εκπληκτικών κολακειών των μέσων ενημέρωσης, γίνεται μεγάλος ντόρος για το νέο πακέτο «βοήθειας» των ΗΠΑ προς την Ουκρανία 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που θεωρείται ικανό να αλλάξει την πορεία του πολέμου.

Αυτή η αφήγηση «που αλλάζει το παιχνίδι» προέρχεται από τους ίδιους ανθρώπους που έκαψαν τρισεκατομμύρια δολάρια για να εξασφαλίσουν το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Και είδαμε πώς κατέληξε αυτό.

Η Ουκρανία είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της διεθνούς διαφθοράς. Αυτά τα 40 δισεκατομμύρια δολάρια μπορούν να αλλάξουν το παιχνίδι μόνο για δύο κατηγορίες ανθρώπων: Πρώτον, για το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και δεύτερον, για μια συμμορία Ουκρανών ολιγαρχών και νεο-συντηρητικών ΜΚΟ, που θα καπαρώσουν τη μαύρη αγορά όπλων και ανθρωπιστικής βοήθειας, για να ξεπλύνουν στη συνέχεια τα κέρδη στα νησιά Κέιμαν.

Μια γρήγορη ανάλυση των 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων αποκαλύπτει ότι 8,7 δισεκατομμύρια δολάρια θα διατεθούν για την αναπλήρωση του αποθέματος όπλων των ΗΠΑ (άρα δεν θα πάnε καθόλου στην Ουκρανία). 3,9 δισεκατομμύρια δολάρια προορίζονται για την USEUCOM (το «γραφείο» που υπαγορεύει στρατιωτικές τακτικές στο Κίεβο). 5 δισεκατομμύρια δολάρια για μια ασαφή, απροσδιόριστη «παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων». 6 δισεκατομμύρια δολάρια για πραγματικά όπλα και «εκπαίδευση» στην Ουκρανία. 9 δισεκατομμύρια δολάρια σε «οικονομική βοήθεια» (η οποία θα εξαφανιστεί σε επιλεγμένες τσέπες). Και 0,9 δισεκατομμύρια δολάρια για τους πρόσφυγες.

Οι Αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης χρηματοοικονομικών κινδύνων έχουν υποβαθμίσει το Κίεβο σε σκουπιδότοπο ανάμεσα στις οντότητες που δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους. Σαν αποτέλεσμα μεγάλα αμερικανικά επενδυτικά κεφάλαια εγκαταλείπουν την Ουκρανία, αφήνοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και τα κράτη μέλη της ως τη μόνη εναλλακτική επιλογή της χώρας [για επενδύσεις και δάνεια].

Όμως, λίγες από αυτές τις χώρες, αν εξαιρέσουμε ρωσοφοβικές οντότητες όπως η Πολωνία, μπορούν να δικαιολογήσουν στους δικούς τους πληθυσμούς την αποστολή σε ένα χρεοκοπημένο κράτος τεράστιων ποσών άμεσης βοήθειας. Επομένως, εναπόκειται στους μηχανισμούς της ΕΕ που εδρεύουν στις Βρυξέλλες να κάνουν το ελάχιστο δυνατό προκειμένου να διατηρήσουν την Ουκρανία σε οικονομικό κώμα – ανεξάρτητα από οποιαδήποτε συμβολή από τα κράτη μέλη και τους θεσμούς.

Αυτά τα «δάνεια» της ΕΕ – κυρίως με τη μορφή αποστολών όπλων – μπορούν πάντα να ξεπληρωθούν με εξαγωγές σιταριού του Κιέβου. Αυτό συμβαίνει ήδη σε μικρή κλίμακα μέσω του λιμανιού της Κωστάντζας στη Ρουμανία, όπου το ουκρανικό σιτάρι φτάνει σε φορτηγίδες πάνω από τον Δούναβη και φορτώνεται σε δεκάδες φορτηγά πλοία καθημερινά. Ή, μέσω κομβόι φορτηγών που εξυπηρετούν την κομπίνα «όπλα για σιτάρι». Όμως, το ουκρανικό σιτάρι θα συνεχίσει να τρέφει την πλούσια Δύση και όχι τους φτωχούς Ουκρανούς.

Επιπλέον, αυτό το καλοκαίρι να αναμένετε από το ΝΑΤΟ να εφεύρει μια νέα ψυχολογική επιχείρηση για να υπερασπιστεί το εκ Θεού (αλλά όχι νόμιμο) δικαίωμά του να εισέλθει στη Μαύρη Θάλασσα με πολεμικά πλοία προκειμένου να συνοδεύσει ουκρανικά σκάφη που μεταφέρουν σιτάρι. Τα ΝΑΤΟϊκά μέσα ενημέρωσης θα το πλασάρουν ως επιχείρηση «σωτηρίας» της Δύση από την παγκόσμια επισιτιστική κρίση – που τυχαίνει να προκαλείται άμεσα από κατά συρροή υστερικά πακέτα δυτικών κυρώσεων.

Η Πολωνία κατευθύνεται στην ήπια προσάρτηση

Το ΝΑΤΟ πράγματι εντείνει μαζικά την «στήριξή» του στην Ουκρανία μέσω των δυτικών συνόρων με την Πολωνία. Αυτό σε συγχρονισμό με τους δύο πρωταρχικούς στόχους της Ουάσιγκτον: Πρώτον, τη γένεση ενός «μακροχρόνιου πολέμου», σε στυλ αντάρτικου, όπως στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980, όπου τώρα οι τζιχαντιστές θα αντικατασταθούν από μισθοφόρους και νεοναζί. Δεύτερο, με τις κυρώσεις να υπονομεύουν τη Ρωσία, στρατιωτικά και οικονομικά.

Οι υπόλοιποι στόχοι παραμένουν αμετάβλητοι, αν και υποτάσσονται στους Δύο Κορυφαίους: Εξασφαλίστε ότι οι Δημοκρατικοί θα επανεκλεγούν στις ενδιάμεσες εκλογές (αυτό δεν πρόκειται να συμβεί). Ταΐστε το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα με κεφάλαια που ανακυκλώνονται ως μίζες (αυτό ήδη συμβαίνει). Και τέλος, διατηρήστε την ηγεμονία του δολαρίου των ΗΠΑ με κάθε τρόπο (ζόρικο: ο πολυπολικός κόσμος παίρνει τα πάνω του).

Ένας [άλλος] στόχος κλειδί που πλέον επιτυγχάνεται με εκπληκτική ευκολία είναι η καταστροφή της γερμανικής οικονομίας –και κατά συνέπεια και της οικονομίας της ΕΕ–, με ένα μεγάλο μέρος των εταιρειών που καταφέρνουν να επιβιώσουν να ξεπουλιούνται τελικά σε αμερικανικά συμφέροντα.

Πάρτε, για παράδειγμα, το μέλος του διοικητικού συμβουλίου της BMW, Milan Nedeljkovic, που είπε στο Reuters ότι «η βιομηχανία μας αντιπροσωπεύει περίπου το 37 τοις εκατό της κατανάλωσης φυσικού αερίου στη Γερμανία», και θα βυθιστεί χωρίς την προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου.

Το σχέδιο της Ουάσιγκτον είναι να διατηρήσει τον νέο «μακροχρόνιο πόλεμο» σε ένα όχι πολύ πυρακτωμένο επίπεδο – σκεφτείτε τη Συρία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2010 – που θα τροφοδοτείται από γραμμές μισθοφόρων και θα χαρακτηρίζεται από περιοδικές ΝΑΤΟϊκές κλιμακώσεις μέσω χωρών όπως η Πολωνία και οι Βαλτικοί νάνοι μέχρι τη Γερμανία.

Την περασμένη εβδομάδα, αυτός ο αξιοθρήνητος ευρωκράτης που παριστάνει τον Ύπατο Εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, ο Josep Borrell, πρόδωσε το παιχνίδι κατά την προεπισκόπηση της επερχόμενης συνεδρίασης του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ.

Ο Μπορέλ ομολόγησε ότι «η σύγκρουση θα είναι μακρά» και «η προτεραιότητα των κρατών μελών της ΕΕ» στην Ουκρανία «συνίσταται στην προμήθεια βαρέων όπλων».

Στη συνέχεια, ο Πολωνός πρόεδρος Andrzej Duda συναντήθηκε με τον Zelensky στο Κίεβο. Το πλήθος των συμφωνιών που υπέγραψαν οι δύο δείχνουν ότι η Βαρσοβία σκοπεύει να επωφεληθεί σημαντικά από τον πόλεμο για να ενισχύσει την πολιτικοστρατιωτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή της στη δυτική Ουκρανία. Πολωνοί υπήκοοι θα επιτρέπεται στο εξής να εκλέγονται στα ουκρανικά κυβερνητικά όργανα με τη φιλοδοξία ακόμη και να καταλάβουν θέσεις συνταγματικών δικαστών.

Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι το Κίεβο περίπου μεταφέρει τη διαχείριση του αποτυχημένου ουκρανικού κράτους στην Πολωνία. Η Βαρσοβία δεν θα χρειαστεί καν να στείλει στρατεύματα. Ονομάστε το μια μαλακή προσάρτηση.

Ο οδοστρωτήρας εν κινήσει

Ως έχει, η κατάσταση στο πεδίο της μάχης μπορεί να εξεταστεί σε αυτόν τον χάρτη. Υποκλαπείσες επικοινωνίες της Ουκρανικής διοίκησης αποκαλύπτουν τον στόχο τους να οικοδομήσουν μια στρωματοποιημένη άμυνα από την Πολτάβα μέσω του Ντνεπροπετρόβσκ, στην Ζαπορόζια, το Κριβόι Ρογκ και το Νικολάεφ – που τυγχάνει να αποτελεί την ασπίδα της ήδη οχυρωμένης Οδησσού. Τίποτα από αυτά δεν εγγυάται την επιτυχία ενάντια στην επερχόμενη ρωσική επίθεση.

Είναι πάντα σημαντικό να θυμόμαστε ότι η Επιχείρηση Z ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου με περίπου 150.000 μαχητές – και σίγουρα όχι τις ελίτ δυνάμεις της Ρωσίας. Κι όμως απελευθέρωσαν τη Μαριούπολη και κατέστρεψαν το επίλεκτο τάγμα νεοναζί Azov μέσα σε πενήντα μόνο ημέρες, καθαρίζοντας μια πόλη 400.000 κατοίκων με ελάχιστες απώλειες.

Αν και διεξάγουν έναν πραγματικό πόλεμο στο έδαφος –όχι εκείνους τους αδιάκριτους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ από αέρος– σε μια τεράστια χώρα ενάντια σε έναν μεγάλο στρατό, και αντιμετωπίζοντας πολλαπλές τεχνικές, οικονομικές και υλικοτεχνικές προκλήσεις, οι Ρώσοι κατάφεραν επίσης να απελευθερώσουν τη Χερσώνα, τη Ζαπορίζια και σχεδόν ολόκληρη την περιοχή των «διδύμων μωρών», των λαϊκών δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ.

Ο διοικητής των χερσαίων δυνάμεων της Ρωσίας, στρατηγός Aleksandr Dvornikov, έχει εντείνει τις επιθέσεις με πυραύλους, πυροβολικό και αεροπορικές επιδρομές πέντε φορές περισσότερο από ό,τι κατά την πρώτη φάση της επιχείρησης Z, ενώ οι Ουκρανοί, συνολικά, έχουν λίγα ή πολύ λίγα καύσιμα, πυρομαχικά για πυροβολικό, εκπαιδευμένους ειδικούς, drones και ραντάρ.

Αυτό που απλά δεν μπορούν να καταλάβουν οι Αμερικανοί στρατηγοί της πολυθρόνας και της τηλεόρασης είναι ότι κατά την άποψη της Ρωσίας για αυτόν τον πόλεμο –τον οποίο ο στρατιωτικός εμπειρογνώμονας Andrei Martyanov ορίζει ως «επιχείρηση συνδυασμένων στρατιωτικών και αστυνομικών ενεργειών»– οι δύο κορυφαίοι στόχοι είναι η καταστροφή όλων των στρατιωτικών πόρων του εχθρού με διατήρηση της ζωής των δικών της στρατιωτών.

Έτσι, ενώ η απώλεια τανκς δεν είναι μεγάλη υπόθεση για τη Μόσχα, η απώλεια ζωών είναι. Και αυτό ευθύνεται για τους μαζικούς ρωσικούς βομβαρδισμούς. κάθε στρατιωτικός στόχος πρέπει να καταστραφεί οριστικά. Τα χτυπήματα ακριβείας είναι ζωτικής σημασίας.

Υπάρχει μια έντονη συζήτηση μεταξύ των Ρώσων στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων σχετικά με το γιατί το Υπουργείο Άμυνας δεν πηγαίνει για μια γρήγορη στρατηγική νίκη. Θα μπορούσαν να είχαν μετατρέψει την Ουκρανία σε ερείπια –α-λα-αμερικάνικο στυλ– σε ελάχιστο χρόνο. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Οι Ρώσοι προτιμούν να προχωρούν αργά και σταθερά, σαν ένα είδος οδοστρωτήρα. Προχωρούν μόνο αφού οι ναρκαλιευτές έχουν καθαρίσει πλήρως το έδαφος, στο κάτω κάτω υπάρχουν νάρκες παντού.

Το συνολικό μοτίβο είναι αναμφισβήτητο, ό,τι κι αν λέει ο βομβαρδισμός της ΝΑΤΟϊκής προπαγάνδας. Οι Ουκρανικές απώλειες ανεβαίνουν εκθετικα – έως και 1.500 νεκροί ή τραυματίες καθημερινά, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει. Εάν υπάρχουν 50.000 Ουκρανοί στρατιώτες στους πολλούς κλειούς του Donbass, θα έχουν εξουδετερωθεί μέχρι τα τέλη Ιουνίου.

Μονάχα μέσα και γύρω από τη Μαριούπολη, η Ουκρανία πρέπει να έχει χάσει έως και 20.000 στρατιώτες. Αυτή είναι μια τεράστια στρατιωτική ήττα, ξεπερνώντας κατά πολύ την ήττα στο Debaltsevo το 2015 και προηγουμένως στο Ilovaisk το 2014. Οι απώλειες κοντά στο Izyum μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερες από όσο στη Μαριούπολη. Και τώρα προστίθενται και οι απώλειες στη γωνία του Severodonetsk.

Μιλάμε εδώ για τις καλύτερες ουκρανικές δυνάμεις. Δεν έχει καν σημασία ότι μόνο το 70 τοις εκατό των δυτικών όπλων που αποστέλλονται από το ΝΑΤΟ φτάνει ποτέ στο πεδίο της μάχης: το κύριο πρόβλημα είναι ότι οι καλύτεροι στρατιώτες πάνε…φεύγουν και δεν θα αντικατασταθούν. Νεοναζί του Αζόφ, η 24η Ταξιαρχία, η 36η Ταξιαρχία, διάφορες ταξιαρχίες εναερίως μεταφερομένων στρατευμάτων – όλες υπέστησαν απώλειες 60+ τοις εκατό ή έχουν εξοντωθεί εντελώς.

Έτσι, το βασικό ερώτημα, όπως τόνισαν αρκετοί Ρώσοι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες, δεν είναι να εντοπιστεί ο βαθμός απωλειών του Κιέβου που θα χαρακτηρίσει το σημείο χωρίς επιστροφή. Το βασικό ερώτημα είναι πόσους στρατιώτες είναι διατεθειμένη να χάσει η Μόσχα για να φτάσει σε αυτό το σημείο.

Ολόκληρη η ουκρανική άμυνα βασίζεται στο πυροβολικό. Έτσι, οι μάχες κλειδιά που θα ακολουθήσουν θα περιλαμβάνουν πυροβολικό μεγάλου βεληνεκούς. Εδώ θα υπάρξουν προβλήματα, επειδή οι ΗΠΑ πρόκειται να παραδώσουν συστήματα M270 MLRS με πυρομαχικά κατευθυνόμενα ακριβείας, ικανά να πλήξουν στόχους σε απόσταση έως και 70 χιλιομέτρων ή μεγαλύτερη.

Η Ρωσία, ωστόσο, διαθέτει αντίμετρα: το Μικρό Επιχειρησιακό-Τακτικό Σύμπλεγμα Ερμής, που χρησιμοποιεί πυρομαχικά υψηλής ακρίβειας, ενδεχομένως καθοδηγούμενα με λέιζερ και εμβέλεια άνω των 100 χιλιομέτρων. Και μπορούν να λειτουργήσουν σε συνδυασμό με τα ήδη μαζικής παραγωγής συστήματα αεράμυνας Pantsir.

Το πλοίο που βυθίζεται

Η Ουκρανία, εντός των σημερινών της συνόρων, ανήκει ήδη στο παρελθόν. Ο Georgy Muradov, μόνιμος εκπρόσωπος της Κριμαίας στον Πρόεδρο της Ρωσίας και αναπληρωτής πρωθυπουργός της κυβέρνησης της Κριμαίας, είναι κατηγορηματικός: «Η Ουκρανία, με τη μορφή που τη γνωρίζαμε, νομίζω ότι δεν θα υπάρξει ξανά. Αυτή είναι ήδη η πρώην Ουκρανία».

Η Θάλασσα του Αζόφ έχει γίνει πλέον «θάλασσα κοινής χρήσης» από τη Ρωσία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ (DPR), όπως επιβεβαίωσε ο Muradov.

Η Μαριούπολη θα αποκατασταθεί. Η Ρωσία είχε άφθονη εμπειρία σε τέτοιες δράσεις τόσο στο Γκρόζνι όσο και στην Κριμαία. Ο χερσαίος διάδρομος Ρωσίας-Κριμαίας βρίσκεται σε λειτουργία. Τα τέσσερα από τα πέντε νοσοκομεία της Μαριούπολης έχουν ήδη επαναλειτουργήσει και τα μέσα μαζικής μεταφοράς επέστρεψαν, καθώς και τρία βενζινάδικα.

Η επικείμενη απώλεια του Severodonetsk και του Lysichansk θα κρούσει σοβαρό κώδωνα κινδύνου στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, γιατί αυτό θα αντιπροσωπεύει την αρχή του τέλους για το τρέχον καθεστώς στο Κίεβο. Και αυτό, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς – και πέρα ​​από όλη την υψηλή ρητορική του «η δύση στέκεται στο πλάι σας» – σημαίνει ότι οι σοβαροί παίκτες δεν θα έχουν και τόσο θάρρος να στοιχηματίζουν σε ένα πλοίο που βυθίζεται.

Στο μέτωπο των κυρώσεων, η Μόσχα ξέρει ακριβώς τι να περιμένει, όπως διευκρίνισε ο υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης Maxim Reshetnikov: «Η Ρωσία ξεκινά από το γεγονός ότι οι κυρώσεις εναντίον της αποτελούν μια μάλλον μακροπρόθεσμη τάση και από το γεγονός ότι η στροφή προς την Ασία, η επιτάχυνση του επαναπροσανατολισμού προς τις ανατολικές αγορές, προς τις ασιατικές αγορές, αποτελεί στρατηγική κατεύθυνση για τη Ρωσία. Θα καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να ενσωματωθούμε σε αλυσίδες προστιθέμενης αξίας ακριβώς μαζί με τις ασιατικές χώρες, μαζί με τις αραβικές χώρες, μαζί με τη Νότια Αμερική».

Όσον αφορά τις προσπάθειες «εκφοβισμού της Ρωσίας», οι παίκτες θα ήταν σοφό να ακούσουν τον υπερηχητικό ήχο 50 πυραύλων τελευταίας τεχνολογίας Sarmat που θα τεθούν σε υπηρεσία αυτό το φθινόπωρο, όπως εξήγησε ο επικεφαλής της Roscosmos, Ντμίτρι Ρογκόζιν.

Οι συναντήσεις αυτής της εβδομάδας στο Νταβός φέρνουν στο φως μια άλλη συμπόρευση που σχηματίζεται με φόντο την παγκόσμια μάχη μονοπολισμού και πολυπολισμού. Η Ρωσία, τα δίδυμα μωρά, η Τσετσενία και σύμμαχοι όπως η Λευκορωσία έρχονται πλέον σε αντιπαράθεση με τους «ηγέτες του Νταβός» – με άλλα λόγια, τη συνδυασμένη δυτική ελίτ, με λίγες εξαιρέσεις όπως ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν.

