5 ψέματα και 5 αλήθειες για το νέο νομοσχέδιο διάλυσης του ΕΣΥ

/0 Comments/in , , , /by

Αναδημοσιεύουμε ανακοίνωση της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας, καθώς τις επόμενες μέρες ψηφίζεται στη βουλή το νομοσχέδιο που γυρίζει το ΕΣΥ στις προ-ΕΣΥ, προ-Γεννηματά εποχές. Οι ενώσεις και τα σωματεία γιατρών και υγειονομικών καλούν σε εκδηλώσεις και απεργίες την Δευτέρα, την Τρίτη και την Πέμπτη. 

27/10/2022

Για το νέο νομοσχέδιο διάλυσης του ΕΣΥ

Η επιλογή της κυβέρνησης να θέσει στη δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο για τη δευτεροβάθμια περίθαλψη αμέσως μετά τις εκλογές των Ιατρικών Συλλόγων κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Μας υπενθυμίζει “ευγενικά” ότι το μήνυμα της κάλπης μεταφράζεται γι’ αυτήν σε πλήρη συναίνεση στα σχέδια διάλυσης και ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ. Κάνει όμως πως αγνοεί τους δεκάδες χιλιάδες νοσοκομειακούς γιατρούς που μέσα από τις αρχαιρεσίες και τις κινητοποιήσεις τους έχουν ήδη τοποθετηθεί αρνητικά για τις συγκεκριμένες αλλαγές. Ο Υπ.Υγείας με διάφορα δικονομικά τερτίπια και συλλογιστικές πιρουέτες προσπαθεί να πείσει υγειονομικούς και κοινωνία ότι όλα γίνονται για το καλό μας, βαφτίζοντας το ψάρι κρέας. Μάλιστα διαφημίζει ότι το “έχει επεξεργαστεί η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα, που προέρχεται από το ΕΣΥ, που πονάει το ΕΣΥ”. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Πέντε μεγάλα ψέματα και πέντε αλήθειες:

  1. “Θα βγει κερδισμένος ο ασθενής γιατί θα καλυφθούν τα κενά του ΕΣΥ από ιδιώτες γιατρούς”. Ούτε τα κενά θα καλυφθούν ούτε οι ασθενείς έχουν να κερδίσουν. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι άγονες προκηρύξεις μόνιμων θέσεων, που συσσωρεύονται κυρίως στην επαρχία και σε άγονες-προβληματικές ζώνες, μπορούν να καλύπτονται από ιδιώτες γιατρούς με part – time συμβάσεις. Το σχέδιο αυτό ήδη δοκιμάστηκε μέσα στην πανδημία, με ελάχιστες δεκάδες ιδιωτών πανελλαδικά να προστρέχουν να καλύψουν κενά, παρότι οι απολαβές και τα κίνητρα ήταν διόλου ευκαταφρόνητα. Απέτυχε γιατί πολύ απλά κανένας ιδιώτης δεν θέλει να βγάλει το φίδι από την τρύπα σε κλινικές που είναι διαλυμένες. Γι’ αυτό άλλωστε το υπουργείο διέταξε την επιστράτευσή τους. Γιατί να πετύχει τώρα; Όταν είναι δεδομένο ότι οι συμβάσεις θα προκηρυχθούν σε επαρχιακά νοσοκομεία που καταρρέουν και οι ιδιώτες γιατροί θα κληθούν να παίξουν κεντρικό ρόλο και όχι συμπληρωματικό;
  1. “Δεν θα αλλοιωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του ΕΣΥ”. Μία απ’ τις θεμελιώδης και καταστατικές αρχές του ΕΣΥ ήταν η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση των λειτουργών του.“Σχέση πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης ή το να πηγαίνει ο ασθενής σε νοσοκομείο και να παίρνει τελείως δωρεάν δημόσια παροχή;” αναρωτιέται ο κος Πλεύρης. Μα φυσικά πλήρης και αποκλειστική απασχόληση γιατί αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για Δημόσια και Δωρεάν Υγεία. Τι θα γίνει με το νέο νομοσχέδιο; Μετατροπή των ασθενών σε πελάτες, του αγαθού της Υγείας σε εμπόρευμα, του ΕΣΥ σε προθάλαμο ιδιωτικών ιατρείων. Οι ΕΣΥιτες έξω, τραβώντας τους ασθενείς μαζί και οι ιδιώτες μέσα, για να ψαρέψουν ασθενείς, ώστε να τους τραβήξουν έξω. Αντί να καλύψει τις χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις και να αυξήσει τους μισθούς των γιατρών προτρέπει το Υπουργείο τους τελευταίους να συμπληρώσουν το εισόδημά τους από το υστέρημα των ασθενών. Το έχουμε βιώσει με την εφαρμογή των απογευματινών ιατρείων και με τα σχεδιαζόμενα απογευματινά χειρουργεία. Για όποιον δεν έχει χρήματα προβλέπεται “ένα ελάχιστο πακέτο παροχών υγείας”. Για όποιον έχει και χρειάζεται παραπάνω διερεύνυση ή δεν μπορεί να περιμένει για μήνες στις λίστες αναμονής, θα υπάρχει και το ιδιωτικό… Όποιος δεν έχει να “μάθει να προσαρμόζεται”…
  1. “Θα βγει κερδισμένος ο γιατρός του ΕΣΥ γιατί θα έχει τη δυνατότητα να αυξήσει το εισόδημά του με παροχή ιδιωτικού έργου”.Το μεγαλύτερο ψέμα. Προϋπόθεση για να έχει τη δυνατότητα να ασκήσει ιδιωτικό έργο, είναι η υποχρεωτική συμμετοχή στα απογευματινά ιατρεία των νοσοκομείων, στο εφημεριακό πρόγραμμα της κλινικής και προφανώς στην καθημερινή  πρωινή 35ωρη εβδομαδιαία λειτουργία της. Αξίζει να ανοίξει κάποιος ιατρείο μόνο για ένα- δυο απογεύματα την εβδομάδα; Η ρύθμιση αυτή προφανώς φωτογραφίζει όσους έχουν την δυνατότητα, δηλαδή ελάχιστους μεγαλοδιευθυντές που έτσι κι αλλιώς ασχολούνται τυπικά με την κλινική, ελάχιστες ώρες τη μέρα και ακόμα λιγότερους που θα έχουν τα κεφάλαια να φτιάξουν συνεργατικά πολυ – ιατρεία. Οι υπόλοιποι, απλοί επιμελητές και επικουρικοί γιατροί, μαζί με τους ειδικευόμενους, θα πρέπει να συνεχίσουν να  κάνουν τη λάντζα των εφημεριών, των μετακινήσεων, να ασχολούνται με τον ασθενή-πελάτη που θα βάλει εισαγωγή στην κλινική ο διευθυντής τους ή ο ιδιώτης. Στην καλύτερη θα ανοίξουν έναν ιατρείο όπου όλος ο μισθός και οι εφημερίες θα εξανεμίζονται για την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων του ιατρείου.

4.”Θα ανακοπεί το κύμα παραιτήσεων γιατρών του ΕΣΥ γιατί θα δοθούν ευκαιρίες αύξησης του εισοδήματος”. Όποιος το προφασίζεται ή λέει ψέματα ή είναι παντελώς άσχετος. Καλώς ή κακώς η ιατρική αγορά εργασίας είναι πλήρως ανταγωνιστική. Για ποιον λόγο να κάνει κάποιος δύο δουλειές για να έχει αξιοπρεπές εισόδημα όταν πχ στην Κύπρο μπορεί να κάνει μία και να έχει τριπλάσιο μισθό και ποιότητα ζωής; Για ποιον λόγο να μην κάνει μόνο μία (πχ ιδιωτικό ιατρείο) και να έχει αξιοπρεπή μισθό και ποιότητα ζωής;  Αν νομίζουν ότι με αυτά τα τερτίπια θα ανακόψουν το κύμα παραιτήσεων, είναι οικτρά γελασμένοι. Αν νομίζουν ότι με αυτά θα αποφύγουν τη μοναδική βιώσιμη λύση που είναι ταυτόχρονα και το καλύτερο αντικίνητρο παραιτήσεων, δηλαδή την  αύξηση των μισθών και τις μαζικές μόνιμες προσλήψεις,  μας κοροϊδεύουν διπλά.

  1. “Θα μειωθούν οι πολλαπλές ταχύτητες και οι ανισότητες μεταξύ πανεπιστημιακών, στρατιωτικών και γιατρών του ΕΣΥ”. Αν το πρόβλημα είναι οι πολλές ταχύτητες, τότε γιατί καμιά κυβέρνηση δεν καταργεί το δίπορτο πανεπιστημιακών και στρατιωτικών; Γιατί προτιμούν να δημιουργήσουν άλλη μια ταχύτητα, αυτή των μεγαλοδιευθυντών του ΕΣΥ; Μην έχουμε καμιά αυταπάτη ότι θα αμβλυνθούν οι ανισότητες. Αντιθέτως θα πολλαπλασιαστούν. Απ’ τη μια, η μειοψηφία του μεγαλοκαθηγητικού και μεγαλοδιευθυντικού κατεστημένου και απ’ την άλλη η πλειοψηφία των μισθοσυντήρητων αχθοφόρων του ΕΣΥ που θα δουλεύουν σε καθεστώς γαλέρας για να μπορεί η μειοψηφία να επιβιώνει.

Το νέο νομοσχέδιο είναι εις βάρος των ασθενών, του ΕΣΥ, της μεγάλης πλειοψηφίας των ίδιων των νοσοκομειακών γιατρών. Μόνος κερδισμένος θα είναι μια μειοψηφική μερίδα εκλεκτών της κυβέρνησης μέσα και έξω από τα νοσοκομεία, που έχουν πολλά να κερδίσουν από τη διάλυσή τους.  Πέρα από την ουσιαστική κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, προβλέπει επίσης την κάλυψη των κενών στα νοσοκομεία από τους αγροτικούς γιατρούς με το πρόσχημα της ¨εκπαίδευσης¨, τον διορισμό των ειδικευόμενων σε «ομάδες νοσοκομείων» και τη μεταφορά τους από εδώ και από εκεί για να καλύπτουν τρύπες, την εκχώρηση λειτουργιών των νοσοκομείων σε ιδιωτικές εταιρίες (πχ διακομιδές με ασθενοφόρα), την μετατροπή σε ΝΠΙΔ του ΚΕΣΥ και πολλά άλλα.

Το νέο νομοσχέδιο επιστρέφει την Δημόσια Περίθαλψη στην προ- ΕΣΥ, προ Γεννηματά εποχή, όπου για να χειρουργηθείς έπρεπε να πουλήσεις χωράφι και για να νοσηλευτείς έπρεπε είτε να μπεις μέσω της ιδιωτικής κλινικής απέναντι από το νοσοκομείο είτε να έχεις πολιτικό μέσο. Οι νοσοκομειακοί γιατροί δεν πρέπει να το δεχτούμε. Σημαίνει συναίνεση στο πάγωμα των μισθών μας για τις επόμενες δεκαετίες, στη διαρκή υποστελέχωση και τον εργασιακό μεσαίωνα της κακοπληρωμένης υπερεργασίας και υπερεφημέρευσης. Το “τυράκι” της “αύξησης του εισοδήματος δεν αφορά εμάς, αλλά μια μειοψηφία των νοσοκομειακών.

Το νέο νομοσχέδιο έρχεται τρία χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας που ανέδειξε με τον πιο τραγικό και μακάβριο τρόπο την ανάγκη ενίσχυσης του ΕΣΥ για να σωθούν ανθρώπινες ζωές, τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα του ιδιωτικού τομέα.  Έρχεται δέκα χρόνια μετά την επέλαση των Μνημονίων όπου όλες οι κυβερνήσεις, υπό τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, το άφησαν γυμνό και αθωράκιστο, στο όνομα της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και των «πρωτογενών πλεονασμάτων». Δεν γίνεται να δεχτούμε κανέναν διάλογο που δεν ξεκινά με αυτά τα δεδομένα. Το νέο νομοσχέδιο δεν πρέπει να μπει μόνο στο στόχαστρο των γιατρών αλλά της ίδιας της κοινωνίας. Είναι ο Δούρειος Ίππος διάλυσης του κοινωνικού αγαθού της Δημόσιας Υγείας. Θα μας βρουν απέναντί τους. Δεν θα επιτρέψουμε την επιστροφή της Δημόσιας Περίθαλψης δεκαετίες πίσω. Δεν μπορούμε να αναμένουμε να ακυρωθεί κάποια στιγμή από κάποια άλλη κυβέρνηση. Εδώ και τώρα πρέπει να αγωνιστούμε για να μην  κατατεθεί καν στη Βουλή προς συζήτηση, να μην δημιουργηθούν τετελεσμένα. Να σημάνει αγωνιστικός συναγερμός.

Απορρίπτουμε το κατάπτυστο νομοσχέδιο στο σύνολό του. Απαιτούμε την άμεση απόσυρσή του. Απαιτούμε εδώ και τώρα ενίσχυση του ΕΣΥ με αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, μαζικές μόνιμες προσλήψεις και εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων για επαναφορά των μισθών στα προΜνημονιακά επίπεδα. Για την εργασιακή αξιοπρέπεια των υγειονομικών. Για το κοινωνικό αγαθό της Δημόσιας Δωρεάν Υγείας χωρίς αποκλεισμούς. Δίνουμε αγωνιστική απάντηση με μαζικές συνελεύσεις και συγκεντρώσεις, μαζί με την κοινωνία και τους συλλογικούς φορείς. Όλοι στην πανεργατική απεργία 9/11.

Για το Δ.Σ της Ε.Ι.Ν.Α

 

Η ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ Η ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

/0 Comments/in , , /by

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Τόσα χρόνια ΝΑΤΟ, η ίδια ιστορία, χούντες, πολέμοι, τρομοκρατία, φωνάζουμε στις διαδηλώσεις της 17 Νοέμβρη, εδώ και 5 δεκαετίες. Σε αυτές τις αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις που ο επίσημος πολιτικός κόσμος και τα παπαγαλάκια του προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ξεπερασμένες, παρωχημένες, ανεπίκαιρες. Σε αυτές τις εκδηλώσεις του τριήμερου γιορτασμού στα πανεπιστήμια και στα σχολεία που κρατούν ζωντανή την ιστορική μνήμηκαι την μεταβιβάζουν διαδοχικά στις νεότερες γενιές, επικαιροποιώντας τα αντιιμπεριαλιστικά-αντιαμερικάνικα αισθήματα του ελληνικού λαούκαι κάνοντάς τον από τους πλέον δύσπιστους στην ΝΑΤΟική προπαγάνδα για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η λίστα των εγκλημάτων των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ με πολέμους, πραξικοπήματα,εμπάργκο, είναι μεγάλη: Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν, Λατ. Αμερική, Κούβα, Ιράν, πρώην Γιουγκοσλαβία…

Σ’ αυτή τη λίστα προστίθεται και ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ένας πόλεμος που προκλήθηκε και μεθοδεύτηκε από την αμερικανονατοϊκή επιθετικότητα έναντι της Ρωσίας και επέκταση στην Ανατ. Ευρώπη, για να εξασθενίσουν ή να καταστρέψουν μια ανταγωνιστική δύναμη, για να διατηρηθεί η ηγεμονία των ΗΠΑ στον ανταγωνισμό με την Κίνα, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Ρωσίας και των δρόμων της Ασίας.Βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή. Το «τόσα χρόνια ΝΑΤΟ» φαίνεται να ασθμαίνει, να έχει πολλούς που το αμφισβητούν -για τα συμφέροντά τους- στα πλαίσια ενός νέου «πολυπολικού κόσμου». Την ίδια στιγμή, η λεγόμενη «ανωτερότητα της Δύσης» σε σχέση με την «καθυστερημένη Ανατολή»δεν πείθει. Παράγει μαζικά φτώχεια και ανισότητα. Παράγει Τραμπ και Μπολσονάρο. Πολέμους και φασισμό. Μαζικές παρακολουθήσεις, καταστολή και αντιδημοκρατικές εκτροπές. Παράγει ατομισμό και εκατομμύρια νεκρούς στη διετία της υγειονομικής κρίσης. Παράγει διαρκώς οικονομικές φούσκες και κρίσεις. Γενικά η Δύση βρίσκεται σε παρακμή και η Ανατολή σε άνοδο, παρόλο που η δυναμική της δεύτερης δεν οφείλεται σε απελευθερωτικά προτάγματα αλλά σε ένα διαφορετικό καπιταλιστικό μοντέλο. Τέκνο αυτής της αμφισβήτησης της αμερικάνικης ηγεμονίας, είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία με «πατέρα» τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που αποδείχνει ξεκάθαρα ότι οι Αμερικάνοι θα προσπαθήσουν να κρατήσουν την ηγεμονία τους με κάθε μέσο και τρόπο προκαλώντας πολεμικές συρράξεις. Γι’ αυτό και το σύνθημα «ή με το ΝΑΤΟ ή με την ειρήνη» είναι αυτό που συμπυκνώνει τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι λαοί και τα κινήματα.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ 73’ ΗΤΑΝ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ

Το Πολυτεχνείο του ’73 είχε ξεκάθαρο αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη για το λαϊκό και νεολαϊστικο κίνημα. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο αυτές οι παρακαταθήκες ακυρώνονται και «θάβονται» από την ελληνική αριστερά –τουλάχιστον από τις περισσότερες εκδοχές της. Από τη Νατοϊκή αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Από τα «διαδηλώνουμε και στη ρωσική και στην αμερικανική πρεσβεία» ή τα -όχι τόσο παλιά- «ευρώ ή δραχμή, πατάτες γιαχνί» του ΚΚΕ. Από ανάλογες στάσεις και τοποθετήσεις αρκετών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων.

Όμως η πραγματικότητα θα συνεχίζει να θέτει ερωτήματα. Τελικά η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ήταν ένα πρόβλημα ονοματοδοσίας ή ένα πρόβλημα γεωπολιτικού ελέγχου των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία; Η επιθετικότητα της Τουρκίας μπορεί να απαντηθεί μέσω των «φίλων και συμμάχων μας» του ΝΑΤΟ ή θα χειροτερέψει; Γιατί η οικονομική κρίση, η ακρίβεια, οι τιμές στο ρεύμα στην Ελλάδα είναι εντονότερες και χειρότερες από άλλες χώρες της Ευρώπης; Τι θα σημάνει για το λαό μας η μετατροπή της χώρας σε «στρατόπεδο» και ορμητήριο των αμερικανονατοϊκών στον πόλεμο της Ουκρανίας;

Δεν μπορούν να υπάρξουν νέες ελπιδοφόρες αλλαγές, εξεγέρσεις, ανατροπές χωρίς ανασυγκρότηση αυτού του αντιιμπεριαλιστικού πνεύματος και κατεύθυνσης μέσα στις σύγχρονες συνθήκες. Αυτό είναι το βασικό στοίχημα και θα έπρεπε να είναι το βασικό δίδαγμα για την αριστερά και τους προοδευτικούς ανθρώπους..

Έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι – Έξω από την ΕΕ – Έξω οι βάσεις του θανάτου

Ανεξαρτησία – Λευτεριά – Δημοκρατία

Με τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς;

/1 Comment/in , /by

Η ΓΣΕΕ ήταν εξ’ αρχής γνωστό ότι δεν θα καλέσει σε απεργία στις 03 Ιουνίου. Τελικά συνεδρίασε μόλις τρεις μέρες πριν, στις 31/05, για να ανακοινώσει απεργία στις 10 Ιουνίου και μάλιστα όχι συνολικά ενάντια στο ν/σ Χατζηδάκη, αλλά σε ορισμένες επίμαχες διατάξεις του νομοσχεδίου. Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ (με συμφωνία των παρατάξεων που πρόσκεινται σε ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ), γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της την απόφαση για απεργία στις 03/06, σύρθηκε πίσω από την, ξεπουλημένη στο ΣΕΒ, ΓΣΕΕ για αναβολή της απεργίας στις 10 του μήνα. Το Εργατικό Κέντρο Αθήνας το ίδιο.

Την επόμενη φορά που θα αναρωτιόμαστε γιατί ο συνδικαλισμός αφορά όλο και λιγότερους εργαζόμενους, ας μην ψάξουμε πολύ μακριά. Η κύρια ευθύνη βρίσκεται στο «εσωτερικό» και αφορά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ας κάνουμε τον κόπο να σκεφτούμε έναν εργαζόμενο που ανακοίνωσε στον εργοδότη του ότι θα απεργήσει, και σήμερα θα έπρεπε να του ανακοινώσει το αντίθετο. Ας σκεφτούμε έναν εργαζόμενο που συζήτησε με έναν συνάδελφο να απεργήσουν μαζί την ερχόμενη Πέμπτη και σήμερα θα έπρεπε να του πει ότι η απεργία αυτή αναβάλλεται για την επόμενη εβδομάδα. Είναι σίγουρο ότι οι «επαγγελματίες συνδικαλιστές» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από αυτές τις καταστάσεις.

Η ΓΣΕΕ είναι γνωστό ότι υπηρετεί τις ορέξεις του ΣΕΒ και της εκάστοτε κυβέρνησης. Πιέστηκε από την ύπαρξη απεργίας στις 03 Ιουνίου και ήθελε να μην χάσει την πρωτοκαθεδρία της απεργίας.  Ήθελε ουσιαστικά να «σπάσει» την απεργία της τρίτης του Ιουνίου. Και τα κατάφερε.

Όσο, όμως και να επιμένουν αρκετοί ότι είναι πολύ σημαντικό ότι ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ «ενώνουν τις δυνάμεις τους για μια γενική απεργία ιδιωτικού και δημοσίου τομέα», αυτό δεν αναιρεί την πραγματικότητα. Η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και το ΠΑΜΕ θα μπορούσαν να επιμείνουν στην απεργία στις 03/06, η οποία έχει ήδη δουλευτεί μέσα στους χώρους δουλειάς και αν υπήρχε μια ορισμένη συμμετοχή και αγωνιστικό κλίμα, να καλεστεί νέα απεργία στις 10/06 μαζί με τη ΓΣΕΕ. Το ν/σ αφορά την κατάργηση του 8ώρου και την ευθεία επίθεση στον συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε. Το ν/σ ορίζει τον πήχη και όχι οι γνωστοί συσχετισμοί και τα παιχνίδια των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Το θέμα λοιπόν δεν απλά είναι το πόσες απεργίες θα γίνουν και σε ποια μέρα.

Όσο και να λένε διάφοροι ότι είναι θέμα δυνατότητας το να γίνει μια απεργία χωρίς την ΓΣΕΕ, να θυμίσουμε ότι έχουν γίνει άλλες δύο απεργίες φέτος μία στις 26 Νοεμβρίου και μία για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς στις 6 Μαίου. Άρα, όχι, δεν είναι θέμα δυνατότητας. Είναι θέμα επιλογής. Η ΑΔΕΔΥ και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας σύρθηκαν πίσω από την απόφαση της ΓΣΕΕ.

Το ΠΑΜΕ γιατί;

Τελικά το ΠΑΜΕ που διαχωρίζεται με τη ΓΣΕΕ; Μόνο στα λόγια και στις διαφορετικές συγκεντρώσεις και στην ουσία όχι; Σήμερα που κρίνεται, όχι ένα «απλό» νομοσχέδιο που αφορά τον τάδε κλάδο, αλλά ένα νομοσχέδιο που αφορά όλους τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία, τελικά πού είναι ο πήχης; Είναι στις κομματικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ στις κεντρικές πλατείες κάθε πόλης; Τελικά, για άλλη μια φορά το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ μετρήθηκαν και βρίσκονται λίγοι. Αυτό να το θυμόμαστε την επόμενη φορά που θα δούμε συνδικαλιστές και κομματικά στελέχη του ΚΚΕ να βαράνε υπουργικά τραπέζια με πυγμή, ή τις σημαίες να ανεμίζουν στην πλατεία Συντάγματος κάνοντας επίδειξη δύναμης και οργάνωσης. Γιατί η δύναμη, η οργάνωση και η πειθαρχία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά εργαλεία χρήσιμα για το κίνημα. Το κόμμα της εργατικής τάξης δεν είναι αυτοσκοπός αλλά εργαλείο των εργαζομένων για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.

Ο σοφός λαός λέει «σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει». Το ΚΚΕ έχει αποδείξει πολλάκις ότι θα γαυγίσει πολύ όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες αλλά δεν θα κάνει το αποφασιστικό βήμα όταν αυτό είναι ανάγκη.

Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Η μαζική συμμετοχή κόσμου μπορεί να συμβάλλει στο να δημιουργηθεί ένας αγωνιστικός πόλος των εργαζόμενων. Απέναντί μας δεν έχουμε μόνο την κυβέρνηση αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά ο μόνος τρόπος να βγούμε από τον βούρκο είναι να δημιουργηθεί ένα αγωνιστικό ρεύμα αντίστασης και διεκδίκησης των εργαζομένων. Και σε αυτό κανείς δεν περισσεύει.

Κάτω τα χέρια από το άσυλο

Κάτω τα χέρια από το άσυλο

/0 Comments/in , , , /by

Άσυλο εξ ορισμού είναι χώρος περιορισμού των δικαιωμάτων της εξουσίας απέναντι στον πολίτη. Αποτέλεσε από τις απαρχές της ιστορίας λαϊκή κατάκτηση που και όταν ακόμα δεν κατοχυρώθηκε νομικά βρίσκονταν ψηλά στην κοινωνική συνείδηση και αποτελούσε άγραφο νόμο.

Το Κυλώνειο άγος (632 πΧ) έμεινε στην ιστορία ως μία πράξη ντροπής ήταν σφαγή οπαδών του Κύλωνα στην Ακρόπολη που αποτελούσε άσυλο, έστω ως χώρος λατρείας των θεών. Αλλά και στα σημερινά χρόνια το άσυλο της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής απετέλεσε κατοχυρωμένο και μάλιστα με συνταγματική περιωπή θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα (άρθρο 9 Σ), ενώ η από μέρους κρατικού υπαλλήλου παραβίαση του οικιακού ασύλου, δηλαδή είσοδος σε ιδιωτική κατοικία χωρίς τη θέλησή του, χωρίς τις διατυπώσεις του νόμου και χωρίς την παρουσία δικαστικού λειτουργού αποτελεί ποινικό αδίκημα (ΠΚ 241) απειλούμενο μάλιστα με υψηλότερη ποινή από το αδίκημα της διατάραξης οικιακής ειρήνης (ΠΚ 334) και πολύ σωστά αφού η από μέρους οργάνου της εξουσίας παραβίαση του νόμου έχει πολύ μεγαλύτερη επικινδυνότητα και άρα απαξία από την αντίστοιχη ενός ιδιώτη. Περιορισμοί που προβλέπονται και για την κατ’ οίκον έρευνα, την κατά κανόνα απαγόρευσή της στη διάρκεια της νύχτας (ΚΠοινΔ 254) αποβλέπουν επίσης στην προστασία του οικιακού ασύλου.

Αναμφισβήτητη άλλωστε είναι και η έννοια του πολιτικού ασύλου που προστατεύει πρόσωπα που διώκονται από αντίπαλα καθεστώτα για τους πολιτικούς αγώνες τους και υποχρεώνει τα κράτη στα οποία καταφεύγουν να τα προστατεύουν όταν αυτό διαπιστώνεται.

Αν για τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα όπως η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή προβλέπεται και νομοθετήθηκε άσυλο, δεν συμβαίνει το ίδιο κατά τρόπο συγκεκριμένο με την προστασία των συλλογικών πολιτικών δικαιωμάτων παρότι το Σύνταγμα επιτάσσει την εγγύηση του κράτους για τα δικαιώματα του ανθρώπου ως μέλους του κοινωνικού συνόλου (Σ 25 παρ. 1). Τα κινήματα δεν έχουν “το σπίτι τους” κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα αν και το έχουν κατακτήσει με αγώνες δεκαετιών που κανένας δεν τόλμησε να αμφισβητήσει.

Ένα τέτοιο σπίτι είναι το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Θα μπορούσαν η μπορεί στο μέλλον στη θέση των Α.Ε.Ι. να είναι τα Εργατικά κέντρα, τα Δημαρχεία, οι πλατείες, τα δημόσια και δημοτικά κτίρια, κάποια άλλα “άβατα”. Συνέβη για λόγους ιστορικούς και ιδιαίτερους σε αυτήν την χώρα η θεμιτή και σεβαστή συνταγματικά κινηματική ασυλία να στεγασθεί στο πανεπιστήμιο. Και όχι φυσικά χάριν προστασίας της τριτοβάθμιας ακαδημαϊκής διδασκαλίας. Στο Ελληνικό κράτος η τελευταία δεν γνώρισε ποτέ διωγμούς, όπως στην μεσαιωνική Ευρώπη. Αντίθετα υπήρξε θεραπαινίδα των εξουσιών και διαπιστευμένη πηγή παροχής της αστικής γνώσης και ιδεολογικής συγκρότησης των μελλοντικών στελεχών της κοινωνίας. Συνεπώς ούτε κινδύνευσε ποτέ από την εξουσία, ούτε δεν είχε ανάγκη κανενός ασύλου. Ποτέ δεν μπήκε αστυνομία σε Α.Ε.Ι. για να διακόψει μάθημα η άλλη εκπαιδευτική πράξη. Η νεοελληνική ιστορία δεν έχει καταγράψει καμία τέτοια περίπτωση. Αντίθετα, έχει καταγράψει από πολύ παλιά τη νομιμοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου στη συλλογική συνείδηση ως χώρου προστασίας λαϊκών κινητοποιήσεων και ασυλίας από την αστυνομική επέμβαση.

Πρώτη τέτοια περίπτωση τα «Σκιαδικά» (Μάιος 1859): Στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών καταφεύγουν φοιτητές και μαθητές χαμηλών κοινωνικών τάξεων, που φορούσαν ελληνικά καπέλα (σκιάδια) από τη Σίφνο, καταδιωκόμενοι από τη φοιτητική ελίτ ύστερα από πρόκληση έντασης από εισαγωγείς πανάκριβων ευρωπαϊκών καπέλων που έβλεπαν τα συμφέροντά τους να απειλούνται, πληρωμένους τραμπούκους και την αστυνομία, που τελικά επεμβαίνει στον χώρο του ασύλου και ακολουθούν πολυήμερες συγκρούσεις. Ο ίδιος ο πρύτανης του Πανεπιστημίου καταγγέλλει την παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου λέγοντας ότι το πανεπιστήμιο είναι μόνον χώρος διδασκαλίας.

Είναι όμως προφανές ότι αυτό που υπερασπίζεται δεν είναι η διδασκαλία, αλλά η ελεύθερη διάδοση των ιδεών, που είναι κάτι πολύ ευρύτερο. Ακολουθεί πολιτική κρίση που οδηγεί στην παραίτηση του αρχηγού της αστυνομίας. Και περνούν πολλές δεκαετίες για να ξαναμπεί η αστυνομία στα Πανεπιστήμια. Δεν μπήκε ούτε στα «Γαλβανικά», πολυήμερη κατάληψη του Πανεπιστημίου ενάντια στις αυθαιρεσίες του καθηγητή Ιατρικής Γαλβάνη τον Ιανουάριο 1897 από τους φοιτητές με σκληρές συγκρούσεις, ακόμα και νεκρό φοιτητή από σφαίρα αστυνομικού, Δεν μπήκε ούτε τα επόμενα χρόνια στα «Ευαγγελικά» (1901), τα «Σανιδικά», (1902) τα «Ορεστειακά» (1903). Οι τελευταίες κινητοποιήσεις καταγράφονται παρά τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα, αφού αιτήματά τους ήταν να μην μεταφρασθεί το ευαγγέλιο στην απλή έστω καθαρεύουσα, να παιχτεί η Ορέστεια τριλογία στην αρχαία ελληνική γλώσσα κλπ. Το φοιτητικό κίνημα αποκτά προοδευτικό χαρακτήρα και εντάσσεται στις κοινωνικές δυνάμεις του κοινωνικού μετασχηματισμού μετά τη δεκαετία 1920 υπό την επιρροή της Αριστεράς.

Σε κάθε περίπτωση κάτι μένει, αφού στον Οργανισμό του Πανεπιστημίου Αθηνών (ν. 5343/1932, άρθρο 125) απαγορεύεται ρητά η είσοδος άλλων πλην φοιτητών και διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο χωρίς άδεια του Πρύτανη. Προφανώς φωτογραφίζεται η αστυνομία : αυτήν αφορά η απαγόρευση.

Στα μετεμφυλιακά χρόνια της δεκαετίας 1950 και μετά οι συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων απαγορεύουν την παρουσία μελών του Σπουδαστικού της Ασφάλειας στις συνελεύσεις και στις σχολές, επικαλούμενες το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Στα χρόνια της δικτατορίας η Σύγκλητος του ΕΜΠ παραιτείται όταν η αστυνομία εισβάλλει σε αυτό (14.2.1973), αντίθετα με τη Σύγκλητο του ΕΚΠΑ που επιτρέπει την βίαιη αστυνομική εκκένωση της κατειλημμένης Νομικής την ίδια περίοδο, ενώ λίγους μήνες μετά η Σύγκλητος του ΕΜΠ επικαλούμενη επίσης το πανεπιστημιακό άσυλο αρνείται να δώσει στην αστυνομία την άδεια εκκένωσης του κατειλημμένου Πολυτεχνείου στις 15/11/1973 και μόνο εκ των υστέρων εγκρίνει την επέμβαση του στρατού με την γνωστή επιχειρηματολογία της χούντας.

Στην κοινοβουλευτική διαβούλευση για το Σύνταγμα 1975 υπάρχει ζωηρή άποψη να αναφερθεί ρητά το πανεπιστημιακό άσυλο στις συνταγματικές διατάξεις. Τελικά υποχωρεί θεωρώντας αρκετό το ότι το άρθρο 16 το υπονοεί στην ακαδημαϊκή ελευθερία που κατοχυρώνει. Και άλλωστε ο τότε Υπουργός Παιδείας Γ. Ράλλης δηλώνει στη Βουλή ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει το Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Ωστόσο κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει το πανεπιστημιακό άσυλο, παρότι παραμένει στον χώρο του “συνταγματικού εθίμου”. χωρίς να κατοχυρώνεται έστω σε κοινό νόμο. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης τα Πανεπιστήμια ανθούν ως χώροι συνελεύσεων, εκδηλώσεων, όχι μόνο φοιτητικών αλλά και πολιτικών διαδικασιών, αφετηρίας και λήξης πορειών κ.λ.π. Όλα τα πρωτοποριακά ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα αποκτούν στους χώρους τους την επαφή και τη γείωση με την κοινωνία. Και δίνουν στο Πανεπιστήμιο, που γίνεται το “σπίτι του κινήματος” την πραγματική και πολύπλευρη μορφωτική εν τέλει λειτουργία των οριζόντων αυτών, που καμία κατεστημένη ακαδημαϊκή διδασκαλία ούτε μπορεί, ούτε θέλει να δώσει. Το σύνθημα “Το άσυλο ανήκει σε όλον τον λαό” δονεί συχνά τις διαδηλώσεις.

Το ΠΑΣΟΚ, με το ν. 1268/1982 (άρθρο 2) διατυπώνει για πρώτη φορά την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου «καλύπτει όλους τους χώρους των ΑΕΙ (σ. είχε γεννηθεί θέμα αν εκτείνεται και στα προαύλια) και συνίσταται στην απαγόρευση επέμβασης της δημόσιας δύναμης στους χώρους αυτούς χωρίς την πρόσκληση η άδεια του αρμοδίου οργάνου…..»

Ταυτόχρονα διατυπώνει και τους όρους της παραβίασής του μέσα από όργανο συνδιοίκησης (την οποία επίσης με σκοπό την ενσωμάτωση του φοιτητικού κινήματος και τη χρήση του για την μεταβολή των συσχετισμών στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ καθιερώνει), την τριμελή επιτροπή ασύλου (Πρύτανης, εκπρόσωπος ΔΕΠ, εκπρόσωπος φοιτητών).

Και για πρώτη φορά το Νοέμβρη 1985 η αστυνομία παραβιάζει το Πανεπιστημιακό άσυλο μετά από άδεια της επιτροπής και εκκενώνει το κατειλημμένο για μία εβδομάδα λόγω διαμαρτυρίας για την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτέζα στα Εξάρχεια από αστυνομικό στις 17/11/1985 Χημείο (τότε στη Ναυαρίνου και Χ. Τρικούπη) με το πρόσχημα του κινδύνου έκρηξης από τις διάφορες χημικές ουσίες στο υπόγειο. Η κατακραυγή του φοιτητικού κόσμου και όχι μόνο είναι πλήρης : Δεν υπάρχει συνέλευση σχολής που να μην καταδικάσει την – νομότυπη αλλά ποτέ νόμιμη στις συνειδήσεις – παραβίαση του ασύλου, ενώ ο εκπρόσωπος των φοιτητικών συλλόγων του ΕΚΠΑ στην επιτροπή ασύλου και μέλος της ΠΑΣΠ διαγράφεται από μέλος του φοιτητικού συλλόγου της σχολής του (Οικονομικό Νομικής) με ομόφωνη σχεδόν απόφαση της Γενικής Συνέλευσης.

Στις 18/11/1995 είναι η επόμενη σημαντική παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου : Τα ΜΑΤ εκκενώνουν το κατειλημμένο από την προηγούμενη μέρα από αντιεξουσιαστές για συμπαράσταση στους αγώνες των κρατούμενων Πολυτεχνείο και προχωρούν σε 500 και πλέον συλλήψεις, που καταλήγουν σε δίκες με ομοιόμορφες κατηγορίες χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία για κανέναν πλην της παρουσίας του στο κτίριο, η έκβαση των οποίων συχνά εξαρτάται όχι από τα στοιχεία, αλλά από την μεταμέλεια η μη των κατηγορουμένων.

