“Ζητούμενο η εύκολη πρόσβαση σε γιατρό των φτωχών”. Συνέντευξη του Δ. Ζιαζιά.

Ο Δημήτρης Ζιαζιάς είναι επικουρικός παθολόγος, στο Πανεπιστημιακό ΓΝ Πάτρας. Πρόεδρος της Ε.Ι.Ν.Α (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας). Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Ν. Δαμιανάκη της ιστοσελίδας Kommon, αναφέρεται στην τραγική κατάσταση των δημόσιων δομών υγείας, στην ανάγκη επαναθεμελίωσης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και τη σημασία του συνδικαλισμού.

Ποια είναι κατάσταση που αντιμετωπίζετε  σήμερα στη Δομή Υγείας που εργάζεστε; (κτηριακές δομές, συνθήκες  εργασίας του  υγειονομικού προσωπικού. ελλείψεις προσωπικού κι εξοπλισμού, ασθενείς, διασωληνώσεις και ΜΕΘ)

Δ.Ζ : Η κατάσταση είναι τραγική κυρίως για τους χιλιάδες ασθενείς που καλύπτει το ΠΓΝΠ από την ευρύτερη περιοχή. Το νοσοκομείο έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε νοσοκομείο μιας νόσου, χωρίς όμως να έχει ανακοινωθεί επίσημα. Τα τακτικά ιατρεία έχουν ανασταλεί. Τα τακτικά χειρουργεία το ίδιο. Αυτό συμβαίνει για τρίτη συνεχόμενη φορά, με διάρκεια διμήνου, μέσα σε ένα μόλις χρόνο. Αυτή τη στιγμή , έξι ολόκληρες κλινικές έχουν επιταχθεί για τις ανάγκες της πανδημίας. Οφθαλμολογική, ΩΡΛ, Παθολογική Α’, Παθολογική Γ’, Δερματολογική, Ουρολογική. Ο συνολικός αριθμός νοσηλευόμενων στις κλινικές Covid ξεπερνά τους 100. Η ΜΕΘ ενηλίκων και η βοηθητική Μονάδα Εμφραγμάτων έχουν μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε ΜΕΘ-Covid με τα 27 συνολικά κρεβάτια να είναι διαρκώς καλυμμένα.  Οι διασωληνωμένοι χωρίς covid ασθενείς έχουν μεταφερθεί στην αίθουσα ανάνηψης των χειρουργείων, ακόμα και στις χειρουργικές αίθουσες ορισμένες φορές. Επίσης η μονάδα SARS που διαθέτει μηχανισμό αρνητικής πίεσης και λειτουργεί ως Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας, διαρκώς έχει πληρότητα και φιλοξενεί ασθενείς διασωληνωμένους έως ότου να βρεθεί διαθέσιμο κρεβάτι στη ΜΕΘ. Όλα τα παραπάνω χωρίς καμιά ουσιαστική ενίσχυση με μόνιμο προσωπικό, υπό το καθεστώς διαρκών μετακινήσεων από τμήμα σε τμήμα και από κλινική σε κλινική για να βγει η δουλειά. Το προσωπικό του παθολογικού ΤΕΠ, για παράδειγμα, καλείται να καλύψει, τρία ξεχωριστά ιατρεία, επιβεβαιωμένων περιστατικών, υπόπτων περιστατικών, μη covid περιστατικών, SARS, με λιγότερους γιατρούς και ελάχιστες προσθήκες συμβασιούχων νοσηλευτών,συγκριτικά με την προ πανδημίας περίοδο.

Ποια ήταν κατάσταση της Δομής Υγείας, στην οποία εργάζεστε, πριν την Πανδημία COVID-19;

Δ.Ζ : Ήδη, πριν την πανδημία, υπήρχαν τεράστια κενά σε προσωπικό και ελλείψεις, αποτέλεσμα της υπερδεκαετούς Μνημονιακής πολιτικής. Συνολική μείωση  του προϋπολογισμού του νοσοκομείου κατά 40% την τελευταία 10ετία,  70 κενές οργανικές θέσεις μόνιμων γιατρών,  άλλες 250 νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, εκτίναξη του αριθμού των επικουρικών και συμβασιούχων. Επίσης οι δεκάδες κενές θέσεις ειδικευόμενων γιατρών, των συναδέλφων που κυριολεκτικά σηκώνουν όλο το βάρος της δουλειάς στις πλάτες τους, σε ένα τόσο μεγάλο νοσοκομείο αποδεικνύουν ότι πρακτικά έχει χαθεί η μάχη για να μείνει στη χώρα η νέα γενιά συναδέλφων. Και ο παραλογισμός; Ταυτόχρονα με την υποστελέχωση και τον οικονομικό στραγγαλισμό, είχαμε εκτίναξη της προσέλευσης και των εισαγωγών ασθενών κατά 40% , συνανθρώπων μας που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα επίσκεψης σε ιδιώτες λόγω της φτωχοποίησης. Επίσης αύξηση και των διακομιδών από νοσοκομεία της ευρύτερης περιφέρειας λόγω κατάρρευσής τους. Το νοσοκομείο έχει και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ενώ η πλειοψηφία του ιατρικού προσωπικού είναι ΕΣΥτες και επικουρικοί, βγάζοντας τον μεγαλύτερο όγκο της δουλειάς, «κλέβουν την δόξα» οι πανεπιστημιακοί.

Κατά τη γνώμη σας, ποια ήταν τα λάθη στις Κεντρικές Πολιτικές Υγείας για την αντιμετώπιση  της πανδημίας  του COVID-19;

Δ.Ζ : Ο κατάλογος δεν θα είχε τέλος αν τα απαριθμούσαμε όλα. Το βασικό «λάθος» είναι η φιλοσοφία και η στρατηγική. Όλες οι δυτικές κυβερνήσεις ακολούθησαν μία και ενιαία με μικρές αποκλίσεις. Υποτίμησαν το μέγεθος της πανδημίας ενώ είχαν προειδοποιηθεί. Πήραν μέτρα όταν ήταν ήδη πολύ αργά. Έβαλαν την «οικονομία» πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Πόνταραν όλα τα λεφτά στα εμβόλια, ενώ δεν μπορούν να τα διασφαλίσουν μαζικά και γρήγορα για τους λαούς τους. Ακολουθούν ακόμα και σήμερα τη λογική ανοσίας της αγέλης με μικρές παραλλαγές. Τι διαφορετικό είναι τα on-off και το ακορντεόν; Δεν τους ενδιαφέρει η εκμηδένιση του ιού και η ελαχιστοποίηση των ανθρώπινων απωλειών. Αν τους ενδιέφερε, θα ακολουθούσαν το πρότυπο άλλων χωρών που αναμετρήθηκαν επιτυχημένα και αποτελεσματικά με τον ιό. Τους αγχώνει μόνο η οικονομία και τα κέρδη. Για να σώσουν την οικονομία, θυσίασαν την υγεία. Και το αποτέλεσμα; Κατάφεραν να μετατρέψουν μια καθαρά υγειονομική κρίση σε οικονομική. Ούτε την υγεία ούτε την οικονομία. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.

Κατά τη γνώμη σας, ποιά θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου  Ε.Σ.Υ;

Δ.Ζ : Το βασικό είναι η φιλοσοφία και ο προσανατολισμός.  Να έχουν εύκολη, ποιοτική και δωρεάν πρόσβαση σε γιατρό οι υποβαθμισμένες, εγκαταλελειμμένες και απομακρυσμένες περιοχές, η επαρχία και τα νησιά, οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι και οι πρόσφυγες. Οι μη έχοντες δηλαδή. Αυτό είναι το ζητούμενο και το κύριο.

Το δεύτερο είναι η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Χωρίς Κέντρα Υγείας, ιατρεία γειτονιάς δεν υφίσταται ΕΣΥ. Χωρίς να έχει τον δικό του οικογενειακό γιατρό, που δεν χρειάζεται να τον πληρώνει, ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας, το νοσοκομειο-κεντρικό ΕΣΥ θα καταρρεύσει γρήγορα. Χωρίς πρόληψη και παρέμβαση στην κοινότητα, δεν υφίσταται ιατρική.

Βασική προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι ένα λαϊκό κίνημα που θα τα απαιτήσει και θα τα επιβάλλει ως ώριμη ανάγκη. Χωρίς διεκδικητικό κίνημα δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε ένα σύγχρονο ΕΣΥ.

Ποιος είναι ο ρόλος της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και για ποιους λόγους πιστεύετε πως θα πρέπει να ενισχυθεί ή όχι;

Ένα απ’ τα συμπεράσματα του τελευταίου χρόνου είναι ότι χωρίς Δημόσια ΠΦΥ δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις καμία πανδημία, καμία σοβαρή υγειονομική απειλή. Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι η χώρα μας δεν έχει Πρωτοβάθμια Φροντίδα, τουλάχιστον δημόσια. Η κυρίαρχη αντίληψη σήμερα είναι ότι η Πρωτοβάθμια πρέπει να είναι ο gatekeeper, ο κόφτης της πρόσβασης σε περαιτέρω, πιο εξειδικευμένες και ακριβές υπηρεσίες υγείας στη λογική μείωσης του κόστους. Άρα δεν μιλάμε για ενίσχυση ή όχι. Μιλάμε για εκ βάθρων επαναθεμελίωσή της. Αυτό απαιτεί συγκρούσεις και ρήξεις. Δεν μπορεί να γίνει με ομαλό τρόπο. Δεν είναι ένα απλό σύνθημα, ένα αίτημα. Είναι βαθύ ιδεολογικό ζήτημα κατά τη γνώμη μου, με την έννοια της κοσμοθεωρίας και της συνολικής αντίληψης για το ρόλο της ιατρικής στο σύγχρονο κόσμο. Υπάρχουν διλλήματα που πρέπει να απαντηθούν. Πρόληψη ή θεραπεία; Δημόσιο ή ιδιωτικό; Νοσοκομεία ή ιατρεία γειτονιάς; Ομάδα υγείας ή γιατρός; Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πρωτοβάθμια υγεία δε διδάσκεται καν στις Ιατρικές Σχολές της χώρας και ότι ελάχιστοι νέοι γιατροί επιλέγουν τη Γενική Ιατρική ως ειδικότητα.

Κατά τον “κυρίαρχο λόγο” βιώνουμε, εδώ και δεκαετίες, το “τέλος των ιδεολογιών” κι ότι “ο Συνδικαλισμός δεν είναι αναγκαίος”, με συνέπεια να  περιορίζεται νομοθετικά.  Ποιο είναι το νόημα και η σημασία του Συνδικαλισμού, στις μέρες μας, και τι πρέπει ν’ αλλάξει, ώστε να προσελκύσει τους νέους εργαζόμενους;

Δ.Ζ : Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να στεκόμαστε αυτοκριτικά. Η κρίση, η ανυποληψία και οι ασχήμιες του υπαρκτού συνδικαλισμού, δίνουν πατήματα για το χτύπημα και τη δυσφήμισή του από τους από πάνω. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν να δουλέψουν χρόνια, τα προνόμια, οι συνδιαλλαγές με την εξουσία, οι αποφάσεις που παίρνονται ερήμην της πλειοψηφίας, η απομάκρυνση από την μάζα των εργαζόμενων είναι πραγματικά και δυστυχώς πλειοψηφικά παραδείγματα. Κάθε σοβαρή προσπάθεια συνδικαλιστικής οργάνωσης, οφείλει να ακολουθεί τον δύσκολο δρόμο, αν θέλει να έχει σωστές βάσεις και να είναι χρήσιμη. Οι συνδικαλιστές πρέπει να είναι «ένα» με τους συναδέλφους τους, δίπλα τους όχι μόνο στα λόγια, αλλά στην καθημερινές δυσκολίες. Η αριστερά οφείλει να ρίξει τις δυνάμεις της στην αχανή ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, της μισοδουλειάς και της ανεργίας και όχι στην πεπατημένη του δημοσίου.

Πηγή: Kommon

Πλεονεκτήματα και Μειονεκτήματα για το 6ωρο

Ήταν το 2015 όταν η είδηση για ένα πείραμα σε μια κωμόπολη της Σουηδίας έκανε τον γύρο του κόσμου. Για 68 νοσηλεύτριες του Δημοτικού οίκου ευγηρίας Svartedalens της πόλης του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, το ωράριο θα μειωνόταν από 8ωρο σε 6ωρο, χωρίς μείωση αποδοχών για δύο χρόνια. Το 40ωρο θα γινόταν 30ωρο, ενώ ο μισθός θα παρέμενε ο ίδιος. Μπορεί το πείραμα να έχει λήξει εδώ και κάποια χρόνια και οι εργαζόμενοι να έχουν επιστρέψει στους «κανονικούς ρυθμούς», υπάρχουν όμως κάποια συμπεράσματα που έχουν βγει από αυτή την ιστορία;

Οι εργαζόμενοι δήλωναν μετά την διετία ότι ήταν κατά 20% πιο χαρούμενοι και γενικά ότι είχαν περισσότερη ενέργεια και διάθεση τόσο στη δουλειά όσο και στον ελεύθερο χρόνο τους, ενώ η υγεία τους επίσης βελτιώθηκε κατά το ίδιο ποσοστό (οι μέρες που οι εργαζόμενοι ήταν άρρωστοι μειώθηκαν κατά 15%). Η παραγωγικότητα των εργαζομένων αυξήθηκε κατά 64% ειδικά κατά τις δραστηριότητες που αφορούσαν την επαφή με τους ηλικιωμένους του γηροκομείου.

Αν όλοι ήταν ευχαριστημένοι, εργαζόμενοι και ηλικιωμένοι, γιατί μετά το πέρας του πιλοτικού προγράμματος επανήλθε το 8ωρο; Ενώ οι εργαζόμενοι λέγανε ότι ήταν πολύ πιο χαρούμενοι όσο διαρκούσε το πρόγραμμα, αφού είχαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο ή χρόνο να περάσουν με τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, να κάνουν τις οικιακές δουλειές, γιατί το πρόγραμμα κρίθηκε ως αποτυχημένο;

Το μυστικό κρύβεται στο κόστος. Η μείωση του ωραρίου οδήγησε στην πρόσληψη 17 επιπλέον εργαζόμενων, για να καλυφτούν οι ανάγκες, με μια δαπάνη η οποία αφορούσε 1,2 εκατ. €. Τόσο αρκετοί συντηρητικοί πολιτικοί του Δήμου, όσο και στελέχη του επιχειρηματικού κόσμου, έσπευσαν να κατηγορήσουν την μείωση του ωραρίου ως αναποτελεσματική. Διοικητές ιδιωτικών επιχειρήσεων δήλωναν πως η μείωση του ωραρίου με σταθερό μισθό δεν ταιριάζει στον κόσμο των εταιριών και των start-up επιχειρήσεων και οργανισμών που τα όρια μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής είναι πιο ασαφή…

Το σίγουρα αναποτελεσματικό είναι σίγουρα το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι ένιωθαν πιο κουρασμένοι και απογοητευμένοι όταν αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στους προηγούμενους ρυθμούς, καθώς ο χρόνος που είχαν για την προσωπική τους ζωή μειώθηκε δραστικά.

Αλλά αν θέλουμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι οφείλουμε να σταθούμε στην λέξη αναποτελεσματικό. Αναποτελεσματικό για ποιον; Αν το πρόγραμμα ήταν πραγματικά αποτελεσματικό για τους εργαζόμενους και τους ηλικιωμένους, ήταν πράγματι αναποτελεσματικό για τον κόσμο των επιχειρήσεων που τα πάντα μετριούνται με βάση τη σχέση κόστος και όφελος.

Και εκεί τα πράγματα θα πρέπει να είναι απλά όταν μπαίνουν στη ζυγαριά. Αν το να αυξηθεί το κόστος, σημαίνει καλύτερη υγεία των εργαζόμενων, περισσότερο ελεύθερο χρόνο και καλύτερη κοινωνική – οικογενειακή ζωή, καλύτερη διάθεση, προσλήψεις και μείωση της ανεργίας, πιο αποτελεσματική εργασία και όχι εξουθένωση, τότε μήπως το κόστος αυτό δεν είναι και τόσο μεγάλο;

Το πιλοτικό αυτό πρόγραμμα δεν βγάζει κάποια τρομερά ή περίεργα συμπεράσματα που κάποιος δεν θα φανταζόταν και από μόνος του. Ποιος δεν πιστεύει ότι κάποιος που δουλεύει λιγότερο, είναι πιο χαρούμενος; Ποιος θέλει να δουλεύει 8 ή 10 ώρες την ημέρα; Ποιος δεν θα ήθελε μειωμένο ωράριο με τις ίδιες αποδοχές; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα μπορούσαμε να καλύπτουμε όλες τις ανάγκες μας χωρίς να αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε εξαντλητικά ωράρια; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι είναι αδιανόητο να γίνονται άλματα στην τεχνολογία και την παραγωγή και οι μισθοί να είναι καθηλωμένοι και το 8ωρο (αν και όπου υπάρχει ακόμα…) είναι πακτωμένο επί κοντά δύο αιώνες;

Η μείωση του ωραρίου έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Έχει πολλά πλεονεκτήματα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Και έχει ένα και μοναδικό μειονέκτημα για τους εργοδότες ή της δημόσιες υπηρεσίες: το κόστος. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Το κόστος αυτό δεν θα σήμαινε ότι δεν θα ήταν «βιώσιμη» μια επιχείρηση. Αλλά ότι αντί να κερδίζει 100, ο εργοδότης θα κέρδιζε 80. Αυτό όχι απλά δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο ότι η διεκδίκηση της μείωσης του ωραρίου επιτέλους είναι πιο ώριμη από ποτέ.

 

*ΥΓ. Το πιλοτικό πρόγραμμα που αναφέρεται στο άρθρο αποφασίστηκε από την πλειοψηφία στον Δήμο του Γκέτεμποργκ που είχε σχηματιστεί με τη συμμετοχή των Σοσιαλδημοκρατών, του Αριστερού Κόμματος και του Πράσινου Κόμματος. Σε εθνικό επίπεδο το Πράσινο Κόμμα έχει αλλάξει το πρόγραμμά του στις 35 ώρες αντί για 30, ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (όπως και όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα) αντιτίθεται στη μείωση του ωραρίου. Σε τοπικό επίπεδο, η μείωση του ωραρίου αποτέλεσε σημαντικό προεκλογικό αίτημα των δύο κομμάτων του συνασπισμού και η επιλογή του πιλοτικού προγράμματος σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσε καθυστερημένα μια προσπάθεια να «τηρηθεί» η προεκλογική υπόσχεση. Τα παραπάνω εξηγούν σε ένα βαθμό για ποιο λόγο έγινε το συγκεκριμένο πιλοτικό πρόγραμμα, καθώς και γιατί δεν προχώρησε σε δεύτερο χρόνο.

Γιατί δεν δουλεύουμε λιγότερο;

Το 1930 ο οικονομολόγος John Keynes  δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο «Οικονομικές προοπτικές για τα εγγόνια μας». Σε αυτό το βιβλίο προέβλεπε ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο θα είναι τέτοια, που σε έναν αιώνα ο καθένας θα χρειάζεται να δουλεύει 15 ώρες την εβδομάδα. Τόσο θα χρειαζόταν για να καλύπτονται όλες οι βασικές, οι απόλυτες ανάγκες του πληθυσμού. Φανταστείτε τι θα σήμαινε μια εβδομάδα των 15 ωρών. 3ωρο – 5μερο. Αυτή ήταν η πρόβλεψη του Keynes για τα εγγόνια του. Βέβαια… έναν αιώνα μετά τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι και τόσο αισιόδοξα… Δεν είναι λίγοι οι νέοι εργαζόμενοι που δουλεύουν 10 έως και 14 ώρες τη μέρα.

Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα αλλιώς.

Ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Amazon, Jeff Bezos, εκτιμάται ότι έχει στην κατοχή του μια περιουσία που προσεγγίζει τα 200 δις $. Σύμφωνα με μια άλλη εκτίμηση  ισχύει το εξής: Ένας άνθρωπος με ετήσιο εισόδημα το – διόλου ευκαταφρόνητο – ποσό των 150.000$ θα έπρεπε να δουλεύει ασταμάτητα, από το… 120 π.Χ., για να βγάλει 321 εκ. Δολάρια, το ποσό δηλαδή κατά το οποίο αυξάνει την περιουσία του ο Jeff Bezos… κάθε μέρα. Τα μαθηματικά είναι ακόμα πιο κωμικοτραγικά αν σκεφτεί κανείς ότι ο βασικός μισθός στην Ελλάδα δεν ξεπερνάει τα 700€ τον μήνα.

Και αναρωτιόμαστε λοιπόν. Είναι ο Jeff Bezos κάποιος υπερφυσικός άνθρωπος που ζει χιλιετίες για να στήσει την προσωπική του περιουσία ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Η απάντηση είναι παραδόξως πολύ απλή. Ο Bezos αντί να δουλέψει χιλιάδες χρόνια για να αποκτήσει αυτή την περιουσία, απλώς χρησιμοποιεί χιλιάδες εργαζόμενους, των οποίων την εργασία εκμεταλλεύεται για να θησαυρίζει ασταμάτητα. Είναι πλέον πασιφανές ότι κανείς δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει τέτοιο χαρτοφυλάκιο χωρίς να απομυζεί την δουλειά που προσφέρουν χιλιάδες ή ακόμα και εκατομμύρια εργαζόμενοι.

Η εκτίμηση λοιπόν του Κέυνς, ότι όσο αναπτύσσεται η τεχνολογία και η επιστήμη, τόσο οι άνθρωποι θα ζουν καλύτερα και θα χρειάζεται να δουλεύουν λιγότερο, σκοντάφτει σε ένα συγκεκριμένο εμπόδιο. Αν, για παράδειγμα η τάδε τεχνολογική εφεύρεση, επιτρέπει να παράγεται το ίδιο προϊόν, με τον ίδιο μισθό, στις μισές ώρες, αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι μπορεί να παραχθεί το διπλάσιο προϊόν, χωρίς αύξηση στο μισθό, στον ίδιο χρόνο. Και αυτό είναι που κάνει τους πλούσιους πιο πλούσιους. Η αύξηση της παραγωγικότητας δεν είναι ένα φρούτο που το καρπώνονται όλοι εξίσου. Αυτή είναι μια απάντηση στο γιατί ενώ έχουμε τεράστια τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο σε όλους τους τομείς, επί δύο αιώνες είμαστε «κολλημένοι» στο 8ωρο ακόμα και με κάποια βήματα προς τα πίσω μάλιστα.

Ο Jeff Bezos είναι φυσικά ένα απλό παράδειγμα. Και ίσως υπεραπλουστευμένο. Η πραγματικότητα είναι ότι πάνω από το 85% του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Υπάρχουν δηλαδή αρκετοί άνθρωποι που κάνουν την «δουλειά» του Bezos, η οποία είναι να βγάζουν κέρδος από την δουλειά που κάνουν χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι.

Το ερώτημα όμως πρέπει να τεθεί ξανά. Θα ζούμε κακοπληρωμένοι και εξουθενωμένοι; Ή μήπως πρέπει να ανοίξει επιτέλους η συζήτηση και να αναπτυχτεί ένα ρεύμα διεκδίκησης υψηλότερων μισθών και χαμηλότερων ωραρίων; Αλλιώς οι πλούσιοι θα συνεχίζουν να γίνονται πιο πλούσιοι και οι φτωχοί πιο φτωχοί.

Πώς θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τους κακοποιούς της Ελληνικής Αστυνομίας;

Όποιος πίστευε ότι μετά το σάλο της Νέας Σμύρνης και τον ξυλοδαρμό πολίτη που τόλμησε να μιλήσει πολιτισμένα σε ένστολο τραμπούκο, η αστυνομία θα ηρεμούσε, αποδείχθηκε βαθιά γελασμένος. Σύμφωνα με δημοσιεύματα και ανακοινώσεις εκπαιδευτικών της Λάρισας, μια συμμορία ένστολων κακοποιών επιτέθηκε σε παρέα παιδιών που καθόταν σε πάρκο. Ένας εκ της συμμορίας έσπασε μάλιστα το χέρι 13χρονου παιδιού, ανακοινώνοντας γελώντας στην παρέα του “…ρε μαλάκα του το ‘σπασα”. Φυσικά το παιδί δεν το πήγαν στο Νοσοκομείο αλλά στο Τμήμα. Το νέο περιστατικό ωμής και αλόγιστης αστυνομικής βίας έρχεται να μας επιβεβαιώσει και πάλι ότι η γάγραινα της αυθαιρεσίας έχει μολύνει όλο το σώμα της Αστυνομίας, από την κορφή μέχρι τα νύχια.

Η Ελληνική Αστυνομία έχει κάνει σαφές ότι βρίσκεται εκτός λογικού και ηθικού ορίου. Τηρεί βεβαίως τον “νόμο”. Ήταν το βασικό όπλο της άρχουσας τάξης απέναντι στον “εχθρό λαό” για αυτό και πριμοδοτήθηκε προκλητικά από όλες τις κυβερνήσεις. Διασφάλιζε την “τάξη”, όταν η αδικία γινόταν καθεστώς. Εξασφάλιζε εκ των προτέρων ασυλία για οτιδήποτε κι αν έκανε, παραγγέλνοντας γελοίες ΕΔΕ, θεσμοθετώντας την ατιμωρησία, γιγαντώνοντας την ασυδοσία.

Επί ένα χρόνο που η πανδημία έχει διαλύσει τις κοινωνίες, προκηρύχθηκαν μηδέν οργανικές θέσεις γιατρών, αλλά πάνω από 2.000 θέσεις στα σώματα ασφαλείας. Αυτός ο προκλητικός φαβοριτισμός με κρατική βούλα, δεν διαμορφώνει συνθήκες ασυδοσίας και εξαιρετισμού για τα σώματα ασφαλείας;

Επί ένα χρόνο που η πανδημία έχει διαλύσει το σύστημα υγείας, την οικονομία, την εκπαίδευση, η Αστυνομία έχει αναλάβει το σωφρονισμό των “άτακτων” πολιτών, ειδικά των νέων. Όσο η διαχείριση της πανδημίας αποτυγχάνει, τόσο αναδεικνύεται ο ρόλος της ΕΛ.ΑΣ. ως τιμωρητικό, κατασταλτικό, συχνά και σαδιστικό όργανο άσκοπης και αναίτιας καταστολής.

Η μικρή και μεγάλη εγκληματικότητα μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχη. Όσοι αστυνομικοί δεν της προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως νυχτερινοί μπράβοι δεύτερης απασχόλησης, την αγνοούν συστηματικά, έχοντας στρέψει το ενδιαφέρον τους στους πολίτες στα πάρκα και στα παιδιά στις πλατείες.

Πόσο ακόμα θα “χρεώνονται” τα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας στις “εξαιρέσεις”; Πόσο ακόμα θα αθωώνονται οι συνθήκες και οι πολιτικές που γεννούν την ασυδοσία;

Η κοροϊδία για “μεμονωμένα” περιστατικά, για λίγους επίορκους και κακούς αστυνομικούς που χαλούν την εικόνα, για εργαζόμενους που τάχα αποπροσανατολίστηκαν, για “παιδιά του λαού που τα βάζουν να δέρνουν το λαό”, πρέπει να σταματήσει.

Η αποθράσυνση της ΕΛΑΣ είναι θεσμική. Τα πολιτικά κόμματα -και ειδικά αυτά της αντιπολίτευσης που θέλουν να ονομάζονται δημοκρατικά- δεν μπορούν να κρύβονται πλέον πίσω από το δάκτυλό τους. Μια τέτοια αστυνομία είναι κίνδυνος για τη δημοκρατία και για τους πολίτες.

Πρέπει να μείνει μακριά από τους πολίτες, και ειδικά τους νέους.

Ο υπουργός που δήλωνε πριν ένα χρόνο ότι “όποιος χτυπά ανήλικα δεν χωρά πουθενά” έχει ακέραιη την πολιτική ευθύνη για το ξεσάλωμα αστυνομικής βίας. Ο Χρυσοχοΐδης πρέπει να παραιτηθεί. Με ή χωρίς την άδεια της αμερικανικής πρεσβείας.

Οι αστυνομικοί – κακοποιοί που επιτέθηκαν στους 13χρονους και έσπασαν το χέρι ενός παιδιού, πρέπει να πληρώσουν. Νομικά, πολιτικά, θεσμικά και συντεταγμένα. Οικονομικά και επαγγελματικά. Όχι να “περάσουν ΕΔΕ”. Να απολυθούν ατιμωτικά από την ΕΛΑΣ – όπως άλλωστε υπόσχονταν για ανθρώπους ιδίου φυράματος ο πολιτικός προϊστάμενος “κύριος Μιχάλης”.

Αλλά όχι μόνο. Να εκτεθούν ατιμωτικά από ομάδες νομικών που θα συντρέξουν τυχόν νομικές ενέργειες των οικογενειών των παιδιών. Να γίνουν μόνιμη ερώτηση – επωδός, σύσσωμης της αντιπολίτευσης στην βουλή. Να παραμείνουν νούμερο ένα θέμα στην πολιτική αντιπαράθεση.

Πώς τελείωνε ο Κάτωνας κάθε τοποθέτησή του στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο;

Carthago delenda est.

Έτσι κι εδώ.

Οι κακοποιοί αστυνομικοί πρέπει να πληρώσουν. Αυτό πρέπει να είναι καθημερινή επωδός κάθε κόμματος, κάθε πολίτη που δεν έχει ακόμα χάσει μια ελάχιστη αίσθηση δημοκρατικής ευθύνης.

Μόνο έτσι έχουμε ελπίδα οι επόμενοι ένστολοι που θα θελήσουν να τσακίσουν τον επόμενο 13χρονο να το σκεφτούν λίγο παραπάνω.

Η χρηματοδότηση της ΕΛ.ΑΣ, με τα απαστράπτοντα περιπολικά και τις καινούριες μηχανές, με τον πανάκριβο εξοπλισμό και τις κατά χιλιάδες προσλήψεις, πρέπει να μειωθεί κατακόρυφα. Η αποχρηματοδότηση της Αστυνομίας είναι ζήτημα επιβίωσης της Δημοκρατίας.  Ειδικά όταν στην παιδεία και στην υγεία τα κενά και οι ανάγκες είναι τρομακτικές.

Οι μαύροι στις ΗΠΑ κάνουν το περίφημο “THE TALK” στα παιδιά τους όταν γίνουν 12 χρονών. Τους λένε πώς να περπατούν, πώς να σταθούν και τι να κάνουν, αν τυχόν τους απευθυνθεί αστυνομικός. Σε τυχόν ένταση τα συμβουλεύουν να πέσουν κατευθείαν στο έδαφος μπρούμυτα με τα χέρια πίσω. Σε τυχόν έλεγχο να μιλήσουν στο πληθυντικό, να μην διαμαρτυρηθούν, αν θελήσουν να βγάλουν την ταυτότητα από την τσέπη να το κάνουν αργά, έχοντας από πριν ενημερώσει τον αστυνομικό. Μήπως και αποφύγουν τη σφαίρα του Νόμου και της Τάξης. Κάποιοι έφηβοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι.

Φτάνουμε και στην Ελλάδα στην εποχή που πρέπει να κάνουμε ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ στα παιδιά μας για το πώς και πού θα κυκλοφορούν και τι θα κάνουν όταν τους την πέφτουν ένστολοι κακοποιοί;

200 Ολλανδοί τουρίστες στη Ρόδο – 450 χιλιάδες φοιτητές κλεισμένοι σπίτι τους

Ο τελευταίος χρόνος ήταν για όλους μας πυκνός. Πολύ πυκνός. Με ένα διαλυμένο, από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και τη σκληρή πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκε στην χώρα μας με τα μνημόνια, ΕΣΥ, αντιμέτωπο με μια πανδημία. Με μια μεγάλη αναδιαμόρφωση του εργασιακού, εκπαιδευτικού, περιβαλλοντικού συστήματος της χώρας όπως το ξέραμε μέχρι τώρα. Με έναν λαό να ζει με επιδόματα, έγκλειστος σπίτι του 1 χρόνο και μια χώρα, η χώρα μας, με 8.000 νεκρούς από Covid19.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Ο λαός στο σπίτι, οι φοιτητές μακριά από τα πανεπιστήμια τους και οι τουρίστες να έρχονται. 200 Ολλανδοί τουρίστες έρχονται στην Ρόδο δοκιμαστικά με προσκλητήριο της κυβέρνησης και εμείς, χιλιάδες, φοιτητές είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Πόσο υποκριτές είστε;

Μέσα σε όλο αυτό το αδιέξοδο οι φοιτητές είμαστε αντιμέτωποι και με τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, έναν νόμο που θα αποκλείει κόσμο από την είσοδο πανεπιστήμιο θα διαγράφει φοιτητές, θα φέρει πειθαρχικά και αστυνομία.

Εδώ, στην Θεσσαλονίκη, στο ΑΠΘ έχουμε δει ‘’τη δροσερή πνοή δημοκρατίας’’ στης αστυνομίας στο ΑΠΘ, μετά τις 2 εισβολές των ΜΑΤ στο χώρο μας. Συγκεκριμένα, στην πιο πρόσφατη, τα ΜΑΤ μπήκαν ξημερώματα για να εκκενώσουν την Πρυτανεία, που ήταν κατειλημμένη από  φοιτητικούς συλλόγους και ήταν ανακοινωμένο πως θα έληγε το ίδιο μεσημέρι. Αν και η κατάληψη θα έληγε έτσι κ αλλιώς, επιλέχθηκε η βίαια αστυνομική εισβολή, οι προσαγωγές, το ξύλο, το κυνήγι φοιτητών ρίχνοντας τους χημικά μέσα στο χώρο του ΑΠΘ, η επίδειξη ισχύος, ο τσαμπουκάς. Επιλέχθηκε η εισβολή αυτή που όξυνε μια ήδη οξυμένη κατάσταση.

Είμαι φοιτήτρια του ΑΠΘ, το νιώθω σαν 2ο σπίτι μου, είναι ο χώρος μου. Είναι ο χώρος μου, στον οποίο έχω να πατήσω έναν χρόνο.

Έναν ολόκληρο χρόνο απουσίας, έναν χρόνο με ένα πανεπιστήμιο κενό, χωρίς καμία μέριμνα για να επιστρέψουμε. Και πλέον φοβάμαι. Φοβάμαι και οργίζομαι για τη μέρα που θα ξημερώσει αύριο για τα πανεπιστήμια.

Κυβέρνηση, υπουργέ Χρυσοχοΐδη, δεν χρειαζόμαστε άλλη ένταση, ούτε άλλα βίαια σόου για να αποπροσανατολιζόμαστε και να ξεχνάμε πως έχετε αποτύχει σε όλους τους τομείς, ότι έχετε αποτύχει με την πανδημία, πώς θέλετε να διαλύσετε όλα τα δημόσια αγαθά. Δεν δικαιούστε να μιλάτε για ‘’εύρυθμη’’ λειτουργία των ιδρυμάτων μας, όταν, αντί να προσανατολίσετε την ενέργεια σας στην ενδυνάμωση του συστήματος της υγείας και στην ασφαλή επιστροφή μας στις σχολές μας, αναδιαμορφώνετε την παιδεία σε ένα βράδυ με εμάς απόντες.

Κυβέρνηση, υπουργέ Χρυσοχοΐδη, συνυπεύθυνε πρύτανη του ΑΠΘ Παπαϊωάννου δε χρειαζόμαστε αστυνομία να προστατεύει και να επιβάλει την τάξη στα άδεια πανεπιστήμια. Χρειαζόμαστε τα απαραίτητα μέτρα για να γυρίσουμε στις σχολές και χρειαζόμαστε νόμους που να προωθούν μια παιδεία δημόσια και δωρεάν, ένα ελεύθερο πανεπιστήμιο.

Σε αντίθεση με την κυβέρνηση που προτάσσει τρόμο, γκλοπ, συλλήψεις και ατομική ευθύνη για ότι μας συμβαίνει σήμερα θα υπάρχουν πάντα φοιτητές, καθηγητές, δημοκρατικοί πολίτες που νοιάζονται για τη παιδεία, για την υγεία και που πιστεύουν πως οι νέοι πρέπει να ζουν μέσα στους χώρους τους και να είναι ευτυχισμένοι, μέσα στη χαρά της δημιουργικής δράσης.

Και αυτούς θα τους βρίσκετε απέναντι σας. Θα τους βρίσκετε απέναντι σας πάντα, όσους νόμους και αν περάσετε.

 

ΜΧΣ, φοιτήτρια Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Συγκροτήθηκε η Πρωτοβουλία για Δημόσια Υγεία – Λαϊκό Δικαίωμα – Κοινωνικό Αγαθό

Συγκροτήθηκε και έδωσε Συνέντευξη Τύπου η Πρωτοβουλία για Δημόσια Υγεία – Λαϊκό Δικαίωμα – Κοινωνικό Αγαθό από εργαζόμενους στην υγεία. Το κείμενο συγκρότησης είναι το παρακάτω, το οποίο υπογράφεται από δεκάδες υγειονομικούς.

Εμείς που υπογράφουμε το παρόν κείμενο καλούμε στη συγκρότηση ενός δικτύου εργαζομένων στην Υγεία και την Πρόνοια, που θα αγωνιστεί μαζί με εργαζόμενους και πολίτες για την υπεράσπιση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, για να αποτελεί η υγεία λαϊκό δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό.

Γιατί η κυβέρνηση, με τη συνενοχή της «Επιτροπής Ειδικών», έναν χρόνο μετά την εμφάνιση της πανδημίας, όχι μόνο δεν ενισχύει ουσιαστικά, αλλά υπονομεύει το δημόσιο σύστημα υγείας. Συνεχίζει χωρίς αποτελεσματική επιδημιολογική επιτήρηση και συνεκτικό σχέδιο περιορισμού της μετάδοσης. Επιρρίπτει τις δικές της ευθύνες στην «ατομική ευθύνη». Καταφεύγει στη στρατηγική των ατελέσφορων λοκντάουν – ακορντεόν με μεγάλο κόστος για τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους, βαθαίνοντας την οικονομική ύφεση. Χρησιμοποιεί την αστυνομική καταστολή ως κύριο μέτρο για την πανδημία. Αυξάνει τις δαπάνες για την αστυνομία στον προϋπολογισμό για το 2021, ενώ τις μειώνει για τη δημόσια Υγεία κατά μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Από την άλλη, ο ιδιωτικός τομέας χρηματοδοτείται απλόχερα.

Παρουσιάζει επικοινωνιακά ως θαύμα το εμβόλιο, ενώ γνωρίζει ότι ο εμβολιασμός απαιτεί χρόνο, κρατική οργάνωση, πειθώ και κοινωνικό σχέδιο και ενώ οι πατέντες των πολυεθνικών φαρμάκου και ο ανταγωνισμός τους οδηγούν σε επικίνδυνες καθυστερήσεις στην ΕΕ και την Ελλάδα.

Η υγεία εμπορευματοποιήθηκε πλήρως, οικοδομήθηκε ένα υγειονομικό σύστημα με πυρήνα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων υγείας.

Αυτή η πολιτική ενισχύει τα ανορθολογικά και αντιεπιστημονικά ρεύματα. Η εμπειρία όμως καταρρίπτει τις απόψεις τους. Μέσα σε 12 μήνες από την εμφάνιση του νέου κορωνοϊού, διαθέτουμε εμβόλια, διαγνωστικές μεθόδους και θεραπευτικές στρατηγικές, επειδή η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα δεν ακολούθησε τη «συνομωσιολογία» των σκοταδιστών και ακροδεξιών.

Το τίμημα από αυτή την άδικη και ταξική πολιτική είναι οι δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, οι χιλιάδες ανάπηροι και οι νεκροί από τη νόσο COVID-19, που γίνεται ακόμη πιο βαρύ, εάν προστεθεί ο αριθμός ασθενών και θανάτων από τη μετατροπή όλου του υγειονομικού συστήματος σε σύστημα αντιμετώπισης του SARS-COV-2 και από την οικονομική κρίση.

Η κατάσταση αυτή δεν ήρθε ξαφνικά. Κάτω από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, επί δεκαετίες υποβαθμίστηκε σκόπιμα το ΕΣΥ και ενισχύθηκαν οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας. Η κατάσταση χειροτέρευσε δραματικά με τις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και τώρα, η κυβέρνηση ετοιμάζει τη χαριστική βολή με την καταστροφική «Σύμπραξη» Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Η ίδια πολιτική εφαρμόστηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις.

Αντιλαμβανόμενοι όλα τα παραπάνω, καλούμε στη συγκρότηση ενός δικτύου εργαζομένων στην Υγεία και την Πρόνοια γιατί πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος.

Καταρχήν για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Με ένα εθνικό σχέδιο που να στηρίζεται:

Στην πρόληψη της διάδοσης του SARS-COV-2 με μέτρα κατά της υπερσυγκέντρωσης στους χώρους εργασίας, εκπαίδευσης και μεταφορών, στις δομές ηλικιωμένων, προσφύγων και μεταναστών, στα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Στην πρόληψη της διασποράς, με ένα εθνικό σχέδιο μαζικών και δωρεάν τεστ για τον εντοπισμό των μολύνσεων, την ιχνηλάτηση των επαφών τους, τη στοχευμένη απομόνωση σε ειδικές δομές και την ιατρική παρακολούθηση, με ορθολογική χρήση μέτρων καραντίνας όπου είναι αναγκαίο, ενάντια στην καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών.

Στην έγκαιρη διάγνωση & αντιμετώπιση της νόσου Covid-19 και στην ταχεία εφαρμογή των συνιστώμενων θεραπευτικών στρατηγικών με στενή ιατρική παρακολούθηση, ώστε να νοσηλεύονται έγκαιρα οι ασθενείς που παρουσιάζουν σοβαρό Cοvid-19, με αύξηση των ΜΑΦ και ΜΕΘ.

Στην ισότιμη, δωρεάν διανομή των εμβολίων με σπάσιμο των πατεντών, διεθνή συνεργασία και εθνική παραγωγή, με ταχύτητα και προτεραιότητα στους πληθυσμούς που βρίσκονται σε κίνδυνο, από ένα ενιαίο κέντρο εμβολιασμών, με ευθύνη της Πολιτείας.

Για να πραγματοποιηθεί αυτό το σχέδιο χρειάζεται άμεσα να κινητοποιηθεί το κίνημα των υγειονομικών δυνάμεων της χώρας, να οργανωθεί η δημόσια πρωτοβάθμια περίθαλψη με κέντρο τον SARS-COV-2 και όχι σε βάρος των άλλων αναγκών. Με ένα κεντρικό κρατικό σχέδιο που θα επιτάσσει τις μεγάλες επιχειρήσεις υγείας και θα οργανώνει το συντονισμό με τα ιδιωτικά ιατρεία, με όρους δημοσίου συμφέροντος. Παράλληλα, απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων που προωθεί την «ατομική ευθύνη», μπορεί και πρέπει να οργανωθεί η αγωνιστική δράση και η αλληλεγγύη των δυνάμεων της εργασίας.

Η πανδημία ανέδειξε ότι απαιτείται να τεθούν τα θεμέλια μιας άλλης κοινωνικής πολιτικής για την Υγεία που να απαντά στο σήμερα και το αύριο του ελληνικού λαού και της χώρας. Για ένα ριζικά νέο, σύγχρονο, δημόσιο και δωρεάν εθνικό σύστημα υγείας, που θα αντιμετωπίζει την υγεία ως λαϊκό δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό:

Με μια διαφορετική πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας με κέντρο την πρόληψη πρώτα από όλα στους εργαζόμενους και τα λαϊκά, φτωχά στρώματα. Δικτυωμένη στους χώρους εργασίας, σπουδών, μεταφορών και κοινωνικών δομών. Σε αντιπαράθεση με τις μνημονιακές πολιτικές και δεσμεύσεις, καθώς και με το σημερινό, νεοφιλελεύθερο, ιδιωτικο-οικονομικό μοντέλο της νοσοκομειοκεντρικής και ιατροκεντρικής υγείας.

Με τη μεγάλη αύξηση των δαπανών για τη δημόσια υγεία και πρόνοια με αναπροσανατολισμό της οικονομικής πολιτικής στο «κοινωνικό κράτος», δηλαδή, στις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, σε αντιπαράθεση με τον προσανατολισμό στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, στους επιχειρηματικούς ομίλους, την αστυνομία και τους πολεμικούς εξοπλισμούς. Με την αντίστοιχη υποστήριξη του ΕΣΥ με μόνιμο υγειονομικό προσωπικό και εξοπλισμό, ώστε να καλύπτει πραγματικά τόσο τις έκτακτες, όσο και τις διαρκείς ανάγκες του λαού για περίθαλψη. Με εθνικοποιήσεις και κοινωνικό έλεγχο στη φαρμακοβιομηχανία και τη βιομηχανία παραγωγής υγειονομικών υλικών.

Με την πρόληψη απέναντι στη συνεχή επανεμφάνιση επιδημιών, νέων ή και παλαιότερων ασθενειών, σωματικών και ψυχικών, με μέτρα προστασίας της εργασίας, της διατροφής, της λαϊκής στέγης, των πόλεων, αλλά και της φύσης, των άγριων και οικόσιτων ζώων, ενάντια στην ανεξέλεγκτη και καταστροφική δράση των πολυεθνικών, που γεννούν τις επιδημίες και τις μαζικές ασθένειες. Με ουσιαστική εκπαίδευση του λαού για την υγεία σε ρήξη με τις συνωμοσιολογικές προκαταλήψεις και την άκριτη αποδοχή των διαφόρων «ειδικών».

Καλούμε στη δημιουργία ενός δικτύου που θα μπορεί:

– Να γίνει ο πόλος έλξης και συσπείρωσης ευρύτερων, έντιμων, μαχόμενων υγειονομικών και εργαζόμενων στην υγεία και την πρόνοια.

– Να δικτυωθεί σε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, στους χώρους δουλειάς ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, στο επιστημονικό δυναμικό και ιδιαίτερα στους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, στο τεχνικό, διοικητικό προσωπικό, που αποτελούν και την σπονδυλική στήλη του συστήματος υγείας.

– Να αποτελέσει το συνεκτικό κρίκο μεταξύ των υγειονομικών και του ευρύτερου συνδικαλιστικού κινήματος και των φορέων της κοινωνίας, ιδιαίτερα στους δήμους, δρώντας συμπληρωματικά και όχι αντιπαραθετικά με υπάρχουσες συνδικαλιστικές συλλογικότητες.

– Να συνδεθεί με τους πολίτες που έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες υγείας και ιδιαίτερα τις πιο ευπαθείς και ευάλωτες ομάδες, όπως οι χρόνια πάσχοντες.

– Να έρθει σε συνεργασία με ανεξάρτητους και έντιμους επιστήμονες άλλων κλάδων, όπως οικονομολόγους και κοινωνιολόγους, καθώς και με δημοσιογράφους.

– Να έρθει σε συνεργασία με διεθνή κινήματα, προάγοντας τη συνεργασία των λαών απέναντι στους ανταγωνισμούς των πολυεθνικών και των κρατών.

– Να χρησιμοποιεί την επιστήμη, να συζητά, να προκαλεί,  να αρνείται, να εκπονεί, να προτείνει, να διεκδικεί. Να παρέμβει στη δημόσια συζήτηση, πρώτα από όλα στα κινήματα, αλλά και να ακουστεί στους θεσμούς και τη Βουλή.

– Να λειτουργεί στη βάση της ισότιμης προσωπικής συμμετοχής, της δημοκρατικής λειτουργίας των συμμετεχόντων, της πλατιάς συναίνεσης.

– Να δρα με το βλέμμα στην ενίσχυση του μαζικού κινήματος, την ενίσχυση του αγώνα των εργαζομένων, της νεολαίας και του λαού.

Νομοσχέδιο για μεταρρυθμίσεις σχετικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων: Από την “υποχρεωτική συνεπιμέλεια” στη …δυνητική γονική μέριμνα

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι είχε στο μυαλό της η ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, όταν εξήγγελε εδώ και πολλούς μήνες μία μεγάλη μεταρρύθμιση στο οικογενειακό δίκαιο. Είναι γεγονός βέβαια ότι κανένας στοιχειωδώς φιλόδοξος πολιτικός δεν επιθυμεί να παραμείνει στην ιστορία με τον ρόλο του Ελπήνορα στην Οδύσσεια. Και ακόμα περισσότερο, ότι ο συγκεκριμένος Υπουργός Δικαιοσύνης, έστω και με αποψιλωμένες αρμοδιότητες δεν έχει διακριθεί για τίποτα το σημαντικό κατά την διάρκεια της θητείας του.

Και ακόμα ότι η κυβέρνηση θα ήθελε πολύ :  Οι επιδόσεις της στην οικονομία, τη διαχείριση της πανδημίας, την αστυνομοκρατία και την καταστολή δεν θα την γράψουν με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Τι καλύτερο λοιπόν από μία μεταρρύθμιση ανέξοδη και χωρίς πολλά – πολλά, που θα έστρεφε και κάπου αλλού την προσοχή της κοινωνίας από όσα την δοκιμάζουν. Όταν μάλιστα έχει και πολιτικό όφελος. Και φυσικά το πεδίο για αυτό το διέγνωσε χωρίς κόπο :  Οι πολλές χιλιάδες δυσαρεστημένοι από την κατάληξη της σχέσης τους γονείς και παιδιά με προβληματικές σχέσεις μαζί τους.

Ετσι, η φιλοδοξία πραγματοποίησης μίας μεταρρύθμισης που να αποτελεί «έργο ζωής» για την κυβέρνηση ήταν ολοφάνερη την χρονική περίοδο που προηγήθηκε. Τη δούλεψε κατάλληλα επικοινωνιακά και κατάφερε χωρίς να εμφανίσει για μήνες κείμενο νομοσχεδίου σε δημόσια διαβούλευση, να χαϊδέψει τα αυτιά ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, να ενθαρρύνει το κίνημα των «Ενεργών μπαμπάδων» αφήνοντας να σέρνεται η διαρροή της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, δηλαδή της εναλλασσόμενης διαμονής των παιδιών που οι γονείς τους βρίσκονται σε διάσταση και από την άλλη να ξεσηκώσει εναντίον του τις φεμινίστριες, που με το δίκιο τους την κατήγγελαν.

Η τελική μορφή του νομοσχεδίου που κατατέθηκε ευτυχώς δεν περιέχει τον παραλογισμό της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, αλλά δυστυχώς περιέχει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο : Την σχετικοποίηση της ίδιας της γονικής μέριμνας. Και φαίνεται ότι αυτό δεν έχει γίνει αντιληπτό ακόμα στις αντιμαχόμενες πλευρές, που εξακολουθούν να ορθώνουν τα πυρά τους γύρω από το θέμα της συνεπιμέλειας, παραβλέποντας ότι απέναντι στο διαπιστωμένο αδιέξοδο της τελευταίας, επιχειρείται ένας νομοθετικός σχεδιασμός πολύ περισσότερο επικίνδυνος, ταξικός και διαλυτικός για τι ανθρώπινες σχέσεις.

Όπως είναι γνωστό, με το άρθρο 1510 Α.Κ. ορίζεται η έννοια της γονικής μέριμνας ως καθήκον και δικαίωμα των γονέων, οι οποίοι την ασκούν από κοινού. Η γονική μέριμνα περιλαμβάνει την επιμέλεια του προσώπου, την διοίκηση της περιουσίας και την εκπροσώπηση του τέκνου σε κάθε υπόθεση, δικαιοπραξία ή δίκη που αφορούν το πρόσωπο ή την περιουσία του. Συνεπώς, η γονική μέριμνα αποτελεί αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση αναγκαστικού δικαίου και δημόσιας τάξης, η οποία επιβάλλεται και ταυτόχρονα απονέμεται από το νόμο και στους δύο γονείς με την αδιάσπαστη νομοθετική εντολή να την ασκούν από κοινού. Πρόκειται για μία υποχρέωση, η οποία είναι προσωποπαγής, αδιαίρετη, αδιάσπαστη, μη δεκτική μεταβίβασης και κάθε είδους διάθεσης, της οποίας η απεμπόληση είναι ατιμωτική, διότι ακυρώνει στην πράξη την ιδιότητα του γονέα. Και βεβαίως η γονική μέριμνα δεν αποτελεί διαιρετό μέγεθος, ώστε να είναι δεκτική η άσκηση αυτής «εξίσου» ή κατ’ ισομοιρίαν ή κατά ½ ή κατά 1/3, ¾ κ.ο.κ..

Η επιμέλεια είναι ένα μέρος μόνο της γονικής μέριμνας, που περιλαμβάνει την ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών. Η επιμέλεια λόγω της καθημερινότητας δεν είναι ευχερές να ασκείται από κοινού, ιδίως όταν οι σχέσεις των γονέων είναι ακόμα κακές ώστε να μπορούν να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται. Για αυτό και επικρατεί η ανάθεσή της, συμβιβαστικά η δικαστικά, στον ένα μόνο γονέα.

Αντίθετα το υπόλοιπο μέρος της γονικής μέριμνας (διοίκηση περιουσίας και εκπροσώπηση) είναι ευχερέστερο ( αν και όχι πάντα ευχερές φυσικά), όταν υπάρχει αντικείμενο, να γίνεται αντικείμενο συνεργασίας, γιατί αυτή δεν προϋποθέτει στον ίδιο βαθμό καθημερινή αυτοπρόσωπη επαφή. Για αυτό και προβλέπεται η άσκησή της από κοινού.

Γι’ αυτό και ο νομοθέτης του Α.Κ. μέχρι σήμερα προβλέπει περιοριστικά πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις απώλειας της γονικής μέριμνας (θάνατος, κήρυξη σε αφάνεια ή έκπτωση, αδυναμία άσκησης για πραγματικούς λόγους, δικαιοπρακτική ανικανότητα (ΑΚ 1510 παρ. 2 και 3) ή και μερική ή ολική αφαίρεση με απόφαση του δικαστηρίου, εφόσον κρίνει ότι ηπιότερα μέτρα δεν κρίνονται πρόσφορα σε περίπτωση κακής άσκησης της (ΑΚ 1532), ενώ προβλέπεται και η δυνατότητα αφαίρεσης μετά από αίτηση και των δύο γονέων και η ανάθεση σε τρίτον (ΑΚ 1535), που όμως αμφιβάλλω αν ποτέ έχει εφαρμοστεί στην πράξη.

Θα πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι κάθε νομοσχέδιο, το οποίο συγκεκριμενοποιεί δικαιώματα και υποχρεώσεις ή νομικές και πραγματικές έννοιες είναι κατά τεκμήριο θετικό, εφόσον αφενός συμβάλλει στην έλλειψη συγχύσεων μεταξύ εκείνων, τους οποίους οι ρυθμίσεις του αφορούν, και αφετέρου αποτρέπει πρακτικές δικαστικής αυθαιρεσίας, αφού εκ των πραγμάτων μειώνει το εύρος της υποκειμενικής εξουσίας και κρίσης του δικαστή που επιλαμβάνεται.

Στον χώρο του οικογενειακού δικαίου η τελευταία (κατ εμένα η μόνη) μεγάλη μεταρρύθμιση έγινε με τον ν. 1329/1983, ο οποίος συμπυκνώνοντας τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος και του προοδευτικού κόσμου, των αγώνων της μεταπολίτευσης και ακόμα των προηγούμενων, καθιέρωσε τον πολιτικό γάμο, αντί του μέχρι τότε υποχρεωτικά θρησκευτικού, καθιέρωσε το συναινετικό διαζύγιο, θέσπισε ακόμα και το «αυτόματο» διαζύγιο (περίπτωση τετραετούς τότε διάστασης ως ικανής προϋπόθεσης χωρίς την ανάγκη αποδείξεων ως προς τον ισχυρό κλονισμό και την υπαιτιότητα) και αποδέσμευσε την επιμέλεια των παιδιών από το φύλο των γονέων τους, αφού όπως είναι γνωστό μέχρι τότε υποχρεωτικά ανετίθετο στην μητέρα για τα κορίτσια μέχρι την ενηλικίωση και για τα αγόρια μέχρι το 12ο έτος. Ακόμα, κατάργησε τον θεσμό της προίκας αποδίδοντας ταυτόχρονα σε όλες τις έγγαμες την κυριότητα των ακινήτων που είχαν εισφερθεί ως προικώα στους συζύγους τους και απάλλαξαν τους τελευταίους από την μονομερή υποχρέωση της γνωστής διατύπωσης «Ο ανήρ φέρει τα βάρη του γάμου». Ήταν ίσως η πιο προοδευτική μεταρρύθμιση που έχει γίνει στον τόπο μας και δεν υπήρξε ποτέ προηγούμενη και επόμενη της.

Ήταν τόσο χαρακτηριστικές οι αντιδράσεις της εκκλησίας και του συντηρητικού κατεστημένου («Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια») μέχρι τότε, που παρά το γεγονός ότι ακόμα και οι κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή και Γ. Ράλλη (1980 – 1981) είχαν συστήσει την λεγόμενη «επιτροπή Γαζή» για την αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου, πιεζόμενες και εκείνες από τον σύλλογο των «Αλύτρωτων», ένα σωματείο περισσοτέρων από 4.000 μελών, που αδυνατούσαν, αν και βρίσκονταν σε διάσταση να πάρουν διαζύγιο εξαιτίας της άρνησης των συζύγων τους και της ψυχοφθόρας, χρονοβόρας, δαπανηρής και πολύ απαιτητικής διαδικασίας απόδειξης του ισχυρού κλονισμού, η μεταρρύθμιση αυτή δεν ευοδώθηκε.

Ακόμα, ο ν. 1329/1983 αποποινικοποίησε τη μοιχεία, δίνοντας τέλος στο φαινόμενο της σύλληψης « ζευγαριών χωρίς αποσκευές» σε ξενοδοχεία με τα σεντόνια και των επακόλουθων συναλλαγών περί αυτά, δεδομένου ότι το αδίκημα αυτό διωκόταν κατ’ έγκληση και μεταξύ των καταδικασθέντων για μοιχεία απαγορευόταν μετέπειτα ο γάμος. Οι μετέπειτα νομοθετικές τροποποιήσεις είχαν δευτερεύοντα και μερικό χαρακτήρα, πολύ λιγότερο ποιοτικό.

Ούτως ή άλλως, το κύριο πρόβλημα στις σχέσεις γονέων και τέκνων, αλλά και στις σχέσεις των γονέων μεταξύ τους, είναι οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που καθορίζουν τους όρους επιβίωσης και συμβίωσης τους. Και ένα κρατικό σύστημα το οποίο εγκαταλείπει γονείς και παιδιά στην τύχη τους και δεν τους περιβάλλει με τις απαιτούμενες δομές βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών, βοήθεια στο σπίτι, ουσιαστικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και συμβολής στις στεγαστικές και εργασιακές ανάγκες που συμβαδίζουν με την ισόρροπη ανατροφή και επίβλεψη των παιδιών τους, διαπαιδαγώγηση γονέων, ψυχολογική στήριξη και φροντίδα γονέων και παιδιών. Απαιτούνται ακόμα δομές φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών και παιδιών, των οποίων οι γονείς εμπλέκονται σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, οργανωμένη και συστηματική σωματική προστασία, υποστήριξη νέας διαμονής, ψυχολογική και οικονομική στήριξη και νομική βοήθεια με έξοδα του κράτους.

Αν δεν υπάρχουν αυτά δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος. Και όσες νομοθετικές μεταρρυθμίσεις και να επιχειρήσει ουσιαστικά αφαιρεί σάρκες του ενός από τον άλλο και διαμορφώνει πεδία ανταγωνισμού μεταξύ τους, μεταθέτοντας το πρόβλημα στην μεταξύ τους σχέση.

Και σε αυτόν τον στόχο, δυστυχώς, βοηθούν και όλες εκείνες οι ξεπερασμένες ιδεολογίζουσες και μη επικεντρώσεις του προβλήματος στον έμφυλο ανταγωνισμό των γονέων, ή «στην αδικία που υφίστανται οι πατεράδες» διότι αποπροσανατολίζουν, δημιουργούν ψευδείς ανταγωνισμούς, αντιστρέφουν τις δευτερεύουσες αντιθέσεις με  τις κύριες, δείχνουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Γιατί είναι η κοινωνία της εκμετάλλευσης και όχι οποιαδήποτε προαιώνια και αταξική πατριαρχία ή έμφυλη αντίθεση είναι εκείνη που γεννάει τα προβλήματα στις σχέσεις γονέων και τέκνων και γονέων μεταξύ τους.

Μια συνοπτική κριτική στις σημαντικότερες διατάξεις του ν/σ :

1. Οι ρυθμίσεις του υπό διαβούλευση νομοσχεδίου καθιερώνουν ένα ποσοτικό κριτήριο προσδιορισμού του χρόνου επικοινωνίας του γονέα που δεν διαμένει με το παιδί στο μαχητό και προς τα πάνω και προς τα κάτω του 1/3 «του συνολικού χρόνου επικοινωνίας». Θα πρέπει όμως να σημειώσω, ότι η ποσοτική συγκεκριμενοποίηση αυτή του τρόπου επικοινωνίας είναι πολύ περισσότερο αόριστη από την πρακτική, στην οποία κατατείνει και συγκλίνει η νομολογία των δικαστηρίων όλα τα τελευταία χρόνια. Οι δικαστικές αποφάσεις που εκδίδονται δεν προβλέπουν 1/3 του χρόνου επικοινωνίας, αλλά συγκεκριμένες μέρες και ώρες ανά εβδομάδα, μήνα και έτος. Συνήθως δύο Σ.Κ τον μήνα, ίσως και κάποια απογεύματα καθημερινών, από μία βδομάδα Χριστούγεννα και Πάσχα και 20 – 30 μέρες το καλοκαίρι. Και νομίζω ότι σε γενικές γραμμές η πρακτική αυτή λειτουργεί. Είναι κακό κάθε δικαστής να έχει το δικαίωμα να παράγει την δική του νομολογία, αλλά είναι ακόμα χειρότερο όταν η νομολογία των δικαστηρίων έχει κάνει ορισμένα βήματα και έχει φτάσει σε συγκεκριμένους προσδιορισμούς, ο νομοθέτης να τους αναιρεί με την αοριστία του 1/3.

Γεννώνται, εξάλλου, σοβαρότατα ερμηνευτικά προβλήματα, όπως εάν ο παρονομαστής του κλάσματος περιλαμβάνει ολόκληρο τον χρόνο του παιδιού ή μόνο εκείνον που απομένει αν αφαιρεθούν οι ώρες του ύπνου του και οι ώρες των σχολικών του υποχρεώσεων, όπως δείχνει να εννοεί (βλέπετε η Αιτιολογική έκθεση παρά τις αόριστες μεγαλοστομίες της σιωπά προς όσα έχει καθήκον να διευκρινίσει και να εξηγεί συγκεκριμένα) η διάταξη του άρθρου 13 (το 1/3 του συνολικού χρόνου επικοινωνίας) και αν ακόμα συναριθμούνται σε αυτόν τα χρονικά διαστήματα των διακοπών καλοκαιριού, Πάσχα και Χριστουγέννων.

Αν για παράδειγμα ως βάση για τον παρονομαστή που λέγεται «συνολικός χρόνος επικοινωνίας» θεωρείται το σύνολο του εβδομαδιαίου χρόνου (7 μέρες Χ 24 ώρες = 168) τότε το 1/3 είναι 168 : 3 = 56 ώρες. Αρα πρακτικά το παιδί από την Παρασκευή ώρα 14.00 έως την Κυριακή ώρα 22.00 πρέπει να είναι με τον μη έχοντα την επιμέλεια γονέα όλες τις εβδομάδες του χρόνου.

Αν πάλι ο ελεύθερος χρόνος της εβδομάδας, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από τις ώρες μιας εβδομάδας (7 Χ 24 =168), αφαιρούνται οι ώρες ύπνου (7 Χ 8 = 56) και οι ώρες του σχολείου (5 Χ 8 = 40). Μένουν 72 ώρες (168 – 56 – 40 = 72). Το 1/3 τους είναι 24 ώρες, που «βγάζουν μία διανυκτέρευση μαζί με τις ώρες ύπνου κάθε εβδομάδα, εκτός αν από τις 72 αφαιρεθούν και οι ώρες των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, οπότε το κλάσμα μειώνεται ανάλογα.

Αν τα παιδιά στην οικογένεια είναι δύο και οι ώρες τους δεν συμπίπτουν, ο χρόνος επικοινωνίας του γονέα με το καθένα διαφοροποιείται.

Δεν πρόκειται, συνεπώς, για συγκεκριμενοποίηση, αλλά για μία «τρύπα στο νερό», αφού στην θέση συγκεκριμένων διευθετήσεων, που με την πάροδο των χρόνων ωριμάζουν και αποτελούν σχεδόν κοινό τόπο δικαστηριακής πρακτικής, αλλά και έγγραφων συμφωνιών μεταξύ των γονέων στα πλαίσια συναινετικών διαζυγίων, έρχεται αυτή η διατύπωση του 1/3, που τελικά σύμφωνα με το ίδιο το νομοσχέδιο «τεκμαίρεται», όμως μπορεί να είναι και περισσότερο και λιγότερο όταν «επιβάλλεται να καθορισθεί» (εκπληκτική σαφήνεια !!!), όχι για να δώσει ένα βήμα παραπάνω στην όποια συγκεκριμενοποίηση έχει υπάρξει μέχρι τώρα, αλλά για να την αναιρέσει και αυτήν.

2. Το νομοσχέδιο στην τροποποίηση του άρθρου 1519 Α.Κ. απαγορεύει την μεταβολή του τόπου διαμονής του τέκνου που επιδρά ουσιωδώς στο δικαίωμα επικοινωνίας του γονέων, με τον οποίο δεν διαμένει, εάν δεν υπάρχει προηγούμενη έγγραφη συμφωνία των γονέων ή προηγούμενη δικαστική απόφαση. Είναι μία διάταξη θετική, η οποία προστατεύει κυρίως τον ανίσχυρο οικονομικά γονέα που δεν έχει την επιμέλεια του παιδιού του απέναντι στον ισχυρό που έχει την δυνατότητα να αυθαιρετεί και να παίρνει το παιδί σε άλλη πόλη, αποστερώντας ουσιαστικά το δικαίωμα επικοινωνίας του με τον άλλο γονέα.

Θετική είναι επίσης και η πρόβλεψη υποχρεωτικής συναπόφασης και των δύο των γονέων για ζητήματα που ανήκουν μεν στη σφαίρα της επιμέλειας, αλλά λόγω της σοβαρότητάς τους επηρεάζουν σοβαρά το μέλλον του παιδιού (μη επείγοντα ζητήματα υγείας και εκπαίδευση), η την προσωπικότητά του (ονοματοδοσία, θρήσκευμα) και προσιδιάζουν περισσότερο στην άσκηση γονικής μέριμνας, παρά στην τρέχουσα διαχείριση.

3. Στις διατάξεις για την γονική μέριμνα (Α.Κ. 1513 και 1514) το νομοσχέδιο επιχειρεί την σχετικοποίηση της γονικής μέριμνας και την μεταβολή της από δικαίωμα και υποχρέωση αναγκαστικού δικαίου σε ιδιωτική υποχρέωση δεκτική διάθεσης και μεταβίβασης. Έτσι, λοιπόν, αφού με το άρθρο 1513 καθιερώνει τον ορισμό «… και οι δύο γονείς εξακολουθούν να ασκούν από κοινού και εξίσου την γονική μέριμνα».

Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Κατ αρχήν διότι η διατύπωση της «εξίσου άσκησης» είναι εκείνη, η οποία μετατρέπει σε διαιρετή την υποχρέωση γονικής μέριμνας και ανοίγει τον δρόμο για την δυνατότητα ανακατανομής απόσπασης, μεταβίβασης, διάθεσης και διευρυμένης μερικής αφαίρεσης.

4. Στο επόμενο άρθρο το ν/σ καθιερώνει την δυνατότητα των γονέων με έγγραφο βέβαιης χρονολογίας να ρυθμίζουν για χρονικό διάστημα τουλάχιστον δύο ετών διαφορετικά (δηλαδή διαφορετικά από το «από κοινού και εξίσου») την κατανομή της γονικής μέριμνας, ιδίως να αναθέτουν την άσκηση της στον ένα από αυτούς και να καθορίζουν τον τόπο κατοικίας του τέκνου τους στον γονέα, με τον οποίο θα διαμένει, καθώς και τον τρόπο επικοινωνίας του με τον άλλο γονέα.

Επίσης, καθιερώνει ευρύτατα την δυνατότητα δικαστικής προσφυγής με αίτημα μεταξύ άλλων την ανακατανομή της άσκησης της γονικής μέριμνας μεταξύ των γονέων ή την ανάθεση αυτής μόνο στον ένα γονέα ή σε τρίτο, όχι σε περίπτωση κακής άσκησης, όπως μέχρι τώρα προβλέπεται, αλλά σε κάθε περίπτωση διαφωνίας των γονέων ή ακόμα και αμφισβήτησης της προγενέστερης συμφωνίας εκ μέρους ενός από αυτούς.

Προσοχή λοιπόν και εδώ αφετέρου διότι αντικείμενο του δικαιώματος που παρέχει ο νόμος σε περίπτωση διαφωνίας δεν είναι, όπως θα όφειλε, αποκλειστικά και μόνο η επίλυση του ζητήματος διαφωνίας, αλλά με αφορμή την διαφωνία αυτή η συνολική διαφοροποίηση του καθεστώτος της γονικής μέριμνας μεταξύ των γονέων. «Πονάει χέρι, κόψει χέρι».

5. Αντίστοιχα, αντικαθίσταται και το άρθρο Α.Κ. 1532, το οποίο υπό το πρόσχημα της συγκεκριμενοποίησης διευρύνει υπέρμετρα και σε ορισμένες περιπτώσεις επικίνδυνα τις προϋποθέσεις, υπό τις οποίες είναι δυνατή ακόμα και η ολική αφαίρεση της γονικής μέριμνας από γονέα. Η υπαίτια μη συμμόρφωση προς τις αποφάσεις και διατάξεις δικαστηρίων και εισαγγελιών ή στην υπάρχουσα συμφωνία των γονέων, η διατάραξη της συναισθηματικής σχέσης του τέκνου με τον άλλο γονέα, η υπαίτια παραβίαση των όρων συμφωνίας των γονέων ή της δικαστικής απόφασης για την επικοινωνία, η παρεμπόδιση της επικοινωνίας, η κακή άσκηση και υπαίτια παράληψη της άσκησης της, η αδικαιολόγητη άρνηση του γονέα να καταβάλει διατροφή ή ακόμα και η αμετάκλητη καταδίκη του γονέα για ενδοοικογενειακή βία, εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας ή εγκλήματα οικονομικής εκμετάλλευσης της ζωής, είναι αναμφισβήτητο ότι αποτελούν σοβαρότατες αιτίες, που επιδρούν στις σχέσεις των γονέων μεταξύ τους και φυσικά σε αυτές με το παιδί και ιδίως στον τρόπο άσκησης του δικαιώματος επικοινωνίας και συμπεριφορές που πρέπει αυτονόητα να αντιμετωπίζονται με έννομες συνέπειες. Αλλά δεν είναι δυνατόν να αναιρούν νομικά την ιδιότητα της μητέρας και του πατέρα και να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης και μέσο πίεσης σε κλονισμένες σχέσεις γονέων.

Ας αναρωτηθούμε πόσες περιπτώσεις αφαίρεσης της γονικής μέριμνας γνωρίζουμε ακόμα και από ισοβίτες έγκλειστους τα προηγούμενα χρόνια. Εκτός βέβαια από γονείς διωκόμενους κομμουνιστές και πολιτικούς πρόσφυγες. Αυτά πάμε να ανασυστήσουμε ;

Η εφαρμογή της διάταξης αυτής θα ανοίξει τον δρόμο για μία επαναθέσπιση της «Capitis deminutio» και αντίθετα προς όσα φέρονται να ανησυχούν την νομοπαρασκευαστική επιτροπή, όπως καταγράφονται στην Αιτιολογική έκθεση («οι στατιστικές φανερώνουν μία ραγδαία αύξηση των οικογενειακών διαφορών που οδηγούνται στα δικαστήρια», πράγμα το οποίο αμφισβητώ και θα προκαλούσα όποιον έχει στοιχεία να το αποδείξει), ανοίγει πεδία δικαστηριακών διαφορών, δεδομένου ότι μεγενθύνει κατά πολύ το κίνητρο του παραπονούμενου γονέα και υποθάλπει την εκδικητικότητα εναντίον του άλλου, αφού πλέον το κόστος, η φθορά και η διαδικασία μία δικαστικής προσφυγής έχει ως έπαθλο όχι την επίλυση ενός συγκεκριμένου ζητήματος που απορρέει από τις σχέσεις γονέων και τέκνων, αλλά την ίδια την αφαίρεση της γονικής μέριμνας.