Ο Ζελένσκι θα είναι μια χαρά. Προστατεύεται από βρετανικές και αμερικανικές ειδικές δυνάμεις. Σύμφωνα με πληροφορίες, η οικογένεια ζει σε μια έπαυλη 8 εκατομμυρίων δολαρίων στο Ισραήλ. Έχει μια βίλα 34 εκατομμυρίων δολαρίων στο Μαϊάμι Μπιτς και μια άλλη στην Τοσκάνη. Στον μέσο Ουκρανό είπαν ψέματα, τον λήστεψαν και σε πολλές περιπτώσεις τον δολοφόνησαν, οι συμμορίτες του Κιέβου στους οποίους προεδρεύει – ολιγάρχες, φανατικοί της υπηρεσίας ασφαλείας (SBU), νεοναζί. Και όσοι Ουκρανοί παραμένουν (10 εκατομμύρια έχουν ήδη τραπεί σε φυγή) θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι.

Εν τω μεταξύ, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ-«ο νέος Χίτλερ»-Πούτιν δεν βιάζεται καθόλου να λήξει αυτό το μεγαλύτερο από τη ζωή δράμα που καταστρέφει και σαπίζει την ήδη παρακμάζουσα Δύση ως τον πυρήνα της. Γιατί να το κάνει; Δοκίμασε τα πάντα, από το 2007, στο στυλ «γιατί να μη μπορούμε να τα βρούμε;». Τον απέρριψαν ολοκληρωτικά. Τώρα λοιπόν είναι ώρα να καθίσετε, να χαλαρώσετε και να παρακολουθήσετε την παράσταση “Η Παρακμή της Δύσης”.

Πηγή: The Cradle

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται πλέον περίπλοκος και η Αμερική δεν είναι έτοιμη

/0 Comments/in , /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει ένα σημαντικό άρθρο της Συντακτικής Επιτροπής των New York Times. Αν και προφανώς οι εκτιμήσεις της Συντακτικής Επιτροπής των NY Times στηρίζονται στο Αμερικανικό αφήγημα περί Ρωσικής επιθετικότητας, “χασάπη” και “ασταθή” Πούτιν, κ.λπ., κ.λπ. αποτελούν μια σημαντική στιγμή όσο αφορά την Αμερικανική πολιτική επειδή είναι η πρώτη φορά που ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του “βαθέως κράτους” των ΗΠΑ ζητά καθαρά να τεθεί έλεγχος στον κατήφορο της Αμερικανικής εμπλοκής.

Η Συντακτική Επιτροπή των NY Times επισημαίνει ότι αυτή η Αμερικανική εμπλοκή βαθαίνει συνεχώς με την πάροδο του χρόνου οδηγώντας σε εξαιρετικά επικίνδυνες εκδοχές άμεσης αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, προειδοποιεί ότι οι εξελίξεις θα φέρουν την κυβέρνηση σε αντιπαράθεση με τον λαό των ΗΠΑ και επισημαίνει τις οικονομικές συνέπειες τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τον κόσμο συνολικά, όπως και τις εξαιρετικά σοβαρές συνέπειες για την ασφάλεια στην Ευρώπη.

Ιδιαίτερα επισημαίνει την πλήρη έλλειψη καθαρότητας στους στόχους που διέπουν την Αμερικανική εμπλοκή στο Ουκρανικό και τη σύγχυση που διακατέχει την κυβέρνηση των ΗΠΑ σχετικά. Ζητά άμεσα από τον πρόεδρο Μπάιντεν να ξεκαθαρίσει αυτούς τους στόχους και να πιέσει τους Ουκρανούς προς έναν, ενδεχομένως επώδυνο, συμβιβασμό με τη Ρωσία ξεκαθαρίζοντάς τους ότι οι ΗΠΑ δεν θα εμπλακούν σε πόλεμο με τη Ρωσία γι’ αυτούς ούτε θα συνεχίσουν να τους τροφοδοτούν επ’ αόριστον.

Οι υποθέσεις που έκαναν τους NY Times να παρέμβουν αυτή την κρίσιμη στιγμή, καθώς διαρρέουν πληροφορίες ότι οι ΗΠΑ “θα βυθίσουν” τον Ρωσικό στόλο της Μ. Θάλασσας και θα στείλουν συστοιχίες Patriot στην Ουκρανία (που κατανάγκην θα χειρίζονται Αμερικανοί) ενώ ταυτόχρονα το Azovstal παραδόθηκε με τις πλέον επίλεκτες μονάδες του τάγματος Αζόφ σε Ρωσικά χέρια, και ενώ πληθαίνουν οι ειδήσεις για περικύκλωση και κατάρρευση του Ουκρανικού στρατού στο Ντονμπάς είναι εύλογες και προφανείς. Στον φόντο αυτής της συγκυρίας παρουσιάζεται επίσης η κατάρρευση της Ουκρανικής οικονομίας, η είσοδος της Ευρώπης σε σοβαρότατη οικονομική κρίση με ταυτόχρονη εξακόντιση του πληθωρισμού στα υψηλά 40ετίας και η επερχόμενη σοβαρότατη παγκόσμια επισιτιστική κρίση ενώ ταυτόχρονα η Ρωσική οικονομία μοιάζει να επηρεάζεται πολύ μετριότερα.

Βρισκόμαστε επομένως σε μία καμπή της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία: Ή αυτή θα εξελιχθεί σε γενικευμένο πόλεμο με την άμεση αντιπαράθεση επί του εδάφους ΗΠΑ-Ρωσίας ή θα ξεκινήσουν σοβαρές διαπραγματεύσεις για τη λήξη του. Οι NY Times μοιάζει να ξυπνούν από τον τεχνητό παράδεισο όπου διαβιούσαν μέχρι σήμερα και να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Άραγε θα ξυπνήσει και η κυβέρνηση Μπάιντεν από την πρωτοφανή παραμονή της στο χώρο της Ονειροφαντασίας και των ανοησιών του ηγέτη της περί ευκαιρίας να ηγηθούν του κόσμου που δεν έχει εμφανιστεί εδώ και 20-30 γενεές;

Ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται πλέον περίπλοκος και η Αμερική δεν είναι έτοιμη

Η Γερουσία ενέκρινε ένα πακέτο έκτακτης βοήθειας 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς την Ουκρανία την Πέμπτη, αλλά με μια μικρή ομάδα Ρεπουμπλικανών, οπαδών του απομονωτισμού, να επικρίνει έντονα τις δαπάνες και [επίσης] με τον πόλεμο να εισέρχεται σε μια νέα και περίπλοκη φάση, η συνέχιση της δικομματικής υποστήριξης δεν είναι εγγυημένη.

Η Avril Haines, η διευθύντρια των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, προειδοποίησε πρόσφατα την Επιτροπή Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας ότι οι επόμενοι μήνες μπορεί να είναι ασταθείς. Η σύγκρουση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας θα μπορούσε να πάρει «μια πιο απρόβλεπτη και δυνητικά κλιμακούμενη τροχιά», είπε, με αυξημένη την πιθανότητα ενδεχόμενης απειλής χρήσης πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία.

Πρόκειται για αναπάντεχα κόστη και σοβαρούς κινδύνους, και ωστόσο υπάρχουν πολλά ερωτήματα στα οποία ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν έχει απαντήσει ακόμη προς το αμερικανικό κοινό σχετικά με τη συνεχιζόμενη εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτή τη σύγκρουση.

Τον Μάρτιο, αυτή η επιτροπή [που υπογράφει το άρθρο] υποστήριξε ότι το μήνυμα των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους προς τους Ουκρανούς και τους Ρώσους πρέπει να είναι: Ανεξάρτητα από το πόσος χρόνος θα απαιτηθεί, η Ουκρανία θα είναι ελεύθερη. Η Ουκρανία αξίζει υποστήριξη ενάντια στην απρόκλητη επιθετικότητα της Ρωσίας και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ηγηθούν των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ για να επιδείξουν στον Βλαντιμίρ Πούτιν την προθυμία και την ικανότητα της Ατλαντικής συμμαχίας να αντισταθεί στις ρεβανσιστικές φιλοδοξίες του.

Αυτός ο στόχος δεν γίνεται να μετακινηθεί, αλλά από την άλλη δεν είναι προς το συμφέρον της Αμερικής να ριχτεί σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με τη Ρωσία, ακόμα κι αν μια ειρήνη μέσω διαπραγματεύσεων μπορεί να απαιτήσει από την Ουκρανία να λάβει κάποιες σκληρές αποφάσεις. Και οι στόχοι και η στρατηγική των ΗΠΑ σε αυτόν τον πόλεμο έχουν γίνει πιο δυσδιάκριτες, καθώς οι παράμετροι της αποστολής φαίνεται να έχουν αλλάξει.

Για παράδειγμα, προσπαθούν άραγε οι Ηνωμένες Πολιτείες να βοηθήσουν στη λήξη αυτής της σύγκρουσης μέσω μιας διευθέτησης που θα επέτρεπε μια κυρίαρχη Ουκρανία και κάποιο είδος σχέσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας; Ή μήπως οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν τώρα να αποδυναμώσουν τη Ρωσία σε μόνιμη βάση; Ο στόχος της κυβέρνησης έχει μετατοπιστεί στην αποσταθεροποίηση/απομάκρυνση του Βλαντιμίρ Πούτιν; Σκοπεύουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να απαιτήσουν να λογοδοτήσει ο κ. Πούτιν ως εγκληματίας πολέμου; Ή μήπως ο στόχος είναι να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε έναν ευρύτερο πόλεμο – και αν ναι, το να διαλαλούμε ότι οι ΗΠΑ παρέχουν πληροφορίες για να σκοτώνονται Ρώσοι και να βυθιστεί ένα από τα πλοία τους πώς το πετυχαίνει;

Χωρίς την αποσαφήνιση αυτών των ζητημάτων, ο Λευκός Οίκος όχι μόνο κινδυνεύει να χάσει το ενδιαφέρον των Αμερικανών στην υποστήριξη της Ουκρανίας—η  οποία συνεχίζει να υφίσταται τις απώλειες ζωών και των προς το ζην—αλλά επίσης θέτει μακροπρόθεσμα σε κίνδυνο την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Οι Αμερικανοί έχουν κινητοποιηθεί λόγω των  δεινών της Ουκρανίας, αλλά η λαϊκή υποστήριξη για έναν πόλεμο μακριά από τις ακτές των ΗΠΑ δεν θα συνεχιστεί επ’ αόριστον. Ο πληθωρισμός είναι ένα πολύ πιο μεγάλο θέμα για τους Αμερικανούς ψηφοφόρους από ό,τι είναι η Ουκρανία, και η αναστάτωση στις παγκόσμιες αγορές τροφίμων και ενέργειας μάλλον θα οξυνθεί.

Η τρέχουσα στιγμή σε αυτή τη σύγκρουση είναι μπερδεμένη, κάτι που μπορεί να εξηγήσει την απροθυμία του Προέδρου Μπάιντεν και του υπουργικού του συμβουλίου να αποσαφηνίσουν τους στόχους τους. Αλλά αυτό κάνει ακόμη επιτακτικότερο για τον κ. Μπάιντεν να επιχειρηματολογήσει προς τους Αμερικανούς ψηφοφόρους, πολύ πριν από τον Νοέμβριο, ότι η υποστήριξη προς την Ουκρανία σημαίνει υποστήριξη προς τις δημοκρατικές αξίες και προς το δικαίωμα των χωρών να αμύνονται σε επιθέσεις—ενώ η ειρήνη και η ασφάλεια παραμένουν το ιδανικό αποτέλεσμα σε αυτόν τον πόλεμο.

Οι εκπληκτικές επιτυχίες της Ουκρανίας κατά της επιθετικότητας της Ρωσίας είναι δελεαστικό να ερμηνευτούν ως σημάδι ότι με επαρκή Αμερικανική και Ευρωπαϊκή βοήθεια, η Ουκρανία είναι κοντά στο να ωθήσει τη Ρωσία πίσω στις θέσεις που κατείχε πριν την εισβολή. Αλλά αυτή είναι μια επικίνδυνη εικασία.

Μια αποφασιστική στρατιωτική νίκη της Ουκρανίας επί της Ρωσίας, κατά την οποία η Ουκρανία ανακτά όλα τα εδάφη που έχει καταλάβει η Ρωσία από το 2014, δεν είναι ρεαλιστικός στόχος. Αν και τόσο ο σχεδιασμός όσο και η διεξαγωγή των συγκρούσεων ήταν εντυπωσιακά απρόσεκτα, η Ρωσία παραμένει πολύ ισχυρή και ο κ. Πούτιν έχει επενδύσει πολύ προσωπικό κύρος στην εισβολή για να υποχωρήσει.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ έχουν ήδη εμπλακεί βαθιά, τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά. Οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες θα μπορούσαν να τις παρασύρουν ακόμη πιο βαθιά σε έναν δαπανηρό, παρατεταμένο πόλεμο. Η Ρωσία, όσο ξυλοφορτωμένη και αδέξια [κι αν είναι], παραμένει ικανή να επιφέρει ανείπωτη καταστροφή στην Ουκρανία και παραμένει μία πυρηνική υπερδύναμη με έναν ταραγμένο, ευερέθιστο δεσπότη που έχει δείξει ελάχιστο ενδιαφέρον προς μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων. Η Ουκρανία και η Ρωσία «εμφανίζονται τώρα πιο απομακρυσμένες από οποιαδήποτε άλλη στιγμή του σχεδόν τριμήνου πολέμου», όπως ανέφεραν οι Times.

Πρόσφατες πολεμoχαρείς δηλώσεις από την Ουάσιγκτον—η διαβεβαίωση του Προέδρου Μπάιντεν ότι ο κ. Πούτιν «δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία», το σχόλιο του υπουργού Άμυνας Λόιντ Όστιν ότι η Ρωσία πρέπει να «αποδυναμωθεί» και η δέσμευση της προέδρου της Βουλής, Νάνσι Πελόζι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα στηρίξουν την Ουκρανία «μέχρι να κερδηθεί η νίκη» — μπορεί να αποτελούν διεγερτικά σαλπίσματα υποστήριξης, αλλά δεν φέρνουν τις διαπραγματεύσεις πιο κοντά.

Στο τέλος, είναι οι Ουκρανοί που θα πρέπει να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις: Αυτοί είναι που πολεμούν, πεθαίνουν και χάνουν τα σπίτια τους από τη ρωσική επιθετικότητα, και αυτοί είναι που πρέπει να αποφασίσουν πώς μπορεί να μοιάζει το τέλος του πολέμου. Εάν η σύγκρουση οδηγήσει όντως σε πραγματικές διαπραγματεύσεις, οι Ουκρανοί ηγέτες θα πρέπει να λάβουν τις οδυνηρές αποφάσεις στο εδαφικό που θα απαιτήσει οποιοσδήποτε συμβιβασμός.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ έχουν αποδείξει ότι θα υποστηρίξουν τον ουκρανικό αγώνα με άφθονη δύναμη πυρός και άλλα μέσα. Και με οποιονδήποτε τρόπο κι αν τελειώσουν οι μάχες, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους πρέπει να είναι έτοιμοι να βοηθήσουν την Ουκρανία να ανοικοδομηθεί.

Όμως, καθώς ο πόλεμος συνεχίζεται, ο κ. Μπάιντεν θα πρέπει επίσης να καταστήσει σαφές στον Πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι και στον λαό του ότι υπάρχει ένα όριο στο πόσο μακριά θα φτάσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ για να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία και ότι υπάρχουν όρια στις ποσότητες των όπλων, στα χρήματα και στην πολιτική υποστήριξη που μπορούν να συγκεντρώσουν. Είναι επιτακτική ανάγκη οι αποφάσεις της Ουκρανικής κυβέρνησης να βασίζονται σε μια ρεαλιστική εκτίμηση των μέσων που διαθέτει και στο πόση περισσότερη καταστροφή μπορεί να αντέξει η Ουκρανία.

Η αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας μπορεί να είναι επώδυνη, αλλά δεν πρόκειται για κατευνασμό. Αυτή είναι η δέσμευση που εξ ορισμού οι κυβερνήσεις οφείλουν να ακολουθούν, και όχι το κυνήγι μιας πλασματικής «νίκης». Η Ρωσία για πολλά χρόνια στο μέλλον θα υποφέρει από τα βάσανα [που θα της προκαλούν] η απομόνωση και οι εξουθενωτικές οικονομικές κυρώσεις και ο κ. Πούτιν θα καταγραφεί στην ιστορία ως χασάπης. Η πρόκληση τώρα είναι να αποτινάξετε την ευφορία, να σταματήσετε τις ειρωνείες  και να επικεντρωθείτε στον καθορισμό και στην ολοκλήρωση της αποστολής. Η υποστήριξη προς την Ουκρανία αποτελεί δοκιμασία όσον αφορά τη θέση της Αμερικής στον κόσμο του 21ου αιώνα και ο κ. Μπάιντεν έχει τόσο την ευκαιρία όσο και την υποχρέωση να βοηθήσει στον καθορισμό του ποια θα είναι αυτή.

Από τη Συντακτική Επιτροπή των NYT

Η συντακτική επιτροπή είναι μια ομάδα δημοσιογράφων της Γνώμης (Opinion) των οποίων οι απόψεις βασίζονται στην τεχνογνωσία, την έρευνα, τη συζήτηση και ορισμένες μακροχρόνιες αξίες. Είναι ξεχωριστή από την αίθουσα σύνταξης.

Πηγή: New York Times

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Η Γαλλία του ακραίου κέντρου

/0 Comments/in , /by

Αναδημοσιεύουμε για λόγους ενημέρωσης το άρθρο της Diana Johnstone για τις γαλλικές εκλογές. Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που μπορεί κανείς να έχει με την φιλική προσέγγιση της Johnstone στο φαινόμενο Λεπέν, έχει ενδιαφέρον η επισήμανση ότι οι πολιτικές που ξεφεύγουν από την ακλόνητη πίστη την Ατλαντική Συμμαχία χαρακτηρίζονται «ακραίες», «φιλοΠουτινικές» και «εκτός δημοκρατικού τόξου», είτε αυτό αφορά τη Δεξιά, είτε την Αριστερά. Η Johnstone είναι πρώην εκπρόσωπος τύπου της Ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο, η οποία διαφώνησε κάθετα με τη στάση τους στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας θεωρώντας ότι τόσο οι Πράσινοι όσο και οι Σοσιαλδημοκράτες, μετατράπηκαν από φιλειρηνικές σε φιλοπόλεμες δυνάμεις. Έκτοτε έχει υιοθετήσει οξύτατες θέσεις ενάντια στην ευρωπαϊκή φιλο-ατλαντική Αριστερά και προτείνει αντιδημοφιλείς συμβιβασμούς και συμμαχίες – ακόμα και με τη Λεπέν- με αντι-νεοφιλελεύθερο και αντι-ατλαντικό πρόσημο. 

Την Κυριακή, ο Εμανουέλ Μακρόν επανεξελέγη για δεύτερη πενταετή θητεία στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας με ποσοστό 58,54% των ψήφων. Όπως και το 2017, η υποψήφια έναντι της οποίας επικράτησε, ήταν η Μαρίν Λεπέν, η οποία έλαβε 41,46%. Μοιάζει και πάλι σαν déjà vu.

Εξωτερικά, αυτό μπορεί να θεωρηθεί είτε ως ένδειξη ότι ο Μακρόν είναι ένας δημοφιλής πρόεδρος ή/και ότι η Γαλλία έχει για άλλη μια φορά σωθεί από τη φασιστική απειλή.  Καμία από αυτές τις εντυπώσεις δεν είναι σωστή.  Το αποτέλεσμα σημαίνει κατά βάση ότι η Γαλλία έχει κολλήσει στο There Is No Alternative (TINA) – τη νεοφιλελεύθερη αντικατάσταση του πολιτικού βολονταρισμού από την τεχνοκρατική διακυβέρνηση.

