Ανακοίνωση Πρωτοβουλίας Αλβανών μεταναστών/τριών και αλληλέγγυων

/0 Comments/in , /by

Εκδίδουμε αυτή την ανακοίνωση με σκοπό την ενημέρωση σχετικά με τον δίκαιο αγώνα της συμπατριώτισσάς μας Virgjinush, για την απόκτηση ιθαγένειας μέσω της δικαστικής οδού.
Σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, είχαμε αναλύσει την τρέχουσα κατάσταση αναφορικά με τη διαδικασία απόκτησης ιθαγένειας και πολιτογράφησης, σημειώνοντας τα εξής:

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια παρατηρείται σημαντική μείωση στον ρυθμό απόδοσης ιθαγένειας. Συγκεκριμένα, από το 2016 έως το 2019 περίπου 113.000 άνθρωποι απέκτησαν ιθαγένεια, δηλαδή 28.500 κατά μέσο όρο ανά έτος. Ωστόσο, από το 2020 έως το 2022, ο μέσος όρος ετησίως ανέρχεται μόλις σε 12.500, λιγότερο από τους μισούς σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Αυτό το φαινόμενο μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Για τα άτομα δεύτερης γενιάς που δικαιούνται ιθαγένεια λόγω σπουδών, οι καθυστερήσεις, ιδίως στην Αθήνα, είναι τεράστιες, με την εξέταση των φακέλων να καθυστερεί έως και τέσσερα χρόνια. Όσον αφορά την πρώτη γενιά μεταναστών/στριών, αντιμετωπίζουμε επιπλέον εμπόδια.

Αρχικά, υπάρχει το τεστ ελληνομάθειας, μια γραπτή εξέταση που απαιτεί γνώσεις ιστορίας, γεωγραφίας και λειτουργίας θεσμών, ερωτήσεις για τις οποίες η πλειονότητα του πληθυσμού δεν διαθέτει γνώση. Τα θέματα περιλαμβάνουν ερωτήσεις όπως «Ποιοι πολέμησαν στη μάχη της Χαιρώνειας;», «Τι ήταν η Φεντερασιόν;», και άλλες παρόμοιες, οι οποίες δεν σχετίζονται άμεσα με τον βαθμό ένταξης των μεταναστών/στριών στην ελληνική κοινωνία.

Κατανοούμε ότι το κράτος έχει το δικαίωμα να αξιολογεί τον βαθμό ενσωμάτωσης των πολιτογραφούμενων ατόμων, αλλά είναι αυτές οι ερωτήσεις οι κατάλληλες για να κρίνουν κάτι τέτοιο;

Αν λάβουμε υπόψη ότι τις ερωτήσεις αυτές καλούνται να απαντήσουν άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών, είναι σαφές ότι τα ποσοστά επιτυχίας είναι εξαιρετικά χαμηλά.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η κατάσταση δυσχεραίνεται ακόμη περισσότερο με την εισαγωγή οικονομικών κριτηρίων, και μάλιστα αναδρομικά. Ο στόχος αυτών των κριτηρίων ήταν να αποδειχθεί η ενεργή οικονομική ένταξη στην ελληνική κοινωνία. Στην πραγματικότητα, με υπουργό Εσωτερικών τον κ. Βορίδη και κυβέρνηση της ΝΔ, θεσμοθετήθηκε ένας ακόμη περιορισμός. Το απαιτούμενο ετήσιο εισόδημα είναι υψηλό, ενώ δεν λαμβάνεται υπόψη η πανδημία του Covid-19, η οποία επηρέασε την οικονομία και μείωσε τα εισοδήματα. Ακόμη και χωρίς την πανδημία, η ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια δεν είναι σε καλή κατάσταση, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι, ιδίως μεγαλύτερης ηλικίας, να βρεθούν άνεργοι. Μετά από 25 χρόνια διαμονής στην Ελλάδα, δεν δικαιούνται πολιτογράφηση;

Η περίπτωση της Virgjinush, αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτή την κατάσταση. Παρότι πέρασε το τεστ ελληνομάθειας και πληρούσε τις προϋποθέσεις βάσει του νομοθετικού πλαισίου που ίσχυε όταν κατέθεσε την αίτησή της, οι νεότερες διατάξεις του νόμου Βορίδη δεν της επιτρέπουν να καλύψει τα απαραίτητα οικονομικά κριτήρια επταετίας.

Αποφάσισε να μην αποδεχθεί αυτή την κατάφωρη αδικία και να διεκδικήσει δικαίωση δικαστικά.

Άσκησε έφεση στην αρνητική απόφαση της διοίκησης, η οποία εκδικάστηκε, αλλά απορρίφθηκε, με δύο από τους τρεις δικαστές να ψηφίζουν κατά και έναν υπέρ. Και οι τρεις δικαστές αναγνώρισαν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση καταπατήθηκε η αρχή της ασφάλειας δικαίου, αφού η κ. Dedja υπέβαλε την αίτησή της υπό διαφορετικό νομικό πλαίσιο, χωρίς το δικαίωμα μεταβατικής περιόδου. Παρ’ όλα αυτά, οι δύο από τους τρεις δικαστές αποφάνθηκαν ότι η διάταξη περί ασφάλειας δικαίου αφορά μόνο τους Έλληνες πολίτες.

Χωρίς άλλη επιλογή, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας για δικαίωση. Η δικάσιμος δεν έχει οριστεί ακόμη, αλλά αναμένεται εντός του επόμενου εξαμήνου, μαζί με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.

Σημειώνουμε ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα δικαστήρια δικαίωσαν μετανάστες, αλλά η διοίκηση αρνείται να εκτελέσει τις αποφάσεις. Υπάρχει η πιθανότητα το ίδιο να συμβεί και στην περίπτωση της Virgjinush, και ενδέχεται η υπόθεση να φτάσει μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ως Πρωτοβουλία Αλβανών Μεταναστών/στριών και αλληλέγγυων, κατανοούμε ότι οι αποφάσεις αυτές είναι πολιτικές. Πιστεύουμε πως περιπτώσεις κατάφωρης αδικίας, όπως αυτή, αξίζουν την αμέριστη υποστήριξή μας. Μέσω της ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης και της ανάδειξης αυτών των αδικιών και διακρίσεων, στοχεύουμε να φέρουμε τους υπαίτιους προ των ευθυνών τους.

Για αυτόν τον λόγο, καλούμε συλλογικότητες μεταναστών/στριών, πολιτικές οργανώσεις, φορείς, κόμματα και μέσα μαζικής ενημέρωσης να αναδείξουν αυτήν την υπόθεση και να αναλάβουν δράση για τα χρονίζοντα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στην Ελλάδα.

Αθήνα 16/11/2024

Σχόλιο του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας για την προφυλάκιση του Ν.Ρωμανού

/0 Comments/in , /by

Ανακοινώθηκε την Παρασκευή η προσωρινή προφυλάκιση του Ν. Ρωμανού, ο οποίος αρνείται κάθε κατηγορία.

Το δικαστικό και αστυνομικό πλέγμα αποδεικνύει ξανά τον ρόλο του ως υποχείριο των πολιτικών σκοπιμοτήτων, εργαλείο εκφοβισμού, καταστολής και ποινικοποίησης τόσο των κοινωνικών σχέσεων, όσο και της πολιτικής στράτευσης αλλά και ολόκληρων πολιτικών χώρων.

Ο Ν.Ρωμανός έχει πληρώσει με το παραπάνω τις «επιλογές» του στο παρελθόν. Εκτός από την ελευθερία του και την παιδική του ηλικία, το σύστημα προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να του στερήσει τις εκπαιδευτικές του άδειες και σήμερα προσπαθεί να τον καταστίσει μόνιμο και παντός καιρού ένοχο.

Πρόκειται για ένα τραγελαφικό κυνήγι μαγισσών που σημαδεύει ζωές, χτίζοντας καριέρες και επιβάλλοντας την ατζέντα του “νόμος και τάξη”.

Μερικές ρητορικές ερωτήσεις:

– Που ήταν η πυγμή των δικαστηρίων σας στην υπόθεση του ναρκόπλοιου Noor1, όπου ούτε ένας μάρτυρας δεν παρέμεινε ζωντανός και οι εισαγγελείς παραιτούνταν ο ένας μετά τον άλλον;

– Πού ήταν η ετοιμότητα της αστυνομίας σας στη γυναικοκτονία της Κυριακής, στην εξώπορτα του Αστυνομικού Τμήματος Αγίων Αναργύρων;

– Πού ήταν οι θεσμοί σας όταν η μισή κυβέρνηση παρακολουθούσε την άλλη μισή, μαζί με ηγέτες πολιτικών κομμάτων, σε συνεργασία με τη μαφία και ισραηλινές εταιρείες πολέμου;

– Που ήταν η δικαιοσύνη σας στην υπόθεση του βασανισμού και της δολοφονίας των Β. Μάγγου και Κ. Μανιουδάκη;

– Που είναι το κράτος δικαίου σας στην συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών;

Ο Ν. Ρωμανός άφησε το δακτυλικό του αποτύπωμα στο φέρετρο του δολοφονημένου από μπάτσο 15χρονου φίλου του. Δίπλα σε αυτό το στίγμα για τους πολιτικούς αυτουργούς εκείνης της δολοφονίας προστίθεται η σημερινή εκδικητική μανία κράτους και κυβέρνησης απέναντι του.

Η πολιτική αντιπαράθεση δυναμώνει την αριστερά, ο χουλιγκανισμός την αναξιοπιστία της!

/0 Comments/in /by

Για άλλη μια χρονιά χθες γίναμε μάρτυρες της ντροπιαστικής εικόνας ξύλου μεταξύ πολιτικών οργανώσεων (ΑΡ.Α.Σ-ΑΡΙ.Σ) στο Πολυτεχνείο.

Την ίδια ώρα που οικογένειες με μικρά παιδιά κατέθεταν γαρύφαλλα στο μνημείο, τη στιγμή που κόσμος μαζεύτηκε να τιμήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου, εφαρμόζοντας καθαρά χουλιγκάνικες τακτικές οργανώσεις που αναφέρονται στην αριστερά (!) παίζουν ξύλο με κράνη που καταλήγει σε ανοιγμένα κεφάλια.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ένας κεντρικός πολιτικός αγώνας απέναντι στην Χούντα και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ένας αγώνας που απέδειξε τη δύναμη της νεολαίας και του λαού και άφησε παρακαταθήκη για τους αγώνες που ακολούθησαν και ακολουθήσουν. Πώς ακριβώς τέτοιες πρακτικές βοηθούν στην τιμή της μνήμης του Πολυτεχνείου και τους αγώνες του σήμερα;

Σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα συλλογικά οράματα και οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα. Σε μια εποχή που η υποχώρηση της αριστεράς, ο αρνητικός συσχετισμός και η λυσσαλέα επίθεση του αντιπάλου στην αριστερά και ότι πρεσβεύει είναι τόσο μεγάλος, ποιον ακριβώς βοηθάνε αυτές οι λογικές και οι εικόνες; Τον κόσμο που αγωνίζεται; Τη χαμένη αξιοπιστία της αριστεράς; Κανέναν. Μόνο τα ΜΜΕ, τη κυβέρνηση, το κράτος που αφορμή ψάχνουν (και πολύ καλά τη βρίσκουν) να σπιλώσουν ακόμα παραπάνω την εικόνα της αριστεράς.

Μια αριστερά που θέλει να είναι χρήσιμη και στο σήμερα αλλά και διαχρονικά πρέπει να ασκεί κριτική και να κάνει πολιτική αντιπαράθεση. Είναι ντροπή η λογική της επιβολής με τη βία στον άλλο αριστερό και αποδεικνύει ότι η ιδεολογική νίκη του εκμεταλλευτικού συστήματος αφορά σε μεγάλο βαθμό και την αριστερά.

Οι χουλιγκανισμοί και το ξύλο δεν χωράνε στον εορτασμό του Πολυτεχνείου.

 

Ανιστόρητη και επικίνδυνη η ανακοίνωση της ΚΝΕ για το Πολυτεχνείο.

/0 Comments/in /by

Ένα διαρκές σχέδιο αναθεώρησης της ιστορίας είναι σε εξέλιξη. Η ιστορία ξαναγράφεται για να βολεύει την αστική εξουσία και την άρχουσα τάξη. Σε αυτό το ξαναγράψιμο της ιστορίας, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ συμβάλουν αρνητικά και επικίνδυνα.

Γράφει η ΚΝΕ στην ανακοίνωσή της, με τίτλο «Στη σύγκρουση με τη δικτατορία του κεφαλαίου γινόμαστε πιο δυνατοί»:

Η στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 ήταν άλλη μια βάρβαρη μορφή διακυβέρνησης της εξουσίας των καπιταλιστών. Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια. Άλλαξε η πολιτική μορφή της εξουσίας του κεφαλαίου, υπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα, των καπιταλιστών και των διεθνών τους συμμάχων, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.

Το «κόλπο» ξεκινάει ήδη από τον τίτλο με την φράση «δικτατορία του κεφαλαίου». Ένας χυλός, ίσα για να αναφερθεί η λέξη δικτατορία. Είναι στα αλήθεια ίδια η δικτατορία των συνταγματαρχών που ενορχηστρώθηκε από τις ΗΠΑ και την CIA, με τη δικτατορία του κεφαλαίου γενικά, που είναι η αστική δημοκρατία, ο καπιταλισμός, το σύστημα στο οποίο ζούμε και σήμερα;

Και αν είναι ίδια, καθώς καπιταλισμό είχαμε και πριν την χούντα, και κατά τη διάρκεια της χούντας, και μετά τη Χούντα, μήπως αδίκως ή ματαίως έγινε το Πολυτεχνείο;

Για το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, πλέον δεν υπάρχει ούτε Ιμπεριαλισμός, ούτε ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, ούτε CIA. Τι και αν μαστίζεται ο πλανήτης εδώ και δεκαετίες από χούντες, δικτατορίες, κυβερνήσεις μαριονετών, πολύχρωμες «επαναστάσεις», πραξικοπήματα, επεμβάσεις, δολοπλοκίες των μυστικών υπηρεσιών, πολέμους και στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ;

Τι κι αν τότε, τις μέρες του Πολυτεχνείου, υπήρχαν συνθήματα εναντίον των ΗΠΑ, εναντίον των δικτατοριών που έστηναν σε όλο τον κόσμο, με πιο πρόσφατο το πραξικόπημα εναντίον του Αλιέντε στη Χιλή, τον Σεπτέμβριο του 1973; Τι κι αν όλος ο κόσμος καταλάβαινε ότι ο κοινός αγώνας ενάντια στον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό ενώνει τους λαούς όλου του κόσμου; Τι κι αν υπήρχε ένα έντονο αντιαμερικανικό αίσθημα, προϊόν της λαϊκής σοφίας που καταλαβαίνει την πραγματικότητα; Τι και αν σήμερα φαίνεται πιο έντονα και πιο καθαρά ότι ο βασικός εμπρηστής του πολέμου και αποσταθεροποιητικός παράγοντας είναι το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής;

Όλα αυτά πρέπει να θαφτούν. Σε αυτή την κατεύθυνση βάζει το λιθαράκι της η πένα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Ας απαντήσει η ΚΝΕ: Η αστική εξουσία και η «δικτατορία του κεφαλαίου» στην Ελλάδα δεν σώθηκε τη δεκαετία του 40 αποκλειστικά και μόνο χάρη στην επέμβαση των Άγγλων αρχικά, και στη συνέχεια των Αμερικάνων, ενάντια στο λαϊκό κίνημα, ενάντια στην Εθνική Αντίσταση, στο ΕΑΜ και στον ΔΣΕ;

Το πρόβλημα δεν είναι απλώς μια ανακοίνωση. Το δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ που αφορά την περίοδο 1967 – 1974, λίγο ή πολύ υποστηρίζει ότι η χούντα ήταν αποκλειστικά ελληνικό κατασκεύασμα, χωρίς εμπλοκή, εφοδιασμό και οργάνωση από τον ξένο παράγοντα, τις ΗΠΑ και τις μυστικές τους υπηρεσίες. Κατά το ΚΚΕ, κακώς ο λαός θεωρεί ότι η Χούντα ήταν αμερικανοκίνητη, ίσως οι ΗΠΑ να μην ήξεραν τίποτα για τους πραξικοπηματίες. Η στήριξη των ΗΠΑ προς τη Χούντα δεν είχε ιδιαίτερη σημασία και τα συνθήματα στην πύλη του Πολυτεχνείου «Έξω οι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ» μάλλον ήταν αποπροσανατολιστικά.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βγαίνει πιο αθώος από ποτέ. Άμοιρος ευθυνών, απλά παρακολουθούσε τις εξελίξεις χωρίς να φταίει, χωρίς να εμπλέκεται, χωρίς να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, χωρίς να επεμβαίνει στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας μετά τον πόλεμο!

Στην ίδια ανακοίνωση η ΚΝΕ αναρωτιέται:

Προστάτεψαν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η τότε ΕΟΚ (σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση) τον ελληνικό λαό, το 1967, όταν επιβλήθηκε η Χούντα; Ίσα-ίσα, στήριξαν ή ανέχθηκαν την επιβολή της!

Η χούντα «επιβλήθηκε». Σε παθητική φωνή. Δεν την επέβαλαν, ούτε την σχεδίασαν οι Αμερικανοί. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ ευθύνονται όχι γιατί επέβαλαν καθεστώς ανωμαλίας στην Ελλάδα που κατέληξε στη δικτατορία της 21ης Απριλίου, αλλά γιατί απλώς δεν προστάτευσαν την Ελλάδα ενάντια στα ύπουλα σχέδια των συνταγματαρχών, που μόνοι τους σχεδίασαν το πραξικόπημα.

Το κεντρικό σύνθημα του ΚΚΕ στο Πολυτεχνείο είναι «Έξω η Ελλάδα από τον Πόλεμο». Τι σημαίνει πραγματικά αυτό, κανείς δεν ξέρει. Κακό πράγμα ο πόλεμος και η Ελλάδα πρέπει να μείνει έξω από αυτόν. Ξανά καμία αναφορά στον ιμπεριαλισμό, στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ. Υπάρχει μόνο το κεφάλαιο και η αστική εξουσία.

Σήμερα το αντιαμερικανικό και αντιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν είναι της έντασης και της ποιότητας προηγούμενων δεκαετιών. Σε αυτό έχουν βάλει το χέρι τους η εγχώρια αστική διανόηση, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τώρα και το ΚΚΕ. Το πρόβλημα με το ΚΚΕ δεν είναι όμως απλώς «ιστορικό» ή ακαδημαϊκό. Αγωνιστές αφοπλίζονται επί της ουσίας στον αγώνα ενάντια στον Ιμπεριαλισμό.

Η ΚΝΕ του 73 έβλεπε ένα σκέτο αντιδικτατορικό αγώνα, χωρίς αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα. Στόχευε σε μια ομαλή μετάβαση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στην “εξουσία των καπιταλιστών”, αλλά η πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού και του φασιστικού καθεστώτος, η οποία πραγματικότητα προφανώς και επηρέαζε τα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, μετέτρεψε το Πολυτεχνείο σε μια αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική εξέγερση.

Η ΚΝΕ του 2024, αν είχαμε χούντα υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ, δεν θα ζητούσε να πέσει η Χούντα και να φύγουν οι ΗΠΑ. Με δυο λόγια, δεν θα ένωνε τον λαό στα κρίσιμα πολιτικά αιτήματα. Θα «ζύμωνε» την ανάγκη να πέσει η «καπιταλιστική εξουσία» γενικά. Στο δια ταύτα τίποτα. Το πολύ πολύ να καλούσε τον λαό να βγάλει τα συμπεράσματά του και να «δυναμώσει το κόμμα».

