Ο εμβολιασμός απέναντι στον ιό Covid-19 είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Όμως η κυβέρνηση αντί να οργανώσει σοβαρό σχέδιο εμβολιαστικής κάλυψης, από τη μια χρησιμοποιεί τα εμβόλια ως άλλοθι για τη συνεχιζόμενη απραξία της και από την άλλη στέλνει μια στρατιά κυβερνητικών κηφήνων και αξιωματούχων να σουφρώσει τα εμβόλια. Οι κλέφτες εμβολίων αφαιρούν τα εμβόλια από την πρώτη γραμμή της μάχης για να προστατεύσουν τον …εαυτό τους. Αφαιρούν τα εμβόλια από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές των κλινικών Covid από τους γιατρούς και νοσηλευτές των νοσοκομείων αναφοράς, για να εμβολιαστούν οι ίδιοι. Για να στρογγυλοκάθονται στα γραφεία τους και να παριστάνουν ότι είναι υπερ-απαραίτητοι στην υγειονομική άμυνα της χώρας.

Τους έχουμε νέα: Οι ανεύθυνοι – υπεύθυνοι που έσπευσαν να καπαρώσουν τα λίγα εμβόλια που προς το παρόν διατίθενται, είναι πολύ λιγότερο χρήσιμοι για την αντιμετώπιση της πανδημίας από την τελευταία ανώνυμη καθαρίστρια μιας νοσοκομειακής κλινικής που σκουπίζει κάθε ξημέρωμα τα απομεινάρια της μάχης. Χωρίς ντροπή και φιλότιμο παριστάνουν τους “στρατηγούς” (ή ακόμα κατά δήλωση καθηγήτριας μέλους της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων) τους …”βασιλιάδες” οι οποίοι πρέπει να σωθούν πρώτα.

Μόνο που οι βασιλιάδες πρέπει να σωθούν πρώτα, όταν πράγματι, στον πόλεμο είναι παρόντες. Όχι όταν αρνούνται να ενισχύσουν το ΕΣΥ, όταν αδυνατούν να οργανώσουν μηχανισμούς πρόληψης, ελέγχων, ιχνηλατήσεων, όταν τρέμουν στην ιδέα μήπως και η χώρα κληρονομήσει ένα ενισχυμένο ΕΣΥ και απωλέσει μελλοντικά κέρδη ο αγαπημένος τους ιδιωτικός τομέας. Οι στρατηγοί που δεν οργανώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μάχη και που αναμένουν παθητικά την έκβαση, εναποθέτοντας τις ελπίδες σε ένα εμβόλιο που θα αποδώσει στην καλύτερη περίπτωση το φθινόπωρο του επόμενου έτους, δεν είναι μαζί με τον στρατό που μάχεται. Είναι στα μετόπισθεν. Και η ιστορία μας διδάσκει ότι αυτού του τύπου οι στρατηγοί δεν σώζονται πρώτοι στη μάχη. Τουναντίον, εκτελούνται.

Όχι δεν απειλείται κανείς κηφήνας του κυβερνητικού μηχανισμού με κανενός είδους εκτέλεση. Απλώς αναρωτιόμαστε: Ο σημερινός προγραμματισμένος εμβολιασμός του προσωπικού στο νοσοκομείο Σωτηρία, εμβληματικό νοσοκομείο αναφοράς για τον κορωνοϊό, γιατί αναβληθηκε;

Γιατί έχει μεγαλύτερη ανάγκη θωράκισης ο εσμός των κυβερνητικών αξιωματούχων που βλέπουν κλινική Covid μόνο από φωτογραφίες, από όσους περνούν 4 και 8 ώρες τη μέρα μέσα στις κλινικές και στις ΜΕΘ Covid;

Βιάζονται μήπως να πάνε για πάρτυ στη Μύκονο;

Τρέχουν να προλάβουν κάποιο γκαλά στην Εκάλη;

Ζορίστηκαν τόσους μήνες στριμωγμένοι στις βιλάρες τους στην Κηφισιά και θέλουν να βγουν έξω μια ώρα αρχύτερα, να ξεσκάσουν;

Ή οι κλέφτες εμβολίων αξιολογούν το τομάρι τους ακριβότερα από όσο πράγματι αξίζει;

Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι αν ένας κυβερνητικός κηφήνας ή υψηλόβαθμος αξιωματούχος αρρωστήσει δεν θα έχει την τύχη της νοσηλεύτριας από το νοσοκομείο της Νάουσας που δεν πρόλαβε να βρει κλίνη ΜΕΘ και ξεψύχησε; Ο κυβερνητικός στρατός και το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης προηγείται στη μάχη απέναντι στον θάνατο. Θα προηγείται και στον εμβολιασμό;

Ας μην αναφερθούμε εδώ στην απαράδεκτα αργή διαδικασία εμβολιασμού. Στη Γερμανία μέσα στα πρώτα δύο εικοσιτετράωρα εμβολιάστηκαν 18.000 άνθρωποι και στην Ελλάδα λιγότεροι από 500. Και δεν είναι ζήτημα ποσότητας εμβολίων. Είναι ζήτημα οργάνωσης της διαδικασίας. Οι αστείες, επιπέδου μαθητικής εργασίας Γυμνασίου, παρουσιάσεις Κικίλια για τις φάσεις του εμβολιασμού (με κλεμένα γραφικά από εταιρεία ψυγείων), σε τι χρησίμευσαν τελικά;

Ας μην αναφερθούμε και στο συμβολισμό του εμβολιασμού των πολιτικών αρχηγών. Ας δεχτούμε ότι ο συμβολισμός ήταν απαραίτητος, οι πολιτικοί αρχηγοί να δώσουν το μήνυμα στην κοινωνία. ΟΚ, το έδωσαν. Οι υπόλοιποι του κυβερνητικού μηχανισμού γιατί πρέπει να αφαιρέσουν εμβόλια από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές της πρώτης γραμμής; Τα στελέχη του εξαφανισμένου και έκθετου ΕΟΔΥ γιατί πρέπει να προηγηθούν; Μήπως αφού εμβολιαστούν, πρόκειται να σηκώνουν τα τηλέφωνα που επί μήνες δεν σήκωναν στους απεγνωσμένους γιατρούς του ΕΣΥ;

Οι καθηγητές Ιατρικής που δεν μπαίνουν στις κλινικές παρά βλέπουν δημοσιεύσεις, μελέτες και στατιστικά (και πιθανά καλά κάνουν), έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα στον εμβολιασμό από το προσωπικό στα γηροκομεία; Οι κάτοικοι των βορείων προαστίων των Αθηνών έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα από τους υγειονομικούς των νοσοκομείων της Βόρειας Ελλάδας;

Και όσοι κλέφτες εμβολίων έχουν εύκολη την καραμέλα του λαϊκισμού, ας δουν τι συμβαίνει στην Ευρώπη που τόσο δηλώνουν ότι θαυμάζουν (όταν τους συμφέρει). Πουθενά δεν προηγήθηκαν στρατιές κυβερνητικών αξιωματούχων από τους νοσηλευτές και τους γιατρούς των κλινικών Covid. Εμβολιάστηκαν για συμβολικούς λόγους πολιτικά πρόσωπα (μετρημένα στα δάχτυλα) για να δώσουν το μήνυμα. Όλοι οι υπόλοιποι θα εμβολιαστούν με τα κριτήρια που ισχύουν για τον γενικό πληθυσμό.

Στη Γαλλία δεν εμβολιάστηκε κανείς πολιτικός. Ο Μακρόν δήλωσε ότι θα εμβολιαστεί όταν έρθει η σειρά του. Και φυσικά κανείς δεν σκάρωσε κακοστημένες παραστάσεις “Επικίνδυνων Αποστολών” με το βανάκι των εμβολίων. Τα εμβόλια παραλήφθηκαν στα αντίστοιχα Κέντρα και στα Νοσοκομεία και ο εμβολιασμός ξεκίνησε κανονικά από το υγειονομικό προσωπικό. Στην Ελλάδα όταν έφτασαν 9.000 εμβόλια με βανάκι κινητοποιήθηκε η …Αντιτρομοκρατική, ο Στρατός και σύμπασα τα σώματα ασφαλείας, ενώ σήμερα που έφτασαν με κανονική πτήση 86.000 δόσεις, δεν είχαμε ευτυχώς το ίδιο θέατρο της Κυριακής. Φαιδρότητες φαιδρών προσώπων που ασκούν όμως επιζήμιες πολιτικές…

Στη Γερμανία η Μέρκελ δήλωσε ότι θα περιμένει κι αυτή τη σειρά της. Το προσωπικό της κυβέρνησης και των ομοσπονδιακών κρατιδίων κατατάχθηκε στην 5η (από τις 6) φάσεις προτεραιότητας. Στην Ελλάδα κατατάχθηκε στην 1η από τις 3.

Την ουσιαστική διαφορά βέβαια δεν θα τη βρει κανείς στην αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού μηχανισμού της Γερμανίας έναντι αυτού της Ελλάδας.

Η διαφορά είναι ότι ο κυβερνητικός μηχανισμός της Γερμανίας είναι απλώς “προσωπικό”, ενώ ο κυβερνητικός μηχανισμός της Ελλάδας είναι αναντάμ παπαντάμ “ιδιοκτήτες της χώρας”. Και ως ιδιοκτήτες, ό,τι έχει η χώρα, τους ανήκει.

Ακόμα και τα εμβόλια.

antapoΚΡΙΤΗΣ

Ο antapoΚΡΙΤΗΣ κρίνει και σχολιάζει σκωπτικά την επικαιρότητα στο antapocrisis.

Το εμβόλιο για την αντιμετώπιση του Covid 19 έρχεται, έστω και με βανάκι, έστω και αργά, έστω και με σόου πολιτικής σκοπιμότητας, έστω και χωρίς στρατηγική και σοβαρό σχέδιο εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού.

Μέσα σε 10 μήνες η επιστήμη –ναι και οι πολυεθνικές την επιστήμη χρησιμοποιούν-  κατόρθωσε αυτό που παλαιότερα απαιτούσε 5-10 χρόνια. Κι αυτό είναι επίτευγμα της ανθρωπότητας, όχι της Pfizer.

Κι όμως, στο επίτευγμα αυτό, φαίνεται να υπάρχουν ισχυρές αμφιβολίες και το λεγόμενο αντιεμβολιαστικό «κίνημα» βρίσκει νέο έδαφος να αναπτυχθεί. Όταν ο Economist έχει ως κεντρικό του άρθρο ότι ο σκεπτικισμός των αντι-εμβολιαστών μπορεί να βάλει εμπόδια στην αντιμετώπιση του Covid 19, τότε το πρόβλημα είναι σαφές ότι δεν είναι μικρό και δεν είναι μόνο ελληνικό.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και πριν την πανδημία μικρό. Το κίνημα 5 αστέρων στην Ιταλία για παράδειγμα, ήρθε στην εξουσία προπαγανδίζοντας ανοιχτά θέσεις κατά της υποχρεωτικότητας των εμβολίων. Άσχετα αν τώρα ως κυβέρνηση προπαγανδίζει τη χρησιμότητα του εμβολίου για τον Covid 19. Σε ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης ασθένειες όπως η ιλαρά επανεμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια, λόγω μιας διαδεδομένης «υποψίας» για τη σύνδεση του εμβολίου MMR και του αυτισμού. Παρά το γεγονός ότι η μελέτη που υποστήριζε την παραπάνω συσχέτιση αποδείχθηκε αργότερα απάτη, έπαιξε ρόλο στην εδραίωση της υποψίας. Στην Ελλάδα το 2016 το 17% όσων παιδιών έπρεπε να εμβολιαστούν, δεν έκανε το συγκεκριμένο εμβόλιο.

Όπως σωστά σημειώνει ο Economist και τους προηγούμενους αιώνες υπήρχαν συνωμοσιολόγοι και αντιεμβολιαστές. Τότε το σημείο εκκίνησης για αυτές τις σκοταδιστικές θεωρίες ήταν κυρίως η θρησκεία και ο εντονότατος προσανατολισμός στο μεταφυσικό. Σήμερα;

Ο Economist και το σύστημα που υπερασπίζεται έχει την εύκολη απάντηση. Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι θρησκευτικό-ιδεολογικό αλλά πολιτικό. Φταίνε οι «λαϊκιστές». Και είναι γνωστό ποιοι χωράνε σε αυτήν την κατηγορία – και στα καθ’ ημάς. Από τον Βελόπουλο μέχρι την αριστερά και όποιον διαμαρτύρεται ότι η νταλίκα με τα εμβόλια δεν ήταν τελικά νταλίκα, αλλά βανάκι.

Με αυτόν τον τρόπο όμως αναποδογυρίζουμε τη λογική. Εμφανίζουμε το σύμπτωμα ως αιτία. Αναζητούμε το πρόβλημα στην πολιτική έκφραση του φαινομένου και όχι στην αιτία του. Υπήρχαν και υπάρχουν ωστόσο συγκεκριμένα προβλήματα που αποτελούν τη βάση τροφοδοσίας τέτοιων φαινομένων. Όσοι αντιλαμβάνονται τις εκφράσεις τους απλώς ως προϊόν συνωμοσιών, συνωμοσιολογούν και οι ίδιοι…

Τα συστημικά ΜΜΕ αρέσκονται να πλασάρονται σαν υπερασπιστές του ορθού λόγου. Αν όμως δεν προσδιοριστεί η αιτία του ανορθολογικού ρεύματος, το πρόβλημα δε θα λυθεί. Δε λύνεις ένα πρόβλημα αν δεν προσδιορίσεις ποιο είναι αυτό.

Οι θεωρίες συνωμοσίας σχετίζονται με την άνοδο του φόβου και της ανασφάλειας στους λαούς. Φόβος και ανασφάλεια σε κλίμακα ολοένα και μεγαλύτερη, για τα άμεσα προβλήματα της επιβίωσης. Από τα τέλη του εικοστού αιώνα, και παρά τις διαβεβαιώσεις ότι τέλειωσε η ιστορία των μεγάλων ρήξεων, επαναστάσεων και ανατροπών, η ανασφάλεια και ο φόβος στις κοινωνίες αυξάνονται όλο και περισσότερο. Είναι σύμπτωση ότι η άνοδος του ανορθολογισμού συμπίπτει με την υποχώρηση των επαναστατικών ιδεών; Ή μήπως η προσφυγή στην παραδοξολογία προκαλείται από τον ξέφρενο καλπασμό του καπιταλισμού προς τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις που διαλύουν την όποια οικονομική σταθερότητα και αισιοδοξία;

Τι σχέση έχει η άνοδος του φόβου και της ανασφάλειας με την εντυπωσιακή επιστροφή του ανορθολογισμού; Ο ανορθολογισμός συνήθως γεννιέται από τον τρόμο απέναντι σε μια απειλή που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με τις δικές σου δυνάμεις. Από τις δοξασίες των αρχαίων λαών μέχρι τα σύγχρονα ανορθολογικά ρεύματα, η παραδοξολογία τροφοδοτείται από τον φόβο απέναντι σε έναν υπέρτερο αντίπαλο. Στις πρωτόγονες κοινωνίες ήταν τα φυσικά φαινόμενα και τα άγρια θηρία, σήμερα είναι η πρωτοφανής κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια.

Οι θεωρίες συνωμοσίας τροφοδοτούνται επιπλέον από την απομάκρυνση της εξουσίας από τους, σχετικά, ελέγξιμους από το λαό θεσμούς (κόμματα, κοινοβούλιο). Η πραγματική εξουσία ασκείται από κέντρα πολύ μακριά από τη λαϊκή επιρροή. Πολυεθνικές που κυριολεκτικά αγοράζουν κυβερνήσεις, υπερεθνικοί οργανισμοί που δε λογοδοτούν πουθενά, αγορές που με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να βυθίσουν ένα νόμισμα, μια οικονομία, ή μια χώρα. Το πρόβλημα δημοκρατίας στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης» τροφοδοτεί το ερώτημα «ποιος κινεί τα νήματα», γιατί έχει αυξηθεί εκθετικά η απόσταση πολίτη-εξουσίας και άρα έχει αυξηθεί η άγνοια για το πώς λειτουργεί η εξουσία και η οικονομία. Πάντα υπήρχε διαπλοκή πολιτικής/οικονομικής εξουσίας, αλλά ποτέ άλλοτε δεν αισθάνονταν οι λαοί τόσο αμελητέοι και ποτέ άλλοτε η λαϊκή κυριαρχία εντός ενός έθνους κράτους δεν ήταν τόσο κενό γράμμα.

Το επιχείρημα «όποιον και να ψηφίσεις άλλοι κάνουν κουμάντο», άνθισε τις τελευταίες δεκαετίες. Και μάλιστα το άνθος το πότισαν όχι οι σκοταδιστές, αλλά οι «φωτισμένοι», όταν ανήγγειλαν το τέλος των ιδεολογιών και της πολιτικής. Και η ζωή επιβεβαίωσε πολλές φορές τη συγκεκριμένη αλήθεια. Από το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015 στη χώρα μας, μέχρι τα επαναλαμβανόμενα δημοψηφίσματα στην Ε.Ε., όταν τα αποτελέσματα της λαϊκής ετυμηγορίας δεν είναι αρεστά στις ελίτ. Και όχι μόνο. Όταν η Apple έχει δεκαπλάσιο οικονομικό μέγεθος από την Ελλάδα και όταν, αφού δει κάποιος την ταινία το Μεγάλο Σορτάρισμα, έχει περισσότερες απορίες από πριν για το πώς λειτουργούν οι χρηματαγορές, τότε ο πολίτης-νάνος αισθάνεται άγνοια και φόβο. Και αναζητά απλουστευτικά σχήματα για να βρει απαντήσεις.

Το ότι αυτή η αναζήτηση απαντήσεων προσφεύγει στη συνωμοσία και δεν αναζητά μια άλλη πολιτική που να βασίζεται στον ορθό λόγο και την πρόοδο, έχει να κάνει με το σύγχρονο ιδεολογικό πρόβλημα. Κυριαρχεί η απόλυτη υποκειμενικότητα, οι πολλές ατομικές αλήθειες, αμφισβητείται η επιστημονική αλήθεια, υποτιμάται η ανάγκη να αναζητηθεί. Η ατομικότητα δεν κυριαρχεί ως ιδεολογία μόνο στο πώς οργανώνεται η κοινωνία αλλά και στις απαντήσεις που διαθέτει (ή όχι) η επιστήμη. Από το θατσερικό «δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνο άτομα», μέχρι τη σημερινή απομόνωση, αποθέωση και αποκλειστική ανάδειξη της «ατομικής ευθύνης», δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αν το άτομο είναι ο μοναδικός υπόλογος για την κοινωνική, οικονομική ή ακόμα και επιδημιολογική εξέλιξη, γιατί να υπάρξουν κοινά παραδεκτές πολιτικές, κοινά παραδεκτές αλήθειες ή κοινά παραδεκτές επιστημονικές ανακαλύψεις;

Και φυσικά η ίδια η επιστήμη γίνεται κατά κανόνα υπηρέτρια των οικονομικών και κοινωνικών προτεραιοτήτων, δηλαδή μετατρέπεται σε δούλα του κεφαλαίου και των πολιτικών σκοπιμοτήτων του. Μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, η ελληνική κοινωνία είδε επιστήμονες της Επιτροπής λοιμωξιολόγων να υπερασπίζονται τα εμβόλια. Τους είδε όμως και να ισχυρίζονται ότι η θεία κοινωνία στις εκκλησίες είναι ακίνδυνη, παρά το ακλόνητο επιστημονικό δεδομένο ότι οι ιογενείς λοιμώξεις μεταδίδονται και με το σάλιο. Είδε επιστήμονες να προβάλλουν την ανάγκη μέτρων αποστασιοποίησης ή τη χρήση μάσκας. Τους είδε όμως και να θεωρούν ότι τα πολυμελή τμήματα στα σχολεία είναι πιο ακίνδυνα συγκριτικά με τα ολιγομελή. Πόσος ανορθολογισμός τροφοδοτήθηκε από όλα τα παραπάνω;

Το ίδιο το σύστημα πότε υπερασπίστηκε τον ορθό λόγο; Στα εκπαιδευτικά συστήματα που η θεωρία της εξέλιξης εξοβελίζεται από τα εκπαιδευτικά προγράμματα, αλλά τα θρησκευτικά εξακολουθούν να κατέχουν κεντρική θέση; Στο ότι η πληροφορία και η δεξιότητα αναζήτησής της, έχει αντικαταστήσει (θεσμικά και επίσημα πλέον στα εκπαιδευτικά προγράμματα) την οργάνωση και την οικοδόμηση της γνώσης; Στο ότι απέναντι στα φιλοσοφικά κενά του ατομιστή καταναλωτή έχει οργιάσει ένα εμπόριο σκοταδιστικών, αντιεπιστημονικών αντιλήψεων, new age εσωτερισμοί, θεωρίες της αυτοβελτίωσης, νέες θρησκείες, μάγοι και πνευματικοί, οπισθοδρομικές ρατσιστικές και σεξιστικές θεωρίες για τον άνθρωπο και την εξέλιξη του;

Τα παραπάνω γίνονται ιδεολογία που τρέφεται από τα φιλοσοφικά αδιέξοδα του συστήματος και έχουν δημιουργήσει και μια αγορά θεραπευτών, πνευματικών και άλλων «γιατρών» του ανθρώπινου πόνου, διεκδικώντας ίσως το ρόλο που είχαν παλαιότερα οι θρησκείες. Σε συνδυασμό με την κάμψη των αριστερών ιδεών για την κοινωνική πρόοδο, την επιστήμη, την ισότητα, αλλά και την παρουσίαση των ιδεών της κοινωνικής αλλαγής ως σκουριασμένων και ξεπερασμένων, ο σκοταδισμός και ο ανορθολογισμός είναι μια ιδεολογία που πλέον δεν αφορά μόνο τους «ψεκασμένους».

Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Οι «φωτισμένοι» είναι κατά βάση οι υπεύθυνοι για ένα σύστημα που είναι το πλέον κυνικό και αδιάφορο απέναντι στο λαό, την υγεία του, την ευημερία του. Ειδικά οι προοδευτικοί «φωτισμένοι» που κουνάνε το δάχτυλο απέναντι στον «ψεκασμένο» λαό είναι και οι πλέον διαπλεκόμενοι με τα «σκοτεινά» οικονομικά κέντρα και τα δυσνόητα δίχτυα υπερεθνικών εξουσιών. Οι πλέον προκλητικοί τιμητές που ζουν στη χλιδή αλλά παίρνουν αποφάσεις (με ευαισθησία πάντα), που ρίχνουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση την λαϊκή πλειοψηφία.

Η πολιτική δυσπιστία και η κρίση αντιπροσώπευσης αφορά πρώτα και κύρια αυτούς. Η ταύτιση μαζί τους θα μεγαλώσει το ρεύμα του σκοταδισμού. Μας το θυμίζει έντονα το φαινόμενο Τραμπ στις ΗΠΑ. Όσο το αντίπαλο δέος στα πραγματικά προβλήματα ανορθολογισμού, είναι μια κάστα αποτελούμενη από τις πλέον ευνοημένες ελίτ, τόσο η προσφυγή σε απονενοημένες εκπροσωπήσεις θα γίνεται όλο και συχνότερη. Ας μην μας εκπλήξει ο επόμενος Τραμπ όταν το αντίπαλο δέος του θα είναι οι εκλεκτοί της Wall Street και του βαθύτερου δυνατού κατεστημένου.

Και φυσικά για τα δικά μας, η μάχη απέναντι στους κατά Πέτσα «ψεκασμένους» είναι και η μεγάλη ευκαιρία του καθεστώτος Μητσοτάκη να αποσείει τις πολιτικές της ευθύνες για την εγκληματική διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Ένας βολικός αντίπαλος για την κυβέρνηση που αδιαφόρησε για την ενίσχυση του Συστήματος Υγείας και τη συγκρότηση μηχανισμών πρόληψης, ελέγχου, ιχνηλάτησης κλπ, είναι το αντιεμβολιαστικό κίνημα.

Ναι, στη συγκεκριμένη μάχη του εμβολιασμού για την αντιμετώπιση του Covid 19, το σκοταδιστικό αντι-εμβολιαστικό ρεύμα που είναι προνομιακό στο χώρο της Δεξιάς, της Ακροδεξιάς και της Εκκλησίας, αλλά κερδίζει έδαφος σε χώρους εναλλακτισμού, αλλά και εντός της Αριστεράς, βρίσκεται απέναντι.

Δεν θα ήταν όμως σημαντικό εμπόδιο στη μάχη της εμβολιαστικής κάλυψης αν οι συστημικές δυνάμεις δεν αξιολογούσαν την υγεία και την επιβίωση των λαών τόσο χαμηλά και αν δεν θεωρούσαν ότι η επιστήμη είναι απλώς το εργαλείο της δικής τους νομιμοποίησης.

Δημήτρης Μητρόπουλος

Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Αρθρογραφεί στο antapocrisis.

Εμβολιάστηκε σήμερα σε ζωντανή μετάδοση και συνεχόμενα έκτακτα δελτία η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, επιχειρώντας να δώσει το μήνυμα της «αρχής του τέλους» για την πανδημία. Δυστυχώς, πρόκειται στην καλύτερη περίπτωση για το τέλος της αρχής. Ο δρόμος είναι μακρύς και η μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενη πολιτική προδιαθέτει για τα χειρότερα. Η νέα επικοινωνιακή επιχείρηση της κυβέρνησης με το βαρύγδουπο όνομα «Ελευθερία» δεν πρόκειται να δημιουργήσει άμεσα το δίχτυ υγειονομικής ασφάλειας που απαιτείται. Επιπλέον, ούτε μπορεί, ούτε και πρέπει να αποσείσει τις ευθύνες για όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν μέχρις ότου η πανδημία γίνει παρελθόν.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το φόρο αίματος που πλήρωσε, και εξακολουθεί να πληρώνει, η ελληνική κοινωνία κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας είναι εγκληματικές. Η Ελλάδα κατέγραψε τη χειρότερη δυνατή αύξηση σε ανθρώπινες απώλειες εξανεμίζοντας τα πλεονεκτήματα που κερδήθηκαν πέρυσι την άνοιξη. Όπως ακριβώς η κυβέρνηση ζήτησε να πιστωθεί τα θετικά αποτελέσματα κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, έστω και αν αυτά ήταν αποτέλεσμα συγκυρίας και τύχης, έτσι ακριβώς πρέπει να πιστωθεί τα τραγικά αποτελέσματα της δεύτερης φάσης, γιατί αυτά δεν ήταν τυχαία: ήρθαν ως αποτέλεσμα τριών κυρίως πολιτικών αποφάσεων:

Πρώτον με το άνοιγμα του τουρισμού, τις ιαχές για τη «νίκη επί του κορωνοϊού», τις διαφημίσεις για covid-free χώρα και το state of mind ελληνικό καλοκαίρι. Η κυβέρνηση εγκλημάτησε εναντίον της δημόσιας υγείας, στο όνομα της τουριστικής οικονομίας, αλλά στην πραγματικότητα χαντάκωσε την πρώτη χωρίς να σώσει τη δεύτερη.

Δεύτερον με τη συστηματική άρνηση να συγκροτηθεί μηχανισμός μαζικών και καθολικών ελέγχων, ιχνηλατήσεων και τήρησης της απομόνωσης. Η απόφαση αυτή απαιτούσε κονδύλια, δημόσια δαπάνη για το σύστημα υγείας, και αυτό, για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι «πεταμένα λεφτά». Προτίμησε να παρακολουθεί παθητικά την εξάπλωση της πανδημίας ευελπιστώντας ότι θα επαναληφθεί η καλή τύχη της άνοιξης, ή ακόμα χειρότερα, έχοντας πειστεί ότι το οι μηδαμινές απώλειες του πρώτου κύματος ήταν αποτέλεσμα κυβερνητικών αποφάσεων και όχι ευνοϊκών συγκυριών.

Τρίτον, με την συνεχιζόμενη υπόσκαψη των δυνατοτήτων και της δυναμικότητας του ΕΣΥ, με την άρνηση μαζικών διορισμών, με μετονομασίες κλινών σε κλίνες ΜΕΘ, με απογύμνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας από πολύτιμο για συνθήκες πανδημίας ιατρικό και νοσηλευτικό δυναμικό, με άρον άρον μετακινήσεις προσωπικού για να μπαλώνονται τρύπες. Η αποστροφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το σύστημα Δημόσιας Υγείας είναι τόση και τέτοια που δεν της επέτρεψε να πάρει αποφάσεις που θα έσωζαν δεκάδες ή και εκατοντάδες ζωές. Ασθενείς που θα τύγχαναν καλύτερης και αμεσότερης αντιμετώπισης αν το σύστημα υγείας είχε ενισχυθεί αποτελεσματικά, κατέληξαν, μόνο και μόνο για να μην μείνει κληρονομιά στην ελληνική κοινωνία ένα ισχυρότερο από πριν ΕΣΥ.

Στα τρία αυτά επίπεδα προστίθενται δεκάδες άλλες πράξεις και παραλείψεις, από το θολό (στην καλύτερη περίπτωση) σύστημα καταγραφής κρουσμάτων μέχρι τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις για αυστηρά περιοριστικά μέτρα εκεί που δεν χρειάζονται ή χαλαρότητα εκεί που δεν επιτρέπεται. Αποκορύφωμα της ανευθυνότητας ήταν η συμφωνημένη κυβερνητική πολιτική από το καλοκαίρι, να εναποτεθούν όλες οι ελπίδες αποκλειστικά και μόνο στο εμβόλιο, με τον Υπουργό Υγείας να δηλώνει στις …18 Αυγούστου ότι η Ελλάδα θα προμηθευτεί μέσα στον Δεκέμβριο 700.000 δόσεις του εμβολίου …της Οξφόρδης. Θα επρόκειτο για φαιδρές δηλώσεις φαιδρών προσώπων αν δεν μεσολαβούσαν από τότε μέχρι σήμερα 3.942 νεκροί συμπολίτες μας.

Η σύγκριση που επί μήνες γινόταν με τις χειρότερες στον κόσμο θλιβερές επιδόσεις μιας αδύναμης και ανίκανης να περιορίσει την πανδημία ΕΕ, μέχρι πρόσφατα έδιναν στην Ελλάδα την ψευδαίσθηση μιας καλής απάντησης στην υγειονομική απειλή. Πλέον η Ελλάδα, θα κλείσει δύο μήνες ενός τυπικά αυστηρότατου λοκ ντάουν, που περιλαμβάνει κλείσιμο όλων των σχολείων και του λιανεμπορίου, δεν μπόρεσε να μειώσει αποτελεσματικά διασωληνώσεις και θανάτους, και διαμόρφωσε μια εξαιρετικά αργή και ανησυχητική για το μέλλον καμπύλη αποκλιμάκωσης. Η πορεία της χώρας από το φθινόπωρο και μετά, είναι πλέον διεθνώς, παράδειγμα προς αποφυγή. Το γεγονός αυτό δημιουργεί βαρύτατες ευθύνες, ακόμα και αν το πολιτικό σύστημα, ούτε μπορεί, ούτε θέλει, να θέσει τις πολιτικές ευθύνες στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης.

Μετά την αποτυχία κάθε προηγούμενου κουτοπόνηρου επικοινωνιακού τεχνάσματος ήρθε η ώρα για έναν ακόμα ανεύθυνο και επιζήμιο κυβερνητικό χειρισμό: Την εναπόθεση όλων των ελπίδων στην έλευση του εμβολίου που ως δια μαγείας, από μόνο του και μονομιάς θα εξαφανίσει την πανδημία. Καλλιεργούν την προσδοκία ότι η έναρξη των εμβολιασμών θα σημάνει την «ελευθερία», οπότε το μόνο που μένει είναι λίγη υπομονή και λίγη ατομική ευθύνη ακόμα. Αποσείονται έτσι οι κυβερνητικές ευθύνες για αλλαγή επιδημιολογικού μοντέλου, για την ενίσχυση του ΕΣΥ και για τον περιορισμό των συνθηκών υπερμετάδοσης. Η μόνη κρατική ευθύνη και καθήκον περιορίζεται στην καμπάνια ενημέρωσης του κοινού, πληρώνοντας για μια ακόμα φορά τα ΜΜΕ ώστε να κρύψουν τις κυβερνητικές ευθύνες.

Εάν, τώρα, μέχρι να επιτευχθεί η απαιτούμενη εμβολιαστική κάλυψη (δηλαδή το 70%) του πληθυσμού, χρειαστούν πάρα πολλοί μήνες και θρηνήσουμε πολλαπλάσιους νεκρούς, γονατίζοντας ακόμα περισσότερο την οικονομία, τότε οι ευθύνες θα αναχθούν σε πανευρωπαϊκές. Τότε θα ανακαλυφθεί η διανομή των εμβολίων με το σταγονόμετρο, το παγκόσμιο πρόβλημα αυξημένης ζήτησης, ή η αδικία με τις ισχυρές χώρες που προχώρησαν σε διμερείς συμφωνίες με τις εταιρείες αφήνοντας τους μη προνομιούχους του πλανήτη στην τύχη τους. Η στρατηγική αυτή είναι επικίνδυνη, εγκληματική και μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για την υγεία και τη ζωή του λαού. Πέρα και έξω από κάθε επιστημονική λογική, η κυβέρνηση Μητσοτάκη καλλιεργεί φρούδες ελπίδες για από σπόντα σωτηρία, ποντάροντας αυτή τη φορά στην εμβολιαστική κάλυψη, η οποία προφανώς θα αργήσει να αποδώσει καθολικά για τον πληθυσμό αποτελέσματα.

Το εμβόλιο αποτελεί ένα δυνατό επιστημονικό όπλο στον πόλεμο για τον έλεγχο και την εξάλειψη της πανδημίας, ειδικά αν διατεθεί μαζικά, ισότιμα, δωρεάν και ταχύτατα σε όλες τις χώρες, πράγμα που δεν γίνεται. Ακόμα και έτσι όμως, σύμφωνα με τον ΠΟΥ και τον ΟΗΕ, δεν είναι παρά συμπληρωματικό, δίπλα στα υπόλοιπα φαρμακολογικά (φάρμακα, υποστηρικτικές θεραπείες, επαρκείς υπηρεσίες περίθαλψης κτλ) και μη φαρμακολογικά εργαλεία (μαζικά τεστ, ιχνηλάτηση, απομόνωση, έλεγχος συνόρων κτλ). Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τα υποκαταστήσει. Ειδικά ενόψει του αναμενόμενου σφοδρότερου τρίτου κύματος μετά τις γιορτές.

Συμπληρωματικά με τα παραπάνω, ο μαζικός, ταχύς εμβολιασμός με ανοικτά δεδομένα και πλήρη διαφάνεια, χωρίς πολιτική υστεροβουλία και παιχνίδια σκοπιμότητας, είναι ο μόνος δρόμος για την επίτευξη αποτελεσματικού τείχους ανοσίας στον πληθυσμό. Αυτό όμως προϋποθέτει να φύγει το εμβόλιο και ο εμβολιασμός από τα πολιτικά παιχνίδια των κυβερνώντων και να πείσει σύσσωμη την κοινωνικά και ειδικά τα λαϊκά στρώματα για την αναγκαιότητά του, χρησιμοποιώντας επιστημονικά και υγειονομικά κριτήρια.

Ωστόσο, ακόμα και αν ο εμβολιασμός προχωρήσει με το ευνοϊκότερο δυνατό σενάριο, η πανδημία θα είναι εδώ, τουλάχιστον για το πρώτο μισό του 2021. Με δεδομένη την άρνηση της κυβέρνησης να συγκροτήσει ισχυρό δημόσιο μηχανισμό πρόληψης και ελέγχων, με δεδομένη την αντίθεσή της στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και την καθολική κάλυψη των αναγκών υγείας του πληθυσμού, η μόνη πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας εξακολουθεί να είναι ένα ατελέσφορο, τυπικά αυστηρό, στην ουσία μη λειτουργικό λοκ ντάουν. Το άνοιξε – κλείσε της κοινωνίας για τους επόμενους μήνες είναι η μοναδική λύση που απομένει για μια κυβέρνηση που αποδείχθηκε αδύναμη να προστατεύσει αποτελεσματικά τη δημόσια υγεία.

Γίνεται πλέον φανερό ότι ο υγειονομικός κίνδυνος είναι αυξημένος στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, εξαιτίας αδυναμίας πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, στοίβαγμα σε μέσα μεταφοράς και χώρους εργασίας, μικρά σπίτια και συνθήκες ζωής που κάνουν τη φυσική αποστασιοποίηση πρακτικά αδύνατη.

Δίπλα, προστιθέμενος και ίσως ακόμα χειρότερος από τον υγειονομικό κίνδυνο, είναι ο ζόφος της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Τα συνεχόμενα λοκ ντάουν, χωρίς την παραμικρή πολιτική πρόληψης και ελέγχων, έχουν ήδη σημάνει τον οικονομικό θάνατο για ευρύτατα κοινωνικά στρώματα. Και η κυβέρνηση, εμμονικά επιμένει στην άρνησή της να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από την μέχρι σήμερα αποτυχημένη πεπατημένη, και υπόσχεται και άλλον οικονομικό θάνατο, περισσότερη κοινωνική καταστροφή. Ταυτόχρονα επενδύει σε μέτρα αστυνόμευσης και καταστολής, που έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία, να εμπεδώσουν τα μέτρα πρόληψης και προστασίας, να πείσουν τον πληθυσμό για την αναγκαιότητα προστασίας και επιφυλακής. Όμως το ζητούμενο για την κυβέρνηση δεν είναι αυτό. Είναι η διαφύλαξη της επικοινωνιακής της εικόνας και της δημοσκοπικής της ευφορίας.

Η εργαζόμενη κοινωνία πρέπει και μπορεί να αναζητήσει και να αποδώσει ευθύνες, πρώτα από όλα στην κυβέρνηση για τους συγκεκριμένους της χειρισμούς, αλλά και σε ένα ολόκληρο το μνημονιακό πολιτικό σύστημα που δημιούργησε συνθήκες λιτότητας, ασφυκτικές για τη δημόσια υγεία. Αλλά και να αμφισβητήσει ένα οικονομικό και ιδεολογικό πλαίσιο που θέτει την αγορά διαρκώς και επανειλημμένα πάνω από την ζωή και την υγεία του πληθυσμού, αποδεικνύοντας ότι η Δύση είναι ο μεγάλος ασθενής του 21^ου αιώνα.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.