Ο Μακρόν δεν είναι συντριπτικά δημοφιλής. Στον πρώτο αποκλειστικό γύρο των εκλογών που διεξήχθη στις 10 Απριλίου, πάνω από το 72% των ψηφοφόρων επέλεξαν έναν από τους άλλους 11 υποψηφίους.

Ο Μακρόν προσωποποιεί το Κέντρο

Πριν από περίπου τέσσερις δεκαετίες, όταν ο νεοφιλελευθερισμός μόλις είχε αρχίσει να υπαγορεύει τις οικονομικές του επιταγές, οι γαλλικές πολιτικές επιλογές καθορίζονταν από μια παραδοσιακή εναλλαγή “Αριστεράς-Δεξιάς” στην κυβέρνηση, μεταξύ του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των ονομαστικά (αλλά όχι πραγματικά) “γκωλικών” συντηρητικών, που αργότερα μετονομάστηκαν σε Ρεπουμπλικανούς.  Όμως αυτή η εναλλαγή έχασε το πλεονέκτημά της, διότι όποιο κόμμα και αν ήταν στην εξουσία, ανεξάρτητα από τις προεκλογικές του υποσχέσεις, εφάρμοζε τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ευνοούσαν τα κέρδη του κεφαλαίου, έναντι των μισθών και των δημόσιων υπηρεσιών.

Πριν από πέντε χρόνια, με τη διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς να έχει θολώσει από αυτή τη συμμόρφωση, ήρθε η ώρα να δημιουργηθεί ένα κίνημα που δεν ήταν ούτε αριστερό ούτε δεξιό, ή ίσως ήταν και τα δύο, αλλά πάντως ήταν σε απόλυτη συμμόρφωση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο όμορφος νεαρός τραπεζίτης Εμανουέλ Μακρόν μυήθηκε στη χάραξη κυβερνητικής πολιτικής από άτομα με μεγάλη επιρροή, όπως ο Ζακ Ατταλί, ο οικονομικός και κοινωνικός θεωρητικός, και κέρδισε την υποστήριξη του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος για αυτό το νικηφόρο σχέδιο.  Η προσωπική αύρα του 39χρονου ως σφριγηλού νέου που βιάζεται να κάνει πράξη τις ιδέες του, προσέλκυσε τους ερασιτέχνες πολιτικούς να υποστηρίξουν το κίνημά του “En Marche” (Πάμε). Αυτή η προσωποποίηση του κέρδισε στις εκλογές του 2017.

Αυτό που επιτάχυνε ο Μακρόν ήταν στην πραγματικότητα οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που προωθούσε η ΕΕ. Οι πολιτικές του διευκόλυναν τις ιδιωτικοποιήσεις και την αποβιομηχάνιση, καθώς και τις περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, όπως τα νοσοκομεία και οι μεταφορές.  Αυτό προκάλεσε τις περισσότερες δυσκολίες στην αγροτική Γαλλία, οδηγώντας στις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων, οι οποίες καταστέλλονται αυταρχικά από την αστυνομία.

Η πολιτική περιθωριοποιείται ως “ακραία”

Στις 10 Απριλίου του περασμένου έτους, στον πρώτο γύρο των φετινών προεδρικών εκλογών, τα δύο πρώην “κυβερνητικά” κόμματα, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Σοσιαλιστές, σχεδόν εξαφανίστηκαν.  Η υποψήφια των Ρεπουμπλικανών, Βαλερί Πεκρές, η οποία είχε ξεκινήσει ψηλά στις δημοσκοπήσεις, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει το κρίσιμο ποσοστό του 5% των ψήφων, το οποίο εξασφαλίζει στα κόμματα δημόσια χρηματοδότηση.

Η μοίρα του Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν εξίσου ταπεινωτική: η Αν Ινταλγκό, διάσημη ως δήμαρχος του Παρισιού για τις χαοτικές προσπάθειές της να καταργήσει τα αυτοκίνητα υπέρ των ποδηλάτων και των σκούτερ, συγκέντρωσε ένα αξιοθρήνητο 1,75%, ακόμη λιγότερο από τον υποψήφιο του Κομμουνιστικού Κόμματος Φαμπιέν Ρουσέλ, που έλαβε 2,28%.

Οι εκλογές της 10ης Απριλίου παρήγαγαν τρία μεγάλα ψηφοδέλτια, γύρω από τρεις υποψηφίους με αδύναμα κόμματα, αβέβαια προγράμματα, αλλά ισχυρές προσωπικότητες που ο καθένας εκπροσωπεί μια στάση: Εμανουέλ Μακρόν 27,83%, Μαρίν Λεπέν 23,15%, Ζαν Λυκ Μελανσόν του κόμματος La France Insoumise (Ανυπότακτη Γαλλία), 21,95%.

Αν ο Μελανσόν είχε έρθει δεύτερος, απέναντι στον Μακρόν, σίγουρα θα υπήρχε μια εκστρατεία φόβου που θα τον στιγμάτιζε ως επικίνδυνα “ακραίο”, ακόμη και “κομμουνιστή” και “αντιευρωπαίο φίλο του Πούτιν”. Όμως η Μαρίν Λεπέν ήρθε δεύτερη, επομένως η εκστρατεία φόβου τη στιγμάτισε ως “ακροδεξιά”, ακόμη και “φασίστρια” και “αντιευρωπαία φίλη του Πούτιν”.

Η πολιτική έξω από το κομφορμιστικό κέντρο είναι επικίνδυνα “ακραία”.

Ο Μελανσόν ενσαρκώνει την Αριστερά

Το υψηλό ποσοστό του Μελανσόν ήταν ο θρίαμβος μιας ισχυρής προσωπικότητας έναντι των κομμάτων.  Η φλογερή ρητορική του κέρδισε ευρεία δημόσια αναγνώριση όταν ήρθε σε ρήξη με το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος του 2005 για το σχέδιο Συντάγματος της ΕΕ.

Το Σύνταγμα απορρίφθηκε από τους ψηφοφόρους, αλλά σε αντίθεση με τη λαϊκή ψήφο, οι βουλευτές υιοθέτησαν τα ίδια ακριβώς μέτρα στη Συνθήκη της Λισαβόνας, επιβεβαιώνοντας τις νεοφιλελεύθερες παγκοσμιοποιητικές πολιτικές της ΕΕ και την προσήλωσή της στο ΝΑΤΟ.

Το 2016 ο Μελανσόν ίδρυσε το δικό του κόμμα La France Insoumise (Ανυπότακτη Γαλλία), του οποίου το κύριο πλεονέκτημα είναι η προσωπική του σθεναρή ρητορική και η εριστική σχέση με τα μέσα ενημέρωσης και τους αντιπάλους του.  Στην προεδρική κούρσα του 2017, ήρθε τέταρτος με υποσχέσεις για τολμηρές πολιτικές που θα αψηφούσαν τους περιορισμούς της ΕΕ.

Αυτή τη φορά, ο Μελανσόν υιοθέτησε ένα πρόγραμμα που δεν είχε ακριβώς συνοχή, αλλά είχε σαφή στόχο να κερδίσει ψήφους από όλα τα τμήματα της διχασμένης και αποδυναμωμένης Αριστεράς της Γαλλίας.  Τόνισε τα γενναιόδωρα μέτρα για τη βελτίωση της “αγοραστικής δύναμης”: υψηλότερος κατώτατος μισθός, μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 έτη, έλεγχος των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης – μέτρα που φαίνονταν μη ρεαλιστικά ακόμη και σε πολλούς αριστερούς.

Τα μέτρα που υιοθέτησε για να προσελκύσει την πράσινη ψήφο έφτασαν από τα δωρεάν σχολικά γεύματα με βιολογικά προϊόντα μέχρι τη σταδιακή κατάργηση της πυρηνικής ενέργειας έως το 2045 – ενάντια στην αυξανόμενη τάση στη Γαλλία να θεωρεί την πυρηνική βιομηχανία της Γαλλίας απαραίτητη για την ενεργειακή της – και όχι μόνο – επιβίωση.

Αυτό κατάφερε να αφήσει τον υποψήφιο των Πρασίνων Γιανικ Ζαντό, (ο οποίος ονειρευόταν να μιμηθεί την επιτυχία των πολεμοχαρών Γερμανών Πρασίνων), με μόλις 4,63% των ψήφων.

Για τους LGBTQI ψηφοφόρους, ο Mélenchon μίλησε θετικά για την τροποποίηση του Συντάγματος ώστε να διασφαλιστεί το δικαίωμα αλλαγής φύλου (ένα δικαίωμα που υπάρχει ήδη).  Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί λίγο αντιφατικό προς τις προσπάθειές του να κερδίσει την υποστήριξη της μουσουλμανικής κοινότητας.

Παρ’ όλα αυτά, οι μουσουλμάνοι ηγέτες εξέδωσαν δήλωση:

“Εμείς, οι ιμάμηδες και οι ιεροκήρυκες, καλούμε τους Γάλλους πολίτες της μουσουλμανικής πίστης να ψηφίσουν στον πρώτο γύρο τον λιγότερο χειρότερο από τους υποψηφίους σε αυτές τις προεδρικές εκλογές: τον Ζαν Λυκ Μελανσόν”.

Σύμφωνα με τα exit polls, ο Μελανσόν έλαβε σχεδόν το 70% των μουσουλμανικών ψήφων.

Αυτό μπορεί να συμπίπτει κάπως με τα υψηλά ποσοστά του μεταξύ των νέων στις πόλεις και τα εθνοτικώς μικτά προάστια: 38% των ψηφοφόρων κάτω των 25 ετών. Ζήτησε επίσης να μειωθεί η ηλικία ψήφου στα 16 έτη.

Συνολικά, η ψήφος του Μελανσόν αντιστοιχούσε σαφέστερα στην ψήφο γύρω από πολιτικές ταυτότητας που επικεντρώνονται σε κοινωνικά και όχι σε κοινωνικο-οικονομικά ζητήματα. Τα πήγε καλά με την εργατική τάξη (27% των εργατών και 22% των υπαλλήλων), αλλά η Μαρίν Λεπέν τα πήγε καλύτερα (33% και 36%).

Στην ερώτηση γιατί ψήφισαν τον Μελανσόν, περίπου το 40% απάντησε ότι ήταν μια “χρήσιμη” ψήφος – όχι για να υποστηρίξουν το πρόγραμμά του, αλλά μάλλον επειδή ήταν εκείνος ο υποψήφιος της Αριστεράς που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στη Μαρίν Λεπέν. Τώρα ονειρεύεται να σαρώσει στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου και να γίνει αρχηγός της αντιπολίτευσης ή ακόμη και πρωθυπουργός.

Η τελευταία λέξη του Μελανσόν προς τους οπαδούς του το βράδυ της 10ης Απριλίου ήταν επιτακτική: “Ούτε μία ψήφος στη Μαρίν Λεπέν!”.

Μαρίν Λεπέν, το αουτσάιντερ

Ένας εχθρός είναι πάντα ένας ενωτικός παράγοντας, και για την κατακερματισμένη γαλλική αριστερά, η Μαρίν Λεπέν είναι ο ενωτικός παράγοντας.  Κληρονόμησε αυτόν τον ρόλο από τον πατέρα της, Ζαν-Μαρί Λεπέν.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν εγκατέλειψε απότομα το σοσιαλιστικό Κοινό Πρόγραμμα στο οποίο χρωστούσε την εκλογή του, μαζί βέβαια με την ισχυρή υποστήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ιδεολογικά εστίασε στον “αντιρατσισμό”.

Ο αντιρατσισμός μεταλλάχθηκε σταδιακά σε υποστήριξη της μετανάστευσης και ακόμη και των ανοιχτών συνόρων, με το σκεπτικό ότι οι όποιοι περιορισμοί στη μετανάστευση δεν μπορεί παρά να υποκινούνται από “ρατσιστικό μίσος”.

Αυτή δεν ήταν μια παραδοσιακή στάση της Αριστεράς. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, και για δεκαετίες μετά, η αντίθεση στη μαζική μετανάστευση αποτελούσε βασική πολιτική της μαρξιστικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, το οποίο έβλεπε τη μαζική μετανάστευση ως μια τεχνική του κεφαλαίου για τη διάσπαση της εργατικής αλληλεγγύης και τη μείωση των μισθών.

Η μετανάστευση εξελίχθηκε σε βασικό ζήτημα μόνο από τη στιγμή που η κατεστημένη Αριστερά εγκατέλειψε το οικονομικό της πρόγραμμα για να ακολουθήσει τον νεοφιλελευθερισμό που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση.  Όπως συμβαίνει, τα ανοιχτά σύνορα είναι μια θέση που είναι απολύτως συμβατή με τη νεοφιλελεύθερη οικονομία. Και τα δύο, μπορούν να ευδοκιμήσουν μαζί, τείνοντας προς μια πολιτική που αφορά τις ταυτότητες και όχι τα κοινωνικά συμφέροντα.

Το 1980, ο πιο κοντινός ρατσιστής κακοποιός που μπορούσαν να βρουν οι Σοσιαλιστές ήταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, ο οποίος ήταν αντίθετος στη μετανάστευση μεγάλης κλίμακας κυρίως για λόγους εθνικής ταυτότητας. Το ποικιλόμορφο κόμμα του, το Εθνικό Μέτωπο, περιλάμβανε απομεινάρια θνησιγενών ακροδεξιών ομάδων, αν και ο Ζαν-Μαρί Λεπέν ήταν περισσότερο αστείος παρά φασιστικός. Οι εχθροί του ανέδειξαν την αποστροφή του ότι “οι θάλαμοι αερίων ήταν μια λεπτομέρεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου” ως απόδειξη συνενοχής στο Ολοκαύτωμα. Πιο φανατικοί εχθροί του, ανατίναξαν το διαμέρισμά του, κάνοντας την ανάλογη εντύπωση στην 8χρονη τότε κόρη του Μαρίν.

Η Μαρίν έκανε καριέρα δικηγόρου, έκανε δύο γάμους και απέκτησε τρία παιδιά, προτού στραφεί στην πολιτική και ουσιαστικά κληρονομήσει το πολιτικό κόμμα του πατέρα της, όταν αυτός αποσύρθηκε.  Ο Ζαν-Μαρί απολάμβανε να είναι προκλητικός.  Ο παλιός πεζοναύτης ήθελε να κερδίσει καρδιές και μυαλά.

Η Μαρίν Λεπέν καθάρισε τα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία του κόμματος, έβαλε με επιτυχία υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο στην υποβαθμισμένη βόρεια πόλη Henin-Beaumont, άλλαξε το όνομα του κόμματος από Εθνικό Μέτωπο στο πιο χαλαρό Rassemblement National και απομακρύνθηκε όλο και περισσότερο από το ίδιο της το κόμμα.

Προσπάθησε να είναι φιλική προς τις εβραϊκές οργανώσεις. Το πρόγραμμά της ζητούσε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τον έλεγχο της μετανάστευσης, το οποίο, μεταξύ άλλων, θα επέτρεπε στη Γαλλία να απελαύνει αλλοδαπούς που έχουν καταδικαστεί για σοβαρά εγκλήματα. Οι πιο αμφιλεγόμενες (και μάλλον αδύνατες) προτάσεις της αφορούσαν την “εξάλειψη της ισλαμικής εξτρεμιστικής ιδεολογίας” (κάνοντας διάκριση με το συμβατικό Ισλάμ).

Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν ήταν σφοδρός πολέμιος του Ντε Γκωλ, όχι μόνο επειδή ο πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ παραχώρησε την ανεξαρτησία στην Αλγερία.  Αυτό είναι αρχαία ιστορία για τη γενιά της κόρης του.

Η Μαρίν Λεπέν ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τον γκωλισμό: πατριωτισμός, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνικός συντηρητισμός που σέβεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Έχει ζητήσει να αποχωρήσει η Γαλλία από την κοινή διοίκηση του ΝΑΤΟ, όπως το έπραξε ο Ντε Γκωλ το 1966. (Ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί την επανένταξε το 2009). Έχει επίσης υποστηρίξει μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, ομαλοποιώντας τις σχέσεις με τη Ρωσία – μια θέση που επανέλαβε ακόμη και μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Εν τω μεταξύ, διάφοροι πόλεμοι, ιδίως η καταστροφή της Λιβύης το 2011, έχουν πολλαπλασιάσει την παράνομη μετανάστευση.

Ενώ η εισαγωγή εγκεφάλων -ιδίως ιατρικού προσωπικού από φτωχές χώρες- είναι πάντα ευπρόσδεκτη, η οικονομία δεν είναι σήμερα σε θέση να απορροφήσει το ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, γεγονός που οδηγεί αναπόφευκτα σε κοινωνικά προβλήματα.  Η άρνηση της Αριστεράς να αναγνωρίσει την ύπαρξη τέτοιων προβλημάτων καθιστά εξαιρετικά δύσκολο να τεθεί το θέμα χωρίς να χαρακτηριστεί κανείς “ρατσιστής” Αλλά τα ερωτήματα που τίθενται είναι επίμονα.

Στην πραγματικότητα, η αντίθεση στη μαζική μετανάστευση κυριάρχησε ξαφνικά σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία, καθώς ο πολιτικός συγγραφέας και τηλεοπτικός σχολιαστής Ερίκ Ζεμούρ έβαλε στόχο να κλέψει το θέμα από τη Μαρίν Λεπέν και να το αναδείξει ως κεντρικό στην εκστρατεία του για την προεδρία.

Ο Ζεμούρ είναι ένα είδος αντι-Μπερνάρ Ανρί Λεβί, το ακριβώς αντίθετο του πλούσιου “φιλοσόφου” Μπερνάρ Ανρί Λεβί – και οι δύο είναι αλγερινής εβραϊκής καταγωγής.

Στη δεκαετία του 1980, στα χρόνια του Μιτεράν, ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί κέρδισε φήμη ως κορυφαίος αντικομμουνιστής φιλελεύθερος αριστερός, κατακεραυνώνοντας τη Γαλλία για τον λανθάνοντα φασισμό και τον αντισημιτισμό της. Αν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ τύχει να κάνουν πόλεμο στο Αφγανιστάν, τη Βοσνία, τη Λιβύη ή την Ουκρανία, είναι φανατικά υπέρ.

Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί είναι μεγάλος και θέλει να είναι λαμπερός.  Ο Ζέμουρ είναι μικρός και αθυρόστομος, αλλά μιλάει πιο λογικά από τον επιδεικτικό Μπερνάρ Ανρί Λεβί.

Σε αντίθεση με τις ηθικές διαλέξεις του Μπερνάρ Ανρί Λεβί προς τους Γάλλους, ο Ζεμούρ έχει αγκαλιάσει τη γαλλική πατρίδα με φλογερή αγάπη και επιθυμεί να την υπερασπιστεί από τους κινδύνους της μαζικής μετανάστευσης και του ισλαμικού εξτρεμισμού. Οι αρχικές του συγκεντρώσεις συγκέντρωσαν ενθουσιώδη πλήθη, προσελκύοντας κυρίως πολλούς μορφωμένους νέους άνδρες.

Ενώ η Μαρίν Λεπέν απευθύνεται στην εργατική τάξη των μικρών πόλεων και των αγροτικών περιοχών, ο Ζεμούρ κέρδισε οπαδούς μεταξύ της μορφωμένης ανώτερης τάξης, ζητώντας την “ανακατάληψη” της Γαλλίας από τη “μεγάλη αντικατάσταση” των Γάλλων από τη μετανάστευση.

Ο Ζεμούρ ήρθε τέταρτος με ποσοστό λίγο πάνω από 7% στον πρώτο γύρο, σε σύγκριση με το 23,15% της Λεπέν.  Φιλοδοξεί να ηγηθεί του σχηματισμού ενός νέου δεξιού κόμματος. Σημείωσε σχετικά καλά αποτελέσματα στα πλούσια δυτικά τμήματα του Παρισιού και ήρθε πρώτος μεταξύ των υπερπόντιων Γάλλων που ζουν στο Ισραήλ και σε άλλες χώρες της περιοχής.

Φαίνεται ότι ο Ζεμούρ τσίμπησε ελαφρώς από την ψήφο των ανώτερων εισοδηματικών στρωμάτων, η οποία τελικά πήγε με αρκετή σταθερότητα στον Μακρόν.  Ο ταξικός διαχωρισμός ήταν σαφής στις τελικές εκλογές – ο Μακρόν πήρε τις ψήφους των ευημερούντων, η Μαρίν ήταν η επιλογή των ξεχασμένων.

