Κύριε Κικίλια, σας βρήκα γιατρούς για το ΕΣΥ – μην κουράζεστε να ψάχνετε

/0 Comments/in , /by

Προς: Υπουργό Υγείας κ. Κικίλια

Κοινοποίηση: Κυβέρνηση Μητσοτάκη

Παρακολούθησα την απογευματινή σας συνέντευξη στον κ. Χατζηνικολάου, και βεβαίως παρακολουθώ τις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει συνολικά η κυβέρνησή σας 13 μήνες τώρα (αλλά και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις για πολλά χρόνια) να βρείτε Ιατρούς να στελεχώσουν το ΕΣΥ.

Σε ερώτηση του κ. Χατζηνικολάου (04.35 στο βίντεο) αν θα μπορούσατε να έχετε κάνει προσλήψεις από τον προηγούμενο Μάρτιο ώστε να μην χρειάζεται τώρα να επιστρατεύσετε ιδιώτες απαντήσατε:

“Όσους ήταν υποψήφιοι για θέσεις επιμελητών, είτε όσους ήταν στις πλατφόρμες για επικουρικοί ιατροί σε όλες τις συναφείς ειδικότητες για τον covid τους έχουμε προσλάβει όλους κ. Χατζηνικολάου…”

Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συμπολίτες μας, αλλά και αναγνωρίζοντας την καθοριστική σας συμβολή σε αυτό που ζούμε όλοι τον τελευταίο ένα χρόνο και κάτι, θέλησα να βοηθήσω.

Σας βρήκα εγώ γιατρούς!

Έψαξα μόνο στην 6η ΥΠΕ, μόνο από την τελευταία σας προκήρυξη, και μόνο συναφείς ειδικότητες.

Σας παραθέτω τα αποτελέσματα για να μην χάνετε το χρόνο σας στο ψάξιμο. Έτοιμα σας τα δίνω.

Μπορείτε λοιπόν να προσλάβετε άμεσα:

  • 15 Παθολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΠΓΝΠατρών.
  • 7 Αναισθησιολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΠΓΝΙωαννίνων
  • 6 Πνευμονολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΓΝΠατρών
Το σύνολο 28 γιατροί συναφέστατοι. Και αυτοί είναι μόνο στην 6η ΥΠΕ, μόνο για θέση Επιμελητή Β, και μόνο σε ένα νοσοκομείο!
(Για να μην σας βάλω και διπλές αιτήσεις που μπορεί να έχουν κάνει οι ίδιοι και μπερδευτείτε).
Αυτούς λοιπόν μπορείτε αύριο κιόλας να τους πάρετε τηλέφωνο και να τους διορίσετε. Τα χαρτιά τους είναι όλα ανεβασμένα ηλεκτρονικά στο https://esydoctors.moh.gov.gr/

Υ.Γ. Μαζί με τα στοιχεία των συναφών, επισυνάπτω και τις αιτήσεις για θέση Επιμελητή Β’ Ορθοπαιδικής στο ΓΝ Λευκάδας. Αν περισσεύει τίποτα διορίστε και κανέναν από αυτή τη λίστα μιας και είστε και συνάδελφος Ορθοπαιδικός!

Μόνο που δεν μας χώρεσε όλους το σκρινσοτ γιατί είμαστε 38 για μια θέση…

Λόγω ενδιαφέροντος που προέκυψε και σχετικών ερωτήσεων, τα στοιχεία είναι από τον πίνακα αυτόματης μοριοδότησης στο site της 6ης ΥΠΕ.

Επιστράτευση του παθολόγου της γειτονιάς, ή επίταξη του Ιατρικού Αθηνών, του Υγεία, του Metropolitan;

/2 Comments/in , /by

Σήμερα το πρωί ο Υπουργός Υγείας ανακοίνωσε την επιστράτευση ιδιωτών ιατρών. Το ερώτημα του τίτλου συνοψίζει ωστόσο το κόλπο γκρόσο στο οποίο καταφεύγει η κυβέρνηση για να καλύψει το προκλητικό σπρώξιμο που κάνει επί ένα χρόνο στο ιδιωτικό κεφάλαιο στην υγεία.

Η πρώτη προτεραιότητα, από την πρώτη μέρα της πανδημίας, όφειλε να είναι η αύξηση των δυνατοτήτων του συστήματος υγείας σε όλα τα επίπεδα: Covid και Non Covid κλινικές, απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, δημόσιων και ιδιωτικών νοσοκομείων.

Μια κυβέρνηση που θα ήθελε να αντιμετωπίσει την πανδημία χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές παρωπίδες, θα υλοποιούσε ένα σχέδιο ένταξης των πάντων στην υγειονομική άμυνα της χώρας: Από το φαρμακοποιό της γειτονιάς και τον ιδιώτη γιατρό που – ελλείψει επαρκούς Δημόσιας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας (Κέντρα Υγείας και Τοπικές Μονάδες) – εκτελεί υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας, διάγνωσης, συνταγογράφησης, μέχρι βεβαίως τα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία.

Τι έκανε αντ’ αυτού η κυβέρνηση;

Αδιαφόρησε προκλητικά για την ενίσχυση του ΕΣΥ με μόνιμο προσωπικό. Προχώρησε σε συγκυριακή ενίσχυση, αποκλειστικά με συμβασιούχους, αλλά και αυτή ακόμα η ενίσχυση είναι, (σύμφωνα με την Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του Νοεμβρίου του 2020), πολύ χαμηλότερη αναλογικά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Μετονόμασε κλίνες σε κλίνες εντατικής θεραπείας χωρίς όμως να έχει διαθέσει προσωπικό, και σε πολλές περιπτώσεις να μην έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό. Κλίνη ΜΕΘ δεν σημαίνει σκέτα κλίνη με αναπνευστήρα. Και πολύ περισσότερο, αύξηση των κλινών ΜΕΘ δεν σημαίνει δημιουργική αριθμητική με ήδη υπαρκτές ΜΕΘ στρατιωτικών νοσοκομείων, ή ιδιωτικών κλινικών που «προστίθενται» χωρίς στην πραγματικότητα να προστίθενται στο Σύστημα Υγείας.

Παράλληλα φρόντισε να κρατήσει με νύχια και με δόντια τα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές έξω από την πανδημία ώστε αυτά να συνεχίσουν να περιθάλπουν ασθενείς λοιπής νοσηρότητας, αποκλείοντας κάθε ύποπτο covid ή ακόμα και πνευμονολογικό περιστατικό.

Σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι είτε με απόφαση, είτε εκ των πραγμάτων, μειώθηκαν κατακόρυφα, και από ένα σημείο και μετά, σταμάτησαν τα χειρουργεία στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, ο ιδιωτικός τομέας απέμεινε ο μόνος υποδοχέας επεμβάσεων ρουτίνας, αλλά και επεμβάσεων έκτακτης ανάγκης.

Ο λόγος είναι ότι ως Covid free νοσοκομειακές μονάδες είναι πλέον πρακτικά η μόνη διαθέσιμη επιλογή για τυχόν έκτακτα περιστατικά (χειρουργεία, νοσηλεία κλπ) της λοιπής νοσηρότητας.

Τα δημόσια νοσοκομεία, είτε με υπουργική απόφαση, είτε λόγω φόβου προσέλευσης ασθενών, έχουν περικόψει τα χειρουργεία τους.

Αντί λοιπόν τα ιδιωτικά νοσοκομεία να συνεισφέρουν στην συντεταγμένη υγειονομική άμυνα της χώρας, η κυβέρνηση τα κατέστησε προνομιακό πεδίο κερδοφορίας για την ιδιοκτησία τους, δίνοντάς τους επιπλέον πελατεία και διασφαλίζοντας ότι θα μένουν εσαεί Covid free.

Αυτό από μόνο του είναι το πρώτο σκάνδαλο.

Και αυτό το πρώτο σκάνδαλο, οδηγεί σε βαρύ και απαράγραπτο έγκλημα ενάντια στη δημόσια υγεία: η ιατρική που ασκείται στα νοσοκομεία του ΕΣΥ είναι πλέον πολεμική ιατρική, οι ΜΕΘ έχουν εξαντληθεί, τα μεγάλα νοσοκομεία (Ευαγγελισμός, Αττικό, Σωτηρία κλπ) έχουν βουλιάξει και δεκάδες διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ καρτερούν τον θάνατο. Η Αθήνα μετά τη χθεσινή εφημερία (21/3) φαίνεται ότι μένει υγειονομικά ακάλυπτη. Η επιστράτευση 200 ιδιωτών ιατρών δεν λύνει το πρόβλημα της εξάντλησης των δομών του ΕΣΥ. Απλώς το “κουκουλώνει”.

Το δεύτερο σκάνδαλο είναι αυτό που συνέβη στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο και στην Αθήνα τον Μάρτιο. Όταν τα πράγματα στα νοσοκομεία του ΕΣΥ καταρρέουν, ο ιδιωτικός τομέας υγείας παριστάνει ότι συνεισφέρει, προσφέροντας δομές ιδιωτικής υγείες μικρές, συνοικιακών δυνατοτήτων, απογυμνωμένες από προσωπικό.

Ορισμένες από αυτές ήταν έτοιμες να κλείσουν. Η ψευδεπίγραφη επίταξή τους (καθώς αυτή γίνεται έναντι αδράς αμοιβής από το κράτος) στην πράξη δεν προσέφερε καμιά ουσιαστική ανάσα στο εξαντλημένο ΕΣΥ. Ήταν απλώς οικονομική ανάσα για τους ιδιοκτήτες τους.

Στην Αθήνα, οι μονάδες που «μπήκαν» στη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό είναι το Ιατρικό Περιστερίου και η Λητώ. Μονάδες μικρές, χαμηλών δυνατοτήτων, στάχτη στα μάτια των πολιτών, την ώρα που οι μεγάλες αδελφές μονάδες (Ιατρικό Αθηνών, Διαβαλκανικό, Μετροπόλιταν, Υγεία κλπ) κρατιούνται εκτός Covid, αλλά και εκτός του ευρύτερου υγειονομικού σχεδιασμού των ΥΠΕ.

Το τρίτο σκάνδαλο είναι το γεγονός ότι και αυτές ακόμα οι μικρές και χαμηλών δυνατοτήτων ιδιωτικές μονάδες υγείας περιθάλπουν περιστατικά Covid υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Περιστατικά που βρίσκονται ένα βήμα πριν (ή ακόμα και …μετά) το εξιτήριο. Η 2η ΥΠΕ συνέταξε πρωτόκολλο για τη μεταφορά ασθενούς με κορωνοϊό στο Ιατρικό Περιστερίου που απαιτούσε πέρα από το να είναι απύρετος, με καλή οξυγόνωση και βελτιούμενη εικόνα, και έτοιμη (!) αξονική από τα δημόσια νοσοκομεία, μην τυχόν και μπει σε έξοδα ο Όμιλος Ιατρικού Αθηνών.

Το τέταρτο σκάνδαλο είναι ότι αυτές οι λειψές, μικρές και υποκριτικές ενισχύσεις στο ΕΣΥ από τη μεριά του ιδιωτικού κεφαλαίου υγείας, θα αποζημιώνονται με το υπερδιπλάσιο νοσήλειο από το ΚΕΝ (κλειστό ενοποιημένο νοσήλειο), και συγκεκριμένα προσαυξημένο με συντελεστή 2,09.

Τα ιδιωτικά νοσοκομεία όχι μόνο θησαυρίζουν από τα non Covid περιστατικά που δεν έχουν πλέον διέξοδο στο ΕΣΥ, αλλά και απολαμβάνουν εκτάκτων χρηματοδοτικών ενέσεων.

