Πακέτο διάσωσης της ΕΕ με πολλές γκρίζες ζώνες

Το σχέδιο που παρουσίασε την Τετάρτη, 27 Μαίου, η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για την αντιμετώπιση της τρομερής οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής κρίσης στις χώρες- μέλη της ΕΕ λόγω κορωνοϊού συνιστά ένα φιλόδοξο, για τα μέχρι τώρα δεδομένα της Ένωσης, εγχείρημα. Το συνολικό πακέτο, υπό τον τίτλο «Next Generation EU», προβλέπει τη διάθεση 750 δισ ευρώ, εκ των οποίων τα 500 θα είναι επιχορηγήσεις και τα 250 δάνεια. Αν συνυπολογίσουμε τα προγράμματα (SURE κ.α.) ύψους 540 δισ ευρώ που ανακοινώθηκαν στις 9 Απριλίου, η ΕΕ ρίχνει στο τραπέζι έκτακτη στήριξη 1,290 τρισ ευρώ, ποσό που εξακολουθεί να υπολείπεται σημαντικά των ανάλογων προγραμμάτων ΗΠΑ και Ιαπωνίας, αλλά δεν παύει να αποτελεί σημαντική ανάσα.

Πέραν της ποσοτικής πλευράς, η πρόταση της Κομισιόν, η οποία στηρίζεται στην πρόσφατη συμφωνία Μακρόν- Μέρκελ, σπάει δύο παραδοσιακά ταμπού. Για πρώτη φορά εισάγεται, έστω και ad hoc, κοινός δανεισμός των 27 και επίσης για πρώτη φορά η Ένωση στηρίζεται σε δαπάνες και επενδύσεις μέσω ελλειμμάτων (κάτι που μέχρι χθες θα αποτελούσε ανάθεμα, μιας και στην υπαρκτή ΕΕ, όχι μόνο ο Μαρξ, αλλά και ο Κέινς τελούν υπό παρανομία). Εν ολίγοις, σε αντίθεση με το γνωστό σλόγκαν του κ. Μητσοτάκη, οι Ευρωπαίοι δέχονται, έστω και με κλειστή τη μύτη, ότι τα περιφρονημένα λεφόδεντρα κάποιες φορές είναι η μόνη λύση.

Τα 750 δισ του προγράμματος θα αντληθούν από την Κομισιόν μέσω ομολόγων τα οποία θα εκδώσει η ίδια και θα έχουν διάρκεια μέχρι και 30 χρόνια, ενώ η αποπληρωμή τους θα αρχίσει από το 2028 και τα επιτόκια θα είναι μικρά. Οι χώρες που κυρίως θα ωφεληθούν, σύμφωνα με τα (όχι επίσημα και όχι επιβεβαιωμένα) στοιχεία που έχουν διαρρεύσει είναι η Ιταλία (172,7 δισ), η Ισπανία (140,4) και η Πολωνία (63,8). Στους ωφελημένους θα είναι και η Ελλάδα, καθώς αναμένεται να εισπράξει 22,5 δισ σε επιχορηγήσεις και άλλα 9,4 σε δάνεια, ποσά που αντιστοιχούν αθροιστικά στο ένα έκτο του ΑΕΠ του 2019- πολύ περισσότερα από όσα ήλπιζε η ελληνική κυβέρνηση. Μόνο τα δάνεια, και όχι οι επιχορηγήσεις, θα βαρύνουν τους εθνικούς προϋπολογισμούς. Η αποπληρωμή των δανείων της Κομισιόν θα γίνει μέσω του κοινοτικού προϋπολογισμού, δηλαδή θα επιβαρύνει κυρίως τους καθαρούς χρηματοδότες της Ένωσης, με πρώτη τη Γερμανία. Επομένως το πακέτο της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, αν δεν σπάει, τουλάχιστον διαβρώνει και ένα άλλο, μεγάλο ταμπού, εκείνο της Ένωσης μεταβίβασης πόρων (transfer union).

Είναι προφανές ότι οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ και των μεγάλων δυνάμεων που την στηρίζουν συνειδητοποίησαν, έστω και καθυστερημένα, ότι η τραγικά ανεπαρκής απάντηση των πρώτων μηνών στην κρίση του Covid- 19, εγκυμονούσε άμεσους κινδύνους διάσπασης ή και διάλυσης της ΕΕ. Έχοντας ήδη ακρωτηριαστεί από το Brexit και απειλούμενη να περιθωριοποιηθεί από το ανταγωνιστικό δίπολο ΗΠΑ- Κίνας, η Ευρώπη των 27 ήταν αναγκασμένη να υιοθετήσει αντισυμβατικά μέτρα. Το πακέτο της Κομισιόν είναι πάνω απ’ όλα και πριν απ’ όλα σχέδιο διάσωσης της ίδιας της ΕΕ. Ανάγκα και θεοί πείθονται.

Ωστόσο οι ανακοινώσεις της Κομισιόν δεν δικαιολογούν καθόλου τις θριαμβολογίες της ελληνικής κυβέρνησης και των περισσότερων συστημικών ΜΜΕ. Πρώτα απ’όλα γιατί δεν είναι βέβαιο ότι το εν λόγω πακέτο θα εφαρμοστεί στην έκταση και τη μορφή που έχει αυτή τη στιγμή, ούτε είναι σαφές το πότε θα γίνουν διαθέσιμα τα κονδύλια.

Η διαδικασία έγκρισής του είναι χρονοβόρα και αμφίβολη. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα εξετάσει το πακέτο της Κομισιόν στις 16 Ιουνίου, ενώ η περίφημη «ομάδα των τεσσάρων» (Ολλανδία, Αυστρία, Σουηδία, Φινλανδία) έχει ήδη τοποθετηθεί αρνητικά και θα προσπαθήσει να το συρρικνώσει ή/και να επιβάλει Δρακόντειους όρους (βλέπε Μνημόνια) στις χώρες που θα επωφεληθούν. Μέρκελ και φον ντερ Λάιεν δήλωσαν, άλλωστε, ότι το σχέδιο που ανακοινώθηκε δεν είναι η τελική λύση, αλλά η βάση εκκίνησης της διαπραγμάτευσης. Στη συνέχεια, το σχέδιο στο οποίο θα καταλήξουν οι 27 πρέπει να εγκριθεί από όλα τα εθνικά κοινοβούλια, όπως και από το ευρωπαϊκό.

Στο πιο αισιόδοξο σενάριο, ο βασικός όγκος του προγράμματος θα αρχίσει να υλοποιείται από 1/1/2021 (μόνο 11 δισ θα είναι διαθέσιμα από τον Σεπτέμβριο), ενώ μέχρι τότε επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να κλείνουν και εργαζόμενοι να χάνουν τη δουλειά ή μεγάλο μέρος του μισθού τους. Η ίδια η Κομισιόν προβλέπει ότι η Ελλάδα θα είναι η χώρα που θα πληγεί σκληρότερα από όλες, λόγω του ειδικού βάρους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και του τουρισμού, ο οποίος αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 70% στο δεύτερο τρίμηνο του χρόνου.

Επιπλέον, το σχέδιο «Next Generation EU» έχει πολλές γκρίζες ζώνες- σοβαρά, αδιευκρίνιστα ζητήματα που θα αποτελέσουν πεδίο σκληρής διαπραγμάτευσης και αντιπαράθεσης. Όπως μας είχε προϊδεάσει η κοινή διακήρυξη Μακρόν- Μέρκελ, το σχέδιο της φον ντερ Λάιεν αναφέρει ότι οι επιδοτήσεις και τα δάνεια θα προορίζονται για «χώρες, περιφέρειες και τομείς της οικονομίας» που έχουν πληγεί κατ’ εξοχήν από την κρίση. Το πώς θα γίνει η διανομή των κονδυλίων δεν είναι καθόλου σαφές. Σε ότι αφορά τους τομείς, ευρωπαϊκά μέσα αναφέρουν ότι θα ενισχυθούν κυρίως η αεροπορική βιομηχανία, η αυτοκινητοβιομηχανία και ο τουρισμός, κάτι που σημαίνει ότι θα ευνοηθούν κατ’ εξοχήν οι «εθνικοί πρωταθλητές» Γερμανίας και Γαλλίας, αν και η Ελλάδα λόγω τουρισμού επίσης έχει να ελπίζει.

Σε κάθε περίπτωση, τόσο οι επιχορηγήσεις όσο και τα δάνεια δεν θα δίνονται στα εθνικά κράτη με την ελευθερία να τα χρησιμοποιήσουν όπως τα ίδια θα αποφασίσουν. Ο κύριος πυλώνας του προγράμματος είναι το Εργαλείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (RRF), το οποίο προβλέπεται να διαθέσει 310 δισ σε επιχορηγήσεις και 250 σε δάνεια. Για να ωφεληθεί ένα κράτος- μέλος από το RRF, θα πρέπει να καταθέσει «συγκεκριμένα σχέδια δημοσίων επενδύσεων και συνοδευτικών μεταρρυθμίσεων», οι οποίες θα εγγυώνται την «ανθεκτικότητα» της εθνικής οικονομίας. Αυτά τα προγράμματα και αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» θα πρέπει να εγκριθούν ΚΑΙ από την Κομισιόν ΚΑΙ από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για να εκταμιευθούν τα αντίστοιχα ποσά. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολύ καχύποπτος για να υποθέσει ότι αυτή η διαδικασία θα χρησιμοποιηθεί για την επιβολή αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων μνημονιακής κοπής στα πιο ευάλωτα κράτη. Νέα φορολογικά βάρη απειλεί να φέρει και η άντληση νέων εσόδων του κοινοτικού προϋπολογισμού ώστε να αποπληρωθούν τα δάνεια της Κομισιόν. Οι ιδέες που έριξε στο τραπέζι η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων της ψηφιακής σφαίρας, διεύρυνση της εμπορίας άνθρακα, πράσινοι φόροι κλπ) είναι μια ακόμη, μεγάλη γκρίζα ζώνη του σχεδίου της.

Εν ολίγοις, το σχέδιο της Κομισιόν είναι μια φιλόδοξη, αλλά και αβέβαιη προσπάθεια διάσωσης της ίδιας της ΕΕ και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων της. Το αν, πότε και πόσο θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι της Ελλάδας και των άλλων πληττόμενων χωρών, θα αποτελέσει αντικείμενο σκληρής κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης. Ας μην ξεχνάμε ότι και το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα SURE για την αντιμετώπιση της ενδημικής, πλέον, ανεργίας ήδη χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την προώθηση της μερικής απασχόλησης και του ακρωτηριασμού των μισθών.

Πηγή: ppapacon.blogspot.com

Σουηδία και COVID: Από τη σοσιαλδημοκρατία στη βαρβαρότητα

Η επαίσχυντη μεταχείριση των ηλικιωμένων αποτελεί μια επιπλέον απόδειξη ότι η Σουηδία ακολούθησε λάθος στρατηγική για τον Covid-19.

Η Σουηδία, με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά θανάτου από τον κορονοϊό στον κόσμο, έδωσε μια από τις χειρότερες και πιο συγκλονιστικές ιστορίες όσον αφορά την αμέλεια που αναδύεται από τα κέντρα φροντίδας της χώρας∙ οι πολιτικοί ηγέτες της Σουηδίας και η υγειονομική περίθαλψη πρέπει να λογοδοτήσουν για πολλά.

Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της πανδημίας του Covid-19 ήταν οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους έχουν αντιδράσει οι χώρες σε όλο τον κόσμο. Αυτό προφανώς κατέληξε σε διαφορετικά αποτελέσματα. Μερικά έθνη έχουν πάει αρκετά καλά. Άλλα λιγότερο. Και μερικά, όπως η Σουηδία, έζησαν τραγικές στιγμές.

Στις 14 Μαΐου, πέτυχε το αναμφισβήτητο ρεκόρ να έχει τον υψηλότερο αριθμό επιβεβαιωμένων ημερήσιων θανάτων από Covid-19 ανά κάτοικο που αναφέρθηκε σε μια περίοδο εφτά συνεχόμενων ημερών.

Ο Anders Tegnell, ο επικεφαλής επιδημιολόγος της Σουηδικής υπηρεσίας δημόσιας υγείας, παραδέχτηκε ότι ένας τόσο υψηλός αριθμός θανάτων είναι «τρομακτικός» – μια δραματική αλλαγή προσέγγισης από την αρχή της κρίσης, όταν ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός των νεκρών δεν ήταν ίσως  «το πιο σημαντικό κομμάτι».

Αυτά τα αποτελέσματα προέρχονται, θυμηθείτε, από μια χώρα που στόχευε στην ανοσία της αγέλης και, σύμφωνα με την πρέσβη της στις ΗΠΑ, Karin Ulrika Olofsdotter, πίστευε ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί στη Στοκχόλμη κάποια στιγμή τον Μάιο.

Άρρωστοι και ετοιμοθάνατοι

Εκτός από τον δραματικό αριθμό θνησιμότητας, αυτό που αναδύεται στη Σουηδία είναι ένας φρικτός κατάλογος ακατάλληλης υγειονομικής περίθαλψης που παρέχεται στους ηλικιωμένους, με άρρωστους και ετοιμοθάνατους ανθρώπους που τους αρνούνται πόρους που πρέπει να είναι ευρέως διαθέσιμοι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 90 τοις εκατό των συνολικών θανάτων από τον Covid-19 στη χώρα είναι άτομα ηλικίας 70 ετών και άνω, και ότι οι μισοί από αυτούς συνέβησαν σε γηροκομεία. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια υπόθεση ενός ιδρύματος στη Στοκχόλμη, που βρίσκεται υπό έρευνα από τους εισαγγελείς, όπου πάνω από το ένα τρίτο των ηλικιωμένων που ζούσαν εκεί πέθανε όταν ο κορονοϊός βγήκε εκτός ελέγχου.

Σε ένα άρθρο με τίτλο «Η μεταχείριση των ηλικιωμένων και ευάλωτων της Σουηδίας είναι μια “καταστροφή”», ο Telegraph αναφέρει την ιστορία ενός τοπικού πολιτικού της Στοκχόλμης, του Bjorn Branngard, ο οποίος δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τη νοσοκόμα που ήταν υπεύθυνη για το ίδρυμα περίθαλψης όπου ήταν η μητέρα του. Η νοσοκόμα τον ρώτησε αν ήταν εντάξει να μεταφέρει τη μητέρα του σε άλλο τμήμα. «Γιατί;», ρώτησε ο Branngard, «Επειδή μόνο εκείνη και ένα άλλο άτομο είναι ακόμα ζωντανοί. Όλοι οι άλλοι είναι νεκροί», του απάντησε. Τελικά, η μητέρα του πέθανε επίσης, λίγες μέρες αργότερα, λέει το ρεπορτάζ.

