Μαρίες Αντουανέτες που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους χλευάζουν την ανάγκη μέτρων ενόψει καύσωνα

/2 Comments/in , /by

Το καλοκαίρι του 2017 δούλευα σε ένα εστιατόριο στο Σύνταγμα στην Όθωνος.

Ήμουν και κάτι σαν υπεύθυνος βάρδιας.

Ντάλα σεζόν λοιπόν έκανε σε κάποια φάση συνεχόμενα 40ρια και μια μέρα είχε φτάσει τους 44. Η κατάσταση ήταν αποπνικτική.

Οι κουζίνες του εστιατορίου ήταν στο υπόγειο, οι οποίες ήταν καμίνι.

Τηγάνια, φούρνοι, μάτια, τεράστια ψυγεία, κακός εξαερισμός, 4 άτομα να δουλεύουν ασταμάτητα σε 20 το πολύ τετραγωνικά μέτρα και να προσπαθούν να βγάλουν τις παραγγελίες.

Εγώ, όταν είχα κάτι να κάνω ως διόρθωση, πχ σε παραγγελία, έμπαινα για δευτερόλεπτα μέσα στην υπόγεια κουζίνα και έφευγα τρέχοντας. Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς την παλεύουν και βγάζουν 8ωρο σε τέτοιες συνθήκες.

Σε κάποια φάση πάνω στο πικ του μεσημεριού, ανεβαίνει μια μαγείρισσα και μου λέει πανικόβλητη ότι ο σεφ είναι στο πάτωμα. Δύο μέτρα παλικάρι, με δύο παιδιά, κατέρρευσε.

Κατεβαίνω κάτω, όντως ήταν λιπόθυμος, και οι μαγείρισσες σε κατάσταση σοκ.

Καλώ το ΕΚΑΒ, κλείνουμε μάτια φούρνους και λοιπά στην κουζίνα και κατεβάζω τα στόρια διώχνοντας όποιον Κινέζο υπήρχε εκείνη τη στιγμή στην είσοδο που ετοιμαζότανε να μπει, και εξηγούμε στη σάλα, σε αυτούς που περίμεναν να φάνε, ότι δεν θα φάνε τελικά.

Το ΕΚΑΒ ήρθε γρήγορα, ο άνθρωπος συνήλθε ευτυχώς, και πήγε σπίτι του.

Ο ιδιοκτήτης με παίρνει τηλέφωνο βλέποντας όλο το σκηνικό από τις κάμερες, και μετά τις πρώτες “ανθρώπινου” επιπέδου ερωτήσεις, με ρωτάει γιατί έκλεισα τα στόρια του μαγαζιού και γιατί δεν βγάλαμε σαλάτες.

Εκεί πάνω στην φρίκη που είχα περάσει, με το που το άκουσα, ειπώθηκαν πολλά και το βούλωσε.

Την επόμενη μέρα ο σεφ παραιτήθηκε, σταμάτησε τη δουλειά για να κάνει εξετάσεις.

Χωρίς καμία κάλυψη προφανώς.

Στη σεζόν, αν πάθεις κάτι, είσαι αναλώσιμος.

Την λέω την ιστορία γιατί χθες ο Τσίπρας έκανε μια ενδιαφέρουσα πρόταση για την επόμενη Δευτέρα να κηρυχθεί ως αργία με τη λογική να προστατευτούν οι εργαζόμενοι από τον καύσωνα που έρχεται.

Σωστό και μακάρι να γίνει.

Η κυβέρνηση την χλεύασε και τη θεώρησε λαϊκισμό.

Υπάρχουν κάποιες Μαρίες Αντουανέτες, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, που δεν έχουν μπει σε κουζίνα εστιατορίου σε συνθήκες καύσωνα, που δεν τρέχουν όλη μέρα με το δίσκο στο χέρι σε επιχειρήσεις εστίασης, που δεν έχουν πάρει ποτέ λεωφορείο ντάλα καλοκαίρι, και που τη Δευτέρα κατά πάσα πιθανότητα θα δροσίζονται σε κάποιο πανάκριβο θέρετρο, χλευάζουν την ανάγκη για προληπτικά μέτρα προστασίας για μια μέρα που αναμένεται θερμοκρασία 44 βαθμών Κελσίου.

Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις πραγματικές συνθήκες εργασίας και που αν βρεθούν καλοκαίρι σε χώρο χωρίς κλιματιστικό, θα ουρλιάξουν για τις τριτοκοσμικές καταστάσεις που αναγκάζονται να υποστούν.

Το ερώτημά μου όμως, είναι άλλο.

Ο  ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τώρα αργία και καλά κάνει, τουλάχιστον για την κατηγορία των εργαζομένων που εργάζονται σε εξωτερικούς χώρους ή αναγκάζονται να μετακινηθούν με μέσα μεταφοράς, αλλά το καλοκαίρι του 2017 ως κυβέρνηση, δεν μπορούσε να δώσει αργία την ημέρα με τους 44 βαθμούς;

Ο Τσίπρας τότε, ως πρωθυπουργός, γιατί δεν αποφάσισε ένα γρήγορο μέτρο προστασίας για το καλό των εργαζομένων;

Και όχι μόνο:

Τι έκανε 5 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση για τα εργασιακά νταχάου που παίζουν στις σεζόν;

Να είχε μείνει ως μελλοντική παρακαταθήκη έστω αυτό, για το καλό των εργαζομένων από την περίοδό του.

Τίποτα δεν έκανε και τίποτα δεν πρόκειται να κάνει αν ξαναβγεί.

Όλο αυτό το λέω πιο πολύ για φίλους μπερδεμένους που βρήκαν πάλι ελκυστικό τον Τσίπρα επειδή ζούμε το ζόφο του Κούλη.

Οι ελίτ κερδοσκοπούν σκανδαλωδώς από τα καινοτόμα “αυτόνομα” δημόσια σχολεία

/4 Comments/in , , /by

To antapocrisis αναδημοσιεύει τη συνέντευξη της Carol Burris στην Meagan Day για το περιοδικό Jacobin. H Carol Burris, πρώην διευθύντρια σχολείου και νυν επικεφαλής του Δικτύου για τη Δημόσια Εκπαίδευση μιλά για την εμπειρία των σχολείων τσάρτερ. Τα σχολεία τσάρτερ είναι ημιαυτόνομα δημόσια σχολεία που λειτουργούν κατά βάση με δημόσια χρηματοδότηση και με μια σύμβαση-συμβόλαιο μεταξύ πολιτείας, ΜΚΟ, χορηγών. Αυτή η σύμβαση  περιγράφει λεπτομερώς τον τρόπο οργάνωσης και διαχείρισης του σχολείου, τι αναμένεται να επιτύχουν οι μαθητές και πώς θα μετρηθεί η επιτυχία. Θεωρούνται πρότυπο στο μοντέλο που θελει να ακολουθήσει και η ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή αυτό των αυτόνομων σχολεία που θα αξιολογούνται με βάση στόχους που έχουν τεθεί από κυβέρνηση, ιδιώτες και χορηγούς.

Η Carol Burris θεωρεί ότι τα σχολεία charter δεν βελτιώνουν τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα aλλά διοχετεύουν τα χρήματα των φορολογουμένων στις τσέπες των αδίστακτων – συχνά εγκληματικών – διαχειριστών του σχολείου. Πρόκειται για μια εθνική ντροπή που πρέπει να τελειώσει.

Το κίνημα ιδιωτικοποιήσεων των σχολείων έχει προωθηθεί ως ένα τεράστιο πείραμα στις “καινοτόμες” προσεγγίσεις στην εκπαίδευση. Στην πραγματικότητα όμως υπήρξε κυρίως ένα πείραμα στο πώς να διοχετευτούν χρήματα από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα χρησιμοποιώντας μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς ως μεσάζοντες.

Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι, ακόμη και παθιασμένοι ακτιβιστές της δημόσιας εκπαίδευσης, προσπαθούν να κατανοήσουν τους μηχανισμούς με τους οποίους τα σχολεία charter αποφέρουν κέρδη. Να μια ένδειξη: το λόμπι των σχολείων charter είναι επί του παρόντος έτοιμο για ένα νομοσχέδιο που εμποδίζει την παροχή ομοσπονδιακών κονδυλίων σε οποιοδήποτε σχολείο charter που «συνάπτει συμφωνία με μια κερδοσκοπική οντότητα για τη λειτουργία, την εποπτεία ή τη διαχείριση των δραστηριοτήτων του σχολείου». Ισχυρίζονται ότι αυτό τους αναγκάζει να επιλέξουν μεταξύ δημόσιου χρήματος και ιδιωτικής διαχείρισης – και δεν θέλουν να επιλέξουν.

Η Επιτροπή Πιστώσεων επηρεάστηκε στο να συμπεριλάβει αυτή τη διάταξη αφού εξέτασε μια έκθεση που δημοσιεύθηκε από το Δίκτυο για τη Δημόσια Εκπαίδευση (NPE) με την ονομασία Chartered For Profit, όπου περιγράφεται λεπτομερώς πώς λειτουργούν τα σχολεία charter με σκοπό το οικονομικό κέρδος.

M.D.

Όλα τα σχολεία charter, με εξαίρεση εκείνα της Αριζόνα, πρέπει να είναι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί. Ωστόσο, οι άνθρωποι βγάζουν τεράστια κέρδη από αυτά. Πώς προκύπτει αυτό;

C.B.

Ο τρόπος με τον οποίο ορισμένα σχολεία charter, αν όχι και όλα, βγάζουν κέρδη είναι επειδή δημιουργούν μια κερδοσκοπική εταιρεία διαχείρισης. Αρχικά το σχολείο charter συγκροτείται από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό, ο οποίος λαμβάνει ομοσπονδιακά, τοπικά και κρατικά κεφάλαια – και στη συνέχεια ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός γυρίζει και δίνει αυτά τα χρήματα στην κερδοσκοπική εταιρεία για τη διαχείριση του σχολείου.

Αυτές οι κερδοσκοπικές εταιρείες ανήκουν συχνά σε ένα ή δύο άτομα ή ακόμα και σε οικογένειες. Αυτό είναι παράνομο σε ορισμένες πολιτείες, αλλά όπου δεν απαγορεύεται, θα δείτε συχνά τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του μη κερδοσκοπικού οργανισμού να είναι ιδιοκτήτες του κερδοσκοπικού οργανισμού. Και συχνά τα μέλη του μη κερδοσκοπικού διοικητικού συμβουλίου θα λαμβάνουν κάποιο επίδομα από την κερδοσκοπική εταιρεία.

Τώρα, μερικά από αυτά τα κέρδη παρέχουν μόνο περιορισμένο αριθμό υπηρεσιών. Αλλά πάρα πολλά από αυτά τα ιδρύματα, ειδικά μερικές από τις μεγάλες αλυσίδες όπως η National Heritage Academy, λειτουργούν χρησιμοποιώντας αυτό που είναι γνωστό ως συμβόλαιο «σκούπα». Ο λόγος για τον οποίο ονομάζεται έτσι είναι επειδή ο κερδοσκοπικός διαχειριστής σαρώνει κάθε δεκάρα του δημόσιου χρήματος που λαμβάνει ένα σχολείο charter, στην κερδοσκοπική εταιρεία διαχείρισης έργου για τη διαχείριση του σχολείου.

