ΔΕΘ 2021: Πάλης Ξεκίνημα, Νέοι Αγώνες;

Χωρίς περιστροφές η απάντηση είναι όχι. Αν και η επίθεση στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα οξύνεται διαρκώς, η αλήθεια είναι ότι όταν μια λογική και συνταγή αποτυγχάνει για δεκαετίες, το πιο πιθανό είναι, αν επιμείνουμε σε αυτήν, να συνεχίσει το λαϊκό κίνημα να αποτυγχάνει να ανασχέσει την επίθεση.

Τα εθιμοτυπικά ραντεβού των συνδικάτων και της αριστεράς (ΔΕΘ, Πολυτεχνείο, 1^η Μάη) πρέπει να υπάρχουν ως τέτοια. Είναι εθιμοτυπικά όμως, δεν τροποποιούν τους όρους συγκρότησης του λαϊκού κινήματος, δεν αλλάζουν τους συσχετισμούς.

Μετράμε σχεδόν 14.000 νεκρούς λόγω μιας αποτυχημένης διαχείρισης της πανδημίας, όπου το ΕΣΥ και οποιαδήποτε δημόσια δομή δεν ενισχύθηκε και το πρόγραμμα εμβολιασμού «κόλλησε» λόγω μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων της ΝΔ. Πρόσφατα κατεδαφίστηκε η επικουρική ασφάλιση. Ιδιωτικοποιούνται δάση, περιβάλλον, παραλίες. Το επιτελικό κράτος της λιτότητας αποδεικνύει την αδυναμία του να προστατέψει περιβάλλον, ζωές, περιουσίες. Στο χώρο της εκπαίδευσης δεκάδες χιλιάδες μαθητών ωθούνται είτε στη φτηνή κατάρτιση από τα 15, μέσω της τράπεζας θεμάτων, είτε στα ιδιωτικά κολέγια, μέσω της ειδικής βάσης εισαγωγής. Στα ΜΜΕ, τη δικαιοσύνη, τον τρόπο άσκησης εξουσίας, επικρατεί το προκλητικό δόγμα «το κράτος μου ανήκει». Την ίδια στιγμή η χώρα έχει γίνει οικόπεδο του ΝΑΤΟ.

Διεθνώς ο καπιταλισμός δείχνει ότι δε μπορεί να εξασφαλίσει την ελάχιστη συνεργασία και υποδομές για να περιορίσει έναν απλό αλλά θανατηφόρο ιό που μπλοκάρει την ομαλή λειτουργία των κοινωνιών, το κυρίαρχο δόγμα του, ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές του λιγότερου κράτους βρίσκονται σε αμφισβήτηση, υπαρξιακά ερωτήματα με βάση την καταστροφή του περιβάλλοντος έχουν πλέον τεθεί.

Όλα τα παραπάνω θα ήταν αρκετά για να συγκροτηθεί ένα δυναμικό κίνημα ανατροπής αυτής της πολιτικής και κυβέρνησης. Οι αντικειμενικές συνθήκες προσφέρουν ένα έδαφος εύφορο να ανθίσουν ιδέες αμφισβήτησης του συστήματος και αναζήτησης μιας νέας πολιτικής. Τίποτα από αυτά όμως δε συμβαίνει. Υπάρχει οργή, υπάρχει αγανάκτηση, όμως ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν έχουν αντίπαλο. Το σύστημα δε δέχεται αμφισβήτηση. Υπάρχει διαμαρτυρία και υπάρχει ενίσχυση του «Κανένα», όμως αυτά απέχουν από το να συγκροτούν αντίπαλο. Για την ακρίβεια, προς το παρόν, ενισχύουν ακροδεξιές και συστημικές ιδέες και αξίες. Η αναγνώριση του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού αποτελεί τον πρώτο όρο για τη συγκρότηση και δράση μιας πολιτικής δύναμης που θέλει να βάλει φρένο στην χειροτέρευση του συσχετισμού δύναμης και να συμβάλει στην δημιουργία ενός πραγματικά αντισυστημικού και δημιουργικού κινήματος.

Το πρόβλημα βρίσκεται στον υποκειμενικό παράγοντα. Η ΝΔ και το σύστημα δεν έχουν αντίπαλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί το σύστημα και κυρίως είναι αναξιόπιστος. Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται να διεμβολίσει ακροατήρια και να τροποποιήσει συσχετισμούς, όλα παραπέμπονται στη λαϊκή εξουσία και ως τότε απλά να συντηρείται ο μηχανισμός του κόμματος. Το ΜΕΡΑ25 κινείται στα όρια του συστήματος. Ο αντιφατικός χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αποτελεί μια βαβέλ με απόψεις αντικρουόμενες (πχ αμφισβήτηση ανάγκης εμβολιασμού), αρκετές φορές με έλλειψη στοιχειώδους σοβαρότητας και κυρίως αδυναμία να συγκροτήσει ενιαία πολιτική πρόταση προς την κοινωνία.  Η κατανόηση των αιτιών αυτού του υποκειμενικού προβλήματος, είναι ο δεύτερος όρος για τη συγκρότηση μιας πολιτικής δύναμης.

Αντιδράσεις και διαδηλώσεις θα υπάρχουν. Η ταξική πάλη δε θα σταματήσει. Και χρέους κάθε αριστερού και αγωνιστή είναι να την οργανώσει σε κοινωνικό επίπεδο και στους κοινωνικούς χώρους. Το κύριο όμως καθήκον είναι να αναμετρηθεί συλλογικά με τους όρους που απαιτούνται για να συγκροτηθεί μια νέα πολιτική δύναμη. Ώστε να μπορέσουμε να ξαναμιλήσουμε για πάλης ξεκίνημα και νέους αγώνες.