Νέα σελίδα σε αυτό το σκάνδαλο η πρόσφατη απόφαση του ΕΟΠΥΥ να αποζημιώσει ιδιωτική κλινική Θεσσαλονίκης με 2 εκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων μόνο τα 414.000€ αφορούν παρασχεθείσες υπηρεσίες, ενώ τα υπόλοιπα 1,6 εκατομμύρια αφορούν …μελλοντικές ανάγκες. Το ακόμα προκλητικότερο είναι ότι και αυτά ακόμα τα 414.000€ δεν αφορούν χρησιμοποιημένες υπηρεσίες, αλλά «δέσμευση» κλινών. Ο ΕΟΠΥΥ δηλαδή πρέπει να αποζημιώσει ιδιωτική κλινική επειδή «δεσμεύτηκαν» οι πιθανώς άδειες κλίνες της. Πρέπει μάλιστα να πληρώσει «αυθημερόν» την ώρα που οι εφημερίες των γιατρών του ΕΣΥ είναι απλήρωτες. Ντράπηκε και η ντροπή με αυτά που γίνονται.

Το πέμπτο σκάνδαλο είναι ότι και αυτές ακόμα οι λειψές, μικρές και υποκριτικές ενισχύσεις του ΕΣΥ από τη μεριά του ιδιωτικού κεφαλαίο υγείας, αφορούν τα ντουβάρια και τον εξοπλισμό, αλλά όχι το σύνολο του προσωπικού που υπό κανονικές συνθήκες απασχολείται σε αυτά.

Την ώρα που το ΕΣΥ μετατρέπεται σε σύστημα υγείας μίας νόσου, με μεγάλα νοσοκομεία να δέχονται αποκλειστικά Covid ασθενείς (τελευταίο παράδειγμα ο Ερυθρός Σταυρός), οι γιατροί των μικρών ιδιωτικών νοσοκομείων που «διατέθηκαν» στο ΕΣΥ, μετακινούνται στα νοσοκομεία των μητρικών ομίλων.

Τα τελευταία αναλαμβάνουν το «βαρύ» φορτίο να φιλοξενήσουν τους γιατρούς των ιδιωτικών νοσοκομείων που φεύγουν προσωρινά από τις παραχωρημένες στο ΕΣΥ μονάδες τους. Μιλάμε πραγματικά για μεγάλη θυσία. Τα πολυδιαφημισμένα υπερπολυτελή ιδιωτικά νοσοκομεία από εκεί που πουλούσαν γνώση και επιστήμη, κλαίγονται τώρα ότι δεν έχουν γιατρούς «εξειδικευμένους» στον κορωνοϊό…

Τι απομένει λοιπόν; Μα η «επίταξη» ειδικευόμενων γιατρών των δημόσιων νοσοκομείων και η αποστολή τους στις ιδιωτικές μονάδες. Αντί να επιταχθεί ο μεγάλος ιδιωτικός τομέας για να υπηρετήσει τις ανάγκες της δημόσιας υγείας, επιτάσσεται το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων για να υπηρετήσει τις ανάγκες του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Και φθάνουμε στο έκτο σκάνδαλο, το σκάνδαλο των τελευταίων ημερών.

Αντί να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας υγείας, δηλαδή τα ιδιωτικά νοσοκομεία – πεντάστερα ξενοδοχεία που θησαυρίζουν ανελλιπώς από την αρχή της πανδημίας, απειλούνται με επιστράτευση οι ιδιώτες γιατροί.

Αντί δηλαδή να μπουν στη μάχη τα ιδιωτικά νοσοκομεία που έχουν δυνατότητα νοσηλείας σε απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, καλούνται, ως προπέτασμα καπνού, οι ιδιώτες γιατροί.

Δηλαδή οι γιατροί που αποτελούν (καλώς ή κακώς) την πρώτη και ίσως τη μοναδική, πριν τα νοσοκομεία, γραμμή άμυνας στη δημόσια υγεία, και είναι αυτοί που συνταγογραφούν, βλέπουν περιστατικά, ελέγχουν τη λοιπή νοσηρότητα, παραπέμπουν περαιτέρω για εξετάσεις ή νοσηλεία.

Εδώ δεν είναι πλέον μόνο σκάνδαλο, είναι και συντεταγμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού και κοροϊδίας.

Αν η κυβέρνηση θέλει να προσελκύσει ιδιώτες γιατρούς στο ΕΣΥ, ας το κάνει με μόνιμες προσλήψεις. Αν όμως έχει αποφασίσει να κρατήσει με κάθε τρόπο το ΕΣΥ υποστελεχωμένο και υπό κατάρρευση, ας το παραδεχτεί ανοικτά χωρίς να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους.

Την ώρα μάλιστα που λειτουργεί ως προκλητικός εγκάθετος των ιδιωτικών ομίλων υγείας που έχουν κάνει την πανδημία τεράστια ευκαιρία πολλαπλασιασμού κερδών.

Τι άλλο θα κάνει αυτή η κυβέρνηση για να μην ακουμπήσει τους ιδιώτες μεγαλοκλινινικάρχες;

Εμβόλιο AstraZeneca και Ευρωπαϊκή Ένωση: Χρεοκοπία, αγυρτεία, ανευθυνότητα

/0 Comments/in , /by

Ο σάλος για τα εμβόλια AstraZeneca και το αν αυτά προκαλούν θρόμβωση, θα πρέπει να απαντηθεί με τα πραγματικά δεδομένα που έχει στη διάθεσή της η ιατρική κοινότητα. Προς το παρόν, και με βάση τις μέχρι τώρα διαθέσιμες ενδείξεις, οι αποφάσεις πολλών ευρωπαϊκών χωρών να αναστείλουν τον εμβολιασμό με το συγκεκριμένο εμβόλιο, φαίνεται να μη στηρίζονται σε επαρκή δεδομένα.

Η Διεθνής Εταιρεία Θρόμβωσης και Αιμόστασης (ISTH) με ανακοίνωσή της την Παρασκευή 12/3 συνιστά να συνεχιστεί ο εμβολιασμός με το συγκεκριμένο εμβόλιο. Τα στοιχεία που προς το παρόν είναι διαθέσιμα ακόμα και από τις χώρες που ανέστειλαν τον εμβολιασμό, δεν αιτιολογούν την αναστολή. Ο αγγλικός (κι αυτό έχει σημασία) Gurdian αναφέρει πολύ μικρό αριθμό εμφάνισης θρόμβωσης στον πληθυσμό που εμβολιάστηκε για τη Γερμανία, τη Δανία, τη Νορβηγία, την Ολλανδία. Άλλες χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία ανέστειλαν τον εμβολιασμό χωρίς να έχουν καταγραφεί περιστατικά θρόμβωσης. Όλοι αναμένουν την ετυμηγορία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (EMA) την Πέμπτη.

Η ίδια η εταιρεία AstraZeneca ισχυρίζεται ότι τα ποσοστά θρόμβωσης ή θρομβοπενίας στους εμβολιασμένους με το εμβόλιό της είναι μικρότερα από αυτά που αναφέρονται στο γενικό πληθυσμό και ίδια με αυτά που αναφέρονται ως πιθανές παρενέργειες άλλων εμβολίων. Προφανώς η εταιρεία είναι εταιρεία, αλλά τα καθαρά δεδομένα και τα πραγματικά ποσοστά σε στατιστικώς σημαντικά δείγματα είναι αυτά που τελικά θα απαντήσουν στις ανησυχίες.

Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει ότι από τα διαθέσιμα εμβόλια στην Ε.Ε., αυτό της AstraZeneca συναντά διαρκώς προβλήματα στη διάθεσή του. Πριν ένα μήνα η συγκεκριμένη εταιρεία ανακοίνωσε μείωση των δόσεων προς την Ε.Ε. κατά 30 εκατομμύρια για το πρώτο τρίμηνο σε σχέση με ό,τι είχε συμφωνηθεί. Είχε προηγηθεί ο σάλος για το είδος της συμφωνίας που έγινε ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την εταιρεία, ενώ στο Ευρωκοινοβούλιο αποκαλύφθηκε ότι παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, η συμφωνία ανάμεσα στην εταιρεία και την Ε.Ε. ήταν διαφορετικού τύπου και άλλης δεσμευτικότητας από τη συμφωνία ανάμεσα στην εταιρεία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Κατέλαβε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ο φόβος για τυχόν παρενέργειες και ενεργούν υπερ-προσεκτικά και υπό καθεστώς δικαιολογημένης αμφιβολίας;

Ή αντίθετα στέρεψαν οι αποθήκες τους και εφηύραν έναν παράδοξο, αλλά υγειονομικά επιστημονικοφανή τρόπο να μειώσουν τις απαιτήσεις των πολιτών τους;

Θέλουν να “τιμωρήσουν” την εταιρεία επειδή αποδείχθηκε αναξιόπιστη στις παραδόσεις δόσεων προς τις ευρωπαϊκές χώρες;

Ή ακόμα χειρότερα, η υποβόσκουσα αντιπαράθεση Μ. Βρεττανίας – Ε.Ε. συνεχίζεται, με θύμα πλέον την εμβολιαστική κάλυψη του πληθυσμού;

Προς το παρόν όλοι είναι προσεκτικοί, καθώς ακόμα και αν ο EMA αποφανθεί υπέρ της συνέχισης της εμβολιαστικής διαδικασίας με το συγκεκριμένο εμβόλιο, οι κυβερνήσεις θα επικαλεστούν απλώς ότι ήταν υπέρ του δέοντος προσεκτικές για το καλό των πολιτών τους. Μόνο στην Ελλάδα ο χατζηαβατισμός έχει μπει στο μεδούλι των κυβερνώντων και οι ίδιοι που υποστήριζαν ότι χάρη στην Ε.Ε. έχουμε πρόσβαση σε εμβόλια, σήμερα λένε να πάρουμε τις (ανύπαρκτες) δόσεις που αρνούνται οι ευρωπαϊκές χώρες και να τις χρησιμοποιήσουμε εμείς.

Στην πραγματικότητα και το νέο αυτό επεισόδιο φανερώνει τρία πράγματα για την ελίτ των Βρυξελλών:

  1. Χρεοκόπησε στη θεμελιώδη υποχρέωσή της να εξασφαλίσει στους Ευρωπαίους πολίτες άμεση και μαζική πρόσβαση στα εμβόλια. Κάθε ισχυρή χώρα διαπραγματεύτηκε ξέχωρα. Κάθε μικρή χώρα θεωρούσε (ψευδώς από ότι αποδείχθηκε) ότι ως μέλος της ΕΕ θα εξασφάλιζε τις ανάγκες της. Αποκλείστηκαν παραγγελίες εμβολίων από τρίτες χώρες (πχ Ρωσία) παρά το ότι για το συγκεκριμένο εμβόλιο η επιστημονική κοινότητα της Δύσης εξέφρασε τα συγχαρητήριά της, ενώ και η Σοβιετική Ένωση έπεσε πριν από 30 χρόνια και δεν υπάρχει πχ ο κίνδυνος κάνοντας το εμβόλιο Sputnik να γίνει κάποιος κομμουνιστής. Στο ζήτημα του εμβολιασμού, υπάρχει πλήρης και ολοκληρωτική χρεοκοπία της Ε.Ε.
  2. Αν τελικά αποδειχθεί ότι η συγκεκριμένη ανάκληση του εμβολίου δεν στηρίζεται σε πραγματικά επιστημονικά δεδομένα, αλλά είναι τμήμα της οικονομικής και πολιτικής μάχης του ιερατείου των Βρυξελλών ή της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες, θα πρόκειται για καραμπινάτη αγυρτεία σε βάρος της εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού, της ζωής και της υγείας των πολιτών.
  3. Σε κάθε περίπτωση, η ανευθυνότητα, τα ήξεις αφήξεις, τα μισόλογα, οι διαρροές, η έλλειψη διάφανων και διασταυρωμένων επιστημονικών δεδομένων πυροδοτεί ένα νέο γύρο ανησυχίας στις κοινωνίες για το εμβόλιο, αυξάνει το φόβο, τη διστακτικότητα, την άρνηση απέναντι στον εμβολιασμό. Την επόμενη φορά που η ευρωπαϊκή ελίτ του Διαφωτισμού, του Ορθού Λόγου και της Κοινής Λογικής ξιφουλκήσει απέναντι στον τρισκατάρατο λαϊκισμό, τον ανορθολογισμό και τις δοξασίες, ας ρίξει πρώτα μια ματιά στον καθρέφτη της.

Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν δύο πράγματα: Πρώτον ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν τα δικά τους συμφέροντα και αυτή τη στιγμή θησαυρίζουν από τα εμβόλια και τις πατέντες που διατηρούν. Όλα και όλοι πρέπει να ελέγχονται για τη σκοπιμότητά τους. Και δεύτερον, ότι η εύλογη ανησυχία ή η επιφυλακτικότητα πολλών ανθρώπων απέναντι σε γενικά νέα εμβόλια για τα οποία δεν γνωρίζουμε τυχόν παρενέργειες σε βάθος χρόνων, απαιτεί έγκυρη και επιστημονική απάντηση και δεν μπορεί να είναι έδαφος οικονομικών ή πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Πόση οργή έχει ένας 20χρονος;

/0 Comments/in , /by

Η ανακοίνωση σε pdf

Ένας 20χρονος γεννήθηκε την εποχή που η Ελλάδα ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τότε που οι υπουργοί παίρναν τη μία μίζα μετά την άλλη και οι τραπεζίτες και οι μεγαλοεργολάβοι θησαύριζαν με δανεικό χρήμα και τρώγαν με σαράντα μασέλες.

Αυτός ο 20χρονος έκατσε για πρώτη φορά σε θρανίο την εποχή που η επίπλαστη ευημερία τελείωνε. Είδε στις εφημερίδες ότι ένας 16χρονος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό και άκουσε τις τηλεοράσεις να αναρωτιούνται «τι γύρευε στα Εξάρχεια».

Ο 20χρονος πήγαινε στο δημοτικό σχολείο τότε που η χώρα μετατρεπόταν σε πεδίο πυροβολικού του ΔΝΤ και της Ε.Ε., και ο λαός της γινόταν πειραματόζωο Ελλήνων τραπεζιτών, Γερμανών δανειστών και Αμερικανών επιτετραμμένων.

Πήγαινε γυμνάσιο και ακόμα οι γονείς του έβλεπαν το μισθό τους να μειώνεται, τις οικονομίες μιας ζωής να εξανεμίζονται. Τότε που ένα στα δύο σπίτια είχε άνεργο γονιό, αλλά οι πολιτικοί κουνούσαν το δάχτυλο ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Ο σημερινός 20χρονος, όταν πήγαινε Λύκειο είδε ότι η χώρα δεν είχε βγει ακόμα από τα μνημόνια της ανεργίας και της φτώχειας, και όταν τυπικά βγήκε, η επιτήρηση της λιτότητας συμφωνήθηκε να συνεχιστεί μέχρι ο ίδιος να γίνει 60χρονος.

Ο 20χρονος πριν προλάβει να πιστέψει τις διαβεβαιώσεις των ΜΜΕ ότι «τελείωσαν τα μνημόνια» και «έρχεται η ανάπτυξη και η ευημερία», είδε την πανδημία να τσακίζει τη δημόσια υγεία, την οικονομία και την εκπαίδευση.

Είδε μια χώρα που στάθηκε απέναντι στην πανδημία με τον πιο ώριμο και υπεύθυνο τρόπο, αποφεύγοντας τον πρώτο καιρό να θρηνήσει θύματα. Και αμέσως μετά είδε την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα να αδιαφορούν για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας, να μην κάνουν τίποτα για να προετοιμάσουν σχολεία και Πανεπιστήμια, να στέκονται αδιάφοροι μπροστά στον οικονομικό θάνατο του μικρομεσαίου και του επαγγελματία.

Είδε τη σχολή του να είναι νεκρή επί ένα χρόνο, τα εργαστήρια και τα μαθήματα να μην γίνονται, και η Υπουργός Παιδείας αντί να ασχολείται με το πώς θα ανοίξει η εκπαίδευση, να ασχολείται με το πώς θα κόψει από τα Πανεπιστήμια κάποιες χιλιάδες μαθητές για να θησαυρίσουν τα ιδιωτικά κολλέγια.

Ο 20χρονος είδε τη σχολή του άδεια από φοιτητές, αλλά έτοιμη να γεμίσει από αστυνομικούς. Γιατί σύμφωνα με την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, το πρόβλημα στις σχολές δεν είναι ότι τα μαθήματα δεν γίνονται και τα πτυχία εξευτελίζονται, αλλά ότι δεν υπάρχουν αρκετοί μπάτσοι να ουρλιάζουν για τον νόμο και την τάξη.

Ο 20χρονος είδε ότι επί ένα χρόνο δεν υπήρξε κανένα άλλο σχέδιο στην κοινωνία πέρα από λοκ ντάουν. Είδε τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση να του κουνάνε το δάχτυλο ότι δεν προσέχει και ότι αυτός φταίει για τα κρούσματα.

Είδε την αστυνομία να τον κυνηγά να του κόψει πρόστιμο την ίδια περίοδο που ο πρωθυπουργός πήγαινε βόλτες ανέμελος στην Πάρνηθα και συμμετείχε σε γλέντια στην Ικαρία. Είδε την αστυνομία να σαπίζει στο ξύλο διαδηλωτές, φοιτητές, νέους και νέες στις πλατείες και τον Χρυσοχοΐδη να συμπεριφέρεται ως ημιπαράφρονας σερίφης στην Άγρια Δύση.

Ο 20χρονος είδε στη Νέα Σμύρνη μια ομάδα τραμπούκων με εθνόσημο να δέρνει ανελέητα έναν νεαρό.

Δεν είδε τον Μητσοτάκη να μιλά.

Ο 20χρονος είδε μετά από δύο μέρες στη Νέα Σμύρνη μια τεράστια διαδήλωση που έβραζε από θυμό και οργή για την κλεμμένη ζωή, τις κλεμμένες σπουδές, το κλεμμένο πτυχίο, το κλεμμένο μέλλον.

Και είδε τον Μητσοτάκη να κουνά και πάλι το δάχτυλο στους νέους, να συνιστά  αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία και να λέει ότι η οργή δεν οδηγεί πουθενά. Τον είδε να παριστάνει και πάλι το τιμητή των πάντων και να υπόσχεται ότι θα εγγυηθεί την ενότητα, την ασφάλεια και την ευημερία.

Ο 20χρονος ξέρει ότι η ενότητα έσπασε από το αστυνομικό γκλομπ, η ασφάλεια εξαφανίστηκε από την κρίση και την πανδημία και η ευημερία διαλύθηκε μπροστά στην πιθανή ανεργία, στη σίγουρη ανασφάλεια, στο μόνιμο άγχος.

Πόση οργή έχει ένας 20χρονος μετά από ένα χρόνο λοκ ντάουν, μετά από δέκα χρόνια μνημόνια και πριν από ένα ολόκληρο μέλλον υποθηκευμένο;

Δεν μπορούμε να πούμε στα σίγουρα, γιατί η οργή μαζεύεται από τότε που γεννήθηκε.

Πανελλαδική Συνέλευση Φοιτητών

Την Κυριακή 14/3 στις 19.30 έλα στο

aristerodiktioneolaias.wordpress.com/

Γιατί μιλάμε για εμφυλη βία

/0 Comments/in /by

Γράφει η Μαρίνα Παπαδοπούλου και η Ειρήνη Τσαλουχίδη

Η δημόσια αναφορά της Σοφίας Μπεκατώρου σχετικά με το βιασμό που υπέστη άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, με τις καταγγελίες για δημόσια πρόσωπα να διαδέχονται η μία την άλλη. Με αφορμή αυτήν την καταγγελία, ξεκίνησε μια παράλληλη και συνδεόμενη συζήτηση για τη βία στους χώρους εργασίας. Το ρεύμα που δημιουργήθηκε ήταν τόσο ισχυρό, ώστε να φτάσουν να αποκαλύπτονται σοβαρές εγκληματικές συμπεριφορές ανθρώπων που αποτελούσαν «προσωπικές επιλογές του πρωθυπουργού» σε βάρος ανηλίκων και μη. Η συζήτηση που διεξάγεται ευρύτατα αυτή τη στιγμή στα social media, τα ΜΜΕ, τις παρέες των ανθρώπων είναι πλούσια και χαώδης, ενώ εκτείνεται και σε επιμέρους παραμέτρους του προβλήματος της έμφυλης βίας, όπως το νομικό πλαίσιο, η στάση της δικαιοσύνης, η ψυχολογία των θυμάτων, ο ρόλος της οικογένειας, οι πολιτικές ευθύνες κ.ά. Το παρόν κείμενο επιχειρεί να εισάγει ορισμένους προβληματισμούς στη συζήτηση, με στόχο αυτή να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα.

Υπάρχει πρόβλημα έμφυλης βίας στην Ελλάδα;

Ναι. Υπάρχει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, με διαφορετική ένταση και έκταση. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ανισότητα μεταξύ των φύλων αποτελεί παρελθόν ή απλό κατάλοιπο προηγούμενων εποχών που με τον καιρό και την δήθεν γραμμική κοινωνική εξέλιξη θα ξεπεραστεί. Τα στοιχεία τους διαψεύδουν. Σύμφωνα με έρευνα που διενέργησε το 2012 το FRA[1] σε 42.000 γυναίκες από όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. το 33% των γυναικών από 15 ετών και άνω έχουν πέσει θύματα σωματικής ή/και σεξουαλικής κακοποίησης τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους.  Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, 1 στις 20 γυναίκες στην Ε.Ε. έχει πέσει θύμα βιασμού. Το ποσοστό που αφορά την Ελλάδα είναι μικρότερο, με τα θύματα σεξουαλικής ή/και σωματικής βίας να ανέρχονται στο 19% των ερωτηθεισών. Χαμηλότερα είναι και τα ποσοστά των βιασμών. Ενδιαφέρον στοιχείο στην έρευνα είναι σταθερά τα υψηλότερα ποσοστά σωματικής και σεξουαλικής βίας αναφέρονται στις θεωρητικά «προηγμένες» σκανδιναβικές χώρες, με την έρευνα να θέτει πάντως υπόψιν του αναγνώστη ότι αυτό πιθανώς οφείλεται ως ένα βαθμό στο γεγονός ότι υπάρχει καλύτερη αντίληψη σε σχέση με το τι συνιστά παρενόχληση και σεξουαλική βία.

Ειδικά για την Ελλάδα, ενδιαφέρον έχει το στοιχείο ότι ενώ μόνο το 17% δηλώνει ότι ανησυχεί ότι θα πέσει θύμα κακοποίησης (με την πλειοψηφία μάλιστα να θεωρεί πιθανότερο το ενδεχόμενο να κακοποιηθεί από κάποιον άγνωστο παρά τα σαφή στοιχεία που δείχνουν ότι η κακοποίηση από οικεία πρόσωπα είναι πολύ συχνότερη), το 68% των γυναικών (ένα από τα υψηλότερα ποσοστά πανευρωπαϊκά) δηλώνουν ότι αποφεύγουν συνειδητά την μετακίνησή τους σε ορισμένους χώρους, ιδιωτικούς ή δημόσιους, που αναγνωρίζουν ως «επικίνδυνους». Τα παραπάνω φαίνονται λογικά επακόλουθα της ευρέως διαδεδομένης αντίληψης που θέλει το θύμα να ευθύνεται επειδή «προκάλεσε» ή «ήταν απρόσεκτο», αλλά και της λογικής που θέλει τις γυναίκες κυρίως να φοβούνται την κακοποίηση και όχι να είναι καλά ενημερωμένες σε σχέση με αυτήν. Επιπρόσθετα, η Ελλάδα βρίσκεται τρίτη από το τέλος, όσον αφορά το ποσοστό καταγγελίας στην αστυνομία του πιο σοβαρού περιστατικού σωματικής ή σεξουαλικής παρενόχλησης που έχει δεχθεί μία γυναίκα.

