Το στραβό το κλίμα και ποιος το πληρώνει

Παρότι όλοι, και τα 8 δισ. διπόδων, ελλόγων όντων, είμαστε επιβάτες του διαστημόπλοιου Γη, και θεωρητικά έχουμε όλοι τούς ίδιους λόγους να ανησυχούμε για την πορεία του προς την κλιματική καταστροφή, ταυτοχρόνως αρκετοί (και μάλλον οι περισσότεροι) έχουμε κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι για το πόσο ειλικρινής και πραγματικά αποτελεσματική είναι η πράσινη φλυαρία και μεταστροφή της παγκόσμιας πολιτικής και επιχειρηματικής ηγεσίας.

Για παράδειγμα, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί αγρότες που βγήκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους, στις πλατείες και στις εθνικές οδούς, με τα τρακτέρ τους ή και χωρίς αυτά, χλευάζονται συχνά για τη χαμηλή περιβαλλοντική συνείδηση και ευαισθησία τους, γιατί επιμένουν οι αγελάδες και τα γουρούνια τους να πέρδονται ασυστόλως εκλύοντας μεγάλες ποσότητες μεθανίου, ή να εξουθενώνουν τη γη τους με εντατικές μονοκαλλιέργειες και πολλά λιπάσματα, την ώρα που αρκετοί κλιματικά ευσυνείδητοι συμπολίτες τους φροντίζουν το περιβάλλον επιλέγοντας να κυκλοφορούν με τα ηλεκτρικά Tesla τους, καταναλώνοντας μόλις 20 κιλοβατώρες ανά 100 χιλιόμετρα, με μηδενικές εκπομπές.

Το πώς αγοράζει κανείς ένα Tesla ή ένα άλλο ηλεκτρικό αυτοκίνητο, ένα Citroen, ένα Toyota ή μια ηλεκτρική Lotus με μόλις 95.000 ευρώ είναι ένα άλλο ζήτημα, που οι φαιοπράσινοι εγκέφαλοι του πλανήτη αποφεύγουν να σχολιάσουν, επιλέγοντας να επιβραβεύσουν την περιβαλλοντική συνείδηση και συμπεριφορά. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα των 30.000 και 50.000 ευρώ, εκτός του ότι επιδοτείται η αγορά τους, απαλλάσσονται από τα τέλη κυκλοφορίας, ενώ ένα συμβατικό, ρυπογόνο βενζινοκίνητο εικοσαετίας εμπορικής αξίας 1.000 ευρώ στην καλύτερη, πληρώνει 200 ή 300 ευρώ, αναλόγως κυβισμού.

Το ερώτημα, ποιοι μπορούν και πώς μπορούν να πάρουν ένα «καθαρό» ηλεκτρικό αυτοκίνητο φυσικά και δεν τίθεται στην πράσινη φλυαρία κι έτσι η παιδαγωγική αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», που θεωρείται εδώ και δεκαετίες ο δικαιότερος κανόνας για την κατανομή του κόστους αποτροπής της κλιματικής κρίσης, διολισθαίνει στον μόνο σταθερό κανόνα του καπιταλιστικού μας πολιτισμού εδώ και αιώνες: «ο φτωχότερος πληρώνει τα περισσότερα». Ισχύει σε πλανητικό επίπεδο, εφαρμόζεται και εντός κάθε χώρας, όπου το κόστος της λεγόμενης πράσινης μετάβασης κατανέμεται ως ανεστραμμένη πυραμίδα του πλούτου. Τα πολλά τα πληρώνουν οι πολλοί που παίρνουν τα λίγα. Δηλαδή τα φτωχότερα νοικοκυριά, με τα βρόμικα παλιά αυτοκίνητα ή τις ενεργοβόρες συσκευές που δεν τολμούν να αντικαταστήσουν. Ρίξτε μια προσεκτική ματιά στους λογαριασμούς ρεύματος και στις «ρυθμιζόμενες χρεώσεις» τους για τις οποίες πέφτει «μούγκα» και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Δεν είχαμε, βέβαια, την αυταπάτη ότι η λεγόμενη πράσινη μετάβαση θα γίνει με όρους κοινωνικής και ιστορικής δικαιοσύνης. Οτι δηλαδή τα πλούσια, βιομηχανικά έθνη του 19ου και 20ου αιώνα θα πληρώσουν περισσότερο από τις χώρες και περιοχές του πλανήτη στις οποίες έχουν διώξει τις πιο ρυπογόνες παραγωγικές δραστηριότητες. Ούτε ότι σε κάθε χώρα οι πλουσιότεροι ή οι επιχειρήσεις που διαγκωνίζονται για να εξασφαλίσουν «πιστοποιητικά» περιβαλλοντικής και κοινωνικής υπευθυνότητας, βεβαιώσεις ESG και βραβεία χαμηλού ή μηδενικού αποτυπώματος θα κληθούν να αναλάβουν το μεγαλύτερο κόστος του «πρασινίσματος». Θα περιμέναμε ωστόσο να μη μας δουλεύουν ψιλό γαζί.

Διάβασα μια είδηση που μου έκανε «κλικ». Στην Κίνα, όπου κυκλοφορούν τα μισά ηλεκτρικά αυτοκίνητα του κόσμου, 20 εκατ. ηλεκτρικά και υβριδικά οχήματα αναμένεται να καταναλώσουν φέτος 52 τεραβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας, μέσω των δημόσιων σταθμών φόρτισης, ποσότητα που θα ξεπεράσει κατά τι τη συνολική κατανάλωση ηλεκτρισμού στην Ελλάδα. Πέρσι ξεπέρασαν την κατανάλωση της Ιρλανδίας και υποθέτουμε πως σε ένα ή δυο χρόνια, όταν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα της Κίνας θα έχουν φτάσει τα 30 εκατ., η κατανάλωση ηλεκτρισμού θα έχει φτάσει τη συνολική μιας Ισπανίας ή μιας Ιταλίας. Πόσα ορυκτά καύσιμα καταναλώθηκαν για να παραχθεί αυτή η ενέργεια; Γιατί αποκλείουμε να προήλθε όλη από φωτοβολταϊκά ή ανεμογεννήτριες. Πόσα αέρια εκλύθηκαν στην ατμόσφαιρα για να φορτιστούν τα καθαρά ηλεκτρικά αυτοκίνητα; Και πόσα εκλύθηκαν για να παραχθούν τα μέταλλά τους, να εξορυχθούν τα σπάνια στοιχεία των μπαταριών τους, ακόμη και για να «παραχθούν» τα κρυπτονομίσματα με τα οποία μερικά από αυτά τα αυτοκίνητα πληρώθηκαν;

Κανείς δεν δίνει λογαριασμό στον μεγάλο λογαριασμό. Η παγκόσμια κατανάλωση ενέργειας είναι αυτή τη στιγμή λίγο πάνω από τις 25.000 τεραβατώρες. Προς το παρόν τα ηλεκτρικά οχήματα δεν ξεπερνούν τα 50 εκατ. σε όλο τον κόσμο και απορροφούν ένα απειρολάχιστο -προς το παρόν- ποσοστό της συνολικής ηλεκτρικής ενέργειας. Αλλά, τι θα γίνει όταν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα αντικαταστήσουν σταδιακά ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των 1,5 δισ. συμβατικών οχημάτων που κυκλοφορούν στον πλανήτη; Πόσες τεραβατώρες θα απαιτούν 500 εκατ. ηλεκτρικά αυτοκίνητα, 1 δισ. ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όταν τα ρυπογόνα συμβατικά, με τις μηχανούλες εσωτερικής καύσης τους, τεθούν υπό διωγμόν; Σε πόσες Ελλάδες ή Ιρλανδίες θα αντιστοιχεί η φόρτισή τους, πόσα ορυκτά καύσιμα θα έχουν καεί για να καλυφθούν οι ανάγκες τους σε ηλεκτρισμό; Διότι, υποθέτει κανείς, είναι απίθανο στην επόμενη δεκαετία, ακόμη και εικοσαετία, να έχει εξασφαλιστεί η κάλυψη της παραγωγής ηλεκτρισμού από ανανεώσιμες πηγές σε ποσοστό πάνω από 50% παγκοσμίως. Ισως αυτό εξηγεί, άλλωστε, την αυτοπεποίθηση του πετρελαϊκού καρτέλ ότι η ζήτηση για πετρέλαιο και αέριο θα είναι σταθερή και την επόμενη εικοσαετία. Κι αυτό επίσης εξηγεί γιατί με τόση άνεση οι παγκόσμιες διασκέψεις για το κλίμα (COP 28, COP 29 κοκ) κάθε χρόνο περιπλανώνται από τη μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα στην άλλη, και χρηματοδοτούνται και διευθύνονται από γνήσιους πετρελαιάδες. Κι αυτό επιπλέον εξηγεί γιατί, παρά το γεγονός ότι το μερίδιο των ΑΠΕ στην ηλεκτροπαραγωγή αυξάνεται γρήγορα (πάνω από το 30%), οι εκπομπές αερίων στην ατμόσφαιρα από την ηλεκτροπαραγωγή μένουν εδώ και μια δεκαετία σταθερές, αν όχι και αυξανόμενες.

Η τεχνοκρατία της πράσινης μετάβασης, με λίγα λόγια, βασίζεται σε μια πλάνη, αν όχι και απάτη. Οχι μόνο ως προς το ποιος/ποιοι φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κλιματική κρίση, όχι μόνο για το ποιος/ποιοι θα πληρώσουν το μεγαλύτερο κόστος γι’ αυτή τη μετάβαση, αλλά και για το αν οι λύσεις που προτείνουν ως μονόδρομο έχουν πράγματι ευεργετική επίδραση στην κλιματική κρίση και σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τις τσέπες τους, την κερδοφορία τους, τα stock option τους. Ητανε στραβό το κλίμα (όχι το κλήμα), το τρώει κι η πράσινη μετάβαση…

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Για τον γάμο ομοφύλων, την οικογένεια και την τεκνοθεσία

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1.

Οι ομοφυλόφιλοι είναι επί αιώνες αντικείμενο καταπίεσης, λοιδορίας, ενοχοποίησης, βασανισμού, στέρησης της αξιοπρέπειας. Έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην αναστροφή αυτής της κατάστασης αλλά είμαστε ακόμα μακριά από το να αντιμετωπίζεται μέσα στις κοινωνίες ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός  ως μια φυσική κατάσταση στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Η ευθύνη για αυτή τη βίαιη καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κατά τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες, βαρύνει την ιδεολογία της άρχουσας τάξης, τη θρησκεία και την αντίληψη της “αγίας οικογένειας”. Η ιδεολογία άλλωστε που πλειοψηφικά διαμορφώνεται στην κοινωνία, είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Αυτή η ιδεολογία, ειδικά όπως εκφράζεται από τη θρησκοληψία, τον συντηρητισμό, το ρατσισμό, την πατριαρχία, είναι ο κατεξοχήν ένοχος για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Όσο και αν επιχειρεί σήμερα η άρχουσα τάξη και η ιδεολογία της να ξεπλύνει από πάνω της το στίγμα του θεμελιωτή των διακρίσεων με βάση τη φυλή, το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό, η ιστορία έχει καταγράψει αμετάκλητα ότι ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία που δημιούργησε τους όρους για την καταπίεση, τη βαναυσότητα, την πατριαρχία, το σεξισμό, τα βασανιστήρια. Ακόμα και σήμερα, η Εκκλησία, που θεωρείται κατά τα άλλα πυλώνας του έθνους και συνομιλητής του κράτους, ζητά να θεωρείται ψυχιατρική διαταραχή η ομοφυλοφιλία και ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός.

2.