Στις τελικές εκλογές, η Μαρίν Λεπέν σάρωσε στα υπερπόντια εδάφη της Γαλλίας στις Δυτικές Ινδίες, συγκεντρώνοντας 70% στη Γουαδελούπη και 60% στη Μαρτινίκα και τη Γαλλική Γουιάνα.  Δεδομένου ότι το 93% του πληθυσμού της Γουαδελούπης είναι αφρικανικής καταγωγής, η ψηφοφορία αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνει πως, ό,τι κι αν λένε ή σκέφτονται άλλοι, οι υποστηρικτές της Μαρίν Λεπέν δεν τη θεωρούν “ρατσίστρια” [Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες θέσεις της, την οποία ο Μακρόν ανέδειξε κατά τη διάρκεια της συζήτησής τους, είναι η απαγόρευση στις γυναίκες να καλύπτουν το κεφάλι τους δημοσίως. Ο Μακρόν είπε ότι αυτό θα ξεκινούσε έναν “εμφύλιο πόλεμο”].

Η προσωπικότητα έχει σημασία στην πολιτική.  Ακριβώς όπως η δημοτικότητα του Μελανσόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον εκρηκτικό χαρακτήρα του, η δημοτικότητα της Μαρίν Λεπέν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη δημόσια προσωπικότητά της: μια γυναίκα που εμφανίζεται ζεστή, ευδιάθετη και ανθεκτική.

Σταματήστε τον φασισμό!

Αφού πρώτα έβγαλε την εντολή: “Ούτε μία ψήφος στη Λεπέν!” ο Μελανσόν συνέχισε να προτρέπει τους ψηφοφόρους του πρώτου γύρου να μην απέχουν, υποστηρίζοντας ουσιαστικά τον Μακρόν. Η αντίληψη ήταν ότι η εκλογή της Λεπέν θα έβαζε τέλος στις ελευθερίες μας μια για πάντα.

Πάνω από 350 ΜΚΟ υπέγραψαν δήλωση του Κινήματος κατά του Ρατσισμού και για τη Φιλία μεταξύ των Λαών (MRAP) που προειδοποιούσε ότι η εκλογή της θα “καταργήσει το κράτος δικαίου”.

Μικρές ομάδες αναρχικών φοιτητών κατέλαβαν προσωρινά τη Σορβόννη και μερικά άλλα ελίτ πανεπιστήμια στο Παρίσι και έκαναν άνω κάτω τα πράγματα για να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους, μια προειδοποίηση για το τι θα μπορούσε να συμβεί αργότερα.

Η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών (CGT) δήλωσε ότι: “Η ιστορία δείχνει ότι υπάρχει διαφορά φύσης μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων που κερδίζουν την εξουσία και την παραδίδουν, και της ακροδεξιάς που, μόλις βρεθεί στην εξουσία, την αρπάζει και δεν την παραδίδει πίσω”.

Και πώς θα το έκανε αυτό η Λεπέν; Το κόμμα της δεν είναι πολύ ισχυρό και βασίζεται εξ ολοκλήρου στην εκλογική πολιτική. Δεν υπάρχει πολιτοφυλακή που να είναι οργανωμένη για να χρησιμοποιεί βία για πολιτικούς σκοπούς (όπως στην περίπτωση των πραγματικών ιστορικών φασιστών). Υπάρχουν πολλές αντίρροπες δυνάμεις στη Γαλλία, όπως τα πολιτικά κόμματα, τα εχθρικά μέσα ενημέρωσης, η σε μεγάλο βαθμό αριστερή δικαστική εξουσία, οι ένοπλες δυνάμεις (που συνδέονται με το ΝΑΤΟ), οι μεγάλες επιχειρήσεις και το χρηματοπιστωτικό σύστημα που ποτέ δεν υποστήριξαν τη Λεπέν, η βιομηχανία του θεάματος, κ.λπ., κ.λπ.

Στην πραγματικότητα, ο πραγματικός κίνδυνος της εκλογής της Μαρίν Λεπέν ήταν ακριβώς το αντίθετο: η δυσκολία που θα είχε να κυβερνήσει. Στην προεκλογική της εκστρατεία, κατέστησε σαφές ότι θα ήθελε να μοιραστεί την εξουσία, αλλά με ποιον; Ορισμένες ομάδες υπόσχονταν να κάνουν κόλαση τους δρόμους. Μεγάλο μέρος της προτεινόμενης νομοθεσίας της θα ήταν αδύνατο να τεθεί σε ισχύ ή θα αντιμετώπιζε αντιδράσεις στα δικαστήρια.

Η υπόθεση του συμβιβασμού

Ας φανταστούμε απλώς ένα διαφορετικό σενάριο, όπου η “Αριστερά” δεν ορίζεται πλέον από την “απόλυτη άρνηση να έχουμε οποιαδήποτε σχέση με οποιονδήποτε δεξιό”.

Το πρόγραμμα του Μακρόν για την επόμενη πενταετία επιταχύνει περαιτέρω τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που χρηματοδοτεί η ΕΕ, ιδίως την επιμήκυνση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 έτη που είναι σήμερα, στα 65 έτη.

Ο Μελανσόν ζήτησε μάλιστα να μειωθεί η ηλικία συνταξιοδότησης στα 60 έτη.  Εν τω μεταξύ, η Μαρίν Λεπέν τόνισε την υποστήριξή της στη διατήρηση χαμηλότερης ηλικίας συνταξιοδότησης, με ιδιαίτερη μέριμνα για όλους εκείνους που εργάζονται σε σωματικά απαιτητικές εργασίες από νεαρή ηλικία.  Αυτή η θέση τη βοήθησε να έρθει πρώτη στους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης.

Σε ένα φανταστικά διαφορετικό πλαίσιο, ένας Μελανσόν θα μπορούσε να είχε προτείνει έναν συμβιβασμό με τη Λεπέν, προκειμένου να νικήσει τον Μακρόν και να υλοποιήσει ένα κάπως πιο κοινωνικό πρόγραμμα.

Δεδομένου ότι οι δύο συμφωνούσαν σε μεγάλο βαθμό στο κρίσιμο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής -ιδίως στην αποφυγή πολέμου με τη Ρωσία- θα ήταν ίσως δυνατό να επεξεργαστούν από κοινού ένα είδος “γκωλικής” πολιτικής, που θα έσπαγε τη λαβή του ακραίου κέντρου, με την ακλόνητη πίστη του στην Ατλαντική Συμμαχία.  Αυτό δεν θα οδηγούσε σε “κατάσχεση της εξουσίας”, αλλά θα αναστάτωνε τα πράγματα. Θα επανέφερε την αίσθηση εναλλαγής στην πολιτική ζωή.

Αλλά στην πραγματικότητα, όπως έχουν τα πράγματα, ο Μελανσόν έδωσε τις εκλογές στον Μακρόν. Και τώρα φιλοδοξεί να ηγηθεί της αντιπολίτευσης στον Μακρόν. Αλλά το ίδιο ισχύει και για τη Μαρίν Λεπέν, και για τον Έρικ Ζεμούρ.

Οι εκλογές & ο πόλεμος στην Ουκρανία

Όταν οι ρωσικές δυνάμεις εισήλθαν στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, η πρόβλεψη ήταν ότι αυτό θα εδραίωνε τη θέση του Μακρόν ως αρχηγού κράτους σε μια πολεμική κρίση. Καθώς τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί έσπευσαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στην Ουκρανία κατά της Ρωσίας, τόσο η Μαρίν Λεπέν όσο και ο Ζαν Λυκ Μελανσόν καταγγέλθηκαν για τη γνωστή στάση τους απέναντι στη βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία. Μια φωτογραφία της Μαρίν Λεπέν με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, κυκλοφόρησε ευρέως από τους Πράσινους με την προσδοκία ότι αυτό θα κατέστρεφε τις πιθανότητές της.

Δεν συνέβη έτσι.  Στην πραγματικότητα, και οι δύο αυτοί πολιτικοί που “κατανοούν τον Πούτιν” είδαν τα ποσοστά αποδοχής τους να αυξάνονται καθώς ο πόλεμος συνεχιζόταν.

Επιπλέον, ο Φαμπιέν Ρουσέλ, ο μάλλον φρέσκος και νεαρός υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος, όδευε προς μια ήπια επιστροφή του κόμματός του όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, αλλά άρχισε να βυθίζεται αφού υιοθέτησε τη συμβατική δυτική αντιρωσική φιλο-ουκρανική θέση.

Ο υποψήφιος των Πρασίνων Γιανίκ Ζαντό, ο οποίος ήλπιζε να μιμηθεί την επιτυχία των Γερμανών Πρασίνων, και η Βαλερί Πεκρές, υποψήφια των άλλοτε ισχυρών Ρεπουμπλικάνων, ακολούθησαν αμφότεροι την επίσημη γραμμή της Δύσης για τον πόλεμο.  Κανένας δεν έφτασε το 5%.

Στον πρώτο γύρο, λοιπόν, ο πόλεμος δεν αποτέλεσε θέμα – τουλάχιστον όχι ανοιχτό θέμα, αλλά μπορεί να ήταν ένα κρυφό θέμα, γεγονός που δείχνει ότι οι Γάλλοι ψηφοφόροι δεν είναι τόσο ρωσοφοβικοί όσο υποτίθεται ότι τους θεωρούν.

Ωστόσο, στην τρίωρη τηλεοπτική τους συζήτηση στις 20 Απριλίου, ο Μακρόν με ύπουλο και ανήθικο τρόπο επιτέθηκε στη Λεπέν.

Σε αντίθεση με τον Μακρόν, οι εκστρατείες του οποίου μπορούν πάντα να βασίζονται σε γενναιόδωρους δωρητές, η Μαρίν Λεπέν αντιμετωπίζει χρόνιες δυσκολίες χρηματοδότησης. Το 2014, όταν καμία γαλλική τράπεζα δεν της δάνειζε χρήματα για τις επερχόμενες περιφερειακές εκλογές, πήρε δάνειο ύψους 9,4 εκατομμυρίων ευρώ από την Πρώτη Ρωσική Τράπεζα της Τσεχίας (FCRB).  Η τράπεζα έκτοτε χρεοκόπησε και η ίδια συνεχίζει να πληρώνει τους πιστωτές της. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής τους, ο Μακρόν αναφέρθηκε με σκαιότητα σε αυτό το δάνειο, το οποίο είναι γνωστό στη δημοσιότητα, λέγοντας στη Λεπέν ότι “όταν μιλάς στον Πούτιν μιλάς στον τραπεζίτη σου”. Εκείνη αντέδρασε αγανακτισμένη, τονίζοντας ότι ήταν ελεύθερη γυναίκα.

Ο Αλεξέι Ναβάλνι ακολούθησε με μια δήλωση από τη ρωσική φυλακή του, στηρίζοντας τον Μακρόν. Τρεις Ευρωπαίοι πρωθυπουργοί, ο Όλαφ Σολτς της Γερμανίας, ο Πέδρο Σάντσεθ της Ισπανίας και ο Αντόνιο Κόστα της Πορτογαλίας, έγραψαν ανοιχτή επιστολή με την οποία εναντιώνονται στη Μαρίν Λεπέν ως “μια ακροδεξιά υποψήφια που τάσσεται ανοιχτά στο πλευρό εκείνων που επιτίθενται στην ελευθερία και τη δημοκρατία μας, αξίες που βασίζονται στις γαλλικές ιδέες του Διαφωτισμού”. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έσπευσαν φυσικά να συγχαρούν τον Μακρόν για τη νίκη του, θεωρώντας τη θετική δέσμευση για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση.

Η Μαρίν Λεπέν είχε επιμείνει ότι ο σημαντικός πολιτικός διαχωρισμός δεν ήταν πλέον μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, αλλά μεταξύ της διατήρησης του έθνους και της παγκοσμιοποίησης. Ο δραστικός διαχωρισμός του κόσμου που προέκυψε από την κρίση στην Ουκρανία θεωρείται από ορισμένους ως το τέλος του μύθου της παγκοσμιοποίησης και η ανησυχία για την ευημερία του έθνους αναπόφευκτα αυξάνεται.  Ωστόσο, σε αυτές τις εκλογές η παγκοσμιοποίηση κέρδισε την εθνική διατήρηση.

Ο πόλεμος δεν αποτέλεσε μείζον θέμα στη Γαλλία, κυρίως επειδή ο ίδιος ο Μακρόν είναι ίσως ο λιγότερο ρωσοφοβικός μεταξύ των ηγετών των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών.  Οι προσπάθειές του να ενθαρρύνει την Ουκρανία να διαπραγματευτεί τη διευθέτηση του προβλήματος του Ντονμπάς, σύμφωνα με τις συμφωνίες του Μινσκ απέτυχαν, αλλά τουλάχιστον έκανε αυτές τις προσπάθειες, ή φάνηκε να κάνει αυτές τις προσπάθειες.  Φαίνεται να επιθυμεί να διασώσει ό,τι μπορεί από τη θέση του ως δυνητικού διαπραγματευτή, ακόμη και όταν όλες οι προοπτικές για διαπραγματεύσεις μπλοκάρονται από την επιμονή των ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν την κρίση στην Ουκρανία για να νικήσουν (και ακόμη και να καταστρέψουν) τη Ρωσία.

Κυβέρνηση από εταιρείες συμβούλων

Στις 17 Μαρτίου, η γαλλική Γερουσία εξέδωσε έκθεση που αποκάλυψε τον βαθιά τεχνοκρατικό χαρακτήρα του καθεστώτος Μακρόν. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η κυβέρνηση Μακρόν πλήρωσε τουλάχιστον 2,43 δισεκατομμύρια ευρώ σε διεθνείς (κυρίως αμερικανικές) εταιρείες συμβούλων για τον σχεδιασμό πολιτικών ή διαδικασιών σε όλους τους τομείς, ιδίως στη δημόσια υγεία. Για παράδειγμα, η εταιρεία συμβούλων McKinsey χρεώνει το Υπουργείο Υγείας με 2.700 ευρώ ημερησίως, ποσό ίσο με το μηνιαίο μισθό ενός υπαλλήλου δημόσιου νοσοκομείου.

Αυτό ισοδυναμεί με μια μορφή πολύ δαπανηρής ιδιωτικοποίησης της κυβέρνησης. Ακόμα πιο σοβαρό, σημαίνει ότι παραδίδεται η πνευματική ικανότητα της γαλλικής κυβέρνησης σε οργανισμούς που είναι ικανοί να διαμορφώνουν την ενιαία δυτική αφήγηση σε όλα τα θέματα. Έτσι η τεχνοκρατική “διακυβέρνηση”, καταστρέφει την πολιτική διακυβέρνηση.

Μετά τη νίκη του, ο Μακρόν πανηγύρισε κάτω από την ευρωπαϊκή σημαία. Η Μαρίν Λεπέν είχε ζητήσει μια γαλλική εξωτερική πολιτική ανεξάρτητη από τον “γαλλογερμανικό άξονα”.  Ο Μακρόν υπόσχεται να διατηρήσει τη στενή εταιρική σχέση με τη Γερμανία – ακόμη και όταν οι τάσεις στις δύο χώρες είναι εμφανώς όλο και πιο αποκλίνουσες. Οι προοπτικές μιας ανεξάρτητης “γκωλικής” γαλλικής εξωτερικής πολιτικής παραμένουν μακρινές.

Πηγή: Consortium News

Μετάφραση: antapocrisis

Οσο αδυνατίζει η θέση των ΗΠΑ στον κόσμο, τόσο πιο επιθετική θα γίνεται η κυρίαρχη ελίτ της

/1 Comment/in , /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει για λόγους ενημέρωσης μια ακόμα παρέμβαση του Sergey Glazyev. Έχουμε ήδη αναφερθεί στην αντιπαράθεση ανάμεσα σε μια φιλοδυτική και αντιδυτική πτέρυγα στη Ρωσία, με τη δεύτερη να επιδιώκει να φέρει την αντιπαράθεση με τη Δύση μέχρι τη λογική της κατάληξη (αποσύνδεση του Ευρασιατικού χώρου από το δολάριο και τους οργανισμούς επιρροής των ΗΠΑ) και την πρώτη να επιχειρεί να κρατήσει ισορροπίες και να μην υπάρξουν ανεπανόρθωτες ρήξεις.

Ο Glazyev έχει ταχθεί εδώ και χρόνια υπέρ της δυνατότητας ανάκτησης της οικονομικής και νομισματικής κυριαρχίας της Ρωσίας ως τμήμα μιας ευρύτερης στρατηγικής μετάβασης σε έναν κόσμο που δεν καθορίζεται μονοσήμαντα από τις επιταγές των ΗΠΑ και του Ατλαντισμού. Προφανώς εξακολουθεί να μιλά από τη σκοπιά της ελεύθερης οικονομίας και αγοράς, με έντονα όμως στοιχεία κεντρικού σχεδιασμού και κρατικού ελέγχου. Βέβαια, είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι η Ρωσία είναι μια χώρα με μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες, τεράστιους φυσικούς πόρους και αποθέματα ενέργειας, όπως και ότι η Ευρασιατική Οικονομική Ολοκλήρωση αντλεί καύσιμα από το γεγονός της αναπόφευκτης ανάδειξης της Κίνας ως πρώτης οικονομικής δύναμης στον πλανήτη.

Επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε την παρακάτω παρέμβαση, καθώς σε αυτή παρουσιάζεται πολύ συνοπτικά μια δέσμη μέτρων που είναι στην κατεύθυνση της ρήξης με το δυτικό νεοφιλελεύθερο χρηματοπιστωτικό μοντέλο που κυριαρχεί από τη δεκαετία του 70 και μετά, χωρίς φυσικά να υπερβαίνει τα όρια του καπιταλισμού. Ορισμένα από αυτά τα μέτρα η Ρωσία τα έλαβε υπό την πίεση των δυτικών κυρώσεων και την ανάγκη να ανταπεξέλθει σε αυτά, ορισμένα άλλα είναι αντικείμενο συζήτησης και αντιπαράθεσης στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Ρωσίας. Σε κάθε περίπτωση είναι γεγονός ότι εντείνεται η αναζήτηση νέων υποδειγμάτων στον κόσμο που αναδύεται.

Έχοντας επιλέξει τη Ρωσία ως κατεύθυνση του κύριου χτυπήματός τους, οι ΗΠΑ θα φτάσουν μέχρι τέλους σε μια προσπάθεια να αποδείξουν σε όλο τον κόσμο το ρόλο τους ως παγκόσμιος ηγεμόνας.

Για να επιβιώσουμε στη μάχη ενάντια στον εχθρό, ο οποίος είναι μια τάξη μεγέθους ανώτερος από εμάς από πλευράς χρηματοπιστωτικής, οικονομικής και τεχνολογικής ισχύος, είναι απαραίτητο να κινητοποιήσουμε όλους τους πόρους που διαθέτει η χώρα. Μέχρι τώρα, χάνουμε δυνάμεις ανεπιστρεπτί: η διαρροή εγκεφάλων και κεφαλαίων συνεχίζεται (65 δισεκατομμύρια δολάρια το πρώτο τρίμηνο του 2022), εξάγουμε τη συντριπτική πλειοψηφία των φυσικών πόρων, και η μισή παραγωγική ικανότητα της χώρας μένει αδρανής.

Αντί να προτείνουν μέτρα για την κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων ελεύθερων πόρων, οι οικονομικές μας υπηρεσίες, ακολουθώντας το ΔΝΤ, συντάσσουν δυσοίωνες προβλέψεις για μείωση του ΑΕΠ, των επενδύσεων και του εισοδήματος των νοικοκυριών κατά 6-10% φέτος. Εν τω μεταξύ, το διαθέσιμο εύρος πόρων καθιστά δυνατή την αύξηση αυτών των δεικτών κατά 5-15% στο βαθμό που ακολουθηθεί μια επιστημονικά τεκμηριωμένη οικονομική πολιτική.