Ο «νόμος Γιαννάκου» (ν. 3549/2007) έρχεται μέσα στις πολύμηνες κινητοποιήσεις ενάντια στην τροποποίηση του άρθρου 16Σ να περιστείλει (άρθρο 3) την κατοχύρωση του ασύλου τόσο ως προς το εύρος («όλους τους χώρους των ΑΕΙ στους οποίους γίνεται εκπαίδευση και έρευνα»), όσο και ως προς την έννοια του ασύλου «αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση στη μάθηση και την εργασία των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας…..»

Ενώ καταργεί την τριμελή επιτροπή ασύλου και μεταθέτει τη σχετική αρμοδιότητα στο Πρυτανικό Συμβούλιο. Δεν τολμά ωστόσο να πειράξει την παράγραφο (1) του άρθρου (3) της οποίας η διατύπωση μένει ίδια όπως του άρθρου 2 παρ. 1 ν. 1268/1982 : «Στα ΑΕΙ κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών» την οποία μάλιστα αφήνει αμετάβλητη και ο μετέπειτα σαρωτικός «νόμος Διαμαντοπούλου».

Οι καταλήψεις της Νομικής και του ΕΜΠ και άλλων σχολών μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, καθώς και οι ήδη εκδηλούμενες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις (απεργίες, συνελεύσεις αγανακτισμένων, καταλήψεις κλπ) εξωθούν την τότε κυβερνητική εξουσία στην ύστατη γραμμή αντεπίθεσης.

Έτσι ψηφίζεται ο «νόμος Διαμαντοπούλου» (ν. 4009/2011) που καταργεί κάθε απαγόρευση αστυνομικής επέμβασης ορίζοντας (άρθρο 3 παρ. 2) ότι «Σε αξιόποινες πράξεις που τελούνται εντός των χώρων των ΑΕΙ εφαρμόζεται η κοινή νομοθεσία».

Μόνη αυτή η υπόμνηση είναι αρκετή για να καταδείξει την υποκρισία όσων προφασίζονται ότι η παραβατικότητα εντός και πέριξ των ΑΕΙ οφείλεται στην – ανύπαρκτη από το 2011 – νομοθεσία του πανεπιστημιακού ασύλου. Και όμως από τότε και μετά ισχυροποιείται η παραβατικότητα αυτή.

Έξι χρόνια αργότερα, ο νόμος Γαβρόγλου (ν. 4485/2011, άρθρο 3) επαναφέρει την απαγόρευση επέμβασης της αστυνομίας, την οποία επιτρέπει αυτεπαγγέλτως σε περίπτωση τέλεσης κακουργήματος η εγκλήματος κατά της ζωής και μετά από άδεια του Πρυτανικού Συμβουλίου σε κάθε άλλη περίπτωση, χωρίς εν τέλει να την απαγορεύει ποτέ.

Κανένας από αυτούς τους νόμους λοιπόν δεν απαγορεύει την αστυνομική επέμβαση για ότι συμβαίνει εκτός του κτιρίου και του περιβόλου της σχολής. Είναι ψέμα ο ισχυρισμός ότι χρειάζεται άδεια της επιτροπής για τη διακίνηση ναρκωτικών που γίνεται στην αυλή του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθήνας η στους πέριξ της ΑΣΟΕΕ δρόμους η παλαιότερα στην Τοσίτσα.

Αλλά και μέσα στους χώρους της σχολής δεν υπήρξε κανένας νόμος που να μην επιτρέπει την χωρίς διατυπώσεις (δηλαδή προηγούμενη αίτηση η παροχή άδειας από πανεπιστημιακό όργανο) επέμβαση της αστυνομίας σε περίπτωση διάπραξης κακουργήματος η αυτόφωρου πλημμελήματος στρεφόμενου κατά της ζωής.

Καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις παραβίασης του ασύλου δεν έγινε με επίκληση διάπραξης κακουργημάτων η αδικημάτων κατά της ζωής. Έγιναν βέβαια φθορές και υλικές ζημιές για τις οποίες κανείς δεν πρέπει να είναι περήφανος. Αλλά η κοινωνική και πολιτική οργή δεν συγκρατείται πάντα εντός η εκτός των Α.Ε.Ι.

Δεν είναι συνεπώς η περιφρούρηση της νομιμότητας από τα τελούμενα πέριξ πανεπιστημιακών χώρων ποινικά αδικήματα το κίνητρο για την εξαγγελλόμενη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι η απαλλαγή των πανεπιστημιακών χώρων από τις κινηματικές διαδικασίες, τις συνελεύσεις, τις εκδηλώσεις, τις αφίσες, τα συνθήματα, τη διακίνηση εντύπων. Είναι ο σκοπός ποινικών διώξεων όσων δρουν πολιτικά στο πανεπιστήμιο.

Είναι η πειθάρχηση των ΑΕΙ και του φοιτητικού κινήματος που απέτρεψε την τροποποίηση του άρθρου 16Σ και την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο στόχος που δεν κατόρθωσε ποτέ καμία κυβέρνηση να πετύχει και η μετατροπή τους σε χώρους πολυτελών κολλεγίων για να παράγουν ειδικευμένους πειθήνιους και να διασυνδέονται ανεμπόδιστα με την ιδιωτική αγορά προσαρμόζοντας την εκπαιδευτική και ερευνητική τους δραστηριότητα στις ανάγκες και τις παραγγελίες της. Είναι η εμπέδωση μιας γενικευμένης κουλτούρας καταστολής και συρρίκνωσης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που διαπνέει όχι μόνο τις εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και όλο το φάσμα των νομοθετικών παρεμβάσεων τα τελευταία χρόνια σε απεργίες και ποινικοποιήσεις κινητοποιήσεων. Είναι τελικά η αντεπίθεση της εξουσίας που κλιμακώνεται με την ανάκτηση του πανεπιστημίου και τον αποχαρακτηρισμό του ως χώρου περιορισμού της εξουσίας απέναντι στο κίνημα. Γιατί έχει τους συσχετισμούς να κάνει πλέον και αυτό. Η μάλλον έτσι νομίζει.

Αυτό το “σπίτι του κινήματος” που κινδυνεύει οφείλουμε να το υπερασπιστούμε. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν υπάρχει χώρος για τους αγώνες, οι αγώνες ουσιαστικά θα τεθούν εκτός νόμου. Ότι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου δεν γίνεται ούτε για τους “μπαχαλάκηδες”, ούτε για τη διακίνηση ναρκωτικών, ούτε για την παραβατικότητα. Όλα αυτά είναι προσχήματα και ελάχιστα ενοχλούν τις εξουσίες, αν δεν εκπορεύονται από αυτές τις ίδιες.

Έχουμε χρέος όλες οι παλιότερες φοιτητικές γενιές που πέρασαν από τις σχολές να υπερασπίσουμε την ιστορία μας, να υπερασπίσουμε τη λειτουργία που μας έδωσε την πολυτέλεια να είμαστε πολιτικοποιημένοι, να σκεφτόμαστε πέρα από όσα μας επιβάλλουν η μας επιτρέπουν, να μην εξαντλούμε την κοινωνική, εκπαιδευτική και πολιτική μας πρακτική στο ρόλο του πελάτη του – για πόσο ακόμη – δημόσιου Α.Ε.Ι. Έχουμε χρέος να μην επιτρέψουμε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ούτε στο νόμο, ούτε στην πράξη.

Ασυμβίβαστο Ίλιον

Ασυμβίβαστο Ίλιον: Σχετικά με τις μισές αλήθειες και τα ολόκληρα ψέμματα της Λαϊκής Συσπείρωσης

/0 Comments/in /by

Τις τελευταίες ημέρες ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης και υποψήφιος δήμαρχος Ν. Σταματόπουλος επαναλαμβάνει σε κάθε συγκέντρωση μια μισή αλήθεια κι ένα ολόκληρο ψέμα για το ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ. Κανονικά δεν θα ασχολούμασταν με τη Λαϊκή Συσπείρωση, γιατί το μέτωπό μας είναι σταθερά απέναντι σε όσους εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές και στη χώρα και στο Δήμο, αλλά αυτή η επιλογή δεν θέλουμε να εκληφθεί ως αδυναμία.

Το πρώτο πράγμα που “χρεώνει” ο κ. Σταματόπουλος στο ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ είναι ότι έπαιξε ρόλο “να συμβιβαστεί κόσμος, καλλιεργώντας την απάτη της «1ης φοράς αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ”. Αν ο κ. Σταματόπουλος εννοεί ότι αρκετοί από όσους σήμερα υποστηρίζουν και συμμετέχουν στο ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ, στήριξαν στο παρελθόν ΣΥΡΙΖΑ, έχει δίκιο.

Δυστυχώς όμως για τον ίδιο, πολλοί από τους σημερινούς υποστηρικτές του ΚΚΕ και της Λαϊκής Συσπείρωσης, στο άμεσο παρελθόν, όχι απλά στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ήταν κομμάτι της ηγεσίας του. Για παράδειγμα, ανάμεσα στους σημερινούς υποστηρικτές του ΚΚΕ είναι και ο βασικός συντάκτης του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην μέλος της Πολιτικής του Γραμματείας, Γ. Μηλιός.

Προς τιμή τους, χιλιάδες αριστεροί αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο το 2015. Όμως ο κ. Σταματόπουλος πρέπει να κρίνει τις πολιτικές θέσεις, τη δράση και παρουσία και το δημοτικό πρόγραμμα της παράταξής μας. Ας απαντήσει λοιπόν ποια ακριβώς θέση του ασυμβίβαστου ΙΛΙΟΥ δημιουργούσε αυταπάτες για την “πρώτη φορά Αριστερά”; Πότε το ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ σταμάτησε την αγωνιστική του δράση μαζί με το λαό, τόσο για τοπικά όσο και για κεντρικά ζητήματα; Πότε υποστήριξε το ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ τις θέσεις και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Το ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ δεν έσπρωξε τον κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, όταν, δια της λογικής “το μοναστήρι να ΄ναι καλά” έστελνε μαζικά τους εργαζόμενους στον ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενο να αναλάβει κάθε ευθύνη συγκρότησης μετώπου για τη ρήξη με το ευρωτλαντικό πλαίσιο της χώρας.

Το δεύτερο πράγμα που χρεώνει ο κ. Σταματόπουλος στο ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ είναι ότι “χωρά ακόμα και δυνάμεις που φλερτάρουν με τον εθνικισμό”. Εδώ η μισή αλήθεια γίνεται χοντροκομμένο ψέμα. Ποιες είναι οι δυνάμεις στο ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ που φλερτάρουν με τον εθνικισμό; Αν εννοεί ότι το ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ στηρίζουν -ίσως- τέτοιοι άνθρωποι, ρωτάμε: Θα απολογηθεί το ΚΚΕ και η Λαϊκή Συσπείρωση για παράδειγμα (και αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα) για τη στήριξη που λαμβάνει από τη Νίτσα Λουλέ, η οποία αν και κουβαλούσε ένα βαρύ όνομα, πέρασε από τον παλιό ΣΥΝ στην Ντόρα Μπακογιάννη και στην αυλή των Μητσοτάκηδων, μετά στη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη και σήμερα στηρίζει Λαϊκή Συσπείρωση και ΚΚΕ;

Ή μήπως πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στις πολιτικές θέσεις κάθε κόμματος ή δημοτικής κίνησης και στη διαδρομή και ιδεολογική αφετηρία ανθρώπων που μπορεί να το στηρίζουν;

Το ασυμβίβαστο ΙΛΙΟΝ είναι περήφανο που στηρίζεται από ανθρώπους διαφορετικής πολιτικής και κομματικής προέλευσης. Από πρώην στελέχη του ΚΚΕ και πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι ανθρώπους που προέρχονται από τον πατριωτικό χώρο. Αποδεικνύει στην πράξη ότι σημασία δεν έχουν τα λόγια και οι διακηρύξεις, αλλά ο συνεχής και ανιδιοτελής, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες, αγώνας, στο πλάι του λαού.

ΥΓ. Το λαλίστατο ΚΚΕ και η Λαϊκή Συσπείρωση δεν βρήκαν ούτε μισή λέξη να πουν για την καταδίκη του Πάνου Κουτσιανά και του Νίκου Ξενάκη μετά από μήνυση της Vodafone και ιδιοκτήτη κεραίας κινητής τηλεφωνίας. Δεν τους αφορά η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων; Ή δεν μπορούν να δεχτούν ότι υπάρχουν αγωνιζόμενοι άνθρωποι πέρα από τις γραμμές τους;

100 χρόνια ΓΣΕΕ

Για το εργατικό κίνημα | Με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ

/0 Comments/in , /by

Το antapocrisis δημοσιεύει ένα μικρό βίντεο – σύντομο ιστορικό, με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ.

Η “επέτειος” αυτή συνδυάζεται με μια ιστορική σήψη και ανυποληψία του τριτοβάθμιου αυτού συνδικαλιστικού οργάνου. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ σήμερα είναι μια δοτή και διορισμένη ηγεσία από τα αστικά δικαστήρια όπου συγκυβερνούν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ που έκανε φασαρία όταν κινδύνεψε να βρεθεί ριγμένο. Οι καταγγελίες για νοθείες, για εργοδότες που παρουσιάζονται ως συνδικαλιστές, για εργοδοτικά σωματεία, για σωματεία μαϊμού, για διαχείριση εκατομμυρίων από ευρωπαϊκά προγράμματα από τους για δεκαετίες ακλόνητους από τη θέση τους “συνδικαλιστές”, περιγράφουν το μέγεθος του προβλήματος. Το οποίο όμως δεν είναι ένα σκέτα συνδικαλιστικό πρόβλημα.

Η ιστορία της ΓΣΕΕ και του ελληνικού εργατικού κινήματος έχει άμεση σχέση με την ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα (και ειδικά της Κομμουνιστικής Αριστεράς). Αλλά και με την πολιτική ζωή του τόπου πιο γενικά, τη στάση που τηρεί κάθε κυβέρνηση απέναντί του. Συνδικαλισμός και πολιτική δε χωρίζονται με σινικά τείχη, αντίθετα συναντιούνται και διαπλέκονται. Η πολιτική καθορίζει το στίγμα, τον προσανατολισμό, την ευρύτητα, τη μαζικότητα, το κύρος, το πλαίσιο, τα περιθώρια κινήσεων, την αποτελεσματικότητα του συνδικαλισμού. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι και δε μπορεί να είναι μια δομή – διαδικασία ουδέτερη. Ανάλογα με την ιστορική και πολιτική στιγμή, αλλά και το συσχετισμό δύναμης, η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική εναλλάσσει το χτύπημα (εξορίες, εκτελέσεις, διαγραφές, διορισμό διοικήσεων) με την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Σήμερα η σήψη, η ενσωμάτωση και η αναποτελεσματικότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνδυάζεται με μια αντίστοιχη εικόνα ανυποληψίας και ενσωμάτωσης της Αριστεράς στην οποία βασικό ρόλο έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο.

Τα παραπάνω δε θα είχαν μεγάλη σημασία αν δεν συνοδεύονταν από μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Ωράριο, μισθός, χτύπημα συλλογικών συμβάσεων, διεύρυνση μερικής απασχόλησης και ανεργίας, μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας, εμπορευματοποίηση υγείας, παιδείας, κατοικίας, ψυχαγωγίας. Το σύστημα δεν έχει αντίπαλο και ξηλώνει ό,τι κατέκτησε η εργατική τάξη τον 20ο αιώνα. Το αν θα συνεχιστεί το ξήλωμα των εργατικών κατακτήσεων και η επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων ή θα δούμε μετά από δεκαετίες ξανά νικηφόρους αγώνες, είναι ένα ζήτημα που εξαρτάται καθαρά από το αν θα γίνει εφικτό να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα και να αποκτήσει υπόσταση η συλλογική διεκδίκηση. Από το αν θα γίνουν βήματα προς τη συγκρότηση ενός σύγχρονου Κομμουνιστικού Φορέα. Από το αν θα υπάρξουν επιτυχείς πρωτοβουλίες προς τη διαμόρφωση κοινωνικού και πολιτικού μετώπου υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων και των συμμάχων τους.

Απεργία

Περί απεργιών: όταν χάνεται η κοινή λογική

/0 Comments/in , /by

Από τις αρχές του μήνα παρακολουθούμε ένα παιχνίδι εντυπώσεων μεταξύ σωματείων, συνδικαλιστικών ενώσεων, εργατικών παρατάξεων για την προκήρυξη (και βασικά για την ημερομηνία προκήρυξης) πανελλαδικής απεργίας. Η κατάσταση που διαμορφώνεται στο εργατικό κίνημα θα ήταν για γέλια, συνυπολογίζοντας όμως το τοπίο τα τελευταία χρόνια και την ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει ο συνδικαλισμός, δεν υπάρχει χώρος για γέλια παρά μόνο για κλάματα.

Στα τέλη του Σεπτέμβρη με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ ανακοινώνεται «πανελλαδική απεργία» για τις 8 Νοέμβρη που στηρίζεται από όσα σωματεία, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα ελέγχονται από το ΠΑΜΕ. Στις αρχές Οκτώβρη η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων για συντονισμό ανακοινώνει «απεργία πρωτοβάθμιων σωματείων» την 1η Νοέμβρη. Στις 15/10 το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ αποφάσισε «24ωρη απεργιακή κινητοποίηση» για τις 14 Νοέμβρη. Προφανώς δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση για το ποιος κάλεσε πρώτος, δεύτερος κοκ, απλά τα παραπάνω αναφέρονται για την ιστορία. Το πρόβλημα είναι ο υπαρκτός κίνδυνος σε μια τέτοια περίοδο αποσυγκρότησης έως και διάλυσης του κινήματος να βρεθούμε με 3 (!) ανακοινωμένες απεργίες σε διάστημα δύο εβδομάδων (1,8,14/11). Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά ενός τέτοιου τραγέλαφου, αλλά δεν μπορεί τα επαναλαμβανόμενα καταστροφικά σφάλματα να μην προκαλούν αγανάκτηση και ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση σε όσους επιμένουν να προβληματίζονται και να σκέφτονται, με τα πόδια στο έδαφος, για την ανασυγκρότηση του κινήματος.

Το θέμα με τις ημερομηνίες δεν είναι το κύριο, αν και θα ακουστούν, και ήδη ακούγονται, επιχειρήματα ένθεν κακείθεν για το ποια είναι η καταλληλότερη. Το πρόβλημα είναι πιο συνολικό, πιο βαθύ για τον προσανατολισμό και τη δράση του εργατικού κινήματος (εξ’ άλλου πόσους εργαζόμενους αφορούν πλέον αυτού του τύπου οι διαγκωνισμοί); Το «παιχνιδάκι» των ημερομηνιών είναι γνωστό στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που προφανώς δεν θέλουν να γίνει τίποτα και υπονομεύουν ανοιχτά τις εργατικές διεκδικήσεις. Η απάντηση όμως των δυνάμεων που θέλουν να εκφράσουν τα εργατικά συμφέροντα ποια είναι; Να μπουν στο «παιχνίδι» και να καταλήξουμε με 3 απεργίες. Ακόμα και από τακτικής άποψης να δεις το θέμα, θα έπρεπε να επιλεγεί μια ημερομηνία και εκεί να πέσουν όλες οι δυνάμεις, αλλά εκεί χάνεται η κοινή λογική… Βασιλεύει η δύναμη της συνήθειας, η αδράνεια, ο μαγαζακισμός.

Η αναγνώριση της πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί στη χώρα είναι απαραίτητος όρος για να ανοίξουμε την συζήτηση για την κατεύθυνση των εργατικών ταξικών δυνάμεων. Η πολιτική κρίση που παρατηρήθηκε με την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο φαίνεται πως εξομαλύνεται (έστω και προσωρινά) με την αναζήτηση της αναγκαίας ισορροπίας και το στήσιμο ενός νέου (μικρότερου) δικομματισμού (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ). Η αναφορά στα γενικά πολιτικά αιτήματα ήταν ανάγκη μιας προηγούμενης περιόδου που είχε το έντονο άρωμα της κεντρικής αντιπαράθεσης. Σήμερα η στόχευση πρέπει να είναι σε ώριμα αιτήματα, στην αύξηση του εισοδήματος και των μισθών των εργαζομένων, στην ανάκτηση των απωλειών, στην ανατροπή των φορομπηχτικών μέτρων και της λιτότητας. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες για την έξοδο από το μνημόνιο, με το τέλος του προγράμματος, στρώνουν το έδαφος μιας νέας «μεταμνημονιακής» πραγματικότητας, που αφήνει περιθώρια για τέτοιους αγώνες. Παραδείγματα το τελευταίο διάστημα υπήρξαν, όχι πολλά, αλλά υπήρξαν. Το πεδίο στο οποίο θα κριθούμε όλοι είναι αν και κατά πόσο μπορούμε να αμφισβητήσουμε αυτή την πραγματικότητα.

Οφείλουμε επιπλέον να αναγνωρίσουμε τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Τα 8 χρόνια μνημονίου, μειώσεων, περικοπών, λιτότητας έχουν αφήσει τα σημάδια τους στο εργατικό κίνημα. Σαφώς και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι συμβιβασμένες και ξεφτιλισμένες, αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος της κάμψης των εργατικών αγώνων. Το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό-ιδεολογικό και λιγότερο οργανωτικό (ποιος ελέγχει τη ΓΣΕΕ, ποιοι κυριαρχούν στα σωματεία κλπ). Οι διαψεύσεις των προσδοκιών με την συνθηκολόγηση της κυβέρνησης έσπειραν την απογοήτευση, το δηλητήριο του «δεν υπάρχει εναλλακτική» στους εργαζομένους, στη νεολαία, στο λαό και ο εγκλωβισμός στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ (αφού δεν βλέπουν άλλη εναλλακτική), δεν απαντώνται με άλματα στο κενό, με απεργίες κάποιων πρωτοβάθμιων σωματείων. Τέτοιες άστοχες κινήσεις δεν στερούνται μόνο αποτελεσματικότητας αλλά και σοβαρότητας, συμβάλλοντας στην απογοήτευση του κόσμου. Αναγνώριση του αρνητικού συσχετισμού δύναμης σημαίνει αναγνώριση της φάσης του κινήματος, επομένως ώριμα αιτήματα, κλαδικοί αγώνες – εστίες αντίστασης στους χώρους δουλειάς και ζύμωση για πανεργατικό αγώνα πάνω σε 2-3 ζητήματα που μπορούν να συσπειρώσουν τους πάντες (συνταξιούχους, εργαζομένους, ανέργους) όπως πχ αύξηση κατώτατου μισθού, αφορολόγητο, κλαδικές συμβάσεις. Οι διαχωρισμοί για το «πλαίσιο», την πλατεία, την ημερομηνία έρχονται σε αντιπαράθεση για ακόμη μία φορά με την κοινή λογική.

Η κοινή λογική λέει ότι όλες οι δυνάμεις που βρίσκονται σε αντικυβερνητική, αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση οφείλουν να κινηθούν από κοινού, μετωπικά, μαχητικά. Τη μεγαλύτερη ευθύνη για το ότι αυτή η κοινή λογική δεν επικρατεί, την έχει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Όχι όμως την αποκλειστική. Το παιχνίδι της μετατροπής των εργατικών διεκδικήσεων σε στοιχήσεις πίσω από τους πολιτικούς φορείς της Αριστεράς, παίζεται δυστυχώς σε όλους τους χώρους.

Ο προβληματισμός που αναπτύσσεται για την ανάγκη δημιουργίας άλλου αγωνιστικού κέντρου πέρα και έξω από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι σωστός και δίκαιος. Η ανάγκη να αναζωογονηθεί ο συνδικαλισμός και να συσπειρώνει τους εργαζομένους, τα σωματεία να αποκτήσουν ζωή και να μην είναι σφραγίδες σε κομματικές επιδιώξεις, να εκφραστεί όλος ο κόσμος που είναι εκτός επίσημου εργασιακού φάσματος (επισφαλείς, άνεργοι, μερικώς απασχολήσιμοι) κλπ είναι υπαρκτά ζητήματα αλλά το πρόβλημα δεν είναι οργανωτικό, ούτε καν σκέτα συνδικαλιστικό. Στην Ελλάδα το συνδικαλιστικό κίνημα σχετίζεται πάντα με τις πολιτικές διεργασίες και έχει μια διαφορετική πορεία και ιστορία από ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία). Το να ξεκινήσουν διεργασίες στην αριστερά για ένα νέο ρεύμα και μια νέα πολιτική κίνηση που να απαντάει στην πραγματικότητα, στο νέο δικομματισμό, στο δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, να σπάει το δόγμα του «ΤΙΝΑ» θα είναι βοηθητικό για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Σε συνδυασμό με αυτές τις διεργασίες μπορεί να αυξηθεί η διεκδικητικότητα των εργαζομένων, να δημιουργηθούν νέα σωματεία, να υπάρξουν τροποποιήσεις στους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα και όχι με απεργίες μερικών εκατοντάδων μελών των αριστερών οργανώσεων.

Να μην εκδοθεί κανένας Τούρκος και Κούρδος αγωνιστής – Όχι στην αντιδραστική στάση της κυβέρνησης και την πρόταση Μπακογιάννη

/0 Comments/in , /by

Κοινή δήλωση οργανώσεων

Κοινός αγώνας των λαών ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό

Η απαράδεκτη και προκλητική πρόταση της Ν. Μπακογιάννη για παράδοση στο τουρκικό αντιδραστικό καθεστώς των εννέα Τούρκων και Κούρδων αντιφασιστών, δημοκρατών και κομμουνιστών που είναι φυλακισμένοι με αστήρικτες κατηγορίες για “τρομοκρατία”, επιβεβαιώνουν τους χειρότερους φόβους του δημοκρατικού και προοδευτικού κόσμου. Αποδεικνύεται πως στο παρασκήνιο από ορισμένες πλευρές εντός και εκτός Ελλάδας επιχειρείται στο παζάρι το οποίο γίνεται με τους 8 τούρκους στρατιωτικούς που βρίσκονται στην Ελλάδα και τους 2 έλληνες στρατιωτικούς που βρίσκονται στις φυλακές της Αδριανούπολης να εμπλέξουν με  απαράδεκτο, προκλητικό, αντιδραστικό και επικίνδυνο τρόπο  και τους κρατούμενους στις ελληνικές φυλακές Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές.

Απέναντι σ΄ αυτές τις προσπάθειες συναλλαγής υπό την άμεση αμερικανοΝΑΤΟϊκή εποπτεία και σε κλίμα όξυνσης της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, η θέση μας είναι ξεκάθαρη:  Οι Τούρκοι και Κούρδοι αντιφασίστες, δημοκράτες και κομμουνιστές δεν είναι τρομοκράτες! Παλεύουν για δεκαετίες με ανυπολόγιστο κόστος ενάντια στο  αντιδραστικό καθεστώς, τα βασανιστήρια και τα ανελεύθερα μέτρα που εφαρμόζουν κατά καιρούς όλες οι κυβερνήσεις στην Τουρκία. Στάθηκαν με θάρρος ενάντια στις επεμβάσεις του τούρκικού στρατού στο Ιράκ, την Συρία και παλιότερα στην Κύπρο. Οι Τούρκοι και Κούρδοι αντιφασίστες, δημοκράτες και από τη γειτονική χώρα αποτελούν γέφυρες ενότητας με τον τουρκικό λαό και ανεπιθύμητα εμπόδια σε φιλοπόλεμες και εθνικιστικές πολιτικές!

Η ελληνική κυβέρνηση φέρει σοβαρές ευθύνες για την παρατεινόμενη ομηρία των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών. Φέρει την πλήρη πολιτική ευθύνη για τη φυλάκιση τους και την πιθανή τους απέλαση, και την αποκλειστική ευθύνη για την εξέλιξη της υγείας του κομμουνιστή Τουργκούτ Καγιά, ο οποίος συνεχίζει να πραγματοποιεί απεργία πείνας αντιδρώντας στην απαράδεκτη απόφαση του Αρείου Πάγου για έκδοση του στην Τουρκία. Απαιτούμε να μην εκδοθεί και ν’ απελευθερωθεί άμεσα! Το πανευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές απαιτεί την ελευθερία και την ασφάλεια τους από το κυνηγητό των κρατικών αρχών της Τουρκίας που τους καταδιώκουν άγρια  και με φασιστικές μεθόδους.

Καλούμε σε διαρκή εγρήγορση και κινητοποίηση για να υπερασπίσουμε τους Τούρκους και Κούρδους αντιφασίστες, δημοκράτες και κομμουνιστές. Καμιά σκέψη για παζάρια με την Τούρκικη κυβέρνηση. Η αλληλεγγύη των λαών πρέπει να υπερισχύσει των πολιτικών του πολέμου, των εθνικισμών και του ιμπεριαλισμού ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία!

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥΑ

ΕΕΚ

ΕΚΚΕ

Ένωση των Δικαίων

ΚΚΕ(μ-λ)

ΛΑΕ

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Μ-Λ ΚΚΕ

ΝΑΡ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Σύγχρονο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Να μην εκδοθεί στην Τουρκία ο αγωνιστής Τουργκούτ Καγιά – Άμεση χορήγηση πολιτικού ασύλου

/0 Comments/in /by

Ο Τουργκούτ Καγιά (Turgut Kaya), 45χρονος ιστορικός και δημοσιογράφος σε αριστερή τουρκική εφημερίδα, με δημόσια πολιτική δράση από τα φοιτητικά του χρόνια ως αριστερός με φιλοκουρδικές απόψεις, έχει υποστεί σοβαρές διώξεις από τις τουρκικές αρχές. Ενώ ήταν φοιτητής, το 1992 συνελήφθη για την πολιτική του δράση να υπερασπίζεται τα ακαδημαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα. Παρέμεινε στη φυλακή για δύο μήνες. Το 1994 συνελήφθη ξανά με την κατηγορία του μέλους παράνομης οργάνωσης και υποβλήθηκε σε απάνθρωπα βασανιστήρια. Παρέμεινε στη φυλακή για άλλους δύο μήνες. Το 1997 συνελήφθη για τρίτη φορά και στη διάρκεια της προφυλάκισης ξεκίνησε απεργία πείνας που κράτησε 30 μέρες. Αποφυλακίστηκε το 2000 μετά από τρία χρόνια προφυλάκισης.

Το 2005 άρχισε να δουλεύει ως συντάκτης προοδευτικής εφημερίδας, δημοσιεύοντας κατά καιρούς πολιτικά άρθρα. Συνελήφθη ξανά το 2006 για 6 ολόκληρα χρόνια σε φυλακές τύπου F, με κατηγορίες βασισμένες στον αντιτρομοκρατικό νόμο. Υποβλήθηκε ξανά σε βασανιστήρια και για πάνω από ένα χρόνο παρέμεινε στην απομόνωση, χωρίς δικαίωμα επαφής με κανέναν. Από την αποφυλάκισή του το 2012 έως το 2015 συνέχισε την πολιτική του δράση, εργαζόμενος ως δημοσιογράφος και εξέδωσε το δίτομο βιβλίο Πρωτόγονη κοινωνία, ασιατικός τρόπος παραγωγής και οθωμανική κοινωνία. Υπό τον κίνδυνο νέας σύλληψης, το 2015 υποχρεώθηκε να καταφύγει στην Ελλάδα.Ο Τουργκούτ Καγιά, μαζί με άλλους τρεις αγωνιστές από την Τουρκία, είχε συλληφθεί στην Ελλάδα το 2015, ύστερα από αίτημα του τουρκικού κράτους, με την κατηγορία ότι ήταν μέλος του TKP/ML. Η απελευθέρωσή του, όπως και των άλλων αγωνιστών, ήταν αποτέλεσμα του πλατιού κινήματος συμπαράστασης που αναπτύχθηκε σε ολόκληρη τη χώρα. Τώρα, ενώ είναι σε διαδικασία αίτησης πολιτικού ασύλου, κρατείται ξανά προς έκδοσή του στην Τουρκία. Είναι σίγουρο ότι σε περίπτωση που επιστρέψει την Τουρκία, ο Τουργκούτ Καγιά θα φυλακιστεί για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, θα κινδυνεύσει να υποστεί βασανιστήρια και κακομεταχείριση, ενώ θα αντιμετωπίσει και έτερες ποινικές διώξεις και καταδίκες εις βάρος του λόγω των πολιτικών του φρονημάτων.

Το Συμβούλιο Εφετών Θράκης με μία πρωτοφανή απόφαση αποφάσισε την έκδοσή του στην Τουρκία, ενώ στις 15/5/2018 κατά την εκδίκαση της έφεσής του στον Άρειο Πάγο, ο Εισαγγελέας πρότεινε και πάλι την έκδοσή του.

Ο Άρειος Πάγος θα εκδώσει την τελική του απόφαση στις 30/5/2018. Είναι καθήκον του αριστερού και δημοκρατικού κινήματος της χώρας μας να καταγγείλει και να αποτρέψει αυτήν την εγκληματική ενέργεια για την οποία την τελική ευθύνη θα έχει η ελληνική κυβέρνηση. Είναι αναγκαία η ενεργή παρουσία μας στον Άρειο Πάγο την Τετάρτη το πρωί στις 30 Μάη.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφούν;

/0 Comments/in /by

Την προηγούμενη Παρασκευή (2/3/2018) έγινε μια δυναμική και μαζική κινητοποίηση των ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών. Μετά από χρόνια και ενώ εδώ και οκτώ χρόνια οι διορισμοί είναι στο μηδέν. Η κινητοποίηση έγινε με το απόλυτα δίκαιο αίτημα του διορισμού μονίμων εκπαιδευτικών, αφού οι ίδιοι 20.000-25.000 συνάδελφοι αναπληρώνουν εδώ και 10-15 χρόνια τον εαυτό τους. Η κινητοποίηση οργανώθηκε από τα συντονιστικά αναπληρωτών, τις Παρεμβάσεις, το ΠΑΜΕ, το ΜΕΤΑ και άλλες μικρότερες αγωνιστικές και αριστερές δυνάμεις. Υπήρξε δηλαδή ένα ενιαίο μέτωπο στην πράξη. Οι μνημονιακές συνδικαλιστικές ηγεσίες στάθηκαν εχθρικά απέναντι στην κινητοποίηση και τη σαμποτάρισαν.

Η συνέχεια θα έπρεπε να ήταν κλιμάκωση. Που σημαίνει -με βάση την κοινή λογική- ενιαίο μέτωπο-κοινή δράση των Παρεμβάσεων, του ΜΕΤΑ και του ΠΑΜΕ με τους αναπληρωτές για τη συνέχεια των κινητοποιήσεων.Αντί αυτού, και με βάση τη λογική του ΚΚΕ ότι ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο άλλος αριστερός, το ΠΑΜΕ βρήκε να διαχωριστεί από τις Παρεμβάσεις… στην ημερομηνία. Έτσι είχαμε δύο κινητοποιήσεις αντί για μία που ευνοούσε τη συγκέντρωση δύναμης. Η πρώτη έγινε την περασμένη Παρασκευή 9/3 στην οποία δεν συμμετείχαν πρακτικά οι ΔΟΕ, ΟΛΜΕ και ΠΑΜΕ και η δεύτερη την ερχόμενη Παρασκευή στις 16/3. Βέβαια, για τις 9 Μαρτίου πήρε απόφαση μια συνέλευση 800 αναπληρωτών και μονίμων στο υπό κατάληψη Υπουργείο Παιδείας. Το ΠΑΜΕ ισχυρίζεται ότι η απόφαση ήταν βιαστική και εν θερμώ, ουσιαστικά όμως η αγνόηση μιας απόφασης που πήρε μια τέτοια συνέλευση – καθώς και η συμμαχία και το κρύψιμο πίσω από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΔΟΕ ρίχνει νερό στο μύλο της διάσπασης του αγώνα και του μετώπου. Κανένα επιχείρημα περί βιαστικής απόφασης δεν δικαιολογεί τη διάσπαση του ενιαίου μετώπου αναπληρωτών και Αριστεράς.

Το ΚΚΕ στην υπηρεσία του κόμματος λοιπόν και όχι του κινήματος. Τι δυναμώνει το κόμμα; Η αποδυνάμωση των άλλων, άρα ας αποκλιμακωθεί το κίνημα για να μη φουσκώσουν οι …Παρεμβάσεις. Και μιλάμε για πραγματικό κίνημα χιλιάδων ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών, όχι για εικονικό κίνημα με τσαμπουκάδες επαγγελματικών στελεχών στα σκαλάκια της Βουλής και στα γραφεία της Αχτσιόγλου.

Τα παραπάνω αφιερώνονται σε φίλους που έχουν κοντή μνήμη και μπροστά στην ήττα, δυστοκία και διάλυση της Αριστεράς, θαμπώνονται τελευταία με το εικονικό κίνημα του ΚΚΕ. Όμως το ΚΚΕ δεν αλλάζει -ειδικά με τη γραμμή της τελευταίας δεκαπενταετίας. Στη νηνεμία θα φωνάζει και στη φουρτούνα θα λουφάζει. Το πραγματικό κίνημα θα το σαμποτάρει γιατί του χαλάει το μονοπώλιο στο μαγαζί. Και ένα κόμμα-μαγαζί, παρά τα σύμβολα, δεν είναι αγωνιστικό κομμουνιστικό κόμμα.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια διασπασμένη κινητοποίηση. Υπό άλλες συνθήκες, θα είχε τους όρους αν όχι να πετύχει τους στόχους της, τουλάχιστον να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να δείξει ότι κάτι μπορεί να κινηθεί. Το τελικό δια ταύτα; Με τον ήλιο τα μπάζουμε, με τον ήλιο τα βγάζουμε, τι έχουν τα έρμα και ψοφούν…