Προς τιμήν τους, ορισμένοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας είναι έτοιμοι να μιλήσουν για τη σοκαριστική μεταχείριση που δόθηκε στους ηλικιωμένους. Όπως δήλωσε στο Indicter, η διπλωματούχος νοσοκόμα Latifa Lofvenberg παρακολούθησε τον θάνατο πολλών ασθενών που ζούσαν σε κέντρα φροντίδας και μίλησε για το πώς τους αρνήθηκαν τη χορήγηση οξυγόνου για την αντιμετώπιση των αναπνευστικών τους προβλημάτων, με αποτέλεσμα «φρικτούς» θανάτους. Η γενναιότητά της να το αποκαλύψει την οδήγησε σε απόλυση από τη δουλειά της μετά την ανάρτηση των σχολίων της στο YouTube.

Επιβεβαίωση αυτής της μακάβριας πρακτικής δόθηκε από έναν σεβαστό καθηγητή γηριατρικής, τον Yngve Gustafson, σε μια συνέντευξη στο TV Channel 4. Παραδέχθηκε: «Αυτό που γίνεται πιο συχνά με τους ηλικιωμένους στα γηροκομεία, αφού αποφασίστηκε να μην πάνε στο νοσοκομείο, είναι ότι συνταγογραφούν καταπραϋντικά που συνήθως περιλαμβάνουν και τη μορφίνη και τη μιδαζολάμη. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος οδηγεί σε ασφυξία γρήγορα τους ασθενείς, καθώς και τα δύο φάρμακα επιδεινώνουν την αναπνοή».

Νοσοκομειακές καταγγελίες

Όμως, δεν είναι μόνο στα κέντρα φροντίδας που παρατηρήθηκε μεροληπτική συμπεριφορά υγειονομικής περίθαλψης κατά των ηλικιωμένων. Έχει επίσης λάβει χώρα σε νοσοκομεία, σύμφωνα με έναν αυξανόμενο αριθμό αναφορών που υποβλήθηκαν στη Σουηδική Επιθεώρηση Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας (IVO).

Αυτές οι καταγγελίες αφορούν ασθενείς που τους αρνούνται τη θεραπεία σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ICU) σε νοσοκομεία της Περιφέρειας της Στοκχόλμης, παρόλο που υπήρχαν ακόμα διαθέσιμες θέσεις (όπως εξακολουθούν ακόμα να υπάρχουν). Η IVO χαρακτήρισε τις αναφορές –που αφορούν επίσης το Πανεπιστήμιο Karolinska στη Στοκχόλμη – ως «σοβαρές».

Μία καταγγελία που κατατέθηκε στην IVO δημοσιεύθηκε επίσης στην εφημερίδα Expressen. Γράφει: «Ανησυχούμε για τη διαδικασία επιλογής για αναπνευστική φροντίδα μεταξύ ασθενών με σοβαρή μόλυνση από τον Covid-19 στην περιοχή της Στοκχόλμης. Έχουμε ανακαλύψει επανειλημμένα ότι εκείνοι οι ασθενείς που θεωρείται ότι χρειάζονται αναπνευστική φροντίδα για μεγάλο χρονικό διάστημα (π.χ. δυο εβδομάδες) στερούνται εντατικής θεραπείας με το επιχείρημα ότι ένας νεότερος ασθενής με καλύτερη πρόγνωση μπορεί να χρειαστεί τη θέση σε μερικές ημέρες».

Σύμφωνα με την Δρ Elda Sparrelid, διευθύντρια νοσοκομείου της περιοχής της Στοκχόλμης, δεν υπάρχουν δεδομένα για ασθενείς που να συνδέονται με τις περιπτώσεις που ισχυρίζονται οι γιατροί. «Επομένως, δεν μπορεί να διερευνηθεί αν κάποιος έλαβε λάθος φροντίδα ή όχι», πρόσθεσε.

Η κατάσταση προέκυψε αφού το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Πρόνοιας εξέδωσε οδηγίες –που περιγράφονται σε προηγούμενο άρθρο– για τη διαχείριση προτεραιοτήτων σε περίπτωση που οι ΜΕΘ έφταναν σε κατάσταση «καταστροφής», όπου το δυναμικό τους θα εξαντλούνταν και δεν θα ήταν πλέον διαθέσιμες σε όλους.

Ωστόσο, τα σουηδικά νοσοκομεία δεν βρίσκονταν σε αυτήν την κρίσιμη κατάσταση και παρέμειναν διαθέσιμα κρεβάτια ΜΕΘ. Ο Δρ Bjorn Persson, επικεφαλής της ΜΕΘ στο Νοσοκομείο Karolinska, παραδέχτηκε στις 5 Μαΐου ότι μόνο «περίπου 115 από τα 140 διαθέσιμα κρεβάτια εντατικής θεραπείας είναι επί του παρόντος κατειλημμένα». Ωστόσο, ενώ ο επικεφαλής γιατρός Persson αρνήθηκε ότι οι ασθενείς «που είχαν ακόμη πιθανότητες επιβίωσης δεν είχαν υποβληθεί σε θεραπεία», μέλη του ιατρικού προσωπικού έδωσαν διαφορετικό απολογισμό και η Linda Almqvist, επικεφαλής δικηγόρος του IVO, παραδέχτηκε ότι ξεκίνησε έρευνα.

Μοιραίες καθυστερήσεις στην παροχή περίθαλψης

Ένα άλλο πρόβλημα ήταν ότι δεκάδες ηλικιωμένοι Σουηδοί με Covid-19 χρειάστηκε να περιμένουν για να λάβουν υγειονομική περίθαλψη σε νοσοκομεία ή απλά τους είπαν να μείνουν στο σπίτι για ανάρμοστα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μερικοί πεθάναν ακόμη και χωρίς να έχουν την ευκαιρία να δουν γιατρό.

Περαιτέρω απόδειξη για την παραμέληση των ηλικιωμένων στη Σουηδία είναι η προφανής αποφασιστικότητα των τοπικών αρχών να χειραγωγούν ή ακόμη και να κουκουλώνουν εντελώς την έκταση του σκανδάλου. Ένα άρθρο μιας περιφερειακής εφημερίδας, της Ekuriren, το έδειξε καθαρά: Σε οκτώ από τους εννέα δήμους στο Sormland (νότια της Στοκχόλμης), φαίνεται ότι οι αρχές «επίτηδες παρακράτησαν τις πληροφορίες προκειμένου να αποτρέψουν τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και τη δημόσια διαφάνεια» σχετικά με τον αριθμό των ηλικιωμένων που μολύνθηκαν με Covid-19 σε κέντρα φροντίδας.

Συνοπτικά, η διαχείριση της πανδημίας από τις σουηδικές αρχές δημόσιας υγείας δεν αποτελεί μόνο προσβολή για την επιστημονική επιδημιολογία, αλλά επίσης θέτει σε κίνδυνο την ιατρική ηθική και τα ανθρώπινα δικαιώματα μιας χώρας που θεωρείται «ανθρωπιστική υπερδύναμη». Όπως επίσης αποτελεί προσβολή και για άλλες χώρες που δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο.

Πηγή: Defend Democracy Press

Αναδημοσίευση από poli-k.net σε μετάφραση του Σωτήρη Παπαδημητρίου 

Για την κοινή δράση δυνάμεων της ανυπότακτης και ριζοσπαστικής Αριστεράς

Η πανδημία και οι επιπτώσεις που διαμορφώνει για την οικονομία και την κοινωνία εγκαινιάζει μια νέα κατάσταση με αυξημένους κινδύνους, καθήκοντα και δυνατότητες για το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς και του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Στον πυρήνα της ίδιας της πανδημίας είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός και η κυρίαρχη μορφή διαχείρισής του, ο νεοφιλελευθερισμός, που παρέδωσαν το περιβάλλον και τα οικοσυστήματα της άγριας ζωής βορά στη ληστρική υπερεκμετάλλευση, ενώ παρήγαγαν τερατώδη πλούτο για τους λίγους, υποβάθμισαν τα δημόσια συστήματα υγείας και την επιστημονική έρευνα στον τομέα της υγείας. Παρότι η ιδέα της υπεροχής του ιδιωτικού τομέα έναντι του δημοσίου, του «λιγότερου κράτους» και του περιορισμού των δαπανών καταρρέει σήμερα με πάταγο, οι αστικές κυβερνήσεις, που στην αρχή της πανδημίας αναγκάστηκαν –για να μην καταρρεύσουν και οι ίδιες – να πάρουν κάποια αποσπασματικά μέτρα ενίσχυσης της δημόσιας παρέμβασης, επί της ουσίας εκμεταλλεύονται την πανδημία για να επιβάλλουν νέα αντεργατικά, αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα διαρκείας.

Έτσι και στη χώρα μας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ρίχνοντας το βάρος κυρίως στην «ατομική ευθύνη», αξιοποίησε την κρίση για βαθιά ταξική επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, δίχως την παραμικρή σύγκρουση με την ιδιωτική πρωτοβουλία, το χρέος, την ΕΕ και τις πολιτικές που διέλυσαν κάθε έννοια κοινωνικής πρόνοιας και δημόσιας υγείας. Αντίθετα, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου προχώρησε στην εκ περιτροπής εργασία με μείωση 50% μισθών, μονομερή επιβολή τηλεργασίας και ελαστικών ωραρίων, σε τεράστιες διευκολύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, αύξηση των δαπανών αποζημίωσης στις ιδιωτικές κλινικές, απουσία ελέγχου των υγειονομικών μέτρων στις επιχειρήσεις με αποτέλεσμα ιδιωτικές κλινικές να γίνουν εστίες μετάδοσης. Η κυβέρνηση αξιοποίησε την πανδημία μέχρι και για να αναστείλει την απαγόρευση επίταξης υπηρεσιών και πολιτικής επιστράτευσης για την αντιμετώπιση απεργιών, μέτρο που μένει να φανεί αν και πώς θα επεκταθεί πλέον και μετά την περίοδο της επιδημίας. Επιπλέον ανέβαλε για το 2021 την έτσι κι αλλιώς προβληματική διαδικασία διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού.

Τόλμησε μάλιστα εν μέσω πανδημίας, απαγόρευσης συναθροίσεων και ελλιπούς κοινοβουλευτικής λειτουργίας να φέρει προς ψήφιση νομοσχέδια που περιλαμβάνουν τερατώδεις μεταρρυθμίσεις, τόσο στην περιβαλλοντική νομοθεσία, όσο και στην παιδεία.

Ταυτόχρονα διατήρησε τον ασφυκτικό εγκλεισμό των φυλακισμένων και των προσφύγων σε συνθήκες που μόνο ως βόμβες αναπαραγωγής του ιού μπορούν να περιγραφούν.

Σήμερα, παρότι έχει βγει το συμπέρασμα ότι αρκετά αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη βρέθηκαν στο επίκεντρο της υγειονομικής κρίσης, όταν οι κυβερνήσεις τους έβαλαν ως προτεραιότητα  τη μη διατάραξη της  καπιταλιστικής παραγωγής, η κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε την εσπευσμένη άρση των μέτρων υγειονομικής προστασίας και μάλιστα χωρίς να μεσολαβεί επαρκής χρόνος για την εκτίμηση των αποτελεσμάτων της. Ειδικά το άνοιγμα των σχολείων, των δικαστηρίων (για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζών) και η συζήτηση για την απελευθέρωση του τουρισμού από το εξωτερικό κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα την υγεία και τις θυσίες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ενώ, την ίδια στιγμή, δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική πρόοδος για την μαζικοποίηση των εργαστηριακών ελέγχων και την ιχνηλάτηση των κρουσμάτων και δεν έχει παρθεί καμία πρωτοβουλία για την στήριξη και ενίσχυση του ΕΣΥ.

Η επιλογή κυβέρνησης, κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα και διεθνώς είναι ειλημμένη, να μετακυλήσουν για άλλη μια φορά την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ασκεί κριτική σε πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, αποσιωπά τις δικές του ευθύνες ως κυβέρνηση. Η πολιτική του και ως αντιπολίτευση είναι δέσμια της υποταγής του στην ολιγαρχία και στην ΕΕ. Εμείς απαιτούμε:

ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

  • Άμεση θωράκιση και υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας (ενίσχυση πρωτοβάθμιας Υγείας και Πρόνοιας, άνοιγμα ΜΕΘ, μαζικές, μόνιμες προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, μέσα ατομικής προστασίας στους εργαζομένους στην υγεία, αύξηση των τεστ και αντιδραστηρίων ελέγχου για τον ιό.) Δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλους. Επίταξη χωρίς αποζημίωση των ιδιωτικών κλινικών και φαρμακοβιομηχανιών. Διεκδικούμε την εθνικοποίησή τους με κοινωνικό έλεγχο.
  • Προστασία των εργαζομένων και του λαού από την πανδημία, δωρεάν παροχή των μέσων ατομικής προστασίας στους εργαζόμενους/ες και τήρησης όλων των κανόνων υγιεινής στους χώρους εργασίας που παραμένουν ανοιχτοί ή ανοίγουν.
  • Ειδικά μέτρα περαιτέρω στήριξης για όλες τις πιο ασθενείς ομάδες του πληθυσμού – άστεγους/ες, ΑΜΕΑ, νοσηλευόμενους/ες σε δομές ψυχικής υγείας, χρόνια πάσχοντες, ηλικιωμένους/ες.
  • Αξιοποίηση – επίταξη ξενοδοχειακών μονάδων, ώστε σε αυτές να μεταφερθούν άτομα που θα έπρεπε να μπουν σε καραντίνα ή τμήματα του πληθυσμού που βρίσκονται σε συνθήκες εγκλεισμού
  • Εκκένωση των Κέντρων «Υποδοχής» – Κράτησης και μεταφορά των προσφύγων σε δομές φιλοξενίας με όλα τα μέτρα υγειονομικής προστασίας τους.
  • Αποσυμφόρηση των φυλακών. Μέτρα προστασίας για κρατούμενους/ες.

ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ, ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ

  • Καταβολή επιδόματος ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς τις ασφυκτικές προϋποθέσεις που ισχύουν σήμερα, διαγραφή των χρεών τους, κανένας άνεργος χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και ίντερνετ.
  • Κάτω τα χέρια από τα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα. Απαγόρευση των απολύσεων, όχι στις μειώσεις μισθών, στην ελαστική και εκ περιτροπής εργασίας και τις τροποποιήσεις των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργαζομένων.
  • Διεκδικούμε 751 κατώτατο μισθό, όχι στους παχυλούς και δυσανάλογους μισθούς υπουργών, βουλευτών και των ανώτατων στελεχών του δημοσίου και των ιδιωτικών μεγάλων ομίλων, δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά με συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλους/ες.
  • Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης, διατίμηση σε όλα τα μέσα υγειονομικής προστασίας ενάντια στην αισχροκέρδεια.
  • Διαγραφή χρεών, απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, αναστολή κάθε υποχρέωσης λαϊκών νοικοκυριών σε καταβολές λογαριασμών (ΔΕΚΟ, Τραπεζών κλπ ).
  • Ενίσχυση των αυτοαπασχολούμενων και ελεύθερων επαγγελματιών με διαγραφή – ρύθμιση των χρεών τους, ευνοϊκή δανειοδότηση, φορολογική ελάφρυνση.
  • Κάθε μεγάλη επιχείρηση που δεν λαμβάνει τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα και δεν αναλαμβάνει τις μισθολογικές της υποχρεώσεις να περάσει στα χέρια του κράτους χωρίς αποζημίωση με εργατικό έλεγχο.

ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΡΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

  • Προοδευτική φορολογία, αύξηση και έκτακτη φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο.
  • Άμεση παύση πληρωμών στο δημόσιο χρέος, ανυποχώρητος αγώνας για τη διαγραφή του.
  • Εθνικοποίηση των τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με κοινωνικό έλεγχο.
  • Πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων για φιλολαϊκά έργα με προστασία των εργαζομένων και του περιβάλλοντος.
  • Δραστική περικοπή των δαπανών για εξοπλισμούς. Χρηματοδότηση των λαϊκών αναγκών.
  • Άμεση έξοδος από το Σύμφωνο Σταθερότητας για να ζήσει ο λαός, ρήξη & σύγκρουση με την ΕΕ και την Ευρωζώνη στην κατεύθυνση εξόδου από τους μηχανισμούς αυτούς.

ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ

  • Υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών και λαϊκών ελευθεριών. Να μην αποτελεί η πανδημία αιτία και αφορμή για ηλεκτρονική παρακολούθηση και για να μπαίνουν συνεχώς στον γύψο οι δράσεις του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος που είναι απαραίτητες στα μέτρα του δυνατού και υγειονομικά επιτρεπτού ακόμα και σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες.
  • Διαχωρισμός του κράτους από την εκκλησία, που έδειξε για μια ακόμα φορά το βαθιά αντιδραστικό, σκοταδιστικό και επικίνδυνο χαρακτήρα της.
  • Άσυλο σε πρόσφυγες, μετανάστριες/ες. Κατάργηση της ρατσιστικής Συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας. Παροχή αξιοπρεπούς στέγης στους πρόσφυγες μέσα σε πόλεις και χωριά. Δικαίωμα στο άσυλο, χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων και δικαίωμα μετακίνησης στις χώρες προορισμού

Έρχεται σημαντικός κλυδωνισμός κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά και στη χώρα μας και διεθνώς. Ταυτόχρονα, όμως, ανατρέπονται μύθοι για τη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού, αμφισβητούνται έντονα οι κυβερνήσεις που δεν έλαβαν έγκαιρα μέτρα (Τραμπ, Τζόνσον), δημιουργούνται προϋποθέσεις για να ανατραπεί η λογική του ΤΙΝΑ – Δεν Υπάρχει Εναλλακτική. Είναι στιγμή για το λαϊκό κίνημα και την ανατρεπτική αριστερά να ξαναβγούν στο προσκήνιο. Ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον εθνικισμό, τον πόλεμο, τον ρατσισμό. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αναδεικνύεται η ανάγκη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ενάντια στον κόσμο του κέρδους και της αγοράς, ενάντια στον καπιταλισμό.

Για αυτό είναι απαραίτητη η διεκδίκηση αιτημάτων άμεσης ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.

Για αυτό είναι απαραίτητη η κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και το άνοιγμα του διαλόγου για την αναγκαία κινηματική και πολιτική απάντηση στη νέα κρίση που ξεσπά.

Όμως, για να καταστεί κάτι τέτοιο εφικτό, απαιτείται συσπείρωση δυνάμεων και μετωπική πολιτική γύρω από συγκεκριμένες πολιτικές αιχμές, αιτήματα και πρωτοβουλίες. Κοινή δράση μέσα στο συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα  στην παραπάνω κατεύθυνση και άνοιγμα του δρόμου για μία αγωνιστική ενότητα των ταξικών δυνάμεων, με στόχο προοπτικά τη δημιουργία μαζικών μορφών συντονισμού σωματείων και συλλογικοτήτων των εργαζομένων και του λαού.

Στα πλαίσια αυτά, οι οργανώσεις που συνυπογράφουμε αυτό το κείμενο δεσμευόμαστε να συνεργαστούμε για την ενίσχυση της κοινής δράσης και της κοινωνικής αλληλεγγύης σε όλα τα μέτωπα της συγκυρίας, για την προώθηση μιας μετωπικής λογικής στο κίνημα και την αριστερά, για το άνοιγμα του διαλόγου για μια συνολική απάντηση στην κρίση, για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό που απαιτεί η εποχή μας.

Αρχίζοντας με τον σχεδιασμό βημάτων κοινής δράσης, θα προχωρήσουμε τολμηρά στην αναζήτηση των αναγκαίων απαντήσεων κινηματικά και πολιτικά για να αναμετρηθούμε με το καθήκον της ανατροπής της νέας αντιλαϊκής επίθεσης που έρχεται.

Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

Λαϊκή Ενότητα (Αριστερό Ρεύμα, Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, ανένταχτοι/ες)

Συντονισμός Κομμουνιστικών Δυνάμεων (Αναμέτρηση, Αριστερή Ανασύνθεση, Κίνηση Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας, Παρέμβαση, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, Σύλλογος Γ.Κορδάτος, ανένταχτοι/ες)

Η Επιστροφή του Προμηθέα

Η νέα κινηματογραφική δουλειά του ζωγράφου, σκηνογράφου, συγγραφέα, σκηνοθέτη Κυριάκου Κατζουράκη “Η Επιστροφή του Προμηθέα”, σε σενάριο του ίδιου και του Λεωνίδα Βατικιώτη, ερευνά ένα φλέγον ζήτημα που αφορά πολλούς και για το οποίο μιλάμε λίγο. Την ενεργειακή φτώχεια. Πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για ένα τόσο επίκαιρο και πολιτικά μείζον ζήτημα με τρόπο ολιστικό, κατανοητό και δημιουργικό ταυτόχρονα;

H μνήμη, η αρχέγονη, η ιστορική και η πρόσφατη είναι ο οδηγός αυτού του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ που δεν χαρίζεται σε κανέναν αλλά και δεν διολισθαίνει στο λαϊκισμό, την εύκολη αφήγηση ή σε μια τετριμμένη δημοσιογραφική και επιστημονική μόνο προσέγγιση.

Με αφετηρία τον μύθο του Προμηθέα, στη συνέχεια μαθαίνουμε για την τόσο σημαντική και αποσιωπημένη μάχη της Ηλεκτρικής τον Σεπτέμβριο του 1944 (όταν ο ΕΛΑΣ απέτρεψε τους Γερμανούς από την ανατίναξη του εργοστασίου στο Κερατσίνι και τη βύθιση στο σκοτάδι της Αθήνας και του Πειραιά) και οδηγούμαστε στην ανάδειξη των προβλημάτων που συνοδεύουν την ακολουθούμενη ενεργειακή πολιτική και την υπό εξέλιξη μετάβαση στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

“Πανταχού παρόν ο Ήφαιστος στην αρχαία ελληνική μυθολογία δείχνει την αναντικατάστατη αξία της ενέργειας σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα εάν και εφόσον φυσικά η ενέργεια διατίθεται ελεύθερα. Η παράβαση αυτή της συνθήκης, της ελεύθερης διάδοσης της φωτιάς και της ενέργειας, είναι που μετατρέπει τον Προμηθέα σε ήρωα μιας εποχής που ξεπερνάει κατά πολύ την αρχαιότητα.” Όλες οι αφηγηματικές τέχνες έχουν τις ρίζες τους στην τέχνη της προφορικής αφήγησης, όλες ξεκινούν από εκείνη τη στερεοτυπική εικόνα των προϊστορικών homines sapientes συγκεντρωμένων γύρω από τη φωτιά να ακούν κάποιον να διηγείται μια ιστορία. Και έτσι, με την εικόνα μιας φωτιάς και μιας αρχαίας αναπαράστασης του μύθου του Προμηθέα, ο Κατζουράκης αφηγείται μια ιστορία για την ενέργεια και τον Προμηθέα που κάθε εποχή χρειάζεται.

Μέσα σε 40′ ο Κατζουράκης πραγματοποιεί μια έρευνα περιεχομένου ξεκινώντας από την Αρχή (της ιστορίας της ενέργειας) με τρόπο μορφικά παράλληλο (τεχνικές της αρχής του κινηματογράφου). Με τεχνικές αφήγησης από τον βωβό κινηματογράφο (στατικές μαύρες κάρτες τίτλων), αρχειακό υλικό κινούμενων και στατικών εικόνων (βίντεο και φωτογραφίες), εικαστικά έργα του σκηνοθέτη, μέθοδο συνεντεύξεων και μια χρονική αφήγηση που συνδέει παρόν, παρελθόν και μέλλον, ο Κατζουράκης φτάνει να αρθρώνει μια αλήθεια για την οποία λίγοι μιλούν. Πώς στην αυγή του 21ου αιώνα, άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο.

Aπό την αρχαία ελληνική μυθολογία και τις συλλογικές διεκδικήσεις του 20ού αιώνα για την ενέργεια μέχρι τις σημερινές κινητοποιήσεις των τοπικών κοινοτήτων απέναντι στις ΑΠΕ, το ουσιαστικό ερώτημα που διατρέχει τόσες χιλιάδες χρόνων είναι αν η ενέργεια αντιμετωπίζεται ως κοινό συλλογικό αγαθό ή ως εμπόρευμα σε μια παράλληλη έρευνα με την προσπάθεια ιδιωτικοποίησής της τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια στην Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα.

Επιχειρείται στο ντοκιμαντέρ μια αποδόμηση των μύθων πάνω στους οποίους έχει χτιστεί η αφήγηση της κυρίαρχης σύγχρονης ενεργειακής πολιτικής, στην λεγόμενη μετα-λιγνιτική εποχή.

Μύθοι που αφορούν την “ανάγκη” εγκατάστασης Ανανεώσημων Πηγών Ενέργειας (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά), την φιλικότητα στο περιβάλλον και την αποδοτικότητά τους. Ανάγκη για ποιούς και προς όφελος ποιών; Η προώθηση των ΑΠΕ συνοδεύεται από τεράστιο οικονομικό κόστος το οποίο επιβάλλεται στους πολίτες, μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού, συχνά εν αγνοία τους, και φυσικά παράλληλα με την επονομαζόμενη απελευθέρωση της ηλεκτρικής ενέργειας που στην Ελλάδα ξεκίνησε με τον ν.2773/1999. Έκτοτε, μέσα από τις Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δόθηκε από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων κάθε ευκαιρία και νομοθετικό πλαίσιο για να υπάρξουν επενδύσεις των ιδιωτών παραγωγών στην Ελλάδα και να οδηγούμεστε σταδιακά στην ιδιωτικοποίηση ενός αγαθού που στοιχειοθετεί τον δυτικό πολιτισμό σήμερα: την ενέργεια.

Από το σύνθημα “Κάτω η Πάουερ” -για την αγγλική εταιρία που με αποικιακή σύμβαση εξασφάλισε το 1929 την αποκλειστικότητα και διανομή ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα –  που κυριαρχούσε στα ογκώδη συλλαλητήρια της δεκαετίας του ΄20 στα οποία συμμετείχαν οι εργαζόμενοί της έως τη δεκαετία του ΄50 με τη δημιουργία της  ΔΕΗ και του τιτάνιου έργου της να εξηλεκτρίσει τη χώρα και να παρέχει ισότιμα σε όλους τους πολίτες ενιαίο φθηνό τιμολόγιο διαφαίνεται η διαμάχη για ένα κοινωνικό αγαθό που αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα. Και που η αντιμετώπισή του ως τέτοιο θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τις ανάγκες των πολιτών αλλά ακόμη την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας και την οικονομική της ανάπτυξη.

Μέσα από τις συνεντεύξεις, οι Αναστασία Μαρινοπούλου (καθηγήτρια ΑΕΙ φιλοσοφίας), Λευτέρης Καλογιαννίδης (αντιστασιακός Κερατσίνι), Κώστας Ασαλουμίδης (συνδικαλιστής ΔΕΗ), Στέφανος Πράσσος (συνδικαλιστής ΔΕΗ ), Γεώργιος Γεωργίου (δικηγόρος, Βέρμιο SOS), Μάκης Ζέρβας (καθηγητής ΑΕΙ, μηχανικός) και Γιώτα Σταθά (συνδικαλίστρια ΔΕΗ, μηχανικός) αναδεικνύουν τις διαφορετικές όψεις και γωνίες του ίδιου ζητήματος, και στοιχειοθετούν με τρόπο επιστημονικό και κατανοητό, πράγμα δύσκολο, πόσο μάλλον σε συνδυασμό με την τέχνη των εικόνων, τον κινηματογράφο. Και εδώ έρχεται ο ολιστικός και δημιουργικός τρόπος αφήγησης του σκηνοθέτη που μην ξεχνώντας τη σημασία των εικόνων και της αισθητικής γλώσσας κρατά μια ισορροπία ανάμεσα στο λεκτικό και το οπτικό χωρίς να “χάνει” από καμία πλευρά.

Την ώρα που σε όλη την Ελλάδα οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώνονται απέναντι στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και την λεηλάτηση του φυσικού περιβάλλοντος, ο Κατζουράκης θυμίζει πως ο αγώνας για τη ζωή, για το μέλλον, περνά μέσα από τον αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη. Μνήμης αρχέγονης, μνήμης ιστορικής, μνήμης πρόσφατης.

Απέναντι στον θεό του κέρδους και της ελεύθερης αγοράς, ο σύγχρονος Προμηθέας είμαστε εμείς.

Πληροφορίες της Ταινίας.