Παράδειγμα μιας τέτοιας πολιτικής ήταν η δράση της κυβέρνησης Πριμάκοφ-Γκερασένκο (στμ. κυβέρνηση κατά το 1998 – 99 αμέσως μετά τη ρωσική οικονομική κρίση του 1998), η οποία, στη χειρότερη δυνατή κατάσταση, κατάφερε να σταθεροποιήσει τη μακροοικονομική κατάσταση μέσα σε ένα μήνα και να επιτύχει αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής έως και 2% μηνιαίως. Αντί να αυξήσει το βασικό επιτόκιο σε επίπεδο υψηλότερο του πληθωρισμού, ο Γκερασένκο το άφησε στο ίδιο επίπεδο. Ταυτόχρονα, η συναλλαγματική θέση των εμπορικών τραπεζών καθορίστηκε με κεντρική απόφαση και οι έλεγχοι στις ροές συναλλάγματος αυστηροποιήθηκαν. Αυτό προστάτευσε την αγορά συναλλάγματος από τους κερδοσκόπους και υπό την επίδραση του θετικού εμπορικού ισοζυγίου, η συναλλαγματική ισοτιμία του ρουβλίου σταθεροποιήθηκε γρήγορα. Οι δασμοί στις υπηρεσίες των μονοπωλίων σε φυσικά αγαθά πάγωσαν και η αντιμονοπωλιακή πολιτική ενισχύθηκε, καθώς και αποκαταστάθηκαν οι δασμοί στην εξαγωγή πρώτων υλών, γεγονός που μείωσε το πληθωριστικό κύμα και προσέφερε σημαντικά έσοδα στον προϋπολογισμό. Υπήρξαν νέες ευκαιρίες για υποκατάσταση των εισαγωγών χάρη στη ροή φθηνών δανείων μέσω των μηχανισμών που εισήγαγε ο Γκερασένκο, με στοχευμένη αναχρηματοδότηση των εμπορικών τραπεζών ώστε να χορηγηθούν δάνεια σε μεταποιητικές επιχειρήσεις. Η ραγδαία αύξηση της παραγωγής εγχώριων αγαθών επέτρεψε την κάλυψη της αγοράς και την καταστολή του πληθωρισμού. Η οικονομία πλέον μπήκε σε κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής, στηριζόμενη στη δική της βάση.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι μετά τη χρεοκοπία τον Αύγουστο του 1998, το ΔΝΤ προσπάθησε να επιβάλει στην τότε ηγεσία τα ίδια μέτρα που λαμβάνει σήμερα η Τράπεζα της Ρωσίας: απότομη αύξηση του επιτοκίου αναχρηματοδότησης με απελευθέρωση της εξωτερικής οικονομικής δραστηριότητας. Τότε απορρίφθηκαν, εξαιτίας των καταστροφικών συνεπειών στις οποίες έχει επανειλημμένα οδηγήσει μια τέτοια πολιτική στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η συσσωρευμένη ζημία από την άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής στη Ρωσία από το 2014 και μετά, εκτιμάται σε 30 τρισεκατομμύρια ρούβλια από προϊόντα που δεν παράγονται στο 100% της δυνατότητας παραγωγής τους, και 15 τρισεκατομμύρια ρούβλια μη πραγματοποιημένων επενδύσεων.

Τα μέτρα που αναφέρονται παραπάνω, τα οποία έχουν αποδειχθεί ικανοποιητικά κατά την περίοδο υπέρβασης των συνεπειών της αθέτησης πληρωμών του 1998, στην παρούσα κατάσταση θα πρέπει να συμπληρωθούν από τις ακόλουθες λύσεις στο οικονομικό μας σύστημα.

Στρατηγική διαχείριση της ανάπτυξης και οικονομική κυριαρχία.

1. Ανάπτυξη στρατηγικού σχεδίου για την κινητοποίηση των διαθέσιμων πόρων προκειμένου να εφοδιαστούν οι ένοπλες δυνάμεις και ο πληθυσμός με τα απαραίτητα αγαθά και να υπάρξει κανονιστικό πλαίσιο για την εφαρμογή του. Η εφαρμογή του σχεδίου αυτού θα πρέπει να βασίζεται σε σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Να χρηματοδοτηθεί από την Τράπεζα της Ρωσίας μέσω ειδικών μέσων αναχρηματοδότησης των εξουσιοδοτημένων εμπορικών τραπεζών, οι οποίες πρέπει να χορηγούν στοχευμένα δάνεια σε επιχειρήσεις, στο πλαίσιο συμβάσεων για την παραγωγή προϊόντων σύμφωνα με το συγκεκριμένο σχέδιο.

2. Δημιουργία μιας συγκεντρωτικής διοικητικής δομής με επικεφαλής τον Πρόεδρο, παρόμοια με την Κρατική Επιτροπή Άμυνας της ΕΣΣΔ, οι αποφάσεις της οποίας πρέπει να έχουν ισχύ νόμου, και στην οποία πρέπει να υπακούουν όλες οι αρχές, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης και της Κεντρικής Τράπεζας, των τραπεζών και των συστημικών εταιρειών, των διοικήσεων όλων των οργάνων της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Οι κρατικές τράπεζες και οι επιχειρήσεις, οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες θα πρέπει να τεθούν σε αυστηρό πλαίσιο για την εφαρμογή των αποφάσεων του εν λόγω οργάνου και για την εκπλήρωση των κυβερνητικών παραγγελιών σε κεντρικά καθορισμένες τιμές.

Οι εξαγωγές και οι εισαγωγές στρατηγικά σημαντικών αγαθών θα πρέπει να ελέγχονται από την κυβέρνηση, ώστε να παρέχονται στις ένοπλες δυνάμεις όλοι οι απαραίτητοι πόροι. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να υπάρξει μια διαδικασία για τη δημιουργία κρατικού αποθεματικού μέσω της υποχρεωτικής πώλησης στην κυβέρνηση ενός μέρους των εσόδων από το συνάλλαγμα, σε σταθερή ισοτιμία.

3. Υπαγωγή της μακροοικονομικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης της νομισματικής της συνιστώσας, στους στόχους του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης της παραγωγής στρατιωτικών προϊόντων υψηλής τεχνολογίας και προϊόντων διπλής χρήσης (στμ. Τα dual-use products αναφέρονται σε προϊόντα που έχουν εμπορική χρήση αλλά μπορούν να μετατραπούν και σε στρατιωτικού σκοπού, πχ drones). Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να οργανωθούν πιστoληπτικές γραμμές με επιτόκιο που δεν θα υπερβαίνει το 2% ετησίως για τις δανειζόμενες επιχειρήσεις που κατασκευάζουν προϊόντα με κυβερνητικές παραγγελίες και εργάζονται στο πλαίσιο κυβερνητικών προγραμμάτων.

4. Δημιουργία αποθεμάτων στρατηγικής σημασίας πρώτων υλών και υλικών απαραίτητων για την παραγωγή στρατιωτικών προϊόντων και την εξασφάλιση της κοινωνικοοικονομικής ασφάλειας της χώρας με την απόκτησή τους ως κρατικό απόθεμα της Τράπεζας της Ρωσίας μαζί με τον χρυσό και τις νομισματικές αξίες.

Εξωτερική οικονομική ασφάλεια.

5. Επανεθνικοποίηση του Χρηματιστηρίου της Μόσχας με την υπαγωγή του στην Τράπεζα της Ρωσίας. Αποκατάσταση του ελέγχου της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ρουβλίου. Προστασία του νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος από κερδοσκοπικές επιθέσεις με βάση τα συνήθη μέτρα συγκράτησης της αγοράς, την εισαγωγή αδειοδότησης στα κεφάλαια και περιορισμών στις μη εμπορικές πράξεις, τον καθορισμό της συναλλαγματικής θέσης των εμπορικών τραπεζών. Εισαγωγή φόρου επί της πώλησης νομισμάτων και τίτλων που αγοράστηκαν λιγότερο από ένα έτος πριν. Ριζική αύξηση της αποτελεσματικότητας του νομισματικού ελέγχου. Να σταματήσει η offshore-ποίηση της οικονομίας και να διακοπεί η παράνομη εξαγωγή κεφαλαίων σύμφωνα με τις συστάσεις που παρουσιάστηκαν προηγουμένως.

6. Τερματισμός της εμπλοκής των Οίκων Αξιολόγησης και των ελεγκτικών, συμβουλευτικών και νομικών εταιρειών από τις μη φιλικές χώρες στις πολιτικές και τις δραστηριότητες των νομισματικών αρχών, στις εργασίες των κυβερνητικών υπηρεσιών, των τραπεζών και των εταιρειών.

7. Επέκταση της Ευρασιατικής Οικονομικής Ολοκλήρωσης (EAEU) τόσο ως προς το σύνολο των λειτουργιών οικονομικής ρύθμισης (με τη συμπλήρωσή τους με τη συναλλαγματική, νομισματική, εκπαιδευτική και πληροφοριακή πολιτική), όσο και ως προς τον αριθμό των χωρών της EAEU.

8. Μετάβαση σε εθνικά νομίσματα στο αμοιβαίο εμπόριο και τις επενδύσεις όχι μόνο στην EAEU και την ΚΑΚ (Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών – περιλαμβάνει τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν), αλλά και στις χώρες BRICS και SCO (Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης). Αποχώρηση από τα κοινά αναπτυξιακών ιδρύματα της ζώνης του δολαρίου. Δημιουργία ενός συστήματος πληρωμών ανεξάρτητου από εχθρικές χώρες και ενός συστήματος ανταλλαγής διατραπεζικών πληροφοριών.

Στις συνθήκες του οικονομικού πολέμου κατά της Ρωσίας, είναι σημαντικό να επιτευχθεί η υλοποίηση του στόχου που έθεσε ο Πρόεδρος για πληρωμή των εξαγωγών μας σε ρωσικό ρούβλι, γεγονός που θα οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός ριζικά διαφορετικού – σταθερά πλεονασματικού συστήματος εξωτερικού εμπορίου. Το πλεόνασμα του εξωτερικού εμπορίου μόνο το 2022 λόγω της προτεινόμενης πολιτικής, εκτιμάται σε 25 τρισεκατομμύρια ρούβλια.

Στο πλαίσιο της άρνησης συναλλαγών σε νομίσματα των μη φιλικών χωρών, είναι απαραίτητο να επιταχυνθεί η “αποσύνδεση” της αναπαραγωγής της ρωσικής οικονομίας από τη δυτική τιμολόγηση των εγχώριων δικών μας προϊόντων, καθορίζοντας σταθερές εγχώριες τιμές για αυτά, και παγώνοντας τα τιμολόγια για την ηλεκτρική ενέργεια και τις μεταφορές για το τρέχον έτος. Μια τέτοια πολιτική θα οδηγήσει στην υποκατάσταση των εισαγωγών και στην ανάπτυξη της δικής μας βιομηχανίας, στην αύξηση των εισοδημάτων των πολιτών και στην κυριαρχία του ενιαίου οικονομικού χώρου της Ευρασιατικής Οικονομικής Ολοκλήρωσης.

Νέα αρχιτεκτονική των διεθνών νομισματικών και χρηματοπιστωτικών σχέσεων.

Στην παρούσα κατάσταση, η Ρωσία πρέπει να ενεργήσει ως παγκόσμιος ηγέτης για να αρχίσει η μετάβαση σε ένα νέο παγκόσμιο νομισματικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα. Θα πρέπει να βασίζεται σε μια διεθνή συμφωνία που θα προβλέπει διαφανείς κανόνες για την έκδοση και την κυκλοφορία ενός ψηφιακού διεθνούς νομίσματος διακανονισμού, το οποίο θα υποστηρίζεται από ένα καλάθι εθνικών νομισμάτων των χωρών που συμμετέχουν στη συμφωνία αυτή και από τα αποθέματα ανταλλακτικών αγαθών που παράγονται σε αυτές τις χώρες (“δέσμη εμπορευμάτων”). Το μαθηματικό μοντέλο για την κατασκευή ενός τέτοιου νομίσματος έδειξε την υψηλή σταθερότητά του. Παράλληλα, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός τιμολόγησης στο νόμισμα αυτό, ο οποίος απαιτεί τη διαμόρφωση του δικού του συναλλαγματικού χώρου, η ιδέα του οποίου αναπτύσσεται στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

Πηγή: glazev.ru

Μετάφραση: antapocrisis

Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει

/0 Comments/in , /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει για λόγους ενημέρωσης μια παρέμβαση του Sergey Glazyev που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εντός και εκτός Ρωσίας. Ο Glazyev είναι μια ιδιαίτερα επιδραστική προσωπικότητα στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της Ρωσίας, θεωρούμενος από αρκετούς ως ένας από τους πιθανούς διαδόχους του Πούτιν στην εξουσία, τοποθετούμενος στο πλέον αντι-δυτικό τμήμα του πολιτικού της προσωπικού. Ο Glazyev επιχειρηματολογεί εδώ και χρόνια για την πτωτική πορεία της Αμερικανικής ηγεμονίας, για την αναπόφευκτη ανάδυση της Κίνας ως οικονομικής υπερδύναμης και για την ανάγκη ανάκτησης της οικονομικής και νομισματικής κυριαρχίας της Ρωσίας, η οποία μπορεί να επιτευχθεί στο πλαίσιο της τάσης της αποπαγκοσμιοποίησης. Ο Glazyev υποστήριξε την υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού (κατά παράβαση της απαίτησης του ΔΝΤ), πρόταση η οποία προς το παρόν απορρίφθηκε από την επικεφαλής της Τράπεζας της Ρωσίας, Elvira Nabiullina, αν και ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου παραδέχτηκε ότι είναι προς συζήτηση. Ο Glazyev θεωρεί ότι ένα τέτοιο σχίσμα στην παγκόσμια νομισματική τάξη πραγμάτων (με δεδομένο ότι η Ρωσία έχει αυξήσει κατακόρυφα τα συναλλαγματικά της αποθέματα σε χρυσό τα τελευταία χρόνια), θα ήταν σημαντικό πλήγμα στα «χάρτινα νομίσματα» της Δύσης που αντλούν το κύρος τους από το χρέος και την εμπιστοσύνη που δείχνουν (κυρίως στο δολάριο) οι δανειστές τους.

Το άρθρο του Glazyev είναι σημαντικό γιατί αναδεικνύει και μια σημαντική εσωτερική αντιπαράθεση που φαίνεται να διεξάγεται στη Ρωσία, ανάμεσα σε δυνάμεις που στηρίζουν την πορεία της Ρωσίας μέχρι το τέλος της σύγκρουσης με τη Δύση, και δυνάμεις που επιλέγουν κάποιου είδους συμβιβασμό. Εξαπολύει ευθύ κατηγορώ σε τμήμα της ολιγαρχίας που έχει συμφέροντα στο εξωτερικό, υπό τη δικαιοδοσία των ΗΠΑ και της Ευρώπης, και επιθυμεί την υποχώρηση, απεργάζεται πολιτική ανατροπή και πολύχρωμες επαναστάσεις. Ο Glazyev αντιπαρατίθεται με αμφιταλαντευόμενους ηγετικούς κύκλους της Ρωσίας, θεωρώντας ότι η πλήρης κυριαρχία επί των φιλοατλαντικών δυνάμεων μέσα στη Ρωσία, πρέπει να φτάσει στη λογική της ολοκλήρωση. Ισχυρίζεται ότι μόνο η αποφασιστική και μέχρι τέλους αντιπαράθεση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, μπορεί να απομακρύνει τον κίνδυνο της διάλυσής της και του διχασμού της σε ένα φιλοδυτικό και ένα φιλοκινεζικό κομμάτι.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω εν συντομία και να αιτιολογήσω τα απαραίτητα μέτρα για την επίτευξη της Νίκης.

Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (SVO) αποκάλυψε ένα σχέδιο που είχε προετοιμαστεί εκ των προτέρων από την αμερικανική εξουσία και την οικονομική ελίτ για την κατάληψη της εξουσίας στη Ρωσία. Περιλαμβάνει τα ακόλουθα στοιχεία και βήματα.

1. Να φθείρουν τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις στον πόλεμο με τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας, καλά εκπαιδευμένες και ελεγχόμενες απευθείας από το Πεντάγωνο, και οι οποίες συγκροτήθηκαν από τη ναζιστική τάξη των αξιωματικών που διορίστηκαν από τις αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Να μετατρέψουν τον πληθυσμό της Ουκρανίας σε ζόμπι μολυσμένα με ρωσοφοβία. Παράλληλα, να στρέψουν την παγκόσμια κοινότητα εναντίον της Ρωσίας, προσάπτοντας κατηγορίες προς την ηγεσία της για εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία. Σε αυτή τη βάση, να κατασχεθούν τα συναλλαγματικά περιουσιακά στοιχεία της Ρωσίας και να επιβληθούν εφόλης της ύλης κυρώσεις εναντίον της, προκαλώντας τη μέγιστη δυνατή ζημία. Το στάδιο αυτό έχει στην πραγματικότητα ολοκληρωθεί.

2. Να τρομοκρατηθεί ο ρωσικός πληθυσμός με βομβαρδισμούς οικισμών και εγκαταστάσεων στρατιωτικής υποδομής κοντά στα σύνορα, σαμποτάζ στις μεταφορές, κυβερνοεπιθέσεις. Να βομβαρδιστεί ο κοινός νους με έναν κατακλυσμό αρνητικών ψευδών ειδήσεων και αντικυβερνητικής προπαγάνδας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Να επιβληθεί μέσω των παραγόντων επιρροής τους στις χρηματοπιστωτικές και οικονομικές αρχές της χώρας η εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής που θα εμποδίζει την κινητοποίηση όλων των πόρων. Αυτή η πολιτική περιλαμβάνει την άνοδο των επιτοκίων, τη συνέχιση της εξαγωγής κεφαλαίων, την ενθάρρυνση της νομισματικής και χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας, τη χειραγώγηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ρουβλίου και την αύξηση των τιμών. Έτσι, επιδεινώνονται περαιτέρω οι επιπτώσεις των κυρώσεων και προκαλείται κατακόρυφη πτώση της παραγωγής και μείωση του βιοτικού επιπέδου. Η φάση αυτή βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

3. Να προκληθούν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και καταστροφικές κοινωνικοπολιτικές δράσεις με στόχο την ανατροπή της νόμιμης εξουσίας, στο φόντο της πτώσης του βιοτικού επιπέδου. Να χρησιμοποιηθεί όλο το οπλοστάσιο και όλες οι μέθοδοι για την οργάνωση “έγχρωμων επαναστάσεων” χρηματοδοτημένες από την κομπραδόρικη ολιγαρχία, υπό την υπόσχεση ότι θα ξεπαγώσουν τα περιουσιακά της στοιχεία που βρίσκονται στην αμερικανοευρωπαϊκή δικαιοδοσία και έχουν κατασχεθεί. Παράλληλα, να προετοιμαστούν οργανωτικά και ιδεολογικά οι βάσεις για αυτονομιστικές δράσεις στην περιφέρεια. Το στάδιο αυτό βρίσκεται υπό ανάπτυξη.

Αυτό το σχέδιο προβλέπει επίσης τα παρακάτω:

  • Εδραίωση του ελέγχου και της κυριαρχίας των ΗΠΑ επί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των χωρών του ΝΑΤΟ.
  • Τη χρήση των ενόπλων δυνάμεων της Πολωνίας, της Ρουμανίας και των κρατών της Βαλτικής, καθώς και μισθοφόρων από τις χώρες της Δύσης, της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Ρωσίας.
  • Την καταστροφή του ανδρικού πληθυσμού και την πραγματική σκλαβοποίηση των γυναικών και των παιδιών της Ουκρανίας που θα χρησιμεύσει στην επακόλουθη ανάπτυξη αυτής της επικράτειας προς το συμφέρον της εξουσιαστικής-χρηματοπιστωτικής ελίτ των Ηνωμένων Πολιτειών, της Βρετανίας και του Ισραήλ.

Η εφαρμογή αυτού του σχεδίου, στην πραγματικότητα, αποσκοπεί στην καταστροφή του ρωσικού κόσμου, ακολουθούμενη από τα σχέδια του αμερικανικού “βαθέως κράτους” για την καταστροφή του Ιράν και τον αποκλεισμό της Κίνας.