Στη συνέχεια, η κερδοσκοπική εταιρεία παρέχει είτε απευθείας υπηρεσίες, (από υπηρεσίες διαχείρισης έως υπηρεσίες καφετέριας), είτε συνάπτει συμφωνίες με άλλη κερδοσκοπική εταιρεία για την παροχή υπηρεσιών. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο στόχος είναι να λειτουργήσει το σχολείο charter με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν απομείνει χρήματα στην άκρη. Και όσο περισσότερα χρήματα εξοικονομούν κάνοντας πράγματα όπως η πρόσληψη εκπαιδευτικών άνευ προσόντων και η άρνηση να διδάξουν μαθητές με ειδικές ανάγκες, τόσο περισσότερα χρήματα απομένουν στο τέλος της ημέρας.

Συχνά, οι ιδιοκτήτες των κερδοσκοπικών εταιρειών διαχείρισης κλείνουν επίσης συμβόλαια με άλλες εταιρείες των οποίων είναι ιδιοκτήτες. Η μεγαλύτερη αλυσίδα, η Academica, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε στην έκθεση Chartered For Profit του Δικτύου για τη Δημόσια Εκπαίδευση, έχει πενήντα έξι διαφορετικές εταιρείες εγγεγραμμένες σε μία μόνο διεύθυνση και εβδομήντα εταιρείες εγγεγραμμένες σε άλλη διεύθυνση, συμπεριλαμβανομένων εταιρειών ακινήτων, εταιρειών χαρτοφυλακίου αλλά και εταιρείες χρηματοδότησης. Επομένως, πληρώνονται ουσιαστικά με δημόσια χρήματα για μια ποικιλία υπηρεσιών.

M.D.

Ποιος είναι ο ρόλος της ακίνητης περιουσίας στη δημιουργία κέρδους για τον τομέα των σχολείων charter; Και τι γίνεται με τα διαδικτυακά σχολεία charter, τα οποία δεν διαθέτουν ακίνητα;

C.B.

Η ακίνητη περιουσία είναι ένας άλλος τρόπος που οι εταιρείες διαχείρισης χρησιμοποιούν συχνά για να αποκομίζουν κέρδη. Παίρνουν κάθε είδους φορολογικά πλεονεκτήματα και δάνεια χαμηλού επιτοκίου για να αγοράσουν ένα ακίνητο και στη συνέχεια εκμισθώνουν το ακίνητο με μεγάλο κέρδος στα σχολεία charter.

Τα δημόσια χρήματα πηγαίνουν στον μη κερδοσκοπικό οργανισμό charter και κατόπιν μεταφέρονται στην κερδοσκοπική εταιρεία ακινήτων, η οποία κατέχει το κτίριο. Ουσιαστικά, ο φορολογούμενος πληρώνει την υποθήκη. Και έπειτα μετά την αποπληρωμή της υποθήκης, το πουλάνε στο σχολείο charter σε φουσκωμένη τιμή.

Τα διαδικτυακά σχολεία charter έχουν τις δικές τους στρατηγικές. Οι δύο μεγαλύτερες διαδικτυακές αλυσίδες σχολείων charter είναι οι Pearson και K12, για τις οποίες μπορείτε επίσης να διαβάσετε στο Chartered for Profit. Βρίσκουν ανθρώπους για να υπηρετούν ως μέλη του διοικητικού συμβουλίου, άτομα που ίσως προτείνει η τοπική οργάνωση υπεράσπισης του σχολείου charter, και αυτό το μη κερδοσκοπικό συμβούλιο γίνεται η μαριονέτα των κερδοσκοπικών εταιρειών.

Για να λειτουργήσει το σχολείο, ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός πρέπει να αγοράσει υπηρεσίες από τον κερδοσκοπικό, ο οποίος κάνει πραγματικά τα πάντα. Ο κερδοσκοπικός οργανισμός παρέχει το πρόγραμμα σπουδών, τους δασκάλους, τα βιβλία, τους υπολογιστές. Χρεώνει μια υψηλή τιμή για αυτά τα πράγματα και όταν οι ΜΚΟ αναπόφευκτα δεν μπορούν να πληρώσουν για όλα αυτά με τα δημόσια χρήματα που λαμβάνουν, ο κερδοσκοπικός οργανισμός τους δανείζει τα χρήματα.

Αυτό το χρέος διατηρεί τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς συνδεδεμένους με τους κερδοσκοπικούς. Δεν μπορούν να βγουν από αυτήν τη ρύθμιση εκτός εάν είναι πρόθυμοι να εξοφλήσουν, πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν. Και αυτό δίνει στις κερδοσκοπικές εταιρείες το δικαίωμα να συνεχίσουν να χρεώνουν με υπερβολικό κόστος υπηρεσίες – με οτιδήποτε μπορούν να την βγάλουν καθαρή σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση.

M.D.

Φαίνεται επίσης ότι διαπράττονται πολλές κλοπές και απάτες στον τομέα των σχολείων charter. Το Δίκτυο για τη Δημόσια Εκπαίδευση έχει μια σελίδα στον ιστότοπο του που είναι αφιερωμένη στη συλλογή ειδήσεων σχετικά με τα σκάνδαλα των σχολείων charter σε ολόκληρη τη χώρα και συχνά διαπράττεται ένα κάθε μέρα. Αλήθεια τι πραγματικά συμβαίνει;

C.B.

Αυτό ισχύει τόσο για τη μη κερδοσκοπική όσο και για την κερδοσκοπική πλευρά των πραγμάτων. Μπορείτε να δείτε τον τεράστιο όγκο των σκανδάλων των σχολείων charter σε αυτήν την ενότητα του ιστότοπου, την οποία ενημερώνουμε στο τέλος κάθε μήνα.

Βλέπουμε τους ανθρώπους να διογκώνουν τις τιμές, να δημιουργούν ψεύτικα τιμολόγια, να ψεύδονται, να συμπράττουν με τους κερδοσκοπικούς οργανισμούς και να μη λογοδοτούν σε κανέναν όπως επίσης και να κλέβουν. Μερικές φορές οι άνθρωποι αυτοί παίρνουν απλώς την πιστωτική κάρτα για το σχολείο charter και πηγαίνουν σε εστιατόρια, στο εμπορικό κέντρο ακόμα και στο Disney World. Δεν συγκλονίζομαι πλέον. Και δεν μιλάμε για μικροποσά αλλά για εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.

Πάρτε, για παράδειγμα, το σκάνδαλο των σχολών charter Α3 στην Καλιφόρνια. Αυτοί οι δύο τύποι ξεκίνησαν ένα μη κερδοσκοπικό σχολείο charter και είχαν όλες αυτές τις εταιρείες από την πλευρά που θα μπορούσαν να ρίξουν τα χρήματα. Στη συνέχεια κινήθηκαν κατά περιοχές και, για μια μείωση του κέρδους, υποχρέωσαν τους μαθητές να εγγραφούν στο διαδικτυακό τους καλοκαιρινό σχολείο, στο οποίο τα παιδιά δεν θα παρευρίσκονταν ποτέ. Πιάστηκαν αφού πήραν 50 εκατομμύρια δολάρια από την πολιτεία της Καλιφόρνια και τώρα αναμένεται να μείνουν για πολύ καιρό στη φυλακή. Ένας από αυτούς μάλιστα διέφυγε στην Αυστραλία.

Στο Οχάιο υπήρξε το σκάνδαλο ECOT, μια άλλη απάτη πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Ήταν ένα διαδικτυακό σχολείο charter που «μαγείρευε» τα απουσιολόγια. Αυτό συμβαίνει πολύ με τα διαδικτυακά σχολεία charter. Αναφέρουν ότι τα παιδιά παρευρέθηκαν όταν δεν το έκαναν, ή απλά συνδέθηκαν και αποσυνδέθηκαν γρήγορα. Εν τω μεταξύ, λαμβάνουν ένα ημερήσιο ποσοστό παρακολούθησης από το κράτος.

Στο Τέξας υπήρχε το σκάνδαλο IDEA. Το IDEA υποσχέθηκε εξαιρετική απόδοση για φτωχά παιδιά και όλοι πίστευαν ότι αυτό ήταν ό,τι καλύτερο στο χώρο. Πήραν μάλιστα 200 εκατομμύρια δολάρια από την Betsy DeVos. Αλλά στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι η ηγετική ομάδα χρησιμοποίησε τα δημόσια κονδύλια για το προσωπικό της όφελος, αγοράζοντας αεροπορικά εισιτήρια πρώτης θέσης και θέσεις σεζόν ή ενοικιάζοντας ιδιωτικά τζετ. Ολόκληρη η ανώτερη ομάδα διαχείρισης παύθηκε, ξεκινώντας από τον ιδρυτή.

Τα άτομα αυτά μπορούν να γίνουν πολύ πλούσια αν διευθύνουν σχολεία charter, είτε μέσω κερδοσκοπικού είτε μέσω μη κερδοσκοπικού οργανισμού. Η Eva Moskowitz, η οποία είναι υπεύθυνη για τα σχολεία charter της Success Academy της Νέας Υόρκης και πουθενά αλλού, λαμβάνει μισθό σχεδόν 1 εκατομμυρίου δολαρίων το χρόνο. Συγκριτικά, ο προϊστάμενος δημοσίων σχολείων της Νέας Υόρκης κερδίζει περίπου 250.000 δολάρια ετησίως.

Πολλά από αυτά είναι δυνατά μόνο και μόνο επειδή υπάρχει τόσο μικρή επιτήρηση. Ήμουν δασκάλα σε δημοτικό σχολείο και μετέπειτα διευθύντρια λυκείου. Οι αγορές έπρεπε να δημοσιεύονται για να υποβληθεί προσφορά και όλα ήταν πολύ διαφανή. Δεν μπορούσα να συνάψω συμβόλαιο με την εταιρεία επίπλων του θείου μου Louie για την αγορά γραφείων. Αυτό όμως μπορείς να το κάνεις στον κόσμο του σχολείου charter.

Με τις κερδοσκοπικές εταιρείες δεν υπάρχει διαφάνεια. Το κράτος μπορεί να έρθει και να πει «Ανοίξτε τα βιβλία σας» κι εκείνοι μπορούν να πουν «Όχι» και να ξεφύγουν. Με τις μη κερδοσκοπικές εταιρείες υπάρχει λίγο περισσότερη διαφάνεια, αλλά ακόμα και τότε δεν μπορείτε να δείτε τι συμβαίνει στους σχετικούς οργανισμούς τους, επειδή αυτοί οι οργανισμοί δεν είναι ανοιχτοί στον δημόσιο έλεγχο. Είναι ιδιωτικοί.

Επιπλέον, στις περισσότερες περιοχές με δημόσια σχολεία έχετε ένα εκλεγμένο σχολικό συμβούλιο ή έναν δήμαρχο που διευθύνει το σχολείο. Εάν δεν σας αρέσει αυτό που κάνουν, μπορείτε να τους θέσετε εκτός υπηρεσίας. Όμως οι μη κερδοσκοπικές επιτροπές  είναι όλες τους ιδιωτικές επιτροπές. Έχετε δισεκατομμυριούχους που κάθονται σε αυτά τα διοικητικά συμβούλια όπου προσκαλούν τους φίλους τους και δημιουργούν έναν αστείο εσωτερικό κύκλο που κανείς άλλος δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει εκεί.

Το λόμπι των σχολείων charter λέει ότι αυτό το μοντέλο είναι απαραίτητο για την καινοτομία. Τι γίνεται όμως με την ικανότητα διάπραξης απάτης και αποφυγής διαφάνειας που σας βοηθά να είστε πιο καινοτόμοι; Η καινοτομία που βλέπουμε πολύ συχνά, δυστυχώς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά εγκληματική χειραγώγηση.

Σχόλια μετάφρασης

Επιτροπή Πιστώσεων (House Committee on Appropriations): επιτροπή της αμερικάνικης βουλής των Αντιπροσώπων που συνεργάζεται με τη Γερουσία για την ψήφιση νόμων που έχουν να κάνουν με πιστώσεις.

