Η Αλβανία και η σύγκρουση των δύο κόσμων

Shqipëria dhe konflikti i të dy botëve

 

Τι έγινε χθες;

Στις 9/12 η αλβανική αστυνομία, σκότωσε πισώπλατα τον 25χρονο, Κλοντιάν Ράσα. Ο λόγος γιατί βρέθηκε 150 μ. έξω από το σπίτι του εν ώρα απαγόρευσης. Ο Κλοντιάν, δεν σταμάτησε στις υποδείξεις των αστυνομικών και έτρεξε να μπει μέσα στο σπίτι του. Εκείνη την ώρα ο αστυνομικός τον πυροβόλησε δύο φορές στην πλάτη σκοτώνοντάς τον. Η αστυνομία αρχικά υποστήριξε, ότι ο λόγος που τον πυροβόλησε ήταν επειδή κρατούσε όπλο. Ο Κλοντιάν κρατούσε μόνο ένα μπουκάλι νερό. Λίγε ώρες μετά ο θείος του δήλωσε πως ο Κλοντιάν πήγε για τσιγάρα στο 24ωρο περίπτερο της γειτονιάς, οι φίλοι του είπαν πως ποτέ δεν είχε σχέση με όπλα και η αλβανική κοινωνία οργισμένη ζητάει δικαιοσύνη.

Οι Αλβανοί πολίτες με πρωτοπόρα την νεολαία διαδηλώνουν στο κέντρο της αλβανικής πρωτεύουσας με κύριο αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον αδικοχαμένο Κλοντιάν. Οι διαδηλωτές συγκρούονται με την αστυνομία και οι στόχοι είναι το υπουργείο Εσωτερικών, το Δημαρχείο και το Γενική Αστυνομική Διεύθυνση των Τιράνων. Κύρια αντικυβερνητικά συνθήματα ήταν «Παραιτήσου Ράμα», «Κάτω η δικτατορία».

Αυθορμητισμός ή η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μιας ολόκληρης γενιάς;

Η κατάσταση στη χώρα την περίοδο του CONVID-19 και οι υγειονομικές συνθήκες, είναι τραγικές και επικίνδυνες για τον αλβανικό λαό. Τα δημόσια νοσοκομεία υπο κατάρρευση δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις λαϊκές ανάγκες. Η χρηματοδότηση από το κράτος τις τελευταίες δεκαετίες είναι ελλιπής. Τα προβλήματα προϋπήρχαν χρόνια τώρα και σήμερα στην κατάσταση της υγειονομικής κρίσης έχουν έρθει στην επιφάνεια για τα καλά. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία είναι αυτά που ρυθμίζουν τον τομέα της υγείας στη χώρα. Χαρακτηριστικό στοιχείο για να αντιληφθεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί είναι ότι τα τεστ που γίνονται στην Αλβανία είναι 6 φορές λιγότερα από τα τεστ που γίνονται στην Ευρώπη και 3 φορές λιγότερα από αυτά που γίνονται στα Βαλκάνια. Το κράτος πρόνοιας δεν εμφανίζεται πουθενά, ο ιδιωτικός τομέας και η «ελεύθερη αγορά» είναι αυτοί που ρυθμίζουν τα πάντα. Ο αλβανικός λαός αναγκάζεται να πληρώνει από την τσέπη του τα τεστ, την περίθαλψη και την θεραπεία. Η διαχείριση από την κυβέρνηση είναι επικοινωνιακή, αντί να ενισχύσει τον δημόσιο σύστημα υγείας για την προστασία της υγείας των πολιτών επιλέγει να πηγαίνει σε απαγορεύσεις κυκλοφορίας από μήνα σε μήνα. Η στήριξη εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων δεν υπάρχει.

Όλα τα παραπάνω όμως για τα λαϊκά και φτωχά στρώματα. Γιατί για τους πλούσιους, την μειοψηφία της χώρας τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν τα ιδιωτικά νοσοκομεία μπορούν να ανταπεξέλθουν τις προσδοκίες τις αλβανικής αστικής τάξης, με το αζημίωτο φυσικά, θα νοσηλευθούν εκεί. Αν όμως οι ιδιωτικές υπηρεσίες στη χώρα δεν τους καλύπτουν, θα πάρουν το αεροπλάνο με προορισμό τα ιδιωτικά νοσοκομεία της Κων/πολης.  Εξάλλου πρόσφατα πολλές ήταν οι αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, που έθιγαν αυτό το γεγονός. Το χάσμα των δύο αυτών κόσμων αποκαλύπτεται με αφορμή την πανδημία και είναι τεράστιο. Χαρακτηριστικές κινητοποιήσεις ήταν τα δύο πανό που τοποθετήθηκαν σε κομβικά σημεία της πόλης.

«Οι πλούσιοι νοσηλεύονται στην Τουρκία, Εμείς οι υπόλοιποι πεθαίνουμε στην Αλβανία»

«Τα δημόσια νοσοκομεία στην εντατική»

Αν αναλογιστεί κανείς την πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία χρόνια μπορεί να καταλήξει με βεβαιότητα, πως οι σημερινές διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις με την αστυνομία δεν είναι τυχαίες. Ξεκινώντας από το 2017 και την εμπλοκή Υπουργού της κυβέρνησης σε σκάνδαλο διακίνησης ναρκωτικών, οποίος δεν φυλακίσθηκε και υπόθεσή του εκκρεμεί ακόμη, έως τις φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2018-19, όπου οι φοιτητές με τα δίκαια αιτήματα τους, όπως την κατάργηση των διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια, τη δωρεάν διανομή συγγραμμάτων, την εύρεση καινούργιων κτηρίων από το κράτος για την δωρεάν στέγαση των φοιτητών και την ανακαίνιση των ήδη υπάρχοντων εστιών βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν, αποτελούν κομμάτια της πολιτικής αναταραχής στη χώρα. Εδώ ας προστεθούν οι κινητοποιήσεις των εργατών στις εξορύξεις πετρελαίου το καλοκαίρι του 2020 ενάντια ενός εκ των πλουσιότερων αντρών της χώρας, που έφτασαν μέχρι και σε απεργία πείνας τον Οκτώβρη του 2020 εν μέσω πανδημίας.

Όλα τα παραπάνω σκιαγραφούν έναν λαό που βιώνει την καταπίεση καθημερινά. Η απογοήτευση των νέων είναι καθημερινό φαινόμενο. Η απελπισία και το TINA (There Is No Alternative) αναγκάζει τους περισσότερους να έχουν ως μοναδική προσδοκία την διαφυγή τους από την χώρα με κάθε τρόπο, προς τον Ευρωπαϊκό Βορρά. Η δολοφονία του Κλοντιάν είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Η πίεση, η οργή και η αγανάκτηση του αλβανικού λαού που αγωνίζεται καθημερινά για να επιβιώσει τον ωθούν έξω να διαδηλώσει για τον νεαρό που αναίτια πυροβολήθηκε από τον αστυνομικό.

Ο Δεκέμβρης της Αλβανίας, η σύγκρουση των δύο κόσμων

Κλείνοντας οι εικόνες που βλέπουμε στην Αλβανία θυμίζουν αυτές του 2008 στην Ελλάδα. Τότε που στον δρόμο μια ολόκληρη  γενιά αμφισβήτησε, οργανώθηκε, συγκρούσθηκε με το παλιό. Τότε που οι δύο αντίθετοι κόσμοι ήρθαν αντιμέτωποι.

Από την μία ο κόσμος των τραπεζών, του κεφαλαίου, και των κυβερνήσεων που τα υπηρετούν, των ΜΜΕ και της αστυνομίας.

Από την άλλη οι μαθητές και οι φοιτητές, οι νέοι εργαζόμενοι και οι άνεργοι. Η νέα γενιά, ο αγώνας της οποίας αγκαλιάσθηκε από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Μπήκαν σε ένα αγώνα δίκαιο, για μια καλύτερη ζωή, για την δικαίωση του Αλέξη. Οι κοινωνικές ανισότητες μεταξύ των δύο κόσμων τους ανάγκασαν να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Ο ελληνικός λαός τότε, ο αλβανικός σήμερα για τον Κλόντιαν Ράσα, για ένα καλύτερο αύριο.

Υ.Γ. Εκεί που αυτοί θα καίνε τις ζωές της νεολαίας, εκεί αυτή η νεολαία θα καίει τα χριστουγεννιάτικα δέντρα τους.

Καθώς ο COVID-19 καλπάζει σε πολλές κοινότητες, τα σχολεία προσπαθούν να βρουν λύσεις μέσα στην κρίση

Δημοσιεύουμε ένα επιστημονικό άρθρο από τη σελίδα www.sciencemag.org με τίτλο: As COVID-19 soars in many communities, schools attempt to find ways through the crisis. Στο άρθρο σημειώνονται διάφορες πρακτικές που ακολουθήθηκαν σε διάφορες χώρες. Παρόλο που η επιστημονική συζήτηση είναι σε εξέλιξη, γίνεται σαφές ότι υπάρχουν διαφορές, ανάλογα με τις προτεραιότητες που θέτει η κάθε κοινωνία. Στη βάση αυτή γενικά στις ΗΠΑ κλείνουν πιο εύκολα τα σχολεία, ενώ κρατάνε ανοιχτές άλλες οικονομικές δραστηριότητες, από ό,τι σε Ευρωπαϊκές χώρες. Όπως επίσης γίνεται σαφές ότι για τη στήριξη των σχολείων, σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, τίθεται θέμα πόρων. Από τα τεστ και τους μηχανισμούς ελέγχου, έως τις μικρότερες τάξεις. Η δική μας κυβέρνηση ούτε εναλλακτικές στρατηγικές αναζήτησε, ούτε πόρους είχε τη βούληση να διαθέσει. Έθεσε ένα αυθαίρετο όριο για «500 κρούσματα τη μέρα», ώστε να μην ανοίξουν ποτέ τα σχολεία.

Όπως όμως σημειώνεται στο άρθρο «Αν και οι αριθμοί μπορούν να προσφέρουν μια βάση, πολλοί λένε ότι οι αποφάσεις σχετικά με το άνοιγμα και το κλείσιμο σχολείων είναι τόσο ηθικές και πολιτικές όσο και επιστημονικές. «Δεν νομίζω ότι η σωστή ερώτηση είναι, σε ποιο σημείο κλείνουμε τα σχολεία», λέει ο Greer, του Πανεπιστημίου του Guelph. «Αντ ‘αυτού, τι πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε τα σχολεία ανοιχτά;»

Τα σχολεία σε όλο τον κόσμο είναι και πάλι ο τόπος ενός μεγάλου, και σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτου, πειράματος.

Όταν τα σχολεία από τη Νέα Ζηλανδία έως τη Νορβηγία στην Ιαπωνία άνοιξαν ξανά τον Απρίλιο και τον Μάιο, καθώς το πρώτο κύμα του COVID-19 υποχώρησε, ο ιός παρέμεινε υπό έλεγχο. Αξιωματούχοι υγείας και εκπαίδευσης πανηγύριζαν, έχοντας στοιχηματίσει ότι τα τεράστια οφέλη της δια ζώσης σχολικής εκπαίδευσης υπερέβαιναν τον κίνδυνο εξάπλωσης του ιού μεταξύ παιδιών και δασκάλων – και από τα σχολεία στις ευρύτερες κοινότητες.

Ως αποτέλεσμα, πολλές περιοχές  που είχαν κινηθεί προσεκτικά στην αρχή άφησαν ορθάνοιχτες τις πόρτες των σχολείων τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Τα σχολεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δανία και την Ολλανδία μετατοπίστηκαν από τις εκ περιτροπής μικρές ομάδες μαθητών σε τάξεις πλήρους μεγέθους. Πόλεις όπως το Μόντρεαλ που είχαν κρατήσει τα σχολεία κλειστά, καλωσόρισαν πίσω στις τάξεις τους μαθητές τους. Στο Manaus της Βραζιλίας, μια πόλη με αριθμό θανάτων από COVID-19 από τους υψηλότερους στον κόσμο, περισσότεροι από 100.000 μαθητές επέστρεψαν στις τάξεις τους. Οι έφηβοι συνέρρεαν στους διαδρόμους των σχολείων στη Τζόρτζια, την Αϊόβα και το Τέξας. Αλλά το σκηνικό είναι πολύ διαφορετικό τώρα: Σε πολλές περιοχές, ο COVID-19 έχει φτάσει σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα από ό, τι στις αρχές του έτους.

Τον Ιούλιο, το Science εξέτασε τα πιο ενθαρρυντικά διδάγματα από τα πρώτα ανοίγματα μεταξύ σχολείων σε περιοχές με μικρή διασπορά του COVID-19. Τώρα, ο έλεγχος του ανοίγματος των σχολείων σε χώρες όπου ο ιός επανεμφανίζεται, μας παρέχει μια πιο περίπλοκη εικόνα των κινδύνων και του τρόπου αντιμετώπισής τους.

Ο ιός έχει εκθέσει τις ανισότητες μεταξύ και εντός των χωρών, με τις πιο ανησυχητικές να εντοπίζονται στα σχολεία. Σε πολλές χώρες, όπως η Ινδία, το Μεξικό και η Ινδονησία, τα περισσότερα σχολεία παραμένουν κλειστά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι μαθητές που εγγράφονται σε δημόσια σχολεία από το Λος Άντζελες ως στο Σικάγο, τα οποία σε κανονικές συνθήκες ενδέχεται να δυσκολεύονται να παρέχουν αρκετό σαπούνι και χαρτί υγείας, συνεχίζουν να μαθαίνουν από το σπίτι, ενώ πλούσια ιδιωτικά σχολεία έχουν εγκαταστήσει σκηνές για υπαίθρια μάθηση και προσέλαβαν περισσότερους καθηγητές για να συρρικνώσουν τις ήδη μικρές τάξεις. «Οι ανισότητες από σχολείο σε σχολείο είναι αδικαιολόγητες και ψυχοφθόρες», λέει ο Tom Kelly, επικεφαλής του σχολείου Horace Mann, ενός ιδιωτικού σχολείου στη Νέα Υόρκη που άντλησε πολλούς πόρους για να ανοίξει.

Τα πρώιμα στοιχεία, που συχνά συγκεντρώθηκαν από ερευνητές με παιδιά στο σχολείο ή από συζύγους εκπαιδευτικών, υποδηλώνουν ότι τα σχολεία μπορούν να παραμείνουν ανοιχτά ακόμη και ενόψει μιας σημαντικής εξάπλωσης του ιού στην κοινότητα, λαμβάνοντας υπόψη τα ισχυρά μέτρα ασφάλειας και την πολιτική βούληση. Πολλές χώρες κλείνουν εστιατόρια, μπαρ και γυμναστήρια και καλούν τους κατοίκους να αποφεύγουν τις κοινωνικές συγκεντρώσεις προκειμένου να περιορίσουν τη διάδοση και να κρατήσουν τα σχολεία ανοιχτά. Μερικές φορές, αυτό δεν ήταν αρκετό: Η Τσεχική Δημοκρατία, η Ρωσία και η Αυστρία έκλεισαν τα σχολεία ενόψει της ανόδου των αριθμών των κρουσμάτων τον Οκτώβριο και στις αρχές Νοεμβρίου.

«Νομίζω ότι τα σχολεία πρέπει να κλείσουν τελευταία», λέει ο Michael Wagner, μικροβιακός οικολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, ο οποίος είναι μέλος μιας κοινοπραξίας που μελετά τον επιπολασμό του ιού στα σχολεία της Αυστρίας. Ωστόσο, προειδοποιεί ότι είναι ευκταία η σκέψη να προτείνουμε ότι τα ανοιχτά σχολεία δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν την εξάπλωση του ιού. Το κλείσιμο τους μπορεί να είναι «ένα από τα πιο ισχυρά μέτρα που έχουμε, αλλά και ένα από τα πιο δαπανηρά» για τα παιδιά.

Στην Αυστρία, τα σχολεία έμειναν κλειστά ως τις 17 Νοεμβρίου. Ωστόσο, άλλες χώρες, όπως η Νότια Κορέα και η Αυστραλία, έκλεισαν πολλά σχολεία στα πρώτα σημάδια της αύξησης των κρουσμάτων, καθώς οι αρχές εργάστηκαν για να εξαλείψουν ακόμη και τη μέτρια μετάδοση. «Η συζήτηση είναι αρκετά πολωμένη αυτή τη στιγμή ως προς το εάν τα σχολεία πρέπει να είναι ανοιχτά ή πρέπει να κλείνουν», λέει η Nisha Thampi, γιατρός παιδιατρικών μολυσματικών ασθενειών στο Παιδικό Νοσοκομείο του Ανατολικού Οντάριο. “Οι άνθρωποι ερμηνεύουν τα δεδομένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για να δικαιολογήσουν το ένα ή το άλλο.”

Πόσο συνηθισμένη είναι η έξαρση του ιού στα σχολεία;

Ένα εκνευριστικό άγχος για τους δασκάλους και τους γονείς είναι η σιωπηλή εξάπλωση του ιού μέσω των διαδρόμων και των τάξεων. Τα περισσότερα σχολεία διαθέτουν μέτρα προστασίας όπως την απαίτηση χρήσης μάσκας ή την τήρηση των αποστάσεων για να εμποδίσουν ένα ξέσπασμα εάν ένας μαθητής ή μέλος του προσωπικού φέρει τον COVID-19 στο κτίριο. Αλλά με τις περιπτώσεις των κρουσμάτων να αυξάνονται σε πολλές κοινότητες, αυτά τα προστατευτικά μέτρα αντιμετωπίζουν ένα στρες τεστ. «Βρίσκεσαι διαρκώς επί ξυρού ακμής», λέει ο Bradford Gioia, επικεφαλής της Montgomery Bell Academy στο Νάσβιλ του Τενεσί, ένα σχολείο με 800 αγόρια μαθητές από την έβδομη έως τη 12η τάξη.

Μέχρι στιγμής, λένε οι επιστήμονες, τα κρούσματα στο σχολείο φαίνονται λιγότερο κοινά από ό, τι αρχικά φοβόντουσαν, μόνο που τα δεδομένα είναι αραιά. Στο Πανεπιστήμιο Duke, οι Danny Benjamin και Kanecia Zimmerman, όντας και οι δύο παιδίατροι όσο και επιδημιολόγοι, συνεργάζονται με περισσότερες από 50 σχολικές περιοχές καθώς και με τοπικά τμήματα υγείας για τη μελέτη του COVID-19 στα σχολεία. Η προσπάθεια περιλαμβάνει τη συλλογή δεδομένων για συστάδες και μεμονωμένες περιπτώσεις από ένα υποσύνολο έξι σχολικών περιοχών – 50.000 μαθητές και προσωπικό – στις πρώτες 9 εβδομάδες της δια ζώσης διδασκαλίας. Η εξάπλωση του ιού στην κοινότητα στη Βόρεια Καρολίνα ήταν υψηλή και η ομάδα κατέγραψε 197 περιπτώσεις COVID-19 που προέκυψαν εκτός σχολείου και μόλις οκτώ επιβεβαιώθηκαν ως «δευτεροβάθμια μετάδοση» ή εξαπλώθηκαν από το ένα άτομο στο άλλο μέσα σε ένα σχολείο. Σε αυτούς τους αριθμούς σχεδόν λείπουν περιπτώσεις ασυμπτωματικών λοιμώξεων. Αλλά ο Benjamin πιστεύει ότι τα δεδομένα υποστηρίζουν την προσέγγιση που ακολουθούν τα σχολεία της Βόρειας Καρολίνας, με μικρές τάξεις και μάσκες για όλους. Εκτιμά ότι για κάθε 10.000 άτομα στο σχολείο, θα υπάρχουν μεταξύ ενός και πέντε περιπτώσεων δευτεροβάθμιας μετάδοσης περίπου κάθε 2 μήνες.

Η κατανόηση του γιατί συμβαίνουν εξάρσεις του ιού μπορεί να βοηθήσει τα σχολεία να ενισχύσουν την προστασία τους. Σύμφωνα με τα δεδομένα του Benjamin , μια έξαρση του ιού εντοπίστηκε σε μια ομάδα δασκάλων που επιβιβάστηκαν στο ίδιο αυτοκίνητο για να αγοράσουν φαγητό. Η ασυνεπής κάλυψη με μάσκα σε τάξη προνήπιων στο Τενεσί συνδέθηκε με μια μικρή εστία στην περιοχή. Ο Kelly, ο επικεφαλής του Horace Mann, ανησύχησε όταν τρεις καθηγητές βγήκαν θετικοί ο ένας μετά τον άλλο. Ο Kelly έκλεισε το γυμνάσιο και το λύκειο για 2 εβδομάδες. Ωστόσο, η ανίχνευση των επαφών έδειξε ότι οι περιπτώσεις δεν σχετίζονταν και πως κανένας άλλος δεν ήταν θετικός κατά τη διάρκεια του κλεισίματος.

Πολλές περιπτώσεις κρουσμάτων μεταξύ μαθητών ορθά πυροδοτούν ανησυχίες σχετικά με την εξάπλωση στο σχολείο. Αλλά οι ζωές των νέων είναι αλληλένδετες και ο ιός έχει πολλές πιθανότητες να μολύνει τους νέους εκτός σχολείου. «Τα παιδιά έχουν μαθήματα χορού, τάξη ποδοσφαίρου, σχολικό λεωφορείο», λέει ο Gail Carter-Hamilton, νοσοκόμος στο Τμήμα Δημόσιας Υγείας της Φιλαδέλφειας που παρέχει υποστήριξη σε τοπικά σχολεία.

Ο εντοπισμός του ιού θα μπορούσε να δείξει εάν σχετίζονται πολλές περιπτώσεις σε ένα σχολείο. Αλλά σχεδόν ποτέ δεν έχει γίνει, λέει ο Trevor Bedford, ειδικός στην αλληλουχία ιών γονιδιώματος στο Κέντρο Έρευνας για τον Καρκίνο του Fred Hutchinson. «Είναι πραγματικά απογοητευτικό», δηλώνει.

Πολλοί εμπειρογνώμονες εκφράζουν την απογοήτευση τους για το γεγονός ότι παρόλο που οι αξιωματούχοι της υγείας συχνά αναφέρουν χαμηλό αριθμό σχολικών περιπτώσεων, η τήρηση αρχείων είναι ασυνεπής, όπως και η διαφάνεια, ιδίως όσον αφορά τις έρευνες. «Δείξτε μας τα δεδομένα», λέει η Amy Greer, επιδημιολόγος μολυσματικής νόσου στο Πανεπιστήμιο του Guelph. Αναγνωρίζει ότι η προστασία του ατομικού απορρήτου είναι απαραίτητη – αλλά τα αναγνωρισμένα δεδομένα μπορούν ακόμα να μελετηθούν και να κοινοποιηθούν. «Πρέπει να είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ποια είναι τα δεδομένα που έχουμε για τη μετάδοση στα σχολεία», λέει.

Το Montgomery Bell Academy προσφέρει επιτόπου τεστ, και πολλές ημέρες, μερικοί μαθητές βρίσκονται στο σπίτι μετά από θετικές διαγνώσεις, με μεγαλύτερο αριθμό σε καραντίνα λόγω στενής επαφής με κάποιον που έχει μολυνθεί. Οι περισσότερες περιπτώσεις εντοπίστηκαν σε εξωτερικές δραστηριότητες, αν και τρία αγόρια που βρέθηκαν από κοινού σε μια αίθουσα μελέτης έξι ατόμων μολύνθηκαν από τον ιό. Η διαφάνεια σχετικά με την πρόσβαση σε ιούς σε ένα σχολείο μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά όλο και περισσότερο ο Gioia πλησιάζει προς την πλευρά της διαφάνειας. «Οι περισσότεροι εκτιμούν την ειλικρίνεια», λέει.

Αλλάζουν τα σχολεία την αντίληψη του κινδύνου;

Αθλητισμός. Ραντεβού. Πάρτι γενεθλίων. Πρακτική ορχήστρας. Όταν ανοίγουν τα σχολεία, οι άλλες δραστηριότητες των μαθητών ενδέχεται να συνεχιστούν. Και αυτό ανησυχεί τους ερευνητές.

«Οι οικογένειες κοιτούν προς τα σχολεία για να επικοινωνήσουν το τι είναι εντάξει», λέει η Jennifer Lerner, η οποία μελετά την ψυχολογία της κρίσης και της λήψης αποφάσεων στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ακόμα και όταν τα σχολεία κάνουν ό, τι μπορούν για να μετριάσουν την εξάπλωση του COVID-19 μέσα στα κτίρια τους, η απλή πράξη ανοίγματος μπορεί να στείλει ένα ανεπιθύμητο μήνυμα ότι η ανάμιξη μεταξύ τους είναι καλοήθης – και παρέχει περισσότερες ευκαιρίες να το πράξει.

Εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αξιολογούν τον κίνδυνο, ο Lerner επισημαίνει ένα επιδραστικό έγγραφο που δημοσιεύθηκε το 1987 στο Science, στο οποίο ο ψυχολόγος Paul Slovic στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον έγραψε ότι όσο πιο αβέβαιο και ανεξέλεγκτο φαίνεται κάτι, τόσο πιο επικίνδυνο οι άνθρωποι το θεωρούν. Οι δραστηριότητες που σχετίζονται με το σχολείο θεωρούνται οικείες και ελεγχόμενες και έτσι μπορεί να φαίνονται λιγότερο επικίνδυνες, λέει ο Greer. Διαπίστωσε σε μια εθνική έρευνα ότι το 40% των οικογενειών έχουν τα παιδιά τους σε τουλάχιστον μία δραστηριότητα μετά το σχολείο, και μερικές «έχουν παιδιά που συμμετέχουν σε εξωσχολικές ημέρες 5 ημέρες την εβδομάδα».

Για πολλούς ανθρώπους, είναι ιδιαίτερα δύσκολο το  να φανταστούν το σχολείο χωρίς σπορ. Ωστόσο, υπάρχει η πιθανότητα εξάπλωσης του ιού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλά κρούσματα τον Αύγουστο εντοπίστηκαν σε δραστηριότητες ποδοσφαίρου. Στις αρχές αυτού του μήνα, το Iowa High School Girls Athletic Union φιλοξένησε ένα κρατικό πρωτάθλημα βόλεϊ που συγκέντρωσε 20.000 οπαδούς και παίκτες γυμνασίου σε μια εσωτερική αρένα, ενώ οι περιπτώσεις στην πόλη υποδοχής, Cedar Rapids, σημείωσαν υψηλά ρεκόρ και τα νοσοκομεία εξάντλησαν την χωρητικότητα τους. Στο Οντάριο του Καναδά, τα κρούσματα έχουν συνδεθεί με το χόκεϊ των νέων. Αν ο COVID-19 εξαπλώθηκε κατά τη διάρκεια του ίδιου του παιχνιδιού ή μετά από συναντήσεις με την οικογένεια και τους φίλους δεν είναι γνωστό. «Τα σχολεία θα έχουν μια πολύ δύσκολη στιγμή με σπορ», λέει ο Μπέντζαμιν. «Είναι δύσκολο να τα κάνεις ασφαλή.»

Τα πάρτι, επίσης, ήταν ένα ζήτημα σε όλο τον κόσμο. Στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, μια συγκέντρωση μαθητών γυμνασίου σε ένα μπαρ προκάλεσε ένα ξέσπασμα που τελικά μόλυνε περισσότερους από 80 ανθρώπους. Στο σχολείο της κόρης του Lerner, όλες οι οικογένειες υπέγραψαν μια δέσμευση ότι, μεταξύ άλλων, θα συμμορφωθούν με τους κρατικούς περιορισμούς στις κοινωνικές συγκεντρώσεις. Όταν αρκετά κορίτσια πραγματοποίησαν πάρτι, υποχρεώθηκαν να μείνουν σε καραντίνα στο σπίτι για 2 εβδομάδες. Για τους υπαλλήλους υγείας, μια δύσκολη πράξη εξισορρόπησης μπορεί να είναι σωστή. Το μήνυμα προς τις σχολικές κοινότητες, λέει ο Lerner, πρέπει να είναι: «Υπάρχει τόσο τεράστιο όφελος από το άνοιγμα των σχολείων». Για να το υποστηρίξουμε αυτό, “Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι μειώνουμε τον κίνδυνο σε όλα τα άλλα πιθανά μέρη.”

Πόσος καθαρός αέρας είναι αρκετός;

Καθώς οι θερμοκρασίες πέφτουν στο Βόρειο Ημισφαίριο, πολλά σχολεία δεν εκπέμπουν την ζεστασιά που κάποτε είχαν. Η πανδημία του corona δημιούργησε μια νέα ρουτίνα: Ανοίξτε τα παράθυρα, ανεξάρτητα από τον καιρό.

Στη Γερμανία, οι μαθητές φορούν παλτά και χειμερινά καπέλα στην τάξη. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τους επιτρέπεται να φορούν επιπλέον ρούχα πάνω από στολές. Είναι μέρος μιας προσπάθειας διασποράς τυχόν εκπνεόμενων ιογενών σωματιδίων προτού κάποιος μπορεί να τα εισπνεύσει.

«Τα μοτίβα ροής αέρα που έχετε εντός τάξης κάνουν μεγάλη διαφορά στην πιθανή έκθεσή σας», λέει ο Paul Linden, ο οποίος μελετά τη μηχανική ρευστών στο Πανεπιστήμιο του Cambridge και τον Σεπτέμβριο έκανε μια δημοσίευση σχετικά με το πώς ο εξαερισμός μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη της εξάπλωσης του ιού. Αλλά με μεταβλητότητα στις καιρικές συνθήκες, στα συστήματα εξαερισμού και στο μέγεθος και την τοποθέτηση των παραθύρων, η καθοδήγηση είναι ασαφής. «Είναι πολύ δύσκολο να είμαστε επιτακτικοί», λέει.

Αντί να βυθίζονται σε υπολογισμούς για κάθε εσωτερικό χώρο, επιστήμονες όπως η Linden υιοθετούν μια απλή εναλλακτική λύση: οθόνες διοξειδίου του άνθρακα υψηλής ποιότητας (CO2), οι οποίες κοστίζουν μόλις 100 $. Επειδή το CO2 εκπνέεται καθώς οι άνθρωποι αναπνέουν, μπορεί να χρησιμεύσει ως πληρεξούσιο για το πόσο έχει αναπτυχθεί ο εκπνεόμενος αέρας και ο πιθανός ιός. Σε εξωτερικούς χώρους, η συγκέντρωση CO2 είναι περίπου 400 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm). «Αυτό που προτείνουμε στα σχολεία είναι ότι το CO2 είναι κάτω από 700 ppm», ακόμα κι αν όλοι φορούν μάσκα, λέει ο Jose-Luis Jimenez, επιστήμονας αερολύματος στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, Boulder, ο οποίος διαμορφώνει τον κίνδυνο μετάδοσης. Σε μια εκκλησία στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, όπου ξεκίνησε το ξέσπασμα του Μάρτιο μεταξύ των μελών της χορωδίας, η μοντελοποίηση του Jimenez δείχνει ότι τα επίπεδα CO2 ήταν περίπου 2500 ppm.

Προκαταρκτικά στοιχεία από οθόνες CO2 στα σχολεία υποδηλώνει ότι έχουμε ακόμα πολλά να λάβουμε υπόψη. Η Linden διαπίστωσε ότι τα επίπεδα CO2 στις αίθουσες διδασκαλίας πριν από την πανδημία ήταν περίπου διπλάσια το χειμώνα από το καλοκαίρι. Στη Μαδρίτη, ο Javier Ballester, εμπειρογνώμονας υγρής δυναμικής στο Πανεπιστήμιο της Σαραγόσα, διαπίστωσε ότι, όταν τα παράθυρα είναι κλειστά, μια τυπική τάξη με 15 μαθητές περνάει τα 1.000 ppm σε μόλις 15 έως 20 λεπτά.

Ένα μέρος της πρόκλησης είναι πρακτικό. Εάν τα παιδιά «παγώνουν από το κρύο, αυτό δεν θα βοηθήσει τη μαθησιακή τους εμπειρία», λέει ο Henry Burridge, ειδικός μηχανικών ρευστών στο Imperial College London. Οι υπολογισμοί του Ballester υποδηλώνουν ότι το άνοιγμα πολλών παραθύρων κατά 15 εκατοστά είναι πιθανό να είναι επαρκές. Η Γερμανία προσπαθεί να δοκιμάσει ένα διαφορετικό συμβιβασμό: Οι αίθουσες διδασκαλίας μπορούν να αφήσουν τα παράθυρα κλειστά για 20 λεπτά και στη συνέχεια ανοιχτά για 5 λεπτά. (Τα σχολεία του Βερολίνου έπρεπε να εγκαταστήσουν δεκάδες χιλιάδες νέες λαβές σε παράθυρα που είχαν σχεδιαστεί ως κλειστά).

Ορισμένα σχολεία προσθέτουν φίλτρα αέρα επαγγελματικής ποιότητας για να προσπαθήσουν να εξαλείψουν τον ιό και οι επιστήμονες αναπτύσσουν άλλες δημιουργικές λύσεις. Ο Frank Helleis, φυσικός στο Ινστιτούτο Χημείας του Max Planck, ανέπτυξε ένα σύστημα απορροφητικών κώνων πάνω από τα γραφεία των μαθητών και των δασκάλων. Αυτός και οι συνάδελφοί του δοκιμάζουν τις εγκαταστάσεις σε ένα σχολείο στο Μάιντς της Γερμανίας, όπου η γυναίκα του είναι δασκάλα. Οι κουκούλες σε σχήμα κώνου κρέμονται από την οροφή, συνδέονται με σωλήνες που οδηγούν σε παράθυρο, όπου ένας ανεμιστήρας φυσάει αέρα έξω. Ο θερμός αέρας γύρω από ένα άτομο ανεβαίνει, μεταφέροντας τον εκπνεόμενο αέρα στην κουκούλα και απομακρύνει περίπου το 90% των αερολυμάτων πριν αυτά μπορέσουν να κυκλοφορήσουν, λέει ο  Helleis. «Συμβαίνει γρήγορα μέσα σε 10 δευτερόλεπτα.» Χτισμένο από αναλώσιμα που διατίθενται σε καταστήματα οικιακής βελτίωσης, ο σχεδιασμός είναι ελεύθερα διαθέσιμος.

Ο Ballester, του οποίου η σύζυγος είναι κι αυτή δασκάλα, προσπάθησε να συνδέσει ένα τυπικό φίλτρο αέρα σε έναν ανεμιστήρα. Οι αρχικές δοκιμές δείχνουν ότι είναι σχεδόν εξίσου αποτελεσματικό με τα μηχανήματα επαγγελματικής ποιότητας. Τα περισσότερα σχολεία δεν μπορούν να ξοδέψουν 500 $ ανά τάξη, λέει ο Ballester, “αλλά αν είναι 50 $ ή 60 $, μπορούν.” Ανεμιστήρες με φίλτρα που καθαρίζουν τον εσωτερικό αέρα «λειτουργούν πολύ καλά», λέει ο Jimenez και χρησιμοποιούνται ήδη σε περιοχές με δασικές πυρκαγιές ή ατμοσφαιρική ρύπανση. Τέτοιες λύσεις Ιδιαίτερα μπορεί να είναι πολύτιμες για αίθουσες διδασκαλίας με λίγα ή καθόλου παράθυρα – μια συνηθισμένη κατάσταση στα σχολεία των Η.Π.Α. που γεννά ανησυχίες αναφορικά με το εκ νέου άνοιγμα των σχολείων.

Εντέλει τα τεστ κάνουν τη διαφορά;

Από τον Μάιο, οι έφηβοι στο Γυμνάσιο Carolinum, ένα σχολείο στο Neustrelitz της Γερμανίας, έδωσαν δείγμα του επιχρίσματος του λαιμού τους δύο φορές την εβδομάδα. Μαζί με τους μαθητές, το προσωπικό και τα μέλη της οικογένειας σε άλλα έξι σχολεία και μια ημερήσια φροντίδα, οι έφηβοι στέλνουν τα δείγματα στην Centogene, μια εταιρεία βιοτεχνολογίας. Ο ιστότοπος της εταιρείας δηλώνει, «Σχολείο παρά τον  κορονοϊό αλλά ασφαλές!» Έχει διεξαγάγει σχεδόν 40.000 τεστ μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τους οποίους ο Volkmar Weckesser, διευθυντής πληροφοριών της Centogene, έχει εντοπίσει «πολλαπλές» περιπτώσεις αλλά δεν έχει εντοπίσει κρούσματα. «Δεν μπορούμε να πούμε τι θα συνέβαινε αν δεν είχαμε βρεθεί εκεί», αναγνωρίζει, αλλά η απομόνωση των περιπτώσεων απέσυρε την πιθανότητά τους να προκαλέσουν περισσότερες μολύνσεις.

Τα τεστ κορωνοϊού στα σχολεία είναι ανοργάνωτα, αντικατοπτρίζοντας βασικές αβεβαιότητες, συμπεριλαμβανομένου του πόσο τα παιδιά διαδίδουν τον ιό και τη μεταβλητή ακρίβεια διαφορετικών δοκιμών. Ορισμένα προγράμματα χρησιμοποιούν δοκιμές για παρακολούθηση, όπως η Νέα Υόρκη, η οποία έχει πραγματοποιήσει μηνιαία τεστ σε ποσοστό 10% έως 20% του προσωπικού και των μαθητών σε πολλά δημόσια σχολεία. Ο Wagner, του Πανεπιστημίου της Βιέννης, και οι συνάδελφοί του εξετάζουν μαθητές και καθηγητές σε αυστριακά σχολεία, και αυτό το φθινόπωρο διαπίστωσε ότι περίπου ένας στους 250 ανθρώπους μολύνθηκε χωρίς συμπτώματα.

Τα μαζικά τεστ έχουν τα οφέλη τους. Ωστόσο, καταλαμβάνουν δυνητικά περιορισμένους πόρους και μπορεί να δώσουν μια ψευδή εικόνα, προειδοποιεί ο Δούκας του Μπέντζαμιν Ακόμη και οι πιο ακριβείς εξετάσεις μπορεί να χάσουν μολύνσεις σε πρώιμο στάδιο. «Οι παρεμβάσεις σας στη δημόσια υγεία πρέπει να υποθέτουν ότι όλοι έχουν μολυνθεί», λέει.

Αρκετές μελέτες στρέφονται σε τεστ για να ανιχνεύσουν μια άγνωστη μεταβλητή: εάν άτομα χωρίς συμπτώματα διαδίδουν το SARS-CoV-2 στο σχολείο. Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Charité του Βερολίνου, μια ομάδα συνεργάζεται με 48 σχολεία και ημερήσιες φροντίδες για να ελέγχουν τακτικά το προσωπικό, τους μαθητές και τα μέλη της οικογένειάς τους για ιούς και αντισώματα. Στο Νάσβιλ, μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο Vanderbilt κατεβαίνει κάθε 2 εβδομάδες σε ένα σχολείο, όπου τα παιδιά ηλικίας 4 ετών φτύνουν σε ένα φλιτζάνι και παραδίδουν το δείγμα τους. “Έχει σημασία ακόμη και αν ένα μικρό ποσοστό έχει ανιχνεύσιμο ιό στο σάλιο, αλλά δεν είναι συμπτωματικό και δεν εκδηλώνεται;” αναρωτιέται ο Ritu Banerjee, ένας από τους τρεις ειδικούς παιδιατρικών μολυσματικών ασθενειών που διεξάγουν τη μελέτη, μαζί με τη Sophie Katz και την Kathryn Edwards. Μέχρι στιγμής, αυτή και οι συνάδελφοί της έχουν συλλέξει τέσσερις παρτίδες με περισσότερα από 180 δείγματα η καθεμία και έχουν πραγματοποιήσει δοκιμές σε τρεις από αυτές. Εμφανίστηκε μια θετική περίπτωση σε κάθε παρτίδα και καμία δεν φάνηκε να έχει μολύνει κανέναν στο σχολείο.

Στο Μόντρεαλ, ο ειδικός για την παρακολούθηση της υγείας David Buckeridge και η ειδική παιδιατρικών μολυσματικών ασθενειών Caroline Quach-Thanh στο Πανεπιστήμιο McGill σχεδιάζουν ένα πείραμα σε δύο σχολεία. Θέλουν να μάθουν αν είναι ασφαλές να περιορίσουμε μια καραντίνα 14 ημερών για στενές επαφές σε 7 ημέρες με τεστ πριν επιστρέψουν στο σχολείο. Οι ερευνητές του Μόντρεαλ και του Νάσβιλ έχουν κάτι κοινό: τα παιδιά τους φοιτούν στα σχολεία που υποδέχτηκαν τους ερευνητές. Αυτή η σύνδεση, λέει ο Buckeridge, ήταν ζωτικής σημασίας για να καταστεί δυνατή η εργασία.

Θα πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία όσο εκτοξεύονται τα κρούσματα;

Το πρώιμο άνοιγμα των σχολείων δημιούργησε αισιοδοξία για την ασφάλεια. Ωστόσο, πολλοί ειδικοί προειδοποιούν ότι αυτή η εμπειρία έχει περιορισμένη σημασία για τις περιοχές υψηλής μετάδοσης σήμερα. «Οι περιοχές που άνοιξαν ξανά τα σχολεία την άνοιξη… είχαν πολύ, πολύ λίγο ιό να  κυκλοφορεί στην κοινότητα», λέει ο Matthew Oughton, γιατρός μολυσματικών ασθενειών στο McGill. Ωστόσο, η Δανία, για παράδειγμα, είχε περισσότερες από πέντε φορές περισσότερες περιπτώσεις την εβδομάδα όπως εκείνες της άνοιξης και η Γαλλία περισσότερες από 10 φορές. Οι αξιωματούχοι αντιμετωπίζουν δύσκολες αποφάσεις σχετικά με το εάν και πότε πρέπει να κλείσουν τα σχολεία.

Οι επιστημονικές αβεβαιότητες δεν βοηθούν. Οι αρχικές μελέτες έδειξαν ότι τα παιδιά κάτω των 10 ετών ήταν λιγότερο πιθανό από τα μεγαλύτερα και τους ενήλικες να κολλήσουν  και να μεταδώσουν τον SARS-CoV-2. Όμως νεότερα δεδομένα έχουν μπερδέψει την εικόνα. Τον Σεπτέμβριο, μια μελέτη οικογενειών εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης του Ηνωμένου Βασιλείου δεν βρήκε καμία διαφορά στην ευαισθησία ανά ηλικία. Οι έρευνες αντισωμάτων στη Βραζιλία και τη νότια Γερμανία ανέφεραν παρόμοια αποτελέσματα. Σε ένα παιδικό σταθμό στην Πολωνία, πέντε μικρά παιδιά, κανένα με συμπτώματα, προφανώς μόλυναν εννέα μέλη των οικογενειών τους. «Νομίζω ότι οι ασυμπτωματικές λοιμώξεις επέτρεψαν στα παιδιά να περνάνε απαρατήρητα από τα ραντάρ», λέει η Zoë Hyde, επιδημιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας, Περθ.

Ωστόσο, ορισμένες χώρες διαπιστώνουν ότι μπορούν να καταστέλλουν τον ιό ενώ τα σχολεία παραμένουν ανοιχτά. Στα μέσα Οκτωβρίου, η Ιρλανδία έκλεισε το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας ζωής, περιορίζοντας τους ανθρώπους σε απόσταση μέχρι 5 χιλιόμετρα από το σπίτι τους, αλλά η δια ζώσης εκπαίδευση συνεχίστηκε. Περίπου το ίδιο διάστημα, στην Ολλανδία έκλεισαν εστιατόρια, μπαρ και μουσεία αλλά κράτησαν τα σχολεία ανοιχτά. Και στις δύο χώρες, οι νέες περιπτώσεις έχουν μειωθεί σημαντικά.

Χωρίς σαφήνεια σχετικά με το ζήτημα της μετάδοσης στο σχολείο, τα σχολεία αναζητούν τις ενδείξεις  για το πότε πρέπει να ρίξουν την πετσέτα και να στραφούν σε εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Αξιωματούχοι στην Αϊόβα δεν θα εξετάσουν το κλείσιμο των τοπικών σχολείων έως ότου το ποσοστό θετικής δοκιμής ενός νομού υπερβεί το 15% ενώ η Νέα Υόρκη ανακοίνωσε σήμερα ότι έκλεισε τα σχολεία στο 3%. Άλλες περιοχές αναλύουν τα επίπεδα ιών σε γειτονιές από τις οποίες αντλεί δυναμικό ένα σχολείο. Οι αρχές του Βερολίνου επικεντρώνονται στο τι συμβαίνει μέσα σε ένα σχολείο, αξιολογώντας εβδομαδιαία τον αριθμό των νέων κρουσμάτων και των ατόμων σε καραντίνα.

Ο Χάιντ και ο Ντέιβιντ Ρούμπιν, επικεφαλής του PolicyLab στο Παιδικό Νοσοκομείο της Φιλαδέλφειας, πιστεύουν ότι τα σχολεία θα πρέπει πιθανώς να κλείσουν εάν υπάρχουν τόσες πολλές περιπτώσεις που η ανίχνευση επαφών στην κοινότητα δεν είναι πλέον εφικτή. Στην περιοχή της Φιλαδέλφειας, «το ίχνος επαφής καταρρέει», λέει ο Ρούμπιν. Στα μέσα Νοεμβρίου, με την αύξηση των ποσοστών μετάδοσης, συνέστησε στα σχολεία της περιοχής να εξετάσουν το ενδεχόμενο κλεισίματος, ειδικά για μεγαλύτερα παιδιά, έως τον Ιανουάριο του 2021.

Αν και οι αριθμοί μπορούν να προσφέρουν μια βάση, πολλοί λένε ότι οι αποφάσεις σχετικά με το άνοιγμα και το κλείσιμο σχολείων είναι τόσο ηθικές και πολιτικές όσο και επιστημονικές. «Δεν νομίζω ότι η σωστή ερώτηση είναι, σε ποιο σημείο κλείνουμε τα σχολεία», λέει ο Greer, του Πανεπιστημίου του Guelph. «Αντ ‘αυτού, τι πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε τα σχολεία ανοιχτά;»

Στο παράδειγμα που έθεσε η Ιρλανδία και η Ολλανδία, η Γαλλία, η Ισπανία και η Γερμανία έχουν κρατήσει τους μαθητές στις αίθουσες διδασκαλίας ενώ κλείνουν άλλα μέρη της δημόσιας ζωής. Ωστόσο, οι πόλεις των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της Βοστώνης και του Σαν Φρανσίσκο, έχουν καθυστερήσει ή έκλεισαν τα δημόσια σχολεία, χωρίς σημαντικές αναστολές στις επιχειρήσεις. «Πολλές σχολικές περιοχές δεν λαμβάνουν την υποστήριξη που χρειάζονται», συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης για μέτρα ασφαλείας, λέει η Meagan Fitzpatrick, μοντελοποιητής μολυσματικών ασθενειών στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Maryland.

Τελικά, συμπληρώνει, μόνο οι ερευνητές μπορούν να προσφέρουν πολλά. Μέχρι τα υποκατάστατα της πανδημίας, πιθανότατα με τη βοήθεια ενός εμβολίου, αξιωματούχοι, γονείς και δάσκαλοι αντιμετωπίζουν ερωτήσεις που δεν εμπίπτουν στην επιστήμη: «Τι εννοείς με τον όρο ασφαλής; Και ποια επίπεδα κινδύνου είστε διατεθειμένοι να αποδεχτείτε για το άνοιγμα του σχολείου σας; ”

Πηγή: sciencemag.org

Μετάφραση: antapocrisis

Ανοιχτά σχολεία τώρα, ή να χαθεί η χρονιά;

Το αν πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία, όταν το συρρικνωμένο από τις μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές σύστημα ελέγχου, πρόληψης και περίθαλψης έχει κλατάρει, είναι ένα υπαρκτό δίλημμα.

Το να λέει όμως ο πρωθυπουργός ότι η τηλεκπαίδευση πάει καλά και ότι είναι …παρακαταθήκη για την ψηφιακή εκπαίδευση, και ότι επιπλέον πρώτα θα ανοίξει το λιανεμπόριο και μόνο από το Γενάρη θα ανοίξουν τα σχολεία, είναι ενδεικτικό των κριτηρίων της κυβέρνησης.

Το να ισχυρίζεται ο κ. Πέτσας ότι «τις τελευταίες εβδομάδες η τηλεκπαίδευση λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά» και ταυτόχρονα να ανακοινώνει ότι έως 7 Ιανουαρίου τα σχολεία δε θα ανοίξουν, αλλά θα ανοίξουν εκκλησίες, κομμωτήρια και εμπόριο, είναι μια τραγική επιβεβαίωση της αντίληψης, των αρχών και των αξιών αυτής της κυβέρνησης.

Σε Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία κ.α. υπάρχουν μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας παρόμοια με τη χώρα μας, ωστόσο τα σχολεία – και ειδικά η πρωτοβάθμια εκπαίδευση – έχουν μείνει ανοικτά. Κι αυτό γιατί αναγνωρίζουν το προφανές. Ότι η τηλεκπαίδευση δε λειτουργεί και ότι η μοναδική παρακαταθήκη που θα αφήσει δεν είναι κάποια «ψηφιακή εκπαίδευση» αλλά αυξημένα μαθησιακά προβλήματα, χαμηλή κοινωνικοποίηση, ψυχολογικά βάρη και ένταση των ανισοτήτων.

Μόνο ο κ. Μητσοτάκης, ακολουθώντας την πτωχοπροδρομική βαλκανική οπτική σύμφωνα με την οποία η καινοτομία συνίσταται στη χρήση ηλεκτρονικών γκάτζετ, βλέπει ψηφιακές  ευκαιρίες.

Το δίλημμα όμως είναι υπαρκτό. Μπορούν να ανοίξουν τα σχολεία με την παρούσα κατάσταση στην πανδημία;

Οι προαναφερθείσες ευρωπαϊκές χώρες εμφανίζουν τις τελευταίες μέρες παρόμοια ήπια κάμψη στη διασπορά της πανδημίας με την Ελλάδα. Δηλαδή έχουμε επιδημιολογικά μια παρόμοια συμπεριφορά με την Ελλάδα, παρόλο που τα σχολεία εκεί παρέμειναν ανοικτά.

Δεν υπερασπιζόμαστε αυτό το μοντέλο, καθώς η πολιτική που ακολουθείται πανευρωπαϊκά είναι μια προσπάθεια συγκράτησης της πανδημίας στα όρια των συστημάτων υγείας. Δεν ακολουθείται μια πολιτική εξάλειψης της πανδημίας και διάσωσης ανθρώπινων ζωών. Κάτι τέτοιο απαιτεί ισχυρή κρατική παρέμβαση, ισχυρά συστήματα ελέγχου και πρόληψης, ισχυρό δημόσιο τομέα. Η θνήσκουσα Ευρώπη δεν θυσιάζει τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού για να εξαλείψει την πανδημία.

Με δεδομένο αυτό το πλαίσιο και με βάση ότι δεν έχουν υιοθετηθεί επιθετικά «ασιατικά» μοντέλα ελέγχου της πανδημίας οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν, ανάμεσα στα άλλα, ανοικτά τα σχολεία.

Η Ελλάδα όχι.

Ωστόσο δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο τελικά επιδρούν τα σχολεία στην κάμψη ή έξαρση της πανδημίας, γιατί δεν υπάρχουν ασφαλή δεδομένα. Αν και υπάρχουν έρευνες που υποστηρίζουν ότι η συμβολή είναι μικρή.

Το εξοργιστικό όμως είναι ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι η ανησυχία σε ότι αφορά τη συμβολή των σχολείων στα κρούσματα δεν έχει να κάνει με τα ίδια τα σχολεία και την ενδοσχολική μετάδοση αλλά τα κρούσματα που έρχονται απ’ έξω!

Στα σχολεία δεν κολλάει ιδιαίτερα, στην Ερμού όμως κολλάει, άρα η κυβέρνηση ανοίγει την Ερμού και όχι τα σχολεία!

Ξεκάθαρο.

Αυτό που είναι σαφές είναι ότι η διασπορά παραμένει έντονη γιατί σε αυτό το «επιλεκτικό» λοκντάουν, η οικοδομή, οι βιομηχανίες, οι μεταφορές, ήταν και είναι οι βασικές πηγές διάδοσης του ιού. Δεν ήταν τα σχολεία και αυτό αποδείχθηκε με την εξαιρετικά αργή κάμψη των κρουσμάτων.

Γι’ αυτές όμως τις δραστηριότητες δεν προβλέπεται η παραμικρή πολιτική ελέγχου. Ούτε μαζικά τεστ, ούτε μέτρα για το συγχρωτισμό, ούτε ιχνηλάτιση. Ξέρουμε ότι το λιανεμπόριο που θα ανοίξει τις γιορτές θα φέρει νέα αύξηση στην διασπορά.

Τα σχολεία λοιπόν δε μένουν κλειστά για να σωθούν ανθρώπινες ζωές, αλλά πρώτον γιατί η κυβέρνηση αδιαφορεί για τη δημόσια εκπαίδευση και δεύτερον γιατί αποτελείται από ένα πολιτικό προσωπικό που δεν έχει και δεν θέλει να αποκτήσει την παραμικρή συνείδηση για το φιάσκο της τηλεκπαίδευσης, ειδικά στις πιο φτωχές περιοχές και τους πιο αδύναμους μαθητές.

Αυτό που ξέρουμε επίσης είναι ότι αν στα σχολεία είχαμε κάποια κρούσματα το Νοέμβριο, αυτά θα είναι πολλαπλάσια τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο. Ξέρουμε ότι με τη χαλάρωση των Χριστουγέννων, η διασπορά θα αυξηθεί. Ξέρουμε ότι με τα συγκεκριμένα μέτρα «επιλεκτικού» λοκ ντάουν και με ανύπαρκτους μηχανισμούς τεστ και ιχνηλάτισης, το τρίτο κύμα θα είναι ακόμα σφοδρότερο και ότι τα κρούσματα δε θα πέσουν ποτέ στα 500 όπως έχουν βάλει όριο διάφοροι «ειδικοί» για να δώσουν θετική εισήγηση για το άνοιγμα των σχολείων.

Άρα χρειάζεται μια πολιτική απόφαση.

Τελείωσε η σχολική χρονιά;

Είτε θα βασανίζουμε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς με το ανέκδοτο της τηλεκπαίδευσης μέχρι την Άνοιξη, προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στους μαθητές, είτε θα αναληφθεί το ρίσκο για το άνοιγμα των σχολείων με όσο το δυνατόν περισσότερα μέτρα όπως τεστ, ιχνηλάτιση, σπάσιμο τμημάτων.

Θα πει κάποιος, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν τα έκανε αυτά 8 μήνες, θα τα κάνει τώρα;

Ας δοθεί τότε μια καθαρή απάντηση.

Οι «ειδικοί» πήγαν από 1 Δεκεμβρίου στις 7, μετά στις 14 για να πάνε μετά Γενάρη και όταν φουντώσει η πανδημία στις γιορτές να πουν από Φλεβάρη και μετά βλέπουμε. Όλοι γνωρίζουν ότι το τρίτο κύμα θα είναι πιο σφοδρό. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη έως την Άνοιξη.

Γιατί λοιπόν πρέπει να κοροϊδευόμαστε;

Το ερώτημα δεν είναι ανοιχτά ή κλειστά σχολεία για μερικές ακόμα βδομάδες. Το ερώτημα είναι ανοιχτά σχολεία τώρα ή να χαθεί επί της ουσίας η χρονιά;

Αφού δεν πήραν τα μέτρα που έπρεπε όλο αυτό το διάστημα για την πρώτη επιλογή, ας σταματήσουν να παίζουν με τις ημερομηνίες και ας περιορίσουν τη ζημιά.

Και το πρώτο ζητούμενο σε αυτή την κατάσταση είναι να γίνει πλατιά γνωστό και σαφές ότι η τηλεκπαίδευση δεν λειτουργεί. Όχι μόνο δεν λειτουργεί, αλλά έτσι όπως γίνεται κάνει ζημιά. Οι πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, Γ. Κορμά και μια πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κάνουν γνωστό αυτό που ζει κάθε εκπαιδευτικός και ελληνική οικογένεια.

Χαρακτηριστικά ο κ. Κόρμας σημείωσε πως η Ελλάδα, είναι από τις ελάχιστες -αν όχι η μόνη- χώρες στην Ευρώπη, όπου έκλεισαν τα σχολεία και στις μικρές ηλικίες, τονίζοντας πως σε όλες οι υπόλοιπες, παρά το γεγονός πως ορισμένες έχουν σοβαρότερο επιδημιολογικό φορτίο από εμάς, τα κράτησαν ανοιχτά. Σημείωσε τη βαθιά ανησυχία ότι τα παιδιά εξοικειώνονται με την οθόνη, ότι αυτό τους ανησυχεί πάρα πολύ, εστίασε στο πρόβλημα που ανακύπτει στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών η οποία επηρεάζεται πάρα πολύ από τα κλειστά σχολεία και ήταν σαφής ότι πάνω από 25 λεπτά και με δίωρα και τρίωρα διαλείμματα, η χρήση ταμπλέτας ή οθόνης υπολογιστή για τα μικρά παιδιά είναι σοβαρό θέμα υγείας.

Τηλεκπαίδευση με πλήρες ωράριο και επί μήνες, είναι επικίνδυνη για τη δημόσια (ψυχική) υγεία και ατελέσφορη για τη δημόσια παιδεία. Δεν είναι μια «αποτελεσματική εκπαιδευτική διαδικασία» όπως νομίζουν οι Πέτσας, Μητσοτάκης, Κεραμέως. Τα ψυχολογικά προβλήματα σε παιδιά και εφήβους θα αυξηθούν εκθετικά. Μαθησιακά μόνο οι άριστοι μαθητές κρατιούνται κάπως. Οι υπόλοιποι μαθητές μαθησιακά θα πάνε ακόμα πιο πίσω και από το σημείο που βρίσκονταν 5-6 μήνες πριν. Και αυτό δεν το λένε κάποιοι τεχνοφοβικοί. Το λένε οι κατεξοχήν αρμόδιοι.

Το γεγονός ότι υπάρχει μια μικρή μειοψηφία εκπαιδευτικών, συνήθως συγκεκριμένων πολιτικών πεποιθήσεων, που πανηγυρίζει για τις βιντεοδιαλέξεις μέσω webex και δεν ενοχλείται από την υποβάθμιση της μαθησιακής διαδικασίας και την υποβάθμιση των γνωστικών στόχων, δεν εκφράζει τίποτα άλλο από τη δυσανεξία -που δυστυχώς έχει- στη ζωντανή επαφή με τα παιδιά.

Για να μη χαθεί η χρονιά θα πρέπει να υπάρξουν, έστω τώρα, μέτρα.

Με μείωση της ύλης και με προετοιμασία δραστικών μέτρων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για να χαλαρώσει η πίεση στους μαθητές της Γ’ Λυκείου.

Με έστω εκ περιτροπής διδασκαλία σε μικρά τμήματα, αφού πρωθυπουργός και υπουργοί είναι και εμμονικοί ενάντια στο δημόσιο και ανάξιοι να οργανώσουν τα σχολεία σε καιρό πανδημίας.

Με μαζικά τεστ και ιχνηλάτιση.

Με δραστική μείωση των ωρών του μαρτυρίου της τηλεκπαιδευσης.

Με ασφαλές άνοιγμα χώρων αθλητισμού για τους μαθητές.

Δεν αναφερόμαστε στα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση από το Σεπτέμβριο. Έχει γίνει σαφές ότι η ιδεοληψία τους είναι πιο ισχυρή από την κοινή λογική.

Μιλάμε για μέτρα που μπορούν να πάρουν ακόμα και αυτοί.

Αρκεί να μην μπερδεύουν το play station με τη μαθησιακή διαδικασία.

Δώδεκα συν ένας λόγοι εναντίωσης στην αστυνομία των ΑΕΙ

Γιατί δεν πρέπει να προχωρήσει το σχέδιο της κυβέρνησης για πανεπιστημιακή αστυνομία:

  • Είναι απαράδεκτο εν μέσω πανδημίας η κυβέρνηση να νομοθετεί για ένα τόσο σοβαρό και ευαίσθητο θέμα.
  • Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η εγκληματικότητα στους χώρους των πανεπιστημίων στην Ελλάδα βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα και μάλιστα κάτω από τα αντίστοιχα ξένων χωρών.
  • Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η εγκληματικότητα στους χώρους των πανεπιστημίων στην Ελλάδα βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με τους υπόλοιπους κοινωνικούς χώρους.
  • Η εμπειρία και οι επιστημονικές μελέτες των ξένων πανεπιστημίων που έχουν ειδική αστυνομία δείχνει ότι καθόλου δεν έχει μειωθεί η εγκληματικότητα (πχ. βιασμοί, σεξουαλικές επιθέσεις κλπ).
  • Η εισαγωγή της αστυνομίας ως παράγοντα διαχείρισης της πανεπιστημιακής ζωής σημαίνει την αντισυνταγματική, πραξικοπηματική αναίρεση της Πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης.
  • Η κυβέρνηση επικαλείται το παράδειγμα του Κέμπριτζ. Ας το ακολουθήσει στη χρηματοδότηση και στις υποδομές – όχι στην αστυνόμευση.
  • Σε περίπτωση διάπραξης εγκλήματος η αστυνομία είχε (ακόμη και όταν ίσχυε ο νόμος για το άσυλο) τη δυνατότητα παρέμβασης.
  • Η παρουσία αστυνομίας στα ΑΕΙ θα δημιουργήσει από μόνη της εντάσεις και αντιπαραθέσεις με κίνδυνο τη λειτουργία των πανεπιστημίων.
  • Η παρουσία αστυνομίας στα ΑΕΙ θα χρησιμοποιηθεί για την περιστολή των θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων της συνάθροισης, της διαμαρτυρίας ακόμη και της ελευθερίας του λόγου, εγκαινιάζοντας πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων.
  • Οι 1000 (ή και παραπάνω) προσλήψεις αστυνομικών στις οποίες θέλει να προχωρήσει η κυβέρνηση, θα αποτελέσουν ένα πελατειακό, ρουσφετολογικό μηχανισμό αφού θα γίνουν με έκτακτες διαδικασίες.
  • Τα πανεπιστήμια έχουν ανάγκη από κονδύλια για καθηγητές, υποδομές, διοικητικό προσωπικό, όχι για αστυνόμους.
  • Οι αστυνομικοί αυτοί δεν θα έχουν ούτε τη στοιχειώδη μόρφωση και εκπαίδευση που έχουν οι συνάδελφοί τους απόφοιτοι των οικείων σχολών, με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτό.
  • Είναι ζήτημα Δημοκρατίας. Μας αφορά όλους.

Πηγή: infowar.gr

Μήπως η Όλγα να διατάξει ΕΔΕ και για την Ευαγγελία;

Η Ευαγγελία ήταν βοηθός ακτινολόγου στο Νοσοκομείο της Νάουσας. Ήταν, και δεν είναι πια, γιατί δύο μέρες πριν, έχασε τη μάχη με τον κορωνοϊό. Σπούδασε ακτινολογία και εργαζόταν με τον λειψό μισθό και με τον αυξημένο κίνδυνο που αντιμετωπίζει κάθε εργαζόμενος στο ΕΣΥ.

Η Όλγα είναι διοικήτρια του νοσοκομείου Άγιος Σάββας. Ήταν διοικήτρια νοσοκομείων και στον παρελθόν (Αγία Όλγα, Παμμακάριστος) και θα είναι και στο μέλλον, μην έχετε καμιά αμφιβολία για αυτό. Έχει σπουδάσει νηπιαγωγός αλλά εδώ και μια ολόκληρη δεκαετία το επάγγελμά της είναι «διοικήτρια νοσοκομείου». Νωρίτερα, το επάγγελμά της ήταν «αποσπασμένη σε βουλευτικό γραφείο».

Η Ευαγγελία έδινε τη μάχη ενάντια στην πανδημία προσφέροντας υγειονομικές υπηρεσίες από το πόστο της. Έκανε αυτό που κάνουν χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι γιατροί, νοσηλευτές, βοηθητικό προσωπικό στα νοσοκομεία της χώρας.

Η Όλγα διέταξε πειθαρχικό έλεγχο εναντίον τριών γιατρών του νοσοκομείου της γιατί νόσησαν από την ασθένεια. Έκανε αυτό που φαίνεται (και είναι) προκλητικό, ανήκουστο, εξοργιστικό, πέρα από κάθε ηθικό όριο.

Η Ευαγγελία φορούσε μάσκα προστασίας ακόμα και σε συνθήκες αφόρητης ζέστης στο νοσοκομείο της. Ζητούσε να φορούν όλοι μάσκα και να τηρούν αυστηρά τους υγειονομικούς κανόνες.

Η Όλγα αποφάσισε ότι είναι προτιμότερο να ενοχοποιήσει τους γιατρούς αντί να διασφαλίσει μέτρα και πρωτόκολλα προστασίας ή να πετύχει την επαρκή στελέχωση του νοσοκομείου που «διοικεί».

Η Ευαγγελία έσκυβε το κεφάλι μπροστά στο καθήκον και έπεφτε με τα μούτρα στη μάχη και ας ήταν μια «βοηθός ακτινολόγου». Δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ό,τι κάνουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο ΕΣΥ.

Η Όλγα δεν έσκυψε το κεφάλι μπροστά στην ντροπή, κι ας είναι μια κατ’ επάγγελμα «διοικήτρια νοσοκομείου». Αντί να ζητήσει συγνώμη από τους γιατρούς που νόσησαν, τους κάλεσε σε πειθαρχικό έλεγχο. Δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ό,τι κάνει το υπηρετικό προσωπικό της εξουσίας για να παραμείνει για πάντα υπηρετικό προσωπικό της εξουσίας.

Η Όλγα, ως λαμπρό δείγμα της κάστας που σιτίζεται συνήθως από τον κρατικό κορβανά, παριστάνοντας ότι είναι υπόδειγμα εργατικότητας, σπουδών, καινοτομίας και αριστείας, θα όφειλε να διατάξει πειθαρχικό έλεγχο και για την Ευαγγελία που νόσησε και πέθανε.

Άλλωστε ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει για να κρυφτούν οι ευθύνες της πολιτικής και διοικητικής ηγεσίας του συστήματος υγείας, πέρα από το να πέφτει το «φταίξιμο» συστηματικά και συντεταγμένα στην κοινωνία, στην ατομική ευθύνη, εσχάτως και στους γιατρούς;

Η Ευαγγελία πέθανε χωρίς να βρει θέση σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Δεν ήταν Υπουργός, αρχιεπίσκοπος, μεγαλόσχημος, μέλος της άρχουσας τάξης της χώρας αυτής, για να βρεθεί άμεσα και γρήγορα κλίνη ΜΕΘ. Ήταν μια απλή και ταπεινή υγειονομικός που ξεψύχησε διασωληνωμένη εκτός ΜΕΘ, αναζητώντας διακομιδή. Δεν πρόλαβε.

Η Ευαγγελία στις 19 Αυγούστου έγραφε ότι «κουράστηκα, ίδρωνα πολύ αλλά δεν την έβγαλα την μάσκα. Ξέρεις γιατί; Γιατί κουράστηκα και θέλω να τελειώνω με τον ιό».

Η Ευαγγελία τη μάχη με τον ιό δεν την κέρδισε.

Ως κοινωνία τη μάχη με τον ιό μπορεί να την κερδίσουμε.

Αλλά για να κερδίσουμε τη μάχη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη δημόσια υγεία και το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, πρέπει να τελειώσουμε με έναν κόσμο που μια Όλγα θα κάνει ΕΔΕ σε μια Ευαγγελία και να χτίσουμε έναν κόσμο που οι Ευαγγελίες θα στρώνουν τις Όλγες σε πραγματικά χρήσιμες για την κοινωνία δουλειές.

Κι ας μην αρκούν αυτές οι δουλειές για Mini Cooper και Louis Vuitton.

Το Σύνταγμα ως θερμοσίφωνας

Μεταμεσονύχτια ώρα, κατά το συνήθειο όσων μεθοδεύουν πραξικοπήματα, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ (τεύχος Β’, 5344/4-12-2020) η κυβερνητική απαγόρευση όλων των συναθροίσεων σε ολόκληρη την επικράτεια την 6η Δεκεμβρίου. Η απαγόρευση υπογράφεται από τον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας και αποτελεί κατ’ ουσία επανάληψη της απαγόρευσης που είχε τεθεί σε ισχύ το τετραήμερο 15-18 Νοεμβρίου.

Με την απαγόρευση αυτή, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συνολικά αναστείλει το άρθρο 11 του Συντάγματος επί 5 ολόκληρες ημέρες τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους: το Σύνταγμα προβλέπει την αναστολή ισχύος άρθρων του κατ’ απόλυτη εξαίρεση, για χρονικό διάστημα που δεν ξεπερνά τις 15 ημέρες, μόνον με τη διαδικασία του άρθρου 48 (Κατάσταση πολιορκίας), φυσικά με απόφαση της Βουλής και όχι του Αρχηγού της ΕΛΑΣ (δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας).

Η δε αντιμετώπιση του δικαιώματος στη συνάθροιση είναι χαρακτηριστική: το δικαίωμα υπάρχει όταν δεν χρησιμοποιείται! Όταν όμως “πιθανολογείται σφοδρά” ότι θα πραγματοποιηθούν συναθροίσεις (όπως αναφέρει η απαγόρευση για την 6η Δεκεμβρίου), το σχετικό άρθρο του Συντάγματος αναστέλλεται. Πρόκειται για τη θεώρηση του Συντάγματος ως θερμοσίφωνα, τον οποίον ανοιγοκλείνεις κατά βούληση.

Δεν είναι τυχαία η συμπερίληψη της επίκλησης του ά. 11 της ΕΣΔΑ στη νέα απαγόρευση: οι διεθνείς αντιδράσεις που υπήρξαν απέναντι στην προηγούμενη αναστολή του α. 11 του Συντάγματος, όπως για παράδειγμα η ταπεινωτική ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας, πλήγωσαν το κύρος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ειδικά σε μια περίοδο αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Ώρα είναι τώρα να ακουστεί διεθνώς ότι στην Ελλάδα τα συνταγματικά δικαιώματα αντιμετωπίζονται κατ’ αναλογία με τις πρακτικές Ερντογάν…

Η απαγόρευση εξεδόθη κατόπιν “της από 2.12.2020 εισήγησης της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19”. Θυμίζουμε ότι, στην προηγούμενη απαγόρευση, χρησιμοποιήθηκε παλιότερη (και όχι ad hoc) γνώμη της Επιτροπής (με ημερομηνία 4/11, ενώ η απαγόρευση ίσχυσε για τις 15/11). Σε κάθε περίπτωση, η εισήγηση της Επιτροπής πρέπει να δημοσιοποιηθεί. Δεν είναι δυνατόν να αναστέλλονται άρθρα του Συντάγματος με μυστικές εισηγήσεις. Εξάλλου, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο κ. Μαγιορκίνης είχε χαρακτηρίσει “πολιτική απόφαση” την προηγούμενη κυβερνητική απαγόρευση.

Ο λόγος της απαγόρευσης που επικαλείται ο Αρχηγός της ΕΛΑΣ είναι η “προστασία της δημόσιας υγείας”. Εδώ υπάρχουν δύο σοβαρά ζητήματα: αφενός, δεν έχουν περάσει λίγες μέρες αφότου ο πολιτικός του προϊστάμενος κ. Χρυσοχοϊδης είχε δηλώσει ότι ο ιός δεν μεταδίδεται σε εξωτερικούς χώρους. Πρόκειται για τον απόλυτο εξουσιαστικό κυνισμό, που διαστρέφει την πραγματικότητα ανάλογα με τις ανάγκες της συζήτησης (εν προκειμένω, η δήλωση αφορούσε την υγεία των αστυνομικών). Αφετέρου, δεν εξηγείται σε τι θα διακινδύνευε τη δημόσια υγεία το κάλεσμα για απόδοση τιμής στο σημείο της δολοφονίας του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, με ρητή μάλιστα αναφορά σε χρήση μάσκας και τήρηση αποστάσεων. Πρόκειται για βάναυση παραβίαση κάθε έννοιας αναλογικότητας.

Το κάλεσμα για μια εκδήλωση που να τιμά τη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου αγκαλιάζεται πλατιά: πάνω από δύο χιλιάδες συμπολίτισσες και συμπολίτες μας έχουν ήδη υπογράψει, ενώ με την υπογραφή της μας τίμησε και η Μάγδα Φύσσα. Οι οικείοι, οι φίλοι και οι καθηγητές του Αλέξη θα στερηθούν φέτος τη δυνατότητα να πάνε στο σημείο της δολοφονίας και να αφήσουν ένα λουλούδι. Η κρατική απαγόρευση προς αυτούς τους ανθρώπους αποτελεί συνέχεια της σφαίρας του Κορκονέα.

Πέραν τούτων, όσα έχουμε πει για την αντισυνταγματικότητα της απαγόρευσης της 17 Νοέμβρη ισχύουν στο ακέραιο και για την παρούσα απαγόρευση.

Σε κάθε περίπτωση, όταν η αστυνομία περικυκλώνει έναν χώρο, μπορούμε απλούστατα να τον περιτριγυρίσουμε, στα πλαίσια πάντοτε της σωματικής μας άσκησης μαζί με δύο ακόμα φίλους μας. Το έχουμε ξανακάνει.

Φοβάστε την 6η Δεκεμβρίου γιατί δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη

Κύριε Χρυσοχοΐδη,

Οργανώσατε σχέδιο αποκλεισμού των δρόμων γύρω από το μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και όλα αυτά τα κάνετε, για να μας προστατέψετε, για να προστατέψετε εμένα, που ανήκω σε ευπαθή ομάδα.

Πράγματα ανήκω σε ευπαθή, σε πολύ ευπαθή ομάδα, με τη σημασία που δίνετε εσείς. Αλλά ανήκω και σε μια άλλη πολύ ευπαθή ομάδα με τη σημασία του ευ πάσχω, αλλά και του ευ πράττω, σημασίες που εσείς αγνοείτε. Ευ πάσχω και ευ πράττω, κύριε Χρυσοχοΐδη, γιατί νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τους συνανθρώπους μου και όλη την κοινωνία, για τους νεκρούς κάθε μέρα, για τους άρρωστους, για το νοσηλευτικό προσωπικό, για τα παιδιά που είναι κλεισμένα στο σπίτι, για τους άνεργους και τους σκληρά εργαζόμενους, για όλους εκείνους για τους οποίους δεν προβλέπεται κρεβάτι στον 9ο όροφο του Ευαγγελισμού, ούτε C 130.

Εγώ ανήκω σε ευπαθή ομάδα, δεν φωτογραφίζομαι ημίγυμνος, για να επιδεικνύω τα κάλλη μου, ούτε είμαι κομψός, ούτε ντύνομαι κομψά. Ένας γέρος είμαι, που νοιάζεται για τους γύρω του. Βλέπετε, εγώ δεν φορώ άμφια, δεν είμαι ο πρωθυπουργός, για να βγάζω ομαδικές φωτογραφίες χωρίς μάσκα, δεν είμαι κανένας περιφερειάρχης, για να συγχρωτίζομαι με άλλους ανθρώπους και να τους αγγίζω, ενώ είμαι θετικός στον ιό. Τίποτε από όλα αυτά. Ένας γέρος δάσκαλος είμαι που πενθεί για τη δολοφονία του μαθητή του, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ένας γέρος δάσκαλος είμαι που δεν βγαίνει από το σπίτι του, παρά μόνο για να πάει με μάσκα στο γειτονικό φαρμακείο και την Κυριακή θα πάει στο μνημείο του Αλέξανδρου.

Είπε ο κυβερνητικός σας εκπρόσωπος (και ο άλλος…) ότι μπορούμε να πάμε για περίπατο στην Πάρνηθα, γιατί είναι στην Αττική. Στην Αράχωβα δεν μπορούμε να πάμε, γιατί είναι εκτός Αττικής, αλλά μπορούμε να πάμε στην οδό Αραχώβης και να κατηφορίσουμε. Στο Μεσολόγγι δεν μπορούμε να πάμε, αλλά μπορούμε να περπατήσουμε στην οδό Μεσολογγίου.

Αλλά εσείς δεν είστε διατεθειμένος να μας το επιτρέψετε. Όχι για να μας προστατέψετε, αλλά γιατί φοβάστε. Φοβάστε την 6η Δεκεμβρίου και θέλετε να την εξαφανίσετε από το ημερολόγιο. Φοβάστε γιατί δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη, φοβάστε γιατί η αστυνομική αυθαιρεσία μεγαλώνει συνεχώς. Φοβάστε γιατί ήδη έχουν υπογράψει 2000 άνθρωποι και υπογράφουν συνεχώς. Φοβάστε, γιατί εκτός από τη Μάγδα Φύσσα έχει υπογράψει και ο πατέρας του Βασίλειου Μάγγου. Φοβάστε, γιατί ούτε ευ πάσχετε, ούτε ευ πράττετε.

Ένα Μάτι την ημέρα. Θα πληρώσει κανείς;

Έκλεισαν σήμερα δύο εβδομάδες από τότε που οι απώλειες από κορωνοϊό στην Ελλάδα φτάνουν σχεδόν καθημερινά σε τριψήφιο νούμερο. Η χώρα πληρώνει κάθε μέρα ένα Μάτι σε φόρο θανάτου. Μόνο που κανείς δεν δίνει λόγο για την εξέλιξη του δεύτερου κύματος της τραγωδίας. Ουδείς αναλαμβάνει ευθύνη. Και ουδείς αναζητά ευθύνη.

Το Μάτι και οι νεκροί του έγιναν σημαία της προεκλογικής αντιπαράθεσης της σημερινής κυβέρνησης. Αλλά τα καθημερινά τριψήφια νούμερα θανάτων επί πανδημίας, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με άλλες πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις, δεν συσχετίζονται με την παραμικρή πολιτική ευθύνη. Πράγμα πρωτοφανές.

Δεν φταίει μόνο η εκτός κάθε ορίου αστικής δημοκρατίας κατάσταση στα ΜΜΕ που λειτουργούν ως εκτελεστές επικοινωνιακών συμβολαίων για τον Μητσοτάκη. Φταίει και η αντιπολίτευση -σύσσωμη η αντιπολίτευση- που δεν τολμά να ζητήσει παραιτήσεις και να αναδείξει πολιτικές ευθύνες.

Χτίζεται με αυτόν τον τρόπο ένα πέπλο “αντικειμενικότητας” και “αναπόφευκτου” που μετατρέπει την πανδημία σε φυσικό γεγονός.

Μεταμφιέζεται η εξελισσόμενη τραγωδία και οι χειρισμοί που την προκάλεσαν σε φυσική εξέλιξη που δεν μπορεί να αποφευχθεί, σε φόρο αίματος που δεν μπορούμε παρά να πληρώσουμε παθητικά και σιωπηλά.

Η κοινωνία εθίζεται στο να παρακολουθεί καθημερινά αρνητικά ρεκόρ να καταρρίπτονται, πεισμένη κι αυτή, ότι όλα είναι αντικειμενικά και μοιραία.

Αυτή η διακομματική αποδοχή των “αναπόφευκτων” απωλειών αθωώνει τις προφανείς ευθύνες. Τις κυβερνητικές ευθύνες διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και τις ευρύτερες πολιτικές ευθύνες όσων επί χρόνια αδιαφόρησαν για τη θωράκιση της δημόσιας υγείας.

Οι απολογητές της κυβέρνησης Μητσοτάκη συγκρίνουν διαρκώς τη χώρα με τις χειρότερες καταστάσεις στην Ευρώπη.

Αποκρύβουν ότι πέρα από την Ευρώπη υπάρχουν πολλές χώρες, από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι την Ιαπωνία και από τη Νότια Κορέα μέχρι την Κούβα που απέδειξαν ότι η πανδημία δεν είναι φυσικό φαινόμενο που αφήνει τα κράτη μοιραία και άβουλα. Απέδειξαν πολύ περισσότερο ότι υπάρχουν πολιτικές αντιμετώπισής της που δεν οδηγούν σε εκατόμβες νεκρών.

Αποκρύβουν ακόμα ότι ακόμα και στην Ευρώπη να παραμείνουμε, η Ελλάδα ξεπέρασε πολύ γρήγορα χώρες όπως η Γερμανία, η Νορβηγία, η Κύπρος σε συνολικό αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού από την αρχή της πανδημίας. Και αν εστιάσουμε στην τελευταία περίοδο, η Ελλάδα ξεπέρασε χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Σουηδία, η Ισπανία σε αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού.

Καμιά ευθύνη δεν υπάρχει για αυτές τις μακάβριες επιδόσεις;

Η Ελλάδα στις 3 Δεκεμβρίου κατέγραψε το θλιβερό προνόμιο να είναι η χειρότερη χώρα στον κόσμο σε ρυθμό αύξησης των θανάτων από Covid-19, καθώς διπλασιάστηκαν οι συνολικές απώλειες μέσα σε 14 ημέρες.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα πρώτο κύμα επί της ουσίας δεν υπήρξε, κάνει την κυβερνητική διαχείριση του δεύτερου κύματος, ακόμα πιο τραγική.

Οι απολογητές της κυβέρνησης δεν διστάζουν να συγκρίνουν τη χώρα που σχεδόν εκμηδένισε τα κρούσματα τον Ιούνιο, με χώρες που μετρούσαν δεκάδες χιλιάδες νεκρούς ήδη από πριν το καλοκαίρι.

Μόνο που με αυτόν τον τρόπο φανερώνουν τις ακόμα βαρύτερες ευθύνες που φέρει η κυβέρνηση για το πώς άνοιξε εγκληματικά τον τουρισμό, πώς δεν ετοίμασε τον παραμικρό μηχανισμό ελέγχου, ιχνηλάτησης, απομόνωσης, πώς άφησε τα νοσοκομεία σε καθεστώς διάλυσης και υποστελέχωσης για να μπορέσει να ενισχύσει το ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της υγείας.

Όλα αυτά συνιστούν βαριές πολιτικές, και ίσως και ποινικές ευθύνες.

Ο Μητσοτάκης εκλέχτηκε πατώντας πάνω στο Μάτι.

Το γεγονός ότι κάθε μέρα έχουμε ένα ισοδύναμο Μάτι σε νεκρούς από την πανδημία, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Το ότι δεν αποφεύχθηκε, είναι αντικειμενική πολιτική ευθύνη. Μόνο που για αυτήν δεν μιλά κανείς.

Και όχι, το να μιλάς για τους νεκρούς της πανδημίας και να αναδεικνύεις τις προφανέστατες πολιτικές ευθύνες, δεν συνιστά τυμβωρυχία. Το ανάποδο. Συνιστά δικαίωση.

Τυμβωρυχία είναι οι πανηγυρισμοί υπουργού της κυβέρνησης για τον μέχρι τώρα αριθμό νεκρών στη χώρα.

Τυμβωρυχία είναι να κάνεις σημαία τη Μαρφίν και το Μάτι για να κερδίσεις εκλογές.

Τυμβωρυχία είναι να μπουκώνεις με χρήμα τα κανάλια για να κάνουν υπερ-αφιερώματα στο εμβόλιο, στον εθελοντισμό, στις δωρεές ιδιωτών και σε οτιδήποτε άλλο σκαρφιστούν θλιβεροί γελωτοποιοί, ώστε να μην αναδεικνύονται οι εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες.

Τυμβωρυχία είναι να κλείνεις ένα μήνα από το λοκ ντάουν και ακόμα να ανοίγεις μαζικά τάφους στη Βόρεια Ελλάδα.

Ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που υπηρέτησε τα μνημόνια, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη απογύμνωση του δημόσιου τομέα πρόληψης και υγείας, οφείλει να δώσει λόγο.

Μια κυβέρνηση που μισεί τόσο πολύ τη δημόσια υγεία, που δεν έκανε τίποτα για να αποφευχθούν οι τραγικές διαστάσεις του δεύτερου κύματος της πανδημίας, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το επικοινωνιακό κεφάλαιο του επικεφαλής της, ακόμα και σε βάρος χιλιάδων νεκρών, οφείλει να δώσει λόγο.

Να πληρώσει για την ευθύνη που αντικειμενικά έχει.

Και αν δεν το ζητήσουν αυτό τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ας το ζητήσει ο λαός.

ΥΓ. Το Μάτι συνιστά απαράγραπτη πολιτική ευθύνη για την κυβέρνηση Τσίπρα. Η διαχείριση που έκανε, το κρύψιμο της καταστροφής, οι αποπροσανατολιστικές δηλώσεις, οι «στραβές στη βάρδια», ο πολιτικός και υπηρεσιακός σχεδιασμός της 23ης Ιουλίου του 2018, ήταν ένα πλέγμα εγκληματικών λαθών, παραλείψεων και πονηριών. Το γεγονός ότι η ΝΔ τυμβωρυχεί ασύστολα, δεν ήταν και δεν είναι δικαίωση της τότε κυβέρνησης. Κοινός παρονομαστής για τα κόμματα εξουσίας δεν είναι πλέον να αποφύγουν τους νεκρούς από μια πανδημία, ένα σεισμό, μια πλημμύρα ή μια πυρκαγιά, αλλά να αποφύγουν την πολιτική ζημιά που τυχόν θα έχουν οι κυβερνήσεις τους. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το βάθος της σαπίλας ενός κομματικού συστήματος που τάχα είναι πολωμένο, αλλά επί της ουσίας μοιράζεται κοινές πολιτικές.

Ερντογάν από νίκη σε νίκη. Μητσοτάκης από κάμψη σε κάμψη.

Το δράμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θυμίζει τηλεοπτική σαπουνόπερα παιγμένη ανηλεώς σε επανάληψη. Επί μήνες ολόκληρους, το ίδιο σχέδιο, η ίδια γραμμή, οι ίδιες ατάκες, οι ίδιες σκηνές, οι ίδιες μεγαλόστομες κοινοτυπίες: Σε πολύ υψηλούς τόνους ζητάμε με δηλώσεις περιορισμό της Τουρκίας και δέσμευση των εταίρων για βαρύτατες κυρώσεις… Και σε κάθε επανάληψη, το ίδιο τέλος: αδιέξοδο, υποταγή, εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η αναζήτηση προστάτη, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν στέφθηκε με επιτυχία. Τα δισεκατομμύρια στην Γαλλία για εξοπλισμούς, η μετατροπή της χώρας σε μία τεράστια αμερικάνικη βάση, η αποδοχή της επιβεβλημένης από την Γερμανία συμφωνίας για το προσφυγικό, δεν άλλαξαν ουσιαστικά την στάση των ξένων απέναντι στην υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων. Το περισσότερο που πήραμε ήταν ένα διπλωματικό «χτύπημα στην πλάτη». Η Γερμανία παραμένει στο πλευρό της Τουρκίας, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να τηρούν «ίσες αποστάσεις», η Γαλλία παραμένει ανήμπορη και σε υποχώρηση. Και η Τουρκία συνεχίζει να επεκτείνει την επιρροή της, να δημιουργεί τετελεσμένα, να επιβάλλεται δια της ισχύος ως αναγκαίος συνομιλητής οποιουδήποτε θέλει να πλησιάσει την περιοχή της Αν. Μεσογείου.

Ο Ερντογάν, μετά την Συρία, παρεμβαίνει με στρατό σε Λιβύη και παίζει ρόλο εγγυητή των συμφερόντων του Αζερμπαϊτζάν. Εμφανίζεται όλος αυτοπεποίθηση στα Βαρώσικα και κάνει έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ. Βγάζει διαρκώς νέες NAVTEX για το Oruc Reis, που για δύο μήνες αλώνιζε έως και 6 μίλια Νότια από το Καστελόριζο. Επιτίθεται στην ελληνική πλευρά, ζητώντας την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Όταν, δε, θέλει να δείξει μεγαθυμία, καλεί το Oruc Reis να ελλιμενιστεί, προσφέροντας απλόχερα τις πολυπόθητες – από την Μέρκελ και το ΝΑΤΟ – ενδείξεις κατευνασμού..

Το πρόσφατο σήκωμα των τόνων από την πλευρά του Δένδια, η επίθεση στην Γερμανία για την ολιγωρία κυρώσεων και εμπάργκο στην Τουρκία, σε τί ακριβώς αποσκοπεί; Στο να πειστεί η Γερμανία να αλλάξει στάση προς την Τουρκία; Είναι μια κίνηση να οξυνθούν οι σχέσεις Γερμανίας – Γαλλίας πριν τη σύνοδο της Ε.Ε.; Ίσως, μια απέλπιδα προσπάθεια στροφής προς τις ΗΠΑ του Μπάιντεν; Άραγε, συνάδει με την στάση του ίδιου του πρωθυπουργού και την απόλυτα συγκαταβατική στάση του;

Αν θέλει να οξύνει την αντιπαράθεση, ο Δένδιας ξέρει πολύ καλα ότι υπάρχουν και επαρκή διπλωματικά μέσα όπως το βέτο, και όχι απλά πιο «έντονες δηλώσεις». Οι πιστολιές στον αέρα δεν θα βγάλουν τη χώρα από το καινούργιο αδιέξοδο στην εξωτερική πολιτική: Η Τουρκία δημιουργεί μία νέα πραγματικότητα με τις πράξεις της. Η Ελλάδα δηλώνει ότι… αναμένει δηλώσεις περί κυρώσεων από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και μένει με τις δηλώσεις στο χέρι.

Δεν περιμένουμε θαύματα από την Ευρωσύνοδο στις 10-11 Δεκεμβρίου. Ένας ενδεχόμενος κατάλογος μελλοντικών κυρώσεων αποτελεί χάδι και φανερώνει επιδεικτική αδιαφορία στις κραυγές αγωνίας του Δένδια. Όσο τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και τα στρατιωτικά συμφέροντα του ΝΑΤΟ είναι άμεσα συνδεδεμένα με την επιθετική πολιτική του Ερντογάν, δεν θα υπάρξει κανένα σοβαρό μέτρο. Στο βαθμό, δε, που η Ευρωπαϊκή Ένωση, για άλλη μία φορά, εμφανίζεται ανίκανη να τιθασεύσει τις εσωτερικές της αντιφάσεις, η Γαλλία θα βρίσκεται διαρκώς σε υποχώρηση και η Ελλάδα σε στάση οσφυοκάμπτη επαίτη.

Η σκληρή και αδιέξοδη πραγματικότητα είναι ότι ο Ερντογάν είναι αναγκαίος, επομένως μπορεί να διαπραγματευτεί με μεγάλους παίκτες, και το κάνει ευθαρσώς. Ο Δένδιας και ο Μητσοτάκης είναι δεδομένοι, και έχουν παραιτηθεί απο την άσκηση οποιαδήποτε πίεσης, ακόμα και με όρους της αστικής διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής. Ακόμα και όταν οι «κυρώσεις» θα είναι εντελώς ψευδεπίγραφες, θα φτιασιδώνονται για την «αλλαγή στροφής» σε σχέση με την Τουρκία, που συμβαίνει εδώ και μήνες, όσο το μόνο πράγμα που ανεβάζει στροφές είναι το Oruc Reis δίπλα από το Καστελλόριζο.

Αναζητώντας στην Πάρνηθα τη χαμένη ατομική ευθύνη του Μητσοτάκη

Οι φωτογραφίες του περιχαρούς Μητσοτάκη στην Πάρνηθα εν μέσω πανδημίας και εθνικής υγειονομικής καταστροφής, εκ πρώτης όψεως, ρίχνουν νερό στο μύλο μιας ήσσονος σημασίας δικομματικής αντιπαράθεσης. Ωστόσο μια δεύτερη ανάγνωση φανερώνει τρία πράγματα:

Πρώτον ότι ο κατεξοχήν υπεύθυνος που θα όφειλε να πείθει (και δευτερευόντως να ελέγχει) την κοινωνία για την τήρηση των υγειονομικών μέτρων, έχει γράψει το νόμο και τα μέτρα στα παλιά του τα παπούτσια: Άσκηση πολλά χιλιόμετρα μακριά και εκτός δήμου της κατοικίας του (στο όριο της απαγόρευσης, αλλά πάντως οι κοινοί θνητοί τιμωρούνται με πρόστιμα), άσκηση περισσότερων από δύο άτομα (απαγορεύεται ρητά), καμιά χρήση προστατευτικής μάσκας (επιβάλλεται η χρήση της πριν και μετά την άσκηση), φωτογραφικά ενσταντανέ με στριμωγμένους θαυμαστές (απαγορεύεται επίσης ρητά). Ο πρώτος παραβάτης των νόμων – που θα έπρεπε να τηρούνται για να βγούμε από το λοκ ντάουν – είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο ολίγιστος Πέτσας επικαλείται τον “ανθρώπινο” χαρακτήρα του Μητσοτάκη. Ο πραγματικός λόγος είναι η αίσθηση ιδιοκτησίας της χώρας που διακρίνει το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης και πρώτα από όλα την οικογένεια Μητσοτάκη. Αποθρασύνεται αυτή η αίσθηση ιδιοκτησίας από την απόλυτη ασυλία στα ΜΜΕ που απολαμβάνει ο πρωθυπουργός, στα επίπεδα των ελέω Θεού βασιλιάδων περασμένων αιώνων.

Ο ηλικιωμένος που πήγε να πάρει τη σύνταξη των 360 ευρώ για να ζήσει, έχοντας τη μάσκα κάτω από τη μύτη έφαγε πρόστιμο 300 ευρώ. “Ανθρώπινες” άλλωστε είναι μόνο οι ανάγκες του Μητσοτάκη να κάνει μάουντεν μπάικ και της συζύγου του να κάνει μηχανοκίνητο αθλητισμό μέσα στην Πάρνηθα. Όχι του συνταξιούχου για να ζήσει.

Όμως η πλήρης αποθράσυνση Μητσοτάκη στηρίζεται στη μετακίνηση όλου του πολιτικού φάσματος προς τον κυνισμό, την ιδιοτέλεια, τον παρτακισμό. Ας θυμηθούμε τη δικομματική αντιπαράθεση: Ο Πολλάκης την πρώτη μέρα του λοκ ντάουν βρέθηκε σε εορταστικό δείπνο γιατί “την ιστορία τη γράφουν οι παρέες”. Ο Τσίπρας λίγες βδομάδες μετά το Μάτι, ξέσκαγε σε κότερο εφοπλιστή.

Το θράσος όμως του ενός, αποθρασύνει τον άλλον.

Ο Μητσοτάκης γιατί να μην κάνει ακόμα χειρότερα από όσα έκανε ο Πολλάκης ή ο Τσίπρας;

Γιατί να μην κάνει εκδρομούλα στην Πάρνηθα την ώρα που οι παπούδες δεν μπορούν να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους και οι κοινοί θνητοί τρώνε πρόστιμα; Γιατί να μην χαλαρώσει ένα ακόμα Σαββατοκύριακο την ώρα που οι νεκροί αυξάνονται κατά τριψήφια νούμερα;

Και σε αυτές τις περιπτώσεις θα μετράμε με τη μεζούρα τον κυνισμό, την αδιαφορία, τον σταρχιδισμό για την κοινωνία και τα προβλήματά της, για να απονείμουμε το μετάλλιο του χειρότερου στον Μητσοτάκη; Ή πρέπει αντίθετα να θυμηθούμε και να αναζητήσουμε μια πολιτική από τους κοινούς θνητούς για τους κοινούς θνητούς;

Δεύτερον ότι η μόνη έγνοια της διακυβέρνησης της ΝΔ είναι η εικόνα και η επικοινωνία. Δεν την αφορά το νούμερο των νεκρών αλλά το πώς αυτό το νούμερο θα περάσει αναίμακτα στην κοινή γνώμη. Δεν την αφορούν οι ελλείψεις στο ΕΣΥ, αλλά το πώς θα πειστεί ο τηλεθεατής ότι ελλείψεις δεν υπάρχουν. Δεν την αφορά ο έλεγχος της πανδημίας, αλλά το πώς θα περάσει η εικόνα μιας ικανότατης κυβέρνησης και ενός μοναδικού παγκοσμίως πρωθυπουργού που τάχα ελέγχει την πανδημία. Η επικοινωνία είναι το απόλυτο όριο της κυβερνητικής πολιτικής.

Στην πραγματικότητα όμως, η επικοινωνία είναι το απόλυτο όριο της πολιτικής γενικά. Γιατί όσο οι διαχωριστικές γραμμές θολώνουν, η επικοινωνία γίνεται το μοναδικό πεδίο αντιπαράθεσης. Δέκα χρόνια ως κοινωνία είχαμε κυβερνήσεις να εφαρμόζουν τον πιο χυδαίο και κυνικό νεοφιλελευθερισμό με απανωτά μνημόνια. Η έκθεση Πισσαρίδη αλήθεια τι διαφορετικό λέει από όσα εφαρμόστηκαν; Προτείνει ακόμα περισσότερα, ακόμα σκληρότερα, ακόμα χειρότερα, όπως κάθε νεοφιλελεύθερο κρεσέντο. Έχει σημασία να επιστραφεί ως απαράδεκτη στους εμπνευστές της γιατι η εφαρμογή της θα σημαίνει ακόμα χειρότερες εξελίξεις για τον κόσμο της εργασίας. Αλλά δεν λέει τίποτα ανταγωνιστικό σε ό,τι εφαρμόστηκε από το 2010 και μετά, προκαλώντας την κοινωνική και οικονομική καταστροφή της χώρας.

Τι απομένει λοιπόν για όσους εφαρμόζουν όμοια πολιτική, στο ίδιο κοινωνικο-οικονομικό και γεωπολιτικό πλαίσιο; Να φωνασκούν για τις μεγάλες τους διαφορές στους ρυθμούς, το μείγμα ή τον τρόπο επικοινωνίας τους.

Τρίτον ότι η ίδια η πολιτική ηγεσία της χώρας εξευτελίζει την κοινή λογική και γιγαντώνει κάθε συνωμοσιολογία και τερατολογία. Η κυβέρνηση γελοιοποιεί τα μέτρα υγειονομικού περιορισμού όταν τιμωρεί τους διαδηλωτές με δύο και τρία μέτρα απόσταση ο ένας από τον άλλον, αλλά όχι τους αγκαλιασμένους με τον πρωθυπουργό εκδρομείς της Πάρνηθας.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας κλείνει το μάτι σε όσους θεωρούν ότι τα υγειονομικα μέτρα είναι περιττά, όταν μέσα στα μέτρα περιλαμβάνει απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 9.00 το βράδυ ή υποχρεωτική χρήση μάσκας σε κατά μόνας περπάτημα στην εξοχή. Και ανοικτά πλέον ο πρωθυπουργός κάνει πλακίτσα με τα μέτρα γιατί “άνθρωπος είναι, βγήκε να ξεσκάσει ρε αδερφέ”.

Η ατομική ευθύνη ήταν και είναι σημαντική, όταν και όσο οι κυβερνώντες δεν την επικαλούνται για να καλύψουν τις πολιτικές τους ευθύνες.

Αλλά όταν η ατομική ευθύνη μετατρέπεται σε μανδύα που θα κρύψει εγκληματικές και ανεύθυνες αποφάσεις, θα εξευτελίζεται ταυτόχρονα στις βουνοπλαγιές της Πάρνηθας.