Διάρκεια: 39’

Έτος παραγωγής: 2019

Σκηνοθεσία: Κυριάκος Κατζουράκης

Έρευνα – σενάριο: Λεωνίδας Βατικιώτης

Μοντάζ: Κυριάκος Κατζουράκης, Σπύρος Κόκκας

Ηχοληψία, κάμερα: Θάνος Τσάντας

Film colorist: Ντίνος Βαμβακούσης

Επεξεργασία ήχου: Ανδρέας Δημητρίου

Μίξη ήχου, επιμέλεια Post production: Βαγγέλης Φάμπας

Εργαστήρια εικόνας και ήχου: Akron Studio / Massive Production

Διακρίσεις: Advanced Media Institute, Χορηγίες 2018

Πρωτότυπη μουσική: Σωτήρης Κιζήλος, Δημήτρης Νιώπας, Δημήτρης Χρυσομάλλης

Social: Facebook page, twitter: @PrometheusRet

“Άλλη στρατηγική πέρα από την καραντίνα απαιτεί ενδυναμωμένες υπηρεσίες δημόσιας υγείας”, συνέντευξη του Αλέξη Μπένου.

Το antapocrisis συνομίλησε για την πανδημία του κορωνοϊού και την αντιμετώπισή της στην Ελλάδα, με τον Αλέξη Μπένο, καθηγητή Υγιεινής, Κοινωνικής Ιατρικής και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στο ΑΠΘ και διευθυντή του Κέντρου Εκπαίδευσης και Έρευνας στη Δημόσια Υγεία, την Πολιτική Υγείας και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας [ΚΕΠΥ].

Ποια είναι η γνώση που έχει ως τώρα η επιστημονική κοινότητα για τον ιό; Τελικά είναι κάτι σαν μια γρίπη;

Αν και η ομάδα των κορωναϊών είναι ήδη γνωστή από προηγούμενες – σχετικά πρόσφατες – επιδημίες η τρέχουσα πανδημία προκλήθηκε από έναν ιό που δεν γνωρίζαμε και παρακολουθούμε βήμα – βήμα τη συμπεριφορά του. Φαίνεται ότι μοιάζει αρκετά με τη γρίπη αλλά – μέχρι σήμερα – μας δείχνει ότι έχει πολύ γρηγορότερη διασπορά και προκαλεί συχνότερα βαρύτερη και ποικιλόμορφη νόσο. Δεν ξέρουμε – παρότι ελπίζουμε – αν θα δείξει ότι έχει αντίστοιχη με τη γρίπη εποχικότητα, ή αν θα μας απασχολεί με την ίδια ένταση και τους καλοκαιρινούς μήνες. Η θνησιμότητα που προκάλεσε μέχρι σήμερα – 350.000 θάνατοι – είναι ήδη συγκρίσιμη με τη γρίπη. Επειδή συχνά λέγεται ότι “δεν είναι και τίποτε, σαν τη γρίπη είναι”, ακόμη και αν αποδειχθεί ότι όντως έχει παρόμοια συμπεριφορά με τη γρίπη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι επιπτώσεις του έρχονται να προστεθούν σε αυτές της γρίπης.

Πώς εκτιμάτε το γεγονός ότι η Σουηδία έλαβε πιο ήπια μέτρα περιορισμού; Αυτό το μοντέλο θα μπορούσε να ακολουθηθεί και σε άλλες χώρες;

Η Σουηδία ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό την προσέγγιση της συλλογικής ανοσίας (“ανοσία αγέλης”) και στηρίχθηκε στο γεγονός ότι οι υπηρεσίες υγείας της βρίσκονται σε σαφώς καλύτερη ετοιμότητα σε σύγκριση με την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών. Παρόλα αυτά το γεγονός ότι σήμερα (24 Μαΐου 2020) στη Σουηδία έχουν καταγραφεί 4.125 θάνατοι και ο δείκτης θνησιμότητας είναι λίγο μικρότερος από αυτόν της Γαλλίας και ανάμεσα στους έξι υψηλότερους στον κόσμο αποδεικνύει τις θεμελιώδεις αδυναμίες αυτής της προσέγγισης. Ακόμη δεν γνωρίζουμε επαρκώς τον ιό, ούτε και το αν και τι βαθμού ανοσία προκαλεί, οπότε η προσέγγιση αυτή δεν μπορεί να τεκμηριωθεί.

Πότε θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη μας ζωή; Όταν βρεθεί φάρμακο; Εμβόλιο; Άρα θα ζούμε για μήνες ή και χρόνο με το φόβο της επανόδου της καραντίνας; Υπάρχει άλλη στρατηγική;

Ο κορωναΐός ήρθε και θα παραμείνει μαζί μας. Η έρευνα για φάρμακο και εμβόλιο δεν θα έχει γρήγορα αποτελέσματα αλλά και η διάθεσή τους θα είναι προβληματική εφόσον καθορίζεται ακόμη από τον ιδιωτικό τομέα. Οι πιθανότητες για εμφάνιση νέου κύματος της επιδημίας σε λίγες εβδομάδες ή/και το φθινόπωρο είναι όντως υπαρκτές. Η καραντίνα είναι το τελευταίο οχυρό στην προσπάθεια ελέγχου της επιδημίας και χρησιμοποιήθηκε, ειδικά στη χώρα μας, επειδή δεν υπάρχουν ούτε υπηρεσίες δημόσιας υγείας ικανές και επαρκώς στελεχωμένες για την επιδημιολογική επιτήρηση, ούτε υπηρεσίες υγείας με δυνατότητες αντιμετώπισης – μετά από συνεχή δεκαετή πολιτική λιτότητας και αποδιάρθρωσής τους – των ιδιαίτερα διογκωμένων αναγκών για υψηλά εξειδικευμένη φροντίδα υγείας.

Η άλλη στρατηγική είναι, βασιζόμενοι σε έγκυρη και έγκαιρη εκτίμηση της διασποράς του ιού στον πληθυσμό (γεωγραφική, κοινωνικοεπαγγελματική, κλπ) να σχεδιάζουμε και εφαρμόζουμε μέτρα με στόχο τον κατά περίπτωση έλεγχο της. Π.χ. αν ξέραμε ότι σε μια περιοχή ή πόλη της χώρας έχουμε μεγαλύτερη διασπορά θα μπορούσαν να εφαρμοστούν περιοριστικά μέτρα μόνο σε αυτήν και να υλοποιηθεί επιθετική και μαζική ιχνηλάτηση κρουσμάτων με αντίστοιχη καραντίνα και παρακολούθησή τους. Για να μπορέσει να υλοποιηθεί όμως αυτή η στρατηγική απαιτούνται ενδυναμωμένες υπηρεσίες δημόσιας υγείας ικανές να μπορούν να εκτιμήσουν την κατάσταση και αντίστοιχα ενδυναμωμένες υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ικανές να ανιχνεύουν και να περιθάλπτουν τα θετικά κρούσματα στην κοινότητα.

Ποια η γνώμη σου για τη διαχείριση του ανοίγματος που κάνει η κυβέρνηση; Στα σχολεία και στα καταστήματα για παράδειγμα. Για τον τουρισμό ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση;

Το πότε το που και το πως θα ανοίξουν οι κοινωνικοοικονομικές δραστηριότητες δεν μπορεί να απαντηθεί αν δεν έχουμε τα δεδομένα που είπαμε παραπάνω για την εκτίμηση της επιδημίας. Το άνοιγμα γίνεται χωρίς αυτά τα δεδομένα και κυρίως χωρίς ακόμη την ύπαρξη μηχανισμών που θα μας βοηθούσαν να εκτιμήσουμε, να ανιχνεύσουμε και να ελέγξουμε έγκαιρα ένα πιθανό νέο κύμα. Το ίδιο ισχύει και με τον τουρισμό και με το πρόβλημα πιθανής εισροής πληθυσμών σε περιοχές με υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας. Η αδυναμία μάλιστα – μέχρι σήμερα – έγκυρης διάγνωσης ανοσίας (δεν υπάρχουν έγκυρες δοκιμασίες) δεν επιτρέπει τον έλεγχο της πιθανής διασποράς του ιού από τις μετακινήσεις πληθυσμών.

Ποια είναι τα τρία πιο άμεσα μέτρα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση για να υπάρχει ένα πιο προετοιμασμένο ΕΣΥ από το φθινόπωρο;

Όπως είπαμε απαιτείται η ενίσχυση και αναμόρφωση των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός ικανός να ανιχνεύει, να γνωρίζει τη διασπορά, να προβλέπει την εξέλιξη της και να προωθεί τον έλεγχό της μέσω επιθετικής ιχνηλάτησης νέων κρουσμάτων. Απαιτείται δηλαδή ανασχεδιασμός, διορισμός μόνιμου και εξειδικευμένου προσωπικού και η ανάπτυξη δομών στην περιφέρεια. Η αναμενόμενη έλευση νέων κυμάτων της επιδημίας το φθινόπωρο και χειμώνα απαιτεί την στήριξη και αναδιοργάνωση των νοσοκομειακών υπηρεσιών του ΕΣΥ και ενδυνάμωση με διορισμό μόνιμου προσωπικού, προμήθεια τεχνολογικής υποστήριξης και μέσων ατομικής προστασίας σε όλο το σύστημα, με προτεραιότητα βέβαια τις ΜΕΘ. Τέλος απαιτείται η ενδυνάμωση με μόνιμο προσωπικό και αντίστοιχες υποδομές της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ώστε να υπάρξει η δυνατότητα άμεσης διάγνωσης και φροντίδας των ήπιων περιστατικών και υποστήριξη της παράλληλης νοσηρότητας που αμελήθηκε την περίοδο αυτή.

H αβάσταχτη ελαφρότητα της “βαριάς βιομηχανίας” της χώρας, του τουρισμού

Εξ΄ αρχής, ο τουρισμός, είναι ένα οικονομικό μοντέλο το οποίο εξαρτάται από παράγοντες εξωτερικούς ως προς την ανάπτυξη της εγχώριας οικονομίας μιας χώρας. Είναι λοιπόν ένας «φιλάσθενος» οικονομικός τομέας, καθώς είναι διαρκώς εξαρτώμενος από τις διεθνείς κρίσεις (οικονομικές, γεωπολιτικές, υγειονομικές, κτλ). Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα βάσει κάποιων ακόμη πολύ σημαντικών παραμέτρων, που είτε σχετίζονται με την λειτουργία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου, είτε οφείλονται σε κάποιες «ιδιαιτερότητες» της χώρας μας.

Πρώτον, μέσα στο διεθνώς παγκοσμιοποιημένο, οικονομικά και όχι μόνο, διεθνές περιβάλλον, όπου «φταρνίζονται στην Κίνα και αρρωσταίνουν στην Αμερική», οι κρίσεις «μεταφέρονται» άμεσα, χωρίς επί της ουσίας οι χώρες να μπορέσουν να ορθώσουν έγκαιρα κάποιο ουσιαστικό «τείχος προστασίας». Μια διεθνής κρίση, οποιασδήποτε σχεδόν μορφής, επηρεάζει πλέον σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό πολύ περισσότερες χώρες, αν όχι ολόκληρο τον πλανήτη, από ότι 10 ή 20 χρόνια πριν. Όπως η φούσκα των ακινήτων του 2008 που δημιούργησε  την μεγαλύτερη ύφεση των τελευταίων δεκαετιών, γεννήθηκε στην Αμερική και έπληξε τελικά την Ευρώπη, η πανδημία του Covid ταξίδεψε πολύ γρήγορα από την μακρινή Ασία στην Ευρώπη και στην Αμερική, δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση, κυρίως στον Δυτικό κόσμο.

Δεύτερο, το κυρίαρχο μοντέλο του φθηνού μαζικοποιημένου «εκβιομηχανοποιημένου» τουρισμού που έχει επιλεχθεί για την Ελλάδα, τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία, που αφορά κυρίως στα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα των all inclusive και των βραχιολιών, είναι ακόμη πιο επιρρεπές στην κατάρρευση μπροστά σε μια δύσκολη διεθνή συγκυρία, όπως η σημερινή. Οι εποχή των Γερμανών και των Γιουγκοσλάβων της Χαλκιδικής έχει περάσει ανεπιστρεπτί και η χώρα έχει «προσαρμοστεί» στον φθηνότερο τουρισμό των πακέτων και των προσφορών. Η τουριστική κίνηση μπορεί να αυξανόταν τα προηγούμενα χρόνια, τα τουριστικά έσοδα όμως δεν ακολουθούσαν αναλογικά την αύξηση αυτή.

Τρίτον, η τεράστια οικονομική εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από τον τουρισμό (αγγίζει το 30% του ΑΕΠ), δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες στο σύνολο της οικονομίας της χώρας. Όταν σχεδόν το 1/3 της οικονομίας εξαρτάται από έναν κλάδο, ο οποίος με τη σειρά του εξαρτάται από την διεθνή συγκυρία, δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να διαπιστώσεις το εξαιρετικά προβληματικό του πράγματος. Δεν χρειάζεται να ξέρεις καν οικονομικά προκειμένου να αντιληφθείς ότι στην περίπτωση που το ποσοστό από τον τουρισμό μειωθεί επικίνδυνα έστω και μία χρονιά, θα τροφοδοτήσει έναν φαύλο κύκλο, όχι μόνο συνολικότερης οικονομικής ύφεσης, αλλά περαιτέρω απορρύθμισης του τουριστικού μοντέλου. Η κατακρήμνιση της τιμής του προσφερόμενου τουριστικού προϊόντος, η αποδιοργάνωση των τουριστικών επιχειρήσεων και η ανασύσταση επί του χειρότερου της τουριστικής αγοράς, θα είναι μόνο κάποια από τα χαρακτηριστικά της επόμενης μέρας σε μια τέτοια περίπτωση. Η πρόγνωση της φετινής τουριστικής σεζόν είναι ακόμη θολή, αυτό όμως που ήδη φαίνεται είναι ότι εκατοντάδες μικρές ως επί το πλείστον ξενοδοχειακές μονάδες  έχουν βγάλει πωλητήριο και αρκετές χιλιάδες είναι αυτές που δεν θα λειτουργήσουν, ανοίγοντας την όρεξη μεγάλων ξένων ομίλων που θέλουν να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αντί να επιλέξει να εκμεταλλευτεί μακροπρόθεσμα το πλεονέκτημα της χώρας ως Covid-free, πράγμα που οφείλεται, πέρα από τους ιδιαίτερους  παράγοντες της χώρας, στην μεγάλη αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία του κόσμου, ανοίγει τον τουρισμό με όρους αγέλης, χωρίς την ύπαρξη προληπτικών μέτρων για τους επισκέπτες, όπως την πραγματοποίηση διαγνωστικών τεστς, την απαίτηση ανοσολογικών ή άλλων υγειονομικών πιστοποιητικών, χωρίς καν την ύπαρξη ολοκληρωμένων υγειονομικών πρωτοκόλλων. Και μάλιστα την ίδια στιγμή που το δεύτερο κύμα της πανδημίας θεωρείται βέβαιο από τα πλέον επίσημα χείλη. Η «απομόνωση» της χώρας, λόγω της χαμηλής αεροπορικής της συνδεσιμότητας, ήταν ένας από τους σημαντικότερους  παράγοντες της χαμηλής εξάπλωσης του Covid-19, σε σύγκριση με άλλες «ανεπτυγμένες» χώρες. Αν ο παράγοντας αυτός εξαλειφθεί με την είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών, κανείς δεν εγγυάται ότι η καμπύλη της εξάπλωσης του ιού δεν θα αρχίσει να ακολουθεί μια εκθετική πορεία, που εν μέσω καλοκαιριού και δεδομένου ότι έχουν γίνει ελάχιστα για την ενίσχυση των δομών υγείας, θα κάνει τη διαχείριση του νέου κύματος ακόμη πιο δύσκολη από το πρώτο.