Ομόφυλα και ετερόφυλα ζευγάρια πρέπει να έχουν τα ίδια πολιτικά, κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Διακρίσεις που σήμερα υπάρχουν στη βάση του σεξουαλικού ή άλλου προσδιορισμού, δεν μπορούν να γίνονται αποδεκτές. Τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τα ετερόφυλα ζευγάρια σε ότι αφορά τον γάμο, την οικογένεια, την τεκνοθεσία, (αλλά και ευρύτερα) την εργασία, την εκπαίδευση, την κοινωνική και οικονομική ζωή. Από αυτή την άποψη το νομοσχέδιο Μητσοτάκη επιχειρεί να άρει κάποιες διακρίσεις και είναι θετικό βήμα. Πρέπει να γίνουν όμως πολύ περισσότερα βήματα στην κατεύθυνση της κοινωνικής και όχι μόνο νομικής αποδοχής της διαφορετικότητας, κυρίως στις πιο νέες ηλικίες, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς. Να διαμορφωθεί βήμα βήμα μια νέα ιστορικά διαμορφωμένη ανθρώπινη φύση που δεν θα αντιμετωπίζει κατά πλειοψηφία τον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό με λοιδορία, οίκτο ή βία, αλλά ως κάτι που αντικειμενικά υπάρχει και θα πρέπει να γίνεται αποδεκτός.

3.

Σήμερα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών, είναι ο δυτικός καπιταλισμός και συγκεκριμένοι πολιτικοί του εκφραστές, με πρώτους από όλους τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα πρωταγωνιστεί στο συγκεκριμένο ζήτημα η ΝΔ (παρά τις εσωτερικές της έριδες) και προσωπικά ο Μητσοτάκης. Η σκοπιά από την οποία επιβάλλουν και προωθούν τη συγκεκριμένη ατζέντα αφορά την ανάδειξη του “ατομικού” δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό, ως το ύπατο, ανώτερο όλων των άλλων, κοινωνικών ή συλλογικών δικαιωμάτων. Αυτό προφανώς δεν οδηγεί στην άρνηση, την αμφισβήτηση ή τον σκεπτικισμό απέναντι σε ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, όπως αυτό του σεξουαλικού προσδιορισμού. Πρέπει όμως να αρνηθούμε τις σκοπιμότητες της συγκεκριμένης ατζέντας και κυρίως να αντιπαρατεθούμε στη διάλυση κάθε κοινωνικού – συλλογικού δικαιώματος που γίνεται στο όνομα της αναγνώρισης των αποκλειστικά ατομικών δικαιωμάτων.

4.

Αν ο κομμουνισμός επιχείρησε να αντιπαρατεθεί με την ιδεολογία και την κοσμοαντίληψη της “αγίας οικογένειας” προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ευθύνης και της συλλογικής υποχρέωσης του κράτους και της πολιτείας απέναντι στα παιδιά, ο καπιταλισμός σήμερα επιχειρεί να αναιρέσει τη δομή και την επικρατούσα αντίληψη της οικογένειας προς την κατεύθυνση της ατομικότητας. Σαράντα χρόνια πριν, η Θάτσερ διατύπωνε ότι “δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους”. Σήμερα, ο καπιταλισμός διατρανώνει ότι δεν υπάρχουν καν οι οικογένειες, υπάρχουν μόνο τα άτομα, τα οποία έχουν δικαίωμα στην ατομική τους επιτυχία. Ακόμα και η απόκτηση παιδιών αντιμετωπίζεται ως “ατομικό δικαίωμα” και όχι ως ευθύνη και λογοδοσία. Οι κομμουνιστές, αλλά και το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, η ΕΣΣΔ, κατηγορήθηκαν ότι θέλησαν να διασπάσουν την παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια, αναλαμβάνοντας την κοινωνική και συλλογική ευθύνη των παιδιών. Έτσι οικοδομήθηκαν οι δομές πρόνοιας (βρεφονηπιακοί σταθμοί, δημόσια υποχρεωτική εκπαίδευση, κοινωνικοί λειτουργοί κλπ), δομές οι οποίες επιχείρησαν να “σπάσουν” το μονοπώλιο και την αντίληψη ιδιοκτησίας των γονιών έναντι των παιδιών. Σήμερα, ο καπιταλισμός πλήττει την παραδοσιακή οικογένεια, αλλά προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: Προς το μεμονωμένο άτομο και το “δικαίωμα” και όχι προς την κοινωνία και την “κοινότητα”.

5.

Αυτή η γενική τάση, τόσο του σύγχρονου καπιταλισμού, όσο και των πολιτικών του εκφραστών, είναι που γεννά και το “παράδοξο” να πρωτοστατεί η Δεξιά στην κατοχύρωση των “ατομικών δικαιωμάτων”, ερχόμενη σε αντίθεση μάλιστα με την Εκκλησία, την παράδοση και τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν έχει τίποτα το περίεργο η κίνηση Μητσοτάκη, ούτε φυσικά οφείλεται σε ατομικές στοχεύσεις (μεταπήδηση σε ευρωπαϊκό ή νατοϊκό πόστο), όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση. Η συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία, είναι στον πυρήνα της σύγχρονης κυρίαρχης, δεσπόζουσας ιδεολογίας. Σήμερα συναντιέται, έστω και συγκυριακά, με τον αγώνα για την εξάλειψη των διακρίσεων και από αυτή την άποψη, πρέπει να υποστηριχτεί. Δεν ξεχνάμε ωστόσο ότι η υιοθέτηση του συνόλου της ατομικοποιημένης κουλτούρας είναι δομικό στοιχείο της σύγχρονης καπιταλιστικής ιδεολογίας, ακριβώς επειδή η εκδικητική παλινόρθωση του καπιταλισμού κατά τον 21ο αιώνα πρέπει να θάψει τα κομμουνιστικά προτάγματα των κοινωνικών, συλλογικών και ταξικών διεκδικήσεων του 20ου αιώνα. Ο 21ος αιώνας αποδεικνύει ότι ο συντομότερος δρόμος αναίρεσης των συλλογικών δικαιωμάτων είναι η υποβίβασή τους σε ατομικά.

6.

Δίπλα στη γενική τάση της εξατομίκευσης και της οικοδόμησης του ατομικού ανθρώπου κόντρα στον συλλογικό άνθρωπο του κομμουνιστικού υποδείγματος, υπάρχει και η διάλυση των εννοιών. Ο σύγχρονος καπιταλισμός ευνοεί έναν απόλυτο και ξεχαρβαλωμένο σχετικισμό που αμφισβητεί την αντικειμενική πραγματικότητα, ρευστοποιεί τη γνώση, σχετικοποιεί τα πάντα. Η πραγματικότητα προσλαμβάνεται και ερμηνεύεται από έναν υποκειμενισμό δίχως όρια. Κοινωνικοί και φυσικοί νόμοι παύουν να υπάρχουν, ή σχετικοποιούνται σε τέτοιο βαθμό που δεν ερμηνεύουν τίποτα αναφορικά με την ανισότητα, τον πλούτο, τη φτώχεια, την αδικία, την ανεργία, την επιτυχία ή την αποτυχία, τις κοινωνικές σχέσεις. Όλα έχουν να κάνουν με το άτομο και την υποκειμενική πρόσληψη της πραγματικότητας και του εαυτού του. Στο όνομα της ατομικής – υποκειμενικής πρόσληψης της πραγματικότητας, κερδίζει έδαφος η θεωρία ότι το φύλο είναι αποκλειστικά κοινωνική κατασκευή, προτίμηση ή απόφαση, χωρίς κανένα βιολογικό καθορισμό. Τα ανδρικά και γυναικεία αναπαραγωγικά όργανα δεν έχουν σημασία μπροστά στο “πώς νιώθει” ο καθένας και στο πώς προσλαμβάνει, με τον πιο σχετικό τρόπο τον εαυτό του και την πραγματικότητα. Όχι, ο καπιταλισμός δεν πονά ξαφνικά για την διεμφυλική, άφυλη ή ασεξουαλική κοινότητα, την ίδια κοινότητα για την οποία μερικές δεκαετίες πριν, επέτρεπε το λιντσάρισμά της. Ευνοεί ωστόσο μια διαλυτική, σχετικιστική προσέγγιση της πραγματικότητας, της επιστήμης, της κοινωνίας και της οικονομίας, άρα, γιατί όχι,  και της σεξουαλικότητας.

7.

Αν η τεκνοθεσία είναι δυνατότητα των ετερόφυλων ζευγαριών, πρέπει να είναι και δυνατότητα των ομόφυλων ζευγαριών. Το κρίσιμο ωστόσο είναι ότι πρόκειται για “δυνατότητα” και όχι για “δικαίωμα”. Οι ενήλικες δεν έχουν δικαιώματα πάνω στο παιδί, αλλά δυνατότητα. Δυνατότητα να το υιοθετήσουν, αλλά ακόμα και να το γεννήσουν, να το αναθρέψουν, να το μεγαλώσουν. Η δυνατότητα πρέπει να δίνεται και να ελέγχεται από τη συλλογική φροντίδα της κοινωνίας, και υπό σπάνιους αλλά υπαρκτούς όρους, να είναι ανακλητή. Αυτό δεν σημαίνει ότι το “κακό” κράτος θα μπουκάρει στα σπίτια να ελέγχει αν οι γονείς έχουν παραμελήσει ή κακοποιήσει τα παιδιά τους. Σημαίνει όμως ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες, οι δομές πρόνοιας και φροντίδας, ο κοινωνικός παρεμβατισμός στο οικογενειακό άβατο, πρέπει επιτέλους να ανασυγκροτηθεί. Σήμερα το κράτος πρόνοιας ολοένα και διαλύεται, προς όφελος της “ατομικής ευθύνης”. Τις μέρες που όλη η κοινωνία συζητά τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζυγαριών, ένας άντρας με τον κολλητό του δολοφονούσε τη σύντροφό του, ένας άλλος άντρας έστελνε διασωληνωμένο στην εντατική το 4χρονο παιδί της συντρόφου του και ένας πατέρας σκότωνε τον κουνιάδο του γιατί βίαζε επί χρόνια την ανήλικη κόρη του. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος γενικά, και η Ελλάδα ειδικότερα, είναι στο σημείο μηδέν σε ό,τι αφορά κοινωνικές δομές προστασίας της γυναίκας και των παιδιών, ΜΕΣΑ στην οικογένεια. Και παρεμπιπτόντως: αν οι εργαζόμενοι στις δομές κοινωνικής και οικογενειακής φροντίδας και παιδικής προστασίας ήταν περισσότεροι από τους αστυνομικούς, είναι σίγουρο ότι θα είχαμε λιγότερα εγκλήματα.

8.

Ο εγωιστής άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα πρέπει να μάθει ότι όλα είναι “δικαίωμά του”. Μπορεί να στερείται βασικών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά το δικαίωμα στην αυτοπραγμάτωσή του μέσω των απογόνων του, είναι ιερό. Ο ναρκισσισμός της ατομικής ολοκλήρωσης και της επιτυχίας μέσα από την απόκτηση παιδιών, τη διασφάλιση της καλύτερης δυνατής εκπαίδευσής τους, της οικονομικής τους διευκόλυνσης και διάνοιξης με κάθε θυσία επαγγελματικών και επιχειρηματικών δρόμων για τη δική τους ατομική επιτυχία, ανήκει στο στενό πυρήνα της σύγχρονης καπιταλιστικής ιδεολογίας. Αντιμετωπιζόμενη η απόκτηση βιολογικών ή μη βιολογικών τέκνων ως δικαίωμα, και όχι ως δυνατότητα και υποχρέωση έναντι των παιδιών, ανοίγει ο δρόμος για την εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης αναπαραγωγής. Αφού η τεκνοθεσία είναι “δικαίωμα” γιατί να μη θεσπιστεί ως “δικαίωμα” και η αναπαραγωγή με δανεικούς γαμέτες μέσω παρένθετης μητέρας; Ή ακόμα και η «παραγγελία» παιδιού με γενετικό υλικό του ζεύγους, ομόφυλου ή ετερόφυλου. Και από τη στιγμή που θεσπιστεί ως “δικαίωμα”, είναι σαφές ότι θα φύγει από την αυστηρά αλτρουιστική και αλληλέγγυα κίνηση της φίλης ή της συγγενούς προς το άτεκνο ζευγάρι, και θα μετεξελιχθεί σε προϊόν αγοραπωλησίας (ενοικίασης μήτρας – ολόκληρου ανθρώπου για την ακρίβεια) που θα μπορεί να αγοραστεί από πλούσια ζευγάρια, ετερόφυλα ή ομόφυλα. Ο καπιταλισμός μετατρέπει με αδηφάγο μανία κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα σε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Το έχει κάνει στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια, στη ζωή και στο θάνατο. Γιατί να μην το κάνει και στην αναπαραγωγή;

9.