Τι γεννά την καταπίεση και τη βία;

Η καταπίεση αφορά μια ανισότητα ισχύος και την επιβολή του ισχυρού στον αδύναμο, κύριο χαρακτηριστικό των εκμεταλλευτικών συστημάτων. Μια τέτοια ανισότητα είναι φανερή ανάμεσα στα δύο φύλα και έχει προκύψει ιστορικά από την κυριαρχία της πατριαρχίας ως τρόπου οργάνωσης της οικογένειας και της ιδιοκτησίας. Σύμφωνα με τον Ένγκελς [2] στην ανάλυσή του για την καταγωγή της οικογένειας, η υποδούλωση των γυναικών στους άνδρες αποτέλεσε την πρώτη ταξική σχέση υποδούλωσης.

Η γυναικεία εκμετάλλευση προέκυψε από το ζήτημα καταμερισμού της εργασίας και της κληροδότησης της ιδιοκτησίας, αλλά σύντομα εγκαθιδρύθηκε στην ιδεολογία, τα κοινωνικά στερεότυπα και την ηθική, με διαφοροποιήσεις σε κάθε εποχή, διαμορφώνοντας τους κοινωνικούς ρόλους του φύλου που εξυπηρετούν τον καταμερισμό της εργασίας σε κάθε ιστορική περίοδο. Η σχέση μεταξύ ταξικού και έμφυλου ζητήματος έχει υπογραμμιστεί ήδη από τη δεκαετία του ’60 από το μαρξιστικό φεμινισμό, αναδεικνύοντας το ζήτημα του φύλου ως μια σημαντική αντίθεση για το καπιταλιστικό σύστημα. Αναγνωρίζει την καταπίεση των γυναικών, ή καλύτερα την κυριαρχία των ανδρών, ως δομικό στοιχείο του συστήματος, μέσω της διπλής εκμετάλλευσης των γυναικών στον τομέα της παραγωγής και της αναπαραγωγής.

Έτσι, η σχέση μεταξύ των φύλων διαμορφώνεται ως μια σχέση εξουσίας συχνά μέσω της επιβολής αυτής, είτε λόγω των κοινωνικών νορμών που επιζητούν τη συμμόρφωση, είτε με χρήση βίας. Πρέπει να γίνει απολύτως αντιληπτό ότι ο βιασμός και οι παρενοχλητικές συμπεριφορές δεν σχετίζονται με την σεξουαλικότητα και δεν αποτελούν πιο «επιθετικές» μορφές έκφρασης της επιθυμίας ή της αγάπης. Σχετίζονται κατά βάση με την εξουσίαση του άλλου, που νοείται την δεδομένη στιγμή και βάσει των κυρίαρχων κοινωνικών αντιλήψεων ως αδύναμος. Το πρόβλημα δηλαδή ανάγεται στο σύστημα που παράγει θύτες και θύματα και στις αξίες που αυτό καλλιεργεί στην κοινωνία, προκειμένου να νομιμοποιήσει την οικονομική και κοινωνική ανισότητα που παράγει. Λεκτική, σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική, η έμφυλη βία διαχωρίζεται ως έννοια  από άλλα είδη βίας λόγω της κατεύθυνσής της  (προς τη γυναίκα) και του σκοπού της (την επιβολή του ισχυρού φύλου). Οι κοινωνικές νόρμες για τη σχέση και αλληλεπίδραση μεταξύ των φύλων, οι οποίες κανονικοποιούν την ανδρική επιθετικότητα έχουν δημιουργήσει μια κουλτούρα αποσιώπησης για περιστατικά έμφυλων κακοποιητικών συμπεριφορών στο σπίτι, την εργασία ή το δημόσιο χώρο. Και για αυτό, η εμφάνιση τέτοιων καταγγελιών στο δημόσιο λόγο αποκτά χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας: η μία ακολουθεί την άλλη γιατί λαμβάνουν δύναμη από το άνοιγμα του διαλόγου στη δημόσια σφαίρα, από την πρόκληση που αυτό δημιουργεί ενάντια στο status quo που κανονικοποιεί την παραβιαστική συμπεριφορά με το επιχείρημα «έτσι είναι η φύση τους».

Αυτές οι κοινωνικές νόρμες συνδέονται με το φαινόμενο της «κουλτούρας του βιασμού». Πρόκειται για μια κοινωνιολογική έννοια που αναφέρεται σε κοινωνικά πλαίσια στα οποία μέσω των κοινωνικών στάσεων για το φύλο και τη σεξουαλικότητα, ο βιασμός κανονικοποιείται, ενισχύεται η έμφυλη βία και η ενοχοποίηση του θύματος. Η κυρίαρχη αναπαράσταση για το βιασμό αφορά μια επίθεση ενός «τρελού» σε ένα σκοτεινό σοκάκι, όπου η εμφάνιση μιας κοπέλας τον έκανε να μη μπορεί να συγκρατήσει τη γενετήσια ορμή του. Αυτό αναπαράγει το μύθο της ευθύνης του θύματος ως πόλου σεξουαλικής έλξης. Ταυτόχρονα, θεωρεί αναπόδραστη τη σεξουαλική διέγερση κάθε άνδρα, αλλά η ‘διαταραχή’ του βιαστή έγκειται στο ότι ο συγκεκριμένος δρα επί αυτής της σεξουαλικής ορμής. Η «πρόληψη» λοιπόν του βιασμού έγκειται στις επιλογές της γυναίκας ώστε να μη φαίνεται σεξουαλική διαθέσιμη, και από πολύ νεαρή ηλικία η γυναίκα εκπαιδεύεται σε μεθόδους πρόληψης: να είσαι με παρέα, να συνοδεύεσαι από άνδρα, να γυρνάς νωρίς, να μη φοράς αποκαλυπτικά ρούχα, να διαλέγεις την πιο φωτισμένη διαδρομή, να κρατάς τα κλειδιά σου στο χέρι, να μιλάς στο τηλέφωνο ή έστω να παριστάνεις πως μιλάς στο τηλέφωνο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο θύτης παρουσιάζεται ως ανώμαλος, ως πιθανό ‘ψυχιατρικό περιστατικό’, αλλά το θύμα δε γλυτώνει από τις κατηγορίες ότι δεν πρόσεχε αρκετά, ότι έχει κάποιου είδους ευθύνη στο γιατί συνέβη σε εκείνη.. Πολύ συχνότερα βέβαια είναι τα περιστατικά βιασμού από οικεία πρόσωπα. Σε αυτά τα περιστατικά επικρατεί η δυσπιστία των Αρχών και του κοινωνικού περιγύρου, που είτε κατηγορούν το θύμα για ψευδή καταγγελία, είτε ξεχειλώνουν την έννοια της συναίνεσης. Η ευθύνη βαραίνει και πάλι το θύμα που δεν προέβαλε αρκετή αντίσταση, δεν έκανε σαφή την άρνηση ή απλά θεωρείται ότι μετάνιωσε μια συναινετική πράξη και τώρα θέλει να εκδικηθεί και να συκοφαντήσει.

Το θύμα πέρα από το τραύμα για το αυτό το οποίο πέρασε, εσωτερικεύει το βάρος της «ατομικής της ευθύνης» κατηγορώντας τον εαυτό της ότι θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι παραπάνω Θα μπορούσε να είχε φωνάξει περισσότερο, να χτυπήσει δυνατότερα, να πει περισσότερες φορές «όχι», να εμπιστευτεί λιγότερο τα λόγια «Καλέ είναι δυνατόν να με φοβάσαι; Ένα ποτό θα πιούμε». Φυσιολογικές αντιδράσεις του σοκ, όπως το πάγωμα, χρησιμοποιούνται ενάντια στο θύμα. Η απώθηση του συμβάντος και η δυσκολία παραδοχής του ως βιασμό είναι συχνό ψυχολογικό φαινόμενο και παίζει σημαντικό ρόλο στην καθυστέρηση της καταγγελίας, ενώ ταυτόχρονα οι κοινωνικές επιπτώσεις που υφίστανται τα θύματα που καταγγέλλουν αποτελούν επιπλέον αποτρεπτικό παράγοντα.

Έμφυλη ή ταξική βία;

Πολλές από τις καταγγελίες που δημοσιοποιούνται αφορούν τους εργασιακούς χώρους και αυτό έχει ανοίξει μια παράλληλη συζήτηση για τη βία στην εργασία. Η συζήτηση αυτή είναι αναγκαία. Δε χρειάζεται όμως να υπονομεύει την ιδιαιτερότητα της γυναικείας εργασίας, θέτοντας ως αλληλοαποκλειόμενα το ταξικό και το έμφυλο. Φυσικά και υπάρχει το φαινόμενο βίας προς τους εργαζομένους και προς τα δύο φύλα. Οφείλουμε όμως να κατανοήσουμε πως η καταπίεση, ο εξευτελισμός και η βία του εργοδότη δημιουργεί μια εντονότερη καταπίεση όταν κατευθύνεται σε γυναίκα εργαζόμενη, γιατί κατά κανόνα εκμεταλλεύεται την ασθενέστερη θέση της εξαιτίας του ότι είναι γυναίκα: είτε γιατί σωματικά δεν μπορεί να αντιδράσει, είτε γιατί έχει λιγότερες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας (άρα μεγαλύτερες πιθανότητες να σιωπήσει), είτε γιατί η κοινωνική κατακραυγή μπορεί να κατευθυνθεί στο θύμα αντί για το θύτη, είτε σεξουαλικοποιώντας το σώμα της κοκ.

Επίσης, δεν αρνείται κανείς το γεγονός πως το γυναικείο και εργατικό κίνημα πέτυχαν μεγάλες νίκες τις παρελθούσες δεκαετίες γύρω από ζωτικής σημασίας αιτήματα όπως το ωράριο, οι δομές του κοινωνικού κράτους, τα ασφαλιστικά συστήματα, η προστασία της μητρότητας κ.ά. Οι σημαντικές αυτές νίκες έχουν ωστόσο αναιρεθεί σε μεγάλο βαθμό μετά από 40 χρόνια νεοφιλελεύθερου παροξυσμού. Η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η όλο και πιο έντονη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας (συχνά μάλιστα στο όνομα της δυνατότητας των γυναικών να μεγαλώνουν τα παιδιά τους), η αμφισβήτηση του 8ώρου και η ολομέτωπη επίθεση στο συνδικαλισμό μας έχουν οδηγήσει πολλά βήματα πίσω. Ο νεοφιλελευθερισμός επιχειρεί την επιστροφή της γυναίκας στους παραδοσιακούς ρόλους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, διατηρουμένης φυσικά της ιδιότητάς της ως εργαζόμενης, με σχέσεις ωστόσο μερικούς απασχόλης, τηλεργασίας ή εκ περιτροπής απασχόλησης. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι που πρέπει να ενισχυθεί η φωνή των γυναικών στους χώρους εργασίας και η διεκδίκηση παραδοσιακά «γυναικείων» αιτημάτων, που στην πραγματικότητα όμως συντελούν στην βελτίωση της θέσης του συνόλου των εργαζομένων.

Το γυναικείο ζήτημα ήταν και παραμένει επίκαιρο και χρειάζεται να υπάρχει στην ατζέντα όσων διεκδικούν ένα δίκαιο κόσμο, μακριά από τν καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η εξέλιξη το Me Too στην Ελλάδα αποτελεί αφορμή να βγει στο προσκήνιο μια πλευρά της γυναικείας εμπειρίας, ένα συλλογικό βίωμα γύρω από την έμφυλη διάσταση της βίας και της καταπίεσης, σε μια εποχή που υπάρχουν περισσότερα ανοικτά αυτιά. Αυτή η συνθήκη θα βοηθήσει να κάνουμε το πρώτο βήμα, να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση, ώστε να αρχίσουμε να ψηλαφουμε απαντήσεις.

[1] European Agency for Fundamental Rights: Βία κατά των γυναικών – Πανευρωπαϊκή έρευνα . Η έρευνα αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα έρευνα που έχει διενεργηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ περιλαμβάνει αναλυτικά στοιχεία και για την ψυχολογική βία, την σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο, τη διαδικτυακή παρενόχληση, το stalking κ.ά. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι διακρίνει αυστηρά τα κριτήρια ανάμεσα στις διαφορετικές μορφές βίας.

[2] Ένγκελς, Φ. Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους

Ημέρα της Γυναίκας: μια πολύ σοβιετική ιστορία

/0 Comments/in /by

Ενας αστικός μύθος συνόδευε για σχεδόν μισό αιώνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Κάποιοι ήθελαν να «θυμούνται» μια απεργία στη Νέα Υόρκη και να ξεχνούν την έναρξη της Ρωσικής Επανάστασης.

Από τα μέσα του 20ού αιώνα και για αρκετές δεκαετίες δεκάδες δημοσιεύματα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας εντόπιζαν τις απαρχές του εορτασμού σε μια απεργία γυναικών σε κλωστοϋφαντουργία, που σημειώθηκε στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη. Αρκετοί αρθρογράφοι έφτασαν μάλιστα να περιγράφουν με τρομακτικές λεπτομέρειες την άρνηση των γυναικών να υπακούσουν στις εντολές της αστυνομίας να διαλυθούν. «Η αστυνομία είχε εντολές να πυροβολεί και να σκοτώνει» έγραφαν κάποιοι, ενώ άλλοι προσέθεταν ότι οι γυναίκες έδιναν τη μάχη για τις 10 ώρες εργασίας.

Το μοναδικό πρόβλημα σε αυτές τις αφηγήσεις είναι ότι η συγκεκριμένη απεργία, όπως και οι συγκρούσεις με την αστυνομία, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Σύμφωνα με έρευνες που πραγματοποίησαν δύο εμβληματικά μέλη του φεμινιστικού κινήματος της Γαλλίας, η Λιλιάν Καντέλ και η Φρανσουάζ Πικ, καμία εφημερίδα και κανένα ιστορικό αρχείο δεν έχει καταγράψει κάποιο σημαντικό γεγονός στις 8 Φεβρουαρίου του 1857 στη Νέα Υόρκη. Προφανώς οι δύο ερευνήτριες δεν είχαν καμία πρόθεση να αμφισβητήσουν τις ηρωικές μάχες που έδινε από τα μέσα του 19ου αιώνα το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ. Πιστεύουν όμως ότι η επικράτηση του συγκεκριμένου αστικού μύθου οφείλεται στην προσπάθεια ορισμένων να αποκρύψουν τον ρόλο που έπαιξε η Σοβιετική Ενωση στην καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.

Στις 8 Μαρτίου του 1917 (23 Φεβρουαρίου για το ρωσικό ημερολόγιο) γυναίκες από βιομηχανίες κλωστοϋφαντουργίας του Πέτρογκραντ, της πρωτεύουσα της τσαρικής Ρωσίας, ξεκίνησαν μια απεργία που σύντομα επεκτάθηκε σε ολόκληρη την πόλη. Ήταν η έναρξη της Επανάστασης του Φεβρουαρίου, η οποία με τη σειρά της σηματοδότησε την απαρχή της Ρωσικής Επανάστασης του 1917. Ακόμη και εδώ βέβαια υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με τα γεγονότα που πυροδότησαν τις συγκεντρώσεις. Η επίσημη ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης ανέφερε ότι όλα ξεκίνησαν με εντολή της Κεντρικής Επιτροπής Μπολσεβίκων του Πέτρογκραντ. Ο Τρότσκι, όμως, στην Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, αποκάλυπτε ότι η απεργία ξεκίνησε αυθόρμητα, «χωρίς να ληφθούν υπόψη οι δικές μας οδηγίες», όπως έλεγε.

Από τις περιγραφές του Τρότσκι μαθαίνουμε επίσης ότι η 8η Μαρτίου υπήρχε ήδη ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Πιθανότατα η επιλογή της ημέρας έγινε το 1914 με τις μεγάλες συγκεντρώσεις στο Βερολίνο και το Λονδίνο (όπου πραγματοποιήθηκε και η ιστορική σύλληψη της θρυλικής σουφραζέτας Σίλβια Πάνκχερστ). Η απόφαση να υπάρχει μια διεθνής ημέρα για τη γυναίκα είχε ληφθεί τον Αύγουστο του 1910 στη Διεθνή Διάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών που πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη, χωρίς όμως να οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία. Η Ημέρα της Γυναίκας λοιπόν ήταν εξ αρχής συνυφασμένη με το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά το μέγεθος των γεγονότων του Πέτρογκραντ ήρθε να βάλει και τη σφραγίδα της Ρωσικής Επανάστασης – κάτι που δεν μπορούσε να ανεχτεί η Δύση.

Η 8η Μαρτίου είχε αποκτήσει πλέον σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, καθώς συνέδεε τον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών με ευρύτερα θέματα ισότητας, τις συνθήκες εργασίας, αλλά και το αντιπολεμικό κίνημα. Το σύνθημα «Ψωμί και ειρήνη», με το οποίο ξεκίνησαν την απεργία τους οι γυναίκες στο Πέτρογκραντ, μπορεί να ήταν από τα πιο σύντομα στην ιστορία των επαναστάσεων, αλλά άνοιγε τεράστιους ορίζοντες στο γυναικείο κίνημα. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις γυναικών, πριν από την έναρξη του Ισπανικού Εμφυλίου στη Μαδρίτη, έγινε από την κομμουνίστρια Ντολόρες Ιμπαρούρι, η οποία έδωσε και αντιφασιστικά χαρακτηριστικά στην επέτειο της 8ης του Μάρτη.

Ασχέτως πάντως της σημασίας της για το φεμινιστικό κίνημα, η ιστορία της 8ης Μαρτίου αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένας αστικός μύθος. Όπως εξηγούν η Λιλιάν Καντέλ και η Φρανσουάζ Πικ, από το 1955, οπότε δημιουργείται ο μύθος της απεργίας των γυναικών στη Νέα Υόρκη, δεκάδες δημοσιογράφοι φρόντιζαν να προσθέτουν μικρές λεπτομέρειες που θα έκαναν την αφήγησή τους πιο ρεαλιστική. «Μια φορά και ένα καιρό» έγραφε το 1955 η γαλλική Humanité «στη Νέα Υόρκη του 1857 υπήρχαν εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας, οι οποίες δούλευαν για δέκα ώρες την ημέρα σε απάνθρωπες συνθήκες με μισθούς πείνας».

Λίγες ημέρες νωρίτερα όμως άλλο δημοσίευμα ανέφερε ότι οι εργάτριες δούλευαν περισσότερες ώρες και με την απεργία τους ζητούσαν την καθιέρωση της δεκάωρης εργασίας. Διαβάζοντας τα κείμενα θα πίστευες ότι οι συντάκτες έζησαν από κοντά τα γεγονότα και μπορούσαν να περιγράψουν ακόμη και το λαμπύρισμα στα μάτια των απεργών (σχεδόν όπως η εφημερίδα «Το Βήμα» περιέγραφε τους σωματοφύλακες του Ερντογάν, ο οποίος… δεν είχε έρθει στην Ελλάδα).

Αρκετές από αυτές τις αφηγήσεις ξεκίνησαν και από έντυπα της Αριστεράς, όπως η Humanité, ήταν όμως το αντικομμουνιστικό κλίμα του Ψυχρού Πολέμου που λειτούργησε σαν πευκοβελόνες στην πυρκαγιά της παραπληροφόρησης. Η Δύση δεν μπορούσε να δικαιολογήσει στον δικό της πληθυσμό ότι οι γυναίκες στη πρώην ΕΣΣΔ απολάμβαναν ίσα δικαιώματα με τους άντρες, τη στιγμή που στην καρδιά της Ευρώπης αντιμετωπίζονταν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας (σε ένα καντόνι της Ελβετίας οι γυναίκες ψήφισαν για πρώτη φορά το… 1990).

Το βέβαιο είναι ότι ο αστικός μύθος έδρασε υποδειγματικά σε εποχές που η παγκόσμια ημέρα των γυναικών έπρεπε να αποσυνδεθεί από άλλες, εξίσου «επικίνδυνες», διεκδικήσεις.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Τι μπορεί να γίνει απέναντι στο ξεσάλωμα της αστυνομικής τρομοκρατίας;

/1 Comment/in /by

Η αστυνομία και ειδικά οι τραμπούκικες μονάδες της που τάχα αποκαθιστούν την τάξη, εδώ και καιρό βρίσκονται σε παροξυσμό.

Συμπεριφέρονται χωρίς κανένα όριο, συχνά ως κακοποιοί (ας θυμηθούμε τις καταστροφές που έκαναν στη Χίο σε σταθμευμένα αυτοκίνητα ή τον ξυλοδαρμό της οικογένειας Ινδαρέ), καθώς το καθεστώς πλήρους ασυλίας που απολαμβάνουν, δημιουργεί φαινόμενα πλήρους ασυδοσίας.

Χθες ο εικονιζόμενος αξιωματικός των ΜΑΤ έβρισε χυδαία τη μάνα του δικηγόρου που του έκανε εντελώς κόσμια παρατήρηση για τη βία που αδικαιολόγητα ασκούσε.

Σήμερα σε μια πλατεία γεμάτη παιδιά και οικογένειες, ξεπέζεψαν δεκάδες τραμπούκοι και ξυλοκόπησαν ορισμένους από τους παριστάμενους.

Τα ΜΜΕ υιοθέτησαν τη γραμμή της κυβέρνησης ότι “30 άτομα επιτέθηκαν στην αστυνομία”. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τα εξαγορασμένα μήντια αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Ωστόσο οι εικόνες από τα γεγονότα τους διαψεύδουν ολοκληρωτικά.

Αστυνομικοί σε όλη τη χώρα δέρνουν, βρίζουν, χυδαιολογούν, παρενοχλούν, εισβάλουν σε σπίτια, καταπατούν τον νόμο και το Σύνταγμα. Ενίοτε κάποιοι από αυτούς συλλαμβανονται για διακίνηση ναρκωτικών, για κύκλωμα τράφικινγκ, για παροχή προστασίας σε ανθρώπους της νύχτας. Ας μη βιαστούν ορισμένοι να διαχωρίσουν τις συμπεριφορές αυτές σε εμφανώς παράνομες και σε πιθανώς νομότυπες.

Η εκ των προτέρων ασυλία για οποιαδήποτε πράξη αστυνομικού, δημιουργεί την ολοκληρωτική ασυδοσία. Οι σημερινές εικόνες από τη Νέα Σμύρνη δυστυχώς προδίδουν αστυνομικούς ξεσαλωμένους, αφιονισμένους, φανατισμένους από τους προϊσταμένους τους, με ελευθέρας από την πολιτική τους ηγεσία και άρα έξω από κάθε έλεγχο που θεωρητικά υπάρχει σε μια ευνομούμενη πολιτεία.

Και η ασυλία προς την ασυδοσία της ΕΛΑΣ είναι στρατηγική επιλογή ενός συστήματος εξουσίας που ξέρει ότι η πολιτική του θα γεννήσει αντικειμενικά κοινωνικές αντιδράσεις. Χρειάζεται λοιπόν ένα στρατό πραιτοριανών δίχως δημοκρατικά αισθήματα ή συνταγματικές ευαισθησίες που θα επιβάλει την τάξη.

Η κατάσταση έχει ξεφύγει με την προτροπή ενός υπουργού που μας κατσικώθηκε ως πετυχημένος επειδή στη διάρκεια της θητείας του πριν είκοσι χρόνια έσκασε μια βόμβα στα χέρια του Ξηρού. Αν η καθοδήγηση ωστόσο είναι του Χρυσοχοΐδη, η κάλυψη είναι από ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης.

Γνωρίζουν όλοι πολύ καλά ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται απαιτούν θωράκιση. Δεν είναι τυχαίο ότι σε περίοδο πανδημίας οι μοναδικές οργανικές θέσεις που δημιουργήθηκαν στο δημόσιο ήταν στην αστυνομία. Γιατροί και νοσηλευτές προσλήφθηκαν (όσοι προσλήφθηκαν) ως επικουρικό προσωπικό (συμβασιούχοι). Και φυσικά μπορεί ο δημόσιος λόγος να κατακλύζεται από την προπαγάνδα της “αριστείας”, αλλά κανέναν δεν ενοχλεί να προσλαμβάνονται ημιεγγράμματοι παιδοβούβαλοι στα σώματα ασφαλείας ενώ νέοι άνθρωποι με γνώσεις και δεξιότητες να φυτοζωούν μεταξύ ανεργίας και απλήρωτης εργασίας.

Το τοπίο είναι δυστοπικό και η καταστολή και η κρατική τρομοκρατία θυμίζει οργουελιανά τοπία. Οι νέες ηλικίες είναι στο στόχαστρο της ΕΛΑΣ ενώ πλέον ολόκληρες γειτονιές τρομοκρατούνται όταν αποφασίζουν οι τραμπούκοι να εφορμήσουν.

Από την κορυφή του κράτους, τον Κ. Μητσοτάκη που κουνά διαρκώς το δάχτυλο προς την απρόσεχτη κοινωνία όταν ο ίδιος δεν βολτάρει ανέμελα στην Ικαρία και στην Πάρνηθα, μέχρι τον τελευταίο τραμπούκο της ΕΛΑΣ που δέρνει, βρίζει, βασανίζει, σε έξαλλη κατάσταση, η καταστολή σε όλη της την πυραμίδα, από την κορυφή μέχρι τη βάση, βρίσκεται σε οργασμό.

Πριν μας πνίξει ολοκληρωτικά η νοσηρή αίσθηση της εκτροπής και η ασφυξία ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα απέναντι σε ένα πάνοπλο αφιονισμένο μηχανισμό χρειάζεται να σκεφτούμε και να μιλήσουμε πολιτικά:

Πρώτον με τη μαζική – όσο γίνεται πιο μαζική αντίδραση στην αστυνομοκρατία και στην ασυδοσία των σωμάτων καταστολής. Η αυθόρμητη πορεία κατοίκων της Νέας Σμύρνης για παράδειγμα, απέναντι στον σημερινό χουλιγκανισμό της αστυνομίας είναι σημαντική. Οι μαζικές αντιδράσεις θα δημιουργούν πολιτικό κόστος αλλά και θα ξυπνούν ερωτηματικά σε τμήματα της κοινωνίας που δεν μπορούν να φανταστούν ότι αστυνομικοί στην Ελλάδα του 2021 συμπεριφέρονται ως κακοποιοί. Και φυσικά με την συγκεκριμένη αποκάλυψη εικόνας και ήχου αστυνομικών που βιάζουν τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών. Είναι φυσικά πολύ πιθανό ο “φιλελεύθερος” Μητσοτάκης να απαγορεύσει την καταγραφή βίντεο στα χνάρια του Μακρόν, αλλά οι νέες τεχνολογίες ενίοτε μπορούν να λειτουργήσουν αποκαλυπτικά για κάθε αυθαιρεσία.

Δεύτερο και εξίσου σημαντικό: Να συγκροτηθούν πολιτικά αιτήματα ενάντια στην εκτός δημοκρατικού πλαισίου αστυνομία. Αυτό δεν είναι ζήτημα συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, αλλά καθολική απαίτηση για όλους τους προοδευτικούς – δημοκρατικούς χώρους. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα το κίνημα Black Lives Matter συγκροτήθηκε γύρω από το αίτημα της μείωσης της χρηματοδότησης στην αστυνομία. Στην Ελλάδα πεθαίνουν άνθρωποι στα νοσοκομεία εκτός ΜΕΘ αλλά οι δαπάνες για τα σώματα καταστολής είναι θηριώδεις και έξω από κάθε λογική.

Ένα πλαίσιο πολιτικών αιτημάτων είναι απαραίτητο:

Να μειωθεί η χρηματοδότηση της αστυνομίας και το εξοικονομηθέν ποσό να πάει σε σχολεία που πέφτουν από σεισμούς και νοσοκομεία που γεμίζουν ασθενείς.

Να μειωθεί το προσωπικό στα σώματα καταστολής και να αυξηθούν γιατροί, νοσηλευτές, εκπαιδευτικοί, πυροσβέστες, οδοκαθαριστές, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, κλπ. Δηλαδή να προσληφθούν σε δημόσιες και κρατικές υπηρεσίες χρήσιμες για την κοινωνία ειδικότητες, που προσφέρουν πραγματικό έργο, βοηθούν ανθρώπους, στηρίζουν παιδιά και οικογένειες, σώζουν ζωές.

Να αποταχθούν οι αστυνομικοί που συμπεριφέρονται εκτός νόμου, βρίζουν, χτυπούν, σακατεύουν, χυδαιολογούν.

Να διαλυθούν τα σώματα των τραμπούκων εποχούμενων σε δίκυκλα.

Να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, έστω και μετά από χρόνια, οι διοικητές των τμημάτων των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ κλπ, που συμπεριφέρονται ως κοινοί χουλιγκάνοι.

Να κοπεί η πλάκα με τις γελοίες ΕΔΕ (μόλις διατάχθηκε ακόμα μία για τα σημερινά γεγονότα, αλλά δεν υπάρχει κανείς που δεν ξέρει πού θα καταλήξει) και τις γελοιωδέστερες επιτροπές των Αλιβιζάτων. Η αστυνομία έχει τυπικά και επισήμως κακοφορμίσει, έχει μετατραπεί σε φασιστικό φυτώριο, και δεν μπορεί εκ των έσω να εκδημοκρατιστεί, έστω στοιχειωδώς.

Απαιτούνται μαζικές αποτάξεις, μαζικότερες απολύσεις, κάθισμα των υπεύθυνων διοικητών στο εδώλιο της δικαιοσύνης. Και φυσικά ατιμωτική απόσυρση του Χρυσοχοΐδη από το δημόσιο βίο. Ως εδώ.

Και επειδή από την άλλη “σύσσωμος” ο δημοκρατικός κόσμος ανατρίχιασε σήμερα για μια ακόμα φορά, ας αναρωτηθούμε:

Πόσοι αστυνομικοί αποτάχθηκαν για παράβαση καθήκοντος επί προηγούμενης κυβέρνησης; Πόσοι αστυνομικοί απολύθηκαν γιατί παραβίασαν τους κανονισμούς, τους νόμους και το σύνταγμα; Και από την άλλη πόσες αύρες αγοράστηκαν; Πόσα λεφτά δόθηκαν για εξοπλισμό των οργάνων καταστολής; Ποιος διοικητής διμοιρίας των ΜΑΤ οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη για τις αθλιότητες των αντρών του; Ποιος διοικητής της ΔΙΑΣ διώχθηκε από το σώμα για τα κατορθώματα των τραμπούκων του;

Ο αστυνομικός τραμπουκισμός έμεινε ατιμώρητος, πήρε κάλυψη, εξαγριώθηκε, ξεσάλωσε, και σήμερα έχει κανονικοποιηθεί.

Και το πολιτικό αίτημα για εκκαθάριση της φασιστικής γάγγραινας από το αστυνομικό σώμα, πρέπει να γίνει πάνδημο.

Το “μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι” ειναι κατανοητό όταν σε δέρνουν αναίτια, αλλά είναι εκτονωτικό.

Χρειάζονται απολύσεις, αποχρηματοδότηση, αποτάξεις, αφαίρεση αρμοδιοτήτων, αναδιαπαιδαγώγηση στις συνταγματικές αρχές και στα πολιτικά δικαιώματα όσων πρέπει να απομείνουν, μείωση εξοπλισμού, αφοπλισμός συγκεκριμένων μονάδων κοκ.

Το αίτημα αυτό πρέπει να υιοθετηθεί από τα κοινοβουλευτικά κόμματα που έχουν μια κάποια αναφορά στη δημοκρατία (από ΚΚΕ μέχρι ΚΙΝΑΛ), να γίνει πράξη από ενδεχόμενη επόμενη κυβέρνηση, να γίνει αντικείμενο απαίτησης από το λαϊκό κίνημα.

Και ας μη φοβούνται οι οπαδοί της τάξης από την αποχρηματοδότηση ή τις αναγκαίες απολύσεις: Έτσι κι αλλιώς η αστυνομία δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το έγκλημα. Πριν δύο μήνες πυροβολισμοί μαφιόζων έπεσαν στη Νέα Σμύρνη με έναν νεκρό σε πλατεία. Η αστυνομία ήταν απούσα. Ήρθε για να δείρει όμως τους περίοικους που έκαναν τη βόλτα τους δύο μήνες μετά. Και κακά τα ψέματα, η αστυνομία που ξεσάλωνε σήμερα κυνηγώντας πολίτες είναι η ίδια αστυνομία που άφηνε ανενόχλητο τον Λιγνάδη και έκανε δύο μήνες να ψάξει το σπίτι του για ευρήματα.

Ο ρόλος της και η αρμοδιότητά της είναι σαφής.

Η σιωπή σπάει με αγώνες

/0 Comments/in /by

Κάποτε το 1857, οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών και ισότιμα δικαιώματα. Η αστυνομία απάντησε με σφοδρή επίθεση!

Ηταν 8 του Μάρτη κι αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Είχε προηγηθεί η πρώτη γυναικεία απεργία των Αγγλίδων εργατριών στα γάντια, στο Ουόρτσεστερ το 1804, ενώ το 1831 ακολούθησαν οι Γαλλίδες καπελούδες.

Στην Αμερική, η σπίθα ανάμεσα στις γυναίκες άναψε το 1820, στο Νιου Ιγκλαντ, στις βιοτεχνίες ενδυμάτων, με αιτήματα καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς και μικρότερα ωράρια. Να σημειωθεί πως η απεργία των υφαντριών στο Ντόβερ, το 1828, είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που παραλίγο να επέμβει η πολιτοφυλακή, για να αποσοβηθεί η …γυναικοκρατία!
Εγιναν κι άλλες πολλές κινητοποιήσεις, ώσπου ιδρύθηκε το 1844 το πρώτο γυναικείο εργατικό σωματείο. Οι γυναίκες πέτυχαν τότε και τις πρώτες μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία. Ακολούθησε η δημιουργία σωματείων και στους κλάδους των καπνεργατριών, των ραφτρών, των τυπογράφων, των μοδιστρών και των εργαζομένων σε πλυντήρια.
Από τότε μέχρι σήμερα, οι γυναίκες δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται για τα αυτονόητα. Στις σημερινές συνθήκες όμως, του γενικευμένου φόβου και της ανασφάλειας, ζουν στο πετσί τους ακόμα πιο επώδυνα την αντιδραστικότητα της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και την όξυνση απαράδεκτων συμπεριφορών απέναντί τους, που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, τον βιασμό, ακόμη και τις δολοφονίες. Οι πρόσφατες πρώτες καταγγελίες άνοιξαν το δρόμο της αποκάλυψης και της ανατριχιαστικής περιγραφής μιας κόλασης.
Εργοδοτική βία και τρομοκρατία με την απειλή απόλυσης και ανεργίας, σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, εκβιασμοί μεγαλοπαραγόντων του αθλητισμού, του θεάτρου, χυδαίες πιέσεις του πανεπιστημιακού, δημοσιογραφικού κι επιχειρηματικού κατεστημένου.
Υποκριτικό κυβερνητικό ενδιαφέρον

Παρατηρήθηκε όμως και το εξής περίεργο: Οι δήθεν πολέμιοι της κοινωνικής αδικίας και της υπεράσπισης των γυναικείων δικαιωμάτων είναι οι ίδιοι που προωθούν νόμους για την ακόμη πιο στυγνή εκμετάλλευσή τους, την κατάργηση π.χ. του 8ωρου και τη συντριβή κάθε εργατικού δικαιώματος.

Οι – τάχα – εχθροί της βίας κατά των γυναικών χρησιμοποιούν την πιο άγρια καταστολή, για να θωρακίσουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό που πραγματικά τους νοιάζει είναι να κρύψουν την πραγματικότητα της εμπορευματοποίησης και του ανταγωνισμού, που αποθεώνει την ατομικότητα έναντι της συλλογικότητας.

Τους εξυπηρετεί η σιγή κι η αφωνία για τις πραγματικές ταξικές αιτίες της πολύμορφης βίας σε βάρος των γυναικών. Καλούν τις γυναίκες να διαμαρτυρηθούν για την ενδοοικογενειακή βία και τη βία στους χώρους δουλειάς, αλλά ταυτόχρονα να …σιωπήσουν για τις πολιτικές που τσακίζουν τη ζωή τους, να μην καταγγείλουν την εργοδοτική και κρατική βία και να ανεχθούν την καταστολή στους αγώνες για τα δικαιώματά τους.

Η ανεργία είναι μορφή βίας

Υπάρχουν βαθιές κοινωνικές και οικονομικές αιτίες που υφίστανται οι γυναίκες τη βία. Γιατί μορφή βίας είναι και η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία, τα σπασμένα ωράρια, η υποαπασχόληση, οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, οι άδειες μητρότητας… Ολα αυτά είναι μορφές κρατικής και εργοδοτικής βίας που υφίστανται γυναίκες και κανένας δεν τις προστατεύει.

Η ρίζα της γυναικείας ανισοτιμίας είναι ταξική. Ποτέ το απάνθρωπο σύστημα του καπιταλισμού δεν πρόκειται να παραχωρήσει πραγματική ισοτιμία, γιατί απλά κάτι τέτοιο δεν συμβαδίζει με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα.

Το βολεύει η εργασιακή ζούγκλα και όσα απαράδεκτα συμβαίνουν σ’ αυτήν. Μάλιστα, με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και διατηρήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, απαλείφθηκε ακόμα και η κατώτατη ποινή για τη σεξουαλική παρενόχληση εργαζόμενων γυναικών από εργοδότη, δηλαδή από άτομο «που εξαρτάται εργασιακά από αυτόν ή εκμεταλλευόμενος την ανάγκη ενός προσώπου να εργαστεί», ρίχνοντας «στα μαλακά» τους ενόχους (άρθρο 337).

Μόνες στα δύσκολα

Στα δύσκολα, οι γυναίκες μένουν χωρίς στοιχειώδη νομική προστασία, αφού με τον νέο Ποινικό Κώδικα π.χ. οι μαστροποί διώκονται μόνο βάσει του άρθρου 323Α για την «εμπορία ανθρώπων», εφόσον δηλαδή αποδειχθεί ότι υπάρχει κακοποίηση.

Οπότε, αν θεωρηθεί ότι υπάρχει «συναίνεση» της γυναίκας, δεν υπάρχει καν δίωξη. Οι γυναίκες – μην ξεχνάμε – έρχονται αντιμέτωπες με τη βία των ιμπεριαλιστικών πολέμων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Αφήνουν την κόλαση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για να βρεθούν στα κολαστήρια των hot spots τύπου Μόριας, εκτεθειμένες στα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων και σε κάθε είδους κινδύνους.

Δεν πείθει κανέναν το κακοπαιγμένο ενδιαφέρον της ΝΔ, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ, για την προστασία των γυναικών προσφύγων, όταν η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, όταν δίνει το 2% του ΑΕΠ το χρόνο για τους εξοπλισμούς της δολοφονικής μηχανής του ΝΑΤΟ, που προκαλεί πόλεμο και προσφυγιά.
Οταν στηρίζει την απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, μαζί με τον αντιδραστικό Κανονισμό του Δουβλίνου, εμποδίζοντας τους πρόσφυγες να φτάσουν στις χώρες πραγματικού προορισμού τους. Οσοι νόμοι και αν ψηφιστούν, όσες διεθνείς συμβάσεις για την καταπολέμηση της βίας και αν κυρωθούν, όσα Εθνικά Σχέδια Δράσης για την ισότητα των φύλων και αν καταστρωθούν, η βία θα εντείνεται, όσο παραμένουν οι παράγοντες του οικονομικού και κοινωνικού καταναγκασμού των γυναικών.
Αυτό που πρέπει να διεκδικηθεί είναι:

Μέτρα στήριξης άνεργων γυναικών, γυναικών από μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες, μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, κατοχυρωμένους από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Επίδομα ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για λειτουργία κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, για την πρόληψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών και για τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών (ξενώνες, τηλεφωνικές γραμμές κ.ά.), με την άμεση και πλήρη στελέχωσή τους από εξειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή εργασία χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ.

Ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία και σχολές από επιστημονικούς κρατικούς φορείς.

Η σιωπή για την πολύμορφη βία που δέχονται οι γυναίκες, μπορεί να σπάσει μόνο μέσα από τον συλλογικό αγώνα. Μόνο έτσι μπορεί να γιορτάζεται η 8η του Μάρτη, όπως της αξίζει.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Τέσσερα πράγματα που επιβεβαίωσε η παραίτηση του Δ/ντη Παθολογικής του Αγία Όλγα

/0 Comments/in , /by

Είδε το φως της δημοσιότητας η επιστολή παραίτησης του Δ/ντη της Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Αγία Όλγα, Ι. Ιωαννίδη. Στις 211 λέξεις της δήλωσής του, ο Ιωαννίδης επιβεβαιώνει ολοκληρωτικά ότι η κατάσταση στα ελληνικά νοσοκομεία είναι εδώ και κάποια εικοσιτετράωρα, τραγική.

Πρώτον, ότι οι υπεύθυνοι του επιχειρησιακού σχεδίου έχουν, είτε μαύρα μεσάνυχτα, είτε κυνική αδιαφορία, για τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού. Μετέτρεψαν το σύνολο σχεδόν των νοσοκομείων του λεκανοπεδίου σε νοσοκομεία μίας νόσου. Πρόκειται για πλήρη χρεοκοπία του σχεδιασμού, με κυβερνητική μάλιστα σφραγίδα.

Δεύτερον, ότι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι στα όριά του, αδυνατεί να κάνει τη δουλειά του και να τηρήσει τον όρκο του. Δεν είναι ζήτημα βούλησης ή δυνατοτήτων. Είναι αντικειμενικά αδύνατον να ανταποκριθεί στις ανάγκες της έξαρσης της πανδημίας. Το ΕΣΥ δεν έχει ενισχυθεί, ενώ ο ιδιωτικός τομέας υγείας παραμένει ανενόχλητος να δέχεται τα μη Covid περιστατικά και να θησαυρίζει από αυτά. Η δήλωση Κοντοζαμάνη ότι η παραίτηση Ιωαννίδη είναι υπερβολική και ότι απλώς το Αγία Όλγα είχε “εργώδη εφημερία”, είναι προσβλητική για τους υγειονομικούς που βρίσκονται ένα βήμα πριν την κατάρρευση.

Τρίτον ότι οι διοικητές των νοσοκομείων, αντί να εξασφαλίσουν επάρκεια μέσων και προσωπικού, πιέζουν τους γιατρούς να υπογράφουν εξιτήρια. Οι διοικητές όμως δεν έχουν κανένα λόγο στις ιατρικές πράξεις. Το να παρουσιάζουν επίπλαστη εικόνα για τη διαθεσιμότητα κλινών στα νοσοκομεία, μπορεί να γίνεται κατ’ εντολή της κυβέρνησης και να εξυπηρετεί την προπαγάνδα της, αλλά η απαίτηση εξιτηρίων είναι παράνομη και πρέπει να επέμβει εισαγγελέας.

Τέταρτον ότι οι βουλευτές και οι υπουργοί παίρνουν τηλέφωνα για κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση των δικών τους ανθρώπων. Μετά το πλιάτσικο στα εμβόλια από τα κυβερνητικά και τα κομματικά στελέχη της «αριστείας» και της «αριστοκρατίας», επιβεβαιώνονται οι πολιτικές παρεμβάσεις για το ποιος θα εξυπηρετηθεί και ποιος όχι. Και γιατί όχι, ποιος θα μπει σε κλίνη ΜΕΘ και ποιος θα μείνει να πεθάνει αβοήθητος.

Η παραίτηση του Ι. Ιωαννίδη είναι κραυγή απόγνωσης για την ανεπάρκεια της κυβέρνησης, τη χρεοκοπία των σχεδιασμών της και το διαχρονικό έγκλημα που συντελέστηκε σε βάρος του ΕΣΥ.

Τι “ξέχασε” να μας πει ο κ. Τσίπρας;

/0 Comments/in , /by

Αν έχεις τέτοιους φίλους (αντιπολίτευση), τι τους θέλεις τους εχθρούς (κυβέρνηση)

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσίασε το πρόγραμμα για το Νέο ΕΣΥ σε διαδικτυακή εκδήλωση σε μια προσπάθεια να βγάλει τον ΣΥΡΙΖΑ από την αντιπολιτευτική ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει εδώ και ένα χρόνο. Παράλληλα, σα να μην κυβέρνησε ποτέ, σαν όλα τα αδιέξοδα και οι ελλείψεις στο ΕΣΥ να προέκυψαν μόλις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δεν έκανε καμιά στοιχειώδη αυτοκριτική για τη διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης. Με ευχολόγια, αναμάσημα τετριμμένων τσιτάτων και εκθέσεις ιδεών επιχειρεί να στήσει ένα δίπολο ανάμεσα στην «κακιά ΝΔ» και τον καλό ΣΥΡΙΖΑ, στη λογική του ώριμου φρούτου.

«Ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο με τους εργαζόμενους στο χώρο της Δημόσιας Υγεία» είναι ο πρώτος άξονας του προγράμματος. «Αυτή η μεταξύ μας συμφωνία θεωρεί τους εργαζόμενους θεμέλιο λίθο του νέου ΕΣΥ. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει μεταρρύθμιση… Προϋπόθεση για την ενίσχυση του συστήματος αποτελεί η γενναία αύξηση των απολαβών των εργαζόμενων στο χώρο της δημόσιας υγείας.» Δεσμεύτηκε ότι θα προχωρήσει σε προσλήψεις γιατρών κα νοσηλευτών με «άμεση πρόσληψη 5.500 μόνιμων υγειονομικών» και για «πρόσληψη επιπλέον 10.000 μόνιμων υγειονομικών σε βάθος τριετίας». Επίσης υποσχέθηκε αναδιαμόρφωση του μισθολογίου του ιατρικού προσωπικού, ώστε ο εισαγωγικός μισθός για τον πρωτοδιόριστο γιατρό να είναι τα 2.000 €.

Ξέχασε να μας πει ότι επί δικής του τετραετίας προσλήφθηκαν ελάχιστοι μόνιμοι γιατροί και νοσηλευτές (κάτω από 1.000 γιατροί, τη στιγμή που οι συνταξιοδοτήσεις την αντίστοιχη περίοδο ήταν περίπου 2.500).