Είναι γεγονός ότι οικονομίες που δεν βασίζονται στα δικά τους πόδια αλλά εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από εξωτερικούς παράγοντες, είναι καταδικασμένες σε συνθήκες κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε και αυτή που θα διανύσουμε, να αποσταθεροποιηθούν ακόμη περισσότερο. Η «βαριά βιομηχανία της χώρας» διανύει μια κρίσιμη περίοδο αβάσταχτης ελαφρότητας με άγνωστο το πότε, το πώς και σε ποιο βαθμό θα αναρρώσει. Μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο που προϋπήρχε αλλά ειδώθηκε ευκρινέστερα με την πανδημία, θα μπορούσε να υπάρξει καταρχήν μια αναζήτηση ενός διαφορετικού τουριστικού μοντέλου, λιγότερο εξαρτημένου από τον διεθνή παράγοντα, που δεν θα μπορεί να μη σέβεται τους ανθρώπους που υπηρετεί αλλά και το υπηρετούν, τις τοπικές κοινωνίες και φυσικά το περιβάλλον, κοινωνικό και φυσικό. Και να ανοίξει η αναγκαία εδώ και χρόνια συζήτηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με τη σταδιακή του απεξάρτηση από τον ξένο οικονομικό παράγοντα και την επανασύσταση μιας εγχώριας οικονομίας, που να μην αποδεικνύεται φούσκα και να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος σε κάθε κρίση, αλλά να μπορεί στηρίζεται στα δικά της πόδια, στις δικές της παραγωγικές δυνατότητες και να σέβεται τους ανθρώπους της εργασίας που το δημιουργούν.

Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα: το πιο σύντομο ανέκδοτο

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενέκρινε το σχέδιο Μπακογιάννη για τον «μεγάλο περίπατο της Αθήνας» είναι ενδεικτικός της ποιότητας και του βάθους που διακρίνει τη φιλελεύθερη παράταξη. Με χοντροκομμένη κουτοπονηριά η υπουργική απόφαση για τον Περίπατο επικαλείται λόγους υγείας ώστε να μην επιτραπούν τυχόν προσφυγές στο ΣτΕ. Φυσικά ο μεγάλος περίπατος έχει τόση σχέση με την πανδημία όση έχουν οι Έλληνες φιλελεύθεροι με το Σύνταγμα και τους νόμους: Και η πανδημία και το Σύνταγμα χρησιμοποιούνται ως φερετζές.

Ανεξάρτητα με την ουσία της ρύθμισης της απαγόρευσης κυκλοφορίας οχημάτων, ο τρόπος που επιλέχθηκε, εκθέτει όχι μόνο τον εξαιρετικά λίγο Μπακογιάννη, αλλά και τον ίδιον τον πανταχόθεν προβεβλημένο ως πολύ, Μητσοτάκη. Το ελληνικό δίκαιο δίνει το δικαίωμα νομικής αντίδρασης σε οποιοδήποτε πολίτη. Καλώς ή κακώς ισχύει το Σύνταγμα για τη φιλελεύθερη ΝΔ; Πρέπει ή όχι να ακολουθείται η νομιμότητα και οι αρχές δικαίου; Ή μήπως το Σύνταγμα και οι νόμοι πρέπει να χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν; Σε ποιο κεφάλαιο του νομικού πολιτισμού βρήκε η φιλελεύθερη ΝΔ του φιλελεύθερου Μητσοτάκη τόσα κόλπα και τερτίπια για να παραβιαστούν οι νόμιμες νομικές προβλέψεις;

Η συγκεκριμένη ενέργεια εξευτελίζει τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα που πάρθηκαν στο παρελθόν και ίσως χρειαστεί να παρθούν και στο μέλλον, καθώς δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η επίκληση της δημόσιας υγείας μπορεί να γίνεται εντελώς προσχηματικά και ανεύθυνα για να περάσει κάθε τι που θα σκαρφιστεί μια κυβέρνηση, ένας υπουργός ή ένας ανιψιός. Προσβάλει τους ασθενείς και τους μαχόμενους υγειονομικούς, γελοιοποιεί τα μέτρα για τη δημόσια υγεία, αφοπλίζει την υγειονομική άμυνα έναντι της πανδημίας, νομιμοποιεί κάθε ασυνείδητη και αντικοινωνική συμπεριφορά. Η ίδια η κυβέρνηση επικαλείται πλέον τη δημόσια υγεία για πλάκα. Ή έστω για να επιβάλει ρυθμίσεις που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη δημόσια υγεία.

Το κρεσέντο του ελληνικού φιλελευθερισμού όμως δεν σταματά εδώ. Η περίπτωση της απεργίας πείνας και δίψας του Β. Δημάκη είναι ενδεικτική. Ένας κρατούμενος που αποφάσισε να σπουδάσει και πέρασε στη Νομική δίνοντας Πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή θα έπρεπε να αποτελεί θετικό παράδειγμα για το πώς (πρέπει να) λειτουργεί το σωφρονιστικό σύστημα. Δεν έχει όμως αυτή τη γνώμη η φιλελεύθερη παράταξη.

Φιλελευθερισμός ατόφιος και μπόλικος, ξεχειλίζει από τη σαδιστική και εκδικητική απόφαση της Γ. Γ. (αντι) εγκληματικής πολιτικής Ντίνας Νικολάου να στερήσει το δικαίωμα σπουδών στον κρατούμενο Δημάκη. Τι κι αν το δικαίωμα αυτό του το διασφαλίζει το Σύνταγμα και το ευρωπαϊκό δίκαιο; Τι κι αν το ίδιο το σωφρονιστικό σύστημα επιλέγει να λέγεται σωφρονιστικό και όχι τιμωρητικό ή κατασταλτικό; Τι κι αν η ίδια η νομοθεσία που προβλέπει το σύστημα σωφρονισμού προτρέπει τον φυλακισμένο στην εκπαίδευση και άρα στην έξοδο από το φαύλο κύκλο της παραβατικότητας και της φυλακής; Στην πράξη το φιλελεύθερο κατά τα άλλα κράτος καθιστά το σωφρονιστικό σύστημα απλώς τιμωρητικό, κάνοντας πιο εύκολο να βρεις ναρκωτικά στις φυλακές παρά συγγράμματα και υπολογιστή για να σπουδάσεις.

Πόθος της κυρίας είναι να βγει βουλευτής και ο ασφαλέστερος τρόπος για να βγεις βουλευτής της φιλελεύθερης παράταξης είναι να τσαλαπατήσεις κάθε συνταγματικό δικαίωμα και ελευθερία. Αν είναι να πατήσεις επί πτωμάτων, δεν πειράζει, το κοινό της φιλελεύθερης παράταξης μπορεί και να σε ανταμείψει.

Το κοινό στοιχείο σε δύο φαινομενικά ασύνδετες περιπτώσεις είναι ο μηδενικός σεβασμός και η υποκριτική σχέση της ελληνικής εκδοχής του φιλελευθερισμού με τις συνταγματικές προβλέψεις. Οι νόμοι χρησιμοποιούνται όχι απλώς κατά το δοκούν, αλλά ως εργαλείο χυδαίας και κυνικής πολιτικής εξαργύρωσης. Υποβιβάζονται ως ευτελές πρόσχημα από εκείνη μάλιστα την παράταξη που ανεμίζει τη σημαία του νόμου, του δικαίου και του Συντάγματος.

Από τη μία πλευρά αποτελούν απόδειξη της υποκρισίας και του επαρχιώτικου φιλελευθερισμού της συντηρητικής παράταξης της αστικής τάξης της χώρας.

Από την άλλη βέβαια επιβεβαιώνουν και εκείνους που μια φορά κι έναν καιρό ισχυρίζονταν ότι το κράτος δεν λειτουργεί με βάση τους κοινά αποδεκτούς και θεωρητικά απαράβατους κανόνες δικαίου (έστω και αστικού) αλλά με βάση τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες της τάξης που κυβερνά. Όσο κι αν ψάξουμε δεν θα βρούμε ουδέτερη δικαιοσύνη, ουδέτερο κράτος, ουδέτερο δίκαιο ή θεσμούς.

Ας το ξανασκεφτούμε.

Σοβαρά τώρα; Χώρα “Covid-Free” ή …Free Covid;

Στην Ελλάδα, λοιπόν, οι τουρίστες θα έρχονται χωρίς τεστ. Εκτός αν θέλετε να πιστέψετε ότι εκείνο το «δειγματοληπτικοί έλεγχοι» που είπαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός τουρισμού σάς εγγυάται ότι ο τυχόν φορέας του κορονοϊού θα πέσει σίγουρα πάνω στον όποιο δειγματοληπτικό έλεγχο θα γίνεται στα αεροδρόμια. (Αν το πιστεύετε να παίξετε τζόκερ γιατί μάλλον πιο πιθανό είναι να πετύχετε εκεί κάτι).

Στην αρχή, αν θυμάστε, ο κύριος Θεοχάρης μιλούσε για το «υγειονομικό διαβατήριο» ως απαραίτητο στοιχείο για να επιτύχει το ελληνικό πείραμα. Μας έλεγε μάλιστα ότι η Ελλάδα ασκεί πίεση στην Κομισιόν για να τεθούν συγκεκριμένοι όροι, πανευρωπαϊκού χαρακτήρα, για τον έλεγχο των ταξιδιωτών ΠΡΙΝ ξεκινήσουν από τις χώρες προέλευσης.

Στη συνέχεια όλα αυτά τα ξεχάσαμε.

Ας μην γελιόμαστε, τα υγειονομικά πρωτόκολλα στον τουρισμό καθορίζονται κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) από τις ανάγκες των επιχειρήσεων και όχι από τις συστάσεις των γιατρών. Για παράδειγμα οι γιατροί έλεγαν ότι θα έπρεπε σε ένα αεροπλάνο οι μισές θέσεις να είναι κενές για να τηρούνται στοιχειωδώς οι αποστάσεις. Οι αεροπορικές εταιρίες είπαν «ξεχάστε το, δεν μας συμφέρει».

Και το ξεχάσαμε. Και έτσι οι τουρίστες θα έρχονται πακτωμένοι δίπλα δίπλα επί δύο και τρεις ώρες που διαρκεί η πτήση αλλά μετά, στο λεωφορείο θα είναι πιο αραιά και πιο μετά, στην ξαπλώστρα, θα είναι στα 4 μέτρα ο ένας από τον άλλο.

Οι γιατροί αρχικά είπαν πως θα πρέπει να έχουν κάνει τεστ όσοι έρθουν. Αλλά οι tour operators είπαν «ξεχάστε το, αυξάνει πολύ το κόστος και θα αποτρέψει πολλούς από το να ταξιδέψουν».

Και το ξεχάσαμε. Και έτσι, ενώ ο κ. Θεοχάρης μιλούσε για το υγειονομικό διαβατήριο που θα πιέζαμε την ΕΕ να το εφαρμόσει, τελικά μας είπε χθες ότι θα κάνουμε μόνο δειγματοληπτικούς ελέγχους. Κι ο,τι γίνει.

Μεσολάβησε και άλλη μια φάση για τα test, η θεωρία των «72 ωρών». Οτι δηλαδή θα πρέπει ο ταξιδιώτης σε διάστημα τριών ημερών πριν πετάξει να έχει κάνει το τεστ και να έχει βγει αρνητικό. Και αυτό λέγαμε πως δεν ήταν επαρκές γιατί δεν μπορούσες να ξέρεις τι έχει μεσολαβήσει αυτές τις τρεις μέρες και αν τελικά τον κόλλησε ο ταξιτζής που τον πήγε στο αεροδρόμιο. Και ξεκίνησε μεγάλη συζήτηση για το πόσο γρήγορα μπορεί να βγουν τα αποτελέσματα και φτάσαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση να λέμε ότι μπορεί να γίνεται και μέσα σε 30 λεπτά. Περιέργως όμως και αυτό το ξεχάσαμε πλήρως και πήγαμε στο «καθόλου τεστ» ή έστω στο δειγματοληπτικά, που πρακτικά σημαίνει «καθόλου τεστ».

Στην Κρήτη θα ακούσετε ενδιαφέρουσες απόψεις επί αυτού του θέματος. Οι ξενοδόχοι και οι τουριστικοί πράκτορες, που φυσικά θέλουν πελατεία, λένε «ελάτε τώρα και τι έγινε, ακόμα και αν κολλήσουν μερικοί δεν μπορεί να ακυρώσουμε όλη τη σεζόν και να καταστραφούμε». Ακόμα και οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δυσκολεύονται όταν τους ρωτάς στο συγκεκριμένο θέμα και ας είναι οι πρώτοι που θα εκτεθούν σε κίνδυνο αν κάτι πάει στραβά. Αν οι έλεγχοι δυσκολέψουν τα ταξίδια, τότε θα έρθουν λιγότεροι τουρίστες και τότε θα έχουμε μεγαλύτερη ανεργία και άρα ακόμα και οι συνδικαλιστές δυσκολεύονται να μιλήσουν. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Μια τουλάχιστον πιο ειλικρινή απάντηση μου δίνει σε σημερινό ρεπορτάζ στην «Εφ.Συν,.» ο πρόεδρος του Παγκρήτιου Συλλόγου Διευθυντών Ξενοδοχείων Δημήτρης Κουμπαράκης: «Όταν ο υπουργός Τουρισμού αρχικά μίλησε για το τεστ εντός 72 ωρών, εμείς είπαμε ότι αυτό δεν είναι αρκετό και πως έπρεπε να θεσμοθετηθεί τεστ την ίδια μέρα που πρόκειται κάποιος να πετάξει. Τελικά πάμε στη λύση “καθόλου τεστ” και αυτό είναι προφανώς επικίνδυνο. Δείχνουν ότι έχουν να διαλέξουν μεταξύ του κινδύνου για αυξημένα κρούσματα, ίσως και θανάτους από τη μία και της οικονομικής ύφεσης και της ανεργίας από την άλλη. Και είναι προφανές ότι διαλέγουν το πρώτο».

Θέλετε να το ξαναγράψω;

Οικονομική ύφεση ή κίνδυνος για κρούσματα και θανάτους; Η απάντηση είναι κίνδυνος για κρούσματα και θανάτους. Εξάλλου, το ίδιο είπε και ο κ. Σόιμπλε προ ημερών όταν ρωτήθηκε για το πόσο μπορεί να σταματήσει η οικονομία για να προστατευτούμε από τον ιό: «Δεν υποχωρούν όλα μπροστά στην ανθρώπινη ζωή» είπε. Καταλάβατε φαντάζομαι.

Και αν υποψιάζεστε πως κάπου εδώ έρχεται μια παράγραφος για τον ταξικό χαρακτήρα των πολιτικών επιλογών, πολύ καλά το υποψιαστήκατε και ήδη αυτή την παράγραφο διαβάζετε. Ποιος κινδυνεύει περισσότερο λέτε; Ο πλούσιος βορειοευρωπαίος που θα έρθει στην ακριβοπληρωμένη του σουίτα και θα μπορέσει ακόμα και μες στην πανδημία να νοικιάσει ένα κομμάτι ελληνικής παραλίας σε ακόμα πιο prive καταστάσεις απ’ ο,τι τα προηγούμενα χρόνια, πλήρως απομονωμένος από τον έξω κόσμο ή ο μεσοαστός που θα νοικιάσει ένα δωμάτιο και θα είναι μέσα στις ορδές του all inclusive μαζί με τις υπόλοιπες φυλές του Ισραήλ;

Και κάτι ακόμα για την αγαπημένη μας Ευρωπαϊκή Ένωση, το «κοινό μας σπίτι» όπως μας τα έπρηξαν χρόνια τώρα να την αποκαλούμε οι Μενουμευρώπηδες. Δικαιούμαι να ρωτήσω τι θα γινόταν αν ήταν ανάποδα τα πράγματα και αν ήταν τούμπα ο χάρτης; Αν δηλαδή με κάποιο μαγικό τρόπο οι φτηνές και απολαυστικές διακοπές όλων των Ευρωπαίων δεν ήταν στον ευρωπαϊκό νότο αλλά στον βορά, τότε τι θα γινόταν; Αν υποθέσουμε ότι όλοι οι Έλληνες ονειρευόμασταν να περάσουμε Ιούλιο και Αύγουστο στις μπυραρίες της Βαυαρίας και δίπλα στα νούφαρα των γερμανικών λιμνών τι μέτρα θα έπαιρναν οι Γερμανοί για να μας αφήσουν να περάσουμε τα σύνορά τους; Θα υποχρέωναν, λέτε, τις υπόλοιπες χώρες να υποβάλλουν σε τεστ τους ταξιδιώτες τους πριν την αναχώρηση;

(Αν έχετε πάντως απορία, οι Γερμανοί για το Octoberfest, τη δική τους τουριστική ατραξιόν, το μεγαλύτερο φεστιβάλ μπύρας στον κόσμο που γίνεται τον Οκτώβριο, πήραν από τώρα την απόφαση να το ακυρώσουν γιατί φοβούνται τον συνωστισμό και τον κορονοϊό. «Το ρίσκο είναι υπερβολικά μεγάλο», είπε ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βαυαρίας. Αλλά στην Ελλάδα μια χαρά, δεν τρέχει τίποτα μπορούν να έρθουν άφοβα και χωρίς τεστ).

Και το κόστος;

Δείτε και κάτι ακόμα. Το κόστος των ελέγχων, των τεστ, της όλης διαδικασίας αν υποθέταμε ότι πείθαμε την Κομισιόν, θα το αναλάμβαναν οι ίδιοι οι τουρίστες και οι χώρες προέλευσης. Συνεπώς θα επιμεριζόταν σε κάθε χώρα που θα ήθελε να στείλει τους ταξιδιώτες προς τον νότο και βασικά κυρίως προς την Ελλάδα αφού Ιταλία και Ισπανία είναι ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού. Τώρα το κόστος των (δειγματοληπτκών έστω) ελέγχων θα το αναλάβουν εξ ολοκλήρου οι χώρες υποδοχής, δηλαδή κυρίως η Ελλάδα. Από αυτό και μόνο μπορείτε να καταλάβετε πόσο «δειγματοληπτικοί» θα είναι οι έλεγχοι. Και πάλι ριγμένη η φτωχή Ελλάδα. «Αν θέλετε τουρισμό απλά σκάστε και ανοίξτε τις πόρτες».

Και οι Έλληνες κύριε;

Και οι δικές μας διακοπές; Μέσα σε αυτό το κλίμα πώς θα πας εσύ διακοπές, που σε καλεί μάλιστα και ο υπουργός να το κάνεις υποσχόμενος ευρύτερα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού; Και ποιους θα συναντήσεις εκεί που θα πας; Και τι υγειονομικές υποδομές θα έχει εκεί που θα πας και ποιον θα πρωτοκαλύψουν όταν γίνει το κακό, εσένα ή τους τουρίστες από τα «ξενοδοχεία καραντίνας»; Είσαι σίγουρος ότι η δική σου ζωή θα μετράει το ίδιο με ενός Γερμανού ή ενός Βρετανού πολίτη που ο θάνατός του μπορεί να έχει επίπτωση στη διεθνή μας εικόνα και να λεκιάσει τον μύθο της ασφαλούς χώρας που τόσο πολύ μας πιπίλισαν το κεφάλι ότι είμαστε;

Και οι άνθρωποι που ζουν στους τουριστικούς προορισμούς;

Εδώ στην Κρήτη, στο Ηράκλειο είχαμε πρόσφατα μια αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής (τρομάρα της) που μας έλεγε ότι φοβάται ότι οι μετανάστες θα έρθουν και θα κολλήσουν μεταδοτικές ασθένειες τα παιδιά μας. Αλήθεια, τώρα πού χάθηκε η κυρία Σπανάκη; Τώρα δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μας που θα έρθουν οι ορδές των τουριστών χωρίς τεστ; Η μήπως επειδή αυτοί πληρώνουν δεν τρέχει τίποτα; Αν είναι καλά τα έσοδα στα ξενοδοχεία δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μας;

Τα παιδιά μας που παρεμπιπτόντως τα στείλατε ήδη στα Γυμνάσια και στα Λύκεια και από την 1η Ιουνίου θα τα στείλετε και στα Δημοτικά. Και από τις 15 Ιουνίου και μετά, θα είναι δίπλα δίπλα το ένα στο άλλο. Το παιδί π.χ. του λογιστή με το παιδί του ξενοδοχοϋπάλληλου που ο ίδιος έχει έρθει σε επαφή με όλους τους τουρίστες στο ξενοδοχείο. Και που φυσικά για να δουλέψει τα εξοντωτικά ωράρια που του επιβάλλουν θα αναγκαστεί να το αφήσει και στη γιαγιά και στον παππού το παιδί για να κολλήσουν τελικά και εκείνοι, που είναι στις ευπαθείς ομάδες.

Μακάρι να βγω ψεύτης και να είμαι υπερβολικός σε όλα τα παραπάνω. Το ρισκάρετε όμως;

Μην απαντήσετε. Η απάντηση είναι ναι, το ρισκάρετε.

Όχι επειδή το θέλετε, επειδή έτσι αποφάσισαν για σας και δεν έχετε άλλη επιλογή.

Και εσύ τί προτείνεις;

Αν διαβάσατε μέχρι εδώ ίσως να διατρέχει τη σκέψη σας το ερώτημα κι εσύ τι προτείνεις. Τι θα έκανες στη θέση τους; Δεν θα το αφήσω αναπάντητο. Πάμε λοιπόν.

  1. Τεστ σε όλους και όσο γίνεται πιο κοντά στην ώρα αναχώρησης. Εξάλλου πια το κόστος πέφτει δραματικά, στη Γερμανία πωλούνται προς 18 ευρώ χονδρική. Αν θέλει κάποιος να έρθει θα έρθει με τους δικούς μας κανόνες. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά «covid-free» χώρα. Όχι αυτή που πληρώνει καταχωρήσεις για να φωνάξει ότι είναι ασφαλής, αλλά αυτή που πραγματικά φροντίζει να μείνει ασφαλής. Οι αυστηροί κανόνες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς όφελός μας. Και επικοινωνιακά – εμπορικά. Για όσους έχουν μυαλό. Και όποιος θέλει ας έρθει αλλά με αυτούς τους όρους. Οι άλλοι ας μην έρθουν.
  2. Και αν δεν έρθουν θα έχουμε περισσότερα κλειστά ξενοδοχεία και ανεργία. Η απάντηση είναι μία. Ουσιαστική στήριξη της εργασίας και όχι με ψευτοεπιδόματα και επιδότηση ευέλικτων ωραρίων που μάλιστα φτάνουν μόνο μέχρι την κάλυψη του κατώτατου μισθού. Οχι με τη θεσμοθέτηση της ευέλικτης εκ περιτροπής εργασίας στα ξενοδοχεία που επί της ουσίας ανακοινώθηκε χθες. Αν αποφάσιζες ως κράτος να πληρώσεις εξ ολοκλήρου τους κανονικούς μισθούς που θα χάσουν οι άνθρωποι αυτοί, δεν θα ήταν «χάρη». Θα ήταν επένδυση για τη διατήρηση της «βαριάς σου βιομηχανίας» και την επόμενη χρονιά χωρίς να βάλεις σε κίνδυνο τους ανθρώπους σου. Αυτούς που θέλεις και το 2021 και το 2022 να παράξουν και πάλι υψηλό τουριστικό προϊόν, όταν θα έχει περάσει το κακό.
  3. Το ρίσκο που παίρνουμε είναι μεγαλύτερο από το μπόι μας. Ακόμα και με οικονομίστικη λογική τύπου Σόιμπλε η οικονομική ζημιά από μια πιθανή έξαρση των κρουσμάτων είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δαπάνη για κάλυψη μισθών. Δείτε την Ιταλία. Στην αρχή της πανδημίας έκλεινε τα καφέ αλλά άφηνε ανοιχτές τις βιομηχανικές της μονάδες με τους χιλιάδες εργαζόμενους να συνωστίζονται στα εργοστάσια και στα λεωφορεία για να πάνε και να έρθουν από τις δουλειές τους. Εκριναν πως η ζημιά θα ήταν τεράστια αν κλείσουν τα εργοστάσια αλλά μετά η ζημιά έγινε καταστροφή. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί τέτοιες βιομηχανίες δεν είχαμε. Η δική μας «βιομηχανία» ανοίγει τώρα. Αποφεύγουμε να βάλουμε αυστηρούς κανόνες για να περιορίσουμε τη ζημιά ρισκάροντας με μια ενδεχόμενη καταστροφή. Όποιος βλέπει μπροστά θα έπρεπε τώρα να προλαμβάνει, όχι αργότερα να τρέχει να καλύψει τα σπασμένα. Διαφημιζόμαστε ως χώρα Covid free διακινδυνεύοντας να γίνουμε χώρα όπου ο ιός θα κυκλοφορεί ελεύθερα, δηλαδή free Covid.

Πηγή: dionellis.gr

Ας μιλήσουμε για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για αξιολόγηση, χωρίς φόβο και πάθος, αν και για το πάθος δεν είμαι τόσο σίγουρος.

Ξέρετε ότι σε μερικά ιδιωτικά σχολεία, για να γίνει πρόσληψη εκπαιδευτικού πρέπει να προηγηθεί επιτυχής δοκιμαστική διδασκαλία ενώπιον επιτροπής;

Υπήρχε κάποιος εκπαιδευτικός που εκτιμούσα και σεβόμουν πολύ. Ήταν πολύ αναγνωρισμένη η αξία του στο σχολείο που δίδασκε και ήταν στην επιτροπή προσλήψεων και παρακολουθούσε τις δοκιμαστικές διδασκαλίες. Την τελευταία φορά που μίλησα μαζί του ήταν πολύ εκνευρισμένος, λόγω της διδασκαλίας υποψήφιας καθηγήτριας που παρακολούθησε. «Ήταν τόσο άσχετη, μου είπε, που πήρε την κιμωλία και άρχισε να γράφει στον πίνακα, αντί να βάλει ένα παιδί να γράφει. Δεν ήξερε κάτι τόσο απλό, ότι μια καθηγήτρια δεν γράφει η ίδια στον πίνακα, γιατί από κάτω τα αγόρια θα σχολιάζουν τα οπίσθιά της». Δεν είπε ακριβώς «οπίσθια», άλλη λέξη χρησιμοποίησε, αλλά θα μου συγχωρήσετε την έλλειψη ακριβολογίας.

Θα αφήσω ασχολίαστη την απόρριψη της υποψήφιας καθηγήτριας, επειδή απευθύνομαι σε νοήμον κοινό κι ελπίζω επιπλέον να καταλάβατε, γιατί αυτή ήταν η τελευταία φορά που συνομίλησα με εκείνον τον εκπαιδευτικό. Ποιος εγγυάται ότι τα κριτήρια του αξιολογητή δεν εμφορούνται από σεξισμό ή μισαλλοδοξία; Άλλωστε κι εγώ έχω επιδείξει μισαλλοδοξία και δεν κάλεσα σε συνέντευξη υποψήφια/ο εκπαιδευτικό για πρόσληψη, αν στην αίτησή είχε επισυνάψει και συστατική επιστολή από βουλευτή η μητροπολίτη.

Αντικειμενικά κριτήρια δεν υπάρχουν, ας το παραδεχτούμε.

Επίσης ας παραδεχτούμε πως όλοι/ες οι εκπαιδευτικοί δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο τελειότητας, ούτε αποδίδουν το ίδιο καλά σε όλη τη διάρκεια της διδακτικής τους καριέρας. Και επίσης ξέρω πόσο πολύ μερικοί γονείς δεν εμπιστεύονται εκπαιδευτικούς πολύ νεαρής ή μεγάλης ηλικίας. Είναι βέβαιοι πως οι πολύ νέοι δεν έχουν γνώσεις, εμπειρία και κύρος, ενώ οι μεγάλοι δεν έχουν κατανόηση για τα παιδιά και έχουν ξεπερασμένες ιδέες.

Ας παρακάμψουμε όμως προς το παρόν μαζί με τις σεξιστικές και ηλικιακές προκαταλήψεις και όλες τις άλλες που καθορίζονται από την ομοφοβία, την εμφάνιση, την αρτιμέλεια, την προφορά και ό,τι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου. Και ας αναρωτηθούμε για δυο πράγματα. Πόσοι είπαν να μπουν οι κάμερες μέσα στην τάξη, για να δούμε τι μάθημα κάνουν οι εκπαιδευτικοί, ενώ κανείς δεν είπε να μπουν κάμερες στα αστυνομικά τμήματα, όχι για να αναμεταδίδουν, δεν είμαστε όλοι λάτρεις της κλειδαρότρυπας, αλλά μόνο, για να καταγράφουν τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που γίνονται εκεί μέσα.

Κι επίσης να αναρωτηθούμε γιατί οι άνθρωποι δεν απαιτούν να γίνει αξιολόγηση των νοσοκομειακών γιατρών και των γιατρών του ΕΣΥ; Επειδή είναι τέλειοι και είμαστε όλοι πολύ ευχαριστημένοι; Θα απαντήσω αμέσως.

Γιατί οι γιατροί, παρά τις ενδεχόμενες οικονομικές και εργασιακές αδικίες που τους γίνονται, είναι ηθικά και και κοινωνικά καταξιωμένοι και αντιμετωπίζονται με εκτίμηση και σεβασμό από όλους.

Και για τους αστυνομικούς ο υπουργός προστασίας του πολίτη είπε ότι περπατούν στο δρόμο και ο κόσμος τους χειροκροτεί. Δεν είπε κάτι ανάλογο για τους εκπαιδευτικούς η υπουργός παιδείας. Πώς να το πει; Οι εκπαιδευτικοί είναι ένας κλάδος απαξιωμένος οικονομικά, εργασιακά και κυρίως κοινωνικά. Ακούσαμε και διαβάσαμε από πολιτικά και δημοσιογραφικά στόματα για τους άχρηστους και τεμπέληδες εκπαιδευτικούς που μόνο διεκδικούν αμοιβές και δικαιώματα. Αυτή η απαξίωση οδηγεί στην απαίτηση για αξιολόγηση, να ξεχωρίσουμε τα πρόβατα από τα ερίφια και να τα κατασπαράξουμε. Γιατί όλοι οι Έλληνες ξέρουν την αληθινή ιστορία, όχι αυτή που λένε οι ιστορικοί, γιατί οι στρατιωτικοί ξέρουν καλύτερα τη γραμματική από τους δασκάλους και τους φιλόλογους, γιατί οι πολιτικοί μηχανικοί που έχουν βγάλει Πολυτεχνείο ξέρουν καλύτερα μαθηματικά, φυσική και χημεία από τους εκπαιδευτικούς που έχουν βγάλει ένα απλό πανεπιστήμιο. Γιατί δικηγόροι, γιατροί και καπετάνιοι ξέρουν καλύτερα παιδαγωγικά. Γιατί το πανεπιστήμιο της ζωής είναι αυτό που δίνει τα καλύτερα διπλώματα σε όλες τις ειδικότητες των εκπαιδευτικών.

Πώς θα αξιολογηθούν άνθρωποι τόσο πολύ απαξιωμένοι; Άνθρωποι που δεν τους επιτρέπεται να αναπτύξουν καμιά πρωτοβουλία; Που ολόκληρη η δουλειά τους πρέπει να κινείται σε πλαίσια πολύ αυστηρά προκαθορισμένα από το υπουργείο. Ποια κεφάλαια του βιβλίου θα διδάξουν αναλυτικά, ποια περιληπτικά, ποιες σελίδες ή ποιες παραγράφους απαγορεύεται να διδάξουν και όλα αυτά να αλλάζουν σε κάθε ανασχηματισμό της κυβέρνησης ή μετά από εκλογές. Και πρέπει να ανησυχούν μόνιμα μήπως γράψουν στο βιβλίο της ύλης απαγορευμένες σελίδες, μήπως βάλουν ερώτηση σε τεστ από τις απαγορευμένες, μήπως βάλουν εργασία από τα κεφάλαια που πρέπει να διδάξουν περιληπτικά. Και δεν πρέπει να βάζουν ασκήσεις που δεν είναι στο βιβλίο, να μην κάνουν «άσχετες» ερωτήσεις και οι ερωτήσεις κρίσεως να είναι μόνο εθνοπατριωτικού χαρακτήρα. Οι καλοί εκπαιδευτικοί πρέπει να διδάσκουν πως κανένας λαός δεν αγάπησε την ελευθερία όσο οι Έλληνες, κανένας λαός δεν ύμνησε την αγάπη προς την πατρίδα όσο οι Έλληνες, καμιά γλώσσα δεν είναι τόσο πλούσια, τόσο πλήρης, τόσο ωραία όσο η Ελληνική, που μπορεί να εκφράσει νοήματα και αισθήματα που καμιά άλλη γλώσσα δεν μπορεί. Και πρέπει ο καλός εκπαιδευτικός να λέει μπράβο και να βάζει καλό βαθμό στο παιδί που διάβασε μέσα στην τάξη το απόκομμα της εφημερίδας που του έδωσε ο μπαμπάς του και που λέει για την ελληνική γλώσσα και την Microsoft.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως για να βγάλουμε θέματα προαγωγικών εξετάσεων σε όλα τα φιλολογικά μαθήματα έπρεπε να καθόμαστε όλοι μαζί που διδάσκαμε το μάθημα με ανοιχτές τις οδηγίες του υπουργείου. Πόσες σειρές να είναι το κείμενο, τι να ρωτάει η πρώτη ερώτηση, τι η δεύτερη, πόσα υποσκέλη έχουν η τρίτη και η τέταρτη και τι ρωτάει το καθένα και πόσες μονάδες παίρνει στη βαθμολογία. Και να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να ρωτάμε τα παιδιά τόσες πολλές και τόσο μεγάλες μπούρδες, που υποτίθεται ότι τις είχαμε κιόλας διδάξει. Και αυτές τις οδηγίες του υπουργείου δεν άξιζε τον κόπο να τις μάθουμε απέξω, αφού θα άλλαζαν σύντομα έτσι κι αλλιώς.

Αυτό το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα ποιος θα το αξιολογήσει και πότε; Αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα που καταδικάζει τους εκπαιδευτικούς σε θάνατο από ασφυξία ποιος θα το αποτιμήσει;

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλη την κοινωνία ότι διαχρονικά το υπουργείο παιδείας, οι υπηρεσίες του και τα συμβούλιά του αποβλέπουν μόνο στο να στερήσουν από τους εκπαιδευτικούς κάθε πρωτοβουλία, κάθε δυνατότητα, για να αποφασίζουν και για τα πιο απλά ζητήματα λειτουργικής, παιδαγωγικής και διδακτικής φύσης για ένα πολύ απλό λόγο. Το υπουργείο παιδείας και σύσσωμη η ελληνική κοινωνία δεν εμπιστεύεται για τίποτε τους εκπαιδευτικούς. Τους απομυζά, απαιτεί θυσίες, που ποτέ δεν είναι αρκετές, τους απαξιώνει και τους απορρίπτει.

Και όχι, το επαναλαμβάνω, δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί το ίδιο καλοί. Υπάρχουν λιγότερο καλοί και περισσότερο καλοί. Ας παρακάμψουμε προς το παρόν το πώς και από ποιον θα αξιολογηθούν. Ας υποθέσουμε ότι γίνεται μια πολύ δίκαιη και σωστή αξιολόγηση και αναδεικνύονται οι πολύ καλοί. Τους άλλους τι θα τους κάνουμε; Είναι ευκαιρία να τους απολύσουμε τώρα που έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη ή θα τους στείλουμε σε καμιά απομακρυσμένη επαρχία, σε καμιά υποβαθμισμένη συνοικία, γιατί τα παιδιά αυτών των περιοχών έχουν λιγότερες απαιτήσεις και λιγότερα δικαιώματα; Η μήπως θα τους στερήσουμε μισθολογικό κλιμάκιο και έτσι θα ωφεληθούν οι μαθητές τους από αυτήν την ταπείνωση;

Νομίζω ότι καταλήγουμε σε αδιέξοδο. Αλλά μπορούμε να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο. Πρέπει να ακολουθήσουμε άλλη πορεία και άλλη σειρά σκέψεων. Κι ερωτώ αυτούς τους γίγαντες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που κατακρίνουν τους εκπαιδευτικούς τόσο επαίσχυντα μήπως θεωρούν ότι οι νέες και οι νέοι των 18 ετών που μελετούν, για να μπουν στις πανεπιστημιακές σχολές, για να γίνουν εκπαιδευτικοί και πάρα πολλοί/ές κάνουν και μεταπτυχιακές σπουδές και μαθαίνουν ξένες γλώσσες φιλοδοξούν να κάνουν μια τεμπέλικη δουλειά, κακά αμειβόμενη; Στόχος τους είναι να συγκεντρώσουν στο πρόσωπό τους όλη την απαξίωση της κοινωνίας;

Όχι, είναι παιδιά με κέφι, με μεράκι, με ζωντάνια, με όρεξη για δουλειά που θέλουν να προσφέρουν τις γνώσεις τους στις επερχόμενες γενιές. Αλλά ξεκινάνε στραβά. Εκπαιδευτικοί γίνονται οι κοινωνικά και οικονομικά παρακατιανοί. Τα παιδιά των εύπορων και ταξικά ανώτερων οικογενειών δεν γίνονται εκπαιδευτικοί. Νομίζετε ποτέ πως κάποιος γόνος των οικογενειών Σαμαρά, Μητσοτάκη, Κεραμέως θα γινόταν εκπαιδευτικός; Ή μήπως δεν θα γινόταν εκπαιδευτικός για να μη γίνει τεμπέλης και άχρηστος; Αυτοί θα γίνονταν δικηγόροι, οικονομολόγοι, γιατροί, αρχιτέκτονες, ειδικότητες που τους ταιριάζουν. Προσωπικά δίδασκα επί 31 χρόνια σε μεγάλο ιδιωτικό Σχολείο. Από τα τέσσερα μέλη της οικογένειας που διοικούν το σχολείο αυτό κανείς δεν είναι εκπαιδευτικός, κανείς τους ποτέ δεν μπήκε σε τάξη. Κανείς τους δεν επέλεξε να γίνει δάσκαλος φιλόλογος ή μαθηματικός και να μπει σε τάξη. Όχι, τα οικονομικά και η διοίκηση επιχειρήσεων είναι αυτά που τους ταιριάζουν καλύτερα. Αλλά την παιδαγωγική επιστήμη θεωρούν ότι την κατέχουν καλύτερα από όλους τους εκπαιδευτικούς.

Οι εκπαιδευτικοί ξεκινούν την καριέρα τους με το στίγμα της κακομοιριάς και επομένως ό,τι τους δοθεί πολύ τους είναι. Και βεβαίως αντιμετωπίζονται με έλλειψη εμπιστοσύνης και επιφυλακτικότητα, που τους καταδικάζει σε αυτοπεριορισμό και αυτολογοκρισία, σε μόνιμη αβεβαιότητα και αμφισβήτηση που τους οδηγεί σε επιστημονικό μαρασμό και στασιμότητα.

Αυτά είναι που πρέπει να αλλάξουν. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να μπαίνουν στα σχολεία νέοι και όχι μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, ΑΣΕΠ, αναπλήρωσης, φροντιστηρίων και ιδιαιτέρων μαθημάτων και όλα τα είδη ταπείνωσης και μαρασμού της προσωπικότητάς τους και της επιστημονικής τους κατάρτισης.

Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να προσλαμβάνονται χωρίς ταλαιπωρίες, όσο διατηρούν το κέφι τους για δουλειά και προσφορά. Και το υπουργείο και το σχολείο πρέπει συνεχώς να τους ενδυναμώνουν αφήνοντάς τους πολλά περιθώρια πρωτοβουλίας. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να μπορούν να ενημερώνονται σε νέες επιστημονικές θεωρίες της ειδικότητάς τους και της παιδαγωγικής και να μπορούν να τις εφαρμόσουν στη διδασκαλία τους και στη δουλειά τους. Ο σύλλογος των εκπαιδευτικών πρέπει να μπορεί να αποφασίζει για τη λειτουργία του σχολείου και την καθημερινότητά του. Ο σύλλογος διδασκόντων πρέπει να αποφασίζει για το αν θα γίνει αγιασμός στην έναρξη της σχολικής χρονιάς και όχι το υπουργείο. Ο σύλλογος διδασκόντων πρέπει να αποφασίζει αν θα κάνει γιορτή για τους Τρεις Ιεράρχες και όχι το υπουργείο. Ο σύλλογος των διδασκόντων πρέπει να αποφασίζει για το πρόγραμμα των προαγωγικών και απολυτήριων εξετάσεων, χωρίς να το στέλνει στις υπηρεσίες του υπουργείου για έγκριση.

Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αισθάνονται ότι έχουν λόγο και δεν ανήκουν στο περιθώριο της εκπαίδευσης και του σχολείου. Πρέπει να συνδιοικούν και να συναποφασίζουν σε κοινές και τακτικές συνεδριάσεις που θα προβλέπονται από το διδακτικό τους πρόγραμμα. Και πρέπει το κλίμα του σχολείου να είναι τέτοιο, ώστε οι εκπαιδευτικοί συνεχώς να γίνονται καλύτεροι, συνεχώς να βελτιώνονται. Και αυτή η βελτίωση και προσφορά να αναγνωρίζονται και να επιδοκιμάζονται με κάθε τρόπο.

Θα φέρω ένα παράδειγμα. Κάποτε μου τηλεφώνησε μητέρα μαθητή πολύ δυσαρεστημένη. Πριν μία βδομάδα είχε στείλει σημείωμα σε έναν καθηγητή του γιου της και τον παρακαλούσε να της τηλεφωνήσει, για να μιλήσουν για ένα σοβαρό θέμα του παιδιού. Ο καθηγητής πήρε το σημείωμα, αλλά δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα της μητέρας. Κάλεσα τον ?καθηγητή και τον ρώτησα τι συμβαίνει και μου είπε ότι εκείνη την εποχή είχε πολλά τεστ να διορθώσει και ότι, όταν θα τα τέλειωνε σε λίγες ημέρες, θα τηλεφωνούσε στη μητέρα. Την επόμενη ημέρα στην τακτή συνεδρίαση έθεσα στους εκπαιδευτικούς το ερώτημα: Αν μας ζητήσει μια μητέρα να της τηλεφωνήσουμε, πότε πρέπει να κάνουμε το τηλεφώνημα; Όσοι και όσες μίλησαν είπαν πως το τηλεφώνημα πρέπει να γίνει στο πρώτο διάλειμμα κι αν αυτό είναι αδύνατο, πρέπει οπωσδήποτε να γίνει στο δεύτερο. Όλοι ήταν κατηγορηματικοί σε αυτό. Δεν αναφέρθηκα στο συμβάν, δεν εξέθεσα τον καθηγητή που παρευρισκόταν στη συνεδρίαση. Η αξιολόγηση όμως έγινε ταχύτατα με πλάγιο τρόπο από τους άλλους συναδέλφους και πολύ αποτελεσματικά. Μετά από λίγο μου τηλεφώνησε η μητέρα και μου είπε ότι της τηλεφώνησε ο καθηγητής και της ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση και το θέμα είχε λήξει. Και πράγματι είχε λήξει για πάντα. Μετά με βρήκε ο καθηγητής και ζήτησε κι από μένα συγγνώμη και μου είπε πως δεν είχε καταλάβει πόσο λάθος είχε χειριστεί το θέμα.

Το σχολείο είναι ένας χώρος μέσα στον οποίο οφείλουμε όλες και όλοι να γινόμαστε καλύτερες/οι. Παιδιά, εκπαιδευτικοί, διευθυντές/τριες πρέπει να μαθαίνουμε και να βελτιωνόμαστε, να προοδεύουμε χωρίς εμμονή σε ιδέες και γνώσεις που μπορεί πλέον να είναι ξεπερασμένες.

Κάποτε σε συζήτηση που είχα με υποψήφια για πρόσληψη φιλόλογο ρώτησα πώς θα δίδασκε το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών. Μου είπε ότι θα διάβαζαν μια παράγραφο, θα ζητούσε από τα παιδιά να κάνουν χωρισμό και αναγνώριση προτάσεων, μετά πλήρη συντακτική και γραμματική αναγνώριση και κατόπιν μετάφραση. Ρώτησα γιατί επέλεγε αυτόν τον τρόπο και μου είπε γιατί κι εκείνη έτσι έμαθε αρχαία Ελληνικά. Την ρώτησα αν και τα Αγγλικά που διδάσκονται τα παιδιά πρέπει να τα διδάσκονται με τον ίδιο τρόπο, αλλά δεν μπόρεσε να μου απαντήσει. Όμως αυτή η καθηγήτρια αν βρισκόταν σε ένα περιβάλλον που δεν θεωρεί τα θέματα της παιδείας ως θέσφατα, σε περιβάλλον που έχει μάθει να θέτει ερωτήματα, σε περιβάλλον που συνεχώς διαβάζει και ανανεώνεται είμαι βέβαιος πως θα μπορούσε να δώσει άλλες απαντήσεις.

Κανείς και καμιά μας δεν είναι τόσο καλός/ή που να μη μπορεί να γίνει καλύτερος/η. Και σε αυτό πρέπει να βοηθάει το σχολικό περιβάλλον με την ανάλογη ενίσχυση από το υπουργείο. Ενίσχυση οικονομική για συμμετοχή σε επιστημονικά συνέδρια, για συνδιοργάνωση με άλλα σχολεία της περιοχής επιστημονικών και παιδαγωγικών συνεδρίων στα οποία οι εκπαιδευτικοί θα ενθαρρύνονται να συμμετέχουν ως ομιλήτριες,ές. Ενίσχυση οικονομική για τη δημιουργία σχολικής βιβλιοθήκης με βιβλία υψηλού επιστημονικού επιπέδου, για χρήση από τους εκπαιδευτικούς, οικονομική ενίσχυση για συνδρομή σε βιβλιοθήκες του εξωτερικού, καθορισμένη ώρα στο διδακτικό ωράριο, στην οποία οι εκπαιδευτικοί μιας ειδικότητας θα συζητούν τα θέματά τους, θα θέτουν στόχους και θα αλληλοενημερώνονται. Και ακόμη οι εκπαιδευτικοί των ξένων γλωσσών να έχουν διδακτική ώρα στο τέλος του σχολικού προγράμματος, για να διδάσκουν ξένες γλώσσες σε όσες/ους συναδέλφους τους επιθυμούν.

Με λίγα λόγια δηλαδή, ας σταματήσουμε να μιλάμε για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και να αρχίσουμε να μιλάμε για την αξιοποίηση τους μέσα σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης που θα αφήνει πολλά περιθώρια για ανάπτυξη πρωτοβουλιών. Και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να συνδιοικούν το σχολείο και να συναποφασίζουν για ζωτικά θέματα και όχι απλώς να συνυπογράφουν μνημεία της γραφειοκρατίας. Και ας αρχίσουμε με επαναπροσδιορισμό των ρόλων και των προσόντων των διευθυντών των σχολικών μονάδων και των προϊσταμένων των εκπαιδευτικών περιφερειών, που έχουν καταλήξει ιερείς της γραφειοκρατίας.

Τι σημαίνει η κυβερνητική πολιτική στις πλατείες και τι χρειαζόμαστε ως Αριστερά

Η  όξυνση της καταστολής  από την αστυνομία και τα ΜΑΤ τις τελευταίες εβδομάδες και μέρες στην Πλατεία Κυψέλης και στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης δεν αποτελεί κάτι καινούργιο. Όργιο καταστολής από την αστυνομία υπάρχει από την αρχή της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Είναι μια συνειδητή και πάγια τακτική της ΝΔ και απευθύνεται σε ένα ακροατήριο που απαιτούσε και απαιτεί συγκεκριμένα αποτελέσματα στο ζήτημα «τάξη και ασφάλεια». Γι΄ αυτό και η πολιορκία χώρων στα Εξάρχεια, οι εκκενώσεις καταλήψεων, το άγριο ξυλοκόπημα της οικογένειας Ινδαρέ, η καταστολή στην ΑΣΟΕΕ, η εισβολή σε κινηματογράφο επειδή ανήλικοι έβλεπαν τον Τζόκερ κλπ. Αυτά είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η αστυνομία που είχε την ανοχή και το ελεύθερο από την κυβέρνηση για να ξεσαλώσει χτυπώντας τον λαό όλο το διάστημα πριν τον κορονοϊό, την ίδια ανοχή και στήριξη έχει και τώρα, με αφορμή φαινόμενα συνωστισμού στις πλατείες. Το μέγεθος της υποκρισίας είναι εμφανές. Φάνηκε από το φάουλ του Μπακογιάννη στην Ομόνοια, όπου μαζεύτηκε πλήθος κόσμου και έτρεχε μετά να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά εξέθεσαν την ΝΔ.

Γιατί επιλέγουν να χτυπήσουν τις πλατείες; Η κυβέρνηση στην μαζική συνείδηση βγαίνει κερδισμένη από την εικόνα ότι η Ελλάδα τα κατάφερε με τον κορονοϊό και είχε λίγους θανάτους. Ο Μητσοτάκης σ’ αυτό μετράει αποτελέσματα αυτή τη στιγμή.

Με τις επιθέσεις της αστυνομίας αλλά και των ΜΜΕ στις πλατείες, εξελίσσεται το κυβερνητικό σχέδιο σε πολλά επίπεδα:

Πρώτον συνεχίζεται να χτίζεται το αφήγημα της υπεύθυνης κυβέρνησης έναντι κάποιων αντιπολιτευόμενων ανεύθυνων. Ο Μπακογιάννης ως πορφυρογέννητος γόνος της δυναστείας εξαιρείται των κανόνων και είναι εξορισμού «υπεύθυνος».

Δεύτερον, η ανάδειξη της πλατείας ως μέγιστου προβλήματος, αποπροσανατολίζει από τις αεροπορικές εταιρείες με τις οποίες συμφωνούνται σημεία και τέρατα όσον αφορά την υγειονομική ασφάλεια γιατί οικονομικά δεν βγαίνουν. Αποπροσανατολίζει από την πολιτική ανοικτών θυρών στον τουρισμό και τη γραμμής «καλώς ήρθε το δολάριο» με υποσχέσεις μηδενικών ελέγχων των ξένων τουριστών. Αποπροσανατολίζει από το χαμένο χρόνο για τη θωράκιση του ΕΣΥ, τους μαζικούς διαγνωστικούς ελέγχους, τη στενή «επιτήρηση» στον ιό.

Τρίτον, οι πλατείες είναι ο εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος σε περίπτωση που τα πράγματα στραβώσουν. Δεν θα κατηγορηθεί ο κρατικός μηχανισμός για τους λιγοστούς ελέγχους, θα κατηγορηθούν όμως οι ανεύθυνοι που μαζεύονται στις πλατείες. Αυτοί θα φταίνε, το εμπεδώσαμε από τώρα.

Και φυσικά υπάρχει πάντα το πολιτικάντικο παιχνίδι του Χρυσοχοΐδη για να κρατηθεί στον αφρό της επικαιρότητας τώρα που ο Χαρδαλιάς του κλέβει την δόξα. Αρχικά, με το περιβόητο «άνοιγμα του φακέλου» της ΜΑΡΦΙΝ μετά από 10 ολόκληρα χρόνια και ενώ είχε διατελέσει Υπουργός και επί ΜΑΡΦΙΝ και άλλη μια φορά όλο αυτό το διάστημα, και τώρα με τις επιθέσεις στις πλατείες. Ο εσωτερικός διαγκωνισμός των υπουργών της ΝΔ είναι μια σημαντική παράμετρος.

Η συνεχής καταστολή όμως δεν είναι μονάχα επικοινωνιακό παιχνίδι. Σε πλατύ κοινωνικό επίπεδο η ΝΔ καταλαβαίνει ότι κερδίζει στο θέμα «τάξη και ασφάλεια». Μετρούσε νίκες στο πεδίο της «πάταξης της ανομίας» και συνεχίζει στο ίδιο τέμπο, με το έδαφος να είναι εύφορο από το λίπασμα του αγριανθρωπισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού. Γιατί η πλειοψηφία της κοινωνίας, τσακισμένη μετά από μια δεκαετία μνημονίων, μετά από τραγικές διαψεύσεις και προδοσίες, χωρίς ελπίδα και προοπτική, απογοητευμένη και στην ιδιώτευση, τσιμπάει στο ζήτημα «ασφάλεια». Η κυβέρνηση καταστέλλει γιατί μπορεί, γιατί με την βοήθεια των ΜΜΕ εξασφαλίζει συναίνεση και αποδοχή σε πλατύ κόσμο. Εμπεδώνει και χτίζει στην πλατιά συνείδηση ότι η καταστολή όσων ξεφεύγουν από το πλαίσιο που η ίδια θέτει, ακόμη και αν αυτό είναι υποκριτικό και εμφανώς παράλογο, είναι μια «κανονικότητα».

Οι δυνάμεις του κινήματος τσίμπησαν και αυτές με τις επιθέσεις στις πλατείες. Γιατί όσο πρέπει να καταγγελθεί το όργιο υποκρισίας των αστυνομικών επιθέσεων στις πλατείες, άλλο τόσο το δίπολο  καταστολή-αντικαταστολή λειτουργεί σαφώς υπέρ του πρώτου. Ο ήδη αποσυγκροτημένος χώρος της εναπομείνασας αριστεράς μπαίνει σε ένα παιχνίδι που συμφέρει τον αντίπαλο. Είναι μια λογική λανθασμένη και σχετίζεται με το ερώτημα «για ποιο πράγμα πρέπει κυρίως να κριθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη;». Η κυβέρνηση κρίνεται, αυτή τη στιγμή, γιατί ενώ υπάρχει υγειονομική κρίση που θα έρθει ξανά ως απειλή το φθινόπωρο, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για την μόνιμη ενίσχυση των νοσοκομείων. Κρίνεται γιατί την μεγάλη οικονομική κρίση που έρχεται, θα την πληρώσουμε πάλι εμείς με εκτόξευση της ανεργίας και μερική απασχόληση. Κρίνεται για το εκ νέου χτύπημα στην δημόσια και δωρεάν παιδεία και τον αντιπεριβαλλοντικό νόμο-φιλέτο για το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Τα ΜΑΤ δεν θα σταματήσουν να μας χτυπάνε, με το να τα καταγγέλλουμε πόσο βάρβαρα είναι, όσο απαραίτητη και αν είναι αυτή η καταγγελία. Ούτε με το να απαντάμε στο όργιο καταστολής με κινητοποιήσεις χωρίς τήρηση υγειονομικών μέτρων, βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.

Από αυτή την άποψη, χρειάζονται ιεραρχήσεις και προτεραιότητες. Στην πολιτική μπορεί να αμυνόμαστε οπουδήποτε δεχόμαστε επίθεση, αλλά η νίκη, (έστω και με την έννοια του να βγούμε από μια δύσκολη κατάσταση), κρίνεται από το αν θα επιλέξουμε τον χώρο της μάχης. Να συγκεντρώσουμε προσοχή και δυνάμεις στα ζητήματα που αποτελούν ή μπορούν να αποτελέσουν τον αδύναμο κρίκο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Εκεί που μπορεί να διαρραγεί η κοινωνική ανοχή στην κυβέρνηση.

Αυτό σημαίνει να στοχεύσουμε στα υλικά προβλήματα και στην οικονομική και κοινωνική επιβίωση. Αυτά αφορούν τρία πεδία το επόμενο διάστημα: α) την προστασία της δημόσιας υγείας με την άμεση κρατική ενίσχυση σε προσωπικό και εξοπλισμό των νοσοκομείων, που παραμένουν απογυμνωμένα με ευθύνη της κυβέρνησης, ενόψει του κορονοϊου και της ενδεχόμενης έξαρσής του, β) την αναζήτηση και διαμόρφωση εκείνων των αιτημάτων για την στήριξη και ανακούφιση των εργαζομένων και των ανέργων και γ) την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας μπροστά στη νέα επίθεση Κεραμέως στην εκπαιδευτική κοινότητα.

Σε αυτά τα μέτωπα μπορούν να συγκεντρωθούν δυνάμεις και να απειληθεί η ηγεμονία Μητσοτάκη. Και είναι καταστροφικό, την ώρα που υπάρχει ο μεγάλος ελέφαντας της επερχόμενης οικονομικής κρίσης στο δωμάτιο, δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά να υιοθετούν την ατζέντα «κλέφτες και αστυνόμοι». Έτσι, θα συνεχίσουμε, δυστυχώς, να παίζουμε το παιχνίδι του αντιπάλου. Παραδίδοντας τα όπλα στα μεγάλα πεδία που δημιουργεί η πανδημία και η διαχείρισή της.

Ας πάμε αλλιώς, αυτή τη φορά.