Δίκτυο για τη Δημόσια Εκπαίδευση (Network for Public Education): Συμβουλευτικός φορέας για την αμερικάνικη δημόσια εκπαίδευση που ιδρύθηκε το 2013 και θέτει σαν σκοπό του να διατηρήσει, να προωθήσει, να βελτιώσει και να ενισχύσει τα δημόσια σχολεία τόσο για τις τρέχουσες όσο και για τις μελλοντικές γενιές μαθητών.

Betsy (Elizabeth) DeVos: στέλεχος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ που χρημάτισε υπουργός παιδείας των ΗΠΑ από το 2017 ως το 2021.

Πηγή: Jacobin

Μετάφραση: antapocrisis

Με αφορμή τον εμβολιασμό – αντιεμβολιασμό: Ποια είναι η αντίσταση που χρειαζόμαστε σήμερα;

/4 Comments/in , /by

Η εκ του πονηρού ανάδειξη της αντίθεσης εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων που επιχειρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί την καλύτερη επιχείρηση κάλυψης – απόκρυψης των ευθυνών που έχει η ίδια και το σύστημα το οποίο υπηρετεί. Η συζήτηση μάλιστα για την υποχρεωτικότητα, τις ποινές, τις διακρίσεις, τον τιμωρητικό χαρακτήρα, ρίχνει νερό στο μύλο του αντιεμβολιασμού. Όπως σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Η. Κονδύλης «είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ο εμβολιαστικός εξαναγκασμός όχι μόνο να μη μειώσει αλλά να αυξήσει τον αντιεμβολιαστικό ανορθολογισμό».

Η αντιεμβολιαστική συμπεριφορά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, δεν είναι μόνο πρόσφατο, ενώ έχει και μια ευρεία γκάμα αιτιών: Από τη δικαιολογημένη δυσπιστία απέναντι στα μεγαθήρια της φαρμακοβιομηχανίας μέχρι τα ερωτηματικά για την ανάγκη εμβολιαστικής κάλυψης ηλικιών που δεν εμφανίζουν στατιστικά σημαντικά ποσοστά βαριάς νόσησης. Και από ένα πλήθος συνωμοσιολογικών και ανορθολογικών απόψεων, συνήθως θρησκευόμενων και συντηρητικών πεποιθήσεων, μέχρι τη μεταμοντέρνα αποθέωση της ατομικότητας και του ιδιωτικού δικαιώματος γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τις κοινωνικές προτεραιότητες και τις συλλογικές ανάγκες.

Ωστόσο από τα επιστημονικά δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας και τα οποία δεν επιδέχονται διπλής ή αμφίσημης ερμηνείας, τα διαθέσιμα εμβόλια έχουν ισχυρή προληπτική ικανότητα απέναντι στη βαριά νόσηση και στο θάνατο από Covid. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και δεν αφορά μόνο τις ανακοινώσεις των ίδιων των εταιρειών, αλλά και το σύνολο των επιστημονικών δημοσιεύσεων, τις εκατοντάδες ανεξάρτητες έρευνες σε όλο τον πλανήτη, τα πορίσματα των πιο διαφορετικών οργανισμών υγείας ανά τον κόσμο, καθώς και τα εμπειρικά δεδομένα των εθνικών συστημάτων υγείας.

Το συμπέρασμα στο οποίο συγκλίνουν όλα αυτά, είναι ότι τα εμβόλια σώζουν ζωές.

Τελεία και παύλα.

Μπορεί κάποιος να θέλει να επιβεβαιώσει ότι ο καπιταλισμός είναι μια καλά οργανωμένη συνωμοσία και όχι ένα σύστημα κοινωνικών σχέσεων. Μπορεί κάποιος άλλος να εφαρμόζει στην πράξη το θατσερικό μότο «δεν υπάρχουν κοινωνίες υπάρχουν μόνο άτομα». Ή μπορεί κανείς να επηρεάζεται από τις βαθιά συντηρητικές και θρησκόληπτες δοξασίες για τον αντίχριστο και το χάραγμα του οξαποδώ.

Η πικρή αλήθεια είναι όμως ότι ο καπιταλισμός δεν αισθάνεται καμιά ιδιαίτερη απειλή για την κυριαρχία του, για να έχει ανάγκη το «μπόλιασμα» για να τη βαθύνει και να τη διαιωνίσει. Αντίθετα από τους ισχυρισμούς των όψιμα αντιστασιακών αντιεμβολιαστών, ο καπιταλισμός εμπέδωσε την κυριαρχία του κερδίζοντας την πολύ πιο κρίσιμη αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας προς όφελός του.

Από την αντιπαράθεση αυτή που διεξήχθη επί δεκαετίες και για όλο τον προηγούμενο αιώνα, ο βασικός πυρήνας των σημερινών αντιεμβολιαστών, στην καλύτερη περίπτωση απουσίασε. Στη χειρότερη πήρε το μέρος της παλιάς τάξης πραγμάτων. Και μόνον όταν ο κίνδυνος του κομμουνισμού φάνηκε στα τέλη του εικοστού αιώνα να εξαφανίζεται, θυμήθηκε ο ανορθολογικός, συντηρητικός και θρησκόληπτος κόσμος να ενοχοποιήσει το παγκόσμιο κεφάλαιο και να δώσει ώθηση σε προϋπάρχουσες αλλά μέχρι τότε εντελώς μειοψηφικές θεωρίες συνωμοσίας.

Αυτή η ανορθολογική παράκρουση έφτασε μέχρι και να εκλέγει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, σε συμμαχία βέβαια με ένα τμήμα του κεφαλαίου και σε σύγκρουση με ένα άλλο. Σήμερα, στο έδαφος μιας καθόλα υπαρκτής και επικίνδυνης πανδημίας βρήκε νέο εύφορο έδαφος.

Η στάση του προοδευτικού ανθρώπου απέναντι στα εμβόλια δεν τίθεται σε αμφισβήτηση, ούτε μπορεί να αμφιταλαντεύεται στο όνομα κάποιας θολής αντικαπιταλιστικής συμπεριφοράς. Η υποστήριξη του μαζικού, καθολικού εμβολιασμού είναι απαραίτητη. Και πρέπει αυτή η υποστήριξη να εξελίσσεται συλλογικά, ενεργητικά, ψύχραιμα, υπομονετικά και ορθολογικά.

Στην εποχή της κυριαρχίας του κεφαλαίου η επιστήμη έγινε δούλα του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να κηρύξουμε τον πόλεμο σε κάθε επιστημονικό δεδομένο και να γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων. Σημαίνει πως πρέπει να αμφισβητήσουμε την υπαγωγή της επιστήμης στο κεφάλαιο, να συγκρουστούμε με τη στρατηγική επιλογή του συστήματος να μετατρέψει την δημόσια υγεία σε πεδίο κερδοφορίας, να αντιπαρατεθούμε με την επιλογή των συστημάτων υγείας να δίνουν έμφαση στο νοσοκομειοκεντρικό μοντέλο της θεραπείας και όχι στο πρωτοβάθμιο μοντέλο της πρόληψης και της δημόσιας υγείας, να αμφισβητήσουμε κάθε λέξη από τα πορίσματα των ειδικών που επιχειρούν να ντύσουν με προβιά επιστημοσύνης και αντικειμενικότητας τις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων.

Σε αντίθεση με τις προτροπές Μητσοτάκη, στον εικοστό πρώτο αιώνα είναι που χρειάζεται η αμφισβήτηση της επιστήμης. Γιατί ο σφιχτός εναγκαλισμός της με το κεφάλαιο την έχει αποκαθηλώσει από το πρώην ευυπόληπτο βάθρο της. Όμως αμφισβήτηση δεν σημαίνει ούτε άρνηση της πραγματικότητας, ούτε να καταπίνουμε την κάμηλο της καθολικής εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των πάντων και να διυλίζουμε τον κώνωπα των εμβολίων.

Με άλλα λόγια χρειάζεται να κριτικάρουμε την αντικειμενικότητα και την ουδετερότητα με την οποία περιβάλλονται πλείστα από τα επιστημονικά πορίσματα, την ώρα που πρέπει να διατηρούμε στο ακέραιο τη δυνατότητά μας να ξεχωρίζουμε την πραγματικότητα από τη μυθολογία.

Η δημόσια υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και όχι ατομικό δικαίωμα

/1 Comment/in , /by

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η βολική και σκόπιμη ανάδειξη της αντίθεσης ορθολογιστών – σκοταδιστών με αφορμή τον εμβολιασμό, δεν μπορεί να κρύψει τις ευθύνες της κυβέρνησης και του συστήματος που υπηρετεί. Για την αρνητική εξέλιξη της πανδημίας, για τα χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού, για την οριακή κατάσταση του συστήματος υγείας, υπάρχουν ευθύνες με ονοματεπώνυμο. Την ίδια στιγμή, οι προοδευτικοί άνθρωποι, η Αριστερά, και ειδικά το κομμουνιστικό κίνημα, δεν μπορεί να μην αντιπαρατίθεται με τον ατομισμό και την εγωκεντρική ιδεολογία, ειδικά όταν αυτή συμπορεύεται με σκοταδιστικές και συνωμοσιολογικές θεωρίες.

Τα πρόσφατα αντιεμβολιαστικά συλλαλητήρια δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Το δικαίωμα στον μη εμβολιασμό δεν αποτελεί γενικώς δημοκρατικό δικαίωμα, όπως δεν αποτελούσε δημοκρατικό δικαίωμα η μη χρήση μάσκας σε κλειστούς χώρους το χειμώνα. Δεν συνιστά προοδευτική τοποθέτηση η άποψη ότι δεν χρειάζονται μέτρα περιορισμού μιας επικίνδυνης πανδημίας, αλλά ότι έπρεπε αυτή να αφεθεί ανενόχλητη να «κάνει τον κύκλο της». Το ότι τα μέτρα περιορισμού έγιναν η αποκλειστική πολιτική της κυβέρνησης και ότι κάποια εξ αυτών δεν είχαν καμία λογική, δεν συνεπάγεται ότι οι πολιτικές περιορισμού του ιού ήταν συλλήβδην αντιδημοκρατική εκτροπή και βιοπολιτικό πείραμα.

Η ιδιωτικοποίηση είναι στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης. Όχι μόνο επειδή τα κοινωνικά δικαιώματα μετατρέπονται σε μηχανισμό κερδοφορίας για το κεφάλαιο, αλλά και επειδή καταργεί την κοινωνία και τη συλλογικότητα στο όνομα του ατόμου που ιδιωτεύει. Το ιδιωτικό δικαίωμα συγκρούεται με το δημόσιο συμφέρον, η ατομική επιλογή αντιπαρατίθεται με την κοινωνική συνείδηση. Αυτό ισχύει γενικά, ισχύει και στο ζήτημα της δημόσιας υγείας και του εμβολιασμού.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφού αρνήθηκε να ενισχύσει το σύστημα δημόσιας υγείας, πρόληψης και ελέγχου της πανδημίας, αφού απέτυχε να οργανώσει ένα αποτελεσματικό σχέδιο και σύστημα εμβολιασμού του πληθυσμού, επιδίδεται στην ενοχοποίηση τρίτων και στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Φορτώνει την ευθύνη για την εξέλιξη της πανδημίας στις ατομικές επιλογές των ανεμβολίαστων. Σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας εκκόλαψε την αμφιβολία και τις αντιεπιστημονικές απόψεις για την αντιμετώπιση του Covid, συχνά με τη βοήθεια της επιτροπής Ειδικών, εμφανίζοντας τις πολιτικές της επιλογές ως αντικειμενικές και επιστημονικές εισηγήσεις.

Αντί να αναλάβει την ευθύνη της να πείσει την κοινωνία, να υλοποιήσει μια εκστρατεία ενημέρωσης και γνώσης, να μιλήσει ψύχραιμα, πειστικά και ενωτικά, οργανώνει διχαστικά διλήμματα εκ του πονηρού.

Αντί να επιμείνει στον εμβολιασμό των ηλικιωμένων, όπου η Ελλάδα καταγράφει τα χειρότερα ποσοστά στην Ευρώπη, επιχειρεί χυδαία να εξαγοράσει την εκλογική συμπεριφορά της νεολαίας τάζοντας 150 ευρώ μαζί με τον εμβολιασμό.

Αντί να χρησιμοποιήσει κάθε πόρο του κρατικού μηχανισμού για να προωθήσει τον εμβολιασμό, συγκρουόμενη αποφασιστικά με τις εστίες του σκοταδισμού (θρησκευτικού και εθνικιστικού), απειλεί με κυρώσεις τους ανεμβολίαστους.

Μετατρέπει ένα κοινωνικό ζήτημα και μια συλλογική πρόκληση σε ανταγωνιστικές ατομικές πρακτικές. Αυτό συνιστά έγκλημα, το ίδιο σοβαρό με την επιχείρηση διάλυσης της δημόσιας υγείας σε όφελος του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξυπηρετείται από το δίλημμα σκοταδιστές – ορθολογιστές, ακριβώς όπως η αξιωματική αντιπολίτευση βολεύεται από το ψάρεμα που κάνουν στελέχη της στα θολά νερά της συνωμοσιολογίας.

Ο λόγος είναι ότι τέτοια διλήμματα, από τη μια τσουβαλιάζουν συλλήβδην τους ανεμβολίαστους ως αρνητές του ιού και ψεκασμένους, από την άλλη όμως κρύβουν τις πραγματικές αιτίες της χαμηλής εμβολιαστικής κάλυψης: Απουσία συστηματικής ενημέρωσης, αντιφατικά μηνύματα, καθυστερήσεις στην προμήθεια εμβολίων λόγω δεσμεύσεων από τις συμφωνίες της ΕΕ, άρνηση αντιπαράθεσης με την εκκλησία και το σκοταδισμό, εξύμνηση της ατομικής «επιλογής» και «ελευθερίας», πολιτικές σκοπιμότητες που τροφοδοτούν – αντί να μειώνουν – τη δυσπιστία, ειδικά σε κοινωνικά στρώματα χαμηλότερου μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου.

Η εμβολιαστική εκστρατεία και η ανάγκη καθολικού εμβολιασμού υπονομεύεται από την απόπειρα της κυβέρνησης να οξύνει την αντίθεση εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων ώστε να απεκδυθεί των δικών της ευθυνών. Το ίδιο υπονομευτική είναι η αντιμετώπιση της υπαρκτής λαϊκής δυσπιστίας απέναντι στα εμβόλια με όρους μικροκομματικούς και συμφεροντολογικούς σε όφελος της κυβέρνησης, και όχι με τρόπο που να εξηγεί, να ερμηνεύει, να πείθει, να αλλάζει το συσχετισμό σε όφελος του εμβολιασμού.

Είναι ωστόσο προφανές ότι η δημόσια υγεία δεν μπορεί να διαμορφώνεται από το άθροισμα των ατομικών επιλογών, αλλά από τη συντεταγμένη βούληση της οργανωμένης κοινωνίας. Εξατομικεύοντας και ιδιωτικοποιώντας τόσο τον εμβολιασμό όσο και το σύστημα υγείας συνολικότερα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί την μία όψη του νομίσματος της ατομικότητας, της ιδιοτέλειας, της ιδιώτευσης. Η άλλη όψη είναι αυτή του ατομικού δικαιώματος και της αυτοδιάθεσης που αγνοεί τα παραδεκτά επιστημονικά δεδομένα και επιμένει να αναπαράγει σκοταδιστικές, αντιδραστικές, μυθομανείς δοξασίες.

Η μάχη για τον εμβολιασμό είναι σημαντική. Η Αριστερά, το λαϊκό κίνημα και οι προοδευτικοί άνθρωποι θεωρούν τον καθολικό εμβολιασμό απαραίτητο όπλο, τμήμα του αγώνα για τη δημόσια υγεία και ειδικά για την πρόληψη. Είναι μέρος της ουμανιστικής ιδεολογίας που βλέπει την κοινωνία ως σύνολο σχέσεων και όχι ως άθροισμα ατόμων.

Μια κυβέρνηση, μια πολιτική και μια ιδεολογία που εξυμνεί το θατσερικό δόγμα «δεν υπάρχει κοινωνία και κοινωνικές τάξεις, αλλά τα άτομα και οι οικογένειές τους» δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την πανδημία σε όφελος της δημόσιας υγείας. Διαχειρίζεται αναποτελεσματικά τον εμβολιασμό, απεκδύεται των ευθυνών της, εξατομικεύει τις δυσκολίες του εγχειρήματος, ιδιωτικοποιεί τις δημόσιες ευθύνες, εργαλειοποιεί τον εμβολιασμό για τις πολιτικές της σκοπιμότητες.

Και μένει να απειλεί με ποινές και τιμωρητικές πρακτικές όσους δεν έχουν ακόμα εμβολιαστεί, στήνοντάς τους στον τοίχο, ως μοναδικούς υπεύθυνους για τον συνεχιζόμενο υγειονομικό κίνδυνο.

Το γεγονός ότι όλος, περίπου, ο δυτικός κόσμος απέτυχε εξίσου, επιβεβαιώνει ότι το σύστημα που υπηρετεί αυτή η κυβέρνηση δε μπορεί να προστατεύσει τη δημόσια υγεία.

Ένα τέτοιο σύστημα και μια τέτοια κυβέρνηση είναι ακατάλληλη για να αντιμετωπίσει την πανδημία, είναι ανίκανη να προασπίσει τη δημόσια υγεία, είναι επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο.

Βλέπουμε το τυρί και όχι τη φάκα (για τον Κουμπαρά του Κ. Χατζηδάκη)

/1 Comment/in /by

Ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστής Χατζηδάκης, ο αρμόδιος Υφυπουργός για την Κοινωνική Ασφάλιση Παναγιώτης Τσακλόγλου και τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ δημοσιογράφοι, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ιδιωτικοποίηση της Επικουρικής σύνταξης θα διπλασιάσει ή και θα τριπλασιάσει την Επικουρική σύνταξη και ότι ο αναδιανεμητικός χαρακτήρας στην Επικουρική σύνταξη  δεν  εγγυάται το μέλλον του Επικουρικού Ταμείου. «Οι νέοι εργαζόμενοι  να μπορούν  να δημιουργούν ένα ατομικό συνταξιοδοτικό  κουμπαρά… Είναι σημαντικό  να ενισχύεται  η ελευθερία επιλογών των νέων ανθρώπων». (Συνέντευξη  Χατζηδάκη  στην «Καθημερινή» 21.3.2021 ).

Από «αμνησία» προφανώς και οι αρμόδιοι Υπουργοί για την Κοινωνική απασφάλιση και οι δημοσιογράφοι, δεν μας ενημέρωσαν ότι η  κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη με το ν.2076/1992 και  του  Κ. Σημίτη  με το ν.2676/1999 επέβαλαν στα ασφαλιστικά Ταμεία την «επένδυση»  μέχρι του  23% των αποθεματικών τους σε μετοχές και με τη μεθοδευμένη κρίση του Χρηματιστηρίου το 2000, οι μετοχές έγιναν φύλλο και φτερό. Κανένας δεν ανέλαβε την ευθύνη για το μεγάλο φαγοπότι που έγινε τότε σε βάρος των συνταξιούχων και «μικροεπενδυτών». Ούτε τιμωρήθηκε κανένας τότε, ούτε για την κλοπή με  τα δομημένα ομόλογα, ούτε αργότερα για τη ληστεία των ομολόγων.

Μας ζαλίζουν καθημερινά για τα αγαθά της ιδιωτικοποίησης και κανένας αρμόδιος δεν μας υπενθύμισε την τύχη που είχαν οι συνταξιούχοι στις ΗΠΑ από τη χρεοκοπία (Οκτ. 2001) της ENRON, που ένα πρωί βρέθηκαν 4.500.000 Αμερικανοί χωρίς συντάξεις. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του τότε Υπουργού Οικονομικών Πολ Ο’ Νιλ «Εταιρείες πάνε και έρχονται. Οφείλεται και αυτό στη μεγαλοφυΐα του καπιταλισμού»… «Έτσι λειτουργεί το σύστημα». Οι άνθρωποι παίρνουν σωστές ή λανθασμένες αποφάσεις και αναλόγως πληρώνουν τις συνέπειες ή γεύονται τους καρπούς».

Εννοείται ότι τις συνέπειες από τη χασούρα της «επένδυσης» θα την έχουν μόνο οι ασφαλισμένοι, αφού ο κ. Χατζηδάκης φρόντισε να απαλλάξει τους υπεύθυνους του ΤΕΚΑ (Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης) από οποιαδήποτε ποινική ευθύνη, αν η «επένδυση» δε θα αποδώσει. Και δε  θα αποδώσει. Αυτό είναι το  μόνο σίγουρο. Γιατί βιάστηκε άλλωστε η Κυβέρνηση να ψηφίσει «ποινικά το ακαταδίωκτο και την πλήρη αστική ασυλία των διαχειριστών των αποθεματικών μας»;

Γιατί δε λένε ξεκάθαρα ότι η ιδιωτικοποίηση της Επικουρικής σύνταξης είναι ένα σχέδιο χρηματοδότησης των ιδιωτών – μεγαλοκαρχαριών από τις εισφορές των ασφαλισμένων. Αν ήταν να κερδίσουν οι ασφαλισμένοι, γιατί να ιδιωτικοποιήσουν την Επικουρική σύνταξη. Αφελείς δεν είναι. Αφελείς είναι όσοι ακόμη πιστεύουν ότι το αναδιανεμητικό σύστημα δεν εγγυάται την Επικουρική σύνταξή μας, ενώ, αν προτιμήσουν το τζόγο για την Επικουρική, έχουν κάποια ελπίδα… Να κερδίσουν δηλαδή οι συνταξιούχοι και να χάσουν οι κεφαλαιούχοι!

Πηγή: Εκπαιδευτική Λέσχη

Κούβα: απόπειρα πραξικοπήματος

/1 Comment/in /by

Τα διεθνή ΜΜΕ αναμένουν στην Κούβα μια «ουράνια εκατοντάδα»1, η οποία όμως δεν πρόκειται να προκύψει.

Χθες σε διάφορες πόλεις της Κούβας ξεκίνησε εκείνο που τα διεθνή «δημοκρατικά ΜΜΕ» σπεύδουν να μας αποδώσουν ως «εθνική εξέγερση». Στα video streaming είναι εμφανές ότι βάνδαλοι με σημαίες των ΗΠΑ εκτοξεύουν πέτρες εναντίον οχημάτων της αστυνομίας. Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία ότι αυτές οι «αυθόρμητες διαμαρτυρίες» και η ερμηνεία τους από τους φορείς της ενημέρωσης επιμελώς σχεδιάζονταν εκτός συνόρων. Ο πρόεδρος της χώρας Miguel Diaz-Kanel κάλεσε δημόσια τον κουβανικό λαό να βγει στους δρόμους και να υπερασπιστεί την επανάσταση.

Κανείς βέβαια δεν συσκοτίζει την άκρως σύνθετη οικονομική, επισιτιστική και επιδημιολογική κατάσταση στο νησί. Οι αιτίες όμως είναι προφανείς – το οικονομικό εμπάργκο από την πλευρά των ΗΠΑ που ενισχύθηκε τα τελευταία χρόνια και η πανδημία του COVID-19 που πρακτικά στέρησε στην Κούβα τη βασική συναλλαγματική πηγή του νομίσματος της, δηλαδή τον τουρισμό. Ναι, σαφώς και υπάρχουν παράγοντες που άπτονται της γραφειοκρατίας, λαθών της διοίκησης και της διαφθοράς, μόνο που αυτά είναι δευτερεύοντα.

Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις αυτή την κρίσιμη στιγμή, σε διάφορα σημεία του νησιού ταυτόχρονα, με επιθέσεις εναντίον της αστυνομίας και με χρήση αμερικάνικων σημαιών, που φουσκώνουν με τα αιτήματα εκ των ΗΠΑ για «ανθρωπιστική επέμβαση» και «έγκαιρη επέμβαση των διεθνών δυνάμεων στην Κούβα», στερούν από τις διαδηλώσεις κάποιου είδους νομιμοποίηση, κάνοντας τες συμμέτοχες στην απόπειρα πραξικοπήματος. Ανεξάρτητα από το επίπεδο βλακείας, των προσωπικών ψευδαισθήσεων ή της αμάθειας των μετεχόντων.

Στους διοργανωτές των ταραχών επειγόντως χρειάζονται μάρτυρες και θύματα για την απονομιμοποίηση της εξουσίας και την δικαιολόγηση νέων «κυρώσεων». Με εξαίρεση την Ουκρανία και όλες τις υπόλοιπες «δημοκρατικές» χώρες του κόσμου, όπου είναι δυνατό να παραβιαστούν ατιμώρητα τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι «μοίρες της δημοκρατίας» στην Κούβα δεν είναι αδιάφορες στον διεθνή τύπο.

Εν αντιθέσει με εκείνο που συμβαίνει κατά τη διάρκεια των μεγάλων διαδηλώσεων στη Χιλή και την Κολομβία, η κυβέρνηση της Κούβας καλεί το λαό «να μην εγκαταλείψει τους δρόμους» αλλά να βγει σ’ αυτούς για να υπερασπιστεί την επανάσταση, σε μία από τις λίγες χώρες του κόσμου που διατηρούν την αυθεντική τους κρατική ανεξαρτησία με τεράστια τιμή και παρά το γεγονός ότι τα διεθνή ΜΜΕ αναμένουν στην Κούβα μια «ουράνια εκατοντάδα», η οποία δεν πρόκειται να προκύψει.

Μερικοί κάνουν λόγο για την αναγκαιότητα ενός εσωτερικού διαλόγου, προκειμένου «να αποφύγουν την εμφύλια σύρραξη». Διάλογος της κουβανικής κυβέρνησης με ποιόν όμως; Με τους διοργανωτές πογκρόμ, που βγαίνουν στους δρόμους κάτω από την αστερόεσσα και απαιτούν ξένη επέμβαση κι εκείνους που σιωπηλά κι «ειρηνικά» τους συνοδεύουν με σημαίες της Κούβας;

Ο τύπος αναφέρει ότι οι διαμαρτυρίες εκκίνησαν επειδή τάχα η κυβέρνηση της Κούβας «δεν τα έβγαλε πέρα» με την πανδημία. Στην Κούβα ως σήμερα υπήρξαν 1.587 νεκροί από τον κορωνοϊό. Στη Χιλή 33.877, στην Κολομβία 112.000, στο Περού 187.000 και στη Βραζιλία ακόμα περισσότεροι. Η Κούβα εντελώς αυτοτελώς κατασκεύασε πέντε εμβόλια εναντίον του Covid, τα οποία μέχρι στιγμής είναι τα μοναδικά εμβόλια που προέκυψαν στη Λατινική Αμερική.

«Σε γενικές γραμμές η διαχείριση της κρίσιμης κατάστασης στην Κούβα θεωρείται επιτυχημένη. Πάρθηκαν ορισμένα μέτρα που περιορίζουν τα δικαιώματα, παραδείγματος χάρη στην ελευθερία μετακίνησης, συγκεντρώσεων και υπάρχουν κι άλλα, τα οποία στον κοινό νου και την πολιτική συνείδηση σήμαναν μια κίνηση προς τα μπροστά. Παραδείγματος χάρη στη σφαίρα της λήψης κοινών αποφάσεων και του συντονισμού μεταξύ των κεντρικών και των τοπικών αρχών, στις πετυχημένες επιλύσεις των οικονομικών ζητημάτων στα πλαίσια συμμετοχής διάφορων κοινωνικών δυνάμεων και στις νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας. Έτσι έγιναν σημαντικά βήματα, που κατευθύνθηκαν προς την ανάπτυξη της ψηφιακής επιχειρηματικότητας. Πολλές από αυτές τις αποφάσεις ικανοποίησαν εδώ και πολύ εκπεφρασμένα αιτήματα των πολιτών.

Το εμπάργκο της Κούβας εκ μέρους των ΗΠΑ ενισχύθηκε. Τους τελευταίους μήνες δυσκόλεψε η μεταφορά πετρελαίου στο νησί, εξαιτίας του γεγονότος ότι θα τεθούν υπό κυρώσεων όλα τα τάνκερ που μπαρκάρουν φορτία στα κουβανέζικα λιμάνια. Απαγορεύτηκε η μεταφορά προς την Κούβα κάθε προϊόντος από κάθε μέρος του κόσμου, γεγονός που περιπλέκει την πρόσβαση μας σε φάρμακα. Σαν παράδειγμα μπορούμε να θυμηθούμε τα πρόσφατα εμπόδια έναντι της κινεζικής εταιρείας που προσπάθησε να περάσει τα ιατρικά της προϊόντα εν είδει προσφοράς στην Κούβα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υποχρεώθηκε να ψάξει σύνθετες και μη ευθείες οδούς.

Έτσι λοιπόν περιορίστηκε η αποστολή εμβασμάτων στην Κούβα από ξένες χώρες. Η εταιρεία Western Union επιτρέπει κάτι τέτοιο να γίνει μόνο διαμέσω των ΗΠΑ, έχοντας απαγορεύσει τη διεξαγωγή των εργασιών της με την Κούβα από άλλες χώρες. Αυτό περιπλέκει σοβαρά την κατάσταση» – δήλωνε για τα τεκταινόμενα η ανεξάρτητη Κουβανή δημοσιογράφος Jessica Dominguez.

Όλη αυτή η πολιτική εξαρχής ακολουθούσε πλήρως φανερούς σκοπούς. Η πείνα στην Κούβα είναι το άμεσο αποτέλεσμα των εγκληματικών κυρώσεων των ΗΠΑ. Εν αντιθέσει με τις γειτονικές δημοκρατικές χώρες, στους δρόμους της Κούβας εναντίον των διαδηλωτών δεν βγήκαν ούτε τανκς ούτε τεθωρακισμένα ούτε ελικόπτερα ή αεροπλάνα ούτε και περιπολικά. Την ίδια στιγμή που στον διεθνή τύπο για ακόμη μια φορά ορθώνεται η κραυγή για «την θηριώδη καταστολή του καθεστώτος».

Δεν θα υπάρξει περεστρόικα στην Κούβα. Αντίθετα θα υπάρξουν νέοι δύσκολοι καιροί, στο διάβα των οποίων θα είναι σημαντική η αλληλεγγύη μας.

Σχόλια μετάφρασης

ουράνια εκατοντάδα (Nebesna Sotnya): το ομώνυμο μνημείο στο κέντρο του Κιέβου, που είναι αφιερωμένο στη μνήμη 102 υποστηρικτών του φιλοευρωπαϊκού-φιλοναζιστικού κινήματος Maidan, που έριξε πραξικοπηματικά με τη στήριξη ΕΕ-ΝΑΤΟ την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς το Φεβρουάριο του 2014. Οι συγκεκριμένοι 102 υποστηρικτές του Μαϊντάν έπεσαν νεκροί σε επεισόδια με την αστυνομία και τις δυνάμεις που υποστήριζαν την κυβέρνηση.

Πηγή: siteliva.com.ua
Μετάφραση: Κώστας Κολοκυθάς

“Είναι δικαίωμά μου”

/3 Comments/in /by

Το δικαίωμα στην ατομική επιλογή ασφάλισης ενάντια στο κοινωνικό δικαίωμα της ασφάλισης

Χθες έγινε γνωστό ότι η κυβέρνηση θα παραπέμψει το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στην επικουρική ασφάλιση προς το Σεπτέμβριο και δεν θα το φέρει προς ψήφιση τον Ιούλιο. Τους ακριβείς λόγους της μετάθεσης δεν τους γνωρίζουμε, αλλά το προωθούμενο νομοσχέδιο είναι μια αλλαγή-τομή ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση ως κοινωνικό δικαίωμα, καθώς  μετατρέπει την επικουρική ασφάλιση σε ατομικό κουμπαρά που θα φτιάχνει κάθε νέος εργαζόμενος όταν μπαίνει στην αγορά εργασίας. Και αυτή η ρύθμιση έρχεται σε συνέχεια της μεταρρύθμισης του ΣΥΡΙΖΑ με την καθιέρωση ελάχιστης εθνικής σύνταξης. Οι δύο αυτές αλλαγές μαζί, στην πράξη αυτό που λένε σε ένα νέο εργαζόμενο είναι  «θα έχεις μια σύνταξη 300-400 ευρώ όταν φτάσει η ώρα, τα υπόλοιπα είναι ατομική υπόθεση». Η ζημιά στα έσοδα για την δημόσια κοινωνική ασφάλιση, από την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, υπολογίζεται σε 2,5 δις το χρόνο, από το 2040 και μετά. Και άρα μετά, κι άλλα μέτρα κι άλλες περικοπές στο κοινωνικό δικαίωμα της σύνταξης και της ασφάλισης.

Πρόκειται για μια αλλαγή που δυστυχώς στη νέα γενιά θα βρει έδαφος καθώς αυτή στρώθηκε δεκαετίες τώρα: Από τη μία με τις περικοπές και κλοπές που έγιναν στα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία (χρηματιστήριο, μνημόνια), από την άλλη με τις περικοπές στις συντάξεις «λόγω χρεοκοπίας». Κυρίως όμως με την καλλιέργεια της συνείδησης στους νέους εργαζόμενους ότι το κράτος δεν εγγυάται τίποτα για το μέλλον, άρα καλύτερα αντί για κρατήσεις για τη δημόσια ασφάλιση να είχαν έναν ατομικό κουμπαρά στον οποίο θα διατηρούσαν αυτοί (όπως αυταπατώνται) τη διαχείριση του.

Το ατομικό δικαίωμα επιλογής σχολείου «για το παιδί μου»

Ένα δεύτερο νομοσχέδιο που εισηγείται η κυβέρνηση αφορά, έμμεσα και σε δεύτερο χρόνο, το δικαίωμα στην ατομική επιλογή σχολείου εκ μέρους του γονέα. Μία από τις βασικές αλλαγές που προωθείται αφορά τη λεγόμενη αυτονομία και αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Δηλαδή το κάθε σχολείο θα ωθείται να κάνει διαφορετικό μάθημα, να κάνει πιθανά άλλα μαθήματα από το διπλανό σχολείο, με άλλα βιβλία, να κάνει «δράσεις» για να βρίσκει λεφτά για το ταμείο του ώστε να ενισχύει τις υποδομές του κοκ. Στόχος θα είναι η καλή του αξιολόγηση ώστε να προσελκύει τους γονείς-πελάτες που θα «θέλουν το καλύτερο σχολείο για το παιδί τους». Η αυτονομία της σχολικής μονάδας εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες σε πολλά εκπαιδευτικά συστήματα. Το βασικό συμπέρασμα από την εφαρμογή της είναι ότι τα σχολεία κατηγοριοποιούνται σε καλά και κακά. και συνήθως η διάκριση αυτή έχει να κάνει με ταξικά κριτήρια. Τα καλά σχολεία είναι στις πιο πλούσιες περιοχές και τα κακά σχολεία σε πιο φτωχές συνοικίες. Έτσι η πρόσβαση σε ένα καλό δημόσιο σχολείο από κοινωνικό δικαίωμα γίνεται ατομική υπόθεση. και η ατομική υπόθεση συνήθως περιορίζεται από την ταξική θέση. Το δικαίωμα ατομικής επιλογής σχολείου, για την κάθε οικογένεια ξεχωριστά, μπορεί να φαίνεται η καλύτερη πρακτική καθώς το «επιλέγω το καλύτερο για το παιδί μου» θεωρείται ιερό δικαίωμα, την ίδια στιγμή όμως δημιουργεί το πλαίσιο για να στοιβάζονται τα παιδιά στις εργατικές και μικροαστικές περιοχές – που είναι και η πλειοψηφία – σε πολλά κακά και υποβαθμισμένα σχολεία. Κι αυτό γιατί η αυτονομία της σχολικής μονάδας αφορά τις υποχρεώσεις του κράτους, δηλαδή τη χρηματοδότηση. Το κενό αυτό της χρηματοδότησης μπορούν να το καλύψουν οι πιο πλούσιοι δήμοι ή οι γονείς. Στις πιο λαϊκές περιοχές υποχρηματοδότηση σημαίνει υποβάθμιση του σχολείου.

Το κοινωνικό δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο ρυθμίζεται ατομικά με την ατομική διευθέτηση ωραρίου, το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση μπαίνει σε έναν ατομικό κουμπαρά, το δικαίωμα στη μόρφωση όλων των παιδιών «αυτονομείται» με βάση το όπου φτωχός και η μοίρα του.

Όχι τα παραπάνω δεν είναι μόνο του Μητσοτάκη. Στα μισά είχε στρώσει το έδαφος, λιγότερο επιθετικά, και η προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι βασικές επιλογές ενός συστήματος που τα προσπαθεί για τουλάχιστον 3 δεκαετίες και τώρα αισθάνεται παντοδύναμο να κάνει πράξη το θατσερικό δόγμα «δεν υπάρχουν κοινωνίες αλλά μόνο άτομα». Και αυτή η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του ακραίου καπιταλισμού γίνεται αισθητή σε όλα τα επίπεδα.

Ο εμβολιασμός ως ατομικό δικαίωμα επιλογής

Τι σχέση έχουν τα παραπάνω με τον εμβολιασμό; Η πλευρά των «αντιεμβολιαστών» δεν είναι ενιαία στις βασικές ιδέες και επιχειρήματα. Άλλοι υποστηρίζουν ακραίες θεωρίες συνωμοσίας, άλλοι δεν έχουν εμπιστοσύνη γενικά σε θεσμούς, κράτος, ειδικούς, άλλοι θέλουν να το καθυστερήσουν λίγο μέχρι να δουν τι θα γίνει, άλλοι θεωρούν ότι αφού δεν ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες δεν κινδυνεύουν.

Δεν είναι ενιαίοι αλλά οι περισσότεροι χρησιμοποιούν ως επιχείρημα τη βασική ιδέα του συστήματος. Την ιδέα ότι για τις κοινωνικές υποθέσεις και δικαιώματα, όπως είναι το δικαίωμα στη δημόσια υγεία, δε μπορεί η κοινωνία να αποφασίζει αλλά το άτομο, περιφρουρώντας το δικαίωμα «να κάνω ότι θέλω στο σώμα μου».

Η κυβέρνηση από την άλλη βρέθηκε σε μια «σχιζοφρένικη» αντίφαση από την αρχή της πανδημίας. Η δεξιά ιδεολογία της υποστήριζε ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι αυτή που μπορεί να προστατεύσει τις κοινωνίες. Αναγκάστηκε όμως να χειροκροτεί το ΕΣΥ, που τόσο μισεί και να παραδεχτεί ότι μόνο το δημόσιο σύστημα υγείας μπορεί να προστατεύσει τη δημόσια υγεία. Η δεξιά ιδεολογία της έλεγε ότι η αγορά αυτορυθμίζεται και ότι το κράτος πρέπει να απέχει από την οικονομική δραστηριότητα. Οι περισσότερες επιχειρήσεις όμως θα είχαν χρεοκοπήσει χωρίς τους πακτωλούς δις του κρατικού χρήματος. Η δεξιά ιδεολογία της υποστήριζε ότι με την ατομική ευθύνη θα μπορέσει μια κοινωνία να προστατευθεί από το φονικό ιό, η αλήθεια όμως έδειξε ότι για τους 13.000 νεκρούς το βασικό μερίδιο ανήκει στην απουσία κρατικής ευθύνης σε ΜΜΜ, χώρους δουλειάς, σχολεία, νοσοκομεία.

Τώρα η κυβέρνηση κουνάει το δάχτυλο στους «αντιεμβολιαστές» ότι με τη συμπεριφορά τους θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική τους υγεία και ψυχαγωγία, αλλά και την λειτουργία της κοινωνίας. Προσπαθεί να πείσει με ατομικά «κίνητρα» και ατομικά «προνόμια» τους νέους να εμβολιαστούν.

Όμως μπορεί τελικά μια δεξιά ιδεολογία που αποθεώνει τα ατομικά δικαιώματα και έχει ως σημαία το σύνθημα «είναι ατομική μου επιλογή», να πείσει την κοινωνία για τις αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και για την αξία των κοινωνικών δικαιωμάτων; Μπορεί όταν στην οικονομία και στην καθημερινή λειτουργία της κοινωνίας, διαπαιδαγωγεί την κοινωνία στην «ατομική επιλογή» να πείσει ότι ο καθολικός εμβολιασμός δεν είναι θέμα «ατομικής επιλογής» αλλά θέμα δημόσιας υγείας;

Μπορεί οι λεγόμενοι ψεκασμένοι 60άρηδες να είναι εύκολος στόχος, αλλά τι θα κάνει με τη νέα γενιά, πέρα από τα 150άρια, που τίθεται ο εμβολιασμός κυρίως ως πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης; Μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στις νεότερες γενιές, όταν το σύστημα αυτό τουλάχιστον για 3 δεκαετίες τους διαπαιδαγωγεί ότι δεν υπάρχουν κοινωνίες και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά μόνο άτομα και το μόνο ουσιαστικό δικαίωμα είναι αυτό της ατομικής επιλογής;

Έξι χρόνια από την ορφανή νίκη του δημοψηφίσματος: Γιατί τόση επιθετικότητα από την άρχουσα τάξη;

/1 Comment/in /by

Λένε ότι οι ήττες είναι ορφανές ενώ οι νίκες έχουν πολλούς πατεράδες. Στην περίπτωση της κορυφαίας στιγμής της ελληνικής πολιτικής ιστορίας του 21ου αιώνα, συνέβη το ανάποδο. Η νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015 έμεινε ορφανή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν ο βασικός εκφραστής του ΟΧΙ, προσχώρησε στο στρατόπεδο των «ηττημένων», η ΝΔ αν και χαμένη, δήλωνε απειλητικά ότι «η αστική τάξη θα αντιδράσει όπως ξέρει» και το ΚΚΕ απείχε επιδεικτικά από την πιο οξυμένη κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση των τελευταίων δεκαετιών.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήρθε κόντρα σε θεούς και δαίμονες περιγελώντας πολύ ισχυρότερους αντιπάλους. Η περίοδος του Ιουλίου του 2015 ανήκει στις χρονικές στιγμές που ο συσχετισμός ανατρέπεται και η κοινωνική πλειοψηφία σπάει έστω και συγκυριακά το καβούκι του φόβου και της ανασφάλειας, αυθαδιάζει στους αφέντες και δοκιμάζει την αμφισβήτηση και την ανυπακοή. Ως τέτοια, θα είναι πάντα σημείο αναφοράς για τις δυνάμεις που οραματίζονται και δουλεύουν για την κοινωνική ανατροπή και δεν την έχουν παρκάρει ξεχασμένη σε εικονοστάσι του παρελθόντος. Δεν είναι τυχαίο ότι το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμά του προκάλεσαν και προκαλούν τη λυσσασμένη οργή της άρχουσας τάξης και του διευθυντηρίου της Ε.Ε.

Η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ συνέβαλε καθοριστικά σε μια μακρά περίοδο αρνητικού συσχετισμού, βαθιάς και στρατηγικής ήττας της Αριστεράς σε κάθε της εκδοχή. Σε αυτήν την περίοδο βρισκόμαστε σήμερα, και δεν είναι ορατή η έξοδος από αυτήν. Η ήττα που ακολούθησε τη νίκη, ήταν το αποτέλεσμα της μαζικής εμπέδωσης της ιδεολογίας του μονόδρομου. Εδώ, ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τη σφραγίδα του. Η προσχώρηση του μεγαλύτερου τμήματος του αντιμνημονιακού στρατοπέδου στο μνημονιακό μονόδρομο, έδειξε και τα όρια της εύκολης και ανέξοδης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης.

Από τα Ζάππεια του Σαμαρά, μέχρι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του Τσίπρα, η πραγματικότητα έδειξε ότι όσοι συναντιούνται με αυτήν, πρέπει, είτε να σκύψουν ατιμωτικά το κεφάλι στους διεθνείς και εγχώριους συσχετισμούς, είτε να επιλέξουν μια πολύ βαθύτερη ρήξη από τις ανώδυνες λογοκοπίες με ζουρνάδες και νταούλια. Η αντίθεση μνημόνιο – αντιμνημόνιο έληξε όταν πλέον αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ φτωχή για να εκφράσει τις βαθύτερες ρήξεις και ανατροπές που απαιτούνταν.

Η νίκη που έγινε ήττα προκάλεσε μια σαρωτική αντεπίθεση της αστικής τάξης. Ξεσαλωμένη, καθότι «δικαιωμένη», επιδίδεται σε κρεσέντο κοινωνικού αγριανθρωπισμού με ισχυρές δόσεις πολιτικού τσογλανισμού. Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό έχουν κυριολεκτικά «απασφαλίσει» θεωρώντας ότι όχι μόνο η ιστορία τους δικαίωσε, αλλά ότι τους επιτρέπονται πλέον τα πάντα. Το μίσος που δείχνει η αστική τάξη απέναντι στο λαό, στις κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις που απέμειναν από τον προηγούμενο αιώνα, και σε ενδεχόμενη επανάληψη επικίνδυνων στιγμών, είναι ενδεικτικό του πόσο άλλαξε ο συσχετισμός από το καλοκαίρι του 2015.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτή η επιθετικότητα οφείλεται στον πολιτικό γόνο που έλαχε να ηγηθεί της ρεβανσιστικής παλινόρθωσης, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Προσωποποιούν την επιθετική ανασυγκρότηση του αστισμού στον βασικό εκφραστή των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, τον νυν πρωθυπουργό, υποβαθμίζοντας όμως τις βαθύτερες αιτίες αυτής της επιθετικότητας.

Άλλοι ισχυρίζονται ότι η αστική πολιτική βρίσκεται σε πλεονεκτική συγκυρία καθώς οικοδομεί ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις κερδίζοντας όχι μόνο το μεγάλο κεφάλαιο αλλά και μικρομεσαία στρώματα. Το ερώτημα βεβαίως εδώ είναι αν αυτές οι συμμαχίες με τη μεσαία τάξη κερδίζονται επειδή είναι υπαρκτές, ελκυστικές και ορατές οι προοπτικές βελτίωσης της θέσης της, ή επειδή οι προσδοκίες είναι πλέον υπό του μηδενός, μετά από μια περίοδο οικονομικής συντριβής (2010 – 2016) και μια μεταμνημονιακή στασιμότητα (2017-2021) που δείχνει ότι θα κρατήσει πολλά ακόμα χρόνια.

Στην πραγματικότητα, η αστική τάξη αντιλαμβάνεται ότι η μεταμνημονιακή Ελλάδα είναι ισχυρά υποβαθμισμένη, ότι η εποχή της ισχυρής Ελλάδας της εισόδου στην ΟΝΕ και των Ολυμπιακών Αγώνων είναι άπιαστο όνειρο, ότι η Ε.Ε. έχει κατατάξει οριστικά τη χώρα σε επιδεινωμένη θέση στην περιφέρειά της, εσαεί αναλώσιμη και ευάλωτη σε κάθε είδους πίεση, οικονομική ή γεωπολιτική.

Κοινωνικά και οικονομικά είναι καθολικά αποδεκτό ότι το μόνο που θα ευδοκιμήσει στη χώρα είναι ο τουρισμός και οι σχετιζόμενες με αυτόν υπηρεσίες, ενώ ο μοχλός της αναιμικής ανάκαμψης θα είναι η φούσκα των ακινήτων. Ο τουρισμός είναι μια εντελώς επισφαλής (όπως έδειξε η πανδημία), οριακή (αφορά σωρευτικά το ένα πέμπτο του ΑΕΠ) και ταξικά χρωματισμένη οικονομική δραστηριότητα (καθώς γεννά κατά πλειοψηφία ανασφαλείς και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας). Η ανοδική πορεία στις τιμές των ακινήτων μπορεί να εκτινάξει τα κέρδη των μεγάλων του real estate και ίσως να ευνοήσει συγκυριακά κάποια μεσαία στρώματα, αλλά θα φέρει την κόλαση για τις νέες ηλικίες που βλέπουν τιμές και ενοίκια να φεύγουν πολύ πάνω από τα εισοδήματά τους.

Γεωπολιτικά αποδεικνύεται ότι η χώρα θα είναι διαρκώς δεδομένη σε κάθε επιθυμία του ευρωατλαντικού παράγοντα, εξαϋλώνοντας την όποια δυνατότητα διαπραγμάτευσης θα μπορούσε να έχει μια τυπικά ανεξάρτητη χώρα με πολυδιάστατες διεθνείς σχέσεις. Η δικομματική πολιτική ολοκληρωτικής ένταξης στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ, ξεκίνησε ως φαεινή διπλωματία επί ΣΥΡΙΖΑ που τάχα θα αποκόμιζε οφέλη από την όξυνση των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων και κατέληξε σε διαρκείς υποχωρήσεις στις μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας, υπό την προτροπή του ΝΑΤΟ «βρείτε τα κάπου στη μέση».

Τι είδους και ποιας ποιότητας όραμα και σχέδιο είναι αυτό που προσφέρει στη χώρα και στο λαό της, η ελληνική αστική τάξη;

Ποια προοπτική συνιστά για την κοινωνική πλειοψηφία μια χώρα γκαρσονιών, μια οικονομία με μονοκαλλιέργεια τον τουρισμό και τα ακίνητα, μια Ελλάδα που είδε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να πέφτει σε μια δεκαετία κατά 28%, πρώτα με τα μνημόνια και έπειτα με την πανδημία; Και πόσο πειστική είναι η προοπτική ανάκαμψης η οποία όλο και αναβάλλεται και που αφορά σχεδόν αποκλειστικά τα πολύ μεγάλα εισοδήματα;

Κι όμως, αυτή η χρεοκοπημένη αστική πολιτική, αυτή η πολλαπλά αποτυχημένη αστική τάξη, εμφανίζεται σήμερα πιο επιθετική από ποτέ.

Είναι σαφές ότι αυτό δεν οφείλεται στις δυνατότητές της, αλλά στην απουσία αντιπάλου της. Για την ακρίβεια, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι απέδειξε το καλοκαίρι του 2015 ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Κι αν σήμερα ξεσαλώνουν οι «γόνοι» της αστικής τάξης με προκλητικές πολιτικές και νόμους, είναι γιατί χθες τους το επέτρεψαν οι «σώγαμπροι» της αστικής τάξης, όταν αποφάνθηκαν ότι κάθε σκέψη εξόδου από το μονόδρομο των δανειστών και της Ε.Ε. είναι «πορεία σε ναρκοπέδιο μετά τη διακεκαυμένη ζώνη».

Γιατί ο Αμαζόνιος δεν ανήκει στην Βραζιλία και γιατί ο εμβολιασμός δεν είναι ατομική υπόθεση

/1 Comment/in , /by

Όταν τον Απρίλιο του 1919 καταγράφηκαν στην ΕΣΣΔ 186 χιλιάδες κρούσματα ευλογιάς, ο Λένιν δεν άρχισε τις διαπραγματεύσεις με αρνητές των εμβολίων, ψεκασμένους, και ναρκισιστές που υποφέρουν από μεταφυσικούς φόβους για την πολύτιμη ύπαρξή τους, αλλά υπέγραψε το διάταγμα για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά της ευλογιάς. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, απετέλεσε τον κυριότερο παράγοντα καταπολέμησης της νόσου στην ΕΣΣΔ και μέχρι το 1936 η ευλογιά είχε εξαφανιστεί. Νωρίτερα, μέχρι το 1926, το σοβιετικό καθεστώς είχε μηδενίσει τα κρούσματα χολέρας, τα οποία ανέρχονταν σε περίπου 40 χιλιάδες ετησίως κατά το 1919-21. Θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει με πολλά παρόμοια ακόμη παραδείγματα της Σοβιετικής πρακτικής των εμβολιασμών.

Τι είχε λοιπόν στο μυαλό του ο Λένιν όταν ανάγκαζε έναν ολόκληρο λαό να υποστεί το βασανιστήριο του αναγκαστικού εμβολιασμού; Για να απαντηθεί αυτό, θα χρειαστούμε τώρα μια παραβολή.

Γιατί ο Αμαζόνιος δεν ανήκει στην Βραζιλία

Αρκεί να κοιτάξεις τον χάρτη, ο Αμαζόνιος ανήκει στην Βραζιλία, δεν χωράει αμφιβολία, το δάσος είναι εκεί, πίσω από τα σύνορα. Ο Μπολσονάρο και οι υπουργοί του, κοιτάζοντας και αυτοί τον χάρτη, αυθορμήτως αναγνωρίζουν αυτό το δάσος ως ιδιοκτησία του Έθνους και ευθύς δηλώνουν ότι “δικό τους είναι και ό,τι θέλουν θα το κάνουν”, και όντως το αποψιλώνουν και το βιάζουν παντοιοτρόπως.

Ο Αμαζόνιος όμως είναι παγκόσμιο κοινό αγαθό για τον εξής απλό λόγο: οι αποφάσεις που λαμβάνονται από το κράτος της Βραζιλίας, την κυβέρνησή της και τον κάθε Μπολσονάρο σχετικά με το δάσος, έχουν επιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, και όταν πρόκειται για αποφάσεις καταστροφής τμημάτων του Αμαζονίου, βρισκόμαστε μπροστά σε συστημικό κίνδυνο που αναπτύσσεται μέσω των κλιματικών και περιβαλλοντικών διασυνδέσεων του δάσους με τον πλανήτη. Ο Αμαζόνιος, λοιπόν, λόγω του μεγέθους του και των χαρακτηριστικών του, είναι απαραίτητος για την κλιματική ισορροπία του πλανήτη. Για τον λόγο αυτό, ο Μπολσονάρο δεν θα έπρεπε να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με το δάσος· και όμως, ο Μπολσονάρο επιμένει πως εφόσον ο Αμαζόνιος βρίσκεται εντός των συνόρων της Βραζιλίας, και αυτή είναι η αυλή του, κανείς δεν δικαιούται να του πει τι θα κάνει με το δάσος του.

Δικαιούμαστε, λοιπόν, εμείς, οι υπόλοιποι, να επιβάλλουμε στον Μπολσονάρο να μην καταστρέφει τον Αμαζόνιο παρόλο που αυτός βρίσκεται εντός των εθνικών συνόρων της Βραζιλίας.

Χιλιάδες μικροί Μπολσονάρο

Θα μπορούσαν άραγε οι αρνητές των εμβολίων, οι υπερευαίσθητοι ναρκισιστές που φοβούνται το εμβόλιο, και όλοι οι άλλοι που δηλώνουν ότι δεν θέλουν να εμβολιαστούν, να αντιληφθούν την ταυτότητα που υπάρχει μεταξύ της δικής τους λογικής και της λογικής του Μπολσονάρο αναφορικά με τον Αμαζόνιο;

Είναι μήπως σε θέση να καταλάβουν ότι αυτοί διαχειρίζονται, ο καθένας τους ξεχωριστά, το δικό του σώμα, τον δικό του “Αμαζόνιο” που “είναι δικός τους και θα τον κάνουν ό,τι θέλουν” και ότι με την άρνησή τους δημιουργούν συστημικό κίνδυνο για την υγεία όλων, των εμβολιασμένων συμπεριλαμβανομένων;

Είναι, άραγε, σε θέση να κατανοήσουν την έννοια του συστημικού κινδύνου και ότι από την διαχείριση της δικής τους υγείας εξαρτάται η υγεία όλων, ακόμη και των εμβολιασμένων καθώς βρισκόμαστε σε μια κούρσα ταχύτητας μεταξύ του εμβολιασμού και των μεταλλάξεων του ιού; Με άλλα λόγια, μπορούν μήπως να καταλάβουν ότι παρατείνουν την περίοδο της πανδημίας και ότι αυξάνουν έτσι τον κίνδυνο να προκύψει μια παραλλαγή του ιού που δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τα υπάρχοντα εμβόλια;

Καταλαβαίνουν μήπως ότι αν δεν φτάσουμε σύντομα σε ποσοστό εμβολιασμένου πληθυσμού 80-85% δεν θα υπάρξει ανοσία;

Και η ερώτηση των ερωτήσεων: είναι άραγε διατεθειμένοι και ικανοί να καταλάβουν ο,τιδήποτε, μα ο,τιδήποτε, από τα παραπάνω;

Για να απαντήσουμε την ερώτηση αυτή ας θυμηθούμε δύο μεγάλες αλλαγές που υπέστη η ελληνική κοινωνία στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού:

Πρώτον, μετά από τριάντα χρόνια αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού έχει εμπεδωθεί σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ιδιαίτερα στον λαό της Δεξιάς, και σε μικρότερο βαθμό (όσο οδυνηρό και αν είναι να το λέμε) σε ένα τμήμα του λαού της Αριστεράς, η παρότρυνση της Μάργκαρετ Θάτσερ ότι πρέπει να φροντίζουμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας, και αν περισσέψει κάτι ας φροντίσουμε μετά και τον γείτονα· όσο για αυτόν, τον γείτονα, ήταν εκεί για ξεκάρφωμα· εξαφανίστηκε από την παρότρυνση καθώς περνούσαν τα χρόνια και κέρδιζε έδαφος ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός. Να φροντίζετε λοιπόν τον εαυτό σας και την οικογένειά σας, λέει ο νεοφιλελευθερισμός, και από αυτό θα προκύψει το γενικό συμφέρον· έτσι ισχυρίζεται, αυτές είναι οι αξίες του. Έχει διαμορφωθεί λοιπόν μια κοινωνική πλειοψηφία που ζει και πορεύεται φροντίζοντας ο καθένας τον εαυτό του, και η οποία περιλαμβάνει τον λαό της Δεξιάς στην πλειονότητά του αλλά και μια μερίδα του λαού της Αριστεράς (είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε πόσο μεγάλη είναι αυτή· πάντως σήμερα, βοά το αριστερό φέησμπουκ από κάθε είδους νεοφιλελεύθερα αντι-εμβολιαστικά επιχειρήματα).

Δεύτερον, θα πρέπει επίσης να δεχθούμε στο σημείο αυτό ότι έχουμε υποστεί ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990, και με αυξανόμενη ένταση καθώς εδραίωνε την εξουσία του ο νεοφιλελευθερισμος, μια διαδικασία γενικής απομόρφωσης της ελληνικής κοινωνίας και απαξίωσης της επιστημονικής γνώσης. Οι επιθέσεις απαξίωσης από τμήματα της Αριστεράς εναντίον της επιδημιολογίας, της καραντίνας και των εμβολίων είναι συμπτώματα, μεταξύ άλλων, και αυτής της διαδικασίας απομόρφωσης.
Με αυτά τα δύο δεδομένα μπορούμε να αναρωτηθούμε ξανά:

Είναι άραγε διατεθειμένοι και ικανοί να καταλάβουν όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν, έστω όσοι εξ αυτών αναφέρονται στην Αριστερά, ότι δεν μπορούν να είναι μικροί Μπολσονάρο, στην δική τους μικρή κλίμακα; Είναι μήπως εφικτό να θυμηθούν ότι για την αριστερή μας παράδοση η κοινωνία δεν αποτελείται από άτομα αλλά από ένα σύνολο κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, πολιτισμικών σχέσεων που συγκροτούν σύστημα, και ότι ένα σύστημα εξ ορισμού αν το αγγίξεις σε ένα σημείο του παράγεις αποτελέσματα σε όλο το μήκος και όλο το πλάτος του; Μπορούν επομένως να καταλάβουν ότι ο εμβολιασμός δεν είναι ατομική υπόθεση;

Οι αισιόδοξοι, παραμένοντας πιστοί στην θετική γνώμη που γενικά διατηρεί η Αριστερά για τους ανθρώπους, θεωρούν ότι πρέπει να υπάρξει μια επίμονη προσπάθεια να εξηγηθούν σε όσους δεν θέλουν να εμβολιαστούν όσα πράγματι ισχύουν για αυτά, ώστε τελικά να εμβολιαστούν για να φτάσουμε σε ποσοστό εμβολιασμένου πληθυσμού 80-85% και έτσι να επιτύχουμε ανοσία.

Οι απαισιόδοξοι, νομίζουν ότι η προσπάθεια αυτή είναι μάταιη και ότι θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι η σχέση μας με τον κόσμο αυτόν της Αριστεράς που είναι εχθρικός ή απορριπτικός έναντι του εμβολιασμού σήμερα και της καραντίνας εχθές, είναι ανταγωνιστική, δεν είναι δηλαδή από εκείνες τις αντιθέσεις που ο Μάο Τσετούνγκ ονόμαζε “αντιθέσεις στους κόλπους του λαού” και οι οποίες λύνονται με τον διάλογο αλλά είναι αντίθεση ανταγωνιστική, που οδηγεί στην πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση και μας αφήνει σαν τελευταία ορθολογική επιλογή τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, ακριβώς όπως ο Μπολσονάρο αφήνει στην ανθρωπότητα ως τελευταία επιλογή να τον αναγκάσει να σταματήσει την καταστροφή του Αμαζονίου.

Πηγή: Commune

Το μονοπώλιο της καλοσύνης

/0 Comments/in /by

Μπορεί να σπάει νεύρα η διαμαρτυρία του υπουργού Οικονομικών της Ιρλανδίας, που αρνείται πεισματικά τον παγκόσμιο εταιρικό φόρο, αλλά αν το καλοσκεφτείτε έχει και τα δίκια του. «Μια παγκόσμια συμφωνία πρέπει να παίρνει υπόψη και τις ευαισθησίες των αδύναμων χωρών», είπε ο κ. Ντόναχιου, χωρίς βέβαια να εισακουστεί. Πολλές από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη προσφεύγουν σε χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, προσφέρονται ως φορολογικοί παράδεισοι ή έστω καθαρτήρια για πολυεθνικές, ολιγάρχες, μεγάλους ή μικρούς άρπαγες και κυνηγούς του πλούτου, όχι απαραίτητα από φορολογικό μαζοχισμό ή από φυσική ροπή στη διαφθορά και την εξαγορά, αλλά απλώς για λόγους επιβίωσης στον ανελέητο παγκόσμιο ανταγωνισμό προσέλκυσης κεφαλαίων και επενδύσεων, που διεξάγεται αποκλειστικά με βρόμικα μέσα. Χωρίς ίχνος δικαιοσύνης και κοινωνικής ευαισθησίας. Με τον χαμηλό συντελεστή της η Ιρλανδία πέτυχε σε μια δεκαετία το δεύτερο υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ε.Ε.- φυσικά μετά το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου, που όσο μπόι του λείπει, τόσα περισσότερα ξεπλένει-, αλλά αυτό δεν κατέστησε πλουσιότερο τον μέσο Ιρλανδό. Απλώς του έδωσε δουλειά, ένα πιο γρήγορο ξεμπέρδεμα από το ιρλανδικό μνημόνιο, με τίμημα ένα γενναιόδωρο φορολογικό ξέπλυμα στα κέρδη των αμερικανικών πολυεθνικών. Σκεφτείτε, λοιπόν, τι είναι διατεθειμένες να κάνουν χώρες που δεν διαθέτουν ούτε το ένα εικοστό του κατά κεφαλήν πλούτου της Ιρλανδίας.

Υπάρχει μια παράδοξη αντιστροφή ρόλων ανάμεσα στον «πρώτο» και τον «τρίτο» κόσμο της παγκόσμιας οικονομίας, τριάντα και πλέον χρόνια μετά την εξαφάνιση του «δεύτερου» (του κατά συνθήκην σοσιαλιστικού) στους δυο άλλους, κυρίως στον δεύτερο. Επειτα από δεκαετίες προσήλωσης στον νεοφιλελευθερισμό και εφαρμογής των πιο ανελέητων δογμάτων του, οι πλουσιότερες χώρες του καπιταλιστικού σύμπαντος, οι οικονομίες που οφείλουν την ισχύ τους στους αιώνες αποικιακής και νεοαποικιακής λεηλασίας των φτωχότερων χωρών, επιδίδονται σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό παγκοσμιοποίησης της «καλοσύνης»: θέλουν φορολογική δικαιοσύνη. Θέλουν να σταματήσει ο ανταγωνισμός της φοροαποφυγής. Θέλουν να φορολογηθεί αυστηρότερα η κερδοφορία των πολυεθνικών. Θέλουν οι πλούσιοι να πληρώσουν περισσότερα. Θέλουν να μειωθούν οι κοινωνικές ανισότητες. Θέλουν να κατανεμηθούν δικαιότερα τα οφέλη από το παγκόσμιο εμπόριο. Θέλουν να ενισχύσουν τα εισοδήματα των φτωχότερων στρωμάτων. Θέλουν να πειραματιστούν με μοντέλα ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους. Θέλουν να εγγυηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Θέλουν να καταπολεμήσουν τη φτώχεια, να εξαλείψουν την αστεγία. Θέλουν να απεξαρτηθούν πλήρως από τα ορυκτά καύσιμα. Θέλουν να εξαφανίσουν σε μια δεκαπενταετία τα ρυπογόνα οχήματα. Θέλουν να μηδενίσουν το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της παραγωγής τους. Θέλουν να γίνουν οι πρώτες εντελώς πράσινες και μπλε οικονομίες του κόσμου. Θέλουν καθαρές πόλεις, ατμόσφαιρα χωρίς ρύπους. Θέλουν να φρενάρουν την υπερθέρμανση, να αντιστρέψουν την κλιματική αλλαγή. Θέλουν να απαλλαγούν από το πλαστικό. Θέλουν να πρωτοπορήσουν στην αειφορία, στην κυκλική οικονομία, στους στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ. Θέλουν να προστατέψουν τη βιοποικιλότητα του πλανήτη, να σώσουν και να αυξήσουν τα δάση του. Θέλουν να αναγνωριστούν τα δικαιώματα των ζώων εκτροφής. Θέλουν καλές πρακτικές στις καλλιέργειες, υγιεινά τρόφιμα απαλλαγμένα από επικίνδυνα χημικά και από καρκινογόνους βιολογικούς παράγοντες. Θέλουν διαφάνεια στα προϊόντα και ισχυρή προστασία στον καταναλωτή. Θέλουν η τεχνολογική καινοτομία και η τεχνητή νοημοσύνη να σέβεται τα προσωπικά δεδομένα και τα ατομικά δικαιώματα. Θέλουν να τιθασευτεί η τεράστια ισχύς των ψηφιακών κολοσσών. Θέλουν σεβασμό στη διαφορετικότητα, αυστηρή καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω θρησκείας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού. Θέλουν, θέλουν, θέλουν…

Είναι λίγο μπέρδεμα, έτσι; Αν οι ηγέτιδες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης θέλουν όλα αυτά που για δεκαετίες -μην πούμε και αιώνες- ήθελαν όλα μαζί ή αποσπασματικά τα πολύχρωμα προοδευτικά κινήματα του κόσμου -το εργατικό, το οικολογικό, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, το κίνημα των «αδεσμεύτων», το γυναικείο, το LGBT+, το κίνημα του δίκαιου εμπορίου, το κίνημα για τα δικαιώματα των ζώων, το κίνημα των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, το αντιρατσιστικό, το αντιφασιστικό, το καταναλωτικό, το κίνημα αλληλεγγύης-, αν ο σκληρός πυρήνας του οικουμενικού καπιταλισμού, οι ΗΠΑ, η Ε.Ε., η Ιαπωνία, η G7, η G20 αντιποιούνται όσα ενστερνίστηκαν λίγο πολύ όλες οι «Αριστερές» του μεταπολεμικού κόσμου, καλύπτοντας όλα τα τεράστια ιδεολογικά και πολιτικά κενά που αυτές οι «Αριστερές» έχουν αφήσει με την εξαφάνιση ή την ενσωμάτωσή τους, τότε εμείς τι ρόλο βαράμε; Αν ο καπιταλισμός κατακτήσει και το μονοπώλιο της «καλοσύνης», της δικαιοσύνης, του σεβασμού στο περιβάλλον και στον «άλλον», τότε ποια εναλλακτική μένει να στηρίξουμε εμείς, του ’60 οι εκδρομείς; Το «δικαίωμα» των φτωχών χωρών να ρυπαίνουν τον αέρα και τα νερά τους, να γίνονται χωματερές της Δύσης, να αποψιλώνουν τα δάση τους, να υποθάλπουν φοροφυγάδες, να προσφέρουν φτηνό εργατικό δυναμικό, να ξεπουλάνε όσο όσο τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους τους, να κάνουν τη βρόμικη δουλειά του αναπτυγμένου κόσμου, να γίνουν τα χαμένα στην αιθαλομίχλη Λονδίνα και Μάντσεστερ του 21ου αιώνα;

Προσοχή! Δεν είναι κουίζ, ούτε ρητορικά ερωτήματα για να περνά η ώρα. Είναι διλήμματα υπαρκτά που αφορούν τουλάχιστον 5 δισ. του παγκόσμιου πληθυσμού που έτυχε να γεννηθούν στη λάθος μεριά του πλανήτη.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών, 
Αναδημοσίευση από http://kibi-blog.blogspot.com/