Λόγω των αντικειμενικών νόμων της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης, το σχέδιο αυτό είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορέσουν να κερδίσουν τον παγκόσμιο υβριδικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει για να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους. Την ηγεμονία την χάνουν αμετάκλητα από την Κίνα, η οποία πλέον ενισχύεται ραγδαία ως αποτέλεσμα των αντι-ρωσικών κυρώσεων.

Η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και οι Βρυξέλλες έπαιξαν όλα τα δυνατά χαρτιά τους σε μια προσπάθεια να προκαλέσουν τη μέγιστη δυνατή ζημιά στη Ρωσία: έθιξαν όμως έτσι το μονοπώλιο που είχαν στα παγκόσμια νομίσματα, ζημίωσαν την εικόνα ενός υποδειγματικού δημοκρατικού κράτους δικαίου, καθώς και την πίστη στο “ιερό” δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας. Έτσι, έθεσαν όλες τις ανεξάρτητες χώρες μπροστά στην ανάγκη να βρουν νέα παγκόσμια νομισματικά μέσα, νέους μηχανισμούς ασφάλισης κινδύνων, να αποκαταστήσουν τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και να δημιουργήσουν τα δικά τους συστήματα οικονομικής ασφάλειας.

Οι αντι-ρωσικές κυρώσεις δεν ενίσχυσαν, αλλά, αντίθετα, υπονόμευσαν την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ και της ΕΕ, τις οποίες ο υπόλοιπος κόσμος άρχισε να αντιμετωπίζει με δυσπιστία και ανησυχία. Επιτάχυναν δραματικά τη μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια οικονομική τάξη και τη μετατόπιση του κέντρου της παγκόσμιας οικονομίας στη Νοτιοανατολική Ασία. Η Ρωσία πρέπει να αντέξει στην αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, οδηγώντας τη στο λογικό της τέλος, ώστε να μην διχοτομηθεί η ίδια μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, η οποία γίνεται αμετάκλητα ο ηγέτης της παγκόσμιας οικονομίας.

Πηγή: glazev.ru

Μετάφραση: antapocrisis

Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων των ΗΠΑ στην Ουκρανία

/0 Comments/in , /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει από το Κοσμοδρόμιο το κείμενο μιας παρουσίασης του John Bellamy Foster η οποία έγινε στις 31 Μαρτίου 2022 στο συμβουλευτικό σώμα του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας Tricontinental. Ο εκδότης του Monthly Review επιχειρηματολογεί για τον χαρακτήρα του πολέμου στην Ουκρανία ως “πολέμου δι’ αντιπροσώπων” στον οποίο εμπλέκονται άμεσα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ως επιτιθέμενοι, και όχι απλώς ως πόλεμο ανάμεσα σε δύο χώρες (Ρωσία – Ουκρανία) στον οποίο η μία εισβάλει στο έδαφος της άλλης και η δεύτερη αμύνεται. Αναφέρεται επίσης στο στόχο της γεωπολιτικής επέκτασης τον οποίο ρητά υπηρετεί η πολιτική των ΗΠΑ επιχειρώντας να περικυκλώσει και να αποδυναμώσει τη Ρωσία. Τέλος, και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο, επιχειρηματολογεί αναλυτικά για την καταστροφική για την ανθρωπότητα (καθώς είναι ουτοπική και ανεφάρμοστη) επιδίωξη του Πενταγώνου να επιτύχει την πυρηνική υπεροχή, δηλαδή τον πόλεμο “αντιστάθμισης ισχύος”, σύμφωνα με τον οποίο, οι ΗΠΑ θα είναι σε θέση να καταστρέψουν το σύνολο των πυρηνικών δυνάμεων του αντιπάλου, προτού αυτές τεθούν σε λειτουργία. Ο John Bellamy Foster υποστηρίζει ότι μια Αμοιβαία Καταστροφή των πυρηνικών υπερδυνάμεων θα είναι ίσως λιγότερο οδυνηρή από έναν παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο που σε βάθος μερικών μηνών θα καταστρέψει τη ζωή στον πλανήτη.

Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση να πραγματοποιήσω αυτή την παρουσίαση. Για να μιλήσουμε για τον πόλεμο στην Ουκρανία, το σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε εξαρχής ότι συνιστά έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων [proxy war – proxy πόλεμος στο εξής]. Υπό αυτό το πρίσμα, ο ίδιος ο Λέον Πανέτα (Leon Panetta), ο οποίος ήταν διοικητής της CIA και αργότερα υπουργός Άμυνας υπό την προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα, αναγνώρισε πρόσφατα ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας «proxy πόλεμος» των ΗΠΑ, παρόλο που σπάνια αυτό γίνεται παραδεκτό. Για να είμαστε ξεκάθαροι, οι ΗΠΑ (με τη στήριξη του συνόλου του ΝΑΤΟ) βρίσκονται σε έναν μακρύ πόλεμο δι’ αντιπροσώπων με τη Ρωσία και την Ουκρανία ως πεδίο μάχης. Ο ρόλος των ΗΠΑ σε αυτό το πλαίσιο, όπως επιμένει ο Πανέτα, είναι να παρέχει όλο και πιο γρήγορα, όλο και περισσότερα όπλα, ώστε η Ουκρανία να διεξάγει τις μάχες, με τη στήριξη ξένων μισθοφόρων.

Οπότε πώς ξεκίνησε αυτός ο proxy πόλεμος; Προκειμένου να το καταλάβουμε, θα πρέπει να δούμε την μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ. Εδώ, θα πρέπει να πάμε πίσω στο 1991, όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, ή ακόμα πιο πίσω στη δεκαετία του ’80. Υπάρχουν δύο πτυχές σε αυτή τη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική, μία ως προς τη γεωπολιτική επέκταση και τοποθέτηση, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης του ΝΑΤΟ, και μία άλλη ως προς την επιδίωξη των ΗΠΑ για την πυρηνική υπεροχή. Μια τρίτη επιδίωξη σχετίζεται με την οικονομία, όμως δεν θα αναλυθεί εδώ.

Η πρώτη επιδίωξη: Γεωπολιτική επέκταση

Η πρώτη επιδίωξη διατυπώθηκε στις Οδηγίες Αμυντικής Πολιτικής για τις ΗΠΑ του Πολ Γούλφοβιτς (Paul Wolfowitz) τον Φεβρουάριο του 1992, λίγους μόλις μήνες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική που υιοθετήθηκε εκείνη την περίοδο και ακολουθήθηκε έκτοτε, έχει να κάνει με τη γεωπολιτική διείσδυση στο πεδίο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και σε ό,τι ήταν γνωστό ως σοβιετική σφαίρα επιρροής. Η ιδέα ήταν να προληφθεί η εκ νέου ανάδειξη της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης. Αυτή η διαδικασία γεωπολιτικής επέκτασης των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ξεκίνησε άμεσα, ενώ φάνηκε σε όλους τους πολέμους των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ που διεξήχθησαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες: στην Ασία, στην Αφρική και στην Ευρώπη. Υπό αυτό το πρίσμα ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του ’90 ήταν ιδιαίτερα σημαντικός. Ακόμα και όταν πραγματοποιούνταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τη διαδικασία επέκτασης του ΝΑΤΟ μετακινώντας το όλο και περισσότερο προς Ανατολάς, ώστε να ενσωματώσουν όλα τα κράτη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, καθώς και τμήματα της πρώην ΕΣΣΔ. Ο Μπιλ Κλίντον, κατά την προεκλογική του εκστρατεία το 1996, έθεσε την επέκταση του ΝΑΤΟ ως μέρος του προεκλογικού του προγράμματος. Το 1997, η Ουάσινγκτον ξεκίνησε την εφαρμογή της επέκτασης, προσθέτοντας εν τέλει 15 επιπλέον κράτη στο ΝΑΤΟ, διπλασιάζοντας το μέγεθός του και δημιουργώντας μια Ατλαντική Συμμαχία 30 μελών με στόχο τη Ρωσία, δίνοντας ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ έναν μεγαλύτερο παρεμβατικό ρόλο παγκοσμίως, όπως έγινε στη Γιουγκοσλαβία, στη Συρία και στη Λιβύη.

Όμως ο στόχος ήταν η Ουκρανία. Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι (Zbigniew Brzezinski), που αποτέλεσε τον μεγαλύτερο όλων των σχεδιαστών στρατηγικής και ο οποίος ήταν ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Τζίμι Κάρτερ, υποστήριξε στο βιβλίο του «Η μεγάλη σκακιέρα» (1997) ότι η Ουκρανία ήταν ο «γεωπολιτικός άξονας περιστροφής» («geopolitical pivot») και ότι αν εντασσόταν στο ΝΑΤΟ και περνούσε υπό δυτικό έλεγχο, αυτό θα αποδυνάμωνε τόσο πολύ τη Ρωσία, ώστε να την έφερνε στα όρια της, αν δεν την διέλυε. Αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής, και οι Αμερικανοί σχεδιαστές στρατηγικής και οι αξιωματούχοι της Ουάσινγκτον, μαζί με τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ, δήλωναν επανειλημμένα ότι ήθελαν να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ έκανε επίσημο αυτό το στόχο το 2008. Μόλις λίγους μήνες πριν, το Νοέμβριο του 2021, στη νέα χάρτα στρατηγικής μεταξύ της προεδρίας Μπάιντεν στη Ουάσινγκτον και της κυβέρνησης Ζελένσκι στο Κίεβο, συμφωνήθηκε ότι ο άμεσος στόχος ήταν η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Όμως αυτό επίσης συνιστούσε πολιτική του ΝΑΤΟ εδώ και πολύ καιρό. Οι ΗΠΑ κατά τους τελευταίους μήνες του 2021 και στις αρχές του 2022 κινούνταν πολύ γρήγορα προς την στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, ώστε να καταστεί τετελεσμένο γεγονός (fait accompli). Η ιδέα, η οποία αρθρώθηκε από τον Μπρεζίνσκι και άλλους, ήταν ότι μόλις η Ουκρανία διασφαλιζόταν για το ΝΑΤΟ, τότε η Ρωσία θα ήταν τελειωμένη. Η εγγύτητα στην Μόσχα, με την Ουκρανία ως το 31ο μέλος στη συμμαχία του ΝΑΤΟ, θα έδινε στο ΝΑΤΟ σύνορα μήκους 1.200 μιλίων με τη Ρωσία, ο ίδιος δρόμος μέσω του οποίου τα στρατεύματα του Χίτλερ εισέβαλλαν στη Σοβιετική Ένωση. Όμως εν προκειμένω η Ρωσία θα ήταν αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη πυρηνική συμμαχία του κόσμου. Αυτό θα άλλαζε ολοκληρωτικά τον γεωπολιτικό χάρτη, δίνοντας στη Δύση τον έλεγχο της Ευρασίας στα δυτικά της Κίνας.

Η πραγματική εξέλιξη των πραγμάτων έχει την σημασία της. Ο proxy πόλεμος ξεκίνησε το 2014 όταν έλαβε χώρα στην Ουκρανία το πραξικόπημα του Μαϊντάν, το οποίο ενορχηστρώθηκε από τις ΗΠΑ, καθαιρώντας τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο και τοποθετώντας στη θέση του τους υπερεθνικιστές. Το άμεσο αποτέλεσμα του πραξικοπήματος ήταν η έναρξη της διαίρεσης της Ουκρανίας. Η Κριμαία ήταν μία ανεξάρτητη, αυτόνομη πολιτεία από το 1991 μέχρι το 1995. Το 1995, η Ουκρανία κατήργησε παράνομα το Σύνταγμα της Κριμαίας και την ενσωμάτωσε παρά τη θέλησή της. Ο λαός της Κριμαίας δεν αυτοπροσδιοριζόταν ως τμήμα της Ουκρανίας και ήταν εν πολλοίς Ρωσόφωνοι, με βαθιές πολιτισμικές σχέσεις με τη Ρωσία. Όταν ξεκίνησε το πραξικόπημα, με τους Ουκρανούς υπερεθνικιστές στην εξουσία, ο πληθυσμός της Κριμαίας ήθελε να αποσχιστεί. Η Ρωσία τούς έδωσε τη δυνατότητα μέσω ενός δημοψηφίσματος να μείνουν στην Ουκρανία ή να προσχωρήσουν στη Ρωσία. Επέλεξαν το δεύτερο. Ωστόσο, στην ανατολική Ουκρανία, ο κατά βάση ρωσικός πληθυσμός αποτέλεσε αντικείμενο καταπίεσης από υπερεθνικιστές και νεοναζιστικές δυνάμεις του Κιέβου. Η ρωσοφοβία και η ακραία καταπίεση των Ρωσόφωνων πληθυσμών στα ανατολικά ξεκίνησε-με την περιβόητη περίπτωση των 40 ανθρώπων που κάηκαν σε ένα δημόσιο κτήριο από νεοναζί που σχετίζονταν με το Τάγμα Αζόφ. Αρχικά υπήρχε ένας μεγαλύτερος αριθμός αποσχιστικών δημοκρατιών. Δύο επέζησαν στην περιοχή του Ντονμπάς, στο οποίο βρίσκονταν κυρίαρχα Ρωσόφωνοι πληθυσμοί: οι δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντονέτσκ.

Έτσι ξεκίνησε ένας εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία μεταξύ του Κιέβου στα δυτικά και του Ντονμπάς στα ανατολικά. Όμως ήταν, επίσης, ένας proxy πόλεμος, με τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ να στηρίζουν το Κίεβο και τη Ρωσία να στηρίζει το Ντονμπάς. Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε αμέσως μετά το πραξικόπημα, όταν η ρωσική γλώσσα τέθηκε στην πραγματικότητα εκτός νόμου, σε βαθμό που άτομα μπορούσαν να δεχτούν πρόστιμα επειδή μίλησαν ρωσικά σε ένα κατάστημα. Ήταν μία επίθεση στη ρωσική γλώσσα και στον ρωσικό πολιτισμό, καθώς και μία βίαιη καταπίεση των πληθυσμών στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας.

Αρχικά, περίπου 14.000 άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους στον εμφύλιο πόλεμο. Και αυτές οι απώλειες βρίσκονταν στο ανατολικό κομμάτι της χώρας, με περίπου 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες να κατευθύνονται προς τη Ρωσία. Οι συμφωνίες του Μινσκ το 2014 και το 2015 οδήγησαν σε κατάπαυση πυρός, με τη μεσολάβηση της Γαλλίας και της Γερμανίας και τη στήριξη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Σε αυτές τις συμφωνίες, στις δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντονέτσκ θα δινόταν καθεστώς αυτονομίας εντός της Ουκρανίας. Όμως το Κίεβο παραβίασε τις συμφωνίες του Μινσκ επανειλημμένα, συνεχίζοντας τις επιθέσεις, έστω και με μειούμενη ένταση, ενάντια στις αποσχισθείσες δημοκρατίες στο Ντονμπάς και οι ΗΠΑ συνέχισαν να παρέχουν αναβαθμισμένη στρατιωτική εκπαίδευση και όπλα.

Η Ουάσινγκτον παρείχε μεγάλη στρατιωτική υποστήριξη στο Κίεβο από το 1991 μέχρι το 2021. Η άμεση στρατιωτική βοήθεια προς το Κίεβο από τις ΗΠΑ ανερχόταν στα 3,8 δις. δολάρια από το 1991 μέχρι το 2014. Από το 2014 μέχρι το 2021 ανερχόταν στα 2,4 δις δολάρια, και εν τέλει εκτινάχθηκε μόλις ο Τζο Μπάιντεν αναδείχθηκε στην εξουσία. Οι ΗΠΑ στρατιωτικοποιούσαν την Ουκρανία πολύ γρήγορα. Το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς εκπαίδευσαν περίπου 50.000 Ουκρανούς στρατιώτες, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν εκείνους που εκπαιδεύτηκαν από τις ΗΠΑ. Η CIA στην πραγματικότητα εκπαίδευσε το Τάγμα Αζόφ και τους δεξιούς παραστρατιωτικούς. Όλα αυτά στόχευαν τη Ρωσία.

Οι Ρώσοι ήταν προβληματισμένοι κυρίως για τη πυρηνική πτυχή, εφόσον το ΝΑΤΟ είναι μία πυρηνική συμμαχία, ενώ αν η Ουκρανία εντασσόταν στο ΝΑΤΟ και πύραυλοι τοποθετούνταν στην Ουκρανία, ένα πυρηνικό χτύπημα θα πραγματοποιούνταν προτού προλάβει το Κρεμλίνο να απαντήσει. Ήδη υπάρχουν εγκαταστάσεις άμυνας έναντι των αντιβαλλιστικών πυραύλων στην Πολωνία και στη Ρουμανία, σημαντικές ως όπλα αντιστάθμισης ισχύος1 σε περίπτωση πρώτου πλήγματος (“first strike”) από πλευράς του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τα αντιπυραυλικά συστήματα Aegis τα οποία είχαν τοποθετηθεί εκεί (Πολωνία, Ρουμανία), είναι εξίσου ικανά να εξαπολύσουν επιθετικούς πυρηνικούς πυραύλους. Όλα αυτά συνέβαλλαν στην είσοδο της Ρωσίας στον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο. Τον Φεβρουάριο του 2022, το Κίεβο προετοίμαζε μία μεγάλη επίθεση, με 130.000 στρατιώτες στα σύνορα του Ντονμπάς στα ανατολικά και στα νότια, βάλλοντας ήδη εντός του Ντονμπάς, με συνεχιζόμενη στήριξη από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Αυτό ξεπέρασε τις ξεκάθαρα διατυπωμένες κόκκινες γραμμές της Μόσχας. Ως απάντηση, η Ρωσία πρώτα ανακοίνωσε ότι οι συμφωνίες του Μινσκ έχουν αποτύχει και έπειτα ότι οι δημοκρατίες του Ντονμπάς θα πρέπει να θεωρούνται ανεξάρτητα και αυτόνομα κράτη. Τότε παρενέβη στον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του Ντονμπάς, και σύμφωνα με ό,τι θεωρούσε δική της εθνική άμυνα.

Το αποτέλεσμα ήταν η διεξαγωγή στην Ουκρανία ενός proxy πόλεμου μεταξύ των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, αναπτυσσόμενος μέσα από τον ίδιο τον εμφύλιο που προέκυψε στην Ουκρανία, μετά από το πραξικόπημα που ενορχήστρωσαν οι ΗΠΑ. . Όμως, σε αντίθεση με όλους τους άλλους proxy πολέμους μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, ο συγκεκριμένος πραγματοποιείται στα σύνορα μιας από τις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις και προκύπτει από την, εδώ και καιρό διατυπωμένη, μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική στην Ουάσινγκτον που στοχεύει στην κατάληψη της Ουκρανίας για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, προκειμένου να καταστραφεί η Ρωσία ως μεγάλη δύναμη και να παγιωθεί, όπως δήλωνε ο Μπρεζίνσκι, η υπεροχή των ΗΠΑ στον πλανήτη. Προφανώς, αυτός ο συγκεκριμένος proxy πόλεμος εγκυμονεί κινδύνους σε ένα επίπεδο που δεν έχουμε ξαναδεί μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας. Ύστερα από τη ρωσική επίθεση, η Γαλλία ανακοίνωσε ότι το ΝΑΤΟ είναι μια πυρηνική δύναμη και αμέσως μετά, στις 27 Φεβρουαρίου, οι Ρώσοι έθεσαν τις πυρηνικές τους δυνάμεις σε υψηλό επίπεδο συναγερμού.