Φαίνεται κωμικό, αλλά δεν είναι. Είναι τραγικό.

Οι Κρητικοί στους δρόμους ενάντια στη διάλυση των Δημόσιων Δομών Υγείας!

/0 Comments/in , /by

Την Τετάρτη 6/11/24 πραγματοποιήθηκε Παγκρήτιο Συλλαλητήριο για την Υγεία στο Ηράκλειο. Σύσσωμα τα σωματεία εργαζομένων στην υγεία και οι ενώσεις των ιατρών μαζί με τον λαό της Κρήτης έδειξαν την αντίθεσή τους στο «Νέο Υγειονομικό χάρτη» που συγχωνεύει και κλείνει μονάδες υγείας, ιδιωτικοποιεί δομές ψυχικής υγείας και εξαναγκάζει τον λαό να βάλει το χέρι ακόμα πιο βαθιά στην τσέπη για να έχει πρόσβαση στην περίθαλψη.

Οι συγκεκριμένες πρακτικές αποτελούν πολιτικές τομές που γυρνούν τη Δημόσια Περίθαλψη στην προ-ΕΣΥ εποχή. Συγκεκριμένα, στο νησί μας, τους τελευταίους μήνες ο βαθμός της υποστελέχωσης έχει ενταθεί ακόμα περισσότερο, με το Βενιζέλειο Νοσοκομείο (Ηράκλειο) να αντιμετωπίζει σοβαρό ζήτημα βιωσιμότητας, με βασικές ειδικότητες όπως ακτινολόγοι, αναισθησιολόγοι, παθολόγοι να βρίσκονται πλέον με το σταγονόμετρο. Η απάντηση της κυβέρνησης με τις 3μηνες συμβάσεις σε ιδιώτες μας υπενθύμισε την απέχθειά τους να προκηρυχτούν μαζικά θέσεις εργασίας, με αυξημένους μισθούς και ανθρώπινα ωράρια εργασίας.Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στο Ηράκλειο – το οποίο «πρωτοστατεί» και διενεργεί απογευματινά χειρουργεία από τον 3/24 – οι χειρουργικές λίστες αναμονής ξεπερνούν τους 2000 ασθενείς και η μοναδική Παιδοψυχιατρική κλινική στην Κρήτη έχει μείνει με έναν γιατρό. Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση στην υπόλοιπη Κρήτη. Στα ανατολικά, το νοσοκομείο της Σητείας λειτουργεί ουσιαστικά σαν Κέντρο Υγείας, χωρίς πλήρη εφημεριακή κάλυψη από αναισθησιολόγο και καρδιολόγο, με την παθολογική κλινική κλειστή, με τη μοναδική ακτινολόγο να αποχωρεί το προσεχές διάστημα και το κοντινότερο νοσοκομείο να είναι αυτό του Αγίου Νικολάου, που αντιμετωπίζει αντίστοιχα προβλήματα.Η Ιεράπετρα λειτουργεί με ένα νοσοκομείο που προσπαθούν μανιωδώς να το υποβαθμίσουν – κλείσουν τα τελευταία 15 χρόνια και το οποίο βρίσκεται εν ζωή λόγω των μαζικών κινητοποιήσεων των κατοίκων της Ιεράπετρας. Στα δυτικά, στα Χανιά, οι αγροτικοί ιατροί καλούνται να καλύψουν πολλές φορές και μόνοι τους το τμήμα επειγόντων περιστατικών, με τον διευθυντή της χειρουργικής κλινικής να παραιτείται εκφράζοντας αντίστοιχους προβληματισμούς ασφάλειας. Το Ρέθυμνο εφημερεύει με παθολόγους που μετακινούνται από το Ηράκλειο και με εντέλλεσθε από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ). Μία ΠΦΥ που βρίσκεται ήδη υπό διάλυση, με υποστελεχωμένα κέντρα υγείας, αποκεντρωμένες μονάδες που λειτουργούν στον αυτόματο και ασθενοφόρα με το σταγονόμετρο.

Σε αυτό το πλαίσιο, και με το λαό στους δρόμους της Κρήτης, η κυβέρνηση συνεχίζει και εντείνει τη διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων του νησιού μας με το νέο Υγειονομικό χάρτη, μετακυλύει το κόστος της περίθαλψης ολοένα και περισσότερο στις τσέπες του λαού (πιο πρόσφατο παράδειγμα τα απογευματινά χειρουργεία) και προχωρά την ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων. Η κατεύθυνσή της, να υποβαθμίσει τα περιφερειακά νοσοκομεία του νησιού και να τα μετατρέψει σε υποστελεχωμένους «σταθμούς ΤΕΠ» που θα διακομίζουν περιστατικά στα κεντρικότερα νοσοκομεία, θα δημιουργήσει επικίνδυνες συνθήκες αν συνυπολογίσουμε τα δυσπρόσιτα χωριά της Κρήτης, τον περιορισμένο αριθμό ΕΚΑΒ και το οδικό δίκτυο.

Οι κινητοποιήσεις στην Κρήτη δείχνουν όχι μόνο την αμφισβήτηση στη διάλυση των δημόσιων δομών Υγείας αλλά και την εμπιστοσύνη του κόσμου στο ΕΣΥ. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματικές νίκες και συνθήκες πίεσης, το ζήτημα της Υγείας θα πρέπει να γίνει υπόθεση του λαού και όχι μόνο των υγειονομικών.

Ευθύνη και καθήκον όλων μας να κάνουμε κοινή μας υπόθεση το αίτημα πραγματικά Δημόσιας και Δωρεάν Υγείας, χωρίς ταξικούς και οικονομικούς φραγμούς. Να υπερασπιστούμε το δημόσιο ΕΣΥ και την ουσία του, ως το μοναδικό απάγκιο την ώρα της ανάγκης για τους φτωχούς, τους μη έχοντες, τους άνεργους, τους ανασφάλιστους, την πλειοψηφία του λαού. Να εναντιωθούμε σε οποιαδήποτε υποβάθμιση ή κλείσιμο δομών υγείας. Να γίνει παλλαϊκό αίτημα η κατεπείγουσα ενίσχυσή του από τον κρατικό προϋπολογισμό, οι αναγκαίες προσλήψεις, οι αυξήσεις μισθών.

50 χρόνια μετά την πτώση της χούντας, ο συνδικαλισμός διώκεται (ξανά). Υπάρχει κανείς να υπερασπιστεί τα δημοκρατικά δικαιώματα;

/0 Comments/in , /by

Την Τρίτη 23/10 τρεις εκπαιδευτικοί, μέλη της ΕΛΜΕ Πειραιά θα βρεθούν ενώπιον του ερωτήματος αν θα βγουν σε δυνητική αργία (απόλυση για συγκεκριμένο διάστημα με παροχή μικρού κλάσματος του μισθού) ή για την περίπτωση του συμβασιούχου εκπαιδευτικού, αν απολυθεί. Είναι οι 3 πρώτες περιπτώσεις, από τις 9 συνδικαλιστικές διώξεις  – μέσα σε αυτές και η δική μου – που ξεκίνησαν εδώ και 1,5 χρόνο στους εκπαιδευτικούς του Πειραιά. Ο λόγος; Μην ψάχνετε για επεισόδια, άσκηση βίας ή τέτοια πράγματα. Ο Γ. Καββαδίας ας πούμε διώκεται – ανάμεσα στα άλλα – γιατί αρθρογραφεί στο διαδίκτυο και κάνει κριτική στην κυβέρνηση, ο Π. Χουντής γιατί συμμετείχε στην διαδήλωση για τον Γρηγορόπουλο το 2020 ενώ υπήρχαν οι απαγορεύσεις λόγω κόβιντ, η Χ. Χότζογλου γιατί δεν έβαλε μέσα στην τάξη τους μαθητές που έκαναν αποχή ενάντια στην επίσκεψη επιθεωρήτριας και ο υποφαινόμενος γιατί έπεισε συναδέλφους του να συμμετέχουν σε στάση εργασίας κατά τις εξετάσεις τύπου PISA και… δημιουργήθηκε αναστάτωση στο σχολείο (ως είθισται σε απεργίες και στάσεις εργασίας)!

Όλα αυτά φαίνονται αστεία. Και είναι. Ο πραγματικός όμως λόγος είναι γιατί η κυβέρνηση θέλει να τελειώνει με τις μεταπολιτευτικές πρακτικές αντίστασης που ειδικά στους εκπαιδευτικούς χώρους δημιουργούσαν μια σειρά καθυστερήσεις στις πολιτικές της εμπορευματοποίησης. Αλλά κυρίως δημιουργούσαν θέμα γοήτρου στα ακροδεξιά μιας δεξιάς κυβέρνησης. Η μεταπολιτευτική αριστερή ηγεμονία στον δρόμο και στους χώρους δουλειάς και σπουδών, που έλεγε και ο Άδωνις Γεωργιάδης, πρέπει να τελειώνει μια για πάντα. Όπως έκανε σημαία της την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και το «τέλος της ανομίας» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, έτσι στα σχολεία σημαία έγινε η προώθηση της αξιολόγησης και η μη ανοχή στην εδώ και 3 δεκαετίες αντίσταση που εμποδίζει την εφαρμογή της.

Οι 9 εκπαιδευτικοί του Πειραιά πριν 1,5 χρόνο ήμασταν ένα πείραμα προς παραδειγματισμό. Έκτοτε οι συνδικαλιστικές διώξεις σε εκπαιδευτικούς είναι πολλές δεκάδες, σε ολόκληρη την χώρα και με κεντρικό ζήτημα την αξιολόγηση. Νηπιαγωγοί γιατί δεν συμμετέχουν στην αξιολόγηση, δασκάλες γιατί έδωσαν ανακοίνωση στα παιδιά να την δώσουν στους γονείς τους, που εξηγούν γιατί αντιδρούν στην μετατροπή του δημοτικού σε εξεταστικό κάτεργο μέσω του πολλαπλασιασμού των διαγνωστικών εξετάσεων,  νεοδιόριστοι γιατί συμμετέχουν σε συνταγματικά κατοχυρωμένη απεργία από την αξιολόγηση.

Υπερβολικά συστημική η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση

Να διατυπώσουμε μια «θεωρία συνομωσίας». Η ΕΛΜΕ Πειραιά είναι το σωματείο-πρότυπο του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ στους εκπαιδευτικούς. Πρώτη δύναμη, στα όρια της αυτοδυναμίας. Κι όμως οι 8 από τους 9 διωκόμενους είναι από άλλη παράταξη, της μειοψηφίας. Αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό το περίεργο για ένα τόσο «ταξικό» σωματείο. Τι έκανε το σωματείο-πρότυπο για να προστατεύσει τα μέλη του που κινδυνεύουν με απόλυση λόγω συνδικαλιστικής δράσης; Δεν θα βάλουμε το ημερολόγιο δράσεων, γιατί αυτά τα καταλαβαίνουν μόνο οι εκπαιδευτικοί του Πειραιά. Θα πούμε 3 χαρακτηριστικές στιγμές. Πρώτον «μάλωσαν» διωκόμενους γιατί έκαναν πράξη την κατεύθυνση του σωματείου (αντίσταση στην αξιολόγηση) χωρίς να πάρουν πρώτα την έγκριση του ΔΣ. Μεθερμηνευόμενο  τα ήθελες και τα έπαθες. Δεύτερον καταψήφισαν πρόταση για να καλύψει η ΕΛΜΕ – ως οφείλει – έξοδα δικηγόρου για νομικές ενέργειες, γιατί οι διωκόμενοι διάλεξαν οι ίδιοι δικηγόρο. Τρίτον σε επικοινωνία σωματείων απάντησαν ότι το θέμα των διώξεων είναι μειοψηφικό και πρέπει να αλλάξουμε ατζέντα και να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα… Όλοι οι παροικούντες εντός/εκτός και επί τα αυτά του Υπουργείου Παιδείας έχουν πάρει το μήνυμα. Το ΚΚΕ δεν θα αντιδράσει στο θέμα των συνδικαλιστικών διώξεων, μιας και οι διωκόμενοι «δεν είναι δικοί του». Άρα το πεδίο, όσον αφορά «το κόμμα της εργατικής τάξης» είναι καθαρό.

Η δε πάλαι ποτέ «ριζοσπαστική αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ κρατάει έως και ανοιχτά δεξιά και αλήτικη στάση. Εκπρόσωπος τους στην ΟΛΜΕ ειρωνεύεται διωκόμενο ότι αφού ήθελε επαναστατική γυμναστική ας το λύσει μόνος του. Για την κινητοποίηση που έχει οριστεί στις 23/10 στις 10.00 πμ, ενώ έχουν απεργία οι δάσκαλοι, η ΟΛΜΕ – με συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, δεν καλεί σε απεργιακή κινητοποίηση, ενώ οι 3 εκπαιδευτικοί είναι μέλη σωματείου της!!!

Πέρα από τις κοντόθωρες λογικές που καθορίζονται από ανόητους υπολογισμούς του τύπου αν το κράτος καταστείλει και κοντύνουν οι παρεμβάσεις (παράταξη εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ) και οι σύμμαχοί τους, θα κερδίσει ο δικός μου ο πολιτικός χώρος, υπάρχει μια ακόμα πιο επικίνδυνη λογική που εξηγεί τις πλάτες που κάνουν στην κυβέρνηση αυτοί οι δύο χώροι στις συνδικαλιστικές διώξεις εκπαιδευτικών.

Όταν ψηφίστηκε ο νόμος για την αξιολόγηση πριν 4 χρόνια στην ουσία θεωρούσαν την αντίσταση σε αυτήν, χαμένη υπόθεση. Είτε γιατί συμφωνούν με πλευρές της αξιολόγησης, είτε γιατί μετρώντας τον συσχετισμό εκλογικά και μόνο, θεώρησαν ότι είναι ένα δύσκολο πεδίο να δοθούν απαντήσεις στην κυβερνητική πολιτική, ειδικά στα πιο συντηρητικά ακροατήρια. Τα παραπάνω έχουν ειπωθεί με όλους τους τρόπους και θα γελοιοποιηθεί όποιος τα αμφισβητήσει. Ωστόσο τέσσερα χρόνια τώρα ΟΛΜΕ και ΔΟΕ σύρονται σε αποφάσεις μερικής έστω αντίστασης στην αξιολόγηση, λόγω της δράσης στην βάση των εκπαιδευτικών ενός συγκεκριμένου χώρου σε συμμαχία ειδικά με τους νέους εκπαιδευτικούς και σε κόντρα σε όλο το κοινοβουλευτικό πολιτικό μπλοκ. Αυτή η αντίσταση έχει δώσει αποτελέσματα. Έχει απονομιμοποιήσει την αξιολόγηση μέσα στους εκπαιδευτικούς που θεωρούσαν ότι χρειάζεται κάποια αξιολόγηση. Δεν έχει επιτρέψει συμβούλους και επιθεωρητές να επιβάλλουν απλήρωτες υπερωρίες και έξτρα εργασιακό φόρτο, όπως έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν. Έχει καθυστερήσει την κυβερνητική πολιτική σε βασικά στοιχήματα (ελεύθερη επιλογή σχολείου, ΑΣΕΠ κ.α.). Έχει δημιουργήσει ερωτήματα και σε γονείς που βλέπουν ότι η κυβέρνηση προωθεί τα σχολεία των 27 μαθητών ανά τμήμα ή κόβει τους εκπαιδευτικούς της ειδικής αγωγής και κατά τ’ άλλα υποτίθεται ότι θέλει την αξιολόγηση για να βελτιώσει το εκπαιδευτικό σύστημα. Άρα αυτή η αντίσταση έχει παράξει ορατά αποτελέσματα, έστω μικρά. Η εξ’ αρχής συνθηκολόγηση με την κυβερνητική πολιτική το μόνο που παρήγαγε είναι η γκρίνια των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΟΛΜΕ γιατί ο Πιερρακάκης τους… αποφεύγει στα ραντεβού.

Τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι σοβαρή υπόθεση

Πριν 57 χρόνια, με τον ν. 129/1967 η χούντα αλλάζει το διοικητικό καθεστώς, ξεκινούν εκατοντάδες διώξεις εκπαιδευτικών και μεμιάς απολύει 260. Έτσι επικράτησε η σιγή νεκροταφείου μέσα στα σχολεία, κατά την επταετία.

Σήμερα δεν έχουμε χούντα αλλά ζούμε ένα ρεβανσιστικό γκρέμισμα σε ότι θυμίζει την κατά Άδωνι «μεταπολιτευτική αριστερή ηγεμονία». Από τον αντιαμερικανισμό και τον συνδικαλισμό, μέχρι την δυνατότητα να αναζητείται δικαιοσύνη και τιμωρία μέσω μιας συναυλίας (Τέμπη).

Οι ριζοσπαστικές πρακτικές εργαζομένων της τριετίας 2010-2013 κατά την αντίσταση στα μνημόνια, δεν πρέπει να επαναληφθούν. Το κράτος θωρακίζεται.

Αν περάσουν οι απολύσεις στην εκπαίδευση και αν περάσει η τιμωρητική και φρονηματική αξιολόγηση, τα δημόσια σχολεία θα θυμίζουν έντονα τα ιδιωτικά. Με γονείς πελάτες και εργαζόμενους χωρίς ωράριο, δικαιώματα, ελεύθερο χρόνο, παιδαγωγική ελευθερία.

Οι συγκεντρώσεις την Παρασκευή 18/10 στις 18.30 στο Σύνταγμα και την Τετάρτη 23/10 στις 10.00 στην Περιφερειακή Διεύθυνση Αττικής πρέπει να είναι μαζικές και να σταματήσει το ΔΣ της ΟΛΜΕ να αδιαφορεί ή μάλλον το «κρέμασμα» προς παραδειγματισμό των 3 εκπαιδευτικών. Η στάση τους είναι ατιμωτική για μια ιστορική ομοσπονδία 100 ετών.

Το μεταπολιτευτικό σύνταγμα για πολύ συγκεκριμένους λόγους υπερασπίζεται το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό. Αυτό βάλλεται σήμερα. Θέλουμε να γυρίσουμε το ρολόι 50 χρόνια πίσω;

Δημήτρης Μητρόπουλος,
Πρόεδρος ΕΛΜΕ Ν. Σμύρνης, Καλλιθέας, Μοσχάτου
πρώην μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Πειραιά

ΥΓ: Ο παιδαγωγός Μιχ. Παπαμαύρος -απολυμένος για φρονηματικούς λόγους από το 1931 – είχε ακόμη την ψυχική αντοχή να γράψει το βιβλίο Σύστημα Νέας Παιδαγωγικής, το 1961. Για να ζήσει πουλούσε ο ίδιος το βιβλίο του σε εκπαιδευτικούς, επισκεπτόμενος σχολεία. Το μετεμφυλιακό κράτος βρήκε ένοχο τον ηλικιωμένο παιδαγωγό (70 χρονών τότε) για τα ακόλουθα αδικήματα:

-Επιδίωξη «εφαρμογής ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος…

-Παράνομη έκδοση και διανομή εντύπων.

Τον άλλο χρόνο ο επικίνδυνος παιδαγωγός πέθανε.

Εργατικά ατυχήματα και μοντέλο απασχόλησης. Ένταση του ρυθμού εργασίας & εργατικό ατύχημα

/0 Comments/in , /by

Νεκρός εργάτης, 31 ετών, που εκτελούσε εργασίες ανακαίνισης ξενοδοχείου στην Κέρκυρα. Είναι ο 7ος μέσα σε 5 ημέρες, σε περίπου 108 νεκρούς εργάτες για το 2024. Το 2023, η Ελλάδα σημείωσε μαύρο ρεκόρ στα εργατικά ατυχήματα, με 182 νεκρούς και 286 τραυματίες. Διπλασιασμός απο το 2022.

Η κατάσταση της ανασφάλειας στους χώρους εργασίας και το φαινόμενο του burnout αναδεικνύουν σοβαρά προβλήματα στην γενική ρύθμιση της εργασίας. Ο μέσος όρος πραγματικής εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλότερος από τον ευρωπαϊκό: ανέρχεται στις 36,1 ώρες στην ΕΕ, στην Ελλάδα όμως ο αριθμός αγγίζει τις 39,8 ώρες.

Οι αλλαγές στη νομοθεσία που διευκολύνουν την ελαστικοποίηση των ωραρίων, όπως η αύξηση των υπερωριών και η 6ήμερη εργασία ή το χάος της αδήλωτης εργασίας τις Κυριακές, η πλήρης απουσία μέτρων και ελέγχων της εφαρμογής των ωραρίων, επιτείνουν την κατάσταση αυτή, συμβάλλουν στην κόπωση και στην απροσεξία και, επομένως, το δυστύχημα. Η εντατικοποίηση της εργασίας και η αύξηση των ωρών εργασίας αποτελούν καθοριστικό λόγο για την αύξηση των ατυχημάτων, αλλά δεν εμφανίζεται σε καμία νομοθεσία ή δικαστική απόφαση.

Η εντατικοποίηση του ρυθμού εργασίας πάνω από ένα ανεκτό όριο αντιστρατεύεται το πλέγμα νομοθετικής προστασίας σχετικά με την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων, σωματική και ψυχική. Αντίκειται, επίσης, στο προστατευτικό πλαίσιο της καλής πίστης, η οποία επιβάλλει στους εργοδότες να σέβονται φυσικά και ψυχικά όρια στην αντοχή των εργαζομένων.

Όπως άλλωστε το Π.Δ. 88/1999, με τίτλο “ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΕ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΔΗΓΙΑ 93/104/ΕΚ”, ορίζει στο άρθρο 13:

“Ο εργοδότης που προτίθεται να οργανώσει την εργασία με ένα ορισμένο ρυθμό πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη γενική αρχή της προσαρμογής της εργασίας στον όνθρωπο, ιδίως προκειμένου να περιοριστεί η μονότονη και η ρυθμική εργασία, σε συνάρτηση με το είδος της δραστηριότητας και τις  απαιτήσεις ασφάλειας και υγείας, ιδιαίτερα όσον αφορά τα Διαλείμματα του χρόνου εργασίας”. Ακόμα ένα παράδειγμα, όπου αποφάσεις που οδηγούν στην αύξηση ενός ορισμένου ρυθμού εργασίας ελέγχονται ως προς την νομιμότητά τους.

Μοντέλο απασχόλησης & ένταση του ρυθμού εργασίας

Η εντατικοποίηση του ρυθμού εργασίας δεν αποτελεί, φυσικά, μόνο θέμα ωραρίου. Η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, η εξαφάνιση των Συλλογικών Συμβάσεων εργασίας και των ελάχιστων όρων προστασίας, οι διαρκείς περικοπές στις αποζημιώσεις απόλυσης και τους μισθούς υπερημερίας των εργαζομένων ενισχύουν την ατομική ανασφάλεια του εργαζομένου.

Αλλά και η εισαγωγή της επισφάλειας εντείνει τους ρυθμούς παραγωγής και την εκμετάλλευση του τακτικού προσωπικού γεγονός που εντείνει το εργασιακό στρές και το burnout.  Η επικράτηση του μοντέλου εξαγωγής εργασίας μέσω Outsourcing, η διαρκής ανανέωση με δανεισμένους συναδέλφους ή έκτακτους συναδέλφους,, η κυριαρχία της μαύρης και επισφαλούς εργασίας, διαμορφώνουν την εικόνα μίας συνολικά ρευστής εργασιακής συνθήκης, στην οποία οποτεδήποτε μπορείς να αντικατασταθείς από κάποιον φθηνότερο, νεώτερο, αποδοτικότερο. Αυτό το εργασιακό μοντέλο επιβάλλεται συνολικά στον εργαζόμενο, είτε όσον αφορά το πώς θα εργαστεί, είτε το πως θα αξιολογήσει την εργασία του. Ο σύγχρονος εργαζόμενος στενάζει πάνω από την πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας και της μορφής εργασίας που χρειάζεται, για να συντηρείται.

Η θηλειά  πνίγει διαρκώς τον εργαζόμενο, αλλά και τον ωθεί να ενσωματώσει το κυρίαρχο πλέον μοντέλο ως  πλαίσιο αξιολογικής αναφοράς της προσωπικής μου αξίας. Οποιαδήποτε αποτυχία προσαρμογής στους εξοντωτικούς ρυθμούς να είναι απολύτως ατομική. Οι άνθρωποι ξεζουμίζονται προσπαθώντας να κριθούν, στο πόσο καλά εξυπηρετούν τους παραγωγικούς στόχους του αφεντικού. Αυτό είναι ο ορισμός της ιδεολογικής νίκης του αντιπάλου και το υπόβαθρο του ατομικού δρόμου επιβίωσης.

Τι θα σήμαινε άμυνα απέναντι σε αυτά

Ελαστικοποίηση απασχόλησης, αύξηση των ωρών εργασίας, μηδενική ατομική και συλλογική προστασία και αποδοχή ενός μοντέλου, στο οποίο είσαι διαρκώς αναλώσιμος. Η όποια άμυνα μέχρι στιγμής, αναλώθηκε στην “μεγάλη παραίτηση”, την αποχή από την εργασία, κυρίως στην σεζόν, της νεολαίας, μορφή παθητικής άμυνας. Η οποιαδήποτε άμυνα απέναντι σε αυτά θα ήθελε πολλά επίπεδα δράσης:

  • Θα ήθελε έναν νομοθέτη, που να αντιστρέψει το γενικό πλαίσιο ατομικής ανάσφαλειας και συλλογικής αποδιοργάνωσης.
  • Θα ήθελε μία συντονισμένη προσπάθεια από τα ελληνικά δικαστήρια, στην διαμόρφωση μίας επιθετικής νομολογίας, η οποία να εξετάζει στενά και αμείλικτα τις περιπτώσεις με τις επιχειρηματικές αποφάσεις που ρευστοποιούν διαρκώς το προσωπικό της επιχείρησης. Μία τέτοια στάση, αντίθετη στην σημερινή νομολογιακή αφωνία των δικαστηρίων, θα μπορούσε αυτοτελώς να αποτελέσει φραγμό στην διαλυτική επίδραση του νεοφιλελεύθερου νομοθέτη και των αξιών της αριστείας.
  • Θα ήθελε, ακόμα περισσότερο, ένα εργατικό κίνημα που να δώσει μυαλό και χέρια στην υπόθεση ανάδειξης, επιχειρηματολόγησης, αντεπίθεσης γύρω από τα σύγχρονα ζητήματα που αφορούν το εργατικό υποκείμενο και την πολυεπίπεδη εξόντωση του. Η διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας αποτελεί ένα πρώτο βήμα άμυνας, το οποίο πρέπει να επενδυθεί με τη συγκεκριμένη μελέτη της σχέσης μοντέλου οικονομίας – μοντέλου εργασίας – εντατικοποίησης του ρυθμού εργασίας – εργατικών ατυχημάτων. Χρειάζεται, δηλαδή, πολιτικό πόλεμο απέναντι σε ένα ολόκληρο μοντέλο.

Κυρίως, όμως, όλα τα παραπάνω έργα ενός τέτοιου εργατικού κινήματος και των δομών του, θα πάσχιζε για την αναστροφή στο επίπεδο της συνείδησης, στην αναστροφή της ενσωμάτωσης των αξιών του αντιπάλου ως κριτήριο της αξίας των εργαζόμενων ανθρώπων.  Αυτό δεν είναι γενική κουβέντα, αλλά συγκεκριμένη αποκάλυψη, των τρομακτικών υπερκερδών που παράγονται από την χειροτέρευση της εργασίας και το ξεπούλημα της χώρας. Αυτό θα βοηθούσε και το ιδεολογικό έργο μίας άλλης συνείδησης στους εργαζομένους.

Η ουσία της εργατικής προστασίας θα έπρεπε να περιλαμβάνει περιορισμούς στην εργοδοτική ελευθερία να επιβάλλει εξαντλητικά ωράρια και συνθήκες εργασίας. Η ασφάλεια δεν είναι μόνο θέμα τεχνικών μέτρων, αλλά και ψυχολογικών και φυσικών αντοχών των εργαζομένων. Αλλά η επιλογή, μίας μορφής εργατικής προστασίας και μοντέλου απασχόλησης, σχετίζονται άμεσα με την επιλογή οικονομικού μοντέλου ολόκληρης της χώρας.

Όταν αυτοί οι όροι αποτελούν αποδεκτές παράπλευρες απώλειες για την ελαστική Ελλάδα του τουρισμού, τότε δεν μιλάμε για ατύχημα ή δυστύχημα, αλλά δόλια εξόντωση της εργατικής τάξης.

ΔΕΘ 2024: Αν κάνουμε προσλήψεις γιατρών θα χρεοκοπήσει η χώρα

/0 Comments/in , /by

Αυτός θα έπρεπε να είναι ο τίτλος του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ από τις πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες για το ΕΣΥ.

Τα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν τις παροχές και τα μέτρα στήριξης, ως τη νούμερο ένα προτεραιότητα Μητσοτάκη που είναι το ΕΣΥ και διάφορα άλλα. Άλλωστε ο ίδιος ζήτησε να κριθεί το 2027 (!) για το αν ενίσχυσε ή όχι την πολύπαθη δημόσια περίθαλψη (που καρκινοβατεί και στέκεται όρθια χάρη στο φιλότιμο και την αυταπάρνηση των υγειονομικών). Πρόσθεσε μάλιστα ότι έχει 1000 ολόκληρες μέρες για να προχωρήσει τις αλλαγές…

Διαφήμισε τις έως τώρα διαλυτικές μεταρρυθμίσεις ως θετικά βήματα, δηλαδή τα απογευματινά – επί πληρωμή από την τσέπη του ασθενή – χειρουργεία, τη δυνατότητα των γιατρών του ΕΣΥ για άσκηση ιδιωτικού έργου, την παραχώρηση των δομών του ΕΣΥ σε ιδιώτες. Όλα τα παραπάνω, όχι απλά δε λύνουν το πρόβλημα των πολύμηνων αναμονών, της κατάρρευσης ολόκληρων νοσοκομείων και της υποστελέχωσης, αλλά καταστρατηγούν τον ιδρυτικό νόμο του ΕΣΥ. Δημιουργείται μια χαώδης κατάσταση όπου οι μέσα βγαίνουν έξω παίρνοντας ασθενείς για έξω, οι έξω μπαίνουν μέσα για να βρουν ασθενείς για έξω, το μέσα στο νοσοκομείο γίνεται σαν το έξω, και στο τέλος οι ασθενείς αποκλείονται όλο και περισσότερο.

Δεν είναι αλλαγές που βελτιώνουν την πρόσβαση των πολιτών στην υγεία, το ανάποδο. Τη δυσχεραίνουν για όλους, κλείνοντας το μάτι σε κάποιος από αυτούς που έχουν να πληρώσουν ή σπρώχνοντας μαζικά τον κόσμο σε ιδιωτική ιατρική ασφάλιση. Οι ασθενείς χάνουν το δικαίωμα σε αξιοπρεπείς συνθήκες περίθαλψης, ενώ έχουν καταβάλει από τους κόπους μιας ζωής ασφαλιστικές και φορολογικές εισφορές. Το έξω (ο ιδιωτικός τομέας υγείας) γιγαντώνεται κερδοσκοπώντας, στηριζόμενο από τη συνειδητή διάλυση και απαξίωση του μέσα. Αυτά προβλήθηκαν αναίσχυντα ως θετικά βήματα της δεύτερης κυβερνητικής θητείας.

Η διάλυση του ΕΣΥ είναι το δεύτερο ζήτημα μετά την ακρίβεια που γονατίζει την κοινωνική πλειοψηφία και ειδικά τους μη έχοντες, τη στιγμή μάλιστα που οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας παρασύρονται από τον πληθωρισμό, εξανεμίζοντας μεγάλο κομμάτι του οικογενειακού εισοδήματος κάθε μήνα (πχ. μια απλή συνταγογράφηση χρόνιου ασθενή όπου αυξήθηκαν και η συμμετοχή στη δαπάνη του ασφαλισμένου και οι τιμές των φαρμάκων έως 400%). Ταυτόχρονα, η κατάσταση του ΕΣΥ στην περιφέρεια (κυρίως ορεινές και νησιωτικές περιοχές) κυριολεκτικά κρέμεται από μια κλωστή.

Όλα τα παραπάνω ανάγκασαν τον Μητσοτάκη να εξαγγείλει δέσμες μέτρων που δεν είναι απλά ασπιρίνη αλλά ψέματα και εμπαιγμός προς την κοινωνία και τους υγειονομικούς με πιο χαρακτηριστικό το πολυδιαφημισμένο “επίδομα-κίνητρο έως 7.000 ευρώ το χρόνο για τη στελέχωση των άγονων και προβληματικών περιοχών”. Τι πραγματικά ισχύει; Όπως αποκαλύπτει η ΟΕΝΓΕ, ένας νεοδιορισμένος επιμελητής Β’ του ΕΣΥ με βάση τη σχετική ΚΥΑ θα λαμβάνει  επίδομα 40% επί του βασικού μισθού. Όμως δεν υπολογίζεται ως βασικός ακαθάριστος μισθός τα 2.000 ευρώ αλλά οι 75.000 δραχμές (220 ευρώ) με βάση το νόμο του 1983 πάνω στον οποίο συντάχθηκε η ΚΥΑ! Άρα όχι 7000 ευρώ αλλά 700 ευρώ το επίδομα…

Δεν αξίζει σχολιασμού η δέσμευση Μητσοτάκη για αυτοτελή φορολόγηση των εφημεριών από την άνοιξη του 2025, ένα μέτρο που θα αύξανε σημαντικά το εισόδημα των υγειονομικών, μιας και μειώνονται οι επιστροφές στην εφορία. Γιατί τόσο αργά άραγε; Μήπως τότε θα είναι πιο δύσκολο να εφαρμοστεί λόγω δημοσιονομικών περιορισμών; Θα περιλαμβάνεται ή όχι στον προϋπολογισμό του νέου έτους;

Πολλά ακόμα θα μπορούσαμε να γράψουμε, όπως για παράδειγμα την προκλητική εξαίρεση απ’ τις “εξαγγελίες” των πυλώνων του ΕΣΥ που είναι οι νοσηλευτές, οι επικουρικοί και ειδικευόμενοι γιατροί.  Όμως, η ουσία είναι ότι με ψέματα και υποσχέσεις δεν μπορεί να συνεχίσει να μας κοροϊδεύει.

Κατανοούμε όλο και περισσότερο ότι ούτε καν μπαλώματα δεν θέλουν να κάνουν για να καθυστερήσουν την πλήρη κατάρρευση. Ούτε καν μια μικρή απάλυνση του βάρους που πέφτει στις πλάτες του κόσμου. Είναι ταγμένοι σε έναν και μόνο σκοπό. Τη διάλυση του ΕΣΥ, την απογύμνωσή του από προσωπικό, τον μέχρι ασφυξίας οικονομικό στραγγαλισμό του. Το είπε ξεκάθαρα και δημόσια ο εντεταλμένος εργολάβος της διάλυσης, ο Α.Γεωργιάδης λίγες ώρες πριν τη ΔΕΘ: “αν προσλάβουμε γιατρούς θα χρεοκοπήσει η χώρα”,  κάνοντας ακόμα και τη δημοσιογράφο της  εφημερίδας ΕΣΤΙΑ να απορεί.

Η αντιμετώπιση της ασφάλειας στο χώρο εργασίας και η αλήθεια του εργασιακού burnout

/0 Comments/in , /by

Ένα ακόμα εργατικό δυστύχημα λαμβάνει χώρα (ΧΥΤΑ Φυλής, 28/7/2024), ενόσω η χώρα υλοποιεί την παγκόσμια πρωτοτυπία της 6ημερης εργασίας. Ήδη, ο μέσος όρος πραγματικής εργασίας εβδομαδιαία ανέρχεται στις 36,1 ώρες στην ΕΕ, στην Ελλάδα όμως ο αριθμός αγγίζει τις 39,8 ώρες. Και αυτά αφορούν την δηλωμένη απασχόληση.

Ας παραθέσουμε ένα ακόμα, καθόλου άσχετο στοιχείο: Το 2023, η Ελλάδα σημείωσε μαύρο ρεκόρ στα εργατικά ατυχήματα, με 182 νεκρούς και 286 τραυματίες. Διπλασιασμός απο το 2022.

Στο ελληνικό εργατικό δίκαιο, η ασφαλεια στο χώρο εργασίας αντιμετωπίζεται γενικώς κατασταλτικά και ποσοτικά. Ο εργοδότης υποχρεούται να λαμβάνει μέτρα στο χώρο της εκμετάλλευσης, μέτρα σχετικά με τα μηχανήματα, τα εργαλεία κ.ο.κ. Η γενική αντιμετώπιση είναι:

α) καταστολή αφού συμβεί το ατύχημα (παροχή νομικής αξίωσης αποζημίωσης στους εργαζομένους ή, αν πεθάνουν, στις οικογένειες),

β) παροχή μέσων ασφάλειας στους εργαζομένων (π.χ. κράνη, στολές),

γ) λήψη μέτρων που αφορούν την ασφάλεια στο χώρο (π.χ. κιγκλιδώματα, καλή συντήρηση μηχανών κτλ),

δ) παροχή οδηγιών χρήσης για την ασφαλή χρήση μηχανών, συσκευών και εγκαταστάσεων.

Τι δεν καλύπτει η ανωτέρω ποσοτική και κατασταλτική οπτική της ελληνικής νομοθεσίας και νομολογίας: το ανθρώπινο λάθος ως συνάρτηση της εξάντλησης του εργαζομένου.

Η λογική του νόμου είναι πως, αφού τα παρέχω όλα στον εργαζόμενο, αφού του τα εξήγησα ωραία και καλά, από εκεί και πέρα, τα πάντα ανήκουν στην δική του σφαίρα ευθύνης. Ο Θεός και η ψυχή του: το ποιος εργαζόμενους, σε ποιες πραγματικές συνθήκες θέτει σε κίνηση τα μέσα της εργασίας, και, ακόμα περισσότερο, ποιοι παράγοντες εξωθούν στο λάθος λόγω της εξάντλησης, δεν γίνεται λόγος. Αυτό που ενδιαφέρει, είναι αν του εξηγήθηκαν όλα σωστά και αν το εργαλείο (όχι ο εργαζόμενος) ήταν σε καλή κατάσταση. Το εργατικό ατύχημα είναι μία κακή στιγμή, ενός μεμονωμένου εργαζόμενου, και εξαντλείται στον κακό τεχνικό χειρισμό ενός εργαλείου, μηχανήματος κ.ο.κ.

Και ο λόγος είναι απλός: η εντατικοποίηση του ρυθμού εργασίας και η αύξηση του χρόνου της. Μία τέτοια βέβαια ερμηνεία εισβάλει στον «πυρήνα» της επιχειρηματικής ελευθερίας του εργοδότη κατά κάποιους, ο οποίος εμπεριέχει την εξουσία να ορίζει το ωράριο του εργαζομένου. Μία εξουσία, η οποία έχει διευρυνθεί εγκληματικά με τον ν. Χατζηδάκη, που καθιέρωσε το 10ωρο, την πρόσθετη εργασία, την εργασία την Κυριακή, την αύξηση των υπερωριών, μαζί με την 13ωρη εργασία του ν. Γεωργιάδη.

Μικρές τροποποιήσεις που διαρκώς συσσωρεύονται επιφέρουν κάποτε τρομακτικές μεταμορφώσεις: ο διπλασιασμός των εργατικών ατυχημάτων μέσα σε ένα χρόνο είναι αποτέλεσμα των εγκληματικών πολιτικών αποδόμησης κάθε προστατευτικού πλέγματος του εργαζομένου ως ανθρώπου στο χώρο εργασίας. Το εργατικό δίκαιο πλέον τείνει να μην προστατεύει, να μην προλαμβάνει, να μην κατοχυρώνει αλλά είτε να παρέχει «αξιώσεις» αποζημίωσης, σε μία εντελώς συναλλακτική λογική, αφού γίνει το κακό, είτε να αποδεσμεύει την εργοδοτική ευθύνη. Οι αποζημιώσεις, όμως, δεν μικραίνουν, και οι εργοδότες δεν παρέχουν λιγότερα μέτρα ασφάλειας: γιατί, τότε, αυξάνονται τα ατυχήματα; Και τι σημαίνει προστασία του εργαζομένου;

Τα δικαστήρια πλέον ψελλίζουν για τον αόρατο δολοφόνο των εργαζομένων: εντατικοποίηση του ρυθμού εργασίας. Δεν επιβάλλεται με ένα μέτρο, αλλά μέσα μία δέσμη επιλογών (μείωση προσωπικού, αύξηση ωραρίων, ρευστοποίηση της απασχόληση με σπαστά ωράρια κ.ο.κ.), οι οποίες ανεβάζουν ρυθμούς και εξοντώνουν τους εργαζόμενους. Και αυτό γιατί, όπως λένε οι αστοί οικονομολόγοι, στην Ελλάδα ο επιχειρηματίας βασικά κερδίζει από την υπεραξία των εργαζομένων, όχι από την προστιθέμενη αξία των υπηρεσιών του (παντού έτσι είναι, αλλά ας τους το δώσουμε…).

Η εντατικοποίηση του ρυθμού εργασίας μετά βίας έχει αναγνωριστεί από το δίκαιο (κάποιες αποφάσεις γερμανικών δικαστηρίων που το δέχτηκαν ως αίτημα απεργίας).

Μία κατάσταση που δεν αναγνωρίζεται, δεν ρυθμίζεται: η ορατότητα είναι θέμα των αρμοδίων του εργατικού κινήματος, που οφείλουν να ανοίξουν την ματιά από το κράνος, την στολή κτλ (πολύ σημαντικά και αυτά), και να δουν την πλήρη εικόνα του εξαντλημένου εργαζόμενου. Αυτού που όσα μέσα προστασίας και να του προσφερθούν, δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά και να πράξει με απόλυτη ακρίβεια. Αυτού που μένει όλο και πιο μόνος, όσο απολιπαίνονται από εργαζόμενους οι χώροι εργασίας, χωρίς  έναν διπλανό να τον στηρίξει…

Το ερώτημα είναι καθαρό: τι σημαίνει εργατική προστασία, σε περίπτωση που εντοπίσουμε την πηγή των εργατικών ατυχημάτων στην αύξηση του χρόνου εργασίας και την εντατικοποίηση του ρυθμού της; Η απάντηση σίγουρα θα αφορούσε περιορισμούς στην ελευθερία του εργοδότη να θέτει εξαντλητικά ωράρια, να καλεί τον εργαζόμενο σε πρόσθετες ώρες εργασίας, να επιβάλει σπαστά ωράρια.

Τι απαντά το ελληνικό εργατικό δίκαιο: δίνει δικαίωμα στο συγγενείς του θανόντος, να αναζητήσουν δικαστικώς την αποκατάσταση της ψυχικής τους οδύνης… Με δικά τους έξοδα, ατέλειωτο χρόνο αναμονής, και μία νομολογία που ψάχνει το «πώς μπήκε το κράνος» και «αν είχε λάβει μέτρα και είχε παράσχει οδηγίες ο εργοδότης»..

Αλλά καλό είναι να μην υπάρχουν αυταπάτες: κάθε νέα υπογραφή σε νομοθεσία ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και της ρευστοποίησης του χρόνου εργασίας, προς την κατεύθυνση της αύξησης του, συμπληρώνει το κηδειόχαρτο των επόμενων νεκρών της εργατικής τάξης.

Ατομικό σχολείο, το ανώτατο στάδιο του ατομικού φιλελευθερισμού;

/0 Comments/in , /by

Αναδημοσιεύουμε ένα ρεπορτάζ της Dana Goldstein, εθνική ανταποκρίτρια των New York Times στα θέματα εκπαίδευσης, γύρω από τα κουπόνια στην εκπαίδευση. Δηλαδή την πολιτική που αντί να χρηματοδοτεί το δημόσιο σχολείο, δίνει κουπόνια στην οικογένεια και αυτή επιλέγει πού και πώς θα τα ξοδέψει για “υπηρεσίες εκπαίδευσης”, συνήθως σε ιδιωτικές δομές εκπαίδευσης.
Μια πιλοτική εφαρμογή αυτής της πολιτικής ζούμε εδώ και 10 χρόνια περίπου και στην Ελλάδα, όσον αφορά την προσχολική αγωγή. Οι δήμοι υποχρηματοδοτούνται για παιδικούς σταθμούς και οι θέσεις δεν φτάνουν. Κάποιες οικογένειες λαμβάνουν κουπόνι από το κράτος και αυτές με την σειρά τους γράφουν το παιδί τους σε κάποιον ιδιωτικό παιδικό σταθμό.
Η πολιτική της αφαίρεσης χρημάτων από την δημόσια χρηματοδότηση της εκπαίδευσης και η διοχέτευσή τους σε ιδιωτικά μαγαζιά εκπαίδευσης μέσω των κουπονιών, είναι εξάλλου και βασική δέσμευση στο πρόγραμμα της ΝΔ.
Αν και η πολιτική αυτή υπάρχει στις ΗΠΑ πάνω από 15 χρόνια ως μορφή ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και έχει περιγραφεί γλαφυρά στο ντοκιμαντέρ “Backpack full of cash” με αφηγητή τον Ματ Ντέιμον, το συγκεκριμένο ρεπορτάζ περιγράφει το “πάντρεμα” αυτής της πολιτικής με μια νέα κουλτούρα “γονεϊκών δικαιωμάτων” που αναδύεται στην εποχή όπου ο φιλελευθερισμός και τα ατομικά δικαιώματα αποτελούν κάτι σαν θρησκεία και σίγουρα αξιολογούνται πιο σημαντικά από τα κοινωνικά δικαιώματα η τα κοινωνικά συμφέροντα.
Έτσι σε αμφισβήτηση πλέον δεν τίθεται μόνο η δημόσια εκπαίδευση, που ως βασική πολιτική του κομμουνιστικού και σοσιαλιστικού κινήματος, αποτέλεσε βασικό μοχλό στον 20ο αιώνα, για την έξοδο  εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων από την αμορφωσιά, την φτώχεια και την καθυστέρηση.
Τίθεται η ίδια η έννοια της γνώσης, της επιστήμης, της παιδαγωγικής, της ανάγκης να υπάρχει ένα ενιαίο αναλυτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα με το οποίο οι καινούριες γενιές θα αποκτούν πρόσβαση στην γνώση και τον πολιτισμό που έχει κατακτήσει, ως τώρα, η ανθρωπότητα.
Ο γονέας που ξέρει καλύτερα από τον εκπαιδευτικό ή την επιστήμη το “καλό του παιδιού του”, ο γονέας που αναδεικνύει την δική του ταυτότητα, θρησκευτική,  σεξουαλική, χρώματος, σε βασικό κριτήριο, αναπαράγοντας έτσι πολλαπλά γκέτο και μειονότητες, ο γονέας – πελάτης στην τελική που μπορεί να αγοράσει την εκπαίδευση και την “γνώση” που “του ταιριάζει”  με τα κουπόνια που θα του δίνει το κράτος, αντί αυτά να προσανατολίζονται για ένα δωρεάν συμπεριληπτικό σχολείο, την ευθύνη του οποίου θα την έχει η παιδαγωγική επιστήμη και η (όποια) οργανωμένη κοινωνία και που θα αμβλύνει τις ανισότητες και που θα στοχεύει να ανεβάζει το μορφωτικό επίπεδο σε όλα τα παιδιά.
Κυρίως όμως σε ένα σχολείο που όλα τα παιδιά θα έχουν κοινή εκπαίδευση για την θεωρία την εξέλιξης, την κβαντική φυσική, την Ιστορία.
Κοινώς, αν η ιδιωτικοποίηση μας πάει 100 χρόνια πίσω, πριν τις μεγάλες αλλαγές στις δημόσιες πολιτικές που έφεραν οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις, ο συνδυασμός της με την ιδεολογία-θρησκεία των ατομικών δικαιωμάτων, μας πάει 300 χρόνια πίσω, πριν τον Διαφωτισμό και την προσπάθεια για μια κοινή ερμηνεία και αντίληψη για τον κόσμο.

Το σχολείο τελείωσε

Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών μαθητών φοιτά σε δημόσια σχολεία. Αλλά ο αριθμός αυτός μειώνεται. Εν μέρει, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σε περισσότερες από τις μισές πολιτείες, οι γονείς μπορούν πλέον να χρησιμοποιήσουν δημόσιο χρήμα για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους – στο σπίτι, στο διαδίκτυο, σε ιδιωτικά σχολεία. Φέτος, ένα εκατομμύριο μαθητές χρησιμοποίησαν κάποιο είδος κουπονιού ιδιωτικής εκπαίδευσης, υπερδιπλάσιος αριθμός σε σχέση με τέσσερα χρόνια νωρίτερα, σύμφωνα με νέα έρευνα της EdChoice, μιας ομάδας που υποστηρίζει την επιλογή ιδιωτικών σχολείων και παρακολουθεί τον τομέα.

Το αποτέλεσμα είναι ένα αυξανόμενο κίνημα «διάλεξε τη δική σου περιπέτεια στην εκπαίδευση». Οι γονείς επιτρέπεται να βρουν οποιοδήποτε εκπαιδευτικό πρόγραμμα θεωρούν ότι ταιριάζει στις πεποιθήσεις τους και στις ανάγκες των παιδιών τους. Ωστόσο, δεν είναι σαφές πώς, ή αν, η λογοδοσία ή τα πρότυπα θα επιβληθούν εκτός των παραδοσιακών σχολείων.

Τι οδηγεί σε αυτή την αλλαγή; Η πανδημία ώθησε πολλές οικογένειες να επανεξετάσουν τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν τα παιδιά τους. Οι Ρεπουμπλικάνοι νομοθέτες υιοθέτησαν την επιλογή ιδιωτικών σχολείων ως μέρος μιας ευρύτερης ώθησης για τα γονικά δικαιώματα. (Βλέπουν επίσης το θέμα ως έναν τρόπο να προσελκύσουν νέους γονείς -συχνά μαύρους και λατινοαμερικάνους- οι οποίοι είναι επικριτικοί για τον τρόπο με τον οποίο τα δημόσια σχολεία εξυπηρετούν τα παιδιά τους). Και οι δάσκαλοι αναφέρουν έντονη εξουθένωση, με ορισμένους να εγκαταλείπουν τα δημόσια σχολεία για να ανοίξουν μικρές επιχειρήσεις-δήθεν σχολεία που μπορούν να δεχτούν αυτά τα κουπόνια.

Έγραψα για αυτά τα “μικροσχολεία” σε ένα άρθρο που δημοσίευσαν οι Times. Στο σημερινό ενημερωτικό δελτίο, θα εξηγήσω γιατί οι γονείς επιλέγουν να εγκαταλείψουν τα δημόσια σχολεία – και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον τρόπο με τον οποίο αυτή η χώρα εκπαιδεύει όλα τα παιδιά της.

Ποια είναι η απήχηση;

Πέρασα πρόσφατα μια εβδομάδα στην περιοχή της Ατλάντα, μιλώντας με γονείς που απομάκρυναν τα παιδιά τους από τα δημόσια σχολεία για να φοιτήσουν σε μικροσχολεία. Μερικά έχουν μόλις έξι μαθητές. Ενώ τα περισσότερα διευθύνονται από πτυχιούχους εκπαιδευτικούς, στην ουσία δεν είναι απαραίτητο να είναι: Ο τομέας είναι ανεξέλεγκτος και ο καθένας μπορεί να ανοίξει ένα μικροσχολείο.

Το επόμενο έτος, η πολιτεία της Τζόρτζια θα αρχίσει να προσφέρει 6.500 δολάρια, μέσω ενός λογαριασμού εκπαιδευτικής αποταμίευσης, σε οικογένειες που αποσύρουν τα παιδιά τους από σχολεία που ανήκουν στο κατώτερο 25 τοις εκατό από ακαδημαϊκή άποψη. Ορισμένοι γονείς που συνάντησα ελπίζουν να ξοδέψουν αυτά τα χρήματα στα μικροσχολεία, σε προμήθειες για το σπίτι, σε ψυχοθεραπεία ή σε φροντιστήρια.

Μερικοί ήταν χριστιανοί συντηρητικοί που θέλουν να διδάσκεται η Βίβλος ως ιστορία. Μια μητέρα παραπονέθηκε για τους LGBTQ εκπαιδευτικούς των δημόσιων σχολείων και παραπονέθηκε για την έμφαση που, όπως είπε, δίνεται στο φύλο και τη φυλή.

Αλλά πιο συνηθισμένοι ήταν οι γονείς που δεν είχαν τίποτα εναντίον του δημόσιου σχολείου, εκτός από το ότι τα παιδιά τους δεν πέτυχαν εκεί. Η Nicole Timmons είπε ότι η κόρη της, η Sienna, 15 ετών, δεν προχωρούσε ακαδημαϊκά. Η Sienna παρακολουθεί τώρα την C.H.O.I.C.E. Preparatory Academy, ένα μικροσχολείο στην κομητεία Gwinnett. Εξυπηρετεί σχεδόν αποκλειστικά μαύρους μαθητές. Ένα απόγευμα του Απριλίου εκεί, είδα περίπου 40 μαθητές, ηλικίας 8 έως 17 ετών, να εργάζονται σε μικρές ομάδες πάνω στις ρίζες ελληνικών και λατινικών λέξεων και να κατασκευάζουν απλούς ηλεκτρομαγνητικούς κινητήρες.

Η έκρηξη της μη παραδοσιακής εκπαίδευσης συνοδεύεται από ένα νέο πολιτικό λεξιλόγιο. Οι συντηρητικοί που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να δίνει χρήματα στους γονείς για αυτά τα προγράμματα δεν μιλούν πλέον πολύ για κουπόνια. Τώρα πλέκουν το εγκώμιο των χρημάτων που στέλνονται απευθείας στις οικογένειες σε λογαριασμούς εκπαιδευτικών αποταμιεύσεων και μιλούν για “επιχειρηματικότητα” και “εκπαίδευση χωρίς άδεια” – χωρίς συνδικάτα εκπαιδευτικών ή εντολές για το πρόγραμμα σπουδών και με πολύ λιγότερες τυποποιημένες εξετάσεις.

Μικρή λογοδοσία

Καθώς οι γονείς ξοδεύουν κρατικά χρήματα, η αγορά της ιδιωτικής εκπαίδευσης αυξάνεται – με λίγους ελέγχους ποιότητας. Οι δάσκαλοι δεν χρειάζεται να είναι πιστοποιημένοι, ούτε ακόμη και να κατέχουν πτυχία κολεγίου. Οι εγκαταστάσεις μπορεί να μην επιθεωρούνται. Τα σχολεία μπορούν να διδάσκουν ό,τι θέλουν. Ορισμένες πολιτείες έχουν εγκρίνει αμφισβητήσιμες δαπάνες για την κατ’ οίκον εκπαίδευση, όπως κονσόλες παιχνιδιών, τραμπολίνο, σνακ, τηλεοράσεις και κάρτες θεματικών πάρκων. Τα κουπόνια των τελευταίων δεκαετιών έδειξαν απογοητευτικά ακαδημαϊκά αποτελέσματα.

Τα προγράμματα επιλογής ιδιωτικών σχολείων είναι δημοφιλή στους γονείς παιδιών με αναπηρία. Οι διευθυντές των δημόσιων σχολείων προτείνουν μερικές φορές τα κουπόνια στους γονείς όταν τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ιδίως με τη συμπεριφορά τους. Αλλά η αποδοχή ενός κουπονιού συχνά σημαίνει εγγραφή σε ένα πρόγραμμα που δεν υποχρεούται να ακολουθεί την ομοσπονδιακή νομοθεσία για την αναπηρία. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί συχνά δεν παρέχουν επιτόπιες θεραπείες.
Οι υποστηρικτές της επιλογής ιδιωτικών σχολείων αγκαλιάζουν την έλλειψη κανονισμών. Λένε ότι η αγορά θα διορθωθεί από μόνη της καθώς οι γονείς θα αποσύρουν τα παιδιά τους από τα μέτρια προγράμματα. “Βρισκόμαστε εν μέσω μιας αλλαγής στο τι εννοούμε με τον όρο υπευθυνότητα”, δήλωσε ο Robert Enlow, διευθύνων σύμβουλος της EdChoice, μιας ομάδας που κλίνει προς τα δεξιά.

Τι θα ακολουθήσει

Ο Enlow και άλλοι οραματίζονται ένα μέλλον στο οποίο όλοι οι γονείς, ανεξαρτήτως εισοδήματος, θα μπορούν να ξοδεύουν τη χρηματοδότηση του δημόσιου σχολείου ανά μαθητή των παιδιών τους σε υπηρεσίες à la carte – από δίδακτρα σε ιδιωτικό σχολείο μέχρι μαθήματα μουσικής και εκπαιδευτικό λογισμικό. Ακόμα και οι σχολικές περιφέρειες θα μπορούσαν να γίνουν παίκτες σε αυτή την αγορά, πουλώντας θέσεις σε προχωρημένα μαθήματα σε κατ’ οίκον μαθητές των οποίων οι γονείς δεν είναι εξοπλισμένοι για να διδάξουν ισπανικά ή φυσική.

Προβάλλουν αυτό το όραμα ως ένα όραμα που μπορεί να προσελκύσει και τους φιλελεύθερους που ενδιαφέρονται για την ισότητα. Η Νταϊάνα Λόπεζ, της οποίας ο γιος φοίτησε φέτος σε μικροσχολείο αφού δυσκολεύτηκε στο δημόσιο νηπιαγωγείο, είχε γενικά ψηφίσει τους Δημοκρατικούς της Τζόρτζια. Αλλά το κόμμα τους αντιτίθεται στους λογαριασμούς εκπαιδευτικών αποταμιεύσεων. “Έπρεπε να αρχίσω να σκέφτομαι ξανά ποιος είναι μας εκπροσωπεί”, όπως ανέφερε;

Οι δημοκράτες και οι υποστηρικτές της δημόσιας εκπαίδευσης επισημαίνουν ότι πολλές από τις πολιτείες με ρεπουμπλικανική ηγεσία που προσφέρουν κουπόνια ξοδεύουν ούτως ή άλλως σχετικά λίγα για τα σχολεία τους – οπότε δεν είναι περίεργο που οι γονείς θέλουν να φύγουν.

Προς το παρόν, το ποσοστό των Αμερικανών μαθητών που χρησιμοποιούν κουπόνια είναι μικρό – περίπου ένα στα 50 παιδιά. Αλλά προσθέτει άλλη μια πρόκληση για τα παραδοσιακά δημόσια σχολεία. Σε εθνικό επίπεδο, έχουν δει μείωση των εγγραφών λόγω των χαμηλών γεννήσεων και της ελκυστικότητας άλλων επιλογών. Τώρα οι νέοι νόμοι θα μπορούσαν να μετατρέψουν την επιλογή ιδιωτικών σχολείων σε ένα ανταγωνιστικό μοντέλο, αντικατοπτρίζοντας την άνοδο των σχολείων τσάρτερ.

Πηγή: New York Times

Μετάφραση: antapocrisis