Η τεκνοθεσία πρέπει να ενισχυθεί, με στόχο την ολική αποϊδρυματοποίηση, ενάντια σε κάθε εγωιστικό ναρκισσισμό ετερόφυλων ή ομόφυλων ζευγαριών που επιζητούν βιολογικό τους τέκνο, αγοράζοντας την παρένθετη μητρότητα, επιβεβαιώνοντας από την ανάποδη μεριά τις συντηρητικές θεωρίες των δεσμών αίματος, όπου ένας γονέας μπορεί να είναι γονέας μόνο αν το παιδί φέρει το γενετικό του υλικό. Η εμπορευματοποίηση της γέννησης ενός παιδιού πρέπει να είναι το απόλυτο όριο, όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Στο μέλλον, με τον ίδιο κατηγορηματικά αρνητικό τρόπο πρέπει να απαντιέται το ερώτημα της κλωνοποίησης ανθρώπινων εμβρύων, ή της τεχνητής αναπαραγωγής, που κάτω από τον μανδύα της υποβοήθησης ανθρώπων σε ομόφυλη ή ετερόφυλη σχέση, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τεκνοποιήσουν, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην εμπορευματοποίηση της γέννησης ανθρώπων. Άλλωστε η μέχρι σήμερα εμπειρία της παρένθετης μητρότητας στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, είναι γεμάτη από παραδείγματα όπου λευκά πλούσια ζευγάρια (ομόφυλα ή ετερόφυλα), αγοράζουν πλουσιοπάροχα το δικαίωμα να αποκτήσουν παιδιά που φέρουν το δικό τους γενετικό υλικό, έχοντας νωρίτερα υπάρξει ως έμβρυα σε ενοικιαζόμενο άνθρωπο. Η άρνηση Μητσοτάκη στην παρένθετη μητρότητα είναι συγκυριακή και όχι επί της αρχής. Αυτό σημαίνει ότι η παρένθετη μητρότητα έναντι οικονομικού αντιτίμου, παραμένει για τη ΝΔ (αλλά προφανώς και για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ) στην μελλοντική ημερήσια διάταξη. Στον αντίποδα της τεχνητής αναπαραγωγής και της άκοπης και ανώδυνης παραγγελίας παιδιών με οικονομικό αντίτιμο, πρέπει να μπει η προστασία της μητρότητας, η συνολική βελτίωση της ποιότητας ζωής και της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης κάθε οικογένειας. Ζούμε όμως σε μια κοινωνία όπου η κοινωνική πολιτική και το κράτος πρόνοιας θεωρούνται αναχρονισμός και σοβιετικό μοντέλο, ενώ η εργασιακή και οικονομική ζούγκλα που απολύει γυναίκες επειδή τόλμησαν να μείνουν έγκυες αποτελεί καθημερινότητα.

10.

Συνοπτικά:

  • Να αρθεί κάθε διάκριση σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών σε ότι αφορά τον γάμο.
  • Είτε πρόκειται για ομόφυλα, είτε για ετερόφυλα ζευγάρια, πρέπει να θεσπιστούν απολύτως αυστηρά, υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά όχι γραφειοκρατικά, και πάντως ενιαία κριτήρια για την τεκνοθεσία.
  • Να απαγορευτεί η εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης αναπαραγωγής, η αγορά εμβρύου, η ενοικίαση μήτρας και όλου του ανθρώπινου σώματος κοκ.
  • Η καπιταλιστική τάση της εξατομίκευσης και της διάλυσης κάθε κοινότητας, ακόμα και της οικογενειακής, δεν είναι προοδευτική.
  • Να αμφισβητήσουμε την οικογένεια και το ιδιωτικό οικογενειακό άβατο από τη σκοπιά της κοινωνικής και συλλογικής ευθύνης για τα παιδιά και τις γυναίκες.
  • Να υπερασπιστούμε την επιστήμη και τις κατακτήσεις της συλλογικού ανθρώπινου νου, διαχωρίζοντας την αμφισβήτηση και την αναζήτηση από τον κατεδαφιστικό σχετικισμό και υποκειμενισμό.
  • Να υποστηριχθεί η κοινωνική πολιτική, το κράτος πρόνοιας, οι δομές αλληλεγγύης, η κρατική παρεμβατικότητα. Είναι η απόλυτη προϋπόθεση ώστε να μπορούν να προστατευτούν τα παιδιά και οι γυναίκες.

Η μετωπική επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο

Η μετωπική και μεθοδευμένη επίθεση στο πανεπιστήμιο ολοκληρώνει προσπάθειες δεκαετιών στην ίδια κατεύθυνση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη την επιβάλλει με τη βία, με έμβλημα τις μόνιμα παρκαρισμένες έξω από το ΑΠΘ κλούβες των ΜΑΤ, αλλά έχει εξασφαλίσει και αποδοχή. Επιτίθεται αφού πρώτα η ανώτατη εκπαίδευση έπαψε να υπόσχεται κοινωνική άνοδο, και τα ολιγαρχικά μήντια συκοφαντώντας και απαξιώνοντας έκαναν το λαό να ξεχάσει γιατί χρειάζεται αληθινό πανεπιστήμιο.

Η άρχουσα τάξη δεν ποντάρει στην αγάπη του λαού, αλλά στη συμμαχία της με ευρωπαϊκές και αμερικανικές ολιγαρχίες που βλέπουνε τη μόρφωση και την υγεία των υποτελών σαν καθαρό παθητικό. Ο γονατισμένος λαός αγνοεί πόσο τρομερή είναι η επερχόμενη καταστροφή, δεν θέλει καν να ξέρει, ενώ λείπει η οργανωμένη αριστερά που να εξηγεί στη γλώσσα του, και κυρίως αξιόπιστα, γιατί η ανώτατη εκπαίδευση τον αφορά.

Οι πανεπιστημιακοί αγρόν αγοράζουν. Λίγους τους ωφελεί ταξικά η ηροστράτεια μεταρρύθμιση, ενώ πολλοί αδιαφορούν, από ερευνητές και δάσκαλοι έχοντας γίνει διαχειριστές και φροντιστές. Καθυστερημένοι θιασώτες του φαλιρημένου φιλελευθερισμού, ψάχνουνε θέση σε μια Δύση που η υπεροχή της έχει δύσει.

Η θεσμική μετάλλαξη που δρομολογείται, ακριβέστερα καταστροφή, δεν οφείλεται απλώς στο προσωπικό μένος των μαφιόζων που μας κυβερνούν, ούτε σε απλές πολιτικες επιλογές, όπως αποδεικνύουν οι χλιαρές μονάχα αντιδράσεις των άλλων κομμάτων εξουσίας και των πανεπιστημιακών. Έχει αίτια και στοχεύσεις συστημικής φύσης. Μια νεοαποικία δεν χρειάζεται πανεπιστήμιο, όπως δεν χρειάζονταν ούτε οι παλιότερες, γι’ αυτό άλλωστε οι αποικιοκράτες δεν έφτιαχναν εκεί πανεπιστήμια, απλώς δέχονταν στις σχολές τους λίγους γόνους της άρχουσας τάξης. Από τη δική τους σκοπιά, κακώς οι ιθαγενείς θέλουν πανεπιστήμια, αφού μ’ αυτά η εξάρτησή τους μειώνεται και η διακυβέρνησή τους δυσκολεύει. Σερβιτόροι και καμαριέρες χρειάζονται πτυχία;

Φυσικά η κυβέρνηση κινείται αντισυνταγματικά, αλλά τι συνταγματικό έμεινε στη χώρα που δέχτηκε ν’ ακυρωθεί αποτέλεσμα δημοψηφίσματος χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι, και σάρωσε θεμελιώδεις ελευθερίες με πρόσχημα την πανδημία; Δεκαπέντε χρόνια αδιάκοπης και αμείλικτης εφαρμογής πολιτικών σοκ, απαλλοτριωτικής συσσώρευσης, αποχαλίνωσαν μια άρχουσα τάξη αιμοβόρα και βάρβαρη, που στηρίζει γενοκτονίες και ανενδοίαστα έπνιξε στην Πύλο τριπλάσιους ανθρώπους απ’ όσους χάθηκαν στο Τείχος του Βερολίνου στα τριάντα χρόνια ύπαρξής του.

Το πρώτο άρθρο του αληθινού μας συντάγματος γράφτηκε στην πανδημία, επικυρώθηκε στην Πύλο και στα Τέμπη, κι εφαρμόζεται καθημερινά στην ελληνική επικράτεια. Είναι ότι η ζωή των φτωχών δεν μετρά. Πόσω μάλλον η μόρφωσή τους.

Τα πλέγματα εξουσίας και οι άρχουσες τάξεις της Δύσης πιάστηκαν στη φάκα της χρηματιστικοποίησης. Προωθούν τη λογική και τις λειτουργίες του χρηματιστήριου σ’ όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής, κάποτε και της προσωπικής, και αποτιμούν τα πάντα ανάλογα με το τι συμφέρει χρηματικά. Αυτό είναι βάρβαρο, κι έφερε τους κυνικούς χειρισμούς της πανδημικής κρίσης και τη συνεργεία όλων των συστημικών παραγόντων στη γενοκτονία των παλαιστίνιων. Καλό βαφτίζουν ό,τι τους βολεύει οικονομικά: ιδιωτική ΔΕΗ, ιδιωτική υγεία, ιδιωτικό πανεπιστήμιο που λατρεύει το χρήμα. Υπολογίζουν ότι οι ίδιοι, έχοντας χρήμα κι εξουσία, πάντοτε θα καρπώνονται το καλύτερο.

Θα γιατρεύονται στο Ωνάσειο, ενώ οι αποβλακωμένοι αναλώσιμοι, όσο αρκούμαστε στα δικά τους αποφάγια, θα έχουμε τηλεϊατρική και γιατρούς καταρτισμένους με τηλεπαιδεία. Ανόητη και αλαζονική λογική, που κυριαρχεί στο αμερικανικό κέντρο του καπιταλιστικού συστήματος και στους ευρωπαίους υποτελείς του. Ήδη απέδειξε όμως ότι πρόκειται για λογική αυτοκτονική. Οι άρχοντες ξεχνούν το προφανές, ότι η λογική του χρηματιστήριου, δηλαδή το άμεσο ιδιωτικό κέρδος, τίποτε γερό δεν χτίζει.

Το Ιράν και η Υεμένη (στη γενοκτονία της οποίας συμμετείχαμε) φτιάχνουνε πυραύλους που η υπάκουη Ελλάδα δεν ονειρεύεται καν. Οι ΗΠΑ έχουνε δεκαπλάσιο στρατιωτικό προϋπολογισμό από τη Ρωσία, αλλά τα πανάκριβα και πολυδιαφημισμένα υπερόπλα τους (που προμηθεύεται και η χώρα μας) χάνουν από τα ρωσικά. Για να βελτιώσει την παραγωγή τεχνοεπιστήμης η Μόσχα περίπου επανέφερε το σοβιετικό πανεπιστημιακό σύστημα, εγκαταλείποντας την περίφημη Διαδικασία της Μπολώνιας, η οποία χρηματιστικοποιεί την ανώτατη εκπαίδευση σ’ Ευρωπαϊκή Ένωση κι Ελλάδα.

Η υγεία κάθε αμερικανού κοστίζει πολλαπλάσια απ’ ό,τι κάθε κινέζου, αλλά οι κινέζοι ήδη ζούνε περισσότερο από τους αμερικανούς. Οι ΗΠΑ ξοδεύουν πολλαπλάσια δολλάρια ανά μαθητή και φοιτητή, και τυφλωμένες αυτοσυγχαίρονται για το εκπαιδευτικό τους σύστημα (γκουγκλάρετε education rankings και θα το δείτε), αλλά η Κίνα βγάζει δυόμισι φορές περισσότερες πατέντες κι επενδύει συστηματικά στις ανθρωπιστικές σπουδές, παράγοντας αληθινή και ουσιαστική γνώση, χώρια που τα παιδιά της δεν αποφοιτούν καταχρεωμένα.