Ενώ, όχι λιγότερο επικίνδυνη είναι και αυτή καθ’ αυτή η ρύθμιση για την δυνατότητα μεταβίβασης, διάθεσης, επιμερισμού, καταμερισμού, διαίρεσης της γονικής μέριμνας ακόμα και με έγγραφη συμφωνία των γονέων, αφού η γονική μέριμνα, όπως προαναφέρθηκε, δεν απεμπολείται και η μονομερής άσκησή της δεν μπορεί παρά να είναι ανεκτή (πλην περιπτώσεων θανάτου, αδυναμίας, ανικανότητας κλπ) μόνο ως αποτέλεσμα πληρεξουσιότητας του ενός γονέα προς τον άλλον, πράγμα όμως εντελώς διαφορετικό από την μονομερή κατανομή, δεδομένου ότι ο πληρεξούσιος ενεργεί για λογαριασμό του άλλου και όχι ως διάδοχός του.

Ακόμα, δεν υφίστανται «ραγδαία αύξηση των οικογενειακών διαφορών που οδηγούνται στα δικαστήρια». Αντιθέτως, και ευτυχώς, υπάρχει ραγδαία αύξηση των γάμων που λύνονται με συναινετικά διαζύγια. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτό οφείλεται και στο γεγονός, ότι είναι τέτοιο το μέγεθος της αρνησιδικίας των ελληνικών δικαστηρίων, αν κρίνει τουλάχιστον κανείς από το Πρωτοδικείο Αθηνών που δίνει δικασίμους μετά από δύο και τρία χρόνια για αγωγές υποθέσεων διαζυγίων και διατροφών και τις έχει στριμώξει σε ελάχιστα πινάκια του Μονομελούς που συνεδριάζουν μία φορά την εβδομάδα (κάθε Δευτέρα) μόνο, όταν π.χ. οι αυτοκινητιστικές διαφορές διέθεταν μέχρι πρότινος 4 και τώρα 3 πινάκια που συνεδριάζουν καθημερινά (προ πανδημίας) και αυτό οδηγεί πολλές φορές τους γονείς σε συμβιβαστικές διευθετήσεις κατώτερες των απαιτήσεων τους. Όμως, όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι, ο χειρότερος συμβιβασμός είναι προτιμότερος από την καλύτερη δικαστική απόφαση. Αυτά όμως δεν απασχολούν τον «μεταρρυθμιστή» Υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος ανέχεται την – και προ πανδημίας – υπολειτουργία των δικαστηρίων, αφού και αυτός και οι προκάτοχοί του τα έχουν αφήσει χωρίς προσωπικό.

Το νομοσχέδιο ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για την σχετικοποίηση της γονικής μέριμνας. Ξεκίνησε με την φιλοδοξία της καθιέρωσης της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας (του ακραίου σημείου δηλαδή επέμβασης του μη διαμένοντος γονέα στην καθημερινότητα του παιδιού και του γονέα, με τον οποίον αυτό διαμένει) και κατέληξε – άγνωστο μέσα από ποια διαδρομή – στο άλλο άκρο που είναι η σχετικοποίηση της γονικής μέριμνας και η μετατροπή της σε αντικείμενο συναλλαγής και capitis deminutio. Καθιερώνει ρυθμίσεις, οι οποίες ευνοούν τους οικονομικά ισχυρούς, διαμορφώνει ισχυρά πρότυπα μονογονεϊκών οικογενειών, παιδιών χωρίς δύο γονείς και «γονέων μιας χρήσης» και θέτει υπό νομική διαπραγμάτευση ακόμα και την γονεϊκή ιδιότητα στους γονείς, οι οποίοι δεν πειθαρχούν στις συμφωνίες και στις αποφάσεις.

Επικαλούμενη ουσιώδη μεταβολή των κοινωνικών συνθηκών, τις οποίες δεν κάνει τον κόπο να προσδιορίσει, η Αιτιολογική έκθεση του ν/σ αποκαλύπτει την φιλοδοξία του να βάλει και αυτό μία σφραγίδα στην ιστορία, αφού όπως ρητά αναφέρει «Από το έτος 1983 δεν έχει λάβει χώρα οποιαδήποτε αναμόρφωση στο κεφάλαιο του Αστικού Κώδικα που διέπει τις σχέσεις γονέων και τέκνων, γεγονός που συνιστά αναχρονισμό καθόσον έχουν μεταβληθεί ουσιωδώς οι κοινωνικές συνθήκες». Και ενώ ορίζει ως στόχο «την προσαρμογή της ελληνικής έννομής τάξης σε όσα ισχύουν σε προηγμένες χώρες της Ευρώπης, όπου προβλέπεται από την νομοθεσία η από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας», τραυματίζει με κάθε τρόπο ως και καταργεί την από κοινού άσκηση της, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν.

Πλην ελαχίστων διατάξεων, πρόκειται για μία νομική απόπειρα που δεν δικαιούται να εμφανίζεται με τα χαρακτηριστικά της μεταρρύθμισης και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, από όσα επιλύει. Και αποτελεί ύβρι στην ιστορία (δεν αναφέρομαι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά στο αγωνιζόμενο κίνημα που τα κατέκτησε) να πιάνει στο στόμα του τον ν. 1329/1983 και να καμώνεται ότι τον μιμείται. Ο πολιτικός υπεύθυνος της σύνταξής του καλύτερα θα κάνει να βρει έναν άλλο τρόπο κοινωνικής προσφοράς για να μείνει στην ιστορία. Εξάλλου, αν δεν κάνω λάθος, έχει την ιδιότητα του γιατρού και υπάρχει μεγάλη ζήτηση στα δημόσια νοσοκομεία τελευταία λόγω της πανδημίας.

Αν και η κυβέρνησή του αντί να προσλαμβάνει δικαστικούς υπαλλήλους, γιατρούς και νοσηλευτές, προσλαμβάνει αστυνομικούς και απολύει συνδικαλιστές γιατρούς.

Και τώρα νομίζει ότι με «καθρεφτάκια για ιθαγενείς» θα μας πείσει ότι επιχειρεί την ιστορική μεταρρύθμιση !

Η καλλιτεχνική παιδεία να μείνει ζωντανή! Άμεση επαναφορά των εικαστικών μαθημάτων στο Λύκειο!

Ο αγώνας που ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι ενάντια στην απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να καταργήσει τα εικαστικά μαθήματα στο γενικό λύκειο συνεχίζεται. Την 1η Απριλίου εκδικάζεται η προσφυγή των καθηγητών εικαστικών μαθημάτων στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ακύρωση της ανάλγητης υπουργικής απόφασης να καταργήσει ό,τι πολύχρωμο και ζωντανό υπάρχει στο δημόσιο σχολείο.

Η  Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων και το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας διοργανώνουν την 1η Απριλίου στις 10.00 πμ διαμαρτυρία έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Για την καλύτερη οργάνωση της διαμαρτυρίας το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και η Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων διοργανώνουν διαδικτυακές συναντήσεις την Κυριακή 28/3 και τη Δευτέρα 29/3, αντίστοιχα. Για πληροφορίες, δείτε εδώ:

https://www.facebook.com/enoshkkm

https://www.facebook.com/Επιμελητήριο-Εικαστικών-Τεχνών-Ελλάδος-ΕΕΤΕ-240146316037710

Η παρουσία όλων μας στη διαμαρτυρία, των γονιών, των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των ανθρώπων του πνεύματος είναι απαραίτητη. Για να αφήσουμε πίσω μας το ζοφερό χειμώνα του εγκλεισμού και της ασχήμιας. Για να ανθίσει ξανά τούτη την άνοιξη, στα λύκεια μας, το δέντρο της ζωής.

Κύριε Κικίλια, σας βρήκα γιατρούς για το ΕΣΥ – μην κουράζεστε να ψάχνετε

Προς: Υπουργό Υγείας κ. Κικίλια

Κοινοποίηση: Κυβέρνηση Μητσοτάκη

Παρακολούθησα την απογευματινή σας συνέντευξη στον κ. Χατζηνικολάου, και βεβαίως παρακολουθώ τις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει συνολικά η κυβέρνησή σας 13 μήνες τώρα (αλλά και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις για πολλά χρόνια) να βρείτε Ιατρούς να στελεχώσουν το ΕΣΥ.

Σε ερώτηση του κ. Χατζηνικολάου (04.35 στο βίντεο) αν θα μπορούσατε να έχετε κάνει προσλήψεις από τον προηγούμενο Μάρτιο ώστε να μην χρειάζεται τώρα να επιστρατεύσετε ιδιώτες απαντήσατε:

“Όσους ήταν υποψήφιοι για θέσεις επιμελητών, είτε όσους ήταν στις πλατφόρμες για επικουρικοί ιατροί σε όλες τις συναφείς ειδικότητες για τον covid τους έχουμε προσλάβει όλους κ. Χατζηνικολάου…”

Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συμπολίτες μας, αλλά και αναγνωρίζοντας την καθοριστική σας συμβολή σε αυτό που ζούμε όλοι τον τελευταίο ένα χρόνο και κάτι, θέλησα να βοηθήσω.

Σας βρήκα εγώ γιατρούς!

Έψαξα μόνο στην 6η ΥΠΕ, μόνο από την τελευταία σας προκήρυξη, και μόνο συναφείς ειδικότητες.

Σας παραθέτω τα αποτελέσματα για να μην χάνετε το χρόνο σας στο ψάξιμο. Έτοιμα σας τα δίνω.

Μπορείτε λοιπόν να προσλάβετε άμεσα:

  • 15 Παθολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΠΓΝΠατρών.
  • 7 Αναισθησιολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΠΓΝΙωαννίνων
  • 6 Πνευμονολόγους που έχουν κάνει τα χαρτιά τους για θέση Επιμελητή Β στο ΓΝΠατρών
Το σύνολο 28 γιατροί συναφέστατοι. Και αυτοί είναι μόνο στην 6η ΥΠΕ, μόνο για θέση Επιμελητή Β, και μόνο σε ένα νοσοκομείο!
(Για να μην σας βάλω και διπλές αιτήσεις που μπορεί να έχουν κάνει οι ίδιοι και μπερδευτείτε).
Αυτούς λοιπόν μπορείτε αύριο κιόλας να τους πάρετε τηλέφωνο και να τους διορίσετε. Τα χαρτιά τους είναι όλα ανεβασμένα ηλεκτρονικά στο https://esydoctors.moh.gov.gr/

Υ.Γ. Μαζί με τα στοιχεία των συναφών, επισυνάπτω και τις αιτήσεις για θέση Επιμελητή Β’ Ορθοπαιδικής στο ΓΝ Λευκάδας. Αν περισσεύει τίποτα διορίστε και κανέναν από αυτή τη λίστα μιας και είστε και συνάδελφος Ορθοπαιδικός!

Μόνο που δεν μας χώρεσε όλους το σκρινσοτ γιατί είμαστε 38 για μια θέση…

Λόγω ενδιαφέροντος που προέκυψε και σχετικών ερωτήσεων, τα στοιχεία είναι από τον πίνακα αυτόματης μοριοδότησης στο site της 6ης ΥΠΕ.

Επιστράτευση του παθολόγου της γειτονιάς, ή επίταξη του Ιατρικού Αθηνών, του Υγεία, του Metropolitan;

Σήμερα το πρωί ο Υπουργός Υγείας ανακοίνωσε την επιστράτευση ιδιωτών ιατρών. Το ερώτημα του τίτλου συνοψίζει ωστόσο το κόλπο γκρόσο στο οποίο καταφεύγει η κυβέρνηση για να καλύψει το προκλητικό σπρώξιμο που κάνει επί ένα χρόνο στο ιδιωτικό κεφάλαιο στην υγεία.

Η πρώτη προτεραιότητα, από την πρώτη μέρα της πανδημίας, όφειλε να είναι η αύξηση των δυνατοτήτων του συστήματος υγείας σε όλα τα επίπεδα: Covid και Non Covid κλινικές, απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, δημόσιων και ιδιωτικών νοσοκομείων.

Μια κυβέρνηση που θα ήθελε να αντιμετωπίσει την πανδημία χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές παρωπίδες, θα υλοποιούσε ένα σχέδιο ένταξης των πάντων στην υγειονομική άμυνα της χώρας: Από το φαρμακοποιό της γειτονιάς και τον ιδιώτη γιατρό που – ελλείψει επαρκούς Δημόσιας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας (Κέντρα Υγείας και Τοπικές Μονάδες) – εκτελεί υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας, διάγνωσης, συνταγογράφησης, μέχρι βεβαίως τα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία.

Τι έκανε αντ’ αυτού η κυβέρνηση;

Αδιαφόρησε προκλητικά για την ενίσχυση του ΕΣΥ με μόνιμο προσωπικό. Προχώρησε σε συγκυριακή ενίσχυση, αποκλειστικά με συμβασιούχους, αλλά και αυτή ακόμα η ενίσχυση είναι, (σύμφωνα με την Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του Νοεμβρίου του 2020), πολύ χαμηλότερη αναλογικά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Μετονόμασε κλίνες σε κλίνες εντατικής θεραπείας χωρίς όμως να έχει διαθέσει προσωπικό, και σε πολλές περιπτώσεις να μην έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό. Κλίνη ΜΕΘ δεν σημαίνει σκέτα κλίνη με αναπνευστήρα. Και πολύ περισσότερο, αύξηση των κλινών ΜΕΘ δεν σημαίνει δημιουργική αριθμητική με ήδη υπαρκτές ΜΕΘ στρατιωτικών νοσοκομείων, ή ιδιωτικών κλινικών που «προστίθενται» χωρίς στην πραγματικότητα να προστίθενται στο Σύστημα Υγείας.

Παράλληλα φρόντισε να κρατήσει με νύχια και με δόντια τα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές έξω από την πανδημία ώστε αυτά να συνεχίσουν να περιθάλπουν ασθενείς λοιπής νοσηρότητας, αποκλείοντας κάθε ύποπτο covid ή ακόμα και πνευμονολογικό περιστατικό.

Σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι είτε με απόφαση, είτε εκ των πραγμάτων, μειώθηκαν κατακόρυφα, και από ένα σημείο και μετά, σταμάτησαν τα χειρουργεία στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, ο ιδιωτικός τομέας απέμεινε ο μόνος υποδοχέας επεμβάσεων ρουτίνας, αλλά και επεμβάσεων έκτακτης ανάγκης.

Ο λόγος είναι ότι ως Covid free νοσοκομειακές μονάδες είναι πλέον πρακτικά η μόνη διαθέσιμη επιλογή για τυχόν έκτακτα περιστατικά (χειρουργεία, νοσηλεία κλπ) της λοιπής νοσηρότητας.

Τα δημόσια νοσοκομεία, είτε με υπουργική απόφαση, είτε λόγω φόβου προσέλευσης ασθενών, έχουν περικόψει τα χειρουργεία τους.

Αντί λοιπόν τα ιδιωτικά νοσοκομεία να συνεισφέρουν στην συντεταγμένη υγειονομική άμυνα της χώρας, η κυβέρνηση τα κατέστησε προνομιακό πεδίο κερδοφορίας για την ιδιοκτησία τους, δίνοντάς τους επιπλέον πελατεία και διασφαλίζοντας ότι θα μένουν εσαεί Covid free.

Αυτό από μόνο του είναι το πρώτο σκάνδαλο.

Και αυτό το πρώτο σκάνδαλο, οδηγεί σε βαρύ και απαράγραπτο έγκλημα ενάντια στη δημόσια υγεία: η ιατρική που ασκείται στα νοσοκομεία του ΕΣΥ είναι πλέον πολεμική ιατρική, οι ΜΕΘ έχουν εξαντληθεί, τα μεγάλα νοσοκομεία (Ευαγγελισμός, Αττικό, Σωτηρία κλπ) έχουν βουλιάξει και δεκάδες διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ καρτερούν τον θάνατο. Η Αθήνα μετά τη χθεσινή εφημερία (21/3) φαίνεται ότι μένει υγειονομικά ακάλυπτη. Η επιστράτευση 200 ιδιωτών ιατρών δεν λύνει το πρόβλημα της εξάντλησης των δομών του ΕΣΥ. Απλώς το “κουκουλώνει”.

Το δεύτερο σκάνδαλο είναι αυτό που συνέβη στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο και στην Αθήνα τον Μάρτιο. Όταν τα πράγματα στα νοσοκομεία του ΕΣΥ καταρρέουν, ο ιδιωτικός τομέας υγείας παριστάνει ότι συνεισφέρει, προσφέροντας δομές ιδιωτικής υγείες μικρές, συνοικιακών δυνατοτήτων, απογυμνωμένες από προσωπικό.

Ορισμένες από αυτές ήταν έτοιμες να κλείσουν. Η ψευδεπίγραφη επίταξή τους (καθώς αυτή γίνεται έναντι αδράς αμοιβής από το κράτος) στην πράξη δεν προσέφερε καμιά ουσιαστική ανάσα στο εξαντλημένο ΕΣΥ. Ήταν απλώς οικονομική ανάσα για τους ιδιοκτήτες τους.

Στην Αθήνα, οι μονάδες που «μπήκαν» στη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό είναι το Ιατρικό Περιστερίου και η Λητώ. Μονάδες μικρές, χαμηλών δυνατοτήτων, στάχτη στα μάτια των πολιτών, την ώρα που οι μεγάλες αδελφές μονάδες (Ιατρικό Αθηνών, Διαβαλκανικό, Μετροπόλιταν, Υγεία κλπ) κρατιούνται εκτός Covid, αλλά και εκτός του ευρύτερου υγειονομικού σχεδιασμού των ΥΠΕ.

Το τρίτο σκάνδαλο είναι το γεγονός ότι και αυτές ακόμα οι μικρές και χαμηλών δυνατοτήτων ιδιωτικές μονάδες υγείας περιθάλπουν περιστατικά Covid υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Περιστατικά που βρίσκονται ένα βήμα πριν (ή ακόμα και …μετά) το εξιτήριο. Η 2η ΥΠΕ συνέταξε πρωτόκολλο για τη μεταφορά ασθενούς με κορωνοϊό στο Ιατρικό Περιστερίου που απαιτούσε πέρα από το να είναι απύρετος, με καλή οξυγόνωση και βελτιούμενη εικόνα, και έτοιμη (!) αξονική από τα δημόσια νοσοκομεία, μην τυχόν και μπει σε έξοδα ο Όμιλος Ιατρικού Αθηνών.

Το τέταρτο σκάνδαλο είναι ότι αυτές οι λειψές, μικρές και υποκριτικές ενισχύσεις στο ΕΣΥ από τη μεριά του ιδιωτικού κεφαλαίου υγείας, θα αποζημιώνονται με το υπερδιπλάσιο νοσήλειο από το ΚΕΝ (κλειστό ενοποιημένο νοσήλειο), και συγκεκριμένα προσαυξημένο με συντελεστή 2,09.

Τα ιδιωτικά νοσοκομεία όχι μόνο θησαυρίζουν από τα non Covid περιστατικά που δεν έχουν πλέον διέξοδο στο ΕΣΥ, αλλά και απολαμβάνουν εκτάκτων χρηματοδοτικών ενέσεων.

Νέα σελίδα σε αυτό το σκάνδαλο η πρόσφατη απόφαση του ΕΟΠΥΥ να αποζημιώσει ιδιωτική κλινική Θεσσαλονίκης με 2 εκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων μόνο τα 414.000€ αφορούν παρασχεθείσες υπηρεσίες, ενώ τα υπόλοιπα 1,6 εκατομμύρια αφορούν …μελλοντικές ανάγκες. Το ακόμα προκλητικότερο είναι ότι και αυτά ακόμα τα 414.000€ δεν αφορούν χρησιμοποιημένες υπηρεσίες, αλλά «δέσμευση» κλινών. Ο ΕΟΠΥΥ δηλαδή πρέπει να αποζημιώσει ιδιωτική κλινική επειδή «δεσμεύτηκαν» οι πιθανώς άδειες κλίνες της. Πρέπει μάλιστα να πληρώσει «αυθημερόν» την ώρα που οι εφημερίες των γιατρών του ΕΣΥ είναι απλήρωτες. Ντράπηκε και η ντροπή με αυτά που γίνονται.

Το πέμπτο σκάνδαλο είναι ότι και αυτές ακόμα οι λειψές, μικρές και υποκριτικές ενισχύσεις του ΕΣΥ από τη μεριά του ιδιωτικού κεφαλαίο υγείας, αφορούν τα ντουβάρια και τον εξοπλισμό, αλλά όχι το σύνολο του προσωπικού που υπό κανονικές συνθήκες απασχολείται σε αυτά.

Την ώρα που το ΕΣΥ μετατρέπεται σε σύστημα υγείας μίας νόσου, με μεγάλα νοσοκομεία να δέχονται αποκλειστικά Covid ασθενείς (τελευταίο παράδειγμα ο Ερυθρός Σταυρός), οι γιατροί των μικρών ιδιωτικών νοσοκομείων που «διατέθηκαν» στο ΕΣΥ, μετακινούνται στα νοσοκομεία των μητρικών ομίλων.

Τα τελευταία αναλαμβάνουν το «βαρύ» φορτίο να φιλοξενήσουν τους γιατρούς των ιδιωτικών νοσοκομείων που φεύγουν προσωρινά από τις παραχωρημένες στο ΕΣΥ μονάδες τους. Μιλάμε πραγματικά για μεγάλη θυσία. Τα πολυδιαφημισμένα υπερπολυτελή ιδιωτικά νοσοκομεία από εκεί που πουλούσαν γνώση και επιστήμη, κλαίγονται τώρα ότι δεν έχουν γιατρούς «εξειδικευμένους» στον κορωνοϊό…

Τι απομένει λοιπόν; Μα η «επίταξη» ειδικευόμενων γιατρών των δημόσιων νοσοκομείων και η αποστολή τους στις ιδιωτικές μονάδες. Αντί να επιταχθεί ο μεγάλος ιδιωτικός τομέας για να υπηρετήσει τις ανάγκες της δημόσιας υγείας, επιτάσσεται το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων για να υπηρετήσει τις ανάγκες του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Και φθάνουμε στο έκτο σκάνδαλο, το σκάνδαλο των τελευταίων ημερών.

Αντί να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας υγείας, δηλαδή τα ιδιωτικά νοσοκομεία – πεντάστερα ξενοδοχεία που θησαυρίζουν ανελλιπώς από την αρχή της πανδημίας, απειλούνται με επιστράτευση οι ιδιώτες γιατροί.

Αντί δηλαδή να μπουν στη μάχη τα ιδιωτικά νοσοκομεία που έχουν δυνατότητα νοσηλείας σε απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, καλούνται, ως προπέτασμα καπνού, οι ιδιώτες γιατροί.

Δηλαδή οι γιατροί που αποτελούν (καλώς ή κακώς) την πρώτη και ίσως τη μοναδική, πριν τα νοσοκομεία, γραμμή άμυνας στη δημόσια υγεία, και είναι αυτοί που συνταγογραφούν, βλέπουν περιστατικά, ελέγχουν τη λοιπή νοσηρότητα, παραπέμπουν περαιτέρω για εξετάσεις ή νοσηλεία.

Εδώ δεν είναι πλέον μόνο σκάνδαλο, είναι και συντεταγμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού και κοροϊδίας.

Αν η κυβέρνηση θέλει να προσελκύσει ιδιώτες γιατρούς στο ΕΣΥ, ας το κάνει με μόνιμες προσλήψεις. Αν όμως έχει αποφασίσει να κρατήσει με κάθε τρόπο το ΕΣΥ υποστελεχωμένο και υπό κατάρρευση, ας το παραδεχτεί ανοικτά χωρίς να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους.

Την ώρα μάλιστα που λειτουργεί ως προκλητικός εγκάθετος των ιδιωτικών ομίλων υγείας που έχουν κάνει την πανδημία τεράστια ευκαιρία πολλαπλασιασμού κερδών.

Τι άλλο θα κάνει αυτή η κυβέρνηση για να μην ακουμπήσει τους ιδιώτες μεγαλοκλινινικάρχες;