Ξέχασε να μας πει ότι «παρέδωσε» στη ΝΔ 30.000 κενές οργανικές θέσεις νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού και 10.000 ειδικευμένων γιατρών σε Κέντρα Υγείας- Νοσοκομεία- ΕΚΑΒ.

Ξέχασε να μας πει ότι επί ΣΥΡΙΖΑ η αναλογία συμβασιούχων γιατρών : μόνιμων γιατρών έφτασε στο υψηλότερο σημείο 2:5, με το 40% του συνόλου των εργαζόμενων στο ΕΣΥ να είναι συμβασιούχοι, τη στιγμή που προεκλογικά είχε υποσχεθεί την κατάργηση αυτού του «απαράδεκτου και ντροπιαστικού θεσμού ομηρίας».

Ξέχασε να μας πει ότι επί 4,5 ολόκληρα χρόνια, ακόμα και μετά την «έξοδο από τα Μνημόνια» τον Αύγουστο του 2018, που άρθηκε ο κανόνας για τις προσλήψεις στο δημόσιο από 1:5 και έγινε 1:1, παρέμεινε πιστός στις Μνημονιακές δεσμεύσεις που αποψιλώνουν την Δημόσια Περίθαλψη.

Ξέχασε να μας πει ότι δεν πήρε κανένα ουσιαστικό μέτρο για την αντιστροφή του brain drain. Ενδεικτικά, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας, από τον Ιανουάριο του 2015 έως τον Δεκέμβριο του 2019, εξέδωσε συνολικά 6.270 πιστοποιητικά για εύρεση εργασίας στο εξωτερικό, εξ αυτών 4.522 για ειδικευμένους και 1.748 για ανειδίκευτους γιατρούς.

Ξέχασε να μας πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν που δεν εφάρμοσε την δεσμευτική για την πολιτεία απόφαση του ΣτΕ για επαναφορά του ιατρικού μισθολογίου -το οποίο υπέστη αθροιστικές περικοπές έως 50% – στα προΜνημονίων επίπεδα, παραπέμποντάς την στη δεύτερη-φορά-αριστερά.

Ξέχασε να μας πει αν στη δεύτερη φορά αριστερά θα συνεχίσει να νομιμοποιεί τον ευρωμνημονιακό βρόγχο που σφίγγει έως ασφυξίας τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, μέσω της καταδίκης στην υποστελέχωση και τον περιορισμό των προσλήψεων.

«Η γενναία αύξηση των οικονομικών πόρων του συστήματος, ώστε αυτοί σε βάθος τετραετίας να εναρμονιστούν με τον Ευρωπαϊκό Μ.Ο. Πριν όμως από αυτά, κατά το πρώτο έτος του νέου ΕΣΥ, προβλέπεται μία ένεση ζωής ύψους περίπου 2 δισ. ευρώ από τον εθνικό προϋπολογισμό και επιπλέον 1 δισ. από πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ο απαραίτητος οικονομικός ‘χώρος’ για τη μεγάλη αυτή μεταρρύθμιση». Ο δεύτερος άξονας του προγράμματος.

Ξέχασε να μας πει ότι επί ΣΥΡΙΖΑ η δημόσια δαπάνη για την υγεία συρρικνώθηκε ακόμα περισσότερο φτάνοντας στο ιστορικό χαμηλό 5% του ΑΕΠ το 2019, από τα χαμηλότερα ποσοστά στην ΕΕ. Την ίδια στιγμή οι μεικτές δαπάνες υγείας έφτασαν να σημειώνουν αθροιστική πτώση στο 30% σε σύγκριση με την προ-μνημονιακή περίοδο, κατατάσσοντας τη χώρα στην 21η θέση της σχετικής λίστας. 

Ξέχασε να μας πει ότι επί της δικής του τετραετίας οι ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία (απευθείας από την τσέπη των νοικοκυριών) έφτασαν στο 3% του ΑΕΠ, το τέταρτο μεγαλύτερο ποσοστό στην ΕΕ.

Ξέχασε να μας πει ότι πήρε συγχαρητήρια από την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή γι’ αυτή τη χρηστή διαχείριση: Στο πλαίσιο του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, από το οποίο η χώρα εξήλθε τον Αύγουστο του 2018, τέθηκαν σε εφαρμογή πολιτικές για τη συγκράτηση του κόστους και τη μείωση της σπατάλης. Η κυβέρνηση διατήρησε το ανώτατο όριο των δημόσιων δαπανών για την υγεία στο 6% του ΑΕΠ και επέβαλε περικοπές δαπανών σε ολόκληρο τον τομέα της υγείας. Ως εκ τούτου, οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία κατ’ άτομο μειώθηκαν σημαντικά. Πιο πρόσφατα, η μετέπειτα ανάπτυξη περιορίστηκε και ο κρατικός προϋπολογισμός για την υγεία το 2019 έφτασε στα 9,1 δισ. ΕΥΡΩ ή λίγο κάτω από το 5% του ΑΕΠ.

Ξέχασε να μας πει ότι δέσμευσε την Δημόσια Υγεία σε διαρκή οικονομικό στραγγαλισμό με το Μνημόνια διαρκείας και σφιχτά πρωτογενή πλεονάσματα: Οι υποχρεώσεις που συνεχίζει να έχει η Ελλάδα μετά την έξοδό της από το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής απαιτούν τη διατήρηση του πλεονάσματος του προϋπολογισμού στο 3,5% τουλάχιστον έως το 2022. Αυτό σημαίνει ότι η αύξηση των δημόσιων δαπανών για την υγεία θα συνεχίσει πιθανότατα (Σ.τ.Μ. εδώ γελάμε) να δεσμεύεται από δημοσιονομικούς περιορισμούς(Ευρωπαϊκή Επιτροπή).

Ξέχασε να μιλήσει για τις δικές του ευθύνες, για το «προοδευτικό» λιθαράκι που έβαλε στο αθωράκιστο και ανοχύρωτο απέναντι στην πανδημία ΕΣΥ.

«Δεν είναι απλά μια προγραμματική δέσμευση. Είναι εθνική επιταγή. Είναι η κορυφαία μας πολιτική προτεραιότητα για τα επόμενα χρόνια. Ένα νέο ΕΣΥ με αξία τη ζωή, που θα εμπνέει σιγουριά, αξιοπιστία και κύρος. Που θα σέβεται τις προτεραιότητες και τα όρια κάθε πολίτη. Που θα αντιμετωπίζει κάθε ασθενή ανάλογα με τις ανάγκες του και όχι ανάλογα με το πορτοφόλι του.»

Ξέχασε να μας πει ότι επί ΣΥΡΙΖΑ η χώρα μας είχε το δεύτερο υψηλότερο επίπεδο μη καλυπτόμενων αναγκών  ιατρικής περίθαλψης –κυρίως λόγω κόστους- στην ΕΕ (μετά την Εσθονία), με το ποσοστό να διπλασιάζεται για τα φτωχότερα νοικοκυριά. Ένα στα δέκα νοικοκυριά ανέφερε ότι δεν είχε δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας όταν τις χρειαζόταν. Μη καλυπτόμενες ανάγκες αναφέρθηκαν επίσης από σχεδόν ένα στα πέντε νοικοκυριά στο φτωχότερο πεμπτημόριο εισοδήματος, αλλά μόλις από το 3 % των πλουσιότερων νοικοκυριών, γεγονός που αποκαλύπτει το μεγαλύτερο χάσμα όσον αφορά την εισοδηματική ανισότητα στην Ευρώπη. Τα στοιχεία αναφέρονται σε μη καλυπτόμενες ανάγκες για ιατρική εξέταση ή αγωγή λόγω κόστους, απόστασης που πρέπει να διανυθεί ή χρόνου αναμονής. Το κόστος αποτελεί το κυριότερο εμπόδιο στην πρόσβαση στην περίθαλψη, ιδίως για τα άτομα με χαμηλό εισόδημα. (Έυρωπαϊκή Επιτροπή).

Ξέχασε να μας πει πώς από τη «μεροληψία υπέρ της δημόσιας υγείας», αναγκάστηκε να εφαρμόζει την ουσία του νεοφιλελευθερισμού στην υγεία, έστω με διαφορετικές προθέσεις, διαφορετική εκκίνηση και περίβλημα από τη ΝΔ.

Η ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση του δημόσιου συστήματος Υγείας είναι διακομματική και διαχρονική. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν και συνεχίζουν να βάζουν, ο καθένας το δικό του λιθαράκι στο συνεχιζόμενο έγκλημα της διάλυσης. Οι πολιτικές είναι όμοιες, η κατεύθυνση είναι κοινή, ο ένας έστρωσε το δρόμο για τον άλλον.

Το σερβίρισμα του ξαναζεσταμένου προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ προ εξαετίας ως κάτι φρέσκο και ρηξικέλευθο, τη στιγμή που η χώρα βιώνει τη μεγαλύτερη υγειονομική κρίση του τελευταίου αιώνα και βρίσκεται στα πρόθυρα βαθιάς οικονομικής, δεν απέχει απλά από τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, αλλά δεν αντιστοιχεί καν στο επίπεδο μιας αξιοπρεπούς εναλλακτικής σοσιαλδημοκρατικής πρότασης εξουσίας.

Οι συμβολισμοί και οι αναλογίες με το ΕΣΥ του Γεννηματά μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν. Ο ιδρυτικός νόμος και η γέννηση του ΕΣΥ ήταν όντως μια «μικρή επανάσταση» για τα δεδομένα της εποχής, μια σημαντική παραχώρηση και κατάκτηση κάτω από το βάρος των λαϊκών αγώνων και του μεταπολιτευτικού κλίματος, σε έναν διαφορετικό παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης για τις δυνάμεις της εργασίας. Το νέο ΕΣΥ του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά καν διακηρυκτικά, έστω σε επίπεδο εκφώνησης ή ανέξοδης προεκλογικής υπόσχεσης, να αρθρώσει μια κεντρική ιδέα που έστω στα λόγια να μοιάζει ριζοσπαστική. Δεν εκμεταλλεύεται καν την «άνεση» που του δίνει η θέση της αντιπολίτευσης, αλλά αντιπολιτεύεται σαν να κυβερνά ο ίδιος. Φοβάται μην ξεφύγει από την «υπεύθυνη στάση», σημείο των καιρών ή πλήρης προσαρμογή και μετατόπιση του πολιτικού συστήματος προς τα δεξιότερα;

Όμως, ακόμα και η «Μικρή επανάσταση στο ΕΣΥ» που υποσχέθηκε προϋποθέτει συγκρούσεις και ρήξεις. Οι αυταπάτες, συνειδητές ή μη, περί περιθωρίων διαπραγμάτευσης, προσαρμογών, μικρών προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, εκμετάλλευσης της χαλάρωσης και των περιθωρίων, εντός μεταΜνημονιακού, ευρωζωνικού και ευρω-ενωσιακού πλαισίου, έχουν διαψευστεί πανηγυρικά, με ανυπολόγιστο κόστος για τον ελληνικό λαό. Ειδικά στη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως όμως μέσα στον τελευταίο χρόνο που το (μετα)Μνημονιακό πλαίσιο αποδείχτηκε η βασική αιτίας υπονόμευσης της υγειονομικής θωράκισης της χώρας και η Ε.Ε έδειξε το πραγματικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού απέναντι σε μια υγειονομική απειλή.

Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο: Ή με την δημόσια υγεία και την υπεράσπιση του λαού ή με τα συμφέροντα των υπερεθνικών οργανισμών και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Και το γεγονός ότι απέναντί μας έχουμε μια κυβέρνηση που μισεί το δημόσιο σύστημα, δεν μας κάνει να ξεχνάμε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης στην απαξίωση της δημόσιας υγείας.