Η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης

Η αποβιομηχάνιση της γερμανικής οικονομίας δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Και είναι προάγγελος της οικονομικής παρακμής ολόκληρης της ηπείρου.

Για δεκαετίες, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούσε αναδυόμενο αντίβαρο στη γεωπολιτική ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα κράτη μέλη της ΕΕ, σύμφωνα με τα λεγόμενα, θα έπρεπε να στοχεύουν σε μεγαλύτερη αυτονομία από την υπερδύναμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όμως, η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας αποκάλυψε την κενότητα αυτής της θεωρίας. Σύμφωνα με τα λόγια των ίδιων των αναλυτών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων: η “βασαλοποίηση[1]” της Ευρώπης είναι σήμερα πιο έντονη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από τα μέσα του 20ού αιώνα και έπειτα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν αποκάλυψε μόνο πως οι Βρυξέλλες είναι ουσιαστικά εξαρτημένες από την Ουάσιγκτον στα γεωπολιτικά ζητήματα. Ακόμη πιο εμφανής είναι η παρακμή της Ευρώπης και η αυξανόμενη οικονομική της εξάρτηση από την Αμερική, η οποία προϋπήρχε μεν της σύγκρουσης στην Ουκρανία, έχει όμως επιδεινωθεί.

Το 2008, η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν ελαφρώς μεγαλύτερη από αυτή των ΗΠΑ. Σήμερα, το 2023, η οικονομία των ΗΠΑ είναι κατά ένα τρίτο μεγαλύτερη από αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βρετανίας μαζί, και κατά 50% μεγαλύτερη από αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο. Με άλλα λόγια, η οικονομία της ευρωζώνης έχει αναπτυχθεί περίπου 6% τα τελευταία 15 χρόνια, σε σύγκριση με το 82% των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Η οικονομική ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισε να παίρνει απόσταση από τις ΗΠΑ πολύ πριν από τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό, πάνω από όλα όμως η καταστροφική πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη μετά το 2008, η οποία οδήγησε σε μακροπρόθεσμη κατάρρευση της ζήτησης και των επενδύσεων. Αυτή η διαδικασία έχει επιταχυνθεί δραματικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Ευρώπη υπέστη τεράστια οικονομική οπισθοδρόμηση ως αποτέλεσμα του πολέμου και ιδίως λόγω του ρωσικού φυσικού αερίου, που κάλυπτε σχεδόν το μισό της ενεργειακής ζήτησης της βιομηχανίας πριν από τον πόλεμο. Το εμπάργκο στη Ρωσία είχε ως αποτέλεσμα ένα «μαζικό και ιστορικά μοναδικό ενεργειακό σοκ[2]», το οποίο επιδεινώθηκε από τις κερδοσκοπικές βλέψεις των μεγάλων ενεργειακών εταιρειών και ακρωτηριάζει τόσο τη βιομηχανία όσο και τα νοικοκυριά. Σύμφωνα με τον Economist, οι υψηλές τιμές της ενέργειας σκότωσαν 68.000 ανθρώπους τον περασμένο χειμώνα στις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, χώρες που κατέφυγαν στο πολύ πιο ακριβό υγραέριο από το Κατάρ και, κυρίως, από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι New York Times κατέγραψαν τον περασμένο Σεπτέμβριο τις καταστροφικές συνέπειες των κυρώσεων των Βρυξελλών για τη βιομηχανία και τους εργαζόμενους στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, οι αυξανόμενες τιμές της ενέργειας και η πτώση της ζήτησης ανάγκασαν δεκάδες εργοστάσια σε ένα ευρύ φάσμα ενεργοβόρων βιομηχανιών όπως γυαλί, χάλυβας, αλουμίνιο, ψευδάργυρος, λιπάσματα και χημικά προϊόντα να μειώσουν ή να σταματήσουν την παραγωγή τους, κάτι που με τη σειρά του έχει οδήγησε σε μαζικές απολύσεις.

Βραχυχρόνιες επιπτώσεις;

Αρχικά πολλοί ειδικοί ισχυρίζονταν πως οι επιπτώσεις θα ήταν βραχύβιες και πως οι τιμές της ενέργειας τελικά θα σταθεροποιούνταν και η ευρωπαϊκή οικονομία θα ανέκαμπτε. Και πράγματι, οι τιμές χονδρικής του φυσικού αερίου έχουν διαμορφωθεί σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν. Όμως, εξακολουθούν να είναι περίπου τριπλάσιες σε σχέση με την περίοδο πριν από την έναρξη της κρίσης. Ακόμη και πρώην αισιόδοξοι αναλυτές που κάποτε προέβλεπαν ταχεία ανάκαμψη, τώρα αναγνωρίζουν ότι η πολιτική των τελευταίων 17 μηνών έχει βυθίσει την Ευρώπη σε μια βαθύτερη κρίση από ότι είχαν προβλέψει.

Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι η βιομηχανική παραγωγή συνεχίζει να μειώνεται ραγδαία σε όλη την Ευρώπη λόγω των υψηλών τιμών της ενέργειας, της υποτονικής εγχώριας αγοράς, της υποτονικής παγκόσμιας ζήτησης και των αυστηρότερων συνθηκών λήψης δανείων. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας[3], η ζήτηση για εταιρικά δάνεια μειώθηκε κατά 42% το δεύτερο τρίμηνο του τρέχοντος έτους, μετά από πτώση κατά 38% το πρώτο τρίμηνο, ιστορικό χαμηλό από το 2003.

Η πτώση ήταν ακόμη μεγαλύτερη για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, των οποίων η ζήτηση για πιστώσεις εξακολουθεί να είναι χαμηλότερη σήμερα από την εποχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Η εξαιρετικά άκαμπτη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, η οποία δεν δείχνει σημάδια χαλάρωσης, συμβάλλει σίγουρα στην όλη κατάσταση. Ως αποτέλεσμα, το ΔΝΤ προβλέπει τώρα ότι η ευρωζώνη θα αναπτυχθεί μόλις 0,9% φέτος, σε σύγκριση με έναν εκτιμώμενο ρυθμό ανάπτυξης 1,8% για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αλλά και αυτό μοιάζει αισιόδοξο. Γιατί η χώρα που υποφέρει περισσότερο στην Ευρώπη είναι και η μεγαλύτερη και πιο σημαντική οικονομία της: η Γερμανία. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η Γερμανία είναι η μόνη χώρα της G7 που θα συρρικνωθεί φέτος. Ως οικονομία προσανατολισμένη στις εξαγωγές που εστιάζει σε βιομηχανίες έντασης ενέργειας όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της, η Γερμανία έχει πληγεί ιδιαίτερα σκληρά από την έλλειψη ενέργειας.

Αλλά η ίδια η γερμανική πολιτική ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για αυτήν την κρίση. Πριν από τον πόλεμο, η Γερμανία έπαιρνε περισσότερο από το μισό του φυσικού της αερίου από τη Ρωσία – μέσω του αγωγού Nord Stream 1, ο οποίος εκτείνεται από τις ρωσικές ακτές κοντά στην Αγία Πετρούπολη έως τη βορειοανατολική Γερμανία. Επιπλέον, η Γερμανία βρισκόταν σε διαδικασία εντατικοποίησης των οικονομικών της σχέσεων με τον εταίρο της στην ανατολή, του οποίου η φθηνή ενέργεια ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία της γερμανικής οικονομικής επιτυχίας μετά το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας. Τα δέκα τελευταία χρόνια πριν από τον πόλεμο, οι ομοσπονδιακές κυβερνήσεις υπό τη Μέρκελ επένδυσαν πολλά στην κατασκευή ενός δεύτερου αγωγού παράλληλου με τον υπάρχοντα, ο οποίος θα διπλασίαζε την ετήσια παραλαβή φυσικού αερίου: ο Nord Stream 2 ολοκληρώθηκε το 2021 και θα έπρεπε να λειτουργήσει το 2022.

Ωστόσο, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Γερμανία έκανε μια στροφή 180 μοιρών, ανακοινώνοντας την πλήρη σταδιακή κατάργηση του ρωσικού φυσικού αερίου έως το 2024. Η Ρωσία απάντησε αρχικά περιορίζοντας τη ροή φυσικού αερίου μέσω του αγωγού Nord Stream 1 και στη συνέχεια σταμάτησε και επίσημα τη λειτουργία του για εργασίες συντήρησης τον Αύγουστο του περασμένου έτους. Ένα μήνα αργότερα, ο αγωγός τέθηκε εκτός λειτουργίας εξ αιτίας της γνωστής βομβιστικής επίθεσης. Η Γερμανία έκλεισε εντελώς τον Nord Stream 2 μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Αν και μόνο ένας από τους δύο σωλήνες του νέου αγωγού υπέστη ζημιά από την επίθεση του Σεπτεμβρίου του 2022 και η Ρωσία επιβεβαίωσε ότι ο άθικτος σωλήνας παραμένει λειτουργικός, ο Nord Stream 2 δεν τέθηκε τελικά ποτέ σε λειτουργία.

«Η αποβιομηχάνιση δεν είναι πλέον απλώς υφέρπουσα»

Η Γερμανία, όπως και άλλα ευρωπαϊκά κράτη, έχει κάνει προσπάθειες να προμηθεύεται φυσικό αέριο από άλλες χώρες, είτε αγοράζοντας από τη Νορβηγία ή την Ολλανδία, είτε επεκτείνοντας την υποδομή της για εισαγωγή LNG από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Κατάρ. Όμως ο συνδυασμός των μειωμένων ροών φυσικού αερίου, των υψηλότερων τιμών της ενέργειας και των αυξήσεων των επιτοκίων της ΕΚΤ έχουν προκαλέσει τεράστιο πλήγμα στη βιομηχανία της χώρας. Αυτό το αποτέλεσμα ήταν προβλέψιμο[4] και υπήρχαν ήδη σχετικές προειδοποιήσεις. Ο γερμανικός δείκτης βιομηχανικών πωλήσεων, ενδεικτικός της γενικής κατάστασης της οικονομίας, βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από τις αρχές του 2022, δηλαδή σε ύφεση. Οι παραγγελίες των επιχειρήσεων μηχανολογίας της χώρας, οι οποίες αποτελούσαν επίσης δείκτη της οικονομικής κατάστασης για μεγάλο χρονικό διάστημα, μόνο τον Μάιο του τρέχοντος έτους υποχώρησαν και αυτές κατά 10%, όγδοη κατά σειρά πτώση. Άλλοι κλάδοι παρουσιάζουν παρόμοιες αδυναμίες και η βιομηχανική παραγωγή στο σύνολό της εξακολουθεί να παραμένει στάσιμη[5].

Δεν είναι περίεργο που όλο και περισσότερες γερμανικές εταιρείες προσπαθούν να μειώσουν το λειτουργικό τους κόστος. Ο γερμανικός χημικός κολοσσός BASF δήλωσε ότι σχεδιάζει να περικόψει θέσεις εργασίας στην Ευρώπη, ενώ ανοίγει νέο εργοστάσιο στην Κίνα και επενδύει στον εκσυγχρονισμό του βιομηχανικού του συγκροτήματος στην Chattanooga του Τενεσί. Τον Φεβρουάριο, η εταιρεία ανακοίνωσε το κλείσιμο ενός εργοστασίου λιπασμάτων στη γενέτειρά της στο Λουντβιχσχάφεν και άλλων εγκαταστάσεων, με κόστος περίπου 2.600 θέσεων εργασίας. Τον Μάρτιο, η Uedesheimer Rheinwerk, ιδιοκτήτρια του μεγαλύτερου εργοστασίου αλουμινίου της Γερμανίας, ανακοίνωσε ότι θα κλείσει το εργοστάσιο της μέχρι το τέλος του έτους λόγω υψηλού ενεργειακού κόστους. Ο γερμανικός φαρμακευτικός κολοσσός Bayer σκοπεύει επίσης να στρέψει το ενδιαφέρον του στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα.

Οι κύριοι κατασκευαστές αυτοκινήτων της χώρας – Volkswagen, BMW και Mercedes-Benz – ακολουθούν όλοι τον ίδιο δρόμο. Μια τρέχουσα έρευνα του Συνδέσμου Βιομηχάνων σε 128 Γερμανούς προμηθευτές αυτοκινήτων αποκάλυψε ότι κανένας από αυτούς δεν σχεδιάζει να αυξήσει τις επενδύσεις του στην εγχώρια αγορά[6]. Περισσότερο από το ένα τέταρτο των επιχειρήσεων σχεδιάζουν να μετεγκαταστήσουν τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον Economist, σχεδόν το ένα τρίτο των γερμανικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων σκέφτεται να μετεγκαταστήσει την παραγωγή και τις θέσεις εργασίας του στο εξωτερικό, και μία στις έξι επιχειρήσεις το κάνει ήδη.

Όλα αυτά αντικατοπτρίζονται στα συγκλονιστικά στοιχεία που δημοσίευσε πρόσφατα το Γερμανικό Οικονομικό Ινστιτούτο, τα οποία δείχνουν ότι οι ξένες επενδύσεις έχουν σχεδόν καταρρεύσει: ενώ το 2022 η Γερμανία διαχειρίστηκε άμεσες ξένες επενδύσεις ύψους 135 δισεκατομμυρίων ευρώ (149 δισεκατομμύρια δολάρια), μόνο περίπου 10,5 δισεκατομμύρια ευρώ επενδύθηκαν άμεσα στη Γερμανία[7].

Όπως αναφέρει η έκθεση, πρόκειται για σαφείς ενδείξεις αποβιομηχάνισης. «Μερικές φορές ακούτε για «υφέρπουσα αποβιομηχάνιση»… Λοιπόν, δεν είναι απλώς υφέρπουσα πια», είπε ο Hans-Jürgen Völz, επικεφαλής οικονομολόγος στην BVMW, μια ένωση που υπερασπίζεται τις γερμανικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, χιλιάδες δηλαδή μικρές και μεσαίες επιπιχειρήσει που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της γερμανικής οικονομίας. Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, ο υπουργός οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ επεσήμανε πρόσφατα ότι η χώρα θα αναγκαστεί να περιορίσει περαιτέρω τις βιομηχανικές της δραστηριότητες, εάν το ρωσικό αέριο, το οποίο εξακολουθεί να ρέει μέσω της Ουκρανίας προς την Ευρώπη, εκλείψει. Ένα σενάριο που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν η Ουκρανία δεν ανανεώσει τη σχετική συμφωνία μέχρι το τέλος του έτους (όπως έχει απειλήσει ο υπουργός ενέργειας του Κιέβου) ή εάν η Ρωσία αποφασίσει να μειώσει ή να κλείσει εντελώς την παροχή.

Η απομόνωση της γερμανικής οικονομίας είναι προάγγελος οικονομικής παρακμής για ολόκληρη την ήπειρο – όχι μόνο επειδή η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος παίκτης στην Ευρώπη, αλλά και επειδή πολλές άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι ενσωματωμένες στις εφοδιαστικές αλυσίδες της Γερμανίας –  παρέχουν εξαρτήματα σε γερμανικές εταιρείες ή συναρμολογούν τελικά προϊόντα. Λένε πως όταν η Γερμανία φτερνίζεται, η Ευρώπη είναι άρρωστη. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η Γερμανία είναι σοβαρά άρρωστη;

Ο ενδοδυτικός οικονομικός κανιβαλισμός

Οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων παίρνουν τώρα τον λογαριασμό για την άνευ όρων υποταγή τους στη στρατηγική των ΗΠΑ στην Ουκρανία, για την αποσύνδεση τους από τη ρωσική ενέργεια και για την πρόωρη συμμετοχή στον πόλεμο δια αντιπροσώπων της Αμερικής. Αυτή η υποταγή είναι άξια απορίας, δεδομένου ότι η κατάσταση της Αμερικής είναι αντιστρόφως ανάλογη με αυτήν της Ευρώπης: με σχετικούς όρους, η Αμερική έχει γίνει ισχυρότερη, ενώ η Ευρώπη έχει αποδυναμωθεί. Η σύγκρουση δεν έδωσε στην Ουάσιγκτον μονάχα την ευκαιρία να αποκαταστήσει τη στρατιωτική της ηγεμονία στην Ευρώπη, κυρίως μέσω της αναδιάρθρωσης και της επέκτασης του ΝΑΤΟ. Έκανε επίσης την Ευρώπη πιο εξαρτημένη οικονομικά από την Αμερική. Η εξάρτηση από το ρωσικό αέριο έχει αντικατασταθεί από μια πιο ακριβή εξάρτηση από το αμερικανικό αέριο, το οποίο οι Αμερικάνοι χάρις στην “επανάσταση του σχιστόλιθου” διαθέτουν πλούσιο. Τα αμερικανικά αποθέματα φυσικού αερίου είναι επίσης αυτά που προστατεύουν τις Ηνωμένες Πολιτείες από τις χειρότερες οικονομικές συνέπειες της σύγκρουσης.

Υπάρχει λοιπόν λόγος να πιστεύουμε ότι αυτό ήταν το σχέδιο της Ουάσιγκτον από την αρχή. Άλλωστε, η δημιουργία μιας σφήνας μεταξύ της Ευρώπης – ιδίως της Γερμανίας – και της Ρωσίας, και ως εκ τούτου η αποτροπή ενός ευρασιατικού χώρου που θα παίζει πολιτικό ρόλο, αποτελούσε εδώ και πολύ καιρό γεωπολιτική επιταγή των ΗΠΑ.

Πριν από τον πόλεμο, οι ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα το Βερολίνο, εξακολουθούσαν να αμφισβητούν την επιταγή αυτή. Οι αγωγοί Nord Stream, στους οποίους η Ουάσιγκτον ήταν πάντα σθεναρά αντίθετη, είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα. Αλλά η Αμερική έχει χρησιμοποιήσει επιδέξια τη σύγκρουση στην Ουκρανία για να καταστρέψει τις σχέσεις μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας με μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Μια οικονομικά εξασθενημένη ευρωπαϊκή ήπειρος είναι επωφελής για τις ΗΠΑ, καθώς ικανοποιεί τις αμερικανικές φιλοδοξίες για αποπαγκοσμιοποίηση[8], η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο την αποσύνδεση από την Κίνα αλλά και την ανοικοδόμηση της παραγωγικής ικανότητας και την αυτάρκεια της χώρας σε μια σειρά στρατηγικών βιομηχανιών. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ευρώπη δεν είναι στρατηγικός σύμμαχος, αλλά ανταγωνιστής και αντίπαλος που η Ουάσιγκτον επιθυμεί να κρατήσει σε υποδεέστερη θέση.

Αυτό είναι επίσης το κλειδί για την κατανόηση του νόμου του Μπάιντεν για τη μείωση του πληθωρισμού , ο οποίος δίνει κίνητρα σε εταιρείες να μετατοπίσουν τις επενδύσεις τους από την Ευρώπη στην Αμερική. Βλέπουμε δηλαδή μια διαδικασία ενδοδυτικού οικονομικού κανιβαλισμού. Μπορεί να είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως η αποδυνάμωση ενός βασικού στρατηγικού συμμάχου μπορεί να αποτελεί επιτυχημένη μακροπρόθεσμη στρατηγική. Έχει όμως κάποιος στην Ουάσιγκτον ή τις Βρυξέλλες μακροπρόθεσμη στρατηγική αυτές τις μέρες;

[1] https://ecfr.eu/publication/the-art-of-vassalisation-how-russias-war-on-ukraine-has-transformed-transatlantic-relations/

[2] https://www.oecd.org/newsroom/russia-s-war-of-aggression-against-ukraine-continues-to-create-serious-headwinds-for-global-economy.htm

[3]https://www.ecb.europa.eu/stats/ecb_surveys/bank_lending_survey/html/ecb.blssurvey2023q2~6d340c8db6.en.html#toc9

[4]https://makroskop.eu/29-2022/die-konjunktur-im-juni-2022/

[5] https://tradingeconomics.com/germany/manufacturing-pmi

[6] https://www.kloepfel-consulting.com/supply-chain-news/maerkte/vda-umfrage-automobilindustrie-deutschland-6566823/

[7] https://www.iwkoeln.de/presse/pressemitteilungen/christian-rusche-geldabfluesse-in-deutschland-so-hoch-wie-nie.html

[8] https://makroskop.eu/02-2023/die-deglobalisierung-die-wir-brauchen/

Πηγή: Makroskop

Μετάφραση: antapocrisis

Η Γαλλία αντιμέτωπη με μια συνολική κρίση. Όχι με ένα ζήτημα ρατσισμού.

Οι περισσότερες γαλλικές πόλεις φλέγονται για 5η μέρα, με αφορμή τη δολοφονία 17χρονου Γάλλου αλγερινής καταγωγής. Ή για να είμαστε ακριβείς 17χρονου με γιαγιά από την Αλγερία, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων νεαρών που ζουν στα γκέτο των προαστίων, αποτελούν παιδιά ή και εγγόνια εργατών που ήρθαν από τις γαλλικές αποικίες πριν περίπου μισό αιώνα για να στηρίξουν με φτηνά εργατικά χέρια τη Γαλλική βιομηχανία.

Τις ίδιες μέρες διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις στην Ε.Ε. για τη διαχείριση των μεταναστατευτικών ροών. Ουκρανία και Πολωνία προβάλλουν βέτο και αρνούνται να δεχτούν μετανάστες από την Αφρική ή την Ασία, που φτάνουν στις Μεσογειακές χώρες της Ευρώπης.

Ο Κασιδιάρης από τη φυλακή αλλά και οι υπόλοιποι της ακροδεξιάς δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Διαλαλούν στα κανάλια που ελέγχουν στο διαδίκτυο ότι η Γαλλία αποδεικνύει πως Δημοκρατία, κοινωνική ηρεμία και πολυπολιτισμικότητα δεν πάνε μαζί. Καλούν σε έλεγχο της παγκοσμιοποίησης, κλείσιμο των συνόρων, απέλαση των μεταναστών (άσχετα αν πολλά στελέχη τους εκμεταλλεύονται τη φτηνή εργασία των μεταναστών). Καλούν σε μια νέα Ευρώπη των εθνών, στο δρόμο που χαράζουν η Ουγγαρία και η Πολωνία σήμερα, ή η Μελόνι και η Λεπέν μεθαύριο. Βλέπουν την άνοδο της ακροδεξιάς σε Φινλανδία, Γερμανία, Σουηδία, Ισπανία κ.α. και καταλαβαίνουν ότι μπορούν να πατήσουν πάνω στα υπαρκτά προβλήματα της παγκοσμιοποίησης και να γιγαντωθούν.

Αλλά αυτή ήταν πάντα η ακροδεξιά. Πατάει πάνω σε υπαρκτά προβλήματα, διαστρέφει τις αιτίες και τους ενόχους, ώστε να βγαίνει καθαρό το σύστημα της εκμετάλλευσης και όσοι πλουτίζουν από τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Βασίζονται σε πολλούς μύθους, για να φτιάξουν ένα δήθεν συνεκτικό αφήγημα, σε αντίθεση με την αριστερά που δεν έχει απαντήσεις ή απλώς συμπλέει με τις δυνάμεις του συστήματος και της παγκοσμιοποίησης.

Πρώτος μύθος, ότι στη Γαλλία έχουμε τα αποτελέσματα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Στη Γαλλία η γκετοποιημένη νεολαία έχει γίνει ταινίες και τραγούδια. Έχει δώσει δυο μεγάλες εξεγέρσεις και πάρα πολλά επεισόδια. Όμως οι εξεγέρσεις αυτές ξεκίνησαν μετά το 2000, ενώ οι μετανάστες είχαν πάει στη Γαλλία, από τις αποικίες, 30-40 ή και περισσότερα χρόνια πριν. Ήταν τα χρόνια όπου η Γαλλία ήταν περήφανη για το κοινωνικό της κράτος και την ανάπτυξή της, εν πολλοίς οφειλόμενη στους μετανάστες εργάτες. Μετά το 2000 αυτό που συνέβη είναι η αλλαγή μοντέλου, η σταδιακή συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, η αύξηση των ανισοτήτων, η επέκταση της μερικής κακοπληρωμένης εργασίας και ως αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών η γκετοποίηση και η συνακόλουθη καταστολή. Η γκετοποιημένη νεολαία είναι ένας εσωτερικός εχθρός. Ακόμα και όταν διεκδικεί δικαιώματα στη μόρφωση και δεν εξεγείρεται τυφλά, αντιμετωπίζεται ως εχθρικό στράτευμα (βίντεο από μαθητική κινητοποίηση του 2018).

https://www.facebook.com/1020452190/posts/10215982994940626/?vh=e&extid=MSG-UNK-UNK-UNK-AN_GK0T-GK1C

Άρα το πρόβλημα δεν ήταν οι μετανάστες και ο διαφορετικός πολιτισμός τους, γιατί αυτός ήταν εκεί εδώ και 30-40 χρόνια, αλλά οι πολιτικές ενσωμάτωσης. Και πώς να ενσωματώσεις αυτά τα κομμάτια, όταν η διεύρυνση των ανισοτήτων ξεπερνάει χρώμα, φυλή, θρησκεία. Και όταν η συνακόλουθη καταστολή γίνεται ο κανόνας;

Δεύτερος μύθος, στη Γαλλία έχουμε μια κρίση λόγω της σύγκρουσης των γκέτο με τις δυνάμεις καταστολής. Μην έχουμε κοντή μνήμη. Έως πριν ένα μήνα και για 100 περίπου οι μέρες η Γαλλία συνταράσσονταν από ένα τεράστιο κύμα κατά της ιδιωτικοποίησης του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ένα κίνημα που απέκτησε και δημοκρατικά αιτήματα όταν ο Μακρόν δεν πέρασε το νόμο στη Βουλή ως όφειλε, αλλά με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, στα όρια της συνταγματικής τάξης. Είναι ο ίδιος Μακρόν που απαγορεύει τώρα την κυκλοφορία και απαγορεύει την διακίνηση υλικού από την εξέγερση της νεολαίας στο twitter, όπως καταγγέλλει η δημοσιογράφος Μ. Δεναξά. Πριν 4 χρόνια είχαμε για πάνω από ένα χρόνο το μοναδικό σε αντοχή και μαζικότητα κίνημα των κίτρινων γιλέκων, με βασικό επίδικο τη φτώχεια. Στη Γαλλία των Βερσαλλιών, των ωραίων κρασιών, της κουλτούρας και της φινέτσας πριν 2 μήνες ήρθαν στο φως της δημοσιότητας φωτογραφίες από άδεια ράφια σουπερ μάρκετ λόγω των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.

Φωτογραφίες από Γάλλους φοιτητές που στέκονται σε ουρές χιλιομέτρων για ένα συσσίτιο.

Ουρές σχηματίζουν και οι Γάλλοι συνταξιούχοι και φτωχοί για να πάνε για μια εξέταση στον οικογενειακό γιατρό https://www.facebook.com/1020452190/posts/1144777566382692/?vh=e&extid=MSG-UNK-UNK-UNK-AN_GK0T-GK1C

Ουρές, συσσίτια, φτώχεια, διάλυση στα σχολεία και την υγεία, ιδιωτικοποίησεις και συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, απαγορεύσεις, καταστολή, καθεστωτισμός Μακρόν, περιορισμοί στο διαδίκτυο και στο βάθος γκετοποίηση έως και δολοφονίες των περισσότερο αποκλεισμένων.

Αυτό δεν είναι αποτυχία της πολυτισμικής κοινωνίας και γενικώς μιας ουδέτερης παγκοσμιοποίησης, όπως ισχυρίζονται οι ακροδεξιοί. Αυτό είναι η αποτυχία της νεοφιλελεύθερης και ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Είναι το αποτέλεσμα μιας δομικής κρίσης. Με τις ιδιωτικοποιήσεις, την διεύρυνση της  μερικής απασχόλησης, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους,  την αύξηση των ανισοτήτων, τις κυβερνήσεις που  κυβερνούν με «ανεξάρτητες αρχές» και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Κυρίως όλα αυτά έγιναν με την εκχώρηση της λαϊκής κυριαρχίας σε αντιδημοκρατικούς-ανεξέλεγκτους οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, ΤΟ ΔΝΤ, Η Ε.Ε.. Για αυτήν την παγκοσμιοποίηση οι ακροδεξιοί δε λένε τίποτα. Βολεύονται με την αφέλεια της κυρίαρχης αριστεράς και θέλουν να καναλιζάρουν το μίσος και την οργή από αυτές τις πολιτικές προς τους μετανάστες. Για τους οποίους προφανώς και το ανοιχτά σύνορα δεν αποτελούν πολιτική, αλλά εδώ το βασικό πρόβλημα είναι οι πολιτικές ενσωμάτωσης, όπως έχει δείξει η ιστορία της Ευρώπης. Και όχι πώς θα τους φυλακίζουμε ή πώς θα τους πνίγουμε.

Είναι αλήθεια ότι η Γαλλία είναι μήτρα και εργαστήρι για την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και είναι σε μια γενική κρίση. Η Γαλλία είναι και σε μια βαθιά γεωπολιτική κρίση. Θα συνεχίσει να είναι το σκυλάκι των αμερικανών, στον πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας με κόστος τα συσσίτια και τα άδεια ράφια για το λαό της;

Άρα οι δύο εναλλακτικές που μας απομένουν είναι η Ευρώπη των Κασιδιάρη, Ορμπαν, Λεπέν από τη μια που έρχονται ως ανερχόμενο ρεύμα, και η χρεοκοπημένη Ευρώπη σε διαρκή κρίση και γεωπολιτική υποχώρηση των Μακρόν, Σουλτς, Μητσοτάκη από την άλλη; Δεν υπάρχει άλλη λύση για την Ευρώπη; Στον πόλεμο στην Ουκρανία, στη  λιτότητα, το κοινωνικό κράτος, τη λαϊκή κυριαρχία, τα σύμφωνα σταθερότητας;

Μήπως να θυμηθούμε τι συζητάγαμε τέτοιες μέρες πριν 8 χρόνια;

Ως ερωτήματα και προβληματισμό. Όχι ως καταστροφική διαχείριση από την ηγεσία Τσιπρα-ΣΥΡΙΖΑ.

«Μπορείτε να τρέξετε αλλά δεν μπορείτε να κρυφτείτε» – και πάλι για την «Ευρωπαϊκή Πράξη Υπηρεσιών»

Μόλις προχθές είχαμε γράψει για την ‘Ευρωπαϊκή Πράξη Ψηφιακών Υπηρεσιών’ που από την 1/1/2024 αποτελεί υποχρεωτικό νόμο για όλες τις χώρες μέλη. Πρόκειται για τη θέσπιση ενός πλαισίου σιδηράς λογοκρισίας, όπου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ορίζει τι συνιστά “παραπληροφόρηση” και θα απαγορεύει αναρτήσεις με περιεχόμενο παραπληροφόρησης σε κάθε on-line site στην ΕΕ (δηλαδή όχι μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα ανεξάρτητα Blogs). Όλοι οι πάροχοι ψηφιακών υπηρεσιών θα πρέπει να εφαρμόζουν την λογοκρισία, δηλαδή να κατεβάζουν τις αναρτήσεις που θεωρούνται ‘παραπληροφόρηση’.

Για να δώσω ένα παράδειγμα, η διατύπωση της θέσης ότι η Ρωσία αμύνεται απέναντι στην επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ήδη έχει καταταχθεί στην ‘παραπληροφόρηση’ και δεν θα επιτρέπεται η ανάρτηση αυτής της άποψης. Παρακαλώ τους αναγνώστες να απευθυνθούν στα δύο βασικά άρθρα που παραπέμψαμε στους προηγούμενους πιο πάνω συνδέσμους, επειδή έτσι θα γίνει φανερή η κατεύθυνση επιβολής αυστηρής λογοκρισίας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία έχει πλέον δρομολογηθεί, και οι σκοποί που αυτή επιδιώκει.

Ο Elon Musk, στον οποίο πλέον ανήκει η πλατφόρμα του Twitter, έχει αντιληφθεί εδώ και πολλούς μήνες την απόπειρα φίμωσης, που, όπως φαίνεται, στην Ευρώπη έχει αρκετά ευνοϊκότερες συνθήκες θεσμοποίησης, και έχει αντιδράσει προκαλώντας τις απειλές των Οργάνων της ΕΕ. Εδώ θα μεταφράσουμε ένα σχετικό ρεπορτάζ από το Russia Today που παρέχει πληροφορίες για κάποιους νομικούς ελιγμούς που επιχείρησε ο Μασκ, στους οποίους ο αρμόδιος Ευρωπαίος επίτροπος αντέδρασε σκαιά απειλώντας τον ιδιοκτήτη του Twitter ότι δεν θα τα καταφέρει να ξεγλιστρήσει τόσο εύκολα από την απόχη.

Στο τέλος του το ρεπορτάζ του RT εκφράζει κάποιες απαράδεκτες απόψεις, τις οποίες επίσης σχολιάζουμε. Ακολουθεί η μετάφραση.

*          *          *

Ο επίτροπος της ΕΕ επιπλήττει τον Musk για το θέμα της παραπληροφόρησης. Ο διευθύνων σύμβουλος του Twitter απέσυρε την πλατφόρμα από τον εθελοντικό κώδικα πρακτικής για την παραπληροφόρηση

[28 Μαΐου, RUSSIA TODAY] Ο Ευρωπαίος επίτροπος Τιερί Μπρετόν απείλησε τον διευθύνοντα σύμβουλο του Twitter Έλον Μασκ με “επιβολή” [δηλ. άμεση λήψη μέτρων αστυνομικού χαρακτήρα] σε ένα tweet την Παρασκευή, αφού ο Μασκ ανακοίνωσε ότι αποσύρει το Twitter από τον εθελοντικό Κώδικα Πρακτικής της ΕΕ για την Παραπληροφόρηση [Code of Practice on Disinformation-CPD], προειδοποιώντας τον ότι δεν θα τη γλιτώσει τόσο εύκολα.

Επιβεβαιώνοντας ότι το Twitter αποχώρησε από τον οργανισμό κατά της παραπληροφόρησης, ο Breton έγραψε στο Twitter: «Μπορείτε να τρέξετε, αλλά δεν μπορείτε να κρυφτείτε», υποσχόμενος ότι «οι ομάδες μας θα είναι έτοιμες για επιβολή».

«Πέρα από τις εθελοντικές δεσμεύσεις, η καταπολέμηση της παραπληροφόρησης θα είναι νομική υποχρέωση βάσει [της Πράξης για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες—Digital Service Act-DSA] από τις 25 Αυγούστου», υπενθύμισε ο αξιωματούχος στον Μασκ, αναφερόμενος στην επερχόμενη νομοθεσία που θα απαιτεί από το Twitter και άλλες επτά πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης να «καταπολεμήσουν την παραπληροφόρηση» στην ΕΕ ή να αντιμετωπίσουν τεράστια πρόστιμα που φτάνουν το 6% των ετήσιων εσόδων της εταιρείας.

Το Twitter εντάχθηκε στον κώδικα CPD το 2018 υπό τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο Jack Dorsey. Η DSA ενσωματώνει πλέον τον (αρχικά εθελοντικό) Κώδικα Πρακτικής σε έναν υποχρεωτικό κώδικα δεοντολογίας για τις πολύ μεγάλες διαδικτυακές πλατφόρμες, υποστηρίζοντας ότι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για να διατηρούν το διαδίκτυο ασφαλές για τη δημοκρατία ή να αντιμετωπίσουν καταστροφικές οικονομικές συνέπειες. Το Twitter έχει προθεσμία τριών μηνών για να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις του.

Ενώ ο Μασκ και ο Μπρετόν φέρονται να ταυτίστηκαν όσον αφορά την εφαρμογή του DSA από το Twitter πριν από την αγορά της πλατφόρμας από τον δισεκατομμυριούχο πέρυσι, ο Μπρετόν προειδοποίησε τον μεγιστάνα της Tesla ότι το Twitter αντιμετώπιζε «τεράστιο έργο μπροστά του» για να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς της ΕΕ μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας τον Νοέμβριο, απαιτώντας από αυτόν να ενισχύσει σημαντικά τη ‘μετριοπάθεια’ [έτσι!] του περιεχομένου και να «αντιμετωπίσει την παραπληροφόρηση με αποφασιστικότητα».

Μέχρι τον Φεβρουάριο, το Twitter εξακολουθούσε να υπολείπεται των προσδοκιών του Breton και μάλιστα αναφέρεται ότι ήδη έχει λάβει προειδοποίηση από αξιωματούχους της ΕΕ μετά από μια κακή αξιολόγηση των επιδόσεων του στην τήρηση της CPD, η οποία συνοδευόταν από καταγγελίες ότι η πλατφόρμα «δεν πήρε το ζήτημα αρκετά στα σοβαρά».

Ο Μασκ αγωνίζεται να πείσει τους χρήστες του Twitter για την ειλικρίνεια της απόλυτης προσήλωσής του στο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, [ειδικότερα] αφότου προσέλαβε την ‘γκουρού’ της NBCUniversal και μέλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Λίντα Γιακαρίνο ως νέα διευθύνουσα σύμβουλο της πλατφόρμας νωρίτερα αυτό το μήνα. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι έριξε μια αναίτια μπηχτή στον μπαμπούλα των φιλελεύθερων και συνάδελφο δισεκατομμυριούχο Τζορτζ Σόρος και φιλοξένησε την ανακοίνωση της συμμετοχής του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου για την προεδρία και σταυροφόρου κατά του WOKE Ρον ΝτεΣάντις στην κούρσα του 2024.*

Το Twitter έχει συμμορφωθεί με το 80% όλων των κυβερνητικών αιτημάτων απομάκρυνσης περιεχομένου κατά τους πρώτους έξι μήνες από τότε που ο Μασκ ανέλαβε τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, μια σημαντική αύξηση από το ποσοστό 50% που χαρακτήριζε την προ Μασκ εποχή.*

[https://www”dot”rt”dot”com/news/577057-musk-twitter-disinfo-code-threat/]

*          *          *

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

* Οι αναφορές στο τέλος από το RT αποτελεί απαράδεκτες διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, συνιστώντας ένα ακόμη δείγμα συμπαράταξης αυτού του Ρωσικού ΜΜΕ (ή τουλάχιστον της Αγγλικής έκδοσής του) με τις Δυτικές ελίτ[1], ακόμη και σε βάρος της Ρωσίας, αφού σαφώς η DSA έχει εισαχθεί για να ελέγξει τις αντίθετες προς τις καθεστωτικές αφηγήσεις στην ΕΕ. Εξηγούμαι:

Ο Σόρος είναι ο βασικός εμπνευστής της επέκτασης προς ανατολάς και ο κεντρικός εγκέφαλος των ‘έγχρωμων’ επαναστάσεων μέσω του ελέγχου ενός τερατώδους δικτύου ΜΚΟ που διαπλέκονται με την CIA. Επίσης είναι ο βασικός χρηματοδότης του Μπάιντεν. Πρόσφατα ο Μασκ διατύπωσε κριτική στον Σόρος, η οποία κατέληξε όντως σε “μπηχτή”. Αλλά κάθε άλλο παρά ‘αναίτια’ ήταν όπως το RT εμβόλιμα, με την παρούσα ευκαιρία, την εκτιμά χωρίς συγκεκριμένη αναφορά στο περιστατικό. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι ο Σόρος συνηθίζει να υπερηφανεύεται ότι το Μαϊντάν και οι μετέπειτα εξελίξεις στην Ουκρανία οφείλονται σε αυτόν.

Όσο για την άποψη του RT ότι το Twitter δεν θάπρεπε να δημοσιεύσει την ανακοίνωση καθόδου του ΝτεΣάντις στους προκριματικούς των Ρεπουμπλικάνων, αυτή είναι παντελώς εξωφρενική και έξω από κάθε όριο σοβαρότητας. Ο ΝτεΣάντις είναι κυβερνήτης της Πολιτείας της Φλώριδας και ο δεύτερος στις σφυγμομετρήσεις διεκδικητής του χρίσματος του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων. Και τι θα πει ότι είναι ‘σταυροφόρος’ κατά του WOKE? Εκτός από το ότι αυτό παρατίθεται έτσι, χωρίς υποστηρικτικές παραπομπές, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι με την ίδια λογική και στον Πούτιν πρέπει να απαγορευτεί να αναρτώνται οι απόψεις του επειδή είναι εναντίον της επιλογής φύλου από τους εφήβους [ΣΗΜ. Woke είναι ένα αγγλικό επίθετο που σημαίνει «επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων» και ορισμένοι παίρνουν θέσεις anti-woke από διάφορες οπτικές γωνίες, π.χ. επειδή θεωρούν ότι το λεγόμενο ‘κίνημα’ woke τόχει παρακάνει– έβλεπα τις προάλλες ένα βίντεο κάποιας ακτιβίστριας όπου ισχυριζόταν ότι η χρήση τουαλέτας μέσα στο σπίτι είναι ένδειξη απόψεων λευκής υπεροχής και ότι τα είδη υγιεινής συνήθως έχουν λευκό χρώμα ακριβώς επειδή εκφράζεται μέσω αυτού του χρώματος η άποψη για υπεροχή της λευκής φυλής].

Τέλος, την άποψη ότι επί Μασκ το Τουΐτερ ανέβασε την λογοκρισία από το 50% στο 80% όσο αφορά την πειθάρχηση σε αιτήματα κατεβάσματος περιεχομένου από κυβερνητικούς οργανισμούς, εγώ την ακούω για πρώτη φορά. Και το RT, που πάντα στηρίζει τους ισχυρισμούς του με παραπομπές, καθόλου δεν κάνει τον κόπο να την στηρίξει. Αντίθετα, όλοι γνωρίζουμε τα “χνέρια” που έχει κάνει ο Μασκ σε Δυτικά ΜΜΕ (π.χ. στο Βρετανικό BBC ή στο αμερικανικό NPR) βάζοντας την ίδια ταμπέλα σε αυτά με αυτήν που (μέχρι να αναλάβει αυτός) έβαζε το Τουΐτερ σε Ρωσικά ΜΜΕ, ότι δηλαδή χρηματοδοτούνται από την αντίστοιχη κυβέρνηση. Και επίσης όλοι γνωρίζουμε ότι ο Μασκ επανάφερε χιλιάδες λογαριασμούς που η προηγούμενη διοίκηση του Τουΐτερ είχε διαγράψει.

[1] Θυμόμαστε το περσινό άρθρο που ανάρτησε το RT στο σαλόνι του θρηνώντας για την «βάρβαρη δολοφονία από τους κομμουνιστάς» της Τσαρικής και μάλιστα με το επιχείρημα ότι κόπηκε το νήμα της πιο μακραίωνης αυτοκρατορικής/βασιλικής δυναστείας της Ευρώπης. Το άρθρο εκείνο μάλιστα ασχολούνταν εξαντλητικά και με συγκινητικές περιγραφές με την αγιοποίηση των Ρομανόφ από την Ρωσική εκκλησία και τις θρησκευτικές τελετουργίες, λιτανείες κ.λπ. στην άγια και ιερή τους μνήμη.

Το “Μανιφέστο για την Ειρήνη” ταράζει τα νερά στη Γερμανική Αριστερά

Η Σάρα Βάγκενκνεχτ, πρώην κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του Die Linke και στέλεχος της Αριστεράς, μαζί με την Άλις Σβάρτσερ, συγγραφέα, δημοσιογράφο και κορυφαία μορφή του φεμινιστικού κινήματος στη Γερμανία, απευθύνουν έκκληση για την ειρήνη δημοσιεύοντας ένα Μανιφέστο που μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα συγκέντρωσε εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές. Η Σάρα Βάγκενκνεχτ αποχώρησε σπό το Die Linke κριτικάροντας το πρώην κόμμα της για συνέργεια στον φιλοπολεμικό παροξυσμό της γερμανικής άρχουσας τάξης. Είχαν προηγηθεί διαφωνίες της για το “δικαιωματικό προφίλ” που καλλιέργησε το κόμμα της Αριστεράς και την απώλεια των δεσμών με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η έκκληση των δύο γυναικών βρίσκει ισχυρή απήχηση στη βάση της Αριστεράς αλλά και ευρύτερα, καθώς το πολεμικό κλίμα και η αντιρωσική ψύχωση στη Γερμανία είναι σε έξαρση.
Η πρωτοβουλία κορυφώνεται στις 24 Φεβρουαρίου με συγκέντρωση στην πύλη του Βραδεμβούργου και βασικό αίτημα την απεμπλοκή της Γερμανίας από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον εξοπλισμό της κυβέρνησης του Κιέβου. Το Μανιφέστο υπογράφτηκε αρχικά από άλλες 69 προσωπικότητες της γερμανικής πολιτικής, κοινωνικής και πολιτστικής ζωής. Ανάμεσά τους ο οικονομολόγος Βόλφγκανκ Στρεκ, η ηθοποιός Χάνα Σιγκούλα, ο πρώην πρόεδρος του Die Linke Όσκαρ Λαφοντέν, αλλά και η θεολόγος Μάργκοτ Κάσμαν, πρώην επικεφαλής της προτεσταντικής Εκκλησίας και ο στρατηγός Έριχ Βαντ, πρώην σύμβουλος της Μέρκελ κλπ.
Ενώ στη Γερμανία επικρατούν καθολικά οι φιλοπόλεμες δυνάμεις που στηρίζουν με νύχια και με δόντια το καθεστώς Ζελένσκι και τη Νατοϊκή στρατηγική, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ένα 35% των Γερμανών πιστεύουν ότι η Γερμανία το “παρακάνει” με την υποστήριξή της στο Κίεβο, ενώ το 58% πιστεύει ότι δεν γίνονται αρκετές προσπάθειες για την ειρήνη.
Στο Μανιφέστο των Βάγκενκνεχτ – Σβάρτσερ ανέλαβε να απαντήσει η Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, προερχόμενη από τους Πράσινους, Αναλένα Μπάερμποκ, η οποία υποστήριξε ότι η ειρήνη αυτή τη στιγμή δεν είναι ειρήνη αλλά υποταγή της Ουκρανίας στη Ρωσία.
Δημοσιεύουμε παρακάτω το κείμενο των Βάγκενκνεχτ – Σβάρτσερ.

Σήμερα είναι η 352η ημέρα πολέμου στην Ουκρανία. Πάνω από 200.000 στρατιώτες και 50.000 πολίτες έχουν σκοτωθεί μέχρι στιγμής. Γυναίκες βιάστηκαν, παιδιά φοβήθηκαν, ένας ολόκληρος λαός τραυματίστηκε. Αν οι μάχες συνεχιστούν έτσι, η Ουκρανία θα είναι σύντομα μια αποψιλωμένη, κατεστραμμένη χώρα. Και πολλοί άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη φοβούνται επίσης την επέκταση του πολέμου. Φοβούνται για το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους.

Ο ουκρανικός λαός, που δέχεται βάναυση εισβολή από τη Ρωσία, χρειάζεται την αλληλεγγύη μας. Αλλά τι σημαίνει αλληλεγγύη τώρα; Πόσο ακόμα θα συνεχιστούν οι μάχες και ο θάνατος στην Ουκρανία; Και ποιος είναι τώρα, ένα χρόνο μετά, ο πραγματικός στόχος αυτού του πολέμου; Η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών μίλησε πρόσφατα για “εμάςτους Γερμανούς” που διεξάγουμε “πόλεμο κατά της Ρωσίας”. Σοβαρά;

Ο πρόεδρος Ζελένσκι δεν κρύβει τον στόχο του. Μετά τα τανκς που του υποσχεθήκαμε, τώρα απαιτεί μαχητικά αεροσκάφη, πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και πολεμικά πλοία – για να νικήσει τη Ρωσία σε όλα τα επίπεδα; Ο Γερμανός καγκελάριος εξακολουθεί να διαβεβαιώνει ότι δεν θέλει να στείλει ούτε μαχητικά αεροσκάφη ούτε “χερσαία στρατεύματα”. Αλλά πόσες “κόκκινες γραμμές” έχουν ήδη ξεπεραστεί τους τελευταίους μήνες;

Φοβόμαστε ότι ο Πούτιν θα εξαπολύσει μέγιστη αντεπίθεση σε περίπτωση επίθεσης στην Κριμαία. Μήπως τότε οδεύουμε αναπότρεπτα στον ολισθηρό δρόμο προς τον παγκόσμιο πόλεμο και τον πυρηνικό πόλεμο; Δεν θα ήταν ο πρώτος μεγάλος πόλεμος που θα ξεκινούσε με αυτόν τον τρόπο. Αλλά μπορεί να είναι ο τελευταίος.

Η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει μεμονωμένες μάχες – με την υποστήριξη της Δύσης. Αλλά δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο εναντίον της μεγαλύτερης πυρηνικής δύναμης του κόσμου. Αυτό λέει και ο ανώτατος στρατιωτικός αξιωματικός των ΗΠΑ, ο στρατηγός Milley. Μιλάει για ένα αδιέξοδο στο οποίο καμία πλευρά δεν μπορεί να κερδίσει στρατιωτικά και ο πόλεμος μπορεί να τερματιστεί μόνο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Τότε γιατί όχι τώρα; Αμέσως!

Διαπραγμάτευση δεν σημαίνει παράδοση. Διαπραγμάτευση σημαίνει συμβιβασμούς, και από τις δύο πλευρές. Με στόχο την αποτροπή περαιτέρω εκατοντάδων χιλιάδων θανάτων και χειρότερων. Το ίδιο πιστεύουμε και εμείς, το ίδιο πιστεύει και ο μισός γερμανικός πληθυσμός. Ήρθε η ώρα να μας ακούσετε!

Εμείς οι πολίτες της Γερμανίας δεν μπορούμε να επηρεάσουμε άμεσα την Αμερική και τη Ρωσία ή τους Ευρωπαίους γείτονές μας. Μπορούμε όμως και πρέπει να θέσουμε την κυβέρνησή μας και τον Καγκελάριο προ των ευθυνών τους και να του υπενθυμίσουμε τον όρκο του: “Να αποτρέπει το κακό του γερμανικού λαού”.

Καλούμε τον Καγκελάριο να σταματήσει την κλιμάκωση των παραδόσεων όπλων. Τώρα! Θα πρέπει να ηγηθεί μιας ισχυρής συμμαχίας για κατάπαυση του πυρός και ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις τόσο σε γερμανικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τώρα! Επειδή κάθε μέρα που χάνεται κοστίζει έως και 1.000 επιπλέον ζωές – και μας φέρνει πιο κοντά σε έναν 3ο παγκόσμιο πόλεμο.

Alice Schwarzer και Sahra Wagenknecht

Πηγή: change.org

Η ενεργειακή κρίση τσακίζει την Ευρώπη

To ακόλουθο άρθρο/ρεπορτάζ από τη ναυαρχίδα των δυτικών οικονομικών ειδησεογραφικών πρακτορείων, το Bloomberg, αναφέρει ότι το μέχρις στιγμής κόστος της αναταραχής στις αγορές ενέργειας της Ευρώπης, που εν πολλοίς οφείλεται στις κυρώσεις που η ίδια η Ευρώπη αποφάσισε, ανέρχεται στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια! Αν και μέχρι στιγμής μεγάλο μέρος του κόστους έχει απαλυνθεί μέσω επιδοτήσεων (που με τη σειρά τους επιτείνουν τις πληθωριστικές πιέσεις) εν τούτοις, επισημαίνει το άρθρο, βρισκόμαστε μόνο μπροστά στην αρχή της σοβαρής επιδείνωσης της ενεργειακής κρίσης η οποία (θεωρεί το πρακτορείο) θα κορυφωθεί τα επόμενα 3 έτη με τα κράτη να μην μπορούν να συνεχίσουν την πολιτική των επιδοτήσεων λόγω του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, ο οποίος είναι ήδη γεγονός.

Η μείωση της κρατικής υποστήριξης εν μέσω της επερχόμενης ύφεσης πιθανότατα θα οδηγήσει σε απότομη χειροτέρευση των οικονομικών συνθηκών, που σημαίνει ότι τα πολύ χειρότερα είναι μπροστά μας.

Παρόλ’ αυτά, πουθενά στο άρθρο δεν επισημαίνεται η ανάγκη αναθεώρησης της πολιτικής της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία, η οποία ήδη υφίσταται το 9ο(!) κύμα κυρώσεων. Με την ευκαιρία, να επισημάνουμε ότι η κατάσταση εξελίσσεται πολύ χειρότερα και από τις προβλέψεις των Ρώσων οικονομολόγων, οι οποίοι έπεσαν έξω έχοντας εκτιμήσει ότι οι απώλειες για την ΕΕ θα ήταν “μόνο” της τάξης του μισού τρισεκατομμυρίου δολαρίων από την ενεργειακή κρίση. Ήδη η ΕΕ ξοδεύει το 5% του ΑΕΠ της για αγορές φυσικού αερίου, με τη Γερμανία να έχει φτάσει στο 7.4%, ενώ οι επιδοτήσεις έχουν ρίξει έξω τους εθνικούς προϋπολογισμούς με πάνω από το 50% των μελών της ΕΕ να έχουν ξεπεράσει το θεσπισμένο ανώτατο όριο του 60% του ΑΕΠ.

Ευτυχώς που η Ευρώπη είναι ένας “κήπος” κατά τον σπινθηροβόλο Borell. Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν και εμείς ανήκαμε στη “ζούγκλα” των υπολοίπων, όπως είπε ο Ευρωπαίος αρχι-γραφειοκράτης…

Απολαύστε το άρθρο.

…………………………………………………………………………………..

Ο ενεργειακός λογαριασμός ύψους 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων της Ευρώπης σηματοδοτεί μόνο την αρχή της κρίσης

  • Οι υψηλές τιμές θα μπορούσαν να διαρκέσουν χρόνια και οι ενισχύσεις γίνονται ασύμφορες
  • Η ανακούφιση στις παγκόσμιες αγορές φυσικού αερίου δεν αναμένεται πριν από το 2026

Φωτογραφία: της Liesa Johannssen/Bloomberg

Από το Bloomberg News, 18 Δεκεμβρίου 2022

Η ζημιά για την Ευρώπη ανέρχεται σε περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια από την εκτίναξη του ενεργειακού κόστους στα απόνερα του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία και η βαθύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών μόλις αρχίζει.

Μετά τον φετινό χειμώνα, η περιοχή θα πρέπει να αναπληρώσει τα αποθέματα φυσικού αερίου με ελάχιστες έως καθόλου παραδόσεις από τη Ρωσία, εντείνοντας τον ανταγωνισμό για τα δεξαμενόπλοια του καυσίμου. Ακόμη και με περισσότερες εγκαταστάσεις εισαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου να τίθενται σε λειτουργία, η αγορά αναμένεται να παραμείνει σφικτή έως το 2026, όταν θα είναι διαθέσιμη πρόσθετη παραγωγική ικανότητα από τις ΗΠΑ έως το Κατάρ. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει ανάπαυλα από τις υψηλές τιμές.

Ενώ οι κυβερνήσεις μπόρεσαν να βοηθήσουν τις εταιρείες και τους καταναλωτές να απορροφήσουν μεγάλο μέρος του πλήγματος με περισσότερα από 700 δισεκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια, σύμφωνα με τη δεξαμενή σκέψης Bruegel με έδρα τις Βρυξέλλες, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα μπορούσε να διαρκέσει για χρόνια. Με τα επιτόκια να αυξάνονται και τις οικονομίες να βρίσκονται πιθανότατα ήδη σε ύφεση, η στήριξη που μετρίασε το πλήγμα για εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις φαίνεται όλο και πιο απρόσιτη.

“Μόλις αθροίσετε τα πάντα – διασώσεις, επιδοτήσεις – προκύπτει ένα εξωφρενικά μεγάλο χρηματικό ποσό”, δήλωσε ο Martin Devenish, διευθυντής της εταιρείας συμβούλων S-RM. “Θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τις κυβερνήσεις να διαχειριστούν αυτή την κρίση το επόμενο έτος”.

Εκτίναξη του κόστους

Ο τεράστιος λογαριασμός της Ευρώπης για τη διασφάλιση του ενεργειακού εφοδιασμού και την προστασία των καταναλωτών από τις αυξήσεις των τιμών ξεπέρασε τα 700 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος Νοεμβρίου.

Η δημοσιονομική ικανότητα των κυβερνήσεων είναι ήδη τεταμένη. Περίπου τα μισά από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν χρέος που υπερβαίνει το όριο του 60% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος που θέτει η Ένωση.

[Διαβάστε περισσότερα: Η Γερμανία θα εκδώσει ομοσπονδιακό χρέος-ρεκόρ για να χρηματοδοτήσει τη βοήθεια για την ενεργειακή κρίση]

Η επιβάρυνση κατά περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, η οποία υπολογίστηκε από το Bloomberg με βάση τα δεδομένα της αγοράς, είναι μια ευρεία καταμέτρηση της ακριβότερης ενέργειας για τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις – η οποία αντισταθμίστηκε με πακέτα βοήθειας, αλλά όχι στο σύνολό της. Το Bruegel έχει μια παρόμοια εκτίμηση που στηρίζεται στη ζήτηση και την αύξηση των τιμών, σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που δημοσιεύθηκε αυτό το μήνα.

Η βιασύνη να γεμίσουν οι αποθήκες το περασμένο καλοκαίρι, παρά τις τιμές που πλησίαζαν ρεκόρ, έχει απαλύνει προς το παρόν τη στενότητα της προσφοράς, αλλά ο παγωμένος καιρός θέτει το ενεργειακό σύστημα της Ευρώπης στην πρώτη του πραγματική δοκιμασία αυτόν τον χειμώνα. Την περασμένη εβδομάδα, η ρυθμιστική αρχή δικτύων της Γερμανίας προειδοποίησε ότι δεν εξοικονομείται αρκετό φυσικό αέριο και ότι δύο από τους πέντε δείκτες, συμπεριλαμβανομένων των επιπέδων κατανάλωσης, έχουν καταστεί κρίσιμοι.

Με την προσφορά να είναι περιορισμένη, ζητήθηκε από τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές να μειώσουν τη χρήση. Η ΕΕ κατάφερε να περιορίσει τη ζήτηση φυσικού αερίου κατά 50 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φέτος, αλλά η περιοχή εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ένα δυνητικό κενό 27 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων το 2023, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας. Αυτό κάτω από την προϋπόθεση ότι οι ρωσικές προμήθειες θα μηδενιστούν και οι κινεζικές εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου θα επιστρέψουν στα επίπεδα του 2021.

[Κάντε κλικ εδώ για το blog του Bloomberg σχετικά με την ενεργειακή κρίση της Ευρώπης]

“Η απόκτηση φυσικού αερίου είναι απόλυτη ανάγκη και πιθανότατα θα δούμε εκτεταμένη ευρωπαϊκή αποθεματοποίηση”, δήλωσε ο Bjarne Schieldrop, επικεφαλής αναλυτής εμπορευμάτων στη σουηδική τράπεζα SEB AB, προβλέποντας μια “αγορά πωλητών” για τουλάχιστον τους επόμενους 12 μήνες. “Ο αγώνας δρόμου έχει ξεκινήσει για να γεμίσουν οι δεξαμενές φυσικού αερίου της ΕΕ” πριν από τον επόμενο χειμώνα. [ΣΗΜ. Μια αγορά χαρακτηρίζεται ως αγορά πωλητών, εάν οι πωλητές έχουν το πλεονέκτημα στον καθορισμό των τιμών, δηλαδή εάν η ζήτηση ξεπερνά αρκετά την προσφορά].

Διάβρωση της ζήτησης

Η εξοικονόμηση φυσικού αερίου στην Ευρώπη επιταχύνθηκε το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους, με τη ζήτηση διορθωμένη βάσει των καιρικών συνθηκών να είναι 19% κάτω από το μέσο όρο το Νοέμβριο

Πηγή: Morgan Stanley

Η κύρια πηγή φυσικού αερίου μέσω αγωγού από τη Ρωσία προς τη Δυτική Ευρώπη ήταν ο Nord Stream, ο οποίος υπέστη ζημιές σε πράξη δολιοφθοράς τον Σεπτέμβριο. Η περιοχή εξακολουθεί να λαμβάνει μικρή ποσότητα ρωσικών προμηθειών μέσω της Ουκρανίας, αλλά οι σφοδροί βομβαρδισμοί των ενεργειακών υποδομών από το Κρεμλίνο θέτουν τη διαδρομή σε κίνδυνο. Χωρίς αυτή τη γραμμή φυσικού αερίου, ο ανεφοδιασμός των αποθηκών θα είναι μεγάλη πρόκληση.

Για να αποφευχθεί η έλλειψη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει θέσει ελάχιστους στόχους για τα αποθέματα. Μέχρι την 1η Φεβρουαρίου, οι δεξαμενές θα πρέπει να είναι τουλάχιστον κατά 45% γεμάτες για να αποφευχθεί η εξάντληση μέχρι το τέλος της περιόδου θέρμανσης. Εάν ο χειμώνας είναι ήπιος, ο στόχος είναι να παραμείνουν τα επίπεδα αποθήκευσης στο 55% μέχρι τότε.

Οι εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου [LNG] στην Ευρώπη βρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ και στη Γερμανία ανοίγουν νέοι πλωτοί τερματικοί σταθμοί για την παραλαβή του καυσίμου. Οι επιδοτούμενες από τις κυβερνήσεις αγορές έχουν βοηθήσει την Ευρώπη να προσελκύσει φορτία ακόμα και από την Κίνα, αλλά ο ψυχρότερος καιρός στην Ασία και μια δυνητικά ισχυρή οικονομική ανάκαμψη μετά τη χαλάρωση των περιορισμών του Covid από το Πεκίνο θα μπορούσαν να δυσκολέψουν το εγχείρημα. [ΣΗΜ. Η Κίνα εισάγει αέριο από τη Ρωσία μέσω αγωγών σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες, επομένως είναι σαφές ότι η ΕΕ προκειμένου να τηρήσει τις κυρώσεις αγοράζει Ρωσικό φυσικό αέριο σε πολλαπλάσια τιμή μέσω …Κίνας. Το ίδιο συμβαίνει και με το πετρέλαιο. Επίσης μεγάλες αγορές Ρωσικών ενεργειακών προϊόντων γίνονται μέσω και της Ινδίας].

 

Η χρονιά ρεκόρ της Ευρώπης για το LNG | Ροές από τερματικούς σταθμούς LNG στη βορειοδυτική Ευρώπη

Οι κινεζικές εισαγωγές φυσικού αερίου είναι πιθανό να είναι 7% υψηλότερες το 2023 σε σχέση με φέτος, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ενεργειακών Οικονομικών της China National Offshore Oil Corp. Η κρατική εταιρεία έχει αρχίσει να εξασφαλίζει προμήθειες υγροποιημένου φυσικού αερίου για το επόμενο έτος, θέτοντας την σε άμεσο ανταγωνισμό με την Ευρώπη για τις αδιάθετες αποστολές. Η ιστορική πτώση της ζήτησης της Κίνας φέτος ισοδυναμούσε με περίπου το 5% της παγκόσμιας προσφοράς.

Η Κίνα δεν είναι το μόνο πρόβλημα της Ευρώπης. Άλλες ασιατικές χώρες προχωρούν στην προμήθεια περισσότερου φυσικού αερίου. Η Ιαπωνία, ο μεγαλύτερος εισαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου στον κόσμο φέτος, εξετάζει ακόμη και τη δημιουργία ενός στρατηγικού αποθέματος, ενώ η κυβέρνηση σχεδιάζει επίσης να επιδοτήσει τις αγορές του.

Τα ευρωπαϊκά προθεσμιακά συμβόλαια φυσικού αερίου έχουν διαμορφωθεί κατά μέσο όρο σε περίπου 135 ευρώ ανά μεγαβατώρα φέτος, αφού κορυφώθηκαν στα 345 ευρώ τον Ιούλιο. Εάν οι τιμές ανέβουν ξανά στα 210 ευρώ, το κόστος εισαγωγής θα μπορούσε να φτάσει το 5% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τον Jamie Rush, επικεφαλής οικονομολόγο της Bloomberg Economics για την Ευρώπη. Αυτό θα μπορούσε να μετατρέψει τη ρηχή ύφεση που προβλέπεται σε βαθιά ύφεση και οι κυβερνήσεις θα πρέπει πιθανότατα να μειώσουν τα προγράμματα ως απάντηση.

“Η φύση της στήριξης θα αλλάξει από μια επείγουσα, καθολική προσέγγιση σε πιο στοχευμένα μέτρα”, δήλωσε ο Piet Christiansen, επικεφαλής στρατηγικής της Danske Bank A/S. “Οι αριθμοί θα είναι μικρότεροι – αλλά [η επιδοτήσεις] θα παραμείνουν και κατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης”.

[Διαβάστε περισσότερα: Οι μεγάλες και κακές δαπάνες αποκαλύπτουν τους κινδύνους της ενεργειακής κρίσης για την Ευρώπη]

Αύξηση των λογαριασμών

Τα γερμανικά νοικοκυριά κινδυνεύουν να πληρώσουν διπλάσια ποσά για ενέργεια φέτος

Πηγή: Δρ: Bernstein

*Εκτίμηση με βάση τις προτάσεις της Επιτροπής Φυσικού Αερίου της Γερμανίας

Για χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες βασίζονται σε προσιτή ενέργεια για την παραγωγή προϊόντων από αυτοκίνητα έως χημικά, το υψηλό κόστος σημαίνει απώλεια ανταγωνιστικότητας έναντι των ΗΠΑ και της Κίνας. Αυτό ασκεί πίεση στην κυβέρνηση του καγκελάριου Όλαφ Σολτς να διατηρήσει τη στήριξη της οικονομίας.

“Δεδομένων των δυνητικά τεράστιων πολιτικών και κοινωνικών επιπτώσεων της έκρηξης των τιμών της ενέργειας και του σοκ στη ραχοκοκαλιά της γερμανικής οικονομίας, είναι σημαντικό να παρέμβει η γερμανική κυβέρνηση”, δήλωσε η Isabella Weber, , οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης Amherst, η οποία είναι γνωστή ως εκείνη που επινόησε το μέτρο επιβολής πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου στη Γερμανία.

Η πρόκληση είναι να βρεθεί η ισορροπία μεταξύ αφενός της διατήρησης της λειτουργίας των εργοστασίων και αφετέρου της θέρμανσης των σπιτιών βραχυπρόθεσμα, ενώ παράλληλα δεν θα πνίγονται τα κίνητρα για επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγενεργειακή κρίση ές ενέργειας – που θεωρούνται ευρέως ως η πιο βιώσιμη διέξοδος από την ενεργειακή δυσπραγία.

“Το μεγαλύτερο καθήκον που προκύπτει από την κρίση είναι να πραγματοποιηθεί η ενεργειακή μετάβαση”, δήλωσε η Veronika Grimm, οικονομική σύμβουλος της γερμανικής κυβέρνησης. “Πρέπει να επεκτείνουμε μαζικά τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας”.

………………………………………………………………………

– Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια των Rachel Morison, Elena Mazneva, Carolynn Look, Anna Shiryaevskaya, Petra Sorge, Stephen Stapczynski, Vanessa Dezem, Ann Koh, Dan Murtaugh και Shoko Oda.

Επιμέλεια – μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Πόσο ελκυστικό είναι να “Μένουμε Ευρώπη” σήμερα;

Ο μεγάλος ηττημένος της πολεμικής σύρραξης ανάμεσα σε Ουκρανία (ή ΝΑΤΟ) και Ρωσία είναι οπωσδήποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ΕΕ που πολυδιαφημίστηκε για αρκετές δεκαετίες ως πανίσχυρη οικονομική και πολιτική οντότητα, ως ενιαία και ανεξάρτητη δύναμη, ως χώρος ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιωμάτων. Το παραπάνω αφήγημα έχει δεχτεί καίρια πλήγματα, ειδικά στα χρόνια της κρίσης, σήμερα όμως φαίνεται να καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Το οικονομικό λαχάνιασμα των τελευταίων ετών αναμένεται να κορυφωθεί με καταλύτη την ενεργειακή ασφυξία. Η αμφίβολη επάρκεια σε φυσικό αέριο και οι ακριβές τιμές που θα εξασφαλίσει ο σύμμαχος/προμηθευτής (ΗΠΑ) δίνουν τη χαριστική βολή στην ευρωπαϊκή οικονομία. Οι επίσημες προβλέψεις για ύφεση και υψηλό πληθωρισμό στο 2023 δίνουν και παίρνουν. Τον Οκτώβριο ο πληθωρισμός σε επίπεδο ΕΕ ήταν διψήφιος (10,7%). Ο επίτροπος Οικονομίας (Τζεντιλόνι) δήλωσε ότι “Η οικονομία της ΕΕ βρίσκεται σε σημείο καμπής και οι προοπτικές της έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά”. Η αποτυχία ομολογείται ξεκάθαρα.

Η συνολική κρίση, τα δομικά προβλήματα και η αρχιτεκτονική της ΕΕ επανέρχονται στο προσκήνιο. Την προηγούμενη δεκαετία “βγήκαν τα μαχαίρια” από την τρόικα στραμμένα προς τις χώρες του ευρωπαϊκού “νότου”, με σαφές μήνυμα που έφτανε όμως μέχρι τη Γαλλία. Στην πραγματικότητα τότε τέθηκε ζήτημα συνοχής, κοινών συμφερόντων και βιωσιμότητας του οικοδομήματος. Πιο κρουστικά της Ευρωζώνής, αλλά και της ΕΕ συνολικά. Η αποχώρηση της Βρετανίας δεν είναι ούτε τυχαία ούτε αμελητέα. Σήμερα η συνοχή της ΕΕ δοκιμάζεται εκ νέου. Το τεράστιο πρόγραμμα δανεισμού της Γερμανίας (200δις) αποδεικνύει ότι στις “δύσκολες μέρες” η “αλληλεγγύη” μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων πάει περίπατο. Το κάθε κράτος θα κοιτάξει τον εαυτό του, με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία. Ασπίδα προστασίας για τους Γερμανούς, οργή-απόγνωση για τις υπόλοιπες 26 χώρες της ΕΕ.

Η υποτέλεια της ΕΕ στις ΗΠΑ φτάνει σε σημεία που μόνο με την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ και τις απαρχές της ευρωπαϊκής ενοποίησης μπορούν να συγκριθούν. Το υπό πλήρη έλεγχο μεταπολεμικό αμερικάνικο ανάχωμα στους σοβιετικούς έχει ως άξιο συνεχιστή του τη σημερινή Ευρώπη των 27: πρωτοκολλητής κάθε αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής απόφασης, επιδίδεται με τη μέγιστη ευχαρίστηση σε καθημερινούς διαγωνισμούς αντιρωσισμού, συχνά ξεπερνά σε φανατισμό και πρωσήλωση το υπερατλαντικό αφεντικό, αναδεικνύει την προπαγάνδα και παραπληροφόρηση στην ανωτάτη των επιστημών, ακόμα και αν η πολιτική αυτή φέρνει ολέθρια αποτελέσματα στις οικονομίες, στις επιχειρήσεις και στους λαούς της.

Τελευταία προστίθεται μια ακόμα πινελιά στον πίνακα αποσύνθεσης της ΕΕ. Αυτή της μίζας, της διαπλοκής, της διαφθοράς. Της δωροδοκίας και του ροκανίσματος “βρώμικου” χρήματος από τους αδιάφθορους εκπροσώπους των πιο ιερών και σεβαστών ευρωπαϊκών θεσμών. Μαθαίνουμε ότι το Κατάρ πήρε τη διοργάνωση του Μουντιάλ επειδή λάδωσε την Ευρώπη. Που σύσσωμη εκθειάζει τις εργασιακές καινοτομίες του Κατάρ (με αποτέλεσμα το παγκόσμιο ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων).

Αυτή είναι φυσικά η Ευρώπη της ελευθερίας, της ευημερίας, των δικαιωμάτων, των αξιών. Τα ιδανικά της οποίας ξεκινάμε να μαθαίνουμε από το Σχολείο, μην τύχει και χάσουμε τον δρόμο μας.

Η εικόνα της ΕΕ είναι μια εικόνα παρακμής. Σε κάθε επίπεδο. Οι συζητήσεις γύρω από τη διαχείριση της ενεργειακής ανεπάρκειας είναι ενδεικτικές. “Μη χρησιμοποιείτε τα αυτοκίνητα πολύ”, “Χρησιμοποιείστε σκάλες αντί ασανσέρ”, “Προμηθευτείτε ηλεκτρικές κουβέρτες”, “Μειώστε την κατανάλωση από τις 16:00 ως τις 19:00” κλπ. Σε άλλες συνθήκες – εποχές, η Δύση θα αποκαλούσε “σοβιετική” ή τριτοκοσμική τη χώρα που θα εφάρμοζε τέτοιες πρακτικές.

Κάποιοι το 2015 (δια)δήλωσαν ότι “μένουμε Ευρώπη”. Ήταν σίγουρα μειοψηφία. Και ακόμα πιο σίγουρα η τοποθέτηση αυτή υπήρξε ετεροκαθοριζόμενη. Ήταν κυρίως μια υστερική απάντηση στον απροσδιόριστο “αντι-ευρωπαϊκό κίνδυνο” που διαγραφόταν τότε, παρά μια θετική/ενεργητική στήριξη του υλοποιημένου“ευρωπαϊκού ιδεώδους”. Σήμερα το “μένουμε Ευρώπη” δε μπορεί να υποστηριχθεί ούτε από όσους το υποστήριξαν το 2015. Ίσως να ήθελαν να πουν “μένουμε ΗΠΑ”, αλλά γεωγραφικοί περιορισμοί δεν το επιτρέπουν.

Το “Ανήκομεν εις την Δύσιν” του Κ.Καραμανλή (αλλά και σύσσωμης της τοπικής ελίτ για δεκαετίες) μπορεί να αμφισβητηθεί για πρώτη φορά με σοβαρούς και μαζικούς όρους. Όχι γιατί υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που προτίθενται και μπορούν να θέσουν το ζήτημα με τέτοιους όρους. Αλλά γιατί αυτή η “Δύση”, ειδικά με τη συγκεκριμένη “τοπική¨μορφή της (ΕΕ), δεν πείθει πια κανέναν. Ούτε τον ίδιο της τον εαυτό.

Η σαπίλα της Ε.Ε. είναι μεγαλύτερη από τη σαπίλα της Εύας Καϊλή

Σχόλιο του antapocrisis, 12/12/2022

Η Ε.Ε. μπορεί να συνταράζεται από το σκάνδαλο χρηματισμού ευρωπαίων αξιωματούχων, ανάμεσά τους και της αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, Εύας Καϊλή, ωστόσο το μέγα σκάνδαλο των ημερών, αυτό που περνάει ασχολίαστο, είναι η δήλωση της Μέρκελ ότι οι συμφωνίες του Μινσκ έγιναν για να κερδηθεί χρόνος από τη Δύση ώστε αυτή να εξοπλίσει στρατιωτικά την Ουκρανία. 

Τι μας λέει η Μέρκελ; Ότι η Ε.Ε. συμπεριφέρθηκε όπως συμπεριφέρονταν οι Ούννοι, οι Βάνδαλοι και οι Βησιγότθοι, που με το ένα χέρι υπέγραφαν συμφωνίες με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για να κερδίσουν χρυσάφι και με το άλλο χέρι κράδαιναν το τσεκούρι για να επιτεθούν.

Η εντελώς προσχηματική συμπεριφορά της ΕΕ στην περίπτωση των συμφωνιών του Μινσκ, η με κάθε τρόπο υπόσκαψη του μοναδικού δρόμου και της μοναδικής δυνατότητας που υπήρξε να επιλυθεί η σύγκρουση στο εσωτερικό της Ουκρανίας ειρηνικά και χωρίς έξωθεν επεμβάσεις, δηλαδή με την εφαρμογή των Συμφωνιών αυτών, αιτιολογεί (και εκ των υστέρων) την επέμβαση της Ρωσίας. 

Το να υπογράφονται διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες από τάχα “πολιτισμένα” κράτη, που “πέρασαν διαφωτισμό”, που “τιμούν το διεθνές δίκαιο” κλπ, μόνο και μόνο για να κερδίζουν παρελκυστικά χρόνο, δίχως την παραμικρή πρόθεση να μπουν σε ισχύ όσα προβλέπονται στις υπογραφείσες συμφωνίες, είναι ίδιον των κρατών ληστών, των κρατών πειρατών, των κρατών που εμφανίστηκαν δυστυχώς και στην Ευρώπη τον περασμένο αιώνα και προκάλεσαν το μεγαλύτερο ίσως έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Ανερυθρίαστα, η Μέρκελ (που δεν είναι χειρότερη) από τη σημερινή ηγεσία της Ε.Ε. παραδέχεται ευθέως ότι η Ε.Ε. δεν επεδίωξε ούτε στιγμή την ειρηνική διέξοδο στο ουκρανικό πρόβλημα, που μέχρι την εποχή των συμφωνιών του Μινσκ ήταν κυρίως πρόβλημα διώξεων και καταπίεσης των ρωσικού στοιχείου της Ανατολικής Ουκρανίας από το δυτικόφιλο καθεστώς και την ακροδεξιά κυβέρνηση που προέκυψε από το πραξικόπημα του Μεϊντάν. 

Κατά τα άλλα, η Ρωσία είναι υποκριτική και έλεγε ψέματα όταν δήλωνε ότι δεν επιδιώκει να εισβάλει στην Ουκρανία, ενώ η Ε.Ε. όχι απλά έλεγε ψέματα αλλά έβαζε και την υπογραφή της σε συμφωνίες που έχουν διεθνή, δεσμευτική ισχύ, μόνο και μόνο για να τις τσαλαπατήσει.

Κατά τα άλλα, ο Πούτιν είναι ο βάρβαρος, ο απολυταρχικός, ο ανατολίτης, ο τσάρος. 

Ενώ η ηγεσία της Ευρώπης που έβλεπε τον εμφύλιο στην Ουκρανία να εξελίσσεται με εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους, πολιτικές και εθνοτικές απαγορεύσεις και διωγμούς, χιλιάδες νεκρούς, έστηνε και υπέγραφε διεθνείς Συμφωνίες παρελκυστικές, προσχηματικές, μόνο και μόνο για να προλάβει η Δύση να κάνει προκεχωρημένο στρατιωτικό της φυλάκιο την Ουκρανία. 

Αυτό, είναι ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο από τις τσάντες με μετρητά που βρέθηκαν στον τελευταίο τροχό της αμάξης του Ευρωκοινοβουλίου, την Εύα την Καϊλή.

Γιατί δεν δείχνει απλώς ότι η Ε.Ε. είναι φυτώριο διαφθοράς και ότι ο πολύς ευρωατλαντισμός και αντιρωσισμός είναι ίδιον των λαμόγιων, αλλά δείχνει πολύ περισσότερο ότι η σαπίλα της Ε.Ε. φτάνει μέχρι το μεδούλι, μέχρι τα θεμέλια της ύπαρξής της.

Σχετικά με τη (μη) διδασκαλία της Ρωσικής γλώσσας σε Ρωσόφωνους

Πρόσφατα διαβάσαμε την είδηση ότι στην περιφέρεια του Κιέβου στην Ουκρανία απαγορεύτηκε η διδασκαλία της Ρωσικής γλώσσας στην προσχολική και στη δημόσια σχολική εκπαίδευση, πράγμα που αποτελεί και τυπική παράβαση του άρθρου 10 του Ουκρανικού συντάγματος που θεωρεί ότι «Στην Ουκρανία η ελεύθερη ανάπτυξη, χρήση και προστασία της Ρωσικής και των άλλων γλωσσών των εθνικών μειονοτήτων της Ουκρανίας είναι εγγυημένη» ενώ μέχρι το 2019 η Ρωσική απολάμβανε τα δικαιώματα της επίσημης γλώσσας σε μια σειρά από περιφέρειες της Ουκρανίας. Ο καθ΄ ύλην αρμόδιος Βαντίμ Βάσιλτσουκ, πρόεδρος της επιτροπής του Συμβουλίου για την εκπαίδευση, δήλωσε ότι το μέτρο «θα αποτρέψει την κλιμάκωση των εντάσεων στην κοινωνία και θα ενισχύσει την προστασία του χώρου της εκπαίδευσης στο Κίεβο από τις υβριδικές δραστηριότητες του εχθρικού κράτους» προσθέτοντας ότι «Η γλώσσα έχει σημασία και, σε καιρό πολέμου, είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας».

Εικόνα από την καταστροφή του αγάλματος του μεγάλου Ρώσου ποιητή Αλεξάντερ Πούσκιν στις 11 Οκτωβρίου 2022 στο Κίεβο.

Ο διαβόητος Πέτρο Ποροσένκο, πρόεδρος της Ουκρανίας πριν τον Ζελένσκι, πριν τη λήξη της θητείας του πέρασε ένα νόμο που στην ουσία[1] αποσκοπούσε στην εξάλειψη της Ρωσικής γλώσσας από τους Ρωσόφωνους της Ουκρανίας, οι οποίοι στην απογραφή του 2001 (τη μοναδική που έχει γίνει στην Ουκρανία από την πρόσφατη ανεξαρτησία της) αποτελούσαν περίπου το 30% του πληθυσμού ενώ ήταν η πλειοψηφία στη νότια και ανατολική Ουκρανία. Ο νόμος αυτός εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση Ζελένσκι φέτος τον Ιανουάριο, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες ακόμη και αυτών των αρμόδιων οργάνων της ΕΕ ως αντίθετος με τα κεκτημένα του Ευρωπαϊκού δικαίου (πράγμα που φυσικά έχει “ξεχαστεί” εντελώς σήμερα).

Όμως, τι αξία μπορεί να έχουν οι διαμαρτυρίες όταν κοτζάμ σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας της Ουκρανίας, ο επίσης διαβόητος Αλεξέι Ντανίλοβ δηλώνει ότι «Η Ρωσική γλώσσα πρέπει να εξαφανιστεί εξ ολοκλήρου από τις περιοχές μας καθώς αποτελεί στοιχείο της Ρωσικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου του πληθυσμού μας».

Είναι βέβαια γνωστό ότι ήδη πριν από τον Φεβρουάριο του 2022 οι κάτοικοι των Ρωσόφωνων περιοχών αντιμετώπιζαν σοβαρές ποινές εάν μιλούσαν στη μητρική τους γλώσσα. Ο ανεξάρτητος Αμερικανός δημοσιογράφος Πάτρικ Λάνκαστερ, που μεταδίδει ζωντανά από τις υπό Ρωσικό έλεγχο περιοχές, είχε ανεβάσει στις 25 Μαρτίου τη συζήτησή του με μια γιαγιά από το χωριό Σαρτανά στην περιοχή της Μαριούπολης (Ελληνικής καταγωγής μάλιστα), η οποία ανέφερε με παράπονο τα πρόστιμα που της είχαν επιβληθεί, όπως και στην ταμία, επειδή στο σούπερ μάρκετ καλησπερίστηκαν στη μητρική τους γλώσσα, τα ρωσικά. Υποθέτω ότι αν δεν ήταν γιαγιά, θα την είχε περιλάβει το σύνταγμα Αζόφ.

Πλέον τα βιβλία που είναι γραμμένα στη Ρωσική έχουν αποσυρθεί από σχολεία και βιβλιοθήκες και έχουν σταλεί για πολτοποίηση. Μάλιστα ορισμένα εθνικιστικά Ουκρανικά sites αναφέρουν με υπερηφάνεια ότι τώρα ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι θα καταλήξουν εκεί που τους αναλογεί, επειδή θα μετατραπούν σε χαρτί τουαλέτας.

Αλλά εδώ δεν μας ενδιαφέρει η περίπτωση της Ουκρανίας, που έχει σταματήσει να μας εκπλήσσει με τα νεοναζιστικά κρεσέντα των ιθυνόντων της, αλλά η περίπτωση της Λετονίας, η οποία θεωρείται μια τυπική και αναπτυγμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα στον ύμνο που της πλέκει η Wikipedia διαβάζουμε: «Η Λετονία είναι μια ανεπτυγμένη χώρα, με προηγμένη οικονομία υψηλού εισοδήματος- κατατάσσεται πολύ ψηλά στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης. Έχει ευνοϊκές επιδόσεις στις μετρήσεις των πολιτικών ελευθεριών, της ελευθερίας του Τύπου, της ελευθερίας του διαδικτύου, της δημοκρατικής διακυβέρνησης, του βιοτικού επιπέδου και της ειρήνης».

Πριν περάσουμε στο πιο πρόσφατο παράδειγμα καταστολής στα δικαιώματα στη χρήση της μητρικής τους γλώσσας των Ρωσόφωνων πληθυσμών της Λετονίας, να υπενθυμίσουμε ότι πρόσφατα ο πρέσβης στη Ρωσία αυτής της υποδειγματικής «Ευρωπαϊκής δημοκρατίας», Maris Riekstins, επισκέφθηκε το χωριό Bobrovka στην περιοχή Omsk και εκεί, μιλώντας προς τους δημοσιογράφους, έκανε εκπληκτικές δηλώσεις όταν ρωτήθηκε γιατί η κυβέρνησή του γκρεμίζει τα μνημεία που έχουν αφιερωθεί στη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά των Χιτλερικών ορδών. Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε για τη χώρα του ότι, επειδή η Ρωσία λέει ότι η ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία αποτελεί συνέχεια εκείνου του πολέμου κατά των Χιτλερικών, η Λετονία καταστρέφει τώρα τα αγάλματα που είχαν στηθεί προς τιμήν του Κόκκινου Στρατού στις μάχες κατά των Χιτλερικών, αφού αντιτίθεται στη Ρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία. Έμμεσα δηλαδή λέει ότι όπως η Λετονία ήταν με την πλευρά του Χίτλερ τότε, έτσι και τώρα είναι με την πλευρά των σημερινών υποστηρικτών του[2].

Λετονοί βετεράνοι του Β’ ΠΠ παρελαύνουν στη Ρίγα τραγουδώντας θούρια των SS

Ως γνωστόν, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο 140,000 Λετονοί κατατάχθηκαν στα SS και πολέμησαν στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου βρήκαν τον θάνατο 50,000 από αυτούς, όπως επισημαίνει η Ισραηλινή Haaretz σε ρεπορτάζ της για τις ναζιστικές λαμπαδηδρομίες που κάθε Μάρτιο οργανώνουν οι ναζί στη Ρίγα προς τιμήν των Λετονών SS του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι μόλις τον Σεπτέμβριο του 2019, ο Λετονός υπουργός άμυνας Artis Pabriks είχε δηλώσει ότι: «Οι Λετονοί Λεγεωνάριοι [ΣΗΜ. εννοεί αυτούς που στρατεύθηκαν στο πλευρό των Χιτλερικών] αποτελούν την τιμή του Λετονικού λαού και Κράτους. Θα τιμούμε την μνήμη των λεγεωναρίων που έπεσαν και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να την αμαυρώσει. Είναι καθήκον μας να τιμούμε αυτούς τους Λετονούς πατριώτες από τα βάθη της ψυχής μας».

Αλλά, ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Η Λετονία ανεξαρτητοποιήθηκε το 1991. Αν και το “Λαϊκό Μέτωπο” της Λετονίας που ηγήθηκε της μετάβασης στην ανεξαρτησία της χώρας είχε ως θέση του ότι όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι της Λετονίας θα μπορούσαν να γίνουν πολίτες αυτής της χώρας των 1,9 εκατομμυρίων κατοίκων—άλλωστε οι κάτοικοι αυτοί είχαν δικαίωμα ψήφου στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της χώρας—η κυβέρνηση πέτυχε τον αποκλεισμό της απόλυτης πλειοψηφίας (!) του πληθυσμού εισάγοντας ως προϋπόθεση για να αποκτήσει υπηκοότητα ένας πολίτης να ήταν αυτός ή οι απόγονοί του πολίτες της ανεξάρτητης (προ του 1940) Λετονίας.

Εννοείται ότι οι “μη-πολίτες” στερούνταν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι το οποίο προοριζόταν για εκείνους στις φλέβες των οποίων κυλούσε γνήσιο Λετονικό αίμα, όπως οι εικονιζόμενοι απόμαχοι των SS. Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ την άγνοιά μου για τους τρόπους ελέγχου της φυλετικής καθαρότητας των πολιτών από το Λετονικό κράτος. Για παράδειγμα, πόσο ποσοστό των προγόνων του πρέπει να έχει γνήσιο “Λετονικό” αίμα για να θεωρηθεί κάποιος ότι όντως είναι απόγονος Λετονών;

Εννοείται ότι οι αποκλεισμένοι από δικαιώματα κάτοικοι ήταν βασικά οι Ρωσόφωνοι. Βέβαια, στη συνέχεια, οι υπόλοιποι μόνιμοι κάτοικοι, μη-πολίτες, που παρέμειναν στη χώρα παρά τις διακρίσεις και διώξεις, απέκτησαν και αυτοί το δικαίωμα να γίνουν πολίτες μετά από μια σειρά…εξετάσεων ενώ και τα παιδιά κάτω των 15 ετών απέκτησαν αργότερα επίσης δικαιώματα πολίτη. Το 2015, σύμφωνα με την Wikipedia, υπήρχαν ακόμη περίπου 290,000 μη-πολίτες (14.1% των μόνιμων κατοίκων) οι οποίοι στερούνταν υπηκοότητας τόσο της Λετονίας όσο και οποιασδήποτε άλλης χώρας και δεν είχαν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές.

Δύο παρατηρήσεις πριν προχωρήσουμε: Αντίστοιχα ισχύουν και για την Εσθονία όσο αφορά τους πολίτες χωρίς υπηκοότητα[3]. Και επίσης, άλλη μία απόδειξη της μεροληψίας που επιδεικνύει η Wikipedia στην παροχή πληροφοριών, αποτελεί η συνύπαρξη στο ίδιο άρθρο των επαίνων για τις ελευθερίες που απολαμβάνουν οι πολίτες της «αναπτυγμένης» Λετονίας, της τεράστιας δημοκρατικότητας και σεβασμού στις ανθρώπινες ελευθερίες που επιδεικνύει αυτή η χώρα αφενός και της εν τάχει και ασχολίαστης παρουσίασης της περίπτωσης των “μη-πολιτών” καθώς και της αποσιώπησης της αποδοχής και ενθάρρυνσης των ναζί από την κυβέρνηση της χώρας αλλά και της καταπάτησης των δικαιωμάτων στη γλώσσα του Ρωσόφωνου πληθυσμού αφετέρου.

Πρόσφατα απαγορεύτηκε και στη Λετονία η χρήση και διδασκαλία της Ρωσικής γλώσσας. Τα τελευταία νέα που μας έρχονται από την χώρα αυτή είναι κωμικοτραγικά: Μια σειρά από σχολεία δεν θα λειτουργήσουν επειδή οι δάσκαλοι σε αυτά αποκλείστηκαν στις πρόσφατες …εξετάσεις στα Λετονικά που επιβλήθηκαν από το κράτος. Μεταφράζω την είδηση από την “Πράβδα”, την εφημερίδα του ΚΚΡΟ, η οποία με τη σειρά της την έχει πάρει από το Baltnews.

………………………………………………………..

ΣΚΛΗΡΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ

Pravda, No. 126 11-14 Νοεμβρίου 2022

Της Ilga VETROVA.

Οι μαθητές στη Λετονία, αναφέρει το Baltnews.com, έλαβαν ουσιαστικά μια δεύτερη περίοδο διακοπών: τα μαθήματα έπρεπε να ακυρωθούν λόγω της θέσης σε διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών που απέτυχαν στο κρατικό τεστ γλωσσομάθειας.

Η Δημοκρατία διεξάγει ελέγχους σε σχέση με τις τροποποιήσεις του εκπαιδευτικού νόμου, οι οποίες τέθηκαν σε ισχύ στις 25 Οκτωβρίου. Σύμφωνα με τους νέους όρους, η πρωτοβάθμια και προσχολική εκπαίδευση πρέπει να περάσει στη λετονική γλώσσα εντός τριών ετών.

Ιδού τι λέει, για παράδειγμα, η επικεφαλής του τμήματος εκπαίδευσης του δημοτικού συμβουλίου του Salaspils, Inga Elksne: “Στο βασικό σχολείο του Salaspils (που βρίσκεται κοντά στη Ρίγα. – σ.σ.), αμέσως [μετά την τροποποίηση του νόμου], στις 25 Οκτωβρίου, το κρατικό κέντρο γλωσσών πραγματοποίησε έλεγχο. Οι επιθεωρητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πέντε από τους 11 εκπαιδευτικούς δεν είχαν το απαιτούμενο επίπεδο γνώσης της λετονικής γλώσσας. Και σύμφωνα με τις αλλαγές στο νόμο, σε αυτή την περίπτωση, ο διευθυντής πρέπει να θέσει αμέσως τους εκπαιδευτικούς σε διαθεσιμότητα από την εργασία τους για τρεις μήνες. Στο διάστημα αυτό, πρέπει να βελτιώσουν τις γνώσεις τους στο απαιτούμενο επίπεδο Γ1, να περάσουν τις εξετάσεις και μετά θα μπορέσουν να επιστρέψουν στο σχολείο”.

Όπως σημειώνει η επικεφαλής του συνδικάτου των εργαζομένων στην εκπαίδευση Inga Vanaga, τέτοιες εξετάσεις διεξάγονται σε όλη τη Λετονία σε όλα τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία. Κατά τη γνώμη της, η απόφαση του υπουργείου να μεταφέρει την εκπαίδευση στη λετονική γλώσσα είναι “εννοιολογικά σωστή”, ωστόσο, πριν τη λήψη της, ήταν απαραίτητο να διαπιστωθεί η πραγματική κατάσταση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. “Εμείς, ως συνδικαλιστική οργάνωση, βλέπουμε ότι ούτε οι πολιτικοί στο κοινοβούλιο ούτε οι υπάλληλοι στο υπουργείο προβληματίστηκαν από αυτό. Αλλά ήταν απαραίτητο πρώτα να καταλάβουμε πόσοι εκπαιδευτικοί πρέπει να επιμορφωθούν και ποια θα είναι η κατάσταση στα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς”, δήλωσε η Vanaga.

Το Σαϊμά (Λετονικό κοινοβούλιο) υιοθέτησε σκληρές τροπολογίες με στόχο την εξάλειψη της ρωσικής γλώσσας, το Κρατικό Κέντρο Γλώσσας χαιρέτησε πάραυτα [τις αποφάσεις και έσπευσε να τις εφαρμόσει] και τώρα οι εκπαιδευτικοί απομακρύνονται από την εργασία τους και οι μαθητές από τη μελέτη. Προφανώς, οι γονείς των μικρών παιδιών θα πρέπει να τα πάρουν από τους παιδικούς σταθμούς…

[1] Δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά, επειδή δεν είναι ο σκοπός αυτού του άρθρου η ιστορική αναδρομή στην προσπάθεια των αρχών του Κιέβου να εξαλείψουν τη Ρωσική γλώσσα.

[2] Η ακριβής διατύπωσή του ήταν μάλλον χειρότερη: “Πρόκειται για τη συνέχεια του πολέμου που έλαβε χώρα στα μέσα του περασμένου αιώνα – του αγώνα κατά του φασισμού. Δεν θα κρατήσουμε τέτοια σύμβολα στην πατρίδα μας, επειδή είμαστε εναντίον αυτού του πολέμου”.

[3] Η υπηρεσία προσφύγων του ΟΗΕ έχει αφιερώσει ένα φυλλάδιο σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις των μη-πολιτών της Λετονίας και Εσθονίας

Το Ευρώ χωρίς τη Γερμανία

Η αντίδραση στο σαμποτάζ τριών από τους τέσσερις αγωγούς Nord Stream 1 και 2 σε τέσσερα σημεία τη Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου, έχει επικεντρωθεί σε εικασίες σχετικά με το ποιος το έκανε και αν το ΝΑΤΟ θα κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να ανακαλύψει την απάντηση. Ωστόσο, αντί για πανικό, υπήρξε ένας μεγάλος αναστεναγμός διπλωματικής ανακούφισης, ακόμη και ηρεμίας. Η απενεργοποίηση αυτών των αγωγών τερματίζει την αβεβαιότητα και τις ανησυχίες των διπλωματών των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, οι οποίες παραλίγο να φτάσουν σε βαθμό κρίσης την προηγούμενη εβδομάδα, όταν πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις στη Γερμανία με αίτημα να τερματιστούν οι κυρώσεις και να τεθεί σε λειτουργία ο Nord Stream 2 για την επίλυση της ενεργειακής έλλειψης.

Η γερμανική κοινή γνώμη άρχισε να καταλαβαίνει τι σήμαινε ότι οι χαλυβουργίες, οι εταιρείες λιπασμάτων, οι εταιρείες γυαλιού και οι εταιρείες χαρτιού τουαλέτας έκλειναν. Οι εταιρείες αυτές προέβλεπαν ότι θα έπρεπε να βάλουν λουκέτο εξ ολοκλήρου -ή να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στις Ηνωμένες Πολιτείες- εάν η Γερμανία δεν αποσυρόταν από τις εμπορικές και νομισματικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και δεν επέτρεπε να ξαναρχίσουν οι εισαγωγές φυσικού αερίου και πετρελαίου πιθανότατα υποχωρώντας από την αστρονομική οκταπλάσια έως δεκαπλάσια αύξησή της τιμής τους.

Ωστόσο, το γεράκι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η Βικτόρια Νούλαντ, είχε ήδη δηλώσει τον Ιανουάριο ότι “με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει” αν η Ρωσία απαντήσει στις επιταχυνόμενες στρατιωτικές επιθέσεις του ΝΑΤΟ/Ουκρανίας στις ρωσόφωνες ανατολικές περιοχές. Ο πρόεδρος Μπάιντεν υποστήριξε την αμερικανική επιμονή στις 7 Φεβρουαρίου, υποσχόμενος ότι “δεν θα υπάρξει πλέον Nord Stream 2. Θα βάλουμε τέλος σε αυτό. … Σας υπόσχομαι ότι θα είμαστε σε θέση να το κάνουμε”.

Οι περισσότεροι παρατηρητές υπέθεσαν απλώς ότι οι δηλώσεις αυτές αντανακλούσαν το προφανές γεγονός ότι οι Γερμανοί πολιτικοί ήταν πλήρως στο τσεπάκι των ΗΠΑ/του ΝΑΤΟ. Επέμειναν σταθεροί στην άρνησή τους να αδειοδοτήσουν τον Nord Stream 2, και ο Καναδάς σύντομα κατάσχεσε τους συμπιεστές της Siemens που χρειάζονταν για να στείλουν φυσικό αέριο μέσω του Nord Stream 1. Αυτό φάνηκε να διευθετεί τα πράγματα μέχρι που η γερμανική βιομηχανία – και ένας αυξανόμενος αριθμός ψηφοφόρων – άρχισαν τελικά να υπολογίζουν τι ακριβώς θα σήμαινε για τη γερμανική βιομηχανική βάση ο αποκλεισμός του ρωσικού φυσικού αερίου.

Η προθυμία της Γερμανίας να επιβάλει στον εαυτό της μια οικονομική ύφεση κλονιζόταν – αν και όχι οι πολιτικοί της ή η γραφειοκρατία της ΕΕ. Αν οι Γερμανοί πολιτικοί έβαζαν πρώτα τα γερμανικά επιχειρηματικά συμφέροντα και το βιοτικό επίπεδο, θα έσπαγαν οι κοινές κυρώσεις του ΝΑΤΟ και το μέτωπο του Νέου Ψυχρού Πολέμου. Η Ιταλία και η Γαλλία θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Αυτός ο εφιάλτης της ευρωπαϊκής διπλωματικής ανεξαρτησίας κατέστησε επιτακτική την ανάγκη να αφαιρεθούν οι αντιρωσικές κυρώσεις από τα χέρια των δημοκρατικών διαδικασιών και να διευθετηθούν τα πράγματα με το σαμποτάζ των δύο αγωγών. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια πράξη βίας, αποκατέστησε την ηρεμία στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών πολιτικών.

Δεν υπάρχει πλέον αβεβαιότητα για το αν η Ευρώπη μπορεί και να ξεφύγει από τους στόχους του Νέου Ψυχρού Πολέμου των ΗΠΑ, αποκαθιστώντας το αμοιβαίο εμπόριο και τις επενδύσεις με τη Ρωσία. Αυτή η επιλογή έχει πλέον αποκλειστεί. Η απειλή ότι η Ευρώπη θα απομακρυνθεί από τις εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας έχει λυθεί, φαινομενικά για το ορατό μέλλον, καθώς η Ρωσία ανακοίνωσε ότι καθώς η πίεση του φυσικού αερίου πέφτει σε τρεις από τους τέσσερις αγωγούς, η έγχυση αλμυρού νερού θα διαβρώσει ανεπανόρθωτα τους σωλήνες. (Tagesspiegel, 28 Σεπτεμβρίου.)

Πού πηγαίνουν το ευρώ και το δολάριο από εδώ και πέρα;

Εξετάζοντας πώς αυτή η εμπορική “λύση” θα αναδιαμορφώσει τη σχέση μεταξύ του δολαρίου και του ευρώ, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί δεν έχουν συζητηθεί ανοιχτά οι φαινομενικά προφανείς συνέπειες της διακοπής των εμπορικών δεσμών της Γερμανίας, της Ιταλίας και άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών με τη Ρωσία. Η “συζήτηση για τις κυρώσεις” έχει λυθεί με ένα γερμανικό και μάλιστα πανευρωπαϊκό οικονομικό κραχ. Για την Ευρώπη, η επόμενη δεκαετία θα είναι μια καταστροφή. Μπορεί να υπάρξουν αλληλοκατηγορίες για το τίμημα που πλήρωσε επειδή άφησε την εμπορική της διπλωματία να υπαγορεύεται από το ΝΑΤΟ, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν περιμένει (ακόμη) ότι θα ενταχθεί στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης. Αυτό που αναμένεται είναι να καταρρεύσει το βιοτικό της επίπεδο.

Οι βιομηχανικές εξαγωγές της Γερμανίας ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας που στήριζε την ισοτιμία του ευρώ. Το μεγάλο δέλεαρ για τη Γερμανία για να μεταβεί από το γερμανικό μάρκο στο ευρώ ήταν ότι έτσι θα μπορούσε να αποφύγει την άνοδο της συναλλαγματικής ισοτιμίας του γερμανικού μάρκου εξαιτίας του πλεονάσματος των εξαγωγών της σε βαθμό που τα γερμανικά προϊόντα να βρεθούν εκτός των παγκόσμιων αγορών. Η επέκταση του νομίσματος ώστε να συμπεριλάβει την Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και άλλες χώρες με ελλειμματικό ισοζύγιο πληρωμών θα απέτρεπε την εκτίναξη του νομίσματος στα ύψη. Και αυτό θα προστάτευε την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής βιομηχανίας.

Μετά την εισαγωγή του το 1999 στα 1,12 δολάρια, το ευρώ όντως βυθίστηκε στα 0,85 δολάρια μέχρι τον Ιούλιο του 2001, αλλά ανέκαμψε και πράγματι ανήλθε στα 1,58 δολάρια τον Απρίλιο του 2008. Έκτοτε διολισθαίνει σταθερά προς τα κάτω και από τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους οι κυρώσεις οδήγησαν την ισοτιμία του ευρώ κάτω από την ισοτιμία με το δολάριο στα 0,97 δολάρια αυτή την εβδομάδα. Ο σημαντικότερος παράγοντας ήταν η άνοδος των τιμών του εισαγόμενου φυσικού αερίου και πετρελαίου, καθώς και προϊόντων όπως το αλουμίνιο και τα λιπάσματα που απαιτούν μεγάλες ενεργειακές εισροές για την παραγωγή τους. Και καθώς η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ υποχωρεί έναντι του δολαρίου, το κόστος διαχείρισης του χρέους του σε δολάρια ΗΠΑ – ο συνήθης όρος για τις συνεργαζόμενες εταιρείες με Αμερικανικές πολυεθνικές – θα αυξηθεί, συμπιέζοντας τα κέρδη τους.

Αυτό δεν είναι το είδος της ύφεσης που οι “αυτόματοι σταθεροποιητές” μπορούν να επεξεργαστούν “μέσω της μαγείας της αγοράς” για να αποκαταστήσουν την οικονομική ισορροπία. Η ενεργειακή εξάρτηση είναι δομική. Και οι ίδιοι οι οικονομικοί κανόνες της ευρωζώνης περιορίζουν τα δημοσιονομικά της ελλείμματα σε μόλις 3% του ΑΕΠ. Αυτό εμποδίζει τις εθνικές κυβερνήσεις της να στηρίξουν την οικονομία με ελλειμματικές δαπάνες. Οι υψηλότερες τιμές της ενέργειας και των τροφίμων – και η εξυπηρέτηση του χρέους σε δολάρια – θα αφήσουν πολύ λιγότερο εισόδημα για να δαπανηθεί σε αγαθά και υπηρεσίες.

Φαίνεται περίεργο ότι το αμερικανικό χρηματιστήριο εκτινάχθηκε – 500 μονάδες για τον Dow Jones Industrial Average την Τετάρτη. Ίσως επρόκειτο απλά για μια παρέμβαση της Plunge Protection Team που προσπάθησε να καθησυχάσει τον κόσμο ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά η οικονομική πραγματικότητα σήκωσε το άσχημο κεφάλι της την Πέμπτη και το χρηματιστήριο επέστρεψε τα πλασματικά κέρδη του.

Είναι αλήθεια ότι το τέλος του γερμανικού βιομηχανικού ανταγωνισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες σφραγίστηκε στο εμπορικό ισοζύγιο. Αλλά στο ισοζύγιο κεφαλαίου, η υποτίμηση του ευρώ θα μειώσει την αξία των αμερικανικών επενδύσεων στην Ευρώπη και την αξία σε δολάρια των όποιων κερδών που μπορεί να αποφέρουν ακόμη αυτές οι επενδύσεις καθώς η ευρωπαϊκή οικονομία συρρικνώνεται. Έτσι, τα δηλωθέντα κέρδη των αμερικανικών πολυεθνικών θα μειωθούν.

Ως τελευταίο λάκτισμα, ο Pepe Escobar επισήμανε στις 28 Σεπτεμβρίου ότι “η Γερμανία είναι συμβατικά υποχρεωμένη να αγοράζει τουλάχιστον 40 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ρωσικού αερίου ετησίως μέχρι το 2030. … Η Gazprom έχει το νόμιμο δικαίωμα να πληρωθεί ακόμη και χωρίς να στείλει αέριο. Αυτό είναι το πνεύμα ενός μακροπρόθεσμου συμβολαίου. … Το Βερολίνο δεν παίρνει όλο το φυσικό αέριο που χρειάζεται, αλλά και πάλι πρέπει να πληρώνει”. Μοιάζει με μια μακρά δικαστική διαμάχη προτού τα χρήματα αλλάξουν χέρια – αλλά η ικανότητα της Γερμανίας να πληρώσει θα αποδυναμώνεται συνεχώς.

Για το θέμα αυτό, η ικανότητα πολλών χωρών να πληρώσουν φτάνει ήδη στο σημείο θραύσης.

Η επίδραση των αμερικανικών κυρώσεων και ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος εκτός Ευρώπης

Οι διεθνείς πρώτες ύλες εξακολουθούν να τιμολογούνται κυρίως σε δολάρια, οπότε η άνοδος της συναλλαγματικής ισοτιμίας του δολαρίου θα αυξήσει αναλογικά τις τιμές εισαγωγής για τις περισσότερες χώρες. Αυτό το πρόβλημα της συναλλαγματικής ισοτιμίας εντείνεται από τις κυρώσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, οι οποίες ανεβάζουν τις παγκόσμιες τιμές του φυσικού αερίου, του πετρελαίου και των σιτηρών. Πολλές χώρες της Ευρώπης και του Παγκόσμιου Νότου έχουν ήδη φθάσει στα όρια της ικανότητάς τους να εξυπηρετούν τα χρέη τους σε δολάρια, και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την πανδημία του Covid. Δεν έχουν την πολυτέλεια να εισάγουν την ενέργεια και τα τρόφιμα που χρειάζονται για να ζήσουν, αν πρέπει να πληρώσουν τα εξωτερικά τους χρέη. Η παγκόσμια οικονομία υπερβαίνει πλέον τα όρια του χρέους της, οπότε κάτι πρέπει να γίνει.

Την Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου, όταν έγινε γνωστή η είδηση των επιθέσεων κατά των αγωγών φυσικού αερίου Nord Stream, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν έχυσε κροκοδείλια δάκρυα και δήλωσε ότι η επίθεση κατά των ρωσικών αγωγών δεν ήταν “προς το συμφέρον κανενός”. Αλλά αν όντως ίσχυε αυτό, κανείς δεν θα είχε επιτεθεί στους αγωγούς φυσικού αερίου.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι Αμερικανοί υπεύθυνοι στρατηγικής διαθέτουν ένα σχέδιο παιχνιδιού για το πώς θα προχωρήσουν από εδώ και πέρα, και ότι θα το υλοποιήσουν έτσι ώστε να είναι όντως στην κατεύθυνση που οι νεοσυντηρητικοί ισχυρίζονται ότι είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ – δηλαδή τη διατήρησης μιας μονοπολικής νεοφιλελευθεροποιημένης και χρηματιστικοποιημένης παγκόσμιας οικονομίας για όσο περισσότερο μπορούν.

Εδώ και καιρό έχουν ένα σχέδιο για τις χώρες που αδυνατούν να ανταποκριθούν στα εξωτερικά τους χρέη. Το ΔΝΤ θα τους δανείσει τα χρήματα, υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα-οφειλέτης θα συγκεντρώσει το συνάλλαγμα για να αποπληρώσει τα (ολοένα και ακριβότερα) δάνεια σε δολάρια, ιδιωτικοποιώντας ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία, την κληρονομιά φυσικών πόρων και άλλα περιουσιακά στοιχεία, κυρίως σε Αμερικανούς χρηματοοικονομικούς επενδυτές και τους συμμάχους τους.

Θα πετύχει; Ή θα ενωθούν οι χώρες-οφειλέτες και θα βρουν τρόπους να αποκαταστήσουν τον φαινομενικά χαμένο κόσμο των προσιτών τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, των τιμών των λιπασμάτων, των σιτηρών και άλλων τροφίμων καθώς και των μετάλλων ή των πρώτων υλών που παρέχονται από τη Ρωσία, την Κίνα και τους συμμάχους Ευρασιατικούς γείτονές τους;

Αυτή είναι η επόμενη μεγάλη ανησυχία για τους διαμορφωτές της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ. Φαίνεται λιγότερο εύκολο να επιλυθεί από ό,τι έγινε μέσω του σαμποτάζ των Nord Stream 1 και 2. Αλλά η λύση φαίνεται να είναι μέσω της συνήθους αμερικανικής προσέγγισης: κάτι στρατιωτικής φύσης, νέες έγχρωμες επαναστάσεις. Ο στόχος είναι να αποκτήσουν την ίδια δύναμη πάνω στις χώρες του Παγκόσμιου Νότου και της Ευρασίας που η αμερικανική διπλωματία ασκούσε πάνω στη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες μέσω του ΝΑΤΟ.

Αν δεν δημιουργηθεί μια θεσμική εναλλακτική λύση στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Δικαστήριο, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και τους πολυάριθμους οργανισμούς του ΟΗΕ που σήμερα λειτουργούν μεροληπτικά, εξαρτημένοι από τους Αμερικανούς διπλωμάτες και τους τοποτηρητές τους, οι επόμενες δεκαετίες θα δουν την οικονομική στρατηγική των ΗΠΑ για οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία να εξελίσσεται όπως έχει σχεδιάσει η Ουάσιγκτον.

Το πρόβλημα είναι ότι σε σχέση με τα σχέδιά της, μέχρι στιγμής ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι αντιρωσικές κυρώσεις έχουν λειτουργήσει ακριβώς αντίστροφα από ό,τι είχε ανακοινωθεί. Αυτό μπορεί να δώσει κάποια ελπίδα για το μέλλον του κόσμου. Η αντίθεση, ακόμη και η περιφρόνηση των Αμερικανών διπλωματών προς άλλες χώρες που ενεργούν με βάση τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα και τις δικές τους κοινωνικές αξίες είναι τόσο ισχυρή που δεν είναι πρόθυμοι να σκεφτούν πώς ακριβώς αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να αναπτύξουν τη δική τους εναλλακτική λύση στο παγκόσμιο σχέδιο των ΗΠΑ.

Το ερώτημα λοιπόν είναι πόσο επιτυχώς αυτές οι άλλες χώρες μπορούν να αναπτύξουν την εναλλακτική τους νέα οικονομική τάξη και πώς μπορούν να προστατευτούν από τη μοίρα που μόλις επέβαλε στον εαυτό της η Ευρώπη για την επόμενη δεκαετία.

Πηγή: naked capitalism

“Οι άνθρωποι αισθάνονται όλο και περισσότερο τις συνέπειες της φιλοπόλεμης πολιτικής στο πορτοφόλι τους”, Συνέντευξη του Όσκαρ Λαφοντέν.

Tο antapocrisis σε συνέχεια της αναδημοσίευσης του σχολίου της Βάγκεκνεχτ, αναδημοσιεύει τη συνέντευξη του Όσκαρ Λαφοντέν στο Junge Welt τον περασμένο Μάιο. Ο Λαφοντέν, πρώην συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς, αποχώρησε από το Κόμμα θεωρώντας ότι δεν εκπροσωπούνται πλέον τα συμφέροντα των εργαζομένων. Κομβικής σημασίας στην εξέλιξη αυτή ήταν η φιλική στάση που κράτησε η πλειοψηφία του die Linke στην πολιτική της Γερμανικής κυβέρνησης για επανεξοπλισμό της Γερμανίας, παράδοση όπλων στην Ουκρανία, πλειοδοσία στην αντιρωσική υστερία και υποταγή στα αμερικανικά συμφέροντα.

Ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας διαρκεί τώρα σχεδόν τρεις μήνες. Η απάντηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης ήταν: επανεξοπλισμός της Ουκρανίας και παράδοση όπλων. Συμφωνείτε με τον καγκελάριο Όλαφ Σολτς: Βιώνουμε σήμερα ένα “σημείο καμπής”;

Όχι, δεν πρόκειται για σημείο καμπής – τουλάχιστον όσον αφορά τη γεωπολιτική κατάσταση. Βρισκόμαστε εδώ και καιρό σε μια φάση όπου η Ρωσία και η Κίνα είναι στρατιωτικά περικυκλωμένες από τις ΗΠΑ. Εδώ και 20 χρόνια η Μόσχα λέει ότι η Ουκρανία δεν πρέπει να γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να αναπτυχθούν αμερικανικοί πύραυλοι στα ουκρανορωσικά σύνορα. Αυτά τα συμφέροντα ασφαλείας έχουν αγνοηθεί συστηματικά. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Σύμφωνα με τη δυτική πολεμική συμμαχία, η κυβέρνηση του Κιέβου, όπως και εκείνες της Βαρσοβίας ή της Βουδαπέστης, μπορούν να λάβουν κυρίαρχες αποφάσεις σχετικά με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Δεν είναι έτσι;

Το επιχείρημα ότι κάθε κράτος μπορεί να αποφασίσει μόνο του σε ποια συμμαχία θα ενταχθεί είναι ψευδές. Όλοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ δεν θα δέχονταν ποτέ την είσοδο της Κούβας σε μια στρατιωτική συμμαχία με τη Ρωσία ή την εγκατάσταση ρωσικών πυραύλων στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό ή τον Καναδά.

Στο τέλος της ημέρας, αυτό δεν αφορά την εισδοχή στο ΝΑΤΟ. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Μπορούν να εγκατασταθούν πύραυλοι στα σύνορα μιας πυρηνικής δύναμης οι οποίοι δεν έχουν επαρκή χρόνο προειδοποίησης; Αυτό ήταν ήδη ένα μεγάλο ζήτημα στο ειρηνευτικό κίνημα της δεκαετίας του 1980. Τότε επρόκειτο για τη στάθμευση πυραύλων Pershing II στη Γερμανία, εναντίον της οποίας διαδηλώσαμε. Ο χρόνος πτήσης τους προς τη Μόσχα θα ήταν μόνο περίπου δέκα λεπτά. Από τα ουκρανορωσικά σύνορα, ο χρόνος πτήσης είναι πολύ μικρότερος.

Κατά τη γνώμη σας, πώς μπορεί να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία; Σε αυτή τη χώρα, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι δεν θα υπάρξει καμιά υπαγορευμένη ειρήνη με τη Ρωσία.

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να κατανοήσουμε τη σύγκρουση. Μπορούν να διακριθούν τρεις φάσεις. Η πρώτη ήταν η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Πολλές σημαντικές φωνές στις ΗΠΑ προειδοποίησαν επειγόντως ενάντια σε κάτι τέτοιο. Ακόμη και τότε είχε προβλεφθεί ότι ένα τέτοιο βήμα θα οδηγούσε σε στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία. Η δεύτερη φάση ξεκίνησε με την απόφαση του Βλαντιμίρ Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία. Καταδικάζω αυτόν τον πόλεμο, όπως καταδικάζω ανεπιφύλακτα και όλους τους άλλους πολέμους που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο. Η τρίτη φάση, για την οποία η γερμανική κοινή γνώμη δεν έχει ακούσει ακόμη, είναι ο πόλεμος φθοράς του Τζο Μπάιντεν. Τα 40 δισεκατομμύρια δολάρια που διέθεσε το αμερικανικό Κογκρέσο την περασμένη εβδομάδα, κυρίως για πωλήσεις όπλων στην Ουκρανία, είναι η απόδειξη ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν την ειρήνη. Θέλουν να αποδυναμώσουν την αντίπαλό τους, τη Ρωσία, και το λένε ανοιχτά.

Η εγχώρια συζήτηση αφορά επίσης πρωτίστως νέες παραδόσεις όπλων. Επί δεκαετίες, η γερμανική εξωτερική πολιτική βασιζόταν στην αρχή ότι δεν πρέπει να παραδίδονται όπλα σε εμπόλεμες περιοχές. Πιστεύατε ότι αυτή η αλλαγή πορείας ήταν δυνατή;

Τις τελευταίες δεκαετίες έμαθα ότι οι πολιτικές αρχές συχνά δεν αντέχουν στο χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, εξεπλάγην από το πόσο γρήγορα μια τόσο κεντρική αρχή πετάχτηκε στη θάλασσα. Ανεξάρτητα από το αν τα όπλα για την Ουκρανία προέρχονται από τις ΗΠΑ ή την ΕΕ, με αυτή την πρακτική, ο πόλεμος θα παραταθεί και όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα πεθαίνουν.

Εν τω μεταξύ, οι υποστηρικτές αυτής της πολιτικής της κλιμάκωσης έχουν αντιστρέψει το επιχείρημα και ισχυρίζονται ότι ο πόλεμος θα παραταθεί αν δεν παραδίδονται όλο και περισσότερα όπλα. Συμφωνούν στο ότι η Ρωσία πρέπει να ηττηθεί στο πεδίο της μάχης.

Δυστυχώς, αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο με όρους νίκης ή ήττας. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα, η διάσωση ανθρώπινων ζωών, προφανώς δεν παίζει κανένα ρόλο. Όποιος δεν θέλει να πεθάνουν περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να είναι κατά της παράτασης του πολέμου και επομένως και κατά της παράδοσης όπλων. Το επιχείρημα ότι αυτή η αναβάθμιση θα προστατεύσει την Ουκρανία είναι απίθανο. Κανείς δεν σκέφτηκε να υποστηρίξει τις χώρες που εισέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες με την προμήθεια γερμανικών όπλων. Αυτό δείχνει πόσο ανέντιμοι είμαστε αυτή τη στιγμή.

Εκτός από τις παραδόσεις όπλων, η Δύση αντιδρά με κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Τονίζεται ότι πρέπει να γίνει ό,τι είναι δυνατόν σε άμεση εμπόλεμη κατάσταση για να νικηθεί η Ρωσία. Η υπουργός Εξωτερικών και πολιτικός των Πρασίνων Annalena Baerbock μίλησε για καταστροφή της χώρας . Ο ζήλος που επιδεικνύεται εδώ είναι απαράμιλλος.

Έτσι είναι τα πράγματα. Ειδικά από τη στιγμή που οι κυρώσεις βλάπτουν όλο και περισσότερο τους ανθρώπους σε αυτή τη χώρα – ειδικά εκείνους με χαμηλά εισοδήματα που δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν τους λογαριασμούς ενέργειας. Εξαιτίας της βλακείας των Πρασίνων, των άλλων πολιτικών του τρικολόρε συνασπισμού (σ.μ. συνασπισμός που έχει τα χρώματα των φαναριών – κόκκινο (Σοσιαλδημοκράτες), κίτρινο (Φιλελεύθεροι Δημοκράτες), πράσινο (Πράσινοι)), αλλά και των CDU/CSU που τους υποστηρίζουν, οι γερμανικές επιχειρήσεις χάνουν την ανταγωνιστικότητά τους. Πυροβολούμε τα πόδια μας. Οι ΗΠΑ πιθανόν να μας κοροϊδεύουν, επειδή ελάχιστα επηρεάζονται από τις κυρώσεις, μπορούν τώρα να πουλήσουν περισσότερο από το υγροποιημένο φυσικό τους αέριο στην Ευρώπη, ενώ και η βιομηχανία όπλων τους κάνει τεράστιες δουλειές.

Δεν είναι καινούργιο στοιχείο ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να βάλουν σφήνα μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας. Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες ο νικητής της σημερινής κατάστασης;

Βραχυπρόθεσμα ναι. Με την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς και την απερίσκεπτη απόφαση του Πούτιν να ξεκινήσει τον πόλεμο, οι ΗΠΑ πέτυχαν τον στόχο τους να στρέψουν τη Ρωσία και τη Γερμανία τη μία εναντίον της άλλης. Μακροπρόθεσμα, όμως, κάνουν ένα σοβαρό λάθος σπρώχνοντας τη Ρωσία στο πλευρό της Κίνας. Με τον τρόπο αυτό, θα ενισχύσουν τη χώρα που είναι ο κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι Γερμανοί δεν είναι σε θέση να ενεργήσουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Αντιθέτως, προκαλούν μεγάλη ζημιά στον εαυτό τους στο ρόλο του πιστού υποτελούς των ΗΠΑ.

Πώς θα εξηγούσατε σε έναν άπειρο ψηφοφόρο ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ακολουθεί πολιτική ενάντια στα γερμανικά συμφέροντα;

Η είσοδος των Πρασίνων στην κυβέρνηση είναι καθοριστική. Από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και τον ρόλο που έπαιξε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ, είναι σαφές ότι οι Πράσινοι είναι ο μόνιμος βραχίονας των ΗΠΑ στην Γερμανική Βουλή. Υποστηρίζουν κάθε απόφαση των ΗΠΑ όταν πρόκειται για πολέμους. Αυτοαποκαλούνται κόμμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά γνωρίζουν μόνο για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη Ρωσία ή την Κίνα. Οι μονόφθαλμοι Πράσινοι αδυνατούν να δουν ότι οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τις περισσότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως αποτέλεσμα των πολέμων τους. Παρεμπιπτόντως, κακό ρόλο παίζει και ο Τύπος, ο οποίος είναι εξίσου τυφλός απέναντι στα εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ και αφήνει τον εαυτό του να χαλιναγωγηθεί από πολεμοκάπηλους.

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, στο πρόσωπο του υπουργού Οικονομίας Habeck, επίσης πολιτικού των Πρασίνων, ανακοίνωσε με σχετική ειλικρίνεια ότι “όλοι” θα χάσουμε κάτι από την ευημερία μας στο μέλλον. Η ενέργεια ή τα τρόφιμα που γίνονται πιο ακριβά είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για να σταματήσει ο πόλεμος. Ποιος πληρώνει τις κυβερνητικές πολιτικές ;

Ο Habeck ή ο Baerbock μπορούν να εμφανίζονται έτσι μόνο επειδή οι Πράσινοι έχουν γίνει το κόμμα που εκπροσωπεί τα υψηλότερα εισοδήματα. Αν γνώριζαν κάτι για τις συνθήκες διαβίωσης όσων έχουν χαμηλά εισοδήματα, τότε δεν θα μιλούσαν τόσο ανόητα. Γιατί τελικά, αυτοί οι άνθρωποι είναι που θα πληρώσουν το λογαριασμό για την “πράσινη” υπερτιμολόγηση. Μακροπρόθεσμα θα χαθούν θέσεις εργασίας. Η αγορά φθηνής ενέργειας από τη Ρωσία ήταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα θέσης για τη γερμανική οικονομία. Τώρα καταστρέφεται, με την υποκίνηση των Πρασίνων. Και η γερμανική οικονομία εμφανίζει πολύ μικρή αντίσταση σε αυτό.

Η συνειδητοποίηση των συνεπειών αυτής της πολιτικής δεν φαίνεται να είναι επαρκώς ανεπτυγμένη μεταξύ των θιγόμενων.

Η εντύπωσή μου είναι ότι ένα μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συνειδητοποιεί τώρα ότι ο κίνδυνος πολέμου για τη Γερμανία αυξάνεται με τις παραδόσεις όπλων και ότι οι τιμές συνεχίζουν να αυξάνονται. Ελπίζω ότι οι συνέπειες αυτής της λανθασμένης πολιτικής θα αναγνωριστούν και ότι θα υπάρξουν διαμαρτυρίες και κινήματα αντίδρασης. Δυστυχώς, πολλοί αντίπαλοι του πολέμου έμειναν μακριά από τις εκλογές της NRW. Οι “πράσινοι” πολεμοκάπηλοι επωφελήθηκαν από αυτό.

Αναφερθήκατε στο ρόλο των μέσων ενημέρωσης σε αυτή τη χώρα. Λόγω της ομοιόμορφης στάσης του αστικού τύπου σε σχέση με τη Ρωσία, τίθεται το ερώτημα πώς ένα σχετικό τμήμα του πληθυσμού μπορεί να καταλήξει να σκέφτεται με κριτικό τρόπο τις εξελίξεις.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι άνθρωποι αισθάνονται όλο και περισσότερο τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στο πορτοφόλι τους. Επιπλέον, παρά τη συνεχιζόμενη πολεμοκαπηλεία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τους κινδύνους που ενέχει. Τέλος, ο ίδιος ο Ομοσπονδιακός Καγκελάριος επέστησε την προσοχή στον κίνδυνο κλιμάκωσης του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου ενός πυρηνικού πλήγματος.

Εκτός από τις παραδόσεις όπλων, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θέλει να αυξήσει δραστικά τον αμυντικό προϋπολογισμό και να κατοχυρώσει ως βασικό νόμο ένα λεγόμενο ειδικό ταμείο για την Bundeswehr. Από πού θα κόψει ο υπουργός Οικονομικών του FDP Christian Lindner για να χρηματοδοτήσει τον επανεξοπλισμό;

Όταν πρόκειται για τη μείωση του χρέους στο μέλλον, το FDP θα σκεφτεί κυρίως να κόψει τον κοινωνικό προϋπολογισμό. Ο Lindner θα εκπροσωπεί τις επιδιώξεις της πελατείας του, δηλαδή των υψηλότερων εισοδημάτων και των οικονομικών συμφερόντων. Το καταπληκτικό όμως είναι ότι όταν πρόκειται για τις τιμές της ενέργειας, ο πολιτικός του FDP ενεργεί ενάντια στα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Αν αναγνώριζε τις συνέπειες της τρέχουσας πολιτικής για τη γερμανική οικονομία, θα έπρεπε να απειλήσει με έξοδο του FDP από τον συνασπισμό.

Λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική πολέμου και φτωχοποίησης της “κοκκινοπράσινης” ομοσπονδιακής κυβέρνησης υπό τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τώρα είναι το SPD, οι Πράσινοι και το FDP που καθορίζουν την πορεία του επανεξοπλισμού;

Αυτό δεν με εξέπληξε. Πρέπει να δείτε τις αλλαγές που έχουν γίνει στα τρικολόρε κόμματα. Το SPD δεν είναι πλέον το κόμμα του Βίλι Μπραντ, το οποίο έκανε εκστρατεία για την ειρήνη, τον αφοπλισμό και τις κοινωνικές βελτιώσεις. Ο σημερινός καγκελάριος των Σοσιαλδημοκρατών, ο Σολτς, υποστηρίζει τον επανεξοπλισμό και τις κοινωνικές περικοπές. Οι Πράσινοι, που κάποτε είχαν μια ισχυρή ειρηνιστική πτέρυγα, έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι πολεμοκάπηλοι της Γερμανίας μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Και το FDP δεν διαθέτει κανέναν του διαμετρήματος του πρώην υπουργού Εξωτερικών Χανς Ντίντριχ Γκένσερ ή του Γκουίντο Βαστερβέλε. Ο Γκένσερ προσπάθησε τα πάντα για να αποτρέψει μια πολιτική που θα έκανε πιο πιθανό έναν πυρηνικό πόλεμο που θα περιοριζόταν στην Ευρώπη. Και ο Βεστερβέλε είχε το θάρρος να δείξει στους Αμερικανούς την ψυχραιμία του κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Λιβύη.

Ο συμπρόεδρος του SPD Λαρς Κλινγκμπέλ δήλωσε ότι η αρχή ότι η ειρήνη και η ασφάλεια στην Ευρώπη μπορούν να διατηρηθούν μόνο με τη Ρωσία και όχι εναντίον της, είναι πλέον ξεπερασμένη. Πώς βλέπετε την εξέλιξη του κόμματος του οποίου προεδρεύσατε από το 1995 έως το 1999;

Όποιος πιστεύει στις μέρες μας ότι είναι λάθος η ιδέα ότι η ειρήνη στην Ευρώπη μπορεί να υπάρξει συμπεριλαμβάνοντας τη Ρωσία, πρέπει να εξεταστεί η ψυχική του κατάσταση. Η πολιτική της ύφεσης οδήγησε στην ειρήνη στην Ευρώπη και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική της αντιπαράθεσης που ξεκίνησε μετά την πτώση του Τείχους και την οποία ακολούθησαν οι ΗΠΑ οδήγησε πρώτα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τώρα στον πόλεμο της Ουκρανίας. Βασικά, δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι η ύφεση, δηλαδή η προσπάθεια συνεννόησης, οδηγεί στην ειρήνη και η αντιπαράθεση τελικά στον πόλεμο. Ωστόσο, ζούμε σε εποχές μεγάλης πνευματικής σύγχυσης.

Υπό τον τίτλο “Ζώντας χωρίς το ΝΑΤΟ – ιδέες για την ειρήνη” θα πραγματοποιηθεί αυτό το Σάββατο στο Βερολίνο ένα συνέδριο, στο οποίο θα μιλήσετε για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Περιγράψατε τις προκλήσεις για το γερμανικό κίνημα ειρήνης. Ανταποκρίνεται σε αυτές στη σημερινή του κατάσταση;

Όχι, αλλά πολλοί ανησυχούν ότι ο πόλεμος εξαπλώνεται. Επομένως, θα πρέπει τώρα να βγούμε ξανά στους δρόμους σε μεγάλους αριθμούς, ακολουθώντας την παράδοση του κινήματος ειρήνης της δεκαετίας του 1980 ή των διαδηλώσεων πριν από τον πόλεμο στο Ιράκ.

Τα καθήκοντα που περιγράφονται πρέπει να είναι κεντρικής σημασίας και για το κόμμα Die Linke. Τον Μάρτιο δηλώσατε την αποχώρησή σας από το κόμμα που κάποτε βοηθήσατε να ιδρυθεί. Θα πρέπει να κατανοήσει κανείς ότι αυτό το βήμα σημαίνει ότι οι θέσεις σας για την πολιτική ειρήνης δεν εκπροσωπούνται εκεί;

Όχι αρκετά πλέον. Υπήρξαν επανειλημμένες προσπάθειες να γίνουμε “κυβερνητοποιήσιμοι” ως κόμμα. Κάποιοι θέλουν να αλλάξουν το πρόγραμμα ώστε να υποστηρίζουν πολέμους υπό την εντολή του ΟΗΕ και να αποφασίζουν για τις αποστολές όπλων κατά περίπτωση. Για πολλά χρόνια αυτές οι προσπάθειες δεν κατέληξαν κάπου. Όταν στη συνέχεια ο Σολτς ανακοίνωσε το “σημείο καμπής” στην ομιλία του στη Γερμανική Βουλή, υπήρξε πίεση από βουλευτές γύρω από τον πρώην επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας Γκρεγκόρ Γκίζι και την τότε επικεφαλής του κόμματος Σουζάν Χένινγκ Βελσοου να συμφωνήσουν με την πρόταση για τους εξοπλισμούς. Δόξα τω Θεώ εκείνοι που ζητούσαν να απορριφθεί η πρόταση αυτή επικράτησαν την τελευταία στιγμή. Ωστόσο, η συζήτηση στο κόμμα στη συνέχεια δείχνει ότι εξακολουθούν να γίνονται προσπάθειες να βρεθεί η Αριστερά σε παρόμοια πορεία με το SPD και τους Πράσινους. Αν αυτή η πορεία επικυρωθεί πραγματικά στο συνέδριο του κόμματος στα τέλη Ιουνίου, τότε το κόμμα θα έχει τελειώσει.

Δεν θεωρείτε ότι οι αριστερές δυνάμεις εντός του κόμματος θα μπορέσουν να ανατρέψουν τα πράγματα;

Υπάρχει ακόμα μια πιθανότητα. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θέμα είναι πώς οι ψηφοφόροι κρίνουν την πολιτική του κόμματος της Αριστεράς – όχι ποια ομάδα οργανώνει την πλειοψηφία στο συνέδριο του κόμματος. Όχι μόνο στο κόμμα Die Linke εμφανίζεται το μεγάλο λάθος να πιστεύει κανείς δημοκρατία είναι να διαμορφώνεται πλειοψηφία στις εσωτερικές διαμάχες. Σε μια δημοκρατία, όμως, η πλειοψηφία πρέπει να καταμετρηθεί στον πληθυσμό, όχι στα συνέδρια των κομμάτων.

Χωρίς τις εκτεταμένες διαμαρτυρίες κατά της πολιτικής της “Ατζέντας 2010”, τα πρώτα επιτυχημένα χρόνια του κόμματος της Αριστεράς δεν θα ήταν δυνατά. Αυτή ήταν μια ιδιαίτερη ιστορική αφετηρία. Η σημερινή κατάσταση δίνει λόγο να αμφιβάλλει κανείς ότι ένα νέο αριστερό κόμμα θα μπορούσε σύντομα να εκλεγεί στην Μπούντεσταγκ.

Όπου η αριστερή πολιτική είναι επιτυχής, εκπροσωπείται το σωστό πρόγραμμα. Όταν κάναμε κυρίως εκστρατεία για τα συμφέροντα των εργαζομένων – χωρίς να χάσουμε από τα μάτια μας την προστασία του κλίματος – είχαμε επιτυχία. Από τότε που αυτή η πολιτική άλλαξε πριν από μερικά χρόνια, χάνουμε τις εκλογές. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτό είναι προφανή. Είναι σχεδόν γελοίο να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει δυναμικό για ένα κόμμα που θέτει την ειρήνη και τις κοινωνικές ανησυχίες σε προτεραιότητα. Ιδιαίτερα όταν βλέπεις το βαθμό στον οποίο οι κοινωνικά μειονεκτούντες εξαθλιώνονται πλέον από τις ανόητες πολιτικές της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ένα αριστερό κόμμα που εκπροσωπεί τα πραγματικά συμφέροντα της πλειοψηφίας του πληθυσμού θα είχε σήμερα μεγαλύτερη υποστήριξη από τους Πράσινους.

Πηγή: Junge Welt

Μετάφραση: antapocrisis