Η ΕΕ έχει θέσει τον ενεργειακό εφοδιασμό στην υπηρεσία μιας χρηματοπιστωτικής κομπίνας, ενάντια στα συμφέροντα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και των καταναλωτών.

Όταν ο φανατικός των Πρασίνων Robert Habeck, που παριστάνει τον υπουργό Οικονομίας της Γερμανίας, δήλωσε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα ότι “πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα” όσον αφορά την ενεργειακή ασφάλεια, ξέχασε να διευκρινίσει ότι η όλη φάρσα είναι μια κρίση Made in Germany αλλά και Made in Brussels.

Τουλάχιστον η νοημοσύνη εξακολουθεί να εμφανίζει αναλαμπές, έστω και σπάνια, στα δυτικά γεωγραφικά πλάτη, καθώς ο στρατηγικός αναλυτής William Engdahl, συγγραφέας του βιβλίου A Century of Oil, δημοσίευσε μια αιχμηρή, συνοπτική περίληψη που αποκαλύπτει τους σκελετούς στα λαμπερά ντουλάπια.

Όλοι όσοι είχαν στοιχειωδώς μυαλό και παρακολουθούσαν τις φρικτές ευρωκρατικές μηχανορραφίες στις Βρυξέλλες, γνώριζαν την πλοκή – αλλά σχεδόν κανείς από το μέσο πολίτη της ΕΕ δεν γνώριζε τι γίνεται. Ο Habeck, ο καγκελάριος “Λουκάνικο με συκώτι” Scholz (σ.μ. υβριστική έκφραση του Ουκρανού πρεσβευτή προς τον Γερμανό καγκελάριο όταν αυτός δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του Κιέβου να επισκεφτεί την Ουκρανία), ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΚ) για την πράσινη ενέργεια Timmermans, η επικεφαλής της ΕΚ Ursula von der Leyen, όλοι εμπλέκονται.

Με λίγα λόγια: όπως το περιγράφει ο Engdahl, πρόκειται για “το σχέδιο της ΕΕ για την αποβιομηχάνιση μιας από τις πιο ενεργειακά αποδοτικές βιομηχανικές συγκεντρώσεις στον πλανήτη”.

Αυτή είναι μια πρακτική μετάφραση της Πράσινης Ατζέντας 2030 του ΟΗΕ – η οποία τυχαίνει να έχει κάνει μετάσταση στη Μεγάλη Επαναφορά του κρυπτο-κακοποιού Κλάους Σβαμπ – που τώρα μετονομάστηκε σε “Μεγάλη Αφήγηση”.

Η όλη απάτη ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 2000: το θυμάμαι έντονα, καθώς οι Βρυξέλλες ήταν η ευρωπαϊκή μου βάση στα πρώτα χρόνια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.

Εκείνη την εποχή, η συζήτηση ήταν η “ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική”. Το βρώμικο μυστικό αυτής της πολιτικής είναι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία “δέχεται συμβουλές” από την JP MorganChase καθώς και από τα συνήθη κερδοσκοπικά hedge funds, προχώρησε σε αυτό που ο Engdahl περιγράφει ως “πλήρη απορρύθμιση της ευρωπαϊκής αγοράς φυσικού αερίου”

Αυτό πουλήθηκε στη Lugenpresse (“ψεύτικα μέσα ενημέρωσης”) ως “φιλελευθεροποίηση”. Στην πράξη, πρόκειται για έναν άγριο, ανεξέλεγκτο καπιταλισμό-καζίνο, με την “ελεύθερη” αγορά να καθορίζει τις τιμές και να απορρίπτει τις μακροπρόθεσμες συμβάσεις – όπως αυτές που έχουν συναφθεί με την Gazprom.

Πώς να απαλλαγούμε από τον άνθρακα και να αποσταθεροποιηθούμε

Η διαδικασία επιταχύνθηκε το 2016, όταν με μία από τις τελευταίες της πράξεις η κυβέρνηση Ομπάμα ενθάρρυνε την μαζική εξαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου από την τεράστια παραγωγή σχιστολιθικού φυσικού αερίου των ΗΠΑ.

Γι’ αυτόν τον σκοπό, πρέπει να κατασκευαστούν τερματικοί σταθμοί υγροποιημένου φυσικού αερίου. Η κατασκευή κάθε τερματικού σταθμού διαρκεί έως και 5 χρόνια. Στο πλαίσιο της ΕΕ, η Πολωνία και η Ολλανδία το υιοθέτησαν από την αρχή.

Ενώ η Wall Street στο παρελθόν επινόησε μια κερδοσκοπική αγορά “χάρτινου πετρελαίου”, αυτή τη φορά προχώρησε σε μια κερδοσκοπική αγορά “χάρτινου φυσικού αερίου”.

Ο Engdahl περιγράφει λεπτομερώς πώς “η Επιτροπή της ΕΕ και η ατζέντα της για την Πράσινη Συμφωνία για την “απεξάρτηση” της οικονομίας από τον άνθρακα έως το 2050, εξαλείφοντας τα καύσιμα πετρελαίου, φυσικού αερίου και άνθρακα, παρείχαν την ιδανική παγίδα που οδήγησε στην εκρηκτική αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου στην ΕΕ από το 2021″.

Η δημιουργία αυτού του “ενιαίου” ελέγχου της αγοράς σήμαινε την επιβολή παράνομων αλλαγών στους κανόνες της Gazprom. Στην πράξη, τα Μεγάλα Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα και τα Μεγάλα Ενεργειακά Ιδρύματα – τα οποία ελέγχουν πλήρως οτιδήποτε περνάει ως “πολιτική της ΕΕ” στις Βρυξέλλες – επινόησαν ένα νέο σύστημα τιμολόγησης παράλληλο με τις μακροπρόθεσμες, σταθερές τιμές του ρωσικού φυσικού αερίου από αγωγούς.

Μέχρι το 2019, μια χιονοστιβάδα ευρωκρατικών ενεργειακών “οδηγιών” από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή – το μόνο πράγμα που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι – είχε δημιουργήσει μια πλήρως απορρυθμισμένη αγορά φυσικού αερίου, καθορίζοντας τις τιμές του φυσικού αερίου στην ΕΕ, ακόμη και όταν η Gazprom παρέμενε ο μεγαλύτερος προμηθευτής.

Καθώς πολλά εικονικά κέντρα συναλλαγών σε συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης επί φυσικού αερίου άρχισαν να εμφανίζονται σε ολόκληρη την ΕΕ, κυριάρχησε το ολλανδικό TTF (Title Transfer Facility). Μέχρι το 2020 το TTF καθιερώθηκε ως το πραγματικό σημείο αναφοράς της ΕΕ για το φυσικό αέριο.

Όπως επισημαίνει ο Engdahl, “το TTF είναι μια εικονική πλατφόρμα συναλλαγών σε συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης για το φυσικό αέριο μεταξύ τραπεζών και άλλων χρηματοοικονομικών επενδυτών. Εκτός, φυσικά, οποιουδήποτε ρυθμιζόμενου χρηματιστηρίου.

Έτσι, οι τιμές του LNG άρχισαν σύντομα να καθορίζονται από τις προθεσμιακές συναλλαγές στον κόμβο TTF, ο οποίος τυχαίνει να ανήκει στην ολλανδική κυβέρνηση – “την ίδια κυβέρνηση που καταστρέφει τα αγροκτήματά της για μια απατηλή απαίτηση ρύπανσης από άζωτο”.

Με κάθε αναγκαίο μέσο, η Μεγάλη Οικονομία έπρεπε να απαλλαγεί από την Gazprom ως αξιόπιστη πηγή για να επιτρέψει στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από την κομπίνα της Πράσινης Συμφωνίας να κυριαρχήσουν στην αγορά υγροποιημένου φυσικού αερίου.

Ο Engdahl θυμίζει μια περίπτωση που ελάχιστοι γνωρίζουν σε όλη την Ευρώπη: “Στις 12 Μαΐου 2022, παρόλο που οι παραδόσεις της Gazprom στον αγωγό φυσικού αερίου Soyuz μέσω της Ουκρανίας ήταν αδιάλειπτες επί σχεδόν τρεις μήνες συγκρούσεων, παρά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία, το ελεγχόμενο από το ΝΑΤΟ καθεστώς Ζελένσκι στο Κίεβο έκλεισε έναν σημαντικό ρωσικό αγωγό μέσω του Λουγκάνσκ, που έφερνε ρωσικό φυσικό αέριο τόσο στην Ουκρανία του όσο και σε κράτη της ΕΕ, δηλώνοντας ότι θα παραμείνει κλειστός μέχρι το Κίεβο να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του συστήματος αγωγών που διέρχεται από τις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς. Αυτό το τμήμα της γραμμής Soyuz της Ουκρανίας διέκοψε το ένα τρίτο του φυσικού αερίου μέσω Soyuz προς την ΕΕ. Σίγουρα δεν βοήθησε την οικονομία της ΕΕ την ώρα που το Κίεβο παρακαλούσε για περισσότερα όπλα από τις ίδιες χώρες του ΝΑΤΟ. Το Soyuz άνοιξε το 1980 επί Σοβιετικής Ένωσης φέρνοντας αέριο από το κοίτασμα φυσικού αερίου του Όρενμπουργκ”

Υβριδικός πόλεμος, το κεφάλαιο της ενέργειας

Όσον αφορά την ατελείωτη σαπουνόπερα που αφορά την τουρμπίνα του Nord Stream 1, το κρίσιμο γεγονός είναι ότι ο Καναδάς αρνήθηκε σκόπιμα να παραδώσει την επισκευασμένη τουρμπίνα στην Gazprom -την ιδιοκτήτριά της- αλλά την έστειλε στη Siemens Γερμανίας, όπου και βρίσκεται τώρα. Η Siemens Γερμανίας βρίσκεται ουσιαστικά υπό αμερικανικό έλεγχο. Τόσο η γερμανική όσο και η καναδική κυβέρνηση αρνούνται να χορηγήσουν νομικά δεσμευτική εξαίρεση από τις κυρώσεις για τη μεταφορά στη Ρωσία.

Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι (της Gazprom). Η Gazprom και το Κρεμλίνο κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αν τους γίνεται σαμποτάζ από τη Δύση, δεν θα κάτσουν να προβληματιστούν για το αν η Γερμανία θα λάμβανε μηδενικό αέριο μέσω του Nord Stream 1 (με τον ολοκαίνουργιο Nord Stream 2, έτοιμο να ξεκινήσει, μπλοκαρισμένο για αυστηρά πολιτικούς λόγους).

Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτι Πεσκόφ φρόντισε να τονίσει ότι “τα προβλήματα στις παραδόσεις [φυσικού αερίου] προέκυψαν λόγω των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας και σε ορισμένες εταιρείες από τις δυτικές χώρες (…) Δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι πίσω από τα προβλήματα εφοδιασμού”.

Ο Πεσκόφ έπρεπε να υπενθυμίσει σε όποιον έχει μυαλό, ότι δεν φταίει η Gazprom αν “οι Ευρωπαίοι (…) πάρουν την απόφαση να αρνηθούν να εξυπηρετήσουν τον εξοπλισμό τους”, κάτι που είναι συμβατικά υποχρεωμένοι να κάνουν. Το γεγονός είναι ότι ολόκληρη η λειτουργία του Nord Stream 1 εξαρτάται από “ένα κομμάτι εξοπλισμού που χρειάζεται σοβαρή συντήρηση”.

Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός Αλεξάντερ Νόβακ, ο οποίος γνωρίζει ένα ή δύο πράγματα για τις ενεργειακές επιχειρήσεις, διευκρίνισε τις τεχνικές λεπτομέρειες:

“Όλο το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στην πλευρά [της ΕΕ], διότι όλοι οι όροι της σύμβασης επισκευής έχουν παραβιαστεί πλήρως, μαζί με τους όρους αποστολής του εξοπλισμού”.

Όλα αυτά εγγράφονται σε αυτό που ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Ριαμπκόφ περιγράφει ως “έναν ολοκληρωτικό πόλεμο που έχει κηρυχθεί εναντίον μας”, ο οποίος “διεξάγεται σε υβριδικές μορφές, σε όλους τους τομείς”, με “τον βαθμό εχθρότητας των αντιπάλων μας – των εχθρών μας” να είναι “τεράστιος, υπερθετικός”.

Επομένως, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει καμία σχέση με το ότι “ο Πούτιν χρησιμοποιεί ως όπλο την ενέργεια”. Ήταν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες – απλοί αγγελιοφόροι της Μεγάλης Χρηματοοικονομίας – που έθεσαν ως όπλο τον εφοδιασμό της ευρωπαϊκής ενέργειας για λογαριασμό μιας χρηματοπιστωτικής κομπίνας και ενάντια στα συμφέροντα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και των καταναλωτών.

Προσοχή στην τοξική τριάδα

Ο Engdahl συνόψισε πώς, “με τη συστηματική επιβολή κυρώσεων ή το κλείσιμο των παραδόσεων φυσικού αερίου από μακροπρόθεσμους, χαμηλού κόστους αγωγούς προς την ΕΕ, οι κερδοσκόποι φυσικού αερίου μέσω της ολλανδικής TTP μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν κάθε λόξιγκα ή ενεργειακό σοκ στον κόσμο, είτε πρόκειται για ξηρασία ρεκόρ στην Κίνα είτε για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, είτε για περιορισμούς στις εξαγωγές στις ΗΠΑ, για να φτάσουν τις τιμές χονδρικής πώλησης φυσικού αερίου στην ΕΕ στα ανώτατα όρια”.

Μετάφραση: ο καπιταλισμός – καζίνο στα καλύτερά του.

Και γίνεται χειρότερο, όταν πρόκειται για την ηλεκτρική ενέργεια. Σε εξέλιξη βρίσκεται η λεγόμενη μεταρρύθμιση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας της ΕΕ. Σύμφωνα με αυτήν, οι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας – από ηλιακή ή αιολική ενέργεια – λαμβάνουν αυτόματα “την ίδια τιμή για την “ανανεώσιμη” ηλεκτρική ενέργεια που πωλούν στις εταιρείες ενέργειας με την τιμή που έχει η πλέον κοστοβόρα ενέργεια, δηλαδή το φυσικό αέριο”. Δεν είναι περίεργο που το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας στη Γερμανία για το 2022 αυξήθηκε κατά 860% – και αυξάνεται.

Ο Μπάερμποκ παπαγαλίζει αδιάκοπα ότι η γερμανική ενεργειακή ανεξαρτησία δεν μπορεί να διασφαλιστεί έως ότου η χώρα “απελευθερωθεί από τα ορυκτά καύσιμα”.

Σύμφωνα με τον φανατισμό των Πρασίνων, για την οικοδόμηση της Πράσινης Ατζέντας είναι επιτακτική ανάγκη να εξαλειφθούν εντελώς το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο και η πυρηνική ενέργεια, οι οποίες τυχαίνει να είναι οι μόνες αξιόπιστες πηγές ενέργειας όπως έχουν τα πράγματα.

Και εδώ είναι που βλέπουμε το τοξικό τρίο Habeck/Baerbock/von der Leyen έτοιμο για την κατακλείδα τους. Παριστάνουν τους σωτήρες της Ευρώπης που κηρύσσουν ότι η μόνη διέξοδος είναι να επενδύσουν περιουσίες στην -αναξιόπιστη- αιολική και ηλιακή ενέργεια: στην πανωλεθρία των τιμών του φυσικού αερίου, εμφανίζουν ως “απάντηση” της θείας Πρόνοιας κάτι που δεν κατασκευάστηκε από κανέναν άλλον παρά από τη Μεγάλη Χρηματοοικονομία, τον πράσινο φανατισμό και την ευρωκρατική “ηγεσία”.

Πείτε το λοιπόν αυτό στα ευρωπαϊκά νοικοκυριά που παλεύουν με τα οικονομικά τους και των οποίων οι λογαριασμοί θα εκτοξευθούν σε ένα τεράστιο, συλλογικό ποσό ύψους 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, την ώρα που ο στρατηγός Χειμώνας χτυπάει την πόρτα.

Πηγή: katehon.com

Pepe Escobar

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, πολιτικός αναλυτής για θέματα Ευρασίας και Κίνας.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι υποσχέθηκε στους συναδέλφους του ότι θα παραιτηθεί, γεγονός που απειλεί τη χώρα του με βαριά πολιτική κρίση. Το ίδιο συμβαίνει τώρα σε πολλές χώρες της ΕΕ, όπου υψηλόβαθμοι ηγέτες αρχίζουν να πληρώνουν για την κρίση με την καριέρα τους.

Η παραίτηση του Ντράγκι δεν έχει εγκριθεί ακόμη από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας επειδή χαίρει υποστήριξης στην ιταλική Γερουσία. Ωστόσο, το λαϊκό πολιτικό «Κίνημα Πέντε Αστέρων», που είναι μέρος του κυβερνητικού συνασπισμού, αρνήθηκε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, υπονομεύοντας τη θέση του αφού τον ανάγκασε να κάνει λόγο για πιθανές πρόωρες εκλογές.

Ο Πρωθυπουργός αναγκάστηκε να αποχωρήσει νωρίς από τη συνεδρίαση της G7 επειδή οι «πεντάστεροι», με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε, υποσχέθηκαν ότι θα περάσουν στην αντιπολίτευση – εφόσον ο Ντράγκι θα συνεχίσει να στέλνει όπλα στην Ουκρανία και δεν μπορέσει να διατηρήσει τον ρωσικό εφοδιασμό με φυσικό αέριο. Επειδή, αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει την Ιταλία σε μια σοβαρή κοινωνική κρίση.

Ο Μάριο Ντράγκι υπόσχεται ότι θα αντικαταστήσει το ρωσικό φυσικό αέριο με προμήθειες από άλλες χώρες, αλλά αυτά τα σχέδια εξακολουθούν να στερούνται πραγματικής βάσης, λόγω των υψηλών τιμών στην παγκόσμια αγορά φυσικού αερίου. Στην παρούσα κατάσταση, ο Ιταλός πρωθυπουργός δεν προσφέρει τίποτα στους συμπολίτες του εκτός από εκκλήσεις για εξοικονόμηση στην κατανάλωση καυσίμων, ενώ ήδη η χώρα αντιμετωπίζει τη λήψη έκτακτων μέτρων.

«Μέχρι στιγμής η Ιταλία βρίσκεται στο πρώτο από τα τρία επίπεδα κρίσης. Ωστόσο, εάν η Ρωσία διακόψει εντελώς την παροχή φυσικού αερίου στην Ευρώπη – πέρυσι η Μόσχα παρείχε το 44% των αναγκών της περιοχής – η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το σχέδιο που εκπονήθηκε περιλαμβάνει μια σειρά μέτρων που κυμαίνονται από την εισαγωγή κατανάλωσης βάσει δελτίου στις μονάδες έντασης ενέργειας έως τη μεγαλύτερη χρήση σταθμών που χρησιμοποιούν κάρβουνο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Υπάρχει επίσης μια πολιτική αυστηρών περιορισμών στην κατανάλωση: εξοικονόμηση στη θέρμανση και στον φωτισμό των  δρόμων. Τα μέτρα θα ισχύουν έως ότου το ρωσικό αέριο αντικατασταθεί από προμήθειες από άλλες χώρες παραγωγής», γράφει ο δημοσιογράφος Luca Pagni γι’ αυτά τα σχέδια στη La Repubblica.

Μια τέτοια στρατηγική έχει χάσει εδώ και καιρό την υποστήριξη των περισσότερων Ιταλών, επειδή ήδη δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους για την οικιακή κατανάλωση. Οι νέοι σκληροί περιορισμοί για τους οποίους μιλάει τώρα ο Πρωθυπουργός Ντράγκι δεν προκαλούν ενθουσιασμό και ο εκνευρισμός στην κοινωνία, αντίθετα, μεγαλώνει, βρίσκοντας διέξοδο σε πολυάριθμες διαδηλώσεις στους δρόμους. Πολύ περισσότερο που τέτοιες καταστροφικές πολιτικές εμποδίζουν την ανάκαμψη της οικονομίας, η οποία έχει πληγεί από την πανδημία του κορωνοϊού.

Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της Euromedia, το 54,8% των Ιταλών ερωτηθέντων αντιτίθεται στην παροχή βαρέων όπλων στην ουκρανική κυβέρνηση. Οι κάτοικοι της χερσονήσου των Απεννίνων δεν θέλουν να μείνουν χωρίς ρωσικές προμήθειες φυσικού αερίου –  ειδικά την κρύα περίοδο του χειμώνα – έχοντας ανταλλάξει μια κανονική ζωή με την υποστήριξη του Πρόεδρου Βλαντιμίρ Ζελένσκι. Και η άμεση σχέση μεταξύ της κρίσης των καυσίμων και των γεγονότων στην Ανατολική Ευρώπη είναι σαφής σε όλους σήμερα.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση φοβούνται μια περαιτέρω επέκταση της ουκρανικής στρατιωτικής σύγκρουσης, από την οποία ενδέχεται να υποφέρουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Άλλωστε, υπάρχουν δυνάμεις κρούσης του ΝΑΤΟ σταθμευμένες σε ιταλικό έδαφος και πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ – βόμβες B61, οι οποίες, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναφορές, βρίσκονται στη στρατιωτική αεροπορική βάση Gedi, στα περίχωρα της αρχαίας πόλης Μπρέσια. Και αυτά τα συναισθήματα του κοινού έχουν πράγματι τη δυνατότητα να οδηγήσουν στην πτώση της Ιταλικής κυβέρνησης.

«Η αποδυνάμωση της πολιτικής συνοχής και η αδυναμία σχηματισμού σταθερής κυβερνητικής πλειοψηφίας συνδέεται με την αύξηση των τιμών της ενέργειας και τον πληθωρισμό», έγραψε η Wall Street Journal για την Ιταλία, προβλέποντας ένα «κύμα παραιτήσεων» για τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ.

Πράγματι, παρόμοιες διαδικασίες παρατηρούνται τώρα σε πολλές χώρες της ΕΕ. Οι καρέκλες κορυφαίων Ευρωπαίων ηγετών αρχίζουν να τρίζουν από την κρίση και αυτό έχει ήδη οδηγήσει στην παραίτηση του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος θα αναγκαστεί να αφήσει τη θέση του σε διάδοχο από το Συντηρητικό κόμμα. Η ενεργή υποστήριξη προς την Ουκρανία υποτίθεται ότι θα του εξασφάλιζε μια εντολή πολιτικής εμπιστοσύνης, αλλά δεν ήταν αυτή η περίπτωση, και η κοινωνία, κουρασμένη από την κρίση, έδειξε στον Μπόρις στην πόρτα πριν την ώρα του.

Παρόμοια προβλήματα έχει σήμερα και ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς. Η βρετανική εφημερίδα Telegraph αναφέρει ευθέως ότι ο Γερμανός καγκελάριος κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του λόγω της ενεργειακής κρίσης. Διότι ούτε οι Γερμανοί είναι ευχαριστημένοι με τα περιοριστικά μέτρα που τους έχουν επιβληθεί και με τις εκκλήσεις για λιγότερο πλύσιμο ώστε να την σπάσουν στον Βλαντιμίρ Πούτιν ή να περπατούν στο διαμέρισμα τους με πανωφόρια, πράγματα που ακούγονται από πολιτικούς σχεδόν καθημερινά.

«Ο συμπρόεδρος του Κόμματος των Πρασίνων, Ρόμπερτ Χάμπεκ, προτρέπει τις οικογένειες να εξοικονομήσουν χρήματα. «Δεν έχω κάνει ποτέ ντους για περισσότερα από πέντε λεπτά στη ζωή μου», λέει. Ο υπουργός Ενέργειας καυχιέται ότι κλείνει τη θέρμανση όλη μέρα τον χειμώνα γιατί δεν είναι ποτέ σπίτι. Αυτό δεν μοιάζει να παρηγορεί οικογένειες και ηλικιωμένους που δεν έχουν ζεστά υπουργικά γραφεία για να περάσουν τη μέρα τους. Ορισμένοι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων απειλούν ήδη ότι θα κλείσουν τη θέρμανση στις πολυκατοικίες και οι τοπικές αρχές σβήνουν ακόμη και τα φώτα των δρόμων». [ΣΗΜ. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η θέρμανση παρέχεται από τον ιδιοκτήτη σε ενοικιασμένα διαμερίσματα].

Δεν είναι μόνο το γερμανικό κοινό που πανικοβάλλεται, αλλά και η κυβέρνησή του, που αναρωτιέται τι θα γίνει στη συνέχεια. Το αέριο αποθηκεύεται σε τεράστιες υπόγειες δεξαμενές, αλλά αν δεν μειωθεί δραστικά η κατανάλωσή του, μπορεί να εξαντληθεί μέχρι τον Ιανουάριο.

Εάν αυτό συμβεί, η Γερμανία θα υποστεί τη χειρότερη οικονομική ύφεση από τη δεκαετία του 1940. Η οικονομία της θα συρρικνωθεί περισσότερο από 12 τοις εκατό, η παραγωγή μηχανών στη ναυαρχίδα της βιομηχανίας της, την αυτοκινητοβιομηχανία, θα μειωθεί κατά 17 τοις εκατό και έως και έξι εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα κινδυνεύσουν. Οι λογαριασμοί καυσίμων των γερμανικών νοικοκυριών αναμένεται ήδη να αυξηθούν κατά 2.000 ευρώ ετησίως και η κυβέρνηση έχει εκπονήσει σχέδια για να φιλοξενήσει άτομα που δεν μπορούν να θερμάνουν τα σπίτια τους στα δημαρχεία.

Η προοπτική του δελτίου έχει ήδη οδηγήσει σε μείωση της δημόσιας υποστήριξης προς την Ουκρανία. Οι τιμές των τροφίμων και της ενέργειας συνεχίζουν να αυξάνονται, και σε αυτό το πλαίσιο, το 38 τοις εκατό των Γερμανών λέει ότι η τιμωρία κατά της Ρωσίας δεν είναι απαραίτητη. Την περασμένη εβδομάδα, ο Scholz και οι συνεργάτες του επευφημούσαν την κατάρρευση του Boris Johnson. Αλλά ο Γερμανός καγκελάριος μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπίσει το ίδιο εφιαλτικό σενάριο και η ικανοποίησή του μπορεί να είναι βραχύβια», λέει ο δημοσιογράφος Ντάνιελ Τζόνσον για τη γερμανική κρίση.

«Συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη», παραδέχεται προς τους δημοσιογράφους η Olga Hakova, ειδικός στην ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια. Υπενθυμίζει την ενεργειακή κρίση στη Γαλλία, όπου η κυβέρνηση προχώρησε στην εθνικοποίηση της ενεργειακής εταιρείας EDF, η οποία υφίσταται όλο και πιο σοβαρές οικονομικές απώλειες. Η οικονομική κρίση και η άνευ όρων υποστήριξη στον πόλεμο της Ουκρανίας έχουν ήδη πλήξει πολιτικά τον Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος έχει χάσει τον έλεγχο του γαλλικού κοινοβουλίου. Όμως η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη και οι παρατηρητές αναμένουν ένα νέο κύμα διαμαρτυριών από τους Γάλλους, όπως αυτές που έχουν ήδη ξεσπάσει στην πρωτεύουσα του γειτονικού Βελγίου και σε πόλεις της Ολλανδίας.

Παραιτήσεις μελών κυβερνήσεων παρατηρούνται πλέον και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, από την Εσθονία έως τη Βουλγαρία. Αυτό βέβαια δεν θα οδηγήσει σε κάποια σοβαρή αλλαγή στην πορεία τους, γιατί τα γεράκια του ΝΑΤΟ θα αντικατασταθούν από τα ίδια σκυλιά του πολέμου. Αλλά αυτό που συμβαίνει σίγουρα δείχνει μια σταδιακά αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία το ευρωατλαντικό κατεστημένο έχει εμπλέξει την Ευρώπη.

«Ένας δύσκολος χειμώνας ορθώνεται απειλητικά πάνω από την Ευρώπη, ίσως ο πιο δύσκολος χειμώνας εδώ και 40-50-60 χρόνια, και αυτό ισχύει για ολόκληρη την Ευρώπη. Μπορούμε να καλύψουμε περίπου το 80% των αναγκών της Ρουμανίας στην αγορά φυσικού αερίου, αλλά θα πρέπει να αγοράσουμε επιπλέον περίπου 2 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα από την αγορά, και αν δεν το κάνουμε, προφανώς τότε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα άλλο πρόβλημα. Εμείς, η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πληρώσουμε πρώτα απ’ όλα για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας… Πρέπει να το πούμε ανοιχτά: όλοι θα πληρώσουμε το τίμημα αυτόν τον χειμώνα», ο αντιπρόεδρος της Ρουμανίας, Χουνόρ Κέλεμεν, παραδέχτηκε με ειλικρίνεια.

Και έχει δίκιο – ανάμεσα σε αυτούς που θα πληρώσουν για την αυξανόμενη κρίση είναι και υψηλόβαθμοι πολιτικοί.

Πηγή: ukraina.ru

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Η Ευρώπη είναι σε βαθιά υπαρξιακή κρίση, το μεταπολεμικό σύστημα πολιτικής αντιπροσώπευσης έχει διαρραγεί, και οι γαλλικές εκλογές το επιβεβαίωσαν για μια ακόμα φορά. Η Γαλλία, όπως και κάθε ευρωπαϊκή χώρα, αλλά ίσως με πιο εκφραστικό τρόπο, δείχνει το θυμό, την απογοήτευση και την οργή της. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. 

Ούτε ο Διαφωτισμός κινδυνεύει, ούτε η Δημοκρατία. Έχουν άλλωστε ήδη εκτελεστεί εν ψυχρώ, από όσους σήμερα παριστάνουν τους ανήσυχους και καλούν σε συσπείρωση γύρω από τον Μακρόν. Η σημερινή Δύση δεν έχει αφήσει τίποτα σώο από την προοδευτική κληρονομιά των περασμένων αιώνων. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο για να το γκρεμίσει η Λεπέν. Η δουλειά έχει γίνει. 

Ανησυχούν μήπως η ακροδεξιά Λεπέν αναιρέσει τις δημοκρατικές κατακτήσεις, αυτοί, που στην Ουκρανία πριμοδότησαν, εξέθρεψαν και νομιμοποίησαν τα ναζιστικά τάγματα της εθνικιστικής καθαρότητας. Μα τι εκλεκτικισμός είναι αυτός;

Πρώτα, εξίσωσαν τον κομμουνισμό με τον ναζισμό. Μετά, αναθεώρησαν την ιστορία. Ενοχοποίησαν ή και απαγόρευσαν κάθε αναφορά στο σοσιαλιστικό παρελθόν. Εξέθρεψαν το νεοναζιστικό φαινόμενο στο όνομα της αποκομμουνιστικοποίησης. Και σήμερα υιοθετούν, χειροκροτούν, χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τα ναζιστικά τάγματα. Για αυτούς, μπροστά στον Πούτιν, ο Χίτλερ είναι πταίσμα. 

Να μας συγχωρείτε λοιπόν, αλλά δεν μοιραζόμαστε τον τρόμο τους. Συγκρινόμενη με τον ουκρανικό ναζισμό, η Λεπέν είναι αρσακειάδα.

Φυσικά, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, η Λεπέν μοιάζει ξένη. Μοιάζει αλλά δεν είναι. Γιατί δίπλα στις ξενοφοβικές και ομοφοβικές πλευρές της ακροδεξιάς, υπάρχουν οι δηλώσεις πίστης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στην ελεύθερη αγορά και στην ευρωατλαντική στρατηγική. Ο αντισυστημισμός της Λεπέν, δεν υπάρχει, παρά μόνο ως ρητορεία.

Ακριβώς είκοσι χρόνια πριν, ο πατέρας Λεπέν ερχόταν δεύτερος πίσω από τον Σιράκ. Το σοκ διαδέχθηκε ένας “δημοκρατικός συναγερμός” από την Αριστερά μέχρι τη Δεξιά, που στοιχιζόταν πίσω από τον Σιράκ “χωρίς επιφυλάξεις”. Η εγχείρηση τότε πέτυχε, αλλά ο ασθενής στην πορεία πέθανε. 

Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του λαού ήρθαν πολύ γρήγορα αντιμέτωπα με μια αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή πολιτική, είτε με κεντροδεξιό, είτε με κεντροαριστερό πρόσημο. Η συγκεκριμένη εξέλιξη, κανονικοποίησε την Ακροδεξιά, και άφησε τους πάντες με την απορία τι χειρότερο θα γινόταν αν έλειπε αυτός ο “δημοκρατικός συναγερμός”.

Είκοσι χρόνια μετά, το σοκ είναι πολύ μικρότερο. Μάλλον ανύπαρκτο. Εν μέρει γιατί η Ακροδεξιά λειαίνει όλο και περισσότερο τις αιχμές της. Κυρίως όμως, γιατί η συστημική, πλειοψηφική έκφραση του πολιτικού συστήματος γεννά τόση και τέτοια απογοήτευση, που ακόμα και οι βάρβαροι φαντάζουν “μιά κάποια λύση”. 

Όσο για τους ιεροκήρυκες των ευρωπαϊκών αξιών, του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας, που φρίττουν μπροστά στο ενδεχόμενο της Λεπέν και ηδονίζονται με τον φιλελεύθερο Μακρόν, αρκεί μία και μόνο ερώτηση: 

Τι θα ψηφίζατε, αν στο δεύτερο γύρο περνούσε η Λεπέν με τον Μελανσόν; 

Η απάντηση είναι δεδομένη. 

Αυτή η κινούμενη ντροπή του ακραίου κέντρου, θα ψήφιζε με νύχια και με δόντια Λεπέν μην τυχόν και θιγεί η κερδοφορία των αγορών και η Ευρώπη του κεφαλαίου. 

Η Λεπέν δεν θα ήταν πλέον η ακροδεξιά πράκτορας του Πούτιν, αλλά η Πασιονάρια του νεοφιλελευθερισμού. 

Διότι άμα ο εχθρός εμφανιστεί στις πύλες, οι ναζιστικές ύαινες του Αζόφ γίνονται πατριωτικά λιοντάρια και τα ακροδεξιά όρνεα της Γαλλίας γίνονται φιλελεύθερα αρνάκια. 

Ο Διαφωτισμός και η Δημοκρατία έγιναν κουρέλια από μια ευρωπαϊκή ελίτ που επί δεκαετίες σκόρπισε απλόχερα τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την ανεργία. Οι ακροδεξιές δυνάμεις έχουν αιχμή το μεταναστευτικό αλλά βαθύτερη και υποβόσκουσα αιτία της ανόδου τους είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός που έφερε η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός. 

Λένε οι φιλελεύθεροι υποτακτικοί των ΗΠΑ ότι ο Ορμπάν ή η Λεπέν, είναι φίλοι του Πούτιν. Οι πιο ευφάνταστοι από αυτούς θεωρούν, ότι μετά τις αμερικανικές εκλογές που έφεραν τον Τραμπ, ο Πούτιν θα “κλέψει” και τις εκλογές στη Γαλλία. Εδώ ισχύει το ρητό “το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη”. Αυτός που (κατά τη γνώμη τους) σχεδόν κατατροπώθηκε στον πόλεμο με την Ουκρανία, είναι ικανός να διαμορφώνει τη λαϊκή ετυμηγορία στην Αμερική και στη Γαλλία; Θα ήταν ηλίθιοι αν δεν ήταν χυδαίοι. 

Η Ευρώπη βρίσκεται σε παρακμή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία την έφερε πολύ πίσω. Την καθιστά ολοκληρωτικά εξαρτώμενη από τον υπερατλαντικό σύμμαχο. Οι ηγέτες της και οι πολιτικές της δυνάμεις προτιμούν να προσχωρήσουν, ίσως και να πρωτοστατήσουν στη Νατοϊκή σταυροφορία, θυσιάζοντας την πολυδιαφημισμένη ευημερία των κοινωνιών τους. 

Όσοι αλλόφρονες φανατικοί καλούσαν τους Ευρωπαίους να πεινάσουν αλλά να μην ενδώσουν στον Πούτιν, τι ακριβώς εκλογικό αποτέλεσμα περίμεναν στη Γαλλία; Και ποιες πολιτικές εξελίξεις εγκυμονεί μια τρομακτική αύξηση στο κόστος ενέργειας, δηλαδή στο κόστος παραγωγής και μεταφοράς, δηλαδή στην ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκων οικονομιών; 

Ακόμα και αν η Λεπέν χάσει από τον Μακρόν τη μεθεπόμενη Κυριακή, η επόμενη Λεπέν θα κερδίσει τον επόμενο Μακρόν. Γιατί πέρα από τα φληναφήματα του φιλελευθερισμού, υπάρχει και η πραγματική ζωή με τις πραγματικές της συνθήκες.

Ίσως όμως ολόκληρη η Δυση είναι σε παρακμή. Η φθίνουσα πορεία της αντανακλάται στην πρωτόγνωρη αμφισβήτηση της ηγεμονίας της, που πριν είκοσι χρόνια ήταν απολύτως δεδομένη. Δεν αμφισβητείται απλώς από τη Ρωσία. Αμφισβητείται – κυρίως – από την Κίνα, αλλά και από την Ινδία, από το Πακιστάν, από το Ιράν, από τη Βραζιλία.

Και όπως κάθε παρακμάζουσα αυτοκρατορία, η Δύση έχει τους Ούννους και τους Βησιγότθους που της αντιστοιχούν. Τον Τραμπ, τη Λεπέν, τον Ορμπάν και άλλους που θα ξεφυτρώνουν σε μια μακρά πορεία στο μέλλον. Όμως το θέμα είναι η παρακμή. Δεν είναι οι ανεμοδείκτες της. 

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.

Το κοινοβούλιο της Γαλλίας ψήφισε την Πέμπτη τον περιβόητο νόμο για την “καθολική ασφάλεια”. Ουσιαστικά ένας νόμος πλήρους κάλυψης της αστυνομικής αυθαιρεσίας με την ποινικοποίηση της φωτογράφισης ή βιντεοσκόπησης αστυνομικών εν ώρα καθήκοντος με κακόβουλα κίνητρα. Τα πρόστιμα γι αυτούς που ανεβάζουν βίντεο αστυνομικής βίας θα φτάνουν τις 75.000 ευρώ ενώ οι ποινές μέχρι τα 5 χρόνια φυλάκισης.

Η κυβέρνηση του μεταρρυθμιστή τεχνοκράτη Macron που εκπληρώνει την ατζέντα της Merine Le Pen που πιθανότητα θα είναι η αντίπαλος του στις επόμενες προεδρικές εκλογές, αναφέρει ότι ο νόμος ήταν απαραίτητος για την καλύτερη προστασία της αστυνομίας εν μέσω απειλών και επιθέσεων που δέχεται όλο το τελευταίο διάστημα από το βίαιο περιθώριο αλλά και της αυξανόμενης παρενόχλησης της αστυνομίας από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.  Ένα νομοσχέδιο που κακά τα ψέματα είναι τουλάχιστον ειλικρινές. Γιατί φαίνεται να υποψιάζεται τον πραγματικό ρόλο της αστυνομίας αλλά προφανώς να τον αθωώνει και να τον αφήνει ανεξέλεγκτο.

«Οι αστυνομικοί είναι παιδιά της δημοκρατίας και πρέπει να προστατεύονται επειδή μας προστατεύουν καθημερινά», δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Gerald Darmanin μετά την ψηφοφορία. Σε μια Γαλλία που μόνο τη διετία 2018-19 με το κίνημα των κίτρινων γιλέκων είχε 11 νεκρούς, δεκάδες περιπτώσεις βασανισμών, διαδηλωτές με βγαλμένα μάτια από τις πλαστικές σφαίρες και κομμένα χέρια από τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης.

Αυτοί οι απίστευτοι νόμοι παρεμπιπτόντως περνάνε σε μία περίοδο που η Γαλλία του Macron “θριαμβέυει” στην καταπολέμηση της πανδημίας, ευρισκόμενη στην τρίτη θέση στην Ευρώπη σε θανάτους, έχοντας ξεπεράσει τους 100.000 νεκρούς.

Για να κάνουμε μια αντιστοιχία στα δικά μας, ένας τέτοιος νόμος θα σήμαινε ότι αν πχ είχε συλληφθεί αυτός που έβγαλε το βίντεο από τον ξυλοδαρμό στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, το οποίο απέδειξε περίτρανα την απίστευτη αστυνομική βαρβαρότητα, ή θα πλήρωνε κάποιο δυσθεώρητο πρόστιμο ή θα πήγαινε στη φυλακή. Τα ίδια και στην Κατερίνη με το πρόσφατο περιστατικό έξω από το γήπεδο. Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν σε περίπτωση που δεν είχαν βγει ποτέ αυτά τα βίντεο λόγω του φόβου από τέτοια νομοσχέδια πόσο θα είχε παραποιηθεί η αλήθεια,  πόσο περισσότερη διαστρεύβλωση θα υπήρχε από τα ΜΜΕ ,  κουκούλωμα  από την κυβέρνηση και θυματοποίηση του θύτης δηλαδή της αστυνομίας. Οι ένοχοι θα γίνονταν θύματα και τα θύματα ένοχοι όπως έχει γίνει δεκάδες φορές όταν διάφοροι πολίτες έχουν δεχθεί αστυνομική βία, την καταγγέλλουν και μέτα ζούνε οργουελικά σκηνικά.

Αν είχε περάσει επίσης ο ίδιος νόμος στην Ελλάδα ίσως να ήταν και διαφορετική η σύγχρονη ιστορία της που την έχουν καθορίσει στιγμές απίστευτης αστυνομικής βίας. Θα κινδυνεύαμε να μην βλέπανε ποτέ το φως της δημοσιότητας διαφορά βίντεο από άγριους ξυλοδαρμούς ακόμα και δολοφονίες πολιτών από την ΕΛΑΣ. Τα βίντεο για παράδειγμα που βοήθησαν στο να αποκαλυφθούν στην κοινή γνώμη αλλά και στη δικαιοσύνη δολοφονίες σαν αυτές του Ζακ Κωστόπουλου που έδειξαν καθαρά την επίθεση από τους δύο κατηγορούμενους αλλά και την άθλια αντιμετώπιση του από τους άνδρες της ομάδας Δίας.  Η’ αυτό του Αλέξη Γρηγορόπουλου που έδειχνε την ψύχραιμη φυγή των Σαραλιώτη-Κορκονέα μετά το συμβάν και ευτυχώς κατέρρευσε παταγωδώς αμέσως μετά τα απίστευτα μοντάζ των ΜΜΕ περί επεισοδίων στα Εξάρχεια εκείνη την ώρα.

Η αστυνομική αυθαιρεσία πάει πακέτο με τη γενικευμένη κρατική βαρβαρότητα των από πάνω και την οικονομική εξαθλίωση των από κάτω. Στην Ελλάδα που βοά το αδιέξοδο της κυβέρνησης σε σχέση με την αντιμετώπιση της Covid19,  με τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία αντι να φτιάχνει νέες ΜΕΘ αγοράζει εκατοντάδες νέα οχήματα στην ΕΛΑΣ, αντι να διορίζει υγειονομικούς προσλαμβάνει αστυνομικούς, αντι να προστατεύσει την δημόσια υγεία θωρακίζονται για την επόμενη μέρα της πανδημίας.

Οι νόμοι στη Γαλλία θα είναι προάγγελος αυταρχικών νέων νόμων σε όλη την Ευρώπη.

Η Ευρώπη των περίφημων αξιών, των δημοκρατικών ελευθεριών και της κατ’ επίφασην αστικής δημοκρατίας έχει τελειώσει προ πολλού. Στην πιο δύσκολη αναμέτρηση του αιώνα αποδείχθηκε παντελώς ανίκανη. Από την διαχείριση της πανδημίας μέχρι τον εμβολιασμό. Από τη Γαλλία και την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα και την Πολωνία, υψώνεται ένα σκληρό ανελεύθερο και νεοφιλελεύθερο αυταρχικό σύστημα με συνεχώς νέους άδικους για τους λαούς νόμους.  Οι φόβοι και τα αδιέξοδα της αρχουσας τάξης είναι τεράστιοι, είναι καιρός οι λαοί να το καταλάβουν και να αναζητήσουν κάτι νέο.

Κώστας Χαιρόπουλος

Ο Κώστας Χαιρόπουλος είναι μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ και αρθρογραφεί στο antapocrisis.