Το πανεπιστήμιό της γνωρίζει άνθηση λαμπρότερη εκείνης που είχε το αμερικανικό μεταπολεμικά ώσπου χρηματιστικοποιήθηκε. Όλα αυτά τα στοιχεία συζητιούνται παγκόσμια εκτός Δύσης, αλλά εδώ δεν απασχολούν τη δημόσια συζήτηση, ούτε την ακαδημία, ούτε τη βουλή. Θα συνέβαινε κάτι τέτοιο αν είχαμε δημοκρατία;

Η ολιγαρχική κυβέρνηση έχει στόχους και ξέρει τους εχθρούς της, εμείς ταλαντευόμαστε και αρνούμαστε την πραγματικότητα επειδή πονά. Γινόμαστε φτωχοί και αγράμματοι επειδή είμαστε σκλάβοι. Όσο δεν κινητοποιούμαστε και δεν οργανωνόμαστε για ν’ αλλάξουμε ριζικά τα πράγματα, γινόμαστε καλύτεροι σκλάβοι, δηλαδή πιο εθελόδουλοι, γκρινιάρηδες, σκληρόκαρδοι, μικρόψυχοι, και βλάκες. Οι άρχοντες άλλο που δεν θέλουν.

Η απελευθέρωσή μας είναι στα χέρια μας. Εμείς παλιότερα και άλλοι λαοί σήμερα την διεκδικούν ηρωικά. Αλλ’ απαιτεί αγώνα συλλογικό, συστηματικό και συνολικό, όχι ατομικό, αποσπασματικό και σπασμωδικό. Χρειαζόμαστε διδακτορικό για να το δούμε αυτό;

Πηγή: Το Ποντίκι

Υπάρχει νοσηλεύτρια ή γιατρός που να μπορεί, να θέλει ή να έχει όρεξη, να χορέψει τσιφτετέλι μέσα στο νοσοκομείο;

Η εικόνα της διοικήτριας του νοσοκομείου Ερυθρός Σταυρός κ. Ταβιανάτου να χορεύει τσιφτετέλι μέσα στο νοσοκομείο την ώρα που περνά φορείο με ασθενή, είναι ύβρις για τη Δημόσια Υγεία και ντροπή για το υγειονομικό προσωπικό που βλέπει την κομματικά διορισμένη διοικήτρια της ΝΔ και της κυβέρνησης Μητσοτάκη να λικνίζεται, και δεν της αδειάζει μια γεμάτη πάπια στο κεφάλι. 

Από τους εικονιζόμενους στο βίντεο, οι μόνοι που έχουν σχέση με το σύστημα υγείας είναι οι τραυματιοφορείς που συνοδεύουν την ασθενή. Οι υπόλοιποι, είτε δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης των νοσοκομείων, είτε αδιαφορούν για την εικόνα που εκπέμπουν στους ασθενείς στους συνοδούς και σε όλη την κοινωνία, είτε είναι απλώς κομματικά γαϊδούρια γαλάζιου χρώματος, υποτακτικοί της διοίκησης, που επιχειρούν να εξαργυρώσουν τη συμμετοχή τους στο γλέντι της διοικήτριας με μια καλύτερη θέση στην εργασιακή γαλέρα και στην κοινωνική ντροπή που σήμερα είναι το Δημόσιο Νοσοκομείο.

  • Την περίοδο που νοσηλευτές και γιατροί πηδάνε από τα παράθυρα των νοσοκομείων επιχειρώντας να βρουν μια καλύτερη τύχη οπουδήποτε αλλού (στον ιδιωτικό τομέα, στην Κύπρο ή οπουδήποτε στο εξωτερικό),
  • την περίοδο που νοσηλευτές και νοσηλεύτριες τσακώνονται με διευθύνουσες και προϊσταμένες για το λειψό προσωπικό, για τις βάρδιες που δεν βγαίνουν, για τις άδειες που δεν δίνονται, για τα χρωστούμενα ρεπό που όλο και αυξάνονται,
  • την περίοδο που οι τρομακτικές ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία κυρίως σε προσωπικό αλλά και σε υλικό και εξοπλισμό, εμπεδώνουν στην κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι ο ασθενής στο δημόσιο νοσοκομείο πάει σαν το σκυλί στο αμπέλι,
  • την περίοδο που το δημόσιο νοσοκομείο γίνεται αβίωτο για το υγειονομικό προσωπικό και απάνθρωπο, εξευτελιστικό και βασανιστικό για τον ασθενή και τους συνοδούς του, ώστε να προστρέξουν όλοι (μα όλοι) στην ιδιωτική ασφάλιση και στα ιδιωτικά νοσοκομεία,

την περίοδο αυτή, είναι αδιανόητο να στήνονται υποκριτικά και εξοργιστικά γλέντια, υπό τις οδηγίες μάλιστα της διοίκησης, για να προβάλουν, τι ακριβώς;

Την εικόνα των ευχαριστημένων εργαζόμενων; Ή την εικόνα των ευχαριστημένων για τη νοσηλεία τους ασθενών;

Το δημόσιο νοσοκομείο σήμερα είναι ο ορισμός της δυστοπίας. Κανείς, μα απολύτως κανείς εργαζόμενος σε αυτό, στο βαθμό τουλάχιστον που δεν ανήκει στους κομματικούς εγκάθετους που τη σκαπουλάρουν διαρκώς από τις δύσκολες θέσεις και τρουπώνουν σε διοικητικά και άλλα καθήκοντα, δεν έχει την παραμικρή όρεξη για γλέντια και τσιφτετέλια. 

Τουλάχιστον όχι μέσα στο νοσοκομείο, την ώρα που περνούν δίπλα φορεία με ασθενείς. 

Τουλάχιστον όχι για όσους και όσες χάνουν εδώ και χρόνια – εδώ και δεκαετίες – τις σχολικές γιορτές των παιδιών τους, τις διακοπές μαζί με την οικογένειά τους, τα εορταστικά τραπέζια με τους δικούς τους, γιατί “οι βάρδιες δεν βγαίνουν” και το “προσωπικό δεν επαρκεί”.

Ντράπηκε η ντροπή με αυτά που είδαμε στο βίντεο.

Και περισσότερο, ντράπηκε η ντροπή, με αυτούς που διόρισαν τους διοργανωτές του τσιφτετελιού σε θέσεις ευθύνης, και οργάνωσαν και τον στρατό των ημετέρων που βαράνε παλαμάκια, ενώ οι ίδιοι, έχουν ήδη αποφασίσει να εξευτελίσουν τα δημόσια νοσοκομεία μέχρις του σημείου να τα κλείσουν.

Η συγχορδία της εξαπάτησης για τα μη κρατικά ΑΕΙ

Μητσοτάκης και Πιερρακάκης βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη για την «ιστορική μεταρρύθμιση», με κύριο επιχείρημα την ανακοπή της φοιτητικής μετανάστευσης. ● Κρύβουν τους πραγματικούς στόχους, που θα είναι φτηνά σε υποδομές ιδιωτικά πανεπιστήμια με ακριβά δίδακτρα, με αποτέλεσμα να μετακυλίεται το κόστος σπουδών στις οικογένειες των φοιτητών.

Εναν απίθανο σε ένταση και έκταση μηχανισμό προπαγάνδας έχει επιστρατεύσει το Μαξίμου, προκειμένου να κερδίσει τη μάχη με τη μεθόδευσή του για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων μέσω της παράκαμψης του άρθρου 16 του Συντάγματος.

Τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο Κυριάκος Πιερρακάκης, στη «βροχή» δηλώσεων, άρθρων και συνεντεύξεών τους, βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη για την «ιστορική μεταρρύθμιση», που «άργησε αρκετά χρόνια», για «ουσιαστική κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στην ανώτατη εκπαίδευση, με τη δυνατότητα πια ίδρυσης μη κρατικών ΑΕΙ» που «είναι γενικευμένο αίτημα της κοινωνίας». Την ίδια ώρα, με γνωμοδοτήσεις συνταγματολόγων για ένα διαφορετικό «διάβασμα» στο άρθρο 16 του Συντάγματος και με σημαία το ευρωενωσιακό δίκαιο, επιχειρούν να παρακάμψουν ουσιαστικά τη συνταγματική απαγόρευση για ιδιωτικά πανεπιστήμια, με πρώτο βήμα την ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών».

Oι υλικοί όροι της συναίνεσης

H κυβέρνηση, στο πλαίσιο της επιχείρησης συνταγματικής αναθεώρησης του άρθρου 16, κλείνει πονηρά το μάτι σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης αφού, βέβαια, πρώτα έχει φροντίσει να λιπαίνει τους υλικούς όρους της συναίνεσης στην ίδρυση και λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Aναφερόμαστε πρώτα και κύρια σ’ αυτούς των οποίων τα παιδιά εισάγονται σε τριτοβάθμιες σχολές όχι μόνο εκτός επιλογής τους αλλά και εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας. Aκόμη, σ’ αυτούς οι οποίοι επιλέγουν, κυρίως μέσα από αδιέξοδα, να στείλουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού για σπουδές που δεν μπορούν να κάνουν στην Eλλάδα. Για το τμήμα αυτό του πληθυσμού, η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων προβάλλεται ως απάντηση στις ανάγκες του. Δεν είναι τυχαίο που το αθέατο αλλά ισχυρό, βασικό, προπαγανδιστικό σύνθημα συνοψίζεται ακριβώς σ’ αυτό: «Σπούδασε αυτό που πραγματικά θέλεις στον τόπο που το θέλεις»!

Aυτή η πραγματικότητα που περιγράψαμε παραπάνω, αφενός, μέχρι τώρα νομιμοποιεί τα «ακριβά συνοικέσια» χιλιάδων νέων με τα κολέγια, καθώς δίνει την ευκαιρία στους επιχειρηματίες της γνώσης να «προσφέρουν», σε όσους μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα, αυτά που το δημόσιο πανεπιστήμιο αρνείται: όχι απλά την είσοδο, αλλά κυρίως την είσοδο σε σπουδές που βρίσκονται μέσα στον κύκλο ενδιαφερόντων των υποψηφίων και, βεβαίως, στον τόπο μόνιμης κατοικίας τους. Αφετέρου, γονιμοποιεί την υφαρπαγή της συναίνεσης για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.

H επιχειρηματολογία της εξαπάτησης

Στο πλαίσιο αυτό στήνεται, με τη βοήθεια της μαγειρικής του λόγου και με όχημα τα MME, και η συγχορδία μιας εναρμονισμένης εξαπάτησης. «Θέλουμε τα παιδιά μας να σπουδάζουν στη χώρα μας και να μην είναι αναγκασμένα να φεύγουν στο εξωτερικό», δηλώνουν κάποιοι. «Θέλουμε να γίνει η χώρα μας πανεπιστημιακό κέντρο των νέων από τα Bαλκάνια, τη Bόρεια Aφρική και την Eγγύς Aνατολή», λένε άλλοι! «Θέλουμε να ανεβάσουμε και να διασφαλίσουμε την ποιότητα των σπουδών των δημόσιων πανεπιστημίων», δηλώνει σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, φτάνοντας στο απόγειο της πολιτικής υποκρισίας!

Tα βασικότερα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν είναι τα παρακάτω:

1. Mε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα ανακοπεί η μεγάλη φοιτητική μετανάστευση, θα σπουδάζει κανείς δίπλα στο σπίτι του και δεν θα ξοδεύονται σε άλλες χώρες χρήματα για σπουδές.

2. Θα δημιουργηθεί ανταγωνισμός ανάμεσα στα κρατικά και τα μη κρατικά πανεπιστήμια, με συνέπεια τη βελτίωση της ποιότητας σπουδών.

Eίναι φανερό. Το υπουργείο Παιδείας εμφανίζει την εξυπηρέτηση των επιχειρηματιών της γνώσης και στον τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης ως… ευαισθησία απέναντι στο πρόβλημα της λεγόμενης «φοιτητικής μετανάστευσης». Aκόμη και αν δεχόμασταν ότι η ίδρυση ή η νομιμοποίηση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Eλλάδα θα περιόριζε ένα μέρος της φοιτητικής μετανάστευσης, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν αυτό θα πρόσφερε οικονομική ανακούφιση στις οικογένειες που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Eίναι φανερό ότι το βασικό πρόβλημα, δηλαδή η οικονομική αιμορραγία του οικογενειακού προϋπολογισμού, θα συνεχίζεται είτε το παιδί σπουδάζει σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού είτε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Eλλάδα.

Οσο για το καθαρά «μεταναστευτικό» μέρος, τη δυνατότητα, δηλαδή, τα παιδιά να σπουδάζουν στον τόπο που ζουν, πρόκειται πάλι για μύθο. Kανένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο και κανένας επιχειρηματίας δεν θα ρισκάρει να προχωρήσει σε συνοικέσιο ή να φτιάξει ιδιωτικό πανεπιστήμιο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, αλλά θα προτιμηθούν τα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως η Aθήνα. Αρα, η εσωτερική «φοιτητική μετανάστευση» θα παραμείνει και θα ενταθεί, κι όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες το κόστος σπουδών για μια οικογένεια που σπουδάζει ένα παιδί σε άλλη πόλη εντός Eλλάδας με αυτό που έχει αν το σπουδάζει στο εξωτερικό είναι λίγο-πολύ το ίδιο!

O ανταγωνισμός «κρατικών» και ιδιωτικών πανεπιστημίων θα συμβάλει, όπως υπαινίσσεται το υπουργείο Παιδείας, στην «απελευθέρωση της παιδείας, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, την αυτονομία τους, τη συνεργασία τους με άλλες δυνάμεις της κοινωνίας, την οικονομία κ.λπ.». Η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων όχι μόνο δεν θα λύσει τα προβλήματα της ποιότητας, αλλά θα εντείνει την πορεία ιδιωτικοποίησης πλευρών της λειτουργίας και των ίδιων των δημόσιων πανεπιστημίων.

Οι πραγματικοί στόχοι

Ποιο είναι τελικά το μη κρατικό και μη κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο που «το ζητάνε οι καιροί» και εμείς του έχουμε κλείσει την πόρτα; Nα το πούμε καθαρά:

1. Tα «μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια» θα είναι, στην πλειονότητά τους, φτηνά σε υποδομές ιδιωτικά πανεπιστήμια με ακριβά δίδακτρα. Σπουδές ταχύρρυθμες, φτηνές και τυποποιημένες, σπουδές-φασόν, κάτω από φανταχτερούς τίτλους, που σημασία πια δεν θα έχει το περιεχόμενό τους αλλά ο τρόπος που θα διαφημίζονται και θα πλασάρονται. Aυτό θα φέρουν μαζί τους τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

2. H ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών» είναι το εργαλείο για την «ορθολογικοποίηση του αριθμού των εισακτέων» (μείωση των προσφερόμενων θέσεων) στα δημόσια AEI και τη μετακύλιση του κόστους σπουδών στις οικογένειες των υποψήφιων φοιτητών.

3. Tελικός στόχος, ο σταδιακός μετασχηματισμός των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων σε επιχειρήσεις παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών, η μετάλλαξη της γνώσης από κοινωνικό αγαθό σε εμπορικό προϊόν και η μετατροπή της μόρφωσης από συλλογικό δικαίωμα σε ατομική επιλογή. Aς μην αμφιβάλλει κανείς. Mε το σκιάχτρο της ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων ωθούνται τα δημόσια να λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να μειώσουν τα χρόνια σπουδών και να στραφούν στην αγορά σε αναζήτηση νέων πηγών εσόδων (δίδακτρα, σύνδεση με επιχειρήσεις, μετατροπή σε επιχειρήσεις πώλησης υπηρεσιών).

Ο Κασσελάκης και η παρένθετη Μητέρα

Δυο αγόρια με παρένθετη μητέρα θέλει να αποκτήσει ο “αριστερός επιχειρηματίας” Στέφανος Κασσελάκης, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επιθυμεί να είναι κορίτσια για να τα μεγαλώσουν μαζί με τον σύντροφό του. Η προτίμηση αποτελεί μια «ενσυναίσθηση»(!), όπως δήλωσε ο ίδιος στην τηλεοπτική εκπομπή του πρώην “Ποταμίσιου” και νυν δεξιότατου μητσοτακικού Σταύρου Θεοδωράκη. Ελπίζει, πρόσθεσε, ότι τα παιδιά θα πάρουν και την προσωπικότητα του ίδιου και του συντρόφου του.

Η παρένθετη μητέρα είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες στην Αμερική και σε πολλές χώρες μαζί και στην Ελλάδα από ασφαλιστικές εταιρείες, μεγαλογιατρούς και διεφθαρμένους δικηγόρους σαν μια εμπορευματική μηχανή, που δίνει τη δυνατότητα σε ευκατάστατα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδί. Φτωχές γυναίκες από ρημαγμένες χώρες που βρίσκονται τώρα στη μαύρη προσφυγιά δέχονται να γονιμοποιήσουν ωάρια και να γεννήσουν παιδί για να πληρωθούν από αδίστακτους εκμεταλλευτές στην υπηρεσία πλούσιων ζευγαριών. Είναι γι’ αυτές ένα μέσον επιβίωσης. Γι’ αυτό και δέχονται τους όρους τού συμβολαίου που απαγορεύει οποιαδήποτε επαφή της βιολογικής μητέρας με το παιδί που θα γεννηθεί. Συχνά ο τοκετός γίνεται με καισαρική, ώστε όταν η μητέρα ξυπνήσει να έχει ήδη απομακρυνθεί από αυτήν το νεογέννητο. Η γυναίκα, αντιμετωπίζεται καθαρά ως μηχανή αναπαραγωγής, χωρίς κανένα δικαίωμα .

Σε κάποιες περιπτώσεις, για να μην δημιουργηθούν προβλήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, οι μέλλουσες μητέρες υποχρεώνονται να παραμείνουν εσώκλειστες μέχρι τον τοκετό. Τα παιδιά που γεννιούνται συνήθως μεταφέρονται μακρυά από τη χώρα που γεννήθηκαν για να διοχετευθούν στην αναπαραγωγική αγορά ή ακόμα και στην αγορά ζωτικών οργάνων. Κανένας θεσμικός φορέας δεν εποπτεύει αυτές τις γεννήσεις, κανένας νόμος δεν προστατεύει αυτά τα παιδιά, που αντιμετωπίζονται σαν κοινά εμπορεύματα στην καπιταλιστική αγορά.

Πρόκειται για μια πολύ επικερδή επιχείρηση που αποφέρει τεράστια κέρδη σε όσους εμπλέκονται και διέπεται από ταξική και ρατσιστική λογική. Όπως λέει η γνωστή μαρξίστρια φεμινίστρια Σύλβια Φεντερίτσι, η παρένθετη μητέρα αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς την κατεύθυνση οι άνθρωποι να μπορούν να αγοράζονται και να πωλούνται όπως κάθε άλλο εμπόρευμα και τα παιδιά να μπορούν να παράγονται ειδικά γι’ αυτόν το σκοπό.

Αυτός ο αναπαραγωγικός τουρισμός ανθεί όχι μόνο στις πλούσιες αλλά και σε φτωχές χώρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ουκρανία μέχρι να αρχίσει ο πόλεμος. Αλλά και στην Ελλάδα, στα Χανιά υποχρεώθηκε να κλείσει μια τέτοια κλινική, όταν οι βρώμικες συναλλαγές πάνω στο σώμα φτωχών γυναικών από την Ανατολική Ευρώπη και τον Καύκασο πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Η πρακτική της παρένθετης μητέρας, λέει η μαχητική Άντζελα Νταίηβις έρχεται σαν συνέχεια των πρακτικών αναπαραγωγής που επιβλήθηκαν στους Αφρο-αμερικανούς σκλάβους στις φυτείες του Νότου. Εκεί, οι σκλάβες γυναίκες υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους μετά τη γέννα για να τα πάρουν οι ιδιοκτήτες των φυτειών, προς πάσαν χρήσιν.

Είναι φανερό ότι το ζήτημα της παρένθετης μητέρας εγείρει τεράστια ζητήματα ταξικά, ιδεολογικά, ηθικά. Είναι απαράδεκτο να αντιμετωπίζεται με την εγκληματική ελαφρότητα που το κάνει ο πρόεδρος του τάχα “αριστερού” ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος που μιλώντας στον ΣΕΒ είπε ότι “δεν πρέπει η Αριστερά να δαιμονοποιεί το κεφάλαιο”, είναι αναμενόμενο να βλέπει απελπισμένες μέσα στην εξαθλίωσή τους μητέρες σαν άβουλες παιδομηχανές και τα παιδιά τους σαν εμπορεύματα προς πώληση. Δικαίως δέχεται τα πυρά ακόμα και των φεμινιστριών του κόμματός του. Πριν, λοιπόν, διαλέξει τα ονόματα των μελλοντικών αγορασμένων, κατά προτίμηση δίδυμων, παιδιών κάποιας δυστυχισμένης σκλάβας, πριν κάνει ευφυολογήματα για το αν θα τα ονομάσει Απόλλωνα και Ηλία, καλό θα ήταν να πάψει να προκαλεί τους πάντες στον κόσμο των απόκληρων, πλασάροντας στην τηλεόραση τα πιο αντιδραστικά υποπροϊόντα της αστικής κοινωνίας στην αμερικανική εκδοχή της παρακμής της.

Πηγή: Νέα Προοπτική

Για την επίδοση των Ιδιωτικών και Δημόσιων σχολείων στο PISA

Μια αποκατάσταση της αλήθειας

Ο Συνδέσμος Ιδιωτικών Σχολείων στην Ελλάδα έβγαλε ανακοίνωση που σύμφωνα με το ESOS έλεγε οι “Οι μαθητές μας πέτυχαν- σε όλα- υψηλότερες βαθμολογίες από́ το μέσο όρο των ιδιωτικών σχολείων του ΟΟΣΑ”. Μάλιστα έδωσαν συγκριτικούς πίνακες για την διαφορά της επίδοσης Ιδιωτικών και Δημόσιων Σχολείων στην Ελλάδα για το 2015, 2018 και 2020.

Μου κίνησε την περιέργεια στην αρχή για έναν λόγο και μετά για άλλον και για άλλον.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι Εκθέσεις του PISA δεν έχουν μέχρι σήμερα βγάλει αναλυτικούς πίνακες κατά χώρα, ούτε για τα αποτελέσματα του 2015 ούτε του 2018 ούτε του 2022. Αυτά μπορούν να δοθούν μόνο ίσως μετά από ειδικό αίτημα στον ΟΟΣΑ και τους υπεύθυνους του PISA. Οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών στην Ελλάδα τα έχουν όμως.

O δεύτερος λόγος είναι ότι οι Εκθέσεις (Reports) για τα αποτελέσματα του 2022 δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. Είμαστε στο 2ο τόμο όταν για το 2018 κυκλοφόρησαν Πέντε (5) Τόμοι και η νύξη για τις διαφορές στα αποτελέσματα του 2018 είναι στον Τέταρτο Τόμο, που δημοσιεύτηκε το 2020.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι οι Εκθέσεις (Reports) του PISA και το 2015 και το 2018 αναφέρουν τα εξής.

α. Για το 2015 (επικέντρωση στις Επιστήμες) ο Τόμος 2 αναφέρει (σε μετάφραση): “Σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ… Οι μαθητές σε ιδιωτικά σχολεία σκοράρουν υψηλότερα στις επιστήμες από τους μαθητές σε δημόσια σχολεία, αλλά αφού ληφθεί υπόψη το κοινωνικοοικονομικό προφίλ των μαθητών και των σχολείων, οι μαθητές στα δημόσια σχολεία σκοράρουν υψηλότερα από τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ και σε 22 εκπαιδευτικά συστήματα.” (σελ. 225)

β. Για το 2018 (επικέντρωση στην Ανάγνωση) ο Τόμος 4 αναφέρει (σε μετάφραση): “Αφού συνυπολογίστηκε το κοινωνικοοικονομικό προφίλ των μαθητών και των σχολείων, οι μαθητές στα δημόσια σχολεία σημείωσαν υψηλότερη βαθμολογία σε ανάγνωση από τους μαθητές σε ιδιωτικά σχολεία, κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ (κατά 14 βαθμούς, υπέρ του δημόσιου σχολείου) σε 19 εκπαιδευτικά συστήματα (που κυμαίνονται από 13 βαθμούς υψηλότερη βαθμολογία στην Ινδονησία έως 117 βαθμούς υψηλότερη στη Σερβία). Σε επίπεδο συστήματος, σε όλες τις χώρες και τις οικονομίες, τα σχολικά συστήματα με μεγαλύτερα ποσοστα μαθητών σε ιδιωτικά ανεξάρτητα σχολεία έτειναν να παρουσιάζουν χαμηλότερη μέση επίδοση στην ανάγνωση, τα μαθηματικά και τις θετικές επιστήμες, μετά τον συνυπολογισμό του κατά κεφαλήν ΑΕΠ.” (σελ. 158)

Ο Σύλλογος Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Σχολείων όμως αναφέρει: «Οι επιδόσεις των μαθητών των ελληνικών ιδιωτικών σχολείων (ακόμα και μετά την αφαίρεση της επίδρασης του κοινωνικοοικονομικού́ υποβάθρου) είναι για ακόμα μια φορά́ πολύ́ καλύτερες από́ του μέσου όρου”»

Ο μόνος τρόπος να τσεκάρω τη δήλωση αυτή από τα φειδωλά δημόσια στοιχεία που δίνονται για το PISA ήταν ο Πίνακας που παραθέτω που δείχνει τις διαφορές δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων για το 2018 (ΟΟΣΑ 2020, τόμος 4, σελ. 162).

Όντως η αρχική διαφορά ιδιωτικών σχολείων με τα δημόσια για την Ανάγνωση είναι 74 μονάδες! Ναι 74 μονάδες (scaled είναι, με μία τυπική απόκλιση 97 για την Ελλάδα το 2018). Και αν πάμε στην ανακοίνωση των Ιδιοκτητών θα πληροφορηθούμε ότι τα Ιδιωτικά σημείωσαν Μέση Τιμή 528 και τα δημόσια σχολεία Μέση Τιμή 454 στην Ανάγνωση του PISA 2018 (η διαφορά είναι 74 μονάδες).

Τι όμως ακόμα μας λέει ο Πίνακας; Ότι η διαφορά της επίδοσης μετά τον στατιστικό συνυπολογισμό της κοινωνικής και πολιτισμικής κατάστασης των μαθητών και των σχολείων είναι περίπου 15 μονάδες υπέρ των δημόσιων σχολείων!

Ναι υπάρχει διαφορά 15 μονάδων υπέρ των δημόσιων σχολείων στην Ελλάδα! Η αιχμή του βέλους είναι άσπρη γιατί η διαφορά δεν είναι στατιστικά σημαντική αν και περίπου 15 μονάδες.

Συμπεράσματα:

1. Με λίγα λόγια τα ιδιωτικά δεν σημειώνουν υψηλότερη επίδοση γιατί παράγουν καλύτερο διδακτικό έργο, αλλά επειδή η κοινωνικοοικονομική κατάσταση μαθητών και σχολείων υπερέχει. Και τα δημόσια τείνουν να παράγουν σχετικά υψηλότερο διδακτικό έργο, εάν συνυπολογιστεί η κοινωνικοοικονομική κατάσταση των μαθητών και των σχολείων. Αυτά λένε τα ίδια τα δεδομένα του PISA.

2. Ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Σχολείων στην Ελλάδα παραπληροφόρησε το κοινό με την ανακοίνωσή του τουλάχιστον για το 2018 (για την Ανάγνωση) -τη μόνη χρονιά που έχουμε κάποια δημόσια δεδομένα από τον ΟΟΣΑ.

3. Η Κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας οφείλει να βγάλει ανακοίνωση και να πληροφορήσει δημοσιογράφους σε εφημερίδες αλλά κυρίως τον κόσμο για το πώς έχουν τα πράγματα, διαψεύδοντας την ανακοίνωση του Συνδέσμου.

 

Μικρή ανασκόπηση ενός αιώνα

«Μονό ή διπλό τάφο πήρατε;». «Διπλό». «Ωραία, είναι 180 ευρώ».

Αυτές οι λίγες λέξεις μιας σύντομης συναλλαγής στο δημοτικό κατάστημα δήμου της Αιτωλοακαρνανίας (είχαν προηγηθεί τα συλλυπητήρια, στους μικρούς τόπους τα νέα διαδίδονται αστραπιαία) είναι ο τυπικός επίλογος μιας ζωής σχεδόν ενός αιώνα. Είχαν προηγηθεί το σύντομο πέρασμα από το κρεβάτι του νοσοκομείου, η ληξιαρχική πράξη θανάτου, η κηδεία, η ταφή, ο καφές στο καφενείο του χωριού, το τραπέζι της παρηγοριάς σε συγγενείς και φίλους, ό,τι εν πάση περιπτώσει απαιτεί το κλείσιμο των λογαριασμών ενός ανθρώπου στο μεγάλο βιβλίο του κόσμου.

 Ολοι είχαν έναν καλό λόγο να πουν για τον εκλιπόντα, που έφυγε «πλήρης ημερών», αν και δεν ξέρω πώς μετριέται η «πληρότητα». Θεωρητικά ο Γ. που πέθανε στα 96 του χρόνια ξεγέλασε στατιστικές, προσδόκιμα επιβίωσης, συνταξιοδοτικά συστήματα. Το ισοζύγιο ζωής – θανάτου του πρέπει να θεωρηθεί πλεονασματικό. Εξ ου και το κλισέ: «Τα χρόνια του να πάρετε. Και την υγεία του». Ακριβές το δεύτερο. Ο Γ. δεν επιβάρυνε παρά ελάχιστα το σύστημα υγείας. Ενα ολιγοήμερο πέρασμα από το νοσοκομείο, το πρώτο και τελευταίο της ζωής του, μερικά χάπια πίεσης, μια εγχείρηση καταρράκτη και κάποιες επισκέψεις στον γιατρό για τα βασικά.

«Τα χρόνια του να πάρουμε». Ως ποσότητα ήταν πράγματι χορταστικά. Αλλά ως ποιότητα; Εχει αναλογιστεί κανείς τι ακριβώς έχει ζήσει ένας άνθρωπος που γεννήθηκε το 1928 και πέθανε στα τέλη του 2023; Τι σοκ, τι δοκιμασίες ατομικές και συλλογικές, τι κρίσεις, τι απώλειες, τι ανατροπές επιφύλασσε κάθε χρονιά στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, του Μεγάλου Πολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου, της μετεμφυλιακής ανωμαλίας, της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης, της χούντας, της μεταπολίτευσης, του ευρωπαϊσμού, του εκσυγχρονισμού, της αναπτυξιακής φενάκης, της κρατικής χρεοκοπίας, των μνημονίων, της πανδημίας και των νέων κρίσεων; Πώς εξατομικεύτηκε και συμπυκνώθηκε η ταραγμένη εκατονταετία στη ζωή του ίδιου και των δικών του;

Καθώς είχα την τύχη να γίνω κομμάτι της ζωής του σχεδόν αιωνόβιου Γ. (ως σώγαμπρος, κατά το κλισέ), μπορώ να πω ότι από τα σπαράγματα των γλαφυρών αφηγήσεων που, με τη βαριά και χωρίς πολλά φωνήεντα ντοπιολαλιά, μου διέθεσε κάπως μπορώ να ανασυνθέσω στιγμιότυπα από τη σύντομη ιστορία του αιώνα που έζησε. Οι ιστορίες των εκατομμυρίων αφανών είναι η αφανής ιστορία της χώρας.

Ο Γ. γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα χωριό της ορεινής Ευρυτανίας. Κτηνοτρόφοι κι αγρότες η οικογένεια κι όλο του το σόι. Γίδια, πρόβατα, άλογα, χωράφια για κριθάρια, στάρια, όσπρια η περιουσία τους. Σκληροί και παγεροί οι χειμώνες τους, με πολλή δουλειά τα καλοκαίρια τους, τα σπίτια τους πέτρινα, στενόχωρα αλλά πάντα φιλόξενα για κάθε περαστικό, συγγενή ή φίλο. Λίγα γράμματα κατάφερε να μάθει στις λίγες τάξεις του Δημοτικού που πήγε. Υστερα τον άρπαξε η ανάγκη της ζωής και των ζώων. Είχε ταλέντο στη βοσκή και στη φροντίδα τους, οι τέσσερις πρώτες δεκαετίες της ζωής του ήταν αφιερωμένες στα κοπάδια του που τάιζαν τον ίδιο κι όλη την οικογένεια, την παλιά της παιδικής και εφηβικής ηλικίας και την καινούργια, της ενήλικης. Παρά τις στερήσεις και τις ελλείψεις που επιφύλασσε η ξεχασμένη από το κράτος ορεινή Ευρυτανία, θα ήταν μάλλον ευτυχισμένος αν έκλεινε τον κύκλο της ζωής του εκεί ως κτηνοτρόφος, έστω κι αν χρειαζόταν δέκα ώρες δρόμος με τα μουλάρια ή τα πόδια για να βρεθεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο, στο Αγρίνιο, αν παρίστατο ανάγκη. Στον Εμφύλιο επιστρατεύτηκε, τρία χρόνια πέρασε είτε μαγειρεύοντας για τους συστρατιώτες του, είτε ακολουθώντας αποσπάσματα που έψαχναν να ξετρυπώσουν από τις κρύπτες τους τούς τελευταίους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού. Ακολούθησε μια δεκαετία σχετικά ήρεμης, αν και στερημένης βουκολικής ζωής, πάντρεψε αδερφές και αδερφούς, παντρεύτηκε κι ο ίδιος, τα δυο πρώτα του παιδιά η γυναίκα του τα γέννησε στο σπίτι ή στο χωράφι, αδιανόητη η μεταφορά σε μαιευτήριο.

Υστερα, ήρθε το σοκ της ανάπτυξης. Τα υδροηλεκτρικά έργα, το φράξιμο των νερών του Αχελώου, κάτω από τα οποία χρειάστηκε να πνιγούν ολόκληρα χωριά, περιουσίες, σπίτια, χωράφια και ζωές. Ο Γ. μάς αφηγούνταν συχνά απίστευτες ιστορίες βίας που συνόδευσαν τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις όχι μόνο των ιδιοκτησιών, αλλά ολόκληρων των ζωών των κτηνοτροφικών οικογενειών που ξαφνικά έπρεπε να τα παρατήσουν όλα, να ξεριζωθούν από τον τόπο τους, να γίνουν μετανάστες στην ίδια την πατρίδα τους, να αλλάξουν επαγγέλματα και τρόπους επιβίωσης. Ο εξηλεκτρισμός και ο παραγωγικός εκσυγχρονισμός, για τον οποίο επαίρονται οι ηγεσίες της μεταπολεμικής Ελλάδας, είναι μια ιστορία ασύλληπτης οικονομικής και κοινωνικής βίας, την οποία προφανώς αγνοεί ο χρυσοπληρωμένος πρόεδρος της ιδιωτικής σήμερα ΔΕΗ.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Γ., η οικογένειά του και εκατοντάδες φιλικές και συγγενικές οικογένειες μετανάστευσαν κοντά στο Αγρίνιο. Οι αποζημιώσεις για τα απαλλοτριωμένα κτήματα και για τα ξεπαστρεμένα κοπάδια ασήμαντες. Τους παραχώρησαν κάτι απομακρυσμένα ρυζοχώραφα και οικόπεδα, υποτίθεται για να χτίσουν τα νέα σπίτια τους. Αλλά κι αυτό ακόμη απαγορευόταν. Νύχτα προσπαθούσαν να στήσουν με τσιμεντόλιθους και τσίγκινες στέγες πρόχειρα παραπήγματα, γιατί τη μέρα έρχονταν Πολεοδομία και Αστυνομία και τα γκρέμιζαν. Πού θα ζούσαν, πώς θα ζούσαν, ζευγάρι με τρία μικρά παιδιά; Λεπτομέρεια άνευ σημασίας για το αναπτυξιακό έπος.

Κι έτσι, ο βοσκός Γ. αναγκάστηκε στα 40 και κάτι να γίνει εργάτης στα οδικά έργα και καπνοκαλλιεργητής. Να μάθει τι σημαίνουν τα κλεμμένα ένσημα, τα πετσοκομμένα από τους εργολάβους μεροκάματα, να ανακαλύψει τι σημαίνει εργατικό ατύχημα μέσα στην αποπνικτική γαλαρία, τι σημαίνει απεργία και συνδικάτο. Να μάθει ακόμη τι σημαίνει παζάρι με τον καπνέμπορα που ψάχνει ευκαιρία να κλέψει στο ζύγι ή στην τιμή, να δει τα ανήλικα παιδιά του να δουλεύουν στα καπνά, να ανταγωνίζονται ποιο θα αρμαθιάσει πιο γρήγορα τα καπνόφυλλα, να ζει με την αγωνία της καλής σοδειάς ή μιας καταστροφής από τις αναποδιές του καιρού. Να μάθει τι σημαίνει στεγαστικό δάνειο, δόσεις, αποταμίευση, χρέη, φευγιό των παιδιών στην Αθήνα, περικοπές στη σύνταξη έπειτα από 45 χρόνια δουλειάς, επιβίωση με φτωχοεπιδόματα, αιματηρή οικονομία για χαρτζιλικώματα των εγγονιών. Να συνηθίσει τις πρόωρες απώλειες, τους θανάτους συγγενών και φίλων που μεταμόρφωσαν τη ρούγα των «ξενομεριτών» από τα πλημμυρισμένα χωριά της Ευρυτανίας σε έναν σχεδόν έρημο πια από ανθρώπους δρόμο…

Τα χρόνια του να πάρουμε. Αλλά χωρίς τα βάσανά του, γίνεται; Μάλλον δεν γίνεται.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών, αναδημοσίευση από kibi-blog

Πάμε γήπεδο; Πάμε και όπου βγει…

Στην Ελλάδα του 2.0 συνεχίζουμε να ρίχνουμε το μπαλάκι, ο ένας στον άλλον για το ποιος ευθύνεται για αυτά που συμβαίνουν στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού. Στην Ελλάδα του 2023 οι λύσεις για την εξάλειψη του χουλιγκανισμού είναι η τιμωρία για όλους ανεξαρτήτως ευθυνών.

Τι παιχνίδι τελικά είναι αυτό που παίζεται στη σκιά του ελληνικού αθλητισμού; Τι συμφέροντα εξυπηρετούνται μέσα από την δήθεν καθημερινή διαμάχη της «αφρόκρεμας» στην χώρα που ζούμε; Τι πάει λάθος σε μία χώρα που έχουμε θεοποιήσει την ομάδα μας και μπορούμε γι’ αυτή να «παλουκώσουμε» κάποιον «άθεο ή αλλόθρησκο»;

Ο κόσμος και κυρίως η νέα γενιά έχουν γαλουχηθεί με τέτοιο τρόπο από το ίδιο το σύστημα το οποίο τους  «αναγκάζει» να λειτουργούν όχι σαν φίλαθλοι αλλά σαν χούλιγκαν, χωρίς να ξέρουν ή να αναρωτιούνται το γιατί. Και από την άλλη στο μεγάλο γήπεδο που λέγεται αθλητισμός, κουμάντο κάνουν οι ανήθικοι του ελληνικού ποδοσφαίρου με τους ίδιους να ορίζουν τις εξελίξεις και τα τεκταινόμενα. Και όλα αυτά σε βάρος μίας νεολαίας που εκπαιδεύεται πώς να γίνει χούλιγκαν, σε μία νεολαία που μεγαλώνει μέσα στη σαπίλα του καπιταλισμού και ό,τι αυτός πρεσβεύει, σε μία νεολαία που εκπαιδεύεται στον φασισμό, στην υπεραξία του χρήματος, στον ρατσισμό και στον μισογυνισμό.  Όλα αυτά σε βάρος μίας νεολαίας που θα βρει τον πιο αδύναμο συμμαθητή της και θα τον γελοιοποιήσει, που θα του ασκήσει σκληρό και μερικές φορές, πέρα από τα όρια του σοβαρού, bulling. Που αύριο αυτή η νεολαία θα γίνει το θύμα της επόμενης γενιάς που θα μεγαλώνει και θα εκπαιδεύεται σε χειρότερες από της συνθήκες καθώς όπως φαίνεται το βαρέλι του καπιταλιστικού συστήματος όχι μόνο δεν έχει πάτο αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί είναι έξω και δεν τους ακουμπάει κανείς.

Τελικά όμως φταίνε οι οπαδοί για την κατάντια του ελληνικού αθλητισμού, φταίει η αστυνομία για τις σκηνές βίας που αντικρίζουμε κάθε Κυριακή, ή φταίνε οι «μπαχαλάκιδες»;

Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε τις πράξεις βλέπουμε ότι έχουμε έναν κοινό παρονομαστή σε ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας, και είναι υπεύθυνος πολλές δεκαετίες τώρα. Η κυβέρνηση για ακόμα μία φορά είναι θεατής στα δικά της εκτρώματα και στα δικά της αποτελέσματα, σε ένα πείραμα τύπου Frankenstein, που όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε δεν είχε τα καλύτερα αποτελέσματα. Το τελευταίο διάστημα μόνο μετράμε πολλές πληγές,  ξεκινώντας με την δολοφονία του Μιχάλη στις αρχές του Αυγούστου που η κυβέρνηση και η ελληνική αστυνομία ενώ γνώριζαν για την είσοδο των Φασιστών  στην Ελλάδα σιώπησαν και έμειναν άπραγοι. Με τα επεισόδια που έγιναν στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό και τον τραυματισμό ενός ποδοσφαιριστή. Με το παιχνίδι του Βόλου με τον Ολυμπιακό και τα για ακόμη μια φορά λυπηρά επεισόδια με την αστυνομία. Και με το προ ημερών παιχνίδι volley του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό και τον τραυματισμό αυτή την φορά ενός αστυνομικού. Αν κάποιος πάει και άλλο πίσω θα βρει την τραγική ιστορία του νεαρού Άλκη από την Θεσσαλονίκη και πολλές ακόμα τραγικές καταστάσεις  με την λίστα όλα αυτά τα χρόνια να μεγαλώνει μέρα με την μέρα και τους ιθύνοντες να παραμένουν ανενόχλητοι.

Το κράτος για ακόμα μία φορά λειτουργώντας  σαν ασπίδα για το κεφάλαιο προσπαθεί με χυδαίους τρόπους να προστατέψει το προϊόν των μεγάλων και ανακοινώνει μέτρα τύπου covid για τον αθλητισμό και τα γήπεδα για να έρθει αύριο ένα ακόμα διάγγελμα του πρωθυπουργού που θα ρίχνει την ευθύνη στον κάθε πολίτη γι’ αυτά που συμβαίνουν. Και αυτό γιατί δε μπορεί να την ρίξει την ευθύνη στους παράγοντες, γιατί οι παράγοντες έχουν πετρέλαια, στοιχηματικές εταιρείες, ναρκωτικά, πλοία, κανάλια και ότι γενικά πουλάει περισσότερο στον καπιταλισμό τους. Χρόνια τώρα ο ελληνικός και ο παγκόσμιος αθλητισμός λειτουργεί σαν μία μηχανή κάθαρσης για τους παράγοντες, σαν μία μηχανή που θα ξεπλύνει όλη την βρωμιά και την σαπίλα που υπάρχει πίσω από το χρήμα που κινείτε στην αγορά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι παράγοντες των ελληνικών ομάδων έχουν μετοχές στον ΟΠΑΠ, έχουν κανάλια όπως το mega και ΣΚΑΙ τα οποία καθημερινά υποκινούνται από τα στελέχη της κυβέρνησης, δεν είναι τυχαίο ότι κυκλοφορούν ζωσμένοι με όπλα.

Και ρωτάω τώρα εγώ….Κύριοι Βουλευτές έχετε την κοινή λογική να λύσετε το πρόβλημα από την ρίζα του ή φοβάστε να έρθετε αντιμέτωποι με τους χορηγούς σας;

Σε όλα αυτά η απάντηση της κυβέρνησης είναι να κλείσουν οι σύνδεσμοι, να κλείσουν τα γήπεδα, να πληρώσουν πρόστιμο η ομάδες (να γίνει και κανένα ξέπλημα) κλπ. Αυτή είναι η λύση της κυβέρνησης Μητσοτάκη για να είναι ευχαριστημένοι οι πραγματικοί πολίτες αυτού του κράτους.

Γιατί εμάς τους υπόλοιπους το κράτος δεν μας θεωρεί πολίτες αλλά πειράματα για το πόσο ακόμα μπορούμε να αντέξουμε την εξαθλίωση, την φτώχεια και την κατάντια που μαστίζει αυτή τη χώρα. Έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα για εμάς είναι: «πάμε και όπου βγεί».

Θα καεί η τσέπη μας πολύχρωμα

Μαύρα τα  νέα για τους  καταναλωτές παρά την πολυχρωμία που βάζουν στη ζωή  μας ο  κ. Μητσοτάκης και ο  κ. Σκυλακάκης.

Η κυβέρνηση  από την 1η Ιανουαρίου 2024 που  σταματούν οι κρατικές επιδοτήσεις ηλεκτρικής ενέργειας (power pass), με το αφήγημα  της ελεύθερης επιλογής, στον “υπέροχο” κόσμο της ελεύθερης αγοράς, λέει ότι ο καταναλωτής θα έχει δικαίωμα να επιλέξει σε ποιο πρόγραμμα τιμολόγησης θα ενταχθεί ανάμεσα σε τρία συν ένα είδη τιμολόγησης, τα οποία περιγράφονται στην ΚΥΑ ΔΗΕ/120637/2107/2023-ΦΕΚ 6600/Β/(21-11- 2023). Ο τρόπος υπολογισμού του τιμολογίου ηλεκτρικής ενέργειας καθώς και ο τρόπος αναπροσαρμογής του, που θα γίνεται σε μηνιαία βάση σε συνάρτηση με την τιμή χονδρικής του χρηματιστήριου ενέργειας χρησιμοποιώντας μια μαθηματική εξίσωση σπαζοκεφαλιά.

Οι προμηθευτές (πάροχοι) θα πρέπει να ενημερώσουν τους πελάτες τους μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2023 για τις τιμές ηλεκτρικής ενέργειας που θα ισχύσουν από 1η Ιανουαρίου 2024.

Με βάση το νέο σύστημα, καθιερώνονται τρεις κατηγορίες με διαφορετικό χρώμα (κίτρινο, μπλε, πορτοκαλί) ανάλογα με το τι θα επιλέξει κάθε νοικοκυριό, συν την πράσινη κατηγορία για εκείνους που δεν επιλέξουν καμία από τις τρεις προηγούμενες.

Αυτή η πανδαισία χρωμάτων στους λογαριασμούς του ρεύματος  έχει στόχο να βρούμε  εμείς με  το πιο τρόπο θέλουμε  να μας χρεώνει το καρτέλ της ηλεκτρικής ενέργειας  και να ψάξουμε διδάκτορα ηλεκτρολόγο, με μάστερ στην μετεωρολογία και στις διεθνείς σχέσεις και μεταδιδακτορικό στην λογιστική για  να μας  πει, ποιο χρώμα θα επιλέξουμε. Αν πληρώσουμε  πολλά, στο τέλος του  μήνα, η απάντηση των κ. Μητσοτάκη και Σκυλακάκη θα είναι ότι εμείς θα φταίμε διότι δεν προσέξαμε, καθότι η λογική τους  είναι γνωστή «Η  επιλογή σου και οι συνέπειες της είναι   ατομική σου ευθύνη».

Όλη αυτή η συζήτηση περί χρωμάτων έχει να κρύψει  και να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση για τη νέα ληστεία των καταναλωτών από το καρτέλ της ενέργειας που αποτελείται από τον Μυτιληναίο με την PROTERGIA, τον Περιστέρη  με την Ηρων Ενεργειακή, τον Λάτση με την ELPEDISON και τους Μυτιληναίο και Βαρδινογιάννη με την Korinthos Power και τους μεγαλομετόχους funds της ιδιωτικής πλέον ΔΕΗ η οποία πλέον δεν θα πρέπει να λέγεται  Δ.Ε.Η. αλλά  Ι.Ε.Η. Αυτούς καλύπτει και εξυπηρετεί ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του. Το μόνο που αλλάζει είναι αν θα πληρώνει ο  καταναλωτής και το ρίσκο των εταιριών ενέργειας προκαταβολικά ή απολογιστικά (με καπέλο).

Οι ισχυρισμοί  μου αυτοί δεν είναι ούτε  αυθαίρετοι ούτε υπερβολικοί. Είναι η Αλήθεια.

Διότι από 1/1/2024 που  αλλάζει ο τρόπος τιμολόγησης , όχι μόνο δεν υπάρχει καμία μείωση αλλά:

1. Επανέρχεται η ρήτρα αναπροσαρμογής στους λογαριασμούς με την ονομασία «Μηχανισμός Διακύμανσης» ο οποίος είναι η μετακύλιση απευθείας στον καταναλωτή της αισχροκέρδειας όλου του προηγούμενου διαστήματος από την εκδήλωση της «ενεργειακής κρίσης», που υπό του φόβου των εκλογών συγκαλύπτονταν από τα «power pass» που δίνονταν με δημόσιο χρήμα. Η  δε τελική τιμή χρέωσης ρεύματος από τον Γενάρη θα επηρεάζεται από τις διακυμάνσεις των χονδρεμπορικών τιμών στον τζόγο του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, όπως γινόταν πριν από την εφαρμογή του προσωρινού μηχανισμού τιμολόγησης, που λήγει στις 31/12/2023.

Αν η  κυβέρνηση ήθελε  να κάνει κάποια στοιχειώδη παρέμβαση για  να ανακουφίσει τα  νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τους ακριβούς λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος η μόνη ουσιαστική παρέμβαση για τους καταναλωτές ρεύματος θα ήταν αυτή στη χονδρική αγορά της ενέργειας κι όχι «τα χρωματιστά τρικ στα τιμολόγια λιανικής για τον καταναλωτή». Διότι η τιμή του ρεύματος διαμορφώνεται  κατά 90 %  από τη τιμή της χονδρικής και διαμορφώνεται με αισχρό τρόπο  καθότι το χρηματιστήριο ενέργειας σήμερα  ,με τη ρήτρα αναπροσαρμογής που τώρα βαφτίστηκε «Μηχανισμός Διακύμανσης» δεν διαμορφώνει τη τιμή της χοντρικής από το  κόστος παραγωγής της ενέργειας συν ένα λογικό κέρδος αλλά, ο τελευταίος του καρτέλ που πουλάει ρεύμα για να συμπληρωθούν οι ποσότητες που καταναλώνουμε και χρησιμοποιούμε, ορίζει την τιμή  για όλους!

Αυτός ο απαράδεκτος τρόπος διαμόρφωσης της χοντρικής τιμής  έχει ως αποτέλεσμα  να αισχροκερδεί με ιλιγγιώδη υπερκέρδη το καρτέλ των τεσσάρων μεγαλοεπιχειρηματιών (Μυτιληναίος  με την PROTERGIA, Περιστέρης  με την Ηρων Ενεργειακή, Λάτσης με την ELPEDISON και Μυτιληναίος και Βαρδινογιάννης με την Korinthos Power) που παράγουν ρεύμα από το φυσικό αέριο καθώς και οι μεγαλομέτοχοι της ιδιωτικής πλέον ΔΕΗ η οποία πρέπει  να αλλάξει όνομα και  να ονομαστεί Ι.Ε.Η.

2. Η ιδιωτική  πλέον ΔΕΗ ανακοίνωσε ότι  για  τα οικιακά τιμολόγια Γ1 και Γ1Ν (νυχτερινό)  που ενδιαφέρουν τη μεγάλη πλειοψηφία των καταναλωτών, οι τιμές διαμορφώνονται ως εξής:

Πράσινο (κυμαινόμενο) τιμολόγιο:

Για κατανάλωση έως 500 KWh κόστος 0,16 €/kWh και 0,172 €/kWh για κατανάλωση άνω των 500 KWh. Η νυκτερινή χρέωση θα ανέρχεται σε 0,129 €/kWh, ανεξαρτήτως κατανάλωσης.

Αν υπάρχει μείωση κατανάλωσης ενέργειας, σε σχέση με την περσυνή, δίνεται έκπτωση που μεταφράζεται σε κόστος 0,128€/kWh για τις πρώτες 500kWh και σε 0,1376€/kWh για κάθε επιπλέον κιλοβατώρα. Το νυχτερινό τιμολόγιο, διαμορφώνεται σε 0,1032€/kWh, ανεξάρτητα κατανάλωσης.

Κίτρινο (κυμαινόμενο) τιμολόγιο

Για κατανάλωση έως 500 KWh κόστος 0,155 €/kWh για τις πρώτες 500 KWh και 0,211 €/kWh για παραπάνω κατανάλωση, με τη νυχτερινή χρέωση στα  0,129 €/kWh. Με την έκπτωση μειωμένης κατανάλωσης, το κόστος αγγίζει τα 0,124 €/kWh, 0,1688 €/kWh και 0,1032 €/kWh, αντίστοιχα.

Μπλε τιμολόγιο (σταθερό):

0,28 €/kWh για την ημέρα και 0,24 €/kWh για τη νύχτα, ανεξάρτητα κατανάλωσης.

Ωστόσο, στις τιμές των κυμαινόμενων τιμολογίων, προβλέπεται προσαύξηση («μηχανισμός διακύμανσης», δηλαδή ένας σύνθετος μαθηματικός τύπος που επιβαρύνει τον καταναλωτή σε περίπτωση απόκλισης της χρηματιστηριακής τιμής (χονδρική) σε σχέση με τις τωρινές τιμές. Το ύψος της προσαύξησης, είναι διαφορετικό και υψηλότερο για «το πράσινο» σε σχέση με το «κίτρινο» τιμολόγιο.

Δεδομένου ότι οι σημερινές (φθινόπωρο 2023) τιμές για τα τιμολόγια Γ1 και Γ1Ν, είναι 0,15€/kWh (ημερήσια κατανάλωση) και 0,11€/kWh (νυχτερινό) προκύπτει ότι υπάρχει σοβαρή επιβάρυνση για τον καταναλωτή, ανεξάρτητα από το τι είδους τιμολόγιο («χρώμα») θα επιλέξει.
Συγκρίνοντας τη σημαντική διαφορά χρεώσεων μεταξύ του «πράσινου» και «κίτρινου» κυμαινόμενου τιμολογίου και του σταθερού «μπλε» τιμολογίου, προκύπτει ότι η επιλογή σταθερού τιμολογίου υπό του φόβητρου του «μηχανισμού διακύμανσης» μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση κόστους 100% !

Όμως και ο μαθηματικός τύπος δημιουργεί μεγάλες διακυμάνσεις τιμών αν η  χοντρική αποκλίνει από την τιμή των 120  ευρώ/Mhw.
Συμπερασματικά σε  κάθε περίπτωση η τσέπη  μας θα καεί.

Θυμίζω ότι όταν Πρόεδρος της ΔΕΗ ήταν ο Μανώλης Παναγιωτάκης μέχρι το 2019 η τιμή της κιλοβατώρας στο οικιακό τιμολόγιο Γ1 ήταν 0,0946. Βέβαια δεν έπαιρνε μισθό 339.000 ευρώ που παίρνει  ο κ. Στάσσης.

3. Δεν φτάνει μόνο η μαθηματική εξίσωση για υποψηφίους του ΜΙΤ έχουμε και αυξήσεις

α) Στο πάγιο το οποίο στο οικιακό τιμολόγιο Γ1 το 2019 ήταν 0,38 ευρώ το μήνα. Σήμερα ανέρχεται στα 3,5 ευρώ το μήνα, ενώ από 1/1/2024, θα πάει στα 5 ευρώ.

β) Στις ρυθμιζόμενες πάγιες χρεώσεις του ΑΔΜΗΕ και ΔΕΔΔΗΕ  που πληρώνουμε για καλώδια, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας κλπ. Το νέο έτος η αύξηση θα είναι της τάξης του 7-12% καθότι η ΡΑΑΕΥ (πρώην ΡΑΕ)  ενέκρινε τον Ιούλιο νέες αυξήσεις  του δείκτη απόδοσης WACC, που αντιστοιχεί στο μεσοσταθμικό κόστος κεφαλαίων, αφενός για τον διαχειριστή του δικτύου μεταφοράς ΑΔΜΗΕ και αφετέρου για τον διαχειριστή του δικτύου διανομής ΔΕΔΔΗΕ. Με βάση αυτή την άνοδο των συντελεστών, θα προκύψουν αυξήσεις χρεώσεων στα ρυθμιζόμενα έσοδα που χρεώνονται σε κάθε λογαριασμό. Και αυτό θα συμβεί την ώρα που οι χρεώσεις αυτές υπέρ ΑΔΜΗΕ και ΔΕΔΔΗΕ αυξήθηκαν έως τριπλασιασμού τους τελευταίους μήνες ενώ οι δείκτες WACC παρέμεναν ίδιοι όπως είχαν καθοριστεί από το 2020. Θυμίζω ότι για τον ΑΔΜΗΕ τον Σεπτέμβριο του 2022 η ΡΑΕ ενέκρινε αυξήσεις που ξεπέρασαν το 50% για τα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις που τροφοδοτούνται από τη χαμηλή τάση. Η χρέωση εκεί ανέβηκε από τα 6,35 στα 9,78 ευρώ ανά μεγαβατώρα  και για το ΔΕΔΔΗΕ  από το Μάιο ένα νοικοκυριό που καταναλώνει ετησίως 3.600 κιλοβατώρες (300 τον μήνα) χρεώνεται πλέον με περίπου 170 ευρώ έναντι 90 ευρώ πριν από τον Μάιο.

Αυτά είναι  τα αποτελέσματα της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, της πολιτικής εξυπηρέτησης των συμφερόντων του  καρτέλ, της πλήρους ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και της μετατροπής του ηλεκτρικού ρεύματος από δημόσιο αγαθό σε εμπόρευμα 100%.

Το αποτέλεσμα είναι  βέβαιο, θα αυξηθεί η ενεργειακή  φτώχεια.

Συνεπώς επιβάλλεται να υπάρξει ένα παλλαϊκό  κίνημα με σύνθημα «Ρεύμα φτηνό  για το  λαό  και όχι πράσινα κίτρινα μπλε και πορτοκαλί παραμύθια».

Πρώτο άμεσο αίτημα πρέπει  να είναι να καταργηθεί ο «Μηχανισμός Διακύμανσης» και η τιμή στη χοντρική να διαμορφώνεται με βάση το κόστος παραγωγής από κάθε πηγή συν ένα λογικό και διαφανές κέρδος  και όχι στη πολύχρωμη κοροϊδία.

Επιπλέον πρέπει  να απαιτήσουμε

–Να καταργηθεί ο ειδικός φόρος κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας.
–Να γίνει άμεση μείωση του ΦΠΑ στα τιμολόγια του Ηλεκτρικού Ρεύματος στο 4%.
–Να  ενεργοποιηθεί εκ νέου ο Νόμος 4320/19-03-2015 που προβλέπει δωρεάν 1200 κιλοβατώρες το τετράμηνο για όσους είναι κάτω από τα όρια φτώχειας.
–Να σταματήσουν οι  αποκοπές  συνδέσεων ηλεκτρικού ρεύματος, νερού και internet σε φτωχά υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά και  να γίνει  επανασύνδεση τους.
–Να καταργηθεί η βίαιη και πρόωρη απολιγνιτοποίηση και να συμβαδίσει η χώρα μας με το σύνολο των  χωρών της Ευρώπης  και τις αποφάσεις για απανθρακοποίηση μέχρι το 2049.

Τέλος ρεύμα φτηνό για όλο το λαό μπορεί  να υπάρξει αν καταργηθεί το Χρηματιστήριο Ενέργειας και το Ηλεκτρικό Ρεύμα γίνει πάλι Δημόσιο Αγαθό.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών