Εκλογές ΔΣΑ 2025 | Εκλογική διακήρυξη Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων

 

Να σηκώσουμε τη δικαιοσύνη στους ώμους μας! Να πάρουμε τον Σύλλογο στα χέρια μας!

Στηρίζουμε – Ψηφίζουμε: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ – ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Υποψήφιος Πρόεδρος ΔΣΑ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΜΠΑΓΙΑΝΝΗΣ

 

 

 

Οι εκλογές του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών στις 30 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου είναι η ευκαιρία της μεγάλης πληττόμενης πλειοψηφίας της δικηγορίας να πάει τα πράγματα ριζικά αλλιώς.

Να μη συνεχίσουμε να υποτασσόμαστε σε μια πολιτική που θέλει να μας διώξει από τη δουλειά μας.

Να κάνουμε πρόγραμμα του Συλλόγου μας την πολιτική που έχει ως προτεραιότητα τη δυνατότητά μας να ζούμε αξιοπρεπώς και ταυτόχρονα να προσφέρουμε στην κοινωνία από τη δουλειά μας.

Επί μια δεκαετία και πλέον επιχειρείται η βίαιη αναδιάρθρωση του δικηγορικού κόσμου. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προωθεί ρυθμίσεις που έχουν στόχο, αφενός όσες και όσοι ζουν από τη δουλειά του γραφείου τους, να το κλείσουν, αφετέρου όσες κι όσοι εργάζονται για άλλους, να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα δικαιώματα. Η ύλη και η δουλειά έχει ήδη συγκεντρωθεί και θα συνεχίσει να συγκεντρώνεται σε λίγους. Η πολιτική όλων των κυβερνήσεων που υπέγραψαν και εφάρμοσαν Μνημόνια με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους δανειστές αποσκοπεί στην εξόντωση των αυτοαπασχολούμενων, ώστε να προχωρήσει η συσσώρευση των κερδών. Η φορολογία μας, η ασφάλισή μας, οι υποχρεώσεις μας, φορολογικές, λογιστικές, ασφαλιστικές, συνεχώς αυξάνονται και γίνονται πιο περίπλοκες, ενώ παράλληλα το συνολικό κόστος ζωής εκτοξεύεται. Την ίδια στιγμή το πλαίσιο αμοιβών και συνθηκών εργασίας για όσους και όσες από εμάς είμαστε μισθωτοί/-ές και ασκούμενες/-οι παραμένει αρρύθμιστο, με αποτέλεσμα η δουλειά μας να είναι εξαντλητική και όχι απλά να μην πληρώνεται όπως της αξίζει, αλλά να μην πληρώνεται και με τρόπο που να επιτρέπει τη στοιχειώδη επιβίωση.

Και μας ετοιμάζουν ακόμα περισσότερα φίλτρα: Αποδεκατισμός των ασκούμενων μέσω σκληρών εξετάσεων, εξετάσεις για προαγωγές, πιστοποιήσεις και εξειδικεύσεις. Εννοείται, ότι ο πρώτος στόχος θα είναι οι νέοι και νέες συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Απώτερος στόχος, να κλείσουμε τα γραφεία μας, προς όφελος των μεγάλων δικηγορικών εταιρειών.

Σε όλη αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση και το Υπουργείο Δικαιοσύνης μας αντιμετωπίζουν ως παρίες. Οι Κώδικες αλλάζουν ερήμην μας, οι παρατηρήσεις και συμβολές μας αγνοούνται, και οι επιθέσεις προς τα θεσμικά μας όργανα και το ρόλο μας είναι καθημερινές. Ο νέος Δικαστικός Χάρτης με το σπάσιμο του Πρωτοδικείου της Αθήνας έχει δυσκολέψει τη δικηγορική καθημερινότητα και έχει ευνοήσει τη συγκέντρωση της ύλης σε μεγάλα γραφεία. Η απερχόμενη διοίκηση του Συλλόγου αποδέχθηκε το πλαίσιο μονομερούς και – απ’ ότι αποδείχθηκε – καταστροφικού διαλόγου που έχει υιοθετήσει ιδίως ο Υπουργός Γ. Φλωρίδης, στέφοντάς τον ακόμη και “συμπρόεδρο” στις συνεδριάσεις της Ολομέλειας! Το αποδέχθηκε με ένα αντάλλαγμα από τον Υπουργό, ότι δήθεν θα αυξανόταν η «δικηγορική ύλη». Όμως, δεν γίνεται να αποδεχόμαστε και να συμπράττουμε στα «κολπάκια» και στους «ερανισμούς» χωρίς να καταστρώνουμε συλλογικά μία στρατηγική και τακτική για να διεκδικούμε τους πιο κρίσιμους όρους για τη δουλειά μας.

Δεν γίνεται οι δικηγόροι και οι Σύλλογοί τους να μην έχουν μια συγκεκριμένη στοχοθεσία και κατεύθυνση για το μέλλον του κλάδου. Η απερχόμενη διοίκηση του Συλλόγου παρέμεινε άφωνη ή τυπική στις αντιδράσεις της, δίνοντας προτεραιότητα στις δικαστικές προσφυγές, χωρίς να βάζει στο παιχνίδι την πλειοψηφία του δικηγορικού σώματος και αρνούμενη να συγκαλέσει Γενικές Συνελεύσεις. Δεν γίνεται να αποδεχόμαστε ότι είμαστε παρίες σε κάθε νομοθετική μεταρρύθμιση και να μας καλοπιάνουν με εξαλείψεις προσημειώσεων, σωματεία, κληρονομητήρια κ.ο.κ., ιδίως όταν μας στρέφουν κατά της κοινωνίας βγάζοντας ανθρώπους από τα σπίτια τους σε συνθήκες οξείας στεγαστικής κρίσης και εκκινώντας αναγκαστικές εκτελέσεις πρώτων κατοικιών. Οι ρυθμίσεις αυτές δεν απαντούν στην κρίση του επαγγέλματός μας και δεν λύνουν το οικονομικό πρόβλημα κανενός και καμίας δικηγόρου, παρά μόνο αποφορτίζουν τον τεράστιο όγκο δουλειάς που καλούνται να διαχειριστούν τα υποστελεχωμένα και υποχρηματοδοτούμενα δικαστήρια και οι γραμματείες.

Κυβέρνηση, Υπουργοί, σύμβουλοι και υποψήφιοι πρόεδροι του Δ.Σ.Α. επιχειρούν να μας πείσουν ότι το βασικό μας πρόβλημα είναι ο υπερπληθυσμός των δικηγόρων. Συνεπώς σχεδιάζουν από κοινού «φίλτρα» ώστε να γίνουμε πιο λίγοι και λίγες και να «μοιραστεί» η πίτα των δικηγορικών υπηρεσιών σε λιγότερους.

Η Εναλλακτική Παρέμβαση βρίσκεται απέναντι στις λογικές αυτές. Για εμάς, το μείζον ζήτημα είναι η προάσπιση των αυτοαπασχολούμενων δικηγόρων και της ρύθμισης των όρων εργασίας των μισθωτών. Πολλοί λένε ότι οι τάσεις συγκέντρωσης και μισθωτοποίησης είναι αντικειμενικές. Σε αυτόν τον ντετερμινισμό απαντάμε ότι δεν είναι έτσι. Τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς, αν η ευρεία πληττόμενη πλειοψηφία της δικηγορίας αναλάβει τα ηνία και παλέψει για να υλοποιήσει αποφασιστικά το δικό της σχέδιο αναδιανομής της δικηγορικής ύλης προς όφελος των πολλών. Δεν είναι αναπόφευκτο, είναι θέμα επιλογών.

Για εμάς το πρόβλημα δεν είναι ο “πληθωρισμός” δικηγόρων. Είναι ο πληθωρισμός κακής νομοθέτησης, αυταρχισμού, ευνοιοκρατίας, ποινικού λαϊκισμού, συντεχνιασμού, ο πληθωρισμός της αδικίας. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από ανεξάρτητους (από το κράτος και από εταιρείες) δικηγόρους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων του.

Στην Εναλλακτική Παρέμβαση υπερασπιζόμαστε και διεκδικούμε για τους συναδέλφους και συναδέλφισσες την κατεξοχήν δικηγορική ύλη: τη δικαστική παράσταση, την υπεράσπιση των κατηγορούμενων, τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, την ανακοπή, τη διείσδυση στα άδυτα της γραφειοκρατίας και τη διευκόλυνση των συναλλαγών των συμπολιτών μας.

Υπερασπιζόμαστε τα ανεξάρτητα δικηγορικά γραφεία, τις μαχήτριες και τους μαχητές δικηγόρους, τους ασκούμενους/-ες και τις μισθωτές/-ους δικηγόρους με αξιοπρεπείς όρους εργασίας και αμοιβές, τους/τις συνηγόρους υπεράσπισης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Προωθούμε ένα εναλλακτικό μοντέλο συνεργατικής δικηγορίας με σκοπό όλες και όλοι να μπορούμε να ζήσουμε από το δικηγορικό επάγγελμα χωρίς να έχουμε την ανάγκη να κάνουμε και δεύτερη δουλειά, διαφυλάσσοντας το τυπικό δικαίωμα αλλά και την πραγματική δυνατότητά μας να μπορούμε να διαλέξουμε αν θα εργαστούμε για άλλον, σε ποιο αντικείμενο θα εργαστούμε, πώς θα πληρωθούμε κ.ο.κ.

Μας λένε ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος δεν πρέπει να ασχολείται «με τα πολιτικά» και να κοιτάει τα του οίκου του. Εμείς λέμε ότι όταν διακυβεύονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες, όποιος δικηγόρος κοιτάει τα του οίκου του προδίδει τον όρκο του. Εμείς λέμε ότι σε αυτή την “εποχή των τεράτων”, ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας οφείλει να βγει μπροστά ως φάρος δημοκρατίας, ως υπέρμαχος της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Οφείλει να σταθεί απέναντι στη βαρβαρότητα μιας ασύδοτης εκτελεστικής εξουσίας και στην αναξιοπιστία της δικαστικής εξουσίας. Οφείλει να σταθεί μπροστά και να υπερασπιστεί τα θύματα της κρατικής βίας. Οφείλει να διεκδικήσει την τιμωρία των ενόχων και των συνενόχων για όλα τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τη γενοκτονία που συνεχίζει να επιχειρείται εις βάρος του παλαιστινιακού λαού, καθώς και τη διακοπή κάθε σχέσης με το κράτος του Ισραήλ. Οφείλει, τέλος, να μη σταματά να διαμαρτύρεται, να οργανώνει, να συγκρούεται, να αγκαλιάζει τους δίκαιους αγώνες.

Σε μια εποχή έντονης αναξιοπιστίας του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης, αλλά και μαζικής έκρηξης του κινήματος για δικαιοσύνη, όπως εκφράστηκε με τις τεράστιες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, ο ρόλος του/της δικηγόρου δεν είναι να νομιμοποιεί και να θωρακίζει το ιερατείο της εξουσίας, αλλά να υπερασπίζεται δικαιώματα και ελευθερίες για λογαριασμό και στο πλευρό της κοινωνίας. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο μετά τις επικείμενες εκλογές, ο Δικηγορικός Σύλλογος να μην είναι ένα ακόμη δεκανίκι αυτής της κυβέρνησης που επιχειρεί να ελέγξει με κάθε τρόπο τα θεσμικά όργανα του δικηγορικού σώματος.

Με αυτό το σκεπτικό, συμμετέχουμε στις εκλογές του Δικηγορικού Συλλόγου, επιδιώκοντας να διοικηθεί ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας για τα συμφέροντα της μεγάλη πλειοψηφίας των συναδέλφων και συναδελφισσών, με αυτούς τους στόχους και προς αυτή την κατεύθυνση, μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες και γενικές συνελεύσεις, με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία.

Στις επικείμενες εκλογές, κατεβαίνουμε με υποψήφιο πρόεδρο τον Θανάση Καμπαγιάννη, δικηγόρο με πλούσια δράση στα δικαστήρια, στο ΔΣ του ΔΣΑ και στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Τα ελπιδοφόρα αποτελέσματα της Εναλλακτικής Παρέμβασης το 2021 ιδίως στις κάλπες των νέων δικηγόρων, με το 10% στην κάλπη των συνδυασμών και το 15% και την τρίτη θέση στην κάλπη των προέδρων, δείχνουν ότι η δυναμική της ανατροπής είναι υπαρκτή και έχει προοπτική. Σήμερα, διεκδικούμε για τον υποψήφιο Πρόεδρό μας την πρωτιά, και για την Εναλλακτική Παρέμβαση την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκπροσώπηση στο Διοικητικό Συμβούλιο. Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι εργοδότες του κλάδου και οι εκλεκτοί τους υποψήφιοι, από την άλλη πλευρά τα συμφέροντα των αυταοαπασχολούμενων, μισθωτών και ασκούμενων δικηγόρων και ο κόσμος της υπεράσπισης της δημοκρατίας. Στις αρχαιρεσίες της 30ης Νοεμβρίου και 1ης Δεκεμβρίου, θα ψηφίσουμε για τα υλικά μας συμφέροντα, αλλά και για τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Να σηκώσουμε τη δικαιοσύνη στους ώμους μας! Να πάρουμε τον Σύλλογο στα χέρια μας!

Στηρίζουμε – ψηφίζουμε “Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή” στην κάλπη των συνδυασμών και Θανάση Καμπαγιάννη στην κάλπη των Προέδρων.

Τι διεκδικεί η Εναλλακτική- Τι μπορεί να διεκδικήσει ο ΔΣΑ;

 

 

Για το Ασφαλιστικό:

Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για όσες/ους πληρώνουν την κατώτατη ασφαλιστική εισφορά με ταυτόχρονη αύξηση του ποσοστού αναπλήρωσης, ώστε η μείωση των εισφορών να μην οδηγήσει σε μειωμένη σύνταξη.

Εισφορές σύμφωνα με κλάσεις με βάση το εισόδημα, με κλιμακωτή αύξηση άνω των 20.000 ευρώ και με χρηματοδότηση αξιοπρεπών συντάξεων κοινών για όλους.

Γνήσια και όχι επιστρεπτέα έκπτωση στην ασφαλιστική εισφορά για τα πρώτα 7 έτη δικηγορίας.

Όχι στο κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό σύστημα, το γνήσιο ή τις παραλλαγές του. Όχι σε ατομικούς κουμπαράδες και ατομικούς υπολογισμούς εισφορών και παροχών.

Ρύθμιση και σεισάχθεια χρεών που δημιουργήθηκαν στα χρόνια της κρίσης, χωρίς εξοντωτικούς όρους απώλειας των σχετικών ρυθμίσεων. Επαναφορά της δυνατότητας ρύθμισης 120 δόσεων για την ανακούφιση των δικηγόρων.

Ενιαία και δημόσια υγεία και περίθαλψη για όλους τους συναδέλφους άνευ προϋποθέσεων καταβολής εισφορών.

Συμπόρευση με το συνδικαλιστικό κίνημα των μισθωτών εργαζόμενων (με τους οποίους μοιραζόμαστε πλέον κοινά ταμεία) και αποκατάσταση προστατευτικών δικλείδων της εργατικής νομοθεσίας με στόχο την χρηματοδότηση του συστήματος από τους εργοδότες.

Ο ΔΣΑ οφείλει να αναγνωρίσει, να προστατεύσει και να χαρτογραφήσει τις ιδιαίτερες ανάγκες των ευάλωτων δικηγόρων – όσων πλήττονται από χρόνιες ή σοβαρές ασθένειες, συχνά ως αποτέλεσμα των εξαιρετικά δύσκολων και εξαντλητικών συνθηκών άσκησης του επαγγέλματος. Να διεκδικήσει θεσμική πρόνοια και πολιτικές υποστήριξης που θα διασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση, επαγγελματική συνέχεια και πραγματική πρόσβαση στην υγειονομική και κοινωνική περίθαλψη και φροντίδα.

Για το Φορολογικό:

Κατάργηση των ρυθμίσεων του φορολογικού νόμου 5073/2023 και του άδικου και ληστρικού συστήματος των τεκμηρίων ελάχιστου φορολογητέου εισοδήματος

Επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ και της κλιμακωτής φορολόγησης με δραστική μείωση των συντελεστών για τα χαμηλά εισοδήματα και αύξηση για τα πολύ υψηλά.

Κατάργηση του προκλητικού διαχωρισμού των δαπανών σε εκπιπτόμενες και μη. Το εισόδημα που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε κάθε περίπτωση (συμπεριλαμβανομένου του υπολογισμού φόρου) πρέπει να είναι το πραγματικά διαθέσιμο.

Κατάργηση του ΦΠΑ στις δικηγορικές υπηρεσίες – Σε κάθε περίπτωση, απαλλαγή κάτω των 25.000 ευρώ.

Για την άσκηση της δικηγορίας και τη δικηγορική ύλη:

Καμία ίδρυση ιδιωτικών νομικών σχολών- Κατάργηση του ν. 5094/2024 για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Προσφυγή του ΔΣΑ για την ακύρωση κάθε πράξης που θα προχωρά στην ίδρυση ιδιωτικών νομικών σχολών και ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Καμία αναγνώριση των πτυχίων των ιδιωτικών νομικών σχολών ως ισότιμων με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων – μη εγγραφή των αποφοίτων των ιδιωτικών νομικών σχολών στους δικηγορικούς συλλόγους.

Καμία σκέψη για εισαγωγή εξετάσεων ή υποχρεωτικών σεμιναρίων για την προαγωγή των δικηγόρων στο Εφετείο και τον Άρειο Πάγο

Δίκαιη αναμόρφωση του πίνακα προεισπράξεων με αυξήσεις και μειώσεις όπου απαιτείται, με πρόταση της Ολομέλειας.

Διεκδίκηση εκ νέου υποχρεωτικής παράστασης δικηγόρου στα συμβόλαια.

Επιβολή υποχρεωτική παράστασης και γραμματίου σε ιδιωτικές συμβάσεις μεγάλης αξίας.

Ενεργοποίηση του λογαριασμού του ΟΑΕΔ για το επίδομα ανεργίας στους δικηγόρους που, αν και χρηματοδοτείται από τις εισφορές μας, ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε.

Αναμόρφωση του συστήματος νομικής βοήθειας με διαφάνεια, ισότιμη μεταχείριση και αξιοπρεπείς αμοιβές, προς όφελος των πολιτών και των δικηγόρων. Διπλασιασμός της καταβαλλόμενης αμοιβής από το ΤΑΧΔΙΚ. Άμεση αποπληρωμή με την υποβολή των δικαιολογητικών. Κατοχύρωση πραγματικού και υψηλού επιπέδου συστήματος νομικής βοήθειας (legal aid). Επέκταση του προγράμματος Νομικής Βοήθειας στα Μονομελή Πλημμελειοδικεία που πλέον αποφασίζουν εκτιόμενες ποινές.

Δημιουργία δημόσιας και δωρεάν για τους δικηγόρους σύγχρονης βάσης δεδομένων νομοθεσίας-νομολογίας για όλα τα δικαστήρια της χώρας.

 

 

Για τη δικαιοσύνη και την δικαστηριακή καθημερινότητα:

Αγώνας για την άρση των περιορισμών -πρακτικών και οικονομικών- πρόσβασης στη δικαιοσύνη. Όχι στον νέο Δικαστικό Χάρτη.

Ριζική μείωση του κόστους πρόσβασης στη δικαιοσύνη. Κατάργηση του δικαστικού ενσήμου, τέλους απογράφου, παραβόλων εκτός από υποθέσεις μεγάλου χρηματικού αντικειμένου. Κατάργηση των τιμωρητικών νέων διατάξεων του ΚΠολΔ για πολλαπλασιασμό των δικαστικών εξόδων σε περιπτώσεις απορριπτικών προδικαστικών κρίσεων για τις αγωγές και αιτήσεις αναίρεσης.

Όχι στην «πιλοτική» πολιτική δίκη.

Συμπόρευση με τους δικαστικούς υπαλλήλους και κοινή διεκδίκηση για προσλήψεις υπαλλήλων στις δραματικά υποστελεχωμένες υπηρεσίες των δικαστηρίων.

Πρόσληψη προσωπικού καθαριότητας και φύλαξης, αντί της εργολαβίας συνεργείων, όπου ενδημούν εργασιακές συνθήκες εκμετάλλευσης και γαλέρας.

Ψηφιοποίηση των υπηρεσιών με την εξασφάλιση επαρκούς προσωπικού, όχι ψηφιοποίηση των καθυστερήσεων και της γραφειοκρατίας.

Λήψη μέτρων για την καταπολέμηση της καθυστέρησης στην εκδίκαση των υποθέσεων με πρόσληψη του απαιτούμενου αριθμού δικαστών και τον συστηματικό έλεγχο περιπτώσεων αυθαιρεσίας της δικαστικής εξουσίας.

Μαζικές επενδύσεις στα δικαστικά κτίρια και τις προσφερόμενες υπηρεσίες (καθαρισμός, κοκ).

Ουσιαστική επέκταση της μηχανοργάνωσης κάθε γραμματείας.

Πάλη ενάντια στα σχέδια για λειτουργία των δικαστηρίων εντός του περιβάλλοντος των νέων φυλακών Ασπροπύργου.

Κατάργηση των Μονομελών Εφετείων Κακουργημάτων.

Συνολική κωδικοποίηση διοικητικής δικονομίας για όλα τα διοικητικά δικαστήρια. Απλοποίηση των ένδικων βοηθημάτων στη διοικητική δίκη.

Για τους μισθωτούς δικηγόρους και τους «συνεργάτες»:

Υπεράσπιση και διεκδίκηση δικαιωμάτων για το σύνολο των μισθωτών δικηγόρων. Λήψη άμεσων πρωτοβουλιών από τον ΔΣΑ σε αυτή την κατεύθυνση. Υποστήριξη του ρόλου και των δράσεων του Σωματείου Μισθωτών Δικηγόρων.

Κατάργηση του άρθρου 48 και του επαίσχυντου καθεστώτος των δικηγόρων-συνεργατών που επιτρέπει την διευρυμένη καθιέρωση της απασχόλησης μισθωτών δικηγόρων χωρίς εργασιακά δικαιώματα.

Αναγνώριση μαχητού τεκμηρίου σχέσης έμμισθης εντολής στο άρθρο 42 για κάθε δικηγόρο που προσφέρει τις υπηρεσίες της/του σε σταθερή βάση και αμείβεται πάγια και περιοδικά.

Εμπλουτισμός του προστατευτικού πλαισίου της έμμισθης εντολής με βάση και τις διεθνείς βέλτιστες πρακτικές για να εξασφαλιστούν αξιοπρεπείς μισθοί, άδειες, επιδόματα και δώρα, αποζημίωση απόλυσης, πληρωμή εισφορών από τον εργοδότη.

Θεσμοθέτηση ανώτατου ωραρίου και προσθετής υπερωριακής αμοιβής για την απασχόληση συνεργατών έμμισθων δικηγόρων.

Νομοθετική κατοχύρωση κατώτατου και κλιμακούμενου αξιοπρεπούς ποσού αντιμισθίας.

Υποχρέωση των εντολέων/εργοδοτών να αναγγείλουν τη σύμβαση έμμισθης εντολής που συνάπτουν με δικηγόρους στον οικείο σύλλογο, με σοβαρές πειθαρχικές ποινές σε περίπτωση παράλειψης. Ανάληψη ρητής υποχρέωσης του ΔΣΑ να ελέγχει ουσιαστικά όλες τις κατατεθειμένες συμβάσεις και να ενημερώνει τους εντολείς στην περίπτωση που διατάξεις των συμβάσεων τους περιέχουν διατάξεις αντίθετες σε διατάξεις του Κώδικα Δικηγόρων.

Πρόβλεψη υποχρέωσης να καταβάλλει ο εντολέας το σύνολο των αποδοχών εμμίσθων δικηγόρων σε περιπτώσεις νομίμων αδειών λόγω ασθενείας, λοχείας κλπ. μέχρι την ένταξη των εμμίσθων δικηγόρων σε καθεστώς αποζημίωσης από τον e-ΕΦΚΑ ή άλλο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης.

Πρόβλεψη υποχρέωσης αναγραφής της αιτίας, με ποινή ακυρότητας, στην καταγγελία της σύμβασης των εμμίσθων δικηγόρων.

Πρόβλεψη καταβολής του ημίσεος της προβλεπόμενης αποζημίωσης σε περίπτωση οικειοθελούς αποχώρησης εμμίσθων δικηγόρων.

Πλήρης κάλυψη οδοιπορικών εξόδων των μισθωτών/ συνεργατών.

Κατοχύρωση δικαιωμάτων για την ανάπτυξη προσωπικής πελατείας. Εξασφάλιση της επαγγελματικής και επιστημονικής ανεξαρτησίας των μισθωτών δικηγόρων.

Ουσιαστικά μέτρα για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας στους χώρους εργασίας.

Κατοχύρωση δικαιωμάτων για τους γονείς συναδέλφους και ειδικά για τις γυναίκες συναδέλφους.

Πρόβλεψη κυρώσεων σε βάρος των δικηγόρων-εργοδοτών για την παράβαση των παραπάνω υποχρεώσεων και δημιουργία σχετικού μηχανισμού ελέγχου.

Πρόβλεψη προστατευτικού πλαισίου ακυρότητας τυχόν καταγγελίας συμβάσεων εμμίσθων δικηγόρων για όσο χρόνο αυτοί είναι μέλη διοικητικού συμβουλίου Δικηγορικού Συλλόγου, Ένωση Εμμίσθων Δικηγόρων ή του ΣΜΔ.

Να καλέσει ο ΔΣΑ σε συλλογική διαπραγμάτευση το ΣΜΔ με εργοδοτικές δικηγορικές ενώσεις.

Καμία σκέψη για τροποποιήσεις στο άρθρο 7 παρ. γ και στο άρθρο 31 παρ. 1ζ που θα δίνουν τη δυνατότητα αναστολής της δικηγορικής ιδιότητας και εργασίας με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου, επιτρέποντας την de facto paralegal απασχόληση και τη θεσμοποίηση των δικηγόρων πολλαπλών ταχυτήτων.

Ρητή καταδίκη και αντίσταση στην καθιέρωση του 13ώρου και κάθε μορφής θεσμοποιημένης υπερεργασίας, ιδίως σε έναν κλάδο που δεν έχει καθορισμένο ωράριο και όπου η μισθωτή εργασία συχνά προσιδιάζει σε “εργασιακή γαλέρα” λευκών κολάρων. Ο ΔΣΑ οφείλει να απαιτήσει τον σεβασμό των ορίων της ανθρώπινης ζωής και της επαγγελματικής αξιοπρέπειας των δικηγόρων.

Για τους ασκούμενους δικηγόρους:

Κατάργηση της άσκησης, ως θεσμού που διατηρεί ευέλικτο και χωρίς δικαιώματα εργαζόμενο δυναμικό για τα δικηγορικά γραφεία. Ίσα επαγγελματικά δικαιώματα με μόνη τη λήψη του πτυχίου μέχρι τη συνολική κατάργηση του θεσμού της άσκησης και των πανελλαδικών εξετάσεων για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

Καμία σκέψη για αυστηροποίηση των εξετάσεων των ασκούμενων δικηγόρων και ανάληψή τους από το Υπουργείο Δικαιοσύνης

Καμία σκέψη για δωρεάν- μη αμειβόμενη άσκηση, πλήρως ή μερικώς.

Υπεράσπιση των ασκούμενων συναδέλφων. Νομοθετική κατοχύρωση αξιοπρεπούς μισθού, ωραρίων, αδειών, πλήρης ασφαλιστική κάλυψη που θα βαρύνει τον εργοδότη, κάλυψη των μεταφορικών από τον εργοδότη και τήρηση της σχετικής απόφασης του ΔΣ του ΔΣΑ για το ύψος του κατώτατου μισθού μέχρι την πλήρη κατοχύρωση του κατώτατου μισθού. Αυστηρός πειθαρχικός έλεγχος των εργοδοτών.

Να μην απασχολούνται οι ασκούμενοι και νέοι δικηγόροι σε αντικείμενα που δεν έχουν σχέση με την δικηγορική ύλη.

Υποχρεωτική ασφάλιση, με καταβολή των εισφορών από τους εργοδότες.

Στήριξη από το Σύλλογο των ασκούμενων τόσο στην αναζήτηση εργασίας (μητρώο θέσεων) όσο και κατά τη διάρκεια της άσκησης για την τήρηση των όρων από τους εργοδότες.

Εγγραφή των εργαζόμενων ασκούμενων στους Δικηγορικούς Συλλόγους.

Καμία σκέψη για υποχρεωτικά σεμινάρια. Μόνη προϋπόθεση για άσκηση του επαγγέλματος το πτυχίο.

 

 

Για τις γυναίκες δικηγόρους και τα ζητήματα έμφυλης βίας:

Θεσμοθέτηση ειδικού πειθαρχικού μηχανισμού στον ΔΣΑ για καταγραφή και τιμωρία περιστατικών σεξιστικής βίας και κακοποίησης, με βάση τις κατευθυντήριες αρχές της Σύμβασης 190 ΔΟΕ.

Υποστήριξη των θυμάτων έμφυλων διακρίσεων, βίας και παρενόχλησης – μελών του Συλλόγου, στις τυχόν δικαστικές ενέργειές τους.

Λειτουργία τηλεφωνικής γραμμής ενημέρωσης και υποστήριξης των μελών του ΔΣΑ για περιστατικά παρενόχλησης και διακρίσεων.

Δημόσιες παρεμβάσεις του ΔΣΑ κατά της έμφυλης βίας και των έμφυλων διακρίσεων στη δικαιοσύνη και την κοινωνία με πρόταση συγκεκριμένων μέτρων (τυποποίηση της γυναικοκτονίας ως διακεκριμένης παραλλαγής της ανθρωποκτονίας σύμφωνα με την τελευταία γνωμοδότηση του ΑΠ, δωρεάν νομική βοήθεια στα θύματα έμφυλης βίας, νομοθετικές παρεμβάσεις, κοκ).

Διενέργεια, με ευθύνη του ΔΣΑ, ειδικών σεμιναρίων προς αστυνομικές αρχές, δικαστές και εισαγγελείς και έκδοση πρωτοκόλλων καλών πρακτικών για τον χειρισμό υποθέσεων έμφυλης βίας και σεξουαλικών εγκλημάτων.

Για τις μητέρες και τους γονείς δικηγόρους:

Διεκδίκηση προστατευτικών διατάξεων για τη γυναίκα δικηγόρο. Προστασία και ενίσχυση της μητρότητας.

Άμεση άρση της προϋπόθεσης ασφαλιστικής ενημερότητας για την χορήγηση της ειδικής παροχής προστασίας μητρότητας, όπως και σε όλα τα επιδόματα (λοχείας και τοκετού) για να μπορούν, χωρίς περιορισμούς, να έχουν πρόσβαση όλες οι μητέρες στις παροχές.

Αναδρομική επέκταση της χορήγησης της ειδικής παροχής προστασίας μητρότητας σε γονείς με ημερομηνία τοκετού τουλάχιστον από 1/1/2023

Άμεση νομοθετική επίλυση της αδικαιολόγητης στέρησης της δυνατότητας των εμμίσθων δικηγόρων να λάβουν τη συμπληρωματική παροχή μητρότητας (κυοφορίας και λοχείας) μετά τον τοκετό [ν. 549/77 αρ. 4, ν. 4808/2021 αρ. 34, ΠΔ 221/1997 αρ. 1, που σκοπό έχει να παρασχεθεί στην μητέρα ποσό ίσο με τις τακτικές αποδοχές κατά το χρόνο άδειας πριν τον τοκετό και της λοχείας], πέρα από το βασικό επίδομα τοκετού και λοχείας, με ρητή πρόβλεψη αναλογικής εφαρμογής των σχετικών διατάξεων στις έμμισθες δικηγόρους, και την οποία παροχή στερούνται επί μακρόν με την επίκληση κωλυμάτων που επικαλούνται την καθυστέρηση της έκδοσης Κανονισμού πρώην ΟΑΕΔ (νυν ΔΥΠΑ), κατά παράβαση της αρχής της ισότητας.

Αύξηση του εφάπαξ ποσού επιδόματος λοχείας για τις αυτοαπασχολούμενες δικηγόρους (ασφαλισμένες μη μισθωτές ΕΦΚΑ), που υπολείπεται σημαντικά του επιδόματος κύησης και λοχείας 119 ημερών που λαμβάνουν μισθωτές και έμμισθες δικηγόροι με 200 ημέρες ασφάλιση, από 800 ευρώ που είναι σήμερα (για 4 μήνες) σε 880 ευρώ x 4 μήνες.

Κάλυψη των εξόδων θεραπειών υπογονιμότητας και κρυοσυντήρησης ωαρίων.

Άμεση επίλυση των καθυστερήσεων καταβολής της ειδικής παροχής προστασίας μητρότητας που παρατηρείται επανειλημμένα με την επίκληση τεχνικών ζητημάτων διαλειτουργικότητας των εφαρμογών

Πλήρης κάλυψη των εξόδων- τροφείων σε βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς. Αναθεώρηση του ισχύοντος πλαισίου κάλυψης των τροφείων μέσω ΕΣΠΑ, που έχει πολύ αυστηρές προϋποθέσεις αθροιστικού οικογενειακού εισοδήματος κάτω των 28.000 ευρώ, και περιορίζει υπέρμετρα τους δικαιούχους.

Πλήρης φοροαπαλλαγή και απαλλαγή από τις ασφαλιστικές εισφορές ενός τουλάχιστον έτους και για τους δύο γονείς (επέκταση της μείωσης 50% που προβλέπεται με το αρ. 141 παρ. 2 ν. 3655/2008 μόνο για τις μητέρες και αποκλειστικά για την κύρια σύνταξη).

Επέκταση όλων των παροχών στις θετές και στις ανάδοχες μητέρες καθώς και σε περιπτώσεις προαιρετικής ασφάλισης.

Δημιουργία και λειτουργία από τον ΔΣΑ βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών με άμεση προτεραιότητα ώστε να καλύπτουν τις σχετικές ανάγκες των δικηγόρων. Αξιοποίηση κτηρίων ιδιοκτησίας του για την δημιουργία βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών του ΔΣΑ που θα εξυπηρετούν δικηγόρους του ΔΣΑ, με κάλυψη των τροφείων.

Θεσμοθέτηση της εγκυμοσύνης και της λοχείας ως σπουδαίων λόγων αναβολής σε ΚΠΔ, ΚΠολΔ και ΚΔΔ.

Για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης:

Ένας ΔΣΑ ενεργός στις μεγάλες κοινωνικές μάχες και διεκδικήσεις που δίνει φωνή, νομική υποστήριξη και θεσμική προστασία στους κοινωνικούς αγώνες

Κήρυξη του εν ενεργεία Υπουργού Δικαιοσύνης Γ. Φλωρίδη ως persona non grata από τους Δικηγορικούς Συλλόγους με αίτημα άμεσης αποπομπής του, ως εκφραστή της σφοδρής επίθεσης στο δικηγορικό λειτούργημα, τις αρχές του κράτους δικαίου, καθώς και συστηματικής παραβίασης κάθε έννοιας δεοντολογίας.

Ειδική υπηρεσία του ΔΣΑ για την οργάνωση της διασύνδεσης του Συλλόγου με σημαντικές για τα κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα υποθέσεις, καθώς και της συνεργασίας και σύμπραξης με κοινωνικούς φορείς.

Αξιοποίηση της δυνατότητας του ΔΣΑ να παρεμβαίνει σε δίκες που συγκεντρώνουν κοινωνικό ενδιαφέρον αξιοποιώντας το αρ. 90 του Κώδικα Δικηγόρων, όπως στην υπόθεση των Τεμπών. Άσκηση αντίστοιχης παρέμβασης στην υπόθεση που αφορά στο μαζικό έγκλημα της Πύλου, αλλά και σε υποθέσεις μεγάλων οικονομικών εγκλημάτων σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος όπως στην έρευνα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ κ.ά.

Θεσμική προστασία των δικηγόρων ως υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων: ρητή καταδίκη και αντιμετώπιση της στοχοποίησης από πολιτικά πρόσωπα ή δημόσιους λειτουργούς, της παρεμπόδισης άσκησης καθηκόντων, καθώς και των συλλήβδην προσαγωγών και αυθαίρετων ελέγχων σε μια «εποχή τεράτων».

Εμπέδωση του θεσμικού ρόλου του/της δικηγόρου ως συλλειτουργού της δικαιοσύνης: υπενθύμιση σε όλες τις αρχές ότι ο/η δικηγόρος έχει δικαίωμα απρόσκοπτης πρόσβασης σε εντολείς, φακέλους και διαδικασίες. Πειθαρχική και ποινική διερεύνηση περιστατικών παρεμπόδισης/βίας κατά δικηγόρων και στοχευμένες στρατηγικές δίκες σε περιπτώσεις επαναλαμβανόμενων παραβιάσεων.

Κίνηση διαδικασιών για την καταδίκη και τον πειθαρχικό έλεγχο της ηγεσίας της δικαστικής εξουσίας σε περιπτώσεις, αντιθεσμικής ή αντιδεοντολογικής δράσης, δημιουργίας σοβαρών υπονοιών σύμπραξης με τις επιταγές της εκτελεστικής εξουσίας και αποδοχής παρεμβάσεων στο έργο της, σοβαρής παραβίασης δικαιωμάτων πολιτών, επίθεσης στο ρόλο των δικηγόρων ως συλλειτουργών της δικαιοσύνης.

Αλλαγή στον τρόπο ανάδειξης της ηγεσίας του δικαστικού σώματος, που ναι δεν μπορεί να διορίζεται, αλλά ούτε και να «αυτορρυθμίζεται» καταλήγοντας σε «κράτος των δικαστών», έναν αυταρχικό πυρήνα κοινωνικά ανεξέλεγκτης συγκέντρωσης υπερεξουσίας. Συμμετοχή κοινωνικών φορέων, κοινωνικών οργανώσεων και εκπροσώπων των παραγωγικών τάξεων στην ανάδειξη της ηγεσίας του δικαστικού σώματος.

 

 

Για τα δικαιώματα:

Λειτουργία στο ΔΣΑ επιτροπών για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών. Αγώνας για κατάργηση του νόμου Χρυσοχοΐδη για τον περιορισμό του δικαιώματος στη συνάθροιση και των αντιδημοκρατικών νόμων για την αστυνόμευση της συνδικαλιστικής ζωής, των ΑΕΙ και του νέου πειθαρχικού δικαίου σε πανεπιστήμια και δημόσιο τομέα.

Καμία υποχώρηση από τις εγγυήσεις του κράτους δικαίου (δημοσιότητα της δίκης, αυτοπρόσωπη παρουσία κατηγορουμένου, κλπ.) στο όνομα της «επιτάχυνσης» της δικαιοσύνης.

Κατάργηση των τρομονόμων και της σωρείας αντιδραστικών τροποποιήσεων του ΠΚ και του ΚΠΔ, αλλά και άλλων ειδικών ποινικών νόμων, των τελευταίων ετών, που φαλκιδεύουν τα δικαιώματα του κατηγορουμένου.

Πρωτοβουλία του ΔΣΑ για τη μεταρρύθμιση στις φυλακές και για τα δικαιώματα των κρατούμενων. Μέτωπο απέναντι στην αυστηροποίηση και αυταρχικοποίηση της ποινικής και σωφρονιστικής μεταχείρισης.

Δημιουργία μόνιμου Παρατηρητηρίου αστυνομικής βίας, με εκπόνηση ετήσιων εκθέσεων και νομικοπολιτικών παρεμβάσεων κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Κατάργηση των σωμάτων ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ που ευθύνονται για εκατοντάδες περιστατικά δολοφονικής βίας.

Διάβημα και πρωτοβουλίες του ΔΣΑ- προσφυγές στη δικαιοσύνη για τις συστηματικές παραβιάσεις δικαιωμάτων από την ΕΛΑΣ σε περιπτώσεις διαδηλωτών, νεολαίων, μεταναστών κ.ά., όπως το δικαίωμα της πρόσβασης σε δικηγόρο ήδη από το στάδιο της προσαγωγής.

Ανάληψη πρωτοβουλίας υπεράσπισης και επαναφοράς των κατακτήσεων της εργατικής νομοθεσίας μαζί με εργατικά σωματεία, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, κατάργηση των αντισυνδικαλιστικών διατάξεων του νόμου Χατζηδάκη και πρόσφατων νόμων.

Προστασία του δικαιώματος στην κατοικία με εκ νέου νομοθέτηση προστασίας της πρώτης κατοικίας. Αποχή δικηγόρων από κάθε ενέργεια προς πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας.

Ανάδειξη και υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς, ίντερσεξ, κουήρ) συμπολιτών μας αλλά και των συναδέλφων δικηγόρων που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους έμφυλες διακρίσεις και ομοφοβικές προκαταλήψεις, με σκοπό να έχουν μία κανονική δικηγορική καθημερινότητα.

Υπεράσπιση των δικαιωμάτων μεταναστών και προσφύγων σε νομιμοποιητικά έγγραφα και άσυλο, πάλη ενάντια στην φασιστική απειλή και τους ρατσιστικούς αποκλεισμούς. Διεκδίκηση της τιμωρίας των ενόχων του Ελληνικού Λιμενικού για το ναυάγιο της Πύλου.

Δημιουργία Επιτροπής για την διεκδίκηση δικαιοσύνης για τα χιλιάδες θύματα, νεκρούς , τραυματίες, ακρωτηριασμένους, εκτοπισμένους και απαχθέντες – όλων των ηλικιών και όλων των φύλων – από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στη Γάζα και εν γένει στην Παλαιστίνη. Διεκδίκηση διακοπής της χρηματοδότησης του κράτους κατοχής και απαρτχάιντ Ισραήλ από την ελληνική και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Διεκδίκηση της τιμωρίας των ενόχων των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στη Γάζα από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, βασανιστηρίων και της γενοκτονίας. Διεκδίκηση της αναζήτησης ευθυνών και τιμωρίας όσων ενίσχυσαν και υποβοήθησαν τα εγκλήματα αυτά μέσα από τις πράξεις ή/και παραλείψεις τους. Ανάδειξη του αιτήματος της απελευθέρωσης των πολιτικών ομήρων-κρατουμένων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι και υφίστανται βασανιστήρια στις ισραηλινές φυλακές κατοχής.

 

 

Για τη λειτουργία του ΔΣΑ:

Επαναφορά της δημοκρατικής λειτουργίας του Συλλόγου με τακτική σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων και μείωση του ορίου απαρτίας.

Λειτουργία του Διοικητικού Συμβουλίου με όρους διαφάνειας και λογοδοσίας: δημόσια συνεδρίαση προσβάσιμη στα μέλη του ΔΣΑ διαδικτυακά, τήρηση και δημοσιοποίηση πλήρων πρακτικών. Κανονισμός δημοκρατικής λειτουργίας που να περιορίζει τις υπερ-εξουσίες του Προέδρου.

Κατάρτιση κανονισμού λειτουργίας του ΔΣ.

Επαναφορά απλής αναλογικής στις εκλογές των Δικηγορικών Συλλόγων. Κατάργηση του αυταρχικού προεδροκεντρικού συστήματος και της άμεσης εκλογής Προέδρου.

Λειτουργία αντιπροσωπευτικού Πανελλαδικού Δικηγορικού Συνεδρίου και εκλογή Συντονιστικού Οργάνου.

Διάφανη λειτουργία της πειθαρχικής διαδικασίας, πειθαρχικές ποινές για εισπρακτικές εταιρείες που δρουν υπό τον «δικηγορικό» μανδύα.

Πάταξη των φαινομένων διαφθοράς εντός του ΔΣΑ όσον αφορά τα προγράμματα νομικής βοήθειας, διορισμούς σε εκλογές σωματείων, κλπ. Εισαγωγή ασφαλιστικών δικλείδων για την τήρηση χρονικής προτεραιότητας στους διορισμούς.

Μείωση της ετήσιας εισφοράς και αύξηση της χρηματοδότησης των ανταποδοτικών υπηρεσιών του Συλλόγου προς τα μέλη του: ΤΝΠ Ισοκράτης, Βιβλιοθήκη, κλπ.

Λειτουργία θεσμών αλληλεγγύης προς τους πληττόμενους δικηγόρους (κοινωνικό παντοπωλείο, συνεταιρισμός παροχής αναλώσιμων σε χαμηλό κόστος, αλληλοβοηθητικός λογαριασμός, διάθεση χώρου για επαγγελματικές συναντήσεις, κλπ.).