Κάτι άλλο που χρειάζεται να κατανοήσουμε για τον proxy πόλεμο είναι ότι οι Ρώσοι έχουν επιδιώξει με αξιοσημείωτη επιτυχία την αποφυγή απωλειών αμάχων. Οι πληθυσμοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι συνδεδεμένοι, και για αυτό η Μόσχα προσπαθεί να κρατήσει τις απώλειες αμάχων πολιτών σε χαμηλά επίπεδα. Προσωπικότητες στους στρατούς των ΗΠΑ και της Ευρώπης παρατηρούν ότι οι απώλειες πολιτών είναι αξιοσημείωτα χαμηλά, σε σύγκριση τα επίπεδα των πολέμων των ΗΠΑ. Μία ένδειξη αυτού, είναι ότι οι στρατιωτικές απώλειες των ρωσικών στρατευμάτων είναι μεγαλύτερες από τις απώλειες Ουκρανών πολιτών, δηλαδή το αντίστροφο των όσων γίνονται στους πολέμους των ΗΠΑ. Αν δει κανείς τον τρόπο που οι ΗΠΑ διεξάγουν έναν πόλεμο, πχ στο Ιράκ, θα δει ότι επιτίθενται σε εγκαταστάσεις ηλεκτρικού και ύδρευσης και στο σύνολο των πολιτικών υποδομών, βάσει της εκτίμησης ότι, έτσι, θα προκληθεί δυσαρέσκεια στον πληθυσμό και θα εξεγερθεί εναντίον της κυβέρνησης. Όμως η στόχευση των πολιτικών υποδομών, αυξάνει φυσικά τις απώλειες αμάχων, όπως στο Ιράκ όπου οι απώλειες πολιτών από την εισβολή των ΗΠΑ ανέρχονταν σε εκατοντάδες χιλιάδες. Η Ρωσία, αντίθετα, δεν έχει επιδιώξει να καταστρέψει τις πολιτικές υποδομές, κάτι το οποίο θα ήταν εύκολο για την ίδια να το κάνει. Ακόμα και εν μέσω πολέμου, συνεχίζει και πουλά φυσικό αέριο στο Κίεβο, εκπληρώνοντας τις συμφωνίες της. Δεν έχει καταστρέψει το ίντερνετ της Ουκρανίας.

Η Ρωσία παρενέβη κυρίως με στόχο την απελευθέρωση του Ντονμπάς, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν κατειλημμένο από τις δυνάμεις του Κίεβου. Δόθηκε προτεραιότητα στην κατάληψη της Μαριούπολης, του κύριου λιμανιού, το οποίο θα καθιστούσε το Ντονμπάς βιώσιμο. Η Μαριούπολη είναι κατειλημμένη από το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ. Το Τάγμα Αζόφ τώρα (31 Μαρτίου) ελέγχει λιγότερο από το 20% της πόλης. Κρύβονται στα παλιά σοβιετικά καταφύγια σε τμήματα της πόλης. Οι Λαϊκές Πολιτοφυλακές του Ντονέτσκ και οι Ρώσοι ελέγχουν το υπόλοιπο της πόλης. Υπάρχουν περίπου 100.000 παραστρατιωτικοί στην Ουκρανία. Οι περισσότεροι εκ των παραστρατιωτικών, εντός των ουκρανικών δυνάμεων που συγκροτούν το μεγαλύτερο μέρος των 130.000 στρατιωτών που περικυκλώνουν το Ντονμπάς, έχουν πλέον απωθηθεί από τον Ρωσικό Στρατό. Πέρα από τον έλεγχο του Ντονμπάς μαζί με τις λαϊκές πολιτοφυλακές, η Μόσχα επιδιώκει να πιέσει την Ουκρανία να αποστρατιωτικοποιήθει και να αποδεχτεί ένα καθεστώς ουδετερότητας, παραμένοντας εκτός του ΝΑΤΟ.

Αν εξετάσουμε την κατάσταση από την οπτική των ειρηνευτικών συμφωνιών – με τους Global Times να έχουν ετοιμάσει μια καλή σχετική επισκόπηση στις 31 Μαρτίου – μπορούμε να δούμε ποιο είναι το επίδικο του πολέμου. Το Κίεβο έχει καταρχάς συμφωνήσει στην ουδετερότητα, η οποία θα διασφαλίζεται από διάφορους εγγυητές από τη Δύση, όπως ο Καναδάς. Όμως το ακανθώδες ζήτημα στις διαπραγματεύσεις είναι αυτό που το Κίεβο αποκαλεί «εθνική κυριαρχία». Αυτό σχετίζεται με το Ντονμπάς και τον εμφύλιο πόλεμο. Η Ουκρανία επιμένει ότι το Ντονμπάς είναι μέρος της περιοχής της εθνικής της κυριαρχίας, ανεξαρτήτως από τις επιθυμίες του πληθυσμού στις αποσχισθείσες δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ, και οι Ρώσοι δεν μπορούν να το αποδεχτούν αυτό. Στην πραγματικότητα, οι λαϊκές πολιτοφυλακές και οι Ρώσοι συνεχίζουν την προσπάθεια για την απελευθέρωση περιοχών του Ντονμπάς, οι οποίες είναι κατειλημμένες από αυτές τις παραστρατιωτικές δυνάμεις. Αυτό συνιστά το βασικό ακανθώδες ζήτημα στις διαπραγματεύσεις, και είναι εκείνο που μας επιστρέφει στην πραγματικότητα του εμφυλίου πολέμου στην Ουκρανία. Οι ΗΠΑ σε αυτές τις διαπραγματεύσεις έπαιξαν τον ρόλο της οπισθέλκουσας δύναμης.

Η δεύτερη πτυχή: Η επιδίωξη της πυρηνικής υπεροχής

Εδώ είναι αναγκαίο να στραφούμε στην δεύτερη δεύτερο επιδίωξη της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των ΗΠΑ. Μέχρι στιγμής, έχω αναφερθεί στη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική με όρους γεωπολιτικής, την επέκταση στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Μια στρατηγική που έχει αρθρωθεί με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο από τον Μπρεζίνσκι. Όμως εδώ υπάρχει μία άλλη πτυχή στην μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ, η οποία χρειάζεται να συζητηθεί σε αυτό το πλαίσιο: δηλαδή η επιδίωξη για την νέα πυρηνική υπεροχή. Αν διαβάσει κανείς τη «Μεγάλη Σκακιέρα» του Μπρεζίνσκι, το βιβλίο του για την γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ, δεν θα βρει ούτε μια λέξη για τα πυρηνικά όπλα. Πιστεύω ότι η λέξη «πυρηνικός» δεν συναντάται καθόλου στο βιβλίο του. Παρ’ όλα αυτά, τα πυρηνικά είναι φυσικά στη συνολική στρατηγική των ΗΠΑ σε σχέση με τη Ρωσία. Το 1979, από τον Τζίμι Κάρτερ, όσο ο Μπρεζίνσκι ήταν Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του, αποφασίστηκε η υπέρβαση της Αμοιβαία Εγγυημένης Καταστροφής (Mutual Assured Destruction, MAD), με τις ΗΠΑ να ακολουθούν την στρατηγική «αντιστάθμισης ισχύος» όσον αφορά την πυρηνική υπεροχή. Η στρατηγική αυτή συμπεριελάμβανε την τοποθέτηση πυρηνικών πυραύλων στην Ευρώπη. Ο μαρξιστής ιστορικός και ακτιβιστής κατά των πυρηνικών Ε. Π. Τόμσον (E.P. Thompson), στο «Γράμμα στην Αμερική» (“A Letter to America”), που συμπεριλήφθηκε στο «Διαμαρτυρία και Επιβίωση» (“Protest and Survive”) από τις εκδόσεις Monthly Review Press το 1981, παραθέτει, στην πραγματικότητα, τον Μπρεζίνσκι, παραδεχόμενος ότι η στρατηγική των ΗΠΑ έχει στραφεί στον πόλεμο «αντιστάθμισης ισχύος».

Για να το εξηγήσουμε αυτό, είναι σημαντικό να πάμε λίγο ακόμα πιο πίσω. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η Σοβιετική Ένωση είχε φτάσει, όσον αφορά τα πυρηνικά, στο ίδιο επίπεδο με τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό το ζήτημα, διεξήχθη εκτεταμένος διάλογος μέσα στο Πεντάγωνο και το σύμπλεγμα ασφαλείας, καθώς η ισοτιμία στα πυρηνικά συνεπαγόταν την «Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή»(MAD). Έτσι, αν οποιοδήποτε έθνος, εξαπέλυε επίθεση σε άλλο, χωρίς να έχει σημασία ποιο θα έκανε την αρχή, τότε θα επερχόταν η ολοκληρωτική καταστροφή και των δύο. Ο Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα (Robert McNamara), ο υπουργός Άμυνας του Τζον Φ. Κένεντι (John F. Kennedy), ξεκίνησε να προωθεί την ιδέα της «αντιστάθισης ισχύος», ώστε να παρακαμφθεί το MAD. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο είδη πυρηνικών επιθέσεων. Το ένα έχει να κάνει με την αντιστάθμιση των επιπτώσεων2 και στοχεύει τις πόλεις, τον πληθυσμό και την υποδομή της οικονομίας του αντιπάλου. Σε αυτό βασίζεται το MAD. Το άλλο είδος επιθέσεων είναι ένας πόλεμος αντιστάθμισης ισχύος που στοχεύει στην καταστροφή των πυρηνικών δυνάμεων του εχθρού προτού αυτές τεθούν σε λειτουργία. Και, φυσικά, η στρατηγική αντιστάθμισης ισχύος ταυτίζεται με την στρατηγική του πρώτου πλήγματος. Οι ΗΠΑ υπό τον ΜακΝαμάρα ξεκίνησαν να διερευνούν την αντιστάθμιση ισχύος.

Τότε, ο ΜακΝαμάρα αποφάσισε ότι μια τέτοια προσέγγιση ήταν παράλογη, οπότε αποφάσισε να καταστήσει το MAD ως την στρατηγική αποτροπής που θα υιοθετούσαν οι ΗΠΑ. Αυτό κράτησε κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’60 και τη δεκαετία του ’70. Όμως το 1979, η κυβέρνηση Κάρτερ, της οποίας ο Μπρεζίνσκι ήταν Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, αποφάσισε να εφαρμόσει την στρατηγική αντιστάθμισης ισχύος. Οι ΗΠΑ εκείνη την περίοδο αποφάσισαν να εγκαταστήσουν πυραύλους Pershing II και Cruise με πυρηνικές κεφαλές στην Ευρώπη. Αυτό οδήγησε στην ανάδυση του ευρωπαϊκού κινήματος για τον πυρηνικό αφοπλισμό, το μεγάλο ευρωπαϊκό κίνημα ειρήνης.

Αρχικά, η Ουάσινγκτον τοποθέτησε στην Ευρώπη πυρηνικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς Pershing II, καθώς και πυραύλους Cruise,. Η κίνηση έγινε μεγάλο ζήτημα για το κίνημα ειρήνης τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ. Οι κίνδυνοι του πυρηνικού πολέμου γιγαντώθηκαν. Η προεδρία του Ρόναλντ Ρέιγκαν προώθησε τη στρατηγική «Αντιστάθμισης Ισχύος» και πρόσθεσε την Πρωτοβουλία Στρατηγικής Άμυνας (πιο γνωστή με το παρατσούκλι «Πόλεμος των Άστρων»), η οποία οραματιζόταν ένα σύστημα το οποίο θα κατέρριπτε εξ’ ολοκλήρου όλους τους εχθρικούς πυραύλους. Αυτό ήταν εν πολλοίς μια φαντασίωση. Εν τέλει, εκείνη την περίοδο, η κούρσα των πυρηνικών σταμάτησε λόγω της δράσης τόσο του μαζικού κινήματος ειρήνης στην Ευρώπη εκατέρωθεν του Τείχους του Βερολίνου, όσο και λόγω του κινήματος για το «πάγωμα» των πυρηνικών στις ΗΠΑ, καθώς και της ανάδυσης του Γκορμπατσόφ στη Σοβιετική Ένωση. Όμως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Ουάσινγκτον αποφάσισε να υλοποιήσει την πυρηνική υπεροχή, προωθώντας την στρατηγική «Αντιστάθμισης ισχύος».

Τις περασμένες τρεις δεκαετίες, η Ουάσινγκτον συνέχισε να αναπτύσσει όπλα και στρατηγικές «Αντιστάθμισης ισχύος» , ενισχύοντας τις δυνατότητες των ΗΠΑ σε αυτόν τον τομέα, φτάνοντας σε σημείο που το 2006 ανακοινώθηκε ότι οι ΗΠΑ ήταν πλέον κοντά στην πυρηνική υπεροχή, όπως εξηγήθηκε εκείνη την περίοδο στο Foreign Affairs του Council of Foreign Relations (το βασικό κέντρο για τη Στρατηγική Μεγάλης Κλίμακας των ΗΠΑ). Το άρθρο στο Foreign Affairs διακήρυξε ότι η Κίνα δεν διέθετε πυρηνικό αποτρεπτικό παράγοντα απέναντι σε τυχόν πρώτο πλήγμα από τις ΗΠΑ, δεδομένων των βελτιώσεων στις τεχνολογίες στόχευσης και προσδιορισμού στόχων, ενώ ακόμα και οι Ρώσοι δεν θα μπορούσαν πλέον να βασίζονται στη βιωσιμότητα των πυρηνικών αποτρεπτικών παραγόντων τους. Η Ουάσινγκτον πίεζε για την ολοκληρωτική επίτευξη της πυρηνικής υπεροχής . Αυτό πήγαινε χέρι-χέρι με την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη διότι μέρος της στρατηγικής «Αντιστάθμισης Ισχύος» ήταν η τοποθέτηση όπλων αντιστάθμισης όλο και πιο κοντά στη Ρωσία, ώστε να μειωθεί ο χρόνος απόκρισης της Μόσχας.

Η Ρωσία ήταν ο κύριος στόχος αυτής της στρατηγικής. Την ίδια ώρα, η Κίνα ξεκάθαρα προοριζόταν να είναι ο δεύτερος στόχος. Όμως ο Τραμπ αποφάσισε να επιδιώξει τον κατευνασμό της Ρωσίας και να επικεντρωθεί στην Κίνα. Αυτό κάπως ανέτειλε τις διεργασίες, αποσταθεροποιώντας την Στρατηγική Μεγάλης Κλίμακας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, μιας και η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν ένα σημαντικό τμήμα της στρατηγικής για την πυρηνική υπεροχή. Μόλις ανέλαβε η κυβέρνηση Μπάιντεν, έγιναν προσπάθειες να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος όσον αφορά το «σφίξιμο της Ουκρανικής θηλιάς» της γύρω από τη Ρωσία.

Μπροστά σε όλα αυτά, οι Ρώσοι, ένα καπιταλιστικό, πλέον, κράτος που ανακτά το status της μεγάλης δύναμης, δεν ξεγελάστηκαν. Το έβλεπαν να έρχεται. Το 2007, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε ότι ο μονοπολικός κόσμος ήταν μη επιτεύξιμος, ότι οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν την πυρηνική υπεροχή. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα ξεκίνησαν να αναπτύσσουν όπλα τα οποία θα μπορούσαν να παρακάμψουν την αντιστάθμιση ισχύος, δηλαδή την στρατηγική των ΗΠΑ. Η ιδέα του πρώτου πλήγματος είναι ότι ο επιτιθέμενος -(με τις ΗΠΑ να είναι οι μόνες που πιθανόν πλησιάζουν στην ανάπτυξη αυτής της δυνατότητας), χτυπά τους επίγειους πυραύλους, είτε βρίσκονται σε οχυρωμένα σιλό, είτε είναι κινούμενοι, ενώ εντοπίζει τα υποβρύχια ώστε να μπορεί εξίσου να τα καταστρέψει. Ο ρόλος των αντιβαλλιστικών συστημάτων είναι να αναλαμβάνουν την αναχαίτιση οποιουδήποτε πυραύλου ανταπόδοσης δεν έχει καταστραφεί και καταφέρει να εκτοξευτεί . Φυσικά, η άλλη πλευρά, δηλαδή η Ρωσία και η Κίνα ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, τα γνωρίζει όλα αυτά, οπότε κάνει οτιδήποτε μπορεί για να προστατέψει τους πυρηνικούς αποτρεπτικούς παράγοντες ή τη δυνατότητα διεξαγωγής χτυπημάτων ανταπόδοσης. Τα τελευταία χρόνια, η Ρωσία και η Κίνα ανέπτυσσαν υπερηχητικούς πυραύλους. Αυτοί οι πύραυλοι κινούνται εξαιρετικά γρήγορα, πάνω από 5 Mach και, την ίδια στιγμή, είναι κατευθυνόμενοι, οπότε δεν μπορούν να εμποδιστούν από αντιβαλλιστικά συστήματα, αποδυναμώνοντας την δυνατότητα των ΗΠΑ να εξαπολύσουν επίθεση αντιστάθμισης ισχύος. Οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμα αναπτύξει τεχνολογίες υπερηχητικών πυραύλων αυτού του είδους. Αυτός ο τύπος όπλου αποκαλείται από την Κίνα «το ρόπαλο του ασσασίνου», εννοώντας ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από μία μικρότερη δύναμη προκειμένου να αντισταθμίσει τυχόν τεράστιο πλεονέκτημα στρατιωτικής ισχύος του αντιπάλου. Έτσι ενισχύεται η βασική αποτρεπτική ισχύς της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς προστατεύονται οι δυνατότητες αντιποίνων στην περίπτωση πρώτου πλήγματος εναντίον τους. Είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες αντιστάθμισης των δυνατοτήτων πρώτου πλήγματος που διαθέτουν οι ΗΠΑ.

Μία άλλη πτυχή σε αυτό το πυρηνικό «chicken game» («παίγνιο του δειλού») είναι η κυριαρχία των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στους δορυφόρους. Σε μεγάλο βαθμό, εξαιτίας αυτής της κυριαρχίας η στόχευση του Πενταγώνου είναι τόσο ακριβής ώστε να μπορούν να διανοηθούν τη δυνατότητα καταστροφής των οχυρωμένων σιλό πυραύλων με μικρότερες κεφαλές, εξαιτίας της απόλυτης ακρίβειας κατά τη στόχευσή τους, καθώς και την στόχευση υποβρυχίων. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τα συστήματα δορυφόρων. Αυτό δίνει στις ΗΠΑ, όπως πιστεύεται ευρέως, τη δυνατότητα καταστροφής οχυρωμένων σιλό πυραύλων ή τουλάχιστον τον κέντρων ελέγχου, με όπλα τα οποία δεν είναι πυρηνικά ή με μικρότερες πυρηνικές κεφαλές, λόγω αυξημένης ακρίβειας. Οι στρατοί της Ρωσίας και της Κίνας έχουν επομένως επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στα όπλα κατά των δορυφόρων, έτσι ώστε να αντισταθμίσουν αυτό το πλεονέκτημα.

Πυρηνικός χειμώνας και ολική καταστροφή

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ιδιαίτερα άσχημα, όμως είναι σημαντικό να πούμε κάτι για τον πυρηνικό χειμώνα. Αν διαβάσει κανείς τα αποχαρακτηρισμένα κείμενα ο στρατός των ΗΠΑ (και φαντάζομαι ότι είναι αυτό ισχύει και για τον στρατό της Ρωσίας) στον τομέα των πυρηνικών έχει πάρει διαζύγιο με την επιστήμη. Στο αποχαρακτηρισμένο έγγραφο για τα πυρηνικά όπλα και τον πυρηνικό πόλεμο δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά για πύρινη θύελλα στη συζήτηση για τον πυρηνικό πόλεμο. Όμως οι πύρινες θύελλες είναι στην πραγματικότητα αυτό που οδηγεί στον μεγαλύτερο αριθμό θανάτων σε μια πυρηνική επίθεση. Κατά τυχόν θερμοπυρηνική επίθεση σε πόλη οι πύρινες θύελλες μπορούν να απλωθούν σε μια έκταση που φτάνει στα 150 τετραγωνικά μίλια (στμ. 388 τετραγωνικά χιλιόμετρα ή 388.000 στρέμματα0 μια έκταση όσο περίπου η Θάσος). Τα στρατιωτικά κατεστημένα, που ασχολούνται με τις μάχες και την κυριαρχία σε τυχόν πυρηνικό πόλεμο, αφήνουν τις πύρινες θύελλες εκτός των αναλύσεων τους, ακόμα και όσον αφορά τους υπολογισμούς για την «Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή» (MAD). Όμως, το διαζύγιο με την επιστήμη τεκμηριώνεται και από το γεγονός ότι οι πυρηνικές θύελλες είναι εκείνες που προκαλούν τον πυρηνικό χειμώνα.

Το 1982, όταν τα όπλα «Αντιστάθμισης Ισχύος» τοποθετούνταν στην Ευρώπη, Σοβιετικοί και Αμερικανοί επιστήμονες της ατμόσφαιρας, συνεργαζόμενοι, δημιούργησαν τα πρώτα μοντέλα πυρηνικού χειμώνα. Σημαντικός αριθμός επιστημόνων, τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στις ΗΠΑ, ενεπλάκησαν στην έρευνα για την κλιματική αλλαγή, το οποίο είναι στην πραγματικότητα το αντίστροφο του πυρηνικού χειμώνα, αν και όχι με την ίδια ταχύτητα. Αυτοί οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι, σε έναν πυρηνικό πόλεμο με πύρινες θύελλες σε 100 πόλεις, το αποτέλεσμα θα ήταν μια πτώση στη μέση παγκόσμια θερμοκρασία κατά «ορισμένες δεκάδες βαθμούς» Κελσίου, όπως το προσδιόρισε εκείνη την περίοδο ο Καρλ Σαγκάν. Αργότερα αποστασιοποιήθηκαν από αυτό με περαιτέρω μελέτες και είπαν ότι αυτή η πτώση θα έφτανε μέχρι τους 20 βαθμούς Κελσίου. Όμως μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό. Οι πύρινες θύελλες θα έφερναν τις στάχτες και τον καπνό στη στρατόσφαιρα. Αυτό θα εμπόδιζε το 70% της ηλιακής ενέργειας να φτάσει στη Γη, πράγμα που θα σήμαινε ότι όλες οι καλλιέργειες στη Γη θα σταματούσαν. Αυτό θα κατέστρεφε σχεδόν όλη τη χλωρίδα, με αποτέλεσμα οι άμεσες πυρηνικές επιπτώσεις στο Βόρειο Ημισφαίριο να συνοδεύονται επίσης από τον θάνατο σχεδόν όλων στο Νότιο Ημισφαίριο. Λίγοι θα επιζούσαν στον πλανήτη.

Οι μελέτες για τους πυρηνικούς χειμώνες έχουν δεχτεί κριτική από τον στρατό και το κατεστημένο στις ΗΠΑ ως υπερβολικές. Όμως, τον 21ο αιώνα, αρχής γενομένης από το 2007, οι μελέτες για τον πυρηνικό χειμώνα αναπτύχθηκαν, επαναλήφθηκαν και επιβεβαιώθηκαν πολλές φορές. Έδειξαν ότι ακόμα και σε έναν πόλεμο μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, με χρήση ατομικών βομβών επιπέδου Χιροσίμας, το αποτέλεσμα θα ήταν ένας όχι ιδιαίτερα σοβαρός πυρηνικός χειμώνας, αλλά σε συνδυασμό με τη μείωση της ηλιακής ενέργειας που φτάνει στη γη, θα αρκούσε για να σκοτωθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι. Αντίθετα, σε έναν παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο, όπως έχουν δείξει οι μελέτες, ο πυρηνικός χειμώνας θα ήταν εξίσου άσχημος, αν όχι χειρότερος από αυτόν που έδειξαν οι αρχικές μελέτες τη δεκαετία του ’80. Και αυτό είναι επιστήμη. Είναι αποδεκτό στις κορυφαίες επιστημονικές δημοσιεύσεις και τα ευρήματα έχουν επιβεβαιωθεί επανειλημμένα. Είναι πολύ ξεκάθαρο όσον αφορά την επιστήμη ότι αν έχουμε μια παγκόσμια θερμοπυρηνική αντιπαράθεση, θα σκοτωνόταν το σύνολο του πληθυσμού της Γης με πιθανόν ελάχιστους από το ανθρώπινο είδος να επιζούν κάπου στο Νότιο Ημισφαίριο. Το αποτέλεσμα θα ήταν ολική καταστροφή του πλανήτη.

Πρώτα ο ΜακΝαμάρα σκέφτηκε ότι η »Αντιστάθμιση ισχύος» θα ήταν μια καλή ιδέα, διότι παρουσιαζόταν ως μια στρατηγική «Μακριά από τις Πόλεις». Οι ΗΠΑ μπορούσαν απλώς να καταστρέψουν τα πυρηνικά όπλα της άλλης πλευράς και να αφήσουν άθικτες τις πόλεις. Όμως αυτό αναιρέθηκε γρήγορα, και κανείς πλέον δεν το πιστεύει διότι τα περισσότερα κέντρα ελέγχου βρίσκονται μέσα ή κοντά στις πόλεις. Δεν υπάρχει τρόπος να καταστραφούν όλα αυτά σε ένα πρώτο πλήγμα χωρίς να γίνει επίθεση στις πόλεις. Επιπλέον, όταν μιλάμε για τις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, δεν υπάρχει τρόπος ώστε οι πυρηνικοί αποτρεπτικοί παράγοντες στην άλλη πλευρά να καταστραφούν ολοσχερώς, , καθώς ακόμα και ένα σχετικά μικρό μόλις μέρος των πυρηνικών οπλοστασίων των μεγάλων δυνάμεων θα μπορούσε να καταστρέψει όλες τις μεγάλες πόλεις στην άλλη πλευρά. Τυχόν διαφορετικές σκέψεις συνιστούν επικίνδυνες φαντασιώσεις που αυξάνουν τις πιθανότητες ενός παγκόσμιου θερμοπυρηνικού πολέμου ο οποίος θα καταστρέψει την ανθρωπότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι βασικοί πυρηνικοί αναλυτές, οι οποίοι συμμετέχουν καθοριστικά στην εκπόνηση των δογμάτων «Αντιστάθμισης Ισχύος», προωθούν την πλήρη τρέλα. Οι σχεδιαστές του πυρηνικού πολέμου παριστάνουν ότι μπορούν να επικρατήσουν σε έναν πυρηνικό πόλεμο.

Ωστόσο, τώρα ξέρουμε ότι η MAD, η «Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή», όπως την είχαν σκεφτεί αρχικά, είναι λιγότερη ακραία από ο,τι θα σήμαινε σήμερα η διεξαγωγή ενός παγκόσμιου θερμοπυρηνικού πολέμου. Η «Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή» σημαίνει ότι και οι δύο πλευρές θα καταστρέφονταν, με εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα. Όμως ο πυρηνικός χειμώνας σημαίνει ότι θα εξολοθρευόταν σχεδόν όλος ο πληθυσμός του πλανήτη.

Η στρατηγική «Αντιστάθμισης Ισχύος», η επιδίωξη της δυνατότητας επίτευξης του «πρώτου πλήγματος», ή η πυρηνική υπεροχή σημαίνουν ότι η κούρσα των πυρηνικών συνεχίζει εντεινόμενη, με την ελπίδα ότι θα παρακαμφθεί η MAD χωρίς να απειλείται στην πραγματικότητα η ύπαρξη του ανθρώπινου είδους. Ακόμα και αν ο αριθμός των πυρηνικών όπλων περιοριστεί, ο αποκαλούμενος «εκσυγχρονισμός» του πυρηνικού οπλοστασίου, ιδίως από την πλευρά των ΗΠΑ, είναι σχεδιασμένος ώστε να καταστήσουν εφικτή την «Αντιστάθμιση Ισχύος» και κατ’ επέκταση, να καταστήσουν εφικτό το πρώτο πλήγμα. Γι’ αυτό και η Ουάσινγκτον αποσύρθηκε από τις πυρηνικές συνθήκες όπως η Συνθήκη ABM και η Συνθήκη Πυρηνικών Πυραύλων Μεσαίου Βεληνεκούς. Θεωρούνταν ως εμπόδια των όπλων «Αντιστάθμισης Ισχύος», παρενοχλώντας τις επιδιώξεις του Πενταγώνου για την επίτευξη της πυρηνικής υπεροχής. Η Ουάσινγκτον αποσύρθηκε από όλες αυτές τις συνθήκες, ενώ ταυτόχρονα ήταν πρόθυμη να αποδεχτεί ένα όριο στο συνολικό αριθμό πυρηνικών όπλων διότι πλέον το παιχνίδι παιζόταν αλλιώς. Η στρατηγική των ΗΠΑ επικεντρώνεται στην αντιστάθμιση ισχύος και όχι στην αντιστάθμιση επιπτώσεων.

Όλα αυτά είναι πολλά για να αφομοιωθούν σε ένα τόσο σύντομο διάστημα. Όμως νομίζω ότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τις δύο πτυχές της ιμπεριαλιστικής Στρατηγικής Μεγάλης Κλίμακας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, προκειμένου να κατανοήσουμε γιατί το Κρεμλίνο θεωρεί ότι απειλείται και γιατί ενήργησε με τον τρόπο που ενήργησε, καθώς και γιατί αυτός ο proxy πόλεμος είναι τόσο επικίνδυνος για όλο τον κόσμο. Αυτό που πρέπει να έχουμε τώρα κατά νου είναι ότι όλοι αυτοί οι ελιγμοί για την απόλυτη παγκόσμια υπεροχή μας έχουν φέρει στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου θερμοπυρηνικού πολέμου και την ολική παγκόσμια καταστροφή. Η μόνη απάντηση σε αυτό είναι η δημιουργία ενός μαζικού παγκόσμιου κινήματος για την ειρήνη, την οικολογία και τον σοσιαλισμό.

Πηγή: Monhtly Review online

Μετάφραση: Σωτήρης Λαπιέρης, Θοδωρής Τσαβέας

Αναδημοσίευση από ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

1 Counterforce weapons: Όπλα που στοχεύουν σε στρατιωτικούς στόχους και όχι σε πολιτικές υποδομές, με αντικειμενικό σκοπό της απομείωση της ισχύος του αντιπάλου και την πρόληψη τυχόν δικών του επιθέσεων (ΣτΜ.)

2 Countervalue: Μαζί με την αντιστάθμιση ισχύος (counterforce) συνιστούν τα δύο δόγματα πυρηνικού πολέμου. Στην περίπτωση του δόγματος countervalue, ο στόχος είναι η επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερων απωλειών πολιτικών υποδομών και ανθρώπινων ζωών στον αντίπαλο. Το δόγμα counterforce στοχεύει αντίθετα στην ολοκληρωτική καταστροφή των πυρηνικών δυνατότητων του αντιπάλου, ώστε να το καταστήσει ευάλωτο απέναντι σε τυχόν επιθέσεις και να του αφαιρέσει την δυνατότητα εξαπόλυσης χτυπημάτων με τη μορφή αντιποίνων. Στην ελληνική βιβλιογραφία, δεν υφίσταται καθιερωμένη μετάφραση, οπότε εδώ επιλέγουμε για τον μεν countervalue την «αντιστάθμιση επιπτώσεων» και για το δε counterforce την «αντιστάθμιση ισχύος». 

Μια παράξενη, ηλίθια δυστοπία

/0 Comments/in , /by

Τις τελευταίες ημέρες στις Ηνωμένες Πολιτείες παρακολουθούμε μια παρέλαση από πλούσια φρικιά που κολακεύουν ο ένας τον εγωισμό του άλλου, και καμαρώνουν στις κάμερες με εξωφρενικές ενδυμασίες, ενώ οι απλοί Αμερικανοί υποφέρουν όλο και περισσότερο.

Στο δείπνο των ανταποκριτών του Λευκού Οίκου το Σαββατοκύριακο συγκεντρώθηκε ένα τσούρμο διασημοτήτων των μέσων ενημέρωσης για να συγχαρεί ο ένας τον άλλον για τη σπουδαία δουλειά που κάνουν λέγοντας τάχα γενναία την αλήθεια και βάζοντας υποτίθεται την πιο ισχυρή κυβέρνηση του κόσμου προ των ευθυνών της. Ο οικοδεσπότης, ο Trevor Noah από το The Daily Show, ξεχείλισε από ενθουσιασμό για την ελευθερία που έχει ο Τύπος στην Αμερική, ο οποίος λέει πράγματα που δεν αρέσουν στους ισχυρούς.

“Καθώς καθόμαστε απόψε σε αυτή την αίθουσα, ελπίζω πραγματικά να θυμάστε όλοι σας ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός αυτής της βραδιάς”, είπε ο Νόα. “Ναι, έχει πλάκα. Ναι, ντυνόμαστε ωραία. Ναι, ο κόσμος τρώει, πίνει, διασκεδάζει. Αλλά ο λόγος που είμαστε εδώ είναι για να τιμήσουμε και να γιορτάσουμε την Τεταρτη Εξουσία και αυτό που αντιπροσωπεύετε: έναν πρόσθετο έλεγχο και μια ισορροπία που κάνει υπόλογη την εξουσία και δίνει φωνή σε εκείνους που διαφορετικά δεν θα είχαν”.

“Και αν ποτέ αρχίσετε να αμφιβάλλετε για τις ευθύνες σας, αν ποτέ αρχίσετε να αμφιβάλλετε για το πόσο σημαντικές είναι, μην κοιτάξετε πιο πέρα από την Ουκρανία”, δήλωσε ο Νόα. “Απλά κοιτάξτε τι συμβαίνει εκεί. Οι δημοσιογράφοι διακινδυνεύουν ή και χάνουν τη ζωή τους για να δείξουν στον κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει. Συνειδητοποιείτε πόσο εκπληκτικό είναι; Στην Αμερική, έχετε το δικαίωμα να αναζητάτε την αλήθεια και να λέτε την αλήθεια ακόμη και αν κάνει τους ανθρώπους της εξουσίας να νιώθουν άβολα, ακόμη και αν κάνει τους θεατές ή τους αναγνώστες σας να νιώθουν άβολα. Καταλαβαίνετε πόσο εκπληκτικό είναι αυτό; Στάθηκα εδώ απόψε και κορόιδεψα τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και θα είμαι μια χαρά. Θα είμαι μια χαρά, σωστά; Καταλαβαίνεις πραγματικά, τι ευλογία είναι;”

Φυσικά, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πει πράγματα που δεν αρέσουν στους προέδρους των ΗΠΑ, και οι οποίοι δεν είναι μια χαρά. Ο Τζούλιαν Ασάνζ είναι στη φυλακή Belmarsh, καθώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνεχίζει τις προσπάθειές της για την έκδοσή του, ώστε να γίνει ο πρώτος εκδότης που δικάστηκε ποτέ, βάσει του νόμου περί κατασκοπείας. Ο Έντουαρντ Σνόουντεν, ένας άλλος Αμερικανός, παραμένει στην εξορία επειδή ο ένας πρόεδρος των ΗΠΑ μετά τον άλλο, συνεχίζει να αρνείται να δώσει χάρη στον ήρωα που αποκάλυψε τις σκοτεινές πρακτικές παρακολούθησης του καρτέλ των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Ο Ντάνιελ Χέιλ, επίσης Αμερικανός, βρίσκεται στη φυλακή επειδή αποκάλυψε τη διαφθορά του τερατώδους προγράμματος μη επανδρωμένων αεροσκαφών της Αμερικής.

Ο Trevor Noah δεν μίλησε για αυτούς τους ανθρώπους, ή πολλούς άλλους που έχουν διωχθεί, φιμωθεί, φυλακιστεί και δολοφονηθεί επειδή είπαν πράγματα που δεν εγκρίνουν τα ισχυρά άτομα που κυβερνούν τις ΗΠΑ, επειδή ως μέλος των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης η δουλειά του Trevor Noah δεν είναι να ενημερώνει αλλά να προπαγανδίζει.

Μακριά από το να ασκούν “έναν πρόσθετο έλεγχο και να κρατούν μια ισορροπία που θέτει την εξουσία προ των ευθυνών της και δίνει φωνή σε εκείνους που διαφορετικά δεν θα είχαν”, όπως ισχυρίζεται ο Trevor Noah, οι άνθρωποι στο ακροατήριό του, το βράδυ του Σαββάτου, έχουν ως αποστολή να χειραγωγούν τη δημόσια σκέψη προς διευκόλυνση των συμφερόντων των ισχυρών. Τα κυρίαρχα ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης στην Αμερική, και σε όλες τις λεγόμενες ελεύθερες δημοκρατίες του δυτικού κόσμου, είναι ιδρύματα προπαγάνδας των οποίων η πρώτη και κύρια δουλειά είναι να κατασκευάζουν συναίνεση για την ολιγαρχία και την αυτοκρατορία.

Γι’ αυτό και ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν ανέβηκε στο βήμα εκείνο το βράδυ, είχε μόνο φιλικά λόγια για τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

“Αυτό που είναι ξεκάθαρο, και το εννοώ από τα βάθη της καρδιάς μου, είναι ότι εσείς, ο ελεύθερος Τύπος, έχετε μεγαλύτερη σημασία από ό,τι είχατε ποτέ εδώ και έναν αιώνα”, δήλωσε ο Μπάιντεν. “Όλοι είδαμε το θάρρος του ουκρανικού λαού εξαιτίας του θάρρους των Αμερικανών δημοσιογράφων σε αυτή την αίθουσα και των συναδέλφων σας σε όλο τον κόσμο που βρίσκονται στο πεδίο και παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους”.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε επίσης μια φιλική συγκέντρωση γενναίων μαχητών της Αλήθειας της Τέταρτης Εξουσίας και πολιτικών και κυβερνητικών στελεχών της αμερικανικής αυτοκρατορίας σε ένα πάρτι που διοργάνωσε ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης του νεοσυντηρητικού πολεμικού προπαγανδιστικού περιοδικού The Atlantic.

Το Politico αναφέρει:

Οι Ντέιβιντ και Κάθριν Μπράντλεϊ και η Λορίν Πάουελ Τζομπς παρέθεσαν δείπνο στο σπίτι των Bradley. Παραβρέθηκαν: ο Υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, η Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου Εύα Ράιαν, η Υπουργός Εμπορίου Τζίνα Ραϊμόντο, ο Διευθυντής της CIA Μπιλ Μπερνς, η εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου Τζεν Πσάκι, η αναπληρώτρια Γενική Εισαγγελέας των ΗΠΑ Λίζα Μόνακο και πλήθος άλλων γερουσιαστών και αξιωματούχων.

Πράγματι, όταν βλέπεις έναν αμφιλεγόμενο μπασκετμπολίστα/προπαγανδιστή της αυτοκρατορίας να συναναστρέφεται με τον διευθυντή της CIA, ενώ περιβάλλεται από διασημότητες των μέσων ενημέρωσης και κυβερνητικά στελέχη σε ένα πάρτι που διοργανώνει ένας πλουτοκράτης που κατέχει μέσα ενημέρωσης, ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε μια χώρα όπου η εξουσία λογοδοτεί. Σωστά, Trevor;

Το όργιο της ντροπής κορυφώθηκε με το Met Gala του 2022, μια μεγάλη, παράξενη, δυστοπική παρέλαση πλούσιων φρικιών, που ντύθηκαν σαν αριστοκράτες των Hunger Games και γελούσαν στα μούτρα όλων όσων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ζήσουν.

Ένα πραγματικά έντιμο φόρεμα του Met Gala θα είχε κορσέ φτιαγμένο από τα οστά παιδιών της Υεμένης, ντυμένο με ύφασμα από κλεμμένο χρυσό και λίθιο, που θα το έπλεκαν τα μικροσκοπικά χέρια παιδιών-σκλάβων, με μια ολόσωμη ουρά που θα έσταζε πετρέλαιο και αίμα όπου κι αν πήγαινε.

Και αυτό, ενώ οι απλοί Αμερικανοί αγωνίζονται μόνο και μόνο για να επιβιώσουν. Ενώ οι Αμερικανίδες φαίνεται να βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού της απώλειας της αναπαραγωγικής τους κυριαρχίας με την ανατροπή του δικαιώματος στην έκτρωση. Ενώ τα χρήματα διοχετεύονται σε έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων, ο οποίος απειλεί να κλιμακωθεί σε μια σύγκρουση που θα μπορούσε εύκολα να τελειώσει τη ζωή στη γη.

Αυτή είναι η αυτοκρατορία σου που πεθαίνει, Αμερική. Αυτό είναι το τελικό στάδιο του καπιταλισμού σας. Αυτή είναι η δυστοπία σας, σε όλη της την παράξενη, ψεύτικη, ηλίθια δόξα.

Είναι τρομακτικό. Όσο περισσότερο το κοιτάς, τόσο πιο ανατριχιαστικό γίνεται.

Πηγή: Caitleen Johnstone