26 Οκτωβρίου 2025

Η Γαλλία βρίσκεται στους δρόμους και σε βαθιά πολιτική κρίση

Ο Πρόεδρος Emmanuel Macron την περασμένη εβδομάδα διόρισε τον πέμπτο πρωθυπουργό της Γαλλίας από τις αρχές του 2024. Η μαζική απεργία της Πέμπτης δείχνει ότι το παιχνίδι του δεν μπορεί να διευθετήσει την πολιτική κρίση της χώρας.
Περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της Γαλλίας την Πέμπτη, σύμφωνα με στοιχεία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CGT), σε διαμαρτυρία κατά του προέδρου Emmanuel Macron και της λιτότητας. Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη κινητοποίηση των τελευταίων ημερών, μετά την επιτυχία του κινήματος Bloquons tout! (Ας μπλοκάρουμε τα πάντα!), το οποίο κάλεσε σε απεργίες και αποκλεισμούς την περασμένη Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου.
Το κάλεσμα για την κινητοποίηση της 10ης Σεπτεμβρίου διαδόθηκε αυθόρμητα στο διαδίκτυο, πριν ακόμα διοργανωθούν λαϊκες συνελεύσεις σε πολλές γαλλικές πόλεις. Το κίνημα “Ας μπλοκάρουμε τα πάντα!” καλούσε σε μαζικά μπλόκα των γαλλικών οδικών δικτύων κατά του προϋπολογισμού λιτότητας που παρουσίασε ο τότε ακόμα πρωθυπουργός François Bayrou.
Η μαζική αστυνομική παρουσία την περασμένη εβδομάδα (με ογδόντα χιλιάδες αξιωματικούς, αριθμό ρεκόρ) εμπόδισε τα μπλόκα, αλλά περισσότεροι από διακόσιοι χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στην κινητοποίηση – μια σημαντική επιτυχία για ένα κίνημα που υπήρχε μόλις λίγους μήνες. Παρόλο που το αρχικό κάλεσμα ξεκίνησε από μια μικρή εθνικιστική ομάδα, η ομάδα αυτή απείχε από την διοργάνωση των διαδηλώσεων, στις οποίες η Αριστερά διαδραμάτισε τον πιο σημαντικό ρόλο.
Τα πιο μαχητικά συνδικάτα (CGT και Solidaires) υποστήριξαν το κάλεσμα της 10ης Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, το Intersyndicale, το οποίο συγκεντρώνει όλες τις μεγάλες οργανώσεις εργατών, αποφάσισε να καλέσει σε κινητοποίηση για την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου, μέχρι τότε όμως ο Bayrou και ο προϋπολογισμός του είχαν ήδη ηττηθεί στην Εθνοσυνέλευση και είχε ήδη εξαναγκαστεί σε παραίτηση, ενώ ο Macron είχε ήδη διορίσει νέο πρωθυπουργό τον Sébastien Lecornu. Ωστόσο, οι Γάλλοι απάντησαν στο κάλεσμα των συνδικάτων, πεπεισμένοι ότι ο νέος πρωθυπουργός δεν θα αλλάξει τίποτα από τις πολιτικές του Macron. Στην πραγματικότητα, ο Lecornu άρχισε να διαπραγματεύεται έναν νέο προϋπολογισμό βασισμένο σε αυτόν του Bayrou, ο οποίος προέβλεπε περικοπές των κοινωνικών δαπανών ύψους 44 δισεκατομμυρίων ευρώ με παράλληλη αύξηση των κονδυλίων για τον στρατό.
Η επιτυχία των διαδηλώσεων της 18ης Σεπτεμβρίου, στην οποία συμμετείχαν και ακτιβιστές του κινήματος “Ας μπλοκάρουμε τα πάντα”, δείχνει το βάθος της δυσαρέσκειας με τις πολιτικές του Macron και της πολιτικής κρίσης που έχει κυριεύσει τη Γαλλία από το 2022. Σύμφωνα με μία πρόσφατη δημοσκόπηση, περισσότεροι από επτά στους δέκα πολίτες απορρίπτουν τον προϋπολογισμό λιτότητας, και το 64 τοις εκατό απαιτεί την παραίτηση του Macron – μια άνευ προηγουμένου κατάσταση σε μια ισχυρή προεδρική δημοκρατία, όπου η άμεση εκλογική νομιμότητα του αρχηγού κράτους συνήθως θεωρείται ανέγγιχτη. Το ερώτημα τώρα είναι το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτός ο αναδυόμενος κύκλος διαδηλώσεων – και πώς θα μπορούσε να μεταμορφώσει μια πολιτική κατάσταση στο σήμερα που μπλοκάρεται από την αποφασιστικότητα του Macron να παραμείνει στην εξουσία και να προχωρήσει με τις αντιεργατικές του πολιτικές.
Ένα Νέο Κοινωνικό Κίνημα;
Η κινητοποίηση της Πέμπτης ήταν παρόμοια με πολλές άλλες πρόσφατες μεγάλες διαδηλώσεις στη Γαλλία. Η συμμετοχή ήταν σημαντική αλλά όχι ρεκόρ: στο κίνημα ενάντια στην συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του 2023 η CGT υπολόγισε ότι περίπου 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε μια μέρα, στη μεγαλύτερη διαδήλωση της γαλλικής ιστορίας.
Η απεργία της Πέμπτης διατάραξε σημαντικά το μετρό του Παρισιού – με ολόκληρες γραμμές κλειστές – τα τρένα και ορισμένα τμήματα του δημοσίου όπως η εκπαίδευση, με κλειστά σχολεία διαφόρων επιπέδων. Ωστόσο, υπήρχε μόνο σποραδική συμμετοχή στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό είναι το συνηθισμένο μοτίβο των απεργιών στη Γαλλία: αν και νομικά όλοι οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα στην απεργία, λίγοι το ασκούν σε ιδιωτικές επιχειρήσεις λόγω της πίεσης των εργοδοτών, της χαμηλής παρουσίας των σωματείων και της αδύναμης κουλτούρας του αγώνα.
Η καινοτομία της κινητοποίησης της 18ης Σεπτεμβρίου σε σύγκριση με το κίνημα πριν από δυόμισι χρόνια, βρίσκεται στο σημερινό πολιτικό πλαίσιο. Οι απεργίες του 2023 έλαβαν χώρα λίγο μετά την επανεκλογή του Macron, όταν είχε ακόμα από πίσω του το μεγαλύτερο κομματι της Εθνοσυνέλευσης. Αυτό τον διευκόλυνε στο να επισπεύσει τις περικοπές των συντάξεών, παρά την πλειοψηφικη λαϊκή αντίδραση. Τώρα, ο Macron είναι όσο αδύναμος μπορεί να είναι ένας πρόεδρος της Γαλλίας: διαθέτει μόνο μια αδύναμη μειοψηφική κυβέρνηση και οι πρωθυπουργοί του ανατρέπονται ο ένας μετά τον άλλο από ένα κοινοβούλιο στο οποίο κυριαρχούν η ακροδεξιά και οι διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς.
Επιπλέον, εμφανίζεται μια δυναμική ανατροφοδότησης μεταξύ του “Ας μπλοκάρουμε τα πάντα!” και του συνδικαλιστικου κινήματος. Τα συνδικάτα και ειδικά η CGT, η δεύτερη μεγαλύτερη και το κύριο σημείο αναφοράς, έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους στα “Κίτρινα Γιλέκα”.

Αυτό το κίνημα, το οποίο προέκυψε αυθόρμητα το 2018, μπλόκαρε τους δρόμους της Γαλλίας κάθε Σαββατοκύριακο για μήνες και οργάνωνε μαζικές διαδηλώσεις μπροστά από το προεδρικό Μέγαρο και την Εθνοσυνέλευση, αμφισβητώντας άμεσα την εξουσία αντί να ακολουθεί τις παραδοσιακές διαδρομές των συνδικάτων. Πρόκειται για μια συμβολική λεπτομέρεια, αλλά έχει σημασία στη Γαλλία.
Τα κίτρινα γιλέκα κατάφεραν να αναγκάσουν τον Macron να λάβει ορισμένα μέτρα για να βελτιώσει την αγοραστική δύναμη της εργατικής και της μεσαίας τάξης με μεγαλύτερη επιτυχία από τις λίγες παραχωρήσεις που κατάφερε το συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια στη μεταρρύθμιση των συντάξεων του 2023. Τα συνδικάτα με το ζόρι υποστήριξαν τα κίτρινα γιλέκα, ανησυχώντας για την παρουσία ακροδεξιών στοιχείων και για την έλλειψη συνδικαλιστικού ελέγχου των κινητοποιήσεων. Αυτή τη φορά, η CGT και οι Solidaires έδωσαν νομική υποστήριξη στις ειδικές τομεακές απεργίες της 10ης Σεπτεμβρίου και γιόρτασαν την επιτυχία του “Ας μπλοκάρουμε τα πάντα!”.
Στην διαδήλωση της Πέμπτης στο Παρίσι, η παρουσία του “Ας μπλοκάρουμε τα πάντα!” ήταν αισθητή. Μαζί με τους πιο ριζοσπαστικούς συνδικαλιστές, απαίτησαν από τα συνδικάτα να καλέσουν απεργία επ’ αόριστον, ώστε να ασκηθεί πραγματική πίεση στην οικονομική και πολιτική εξουσία, αντί της συνήθους διαδοχής μεμονωμένων απεργιών και διαδηλώσεων – μια αποτυχημένη στρατηγική στο κίνημα του 2023. Ωστόσο, είναι επίσης σαφές ότι δεν υπάρχει κόκκινο κουμπί που να μπορούν να πατήσουν οι συνδικαλιστές για να καλεστει μια γενική απεργία διαρκείας. Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο για αυτούς ακόμα και το να πείσουν την πλειονότητα των εργαζομένων να πραγματοποιήσουν μονοήμερες απεργίες.
Είναι πιθανό ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ του ριζοσπαστισμού του “Ας μπλοκάρουμε τα πάντα!” και η ικανότητα κινητοποίησης των συνδικάτων, σε ένα κλίμα πτώσης του καθεστώτος, μπορεί να προωθήσει πιο μαζικές και ριζοσπαστικές μορφές διαμαρτυρίας ικανές να ασκήσουν πραγματική πίεση στον Μακρόν. Μολονότι στις 18 Σεπτεμβρίου έγιναν αξιοσημείωτες διαδηλώσεις σε μικρές πόλεις, δεν είναι ακόμη σαφές εάν το νέο κίνημα θα μπορέσει να ενσωματώσει τους λαϊκούς τομείς των περιαστικών και αγροτικών περιοχών που βγήκαν στους δρόμους με τα κίτρινα γιλέκα αλλά δεν εκπροσωπούνται στον τρέχοντα κύκλο κινητοποιήσεων.
Μια κρίση του καθεστώτος με αβέβαιο αποτέλεσμα
Ο νέος πρωθυπουργός, Sébastien Lecornu, αναμένεται να αποτύχει στην προσπάθειά του να διαπραγματευτεί έναν νέο προϋπολογισμό με τους δεξιούς Ρεπουμπλικάνους και τους κεντροαριστερους σοσιαλιστες. Εάν ο Lecornu καταδικαστεί και από την Εθνοσυνέλευση -όπως και οι τρεις προκάτοχοί του – ο πρόεδρος μπορεί να αναγκαστεί να συγκαλέσει άλλον ένα γύρο πρόωρων κοινοβουλευτικών εκλογών.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια κατάσταση παρόμοια με εκείνη των τελευταίων εκλογών το καλοκαίρι του 2024: η ακροδεξιά της Marine Le Pen θα κερδίσει αν δεν ενωθούν ξανά τα αριστερά κόμματα, πράγμα που θα μπορούσε να επιτρέψει στο στρατόπεδο αυτό μια νέα νίκη. Το πρόβλημα είναι ότι οι σχέσεις μεταξύ της Ανυπότακτης Γαλλίας (της κύριας αριστερής δύναμης), αφενός, και των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων, αφετέρου, βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα όλων των εποχών. Ενώ ο Jean-Luc Mélenchon απαιτεί την παραίτηση του Macron ως τη μόνη διέξοδο από την κρίση, οι Σοσιαλιστές και οι Πράσινοι εξακολουθούν να επιδιώκουν συμφωνίες στο κοινοβούλιο. Τα κόμματα αυτά παγιδεύονται σε μια θεσμική λογική της οποίας τα όρια κατέστησαν εμφανή τον τελευταίο χρόνο: η πλειοψηφία των πολιτών και ακόμη και των βουλευτών της Εθνοσυνέλευσης επιθυμούν ένα πράγμα, αλλά η κυβέρνηση έχει τη θεσμική εξουσία να κάνει το αντίθετο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλο και περισσότερες φωνές μιλούν για “κρίση του καθεστώτος”: η 5η Δημοκρατία που ιδρύθηκε από τον Charles de Gaulle είναι εξαντλημένη. Ο Macron αποτέλειωσε την πολιτική λογική των Γάλλων προέδρων Nicolas Sarkozy και François Hollande: και οι δύο επέβαλαν μη δημοφιλείς νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις (περικοπές στις συντάξεις και τις δημόσιες δαπάνες, απελευθέρωση της εργασίας) χρησιμοποιώντας το δημόσιο χρέος ως δικαιολογία, συνοδευόμενη από φορολογικά δώρα στους πλούσιους και τις μεγάλες εταιρείες. Και οι δύο, όπως και ο Macron, κατάφεραν να προωθήσουν τις περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις τους παρά την αντίθεση της πλειοψηφίας των εξοργισμένων από την έκρηξη της ανισότητας τις τελευταίες δεκαετίες πολιτών. Κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Macron, οι 500 πλουσιότεροι Γάλλοι έχουν διπλασιάσει τον πλούτο τους, ο οποίος είχε ήδη αυξηθεί υπό την προεδρία του Hollande. Το αίσθημα ότι το πολιτικό σύστημα είναι στημένο υπέρ της ελίτ και αδιαπέραστο από τη λαϊκή βούληση ενισχύεται, πράγμα που μεταφράζεται σε αυξημένη υποστήριξη για την ακροδεξιά, τον κύριο αποδέκτη των ψηφοφόρων διαμαρτυρίας.
Εντούτοις, οι πρόσφατες διαδηλώσεις κατάφεραν να επικεντρώσουν την πολιτική συζήτηση στη φορολογική δικαιοσύνη και όχι σε ακροδεξιά θέματα. Στις τηλεοπτικές εκπομπές, η μετανάστευση και η ανασφάλεια δεν είναι πλέον τα κύρια θέματα, αντικαθίστανται από συζήτηση προτάσεων όπως ο “φόρος Ζούκμαν”, μια εισφορά 2 τοις εκατό από τον πλούτο των υπερπλούσιων που θα επηρέαζε μόνο 1.800 άτομα σε όλη τη Γαλλία και θα αντλούσε 5 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, Πρόκειται για μια πολύ μετριοπαθή πρόταση, αλλά έχει τη δύναμη να επισημάνει το σκανδαλώδες επίπεδο της ανισότητας που τροφοδοτείται από τις πολιτικές των πρόσφατων προέδρων. Η Εθνική Συνέλευση, η οποία δεν ψήφισε υπέρ του φόρου Ζούκμαν στο κοινοβούλιο όταν της δόθηκε η ευκαιρία, νιώθει άβολα στο παρόν πλαίσιο, στο οποίο η επιμονή της να κατηγορεί τους μετανάστες για τα προβλήματα της χώρας ακούγεται εκκεντρική.
Οι πολιτικές και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της Αριστεράς, μαζί με τις λαϊκές συνελεύσεις που γεννήθηκαν από το “Ας μπλοκάρουμε τα πάντα!”, αντιμετωπίζουν την πρόκληση να μετατοπίσουν την σιωπηλή πλειοψηφία της γαλλικής κοινωνίας από την παραίτηση στην ενεργή εξέγερση. Αυτό είναι το κομμάτι της Γαλλίας που απορρίπτει τον Macron και τις πολιτικές του αλλά δεν εμπιστεύεται τη χρησιμότητα της διαμαρτυρίας – μια κατανοητή πεποίθηση, δεδομένου του αρνητικού ιστορικού των κινημάτων διαμαρτυρίας των τελευταίων δεκαετιών. Ένα κύμα κινητοποιήσεων που ενισχύεται από ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και εντονότερεςμέθοδους διαμαρτυρίας (μεγάλες και παρατεταμένες απεργίες, αποκλεισμούς διαδρομών, κ.λπ.) θα αυξήσει σημαντικά την πίεση στον Μακρόν. Η παραίτησή του είναι απίθανη, καθώς φαίνεται αποφασισμένος να προσκολληθεί στην εξουσία μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2027. Ελπίζουμε πως η γαλλική επαναστατική παράδοση μπορεί να φέρει εκπλήξεις.
Οι κινητοποιήσεις θα θέσουν την Αριστερά σε πιο ευνοϊκή θέση για τις εκλογές του 2027. Η νίκη ενός υποψηφίου στα αριστερά του Σοσιαλιστικού Κόμματος – είτε πρόκειται για τον Mélenchon, είτε για κάποιον άλλο – θα σήμαινε πιθανότατα το τέλος της 5ης Δημοκρατίας και το κάλεσμα μιας συντακτικής συνέλευσης. Μια τέτοια προοπτική θα άνοιγε ξαφνικά όλες τις πολιτικές πιθανότητες που έχουν αποκλειστεί από την εξουσία του Μακρόν.
Αλλά για να φτάσουμε εκεί, παραμένουν πολλά στάδια. Αυτό αρχίζει με την εντατικοποίηση των κινητοποιήσεων και την εκλογική ήττα της ακροδεξιάς. Ο κίνδυνος της ακροδεξιάς δεν μπορεί να αποκλειστεί σήμερα.

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 09.20.2025

Πηγή: jacobin.com

Δεν αρκεί να αναγνωρίζουμε τη γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα

 

Αν δεν κάνουμε κάτι, τότε θα μας αξίζει να ζούμε σε έναν κόσμο όπου η γενοκτονία αποτελεί κανονικότητα

 

Ο γνωστός καθηγητής Ιστορίας και πολιτικός σχολιαστής Tarik Cyril Amar στο άρθρο που ακολουθεί τονίζει—και αυτό είναι η κεντρική ιδέα του—ότι πλέον η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος-δολοφόνο, ως έγκλημα έχει ήδη συντελεστεί και η ανθρωπότητα, εάν την αποδεχτεί, οδηγείται σε μια νέα κανονικότητα που ισοδυναμεί σε κάθοδο στην Κόλαση (όπως λέει) καθώς στο εξής οι συρράξεις θα είναι αποδεκτό να συνοδεύονται από γενοκτονίες και δεν θα υπάρχει διάκριση μεταξύ των δύο εννοιών.

Αλλά τι συνεπάγεται η αντίσταση από την ανθρωπότητα στη συντελεσμένη γενοκτονία; Ο καθηγητής Amar εδώ προχωρά σε απαιτήσεις ισοδύναμες με τον τρόπο που η ανθρωπότητα αντιστάθηκε στη ναζιστική πανούκλα—και νίκησε. Ίσως—πράγμα που και ο ίδιος αναγνωρίζει—μια πολεμική αντιπαράθεση με τη Δύση που στηρίζει και είναι συνένοχη στην γενοκτονία να μην είναι «ρεαλιστική». Αλλά οπωσδήποτε, η υπόλοιπη—εκτός Δύσης—ανθρωπότητα έχει κάνει λίγα πράγματα για να αντιπαρατεθεί στη γενοκτονία και αν αυτή η στάση δεν ανατραπεί, όλη η ανθρωπότητα στο μέλλον θα βρει μπροστά της τις τρομακτικές συνέπειες.

Ιδιαίτερα η ρητορική της Μόσχας και του Πεκίνου θα περιπέσουν σε πλήρη αναξιοπιστία αν συνεχιστεί η στάση της ‘ουδετερότητας’ και δεν ηγηθούν, επί τέλους, ενός παγκόσμιου κινήματος για την οικονομική και πολιτική απομόνωση του κράτους-δολοφόνου.

Μπορεί ο καθηγητής Amar να κατηγορηθεί για μαξιμαλισμό σε κάποιες προτάσεις του, αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτές έχουν ως στόχο να ‘ξυπνήσουν’ την εκτός-Δύσης ανθρωπότητα που παρακολουθεί σαν υπνωτισμένη την εξελισσόμενη φρίκη. Και σε τέτοιες καταστάσεις, όπου ολόκληρη η υφήλιος κυλά προς τον όλεθρο, καμία προσπάθεια αφύπνισης δεν είναι υπερβολική.

Παρακάτω η μετάφραση.

 

Όσοι έχουν μάτια για να βλέπουν και αυτιά για να ακούν—συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα, όπως συμβαίνει—το γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό.

Ωστόσο, τα πορίσματα της Ανεξάρτητης Διεθνούς Επιτροπής Έρευνας των Ηνωμένων Εθνών για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, και το Ισραήλ (εφεξής: η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών) που μόλις δημοσιεύθηκαν και περιγράφονται λεπτομερώς σε μια μακροσκελή έκθεση εξακολουθούν να έχουν μεγάλη σημασία: Το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων.

Σε κάθε αμερόληπτο, διανοητικά ειλικρινή και ηθικά φυσιολογικό αναγνώστη—ανεξάρτητα από τις πολιτικές του θέσεις—η έκθεση, προϊόν διετούς «επίπονης» συλλογής στοιχείων και νομικής ανάλυσης, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι οι ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα ανταποκρίνονται σε τέσσερις από τους πέντε τρόπους διάπραξης γενοκτονίας που απαριθμούνται στη θεμελιώδη και δεσμευτική Σύμβαση του ΟΗΕ του 1948 για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, καθώς και στο Καταστατικό της Ρώμης του 1998: Δολοφονία μελών της ομάδας, πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας, σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει, και επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων εντός της ομάδας. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ακόμη και μία από αυτές τις ενέργειες αρκεί για να απαγγελθεί κατηγορία για γενοκτονία.

Η έκθεση της Επιτροπής του ΟΗΕ, φυσικά, συναντά αυτό που το ΑΡ αποκάλεσε «αυξανόμενη χορωδία» καθυστερημένων, αλλά επειγόντως αναγκαίων αναγνωρίσεων του μεγαλύτερου εγκλήματος που έχει διαπραχθεί στον αιώνα μας, μεταξύ άλλων από: τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονίας (την «κορυφαία» στον κόσμο, σύμφωνα με το BBC), τις ισραηλινές ΜΚΟ B’Tselem και Γιατροί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Ισραήλ), και τώρα ακόμη και τον Αμερικανό γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να αρνηθεί, ασυγχώρητα, αυτή τη γενοκτονία όσο περισσότερο μπορούσε.

Γενικότερα, πλέον το 43% ακόμη και των Αμερικανών βλέπουν ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία—και είναι έτοιμοι να το πουν όταν ερωτηθούν από τους δημοσκόπους. Το 53 τοις εκατό απλά δεν συμπαθεί το Ισραήλ. Και τα δύο ποσοστά δεν είναι τίποτα λιγότερο από συγκλονιστικά για τα δεδομένα των ΗΠΑ, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι οι νέοι που έχουν σιχαθεί τον σιωνισμό. Επιπλέον, οι παραδοσιακά σταθερά φιλοϊσραηλινές εκλογικές περιφέρειες που είναι σταθερά υπέρ-του-Ισραήλ-ό,τι-και-να-γίνει, καταρρέουν: Η Δεξιά και το MAGA ειδικότερα διαθέτουν πλέον ηγέτες και παράγοντες επιρροής που ασκούν ανοιχτή κριτική στο Ισραήλ, όπως η Marjorie Taylor Green και ο Tucker Carlson. Ακόμα και οι Αμερικανοί ευαγγελιστές εγκαταλείπουν ταχύτατα τα Σιωνιστικά χρώματα. Ο Economist μόλις αναγνώρισε την κατάρρευση, με φρίκη, υπό τον τίτλο «Πώς το Ισραήλ χάνει την Αμερική».

Δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουμε σχετικά με τα δεδομένα: Το νερό είναι υγρό, το αίμα είναι κόκκινο και το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία. Όποιος εξακολουθεί να αρνείται αυτό το έγκλημα ή να προσπαθεί να σπιλώσει όσους το αναφέρουν ως «εντολοδόχους της Χαμάς» και «αντισημίτες»—όπως αναμενόμενα πράττει το Ισραήλ—το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει περισσότερες αποδείξεις της απεριόριστης ανεντιμότητάς του. Όπως σημείωσε ο Κρις Σιντότι, μέλος της Επιτροπής του ΟΗΕ, στη συνέντευξη Τύπου που παρουσίασε την έκθεσή της, «κανείς δεν παίρνει» πια «στα σοβαρά» μια τέτοια ισραηλινή προπαγάνδα. Τουλάχιστον, κανείς με μυαλό που λειτουργεί και με αξιοπρεπή συνείδηση.

Οι ερωτήσεις που έχουν σημασία είναι διαφορετικές. Και οι απαντήσεις θα διαμορφώσουν το κοινό—ή όχι τόσο—ανθρώπινο μέλλον. Είναι φρικτό να πρέπει να το πούμε, αλλά, ακόμα κι αν δεν έχει περάσει ακόμα στην Ιστορία, η Γενοκτονία της Γάζας έχει ήδη συμβεί: ακόμη κι αν σταματήσει σήμερα—που δεν θα σταματήσει—η ανθρωπότητα έχει χάσει προ πολλού την ευκαιρία να την αποτρέψει. Για να είχε συμβεί αυτό, οι Ισραηλινοί δράστες, που ποτέ δεν έκρυψαν το έγκλημά τους, θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί με τη βία, το αργότερο ως τον Νοέμβριο του 2023. Αλλά και τώρα, πολλά μελλοντικά θύματα μεταξύ των Παλαιστινίων θα μπορούσαν ακόμη να σωθούν—και μάλλον δεν θα σωθούν.

Αλλά η γενοκτονία αποτελεί ένα γεγονός που δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε. Αυτό που διακυβεύεται ακόμα—εκτός από πολλές επιπλέον ζωές—είναι αν θα αφήσουμε αυτό το έγκλημα να γίνει μια νέα κανονικότητα, μια «Μέθοδος της Γάζας», που είναι ο ντε φάκτο στόχος του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Όπως είναι, ο κόσμος μας είναι τρομακτικός και χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, αλλά κάποιοι από εμάς τουλάχιστον εξακολουθούν να γνωρίζουν ότι ο πόλεμος και η γενοκτονία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι το ίδιο πράγμα. Αν επικρατήσουν οι υποστηρικτές της «Μεθόδου της Γάζας», τότε ο πόλεμος θα είναι γενοκτονία. Ειδικά όταν διεξάγεται από τη Δύση και το τερατώδες δημιούργημά της, το Ισραήλ.

Ας επικεντρωθούμε σε τέσσερις ερωτήσεις που θα έχουν σημασία: Πρώτον, ποιες είναι—ή θα έπρεπε να είναι—οι συνέπειες της γενοκτονίας του Ισραήλ; Δεύτερον, τι γίνεται με τους πολλούς στις κυβερνήσεις, τα μέσα ενημέρωσης και τη δημόσια σφαίρα, κυρίως αλλά όχι μόνο στη Δύση, οι οποίοι είναι συνένοχοι σε αυτό το έγκλημα ή ακόμη και τόσο βαθιά εμπλεκόμενοι που είναι πραγματικά συνυπεύθυνοι; Και τι γίνεται με την ευρύτερη ομάδα εκείνων—και πάλι κράτη, οργανώσεις, επιχειρήσεις, ακαδημαϊκός κόσμος, δεξαμενές σκέψης, ό,τι θέλετε—που δεν έκαναν τίποτα; Και, τέλος, τελευταίο αλλά καθόλου λιγότερο σημαντικό, τι γίνεται με τα θύματα και εκείνους που αντιστέκονται—μεταξύ άλλων και με ένοπλο αγώνα—για λογαριασμό τους;

Όσον αφορά τις συνέπειες, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι πρέπει να συμβεί ως ελάχιστο: τα επιζώντα θύματα πρέπει επιτέλους να προστατευθούν, οι δράστες να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Ιδιαίτερα τώρα, που το Ισραήλ εξαπολύει την τελική του επίθεση στην ίδια την πόλη της Γάζας—μια προσπάθεια για μια τελική λύση με ακόμα περισσότερες δολοφονίες και την πλήρη εθνοκάθαρση της Γάζας—αυτή η προστασία θα μπορούσε ακόμα να κάνει τη διαφορά.

Όπως έχει επισημάνει ο ειδικός σε θέματα διεθνούς δικαίου Craig Mokhiber, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη διαδικασία «Ενωμένοι για την Ειρήνη» για να παρακάμψει το αμερικανικό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας και να δώσει εντολή σε μια διεθνή δύναμη προστασίας για τη Γάζα.

Φυσικά, το Ισραήλ, το οποίο υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και άλλα κράτη που συνδιαπράττουν γενοκτονίες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία, θα αντιστεκόταν σε μια τέτοια επέμβαση. Αυτός δεν είναι λόγος να μην γίνουν τα απαραίτητα πρώτα βήματα. Αλλά είναι ένας λόγος για να είμαστε ρεαλιστές. Τελικά, για να σωθεί ό,τι έχει απομείνει από τη Γάζα και τον λαό της θα χρειαστεί μια πιο ισχυρή προσέγγιση. Το Ισραήλ είναι ένα εξαιρετικά εγκληματικό κράτος υπό ένα εντελώς παρανοϊκό καθεστώς. Όπως η ναζιστική Γερμανία, θα πρέπει να ηττηθεί στρατιωτικά από έναν ενεργό συνασπισμό που θα διεξάγει έναν αποφασιστικό πόλεμο.

Και εδώ επίσης, οι ρεαλιστές θα επισημάνουν πολλά εμπόδια. Ωστόσο, είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει όχι μόνο η γενοκτονία στη Γάζα αλλά και η εκπορευόμενη από το Ισραήλ ατέρμονη βία και αποσταθεροποίηση όχι μόνο στη Δυτική Ασία αλλά, στην πραγματικότητα, σε ολόκληρο τον κόσμο. Το εντελώς παράνομο και ανεξέλεγκτο πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ, με το οποίο έχει απειλήσει όχι μόνο τους γείτονές του αλλά, και πάλι, ολόκληρο τον κόσμο, δεν αποτελεί λόγο για να μην υπάρξει επιτέλους στρατιωτική επέμβαση. Αντιθέτως, είναι ένας ακόμη επιτακτικός λόγος να το πράξουμε για να το αφοπλίσουμε.

Όσον αφορά τους Ισραηλινούς δράστες, πρέπει να τιμωρηθούν, σε μεγάλο αριθμό, υψηλοί και χαμηλοί. Πρώτον, επειδή τα θύματά τους και οι επιζώντες συγγενείς τους έχουν δικαίωμα στη δικαιοσύνη. Και δεύτερον, επειδή η εξωφρενική ατιμωρησία του Ισραήλ είναι μία από τις βασικές αιτίες της τρέχουσας γενοκτονίας. Αν δεν καταργηθεί τελικά και εμφατικά, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Και όχι μόνο στο Ισραήλ.

Εκτός από τη στρατιωτική επέμβαση, που είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται, το οικονομικό μποϊκοτάζ είναι η άλλη αναπόφευκτη συνέπεια. Όλες οι εμπορικές και άλλες σχέσεις με αυτό το τερατώδες κράτος πρέπει να σταματήσουν. Αυτό δεν αφορά αποκλειστικά τη Δύση, για παράδειγμα, τις άθλιες ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία και ΕΕ.

Οι επικριτές από την παγκόσμια μη-Δύση και οι επίδοξοι ηγέτες μιας νέας πολυπολικής τάξης έχουν δίκιο σε αυτό το θέμα: Αν το Πεκίνο και η Μόσχα, για παράδειγμα, δεν θέλουν να χάσουν την αξιοπιστία τους, δεν μπορούν να παραμείνουν de facto ουδέτερες. Το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν είναι να ηγηθούν ενός παγκόσμιου κινήματος για την πλήρη απομόνωση του Ισραήλ, οικονομικά, πολιτικά και σε κάθε άλλο τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Ένα πρώτο βήμα είναι να μετατοπιστεί επιτέλους η συζήτηση από το μη-θέμα του αν πρέπει να «αναγνωριστεί» η Παλαιστίνη. Προφανώς, πρέπει να αναγνωριστεί, και περίπου 150 κράτη το έχουν ήδη κάνει. Αυτό που πραγματικά πρέπει να συζητήσουμε είναι η από-αναγνώριση του Ισραήλ: ό,τι και αν είναι, δεν είναι ένα συνηθισμένο κράτος, και τα άλλα κράτη πρέπει να σταματήσουν να προσποιούνται ότι είναι.

Εάν οι εν δυνάμει ηγέτες μιας καλύτερης διεθνούς τάξης δεν καταφέρουν, το λιγότερο, να απομονώσουν το Ισραήλ, θα έχουν μόνο τους εαυτούς τους να κατηγορούν. Εάν όμως αναλάβουν την πρωτοβουλία να ηγηθούν της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας που έχει βαρεθεί τα εγκλήματα και την ατιμωρησία του Ισραήλ, θα ωφεληθούν όχι μόνο ηθικά αλλά και πολιτικά (και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό). Επιπλέον, αν δεν στείλουν οι ίδιοι στρατεύματα, πρέπει τουλάχιστον να βοηθήσουν τα θύματα του Ισραήλ, από τη Γάζα έως την Υεμένη και το Ιράν, να οπλιστούν και να αντισταθούν.

Στη Δύση, είναι καιρός να δημιουργηθούν συστηματικά μητρώα όσων πρέπει να κατηγορηθούν για συνενοχή. Να συμπεριλάβουν χιλιάδες κυβερνητικούς εκπροσώπους και γραφειοκράτες, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο (για παράδειγμα, στο Βερολίνο), καθώς και ακαδημαϊκούς, μέλη δεξαμενών σκέψης, προσωπικότητες των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των κοινωνικών μέσων που έχουν υποστηρίξει τη γενοκτονία μεταδίδοντας, κοινοποιώντας και ενισχύοντας την προπαγάνδα γενοκτονίας του Ισραήλ, από την ψευδή είδηση για «μαζικούς βιασμούς» έως την απόκρυψη του γεγονότος ότι πολλά από τα θύματα της 7ης Οκτωβρίου 2023 δεν σκοτώθηκαν από την Παλαιστινιακή Αντίσταση, αλλά από τις ισραηλινές δυνάμεις που διεξήγαγαν μια επιχείρηση «Hannibal» εναντίον των δικών τους.

Αρχίζοντας με τον Julius Streicher στις δίκες της Νυρεμβέργης και ως γεγονός επιβεβαιωμένο πρόσφατα κατά τη διάρκεια των δικών που ακολούθησαν τη γενοκτονία στη Ρουάντα, η χρήση των μέσων ενημέρωσης για την προώθηση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονίας αποτελεί από μόνη της έγκλημα. Ο κόσμος θα χρειαστεί πολλές νέες καταδίκες σε αυτόν τον τομέα.

Τέλος, θα πρέπει να γίνουν διορθώσεις: Πώς μπορεί, για παράδειγμα, ένας μαχητής της Χαμάς να στιγματίζεται ως «τρομοκράτης», όταν στην πραγματικότητα έχει αγωνιστεί απεγνωσμένα και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες για να σταματήσει τις γενοκτονικές δυνάμεις του Ισραήλ; Αυτό είναι διαστροφικό. Γενικά, οι Παλαιστίνιοι έχουν το δικαίωμα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, να ασκήσουν ένοπλη αντίσταση. Η αντίσταση στη γενοκτονία το καθιστά ακόμη πιο προφανές. Και όσοι έχουν αντισταθεί στον υπόλοιπο κόσμο, είτε με διαδηλώσεις, καταλήψεις πανεπιστημίων, μποϊκοτάζ ή σαμποτάζ ισραηλινών κατασκευαστών όπλων, πρέπει επίσης να δικαιωθούν. Δηλαδή, πρέπει να αναγνωριστούν ως υπόδειγμα πολιτών αντί να διώκονται, όπως, για παράδειγμα, στη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.    

Πολλά περισσότερα θα πρέπει να γίνουν αν ένας κόσμος που βρίσκεται ήδη στο μετά την γενοκτονία στη Γάζα στάδιο θέλει να αντιστρέψει τη σταθερή κατάπτωσή του στην κόλαση.  Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες, τουλάχιστον, για να καθαριστεί η βρωμιά που παρήγαγε το έγκλημα καθεαυτό αλλά και η ευρεία συνενοχή. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι, ως σύνολο, καν θα το προσπαθήσουμε. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: αν δεν το κάνουμε, θα αξίζουμε όλα όσα μας περιμένουν σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουμε κάνει τη γενοκτονία κανόνα ή έχουμε επιτρέψει αυτό να συμβεί.

Πηγή: tarikcyrilamar.com

Ποιος παίρνει τελικά τα φακελάκια από τους ασθενείς; Ο επίορκος γιατρός ή το ίδιο το σύστημα;

Το ότι συνελήφθη καρδιοχειρουργός μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας να παίρνει φακελάκι, δυστυχώς δεν αποτελεί είδηση. Για την πλειοψηφία των τίμιων μαχόμενων γιατρών που κρατάνε όρθιο το ΕΣΥ, τέτοιες πρακτικές και άνθρωποι θεωρούνται ξένο σώμα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απάνθρωπο, πιο ανήθικο και πιο άτιμο από την εκμετάλλευση της αρρώστιας και του ανθρώπινου πόνου. Ειδικά η μερίδα εκείνη που αποτελεί το «βαθύ κράτος» της διαπλοκής και της διαφθοράς και απολαμβάνει την διαχρονική ασυλία όλου του πολιτικού συστήματος, δηλαδή το μεγαλοδιευθυντικό ιατρικό κατεστημένο, ουκ ολίγες φορές έχει καταγγελθεί δημόσια τις τελευταίες δεκαετίες ως ο δούρειος ίππος της εμπορευματοποίησης της υγείας, κυρίως από την παράταξη του ΕΚΑ (Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή).

Η είδηση όμως είναι οι οργισμένες αντιδράσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ που έπεσαν για άλλη μια φορά από τα σύννεφα. Η είδηση είναι οι αντιδράσεις του υπουργού εμπορίου της υγείας, Άδωνη Γεωργιάδη, που έτρεξε να διαβεβαιώσει ότι «οι υπηρεσίες του ΕΣΥ είναι δωρεάν», ότι «θα είναι αμείλικτος», καλώντας τους ασθενείς να καταγγέλουν τέτοια περιστατικά κτλ.

Σοβαρά; Πόση, μα πόση υποκρισία μπορούμε να ανεχτούμε; Ποιος τολμά να μιλά για «δωρεάν ΕΣΥ»;

Αυτός που νομιμοποίησε το κρατικό φακελάκι με την καθιέρωση των απογευματινών επί πληρωμή χειρουργείων, δήθεν για να μειωθεί η αναμονή;

Αυτός που με τη βούλα του κράτους απενοχοποίησε το φακελάκι σαν πρακτική, αρκεί να είναι «νόμιμο και φορολογητέο» για να κερδίζει κάτι και το κράτος;

Αυτός που άναψε το πράσινο φως για να κλέβουν (νόμιμα) από την τσέπη του κόσμου και να «συμπληρώνουν το εισόδημά τους», ακόμα και οι γιατροί που δεν ήταν διεφθαρμένοι;

Αυτός που στέλνει συνειδητά και σχεδιασμένα πελατεία στους μεγάλους ιδιώτες κλινικάρχες, συνεχίζοντας και κλιμακώνοντας την διάλυση του ΕΣΥ;

Αυτός που ευθύνεται για την άνοδο και παραμονή της χώρας μας στην πρώτη πανευρωπαϊκά θέση των ιδιωτικών δαπανών (απευθείας από την τσέπη του ασθενούς) για την υγεία;

Αυτός που δήλωνε περήφανος για το κλείσιμο επτά νοσοκομείων και την καθιέρωση του 5ευρου «εισιτηρίου» στην προηγούμενή του θητεία;

Αυτός και η κυβέρνησή του που είναι οι αρχιερείς της διαφθοράς, της διαπλοκής και της συγκάλυψης;

Το πρόβλημα για τον κ. Γεωργιάδη και την κυβέρνηση δεν είναι το φακελάκι – σε ότι αφορά την ουσία του. Γιατί αν ήταν, δεν θα το είχαν νομιμοποιήσει με υπουργική απόφαση.  Αν ήταν, θα είχαν άρει τις αιτίες που οδηγούν τους ασφαλισμένους (που έχουν ήδη πληρώσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ στη ζωή τους μέσω των ασφαλιστικών εισφορών και κρατήσεων) να ξαναπληρώνουν δύο και τρεις φορές για στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας που θα έπρεπε να προσφέρονται δωρεάν από το ΕΣΥ, την ώρα που τις έχουν ανάγκη.

Για τον κ. Γεωργιάδη και τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του, «τίποτα δεν παρέχεται τσάμπα από το κράτος», ακόμα κι αν το έχεις ήδη χρυσοπληρώσει. Δεν ωρύεται λοιπόν, γιατί κάποιος συμπολίτης μας αναγκάστηκε εκβιαζόμενος να πληρώσει κάτω από το τραπέζι 5000 ευρώ σε έναν επίορκο γιατρό του ΕΣΥ. Ωρύεται γιατί -με βάση τη λογική του Γεωργιάδη- θα έπρεπε να πληρώσει τα 5000 ευρώ στο ταμείο του νοσοκομείου, πάνω στο τραπέζι, «νόμιμα» και με απόδειξη, ή να δώσει τα ίδια και περισσότερα – πάλι νόμιμα και καθαρά- σε κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο της Αττικής, ώστε να κερδίσουν και τα κρατικά ταμεία -και κυρίως το ιδιωτικό κεφάλαιο στην υγεία- από τη δοσοληψία. Τον ενοχλεί ο εκβιασμός ενός ατιμασμένου γιατρού που έχει δώσει υποτίθεται όρκο στον Ιπποκράτη, αλλά δεν τον ενοχλεί ο εκβιασμός που κάνει το ίδιο το κράτος στους ασθενείς, κράτος που υποτίθεται ότι πρέπει να διασφαλίζει και να εγγυάται το αγαθό της υγείας για όλους, χωρίς οικονομικούς και άλλους αποκλεισμούς;

Με λίγα λόγια, για τον κ. Γεωργιάδη, όταν κάποιος πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα και δεν μπορεί να το κάνει δωρεάν στο ΕΣΥ λόγω της διάλυσής του, είναι νόμιμο να δίνει 5000 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα ή 5000 ευρώ στα απογευματινά χειρουργεία του ΕΣΥ για να παρακάμψει τη μακρά λίστα αναμονής. Εν τέλει, τι μας λέει; Θα συνεχίσετε να πληρώνετε, αλλά να το κάνετε νόμιμα, σωστά και νοικοκυρεμένα. Να δίνετε φακελάκια, αλλά μόνο  στους μεγαλοκλινικάρχες φίλους μου ή στα ταμεία των νοσοκομείων.

Ο ασθενής όμως, αν πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα, έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσει: Είτε μαύρα και κάτω από το τραπέζι, είτε με απόδειξη στα απογευματινά χειρουργεία και στα ιδιωτικά νοσοκομεία.

Αλήθεια, αυτό δεν είναι μεγαλύτερο σκάνδαλο από τον επίορκο γιατρό; Ή μήπως ο επίορκος γιατρός χρησιμοποιείται για να καλυφθεί αυτό το πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο – γιατί γίνεται με τη σφραγίδα της κυβέρνησης – σκάνδαλο;

Η κυνικότητα και η υποκρισία πάνε μαζί με την εμπορευματοποίηση και διάλυση της Δημόσιας Περίθαλψης. Οι υγειονομικοί και η κοινωνία να ορθώσουμε το δικό μας συλλογικό και αγωνιστικό «ουαί υμίν» στους γραμματείς και φαρισαίους υποκριτές. Να απομονώσουμε και να ξεσκεπάσουμε τους επίορκους, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και την ιδεολογία που τους οδηγεί στην εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου. Και ταυτόχρονα να υπερασπίσουμε ό,τι μπορεί να μείνει όρθιο από τη Δημόσια Υγεία που γκρεμίζεται βήμα το βήμα, χρόνο το χρόνο, από τους πολιτικούς της ιδιωτικοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και του «θα ζήσεις μόνο αν έχεις να πληρώσεις». Δηλαδή από πολιτικούς σαν τον κ. Γεωργιάδη.

Η Ρωσία που ονειρεύομαι να ξεχάσω – Για ποιο λόγο πεθαίνουν οι άνθρωποι στην Ουκρανία

Από το βιβλίο του Μαράτ Χαϊρουλίν «Και να πλυθείς με ένα καθαρό δάκρυ»

Με ρωτάνε συχνά: πώς ακριβώς βρέθηκα σ’ αυτόν τον πόλεμο; Σήμερα, θα προσπαθήσω να εξηγηθώ.

Εδώ και πολλά χρόνια, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, μια εθνοτική συμμορία με κυνήγησε – τότε ήμουν ανταποκριτής μιας κεντρικής εφημερίδας – στους δρόμους μιας μικρής πόλης στα Ουράλια. Είχα πάει να γράψω για το νεκροταφείο των ανώνυμων συνταξιούχων που αναπτυσσόταν σ’ εκείνο ακριβώς το μέρος.

Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης περιόδου, μόλις δύο χρόνια μετά την καθιέρωση της κυριαρχίας του Γέλτσιν, 136 μοναχικοί συνταξιούχοι είχαν εξαφανιστεί χωρίς ίχνος σε αυτή την κλασική βιομηχανική πόλη της εποχής του Στάλιν, ενώ τα διαμερίσματά τους αρπάχτηκαν από τους λεγόμενους μαύρους μεσίτες (1).

Με έκρυψαν μέσα στο τεράστιο διοικητικό κτίριο ενός παλαιού σοβιετικού βιομηχανικού γίγαντα. Καθίσαμε στριμωγμένοι σε ένα εγκαταλελειμμένο γραφείο διευθυντή, καίγοντας κεριά – αφού ολόκληρη η πόλη ήταν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα – όπου πίναμε βρωμερή βότκα. Από την επίπλωση του δωματίου, το μόνο πράγμα που θυμάμαι καθαρά είναι ένας περίτεχνος πίνακας του Λένιν που κρεμόταν ακόμα στον τοίχο.

«Τους έχουν καταγράψει όλους, μέχρι και τον τελευταίο. Πρώτα, χωρίς εξαίρεση, έρχεται ο τοπικός αστυνομικός, μετά το άτομο εξαφανίζεται και το διαμέρισμα καταλαμβάνεται την ίδια μέρα. Οι νέοι ιδιοκτήτες μετακομίζουν την επόμενη μέρα. Το πτώμα του προηγούμενου ιδιοκτήτη δεν έχει καν κρυώσει ακόμα, αλλά ήδη έχουν αναλάβει τον έλεγχο. Ω, γιε μου… τι τρομακτικό πράγμα έχει γίνει το να ζεις στη χώρα μας…»

Αυτά ήταν τα λόγια που μου είπε ο Βλαντιμίρ Μιρόνιτς, ένας βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου που είχε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε αυτόν τον βιομηχανικό γίγαντα, το ψυχρό πτώμα του οποίου χρησιμοποιούσαμε τώρα ως μυστική κρυψώνα.

Ακόμα και ο αστυνομικός της περιοχής είχε ήδη επισκεφτεί τον Βλαντιμίρ Μιρόνιτς (2), αν και τα σχέδια της συμμορίας για αυτόν ανατράπηκαν από την άφιξη του ανταποκριτή από τη Μόσχα – του υποφαινόμενου – γεγονός που πιθανώς του έσωσε τη ζωή.

Τώρα, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν αυτό ήταν αλήθεια, αλλά μόλις έφτασα έκανα ένα κρίσιμο λάθος: πήγα κατευθείαν στον αρχηγό της αστυνομίας της πόλης κρατώντας το γράμμα του Βλαντιμίρ Μιρόνιτς. Με υποδέχτηκαν με μεγάλη επιδεικτική ζεστασιά, γούρλωσαν τα μάτια τους, παραπονέθηκαν για τους τρελούς γέρους που γράφουν ανοησίες στις κεντρικές εφημερίδες και υποσχέθηκαν με σοβαρότητα να εξετάσουν το θέμα.

Και μόλις δύο ώρες αργότερα, εμφανίστηκαν έξω από το ξενοδοχείο μου αυτοί οι τύποι με μια Mercedes – δύο καλοταϊσμένοι, ήρεμοι και ανησυχητικά ευδιάκριτοι σκληροί άντρες. Ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι αυτού του μέρους – έπιναν τσάι από το φλιτζάνι της ρεσεψιονίστ ακριβώς στο γκισέ, αστειεύονταν φιλικά με τις πόρνες που περιφέρονταν στο λόμπι του ξενοδοχείου, ενώ προσποιούνταν ότι καν δεν έριχναν μια ματιά προς το μέρος μου.

Ο Βλαντιμίρ Μιρόνιτς τους κατάλαβε αμέσως και οργάνωσε μια ολόκληρη επιχείρηση διάσωσης – πρώτα ξεφορτώθηκε τους ακολουθούς μας, μετά με έκρυψε στο σκοτεινό, άδειο κέλυφος του γνωστού του εργοστασίου, όπου, πλένοντας την ιστορία του με πικρή βότκα, μου έδωσε μια πλήρη περιγραφή της συμμορίας που δραστηριοποιούνταν στην πόλη:

Ποιος συμβολαιογράφος πλαστογραφούσε και διεκπεραίωνε τις διαμερίσματα των εξαφανισμένων ηλικιωμένων;

Αποδείχθηκε ότι ήταν η σύζυγος του ίδιου του αρχηγού της αστυνομίας.

Ποιος χειριζόταν την καταχώριση ακινήτων στο κτηματολόγιο της πόλης;

Αποκαλύφθηκε ότι τα έγγραφα τα χειριζόταν η σύζυγος του δημάρχου.

Και ποιοι ακριβώς στραγγάλιζαν τους άτυχους γέρους (ο Μιρόνιτς ήξερε ακόμη και ότι συγκεκριμένα τους στραγγάλιζαν) και έθαβαν τα πτώματά τους στα δάση των προαστίων;

Δεν θα το πιστέψετε, αλλά ήταν οι ίδιοι χαμογελαστοί δολοφόνοι που είχαν έρθει να με παρακολουθήσουν στο ξενοδοχείο.

Η περιγραφή του Μιρόνιτς ήταν γεμάτη φρικιαστικές λεπτομέρειες, αλλά αν φανταστείτε ότι εγώ, που τότε ήμουν σχεδόν παιδί, σοκαρίστηκα από όλα αυτά, κάνετε μεγάλο λάθος. Στο συντακτικό μας γραφείο έφτασαν δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, γράμματα με παρόμοιες σπαρακτικές κραυγές – εκείνα τα χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι, απελπισμένοι ότι θα βρουν το δίκιο τους από τις αρχές, έγραφαν σε δημοσιογράφους.

Δεν με συγκλόνισε η φρίκη για όσα συνέβαιναν – είχα συνηθίσει εδώ και καιρό. Αλλά όταν έφτασε το γράμμα του Βλαντιμίρ Μιρόνιτς, ως δημοσιογράφος δεν μπορούσα να το αγνοήσω – αυτό που με απασχόλησε ιδιαίτερα ήταν η απροκάλυπτη βαρβαρότητα της τοπικής συμμορίας.

Σε κάθε σημείο της Ρωσίας, μοναχικοί ηλικιωμένοι, βετεράνοι, στρατιώτες της πρώτης γραμμής που θυμόντουσαν τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο εκδιώκονταν με τη βία από τα διαμερίσματά τους. Είχα γράψει τόσα πολλά άρθρα για αυτό το θέμα που η συντακτική ομάδα όπου δούλευα είχε απλά σταματήσει να δέχεται τέτοιες ιστορίες – είχαν γίνει κάτι το συνηθισμένο, όσο φρικτό κι αν ακούγεται, απλά ένα ακόμα χαρακτηριστικό της καθημερινής ζωής.

Τέτοια πράγματα συνέβαιναν στη Μόσχα, τη Μπαλάσικα, την Αγία Πετρούπολη, την Ούφα, το Καζάν και το Βλαδιβοστόκ. Αλλά ενώ στις μεγάλες πόλεις τουλάχιστον έδειχναν έλεος στους ηλικιωμένους – αναγκάζοντάς τους να υπογράψουν την παραχώρηση των καταραμένων διαμερισμάτων τους και εξορίζοντάς τους να μαραζώνουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους σε εγκαταλελειμμένα χωριά – στις μικρές επαρχιακές πόλεις απλά έσφαζαν τους συνταξιούχους.

Νωρίς το πρωί, ο Μιρόνιτς έβαλε έναν γνωστό του να με βγάλει από την πόλη, κρυμμένο στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου του.

«Ξέρεις, στον πόλεμο δεν έκλαψα ούτε μια φορά, αλλά εδώ… έκλαψα από απόλυτη ανημποριά», μου είπε ο Βλαντιμίρ Μιρόνιτς καθώς χωρίζαμε. «Σ’ ευχαριστώ, γιε μου… Γράψε για όλα όσα είδες εδώ…».

Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και μετά δεν ξανασυναντηθήκαμε ποτέ.

Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, αλλά το πρόσωπο του Μιρόνιτς – με δάκρυα στα μάτια, γεμάτο απόλυτη απελπισία – παραμένει ζωντανό μπροστά μου: εκείνη τη στιγμή, αυτός ο θεμελιακά δυνατός άντρας ήταν σίγουρος ότι ήταν ήδη καταδικασμένος και ήταν ψυχολογικά προετοιμασμένος για αυτό – ο παλιός μαχητής ετοιμαζόταν να πεθάνει με υπερηφάνεια, χωρίς παράπονα. Και το μόνο που ζητούσε ακόμα από τον Θεό ήταν να ακούσει επιτέλους κάποιος την ιστορία του.

Μόνο με το πέρασμα των χρόνων, πραγματικά πολύ πρόσφατα, ήρθε η αργή συνειδητοποίηση ότι η γενιά του Βλαντιμίρ Μιρόνιτς – που τότε δεν ήταν καθόλου γηραλέα, ήταν ακόμα γεμάτη ζωντάνια και θυμόταν ζωντανά τον Μεγάλο Πόλεμο – ήταν ανεκτίμητη, αλλά εμείς δεν καταφέραμε να τη διαφυλάξουμε, δεν τους αφήσαμε να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους με αξιοπρέπεια, καθώς ξεπουλούσαμε το δικό μας εθνικό μεγαλείο για φτηνή μπύρα και εισαγόμενα τζιν.

Όσο για μένα προσωπικά, όλη αυτή η ιστορία δεν είχε καθόλου αίσιο τέλος. Δεν μπήκα καν στον κόπο να γράψω το άρθρο· ο αρχισυντάκτης μου απλώς έκανα ένα κουρασμένο νεύμα με το χέρι του:

«Ξέχνα το, έτσι κι αλλιώς δεν θα αποδείξεις τίποτα, δεν υπάρχουν έγγραφα, θα μας κάνουν τη ζωή κόλαση με τις αγωγές…»

Λίγο καιρό αργότερα, ο καλός μου φίλος, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Πολ Χλεμπνίκοφ, ισχυρίστηκε στο βιβλίο του ότι ο Μπόρις Γέλτσιν έπρεπε να θεωρηθεί προσωπικά υπεύθυνος για τη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων. Συναντηθήκαμε αρκετές φορές ειδικά για αυτό το θέμα, συζητήσαμε μακρά και έντονα, και του παρέδωσα μέρος του αρχείου μου. Θυμάμαι ότι τότε είχα πει με μαύρο χιούμορ:

«Πρόσεχε, θα σε σκοτώσουν για αυτό τελικά».

Ο Πασά απλώς χαμογέλασε πικρά σε απάντηση.

Και μετά την έκδοση του βιβλίου του, τον σκότωσαν πράγματι. Και για κάποιο λόγο η πρώτη μου σκέψη ήταν: ακριβώς για αυτά τα λόγια – ότι δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον Μπόρις Γέλτσιν για το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ηλικιωμένων που εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους.

Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, όλοι όσοι έχασαν τη ζωή τους στον σημερινό πόλεμο, δεν πέθαναν μάταια. Και όχι μόνο για να μην σκοτώνονται πια κατά χιλιάδες οι μοναχικοί γέροντες μας για τα άθλια διαμερίσματά τους. Διότι αν η Ουκρανία και η Δύση που την υποστηρίζει νικήσουν και έρθουν εδώ στη γη μας, εμείς –εσείς και εγώ– θα είμαστε οι επόμενοι που θα σκοτώσουν. Πιστέψτε με, όλα θα επιστρέψουν, όλη αυτή η φρίκη που εμείς, βυθισμένοι στην άνετη λήθη μας, τολμήσαμε να ξεχάσουμε.

Ναι, ξεχάσαμε πώς στη Ρωσία της δεκαετίας του ’90 ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν από σαμογκόν (3) και από αιτίες που συνδέονταν άμεσα με το αλκοόλ – κυρίως άντρες, οι πολύτιμοι γιοι, πατέρες, σύζυγοι, αδελφοί κάποιων. Ξεχάσαμε ότι κάθε χρόνο 30 με 50 χιλιάδες άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους σε τροχαία ατυχήματα, και η πλειονότητα των οδηγών – αυτοί που πραγματικά προκαλούσαν τα ατυχήματα – δεν αντιμετώπιζαν καμία απολύτως νομική συνέπεια.

Ξεκινώντας, από το 1997 και μετά, μια ειδική έκθεση αφιερωμένη στα βασανιστήρια μέσα στα αστυνομικά τμήματα («μιλίτσια» εκείνη την εποχή) δημοσιευόταν τακτικά υπό την αιγίδα του ΟΗΕ — φυσικά, μια εχθρική πράξη από τις ΗΠΑ, αλλά παρόλα αυτά, έλεγε πολλά για την πραγματική κατάσταση του συστήματος επιβολής του νόμου στη Ρωσία, όπου, κατά τη διάρκεια ορισμένων ετών, πάνω από χίλιοι πολίτες δολοφονήθηκαν από πληρωμένους δολοφόνους στους δρόμους της πρωτεύουσας της χώρας μου που πάλευε να τα βγάλει πέρα.

Την ίδια χρονιά που ο Πούτιν έγινε πρωθυπουργός (1999), δημοσιεύθηκε μια άλλη φρικτή μελέτη, η οποία ανέφερε ψυχρά ότι κάθε τρίτη κοπέλα στη χώρα μας, πριν φτάσει τα 18 της χρόνια, είχε εμπειρία με το λεγόμενο «εμπορικό σεξ». Έτσι αποκαλούσαν ευγενικά οι δυτικοί ερευνητές την πορνεία στη χώρα μας.

Στο τέλος του αιώνα, η μαύρη αγορά μεταμοσχεύσεων στη Ρωσία εκτιμήθηκε σε ένα ποσό τερατώδες για την εποχή εκείνη: ένα δισεκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ. Περίπου 20 χιλιάδες Ρώσοι «διαλύονταν για ανταλλακτικά» κάθε χρόνο. Όλα συλλέγονταν για χρήση, ακόμη και το λεμφικό υγρό, το οποίο αγοράζονταν με ενθουσιασμό από τους δυτικούς γίγαντες των αρωμάτων. Και πάλι εκείνη η ανατριχιαστικά ευγενική διατύπωση: «χωρίς τη συγκατάθεση του δότη».

Και στη Ρωσία υπήρχε επίσης μια πραγματική αγορά σκλάβων – περίπου 15 χιλιάδες Ρώσοι πωλούνταν κάθε χρόνο – και μια παράλληλη αγορά σεξουαλικής σκλαβιάς: σε ξένα πορνεία σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις ειδικών, κρατούνταν αυστηρά «ενάντια στη θέλησή τους» έως και μισό εκατομμύριο νεαρά κορίτσια μας. Υπήρχε επίσης ο πόλεμος της Τσετσενίας, για τον οποίο θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτα. Και ούτω καθεξής.

Για εσάς, αγαπητοί μου αναγνώστες, όλα αυτά μπορεί να είναι απλώς αφηρημένοι αριθμοί, αλλά εγώ πέρασα όλα αυτά τα χρόνια ταξιδεύοντας σε πόλεις και απομακρυσμένα χωριά, γράφοντας το ένα άρθρο μετά το άλλο για καταστραμμένες ζωές και σπασμένα πεπρωμένα… Κοίταξα αυτές τις ψυχρές στατιστικές κατευθείαν στα μάτια, τους χαμογέλασα, ήπια βότκα μαζί τους. Τότε ήμουν ένας πολύ άκαρδος άνθρωπος, σκληροτράχηλος, σχεδόν ποτέ δεν έχυσα δάκρυα. Θυμάμαι μόνο μία μοναδική τέτοια περίπτωση.

Ήταν επίσης σε κάποια ξεχασμένη από τον Θεό πόλη, ένα αιώνιο polustanok (4) σε μια από τις έρημες περιφέρειες της Ρωσίας.

Ο Μίσα ο γεωλόγος, καταλαβαίνετε, ήταν ένας από αυτούς τους πραγματικά έξυπνους και ήσυχους Ρώσους ιδεαλιστές — βαθιά ευσυνείδητοι άνθρωποι που πονάνε στην ψυχή τους για τους συνανθρώπους τους και εμφανίζονται αυθόρμητα σε όλες τις γωνιές της ιερής μας χώρας. Έγραψε ένα γράμμα στο συντακτικό γραφείο μου, βγήκα να τον συναντήσω και μαζί πήγαμε να δούμε τον τοπικό Aniskin (5)— έναν γηραιό αξιωματικό της αστυνομίας που ονομαζόταν Kuzmich. Άκουσε προσεκτικά την αρχική μου πρόταση, μετά χαμογέλασε κάπως στραβά και πρότεινε:

« Ώστε θέλεις να ρίξεις μια ματιά, ανταποκριτή; Λοιπόν, πάμε να ρίξουμε μια ματιά…»

Περπατούσαμε σε μια καθαρή, παγωμένη νύχτα ανάμεσα σε δύο παγωμένες σιδηροδρομικές γραμμές, πάνω στις οποίες στεκόταν ακίνητα εμπορικά τρένα. Ξαφνικά, ο Κουζμίτς έτρεξε προς τα πλάγια, στριμώχτηκε στο στενό κενό ανάμεσα στα βαγόνια και έβγαλε από μια σκοτεινή τρύπα ένα μπόγο από κουρέλια που κλοτσούσε βίαια.

«Έλα τώρα, σταμάτα να με γρατζουνάς, μικρέ διάβολε, ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα σου κάνω τίποτα κακό», γρύλισε βαριά ο Κουζμίτς, κρατώντας σφιχτά ένα βρώμικο αγόρι περίπου 8-10 ετών.

«Προχώρα τώρα», έσπρωξε το αγόρι με σκληρότητα αλλά όχι με κακία στην πλάτη, και το παιδί υποταγμένα προχώρησε μπροστά.

Κάτω σε ένα υπόγειο καπτιόρκα (6), ο Κουζμίτς γρύλισε θυμωμένα:

«Αυτός εδώ είναι ο Άσκα. Έλα, βγάλε το μπουφάν σου. Και εσύ, κύριε ανταποκριτή, πρόσεχε — είναι γεμάτος ψείρες».

Τότε έβγαλε χοντρό ψωμί, φτηνό λουκάνικο και έκοψε με προσοχή χοντρά σάντουιτς.

«Φάε, αγόρι μου».

Κάθισε σε μια καρέκλα και άναψε ένα τσιγάρο, και μου είπε:

«Περίμενε, δεν είναι μόνο αυτό…»

Ο μικρός άρχισε να τρώει ήσυχα και υπάκουα, ενώ εμείς οι τρεις ενήλικες καθόμασταν σε βαριά σιωπή και τον παρακολουθούσαμε.

Απροσδόκητα, η πόρτα άνοιξε ελαφρώς και από το στενό άνοιγμα μπήκε αθόρυβα ένα κορίτσι περίπου έξι ετών. Κάθισε ακριβώς δίπλα στον Άσκα και του έπιασε σφιχτά το χεράκι.

«Λοιπόν, επιτρέψτε μου να σας συστήσω… αυτή εδώ είναι η Σίμα», είπε ο Κουζμίτς με ένα σκυθρωπό μισό χαμόγελο.

«Έχω περίπου τριάντα από αυτά τα αλητάκια που τριγυρνούν σε αυτόν τον σταθμό, αλλά αυτά τα δύο… αυτά έχουν αληθινή αγάπη, καταλαβαίνετε; Κολλάνε ο ένας στον άλλο σαν να είναι η ζωή τους – αυτή δουλεύει στα εμπορικά βαγόνια με τους περιπλανώμενους εργάτες πετρελαίου, και αυτός ο μικρός ανόητος εδώ προσπαθεί να την προστατεύει… Έτσι δεν είναι, μικρή Σεραφίμα;»

Η Σίμα απλώς έγειρε το κεφάλι της προς τα κάτω και χαμογέλασε τρυφερά, σιωπηλά, στο βρώμικο πάτωμα. Παρατήρησα αμέσως πόσο καλό, γνήσια παιδικό χαμόγελο είχε.

«Έτσι έχουν τα πράγματα εδώ, κύριε ανταποκριτή. Το πλησιέστερο κρατικό ορφανοτροφείο απέχει πεντακόσια βέρστια (7) και ούτως ή άλλως θα το έσκαγαν από εκεί… Πού να τα βάλουμε… Κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν δίνει δεκάρα για αυτά».

Τα παιδιά τελείωσαν το φαγητό τους, ήπιαν λίγο χλιαρό τσάι και αμέσως κουλουριάστηκαν για να κοιμηθούν εκεί πάνω στις ξύλινες καρέκλες, ενώ εμείς οι ενήλικες συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι την παγωμένη αυγή, που κρέμασε τον καπνό από τις καμινάδες των γύρω αγροτικών καλυβιών σαν παγωμένα πέπλα πάνω στον κοκκινωπό ουρανό. Έφυγα με το πρώτο πρωινό τρένο.

Αρκετούς μήνες αργότερα έφτασε μια δεύτερη επιστολή από τον Μίσα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις ζοφερές «βάρδιες εργασίας» της μέσα σε ένα βαγόνι, η Σίμα σύρθηκε με τη βία μακριά από τους περαστικούς εργάτες. Ο Άσκα έτρεξε αμέσως προς το μέρος τους με το μικρό του μαχαίρι προσπαθώντας να την υπερασπιστεί. Και οι δύο πετάχτηκαν βίαια από το τρένο που έτρεχε με πλήρη ταχύτητα… Τα άγρια σπασμένα μικρά σώματα των παιδιών τελικά ανακαλύφθηκαν σε ένα χαντάκι τριάντα χιλιόμετρα μακριά από εκείνο το ξεχασμένο από τον Θεό σταθμό, και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν άνοιξε ποτέ ποινική υπόθεση. Και ο Κουζμίτς; Απολύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από την αστυνομία για υποτιθέμενη χρόνια μέθη. Εκείνη τη στιγμή ακριβώς – τότε ήταν που τελικά έσπασα και έκλαψα. Εκείνο το μοναδικό γράμμα παραμένει, όπως φαίνεται, το μόνο για το οποίο έκλαψα σε όλη μου την καριέρα.

Αν κάποιος τολμήσει να μου πει ότι ένας αγαπημένος γιος, ένας πατέρας, ένας σύζυγος, ένας αδελφός πέθανε μάταια σε αυτόν τον ξένο πόλεμο, να ξέρει με απόλυτη βεβαιότητα: δεν χάθηκαν για το τίποτα. Πέθαναν έτσι ώστε αυτοί οι τερατώδεις αριθμοί στην πληγωμένη χώρα μας να γίνουν όσο το δυνατόν λιγότεροι. Διότι αν ο εχθρός τελικά πάρει το πάνω χέρι, αυτή η ίδια η καταραμένη δημοκρατία θα επιστρέψει για να μας συντρίψει ξανά. Και τότε, σας το ορκίζομαι, ο Μιρόνιτς, ο Άσκα, η Σίμα και όλες οι άλλες αμέτρητες προδομένες ψυχές είναι σίγουρο ότι δεν θα μας συγχωρήσουν.

Προσωπικά, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, πολεμώ εδώ ακριβώς για αυτόν τον ζοφερό σκοπό, γιατί ονειρεύομαι απεγνωσμένα να ξεχάσω επιτέλους εκείνη την καταραμένη Ρωσία της νιότης μου, στην οποία περιπλανιόμουν σαν να βρισκόμουν συνεχώς βουτηγμένος μέχρι τα γόνατα σε ατελείωτη, ασφυκτική ανθρώπινη θλίψη.

Και εσείς… εσείς πρέπει, ο καθένας μόνος του. να αποφασίσετε πού στέκεστε…

 

1 Ο όρος «μαύροι μεσίτες» (чёрные риелторы στα ρωσικά) αναφέρεται σε εγκληματικές ομάδες ή αδίστακτους μεσίτες ακινήτων που αρπάζουν παράνομα ακίνητα —συχνά από ευάλωτους ιδιοκτήτες, όπως ηλικιωμένους ή απομονωμένα άτομα— μέσω εξαναγκασμού, απάτης ή βίας.

2 Το «Mironych» είναι μια συντομότερη μορφή του «Mironovich» και αντιπροσωπεύει το όνομα του πατέρα ενός ατόμου.

3 Το «Samogon» (самогон) είναι ένα παραδοσιακό ρωσικό αποσταγμένο αλκοολούχο ποτό, παρόμοιο με το τσίπουρο.

4 «Polustanok» σημαίνει «σιδηροδρομική στάση».

5 Αναφορά στον Φιοντόρ Ιβάνοβιτς Ανίσκιν, έναν τοπικό αστυνομικό ή ‘ντετέκτιβ του χωριού’ – και φανταστικό χαρακτήρα του Βιλ Λιπάτοφ.

6 Το «Kaptyorka» είναι ένα λεβητοστάσιο ή μια αποθήκη.

7 Ένα βέρστι (верста στα ρωσικά) είναι μια παλιά ρωσική μονάδα μέτρησης απόστασης που χρησιμοποιούνταν ευρέως πριν από την υιοθέτηση του μετρικού συστήματος. Ένα βέρστι είναι περίπου 3500 πόδια, ή λίγο περισσότερο από ένα χιλιόμετρο.

 

Πηγή: maratkhairullin

Διαμορφώνοντας την εκπαιδευτική ελίτ των μετρίων

  • κράτος ΟΠΕΚΕΠΕ και στην εκπαίδευση
  • καταργείται η μοναδική κρατική λειτουργία που είναι αδιάβλητη, προς όφελος των λίγων και των “δικών τους” παιδιών

Την προηγούμενη βδομάδα ανακοινώθηκαν οι βάσεις για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε περίπου 90.000 μαθητές ΓΕΛ και ΕΠΑΛ, 70.000 έδωσαν πανελλαδικές ή ξεπέρασαν του κόφτη της Ειδικής Βάσης Εισαγωγής και τελικά αυτοί που πέρασαν σε κάποια σχολή της επιλογής τους είναι περίπου 63.000.

Με άλλα λόγια 1 στους 3 μαθητές δεν δοκιμάζουν καν να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή κόβονται από τον κόφτη της ΕΒΕ. Και βέβαια κάποιοι από τα υπόλοιπα 2/3 που πήραν το εισιτήριο για κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα δεν θα ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, για διάφορους λόγους, κυρίως οικονομικούς. Άρα ο περίφημος μύθος ότι στην Ελλάδα όλοι θέλουν να σπουδάσουν και πως σε αυτό το γεγονός στηρίζεται η “στρέβλωση” των πανελλαδικών εξετάσεων δεν είναι ακριβής (στην Ελλάδα το ποσοστό των ατόμων 25-34 ετών που έχουν τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι λίγο πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. 44% η Ελλάδα, 44,5% ο ευρωπαϊκός μέσος όρος, με χώρες όπως Ιρλανδία, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Γαλλία, Ισπανία κ.α. να είναι αρκετά πάνω από το 50%). Τα στοιχεία δείχνουν πως το “στην Ελλάδα όλοι θέλουν να σπουδάσουν” σημαίνει πως τελικά ούτε οι μισοί σπουδάζουν. Η παράνοια γύρω από τις πανελλαδικές και η στρέβλωση του Λυκείου υπάρχει όχι γιατί όλοι θέλουν να σπουδάσουν, αλλά γιατί η Ελλάδα ως μια χώρα με ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης γύρω από τον τουρισμό, τις φτηνές υπηρεσίες και το real estate, καθιστά τους μη πτυχιούχους νέους ως ανειδίκευτους και υποψηφίους για μια χαμηλής ποιότητας θέσεις εργασίας, συνήθως στα πλαίσια μιας 6μηνης σαιζόν…

Παρόλα αυτά είναι αλήθεια πως ίσως είμαστε μια από τις λίγες χώρες όπου η επιτυχία η μη στον θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων γίνεται πρωτοσέλιδο και κεντρική είδηση. Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι ένας σκληρός εξεταστικός θεσμός, όπου απαξιώνει το ίδιο το λύκειο και δημιουργεί απίστευτη πίεση στους εφήβους καθώς τους “υποχρεώνει” να παρακολουθούν ένα διπλό σχολικό σύστημα (σχολείο-φροντιστήριο), εκμηδενίζοντας τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο για αυτήν την ηλικία. Είναι τέλος ένας ταξικό σύστημα που επιτρέπει λίγες ευκαιρίες κοινωνικής ανέλιξης στα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Όμως ακόμα δίνει μια τέτοια δυνατότητα το παιδί του εργάτη ή τον μαθητή από το Περιστέρι να περάσει στο Μετσόβιο η την Ιατρική και επιπλέον είναι και μια αδιάβλητη διαδικασία.

Παρόλα τα προβλήματα και τις αδικίες των πανελλαδικών είναι αυτά τα δύο χαρακτηριστικά (δυνατότητα το παιδί του εργάτη να “πάρει” την θέση στην ΑΣΟΕΕ από το παιδί του εφοπλιστή και ότι διαγωνίζονται εξίσου ανώνυμα και με “ίσες” ευκαιρίες το παιδί του Υπουργού με το παιδί της καθαρίστριας), με τα οποία θέλει να ξεμπερδεύει η ΝΔ. Και νομοθετεί βήμα-βήμα κάτι τέτοιο:

Πρώτο βήμα η, παρά το άρθρο 16, αναγνώριση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Ο τραγέλαφος που λέγεται ιδιωτικό πανεπιστήμιο ολοκληρώθηκε αυτές τις μέρες καθώς τα 6 από τα 11 κολέγια/ιδρύματα που έκαναν αιτήσεις έχουν θετική εισήγηση από την Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης. Αφού πρώτα η κυβέρνηση φρόντισε να φέρει στην Βουλή νόμο λάστιχο για να πάρουν άδεια ακόμα και όσοι δεν πληρούν τα κριτήρια του νόμου για τις κτιριακές εγκαταστάσεις. Έτσι τέλη Ιουλίου ψηφίστηκαν διατάξεις ώστε αρχές Αυγούστου να υπάρχουν θετικές εισηγήσεις ώστε για 3 μήνες να λειτουργούν κολέγια – ιδιωτικα “πανεπιστήμια”, με εκατοντάδες σπουδαστές σε ακατάλληλα κτίρια, χωρίς άδεια πυροπροστασίας! Τέτοια αριστεία!!! Όμως το σκάνδαλο δεν είναι αυτό. Είναι ότι τα 5 από τα 6 ιδρύματα για τα οποία υπάρχει θετική εισήγηση για να αναγνωριστούν ως μη κρατικά πανεπιστήμια, είναι ήδη κολέγια Β’ ποιότητας εδώ και χρόνια στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Με λίγα λόγια όλα τα κυβερνητικά επιχειρήματα κατέρρευσαν. Ούτε την Σορβόννη έφεραν στην Ελλάδα, ούτε τους Έλληνες φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό θα φέρουν πίσω. Απλά ο απόφοιτος του μεταδευτεροβάθμιου ιδρύματος Mediterranean College θα λέγεται πλέον πτυχιούχος ΑΕΙ.

Δεύτερον με την επέκταση του ΙΒ (International Baccalaureate) σε λίγα δημόσια σχολεία από το 2026, σε πρώτη φάση πιλοτικά σε Πρότυπα, Πειραματικά, Καλλιτεχνικά, Μουσικά, πλην των περίπου 20 ιδιωτικών που το υποστηρίζουν. Το ΙΒ είναι ένα αμιγώς αγγλόφωνο πρόγραμμα, με υψηλό κόστος υλοποίησης, που μέχρι σήμερα λειτουργούσε σε ιδιωτικά σχολεία.

Τρίτον με την δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος μιας ιδιότυπης ελεύθερης πρόσβασης για όσου έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν το ΙΒ η πετύχουν τα παιδιά τους από την ΣΤ’ δημοτικού μια πολυπόθητη θέση στα Πρότυπα σχολεία – Ελίτ, που απευθύνονται σε λιγότερο από το 2% των μαθητών. Σύμφωνα με τον νόμο 5094/2024, οι απόφοιτοι των σχολείων αυτών και κάτοιχοι του IB αποκτούν προνομιακή πρόσβαση σε μη κρατικά πανεπιστήμια και κολέγια χωρίς την υποχρέωση πανελλαδικών εξετάσεων. 

Τέταρτον με την θεσμοθέτηση ποσόστωσης για εισαγωγή στα δημόσια ΑΕΙ για αποφοίτους ΙΒ από δημόσια σχολεία. Έτσι από τις ήδη πετσοκομμένες θέσεις λόγω ελλιπούς σχεδιασμού και χρηματοδότησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και λόγω του κόφτη της ΕΒΕ (10.000 θέσεις έμειναν το 2025 κενές και περίπου άλλες τόσες λόγω ΕΒΕ), αν κοπούν άλλες 10.000 για να δοθούν στα “δικά μας” παιδιά – κατόχους ΙΒ από ένα ιδιωτικό σχολείο, είναι κατανοητό τι θα γίνει.

Πέμπτον με την συνταγματική επέκταση του ίδιου δικαιώματος και στους αποφοίτους ΙΒ ιδιωτικών σχολείων. Έτσι οι γόνοι των μετρίων μεν αλλά εύπορων δε, που έχουν την δυνατότητα να πάνε τα παιδιά τους σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο και να γίνουν κάτοχοι ΙΒ, θα έχουν την δυνατότητα να περάσουν σε ένα ΑΕΙ χωρίς να συναγωνιστούν ισότιμα με όλους τους μαθητές. Και θα κουνάνε στα παιδιά των φτωχών το δάχτυλο περί αριστείας αν τολμήσουν και διαμαρτυρηθούν για το εξοντωτικό και ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα που δεν επιβραβεύει την πραγματική αριστεία και προσπάθεια, αλλά την γεμάτη τσέπη και τις πολιτικές διασυνδέσεις.

Έκτον με την θεσμοθέτηση ενός ακόμα πιο σκληρού και δαπανηρού, για την κάθε οικογένεια, συστήματος πανελλαδικών εξετάσεων για τα υπόλοιπα σχολεία – την συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών – με την θεσμοθέτηση του Εθνικού Απολυτηρίου με πανελλαδικές εξετάσεις και στις 3 τάξεις του Λυκείου. Περισσότερο άγχος, περισσότερα φροντιστήρια, ακόμα πιο ταξική επιλογή.

Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του πλέγματος νόμων και ρυθμίσεων είναι πως μια κοινωνική ελίτ θα γίνει και εκπαιδευτική ελίτ. Και μια μικρομεσαία κοινωνική κατηγορία που δεν έχει να δώσει κάτι άλλο στο παιδί της, πέρα από ακαδημαϊκά εφόδια, θα “πουλάει και το σπίτι της” είτε για να δώσει με αξιώσεις στο νέο πιο σκληρό σύστημα πανελλαδικών είτε για να εγγραφεί σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο ώστε να μπει μέσω ΙΒ σε κάποιο πανεπιστήμιο.

Και βεβαίως είναι σαφές ότι το ποια θα είναι η ποσόστωση στην Νομική Αθηνών για τους αποφοίτους ΙΒ ή ποιο κολέγιο θα θεωρηθεί πανεπιστήμιο θα είναι πάντα στην διακριτική ευχέρεια των ιδιοκτητών του κράτους.

Ναι αλλά οι πανελλαδικές δεν πρέπει να καταργηθούν; ΟΧΙ είναι η απάντηση αν καταργούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.

Θα ήταν εφικτό, σήμερα, ένα διαφορετικό πλέγμα νόμων και ρυθμίσεων σε αντίθετη κατεύθυνση. Η κατάργηση της ΕΒΕ και η ταυτόχρονη ελεύθερη πρόσβαση σε πανεπιστήμια με χαμηλή βάση, ειδικά σε επαρχιακά για τους ντόπιους μαθητές της κάθε περιοχής στα πλαίσια παραγωγικής ανασυγκρότησης και όχι εγκατάλειψης της επαρχίας (Ιχθυοκαλλιέργεια, Δασολογία, Οινολογία, Γεωπονία, Τουρισμός κ.α.). Η κατάργηση των νόμων για πρότυπα σχολεία – ελίτ και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Για τις σχολές υψηλής ζήτησης, οι εξετάσεις εισαγωγής οργανωμένες στα πανεπιστήμια ανά ομάδα σχολών (πχ Πολυτεχνεία, Ιατρικές) και η οργάνωση προπαρασκευαστικού έτους για κάθε ομάδα σχολών (για πάρα πολλές σχολές πχ του 4ου πεδίου το 1ο έτος έχει σχεδόν πανομοιότυπα μαθήματα). Η αποκατάσταση του μορφωτικού ρόλου του λυκείου για όλους τους μαθητές με ένα σχολείο που να συνδυάζει θεωρητική και πρακτική γνώση (στην κατεύθυνση των παλαιών πολυκλαδικών), λιγότερο ακαδημαϊκό, με περισσότερα εργαστήρια και πρακτική εφαρμογή της γνώσης, με περισσότερη τέχνη και αθλητισμό. Η δημιουργία τεχνικής μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που να δίνει σοβαρά πτυχία και όχι κουρελόχαρτα, μονάδες δια βίου μάθησης και φτηνό προσωπικό, μέσω της πρακτικής άσκησης, σε Δήμους, ξενοδοχεία και κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις. Όλα αυτά μπορούν να συζητηθούν ως κατευθύνσεις. Πρώτα απ’ όλα όμως απαιτούν την σύγκρουση με το κράτος ΟΠΕΚΕΠΕ. Και την υπεράσπιση των πανελλαδικών εξετάσεων ως ένα από τα λίγα πεδία όπου το παιδί από το Περιστέρι αντιμετωπίζει “στα ίσια” το παιδί από την Βουλιαγμένη.

Τρεις σημαντικές διαστάσεις στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ

Αναδημοσιεύουμε ένα σχόλιο του μηχανικού και αγρότη Κωνσταντίνου Ντέλμα που θέτει τρεις σημαντικές διαστάσεις στο μέγα σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και πάει τον προβληματισμό ένα βήμα μακρύτερα από τη μαφιόζικη λειτουργία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πρώτον, τη (μέσω των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων της ΚΑΠ) συντήρηση και αναπαραγωγή του παρασιτικού μηχανισμού που στηρίζει την εξουσία: πολιτικοί με την εκλογική τους πελατεία, παρατρεχάμενοι, σύμβουλοι, ιδιωτικές εταιρείες  που διαχειρίζονται τις πλατφόρμες του δημοσίου κλπ. Δεύτερον την υφαρπαγή των δικαιωμάτων από τους πραγματικούς παραγωγούς και τη δέσμευση – διάθεσή τους στον παραπάνω παρασιτικό μηχανισμό. Υφαρπαγή η οποία άμεσα στερεί από τους πραγματικούς παραγωγούς τις επιδοτήσεις που δικαιούνται, και επιπλέον μετατρέπει τις επιδοτήσεις σε μοχλό δολιοφθοράς της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Τρίτον, τη διαμόρφωση μιας επόμενης γενιάς δικαιούχων πλαστών -κατά βάση- δικαιωμάτων, με βάση τις σημερινές πλασματικές δηλώσεις, οι οποίοι θα απομυζούν τις επιδοτήσεις. Έτσι, αντί τα διαθέσιμα δικαιώματα να λειτουργήσουν ως εθνικό κεφάλαιο που θα ενισχύσει τους παραγωγούς, σημερινούς και αυριανούς, λειτουργούν ως μηχανισμός υπεξαίρεσης κονδυλίων για τη συντήρηση του κομματικού στρατού και των παρατρεχάμενων. Όπως παραστατικά είπε και το πρώην στέλεχος του ΟΠΕΚΕΠΕ “κάθεσαι να πούμε εσύ στην καρέκλα και σου έρχονται τριάντα χιλιάρικα”. Και φυσικά στο μέλλον, μόνο όσοι έχουν κατοχυρώσει με αυτόν τον σκανδαλώδη τρόπο τα δικαιώματα θα είναι και αυτοί που θα έχουν δικαίωμα να παράξουν ή να διαθέσουν το αγροτικό ή κτηνοτροφικό προϊόν. Οι πραγματικοί παραγωγοί ή θα εξαναγαστούν σε εξόντωση ή θα ενοικιάζουν δικαιώματα από αυτούς που παρανόμως σήμερα τα απέκτησαν.

«Καλά πάμε». Συνεχίζουμε να καλλιεργούμε. Για τρίτη χρονιά χωρίς τα δικαιώματα καλλιέργειας που προσχηματικά και παράνομα μου αφαίρεσε ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Και δεν είμαι ο μόνος. Αποτελεί πλέον κοινή πρακτική του ΟΠΕΚΕΠΕ η αφαίρεση δικαιωμάτων καλλιέργειας από αυτούς που καλλιεργούν την γη. Και η διάθεσή των δικαιωμάτων με την αντίστοιχη πίστωση των επιδοτήσεων σε αυτούς που μπορούν να ενταχθούν στις ψηφιακές πλατφόρμες-παπάτζες του Οργανισμού. Κατά κανόνα με ψευδή και πλασματικά στοιχεία. Γιατί οι σκοποί- άρρητη επιδίωξη -αυτής της «ανακατανομής» είναι απλοί:

1. Να διασφαλιστεί από τις επιδοτήσεις της ΚΑΠ το παντεσπάνι: των πολιτικών, των παρατρεχάμενων συμβούλων, των κομματικών στρατών, των παρασιτικών συνεταιρισμών, των άθλιων αγροτοσυνδικαλιστών (στην πλειοψηφία τους) , των εταιρειών πληροφορικής που λανσάρουν και λειτουργούν τις κάθε είδους ψηφιακές παπάτζες για την δήθεν διασφάλιση της νομιμότητας των επιδοτήσεων, των μασητικών μηχανισμών των υπόλοιπων επιδοτήσεων (εκτροφής, βόσκησης κλπ), των μυζητικών μηχανισμών των λοιπών πόρων της ΚΑΠ (ως έμμεσα επωφελούμενων) και του κοινού lobby όλων αυτών στις Βρυξέλλες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί σε όλους αντιληπτό, ότι τα δικαιώματα και οι επιδοτήσεις αυτής της «ανακατανομής» έχουν αποτελέσει «την κεφαλαιουχική βάση» που στηρίζει την συνοχή και την συντεταγμένη λειτουργία όλων αυτών ως ενιαίου παρασιτικού φορέα- μηχανισμού. Υπό την σκέπην του ΟΠΕΚΕΠΕ.

2. Να επιταχυνθεί με κάθε διαθέσιμο μέσο και τρόπο η μείωση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής της χώρας. Για να διευκολυνθεί η υφαρπαγή των δικαιωμάτων και επιδοτήσεων από τους πραγματικούς δικαιούχους και η παραχώρηση τους ως κεφαλαιουχικό προϊόν στον ενιαίο παρασιτικό φορέα-μηχανισμό που προαναφέρθηκε . Πράγμα που αδιάψευστα κατέδειξε το πρόσφατο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η κατάρρευση την κτηνοτροφίας στην Δυτική Μακεδονία και η συνακόλουθη αποδέσμευση βοσκοτόπων έγινε άμεσα αντιληπτή από την ψηφιακή πλατφόρμα του ΟΠΕΚΕΠΕ. Σε πραγματικό χρόνο -«και με το αζημίωτο» -οι πλεονάζοντες βοσκότοποι της Δυτικής Μακεδονίας δεσμεύτηκαν -αντί να παραμείνουν στο εθνικό απόθεμα- «προς βόσκηση» από τον πλασματικό πληθυσμό αιγοπροβάτων άλλης περιφέρειας της Χώρας. Μέσω αυτόματης κρυφής εντολής που μπορούν να χρησιμοποιούν μόνο οι διαχειριστές της ψηφιακής πλατφόρμας του ΟΠΕΚΕΠΕ. Που έχει αποκτήσει πλέον όλα τα χαρακτηριστικά της νέας αναβαθμισμένης μηχανοργάνωσης του παρασιτικού φορέα- μηχανισμού. Για να διασφαλιστεί η παράλληλη λειτουργία του –πέραν της μασητικής -ως μηχανισμού δολιοφθοράς της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής . Η πέμπτη φάλαγγα της ολομέτωπης επίθεσης που δέχεται ο κόσμος της εργασίας και της παραγωγής είναι εδώ. Σε πλήρη ανάπτυξη και ισχύ. Αφαιρεί δικαιώματα και επιδοτήσεις από ενεργούς και εν δυνάμει παραγωγούς (νέοι αγρότες, ομάδες παραγωγών κλπ) και τα αποδίδει στα παρασιτικό φορέα-μηχανισμό. Πράγμα που αρχίζει να καθίσταται πλέον κατανοητό από τον αγροτικό πληθυσμό. Όσοι δεν είναι αγρότες (άρα δεν γνωρίζουν τα τεκταινόμενα) και καλόπιστα αναρωτιούνται για τις αιτίες της μείωσης της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής ας αναζητήσουν κατ αρχήν την απάντηση στο πεδίο εφαρμογής του 4ου νόμου της λογικής: Οι αιτίες της μείωσης βρίσκονται στις επιδιώξεις και τις μεθοδεύσεις όλων όσων επωφελούνται από αυτήν.
3. Να δημιουργηθεί η 2η γενιά «ιστορικών δικαιωμάτων» μέσω της εδραίωσης και κατοχύρωσης «δικαιούχων» στην ψηφιακή πλατφόρμα του παρασιτικού φορέα-μηχανισμού. Που όμως δεν θα έχει καμία σχέση με την 1η γενιά. Της οποίας τα δικαιώματα και οι επιδοτήσεις της ΚΑΠ βρίσκονται σήμερα διάσπαρτα στην μεσαία τάξη της χώρας, πολλά εξ αυτών σε δικαιούχους εκτός της αγροτικής παραγωγής. Η 2η -υπό ίδρυση- γενιά «ιστορικών δικαιωμάτων» θα στηρίζεται στους δικαιούχους- πραγματικούς και πλασματικούς- που αναγνωρίζει σήμερα η ψηφιακή πλατφόρμα. Με ενεργή εις το διηνεκές την διαδικασία της «ανακατανομής» δικαιωμάτων υπέρ των ολίγων πλασματικών δικαιούχων. Εις βάρος των πραγματικών αλλά και των σκόρπιων δικαιούχων της 1ης γενιάς «ιστορικών δικαιωμάτων», που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να εκπροσωπηθούν και να αντισταθούν ενιαία. Με τον τρόπο αυτό αναμένεται να δημιουργηθεί ελεγχόμενη δεξαμενή συγκέντρωσης των δικαιωμάτων σε δικαιούχους. Όχι ως εθνικό απόθεμα ενίσχυσης των εν δυνάμει νέων παραγωγών- όπως θα έπρεπε- αλλά ως ιδιωτικό κεφαλαιουχικό προϊόν έτοιμο προς διάθεση, με την χρηματιστηριακή πρακτική . Σήμερα η αξία αυτού του προϊόντος παραμένει σχετικά χαμηλή όσο τα δικαιώματα σχετίζονται μόνο με τις επιδοτήσεις. Όμως αυτό αναμένεται να αλλάξει όταν το πλήρωμα του χρόνου το επιτρέψει. Όταν στο μέλλον τα δικαιώματα μαζί με κάποιες παπάτζες «πιστοποιήσεις» θα αποτελέσουν όρο παραγωγής ή διάθεσης των γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων -όπως δείχνει το βέλος του χρόνου- τότε όλοι εμείς που παράγουμε με μειωμένα ή και χωρίς δικαιώματα θα αναγκαστούμε να μισθώσουμε, ενοικιάσουμε ή να αγοράσουμε δικαιώματα από την δεξαμενή αυτών που παράνομα θα τα κατέχουν. Στην αναβαθμισμένη χρηματιστηριακή τους αξία. Πραγματική εφιαλτική προοπτική για τους λίγους νέους αγρότες και κτηνοτρόφους που σήμερα καταβάλλουν καθόλα φιλότιμες και αξιέπαινες προσπάθειες. Τότε ο σημερινός παρασιτικός φορέας-μηχανισμός θα έχει νομιμοποιηθεί και θα ολοκληρώσει την σημερινή του στόχευση: την ταυτόχρονη μασητική και μυζητική λειτουργία του.
Εύχομαι να κάνω λάθος. Εύχομαι οι εξελίξεις να δώσουν άλλη τροπή από αυτή που επιδιώκουν όσοι επωφελούνται από την μείωση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Πρώτιστα γιατί η επισιτιστική ασφάλεια και επάρκεια είναι κοινωνικό αγαθό. Που δεν πρέπει να τελεί υπό την διαχείριση των μηχανισμών που προαναφέρθηκαν . Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να αναλογιστούμε ως προειδοποίηση την διαπίστωση της Alissa Zinovievna:

«Όταν παρατηρείς ότι για να παράγεις πρέπει να λάβεις άδεια από εκείνους που δεν παράγουν τίποτα, όταν επαληθεύεις ότι τα χρήματα ρέουν σε εκείνους που δεν διακινούν αγαθά αλλά ρουσφέτια , όταν αντιλαμβάνεσαι ότι πολλοί γίνονται πλούσιοι μέσω δωροδοκίας και επηρεάζουν περισσότερο παρά μέσω του έργου τους και ότι οι νόμοι δεν σε προστατεύουν από αυτούς, αλλά αντίθετα, είναι αυτοί που προστατεύονται από εσένα, όταν ανακαλύπτεις ότι η διαφθορά ανταμείβεται και η ειλικρίνεια γίνεται αυτοθυσία, τότε θα μπορείς να επιβεβαιώσεις , χωρίς φόβο ότι μπορεί να κάνεις λάθος, πως η κοινωνία που ζεις είναι καταδικασμένη».

Υ.Γ. 1. Κάποιοι «φίλοι» -που γνωρίζουν τις απόψεις μου περί κατάργησης των δικαιωμάτων καλλιέργειας- μου έστειλαν χιουμοριστικό video. Που δείχνει τα Κρητικά αιγοπρόβατα να επιβιβάζονται σε καράβια, αεροπλάνα και λεωφορεία, στο ταξίδι τους προς τα υποαλπικά λιβάδια της Δυτικής Μακεδονίας. Με την ένδειξη- λεζάντα: «smart sheep». Προφανώς για να με προκαλέσουν. Τους απαντώ: Καλά Τώρα. Όταν τα Κρητικά αιγοπρόβατα τρώγανε βελανίδια, εδώ «τα δικά μας» έχοντας αναπτύξει αμφίβιες ικανότητες, κάνανε μακροβούτια στο βυθό της λίμνης Πολυφύτου και έβοσκαν παρέα με τους γουλιανούς και τους κυπρίνους. Αναφέρομαι –για να θυμούνται οι παλιότεροι –στην ένδοξη περίοδο που ο βυθός της λίμνης δηλώνονταν προς βόσκηση και σιτοκαλλιέργεια. Και οι απορρέουσες πλεονασματικές επιδοτήσεις πιστώνονταν προς κατανάλωση στις τοπικές κοινωνίες. Και τα πραγματικά «έξυπνα» αιγοπρόβατα έμεναν στον τόπο τους.

Πως στήθηκε η πυραμίδα απάτης της ΝΔ στον ΟΠΕΚΕΠΕ, με τη «βούλα» της ΕΕ

Οι ειδήσεις είναι καταιγιστικές για το κύκλωμα #ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ-ΑΠΑΤΕΣ_ΟΠΕΚΕΠΕ_ΒΟΣΚΟΤΟΠΙΑ. Οι παραιτήσεις υπουργών και υφυπουργών έχουν ξεκινήσει.

Το αφήγημα της άριστης διαχείρισης έχει καταρρεύσει για την κυβέρνηση της ΝΔ. Κατηγορείται επίσημα από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO) για «εμπλοκή δύο πρώην Υπουργών Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥπΑΑΤ) σε ποινικά αδικήματα, υποβοήθηση και υποκίνηση υπεξαίρεσης γεωργικών κονδυλίων της ΕΕ» (Μ. Βορίδης, Λ. Αυγενάκης). Ο Δ. Μελάς, στέλεχος της ΝΔ και πρώην πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι υπόδικος για «υπεξαγωγή εγγράφου και υπόθαλψη εγκληματία κατά συρροή». Οι «βοσκοτοπικές» δίκες γαλάζιων πρώην ιδιοκτητών ΚΥΔ δείχνουν μια «Πυραμίδα Απάτης με εργαλείο τον ΟΠΕΚΕΠΕ»… Στα social γίνεται κοινώς «ξεκατίνιασμα», όπου ο ένας γαλάζιος παράγοντας απειλεί τον άλλο «ότι εάν μιλήσω θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου»! Μετά το άνοιγμα της δικογραφίας κατακλυστήκαμε (μέσω διαδικτύου, καναλιών και εφημερίδων) από τους διαλόγους υπουργών της ΝΔ αλλά και βουλευτών που αποδεικνύουν ότι ξεκινάει από ψηλά και από παλιά η «Βοσκοτοπική (και όχι μόνο) Απάτη»

Ξεκινάει από ψηλά και από παλιά η «Βοσκοτοπική (και όχι μόνο) Απάτη» αφού βασίστηκε στην κάθε ΚΑΠ της ΕΕ. Η εμμονική πολιτική κέρδους της ΕΕ για την αποσύνδεση της επιδότησης από την πραγματική παραγωγή έγινε εργαλείο στα «τεχνοκρατικά τσακάλια» της. Ξεκίνησε το 2012-2013 όταν «έγραφε» την ΚΑΠ 2014-2020 η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, εφαρμόστηκε χωρίς αλλαγή από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η κυβέρνηση της ΝΔ έλυσε κάθε φρένο εδώ και έξι χρόνια.

Είναι τόσα πολλά και τόσο εξοργιστικά όσα μαθαίνουμε συνεχώς! Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήλθε με πάταγο το σχεδόν 0,5 δισ. μόνο από Διοικητικά Πρόστιμα. Η επικοινωνιακή διαχείριση της κυβέρνησης σε όλα αυτά δείχνει να προτιμάει τις «πατριωτικές παραιτήσεις» των υπουργών αποδεχόμενη την ποινική εμπλοκή τους, προκειμένου να ξεχαστούν τα πρόστιμα του 0,5 δισεκατομμυρίου.

Ας βγάλουμε λοιπόν μια «ακτινογραφία» της τρέχουσας κατάστασης με τη χρονική σειρά των γεγονότων.

Στις 6-6-2025 μάθαμε ότι η Ελλάδα έλαβε τελεσίδικα Πρόστιμο 43.156.228,16 ευρώ για τα έτη 2016-2017 καθώς έχασε την σχετική προσφυγή στο Γενικό Δικαστήριο της ΕΕ (C/2025/2522_19-03-2025).

Στις 6-6-2025 έγινε γνωστό (από τα ΜΜΕ) ότι κλήθηκε στο εδώλιο ο Δ. Μελάς μαζί με άλλο στέλεχος του ΟΠΕΚΕΠΕ «για υπεξαγωγή εγγράφου από κοινού, υπόθαλψη εγκληματία από κοινού κατά συρροή και παράβαση καθήκοντος από κοινού κατ’ εξακολούθηση». Πρόκειται για παράγοντα της ΝΔ με βαρύ γαλάζιο βιογραφικό: υπουργός της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, υποψήφιος ευρωβουλευτής ΝΔ, επιλογή Κ. Μητσοτάκη ως Συντονιστής του Προγράμματος της ΝΔ για τον αγροδιατροφικό τομέα το 2016, ΓΓ ΥπΑΑΤ και Γενικός Διευθυντής, Πρόεδρος και αντιπρόεδρος ΟΠΕΚΕΠΕ στα έτη 2008, 2009, 2020, 2021. Επί των ημερών του «γράφτηκε» η ΚΑΠ 2014-2020 η οποία έδινε επιδότηση για Βοσκότοπο χωρίς Ζωικό Κεφάλαιο. Και με αυτό το βαρύ γαλάζιο βιογραφικό ισχυρίζεται ότι δεν έχει πλέον τον «καυτό» φάκελο και ότι τον είχε καταστρέψει……

Στις 18-6-25 τραντάχτηκε το πανελλήνιο από το Πρόστιμο των 415.051.036,74 ευρώ για τα έτη 2016 έως και 2023 (ΕΕ 2025/1147_11-06-2025).

Στις 19-6-2025 με Δελτίο Τύπου το γραφείο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας (EPPO) δημοσιεύει την θέση της για «Ισχυριζόμενη κατάχρηση γεωργικών κονδυλίων της ΕΕ» και γι αυτό «υποβάλλει πληροφορίες στη Βουλή των Ελλήνων σχετικά με την φερόμενη εμπλοκή δύο πρώην Υπουργών Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥπΑΑΤ) σε ποινικά αδικήματα καθώς, προέκυψαν πληροφορίες σχετικά με την υποβοήθηση και την υποκίνηση υπεξαίρεσης (κατάχρησης εμπιστοσύνης) γεωργικών κονδυλίων της ΕΕ κατά την άσκηση των επίσημων καθηκόντων τους». Την παραπέμπει σε αυτή διότι δεν μπορούσε απευθείας η ίδια καθώς «όφειλε να συμμορφωθεί με την ισχύουσα εθνική νομοθεσία, η οποία απαγορεύει στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία να διερευνά και να ασκεί δίωξη κατά εν ενεργεία ή πρώην μελών της ελληνικής κυβέρνησης».

Στις 25-6-2025 η ΠΟΓΕΔΥ καταγγέλλει «Η παρατεταμένη ασάφεια ως προς την ταυτότητα του φερόμενου ως εμπλεκόμενου Γενικού (ή Υπηρεσιακού;) Γραμματέα επιτείνει την αδιαφάνεια και υπονομεύει την ομαλή λειτουργία του Υπουργείου» και ότι «τίθεται μείζον ζήτημα σε πολιτικό, διοικητικό και ηθικό επίπεδο». Ζητάει την άμεση γνωστοποίηση του ονόματος του Γενικού Γραμματέα που εμπλέκεται στην καταγγελλόμενη πρακτική πελατειακής διοίκησης».

Στις 26-6-2025 δημοσιεύτηκε η δικογραφία της EPPO και μας έβγαλε από τις απορίες. Αυτή πλέον αποδεικνύει (μέσω και των διαλόγων από τις παρακολουθήσεις) ότι πρόκειται όντως για Πυραμίδα Απάτης. Κυκλοφορούν πλέον εκτιμήσεις για «αδίκημα σύστασης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση». Η αισχρότητα άλλωστε, με την οποία μιλάνε μεταξύ τους καταγράφουν την εγκληματική τους αδιαφορία για τους αγρότες, τον ατομισμό για τη δική τους τσέπη αλλά και τον μισογυνισμό τους.

Σκίτσο του Βασίλη Παπαγεωργίου από το φύλλο του Πριν που κυκλοφορεί στις 28-29/6/2025

Αθροιστικά πρόστιμα μισού δισεκατομμυρίου στις πλάτες του λαού και των αγροτο-κτηνοτρόφων

Οι αγρότες αλλά και όλοι οι πολίτες μετρούν τα πρόστιμα και βλέπουν 458.207.264,90 ευρώ δηλαδή σχεδόν 0,5 δισ. ευρώ (43.156.228,16 + 415.051.036,74)!!! Για αρχή να γνωρίζουμε ότι το πρόστιμο της ρεμούλας των βοσκοτόπων δεν έχει καταλογιστεί ακόμη. Άρα το 0,5 δισ. μέλλεται να αυξηθεί… δυστυχώς! Η ΕΕ αυτά τα εκατομμύρια ευρώ δεν τα λέει «πρόστιμα» αλλά «αποκλεισμό από τη χρηματοδότηση, ορισμένων δαπανών που πραγματοποιήθηκαν από κράτη μέλη(!)». Λέει δηλαδή κακώς τα δώσατε, άρα κακώς τα πήρατε, άρα φέρτε τα πίσω. Το νόημα είναι το ίδιο τελικά. Οι γνωστοί υποστηρικτές των αρίστων, εμβρόντητοι μπήκαν σε τακτική τύπου «κουνάω το δάκτυλο στους προηγούμενους» δηλαδή στα ίχνη του «ευρύτερου ΣΥΡΙΖΑ» που με τη σειρά τους ψελλίζουν «ναι μεν αλλά». Η κυβερνητική αντιστοιχία των προστίμων είναι: α) επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε 106.101.737,68 ευρώ και β )επί ΝΔ σε 352.105.527,22 ευρώ. Και οι μεν και οι δε, κατάφεραν να μας χρεώσουν από 26,5 έως 70,4 εκατομμύρια τον χρόνο.

Εάν είχαν την ελάχιστη «τσίπα» θα έπρεπε να ντρέπονται να βγουν στον δρόμο! Απεναντίας, ο πρωθυπουργός υποκρίνεται «καταλογίζοντας» ευθύνες στην ΕΕ και απαξιώνει το πρόστιμο αφού «17 χώρες πήραν ίδια πρόστιμα». Δεν μας λέει ότι η Ελλάδα πήρε πρόστιμο 415 εκατ. ευρώ ενώ όλες οι υπόλοιπες 16 χώρες μαζί πήραν 117 εκατ. ευρώ! Ο δε, Κ. Τσιάρας (ΥπΑΑΤ) αλλά και παράγοντες της κυβέρνησης δηλώνουν διάφορα αντικρουόμενα από τη μια συνέντευξη στην άλλη: α) θα κάνουν πάλι προσφυγή στην ΕΕ (για να τη χάσουν πάλι;..) β) Θα το «ρίξουνε» στο κρατικό Προϋπολογισμό (για να πληρώσουμε όλοι εμείς;) γ) Θα επιβληθεί οριζόντια μείωση 5% στις ενισχύσεις των ετών 2025, 2026, 2027 γ) θα χρεώσουν αναλογικά στα 642.348 ΑΦΜ που έκαναν δήλωση ΟΣΔΕ (δηλαδή κατά μέσο όρο 500-800 ευρώ). Είναι πραγματικά εξοργιστικό ότι σε όλα τα σενάρια βλέπουμε τη πληρωμή του προστίμου είτε από όλο το λαό είτε από όλους τους αγρότες. Που είναι η απαίτηση πληρωμής από τους χρυσοπληρωμένους «άριστους» Γραμματείς και Φαρισαίους που τα κάναν μαντάρα;

Γιατί επιβλήθηκαν αυτά τα πρόστιμα; Η ΕΕ τα καταλόγισε διότι «ο τρόπος καταβολής των επιδοτήσεων αυτά τα έτη αντιβαίνει στο δίκαιο της Ένωσης». Με απλά λόγια τα πρόστιμα επιβλήθηκαν για διοικητικές ελλείψεις και παρατυπίες στις διαδικασίες. Αυτό σημαίνει ότι δεν έγιναν οι απαιτούμενοι-προβλεπόμενοι διασταυρωτικοί έλεγχοι, επιτόπιοι έλεγχοι αλλά και οι ορθές εκκαθαρίσεις των ποσών απέναντι στην ΕΕ, ότι υπήρξαν «συνολικές αδυναμίες» και κατά συνέπεια κακώς μοιράστηκαν αυτά τα χρήματα – άρα φέρτε τα πίσω.

Σημαντικό: αυτές οι επιδοτήσεις (τις οποίες τις ζητούν πίσω μέσω προστίμων) δεν προέρχονται από ένα ταμείο παρθενογένεσης αλλά από το κύκλο της αιματηρής φορολογίας του λαού και της συμβολής της χώρας στον προϋπολογισμό της ΕΕ. Όμως η Κομισιόν «λύνει και δένει» με αυτά τα ματωμένα λεφτά των φορολογούμενων…! Η ΕΕ καταλόγισε τα πρόστιμα στην χώρα μας με λογική «padron», τύπου «Κατ αποκοπή 5-10% ανά κατηγορία και έτος»!!!

Η πιο ευρωλάγνα κυβέρνηση αποδεικνύεται και η πιο άπιστη

Είναι εντυπωσιακά κραυγαλέο ότι η πιο ευρωλάγνα κυβέρνηση της χώρας δηλαδή η ΝΔ αποδεικνύεται «η πιο άπιστη» απέναντι στο ταμείο της ΕΕ. Με τόσα πρόστιμα και τόσα σκάνδαλα καταγράφεται η εξαετή της «Απιστία» και παρανομία χωρίς την φτηνή δικαιολογία της «καμένης γης». Γιατί;

  • Γιατί οι άμεσες ενισχύσεις ήταν και είναι χρηματικό εργαλείο ψήφων και θέλουνε να το χειρίζονται κατά πως βολεύονται! Από το σύνολο των επιδοτήσεων π.χ. της τρέχουσας ΚΑΠ το 72% είναι άμεσες. Αυτές πάντα είχαν την λειτουργία του επιδόματος, της «βοήθειας» για «βιωσιμότητα». Όμως οι συνεχείς αυξήσεις στα έξοδα των αγρο-κτηνοτρόφων μεγιστοποίησαν την οικονομική «εξάρτηση» τους από αυτές. Κατά συνέπεια για το πολιτικό σύστημα οι άμεσες επιδοτήσεις ήταν και είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο χειραγώγησης, προβολής και ψηφοθηρίας. Σε κάθε δύσκολη πολιτική στροφή «έδιναν» ή «ξεμπλόκαραν» επιδοτήσεις χωρίς διασταυρωτικό έλεγχο. «Πατούσαν» στην ανάγκη ρευστότητας των συνεπών αγροκτηνοτρόφων προκειμένου να καλοπληρωθούν εκ παραλλήλου οι «λαθρεπιβάτες» της ΚΑΠ.
  • Γιατί η ΕΕ απαιτεί από τα μέλη της να μην αντιδρούν στην πολιτική της. Οπότε χάριν αυτής της ευρώδουλης στάσης της κυβέρνησης κάνανε τα στραβά μάτια με: τις μισθώσεις ελαιώνων σε αεροδρόμια (χωρίς διαγωνισμό) από στελέχη ή συγγενείς στελεχών του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα αιγοπρόβατα της Κρήτης που άμα τα βάλεις στην σειρά φτάνουνε στη Λιβύη, τα γελάδια που μπαίναν στο καράβι να πάρουν τον αέρα τους στη Σαμοθράκη, με τους Θεσσαλούς που καλλιεργούσαν Αγριελιές στο Γράμμο και πάει λέγοντας. Αν δεν κάνανε τα στραβά μάτια πως εγκρίνανε (18/12/2024) την «αύξηση» των βοσκοτόπων κατά 1.206.360(!) στρέμματα στη 2η τροποποίηση της Ελληνικής ΚΑΠ. Γεννάει βοσκοτόπια η Ελλάδα; Αυτοί που ελέγχουν για απάτες εγκρίνουν τα εργαλεία της απάτης! Το γεγονός της «γέννησης» νέων 1.206.360(!!) στρεμμάτων βοσκοτόπων μαζί με το ότι το γενικό κονδύλι είναι σταθερό προκαλεί μικρότερο πηλίκο διαίρεσης. Άρα αυτή η έγκριση της «γέννας» οδηγεί σε περαιτέρω μείωση στη τιμή της «Βασικής ενίσχυσης» των κτηνοτρόφων.
  • Γιατί δεν υπάρχουν υπάλληλοι για να κάνουν ελέγχους! Ο ΟΠΕΚΕΠΕ έχει 520 εργαζόμενους αντί για τους 1.700 που θα έπρεπε να είναι βάσει του Νόμου με τον οποίο συστήθηκε το 2002. Είναι μάλιστα από τους πιο υποστελεχωμένους οργανισμούς πληρωμών της ΕΕ.
  • Γιατί ο ΟΠΕΚΕΠΕ ΔΕΝ διαθέτει αυτόνομο σύστημα μηχανοργάνωσης! ΌΛΑ (!) τα στοιχεία της χώρας (Χαρτογραφικά υπόβαθρα, Στατιστικά Στοιχεία, δηλωμένα και «αδήλωτα» χωράφια και βοσκοτόπια) τα κατέχει ο ιδιώτης πάροχος με μεγαλομέτοχο την Τράπεζα Πειραιώς. Το ΟΣΔΕ (24 χρόνια μετά) νεκρανασταίνεται κάθε άνοιξη εφόσον γίνει η «κατάλληλη χρυσοπληρωμένη» σύμβαση με τον ιδιώτη Πάροχο-Τεχνικό Σύμβουλο χωρίς ρήτρα….
  • Γιατί το κανονιστικό πλαίσιο είναι πολύπλοκο και οι ψηφιακές δυνατότητες διασταύρωσης είναι κατά 80% τυφλές! Για παράδειγμα, δεν διασταυρώνεται ψηφιακά αν το αναρτημένο δικαιολογητικό είναι κενή σελίδα, παραποιημένο έγγραφο ή πραγματικό παραστατικό. Αυτό μπορεί να διασταυρωθεί μόνο εάν το συγκεκριμένο ΑΦΜ συμπεριληφθεί σε δείγμα ελέγχου και ανοίξουν τα αναρτημένα αρχεία από υπάλληλο. Οπότε εύκολα λειτουργεί το «έχω κονέ και δεν θα μπω στο δείγμα ελέγχου»….!
  • Γιατί ακόμα και όταν γίνονταν διασταυρωτικοί έλεγχοι και οι αρμόδιες Διευθύνσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ έλεγαν ότι δεν πρέπει να γίνει η πληρωμή ο Πρόεδρος ή το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έλεγε ΟΚ! Για παράδειγμα, το φθινόπωρο 2022 (επί υπουργίας Γ. Γεωργαντά) κάνανε απευθείας αναθέσεις υπο-έργων σε εταιρείες παλαιο-αγροτο-συνδικαλιστών προκαλώντας λανθασμένες πληρωμές, σύγχυση σε όλους τους εμπλεκόμενους (ΚΥΔ, αγρότες, Γεωπόνους) και κυρίως καθιερώνοντας ένα flexible πλαίσιο αδιαφάνειας που προκαλεί αυτομάτως υποψίες διαπλοκής. πχ Ξεμπλοκάρισμα 3.500- 6.500 ΑΦΜ με βοσκοτόπια κατά διαστήματα κλπ.
  • Γιατί η πεπατημένη είναι: την καυτή πατάτα από την κακή διαχείριση θα την πάρει (ίσως) ο επόμενος αλλά πάντα θα την πληρώνει είτε ο λαός είτε μόνο ο αγροκτηνοτρόφος!!! Για παράδειγμα, οι εντολές τον Σεπτέμβριο του 2024 για επιστροφές χρημάτων σε 197.034 αγρότες ως «αχρεωστήτως καταβληθέντα από το 2022» (52.382.946,81 ευρώ). Αυτές έφεραν το δυσάρεστο γεγονός της αφαίρεσης χρημάτων από τον παραγωγό (χωρίς εξήγηση) αλλά και την απόδειξη της πλήρους και άνευ όρων παράδοσης στα μηχανογραφικά λάθη του χρυσοπληρωμένου «Πάροχου-Τεχνικού Συμβούλου» από το 2022! Ο υπουργός βέβαια το απέδωσε στην έλλειψη τεχνικού συμβούλου την συγκεκριμένη περίοδο…
  • Γιατί τέλος, όπως λέει και η κοινή λογική «όταν βάζεις το χέρι στο βάζο με το μέλι, δεν φταίει το βάζο… αλλά η πράξη σου!»

Εντέλει στην διαχείριση των επιδοτήσεων κυριαρχεί η αδιαφορία για τον αγροτοκτηνοτρόφο, η ελαφρότητα για τις ενδεχόμενες ζημίες Δημοσίου συμφέροντος, η υποστελέχωση των Δημόσιων δομών και υπηρεσιών και το ατομικό συμφέρον.

Η εμπλοκή και η ευθύνη της κυβέρνησης ΝΔ και της «αυλής» της είναι πλέον στα «μανταλάκια» τόσο για τα διοικητικά πρόστιμα όσο και για τις Απάτες των Βοσκοτόπων, μετά τα αλλεπάλληλα δελτία Τύπου της EPPO αλλά και την δικογραφία. Η διαφθορά, η διαπλοκή, η μουτζούρα της «υπεξαίρεσης (κατάχρησης εμπιστοσύνης)», η κατηγορία για «υπόθαλψη εγκληματία από κοινού κατά συρροή και παράβαση καθήκοντος από κοινού κατ’ εξακολούθηση» δεν είναι λάσπη αλλά χαρακτηρισμοί σε δικαστικά έγγραφα. Είναι ατόφια λόγια από την EPPO που αφενός ορίζει την έρευνα στο χρονικό διάστημα «μεταξύ του 2019 και του 2022» και αφετέρου δίνει αναγκαστικά την «πάσα» στην ελληνική Βουλή να ελέγξει ως «δυνάμει» υπόδικους τους υπουργούς της κυβέρνησης.

Με την αντιπολίτευση να ψιθυρίζει, ο πρωθυπουργός μέσω fb στις 22/06/2025 νομίζει ότι γλυτώνει την ανυποληψία δηλώνοντας ότι είναι «ένα ζήτημα ευρωπαϊκό και όχι μόνο εθνικό» καθώς «υπάρχουν βαθύτερα και πιο συστημικά προβλήματα στον ίδιο τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, τα οποία ανάγονται ήδη στις απαρχές της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής». Θα συνέχιζα τα λόγια του λέγοντας ότι ναι! Εξαρχής η ΕΕ ήταν μαγγανοπήγαδο συστηματικών απατών και πληθώρας προστίμων. Τα ωραία λόγια της ΕΕ, αυτά ντε, που «χαϊδεύουν αυτιά», είναι μόνο τίτλοι. Είναι μόνο τίτλοι, «κενό γράμμα» αφού το πραγματικό αποτέλεσμα της συμμετοχής μας στην ΕΕ είναι η συνεχής μείωση της στήριξης στους αγροκτηνοτρόφους και στην πρωτογενή παραγωγή και ο μηδενισμός κάθε δημόσιας παρέμβασης προστασίας και των δύο.

Ακούμε συχνά πια από πολλούς: «Δεν υπάρχει αντιπολίτευση» και εννοούν τα κόμματα της Βουλής. Όντως προξενεί μεγάλα ερωτηματικά η στάση των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Παρατηρείται μια χαμηλή γκρίνια στα όρια του σιωπητήριου σαν να πρόκειται για μια φυσική καταστροφή που μας έλαχε! Αυτή η στάση διευκολύνει τη χειραγώγηση του κόσμου από την ΝΔ έτσι ώστε να αποδεχτούν μοιρολατρικά την κατάσταση αυτή. Περίεργο δεν είναι;

Ούτε ένας δεν βρέθηκε να καταγγείλει ότι στο Αγροτικό Ζήτημα – Νέα ΚΑΠ εξαπατήσανε τους αγρότες; Να πει «Δεν φτάνει που μειώθηκαν τα χρήματα των επιδοτήσεων κατά 20-30% λόγω νέας ΚΑΠ, δεν φτάνει που προσθέσατε συνειδητά χιλιάδες ‘’ημέτερους’’ λαθροδικαιούχους που προκάλεσαν επιπλέον μείωση 20-30% των δικαιούμενων ποσών, τα κάνατε όλα τόσο άχρ-ι-στα που φάγαμε μέσα σε τρείς μήνες 0,5 δισ. πρόστιμο και περιμένουμε άλλο τόσο»!!!

Διεκδικήσεις του κινήματος

Βοά η πολιτική αδιαφορία και απιστία απέναντι στους αγροκτηνοτρόφους και την πρωτογενή παραγωγή! Το αγροτικό αλλά και το γεωτεχνικό κίνημα θα πρέπει να τολμήσει να απαιτήσει από κυβέρνηση και ΕΕ:

  • Τα πρόστιμα να τα πληρώσουν αυτοί που υπέγραψαν για να γίνουν οι διοικητικές παρατυπίες και όχι οι αγροκτηνοτρόφοι.
  • Επιστροφή χρημάτων από τους απατεώνες. Άμεσος επαναυπολογισμός και αναδρομική καταβολή επιδοτήσεων για τα έτη 2019-2022 ειδικά στους κτηνοτρόφους.
  • Αναδιάρθρωση των αλγορίθμων της «σύγκλισης» έτσι ώστε να μην αδικούνται οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι κάτοχοι «μικρών δικαιωμάτων». Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει άμεσα και αναδρομικά να εξοφλήσουν όλους τους αγρότες που πληρώθηκαν κάτω των ορίων για τα έτη 2023 και 2024.
  • Όλοι οι αγρότες να λάβουν άμεσα και στο ακέραιο οτιδήποτε τους αναλογεί από την ΚΑΠ.
  • Η διανομή των επιδοτήσεων να γίνεται από «Δημόσιο ΟΠΕΚΕΠΕ» για να υποχρεώνεται σε διαφάνεια και Δημόσιο Έλεγχο.
  • Δημόσια παρέμβαση από τα Αγροτικά και τα Γεωτεχνικά Συνδικαλιστικά όργανα τα οποία είτε θα εκπροσωπούνται στη διοίκηση είτε θα έχουν πρόσβαση στα ετήσια δεδομένα.
  • Βασικές δομικές αλλαγές στον ΟΠΕΚΕΠΕ: α) να αποκτήσει αυτόνομο μηχανογραφικό σύστημα για να σταματήσει ο εκβιασμός των παρόχων β) Άμεσες προσλήψεις επιστημονικού δυναμικού προκειμένου να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις χωρίς υστέρηση.
  • Η συγκρότηση της διοίκησης του ΟΠΕΚΕΠΕ να βασίζεται στα σύγχρονα κριτήρια της αξιοκρατίας, της συνάφειας με το αντικείμενο και της αποφυγής πραγματικών ή εικαζόμενων συγκρούσεων συμφερόντων.

Τα άμεσα αυτά αιτήματα επιβίωσης των αγροτοκτηνοτρόφων -μαζί με αυτά των κινητοποιήσεων- πρέπει να συνδεθούν με ένα πρόγραμμα πάλης σε κοινό αγωνιστικό μέτωπο με τους εργαζόμενους και τη νεολαία που θα έχει ως στόχο τη σύγκρουση και έξοδο από την ΕΕ, την εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών, τη διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους, τη δημιουργία μεγάλων διακλαδικών πρωτοβάθμιων-παραγωγικών συνεταιρισμών και ένα ενιαίο δημόσιο φορέα τροφίμων για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε.

Πηγή: ΠΡΙΝ

Ανακοίνωση του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών.

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες φοιτητές που συμμετείχαν στις φοιτητικές εκλογές.️Οι προσπάθειες της κυβέρνησης τις τελευταίες μέρες- με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού και τις δηλώσεις της υπουργού Παιδείας για την πάταξη της “ανομίας” στα πανεπιστήμια- δεν έπιασαν τόπο. Οι φοιτητές που συμμετείχαν στις φοιτητικές εκλογές για άλλη μια φορά γύρισαν την πλάτη και καταδίκασαν τόσο την κυβερνητική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της διάλυσης της δημόσιας παιδείας όσο και την πολιτική της συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών.

Οι προσπάθειες της ΔΑΠ, να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα με τραμπουκισμούς, βία και νοθείες σε αρκετούς συλλόγους έπεσαν στο κενό. Επιπλέον, στις φετινές φοιτητικές εκλογές οι φοιτητές δεν συγκινήθηκαν ούτε από την προσπάθεια εκλογικής νεκρανάστασης της πάλαι ποτέ κραταιάς ΠΑΣΠ η οποία μαζί με την κυβερνητική ΔΑΠ διατηρούν το μαύρο μέτωπο της συγκάλυψης και της διάλυσης της δημόσιας παιδείας στις σχολές.

Η ΠΚΣ παραμένει για τέταρτη χρονιά πρώτη δύναμη στους φοιτητικούς συλλόγους. Η πρωτιά όμως της παράταξης του ΚΚΕ σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει “διεκδίκηση και ελπίδα” όπως δήλωσε ο γραμματέας της ΚΝΕ. Αυτό αποδεικνύεται κάθε στιγμή όπου υπάρχουν δυνατότητες για την ανάπτυξη του κινήματος και των διεκδικήσεων και το πυροσβεστικό ρόλο της ΚΝΕ με την αιώνια γραμμή να ηρεμήσουν τα πράγματα και να «βγουν συμπεράσματα». Το αποδεικνύει η υποτονική στάση και δράση για την γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Το αποδεικνύει η στάση πριν αλλά και μετά τις ιστορικές διαδηλώσεις για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών που αντί για το καθήκον της προετοιμασίας και της συνέχειας του αγώνα υπήρχε μόνο η υποχρέωση για ψήφο στην ΠΚΣ. Το αποδεικνύει η συμμετοχή, η λειτουργία και η κινητοποίηση στους “κόκκινους” συλλόγους, όπου μετά από τέσσερα χρόνια με πρώτη δύναμη ΠΚΣ, η αγωνιστικότητα εξαντλείται στην ενίσχυση της ίδιας.

Ο χώρος των ΕΑΑΚ και των δυνάμεων που προέρχονται από τα αυτά και την ΑΡΕΝ κινήθηκε στα περσινά επίπεδα. Η κρίση προσανατολισμού, οι μικροηγεμονισμοί και η μικροπολιτική, οι “ταυτοτικές” καταγραφές, η δικαιωματική ατζέντα, είναι παθογένειες που ακολουθούν το χώρο και παρά την αγωνιστικότητα του, δεν επιτρέπουν μια πραγματική συζήτηση και κυρίως αδυνατούν να ανταποκριθούν στις σημερινές ανάγκες.

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές έγιναν λίγους μήνες μετά το κίνημα των Τεμπών και τις μεγαλειώδεις πορείες της 28ης Φλεβάρη. Οι φοιτητές και η νεολαία συμμετείχαν μαζικά στις συγκεντρώσεις εν αντιθέσει με τις διαδικασίες των συλλόγων. Η μαζική εισβολή της νεολαίας στο προσκήνιο για το ζήτημα των Τεμπών δεν σήμανε και αύξηση της συμμετοχής στις φοιτητικές εκλογές. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει.

Η κρίση του φοιτητικού συνδικαλισμού και η συμμετοχή στις διαδικασίες των συλλόγων όλο και λιγότερων, όσο και η αποϊδεολογικοποίηση και αποπολιτικοποίηση παραμένουν απ’ τα βασικά ζητήματα που εμποδίζουν μια διαφορετική πορεία. Η αναμέτρηση με αυτά τα ζητήματα αποτελεί αναγκαίο βήμα για να αντιστοιχεί το κίνημα με τις ανάγκες της περιόδου. Κάτι το οποίο απαιτεί νέους χτίστες, νέα υλικά και νέα σχέδια.

Ως Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας κατά την διάρκεια της χρονιάς αλλά και στις φοιτητικές εκλογές προσπαθήσαμε να συνεισφέρουμε με ένα διαφορετικό προσανατολισμό για τους συλλόγους και το φοιτητικό κίνημα, που θα ορίζεται με βάση την πραγματικότητα και τις ανάγκες της.

Με την συμμετοχή μας σε 14 συλλόγους σε Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη προσπαθήσαμε να μιλήσουμε και να δράσουμε ενάντια στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και τις διαγραφές φοιτητών, δεν σταματήσαμε να μιλάμε και να παλεύουμε ενάντια στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και την εγκληματική στάση της Ελληνικής κυβέρνησης, πήραμε πρωτοβουλίες για να συνεχιστεί ο αγώνας μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για μια αριστερά χρήσιμη για τους φοιτητές και επικίνδυνη για το σύστημα. Για την ανασυγκρότηση και το ζωντάνεμα των συλλόγων.

“Η λογική «τι δημόσιο-τι ιδιωτικό» οδηγεί σε τεράστιες αντιφάσεις, ξεδοντιάζει το κίνημα, οδηγεί στην παράλυση”. Τοποθέτηση του Δημήτρη Ζιαζιά στο 12ο Συνέδριο της ΟΕΝΓΕ*

Συνάδελφοι,

Πρώτον, για το ζήτημα του απολογισμού της Ομοσπονδίας. Λέμε όλοι για τα Τέμπη ότι τα σωματεία των εργαζομένων είχαν προειδοποιήσει ότι ήταν θέμα χρόνου το δυστύχημα λόγω της κατάστασης των σιδηροδρόμων. Στην υγεία επίσης αποκαλύπταμε και προειδοποιούσαμε εν μέσω πανδημίας ότι η διάλυση του ΕΣΥ θα στοιχίσει ανθρώπινες ζωές, ότι θα οδηγηθούμε σε εκατόμβες νεκρών. Ο ρόλος των σωματείων όμως δεν είναι μόνο αυτός, να καταγγέλουν και να αποκαλύπτουν στο λαό τις ελλείψεις. Ο ρόλος τους και το κριττήριο απολογισμού της δράσης τους είναι η αλλαγή του συσχετισμού, αν δίνουν και οργανώνουν μάχες, αν κατακτούν μικρές και μεγαλύτερες νίκες, αν μπλοκάρουν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, της μεταΜνημονιακής διάλυσης, της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών. Με βάση αυτό λοιπόν το κριτήριο, στην Υγεία την τελευταία τριετία ήμασταν σαν ΟΕΝΓΕ αναντίστιχοι των περιστάσεων και της επίθεσης που δέχτηκε. Πέρασε χωρίς να δοθεί μάχη, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι η κατάργηση του θεμελιώδους, ιδρυτικού νόμου του ΕΣΥ που μιλούσε για την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών, ανοίγοντας τον δρόμο στα ιδιωτικά επί πληρωμή χειρουργεία, τη δυνατότητα παράλληλης απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα των γιατρών του ΕΣΥ. Και όλα αυτά εις βάρος των ασθενών. Δόθηκε μια εθιμοτυπική μάχη μόνο για την τιμή των όπλων, για να βγει η υποχρέωση. Όμως ο ηρωικός αγώνας του Συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών μας ξαναθύμισε τι σημαίνει πραγματική μάχη, τι σημαίνει υπομονή και επιμονή. Τι σημαίνει πραγματικός αγώνας και όχι συμβολικός.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι όλοι γνωρίζαμε τι θα έρθει μετά την πανδημία. Το προεκλογικό – πριν το 2019- πρόγραμμα της ΝΔ και ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος λίγες μόνο μέρες πριν την πανδημία, μιλούσαν για όλα αυτά, έλεγαν για μετατροπή του ΕΣΥ από Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου σε ΝΠΙΔ, ΕΣΥ Α.Ε. Απλά καθυστέρησαν λόγω της πανδημίας.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι στο προηγούμενο συνέδριο το 2022, λοιδωρηθήκαμε από τους συναδέλφους της ΔΗΠΑΚ για την πρωτοβουλία «Μετά θα λογαριαστούμε», μια πρωτοβουλία εμπνευσμένη από τους υγειονομικούς στην Ευρώπη που έλεγαν ότι θα προσπαθήσουμε να σώσουμε όσους ανθρώπους μπορούμε να σώσουμε (μέσα στην πανδημία) ΑΛΛΑ μετά θα λογαριαστούμε με την πολιτική της διάλυσης των εθνικών συστημάτων υγείας, ώστε να μην ξανατολμήσει καμία κυβέρνηση ακόμα και να μιλήσει για ιδιωτικοποιήσεις, για ΣΔΙΤ κτλ. Υπήρχε δυνατότητα να φτιαχνόταν δηλαδή ένα κίνημα, ένα μέτωπο υπεράσπισης της Δημόσιας Περίθαλψης που αναδείχτηκε πραγματικό αποκούμπι για το λαό. Να μετουσιώνονταν δηλαδή σε υλική δύναμη τα συμπεράσματα της ανωτερότητας του Δημόσιου απέναντι στον παρασιτικό ιδιωτικό τομέα. Συνάδελφοι της ΔΗΠΑΚ, το ΜΕΤΑ ήρθε αλλά σηκώσαμε λευκή σημαία. Χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία μέσα στην πανδημία και έτσι σήμερα βιώνουμε μια αντεπίθεση από το σύστημα.

Δεν μιλάμε για την ΟΕΝΓΕ προ του 2016 που είχαν οι Μνημονιακές δυνάμεις την πλειοψηφία. Μιλάμε για μετά το 2016 που σταθερά οι αγωνιστικές δυνάμεις ΔΗΠΑΚ και ΕΚΑ έχουν την πλειοψηφία. Κλείνει μια δεκαετία σχεδόν αγωνιστικού συσχετισμού δύναμης στην ΟΕΝΓΕ. Δεν έχουμε καμιά δικιολογία. Μην ρίχνουμε τον πήχη των απαιτήσεων κάτω από το έδαφος, απλά για να τον περάσουμε.

Δεύτερον. Για τις διαφορές μεταξύ ΕΚΑ και ΔΗΠΑΚ. Να είμαστε ώριμοι να τις αντιμετωπίσουμε και να μην τις βάλουμε κάτω από το χαλί. Να μην πάμε σε συκοφαντίες και προσωπικές επιθέσεις. Κατηγορούμαστε εμείς για σοσιαλδημοκράτες, όταν εσείς έχετε υιοθετήσει το γενικόλογο σύνθημα «οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους», ένα σύνθημα που ήταν σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ πριν κάποια χρόνια και το χλευάζατε. Ακούστηκε το επιχείρημα ότι ρίχνουμε νερό στο μύλο της κυβερνητικής εναλλαγής όσοι ζητάμε να πέσει η κυβέρνηση της συγκάλυψης και των δολοφόνων. Έστω ότι ισχύει, αν και νομίζω ότι ξέρετε τη διαφορά μεταξύ ομαλής εναλλαγής και ανατροπής μιας κυβέρνησης από λαϊκούς αγώνες. Έστω λοιπόν ότι ισχύει η κατηγορία αυτή. Αν εμείς λοιπόν ρίχνουμε νερό στο μύλο της κυβερνητικής εναλλαγής, τότε σε ποιο μύλο ρίχνει νερό η λογική του να αρνείστε να υιοθετήσετε ένα σύνθημα που είναι μαζικό, αν όχι πλειοψηφικό, να φοβάστε μην βαθύνει η πολιτική κρίση, η κρίση εκπροσώπησης και διακυβέρνησης; Σε ποιο μύλο έριχνε νερό η πολιτική  «ευρώ ή δραχμή πατάτες γιαχνί» την περίοδο των Μνημονίων; Ή το «αν φύγουμε από το ευρώ θα είναι καταστροφή» παραμονές του δημοψηφίσματος; Στάση υπεύθυνη που έλαβε συγχαρητήρια από τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Τρίτον. Για τον προγραμματισμό και το σχέδιο δράσης. Υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος. Να κυριαρχήσει η λογική «τι δημόσιο τι ιδιωτικό, το ίδιο είναι στον καπιταλισμό». Η λογική ότι «είναι αυταπάτες οι κατακτήσεις και οι βελτιώσεις εντός αυτού του συστήματος». Το είπατε χθες στην εισηγητική σας ομιλία κατά λέξει : «άλλο πράγμα ο αγώνας ενάντια στα χειρότερα και άλλο να ζητάς να αναιρεθούν τα χειρότερα όταν γίνουν νόμοι, γιατί αυτό είναι πασοκισμός και επιστροφή στο 1980». Κατηγορηθήκαμε ότι τα αιτήματά μας είναι «ωδή στον κρατισμό», ότι όταν ζητάμε επανακρατικοποίηση του Παιδο-Ογκολογικού νοσοκομείου που δόθηκε στον Βαρδινογιάννη, «σπέρνουμε αυταπάτες για το ρόλο του κράτους».

Δεν είναι όλα ίσιωμα. Παντού υπάρχει καπιταλισμός αλλά δεν υπάρχουν παντού τα ίδια συστήματα υγείας. Στην Αμερική του Λουίτζι Μαντζιόνε που έγινε λαϊκός ήρωας επειδή σκότωσε τον CEO της μεγαλύτερης ιδιωτικής ασφαλιστικής εταιρίας υγείας, δεν υπάρχει η έννοια του εθνικού συστήματος υγείας. Στην Ευρώπη τα συστήματα τύπου NHS είναι απροσέγγιστα από τον απλό κόσμο, για να δεις γιατρό πρέπει να περάσεις τους gatekeepers. Στην Ελλάδα υπάρχει το ΕΣΥ, αποτέλεσμα λαϊκών κινητοποιήσεων της μεταπολίτευσης. Από αυτό τρώμε όλοι δεκαετίες μετά. Παρά την προσπάθεια συρρίκνωσης και διάλυσής του, απέχει χιλιόμετρα από τα συστήματα  Αμερικής και Αγγλίας. Είμαστε με το ΕΣΥ και το υπερασπιζόμαστε σε σχέση με τα άλλα! Χωρίς ντροπή! Χωρίς δεύτερες σκέψεις! Έχει να διανυθεί πολύς δρόμος μέχρι να γίνουμε Αμερική. Αυτό αν το πούμε είναι πασοκισμός, αναπόληση της δεκαετίας του 80;

Ακούστηκε η άποψη ότι «δεν υπερασπιζόμαστε το σημερινό χάλι του ΕΣΥ», ότι «και πριν την καθιέρωση των νόμων Γεωργιάδη, υπήρχε ανταποδοτική λειτουργία εντός ΕΣΥ κτλ», για να δικιολογήσει αυτά που έλεγα στην αρχή. Πολύ σωστά, αλλά ξαναλέμε μην τα κάνουμε όλα ίσιωμα. Δεν είναι όλα ίδια. Άλλο πριν το 1983 που δεν υπήρχε ΕΣΥ, άλλο μετά. Άλλο πριν την καθιέρωση των απογευματινών επί πληρωμή ιατρείων εντός ΕΣΥ, άλλο μετά. Άλλο πριν το μεγαλειώδη κλαδικό αγώνα 2007-2009 που κατάφερε την υπογραφή κλαδικής σύμβασης και άλλο μετά. Άλλο το ΕΣΥ πριν τα Μνημόνια, άλλο μετά. Άλλο το ΕΣΥ πριν την πανδημία, άλλο μετά. Άλλο πριν τους νόμους Γεωργιάδη, άλλο μετά. Άλλο το ΕΣΥ τώρα και άλλο μετά τις περικοπές που μας περιμένουν λόγω του rearm Europe και τα 10 δις που θα πάνε στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Άλλο τώρα και άλλο μετά την μετατροπή του σε ΝΠΙΔ.

Καταλήγοντας, αν πλειοψηφήσει η λογική αυτή τότε ας πούμε στους συναδέλφους και στην κοινωνία να περιμένει καρτερικά να γίνουμε Αμερική. Ας πούμε καθαρά και με ειλικρίνεια ότι μόνο κλιμακούμενη επιδείνωση θα έχουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα.  Ας είμαστε ειλικρινείς και να πούμε ότι μόνο σε μια άλλη κοινωνία και έναν άλλο κόσμο θα υλοποιηθεί το σύνθημα Δημόσια και Δωρεάν Υγεία που γράφουμε στα πανό και τις αφίσες μας. Αν τα εννοούμε όλα αυτά λοιπόν ας καταργήσουμε και την ομοσπονδία και ας την μετατρέψουμε σε έναν όμιλο που θα κάνει ημερίδες για το πώς ήταν η υγεία στη Σοβιετική Ένωση και που θα ζυμώνει την ανάγκη μιας άλλης κοινωνίας στο απώτερο μέλλον.

Γι’ αυτό είναι επικίνδυνη η λογική «τι δημόσιο-τι ιδιωτικό». Γιατί οδηγεί σε τεράστιες αντιφάσεις, ξεδοντιάζει το κίνημα, οδηγεί στην παράλυση, διευκολύνει τον αντίπαλο.

Τέταρτο και τελευταίο. Θα κλείσω με μια προτροπή. Αναζητήστε και διαβάστε το κείμενο που έγραψε ένας συνδικαλιστής από τις συγκοινωνίες. Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε το όνομά του αλλά θα διαβάσω ένα μικρό ενδεικτικό απόσπασμα που μπορεί να είναι βοηθητικό και για την υγεία:

….Ο δεύτερος άξονας που αφορά τον αποκλειστικά κρατικό χαρακτήρα της συγκοινωνίας. Είναι μια παλλαϊκή ανάγκη μια παλλαϊκή απαίτηση, ένα αίτημα ευρύτερης συσπείρωσης όπως απέδειξε η όχι πολύ μακρινή ιστορία του Κλάδου μας. Οι εποχές φυσικά έχουν αλλάξει. Η σαρωτική επιβολή μνημονιακών νεοφιλελεύθερων πολιτικών έχουν επηρεάσει συνειδήσεις, συνδικαλιστές, παρατάξεις, κόμματα. Έχουμε γίνει πολύ ανεκτικοί στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων. Η γενική θέση κατά των κερδών, η θέση για ασφαλείς, φθηνές συγκοινωνίες ΔΕΝ θίγει την καρδιά του προβλήματος, δεν μπορεί να συσπειρώσει και σε τελική ανάλυση να σταθεί εμπόδιο στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων και της αφαίμαξης του δημόσιου πλούτου.

 

*O Δημήτρης Ζιαζιάς είναι εκλεγμένος συνέδρος με το ΕΚΑ(Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή), η τοποθέτηση έγινε στο 12 ο Συνέδριο της ΟΕΝΓΕ (Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας)